ความคิดเห็นที่ 1 หลังได้เงินมา จินอวี้ก็ออกจากฝูงหมาป่าเดินทางไปฉางอาน ช่วงแรกที่มาถึงฉางอานก็พักโรงเตี๊ยม จนเงินใกล้หมด จึงออกตระเวนถามไปทั่วเมืองว่ารู้จักพ่อค้าขายเครื่องหอมที่ชื่อเสี่ยวฮั่วไหม ปรากฏว่าไม่มีใครรู้จักเลย จินอวี้ก็เหี่ยวใจมาก พอเงินหมด ใจจริงอยากกลับไปอยู่กับฝูงหมาป่าตามเดิม อีกใจก็นึกเจ็บใจ ไม่อยากเลิกล้มความตั้งใจเพียงแค่นี้ จึงต้องออกจากโรงเตี๊ยมมาอาศัยนอนใต้ต้นไม้ข้างทาง ใต้ต้นไม้มีขอทานอยู่หลายคน จินอวี้ได้รู้จักขอทานแก่ใจดีแบ่งหมั่นโถวให้กิน ขอทานแก่มีหลานชายวัยรุ่นท่าทางฉลาดด้วยคนหนึ่ง หลานชายคนนี้ชื่อเสี่ยวเฟิง เขาแนะให้จินอวี้ลองไปเคาะประตูบ้านคนทีละบ้านเพื่อของานทำดู วันรุ่งขึ้นจินอวี้จึงทำตาม โดยที่ลืมเอาห่อผ้าใส่ชุดที่ได้มาจากชายหนุ่มนั่งรถเข็นติดตัวมาด้วย จินอวี้เคาะประตูไปจนถึงบ้านหลังหนึ่ง เจ้าของบ้านก็รับจินอวี้ให้ลองทำงานกวาดใบไม้ในสวนดู แล้วเอาน้ำชามาให้กิน ปรากฏว่าในน้ำชามียานอนหลับ จินอวี้ฟื้นมาอีกทีก็ถูกขัง แถมในยานอนหลับนั่นผสมยาบางอย่างที่ทำให้จินอวี้ไม่มีแรงใช้วิทยายุทธ์ได้ด้วย ปรากฏว่าบ้านหลังนี้คือหอนางโลมแบบ เกอิชา ไม่ใช่ซ่องโสเภณี สาวๆ ในนี้ขายฝีมือไม่ขายตัว แม่เล้าเขาอยากให้หอตัวเองดัง แต่หาสาวที่มีแววรุ่งไม่ได้เลย จนมาเจอจินอวี้ก็ปิ๊ง จัดการวางยาซะ แล้วเอามาฝึกให้เต้นรำ ร้องเพลง เล่นดนตรี แม่เล้าให้จินอวี้เรียกนางว่า หงกู (อาหง) จินอวี้มีที่อยู่ที่กินฟรีแถมได้เรียนรู้อะไรแปลกๆ ใหม่ๆ น่าสนุกหลายอย่าง ก็สุขสบายดี ไม่ได้เดือดร้อนอะไร จนหลายวันผ่านไป ถึงเทศกาลปีใหม่ที่หอนางโลมเงียบเหงา เพราะใครต่อใครต่างอยู่ฉลองกันที่บ้าน หงกูจึงจัดฉลองกันเองในหมู่สาวๆ ในหอ แต่แล้วรุ่งเช้า ตอนที่ทุกคนกำลังเมาหลับสบาย ก็มีผู้ชาย 3 คนเข้ามาถามหาตัวผู้หญิงที่จากคำบรรยายเหมือนจินอวี้เปี๊ยบ แถมคนที่มาถามนี่ท่าทางมีอิทธิพลมาก เพราะหงกูทำท่าพินอบพิเทาอย่างมาก หน้าก็ซีดมากด้วย เพราะรู้ว่าที่เขาบรรยายถึงคือจินอวี้ เมื่อผู้ชายแปลกหน้าเข้ามาดูหน้าผู้หญิงในหอนางโลมทีละคน และเห็นจินอวี้เข้าว่าตรงกับในคำบรรยาย จึงพาจินอวี้ไปที่คฤหาสน์ตระกูลสือ จินอวี้แอบคิดและหวังว่าคนที่ส่งผู้ชายคนนี้มาตามหาจะเป็นเสี่ยวฮั่ว เพราะคนในฉางอานที่นางรู้จักที่ท่าทางน่าจะมีอิทธิพล นางนึกออกแต่พวกเสี่ยวฮั่ว แต่ปรากฏคนที่ส่งคนออกตามหาตัวจินอวี้ และตามหาตัวมาได้ 2-3 เดือนแล้วด้วยนั้น คือชายหนุ่มชุดขาวนั่งรถเข็นที่มอบชุดกระโปรงสีฟ้าให้ เรื่องของเรื่องคือ ขอทานแก่ที่แบ่งหมั่นโถวให้จินอวี้กินล้มป่วย เสี่ยวเฟิงหลานชายไม่มีเงินจะซื้อยามาให้กิน จึงต้องเอาชุดในห่อผ้าของจินอวี้ไปจำนำ แล้วร้านที่เขาไปจำนำนั้น เถ้าแก่บังเอิญเป็น 1 ในพ่อค้าที่ไปกับกองคาราวาน เมื่อเขาเห็นชุดก็จำได้ เอาไปให้เจ้านายดู เจ้านายเขาจึงสั่งให้ค้นหาตัวจินอวี้ทั่วทั้งเมืองฉางอาน จินอวี้ได้รู้ในตอนนี้เองว่าชายหนุ่มขาพิการคนนี้ชื่อว่า เมิ่งซีม่อ แต่ใครต่อใครพากันเรียกเขาว่า จิ่วเหยีย (นายท่านเก้า) ไม่ใช่ว่าเพราะมีพี่น้องเก้าคน แต่เพราะพ่อของเขาอยากมีลูกเยอะๆ จึงให้ทุกคนเรียกเขาแบบนี้ กะจะให้เป็นสิริมงคล แต่สุดท้ายเขาก็เป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่ และที่คฤหาสน์หลังนี้ชื่อว่า “คฤหาสน์ตระกูลสือ” ทั้งที่เขาแซ่เมิ่ง ไม่ใช่แซ่สือ และเด็กกำพร้าที่ทางคฤหาสน์รับเลี้ยงดูแล (พวกที่ช่วยดูแลธุรกิจทั้งหลาย) ก็แซ่สือกันทุกคนนั้น เป็นเพราะว่าย่าของเขาแซ่สือ เมิ่งซีม่อรับเสี่ยวเฟิงมาเลี้ยงดูให้เป็นเด็กรับใช้ในคฤหาสน์ด้วย กะฝึกให้เป็น 1 ในผู้ช่วยดูแลบริหารกิจการต่อไป เมิ่งซีม่อเป็นคนที่อ่อนโยนมาก จะยิ้มบางๆ ตลอด พูดจาสุภาพนุ่มนวลแต่แฝงอำนาจอยู่ในที เมิ่งจิ่ว(เมิ่งซีม่อ)ถูกชะตาจินอวี้มาตั้งแต่แรกเห็นแล้ว พอเจอตัวจินอวี้ เขาก็ให้จินอวี้พักอยู่ในบ้านเขาในฐานะสหาย ให้เลือกที่อยู่ได้ตามสบาย จินอวี้ก็เลือกพักในเขตสวนไผ่ ที่พักของเขานั่นแหละ คือคฤหาสน์นี้แบ่งเป็น 4 โซนตามฤดูกาล จินอวี้เลือกพักในโซนต้นไผ่ ไม่รู้ของฤดูไหน ลืมไปแล้ว -_-" เขตสวนไผ่ ตัวเรือนจะถูกออกแบบมาเพื่อให้รถเข็นสามารถเข้าออกได้สะดวก แม้แต่ประตูก็มีกลไกเหมือนประตูอัตโนมัติสมัยนี้ที่เขาสร้างขึ้นมาเอง ความสูงของโต๊ะและการจัดวางของทุกอย่างภายในห้องถูกออกแบบมาให้คนที่นั่งเก้าอี้รถเข็นสามารถหยิบถึงได้สะดวกทั้งหมด เมิ่งจิ่วถามจินอวี้ว่าเข้ามาอยู่ฉางอานนานแค่ไหนแล้ว และตั้งแต่เข้ามาอยู่ฉางอานนี่เป็นยังไงบ้าง จินอวี้ก็เล่าให้ฟัง บอกว่าอยู่ในหอนางโลมลั่วอวี้ฟังก็สนุกดีนะ ไม่ลำบากอะไร ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ ด้วย จินอวี้นั่งๆ นอนๆ ได้ 2-3 วัน ก็ออกไปเยี่ยมหอนางโลมลั่วอวี้ฟังกับหงกู ปรากฏว่าเจอหอปิด จึงถามหงกูว่ามีอะไรหรือ หงกูก็เล่าให้ฟังว่า จิ่วเหยียคนนั้นน่ะ เป็นเจ้าของกิจการที่มีเครือข่ายใหญ่ที่สุดและมีอิทธิพลที่สุดในฉางอานมานานร่วมร้อยปี เรียกว่า สือฟัง มีกิจการหลากหลายมาก ทั้งร้านผ้า โรงเตี๊ยมภัตตาคาร ร้านขายยา ร้านขายอัญมณี โรงรับจำนำ และหอนางโลม ลั่วอวี้ฟังนี่ก็ของสือฟัง เมื่อก่อนกิจการของสือฟังเฟื่องฟูมากๆ แต่ตอนนี้กลับซบเซาลงโดยไม่ทราบสาเหตุ เหมือนเจ้าของเขาจงใจที่จะปล่อยให้กิจการซบเซามากกว่าไม่มีปัญญาบริหาร ถึงอย่างนั้นสือฟังก็ยังทรงอิทธิพลมากที่สุดอยู่ดี อย่างลั่วอวี้ฟังนี่ ทางสือฟังก็ปล่อยให้บริหารกันไปตามสบาย แค่ต้องเคารพกฎและจ่ายเงินตามกำหนดเป็นพอ แล้วกฎที่ต้องเคารพก็คือ ห้ามล่อลวงผู้หญิงมาทำงานในหอ เมื่อฟังดังนี้ จินอวี้ก็ยิ้มแบบรู้ทันว่าอ้อ...ที่หงกูกลัวหัวหดอยู่ในตอนนี้เป็นเพราะดันทำผิดกฎนี่เอง...เนื่องจากการที่จินอวี้ถูกวางยาจับตัวมาอยู่ในหอเป็นการทำผิดกฎ หงกูจึงกลัวการลงโทษของสือฟังมาก และหากไม่ใช่เพราะจินอวี้บอกเมิ่งจิ่วว่าอยู่ที่นี่ก็สบาย มีความสุขดี เมิ่งจิ่วจึงสั่งให้ลูกน้องที่คุมลั่วอวี้ฟังลงโทษแบบอย่าให้หนักหรือเบาเกินไป ป่านนี้ลั่วอวี้ฟังจบสิ้นไปแล้ว และเพราะเมิ่งจิ่วสั่งมาแบบนั้น คนคุมลั่วอวี้ฟังจึงเหงื่อตก คิดหาวิธีลงโทษที่ไม่หนักหรือเบาเกินไปไม่ออก และได้แต่สั่งให้ปิดลั่วอวี้ฟังเอาไว้เฉยๆ ชั่วคราว ระหว่างที่คุยกันนี้ จินอวี้ก็เห็นหญิงบริการชื่อดังของลั่วอวี้ฟังถูกหอนางโลมคู่แข่ง เทียนเซียงฟังซื้อตัวไปโดยที่หงกูรั้งไม่อยู่ บวกกับนึกๆ แล้วนางก็ได้เมิ่งจิ่วช่วยเอาไว้มาก จึงอยากจะตอบแทน โดยใช้ความรู้ของที่เองที่พ่อสอนมาเอามาประยุกต์ กระตุ้นให้ลั่วอวี้ฟังดังคับฟ้าฉางอาน เพื่อที่สือฟังจะได้กลับมารุ่งเรืองเหมือนเดิม ในวันที่จินอวี้มาเยี่ยมหงกูนี่ ยังบังเอิญได้เห็นกลุ่มลูกท่านหลานเธอขี่ม้าผ่านหน้าลั่วอวี้ฟังไป แล้วหนึ่งในนั้นมี “เสี่ยวฮั่ว” อยู่ จินอวี้ตกตะลึงคาดไม่ถึงมาก ชี้ไปที่เสี่ยวฮั่วแล้วถามหงกูว่านั่นคือใคร หงกูก็บอกว่านั่นคือ ฮั่วชวี่ปิ้ง หลานชายของเว่ยฮองเฮาและท่านแม่ทัพใหญ่เว่ยชิง เป็นคนดังของเมืองฉางอานเลย เพราะนิสัยพูดน้อยต่อยหนัก หยิ่งยโสเย็นชาไม่เห็นใครในสายตาและเอาเรื่องมาก ใครห้ามไปตอแยให้พ่อโมโหเด็ดขาด ไม่งั้นชีวิตจะไม่ปลอดภัย ตัดฉากไปกล่าวถึงตระกูลของฮั่วชวี่ปิ้งสักนิด ฮั่วชวี่ปิ้งแซ่ฮั่วก็จริง แต่เขาถือว่าเขาเป็นคนของตระกูลเว่ย ไม่ใช่ตระกูลฮั่ว ยายของฮั่วชวี้ปิ้งเป็นนางกำนัลขององค์หญิงคนหนึ่ง แล้วลอบมีความสัมพันธ์กับขุนนางที่ไปมาหาสู่กับทางวังจนท้อง ฝ่ายชายไม่ยอมรับ นางจึงคลอดลูกนอกสมรสออกมาแล้วแอบอ้างใช้แซ่ “เว่ย” ยายของฮั่วชวี่ปิ้งมีลูก 6 คน ชาย 3 หญิง 3 (น่าจะคนละพ่อทั้งหมด แต่ใช้แซ่ "เว่ย" เหมือนกันหมด) แม่ของฮั่วชวี่ปิ้งเป็นลูกสาวคนรอง แม่ของฮั่วชวี่ปิ้งเองก็ทำงานเป็นนางกำนัลขององค์หญิงเหมือนกัน คือเป็นนางกำนัลขององค์หญิงผิงหยาง อาของพระเจ้าฮั่นอู่ตี้ และนางก็เป็นเหมือนแม่ คือแอบมีความสัมพันธ์กับขุนนางตำแหน่งเล็กๆ คนหนึ่งจนท้อง แล้วฝ่ายชายไม่รับ จึงคลอดฮั่วชวี่ปิ้งที่เป็นลูกนอกสมรสออกมา แต่ฮั่วชวี่ปิ้งโชคดีกว่าพวกน้าๆ มากตรงที่ น้าสาวคนเล็ก ฮั่วจื่อฟู ซึ่งทำงานเป็นนักร้องในหอนางโลมเป็นที่ต้องตาของพระเจ้าฮั่นอู่ตี้ จึงได้เข้าวังไปเป็นพระสนม และก้าวหน้ากลายเป็นคนโปรดจนได้รับแต่งตั้งเป็นฮองเฮา เมื่อน้องสาวได้เลื่อนฐานะเป็นฮองเฮา เหล่าพี่ๆ ก็พลอยสบายไปด้วย พระเจ้าฮั่นอู่ตี้ที่เลือกใช้คนโดยไม่สนใจชาติกำเนิดได้แต่งตั้งให้เว่ยชิง น้าชายของฮั่วชวี่ปิ้งเป็นนายทหารระดับล่าง จากเดิมเป็นแค่เด็กเลี้ยงม้าในบ้านของพ่อตัวเองและต้องอดๆ อยากๆ รวมทั้งถูกรังแกแทบตาย เว่ยชิงมีนิสัยเจียมตัว และเป็นคนที่มีพรสวรรค์ในการเป็นแม่ทัพจริงๆ เมื่อได้เข้าเป็นทหารในกองทัพ ก็สร้างผลงานรบชนะพวกซยงหนูเรื่อยมา จนได้รับแต่งตั้งให้เป็นแม่ทัพใหญ่กุมอำนาจทหารทั้งหมดในแผ่นดิน ฮั่วชวี่ปิ้งได้อาศัยบารมีฮองเฮาที่เป็นน้าสาว ได้รับแต่งตั้งให้เป็นทหารองครักษ์คนสนิทของฮั่นอู่ตี้ และนิสัยหยิ่ง ไม่เห็นใครในสายตา พูดอะไรตรงไปตรงมา ไม่คิดจะลดตัวลงไปทำเรื่องสกปรกของฮั่วชวี่ปิ้งก็ถูกใจฮั่นอู่ตี้มาก (แต่เป็นที่ขัดตาของคนอื่น โดยเฉพาะขุนนางบุ๋น แอบด่าฮั่วชวีปิ้งลับหลังกันเยอะ) เนื่องจากฮั่วชวี่ปิ้งโตมากับน้าชาย(เพราะพ่อไม่รับเป็นลูก)เว่ยชิงที่เป็นแม่ทัพที่เก่ง เขาจึงเห็นน้าชายเป็นฮีโร่ที่เขาจะเลียนแบบ ฮั่วชวี่ปิ้งได้เป็น 1 ในกองกำลังอวี่หลินจวินที่เป็นหน่วยทหารองครักษ์พิเศษของฮั่นอู่ตี้ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นหน่วยทหารที่เก่งที่สุด และมีแต่พวกลูกท่านหลานเธอที่เอาถ่านไปรวมตัวกัน แต่เขาไม่พอใจกับการเสพสุขเป็นคุณชายในเมืองฉางอาน เขาอยากจะสร้างผลงานที่ระบือลือลั่นเหมือนอย่างน้าชายที่เขาทิดทูน ดังนั้นในการรบกับซยงหนูครั้งหนึ่ง ฮั่วชวี่ปิ้งจึงขอฮั่นอู่ตี้ติดตามออกไปรบด้วย และฮั่นอู่ตี้ก็อนุญาต ฮั่วชวี่ปิ้งได้เป็นหัวหน้ากองทหารจำนวน 800 นายซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นกององครักษ์อวี่หลินจวินทั้งหมด และอยู่ใต้บังคับบัญชาของแม่ทัพใหญ่เว่ยชิงอีกต่อหนึ่ง การออกรบครั้งแรกของฮั่วชวี่ปิ้งจะมีกล่าวถึงในเรื่องแค่ผ่านๆ ตอนที่เล่าถึงนี้ยังไม่ถูกกล่าวถึงค่ะ หลังจากฟังที่หงกูบอก จินอวี้ก็ได้รู้ว่าเสี่ยวฮั่วไม่ใช่พ่อค้าเครื่องหอมจริงๆ แล้วอดรู้สึกเหมือนประชดไม่ได้ว่า ทีตอนที่กำลังเดือดร้อนอยากจะเจอเพื่อขอความช่วยเหลือละดันไม่ได้เจอ มาตอนนี้ได้เมิ่งจิ่วช่วยจนไม่เดือดร้อนแล้วถึงดันมาเจอ จึงตัดสินใจทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ไม่คิดจะไปหาฮั่วชวี่ปิ้ง เมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะใช้ความรู้ที่พ่อสอนมาทำให้ลั่วอวี้ฟังดังคับฟ้าฉางอาน จินอวี้ก็ไปพูดกับเมิ่งจิ่วตรงๆ ว่าอยากทำงาน ช่วยหางานให้ทำหน่อย เมิ่งจิ่วก็ให้จินอวี้เลือกตามสบายว่าอยากจะลองทำกิจการไหนของเขา จินอวี้เลือกทำงานในลั่วอวี้ฟัง เมิ่งจิ่วก็ยกลั่วอวี้ฟังให้จินอวี้บริหารในฐานะเถ้าแก่ไปเลย แล้วให้ลูกน้องที่คุมลั่วอวี้ฟังในตอนแรกช่วยดูแลให้คำชี้แนะ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 20:59:29

