ความคิดเห็นที่ 1   เป็นโปรเจ็คท์ทดลองเขียนเล่นๆกับเพื่อนในถนนฯ ค่ะ รอคุณการ์เน็ตมาต่อ he says อยู่ค่ะ ยังไม่จบนะคะ อยากทดลองเขียนอะไรเล่นๆ ใช้เวลา 5-10 นาที สลับกันกำหนดหัวข้อ และเขียนถึงอะไรที่นึกอยากเขียน คิดว่าเป็นการเสนอมุมมองที่ต่างกันของแต่ละคน ทั้งที่อยู่ภายใต้หัวข้อหรือสถานการณ์เดียวกันก็ตาม คราวนี้โจทย์เป็นของแอนนี่ค่ะ คราวหน้าของคุณการ์เน็ต เพื่อนๆท่านอื่นใครอยากแจมมาลงชื่อได้นะคะ ยินดีค่ะ หรือจะจับมือกันทำแยกเป็นหัวข้อตัวเองก็ได้นะคะ หลากหลายดีเหมือนกัน จากคุณ : annie <harmonica> เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 52 23:00:59

ความคิดเห็นที่ 2   He says : ผมนั่งมองสายฝนที่ปรอยปรายมาอย่างไม่ขาดสาย น้ำฝนเนี่ยมีสีอะไรเหรอ สีฟ้า สีเงิน หรือไม่มีสี กลิ่นกาแฟตลบอบอวลไปทั่ว ทุกลมหายใจเข้าออกต้องประกอบด้วยอนุมูลของมัน ผมดื่มกาแฟไม่ได้ ดื่มแล้วจะปวดหัวมาก ทั้ง ๆ ที่เคยชอบมากแท้ ๆ  แต่ร่างกายกลับต่อต้าน แล้วผมเข้ามานั่งในร้านกาแฟทำไม " ชาร้อนได้แล้วค่ะ " พนักงานบรรจงวางกาน้ำชาและถ้วยชาลงบนโต๊ะ ผมหันหน้าไปยิ้มพร้อมกับขอบคุณเธอ กลิ่นชาฟุ้งมาทันทีเมื่อถูกรินกระทบกับถ้วยชา ไออุ่นของมันกระจายออกไปต่อสู้กับบรรยากาศหนาวเย็น ความหนาวเย็นที่สายฝนสร้างขึ้นมา สายฝนยังไม่หยุดตก ผมยังคงอยู่ในร้านกาแฟ นั่งรับเอาไออุ่นจากชา และไออุ่นที่แผ่ออกมาจากถ้วยกาแฟของลูกค้าที่นั่งด้วยกันอยู่ในร้าน ผมรอเวลาให้ฝนหยุดตก หรือไม่ก็รอความอบอุ่นจากถ้วยกาแฟของลูกค้าคนใหม่ที่จะเข้ามาในร้าน จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 52 23:27:25

ความคิดเห็นที่ 3 She says: ทุกเช้าที่มีสายฝนพรำ ...ฉันเคยรำคาญเสมอว่ามันมีผลต่อกิจกรรมในชีวิตให้ดำเนินไปไม่สะดวก แต่มีครั้งหนึ่งที่หยดน้ำหนาๆ หล่นหนักยามเช้ากลับทำให้ฉันแช่มชื่นเป็นที่สุด วันนั้นไง... วันที่ฉันถูกปล่อยออกจากโรงพยาบาลก่อนกำหนด แม้น้ำหนักที่ต่ำกว่าเกณฑ์อยู่แล้ว จะลดไปอีกหลายกิโล แต่หมอเห็นควรว่าสภาพรวมอื่นๆ ฉันดีขึ้นมาก กลับไปดูแลตัวเองที่บ้านได้ ดีใจ... จนเกือบลืมตัดแถบพลาสติกบนข้อมือที่ใช้จำแนกผู้ป่วยประเภท “ระวัง! ของชิ้นนี้แตกง่าย” ฉันตรงรี่ไปยังโต๊ะริมหน้าต่างกระจกใสในร้านกาแฟสวยๆ ข้างโรงพยาบาลทันที กาแฟ... คือสิ่งแรกที่ฉันใฝ่หา และอยากลิ้มชิม มันไม่มีบริการผู้ป่วยนี่นา ฉันสั่งกาแฟดำ... ร้อนๆ มาถ้วยนึง มันอาจดูธรรมดาสำหรับใครๆ แต่คนที่ห่างมันมานาน ย่อมไม่อยากได้น้ำตาลหรือครีมหรือนมใดๆ ...มาทำลายคุณค่าแห่งรสชาติมัน...แค่จิบแรก ก็ทำให้ฉันยิ้มออก เฮ่อ... ถ้าฉันได้ดื่มกาแฟเสียตั้งแต่วันแรกที่รู้ว่าป่วย อาจไม่ต้องอยู่โรงพยาบาลนานแบบนี้ กาแฟทำให้โลกของคนผิดปกติแบบฉันสดใสขึ้น มันกระตุ้นให้ฉันยิ้มคนเดียวได้เรื่อยๆ “อ้าว คนสวย กลับได้แล้วเหรอ” มีคนทักฉัน... นายแพทย์คนที่รับฉันเข้าโรงพยาบาลในวันแรกนั่นเอง เขามองกาแฟในมือฉัน พูดขำๆ “กินอย่างอื่นด้วยสิ จะผอมไปถึงไหนกัน” ฉันป่วยนี่นา จะให้อ้วนพีได้อย่างไร หมอเองก็จิบกาแฟอย่างเดียว แล้วเขาก็ไปทำงาน “น้องป่วยเป็นอะไร ทำไมผอมจัง” พนักงานร้านซึ่งคงมองฉันมานานแล้ว เดินเข้ามาถาม ฉันน่าจะตอบว่ามะเร็ง หรือลิวคีเมีย แต่ไม่อยากโกหก “กินไม่ได้น่ะ” พนักงานหุ่นอวบท้วมหัวเราะบอกว่าอยากเป็นโรคกินไม่ได้มั่ง สักสองสามวันก็ยังดี แต่ฉันไม่อธิบายอะไรเขาหรอก ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจโรคที่ฉันเป็นเท่าไหร่ อีกอย่าง... ถึงบอกไป... คนที่ไม่ป่วย คงไม่มีวันเข้าใจคนป่วย เก้าอี้ในร้านว่างพอให้นั่งเล่นได้เป็นวันๆ ส่วนใหญ่ลูกค้าซื้อกาแฟกลับไปดื่มข้างนอก ฉันนั่งในร้านกาแฟจนถึงเที่ยง ...ฝนหยุดสนิทแล้ว ฉันก็ยังคงนั่งอยู่ แต่สุดท้าย ...ฉันจำต้องจ่ายเงินแล้วเดินออกมา เพราะเกรงใจพนักงานที่ต้องเอาขนมปังหอมกรุ่นที่เสิร์ฟพร้อมกาแฟ ไปอุ่นให้ตั้งสามครั้ง ทั้งที่ฉันปฏิเสธความมีน้ำใจของพวกเขา ไม่นึกอยากหยิบมาแตะลิ้นสักคำ เมื่อกลับถึงบ้านตอนบ่าย แม่ก็เห็นฉันยืนอยู่หน้าบ้านแบบไม่คาดคิด หลานสาว 4 ขวบ มาจูงมือฉันเข้าบ้าน เจื้อยแจ้วว่าฉันเหมือนกระดูกเดินได้ แม่น้ำตาเอ่อกับสภาพฉันตามเคย และพูดแบบเดิมๆ “หิวมั้ย กินอะไรมั้ยล่ะ” ฉันสงสารแม่ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่า เมื่อไหร่คนทั้งโลกจะเลิกคิดถึงการกินอาหารเสียที ...ฉันเบื่อ!!! ...คิดถึงกาแฟอย่างเดียว อยากกลับไปนั่งร้านกาแฟนั่นเหลือเกิน หรือฉันต้องเข้าโรงพยาบาลอีก ??? แล้ว...เมื่อถึงเวลาโรงพยาบาลก็ปล่อยให้ฉันได้ออกมาแช่มชื่นในร้านกาแฟอีกครั้ง ...ในวันที่สายฝนพรำจนหน้าต่างร้านกาแฟเปียกปอน แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 52 02:00:31 จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 01:59:14

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่เคยคิดถึงการนั่งสตูลในแง่นั้นมาก่อนเลยค่ะ เคยแต่คิดสตูลมันสูง นั่งไม่สบาย แต่จริงๆ ด้วยค่ะ นั่งสตูลให้มุมมองที่ต่างออกไป คราวหลังไปร้านไหนมีสตูลจะลองนั่งบ้าง คอยอ่าน He says ตอนต่อไป จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 02:15:42

ความคิดเห็นที่ 5 มารออ่านจ้า จากคุณ : หริชา (หริชา) เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 08:59:40

ความคิดเห็นที่ 6 อยากเล่นด้วยน่ะค่ะ ตั้งหัวข้ออะไรกันไว้เอ่ย หรือต้องหลังไมค์คะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 10:57:45

ความคิดเห็นที่ 7   คุณ rainfull ขอบคุณที่เข้ามาช่วยแจมค่ะ ตอนขายไอเดียคุณการ์เน็ต ยังแอบพูดอยู่เลยว่า อยากให้คุณ rainfull มาแจมด้วย คริ คริ สงสัยจะด้วยพลังจักรวาล คุณ rainfull มาจริงด้วย เพื่อนๆท่านอื่นใครสนใจแจมได้เลยนะคะ อยากรู้อยากเห็นหลายๆมุมมอง จากสถานการณ์เดียวกัน คือ "ร้านกาแฟในเช้าวันฝนพรำ" ค่ะ ไม่จำเป็นต้องเรียง he says she says ก็ได้นะคะ จะ she says she says หรือ he says he says ก็ได้ค่ะ ยินดีเสมอ จะได้เห็นอะไรหลากหลายดีค่ะ ชอบ เป็นกำไรของคนอ่าน คุณกุลธิดา ไม่ลองแจมดูเหรอคะ อยากเห็นบรรยากาศผ่านมุมมองคุณกุลธิดาบ้าง คุณหริชา ขอบคุณที่แวะมาเยี่ยมค่ะ ไม่ลองแจมเล่นๆดูเหรอคะ ความเรียงสั้นๆเองค่ะ ไม่เสียเวลาในการเขียนมาก เป็นไปได้อยากให้เพื่อนๆลองกำหนดเวลา 5-10 นาที ถือว่าเป็นแบบฝึกหัดคิด ฝึกหัดเขียน แลกเปลี่ยนมุมมองกันค่ะ ................................. อยากเห็นท่านอื่นๆมาแจมเพิ่มจัง ใครว่างอยากลองทำอะไรเล่นๆก็เชิญนะคะ จากคุณ : annie <harmonica> เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 10:58:25

ความคิดเห็นที่ 8   คุณ Mnemosyne หัวข้อนี้เลยค่ะ 'ร้านกาแฟในเช้าวันฝนพรำ' ไม่ได้กำหนดอะไรมากกว่านี้ค่ะ ให้โจทย์คุณการ์เน็ตไปแค่นี้ แกก็รอแอนนี่เขียนก่อน แกก็มาเขียนต่อ แค่นั้นเอง คุณ rainfull เข้ามาเห็น ก็เขียนต่อเลยเหมือนกัน เขียนแบบอิสระ เพียงแต่ให้เป็นความเรียงเท่านั้นเองค่ะ แจมได้เลยค่ะ ยินดี อ้อ! ขึ้นต้นหน่อยว่า he says: หรือ she says: ค่ะ จากคุณ : annie <harmonica> เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 11:00:57

ความคิดเห็นที่ 9 มาต่อให้นิดนึงค่ะ ^ ^ He says: เสียงทักทายถามไถ่ของผู้คนในร้านที่แว่วมาเข้าหูทำให้ผมละความสนใจในกลิ่นรสหอมปนฝาดของชาอุ่นชั่วคราว สายตาของผมก็จับนิ่งอยู่ที่หญิงสาวที่นั่งที่โต๊ะริมหน้าต่างซึ่งเป็นเจ้าของกาแฟชงใหม่กลิ่นหอมฟุ้งจับใจแก้วนั้น ตรงข้ามกับหญิงสาวหน้าบนสตูลหน้าบาร์ที่กำลังมองสายฝนที่อยู่ภายนอกร้านและรอบตัวด้วยท่าทีรื่นรมย์อย่างสิ้นเชิง เธอเป็นคนผอม... ไม่ใช่ผอมอย่างธรรมดา หากผอมจนน่ากลัวว่าถ้าเอามือแตะแล้วเธอคงแตกสลายลงต่อหน้า เค้าหน้า และโครงร่างของเนื้อหนังที่หุ้มกระดูกบอกว่าเธอเคยเป็นคนสวยและรูปร่างดีมากมาก่อน ตอนนี้ เธอคงกำลังป่วย... ไม่ใช่เพราะโรคร้ายแรงอย่างมะเร็งหรือลิวคีเมียอย่างที่คนส่วนใหญ่เข้าใจ คนที่ป่วยด้วยโรคเหล่านั้นต้องควบคุมอาหารที่ส่งผลต่อสุขภาพอย่างกาแฟที่มีคาเฟอีนสูง และคงไม่นั่งอยู่ที่นี่ ท่าทีที่เธอปฏิเสธขนมปังอุ่นร้อนที่ทำให้ผมเริ่มคิดจะสั่งมากินแกล้มกับชาบ้างทำให้ผมยิ่งแน่ใจ... มือที่ประคองถ้วยชาของผมเริ่มสั่น... ถ้วยชาอุ่น แต่มือผมเย็น และมันไม่ได้เกิดจากความเย็นของอากาศ เพราะนี่คือความเย็นที่ก่อตัวขึ้นในใจทีละน้อยและค่อย ๆ แผ่ผ่านไปยังส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย "คนที่สวยไม่จำเป็นต้องเป็นคนที่ผอมมาก ๆ นี่นา" คำพูดที่ผมเคยเอ่ยกับใครคนหนึ่งผ่านมาในความทรงจำ "คุณเป็นคนที่สวยมากอยู่แล้ว ผมรักที่คุณเป็นคุณนะ จะอ้วนหรือผอมผมก็รักทั้งนั้นแหละ เชื่อสิ" "คุณก็ไม่ใช่ฉันนี่ คุณไม่เข้าใจฉันหรอก" เธอย้อนกลับมาด้วยอาการเกรี้ยวกราดอย่างคนเหลืออด มือผอมบางของเธอปัดเอากล่องขนมเค้กที่ผมซื้อจากร้านที่เราพบกันครั้งแรกหล่นไปจากโต๊ะ และในทันทีที่รู้ว่า ตัวเองทำอะไรลงไปและสายตาของผมคงแสดงความตกใจและเสียใจออกมาให้เธอเห็น เธอก็ทรุดนั่งลงกับเก้าอี้ หยาดน้ำใส ๆ ร่วงพรูจากดวงตา ร่างกายบอบบางของเธอสั่นด้วยแรงสะอื้น "ฉันขอโทษ..." เธอกระซิบ "แต่ฉันกินมันไม่ได้ กินไม่ได้จริง ๆ เข้าใจฉันหน่อยได้ไหม ฉันกินไม่ได้..." ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้ว่าใครทำให้เธอทำร้ายตัวเองได้ถึงขนาดนี้ จนกระทั่งสัปดาห์ก่อนที่จะเสียเธอไป ผมทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้เธอฆ่าตัวเองอย่างช้า ๆ โดยที่ผมไม่เข้าใจและไม่พยายามทำอะไรเพื่อเธอ และข้อมูลที่ผมได้รับจากการค้นคว้าด้วยตัวเองทางอินเทอร์เน็ตและถามจากเพื่อนที่เป็นหมอทำให้ผมรู้ว่า เธอกำลังป่วย... ป่วยด้วย Anorexia Nervosa โรคทางจิตใจที่ส่งผลกระทบไปถึงร่างกายอย่างร้ายกาจ ในเช้าวันจันทร์ปีก่อน ในยามที่สายฝนโปรยปรายลงมาบาง ๆ และผมกำลังเริ่มต้นวันใหม่ด้วยกาแฟร้อน ๆ เธอโทรศัพท์มาหาผม... น้ำเสียงแผ่วหาย อ่อนล้าเต็มที... ผมรีบไปพบตามที่เธอร้องขอ ร่างของเธอเบาหวิวจนลอยขึ้นทันทีที่ผมสอดมือเข้าไปอุ้ม กระดูกภายใต้ผิวหนังของเธอกดแขนผมจนเจ็บ ผมรีบเรียกรถพยาบาล หากลมหายใจของเธอแผ่วลงทุกนาที และเมื่อถึงที่หมายทุกอย่างก็สายเกินไป ความทรงจำที่ยังฝังใจเกี่ยวกับเธอกระมังที่ทำให้ผมปฏิเสธกาแฟ ทั้งที่เคยชื่นชอบกลิ่นรสหอมเจือขม ที่กระตุ้นความคิดและอารมณ์ให้สดชื่นในยามเช้า และยามอากาศทึมเทาชวนง่วงนอนเช่นเวลาฝนตก เพลง Rainy Days and Monday ของคาเรน คาร์เพนเตอร์บรรเลงแผ่วเบายามผมเบือนหน้าจากเธอผู้นั้น เวลานี้ ฝนไม่ได้ตกอยู่เพียงแต่ภายนอกกระจกร้านกาแฟ หากแต่ตกอยู่ภายในหัวใจของผมด้วย... แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 52 13:19:15 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 52 12:54:04 จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 12:43:31

ความคิดเห็นที่ 10 "ร้านกาแฟในเช้าวันฝนพรำ" She says : นั่งเหงา-เหงา กับเงาของน้ำตาตัวเอง สายตาก็เหม่อมองฝ่าสายฝนออกไป ประหนึ่งว่า จะมองเห็นใครคนนั้น ฝ่าสายฝนเข้ามาหา แอบคิดเข้าข้างตัวเองว่า ........  เขาต้องมา .. เพราะเขารักเรา นาฬิกาข้างฝา .. เดินผ่านไปช้าๆ  นาทีแล้วนาทีเล่า เสียงเล็กแหลมดังแว่วให้ได้ยิน เป็นจังหวะ ดังจะบอกเรากลายๆว่า ... " มันผ่านไปนานแล้วนะ ที่เรานั่งรอเช่นนี้ แต่ ... เขาคนนั้น ก็ยังไม่มีวี่แวว ว่าจะมาหา ... กลับซะเถอะ ... เขาไม่มาหรอก แต่ ... ถ้าอยากจะนั่งรออยู่ตรงนี้  เราจะเดินเป็นเพื่อน ...." " ฝนตกแบบนี้ รถคงจะติด สักพักเขาคงมา ..." ปลอบหัวใจตัวเองไปเรื่อยๆ เจ้าความเหงา ค่อยๆ มาพาเจ้าความเดียวดายมานั่งใกล้ๆ .... น้ำอุ่นๆ ค่อยๆ ไหลรินจากตา .. หยดแล้ว หยดเล่า เจ้าน้อยใจ มันคงใจน้อย เช่นเรา .. จึงพาเจ้าน้ำตามาอยู่เป็นเพื่อน กาแฟ แก้วแล้วแก้วเล่า .. ที่ผ่านริมฝีปาก ผ่านคอที่มันตีบตันขึ้นทุกนาที ผสมปนเปกับน้ำตาที่รินไหลผ่านริมผีปาก .. รสชาด แปลกไปอีกแบบ ....  นึกขอบคุณเขาในใจ ถ้าเขาไม่ทำกับเราแบบนี้ ... เราก็คงไม่มีโอกาสลิ้มลอง กาแฟ รสชาดนี้ กาแฟ คาปูชิโน่ ที่ผสมผสานคำว่า "เจ็บปวด" ... ซึ่งโอกาสที่จะได้ลิ้มลองมันยากเต็มที รอ.... รออยู่ที่เดิมที่ตรงนี้ จากนาที เป็น ชั่วโมง   จากชั่วโมง เป็น หลายชั่วโมง จะมีก็เพียงแค่ "เงา" ที่เราวาดไว้ ว่า เป็นเขา นั่งมองหน้าเรา มันจะเป็นเพียงแค่ภาพเงา ... แค่นั้น จริงๆ หรือ .....  เฝ้ารำพึงกับตัวเอง จากเช้า เข้าสาย ผ่านบ่าย จนถึงเย็น .... ฝนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก แอบคิดว่า  ฟ้าคงสงสารเรา .. จึงร้องไห้ออกมาเป็นน้ำฝน ร้องเป็นเพื่อนผู้หญิง.. อ่อนแอ เช่นเรา อ่อนแอ หรือ ... ถามตัวเอง นี่เราอ่อนแอ เกินไปหรือเปล่า "เขา "  ที่เราเรียกว่า "คนดี" จึงไม่เคยที่จะใส่ใจ สนใจความรู้สึกเรา บางที มันท้อมากมายเหลือเกินในหัวใจ ... "ร้องไห้" ง่ายจัง .. ถามตัวเองอีกคำถาม ทำไม เราร้องไห้ง่ายจัง ... กับเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านเข้ามา "น้ำตา"  แก้ปัญหาอะไรต่อมิอะไรได้จริงหรือ .... ยกมือ ขอกาแฟอีกแก้ว บอกตัวเองว่า " แก้วนี้ คงจะเป็นแก้วสุดท้าย สำหรับเรา  นับจากนี้ หยุดเสียที กับว่า "รอ" หยุดเสียที "น้ำตา" ที่รินไหล ให้กับใคร ที่ไม่เคยใส่ใจเรา " เพียงแค่คิด..... ทำนบกั้นน้ำตาก็พังทลาย ... กลายเป็นสายน้ำตา ที่ไม่มีวันหยุดไหล ... เจ็บจัง ... เจ็บปวดเหลือเกิน นี่หรือ ผลตอบแทน จากคนที่ เราเรียกว่า "คนของหัวใจ " นี่หรือ ผลตอบแทน จากคนที่ เราเรียกว่า "ครึ่งหนึ่งของใจ " นี่หรือ ผลตอบแทน จากคนที่ เราเรียกว่า " คนดี " เวลาผ่านไป  กาแฟแก้วสุดท้ายกำลังจะหมดลง ... ก็ยังไม่มีวี่แวว ของ เจ้าของเงา ที่เราสร้างขึ้นมาปลอบหัวใจตัวเอง ... นี่หรือ ... เจ็บ มันเป็นอย่างนี้นี่เอง แอบคิดว่า ถ้าเราเป็นอะไรไป ถ้าเขาต้องสูญเสียเราตลอดชีวิต เขาจะนึก เสียใจ กับเหตุการณ์วันนี้ไหม .... กาแฟ แก้วสุดท้ายหมดลง ... ก็คงคล้ายๆกับ ชีวิตเรา ... เรียกบริกร จ่ายเงิน  ตั้งแต่เช้า ถึงเย็น มากโขเหมือนกัน แต่มันก็คงน้อยกว่า คำว่า "เสียใจ" ที่เราได้รับมา ... เปิดประตู ก้าวออกจากร้าน ตัดสินใจเดินฝ่าสายฝนออกไปช้าๆๆ เฝ้ามองผู้คนที่หลบอยู่ตามซอกตึก ป้ายรถเมล์ หรือแม้แต่ ใต้สะพานลอย แต่ละคน ... ยังต้องมีชีวิตที่ก้าวไป เพื่อวันข้างหน้า กลับมามองตัวเอง ... นี่เราจะหยุดชีวิต ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อผู้ชายคนนี้ คนที่ไม่เคยเห็นว่าเรามีค่า... เชียวหรือ เชิดหน้าสู้สายฝน ปล่อยน้ำตารินไหล.. ให้สายฝนช่วยชะล้าง สิงที่คั่งค้างในใจให้หมดไป แล้ว.... พรุ่งนี้ฉันจะเป็นคนใหม่ ... ฉันต้องเป็นคนใหม่ ด้วยหัวใจ ฉันเอง ------------------------------------------------------------------- มาแต่งเล่นๆๆ น่ะค่ะ  ผิดโจทย์ รึเปล่าก็ไม่รู้   ติได้นะคะ ... จากคุณ : like 2 hear from u เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 13:10:54

ความคิดเห็นที่ 11 โหวตให้ค่ะ (กระทู้นี้ไอเดียดีค่ะ) จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 13:33:15

