ความคิดเห็นที่ 1 มนตราบทที่ 2 : มันตราแห่งการรอคอย(2)          พายุทรายในภาพเงานิมิตยังโพยพัด...         ภาพเม็ดทรายเล็กๆถูกแรงดึงดูดมหาศาลเข้ามารวมกันทีละน้อย จนเกิดเป็นม่านกำแพงพายุทรายหนาลอยกลางอากาศ... แล้วเทกระจายลงมากวาดทุกสิ่งที่ขวางหน้าทลายราบ  ชาวคาราวานพ่อค้าเร่ร่อนในรัศมีพายุวิ่งกันแตกตื่นหาที่กำบังวุ่นวายด้วยใบหน้าตื่นกลัว...                   เพล้ง !          พลัน ! อ่างดินเผาบนหน้าแท่นบูชามหาเทพแห่งอนธกาลแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ! ภาพนิมิตวารีแหลกสลายเป็นหยาดน้ำสาดกระเซ็น ความรุนแรงที่สะท้อนกลับทำให้ผู้ยืนอยู่ต้องยกแขนป้องไว้ทันที! กระนั้น... หยดน้ำยังกระเซ็นเปรอะเปื้อนตลอดทั้งตัว จนเมื่อ...ทุกสิ่งสงบลง ดวงเนตรคมงามจึงแลกวาดสภาพที่เห็น          เวทย์มนตร์แห่งเซธ เทพแห่งความมืดมิดอันทรงอำนาจถูกทำลาย?!                         มนตราที่เพิ่งร่ายจบบท พายุทรายที่บรรจงสร้างขึ้นยังมิทันสำแดงความร้ายกาจ แต่กลับถูกทำลายลงง่ายดาย แล้วยัง...พลังเวทย์เล็กน้อยที่สะท้อนกลับมาทางผืนน้ำอีกเล่า...ราวกับมีผู้ใดขัดขวาง         ทำไม? เพราะเหตุใด?! เป็นไปได้อย่างไรกัน?!!         มหาเทพอามุน-เร ฤาปวงเทพองค์ใด...จักทรงยอมรับ ‘ ท่านผู้นั้น ’ ประทานพระหัตถ์ช่วยเหลือเช่นนั้นหรือ?          แม้ผู้ร่ายมนตราเคยทะนงตัวอยู่บ้าง อำนาจลึกลับอันน้อยคนนักที่รู้ ยังมิเคยมีผู้ใดจักหาญกล้าทำลาย ทว่าในความจริงขณะนี้...การลอบสังหารโดยมนตราแห่งพายุทรายใช้ไม่ได้ผลอีกต่อไป!!         เรียวปากที่เคลือบสีแดงเรื่อเหยียดยิ้ม...เอาเถิด ถึงแม้ ‘ เวทย์มนตร์ต้องห้าม ’ ที่ส่งมาจากดินแดนอียิปต์ล่างไม่ได้ผล ก็เห็นจะเหลือวิธีส่ง ‘ กลุ่มนักฆ่า ’ ไปจัดการต่อซะ...แม้ว่า การลอบส่งข่าวลับๆทำให้ฝ่ายอียิปต์ล่าง ‘ พอรู้ ’ ความเคลื่อนไหวแห่งกองคาราวานเจ้าชายเซนทิส-เร อยู่บ้าง...ทำให้ฝ่ายนั้นส่งนักฆ่าไปหลายครั้งจะไม่สำเร็จเลยก็ตาม...         อุทยานหลวงยามบ่ายร่มรื่นไปด้วยแมกไม้นานาพันธุ์ อีกทั้งสระบัวขนาดใหญ่ที่ฟาโรห์โปรดให้ขุดก็เต็มไปด้วยดอกบัวงามบานสะพรั่งราวภาพเขียนอันวิจิตร... เจ้าหญิงไอร่า พระธิดาองค์สุดท้องแห่งฟาโรห์อาธีดอส นั่งแหงนพระพักตร์มองผืนฟ้าสีน้ำเงินเข้มแห่งอาณาจักรอียิปต์บนอย่างเหม่อลอย แต่กระนั้น...ยังรับรู้การเสด็จมาแห่งเจ้าหญิงไอซิสที่ประทับข้างขอบสระบัว          “ อีกกี่วันกันหนอ...เจ้าพี่เซนทิสจะกลับมา ” เสียงใสเจื้อยแจ้วเอ่ยเสมือนรำพึงกับองค์เอง  “ นี่ก็ผ่านไปหลายเดือนแล้ว นับตั้งแต่ทรงรับโองการแห่งฟาโรห์ออกเดินทางไปอย่างลับๆ... ”          “ เจ้าเป็นคนรู้มากไปตั้งแต่เมื่อใดกัน ไอร่า ”  ท้ายสุด ไอซิสทรงอดแขวะมิได้...เพราะแม้ยังเยาว์ชันษาหากทรง ‘ รู้เรื่องทุกเรื่อง ’ ในวังหลวงไปหมด...เจ้าหญิงน้อยแค่หันพระพักตร์มายิ้มเจ้าเล่ห์          “ น้องยังเด็กจะรู้อะไรมากเท่าคนโตแล้วได้อย่างไรเพคะ แต่อย่างน้อย...น้องก็รู้ว่าหัวใจตนเองต้องการอะไร ”          ลมหายพระทัยไอซิสถึงกับสะดุด...แต่ก็เป็นเพียงแค่เล็กน้อย หากไม่สังเกตดีๆ           “ เหอะ ดูเจ้าชอบเชษฐาของเจ้ามากเหลือเกินนะ ถ้างั้นก็นั่งรอไปเถอะ อาจไม่ทรงกลับมาก็ได้  ป่านนี้คงถูกพายุทรายฝังกลบไปแล้วด้วยมั้ง ”          ไอซิสรับสั่งประชดแกมหยอก...ทีเล่นทีจริง  ทว่าไอร่ากลับทรงยิ้มกว้าง ดวงเนตรกลมโตสดใส...           เจ้าพี่หญิงน่ะทรงไม่รู้หรอก ท่ามกลางบรรยากาศอันแสนเย็นชาแห่งวังหลวงในสิบกว่าปีที่ผ่านมา...เจ้าชายเซนทิส-เร คือผู้เดียวที่ไม่เคยทิ้งพระองค์ให้อยู่ลำพัง แม้ว่า...จะด้วยโองการแห่งฟาโรห์ก็เถอะ           “ น้องมีความสุขกับการได้รอเพคะ...และน้องเชื่อว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เจ้าพี่เซนทิสต้องทรงปลอดภัยกลับมา ”          คำกล่าวนั้นไม่ได้เกินจริงเลย...ไอร่าน้อยทรงมีความสุขกับการได้เฝ้ารอคอยวันที่พระเชษฐาต่างพระมารดาเสด็จมาหาอยู่เสมอ แค่ได้อยู่เคียงข้างก็พอพระทัย...เพราะหทัยดวงน้อยนั้นรู้ดี            ไม่ว่าพระเชษฐาทรงให้ความสำคัญกับพระองค์มากเพียงไร หากเพียงผู้เดียวในพระทัยเจ้าชายเซนทิส-เร นั้นคือผู้อื่นเสมอมา...          เหยี่ยวทะเลทรายตัวโตโผบินขึ้นสูง สีขาวของมันตัดกับผืนฟ้ากว้างสีน้ำเงินสดอย่างน่าดู หนุ่มน้อยผิวสีน้ำผึ้งในชุดชาวทะเลทรายแหงนหน้ามองสมบัติเพียงชิ้นเดียวของเพื่อนอย่างชื่นชม และเมื่อทำท่าวิ่งหยอกล้อ มันก็บินไล่ตามอย่างไม่จริงจังนัก          ภายใต้ร่มเงาของกระโจมที่ทำไว้บนผืนทรายอย่างง่ายๆ เนเฟอร่านั่งมองนายน้อยเซนทิส และเหยี่ยวเฮรูด้วยสายตาเหม่อลอย...           