ความคิดเห็นที่ 1 2. ของที่อยู่ใกล้ตัว โหมโรงเป็นหนังไทยที่ดีมากๆเรื่องหนึ่งที่ผมชอบและอยากเข้าไปดูซ้ำอีกสักรอบ แต่ถึงโหมโรงจะเป็นหนังที่สนุกน้อยกว่านี้ ผมก็ยังจะต้องดูอีกรอบอยู่ดีนั่นแหละ ใช่แล้ว เพียงแค่เพราะเธอชวน และนี่ก็เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมดูหนังซ้ำเรื่องเดิม แม้จะเป็นครั้งแรกแต่ว่าแน่นอน ด้วยความเต็มใจ “นี่ๆคนนี้เรารู้จักแหละ เขาเคยเป็นครูสอนดนตรีไทย ตอนเราอยู่มัธยม” เสียงหวานๆกระซิบเบาๆบอกผมในโรง ผมยิ้มให้กับครูหมึก  ที่กำลังว่านายศรตีระนาดเหมือนหมาสะบัดน้ำร้อน แล้วมองใบหน้ายามยิ้มด้านข้างของเธอ ระนาดนายศรพลิ้วไหวเพราะพริ้งยังไง คงไม่เท่าเสียงของเธอ .ในสายตาของผม “หนังสนุกมากเลย เราขอโทษที่มาช้านะ ติดลูกค้าน่ะ ให้รอตั้ง 2 ชม. ขอโทษจริงๆ” “เกือบไม่ทันแล้วนะ แต่มาช้าเพราะงาน เราเข้าใจน่า อือม์ พรุ่งนี้ไปวิ่งกันไหม?” “ไปสิ ที่ไหนล่ะ?” คุณจะเดาได้ไหมนะว่าผมหมายถึงสวนสาธารณะที่ไหน? พื้นที่กว้างขวาง ปลูกต้นไม้อย่างสวยงาม และมีการดูแลรักษาที่ดีตลอดปี ใช้ในพิธีกรรมทางศาสนาบ่อยครั้ง ที่นี่ไม่ไกลบ้านผมและเธอเท่าไหร่นัก ผมมักมาวิ่งคนเดียวบ่อยๆ ในวันอาทิตย์ตอนบ่ายๆ แต่ครั้งนี้มันวิเศษกว่าทุกครั้ง ไม่เงียบเหงาเหมือนเดิม เพราะผมไม่ได้มาคนเดียวนี่นะ “นี่ๆวิ่งช้าๆหน่อยสิ เราไม่ได้มาวิ่งทุกอาทิตย์เหมือนเธอนะ” “อ้าว ไม่งั้นจะเรียกว่าวิ่งเหรอ? นี่แหละน้า ทำแต่งาน ร่างกายจะไม่แข็งแรงเอานะ” “ไม่ไหวแล้ว เดินดีกว่า เอางี้ไหม คราวหน้าเธอวิ่ง เราขี่จักรยาน” “อย่างนั้นจะเรียกว่ามาวิ่งเรอะ?” “ไม่นึกเลยนะว่า ใกล้ๆบ้านแค่นี้จะมีสวนสาธารณะสวยๆแบบนี้” “นี่แหละน้า” ผมลากเสียงยานคาง “มีของดีใกล้ตัวไม่รู้จักมอง” เธอหยุดวิ่ง เลิกคิ้ว ยิ้มบางๆ และมองมาที่ผมด้วยสายตาที่บ่งบอกอะไรบางอย่าง เหงื่อที่ไหลรินตามเส้นผม และแดดบ่ายที่ฉาบบนใบหน้า ทำให้เธอดูสวยไปอีกแบบ เราวิ่ง อือม์ จริงๆน่าจะเรียกว่าเดินมากกว่า เดินไปคุยไปท่ามกลางแมกไม้และทางเดินคดเคี้ยวที่สวยงาม ผมอยากหยุดเวลาไว้เหลือเกิน แม้จะรู้ว่าเวลาต้องผ่านไป อยากจะดึงรั้งช่วงเวลาที่แสนสุขแบบนี้ไว้ เพราะไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะดีแบบนี้ไหม? จะแย่กว่านี้ไหม? บางทีผมคงต้องตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้วล่ะ “LOGO ที่เราทำให้ถูกใจหรือยัง?” “สวยมากเลย ขอบใจนะ แต่เราก็ยังไม่รู้หรอกว่าเมื่อไหร่จะได้เปิดบริษัทของตัวเอง” “ถึงตอนนั้น ใช้ LOGO ที่เราออกแบบล่ะ” “จ้า” เธอรับคำแล้วยิ้มเขินๆ “วันนี้เราเอาอัลบั้มรูปเรามาให้ดูด้วยล่ะ เธอเคยขอเราไว้นี่” “โอ้” ผมยิ้มกว้างมากๆ “ขอบใจนะ” “ถือว่าเป็นค่าจ้างล่ะกัน” “ชอบอ่านการ์ตูนเหรอ? แปลกนะ  ผู้หญิงที่ชอบอ่านการ์ตูนเราไม่ค่อยรู้จัก” ผมเห็นเธอหยิบหนังสือการ์ตูนออกมาจากกระเป๋าสะพาย ระหว่างที่เราเดินช้าลงเรื่อยๆ “ชอบสิ นี่ เรามีเรื่องหนึ่งสนุกมาก เจอคราวหน้าเราจะเอามาให้ยืมนะ” “กี่เล่มจบล่ะ?” “ก็หลายเล่มอยู่นะ” “เราอ่านช้า เราขอยืมทีละเล่มแล้วกัน เพราะงั้นก็คงต้องเจอกันหลายๆครั้งหน่อย” ผมแซว เธอยิ้มอีกครั้งไม่ตอบอะไร “อือม์...อาทิตย์หน้ามาวิ่งกันอีกไหม?” เธอพยักหน้า ผมชวนเธอไปนั่งมุมๆหนึ่ง ริมทะเลสาปเล็กๆ แดดร่ม ลมเย็นสบาย เราไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก เธอนั่งอ่านหนังสือการ์ตูน ส่วนผมนั่งดูอัลบั้มรูปของเธอและหลายๆครั้งเฉไฉแอบมองเธอ ที่นี่วิวทิวทัศน์สวยงาม หลายๆครอบครัวมาใช้เวลาว่างในวันหยุดด้วยกันอย่างมีความสุข ใช่...ความสุข  ความสุขมันคงเป็นอะไรที่เราไขว่คว้าได้ใช่ไหม? แล้ว ความรักล่ะ ? จากคุณ : แมวกักขฬะ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 22:31:47

