เรื่องนี้ไม่มีชื่อ(ตอนที่ 4)

ปลายยังคงช่วยเก็บหาของเก่าเช่นเคย ยาที่หมอให้มาช่วยให้เธอดีขึ้นไม่คลื่นไส้อาเจียนเช่นเมื่อก่อน
    เสียงเพลงบรรเลงดังแว่วๆ มาจากบ้านสีขาวหลังใหญ่ ปลายเข็นรถช้าลง เงี่ยหูฟัง เสียงวิ่ง เสียงกระพรวนข้อเท้าดังกุ๋งกิ๋ง เสียงเด็กหัวเราะดังเอิ้กอ้าก ปลายเห็นภาพหญิงสาวกำลังวิ่งไล่จับเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่วิ่งวนไปมารอบๆ ห้อง หญิงสาวหัวเราะเบาๆ คว้าร่างเล็กไว้ ใบหน้าเรียวเล็กก้มเข้ามาใกล้ ตากลมใหญ่คล้ายของเธอจ้องมอง
    "จับได้แล้ว"
    "แปร๋น!!" เสียงแตรรถดัง ปลายสะดุ้งภาพหญิงสาวกับเด็กหญิงตัวเล็กๆ หายวับ เธอยืนขวางระหว่างทางเข้าบ้านใหญ่ เจ้าของเสียงเป็นรถหรูคันใหญ่ คนขับเป็นหนุ่มสวมเสื้อเชิ้ตผูกไทเรียบร้อย
    ปลายยืนงง สับสน
    "หลบลูก"
    รถเข็นถูกผลักหลบ แขนข้างหนึ่งของปลายถูกดึงตาม เสียงหัวเราะพูดคุยดังอยู่เบื้องหลัง ปลายอดไม่ได้เหลียวกลับไปมอง หนุ่มในรถเมื่อครู่กำลังโอบอุ้มเด็กหญิงไว้ด้วยแขนข้างหนึ่ง อีกข้างโอบไหล่ภรรยาไว้ทั้งสามหัวเราะเบิกบาน
    'เคยเห็นภาพนี้ที่ไหน'
    "รีบเดินเถอะลูก เดี๋ยวจะเย็นมาก"
    ปลายเดินตามไปเงียบๆ ภาพต่างๆ เมื่อครู่ยังติดในความทรงจำ

    ท้องของปลายใหญ่ขึ้นจนมองเห็นชัด เถ้าแก่เจ้าของร้านรับซื้อของเก่าพูดทักเสียงดัง
    "ไอ้หยา..เด็กของลื้อป่องแล้วรึ พ่อมันเป็นใครล่ะ"
    นางจันทร์โกรธ
    "พ่อมันจะเป็นใครก็ไม่ใช่เรื่องของเถ้าแก่ ว่าแต่เถ้าแก่เอาเวลาไปดูนังตัวเล็กคนใหม่ไม่ดีกว่าเรอะ" นางจันทร์รู้เถ้าแก่เพิ่งมีบ้านเล็กหลังใหม่เป็นสาวรุ่น อายุยังไม่เต็มสิบแปด
    "อ้าว..แม่จันทร์ เย้าเล่นหน่อยเดียวไม่น่าโกรธ"

    ปลายยืนคอยอยู่หน้าร้าน ก้มมองท้องที่นูนใหญ่แล้วลูบคลำ คุณผู้หญิงบ้านใหญ่เคยบอกว่าในท้องปลายมีเด็กตัวเล็กๆ เหมือนคุณหนูแต่ตอนนี้ยังออกมาไม่ได้เพราะยังไม่แข็งแรงดีพอ เธอบอกให้ปลายกินอาหารดีๆ พักผ่อนเยอะๆ ลูกจะได้แข็งแรง น่ารักเหมือนคุณหนู ปลายยิ้มอย่างมีความสุข อีกไม่นานเธอจะมีนางฟ้าตัวเล็กๆ เป็นของเธอเอง
    "อู๊ย.." ปลายอุทาน เอามือคลำท้อง ตรงที่รู้สึกตึงเจ็บ "ป้าจ๋า ดูนี่ซิ" ปลายพูดเสียงค่อนข้างดังด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ ตื่นเต้น ดึงมือของอีกฝ่ายมาแตะตรงที่รู้สึก
    คนผ่านไปมามอง บ้างก็ยิ้มให้ บ้างก็มองด้วยสายตากึ่งสงสารกึ่งเวทนา 'เด็กกำลังจะมีลูก' เสียงเป่าปาก หัวเราะคึกคักดังมาจากวินมอเตอร์ไซด์ที่จอดอยู่เยื้องไป นางจันทร์รู้สึกวูบขึ้นบนใบหน้า
    "ทำอะไรระวังหน่อยซิ" นางดุ
    ปลายหน้าสลด น้ำตาคลอ ทำไมป้าจันทร์โกรธ

