ความคิดเห็นที่ 1 รับน้องขึ้นดอย ตอนที่ 1 สภาพร่างกายเมื่อผ่านวันเปิดเทอมมาก็เดือนกว่าๆ  จำได้ว่าเป็นวันที่ 5 กรกฏาคม ปี 2546 เป็นวันที่ต้องถูกเชือด  ความฟิตอยู่ในระดับที่สูงสุดในชีวิต  ทุกส่วนในร่างกายกล้ามเนื้อล้วนๆ ไร้ไขมันส่วนเกิน  ผิวกายที่ดำกร้านจากการตากแดด ซ้อมกีฬา ช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้เหมือนไม่ได้มาเรียน ตื่นตั้งแต่ตี 5 ฝืนธรรมชาติของตัวเองออกมาเจอกับรุ่นพี่จอมโหด  อยู่กับความขัดแย้งในจิตใจตลอดเวลา  แต่ในความโหดร้ายนี้ก็พอมีมิตรภาพเกิดขึ้นอยู่บ้าง  กว่าจะเลิกซ้อมได้  จากฟ้าที่มีแสงดาวพอเห็นรำไร ก็จนพระอาทิตย์ตั้งตระหง่านอยู่ขอบฟ้า ฝั่งตรงข้ามกับดอยสุเทพฯ บอกเวลาให้เข้าใจก็คือ 8 โมงตรง  ไม่อยากบอกเลยว่าเรียนวิชาแรก(ฟิสิกส์) 8 โมงครึ่ง ระยะทางจากสนามซอฟท์บอลถึงหอก็เกือบกิโลนึงได้  แล้วจากหอไปอาคารเรียนก็ปาเข้าไปอีกเป็นกิโล  อยากถามรุ่นพี่(ตอนนั้นนะ)จะไม่ให้อาบน้ำเลยใช่มั้ย  แต่ใครจะกล้าถาม เพราะมีหวังไม่ได้มาซ้อมกีฬาอีก(หมายถึงตาย)  สับสนมากๆว่าเกิดอะไรขึ้น  การใช้ชีวิตที่ต่างจากที่คิดไว้อย่างสิ้นเชิง  ไม่อยากโทษเรื่องเล็กๆน้อยๆที่ทำให้ไม่ประทับใจกับ มช. อย่างเช่น จักรยานที่หาย เพียงข้ามคืน(ซื้อมาไม่ถึงวัน)... แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 09:34:02 จากคุณ : sotus (ทองตระกูล) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 09:19:31

ความคิดเห็นที่ 2 รับน้องขึ้นดอย ตอนที่ 2 การซ้อมกีฬาที่สุดโหดก็ทำให้รู้สึกถึงประโยชน์ก็ต่อเมื่อวันนี้มาถึง  วันซ้อม”รับน้องขึ้นดอย 46” แต่จะวัดอะไรกับของจริงไม่ได้เพราะการซ้อมโดยการวิ่งรอบคณะไม่กี่รอบมันแตกต่างกันลิบลับ...ซ้อมเชียร์เสร็จเป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน  มีพวกพี่นายช่างรุ่นเก่าๆมาพูดให้ขวัญ(เสีย)กำลังใจน้อง  ให้เห็นถึงความเป็นเอกภาพของวิศวะมอชอ  ตอนนั้นเราก็อินไปกับเค้าเหมือนกัน  กำหนดการคือตี 4 ของวันรุ่งขึ้น  ด้วยยูนิฟอร์มเสื้อสีเทา กางเกงยีนส์(อย่าลืมใส่กางเกงขาสั้นซ้อนเด็ดขาด อันนี้รุ่นพี่เขาย้ำนักย้ำหนา) รองเท้าผ้าใบ  โดยนัดรวมพลกันที่ทางเข้าคณะที่เดิม...คืนนี้นอนก็ไม่ค่อยจะหลับคงเพราะคิดไปถึงเรื่องของวันพรุ่งนี้  คิดภาพไม่ออกเลยว่าตัวเองจะทำได้อย่างไร...เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นมาช่วยดึงเราออกมาจากภวังค์  ตั้งสติได้สักครู่นึง ก็รู้ตัวว่าจะต้องทำอะไรบ้าง  แต่งตัวเตรียมออกเดินทาง  ด้วยสภาพร่างกายไม่ฟิดนัก  มารวมตัวกันครบแล้ว เป็นอันว่าเกิดเรื่องที่ทุกคนไม่คาดคิดเมื่อมีรุ่นพี่ขี้เมาคนนึง  เอะอะโวยวาย “รุ่นเดียวกันต้องใส่เสื้อให้เหมือนกัน” ก็ถูกของแกนะแต่สถาณการณ์ตอนนั้นอยากเตะรุ่นพี่คนนี้มากเลย  ทุกคนต้องแยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อและนำตัวไอ้พวกที่ยังมาไม่ถึง หรือบางคนที่ยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ เป็นอันว่าพวกเราเหมือนผึ้งแตกรัง  กระจายกันไปตามหอต่างๆ  ตอนนั้นเราก็เดินโอ้เอ้ไปกับเขาพอให้ไม่น่าเกลียด... แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 52 19:18:21 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 09:34:15 จากคุณ : sotus (ทองตระกูล) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 09:20:12

ความคิดเห็นที่ 3 รับน้องขึ้นดอย ตอนที่ 3 กว่าจะรวมพวกเราเหล่าวิดวะได้ก็เกือบจะตี 5 ฟ้าก็เกือบจะสาง เดินจากคณะไปหน้ามอที่เป็นเป้าหมาย  ขบวนเสื้อเทากางเกงยีนส์รองเท้าขาว และเชื่อว่าโดยเฉพาะผู้ชายแล้วมันต้องใส่กางเกงขาสั้นซ้อนไว้ทุกคน  คิดว่ามาถึงเป็นคณะที่ 2 คณะแรกเป็นเกษตรฯ ต่างฝ่ายก็ต่างแสดงแสนยานุภาพอย่างสุดฤทธิ์ตอนนั้นก็เป็นบ้าคึกไปกับเขาเหมือนกัน พอเขาให้นั่งพักรอคณะอื่นๆ ก็หลับโดยอัตโนมัติ(นั่งหลับ)...ตอนนั้นความรู้สึกมันยังสงสัยอยู่ว่า มันจะวิ่งขึ้นไปได้ยังไง  เพราะปกตินั่งรถแดงขึ้นไปก็ยังเหนื่อยเลย  โค้งเยอะมากๆอาจจะถึงร้อยก็ได้...ได้เวลาประมาณ 6 โมงเช้า อากาศดีมาก ทุกคณะมารวมตัวกันครบถ้วน  ประธานเปิดพิธี คาดว่าน่าจะเป็นอธิการบดีเราก็ไม่ค่อยได้ใส่ใจ ...เหล่าลูกช้างพร้อมแล้วที่จะขึ้นดอย...ขบวนเริ่มเคลื่อนเหมือนนักรบในหนังสงครามสมัยเก่า  กลุ่มหัวแถว(หมายถึงวิดวะกับเกษตร)  วิ่งพุ่งไปอย่างบ้าคลั่ง  ราวกับว่าจากหน้ามอถึงยอดดอยนั้นเพียงแค่ 100 เมตร (หรือว่าพวกมันไม่รู้กันจริงๆ)  ก่อนวันขึ้นดอย  ที่ชมรมซอฟท์บอล นัดแนะกันว่าผู้ชายเราทุกคนต้องช่วยดูแลผุ้หญิงของชมรมก่อนเป็นอันดับแรก  ทำให้ต่างก็ตั้งเป้าสายตาไปยังกลุ่มผุ้หญิงทั้งหลายที่เป็นสมาชิกชมรมของตน  แต่พอเริ่มสตาร์ทยังไม่ถึงสวนสัตว์เลยขนาดไอ้พวกผู้ชายด้วยกันยังแทบจะหากันไม่เจอ...ด้วยความฟิตที่ซ้อนเร้นอยู่ในตัวอันเกิดจากสภาพร่างกายที่บ่มมานานนับเดือนเป้าหมายแรกที่ รูปปั้นครูบาศรีวิชัย ก็เลยยังสบายมาก... แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 09:34:30 จากคุณ : sotus (ทองตระกูล) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 09:22:03