ความคิดเห็นที่ 2 3. สายลมฤดูร้อน “จอดรถไว้ที่นี่ก่อน เอารถไปคันเดียว เดี๋ยวเราไปรถเธอนะ ไปกินนมมนต์กัน” รถของผมเก่าและโทรม เวลาจะไปไหนด้วยกัน ผมมักจะเกรงใจที่ไปรถของเธอ แต่มันก็ดีกว่ารถของผมมาก หนังเรื่อง Peterpan เพิ่งจะจบลง เด็กผู้ชายที่อยู่ใน Neverland ดินแดนที่ไม่รู้จักการเติบโต บางครั้งผมก็อิจฉานะ การไม่โตอาจหมายถึงไม่ต้องเผชิญปัญหาหลายๆอย่าง  เรื่องงาน เรื่องเงิน เรื่องรัก แต่ในโลกของความเป็นจริง สุดท้ายคนเราก็หนีความจริงไม่พ้นจริงไหม? เวลาต้องผ่านไป ชีวิตต้องดำเนินต่อไป ในรถของเธออบอวลด้วยเสียงเพลงและกลิ่นหอมจางๆจากโลชั่นทามือของเธอ กลิ่นผลไม้ใช่ไหมนะ? “มาเที่ยวกับเราบ่อยๆ แฟนไม่ว่าเหรอ?” ผมถามคำถามที่ไม่อยากรู้ที่สุดในโลก “ .. ” เธอนิ่ง ยาวนาน ลืมตา..เพื่อจะพบว่าไม่มีเธอ อยู่บนโลกใบที่เคยเจอ กับความรักที่มันสวยงาม อยากทำใจ อยากจะรับความเป็นไป อยากจะไม่มัวมาอาลัย แต่ก็ไม่วายคิดถึงเธอ อยากพบอีกสักครั้งหนึ่ง  อยากซึ้งอีกสักนาที  อยากทำดีดีกับเธออีกสักครั้ง ที่แล้ว ไม่เสียใจ   กอดไว้ทั้งน้ำตา   ก่อนจะยอมรับว่าเราเข้ากันไม่ได้ . เสียงเพลงของวง Synchronize ดังวนไปมาในรถของเธอ เธอเล่าว่าเธอชอบเพลงนี้มาก เวลาขับรถจะเปิด CD ให้มัน Repeat วนไปมาเรื่อยๆ เหมือนกับบอกบางสิ่ง เตือนบางอย่างที่เกิดขึ้นภายในใจ ความเงียบงันในรถช่างยาวนานหลังคำถามของผม รถติด เธอหันมามองหน้าผมกับรอยยิ้มที่ดูเศร้าเหลือเกิน “เรารอให้เธอถามคำถามนี้มานานแล้วล่ะ  อือม์ เรามีแฟนแล้ว เขาไม่ว่าหรอกที่เราออกมาเที่ยวคนเดียวบ่อยๆ” “ .. ” ผมตัวชา ความเงียบงันกลับมาอีกครั้ง แต่คราวนี้กลับกลายเป็นผมที่นั่งเงียบ และรู้สึกอยากจะเดินลงจากรถและหายไปจากสายตาของเธอเหลือเกิน เธอไม่ได้มาเที่ยวคนเดียวไม่ใช่เหรอ? ถ้างั้นผมที่นั่งอยู่ตรงนี้คืออะไรกัน อากาศธาตุอันว่างเปล่า? เพียงแต่รอยยิ้มของเธอเท่านั้นที่ยังทำให้ผมนั่งยิ้มเงียบๆอยู่ได้   นั่นสินะ คนสวย น่ารักขนาดเธอ ทำไมจะไม่มีแฟนล่ะ?...ผมน่าจะรู้ เราวนรถกันอยู่นานเพราะหาที่จอดรถใกล้ร้านนมมนต์ไม่ได้เลย วันศุกร์สี่ทุ่มก็คงเป็นแบบนี้ทุกๆสัปดาห์ล่ะมั้ง แต่นี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้มากับผู้หญิงที่ขับรถให้ข้างๆก็ได้  ในใจอยากบอกอะไรกับเธอสักอย่าง หากว่าผมไม่มีความหวังอะไรแล้ว จะเป็นไรไหมนะ? ที่ผมจะบอกสิ่งที่เกิดขึ้นในใจ “อ้าว คันนั้นออกพอดีเลย” เหมือนใครสักคนยังปราณี หยิบยื่นเวลาให้ยืดออกไปอีกเล็กน้อย ก็ดีนะ  ถ้านี่เราจะเจอกันครั้งสุดท้าย  ผมก็อยากอยู่ใกล้ๆเธอให้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้   “รีบกลับไหม? เราไม่ชอบนั่งกินอะไรบนรถน่ะ ตรงนั้นท่าจะลมดีนะ ไปนั่งกันเถอะ” ผมบุ้ยปากไปที่ลานหน้าศาลากลางกรุงเทพ  ลานดูโล่งและไม่มีผู้คน นอกจากสายตรวจแก่ๆและคนสัญจรทั่วไป ไฟ Spot light ที่เปิดสว่าง  ลมที่พัดเย็นสบายอย่างน่าประหลาด ไม่อบอ้าวอย่างช่วงต้นหน้าร้อน มีผู้คนเดินรอบๆลานนี้มากมาย รถราขวักไขว่ แต่บริเวณลานไม่มีใครมานั่งเล่นเลย เป็นความเงียบเหงาท่ามกลางความวุ่นวายที่อยู่รอบนอก ผมว่าเป็นสถานที่ที่ดีจริงๆ ที่ที่ผมจะลาเธอ คงไม่เคยมีใครพาเธอมานั่งแบบนี้แน่ๆ สักวันถ้าเธอขับรถผ่าน เธออาจจะนึกถึงผมบ้าง . “แฟนเราไม่ค่อยสนใจเราเลย  บางครั้งเราเสียใจ ร้องไห้ เขาไม่เคยสนใจเราเลยจริงๆ” “ .. ” “เราไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเธอนะ แต่ไม่อยากเข้าข้างตัวเองว่าเธอจะสนใจเรา เรายังจะได้เจอกันอีกไหม?” “ .. ” “เราอยากเจอเธออีกนะ” “เราชอบเธอนะ” ผมโพล่งออกไปเบาๆ อย่างสุดจะกลั้น เธอเป็นฝ่ายเงียบไปบ้างหลังจากที่เล่าเรื่องของเธอกับแฟนมานานพอสมควร  ผมหันไปยิ้มให้เบิกบานที่สุด อย่างน้อยๆถ้าเราจะจาก ผมอยากจากด้วยรอยยิ้ม อยากให้เธอรู้ว่าผมมีความสุขที่ได้เจอเธอ “ ชอบมากนะ ชอบจนทนไม่ไหว ขอโทษด้วย แต่เราไม่เคยชอบใครแบบนี้มาก่อน” “แล้วผู้หญิงที่เราเคยเห็นล่ะ?” เธอหมายถึงแฟนเก่าของผม  ซึ่งเธอเคยเจอครั้งหนึ่งพร้อมๆกับผมเมื่อนานมาแล้ว เราเลิกกันเพราะเหตุผลหลายๆอย่าง  ทั้งที่ผมรู้ว่าเธอรักผมมาก การบอกลาคงทำเธอเสียใจ แต่อย่างน้อยเมื่อผมรู้ว่า เราเข้ากันไม่ได้และผมไม่ได้รักเธออย่างที่ควรจะเป็น ผมก็บอกลาเธอ ผมแน่ใจว่าผมทำถูกแล้ว ผมเองก็เสียใจ เสียใจที่ทำให้คนที่รักผมเสียใจ “เลิกแล้ว ก่อนหน้าไปกับเธอไม่นานนัก ไม่ได้เลิกเพราะเธอหรอก” ผมยิ้มเศร้าๆ ถึงเวลาแล้วสินะ . “เธอเจอเราได้เสมอ ถ้าเขาทำไม่ดีกับเธอ เธอยังมีเรานะ” “ทำไม เราไม่เจอกันเร็วกว่านี้สัก 1 ปีนะ” เธอพูดเบาๆราวกับกระซิบบอกใครสักคนที่ไม่ใช่ผม “ .. ” เธอนิ่งไปนาน น้ำแข็งในแก้วน้ำละลายจนเกือบหมด จนมือที่ถือแก้วของเธอซีดขาว “เราก็ชอบเธอนะ ไม่งั้นเราไม่ไปไหนมาไหนด้วยหรอก ถ้าจีบได้ เราคงทำไปแล้ว” เธอหลบตาพูดเบาๆ แต่หนักแน่นในความหมาย ผมเป็นฝ่ายอึ้งอีกครั้ง  เงียบงัน เนิ่นนาน นาฬิกาที่ศาลากลางกรุงเทพบอกเวลาตี 1 แล้ว ลมไม่พัด แต่ผมรู้สึกว่า ตัวผมกำลังปลิว จากคุณ : แมวกักขฬะ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 22:32:36

ความคิดเห็นที่ 3 4. เคว้งคว้างกลางหาว ในชีวิตของเรา คงมีใช่ไหม? บางเวลาที่เครียด จนตรอกและไม่สามารถหาทางออกดีดีให้กับตัวเองได้ ในช่วงเวลาเหล่านั้น บางทีตัวเราเองไม่ได้ต้องการคนมาช่วยแก้ปัญหา แต่อาจจะต้องการใครสักคนมานั่งฟัง มอบรอยยิ้มและปลอบใจในเวลาที่อ่อนแอที่สุด ท้อแท้ที่สุด มืดมนที่สุด คุณล่ะ? มีใครคนนั้นกันหรือยัง? “เราขาดเธอไม่ได้นะ เราไม่เหลือใครอีกแล้ว เราจะอยู่ไปทำไม” แฟนเก่าผมร้องไห้ปานจะขาดใจ “คุณต้องเข้มแข็งนะ อยู่เพื่อตัวเอง เพื่อพ่อแม่ของคุณด้วย” ใจผมห่อเหี่ยวเหลือเกิน “ไม่ จะไม่มีใครได้เจอเราอีกแล้ว” สิ้นเสียงนั่นเธอก็วางสาย หรือความรักมันเป็นแบบนี้เองนะ? เวลามา มันเข้ามาเงียบๆทางประตูบานที่เราลืมใส่กลอน เวลาจากไป มันจากไป พร้อมกับสุขภาพที่ดี โดยเราก็ไม่รู้ตัว ผมใจหายและรู้สึกผิดเหลือเกิน เพื่อนเธอโทรติดต่อมาในคืนนั้น  เธอทำร้ายตัวเองและกำลังเข้าห้อง ICU อาการไม่ดีนัก ตอนนั้นเธออยู่ไกล เกินกว่าจะห้ามปรามหรือไปเยี่ยมเธอได้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือขอภาวนาให้เธอปลอดภัย อย่าเป็นอะไรเลย ผมเครียดเกินกว่าจะข่มตา อาเจียนออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า ทำไมนะ? ผมเองก็ไม่อยากให้เรื่องมันลงเอยแบบนี้ ถ้าหากว่าเราเข้ากันไม่ได้ ถ่วงดึงซึ่งกันและกัน การบอกลากันเป็นสิ่งที่ผิดขนาดนั้นเลยหรือ? “ไม่เป็นไรนะ แฟนเธอต้องปลอดภัยนะ” เสียงหวานๆตามสายปลอบใจให้ผมสงบลงได้บ้าง “ .. ” “สักวันเขาจะเข้าใจนะ” “ .. ” ผมไม่ได้พูดอะไรมากนัก หัวใจอ่อนล้าและอยากจะลืมทุกสิ่งทุกอย่าง ผมไม่เคยเครียดขนาดนี้มาก่อน ทุกสิ่งทุกอย่างดูไกลห่างเกินกว่าจะแก้ไขหรือรั้งดึง  ผมอาจไม่เป็นคนที่ดีพร้อมแต่ผมก็ต้องการจะเป็นนะ หากเพียงแต่แฟนเก่าผมจะเข้าใจ ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมไม่เคยมีใครนอกจากเธอ แต่ก็แปลก ผมไม่เคยสัมผัสความรู้สึกบางอย่างจากเธอได้ เหมือนกับที่ผมได้รู้สึกเมื่อเร็วๆนี้ เพราะอะไรนะ? ไม่ต้องมีเหตุผล ไม่มีความลังเล ไม่มีแม้แต่ความเป็นตัวของตัวเอง เหมือนรักครั้งแรก? “ทำใจดีดีนะ พรุ่งนี้ไปวิ่งกันไหม จะได้สบายใจขึ้นบ้าง?” คำตอบของผมคือการไม่ตอบ เช้าตรู่อากาศเย็นสบาย ปกติผมไม่นิยมวิ่งตอนเช้าๆ  เพราะโดยธรรมชาติแล้วเป็นคนตื่นสาย ถึงสายที่สุด แต่เมื่อคืนผมนอนไม่หลับ ได้แต่โทรติดต่อโรงพยาบาลทั้งคืนจนแน่ใจว่าแฟนเก่าผมปลอดภัย ระหว่างรอคนที่หัวใจร่ำร้อง ผมยืนพิงรถอย่างอ่อนแรง อย่าว่าแต่วิ่งเลย แค่เดินผมยังขาอ่อน ไม่มีเรี่ยวแรง ความเครียดมันทำร้ายคนได้ขนาดนี้เลยเชียวเหรอ?  ผมปิดมือถือ ไม่อยากรับรู้อะไรอีก อยากจะลืมๆทุกอย่าง ขอเพียงวันนี้ ตอนนี้ ผมอยากพักเหลือเกิน “รอนานไหม? เราจะมาทางลัด  แต่กลายเป็นหลงทางน่ะ” “ไม่เป็นไร เธอมาสาย เราชินแล้ว” “แน่ะ ปกติเราไม่สายนะจะบอกให้” เราไม่ได้วิ่งจริงๆหรอก เพียงเดินเคียงกันเงียบๆท่ามกลางความสดชื่นของธรรมชาติในยามเช้า แต่ในความเงียบนั้นผมสัมผัสถึงความห่วงใยที่เธอมีให้ผมได้จากดวงตาคู่นั้น พร้อมๆกับรู้ว่าสิ่งที่ผมคิด ผมฝัน มันคงยากจะเป็นจริง หากว่าผมรู้จักเธอเร็วกว่านี้ 1 ปี? มันจะมีอะไรแตกต่างไปไหมนะ? “นั่งตรงนี้ดีกว่า” เธอหมายถึงม้านั่งยาวไม้สีน้ำตาล ข้างทะเลสาป แผ่นน้ำเรียบใส ดูสงบ ทำให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง “ขอบใจนะ ที่มาอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเรา วันนี้ต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ?” “ไม่เป็นไร เข้างานตอนบ่ายน่ะ วันหยุดเขาไม่ค่อยเข้มงวดเท่าไหร่” “ .. ” “นี่ไง เราปิดมือถือเลยนะ อือม์ เราก็อยากให้ช่วงนี้มีแต่เราสองคนเหมือนกัน” “เราไม่ใช่เพื่อนเธอใช่ไหม?” เธอมองหน้าผม ส่ายหน้าช้าๆ กับรอยยิ้มที่ดูเศร้าๆ เอามือเกาะไหล่ผมและซบหน้าลงกับแผ่นหลังของผม “เอ่อ อ่า ..” “หือม์?” “เฮ้อ .เอ่อ .” ราวกับผมเป็นใบ้มาชั่วชีวิต และกำลังจะพูดประโยคแรกหลังจากมีใครสักคนใส่ลิ้นให้ เธอเงยหน้ามองหน้าราวกับจะรู้ว่าผมจะพูดอะไร สายตาที่อบอุ่นนั้นเฝ้ารออย่างอดทน “อ่า ขอเราจับมือได้ไหม?”  ผมหน้าแดง เสียงสั่น ผมพูดบ้าอะไรออกไปเนี่ย? แทนคำตอบ  เธอวางมือเธอลงบนมือผม  ผมจ้องตาของเธอ คำพูดมากมายของผมและเธอถ่ายทอดทางสายตาและสัมผัสของมือนั้น ผมบีบมือเธอแน่น ราวกับว่า กลัวตัวเองจะหลงทาง Sometimes, I get tired of this me first attitude You are the one thing, that keeps me smiling. That’s why I’m always wishing hard for you Cos. your light, shines so bright. I don’t feel no solitude You are my first, star at night. I’d be lost in space without you. And I’ll never lose my faith in you. How, will I ever, get to heaven, if I do. จากคุณ : แมวกักขฬะ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 22:33:06