ความคิดเห็นที่ 12 ...ร้านกาแฟในเช้าวันฝนพรำ... She says:           ละอองสายฝนที่หยาดโปรยลงมาไม่ขาดสาย ท่ามกลางท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยเมฆครึ้มในยามเช้า ทำให้ฉันต้องถอนหายใจด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย......           แก้วเอสเพรสโซ่ที่ยังเหลืออีกครึ่ง ถูกวางทิ้งไว้ อยู่บนโต๊ะตรงหน้าเป็นเวลานาน นับตั้งแต่ที่ฉันมองเห็น เม็ดฝนหยาดลงมา        จนกระทั่งตอนนี้..มันเย็นชืด ไร้กลิ่นให้ชวนดม ไร้ รสชาติให้ชวนดื่มอีกต่อไป....         ฉันไม่รู้ว่า...เป็นเพราะบรรยากาศภายนอก หรือ เพราะอารมณ์ภายในของตัวเอง ที่ทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้.... ทั้งที่จริงแล้ว บรรยากาศแบบนี้ เป็นสิ่งที่ฉันเคยชื่นชอบ เสมอมา.... ในเมื่อ            ร้านกาแฟ..... ก็ยังคงเป็นร้านโปรดของเรา... ร้านเดิม          มุมที่นั่ง  ...... ก็ยังคงเป็นโต๊ะริมกระจกที่เราชอบนั่ง... มุมเดิม              กาแฟ ...... ก็ยังคงหอมกรุ่น และรสชาติเข้มข้น.... เช่นเดิม                สายฝน ......   ก็ตกพรำๆอย่างนี้... เช่นทุกเช้า            เพียงแต่ว่า ในวันนี้ สิ่งที่ไม่เหมือนเดิม ก็คือการที่ฉัน ต้องนั่งดื่มกาแฟอยู่ตรงนี้....เพียงลำพัง                              ---------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 52 13:54:16 จากคุณ : เพิ่งหัดเขียน (ร้อยคำ คณาความ) เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 13:52:40

ความคิดเห็นที่ 13 "ร้านกาแฟในเช้าวันฝนพรำ" She say : มุมประจำ กับคำว่า เรา ....  ในเช้าวันที่ฝนพรำ ... หลายๆ คนบอกว่า สายฝน ต้องมาพร้อมๆ กับความเหงา ... จริงหรือ ?? ก่อนนั้น ... ฉันก็เคยคิดแบบนั้น......... เมื่อใดก็ตามที่ฟ้าร้องไห้ ... ออกมาเป็นสายฝน เมื่อนั้น .. เหงา ... มักจะเดินทางมาหา มาอยู่รายรอบตัวใครต่อหลายคนให้ขุดความรู้สึกที่เจ็บร้าว มาบ่อนทำลายหัวใจของตัวเองเสมอ .... ทุกที่ ทุกเวลา แต่..... วันนี้ สำหรับฉัน .... ต่อให้ฝนพรำ หรือ ฟ้าถล่มทลาย ก็ไม่อาจนำพาความเหงามาหาฉันได้อีกแล้ว ฉันจะเหงาได้ยังไง ในเมื่อเก้าอี้ ข้างๆ ฉันไม่เคยว่างเปล่า มือของฉัน ที่เคยว่างเปล่า มีคนคอยกุมไว้ ไม่ให้เดียวดาย ใจของฉัน ที่เคยเจ็บร้าว ทรมาน ก็มีคนมาเยียวยารักษาแผลใจ ครึ่งหนึ่งของใจ ทีเคยหายไป .. กลับมีอีกครึ่งหนึ่งมาเติมเต็ม .. เมื่อเป็นเช่นนี้ ... ฝนที่ใหนจะสามารถพาเจ้าเหงา มาทำลายความรู้สึกฉันได้ .... ณ ร้านกาแฟประจำ  .. ของเรา สองคน ณ มุมเดิม ๆ ที่สามารถ มองออกไปข้างนอกร้าน ..สายฝนรินไหลไม่หยุด ณ ที่ตรงนี้ ..ความรู้สึกใหม่ ที่เกิดขึ้น นับตั้งแต่วันที่มีใครคนหนึ่งเดินเข้ามา .... คาปูชิโน่ปั่น สองแก้ว ... กับความรู้สึกของคำว่า "เรา" .... .... ที่จะบันทึกไว้ในกล่องความทรงจำ  ......  ตลอดไป สายตา สองคู่ ที่มองออกไปนอกร้าน ฝ่าสายฝนออกไป เหมือนจะบอกให้สายฝนรับรู้ว่า .... "ความรู้สึก ของคำว่า "เรา" จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลงไม่ว่า .... วัน เวลา จะหมุนเวียนเปลี่ยนไปอีกแค่ไหนก็ตาม " สัญญาไหม ... คงไม่หรอก เพราะความรู้สึก ... ของคนเรา ไม่ว่าคำสัญญา หรือคำสาบาน มันไม่เคยสำคัญ สิ่งเดียวที่สำคัญ ก็คือ "ใจ"  .... "ใจ" ของเรา สองคนแค่นั้นเอง .... ขอบคุณสายฝน  ที่ทำให้เรามีวันนี้ ขอบคุณสายฝน  ที่ทำให้เกิดความรู้สึกแปลกๆ เพิ่มขี้นในหัวใจ ขอบคุณสายฝน  ที่ทำให้เรารู้ว่า นับจากนี้...หัวใจเราไม่เหงา                      เพราะมีใครคนหนึ่งมาคอยเติมเต็ม ให้คำว่า "เรา" มีความหมาย ขอบคุณร้านกาแฟ .... ขอบคุณเช้าวันฝนพรำ ขอบคุณ เธอ .... ขอบคุณ ..... จากหัวใจ ... ขอบคุณ ...................... ------------------------------------------------------- แหะๆๆ เกิดอารมย์ คึก อยากจะเขียน .. ให้มันต่าง ... จากคุณ : like 2 hear from u เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 14:57:41

ความคิดเห็นที่ 14   คุณปิยะรักษ์ ขอบคุณและดีใจที่มาช่วยแจมค่ะ ตอนที่ประกาศชวนแอบคิดถึงคุณส้มอยู่เลย (จริงๆมีคนอื่นด้วยนะคะ แต่ไม่กล้าออกชื่อ เกรงใจ ยังไงก็มาช่วยแจมกันเยอะๆเลยค่ะ สนุกดี) คุณส้มครีเอทีฟจริงๆนะคะ จับสามอันมายำรวมกันเป็น เรื่องราวได้เลย เจ้าของเรื่อง he says อ่านแล้วอาจอ้าปากค้างว่า 'รู้ความหลังผมได้ไงเนี่ย' ........................................ คุณ like 2 hear from u มาแจมได้เลยค่ะ แหม! ไม่วายทิ้งอารมณ์กวี ออกแนวเศร้าสุดฤทธิ์เลย ไม่มีอะไรจะติติงค่ะ เพราะเป็นการเปิดหัวข้อให้ร่วมกัน จินตนาการ ร่วมกันแชร์มุมมองอย่างคนชอบเขียนเท่านั้น ถ้าจะให้ติงจริงๆมีข้อเดียวคือ แหะ แหะ ดูตัวสะกดนิดก็ดีค่ะ มันช่วยให้การอ่านรื่นตาน่าอ่านขึ้นเยอะเลยนะตัวเอง ขอบคุณที่มาแจม 2 แนวเลยนะคะ ........................................ คุณ run saya ขอบคุณที่โหวตให้ค่ะ แล้วไม่มาแจมด้วยเหรอตัวเอง อยากอ่านมุมมองของสถาปนิกสาวบ้างอะ หรือจะ 'ร้านกาแฟในเช้าวันฝนพรำ' สไตล์แฟนตาซีก็คงแหวกแนวดีนะคะ รออ่านค่ะ ...................................... คุณร้อยคำคณาความบ แอบตามอ่านบทกวีคุณร้อยคำฯ นานแล้ว คราวนี้มาแจมความเรียงร้อยแก้วก็เขียนได้เพราะพลิ้ว ไม่แพ้บทกวีเลยค่ะ เล่นคำได้สวยและสรุปเรื่องได้ดี ขอบคุณที่มาแจมนะคะ .................................. คุณ rainfull กับคุณการ์เน็ต ขอไม่เมนท์เนอะ เพราะรู้อยู่แล้วว่าแอนนี่เป็นแฟนคลับ เดี๋ยวคนจะว่าเยินยอกันเองเนอะ .............................. คราวนี้แอนนี่ตั้งเลยมีแต่ she says ซะเยอะ กระทู้หน้าเป็นโจทย์ของคุณ garnet ซึ่งเจ้าของโจทย์เป็น คนตั้งกระทู้ หวังว่าจะมี he says มาแจมเยอะขึ้นนะคะหนุ่มๆทั้งหลาย ขอบคุณนักอ่านที่ช่วยกันโหวตจนได้ขึ้นกระทู้โหวตค่ะ ตื่นเต้นจัง โปรเจ็คท์เล็กๆที่เริ่มจากคนสองคน แต่ได้เพื่อนๆมาร่วมแจม ทำให้มีคุณค่าน่าอ่านเพิ่มขึ้นมากเลยค่ะ จากคุณ : annie <harmonica> เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 17:54:42

ความคิดเห็นที่ 15 He says: ภายในร้านมีผู้คนบางตากว่าปกติในเช้าที่ขมุกขมัว เมฆสีเทาระบายฟ้าหม่นหมอง ลมวูบหนึ่งพัดละอองฝนต้นเหมันต์ปะทะอาบใบหน้าหยาบกร้านที่เปี่ยมไปด้วยร่องรอยชีวิต แววตาเศร้าคู่นั้นดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ผ่านมาแล้วสี่สิบกว่าปี เขายังนั่งที่โต้ะตัวเดิม "ดำร้อนหนึ่ง" เขาตะโกนสั่งแก้วประจำ  พลิกหนังสือพิมพ์ขึ้นมาดู เนื้อข่าวยังคงเป็นเรื่องเดิมๆ กลุ่มผู้ชุมนุมยังคงปักหลักอยู่ที่เดิม ไม่มีทีท่าว่าจะลดละความพยายาม เขาถอนหายใจ เหม่อมองออกไปนอกร้าน ฝนยังคงสาดพรำลงมาอย่างต่อเนื่อง ลีลาวดีขาวโบราณต้นใหญ่ยืนระบัดใบชอุ่มอยู่หน้าร้าน เสียงกาเหว่าแว่ววิเวกมาแต่ไกล ตี๋เดินยกกาแฟมาวางที่โต้ะก่อนจะหันกลับไปง่วนขะมักเขม้นกับการทำงาน เขาจ้องมองกาแฟแก้วนั้นนิ่งๆ "กาแฟ" เขาดื่มมันมาตั้งแต่ยังอยู่ในวัยฉกรรจ์ กาแฟแก้วแรกที่เขาดื่มทำจากเม็ดมะขามคั่ว รสชาติฝาดขื่นผิดจากกาแฟปกติ มันเป็นรสที่เขาจำได้ขึ้นใจ ตอนนั้นเขายังอายุสิบเจ็ด พ่อของเขาชงให้กินก่อนวันเสียงปืนแตก มันเป็นแก้วแรกและแก้วสุดท้ายที่พ่อชงให้ เสียงแหบพร่าจากลำโพงแว่วกระทบโสตประสาท ปลุกเขาตื่นจากห้วงความคิด สายตาจับจ้องไปยังต้นเสียง ทีวีเครื่องเก่าคร่ำคร่าบนหิ้งรายงานข่าวยามเช้า ข่าวในเช้านี้ทำให้หัวใจของเขาสะดุดไปหนึ่งจังหวะ "ทหารใช้กำลังเข้าสลายกลุ่มผู้ชุมนุม" ยกกาแฟขึ้นดื่มรวดเดียวหมดแก้ว ก้นแก้วมีคราบดำของกาแฟติดอยู่จากการใช้งาน กาแฟสีดำ แล้วจิตใจคนเล่า? จ่ายค่ากาแฟให้ตี๋ เดินสืบเท้าออกไปจากร้าน หยาดฝนยังคงปรายโปรยลงมาอย่างไม่แยแสผู้ใด ฝนอาบโซมทั่วร่าง หยดน้ำไหลรินผ่านร่องแก้มชายชราอย่างเงียบๆ แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 52 22:07:17 แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 52 20:55:41 จากคุณ : Azure_Mile เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 20:52:41

ความคิดเห็นที่ 16 ขอแจมด้วยคนค่ะ He say : เช้าที่สดใสกลับกลายเป็นเช้าที่น่าเบื่อที่สุดเมื่อสายฝนโปรยลงมาไม่ขาดสาย ละไอเย็นที่โอบล้อมอยู่รอบ ๆ ทำให้ผมอยากจะซุกตัวอยู่บนที่นอนแล้ววางคางลงบนไหล่ของใครสักคนที่อยู่ข้าง ๆ แต่เราต่างมีภาระที่ต้องไปสะสาง หน้าที่การงาน ชีวิต และอะไรอีกมากมายที่บีบคั้นจนน่ารำคาญ เราออกเดินทางด้วยรถคนละคัน เลือกคนละเส้นทาง เพื่อจะมาถึงที่หมายเดียวกันในเวลาที่แตกต่าง ผมคลี่ยิ้มขื่น ๆ กับตัวเองเมื่อเดินเข้าไปในร้านกาแฟใต้อาคารที่ทำงาน พยายามมองหามุมเงียบ ๆ สักที่ที่จะทรุดตัวลงนั่งมองดูบรรยากาศรอบ ๆ “เอสเพรสโซร้อนหนึ่ง” ผมบอกกับพนักงานที่เดินเข้ามา แล้วหันกลับไปสนใจกับสายฝนที่โปรยอยู่ด้นนอก เพียงไม่นานแก้วกาแฟสีขาวสะอาดก็ถูกยกมาวางตรงหน้า กลิ่นกาแฟหอมกรุ่น เรียกให้ผมยกขึ้นชิม รสขมจัดผ่านเข้าไปในลำคอก่อนที่ผมจะดึงแก้วออกจากปาก วางลงบนโต๊ะตามเดิม ด้านนอกนั้น รสยนต์สีดำคันหรูขับผ่านเข้ามา ผมอดไม่ได้ที่จะมองตามไปจนถึงลานจอดรถสำหรับผู้บริหารที่อยู่ข้างอาคาร 'เขา'ก้าวลงมาด้วยท่าทางมาดมั่น ยังคงสง่างามเหมือนทุกครั้งที่ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คน เนคไทสีควันบุหรี่ที่ผมซื้อให้ประดับอยู่บนเสื้อเชิ้ตสีเทาทับด้วยสูทสีเข้มเรียบร้อยสมเป็นผู้บริหารระดับสูงของบริษัทชั้นนำ เพียงครู่เดียวเขาก็หายเข้าไปในลิฟต์สำหรับผู้บริหาร แต่ที่ไม่หายคงเป็นความรู้สึกของผม กับภาพของเขาที่ยังคงชัดอยู่ในหัว ผมยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มอีกครั้ง กลิ่นหอมของกาแฟที่แตะจมูก คงเหมือนความหอมหวานของความรู้สึกที่เราต่างมีให้กัน แต่สุดท้ายแล้ว...รสขม ๆ ที่แตะลำคอ ก็คงเป็นความขมขื่นในความสัมพันธ์เช่นเดียวกัน ถึงอย่างนั้น...ผมก็ไม่คิดจะเลิกดื่มกาแฟ เพราะผมรักทั้งกลิ่นหอมและความขมที่นุ่มนวลนั้นเสียแล้ว เพียงแต่...ผมเองก็ไม่รู้ เขาจะคิดอย่างไรกับกาแฟรสเข้มแก้วนี้ จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 21:15:08

ความคิดเห็นที่ 17 He Says: ผมไม่ดื่มกาแฟ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบหรือไม่อยากดื่ม แต่กาแฟไม่ใช่ส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวัน..ของผม จนกระทั่ง มีใครคนหนึ่งเข้ามาในชีวิตของผม เธอชอบดื่มกาแฟ และได้พาผมเข้าร้านกาแฟแห่งหนึ่ง นี่เป็นการเข้าร้านกาแฟเป็นครั้งแรกในชีวิต ถึงแม้ว่าจะขับรถผ่านหน้าร้านจนไม่สามารถนับรอบได้ แต่ก็ไม่เคยสังเกตเลยว่า มีร้านกาแฟตั้งอยู่ตรงนี้! เรา..เลือกจะนั่งตรงเคาน์เตอร์ที่อยู่หน้าร้าน มีเพียงกระจกใสกั้นอยู่เพื่อให้ดูวิวทิวทัศน์ข้างนอก ที่มีผู้คนและรถต่างๆวิ่งผ่านไปมา เธอถามผมว่าจะเอากาแฟอะไร ผมบอกเธอว่า เธอชอบอะไรผมก็จะเอาอย่างนั้น เธอจึงสั่ง คาปูชิโน่ มาสองแก้ว ผมไม่รู้ว่า เจ้า คาปูชิโน่ กับเจ้า เอสเพรสโซ่ นั้น ต่างกันอย่างไร รู้เพียงแต่ว่า ถ้ามันคือกาแฟ ผมก็สามารถดื่มได้ทั้งนั้น ไม่นานนัก เจ้าคาปูชิโน่ สองแก้วก็ถูกยกมา เมื่อได้ลองใช้ลิ้มชิมรส อันละเมียดละไมของเจ้าคาปูชิโน่ดูแล้ว จึงได้รู้ว่า มันก็เข้าท่าดีเหมือนกันนะ ไม่น่าเชื่อว่า การที่ได้เข้ามานั่งจิบกาแฟในร้านแบบนี้ มันจะได้บรรยากาศอันสงบเงียบ เหมาะที่จะปล่อยความคิด ให้มันล่องลอยไปตามจินตนาการ ผมพอจะแต่งกวีได้บ้าง จึงอดไม่ได้ที่จะถามเธอว่ามีกระดาษกับปากกาหรือเปล่า.. เพราะตอนนี้ อยากจะแต่งกลอนสักบท เพื่อมอบให้เธอ ถ้าผมรู้ว่า การดื่มกาแฟมันจะสร้างความรู้สึกที่ดีได้ถึงขนาดนี้ ผมก็คงจะดื่มไปนานแล้ว ถึงแม้ว่าตอนนั้นไม่รู้ว่าจะดื่มกับใครก็เถอะ ตอนนี้ ผมมีเจ้า คาปูชิโน่ มาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตแล้ว พร้อมๆกับที่มีเธอมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเหมือนกัน วันนี้..ผมยืนอยู่หน้าร้านกาแฟ ท่ามกลางสายฝนที่หล่นโปรยปรายและสายลมที่พัดพลิ้วมาอย่างแผ่วเบา ผมไม่ใช่พระเอกมิวสิค จึงไม่มีความจำเป็นใดๆ ที่จะต้องเดินตากฝน ดังนั้น ผมจึงยืนนิ่งๆ เหม่อมองดูหยาดน้ำใส ที่ไหลรินมาจากฟากฟ้า ตอนนี้..ผมมีกระดาษกับปากกาไว้แต่งกลอนแล้ว มีร้านกาแฟเจ้าประจำแล้ว มีเจ้า คาปูชิโน่ เป็นกาแฟประจำตัวแล้ว แต่..ผมไม่มีเธอ ที่จะมาดื่มกาแฟด้วยกัน เหมือนในวันก่อน เพราะความห่างไกลจึงทำให้เราไม่สามารถ ที่จะได้เจอกันบ่อยนัก ผมยังไม่เข้าไปในร้านกาแฟ ไม่ใช่ว่าจะมายืนเป็นยามเฝ้าหน้าร้านเขา  แต่กำลังครุ่นคิดว่า วันนี้..ผมควรจะเข้าไปในร้าน เพื่อนั่งดื่มกาแฟคนเดียว รึไม่ หรือจะอดทนรอ จนกว่าจะได้พบเธออีกครั้ง แล้วค่อยดื่มกาแฟด้วยกัน..        คุณอยากรู้มั้ย? ...ว่าผมตัดสินใจ..อย่างไร        ...................................................... จากคุณ : cenyou เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 21:53:18

ความคิดเห็นที่ 18 มาอ่านถ้อยความ รอบดึกๆ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 22:00:44

ความคิดเห็นที่ 19   ^^^^ นึกว่ามาปลอมตัวเป็น 'ด่างทับทิมริมขวา' ซะอีก เนียนมาเชียว จากคุณ : annie <harmonica> เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 22:05:07

ความคิดเห็นที่ 20 ^^^^ ขริ ขริ ขริ แอนนี่ก้อ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 22:15:37

ความคิดเห็นที่ 21   อ๊ะ น่าสนุก หนมจีนเอามั่ง เดี๋ยวไปหาอมยิ้มก่อน จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 22:57:08 A:125.25.93.244 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 22 She says: ฝนกำลังจะตก.... ฉันบอกกับตัวเองขณะเหลือบตามองนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหัวเตียง ฝนตกตอนเช้าก่อนเวลาเริ่มงานอย่างนี้รถคงติดไม่น้อย ฉันถอนใจออกมาเบาๆ เหนื่อยใจกับการจราจรในเมืองหลวงของประเทศสารขัณฑ์ แต่ถึงอย่างนั้น ใบหน้าฉันก็ยังมีรอยยิ้ม ก็ฉันชอบฝนนี่นา ถึงฝนตก รถติด จะเป็นปัญหาหนักอกของผู้ว่ากทม.ทุกสมัย สำหรับฉัน มันแก้ไขได้ง่ายนิดเดียว ถ้าฝนตก ถ้ารถติด ก็ไม่ต้องขับรถ ไม่ต้องออกไปอยู่บนท้องถนนสิ หาที่นั่งสบายๆ ดูเม็ดฝนที่ปลิวตามลม ฟังเสียงฝนที่กระทบหน้าต่างก็สิ้นเรื่อง อาศัยว่างานที่ทำเป็นงานอิสระ แค่มีโน้ตบุ๊คหนึ่งตัว ฉันก็ทำงานที่ไหนก็ได้ ฉันเลยตัดสิในใจยึดร้านกาแฟใต้ตึกโรงพยาบาลใกล้บ้านเป็นที่ทำงานวันนี้ ทันทีที่เปิดประตูร้านเข้าไป กลิ่นกาแฟที่ถูกขังอยู่ด้านในก็โชยเข้ามาทักทาย ฉันทำจมูกย่นใส่มันทันที ทำไมน่ะเหรอ? ก็ฉันไม่ชอบกลิ่นกาแฟน่ะสิ!! สำหรับฉันที่มีประสาทสัมผัสรับกลิ่นค่อนข้างดี กล่ินของกาแฟมันช่างรุนแรงเหลือเกิน ดูสิ กลิ่นอายดินอายหญ้าที่เมื่อครู่เป็นตัวบอกฉันว่าฝนกำลังจะตก หายไปหมดเลย ถ้าให้เลือกได้ เวลาฝนตกแบบนี้ ฉันขอแค่ชาร้อนๆ กลิ่นเบาๆ สักแก้วดีกว่า แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อบ้านนี้เมืองนี้ ร้านสวยๆน่านั่งเขามีกาแฟสดหลากชนิดให้คนรักกาแฟเลือกสรร แล้วขายแต่ชาลิปตันสำเร็จรูปให้คนรักชา ฉันสั่งช็อคโกแลตร้อน ตัวเลือกที่ดีอีกตัวเลือกหนึ่งของคนที่เมินหน้าหนีกาแฟ และไม่อยากกินชาสำเร็จรูป แล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะริมหน้าต่างที่ห่างจากเคาน์เตอร์และคนอื่นๆออกมาหน่อย ข้างนอกหน้าต่างช่างดูสับสน ทั้งรถทั้งคนขวักไขว่วุ่นวาย แต่สายตาฉันมองเห็นแต่เม็ดฝนเม็ดอ้วนๆที่วิ่งแข่งกันอยู่บนหน้าต่างบานใส "ผมเลือกเม็ดนี้" กลิ่นกาแฟกรุ่นขึ้นข้างตัวฉัน พร้อมกับเสียงนุ่มๆ นิ้วเรียวแข็งแรงแบบผู้ชายชี้ตรงไปที่เม็ดฝนหนึ่งเม็ด "งั้นฉันเลือกเม็ดนี้" ฉันชี้ไปที่เม็ดข้างๆทันที เพราะรีบร้อนตอบรับการท้าประลอง เลยทำให้ฉันลืมขัดใจกับกลิ่นกาแฟที่อวลอยู่ข้างตัวไป เม็ดฝนสองเม็ดออกสตาร์ทไปแล้วโดยไม่ต้องรอเสียงปืนของกรรมการ ทั้งคู่วิ่งแข่งกันอย่างคู่คี่สูสีกันมาตลอด แต่แล้ว ก่อนที่จะถึงเส้นชัยที่ขอบหน้าต่าง ลู่วิ่งของมันกลับซ้อนทับกันเสียอย่างนั้น เม็ดฝนสองเม็ดเลยรวมตัวกันเป็นเม็ดฝนเม็ดใหญ่ แล้ววิ่งเข้าเส้นชัยไปด้วยกัน "อ้าว!" เม็ดฝนไม่รักดีแปรพักตร์ไปจับมือกับคู่แข่งทำให้ฉันขัดใจ จนนึกขึ้นมาได้ว่ามีกลิ่นขมๆของกาแฟกรุ่นอยู่ข้างๆ พอหันไปมอง ก็เห็นคู่กรณียืนถือถ้วยกาแฟอยู่สองถ้วย เขาวางถ้วยนึงลงตรงหน้าฉัน "ผมอยากให้คุณลองชิมมอคค่า" ฉันเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ก็เลยได้เห็นเขายิ้มตาพราว "กาแฟ" เขายกถ้วยกาแฟของตัวเองขึ้นนิดนึงอย่างล้อๆ "ผสมกับ.....ช็อคโกแลต" เขาชี้มาที่ตัวฉันพร้อมกับคำพูดสุดท้าย อืม... กาแฟกับช็อคโกแลตก็ฟังดูเป็นส่วนผสมที่ลงตัวไม่เลว บางที ฉันคงต้องลองชิมมอคค่าแก้วนี้สักหน่อยเสียแล้ว ------------------------ แก้คำผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 52 23:46:01 จากคุณ : หนมจีนยืมอมยิ้มเขามา (ฟ้าเคียงดาว) เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 23:04:37