จากแผ่นหลังกว้างน่ามองที่ขยับไปมาแห่งเซนทิส-เร ทำให้เนเฟอร่าอดนึกถึงใครบางคนขึ้นมาไม่ได้...           ในครานั้น... เรฟาก็ทรงหยอกเย้ากับเฮรู เหยี่ยวขาวของพระองค์คลับคล้ายกับเด็กหนุ่มผู้นี้            ‘ ในยามที่ข้าต้องไปกระทำหน้าที่อื่น เฮรู จะช่วยดูแลเจ้า เป็นหูเป็นตาแทนข้า ’ แล้วท่อนพระกรก็ยื่นมาตรงหน้าเพื่อให้เนเฟอร่าน้อยได้ทำความคุ้นเคยกับ เฮรู เหยี่ยวขาวแสนรู้...           พระพักตร์แห่งองค์ฟาโรห์เรฟา มักประทานรอยยิ้มอันหวานละมุนให้เนเฟอร่าน้อยอยู่เสมอ...            และอ้อมพระกรกว้าง แข็งแกร่ง ก็ตามมาโอบประคอง ปกป้อง           เมื่อใด....วันคืนเหล่านั้นจะหวนกลับมา...           แล้วความคิดคำนึงของเนเฟอร่าก็ถูกเก็บเอาไว้ก่อน...เมื่อเสียงบุรุษที่เข้ามานั่งข้างๆเอ่ยทักขึ้น           “ หน้าเจ้าแดงนะ เป็นเพราะอากาศร้อนงั้นหรือ? ”            ราโฮเทปถามเพื่อเริ่มบทสนทนา เนเฟอร่าแค่ยิ้ม...และรอยยิ้มบางๆหากงามล้ำทำให้ชายหนุ่มถึงกับหายใจสะดุด...เกือบจะลืมความตั้งใจมา ‘ ซักประวัติ ’ เพื่อตรวจสอบอันตรายที่มีต่อนาย           “ นายน้อยข้า ท่านมีคู่หมั้นรออยู่แล้วที่เมืองหลวง...เจ้าคงไม่ได้คิดอะไรเกินเลย..? ” เสียงห้าวราบเรียบเอ่ยขึ้นอย่างบอกกล่าว แต่ก็เหมือนถามเพื่อลองใจมากกว่า... เนเฟอร่ากระพริบตาปริบแล้วหัวเราะเบาๆ อันเป็นกริยาที่ราโฮเทปเห็นว่า...น่าเอ็นดู           “ ท่านเซนทิสเป็นเพื่อนข้า ท่านมีน้ำใจ  ที่ข้ามองเป็นเพราะทำให้ข้าคิดถึงใครบางคนที่จากไป... ”            ท้ายๆเสียงแฝงรอยเศร้าลึก... มีผลให้ผู้ฟังนิ่งงัน หัวใจหล่นลงเหวลึกไปด้วย แต่กระนั้นยังตั้งท่าซักถามต่อ           “ ข้าขอบอกท่านว่า ข้ามิใช่ศัตรูของนายท่านแน่...ท่านราโฮเทป ”            ราวกับอ่านใจได้ เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อนคำถามจากปากชายหนุ่มพูดออกมา  ราโฮเทปถึงกับอ้าปากค้าง และเนเฟอร่าก็หัวเราะคิก            เหยี่ยวตัวโตบินตรงเข้ามาในกระโจมแล้วหยุดข้างๆเนเฟอร่า พร้อมกับร่างปราดเปรียวของหนุ่มน้อยพุ่งเข้ามานั่งในร่มอย่างรวดเร็ว           “ ท่านน้า กำลังแกล้งอะไรเพื่อนข้าอยู่หรือเปล่า? ”            เสียงทุ้มนุ่มหยอกเย้าอย่างไม่ถือตัวแห่งนายน้อยเซนทิสทำให้ราโฮเทปยิ้มแห้งๆ             “ เซนทิส ท่านมาก็ดีแล้ว เพราะข้ามีเรื่องอยากบอกท่าน ” เสียงเนเฟอร่าเอ่ยเป็นงานเป็นการจนทำให้บุรุษทั้งสองตั้งใจฟังโดยทันที...จะว่าไปตั้งแต่วันที่เธอเดินทางมาด้วย ดูเหมือน...กองคาราวานนี้ได้รับการปกป้องจากอำนาจลึกลับบางอย่าง... แต่ก็เป็นแค่ความรู้สึกอันพิสูจน์ไม่ได้           “ ขอให้ท่านระวังให้ดี...คืนนี้ อาจมีกลุ่มนักฆ่าโจมตีคาราวานของท่าน ”          “ เจ้ารู้ได้อย่างไร ใครบอกเจ้าหรือ? ”  เซนทิส-เร ทรงถามด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่แน่ใจ...          “ อ้าว...ก็คืนก่อน ท่านชวนข้าไปอ่านความหมายจากดวงดาวอย่างไรเล่า? และดวงดาวก็บอกข่าวมาเช่นนั้น...ท่านมิได้เห็นเป็นอย่างเดียวกับข้าหรอกหรือ? ”           เนเฟอร่าหัวเราะคิก นายน้อยเซนทิสถึงกับคิ้วขมวด แล้วแกล้งถอนหายใจ...จริงอยู่ การอ่านนิมิตจากดวงดาวจนเชี่ยวชาญย่อมทำให้ ‘ พอรู้ ’ เหตุการณ์ล่วงหน้าบ้าง แต่ในกรณีเนเฟอร่า ดูเหมือนเธอจะรู้มากกว่าเขาหลายก้าว          “ นั่นสินะ...คงถึงเวลาที่ข้าต้องวางแผนรับมือ ‘ คนพวกนั้น ’ อีกแล้ว ” จากคุณ : อโณทัย ณ อนธกาล (นู๋ครีมสด) เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 06:17:52

ความคิดเห็นที่ 2 มนตราบทที่ 2 : มันตราแห่งการรอคอย(2)---ต่อ          ยามราตรีกาลแห่งคืนข้างแรมมาเยือนกว่าค่อนคืน...กระโจมคาราวานพ่อค้าเร่ร่อนที่ตั้งเป็นกลุ่มท่ามกลางผืนทราย มีเพียงไฟสลัวจากคบเพลิงพอให้เห็นแสงสว่างลางๆ อากาศกำลังหนาวเย็น  คนเกือบทั้งหมดหลับสนิท มีเพียงเวรยามไม่กี่คนอยู่เฝ้ากองไฟ...          ความง่วงงุนอันหนักหน่วงก็เริ่มมาเยือน เมื่อถุงยาเล็กๆถูกใครบางคนโยนเข้ากองไฟ มันสลายไปในกองเพลิงแล้วส่งกลิ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว...ร่างในชุดคลุมสีขาวที่แอบซ่อนราวกับเงาเฝ้ามองเหตุร้ายที่จะบังเกิดขึ้นในไม่ช้าด้วยแววตานิ่งเฉย มือบางหยิบห่อผ้าสีขาวเล็กๆจากถุงย่ามที่ผูกติดกับตัวส่งให้นกเหยี่ยวสีขาวบนกิ่งปาล์มใกล้ๆ เสียงหวานใสกระซิบ          “ เฮรู เอายาแก้ยานอนหลับโยนในกองไฟทีนะ อ้อ...ไปในร่างเงาล่ะ ไม่งั้นเดี๋ยวใครเห็นเอา ”         เฮรู เจ้าเหยี่ยวแสนรู้ขยับปีกเอานิ้วเท้าแหลมจับห่อผ้าสีขาวเล็กๆไว้กับตัว แล้วโผบินไปยังกองไฟ ร่างโปร่งใสไม่มีใครมองเห็น...          เนเฟอร่าหัวเราะคิก เกือบแล้ว...เซนทิส-เร แผนการรับมือของท่านอาจล่มลงได้เพราะยานอนหลับถุงเล็กนั่น  ทว่า...เสียงกุกกักที่ดังใกล้เข้ามาทางด้านหลังทำให้ต้องหันไปมองตาม          เหล่านักฆ่านับสิบคนพรางตัวด้วยผ้าสีเข้มปิดหน้าตามิดชิดกรูเข้ามาทางด้านหนึ่งของกลุ่มกระโจม...และคนที่น่าจะเป็นหัวหน้า ทำท่าทางสั่งให้นักฆ่าคนอื่นกระจายตัวโอบล้อมแล้วเข้าโจมตีพร้อมกัน         เนเฟอร่ามองภาพที่เห็นอย่างปลงๆ ...ทำไมศัตรูเจ้าชายเซนทิส-เร จึงมีมากมายนัก?         นี่เป็นชะตากรรมแห่งสายเลือดกษัตริย์ด้วยงั้นหรือ ?         ระหว่างที่ความคิดคำนึงบางอย่างแทรกเข้ามา...เนเฟอร่าจึงรู้ตัวว่า หัวหน้ากลุ่มนักฆ่ากำลังยืนอยู่ใกล้เธอมากที่สุด!          หัวหน้ามือสังหารนิรนามถึงกับนิ่งงันเมื่อหันมาเห็น...ดวงตางดงามจากสาวน้อยในชุดขาวกำลังยืนจ้องเขม็งมาที่เขา เธอทำหน้าเหมือนมึนงงเพียงครู่ แล้วเสียงหวานใสก็ร้องตะโกนลั่น          “ มีคนร้าย มีใครอยู่บ้างมาทางนี้เร็ว!! ”           เขารู้สึกตัวในทันใด! ร่างสูงใหญ่กำยำวิ่งรวดเร็วหมายจะเอามือหนาๆปิดเสียงจากเจ้าของร่างน่าเอ็นดูนั่น...ทว่าเธอขยับหนี และมิทันจะถึงตัว เหยี่ยวทะเลทรายตัวใหญ่ที่ไม่รู้มาจากไหนก็บินพุ่งเข้าใส่ด้วยความเร็วสูงท่าทาง ‘ เอาเรื่อง ’ เต็มที่!!          “ หลบไป ทางนี้ข้าจัดการเอง!! ”         เสียงราโฮเทปร้องตะโกนมาก่อนถึงตัว ร่างสูงใหญ่กระโดดมาขวาง ใบหน้าเครียดตึงอย่างไม่เคยเป็น และแม้ดวงตาก็เกรี้ยวกราดจนน่ากลัว สองมือถือดาบคมกริบฟาดฟันศัตรูตรงหน้าที่กรูเข้ามาอย่างไม่ยั้ง! ในหัวใจบุรุษอดหวาดหวั่นมิได้ หากมาช้ากว่านี้นิดเดียว และหากไม่มีเจ้าเหยี่ยวแสนรู้ที่ปกป้องนายมัน เนเฟอร่าจะเป็นอย่างไร ?!          “ แต่... ” เสียงหวานใสมีแววลังเล “ ข้าคิดว่า ข้าควรจะช่วย...”          เสียงเนเฟอร่าขาดหายไปทันที เพราะราโฮเทปที่บัดนี้หน้าตาน่ากลัวอย่างยิ่งหันมาตวาดลั่น!!          “ เจ้าไปหลบในกระโจมเถอะ นายน้อยขอร้องให้ข้าดูแลเจ้า หากเพื่อนเพียงคนเดียวของนายข้าเป็นอะไรขึ้นมา ข้าคงรับผิดชอบไม่ไหว !! ”          เนเฟอร่าทำหน้าประหลาดใจแล้วยิ้มบางๆ ไม่ได้สังเกตเลยว่า ใบหูของราโฮเทปที่หันตามเจ้าตัวกลับไปเผชิญหน้าเหล่าศัตรูนั้นแดงจัด... เมื่อได้เห็นรอยยิ้มอันมิได้ตั้งใจ          “ เค้าว่าอย่างนั้นแน่ะ เฮรู เช่นนั้นข้าควรเข้าไปหลบใช่ไหม? ”          เนเฟอร่าหัวเราะคิกคักกับเหยี่ยวตัวโปรด และดวงตาของเฮรูก็หรี่ลง ส่งเสียงก่อกแก่กในลำคอ ราวจะบอกว่า... เธอควรทำตามคำบอกของบุรุษผู้นั้น         เฮรู เหยี่ยวแสนรู้อย่างมันเข้าใจดี... ‘ เจ้านาย ’ ของมันนั้น ให้มีอำนาจแห่งเทพอย่างไรก็เป็นเพียงผู้หญิงบอบบาง ต่อให้เนเฟอร่าคิดว่าควรทำตามโองการแห่งเทพโฮรัสทุกประการก็เถอะ !! กระโจมหลังใหญ่...นายน้อยคาราวานพ่อค้าเร่          “ ท่านน้าราโฮเทป ทุกคนเป็นอย่างไรบ้าง ”          เด็กหนุ่มที่นั่งบนพรมขนสัตว์พูดเสียงเครียด บุรุษร่างสูงใหญ่โค้งศีรษะเคารพ แล้วกล่าวรายงานรวดเร็ว          “ คนของเราแค่บาดเจ็บไปห้า ส่วนพวกมัน...ตายหมด และกระหม่อมให้คนของเราเก็บตัวอย่างอาวุธตามที่ทรงรับสั่ง ” ไม่พูดเปล่า มือใหญ่หยิบอาวุธที่ได้จากศพกลุ่มนักฆ่านิรนามกองไว้บนโต๊ะเตี้ยๆด้านหน้าอย่างระมัดระวัง ในยามไร้ผู้คน...ราโฮเทปก็กลับมาเป็นองครักษ์ที่ถวายงานให้ผู้ทรงพระยศตรงหน้าดังเดิม          “ ส่วน ‘ เพื่อน ’ ของพระองค์ เธอ...ปลอดภัยดี เป็นไปตามรับสั่งทุกประการ ขอทรงอย่ากังวล ”           เซนทิส-เร แย้มยิ้มบางๆ เอื้อมพระหัตถ์หยิบอาวุธจากในกล่องไม้ข้างๆ อันเก็บรวบรวมมาจากทุกครั้งที่กลุ่มนักฆ่าแห่งทะเลทรายลอบโจมตีวางไว้บนโต๊ะ แยกจากกลุ่มอาวุธที่ราโฮเทปนำมาให้ใหม่            “ เป็นอย่างที่เนเฟอร่าพูดเลยนะ... คืนนี้ จะมีนักฆ่าบุกมา ” สุรเสียงทุ้มห้าวรำพึง  ทว่าในพระทัยยังเกิดความสงสัย...ทำไมเธอพูดราวกับเธอเห็นทุกอย่าง?  