ความคิดเห็นที่ 1   *** มาอ่านกันต่อค่ะ กับเรื่องของหัวใจนั้น คุณพ่ออินใช่ว่าจะไม่ทราบนะคะว่าไอ้ลูกชายของพ่อไปหลงผู้หญิงคนไหนมาบ้าง เรื่องนี้ทำเอาคุณพ่อหนักอกหนักใจพอสมควรค่ะ เพราะถึงคุณพ่อจะเลี้ยงอินแบบเด็กผู้ชายก็จริง ลำพังแค่เรื่องที่อินไม่ชอบสวมกระโปรง กับเรื่องที่อินชอบหั่นผมให้สั้นลงเนี่ย คุณพ่อยังพอรับได้ และเข้าข้างอินทุกทีไป (คุณแม่ไม่ค่อยชอบใจค่ะเรื่องที่อินตัดผม ตอนนี้คุณพ่อไม่อยู่แล้ว เรื่องตัดผมสั้นก็เลยเป็นเรื่องที่อินทำตามใจอีกไม่ได้ ต้องไว้ยาวแทนค่ะ) แต่ก็ไม่ยินดีที่จะให้อินวิปริตผิดเพศขนาดนี้จนกระทั่งอยู่มหาวิทยาลัยนี่ล่ะค่ะ ที่อินพอจะมีเรื่องกุ๊กกิ๊กกับเพศตรงข้ามอย่างคนอื่นเขาบ้าง เรื่องราววุ่นๆ กับเพศตรงข้ามเนี่ย ไม่ใช่กับพี่หนุ่มนะคะ ขานั้นเป็นแค่เรื่องบังเอิญค่ะ อินไม่ได้มีจิตพิศวาสอะไรกับพี่เขาเลย แหม...อินทรายุธจะตกเป็นข่าวกับผู้ชายสักคน งานนี้ก็ต้องมีการคัดเลือกแล้วเป็นอย่างดีค่ะ ซึ่งจะว่าไปตอนนั้นอินกำลังคบอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งนะคะ เพียงแต่อินยังไม่รู้ตัวว่าชอบเจ้าหล่อนเกินเพื่อนไปแล้ว มารู้ตัวอีกทีก็วันที่อินบอกเลิกคบกับเจ้าหล่อนนั่นล่ะค่ะ (บอกเลิกด้วยเหตุผลที่คนอื่นคิดว่างี่เง่าด้วยนะคะ แต่สำหรับอิน อินรู้ดีค่ะว่ามันมีมากกว่านั้น ความที่อินมีอะไรไม่พอใจอินจะเก็บไว้ในใจตลอด แล้ววันหนึ่งมันคงถึงขีดสุดแล้วล่ะค่ะ มันก็เลยระเบิดออกมาทีเดียว ที่สำคัญกว่านั้น คืออินเบื่อที่จะต้องเป็นฝ่ายคอยตามง้อด้วย เหนื่อยใจค่ะ เลิกกันดีกว่า)  ถึงได้รู้ความรู้สึกตัวเอง สงสัยบ่อทรายในใจของอินนี่คงลึกน่าดูเลย เจ็ดปีแล้วยังไม่รู้ตัวว่าน้ำรักของตัวเองซึมอยู่ข้างในได้ขนาดนี้ ที่สำคัญ เจ้าหล่อนก็เพียรโทรมางอนง้อคืนดี แต่ใจอินก็แข็งเกินกว่าจะกลับไปเป็นอย่างเดิมได้แล้วค่ะ อินรู้สึกว่าลงอินได้ตัดใจตัดรอนเธอได้ขนาดนี้ ถึงจะหวนกลับมาคบกันใหม่อีก ก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว แก้วที่แตก ถึงเราจะเก็บเศษของมันมาต่อเป็นรูปแก้วเหมือนเดิมได้ แต่รอยแตกร้าวก็คงอยู่อยู่ดี ใครจะรับประกันได้ล่ะค่ะ ว่ามันจะไม่แตกอีกซ้ำสอง   เริ่มออกทะเลอีกแล้ว กลับมาใหม่ค่ะ ผู้ชายผู้โชคดี (เอ๊ะ! หรือโชคร้ายกันแน่เนี่ย) คนนั้นก็คือคนที่อินบอกว่าแค้นนักแค้นหนาในตอนก่อนๆ นั่นล่ะค่ะ ออกจะข้ามรุ่นไปนิดนึง และที่อินว่าชอบนั้น ก็ไม่ได้ชอบฉันคนรักนะคะ แต่เป็นอาการปลื้มเท่านั้นเอง แรกๆ ที่อินเห็นเขาอินก็ยังเฉยๆ อยู่นะคะ ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรมากมาย อันนี้ต้องบอกกันไว้นิดนึงว่า อินไม่ใช่คนที่จะไปหลงใหลได้ปลื้มใครนับแต่วินาทีแรกที่เห็น อย่างที่คนอื่นๆ เรียกให้หรูสักหน่อยว่า  Love at first sight หรอกค่ะ แต่อินจะเป็นคนที่มองใครมองนานๆ (บางทีก็นานจนกลายว่าเป็น พคปด. ซะงั้น เซ็งเลย เฮ้อ!) ถ้าอินจะชอบใครสักคนนะคะ มันจะเป็นในลักษณะน้ำซึมบ่อทรายค่ะ คะแนนครั้งแรกจะเป็นศูนย์ก่อน แล้วจะค่อยๆ มากขึ้นตามระยะเวลาที่ผ่านไป เรื่องนี้คุณพ่อเป็นคนสอนอินเองค่ะ ว่าเวลาจะรักใครสักคน อย่าเพิ่งเทใจให้เต็มร้อย เพราะไม่อย่างนั้นเราจะเป็นคนเจ็บเสียเอง หากว่าอีกฝ่ายมีท่าทีที่เปลี่ยนไป อินเองก็เห็นด้วยกับคุณพ่อนะคะ จากประสบการณ์ที่อินเจอมากับตัว อย่างน้อยในวันที่คนสองคนไม่เหลือเยื่อใยต่อกันเนี่ย อินก็ไม่ได้เจ็บอะไรมากมาย อาจจะมีจี๊ดใจอยู่บ้างที่เห็นเขาและยายคนนั้นอยู่ด้วยกัน แต่ก็แค่แปล๊บๆ ค่ะ ยังยิ้มได้อยู่ เพราะอินมีเขาในใจได้ไม่ถึงครึ่งนั่นเองค่ะ อ้อ! และผู้ชายคนที่อินเอ่ยถึงว่า ณ ปัจจุบันได้กลายเป็นแฟนเพื่อนอินไปเสียแล้วคนนี้เนี่ย ไม่ใช่คนเดียวกับอาจารย์คู่แค้นอินหรอกค่ะ แต่เป็นรุ่นพี่ที่เรียนกฎหมายด้วยกันช่วงหลังนี้ต่างหาก   เรื่องหัวใจนี่คุณพ่อบอกอินไว้อย่างนี้ค่ะ ว่าการที่อินจะคบกับใครสักคนเนี่ย นอกจากจะต้องดูให้นานแล้ว ก็อย่าได้รีบเร่งใช้คำว่ารักเร็วเกินไป เพราะบางทีคนนั้นที่เราเจอ เราอาจไม่ได้รักเขาก็ได้ หัวใจคนเรามีดวงเดียว ก็จะต้องใช้คำว่ารักกับคนคนเดียวเท่านั้น คนที่เหลือที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเนี่ย ให้ใช้คำว่าชอบอย่างเดียวก็พอ เพื่อที่ว่าวันหนึ่งข้างหน้า เมื่อเราเจอกับคนที่เรารักจริงแล้วเนี่ย จะได้พูดได้เต็มปากว่า “อินรักพี่คนเดียวนะ” แบบไม่กระดากปากกระดากใจว่าเคยไปพูดกับคนอื่นมาแล้วไงล่ะคะ ที่คุณพ่อต้องสอนต้องเตือนกันไว้อย่างนี้ เพราะตอนที่เรียนอยู่มัธยมปลาย อินเป็นคนที่ถ้ารู้สึกดีกับใครแล้ว อินจะทุ่มไปทั้งใจ ถ้าผิดหวังมาก็สาหัสทีเดียวล่ะค่ะ แถมคุณพ่อยังรู้นิสัยอินดีว่า เป็นคนรักแรง