ความคิดเห็นที่ 1   *** มาอ่านกันต่อค่ะ ประมาณว่าถ้าใครอยู่เวรรับโทรศัพท์นี่ สามารถเก็บข้อมูลไปเล่านินทากันได้สนุกปากเลยทีเดียว บางทีก็มีชายหนุ่มนะคะ หน้าตาดีมากเดินหิ้วถุงขนมปังสังขยากับนมสดเดินเข้าหอมาค่ะ แล้วผู้ชายคนนี้หล่อมากจนสาวต้องเหลียวหลังทีเดียว เขาเดินมาอย่างมั่นใจมากค่ะ แล้วก็บอกอินซึ่งอยู่เวรรับโทรศัพท์คืนนั้นว่า “ตั๋ว ตั๋วเอง ฮ้องนุ่มห้อง 427 หื้อเปิ้นกำ” (เธอ เธอ ช่วยเรียกนุ่มห้อง 427 ให้เค้าที) เสียงในฟิล์มยังไม่พอค่ะ แต่มือไม้เธอกรีดพร้อมกับจีบปากจีบคอพูดนั่นแน่ะ เล่นเอาสาวๆ ที่อยู่แถวนั้นเสียอารมณ์ไปหลายคนทีเดียว นึกว่าชายแท้ที่ไหนได้... ส่วนที่เรียกลงมาทะเลาะกันก็มีค่ะ แต่นานๆที แล้วอินก็ไม่ค่อยเจอเหตุการณ์ทำนองนี้ด้วย มีแต่เพื่อนอินล่ะค่ะ ที่เจอบ่อย แต่อย่าให้เล่าเลยนะคะ ไม่ค่อยเจริญใจนักหรอกค่ะ คืนหนึ่งอินอยู่เวรรับโทรศัพท์เหมือนเคยค่ะ แต่คราวนี้เป็นช่วง 6 โมงเย็นถึง 2 ทุ่ม ตอนนั้นเกือบจะสองทุ่ม ใกล้หมดเวรของอินแล้วล่ะค่ะ ยายดาวเพื่อนอิน (ที่อินเคยบอกว่าเธอชิ่งเอนท์มาก่อนเพื่อนนั่นล่ะค่ะ) เธอแวบมาที่หออิน กะมาหาเพื่อนเจ้าหล่อนนั่นล่ะค่ะ พอเจอหน้าอินนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์เข้า คำแรกที่เธอทักเสียงดังลั่นคืออะไรทราบไหมคะ “อ้าว! อยู่หอนี้เหรอแก ว่าไง หายเป็นทอมหรือยัง” โอ้ว! แม่เจ้าประคุณรุนช่อง แม่จะแหกปากให้ใครเขามาฟังด้วยล่ะนั่น ดีนะคะที่ตอนนั้นมีคนอยู่กันไม่มาก แต่ก็นะ สาวๆในหอหลายคนหันมามองหน้าอินเป็นตาเดียวเลยค่ะ อินงี้แทบอยากมุดเคาน์เตอร์หนี “หายแล้วโว้ย ไม่ต้องพูดดังก็ได้” ขอมีวะมีโว้ยนิดนึงนะคะ คงไม่ว่ากันนะคะ คือเรื่องของเรื่องที่เจ้าหล่อนทักอินมาแบบนี้เนี่ย เนื่องจากว่าตอน ม.2 อินเคยอุตริเอาดอกกุหลาบไปวางไว้ใต้โต๊ะเขาเพื่อจีบนั่นล่ะค่ะ แถมตอนที่เรียนชั้นประถมมาด้วยกัน อินเคยแอบขโมยหอมแก้มดาวไปทีนึงด้วย เจ้าหล่อนก็เลยจำฝังใจค่ะ แต่อินไม่คิดว่าเจ้าหล่อนจะแก้เผ็ดอินด้วยวิธีนี้นะนี่ แสบจริงๆเลยยายดาว อยู่หอในมีเรื่องฮาเฮเยอะค่ะ ถึงแม้ว่าเราอาจจะต้องแอบเซ็งที่ต้องเข้าหอให้ทันก่อนสี่ทุ่มก็ตามที แต่นั่นก็เป็นกฎเกณฑ์ที่เราสมัครใจยอมรับเอง ห้ามมีอุทธรณ์ทีหลังค่ะ นอกจากเรื่องน้ำไม่ไหล ไฟดับ ที่อินเคยเล่าว่าเด็กหอต้องเผชิญแล้ว บางทีพวกเราก็ต้องเปิดศึกแย่งชิงสาธารณูปโภคทั้งหลายในหอด้วยค่ะ เรื่องรีโมตทีวีนี่เป็นอันดับต้นๆเลย ที่เราต้องอาศัยความเร็วแย่งชิงมาถือไว้ในมือให้ได้ ที่หอของอินมีทีวีอยู่สองเครื่องค่ะ ที่ชั้น 1 เป็นฟรีทีวี ส่วนที่ชั้นสองเป็น UBC ที่แย่งกันบ่อยที่สุดนี่คือที่ชั้น 1 ค่ะ โดยเฉพาะช่วงละครหลังข่าว แย่งกันจังเลย โดยเฉพาะคืนที่ละครฮิตมีฉากที่พระเอกข่มขืนนางเอกนะคะ สาวๆของเรา ยิ่งต้องรีบจับจองที่นั่งและรีโมตทีวีให้ทัน ก่อนที่จะมีคอละครเรื่องอื่นเข้ามาชิงไปเสียก่อนค่ะ แต่อุปสรรคสำคัญใหญ่หลวงสำหรับการดูทีวีของเรานั้น ไม่ได้อยู่ที่การจองรีโมตหรอกนะคะ เรื่องนี้บางทีก็พอหยวนกันได้ค่ะ แต่อุปสรรคใหญ่ที่อินว่าก็คือคุณป้าแม่บ้านนั่นเองค่ะ อินจำได้แม่นเลย คืนนั้นเป็นคืนวันอาทิตย์ที่ละครเรื่องน้ำใสใจจริงอวสานค่ะ (เวอร์ชั่นอ้นสราวุฒิกับศรีริต้านะคะ ไม่ใช่เวอร์ชั่นศรราม เวอร์ชั่นศรรามอินยังอยู่ ม.2 อยู่เลยค่ะ) ที่หอของอินนี่ ปกติสี่ทุ่มก็จะปิดประตูตรงบันไดทางขึ้นนะคะ แต่คืนนั้นไม่มีใครยอมขึ้นหอสักคนเพื่อจะรอดูตอนจบ ถ้าเป็นคุณป้าแม่บ้านอีกคนหนึ่งนี่ เขาจะเข้าใจเด็กๆค่ะ แต่คืนนั้นเป็นคราวเคราะห์ของพวกเรา เจอแม่บ้านจอมโหดอยู่เวร แล้วก็ไม่ยอมเข้าใจด้วยว่า สาวๆ ต้องการที่จะดูละครตอนจบ อินเองก็อยากดูว่าจะจบเหมือนเวอร์ชั่นช่องเจ็ดไหม แต่ตอนนั้นทุกคนดูไปก็ลุ้นไปค่ะว่า ยายป้าแม่บ้านคนนี้จะมาไล่ตอนไหน ปรากฏว่าป้าเขามาไล่ขึ้นหอตอนเบรกสุดท้ายของเรื่องพอดีค่ะ พวกเราก็เลยจำใจต้องขึ้นหอด้วยความเสียดายเป็นที่สุด (จะบ่นอะไรก็ไม่ได้หรอกค่ะ ขืนบ่นรับรองคนบ่นหูชาแน่นอน ก็ป้าแม่บ้านคนนี้ขึ้นชื่อนักเชียวเรื่องฝีปาก เพราะฉะนั้นอย่าแหยมกับแกได้เป็นดีค่ะ) ความที่อินไม่อยากอารมณ์ค้างคา อินก็หาวิธีดูตอนจบจนได้นั่นล่ะค่ะ พอดีเพื่อนอินที่อยู่ห้องใกล้กัน เขาแอบเอาทีวีเล็กมาไว้ในห้องค่ะ (ที่ต้องแอบเพราะเป็นกฎของหอที่ไม่ให้นักศึกษาเอาทีวีมาใช้นะคะ แต่ถ้าอยากเอามาจริงๆ ก็ต้องยอมเสียค่าไฟเองค่ะ พวกเราก็เลยต้องแอบๆกันนิดนึง) งานนี้อินเลยได้ดูตอนจบสมใจ เรื่องแอบเอาทีวีเล็กมาซุกซ่อนไว้ในห้องนี้เป็นเรื่องปกติของเด็กหอค่ะ เพราะบางคนก็ขี้เกียจจะไปแย่งชิงรีโมตทีวี (เพื่อนอินก็เป็นค่ะ ตอนซัมเมอร์เธอเล่นเอาทีวีเครื่องใหญ่เข้ามาไว้ในห้องด้วยเลย แล้วห้องของเธอก็จะเป็นแหล่งรวมเพื่อนมาก ก็จุดประสงค์ของทุกคนคืออยากดูทีวีนี่คะ ยิ่งตอนซัมเมอร์ปีสองเนี่ย ตอนนั้นหงส์เหนือมังกรกำลังฮิตค่ะ ทุกคนจะพลาดไม่ได้แม้แต่ช็อตเดียว) วิธีแอบซ่อนนั้นง่ายมาก แค่เอาเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้าแล้วก็เอาเสื้อผ้ามาสุมๆไว้หน่อย เท่านี้ก็รอดแล้วค่ะ แต่ความจริงอินไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ เพราะอินไปสานไมตรีกับคณะกรรมการประจำหอ และก็อาจารย์ประจำหอพักมาเรียบร้อยแล้วค่ะ เวลาที่พวกเขามาตรวจห้องอิน ก็จะเป็นการตรวจแบบพอเป็นพิธี ไม่ละเอียดเท่าห้องอื่น คือในสายตาของพี่ๆกรรมการหอพัก กับอาจารย์ประจำหอเนี่ย อินจะเป็นเด็กเรียบร้อยน่ารัก ไม่น่ามีเล่ห์เหลี่ยมอะไรแอบซ่อนนั่นเองค่ะ ขนาดว่าอาจารย์ประจำหอพักเห็นหน้าอินยังทักอินว่า “น้องหนู” ทุกคำเลย (ค่าที่อินแทนตัวเองเวลาพูดว่า หนูอย่างนั้น หนูอย่างนี้) แถมยังบอกใครต่อใครว่าอินเป็นเด็กเรียบร้อยมากๆ อีกแน่ะ เพื่อนอินมาได้ยินประโยคนี้เข้าถึงกับฮากันระนาวเลยค่ะ แต่ละคนถามอินด้วยคำถามเดียวกันเป๊ะเลยค่ะว่า “อาจารย์หอแกเขามองแกยังไงว่าเรียบร้อยวะ” “ไม่รู้ ความสามารถพิเศษมั้งแก” อินตอบเพื่อนอินพร้อมกับยักคิ้วให้ทีหนึ่งแบบกวนๆ เล่นเอาเพื่อนอินพากันหมั่นไส้เป็นทิวแถวค่ะ  เรื่องที่อาจารย์ประจำหอทักอินว่าน้องหนูนี่ก็เหมือนกัน เพื่อนอินหมั่นไส้จัดค่ะ ถึงกับค่อนเอาซึ่งหน้าทีเดียว “อู๊ย! น้องหนู หนูตรงไหนวะนั่น หนูแฮมสเตอร์ยักษ์สิแกน่ะ” ยังดีค่ะที่เพื่อนอินเปรียบอินเป็นหนูแฮมสเตอร์ยักษ์ ขืนเปรียบเป็นอย่างอื่นมีเคืองค่ะ ก็นะ คนมันน่ารักมีเสน่ห์เฉพาะกับคนแก่ มันก็ดีอย่างนี้ล่ะค่ะ มีครั้งนึงค่ะ ที่ความลับเรื่องทีวีเล็กนี่แตกโพละ ช่วงปีสามอินติดละครรากนคราค่ะ ความที่อินเคยอ่านเป็นตอนๆในสกุลไทยมาก่อนแล้ว แถมตอนที่พิมพ์เป็นเล่ม อินยังมีเป็นสมบัติส่วนตัวอีก อินก็อยากดูสิคะว่า เขาจะทำเป็นละครออกมาได้เหมือนหรือต่างกับในหนังสือแค่ไหน โดยเฉพาะเรื่องเสื้อผ้า กับฉากปลงพระศพเจ้าอุปราชสิงห์คำ เสียแต่ไม่มีต้นชมพูพนพญาอย่างที่อินคาดหวังว่าจะได้เห็น (เรื่องต้นชมพูพนพญานี้ อินเคยได้มาต้นหนึ่งค่ะ เอากลับมาบ้านวันศุกร์ กะว่าให้มันโตกว่านี้อีกสักหน่อย จะเอาไปลงที่สวน ปรากฏว่าผิดหวังค่ะ เพราะเจ้าตัวแสบที่บ้านอินดันใช้ต้นชมพูของอินเป็นที่ลับฟันมันเสียนี่) ละครเรื่องนี้ออกอากาศศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ ค่ะ คืนวันศุกร์กับวันเสาร์นั้นไม่มีปัญหาหรอกค่ะ เพราะอินกลับบ้านทุกศุกร์อยู่แล้ว แต่คืนวันอาทิตย์นี่จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องดูทีวีแบบหลบซ่อนในห้องที่หอพักค่ะ  คืนเกิดเหตุนะคะ ถ้าอินจำไม่ผิดรู้สึกว่าจะเป็นฉากที่เจ้าศุขวงศ์กับเจ้าแม้นเมืองได้กันเป็นครั้งแรก อินกำลังจ้องทีวีตาไม่กระพริบอยู่เลย ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น น้องรูมเมทของอินเขาก็เปิดประตูผลัวะเลยโดยไม่ต้องถามไถ่ (เพราะเรื่องที่จะมีคนนอกขึ้นมาบนหอนั้นไม่มีอยู่แล้ว การระวังภัยก็เลยไม่ค่อยมีค่ะ ) คนที่เข้ามาก็คือพี่ประธานหอพักค่ะ เห็นทีวีเล็กคาตาเลยงานนี้ อินหน้าเจื่อนสิคะงานนี้ คิดในใจว่าแย่แล้ว ปีหน้าฉันหมดสิทธิได้อยู่หอในแน่ ผิดคาดค่ะ พี่ประธานหอเขากลับบอกว่า “พี่ไม่เห็นอะไรเลยนะน้องอิน ดูเสร็จก็ซ่อนให้ดีล่ะ คะแนนน้องอินเต็มเหมือนเดิมนะจ๊ะ” ไม่พูดเปล่าค่ะ พี่เขายกใบลงคะแนนให้อินดูอีกต่างหาก โอ้วว์! อะไรอินจะโชคดีปานนั้นก็ไม่รู้ แปลว่าเทคนิคการหว่านเสน่ห์ของอินยังใช้ได้ผลดีอยู่นะนี่ รูมเมทอินก็พลอยได้อานิสงส์กับอินไปเต็มๆ ด้วยค่ะ ประมาณว่าถ้าเกิดเหตุอะไรไม่ชอบมาพากลขึ้นเนี่ย ห้องของอินก็จะถูกมองข้ามไปโดยอัตโนมัตินั่นล่ะค่ะ ไม่ใช่แค่เรื่องของทีวีที่เราต้องแอบซ่อนกันนะคะ เรื่องกระทะไฟฟ้าก็เหมือนกัน ไม่ใช่ว่าไม่ให้พวกเรามีกระทะไว้ในความครอบครองหรอกค่ะ แต่ทางหอพักเขาห้ามเรื่องไม่ให้เราทำกับข้าวในหอพักเสียมากกว่า แต่เรื่องต้มมาม่านี่ให้อภัยกันได้ค่ะ ถึงหอพักจะห้ามไม่ให้ทำอาหารก็เถอะค่ะ แต่เด้กหออย่างเรานั้น กฎมีไว้แหกค่ะ ใครจะไปต้มมาม่าทานกันได้ทุกมื้อล่ะคะ บางทีพวกเราก็ต้องมีโอกาสพิเศษกันบ้าง อินทำมาแล้วค่ะ เมื่อช่วงซัมเมอร์ตอนปีสองนั่นเอง วันนั้นเป็นวันเกิดอินค่ะ อินถามแล้วว่าพวกเพื่อนๆจะกินอะไรกัน เขาบอกว่าซื้ออาหารสดมาทำกินกันเองดีกว่า ก็เป็นอันตกลงตามนั้นค่ะ แต่เมนูที่เราคิดกันขึ้นมานี่สิคะ กลิ่นของมันนี่เอาเรื่องทีเดียว เมนูมื้อนั้นคือสปาเกตตี้หมูสับ กับสุกี้หมู-ไก่- หมึกค่ะ ลำพังแต่สุกี้นี่กลิ่นไม่เท่าไหร่หรอกนะคะ แต่กลิ่นมันจะฟ้องก็อีตอนทำซอสสปาเกตตี้นี่ล่ะค่ะ พวกเราก็เลยต้องแก้ปัญหาด้วยการเปิดพัดลมจ่อให้พัดกลิ่นออกไปทางระเบียง ก็เป็นอันรอดตัวไปได้ค่ะ     *** มีต่อค่ะ แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 52 15:24:56 จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 52 15:24:07

ความคิดเห็นที่ 2   *** มาอ่านกันต่อค่ะ แต่ที่เด็ดที่สุดต้องเป็นเด็กเฟรชชี่ปี 43 ที่หออินค่ะ เด็กกลุ่มนี้อินต้องขอยกนิ้วให้กับความกล้าของพวกเธอจริงๆ เย็นวันนั้นอินเดินขึ้นหอมา กลิ่นปลาทูทอดงี้ลอยมาเตะจมูกอินเข้าเต็มรักทีเดียวค่ะ แถมตอนที่อินเดินผ่านหน้าห้องของพวกเธอเพื่อที่จะเข้าห้องของตัวเองนะคะ อินยังได้ยินเสียงสนทนาลอดออกมานอกห้องด้วยค่ะ “ปลาทูจะสุกแล้ว ตีไข่หรือยัง เดี๋ยวจะทอดไข่ชะอมแล้ว” “ไข่เสร็จแล้ว ตอนนี้กำลังโขลกน้ำพรอกกะปิอยู่ เฮ้ย! นั่งอยู่ทำไม ตักข้าวรอเลยซิ” อินได้ยินแล้วอดคิดในใจไม่ได้ค่ะว่า โห...