เรื่องนี้ไม่มีชื่อ (ตอนที่ 3)

**ขอบคุณทุกความเห็น และข้อเสนอแนะนะค่ะ เป็นกำลังใจมากเลย...**

ตอนที่ 3

    "ป้า..ป้าจ้ะ"
    เสียงร้องเรียก ทั้งสองหันไปมองเห้นหญิงสาวหน้าตาสะสวย สวมชุดกระโปรงติดกันสีอ่อน ในอ้อมแขนอุ้มเด็กหญิงเล็กๆ ในชุดกระโปรงบานฟูฟ่องสีขาวสะอาด แขนอวบโบกไหวๆ หัวเราะร่าเริง
    "แวะก่อนจ้ะ"
    หญิงสาวบอกแล้วหันไปพูดเบาๆ กับเด็กสาวที่นั่งห่างๆ ทางด้านหลัง ก่อนจะหันกลับมาอีกครั้ง
    "มีของกับเสื้อผ้าไม่ใช้แล้ว ป้าเอาไปเลือกดูนะจ้ะอย่างไหนใช้ได้ก็เก็บไว้ ถ้าใช้ไม่ได้จะทิ้งหรือเอาไปทำอะไรต่อก็ได้"
    "ขอบคุณค่ะ" นางจันทร์ยกมือไหว้จากใจ
    หญิงสาวรีบยกมือไหว้ตอบ พลางอุทาน
    "โธ่ป้า อย่าไหว้เลยจ้ะ"
    เด็กหญิงในอ้อมแขนดิ้นยุกยิก ปลายจ้องมองร่างเล็กอวบอ้วน ผิวขาวบางอมชมพู แก้มใส ปากแดงย้อย เธอชื่นชม หลงใหล
    "ชอบหรือจ้ะ"
    หญิงสาวถามปลาย ท่าทางใจดี คำพูดอ่อนหวาน นุ่มนวล ทำให้ปลายกล้าที่จะมองตอบ แล้วพยักหน้ารับ
    "เล่นกับน้องมั้ย" เธออุ้มเด็กหญิงที่ดิ้นยุกยิกไม่อยู่นิ่งเข้าใกล้
    "ไม่ได้ค่ะ" นางจันทร์ห้ามเสียงดัง "หลานป้ามันสกปรก เหงื่อทั้งตัวเดี๋ยวคุณหนูเลอะ"
    ปลายมองตัวเอง แล้วมองเด็กหญิงเหมือนสีขาวกับสีดำ ปลายสั่นหัว
    "เดี๋ยวเลอะ"
    หญิงสาวยิ้ม สองคนป้าหลานรู้จักความควรและไม่ควร
    "ไม่รู้ว่าป้ามีหลานสาวเลยไม่ได้จัดเสื้อผ้าไว้ให้ รีบหรือเปล่าถ้าไม่รีบจะได้ให้เด้กไปจัดของเอามาให้"
    "ไม่รีบค่ะ" นางจันทร์บอก

    วันนั้นกว่าจะถึงบ้านก็เกือบค่ำ นางจันทร์เข็นรถเข้าทีในขณะที่ปลายกระวีกระวาดขนกล่องกระดาษ 3 กล่องใหญ่เข้าห้อง กินข้าวเย็นแล้วสองป้าหลานเข้าห้องรื้อค้นกล่องกระดาษ

    กล่องแรกเป็นหนังสือ นิตยสาร และหนังสือพิมพ์เก่าๆ และของใช้อื่นๆ บางชิ้นแตกหัก บางชิ้นสมบูรณ์แต่เสีย หลายชิ้นเก่าแต่ยังใช้การได้ดี หนึ่งในนั้นเป็นนาฬิกาตั้งโต๊ะเคลือบสีทอง ภายในมีนางฟ้าตัวเล็กๆ กำลังเป่าแตร นางจันทร์หยิบถ่านไฟฉายในกระจาดมาลองใส่ดูแล้วไขลาน เข็มนาฬิกาเริ่มเดินดังติ้กๆ นางฟ้าขยับปีกบางใสขึ้นลงหมุนวนตามเข็มนาฬิกา ปลายปรบมือ หัวเราะร่า ดีใจ กล่องที่สองเป็นของใช้และเสื้อผ้ากับผ้าถุงค่อนข้างใหม่คงจัดเตรียมไว้ให้หญิงสูงวัย นางจันทร์เพ่งมองของใช้อย่างตื้นตันและสำนึกบุญคูณ กล่องสุดท้ายค่อนข้างใหญ่ กล่องนี้หญิงสาวบอกกับปลายโดยตรงว่าให้เธอ ปลายเปิดกล่องภายในเป็นเสื้อผ้าสาวรุ่น ทั้งแบบทั้งสี ลวดลายทันสมัย มีกางเกงทั้งขาสั้นและขายาวแบบต่างๆ หวีแปรง ที่รัดผม ที่คาดผมและต่างหูแบบต่างๆ ปลายหยิบชิ้นโน่น ลองสวมชิ้นนี้ ยิ้มแย้มพอใจ

