"...ซ่อน..."
|
|
ตอนที่ 1
1 วัน... 1 อาทิตย์... 1 เดือน... และกำลังจะครบ 1 ปี... เวลาเดินทางเร็วเหลือเกิน ราวกับว่าเพียงแค่
หลับตา ทุกอย่างก็พร้อมที่จะผ่านไป และกลายเป็นอดีตที่เนิ่นนาน... เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับผมก็เช่นกัน มันกำลัง
จะครบ 1 ปี...
เดย์ เราเลิกกันเถอะ... หญิงสาว พูดกับ ชายหนุ่ม อย่างมาดมั่น เพราะเธอคิดมาตลอดทั้งคืนแล้ว...
นี่มันเกิดอะไรขึ้น... ทำไม แมร์ ถึง... พูดแบบนี้... ชายหนุ่ม เอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ เพราะเขา
คิดว่า ความรักของเขา และเธอ กำลังเดินทาง มาบนถนนที่สวยงาม วันนี้ เขามีงานทำที่มั่นคง เป็นเจ้าของธุรกิจ
ที่จะทำให้เขาและเธอมีชีวิตที่สุขสบาย
เดย์... ความรักไม่ใช่ว่าแค่มี เงิน แล้วจะมีความสุขนะ... สิ่งที่แมร์ ต้องการ คือ คนที่จะมาดูแล แมร์ มา
ให้ความสุข กับแมร์ มีเวลาให้แมร์ ได้ทำกิจกรรม ร่วมกัน... หญิงสาวพรั่งพรูสิ่งต่างๆ ออกมาด้วยความอัดอั้น
ในใจ... น้ำตาค่อยๆไหลลงอาบแก้มหญิงสาวช้า ๆ...
นั่นเป็นภาพสุดท้ายที่ ผม ได้เห็น และจำไม่มีวันลืม... ภาพนั้นยังคงอยู่ใต้เปลือกตาของผม ทุกครั้งที่ผม
หลับตา...
ณ กลางสี่แยก ในวันที่อากาศร้อนจัด และการจราจรที่คับคลั่ง... คนกลุ่มใหญ่กำลังเดินข้ามถนนอย่าง
รีบเร่ง หวังเพียงให้ถึงอีกด้านของฝั่งถนนโดยเร็วก่อนที่ รถยนต์ ที่จอดสนิทนิ่งนั้นจะเคลื่อนตัว...
ขณะที่ทุกคนกำลังก้าวข้ามผ่านไปตามทางเดินนั้น ชายวัยกลางคน คนหนึ่ง เขากลับหยุดยืนนิ่งอยู่ที่
กลางสี่แยก ทันใดนั้น รถยนต์ที่ติดอยู่เริ่มขยับออกไปทีล่ะคัน... เพราะสัญญาณไฟจราจรเปลี่ยนจากแดงเป็นเขียว
ปี๊น...ปี้น...ปี้น.......... เสียงแตร รถยนต์คันแล้ว คันเล่าต่างส่งเสียงดังลั่นทั่วท้องถนน...
ไม่มีอะไรทำหรือไง มายืนขวางรถอยู่ได้ อยากตายหรือไง...
ปี้น...ปี้น...ปี้น...
ไป๊...หลบไป๊...ไอ้ควาย...ยืนขวางทางอยู่ได้...
จากเสียงดังกล่าวทำให้กลุ่มคนกลุ่มใหญ่ที่เดินผ่านไปเมื่อสักครู่นี้ต่างเหลียวกลับมาดูที่ชายวัยกลางคน...
ทันใดนั้นเอง เขาก็ค่อยทรุดลงกับพื้นถนน...หมดสติไป ท่ามกลางความโกลาหลของผู้คน ณ สี่แยกนั้น...
เดย์ เราเลิกกันเถอะ... ภาพของหญิงสาว พูดกับชายหนุ่ม ด้วยความมาดมั่น...
ไม่...ไม่...ไม่...แมร์ ... ไม่...แมร์...ไม่...แมร์...ไม่... หางเสียงสุดท้ายตะโกนสุดเสียง ชายหนุ่มผลุดลุก
ขึ้นนั่งบนเตียง เหงื่อกาฬแตกเม็ดทั่วร่างของเขา... ชายหนุ่มมีอาการเหนื่อยหอบอย่างแรง...
คุณคะ...คุณ... เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะ... นางพยาบาลรีบวิ่งมาหาชายหนุ่มด้วยท่าทางตื่นตระหนก...
หมอคะ...หมอ คนไข้รู้สึกตัวแล้วค่ะ... นางพยาบาลคนเดิม รีบเรียกแพทย์ เจ้าของไข้ ให้รีบเข้ามาดู
ชายหนุ่มโดยด่วน...
ชายหนุ่มวัยกลางคน รีบตั้งสติ และเขาก็พบว่าตนเอง นั่งหายใจเหนื่อยหอบ อยู่บนเตียงผู้ป่วย ในห้อง
และมีผู้ป่วยร่วมห้อง อีก สองคน คนหนึ่งเป็นเด็ก อายุน่าจะราวๆ 7 ขวบ และอีกเตียงเป็นคุณป้า อายุราว 70 ปี
ทุกคนต่างมองมาที่ชายหนุ่มด้วยท่าทีที่แสดงออกถึงความตกใจ... กับเสียงตะโกนเมื่อครู่นี้...