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อได้เป็นเถ้าแก่ของลั่วอวี้ฟัง หงกูก็กลายมาเป็นลูกน้องมือขวาของจินอวี้ จินอวี้เริ่มคิดหาวิธีที่จะทำให้ลั่วอวี้ฟังดัง ระหว่างที่ยังคิดไอเดียดีๆ ไม่ออก วันหนึ่งมีขอทานมายืนร้องเพลงขอทานที่หน้าหอ โดยร้องต่างจากการร้องเพลงทั่วไปตรงที่ เป็นการร้องเพลงที่เล่าเรื่องราวออกมาอย่างยาว ในสมัยนั้น เพลงกลอนที่เล่าเรื่องราวก็มีบ้าง แต่มักจะเป็นแบบสั้นๆ เนื้อหาก็ไม่ได้ลึกซึ้งอะไร สิ่งที่ขอทานทำจึงแปลกใหม่ หลังจากร้องจบ ก็มีคนโยนเงินให้มากกว่าที่ให้ปกติหลายเท่า จินอวี้กับหงกูเห็นแล้วจึงปิ๊งไอเดียขึ้นมาทันที คือจากที่แค่ร้องเพลงเฉยๆ ก็ทำเป็นละครเพลงอย่างยาวขึ้นมาแล้วจัดให้มีการแสดง ส่วนเนื้อเรื่องของละครเพลงนั้น จินอวี้เลือกเนื้อหาเกี่ยวกับความรักของเว่ยชิง น้าชายของฮั่วชวี้ปิ้งกับภรรยาของเขา องค์หญิงผิงหยาง แต่เปลี่ยนชื่อตัวละคร หลังจากเว่ยชิงสร้างความชอบในการรบจนได้เป็นแม่ทัพคนสำคัญ พระเจ้าฮั่นอู่ตี้ก็ยกท่านอาของตัวเอง องค์หญิงผิงหยางให้แต่งกับเว่ยชิง เนื่องจากองค์หญิงผิงหยางอายุมากกว่าเว่ยชิงมากอยู่ จึงรู้สึกตะขิดตะขวงใจในเรื่องนี้มาโดยตลอด ที่จินอวี้เลือกเรื่องขององค์หญิงผิงหยางกับเว่ยชิงมาทำเป็นละครเพลงนั้น นอกจากหวังสร้างชื่อเสียงให้ลั่วอวี้ฟังโด่งดังคับฟ้าแล้ว ส่วนหนึ่งเป็นเพราะต้องการสร้างบันไดเข้าไปตีสนิทกับองค์หญิงผิงหยาง และอีกจุดประสงค์หนึ่งคือรู้ว่าฮั่วชวี่ปิ้งต้องมาฟังละครเพลงนี้แน่ หลังเปิดแสดงได้ไม่กี่วัน ละครเพลงของลั่วอวี้ฟังก็ดังไปทั่วเมืองฉางอาน ตั๋วเข้าชมเต็มทุกวัน ขนาดว่าขึ้นราคาจนแพงหูดับ เพราะคนของทางลั่วอวี้ฟังสามารถเล่นและร้องเพลงได้ดีจริงๆ ประมาณว่าหลังเปิดแสดงไปได้ 4-5 วัน ก็มีชายหนุ่มรูปงามที่เป็นมือพิณคนหนึ่งมาขอสมัครงานในหอ ทีแรกก็โดนคนเฝ้าประตูไล่ออกไป แต่เขาอ้อนวอนขอให้เขาได้ลองแสดงฝีมือดีดพิณให้ดูก่อน จินอวี้มาเห็นเหตุการณ์ จึงเปิดโอกาสให้เขาลองดีดพิณดู ปรากฏว่า...ฝีมือเทพสุดๆ ถึงขนาดคนฟังตกตะลึง ชายมือพิณคนนี้ชื่อว่า หลี่เหยียนเหนียน จินอวี้ถามเขาว่าหอนางโลมเทียนเซียงฟังดังกว่าที่นี่ แล้วทำไมเขาถึงไม่ไปสมัครที่นั่นล่ะ ? หลี่เหยียนเหนียนตอบว่า ตอนแรกเขาก็ไปสมัครที่นั่นแหละ แต่พอน้องสาวเขาได้ยินแขกคุยกันถึงเนื้อหาละครเพลงของที่นี่ ก็เปลี่ยนใจสั่งให้เขามาสมัครเข้าที่นี่ให้ได้ จินอวี้ฟังแล้วรู้ทันทีว่าน้องสาวของหลี่เหยียนเหนียนรู้จุดประสงค์ในการแต่งละครเพลงเรื่องนี้ของนาง จึงเลยรับทั้งพี่ทั้งน้องเข้าทำงาน และให้พักอยู่ในเขตหอนางโลมแบบให้พักเรือนพักชั้นดีเลย และย้ายเข้ามาอยู่ได้เลยภายในวันนี้ น้องสาวของหลี่เหยียนเหนียนชื่อว่า หลี่เหยียน อายุประมาณ 16-17 ปี เป็นหญิงงามหยาดฟ้ามาดินก็ว่าได้ จินอวี้เห็นแบบนี้ก็เดาได้ว่าจุดประสงค์ของผู้หญิงคนนี้คือ เข้าวังหลัง วันรุ่งขึ้นหลังจากสองพี่น้องเข้ามาอยู่ในหอ จินอวี้พาสองพี่น้องไปนั่งชมการแสดงละครเพลงในบอกซ์พิเศษที่เว้นเผื่อเอาไว้ ระหว่างที่เพิ่งดูไปได้ไม่เท่าไหร่ หงกูก็ส่งคนมาตามจินอวี้ไป บอกว่ามีแขกพิเศษมา ปรากฏว่าแขกพิเศษที่ว่าคือฮั่วชวี่ปิ้ง... ฮั่วชวี่ปิ้งเห็นจินอวี้ก็ยิ้ม ทักว่าเจ้ามาฉางอานนี่จริงๆ ด้วย แต่ยังไม่ทันได้คุยกัน เด็กในหอก็วิ่งมาตามตัวจินอวี้ไปต้อนรับผู้ดูแลหอนางโลมของสือฟังที่ชื่อ อู๋เหยีย (นายท่านอู๋) และบอกว่าอู๋เหยียมาพร้อมกับผู้ชายหน้าตาท่าทางดีอายุ 20 กว่าปี โดยที่อู๋เหยียเรียกผู้ชายคนดังกล่าวว่า “สือซานเหยีย” (นายท่านสามสือ) และดูเหมือนในรถม้าที่สือซานเหยียคนนั้นนั่งมาจะมีคนอื่นอยู่อีก จินอวี้ก็เดาได้ทันทีว่าใครอยู่ในรถม้า และบอกขอตัวกับฮั่วชวี่ปิ้ง ก่อนจะรีบวิ่งไปต้อนรับแขกพิเศษในรถม้าคนนั้น แน่นอนว่า “แขกพิเศษ” ในรถม้าจะเป็นใครไปไม่ได้นอกเมิ่งจิ่ว... จินอวี้พาเมิ่งจิ่วที่นั่งรถเข็นขึ้นไปดูที่จุดชมละครที่เตรียมเอาไว้ให้โดยเฉพาะ แล้วอยู่คุยด้วยพักหนึ่ง หงกูก็วิ่งมาตามแบบทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ว่าช่วยไปต้อนรับฮั่วชวี่ปิ้งหน่อย ตั้งแต่พี่แกย่างเท้าเข้ามาในลั่วอวี้ฟัง อากาศก็เหมือนย้อนเวลากลับไปเป็นฤดูหนาวเลย หน้าพี่แกเย็นชามากจนเห็นแล้วหนาวสะท้าน นึกว่าละครที่แสดงไปเหยียบตาปลาอะไรของพี่แกเข้า แล้วนางก็ดันใส่เสื้อผ้าของฤดูใบไม้ผลิ เลยจะหนาวตายอยู่แล้ว แล้วนี่ทำไมฮั่วชวี่ปิ้งเห็นหน้าอวี้จิ่นแล้วยิ้มล่ะ สองคนเล่นอะไรกันก็เชิญไปเล่นกันเอง ข้าไม่เล่นด้วยล่ะ กลัวอายุสั้น เมื่อจินอวี้โผล่เข้าไปในห้องที่ใช้ต้อนรับฮั่วชวี่ปิ้งอีกครั้ง ฮั่วชวี่ปิ้งก็หันไปดูการแสดงอยู่พัก ก่อนจะบอกว่าคนที่เล่นเป็นองค์หญิงผิงหยางเล่นดูอยู่คนเดียว นอกนั้นจะดูหรือไม่ก็งั้นๆ จินอวี้จึงเอ่ยรับโดยจงใจเรียกฮั่วชวี่ปิ้งว่า “คุณชายฮั่ว” ฮั่วชวี่ปิ้งจึงบอกว่า ตอนที่เจอกัน เขาไม่สะดวกจะบอกฐานะของตัวเอง ให้จินอวี้เรียกเขาว่า “เสี่ยวฮั่ว” เหมือนเดิมได้ จินอวี้จึงถามว่าตอนนี้เชื่อแล้วหรือว่านางเป็นชาวฮั่น ฮั่วชวี่ปิ้งบอกว่า เขาไม่รู้ เพราะจินอวี้โผล่มาแบบประหลาดมาก แล้วยังเชี่ยวชาญภูมิประเทศในซีอวี้เป็นอย่างดี ปากบอกว่าเป็นชาวฮั่น แต่กลับไม่รู้จักแผ่นดินฮั่นเลย ถ้าขืนเขาไม่สงสัยนี่สิถึงจะผิดปกติ จริงไหม ? หลังจากนั้นพอได้เดินทางด้วยกัน ถึงได้แน่ใจว่าจินอวี้ไม่ได้มีเจตนาร้าย ถึงงั้นในตอนนั้นเขาปลอมตัวเป็นพ่อค้าเดินทางไปซีอวี้อยู่ จึงไม่สะดวกจะบอกฐานะของตัวเองจริงๆ คำอธิบายที่เขาพูดมาทั้งหมดนี่ นางยอมรับได้ไหม ? จินอวี้จึงบอกว่า ที่นางเชี่ยวชาญภุมิประเทศในซีอวี้ เพราะนางโตมากับฝูงหมาป่า แล้วไม่เคยมาที่แผ่นดินฮั่นมาก่อนจริงๆ ส่วนที่นางบอกว่าตัวเองเป็นชาวฮั่น ก็เพราะใจของนางเป็นชาวฮั่น ฮั่วชวี่ปิ้งเปลี่ยนเรื่อง ถามว่าจินอวี้มาฉางอานนานแค่ไหนแล้ว ? เมื่อจินอวี้ตอบว่าครึ่งปีกว่า ฮั่วชวี่ปิ้งก็เงียบไป แล้วถามว่า จินอวี้เลือกเนื้อเรื่องแบบนี้เป็นละครเพลง แสดงว่ารู้แล้วสิว่าเขาเป็นใคร แล้วทำไมไม่ไปหาเขาตรงๆ ? แสดงละครเพลงแบบนี้ ถ้าเขาไม่มาดูแล้วจะแน่ใจได้ยังไงว่าจะได้เจอกันแน่ๆ ? จินอวี้ฟังแล้วโอ้โห...หมอนี่หลงตัวเองสุดๆ ที่คิดว่านางเลือกเนื้อเรื่องแบบนี้เพราะกะอยากเจอหน้าโดยเฉพาะ และตอบไปว่า ก็เคยไปหาแล้ว ตอนที่ยังไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ส่วนตอนที่รู้ว่าอยู่ที่ไหนก็ไม่มีความจำเป็นต้องไปหาแล้ว จึงไม่ได้ไปหา ฮั่วชวี่ปิ้งถามต่อว่า จินอวี้เลือกเนื้อเรื่องนี้เป็นละครเพลงเพื่ออะไร ? อยากจะเข้าวังหลังหรือไง ? จินอวี้ตอบว่าเปล่า ตัวนางไม่คิดจะหาเรื่องใส่ตัวโดยการเข้าไปอยู่ในวังหลังอยู่แล้ว แต่คิดจะส่งคนในหอเข้าไปอยู่ในวังหลังคนหนึ่ง ฮั่วชวี่ปิ้งถามอีกว่า ละครเพลงนี้ ทุกคำที่นำมาใช้ร้อยเรียงเป็นเนื้อหาผ่านการคัดกรองอย่างระวังมาก แต่ทำไมเมื่อกี้จินอวี้ถึงทิ้งเขาไปต้อนรับนายใหญ่ของสือฟังหน้าตาเฉย ไม่กลัวว่าเขาจะโมโหหรือไง ? จินอวี้ก็ตอบอย่างระมัดระวังว่า เขาเป็นเถ้าแก่ใหญ่ของข้า เถ้าแก่ใหญ่มา ไม่มีเหตุผลอะไรที่พนักงานจะไม่ออกไปต้อนรับ ฮั่วชวี่ปิ้งก็เหล่มามอง พูดเสียงเย็นว่า ฐานะของเขาด้อยกว่านายใหญ่ของสือฟังงั้นหรือ ? จินอวี้ยังไม่ทันตอบ เด็กในหอก็เข้ามาขัดจังหวะ บอกว่า ให้จินอวี้ช่วยไปพบจิ่วเหยีย(เมิ่งจิ่ว)หน่อย ตอนนี้จิ่วเหยียกำลังโกรธจัดและตำหนิอู๋เหยียจนอู๋เหยียจะแย่แล้ว จินอวี้ฟังแล้วกุมขมับทันที เพราะนี่เป็นปฏิกิริยาในทางที่แย่ที่สุดของเมิ่งจิ่วที่นางคาดเดาเอาไว้หลังจากได้ดูละครเพลง ฮั่วชวี่ปิ้งเห็นอย่างนี้ก็ถามว่า จะให้เขาไปเป็นเพื่อนไหม ? จินอวี้ก็ยิ้ม บอกไม่เป็นไร นางจะจัดการเอง ฮั่วชวี่ปิ้งจึงบอกว่า ไม่ต้องกังวล หากสือฟังไม่ต้องการเจ้า ที่บ้านข้าก็ต้องการ เมื่อจิ่นอวี้ไปถึง ก็เห็นอู๋เหยียที่ถูกเมิ่งจิ่วตำหนินั่งน้ำตาไหล สีหน้าเมิ่งจิ่วดูเรียบๆ เฉยๆ น้ำเสียงก็เรียบเฉย ไม่มีทีท่าของคนโมโหเลย แต่คำพูดที่พูดออกมานั่น ยังกับมีดกรีดใส่คนฟังซะยับเยิน น่ากลัวมาก - -"  เมื่อเห็นว่าจินอวี้มาแล้ว เมิ่งจิ่วก็สั่งให้อู๋เหยียจากไปได้ ส่วนจะจัดการลงโทษยังไง เขาจะแจ้งไปทีหลัง อู๋เหยียพูดทั้งน้ำตาว่าเขาเป็นเด็กกำพร้าที่ทางสือฟังเก็บมาเลี้ยง ถึงต้องตายชดใช้ความผิดเขาก็ไม่ว่า แต่เขาทนดูสือฟังค่อยๆ ซบเซาลงโดยไม่ได้รับอนุญาตให้ทำอะไรมานานแล้ว เขาอึดอัดเต็มทีและไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องปล่อยให้เป็นแบบนี้ ผลคือถูกสือซานเหยีย หรือชื่อจริง สือเทียนเจ้า เด็กกำพร้า 1 ใน 3 คนที่พ่อของเมิ่งจิ่วเก็บมาเลี้ยงดูอบรมให้ช่วยเมิ่งจิ่วคุมกิจการสือฟังตวาดด่าที่บังอาจมาพูดกับเมิ่งจิ่วแบบนี้ เมิ่งจิ่วหันมามองจินอวี้ที่เงยหน้าขึ้นต่อตากับเขาแบบไม่หวั่นเกรงแทน แล้วพูดว่า “เจ้านี่เหนือความคาดหมายของข้าอย่างมากจริงๆ ในเมื่อเจ้ามีหัวคิดด้านการวางแผนถึงเพียงนี้ แค่ลั่วอวี้ฟังคงเล็กเกินไปสำหรับเจ้าเสียแล้ว การค้าดีๆ ไม่ทำ กลับไปหาทางตีสนิทกับหงส์มังกร ที่เจ้าสร้างเรื่องแบบนี้ขึ้นมามีจุดประสงค์ใดกัน ?” อู๋เหยียรีบออกรับแทนว่าจินอวี้ยังเด็ก ไม่รู้ความ เขาเองต่างหากที่จงใจปิดเรื่องนี้ไม่ให้จิ่วเหยียรู้ เมิ่งจิ่วแค่นเสียง แล้วพูดกับอู๋เหยียว่า เจ้ามองพลาดไปแล้ว เนื้อหาของเพลงทุกประโยคถูกเขียนขึ้นอย่างระมัดระวัง แบบนี้มันผลงานของคนที่คิดแค่อยากจะรวยเร็วๆ ดังเร็วๆ เสียที่ไหนกัน ? หากอยากดังล่ะก็ แค่แต่งเนื้อเรื่องธรรมดาทั่วไปก็ดังได้แล้ว ไม่ต้องเสี่ยงเอาเรื่องชีวิตส่วนตัวขององค์หญิงมาแต่งเป็นละครเพลง การที่กล้าเสี่ยงทำแบบนี้ย่อมต้องมีความมุ่งหวังใดบางอย่างแอบแฝงอยู่ อู๋เหยียหันมามองจินอวี้อย่างตกตะลึง จินอวี้จึงพูดว่า ใช่ นางแต่งเนื้อเพลงแบบนี้เพราะมีจุดประสงค์จริงๆ จุดประสงค์คือต้องการดึงความสนใจขององค์หญิงผิงหยาง เพื่อจะได้คบหากับองค์หญิง เมิ่งจิ่วมองหน้า แล้วพูดว่า เจ้ามีความทะเยอทะยานสูงนัก แล้วได้คิดบ้างหรือเปล่าว่าตัวเองจะสามารถแบกรับผลลัพธ์ที่ตามหลังมาได้หรือไม่ ? จินอวี้บอกว่า นางได้ลองตรองดูอย่างละเอียดแล้ว พบว่าสาเหตุที่สือฟังตกต่ำ มีได้ 3 อย่าง อย่างแรกคือระดับสูงของสือฟังไร้ความสามารถที่จะบริหาร ซึ่งนางได้เห็นแล้วว่าไม่ใช่ นอกจากนี้ นางยังสังเกตด้วยว่า ตอนที่สือฟังรุ่งเรืองที่สุดคือช่วงที่โต้วไทเฮากุมอำนาจ และเริ่มตกต่ำมาจนถึงเดี๋ยวนี้เมื่อตระกูลเว่ย(ตระกูลของฮั่วชวี่ปิ้ง)กุมอำนาจ ดังนั้นสาเหตุที่ 2 ที่เป็นได้คือ สือฟังมีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับโต้วไทเฮา และสาเหตุที่ 3 สือฟังมีข้อกินแหนงอยุ่กับตระกูลเว่ย แต่เนื่องจากท่านแม่ทัพเว่ยชิง หัวหน้าตระกูลเว่ยเป็นคนระมัดระวังตัวเองและระวังไม่ให้ลูกหลานตัวเองไปก่อเรื่องอย่างมาก โอกาสที่สือฟังจะซบเซาขนาดนี้เพราะมีข้อกินแหนงกับตระกูลเว่ยจึงเป็นไปได้น้อยมาก ความเป็นไปได้เดียวที่เหลืออยู่จึงมีเพียง นายใหญ่รุ่นก่อนของสือฟัง พ่อของเมิ่งจิ่วมีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับโต้วไทเฮา อู๋เหยียได้ยินที่จินอวี้อธิบายมาถึงค่อยเข้าใจ ส่วนเมิ่งจิ่วฟังเฉยๆ แล้วถามว่า ในเมื่อเจ้ารู้เรื่องนี้แล้วไยจึงทำเช่นนี้อีก ? จินอวี้บอกว่า หากเป็น 3-4 ปีก่อน นางก็คงไม่กล้าทำแบบนี้หรอก แต่ตอนนี้สถานการณืมีแนวโน้มเปลี่ยนไปแล้ว เมิ่งจิ่วพูดว่า ในสือฟังมีคนงานอยู่หลายพันชีวิตที่ไม่ได้มีปัญญาหลักแหลมคิดแผนการเก่งเช่นเจ้า ไม่ทะเยอทะยานเช่นเจ้า และไม่สามารถนำปากท้องของคนในครอบครัวมาเล่นกับเจ้าได้ นับแต่วันนี้ไป ข้าขอขายลั่วอวี้ฟังให้เจ้า สือฟังกับลั่วอวี้ฟังไม่มีความเกี่ยวข้องใดต่อกันอีก เจ้าจะบริหารลั่วอวี้ฟังอย่างไรก็เป็นเรื่องของเจ้า จากนั้นสั่งสือเทียนเจ้าพากลับคฤหาสน์ จินอวี้ฟังแล้วได้แต่ตกตะลึงนิ่งค้างอยู่ตรงนั้น... จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 20:59:57

ความคิดเห็นที่ 3 ย้อนมากล่าวถึง โต้วไทเฮา กันสักนิดเพื่อความเข้าใจ ในตอนที่พระเจ้าฮั่นอู่ตี้เพิ่งจะขึ้นครองราชย์นั้น เขาเพิ่งอายุแค่ 16 ปี อำนาจปกครองตกอยู่ในมือของท่านย่าของเขา โต้วไทเฮา และโต้วไทเฮากดหัวฮั่นอู่ตี้มากๆ จนตำแหน่งฮ่องเต้จะหลุดจากตัวเขาเมื่อไหร่ก็ได้ ฮั่นอู่ตี้จึงใช้วิธีดันขั้วอำนาจใหญ่ขึ้นมาคานอำนาจของโต้วไทเฮา คือตระกูลหลี่ของท่านแม่เขา ตามด้วยตระกูลเว่ยของฮองเฮาเขา จนเมื่อโต้วไทเฮาสิ้น ฮั่นอู่ตี้จึงแย่งอำนาจกลับคืนมาได้เต็มที่ และดำเนินการล้างแค้นด้วยการประหารฆ่าล้างตระกูลโต้วที่เหิมเกริมสุดๆ ช่วงที่โต้วไทเฮายังมีชีวิตอยู่จนหมด ในเรื่อง แม่ของเมิ่งจิ่วเป็นหลานยายของโต้วไทเฮา และเป็นลูกพี่ลูกน้องของฮั่นอู่ตี้ ในช่วงที่โต้วไทเฮายังอยู่ สือฟังจึงรุ่งเรืองมาก และเมื่อโต้วไทเอาสิ้น สือฟังจึงถูกฮั่นอู่ตี้เล้งจ้องจะเล่นงาน ดังนั้นเมิ่งจิ่วจึงจำเป็นต้องทำแบบนี้เพื่อให้สือฟังอยู่รอดต่อไปได้ เดิมทีที่จินอวี้ขอมาบริหารลั่วอวี้ฟัง ก็เพราะหวังจะช่วยกระตุ้นกิจการที่ซบเซาของสือฟังให้เฟื่องฟูเหมือนเดิม เป็นการทำเพื่อเมิ่งจิ่วคนเดียวล้วนๆ เมื่อเรื่องกลายเป็นแบบนี้เสียแล้ว ก็เหมือนสูญเสียจุดประสงค์ที่จะทำไป จึงได้แต่นั่งเหม่อไม่เข้าใจ หงกูส่งคนที่สนิทกับจินอวี้แทบจะทั้งลั่วอวี้ฟังมาช่วยกันเกลี้ยกล่อม รวมทั้งหลี่เหยียน(น้องสาวของมือพิณระดับเทพ เป็นผู้หญิงที่คิดจะเข้าไปอยู่ในวังหลัง) จนสุดท้ายจินอวี้ก็ตัดสินใจจะไม่วางมือ แต่จะทำต่อไปให้ถึงที่สุด หลี่เหยียนยังเปรยด้วยว่า นายใหญ่ของสือฟังนี่ประหลาดจริงๆ กิจการสบายๆ กำไรดีอย่างลั่วอวี้ฟังดันไม่ทำ กลับขายทิ้งเอาเงินไปทำกิจการขายยาที่มีความเสี่ยงต่อการขาดทุนสูงกว่าเสียได้ จินอวี้ได้ยินแบบนี้ก็นึกประหลาดใจเหมือนกันว่าเมิ่งจิ่วคิดจะทำอะไร คืนนั้น จินอวี้ตัดสินใจกลับไปค้างที่คฤหาสน์ตระกูลสือเหมือนปกติ แล้วไปหยุดยืนซึมดูเงาของเมิ่งจิ่วที่ทาบอยู่กับกระดาษบุหน้าต่าง ตั้งแต่วันแรกที่มาค้างที่คฤหาสน์ตระกูลสือ ที่เมิ่งจิ่วบอกให้จินอวี้เลือกนอนในห้องว่างห้องไหนก็ได้ตามสบาย แล้วจินอวี้เลือกห้องในเขตสวนไผ่ เมิ่งจิ่วก็อนุญาตง่ายๆ นั้น ทุกคนในคฤหาสน์ โดยเฉพาะสามพ่อบ้านลูกบุญธรรม สือจิ่นเหยียน(ระวังวาจา) สือเซิ่นสิง(ระวังกิริยา) สือเทียนเจ้า ตกตะลึงกันมาก เพราะเมิ่งจิ่วชอบความเงียบสงบจนขึ้นชื่อ แล้วเขตสวนไผ่นั่น กระทั่งพวกเสี่ยวเฟิงทั้ง 4 คน เฟิง(ลม) อวี่(ฝน) เหลย(ฟ้าผ่า) เตี้ยน(ฟ้าแลบ) พ่อบ้านฝึกหัดของคฤหาสน์ ยังไม่ได้รับอนุญาตให้ย่างกรายเข้าไปเลยเพราะเมิ่งจิ่วมองว่าหนวกหู