น้องล่อน้ำพริกกะปิ ไข่ชะอม ปลาทูทอดครบเครื่องเลยหรือนี่ ฉันยังกินผัดสิ้นคิดเป็นมื้อเย็นเลยนะนี่ แต่เมนูนี้ก็ยังไม่เด็ดเท่าเช้าวันหนึ่งค่ะ เวลาขณะนั้นประมาณเจ็ดโมงเช้า ในขณะที่ห้องของอินนั้น สาวๆ 3 คนกำลังหลับสลบไสลเพราะเมื่อคืนอ่านหนังสือกันจนดึกนะคะ (เช้าวันนั้นทั้งอินและรูมเมทอีกสองมีเรียนวิชาแรกตอน 10 โมงค่ะ)  น้องซินเป็นน้องปีสองรูมเมทของอิน เธอนอนเตียงบนค่ะ อยู่ๆ อินก็ต้องสะดุ้งตื่น ทีแรกนึกว่าน้องซินนอนละเมอ เพราะเสียงเธอลั่นทีเดียวค่ะ “โอ๊ย! หอมปลาเค็มโว้ย ใครทอดวะ” คืออินต้องบอกไว้ก่อนว่าน้องซินนี่เธอก็ห้าวๆพอกันกับอินล่ะค่ะ การพุดการจาเธอก็เลยออกไปทำนองนี้ อย่าถือว่าหยาบคายกันเลยนะคะ กลับมาที่เดิมค่ะ จากที่อินคิดว่าน้องซินนอนละเมอ ปรากฏว่าไม่ใช่แฮะ เพราะอินก็ได้กลิ่นปลาเค็มทอดเหมือนกัน หันไปมองรูมเมทอีกคนก็เห็นเธอนอนหันหน้ามามองอินอยู่แล้ว ทีนี้ก็เลยเป็นที่รู้กันค่ะ ว่าไม่มีใครฝันหรือนอนละเมอแน่นอน อินลองตามกลิ่นไปก็พบว่ามาจากห้องน้องน้ำพริกกะปิปลาทูทอดนั่นล่ะค่ะ แถมมีเสียงนี้ลอดออกมาด้วยนะคะ “เปิดพัดลมไล่กลิ่นสิ เดี๋ยวป้าแม่บ้านก็รู้หรอก” อีกสักครู่ก็มีเสียงนี้ลอยลมออกมาอีกค่ะ “เตรียมถ้วยตักข้าวต้มได้แล้ว ปลาสุกแล้ว กุนเชียงที่ทอดไปหั่นหรือยัง” ค่ะ รุ่นน้องห้องนี้เธอทอดปลาเค็มกินกะข้าวต้มเป็นอาหารเช้าก่อนไปเรียน ในขณะที่พี่ๆ ส่วนใหญ่มีนม 1 กล่อง กับขนมปัง 1 ชิ้นเป็นอาหารเช้า ไม่ใช่แค่นั้นค่ะ วันดีคืนดี อินกลับขึ้นหอมายังเจอกลิ่นทุเรียนกรุ่นตามทางเดินนั่นแน่ะ ทั้งที่ตั้งแต่อินอยู่หอมานี่ อินยังไม่เคยเห็นใครกล้าหิ้วทุเรียนขึ้นมากินบนหอเลยนะคะ อย่างมากก็นั่งทานกันหน้าหอเท่านั้นเอง  ที่ห้องอินเลยต่างลงความเห็นว่าน้องเฟรชชี่ห้องนี้เธอช่างกล้าและหรูกันจริงๆ นอกจากเรื่องทีวีที่เราจะต้องแย่งชิงกันแล้วนะคะ เรื่องหนังสือพิมพ์และนิตยสารต่างๆ ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งค่ะ ที่เราต้องทำเวลาให้เร็วที่สุด วันไหนที่มีนิตยสารออกใหม่โดยเฉพาะสกุลไทยนะคะ วันนั้นเลิกเรียนปุ๊บ อินจะไม่แวะไถลตามรายทางเด็ดขาด แม้ว่าวันนั้นอินจะอยากกินลูกชิ้นทอดคณะสังคมเจียนขาดใจแค่ไหนก็ตาม ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ ที่หอของอินนี่หนอนหนังสือเยอะค่ะ อินจำได้ตอนปีสาม ตอนนั้นปลายเทียนเพิ่งลงตีพิมพ์เป็นตอนๆ ที่หอของอินต่างติดอกติดใจพ่อเพชรกล้ากันเป็นแถว เล่นเอาเต้กับพู่ไหมหงอยไปพักหนึ่งทีเดียว แล้วไม่ใช่แค่นักศึกษาเท่านั้นที่ติดนิยายเรื่องปลายเทียนนะคะ อาจารย์ที่ภาควิชาอินท่านก็ติดค่ะ แต่คงไม่เท่ากับสาวๆ ทั้งหลาย ที่พออ่านจบแล้วต้องตรงดิ่งไปเข้า http://www.cubook.com เพื่อตั้งกระทู้คุยกับ อ.วินิตา (แก้วเก้านั่นเองค่ะ) กันอย่างออกรสออกชาติมาก อินเองก็เป็นหนึ่งในนั้นค่ะ แต่ไม่ได้ใช้ชื่ออินทรายุธนะคะ อินใช้ชื่อ ‘ธารัคนิน’ ค่ะ ชื่อนี้อินคิดเอง สนธิคำเองเลยทีเดียว มาจากคำว่า ‘ธาร’ กับ ‘อัคนิน’  ค่ะ อัคนิน ก็แปลว่าไฟนั่นล่ะค่ะ อินแผลงมาจากอัคนีอีกที ที่มาของชื่อนี้น่ะหรือคะ ก็มาจากอดีตแฟนสาวของอินนั่นล่ะค่ะ ที่บอก(แกมประชดประชัน)ว่าอินใจเย็นเหมือนน้ำมัน เจอสะเก็ดไฟนิดเดียวก็ลุกพรึ่บได้ทันที คำนี้ใครจะแปลว่าไฟแห่งน้ำ หรือน้ำแห่งไฟก็ได้ค่ะ แต่ใจจริงอินอยากให้มันแปลว่าน้ำมันมากกว่า เรื่องปลายเทียนนี้ทำเอาเว็บล่มมาหลายหนเลยนะคะ โดยเฉพาะตอนที่เพชรกล้าตอบเกาลัดด้วยกลอนบทนี้ “ไม่ให้ตอบว่ารักจักไม่ตอบ   แต่บอกเพียงแค่ชอบตอบไม่ได้ ให้ฝืนใจไม่รักหักอาลัย   หักเท่าไหร่เหลือจะหักรักแก้วตา” สาวๆของเราเจอกลอนบทนี้เข้าไป ต่างก็เทใจสงสารเพชรกล้ากันเป็นทิวแถวเลยค่ะ แล้วก็เลยลามไปสงสารตอนที่เพชรกล้าอุตส่าห์จะเข้าหาเกาลัด ดันผิดคนกลายเป็นเจ้าสร้อยสุมาลีไปได้ (อารมณ์ตอนนั้นก็พอๆกับถนนตอนนี้ล่ะค่ะ เพราะอาจารย์วินิตาท่านเข้ามาร่วมตอบร่วมแจมด้วย คนอ่านมีการรีเควสไปด้วยนะคะว่าไม่อยากให้เพชรกล้าตายด้วย) แต่ที่เว็บล่มของแท้ก็ตอนที่ช่องสามจะเอามาทำเป็นละครนั่นล่ะค่ะ วิพากษ์วิจารณ์กันสุดยอด ส่วนใหญ่จะลงความเห็นว่าทาทาไม่เหมาะที่จะเป็นเกาลัด แต่เอาเข้าจริง อินว่าทาทาก็พอไปวัดไปวาได้นะคะ กับบทเกาลัด   แล้วนิยายอีกเรื่องนะคะ ที่อินไม่คิดว่าจะมีคนติดงอมแงมก็คือเรื่อง ศิวาลัย ของทมยันตี หรือที่อินกับเพื่อนๆชอบเรียกว่าป้าทมนะคะ นิยายเรื่องนี้พิมพ์เป็นตอนๆ ในสกุลไทยครั้งแรกตอนที่อินเรียนอยู่ปีสี่ และแน่นอนว่าอินก็มีนิยายเรื่องนี้อยู่ในความครอบครองเช่นกัน แต่เป็นการได้มาโดยบังเอิญนะคะ เพราะตอนนั้นอินสั่งซื้อสุริยวรรมันไป แล้วดูท่าสำนักพิมพ์จะลืมๆไป เพราะอินสั่งซื้อไปในงานสัปดาห์หนังสือที่ มช. ตอนที่อยู่ปีหนึ่งค่ะ  อินโทรทวงหลายครั้ง ปรากฏว่าช่วงนั้นเรื่องสุริยวรรมันขาดตลาด เขาก็เลยถามอินว่าเปลี่ยนเป็นเรื่องนี้ได้ไหม พออินบอกว่าได้ ทางนั้นจัดส่งเรื่องนี้มาให้อินแทน แถมได้บัตรทองแทนคำขอโทษมาอีกต่างหาก   ศิวาลัยนี่ทำให้อินต้องมานั่งเถียงกับเพื่อนด้วยเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องอยู่พักหนึ่งนะคะ ก็คือชื่อของพระเอกนี่ล่ะค่ะ เวลาอินเอ่ยชื่อ ‘รุทร’ นี่ อินจะออกเสียงรัวลิ้นแบบแขก ว่า ‘รุ-ดะ-ระ’ (ตัว ‘ท’ ในภาษาฮินดีจะออกเป็นเสียง ‘ด’ ค่ะ เหมือนกับชื่อเรื่อง ‘ศิวาลัย’ ที่เวลาอ่านจริงๆ ต้องอ่านว่า ‘ ชิ-วา-ลัย’ ตัว ‘ศ’ นี่จะออกเป็นเสียง ‘sh’ หรือคล้ายๆเสียง ช ของภาษาไทยน่ะค่ะ) เพื่อนอินได้ยินอินเรียกชื่อพระเอกแบบนี้เข้า เจ้าหล่อนค้านเสียงแข็งเลยค่ะว่าอินอ่านออกเสียงผิด ต้องอ่านว่า ‘รุด’ หรือ ‘รุด-ทะ-ระ’ สิ อินก็เถียงกลับสิคะว่าอินอ่านถูกแล้ว ในเมื่ออินเพิ่งลงเรียนภาษาฮินดีมาแหม่บๆ วิชานี้อินต้องสอบทั้งพูดทั้งเขียน ทำไมอินจะไม่รู้ว่าควรอ่านอย่างไร สุดท้ายเพื่อนอินอีกคนก็มาห้ามทัพค่ะ แล้วบอกว่าอินอ่านถูกแล้ว เพราะอินเรียนฮินดีมา แต่กว่าจะจบเรื่องได้ก็เถียงกันนานเอาเรื่องอยู่เหมือนกันค่ะ และสิ่งของอย่างสุดท้ายที่เราต้องแย่งชิงกันก็คือคอมพิวเตอร์ค่ะ แต่ละหอนั้นจะมีคอมพิวเตอร์สำหรับนักศึกษาได้ท่องเน็ตกันหอละ 10 เครื่อง ซึ่งไม่มีทางพอต่อความต้องการของนักศึกษาในหอหรอกค่ะ งานนี้ต้องอาศัยความไวในการลงชื่อจองเวลาเล่นเท่านั้น และก็จำกัดว่าให้เล่นคนละหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น แต่อย่างที่อินว่าล่ะค่ะ กฎมีไว้แหก พวกเราก็เล่นวิธีลักไก่สิคะ ขั้นแรกก็ต้องตกลงกับรูมเมทให้ดีว่าวันนี้จะเล่นคอมพ์หรือไม่ ถ้าไม่เล่นก็อาศัยยืมชื่อรูมเมทนั่นล่ะค่ะ ลงต่อจากชื่อเราไปเลย ทีนี้เราก็จะเล่นได้มากกว่า 1 ชม. แล้ว เป็นแผนการง่ายๆ และนิยมใช้กันมาก แต่เป็นปัญหาที่แก้ไขยากมากถึงมากที่สุดค่ะ อินเองยังใช้วิธีนี้ออกบ่อยไปเวลาที่ต้องพิมพ์รายงานส่ง ปะเหมาะไม่ใช่แค่ชื่อรูมเมทสองคนของอินด้วยนะคะ อินยังยืมชื่อน้องเมเจอร์ที่อยู่หอเดียวกันมาจองเวลาเล่นคอมพ์เลยค่ะ   ตอนที่มีคอมพิวเตอร์ที่หอใหม่ๆนะคะ จะมีโปรแกรมแชทภายในมหาวิทยาลัยด้วย บางทีเรานั่งเล่นเน็ตอยู่ดีๆ ก็จะมีแชทของหอชายบ้าง คณะโน้นคณะนี้บ้างโผล่มาทักทายกันเต็มไปหมด ถ้าแชทมาที่หอโดยตรงนี่ เราจะไม่สามารถปกปิดเพศที่แท้จริงได้ ก็ต้องยักย้ายเป็นการใช้ชื่อปลอมแทนค่ะ เรื่องแชทนี่มีฮาเยอะค่ะ วันดีคืนดีเราเจอคนคุยด้วยถูกใจ ก็จะมีการบอกว่าให้ยืนรออยู่ที่หน้าหอนะ เดี๋ยวจะไปหา สาวๆหออินไม่มีใครลงไปคนเดียวหรอกค่ะ ต้องยกโขยงลงไปดูหน้าเจ้าหนุ่มคนนั้น บางทีก็กลายเป็นเรื่องจุดไต้ตำตอเสียนี่ อุตส่าห์หลอกกันไปหลอกกันมาตั้งนาน ปรากฏว่าเป็นเพื่อนคณะเดียวกันก็มีค่ะ เรื่องแชทนี่ อินก็เคยอำสาวๆหลายคนมาแล้วว่าอินเป็นผู้ชาย ไม่รู้เป็นยังไงหลงเชื่อกันเป็นทิวแถว มีอยากเห็นหน้าด้วยนะคะ อินต้องบ่ายเบี่ยงสุดฤทธิ์ แล้วก็ปิดโปรแกรมแชทหนีเสียดื้อๆอย่างนั้น ช่วงหลังนี่เรื่องแชทก็เป็นอันซาๆไปค่ะ มาฮิตเรื่องมือถือแทน       วันไหนที่เนตล่มใช้การไม่ได้ วันนั้นห้องคอมพ์ก็จะเงียบเหงาเป็นพิเศษค่ะ แต่หลังๆนี่อินมีวิธียักย้ายทำให้เล่นเนตได้ดังเดิม ด้วยการเปลี่ยน IP Address เสียหน่อย คราวนี้เราก็ใช้งานเนตได้แล้วล่ะค่ะ อันนี้เพื่อนอินเป็นคนสอนเอง แต่เดี๋ยวนี้อินลืมไปหมดแล้วล่ะค่ะ ว่าต้องคลิกเข้าไปตรงไหนบ้าง ทั้งที่สมัยเรียนนั่นอินเชี่ยวชาญเรื่องนี้จะตายไป                                                                           อินทรายุธ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 52 15:28:17

ความคิดเห็นที่ 3   ตอนที่ 8 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8244176/W8244176.html ตอนที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8252357/W8252357.html ตอนที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8259797/W8259797.html บทที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8267342/W8267342.html ***คุยกันท้ายบทจ้า*** จากคุณ : Psycho man โอ หนูอิน ตอนนี้เหมือนรายกานเจาะใจหนูอินเลยครับ ที่มาที่ไป สมัยนั้นเป็นเด็กแก่นแก้วน่าดูเลย ฮ่ๆๆ - ไม่ใช่แก่นอย่างเดียวนะคะ เป็นไอ้ตัวร้ายเลยล่ะค่ะ สิ่งเดียวที่จะทำให้เจ้าตัวแสบสงบนิ่งอยู่กับที่ได้ก็คือการโยนหนังสือมาให้หนึ่งเล่มเท่านั้นเองค่ะ รับรองนิ่งสนิท ^__^ ผมคิดว่าใช่นะครับ ตรีมูรติ หนังเดินเรื่องเร็วแต่ได้ใจความทุกประการ นอกจากหนังอินเดีย อีกอย่างที่ผมชอบคือดนตรี โดยเฉพาะซีตาร์ สุดยอด ตัวโน๊ตละเอียดยิบแบบดนตรีของตะวันตกยังต้องทึ่ง ครึ่งปีก่อนผมนอนฟังเพลงของราวั แชงก้าร์ เชื่อไหมครับว่าผมถูกหลอนจากคนตรีกรทั่งในความฝัน จนต้องลุกขึ้นมาปิดเพลงกลางดึก เพลงอะไรไมรู้เพราะผมลบทิ้งไปแล้ว ฟังแล้วรู้สึกเหมือนว่าผมไปยืนฟังเพลงสวดศพในศาลาในวัดกับโลงศพกลางดึกตามลำพังและในความมืดคนเดียว สยองมากจนขนลุก ทุกวันนี้นึกถึงยังขนลุกไม่หาย แต่คนอื่นอาจฟังแล้วเฉยๆ บังเอิญว่าผมเป็นคนคิดมากครับ ถ้าหนูอินแยกฟังอาจจะหามาให้ฟังได้นะ อิอิ -อยากฟังค่ะพี่ชาย อินเป็นคนชอบฟังดนตรีอยู่แล้ว เสียงซีตาร์ก็ชอบค่ะ (ถ้าผนวกเสียงสังวัธยายมนตราเข้าไปด้วยก็ดีนะคะ แหะ แหะ) พี่ชายเคยฟังเสียงสวดภาษาฮินดีหรือสันสกฤตไหมล่ะคะ ตอนเรียนอยู่ปีสองอินเคยฟังสดๆ ทีนึง ทั้งอลังการทั้งเข้มขลังทีเดียว โดยเฉพาะเสียงสวด “โอม ตัต สัต” นี่ กังวานไปทั้งห้องเรียนดีแท้ ***************************** จากคุณ : scottie ทำไมอาจารย์ฐาเป็นคู่แค้น ที่ไม่ให้ลงเรียนน่ะหรือ แล้วไปหายังไง ทำไมอ.