ความคิดเห็นที่ 1 จมูกโด่งได้รูปกับริมฝีปากอิ่มตึงแทบปริดูยั่วยวนอยู่ในที ฟันขาวสวยนี่ก็ผิดแปลกไปจากคนอื่นที่เธอเพิ่งพบเห็นเมื่อครู่ ลูกคางกลมกลึงเสริมให้วงหน้านั้นงดงามจนแทบลืมหายใจ ที่ดูขัดตาเธอเห็นจะเป็นทรงผม เพราะปีกผมที่ถูกกันรอบเห็นรอยชัดจนดูตลก ความยาวประบ่านั้นกำลังดีเมื่อเอามือจับก็รู้สึกว่าจะเหนียวเล็กน้อย ทว่ามีกลิ่นหอมตุๆเก่าๆคล้ายยามที่เธออยู่ในห้องพระที่บ้าน  ...สวยแบบโบราณ สวยเด็ดขาด สวยสุดใจ ใช้ได้หมดสำหรับสิ่งที่เธอเห็นตรงหน้า “อย่างน้อยก็ผอมแล้วก็สวยเลิศออกอย่างนี้ ทนๆเอาหน่อยล่ะกันนะ ถ้ามาได้เราก็ต้องกลับได้สิน่า!” หญิงสาวพึมพำให้กำลังใจตัวเองเบาๆ เสียงฮือๆฮืดๆจากบ่าวทั้งสองยังคงดังเข้าหูมาเป็นระยะๆแต่คราวนี้ทั้งคู่กลับเอามืออุดปากตัวเองไว้อีกชั้น ด้วยกลัวว่าหากเสียงดังไปจะโดนหวายตามคำของหมื่นสุนทรเทวา เสียงนั้นทำให้เกศสุรางค์ต้องหันไปมองพลางส่งยิ้มให้และเริ่มต้นถามไถ่เพื่อสานสัมพันธ์ก่อนที่จะต่อกันไม่ติดมากไปกว่านี้ “เธอสองคน  ชื่ออะไรกันบ้าง” นางผินและนางแย้มรู้สึกเหมือนลมหายใจจะขาดเป็นห้วงๆเมื่อได้ยินเสียงพูดเสียงถามที่แปลกแปร่งนั้น “ฮือ..ข้าเจ้าชื่ออีผินเจ้าค่ะ สะ..ส่วนอีคนนี้ ชื่ออีแย้มเจ้าค่ะ เจ้าแม่อย่าหลอกอย่าหลอนบ่าวเลยนะเจ้าคะ” เกศสุรางค์หัวเราะเบาๆเมื่อได้ยินว่าอีกฝ่ายยกให้เธอเป็นเจ้าแม่ไปเสียแล้ว และหากเธออยากจะอยู่อย่างรอดปลอดภัยจากหวายของหมอผี เธอคงต้องพูดจาให้สองคนนี้เลิกกลัวเธอเสียก่อนกระมัง “อืม..หลอกอะไรล่ะ ข้ายังไม่ได้ตายสักหน่อย” นางแย้มได้แต่นั่งพนมมือตัวสั่นน้ำตาไหลพราก “แม่นายท่านยังไม่ตายกระไรได้เจ้าคะ ยามนั้นตะวันดับกลางแจ้งราวเกิดอาเพศบ่าวดูแล้วแม่นายท่านไม่หายใจแลเป็นเช่นนั้นหลายเพลาจน..จนบ่าวกับอีแย้มกำลังจักไปแจ้งต่อแม่นายจำปาแม่นายท่านจึงได้ขยับตัว...” นางผินที่ดูจะใจกล้ากว่านางแย้มกล่าวแย้งเบาๆด้วยความกริ่งเกรง “ดูผิดน่ะสิ ถ้าตายไปแล้ว แล้วข้าจะลุกขึ้นนั่งเดินยืนได้ยังไง” “แต่แม่นายท่าน ดูผิดแผกไปนะเจ้าคะ” “แผก? อ๋อแปลกน่ะหรือ ก็คนไม่สบายน่ะ รู้สึกเหมือนจะจำอะไรไม่ค่อยได้” “ใช่แม่นายท่านจริงๆฤๅเจ้าคะ มิใช่มีผีมาสิงฤๅเจ้าคะ” นางผินเช็ดหน้าเช็ดตาตัวเองก่อนจะเอ่ยถามด้วยความดีใจ หลอกง่ายวุ้ย “ผีสิงก็ต้องสิงกลางคืนสิ นี่มันกลางวันแสกๆแล้วตะกี้ไม่เห็นหรือที่ข้าออกไปตากแดดออกอย่างนั้น ผีจะทนแดดได้หรือ ข้าแค่ไม่สบายมากๆ ฟื้นขึ้นมาก็เลยเลอะๆเลือนๆจำอะไรไม่ค่อยได้ แต่ข้าก็อุ่นใจนะที่มีผินกับแย้ม จะได้ช่วยข้าฟื้นความจำไงล่ะ” หวังเพียงว่ายุคนี้คงมีโรคอัลไซเมอร์หรือโรคความจำเสื่อมข้ออ้างนี้จะได้ดูไม่ประหลาดนัก “แต่แม่นายท่านกล่าววาจาแผกไปจริงๆนะเจ้าคะ” “ก็นั่นล่ะ จำไม่ได้ เนี่ยจำอะไรไม่ได้เลยงงไปหมด ผินกับแย้มต้องช่วยข้านะ”เกศสุรางค์ส่งยิ้มประจบพร้อมกับเดินไปส่งมือให้กับบ่าวทั้งสองเพื่อให้เกิดความเชื่อใจ ทั้งสองแตะมือของเธอแบบกล้าๆกลัวๆจนสุดท้ายเมื่อพบกับความอุ่นของเนื้อนวลถึงได้เริ่มคลายใจ เมื่อจ้องในแววตาของนายก็มองเห็นประกายที่มิได้แข็งกระด้างออกจะนุ่มนวลยิ่งกว่าเดิมจนดูแปลกตาไปเลยด้วยซ้ำ “แม่นายท่านของบ่าว”จากกล้าๆกลัวๆเป็นโผเข้ามากอดแข้งกอดขาเกศสุรางค์ด้วยความยินดีจนหญิงสาวแทบตั้งตัวไม่ทัน “อ้าวๆ เดี๋ยวก็ล้มกันพอดี ไม่เอาน่าอย่าร้องไห้ ข้าไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ”ท่าทีจงรักภักดีและยินดีอย่างจริงใจของทั้งสองคนทำให้เกศสุรางค์รู้สึกอุ่นใจและตื้นตันในเวลาเดียวกัน เมื่ออ่านจากสายตาของหลายๆคนที่เธอได้พบเจอมาทั้งหมด สองคนนี้น่าจะเป็นคนที่เธอพึ่งพาได้มากที่สุด หลังจากแงะมือของนางผินและนางแย้มออกจากตัวได้ก็เริ่มตั้งต้นซักไซ้ไล่เลียงด้วยความอยากรู้ “ฉัน..