ความคิดเห็นที่ 1 |
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
* * * * เ ดิ ม พั น กั บ ซ า ต า น * * * *
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
.. เพราะความที่ บ้านเราอยู่ใกล้กัน พ่อแม่ของเราเป็นเพื่อนบ้านกัน
ผมกับมัน เลยเป็นเพื่อนเล่นกัน มาตั้งแต่พอจำความได้
ผมวิ่งแข่งกับมัน .. ทั้งๆที่เราวิ่งเร็วพอๆกัน
แต่ไม่รู้ทำไม ผมถึงวิ่งแพ้มันมาตลอด ...
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
นักสืบ เอ็ดเวิร์ด
ผมเพิ่งสูญเสียลูกชายวัย 7 ขวบของผมไป
ผมร้องไห้แทบจะตลอดเวลาในช่วงนั้น
ผมทำงานเป็น "ผู้พิทักษ์สันติราช" ฮ่า .. ฮ่า ..ฮ่า ..
เฮงซวยสิ้นดี .. งานแบบนี้มีแต่พวกโง่ๆ แบบผม ที่ยังบ้าทำกัน!!
ผมไม่เคยบกพร่องในหน้าที่แม้แต่น้อย ..
ผู้บังคับบัญชาชมผมแบบนั้น
ผมจับไอ้พวกเดนมนุษย์ ยัดตะรางมาแทบนับไม่ถ้วน
ตอนนี้นะเหรอ?? .. แค่ได้กลิ่นพวกมัน ผมก็แทบอยากจะคายของเก่าออกมาแล้ว
เชื่อผมมั้ย?? ว่า งานเส็งเคร็งพวกนี้ ไม่ง่ายเลย
ผมไม่ได้หมายถึง การทำตามหน้าที่นะ
ผมหมายถึง การนั่งรับมือ กับ "สิ่งที่ตามมา" ต่างหาก
ผมนอนฝันถึงแต่ กองเลือด คราบน้ำเหลือง และ ความตาย อยู่แทบไม่เว้นแต่ละคืน
ผมกรีดร้องเสียงดังในความฝัน และสะดุ้งตื่นขึ้นท่ามกลางความเงียบงัน
แพทย์ประจำกรมตำรวจที่ดูแลเรื่อง "สภาพจิตใจ" ของผม .. ช่วยอะไรไม่ได้เท่าไหร่นัก
ส่วน "แคลร์" ภรรยาของผม เธอก็ทิ้งผมไปแล้ว ..
เธอบอกผมว่า เธอทนอยู่กับสิ่งเหล่านี้ไม่ได้
ทุกครั้งที่เธอเห็นผม .. เธอจะคิดถึงแต่เหตุการณ์ครั้งนั้น ..
เธอไม่เคยทำใจได้เลย เธอร้องไห้จนแทบจะเป็นบ้า
ตอนนี้ เธอย้ายออกจากห้องของผมไปแล้ว
ผมโทรหาเธอบ้าง แต่ดูเหมือน เธอไม่ค่อยอยากเสวนาอะไรกับผมมากนัก
ผมรู้ว่า ผมทำตัวงี่เง่า
แต่ผมเข้าใจเธอนะ ..
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
...
เหมือนเกมที่เล่นกันท่ามกลางความมืด
คุณไม่มีทางรู้ว่า อะไรจะโผล่ออกมาจากที่นั่น
และ เป็นกฏเกณฑ์ง่ายๆ ที่ทั้งฝั่ง "ตำรวจ" และ "อาชญากร" คิดแบบเดียวกัน
หากเราเข้าถึงตัวไม่ได้ ..
เราก็เข้าหา "คนใกล้ตัว" ซึ่งหมายถึง ลูก เมีย หรือ แม่ของมันแทน
ซึ่งในกรณีนี้ คนใกล้ตัว นั่น ..
ก็คือ ลูกชายของผมเอง
. . .
" 5555 มาทันเวลาพอดีเลยนะ .... ผู้หมวด ??? "
มันลอบเข้ามาในบ้านผม ตอนผมและภรรยาไม่อยู่
มันปาดคอพี่เลี้ยงเด็กที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ นอนสำลักกองเลือดจนขาดใจตายอยู่ในครัว
มันโทร.เรียกผม ให้มาคนเดียว
ซึ่งแน่นอน ผมยอมทำตาม ..