ราโฮเทปไม่ได้สังเกตพระอาการนั้น เพราะมัวแต่มองอาวุธมากมายที่มีทั้งมีดสั้น และดาบแบบต่างๆ กองเรียงรายอยู่บนโต๊ะ          เจ้าชายเซนทิส-เร ทอดพระเนตรอาวุธของนักฆ่าแต่ละชิ้นในพระหัตถ์อย่างพิจารณา...อาวุธของนักรบมักมีสัญลักษณ์ประจำตัวอันย่อมบอกถึงความเป็นมาของเจ้าของอยู่บ้าง...แล้วก็ถอนใจยาว พระทัยหนักอึ้ง          เป็นดังที่คิด  อาวุธพวกนี้มาจากแดนอียิปต์ล่าง และส่วนหนึ่งมาจาก...อียิปต์บน          เจ้าชายเซนทิส-เร ในสภาพนายน้อยคาราวานพ่อค้าเสด็จตรวจดูสภาพที่พักแรมภายหลังถูกกลุ่มมือสังหารบุกโจมตี คนส่วนหนึ่งกำลังดับไฟที่ลามถูกกระโจม และส่วนหนึ่งรักษาผู้บาดเจ็บ ยามที่นายน้อยเดินผ่านไปที่ใด...ชายชาวคาราวานล้วนน้อมเศียรให้อย่างนอบน้อมยิ่ง           เซนทิส-เร ถอนพระทัยยาว...แม้เหตุการณ์สงบลงแล้ว แต่กลิ่นจางๆของคาวเลือดยังคงคละคลุ้ง นัยน์เนตรที่แลกวาดมีรอยหม่น...ด้วยมิรู้ว่า อีกนานเท่าใด การเป็นฝ่ายฆ่าและถูกฆ่าจะสิ้นสุดลงสักที           แล้วดวงเนตรแห่งเซนทิส-เร ก็ไปหยุดที่ร่างในชุดคลุมสีขาวที่นั่งคุกเข่าบนผืนทราย...          “ ในพระกรุณาแห่ง อามุน-เร และเทพบิดรโอซิริส โปรดประทานอภัยดวงวิญญาณอันไร้ร่างหวนกลับคืนนี้เถิด...”            เสียงเนเฟอร่าดังแว่วมา มือขาวบางยกขึ้นสักการะมหาเทพ ดวงหน้าอ่อนเยาว์แหงนมองผืนฟ้าแห่งราตรีกาล เธอนั่งคุกเข่าหน้าหลุมศพนักฆ่าที่ถูกฝังใต้ผืนทรายโดยมิได้ผ่านพิธีกรรมทำมัมมี่ อันมิอาจทำให้มีร่างหวนคืนอีกครั้ง         เนเฟอร่าหันมามองนายน้อยเซนทิสนั่งสวดมนตร์อยู่ข้างหลังด้วยใบหน้าสงบนิ่ง จนชั่วครู่ หนุ่มน้อยก็หันมายิ้มให้          “ เราไปอ่านดวงดาวกันมั้ย เนเฟอร่า ”          ใบหน้างามผ่องประหลาดใจเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มรับแทนคำตอบ         เวลาผ่านไปมากกว่าค่อนคืนแล้ว แม้จันทรายังหายลับไปอีกฟากแห่งผืนฟ้า เหลือเพียงดวงดาราที่แม้ขยับเปลี่ยนตำแหน่ง แต่ยังส่องประกายสดใส... เนเฟอร่ามองหนุ่มน้อยในชุดชาวทะเลทรายที่เดินนำหน้าบนผืนทรายเงียบเชียบ          “ ข้าไม่คิดว่า...ท่านจะสวดมนตร์ให้คนพวกนั้น ”          เสียงหวานใสจากด้านหลังมีผลให้ เซนทิส-เร หันมาแย้มยิ้มจางๆ          “ แม้จะเรียกว่าศัตรู แต่คนพวกนั้นก็ตายเพราะข้า ”           เนเฟอร่าเลิกคิ้วนิดๆ...ก็แปลกดี ที่นานๆทีจะได้พบเจ้าชายแห่งอียิปต์ที่มีพระทัยอ่อนโยน แม้รู้ว่าพระหัตถ์ต้องเปื้อนเลือดก็ตาม          จะว่าไป พระนิสัยบางอย่างก็คล้ายกับองค์เรฟา แต่กระนั้น...ท่านผู้นี้ก็ยังมิใช่คนที่ตามหา          “ ท่านพูดเหมือนชาชินแล้วกับการถูกตามฆ่า ไม่น่าเชื่อว่า ‘ นายน้อยพ่อค้าเร่ ’ จะมีศัตรูคอยติดตามมากมายเช่นนี้... ”          นายน้อยเซนทิสนิ่งเงียบ... เนเฟอร่ายิ้มบางๆ ทว่าดวงตาพราวระยับ เสียงหวานใสหยอกล้อไม่จริงจังนัก          “ เซนทิส เมื่อใดท่านจะบอกข้าได้ว่า แท้จริงแล้ว...ท่านเป็นใคร? ”          เซนทิส-เร ทรงยิ้มกว้างแทนคำตอบแล้วเบือนหน้าไปยังหมู่ดาว อารมณ์หม่นเศร้าเมื่อครู่เจือจางทันใด          “ เจ้าก็ลองถามหมู่ดาวดูสิ ในเมื่อเจ้าอ่านดวงดาวเก่งนักมิใช่หรือ เพื่อนข้า? ”           เนเฟอร่าแกล้งทำท่าถอนใจหนักๆ ใบหน้างามผ่องทำหน้าเบ้ หนุ่มน้อยที่ซ่อนความสูงศักดิ์ไว้ในชุดซอมซ่อถึงกับหัวเราะเบาๆ            ข้าเชื่อว่า เจ้า ‘ รู้ดี ’ ว่าแท้จริงเราเป็นใคร มิเช่นนั้นคงไม่มาปกป้องคาราวานของข้าไว้หรอก ใช่ไหม? จากคุณ : อโณทัย ณ อนธกาล (นู๋ครีมสด) เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 06:44:50

ความคิดเห็นที่ 3 มนตราบทที่ 2 : มันตราแห่งการรอคอย(2)---ต่อ         ภายใต้ใบหน้ายิ้มแย้มของหนุ่มน้อย เจ้าตัวหวนระลึกถึง... วันที่ต้องมายืนอยู่ ณ ที่ตรงนี้          แม้เป็นถึงพระโอรสเพียงองค์เดียวในรัชกาลฟาโรห์อาธีดอสที่ประสูติจากพระราชินีลำดับที่ 2 และเปี่ยมด้วยพระปรีชาสามารถเพียงไร หากยังไม่เพียงพอสำหรับอำนาจแห่งราชบัลลังก์ที่ต้องอาศัยการค้ำจุนจากขั้วอำนาจฝ่ายอาณาจักร และศาสนจักร          และในวันนั้น...ทางมหาวิหารอามุน-เร ก็มี ‘ คำตอบ ’ สำหรับเรื่องนี้          ‘ ในนามโองการแห่งมหาเทพอามุน-เร ทรงมีพระประสงค์ให้เจ้าชายเซนทิส-เร พิสูจน์พระองค์ให้ทรงเห็น... ’         เสียงนักบวชผู้เป็นร่างทรงแห่งมหาเทวะดังก้องกังวานอย่างประหลาดแต่ก็ทรงอำนาจยิ่ง...          ‘ หากพระองค์ สามารถไปยังอียิปต์ล่าง แล้วนำข่าวอันใดก็ตามกลับมายังดินแดนอียิปต์บนได้...