เอ้ย ข้าชื่อการะเกด พ่อข้าคือพระยารามณรงค์แห่งเมืองสองแคว ข้าจำได้แค่นี้ล่ะ ส่วนนอกเหนือจากนี้...ไหนลองบอกข้าสิ” “ถูกแล้วเจ้าค่ะ แม่นายท่านเป็นลูกสาวคนเดียวของพระยารามณรงค์ ที่มาอยู่เรือนนี้ได้เพราะว่าเจ้าคุณพ่อของแม่นายพุดจีบมารดาของแม่หญิงเป็นลูกพี่เรียงน้องกับเจ้าคุณพ่อของออกญาโหราธิบดีเจ้าของเรือนนี้ เจ้าค่ะ แลได้ไปมาหาสู่กันเสมอ พระยารามณรงค์ท่านเคยรบเคียงบ่าเคียงไหล่กับออกญาโหราธิบดีเมื่อคราวสงครามที่เชียงใหม่แต่กาลก่อน จึงได้มีการหมายหมั้นแม่นายท่านกับลูกชายของออกญาโหราธิบดีอย่างไรเล่าเจ้าคะ  หลังจากท่านพระยารามณรงค์และแม่นายพุดจีบสิ้น ท่านออกญาโหราธิบดีผู้มีศักดิ์เป็นลุงจึงไปรับแม่นายท่านมาร่วมเรือนเจ้าค่ะ”เกศสุรางค์ฟังพลางอือออไปพลางกับลำดับญาติที่ห่างไกลจวบจนประโยคสุดท้ายถึงกับตาโตด้วยความนึกไม่ถึง “ว่าอะไรนะ! หมายหมั้น จับคู่น่ะหรือ” เธอไม่อยากจะเชื่อว่าการะเกดจะกลายเป็นคู่หมั้นของคนหน้าดุปากวาจาคมเช่นนั้นไปได้ “กระไรกัน นี่แม่นายท่านจำมิได้เลยฤๅเจ้าคะ” “จำไม่ได้น่ะสิ แล้วข้ากับลูกชายออกญาโหราธิบดีรักกันหรือเปล่า” เพียงเห็นนางผินกับนางแย้มสบตากันเกศสุรางค์ก็พอจะเดาได้ว่าคงไม่ได้รักกันแน่นอน เห็นทีจะเป็นการจับคลุมถุงชนประเภทพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายเห็นด้วย ทั้งที่ลูกๆไม่ได้เต็มใจ คงเหมือนกับเรื่องราวที่เธอเคยได้ยินว่าคนโบราณมักแต่งงานกันด้วยวิธีนี้ หากท่าทีกระอักกระอ่วนผิดธรรมดาของนางพี่เลี้ยงทั้งสองคนทำให้เธอเกิดความสงสัยเพิ่มเติมเข้าไปอีก “ว่าไงล่ะ รอฟังอยู่นะ” “แม่นายท่านชอบพอหมื่นสุนทรเทวามาก เอ่อ มากเจ้าค่ะ” นั่นไง ซื้อหวยไม่ถูกอย่างนี้บ้างวะ “รักเขาข้างเดียวหรือ” อุ๊แม่เจ้า การะเกดกับเราช่างเหมือนกันอะไรอย่างนี้ รักเขาข้างเดียวเหมือนข้าวเหนียวนึ่ง น้ำท่วมไม่ถึงแห้งตายแหงแก๋ หากคิดๆไปการะเกดยังโชคดีกว่าที่ได้เป็นตั้งคู่หมั้น เธอเสียอีกเป็นได้แค่เพื่อน “หน้าตารูปร่างอย่างข้า ที่นี่ถือว่าสวยไหม” “งามเจ้าค่ะ งามมาก งามราวนางสวรรค์ หากแม่นายท่านออกจากเรือนเสียบ้างคงเลื่องลือไปหัวคุ้งท้ายคุ้ง” “งาม แล้วหมื่นอะไรนั่นน่ะไม่ชอบคนงามๆหรือ” “มิรู้ได้เจ้าค่ะ”ท่าทีหลบหน้าหลบตาอ้อมแอ้มชวนให้น่าสงสัย แต่เอาเถอะรู้เช่นนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว ยังมีอะไรอีกเยอะแยะที่เธอต้องถามสองคนนี้ให้รู้แจ้ง เอาเป็นว่าค่อยๆถามไถ่กันไปทีล่ะเรื่องน่าจะดีกว่ารุกถามทีเดียว ทั้งสองคนนี้ดูซื่อๆและจงรักภักดีต่อการะเกดมาก ข้อมูลที่ได้ไม่รู้ว่าจะบิดเบือนเข้าข้างเจ้านายตัวเองไปสักแค่ไหน ไว้รอดูท่าทีจากคนรอบข้างอีกทีแล้วเล่นละครไปตามน้ำจนกว่าจะหาวิธีออกจากร่างนี้ได้น่าจะดีที่สุด “แล้วปกติข้าไม่ออกจากเรือนเลยหรือ” “แม่นายท่านมิใคร่สบายนัก จึงอยู่แต่ในห้องเจ้าค่ะ” จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 02:18:14