    ดึกมากแล้วปลายนอนไม่หลับ ครุ่นคิดเสียใจ หาคำตอบเธอทำอะไรให้ป้าจันทร์ไม่พอใจ กว่าจะหลับก็เกือบค่อนคืน เธอฝันเห็นชายร่างใหญ่กำลังเดินย่างเข้ามาหาเธอ หน้าตาถมึ้งทึ้ง แววตาแปลกมองกวาดไปตามร่างกายของเธอ ปากใหญ่สะแหยะยิ้ม พึมพำอะไรบางอย่าง ปลายขยัยถอยหนีด้วยความกลัว จับข้าวของใกล้มือขว้างใส่ แจกันเซรามิกขนาดกลางขวางโดนกลางหน้าผาก เลือดซึมไหลอาบหน้า ความโกรธที่ถูกทำร้ายและความเจ็บทำให้ชายผู้นั้นเดินเข้าหาเธอเร็วขึ้น ปลายวิ่งหนีแล้วสะดุดล้มชายผู้นั้นตามทัน มือใหญ่ดึงกระชากเสื้อเธอขาดรุ่ย เธอดิ้นรนต่อสู้ทั้งเตะทั้งถีบ ขณะนั้นมีเงาดำอีกเงาหนึ่งผ่านเข้ามา ในมือถือวัต:-)าวเป็นเงาสะท้อนแวบเข้าตาหญิงสาว วับหนึ่งแล้วจมหายเข้าไปในร่างใหญ่ที่อยู่เหนือเธอ
    "มานี่ลูก"
    เธอถูกฉุดให้ลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันก้าวขา ข้อเท้าของเธอก็ถูกรัดตรึงและกระชากให้ล้มลง ปลายล้มคะมำศรีษะชนเข้ากับแง่โต๊ะอย่างแรง ทำให้มึนงง ตาพร่า เสียงด่าทอ ทุบตีรุนแรงดังก้องเข้าหู ปลายได้ยินเสียงร้องให้หนี เธอตะเกียกตะกายลุกขึ้นทั้งๆ ที่ยังมึนงง เธอเหลียวกลับไปมองเห็นชายคนนั้นกำลังเงื้อมือที่กำมีดยาวขึ้นสุดแขนแล้วจวงแทงไปที่หญิงนั้น ร่างของหญิงนั้นสะดุ้งเฮือก ทรุดลง ดวงตากลมใหญ่ของหญิงนั้นจ้องมองมาที่เธอ ปากยังอ้าค้างบอก
    "ไป"
    ปลายกรีดร้อง ตะโกนลั่น
    "แม่"
    เธอสะดุ้งตื่น ผุดลุกขึ้นนั่ง ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว น้าตาไหลเปียกแก้ม เสียงกุกกักดังเบาๆ ตะเกียงน้ำมันถูกจุด แสงสว่างเรืองกระจายทั่วห้องเล็ก
    "ฝันร้ายอีกแล้วหรือลูก"
    ปลายพยักหน้า
    "ผู้ชาย..." เธอทบทวน "ใช้มีดแทงผู้หญิง..เลือดเต็มไปหมด" สีหน้าของปลายหวาดกลัว เล่าเรื่องไม่ปะติดปะต่อ แต่เป็นเรื่องเป็นราวมากกว่าทุกครั้ง นางปลอบใจพลางครุ่นคิด เป็นความฝัน หรือความจริงที่เคยเกิดขึ้น