มหาเทพจักทรงยอมรับสายพระโลหิตแห่งพระองค์ เจ้าชายเซนทิส-เร ว่าเหมาะสมยิ่ง กับตำแหน่งรัชทายาทแห่งราชบัลลังก์ ’         บรรยากาศในโถงกลางแห่งมหาวิหารที่มีเพียงขุนนาง หัวหน้านายทหาร และนักบวชชั้นสูง...เงียบกริบ แม้ว่าเสียงนักบวชแห่งมหาเทวะจะเงียบหายไปแล้วสักพักก็ตาม แม้นไม่มีผู้ใดกล่าวอะไรออกมา...โองการแห่งมหาเทพที่ประกาศผ่านทางมหาวิหารจะเป็นจริงหรือไม่ก็ตาม....หากควรแล้วหรือ ? ที่จักส่งเจ้าชายเพียงองค์เดียวในรัชกาลแห่งฟาโรห์ ที่นับว่า เยาว์พระชันษา ให้เสด็จไปเสี่ยงชีวิตไกลถึงแดนศัตรูเช่นนั้น?!         ให้คิดอย่างไร....ก็แปลความได้ประการเดียวคือ ส่งเจ้าชายไปตายชัดๆ!!          ‘ หากฝ่าพระบาททรงประสงค์ให้เจ้าชายเซนทิส-เร จักได้รับการยอมรับโดยไร้ข้อกังขา ก็ควรมีโองการส่งเจ้าชายไปลองดูนะเพคะ ’          ท่ามกลางความเงียบงัน...มีเพียงเจ้าหญิงไอซิสที่ก้าวพระบาทออกมายืนยันหนักแน่นต่อหน้าพระพักตร์ฟาโรห์          ‘ ไอซิส... แม้แต่เจ้า ก็เห็นควรส่งน้องไปหรือ? ’         เจ้าหญิงไอซิสมิได้รับสั่งกระไร มีเพียงดวงเนตรคมงามนิ่งสงบที่แลสบกลับมา         เหล่านักบวชชั้นสูง หัวหน้าทหาร และขุนนางชั้นผู้ใหญ่ ต่างมองหน้ากันไปมา แม้มีเสียงซุบซิบอื้ออึง หากมิมีผู้ใดกล้าออกมาถวายคำแนะนำ...และท่ามกลางความสับสนที่เกิดขึ้น วรองค์สูงโปร่งปราดเปรียวก็ก้าวพระบาทออกมาเบื้องพระพักตร์ฟาโรห์          ‘ กระหม่อมจะไปพระเจ้าค่ะ ’ สุรเสียงแห่งเจ้าชายเซนทิส-เร ทรงประกาศหนักแน่น            ‘ หากมหาเทพอามุน-เร ทรงมีพระประสงค์เช่นนั้นจริง และเพื่อรักษาแผ่นดินอียิปต์บน กระหม่อมก็สมควรทำตาม พระเจ้าข้า ’         แม้จะทรงทราบดีว่า กำลังแขวนชีวิตของพระองค์ไว้บนเส้นด้ายที่อาจถูกกำหนดไว้โดย... ‘ ใครก็ตาม ’ แต่ เซนทิส-เร ทรงตัดสินพระทัยพร้อมจะเสี่ยง         แม้ว่าเป็นการเสี่ยงที่ดูแล้วไม่น่าคุ้มค่า แต่หากการอาศัยคำทำนายแห่งเทพเพื่อให้ใครๆยอมรับได้โดยไร้ข้อโต้แย้ง อย่างน้อย...ก็ ‘ ผู้ยิ่งใหญ่บางพระองค์ ’  มันยังพอมีประโยชน์บ้างมิใช่หรือ?         แล้วเป็นไงล่ะ?! ตลอดระยะทางที่ผ่านมา แทบมิมีวันใดเดินทางอย่างสงบ แผนการเดินทางที่อาศัย ‘ ข่าว ’ บอกล่วงหน้าต้องมีการเปลี่ยนแปลงบ่อยครั้ง ต้องเผชิญกับนักล่าสังหารก็หลายหน แม้จะไปยังดินแดนศัตรูอย่างลับๆจนสำเร็จ หากต้องฝ่าฟันอุปสรรคอีกมากมาย ราวกับว่าถูกใครหลายคน ‘ เฝ้าจับตาดู ’ ...หลายครั้งที่ทรงอธิษฐาน          ‘ หากข้านั้นคือผู้ที่มหาเทพทรงลิขิตมา โปรดประทานพรให้ข้าบาทจักปกป้องอียิปต์บนไว้ได้ ’          แม้จะต้องลำบากท่ามกลางทะเลทรายที่ไกลสุดลูกหูลูกตา...หากไม่มีที่ซ่อนให้หลบภัย          “ คงอีกมินานหรอก เราคงไปถึงอียิปต์บน แล้วข้าจะพาไปเที่ยวบ้านข้านะ ”         นายน้อยเซนทิสหันมาพูดกับเพื่อนของเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม และเนเฟอร่าก็พยักหน้ารับ เพราะอีกไม่กี่วัน...การเดินทางข้ามผืนทรายก็สิ้นสุดลง          นกพิราบสีขาวหม่นบินเข้ามาในห้องเล็กๆ...กระดาษปาปิรุสชิ้นน้อยที่ถูกผูกติดมาด้วยถูกมือเล็กคลี่อ่านข้อความว่องไว และเมื่ออ่านจบก็โยนเข้ากองไฟในกระถางเครื่องหอมหน้าแท่นบูชาเทพโฮรัส...ร่างน้อยหมุนตัวเดินไปเกาะขอบหน้าต่าง ใบหน้าอ่อนเยาว์น่ารักของเด็กหญิงในชุดสีขาวขลิบทองแหงนหน้ามองท้องฟ้าสีน้ำเงินสดใส          “ อีกมินาน... เจ้าพี่เซนทิสจะกลับคืนพระนครหลวง โอ...มหาเทพทรงโปรดจริงๆด้วย! ”         เสียงใสรื่นรมย์ยิ่ง... ‘ ข่าวลับ ’ จากวงในอันเชื่อถือได้ถูกส่งมากับนกพิราบสื่อสารของราโฮเทป ราชองครักษ์แห่งเจ้าชายเซนทิส-เร  อีกทั้ง ‘ ข่าว ’ ที่พอจะส่งได้ไปยังคาราวานพ่อค้าเร่...ก็ส่งผ่านทางนกพิราบพวกนี้          ...อย่าทรงกริ้วข้าเลยนะ เจ้าพี่หญิง...         ไกลออกไปยังผืนทราย...         ขบวนอูฐของคาราวานพ่อค้าเร่เห็นเป็นแนวยาวบนสันทรายมาแต่ไกลลิบ... เป็นเวลานับพันปีแล้วที่ขบวนคาราวานจากต่างแดนและจากแดนอียิปต์เดินทางขึ้นเหนือล่องใต้ไปถ้วนทั่วผืนทราย นำพาผู้คนและสินค้านานับชนิดให้แลกเปลี่ยนกันระหว่างชุมชน...         เจ้าชายเซนทิส-เร ในคราบนายน้อยพ่อค้าเร่เหลือบมอง ‘ เพื่อน ’ ขี่อูฐไล่ตามมาข้างๆ แม้ดูเธอจะไม่เคยคุ้นกับการขี่อูฐนัก แต่จากท่าทางก็คงพอไหวอยู่เหมือนกัน... จะว่าไป...นับแต่ครั้งแรกที่ได้พบ ในความรู้สึกของพระองค์ เนเฟอร่าดูเหมือน ‘ ผู้สูงศักดิ์ ’ หลงทางมามากกว่า...