Return of the Angel บทที่ 7

บทนำ

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8132496/W8132496.html

บทที่ 1

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8135726/W8135726.html

บทที่ 2

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8140382/W8140382.html

บทที่ 3

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8148294/W8148294.html

บทที่ 4

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8163837/W8163837.html

บทที่ 5

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8169114/W8169114.html

บทที่ 6

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8199725/W8199725.html


ปัญชยาจูงมือเด็กชาย ก้าวลงจากรถตู้ บรรยากาศในตัวตลาดบางปูคึกคักด้วยผู้คน ส่วนมากเป็นคนทำงานโรงงาน เพราะแถวนั้นเต็มไปด้วยโรงงานอุตสาหกรรมสารพัด บิดาของหญิงสาวเคยทำงานเป็นโฟร์แมน และด้วยประสบการณ์การทำงานที่อิรักเมื่อหลายปีก่อน ในวัยเกือบหกสิบ เขาจึงได้เป็นหัวหน้าคนงานอาวุโส ไม่ได้ถูกปลดระวางเหมือนคนวัยเดียวกัน

จะว่าไปบิดาก็อยู่ในฐานะพอกินพอใช้ ไม่ได้อัตคัดเดือดร้อนเหมือนที่มารดาหล่อนพูดกรอกหูอยู่บ่อย ๆ

‘มีเมียเป็นนักร้องคาเฟ่ คงพอกินกันหรอกนะ จะคอยดูสิว่าไปกันรอดไหม แต่ถ้าซมซานกลับมา ต่อให้ก้มกราบตีนกูก็ไม่ยอม...’ คำพูดบาดหูดังก้องในหัว ปัญชยาเม้มปาก

ไม่มีลูกคนไหนอยากฟังคำด่าทอบุพการี โดยเฉพาะอย่างยิ่ง คำเหล่านั้นออกมาจากปากของบุพการีเสียเอง...หล่อนอยากอุดหู เวลามารดาพูดถึงบิดา

หญิงสาวจูงมือภูมิเดินตรงไปยังตรอกเล็ก ๆ ข้างตลาดสดอย่างคุ้นเคย แม้ทางค่อนข้างซอกแซก ขนาบข้างด้วยห้องแถวเก่า ๆ แต่พอสุดทางไปแล้วจะพบถนนคอนกรีตทอดยาว สู่ตัวโรงงานกว้างใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางทุ่งเห็นลิบ ๆ และเมื่อเลี้ยวขวาไปไม่กี่ก้าว ผ่านอู่รถยนต์ใหญ่โต ร้านค้าร้านชำสารพัด

ขณะเดินผ่านอู่รถ เสียงผิวปากวี้ดดังลอยมาเข้าหู ปกติปัญชยาไม่หวั่นไหวกับการถูกมองหรือสนใจอยู่แล้ว แต่คราวนี้หล่อนต้องหยุด เพราะมีเสียงห้าวทักขึ้นว่า

“มาหาพ่อเหรอ”

ร่างบางชะงัก น้องภูมิก็หยุดเดินด้วย ปัญชยาเหลียวมองเข้าไปใต้หลังคาสูงโปร่ง มีรถปิกอัพติดสติกเกอร์สีฉูดฉาดจอดอยู่ รายล้อมด้วยผู้ชายวัยต่าง ๆ กัน และหนึ่งในนั้นคือ เมษ ลูกชายของพิศมร ภรรยาคนปัจจุบันของบิดาหล่อน

ร่างสูงใหญ่ ในเสื้อยืดกางเกงยีนส์ง่าย ๆ ยืนพิงท้ายกระบะรถ เมษจัดว่าเป็นผู้ชายหน้าตาคมคายทีเดียว ผิวสีแทน คิ้วคมจมูกโด่ง รูปร่างล่ำสัน บิดาเคยบอกปัญชยาว่าสาว ๆ โรงงานต่างไล่จับเมษกันทั้งนั้น เพราะรูปหล่อ มาดนักเลงไม่กลัวใคร...เขาเหมือนแม่...พิศมรที่มักมีทีท่าเชิดหยิ่ง ใจถึงใจกล้า...บิดาว่าอย่างนั้น...