ความคิดเห็นที่ 23 ^ ^ โห ๆๆๆๆ หนมจีนแบบมีล็อกอิน ตื่นเต้น ๆ เป็นหนมจีนรสมอคค่าด้วย ^ ^ แต่ร้านกาแฟที่ขายชาแถวบ้านเราขาย Twinnings กับ Dilmah แหละ (แวะมาแซวแล้วก็เผ่น อิอิ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 23:15:50

ความคิดเห็นที่ 24   แฮ่ มาต่อตอนจบครับ He says : ฝนยังคงปรอยปรายอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย มันพยายามอย่างยิ่งยวดในการสร้างความหนาวเย็นให้แก่โลก และดูท่าว่าจะทำได้สำเร็จ ชาของผมเย็นลงไปเรื่อย ๆ ผมมองไปที่ผนังกระจกใส ปราการสุดท้ายที่กั้นกลางระหว่างผมและสายฝน ผลของการสู้รบระหว่างความเย็นและความอุ่น ปรากฎให้เห็น ฝ้าสีขาว ผมยื่นมือไปหากระจก ใช้ปลายนิ้วชี้ลูบไล้ไปมาบนนั้น นิ้วสัมผัสความเย็นจากกระจก ฝ้าสีขาวปรากฎรูปวาดขึ้นมา ตามการลากผ่านของนิ้ว รูปวาดที่พื้นฐานที่สุดที่ผมนึกออก หรือไม่ก็รูปที่สะท้อนถึงความรู้สึก  ความต้องการของผม รูปหัวใจ ผมนั่งมือรูปที่เพิ่งวาดเสร็จ ยิ้มให้กับมัน แต่จู่ก็รู้สึกว่าใครบางคนกำลังจ้องมองมาที่ผมอยู่ ผมหันหลังกลับ มองไปตามที่มาของความรู้สึกนั้น หญิงสาวคนหนึ่งกำลังมองมาทางผมอยู่ เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้สูง แก้วกาแฟอยู่เคียงข้าง และรอยยิ้ม ผมยิ้มด้วยความขวยเขินก่อนจะหันหน้าหนี สายตาทอดยาวออกไปนอกผนังกระจก ความรู้สึกค่อย ๆ เปลี่ยนไป ขอบคุณนะสายฝน เพราะว่าเธอตกลงมา ผมถึงได้วาดรูปหัวใจบนกระจกได้ ผมแอบยิ้มให้กับรูปหัวใจอีกครั้ง และหญิงสาวคนนั้นก็อาจจะกำลังยิ้มให้กับรูปหัวใจด้วยเช่นกัน จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 23:21:50

ความคิดเห็นที่ 25 ^    ^        ^           ^               ^                  ^                   ^^           (((((เพราะว่าเธอตกลงมา ผมถึงได้วาดรูปหัวใจบนกระจกได้)))))           เคลิ้มซะ อิอิอิ          .................................................. จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 23:35:49

ความคิดเห็นที่ 26 ...ร้านกาแฟในเช้าวันฝนพรำ... She says: ฝนตกอีกแล้ว กลางฤดูหนาว .. ในเช้าที่ไม่มีอะไรทำ ออกเดินเรื่อยเปื่อยไม่รู้จะไปไหนดี กรุ๊งกริ๊ง เสียงกระดิ่งบนบานประตูดังขึ้น พร้อมๆ กับร่างของชายหนุ่มเดินออกมา เสื้อเชิ้ตสีฟ้าสะอาดตา สมกับเป็นวันศุกร์ มือถือแก้วกระดาษ เงยหน้ามองฟ้า ก้มลงมองกาแฟ แล้วตัดสินใจเดินไปอย่างไม่เร่งรีบ ยิ้มกับตัวเอง น่าสนใจ ชายหนุ่มผู้ไม่สนใจว่ากาแฟจะจางด้วยฝนหรือไม่ แต่ .. ช่างเถอะ เขาจากไปแล้ว ทิ้งไว้แต่กลิ่นกาแฟหอม .. ยวนใจเหลือเกิน นานเหลือเกินแล้วที่ไม่ได้เข้าไปนั่งจิบกาแฟร้อนๆ ทอดหุ่ยดูชีวิตผู้คน เช้านี้ดูน่าอภิรมย์ดีนะ จะคิดมากไปทำไม "คาปูชิโนร้อนที่นึงค่ะ" สองมือกุมแก้ว สูดกลิ่นกาแฟอวลด้วยอบเชย แหงนหน้า ปล่อยใจระลึกถึงความหลัง .. และหนุ่มเชิ้ตสีฟ้า ยิ้ม แล้วค่อยจิบ ละเลียด .. ทำจิตว่าง ก็แค่นี้แหละ ชีวิต พักสักหน่อย แล้วออกเดินทางต่อไป ชิบโป๋ง .. ลืมกระเป๋งตังค์ งือ ซวยแล้ว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 23:45:58

ความคิดเห็นที่ 27   ^ ^ ^ หนมจีนกำลังเคลิ้มกับ "เพราะว่าเธอตกลงมา ผมถึงได้วาดรูปหัวใจบนกระจกได้" อยู่ดีๆ มาเจอ "ชิปโป๋ง" เข้า สร่างมนต์เลย ฮา #23 หนมจีนก็ตื่นเต้นเหมือนกัน เล่นมาห้าปีแล้ว เพิ่งได้แก้ไขข้อความกับเขาเนี่ยแหละ ^-^a ว่าแล้วก็อิจฉา บ้านโน้นเมืองโน้น ที่มีร้านชาเกลื่อนเมือง T^T จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 23:49:52 A:125.25.93.244 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 28 ^ ^ ^ ^ โอ๊ยยยย ว่าจะไปนอน เจอ คุณ scottie หักมุมเลยนะนั่น เอามาจิบแล้วด้วย ทำจิตว่างอีกต่างหาก ^^__________________^^ จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 23:51:02

ความคิดเห็นที่ 29   ^    ^         ^             ^                  ^                จริงด้วยซึ้งซะไม่มีเลย          (จิ้มไปที่การ์เน็ตนะคะ)         แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 52 23:53:52 จากคุณ : annie <harmonica> เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 23:52:21

ความคิดเห็นที่ 30   เปิดจอค้างนานไม่ทันเห็นด่างทับทิมริมขวาตัวจริง อื้อฮือ! ถือว่ากระทู้นี้ขลังของแท้แล้วล่ะ ได้คุณก๊อตตี้มาประเดิมเขียนความเรียงให้อ่านเป็นเรื่องเป็นราว แถมมีหักมุมด้วยล่ะ อาการลืมเป๋าตังค์นี่น่ากลัวสุดๆเมื่อเกิดขึ้นบนทางด่วน ไม่รู้จะทำไง เฮ้อ! จากคุณ : annie <harmonica> เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 00:01:39

ความคิดเห็นที่ 31 เป็นความคิดที่เข้าท่ามากเลย  น่ารักมาก.. อยากเขียน..แต่เขียนไม่เป็น... งั้น..โหวตดีกว่า.. จากคุณ : คุณแม่ใจดี เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 07:54:22

ความคิดเห็นที่ 32 He Says... “ก็คนอย่างฉันรักใครไม่เป็น   ไม่ต้องมาเห็นหรอกน้ำตา   ให้มันตายไปช้าๆ กับหัวใจเดียวดาย “ เสียงเพลงของนักร้องคนโปรดผ่านเข้ามาในความรู้สึก  ผมนั่งมองถ้วยกาแฟหอมกรุ่นตรงหน้าเนิ่นนานด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย หากวันนี้...มีเธออยู่เคียงข้างเหมือนวันก่อนเก่า..ผม..คงมีโอกาสขอโทษ...เธอสักครั้ง...และอธิบายให้เธอได้รับรู้ว่า แม้ระหว่างเราจะจบลงไปแล้ว ทว่า ความหวังดี ความห่วงใยที่มีให้เธอยังเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง แต่เธอจะเชื่อ..อย่างนั้นหรือ ? ในเมื่อทุกการกระทำของผม มันเหมือนกับว่าไม่ไ่ด้แคร์ความรู้สึกของเธอเลยแม้สักนิดเดียว... ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่ลบอีเมล์หลายสิบฉบับของเธอทิ้งโดยไม่ได้เปิดอ่าน หรือแม้กระทั่งไม่ยอมรับโทรศัพท์ของเธอเลยสักครั้ง หลังจากที่ผมเงียบหายไปนานจากชีวิตของเธอ ผู้หญิงที่กำลังมีอนาคต และมีชีวิตที่สวยงามอย่างเธอ สมควรแล้วอย่างนั้นหรือ ที่จะต้องมาทนเฝ้ารอความรัก จากคนที่ไม่มีหัวใจอย่างผม   “ อย่ามารักคนอย่างผมเลยนะแพร  ผมรักใครไม่เป็นหรอก  ผมมันคนไม่มีหัวใจ ความรู้สึกข้างในมันเย็นชาเกินกว่าจะรักใครได้อีก” ผมบอกเธอไปอย่างนั้น ในวันสุดท้ายที่เราพบกัน  แม้ว่าความรู้สึกลึกๆแล้ว ผมรู้ว่าผมกำลังรักเธอ  “แพรพลอย”...ผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตโดยบังเอิญ เข้ามาเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหายไป เป็นกำลังใจในยามที่ผมกำลังท้อแท้  แต่เพราะร่องรอยบาดเจ็บในครั้งก่อนยังคงอยู่  ทำให้ผมไม่พร้อมที่จะเปิดใจรับใครเข้ามาในชีวิตได้อย่างง่ายดายนัก ผมรู้ว่าเธอเสียใจ  ...ใช่ว่าผมจะไม่รู้สึกอะไรหรอกนะที่เห็นเธอร้องไห้  หยาดน้ำตาที่ไหลรินดูแล้วช่างน่าเจ็บปวดเหมือนกับสายฝนที่กำลังสาดกระทบผนังกระจกในยามนี้ หากเป็นไปได้ ผมอยากดึงเธอเข้ามากอดสักครั้ง  ก่อนที่หยุดทุกอย่างไว้เพียงแค่นั้น... ใช่ว่าผมเองจะไม่เสียใจ ที่ต้องทนดูเธอเดินจากไป และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เราจะมีโอกาสพบกันอีก “ทำเธอเจ็บปวด ขอโทษที  แต่เธอไม่มีวันเข้าใจ ว่ามันเจ็บกว่า   เธอมากเท่าไหร่ ที่ต้องทำไปอย่างนั้น  ก็คนอย่างฉันรักใครไม่เป็น   ไม่ต้องมาเห็นหรอกน้ำตา   ให้มันตายไปช้าๆ กับหัวใจเดียวดาย” เสียงเพลงเดิมๆยังคงตอกย้ำความเจ็บปวด .. ผมคงเป็นคนใจร้ายมากสินะ.. ทำลายแม้กระทั่งความรักและความหวังดีที่เธอทุ่มเทให้อย่างจริงใจ หากวันนั้น ผมเลือกที่จะรั้งเธอไว้ ..มันจะยุติธรรมไหมสำหรับเธอ ? ผมนั่งมองกาแฟถ้วยเดิม...โดยไม่ได้แตะต้องเลยสักนิด  สายฝนด้านนอกเริ่มซาเม็ดลง ลูกค้าหลายคนทะยอยเข้ามาในร้านเป็นระยะๆ   “ ขอ คาปูชิโน่ หนึ่งที่ ค่ะ “ น้ำเสียงคุ้นเคยจากลูกค้าที่นั่งโต๊ะด้านหลังสุด...ทำให้ผมต้องหันกลับไปมอง... ผมยิ้มให้กับกาแฟถ้วยตรงหน้า  ยิ้มให้กับสายฝนด้านนอก พร้อมกับถามหัวใจที่แสนจะเย็นชาของตัวเองว่า ...พร้อมที่จะหลอมละลายหรือยัง?? ... แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 52 08:42:14 จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 08:26:00

ความคิดเห็นที่ 33 He Says... ผมเดินอย่างเกรงๆ เข้ามาในร้ายกาแฟเก่าๆ มีอาแปะก้มหน้าก้มตา คนกาแฟ ในแก้วทรงเก่า เสียงแก๊งๆ ของช้อนที่กระทบกันอย่างรวดเร็วกับแก้ว ฟังคุ้นหู ไอควันจากหม้อน้ำเดือด ที่อยู่ไม่ห่าง กระป๋องชาโบราณ สลับกับกระปุกพลาสติกสมัยใหม่ และตู้กระจกเก่าที่บ่งบอกช่วงอายุที่ต่างกันสิ้นเชิง ในร้านโต๊ะสี่เหลียมไม้เก่าๆ เก้าอี้ไม้ทรงกลม ดูมีรอยซ่อมแซม ผมปรายตามอง แอบยิ้มในใจ 'ช่างคล้ายคลึง' นั่งลงมองไปในร้าน ตำรวจพุงพลุ้ยดูก็รู้ว่าจ่าแก่ๆ นั่งคนเดียวอ่านหนังสือพิมพ์ อีกโต๊ะมีลุง 3 คนวัยไล่เรี่ย กำลังสนทนากันเขร่งขรึม เด็กชายตัวผอม ยืนรอซื้อของ อยู่หน้าอาแปะ "เอาอะไรคะ สั่งหรือยัง" เสียงจากป้าคนหนึ่ง เดินวางจานปาท่องโก๋ พร้อมเช็ดโต๊ะที่ผมนั่งทั้งที่มันไม่ได้เปื้อนอะไรเลยคง "กาแฟแก้วหนึ่งครับ" ป้าแกตะโกนสั่งอาแปะอีกที พร้อมเดินจากไป มอเตอร์คันหนึ่ง วิ่งมาจอดหน้าร้าน ชายคนหนึ่งลงจากรถ มองกวาดมาในร้าน หน้าตายิ้มแย้ม ทุกคนในร้านต่างทักทาย ผู้มาใหม่ "สวัสดี ผู้ใหญ่.." เราสบตากันแว่บหนึ่ง ก็เข้าใจ ผมหน้าใหม่ และเขาหน้าเก่า และเราไม่รู้จักกัน ผมนั่งมอง พวกเขาคุย ทักทายกัน ภาพเก่าๆ ลอยมา... "ตี๋ ลื้อช่วยยกกาแฟไม่ซี่ นั่งทำอะไรอยู่วะ" เด็กชายตัวน้อย สะดุ้งกับเสียงเรียก หลังจากจดจ่ออยู่กับตัวหนังสือใน หนังสือพิมพ์ฉบับวันนั้น "โต๊ะไหน ป๊า" "โน่น เอาไปให้อาผู้ใหญ่" เด็กชายคนนั้นยกกาแฟเดินไปส่งที่โต๊ะ ผู้ใหญ่บ้านยิ้มให้.. นั่นคือภาพผมเองในอดีตที่สลับกลับมา พร้อมกาแฟหนึ่งแก้ว และกาน้ำชาที่ป้าเพิ่งยกมาวางที่โต๊ะ ผมคนนมข้นก้นแก้วให้ละลายไปกับกาแฟ คิดในใจว่าลืมสั่งไปว่าเอาไม่หวาน จะหวานไหมนะ ผมยกชิม.. พอใจ พร้อมฉีกปาท่องโก๋ในจาน.. ได้นั่งซึมซับบรรยากาศร้านกาแฟเก่า จิบกาแฟ และคิดกับตัวเองว่า แค่วันแรกที่ย้ายมาอยู่ที่นี่ ร้านกาแฟนี้ทำให้คิดถึงบ้านเหลือเกิน บรรยากาศแบบนี้ เวลานี้ ตอนนี้ป๊ากับม๊า ก็คงไม่ต่างกัน... แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 52 09:42:55 จากคุณ : rainfull ตามให้มาแจม (Untrue) เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 09:39:39

ความคิดเห็นที่ 34 ร้านกาแฟในวันฝนพรำ ละอองไอของสายฝนพร่างพรมไปทั่วฟ้า ไม่เพียงนำพาความชุ่มชื่นมาสู่ผืนโลก แต่ยังพัดพาความเหน็บหนาวเกาะกุมผิวฉันเสียด้วย กาแฟแก้วเล็ก พร้อมกระไออุ่น ดึงดูดนิ้วฉันไม่ให้ผละไปไหน กลิ่นหอมกรุ่น เมื่อแตะจมูก รสละมุน เมื่อแตะปลายลิ้น กาแฟแก้วเล็กของฉันคลายความร้อนลงแล้ว ความดึงดูดใจที่จะให้เกาะกุมมันต่อไปเริ่มลดลง ฉันเริ่มให้ความสนใจกับสิ่งรอบตัว ผู้คนที่มารวมตัวกัน ในที่แห่งนี้แบบไม่ได้นัดหมาย หลากคน หลายที่มา ต่างกิจกรรม บ้างนั่งเขียนบางสิ่งบนกระดาษเช็ดปาก บ้างวาดภาพบนกระจกใส บ้างเหม่อมองสายฝนพรำ บ้างคร่ำเคร่งกับการอ่าน บางคนนั่งแย้มยิ้ม บางกลุ่มสรวลเสเฮฮา บางคู่หน้าบึ้งตึง บางทีมีคนร้องไห้ ...ฉันไล้ปลายนิ้ววนรอบแก้ว ... ถ้าแทนกลุ่มคนเหล่านี้ด้วยสี จะได้สีอะไรบ้างนะ ถ้ายิ้มเป็นส้ม เศร้าเป็นเทา ผิดหวังเป็นสีดำ โกรธเป็นสีแดง ไม่มีเงินจ่ายค่ากาแฟเป็นชมพู ถ้านำสีเหล่านั้นมาวาดภาพ จะได้ภาพแบบไหนกันนะ ฉันหันกลับมาอยู่ในภวังค์ความนึกคิด เพื่อวาดภาพในหัวของตัวเอง สายตาเหลือบแลไปยังด้านนอก แสงเรื่อเรืองหลังฝนซาทาบทาบนท้องฟ้า เมฆก้อนเทา เคลื่อนคล้อยห่างออกไป เมฆสีขาวเคลื่อนเข้ามาแทนที่ ฝืนฟ้าถูกย้อมด้วยสีส้มอมแดงเหลือบชมพูเรืองเรื่อ โค้งรุ้งเจ็ดสีวาดตัด ณ ปลายขอบฟ้า ฉันยิ้มให้กับภาพตรงหน้า .... และได้คำตอบแล้วว่าภาพที่ฉันคิดไว้จะเป็นอย่างไร ************************* แบบว่ามาเก็บเล็กผสมน้อยอารมณ์ของแต่ละคนในร้านกาแฟ ไม่ว่ากันนะคะ จากคุณ : err_or เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 09:43:24

ความคิดเห็นที่ 35 She says: ฉันนั่งจิบกาแฟช้าๆ ข้างนอก..ฝนยังคงโปรยปรายไม่ขาดสาย บทเพลงอมตะของคาร์เพนเตอร์จบลงไปแล้ว เสียงใครบางคนฮัมเพลงเก่าอีกเพลงหนึ่งที่ยังคงไพเราะผ่านกาลเวลาอยู่ข้างๆหู Raindrops falling from heaven Could never wash away my misery But since we're not together I'll look for stormy weather To hide these tears I hope you'll never see เปล่าหรอก ไม่มีใครมาร้องเพลงอยู่ใกล้ๆฉันสักหน่อย เสียงนั้นมันดังอยู่ในใจฉันเองต่างหาก ........................ ฝนหยุด หญิงสาวผอมบางที่นั่งอยู่ตรงนั้นลุกเดินจากไปแล้ว แปลกจัง ตั้งแต่เข้ามาในร้าน และเลือกนั่งที่โต๊ะใกล้ๆเธอ ฉันเห็นเธอจิบกาแฟไปไม่ถึงครึ่งแก้ว และไม่แตะต้องขนมปังตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย ฉันแอบคิดในใจว่าเธอคงตั้งใจมาดื่มด่ำกับบรรยากาศที่อบอวลด้วยกลิ่นกรุ่นหอมของกาแฟ มากกว่าที่จะตั้งใจมาดื่มกาแฟหรือรับประทานของว่างใดๆ อาจเป็นไปได้ว่าเธอหลงรักกลิ่นหอมของมันเช่นเดียวกับฉัน ชายหนุ่มคนนั้นมองตามเธอไม่วางตา มีวี่แววของความกังวลบางอย่างอยู่ที่นั่น อยากรู้จังว่าเขาคิดอะไรอยู่ .................. ฝนเริ่มตกปรอยๆอีกครั้ง กาแฟใกล้หมดแล้ว และฉันก็สั่งแก้วที่สอง เปล่าเลย ฉันไม่ใช่คอกาแฟขนานแท้มาจากไหน อันที่จริงฉันแทบจะไม่เคยดื่มหมดแก้วเลยด้วยซ้ำเพราะมันมักจะทำให้ฉันนอนไม่หลับ แต่วันนี้ ที่ฝนยังคงโปรยปราย  ท่ามกลางเสียงเพลงอันคุ้นชิน  ฉันสั่งกาแฟอีกแก้วเพื่อจะดื่มแทนเขา..ผู้ไม่ได้อยู่ตรงนี้ เขาเคยบอกฉันว่าเขาไม่ดื่มกาแฟ กาแฟถ้วยแรกของเขา คือคาปูชิโน่ที่ฉันเป็นคนสั่งให้ ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง..แสนไกลจากที่นี่ เขารักบทกวี เขาเคยแต่งกลอนบทหนึ่งให้กับฉันในวันที่เราไปนั่งจิบกาแฟด้วยกันครั้งแรก  บทกลอนของเขาอบอุ่นสดใสไม่ต่างจากท้องฟ้าในวันนั้น เขารักเสียงเพลง ก็เป็นเขาอีกเช่นกัน ที่ร้องเพลงเพราะๆให้ฉันฟังมากมาย รวมทั้ง "Crying in the rain" ที่บรรเลงอยู่ในใจฉันเวลานี้ ฉันแอบหันไปยิ้มกับสายฝนข้างนอก เมื่อนึกถึงบทเพลงแสนเศร้าที่ถูกเขานำมาแปลงเนื้อร้อง จนกลายเป็นเพลงติงต๊องไปเสียหลายเพลง นานมากแล้วที่ไม่ได้พบกัน ไม่รู้ว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง วูบหนึ่ง ฉันอดคิดไม่ได้ว่ากาแฟของฉันจะอร่อยกว่านี้ไหมนะถ้าหากมีเขานั่งอยู่ด้วย ในวันฝนตกอย่างนี้ บทกวีของเขาจะไพเราะสักเพียงไหน กาแฟแก้วที่สองกำลังจะหมด พร้อมๆที่ฉันแอบนึกสงสัยว่าทุกวันนี้เขาจะยังคงไปดื่มกาแฟที่ร้านเดิมหรือเปล่า และเวลาขับรถผ่านร้านกาแฟแห่งนั้น เขาจะนึกถึงฉันบ้างไหมหนอ แต่อีกวูบหนึ่งของความคิด ฉันกลับรู้สึกโกรธเขาขึ้นมาหน่อยๆ เจ้าคาปูชิโน่สองแก้วนั่นคงทำให้ฉันนอนไม่หลับตลอดทั้งคืน เขาจะรู้ไหมนะว่าทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเขาคนเดียว และฉันกำลังงอนเขาอยู่ ชิ!!! แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 52 10:37:03 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 52 10:33:05 จากคุณ : พจมารร้าย เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 10:16:23