ความคิดเห็นที่ 2 "อ้อ ผิวก็เลยขาวอย่างนี้ใช่ไหม คนอื่นผิวคล้ำๆกันทั้งนั้น" "ผิวเหมือนแม่นายใหญ่ท่านเจ้าค่ะ คุณย่าของแม่นายท่าน มารดาของพระยารามณรงค์เป็นคนล้านนาเจ้าค่ะ" "อ้อ ลูกครึ่งนี่เองมิน่าล่ะ" เกศสุรางค์ถอนหายใจยาวยืดก่อนจะหันไปมองกล่องไม้ที่เรียงกันด้านหลังห้อง "นั่นกล่องอะไรจ๊ะ" ถามไปเป็นนานยังไม่ได้รับคำตอบจึงหันมามองสองพี่เลี้ยงเป็นเชิงถาม ก็มองเห็นว่าทั้งสองอ้าปากตาค้างมองตนอยู่เหมือนกัน "อ้าวมองอะไรกัน" "แม่นายท่านกล่าววาจาไพเราะเหลือเกินเจ้าค่ะ" นางแย้มส่งยิ้มซื่อให้จนเกศสุรางค์ต้องยิ้มตอบ อดไม่ได้ที่จะเวทนาคนพูด ผู้ที่เป็นทาสในสมัยนี้คงต้องรองรับอารมณ์ของนายได้ทุกรูปแบบไม่ว่าจะโหดหรือจะดีคนเป็นทาสคงไม่มีทางเลี่ยง "แล้วปกติข้าพูดยังไงหรือ" "แม่นายท่านกล่าววาจาแผกหูไปมากนะเจ้าคะ" ท่าทีเป็นกังวลของนางผินทำให้เกศสุรางค์ต้องบอกกับตัวเองว่าคงต้องระมัดระวังตัวในการพูดมากกว่านี้เสียแล้ว "แล้วข้าเคยพูดเยี่ยงใดล่ะ" "ไม่มีอันใดดอกเจ้าค่ะ กล่าวเยี่ยงนี้ก็ดีแล้วเจ้าค่ะ" จากคำพูดนี้ทำให้เกศสุรางค์พอจะทราบแล้วว่าต่อให้งัดปากแม่สาวใช้ทั้งสองคนนี้คงไม่กล้าว่ากล่าวตำหนิเจ้านายตัวเองแน่นอน "เอ้า งั้นก็ตอบได้แล้วนี่กล่องอะไร" "เตียบเจ้าค่ะ มิใช่กล่อง"นางแย้มแย้งคำเบาๆ "เตียบ?" "เตียบใส่ของไม่มีฝาครอบแต่มีตีนเชิงเจ้าค่ะ หากเป็นเตียบเล็กเตียบพิธีจักมีฝายอดด้วยเจ้าค่ะ ข้างๆนั้นเป็นheebมีหลายอย่าง มีทั้งheeบญี่ปุ่น แบบนี้เจ้าค่ะheeบญี่ปุ่นจะมีตีนเชิง แลมีheeบลิ้นจักมีลิ้นชักแบบนี้นะเจ้าคะ" นางผินอธิบายพร้อมชี้ให้ดูอย่างคล่องปาก นางแย้มฟังแล้วถึงกับซับน้ำตาเหตุเพราะได้หวนนึกไปเมื่อครั้งนายยังเป็นเด็กตัวน้อยช่างเจรจาก็ถามไถ่คลับคล้ายเช่นนี้ หากเมื่อโตขึ้นมาวาจาถามไถ่ฉอเลาะก็กลับกลายไปเสียสิ้น เกศสุรางค์เดินเข้าไปก้มมองกล่องไม้อันใหญ่นั้นใกล้ๆ แล้วจึงไปดูเตียบลักษณะเตียบตามที่นางผินและนางแย้มบอกนั้นเหมือนต้นไม้ใหญ่ทั้งต้นที่ถูกขุดควักเนื้อไม้ตรงกลางออกไม่ลึกนักและเกลาให้เป็นรูปเหลี่ยมแต่มีขาสูง หรือตีนเชิงดังที่นางผินบอก ด้านในบรรจุอะไรบางอย่างเป็นถุงๆอยู่หลายถุง แล้วยังมีheeบทองheeบเงินใบเล็กด้านในใส่หมากพลูแห้งๆไว้พร้อมเต้าปูนมีดเจียนหมาก เมื่อเธอได้เห็นหมากพลูก็พาให้นึกถึงฟันดำๆของผู้คนยุคนี้ "เออจริงด้วย ทำไมฟันข้าถึงได้ขาวไม่ดำเหมือนของคนอื่น" "แม่นายท่านยันหมากเจ้าค่ะกินแล้วเป็นผื่นบวมหายใจมิใคร่ออกมิแข็งแรงนัก บ่าวจักย้อมฟันให้ก็มิชมชอบ ส่วนครอบนี้เป็นครอบพระราชทานของพระยารามณรงค์อย่างไรเล่าเจ้าคะ" นางผินตอบค่อยๆแล้วก้มหน้านิ่งด้วยนึกถึงเรื่องที่เคยเสนอตัวย้อมฟันให้นายแล้วถูกด่าว่าตบตีด้วยความไม่พอใจเมื่อครั้งกระโน้น  ส่วนเกศสุรางค์ผู้ไม่รู้เรื่องราวก็มองheeบหมากพลูนั้นพร้อมกับจำอยู่ในใจว่าสิ่งนี้เรียกว่า 'ครอบ' ก่อนจะเอ่ยปากถามต่อถึงเรื่องราวของการะเกด "แล้วเมื่อไหร่ข้าจะได้แต่ง เอ่อ..