“ใช่” หญิงสาวตอบสั้น ๆ

“แล้วเด็กนั่นใคร อย่าบอกนะว่าลูก...” เขาถามต่อ นัยน์ตาพราวระยับ บวกท่าทางยียวนไม่เปลี่ยน ทำให้ปัญชยาอึดอัด หล่อนบอกสั้น ๆ ว่า

“ลูกของเพื่อน”

แล้วหญิงสาวก็จูงเด็กชายให้รีบเดินต่อ หล่อนไม่อยากเสวนากับเมษ เขาชอบมองหล่อนแปลก ๆ จะว่าสนใจก็ไม่ใช่ รังเกียจก็ไม่เชิง แต่ที่แน่ ๆ ปัญชยาไม่ชอบแววตาแบบนั้น

ชัยยาเดินออกมาเปิดประตูรั้วรับลูกสาวด้วยชุดอยู่บ้านง่าย ๆ คือเสื้อกล้ามกับผ้าขาวม้า ชายวัยเกือบหกสิบอ้วนพุงพลุ้ย ยิ้มเอ็นดูน้องภูมิซึ่งยกมือไหว้เขาขลาด ๆ

“ลูกใครล่ะนี่”

“ลูกของเพื่อนปังค่ะ เขาเอามาฝากเลี้ยงชั่วคราว”

หญิงสาวเดินเข้าครัว ปอกผลไม้ที่ซื้อมา ในครัวสะอาดสะอ้าน แม้พิศมรจะทำงานกลางคืน พอตกเย็นก็ไปร้านอาหารแล้วอยู่จนเกือบเช้า แต่หล่อนก็ดูแลบ้านและชัยยาดีพอสมควร "พ่อกินข้าวเย็นหรือยัง”

“ยังหรอก” ชายกลางคนนั่งลงบนโซฟาเก่า ๆ ทีวีซึ่งตั้งอยู่เยื้องไปกำลังเสนอรายการข่าวประจำวัน “ซื้ออะไรมาล่ะ”

“แกงปลาสวาย กะเพราไข่เยี่ยวม้า แล้วก็ผัดบล็อกโคลี่ค่ะ” หญิงสาวทยอยแกะถุง เทอาหารใส่จานชาม มีแกงจืดถุงน้อยที่ซื้อมาเผื่อน้องภูมิด้วย เด็กชายนั่งสงบเสงี่ยมอยู่กับบิดาหล่อน ซึ่งหยิบโน่นหยิบนี่มาให้เด็กเล่น

“มีนมในตู้เย็น เอามาให้เด็กนี่สิ” บิดาส่งเสียงมา

“เดี๋ยวให้กินข้าวก่อนค่ะ นั่งรถมานานแกคงจะหิวข้าวมากกว่า” ปัญชยาว่า หลังจัดโต๊ะอาหารเสร็จ บิดาก็จูงเด็กชายมาในครัว นั่งลงทานข้าวกัน

“ทำไมไม่ขับรถมา จะนั่งรถตู้ให้ลำบากทำไม”

“ปังกลัวรถติดนี่คะ” หญิงสาว

“ทีหลังไม่ต้องซื้อของกินมาหรอก จะมาวันไหนก็โทร.บอก เดี๋ยวพ่อทำกับข้าวไว้รอ”

“ไม่เป็นไรค่ะ นาน ๆ มาที”

เสียงเปิดปิดประตูรั้วดังขึ้นเบา ๆ ก่อนร่างสูงของเมษจะก้าวเข้ามา ชัยยาหันมอง “อ้าว ไอ้เมษ มากินข้าวเร็ว”

หนุ่มวัยเกือบยี่สิบมองปัญชยาแล้วยิ้มแสยะ “ไม่ล่ะพ่อ เข้ามาเอาของแป๊บเดียว”

“ตกลงรถเป็นอะไรละ”

“ไอ้ต้นมันว่าน้ำมันรั่ว แต่ซ่อมแล้ว”

เขาเดินขึ้นบันไดดังตึงตัง ครู่หนึ่งก็วิ่งโครมครามลงมา เดินผิวปากวี้ดตัวปลิวออกไป ปัญชยาก้มหน้าทานข้าว ชัยยาเอ่ยว่า “ซื้อรถมือสองให้มัน ไว้รับส่งคนงานเช้าเย็น ให้หาเงินใช้เองเสียบ้าง ดันเอารถไปแต่งบ้าบออะไรก็ไม่รู้ เรียนก็ง่อนแง่นเต็มที” เขาจะบ่นแต่กับลูกสาวเท่านั้น

“แม่เป็นไงบ้าง” คำถามเรียบ ๆ ไม่เหลือเค้าอาลัยอาวรณ์หรือโกรธขึ้งใด ๆ

“ก็สบายดีค่ะ ตอนนี้มีเด็กมาอยู่ด้วยเลยไม่เหงา”

