PANTIP.COM : W8287070 ^ลิขิตรักจากฟากฟ้า...ลิขิตที่ 4^ [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

แก้มนวลตะแคงเล็กน้อยเพื่อเงี่ยหูฟังข้างประตูห้องที่แง้มเปิดอยู่เหมือนโชคชะตาหรืออะไรสักอย่างจงใจให้เธอได้ยินเสียงที่ลอดออกมาแม้เพียงแผ่วเบาได้ชัดเจนขึ้น

“อาคิดว่าณุคงตัดสินใจแล้วใช่ไหม”

“ผมไม่มีทางให้ตัดสินใจมาตั้งแต่ต้นแล้วต่างหากละครับ” เสียงชายหนุ่มตอบ ท้ายเสียงที่ตวัดขึ้นเล็กน้อยคล้ายจะหยันอยู่ในที “ไม่ว่ายังไร...ผู้หญิงของธรณบดินทร์ก็คือว่าที่นายหญิงคนต่อไปของศิวกุล”

“ณุไม่จำเป็นต้องสนใจกับสัญญาข้อนั้น เพราะเราไม่เหลือผู้หญิงของธรณบดินทร์ให้ณุทำลายอีกแล้ว” เสียงที่ขึ้นสูงในตอนท้ายคล้ายคนพูดจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ทำให้ศนิกานต์หันหน้ามองเข้าไปภายใน แล้วเธอก็เห็นว่าจนพลเอกทัศน์เทพกำลังยกมือขึ้นแตะแขนภรรยา

“ไม่ใช่ความผิดของณุหรอกนะกานต์”

“ถึงไม่ใช่ความผิดของผม แต่จะพูดว่าผมไม่มีส่วนผิดก็คงไม่ได้” พิษณุบอกเสียงเรียบ เขาสบตากับเทวิกานต์อย่างตรงไปตรงมา “สิ่งเดียวที่ผมกล้ายืนยันคือ...ผมไม่เคยคิดทำลายผู้หญิงของธรณบดินทร์”

“ถึงอย่างนั้น...น้าก็ไม่อยากให้หนูศิต้องเป็นอย่างหนูจีน” คุณหญิงเทวิกานต์บอกเสียงเครียด “น้าอยากให้หนูศิมีสิทธิ์เลือก”

“หนูศิมีสิทธิ์เลือกแน่ครับ แต่ตัวเลือกของเธอมีข้อเดียวเท่านั้น และผมสัญญา...จะทำให้เธอเลือกด้วยความเต็มใจ”

“แล้วนายล่ะ...เต็มใจจะเป็นตัวเลือกให้เธอเหรอณุ ในเมื่อนายเองก็ปฏิเสธหนูจีนมาตลอด” จักราวุธแย้งเสียงแข็ง “เราว่านายคิดดี ๆ ก่อนดีกว่า เราไม่ได้พาหนูศิมาเพื่อจะเลือกนาย เราพาเธอมาเพราะเธอคือสิ่งสุดท้ายที่เราเหลืออยู่”

“เราไม่ได้เป็นตัวเลือกให้เธอ แต่เราเองก็ต้องเลือกด้วยเหมือนกัน” พิษณุพูดพลางถอนใจยาว

“...ผมต้องเรียนน้ากานต์ตามตรงว่าผมเสียใจจริง ๆ เรื่องหนูจีน แต่เรื่องหนูศิก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ผมต้องตัดสินใจ และการตัดสินใจของผม...ก็ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ผมจะหมั้นกับหนูศิครับ”

ศนิกานต์เบิกตากว้างด้วยความตกใจกับถ้อยคำของเขา ร่างเล็กที่นั่งยอง ๆ อยู่บนขาทรุดแปะลงกับพื้น ขณะที่เจ้าหูยาวบนหัวเธอก้มหน้าลงมาถาม “เป็นอะไร ตกใจหรือไง”

หญิงสาวไม่มีแรงพูด สมองน้อย ๆ ของเธอกำลังทำงานหนักเช่นเดียวกับหัวใจที่เต้นรับ แล้วประตูก็เปิดออก

คนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเธอคือพิษณุ ผู้ชายที่เพิ่งบอกว่าจะหมั้นกับเธอ เขายื่นมือมาเบื้องหน้าคล้ายจะรอให้เธอจับมือเขาเพื่อดึงตัวเองขึ้น

ชั่วนาทีผ่านไปเหมือนว่าศนิกานต์กำลังจะวัดใจตัวเองและชายหนุ่ม แล้วร่างบางก็ค่อย ๆ ยันตัวขึ้นจากพื้น ยืนตรงอยู่เบื้องหน้าเขา สายตาคมกวาดมองไปรอบ ๆ ห้อง สบตากับบิดามารดาและพี่ชายบุญธรรมที่ต่างนั่งนิ่งด้วยอาการตกใจไม่แพ้กันเมื่อเห็นเธอ

“โอ๊ะ...ข้าเพิ่งนึกได้ว่ามีธุระด่วนที่สภาจักรราศี คงต้องไปละนะหนูน้อย...” เจ้าหูยาวทำท่าจะกระโดดลงจากหัวเธอแล้วรีบหนีไปให้ไกล แต่มือใหญ่ของคนตรงหน้ากลับยกขึ้นมาคว้าตัวมันไว้ก่อน

“สภานั่นท่านตั้งมาเมื่อไรกัน...ท่านตุลย์” เสียงเอื่อย ๆ ของพิษณุพูดอย่างอ่อนใจ ขณะที่คนในห้องหันหน้ามองกันไปมาก่อนจะจ้องเขม็งมายังมือของชายหนุ่ม

พิษณุเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้หลุยส์ตัวโต ปล่อยให้ตุลย์นั่งเล่นอยู่บนตัก “ผมให้ตุลย์พาหนูศิลงมา”

ศนิกานต์เดินไปนั่งตรงข้ามชายหนุ่ม ดวงตาคมสบตากับเขาอย่างเยือกเย็น หญิงสาวพยายามสูดลมหายใจลึก ๆ เรียกสติตัวเองให้คืนมามากพอที่จะรับฟังเรื่องราวต่าง ๆ อย่างสุขุมรอบคอบ

“นายคิดยังไงถึงอยากให้หนูศิรู้เรื่องนี้” จักราวุธยกมือขึ้นเสยผม ท่าทางเคร่งเครียดเมื่อนั่งลงข้างกายน้องสาวบุญธรรม

“คิดว่าน้องนายไม่ใช่คนโง่...และการที่ตุลย์พาหนูศิลงมา ก็แปลว่าเธอต้องมีค่าพอที่จะรู้เรื่องพวกนี้”

ทุกคนหันมามองหน้าศนิกานต์ แต่หญิงสาวยังนิ่ง เป็นความนิ่งที่ไม่มีใครคาดเดาได้ว่าซ่อนอารมณ์ใดเอาไว้

“เธอมีคำถาม...จะไม่พูดออกมาตรง ๆ หรือ” พิษณุคลี่ยิ้มบาง ๆ เอ่ยอย่างพึงพอใจกับความสงบที่หญิงสาวสร้างขึ้น

“จะให้ถามอะไรกับสิ่งที่ยังไม่รู้ล่ะคะ” ปลายเสียงเธอสะบัดห้วนคล้ายประชด
ผู้รู้มองหน้ากันไปมา คล้ายจะเกี่ยงกันเล่าเรื่องให้เธอฟัง แล้วทุกสายตาก็มาหยุดที่จักราวุธ ชายหนุ่มเบิกตากว้าง ทำหน้าบุ้ยใบ้ไปทางเพื่อนที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม แต่พิษณุกลับส่ายหน้าเป็นคำตอบ

จักราวุธขมวดคิ้ว สีหน้าท่าทางลำบากใจกับการหาคำมาพูด แล้วคำที่เขาพบก็ฟังดูงี่เง่าเสียเหลือเกิน

“หนูศิอยากรู้อะไร”

“ทุกอย่างที่หนูควรรู้ค่ะ” เธอตอบอย่างใจเย็น รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้หญิงโง่ ๆ ที่พยายามทำตัวเหมือนมีสมองทั้งที่ความจริงแล้วกำลังจับต้นชนปลายแทบไม่ถูก

