..-**-..-**-.. Miss Rain..-**-..-**-..

สายฝนเริ่มโปรยลงมา ขณะที่ฉันกำลังถอดรองเท้าส้นสูงเปียกๆ เดินคล้ายเต้นรำขณะฮัมเพลงโปรดลงบันไดจากตึกกิจกรรม

อ๊ะ อะ... อย่าเพิ่งคิดไปว่า ฉันอกหักนะ เปล๊า...เปล่าเลย

ฉันก็แค่ ถูกเพื่อนรักปล่อยให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวในงานวันสถาปนาโรงเรียนเท่านั้นเอง คืนนี้นอกจากนักเรียนหญิงล้วน

แล้ว ยังมีนักเรียนในเครืออีกสองแห่งที่มาร่วมฉลองกัน

ฉันไม่รู้จักหรอกนะ คำว่า "โกรธ" มันเป็นอย่างไรเหรอ ชีวิตมันต้องสนุก เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะสิ

"อุ๊ย รองเท้าหล่น" ฉันซุ่มซ่ามทำรองเท้าตกจากมือเองแหละ

ฉันก้มเก็บรองเท้า ทำไมน้ำตาถึงร่วงตามร่องแก้มด้วยนะ หรือว่าน้ำฝนผสมด้วย

ฉันป้ายน้ำตา พร้อมกับฮัมเพลงเดินเท้าเปล่าเปลือยไปเรื่อยๆ

"ฉันอกหักจริงๆนั่นแหละ แต่ฉันไม่ได้โกรธใครเลย..."



เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นก่อนที่เสียงนฬิกาปลุกจะดังเสียอีก เพื่อนร่วมห้องของฉัน "มาเรีย"กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ดูสิมาเรียยังนอนทั้งชุดราตรีสีแดงตัวเดิมเลย

ฉันเอื้อมไปหยิบกรอบรูป มันเป็นรูปถ่ายครอบครัว ผู้ชายวัยกลางคนคือคุณพ่อของฉันและคุณแม่ขนาบข้างอยู่ ตรงกลางคือน้องชายของฉันกำลังกอดเจ้า "หางฟู" สุนัขพันธุ์ทางที่มีขนฟูมากจริงๆ และฉันที่ถักเปียผมสีดำยาวสองข้าง ชื่อของฉันเขียนที่กรอบกระจก "ราอิน"

"อืม..." เสียงครางของมาเรียทำให้ฉันต้องลุกจากเตียงเพื่ออาบน้ำก่อน ถ้าตื่นพร้อมกันต้องแย่งกันอาบน้ำอย่างแน่นอน และเชื่อเถอะว่า หลังจากฉันอาบน้ำเสร็จมาเรียยังไม่ตื่นแน่ๆ

นั่นไงล่ะ! ฉันออกมาจากห้องน้ำหลังจากทาแป้งเรียบร้อยแล้ว

"มาเรีย มาเรีย ตื่นเถอะ วันนี้ไม่มีเรียนก็จริง แต่เราต้องไปร่วมกิจกรรมกับรุ่นน้องม.สามนะ"

ถูกต้อง วันนี้ไม่มีการเรียนการสอน แต่ต้องไปร่วมกิจกรรมกับเด็กม.สาม และฉันต้องไปที่ชมรมเปตองด้วยสิ

เพื่อนของฉัน "มาเรีย" เธอเป็นคนสวยมากทีเดียว ผมสีบล์อด นัยน์ตาสีเขียว ราวกับนางฟ้าตัวน้อยๆเลยทีเดียว ไม่นับตอนที่เพิ่งตื่นนอนนะ

"เรนนี่ อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ" เสียงถามโงนเงนพอๆ กับร่างบางที่พยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งได้

เพื่อนฉันก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ยะ

"ใช่ มาเรีย ไปอาบน้ำสิ รินจะคอย" ชื่อเล่นของฉันเองค่ะ "ริน" แต่ไม่มีใครเรียกเลยซักคน จริงๆนะ