นุ่งผ้าเช็ดตัวได้ - แหะ แหะ ตอนที่อินไปหานั่น ยังไม่ได้เป็นคู่แค้นกันค่ะ ส่วนเรื่องที่นุ่งผ้าเช็ดตัวนั่น อินก็ไม่เข้าใจอาจารย์ฐาเหมือนกันค่ะ ทั้งที่ก่อนขึ้นไปพบนี่ อินโทรบอกแล้วนะ แถมอาจารย์ก็เปิดประตูห้องรอเสียอีก จะว่าอาจารย์กำลังจะเปลี่ยนกางเกงก็ไม่น่าจะเปิดประตูห้องไว้อ้าซ่าขนาดนั้น ทุกอย่างยังเป็นปริศนาจนทุกวันนี้ค่ะ  ^^ ไปอ่านตอนเก่า ขอยกมือด้วยว่าเป็นอีกคนที่ไม่เคยต้องอดนอนเพื่อทำการบ้าน อยู่ที่การจัดสรรเวลาด้วยมัง บางทีเด็กก็มักลืมว่าถ้าเรียนเล็กเชอร์ 3 หน่วยกิต แปลว่าต้องมีเวลาศึกษาเองเพิ่มเติมอีก 6 ชั่วโมง เรียน 21 หน่วยกิต ก็ต้องศึกษาเองอีก 42 ชม. รวมทั้งหมดเป็น 63 ชม. คิดเฉลี่ยต่อวันก็ต้องศึกษา 9 ชม.ต่อวันนะ (ถ้าเป็นแล็บยิ่งแย่กว่านี้ เพราะ 1 หน่วยกิตอาจใช้เวลา 2-3 ชม.) แม้ว่าบางช่วงจะต้องอยู่ดึกดื่นบ้าง อ่านหนังสือหนักๆ ตอนใกล้สอบบ้าง แต่ก็ยอมรับสภาพโดยดีว่ามัวแต่ระเริงเองแหละ แหะๆ - อินก็ไม่เคยอดนอนเพื่อทำการบ้าน (ที่เป็นงานเดี่ยว) นะคะ อย่างมากที่นอนดึกสุดก็ตีสองค่ะ  มีก็แต่ที่เป็นงานกลุ่ม กับออกไปช่วยเพื่อน และอ่านหนังสือสอบโต้รุ่งเท่านั้นเอง ที่อินอดนอน แต่คนอื่นอินไม่ทราบจริงๆค่ะ ส่วนโคลงนั่น ตอนแต่งอินไม่ได้คิดอะไรนะคะ คิดปุ๊บเขียนปั๊บ 1 นาทีเสร็จค่ะ ***************************** จากคุณ : หริชา (หริชา) มาโฟกัสเรื่องราวหนูอินต่อค่ะ ชอบที่คุณพ่อสอน ที่บ้านก็เลี้ยงคล้ายๆกันค่ะ ยกเว้นเรื่องเล่น+แต่งตัวแบบผู้ชาย อันนี้เป็นเองค่ะ พึ่งจะมารักสวยรักงามบ้างตอนทำงานนี่เอง  สมัยเรียนก็เป็นนังเน่าหัวฟูตลอด เสื้อยืดคณะ(ฟรี) กางเกงยีนส์เน่าและรองเท้าผ้าใบ หุหุ - คุณพ่อสอนอินเยอะค่ะ แต่เรื่องหลักๆ ของเด็กวัยรุ่นก็คงไม่พ้นเรื่องพวกนี้ มีเรื่องหนึ่งที่อินเองก็ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากคุณพ่อ นั่นคือเรื่องที่คุณพ่อบอกอินว่า ห้ามเอาหลังลงดิน หรือหลังแตะฟูกโดยเด็ดขาด ความหมายของประโยคนี้คืออะไร อินคิดว่าน่าจะพอทราบกันนะคะ เห็นคุณพ่ออินเลี้ยงแบบสมัยใหม่ก็จริงค่ะ แต่เรื่องนี้คุณพ่อรับไม่ได้โดยเด็ดขาด อินก็รักษาคำมั่นเป็นอันดีค่ะ - - สมัยเรียนอินก็พอๆ กับคุณหริชาค่ะ ยีนส์เน่าเหมือนกัน อาทิตย์หนึ่งซักสักที แต่ของเพื่อนอินนี่ร้ายกว่าค่ะ ขนาดถอดตั้งได้เลยทีเดียว แต่เรื่องรักสวยรักงามนี่ อินไม่มีเลยจริงๆ เชื่อไหมคะว่าอินแต่งหน้านี่ ยังไม่ถึง 10 ครั้งเลย ทุกวันนี้ออกไปไหนก้ไม่เคยแต่งหน้าสักที อย่างดีที่สุดก็แป้งเด็กนี่ล่ะค่ะ แถมท้ายด้วยลิปมันไม่ออกสีอีกอย่างเอ้า มากกว่านี้ไม่ไหวค่ะ อินหนักหน้าชอบกล 555+ อยากรู้เรื่อง อาจารย์ฐาอีก อิอิ - อูย...เรื่องอาจารย์ฐานี่ ขืนอินเล่ามากไปกว่านี้รับรองเดินขึ้นภาควิชาไม่ได้อีกแน่เลยค่ะ เท่าที่อินเล่ามานี่ เพื่อนอินยังไม่รู้เลยก็มีนะคะ ตั้งแต่เขียนเรื่องนี้มานี่ ความลับที่เก็บซ่อนแตกไปหลายเรื่องแล้วค่ะ วันก่อนยังมีการโทรมาถามเลยว่าอินเคยไปวีนกับอาจารย์ฐาด้วยหรือ (เรื่องนี้ไม่มีใครรู้มาก่อนค่ะ เปิดเผยที่นี่เป็นที่แรก งุงิ) ***************************** จากคุณ : Setakan อ้า...เพิ่งเข้ามาอ่าน หลังจากโดนหวัดเล่นงานอยู่นาน อืม..