“ทุกอย่าง...มันยาวเกินไป”

“หนูมีเวลามากพอที่จะฟัง แล้วถ้าพี่จักรคิดว่านั่นเป็นสิ่งที่หนูควรรู้...หนูก็เชื่อว่าพี่จักรคงมีเวลามากพอจะเล่า” เธอยังเอ่ยตอบอย่างสงบ ทั้งที่ในใจไม่อยากจะรับฟังอะไรทั้งนั้น

ถ้าเป็นไปได้ หญิงสาวอยากได้ชีวิตที่แสนปกติสุขของเธอคืน

แต่เมื่อเป็นไปไม่ได้ การโวยวายก็ไม่ได้มีประโยชน์มากไปกว่าการนั่งฟังอย่างรอบคอบ ไม่ว่าสิ่งที่ได้ฟังจะเป็นความจริงหรือเท็จก็ตาม

จักราวุธนั่งนิ่งอยู่เพียงครู่เดียวก็ตัดสินใจเล่าเรื่องราวทุกอย่างให้เธอฟัง
เพราะศนิกานต์ไม่ใช่จีรันตรา เธอไม่คุ้นเคยกับโลกที่พวกเขารู้จัก ชายหนุ่มจึงต้องเริ่มพูดตั้งแต่เรื่องราวของตระกูลทั้งห้าที่คอยเป็นเงาปกปักษ์ดูแลแผ่นดินนี้เรื่อยมาตั้งแต่อดีตกาล หน้าที่ในฐานะนักทำนายและผู้หมุนวงล้อแห่งโชคชะตา ใช่...เขาใช้คำนั้น ผู้หมุนวงล้อแห่งโชคชะตา หน้าที่ที่ทำให้ศนิกานต์ขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ โดยเฉพาะเมื่อผู้เป็นพี่ชายบุญธรรมเอ่ยถึงด้วยท่าทางภาคภูมิใจอย่างยิ่ง

ชายหนุ่มกล่าวถึงสี่ตระกูลผู้พิทักษ์ อัคคิติยะ ธรณบดินทร์ ปิ่นวายุราช และวารีนาถพิทักษ์ ตระกูลที่เฝ้าพิทักษ์ส่วนต่าง ๆ ของแผ่นดินนี้ และที่สำคัญคือ...การพิทักษ์ตระกูลหลักอย่างศิวกุล ตระกูลที่สืบสายเลือดมาจากบุตรแห่งมหาศิวะ และเป็นรากฐานของมนตราทั้งปวง

ศนิกานต์อยากจะหัวเราะกับเรื่องไร้สาระที่ไม่อยากเชื่อว่าจะหลุดออกมาจากปากนายเรืออากาศอนาคตไกลอย่างจักราวุธ ธรณบดินทร์ แต่เขาก็เหมือนจะรู้ ชายหนุ่มอ้างถึงเจ้ากระต่ายหูยาวที่เขายืนยันว่าเขามองไม่เห็น แต่ศนิกานต์เห็น และเธอก็เห็นว่ามันกำลังนั่งอ้าปากหาวเหมือนเด็กน้อยที่เริ่มง่วงขณะฟังนิทานก่อนนอน แถมยังวางคางลงบนมือใหญ่ของพิษณุคล้ายจะใช้ต่างหมอนเสียด้วยซ้ำ

ถ้าไม่ติดว่าเจ้าหูยาวพูดได้ หญิงสาวจะไม่มีวันเชื่อเด็ดขาดว่ามันเป็นร่างจำแลงของเทพผู้ปกปักษ์รักษาราศีตุลย์