ความคิดเห็นที่ 4 5. มากกว่าเข้าใจ เสียงเพลง “Lost in Space” ของ Lighthouse Family ยังคงวนเวียนในหัวผมตลอดเส้นทางที่ผมขับรถไปเจอเธอ แฟนเก่าผมปลอดภัยแล้ว เธอจากไปเงียบๆและไม่ได้ติดต่อผมมาอีกเลย นอกจากคำถามที่ว่า “เธอมีคนใหม่ใช่ไหม?” “ผมไม่เคยมีใครนอกจากคุณ  ทำไมไม่คิดบ้างว่าที่เราเลิกกันเป็นเพราะเราสองคนต่างหาก” “ใช่คนที่ไปวิ่งด้วยกัน ใช่ไหม?” “เขาไม่เกี่ยวหรอก เราตัดสินใจเลิกกันก่อนเจอเขา อีกอย่างเขามีแฟนแล้ว อย่าเอาเขามาเกี่ยวเรื่องนี้เลย” “...ลาก่อน” “ดูแลตัวเองมากๆนะ” คนเรามักทำอะไรผิดพลาดเสมอ ทั้งๆที่รู้ ทั้งๆที่เข้าใจ เหมือนคุณบวกเลขเป็น ลบเลขเป็น รู้วิธีแก้สมการ แต่ไม่บ่อยนักหรอกที่คุณทำการบ้านถูกทุกข้อ หรือสอบได้คะแนนเต็ม ผมเองหวังว่าตัวเองจะขยันกว่านี้ และไม่พลาดโจทย์เดิม  ซ้ำๆซากๆ  แม้ว่าสมการที่เกิดขึ้นตรงหน้าจะทำผมหาทางไปไม่เป็นก็ตาม “ดีใจนะที่ยอมมาหาเรา” เธอเงยหน้าจากหนังสือการ์ตูนและทักทายผม “ไม่หรอก เราอยากเจอเธอจะตาย” ผมยิ้มและไม่รู้สึกว่าการมาหาเธอหลังเลิกงาน 3 ทุ่ม จะหนักหนาอะไรเลย “แปลกหน่อยนะมาเจอที่ LOTUS เนี่ย พอดีเสร็จงานแถวนี้น่ะ” เธอถามยิ้มๆ ถ้าจะมีข้อดีอะไรของห้าง LOTUS ในสายตาของผม ก็น่าจะเป็นตรงที่มันปิดดึกนี่แหละ อันที่จริงได้เจอกับคนที่คิดถึงจะเป็นที่ไหน เมื่อไหร่ มันคงไม่สำคัญหรอก จริงไหม? แต่การที่ห้างนี้ปิดดึกก็แปลว่าผมจะได้มีเวลาอยู่กับเธอนานขึ้น ท่ามกลางชั้นใส่ของสูงๆ ไฟนีออนสว่างจ้า แม้บรรยากาศไม่ได้โรแมนติกอะไรนัก แต่ผมก็พบว่ามันช่างมีความสุขเหลือเกินที่ได้เดินคลอเคลีย เคียงข้างเธอ และกุมมือเธอไว้   เธอเล่าเรื่องราวต่างๆของเธอมากมาย คืนนี้เธอดูผ่อนคลายและพูดมากกว่าปกติ ใช่แล้ว เรื่องแฟนของเธอด้วย ทำไมนะ? ทำไมไม่เป็นผมที่ได้ดูแลเธอ? ทำไมถึงเป็นเขาที่ไม่ดูแลและทอดทิ้ง? “เราน่ะซุ่มซ่าม ทำของตกแตกบ่อย ไหนๆมา LOTUS เราหาถ้วยกาแฟสักใบดีกว่า” “ดื่มกาแฟบ่อยเหรอค่ะ?” “ไม่ค่อยนะ เช้าๆเราชอบน้ำผลไม้มากกว่า อย่างน้ำมะเขือเทศ” “เหรอ งั้นเราซื้อแก้วให้ล่ะกันนะ ชอบสีอะไรล่ะ?” “สีเขียวน้ำทะเล” “เราชอบสีเหลืองนะ” เธอยิ้มแล้วหยิบแก้วขึ้นมาดูหนึ่งใบ “ชอบสีเหลืองงั้นต้องไปมุมเครื่องสังฆทานสิ” ผมแซวเธอเล่น “บ้าเหรอ  แล้วนี่จะเอาใบไหนล่ะค่ะ?” “อือม์ คนซื้อให้ชอบสีเหลือง งั้นเราก็เอาสีนี้ล่ะกัน” ผมหยิบถ้วยกาแฟสีเหลืองปนสีครีม ลายยุคซิกตี้มาใบหนึ่ง “เวลาใช้จะได้คิดถึงเธอไง” เราเดิน เดิน เดินและเดิน ผ่านชั้นใส่ของต่างๆ ซ้ำรอบแล้ว รอบเล่า ไม่หยุดพักเหนื่อย ไม่เมื่อย ผมพูดได้ว่าเรามีความสุขกันมากจริงๆแต่ในความสุขนั้นก็แฝงไปด้วยกลิ่นไอของความเศร้าและความลำบากใจ ตี 1 อีกแล้ว เราเดิน LOTUS 5 ชม.เต็มๆ !!! ผมกลับมานั่งในรถของเธออีกครั้ง ทุกครั้งที่เราจะแยกจากกัน ผมพยายามทำใจว่า บางทีนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอเธอ  อยากอยู่กับเธอให้นานที่สุดและใช้ทุกวินาทีให้คุ้มค่า นานเท่านาน ที่ผมไม่ลุกจากไป เพราะแม้ว่าทำใจทุกครั้งผมก็ยังอดเศร้าใจไม่ได้ อดใจหายไม่ได้สักที “เราไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ดูเห็นแก่ตัว ทั้งกับแฟนเราและตัวเธอ แต่เราก็เพิ่งเคยเจออะไรแบบนี้” “ไม่เป็นไรหรอก เราเลือกทางแบบนี้เอง อย่าคิดมากเลย” “คิดสิ เราชอบเธอนะ ไม่อยากให้เธอเสียใจ ไม่เคยมีใครดีกับเราแบบนี้เลย” “ .. ” “หลายครั้ง เราอยากหายไปจากเธอ แต่เราใจหายที่คิดว่าต่อไปจะไม่ได้เจอเธอ” “เราก็อยากจะดีกับเธอตลอดไปนะ” “ขอเรากอดนะ” ผมตะลึง ไม่อยากจะเชื่อเลย นาทีนี้  ผู้หญิงที่ผมฝันถึงทุกคืนวันขอกอดจากผม ผมเอี้ยวตัวไปหาเธอช้าๆ มือของเธอโอบผมอย่างนุ่มนวล ผมกอดเธอกลับอย่างโหยหา ใบหน้าของเธออยู่ใกล้ผมจนได้ยินเสียงลมหายใจของเธอ ผมลูบเส้นผมของเธอแผ่วเบา กอดของเธอแนบแน่น ดื่มด่ำ ซาบซึ้งอย่างไม่เคยได้รับจากใคร  เหมือนผมใฝ่หาความรู้สึกแบบนี้มาตลอดชีวิต แต่แม้กอดของเธอจะอบอุ่นเพียงใด ก็ยังแฝงความความรู้สึกอ้างว้าง ว่างเปล่า สิ้นหวังและเศร้า ราวกับเป็นการบอกลา ยาวนานแค่ไหนนะ?  ที่เรากอดกันนิ่งๆ ผมจะลืมห้าง LOTUS ได้อย่างไรในเมื่อผมได้กอดเธอ คนนี้ ที่นี่ เราแยกจากกัน โดยที่ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองรู้สึกอะไรบ้าง ดีใจ? สุขใจ? กังวลใจ? หรือว่าเศร้าใจ? รู้แต่ว่า ผมไม่อยากให้มีวันพรุ่งนี้เลย จากคุณ : แมวกักขฬะ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 22:33:45

ความคิดเห็นที่ 5 6. บ๊ะจ่างกับน้ำมะเขือเทศ เสียงยามตะโกนโหวกเหวกห้ามผมถ่ายรูป ระหว่างที่ผมกำลังทำ Site Survey ที่แห่งหนึ่งในสยาม แดดร้อน  คนพลุ่กพล่าน การวัดพื้นที่ไม่สนุกนักโดยเฉพาะอย่างยิ่งกลางแจ้ง ตอนบ่ายปลายหน้าร้อนแบบนี้ “แต่ผมขออนุญาตแล้วนะครับ ต้นเดือนหน้ามีงานที่นี่ พี่ไม่รู้เหรอ?” “อ้าว เหรอครับ” ยามเกาหัวแบบงงๆ “งั้นพี่แหละ ช่วยผมวัดเลย จับตลับเมตรแล้วยืนตรงนี้นะครับ” ผมและเธอร่วมมือกันทำงาน Event ชิ้นหนึ่ง งานดำเนินไปด้วยดี และวันนี้ตอน 4 โมงเย็นผมนัดเธอไปดูหนัง หลังจากที่ไม่ได้เจอกันหลายวัน เพราะเธอต้องไปช่วยแม่ขายขนมบ๊ะจ่างในช่วงสงกรานต์ที่ร้านของแม่เธอ ขนมบ๊ะจ่างร้านแม่ของเธออร่อยจริงๆ เธอหอบมาฝากถุงโต จนใครๆที่ Office ผมแซวใหญ่ “เราปั้นเองทุกห่อเลยนะ” “มิน่า เครื่องน้อย ดูเบี้ยวๆด้วย ขายไม่ได้เลยมาให้เรามากกว่ามั้ง” ผมแซวเล่น “บ้า คนเขาอุตส่าห์เอามาให้ เอาคืนมาเลย” เธอค้อนปนรอยยิ้ม “เรื่องอะไร ปีหน้าต้องมากกว่านี้ด้วยนะ แค่นี้ไม่พอกินหรอก” ผมลอยหน้าลอยตาตอบเธอ แต่แวบหนึ่งอดคิดไม่ได้ว่า ปีหน้า? ปีหน้าจะเป็นอย่างไรนะ? ผมไปถึงที่นัดก่อนเวลา วันนี้ผมมีของเล็กๆน้อยๆจะให้เธอตอบแทนบ๊ะจ่างอร่อยๆถุงโตที่เธอนำมาฝาก “ชอบน้ำผลไม้ไหม?” ผมถามครั้งหนึ่งที่เราไปเดินเล่นกัน “ก็ชอบนะ แต่เราไม่ชอบกินส้มล่ะ มีครั้งหนึ่งไปขายงานให้ Green Spot โห ปฏิเสธน้ำส้มเขาแทบแย่เลย” “งั้นลองน้ำมะเขือเทศไหม? อร่อยนะ รสชาติอาจจะแปลกๆนิดหน่อย แต่ถ้าชินแล้วจะอร่อยมาก” “ไม่เคยกินนะ แต่ถ้าเธอว่าอร่อย เราก็จะลองดูล่ะกัน” ด้วยเหตุนี้ผมถึงมาก่อนเวลา เดินเตร่ซื้อน้ำมะเขือเทศให้เธอสัก 2 กล่อง น้ำมะเขือเทศมีประโยชน์ต่อร่างกายทีเดียว ผมไม่มีแหวน ไม่ซื้อสร้อย ไม่มีนาฬิกา ของหรูหราใดๆมาให้ ผมเพียงแค่อยากให้เธอ คนที่ผมชอบ มีสุขภาพดี และหวังว่าเธอคงจะชอบดื่มนะ “มารอที่ร้านหนังสือเหรอคะ” “ก็เราชอบอ่านหนังสือนี่ อือม์ เล่มนี้ดีนะ เราซื้อให้นะ” “ไม่ต้องหรอกค่ะ เกรงใจออก” “เราซื้อให้เพราะหวังว่าเธอจะชอบนะ ถ้าชอบ สักวันเธอจะหามาอ่านอีก ผลงานดีดีของคนที่เราชอบ ก็จะได้ลูกค้าเพิ่มด้วย”  ผมหยิบหนังสือเล่มนั้นให้แคชเชียร์สาวคิดเงิน “ขอบคุณมากค่ะ” ยิ้มของเธอสดใสเหลือเกิน พักนี้แม้เราจะทำงานด้วยกัน แต่ไม่ได้เจอกันบ่อยนัก  งานเร่งและเครียดทำให้เราดูห่างเหินไปบ้าง ดังนั้นการได้มาเจอเธออีกครั้ง ผมจึงไม่อาจเก็บรอยยิ้มไว้ได้เลยสักนาทีเดียว ผมกุมมือเธอแน่นในโรงหนัง เป็นความรู้สึกที่ดีมากที่ได้นั่งไหล่ชิดกัน แอบอิงไออุ่นของกันละกัน ผมค่อยๆขยับตัวเมื่อรู้สึกว่าเมื่อยและวางไหล่ให้เธอเอนซบ อย่างที่อยากทำมานาน เธอฝืนเล็กน้อย แต่แล้วก็ยอมแอบอิงกับไหล่ของผม นี่คือความรักใช่ไหม? หวานฉ่ำใจดีจริงๆ “ขับรถดีดีล่ะ” ผมพูดก่อนเตรียมจะลงจากรถของเธอ “เอ้า นี่เราให้” ผมยื่นกล่องน้ำมะเขือเทศให้เธอ “อย่าไปดื่มมากนักเลย น้ำอัดลมน่ะ ไม่ดีกับร่างกายนะ” “โอ้โห นี่ซื้อมาให้จริงๆเหรอ ขอบใจมากๆ เราจะดื่มให้หมดเลย” แล้วเธอก็ส่งถุงใบเล็กๆใบหนึ่งให้ผม “เราก็ให้นี่เหมือนกัน ตั้งใจว่าจะซื้อให้มานานแล้ว” “ CD? เพลงของใครน่ะ?” “ลองฟังดูสิ วงนี้เคยดังมาก่อนที่เชียงใหม่นะ เราเคยไปทำงานที่นั่นเลยรู้จักกับน้องวงนี้” “ขอบใจจ๊ะ เพลงเหรอ? จะบอกอะไรเราหรือเปล่าเนี่ย” ผมหัวเราะทีเล่นทีจริง โดยไม่ทันสังเกตสีหน้าเธอ “ .. ” “ขออะไรอย่างหนึ่งสิ” ผมยิ้มเขินๆ “อะไรเหรอ?” “ .. ”   ผมแค่อยากจะ . “ว่าไงค่ะ” “ขอเรากอดได้ไหม?”  ผมหน้าแดงอีกครั้ง ผมไม่ควรจะขอใช่ไหมนะ?? เธอนิ่งครู่หนึ่ง และแทนคำตอบ เธอปลดเข็ดขัดนิรภัยออก แล้วโอบกอดผมแนบแน่น ราวกับบ่งบอกข้อความบางอย่างให้ผมได้ยินเบาๆ นานเท่านานที่เธอไม่ปล่อยผม “ .. ” “เราก็ทำได้เท่านี้เองแหละ” เธอพูดทั้งที่ยังโอบกอดผม “ถ้าเพียงแต่ .” “ ?” “ อือม์ ” เธอปล่อยผมจากกอดของเธอ มองผมเศร้าๆ และก้มหน้าลง “เป็นอะไรรึเปล่า?”  ผมเลิกคิ้วมองเธออย่างห่วงใย “ดูแลตัวเองด้วยนะค่ะ วันจันทร์อย่าลืมไปประชุมล่ะ” เธอตัดบท ยิ้มบางๆ เลื่อนกระจกขึ้นและขับรถจากไป ผมเดินกลับมาที่รถของตัวเองด้วยความรู้สึกแปลกๆงงๆ ในการกระทำวันนี้หลายๆอย่างและคำพูดของเธอ นั่นแหละ ผมจะไปรู้ได้ยังไงว่าคืนนั้นคือคืนสุดท้ายจริงๆ ที่ได้จับมือเธอ จากคุณ : แมวกักขฬะ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 22:34:09

ความคิดเห็นที่ 6 7. โลกร้าง “ ขอบคุณนะสำหรับความรู้สึกดี ๆมากมายที่มีให้เรา เราไม่รู้ว่าจะทำยังไงจริงๆ อย่างที่เธอเคยบอกเราไง ถ้าเราลองพูดกับพี่เขา แล้วทุกอย่างมันอาจจะดีขึ้น ณ วันนี้ เราก็สามารถรับรู้เลยว่า พี่เขากำลังพยายามอยู่ ช่วงนี้พี่เขาไปต่างประเทศบ่อยไม่ค่อยมีเวลาเจอกัน แต่อย่างน้อยเขาก็หาเวลาที่โทรศัพท์หาเราแล้ว แค่วันละครั้งแค่นี้เราก็มีความสุขแล้วละ วันนี้มันเหมือนมาถึงทางแยกแล้ว นับวันที่เราคุยกัน เจอกัน มันทำให้เรารู้สึกไม่สบายใจ เหมือนทำร้ายเธอ ทำร้ายพี่เขา เรายังเหมือนเดิมอยากคุยกับเธอ อยากเจอเธอ แต่ทุกอย่างมันไม่สามารถที่จะทำอะไรตามใจตัวเองได้ทุกอย่าง โกรธเราไหม? อย่างน้อยเราก็ยังคงเหมือนเดิม ความรู้สึกต่างๆ คิดถึงเธอมากนะ คิดถึงวันที่เรามีเวลาอยู่ด้วยกัน เรามีความสุขมาก มากกว่าที่เธอรู้ มากกว่าที่เธอเข้าใจ แต่พอกลับมาโลกแห่งความจริง มันก็เหมือนกับเราต้องตื่นแล้ว ต้องทำทุกอย่างตามความจริง ตามเหตุผลที่มันเป็นไป” “มาก่อนเวลาอีกแล้วนะค่ะ” เธอทักทาย เดินมานั่งมองหน้าผม ที่นั่งรอหน้าห้องประชุมใหญ่ ก่อนการประชุมโครงการใหญ่จะเริ่มขึ้นในอีก 1 ชั่วโมงข้างหน้า เพื่อนร่วมงานของผมและเพื่อนร่วมงานของเธอ มักจะมาสายเสมอ และผมก็รู้ว่าเธอก็เหมือนผมนั่นแหละ ถ้าเป็นเรื่องงานเรามักจะมารอก่อน ซึ่งนั่นทำให้เรามีเวลาอยู่ตามลำพังสองคนเสมอๆ ผมไม่แน่ใจว่าตัวเองทำหน้ายังไง มันต้องดูแย่มากแน่ๆ ผมคิดว่าอย่างนั้น มันคงแย่พอที่เธอจะสังเกตได้ ทั้งๆที่ผมพยายามจะเก็บงำอารมณ์และความรู้สึกทุกอย่างไว้ข้างใน ทำตัวให้ปกติ ก่อนการประชุมครั้งสำคัญจะเริ่ม แต่เหมือนยิ่งปิด ยิ่งเปิดเผย หรือว่าจริงๆผมก็อยากให้เธอรู้นะ? “อ่านเมล์ก่อนมาเหรอ?” เธอถามเบาๆ ผมพยักหน้าโรยๆ เธอถอนหายใจยาวก้มหน้าลง เรานั่งเคียงกันนิ่งๆ ไม่มีคำพูดใดใดออกมาจากเราทั้งสองคนเลย นานแค่ไหนนะที่เรานั่งเงียบๆ ผมรู้สึกว่าใจผมมันเต้นแรงมาก แต่เป็นการเต้นแรงที่เหมือนรอเวลาที่จะหยุด รอเวลาที่เดินผ่านมายังเราช้าๆ ค่อยๆมา วินาทีแล้ววินาทีเล่า แต่ถึงช้าแค่ไหน เวลานั้นมันก็จะมาถึงเราแน่นอน ผมอยากจับมือเธอมาก แต่หลังจากอ่านเมล์ฉบับนั้น เหมือนมีกำแพงหนาแสนหนา กว้างสุดกว้าง กางกั้นไว้ ที่ทำได้จึงเป็นเพียงการเก็บกลั้นสิ่งต่างๆไว้ข้างใน ไม่อยากทำให้เธอลำบากใจอีกต่อไป “ถ้าวันหนึ่ง .” ผมเอ่ยขึ้นเบาๆ  “ ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม ”   “ในวันที่เธอไม่มีใคร และพบว่าผู้ชายคนหนึ่งที่เธอเคยบอกว่าชอบ ยังชอบเธอเหมือนเดิม ” “ เธอจะให้โอกาสเขาไหม?” เธอมองผม ดวงตาแวววาว ใบหน้าที่แสนหวานฉาบไปด้วยความเศร้า ผมไม่เคยเห็นเธอเศร้าแบบนี้มาก่อนเลย “แน่นอนค่ะ สำหรับผู้ชายคนนั้น” เธอตอบแผ่วเบา ผมหลับตา พยักหน้าช้าๆ ยืนขึ้น ยิ้มให้เธอ ยิ้ม ซึ่งตรงข้ามกับใจที่เล็กลีบ และไม่เหลือเรี่ยวแรงที่จะทานทนต่อสายตาของคนที่อยู่ตรงหน้า “น่าจะบอกหลังงานนี้มากกว่านะ เราลำบากใจนะเนี่ย” ผมฝืนหัวเราะเบาๆ “ขอโทษนะ” “แต่ไม่ต้องห่วงนะ เรื่องงานเราไม่เอามาปนหรอก” ผมว่า “เราจะทำดีที่สุดเพื่อเธอ” ประโยคสุดท้ายผมไม่ได้พูดหรอก แต่ใจผมมันบอกอย่างนั้นจริงๆ แล้วผมก็ลุกขึ้น เดินนำหน้าเธอเข้าไปห้องประชุม โลก แม้จะมีผู้คนมากมาย แต่สำหรับผมตอนนี้ มันช่างเงียบงันและผม ...มองไม่เห็นใครอีกเลย Release me, I know the only way. To reach me, that is the way that it should be So free me from all your memories. I know we must say goodbye We must say goodbye Can’t we belong in this world. Then I’m sure you’d take me to your every road Just one thing, not realizing you were there. Without knowing you were there still in your heart I know we must say goodbye We must say goodbye จากคุณ : แมวกักขฬะ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 22:34:41

