ความคิดเห็นที่ 1 แม๊กกี้ : “พี่กัณรู้ได้ไง .. ว่าแม๊กออกจากบ้านมาแล้ว?” กัณฑ์ : “พี่โทรเข้าบ้านไปเมือกี้ .. เอ้า.. ลืมไว้ที่บ้านน่ะ อาจารย์ฝากพี่มาให้เรา” กัณฑ์ยื่นมือถือให้แม๊กกี้   แม๊กกี้ : “เออ.. ลืมจริงด้วย  ขอบคุณค่ะ พี่กัณนี่น่ารักจริงๆ เดี๋ยววันนี้ แม๊กอนุญาตให้มาส่งบ้าน” แม๊กกี้พูดพลางทำหน้าทะเล้น พร้อมทั้งเปิดวิทยุรถฟังเพลง โดยไม่สนใจสายตาที่ชายหนุ่มมองเธอเป็นระยะอย่างอ่อนโยน เหมือนกับจะบอกเธอเป็นนัยๆ ว่า หัวใจของเค้านั้นรู้สึกเช่นไรกับเธอ ....   กัณฑ์ชายหนุ่มนักศึกษาเภสัชศาสตร์ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งซึ่งเมื่อก่อน แม่ของแม๊กกี้เป็นคนติววิชาก่อนที่เค้าจะสอบเข้าคณะนี้ และอีกทั้งเคยเป็น อาจารย์พิเศษของมหาวิทยาลัยในช่วงหนึ่งซึ่งเหตุนี้เอง กัณฑ์จึงได้รู้จักกับแม๊กกี้ และหลงรักเธอมานาน แต่ด้วยความใกล้ชิดราวญาติสนิท จึงมิอาจทำให้กัณฑ์กล้าที่จะบอกแม๊กกี้ว่าเค้ารักเธอเช่นไร... ณ .. โรงเรียนมัธยมปลายสตรีล้วนแห่งหนึ่งใน กรุงเทพฯ เด็กสาวรูปร่างหน้าตาสะอาดใส ผมสีดำสั้น ในชุดนักเรียนนั่งรอมายืนรอเพื่อนอยู่หน้าโรงเรียน “บี” อยู่ในอาการกระสับกระส่ายเต็มที่ เนื่องจากรอเพื่อนสาวมานานกว่า ครึ่งชั่วโมงแล้ว.. และเธอก็เห็นรถฮอนด้าแจ๊สสีเหลือง ซึ่งเธอก็รู้ทันทีว่าใคร.. จึงเดินปรี่เข้าไปหาทันที.. แม๊กกี้ : “ขอบคุณนะค่ะ พี่กัณ คืนนี้เจอกันค่ะ” แม๊กกี้เปิดประตูก้าวออกจากรถ กัณฑ์เองก็รีบออกมาจากรถเช่นกัน กัณฑ์ : “แม๊ก เดี๋ยว... พี่มี..” บี : “โห้ย...แม๊ก...นี่มันกี่โมงแล้วเนี๊ย เค้าเข้าหอประชุมกันหมดแล้วนะ” แม๊กกี้ : “เออ ก็มาแล้วนี่ไงเล่า ป่ะๆๆ” สองสาวกำลังจะเดินเข้าโรงเรียนอย่างรวดเร็ว.. กัณฑ์ : “แม๊ก.... กี่โมง” แม๊กกี้ : “ไม่เกิน 4 ทุ่มค่ะ” แม๊กกี้โบกมือให้กัณฑ์ก่อนจะ ตะโกนตอบกลับไป และวิ่งหายลับไปอย่างรวดเร็ว... กัณฑ์เดินมาท้ายรถเพื่อหยิบช่อดอกไม้ที่แอบ แม๊กกี้ไว้เพื่อทำเซอร์ไพร้สออกมาวางไว้เบาะข้างคนขับพลางหัวเราะเล็กๆให้กับตัวเองที่พลาดโอกาส สารภาพความในใจไปเสียแล้วเช้านี้ ... ทั้งๆที่ตลอด 5 ปีที่ผ่านมากัณฑ์เองไม่เคยมั่นใจอะไรเท่าวันนี้เลย และเค้าตั้งใจว่า วันนี้เป็นวันที่ดีวันหนึ่งของทั้งเค้ากับแม๊กกี้ .. เหตุการณ์ทั้งหมดในเช้าวันนี้ ... ก็มิอาจรอดสายตายของสามสาวตัวแสบแห่งโรงเรียนไปได้... มิน , อ้อน และเจิน ผู้ซึ่งหลงไหลตัวเองมาเนิ่นนาน ว่ากลุ่มของหล่อนคือ กลุ่มสาวสวย และยิ่งไปกว่านั้นผู้ปกครองของพวกหล่อนนั้นเป็นถึงประธานชมรมผู้ปกครองของโรงเรียน จึงทำตัวไฮโซ และดูเด่นอยู่เสมอกับนักเรียนทั่วไป ... แต่ทว่า แม๊กกี้นั้น ไม่เหมือนกับนักเรียนคนอื่นที่พวกหล่อนรู้จัก  แม๊กกี้ไม่ยอมก้มหัวให้กลุ่มของเธอ ... ดังนั้นตลอดเวลาที่อยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้ พวกหล่อนมักจะหาโอกาสที่จะแกล้งแม๊กกี้อยู่เป็นประจำ แต่ก็โดนแม๊กกี้โต้กลับอย่างไม่เคยลดราวาศอกเลยซึกนิดเดียว... มิน หัวหน้าโจกของกลุ่ม ตกหลุมรักกัณฑ์มานานแล้ว เนื่องจากพี่ชายของมิน เป็นเพื่อนสนิทของกัณฑ์ที่มหาลัย ... ดังนั้นแม๊กกี้จึงกลายเป็นศัตรูหัวใจไปโดยปริยาย... ณ ห้องโถงใหญ่ของโรงเรียน บรรยากาศงานเลี้ยงอำลานักเรียนที่จบการศึกษาเป็นไปอย่างคึกคัก.. ขณะที่แม๊กกี้กับเพื่อนๆกำลัง เขียนเสื้อและแลกกระดุม เป็นที่ระลึกอยู่นั้น...บนเวที สามสาวก็เอาปี๊บใบใหญ่ที่มีไฟจุดอยู่ มาวางไว้กลางเวที.. พร้อมประกาศว่า มิน : “เพื่อนๆ ค่ะ วันนี้มินมีกิจกรรมมา ” .ทั้งสามพูดพร้อมกัน และผายมือออกไป “เซอร์ไพร้ส์” อ้อนหยิบกระเป๋าใบใหญ่ของแม๊กกี้ และทำท่าจะหย่อนลงในปี๊บ.. แม๊กกี้เบิกตาโพรงและรีบวิ่งไปที่เวที และร้องตะโกนบอก “อย่านะ..อย่า..!!!!” มินกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่และ ปัดสายเป้นสัญญาณให้เจินปัดกระเป๋าของแม๊กกี้ ลงไปในปี๊บ... ทันทีที่กระเป๋าหย่อนลงไป .. แม๊กกี้รู้ว่าสายไปเสียแล้ว จึงบอกตะโกนบอกเพื่อนๆ “ไปหลังห้อง....