PANTIP.COM : W8277767 ซ่อนไว้ในเกลียวคลื่น บทที่ 2/2 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

ห้องนอนถูกปิดเงียบมานานวันนี้ได้มีโอกาสต้อนรับเจ้าของห้องคนใหม่เสียที ถึงจะอยู่มุมุในสุดของชั้นสองแต่ไม่อับเลยสักนิด ตรงกันข้าม หากเปิดหน้าต่างห้องนอนออกไปก็สามารถมองเห็นพุ่มต้นเข็มได้ถนัดตา หญิงสาวยิ้มเมื่อรับรู้ได้ถึงความเอาใจใส่เล็กๆ น้อยๆ ของดุจนภา โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากกรอบรูปบนหัวเตียง

“พ่อ... แม่...”

เธอเคยเห็นรูปพ่อกับแม่มาบ้างแล้วก็จริง ทว่าทุกภาพล้วนซีดเก่าไปตามกาลเวลา ผิดกับรูปนี้ที่สามารถมองเห็นรอยยิ้มของคนในภาพได้อย่างชัดเจน พ่อโอบแม่ไว้อย่างแสนรัก มือที่เคยโบกหยอกล้อกับกล้อง บัดนี้ราวกับกำลังโบกให้เธอ

มุทิตาปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างสุดกลั้น ไหล่บางสะท้านน้อยๆ เมื่อถอนสะอื้น เสียงของสตรีอีกคนที่นั่งอยู่ปลายเตียงอธิบายตามมาแผ่วเบา

“รูปนี้พ่อกับแม่เราเขามางานเลี้ยงรวมรุ่น พ่อเราน่ะเรียนเก่งพอๆ กับเกเรนั่นแหละ แม่เราเขาเป็นรุ่นน้องโรงเรียนเดียวกัน แม่ก็ไม่รู้ว่าเขาไปปิ๊งปั๊งกันตอนไหนหรอกนะ ตอนที่แม่กับยัยวันแล้วก็ไอ้ทิวจับได้โกรธมันแทบตายเลย ไม่พูดกับมันตั้งหลายวัน” คนเล่าหัวเราะเมื่อนึกถึงความหลัง “รูปนี้แม่เป็นคนถ่ายเอง ในนี้น่ะมีหนูอยู่ด้วยนะ ในท้องแม่เขาไงล่ะ พ่อเราน่ะบ้าเห่อเชียว แต่ก็สมใจเขาแหละนะ ได้ลูกสาวแถมหน้าตาเหมือนตัวเองขนาดนี้”

“แม่สวยจังเลยค่ะ”

“ใช่”

“แต่ใครๆ ก็บอกว่ามดหน้าเหมือนพ่อ”

“แล้วมดว่าเหมือนไหม” ดุจนภาลูบผมลูกสาวนอกไส้

“ค่ะ เหมือนจริงๆ ด้วย”

พ่อทิวกับแม่วันไม่ค่อยพูดถึงเรื่องในอดีตมากนัก เมื่อไรที่เธอถาม พวกท่านมักจะตอบเลี่ยงเสมอ กังวลไปต่างๆ นานาว่ามันจะทำให้เธอเศร้าเสียใจแม้เธอจะเพียรปฏิเสธแล้วก็ตาม นานวันเข้ามุทิตาจึงคร้านจะซักไปเอง หญิงสาวเพิ่งรู้ว่าลึกๆ แล้วตนยังคงโหยหาครอบครัวที่แท้จริงเหลือเกิน

บรรยากาศเศร้าซึมเป็นอันต้องสะดุดลง ร่างกระปุ๊กลุกไร้เสื้อผ้าอาภรณ์วิ่งผ่านประตูห้องนอนที่เปิดแง้มไว้เข้ามา ดุจนภากรีดเสียงใส่หลานชายตัวน้อย แต่เจ้าของร่างเปลือยเปล่ากลับยืนจ้องหน้าเธอโดยไม่สนใจฟังย่าเอ็ดสักนิด

ไม่ถึงนาทีพ่อของเจ้าหนูก็มาตาม เขาไม่ได้ก้าวเข้ามาหากหยุดยืนเรียกลูกชายอยู่ที่หน้าห้องอย่างรู้มารยาท

เออหนอ เธอนึกนิยมเขาตรงนี้แหละ เขาวางตัวอย่างคนที่ได้รับการอบรมมาดี เหนือสิ่งอื่นใดคือเจ้าตัวนั้นคงใฝ่ดีด้วยเช่นกัน

ทว่าคราวนี้ลูกชายไม่ยอมเชื่อพ่อเสียแล้ว เจ้าหนูมองผ้าเช็ดตัวที่พ่อถือสลับกับผ้านวมนุ่มๆ บนเตียงก่อนจะปีนขึ้นเตียงอย่างรวดเร็ว

“เวฟ มานี่” พีร์เรียกเสียงต่ำ “ได้ยินไหม มาเช็ดตัว”

“ไปหาพ่อเราไป๊ แต่งตัวทาแป้งก่อนค่อยมา” คุณย่าเสริม

เด็กน้อยไม่สนใจใดๆ ทั้งสิ้น นั่งอมนิ้วมองหน้า ‘แม่คนนี้’ ตาแป๋ว ครั้นย่าจะอุ้มไปหาพ่อก็รีบคว้าคอหญิงสาวไว้มั่น มุทิตารวบร่างกลมมาไว้กับตัวตามสัญชาตญาณด้วยเกรงว่าจะหงายผึ่งกันทั้งสองฝ่าย

“ดูมัน เป็นลิงเป็นค่างหรือไงถึงไปปีนป่ายเขาอย่างนั้น”

“ให้แกแต่งตัวที่นี่ก็ได้นะคะ ตากลมนานแล้วเดี๋ยวจะไม่สบายเอา”

“ไม่ได้หรอก ชักเอาแต่ใจใหญ่แล้วเดี๋ยวนี้”

ดุจนภาไม่พูดเปล่า หากยังแกะมือน้อยออกจากรอบคอของหญิงสาวด้วย ลิงน้อยแผดเสียงจ้าเมื่อถูกส่งต่อให้บิดาอุ้มกลับไป

“คิดว่าแม่ใจร้ายล่ะสิ”

“แกยังเด็กคงอยากให้คนเอาใจน่ะค่ะ”

“ถ้าไม่ฝึกตั้งแต่เล็ก โตไปจะไม่มีวินัย” ค้านเสียงเข้ม

การเลี้ยงดูและประสบการณ์ที่ผ่านมาหล่อหลอมให้ดุจนภากลายเป็นผู้หญิงเข้มแข็ง หรือไม่... ก็อาจถึงขั้นแข็งกระด้างไปโดยไม่รู้ตัว

จากคุณ : ภาพิมล (thezircon)

เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 52 10:50:11