ความคิดเห็นที่ 36 มาปล้นGIVE กันตั้งกะต้นเดือนเรยเนี่ย! อ่านแล้วหิวกาแฟขึ้นมาทันใด ไปหามากินสักแก้วดีก่า... จากคุณ : ปลากินเมฆ (ปลากินเมฆ) เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 10:44:22

ความคิดเห็นที่ 37 ชอบ แบบออกนอกหน้า ของ คุณ พจมารร้าย ค่ะ เดาๆๆ  ด้วยความรู้สึกตัวเอง ... หญิงสาวผอมบาง  จาก  คห. 12 ชายหนุ่มคนนั้น จาก คห. 9 ผู้ที่ คุณดื่มกาแฟแทน มาจาก คห. 17 ถูกรึป่าว น๊อ ......   น่ารักค่ะ อยากให้หลายๆ กิ๊ฟ จัง แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 52 11:10:39 จากคุณ : like 2 hear from u เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 11:10:10

ความคิดเห็นที่ 38 She says: ทำไมนะ ทำไม สังคมเราถึงไม่ค่อยยอมรับพวกรักร่วมเพศ ทำไมเราจะต้องหลบๆ ซ่อนๆ ทั้งๆ ที่หัวใจของเราสองคนหลอมรวมเข้าไว้ด้วยกัน แต่เราก็ไม่สามารถที่จะเปิดเผยให้ใครรับรู้ได้ “กาแฟร้อนได้แล้วค่ะ” เสียงใสๆ ของบริกรสาวทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมาจากสมุดปกแข็ง และเอื้อมมือไปรับกาแฟร้อน มือของฉันได้สัมผัสกับมือเนียนนุ่มของเธอ เธอชักมือกลับ แล้วก็หมุนตัวเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์ ฉันยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ รสชาติกาแฟในวันนี้ มันแตกต่างจากเมื่อวาน แน่นอน มันก็เหมือนชีวิตของคนเรานั่นแหละ มันไม่มีอะไรเหมือนกันเลยสักวัน  บ้างก็หวาน บ้างก็ขม บ้างก็กลมกล่อม ฉันวางถ้วยกาแฟลงและทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม ฝนเริ่มตั้งเค้า เพียงไม่นานทัศนียภาพเบื้องหน้าก็พล่าเลือนไปด้วยสายฝนที่โปรยปรายลงมา ฉันถอนหายใจและยกข้อมือขึ้นมาดูเวลา นี่มันเพิ่งห้าโมงครึ่งเอง ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานของเค้า ฉันต้องมานั่งรอคอยและกลับบ้านพร้อมกับเค้าที่ร้านกาแฟแห่งนี้ทุกๆ วัน ฉันหันไปมองบริกรสาวคนเดิม เธอยังคงสาละวนอยู่กับการชงเครื่องดื่มให้ลูกค้า และก็ดูเหมือนว่าจะควบตำแหน่งบาริสต้าไว้อีกหนึ่งตำแหน่ง เธอวางถ้วยกาแฟที่ชงเสร็จไว้เหนือเคาท์เตอร์และหันมาสบสายตากับฉัน เรายิ้มให้กัน แล้วเสียงกระดิ่งจากประตูหน้าร้านก็ดึงความสนใจจากเราสองคนไป คนที่เดินย่างเท้าก้าวเข้ามาในร้านเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูง ผิวพรรณดี จัดว่าขาวหล่อ เขาสวมแว่นกันแดดสีเข้มบดบังในนัยน์ตาคู่งาม แม้เขาจะปกปิดตัวเองแบบนั้น แต่ใครๆ ก็จำเขาได้ เพราะเขาเป็นดาราหนุ่มที่กำลังมีผลงานดังเปรี้ยงปร้างอยู่ในขณะนี้ ฉันเห็นลูกค้าสาวๆ  หลายคนในร้านเดินไปอิงแอบแนบชิดเขาแล้วถ่ายรูปคู่ บ้างก็ขอลายเซ็น พอเหล่าบรรดาแฟนคลับต่างได้สิ่งที่ตัวเองต้องการแล้วก็แยกย้ายกลับไปนั่งที่โต๊ะตามเดิม  ส่วนดาราหนุ่มคนนั้นหลังจากที่แจกยิ้มหวานละลายใจสาวน้อยสาวใหญ่ไปแล้ว เขาก็ย่างเท้าก้าวเข้ามาหาฉัน “คือ... ผมจะขอ...” “เบอร์โทรศัพท์เหรอคะ” “ไม่ใช่ครับ คือ ผมจะขอ... ไดอารี่ของผมคืนครับ” เขาชี้มือมายังสมุดปกแข็งที่อยู่ภายใต้แขนของฉัน ทำเอาฉันถึงกับตะลึงงัน แล้วเขาก็โน้มหน้ามากระซิบข้างหูของฉันว่า “อย่าบอกความลับของผมกับใครนะครับ” แล้วเขาก็เดินจากไปพร้อมกับสมุดปกแข็ง... เสียงกระดิ่งในร้านดึงขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ครานี้หูของฉันมันไม่ได้ยินอะไรแล้ว เพราะมันมีแต่ประโยคที่ว่า “อย่าบอกความลับของผมกับใครนะครับ” ดังก้องอยู่ในหัว “ป่านๆ นั่งคิดถึงใครอยู่น่ะ แอบนอกใจผมรึเปล่าเนี่ย” ชายหนุ่มในชุดสูททำงานหรี่ตามองฉันเหมือนจะจับผิด “เปล่าซะหน่อย ไปเถอะ กลับบ้านกัน” ฉันลุกขึ้นเดินไปที่แคชเชียร์ แต่แฟนของฉันก็เดินแซงหน้าไปจ่ายสตางค์ให้ทุกครั้งไป ก่อนที่ฉันจะออกจากร้านกาแฟแห่งนั้น ฉันก็หันไปยิ้มให้บริกรสาวคนนั้นอีกครั้งหนึ่ง จากนั้นจึงค่อยเดินควงแขนแฟนหนุ่มออกไปขึ้นรถและเดินทางกลับบ้าน จากคุณ : อยากแจมบ้าง (comicclubs) เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 12:50:54

ความคิดเห็นที่ 39 เข้ามาตอบคุณแอนนี่ค่ะ, อุ..อุ...ขอบคุณสำหรับคำชวน แต่เห็นจะต้องขอเป็นคนอ่านดีกว่า หรือไม่ก็รอโจทย์รอบหน้าค่ะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 13:01:38

ความคิดเห็นที่ 40 She says: ฉันเกลียดกาแฟ สำหรับฉันแล้ว กลิ่นกาแฟช่างชวนให้เวียนหัวเสียนี่กระไร แต่เป็นเพราะเขา ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของร้านกาแฟคนนั้น..... ทุกเช้าฉันต้องมานั่งที่ร้านนี้ พร้อมกับสั่งบลูเบอร์รี่ชีสเค้กและโกโก้ร้อน แรกๆพนักงานสาวสวยของที่นี่มองฉันด้วยสายตาแปลกๆ เธอคงแอบคิดในใจ "แปลกคน มานั่งร้านกาแฟแต่กลับไม่สั่งกาแฟ" แต่เดี๋ยวนี้เธอคงชินแล้วกระมัง เพราะพอเธอเห็นฉันทีไร เธอก็จะยิ้ม แล้วถามว่า "บลูเบอร์รี่ชีสเค้กกับโกโก้ร้อนใช่ไหมคะ?" แล้วเธอก็จะนำมาเสิร์ฟที่โต๊ะประจำของฉัน....ริมหน้าต่างกระจกใส ที่ตรงนี้มีไว้เพื่อให้ฉันได้แอบมองเขา ได้จับตาดูทุกอิริยาบถ ทุกการกระทำของเขาระหว่างทำงาน มันทำให้ฉันได้รู้ว่าเขารักกาแฟมากขนาดไหน โอ้ สวรรค์ ทำไมไม่สร้างให้ฉันรักกาแฟแบบเขาบ้างนะ เพื่อที่ว่าฉันจะได้มีเรื่องคุยกับเขาบ้าง แต่นี่อะไรกัน ฉันจะคุยกับเขาเรื่องอะไรล่ะทีนี้ ฉันคงทำได้เพียงแอบมองเขาอยู่ตรงนี้ เมื่อเห็นเขายิ้ม ฉันก็อดดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ พอเขาหัวเราะ ฉันก็รู้สึกมีความสุข....ก็ยังดี วันนี้ฝนตก ทำให้บรรยากาศรอบตัวดูเงียบเหงาไปถนัดใจ สายแล้ว ทำไมเขายังไม่มาอีกนะ ในร้านกาแฟวันฝนตกแบบนี้ เมื่อไม่มีเขา โลกของฉันก็กลายเป็นสีเทา ฉันเฝ้ามองออกไปนอกหน้าต่าง เผื่อจะเห็นว่าเขากำลังมา แต่ก็ไม่มีวี่แววเลย เฮ้อ น่าเศร้าจัง ฉันควรจะกลับบ้านได้แล้วกระมัง วันนี้คงไม่ได้เจอเขาแล้วล่ะ ไม่เป็นไรนะ ฉันพยายามบอกตัวเอง ขณะที่กำลังลุกจากโต๊ะ เขาก็ก้าวเข้ามาในร้าน ฉันยิ้มแล้วนั่งลง อืม นั่งต่ออีกหน่อยก็ได้ ..... วันนี้มีความสุขจังเลย............. ------------------------------------------------------------ อยากเขียนแต่เขียนไม่เก่ง แหะๆ ขอลองดูบ้างนะคะ จากคุณ : ด.ญ.น้องดื้อ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 13:46:42

ความคิดเห็นที่ 41   อ๊ะ ชอบกระทู้แบบนี้จังเลยครับ ^_^ จากคุณ : คิมบ๊อก เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 14:31:02

ความคิดเห็นที่ 42   คุยกับเพื่อนๆที่มาอ่านและมาร่วมแจมค่ะ จะบอกว่าอ่านของทุกท่านนะคะ และขอบคุณมากที่มาร่วมสนุกด้วยกัน คุณ Azure_Mile ชอบมากเลยค่ะ เขียนถึงร้านกาแฟในบรรยากาศที่ต่างจากร้านสมัยใหม่อื่นๆ ได้กลิ่นเม็ดมะขามคั่วในแก้วใสเนื้อหนาที่ก้นถ้วยมีนมข้นหวานนอนก้นอยู่ เสริฟพร้อมปาท่องโก๋ร้อนๆกับชาจีนร้อนๆหนึ่งแก้ว สมัยเด็กๆจะเห็นพวกผู้ชายนิยมสั่งไข่ลวกสองใบใส่ในแก้วแบบนี้ด้วย ราดแม็กกี้โรยพริกไทยบางคนก็ตี บางคนก็ไม่ตี แล้วก็ยกซดเลย ตอนนั้นถามมาม้าว่าทำไมเขากินแบบนั้น มาม้าบอกไม่รู้ แต่เดี๋ยวนี้รู้แล้วอะ คริ คริ (แอบรู้ดีกว่ามาม้าแล้ว) แต่เมื่อก่อนร้านกาแฟถุงชงแบบนี้จะเรียกเจ้าของร้านว่า 'โกขายกาแฟ' อะ .......................................... คุณ argent อืม! มาแบบกาแฟถ้วยสีม่วงรสเข้มเหรอคะ ก็แปลกดีค่ะ ร้านกาแฟกับหนุ่มคนหนึ่งที่แอบรักเจ้านายผู้ชาย ใช้กาแฟสื่อได้ดีในคำพูดสุดท้าย ขอบคุณที่มาแจมค่ะ ............................... คุณ cenyou แหะ แหะ นอกจากจะเขียนบทกวีเพราะ ยังเขียนความเรียงได้หวานด้วย แต่ .. แต่ แค่ดื่มกาแฟเองนะคะ ไม่ใช่อย่างอื่น ไม่ต้องคอยเธอคนนั้นมาทำด้วยก็ได้ค่ะ (แซวเล่นนะคะ) ........................................... คุณหนมจีน ขอบคุณที่มาแจมค่ะ น่ารักมากเลย มุขจีบแบบนี้น่าขโมยไปใช้บ้างจัง เม็ดฝนวิ่งแข่งกันเหรอคะ นึกแล้วว่าต้องมาบรรจบกัน แต่ไอ้มุขม็อคค่านี่ ไม่ทันคิดถึงค่ะ มาแบบไม่คาดคิด .......................................... คุณการ์เน็ต แหม! แอบจบแบบหวานซะด้วย น่ารักจัง ........................................... คุณก๊อตตี้ แหะ แหะ มามุขบี้ฟองสบู่ซะแตกกระจายเลย ลืมเป๋าตังค์ซะงั้น ขอบคุณที่มาโชว์ลวดลายการเขียนค่ะ ...................................... คุณแม่ใจดี ขอบคุณที่แวะมาอ่านและโหวตให้ค่ะ ..................................... คุณเทียนสี ขอบคุณที่มาแจมค่ะ แล้วตกลงพ่อหนุ่มหัวใจพร้อมจะหลอมละลายรึยังคะ หรือกาแฟเอาไม่อยู่ จะส่งต้มแซ่บไปละลายหัวใจเย็นๆให้แทนค่ะ .................................... คุณ Untrue ขอบคุณที่ตามคุณ rainfull มาแจมนะคะ บอกไปแล้วว่าชอบบรรยากาศร้านกาแฟแบบเก่า และแอบชอบกินกาแฟโบราณ (แต่ไม่เอามะขามคั่วนะ) มากกว่ากาแฟยี่ห้อดังๆปัจจุบันซะอีก แต่พวกกาแฟโบราณแท้ๆหอมๆหายากนะคะ ในกรุงเทพฯ ต้องไปหากินต่างจังหวัดมากกว่า พวกในห้างเก๊แถมหวานแทบอ๊วกเลย ไม่มีความขมเข้มและหอมแบบกาแฟโบราณให้ชื่นใจละมุนลิ้นเลย ติงนิดค่ะ ผิดโจทย์ไปหน่อยตรงที่ไม่ใช่ 'เช้าวันฝนพรำ' ค่ะ ........................................... err_or ไม่ว่าอยู่แล้วค่ะ เป็นอีกไอเดียหนึ่งในการเขียน และตรงตามกติกา และตามโจทย์ที่ให้ค่ะ เป็นอีกมุมมองหนึ่งที่น่าสนใจด้วย ขอบคุณที่มาแจมค่ะ ......................................... คุณพจมารร้าย อ้าว! คุณแฟนของคุณ cenyou แอบมานั่งจิบกาแฟอยู่นี่เอง ขอบคุณที่มาแจมค่ะ เขียนได้น่ารักดี ......................................... คุณปลากินเมฆ ทำไมมาแจกแต่กิฟล่ะคะ มาลองร่วมเขียนเล่นๆด้วยก็ได้ค่ะ ไม่มีใครผิดใครถูก เขียนเล่นเพลินๆ อ่านเอาขำๆค่ะ รออ่านนะคะ ............................................ คุณ like 2 hear from u ไม่ลองมาเขียนเพิ่มอีกสักแนวเหรอคะ ประมาณจับมิกซ์กันซะเลย รออ่านค่ะ ......................................... คุณ comicclub เอ่อ! หักมุมซะงั้น ว่าแต่ไอ้บทที่อ่านจากบันทึกนั่น เป็นแค่ไดอารี่ของดาราหนุ่ม หรือบังเอิญสะท้อนความต้องการในใจลึกๆของสาวที่มาเปิดอ่านคะ แหะ แหะ งานนี้แอบมีทั้ง 2 แบบเลย ผิดกติกาไปหน่อยตรงไม่ใช่ 'เช้าวันฝนพรำ' นะคะ แต่ก็ขอบคุณที่มาร่วมสนุกค่ะ ...................................... คุณแก้ว ไม่เป็นไรค่ะ หัวข้อคราวนี้แอนนี่ตั้ง อาจจะหวานไป รอคราวต่อไปเป็นของคุณการ์เน็ต คงจะ 'แนว' ซะไม่มีเลย กำลังแอบกังวลอยู่เนี่ย ว่าจะเขียนต่อแกไหวป่าว แต่คิดว่า ต้องเข้าทางคุณแก้วแน่นอนค่ะ ....................................... ดญ.ดื้อ ก็เขียนได้น่ารักดีนี่คะ ถูกกติกาตามโจทย์ทุกอย่างเลยด้วย ขอบคุณที่แวะมาร่วมสนุกค่ะ ......................................... คณคิมบ๊อก ถ้าชอบก็มาร่วมสนุกกันสิคะ รออ่านของผู้ที่มาร่วมสนุกทุกท่านค่ะ ........................................ จากคุณ : annie <harmonica> เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 15:53:28

ความคิดเห็นที่ 43 มีแต่เรื่องเก๋ ๆ ทั้งนั้นเลย มาเล่ากันอีกนะคะ เดี๋ยวมาอ่านอีกรอบ จากคุณ : Lady_GrApE (angunjah..) เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 16:28:49

ความคิดเห็นที่ 44 He says: สายฝนหล่นลงมาหนาเม็ดขึ้นเรื่อยๆ ผมผลุบเข้าไปในร้านกาแฟที่ใกล้ที่สุด เพื่อหาที่กำบังจากฝนเม็ดใหญ่ ประสาทสัมผัสของผมรับรู้ถึงความเย็นของเครื่องปรับอากาศในร้านที่คาดว่าคงเย็นกว่าปกติด้วยความเย็นจากอากาศภายนอก แต่กลิ่นกรุ่นของเครื่องดื่มร้อนๆที่เรียกว่า กาแฟ ก็ทำให้ความอบอุ่นวาบเข้ามาแทบจะพร้อมๆกัน ผมสำรวจตัวเองเล็กน้อย ปัดรอยหยดน้ำเล็กๆที่เกาะบนเไหล่และแขนสื้อแบาๆ ผมไม่ได้กลัวเปียกฝนหรอก แต่การเดินไปโดยไม่หยี่ระกับสายฝนคงเป็นเรื่องที่คน 'ปกติ' เขาไม่กระทำกัน ผมเดินตรงไปที่เคาเตอร์ พร้อมๆกับกวาดสายตาสังเกตภายในร้านตามนิสัยที่ฝึกฝนมาจนเป็นความเคยชิน ภายในร้านตกแต่งเรียบๆ มีไสตล์ สะอาด บรรยากาศชวนผ่อนคลาย ลูกค้าในร้านทั้งหญิงชายในอิริยาบทต่างๆ ที่ผมสามารถเก็บบันทึกไว้ในความทรงจำอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกได้ว่า คนในร้านต่างคนต่างก็อยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเอง ซึ่งผมเองก็มีโลกส่วนตัวของผมด้วยเช่นกัน ผมสั่งเอกเพรสโซ่ร้อน ทั้งที่ความจริงกาแฟทำให้ผมรู้สึกมึนๆหลังจากการดื่มไปสักพักใหญ่ๆ ซึ่งเป็นความรู้สึกแบบที่ผมไม่ชอบนัก ผมชอบที่จะรักษาสติของผมให้เเจ่มใสมากกว่า แต่ผมก็เลือกดื่มกาแฟ เพราะดูเป็นทางเลือกที่ธรรมดาๆ ของผู้ชายปกติธรรมดา การทำตัวเป็น ‘ปกติ’ คือหลักการใช้ชีวิตของผม ผมหลีกเลี่ยงในการเป็นเป็นจุดสังเกตุทุกรูปแบบ เพื่อความปลอดภัยในการทำงานอดิเรกของผม ผมยิ้ม ในขณะที่กาแฟร้อนกลิ่นกรุ่นถูกนำมาเสิร์ฟลงตรงหน้า เปล่า ผมไม่ได้ยิ้มให้กับกาแฟ หรือสาววัยรุ่นหน้าตาน่ารักที่นำกาแฟถ้วยนี้มาเสิร์ฟ ผมยิ้มเพราะผมนึกถึงงานอดิเรกของผมต่างหาก สิ่งเดียวที่ผมได้ปลดปล่อยตัวตนด้านที่แท้จริงออกมา ด้านมืดที่ฝังอยู่เร้นลึก ด้านที่เป็นตัวตนจริงๆของผม ผมยกกาแฟขึ้นดื่มช้าๆ ลิ้มรสขมทว่าอบอุ่น ให้ความรู้สึกที่ดี แต่ ก็ยังไม่ดีเท่ากับความรู้สึกตอนที่ปลายมีดคมปลาบฝังเข้าไปพรากเอาลมหายใจสุดท้ายของเหยื่อของผมได้หรอก ปล. ขออนุญาตแจมด้วยคนนะคะ ขอบคุณคุณจขกท ค่ะ สำหรับไอเดียสุดแจ่มและการเปิดกว้างให้ผู้อ่านได้มาแจมด้วย ^^ เขียนได้ดีทุกท่านเลยค่ะ จนอดมาร่วมสนุกด้วยไม่ได้ ^^ แก้คำที่เขียนผิดค่ะ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 52 00:48:14 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 52 18:11:49 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 52 18:09:32 จากคุณ : Life's for Rent เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 18:07:38

ความคิดเห็นที่ 45   มาเปิดเพลงครับ จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 19:05:16

ความคิดเห็นที่ 46   Everly Brothers - Crying In The Rain จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 19:10:27

ความคิดเห็นที่ 47   ฝนตกที่หน้าต่าง - Loso จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 19:16:27

ความคิดเห็นที่ 48   Byrd&Heart ฝน จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 19:22:48

ความคิดเห็นที่ 49 มากรี๊ด ความเห็นที่ 44 เหอๆๆ เหลือเชื่อมากมาย อิอิ มาบอกว่าคิดถึงคุณปิยะรักษ์ พี่กุลธิดา และก็ คุณ ก็อตตี้ มากๆๆ ด้วยค่ะ จากคุณ : .. (teansri) เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 19:46:28

ความคิดเห็นที่ 50 ชอบจัง อยากแจมนะคะ แต่คงต้องผึกเขียนอีกเยอะ สิงอยู่ที่นี่มาตั้งนาน เป็นผู้อ่านอย่างเดียวเลย ปล.คิดถึงคนข้างบนจัง จากคุณ : beemanufan เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 20:33:10

ความคิดเห็นที่ 51 "ร้านกาแฟในเช้าวันฝนพรำ" She says : โอ๊ย.. เซ็งจริงๆเลยเรา   อุตส่าห์ตื่นมารอแต่เช้า  โดนเลื่อนเวลานัดซะได้.. เช้านี้สายฝนพรำลงมาไม่ขาดสาย ฉันนั่งทอดสายตาออกไปมองด้านนอกแบบเซ็งๆ  รอเวลาไปพบลูกค้าตามที่นัดไว้   ร้านกาแฟที่ฉันนั่ง   อยู่ตรงหัวมุมของถนนพอดี มองเห็นรถราวิ่งขวั่กไขว่  บางครั้งก็จอดติดไฟแดงหลายนาที “ช็อคโกแลตเย็น ใส่วิปครีมได้แล้วค่ะ ”     เสียงพนักงานสาวพูด พร้อมกันนั้น แก้วใส่ช็อคโกแลตเย็นก็ถูกวางลงตรงหน้าฉัน ฉันยิ้มให้ พึมพำขอบคุณหล่อน  แล้วหันไปจัดการกับเจ้าวิปครีมขาวนุ่มที่วางอยู่ตรงหน้า อื้อ.. อร่อยจัง    ฉันครางในใจ  อารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย   ฉันหลงรักรสชาติของวิปครีมนุ่มนิ่มแสนอร่อยนี่แหล่ะ   ที่ทำให้ฉันต้องสั่งช็อคโกแลตเย็นทุกครั้งที่เข้าร้านกาแฟ แม้ว่าวันนี้ อากาศภายนอกจะเย็นชุ่มฉ่ำไปด้วยสายฝน   และอากาศภายในร้านจะเย็นฉ่ำด้วยเครื่องปรับอากาศ ฉันก็ยังสั่งช็อคโกแลตเย็นอยู่ดี เพราะมันอร่อยที่สุด เมื่อเข้าคู่กับวิปครีมของโปรด ฉันเป็นคนไม่ดื่มกาแฟแม้จะรู้สึกว่ามันหอมยวนใจ  เพราะฉันไม่ชอบรสขมของมัน บางครั้งเพื่อนๆ บอกให้ฉันลองชิมกาแฟรสที่อ่อนที่สุด ฉันก็ยังว่าขมอยู่นั่นเอง จนมีคนแซวว่า  "ชอบไปร้านกาแฟ  แต่ไม่ยักดื่มกาแฟแฮะ ...ยัยคนนี้" ฉันนั่งละเลียดช็อคโกแลตเย็นไปเรื่อยๆ  สายตาทอดมองไปไกล กรุงเทพฯก็แบบนี้แหล่ะ  พอฝนตก รถก็เริ่มติด  ฉันคิดแบบหน่ายๆ   เปรียบเทียบกับบ้านที่ต่างจังหวัดของฉันแล้ว คนละเรื่องกันเลยทีเดียว   ถ้าตอนนี้ฉันยังอยู่ที่บ้าน  บรรยากาศแบบนี้คงต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง แทนที่จะนั่งในห้องปรับอากาศแบบนี้     ฉันนึกถึงสายลมเย็นๆเอื่อยๆพัดมาพร้อมกลิ่นดินในยามฝนพรำ   นึกถึงเก้าอี้หน้าบ้านที่ฉันมักจะเอาไว้นั่งทอดอารมณ์  ตรงหน้าฉันก็คงจะเป็นชามโจ๊กร้อนๆควันฉุย ฉันมักจะทานอาหารเช้าหลังใส่บาตรเสร็จ  อิ่มบุญก่อน แล้วค่อยอิ่มท้องในบรรยากาศสบายๆที่แสนจะอิ่มใจ   ... เฮ้อ.... คิดมาถึงตรงนี้ ฉันก็ยิ้มกับตัวเอง เดี๋ยวเสร็จธุระ ก็กลับบ้านแล้วนี่นา  บ้าจริงเรา...  เพิ่งมาได้ไม่กี่วันเอง คิดถึงบ้านซะแล้ว สำหรับฉัน  ร้านกาแฟกับกรุงเทพฯ ก็คล้ายๆกันนั่นแหล่ะ   ฉันชอบเข้าร้านกาแฟ  ชอบกลิ่นหอมของกาแฟ   แต่ไม่ดื่มกาแฟเพราะไม่ชอบรสขมของมัน เหมือนๆกับที่ฉันชอบเข้ากรุงเทพฯ  เพราะมีธุรกิจและลูกค้าอยู่กรุงเทพ   แต่ปฏิเสธที่จะมาอยู่กรุงเทพ คงเพราะฉัน ไม่ชอบรสขมของชีวิตในกรุงเทพฯ  ที่ทั้งวุ่นวายและรีบเร่ง แถมยังเครียดเพราะรถติด เฮ้อ... ถอนหายใจอีกหนึ่งที    เช้าวันฝนพรำแบบนี้ อยู่ดีๆ ก็คิดถึงบ้านขึ้นมาได้ ---------------------------------------------------------------------- ขอแจมด้วยคนนะคะ  แหะๆๆ  ลองแต่งดู  ^_^ จากคุณ : น้องหมามินมิน เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 21:08:14