เร็วๆๆ” ทุกคนวิ่งกรูกันอย่างอุตลุต “ตึ๊ม!!!!!!” พร้อมกับประกายไฟ 3 สีพวยพุ่งออกไป...คล้ายดอกไม้ไฟระเบิด ...สามสาวกรี๊ดร้อง เสียงโหยหวนเลยทีเดียวด้วยความตกใจ ... ทำให้ใบหน้าของ 3 คนบนเวทีดำเมี่ยม และผมเผ้ากระเซิง เลยทีเดียว ... อาจารย์รีบวิ่งเข้ามาดู แต่ก็ไม่พบว่าใครได้รับบาดเจ็บ นอกจาก 3 คนบนเวที ที่โดนควันและประกายไฟบางส่วนติดตามปลายผม นักเรียนในห้องอดที่จะขำกันเสียไม่ได้ รวมทั้งแม๊กกี้ ... ซึ่งเธอเองไม่รู้มาก่อนว่าเหตุการณ์จะเป็นเช่นนี้ .. อาจารย์เรียกแม๊กกี้ และบีไปพบที่ห้องพยาบาล เพื่อถามสาเหตุที่เกิดขึ้น... ซึ่งสามสาวก็อยู่ที่นั้นเนื่องจากคราบเขม่าควันที่พวกหล่อนโดนไปเยอะจนทำให้ ไม่สามารถรู้ได้ว่ามีส่วนไหนบาดเจ็บบ้าง... อาจารย์ : “เกิดอะไรขึ้น ทำไมมัลลิกาถึงเอาประทัดมาที่โรงเรียน และให้มินทวดี , อรชุน และ จันจิรา มาจุดจนสภาพเป็นแบบนี้” อาจารย์หันกับไปมองทั้งสามคน ทั้งที่ก็ขำ เนื่องจากรู้นิสัยของลูกศิษย์ทั้ง 3 คนเป็นอย่างดี แต่ก็อดที่จะต้องตีหน้ายักษ์ต่อไปไม่ได้ บี : “ประทัดไม่ใช่ของแม๊กค่ะ อาจารย์ เป็นของบีเองค่ะ” อาจารย์ : “นั้นมันกระเป๋าของมัลลิกา ไม่ใช่หรอ?!!” อาจารย์ทำหน้างงๆ และสามสาวหันหน้าไปมอง เจินกร้าวใส่ต่อหน้าอาจารย์ เจิน : “ใช่ กระเป๋านั้นชั้นเห็นนังแม๊กถือเข้าในโรงเรียนตั้งแต่เช้าแล้ว และประทัดนั้นอยู่ในกระเป๋า ต้องเป็นของมัน ยัยบีเธอนี่กล้าโกหกต่อหน้าอาจารย์หรอไง” มิน และ อ้อน : “ช่ายๆ” บี : “อ๋อ!! นี่พวกเธอวางแผนนี้ เลยตั้งใจแอบดูแม๊กตั้งแต่หน้าโรงเรียนล่ะซิ และเธอเห็นหรือไงว่า ประทัดในอยู่ในกระเป๋าแม๊กอ่ะ” บีพูดพรางเปิดกระเป๋าตัวเอง และหยิบโอ่งประทัดใบขนาดฝ่ามือออกมา ให้อาจารย์ดูพร้อมใบเสร็จจากร้านค้าแถวบ้านของเธอ.. บี : “นี่ค่ะ..พร้อมกับใบเสร็จที่ซื้อแถวบ้าน หนูตั้งใจซื้อให้แม๊กค่ะ” แม๊กกี้ : “คือ พรุ่งนี้หลังจากที่หนูและคุณแม่กลับมาจากทำบุญให้คุณพ่อ หนูตั้งใจจะจัดปาร์ตี้เล็กๆ ให้คุณแม่น่ะค่ะ เลยให้บีซื้อมาให้วันนี้”                                   !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! แม๊กกี้กับบีเดินออกมาจากห้องพยาบาล และซื้อขนมนมเนย อาหารกลางวัน จึงพากันเดินตรงมาที่ม้าหิน บริเวณตึกวิทยาศาสตร์เก่าหลังโรงเรียน พร้อมกับระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน. “ฮ่าๆๆๆ.....ฮ่าๆๆๆๆ” บี : “เห็นหน้ายัยสามตัวนั้นมะ... จะเข็ดมั้ยเนี๊ย นี่เล่นแกล้งกันยันวันสุดท้ายชัดๆๆเลยนะเนี๊ย” แม๊กกี้ : “เค้าคงอยากส่งท้ายมั้งแก แต่กลับกลายเป็น .... ” “ฮ่าๆๆๆๆๆ.....” สองสาวพากันทานอาหารกลางวันอย่างเอร็ดอร่อย.. บี : “ต่อไปคงไม่ได้นั่งกินกันอย่างนี้แล้วเนอะ” แม๊กกี้ : “นั้นซิ บีจะไปเรียนที่เชียงใหม่จริงๆ อ่ะ” บี : “ก็เออ .. ดิ แล้วจะแวะมาหา .. แกก็แวะไปหาชั้นบ้างนะ” แม๊กกี้ : “แน่นอนซิ ... แต่เลี้ยงด้วยล่ะกัน หาที่นอนให้ด้วย” บี : “แหม... แฟนแกออกจะรวย พี่กัณอีกหน่อยก็ทำงานเป็นเภสัชแบบแม่แก ก็รวยแล้ว” แม๊กกี้ : “บ้า...เค้าไม่ใช่แฟนชั้นซักหน่อย” บี : “แม๊ก.. แกดูไม่ออกจริงๆ หรือแกแกล้งไม่รู้กันแน่ ฮึ!!” แม๊กกี้ : “เค้ายังไม่เคยบอกชั้นเลย นี่นา ...แก .... ก้อ” หญิงสาวทำท่าทางเขินอาย...หน้าตาแดงกล่ำ.. บีเองก็เลยรู้ทันเพื่อนขึ้นมาทันที บี : “โธ๋เอ้ย.... แกนี่... นึกว่าจะแน่... ที่แท้ก็ใจตรงกับพี่กัณอ่ะเด้” “นั้นไง... ตาสีน้ำตาลของแกมันเปล่งประกายซะขนาดนั้น..ฮ่าๆๆ” เวลาที่แม๊กกี้มีความสุขดวงตาของแม๊กกี้ที่เป็นสีน้ำตาลอยู่แล้วจะยิ่งส่องประกายมากขึ้น จนทำให้หลายคนหลงไหล ซึ่งเป็นประกายสดใสยิ่งนักเวลามอง .... สองสาวหยอกล้อเล่นกัน สนุกสนาน.. โดยที่มิน กับพรรคพวกก็แอบได้ยินเรื่องราวทุกอย่าง อย่างเงียบๆเช่นกัน....และมินไม่พอใจแม๊กกี้อย่างมากที่ดูเหมือนแม๊กกี้กำลังก้าวล่วงมาเป็นศัตรูหัวใจของเธอ อย่างแท้จริง... จากคุณ : ฮานะจังแห่งPWC เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 52 17:22:42

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 2 - ความแค้น ลานอเนกประสงค์บนดาดฟ้าของโรงเรียน บัดดี้ได้แปรสภาพเป็นลานปาร์ตี้กลางแจ้งทีประดับประดาไปด้วยแสงไฟ .. เวทีถูกจัดอย่างใหญ่โต๊ะ และเต็มไปด้วยดอกไม้ห้อยระย้าลงมา พร้อมกับป้าย “อำลาอาลัย รุ่น 56” นักเรียนหลายคนที่ยังอยู่ในชุดนักเรียนต่างพากันมานั่งจับจองที่ด้านหน้าเวที ... ส่วนอาหารที่เป็นไลน์บุฟเฟ่ก็ค่อยๆ ทยอยมาจัดวางบริเวณด้านข้างอย่างสวยงาม... ห้องน้ำของตึกในแต่ล่ะชั้นเต็มไปด้วยนักเรียนที่เอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนจนแทบไม่มีที่ว่าง บางกลุ่มถึงขนาดต้องกางผ้าถุงเปลี่ยนกันในห้องเรียน... เนื่องจากตึกอื่นนั้นถูกปิดไม่ให้เข้า บี : “ทำไงดีอ่ะแก นี่จะ1ทุ่มแล้วนะ ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลย” แม๊กกี้ : “ทำไงได้ล่ะแก จะกลับบ้านตอนนี้ก็คงไม่ทันอ่ะ” บี : “โอ้ย .. ปวดฉี่ด้วยอ่ะ” แม๊กกี้ : “มากมั้ยอ่ะ” บี : “ไม่มาก... แต่จะราดแล้ว” แม๊กกี้ : “เห้ย.. นึกออกแหละ” แม๊กกี้กระซิบที่ข้างหูบี... บี : “เฮ้ย!!! อันตราย.. เห็นเค้าว่ากันว่า จะเดือนหน้านี้นะแก” แม๊กกี้ : “ไม่ได้ ทุบวันนี้ซะหน่อย นี่แก” บีครุ่นคิดอยู่นาน... แต่ธรรมชาติมันเรียกร้อง และประกอบกับคิดว่าคงไม่มีใครคิดถึง “ตึกวิทยาศาสตร์เก่า” แบบเธอสองคนแน่ๆ เลยตัดสินใจรีบเก็บชุดและข้าวของพากัน กึ่งวิ่ง กึ่งเดินออกไป.... แต่บีกลับลืมสิ่งหนึ่งไว้บนโต๊ะ...... แสงไฟทางส่องสว่างจนทั่ว ทำให้บรรยากาศของตึกเก่าแห่งนี้ไม่มีความน่ากลัวซักนิดเดียวประกอบกับเป็นฤดูร้อนจึงทำให้ท้องฟ้ายังสว่างสดใสอยู่ ราวกับเวลา 5 – 6 โมง สองสาวเร่งฝีเท้าเข้าไปในตึกเก่าแห่งนี้ซึ่งเป็นตึก 2 ชั้น ในสมัยก่อนเคยใช้สำหรับเรียนวิทยาศาสตร์เท่านั้น หลังจากผ่านกาลเวลานับตั้งแต่เปิดโรงเรียน ทำให้สภาพโดยทั่วไปทรุดโทรมลงไปอย่างเห็นได้ชัด และมีรอยร้าวไปทั่วทั้งตัวตึก จนเห็นเป็นรอยสีเทาสลับกับสีขาว คล้ายกับลายหินอ่อน จึงทำให้ทางโรงเรียนดัดแปลงเป็นตึกเก็บของที่ไม่ใช้แล้ว  และมีโครงการรื้อทิ้งในปิดเทอมภาคนี้ ขณะที่ทั้งสองคนกำลังเดินตรงไปยังทางเข้าข้างอาคารซึ่งไฟทางเดินยังคงเปิดอยู่ ก็พบว่า “ประตูล๊อคกุญแจใหญ่” ทำให้ทั้งสองคนต้องชะงักฝีเท้าในทันที บี : “แก.. ประตูล๊อคอ่ะ ทำไงดี” แม๊กกี้ : “นั้นดิ ... ทำไงดีอ่ะ...” ขณะที่ทั้งบีและแม๊กกี้กำลังคิดหาทางออกอยู่นั้น บีเหลือบไปเห็นช่องทางเดินของห้องเก็บของใต้ดินของอาคารพอดี.. บี : “แม๊กๆ ชั้นจำได้ว่าเมื่อก่อน พวกอาจารย์เค้าบอกว่า มีห้องน้ำอยู่ที่ห้องเก็บของใต้ดินนี่นา แก ... ป่ะ ลองเดินไปดูกัน” แม๊กกี้ : “หรอ... เออๆๆ ...มืดจังเลยแก มันมีไฟทางป่ะเนี๊ย” บีพยายามคลำหาไฟทางทั่วบริเวณกำแพง และพบสวิตท์ไฟที่ยังใช้งานได้อยู่ -พรึ๊บ- แสงไฟจากหลอดนีออน อันยาวสาดส่องไปทั่วบริเวณที่เป็นทางเดินชั้นล่างทำให้เห็น ห้องน้ำข้างๆทางลงบันไดด้านขวา หน้าห้องกระจกที่เป็นบริเวณใช้เป็นที่เก็บของเก่าทางวิทยาศาตร์ของโรงเรียน บีไม่รอช้า รีบวิ่งตรงไปเข้าห้องน้ำทันที ด้วยความที่กลั้นมานาน.. ส่วนแม๊กกี้ที่กำลังสนอกสนใจกับสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า เพราะพวกเธอไม่เคยเหยียบย่างเข้ามาบริเวณนี้แม้แต่น้อย .. แม๊กกี้ควานหาสวิตไฟ.. แต่แล้วก็เหลือบไปเห็นสายไฟที่ห้อยระย้าลงมา ซึ่งเป็นปลั๊กไฟชั่วคราว จึงทำให้ทั้งห้องวิทยาศาสตร์เก่าแห่งนี้ดูมีชีวิต ชีวาขึ้นมาอีกครั้ง แม้ว่าฝุ่นจะจับก้อนกันหนาเตอะ แต่ทว่ายังคงมองเห็นความขลังของห้องนี้ที่เมื่อก่อนใช้เป็นที่ๆ เรียนวิทยาศาสตร์ได้อย่างสมบูรณ์ บนโต๊ะยังคงมีกล้องจุลทรรศน์อันใหญ่เก่าคล่ำครึ และหลอดทดลองวางเรียงราย แม้ว่าบางหลอดอาจมี แตก  หรือร้าวไปบ้าง ครอบครัวของแม๊กกี้จัดว่าเป็นนักวิทยาศาสตร์ทั้งพ่อและแม่ เพราะดร.