เกลียดแรง ยิ่งถ้ารักแล้วแปรมาเป็นเกลียดนี่อย่าให้พูดถึงเลยค่ะ คนคนนั้นอาจมีบาดเจ็บได้ เพราะฉะนั้น คุณพ่ออินก็ต้องล้อมคอกก่อนวัวหายไว้ก่อน ด้วยการสอนให้ลูกรู้จักและมีความรักให้เป็นนะคะ กับอาจารย์คู่แค้นของอินท่านนี้ก็เหมือนกันค่ะ อินไม่คิดว่าวันหนึ่งจะมีอันต้องมาพัวพันกับท่านในเรื่องอย่างนี้ได้ แรกๆอินก็ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอกนะคะ จนกระทั่งได้มาอ่านงานของท่าน อินถึงเกิดอาการปลื้มขึ้นมา ยิ่งมาเห็นตัวเป็นๆอย่างนี้ ก็เลยยิ่งไปกันใหญ่ค่ะ จุดเริ่มเรื่องมันอยู่ที่วันหนึ่ง อินต้องไปเอางานที่ห้องพักของท่าน แล้วก็นะ ท่านคงเห็นอินเป็นผู้ชายหรืออย่างไรก็ไม่รู้ นุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาต้อนรับอินเฉยเลย อุ๊ยโหย...อย่าเพิ่งคิดไกลค่ะ ท่านนุ่งผ้าเช็ดตัวท่อนล่างค่ะ ส่วนท่อนบนยังสวมเสื้อเรียบร้อยดีอยู่ นั่นเป็นครั้งแรกค่ะ ที่อินเห็นผู้ชายอื่นนอกจากคุณพ่ออยู่ในสภาพอย่างนั้น ออกจะช็อคไปเล็กๆ เหมือนกัน ก็เพื่อนผู้ชายอินกี่คนๆ เขาก็ไม่เคยออกมาต้อนรับอินในสภาพนี้เลยสักคน เจออย่างนี้เข้าก็ทำอะไรไปไม่ถูกพักใหญ่เหมือนกันค่ะ แล้วหลังจากวันนั้นท่านก็มีอาการผิดปกติไปคือ ดูจะดุๆ กับอินอย่างไรไม่ทราบค่ะ แทนที่อินจะเป็นฝ่ายเก้อวางหน้าไม่ถูก กลับเป็นท่านวางมาดขรึมใส่อินแทน ให้มันได้อย่างนี้ซี คนอย่างอินทรายุธไม่เคยปล่อยให้เรื่องไหนต้องติดค้างคาในใจหรอกค่ะ อินเป็นพวกอยากรู้ก็ต้องรู้ให้ได้ จากวันนั้นอินก็พาตัวเองเข้าไปพัวพันสิคะ ปกติอินเป็นพวกช่างจับสังเกตวิธีการพูด แล้วก็กิริยาอาการของคู่สนทนาค่ะ วิธีนี้นะคะเป็นวิธีที่เราจะประเมินความรู้สึกนึกคิดและอุปนิสัยของฝ่ายตรงข้ามได้ในระดับหนึ่งค่ะ แต่กับอาจารย์ท่านนี้อินกลับใช้วิธีนี้ไม่ได้ผลเลยสักนิด อินก็เลยค้างคาใจมาจนถึงทุกวันนี้ล่ะค่ะ ว่าท่านเป็นอะไรของท่านหนักหนา มีอยู่ครั้งหนึ่งค่ะ ตอนนั้นอินเรียนจบแล้ว แต่เพราะแรงแค้นที่อินอยากเรียนร้อยกรองแล้วไม่ได้เรียน อินก็ย้อนกลับไปนั่งเรียนร่วมกับเพื่อนๆ อีกครั้ง (แต่อินบอกกล่าวท่านไว้แล้วนะคะ ว่าอินขอไปนั่งฟังด้วย ฆ่าเวลารองานค่ะ) วันแรกที่อินโผล่หน้าเข้าไป อินไม่รู้หรอกค่ะว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะอินนั่งก้มหน้าอย่างเดียวเลย