กว่าสิบห้านาทีที่ชายหนุ่มพยายามสรุปเรื่องราวของตระกูลทั้งห้าที่ทำให้ศนิกานต์อดไม่ได้ที่จะนึกเปรียบเทียบเอากับการ์ตูนเกี่ยวกับอนเมียวจิของญี่ปุ่น เมื่ออยู่ในเมืองไทยเธอก็คิดว่าคงไม่มีคำไหนเหมาะสมจะนิยามตระกูลพวกนี้มากไปกว่าหมอผีกับหมอดู แต่ถ้าเธอลองพูดออกมาตรง ๆ คงได้เห็นสายตาดุ ๆ และเสียงต่อว่าจากคนในห้องนี้แน่ ๆ หญิงสาวจึงเลือกจะนั่งเงียบ แล้วปล่อยให้พี่ชายบุญธรรมเอ่ยถึงเรื่องสำคัญที่เกี่ยวข้องกับตัวเธอโดยตรง

“...น้ายา คุณแม่ของหนูศิคือผู้พยากรณ์แห่งวารีนาถพิทักษ์ และที่จริง...” ชายหนุ่มชะงักคำพูดไปแล้วเหลือบมองพิษณุเพียงครู่เดียวเขาก็เอ่ยต่อ “น้ายาควรจะเป็นนายหญิงแห่งศิวกุล ตามสัญญาของคุณตากับท่านเจ้าตระกูลหลักรุ่นก่อน...” แค่ได้ยินคำเรียกขานด้วยตำแหน่งของตระกูลที่ฟังดูโบราณสุดกู่ ศนิกานต์ก็นึกอยากจะเบะปากอย่างเบื่อหน่าย

“...แต่เพราะน้ายาเลือกที่จะแต่งงานกับ...คุณพ่อหนูศิ สัญญาจึงส่งต่อมาที่สายเลือดหญิงของวารีนาถพิทักษ์รุ่นต่อมา ซึ่งก็คือหนูจีน แต่เพราะหนูจีน...เสียไปแล้ว” ชายหนุ่มพูดเสียงเบาลง สีหน้าเศร้าสร้อยบอกว่าเขายังสะเทือนใจกับการจากไปของน้องสาว ก่อนที่เขาจะยืดตัวขึ้น มองสบตาน้องสาวบุญธรรมที่นั่งข้าง ๆ “สิทธิ์ของว่าที่นายหญิงแห่งศิวกุลในตอนนี้...เป็นของหนูศิ”

“หนูไม่รับ...” เธอบอกได้ทันที

จากคุณ : Argent

เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 22:07:21

ความคิดเห็นที่ 3

พิษณุถอนใจยาว มองหน้าเธออย่างระอาเหมือนผู้ใหญ่ที่กำลังมองเด็กดื้อ “สิ่งสำคัญไม่ได้อยู่ที่เธอจะรับหรือไม่ แต่อยู่ที่ว่าการรับหรือไม่รับของเธอส่งผลอะไรบ้าง” เขาพูดเสียงเรียบ

“ตำแหน่งนายหญิงแห่งศิวกุลไม่ใช่ว่าใครก็เป็นได้...แต่เดิมเราต้องคัดเลือกหาผู้หญิงที่สามารถสื่อสารกับเทพเจ้าได้ มีอำนาจในการหยั่งรู้ หรือไม่อย่างนั้นก็มีมือที่เข้มแข็งพอจะทำให้เทพแห่งจักราศีทั้งสิบสองยอมรับ คุณเทวินยา...เป็นทั้งหมดที่พี่พูดมา”

ศนิกานต์นั่งอึ้งกับเรื่องที่ได้ยิน เธอไม่เคยรู้ว่าแม่เป็นอะไรมากไปกว่าแม่ ผู้หญิงที่เก่งกาจ เฉลียวฉลาด อ่อนหวาน และบางครั้งก็...ร้ายกาจ

“คุณ...” หญิงสาวชะงักไปกับดวงตาวาว ๆ ของชายหนุ่มตรงหน้า “เอ่อ...พี่ณุจะบอกหนูศิว่าคุณแม่หนูสื่อสารกับเทพเจ้าได้ สามารถหยั่งรู้อนาคต แล้วก็เป็นคนที่ได้รับการยอมรับจากเทพอะไรนั่นเหรอคะ”

