วงเวียน...วงกลม...ของกรรมเกย์

บทนำ
แต่ก่อนที่ผมจะเริ่มเป็นอ้อยนั้น ผมสงสัยและสับสนในตัวเองหลายอย่าง หลายด้านนัก ว่าตัวเองเป็นอะไร เห็นพวกพี่ๆ เขามีแฟนกัน แต่ตัวเองทำไมถึงรู้สึกไม่อยากมีแฟนหรือมีใครๆ ผมเริ่มครุ่นคิดตลอดเวลาว่า ผมเป็นอะไร ผมเป็นได้ไง ถ้าเป็นแล้วจะมีคนรังเกียจไหมเหมือนที่มีคนรังเกียจเพื่อนผม... เหตุการณ์ทุกเหตุการณ์เรื่องราวที่ได้เล่าเกี่ยวกับตัวผมและพวกเพื่อนผม เป็นเหตุการณ์จริงๆ ทุกประการ จึงขอใคร่สงวนชื่อเขาด้วยนะครับ ส่วนคนที่ไม่ชอบก็ติมาได้ครับ...แต่อย่าด่า...เหอ เหอ เหอ
ความหมายของอ้อยคือ เกย์อ่อนหัด หรือคนเริ่มเป็นเกย์ฝึกหัดครับ


โรเบิร์ต
สมัยที่ผมยังเป็นอ้อยมอต้นอยู่นั้น ผมมีเพื่อนสนิทอยู่คนหนึ่งชื่อ โรเบิร์ต แล้วโรเบิร์ตคนนี้แหละครับที่เป็นอ้อยเหมือนกัน หลายคนๆ ชักเริ่มงงแล้วใช่ไหมครับ ว่านังอ้อยคนนี้ทำไมชื่อแมนมากมาย ต่อให้เป็นไบเช่นไรก็ไม่น่าจะชื่อโรเบิร์ต เรื่องมีอยู่ว่า สมัยโรเบิร์ตเป็นอ้อยมอต้นอยู่นั้น โรเบิร์ตมักจะเรียกแทนตัวเองว่า มะลิวัลย์ เจมิน่าบ้าง, นัท มีเรียบ้าง, อูทาดะ ฮิคารุบ้างอะไรบ้าง มาวันหนึ่งเขาก็บอกทุกคนในกลุ่มว่า
โรเบิร์ต “ต่อไปนี้พวกแกไม่ต้องเรียกชื่อเล่นฉันแล้วนะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปให้เรียกฉันว่าโรเบิร์ต”
เพื่อนๆ ในกลุ่มพากันอึ้งว่า อีนี่เกิดเหตุอันใดเกิดขึ้นกับร่างกาย หรือสมองส่วนใด พัดพาให้ตั้งชื่อได้แมนมากมาย พอทุกคนพากันครุ่นคิดสงสัย ได้ถามกับโรเบิร์ตว่า “เป็นแสงรัยครับคุณเพื่อน”
โรเบิร์ต พูดตอกกลับมาว่า “ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทำไมหรือ”
ผมเลยเริ่มถามว่า “ทำไมเดี๋ยวนี้ทำเป็นเข้มว่ะ ตั้งชื่อตัวเองซะแมนเชียว”
โรเบิร์ต “แมนที่ไหนกัน ชื่อสั้นๆ ฉันอะโรเบิร์ต แต่ชื่อเต็มฉันอะ คือ จูเลีย โรเบิร์ตย่ะ...”
ผมเลยหายสงสัยและหายกังวลเฉียบพลันในทันทีว่า อี...คนเดิมกลับมาแล้ว


ความแรง Level 1 ของโรเบิร์ต
เริ่มจะแตกเนื้ออ้อย ตอนปวช.
ตอนเรียนปวช. ผมและโรเบิร์ตเรียนในสถานที่ค่อนข้างเป็นแหล่งชุมชนย่านค้าขายฝั่งพระนคร เวลาเลิกเรียน คนจึงค่อนข้างเนืองแน่นในการช่วงชิงที่นั่งมีค่าดังทองคำ เมื่อใดที่โรเบิร์ตได้เห็นรถเมล์ว่างทีรัย โรเบิร์ต จะกลายร่างจากเกย์อ้อยเป็นกระเทยอีแต๋นเหล็กแทบในบัดดล เนื่องจากฝีเท้าและความแรงไม่ว่าจะเป็นใบหน้า ร่างกาย และจิตใจของเจ้าหล่อนไม่ยี่หร่าในสายตาชาวบ้านย่านนั้นเท่าใดนัก เมื่อเห็นรถเมล์ผ่านหน้าครั้งคราใด โรเบิร์ตจะตะโกนบอกผมทุกครั้งไปว่า ไอ้อ้อยรถเมล์มา เนื่องจากเวลาเจ้าหล่อนเห็นรถเมล์วิ่งผ่านหน้า เจ้าหล่อนจะวิ่งนำชัยไปก่อนใครพร้อมตะโกนเรียกผมให้วิ่งตาม แต่คราวนี้สิครับ...มีคนกำลังขึ้นรถนำก่อนโรเบิร์ตเยอะมาก แต่โรเบิร์ตด้วยอารมณ์ที่กลัวจะถูกแย่งที่นั่งไป เพราะยัยโรเบิร์ตไม่ชอบการยืนสักเท่าไหร่นัก คุณเธอกลัวเป็นเส้นเลือดขอดครับพี่น้องครับ... คุณเธอไม่รู้ทำไงเลยโยนกระเป๋าเป้ที่ใส่หนังสือเรียนเนี่ยแหละเข้าทางหน้าต่างเลยครับ เพื่อจองที่นั่งครับ เวลามีคนขึ้นไปเห็นที่นั่งมีกระเป๋าวางอยู่ไม่มีใครกล้านั่งที่นั่งของเพื่อนผมเลย เป็นไงครับ แรงพอไหม เหอ เหอ เหอ
เท่านั้นยังไม่จบครับ... มีวันหนึ่งผมกับโรเบิร์ตขึ้นรถเมล์ประกอบกับรถเลี้ยว ผมรีบบอกโรเบิร์ตว่านั่งเบาะคู่นี้ดิว่ะ โรเบิร์ตรีบบอกผมเลยครับว่า ไม่เอาว่ะ ผมก็ไม่เข้าใจปกติเห็นเบาะคู่เขาจะรีบนั่ง แต่...เอ๊ะ!!! ทำไมครั้งนี้อยากนั่งรถเมล์เบาะหลังสุด ปกติคุณเธอไม่ชอบนั่งเนื่องจากส่วนใหญ่คนนั่งเบาะหลังจะเป็นผู้ชายไข่ใหญ่ครับ เวลากางขาแทบเกือบจะ 90 องศาเลยครับ โรเบิร์ตเลยไม่ค่อยชอบที่จะนั่งเลย พอผมจะนั่งเบาะหลังผมทราบดีว่าเพื่อนผมชอบนั่งริมหน้าต่างผมก็เลยหลบให้แล้วนั่งข้างผู้ชายคนหนึ่ง พอผมจะนั่งเหมือนมีอะไรกระแทกที่หน้าอย่างแรง พอผมหันไปเป้อีนี่ฟาดที่หน้าเข้าให้ พอผมจะด่า :-)เป็นรัยว่ะ แล้วผมก็มองคนข้างๆ ที่นั่งข้างมัน เท่านั้นแหละครับ ผมเงียบและหายสงสัยในบัดดล แมร่ง@!*&+ ผู้ชายห่ารัยว่ะหล่อขั้นเทพ พร้อมกับรอยยิ้มเต็มใบหน้าของอีโรเบิร์ตครับ ยอมเสียเพื่อนแต่ไม่ยอมเสียผู้ชายให้ใคร 555

แล้วผมจะเขียนอีกในสัปดาห์หน้านะครับถ้าได้รับการตอบรับจากผู้อ่านนะครับ

จากคุณ	: อ้อยฝึกหัด
เขียนเมื่อ	: 4 ก.ย. 52 13:00:54 A:210.246.80.46 X: