ความคิดเห็นที่ 1 ~13~ About a box ไม่น่าเชื่อว่าผ่านมาแล้วหนึ่งสัปดาห์กับการใช้ชีวิตอย่างเด็กไทยในอเมริกาเช่นที่ใฝ่ฝัน บางครั้งตื่นเช้ามายังรู้สึกเหมือนว่าฝันไป... ใช่หรือ...นี่กำลังนอนอยู่บนเตียงที่ห่างจากบ้านมาถึงครึ่งโลกจริงๆ หรือ?   กระนั้นบางคราวก็เป็นความรู้สึกที่ต่างกันลิบลับ...เพียงหนึ่งสัปดาห์ ทว่ากลับเหนื่อยหน่ายราวทำงานหนักมานานจวนครบเดือน ซ้ำยังเป็นร่วมเดือนอันยาวนานกว่าที่มันควรจะเป็นจริงเสียอีก พอเกิดความคิดเช่นนั้น ความหวั่นไหว ไม่มั่นใจ ก็สวมรอยเป็นเจ้าเรือนชายหนุ่มผู้นั่งทอดสายตาเหม่อลอยอีกครั้ง เป็นความไม่มั่นใจเดิมๆ ว่าจะทำได้หรือไม่...ก็แค่แปดวันพ้นมายังรู้สึกอยากลาโลกได้มากถึงเพียงนี้ แล้วนี่...อีกแปดสิบสองวันต่อไปเล่า... วันนี้เอง...เพียงเห็น big white van ก็ไม่อยากย่างเท้าออกมาจากโรงแรมแล้วด้วยซ้ำ ภายนอกหน้าต่าง มองจากรถออกไปยังสองข้างทาง...ดงไม้ยืนลู่ลำกลางลมหนาว มันโชว์กิ่งก้านเปลือยเปล่าแห้งเกร็งเสียดฟ้า...ฟ้าสีขาวสลัวมัวซัวมองดูชวนอึดอัด ฟ้าที่มีพยากรณ์อากาศว่า วันนี้จะมีหิมะโปรยปรายลงมาอีกคราว... ความเงียบเหงาและเหนื่อยล้าใจแปลงสภาพกลายเป็นความตื่นเต้นในทันทีที่มาถึงทราเวล พลาซ่า สาเหตุเพราะวันนี้จะเป็นวันแรกที่ถือว่าได้ ‘ทำงาน’...ทำงานจริงๆ ซะทีตั้งแต่มาถึงดินแดนแสนไกลแห่งนี้ และที่ชวนตื่นเต้นยิ่งไปกว่านั้น...หนึ่งคือตัวงาน...งานที่เคยผิดพลาดมา ทั้งยังไม่มั่นใจเลยว่าวันนี้จะทำได้ดีขึ้นบ้างหรือไม่? แค่ไหน? กับอีกสาเหตุที่สอง... “แคลริต้า...” นามนั้นนั่นเองที่ปรากฏอยู่ในตารางการทำงาน บอกว่าเป็นเพื่อนร่วมงานรายใหม่ล่าสุดที่จะต้องทำงานด้วย...ทำกันแค่สองคนในร้านเคเอฟซี-พิซซ่าฮัท! “แคลริต้าก็...โอเค...” คำว่า ‘โอเค’ ของระนาดเอกนั่นล่ะที่ทำให้รู้สึกว่าไม่น่าจะ ‘โอเค’ ซักเท่าไหร่ เพื่อนสาวผู้มาใหม่รายนี้ได้ทำงานกับแคลริต้าตั้งแต่เมื่อวาน ถือว่ามาใหม่แต่กลับได้เริ่มงานจริงๆ ก่อนรักษ์ชนกเสียอีก... หญิงสาวกลับมาถึงห้องพักด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน กระนั้นยังยิ้มแย้มแจ่มใสให้คำตอบชายหนุ่มเป็นอย่างดี “เรื่องภาษาก็ไม่น่าเป็นห่วงนะ เขาพูดช้า ฟังไม่ยากเท่าไหร่หรอก...” คำตอบนี้หาได้ทำให้คนถามคลายใจเช่นกัน ใครจะรู้ว่า ‘ฟังไม่ยาก’ สำหรับระนาดเอก อาจจะ ‘ฟังยาก’ สำหรับเขาก็ได้นี่ “อย่ากังวลไปก่อนสินก พรุ่งนี้บีชอยไม่ได้เป็นคนคุม แล้วนาดก็ฝากฝังแพทเอาไว้ให้แล้วน้า...ว่าช่วยดูแลเพื่อนของนาดดีๆ ทุกอย่างจะผ่านไปได้ด้วยดี เชื่อคำพูดนาดสินก...” รอยยิ้มของคนพูดจริงใจและสดใสเสียจน...ถ้าคนฟังไม่ใช่ขี้ขลาดอย่างรักษ์ชนก ก็คงฮึกเหิมขึ้นมาได้บ้างล่ะ “แพท...แพทริกไงล่ะ...เป็นแมเนเจอร์อีกคน เขาใจดีมากเลย ช่วยงานนาดตั้งเยอะแน่ะ  นาดว่านาดถูกชะตากับเขา...” อย่างระนาดเอกน่าจะหา ‘คนไม่ถูกชะตา’ ด้วยยาก หญิงสาวเป็นคนมีเสน่ห์ในทุกกิริยาท่าทาง โดยเฉพาะความรู้สึกเป็นมิตรยามชิดใกล้ ทำให้...จากที่จริงๆ แล้วไม่ได้สวยเท่า...แต่กลับน่ามอง น่าอยู่ใกล้กว่าคนสวยจัดอย่างปุณณัติถ์เสียอีก เช่นเหตุการณ์วันเกิดน้ำมันท่วมนั้น ในขณะที่รายหลังเงียบหาย ไม่ได้เข้ามาช่วยรับหน้าในฐานะ ‘คนเทรน’ บ้างเลย ระนาดเอกเสียอีกกลับปลีกตัวมาช่วยเช็ดถู ซ้ำยังปลอบใจจนชายหนุ่มรู้สึกดีขึ้นได้มาก “เถอะน่า...” พอเห็นว่าคนฟังยังสีหน้าไม่สู้ดี ญาติผู้น้องของปี่พาทย์ก็หลับตาหนึ่งข้าง กระซิบกระซาบเป็นเชิงปลอบ และกระตุ้นให้ร่าเริงขึ้น “อย่างน้อยแคลริต้าก็ใจดีกว่าปูนนั่นแหละนก!” หญิงสาวผู้ถูกพาดพิงรายหลัง...คนที่ช่างต่างกับระนาดเอกราวหน้ากับหลังมือ...วันนี้เป็นอีกวันที่ปุณณัติถ์ได้ทำ ‘ดับเบิ้ล’ ตอนเช้าหญิงสาวทำร้านไก่คู่กับ ‘ขาใหญ่’ อย่าง ‘เจ้าแม่แอ๊กเนส’ ...คนที่รักษ์ชนกเห็นผ่านๆ ไปเมื่อวันก่อนนู้นพร้อมกับแพทริก ส่วนกะบ่ายจะย้ายไปเริ่มงานในทราเวลมาร์ท “ปูนคงทำงานเก่งนะ เอ๊ดเลยเพิ่มให้อีกหน้าที่...เผื่อว่าคนไม่พอ ก็จะได้มีตัวสำรอง...” คนที่สามารถพูดกลับจากเรื่องดีให้กลายเป็นเรื่องแย่ได้หน้าตาเฉยเช่นนี้มีอยู่คนเดียว “ปี่ไม่อยากให้พวกฝรั่งเรียกชื่อเล่นเฉยๆ...” ครั้งหนึ่งลินลาเคยกระซิบบอกเพื่อนหนุ่มคนสนิทเรื่องหญิงสาวรายนั้น “ทำไมล่ะ?” “ก็ pee...มันแปลว่า ‘ฉี่’ น่ะสิ” จีรังเป็นคนคาดการณ์ให้คำตอบ “ช่าย...ทีนี้พอพวกนั้นเรียกชื่อเต็มเลยกลายเป็นอะไรรู้มั้ย?...” ก่อนที่เพื่อนตัวใหญ่จะโพล่งเดา เจ้าตัวคนถามก็รีบแย่งตอบเองเสียก่อน   “พิพาท!” เจ้าของนามใหม่ที่แสนตรงใจใครต่อใครนั้นเคยบ่นๆ ต่อไปว่า “เราเองก็กำลังมองๆ อยู่เหมือนกัน...อยากทำสตาร์บัคส์!” ปุณณัติถ์ไม่ได้มีทีท่าว่ากระไร ส่วนหนึ่งน่าจะเพราะความเฉยชาอันเป็นนิสัย อีกส่วน...รักษ์ชนกยังต้องยอมรับจากที่ทำงานด้วยกันมาสองวันว่า หญิงสาวเป็น ‘คนเก่ง’ ชนิดหาตัวจับยากจริงๆ จึงไม่น่าแปลกหรอก...ไม่ว่าจะถูกย้าย หรือถูกเพิ่มให้ทำอะไรปุณณัติถ์ก็คงไม่มีปัญหา “นก...” คำทักมีเพียงแค่นั้นตอนที่มาเจอกันในร้าน สีหน้าของหญิงสาวคงเรียบเฉย เจ้าตัวหลิ่วตาไปที่อีกคนซึ่งมาถึงในร้านก่อนแล้ว เจ้าของป้ายชื่อ Clarita... หน้าเหมือนลูกครึ่ง แต่ค่อนมาทางเอเชีย เตี้ย และยังจัดว่าอ้วนสำหรับสตรีที่มีโครงร่างเล็กเช่นนั้น หญิงสาวน่าจะอายุราวสามสิบ ผมสีดำยาวถึงเอวถูกมัดรวบไว้ ใส่แว่น หน้าแหลม จมูกแหลม โดยเฉพาะปากแหลมทำให้รักษ์ชนกนึกถึงตัวการ์ตูนที่เป็นเป็ดพูดมาก “ไฮ  นก...” ประโยคแรกสัมผัสได้ว่า...พยายามดัดเสียง ที่เล็กอยู่แล้วจึงยิ่งเบาแหลม เจ้าหล่อนคงเข้าใจว่าจะทำให้ไพเราะและฟังดูเป็นมิตรมากขึ้น แต่สำหรับคนฟังอย่างรักษ์ชนก...กลับรู้สึกว่ามันยิ่งทำให้ฟังยากขึ้นต่างหาก! (จะว่าไปตั้งแต่มาถึงนี่...ไม่ว่าเสียงโทนไหนก็ยังไม่เคยรู้สึกว่าฟังง่ายเลยซักโทน!) “เฮ่!” อีกเสียงดังขึ้นจากแอ๊กเนสที่ยังยืนเก็บเงินจากลิ้นชักอยู่ข้างกัน เจ้าของสำเนียงแร็พโย่วพูดอะไรออกมาอีกยืดยาวด้วยสีหน้าขำขัน แคลริต้าเองก็หัวเราะ แต่รักษ์ชนกกลับฟังไม่รู้เรื่อง ได้ยินแค่ว่า ‘oil’ อะไรซักอย่าง เดาว่าคงกำลังหยอกบ่นเรื่องวันก่อนล่ะมั้ง ฉะนั้น จากที่ฟังไม่รู้เรื่องอยู่แล้วชายหนุ่มจึงยิ่งไม่เกิดอารมณ์อยากจะตั้งใจฟังแต่อย่างใด เพียงพยักไปตามแกนจนกระทั่งผู้พูดเก็บเงินเสร็จแล้วก้าวนำปุณณัติถ์ออกไปทางหลังร้าน “เออ...นก...” เสียงเรียกดังรั้งไว้อีกครั้งก่อนที่ชายหนุ่มจะก้าวไปจัดการเงินของตนเองที่ลิ้นชักเครื่องรีจิสเตอร์ รักษ์ชนกเพียงหันมา ยังไม่ทันพูดอะไรคนเรียกก็เป็นฝ่ายยื่นของบางอย่างให้ กล่องใส่พิซซ่า...? .......... จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 18:13:27

ความคิดเห็นที่ 2 ตั้งแต่เข้างานมากระทั่งเวลาผ่านเลยถึงเกือบหกโมงเย็น ชายหนุ่มยังคงไม่มีโอกาสเปิดกล่องเปล่าใบนั้นอยู่ดี ไม่ใช่เพราะลูกค้ามหาศาล... จริงแท้นานทีกว่าจะมีผ่านมาหน้าร้านซักคน สาเหตุของความวุ่นวายโกลาหลเป็นเพราะคนเป็นเพื่อนร่วมงานนั่นแหละ “คุณทำพิซซ่าเป็นรึเปล่า?” “yes” “ลองทำให้ฉันดูหน่อย...” เพียงผ่านไปหนึ่งนาที...และทั้งที่ทำตามปุณณัติถ์เทรนเป๊ะ กระนั้น... “wrong!” มือของคนที่กำลังตักพิซซ่าซอสเกลี่ยทา ชะงักลงทันควัน “คุณตักมากไป!” แคลริต้าดึงทัพพีจากมือชายหนุ่มมาสาธิตใหม่ คราวนี้ ‘คนทำผิด’ พบว่าผู้สอนรายนี้แตะทาซอส...บาง...ชนิดแทบไม่เห็นสีแดงบนหน้าแป้งเลยทีเดียว “ลองตักชีสซิ” ตามคำสั่งต่อๆ มา ผลปรากฏว่ายัง “wrong!” “wrong!” “wrong!” ทุกครั้งไป! ทำไมเป็นเช่นนั้นนั้น? “มันไม่ถูกหรอกเหรอ...ปูนก็สอนตามที่ป้ายข้างบนนี้บอกนี่ครับ?” คนถามชี้นิ้วไปยังโปสเตอร์วิธีทำพิซซ่าที่แปะอยู่ข้างบนฝา เหนือโต๊ะขึ้นไป “เคยได้ยินมั้ย...ทฤษฎีต่างกับการปฏิบัติ?” เจอคำพูดอย่างนั้น คนเถียงก็เถียงไม่ขึ้น สรุปว่าทุกอย่างตามที่ถูกเทรนมา...ต้องเริ่มเทรนใหม่ แคลริต้าให้ชายหนุ่ม ‘ลองทำให้ดูซิ’ และเป็นทุกครั้งที่เจ้าหล่อนจะต้องถอนใจ ส่ายหน้า ทั้งๆ ที่มุมปากยังเคลือบยิ้มระอา “ใส่ซอสเยอะไป ชีสก็เยอะไป เปปเปอร์โรนีวางๆ ไปเลยก็ได้ ไม่ต้องมานั่งบรรจงเรียง ถ้ามัวแต่ทำอย่างที่ปูนสอน...เราคงไม่ต้องขายอะไรกันพอดี!” หรืออย่างตอนที่ทำมันบด...หลังจากวัตถุดิบกึ่งสำเร็จรูปในถุงพลาสติกถูกแกะออกมาตีเข้ากับน้ำร้อนจัดจนได้เนื้อมันบดเนียนสีครีม หอมแตะจมูก รักษ์ชนกใช้ที่ตักแบบที่ตักไอศกรีมควักออกมาปาดเรียบแล้วเคาะลงถ้วย กลมสวยได้รูป กระนั้นแคลริต้ายังไม่วาย “บรรจงอีกแล้ว คุณทำช้าไป ถ้าอยู่กับแอ๊กเนสล่ะก็เธอจะต้อง...little angry แน่!” การดรอปไก่ก็ถูกสอนใหม่ “สะบัดสะเด็ดน้ำอะไรเยอะแยะขนาดนั้น ไก่ในถุงนี่เขาก็ล้างมาแล้ว...” (เลือดยังเต็มถุงเลย!) “...แล้วพอโดนความร้อนขนาดนั้น เชื้อโรคมันก็ต้องตายอยู่ดี จุ่มนิดเดียวแล้วสะบัดพอเป็นพิธีก็พอ  รอ ‘inspector’ มาแล้วค่อยเป๊ะ!” ความยืดยาวจากกระบวนการเทรนใหม่อันไม่รู้จบรู้สิ้น เป็นเหตุให้รักษ์ชนกไม่ได้ไปเบรกก่อนถึงเวลาหกโมงซึ่งถือเป็นช่วงลูกค้าเยอะ และก่อนที่อุณหภูมิตลอดจนความกดดันในตัวชายหนุ่มจะถูกบีบคั้นสูงขึ้นจนถึงขีดสุด แพทริกผู้รับหน้าที่แมเนเจอร์ประจำวันก็เดินหน้าบึ้งต่างจากคำเล่าของระนาดเอกเข้ามา สั่งให้เขาออกไปพักเสียก่อน “เบลนด้าสั่งคุมเข้มเรื่องเด็กใหม่จะต้องเบรก หล่อนว่าเป็นการลดค่าใช้จ่ายด้วย แล้วเห็นมั้ย...คุณไม่ยอมให้เขาไปพักก่อน ตอนนี้เราก็ต้องเหนื่อยกันเอง...” ไม่ได้ตั้งใจฟังกลับจับใจความของบุรุษสูงวัยได้ดี รักษ์ชนกมัวแต่รูดบัตร กระนั้น...ไม่เห็นสีหน้าก็พอรู้ว่าแคลริต้าถูกกริ้วไม่หยอก “จะทำยังไงได้...” หันหน้ากลับมาพอดีกับที่เห็นเจ้าหล่อนยักไหล่เหมือนไม่ใช่ผู้ผิด “ตั้งแต่วันก่อนฉันก็ต้องสอนนาดใหม่หมด ตอนแรกเด็กคนนั้นบอกว่าปูนสอนอย่างนี้มาฉันก็ยังไม่อยากจะเชื่อ เพราะมันผิดหมด! แล้วคุณก็บอกเองว่ารับประกันแล้วว่าปูนน่ะ...เก่ง...” ไม่รู้คิดไปเองหรือไง หากสัมผัสได้ชัดถึงอารมณ์ ‘หมิ่น’ จัดจากผู้พูด “...แต่มาวันนี้เจอรายใหม่นี่ฉันเลยได้ข้อสรุป...” คนแอบฟังเผลอใจหายวาบ นั่นเท่ากับเขาทำงาน...แย่ และไม่ว่าจะเป็นสัดส่วนที่มากหรือน้อยกว่า ทว่ามันก็แสดงถึงประสิทธิผลของ ‘การสอน’ ซึ่งย่อมโยงไปถึงประสิทธิภาพของ ‘ตัวผู้สอน’ ด้วยเช่นกัน แม้จะยังไม่อาจรู้สึก ‘สนิทใจ’ ด้วยเท่าไหร่ ทว่าหากลบอคติส่วนนั้นไป...ปุณณัติถ์ก็ไม่ใช่คนด้อยความสามารถ อีกทั้งรักษ์ชนกไม่อยากเป็นต้นเหตุของความผิดดังกล่าว ก่อนที่สมองน้อยๆ จะหาทางแก้ไขได้ แพทเป็นฝ่ายขัดสาวรายนั้น “แอ๊กเนสทำงานมานาน...ผมก็ทำกับเธอด้วย...” น้ำเสียงที่ใช้ค่อนข้างราบเรียบ ทั้งดวงตาที่จ้องลึกไปในตาของสาวคนฟังก็ราวกับกำลังส่งสาสน์บางประการให้ฝ่ายนั้น ‘ระวัง’ ปากคำและการกระทำของตนด้วย “...ผมรู้ดีว่าเธอเป็นคนยังไง...  แอ๊กเนสตรง ปากร้าย แต่เธอทำงานเก่ง มีน้ำใจ และไม่เคยมองคนผิด ที่สำคัญก็คือ...” คนพูดเว้นวรรคเหมือนเพื่อจะย้ำประโยคต่อมา “เธอไม่เคยคิดลอบกัดใครข้างหลัง!”     สีหน้าของแคลริต้าซีดเผือดไปชั่วแวบ ก่อนปรับระดับได้อย่างรวดเร็ว “ฉันก็ไม่ได้ว่าแอ๊กเนสนี่ รู้ดีว่าพวกคุณน่ะเข้ามาก่อนฉันนานเกือบสิบปี ฉันเป็นรุ่นพี่นายนกนั่นแค่ไม่กี่เดือนจะไปกล้าว่าอะไรแอ๊กเนสได้ ฉันแค่หมายถึง...ปูนอาจจะเข้าใจอะไรผิด...” “ผมไม่อยากฟังอะไรแล้ว... ลูกค้ามา ไปรับออเดอร์ ส่วนผมจะช่วยจัดการหลังร้านนี่ก่อน!” แพททำตามคำพูดด้วยการไม่ยอมหยุดมองหน้าคู่สนทนาอีกเลย ปล่อยให้แคลริต้าสะบัดหน้ากลับไปรับออเดอร์ด้วยเสียงหวานแหลมที่ใช้กลบเกลื่อนความรู้สึกจริง ชายหนุ่มผู้กระทำตนดุจอากาศธาตุมาตลอด จึงรีบทำตัวลีบเล็ดลอดออกจากร้าน   ไม่ลืมคว้ากล่องพิซซ่าเจ้ากรรมติดมือมาด้วย ............ ทุกวันหลังจากกวาดถูพื้นร้านและจัดของเข้าที่จนแน่ใจว่าเรียบร้อยแล้ว ภารกิจสุดท้ายต่อจากการดึงประตูเหล็กปิดหน้าร้าน คือการเก็บโกยเงินออกจากเครื่องรีจิสเตอร์ใส่ถุง...