ความคิดเห็นที่ 4 รับน้องขึ้นดอย ตอนที่ 4 สักการะครูบาศรีวิชัย  ด้วยความแออัดยัดเยียดทั้งที่บริเวณนั้นปกติแล้วเป็นลานกว้างพอที่จะทำเป็นสนามฟุตบอลได้ทีเดียว  เหงื่อเริ่มซึมออกมาจากการใช้แรงมากๆแล้วมาหยุดพักกระทันหัน  ดูผู้หญิงเริ่มออกอาการไม่ไหวกันแล้ว...ทัพวิดวะเริ่มเคลื่อนตัวอีกครั้งด้วยการโหมตัวอย่างแรงเพื่อผ่านโค้งแรกที่ต้อนรับทุกผู้คนที่มาเยี่ยมเยียนดอยสุเทพแห่งนี้  ทั้งน้องทั้งพี่ต่างก็วิ่งไปด้วยกัน  รุ่นพี่(ปี2)จะดีหน่อยก็ตรงที่ไม่มีอะไรมากดดัน...จากตำแหน่งกลางขบวนตอนที่วิ่งจากครูบาฯ  มารู้ตัวอีกทีก็เมื่อได้ยินเสียงรุ่นพี่บอกให้วิ่ง  เรามาอยู่กับท้ายขบวนตอนไหนก็ไม่รู้  อยู่ท้ายใช่ว่าจะสบาย เพราะไอ้พวกตัวอ้วนๆใหญ่ๆ มารวมกันที่นี้ทั้งนั้นเลย...ผ่านพ้นกิโลเมตรแรกบอกตัวเองว่ายังไหว  โค้งแต่ละโค้งที่วิ่งผ่านด้วยสองเท้ามันน่าจดจำกว่าการที่เรานั่งรถสองแถวขึ้นมาเยอะแยะเลย...กลุ่มขบวนของเราเหล่าวิดวะยังคงเคลื่อนต่อไป  ขาดเพียงแต่ความปราดเปรียวเช่นเมื่อตอนออกสตาร์ทแค่นั้น  หัวขบวนล้วนเป็นหญิงด้วยเหตุผลที่ผุ้ชายจะต้องดูแลเหล่าผู้หญิงให้ถึงยอดดอยให้ครบทุกคน  ถ้าทิ้งไว้ข้างหลังเชื่อว่าขบวนอาจไปได้เร็วกว่านี้  แต่เคลื่อนไปด้วยเพียงแค่พลังกายไร้ซึ่งจิตวิญญาณ(คมจริงๆเรา :)…ผ่านกิโลเมตรที่ 2 3 4 บรรยากาศสองข้างทางช่วยคลายความเหนื่อยเหล่าต้นไม้สัตว์น้อยใหญ่ทั้งหลายช่วยเป็นกำลังใจ  อากาศที่ไม่ร้อนมากมาย ดูคล้ายว่าฝนจะตกแต่ก็ไม่ตกซักที  เหมือนจะช่วยเป็นกำลังใจอีกแรง แต่ก็เป็นแค่ความหวังลมๆแล้งๆเท่านั้น แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 09:34:43 จากคุณ : sotus (ทองตระกูล) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 09:23:56

ความคิดเห็นที่ 5 รับน้องขึ้นดอย ตอนที่ 5 ขบวนวิดวะยังคงกรีฑาทัพต่อไปด้วยแรงกายและแรงใจ แรงกายอาจจะถดถอยลงไปบ้างแต่ทว่าแรงใจนั้นยังเต็มเปี่ยม  จุดพักแรกของเราอยู่ที่ที่พักริมทาง(rest area) 6 กม.ห่างจากสวนสัตว์  เหงื่อโชกเต็มตัวราวกับว่ารูขุมขนพัง  ยิ่งตอนนั่งพักกินน้ำ  ไม่มีใครอยากพูดอะไรทั้งสิ้น  เพราะหมดแรง  น้ำที่รุ่นพี่แจกให้ 1 แก้วต่อกี่คนไม่แน่ใจ  แต่ความหมายมันมากกว่าน้ำวิเศษใดๆในโลก  มีทั้งความชุ่มช่ำมีทั้งพลังงานอยู่เต็มเปี่ยม…ใช้เวลาพักไปทั้งสิ้น 30 นาทีได้  เริ่มจัดขบวนกันใหม่  ทุกคนเริ่มนับตัวเลขไว้ในใจที่ 8 กม. ทุกก้าวที่เคลื่อนไปเป็นตัวลบ จนกว่าจะถึงยอดดอยสุเทพ...แรงก็ยังพอมีหลังจากพักได้สักครู่  ขบวนทะยานไปข้างหน้าไม่เร็วเท่าตอนแรกแต่ก็พอสมควร  เรายังรั้งท้ายช่วยเหลือเพื่อนขนาดใหญ่มิได้ขาดมือ...ยังคงคิดภาพตอนที่ถึงยอดดอยไม่ออก  เพราะแรงเริ่มถดถอยลงมาก  คิดเพียงแต่ว่าปีที่แล้วเขายังทำได้ ปีนี้ก็ต้องทำได้เหมือนกัน...รองเท้าสีขาวของพี่หนึ่ง(รูมเมท)เริ่มออกฤทธิ์จากการเสียดสี  รู้สึกได้ถึงสัมผัสที่ไม่เป็นมิตร...ฝนก็ทำท่าว่าจะตกอยู่อย่างนั้น ผ่านกิโลเมตรที่ 7 8 9 10 ก็ยังคงทำท่าว่าจะตกอยู่อย่างนั้น  แต่ไม่ตกสักที ช่วงหลังๆก็เลยไม่ได้หวังอะไรมาก อยากตกก็ตกไม่อยากตกก็ไม่ต้องตก แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 09:34:56 จากคุณ : sotus (ทองตระกูล) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 09:25:14

ความคิดเห็นที่ 6 รับน้องขึ้นดอย ตอนที่ 6 ถึงฝนจะไม่ยอมตกสักที  แต่ก็ดี อย่างน้อยอากาศก็ไม่ร้อนบรรยากาศครึ้มฟ้าครึ้มฝน  พวกเราเดินทางมาได้ไกลมากกว่าครึ่งแล้ว  ผ่านโค้งแล้วโค้งเล่า แต่ละโค้งนึกว่าโค้งเดิม เพราะเหมือนๆกันหมด  ดีที่มีหลักกิโลช่วยยืนยันระยะทางว่าแต่ละขณะที่วิ่งบ้างเดินบ้างไม่ได้สูญเปล่า...เหลือบมองไปเห็นเจดีย์สีทองอร่าม อยู่ท่ามกลางขุนเขาปกคลุมด้วยเหล่าแมกไม้  แต่เราก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นยอดดอยสุเทพ  ยังจำพระธาตุได้ติดตา  มันช่างให้ความหวังแก่คนใกล้จะสิ้นหวังหลายๆคน  เพียงแต่นึกว่าคงเหลือระยะทางอีกไม่ไกลแค่นี้ก็ทำให้มีความหวังขึ้นมาแล้ว...คณะเราหยุดพักดื่มน้ำ ณ โค้งๆหนึ่ง ด้านหนึ่งเป็นหน้าผา อีกด้านเปิดโล่งอวดทิวทัศน์ที่สวยงามเกินคำบรรยายมองไปสุดลูกหูลูกตา  ช่วยให้น้ำดื่มที่ถืออยู่ในมือเพิ่มรสชาติขึ้นมาก...ขบวนวิดวะเริ่มเคลื่อนอีกครั้ง  ทุกคนดูกระปรี้กระเปร่าขึ้นมา  เราเองตอนนี้ลืมข้อตกลงที่ชมรมนัดหมายไว้จนหมดสิ้น รั้งท้ายตามเดิม...ผ่านจุดต่างๆที่ทุกครั้งเพียงแค่นั่งรถแดงผ่าน...แล้วเราก็มาถึงโค้งสุดท้าย...โค้งสปิริต แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 09:35:10 แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 09:26:20 จากคุณ : sotus (ทองตระกูล) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 09:25:50

ความคิดเห็นที่ 7 รับน้องขึ้นดอย ตอนที่ 7   เหล่าวิดวะก็เริ่มตั้งแถวกันใหม่  กอดคอกันเป็นหน้ากระดาน  เมื่อขบวนจัดเรียบร้อย  ก็เริ่มทะยานผ่านโค้งที่โค้งที่สุดและยาวที่สุดของถนนสายนี้ไปพร้อมๆกัน  เสียงปรบมือให้กำลังใจจากสองข้างทางช่วยเพิ่มพลังกายและพลังใจขึ้นอีกมาก  ในที่สุดพวกเราทั้งหมดก็ถึงจุดหมายพร้อมกัน เป็นคณะแรก...ใช้เวลาไปทั้งสิ้น 4 ชั่วโมงโดยประมาณ...หลังจากนั้นรุ่นพี่ปี 4 ก็มาแสดงความยินดี  ตัวเราตอนนั้นก็อยากจะบอกรุ่นพี่ว่าขอเป็นน้ำเย็นๆสักขวดแทนได้มั้ย...ขณะที่ตั้งแถวขึ้นไปนมัสการพระธาตุดอยสุเทพ เราแอบไปกินน้ำแข็งแม่ค้าที่เขาแช่น้ำดื่มในถังน้ำ  ซึ่งแน่นอนว่าคนปกติเขาไม่ทำกัน...ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ขึ้นมาดอยสุเทพแล้วรู้สึกไม่มีจิตใจเป็นบุญเป็นกุศลอะไรเลย  เดินเอื่อยๆเหมือนคนใกล้จะตาย(รึว่าเราอาจจะใกล้จะตายจริงๆก็ได้)  กว่าจะเดินวนครบ 3 รอบ(นึกว่าเดินรอบสนามฟุตบอล) แทบจะเอาชีวิตไม่รอด  หลังจากนั้นเราก็เดินไปทางลัดที่เราไม่เคยรู้ว่ามีทางนี้ด้วย  มันเหมือนเป็นเส้นทางที่ใช้เดินแบบไม่เป็นทางการ  สังเกตุจากที่เป็นทางเดินแคบๆ  เราก็แอบลุ้นอยู่ว่า  พวกรุ่นพี่เขาจะเอายังไงกับเรา...น้ำ 5 ขวด ขอย้ำน้ำ 5 ขวด!!! หมดเกลี้ยงในพริบตา  เหมือนรุ่นพี่จะรู้รสชาติของความกระหายนี้ดี  น้ำมีค่ามากกว่าทุกๆครั้งที่เคยผ่านมาในชีวิต  ยิ่งกว่าตอนเดินทางไกล(ลูกเสือ)หรือฝึกรอดอเสียอีก แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 09:35:29 จากคุณ : sotus (ทองตระกูล) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 09:26:41