เมฆ นั้นก่อนที่จะหายสาบสูญไป ก็เป็นนักวิทยาศาสตร์ สาขาฟิสิกส์ที่มีชื่อเสียงของเมืองไทยคนหนึ่งในด้านการศึกษาและวิจัยเกี่ยวกับพลังงานนิวเคลียร์ ดร.เมฆ ได้สร้างห้องทดลองส่วนตัวขนาดเล็กในส่วนของหลังบ้าน ซึ่งแม๊กกี้เคยเห็นเมื่อครั้งเยาว์วัย แต่ในตอนนี้พื้นที่ส่วนนั้นก็ถูกปิดตายไปนานแล้ว จึงทำให้แม๊กกี้กลายเป็นคนที่สนใจด้านวิทยาศาสตร์ได้ในส่วนหนึ่ง...และที่ห้องเรียนวิทยาศาสตร์เก่าแห่งนี้ มันก็ทำให้ความทรงจำเกี่ยวกับพ่อของแม๊กกี้ถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้ง แม๊กกี้เหลือบมองไปเห็นหนังสือเล่มหนึ่งบนชั้นวางที่เต็มไปด้วยใยแมงมุม แต่ด้วยชื่อของนักเขียน ทำให้แม๊กกี้พยายามเอื้อมมือ เพื่อที่จะคว้ามา... บี : “แม๊ก...ทำอะไรน่ะ ไม่มาเปลี่ยนชุดซักที..” บีพูดพลางพยายามขยับเสื้อเกาะอก สีขาวให้เข้าที่กับกระโปรงสีครีมผ้าลูกไม้บางๆ ปักด้วยเลื่อมชิ้นเล็กๆ ลายดอกแม๊กโนเลียสีชมพูอ่อน... แม๊กกี้ถึงกับชะงักมือและหันกลับไปดูเพื่อนสาวที่กำลังสาละวนกับการแต่งชุดสำหรับงานราตรีในค่ำคืนนี้... แม๊กกี้ : “ว้าว...บี นี่เธอยังกับธิดาซุ่มไก่แหนะ คิคิ” บีหันมาค้อน เพื่อนเล็กน้อยและก้มมองดุกระโปรงตัวเองที่ยังไม่เข้าที่เข้าทาง และเบ้ปาก.. บี : “แหม... ยังใส่ไม่เสร็จเลยนะย่ะ แล้วนี่แกไม่คิดจะเปลี่ยนหรือไง ป่านนี้พี่กัณรอแย่แล้ว..อุ๊บ!!” บีรีบเอามืออุดปาก แล้วทำหน้าเลิกลักเหมือนกับรู้สึกผิดที่พูดอะไรออกไป.. แม๊กกี้ประหลาดใจกับคำพูดของเพื่อนเธอพยายามขยั้นขยอในสิ่งที่บีพูดเมื่อกี้นี้ แม๊กกี้ : “บี... เธอว่าอะไรนะ  พี่กัณ มาหรอ ? เข้ามาได้ยังไงล่ะ ? ฮ่ะ... ว่าไง..บี” บี : “เออน่า... รีบแต่งตัวเข้าเหอะ รับรองว่าเธอไม่ผิดหวังแล้วกันน่า...” บีดันตัวเพื่อนรัก เข้าไปในห้องน้ำ และช่วยกันแต่งตัว ... ชุดแซกสีชมพูอ่อนถูกหยิบขึ้นมาจากกระเป๋าใบเล็กหลังจากที่ถูกยัดอยู่ในนั้นมาทั้งวัน แต่ด้วยเนื้อผ้าที่ดีในระดับนึงชุดจึงค่อยๆคลายความยับของผ้า ... แม๊กกี้จึงเอาขึ้นมาวางพาดไว้ที่ขอบอ่างล้างมือ และลงมือช่วยบีจัดแต่งทรงผมให้เข้าที่ก่อน.. แม๊กกี้ : “บี หนังสือเก่าๆที่อยู่ที่นี่ โรงเรียนเค้าจะเอาไปทำอะไรอ่ะ” บี : “ไม่รู้ดิ .. ทิ้งมั้ง ตึกมันจะถูกทุบแล้วนี่” แม๊กกี้ : “หรอ .. แบบนี้ถ้าเราขอซื้อ ซักเล่มเค้าจะขายป่ะ” บี : “หนังสือไรอ่ะ” แม๊กกี้ : “เมื่อกี้ที่ชั้นหนังสือเก่า ชั้นเห็นหนังสือของพ่อชั้นแหละ” บี : “พ่อเธออ่ะนะ!!!” แม๊กกี้ : “เออนะซิ ชื่อของคนแต่งอยู่ที่สันหนังสืออ่ะ ชื่อพ่อของชั้น ดร.เมฆ พิมพรรณ ไม่เชื่อก็ไปดูดิ..” บีแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เพราะสิ่งที่รับรู้มาคือ พ่อของแม๊กกี้เสียชีวิตไปนานแล้วจึงเผลอลืมตัวเดินออกมาที่หน้าชั้นหนังสือเก่า และคว้าหนังสือที่แม๊กกี้สนใจมาปัดฝุ่นและเปิดอ่านดู แม๊กกี้จึงเดินตามมาพร้อมกับหวีในมือ เพื่อทำผมให้เพื่อนต่อ บี : “เออ หนังสือทฤษฎีสัมพัทธภาพ อะตอมและนิวเคลียร์ สาขาวิชาฟิสิกส์ แต่งโดย ศาสตราจารย์ ดร.เมฆ พิมพรรณ!!!” แม๊กกี้ : “ชั้นไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า พ่อเขียนหนังสือด้วย.. เลยอยากรู้ว่าพ่อเขียนอะไรบ้าง” บี่ : “แหม.. แก... พ่อแกเป็นถึงนักวิทยาศาสตร์ระดับปรมาจารย์ มันก็ต้องมีผลงานออกสู่สายตาชาวโลกบ้างดิแก ... ไหนลองเปิดอ่านดิ..” ทั้งสองสาวกำลังให้ความสนใจกับหนังสือที่อยู่ตรงหน้ามากจนลืมไปว่า งานเลี้ยงได้กำลังเริ่มต้นขึ้นแล้ว และรถฮอนด้าแจ๊ส สีเหลืองที่มาส่งแม๊กกี้เมื่อตอนเช้าก็ได้ขับเข้ามาจอดบริเวณภายในโรงเรียนที่มีรถของบรรดาผู้ปกครองจอดอยู่อย่างมีระเบียบ..