    "เข้ามาซิจ้ะ"
    หญิงสาวเรียกปลายที่ยืนละล้าละลังอยู่หน้าประตู
    "วันนี้ต้องขอแรงหน่อยนะจ้ะ พี่เลี้ยงน้องขอลากลับบ้าน ปลายว่างใช่ไหม"
    "ว่างค่ะ"
    ท่าทางเก้งก้าง ไม่คุ้นเคย ของปลายทำให้หญิงสาวยิ้มอย่างเอ็นดู วันนี้ปลายใส่ชุดกระโปรงเอี้ยมสีเข้มกับเสื้อยืดลายสก๊อตสีสด ผมยาวถักเปียเดี๋ยวไว้ด้านหลัง เผยให้เห็นใบหน้าคมสวย ถ้ามองอย่างผิวเผินปลายก็เหมือนกับเด็กสาวแรกรุ่นทั่วไป บริสุทธิ๋ สดใส สวยงาม ราวดอกไม้ยามรุ่งอรุณ แต่ช่วงท้องที่นูนเด่นบ่งบอกว่าเธอผ่านพ้นวัยเด็กมาแล้ว หญิงสาวมองแล้วสุดแสนเสียดายเหมือนมองเห็นดอกไม้ที่เพิ่งผลิดอกครั้งแรกก็ถูกเด็ดทิ้ง ทำลายเสียตั้งแต่ยังไม่ทันแรกแย้ม

    เสียงเดินตึงๆ เข้ามาให้ห้อง ชายหนุ่มที่ปลายเคยเห็นในรถคันใหญ่เดินจูงเด็กหญิงตัวเล็กๆ เข้ามา
    "เอานางฟ้าตัวเล็กๆ มาส่งจ้ะ" เด็กหญิงเดินเตาะแตะ ถลาเข้าหามารดา ซุกหน้าลงบนตักแล้วกอดอย่างประจบ
    "วันนี้อยู่เล่นกับพี่ปลายนะลูก" เด็กหญิงทำตาโต มองปลายอย่างสนใจ ชั่วครู่ก็เดินเข้าหาแขนเล็กๆ โอบรอบคอปลาย ยิ้มให้
    "ชื่อปลายหรอ"
    "ค่ะ"
    "ไป..ไปเที่ยวกัน"
    เด็กหญิงคว้ามือ ฉุดให้ลุกขึ้น หญิงสาวพยักหน้าให้ปลายเดินตามออกไป
    "นี่หรือเด็กที่คุณเคยพูดถึง" ผู้เป็นสามีถาม
    "ค่ะ แกอยู่กับป้าสองคนท้ายหมู่บ้าน เก็บหาของเก่าขาย ดูเรียบร้อยไม่จุ้นจ้าน ป้านะอายุก็มากแล้ว นี่หลานก็กำลังตั้งท้องเห็นว่าไม่กี่เดือนก็จะคลอดแล้ว น้องเองสงสารอยากช่วยเท่าที่พอจะทำได้ แล้วอีกอย่างดูแกจะรักอยากหนูเหลือเกิน"
    ขณะที่สองสามีภรรยากำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ปลายเองก็กำลังเดินตามเด็กหญิงที่จูงมือไม่ยอมปล่อย พาลัดเลาะไปตามธารน้ำที่ไหลเอื่อยไปยังบ่อน้ำใสที่คร่าคร่ำไปด้วยปลาสีสันสดสวย
 
    ปลายกลับถึงบ้านเมื่อบ่ายแก่ๆ บ้านยังคงเงียบเชียบ ป้าจันทร์คงกลับบ้านเย็นอีกตามเคย
    'ต้องหาเงินเก็บไว้เยอะๆ อีกไม่นานหนูก็จะคลอดแล้ว ต้องใช่เงิน' ป้าจันทร์เคยบอก
    ปลายวางข้างของที่ถือติดมือมาลงบนโต๊ะใกล้ที่หุงข้าว วันนี้มีเป็ดย่างกับแกงเขียวหวานเนื้อที่คุณผู้หญิงบอกให้เอามากิน ปลายจัดแจงหุงข้าว เฝ้ารอหญิงผู้อารี

    ค่ำแล้วมองไปทางไหนก็มืดมิด ปลายเข้าห้องจุดตะเกียงน้ำมันแล้วเอาออกมาวางไว้ที่ชานหน้าบ้าน เธอชะเง้อชะแง้มองหาทำไมป้าจันทร์ยังไม่กลับบ้าน สำรับอาหารที่เตรียมไว้เย็นชืด
   