แต่ดันยอมให้จินอวี้ที่หนวกหูยิ่งกว่าเข้าไปอยู่ได้ แสดงว่าในสายตาของเมิ่งจิ่ว จินอวี้ไม่ใช่แค่เพื่อนธรรมดาแน่ๆ นอกจากนี้ในวันแรกที่อู๋เหยียพาจินอวี้เข้ามาพบเมิ่งจิ่ว เมื่อได้ยินเสียงท้องจินอวี้ร้อง เมิ่งจิ่วก็ถามว่าอยากทานอะไร เมื่อจินอวี้บอกว่าเนื้อย่างชิ้นใหญ่ๆ จากนั้นสั่งให้พ่อครัวของคฤหาสน์ทำขาหมูย่างทั้งขามาให้กับผัดผักสองจาน แล้วเมื่อเห็นจินอวี้กินแต่ขาหมูย่างไม่กินผัก ยังพูดหลอกล่อบอกเด็กผู้หญิงควรจะกินผักด้วย ผิวจะได้สวย เวลาจินอวี้โผล่ไปหา เมิ่งจิ่วจะว่างคุยด้วยเสมอ และยิ้มให้อย่างอ่อนโยนตลอด ตอนที่จินอวี้หัดเป่าขลุ่ย(ทางลั่วอวี้ฟังสอนมา) เป่าแบบกระท่อนกระแท่นเป็นอยู่เพลงเดียว แถมเป็นเพลงเศร้า แต่คนเป่ากำลังแฮปปี้มาก นั่งเป่าอยู่บนหลังคา หนวกหูเห็นๆ เมิ่งจิ่วไม่ได้บ่นหรือว่าสักคำ แถมยังหยิบขลุ่ยมาเป่าแบบถูกต้องและเพราะมากให้ฟัง แล้วสอนให้ ตอนที่จินอวี้ต้องเจาะหู แล้วใส่อะไรบางอย่างเข้ามาในรูหูที่เจาะเพื่อไม่ให้รูมันมิด กลับมาเจอเมิ่งจิ่ว จินอวี้ก็เอามือปิดหูเพราะอาจว่ามันน่าเกลียด เมิ่งจิ่วก็บอกว่าช่วงสิบวันแรกที่เจาะหูเขาห้ามเอามือไปแตะแผล เพราะจะเป็นหนองได้ จากนั้นบอกให้บ่าวรับใช้เอายาฆ่าเชื้อมา จากนั้นช่วยเช็ดแผลที่หูให้จินอวี้ด้วยตัวเอง เพราะตอนนี้ใจของจินอวี้เอนเอียงมาทางเมิ่งจิ่วจนเรียกได้ว่า “รัก” แล้ว เพราะงั้นเมื่อถูกเมิ่งจิ่วพูดแบบนั้นใส่ จึงเสียใจมาก ได้แต่ยืนเหม่อมองเงาของเขาที่ทาบอยู่บนหน้าต่าง เอามือลูกตำแหน่งของคิ้วตาจมูกปาก ระหว่างที่ยืนเหม่อยกมือลูบค้าง อยู่ๆ หน้าต่างก็เปิดออก จินอวี้รีบหดมือกลับ เมิ่งจิ่วยิ้มให้อย่างอ่อนโยนเหมือนเคย ถามว่ามานานหรือยัง ข้างนอกน้ำค้างแรง ถ้าไม่รีบกลับ ก็เข้ามานั่งข้างในก่อนสิ จินอวี้ก็เข้าไปในห้อง พบว่าจุดตะเกียงอยู่ จึงถามว่าทำไมไม่ใช้เทียนไขล่ะ ? (ตะเกียงจะมีควัน แต่เทียนไขไม่มี) เมิ่งจิ่วพูดว่า โบราณว่าจุดตะเกียงแล้วเรื่องน่ายินดีจะมาเยือน เขาจึงลองดูว่าจริงหรือเปล่า จินอวี้จึงถามว่าแล้วตกลงจริงหรือเปล่า เมิ่งจิ่วยิ้มละไมโดยไม่ตอบ เปลี่ยนเป็นพูดว่า เขายังได้ยินด้วยว่า โบราณว่าถ้าไฟตะเกียงเปลี่ยนเป็นสีเขียว แสดงว่ามีวิญญาณโผล่มา เมื่อกี้เขาเห็นมันเปลี่ยนเป็นสีเเขียว จึงลองเดินมาเปิดหน้าต่างดู ก็เจอจินอวี้ จินอวี้รู้สึกหรือเปล่าว่าเมื่อกี้มีอะไรยืนอยู่ข้างๆ บ้างไหม ? จินอวี้เปลี่ยนเรื่องเป็นพูดแซวเล่นๆ ว่า ได้ยินเสี่ยวเฟิงบอกว่าเมิ่งจิ่วเป็นวิชาแพทย์ด้วย แบบนี้ต่อไปเวลาป่วยก็ไม่ต้องเปลืองตังค์ไปหาหมอแล้วสิ มาให้เมิ่งจิ่วรักษาก็ได้ เมิ่งจิ่วบอก เป็นเพราะร่างกายอ่อนแอมาแต่เด็ก หมอฝีมือดีเดินสวนสนามเข้าออกในคฤหาสน์เป็นว่าเล่น เขาเลยพลอยเรียนรู้วิชาแพทย์ติดตัวมาด้วย (ความจริงฝีมือแพทย์ของเมิ่งจิ่วระดับหมอเทวดาเลย ฝีมือในการสร้างอุปกรณ์กลไกต่างๆ ก็ระดับเทพวิศวกร แล้วยังรู้ภาษาชาวซีอวี้ทุกแคว้นตลอดจนภาษาซยงหนู มีความรู้กว้างขวางอย่างมาก) ทั้งสองคุยกันอยู่พักใหญ่จนเริ่มดึกมาก เมิ่งจิ่วก็บอกให้กลับห้องไปนอนได้แล้ว จินอวี้จึงถามว่า เมิ่งจิ่วยังยอมให้นางนอนพักที่นี่ได้อีกหรือ ? เมิ่งจิ่วบอก เดิมทีห้องนั้นก็เป็นห้องว่างอยู่แล้ว เก็บไว้ให้เจ้าพักก็ไม่มีปัญหาอะไร เพียงแต่ตอนนี้เจ้ามีกิจการของตัวเอง จะไปๆ มาๆ คงไม่ค่อยสะดวกนัก เมื่อพูดถึงเรื่องกิจการ จินอวี้จึงถามว่าถ้านางจะขอซื้อหอนางโลมที่สือฟังจะขายทั้งหมด เมิ่งจิ่วจะว่าอะไรไหม ? เมิ่งจิ่วบอกถ้ามีปัญญาจ่ายเงินก็ซื้อได้ ไม่ว่าอะไร จินอวี้จึงบอก นางไม่มีเงิน ขอยืมหน่อยสิ (เป็นการจงใจพยายามยึดความสัมพันธ์ของตัวเองกับเมิ่งจิ่วเอาไว้ด้วยการเป็นหนี้นี่แหละ) เมิ่งจิ่วใช่ว่าไม่รู้ จึงบอกว่า เขาให้ยืมได้แค่ค่าไถ่ลั่วอวี้ฟังเท่านั้น หากอยากซื้อหานางโลมอื่นด้วย จินอวี้ต้องไปหาทางเอาเอง เนื่องจากคำพูดของเมิ่งจิ่วค่อนข้างกระด้าง จินอวี้จึงออกจะน้อยใจ เมิ่งจิ่วจึงบอกว่า น้ำในเมืองฉางอานนั้นลึกมาก ตัวเขาต้องลงมาอยู่ในน้ำนี้เพราะไม่มีทางเลือก แต่เขาไม่หวังให้จินอวี้ต้องมาเป็นอย่างเขาด้วย จินอวี้จึงบอก มันไม่ง่ายแบบนั้นน่ะสิ เราไม่รุกรานเขา ใช่ว่าเขาไม่มารุกรานเรา เมิ่งจิ่วจึงบอก เรื่องนี้วางใจได้ เขาจะจัดการกวาดทางให้เอง จะไม่มีใครมาหาเรื่องลั่วอวี้ฟังได้อย่างแน่นอน จินอวี้นึกขึ้นได้ จึงถามเมิ่งจิ่วว่าทำไมอยู่ๆ ถึงเปลี่ยนไปทุ่มทุนลงในกิจการขายยาล่ะ ? ผลคือท่าทีของเมิ่งจิ่วเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันทีจนจินอวี้งงมากว่าตัวเองพูดอะไรผิดไปหรือ จากนั้นเมิ่งจิ่วจึงตัดบทว่า ที่เขาตัดลั่วอวี้ฟังออกจากสือฟัง ก็เพราะเขาหวังดีกับจินอวี้ พูดจบก็ไล่จินอวี้ไปนอน โดยบอกว่าเขาเหนื่อยแล้ว และแล้ววันที่จินอวี้รอคอยก็มาถึง หลังจากเปิดแสดงละครเพลงมาได้ประมาณสิบกว่าวัน องค์หญิงฉางผิงก็มาเยือน จินอวี้จึงสั่งให้คืนเงินให้แขกที่มารอดูละครเพลงโดยบอกไปว่าองค์หญิงเสด็จมา พร้อมกับบอกว่าพวกที่มาดูในวันนี้แล้วอดดู หากมาครั้งหน้าให้เข้ามาดูฟรีได้เลย จากนั้นสั่งให้หลี่เหยียนเหนียนเตรียมพร้อมเข้ามาดีดพิณประกอบละครเพลงแทนคนดีดพิณประจำคนเดิม ส่วนตัวนางก็โดนหงกูจับแต่งตัวเต็มยศไปข้าเฝ้าองค์หญิง ข้างฮั่วชวี่ปิ้ง เมื่อได้รู้เรื่องที่องค์หญิงฉางผิงมาที่ลั่วอวี้ฟัง เขาก็รีบตามมาเพื่อช่วยกางปีกปกป้องจินอวี้ทันที หลังจากได้ลองชมละครเพลงที่มีหลี่เหยียนเหนียนดีดพิณ และนักร้องที่ร้องเพลงเก่งที่สุดในลั่วอวี้ฟังเป็นคนร้องเพลงแล้ว องค์หญิงก็พอใจมาก แต่ก็สั่งด้วยว่า อยากให้เลิกแสดงละครเรื่องนี้แต่เพียงเท่านั้น แล้วยังถามด้วยว่าทำไมถึงเลือกแสดงละครเรื่องนี้ ? ฮั่วชวี่ปิ้งออกหน้าพูดปกป้องให้ว่าจินอวี้เลือกเนื้อเรื่องนี้มาแสดงละครเพราะต้องการดึงความสนใจจากเขา แล้วเล่าว่าเขากับจินอวี้เคยพบกันมาก่อนในทะเลทรายโกบีเมื่อตอนที่เขาไปปฏิบัติหน้าที่ตามบัญชาของฮุ่นอู่ตี้ แล้วเล่าเหตุการณ์ตอนที่เจอกับจินอวี้ให้ฟัง โดยที่ตอนพูดนี่ ฮั่วชวี่ปิ้งมาคุกเข่าพูดอยู่ข้างๆ จินอวี้ แล้วแอบจับมือนาง เนื่องจากแขนเสื้อมันยาวและกรุยกรายมาก จึงไม่มีใครมองเห็น จินอวี้แอบจิกเล็บใส่มือฮั่วชวี่ปิ้ง ฮั่วชวี่ปิ้งจึงขู่ด้วยการร้องขึ้นว่า “งูพิษ !” ทำเอาองค์หญิงตกใจ จินอวี้จนแต้มจะรับมือ เลยได้แต่ปล่อยให้ยอมโดนจับมืออย่างหมดทางเลือก เนื่องจากฮั่วชวี่ปิ้งเป็นทั้งหลานชายของสามีองค์หญิง(เว่ยชิง)และคนโปรดของฮั่นอู่ตี้ การที่ฮั่วชวี่ปิ้งแสดงการปกป้องจินอวี้อย่างออกหน้า จึงเป็นการบอกต่อองค์หญิงกลายๆ ว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นของเขา หลังจากองค์หญิงกลับไปแล้ว จินอวี้ก็นอนลงบนตั่งที่ให้องค์หญิงนั่งเมื่อครู่อย่างหมดแรง บอกว่าเหนื่อยจริงๆ เวลาองค์หญิงถาม ต้องคิดให้รอบคอบก่อนตอบทุกคำ แล้วจะตอบช้าเกินไปก็ไม่ได้ด้วย ฮั่วก็บอกว่า รู้อย่างนั้นแล้วยังจะแต่งตัวซะเต็มยศแบบนี้อีก นี่ยังดีนะที่เขาได้ยินว่าองค์หญิงมาที่นี่ เลยรีบตามมา ไม่อย่างนั้นต่อให้ด่าเจ้าจนตายก็เหนี่ยวรั้งเหตุการณ์ไม่ได้แล้ว จินอวี้บอก ฮั่วชวี่ปิ้งนี่กังวลเกินเหตุ ฮั่วจึงดุว่า กังวลเกินเหตุรึ ? เอาไว้ตอนองค์หญิงประเคนเจ้าให้ฮ่องเต้แล้วจะรู้สึก จินอวี้พูดว่า แล้วถ้ามีคนที่เป็นตัวเลือกในการประเคนให้ฮ่องเต้ที่ดีกว่านางล่ะ ? ฮั่วชวี่ปิ้งชะงักไป ก่อนจะถามว่าใครกันหรือ ? จินอวี้ย้อนถามโดยไม่ตอบว่า ถ้านางจะส่งผู้หญิงคนหนึ่งเข้าวังหลัง ฮั่วชวี่ปิ้งจะโทษว่าอะไรนางหรือเปล่า ? ฮั่วชวี่ปิ้งบอก ตอนนี้น้าสาวของเขาเริ่มมีอายุ ฮ่องเต้จึงเริ่มโปรดปรานน้อยลงแล้ว ถึงจินอวี้ไม่ส่งคนใหม่เข้าไป คนอื่นก็ต้องส่งเข้าไปอยู่ดี อย่างตอนนี้องค์หญิงก็พยายามหาหญิงงามมาประเคนให้ฮ่องเต้อยู่ แต่ฮ่องเต้นอนด้วยแค่ 2-3 ครั้งก็เบื่อ หญิงงามนั่นก็ถูกทิ้งลืมเอาไว้ในวังหลังทั้งอย่างนั้น เพราะจะมีใครสักกี่คนที่จะเทียบน้าสาวของเขาที่สามารถมัดใจฮ่องเต้เอาไว้ได้นานหลายปีได้ ? จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 21:00:54

ความคิดเห็นที่ 4 จินอวี้บอก ก็มีสาวงามคนไหนบ้างเล่าที่มีน้องชายแบบท่านแม่ทัพเว่ยชิงและมีหลานชายเช่นเจ้า ฮั่วชวี่ปิ้งก็หัวเราะ บอกว่าตัวเขาอยู่นอกประเด็นล่ะมั้ง เพราะท่านแม่ทัพเว่ยชิงเห็นข้าเป็นแค่ไอ้หนุ่มสำรวย ชอบทำตัวเกะกะระรานวางอำนาจไปทั่วและใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเท่านั้น ท่านคงไม่อยากนับข้าเป็นหลานแล้วด้วยซ้ำกระมัง จินอวี้จึงมองหน้า แล้วถามว่า แล้วเจ้าใช่อย่างที่ท่านคิดไหมล่ะ ? ฮั่วชวี่ปิ้งหัวเราะ ย้อนถามว่า แล้วเจ้าคิดว่าใช่หรือเปล่าล่ะ ? พูดจบฮั่วก็ชี้ไปที่จานผลไม้ที่เอามาวางต้อนรับองค์หญิง บอก ช่วยป้อนผลไม้ให้เขาหน่อย จินอวี้บอก กินเองสิ ข้าไม่ใช่สาวใช้ในบ้านเจ้า ฮั่วชวี่ปิ้งหัวเราะจับมือจินอวี้แล้วพูดว่า ถ้าในบ้านเขามีสาวใช้แบบจินอวี้ เขาคงไม่ต้องถ่อมาลั่วอวี้ฟังแล้ว จินอวี้ปัดมือฮั่วทิ้ง ตั้งท่าเตรียมสู้ บอก ตอนนี้ไม่มีคน ห้องนี้ก็กว้างมากพอพอดี มาประลองกันสักตั้งเป็นไง ฮั่วชวี่ปิ้งทำหน้าหมดอารมณ์ทันที บ่นว่าจินอวี้นี่ทำลายบรรยากาศชะมัด จินอวี้เหน็บว่าเวลาอยู่ที่บ้าน ฮั่วชวี่ปิ้งคงชอบแหย่สาวใช้แบบนี้ประจำสิท่า ฮั่วชวี่ปิ้งบอก “เจ้าลองตามกลับไปค้างที่บ้านข้าสัก 2-3 วันเดี๋ยวก็รู้เอง เอาไหม ?” จินอวี้แค่นเสียง แล้วเลิกสนใจ ฮั่วชวี่ปิ้งบอกให้จินอวี้เรียกตัวหญิงงามคนที่ว่าอยากให้เข้าวังหลังมาให้ดูหน้าหน่อย เขาอยากเห็นว่ามีต้นทุนพอจะดำเนินโครงการของ “พวกเรา” หรือเปล่า จินอวี้มองหน้า ย้อนว่า “พวกเรารึ ?” ฮั่วพูดว่า “แล้วไม่ได้รึไง ?” จินอวี้จึงบอกว่า เข้าใจแล้ว แต่นางคิดว่าให้องค์หญิงผิงหยางเป็นคนออกหน้าน่าจะดีกว่า ฮั่วชวี่ปิ้งจึงบ่นว่า จินอวี้นึกว่าเขาเป็นพวกบ้าผู้หญิงจริงๆ น่ะรึ เขาน่ะไม่สนใจโครงการนี้ของจินอวี้หรอก เรื่องจะให้ประจบฮ่องเต้น่ะ เขาทำไม่ลง แค่ชอบเรียกเขากับจินอวี้โยงเข้าด้วยกันว่า “พวกเรา” ก็เท่านั้น เรื่องจำพวกพูดจาประจบหรือเสาะหาหญิงงามมาถวายเอาใจฮ่องเต้ ใช่ว่าเขาไม่รู้ แต่ไม่คิดจะลดตัวลงไปทำ หากอยากมีชื่อเสียงมีอิทธิพล อย่างเขามีหรือต้องอาศัยวิธีการแบบนี้ ? จินอวี้อยากเล่นกับเรื่องนี้ก็เล่นไปตามสบาย แต่ให้ระวังตัวเองโดนม้วนเข้าไปพัวพันแบบปลีกตัวออกมาไม่ได้ก็แล้วกัน หลังจากฮั่วชวี่ปิ้งกลับไปแล้ว หงกูก็หน้าอมทุกข์เข้ามาโวยที่เห็นจินอวี้ยังทำหน้าอารมณ์ดีอยู่ได้ทั้งที่โดนองค์หญิงสั่งห้ามเล่นละครต่อ จินอวี้ก็บอก องค์หญิงไม่ได้โกรธ เพราะถ้าโกรธ ย่อมต้องส่งคนมาออกคำสั่งห้ามแสดงละครตั้งแต่เพิ่งเปิดแสดงได้ไม่กี่วันแล้ว นี่องค์หญิงก็ต้องชอบและพอใจละครนี้เอาการอยู่ ถึงได้จงใจปล่อยให้แสดง เพื่อสร้างภาพเรื่องราวความรักระหว่างตัวองค์หญิงกับท่านแม่ทัพเว่ยชิงในแบบที่โรแมนติกมากนี้ลงในความคิดของชาวเมืองฉางอาน จากนั้นเมื่อเห็นว่าได้เวลาอันควรแล้ว จึงค่อยมาสั่งห้ามแสดง เพราะยังไงนี่ก็เป็นชีวิตส่วนตัวขององค์หญิง ก็ต้องแสดงรักษาความน่าเกรงขามเอาไว้บ้าง ให้ชาวบ้านชาวช่องได้มาดูกันนานเป็นเดือนจะไม่สมควร จึงให้เวลาแสดงให้คนดูกันพอหอมปากหอมคอก็พอ นอกจากนี้การที่เลือกละครเนื้อหานี้ก็ประสบผลสำเร็จตามที่ต้องการแล้ว คือองค์หญิงมาดู หลี่เหยียนเหนียนได้โชว์ตัว(ต่อไปจะได้เข้าไปเป็นมือพิณในราชสำนักโดยการแนะนำขององค์หญิงหยางผิง) นางได้รู้จักกับองค์หญิง ลั่วอวี้ฟังโด่งดัง กำไรจากการขายตั๋วก็ได้มาอื้อซ่าแล้ว เรื่องนี้ถูกห้ามเล่น ก็เล่นเรื่องอื่นได้นี่ หลังจากนี้ลั่วอวี้ฟังมีแต่จะดังยิ่งขึ้นเรื่อยๆ เพราะขนาดองค์หญิงยังแวะมาชม ได้ฟังแบบนี้หงกูก็วางใจ ตอนนั้นสาวใช้เอากรงที่มีนกพิราบสื่อสารสีขาวอยู่สองตัวเข้ามาให้จินอวี้ บอกว่ามีคนฝากมาให้ แต่ไม่บอกว่าชื่ออะไร บอกแต่ว่าจินอวี้เห็นแล้วก็รู้เองว่าใครให้มา จินอวี้เห็นนกพิราบก็ถูกใจมาก คืนนั้นจึงแวะไปที่คฤหาสน์ตระกูลสือ ไปขอบคุณเมิ่งจิ่วที่ให้นกพิราบนาง และบอกว่านางตั้งชื่อนกพิราบว่า เสี่ยวเชียน(ย่อมาจากคำที่แปลว่า นอบน้อมถ่อมตน) กับ เสี่ยวถาว(ย่อมาจากคำที่แปลว่า ซุกซน) เพราะเสี่ยวเชียนดูอ่อนน้อมถ่อมตน ส่วนเสี่ยวถาวซนร้ายกาจมาก เมิ่งจิ่วบอกว่านกพิราบสองตัวนี้เป็นตัวที่ครูฝึกบอกว่าฉลาดมากที่สุดในหลายปีที่ฝึกนกพิราบมา ให้จินอวี้ป้อนอาหารคนเดียวสักหนึ่งเดือน มันก็จะจำได้เองว่าจินอวี้คือนายของมัน จากนั้นเอานกหวีดสำหรับออกคำสั่งนกพิราบออกมายื่นให้ แล้วหยิบอีกอันออกมา สอนให้จินอวี้เป่าตามที่เขาเป่า คืนนั้นเมิ่งจิ่วสอนจินอวี้เป่านกหวีดออกคำสั่งนกพิราบอยู่นานมาก โดยมีเสียงหัวเราะอย่างร่าเริงผสมเสียงโมโหแบบงอนๆ ดังออกมาเป็นระยะๆ เรียกได้ว่าเป็นคืนที่ทั้งสองมีความสุขกับการได้อยู่ด้วยกันอย่างมาก ขณะที่จินอวี้กำลังนั่งถือพู่กันค้างว่าจะเขียนอะไรดี นกพิราบเสี่ยวเชียนกับเสี่ยวถาวก็บินเข้ามาจากหน้าต่าง