ออกเรือนใช่ไหม ออกเรือนไปกับหมื่น..หมื่นอะไรนะ" "หมื่นสุนทรเทวาเจ้าค่ะ" "นั่นล่ะ เมื่อไหร่จ๊ะ" "ถาม...เยี่ยงนั้นได้อย่างไรเจ้าคะ"เสียงอ้อมแอ้มของนางแย้มแย้งออกมาอย่างกริ่งเกรง "อ้าว ถามไม่ได้หรือ ข้าเองก็น่าจะมีอายุพอที่จะแต่งงานออกเรือนได้แล้วนี่" "เจ้าค่ะ แม่นายท่าน 16ปีแล้วเจ้าค่ะ" "อะไรนะ 16เอง งั้นอย่าเพิ่งแต่งเลย รออีกสักห้าหกปีถึงจะดี" ผู้พูดพูดอย่างคล่องปากเพราะคิดว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเอง มือก็จับสิ่งของในเตียบขึ้นมาดูอย่างสนอกสนใจ "ไฮ้ ได้อย่างไรเจ้าค่ะ หากแม้ว่าเกิน20 ยังไม่ออกเรือนก็เท่ากับเป็นสาวเทื้อ หาผู้แต่งมิได้นะเจ้าคะ" "ก็ขึ้นคานไง ไม่ต้องแต่งอยู่คนเดียวก็ได้  นี่ถุงอะไรจ๊ะ" สองสาวใหญ่ถึงกับหันมามองหน้ากันด้วยความงุนงง เพราะโดยปกติแล้วนายของตนจะรำพึงรำพันต้องการจัดงานแต่งให้ใหญ่โตกับหมื่นสุนทรเทวาและทำทุกวิถีทางให้ท่านหมื่นหนุ่มผู้นั้นมาสนใจตนแต่นี่กลับถามไถ่ด้วยเสียงธรรมดามิหนำซ้ำยังไม่สนใจเท่าที่ควรเสียอีกด้วย "ถุงเบี้ยเจ้าค่ะ" "เงินน่ะหรือ" "เจ้าค่ะ" หากจำไม่ผิดนอกจากการะเกดจะบอกให้เธอมาใช้ร่างก็ยังบอกยกสมบัติทั้งหมดให้เธอด้วย เพราะฉะนั้นคงไม่ผิดหากเธอจะรื้อดู เกศสุรางค์ยิ้มกว้างอย่างซุกซนก่อนจะล้วงไปในถุงก็พบว่าเป็นหอยเบี้ยจั่น ซึ่งเท่าที่เธอเคยศึกษามาหอยเบี้ยจั่นเป็นหนึ่งในหอยทั้งแปดประเภทที่ใช้ในการจับจ่ายซื้อข้าวของได้ ถุงอื่นๆมีน้ำหนักเยอะกว่าเมื่อล้วงดูก็พบว่าเป็นเงินพดด้วงขนาดต่างๆแยกกันไปตามแต่ละถุงที่มีจำนวนหกถุง เกศสุรางค์มองเงินพดด้วงในมือด้วยสีหน้าตื่นเต้น ใครจะไปเชื่อว่าเธอจะได้มาสัมผัสเงินพดด้วงใหม่ๆมีลวดลายตราประทับชัดเจนแทนที่จะจ้องมองผ่านตู้แก้วในพิพิธภัณฑ์อย่างเช่นแต่ก่อน แล้วยังการนุ่งห่มที่จีบหน้านางเช่นนี้ ทรงผมแบบนี้ กับพิมพ์นิยมที่อวบๆอีกเล่าถ้าเธอย้อนกลับมาทั้งตัวไม่ใช่เอาวิญญาณมาแทรกคนอื่นรับรองว่าใครๆในยุคนี้จะต้องเห็นว่าเธองามสุดๆเพราะอวบอิ่มอ้วนพีเสียอย่างนั้น ทุกอย่างเหมือนหมุนย้อนมาให้เธอได้พบเห็นช่างมหัศจรรย์พันลึกน่าทึ่งจริงๆ จะว่าไปผู้หญิงที่เธอครอบครองร่างอยู่อย่างการะเกดก็คงเรียกว่าผอมกะหร่องขี้โรค