ความคิดเห็นที่ 1 ตอน  แทน เมื่อ 20กว่าปีก่อนที่บางละมุง  มีกำนันทศ และภรรยาชื่อวลี บ้านของกำนันรวยมาก ตั้งแต่บรรพบุรุษ ตัวบ้านเป็นบ้านเรือนไทยยกสูง ทำด้วยไม้สักทองทั้งหลัง ใต้ถุนเรือนทำเป็นห้องของคนรับใช้ ทั้งคู่อยู่กินกันมานานหลายปีแต่ไม่มีลูก ก็ทำทุกทางเพราะอยากมีลูก ใครว่าพระที่ไหนดี  ศาลที่ไหนดังเรื่องขอลูก  กำนันกับภรรยาก็ตระเวนไปทุกที่   จนในที่สุด วลีก็ตั้งท้อง กำนันทศดีใจมาก เอาใจใส่ ตามใจวลีทุกอย่าง ไม่ว่าวลีจะอยากได้อะไร อยากจะไปไหน “พี่ดีใจจังที่ลีตั้งท้องซะที  มีลูกสืบสกุล พี่จะได้ตายตาหลับ” กำนันชอบพูดแบบนี้เสมอ เมื่อได้เอาหูแนบท้องวลี บางทีก็คุยกับลูก “วันนี้ลูกพ่อเตะแม่บ่อยมั้ย  อย่าเตะแรงน้า แม่เค้าเจ็บ อย่าดื้อกับแม่เค้านะลูกนะ” หลายคนที่มาเห็น ก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ชื่นใจที่เห็นผู้ชายเอาใจใส่ภรรยาเวลาท้องเช่นนี้   เพราะผู้หญิงหลายคนเวลาท้อง   สามีมักจะไม่สนใจ ปล่อยให้อยู่บ้านนอนเดียวดายซะส่วนใหญ่ เมื่อถึงกำหนดคลอด กำนันทศก็พาวลีไปโรงพยาบาลจังหวัด แต่เนื่องจากเป็นตอนกลางดึก จึงไม่มีใครอยู่ที่หน้าห้องรอคลอดนี้   เมื่อกำนันส่งวลีเข้าห้องคลอดแล้ว ก็นั่งรอด้วยใจจดใจจ่อ ตื่นเต้นมากมาย เดินไปเดินมาไม่ได้หยุด สักพักใหญ่ พยาบาลก็เดินออกมา พร้อมกับอุ้มเด็กเพิ่งเกิดตัวแดงๆ กำนันทศก็รีบปราดเข้าไปหาพยาบาล พยาบาลเอ่ยถามกำนัน “คุณเป็นสามีของคุณวลีใช่มั้ยคะ”  กำนันก็ตอบ “ใช่ครับ นั่นลูกผมใช่มั้ยครับ”   “เอ่อ  ใช่ค่ะ  คุณได้ลูกชาย  ยินดีด้วยนะคะ” จากนั้นกำนันก็ขอพยาบาลอุ้มเจ้าตัวเล็ก   จนหมอออกมา ทำสีหน้าเคร่งเครียด “เอ่อ คุณคือสามีคุณวลีใช่มั้ยครับ ผมมีเรื่องที่จะต้องบอกคุณครับ”   กำนันได้แต่งง นึกไปต่างๆนานา “มีอะไรหรอครับหมอ  ลูกผมผิดปกติอะไรรึเปล่าครับ” สีหน้ากังวลไม่ต่างกันทั้งหมอและกำนัน แล้วหมอก็เอ่ยขึ้น “ไม่ใช่ลูกคุณหรอกครับ  ผมหมายถึงภรรยาคุณน่ะครับ” กำนันตกใจและก็อุ้มลูกส่งให้พยาบาล แล้วก็ไปคุยกับหมอต่อในห้องตรวจ “ลูกชายคุณแข็งแรงดีครับ  ไม่มีอาการแทรกซ้อนใดๆ แต่ภรรยาคุณสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงอยู่แล้ว เมื่อคลอดลูก แล้วเสียเลือดมาก ร่างกายก็เลยอ่อนแอมากขึ้นไปอีก  เห็นทีว่าหมอจะช่วยคุณแม่ไม่ได้ครับ” หมอพูดอย่างถอดใจ “คุณหมอต้องช่วยภรรยาผมนะครับ  จะยังไงก็แล้วแต่คุณหมอต้องช่วยภรรยาผมนะ” กำนันพูดด้วยสีหน้าจริงจัง พร้อมด้วยน้ำตา การเสียเลือดมากในการคลอดบุตร ในสมัยปัจจุบันที่วิทยาการแพทย์พัฒนาอย่างรุดหน้า จึงทำให้ไม่น่าเป็นห่วงนัก   แต่ในสมัยที่กำนันทศพาวลีไปคลอดลูกนั้น ยังไม่เจริญเท่าที่ควร อีกทั้งยังเป็นโรงพยาบาลต่างจังหวัด