ความคิดเห็นที่ 1   ผมไม่เคยบอกว่าผมสมบูรณ์แบบ ผมไม่เคยบอกว่าผมเป็นปูชนียบุคคลที่คุณควรจะยกย่องบูชา ผมไม่เคยขอร้องให้ใครมารักและเทิดทูนอย่างบ้าคลั่ง.. ผมเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ที่เมื่อมีความสุขก็ยิ้มได้ และพึงพอใจในปัจจัยที่ก่อให้เกิดความสุขนั้น แต่เมื่อทุกข์ก็หมองหม่น และเกิดความโกรธเกลียดสิ่งที่สร้างทุกข์ดังกล่าว.. ผมเป็นแค่มนุษย์ธรรมดาที่เคยผิดพลาด เป็นมนุษย์ที่ไม่อาจจะเป็นฝ่ายถูกได้เสมอไป ผมเป็นมนุษย์ที่มีเลือดเนื้อ มีหัวใจ มีความรู้สึกไม่ต่างจากใคร.. และไม่ต่างจากคุณ ทว่าไม่ใช่คุณหรอกหรือที่หลับหูหลับตายัดเยียดความเป็น "เทวดา" ให้ผม คุณบอกว่าคุณรักผมมากมาย ให้ตำแหน่งที่หนึ่งและคนสำคัญ ให้ความหลงใหลได้ปลื้มมาด้วยความยินยอมของคุณเอง ทั้งๆที่ผมไม่เคยร้องขอ หลายครั้งที่ผมบอกกับคุณว่าผมเป็นคนธรรมดา ผมไม่ได้ต้องการสถานะที่เลิศเลอ ไม่ได้ต้องการเป็นในสิ่งที่คุณพยายามให้ผมเป็น ไม่ได้ต้องการสวมหัวโขนจอมปลอมนั่นเพื่อที่จะได้ตำแหน่ง "สุดที่รัก" ของคุณ แต่คุณก็ไม่เคยฟังผม คุณเคยบอกว่ายามตัวเองถูกคนที่คุณรักคาดหวังนั้น.. มันน่ากลัวและเหน็บหนาวเพียงใด คุณเองก็รู้ว่ามันทรมานแสนสาหัสที่จะ "ต้องเป็น" และ "ต้องทำ" ในสิ่งที่คนที่คุณรักพอใจ ทั้งๆที่มันไม่ได้ทำให้คุณมีความสุข แต่ก็ต้องทำเพื่อให้คนอื่นมีความสุข แล้วทำไมคุณถึงเลือกปฏิบัติต่อผมแบบนั้นเสียเอง หรือคุณก็อยากจะให้ผมทรมานในสิ่งที่คุณต้องทนทรมานด้วยเหมือนกัน? จากคุณ : xix เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 52 21:40:43 A:92.6.186.22 X: TicketID:152752

ความคิดเห็นที่ 2   กี่ครั้งที่ผมอยากให้คุณมองเห็นผมอย่างที่ผมเป็น ให้คุณมองเห็นความอ่อนแอของผม ความหวาดกลัวของผม ความเสียใจ.. ตลอดจนความผิดพลาดของผม ว่ามันเป็นเรื่องปกติของผมในฐานะมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง แต่คุณกลับไม่เคยยอมรับหรือปล่อยวางมันได้โดยสงบ ก็เพราะผมมันเป็นคนสำคัญ เป็นคนที่คุณรักและคาดหวังนักหนา ผมจึงมีความรับผิดชอบสูงส่งที่จะต้องทำให้คุณ "พอใจ" อยู่ตลอดเวลา เมื่อใดที่ผมไม่เป็นดังใจคุณ ผมก็จะกลายเป็นคนเลวสักคนที่ทำร้ายจิตใจคุณเสียเหลือเกิน เป็นคนที่สร้างความทุกข์ให้คุณเหลือแสน ทั้งๆที่ผมก็มั่นใจว่าผมให้คุณไปไม่น้อยกว่าใคร คุณคิดดูให้ดีว่าสิ่งที่คุณทำคือความรักที่แท้จริงอย่างที่คุณอ้าง หรือมันเป็นแค่การที่คุณใช้ความรักมาบังเป็นฉากหน้า เพื่อที่จะเรียกร้องได้ไม่สิ้นสุด เพื่อที่คุณจะได้ชื่อว่าตัวเองเป็นฝ่ายเสียสละ เป็นคนแสนดี.. กันแน่? และเพราะในสายตาคุณผมมันเป็นเทวดา เป็นยอดมนุษย์ที่แก้ปัญหาได้ทุกเรื่อง เก่ง ฉลาด ครบวงจรในตัวเอง ไม่เคยต้องการใคร ไม่เคยต้องพึ่งพิงใคร คุณจึงไม่เคยใส่ใจจะมองเห็นความทุกข์ ความเดือดเนื้อร้อนใจ ความคับข้องใจของผม และไม่เห็นความจำเป็นที่จะปลอบใจ หรืออยู่ข้างๆยามที่ผมทุกข์ระทม ทุกอย่างจึงมีแต่ความทุกข์ของคุณ ความต้องการของคุณ ความพอใจของคุณ โลกของคุณ และตัวของคุณเท่านั้น.. คุณคงจะเถียงว่าคุณใส่ใจผม นึกถึงผมก่อนตัวเองเสมอ และที่ผมพูดมานี้ก็เป็นแค่การหาเรื่อง เป็นความคิดของคนสิ้นคิด ที่กล่าวหาว่าคุณเป็นตัวร้ายและผมเป็นตัวเอกผู้น่าเห็นใจ.. ใช่ไหม? คุณมีสิทธิ์จะคิดอย่างนั้น ผมไม่คิดจะค้านให้ป่วยการ และคุณมีสิทธิ์จะโน้มน้าวคนทั้งโลกให้เชื่อคุณ เห็นด้วยกับคุณ และอยู่ข้างคุณ แต่ผมจะไม่เปลี่ยนความคิดของผม แม้ในสายตาคุณมันจะเป็นเพียงความคิดของคนโลกแคบก็ตาม เพราะผมจำได้ว่าเรื่องระหว่างเรานั้นมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง และหลังจากประมวลด้วยสติปัญญาที่มี ผมก็ได้คำตอบที่ชัดเจนว่าเราไม่ควรจะอยู่ในโลกของกันและกันอีกต่อไป จากคุณ : xix เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 52 21:41:30 A:92.6.186.22 X: TicketID:152752