ความคิดเห็นที่ 52 She says : (เล่นด้วยนะคะ เราไม่ค่อยโพสเท่าไหร่แหะๆ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ) ฉันลดแฟ้มเอกสารที่ยกขึ้นบังฝนลง ใช้ไหล่ผลักประตูกระจกเข้าไปในร้าน ไออุ่นพร้อมกลิ่นกาแฟที่ดูแห้งๆแต่อบอุ่น เสียงกรุ้งกริ้งดังขึ้นพร้อมๆกับที่ฉันก้าวเข้าไป เพราะเป็นตอนเช้าที่ฝนพรำนั่น ฉันจึงเป็นคนแรกในร้าน ฉันก้าวเข้าไป สูดลมหายใจลึก ฉันชอบกลิ่นของกาแฟเสมอๆ แต่น่าแปลกที่ฉันไม่ชอบรสชาติของมันนัก พนักงานส่งยิ้มให้ฉัน "ช้อกโกแลตร้อนแก้วนึงค่ะ ใส่วิปครีมเยอะๆนะคะ....อ้อ นมเป็นนอนแฟตนะคะพี่" พนักงานคนนั้นยิ้มรับจนตาหยี ฉันว่ามันออกจะฟังดูตลกๆที่สั่งวิปครีม แต่นมที่ใส่เป็นนอนแฟตแบบนี้ ฉันเลือกที่นั่งที่ดีที่สุดริมหน้าต่าง บนโต๊ะมีแจกันแก้วใส่ดอกไม้อยู่ มันเป็นดอกเบญมาศดอกเดี่ยวๆ ฉันออกจะประหลาดใจอยู่ที่มันเป็นของจริง ไม่ใช่ของปลอมอย่างที่ควรจะเป็น ฉันเผลอยกมือขึ้นลูบกลีบนุ่มๆนั่น ก่อนจะลดมือลงเมื่อรู้ตัวและหัวเราะคิกคักกับตัวเอง ไม่ช้าแก้วมัคสีชมพูอ่อนก็มาส่งให้ที่โต๊ะ ฉันใช้ช้อนตักวิปครีมใส่ปากจนหมด ก่อนจะละเลียดกินช็อกโกแลตร้อนในมืออย่างช้าๆ ฉันนึกถึงคำพูดของลูปินในแฮรี่ พอตเตอร์ภาคใดภาคหนึ่ง ช็อกโกแลตร้อนๆมันช่วยทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยจริงๆ เหมือนกับว่ามันจะทำให้ฉันช่วยทิ้งเหตุการณ์เมื่อวานไปได้บ้าง ฉันคิดหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน มันคือหนังสือเล่มโปรดเล่มหนึ่งของฉัน คลั่งเพราะรัก ... เมื่อฉันเห็นหน้าปกของมัน ฉันก็กลับวางมันลงที่โต๊ะ แต่มันกลับรุนแรงจนฉันนึกไม่ถึง เมื่อมันส่งเสียงดังปังจะพนักงานหันมามองฉัน ก่อนที่มันจะปัดแจกันแก้วทรงสูงที่ใส่ดอกเบญจมาศดอกเดียวนั้น เศษแก้วกระจายตกลงเต็มพื้น แก้วชิ้นใหญ่แหลมคมบาดกลีบดอกเบญจมาศจาดเป็นสองแฉก ฉันกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ความรู้สึกแย่ๆพุ่งพรวดขึ้นมาอีกเหมือนมันจะสำรอกออกมาจากลำคออย่างไงอย่างนั้น ฉันวางแก้วลงกับโต๊ะและหยิบหนังสือขึ้นมาอย่างระมัดระวัง เมื่อฉันเดินไปที่เคาน์เตอร์นั้น พนักงานคนนั้นไม่มีรอยยิ้มให้ฉันอีกต่อไป มีแต่ร่องรอยของความไม่พอใจ ฉันพยายามยิ้มให้เธอก่อนจะจ่ายธนบัตรสีม่วงพร้อมพึมพำในลำคอ "ค่าแจกันกับค่าช็อกโกแลตนะคะ"เสียงฉันแทบไม่พ้นออกมาจากลำคอด้วยซ้ำ ฉันไม่รอฟังหรือมองอะไรอีก ฉันหมุนตัวกลับไปที่ประตู สวนทางกับคู่รักวัยรุ่นที่ดูอย่างกับหลุดออกมาจากในหนังโรแมนติกหรือฉากโฆษณาอะไรอย่างนั้น ทั้งสองคนอยู่ภายใต้เสื้อแจ็กเกตอันเดียวกัน เปียกปอนเล็กน้อยแต่ปนเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ฉันยกแฟ้มเอกสารขึ้นบังศีรษะ ถึงแม้ฝนจะตกเกินกว่าที่มันจะช่วยอะไรได้ก็ตามที ดอกเบญจมาศนั้นถูกทำลายลงอย่างเจ็บปวด เหมือนในเนื้อเพลงเพลงนึงที่ฉันชอบ ทำไมฉันต้องอยู่ในสภาพนี้ ถูกทิ้งไว้ข้างหลังท่ามกลางความปวดร้าวและสิ้นหวัง จากคุณ : marina_rain เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 21:24:02

ความคิดเห็นที่ 53 She say : พระเจ้าต้องแกล้งกันแน่ ๆ ที่ปล่อยให้ฝนตกลงมาในวันที่อากาศควรจะดี และทุกอย่างก็ควรจะดีอย่างวันนี้ โอว...วิรุณเทพ ด้วยความน่ารักของลูกช้างตัวน้อย และด้วยความดีที่ทำมาตลอดชีวิต ด้วยอะไรก็ได้ที่ท่านจะพอใจและช่วยทำให้ฝนหยุดเสียทีเถอะ ทั้งที่อุตส่าห์นั่งหมุนแผ่นลัคนา คำนวนฤกษ์งามยามดีอยู่ตั้งนานสำหรับช่วงเวลาที่ความรัก ความหวัง และชีวิตจะสดใสงดงามจนได้เช้าดี ๆ อย่างัวนนี้มาแล้ว ทำไมพระวิรุณถึงมาแกล้งลูกช้างที่น่ารักอย่างฉันด้วยการโปรยฟนลงมาอย่างนี้นะ แต่จะนึกบ่นลมบ่นแล้งไปก็ใช่ที่ แถมถ้าบ่นว่าพระว่าเจ้ามาก ๆ เกิดท่านกริ้วขึ้นมาฉันคงจะแย่ สุดท้ายก็เลยได้แต่เม้มปากแล้วผลักประตูกระจกใสเข้าไปในร้านกาแฟเจ้าประจำ เมื่อเข้ามาอยู่ในตัวร้าน ฉันก็ลดร่มลงวางทิ้งไว้หน้าประตูซึ่งมีร่มหลากสีกางเรียงอยู่ ที่จริงมันก็ดูสวยหรอกนะ ถ้าร่มนั่นจะไม่เปียกพราวไปด้วยน้ำ แล้วพื้นที่วางอยู่จะไม่เปื้อนไปด้วยรอยรองเท้าแฉะ ๆ ของคนที่ผ่านเข้ามาก่อน และถ้าจมูกจะไม่รับรู้ถึงไอเย็นชื้นในห้องแอร์วันที่ฝนตก และที่สำคัญ ถ้าหูกับตาจะไม่ยืนยันว่าฝนกำลังตก โบราณว่าถ้าฝนตกขณะทำการมงคลถือเป็นฤกษ์ดี แต่สำหรับฉันนั่นคือลางร้าย ฉันได้แต่ถอนใจยาว และภาวนาให้ความเชื่อของตัวเองผิดพลาด ให้วันที่คำนวนมาเป็นอย่างดีนี้เป็นฤกษ์ดีสำหรับฉันแม้จะมีฝนโปรยลงมาก็ตาม ฉันเดินเข้าไปที่เคาท์เตอร์ เท้าแขนกับสตูลเพื่อดึงตัวเองขึ้นไปนั่งจ้องหน้ากับเจ้าของร้านที่ควบตำแหน่งผู้ช่วยคนชงกาแฟรูปหล่อที่คุ้นเคยกันดี เขายิ้มทักฉันอย่างเป็นกันเอง แล้วฉันก็ยิ้มตอบอย่างมีความสุข “เหมือนเดิมค่ะ” ฉันหมายถึงลาเต้ร้อนที่ดื่มเป็นประจำ และแน่นอนว่าต้องสูตรพิเศษใส่นมเยอะ ๆ เพียงครู่เดียวลาเต้ร้อน ๆ ก็ถูกยกมาวางตรงหน้า พร้อมด้วยเจ้าของร้านรูปหล่อที่พักมือจากเครือ่งชงกาแฟมายืนคุยอยู่ตรงหน้าฉันเหมือนทุกครั้ง “เสาร์นี้ว่างไหมครับ” เขาเอ่ยคำถามที่ทำให้ใจฉันเต้นระรัว รีบตอบด้วยรอยยิ้มพราว “ทำไมคะ...อย่าบอกนะว่าจะชวนมารักกัน มุกนั้นโบราณไปหน่อยนะคะ” โอว...ถ้าใครที่รู้จักฉันดีพอมาเห็นเข้าคงไม่เชือ่แน่ ๆ ว่าผู้หญิงเชย ๆ ต๊อง ๆ และดูหัวโบราณอย่างฉันจะกล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมา “โธ่...ปิดทางกันอย่างนี้ ผมไปต่อไม่ถูกเลย” เขาหัวเราะแก้เก้อ ส่วนฉันน่ะเหรอ อยากจะพูดออกไปใจจะขาดว่าความจริงถ้าเขาจะชวนฉันก็พร้อมจะตอบรับคำชวนนะเออ แต่แหม...ขนาดทั้งตั้งใจเตรียมคำพูดมาเป็นอย่างดี และคำนวนฤกษ์งามยามเหมาะสมมาแล้ว แต่พอมาเจอสถานการณ์จริงก็ทำใจลำบากอยู่ แหม...ก็ฉันน่ะเป็นผู้หญิงจิตใจดีงาม น่ารักออกปานนี้ อยู่ดี ๆ จะให้อ้าปากบอกผู้ชายตรงหน้าว่าเป็นแฟนกันนะคะก็กระไรอยู่ (ขนาดกระไรอยู่ แต่ก็คำนวนฤกษ์มาพร้อม นี่ถ้าแม่เพื่อนรักมานั่งด้วยคงตบหัวฉันสมองหลุดไปแล้วมั้ง โทษฐานทำตัวงี่เง่าและเชื่องช้าเกินเหตุ) “ทำไมเหรอคะ...มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่า” ฉันรีบถามเสียงหวาน พ่อหนุ่มเนื้อทองตามสมญาของเพื่อนรักยกมือขึ้นเกาหัวเย่างเขิน ๆ “คือ...ผมชวนคุณไปซื้อของน่ะครับ” “คะ...ซื้อของ” ฉันถามพร้อมกระพริบตาปริบ ๆ ยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบด้วยท่วงท่าที่เพื่อนรักการันตีแล้วว่าดูดีสมเป็นกุลสตรี ก่อนจะค่อย ๆ วางลงบนจานรอง “ครับ” เขาตอบรับด้วยท่าทางเขิน ๆ “คือ...ผม...” “ฮั่นแน่...ทำเขิน คุณคงไม่ได้ชวนฉันไปซื้อแหวนหมั้นหรอกใช่ไหม” สาบานกับพระเจ้าสิว่านี่เป็นประโยคที่หลุดออกมาจากปากฉัน แต่นั่นละนะ ถ้าไม่รีบแทะเล็มเสีย ผู้ชายดี ๆ ก็ไม่ได้หาง่าย ๆ หรอกนะ เมื่อเจอแล้วจะปล่อยให้หลุดมือไปก็กระไรอยู่ ดังนั้น(ผู้เหลือวัย)สาว(อยู่)น้อยอย่างฉันก็ต้องทำใจทิ้งมาดกุลสตรีเป็นบางช่วง(เพื่อการทิ้งคานอย่างถาวร) พ่อหนุ่มเนื้อทองอ้าปากค้างแล้วหัวเราะอย่างเขิน ๆ อีกครั้ง “ก็อยากอยู่นะครับ...แต่ผมกลัวจะไม่พอดีนิ้ว ตอนนี้เลยขอแค่สร้อยคอไปให้เขาก่อน คิดว่าคุณน่าจะช่วยได้...นะครับ” “เขาไหนละคะ ฉันพอรู้จักไหม” ฉันพยายามรวบรวมสติแล้วปั้นเสียงร่าเริงขณะถาม ยังคงมีความหวังว่าเขาที่ว่านั้นจะเป็นฉัน คนชวนทำหน้าปั้นยาก ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างเมื่อมองไปยังบานประตูกระจกที่ถูกเปิดออกอีกครั้งพร้อมกับร่างเล็ก ๆ ที่คุ้นตาของเด็กสาวผมเปียยาวที่ก้าวตรงเข้ามา ฉันอ้าปากค้างเมื่อหันไปมองตาม หูแว่วเสียงของคนตรงหน้าบอกเบา ๆ “เขานั้นละครับ...” เพล้ง...ไม่ใช่แค่หน้าหรอก แต่หัวใจฉันก็แตกไปเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน เด็กสาวคนนั้นเดินตรงเข้ามาพร้อมสั่งลาเต้เย็นแก้วใหญ่ ก่อนจะหันมาทักทายฉันอย่างคุ้นเคยกันดีในฐานะลูกค้าประจำที่บังเอิญพบกันอยู่บ่อย ๆ “สวัสดีค่ะพี่...วันนี้อากาศดีนะคะ” ฉันได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ แล้วหันไปมองสายฝนที่นอกหน้าต่าง อดไม่ได้ที่จะคิดถึงรักครั้งเก่าที่สูญเสียไปพร้อมกับสายฝน แล้วรักครั้งใหม่นี้ก็ทำท่าว่าจะจบลงพร้อมสายฝนอีกเหมือนกัน พระเจ้าต้องเกลียดฉันแน่ ๆ ขนาดคำนวนฤกษ์งามยามดีมาขนาดนี้แล้วยังต้องผิดหวังซ้ำซ้อน ฉันถอนใจยาว ก่อนจะหันมาฝืนยิ้มให้คนที่นั่งข้าง ๆ “ค่ะ...ถ้าฝนไม่ตกจะดีมาก ๆ เลย” และถ้าฉันไม่ต้องอกหักอีก...ก็คงจะดีแบบสุด ๆ เฮ้อ...เหล้าไม่มี คงต้องซดลาเต้ย้อมใจอีกแล้วสินะ ------------------------------------- มาแจมอีกแล้วค่ะ สนุกดีจังค่ะ จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 22:04:02

ความคิดเห็นที่ 54 ฮี่ๆๆ มาแอบดู แอบอ่านก่อน ซุ่มโป่ง... เผลอกันเมื่อไหร่จะมาแจมมั่ง คริ คริ คริ (หัวเราะแบบมีเลศนัย) จากคุณ : BestChild เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 52 22:45:38

ความคิดเห็นที่ 55 ขอเล่น He says ละกัน... ช่วงนี้คิดถึงหนังบรรดาฟัดๆของเฮียเฉินหลง แล้วก็เลยมีควันหลงออกมาแบบนี้... _______________________________________________ ผมเอื้อมมือออกรับหยาดฝนที่ตกลงมาเปาะแปะ... เปาะแปะ  ทำไมมันหนาวจังแฮะ... ขืนเล่าให้พ่อฟัง มีหวังพ่อหัวเราะลั่นฟันหักแน่ ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ตัวโตชินชากับเสียงปืนผาหน้าไม้พอๆกับเสียงฟ้าผ่าเปรี้ยงปร้าง แต่ดันมาทำหนาวกับไอ้หยดน้ำเม็ดกระจิ๋วที่รั่วลงมาจากฟ้าเนี่ยนะ! ผมถอนหายใจเหนื่อยหน่ายไปกับถนนที่ทอดยาว ร้านรวงเต็มสองข้างทาง ฝนตก อกหัก ถูกพักราชการ! แหม๊... คล้องจองกันเหมาะเหม็งอะไรจะปานนั้น! ชีวิต! ผมถูฝ่ามือสากๆสองข้างเข้าด้วยกัน หวังเรียกความอุ่นเพิ่มแต่ไม่ยักกะเป็นผล หางตาเหลือบไปเห็นร้านกาแฟเล็กๆที่ห่างออกไปสักยี่สิบเมตร กาแฟอุ่นๆสักแก้ว อาจทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้างก็ได้... หลังจากที่ไม่ได้กินมานาน... อาจเพราะเช้านี้ฝนตก ลูกค้าในร้านจึงค่อนข้างบางตา ผมเลือกนั่งที่มุมในสุดของร้านและสั่ง “กาแฟร้อนแก้ว” มองออกไปนอกร้าน เห็นคู่รักเดินแอบอิงชิดใกล้อยู่ใต้ร่มคันเดียวกันแล้วเกิดอาการหมั่นไส้เข้าเส้นเลือด ...น้องเอ๊ย! เกรงใจคนอกหักหน่อย! ผมโวยวายลั่นในใจ เธอคนนั้นของผมจะเป็นไงบ้างนะ สามเดือนแล้วนี่ อาจจะมีแฟนใหม่ไปแล้วก็ได้ มันไม่ใช่เรื่องยากสักนิดเลยสำหรับคนน่ารักๆอย่างเธอ ถ้ารู้ว่าเป็นตำรวจต้องปวดหัวใจอย่างนี้ สู้ไปเป็นผู้กำกับคิวบู๊ให้รู้แล้วรู้รอดเลยดีกว่า! นอกจากจะโดนงานปล้นเวลาจนแฟนทิ้งแล้ว ยังโดนไอ้พวกผู้ร้ายใส่สูท คอรัปชั่นเป็นงานหลัก วันๆพูดหลอกลวงประชาชนมาปล้นศักดิ์ศรี ปล้นตำแหน่งไปหน้าด้านๆอีก หรือว่าโลกนี้ ความยุติธรรมมันมีแค่ในพจนานุกรมว้า... บ่นกับตัวเองดังๆในใจจนเหนื่อย เลยยกกาแฟขึ้นมาจิบ “ขม!” ผมเบ้หน้าทันทีที่น้ำสีดำสัมผัสลิ้น ตัดสินใจวางแก้วกาแฟลงที่เดิม กาแฟมันก็ขมของมันเป็นธรรมดาอยู่แล้ว จะผิดก็คงที่ต่อมภูมิต้านทานของผมมันอ่อนแอทำเป็นกระแดะรับไม่ไหวซะอย่างนั้น ผมฉีกซองน้ำตาลแล้วเทลงแก้วจนเกลี้ยง จากปกติที่เคยเทแค่เพียงครึ่ง โรคขาดความหวานกำเริบแล้วละมัง... คนจนก้อนน้ำตาลละลายเป็นเนื้อเดียวกับน้ำสีดำดีแล้ว ยกขึ้นจิบอีกหน “เฮอะ! ก็ยังขมอีกแน่ะ!” ผมบ่นเสียงดังจนบริกรสาวหันมามองเลิ่กลั่ก ขมอย่างนี้ก็ดี! จะได้เข้ากับชีวิตของผมตอนนี้ที่ขมขื่นสุดๆ...ของที่สุด! ผมทำปากจิ๊จ๊ะไปตามเรื่องตามราว คิดอะไรฟุ้งซ่านเรื่อยเปื่อย รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนมือถือส่งเสียงเตือนข้อความเข้า ...กำนันXXXถูกยิงดับคารถกระบะ ตำรวจสันนิษฐานปมขัดผลประโยชน์ผู้มีอิทธิพลในท้องถิ่น... ผมอ่านข้อความข่าวได้แต่ถอนใจแรงๆ คนเราฆ่าแกงกันง่ายดายยิ่งกว่าอะไรดี ศีลห้าหนักนักรึไง ถือไม่ไหวกันสักคน! ไม่แน่ บางทีผมก็อาจถูกหมายหัวจาก‘ผู้มีอิทธิพล’คนไหนอยู่ก็ได้ ชีวิตคนเราช่างเปราะบางนัก... เปราะบางเหลือเกิน... เปราะบางจนบางทีคำว่าวันพรุ่งนี้อาจไม่มีจริง คิดแล้วก็ปลงตก ฉะนั้น ผมตัดสินใจใช้เวลาที่เหลืออยู่ยุติความขมขื่นเหน็บหนาว ที่เริ่มทำร้ายผมหนักข้อทุกเข็มวินาทีเขยื้อน ผมกดเบอร์ปลายทางที่หลังๆมักจะมือสั่น และเลิกล้มความตั้งใจจะโทรซะกลางคันนับครั้งไม่ถ้วน ใจผมแทบหยุดเต้นเมื่อปลายทางกดรับสาย... เธอไม่พูดอะไร ปล่อยให้ความเงียบทักทายผม แต่ผมรู้... เธอฟังอยู่ “สบายดีไหม...” เธอยังคงเก็บงำคำพูดราวกับมันเป็นสมบัติอันแสนหวงแหน “ทายซิผมอยู่ไหน!” ผมเย้าเธอด้วยประโยคที่เธอมักจะใช้เย้าผมอยู่เสมอ ประโยคเย้าที่เธอมักจะโดนดุกลับจนจ๋อย เพราะผมกำลังยุ่งหัวปั่นกับงานโปลิศปราบผู้ร้าย ...เธอคงยังไม่ตอบ... “ผมติดฝนอยู่ในร้านกาแฟ... กาแฟวันนี้นะ ขมชะมัด... เติมน้ำตาลไปตั้งซอง ยังไม่หวานขึ้นมาเลย...” ผมสาธยายฝ่ายเดียวไปเรื่อย จะว่าไปก็คล้ายคนบ้า ไม่มีเสียงใดๆจากปลายสาย แต่ผมรู้... เธอยังอยู่ตรงนั้น “คุณรู้ไหม ชีวิตผมอาจจะไม่มีโอกาสจิบกาแฟอุ่นๆที่หวานขมกลมกล่อมอีกเลย...” ผมรวบรวมความกล้าทั้งหมดทั้งมวลที่เคยมี เป็นไปได้สูงว่าเธออาจจะหมดใจกับผมแล้วก็ได้ แต่ถึงยังไงผมก็ยังอยากบอก... บอกความในใจที่อัดอั้นมานานหลายเดือน... และผมยิ้มกับถ้อยคำที่ผมบอกออกไป แม้มิอาจล่วงรู้ผลที่ตอบกลับมาก็ตาม... “ที่จริงแล้วไม่ใช่เพราะกาแฟมันขมเกินไป หรือไม่ใช่เพราะน้ำตาลมันไม่หวานอย่างที่เคยหรอกนะ... แต่มันเป็นเพราะ ผมไม่มีคุณต่างหาก...” ผมได้ยินเสียง เฮอะ! ดังเหมือนประชด ตามด้วยเสียงลมหายใจของคนที่กำลังร้องไห้ เธอฟังผมอยู่... “คุณเป็นความอบอุ่นอ่อนหวานเพียงอย่างเดียวในโลก ที่จะมาทำให้คนขมๆอย่างผมรสชาติดีขึ้นได้...” เราสองคนหัวเราะออกมาพร้อมกัน เสียงเธอสูดน้ำมูกทำลายความโรแมนติกฟืดหนึ่ง ก่อนกรุสมบัติอันล้ำค่าจะแตก “ฉันรอคุณมานานสามเดือนเต็มๆเลยนะ... บ้าจริงๆ ตำรวจอะไรทำร้ายจิตใจพลเมืองดี!” ตอนนี้ผมให้เสียงหัวเราะเป็นคำแก้ต่าง ความอบอุ่นซาบซ่านแล่นไปทั่วตัว และอุปทานเหมือนมีรสหวานๆขมๆกลมกล่อมเกิดขึ้นที่ปลายลิ้น... --------------------------------------- จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 10:35:55