ความคิดเห็นที่ 7 8. ที่ว่างกับเวลา ผมจำไม่ได้ว่าผมผ่าน Project Event ที่ทำงานร่วมกับเธอในช่วงที่เหลือมาได้อย่างไร รู้แต่เพียงว่างานล้มเหลวและไม่ได้สร้างจริง ทั้งที่ผมพยายามสุดความสามารถ แต่งานของเราไม่ผ่าน นั่น อาจจะเพราะผม? อาจจะเพราะเนื้องานขาดวิญญาณของผู้สร้างสรรค์? บางทีอาจจะเป็นอย่างนั้น เธอเข้าใจทุกอย่างดี และนั่นเป็นงานสุดท้ายที่เราได้ทำงานร่วมกัน หลังจากวันนั้นเราไม่ได้คุยกันอย่างเคย ไม่ได้เจอกันเหมือนเก่า ผมไม่อยากจะทำให้เธอลำบากใจอีกแล้ว ที่ผ่านผมทำมามากเกินพอ จะมีเพียงนานๆครั้งที่ผมเขียนเมล์ไปหา และเธอตอบกลับมา “อย่าลืมสัญญานะค่ะ ว่าต่อไปเราจะไม่พูดเรื่องเก่า ๆ กันอีกนะ เพราะทุกครั้งที่พูดมันทำให้เรา 2 คน ยิ่งดูแย่ขึ้นไปอีก   บางครั้งการที่เราคิดถึงกันหรือการที่เราชอบใครซักคน มันสามารถที่จะแสดงออกได้หลายรูปแบบจริงไหมค่ะ เราตอบแทนการที่เราไม่ได้เจอเธอด้วยการกินน้ำมะเขือเทศ เข้ากล่องที่ 4 แล้วนะ ความรู้สึกดีดี มันมีมาก ในช่วงเวลาอันสั้นนี้ อย่างน้อยเราก็จะไม่มีวันลืมเธอหรอก ทุกอย่างมันเป็นเรื่องของอนาคต แต่ปัจจุบันเราต้องทำในสิ่งที่ถูกต้อง ...” เราห่างกันไปเรื่อยๆ และไม่ได้เจอกันอีกเลย ไม่แม้แต่จะโทรคุยกัน เมล์หากัน วันเวลาล่วงผ่านไปอย่างเชื่องช้า อย่างไร้ความหมาย สำหรับผมแล้ว อดีต ปัจจุบัน และอนาคตคือสิ่งๆเดียวกัน นั่นคือ ไม่มีเธอ ทุกๆวันดูไม่แตกต่างกันนัก  ไม่มีอะไรให้จดจำ ไม่มีรอยยิ้ม ไม่มีความแตกต่าง ทุกอย่างเป็นสีเทาไปหมด ผมไม่ได้ตีโพยตีพาย ไม่ได้กินเหล้า ไม่ได้เก็บตัว ไม่ได้ร้องไห้ แต่บางทีถ้าผมได้ทำทุกอย่างที่ว่าไปทั้งหมด มันอาจจะดีกว่าให้ความรู้สึกเศร้า เหงา ซ่อนตัวในจิตใจยาวนานแบบนี้ก็เป็นได้ หลายครั้งผมยังใจหายลึกๆ เวลาที่ผมได้เดินผ่านที่ที่เราเคยไปมาด้วยกัน ที่ที่เราเคยเดินจูงมือกัน ทุกวันนี้ผมยังไปวิ่งออกกำลังกายที่เดิมเสมอ แต่ครั้งนี้แตกต่างไปเพราะไม่มีเธอ บรรยากาศหลายๆแห่ง ที่ที่เคยดี มีแต่ความอบอุ่น กลับเหลือเพียงความเงียบเหงา ว่างเปล่า ถึงแม้ว่าเรื่องเหล่านี้ ผมจะเคยบอกให้ตัวเองทำใจไว้บ้างก่อนหน้านี้แล้วก็ตาม แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆ ผมกลับไม่สามารถลืมแม้เรื่องเล็กๆน้อยๆที่เกี่ยวกับตัวเธอ ผมรู้ตัวเองดี นั่นคงเพราะผมยังคิดถึงเธอมากเหลือเกิน ฤดูร้อนผ่านพ้น ฤดูฝนจากลา และแล้วฤดูหนาวก็มาเยือน สายลมหนาวแรกพัดผ่านมากระทบใบหน้า ให้รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของฤดูกาล ราวกับจะเตือนให้ผมรับรู้ถึงวันเวลาที่หายไปกับความเหงา เตือนให้ผมรู้สึกว่า ชีวิตว่างเปล่าอย่างบอกไม่ถูก แต่วันนี้ก็คงเหมือนกับทุกวันที่ผ่านมา... หลังเลิกงานผมนั่งจิบน้ำมะเขือเทศเย็นๆ ริมระเบียงของ Office ของผม Office ของผมมีบริเวณและสวนไว้สำหรับให้พนักงานได้ผ่อนคลาย ยามที่คิดงานไม่ออกหรือเครียด ใช่แล้ว ไม่ใช่ว่าผมคิดงานไม่ออก ถ้าจะให้บอก ผมไม่ได้คิดงานเลยมากกว่า แต่เอานะ นี่ก็เลิกงานแล้วนี่?? ผมยังคงไม่ไปไหนในวันศุกร์ ในขณะที่เพื่อนร่วมงานผม หลายคนไปกับแฟน หลายคนกลับบ้าน หลายคนออกไปเที่ยว แต่ผมยังนั่งเหม่อมองอย่างไร้จุดหมาย มือหมุนถ้วยกาแฟสีเหลืองลายยุคซิกตี้  ที่มีคราบน้ำมะเขือเทศเกาะด้านในอย่างหงอยเหงา ปล่อยความคิดล่องลอยไปกับสายลมบางๆและเสียงเพลงที่ดังจาก Computer ใครสักคนในที่ทำงาน ดนตรีนั้นเล่นอยู่ ฟัง ฉันฟังอยู่  แต่ว่าในใจนั้นเงียบงัน มีแต่เสียงเพลงที่ว่างเปล่า  จบลงแล้วความรักของเรา  ไม่มีเขาเคียงข้างอีกแล้ว ไม่มีคืนวันที่สดใส  ดื่มให้ตัวเองอีกที กับรักที่เพิ่งผ่านพ้นไป ผมยกแก้วดื่มน้ำมะเขือเทศอีกครั้ง ถอนหายใจอย่างแผ่วเบา เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกผมจากภวังค์  ผมเลิกคิ้วอย่างสงสัยและจังหวะนั้นเองมือผมที่ถือถ้วย ก็เหวี่ยงถ้วยไปกระแทกขอบราวระเบียงคอนกรีตเบาๆ แม้จะไม่ใช่แรงกระแทกที่รุนแรงอะไรนัก แต่นั่นก็มากพอ ที่จะทำให้เกิดรอยบิ่นบนปากขอบถ้วย “ใครโทรมาวันศุกร์ตอนหกโมงว่ะเนี่ย บ้าเอ๊ย” ผมสบถอย่างหัวเสีย ในความซุ่มซ่ามของตัวเอง ผมรับสาย  “ฮัลโหล” นั่น นำไปสู่ความหมายของคำว่ารักอีกแบบ ที่ผมเพิ่งจะเข้าใจ แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 52 22:37:42 จากคุณ : แมวกักขฬะ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 22:36:38

ความคิดเห็นที่ 8 9. เดียวดายที่ปลายหาด “ผมว่าเพลงนี้ดีแล้วนะครับพี่” “เฮ้ย เพลงนี้มันเก่าแล้ว ทำไมเลือกเพลงนี้ล่ะเนี่ย คนจะไม่รู้จักเอานะ” “แต่เนื้อเพลงเข้ากับ ท่าเต้นและ concept ของสินค้ามากเลยนะครับ “ยังไงพี่ว่ามันก็ยังไม่เหมาะสมว่ะ” “อีกอย่างทีมงานเราก็ซ้อม ท่าเต้นชุดนี้เข้ากับเพลงนี้แล้วด้วย” “แล้วทำไมพี่ถึงเพิ่งรู้ว่ะ” เสียง Creative เถียงกับ Producer ดังก้องห้องประชุมที่จะจัดงานเปิดตัวสินค้าชนิดหนึ่งที่พัทยา ท่ามกลางทีมงานที่เดินไปมาขวักไขว่ราวกับมดงานที่ไม่มีวันเหน็ดเหนื่อย ผมนั่งจ้องไปที่ความว่างเปล่า ความว่างเปล่าของเวทีที่ยังไม่ได้จัดฉาก ความว่างเปล่าของความมืดมิดในโถงจัดงานที่ไม่ได้เปิดไฟ ผมถอนใจ ขยับตัวลุกขึ้น และเดินไปหาเธอ... 2 อาทิตย์ก่อน... เจ้านายของเธอโทรมาว่าจ้างผมให้ช่วยออกแบบงานเปิดตัวสินค้าตัวหนึ่งในช่วงปีใหม่ แน่นอน ผมจะไม่ทำก็ได้ เพราะไม่กี่คนนักหรอกที่จะอยากทำงานในช่วงวันหยุดยาว ผมรับปากทำงานชิ้นนี้ หนึ่งเพราะผมว่าง และสองแน่นอน เพราะผมอยากพบเธอ แม้วันนี้เวลาที่เราพบกันผมจะรู้สึกลึกๆว่าเจ็บปวดและว่างเปล่า มันเป็นเพียงการพบกันในหน้าที่การงาน แต่หากมีโอกาสเห็นหน้าเธอสักครั้ง แม้จะเพียงช่วงเวลาน้อยนิดผมก็อยากจะไขว่คว้าไว้ โง่ใช่ไหม? ที่ยังงมงายแบบนี้ “ลูกค้าไม่ค่อยคุยกับเราเลยล่ะ ไม่รู้ว่าทำไม” เธอบ่นกับผมเบาๆ “เขาไม่ชอบคนสวยมั้ง?” ผมพูดเนือยๆ ก้มหน้าหลบสายตาเธอ “อือม์...เราก็ไม่รู้ เขาอาจจะอยากคุยกับคนออกแบบมากกว่ามั้ง” “ถ้างั้น...” ผมหันไปสบตาเธอ “เราเข้าไปคุยให้ก็แล้วกันนะ” “ขอบใจมากจ๊ะ” เธอยิ้ม “สบายดีเหรอ ช่วงนี้?” ผมถามเบาๆ “อือม์ ก็สบายดี แต่งานมันก็หนัก เธอล่ะทำไมยอมทำงานนี้ล่ะ วันหยุดยาวแท้ๆ” “งกมั้ง” ผมตอบห้วนๆ ไม่มองหน้าเธอ แล้วลุกเดินไปหาลูกค้า “เดี๋ยวเราไปคุยให้นะ” ตลอดเวลา 3 วัน 3 คืน เราเตรียมงานด้วยกันอย่างรีบเร่ง และเต็มไปด้วยโจทย์ที่ท้าทาย ที่สุดการเตรียมงานทุกอย่างก็เสร็จอย่างราบรื่น ผลงานของเราออกมาดีใช้ได้เลยทีเดียว แต่สำหรับผมแล้ว ผมไม่แน่ใจว่าคิดถูกไหมที่มาที่นี่ บาดแผลผมเริ่มจะตกสะเก็ดแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมต้องรนหาที่แบบนี้ด้วยนะ? ทั้งๆที่รู้ว่าเรื่องของเรามันจบไปแล้ว แม้ระหว่างการทำงานเราจะคุยกัน ยิ้มให้กัน แต่เบื้องหลังรอยยิ้มของผม มันช่างแห้งแล้ง เหี่ยวเฉา และมึนงงกับการตัดสินใจของตัวเอง สำหรับเธอ ผมดูไม่ออก พยายามอ่านสีหน้าเธอ แอบมองเธอบ่อยครั้ง หลายคำพูด หลายประโยค เธอยังแสดงความสนิทสนมด้วยอย่างดี แต่ก็ยังมีความว่างเปล่าที่เติมไม่เต็มในความรู้สึกผม แล้วผมหวังอะไรงั้นหรือ? เย็นสุดท้ายก่อนวันเปิดงาน เจ้านายเธอพาเราและทีมงานไปเลี้ยงฉลองอาหารทะเลที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ในตัวเมืองพัทยา อาหารอร่อยมาก ทุกคนทานอย่างสนุกสนาน แต่ผมเริ่มไม่สนุกมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นเธอคุยโทรศัพท์กับใครคนหนึ่ง แน่ล่ะ คงเป็นแฟนของเธอแน่นอน สังเกตจากคำพูด สีหน้า และรอยยิ้มของเธอ ผมเริ่มสาปแช่งตัวเองอีกครั้งที่ทำแต่เรื่องไม่มีความหมาย ใช่!! ผมมันไม่มีความหมายอะไรกับเธอเลย “เดี๋ยวพี่ไปนอนก่อนนะ เอ่อ...เดี๋ยวพา Designer เราไป LOTUS ด้วยสิ แล้วซื้อขนมไปเลี้ยงเด็กๆหน้างานด้วยนะ” “ค่ะพี่” เธอรับคำเจ้านายแล้วกันมายิ้มให้ผม “ไปด้วยกันนะ” “อือม์” ผมรับคำอย่างขมขื่น เธอจะรู้ความหมายไหมนะ?? อีกครั้งที่ห้าง LOTUS แต่คราวนี้ไม่เหมือนเดิม เราไม่ได้มากันสองคน มีทีมงานอีก 2-3 คนมาด้วย ใช่...ไม่เหมือนเดิม แต่ผมยังคงมีแต่เรื่องเก่าๆวนเวียนในหัวตลอดเวลาที่เดินซื้อของ บางทีผมอาจคิดผิดอย่างที่สุดที่มาที่นี่ ตอนนี้ เพราะทุกสิ่งเปลี่ยนไป ไม่เหมือนเดิม “เดี๋ยวเราไปส่งที่โรงแรมนะ” เธอพูดและสั่งคนขับรถพาผมไปส่งที่โรงแรมแห่งหนึ่ง โรงแรมที่เจ้านายเธอจัดให้ผม ตั้งอยู่นอกตัวเมืองเล็กน้อย ติดชายหาด และมีแนวทิวมะพร้าวเรียงรายสวยงาม รถตู้วนเวียนหลายรอบในตัวเมืองที่ซับซ้อน ทีมงานในรถเฮฮาและมีความสุขกันมาก พรุ่งนี้งานจะเริ่มแล้ว ทุกอย่างกำลังไปได้ดี แต่ผมนั่งเงียบและได้แต่มองไปนอกหน้าต่าง จนรถมาจอดหน้าโรงแรม เธอเดินลงจากรถมาส่งผมที่ Lobby “พรุ่งนี้เจอกันจ๊ะ” เธอว่า ผมพยักหน้า “เอ่อ...” “ค่ะ?” “อ่า เปล่า อือม์...Good Night นะ” ผมเอ่ย แล้วหันหลังหิ้วถุงขนมเดินไปที่ Counter Lobby หยิบกุญแจห้องมาจากพนักงานอย่างเซื่องซึม และเดินเข้าห้องโดยแทบไม่รู้ตัว ชายหาดที่มองผ่านหน้าต่างในยามค่ำสวยงาม และน่าจะให้ความรู้สึกที่ดีแก่ผู้มาพัก สำหรับผม...มันไม่ช่วยอะไรหรอก ผมนอนแผ่บนเตียงอย่างเงียบเหงา ความเศร้าถาโถมจนน้ำตาแทบไหลออกมา ผมอาจเป็นคนสำคัญของงานใหญ่ครั้งนี้ที่ใครๆก็ต้องให้เครดิตงานออกแบบของผม แต่สำหรับเธอแล้ว ผมไม่สำคัญเลยใช่ไหม? ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเดียวดาย ไร้ค่าแบบนี้มาก่อนเลย จากคุณ : แมวกักขฬะ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 22:37:12