ความคิดเห็นที่ 3   ผมอาจไม่ใช่คนฉลาด แต่ผมก็ไม่ใช่คนโง่ ผมรู้ดีว่าอะไรดีที่สุดสำหรับตัวผม และถ้าคุณไม่พอใจกับการตัดสินใจนี้ ยังร้อนรนเพราะอยากให้ทุกอย่างเป็นเหมือนเดิมอย่างที่คุณต้องการ มันก็ไม่ใช่ธุระอะไรของผมที่ต้องไปเดือดร้อนด้วย ในเมื่อคุณทำตัวคุณเอง ผมเองก็ผิดที่รับผิดชอบแทนคุณมากไป ปกป้องคุณมากไป ด้วยหวังว่าคุณจะเรียนรู้และคิดขึ้นมาได้สักวัน แต่กาลเวลาผ่านมาเนิ่นนานเท่าไรคุณก็ยังไม่เปลี่ยน ยังแสร้งทำตัวเป็นเด็กอมมือ ไม่ต้องการจะรับผิดชอบสิ่งใด ทั้งๆที่อีกด้านนั้นก็โอหัง อวดรู้ และอยากจะข่มคนอื่นให้ตัวเองดีที่สุดอยู่คนเดียว หากมีอะไรที่คุณเรียนรู้ คุณก็คงได้แต่เรียนรู้วิธีที่จะหลอกใช้ผมเป็นตัวละครในโลกของคุณ ให้คุณไว้กล่าวโทษ ระบายอารมณ์.. คุณก็คงได้แต่เรียนรู้วิธีที่จะหลอกลวงว่าคุณหวังดีและรักผมจนผมตายใจ เพื่อที่คุณจะได้เรียกร้องกลับไปจากผมให้มากกว่าเดิม ให้คุณใช้มันเป็นเงื่อนไขหักหลังผมว่าถ้าผมรักคุณ ผมก็ย่อมต้องทำในสิ่งที่คุณต้องการ หรืออยากจะโยนความผิดว่าผมเองต่างหากที่ไม่ดีทุกอย่างเพื่อความสุขส่วนตัวของคุณก็ตามใจ เพราะคุณมักมีคำอธิบายให้ตัวคุณเป็นฝ่ายถูกเสมอไม่ใช่หรือ? เมื่อผมอดทนเพื่อคุณ ไม่พูดสิ่งที่อาจทำให้คุณเสียใจ คุณก็คิดว่าผมเฉยชา อ่านลำบาก เข้าใจยาก ไร้อารมณ์ แต่เมื่อผมบอกว่าผมไม่พอใจ แสดงอารมณ์ที่เจ็บช้ำ คุณกลับไม่ยินดีรับรู้ ไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นต้นเหตุแห่งการกระทำนั่น และตอกกลับว่าปัญหานั้นอยู่ที่ผม.. ไม่ใช่คุณ ความจริงในโลกของคุณก็คือคุณมันต้องดีทุกอย่าง ทำผิดพลาดก็ยังน่ารักน่าเอ็นดู ใครต่อใครรักคุณสุดหัวใจต่อให้คุณจะเหยียบย่ำเขาอย่างไรก็ตาม คุณไม่เคยผิด หรือถ้าจะผิดสักทีก็ต้องมีข้ออ้างว่ามันไม่ใช่เพราะตัวคุณ มันเพราะคุณยังเด็ก เพราะคุณยังไร้เดียงสา เพราะคุณยังอ่อนต่อโลก เพราะสิ่งรอบข้างคุณต่างหากที่มันซับซ้อนเกินไป ทั้งๆที่ด้วยวัยแล้วคุณก็ไม่ใช่ "เด็ก" อย่างที่คุณอ้างเพื่อปัดความรับผิดชอบเลย ดังนั้นตราบเท่าที่คุณยังเป็นอย่างที่คุณเป็น ยังคิดว่าใครต่อใครต่างก็ต้องดูแล เข้าใจ และรับผิดชอบทุกอย่างแทนคุณอยู่ฝ่ายเดียว ยังคิดว่าคุณต้องถูกและชนะทุกเรื่องถึงจะมีความสุขล่ะก็.. ผมจะไม่มีทางและไม่มีวันกลับไปอยู่ข้างคุณอีก จำไว้ จากคุณ : xix เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 52 21:42:02 A:92.6.186.22 X: TicketID:152752

ความคิดเห็นที่ 4   แต่คุณจะเสียดายหรืออยากได้อะไรจากผมไปอีกทำไม ในเมื่อผมที่คุณรักนั้นไม่เคยมีตัวตนอยู่จริง คนที่คุณรักนั้นเป็นเพียงคนในจินตนาการของคุณเท่านั้น คุณรักแต่หัวโขน.. หาได้รักคนที่อยู่ข้างในนั้นไม่ ไม่อย่างนั้นคุณคงไม่สามารถรักใครสักคนอย่างมากมายได้โดยไม่มีเหตุผล ทั้งๆที่ยังไม่รู้จักเขาดีพอหรอกใช่ไหม คุณให้ความรักล่วงหน้ามาได้มากมาย ก็เพราะคุณตั้งสมมติฐานในใจเสียแล้วว่าคนคนนั้นต้องเป็นได้อย่างใจคุณ ผมไม่ได้คิดว่าจิตใจคนเรานั้นต้องอธิบายด้วยหลักวิทยาศาสตร์ หรือคิดว่ามนุษย์ต้องมีเหตุผลรับรองในยามที่จะแสดงความรู้สึกอย่างใดอย่างหนึ่งอยู่ตลอดเวลา แต่ผมคิดว่าคนที่มีใจอ่อนละมุน ที่มิได้ยึดติดแค่เปลือกของมนุษย์ ก็ย่อมต้องใช้เวลาที่จะบ่มเพาะความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ด้วยเช่นกัน แม้แต่ฝนยังต้องอาศัยการก่อตัวของกลุ่มเมฆ แล้วนับประสาอะไรกับความรัก ถ้ามันเกิดขึ้นได้เพียงชั่ววินาทีหรือระยะเวลาเพียงสั้นๆ นั่นก็อาจเป็นเพียงความรู้สึุกที่ฉาบฉวยและไร้แก่นสาร