มาเรียมัดผมเป็นหางม้า คล่องแคล่วเช่นทุกวัน วันนี้เธอใช้ริบบิ้นสีเขียวสดใสเหมาะกับเธอมากๆ

"เมื่อคืนทำไมหนีกลับก่อนล่ะเรนนี่ ฝนกำลังตกด้วยสิ" มาเรียถามฉันขณะเดินตามทางเดิน

"รู้ได้อย่างไรล่ะ" ฉันว่าฉันหลบออกมาอย่างเงียบๆแล้วนะ ไม่น่าจะมีคนเห็นนะ

"ก็ฝนมันหยุดตกนะสิ ฮ่า ฮา" มาเรียหัวเราะราวกับผู้ชนะ

"เอ่อ..เหรอ แฮะ แฮะ" ฉันหัวเราะแก้ตัวน้ำขุ่นผสมโคลน

"มีคนเขาอยากเจอด้วยนะ" มาเรียพูดไปยิ้มไป แต่ยิ้มแบบนี้ฉันชักไม่ชอบแล้วสิ

"คนที่ชมรมเปตองหรือเปล่า" ฉันถามเรียบๆ

"ใครบอกล่ะจ๊ะ เป็นชายหนุ่ม...ผมสีบล์อน โอ้ตาสีฟ้า ราวกับเจ้าชายเลยทีเดียว แล้วก็..." คำสนทนาหยุดจนฉันต้องหันมามอง เพราะมาเรียยื่นหน้ามาใกล้ฉันเหลือเกิน

"อยากรู้ไหม แล้วก็อะไร" มาเรียหัวเราะคิก ท่าทางสนุกและรู้เรื่องอยู่คนเดียว

"ถ้าไม่เล่ามา อดกินเค็กแบล็กฟอร์เรส 1 ปอนด์นะ เมื่อวันก่อนได้คูปองทานฟรีมา" ฉันก็ถือไพ่เหนือกว่าเหมือนกัน

"แหม..ถ้าไม่เห็นแก่แบล็กฟอร์เรสอันแสนอร่อยล่ะก็ ว่าจะให้เรนนี่เลี้ยงเวียหน่อย แต่เอาเถอะนี่ก็ถือว่าเลี้ยงเหมือนกัน เจ้าชายคนนั้นยัดเบอร์โทรศัพท์ให้ฉันนะสิ" คำเฉลยจากมาเรียทำให้ฉันหยุดเดิน

"อ้าว..." ฉันงง!ทันที

"ไม่ต้องมาอ้าว มาเอ๊ยเลย เขาบอกว่าให้เรนนี่โทรกลับต่างหากล่ะ" เสียงขึ้นจมูกจากเพื่อนร่วมห้องนิด ทำให้ฉันเพิ่งรู้ว่า ตกลงนี่เป็นเรื่องของฉันสินะ

"ว่าแต่ เขาเป็นถึงประธานนักเรียนชั้นม.หกเชียวนะ นี่...บอกมานะไปรู้จักมาได้อย่างไร" มาเรียพูดเสียงเข้ม

"ฮ่า ฮา ตลกน่ามาเรีย ยังไม่รู้จักชื่อเลย จะให้ตอบได้ไงว่าเขาเป็นใคร อีกอย่างเราก็อยู่ชั้นม.สี่เอง ผู้ใหญ่อย่างเขาไม่สนใจเด็กๆ แบบเราหรอกน่า โดนหลอกแล้วล่ะ" ฉันคิดไม่ออกจริงๆ ว่าเป็นใคร

"ก็ได้ ก็ได้...." น้ำเสียงยอมแพ้ของมาเรียนี่ ไม่ค่อยน่าไว้ใจเลยแฮะ

"บอกชื่อแล้วอย่าตกใจนะ"

คำเฉลยนั้นทำให้ฉันหัวเราะดังลั่น จนตัวงอ น้ำหูน้ำตาไหล จนมาเรียท้าวสะเอวถามทันที

"บอกมานะ ยัยเพื่อนซี้ เขาเป็นใคร หัวเราะนี่แสดงว่ารู้จักนะสิ"

"ก็ไม่เชิงหรอกนะ ฮ่า ฮา" ฉันยังคงกุมท้อง งอตัว ก็จะไม่ให้ขำได้อย่างไร ก็เขาเป็น... เขาเป็น.... โอย เจ็บท้อง!