แต่อะไรมาดลใจอินก็ไม่รู้ ให้โทรถามเพื่อนอินว่า อาจารย์ฐาท่านว่าอย่างไรบ้างที่อินโผล่เข้าไปเรียน (คือวันนั้นอินส่งงานแล้วก็กลับก่อนค่ะ) “แกไม่เห็นจริงๆเหรอ อาจารย์ฐาหน้าแดงขนาดนั้น” “ไม่เห็น ถ้าเห็นจะถามแกเรอะ ว่าแต่เขาไม่ด่าอะไรฉันแน่นา” “ไม่ด่า ไม่ว่าอะไรสักคำเลยแก นั่งเงียบหน้าแดงอยู่คนเดียวจนหมดคาบแน่ะ” งานนี้อินไม่รู้เรื่องนะคะ ไม่คิดว่าจะเป็นอย่างนี้ด้วยซ้ำ ในสายตาคนอื่นเขาจะคิดกันยังไงอินไม่รู้จริงๆค่ะ สุดท้ายอินต้องลากเพื่อนสนิทอิน(ที่อินแอบคิดกับเจ้าหล่อนเกินเพื่อนคนนั้น)ไปนั่งเรียนเป็นเพื่อนด้วย เพื่อกันข้อครหาค่ะ แต่ก็ไม่แคล้วมีเรื่องให้ต้องสงสัยกันอยู่ดี เรื่องที่อินและเพื่อนสนิทอินต่างตั้งข้อสงสัยกัน ก็มีอยู่ว่าอาจารย์ที่ปรึกษาอิน ท่านขอยืมงานที่อินเคยส่งวิชาเขียนร้อยแก้วไปอ่านค่ะ แล้วก็ฝากอาจารย์ฐามาคืน อินไม่ทราบเรื่องที่อาจารย์ที่ปรึกษาอินฝากงานมาคืนอินเลย จนอินได้เจอกับอาจารย์ที่ปรึกษาอินอีกครั้ง “อินทรายุธ คุณได้งานของคุณที่ครูฝากอาจารย์ฐามาคืนหรือยัง” “คะ? อาจารย์ฝากมาคืนเมื่อไรคะ ถ้าก่อนปีใหม่ หรือวันพฤหัสที่แล้ว หนูไม่ได้มาเรียนค่ะ พอดีต้องไปหัดขับรถ แล้วก็รับรถใหม่ด้วย” (ช่วงนั้นอินเพิ่งหัดขับรถค่ะ เพราะคุณแม่นึกครึ้มอกครึ้มใจอะไรไม่รู้ ซื้อรถให้อินเป็นของขวัญวันรับปริญญา พอขับรถเป็นได้เจ็ดวัน อินก็ขับขึ้นเชียงใหม่แล้ว แถมยังถอยไปจูบกับรถคันอื่นในวันรับปริญญาฉลองรถใหม่อีกต่างหาก) อาจารย์ที่ปรึกษาของอินท่านทำหน้างงค่ะ แล้วบอกอินว่าฝากมาตั้งนาน เกือบเดือนได้แล้ว อินชักเอะใจค่ะ เลยขึ้นไปที่ห้องพักครูของอาจารย์ฐา เจองานของอินวางเห็นเด่นชัดอยู่บนโต๊ะนั่นล่ะ จะว่าท่านลืม หรือไม่เห็นมันก็ใช่ที่ ครั้นจะว่าท่านไม่อยากถือมาให้อิน ก็ทำไมไม่บอกอินสักคำ อินจะได้ไปเอาเอง อินเดาไม่ออกจริงๆค่ะ แล้วก็ไม่รู้คำตอบจนถึงทุกวันนี้ด้วย       เรื่องของอินกับอาจารย์ฐาที่เหมือนจะจบตั้งแต่วันที่ปิดคอร์สวิชาเขียนร้อยกรอง แต่ไม่ยักจบอย่างที่คิดค่ะ เพราะเมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี้ ที่อินขึ้นไปเชียงใหม่อีกครั้งเพื่อร่วมงานศพอาจารย์ที่ภาควิชาท่านหนึ่ง ขากลับอาจารย์อินท่านชวนติดรถกลับด้วยค่ะ พอดีอินหันไปเจออาจารย์คู่แค้นของอินยืนอยู่แถวนั้นเข้าพอดี