ไม่ต่างไปจากเด็กวัยรุ่นหลงใหลได้ปลื้มนักร้องหรือดารา ซึ่งจางหายไปตามกาลเวลา คนที่คุณรักไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของผม แต่เป็นตัวผมในอดีตที่คุณบังคับได้ด้วยเกมอารมณ์ เป็นตัวผมในอดีตที่ยังเชื่อว่าคุณจริงใจ ไม่ว่าคุณจะอวดดี อวดฉลาด อวดเก่งกับผมอย่างไรผมก็ไม่เคยเอาความ.. เป็นตัวผมในอดีตที่คุณหวงเสียนักหนา เพราะการมีผมอยู่มันทำให้คุณรู้สึกว่าคุณสำคัญ เป็นที่รัก อยู่ในสถานะที่เหนือกว่า จะเหลิงหรือหลงระเริงอย่างไรก็ทำได้ทั้งนั้น.. คนที่คุณรักไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของผม.. เพราะถ้าคุณรักผมคุณคงจะนึกถึงใจผมและเห็นค่าผมมากกว่านี้ ไม่ใช่ดีกับผมเฉพาะแต่เวลาที่ผมให้ในสิ่งที่คุณต้องการเท่านั้น และเมื่อผมเหนื่อยจนกว่าจะทำได้ คุณก็โทษผมต่างๆนานา เพราะถ้าคุณรักผมจริง.. คุณก็คงเคยหยุดคิดเพื่อทำอะไรให้ผมมีความสุขบ้าง ไม่ใช่เอาแต่แสดงความต้องการที่ไม่มีวันสิ้นสุดของตัวเอง ในโลกของผม ความรักคือการรู้จักที่จะ "ให้" ความรัก.. ไม่ใช่เอาแต่เรียกร้องให้คนมารัก ความรักไม่ใช่การบีบบังคับให้เขาเป็นอย่างที่เราต้องการ ความรักไม่ใช่การที่เราเห่อใครสักคนเป็นพักๆ หรือนิยมชมชอบเขาเพียงเพราะเขาตามใจ พะเน้าพะนอเรา ความรักไม่ใช่การเราที่นึกจะพอใจก็มา นึกจะไม่สบอารมณ์ก็ไป เพราะความรักไม่ได้มีไว้สนองความต้องการของใครฝ่ายใดเพียงฝ่ายเดียว ความรักคือการที่เราอยากเห็นคนที่เรารักมีความสุข คือการที่เราอยากเห็นที่คนที่เรารักสบายใจ ความรักคือการที่เราอยู่ข้างเขาไม่ว่าจะทุกข์หรือสุข ความรักไม่ใช่การอยู่ข้างกันก็ต่อเมื่อเขาสามารถให้เราในสิ่งที่เราต้องการ และเมื่อเขาไม่เป็นอย่างใจก็หาเรื่องทะเลาะ สร้างความวุ่นวายจนกว่าจะสาสม ถ้าการที่ผมเชื่อแบบนี้ คิดอย่างนี้ และแน่วแน่ในการตัดสินใจนี้ ทำให้ผมเป็นคนไม่มีเหตุผล ไม่รู้จักให้อภัย มองอะไรด้านเดียว เป็นคนที่มีแต่ทำร้าย รังแก หาเรื่องคุณ ผมก็ยอมเป็นจำเลยของคุณทุกข้อหา จากคุณ : xix เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 52 21:42:23 A:92.6.186.22 X: TicketID:152752

ความคิดเห็นที่ 5   ในเมื่อผมไม่มีอะไรที่ให้คุณได้ ไม่มีอะไรดีและถูกใจในสายตาคุณ ไม่เคยรักคุณมากพอ แล้วคุณจะเสียดายผมไปทำไม ไม่จำเป็นต้องมาเหนื่อยกับการคาดหวังให้ผมเปลี่ยนสักนิด คนที่เขารักคุณอย่างที่คุณเป็นก็มีมากมายไม่ใช่หรือ ที่จริงคุณก็เป็นคนฉลาด คุณคิดได้อยู่แล้ว ผมไม่ต้องบอกสิ่งเหล่านี้กับคุณก็ได้ ดังนั้นก็ต้องขอโทษด้วยหากว่ามันดูเป็นการ "บังอาจ" สั่งสอนคุณ เพราะคุณรู้อยู่แล้วทุกอย่าง รู้แม้กระทั่งว่าความคิดของผมเป็นอย่างไร ตื้นแค่ไหน และสามารถสรุปได้อย่างมั่นใจว่าความคิดของผมมันห่างไกลจากทางสายกลางสิ้นดี แต่ก็ไม่เห็นจะแปลกที่ผมจะเป็นอย่างนี้ เพราะผมเบื่อและเหนื่อยแล้วกับการมีเหตุผล ผมไม่คิดว่าการใช้เหตุผลของผมมันจะเคยช่วยทำให้คุณมองอะไรเป็นเหตุเป็นผลขึ้นมาได้ ผมจึงหันมาใช้วิธีของคุณบ้าง นั่นก็คือทำตามใจที่ผมอยากทำ ทีคุณยังเอาความรู้สึกของตัวเองเป็นใหญ่ คิดอะไรที่ถูกใจคุณเพียงด้านเดียว แล้วทำไมผมจะต้องเป็นฝ่ายมีเหตุผล เป็นฝ่ายที่ให้น้ำหนักเหตุผลของคนทั้งสองข้าง เป็นฝ่ายที่เยือกเย็น และเป็นผู้ใหญ่ไม่สิ้นสุดเพื่อให้คุณมาเอาเปรียบผมด้วย? ผมไม่อยากจะเป็นคนที่คิดถึงความรู้สึกใครมากกว่าความรู้สึกตัวเองอีก เพราะที่ผ่านมาการนึกถึงคนอื่นว่าเขาจะเจ็บปวดเพราะการตัดสินใจของเราไหม มันมีแต่ทำให้คนบางคนเหยียบย่ำและไม่เห็นหัวผมอยู่ตลอด คุณคงไม่เคยเจ็บปวดอย่างผม ที่ไม่ใช่แค่เจ็บปวดเพราะเสียดายหรือสูญเสียบางสิ่งไป แต่เจ็บปวดเพราะได้ทำดีที่สุดทุกอย่างแล้ว แต่คนที่เรามอบสิ่งที่ดีที่สุดให้ก็ยังสาดโคลนให้สิ่งที่ดีที่สุดนั้นกลายเป็นอาจมได้เสมอ คุณคงไม่เคยเจ็บปวดกับการที่ถูกใครสักคนดึงให้ไปอยู่ในตำแหน่งที่แสนสูงส่ง แต่ก็เพียงเพื่อจะถูกจับเป็นหุ่นให้เคลื่อนไหวไปตามความต้องการของคนคนนั้น.. ที่ใช้คำว่ารักมาชักใยคุณ และเมื่อคุณอยากจะเลิกเป็นหุ่นที่ไร้จิตใจ อยากจะแสดงความต้องการ ความปรารถนาของตัวคุณเองบ้าง คุณก็ถูกเหวี่ยงโครมลงมาให้กลายเป็นแค่อะไรสักอย่างที่เคยสำคัญ.. ที่เป็นเพียงแค่ภาพมายา จากคุณ : xix เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 52 21:42:50 A:92.6.186.22 X: TicketID:152752

ความคิดเห็นที่ 6   ในโลกของคุณ.. คุณอยากให้ผมเป็นคนผิด เป็นคนรังแกคุณ เป็นคนเลว ผมก็ยอมแล้วทุกอย่าง คุณจะยังอยากได้อะไรอีก หรือคุณจะอยากให้ผมให้อภัย แต่ผมจะให้อภัยคนที่ไม่เคยเชื่อว่าตัวเองผิดได้อย่างไร? รู้ไหมว่าจริงๆแล้วตัวผมและความสัมพันธ์ที่ผ่านมาของเรานั้นไม่สำคัญนักหรอก อัตตาของคุณต่างหากที่มันสำคัญกว่าสิ่งใด มันใหญ่คับจนไม่อาจทำให้คุณเป็นฝ่ายยอมรับได้เต็มอกว่าคุณทำผิด จะมีประโยชน์อะไรที่คุณเที่ยวบอกใครต่อใครว่าผิดไปแล้ว อยากให้ผมให้อภัย แต่ก็ยังทำตัวแบบเดิม คิดแบบเดิม เชื่อแบบเดิม และตามใจตัวเองแบบเดิม จะมีประโยชน์อะไรที่ต่อหน้าผมคุณสงบนิ่ง ทำเหมือนว่ายอมทุกอย่าง ทำเหมือนว่าสำนึก แต่เมื่อลับหลังผมไป คุณกลับร้องแรกแหกกระเชอกับคนรอบข้างว่าคุณเจ็บปวดเพราะความเย็นชาและความใจร้ายของผมเสียเหลือเกิน ลับหลังผมคุณยังคงถากถางสิ่งที่ผมคิด สิ่งที่ผมเป็น และพยายามเอาสีข้างเข้าถูให้ "ผู้ชม" ในโลกของคุณเห็นใจคุณอย่างสุดความสามารถ คนฉลาดอย่างคุณไม่รู้จริงๆหรือ ว่าเส้นแบ่งระหว่างการปลดปล่อยความเศร้า กับการเสนอแต่เรื่องด้านเดียวโดยให้ตัวเองเป็นฝ่ายถูกกระทำ ถูกรังแกนั้นน่ะ.. มันบางนิดเดียว? คนฉลาดอย่างคุณไม่รู้จริงๆหรือ ว่าความเสียใจอย่างแท้จริง กับการโอดครวญหวนไห้เพื่อเรียกร้องความสนใจให้คนมาเข้าข้าง มาปลอบประโลมว่าคุณไม่ผิด มาช่วยรุมกระหน่ำอีกฝ่ายว่าไม่ดีแค่ไหน ว่าคุณสมควรได้รับความเห็นใจนั้นน่ะ.. มันต่างกันอย่างไร? คนฉลาดอย่างคุณไม่รู้จริงๆหรือ ว่าความแน่วแน่ที่จะกอบกู้ความสัมพันธ์ให้กลับมาดังเดิมเพราะเห็นคุณค่าของมัน กับความดันทุรังเพราะอยากเอาชนะ อยากจะควบคุมให้ทุกอย่างเป็นไปตามความต้องการฝ่ายเดียวของคุณนั้น.. มันไม่มีตรงไหนที่เหมือนกันเลย? คนฉลาดอย่างคุณไม่รู้จริงๆหรือ ว่าความพยายามที่จะทำให้คนสักคนกลับมาอยู่ข้างคุณเพราะคุณอยากทำให้เขามีความสุข กับความเห็นแก่ตัวที่เกิดจากความยึดติด เห็นคนเป็นสมบัติส่วนตัวที่คุณอยากเก็บไว้ เพราะไม่ต้องการแบ่งให้ใครและไม่ต้องการเสียมันไปนั้น.. เป็นคนละเรื่องกันโดยสิ้นเชิง? ในเมื่อคุณเลือกที่จะเล่าเรื่องเฉพาะตอนจบที่คุณตีแผ่ว่าคุณถูกทำร้ายและโดนทอดทิ้ง ให้อีกฝ่ายดูเป็นคนใจดำ แต่เก็บเงียบเรื่องที่คุณทำตัวเหลือจะทน ที่คุณพยายามควบคุมบังคับคนอื่น และที่คุณนึกถึงแต่ตัวเอง เหมือนกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น แล้วคุณจะมาเรียกร้องหาเหตุผล ความยุติธรรม หรือวิธีคิดเยี่ยงปัญญาชนที่จะฟังความทั้งสองข้างไปทำไม ในเมื่อตัวคุณยังไม่เคยใจกว้างพอที่จะให้สิ่งนั้นกับใครๆเลย คุณมันก็ดีแต่ทำตัวสองมาตรฐาน เรียกร้องเอาเหตุผล ความจริง ความยุติธรรม ความเห็นอกเห็นใจ.. ก็ต่อเมื่อมันเอื้อประโยชน์ของคุณเท่านั้น ถ้าคุณยังเชื่อว่าผมรังแกคุณ ทำร้ายคุณ ทอดทิ้งคุณอย่างไม่มีเหตุผลเป็นที่สุด คุณก็ไม่ควรจะเสแสร้งยอมรับว่าคุณผิดแต่แรก ถ้าคุณเชื่อว่าคุณถูกและผมเป็นฝ่ายผิด คุณก็ไม่ควรจะสักแต่มาง้อเพียงเพราะกลัวว่าจะสูญเสียผม แต่ในใจยังเก็บความโกรธนั้นไว้แล้วโทษว่าผมเป็นฝ่าย "กระทำ" คุณอยู่ลึกๆตลอดเวลา