กัณฑ์อยู่ในชุดสูทรสีน้ำเงินโดยมีเสื้อสีเชิ้ตสีขาว รองเท้าสีดำมันวาวบ่งบองถึงรสนิยมของผู้สมใส่ได้เป็นอย่างดี พร้อมกับถือช่อดอกไม้เป็นกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ ไว้ในมือ เตรียมพร้อมมอบให้หญิงสาวอันเป็นที่รัก... ชายหนุ่มเดินตรงไปที่ลิฟของอาคารที่จัดงานโดยมีผู้ปกครองและบรรดานักเรียนต่างยืนรอเพื่อจะขึ้นไปร่วมงานด้านบน สายตาเกือยทุกคู่จับจ้องมองกัณฑ์ด้วยความชื่นชมในความสง่างามของเค้า.. ในอีกมุมหนึ่งที่ไร้ซึ่งคนสนใจ แต่ทว่าตอนนี้ในเงามืดด้านหนึ่งของตึกร้างเก่า ไกลผู้ไกลคน มีบางสิ่งกำลังเกิดขึ้น โดยที่สองสาวที่กำลังใจจดจ่อ อยู่กลับหนังสือเก่าอยู่ตรงหน้าไม่ได้ทันระแวดระวังภัยที่ซึ่งกำลังมาถึงตัว... -ตุ๊บ...ตุ๊บ...ฟู่....................ฟู่......................- ควันและไฟจากลูกประทัดที่ถูกจุดและโยนเข้ามาในห้องวิทยาศาสตร์เก่าแห่งนี้ ได้ปลุกจิตสำนึกของทั้ง บีและแม๊กกี้ขึ้นในทันที ..... แต่ไม่ทันที่จะหันไปมองว่ามันมาจากที่ใด...  แสงสว่างก็กลับกลายเป็นมืดในฉับพลัน -พลึ๊บ- “กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสสส” เสียงกรีดร้อง ด้วยความตกใจของทั้งคู่ที่อยู่ภายในห้อง  ดังขึ้นมาเป็นระลอกๆ แข่งกับเสียงดนตรีภายในงาน ... ซึ่งขณะนี้ไม่มีแม้ใครจะได้ยิน.. บีเริ่มร้องไห้ด้วยความกลัว ทั้งความมือ และลูกไฟจากประทัด ทำให้ทั้งคู่ถอยกรูมาหลบตรงมุมห้อง แม๊กกี้ขณะนี้เริ่มตั้งสติได้ และพยายามปลอบใจเพื่อน ส่วนสายตาก็เริ่มมองหาแสงสว่างจากทางด้านนอก เพื่อจะเดินไปที่ประตู... ทั้งสองเดินอ้อมๆ ให้พ้นจากระยะลูกไฟของประทัดไปที่ประตูเพื่อจะออกไปสู่ด้านนอกอาคาร แต่ก็พบว่าประตูถูกล๊อคจากด้านนอก ... บีเริ่มรู้สึกหวาดผวาและกลัวขึ้นมาจับใจ ได้แต่กรีดร้อง และร้องไห้ระงม แม๊กกี้จึงพาเพื่อนกลับมาที่มุมห้อง และขณะนั้นเอง ก็เหลือบไปเห็นช่องระบายอากาศของห้องใต้ดินที่ส่วนที่เป็นเป็นพัดลมไม่มีอีกแล้ว เลยกลายเป็นช่องโล่งๆ... แม๊กกี้ : “บีๆๆ ดูนั้น ... เรารอดแล้ว เดี๋ยวช่วยกันลากโต๊ะตัวนั้นแล้วบีปีนขึ้นไปก่อนนะ” บี : “ได้ๆ แล้วแม๊กล่ะ” แม๊กกี้ : “เดี๋ยวบีออกไปแล้วก็ค่อยมาดึงเราขึ้นไปไง เดี๋ยวเราจับโต๊ะให้บีก่อน” สองสาวช่วยกันลากโต๊ะไม้เก่าๆ ที่เกาะด้วยฝุ่นหนาตัวหนึ่งที่อยู่มุมห้องมาวางแนวเดียวกับช่องระบายอากาศ แม๊กกี้ค่อยๆส่งตัวเพื่อนขึ้นไปแต่บีก็ยังไม่สามารถดึงตัวเองขึ้นมาได้ แม๊กกี้เลยต้องให้บีเหยียบหลังของตัวเองขึ้นไป.... ไม่นานบีก็ตะเกียกตะกาย ขึ้นมาอยู่บนพื้นด้านนอกตึกวิทยาศาสตร์หลังเก่าได้สำเร็จ และไม่วายที่จะชะโงกหน้าส่งแขนให้เพื่อนรักได้เกาะขึ้นมา ขาโต๊ะเป็นส่วนไม้ที่สภาพเก่าเต็มที ไม่อาจรับน้ำหนักได้นานนัก และขาดโต๊ะก็หักออกในวินาทีนั้นเอง จึงทำให้มือที่กำลังเกาะกุมแขนเพื่อนต้องหลุดออก และร่างของแม๊กกี้ก็ล่วงไปสู้พื้น มือของเธอไปปัดเอาลูกประทัดจนส่วนของลูกไฟกระเด็นไปติดกับกองหนังสือเก่า และขวดโหลสารเคมีดองซากสัตว์ ซึ่งน้ำยาดองบางส่วนทำให้เกิดควันขึ้น.... และหนังสือเก่าเริ่มติดไฟขึ้น บี : “แม๊กๆๆๆ ไม่นะ แม๊ก – ใครก็ได้ช่วยด้วย ฮือ.... ช่วยด้วย...ๆๆๆๆ” บีร้องไห้เมื่อรู้สึกว่าได้กลิ่นควันประหลาดและเพื่อนรักยังอยู่ในห้องใต้ดินข้างล่างนั้น บี : “แม๊กทำใจดีๆๆ ไว้นะ ชั้นจะไปตามคนมาช่วยแก... แกอย่าเป็นอะไรนะแม๊ก ฮือๆๆๆ” บีวิ่งออกไปอย่างไม่คิดชีวิต ปากก็ร้องเรียกหาคนช่วยเหลือ เนื้อตัวเสื้อผ้าที่มอมแมมตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับเด็กผู้หญิงที่เพิ่งผ่านการผจญเพลิงมา ซึ่งโดยปกติ บีเป็นคนที่ขี้อายมาก และไม่ยอมทำอะไรที่น่าอับอายอย่างเด็ดขาด แต่ตอนนี้ บีอาจลืมคิดถึงสิ่งนี้ไป เพราะสิ่งที่อยู่ในสมองตอนนี้เต็มไปหมดคือ “แม๊กกำลังตกอยู่ในอันตราย” บีวิ่งขึ้นมาชั้น 4 ดาดฟ้าโดยไม่รู้สึกเหนื่อยหอบ ผู้คนในงานต่างตกใจในสภาพที่พบเห็นตัวเธอเป็นอย่างยิ่ง แต่ยกเว้นกลุ่ม 3 สามสาวตัวแสบที่ต่างหัวเราะและเยาะเย้ยอยู่ในใจเล็กๆ ด้วยความสะใจที่พวกหล่อนเห็นความทุกข์ระทมของบี ที่กำลังนั่งลงกองบนพื้น โดยมีอาจารย์มาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ บีร้องไห้ไปพูดไป ...