ว่าแต่ยุคนี้จะเป็นอยุธยาสมัยไหนกันนะ? "ตอนนี้ท่านใดเป็นพระเจ้าอยู่หัวล่ะพี่ผิน" นางผินอ้าปากค้างพะงาบๆเมื่อได้ยินสรรพนามที่เกศสุรางค์เรียกตนก่อนจะยิ้มอย่างปลาบปลื้มใจน้ำตาคลอโดยที่คนพูดไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าได้พูดสิ่งใดให้นางผินตื้นตันถึงขนาดนั้น "สมเด็จพระนารายณ์เจ้าค่ะ" พระนารายณ์มหาราช! "ครองราชย์มาได้กี่ปีแล้วหรือพี่ผิน" "ข้าเจ้า...มิรู้ได้เจ้าค่ะ" เกศสุรางค์ฟังแล้วก็ให้อึ้ง หากเมื่อคิดว่านางผินเป็นแค่ทาสในเรือนคงไม่ค่อยรู้เรื่องราวการบ้านการเมืองมากนัก คนที่เธอน่าจะถามเรื่องนี้แล้วได้ความมากกว่าน่าจะเป็นหมื่นสุนทรเทวาหรือไม่ก็ออกญาโหราบดีเสียมากกว่า หญิงสาววางถุงเงินไว้ที่เดิมก่อนจะมานั่งครุ่นคิดเค้นความรู้ทั้งหมดที่ตัวเองเคยอ่านและศึกษาเกี่ยวกับสมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราชทว่าทุกอย่างก็มิได้แจ่มชัดเท่าที่ควร  ทั้งนี้ทั้งนั้นก็อดนึกครึ้มอกครึ้มใจไม่ได้เพราะไม่ว่าจะอ่านนวนิยายเรื่องใดๆ ผู้ที่ได้ย้อนเวลามาเช่นนี้ก็ล้วนแล้วแต่เป็นนางเอกของเรื่อง แล้วจู่ๆตนก็มาเป็นคล้ายๆนางเอกเช่นนี้จะไม่ให้นึกปลาบปลื้มได้อย่างไร  นางเอกเชียวนะโว้ย หึหึหึ ความคิดครึ้มใจที่บรรเจิดนั้นหยุดชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนไม่ได้ย้อนมาแบบทั้งตัวหากมาเพียงวิญญาณที่มาสิงร่างของคนอื่นเสียนี่ มิหนำซ้ำยังถูกวิญญาณของการะเกดฝากฝังมาให้ทำความดีและทำบุญไปให้อีกด้วย ทั้งหมื่นสุนทรเทวาผู้นั้นก็คงไม่ได้เป็นพระเอกแน่ๆเพราะพระเอกควรจะต้องตกหลุมรักนางเอกทันทีที่เห็นสิ แต่นี่ดูเหมือนจะเกลียดทันทีที่เจอ รังสีความเกลียดชังแผ่กระจายมาให้เห็นในทุกแววตาและทุกคำพูดเสียด้วย แล้วยังมีข้อขัดข้องที่ว่าเธอยังคล้ายๆจะมีเรืองฤทธิ์อยู่ในหัวใจอีกเล่า กิริยาประเดี๋ยวยิ้มประเดี๋ยวขรึมของเกศสุรางค์ที่คิดเพ้อเจ้อวุ่นวายไปเองคนเดียวสร้างความกังวลให้นางผินและนางแย้มอย่างมากมาย อดนึกไม่ได้ว่าแม่นายของพวกตนอาจจะวิปลาสจริงดั่งคำเล่าลือถึงอิทธิฤทธิ์ของมนต์กฤษณะกาลีที่มิว่าผู้ใดก็กล่าวกันว่าศักดิ์สิทธิ์เป็นที่สุด โปรดติดตามตอนต่อไป แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 15:43:12 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 15:28:13 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 15:23:12 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 15:19:44 จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 02:23:36