ความคิดเห็นที่ 56 He says: ในวันที่สายฝนพรำมาแต่ย่ำรุ่ง... ระยะทางจากลานจอดรถมายังประตูร้านกาแฟที่คุ้นเคยนั้นไกลอยู่เอาการ ผมพับร่มสีดำเก็บ... ก่อนสอดลงไปในตะกร้าโหะหน้ากระถางดอกรัก เดินไปนั่งมุมที่กล้วยไม้ดอกสีขาวห้อยระย้าลงมา สั่ง “เอสเปรสโซ่ ดับเบิลช้อท!” พนักงานสาวหน้าใหม่อีกแล้ว คงงงๆ ที่คนหน้าตาดีแบบผมสั่งกาแฟแบบคนขับสิบล้อ ผมสะบัดๆ ปลายแขนเสื้อที่เปียกน้ำฝน...ไม่รู้จะทำทำไม... สะบัดไป เสื้อก็เปียกเท่าเดิม คงเพราะอยากหลบสายฝนกระมัง...ผู้เต็มร้านเชียว ...กาแฟร้อนมันคลายหนาวเหน็บนี่นา ยัยเด็กคนนั้น มันผีหรือกระดูกนั่งได้ อยากบังคับให้กินน้ำมันตับปลาว่ะ ไอ้หนุ่มนั่น ท่าจะว่างมาก วาดรูปหัวใจบนกระจกซะด้วยเว้ย โรแมนติก เมียกี่คนแล้วล่ะ? ชายวัยกลางคนท่าทางภูมิฐานซะ สงสัยจะเป็นครูใหญ่ เขียนยุกยิกเชียว เม้มเงินเมียอยู่? สี่ซ้าห้าสาวที่นั่งกันอยู่ ก็สวยน่าดูชมอยู่หรอก แล้วทำไมมากันคนเดียว ฮึ? ..สงสัยพวกติสต์... ยากที่ใครจะเข้าถึง...เลยต้องเดียวดาย...เอ๊ะ!! ผมไม่ติสท์ แต่ก็โสด!? ขำจริง ยัยสาวสวมชุดสีด่างทับทิม ได้กาแฟแล้วไม่มีเงินจ่าย “ซดแล้วห้ามคืนค่ะ คนสวย” ผมได้กาแฟสีดำสนิท มาถือไว้ในมือ อยากจะนั่งอยู่นานๆ แต่คงติสต์ไม่พอเท่าพวกที่เข้าร้านมาก่อน ...ไปดีกว่า... ขอบใจคนที่ชี้นำให้มาให้เข้าร้านนี้ ...ขอบใจวันที่ฝนพรำ ...ขอบใจพันทิป...ขอบใจคาเฟอีน ผมจ่ายเงินเดินไปหยิบร่ม..ก็ฝนยังไม่หยุดตกนี่นา เสียยัยเจ้าของร้านไล่หลังมา “ไปแล้วเหรอพี่หมอ วันนี้อย่าทำหมาตายล่ะ เบาๆ มือหน่อย” อุวะ...ใครมันจะอยากให้ความตายเกิดขึ้น ...ไม่ว่าคนหรือสัตว์!!! แต่ที่มาหาผม ใกล้ตายกันแล้วทั้งนั้นนี่!!! คำเตือน “ช่วยพาน้องหมา ไปหาหมอหน้าตาดีแบบผม ก่อนหมาท่านจะวางวาย” จากคุณ : zuzazu เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 10:40:24

ความคิดเห็นที่ 57   ^ ^ ^ 55555555555555555555555 เบรกความหวานของกระทู้ได้น่ารักมากๆเลย ฮา จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 11:11:09 A:125.27.239.131 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 58 บานประตูถูกเปิดออกอย่างช้า ๆ ช้าราวกับคนเปิดกลัวว่าจะบุบสลายกลายเป็นผง ร่างหนึ่งเดินก้าวเข้ามาแล้วหยุดนิ่งอยู่ที่ประตู แดดอ่อนทอแสงเข้ามาภายในห้องมืดมิด ร่างนั้นหยุดนิ่งอยู่เนิ่นนาน คล้ายว่าเวลาหยุดลงเมื่อบานประตูเปิดออก มีเพียงลมหายใจระบายเข้าออก ที่บอกให้รู้ว่าเวลาไม่ได้หยุดลงจริง มีเพียงความทรงจำวูบไหว ที่บอกให้รู้ว่าทุกสิ่งยังคงดำเนินไป สายตากวาดกว้างและลึก ไปทุกมุมทุกจุด คล้ายค้นหาว่ามีสิ่งใดบุบสลายไปบ้างหรือไม่ แววกังวลคลายลง เมื่อพบว่าทุกสิ่งภายในยังคงเป็นเหมือนเดิม เหมือนที่เคยเป็นมาเมื่อนานแล้ว ป้ายชื่อกาแฟที่แขวนอยู่ ก็ยังคงแขวนอยู่ รายชื่อยาวเหยียดยังคงคมชัด เช่นเดียวกับรสชาติที่ตกค้างอยู่ในความทรงจำ และที่บรรทัดสุดท้าย บรรทัดที่ไม่ใช่ชื่อของกาแฟ บรรทัดสุดท้ายที่ดูคล้ายลายมือหวัดของเด็กซน ๆ คนหนึ่ง ลายมือหวัดที่ยังชัดเจนเท่ากับความทรงจำ 'เราไม่ชอบกาแฟ มันขม มีอย่างอื่นบ้างไหม ?' 'เอิร์ลเกรย์เหรอ กลิ่นฉุนจัง เราไม่ชอบ' แต่สุดท้ายเด็กซนคนนั้นก็ยังคงได้เอิร์ลเกรย์ เพียงแต่เป็นเอิร์ลเกรย์รสชาติใหม่ รสชาติที่ไม่เคยมีใครปรุง และไม่เคยมีใครได้ชิมมาก่อน 'หอมจัง ตั้งชื่อให้ใหม่ดีกว่า เอิร์ลเกรย์ของเบลล์ ดีไหม' 'นี่ขอปากกาหน่อยสิ เอาด้ามหนา ๆ เขียนชัด ๆ แล้วลบไม่ออกด้วยนะ' โมเมได้อย่างใจแล้วก็ลากเก้าอี้ขึ้นไปยืนตรงป้าย เอียงซ้ายขวาไปมาครู่หนึ่ง Belle's Earl Grey -- ไม่ขาย 'นี่ อย่าชงให้คนอื่นนะ สัญญาด้วย' แต่นอกจากรอยยิ้มแล้ว ก็ไม่มีคำสัญญาอื่นใดตอบกลับมา เช่นเดียวกับที่ไม่มี 'เอิร์ลเกรย์ของเบลล์' ให้ใครคนอื่นตลอดมาเช่นกัน เสียงเพลงยุค '90 ดังขึ้น กระตุกความทรงจำให้ดับวูบลงทันทีทันใด หลังสะท้อนไปมาท่ามกลางความเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ร่างสูงก็ล้วงมือลงไปในกระเป๋า "สวัสดีจ้า สบายดีไหม เราเองนะ" "อืม สบายดี แล้วเบลล์ล่ะ" "แน่นอนอยู่แล้ว นี่เจ้าตัวเล็กสองเดือนแล้วนะ กำลังซนเชียว" "เหมือนคนแม่สมัยสาว ๆ ใช่ไหมล่ะ" "แน่ะ ว่าเราอีกแล้วนะ ตกลงจะมาเที่ยวไหม จะได้รอรับ" "อืมม คงอีกนานเลยล่ะ พักนี้งานยุ่งมาก" "ก็เห็นบอกงานยุ่งทุกทีเลย มาเมื่อไรโทรบอกด้วยนะ" "อืม แล้วจะหาโอกา --" "เจ้าตัวเล็กร้องแล้ว เท่านี้ก่อนนะจ๊ะ บาย" "........" ความรู้สึกบางอย่างดับวูบลง ร่างเดิมเดินถอยออกมา ปิดบานประตูลงอย่างช้า ๆ ช้าราวกับกลัวว่ามันจะบุบสลายกลายเป็นผง หยาดฝนหยดหนึ่งหล่นลง หยาดฝนอุ่นรื้นที่ไล้แก้มลงทุกครั้งคราว ยามที่บานประตูถูกปิดลง หากว่าครั้งนี้มีรอยยิ้มฉายขึ้นวูบหนึ่ง อาจเป็นอย่างที่ใครคนหนึ่งว่าไว้ บางคราวความรู้สึกก็สำคัญกว่าความรัก แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 52 11:21:44 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 52 11:11:03 จากคุณ : in my heart เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 22:01:53

ความคิดเห็นที่ 59 ร้านนี้นั่งกันกี่คนครับ ร้านคงใหญ่น่าดู จากคุณ : แห้วกับใบบัวบก เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 22:16:35

ความคิดเห็นที่ 60 ขออภัยที่ไม่ไ่ด้จั่วหัวไว้ว่า "He says - ร้านกาแฟในเช้าวันฝนพรำ" และขออภัยถ้าหากว่าอ่านแล้วจะงง ๆ ^^' พอดีว่าเพิ่งเคยเขียนอะไรยาวขนาดนี้เป็นครั้งแรก ซึ่งปกติแล้วไม่กล้าเขียน เพราะเคยเขียนเท่าไรก็เขียนไม่ออก เลยเหมือนกลัวที่จะเขียนอะไรยาว ๆ (นี่น่ะยาวที่สุดเท่าที่เคยเขียนมาแล้วล่ะ) เพราะปกติจะชอบคิดอะไรยาว ๆ คิดนาน ๆ รอจนตกผลึกแล้วค่อยเขียนมากกว่า ขอบคุณเจ้าของกระทู้เป็นอย่างยิ่ง สำหรับ Project ดี ๆ อย่างนี้ เราว่ามันดีมาก ๆ สำหรับคนที่อยากเขียน แต่เขียนอะไรไม่ค่อยออก พอมีโจทย์มาให้ แล้วไม่กำหนดความสั้นยาว เลยรู้สึกว่าง่ายขึ้น ว่าแต่พากระทู้ออกมหาสมุทรไปแล้วมั้งนี่ ^^' แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 52 22:41:04 จากคุณ : in my heart เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 22:22:12

ความคิดเห็นที่ 61 ร้านกาแฟในเช้าวันฝนพรำ She says : ติ๊ด ... ติ๊ด ... ติ๊ด ... ติ๊ด ... เสียงนาฬิกาปลุกดัง เช้าตรู่แล้ว ลุกขึ้น ล้างหน้า แปรงฟัน น้ำไม่อาบอย่างเคย =_=" โดดขึ้นเจ้าเขียวแก่กะบะคันเก่งไปตลาดเช้าเพื่อซื้อของสดหลายอย่าง มาเตรียมเปิดร้านกาแฟ ... .. . เชียงใหม่ยามเช้า ย่านตลาดเก่าแก่ ผู้คนคึกคัก แม้ฝนตั้งเค้า แต่คนก็เลือกซื้อของด้วยความเร็วเทียบเท่ากับการจับจ่ายเช่นทุกวัน ... .. . ขนมปัง ไข่ไก่ ใบเตย แป้งข้าวโพด สำหรับทำเนื้อครีมสังขยา ปาท่องโก๋ หมูสับ กล้วยหอม ผลไม้สดตามฤดูกาล ทำน้ำปั่นผลไม้สด น้ำตาล นมข้นหวาน นมสด ดอกไม้ กับข้าวถุง และข้าวสวย ถวายพระสงฆ์บิณฑบาต คิดว่า ไม่น่ามีอะไรอีก เอ?นอกจากรายการที่จดมาแล้ว นึกไม่ออกแฮะ ... .. . ปั๊กกกกกกกกกก โอ้ย!!! ใครอ่ะ? ตัวโตยังกับยักษ์ปักหลั่น ฝรั่งบ้าที่ไหนเนี่ย แบกเป้มาเดินท่องตลาดสบายใจเฉิบอยู่ได้ แล้วยังเดินเงอะงะมาชนชั้นที่หอบข้าวของพะรุงพะรังอีก รู้มั้ยๆ ฝนจะตกอยู่แล้ว ชะ!!! ไม่มีเวลามาทักเธอจิ๊จ๊ะหรอกนะ ชั้นไปล่ะ He says : So sorry , madam! She says : Never mind , sir. อ๋อย...ชั้นไปล่ะ!!! He says : Please , Could you help me? เออ เจริญพรค่ะ คุณฝรั่ง อิชั้นยิ่งสอบตกอังกฤษเป็นเรื่องธรรมชาติอยู่ด้วย!!! She says : Yes,could you.เอ๋า ตัวเองยังจะเอาไม่รอด ก็ได้วะ...เฮ่ย He says : I am Jame a photographer.              I want take photograph at coffee shop              near the Ping river.              Help me please. She says : Urrrrrr เฮ้ย ฝนตกแล้ว พรำมาแล้ว เง้อ...ร่มก็ไม่มี               มะ ไม่ทันแล้ว คุณ ฝรั่ง ขึ้นรถชั้นเลยมะ...                Yes sir, I will help you. ว่าไม่ว่าเปล่า พูดอะไร คุยอะไรก็ไม่ได้แล้ว เพราะนึกภาษาอังกฤษไม่ออก พ่อแก้ว แม่แก้วเจ้าขา เมืองไทยเรานั้น สยามเมืองยิ้ม ต้องมีน้ำใจ ไมตรี ลากเจ้าเชื้อชาติคอเคซอยด์ตนนี้ขึ้นคุณเขียวก่อนแล้วกัน ... .. . ถึงร้านแล้ว ขอเอาของลงก่อน ไม่คุยมันแล้วภาษาอังกฤษ ชี้ให้คุณเจมแกเข้าร้านด้วยกันเลย มา ตามชั้นมาพ่อเจม ฉันกวักมือไวๆ รีบเลยค่ะ คุณท่านก็ไม่รอท่า ใครจะอยากเปียก เท่านั้นไม่พอซักโน่น ซักนี่ He says : คุณชื่ออะไร? She says : ชั้นชื่อแก้ว เป็นโปรแกรมเมอร์อิสระ He says : โอ้ ... ร้านนี้ของคุณเหรอ? She says : ใช่ ของชั้นเอง ... .. . ฝนยังตกพรำไม่ขาดสาย ไม่แรง แต่ไม่หยุด ตกพอรำคาญ ตกพอหงุดหงิดใจ สำหรับคนไม่ชอบฝน แต่ฉันชอบ ... ฉันชอบฝนพรำ ... สายฝนพรำ ... นั่งมองรถผ่านไปมานอกร้าน ... ร้านกาแฟที่ฉันค่อยๆสร้างมากับมือ ถ้าไม่มีงานเขียนโปรแกรม ลูกค้าในร้านไม่มาก ฉันมักนั่งอ่านหนังสือ ที่โต๊ะตัวติดกระจกใสสามารถมองออกไปนอกร้านได้ชัดเจน มุมที่ลูกค้าชอบก็คงจะเป็นด้านที่หันไปทางแม่น้ำปิง...สงบ เยือกเย็น แม่น้ำสายนี้ มองดูแล้วเหมือนกับ คนสูงวัยที่ผ่านชีวิตมามาก ถึงวันที่ท่านต้องพักผ่อนอย่างสงบ... ... .. . ฉันเตรียมอาหารคาวหวาน ดอกไม้ถวายพระวางไว้ที่โต๊ะในร้านรอพระท่านผ่านมา He says : คุณทำอะไร ให้ผมช่วยมั้ย? She says : เตรียมอาหารถวายพระ He says : ผมสงสัยว่า              ทำไมชาวพุทธต้องเอาข้าวให้พระกินทุกวัน              พระหากินเองไม่ได้หรือ? She says : พระสงฆ์เป็นผู้สืบทอดและเผยแพร่พระพุทธศาสนา                เป็นศูนย์รวมจิตใจพุทธศาสนิกชน                เหมือนพวกคุณคริสเตียน คริสตัง ทั้งหลาย                ที่มีการล้างบาปนั่นแหละเราชาวพุทธก็ไม่เคยเข้าใจ                ทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ เราต้องเรียนรู้ต้องศึกษา                ถึงจะรู้จริงเหมือนกับศาสนาแต่ละศาสนา ยังไงซะ                ก็สอนให้คนทุกคนเป็นคนดีนะคุณ พระท่านมาแล้ว อิตานี่ มายื่นยกมือไหว้พระเลียนแบบชั้นซะได้ ทำหน้าตาสนใจ เอ้า ... ก็ได้ ให้ใส่บาตรด้วยก็ได้ เจ้ยยยยย ทำบุญร่วมชาติ ตักบาตรร่วมขัน!!! ... .. . 6 โมงเช้า ฉันยืนกางร่ม มือหนึ่ง ใส่บาตรพระมือหนึ่ง She says : ใส่อย่างนี้นะคุณ  วางถุงกับข้าวไว้ในบาตรพระแบบนี้ He says : อืม โอเค (เจมทำตามอย่างว่าง่าย) She says : นั่งลงและพนมมือไว้ พระเดินไปแล้ว ฉันเก็บของเข้าร้าน ได้ฤกษ์เปิดร้านซักที ลูกจ้างมาแล้ว 2 คน ขอเข้าบ้านไปอาบน้ำก่อน ฝนเริ่มหยุดตก เอาโต๊ะออกมากางด้านนอกร้าน ริมแม่น้ำปิง...มุมสงบของร้าน เจมถ่ายรูปไปเรื่อยๆ เมื่อพอแล้วเข้ามาในร้าน ... .. . 9 โมง ฉันนั่งเขียนโปรแกรมงานที่รับมาจากลูกค้าเมื่อ 2 วันก่อน เงยหน้าคุยกับเจม She says : พอแล้วเหรอคุณ ดื่มกาแฟซักแก้วมั้ย ชั้นเลี้ยงเอง He says : ขอบคุณครับ (เจมยกกาแฟขึ้นดื่มซักพัก)              ผมชอบร้านคุณจัง กาแฟร้านคุณอร่อยมาก              อยากนั่งที่นี่นานๆ แต่ตอนนี้ผมต้องไปแล้ว              รีบส่งงานให้หัวหน้า พรุ่งนี้ผมจะไปรอคุณที่ตลาดนะ              มาขอกินข้าวเช้ากับคุณ She says : อ้าว ไม่มีเงินซื้อข้าวกินเหรอคุณ ถึงต้องมาขอคนอื่น ...                ชาวต่างชาติอะไรจนจัง ^^” He says : คุณนี่ ไม่โรแมนติกเอาซะเลย ผมจะจีบคุณนะ ... ไปล่ะ              ที่รักของผม She says : เอ่อ...ทึกทักไปเอง แล้วกลับยังไงล่ะนั่น He say : คุณไปส่งไง She says : (เฮ่ย เห็นกันแค่ 3 ชั่วโมงนี่ตกหลุมรักกันได้ง่ายๆหรือไงหะ!!!               ชั้นไม่หลงคารมฝรั่งอย่างนายหรอกย่ะ ชิชะ)               ได้สิ ขึ้นรถเลย ... .. . ฉันกลับมาถึงร้าน นั่งเขียนโปรแกรมสลับกับมองแม่น้ำสายใหญ่ตรงหน้า ... ปิง ... วัง ... ยม ... น่าน จากอดีต ถึง ปัจจุบัน คุณจะผ่านอะไรมาบ้างนะ? แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 52 14:35:27 แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 52 23:32:36 จากคุณ : ความเหงาล้อมเราไว้หมดแล้ว เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 23:26:52

ความคิดเห็นที่ 62 ปาไป 1 ชั่วโมงกว่าๆ เฮ่อๆๆ แถมลงห้วย ลงหนอง ลงคลอง ลงบึง ไปทั่วเลยค่ะ เอิ้กกกกกกกกกก สลบ!!! จากคุณ : ความเหงาล้อมเราไว้หมดแล้ว เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 23:27:52

ความคิดเห็นที่ 63 อยากเล่นบ้าง ----------------------------------------------- she says "เบาเสียงเพลงหน่อยได้ไหม เปิดดังเหมือนไล่ลูกค้า" ฉันเอ่ยขึ้นแบบไม่เกรงใจพนักงานในร้าน จะให้เกรงใจได้ไงเล่า ในเมื่อพนักงานคนนั้นเป็นแฟนฉันเอง "มันเป็นกฎของร้าน เบาให้ไม่ได้หรอกบริษัทตั้งมาแล้วว่าให้เปิดที่เท่าไหร่" เขาตอบด้วยอารมณ์เรียบเฉย ทำไมเขาเป็นคนเฉยๆอย่างนี้นะ ฉันไม่เข้าใจ ตั้งแต่คบกันมายิ่งนานวันฉันยิ่งมีเรื่องไม่เข้าใจเขามากขึ้น เขาชอบทำให้ฉันอารมณ์เสียอยู่บ่อยๆ เขาชอบทำในสิ่งที่ฉันเห็นว่าไม่เข้าท่า "ใส่โอริโอ้เยอะๆนะ" ฉันเดินมาบอกเขาขณะที่เขาปั่นเครื่องดื่มชนิดหนึ่งให้ฉันอยู่ ซึ่งจนบัดนี้ฉันยังไม่รู้ว่ามันชื่ออะไร เพราะฉันเรียกมันว่า...โอริโอ้ปั่น "ไม่ได้หรอกมันเป็นกฎของร้าน บริษัทกำหนดสูตรมาแล้วว่าต้องใส่กี่ชิ้น"เขาตอบด้วยอารมณ์เรียบเฉยเช่นเดิม แต่เขาก็ยื่นโอริโอ้ปั่นแก้วนั้นมาให้ฉัน ฉันไม่รู้ว่าเขาจะเพิ่มโอริโอ้ให้ฉันหรือเปล่า แต่ทุกแก้วที่เขาทำให้มันช่างกลมกล่อมจนฉันดื่มจนหมดแก้ว ฉันเข้ามารอเขาในร้านกาแฟที่เขาทำงานอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่ฉันไม่เคยสั่งกาแฟเลยสักแก้วเดียว เพราะฉันดื่มกาแฟไม่เป็น จู่ๆวันหนึ่งเขาส่งโอริโอ้ปั่นให้ฉันลองชิม หลังจากนั้นฉันก็สั่งมันทุกครั้งที่ฉันมาหาเขา แต่ฉันก็ไม่เคยสั่งโอริโอ้ปั่นกับใครเลย เพราะมันเป็นชื่อเรียกง่ายๆที่ฉันเรียก ซึ่งมีเขาคนเดียวที่เข้าใจ วันนี้ฉันกลับมาที่ร้านกาแฟนั้นอีกครั้ง... แต่ฉันไม่ได้ก้าวเท้าเข้าไปในร้าน ฉันยืนแอบอยู่ด้านข้าง ทำทีเหมือนมารอใครสักคนหนึ่งแต่ฉันไม่ได้รอใคร.... เพราะเราเลิกกันแล้ว เขาย้ายไปประจำที่สาขาอื่น เขายอมที่จะทำตามกฏของบริษัทมากกว่ากฎของสองเรา หลังจากที่เราเลิกกัน  ฉันไม่เคยได้ดื่มโอริโอ้ปั่นรสชาติกลมกล่อมนั้นอีกเลย เพราะทุกวันนี้ ฉันยังไม่รู้ว่า โอริโอ้ปั่นรสชาติแบบนั้น มันมีชื่อในเมนูของร้านว่าอะไร..... ฉันอยากบอกเขาว่า.... "ทำไมไม่บอกชื่อตามเมนูของร้านให้ฉัน ทั้งที่มันเป็นกฎของร้าน ที่ต้องทวนชื่อให้ถูกต้องเวลาลูกค้าสั่ง" แม้ 5 ปีผ่านไปแล้ว..... ฉันอยากให้เขากลับมาบอกชื่อของเครื่องดื่มแก้วนั้นกับฉันอีกครั้ง.... ฉันจะได้แนะนำให้สามีสุดที่รักของฉันลองบ้างเท่านั้นเอง..... ------------------------------- หวังว่าเขาคงไม่ได้เข้ามาอ่านนะ ไม่งั้นเขาคงรู้แน่ว่าเป็นฉัน.....- -" แต่ถ้าเขาได้เข้ามาอ่าน.... ช่วยจิ้มอมยิ้มฉันด้วยช่วยบอกฉันที...... จากคุณ : โอ้ย...แจ่ม เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 01:01:33