ประกอบกับเพลงในงานทำให้ ไม่มีใครรู้เรื่องว่าบีกำลังพูดว่าอะไร .. บีหงุดหงิดใจมาก และกังวลมากในวินาทีเดียวกัน เธอตั้งสติอีกครั้งและวิ่งขึ้นไปบนเวที คว้าไมค์ที่ เจาหน้าที่กำลังเซ็ตเสียงอยู่มาตะโกนก้อง บี : “ช่วยแม๊กด้วยค่ะ แม๊กติดอยู่ห้องใต้ดินในตึกวิทยาศาสตร์เก่าหลังโรงเรียน ช่วย ” ยังไม่ทันทีจะพูดจบ บีก็ล้มลงไปกองกลางเวที .. ทำให้ทุกคนตกใจเป็นอย่างมาก บรรดาอาจารย์ส่วนหนึ่งเข้ามาประคองตัวเธอ และอีกส่วนหนึ่งวิ่งลงไปยังด้านล่างเพื่อไปตึกวิทยาศาสตร์เก่า... กัณฑ์วิ่งออกมาจากห้องน้ำซึ่งไปล้างมืออยู่เมื่อครู่และได้ยินเสียงของบีที่พูดออกอากาศเมื่อครู่นี้ ทำให้เค้าวิ่งตามเหล่าอาจารย์ไปที่ตึกวิทยาศาสตร์เก่าหลังโรงเรียนด้วยจิตใจที่เต็มไปด้วยความร้อนรุ่มเป็นห่วงในตัวหญิงสาวอันเป็นที่รัก... แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 07:59:32 จากคุณ : ฮานะจังแห่งPWC เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 52 17:24:30

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนที่ 3 - ทางผ่าน แม้ว่าแม๊กกี้จะเป็นคนเข้มแข็งมากแต่ในเวลานี้ เธอสูดควันไปมากจนทำให้แทบหายใจไม่ออก แม๊กกี้พยุงร่างกายไปที่ห้องน้ำอย่างทุลักทุเล แต่ยังมีสติอยู่ จึงควานหาหน้ากาก N.95 ที่แม่ของเธอใส่กระเป๋ามาให้ เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงที่ไข้หวัด 2009 ระบาด  และถึงแม้ว่าเธอเพิ่งได้รับวัคซีนมาก็จริง แต่มิวายที่ต้องเอาหน้ากากพวกนี้ติดตัวไว้ และวันนี้เองเธอก็ได้ใช้มัน แม๊กเอาทั้งผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำและหน้ากากปิดจมูกไว้ เธอแลเห็นแล้วไฟเริ่มไหม้ แม๊กกี้จึงพยายามหมอบลงต่ำที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อจะได้มีอากาศหายใจและรอคนมาช่วยเหลือ... เพราะเธอมั่นใจในตัวเพื่อนรักอย่างบีมาก ว่า ไม่มีวันทิ้งเธอ.... กลุ่มบรรดาอาจารย์มาถึงหน้าห้องใต้ดินซึ่งตอนนี้เหมือนมีใครเอาโต๊ะเก่าๆมาขวางไว้เพราะกับเอาโซ่อันใหญ่คล้องกุญแจล๊อคไว้อีกทีเหมือนแกล้งกัน ... ทุกคนต่างช่วยกันทั้งงัด ดึง เคาะ ทุบ และตะโกนเรียกหญิงสาวด้านใน อาจารย์ : “มัลลิกา เธออยู่ในนั้นใช่มั้ย ทำใจดีๆๆนะ ครูมาช่วยแล้ว” กัณฑ์ดูท่าทางกระวนกระวายใจไม่น้อยจึงวิ่งอ้อมไปด้านหลังตึกที่มีกลิ่นควันไฟ ออกมา ... และพบกับช่องระบายอากาศที่ บี ออกมาเมื่อครู่นี้ ... ทันใดนั้นเอง ฟ้าที่กระจ่างใสกลับกลายเป็นเสียงครืดๆ คล้ายฝนตก และอึมครึมมากขึ้นจนบรรดาแสงดาวที่เคยส่องสว่างตอนนี้กลับมืดลงไปถนัดตา ... สายฟ้าเส้นนึงผ่าลงตรงยอดตึกวิทยาศาสตร์หลังเก่า อย่างไม่ปรานี พร้อมทั้งพาเกรียวพายุเส้นนึงถล่มลงมา .... ซึ่งเป็นภาพที่น่าตกใจมาก และแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองว่ามันจะมีเหตุการณ์แบบนี้ในประเทศไทย ... ร่างของกัณฑ์กระเด็นออกไปกระทบกับกองพุ่มไม้ด้านข้างตึกอย่างจัง.... -เปรี๊ย!!! ตั๊บ...!!! ครึดดดดดดดดดด !!!! – ตัวตึกที่มีความร้าวอยู่แล้วเมื่อเจอกับเหตุการณ์เช่นนี้ ดังเหมือนก้อนหินที่รอวันแตกกระเด็น อาคารเริ่มพังครืดลงมา เหล่าอาจารย์ต้องรีบพากันออกมายืนหน้าตึก .. แม๊กกี้ รับรู้ถึงความอัดแน่นของหินที่พังลงมา แต่โชคดีที่ตัวเธออยู่ในซอกของอ่างน้ำด้านข้างจึงไม่โดนหินทับ แต่ทว่าขาของเธอตอนนี้มีหินขนาดใหญ่ทับอยู่ และเริม่รู้สึกชาๆ แม๊กกี้กอดกระเป๋าไว้แน่น และพยายามที่จะล้วงหาโทรศัพท์มือถือ ก่อนที่สติจะหลุดไปมากกว่านี้ ....... “แม๊กกี้...แข็งใจไว้นะลูก...พ่อคิดถึงลูกเหลือเกิน...แม๊กกี้พ่ออยู่นี่..มาหาพ่อ..” เสียงผู้ชายแก่ที่ไม่คุ้นเอาเสียเลย ผ่านเข้ามาในโสตประสาทของแม๊กกี้ ... แต่แม๊กกี้ก็ไม่อาจที่จะลืมตาขึ้นมามองได้ .. เปลือกตาหนักเหลือเกิน ... ความรู้สึกของเธอ เหมือนลอยเคว้งคว้างอยู่กลางห้วงจักรวาล ... ที่ไม่คุ้นเคย... -พรี๊บ-.....................................