ใบเดียวกับที่ผู้คุมร้านส่งให้ในตอนเข้ากะ ขณะที่ลงชื่อกำกับบนถุงเสร็จ รอแพทเซ็น แมเนเจอร์บุรุษร่างใหญ่บอกให้ก้มดูในเซฟอีกครั้ง “เคยมีคนลืมหยิบเงินออกจากเซฟ เป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตเพราะเงินขาดไปเยอะมาก โชคดีเช้ามามันยังอยู่” เซฟที่ว่าเป็นกล่องโลหะสีดำวางอยู่ใต้เครื่องรีจิสเตอร์ของแต่ละคน ลักษณะของมันมองคล้าย CPU ของคอมพิวเตอร์ แต่เล็กและผอมกว่า ช่องที่เหมือนช่องใส่แผ่น CD นั้น จริงแท้คือลิ้นชักเลื่อนเปิดสำหรับใส่ธนบัตรนั่นเอง “ทุกครั้งที่ได้แบงก์ใหญ่จากลูกค้า คุณต้องเก็บเข้าในนี้” แบงก์ใหญ่สำหรับชาวอเมริกันเริ่มกันตั้งแต่แบงก์ยี่สิบดอลล่าร์ขึ้นไปเลยทีเดียว พนักงานเจ้าของเซฟจะเก็บลูกกุญแจไว้ดอกหนึ่ง เวลาเปิดเพื่อนำเงินออกมาต้องเสียบไขพร้อมกันกับกุญแจของผู้ดูแล ถือเป็นการจัดการด้านความปลอดภัย ชายหนุ่มก้าวตามแคลริต้าและแพทริกไปตามทางเดินของพนักงานด้านหลังร้าน ลงลิฟต์ไปยังชั้นใต้ดิน แล้วเลี้ยวไปยังห้องเก็บเงิน หน้าห้องเก็บเงินมีกล้องวงจรปิดโผล่ชัด และแทนการเปิดประตูนำเงินเข้า...ที่นี่ใช้วิธีสอดถุงใบดังกล่าวเข้าไปในลิ้นชัก วางเงินแล้วผลักขึ้น ลิ้นชักจะหมุนทิ้งเงินไปทางด้านหลัง เป็นอันจบกระบวนการ “คุณทำได้ดีขึ้น...” เสียงแพทดังขึ้นภายในลิฟต์ตัวเก่าขาขึ้น เปลี่ยนความเงียบน่าอึดอัดเป็นความฉงนใจ แคลริต้าที่หันหาคนพูดเป็นคนแรกเพราะคิดว่ากำลังจะได้หน้า หน้าหุบลงไปทันทีเมื่อพบว่าเป้าหมายของการสนทนาอยู่ที่รักษ์ชนก “T Thank You ” คำตอบสั่นๆ เกิดขึ้นพร้อมรอยยิ้มแหยๆ ความรู้สึกพองฟูที่มีอยู่แต่เดิม  พูนเพิ่มขึ้นจนไม่ได้ให้ความสนใจทีท่าที่ยังคงความเย็นชาน่าประหลาดของคนชม ซึ่งกล่าวต่อ “หวังว่าจะเป็นอย่างนี้ทุกวัน” ก่อนหันก้าวจากไปเพราะลิฟต์เปิดแล้ว แววตาของแพทริกยังคงเป็นแบบ...แววตาที่อ่านไม่ออก...หากบอกถึงความรู้สึก ‘เชิงลบ’ ยังไงชอบกล ทว่าพอดีเสียงแหลมเบาจากอีกคนดังขึ้น ความสะกิดใจเดิมจึงถูกลบหายไปได้ในฉับพลัน “ดูเหมือนตั้งแต่พักเบรกแล้วกลับเข้ามา...คุณจะมีความสุขกับการทำงานมากขึ้นนะ” ไม่ถึงกับแปลได้ทุกคำ อาศัยการตีความรวมกับเดาต่อบ้าง แต่นั่นแหละ...เมื่อรู้ความ รอยยิ้มบนริมฝีปากก็สะดุดลงไปได้นิดหน่อย นั่นย่อมหมายความว่าในขณะที่รักษ์ชนกไม่ได้สนใจสิ่งใด สายตาของพนักงานในร้านอีกรายกลับจ้องมองเขาอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะ...‘บางอย่าง’ ในใจแคลริต้า ทำให้อากัปกิริยาดังกล่าวของชายหนุ่ม...ไม่เป็นที่น่าพึงประสงค์เท่าที่ควร ช่วงเวลาที่สะสมมากว่าสี่ชั่วโมงยิ่งทำให้ ‘บางอย่าง’ นั้น ฉายชัดเป็นความ ‘หมั่นไส้’ ในแววตาของคนพูดในขณะนี้ ที่จริงถ้าไม่คิดลึกจนเกินไปก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก... ในขณะที่รายนั้นต้องหัวปั่นรับลูกค้าอยู่หน้าเคาน์เตอร์ รักษ์ชนกกลับได้สิทธิพิเศษให้ไปอยู่หลังร้าน แถมยังไม่ต้องล้างฟรายเออร์ซักเครื่อง ไม่ว่าจะเป็นเพราะความรู้สึกที่ยังไม่ไว้วางใจจึงทำให้แพทออกปาก ‘ช่วย’ ไปเสียเอง หรือจะอะไรก็ตาม แต่วันนี้หน้าที่ของชายหนุ่มก็เป็นเพียงล้างอุปกรณ์ใน wash room เท่านั้น แม้ข้าวของต่างๆ จะมากมายเพียงไหน เนื่องจากเฉพาะฝั่งร้านไก่ก็ต้องเจอชิ้นใหญ่ๆ หรืองานยากๆ อย่างพวกตะแกรงซี่ รวมถึงหม้อไหที่เปื้อนซอสนู่นนี่จนขัดกันแทบไม่ออก และยังร้านพิซซ่าที่ชวนอารมณ์เสียยิ่งกว่า เพราะว่าขายหนึ่งถาดก็เท่ากับมีงานเพิ่มมาให้ฝ่ายล้างอีกหนึ่งถาด จนกลายเป็นว่า...หลายครั้งที่กำลังจะเสร็จงานอยู่รอมร่อ ถาดกองโตคิวใหม่ก็ถูกแคลริต้าเข็นมาจ่อรอล้างซ้ำแล้วซ้ำเล่า กระนั้น...ก็ยังเป็นทุกครั้งที่เข็นเข้ามาแล้วพนักงานสาวจะพบว่ารักษ์ชนกกำลังยิ้มหวาน ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีเสียเต็มประดา เป็นใครจะไม่หมั่นไส้! “ผม...” คนตอบยังคงหัวช้าเช่นเคย ภาษาอังกฤษตะกุกตะกัก “ผมได้กินพิซซ่าตอนเบรก...” คำตอบงี่เง่าอะไรอย่างนั้นนะ! ดีนะเกรทเล้กส์อนุญาตให้พนักงานทานของในร้านพิซซ่า-ไก่ทอดด้วยได้  ถ้าเป็นโทพาธล่ะก็เรื่องใหญ่แน่ “คุณชอบพิซซ่า?” แคลริต้ามีสีหน้าประเมิน ไม่นับว่าโกหกหรอกใช่มั้ยที่พยักหน้าตอบไป ก็คนถามไม่ได้เจาะจงนี่ว่าชอบส่วนไหนของ 'พิซซ่า' กันแน่! .............. To Be Cont. จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 18:14:04

ความคิดเห็นที่ 3 มาอ่านต่อค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 52 19:46:27

ความคิดเห็นที่ 4 14 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8305638/W8305638.html จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 17:02:50