    แสงแดดส่องผ่านหน้าต่างห้องเข้ามาสว่างโร่ ปลายสะดุ้งตื่น รีบผุดลุกขึ้นนั่ง แต่หัวหนักอึ้ง รู้สึกใจสั่นหวิว มือเเย็นเฉียบ ท้องไส้ปั่นป่วน ผะอืดผะอม ปลายนั่งซึมแล้วก็ต้องลุกพรวดถลาไปที่หน้าต่างโก่งคออาเจียน หญิงสาวอาเจียนจนหดไส้หมดพุง นั่งซบพิงฝาห้องหมดแรง ภายนอกเงียบกริบ ป้าจันทร์คงเข็นรถเอาของเก่าไปขายแล้ว ตั้งแต่คราวโน้นที่เธอตามไปที่ร้านรับซื้อของเก่า ป้าจันทร์ไม่ยอมให้เธอเข้าไปในร้านอีกแลย
    "รอป้าอยู่ข้างนอกนี่แหละ ข้างในมันเอะอะวุ่นวายนัก"
    เธอทำตามอย่างเต็มใจ สายตาที่จ้องมอง แววตาแปลกๆ ของเถ้าแก่และคนในร้านทำให้เธอกลัว คลับคล้ายว่าเคยเห็นที่ไหนเธอคิดไม่ออก

    ปลายเคลิ้มหลับมารู้สึกตัวอีกทีเมื่อท้องหิวร้องโครกคราก อาการวิงเวียนค่อยบรรเทา เธอลุกประคองตัวออกมานอกห้อง
    "ตื่นแล้วรึ"
    นางจันทร์ทัก เหงื่อยังเปียกชุ่มหลัง นางใช้หมวกปีกกว้างกระพือลมให้ตัวเอง
    "ตะกี้เข้าไปดูเห็นยังหลับอยู่ ไม่สบายหรือเปล่า"
    ปลายพยักหน้ารับ นางจันทร์เดินเข้ามาใกล้วางมือทาบลงบนหน้าผาก
    "ตัวไม่ร้อน สงสัยจะเป็นลมมั้งเดี๋ยวจะเอายาลมให้กิน"  นางเตรียมเดินผละไป ปลายคว้ามือหยาบไว้แนบแก้มลง แววตาอ่อน สำนึกบุญคุญ
    ใจสื่อใจ นางจันทร์รับรู้

    อาการของปลายตอนเช้ามักคลื่นไส้ วิงเวียน และอาเจียน เธอบ่นปวดหัวแต่ตัวไม่ร้อน ช่วงบ่ายค่อยดีขึ้นนางจันทร์เฝ้ามองและเริ่มสงสัย
    "เย็นนี้กินข้าวแล้ว ไปหาหมอกับป้านะ" นางจันทร์เอ่ยขึ้น ขณะยืนมองหญิงสาวโก่งคออาเจียน มือลูบหลังให้เบาๆ
    "หายแล้ว"
    ปลายรีบบอก เธอรู้นางจันทร์ไม่ค่อยมีเงิน ของเก่าหายากขึ้นทุกวัน
    "ต้องให้หมอดู เป็นอะไรจะได้รู้"
    "อย่าไปเลยนะ เดี๋ยวหายแล้ว"
    นางจันทร์ไม่ฟังคำค้าน หลังกินข้าวเย็นเสร็จนางจันทร์รีบชวนหญิงสาวไปหาหมอที่คลีนิกหน้าปากซอย ขากลับนางจันทร์เดินเงียบ สีหน้าครุ่นคิด
    "หมอว่าไหง"
    ปลายถามเมื่อถึงบ้าน หยิบซองยาที่หมอให้มาขึ้นดูอย่างไม่เข้าใจ นางจันทร์คิดลังเลจะทำอย่างไร ควรบอกดีหรือไม่
    "ป้าจ๋า"
    ปลายเรียกซ้ำ สายตาใคร่รู้จับจ้อง "หมอว่าไหง"
    "มาใกล้ๆ ป้าซิ" ปลายขยับเข้าใกล้อย่างว่าง่าย เอนศรีษะซบไหล่นางจันทร์ ท่าทีอิงแอบ ชิดใกล้เหมือนทารกน้อยต้องการความอบอุ่น ใจนางจันทร์อ่อนไหว เวทนา
    "หมอว่าหนูท้องนะลูก"
    "ท้อง" เสียงปลายพึมพำ
    "ซักสามเดือนแล้ว หมอเองไม่ค่อยแน่ใจ" นางเองก็ไม่แน่ใจแต่ถ้านับจากวันแรกที่พบจนถึงวันนี้ก็ร่วมสามเดือน ปลายยังคงฟังเงียบ นางจันทร์ภาวนาในใจคุณพระคุณเจ้า โปรดเมตตาหญิงผู้อาภัพคนนี้ด้วยเถอะ ในขณะที่นางจันทร์เฝ้าภาวนาปลายเองก็ครุ่นคิด "ท้อง" คืออะไร เธอไม่เข้าใจ

**ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างแลยค่ะ แค่นี้ก่อนนะ**

จากคุณ	: Prapatsara
เขียนเมื่อ	: 3 ก.ย. 52 12:50:11