ความคิดเห็นที่ 9 10. รักยังคงอยู่ เสียงนาฬิกาปลุกดังเสียดแก้วหู ในเช้าวันนี้ วันสำคัญสำหรับงานใหญ่อีกชิ้นหนึ่งของผม ผมงัวเงียโงหัวจากที่นอนอย่างมึนงง เพราะนอนน้อยเกินไปในคืนที่ผ่านมา ดวงตาร้อนผ่าวราวกับป่วยไข้ ลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและเดินทางไปที่งานอย่างเซื่องซึม ทีมงานทุกคนเตรียมพร้อมสำหรับงานที่เปิดในตอน 11 โมง อย่างแข็งขัน เหล่าทีมงานมากมายวิ่งพล่านราวมดงานที่ถูกฝูงต่อจู่โจม ทุกคนแข่งกับเวลาเพื่อทันงานเปิด สำหรับผมแล้ว...ในฐานะผู้ออกแบบ ผมกลับไม่มีบทบาทมากนักในยามนี้ เพราะทุกอย่างได้ถูกวางแผนและออกแบบไว้หมดแล้ว เหลือเพียงเหล่าทีมงานจะทำให้งานมันเสร็จทันเวลาเท่านั้นเอง ผมนั่งจิบกาแฟเงียบๆที่มุมห้อง มองดูเหล่านักแสดงนั่งแต่งตัว ทีมงานซ้อมคิว และดารานั่งท่องบท ความโกลาหลที่ทุกคนต่างเร่งรีบ คงมีแต่ผมเท่านั้นล่ะมั้งที่ไม่เดือดเนื้อร้อนใจ เพราะสำหรับผมแล้ว งานนี้มันไม่มีความหมายอะไรเท่าไหร่เลย เมื่อเทียบกับใจที่เฉยชาและตายด้านในตอนนี้ ผมอยากกลับบ้านตอนนี้ด้วยซ้ำถ้าทำได้ “อยู่นี่เองเหรอพี่? หิวข้าวไหม?” ทีมงานสำหรับดูแลบุคคลากรคนหนึ่งถามผม “ไม่ครับ ขอบคุณ” ผมยิ้มเซียวๆ “ถ้าหิว พี่เดินไปหยิบข้าวกล่องที่ถุงตรงมุมห้องทานได้เลยนะ” “ขอบคุณมากครับ” แล้วสายตาผมก็เจอคนที่ผมคนึงหา เธอดูสวยมากในวันนี้ ชุดสูทผู้หญิงแบบสมัยนิยมและกระโปรงเข้ารูปทำให้เธอดูสวยสง่า แต่งหน้าบางๆและรองเท้าส้นสูง ทำให้ดูเป็นทางการมากกว่าที่ผมเคยเจอบ่อยๆ เธอดูสวยงามและสูงส่งจริงๆ  สูงและไกลเกินไปที่ผมจะคว้าถึง ผมได้แต่มองเห็นเศร้าๆ เห็นเธอเดินไปมา คอยรับหน้าลูกค้าและติดต่อประสานงาน แม้อยู่ท่ามกลางคนมากมายในงาน แต่ผมก็ว้าเหว่เหลือจะทน ด้วยไร้ใครสักคนจะมาสนใจหรือทักทายอย่างอบอุ่นสักคำ ใช่แล้ว...ใครคนนั้นก็คือเธอนั่นเอง แว่บหนึ่งเธอหันมายิ้มให้ผม แล้วบุ้ยปากเข้าไปในโถงงาน ก่อนที่จะเดินลับสายตาไป เกือบ 11 โมงแล้ว งานใกล้เริ่มเต็มทน เสียงเพลงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ผมถอนใจหนักหน่วงก่อนจะเดินไปที่มุมวางอาหารกล่อง ข้าวสักกล่องอาจหนักไปสำหรับกระเพาะที่ไม่พร้อมจะย่อย ผมเพียงแต่อยากหาอะไรทำดีกว่านั่งซึมเฉยๆ ผมแหวกถุงพลาสติกของห้าง LOTUS เพื่อหยิบข้าวกล่อง ทันใดนั้น ผมก็พบของสิ่งหนึ่งที่ทำให้สายตาผมหยุดนิ่งและหัวใจอบอุ่นโดยพลัน กล่องน้ำมะเขือเทศ... จากครั้งนั้น ที่มารู้จักสัมพันธ์กับหัวใจเธอ ได้ค้นพบ ว่ามีเพียงเธอ ที่ฉันรอคอยมาแสนนาน หากวันหนึ่งจะรักใคร อยากได้ใจ ใครที่เป็นเหมือนเธอ แม้วันล่วงผ่านไป ไม่เสียใจที่ฉันไม่อาจ...มีเธอ หากรักยังอยู่... แต่ฉันรู้ ว่ามาสายไป และไม่อาจเป็นของกัน แต่รักนั้น ช่างงามเหมือนฝัน ฉันดีใจที่พบเธอ หากวันหนึ่งจะรักใคร อยากได้ใจ ใครที่เป็นเหมือนเธอ แม้วันล่วงผ่านไป ไม่เสียใจที่ฉันไม่อาจ...มีเธอ หากรักยังอยู่...ไม่หวั่นไหวไม่กลัวใดใด หากรักยังจะคงอยู่....อยู่ตรงนี้และอยู่กับฉันเรื่อยไป อยู่ชิดเคียงใกล้....ไม่ได้สูญ ไม่ได้เสีย เพราะรักที่มีในใจอย่างเดิม จะรักหมดหัวใจ...ไม่เจ็บช้ำ และไม่ปวดร้าว เพราะรักคือความงดงามที่อยู่ในใจ “เห็นไหมพี่ เพลงนี้ถึงจะเก่าแต่เข้ากับการแสดงของเรานา” “เออๆ ขี้เกียจจะเถียงกะเอ็งว่ะ” เสียง creative และ producer คุยกันเบาๆให้ผมได้ยิน เสียงเพลงดังก้องกังวาน พร้อมกับการเปิดงานแสดงโชว์ที่เกิดขึ้น ผมยิ้มกว้างออกมาได้อย่างจริงใจ ปมในใจมากมายที่ทับถมมายาวนานได้ถูกปลดปล่อย ใจที่เล็กลีบกลับพองโต คำถามโง่ๆต่างๆได้รับคำตอบที่แสนสั้นแต่ได้ใจความ ไม่ว่าในวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ผมจะมีรักใหม่หรือไม่ ผมไม่รู้หรอกว่า รักจะยังคงอยู่ไหม? แต่ที่แน่ๆความรู้สึกดีดี ยังคงอยู่ในใจแน่นอน และไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน .สิ่งเหล่านั้นจะยังอยู่ในใจผมไม่เปลี่ยนแปลง ผมเดินเข้าไปในงาน มองเธออีกครั้งที่ยังง่วนคุยกับลูกค้า ผมยิ้มในความมืด และยิ้มได้แม้เธอจะไม่ได้มอง คุณล่ะครับ ยังดื่มน้ำมะเขือเทศอยู่ไหม?? จากคุณ : แมวกักขฬะ เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 22:42:00