ทั้งเรือนร่าง ใบหน้า และกริยานุ่มนวลงามสง่า หากไม่บอกว่าเป็น ‘ นักเดินทาง ’ หลงมาที่วิหารร้างกลางทะเลทราย ก็คงไม่มีใครเชื่อ แต่กระนั้น...แม้จะเซ้าซี้หนักเข้า         เนเฟอร่าก็ได้แต่ยิ้ม และไม่เคยบอกว่ามาจากที่ไหน...         เสียงชาวคาราวานร้องตะโกนบอกต่อๆกันดังแว่ว เมื่อ...ภาพเบื้องหน้า กำแพงเมืองหินศิลาเห็นมาแต่ไกลลิบตั้งตระหง่านเป็นแนวยาวดูน่าเกรงขาม...         เซทิส-เร ถอนพระทัยยาว...ในการเสด็จกลับมาอย่างลับๆ พระทัยหนึ่ง ดีใจที่กลับมาถึง หากอีกพระทัย...ยังต้องเก็บไว้ระแวงระวัง ‘ เรื่องราวอีกมาก ’ ที่รอให้กลับมาสะสาง         ...เรื่องของ ‘ เธอ ’ ผูกพันแน่นหนากับอำนาจแห่งราชบัลลังก์... อาณาจักรอียิปต์บน พระราชวังหลวง พระตำหนักฟาโรห์อาธีดอส ห้องทรงพระอักษร...         พระหัตถ์ที่มีรอยย่นเอื้อมสัมผัสเกศานุ่มสีน้ำตาลเข้มระเรื่อยมายังดวงพักตร์งามสง่าแห่งผู้ทรงคุกชานุเบื้องพระพักตร์ด้วยพระอาการเสน่หาเป็นที่ยิ่ง...          “ ผอมไปหรือเปล่า? พ่อเป็นห่วงเจ้าเหลือเกิน... ”  กระแสรับสั่งแห่งฟาโรห์จริงแท้ตรงกับพระทัย หลายครั้งที่โทษองค์เองว่า... มิควรเลยที่ยอมให้เจ้าชายองค์เดียวในรัชกาลเดินทางรอนแรมไกลไปเสี่ยงชีวิตถึงแดนศัตรู เพียงเพื่อ...ให้มหาเทพทรงยอมรับตามคำทำนายของนักบวช...         อำนาจฝ่ายศาสนจักรยามนี้มีมากเกินไป! จนกระทั่งมีข้อต่อรองกับอำนาจการปกครองแห่งฝ่ายอาณาจักร         เจ้าหญิงไอซิส พระธิดาองค์โต ผู้ทรงเป็นนักบวชแห่งมหาวิหารอามุน-เร ก็ทรงมีพระราชอำนาจเกี่ยวพันกับฝ่ายศาสนจักร เป็นหนึ่งในผู้เสนอให้ฟาโรห์ส่ง เจ้าชายเซนทิส-เร ออกเดินทางไปตาม ‘ คำทำนาย ’ และแม้ไม่มีการตรวจข้อเท็จจริงแห่งนิมิตนั้น เซนทิส-เร ก็ทรงอาสาเสด็จไปให้ตามพระประสงค์ ทั้งทรงให้เหตุผลว่า เพื่ออาศัยจังหวะนี้ เป็นการสืบข่าวดินแดนศัตรูทางอ้อม          “ ทูลกระหม่อมพ่อ...อย่าได้เป็นห่วงเลย ลูกเป็นบุรุษ อย่างไรเสียก็เอาตัวรอดได้ไม่ยากเย็นอยู่แล้ว อีกทั้งยังมีท่านน้าราโฮเทป...อนุชาของพระมารดาตามไปด้วย ลูกย่อมปลอดภัย ”          รอยแย้มพระโอษฐ์แห่งเซนทิส-เร นอบน้อมและภักดี... แล้วแปรเปลี่ยนสีพระพักตร์จริงจังขึ้น          “ เรื่องของอียิปต์ล่าง...” สุรเสียงแผ่วลงให้ได้ยินแค่สองพระองค์  “ ลูกคิดว่า เราต้องรีบเตรียมการล่วงหน้าได้แล้ว... เพราะทางนั้น ฟาโรห์เนเฟลทรงกำลังฝึกกองทัพเพื่อมาโจมตีเรา อีกทั้งยังมี... ”          กระแสรับสั่งแห่งเซนทิส-เร เงียบหายทันใด เมื่อ...เสียงฝีเท้าแผ่วเบาของสตรีวัยรุ่นมาอยู่หน้าพระทวารห้องทรงพระอักษร          “ ทูลกระหม่อมพ่อเพคะ วันนี้เสวยพระโอสถหรือยัง? วันนี้ลูกได้ยินมาว่า... ” สุรเสียงเริงรื่นที่ดังมาก่อนหยุดลงทันใด เมื่อดวงเนตรคมงามแลสบ ‘ อีกพระองค์ ’ เบื้องพระพักตร์ฟาโรห์!          “ ไอซิส เจ้ามาก็ดีแล้ว ดูนี่ซิ...น้องชายของเจ้า เซนทิส-เร กลับมาจากอียิปต์ล่างแล้วเห็นไหม? ”          ด้วยสีพระพักตร์แห่งพระราชบิดาที่เบิกบานเป็นที่ยิ่ง...ทำให้ไอซิสไม่อาจขยับพระองค์หนี วรองค์ระหงในชุดเครื่องทรงเจ้าหญิงแห่งอียิปต์ถวายคำนับฟาโรห์แล้วประทับนิ่งเฉย          อุตส่าห์ส่งเจ้าไปยังที่ไกลๆแล้วแท้ๆ แต่ก็ยังกลับมาได้อีก!!...ฤามหาเทพทรงโปรดเจ้าจริงๆ?          “ การที่ เซนทิส-เร กลับคืนมายังอียิปต์บนโดยสวัสดิภาพ ก็แปลว่า...องค์มหาเทพทรงยอมรับผู้สืบสายพระโลหิตแห่งพระองค์ตามคำทำนายใช่ไหม ไอซิส? ”         กระแสรับสั่งแห่งฟาโรห์รื่นเริงยิ่ง แม้พระพักตร์ก็เปี่ยมด้วยความสุข ดวงเนตรเป็นประกายวิบวับ...เจ้าหญิงไอซิสทำพระพักตร์เสมือนปั้นมิถูก หากก็ทูลตอบอย่างเสียมิได้          “ ก็คง...เป็นเช่นนั้นเพคะ ”          ขณะมัวพยายามปั้นสีพระพักตร์ ก็เผลอสบเนตรกับ เซนทิส-เร เข้าให้...พระพักตร์งามสง่าถึงกับแย้มพระโอษฐ์บางๆ           “ อีกมินาน...  คงถึงเวลาที่พ่อควรจัดงานอภิเษกของเจ้าทั้งสองให้เรียบร้อยเสียที... ”  พระสุรเสียงทรงอำนาจรับสั่งจริงจัง แล้วขยับพระองค์พิงพนักเก้าอี้เบาๆ          “ ทูลกระหม่อมพ่อ !! ”          สุรเสียงไอซิสดังขึ้นอย่างลืมพระองค์ พระพักตร์ซีดเผือด ขณะเซนทิส-เร ถึงกับอ้าพระโอษฐ์ค้างด้วยทรง...มิได้คาดคิด          “ พ่อเหนื่อยเหลือเกินแล้ว ไม่นาน... คงถึงเวลาไปเฝ้าเทพบิดรโอซิริส ในระหว่างที่ยังมีแรงอยู่ พ่อควรจัดการเรื่องของราชบัลลังก์ให้เสร็จสิ้นสักที... ”          กระแสรับสั่งแห่งฟาโรห์มีร่องรอยเหนื่อยล้า... เรื่องของราชบัลลังก์ หากเจ้าชายเซนทิส-เร อภิเษกกับเจ้าหญิงไอซิส นอกจากการสืบราชวงศ์จะเป็นไปตามกฏมณเฑียรบาล อีกทั้ง...