การช่วยเหลือจึงเป็นไปได้โดยลำบาก   กำนันจึงต้องเสียวลีไปในคืนนั้น โดยที่วลียังไม่ทันมีโอกาสได้เห็นหน้าลูกเลยสักครั้ง กำนันได้ตั้งชื่อเด็กคนนั้นว่า "แทน" เพื่อเป็นตัวแทนของวลี ภรรยาสุดที่รักของเขา                                               ------------------------- หลังจากวลีเสียชีวิตไป วรุณ น้องสาวของวลีก็ได้เข้ามาดูแลหลานของตนแทนพี่สาว และในที่สุดก็ได้เป็นแม่เลี้ยงที่ถูกต้องของเด็กชายแทน  น้ารุณดูแลแทนเป็นอย่างดี แต่แล้วเมื่อแทน 6ขวบ น้ารุณคลอดลูกออกมาเป็นผู้หญิงชื่อ วาสิษฐี หรือน้องวา น้ารุณก็ดุแทนบ่อยขึ้น ไม่เอาใจใส่แทนเหมือนเคยเมื่อลับหลังกำนันทศ และยิ่งตอนที่แทน 9ขวบ น้ารุณมีลูกชายอีกคนชื่อ วาทศ หรือ น้องวัฒน์   น้ารุณก็ยิ่งพยายามให้น้องวัฒน์เข้าหากำนันทศ ผู้เป็นพ่อบ่อยๆ  จนแทนแทบไม่ได้เจอกำนันทศเลย นอกจากเวลาที่กำนันจะเรียกหา  แต่กระนั้นบางครั้งน้ารุณก็บอกจะไปเรียกให้แต่ก็ไม่ได้เรียก และใส่ร้ายแทนต่างๆนานาทำให้กำนันยิ่งรัก ยิ่งหลงวา และวัฒน์มากขึ้น ชีวิตแทนก็ยิ่งขาดเสาหลักที่ให้คอยยึดไปเมื่อตอนอายุ 15  เมื่อกำนันทศผู้เป็นพ่อ  เสียชีวิตลง ด้วยโรคที่แทนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร   รู้แต่ว่าระหว่างที่พ่อป่วยตนไม่ได้เข้าไปใกล้เลย เพราะน้ารุณไม่ให้เข้าไปใกล้แถวๆบริเวณห้องที่พ่อพัก   น้ารุณมักจะดุด่าและตีแทนด้วยอะไรก็แล้วแต่ที่จะสามารถหาได้บริเวณนั้น เช่น ไม้แขวนเสื้อ ไม้กวาด หนังสือ ด้ามร่ม หรืออะไรก็ตามที่อยู่ใกล้มือน้ารุณในตอนนั้น เมื่อเข้าไปใกล้ห้องนอนพ่อ “แกน่ะตัวปัญหา ชอบทำเสียงดังเอะอะ ทำให้พ่อแกไม่ได้พักผ่อน ถ้าพ่อแกเป็นอะไรไปนะ ก็เพราะแกน่ะแหละ จำไว้ไอ้แทน ไอ้หมาหัวเน่า” แรกๆ แทนก็วิ่งไปร้องไห้กับป้าบล คนรับใช้เก่าแก่ของบ้าน ป้าบลก็ได้แต่ปลอบและสงสารคุณหนูแทนจับใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มาก เพราะตนเป็นเพียงบ่าว  พูดอะไรไปมากมายเดี๋ยวจะโดนไล่ออกเสีย  ยิ่งอายุเยอะแล้วด้วย ถ้าโดนไล่ออกก็ไม่รู้จะไปอยู่ไหน ทำมาหากินอะไร พองานศพกำนันทศผ่านพ้นไป ของทุกอย่างในบ้านก็ตกเป็นของน้ารุณ แทนต้องย้ายไปนอนที่เรือนเล็ก หรือก็คือเรือนคนใช้ใต้ถุนบ้านแทนป้าบลที่น้ารุณไล่ออกไปเพราะอายุเยอะแล้ว เมื่อจบ ม.3 ก็ต้องย้ายโรงเรียนจากโรงเรียนชายล้วนที่มีชื่อเสียงในจังหวัด มาเรียนมัธยมที่โรงเรียนเทศบาลแถวบ้านแทน ในขณะที่น้องๆได้เรียนโรงเรียนชายล้วนและหญิงล้วนที่เคยเรียนอยู่ตามเดิม และงานบ้านทุกอย่างก็เป็นหน้าที่ของแทน ตั้งแต่ไปจ่ายตลาดด้วยจักรยานคันเก่าของตนที่กำนันทศ ผู้เป็นพ่อ ซื้อให้ตั้งแต่ 7-8ขวบ กลับมาทำอาหารให้น้องๆและน้ารุณ แล้วจึงจะได้อาบน้ำแต่งตัว