เสี่ยวเชียนบินลงเกาะขอบหน้าต่าง แต่เสี่ยวถาวบินตรงเข้ามาหาจินอวี้ จินอวี้รีบโยนพู่กันทิ้งหดมือทันที แต่ช้าไป โดนหยดหมึกจากเท้าเสี่ยวถาวกระเซ็นใส่เสื้อจนได้ จึงโมโหเปรี้ยง เพราะนี่เป็นเสื้อตัวที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่โดนแบบนี้ นางจึงคว้าคอเสี่ยวถาว หยิบผ้าจุ่มน้ำหมึกเอามาป้ายใส่ตัวมันให้เปลี่ยนจากพิราบขาวกลายเป็นอีกา ตอนนั้นเองเสียงปรบมือและหัวเราะของฮั่วชวี่ปิ้งก็ดังมาจากนอกหน้าต่างพร้อมกับพูดว่า “เยี่ยมจริงๆ รังแกนกพิราบ” จินอวี้หันไปตะคอกใส่แบบเดือดจัดว่า ข้าหรือรังแกมัน ? ไม่ลองถามมันดูบ้างล่ะว่ารังแกข้ามาตั้งกี่ครั้งแล้ว ! ตอนที่พูดดันเผลือคลายมือ เสี่ยวถาวจึงดิ้นหลุดจากมือ สะบัดปีก หยดหมึกกระเซ็นเต็มหน้าจินอวี้ทันทีก่อนจะบินหนีไป ฮั่วชวี่ปิ้งหัวเราะก๊าก จินอวี้เลยยิ่งเดือด ไล่ฮั่วชวี่ปิ้งออกไป บอก ใครอนุญาตให้เข้ามาไม่ทราบ ฮั่วชวี่ปิ้งหยิบผ้าจุ่มน้ำยื่นส่งให้เช็ดหน้า จินอวี้ค่อยหายโมโหหน่อย บอกขอบใจ หลังเช็ดเสร็จ ฮั่วก็ชี้ไปที่ใต้หู จินอวี้ก็เช็ดตาม ฮั่วชี้หน้าผาก จินอวี้ก็เช็ดตาม ฮั่วชี้ที่จมูก จินอวี้ทำท่าจะเช็ดตามแล้วชะงัก จ้องหน้าฮั่วชวี่ปิ้งสายตาจะกินเลือดกินเนื้อ ส่วนฮั่วชวี่ปิ้งกลั้นหัวเราะจนไหล่สั่น จินอวี้ปาผ้าใส่ กระชากเสียงว่า ไปอยู่เป็นคู่หูเสี่ยวถาวเลยไป๊ ! ฮั่วชวี่ปิ้งเดินไปดูหนังสือ(ม้วนไผ่ ยุคนี้ยังไม่มีการประดิษฐ์กระดาษ)ที่จินอวี้อ่านค้างอยู่ เมื่อเห็นว่าเป็นตำราพิชัยสงคราม ก็ถามว่า นี่เจ้าคิดจะเป็นแม่ทัพหญิงหรือไง ? จินอวี้ติว่า แอบดูของของผู้อื่นโดยไม่รับอนุญาต ไม่ใช่พฤติกรรมของวิญญูชน ฮั่วชวี่ปิ้งบอก ข้าไม่ใช่วิญญูชน เจ้าก็ไม่ใช่กุลสตรี เข้าคู่กันได้พอดี จินอวี้เหลือบไปเห็นหลี่เหยียนเดินเข้ามาหา แล้วทำท่าจะเลี่ยงไปเพราะเห็นว่าจินอวี้มีแขกอยู่ จินอวี้จึงรีบเรียกให้นางเข้ามาหา ให้ฮั่วชวี่ปิ้งมองหน้า เมื่อหลี่เหยียนเข้ามาหา ฮั่วชวี่ปิ้งก็มองเขม็ง จินอวี้แกล้งพูดกับฮั่วชวี่ปิ้งว่า จะให้หาผ้าสักผืนมาให้เจ้าเช็ดน้ำลายไหม ? ฮั่วชวี่ปิ้งยิ้มชั่วร้าย บอก ไม่เป็นไร ยังกลั้นใจไหวอยู่ แล้วสั่งให้หลี่เหยียนปลดผ้าคลุมหน้าออก (ปกติหลี่เหยียนจะใส่ผ้าคลุมหน้าตลอด) หลี่เหยียนมองหน้าจินอวี้ เมื่อเห็นจินอวี้พยักหน้าและแนะนำว่านี่คือ “ฮั่วชวี่ปิ้ง” ก็ทำหน้าตกใจ ก่อนจะปลดผ้าออกตามคำสั่ง ฮั่วชวี่ปิ้งนิ่งมองหน้าหลี่เหยียนอยู่พักหนึ่ง ก็บอกให้ออกไปได้ หลังหลี่เหยียนไปแล้ว จินอวี้ถามว่าเป็นยังไง สู้เว่ยฮองเฮาตอนยังสาวรุ่นได้ไหม ? ฮั่วชวี่ปิ้งบอก เขาจำไม่ค่อยได้แล้วว่าสมัยยังสาวรุ่น น้าสาวเขาหน้าตาเป็นยังไง แต่คิดว่าหลี่เหยียนน่าจะสู้น้าเขาสมัยยังสาวรุ่นได้สบาย นอกจากนี้เมื่อเจอเขาจงใจมองด้วยสายตาไม่มีมารยาท ก็ยังรับมือสถานการณ์ได้ดี วางตัวดี สุขุมเยือกเย็น ไม่ทีท่าร้อนใจหรือโมโหสักนิด ในความอ่อนโยนแฝงความแข็งแกร่ง เก่งกว่าเจ้ามาก ! แต่เขาขอเตือนให้จินอวี้ระวังตัวเองให้ดีๆ หากจะทำเรื่องนี้ จินอวี้เปลี่ยนเรื่องไปถามว่าที่มาหานี่มีธุระอะไรหรือ ? ฮั่วชวี่ปิ้งจึงถามว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างจินอวี้กับสือฟัง ? จินอวี้บอก แยกกิจการกันแล้ว ฮั่วบอกว่า ถึงสือฟังจะไม่เฟื่องฟูเท่าเมื่อก่อน แต่ก็ยังแกร่งมากอยู่ จินอวี้แยกตัวออกมาอย่างนี้จะกลายเป็นต้นไม้ใหญ่ต้านลมแรงนะ จินอวี้ “เพราะงั้นข้าถึงได้พยายามดึงองค์หญิงเข้ามาเป็นพวกยังไงเล่า” ฮั่วถามว่า “เจ้าคิดจะบริหารกิจการให้ใหญ่แค่ไหน ? ใหญ่ฟูเท่าสือฟังในยุคเฟื่องฟูงั้นรึ ?” จินอวี้ “ข้าไม่รู้ ทำได้แค่ไหนก็แค่นั้นละมัง” ฮั่วชวี่ปิ้งหัวเราะ บอกว่า เมิ่งจิ่วนายใหญ่ของสือฟังก็เป็นคนที่แปลกดีเอาการอยู่เหมือนกัน ได้ยินว่าแม่ของเขาน่ะ สมัยยังเด็กสนิทกับฮั่นอู่ตี้มาก ตอนเขายังเล็ก ฮั่นอู่ตี้ยังเคยอุ้มเขามาแล้วด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เขากลับไม่ยอมเข้าไปในวังเลย ขนาดว่าฮั่นอู่ตี้เรียกตัวไปพบ เขายังหาข้ออ้างปฏิเสธทุกครั้ง เขายังไม่เคยเห็นคนแบบนี้ในเมืองฉางอานมาก่อน ถ้ามีโอกาสก็อยากจะพบหน้าสักครั้ง (ตอนที่มีโอกาสได้พบเข้าจริงๆ นายแทบจะเข้าไปชกหน้าเขาในฐานะศัตรูหัวใจนะฮั่วชวี่ปิ้ง...) จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 21:02:37

ความคิดเห็นที่ 5 หลังจากฮั่วชวี่ปิ้งกลับไปแล้ว จินอวี้ก็ไปพบหลี่เหยียนเพื่อตะล่อมถามให้รู้ชัดเจนถึงจุดประสงค์ที่หลี่เหยียนต้องการเข้าวังหลัง และได้ความดังนี้ แม่ของหลี่เหยียนเป็นชาวฮั่น เป็นสาวใช้ของพ่อที่เป็นชาวโหรวหลาน แคว้นโหรวหลานเป็น 1 ในหลายๆ แคว้นในซีอวี้ และอยู่ตรงกลางระหว่างแผ่นดินฮั่นกับแผ่นดินซยงหนู เวลาฮั่นกับซยงหนูทำสงครามกัน ชาวโหรวหลานได้โดนลูกหลงเป็นหญ้าแพรกที่ถูกเหยียบทุกที พ่อของหลี่เหยียนถูกทรมานจนตายเพราะปฏิเสธไม่ยอมทำตามคำขอที่ไร้เหตุผลของทูตจากแผ่นดินฮั่น ตอนนั้นแม่ของหลี่เหยียนเพิ่งจะตั้งท้องได้แค่หนึ่งเดือน ต่อมาก็ได้พ่อเลี้ยงช่วยชีวิตเอาไว้ แม่จึงตอบแทนด้วยการเป็นภรยาและเลี้ยงดูลูกติดทั้งสองของสามีใหม่อย่างดี เมื่อหลี่เหยียนเกิดมาก็ใช้แซ่ตามพ่อเลี้ยง ดังนั้นหลี่เหยียนกับพี่ชายทั้งสองไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน แต่เพราะแม่เลี้ยงดูแลดีมาก พี่ชายทั้งสองและพ่อจึงไม่เคยมองว่านางไม่ใช่เชื้อสายเดียวกันเลย แถมในบ้าน เสียงของหลี่เหยียนดังที่สุด เพราะนางฉลาดที่สุด นางพูดอะไร พี่ใหญ่กับพ่อเป็นต้องเออออตามตลอด เหมือนที่ครั้งนี้หลังจากพ่อเสีย หลี่เหยียนบอกให้มาที่แงอาน หลี่เหยียนเหนียนที่กลายมาเป็นผู้ปกครองของน้องๆ ก็ทำตาม แม่ของหลี่เหยียนแค้นมากที่เจ้านายและสามีถูกฆ่าอย่างทารุณ ตั้งแต่หลี่เหยียนเกิดมา นางจึงสอนแบบไม่ให้ลืมความแค้น และสั่งตลอดว่าให้หลี่เหยียนหาทางแก้แค้นแทยพ่อให้จงได้ ทั้งยังพาหลี่เหยียนกบับไปที่โหรวหลานทุกปี จนกระทั่งก่อนจะตาย ยังสั่งให้หลี่เหยียนรับปากว่าจะหาทางแก้แค้นแทนพ่อให้จงได้ หลี่เหยียนจึงตัดสินใจมาที่เมืองหลวงเพื่อจะเข้าไปอยู่ในวังหลัง ทำตัวให้ฮ่องเต้โปรดปราน เพื่อที่ลูกของนางจะได้เป็นฮ่องเต้องค์ต่อไป แล้วเลิกทำสงคราม แคว้นโหรวหลานและแคว้นอื่นๆ ในซีอวี้จะได้สงบสุขเสียที ตอนที่คุยกับเมิ่งจิ่ว จินอวี้เคยได้ยินเมิ่งจิ่วพูดถึงชาวบ้านในซีอวี้เหมือนกันว่ามีชีวิตที่น่าสงสารมาก พื้นดินทุรกันดารเพาะปลูกไม่ค่อยได้ เกิดภัยแล้งบ่อยๆ ยังไม่พอ ยังต้องมาเจอภัยสงครามอีก แม้เขาจะชื่นชมปณิธานที่คิดขยายดินแดนสร้างอาณาจักรของตนให้ยิ่งใหญ่ของฮั่นอุ่ตี้ แต่ก็เห็นใจชาวซีอวี้ที่ต้องมาถูกลูกหลงตายแบบไม่รู้อีโหน่อีเหน่มากกว่า หลังจากฟังที่หลี่เหยียนเล่าจบ จินอวี้ก็ตัดสินใจที่จะช่วยหลี่เหยียน หลังปลีกตัวจากหลี่เหยียนแล้ว หงกูก็มาหาจินอวี้ ส่งผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งให้ บอกว่า คุณชายสาม หลีก่าน เก็บได้ในสวนของลั่วอวี้ฟัง จึงวานให้ช่วยหาเจ้าของส่งคืน แล้วบอกเขาด้วยว่าใครคือเจ้าของ หลีก่าน เป็นลูกชายคนที่สาม(คนเล็ก)ของแม่ทัพหลีก่วง ตระกูลของหลีก่วงเป็นแม่ทัพมาตั้งแต่ยุคต้นราชวงศ์ฮั่น เป็นตระกูลนักรบที่โด่งดังเป็นที่นับหน้าถือตา หลีก่วงรบแพ้บ้างชนะบ้าง ผลงานขึ้นๆ ลงๆ แต่ลูกชายทั้งสามคนของเขาต่างได้รับแต่งตั้งให้เป็น “โหว” ทั้งสามคน (บรรดาศักดิ์เทียบเท่ามาร์ควิส) ลูกชายสองคนแรกเสียชีวิตในสนามรบไปแล้ว เหลือแต่หลีก่านคนเดียว เป็นหนุ่มโสดหน้าตาและฝีมือดี ชาติตระกูลก็ดี เรียกว่าเป็นหนุ่มโสดที่เนื้อหอมที่สุดในเมืองฉางอานพอๆ กับฮั่วชวี้ปิ้ง แถมน่าจะเนื้อหอมกว่าฮั่วชวี่ปิ้ง เพราะเขาเป็นสุภาพบุรุษ ส่วนฮั่วชวี่ปิ้งหล่อและเก่งมากก็จริง แต่นิสัยไม่น่าเข้าใกล้ ไม่ค่อยมีใครชอบ บนผ้าเช็ดหน้านั้นปักตัวอักษร “หลี่” อยู่ แค่ได้เห็นรูปร่างของตัวอักษรที่ร้อยเรียงกันเหมือนเถาวัลย์ ดูสวยแปลกตามาก จินอวี้ก็รู้ทันทีว่าผ้าเช็ดหน้านี้เป็นของหลี่เหยียน รู้ด้วยว่าหลี่ก่านต้องนึกหลงรักเจ้าของตัวหนังสือนี้ และขืนให้ได้เห็นตัวจริง พี่แกมีหวังหลงหัวปักหัวปำแน่ๆ ตอนนี้หลี่เหยียนเตรียมพร้อมรับการอบรมเพื่อเตรียมเข้าวังหลัง เพราะฉะนั้นอย่าให้หลี่ก่านรู้ว่าเจ้าของผ้าเช็ดหน้านี้คือหลี่เหยียนจะดีกว่า คิดได้ดังนี้จินอวี้จึงสั่งให้หงกูพาผู้หญิงในหอที่แซ่หลี่คนอื่นคนไหนสักคนไปให้หลี่ก่านดูตัว แล้วบอกว่านี่แหละเจ้าของผ้าเช็ดหน้า จากนั้นเผาผ้าเช็ดหน้าทิ้ง แล้วห้ามกงกูเอาเรื่องผ้าเช็ดหน้านี้ไปบอกใคร หงกูได้แต่ถอนหายใจว่าอุตส่าห์นึกว่าหลี่เหยียนจะได้แต่งงานกับผู้ชายดีๆ แล้วเชียว คืนนั้น เสี่ยวเชียนกับเสี่ยวถาวก็เอาข้อความจากเมิ่งจิ่วมาถึงจินอวี้ เมิ่งจิ่วเขียนบ่นมาว่า เสี่ยวถาวไปก่อเรื่องอะไรเข้าให้ล่ะถึงได้กลายเป็นอีกาแบบนั้น แล้วจินอวี้ทะเลาะกับเสี่ยวถาว เขากลับโดนหางเลขไปด้วย เพราะวันนี้ใส่ชุดสีขาวพอดี มาโดนเสี่ยวถาวเกาะเลยจบกัน ชุดที่ใส่เสียไปเลย แถมยังต้องเสียเวลาช่วยอาบน้ำให้เสี่ยวถาวอีก ตบท้ายด้วยถามว่าอาการเจ็บคอที่บอกครังก่อนเป็นยังไงบ้าง ได้ต้มยาตามที่เขาสั่งทานหรือเปล่า ? จินอวี้ตอบไปว่า ต้มยาตามที่บอกแล้ว แต่บอระเพ็ดมันขมไปหน่อย เลยแอบลดปริมาณลง เมิ่งจิ่วก็ตอบมาว่า อย่าลดปริมาณบอระเพ็ด ถ้ากลัวขมก็ใส่น้ำตาลเพิ่มเข้าไปแล้วกัน ก่อนนอน จินอวี้นั่งลงเขียนบันทึกของตัวเองที่มีต่อเมิ่งจิ่วลงในผืนผ้าสีขาว นางทำแบบนี้มาได้พักหนึ่งแล้ว บันทึกที่เขียนในวันนี้คือ นางลองค้นในตำราดู พบว่า ดอกเงินทอง เป็นดอกไม้ที่ช่วงแรกที่ดอกบานจะมีสีขาว จากนั้นจึงค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีเหลือง และเนื่องจากแต่ละช่อมักจะมีดอกสองดอก โดยดอกแรกจะบานก่อน จนเมื่อดอกแรกเปลี่ยนเป็นสีเหลือง ดอกที่สองจึงจะเริ่มบาน กลายเป็นมีดอกสีเงินและทองในช่อเดียวกัน ดังนั้นจึงมีชื่อเรียกอีกชื่อว่า ดอกยวนยาง เพราะเหมือนนกยวนยางที่อยู่เคียงคู่กันไปจนแก่เฒ่าโรยรา จากนั้นเขียนถึงเรื่องที่ไปคุยกับหลี่เหยียนมาในวันนี้ และบอกว่า นางดูออกว่าไม่ว่าจะมีนางช่วยหรือไม่ หลี่เหยียนก็ต้องหาทางให้ตัวเองเข้าไปอยู่ในวังหลังจนได้อยู่ดี นางจึงแค่พายเรือตามน้ำ ขายน้ำใจครั้งนี้ให้หลี่เหยียนเท่านั้น หลังจากนั้นจินอวี้ก็ไปขอเข้าเฝ้าองค์หญิงผิงหยางและบอกว่านางมีคนที่จะเสนอให้องคหญิงพิจารณาส่งเข้าวังหลัง เป็นน้องสาวของหลี่เหยียนเหนียน องค์หญิงบอก ถ้าหน้าตาสวยได้สัก 6-7 ของหลี่เหยียนเหนียนก็ใช้ได้แล้ว จินอวี้จึงบอกว่า เกรงว่าหน้าตาจะได้ 8 ส่วนของหลี่เหยียนเหนียน องค์หญิงจึงอนุญาตให้จินอวี้พาหลี่เหยียนมาให้นางดูตัว จินอวี้กับหงกูช่วยติวเข้มให้หลี่เหยียนเป็นพิเศษก่อนถึงวันที่จะพาไปให้องค์หญิงผิงหยางดูตัว โดยสอนสารพัดมารยาหญิงที่จำเป็นต้องเรียนรู้เอาไว้สู้รบตบมือในวังหลัง รวมถึงให้อ่านหนังสือจำพวกกาลามสูตรที่จินอวี้ไปขอให้ฮั่วชวี่ปิ้งหามาให้ (ฮั่วชวี่ปิ้งถามด้วยว่าเอาไปอ่านเองหรือให้ใครอ่าน ถ้าเอาไปอ่านเอง มีอะไรไม่เข้าใจมาถามได้ เขายินช่วยอธิบาย เลยโดนจินอวี้ยันหน้าหงายไป) จนถึงวันที่พาไปให้องค์หญิงดูตัว หงกูก็ช่วยจัดฉากให้หลี่เหยียนไปยืนอยู่ริมสระน้ำ ใต้เงาไผ่ ตอนอาทิตย์อัสดง โดยบอกว่าคนแต่ละคนมีบุคลิกที่แผ่ออกมาจากภายในตัวไม่เหมือนกัน ด้วยบุคลิกของหลี่เหยียน ต้นไผ่จะช่วยเสริมให้ดูดียิ่งขึ้น องค์ประกอบด้านภูมิประเทศอื่นๆ ก็ช่วยเสริมในด้านการสร้างความประทับใจแรกพบหน้า และแผนการนี้ของหงกูก็ประสบความสำเร็จอย่างงดงามจริงๆ ทั้งยังจุดประกายให้องค์หญิงผิงหยางส่งหลี่เหยียนไปปรากฏตัวต่อหน้าฮั่นอู่ตี้เป็นครั้งแรกโดยผ่านการจัดฉากอย่างประณีต ฉากที่ถูกจัดที่ว่าคือในงานเลี้ยงฉลองวันเกิดขององค์หญิงผิงหยาง จินอวี้กับหงกูได้รับเชิญไปในงานด้วยเป็นงานเลี้ยงกลางแจ้งริมสระเวลากลางคืน ฮั่วชวี่ปิ้งก็ไปในงานนี้ แต่เขาไม่รู้ว่าจินอวี้ก็ได้รับเชิญ บวกกับจินอวี้และหงกูนั่งอยู่ใต้เงามืดของต้นไม้ ฮั่วชวี่ปิ้งจึงมองไม่เห็น แต่จินอวี้กับหงกูจะมองเห็นทุกความเคลื่อนไหวภายในงานเลี้ยงอย่างชัดเจนโดยไม่มีใครรู้ เมื่อมาเห็นฮั่วชวี่ปิ้งเวลาที่ไม่ได้อยู่กับตัวเอง จินอวี้ถึงได้เห็นว่าฮั่วชวี่ปิ้งนี่เย็นชามาก และไม่คบใครเลย ตลอดเวลาที่อยู่ในงานเลี้ยง พี่แกนั่งหน้าเย็นชาไม่พูดไม่คุยกับใครสักคน และไม่มีใครชวนเขาคุยสักคนเช่นกัน มีแค่ชายหนุ่มอายุประมาณยี่สิบเศษที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเพียงคนเดียวที่ยกจอกเหล้ายิ้มคารวะมาให้แต่ไกล และฮั่วชวี่ปิ้งก็คารวะตอบ จินอวี้จึงถามว่าชายหนุ่มคนนั้นคือใคร ? หงกูตอบว่า หลีก่าน ลูกชายคนเล็กของท่านแม่ทัพหลีก่วง คนที่เก็บผ้าเช็ดหน้าของหลี่เหยียนได้นั่นแหละ องค์หญิงผิงหยางเปิดตัวหลี่เหยียนด้วยการโผล่มารำอยู่บนผิวน้ำ หลี่เหยียนรำเก่งมาก บวกกับบรรยากาศให้ ดูแล้วเหมือนนางฟ้าเหาะจากสวรรค์ลงมาร่ายรำอยู่เหนือผืนน้ำจริงๆ แลใบหน้ามีผ้าบังอยู่ ทำให้ยิ่งดูลึกลับกระตุ้นความอยากรู้เข้าไปใหญ่ บวกกับคนที่ดีดพิณเป็นทำนองให้หลี่เหยียนร่ายรำคือหลี่เหยียนเหนียนพี่ชายที่องค์หญิงพาตัวเข้ามาเป็นมือพิณประจำราชสำนัก ทั้งเพลงที่ดีดยังเป็นเพลงที่หลี่เหยียนเหนียนแต่งให้น้องสาวตามที่น้องสาวขอ เป็นเพลงที่แต่งขึ้นเพื่อดึงดูดความสนใจของฮั่นอู่ตี้โดยเฉพาะ เนื้อความเอ่ยถึงหญิงผู้งามเลิศล้ำ เพียงยลหน้านางหนึ่งครั้งก็ล่มเมือง ยลอีกครั้งก็ล่มชาติ การจัดฉากในครั้งนี้ประสบความสำเร็จอย่างงดงาม ฮั่นอู่ตี้บอกองค์หญิงให้พาตัวหลี่เหยียนมาเข้าเฝ้าในวันรุ่งขึ้น นอกจากนี้ การจัดฉากนี้ยังกระชากหัวใจของหลีก่านให้ตกหลุมรักหลี่เหยียนอย่างจังทั้งที่ไม่ได้รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าของผ้าเช็ดหน้าที่เขาเก็บได้และเฝ้าฝันถึงคือหลี่เหยียน (หงกูทำตามคำสั่งของจินอวี้ พาสาวในหอคนอื่นไปให้หลีก่านดูแล้วบอกว่านี่แหละเจ้าของผ้าเช็ดหน้า หลีก่านได้แต่ผิดหวังอย่างมาก) ในงานเลี้ยงนี้ นอกจากฮั่นอู่ตี้แล้ว เว่ยฮองเฮาก็เสด็จมาด้วย รวมทั้งเว่ยชิงที่เป็นสามีขององค์หญิง ตอนที่หลี่เหยียนปรากฏตัวขึ้นร่ายรำและตะลึงมอง สายตาทุกคู่ต่างจ้องไปที่หลี่เหยียน มีแต่ฮั่วชวี่ปิ้งกับกับเว่ยชิงที่มองไปยังเว่ยฮองเอาอย่างเป็นห่วง หลังงานเลี้ยง จินอวี้รู้สึกผิดต่อเว่ยฮองเฮาและฮั่วชวี้ปิ้ง จึงให้หงกูกลับไปก่อน ตัวเองกะจะเดินไปที่คฤหาสน์ตระกูลสือระบายความรู้สึกผิดให้เมิ่งจิ่วฟัง แต่บังเอิญเจอฮั่วชวี่ปิ้งที่หน้าวังองค์หญิง ฮั่วชวี่ปิ้งจึงเพิ่งรู้ว่าจินอวี้มางานนี้ด้วยและเดินไปเป็นเพื่อน จินอวี้เอ่ยขอโทษฮั่วชวี่ปิ้ง ฮั่วชวี่ปิ้งบอกช่างเถิด ถึงแม้ว่าการรู้อยู่ก่อนกับเมื่อเรื่องเกิดขึ้นจริง ความรู้สึกจะเป็นคนละเรื่อง แต่ยังไงนี่ก็เป็นเรื่องที่รู้อยู่แล้วว่าต้องเกิดขึ้น และถึงวันนี้จินอวี้ไม่ทำ วันหน้าคนอื่นก็ต้องทำ แค่เวลาอาจจะทอดยาวออกไปอีกนิดเดียว ฮั่วชวี่ปิ้งนึกว่าจินอวี้จะกลับลั่วอวี้ฟัง จึงพาเดินไปตามทางที่กลับลั่วอวี้ฟัง ซึ่งตามเส้นทางต้องผ่านหอนางโลมเทียนเซียงฟังคู่แข่ง เมื่อเดินผ่านหัวเลี้ยวมาถึงที่ตัดผ่านหน้าเทียนเซียงฟัง ก็เห็นว่าหน้าเทียนเซียงฟังกำลังมีกลุ่มลูกค้า 4-5 คนกำลังจะจากไปพอดี โดยมีแม่เล้าของเทียนเซียงฟังออกมาส่งด้วยตัวเอง แสดงว่าฐานะของแขกใหญ่โตมาก จินอวี้จึงมองหน้าแขกที่ว่าซึ่งยังอยู่ไกลโดยไม่ได้ตั้งใจ ปรากฏหนึ่งว่าในกลุ่มลูกค้าที่กำลังจะจากไปนั้นคือ....อีจื้อเสีย จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 21:03:24

ความคิดเห็นที่ 9 จินอวี้ไปเข้าเฝ้าองค์หญิงผิงหยางเพื่อขอบคุณที่ประทานรางวัลมาให้(เนื่องจากส่งหลี่เหยียนเข้าวัง) ตามด้วยไปเยี่ยมหลี่เหยียนเพื่อขอบคุณตามธรรมเนียม เพราะหลี่เหยียนก็ให้เงินรางวัลมาด้วย และหนนี้จินอวี้จะไปขอเพิ่ม เพื่อเอาเงินที่หลี่เหยียนให้มาไปสมทบทุนให้เมิ่งจิ่วยืม เพราะหลี่เหยียนเองก็รักซีอวี้ อยากช่วยชาวซีอวี้เหมือนกัน หลี่เหยียนวานให้จินอวี้ช่วยดูแลพี่ชายทั้งสองคนให้นาง โดยเฉพาะพี่ชายคนรองที่จับจดสำรวยเพราะถูกแม่เลี้ยงมาแบบตามใจเกินไป จินอวี้ยื่นผ้าเช็ดหน้าปักตัวอักษร “หลี่” ที่หลี่เหยียนเคยทำตก และนางเผาไปแล้ว ก่อนจะตัดสินใจทำขึ้นมาใหม่ให้หลี่เหยียน แล้วเล่าเรื่องหลีก่านเก็บผ้าเช็ดหน้านี้ได้ให้ฟังคร่าวๆ จากนั้นบอกว่า ทีแรกนางเผาทิ้งไปแล้ว แต่คิดอีกที ผ้าเช็ดหน้าเป็นของหลี่เหยียน ให้หลี่เหยียนตัดสินใจเองก็แล้วกันว่าจะใช้มันยังไง พูดง่ายๆ คือด้วยความที่เห็นว่าเป็นเพื่อน และช่วยกันมาถึงขนาดนี้แล้ว จินอวี้จึงคิดจะช่วยไปอีกขั้นด้วยการหา back up ให้หลี่เหยียน เพราะตระกูลของหลีก่านเป็นแม่ทัพมาหลายรัชกาล ตัวหลีก่านเองก็ได้รับแต่งตั้งบรรดาศักดิ์เป็นโหว เป็นทายาทผู้สืบทอดของตระกูล มีอิทธิพลสูงมากในตระกูล พอจะคานอำนาจกับตระกูลเว่ยของแม่ทัพใหญ่เว่ยชิงที่เป็นน้องชายของเว่ยฮองเฮาได้ หลังแยกจากหลี่เหยียนกลับมาที่ลั่วอวี้ฟัง จินอวี้ก็นั่งจดบันทึกเรื่องที่ไปเยี่ยมหลี่เหยียนมาในวันนี้ และเปรยว่านางรู้สึกออกจะกลัวหลี่เหยียน เพราะคนคนหนึ่งต้องอาศัยความแค้นที่แรงกล้ามากแค่ไหนกันถึงได้ยอมทุ่มชีวิตทั้งชีวิตเพื่อที่จะแก้แค้นได้ถึงขนาดนี้ ? และถ้านางมีลูก นางจะทำอย่างพ่อของนาง คือสอนให้ลูกลืมความแค้นซะ อย่าไปแก้แค้น จากนั้นก็นึกเขินว่าสามียังหาไม่ได้เลย ดันนึกเลยเถิดไปถึงเสียลูกแล้ว และนึกขึ้นมากะทันหันว่าถ้าตัวเองไม่มีลูกล่ะ จะเป็นยังไง ? หลังจากนิ่งนึกอยู่ครู่ใหญ่ ก็หันไปมองเถาต้นยวนยางที่นอกหน้าต่างที่เวลานี้ดอกร่วงโรยหมดแล้ว เหลือแต่ใบสีเขียว ก็ได้คำตอบในทันที ชีวิตคู่แต่ละคู่ก็เหมือนดอกยวนยาง ใช่ว่าทุกคู่ที่จะมีเมล็ด ขอแค่ได้ออกดอกผลิบานรับสายลมสายฝนแสงแดดอย่างเต็มที่ก่อนที่จะร่วงโรย เพียงแค่นั้นก็ถือว่าชีวิตนี้คุ้มค่าแล้ว ผลการออกศึกอย่างเป็นทางการครั้งแรกของฮั่วชวี่ปิ้ง กองทัพจะมีการแบ่งออกเป็นขบวนใหญ่ๆ โดยแต่ละขบวนก็จะมีแม่ทัพใหญ่หนึ่งคนนำ แม้ขบวนที่แม่ทัพใหญ่เว่ยชิงบัญชาการจะชนะ แต่ทัพซึ่งแม่ทัพใหญ่ เจ้าซิ่น ที่มีบรรพบุรุษเป็นชาวซยงหนูกลับถูกอีจื้อเสียเกลี้ยกล่อมจนทรยศไปเข้ากับซยงหนู ส่งผลให้ขบวนทัพของเจ้าซิ่นและอีกขบวนทัพที่แม่ทัพอีกคนนำถูกฆ่าตายหมดทั้งกองทัพ ฮั่นอู่ตี้โมโหมาก สั่งประหารล้างครอบครัวของเจ้าซิ่นที่อยู่ในฉางอานทันที แต่ปรากฏว่าลูกชายทั้งสองของเจ้าซิ่นถูกพาตัวหนีออกนอกฉางอานไปก่อนแล้ว ระหว่างที่ฮั่นอู่ตี้กริ้วจัดเพราะเรื่องนี้ ก็มีข่าวดีมาให้อารมณ์ดีขึ้น นั่นคือฮั่วชวี่ปิ้งได้ฝ่าฝืนคำสั่งแม่ทัพใหญ่ นำกองกำลังที่ตัวเองคุมทั้ง 800 นายบุกตะลุยเข้าสู่กลางถิ่นของซยงหนู อ้อมไปตีตลบหลังกองหลังของพวกซยงหนู ฆ่าทหารซยงหนูตายไป 2,028 นาย สังหารอัครเสนาบดีของซยงหนูและขุนนางผู้ใหญ่อีก 3 คน สังหารญาติผู้ใหญ่รุ่นปู่ของฉานอวี๋อีจื้อเสีย และจับเป็นอาของอีจื้อเสียได้ ภายใต้สถานการณ์ที่สองขบวนทัพใหญ่ถูกฆ่าจนหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ ผลงานชัยชนะในครั้งนี้ของฮั่วชวี่ปิ้งจึงยิ่งถูกเปรียบเทียบให้เห็นเด่นชัดมาก เมื่อกองทัพกลับมาถึงฉางอาน ฮั่วชวี่ปิ้งจึงได้รับปูนบำเหน็จรางวัลอย่างมหาศาล และได้รับแต่งตั้งเป็นโหว(มาร์ควิส)ในทันที ตอนนี้ฮั่วชวี่ปิ้งเพิ่งจะอายุได้ 18 ปี และแล้วตำนานการรบอันเหลือเชื่อประดุจดาวเทพสงครามจุติลงมาของฮั่วชวี่ปิ้งที่ตราบอดีตจวบปัจจุบันยังไม่มีแม่ทัพจีนคนใดทำได้ทัดเทียมในวัยเดียวกัน ก็ได้เปิดฉากขึ้นตั้งแต่ตอนนี้ หลังจากจินอวี้ได้รับทราบข่าวผลการรบในครั้งนี้ ก็สงสัยอย่างยิ่งว่าถ้าอีจื้อเสียมีปัญญาทำได้ถึงขนาดแอบพาลูกชายของเจ้าซิ่นหนีออกไปจากฉางอาน แล้วจะต้องจ้างวานนักฆ่ามาฆ่านางไปทำไม ส่งองครักษ์มาฆ่าไปเลยไม่ง่ายกว่าหรือ ? จินอวี้พาสาวๆ ในหอนางโลมที่ตัวเองเป็นเจ้าของทั้งหมดไปนั่งที่ภัตตาคารอันดับหนึ่ง อีผิ่นจวี และแน่นอน...ให้ฮั่วชวี่ปิ้งจ่าย ฮั่วชวี่ปิ้งมาเห็นสาวๆ ในหอนางโลมนั่งกันเต็มภัตตาคารก็อ้าปากค้าง บอกว่าเขาเชิญจินอวี้คนเดียวเท่านั้นนะ ไม่ใช่เชิญสาวๆ พวกนี้ทั้งหมด จินอวี้บอก อย่าขี้เหนียวไปหน่อยเลยน่า ฮั่วชวี่ปิ้งแค่ออกไปเดินเล่นมารอบเดียวก็ได้ปูนบำเหน็จมาตั้งเท่านี้ เอามาเลี้ยงกันนิดๆ หน่อยขนหน้าแข้งไม่ถึงกับร่วงหรอก ฮั่วชวี่ปิ้งแยกเขี้ยวบอก พูดง่ายดีนี่ ออกไปเดินเล่นมารอบเดียว หนหน้าลองออกไป “เดินเล่น” กับเขาดูไหมล่ะ จากนั้นลากจินอวี้พาขึ้นรถม้าไปที่บ้านเขา บอก กลับมาจากรบหนนี้เขาพาพ่อครัวฝีมือดีจากซีอวี้มาด้วย ย่างเนื้ออร่อยมาก แล้วให้พ่อครัวย่างเนื้อมาสองที่ ระหว่างที่กิน น้าเขยของฮั่วชวี่ปิ้งทั้งสองคนก็แวะมาเยี่ยม มาคุยด้วย แล้วมีอาการไม่ถูกชะตาไม่ชอบหน้าจินอวี้อย่างมาก หลายวันต่อมา วันหนึ่ง หลีก่านได้มาอาละวาดทำลายข้าวของในลั่วอวี้ฟัง ร้องให้จินอวี้ออกไปพบ หงกูบอกปัดไปว่าจินอวี้ไม่อยู่ จินอวี้บอกให้หลีก่านทุบไปตามสบาย ค่อยส่งบิลค่าเสียหายไปเก็บกับพ่อหลีก่าน เพราะสอนลูกไม่ดีเป็นความผิดของพ่อ พ่อหลีก่าน แม่ทัพใหญ่หลีก่วง เป็นคนนิสัยดี ซื่อสัตย์ ลูกน้องรักมาก ดังนั้นถ้าส่งบิลไป บอกว่านี่ฝีมือลูกชายคุณทำเสียหาย ยังจะกลัวอีกหรือว่าเขาจะไม่จ่าย ? แต่บิลนี้จินอวี้สั่งให้เขียนขึ้นสองชุด อีกชุดส่งไปให้หลี่เหยียนจ่ายมา เพราะที่หลีก่านมาอาละวาดในลั่วอวี้ฟัง ไม่ต้องให้ใครบอกจินอวี้ก็เดาได้ว่า หลี่เหยียนต้องทำให้หลีก่านรู้ตัวแล้วว่าเจ้าของผ้าเช็ดหน้าที่เขาเก็บได้คือหลี่เหยียน เพราะงั้นหลีก่านที่หลงรักหลี่เหยียนตั้งแต่แรกเห็นนางร่ายรำเหนือสระน้ำถึงได้แค้นมาก เพราะเขาเก็บผ้าเช็ดหน้าได้ก่อนที่หลี่เหยียนจะได้เจอกับฮั่นอู่ตี้ตั้งนาน หากเขาได้เจอหลี่เหยียนตั้งแต่ตอนนั้น เขาก็ได้แต่งงานกับหลี่เหยียนสมหวังไปแล้ว ไม่ต้องมาอกหักยับเยินแบบตอนนี้ หงกูบ่นอย่างสงสัยมากว่าหลีก่านที่ปกติเป็นสุภาพบุรุษ สุภาพอ่อนโยน ทิปก็หนัก ทำไมวันนี้ถึงได้ดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคนได้ จินอวี้จึงบอกหงกูเรื่องผ้าเช็ดหน้าว่าทำขึ้นมาใหม่หนึ่งผืนคืนให้หลี่เหยียนไป วันปีใหม่(ตรุษจีน)เวียนมาถึงอีกครั้ง จินอวี้มาที่คฤหาสน์ตระกูลสือแบบเป็นฟืนเป็นไฟ เพราะปีนี้เมิ่งจิ่วไม่ได้เชิญนางมา จนนางต้องถ่อมาเอง เลยโมโห เดินเข้าไปถึงเขตสวนไผ่ก็ใช้เท้าเตะประตูสวนเปิดออกดังปังเป็นการระบายอารมณ์ นี่เป็นครั้งแรกที่นางใช้เท้าเตะเปิดประตูสวนไผ่ พอประตูเปิดออก เสียงเมิ่งจิ่วก็ดังมาทันทีว่า “เสี่ยวอวี้หรือ ?” เสียงเมิ่งจิ่วเหมือนน้ำดับไฟโมโหของจินอวี้มอดในพริบตา จึงเดินไปเปิดประตูเรือนสวนไผ่อย่างนุ่มนวล เมิ่งจิ่วกำลังนั่งแกะสลักขลุ่ยอยู่ เชิญจินอวี้เข้ามานั่งแล้วถามว่าโกรธอยู่หรือ ? แต่พอเห็นจินอวี้นั่งเงียบ ก็ว่าคงไม่ได้โกรธ จากนั้นชวนคุย(อันที่จริงคือพูดคนเดียว)จากเรื่องนี้ไปเรื่องนั้น จากเรื่องนั้นไปเรื่องโน้น ดูผิดปกติจากเมิ่งจิ่วที่ไม่ค่อยพูดมากจนเห็นได้ชัด จินอวี้ฟังจนสุดทน จึงมองหน้าเมิ่งจิ่ว บอก “ข้ากำลังโมโห ท่านมองไม่ออกหรอกหรือ ? ท่านควรจะถามสักหน่อยสิว่า ‘ทำไมเจ้าถึงโมโหล่ะ ข้าทำอะไรผิดหรือเปล่า ?’” เมิ่งจิ่วทำหน้าเหมือนโดนหางเลขแบบไม่รู้อีโหน่อีเหน่ กลั้นยิ้มพูดตามว่า “ทำไมเจ้าถึงโมโหล่ะ ข้าทำอะไรผิดหรือเปล่า ?” จินอวี้ฟังแล้วฟุบลงกับโต๊ะอย่างหมดแรง บ่นในใจว่าทำไมตานี่ไม่เข้าใจกันบ้างเลยนะ นางเห็นดีอะไรในตัวตาคนนี้เนี่ย นิสัยก็พิลึก เปลือกนอกดูอ่อนโยนใกล้ชิดได้ง่าย ความจริงแล้ววางตัวห่างแสนห่าง ถึงความรู้จะกว้างขวางมาก แต่นางก็ไม่ได้อยากแต่งงานกับหนังสือสักหน่อย ฐานะก็ยังประหลาดลึกลับอยู่ ทั้งที่หน้าตาเป็นชาวฮั่น แต่กลับทำในเรื่องที่ทรยศต่อชาวฮั่นจินอวี้พยายามคิดหาข้อบกพร่องของเมิ่งจิ่ว เมิ่งจิ่วพูดอย่างอ่อนใจว่าพอเขาถาม จินอวี้ก็ไม่ยอมตอบอีก จินอวี้เลยว่าถามแบบหาความจริงใจไม่ได้เลยน่ะสิ ! ในห้องเงียบกริบทันทีจนจินอวี้ชักหวาด เงยหน้าขึ้นมองเมิ่งจิ่วแบบเกรงๆ ก็เห็นเมิ่งจิ่วยื่นกล่องมาให้ ถามว่า แล้วแบบนี้พอจะเป็นการแสดงความจริงใจได้บ้างไหม ? ในกล่องคือต่างหูทำเป็นรูปจันทร์เสี้ยวอยู่กลางผืนทราย จันทร์เสี้ยวทำจากหยก ผืนทรายทำจากทองคำ ชื่อของจินอวี้ จิน แปลว่าทอง อวี้ แปลว่าหยก พอเห็นต่างหูนี้ จินอวี้ก็เอามาใส่ทันที พูดอย่างอารมณ์ดีว่า ก็พอใช้ งั้นขอรับเอาไว้แบบไม่เกรงใจล่ะนะ หน้านี่จากบึ้งๆ เปลี่ยนเป็นยิ้มแฉ่ง เมิ่งจิ่วมองหน้าบานแฉ่งของจินอวี้แล้วนัยน์ตาหมองลง ก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง หลังจากนั้นสืออวี่ก็เอาบะหมี่มาให้จินอวี้ จินอวี้บอกว่านึกว่าเห็นเมิ่งจิ่วไม่เชิญนางมา เลยนึกว่าลืมไปแล้วเสียอีก เมิ่งจิ่วพูดเบาๆ โดยไม่มองหน้าว่า เขาจะลืมได้ยังไง ถึงอย่างไรก็อยากจะให้จินอวี้มีความสุขในวันนี้ (ปีที่แล้วจินอวี้อกหักยับเยินในวันเดียวกันนี้) จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 21:06:34