“เมื่อไรจะซื้อบ้าน คิดจะพักอยู่ในกรมฯ แบบนั้นไปเรื่อย ๆ หรือ พ่ออยากให้ปังพาแม่ออกมาอยู่ข้างนอกมากกว่านะ บ้านเก่าของเราแม่ปังไม่น่าขายเลย”

หญิงสาวนิ่ง นึกถึงมารดาที่ประกาศว่าจะขายทุกอย่างที่เป็นน้ำพักน้ำแรงของบิดา...ไม่อยากเก็บเอาไว้ดูต่างหน้าให้เจ็บช้ำ

“ปังก็คิด ๆ อยู่ค่ะ แต่ตอนนี้ยังก่อน อยู่บ้านพักก็สบายดีออก”

“แล้วถ้าเกิดปังแต่งงานแต่งการขึ้นมาล่ะ คิดเผื่ออนาคตด้วย”

“อย่างปังคงไม่มีใครเอาหรอกค่ะ”

ปัญชยาพูดยิ้ม ๆ แต่ใจกระหวัดถึงเตชินทร์ ปกติชายหนุ่มจะคอยสอบถามทุกวันศุกร์ ว่าหล่อนจะมาเยี่ยมบิดาหรือเปล่า แม้หล่อนไม่ยอมให้เขาพามา แต่เขาก็ยังมีน้ำใจถามทุกครั้ง จะว่าไปเขาก็เป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษคนหนึ่ง...

แต่เหตุการณ์วันนี้...ทำให้หล่อนเริ่มรู้สึกสงสัยในตัวเขา ปัญชยาไม่ใช่คนหูเบา แต่กระแตกับดรสาก็เป็นเพื่อนที่ดี ไม่เคยโกหก ถ้ากระแตเห็นเตชินทร์มาส่งพิชาวดีจริง ๆ แสดงว่าสองคนนั้นคงไป ‘ทำความรู้จัก’ กันมากขึ้นโดยที่หล่อนไม่รู้...

แม้ไม่แคร์เขานัก...แต่ปัญชยาก็รู้สึกเจ็บนิด ๆ เมื่อคิดว่าหล่อนอุตส่าห์ไว้ใจเตชินทร์มากที่สุด เขากลับไม่ซื่อตอบ หากมองในมุมกลับ เขาก็คงเหมือนตรีพล ที่สนใจผู้หญิงสวยพราวเสน่ห์ มากกว่าผู้หญิงเรียบ ๆ จืดชืดแบบปัญชยา

“เดี๋ยวไปวัดใกล้ ๆ นี่ไหม มีงานฝังลูกนิมิต” เสียงบิดาทำลายภวังค์ “ไปทำบุญด้วยกันไหมลูก” นัยน์ตาเอ็นดูเมื่อเอ่ยถามน้องภูมิ “ไม่ต้องห่วงขากลับ เดี๋ยวพ่อขับรถไปส่ง”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ไปเที่ยวสักแป๊บหนึ่งก็ได้ รถหมดตั้งเที่ยงคืน” ปัญชยารีบบอก หล่อนก้มมองเด็กชายที่เคี้ยวข้าวแก้มตุ่ย “น้องภูมิไปเที่ยวงานวัดกับน้าปัง กับคุณตาชัยไหมจ๊ะ ของเล่นเยอะแยะเลยนะลูก”

ใบหน้าเล็ก ๆ นั้นพยักนิดหนึ่ง ชัยยาหัวเราะชอบใจ “ว่าง่ายดีนะเด็กคนนี้”

พอค่ำลง ชัยยาในชุดลำลอง ยืนอุ้มน้องภูมิ มองปัญชยาที่ล็อกกุญแจบ้านอยู่เบื้องหลัง ก่อนจะเดินเท้าไปยังวัดเล็ก ๆ ไม่ไกลบ้านนัก เสียงเพลงและแสงไฟเห็นได้แต่ไกล

ระหว่างที่เดินตามหลังร่างใหญ่ของบิดา ปัญชยามองเด็กชายที่กอดคอบิดาหล่อนนิ่งอยู่อย่างเวทนา

แม้ยังเด็ก แต่เขามีความรู้สึกนึกคิด...บางครั้ง หล่อนก็สงสัยว่าเด็กชายคิดอย่างไรบ้าง ที่ต้องมาอยู่กับ ‘คนอื่น’ แบบนี้...ยามอยู่กับสุภางค์ มารดาของหล่อน ถูกพาไปที่นั่นที่นี่ หรือเวลานี้ เมื่อถูกรักและเอ็นดูโดยชายวัยกลางคน ถูกอุ้มพาไปเที่ยววัด

ทุกช่วงเวลาเหล่านี้ น้องภูมิ...จะคิดถึงแม่ของตนบ้างไหมหนอ...