ลงมาเก็บจานที่น้องๆทานเสร็จแล้วไปล้าง แล้วจึงจะได้ไปโรงเรียน ก็เกือบไม่ทันเข้าแถวเคารพธงชาติทุกวัน  และเมื่อกลับมาบ้านก็ต้องทำความสะอาดบ้าน ทำอาหารเย็นที่น้ารุณทั้งดุ ทั้งด่าเรื่องรสชาติ แต่ก็ไม่ยอมทำเอง และยังต้องซักผ้าวันเว้นวันอีกด้วย ซึ่งดูจะหนักเกินไปสำหรับเด็กวัยรุ่นอย่างแทนซึ่งต้องเรียนไปด้วย แต่น้ารุณและน้องๆกลับเห็นเป็นเรื่องสมควร และสนุกเมื่อได้ดุ ด่า ตีแทน เพราะถือว่าแทนเป็นคนอาศัย หรือจะพูดให้ถูกก็คือ คนใช้ นั่นเอง แก้ไขเมื่อ 05 ก.ย. 52 22:37:12 จากคุณ : ปีหนึ่ง...เพื่อนกัน เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 22:34:52

ความคิดเห็นที่ 2 และเมื่อแทนเรียนจนถึง ม.6 น้ารุณก็เรียกแทนไปคุยเรื่องเรียนต่อ “นี่ไอ้แทน ปีนี้แกก็จะจบ ม.6 แล้วใช่มั้ย ฉันจะได้ไม่ต้องเสียแกซะที เรียนแค่ ม.6 ก็พอถมเถแล้ว งานโรงงานแถวนี้ จบ ม.3เค้าก็รับแล้ว  นี่เป็นบุญของแกนะที่ฉันส่งเสียจนถึงตั้ง ม.6 น่ะ” “แต่น้ารุณครับ  ผมอยากเรียนต่อปริญญาครับ” แทนพูดด้วยเสียงอ่อยๆ เพราะรู้ว่าเป็นเรื่องยากสำหรับเค้า ที่น้ารุณจะส่งเสียต่อ “นี่แกคิดว่าแกเป็นใครหะ ฉันไม่ส่งแกหรอกนะ ข้าวแกงที่ราดหัวแกจนโตมาป่านนี้เนี่ย มันก็มากเกินไปละ ถ้าอยากจะเรียนต่อ ก็หาปัญญาส่งตัวเองแล้วกัน”  น้ารุณพูดอย่างไม่ใยดี   แทนได้แต่น้อยใจและเสียใจที่จะไม่ได้เรียนต่อ ก็ได้แต่กลับไปพูดกับรูปของพ่อและแม่ให้ห้องของตนซึ่งเป็นที่ระบายที่เดียวของแทน “พ่อครับ แม่ครับ ผมทำผิดอะไร  ทำไมน้ารุณถึงเกลียดผมนัก ทำไมพ่อกับแม่ทิ้งผมไว้อยู่กับคนใจร้ายแบบนี้  ผมทนไม่ไหวแล้วนะครับ ทำไมพ่อกับแม่ไม่เอาผมไปด้วยซักที ผมคิดถึงพ่อกับแม่นะครับ ถึงแม้ผมจะไม่เคยเห็นแม่ แต่ผมก็รู้นะครับว่าแม่รักผม  อย่างน้อยก็คงดีกว่าน้ารุณ ผมอยากเรียนปริญญาต่อครับ ทำไมทีวากับวัฒน์ได้เรียนโรงเรียนดีๆ ได้ไปซัมเมอร์ที่โน่นที่นี่ทั้งอังกฤษ สิงคโปร์ ออสเตรเลีย ตลอดเลย แต่ผมซิได้แต่เรียนโรงเรียนวัด แล้วน้ารุณยังจะไม่ส่งผมเรียนต่ออีก  เฮ้อ ผมต้องทนอีกนานแค่ไหนครับพ่อแม่” แล้วแทนก็ร้องไห้กับรูปจนหลับไป   จากวันนั้น แทนก็ซึมเศร้าไปอย่างเห็นได้ชัด จนเมื่อ 1อาทิตย์หลังจากสอบปลายภาคเสร็จ แทนก็ได้ฟังข่าวจากโทรทัศน์ว่า “มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นแถวทางแยกแถวๆศรีราชา เนื่องจากฝนตกหนักทำให้ถนนลื่น รถบรรทุกคันหนึ่งขับมาอย่างเร็ว เมื่อถึงทางแยกรถคันนั้นก็เบรกไม่ทัน ทำให้ฝ่าไฟแดงมาชนประสานงากับรถเบนซ์สีเงิน ทำให้คนในรถเบนซ์ 3คนเสียชีวิตคาที่ทันที และคนขับรถบรรทุกหนีไปได้ และจากที่ตรวจสอบรายชื่อผู้เสียชีวิต  มีรายชื่อดังนี้....” ตอนแรกแทนก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก แต่เมื่อได้ฟังชื่อก็ตกใจ เพราะมันคือชื่อของ 3แม่ลูกที่แทนต้องทนอยู่ด้วยความทรมานมานานหลายปี คือ น้ารุณ  วา และวัฒน์นั่นเอง               ในเช้าวันนั้นน้ารุณบอกว่าจะเข้ากรุงเทพไปซื้อของ ซึ่งจะพาแทนไปด้วย แต่วาและวัฒน์ไม่ให้แทนไปด้วย แทนจึงได้อยู่บ้านและทำการบ้านให้เสร็จ ตอนแรกเขาก็น้อยใจที่น้องๆพ่อเดียวกับเค้า ไม่เห็นเค้าเป็นพี่ในสายตา และไม่ยอมให้นั่งรถไปด้วย แต่ตอนนี้ แทนรู้แล้วว่านับเป็นโชคดีอย่างมากที่เขาไม่ได้ไปด้วย แทนได้จัดงานศพของน้าและน้องด้วยความเศร้าโศก เพื่อให้คนที่มางานเห็นใจเขา   เพราะเขายังเป็นวัยรุ่นอยู่แท้ๆ กลับต้องมารับผิดชอบทรัพย์สมบัติมากมาย และใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวเพราะน้าและน้องๆมาตายจากไปด้วยอุบัติเหตุ และก็ไม่มีญาติที่ไหนอีก แต่จริงๆแล้วไม่มีใครรู้ว่าลึกๆแล้ว แทนนั้นแสนจะดีใจจนเต็มประดาที่จะได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระ และได้มีความสุขอย่างเต็มที่โดยไม่มีน้ารุณและน้องๆมาข่มเหง บังคับเขาอีก หลังจากงานศพเสร็จลง แทนก็เข้ามาสมัครเข้ามหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังในกรุงเทพตามที่ฝันไว้   พร้อมทั้งซื้อคอนโดที่อยู่ใกล้มหาวิทยาลัยและตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์นำเข้าซึ่งก็ใช้เงินไปมากโขอยู่   แต่แทนก็ไม่คิดอะไร เพราะถือว่าสมบัติที่ตัวมีอยู่นั้นเยอะมากจนชาตินี้ก็ใช้ไม่หมด อีกทั้งยังซื้อรถสปอร์ตเปิดประทุนรุ่นใหม่ล่าสุด และของอื่นๆที่เพื่อนๆมีกัน เช่น มือถือที่เปลี่ยนแทบทุกเดือน โน๊ตบุ๊ค  สิ่งของทุกอย่างของแทนจะเป็นของแบรนด์เนมทุกอย่าง และไปต่างประเทศบ่อยครั้งที่อยากจะไป ตลอด4ปีในมหาวิทยาลัย แทนไม่ได้กลับไปที่บ้านเก่าเลยสักครั้ง เพราะหลงแสงสีในเมืองกรุง แต่แทนก็ยังตั้งใจเรียนจนได้รับเกียรตินิยมอันดับ2 ในวันสอบของวันสุดท้าย พอสอบเสร็จ แทนก็กลับไปที่บ้านเก่าที่ปิดร้างไว้ แทนตั้งใจว่าจะไปไหว้พ่อกับแม่ที่วัด และบอกข่าวที่น่ายินดีนี้ให้พ่อกับแม่ของเขาได้รับรู้ แต่เมื่อไปถึงบ้านแล้วรถมินิสีดำแถบขาวรุ่นใหม่ล่าสุดที่เพิ่งถอยมาได้เพียงเดือนเดียวเกิดเสีย และแทนก็ไม่เคยซ่อมรถเอง เพราะอู่รถนั้นก็อยู่ใกล้ๆกับคอนโดของเขาจึงเรียกช่างมาได้ตลอดเวลา เขาจึงไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับเครื่องยนต์รถเลย แต่นี่เขาอยู่ต่างจังหวัด  อู่รถที่นี่ก็มีให้เลือกไม่มากนัก และจะไว้ใจได้มากแค่ไหน เขาก็ไม่มั่นใจนัก และเพื่อนๆของเขาก็ไม่มีใครว่างมารับเขาที่บ้านนี้เลยสักคน และเขาก็มีธุระที่ต้องเข้าไปจัดการในกรุงเทพด้วย เขาจึงตัดสินใจที่จะเข้ากรุงเทพไปก่อนและให้ช่างมารับรถที่บ้านเก่านี่ทีหลัง