ก็เลยบอกกับอาจารย์ว่า “อาจารย์ทวีคะ เดี๋ยวหนูขอไปไหว้อาจารย์ฐาก่อนนะคะ” อาจารย์ทวีท่านไม่ว่าอะไรค่ะ ยินยอมให้อินไปด้วยรอยยิ้มเป็นอันดี อินเดินไปหาอาจารย์ฐาแล้วไหว้ ทักท่านแค่ว่า “อาจารย์ขา สวัสดีค่ะ ไปล่ะนะคะ” คือที่อินทักแล้วบอกลาเลยเนี่ย เนื่องจากว่ามีรุ่นน้องยืนคุยอยู่ค่ะ แล้วอินก็เกรงใจอาจารย์ทวีท่านด้วยว่าอาจจะรอ ฝ่ายอาจารย์ฐาหรือคะ ท่านก็ทำหน้างงๆ กึ่งไม่คาดคิดว่าจะได้เจออินอีกครั้งน่ะสิคะ แต่หลังจากนั้นเป็นยังไงอินไม่ทราบนะคะ เพราะอินบอกลาแล้วก็วิ่งมาที่รถเลย พออาจารย์ทวีท่านเห็นอินกลับมาเร็วนัก ก็ถามเลยค่ะ “อ้าว! ทำไมคุณถึงกลับมาเร็วนักล่ะ” เอ่อ...อินชักรู้สึกแปลกๆ ตะหงิดๆ อะไรบางอย่างแล้วล่ะค่ะ คือถ้าเรื่องราวระหว่างอินกับอาจารย์ฐาเนี่ย เป็นเรื่องเฉพาะของคนสองคน อินจะไม่รู้สึกอะไรทำนองนี้เลยนะคะ แต่เรื่องนี้ค่อนข้างดังทีเดียวล่ะค่ะ         “ก็อาจารย์ฐาท่านคุยอยู่กับรุ่นน้องนี่คะ หนูเลยไหว้แล้วก็กลับมาหาอาจารย์เลย กลัวอาจารย์รอนานค่ะ” “เฮ้ย! นานแค่ไหนผมก็รอคุณได้น่า แล้วรุ่นน้องน่ะไปสนใจทำไม เจอกันบ่อยไป กับคุณเนี่ย นานๆมาที ทำไมไม่คุยกันให้นานๆ ล่ะ” พอเจอประโยคอย่างนี้ อินวางหน้าไม่ถูกค่ะ คืออินไม่คิดว่าเรื่องมันผ่านมาเป็นสิบปีแล้ว ยังมีคนจำได้อยู่หรือนี่ ขนาดอินเองยังลืมไปแล้วเลย เพิ่งมารู้ตัวก็อีตอนที่อาจารย์ทวีท่านพูดอย่างนี้ล่ะค่ะ กลายเป็นว่างานนี้อินพลาดเข้าเต็มที่เลย แล้วก็รู้ด้วยว่า ไอ้สิ่งที่อินคิดว่าจบไปตั้งนาน กลับไม่จบในสายตาคนอื่นไปซะนี่ เสียดายที่คุณพ่อเสียไปซะก่อน ไม่อย่างนั้นพ่อลูกคู่นี้คงได้มีเรื่องถกกันอีกยาวแน่ค่ะ                       อินทรายุธ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 52 17:47:14

ความคิดเห็นที่ 2   ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8244176/W8244176.html ตอนที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8252357/W8252357.html ตอนที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8259797/W8259797.html ***คุยกันท้ายบทจ้า*** จากคุณ : Psycho man อ่านตอนนี้แล้วอดมองย้อนหลังถึงตัวผมเองไม่ได้ครับ ผมก็ประเภทผีสิงห้องสมุดเหมือนกัน เรียกว่ากีฬานี่ผมไม่ใส่ใจ้ลย ถึงขี้โรคทุกวันนี้ไง ฮา แต่อาจต่างจากหนูอินบ้างตรงที่ เรื่องไหนที่จบแบบโศกนาฏกรรม ผมจะไม่อ่านเกิน 4 รอบเลย ลาขาด ความเข้มแข็งในการอ่านผมสู้หนูอินไม่ได้ครับ เช่นโรเมโอจูเลียตนี่ ถึงจะเป็นหนังมาฉายผมก็ไม่เคยดูเลย เพราะผมเป็นคนใจอ่อน ฮา ส่วนม้าไม้เมืองทรอย ที่ออกฉายเป็นหนังล่าสุดนี่ บอกตรงๆว่าขัดใจมากครับ แมนรับบ่ได้.......