น้องอินคนเก่ง ไมรู้จะพูดอย่างไรดี เล่าเรื่องได้ดีจังเลย - หวัดพี่มนคงหายดีแล้วนะคะ คราวนี้ (น่าจะหายแล้วล่ะน่า พี่สาวของอินเก่งออกขนาดนั้น) อินไม่ได้เก่งอะไรนะคะพี่มน แค่รู้จักเอาตัวรอดได้เท่านั้นเอง (แล้วก็เป็นพวกไม่ยอมคนด้วย ใครดีมาอินดีตอบ ถ้าร้ายมาก็ร้ายตอบค่ะ แถมอยากรู้อยากลองไปทุกเรื่อง ดีที่มีคำสอนคุณพ่อเป็นเกราะคุ้มตัว ไม่งั้นป่านนี้ไม่มีหนูอินมานั่งอยู่ตรงนี้แล้วล่ะค่ะ คงเหลวแหลกเละเทะไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว) เล่าเรื่องดียังไงก็ไม่เท่าพี่สาวหรอกค่ะ ใครจะเก่งสู้พี่สาวอินเป็นไม่มีอีกแล้ว ^___^ จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 52 16:04:36

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านแล้วอยากอยู่หอในบ้างจัง เคยไปนอนที่หอฝั่งทับแก้ว น่าอยู่มากๆๆ ลงมาก็ของกินเพียบ เหอ เหอ และเคยแอบไปสิงหอเพื่อน ที่ ม.เกษตร สนุกดีค่ะ คนเยอะ คึกคักตลอด ดึกๆก็ยังคึก เป็นธรรมดาของที่ๆมีสาวๆอยู่รวมกันเยอะๆ แต่จะขอบอกว่าแอบนอนไม่หลับค่ะ อาจเป็นเพราะไม่ชินกับการนอนร่วมกันคนเยอะๆก็ได้ อิอิ จากคุณ : หริชา (หริชา) เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 52 16:06:42

ความคิดเห็นที่ 5 เรื่องหอใน ต่อให้แบ่งเล่าเป็นสิบ ๆ ตอนก็ไม่จบหรอกค่ะ ^ ^ อืม คุ้น ๆ ... สวดมนต์ภาษาฮินดีในชั่วโมงของ อ. กำชัยหรือเปล่าคะ (ไม่ต้องแปลกใจ คนนี้ลงวิชาเลือกภาษาซะส่วนใหญ่) จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 52 16:37:05

ความคิดเห็นที่ 6   ค่ะ ใช่แล้ว วิชาภาษาฮินดีของอาจารย์กำชัยนั่นเองค่ะ ^_^   จริงอย่างที่น้องปิยะรักษ์ว่า เรื่องหอในนี่ มีหลายเรื่องมาก ประมาณว่าถ้าให้เล่าเรื่องหอในอย่างเดียว 7 วันก็ไม่จบค่ะ 555+ จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 52 17:05:02

ความคิดเห็นที่ 7 เล่นปลาเค็มกันทีเดียว เกินไปหน่อยนะเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 52 20:32:54

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนนี้เป็นตอนที่อ่านแลวนึกภาพตามแล้วทำให้นั่งหัวเราะคนเดียวหลายครั้งเลยครับ  ทำไปได้ไง ฮ่ะๆๆๆ ผมเองก็เคยอยู่หอพักครับ แต่ถูกเชิญออก (ก่อนย้ายอาจารย์ยังใจดีให้ย้ายห้องก่อนแต่ไม่เข็ดต่อใช้จนได้)เพราะแอบต่อไฟฟ้าใช้ ไม่ว่าเขาจะมีวิธีการป้องกันอย่างไรก็ต่อจนได่ เลยได้อยู่แค่ 2 ปี ฮ่ะๆ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 52 23:02:13

ความคิดเห็นที่ 9 อืม...มาช้า แต่เต็มใจอย่างยิ่ง ช่วงนี้งานเข้าออกไปข้างนอกทุกวัน เง้อ... -ไม่เคยอยู่หอเลย อิจฉาจัง เอ...หรือไม่ดีกว่า -กีฬานี่ของโปรดเล่นทุกอย่างโดยเฉพาะวอลเล่ย์และกรีฑา 4*100 ทีม จังหวัดด้วยน้า555+ อย่างว่า อยู่ตจว.ไม่มีอะไรทำมากไปกว่าเล่นกีฬาเน๊อะ แต่พอเข้าม. หยุดทุกอย่าง กิจกรรมค่ายอาสาอย่างเดียว หุๆ -อ่านแล้วได้กลิ่นปลาเค็มมาแต่ไกล น่าสนุกไปอีกแบบ พี่มนไม่เคยอยู่หอ แต่ชอบแอบไปสิงหอเพื่อน หุๆ เลยโดนเจ้าของห้องเข้าเล่นซะหวาดไป หลายคืนไม่กล้าไปหลับห้องเค้าอีกเลย อีาก...นึกแล้วยังหวิวไม่หาย -แล้วมาเล่้าอีกนะคะ น้องอิน น่าสนุกจังเลย มีครบทุกรส เหอๆ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 52 21:11:52 จากคุณ : คนสวยข้างบ้าน (Setakan) เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 21:11:11