    ปลายกระวนกระวาย ผุดลุกทุกครั้งที่ได้ยินเสียงกรอบแกรบแล้วก็ต้องทรุดนั่งลงตามเดิมเมื่อเสียงเงียบหาย ปลายคอยจนอ่อนใจนั่งพิงฝาห้องเคลิ้มจวนหลับ เสียงแกรกๆ คุ้นเคยดังแว่ว ปลายผุดลุกขึ้นอย่างยินดี
    "ป้าจ๋า"
   เธอวิ่งถลาโถมเข้ากอดอย่างยินดี นางจันทร์บอกเบาๆ กับหญิงสาวอย่างห่วงใย
    "ระวัง อย่าวิ่งลูกจะหกล้มไป"
    "ป้าไปไหน ทำไมกลับดึก" ปลายถามแต่ไม่รอคำตอบ กระวีกระวาดช่วยเข็นรถเก็บเข้าที่ ความมืดของค่ำคืนทำให้ปลายมองไม่เห็นคราบขมุกขมอมตามเสื้อผ้าของนางจันทร์
    "ป้าอาบน้ำก่อน เดี๋ยวหนูจะเตรียมข้าวไว้ให้"
    สำรับจัดเตรียมพร้อมแล้วเมื่อนางจันทร์อาบน้ำเสร็จ ปลายตักเป็ดย่างให้อย่างเอาใจ กินข้าวพลางพูดคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้โดยมีนางจันทร์นั่งฟังอยู่เงียบ

    ดึกแล้วนางจันทร์ยังนอนไม่หลับ ขยับพลิกซ้ายพลิกขวา ภาพเมื่อตอนค่ำยังติดตาชายสองคนเดินตามดักหน้าดักหลัง คนหนึ่งผอมบาง ผมยาวมัดรวบไว้ด้านหลัง อีกคนหนึ่งสูง ผอมบางกว่า ชายคนแรกเดินมาดักหน้า
    "ป้าขอตังค์ใช้หน่อย" พูดพลางแบมือขอ
    "ป้าจะเอาเงินที่ไหนให้เล่าลูก"    
    "โกหกนะป้า ของตั้งเยอะ"
    "ของเล็กๆ น้อยๆ ขายไม่ได้ราคาหรอก" ป้าจันทร์พยายามทำใจดีสู้เสือ นึกถึงเงินสองร้อยบาทที่เก็บซ่อนไว้ในเข็มขัด แม้น้อยนิดแต่ก็แลกมาด้วยหยาดเหงื่อและแรงกาย
    "อย่าเรื่องมากนะป้า ขอดีๆ แล้วนะ" ชายคนนั้นเริ่มโมโหยิ่งช้าก็ยิ่งกลัวคนมาเห็น มันพยักหน้าให้สัญญาณ ชายด้านหลังรวบแขนนางจันทร์ไว้ นางดิ้น ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ กำปั้นแข็งๆ กระแทกเข้าที่ท้อง นางจันทร์จุกแทบทรุดลงกองกับพื้น มือแข็งๆ คลำหาจนเจอเงินที่ซ่อนไว้
    "โธ่..แค่ 200 บาท ทำยังกะสองหมื่น" มันปรามาสแล้วชักชวนคนข้างหลัง
    "ไป"
    แขนทั้งสองข้างถูกปล่อยในทันที นางทรุดลงกับพื้นด้วยไม่ทันตั้งตัว เงินสองร้อยบาทที่ถูกชิงไปกว่าจะได้มานางต้องเหนื่อยยาก กรำแดด กรำฝน เงินมีค่าต่อนางและปลายแม้เพียงแค่บาทเดียว นางแข็งใจทนความจุกแน่นคว้าขาของชายที่เดินตามหลัง
    "ปล่อย" เสียงของชายนั้นแหบแห้ง
    "คืนเงินให้ป้าเถอะ ป้าจำเป็นต้องใช้จริงๆ"
    "ปล่อย...ฉันบอกให้ปล่อย" ชายคนนั้นฮึดฮัดอย่างขัดใจ ก้มลงจะกระชากมือออก สายตาเผอิญไปสบประสานกับสายตาของนางจันทร์ที่เงยหน้ามองร้องขอ มือที่เตรียมกระชากมือของอีกฝ่ายอ่อนแรง ชะงักงัน ชั่วครู่ก็หันหลังเดินจากไปอย่างเซื่องซึม
    นางจันทร์ตกตะลึง มือที่เกาะเกี่ยวขาของชายคนนั้นร่วงพล็อย 'ดวงตาอย่างนั้นนางจำได้ดี เหมือนของลูกชายนางไม่มีผิด'

จากคุณ	: Prapatsara
เขียนเมื่อ	: 7 ก.ย. 52 19:15:28