ความคิดเห็นที่ 64 ----โพสซ้ำ--- แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 52 01:03:35 จากคุณ : โอ้ย...แจ่ม เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 01:01:56

ความคิดเห็นที่ 65 He says : ท้องฟ้ามันครึ้ม..มันครึ้มออกอย่างนี้มันเหงาทุกทีที่ได้มอง ร่างที่ไร้เรี่ยวแรงทิ้งตัวลงบนเก้าอี้พร้อมกับบ่นให้เธอฟัง หยิบขนมปังสังขยากับกาแฟมาดื่มแต่กาแฟหอมกรุ่นช่างขัดกับบรรยากาศภายในร้าน "ร้านที่นี่แปลก คนก็พิลึกแฮะ" เธอพูดเบาๆ ภายในร้านเล็กๆมีโต๊ะให้นั่งเพียงสามโต๊ะกับเก้าอี้แบบสตูลสองตัวสำหรับนั่ง บนเคาน์เตอร์ริมกระจกหันออกไปมองด้านนอก มองเห็นโรงพยาบาลสุดหรู บางคนนั่งมองพนักงานชงกาแฟ บางคนมาร้านกาแฟดันสั่งชาร้อน มองไปรอบๆที่โต๊ะริมหน้าต่างหน้าเคาเตอร์มีชายหนุ่มนั่งดื่มกาแฟทำมิวสิควีดีโอฮัมเพลง พอถึงท่อนฮุกเสียงชัดมาก ถ้าฟังไม่ผิดคงเป็นเพลงRainy Days ของคาร์เพนเตอร์ ด้านตรงข้ามหนุ่มท่อนฮุกมีกองแก้วกาแฟอยู่มีหญิงวัยกลางคนกำลังชดกาแฟเหมือนน้ำ แล้วอยู่ๆเธอก็ตะโกนว่า พรุ่งนี้ฉันจะเป็นคนใหม่ ... ฉันต้องเป็นคนใหม่!! ผมตกใจทำขนมปังจิ้มสังขยาตกขณะกำลังยัดใส่ปาก ผีเข้าหรือไง บ่นให้เธอฟังแล้วหยิบขนมปังยัดเ้ข้าปาก นั่งไปชักพักมีหญิงสาวผมแดงเปิดประตูพร้อมกับชายชราเสื้อเหลือง ชายชราสั่ง "ดำร้อนหนึ่ง" หญิงผมแดงที่กำลังทำจมูกย่นเหมือนกำลังดมกลิ่นไม่พึงประสงค์บางอย่าง เธอนั่งลงที่โต๊ะข้างกระจกกับชายชราแล้วสั่งช็อคโกแลต แล้วก็ใช้นิ้วจิ้มกระจกเล่นกับชายชรา อยู่ๆชายชราก็วิ่งออกจากร้านผ่านสายฝนที่กระหน่ำแบบไม่ลืมหูลืมตา หญิงสาวผมแดงตามชายชราตะโกนให้เอาร่มไปด้วย แต่ชายชราผู้เปี่ยมไปด้วยพลังไปไกลชะแล้ว ปล่อยให้สาวผมแดงนั่งจิ้มกระจกอยู่คนเดียว แต่เธอคงไม่เหงาเท่าไหร่เพราะมีเพื่อนที่จิ้มกระจกเล่นด้วยและได้เริ่มวาดเป็นรูปต่างๆหัวใจบ้างอนาคอนด้าบ้าง ผมว่าคนนี้ต้องเป็นศิลปินกลับชาติมาเกิดแน่ๆวาดไปยิ้มไป ผมเลิกสนใจสองคนนี้แล้ว ได้ยินเสียงฮัมเพลงที่โต๊ะหนุ่มท่อนฮุก Raindrops falling from heaven Could never wash away my misery "คาปูชิโนร้อนที่นึงค่ะ" ชิบโป๋ง .. ลืมกระเป๋งตังค์ But since we're not together I'll look for stormy weather To hide these tears I hope you'll never see เสียงลอยตามลมมา เพลงนี้มีท่อนแร็ปด้วยแฮะ คิดในใจ ฟังเพลงฮัมจนง่วง มีคนเอาข้อศอกสะกิดผม ภายในร้านมีดาราหญิงอยู่ด้วย เธอสะกิดผม พร้อมทำหน้าภูมิใจ บนโต๊ะเธอมีบลูเบอร์รี่ชีสเค้กและโกโก้ร้อนอยู่แต่ท่าทางเธอดูเหม่อลอยเหมือนคอยอะไรบางอย่าง โต๊ะข้างๆมีชายไม่จริงหญิงไม่แท้นั่งเหม่อลอยไม่แพ้กัน ชักพักดาราสาวทำท่าจะลุกออกออกไปจากร้าน ....ทันใดนั้น ชายหนุ่มรูปงามคล้ายจะเป็นดารานักร้องเข้ามาภายในร้าน แต่นึกชื่อไม่ออก ผมถามเธอว่ารู้จักเขาไหม เธอตอบว่าคนที่มีงานอดิเริกที่พยามทำตัวไม่เป็นจุดสนใจ แต่มันยิ่งเป็นจุดเด่นไง จำได้แล้ว  คนที่ร้องเพลง"Crying in the rain" เพล้ง!!~ผมกับเธอหันไปมอง เป็นเสียงแจกันแตก เห็นผู้หญิงออพฟิตวิ่งฝ่าสายฝนออกไปจากร้าน พร้อมกับพนักงานร้านกาแฟได้ตะโกนไล่หลังเธอว่า "มันไม่พอคะ"  แต่หญิงสาวคนนั้นก็วิ่งออกไปไม่เหลียวหลังอีกเลย เธอกระชิบกับผมว่าคงตามชายชราไปมั้ง แล้วเธอก็ตามพนักงานคนนั้นออกไป พักใหญ่ มีหญิงสาวขาประจำอายุประมาณ 40 เข้ามาสั่งกาแฟกับผม “เหมือนเดิมค่ะ” ผมจำได้ว่าบ้านเธออยู่ที่แถวตลาด พรุ่งนี้วันเช็งเม็ง คิดว่าเธออาจรู้จักร้านถูกๆ เสาร์นี้ว่างไหมครับ ผมถาม เธอเหมือนจะบ่นพึมพัมในลำคอ "กลัวหลงทาง ผมต่อรถไม่ถูก" ผมพูดย้ำ และบอกว่าจะมีคนไปด้วย ไหนละคะ ฉันพอรู้จักไหม อยู่ๆเธอก็พูดสวนขึ้นมา เสียงประตูเปิดพร้อมกับเธอและพนักงานร้านเปียกโชกและหอบ หลังจากวิ่งไล่กวดพนักงานออพฟิต "เซ้งเป็นบ้าไม่ทัน ร่มคันเดียวยัดกันสองคน " พร้อมทักทายสาวใหญ่ขาประจำแบบประชด“สวัสดีค่ะพี่...วันนี้อากาศดีนะคะ” ผมจึงบอกให้เธอกับพนักงานไปเปลียนเสื้อก่อนที่เธอจะพาลมากไปกว่านี้ “กาแฟร้อนแก้ว” เสียงตะโกนออกมาจากเคาเตอร์ที่กระจก "น้ำตาลหมด!!" ขอน้ำตาล "น้ำตาลหมด!!" ขอน้ำตาล "น้ำตาลหมด!!" ขอน้ำตาล เสียงตะโกนจนหนวกหูคนทั้งร้าน เอาโอริโอ้ปั่นด้วย ไม่มีครับ นี่ร้านกาแฟครับ ผมเลยจัดน้ำตาลถุง 1กิโลให้ แต่ดูชายหนุ่มอารมณ์ดีขึ้นพร้อมเทน้ำตาลในกาแฟ  จะกินน้ำตาลหรือกาแฟกันเนี้ย วันนี้เป็นวันวุ่นวายชะมัด ผมบ่นในใจพร้อมกับเปิดเพลงยุค 90 ซึ่งตกที่ห้องปู่ ผ่านไปอีกหนึ่งวันผมกับเธอบ่นพร้อมกันว่าเปิดร้านกาแฟนี่เหนื่อยจริงๆ แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 52 01:29:47 จากคุณ : แห้วกับใบบัวบก เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 01:25:54

ความคิดเห็นที่ 66 ผมเกลียดกาแฟ กาแฟแก้วแรก ทำให้ผมหลงไหลในรสชาติ รสชาติขมจางๆ หากแต่หอม นุ่ม ละมุนลิ้น ของครีัมม่าสีทอง เนื้อละเอียด หนา ที่ลอยอยู่บนน้ำกาแฟสีดำ บิดความรู้สึกอันเฉื่อยชาด้านราวหุ่นยนต์ของผม ให้กลายเป็นพยัคฆฺ์ลำพอง ผู้พร้อมล่าเหยื่อ ให้ผมกลายเป็นพญาอินทรีย์ทะยานฟ้า สาดสายตาคมกริบได้ยาวไกล เห็นเหยื่อตัวน้อยที่ซุกซ่อนอยู่ใต้ร่มเงาไม้ แม้ห่างไปนับร้อยๆเมตร ผมเกลียดกาแฟ ... กาแฟแก้วที่สอง ทำให้พลังภายในของผมลุกโชติช่วง กาแฟแก้วที่สอง ทำให้ประสาทความรู้สึกของผม มั่นคงดุจกำแพงเหล็กกล้า มือผมนิ่งสนิท จนคนอื่นเห็นได้ชัดเจน จากแสงสะท้อนบนปลายมีดแหลม บางเบา คมกริบ เงาวับ ที่ผมจับเพื่อเชือด เฉือน กรีด ปาด แทง เนื้อคนที่อยู่เบื้องหน้า ไม่มีการสั่น ไม่มีการลังเล ไม่มีความผิดพลาด กรีด ปาด เชือด เฉือน แทง ทุกมีด ล้วนแม่นยำ ไม่มีผิดพลาดเป้าแม้แต่เสี้ยวของมิลลิเมตร แม้ใจจะสั่นระรัว ยามเห็นเลือดสดๆ ไหล่เอ่อขึ้นมาแดงฉานอยู่ตรงหน้า ทุกอย่าง เกิดขึ้นได้ เพราะกาแฟแก้วที่สอง กาแฟแก้วที่สอง บ่อยครั้งเหลือเกิน ที่มันนำผมไปสู่แก้วที่สา่ม อันน่าหวาดหวั่น และยากปฏิเสธ ผมเกลียดกาแฟ ... กาแฟแก้วที่สาม ทำให้ผมตา้ค้าง มือสั่นเล็กน้อย ทำให้ผมต้องสูดลมหายใจยาวๆ ลึกๆ บ่อยครั้งขึ้น หัวใจจะได้เต้นช้าลง มือจะได้นิ่งขึ้น ทุึกคมมีดที่กรีดลงบนเนื้อหนังคนที่อยู่ข้างหน้า จะต้องไม่พลาดเป้า เสียแรงเปล่า แม้ภายในจิตใจ จะยังสั่น เพราะกลิ่นคาวเลือด จะตีกับกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นในจมูก ผมเกลียดกาแฟ ... นี่มันเจ็ดโมงเช้าแล้วนะ แต่ผมต้องมายืนอยู่หน้าร้านกาแฟใต้ตึก รอคอยฝนตกหนัก ที่กำลังซาเม็ดลง อย่างเดียวดาย สาวน้อย เธอบอกว่าจะมาแต่เช้านี่นา นี่เจ็ดโมงแล้ว ทำไมยังไม่มา สายลมหวนกรรโชกแรงขึ้นเป็นครั้งคราว เป็นสัญญาณบอกว่า เหล่าเมฆฝนเริ่มลาลับจากพื้นที่ที่ผมยืนคอยอยู่ สายลมพัดพาละอองฝนเม็ดน้อย ปลิวเข้ามาชายคา ผมหนาว และเหนื่อย คิดถึงสาวน้อย คนที่ผมรักปานดวงใจ แทบใจขาด อยากโอบเธอไว้ในอ้อมแขน ให้หายหนาว หายเหนื่อย หายล้า ได้กอดเธอซักครั้ง หอมแก้มเธอซักฟอด ความบ้าคลั่งของผม อันตรธานหายในพริบตา หากชีวิตจริง โลกนี้ มันโหดร้ายนัก ผมถอนใจ มองดูหนุ่มสาวคู่หนึ่ง ซึ่งผมรู้จักดีทั้งคู่ กางร่มให้กัน เดินคุยกันอย่างมีความสุข มาที่ร้านกาแฟ ผ่านผมไปโดยไม่ทันสังเกตุ "ความรัก มันหวานแหววปานนี้เชีัยวหรือ" ผมคิดในใจอย่างคลุ้มคลั่ง "หึ หึ ทำเป็นมองไม่เห็นเรา เดี๋ยวเหอะ จะเชือดให้ยับทั้งคู่" สาวน้อย คนที่ผมรัก และหลงจนคลั่ง เดินมากับชายหนุ่มอื่น ที่มีดีแค่หน้าตาเกลี้ยงเกลา ใสๆ ลืมนัดที่มีกับผมแล้วหรือไร ผมยืนคอยเหยื่ออย่างอดทน ประสาทผมยามนี้ ไม่ต้องพึ่งกาแฟแล้ว มีเหยื่อผ่านมาแบบนี้ ทุกประสาทความรู้สึกล้วนตื่นตัว แดดอ่อนๆ ยามเช้า ส่้องผ่านซอกตึก ล้่อเล่นกับหยาดน้ำฝน อากาศบริสุทธิ ปราศจากฝุ่น และหอมสดชื่น ประตูร้านกาแฟเปิดออก คู่รักทั้งสองคน เดินออกมา ต่างถือกาแฟร้อนคนละแก้ว กลิ่นกาแฟบดใหม่ๆ หอมกรุ่น ลอยออกมา ผสมผสานกับกลิ่นหอมของอากาศหลังฝนยามเช้า แสงแดดที่สะท้อนหยาดน้ำฝน ระยิบระยับ เปล่งประกายสู่หางตาหญิงสาว เธอเหลือบมามองความงาม ก่อนแลเห็นผมที่หลบมุมไม่ให้ใครเห็นถนัดๆ ก่อนยิ้มหวานแบบประจบประแจงเต็มที่ให้ผม "ไม่ต้องมาทำยิ้มประจบ เมื่อกี้ทำเป็นมองไม่เห็น อย่านึกว่าจะรอด" ผมคิดในใจอย่างดุเดือดเลือดพล่าน ความโกรธรวมกับความเหนื่อยล้า และกาแฟสามแก้ว ทำให้ผมเริ่มบ้าเลือดขึ้น "จะเชือดให้ดิ้นทั้งคู่" "สวัสดีครับ" ชายหนุ่มคงรับรู้่ความโกรธในใจของผม จึงยิ้มแหยๆ กล่าวทักทายสั้นๆอย่างอ่อนน้อม "ฮึ่ม มรึงอาศัยว่าถือแก้วกาแฟ กะกางร่มอยู่ใช่ไหม เลยถือโอกาสเนียนๆ ไม่ไหว้กรู" ผมเริ่มตาขวางมากขึ้นเรื่อยๆ กลิ่นกาแฟที่ลอยออกมาจากแก้วในมือทั้งสองคนนั้น ทำให้ความบ้าคลั่งของผมเริ่มมีฤทธิรุนแรงมากขึ้น ความยับยั้งชั่งใจน้อยลง ผมเกลียดกาแฟ โดยเฉพาะกาแฟแก้วที่สี่ ของวัน มันจะเร่งเร้าประสาทผมจนถึงที่สุด หู ตา จมูก สัมผัส ทุกประสาทรับความรู้สึก ล้วนทำงานโอเวอร์ลิมิท รับรู้ได้แม้ปลายเส้นขนใต้มีด ที่ขยับผิดตำแหน่ง มันทำให้ผมเหนื่อย และบ้าคลั่ง ใบมีดคมกริบ เงาวับในมือผม จะกรีดเนื้อ เร็วขึ้น เร็วขึ้น เร็วขึ้น และเร็วขึ้น จนทื่อและต้องทิ้ง เปลี่ยนมีดใหม่ในเวลาเพีัยงชั่วอึดใจ หนุ่มสาวในชุดแพทย์เบื้องหน้าผม ทั้งสองคนต่างรู้ดี ว่า กาแฟแก้วที่สี่ของวัน ทำผมเป็นอย่างไร แต่กระนั้น ไอ้หนุ่มหน้าอ่อนเบื้องหน้า ก็ยังอยากจะลองดีักับผม ทำยิ้มประจบประแจงเต็มพิกัด ยื่นแก้วกาแฟ ที่มันถือมาในมือให้ผม!!! "เอกเพรสโซ่ดับเบิ้ลช็อตครับ ไม่ใส่อะไรเลย น้องเพลงบอกว่าอาจารย์ชอบแบบนี้ เดี๋ยวผมเข้าไปสั่งใหม่ได้ครับ" "มรึง!!!! มรึงท้ากรูเหรอ" ผมหน้าหงิก ก่อนเอื้อมมือออกไป คว้าแก้วกาแฟ ก่้อนถูกสาวน้อยเบื้องหน้า แย่งคืน จนกาแฟหกไปครึ่งหนึ่ง ผมมองตามหยาดน้ำอมฤตอันกลั่นจากสีรัตติกาล ที่หกลงบนพื้นปูนหยาบกระด้าง กระเซ็นไปรวมกับหยาดน้ำฝนยามเช้าอันใสแจ๋วบนยอดหญ้า ก่อนช้อนตาขวางขุ่นขึ้นมองแม่ตัวต้นเหตุ ก่อนข่มความรู้สึก อยากต่อยหน้าไอ้หนุ่มคางใสที่ยืนยิ้มแห้งๆ ให้ยับคามือ ก่อนที่จะ ... สาวน้อยทำหน้าหงิก พร้อมตวาดกลับเบาๆ อย่างดุเดือด "คุณพ่อกินกาแฟมากเกินไปแล้วนะคะ เพลงรู้นะ เมื่อกี้เพลงขึ้นไปดูคนไข้หลังผ่าตัด พี่พยาบาลเขาฟ้องว่า เมื่อคืน คุณพ่อผ่าคนไข้อุบัติเหตุไปสามราย ก็กินไปแล้วสามแก้ว ลงมานี่ คงจะมาหาแก้วที่สี่ใช่ไหมหละ" ผมเงียบ "เช้านี้ น้องเพลงไม่ให้คุณพ่อกินอีกแล้ว เดี๋ยวจะไปบอกให้ห้องผ่าตัด เอาเคสที่คุณพ่อจะผ่าให้พี่เพชรทำแทน คุัณพ่อไปนอนพักผ่อนก่อน ถ้าอยากทำงาน ก็แค่สอนพวกเด็กๆนักศึกษาแพทย์อย่างเดียวพอแล้ว! " ผมเงียบกริบ ไอ้หนุ่มคางใส ทำหน้าตาเลิ่กลั่ก ที่โดนโยนงานใส่แบบไม่รู้ตัว "ห้ามดื้อกับน้องเพลงเด็ดขาด" เธอหันไปมองน้าไอ้หนุ่มสมองกลวงด้วยสายตาจอมเผด็จการ  ก่อนหันมองหน้าผมเต็มๆ พร้อมออกบัญชาประกาศิตด้่วยเสียงที่แม้จะหวาน แต่ดัง ชัดเจน ไม่มีวี่แววล้อเล่นในน้ำเสียง แม้เพียงน้อยนิด เข้าโหมดอาจารย์แพทย์รุ่นใหม่ไฟแรง เฮี้ยบ เนี้ยบ ดุ เต็มพิกัดร้อยเปอร์เซนต์ คนที่ยืนอยู่ใต้ชายคาหันมองหาต้นเสียงที่ทั้งหวาน ทั้งดุ ทั้งข่มขู่ กันทุกคน ก่อนหันไปยิ้มให้กันเงียบๆ เมื่อเห็นชัดว่าเป็นเสียงใคร ดุใคร ผมเงียบ จ๋อยสนิท คอตก มองกาแฟแก้วที่สี่ ที่หกหายไปครึ่งหนึ่ง ตาปรอยๆ .. ก่อนเหลียวหน้ามองคนรอบๆ ขอความเห็นใจ แม้รู้ว่า ไม่มีใครกล้าช่วยเหลือ .. ก่อนเงยหน้าขึ้นมองเคาเตอร์ในร้านกาแฟ อย่างโหยหา สบตาคนชงกาแฟตาปรอยๆซ้ำสอง .. ตัวเอ๊ง เค้าหิวกาแฟนะตัว ... "เดี๋ยวน้องเพลงจะตามขึ้นไปหอมแก้มคุณพ่อในห้องพัก สิบฟอดเลยเอ้า!" เสียงดุๆ กลายเป็นเสียงกระซิบเบาๆอย่างหวานๆ ประจบประแจงเฉกเช่นที่เคยเป็นมานับสิบปี .. ก่อนพยักหน้า หมุนตัวกลับ เพื่อเดินขึ้นตึกไปนอนพักผ่อน เพื่อเตรียมสอน ตามคำสั่งของสาวตัวน้อยๆของผม ... แต่โดยดี "ยี่สิบฟอด" ผมพึมพำต่อรองเบาๆ แน่หละว่า เธอต้องได้ยิน เราสองคนผูกพันกันจนแค่ขยับริมฝีปาก ไม่ต้องออกเสีัยง ก็รู้แล้วว่า จะพูดอะไร แต่ผมต้องพูด เพื่อให้ไอ้หนุ่มเบาเต็ง ที่ยืนเก๊กทำท่าหล่อนั่น ได้ยินชัดๆ จะได้รู้ว่า เธอรักผมมากกว่ามัน เสียงไอ้หนุ่มไล่ตามมา "อาจารย์ไม่ต้องกังวล นอนพักเถอะครับ ผมทำสไลด์สอนชุดใหม่ไว้ อาจารย์เอาไปใช้ได้เลย" ผมเกลียด ... ไอ้หนุ่ม คนที่ถือ ... กาแฟ แก้วที่สี่ ่ มากๆ แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 52 09:50:26 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 52 09:44:19 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 52 09:34:03 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 52 09:24:34 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 52 09:15:00 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 52 09:10:41 แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 52 09:01:02 จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 08:45:11

ความคิดเห็นที่ 67 หมายเหตุ ครีมม่า คือ ส่วนที่เป็นฟองๆ ของน้ำกาแฟ เป็นส่วนที่รวมความหอม อร่อย ของกาแฟ โดยที่มีคาเฟอีนเจือปนแต่น้อย ส่วนใหญ่จะเป็นน้ำมันหอมระเหย (volatile aromatic compound, VOC) มีฤทธิช่วยให้สดชื่นแจ่มใส และผ่อนคลายระบบประสาท เมล็ดกาแฟบางสายพันธ์ ตัว VOC จะมีส่วนที่เป็นยานอนหลับอ่อนๆด้วยซ้ำ เป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมกินกาแฟแล้วถึงหลับได้ VOC ระเหยได้เร็วมาก เมล็ดกาแฟที่ีคั่วเสร็จใหม่ๆ ... จะเสีย VOC ไปถึง 50% ในหนึ่งอาทิตย์ ถ้าบดเป็นผงกาแฟ จะหายไปในเวลาแค่วันเดียว กาแฟผง แทบไม่มี VOC เหลือเลย ฟองของกาแฟผง เป็นของเก๊ทั้งสิ้น เราสามารถดื่ม VOC ได้แทบไม่จำกัด จนกว่าจะกระเป๋าฉีก หรือ ซดส่วนที่เป็นน้ำกาแฟ(อันมีคา่เฟอีนสูง)เข้าไปมากเกินเหตุ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 09:59:32