ชายหนุ่มวัยกลางคน คนนี้คือ เดย์ นั่นเอง... หลังจากที่แพทย์ เข้ามาดูอาการของเขาแล้ว มีความเห็นว่า
เขาต้องนอนพักอยู่ที่ โรงพยาบาลนี้ก่อน เพราะเขาอ่อนล้ามากๆ จนสภาพร่างกายทนไม่ไหว ทำให้เป็นลมแดด
หมดสติ ที่กลางสี่แยกเมื่อ สามวันก่อน...
อะไรนะครับหมอ... ผมหมดสติมา สามวันเลยเหรอครับ... เดย์ทำท่าไม่เชื่อในสิ่งที่แพทย์เจ้าของไข้
บอกกับเขา
เชื่อหมอเถอะ พ่อหนุ่ม... ป้าเห็นเราหลับเป็นตาย มา สามวันแล้ว...นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว...
ป้าชื่อไสว นะ... ส่วนเตียงโน้น ชื่อน้องนัทนะ พ่อหนุ่ม... คุณป้า เพื่อนร่วมห้อง แนะนำสมาชิก
ร่วมห้อง จนครบ ป้าไสว ก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงต่อ... แต่ไม่วายทิ้งรอยยิ้มปริศนา บนใบหน้า ก่อนจะหลับตาลง
ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
คุณหมอคะ... มีคนไข้ฉุกเฉิน มาอีกรายแล้วค่ะ... นางพยาบาล สาวแรกรุ่น หน้าตาน่ารัก เดินเข้ามา
ในห้อง เพื่อตามแพทย์ ไปที่ห้องฉุกเฉิน...
คุณครับ ผมต้องขอตัวไปตรวจคนไข้ฉุกเฉินก่อนนะครับ... นี่พยาบาลเนย ครับ เธอจะเป็นนาง
พยาบาลที่คอยดูแล คนไข้ห้องนี้...ถ้าต้องการอะไร คุณสามารถกดเรียกเธอได้ตลอดเวลาเลยนะครับ...
ครับคุณหมอ... ชายหนุ่มหลับตาลงช้าๆ... พักผ่อนตามที่หมอสั่ง โดยไม่ได้สนใจนางพยาบาลที่หมอ
แนะนำเมื่อสักครู่นี้เลย
ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เขาพบว่า ท้องฟ้านอกหน้าต่างเริ่มเป็นสีแดงอมส้ม บัดนี้ดวงตะวันลาลับ
จากขอบฟ้าไปแล้ว... เขาเริ่มมองรอบๆ ห้องพัก และเขาพบว่า เขานอนพักฟื้นเพียงลำพัง...
ประตูห้องถูกเปิดออก นางพยาบาลเข็นรถ อาหารอ่อน เข้ามา... สวัสดีคะ... ดิฉัน เนย นะค่ะ...
ครับผมเดย์ ครับ ชายหนุ่ม แสดงอาการอึกอัก อยากจะถามเรื่อง เพื่อนร่วม ห้อง ของเขาเหลือเกิน...
จน เนย สังเกตเห็น
มีอะไรหรือเปล่าคะ... เห็นมองหา อะไรบางอย่าง... หญิงสาวเอ่ยถามขณะกำลังจัดอาหารไปด้วย
โทษนะครับ ไม่ทราบว่า คนไข้ คน อื่นๆ หลายไปไหนครับ...
คนไข้ที่ไหนคะ... หญิงสาว ทำหน้า งง สงสัยขึ้นมาทันที ในห้องนี้มีคุณ พักเพียงคนเดียวค่ะ
อ้าวเมื่อกลางวันนี้ ตอนที่ผมรู้สึกตัว ผมยังได้คุยกับป้าเค้าเลย... นั่นไงครับ ป้าเค้านอนอยู่ เตียงโน้น
และเตียงนี้ก็มีเด็ก อีกคน อายุน่าจะราวๆ 7 ขวบ ได้... ชายหนุ่ม น้ำเสียงเริ่มเครียด ขึ้นมาทันที เมื่อเขาคิดว่า
คนพวกนี้กำลังเล่นอะไรกันอยู่...
คุณค่ะ... ห้องนี้ มีคุณเพียงคนเดียว จริงๆ ค่ะ ดิฉันยืนยันได้... ดิฉันขอตัวก่อนนะค่ะ... หญิงสาวรีบ
ก้าวออกจากห้องไปทันที
ชายหนุ่ม พยายามข่มตาให้หลับอีกครั้ง เพื่อจะลืมเรื่องที่สนทนาเมื่อสักครู่นี้... แต่การข่มตาลงในครั้งนี้
ภายในจิตใจยังคงฟุ้งซ่าน กระสับกระส่ายกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา ณ เวลานี้...
แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 09:38:44
| จากคุณ |
:
ท่องกรุง  
|
| เขียนเมื่อ |
:
9 ก.ย. 52 00:05:09
|
|
|
| 