ความคิดเห็นที่ 8 รับน้องขึ้นดอย ตอนที่ 8(ตอนจบ) ตอนนั้นนึกว่าจะจบแล้ว  แต่ยัง...ยังไม่จบ พวกเราก็มารวมกันอีก  ร้องเพลงให้รุ่นพี่ฟัง  รุ่นพี่ในที่นี้คือพี่นายช่างรุ่นต่างๆที่กลับมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ  จำได้ว่ามีทำซึ้งอยู่เพลงนึง  ตอนนั้นเราก็ซึ้งไปกับเขาและคาดว่าจะเป็นกลุ่มคนจำนวนหนึ่งที่ซึ้งแต่ไม่เมา...จะมีคณะใดที่บ้าพลังเท่าวิดวะของเราอีกมั้ย  เมื่อพี่นายช่างเมาได้ที่  ก็เริ่มวาดลวดลายให้น้องๆมาตั้งแถว  วิ่งต่อ!!!...เป้าหมายคือ ยอดดอยปุย  มีใครสักคนหนึ่งที่เคยไปมาแล้ว  พูดขึ้นมาว่า “ความไกลเท่ากับตอนที่เราขึ้นมาดอยสุเทพนี่แหละ”  บอกตามตรงว่าตอนนั้นเราคิดว่าเราคงไปไม่ถึงด้วยกำลังที่เหลืออยู่น้อยนิด...โชคดีมากมายที่เหตุการณ์นี้เป็นเพียงแค่บทพิสูจน์ใจน้องๆ พวกเราจึงวิ่งไปได้แค่ 4 กิโลฯ ตอนแรกนึกว่าจะบ้ากันจริงๆ...กลับมารวมกันที่หน้าประตูทางขึ้นพระธาตุฯ  เพื่อเดินทางกลับ  คณะอื่นๆเขาก็เหมารถแดงมารับน้องๆ  เราก็ฝันลมๆแล้งๆว่า คณะเราจะมีอย่างนี้บ้าง...ในที่สุด...เดินลง แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 09:35:51 จากคุณ : sotus (ทองตระกูล) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 09:28:20

ความคิดเห็นที่ 9 ผมเป็นสมาชิกใหม่ครับ หากเข้าห้องผิดก็ขออภัยทุกๆท่านอย่างสูงนะครับ แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 09:33:25 จากคุณ : sotus (ทองตระกูล) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 09:33:08

ความคิดเห็นที่ 10 "ดอยที่สูงเสียดฟ้า ด้วยสองขาเราก้าวขึ้นไป ใครไม่ไหวกอดคอเพื่อนไว้ ลากกันไปให้ถึง" ร้องเพลงนี้ได้ยัง ถ้ายังไม่ได้ เด๋วจับเข้าห้องเชียร์ใหม่ จากพี่คณะ แต่ไม่บอกว่ารุ่นไหนนะ ปล เขียนได้ดีนะ สงสัยว่าขึ้นดอยคณะเรามันรู้สึกแบบนี้ทุกคนป่าวเนี้ยะ นึกว่าเป็นเราคนเดียวซะอีก 5555 แต่เชื่อเหอะ ปีหน้าน้องเองก็จะไปวิ่งกะรุ่นน้องรุ่นพี่อีกที และก็เชื่อว่า วิ่งขึ้นดอยครบ 4 ปีเลยว่ะ แก้ไขเมื่อ 09 ก.ย. 52 10:46:25 จากคุณ : กริช (กริชครับผม) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 10:44:16

ความคิดเห็นที่ 11   สวัสดีค่ะ แวะมาอ่านและมาทักทายนะคะ หนุ่มคณะวิศวะแน่เลย พี่อยู่คณะมนุษย์นะ ลูกช้างเหมือนกัน แวะมาให้กำลังใจสมาชิกใหม่จ้ะ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 11:50:46

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านถึงตอนที่4นำ้ตาเริ่มปริ่มๆคะ นึกถึงบรรยากาศ รับน้องขึ้นดอย เพราะอะไรไม่รู้แต่คำว่าแสนยานุภาพ มันจิ๊ดในใจคะ จากคุณ : หลานสาวคุณป้าขาวนวล (คนขับแท๊กซี่ ก็มีหัวใจ) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 16:00:08

ความคิดเห็นที่ 13 หุหุ กิโลละตอนเลยเหรอคะ (:P) ก็มีไม่กี่คณะนิที่เค้าเรียก "วิ่ง" ขึ้นดอย จากคุณ : เกียร์xx ด้วย (จริง) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 19:45:06

ความคิดเห็นที่ 14 รวมพลชาวเกียร์เลยนะเนี่ย ^ ^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 21:03:21

ความคิดเห็นที่ 15 อืม เขียนดีนะคะ เป็นลูกช้างเหมือนกัน แต่อยู่คณะมนุษยศาสตร์ สู้ๆ อิจฉาคนได้ขึ้นดอย เราป่วยเป็นโรคบางอย่าง เลยโดนห้ามขาด ไม่ให้ขึ้น จากคุณ : รวาธิน (รวาธิน) เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 14:21:18