คุณควรจะซื่อสัตย์พอที่จะยอมรับความรู้สึกของตัวเองว่าคุณไม่พอใจ คุณควรจะมีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่เอ่ยคำขอโทษพล่อยๆออกมา ทั้งที่ไม่ได้มีเจตนาจะเปลี่ยนมุมมองที่มีต่อผมหรือยอมรับผมอย่างที่เป็น เลิกเล่นละครเสียดีกว่า เพราะถ้าต่อหน้าผมไม่ว่าคุณจะพยายามทำตัวดีแสนดีอย่างไร แต่ลับหลังคุณยังพร้อมจะฉกทำร้ายและพ่นพิษใส่อยู่เสมอล่ะก็ มันย่อมแสดงว่าคุณก็ไม่ได้เคารพผมนักหรอก ต่อให้จะเอาขนกระต่ายมาห่อหุ้มกี่ชั้น ก็คงไม่มีวันไว้ใจกันได้ ตราบเท่าที่สิ่งที่อยู่ข้างในนั้นคืองูจงอางดีๆนี่เอง จากคุณ : xix เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 52 21:43:14 A:92.6.186.22 X: TicketID:152752

ความคิดเห็นที่ 7   ไม่มีมนุษย์คนไหนที่สมบูรณ์แบบ ไม่มีมนุษย์คนไหนที่ไม่เคยทำผิด ผมรู้ถึงสัจธรรมนี้ดีและไม่เคยคาดหวังให้คุณต้องไร้ที่ติ แต่การที่คนเราผิดพลาดได้.. ก็ไม่ได้หมายความว่าคุณจะใช้มันเป็นข้ออ้างให้คนลืมสิ่งที่คุณเคยกระทำไปเสียง่ายๆ และการที่คนเราผิดพลาดได้ ก็ไม่ได้แปลว่าคนเขาจะทนให้คุณผิดพลาดได้ไม่สิ้นสุด หรือให้คุณใช้พื้นที่หัวใจและความรู้สึกเขาเป็นสนามลองผิดลองถูกจนกว่าคุณจะพอใจ ไม่มีใครในโลกนี้หรอกที่จะไม่เรียนรู้อะไรเลยจากความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในชีวิต และเมื่อคุณทำให้ใครสักคนเจ็บปวดซ้ำซาก ก็คงไม่แปลกที่เขาจะไม่รับคุณกลับเข้าอ้อมอกด้วยรอยยิ้ม เว้นเสียแต่ว่าคนคนนั้นจะความจำเสื่อมหรือโง่เง่าเสียเหลือเกิน ที่ผ่านมาผมเชื่อว่าผมให้โอกาสคุณมากแล้ว และอย่างหนึ่งที่ผมยอมรับไม่ได้และจะไม่มีวันยอมรับก็คือการที่คุณไม่เคยมีความจริงใจให้ผม นอกจากนิสัยสับปลับของคุณแล้ว คำขอโทษของคุณยังไม่เคยมาจากสำนึกว่าคุณได้ทำผิด แต่มาจากความกลัวว่าจะสูญเสีย มาจากความอับอายที่สิ่งไม่ดีที่ตัวได้ทำไปนั้นถูกเปิดโปง และมาจากความต้องการที่จะกู้หน้าเพื่อที่คุณจะได้ยังดูดีในสายตาคนอื่นต่างหาก ยามที่คนอื่นทำร้ายคุณ.. คุณจำมันได้ไม่เคยลืม รื้อความรู้สึกที่ถูกทำร้ายนั้นมาซึมซับให้ใจโกรธเคืองเพื่อเรียกร้องให้คนอื่นชดเชยและเติมเต็มซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ยามที่คุณทำร้ายคนอื่น คุณทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ตราบเท่าที่อีกฝ่ายไม่แสดงความไม่พอใจออกมา ตราบเท่าที่อีกฝ่ายเขายอมทนคุณ ตราบเท่าที่คุณยังไม่รู้สึกว่าคุณเสียอะไรไป คุณก็ไม่เคยมีความกล้าหาญที่จะเปิดปากเอ่ยคำขอโทษหรือยอมรับผิดก่อน เพราะคุณน่ะเกิดมาเพื่อเป็นฝ่ายถูกและผู้้ชนะอยู่เสมอ คำขอโทษของคุณจึงไม่เคยมาจากสำนึกว่าคุณได้ทำผิด ได้ทำให้ใครสักคนเสียใจ แต่เป็นเพียงเครื่องมือที่คุณใช้เพื่อหวังให้อีกฝ่ายหายโกรธ ให้เขารัก ให้เขาดีด้วย ให้เขายังอยู่กับคุณเหมือนเดิมเท่านั้นเอง ครั้นเขายกโทษให้คุณก็กลับมาสบายใจเหมือนไม่ีมีอะไรเกิดขึ้น แต่เมื่อถึงยามที่ขาดสติก็ทำผิดและทำร้ายเขาด้วยวิธีเดิมๆอีกครั้ง คำขอโทษที่ไร้ซึ่งความเสียใจ ไร้ซึ่งความจริงใจ และไร้ซึ่งเจตนาที่จะถนอมใจของอีกฝ่ายให้ดีกว่าเดิมนั้น มันจึงไม่มีค่าอะไรเลย เพราะถ้าคุณเชื่อว่าคุณผิดจริง เชื่อว่าสิ่งที่คุณทำนั้นไม่ควรจริง คุณก็คงสามารถมองตาผมแล้วเอ่ยคำว่า "ขอโทษ" ด้วยใจจริงได้สักครั้ง ขอโทษอย่างสั้นๆง่ายๆ.. โดยไม่ต้องพล่ามว่าอดีตแก้ไขไม่ได้ โดยไม่ต้องเล่นละครว่าตัวเองเจ็บปวดแค่ไหน โดยไม่สร้างภาพให้ตัวเองเป็นฝ่ายที่กำลังจะโดนทิ้ง แล้วโยนบาปให้ผมเป็นฝ่ายเปิดปากไล่คุณให้ไปเสีย.. อย่างที่คุณเคยทำอยู่เสมอ เพราะถ้าคุณเชื่อว่าคุณผิดจริง ถ้าคุณเชื่อว่าสิ่งที่คุณทำมันทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวดจริง คุณก็คงไม่ทำนิสัยเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีกหรอกใช่ไหม คุณไม่ใช่คนโง่ที่คิดไม่เป็น ไม่ใช่คนที่ไร้ซึ่งความทรงจำนี่นะ ดังนั้นคนที่ไม่เคยเชื่อว่าสิ่งที่ตัวเองทำนั้นผิด คนที่ต้องโทษคนอื่นและมีข้ออ้างมาแก้ตัวตลอดเวลา ก็ไม่มีความจำเป็นอันใดที่จะต้องขอโทษ และด้วยเหตุนี้ผมจึงไม่มีความจำเป็นใดที่จะต้องยกโทษให้คุณ ที่สำคัญผมเองก็ไม่ได้โกรธคุณ ผมไม่ได้ทุกข์เพราะคุณ ไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณแล้ว ความเสียใจ คำขอโทษ สำนึกผิด หรือการปรับปรุงตัวใดๆของคุณไม่อาจมีอิทธิพลต่อชีวิตของผมอีกต่อไป เพราะผมไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆโดยมีคุณเป็นปัจจัยกำหนดทุกข์สุข โดยคิดว่าถ้าคุณยังเป็นเช่นนี้ผมจะทุกข์หนัก หรือถ้าคุณทำตัวดีเมื่อไรผมจึงจะนอนตายตาหลับ ไม่เลย ผมไม่มีเวลาให้เรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างนั้น คุณจะดีขึ้นหรือเลวลงอย่างไรก็เป็นเรื่องของคุณ เพราะผมไม่ได้อยากจะเป็นคนดี เป็นคนมีเหตุผล หรือเป็นคนที่แสนอดทน.. ที่จะต้องคอยอยู่เลี้ยงดูคุณจนกว่าคุณจะเติบโต ผมแค่อยากจะมีความสุขและมีอิสรภาพที่จะเลือกในสิ่งที่ต้องการ.. ก็เท่านั้น แต่ถ้าคุณพิพากษาไปแล้วว่าการมองโลกของผมมันแคบแสนแคบ ดีแต่ด่วนสรุป เข้าข้างตัวเองสิ้นดีจนไม่สามารถคิดอะไรได้ทะลุปรุโปร่งเยี่ยงนักปราชญ์อย่างคุณ และคุณต่างหากที่มองทุกสิ่งอย่างเป็นกลางเสมอมา.. ถ้าเชื่อว่าตัวเองถูกแล้ว ดีแล้ว.. ก็ไม่เห็นจะต้องมาเดือดร้อนว่าผมคิดอย่างไร จากคุณ : xix เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 52 21:43:42 A:92.6.186.22 X: TicketID:152752

ความคิดเห็นที่ 8   ในส่วนของผม ผมไม่มีอะไรต้องเสียดาย เพราะเมื่อมองย้อนกลับไปคนที่ผมเคยรักนั่นก็ไม่ได้มีตัวตนอยู่จริง มันเป็นเพียงแค่ "ภาพ" ที่คนคนหนึ่งสร้างขึ้นมาเพื่อกลบธาตุแท้ตัวเองเท่านั้น ธาตุแท้ที่เจ้าตัวยึดมั่นถือมั่นว่าจะไม่เปลี่ยน ธาตุแท้ที่เจ้าตัวอยากจะยัดเยียดให้ใครยอมรับเพื่อพิสูจน์ความรัก ธาตุแท้ที่เจ้าตัวคิดว่าจะปิดบังไปได้ตลอดด้วยการสวมหน้ากากเป็นครั้งคราว ธาตุแท้ที่เจ้าตัวมั่นใจว่าดีแล้ว เลิศแล้ว เหมาะแล้ว ธาตุแท้ที่เจ้าตัวรัก บูชา และเทิดทูนยิ่งกว่าอะไร เจ้าของธาตุแท้นั้นจึงอยากรักษามันไว้ในสภาพเดิมทุกประการ แม้ว่าจะทำร้ายคนอื่นและต้องแลกกับการสูญเสียก็ตาม ในส่วนของผม ผมคิดว่าเราไม่มีอะไรที่ติดค้างกันอีก ผมอาจจะไม่ฉลาดนัก คิดอะไรได้ไม่ลึกซึ้ง แต่เมื่อผมบอกว่าจบก็คือจบ ผมไม่จำเป็นต้องให้คำอธิบายที่คุณพอใจ ไม่จำเป็นต้องให้คุณเห็นดีเห็นงาม เพราะอย่างน้อยผมก็กล้ายืนหยัดในสิ่งที่ผมเลือก โดยไม่กลัวว่าใครจะมองว่าเป็นคนไม่ดีหรือคนไร้เหตุผล โดยเฉพาะคนอย่างคุณที่มองว่าผมทำอะไรทุกอย่างผิดเสมอ และในเมื่อผมเคยเจ็บปวดและถูกคุณยัดเยียดให้เป็นผู้ร้ายมามากแล้ว ถ้าผมจะอยากเป็นตัวเอกที่น่าเห็นใจในโลกของผมบ้าง.. โลกที่คุณไม่ได้รับเชิญและไม่ได้เชิญคุณเข้ามา มันก็ไม่น่าจะระคายอวัยวะส่วนไหนของคุณได้ เว้นเสียแต่คุณจะยังหาเรื่องเข้ามารับรู้ เพราะอยากเก็บเรื่องราวไปคร่ำครวญและสร้างทุกข์ให้ตัวเองอีกครั้ง ผมไม่จำเป็นต้องขออนุญาตคุณเวลาที่จะทำอะไรในพื้นที่ของผม ยิ่งผมปลดปล่อยออกมาผมก็ยิ่งมีความสุข เพราะขยะในใจที่สั่งสมมานานแรมปีค่อยๆได้รับการถ่ายเท แต่หากมันจะทำให้คุณทุกข์เพิ่มขึ้น ผมก็คงไม่สามารถไปรับผิดชอบอะไรได้ เพราะคุณเลือกที่จะเดินเข้ามาเอง และผมจะไม่นึกถึงความรู้สึกใครมากกว่าความรู้สึกตัวเอง โดยเฉพาะความรู้สึกของคนที่เอาแต่ใจ.. ซ้ำยังภูมิใจในความเอาแต่ใจนั้นราวกับว่ามันเป็นเกียรติยศอันยิ่งใหญ่.. อย่างคุณ ผมเชื่ออยู่อย่างว่าเหตุผลต้องใช้กับคนที่มีเหตุผลเสมอต้นเสมอปลาย