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณที่เอามาลงให้อ่าน ชอบมากๆ อ่านแล้วปวดหัวใจดีชะมัด เขียนดี จนสงสัยว่าคุณแมวกักขฬะ เป็นนักเขียนอาชีพหรือเปล่า มีผลงานให้ติดตามได้ที่ไหนเอ่ย?? จากคุณ : หลักสาม เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 03:02:34

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านปวดตาเลยค่า แนะนำการเขียนให้อลิซบ้างดิคะ (^^') ตอนนี้กำลังลงมืออยู่ จากคุณ : onedermore เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 10:55:09

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีครับ... คุณหลักสาม ขอบคุณสำหรับคำนิยมนะครับ ผมไม่ใช่นักเขียนอาชีพหรอกครับ และคิดว่ายังห่างไกลจากจุดนั้นพอสมควร เพราะขาดวินัยบางอย่าง ไม่สามารถผลิตงานต่อเนื่องได้ ทำๆหายๆ คงยากที่จะเป็นนักเขียนอาชีพได้ อย่างไรก้อตาม ผมรู้สึกดีมากครับที่คุณชอบงานของผม คุณอลิซ ขอโทษด้วยครับที่งานผมอาจจะเว้นบรรทัดน้อยไปนิด อ่านแล้วลายตา เดิมต้นฉบับนำมาจากขนาดกระดาษ A4 เลยอาจจะดูอัดไปนิดเมื่ออ่านจาก web และผมไม่แน่ใจว่าจะสามารถแนะนำคุณอลิซได้ เนื่องจากผมเอง ก้อยังเป็นมือใหม่เช่นเดียวกันครับ แต่ยินดีอ่านงานคุณอลิซนะครับ ส่วนจะแนะนำได้แค่ไหน ผมยังสงสัยตัวเองอยู่ ขอบคุณอีกครั้งครับสำหรับทุกความคิดเห็น ยินดีรับฟังทุกคำติชมครับ ม๊าวววววววววววววววว จากคุณ : แมวกักขฬะ เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 12:00:56

ความคิดเห็นที่ 13 ต้องรู้สึกดีต่อกันมากๆ เลยนะเนี่ย เพราะน้ำมะเขือเทศไม่อร่อยเลย อิอิ เสียดายนิดนึง “ดอกไม้ให้เพื่อนพี่ไหมค่ะ?” ใช้ คะ ไม่ใช่ ค่ะ ค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 13:48:17

ความคิดเห็นที่ 14 อ่านแล้วหนุบๆ หวานๆ ในใจ และเข้าใจเลยค่ะ เขียนดีจัง  จะตามอ่านนะคะ  ไม่เห็นจะเป็น แมวกักขฬะ ตรงไหนเล้ย นุ่มๆ ทั้งนั้น น้ำมะเขือเทศเหรอคะ  กินเพียวๆไม่เป็นน่ะ   แต่เคยเอามะเขือเทศมาปั่นสดๆ เทใส่แก้ว รินน้ำสับปะรดปั่นตามลงไป แดง เหลือง  แดง  เหลือง สีสวย  อร่อย และกินได้ค่ะ จากคุณ : ต้นจั่น เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 15:44:04

ความคิดเห็นที่ 15 อ่า... ชอบโหมโรง ชอบวงซิงโครไนซ์ และชอบงานเขียนของคุณค่ะ น่ารักดี อ่านแล้วอยากตกหลุมรักใครสักคนบ้างจัง... จากคุณ : ปลากินเมฆ เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 16:53:28

ความคิดเห็นที่ 16 อ่านแล้วขึ้นจมูกจี๊ด... น้ำตาไหลอย่างไม่มีเหตุผล ไปดีกว่า T T ปล. ชอบชื่อล็อกอินจังค่ะ จากคุณ : BestChild เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 18:02:12

ความคิดเห็นที่ 17   เอาไปเลย จากคุณ : garnet19th เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 21:22:10

ความคิดเห็นที่ 18 เห็นด้วยกับ คห. 13 ค่ะว่าต้องรักกันมาก ๆ ^^ น้ำมะเขือเทศนี่มัน...จริง ๆ เราเป็นนางเอกคงจะน้ำตาตกค่ะ ดื่มเข้าไปแต่ละที... นี่ฉันทำอะไรอยู่นี่ (แซวเล่นนะค้า 555555+) จากคุณ : ปลาทองติดปีก เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 22:43:42

ความคิดเห็นที่ 19   นึกว่าเพลงสุดท้าย จะใช้เพลง "ไม่รักแต่คิดถึง" ของเฉลียงซะอีก ^^V อย่าลืมสัญญานะค่ะ >>> นะคะ ขอบใจมากจ๊ะ >>> จ้ะ จากคุณ : หนมจีน เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 07:00:53 A:125.25.123.58 X: TicketID:063710

ความคิดเห็นที่ 20 สวัสดีครับ ขอบคุณสำหรับทุกคำวิจารณ์โดยเฉพาะเรื่องคำผิด ซึ่งผมยอมรับโดยดีครับ ว่าไม่มีประสบการณ์พูดคำว่า "ค่ะ" หรือ "คะ" เท่าไหร่ :) ก้อคงไม่แก้ใน web นี้นะครับ แต่ว่าจะไปแก้ในต้นฉบับแทน สำหรับเรื่องน้ำมะเขือเทศเนี่ย อันนี้ผมก้อเพิ่งทราบนะครับว่า คนอื่นไม่อร่อยกัน เพราะผมก้อชอบดื่มจริงๆและเห็นว่ามันก้ออร่อยดีจะตาย โดยไม่ต้องผสมอะไรเลย แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ในเรื่องสั้นชุดนี้ น้ำมะเขือเทศ ไม่ได้เอามาแทนความไม่อร่อย หรือความลำบากในการกลั้นใจต้องดื่มหรอกครับ แต่ใช้แทนสุขภาพและความหวังดีที่มีให้มากกว่า รวมถึงการไม่ดื่ม "น้ำส้ม" ของเธอคนนั้น ส่วนเรื่องเพลง ที่คุณหนมจีน ถามมา ผมว่าเพลง เพราะรักยังอยู่ ของ Zmix-Zigma ไพเราะและมีความหมายสมบูรณ์ครบถ้วนในตัวมันเองอยู่แล้วครับ แต่ผมยอมรับว่าเพลงเก่าไปนิดและคงจะหาฟังกันยากสักหน่อย ขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุก comment ครับ ม๊าววววววววววววว จากคุณ : แมวกักขฬะ เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 10:30:18

ความคิดเห็นที่ 21   อ่านแล้วทำให้หัวใจเต้นแรงดีจังครับ ปล ผมชอบมากครับ !!! จากคุณ : คิมบ๊อก เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 14:12:38

ความคิดเห็นที่ 22 เข้ามาอ่านเพราะเห็นโลจิ้น นึกถึงแมวเหมียวแถวๆ ห้องสวนลุมแต่ก่อน อ่านไปเรื่อยๆ ก็คิดว่าสงสัยจะคนละแมว มาสะดุดตรง ม๊าวววว ยาวๆ นี่หละ อ่านสนุกดี เล่นกับความรู้สึกตอนอ่าน (ง่วงๆ ก็เลยเข้ามาหาอะไรอ่าน อ่านจนหายง่วง) แต่น้ำมะเขือเทศเนี่ยนะ... เอ่อ.. เคยซื้อมากะว่าจะกิน พอแตะกล่องปุ๊บ ก็ทำใจกินไม่ได้.. จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 16:49:29

ความคิดเห็นที่ 23   ชอบงานของคุณนะ  (ชอบแมวมากๆ  ด้วย)  แอบคิดถึงตัวเองในทางกลับกัน  เราเคย  รึคล้ายๆ จะเป็นแบบนี้แต่ตอนจบในชีวิตจริงของเราเศร้านะ จากคุณ : หมอเมืองเหนือ (หมอเมืองเหนือ) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 52 03:14:06

ความคิดเห็นที่ 24   ขอบคุณสำหรับงานที่เธอเขียนนะ ..... อ่านแล้วคะ ตอนแรกก็งง อยู่ว่าทำไมชื่อเรื่อง ... อ่านไปก็เลยเข้าใจ ... น้ำมะเขือเทศอร่อยกว่าน้ำส้มแน่นอนคะ ขอยืนยัน :) จากคุณ : ไม่ชอบส้มเหมือนกัน เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 12:14:06 A:203.107.158.172 X:

ความคิดเห็นที่ 25 อร่อยกว่าจริงๆครับ ม๊าวววววววววว แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 52 09:23:18 จากคุณ : แมวกักขฬะ เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 00:58:18

ความคิดเห็นที่ 26 อ่านแล้วมันโดนจริงๆ :) จากคุณ : คุริคุริ เขียนเมื่อ : 8 พ.ย. 52 21:23:34

ความคิดเห็นที่ 27 อ่านแล้ว รู้สึกดีจัง ขอบคุณมากนะครับ ผมอ่านเรื่องนี้แล้วก็รู้สึกว่า.. บางที ผมก็ควรจะบอกคนที่ผมแอบชอบบ้างนะ ว่าผมชอบเค้า แต่ติดที่ว่าเป็นเพื่อนกันเนี่ยแหละ ผมกลัวว่า ถ้าพลาดไปแล้ว ก็คงจะเศร้า.. จากคุณ : imem เขียนเมื่อ : 26 พ.ย. 52 17:44:43