ความคิดเห็นที่ 11 สองคนก็แนะนำตัวกัน แล้วเมิ่งจิ่วก็ขอตัวจากไปทันที ฮั่วชวี่ปิ้งก็ระเบิดใส่จินอวี้ว่า จินอวี้บอกมันแค่ว่านี่ชื่อดอกเงินทอง ไม่เห็นบอกมันเลยว่ามีอีกชื่อว่าดอกยวนยาง จินอวี้เลยพูดว่าเรื่องของข้า เจ้าไม่ต้องมายุ่ง ฮั่วชวี่ปิ้งเลยโมโหชกโครงที่ให้ต้นไม้นี่เกาะพังครืน ต้นไม้ตายเลย... เรียกว่าสารภาพรักรอบสอง จินอวี้แห้วอีกแล้ว แถมหนนี้เฮิร์ตหนักกว่าหนแรก แต่คนที่เฮิร์ตไม่ได้มีแต่จินอวี้ เมิ่งจิ่วเองก็เสียใจที่ต้องปฏิเสธไป และเพราะหลังจากนั้น จินอวี้ไม่แวะไปที่คฤหาสน์สืออีกเลย จนเมิ่งจิ่วล้มป่วยลง คนรับใช้เลยมาขอร้องให้จินอวี้ช่วยไปดูหน่อย จินอวี้เลยไป จินอวี้ไปเยี่ยมแล้วก็บอกเมิ่งจิ่วว่า จินอวี้จะขอคำตอบเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนั้นใกล้วันตรุษจีนแล้ว จินอวี้บอกในวันตรุษจีนที่เมิ่งจิ่วเคยบอกว่าตั้งให้เป็นวันเกิดของจินอวี้ จินอวี้จะรออยู่ที่หอลั่วอวี้ฟัง จะรอที่นั่นทั้งวัน ถ้าเมิ่งจิ่วยินดีตอบรับความรู้สึกนี้ก็ให้ไปหา ถ้าไม่ จินอวี้จะไม่รบกวนเขาด้วยเรื่องนี้อีก แต่วันนั้นจินอวี้ใส่ชุดที่ได้มาจากเมิ่งจิ่วตอนที่พบกันครั้งแรกนั่งรอทั้งวันจนเกือบเที่ยงคืน เมิ่งจิ่วก็ไม่มา กลายเป็นว่าฮั่วชวี่ปิ้งแวะมาเยี่ยม และพิราบสื่อสารของเมิ่งจิ่วเอาข้อความจากเมิ่งจิ่วมาให้จินอวี้ว่า "ขอโทษ" จินอวี้สิ้นหวังเลยคราวนี้ พอวันรุ่งขึ้นมั้ง ก็ตัดสินใจว่าจะไปจากเมืองฉางอานเงียบๆ จึงเอาบันทึกความสุขที่บอกเล่าระบายความในใจของตัวเองที่มีต่อเมิ่งจิ่วที่เขียนเก็บเอาไว้ทุกวันไปให้เมิ่งจิ่ว ทีแรกกะจะเผาทิ้ง แต่เปลี่ยนใจ เพราะยังไงจินอวี้จะไปอยู่กับฝูงหมาป่าแล้ว บันทึกนี่เขียนถึงเขา ก้ยกให้เจ้าตัวไปก็แล้วกัน จินอวี้เลยเอาบันทึกไปให้เมิ่งจิ่วกับมือ แล้วเดินจากมา เขียนจดหมายให้ฮั่วชวี่ปิ้งกับหงกูคนละฉบับ ฝากหงกูว่าให้รอจนจินอวี้ไปแล้วสักครึ่งเดือนค่อยเอาจดหมายไปให้ฮั่วชวี่ปิ้ง เช้าวันที่จินอวี้ออกเดินทางนั่น เป็นเช้าวันที่ฮั่วชวี่ปิ้งต้องยกทัพออกรบพอดี และเขาชวนจินอวี้ไปด้วย ให้คนใช้ที่บ้านมาบอกจินอวี้ว่าวันนี้เขาจะออกเดินทางไปรบ แต่รอจนได้เวลาต้องไปเข้ากองทัพแล้วจินอวี้ก็ยังไม่มาหา ฮั่วชวี่ปิ้งเลยได้แต่ถอนใจ จากนั้นไม่กี่วัน เพราะหงกูโมโหมากที่จินอวี้ไปแบบไม่บอกกล่าว เลยส่งคนเอาจดหมายไปให้ฮั่วชวี่ปิ้งแต่เช้า ฮั่วชวี่ปิ้งได้รับจดหมายเร็วมาก และเดาเส้นทางหนีของจินอวี้ได้ เลยปลีกตัวออกจากกองทัพมาดักเจอตัวจินอวี้ในโรงเตี๊ยม พาตัวเข้าไปอยู่ในกองทัพ ข้างเมิ่งจิ่ว พอได้บันทึกมาก็นั่งอ่าน จนได้เจอข้อความหนึ่งที่ทำให้รู้ว่า เรื่องที่เขากังวลว่าจินอวี้จะรับไม่ได้ เลยปฏิเสธจินอวี้ไปนั่น ความจริงจินอวี้ไม่ได้เห็นเป็นเรื่องสำคัญเลย ก็ดีใจ รีบไปหาจินอวี้ที่หอนางโลม แต่จินอวี้ออกเดินทางไปแล้ว เขาจึงสั่งคนออกค้นตัวจินอวี้ทันที แต่จินอวี้โดนฮั่วชวี่ปิ้งพาตัวไปจากโรงเตี๊ยมเสียก่อน และเมื่อเมิ่งจิ่วส่งคนไปถามคนใช้ที่บ้านฮั่วชวี่ปิ้งว่าพบร่องรอยจินอวี้บ้างไหม พ่อบ้านของฮั่วชวี่ปิ้งก็ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ทั้งยังพูดจาดูถูกและแกล้งเมิ่งจิ่วด้วย แต่เมิ่งจิ่วก็ทน ฮั่วชวี่ปิ้งรู้ว่าเมิ่งจิ่วตามหาตัวจินอวี้อยู่ จึงจับจินอวี้แต่งตัวเป็นผู้ชาย ให้อยู่แต่ในกองทัพเขา เมิ่งจิ่วจึงหาตัวจินอวี้ไม่พบ ระหว่างเดินทัพมุ่งหน้าไปชายแดนต่อ ฮั่วชวี่ปิ้งให้จินอวี้พักอยู่กระโจมของตัวเอง แล้วขู่ว่าวันไหนเขาตื่นมาเห็นจินอวี้หายไป เขาจะสั่งให้เสบียงของกองทัพเขาเปลี่ยนเป็นเนื้อหมาป่าให้หมด จินอวี้โมโหมาก แต่ก็เป็นคำขู่ที่ได้ผล เพราะทำให้จินอวี้ไม่กล้าหนี ระหว่างเดินทัพผ่านหล่งซี ฮั่วพาจินอวี้แต่งเป็นผู้ชายออกมาเดินเที่ยวตลาดเล่น จินอวี้เห็นแผงลอยข้างทางวางขายมีดสั้นที่อวี๋ตัน เจ้าชายรัชทายาทของซยงหนู เพื่อนเล่นสมัยเด็กของนางเคยให้นางเป็นของขวัญ ก็บอกให้ฮั่วซื้อให้ มีดสั้นนี้เป็นมีดกลไก หากปลดสลักแล้วแทง ใบมีดจะหดเข้าไปในด้ามและถุงเลือดที่ซ่อนอยู่ในด้ามมีดจะแตก มีเลือดไหลออกมา ทำให้ดูเหมือนถูกแทงจริงๆ หลังจากได้มีดมา จินอวี้ก็แกล้งพูดว่า “ดูซิว่าต่อไปเจ้ายังจะมีโอกาสรังแกข้าอีกหรือเปล่า !” จากนั้นแทงมีดใส่ตัวเอง ปรากฏว่าฮั่วชวี่ปิ้งตกใจจนหน้าซีดเผือด มือสั่นตัวสั่นไปหมด จินอวี้เห็นเลยนึกเสียใจว่าแกล้งหนักไป รีบหัวเราะออกมาว่าแค่ล้อเล่นหรอกน่า แต่ฮั่วชวี่ปิ้งโกรธมากจนเดินหนีไปเลย จินอวี้จึงเดินตามไปง้อ บอกว่านางรู้ว่าฮั่วชวี่ปิ้งไม่ได้โกรธที่นางล้อเขาเล่น แต่โกรธที่นางล้อเล่นกับชีวิตตัวเอง เกิดกลไกของมีดสั้นเสีย ใบมีดไม่ยอมหดกลับเข้าไปในด้ามขึ้นมาจะทำยังไง จากนั้นบอกว่ามีดสั้นนี้อวี๋ตันเพื่อนสมัยเด็กให้นางมา นางเคยเอาไปแกล้งพ่อเล่นมาแล้ว มีหรือจะไม่รู้จัก ฮั่วชวี่ปิ้งจึงถามอย่างประหลาดใจว่าจินอวี้มีพ่อด้วยหรือ ? จินอวี้บอก ใครบ้างเกิดมาไม่มีพ่อแม่ ฮั่วชวี่ปิ้งจึ งพูดอย่างเย็นชาว่า แต่เขามีพ่อก็เหมือนไม่มี การรบหนนี้ ฮั่วชวี่ปิ้งวางแผนให้เป็นการรบแบบเน้นความเร็ว จึงทิ้งจินอวี้ไว้ให้ฝึกขี่ม้ากับทหารอายุประมาณ 15 ปีคนหนึ่งที่ขี่ม้าเก่งมาก ชื่อหลี่เฉิง และกองทหารคุ้มกันอีกหนึ่งกอง และขู่ว่าถ้าเขารบกลับมาแล้วฝีมือขี่ม้าของจินอวี้ไม่มีอะไรคืบหน้า เขาจะลงโทษหลี่เฉิงอย่างหนัก ก่อนฉั่วชวี่ปิ้งจะนำทัพจากไป ข้าวของของจินอวี้ที่โรงเตี๋ยมซึ่งถูกฮั่วชวี่ปิ้งลักพาตัวมาก็ถูกส่งมาถึง รวมถึงกรงนกพิราบเสี่ยวเชียนกับเสี่ยวถาว ในตอนแรกจินอวี้ไม่คิดจะหัดขี่ม้า แต่เมื่อตระหนักว่าตอนนี้เรียกได้ว่าอยู่ในสมรภูมิแล้ว และถ้าขี่ม้าไม่เป็น จะเป็นตัวถ่วงให้คนอื่นต้องมาตายไปกับตัวเองด้วย จินอวี้จึงยอมหัดขี่ม้า หลังฮั่วชวี่ปิ้งจากไปแล้ว หลี่เฉิงท่าทางเซ็งมาก จินอวี้ถามดูจึงได้ความว่า พ่อแม่ของหลี่เฉิงถูกพวกซยงหนูฆ่าตาย เขาจึงมาเป็นทหารเพื่อแก้แค้น แต่ฮั่วชวี่ปิ้งกลับให้เขารั้งอยู่สอนจินอวี้ขี่ม้า ไม่ให้ตามไปด้วย เขาจึงเซ็งมาก จินอวี้จึงสอนวิธีการต่อสู้ของตัวเองให้หลี่เฉิง และบอกว่า ถ้าสามารถสู้กับนางได้ถึงร้อยกระบวนท่า นางจะขอให้ฮั่วชวี่ปิ้งพาหลี่เฉิงไปรบด้วย หลี่เฉิงดีใจมากและกระตือรือร้นขึ้นทันตาเห็น ศึกนี้ ฮั่วชวี่ปิ้งใช้เวลารบทั้งสิ้น 6 วัน จำนวนทหารที่นำไปคือ 10,000 นาย เป็นการรบโดยอาศัยความเร็วและยุทธการไปหาเสบียงจากศัตรู คือไม่ขนรถเสบียงติดตัวไปด้วย เร่งขี่ม้าทั้งวันทั้งคืน(ทหารแต่ละคนเอาม้าไปเปลี่ยน 2 ตัว)อ้อมไปดักโจมตีปีกและแนวหลังของซยงหนู ด้วยการขี่ม้าแบบไม่หลับไม่นอนติดต่อกัน 6 วัน ทำให้สามารถขี่ม้าไปได้เร็วกว่าเผ่าซยงหนูที่เป็นชนเผ่าเลี้ยงสัตว์เร่ร่อนใช้ชีวิตอยู่แต่บนหลังม้าเป็นส่วนใหญ่ ขี่ม้าเป็นก่อนเดินได้ ทั้งนี้นอกจากความทรหดเหนือปกติแล้ว กองทัพของฮั่วชวี่ปิ้งซึ่งเป็นกองทัพอวี่หลินจวินที่ผ่านการฝึกพิเศษมาได้เอาชนะพวกซยงหนูด้วยการรบแบบยิงธนูบนหลังม้าซึ่งเป็นการรบที่ซยงหนูถนัดมากที่สุดอีกด้วย แล้วยังเป็นการรบในถิ่นของซยงหนูเองซึ่งแน่นอนว่าพวกซยงหนูย่อมจะมีความชำนาญชัยภูมิมากกว่า แล้วยังเป็นการยกทัพบุกเข้ากลางถิ่นของซยงหนูซึ่งเสี่ยงอย่างมากจากการถูกล้อมโจมตีจนตายหมดทั้งกองทัพ ภายใต้ปัจจัยเหล่านี้ ฮั่วชวี่ปิ้งยังสามารถเอาชนะได้อย่างงดงาม ศึกนี้ซยงหนูถูกกองทัพของฮั่วชวี่ปิ้งจำนวน 10,000 นายฆ่าตายไป 8-90,000 คน เรียกได้ว่าพ่ายแพ้ยับเยิน แต่ทหารของฮั่วชวี่ปิ้งก็เหลือแค่ 3,000 คนเหมือนกัน ชื่อ “ฮั่วชวี่ปิ้ง” เริ่มสะท้านสะเทือนไปทั่วทั้งแผ่นดินซยงหนูอย่างแท้จริงจากศึกนี้เอง ตอนนี้ฮั่วชวี่ปิ้งอายุ 19 ปี หลังรบชนะ พระเจ้าฮั่นอู่ตี้ที่ได้ทราบข่าวดีก็ดีใจมาก ประทานเหล้าชั้นดีมาให้ฮั่วชวี่ปิ้งถึงกองทัพที่ยังอยู่ในซยงหนู แต่ฮั่วชวี่ปิ้งถือว่าศึกนี้คนที่สร้างความชอบคือทหารทั้งกองทัพ ไม่ใช่เขาแค่คนเดียว จึงเทเหล้านี้ลงในน้ำพุของเมืองนั้น แล้วร่วมดื่มกับพวกทหาร นับแต่นั้นมาเมืองนั้นก็ถูกเปลี่ยนชื่อตามเหตุการณ์นี้เป็นชื่อ “จิ่วเฉวียน” (น้ำพุสุรา) ฮั่วชวี่ปิ้งกลับมาถึงค่ายที่ทิ้งจินอวี้ไว้ ก็ล้มตึงลงนอนหลับไปทันทีเพราะอดนอนมาหลายวันมาก หลังจากตื่นมาแล้ว ฮั่วชวี่ปิ้งก็บอก เขาจะนำคนส่วนหนึ่งกลับฉางอานไปรายงานผลการรบ จินอวี้ไม่อยากกลับฉางอาน เขาก็ไม่บังคับ จินอวี้จึงร้องขอฮั่วชวี่ปิ้งว่า อย่าบอกใครว่านางอยู่ที่นี่ ฮั่วชวี่ปิ้งก็ตกลง (น่าเสียดายที่จินอวี้ไม่รู้ว่าเมิ่งจิ่วตามหาตัวนางอยู่ ไม่งั้นคงไม่กำชับฮั่วชวี่ปิ้งแบบนี้แล้ว และฮั่วชวี่ปิ้งก็ไม่คิดจะบอกจินอวี้ด้วยว่าเมิ่งจิ่วกำลังระดมคนตามหาจินอวี้อยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย) ระหว่างที่ฮั่วชวี่ปิ้งไปฉางอาน หลี่เฉิงก็สู้กับจินอวี้ได้ครบร้อยกระบวนท่า จินอวี้จึงรอฮั่วชวี่ปิ้งมา แล้วขอให้หลี่เฉิงเข้ารบในกองทัพด้วยตามที่ได้สัญญาไว้กับหลี่เฉิง ฮั่วชวี่ปิ้งก็อนุญาต หลี่เฉิงจึงดีใจมาก จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 21:08:24

ความคิดเห็นที่ 13 ชาวซยงหนูมุงเห็นฝ่ายตนแพ้ แถมยังขี้โกงอีก ก็รู้สึกเสียหน้ามาก และสลายตัวจากไป ฮั่วชวี่ปิ้งจะพาจินอวี้จากไปเหมือนกัน แต่อีจื้อเสียรั้งตัวไว้ถามชื่อ ฮั่วชวี่ปิ้งไม่ยอมบอก ขอแค่ม้าสองตัวทำหรับขี่จากไป แล้วรีบพาจินอวี้หนีไปทันที เพราะเห็นแวบๆ ว่าแม่ทัพฮั่นที่มีบรรพบุรุษเป็นชาวซยงหนู และถูกอีจื้อเสียเกลี้ยกล่อมจนกลับมาอยู่ฝ่ายซยงหนูเหมือนเดิม ซึ่งแน่นอนว่าจำหน้าฮั่วชวี่ปิ้งได้ ได้โผล่มาหาอีจื้อเสีย จริงดังที่สงสัย หลังจากฮั่วพาจินอวี้ขี่ม้าหนีออกมาได้พักเดียว กองทัพของอีจื้อเสียก็บุกไล่ตามหลังคนทั้งสองมาทันที ฮั่วชวี่ปิ้งจึงถามว่าคนนั้นคือใครหรือ ? เขานึกอยู่แล้วว่าน่าจะเป็นผู้ที่มีตำแหน่งสูงมากของซยงหนู จินอวี้จึงกัดฟันตอบว่า เขาชื่ออีจื้อเสีย ฮั่วชวี่ปิ้งก็ หา ฉานอวี๋แห่งซยงหนูรึ ? จินอวี้พยักหน้า ฮั่วชวี่ปิ้งก็นิ่งไป ก่อนจะแหงนหน้าหัวเราะก้อง บอกว่าแหมสะใจจริงๆ วันนี้ที่ได้ดวลชนะฉานอวี๋แห่งซยงหนูเชียว แต่ท่าทางได้แต่ต้องหนีหัวซุกหัวซุนซะแล้ว อีจื้อเสียสั่งจับเป็นทั้งฮั่วชวี่ปิ้งและผู้หญิง แต่มู่ต๋าตั่วกลัวว่าถ้าอีจื้อเสียจับจินอวี้มาได้และรู้ว่านั่นคือจินอวี้ นางจะตกกระป๋อง จึงกะจะยิงจินอวี้ให้ตาย และบอกอีจื้อเสียว่า ถ้าผู้หญิงตาย ฮั่วชวี่ปิ้งถึงจะยอมมาเป็นพวกซยงหนูแบบไม่มีอะไรทำให้คิดอยากหนี จินอวี้ฟังแล้วได้แต่ส่ายหน้า เดาได้ทันทีว่าก่อนหน้านี้ นักฆ่าที่ถูกส่งมาฆ่านางตอนที่นั่งรถม้าไปกับเมิ่งจิ่ว มู่ต๋าตั่วต้องเป้นคนจ้างวานมาแหงๆ และคำพูดของมู่ต๋าตั่วทำให้จากเดิมจินอวี้ไม่คิดให้อีจื้อเสียรู้ว่าตัวเองยังไม่ตาย เปลี่ยนเป็นจงใจเอาผ้าคลุมหน้าออก แล้วหันไปมองอีจื้อเสีย อีจื้อเสียเห็นจินอวี้ก็จำได้ทันที จึงชะงักไป จากนั้นนึกถึงที่เมื่อกี้ฮั่วชวี่ปิ้งจูบจินอวี้ จึงเปลี่ยนคำสั่งทันที จากให้จับเป็นฮั่วชวี่ปิ้ง เป็นจับเป็นผู้หญิง ส่วนฮั่วชวี่ปิ้งจับตายสถานเดียว ประมาณว่ากะให้จินอวี้เป็นหม้ายซะเดี๋ยวนี้ จินอวี้กับฮั่วชวี่ปิ้งหนีเข้าเขตป่าภูเขาทันแบบหวุดหวิด จากนั้นได้ฝูงหมาป่าช่วยสกัดกองทัพของอีจื้อเสียให้ แต่ฮั่วชวี้ปิ้งถูกธนูของอีจื้อเสียยิงใส่บาดเจ็บ จินอวี้จึงพาเขาไปหลบอยู่ในถ้ำหลังม่านน้ำตก ส่วนตัวเองออกไปหาอาหารกับยามาให้ แล้วดันจ๊ะเอ๋กับอีจื้อเสียเข้าโดยบังเอิญ อีจื้อเสียถามว่าฮั่วชวี่ปิ้งไปไหนแล้ว ? จินอวี้ตอบว่าแยกกันหนีกับนาง อีจื้อเสียถามว่านางคืออวี้จิ่นใช่หรือเปล่า ? จินอวี้ย้อนถามว่าสำคัญมากหรือว่านางใช่หรือไม่ใช่อวี้จิ่น อวี้จิ่นน่ะตายไปแล้ว ตอนนี้คนที่อีจื้อเสียต้องการตัวคือฮั่วชวี่ปิ้ง ส่วนนางไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับอีจื้อเสียอีกแล้ว อีจื้อเสียนิ่งไป แล้วพูดว่า เขายินดีให้นางแค้นเขา คิดทำร้ายเขา มองเขาอย่างอาฆาตแค้น เพราะอย่างน้อยนั่นก็ช่วยยืนยันว่าเขายังคงอยู่ในใจของนางตลอด แต่เขานึกไม่ถึงเลยว่านางจะมองเขาเหมือนมองคนแปลกหน้า เมื่อก่อน ไม่ว่าจะอยู่ในสถานที่ใด อยู่ต่อหน้าใคร ในตอนที่สายตาของทุกคนต่างมองไปยังเสด็จพี่ของเขาที่เป็นฉานอวี๋คนก่อน หรือเจ้าชายรัชทายาท สายตาของอวี้จิ่นจะมองมาที่เขาเสมอ สายตาที่เต็มไปด้วยความนับถือ เชื่อถือ ถึงอวี้จิ่นจะยังเด็ก แต่สายตาเหมือนเข้าใจทุกอย่างดี ความทุกข์ใจของเขา ความกล้ำกลืนฝืนทนของเขา ความร้อนใจของเขา ล้วนแต่ตกอยู่ในสายตาของอวี้จิ่นทั้งหมด นางดีใจกับเขา เสียใจกับเขา แต่ตอนนี้ไม่ว่าอะไรก็ไม่มีอีกแล้วงั้นหรือ ? จินอวี้จึงบอกว่า ตอนนี้มีคนอื่นที่มองอีจื้อเสียแบบนั้นแทนนางแล้ว ขอแค่เขารู้จักที่จะหันไปมองรอบตัวเสียบ้าง จากนั้นเหลือบไปทางมู่ต๋าตั่ว แต่อีจื้อเสียกลับบอกว่า ในเมื่ออวี้จิ่นไม่แค้นเขาแล้ว งั้นก็กลับไปกับเขาเถอะ จินอวี้ปฏิเสธ อีจื้อเสียจึงถามว่า หรือว่าอวี้จิ่นแต่งงานกับฮั่วชวี่ปิ้งแล้ว ? แต่ช่างเถอะ ยังไงชาวซยงหนูเราไม่ถือเรื่องนี้อยู่แล้ว เขาจะพาอวี้จิ่นไปอยู่กับเขา แล้วเดินเข้าไปหา จินอวี้จึงจำต้องยิงธนูเข้าใส่เพื่อหยุดอีจื้อเสีย มู่ต๋าตั่วรีบเอาตัวเข้ามารับแทน อีจื้อเสียตกใจมาก และจำต้องยอมเลิกตามจินอวี้เพียงแค่นี้ พามู่ต๋าตั่วกลับไปรักษา หลังจากอีจื้อเสียไปแล้ว จินอวี้ก็เข้าไปหลังม่านน้ำตกหาฮั่วชวี่ปิ้ง และขอโทษเขาว่าหลังจากเคารพหลุมศพของพ่อแล้ว นางน่าจะรีบกลับ ไม่น่านึกสนุกขอมาเดินเที่ยวในเมืองเลย ไม่งั้นคงไม่ต้องมาโชคร้ายกันแบบนี้ ฮั่วชวี่ปิ้งก็บอก เขาต่างหากที่ผิดที่คุ้มครองนางไม่ได้ เอาไว้ต่อไปเขาจะทำให้แถบทะเลทรายตอนใต้เป็นของแผ่นดินฮั่นทั้งหมด ไล่พวกซยงหนูออกไป หลังจากนั้นจินอวี้จะเที่ยวยังไงก็ได้ตามสบาย ไม่ต้องกลัวว่าจะโดนพวกซยงหนูมารบกวนอีกแล้ว