อำนาจแห่งราชบัลลังก์ก็จักเป็นปึกแผ่นไปอีกนาน         ไอซิสตวัดสายพระเนตรไปยังผู้เป็นพระอนุชาต่างพระมารดาด้วยสายพระเนตรชิงชัง !         เซนทิส...เจ้ากลับมาทำไม?! เจ้าน่าจะโดนพายุทรายฝังร่างไปเสีย !!          “ ทูลกระหม่อมพ่ออย่าทรงรีบร้อนเลย... เพราะต้องทรงอยู่กับพวกลูกอีกนานนักพระเจ้าข้า ”            สุรเสียงแห่งเซนทิส-เร นอบน้อมและจงรักภักดีเป็นที่ยิ่ง อันขัดกับบรรยากาศที่เริ่มร้อนระอุ... ฟาโรห์พระสรวลเบาๆอย่างพอพระทัย จะมีก็แต่...อีกพระองค์ที่แม้พยายามสงบพระอารมณ์ หากดวงเนตรเป็นประกายวาววับด้วยไฟแห่งโทสะ... จากคุณ : อโณทัย ณ อนธกาล (นู๋ครีมสด) เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 07:00:03

ความคิดเห็นที่ 4 มนตราบทที่ 2 : มันตราแห่งการรอคอย(2)---ต่อค่ะ         เมื่อยามราตรีอันเยียบเย็นแห่งพระนครหลวงมาเยือน... ดวงจันทร์เสี้ยวในค่ำคืนนี้ค่อยลอยขึ้นสูง  ภายใต้แสงไฟสลัวจากคบเพลิงดินเผาอันเรียงรายตลอดทางเข้าพระตำหนัก... สองพระองค์ในอาภรณ์แห่งราชวงศ์อันสูงค่าเสด็จดำเนินเคียงกันโดยไร้สุรเสียงใดเอื้อนเอ่ย...กระทั่งถึงหน้าพระทวารพระตำหนัก          “ เจ้าพี่หญิง...วันนี้ก็สวดมนตร์ถวายองค์เทพจนดึกดื่นอีกหรือ? ”          สุรเสียงแห่งเซนทิส-เร รับสั่งอย่างสุภาพ วรองค์ระหงหันขวับด้วยสายพระเนตรดุๆแล้วหันหนี...มิสบพระอารมณ์          “ เซนทิส ทำไมเจ้า... ” สุรเสียงแผ่วเบาแล้วขาดหาย จนอีกพระองค์ต้องขยับมาใกล้          “ เจ้าพี่หญิง?...”          “ ทำไมเจ้ายังมิถูกฝังลงในผืนทราย ทั้งๆที่...เจ้าก็ไปไกลถึงขนาดนั้น ”         เจ้าชายเซนทิส-เร ทรงนิ่งเงียบชั่วครู่ แล้วแย้มพระโอษฐ์บางๆ          “ คงเพราะ...กระหม่อมพอมีโชคอยู่บ้าง ก็เลยเอาตัวรอดมาได้กระมัง และเพราะคำแนะนำจากเจ้าพี่หญิง ก็ทำให้กระหม่อมได้รับการยอมรับจากเหล่าทหารและนักบวชเพิ่มด้วยพระเจ้าค่ะ ”          “ ทั้งๆที่นักฆ่าเหล่านั้นล้วนมีฝีมือมาก เจ้าก็ยังรอดมาได้อีกหรือ?! ”          สุรเสียงเสนาะมีรอยเกรี้ยวกราดอย่างไม่สบอารมณ์นัก...เซนทิส-เร ทรงนิ่งงันไปชั่วขณะ แล้วแย้มพระโอษฐ์เศร้าๆ          “ เป็นเจ้าพี่หญิงจริงๆหรือพระเจ้าค่ะ... ที่ส่งกลุ่มนักฆ่าพวกนั้นมายังกองคาราวานของกระหม่อม... ”         ไอซิสทรงนิ่งงัน ไม่ใช่เพราะถูกจับได้  แต่เป็นเพราะ...พระพักตร์งามสง่าที่มีรอยเจ็บปวดสุดแสนนั้นต่างหาก          “ ที่แล้วมา...กระหม่อมได้แต่เฝ้ารอคอยมาตลอด...ว่าจะมีสักวันที่เจ้าพี่หญิงจะยอมรับกระหม่อมบ้าง แม้สักเพียงนิด...ก็ตามที... ”         ภายใต้เงาสลัวเลือนรางแห่งคืนจันทร์เสี้ยว  พระพักตร์แห่งเซนทิส-เร ยังคงแย้มพระโอษฐ์ให้ไอซิสอย่างอ่อนโยน มีเพียงดวงเนตรสีดำเป็นประกายหม่นหมอง...          “ กระหม่อมมาส่งเจ้าพี่หญิงตามพระบัญชาของทูลกระหม่อมพ่อแล้ว...ทูลลาพระเจ้าค่ะ ”         เป็นครั้งแรก...ที่เจ้าหญิงไอซิสประทับยืนนิ่งอย่างมิรู้พระองค์ ดวงเนตรคมงามเหม่อลอย ทอดพระเนตรภาพเจ้าชายเซนทิส-เร เสด็จจากไปจนหายลับไปจากดวงตา...         ท่ามกลางแสงจันทร์เลือนรางที่กระทบบนพื้นศิลากว้าง ร่างสูงโปร่งในชุดสูงศักดิ์นอนแผ่แหงนหน้ามองหมู่ดาวในคืนจันทร์เสี้ยว ใบหน้าใต้เงาจันทร์หมองเศร้า          “ ท่านเซนทิส พื้นศิลาน่าบรรทมดีหรือ? ”         เสียงคุ้นเคยดังแว่วมาก่อนเห็นตัวทำให้วรองค์สูงโปร่งขยับลุกทันใด! ด้วยทรงสะดุ้งนิดๆเมื่อผู้มาเยือนมาอย่างเงียบเชียบไร้ฝีเท้า และก็เป็น...เนเฟอร่าที่ยืนยิ้มอย่างเป็นมิตรอยู่ด้านหลัง         จากวันแรกที่พบจนมาถึงพระนครหลวง... ปริศนาที่มีต่อเนเฟอร่าดูจะเพิ่มขึ้น         ในวันที่เสด็จกลับมายังพระราชวังหลวงอย่างลับๆ เนเฟอร่าดูจะไม่แปลกใจเลยกับการถูกพามายังพระตำหนักเจ้าชายแห่งฟาโรห์ อีกทั้ง...ผู้ที่พาเธอเข้าไปยังห้องต่างๆในพระตำหนักก็มีพระยศเป็นถึง ‘ เจ้าชายรัชทายาทแห่งอียิปต์บน ’ ไม่ใช่ ‘ นายน้อยคาราวานพ่อค้าเร่ ’ อีกต่อไป!          เธอแค่ยิ้มบางๆอย่างเข้าใจคนเป็น ‘ เพื่อน ’          และยิ้มอย่างเข้าใจราวกับว่ารู้เรื่องทั้งหมดมาก่อนแล้วอย่างนั้นแหละ !!         เนเฟอร่ายังคงใส่ชุดคลุมสีขาว มีเพียงแค่ผ้าผืนยาวตวัดคลุมไหล่ แล้วเธอก็มานั่งใกล้ๆ          “ เนเฟอร่า เจ้ามีคนที่รักไหม..? ” แทนที่จะใส่พระทัยกับความสงสัยดังเช่นทุกครา หากในยามนี้กลับทรงต้องการ ‘ เพื่อน ’ ที่รับฟังเรื่องของพระองค์มากกว่า...          