"อยากรู้เหรอมาเรีย เอาหูมาใกล้ๆสิ" ได้แล้วฉันต้องแกล้งคืน

ฉันกระซิบข้างหูเสียงเบาที่สุด และนึกภาพออกเลยว่ามาเรียจะทำหน้าอย่างไร

"อะไรนะ "พี่ชาย" เหรอเนี่ยะ!"  ว่าแล้ว เห็นไหมล่ะ ใบหน้าตกใจสุดขีด

"ก็ใช่นะสิ พี่ชายของรินเอง โอ้ลืมบอกไปว่าเป็นลูกของลุงนะ ดังนั้นทั้งสีผมที่ดำสนิท และสีตาที่ดำวาวแบบริน มันถึงต่างกันจริงๆ เท่าที่รู้ว่า พี่ชายเนื้อหอมมากๆเลยนา... ในฐานะที่เป็นน้องสาว ช่วยเชียร์เอาไหมล่ะ" ฉันยักคิ้วล้อเลียน

"ยัยเพื่อนซี้ มานี่เลยนะ" มาเรียเริ่มวิ่งไล่ฉันทั้งๆที่หัวเราะกันดังลั่น


"โครม!"

"โอ๊ย...เจ็บจมูก ขอโทษค่ะ" ฉันลูบจมูกเบา มันจะฟกช้ำดำเขียวไหมเนี่ยะ

"เป็นอะไรไหม...ครับ" คำถามห่วงใยขาดช่วงไป

"ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณ...ค่ะ" โอ้ ใครเนี่ยะ ทันทีที่ฉันเงยหน้าขึ้นมา เทพบุตรมาจากไหนกัน แต่เอ๊ะ โรงเรียนนี้หญิงล้วนนะ

"อ้าว... เรนนี่ มาซนอะไรแถวนี่เนี่ยะ" เสียงทุ้มคุ้นๆที่อยู่หลังเทพบุตรนี่ หวังว่าคงไม่ใช่...

"พี่แฮรี่!" อึ๋ยส์...แย่แล้ว คิดว่ากลับไปที่หอตั่งแต่เมื่อคืนแล้วนี่นา

"อ้าว...รู้จักกันด้วยเหรอ" เทพบุตรของฉัน อย่าบอกว่าเป็นเพื่อนของพี่แฮรี่นะ

"สวัสดีค่ะ มาเรียค่ะ เมื่อคืนนี้ดีใจจังเลยค่ะที่ได้เต้นรำกับรุ่นพี่แฮรี่" มาเรียเอ่ยเสียงหวาน โห...เพื่อนฉันเป็นหญิงเต็มตัวเชียวนะ

"ก็เพราะน้องสาวสุดที่รักหนีออกจากงานนะสิ ตลกดีนะ ไปที่ไหนฝนตกที่นั่นพอไม่อยู่ฝนก็หยุดตก นี่ไม่ต้องพึ่งพยากรณ์อากาศตอนเช้าเลย จริงไหม มิสเรน" นั่นพี่แฮรี่เย้อมาแล้วหนึ่งดอก

"ช่วยไม่ได้ รินเป็นธิดาของเทพีน้ำนี่คะ" ฉันตอบพร้อมกับแลบลิ้นให้พี่ชายไปหนึ่งครั้ง เฮอะ คิดจะแกล้งก็เอาสิ

"รักษามารยาทหน่อย พี่เป็นถึงประธานใหญ่นะเรนนี่" ทำเป็นเสียงเข้มดูน้อง โชว์ต่อหน้าเพื่อน

"ชื่อ ริน ต่งหาก มาเรียไปเถอะ เดี๋ยวน้องม.สามจะรอนาน" มือฉันลากเพื่อนรักไปด้วยอย่างเร็ว

