In a Big City : Pinocchio ... (ตื่นเต้นอ่ะ กระทู้แรก >///<)

ผมอยู่ตรงนี้มาตั้งแต่ผมเกิด

อาจจะบอกว่าอย่างนั้นก็ได้ ถ้าไม่นับตอนที่ผม อยู่ในกล่องสี่เหลี่ยมที่เคลื่อนที่กุกกักได้ด้วย

บ้านของผมเป็นรูปสี่เหลี่ยม

ข้างหน้าเป็นกระจกใสชนิดหนาเป็นพิเศษ

กันพวกมือบอนมานำตัวผมไป

บางทีอาจจจะมีคนจับผมไปเรียกค่าไถ่แบบทีป้าบ้านตรงข้ามชอบดูละครแบบนั้นก็ได้

ผมก็ดูไม่ค่อยรู้เรื่องหรอก เพราะผมไม่ค่อยได้ยินเสียง


           วันนี้ลูกบอลกลมๆบนท้องฟ้าส่องแสงแรงเป็นพิเศษ

คนบนถนนหลายคนทำหน้าตาหงุดหงิด

ผมคิดว่าพวกเขาคงจะไม่ชอบวันที่ลูกบอลอันนั้นส่องแสงแรงๆแน่ๆเลย

ผมไม่ชอบวันที่อากาศหนาว

เพราะมันจะทำให้ตัวผมหด

แต่วันที่อากาศร้อน ตัวผมก็จะยืดไปเล็กน้อยได้เหมือนกันนะ

ผมเฝ้าดูทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นตรงหน้าผม

อันที่จริง มันก็ไม่ค่อยมีอะไรเกิดขึ้นมากเท่าไหร่นักหรอก

มันก็เหมือนๆกันทุกๆวัน

คนเดินผ่านไปผ่านมา บนถนนก็มีบางสิ่งบางอย่างที่คงจะเรียกว่า รถยนต์วิ่งไปมาเหมือนกัน