ตอนนี้ .. ผมยืนอยู่ห่างมันไม่กี่เมตร
มีดปลายแหลมในมือของมัน จ่อที่คอหอยของลูกชายผม
ผมเป็นพ่อประสาอะไรฟระ!! .. ถึงปล่อยให้เรื่องพรรค์นี้เกิดกับลูกชายคนเดียวของผมได้!!
" โอเค .. ใจเย็นๆ อย่าทำอะไรลูกกรู .. "
ผมหยิบปืนพกออกจากซองข้างลำตัว กำลังค่อยๆวางลงกับพื้น ..
" NO .. NO .. NO !!! .. ไม่ต้องทำอะไรแบบนั้น ถือปืนไว้ในมือน่ะ ดีแล้ว!! "
ผมหยุดสิ่งที่กำลังจะทำ .. ผมไม่เข้าใจว่า มันต้องการอะไร??
. . .
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Mr. เอ็นริเก้
ดูจากผมหยักศกสีดำขลับ ผิวสีแทน และหน้าตาของผมแล้ว..
คุณคงรู้ว่า ผมไม่ใช่อเมริกันแท้ๆ
ผมเป็นชาวสเปนที่อาศัยอยู่ในตัวเมือง
เวลานี้ ผมนอนอยู่บนเก้าอี้ยาว ในห้องที่เต็มไปด้วยหนังสือ
ชั้นวาง และโต๊ะสีโอ๊คเข้ม สร้างบรรยากาศขรึมให้กับห้องนี้เป็นอย่างมาก
ที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมคือ ดร.แมนนี่ ..
แกเป็นหมอแก่ๆ ที่คอยถามนู่นถามนี่สารพัด ..เกี่ยวกับตัวผม
ในมือของแก มีสมุดเล่มโต สำหรับจดบันทึกความเป็นไปในการรักษา
จริงๆ แล้วผมเพิ่งเป็นคนไข้ของแก
ผมฝันบ่อยๆ เกี่ยวกับเรื่อง "ภูติผีปีศาจ"
แรกๆ มันไม่ได้ทำให้ผมมีปัญหานัก ผมยังทำงานของผมไปได้แบบปกติ
ช่วงหลังนี่เอง สิ่งที่ผมฝันถึง เริ่มคุกคามผม ในยามตื่นด้วย
ภาพหลอนของมันนั้น .. น่าเกลียดน่ากลัว ..
ที่โผล่มารบกวนผมตลอดวัน หลายครั้งทำให้ผมตะโกนร้องด้วยความตกใจ
จนดูเหมือน "คนเสียสติ"
ก่อนหน้านี้ .. โรงพยาบาลที่อื่น รักษาผมด้วย "ยา" หลายขนาน
ผมมีปัญหากับการกลืนกินของพวกนั้น
และมันไม่ได้ช่วยให้ "อาการหลอน" ของผมดีขึ้นเลย
ผมชอบการรักษาด้วยการพูดคุยมากกว่า
และ ดร. ที่ไว้เคราสีขาว ผู้นี้ ก็ทำตามความประสงค์ของผม
การรักษาก็เป็นได้ด้วยดี ..
วันนี้ .. ผมมีสิ่งที่ต้องทำ เพื่อลบภาพหลอนนั่น ออกจากหัวของผม
ผมต้องตามหา "ผู้หญิง" คนหนึ่ง ..
เพื่อให้แนวทางการรักษาของผมนั้น .. ประสบความสำเร็จ
ตามที่หมอได้กำชับผมไว้
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
. . .
" โอเค .. ใจเย็นๆ อย่าทำอะไรลูกกรู .. "
ผมหยิบปืนพกออกจากซองข้างลำตัว กำลังค่อยๆวางลงกับพื้น ..