ความคิดเห็นที่ 3 จองไว้ตอบกระทู้ค่ะ คุณ   : กมลภัทร  ใช่แล้วอ๋อง อิอิ เลยต้องใช้ อ้ายอี ลงนิยายเลยอ่ะแต่ อ้ายอีของพี่ไม่ค่อยเสถียรเท่าไหร่ชอบเด้งปิดเอง พี่เลยต้องมาใช้หมาไฟนี่ล่ะ ขอบคุณนะคะ คุณ   : Regenbogen ^_^  ขอบคุณค่ะ คิดถึงนะคะ คุณ   : Baby Chockolate  ไกลแค่ไหนความรักก็ไปถึง แอร๊ยยย คุณ   : tato_jang  สวัสดีค่ะ ขอบคุณค่ะ เรื่องดาวเกี้ยวเดือนจะวางแผงเดือนตุลาคมนี้นะคะ มีชื่อคุณอยู่หน้าคุยกับผู้อ่านด้วยอ่ะค่ะ55555 แบบว่าต้องขอบคุณกันนิดนึงที่ให้ความรู้เรื่องเทคนิคกล้อง คุณ   : ป้าเล็กขี้บ่น เรื่องนี้ำสำนวนจะเรียบร้อยขึ้นมานิดนึง สวิงสวายไม่ได้มากนักค่ะเพราะบริบทของตัวละครอื่นบังคับอยู่ อาจจะไม่ฮาเท่าที่อยากให้ฮา แต่ก็มีฮาบ้างเล็กๆน้อยๆค่ะ ขอบคุณนะคะ คุณ   : scottie  เรื่องนี้ได้ชดเชยกรรมกันยาวเลยค่ะ อิอิ คุณ   : Wild Monkey  แปลกแน่นอน ว๊ะฮ่าๆๆๆ ตอนหน้ารออีกสองวันนะจ๊ะ คุณ   : Viva Tam  กลางๆเรื่องถึงจะรู้ชะตากรรมของร่างอวบค่ะ ขอบคุณที่ให้กำลังใจมาโดยตลอดนะคะ คุณ   : NinnyLi  ก็จะพยายามวันเว้นวันนะคะ งานหนังสือตุลาคมนี้มีเรื่อง ดาวเกี้ยวเดือน วางแผงค่ะ ส่วนเรื่องนี้จะให้นางเอกเป็นเด็กอวบมาเลยก็เกรงใจค่ะ555555 คุณ   : goldensun กลางๆเรื่องจะทราบเหตุและผลทั้งหมดค่ะว่าเกิดอะไรขึ้น อิอิ นางเอกเป็นนักประวัติศาสตร์ศิลปะค่ะ อาจจะช่วยอะไรที่นี่ไม่ได้เท่าไหร่แต่ก็พอจะรู้เรื่องประวัติศาสตร์ช่วงนี้แบบคร่าวๆ คุณ   : river (ริเวอร์) ตอนหน้าต้องผจญกรรมด้วยค่ะ ไม่ใช่แค่ภัย อิอิ คุณ   : mimny ก็อาจจะกลับได้ค่ะ แต่อะไรๆอาจจะไม่เหมือนเดิม คุณ   : momozai  เหมือนในแง่ไหนคะ อ่ะจึ๊ยๆๆ คุณ   : beautystone ขอบคุณค่ะ เรื่องนี้กะจะให้พวกเราไปเที่ยวอยุธยาสมัยสามร้อยปีที่แล้วค่ะ พาเที่ยวๆ คุณ   : Tyra  สวัสดีค่ะ ลงชื่อก็ชื่นใจแล้วค่ะ คุณ   : ต้นข้าว (tonkho-w) ขอบใจจ้า คุณ   : รัศมีจันทร์ดารา  ตอนนี้น้องอวบเริ่มเคลิ้มว่าตัวเองเป็นนางเอก แล้วก็โดนวิญญาณนักวิชาการทางประวัติศาสตร์ศิลปะเข้าสิงเล็กน้อย และอาจจะหนักข้อขึ้นทุกวันค่ะ5555 คุณ   : cefdinir  ขอบคุณค่ะ แค่เขียนในสิ่งที่อยากเขียนเท่านั้นเองค่ะ มีความสุขล้้นเหลือเวลาได้เขียน (แต่ทุกข์ถนัดเวลาแต่งไม่ทันแล้วถูกทวง) เอิ๊กส์ คุณ   : หริชา (หริชา) ขอบใจแกรรร คุณ   : ech (echoficy)  สวัสดีค่ะ ตอนใหม่มาแล้วนะคะ ส่วนพระเอก หุหุ หึหึ หิหิ ไว้รออ่านนะคะ ก็เพิ่งมาถึงตอนที่3 ยังต้องมีอะไรอีกเยอะที่นางเอกอวบเราต้องเจอนะคะ โดยเฉพาะ.... แอร๊ยยยย ไม่สปอยดีกว่า ไว้รออ่านกันเองนะคะ จ๊วบจุ๊บ แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 13:08:10 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 12:59:33 จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 02:25:16