"โอ๊ย" ฉันลื่นหกล้มค่ะ ท่าเหมือนกับกบถูกรถสิบล้อเหยียบเลย และอะไรไม่สำคัญเท่ากระโปรงมันถลกขึ้นมาด้วยสิ แน่นอนว่าต้องเป็นฝีมือของพี่ชายแฮรี่แน่นอน

"จะฟ้องพ่อ" ฉันเอ่ยแบบไร้เสียง ทั้งอายตัวเองด้วย พี่แฮรี่กลับขยิบตาหัวเราะชอบใจ เพราะถูกมนตร์แกล้งเล็กๆ น้อยๆ

"ใครได้ยัยเรนนี่เป็นแฟนสงสัยหัวเราะทั้งวัน แกล้งใครไม่สนุกเท่ายัยเรนนี่จริงๆ "  แฮรี่ตลกขบขันกับอาการของน้องสาวที่ถูกแกล้งจนต้องรีบไป

"ท่าทางนายจะรักน้องสาวคนนี้มากเลยนะ แต่ทำไมทั้งสีผมและสีตาก็ต่างจากนายมากเลยนี่ แฮรี่" เพื่อนสนิทผู้มีนามว่า "นิโคลัส" สงสัย

"ไม่มีอะไรหรอกก็แค่ญาติกันนะ" แฮรี่ไม่ได้สนใจคำถามนัก

เพราะน้องสาว "เรนนี่" ผู้มีทั้งสีผมและนัยน์ตาเป็นสีดำสนิทเหมือนกันนั้นเป็นเสน่ห์อีกอย่างหนึ่งที่หายากยิ่งในโรงเรียนนี้ ส่วนมากลูกๆ ของเทพีและเทพจะมีสีผมบล์อนเช่นเขา สีเงินยวง สีน้ำตาลอ่อน หรือสีแดง นัยน์ตาก็จะมีสีฟ้า สีเขียวสดใส สีอมเขียว หรือสีน้ำตาลอ่อน เขาเคยถามพ่อตั้งแต่เด็กๆว่า ทำไมน้องถึงต่างจากพวกเขานัก คำตอบที่ได้คือ "ดูแลน้องอย่าให้ใครแกล้งรินเด็ดขาด" และแฮรี่ก็ปฏิบัติตนเช่นนั้นเสมอมา การเป็นประธานนักเรียนใหญ่ของโรงเรียนในเครือที่ครอบครัวบริหารเป็นการปกป้องน้องสาวของเขาอีกทางหนึ่ง

"เคยได้ยินเรื่องฝ่ายมืดนะ จะเกี่ยวกับน้องของนายหรือเปล่าแฮรี่"  นิโคลัสกลั้นใจถาม เพราะเขาเองศึกษาด้านศาสตร์มืดอยู่

"ไม่ใช่หรอกน่า ก็แค่อยากย้อมผมให้ต่งจากคนอื่นๆ นะ อย่าไปใส่ใจเลย ผู้หญิงเราไม่เข้าใจหรอก ไปกันเถอะเพื่อน ป่านนี้สาวๆกำลังรอเราสองคนอยู่"  แฮรี่ไม่สนใจเพื่อนสนิทมากนัก เขาเดินนำหน้าสู่ห้องโถงสำหรับเด็กชั้นมัธยมปลายสูงสุด


"เรนนี่ พี่ชายเท่ห์จังเลย"

"แกล้งน้องเนี่ยะนะ เท่ห์ โธ่..." ฉันพ่นลมขึ้นหน้าผาก ทำหน้าเบื่อหน่าย รู้ทั้งรู้ว่าแฮรี่นะเอ็นดูตัวเอง แต่นิสัยที่ชอบแกล้งเนี่ยะสิ ไม่หายซักที

"นี่ อยากเป็นน้องสาวเขาแบบเรนนี่จัง"  

ฉันเบิกตาโต นี่มาเรียเป็นไข้หรือเปล่าเนี่ยะ

จากคุณ	: ColdOut
เขียนเมื่อ	: 5 ก.ย. 52 01:15:01