ความคิดเห็นที่ 68 กลับมาดูอีกที ชอบกระทู้แบบนี้มากเลยค่ะ ตั้งทุกอาทิตย์เลยดีมั้ยคะ จขกท.แบบว่าเปลี่ยนโจทย์ไปเรื่อยๆ ฝึกปรือฝีมือ 55+ จากคุณ : marina_rain เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 16:13:59

ความคิดเห็นที่ 69 เห็นด้วยกับความเห็นที่ 68 นะคะ เราว่า มาตั้งกันทุกอาทิตย์เลย อ่านสนุกๆ ฝึกฝีมือ เราชอบเขียนค่ะ แต่ขี้เกียจที่สุดในโลกกกกกก ขอบคุณเจ้าของกระทู้มากๆนะคะ น่ารักที่สุดเลยค่ะ อุ้ย จากคุณ : ความเหงาล้อมเราไว้หมดแล้ว เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 17:08:29

ความคิดเห็นที่ 70   เสาร์-อาทิตย์ กิจกรรมเยอะทั้งสองวัน ยังไม่มีเวลามาตามอ่านงานทุกชิ้น แต่มีแวบๆอ่านไปบางชิ้นแล้ว (ที่ต่อจากเมนท์สุดท้ายของจขกทนะคะ) เข้ามาตอบ #68 กับ 69 ก่อนนะคะ พรุ่งนี้จะมาเมนท์งานค่ะ ตั้งใจตั้งอาทิตย์ละครั้งอยู่ค่ะ สลับกับคุณ garnet ผู้ร่วมอุดมการณ์แต่แรก รอวันอังคารนะคะ คุณ garnet จะมาขึ้นหัวข้อใหม่ให้ค่ะ ขอบคุณและดีใจที่ชอบค่ะ อยากให้เพื่อนๆแลกเปลี่ยนมุมมองกัน และอยากขออีกเรื่องว่า ให้ตั้งใจระวังเรื่องเนื้อหากับตัวสะกดกันนิดค่ะ จะได้เริ่มต้นการเป็นนักเขียนที่ดี มีสำนึกต่อสังคมกันเยอะๆค่ะ จขกท เองค่ะ จากคุณ : annie <harmonica> เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 22:30:48

ความคิดเห็นที่ 71 ็ำHe says: "ยินดีต้อนรับค่ะ" เสียงคุ้นเคยจากพนักงานคนเดิมแว่วมาให้ได้ยินเหมือนทุกครั้งที่ผมมาที่ร้านกาแฟแห่งนี้ "คาปูชิโนเย็นไม่หวานแก้วนึงครับ" ผมสั่งกาแฟทันทีโดยไม่ได้คิด  แย่ล่ะสิ! ลืมไปสนิทว่าจะเลิกกาแฟ แล้วยังดันเผลอสั่งไปเสียได้... ผมตั้งเป้าหมายไว้ว่าจะเลิกกาแฟ ชา เครื่องดื่มที่มีคาเฟอีนทุกชนิด  มันทำให้ผมเสียการควบคุมตัวเอง   ผมมักมือสั่น  ใจสั่น พร้อมกับปวดหัวเล็กน้อยเสมอหลังจากได้ดื่ม แต่เพราะมนต์ขลัง  กลิ่นหอม หรือเสน่ห์อันใดไม่ทราบแน่ชัด ทำให้ผมต้องกลืนคำปฏิญาณของตัวเองบ่อยๆ เหมือนเช่นครั้งนี้ที่ผมคงต้องเริ่มตั้งเป้าหมายใหม่ในการงด ละ เลิก ชา กาแฟ  อีกครั้ง ผมก่นด่าตัวเองในใจ  พร้อมยื่นมือไปรับคาปูชิโนเย็นที่พนักงานมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะมาดูด 'อืม อร่อยเหมือนเดิม'  สัมผัสเดิมๆ ความสุขที่ได้รับเมื่อได้เสพกาแฟทำให้ผมลืมความขุ่นเคืองไป ผมเงยหน้ามองไปนอกร้านเห็นเพียงทิวทัศน์มัวๆ ของการจราจรที่คับคั่ง กรุงเทพมหานครไม่เคยรถไม่ติดเวลามีฝนตก  แม้จะเป็นวันที่ฝนตกพรำๆ เช่นนี้ ไอน้ำที่เกาะอยู่ตรงกระจก กับเสียงเปาะ แปะของหยาดฝน มันทำให้ความทรงจำสมัยผมเป็นนักเรียนมัธยมปลายย้อนกลับมา . . . หลังเลิกเรียนวันนั้น  เป็นวันที่ฝนตกพรำๆเช่นวันนี้... ผมเดินออกนอกโรงเรียนพร้อมกับกลุ่มเพื่อนสนิทเพื่อไปขึ้นรถเมล์กลับบ้าน   เพื่อนในกลุ่มของผมทุกคนมีร่มประจำตัว ที่แม้จะต่างสีสัน แต่คนภายนอกมองก็คงรู้ว่ามาจากแหล่งเดียวกัน ร่มเหล่านี้ได้มาจากศักดิ์สมาชิกในกลุ่มซึ่งมีพ่อเป็นนักการเมือง ศักดิ์มักมีของมาแจกในเทศกาลต่างๆอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็น ปีใหม่ วันเด็ก... แล้วแต่งบประมาณจะเอื้ออำนวย เสียงโหวกเหวกดังมาจากทางสนามบาส  ส่งผลให้ผมชะงักและหันไปมองโดยอัตโนมัติ... ..นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอกับเธอ...เรนนี่ 'โดดเดี่ยวแปลกแยกแตกต่าง' นี่เป็นความคิดแรกของผมต่อเธอ เธอดูอ่อนแอ ไม่สบาย ไม่มีแม้กระทั่งเรี่ยวแรงที่จะยืน  แต่เธอก็ยังยืนตากฝน ท่าทางคล้ายกับรอใครบางคนอยู่ใต้ราวไม้เลื้อย นักเรียนชายสี่ห้าคนมุงดูเธอ  พร้อมกับตั้งสมมติฐานเกี่ยวกับที่มาที่ไปของเธอโดยไม่สนใจว่าเธอจะมีสภาพแย่เพียงใด แน่ล่ะก็โรงเรียนผมเป็นโรงเรียนชายล้วน  จะมีเหตุการณ์อย่างวันนี้บ่อยสักแค่ไหนกัน 'รีบไปเหอะ เดี๋ยวไม่ทันรถไฟเที่ยวห้าโมงครึ่ง' ก้องสมาชิกที่บ้านอยู่ไกลถึงมหาชัยเร่ง  หลังจากเห็นผมลังเลมองไปที่เธออยู่สักพัก 'แกสนใจเหรอ' ศักดิ์ถามผมพร้อมยิ้มน้อยๆ อันเป็นสัญลักษณ์ของเจ้าตัว 'อืม  สงสารอะ ตัวเปียกมะลอกมะแลกเชียว แถมดูท่าจะไม่ค่อยสบายด้วยสิ' 'จะดีเหรอ  ข้าว่าอย่าเข้าไปยุ่งเลยดีกว่า  แม่แกยิ่งเข้มงวดอยู่ด้วย เดี๋ยวก็เจอดีหรอก' โจ้เพื่อนอีกคนนึงกล่าว ผมก้าวเข้าไปกางร่มให้เธอ  เธอเงยหน้ามองผม  ผมเพิ่งสังเกตว่าเธอมีดวงตาที่สวยที่สุดตั้งแต่ผมเคยเห็นมา น่าเสียดายดวงตากลมโตของเธอไม่น่ามีน้ำตาปริ่มจวนจะไหลอยู่เช่นนี้  มันทำให้ผมรู้สึกเศร้า 'เธอมาจากไหนเนี่ย เข้ามาในนี้ได้ยังไง' ผมถาม  แต่ไม่มีเสียงตอบรับจากเธอ 'เธอรอใครอยู่หรือเปล่า ทำไมมายืนตากฝนอยู่ตรงนี้ล่ะ' ผมพยายามต่อ  หวังเพียงจะได้ยินเสียงของเธอ '...' 'ไปเหอะ ข้าว่าเสียเวลาเปล่าว่ะ ดูไม่ค่อยเต็มซะด้วยสิ' ก้องเร่งอีกครั้ง ผมมองเธออีกครั้ง  เห็นเธอพยายามเชิดหน้า ไม่ให้น้ำตาไหลออกมา 'ตุ้บ!' เสียงเธอล้มลงไป  ผมรีบเข้าไปอุ้มเธอเอาไว้ 'เอาไงดีวะ  อยู่ดีๆมาเดี้ยงไปเฉยเลย' ศักดิ์ถามความเห็น   ทุกคนเงียบไปสักพัก  ไม่รู้อะไรมาดลใจผมให้โพล่งออกมา  'ข้าว่าข้าพากลับบ้านดีกว่าว่ะ วันนี้บ้านข้าไม่มีใครอยู่พอดี' ใช่ผมต้องทำในสิ่งที่ถูกต้อง  ในเมื่อเธอไม่สบายจนถึงกับสลบไปขนาดนี้  อีกอย่างผมก็ไม่รู้ที่อยู่ของเธอ   พาเธอไปพักฟื้นที่บ้านผมสักคืน  พรุ่งนี้ค่อยให้เธอกลับบ้านเมื่ออาการดีขึ้นแล้วกัน  คงไม่มีอะไรเสียหาย... 'แหม พ่อพระเชียวนะไอ้เอก เข้าตำราแม่ไม่อยู่เอกร่าเริงใช่มะ' โจ้สมาชิกที่ปากดีที่สุดในกลุ่มพูดขึ้น 'อะไรกัน พวกแกไม่เห็นความมีมนุษยธรรมในตัวข้าเหรอ  เอ้า..ถือกระเป๋าให้หน่อย' ผมยัดกระเป๋านักเรียนผมใส่มือโจ้ 'ศักดิ์ แกช่วยเอาร่ม มากางให้ข้าเลย เดี๋ยวข้าจะอุ้มเรนนี่ไปเรียกแท็กซี่หน้าโรงเรียน' 'เรนนี่ไหนวะ' ศักดิ์มองหน้าผมงงๆ  ผมยิ้มพร้อมกับยื่นคางไปที่เรนนี่ในอ้อมกอดผม . ผมวางเรนนี่ลงบนโซฟา  แล้วลุกไปเอาผ้าขนหนูในตู้เสื้อผ้ามาบรรจงเช็ดตัวให้เธอ เธอรู้สึกตัว ลืมตามองผมคล้ายกับจะตั้งคำถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ 'เธอไม่สบายมากน่ะ ผมเช็ดตัวให้เธอแล้ว เอ้านี่น้ำอุ่น กินซะตัวจะได้หายสั่น' เรนนี่ค่อยๆละเลียดดื่มน้ำระหว่างที่ผมเข้าไปในครัวตักข้าวมาให้เธอ 'กินซะจะได้แข็งแรงขึ้น' ผมยื่นจานข้าวให้  แต่เธอไม่แตะต้องมันสักนิด 'กินไม่ลงเหรอ  งั้นกินนมสักหน่อยนะ' ผมส่งนมให้  เช่นเคยเธอปฏิเสธน้ำใจของผมอีกครั้ง 'ถ้าเธอไม่กิน ผมจะป้อนแล้วนะ' ไม่รอคำตอบผมเอาช้อนตักนม ป้อนให้เธอกิน  แม้เธอจะไม่ค่อยเต็มใจแต่ในที่สุดเธอก็กลืนนมลงไปจนได้ ผมยิ้มพร้อมกับลูบหัวเธอเบาๆ  'คืนนี้เธอนอนที่นี่นะ' ผมห่มผ้าให้เรนนี่และจูบกลางหน้าผากเธอเบาๆ '...' เรนนี่ดูตื่นเล็กน้อย กับสัมผัสของผม 'ไว้พรุ่งนี้ เราค่อยมาคิดกันนะ ว่าจะทำยังไงต่อ' ผมบอกเธอแล้วเดินเข้าห้องผมไป  หวังว่าวันพรุ่งนี้ผมคงได้เห็นเรนนี่ที่สดใส ร่าเริงมากกว่านี้ . . .แต่วันพรุ่งนี้สำหรับเรนนี่ไม่เคยมาถึง... . . วันถัดมาผมรีบวิ่งลงบันไดมาหาเรนนี่เพื่อบอกข่าวดีกับเธอ  เมื่อคืนผมคุยโทรศัพท์กับแม่ปรึกษาเรื่องเรนนี่ทั้งคืน จนผมกับแม่สร้างข้อตกลงกันได้   เธอยังนอนอยู่  ผมยื่นมือไปปลุกเธอ   แต่เรนนี่ที่ผมพบกลับไม่ใช่เรนนี่ที่มีไออุ่น ที่มีดวงตาที่สวยที่สุดอีกต่อไป  ร่างกายของเธอเย็นเฉียบ แข็งเป็นหิน  ไร้สัญญาณชีวิต น้ำตาลูกผู้ชายของผมหลั่งไหล  ทำไม..ทั้งๆ ที่เธอกำลังจะมีความสุขกับผม  ที่บ้านหลังนี้แล้วแท้ๆ  เรากำลังจะมีความทรงจำร่วมกัน ผมและเธอน่าจะได้ทำความรู้จักกันมากกว่านี่   แต่เธอก็จากผมไปก่อน  โดยที่ผมยังไม่เคยแม้แต่กระทั่งได้ยินเสียงเธอ... . . กาแฟผมหมดแก้ว  สายฝนข้างนอกหยุด เช่นเดียวกับความทรงจำของผมที่มีต่อเรนนี่ก็คงหยุดไว้ที่ช่วงเวลานั้น แม้เวลาจะผ่านไป  แต่สำหรับผม เรนนี่คือ แมวตัวแรกและตัวเดียวในชีวิต... ผมยิ้มกับตัวเอง  พลางตั้งปณิธานที่จะงด ละ เลิก กาแฟและเครื่องดื่มที่มีคาเฟอีนอีกครั้ง ผมลุกออกจากร้าน  มองไปบนท้องฟ้าที่ยังขมุกขมัว หวังว่าพรุ่งนี้ฝนคงไม่ตก  ให้ผมต้องมานั่งรอฝนหยุดในร้านกาแฟอีกนะ *แก้คำผิด กับเว้นบรรทัดค่ะ* แก้ไขเมื่อ 07 ก.ย. 52 02:05:07 แก้ไขเมื่อ 07 ก.ย. 52 00:40:07 แก้ไขเมื่อ 07 ก.ย. 52 00:38:24 จากคุณ : ครั้งแรกกับการเขียนเรื่องสั้น (PhArMaRAnGeR) เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 00:35:02

ความคิดเห็นที่ 72 ู^ ^ อ่านยากนิดนึงนะคะ  ไม่รู้จะเว้นบรรทัดตรงไหนเลยติดกันเป็นพืดไปหมด ลองเขียนครั้งแรกค่ะ ปกติได้แต่อ่าน แต่พอได้มาเขียนเองแล้วรู้สึกภูมิใจพิลึกแฮะ  มีใครเป็นอย่างเราบ้างเนี่ย กะว่าเดี๋ยวจะบอกเืพื่อนๆให้มาช่วยอ่าน+วิจารณ์กันน่ะค่ะ(เห่อจัด) อิๆ จากคุณ : PhArMaRAnGeR เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 00:48:37

ความคิดเห็นที่ 73   ของคุณแมวเหมียมพุงป่องน่ารักมากๆเลยค่ะ จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 07:30:37 A:125.25.123.58 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 74 ความเห็นที่ 71 ครั้งแรกก็ทำได้ดีแล้วค่ะ สู้ๆนะคะ จากคุณ : ความเหงาล้อมเราไว้หมดแล้ว เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 20:10:40

ความคิดเห็นที่ 75   คุยกับผู้ร่วมกิจกรรมค่ะ #44 คุณไลฟ์ ต้องขอลงเลขไว้ ไม่งั้นหาย้อนลำบาก แหะ แหะ อาชีพอะไรคะเนี่ย น่ากลัวจังเลย เขียนได้น่าสนใจดีจังเลยค่ะ เป็นอีกอารมณ์นึง ................................. คุณการ์เน็ต ขอบคุณสำหรับดนตรีประกอบค่ะ ............................... คุณ beemanufan โอกาสมาถึงแล้วค่ะ ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาก็ดีอีกอย่างนะคะ ทำให้รู้ว่านักอ่านหลายท่านที่มาสิงอยู่เงียบๆแถวนี้ ฝีมือการเขียนน่าอ่านมากๆเลยค่ะ ........................................ คุณน้องหมามินมิน บ้านอยู่ไหนคะเนี่ย ฟังเล่าแค่ใส่บาตรกินโจ๊กในบรรยากาศธรรมชาติ ก็อิจฉาจนน้ำลายฟูมปากแล้วค่ะ คริ คริ ........................................ คุณ marina rain ชอบช็อคโกแล็ตร้อนเช่นกันค่ะ จะชอบดื่มก่อนนอนใส่วิปแล้วราด ช็อคโกแล็ตซอสกับโรยผงช็อคโกแล็ตด้วย (เอามันเต็มที่ไปเลย) จะชอบดื่มมากๆเวลาไปตากฝนมาค่ะ มันช่วยให้เราไม่ป่วยนะคะ (เคล็ดไม่ลับเลยค่ะ) เวลาหนาวๆ ต้องถามหาช็อคโกแล็ต ถ้ายังไม่ดึกจะแอบเติมกาแฟไปด้วยครึ่งช้อน จะยิ่งหอมปนขม อร่อยมั่กมั่ก ปล ทำไมถึงถูกทิ้งไว้ข้างหลังท่ามกลางความปวดร้าวและสิ้นหวัง จะเป็นเพราะชอบเดินหนีโดยไม่สู้รึเปล่าคะ แหะ แหะ แอบตอบ จากในเรื่องค่ะ เพราะเหมือนจบแบบทิ้งคำถามให้ผู้อ่าน (คันปาก) ขอบคุณที่มาร่วมสนุกค่ะ .................................. คุณ Argent ก็มัวแต่ดูฤกษ์ไงคะ หนุ่มเลยถูกคาบไปต่อหน้าต่อตาแบบนี้ล่ะ คริ คริ ................................. คุณ Bestchild เอ่อ! แกล้งเผลอ รอให้คุณเบสต์เลิกซุ่มโป่งแล้วมาจู่โจมตั้งนานแล้ว ยู้ฮู อยู่ไหนเอ่ย บุกมาซะทีค่า รอ ร้อ รอ .................................. คุณปลากินเมฆ อุ๊ยตาย! มาแอบปลอมตัวเป็นนายตำรวจแอ๊บแบ๊วแถวนี้เอง น่ารักเชียวค่ะ .................................. คุณ zuzazu เขียนได้น่ารักจังเลยค่ะ เป็นหมอหมาจริงๆหรือเขียนเล่นๆคะ ถ้าเป็นจริงๆ จะได้ไม่ไปรักษา (อ้าว!) ก็กลัวหมาตายนี่คะ แหะ แหะ .................................. เดี๋ยวมาเมนท์ต่อนะคะ เยอะมาก ขอเบรคแป๊บ จขกทเองค่ะ จากคุณ : annie <harmonica> เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 22:03:01

ความคิดเห็นที่ 76 โอ้โฮ มีคนมาแจมมากมายเลย สนุกจังค่ะ เรื่องของทุกๆคน เป็นไอเดียที่ดีมากเลยค่ะ ดีใจมากๆ ที่จะมีเล่นอย่างนี้กันอีก ไว้จะมารอดูหัวข้อ เรามัวแต่พยายามจะคิดอยู่ว่าจะเขียนยังไง กลับมาอีกที ความเป็นที่ 74 แล้วแน่ะ ตอนนี้เที่ยวอยู่ที่น้ำตกไนอาการาค่ะ อิอิ ไว้กลับไปแล้วมีเวลาจะเขียนกระทู้นำเที่ยว(และกิน)อีก แล้วถ้ากระทู้นี้ยังมีคนเข้ามาดูกันอยู่จะมาลง He says: She says ด้วยคนค่ะ เริ่มๆคิดพล็อตไว้แล้วล่ะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 22:15:30

ความคิดเห็นที่ 77   คุยต่อค่ะ คุณ In my heart อ้าว! มามุขแอบรักเธอนั่นเอง อืม! ความรู้สึกสำคัญกว่าความรักเหรอ ปรัชญาข้อนี้แอนนี่ยังไม่เข้าใจค่ะ ขอเอากลับไปนอนคิดก่อนนะคะ ทักนิด ลืมใส่ he says นะคะ อ้าว! พออ่านไล่ลงมา แอบรู้ตัวแล้วนี่นา ยินดีค่ะ ก็อยากลองทำอะไรหนุกๆและได้เปิดโลกทัศน์อยู่แล้วค่ะ แปลกนะ ของอย่างเดียวกัน แต่ไม่ใช่ทุกคนจะมองเห็นเหมือนกัน ความหลากหลายเป็นเสน่ห์ของมนุษย์ที่ไม่มีใครจะพรากไปจาก เราได้ เว้นแต่เราจะยอมทิ้งมันไปเพราะอยากเป็นส่วนหนึ่งของ กลุ่ม พวก หรือค่านิยมทางสังคม เท่านั้นเอง .............................. คุณแห้วกับใบบัวบก นั่นสิคะ ร้านใหญ่จริงๆ ก็เพราะเป็นร้านในจินตนาการไงคะ แหะ แหะ ........................... คุณความเหงาล้อมเราไว้หมดแล้ว เป็นการลงห้วยหนองคลองบึงที่น่ารักมากค่ะ ดีใจด้วยนะคะ ท่าทางจะปั่นจนเหนื่อย แต่ก็ถึงเส้นชัยได้อย่างน่ารักน่าชังค่ะ ................................... คุณโอ๊ย..แจ่ม เล่นมุขได้น่ารักจังค่ะ ผิดกติกาไปหน่อยนะคะ ไม่ใช่เช้าวันฝนพรำค่ะ ................................... คุณแห้วกับใบบัวบก ในที่สุดก็ตามมาแจม ขอบคุณมากมายสำหรับความฮาแบบไม่จำกัดที่นำมาฝากใน กระทู้กาแฟนี้ค่ะ อ่านอย่างมีความสุขจริงๆค่ะ ............................... คุณแมวเหมียวพุงป่อง เขียนเล่นมุขได้แบบไม่ทิ้งลายเลยค่ะ น่ารักดีจริงๆ แต่... แอบสงสัยว่า 'กาแฟ' นะคะ บ่ใช่ 'ยาบ้า' เน่อ แหะ แหะ .......................................... คุณ PhArMaRAnGeR อื้อ! อ่านตั้งนาน 'น้องเหมียว' นี่เอง น่ารักจังค่ะ ครั้งแรกแต่ก็ทำได้ดีเลยนะคะ ขอบคุณที่มาร่วมด้วยช่วยกันเขียนค่ะ ......................... พรุ่งนี้จะขึ้นหัวข้อใหม่แล้ว กระทู้นี้ก็คงถือว่าปิดแล้วเนอะ เพื่อนๆที่เข้ามาแซวมาให้กำลังใจกัน ถือว่าคุยส่วนตัว ไม่ตอบแล้วกันนะคะ แต่ก็ขอบคุณที่มาช่วยสร้างสีสันคั่นรายการให้กับ ความเรียงร่วมใจราวกับเกาเหลารวมมิตรมือใหม่มือเก่ามือสมัครเล่น ที่ช่วยกันยำร้านกาแฟในเช้าวันฝนพรำซะมันส์มือกันไปเลย ไอเดียกระฉูดกันทั้งนั้นเลยค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ จากคุณ : annie <harmonica> เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 22:53:24

ความคิดเห็นที่ 78   คุณ Mnemosyne สงสัยความเห็นชนกันพอดี มาลงได้เลยค่ะ จะรออ่านนะคะ หรือจะแจมหัวข้อถัดไปก็ได้ค่ะ จะเริ่มขึ้นกระดานวันพรุ่งนี้ค่ะ ปล รอให้พาเที่ยวพากินอยู่นะคะ ชอบ จากคุณ : annie <harmonica> เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 22:55:46

ความคิดเห็นที่ 79   ย้ายไปกระทู้ He says, she says >>ท้องฟ้ายามราตรี<< เลยนะครับ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8295396/W8295396.html จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 52 20:57:54

ความคิดเห็นที่ 80 แวะมาแจกกิฟท์ก่อนค่ะ ยังอ่านไม่จบ   แจกได้แค่ครึ่งเดียวก่อนนะคะ รู้สึกระบบจะรวนๆ จากคุณ : latics1 เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 22:26:52