เธอตั้งใจจะไม่โวยวาย แต่ทำใจลำบากจริง ๆ กับการนั่งเฉย ๆ

เจ้าหูยาวอ้าปากหาวหวอด ๆ แล้วยกหัวขึ้นหรี่ตามองศนิกานต์ หูยาว ๆ ที่ตั้งขึ้นกลับพับลงพร้อม ๆ กับใบหน้าท่าทางที่แสดงอาการอ่อนอกอ่อนใจ แถมด้วยเสียงพึมพำอย่างไม่เจาะจงว่าตั้งใจจะพูดกับใคร “เฮ้อ...มนุษย์หนอมนุษย์ อะไรที่ไม่รู้ก็อยากจะรู้ อะไรที่ไม่เห็นก็อยากจะเห็น พอได้รู้ได้เห็นแต่พิสูจน์ไม่ได้ก็บอกว่าไม่มีไม่จริงเสียอย่างนั้น อย่างนี้สิ...โลกมันถึงไม่พัฒนา”

พิษณุหลุดยิ้มที่มุมปาก ขณะที่ศนิกานต์เบิกตากว้างมองอย่างไม่อยากเชื่อ เสียงดุ ๆ รีบบอกโดยลืมไปแล้วว่าทั้งห้องมีคนที่มองเห็นและได้ยินเสียงตุลย์อยู่แค่สองคนเท่านั้น “อย่ามาพูดเหมือนรู้ดีนะตุลย์...ที่โลกไม่พัฒนาน่ะเพราะคนเราย่ำเท้าอยู่กับความเชื่อโบราณต่างหากล่ะ”

เทวิกานต์สะดุ้งโหยง รีบร้องห้ามเสียงดุ “อย่าก้าวร้าวกับท่านตุลย์นะหนูศิ”

หญิงสาวกลอกตาไปมา เม้มริมฝีปากอย่างขัดใจ “หนูไม่ได้ก้าวร้าวค่ะ แต่หนูทำใจลำบากจริง ๆ ค่ะที่จะเชื่อว่าโลกนี้มีเทพเจ้าหรืออะไรเทือกนั้น ขณะที่ใครต่อใครเขาเตรียมจะไปอยู่ดาวอังคารกันอยู่แล้ว”

“หนูศิ...” เสียงมารดาบุญธรรมปรามอย่างไม่ชอบใจนัก “ถ้าหนูพูดอย่างนั้น แล้วหนูจะอธิบายเรื่องที่หนูเห็นท่านตุลย์ได้ยังไง”

“แล้วเรื่องที่เจ้าเคยพบข้าอยู่กับแม่เจ้าล่ะเด็กน้อย...จะอธิบายด้วยศาสตร์ของเจ้าอย่างไร” เจ้าหูยาวเอ่ยถาม

ศนิกานต์ถอนใจยาว เพียงครู่เดียวเธอก็เอ่ยตอบ “กลุ่มพลังงานค่ะ...นักวิทยาศาสตร์พยายามจะอธิบายเรื่องพวกนี้มานานแล้ว ไม่ใช่ว่าพอหาคำอธิบายไม่ได้ก็ปฏิเสธว่าไม่มีจริงหรอกนะคะ แต่พวกเขาพยายามค้นคว้า และคำตอบง่าย ๆ ก็คือวิญญาณเป็นแค่กลุ่มก้อนพลังงานที่บางครั้งคลื่นที่ละเอียดนั้นก็ถูกจับได้ด้วยสายตาของมนุษย์บางกลุ่ม หรือไม่ก็คลื่นสมองที่ถูกจูนให้ตรงกันก็เลยเกิดเป็นการรับรู้”

“หนูเชื่อเรื่องพลังงานของวิญญาณ แต่หนูไม่เชื่อเรื่องโชคชะตาค่ะ ทำไมมนุษย์เราต้องเอาตัวเองไปผูกติดกับอะไรสักอย่างด้วยละคะ ทั้งที่ความจริงแล้วสิ่งที่กำหนดชะตากรรมของมนุษย์ก็คือการกระทำต่างหาก”

“พี่เห็นด้วย...แต่มันก็แค่ส่วนหนึ่งเท่านั้น ถ้าทุกอย่างขึ้นอยู่กับการกระทำแล้วทำไมมนุษย์บางคนจึงเกิดมาสุขสบาย ได้ทุกอย่างที่อยากได้โดยไม่ต้องแสวงหาอะไรเลย ขณะที่บางคนเกิดมาอย่างแร้นแค้น ต้องกัดก้อนเกลือกินเพื่อจะให้ไปถึงสิ่งที่ตัวเองต้องการ”