" NO .. NO .. NO !!! .. ไม่ต้องทำอะไรแบบนั้น ถือปืนไว้ในมือน่ะ ดีแล้ว!! "
ผมทำตามที่มันต้องการ
" เรามาช่วยกันดีมั้ย!! เมิงเล็งปืนมาที่ไอ้เด็กนรกนี่ .. เรามาช่วยกัน .. "
ให้ตายเถอะ ผมไม่เข้าใจ สิ่งที่มันกำลังจะทำนี่เลย
ในหัวของผม มีแต่เรื่อง ที่จะช่วยลูกชายผม ออกมาได้ยังไง??
" เฮ้ย .. เดี๋ยวๆ เอ็งอยากได้เงินทองอะไรในบ้าน เอาไปให้หมด
กรูไม่ว่าอะไร แต่ได้โปรด อย่าทำอะไรลูกกรู .. คนนี้เลย ได้โปรด ... "
ชายผิวขาวศีรษะล้านผู้นี้ จ่อมีดเข้าหาคอของเด็กชายคนนี้จนเลือดซิบ
เหงื่อโทรมกาย และใบหน้าแสยะยิ้ม นั่น .. เป็นใบหน้าที่ผมไม่คุ้นเลย
" นี่แกเป็นบ้าไรเนี่ย ผู้หมวด .. ไอ้นรกนี่ ใช่ลูกของแกที่ไหน ... แกมันบ้าไปแล้ว .. ดูชัดๆสิ "
ไอ้บ้านี่ มันคงหลุดโลกไปแล้ว!!! ผมว่า
ผมไม่รู้จักมันนะ ผมไม่เคยเห็นหน้ามันด้วยซ้ำ
เลยไม่รู้ว่า .. มันมีความคับแค้นใจอะไร ถึงมาจับลูกชายผมถึงในบ้าน
เป็นญาติของไอ้พวกห้าร้อย ที่ผมจับโยนใส่ตะราง รึเปล่าเนี่ย !!!
ตอนนี้ ปืนยังอยู่ในมือผม .. ผมค่อยๆทำท่าเหมือนเล็งใส่ลูกชายผม
แท้ที่จริง .. ผมกำลังรอจังหวะส่องกบาลมัน แบบจ่อๆ
" ใช่แล้ว .. เล็งตรงนั้นแหละ .. เรามาช่วยกัน .. ฆ่าซาตาน ... !!! ซาตานนนน !!!"
มือของมันกำมีดในมือไว้แน่น จนเส้นเลือดนูนขึ้น
มีดปลายแหลมค่อยๆทิ่มทะลุคอ ...
ผมมองเห็นการเกร็งข้อมือของมัน มันกำลังจะแทงลูกชายของผม
เสี้ยววินาทีนั้น .. ผมไม่มีเวลาที่จะเล็งแล้ว !!!
ผมเหนี่ยวไก ในระยะกระชั้น ... เปรี้ยง ..!!!
โพละ!!
กระสุนพุ่งเจาะกระโหลกไอ้บัดซ_ นั่นพอดิบพอดี
ผมรีบโผเข้าอุ้มลูกชายตัวน้อยๆของผม
แต่ ไม่นะ .....
ไม่ ..............!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ณ ห้องทำงานของแพทย์ด้านจิตวิทยา ประจำกรมตำรวจ
ป้ายชื่อที่ติดอยู่หน้าห้องเขียนว่า ดร. สเตร๊าส์
" เอ้ย คราวนี้มาเอาคืนว่ะ "
ดร. แมนนี่ ที่ไว้เคราสีขาว เดินเข้ามาในห้อง พูดพลางโยนเงินปึกใหญ่ลงบนโต๊ะ
" อย่าบอกนะ ว่านายจะเอา ' ไอ้สเปน ' อะไรนั่น มาสู้กับฝั่งฉัน ?? "
" หนที่แล้ว ติดประมาทไปหน่อย .. หนนี้ ' ไอ้นักสืบ ' ฝั่งนาย สู้เราไม่ได้แน่ "
ดร. แมนนี่ พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม
ดร. สเตร๊าส์ หัวเราะ
" ฮ่า .. ฮ่า .. ถ้านายแพ้อีก .. สงสัยต้องกลับไปวิ่งแข่งกัน เหมือนตอนเด็กๆ แล้วมั้ง "
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
| จากคุณ |
:
หน้ากากตี๋ 
|
| เขียนเมื่อ |
:
9 ก.ย. 52 15:00:51
|
|
|
|