......................................................................................................................................

“ปาร์ตี้วันเกิด”

อิศวเรศอุทานเสียงดังใส่โทรศัพท์มือถือ แต่เวลานั้นไม่มีใครเหลืออยู่ในออฟฟิศเพราะค่ำแล้ว

“แล้วแกทำไมไม่บอกข้าล่วงหน้าวะไอ้ป๊อก ไอ้แว่นไอ้ทีมันเปิดก้นกลับบ้านไปหมดแล้ว”

“แกมาคนเดียวก็เพียงพอแล้วล่ะน่า” ปลายสายว่า “ข้าอยากเลี้ยงแต่เพื่อนที่สนิทกันจริง ๆ”

“แต่ขับรถไปบางปู...ค่ำวันศุกร์เนี่ยนะ...” อิศวเรศเคาะปากกาเบา ๆ คิ้วเข้มกำลังขมวดอย่างใช้ความคิด แต่ไปหาเพื่อนสมัยเรียนที่นาน ๆ เจอกันที ก็คงดีกว่าไปกินข้าวกับลูกสาวคุณหญิงตวงใจ เพื่อนของมารดาเขา

น้องนุ่น..หรือน้องนิ่มอะไรนั่น...ไม่สวยเอาเสียในสายตาของเขา หล่อนผิวคล้ำ ปากหนา ๆ แถมยังแต่งหน้าจัด และชอบพูดไทยคำอังกฤษคำ ทั้งที่เกิดและโตเมืองไทย แถมยังมีนิสัยโอ่อวด เขาพบหล่อนครั้งแรกในงานเดบูตอง หล่อนเป็นหนึ่งในบรรดาสาวแรกรุ่นลูกหลานไฮโซที่เปิดตัววันนั้น และคุณหญิงตวงใจก็ ‘พรีเซ็นต์’ ลูกสาวให้กับเขาอย่างออกหน้าออกตา แย่ไปกว่านั้นคือมารดาของเขาก็เออออ เหมือนจะชื่นชอบน้องนุ่มนิ่มนั่นไปด้วย

เมื่อเย็นมารดาโทร.มาชวนแกมบังคับให้เขาไปดินเนอร์ที่บ้าน เพราะมีแขกคนสำคัญ อิศวเรศนึกสงสัย เขาโทร.เข้าเบอร์บ้าน เจอแม่นมพอดี หญิงวัยกลางคนที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เล็ก และรับหน้าที่ ‘สปาย’ ให้เฉพาะกิจ บอกเขาว่าแขกคือใคร...เท่านั้น ชายหนุ่มก็หางานคั่งค้างมาทำเพราะไม่อยากกลับบ้าน แต่ก็รู้สึกเซ็ง เพื่อนฝูงแยกย้ายกันไปหาแฟน เขาเองก็ไม่รู้จะสุ่มเบอร์ชวนสาวคนไหนไปเที่ยวดี

ช่วงนี้รู้สึกเบื่อไปหมด...

“พี่เต้ก็มานะโว้ย” เสียงเพื่อนดังอีก “พอดีเมื่ออาทิตย์ก่อนข้าเข้ากรุงเทพฯ เจอพี่แกที่ห้างฯ เลยชวนไว้ แต่วันนี้แกดันโทร.บอกว่าจะมา”

อิศวเรศนิ่ง เตชินทร์เป็นรุ่นพี่ของเขาและเพื่อน ๆ หลายคน สมัยเรียนอีกฝ่ายได้ชื่อว่าเป็นเพลย์บอยตัวยงเหมือนกัน

“พี่เต้นึกยังไงถึงจะไปปาร์ตี้วะ” ชายหนุ่มสงสัย

“ก็วันนี้แกมาดูงานที่เขตพอดี เห็นว่าจะไปรับแฟนก่อน อ้อ...แกคงอยากพาแฟนมาอวดพวกเราว่ะ ท่าทางจะสวยมาก เสียงแกปลื้ม ๆ”

คำว่า ‘แฟน’ ทำให้คนฟังนิ่งทันที ภาพดวงหน้าเรียวของหญิงสาวที่ชื่อ ‘ปัง’ ลอยแวบเข้ามา หรือว่าแฟนพี่เต้ที่เพื่อนว่าคือเธอคนนั้น...นี่ตกลงว่าเธอคบกับพี่เต้จริงจังถึงขั้นไปปาร์ตี้ยามกลางคืนได้เชียวหรือนี่...