หญิงสาวแห่งโลกยุคใหม่เม้มริมฝีปากแน่น สมองพยายามครุ่นคิดหาคำตอบ แต่วิชาพันธุศาสตร์หรืออะไรก็ตามที่เธอเคยเรียนมา ดูเหมือนเมนเดลจะเคยอธิบายถึงกฎแห่งการถ่ายทอดทางพันธุกรรมที่ทำให้มีการถ่ายทอดลักษณะของสิ่งมีชีวิต ขณะที่ดาร์วินเคยพูดถึงวิวัฒนาการและการคัดเลือกสายพันธุ์ แต่เธอยังไม่เคยได้ยินนักวิทยาศาสตร์คนไหนอธิบายถึงเหตุผลที่มนุษย์เราเกิดมาด้วยพื้นฐานที่แตกต่างกัน

“กรรมไงล่ะ...กรรมคือการกระทำ และกฎแห่งการกระทำก็เที่ยงแท้เสมอ” ผู้ที่เอ่ยตอบคือเจ้าหูยาวที่ปีนขึ้นไปนั่งห้อยขาอยู่บนเท้าแขนเก้าอี้ที่พิษณุนั่งอยู่ “และตระกูลทั้งห้าก็มีหน้าที่ปกป้องให้กฎแห่งกรรมเป็นไปอย่างเที่ยงตรง”

“ทำไมล่ะ...ถ้ามันคือกฎแห่งธรรมชาติ มันก็ควรจะเป็นไปโดยธรรมชาติสิ” หญิงสาวแย้งด้วยเสียงที่อ่อนลงเมื่อเธอไม่สามารถตอบคำถามของพิษณุได้ และเธอคงต้องยอมรับอีกเล็กน้อยว่าวิทยาศาสตร์ขณะนี้กำลังย้อนกลับมาศึกษาถึงศาสนา โดยเฉพาะเรื่องของเหตุและผลซึ่งพระพุทธเจ้าเคยตรัสไว้

“เพราะเมือ่มีกฎก็ย่อมมีพวกที่พยายามฝืนกฎ...” พิษณุเอ่ยตอบ “เธออาจไม่เชื่อเรื่องคุณไสย มนต์ดำหรืออะไรที่พิสูจน์ไม่ได้ แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์บอกว่าเรื่องพวกนั้นไม่มีจริง...และอวิชชาเหล่านั้นคือสิ่งที่ฝืนกฎแห่งกรรม”

ศนิกานต์ถอนใจยาว “หนูยังไม่เข้าใจค่ะ...แต่ปัญหาอีกอย่างที่หนูอยากรู้มากกว่าคือ ทำไมถึงต้องวุ่นวายกับตำแน่งนายหญิงอะไรนั่นนัก”

“นายหญิงแห่งศิวกุล...” จักราวุธบอกเสียงอ่อน

“เพราะศิวกุลคือตระกูลหลัก เธอยังไม่เคยสัมผัส เธอย่อมไม่รู้ว่าอำนาจของเงามีมากแค่ไหน แต่การจะดูแลแสงและเงาจำเป็นต้องใช้ทั้งมือที่แข็งแกร่งและอ่อนโยน นายใหญ่แห่งศิวกุลจะเป็นมือที่แข็งแกร่ง จัดการกับปัญหาและเภทภัยต่าง ๆ ขณะที่นายหญิงคือคนที่คอยกันอยู่ด้านหลัง ใช้มือที่อ่อนโยนนั้นควบคุมสิ่งต่าง ๆ เอาไว้อีกที เธอจึงต้องมองให้ไกล รู้ให้กว้าง และเข้าใจสิ่งต่าง ๆ อย่างเที่ยงตรง”