แทนจึงไปที่ท่ารถเพื่อขึ้นรถเข้ากรุงเทพ และไปทันรถรอบสายพอดี จึงขึ้นไปนั่ง ที่ข้างหน้าหลังคนขับที่มีที่ว่างอยู่ เขาได้นั่งข้างๆกับผู้ชายแก่ๆคนหนึ่ง เขาก็ไม่สนใจอะไร นั่งมองวิวไปเรื่อย เผลอหลับไปและกอดอัลบั้มรูปของพ่อและแม่ไว้ด้วย โดยที่เขาไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นในไม่กี่นาทีที่จะมาถึง นั่นก็คือรถทัวร์ที่เขานั่งมา ตกลงไปจากทางด่วน ร่างของแทนไปกระแทกกับกระจกรถและก็โดนทับจนหมดลมหายใจ แต่กระนั้นเขาก็ยังกอดอัลบั้มรูปของพ่อกับแม่อยู่ เมื่อมูลนิธีต่างๆพาซากแต่ล่ะซากไปวางเรียงกัน พวกไทยมุงทั้งหลายก็พากันชี้ร่างไร้ชีวิตของผู้ชายคนหนึ่งที่เอามือกอดอะไรไว้แนบกับอก มีเสียงดังมาหลายทาง                             “น่าสงสารจริง ยังหนุ่มๆอยู่แท้ๆเล้ยพ่อคุณ”                            ---------------------------------------------------------- จากคุณ : ปีหนึ่ง...เพื่อนกัน เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 22:41:30

ความคิดเห็นที่ 3 จบตอนที่1 ละครับ (แต่งไว้แค่นี้อ่ะ แหะๆ) อย่างไรก็ขอคำแนะนำด้วยนะครับ ขอบคุณครับผม จากคุณ : ปีหนึ่ง...เพื่อนกัน เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 52 22:42:12

ความคิดเห็นที่ 4 มาอ่านค่ะ แบบว่าไม่รู้สึกถึงจุดหักเหของชีวิตเท่าไหร่ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 52 13:51:48

ความคิดเห็นที่ 5 ภาษาพูดกับภาษาเขียนยังปนกันอยู่ตลอดเรื่อง เช่น..ตอนแรกเขาก็น้อยใจที่น้องๆพ่อเดียวกับเค้า ไม่เห็นเค้าเป็นพี่ในสายตา ..เขา/เค้า คนขับไม่สามารถบังคับรถไปในทางที่ต้องการไม่ได้ ....เป็นประโยคปฏิเสธซ้อนปฏิเสธ แปลว่าคนขับสามารถบังคับรถได้ครับ ฉากสนทนายังแปลกๆ ไม่เป็นธรรมชาติเท่าที่ควร เหมือนนักแสดงที่ยังไม่อินกับบทของตัวเอง ลองเติมอารมณ์และรายละเอียดอีกนิดสิครับ รออ่านตอนต่อไปครับ แก้ไขเมื่อ 07 ก.ย. 52 07:08:47 จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 06:53:24

ความคิดเห็นที่ 6   อืม..ยังติดภาษาพูดอยู่มากทีเดียว ในส่วนของเนื้อหา พี่ว่ายังมองไม่เห็นถึงความยากลำบากของแทนเท่าที่ควร เรื่องบทสนทนา อันนี้พี่เห็นด้วยกับพี่ Psycho man นะคะ ในส่วนของการบรรยาย พี่คิดว่าน้องยังใช้คำฟุ่มเฟือยไปนิดนึง แล้วก็ติดในรูปประโยคภาษาต่างประเทศด้วย ดูจากวลีนี้นะคะ "ในวันสอบของวันสุดท้าย" ควรใช้คำว่า "วันสอบวันสุดท้าย" ก็พอแล้ว สั้นๆและเข้าใจง่าย ได้ใจความครบ จะรอติดตามตอนต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้ สู้ๆ จ้า จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 16:14:37