เฮ้อ...เสียดายชะมัด อิศวเรศคิดแล้วถอนใจ แต่ก็ตอบตกลง

“แต่ข้าอาจไปถึงดึกหน่อยนะโว้ย”

“กลัวอะไรวะ เตรียมเสื้อผ้ามาจะได้ค้างบ้านข้าได้เลย แต่อย่างแก ไม่ใช่กลัวจะดึกจนกลับไม่ได้หรอก ข้าว่าจะเมาจนกลับไม่ไหวมากกว่ามั้ง...” ป๊อกพูดแล้วหัวเราะ

“เออ...เออ...” อิศวเรศพลอยขำไปด้วย “ก็ได้วะ พรุ่งนี้วันเสาร์ ดึกไม่กลัว กลัวไม่เช้าเว้ย...ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเจอกันเพื่อน”

“เออ ของขวัญขอเป็นเหล้าดี ๆ สักขวดก็พอ”

วางสายจากเพื่อน ชายหนุ่มก็ดีดนิ้วเปาะ นึกกระหยิ่มที่หาเรื่องแก้เซ็งได้แล้ว เขาลุกไปปิดแอร์ปิดไฟในออฟฟิศ ชายหนุ่มทำแบบนี้ทุกครั้งเวลาออกจากที่ทำงานเป็นคนสุดท้าย

เพราะขึ้นชื่อว่าใช้เส้นของบิดาเข้ามาทำงาน จึงเป็นปมในใจของอิศวเรศมาตลอด แม้เพื่อนฝูงและเพื่อนร่วมงานจะยอมรับในความสามารถ แต่ชายหนุ่มก็ยังทุ่มเทกับงานจนเกินพอดี นิสัยเสเพลไม่เอาถ่านที่บิดาเคยปรามาส แท้จริงแล้วมันเป็นเพียงการประชดประชัน เขาจะทำยียวนไม่แคร์คำบิดาเฉพาะต่อหน้า ทว่าลับหลังอิศวเรศเป็นคนทำงานเก่งคนหนึ่ง เขาไม่รังเกียจที่จะลงไปยังศูนย์เพื่อเช็กรถให้ลูกค้า หรือตรวจสอบสินค้านำเข้าด้วยตัวเอง ต้องเปื้อนฝุ่น เปื้อนคราบน้ำมันสารพัด คลุกคลีกับพนักงานในศูนย์ซ่อมระดับล่าง...นี่คือตัวจริงของเขา

แล้วมันผิดด้วยหรือ...ในเมื่อเต็มที่กับงาน พอถึงเวลาที่ต้องการผ่อนคลาย จะทำตามใจตัวเองด้วยการคบสาวไม่เลือกหน้า เที่ยวผับบาร์ เต้นรำ ดื่มและหว่านเสน่ห์ไปเรื่อย...ก็นี่มันชีวิตของเขา...

ทำไมบิดาถึงพร่ำบ่นว่าเขาไม่เอาไหน ไม่ได้เรื่องอยู่เรื่อย...เขาทำงานตามหน้าที่ได้ดีก็น่าจะเพียงพอแล้ว

ชายหนุ่มเดินผิวปาก แกว่งกุญแจรถยนต์ออกมาข้างนอกสำนักงาน วันนี้เจ้าบุชสุนัขตัวโปรดอยู่โยงเฝ้าบ้าน ซึ่งเป็นเรื่องธรรมดาของวันศุกร์เสาร์ เขาจะพามันมาที่นี่เฉพาะวันทำงานเท่านั้น

ร่างสูงในเสื้อเชิ้ตสีเข้ม กางเกงสีขาวสะอาด หยุดยืนคิดนิดหนึ่งว่าจะซื้อเหล้ายี่ห้ออะไรไปฝากเจ้าของวันเกิดที่บางปู...

แก้ไขเมื่อ 03 ก.ย. 52 00:35:39

จากคุณ	: BAHAMAS
เขียนเมื่อ	: 2 ก.ย. 52 22:54:48