ผมเคยเห็นคำว่ารถยนต์บนป้ายโฆษณาที่ตอนนี้รื้อออกไปแล้ว

ผมเลยเดาว่า มันคงจะเรียกว่ารถยนต์


เมื่อวานตอนเย็น มีนักเรียนมาแสดงเปิดหมวกกันตรงหน้าร้านผมด้วยล่ะ

พวกเขามาเล่นไวโอลิน

เด็กผู้หญิงที่ดูท่าทางจะโตพอสมควรนั้น นั่งอยู่หน้าสุดเลย

เธอเก่งมากเลยนะ แต่ทำไมก็ไม่รู้เธอถึงดูเศร้าจัง


เอ ใช่แล้ว

เธอเศร้าเหมือนคนคนนั้นเลย

อาการที่ไม่ค่อยยิ้มเนี่ย เรียกว่าเศร้าสินะ

ผมไม่ชอบเลย เวลาเห็นคนไม่ยิ้ม มันทำให้ผมรู้สึกห่อเหี่ยวตามพวกเขาไปด้วย


เอ้ะ

เมื่อกี้ผมจะเล่าเรื่องคนคนนั้นใช่ไหม

เด็กผู้ชายคนนึง อันที่จริงก็ไม่ใช่เด็กแล้วแหละ

เขามายกพวกตีกันหน้าร้านผมเลย

ตอนตีกันพวกเขาดูสนุกจังเลยนะ

แต่ทำไมหลังจากที่มีใครบางคน หยิบกระบอกอะไรยางอย่างออกมา

แล้วพุ่งอะไรอีกอย่างออกไป

น้ำสีแดงก็ไหลออกมาจากตัวของเพื่อนของเด็กผู้ชายคนนั้นด้วย

ผมว่ามันคงเจ็บน่าดูเลย

แต่ทำไม เพื่อนของคนที่เจ็บถึงดูเศร้ากว่าคนที่โดนอีกแฮะ

ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่

เขาควรจะดีใจสิ

ที่เขาไม่โดนแบบเพื่อนของเขาน่ะ


อีกไม่นานหลังจากนั้น

คนที่พวกเขาเรียกว่าตำรวจก็มากัน

ทุกคนทิ้งคนที่มีน้ำสีแดงไหลไว้ที่พื้นและวิ่งหนีกันไปหมด

เหลือแต่เด็กผู้ชายคนนั้นคนเดียว


ทำไมเพื่อนของเขาที่เมื่อกี้ยังอยู่ด้วยกัน

ตอนนี้ถึงไม่อยู่แล้วล่ะ

           ไม่ค่อยเข้าใจอีกแล้ว


แต่ช่างมันเถอะ

เรื่องนี้มันก็ผ่านมานานมากแล้วแหละ

ประมาณสามสี่อาทิตย์ได้มั้ง

ถ้าผมนับไม่ผิดนะ


อ๊ะ

เด็กผู้หญิงคนนั้น

เขาจ้องมองดูผมใหญ่เลย

ดูซิ เธอเกาะกระจกแน่นเลย

จมูกเธอบี้ไปกับกระจกดูตลกจัง


แม่ของเธอเดินเข้ามาได้ร้านแล้วและพูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเจ้าของร้าน

ผมมองไม่เห็นเลย แผ่นไม้บังอยู่


เจ้าของร้านตัวใหญ่เดินมาไขแผ่นไม้ข้างหลังให้ผม

เขาปลดผมลงจากเชือกที่แขวนตัวผมไว้

แขนขาของผมเคลื่อนไหวไปตามเชือก

ผมรู้สึกไม่ดีเลย

ที่ไม่สามารถทำอย่างเด็กผู้หญิงคนนั้นได้

เธอเดินไปมา โดนไม่ต้องมีเชือกใสๆมาห้อยที่แขนและขาอย่างผม

ผมอย่างเอาหน้าของผมไปบี้กับกระจกบ้าง

เผื่อมันจะดูตลกแบบที่เธอทำ


เจ้าของร้านยื่นผมให้กับแม่ของเธอ

เธอรับผมไปกอด


เฮ้ ผมไม่ชอบเลย

ผมเจ็บจัง


               รู้สึกว่าแขนผมกำลังจะหักนะ

อาจจะเป็นเพราะผมอยู่ที่นี่มานานแล้ว

และอยู่เฉยๆมานานมากแล้วก็ได้


ผมจำไม่ได้แล้วแหละ

ว่าครั้งสุดท้ายที่ผมเคลื่อนไหวไปมาน่ะ

เมื่อไหร่กัน


ถ้าคุณเคลื่อนไหวได้ด้วยตัวเอง

คุณก็ควรจะดีใจเอาไว้นะ


***************

แฮ่ โอ้ย ตื่นเต้นๆๆๆ(ตื่นเต้นไรไม่รู้ค่ะ)
อันนี้เป็นเรื่องสั้น เก่ามากก สมัยม.ต้น(พูดเหมือนนานมาก ตอนนี้ม.ปลาย 55+) แอบอายฝีมืออยู่ แต่จะแก้ก็ไม่อยาก แฮ่ๆ
จริงๆมันเป็นซีรีย์ 11 ตอนจบ เคยลงไว้ที่เด็กดีแล้ว...
อันนี้ไม่ใช่ตอนแรกด้วยค่ะ เป็นตอนที่ 8 แต่มันไม่ต่อกันค่ะ อ่านรู้เรื่องๆ
แต่ชอบตอนนี้มากที่สุด เลยให้ตอนนี้เป็นตอนแรกของที่นี่ล่ะกัน

ขอบคุณทุกคนที่อ่านค่ะ
ตื่นเต้นๆ(สงสัยเมายาแก้ไอชวนป๋วยปีแปกอแน่เลย)

***************
แก้คำผิดค่ะ

แก้ไขเมื่อ 06 ก.ย. 52 20:24:27

จากคุณ	: marina_rain
เขียนเมื่อ	: 6 ก.ย. 52 20:21:25