แมนว่าบ่อใช่.... หนูอินเคยดูหนังแผ่น(วีซีดี)ก่อนจะมาเป็นรามายณะ ไหมครับ 3 แผ่นจบ จำชิ่อเรื่องไม่ได้ แต่ปูทางมาตั้งแต่เร้มเทพๆเลย ดูแล้วเข้าใจ"ภาพรวม" ที่มาที่ไปของเหล่าเทพกว่าหนังสืออีกเสียอีก แต่ที่ขาดไปคิอรายละเอียดครับ และผมก็รู้ว่าคำว่า นาร้าย.....น่ารายณ์..มาจากไหนก็เพราะเรื่องนี้เอง ฮา ^__^.......... -  เคยอ่าน เอ๊ย. เคยดูค่ะพี่ชาย  อินคิดว่าน่าจะเป็นตรีมูรตินะคะ เพราะเรื่องนี้ไล่มาตั้งแต่กฤตยุค ทวาปรยุค และไตรดายุคเลย แถมมีนารายณ์สิบปางมาตอนท้ายๆ อีกหน่อยด้วยอีกต่างหาก ขอให้เป็นหนังแขกแบบเทพปกรณัมเถิดค่ะ อินดูหมดเลย  ชอบด้วยค่ะ ***************************** จากคุณ : scottie อาจารย์จีเป็นคนใจอ่อน .. เอ่อ แบบเห็นผู้หญิงร้ายๆ เป็นละลายใช่ปะ - เอ่อ...อันนี้เห็นด้วยนะคะ เห็นตามเชียร์แต่นางร้ายจังเลย 555+ ***************************** จากคุณ : หริชา (หริชา) มาตามติดและติดตามจ้า ขอยกมือคนนึงได้มั้ยที่ไม่เคยโต้รุ่งทำรายงานตอนเรียน ป.ตรีเลย ยกเว้นนอนอ่านนิยายหรือการ์ตูน 5555 แต่ตอน ป.โท นอนเกิน ตี 2 เกือบทุกวัน เพราะการบ้าน โดยเฉพาะถ้ามีรายงาน เสาร์อาทิตย์ก็นั่งอยู่กับเพื่อนที่ มอ จนสว่างคาตาค่ะ บางทีสามีตื่นรู้สึกตัวตอน 6โมงเช้านึกว่าภรรยาลุกไปไหน แต่เปล่าค่ะ ยังไม่กลับ 5555555 - ได้ค่ะพี่ แรกๆ ที่อินไปเรียนเนี่ย อินก็ไม่เข้าใจค่ะว่าทำไมต้องอยู่ทำรายงานยันเช้า พออยู่ปีแก่ขึ้นชักเข้าใจค่ะ  มีอยู่ครั้งนึง อินอยู่โต้รุ่งทั้งชุดนักศึกษาเลยค่ะ พอหกโมงเช้าต้องรีบกลับเข้าหอมาอาบน้ำยกใหญ่ เพราะงานนนี้ อินเน่าสนิทเลย แฮ่..... จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 52 18:00:52