ไม่ใช่กับคนที่เลือกมีเหตุผลเฉพาะเวลาที่กล่าวโทษคนอื่น ส่วนโอกาสก็ต้องให้กับคนที่ตั้งใจจะปรับปรุง ไม่ใช่คนที่ได้ใจจนเหลิงและไม่เห็นค่าของโอกาสนั้นอย่างแท้จริง ดังนั้นกับคนที่มีข้ออ้างเสมอเพื่อให้ตัวเองดูดีและเป็นฝ่ายถูกให้ได้ ผมก็ต้องใช้ตัวเองเป็นที่ตั้งและเห็นแก่ตัวบ้างเหมือนกัน มันจึงจะสมน้ำสมเนื้อ ในเมื่อผมมันเห็นแก่ตัว โลกทัศน์แคบ ไร้เหตุผล และเข้าข้างตัวเองถึงขนาดนี้.. คุณก็ไม่ควรจะเสียดายคนอย่างผมแม้สักนิด.. ไม่ใช่หรือ? ::: จบ ::::::: จากคุณ : xix เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 52 21:44:19 A:92.6.186.22 X: TicketID:152752

ความคิดเห็นที่ 9   โดนใครพิพากษามาเหรอ หรือกำลังมาพิพากษาใครอยู่ จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 52 22:28:07

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วคิดถึงเพลงนี้ ค่ะ เกือบใช่ แต่ไม่ใช่ทั้งหมด เพลงอย่าฝากความหวัง (ร้องดั้งเดิม ก็พี่ใหม่ เจริญปุระ แต่นน้องอ๊อฟ ปองศักดิ์ ก็ร้องเพราะ) สิ่งที่ฉันกังวล เกี่ยวกับตัวฉันเอง สิ่งที่ฉันยังเกรง ยังลังเลในใจ หากผู้ชายคนหนึ่ง ที่จิตใจวุ่นวาย สิ่งที่ให้เธอไป อาจดีไม่พอ อย่าฝากความหวังที่ฉันจนเกินไป เพราะฉันไม่ได้มีทุกอย่าง ที่ควรจะต้องรอ อย่าฝากความฝัน ให้ฉันคอยดูแล ถึงแม้ภายในใจ จะรักเธอ หมดตัวและหัวใจ แต่คงไม่ดีเพียงพอ สิ่งที่ฉันเคยเจอ เจ็บและช้ำซมซาน เก็บและฝันมานาน จนเป็นปมในใจ อาจมีบ้างบางคราว ที่อ่อนแลมากมาย อาจไม่เหมือนใครๆ ที่ใจเเข็งแรง อย่าฝากความหวังที่ฉันจนเกินไป เพราะฉันไม่ได้มีทุกอย่าง ที่ควรจะต้องรอ อย่าฝากความฝัน ให้ฉันคอยดูแล ถึงแม้ภายในใจ จะรักเธอ หมดตัวและหัวใจ แต่คงไม่ดีเพียงพอ กลัวใจเธออาจจะผิดหวัง เพราะรักฉันแล้วเธอคงเหนื่อย เธอคงต้องเหนื่อย ต้องคอยเฝ้าดู สิ่งที่ฉันเป็น โฮ้ ... โฮ้ ... โฮ อย่าฝากความหวังที่ฉันจนเกินไป เพราะฉันไม่ได้มีทุกอย่าง ที่ควรจะต้องรอ อย่าฝากความฝัน ให้ฉันคอยดูแล ถึงแม้ภายในใจ จะรักเธอ หมดตัวและหัวใจ แต่คงไม่ดีเพียงพอ ที่จริงก็รักเธอ หมดตัวและหัวใจ แต่คงไม่ดีเพียงพอ... ปล. คิดว่าคนที่แต่งเพลงนี้ แต่งด้วยอารมณ์กำลังเห็นแก่ตัว และเข้าข้างตัวเอง อิอิอิ แก้ไขเมื่อ 01 ก.ย. 52 22:34:46 จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 52 22:29:39

ความคิดเห็นที่ 11 เหมือนมาอ่านเรื่องส่วนตัวคนอื่น ไม่ใช่เรื่องสั้น จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 52 19:04:10

ความคิดเห็นที่ 12   เรื่องสั้น คือ บันเทิงคดีร้อยแก้วรูปแบบหนึ่ง มีลักษณะคล้ายนวนิยาย แต่สั้นกว่า โดยมีเหตุการณ์ในเรื่องและตัวละครน้อย มักจบแบบพลิกความคาดหมาย หรือจบแบบทิ้งให้คิด เป็นต้น - พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.2525 Short story refers to a work of fiction that is usually written in prose, usually in narrative format. This format or medium tends to be more pointed than longer works of fiction, such as novellas (in the 20th and 21st century sense) and novels or books. Short stories tend to be less complex than novels. Usually a short story focuses on only one incident, has a single plot, a single setting, a small number of characters, and covers a short period of time. Many short story writers define their work through a combination of creative, personal expression and artistic integrity. As a result, many attempt to resist categorization by genre as well as definition by numbers, finding such approaches limiting and counter-intuitive to artistic form and reasoning. As a result, definitions of the short story based upon length splinter even more when the writing process is taken into consideration. - Wikipedia ขอแลกเปลี่ยนความเห็นด้วยความเคารพ จากคุณ : xix เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 52 22:21:12 A:92.3.247.48 X: TicketID:152752