หญิงสาวกำลังคิดถึงมารดาที่แท้จริงของเธอ คุณเทวินยาน่าจะเป็นได้อย่างที่พิษณุบอก เธอมีทั้งความเป็นแม่ เป็นเมีย และเป็นนายหญิงที่ดีเยี่ยม มือนุ่ม ๆ ของมารดานั้นทำได้ตั้งแต่งานบ้านกระทั่งงานเบา ๆ อย่างเย็บปักถักร้อย ไปกระทั่งเกี่ยวข้าว ดำนา สมองที่อยู่ในหัวสวย ๆ นั้นก็คิดได้ตั้งแต่ค่าใช้จ่ายในครัวเรือน กระทั่งแผนการพัฒนาหมู่บ้าน และที่สำคัญ...หัวใจที่อ่อนโยนนั้น ก็พร้อมที่จะโอบกอดเด็กที่ยากไร้พร้อมให้ชีวิตใหม่ และเฆี่ยนด้วยกิ่งมะยมชุบน้ำเกลือเมื่อเห็นว่าคำสอนไม่ได้ผล

ตุลย์คล้ายจะรู้ถึงความคิดของหญิงสาว เจ้าหูยาวจึงจ้องมองเธอด้วยแววตาที่อ่อนโยน แล้วเอ่ยเสียงนุ่ม “ใช่...แม่เจ้าคือผู้หญิงที่ประเสริฐ แม้เทวินยาจะไม่ยอมรับตำแหน่งนายหญิงแห่งศิวกุล แต่เธอก็ชดใช้ด้วยการคืนเจ้ามาที่นี่”

ศนิกานต์สูดลมหายใจยาว พยายามลำดับความคิดตัวเองช้า ๆ แต่แล้วพิษณุก็กลับลุกขึ้นยืนพร้อมบอกเบา ๆ “ค่อย ๆ คิดก็ได้...เธอมีเวลาอีกมากที่จะทำความเข้าใจกับเรื่องทั้งหมด พี่เชื่อว่าถ้าเธอตัดอารมณ์ออกไปแล้วนั่งมองทุกอย่างด้วยเหตุผล...เธอจะตัดสินใจได้ดีขึ้น”

หญิงสาวลุกขึ้นยืน เผชิญหน้ากับผู้ชายที่เอ่ยคำคล้ายเข้าใจความคิดเธอด้วยดวงตาคมปลาบ เธอมองลึกเข้าไปในตาเขา ความอ่อนโยนที่เห็นฉาบภายนอกค่อย ๆ จางหายไป เหลือเพียงความทระนงและมั่นใจในตัวเองซึ่งทำให้หญิงสาวเหยียดยิ้มหยัน “อย่าทำพูดดีเลย...พี่น่าจะรู้ว่าหนูไม่มีทางตัดสินใจได้ ถ้าข้อมูลยังไม่ชัดเจนพอ”

พิษณุโคลงศีรษะเล็กน้อยคล้ายยอมรับในคำพูดของเธอ “แล้วเวลาจะตอบคำถามทุกข้อของเธอเอง พี่คงเตือนได้แค่ว่า...เมื่อเธอรู้เรื่องแล้ว เหล่าเทพแห่งจักรราศีจะไม่ยอมปล่อยมือจากเธออย่างแน่นอน”

แล้วเขาก็หันมาบอกลากับเจ้าบ้าน พลเอกทัศน์เพทโคลงศีรษะรับแล้วเดินไปส่งพร้อมด้วยคุณหญิงเทวิกานต์ ทั้งห้องจึงเหลือแค่เพียงศนิกานต์กับจักราวุธ หญิงสาวหันมามองหน้าพี่ชายแล้วเอ่ยถามเสียงนุ่ม “พี่จักร...มีอะไรที่หนูศิควรรู้อีกไหมคะ” เธอทอดเสียงอ่อนคล้ายเหนื่อยหน่ายกับเรื่องราวที่ได้รับรู้

พี่ชายบุญธรรมวางมือลงบนหัวทุยได้รูปของน้องสาว ลูบเรือนผมสีดำยาวนั้นอย่างอ่อนโยน “บางเรื่อง...หนูศิต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง เหมือนที่ณุบอก เวลาจะตอบคำถามทุกข้อของเธอ”

จากคุณ : Argent

เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 22:07:47