ความคิดเห็นที่ 4 มาลงชื่อก่อนอ่านค่า จากคุณ : Regenbogen ^_^ เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 02:25:53

ความคิดเห็นที่ 5 ดีค่ะ ได้เรียนประวัติศาสตร์สมัยสมเด็จพระนารายณ์มหาราช ชอบๆๆ  ^____^ แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 03:05:34 จากคุณ : SunnyP เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 02:55:10

ความคิดเห็นที่ 6 อย่างนี้ร่างน้องอวบมิโดนฌาปนะไปแล้วเรอะเนี่ย.. กลายเป็นหญิงงามไปซะแล้วสิน้องอวบ .. รออ่านตอนต่อไปค่ะ.. จากคุณ : รัศมีจันทร์ดารา เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 09:10:06

ความคิดเห็นที่ 7 โอ้โห ย้อนอดีตไปถึงสมัยนู้น แถมตอนนี้เป็นสาวงาม ไม่ติดตามไม่ได้แล้วล่ะค่ะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 10:05:44

ความคิดเห็นที่ 8 โห...อวบ เจ๋งมาก ไม่ง้อผู้ชายสมัยนั้น ฮ่าๆ รอดูผู้ชายมาง้อ...อิอิ จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 10:31:01

ความคิดเห็นที่ 9 แล้วจะรอดูว่า นางเอกของเรา จะปรับตัวเข้ากับยุคสมัยได้ยังไงบ้าง แล้วใครจะเป็นพระเอก จากคุณ : หนูเก๋ เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 10:50:43

ความคิดเห็นที่ 10   ตามมาเช่นเคยครับ จากคุณ : รอยยิ้ม ณ ริมเล เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 10:50:56