-วี๊ดๆ-............................. “ALPHA TWO – เราพบสิ่งผิดปกติที่เขต Microbe โซนVirus ห้องเพาะเชื้อ-คำเตือน-อันตรายระดับ 3 ” เสียงจากระบบป้องกันภัยทางชีวภาพร้องบอกทั่วทั้งตัวตึก.. ทำให้ชายหนุ่มในห้องรีบหยิบชุดหนังสังเคราะห์สีขาวที่พาดอยู่มาสวมใส่ พร้อมทั้งกดปุ่ม “Protection” ที่ตรงไหล่เบาๆ ชุดหนังนั้นค่อยยืดออกปกคลุมทั้งร่างรวมถึงสร้างเกราะGreen Wave เพื่อปกป้องผู้สวมใส่อีกชั้นหนึ่ง เค้าเดินตรงออกจากห้องทำงานไปอย่างไม่ลังเล และตรงไปที่ห้องปฎิบัติการ โดยผ่านช่องลิฟ Traffic ซึ่งจะมองเห็นในส่วนของอาคารแห่งนี้ได้อย่างชัดเจนว่า มันเป็นระบบที่ไฮเทคแค่ไหน .... และที่นี่เองคือ Science Centric หรือ สถาบันวิทยาศาสตร์ภาคพื้นดินแห่งราชอาณาจักรประเทศไซมิสตร์ ตัวตึกถูกออกแบบตามหลักการสมัยใหม่ล่าสุด พร้อมกับเน้นในเรื่องการใช้พลังงานจากธรรมชาติ และดวงอาทิตย์ ภายในอาคารถูกแบ่งตามเขตการวิจัย ทั้งนี้เพื่อการศึกษาและวิเคราะห์ในแขนงต่างๆในทางวิทยาศาสตร์ โดยจะเน้นหนักไปทางด้านศึกษาพันธุ์กรรมของสิ่งมีชีวิต เขตMicrobe โซนVirus แห่งนี้เป็นเขตที่แยกตัวออกมาอย่างสิ้นเชิงโดยมีเกราะกระจกพลังงาน Ozone เป็นเกราะป้องกันการแพร่กระจายของเชื้อโรค หรือ จูลินทรีย์ที่ทดลองได้อย่างดีเยี่ยม ภายในตัวอาคารเหล่านี้ทำจากกระจกCell Solar ทั้งสิ้นเพื่อรับพลังงานจากดวงอาทิตย์และใช้เป็นเชื้อเพลิงให้ ผลิตกระแสไฟฟ้า ... ระบบต่างๆภายในสำนักงานถูกควบคุมด้วย หอบังคับการMainframe – Computer ทั้งหมดโดยรัฐบาลแห่งชาติ ในนาม “ALPHA TWO” เจ้าหน้าที่และนักวิทยาศาสตร์เกือบทั้งหมดของโซน Virus ของมารวมกันอยู่หน้าห้องเพาะเชื้อ ซึ่งขณะนี้ภายในมีการพ่นสารฆ่าเชื้อไวรัส รวมทั้งปรับอุณหภูมิเยือกแข็งเพื่อให้ไวรัสหยุดทำงาน “เปิดระบบโอโซน เพื่อกักกันโรคหรือยัง.. เนลลี่”ชายหนุ่มถามเพื่อนรวมงานสาวที่ตอนกำลังใช้PC Wireless เชื่อมต่อระบบทางหน้าห้อง “เปิดแล้ว กำลังเช็คสิ่งมีชีวิตที่อยู่ด้านใน” เนลลี่ นักวิทยาศาสตร์สาวทำหน้าเคร่งเครียดทันที เมื่อระบบบ่งบอกว่ามีสิ่งมีชีวิตอยู่ด้านใน ซึ่งในความเป็นจริง ห้องเพาะเชื้อ นั้นจะมีการเข้า-ออก เป็นเวลามาก และเจ้าหน้าที่ทุกคนในเวลานี้ก็กลับเกือบหมดแล้ว “อะไรนะ!!! ใครอยู่ข้างใน เวลานี้น่ะหรอ..” ชายหนุ่มขมวดคิ้วแทบจะผูกโบ เหมือนกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ เนลลี่พูดออกมา “เบน ... ไปที่ห้องเพาะเชื้อเร็ว เราจับสัญญาณสิ่งมีชีวิตแล้ว” เนลลี่ละจากคอมพิวเตอร์ตรงหน้าทันที และคว้าแขนเพื่อนร่วมงานชาย แทบจะลากไปด้วยกันโดยฝ่ากลุ่มก๊าซควันที่ระบบปล่อยออกมาเพื่อทำลายเชื้อไม่ให้เล็ดรอดออกไปจาก ห้องแห่งนี้โดยสมบูรณ์ .. “เนลลี่ เรียก ALPHA TWO !!” “ALPHA TWO พร้อมปฎิบัติ..ดร.เนลลี่” “ระบุชื่อของสิ่งมีชีวิตด้านใน ได้มั้ย” “ระบบไม่พบข้อบ่งชี้ , ไม่สามารถระบุ ... ไม่พบการบันทึกข้อมูลใดๆ” เนลลี่เกิดความสงสัยอย่างประหลาดเนื่องจากระบบ ALPHA  เป็นระบบสมองกลอัจฉริยะแห่งประเทศนี้ ที่ใช้ทำการควบคุมประชากร และ หน่วยงานต่างๆ ดังนั้นเป็นไปไม่ได้เลยที่ ALPHA จะไม่รู้ นอกเสียจากว่า “Spy” จากประเทศข้างเคียง  แต่พวกนั้นจะเข้ามาในเขตนี้ได้เชียวหรือ.....หล่อนยิ่งคิดก็ยิ่งเกิดคำถามต่างๆมากมาย แต่ไม่ทันที่จะได้คิดอะไรต่อ เนลลี่กับเบน ก็มาหยุดอยู่หน้า ศูนย์เพาะเชื้อซึ่งใน Tube ต่างๆ เกิดการแตกร้าว คล้ายโดนการระเบิดทำลาย และสิ่งที่นอนนิ่งอยู่กับพื้นก็คือ สิ่งมีชีวิตที่เหมือนกับพวกเค้าทั้งสิ้น แตกต่างตรงที่ว่า ไม่ได้สวมเกราะ Protection และสวมชุดประหลาดที่แตกต่างจากพวกเค้ามากๆ “เฮ้ย... ไวรัสมันวิวัฒนาการขนาดนี้แล้วหรอ เนล.. เราต้องแจ้งรัฐบาลแล้ว” เบนจามินพลางยกแขนขึ้นมากำลังรายงานต่อ ALPHA TWO และมือของเบลลี่ก็มาตะปบแขนเข้าอย่างแรง “เบนใจเย็น เราว่านั้นเป็นมนุษย์นะ ดูที่ขานางซิ มีเลือดไหล นางได้รับบาดเจ็บ” เนลลี่สำรวจร่างนั้นอย่างพินิจ พิเคราะห์ และพลิกร่างนั้นขึ้นมา เช็คที่ลมหายใจและทรวงอกทันที เนลลี่ : “ยังหายใจอยู่ เราต้องเอาเค้าออกไป” เบนจามิน : “เราเอานางออกไปไม่ได้ ป่านนี่ในกระแสเลือดหรือตัวนางน่าจะติดไวรัสแล้ว เราต้องตามหมอ” “ผมอยู่นี่ พวกคุณเอาตัวนางใส่ลงไปในถุง Silver Ozone และนำไปห้องสังเกตุการณ์ดีกว่า ” เสียงผู้ชายจากทางด้านหลังที่เพิ่งเดินเข้ามากับเจ้าหน้าที่อีก 2 คนจัดการกับร่างหญิงสาวที่อยู่บนพื้นอย่างชำนาญ และเพียงไม่นานนักฝ่ายนักวิจัยส่วนที่เหลือก็เข้ามาจัดการเก็บห้องแห่งนี้อย่างรู้งานในทันที ... หน่วยกู้ภัยมาถึงตัวตึกวิทยาศาสตร์เก่าในไม่กี่นาที พร้อมทั้งรถพยาบาล และหน่วยกู้ชีพมากันเต็มหมดที่หน้าสนามโรงเรียน ก็พอจะเดาได้ว่า งานเลี้ยงสำหรับคืนนี้ก็ต้องจบไปโดยปริยาย ผู้ปกครองและนักเรียนบางส่วนกลับบ้านไปกันเกือยหมดแล้ว คงเหลือแต่บรรดาอาจารย์ ... กัณฑ์นั่นบาดเจ็บที่แขนเพราะจากแรงกระแทกที่ผลักเค้าไปชนกับพุ่มไม้ จนกิ่งไม้ทิ่มไปที่กล้ามแขน ซึ่งขณะนี้พยาบาลได้ทำแผลให้เรียบร้อยแล้ว ส่วนบี ที่พอได้สติคืนกลับมาก็มีแผลถลอกที่หัวเข่ากับแขนเล็กน้อยจากการปีนออกจากห้องใต้ดิน ... หน่วยกู้ภัยไปถึงชั้นร่างและพยายามหาร่างของสาวผู้เคราะห์ร้าย แต่กลับพบเพียงเศษชุดราตรี และคราบเลือด อยู่ใต้อ่างน้ำ .... ไร้ร่องรอยของแม๊กกี้ ... “อาจารย์ครับ เราไม่พบลูกศิษย์ของอาจารย์เลยครับ” หัวหน่วยกู้ภัยคนนึงรายงาน คณาจารย์ที่เฝ้าอยู่ด้านนอก ... ทำเอาบีถึงกับปล่อยโฮ ออกมา ... บี : “ฮือๆๆๆ แม๊ก... แม๊กอยู่ที่ไหน  บีจะไปช่วยแม๊ก....” บีร้องไห้และกำลังจะวิ่งเข้าไปในห้องใต้ดิน แต่กัณฑ์จับตัวเธอเอาไว้ในทันที ... กัณฑ์ : “บี...แม๊กต้องปลอดภัย เค้าอาจยังหาไม่เจอ วันนี้มันมืดมากแล้ว กลับก่อนเถอะ” แม้เวลาจะล่วงผ่านเวลานัดของแม๊กกี้กับแม่ มานานมากแล้ว แต่คุณมาลีรัตน์ยังคงใจจดจ่อกับหน้าประตูบ้าน ด้วยความเป็นห่วงอย่างสุดหัวใจ ... หล่อนมีความรู้สึกกลัวอย่างประหลาด เลยเอาเอื้อมไปหยิบกรอบรูปของทั้ง 3 คนพ่อ-แม่-ลูก ครั้งแม๊กกี้เพิ่งอายุเพียง 3 เดือน ...  น้ำตาก็ไหลพราก หยดลงบนรูปที่หล่อนอุ้มแม๊กกี้ไว้ในอ้อมกอดพอดี .... มันเหมือนสัญญาณเตือนบางอย่างได้ดังขึ้น..... เสียงรถฮอนด้าแจ๊ส สีเหลืองมาจอดบริเวณประตูบ้านพอดี คุณมาลีรัตน์จึงรู้สึกโล่งใจขึ้น... และแกล้งทำเป็นไม่ไปเปิดประตู เพื่อให้แม๊กกี้ได้รับรู้ว่าเธออยู่ในอารมณ์ “งอนลูกสาว” ... จนแล้วจนรอดก็ไม่มีเสียงเปิดประตูซักนิดเดียว คุณมาลีรัตน์จึงเดินออกไปที่ประตูบ้าน และพบว่า... กัณฑ์กำลังนั่งร้องไห้อยู่ในรถ เพียงลำพัง... หล่อนไม่อยากคิดว่าอะไรจะเกิดขึ้น ... แต่อดไม่ได้ที่จะเดินไปที่ประตูทางด้านคนขับ  กัณฑ์ปาดน้ำตาของลูกผู้ชายเสร็จก็ก้าวออกมาจากรถ และมาคุกเข่าต่อหน้าเธอ... กัณฑ์ : “อาจารย์ครับ ผมผิดไปแล้ว ผมดูแลแม๊กได้ไม่ดี ครับอาจารย์ ขอโทษครับอาจารย์” คุณมาลีรัตน์ประคองสติตัวเองอยู่นานหลังจากที่กัณฑ์ได้เล่าเรื่องราวทั้งหมด และขับรถออกไปเพียงครู่เดียว ... ความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามายังกับพายุที่ซัดจนเรือแตกกระจาย ทำเอาความรู้สึกเธอในตอนนี้ช่างแหมือนเมื่อ 18 ปีที่แล้วที่ได้รับโทรศัพท์สายด่วนจากห้องทดลองโครงการนิวเคลียร์แห่งหนึ่งในอเมริกาได้บอกกับเธอว่า สามีของเธอหายสาบสูญไปในระหว่างการทดลองเปิดระบบเครื่อง LHC แต่ทว่า นี่ลูกสาวของเธอหายไปหรอ หรือติดอยู่ในซากตึกนั้น ... น้ำตาที่เอ่ยล้นท่วมใจ แต่ตอนนี้มันไหลรินไม่ขาด ... แม๊กกี้เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ยึดเธอไว้ให้อยู่ในโลกที่โหดร้ายแบบนี้ได้ ...  หลังจากที่เธอสูญเสียคนรักไป  .. เธอไม่เคยรู้เลยว่า ในอีก 18 ปี ต่อมาเธอต้องมาสูญเสียแก้วตา ดวงใจ ที่เป็นยิ่งกว่าลมหายใจสุดท้ายของเธอไปอีก ...  เธอจะอยู่เช่นไร .....  เหมือนว่าร่างกายรู้ว่าใจสลายแน่แล้ว คุณมาลีรัตน์ เอียงล้มตึงลงไปบนโซฟา ... อย่างอ่อนแรง จากคุณ : ฮานะจังแห่งPWC เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 10:52:24