ความคิดเห็นที่ 3 โอ หนูอิน ตอนนี้เหมือนรายกานเจาะใจหนูอินเลยครับ ที่มาที่ไป สมัยนั้นเป็นเด็กแก่นแก้วน่าดูเลย ฮ่ๆๆ ผมคิดว่าใช่นะครับ ตรีมูรติ หนังเดินเรื่องเร็วแต่ได้ใจความทุกประการ นอกจากหนังอินเดีย อีกอย่างที่ผมชอบคือดนตรี โดยเฉพาะซีตาร์ สุดยอด ตัวโน๊ตละเอียดยิบแบบดนตรีของตะวันตกยังต้องทึ่ง ครึ่งปีก่อนผมนอนฟังเพลงของราวั แชงก้าร์ เชื่อไหมครับว่าผมถูกหลอนจากคนตรีกรทั่งในความฝัน จนต้องลุกขึ้นมาปิดเพลงกลางดึก เพลงอะไรไมรู้เพราะผมลบทิ้งไปแล้ว ฟังแล้วรู้สึกเหมือนว่าผมไปยืนฟังเพลงสวดศพในศาลาในวัดกับโลงศพกลางดึกตามลำพังและในความมืดคนเดียว สยองมากจนขนลุก ทุกวันนี้นึกถึงยังขนลุกไม่หาย แต่คนอื่นอาจฟังแล้วเฉยๆ บังเอิญว่าผมเป็นคนคิดมากครับ ถ้าหนูอินแยกฟังอาจจะหามาให้ฟังได้นะ อิอิ แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 52 22:16:11 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 52 22:15:32

ความคิดเห็นที่ 4 ทำไมอาจารย์ฐาเป็นคู่แค้น ที่ไม่ให้ลงเรียนน่ะหรือ แล้วไปหายังไง ทำไมอ.นุ่งผ้าเช็ดตัวได้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 52 23:29:15

ความคิดเห็นที่ 5 มาโฟกัสเรื่องราวหนูอินต่อค่ะ ชอบที่คุณพ่อสอน ที่บ้านก็เลี้ยงคล้ายๆกันค่้ะ ยกเว้นเรื่องเล่น+แต่งตัวแบบผู้ชาย อันนี้เป็นเองค่ะ พึ่งจะมารักสวยรักงามบ้างตอนทำงานนี่เอง  สมัยเรียนก็เป็นนังเน่าหัวฟูตลอด เสื้อยืดคณะ(ฟรี) กางเกงยีนส์เน่าและรองเท้าผ้าใบ หุหุ อยากรู้เรื่อง อาจารย์ฐาอีก อิอิ จากคุณ : หริชา (หริชา) เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 52 09:03:47

ความคิดเห็นที่ 6 อ้า...เพิ่งเข้ามาอ่าน หลังจากโดนหวัดเล่นงานอยู่นาน ือืม..น้องอินคนเก่ง ไมรู้จะพูดอย่างไรดี เล่าเรื่องได้ดีจังเลย จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 52 09:54:29

ความคิดเห็นที่ 7 ไปอ่านตอนเก่า ขอยกมือด้วยว่าเป็นอีกคนที่ไม่เคยต้องอดนอนเพื่อทำการบ้าน อยู่ที่การจัดสรรเวลาด้วยมัง บางทีเด็กก็มักลืมว่าถ้าเรียนเล็กเชอร์ 3 หน่วยกิต แปลว่าต้องมีเวลาศึกษาเองเพิ่มเติมอีก 6 ชั่วโมง เรียน 21 หน่วยกิต ก็ต้องศึกษาเองอีก 42 ชม. รวมทั้งหมดเป็น 63 ชม. คิดเฉลี่ยต่อวันก็ต้องศึกษา 9 ชม.ต่อวันนะ (ถ้าเป็นแล็บยิ่งแย่กว่านี้ เพราะ 1 หน่วยกิตอาจใช้เวลา 2-3 ชม.) แม้ว่าบางช่วงจะต้องอยู่ดึกดื่นบ้าง อ่านหนังสือหนักๆ ตอนใกล้สอบบ้าง แต่ก็ยอมรับสภาพโดยดีว่ามัวแต่ระเริงเองแหละ แหะๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 52 12:23:24