ความคิดเห็นที่ 11 ว๊าวๆๆๆรออรอรอ....ลงอีกเร็วๆๆน้าชอบๆ จากคุณ : momozai เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 10:56:13

ความคิดเห็นที่ 12 นางเอกฮาดีอ่ะ สนุกดี รอตอนต่อไปนะเจ้าอุ้ย อ่านนิยายแกแล้วคลายเครียดดี จากคุณ : ต้นข้าว (tonkho-w) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 12:43:44

ความคิดเห็นที่ 13 ยังดีที่เรียนโบราณคดีมาเลยมีความรู้ น่าจะเอาตัวรอดได้ เอ๊ะ หรือไม่เกี่ยว จากคุณ : river (ริเวอร์) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 13:31:46

ความคิดเห็นที่ 14 มากระโดดเกาะ อยากเห็นรูปเตียบอ่ะ มีให้ยลหรือเปล่า กริ กริ จากคุณ : เหน่งน้อย (หริชา) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 15:00:50

ความคิดเห็นที่ 15 จัดให้ๆ งามม๊ะเหน่งหริชา เตียบไม้สมัยอยุธยา อันนึงเส้นผ่าศูนย์กลางตั้งเกือบสองฟุตเลยนา  แหม ชั้นนี่ช่างวาดได้อลังฯเจงๆ อ่ะคริอ่ะคริ ดูในกูเกิ้ลแล้วภาพมีแต่เตียบเล็กๆกับเตียบทองอันนั้นมันวิจิตรเกิ๊นไม่ได้ฟิลเตียบบ้านๆ5555 จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 15:36:09

ความคิดเห็นที่ 16 กร๊าก ขอบใจหว่ะ เตียบแกงามแงะจริงๆ  เคยเห็นแบบนี้แต่มีฝาแหลมๆ เอาไว้ใส่พวกของหมั้นอ่ะ แบบว่าชั้นไฮโซไม่เคยเห็นเตียบบ้านๆๆ กรั่กๆๆ แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 15:44:29 จากคุณ : เหน่งน้อย (หริชา) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 15:40:44

ความคิดเห็นที่ 17 ไปค้นมาแร่ะอันนั้นก็เตียบเหมือนกัน เป็นเตียบเอาไว้โชว์เหนือ ถ้าเป็นเตียบหวายเย็บใบตองทำกรวยยอดประดับดอกไม้ร้อยเป็นพวงก็สวยไปอีกแบบ ยิ่งปิดทอง หรือทำจากทองจะฝังพลอยด้วยนะแกรรร มีเตียบมุกเตียบกระจกด้วย ไว้เกศสุรางค์ไปป่าเตรียบแล้วจะเอามาโชว์ สัญญาว่าจิหาข้อมูลให้ละเอียดกว่านี้  นิยายเรื่องนี้ยากจริงๆค่ะทั่นผู้ชม^^" และก๊ากกกก  ขอบใจแกรรมากที่ทำให้ฉันรู้ว่า ชั้นบรรยายพลาด 5555555555 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 16:06:59 จากคุณ : จอมนาง เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 15:51:06

ความคิดเห็นที่ 18 สมัยพระนารายณ์ อืม คงไม่ใช่ให้ใช้ความรู้เชิงภาษาหรอกเนอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 21:28:29

ความคิดเห็นที่ 19 มาลงเพิ่มเต๊อะะะะอิอิใจจะขาดอยากอ่าน....ชอบมากก จากคุณ : momozai เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 23:16:59

ความคิดเห็นที่ 20 นางเอกเราจะเผลอกินจนอ้วนอีกรอบหรือเปล่านะ อ่านทีไรเหมือนสั้นทุกทีเลย จากคุณ : beautystone เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 03:57:31

ความคิดเห็นที่ 21 ตอนแรกๆ อ่านแล้วก็นึกภาพเตียบไม่ออกเหมือนกันค่ะ (=[]=;;) แต่ไปค้นภาพมาล่ะ อิอิ (^.^) ร่างของน้องอวบอายุแค่ 16 เอง (=_=;;) แล้วอย่าง งี้พระเอก(??) เอ้ย! ตาคุณหมื่นอายุเท่าไหร่ล่ะคะ? z(=[]=;;) ลุ้น ๆ สงสัยว่าต้องเจอกับเรื่องปวดหัวอีกเยอะแน่ๆเลย อ๊าาา อยากอ่านต่อจังเลยค่ะ มาต่อเร็วๆ นะคะ แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 52 10:03:36 จากคุณ : echo (echoficy) เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 10:02:55

ความคิดเห็นที่ 22 555 ปรับตัวเก่งจัง แบบนี้อยู่รอดปลอดภัยแน่ๆ จากคุณ : Kwan (1688tkw) เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 11:40:22