ความคิดเห็นที่ 13 เท่าที่สรุปลักษณะเรื่องสั้นจากนิยามของวิกิพีเดียที่ให้มาบอกว่า เรื่องสั้นเป็น "เรื่องแต่ง" (fiction) ที่เขียนขึ้นในลักษณะการบรรยาย มีความซับซ้อนน้อยกว่านวนิยาย และมักจะมีเหตุการณ์เกิดขึ้นเหตุเดียว มีพล็อตเพียงพล็อตเดียว ฉากเดียว มีตัวละครจำนวนน้อย จบในช่วงเวลาสั้น นักเขียนเรื่องสั้นหลายคนนิยายงานเขียนเรื่องสั้นไว้ว่าเป็น ส่วนผสมของความสร้างสรรค์ การแสดงความรู้สึกส่วนตัว และศิลปะ นักเขียนหลายคนพยายามต่อต้านการจัดแบ่งตามประเภทและจำนวน และพยายามแสวงหาวิธีการจำแนกโดยใช้พื้นฐานที่รูปแบบความสร้างสรรค์ จากความพยายามดังกล่าว นิยามของเรื่องสั้น (ของคนที่ต้องการนิยามใหม่) จึงอยู่บนพื้นฐานของความยาวของการดำเนินเรื่อง สำหรับเรื่องนี้ โดยส่วนตัว ด้วยความเคารพนะคะ แม้จะใช้ความยาวของเรื่องเป็นหลักในการกำหนดว่า นี่คือเรื่องสั้น แต่ส่วนตัวคิดว่าองค์ประกอบอื่นก็สำคัญ เพราะอย่างน้อยคนอ่านควรได้รู้ว่า ใคร ทำอะไร อย่างไร ถึงเป็นเหตุให้ 'ผม' มาบรรยายความคิดตัวเองแบบนี้ พล็อตเรื่องอยู่ตามลำพังตัวเองไม่ได้ จำเป็นต้องมีองค์ประกอบที่ทำให้ สนับสนุนแก่นเรื่องและความคิดที่ผู้เขียนต้องการนำเสนอชัดเจน จับต้องได้ เช่น เวลาบอกว่า "ฉันเกลียดเขา ไม่อยากให้เขามายุ่งกับฉันอีก" ถ้าพูดอย่างนี้ ก็เหมือนพูดลอย ๆ ต่อให้ยาวแค่ไหน ก็คงมีคนถามต่อว่า ทำไม เกิดอะไรขึ้น ทำไมคิดแบบนั้น เขาเป็นใคร เขาทำอะไรให้ ตามปกติแล้ว พอเจอคำถามแบบนี้ คนตอบก็ต้องอธิบายขยายความต่อ "เขาเป็นเจ้านายฉันเองแหละ ตาแก่หัวงูนั่นชอบฉวยโอกาสกับฉันอยู่เรื่อย" ตัวละครมีสองตัว คือ ฉันกับเขา และคนอ่านก็ได้รู้แล้วว่า ฉันกับเขาเป็นใคร มาจากไหน และเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น 'ฉัน' ถึงบอกว่าเกลียดเขา แต่ฉากที่เกิดขึ้นอาจจะไม่ได้เกิดที่ออฟฟิศที่เดียว และเหตุการณ์ที่ทำให้ 'ฉัน' เกลียดเขาอาจมีมากกว่าแค่หนึ่งเหตุการณ์ และนอกจากความรู้สึกของ 'ฉัน' ที่เกลียดเขาแล้ว คนอ่านก็อยากรู้ด้วยว่า ในเมื่อเกลียดเขา แล้วคิดจะทำยังไงต่อไป ซึ่งนี่เป็นคำถามที่ธรรมดามาก ๆ คำตอบก็อาจเป็นคิดไม่ออก จะหนี จะทนต่อ หรือฆ่าตาแก่หัวงูนี่ทิ้งซะ ฯลฯ หรือบางเรื่องที่ยังสรุปไม่ได้ ก็อาจทิ้งคำถามไว้ให้คิดว่าจะทำอะไรต่อดี เท่าที่อ่านเรื่องข้างบน เรารู้แค่ว่าตัวละครคิดอย่างไร รู้สึกอย่างไร แต่ไม่รู้ว่า 'คุณ' ที่เป็นคู่กรณีของ 'ผม' เป็นใคร ไม่ทราบว่ามีเหตุการณ์อะไรที่ 'คุณ' ทำให้ 'ผม' ต้องมาระบายอารมณ์แบบนี้ พอระบายเสร็จแล้ว 'ผม' อยากจะให้ 'คุณ' ทำอะไร หรือจะทำอะไรกับ 'คุณ' เนื่องจากอ่านแล้วหาที่มาที่ไปไม่เจอ ไม่ทราบบทสรุป หรือประเด็นที่ชัดเจน ทำให้อ่านแล้วรู้สึกเหมือนไม่ได้อ่านเรื่องสั้นน่ะค่ะ แต่เป็นเหมือนความเรียง หรือข้อความที่ผู้เขียนต้องการสื่อสารกับใครสักคนด้วยเรื่องที่รู้กันแค่สองคน สำหรับตัวเอง personal expression ในองค์ประกอบของเรื่องสั้นข้างบน เป็นเพียงองค์ประกอบหนึ่งเท่านั้น โดยแทรกไปกับองค์ประกอบอื่น ๆ อย่างกลมกลืนด้วยอย่างมีศิลปะจากฝีมือคนเขียน โดยที่คนอ่านไม่รู้สึกว่า ตัวเองถูกโจมตีด้วยความคิดของคนเขียน คิดว่าศิลปะหนึ่งของงานเขียน คือ การทำให้คนอ่านเข้าใจความคิดคนเขียนและเก็บไปคิดตามอย่างเต็มใจค่ะ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 20:39:15