เนเฟอร่ากลั้นหัวเราะ หากเป็นเมื่อก่อน...เมื่อนานแสนนาน เธอคงทำหน้าไม่เข้าใจยิ่งกับคำถามนี้ จนกระทั่ง...‘ ท่านผู้นั้น ’ ปรากฏพระองค์...          “ มีเพคะ และยังต้องรอคอยวันที่ได้พบกันอีกครั้ง...การที่รอนานมาก มากจน...บ้างครั้งรู้สึกว่าหัวใจด้านชาไปกับการรอคอยเสียแล้ว ”         เซนทิส-เร ทรงรับฟังเงียบๆ แล้วพระสรวลเบาๆ รับสั่งเสมือนรำพึง          “ ความรักนี่ก็แปลกนะ...แม้จะรู้ว่าไม่ควรรัก แต่กลับมิอาจฝืนใจให้ลืมเลือน...”         เนเฟอร่านิ่งเงียบ...หัวใจนึกประหวัดถึง ‘ ใครอีกคน ’ ที่ลาจากมาโดยมิได้กล่าวคำลา...                       “ ดั่งผืนฟ้า...ที่เฝ้ารอจันทร์            ให้ทิวาวันค่อยเคลื่อนผ่านไปช้าๆ .                       ดั่งดวงดาราเฝ้ารอรติกาล            แม้มิอาจได้ยินสัญญาณแห่งหัวใจ...”          สุรเสียงแห่งเซนทิส-เร แว่วกังวาน ยามทรงระลึกถึงบทกวีบทหนึ่งได้... เนเฟอร่าที่นั่งฟังเงียบๆก็หัวเราะคิก          “ ไม่น่าเชื่อ นอกจากทรงเป็นนายน้อยพ่อค้าเร่แล้ว...ยังเป็นเจ้าชายนักรบที่ท่องบทกวีลำนำ ”         เสียงพูดคุยเงียบหายไปชั่วครู่... เนเฟอร่าก็ตัดสินใจถามคนเป็น ‘ เพื่อน ’ ด้วยสีหน้าเป็นมิตร          “ เธอ...ยังไม่ยอมรับพระองค์หรือเพคะ? ”          “ เจ้าก็เป็นนักเดินทางที่รู้แม้กระทั่งเรื่องราวในหัวใจด้วยหรือ? ” กระแสรับสั่งหยอกเย้า แล้วถอนพระทัยยาว          “ เจ้าพี่หญิงน่ะ...ยังคงลำบากพระทัยที่จะยอมรับข้า ”         เซนทิส-เร แหงนพระพักตร์มองผืนฟ้าเงียบๆ... แล้วตัดสินพระทัยเล่าให้ ‘ เพื่อน ’ ฟังเรื่อยๆ          “ มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับพระองค์ ผู้เคยเป็นที่หนึ่งมาตลอด ควรมีสิทธ์เลือกใครสักคนเป็นผู้สืบราชบัลลังก์ และข้า...ก็คงเป็นหนึ่งในความไม่พอพระทัยสูงสุดนั้น...”          ตามกฎมณเฑียรบาล ผู้เป็นฟาโรห์ต้องอภิเษกกับ ‘ สายเลือดอันบริสุทธิ์แห่งสุริยเทพ ’ ฉะนั้น...อำนาจอันแท้จริง บางครั้งจึงตกอยู่กับเจ้าหญิงเชื้อสายพระราชวงศ์ใกล้ชิด และไอซิสก็ทรงเป็นหนึ่งในนั้น          “ อันที่จริง...ข้ารู้มาตลอดว่าเจ้าพี่หญิงทรงเกลียดชังข้า ถึงขนาดอยากจะส่งให้ไปเฝ้าเทพบิดรเสีย ”          “ แล้วทำไม..”          “ คงเพราะข้ายังอยากจะเชื่อใน...รอยยิ้มของพระองค์ที่ข้าเคยได้เห็นในครั้งเยาว์วัย ”         เซนทิส-เร แย้มพระโอษฐ์อบอุ่น ดวงเนตรมีรอยรำลึก ยามทรงนึกถึงช่วงเวลา...อันสงบสุข          “ ทรงเบื่อไหมที่ต้องรอ...รอใครคนนั้นไปเรื่อยๆ ทั้งที่เวลาที่รออาจสูญเปล่าก็ได้ ”         เนฟอร่าที่รับฟังเงียบๆอย่างพยายามเข้าใจก็ตั้งคำถามบ้าง ทว่า... แม้เป็นผู้ตั้งคำถาม แต่ก็ดูเหมือนถามใจตัวเองมากกว่า...เจ้าชายรัชทายาทแห่งอียิปต์บนพระสรวลเบาๆ ดวงเนตรสีดำเป็นประกายนุ่มนวล          “ นั่นสินะ การรอคอยให้ใครบางคนแค่หันมามองเรานั้น แม้รู้ว่าต้องใช้เวลาเพียงใด... แต่กลับเลิกทำไม่ได้สักที ”         เนเฟอร่าถึงกับนิ่งงัน...เมื่อพระพักตร์แห่งเซนทิส-เร แม้มีรอยหมองเศร้า ทว่าสายพระเนตรยังมั่นคง ไม่หวั่นไหว          “ ข้าเต็มใจรอ แม้จะนานเพียงไร และแม้ว่าผลของการรอคอยจะทำให้ทุกข์ ข้าก็เต็มใจที่จะยอมรับ ”          เนเฟอร่าถอนหายใจเงียบๆ...ดวงตากลมโตที่มองเหม่อเป็นสีเดียวกับผืนฟ้าแห่งรัตติกาล            การรอคอยอันยาวนานงั้นหรือ? ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^ รอบนี้เบลอมาก เลยต้องโพสสองรอบเลย หึหึ จากคุณ : อโณทัย ณ อนธกาล (นู๋ครีมสด) เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 07:15:09

ความคิดเห็นที่ 5 ไอซิสโกรธอะไรนักหนานะ เจ้าชายออกจะน่ารัก จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 09:54:04

ความคิดเห็นที่ 6 นั่นสิ หรือว่าไม่อยากแต่งงาน อยากมีอำนาจคนเดียว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 13:18:48

ความคิดเห็นที่ 7   แล้วเจ้าชายใช่พระเอกป่าว..เราคิดว่าน่าจะใช่(รึเปล่า!!)....เขียนต่อเร็วๆนะรออยู่จ้า... จากคุณ : jern_jern เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 16:01:37 A:222.123.73.213 X:

ความคิดเห็นที่ 8 แฮ่ๆ บทต่อไป...ขอเกลาใหม่อีกสักหน่อยนะคะ ขอขอบคุณทุกการติดตามค่ะ ^^ จากคุณ : นู๋ครีมสด เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 52 21:51:01