จินอวี้ก็นิ่งไป แล้วเริ่มเล่าอดีตของตัวเองให้ฟังว่ารู้จักกับอีจื้อเสียได้ยังไง เสร็จศึกแล้ว ฮั่วชวี่ปิ้งพาจินอวี้กลับฉางอาน แล้วให้อยู่ในบ้านของเขาโดยไม่ให้ใครเห็น จินอวี้ซึ่งอยู่แต่ในบ้านของฮั่วชวี่ปิ้ง จึงยังไม่รู้อยู่ดีว่าเมิ่งจิ่วตามหาตัวนางอยู่ วันหนึ่ง ฮั่วชวี่ปิ้งพาจินอวี้ไปทานอาหารที่ภัตตาคารชั้นหนึ่ง และเมิ่งจิ่วซึ่งได้ข่าวลือมาแว่วๆ ว่าจินอวี้กลับมาฉางอานแล้ว และอยู่กับฮั่วชวี่ปิ้ง ได้ตามมาที่ภัตตาคารนี้ และเจอะจินอวี้กับฮั่วชวี่ปิ้งเข้าให้อย่างจัง ในภัตตาคารยังได้เจอกับหลีก่วงลี่ พี่ชายรองของหลี่เหยียน หลี่ก่วงลี่โม้ว่าหลี่เหยียนจะขอฮั่นอู่ตี้ให้ยกจินอวี้ให้แต่งงานกับเขา สือเฟิงด่าหลีก่วงลี่ทันทีว่าคางคกคิดกินเนื้อห่านฟ้า จินอวี้จึงดุสือเฟิงให้ขอโทษหลีก่วงลี่ แต่เมิ่งจิ่วกลับพูดยิ้มๆ ด้วยสายตาเย็นชาว่า จะขอโทษก็เมื่อทำผิด ในเมื่อไม่ได้ทำผิด ไยต้องขอโทษ ? ฮั่วชวี่ปิ้งก็พูดเสริมว่าเห็นด้วยอย่างยิ่ง ไม่ได้ทำผิด ไยต้องขอโทษ หลีก่วงลี่เจอสายตาฆาตกรของสองหนุ่มนี่เข้าไป จึงต้องหนีหัวซุกหัวซุนออกจากภัตตาคารแทบไม่ทัน หลังจากนั้นเมิ่งจิ่วได้มาหาจินอวี้ ขอให้นางยกโทษให้เขาและแต่งงานกับเขา พร้อมกับอธิบายให้ฟังว่าก่อนหน้านี้ที่เขาปฏิเสธไม่รับรักของจินอวี้ เป็นความผิดของเขาเองที่อวดดีคิดว่าตัวเองได้ทำในสิ่งที่ดีที่สุดแล้วสำหรับเขาและนางโดยที่ไม่เคยถามความเห็นของนางเลย เมิ่งจิ่วบอกว่าตระกูลทางสายยายของเขามีโรคแอบแฝงอยู่ ทำให้ลูกที่เกิดมาอายุสั้น ตายแต่ยังเด็ก และมีโอกาสพิการสูงมาก อย่างเขาเอง พ่อแม่เขามีลูกทั้งหมดห้าคน สี่ในห้าขาพิการรวมทั้งเขา และคนที่รอดชีวิตมาก็มีเขาเพียงคนเดียว แม่ของเขาก็เป็นลูกคนเดียวของยาย และยายเองก็เป็นลูกคนเดียวเช่นกัน ที่พ่อแม่ของเขาอายุสั้น ก็เพราะเสียใจอย่างมากกับการที่ต้องสูญเสียลูกไปคนแล้วคนเล่าจนตรอมใจ ยายของเขาเองก็อายุสั้นเพราะเหตุนี้ และผู้หญิงมักจะอยากมีลูก ก่อนหน้านี้เขาเคยถามจินอวี้ว่าชอบเด็กหรือ จินอวี้ก็บอกว่าใช่ อยากจะมีลูกเยอะๆ เป็นครอบครัวใหญ่ ซึ่งเขามีให้ไม่ได้ นอกจากนี้เบื้องหลังชาติกำเนิดของเขายังต้องแบกรับภาระจากหลายๆ ด้านซับซ้อนมาก เมื่อบวกกับปัญหาที่มีลูกไม่ได้ เขาจึงตัดสินใจไม่รับรักจินอวี้เพื่อไม่ให้จินอวี้ต้องมาทนลำบากอยู่กับเขา จนเมื่อเขาได้เห็นผืนผ้าที่จินอวี้เขียนบอกความรู้สึกที่มีต่อเขา ซึ่งในนั้นมีเขียนเอาไว้ว่า แม้จะไม่มีลูก จินอวี้ก็ไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่ที่สำคัญอะไร เขาจึงดีใจมากและสั่งคนออกตามหานางเพื่อจะบอกความรู้สึกของเขาให้นางได้รู้ จินอวี้รู้สึกเหมือนถูกประชดอย่างไรอย่างนั้น เพราะนางรอคำพูดนี้ของเมิ่งจิ่วมานานมาก แต่กลับมาได้ยินเอาในตอนที่เลิกหวังและตัดใจไปแล้ว จินอวี้บอกเมิ่งจิ่วว่ามาบอกกับนางเอาตอนนี้มันสายไปแล้ว เพราะนางรับปากแต่งงานกับฮั่วชวี่ปิ้งแล้ว เมิ่งจิ่วก็บอกว่าแค่รับปาก ยังไม่ได้แต่งสักหน่อยนี่ แล้วตอนนี้ฮั่วชวี่ปิ้งเป็นแม่ทัพใหญ่ การแต่งงานของฮั่วชวี่ปิ้งต้องเกี่ยวข้องกับการเมือง ต้องทำตามคำสั่งของฮั่นอู่ตี้ ฮั่วชวี่ปิ้งไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจเองแล้ว จินอวี้จึงบอกว่าแต่ตอนนี้นางกับฮั่วชวี่ปิ้งมีความสัมพันธ์กันแล้ว เมิ่งจิ่วก็อึ้งไปนิด ก่อนจะบอกว่าจินอวี้ลืมเรื่องปู่กับย่าของเขาแล้วหรือ เขาไม่ถือเรื่องนี้หรอก แต่จินอวี้ยังไม่ทันตอบ ฮั่วชวี่ปิ้งก็กลับมาเสียก่อน และพาจินอวี้จากไปด้วยสีหน้าเย็นชา ตอนนี้ฮั่วชวี่ปิ้งโด่งดังคับฟ้าเพราะชนะศึกอย่างงดงามมากชนิดที่ไม่เคยปรากฏมาก่อนทุกครั้ง วันหนึ่ง พระเจ้าฮั่นอู่ตี้จึงเรียกตัวเขาไปเข้าเฝ้า ฮั่วชวี่ปิ้งเองกะจะกราบทูลขอพระราชทานงานแต่งของเขากับจินอวี้ด้วย จึงพาจินอวี้ไปด้วยกัน แต่เพราะโดยนิตินัย จินอวี้ไม่ได้เป็นอะไรกับฮั่วชวี้ปิ้ง และมาเพราะหลี่เหยียนเชิญมา ดังนั้นจึงนั่งอยู่ห่างกันมาก ก่อนที่ฮั่นอู่ตี้จะทันได้เอ่ยปากขอพระราชทานงานแต่ง ฮั่นอู่ตี้ก็ชิงพูดขึ้นก่อนว่า จะพระราชทานคฤหาสน์ให้เขา เวลานี้กำลังเลือกทำเลที่จะสร้าอยู่ ซึ่งหมายความว่าเมื่อไหร่ที่ได้คฤหาสน์นี้มา ฮั่วชวี่ปิ้งจะต้องมีภรรยาหลวงมาเป็นนายหญิงของคฤหาสน์ด้วย และจะต้องมาจากการพระราชทานของฮั่นอู่ตี้ด้วยพร้อมกัน และนายหญิงของคฤหาสน์นั้นจะเป็นใครอื่นไปไม่ได้นอกจากองค์หญิงธิดาของฮั่นอู่ตี้คนไหนสักคน นี่เป็นเรื่องที่หลี่เหยียนที่อยู่ในวังหลังนานเกินไปจนเกิดอาการประสาทเคียดแค้นจินอวี้อย่างไร้เหตุผล ไม่อยากเห็นมีความสุขกับฮั่วชวี่ปิ้ง เป็นคนยุฮั่นอู่ตี้ บวกกับฮั่นอู่ตี้เองก็คิดอย่างนี้อยู่ก่อนแล้ว ด้วยเหตุนี้ฮั่วชวี่ปิ้งจึงจำต้องกราบทูลปฏิเสธไม่รับคฤหาสน์ออกไปด้วยคำว่า “ตราบซยงหนูไม่พินาศ จะแต่งงานกระไรได้” (คำว่า “แต่งงาน” ในที่นี้เป็นคำที่มีหลายความหมาย คือแปลได้ทั้ง “บ้าน” และ “ครอบครัว” คำแปลตรงๆ ของลวีนี้จึงเป็น “ตราบซยงหนูไม่พินาศ จะมีบ้าน(ครอบครัว)กระไรได้”) ก่อนที่ฮั่นอู่ตี้จะทันได้เอ่ยปากไปถึงเรื่องจะยกองค์หญิงให้ ด้วยเหตุนี้ นับแต่นี้ไป ตราบใดที่ยังคงอยู่ในแผ่นดินฮั่น ฮั่วชวี่ปิ้งจึงไม่สามารถแต่งใครมาเป็นเมียหลวงได้ทั้งสิ้น รวมทั้งจินอวี้ เรื่องนี้จินอวี้ไม่ได้คิดมากอะไร แต่ฮั่วชวี่ปิ้งเจ็บใจตัวเองมาก จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 21:10:12

ความคิดเห็นที่ 14 ต่อมา แคว้นใหญ่ของซยงหนู 2 แคว้นมีปัญหากับฉานอวี๋อีจื้อเสีย โดยถูกอีจื้อเสียระแวงและคิดจะยกทัพมาปราบ สองแคว้นใหญ่จึงมาขอสวามิภักดิ์ต่อแผ่นดินฮั่น แล้ว 1 ใน 2 แคว้นเกิดเปลี่ยนใจ หันมาเล่นงานแคว้นที่ไม่เปลี่ยนใจ ฮั่นอู่ตี้จึงส่งฮั่วชวี่ปิ้งไปจัดการ และฮั่วชวี่ปิ้งก็สามารถจัดการให้เรียบร้อยได้อย่างงดงาม โดยแคว้นที่ยอมสวามิภักดิ์อย่างจริงใจนั้น คือแคว้นของพ่อของรื่อ อดีตเพื่อนเล่น 1 ใน 3 คนของจินอวี้นั่นเอง(อวี๋ตัน รื่อ มู่ต๋าตั่ว) และรื่อก็เป็นเจ้าชายรัชทายาทของแคว้นที่ว่านี้ เมื่อสวามิภักดิ์แล้ว รื่อก็ย้ายมาอยู่ที่ซีอาน วันหนึ่ง จินอวี้ไปเยี่ยมทุคนที่คฤหาสน์สือ แล้วไปเจอเมิ่งจิ่วนั่งตกปลาในสระที่ผิวเป็นน้ำแข็งอยู่ เมิ่งจิ่วลุกขึ้นคุยด้วย จากนั้นเกิดอุบัติเหตุทำให้น้ำแข็งแตกจนจะพลัดตกน้ำกันทั้งคู่ จินอวี้พยายามช่วยเมิ่งจิ่วไว้ ส่วนตัวเองจมน้ำลงไปแทน กว่าจะถูกช่วยขึ้นมาได้ก็โดนความเย็นจัดแทรกซึมจนล้มป่วยหนัก ฮั่วชวี่ปิ้งพารื่อมาเยี่ยมจินอวี้ที่กำลังป่วยอยู่และใกล้จะหายดี รื่อมาถึงและสวนกับเมิ่งจิ่วพอดี รื่อสังเกตเห็นรถม้าของเมิ่งจิ่วว่ามีตราหมาป่าอยู่ เมื่อฮั่วชวี่ปิ้งปล่อยให้เพื่อนวัยเด็กทั้งสองคุยกันตามลำพัง รื่อก็เปรยขึ้นมาว่านึกไม่ถึงว่าในฉางอานจะมีตรานี้อยู่ด้วย เป็นตราของกลุ่มหมาป่าทะเลทราย กองโจรกลุ่มใหญ่ที่สุดและทรงอิทธิพลที่สุดในซีอวี้ ทำให้จินอวี้นึกเอะใจว่าในตอนที่นางหนีออกจากฉางอาน นางก็เห็นตรานี้ จินอวี้จึงไปถามพวกลูกน้องของเมิ่งจิ่วที่คฤหาสน์สือ จึงได้รับความกระจ่างว่าในตอนที่นางหนีออกจากฉางอาน เมิ่งจิ่วได้ส่งคนออกตามหานาง แต่ฮั่วชวี่ปิ้งปิดเงียบไม่ยอมบอกนางว่าเมิ่งจิ่วออกตามหานางอยู่ และเมิ่งจิ่วก็เป้นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่แฉพฤติกรรมนี้ของจินอวี้ออกมาให้จินอวี้รู้ หลังจากรู้เรื่องนี้กระจ่าง จินอวี้ก็โกรธฮั่วชวี่ปิ้งมากจนทะเลาะกัน เพราะฮั่วชวี่ปิ้งไม่ได้รู้สึกผิดเลยกับการที่ตัวเองเล่นขี้โกงทำตัวแบบนี้เพื่อที่จะแย่งจินอวี้มาเป็นของตัว สุดท้ายจินอวี้ย้ายกลับไปอยู่ที่ลั่วอวี้ฟัง ไม่อยู่บ้านฮั่วชวี่ปิ้งแล้ว ฮั่วชวี่ปิ้งเสียใจมากจนใจลอยตอนซ้อมรบและตกจากหลังม้าหมดสติไปไม่ฟื้น หมอหลวงทุกคนไม่มีใครช่วยรักษาได้ พ่อบ้านของฮั่วชวี่ปิ้งจึงบากหน้าไปหาจินอวี้ ขอร้องให้จินอวี้ไปขอให้เมิ่งจิ่วช่วยมารักษาให้ฮั่วชวี่ปิ้ง จากนั้นเล่าให้ฟังอย่างละอายใจมากว่าตอนที่เมิ่งจิ่วมาที่บ้านฮั่วชวี่ปิ้งเพื่อถามว่าพบจินอวี้บ้างไหมนั้น เขาได้แกล้งเมิ่งจิ่วให้ต้องขายหน้า จินอวี้ฟังแล้วโกรธพ่อบ้านของฮั่วชวี่ปิ้งมากที่ทำตัวมารยาททรามกับเมิ่งจิ่ว และสั่งให้พ่อบ้านไปหาเมิ่งจิ่วพร้อมกับนางเพื่อขอโทษ เมื่อได้เห็นจินอวี้มาหา ทีแรกเมิ่งจิ่วดีใจมาก แต่เมื่อได้รู้ว่ามาเพราะจะขอให้ช่วยไปรักษาให้ฮั่วชวี่ปิ้ง ก็ช้ำใจน่าดู แต่ด้วยความที่เขาเป็นหมอ ก็มีจรรยาบรรณแพทย์อยู่ จึงช่วยไปรักษาให้ ส่วนพ่อบ้านของฮั่วชวี่ปิ้งก็คุกเข่าลงกราบขอโทษเมิ่งจิ่ว ขณะที่เหล่าผู้ติดตามของเมิ่งจิ่วอยากเหยียบพ่อบ้านของฮั่วชวี่ปิ้งให้จมธรณีอย่างมาก (พูดกันตามตรงแล้ว คนในบ้านเมิ่งจิ่วมารยาทดีมีการอบรมและดีกับจินอวี้อย่างจริงใจกันทั้งนั้น เทียบกับคนที่บ้านฮั่วชวี่ปิ้งแล้ว ถ้าฮั่วชวี่ปิ้งไม่อยู่นี่ จินอวี้จะไม่ยอมอยู่ที่บ้านฮั่วชวี่ปิ้งเลย เพราะแม่ของฮั่วชวี่ปิ้งเกลียดจินอวี้ พวกคนใช้ในบ้านฮั่วชวี่ปิ้งจึงเขม่นหน้าจินอวี้กันหมด มีแต่พ่อบ้านที่รู้ว่าจินอวี้เคยช่วยชีวิตฮั่วชวี่ปิ้งไว้ รวมทั้งได้รับการกำชับจากฮั่วชวี่ปิ้งเป็นพิเศษ จึงดีกับจินอวี้) เมิ่งจิ่วช่วยฮั่วชวี่ปิ้งจากอาการหมดสติกลายเป็นหลับไปเฉยๆ รอเวลาตื่นตามปกติ แต่เพราะสิ้นเปลืองพลังกายและพลังสมาธิไปกับการรักษามาก บวกกับร่างกายเมิ่งจิ่วอ่อนแอกว่าคนทั่วไปอยู่แล้ว หลังจากรักษาฮั่วชวี่ปิ้งเสร็จ เมิ่งจิ่วจึงอ่อนเพลียจนล้มป่วย จินอวี้เห็นว่าฮั่วชวี่ปิ้งมีแม่และบรรดาญาติๆ ห้อมล้อมอยู่มากพอแล้ว นางจะอยู่รอดูฮั่วชวี่ปิ้งตื่นหรือไม่ก็ไม่ได้สำคัญ จึงตัดสินใจตามเมิ่งจิ่วไปคฤหาสน์สือเพื่อช่วยดูแลเขาสักพัก ระหว่างที่เมิ่งจิ่วนอนหลับอย่างอ่อนเพลีย จินอวี้ก็ฟุบอยู่ข้างเตียงร้องเพลงภาษาซยงหนูที่เนื้อเพลงว่าด้วยหญิงสาวตระกูลสูงคนหนึ่งซึ่งหลงรักเด็กหนุ่มรับใช้ในบ้านชื่อว่าปาหยาเอ่อร์ แล้วคอยมองตามเขา คอยทายใจของเขาอยู่ตลอด โดยที่เขาไม่เคยแสดงทีท่าให้รู้เลยว่าชอบนางตอบ จนเมื่อวันหนึ่งนางต้องแต่งงานไปกับคนอื่น เด็กหนุ่มคนนั้นก็ได้แต่มองตามขบวนเจ้าสาวของนางไปด้วยสายตาอ้างว้าง เมิ่งจิ่วตื่นขึ้นมาในตอนนี้ และขอให้จินอวี้ร้องเพลงนี้ให้เขาฟังอีกรอบ จินอวี้ไม่รู้ว่าเมิ่งจิ่วฟังภาษาซยงหนูออก จึงร้องให้ฟังอีกรอบตามที่ขอ หลังจากฟังจบ เมิ่งจิ่วจึงพูดว่า “ทำไมปาหยาเอ่อร์ถึงได้โง่อย่างนั้น ทำไมเขาถึงไม่เคยหันหน้ากลับมามองอีจู(ชื่อหญิงสาวตระกูลสูงที่ชอบปาหยาเอ่อร์)เล่า ? ทำไมเขาถึงเอาแต่ปล่อยให้อีจูคอยคาดเดาหัวใจของเขา ? ทำไมเขาถึงไม่บอกความในใจของเขาต่ออีจู ? ทั้งที่เขาฉลาดยิ่งกว่าจิ้งจอกที่เจ้าเล่ห์ที่สุดในทะเลทรายแท้ๆ แต่กลับไม่เคยตระหนักเลยว่าอีจูไม่รังเกียจในชาติกำเนิดของเขา และไม่เคยหวาดกลัวที่จะต้องร่วมทนทุกข์กับเขา” จากนั้นพูดต่อว่า “แม้ปาหยาเอ่อร์จะทำให้อีจูต้องเสียใจ แต่สุดท้ายในเพลงที่ร้องก็บอกว่าทั้งสองได้ครองคู่อยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข เจ้าเชื่อที่เนื้อเพลงร้องออกมาหรือไม่ ?” จินอวี้ไม่ตอบ ตัดบทโดยบอกว่านางขอตัวกลับก่อน เมิ่งจิ่วจึงพูดว่าเขาอยากที่จะนอนหลับไม่ตื่นไปตลอดกาลจริงๆ แบบนั้นจินอวี้จะได้อยู่ข้างๆ เขาไม่จากเขาไปไหน แต่หากทำแบบนั้น จินอวี้จะร้อนใจและเสียใจ จากนั้นคว้ามือจินอวี้มากุมเอาไว้แน่น พูดว่า “อวี้เอ๋อร์ บอกข้าสิ ! ในใจของเจ้าใส่ใจใครมากกว่ากัน ? ในสภาพที่ไม่ต้องไปคำนึงถึงคำสัตย์สาบานใดๆ ไม่ต้องไปคำนึงถึงเรื่องจำเป็นใดๆ ทั้งสิ้นนั้น” จินอวี้กัดริมฝีปากพูดไม่ออก ได้แต่ยืนตัวสั่น สุดท้ายเมิ่งจิ่วจึงปล่อยมือนาง บอกให้นางไปเถอะ จินอวี้กลับไปที่คฤหาสน์ฮั่วชวี่ปิ้ง ก็พบว่าฮั่วชวี้ปิ้งฟื้นแล้ว และกำลังอยากพบนางอยู่พอดี จินอวี้เฝ้าไข้ให้เมิ่งจิ่วอยู่นานจนเพลีย เมื่อกลับมาถึงเห็นฮั่วชวี่ปิ้งปลอดภัยดี นางก็หลับไปด้วยความง่วง ตื่นมาอีกทีก็เป็นเวลาอาหารค่ำ ฮั่วชวี่ปิ้งเข้าไปในวัง คงไม่กลับมาในเร็วๆ นี้ จินอวี้จึงไปที่ลั่วอวี้ฟังเพื่อหาหงกูทานข้าวเย็นด้วยกัน เมื่อไปถึงหงกูก็บอกว่า สือเทียนเจ้า(พ่อบ้านของเมิ่งจิ่ว)มาฝากบอกเอาไว้ว่าให้จินอวี้ช่วยแวะไปที่คฤหาสน์สือหน่อย ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจิ่วเหยียไม่ค่อยสบาย (ในตอนนี้เมิ่งจิ่วเริ่มทยอยเร่งมือสลายตัวสือฟังแล้ว โดยเขาตั้งใจจะพาจินอวี้ออกจากฉางอานไปใช้ชีวิตอย่างสงบด้วยกัน โดยให้พวกสือเฟิงกลับไปใช้แซ่เดิม และแบ่งกิจการของสือฟังให้ช่วยกันดูแล) จินอวี้จึงรีบไปทันที ก็พบกับสือเทียนเจ้ารออยู่แล้วในรถม้า และรับตัวนางพาออกนอกเมืองไปที่สวนส่วนตัวของตระกูลสือซึ่งมีน้ำพุร้อน เมื่อไปถึงก็พบเมิ่งจิ่วเป็นไข้สูงเพ้อไม่ได้สติ จินอวี้เข้าไปช่วยเช็ดตัวให้ เมิ่งจิ่วเพ้อเรียกชื่อจินอวี้ตลอด เรียกทีจินอวี้ก็ขานรับทีว่านางอยู่นี่ ทำให้ท่าทางร้อนรนขมวดคิ้วทั้งหลับของเมิ่งจิ่วค่อยคลายลง สือเทียนเจ้าซึ่งมายืนดูอยู่พูดเรียบๆ ว่า “ตอนนี้เจ้าเข้าใจแล้วหรือยังว่าเพราะอะไรข้าถึงต้องไปพาเจ้ามาให้ได้ ? เจ้าอยู่ที่นี่กับไม่อยู่มีผลอย่างมากต่ออาการป่วยของจิ่วเหยีย” หลังจากจินอวี้เฝ้าไข้อยู่พักใหญ่ สือเทียนเจ้าก็บอกจินอวี้ว่าฮั่วชวี่ปิ้งส่งคนมาตามตัวจินอวี้กลับ จินอวี้จะทำอย่างไรเขาก็ไม่ห้าม เป็นสิทธิ์ของจินอวี้ที่จะตัดสินใจ หากจินอวี้อยากกลับ เขาจะไปส่งให้ จินอวี้มองเมิ่งจิ่วที่ยังคงไม่ได้สติ แล้วบอกว่าจะอยู่ช่วยดูแลอาการป่วยของเมิ่งจิ่วต่อจนกว่าเขาจะตื่น เที่ยงวันรุ่งขึ้น เมิ่งจิ่วจึงค่อยฟื้นคืนสติตื่นขึ้นมา เมื่อได้เห็นจินอวี้ ก็คลี่ยิ้ม พูดว่า “ในที่สุดก็หาเจ้าพบจนได้ เจ้าไปอยู่ส่วนไหนของซีอวี้กัน ? หาแทบจะทั่วทั้งซีอวี้แล้วก็ยังไร้ข่าวคราวของเจ้า อวี้เอ๋อร์ อย่าโกรธข้าเลยนะ ข้าผิดเองทั้งนั้น หลังจากได้อ่านผืนผ้าในกล่องไม้ไผ่ของเจ้าแล้ว ข้าถึงได้รู้ว่าตัวเองทำผิดอย่างมหันต์ลงไปขนาดไหน...” จินอวี้ฟังแล้วประหลาดใจมาก ทำท่าจะพูดอะไร แต่หมอหลวงแซ่จางที่มารักษารีบส่ายหน้า แล้วทำท่าบอกให้ออกไปด้วยกัน จินอวี้จึงพูดอยางอ่อนโยนว่าขอตัวออกไปดื่มน้ำสักเดี๋ยว เมิ่งจิ่วมองนางเขม็งอย่างสงสัย นางจึงพูดซ้ำว่าแค่ออกไปดื่มน้ำเท่านั้น นางจะไม่ไปไหนทั้งนั้น เมิ่งจิ่วจึงค่อยพยักหน้าอย่างผ่อนคลาย เมื่อออกไปคุยกันตามลำพังแล้ว หมอหลวงจึงบอกว่า อาการของเมิ่งจิ่วตอนนี้คือยังไม่ฟื้นคืนสติมาโดยสิ้นเชิง สิ่งที่แสดงออกมาจะเป็นไปโดยสัญชาติญาณ เป็นสิ่งที่เขาอยากและยินดีที่จะทำ ไม่ได้ผ่านการไตร่ตรองของสติ สมองได้ทำการลืมเรื่องที่ทำให้ทุกข์ใจไปเป็นการชั่วคราว จำได้แต่เรื่องที่ทำให้ตัวเขามีความสุขและอยากจะจำ รอจนเขาได้นอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มที่อีกสักตื่นก็จะหายดีเอง แต่ช่วงนี้อย่าไปทำอะไรให้เขาเสียใจจนอาการทรุดลงเด็ดขาด เพราะตอนนี้ร่างกายของเขาอยู่ในภาวะผ่อนคลายและอ่อนแอที่สุด ซึ่งเป็นภาวะที่ได้รับบาดเจ็บได้ง่ายและรุนแรงที่สุดเช่นกัน หากพลั้งพลาดไปอาจเป็นไข้ซ้อนไข้ อาการจะทรุดหนักไปเลย ขอให้จินอวี้รับปากเออออเมิ่งจิ่วไป ให้เขานอนหลับได้อย่างสบายใจไปเถอะ เอาไว้ตื่นมาแล้วเขาก็จะหายดีเอง หลังจากฟังที่หมอพูดจบ สือเทียนเจ้าก็ไม่พูดอะไร แค่คำนับจินอวี้อย่างต่ำเป็นเชิงขอร้อง จินอวี้ก็พยักหน้า แล้วกลับเข้าไปในห้อง นัยน์ตาของเมิ่งจิ่วจับอยู่ที่ผ้าม่านอยู่ตลอดเวลา เมื่อเห็นจินอวี้เลิกม่านกลับเข้ามา สีหน้าก็บอกความยินดีมากอย่างไม่มีการปิดบังจนจินอวี้เห็นแล้วปวดแปลบอย่างรุนแรงในใจ เมิ่งจิ่วเล่าเรื่องของท่านปู่กับท่านย่าของเขาให้ฟังว่ารักกันมากแค่ไหน ท่านปู่มักจะพาท่านย่าออกไปเดินชมดอกไม้อยู่เสมอ จากนั้นจับมือจินอวี้ไว้ แล้วถามว่า “อวี้เอ๋อร์ คำพูดนี้ของข้าสายเกินไปหนึ่งก้าวหรือไม่ ? เจ้าจะยอมไปชมดอกไม้ในสวนเป็นเพื่อนข้าไหม ?” จินอวี้นิ่งเงียบไปนานโดยไม่ตอบ มือสั่นสะท้านรุนแรง นานจนเมิ่งจิ่วมองหน้านางด้วยสายตาที่เริ่มจะมีแววเจ็บปวด จินอวี้จึงค่อยตอบว่า “ข้ายินดี รอจนท่านหายดีแล้ว พวกเราจะไปชมดอกบัวหิมะที่เขาเทียนซานด้วยกัน” เพียงคำพูดนี้พูดออกไป ความสับสนกังวลมากมายในดวงตาของเมิ่งจิ่วก็สงบลงทันที ชายหนุ่มหัวเราะออกมาอย่างยินดีพลางพึมพำเบาๆ “สวรรค์ ขอบคุณท่านมาก ท่านไม่ได้อยุติธรรมต่อข้า เพราะท่านได้มอบอวี้เอ๋อร์ให้แก่ข้า” น้ำตาจินอวี้รื้นขึ้นมาทันที นึกในใจว่าสวรรค์ไม่ยุติธรรมต่อท่านเลย พ่อแม่ตายจากแต่ยังเล็ก ร่างกายพิการสุขภาพอ่อนแอ แม้จะมีทรัพย์ศฤงคารนับอนันต์ แต่นั่นกลับกลายเป็นพันธนาการที่น่ากลัวที่สุดในโลกนี้ที่พันธนาการความปรารถนาและอิสรภาพของท่านไว้ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 21:11:24

ความคิดเห็นที่ 15 เมิ่งจิ่วถามอย่างเป็นกังวลว่าจินอวี้ร้องไห้ทำไม หรือเขาทำให้นางต้องเสียใจอีกแล้ว จินอวี้จึงฝืนยิ้ม กลบเกลื่อนว่าเปล่าเลย นางดีใจต่างหาก หมอบอกว่าท่านต้องรักษาจิตใจให้สงบ ต้องพักผ่อนให้มากๆ ท่านจะนอนสักพักไหม ? เมิ่งจิ่วยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้นาง แล้วกอดนางเอาไว้แน่นราวกับคิดจะร้อยรัดตัวนางเอาไว้กับเขาไปตลอดกาลพลางพูดว่า “อวี้เอ๋อร์ อวี้เอ๋อร์ อวี้เอ๋อร์...ต่อไปเราจะไม่แยกจากกันอีก ตั้งแต่เจ้าจากไป ข้าก็เร่งมือสลายกิจการ หวังจะถอนตัวไปจากฉางอานให้เร็วที่สุด รอจนข้าจัดการทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว เราจะไปซีอวี้ด้วยกัน ซื้อม้าเร็วสองตัว ต้องวิ่งได้เร็วและสาบสูญได้โดยสิ้นเชิงอย่างแน่นอน” “อื้อ” น้ำตาของจินอวี้หยดลงต้องไหล่ของชายหนุ่มทีละหยดๆ เมิ่งจิ่วพูดว่า “ข้าคิดอยากจะเป็นหมอเพียงอย่างเดียวมานานแล้ว รอจนจัดการเรื่องทางด้านซีอวี้ทั้งหมดเสร็จเรียบร้อย เราจะเปิดร้านหมอเล็กๆ ที่ริมทางหลวงกัน ข้าจะตรวจรักษาโรคให้ผู้คน ส่วนเจ้าช่วยข้าจัดยา กิจการต้องไม่เลวแน่นอน” จินอวี้เอ่ยรับว่า “ด้วยฝีมือแพทย์ของท่าน กิจการต้องดีเกินกว่าที่คาดอย่างมากเป็นแน่ พวกเราคงได้ยุ่งจนไม่มีเวลาแม้แต่จะพักดื่มชา” “อย่างนั้นเห็นจะไม่ได้ละ ถึงการตรวจคนไข้จะสำคัญ แต่ข้ายังต้องอยู่เป็นเพื่อนเจ้าด้วย งั้นพวกเราแขวนป้ายว่าวันหนึ่งรับตรวจแค่ยี่สิบคนดีกว่า” “ได้สิ ถ้าคนอื่นจะมาขอให้ตรวจให้ได้ ข้าจะช่วยท่านไล่ทุบตีพวกเขาจากไปให้เอง” “เราจะสร้างกระท่อมไม้ที่บนเขาเทียนซาน เวลาหน้าร้อนจะได้ไปหลบร้อนกัน” ทั้งหมดราวกับเป็นความจริง น้ำตาของจินอวี้ไหลพรากลงมาไม่ขาดสาย ขณะที่ปากยิ้มละไม “ส่วนหน้าหนาวเราจะไปภูเขาหั่วเซี่ยนในถูหลู่ฟานกัน” “อวี้เอ๋อร์ รสชาติของปลาในทะเลสาบคานาซูฮูอร่อยมากเลยละ ข้าจะย่างให้เจ้าทาน เจ้าคงยังไม่เคยทานปลาที่ข้าย่างสินะ ? วิธีปรุงรสข้าพบจากในตำราโบราณ ได้ยินว่าเป็นรายการอาหารเสวยของหวงตี้(จักรพรรดิเหลือง) แต่รสชาติเป็นเอกในหล้าจริงๆ” “อื้ม ได้ยินชนเลี้ยงสัตว์เร่ร่อนบอกว่าน้ำในทะเลสาบคานาซูฮูจะเปลี่ยนสีไปตามฤดูกาลและอากาศด้วย มีสีน้ำเงิน สีเขียวมรกต สีเทา...มีมากถึงเกือบ 20 สี ข้าเคยติดตามฝูงหมาป่าไปอยู่สองครั้ง เคยได้เห็นแค่สองสีเท่านั้น” “อย่างนั้นพวกเราไปปักหลักอยู่ที่ริมทะเลสาบกันสักปี แล้วดูให้ครบทั้งยี่สิบสีก็แล้วกัน อวี้เอ๋อร์ เจ้าอยากจะไปที่ไหนอีก ?” หลังจากพูดจนเพลีย เมิ่งจิ่วก็ซบศีรษะนอนหลับสนิทกับไหล่ของจินอวี้ คิ้วดูผ่อนคลาย ริมฝีปากแต้มรอยยิ้ม จินอวี้วางศีรษะชายหนุ่มลงบนหมอน มองใบหน้าประดับรอยยิ้มทั้งยามหลับของเขา แล้วเกิดอาการเข่าอ่อน ทรุดฮวบลงเอามือร้องไห้จนตัวโยน แต่ไม่กล้าให้มีเสียงลอดออกมา จึงกัดมือของตัวเองแน่น หัวใจเจ็บปวดเหมือนจะขาดใจ เฝ้าอ้อนวอนต่อสวรรค์อยู่ในใจว่าขอร้องให้สวรรค์เมตตาต่อเขา ให้ในวันรุ่งขึ้นเมื่อเขาตื่นมา จงลืมทุกสิ่งในวันนี้ไปให้หมด... หลังจากนั้นมา จินอวี้ก็ไม่ได้พบกับเมิ่งจิ่วอีกเลย และในงานเลี้ยงซึ่งพระเจ้าฮั่นอู่ตี้จัดขึ้นครั้งหนึ่ง ได้เชิญกลุ่มนางรำชาวซีอวี้มา ซึ่งต่างก็รำได้ดีมาก ฮั่นอู่ตี้จึงคิดจะพระราชทานรางวัล หลี่เหยียนจึงเสนอว่าไม่มีรางวัลใดดีไปกว่าให้นางรำเหล่านี้มีครอบครัวให้พึ่งพิง ฮั่นอู่ตี้จึงเปิดโอกาสให้พวกนางรำเข้าไปเลือกคนที่ถูกใจอยากได้เป็นสามีเอาเอง มีนางรำ 3 คนตรงมาเลือกฮั่วชวี่ปิ้ง (จินอวี้นั่งอยู่ข้างฮั่วชวี่ปิ้ง) ใน 3 คนนี้ มีหัวหน้ากลุ่มนางรำอยู่ด้วย ซึ่งมาเลือกฮั่วชวี่ปิ้งเพราะหลี่เหยียนจ้างวานมา ส่วนอีกสองคนมาเลือกด้วยความสมัครใจ ฮั่วชวี่ปิ้งทำท่าจะลุกหนีตั้งแต่ที่นางรำตรงดิ่งมาทางตัวเอง แต่กลับถูกสกัดเอาไว้ นางรำลูกน้องสองคนพากันทำหน้าบึ้งและถอยไปเลือกคนอื่นเมื่อเห็นว่าหัวหน้ากลุ่มที่รำเก่งที่สุดเลือกฮั่วชวี่ปิ้ง เพราะนางรำแต่ละคนจะเลือกคนที่อยากแต่งงานซ้ำกันไม่ได้ แต่แค่นี้พวกผู้ชายในงานเลี้ยงก็อิจฉาฮั่วชวี่ปิ้งจะแย่แล้ว จินอวี้หาทางแก้โดยกระโดดออกไปรำแข่งกับหัวหน้านางรำ แน่นอนว่าจินอวี้รำไม่เก่งเท่า แต่ได้รื่องจึงย้ายกลับไปอยู่ที่บ้านของฮั่วชวี่ปิ้งดังเดิม ส่วนเมิ่งจิ่ว หลังจากฮั่วชวี่ปิ้งกลับมาได้ไม่นาน เขาก็ย้ายออกจากฉางอานไปอยู่ซีอวี้ ในตอนแรก เพื่อป้องกันแผนแตกกับป้องกันฮั่วชวี่ปิ้งแสดงพิรุธ จินอวี้จึงยังไม่บอกฮั่วชวี่ปิ้งว่าเด็กที่ฮั่นอู่ตี้เอาไปเลี้ยงเป็นเด็กที่ถูกนำมาเปลี่ยนตัว จนเมื่อฮั่วชวี่ปิ้งไปเยี่ยมลูกกลับมา และบอกกับจินอวี้อย่างโกรธแค้นเสียใจว่า เขาจะต้องหาทางเอาลูกกลับมาเลี้ยงเองให้จงได้ จินอวี้จึงค่อยบอกว่าความจริงนั่นเป็นเด็กที่เมิ่งจิ่วหามาเปลี่ยน ส่วนลูกของเขากับนางตัวจริงนั้น เมิ่งจิ่วช่วยดูแลให้อยู่ที่ซีอวี้ ต่อมา พระเจ้าฮั่นอู่ตี้พาพวกขุนนางไปออกล่าสัตว์กัน ฮั่วชวี่ปิ้งพาจินอวี้ไปด้วย ในการล่าสัตว์ครั้งนี้ เว่ยค่าง ลูกชายของเว่ยชิงได้วางแผนป้ายสีกะฆ่าฮั่วชวี่ปิ้ง โดยให้คนใส่ชุดของจินอวี้ไปเล่นงานหลีก่านที่ได้รับแต่งตั้งบรรดาศักดิ์เป็นโหว จากนั้นล่อฮั่วชวี่ปิ้งไปเห็น ฮั่วชวี่ปิ้งจึงโกรธมาก ยิงธนูใส่หลีก่านทันที ด้านจินอวี้ นางเห็นคนที่ใส่ชุดเหมือนนางเร่งใช้วิชาตัวเบาลับหายไปแวบๆ ก็นึกสังหรณ์ใจ แต่สายเกินไป การฆ่าผู้ที่มีบรรดาศักดิ์ ไม่ว่าจะเป็นใครก็โทษประหารสถานเดียว แต่เนื่องจากฮั่นอู่ตี้โปรดปรานฮั่วชวี่ปิ้งมากและมีโครงการระยะยาวอยู่ จึงสั่งบิดเบือนเรื่องนี้เป็นว่าหลีก่านตายเพราะถูกกวางขวิด ฮั่วชวี่ปิ้งจึงไม่ต้องรับโทษใดๆ ทั้งสิ้น เมื่อหลีก่านตาย หลี่เหยียนก็เสียใจมากจนล้มป่วย และตายจากไปในเวลาไม่นานท่ามกลางความโศกเศร้าเสียใจอย่างมากของพระเจ้าฮั่นอู่ตี้ ในบรรดาภรรยาทั้งหมดของพระเจ้าฮั่นอู่ตี้ มีแต่หลี่เหยียนคนเดียวเท่านั้นที่ฮั่นอู่ตี้สั่งให้ฝังด้วยกันกับเขา แม้ว่าหลี่เหยียนจะเสียชีวิตก่อนฮั่นอู่ตี้หลายสิบปี เรียกได้ว่าในความรู้สึกของฮั่นอู่ตี้ที่มีภรรยามากมาย มีแต่หลี่เหยียนคนเดียวเท่านั้นที่เป็นภรรยาตัวจริงเพียงคนเดียวในใจของเขา แม้ฮั่วชวี่ปิ้งจะไม่ถูกลงโทษเนื่องจากฆ่าหลีก่าน แต่ก็ถูกสั่งย้ายจากเมืองหลวงไปประจำอยู่เมืองชายแดนติดกับซีอวี้แทน ซึ่งก็สบใจฮั่วชวี่ปิ้งที่อยากไปให้ห่างๆ จากฉางอานอยู่แล้ว เสียอย่างเดียว เว่ยค่างดันขอตามไปด้วย ซึ่งฮั่วชวี่ปิ้งก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่จินอวี้ระแวงเว่ยค่างอย่างมาก ดีที่เจ้าพ่อหนู ลูกน้องคนสนิทของฮั่วชวี่ปิ้งได้ไปกับฮั่วชวี่ปิ้งด้วยเช่นกัน อีกเหตุผลหนึ่งที่ฮั่วชวี่ปิ้งกับจินอวี้ยินดีที่ได้ย้ายมาประจำอยู่เมืองชายแดนติดกับซีอวี้ เพราะจะได้แวบไปเยี่ยมดูหน้าลูกที่ฝากเมิ่งจิ่วเลี้ยง ซึ่งไม่ได้เห็นหน้ามาเกือบหนึ่งปีเต็มเสียที เมื่อไปถึงเมืองชายแดน ชีวิตความเป็นอยู่เป็นไปอย่างสบายๆ ฮั่วชวี่ปิ้งพาจินอวี้ไปเที่ยวภูเขาที่มีทะเลสาบสวยมากจนขึ้นชื่อกันเพียงลำพัง แล้วไปเจอเมิ่งจิ่วโดยบังเอิญ (พบกันแบบไม่ Happy) เมิ่งจิ่วถามทั้งสองว่าจะแวะไปเยี่ยมลูกไหม ? ตอนนี้เขาตั้งชื่อให้ลูกของฮั่วชวี่ปิ้งกับจินอวี้ว่า ฮั่วอี้ ฮั่วชวี่ปิ้งก็บอกว่าเป็นชื่อที่ดี เขาชอบชื่อนี้ แต่ตอนนี้ยังไม่สะดวกที่จะแวะไปเยี่ยมลูก รออีกสักพักก่อน (ฮั่วชวี่ปิ้งเลือกที่จะคงชื่อ “ฮั่วอี้” ไว้เพื่อเป็นการให้เกียรติและตอบแทนเมิ่งจิ่วที่ช่วยดูแลลูกเขาให้อย่างดี และเพราะได้เมิ่งจิ่วช่วยเลี้ยงตอนยังแบเบาะ ทำให้ฮั่วอี้สนิทกับเมิ่งจิ่วและรักเมิ่งจิ่วมากเหมือนเป็นพ่อแท้ๆ แถมนิสัยยังเหมือนเมิ่งจิ่วด้วย เหมือนเป็นลูกของเมิ่งจิ่วกับจินอวี้มากกว่าลูกของเมิ่งจิ่วกับฮั่วชวี่ปิ้ง) วันหนึ่ง มีโจรทะเลทรายบุกมารุกราน เว่ยค่างบอกให้ฮั่วชวี่ปิ้งออกไปกำราบ แต่ฮั่วชวี่ปิ้งไม่ไป แถมยังด่าเป็นเชิงดูถูกแกมยุให้เว่ยค่างต้องแอบนำกำลังออกไปจัดการเอง เว่ยค่างแอบนำทหารส่วนหนึ่งออกไปจัดการโจรเองดังที่ฮั่วชวี่ปิ้งคาด และหายไปนานโดยไม่กลับมาจนฮั่วชวี่ปิ้งเริ่มเป็นห่วง (นี่ก็เป็นแผนอีกเหมือนกัน) จึงยกทัพตามออกไปช่วย ก่อนยกทัพออกไป ฮั่วชวี่ปิ้งกระซิบบอกจินอวี้ว่า อีกไม่นานก็จะได้พบหน้าลูกแล้ว ปรากฏว่าฮั่วชวี่ปิ้งถูกธนูอาบยาพิษสองดอกตอนที่ไปช่วยเมิ่งค่าง ส่วนเมิ่งค่างกลับมาโดยสวัสดิภาพ จินอวี้จึงประกาศหาหมอมาช่วยฮั่วชวี่ปิ้ง โดยทำเป็นว่าคนที่ล้มป่วยคือนางที่เป็นแม่ของฮั่วถาน เพื่อให้เมิ่งจิ่วรู้ข่าวและมาช่วย จินอวี้เดาว่าการที่ฮั่วชวี่ปิองยาพิษที่นำมาผสมแต่ละชนิดและลำดับก่อนหลังในการใส่ยาพิษแต่ละชนิดเข้าผสมในตอนปรุง ล้วนให้ผลแตกต่างกัน และต้องใช้ยาขจัดที่เข้ากันกับจำนวนและลำดับก่อนหลังนั่นเท่านั้น เรียกว่าหากไม่ได้ยาขจัดที่ทำขึ้นพร้อมกัน โอกาสที่จะปรุงยาขจัดขึ้นเองได้แทบจะเป็น 0 เพราะพิษนี้จะทำให้ตายภายในเวลาเจ็ดวัน และตอนนี้ก็เหลือเวลาอีกแค่ห้าวันเท่านั้น แต่เพื่อจินอวี้ เมิ่งจิ่วได้รับปากว่าจะลองพยายามผสมหายาถอนพิษให้ได้ เพียงแต่ระหว่างนี้ห้ามไม่ให้จินอวี้เข้ามารบกวนเขาเด็ดขาด จากนั้นเมิ่งจิ่วก็เอาตัวเองเข้าทดลองยา กินยาพิษและยาขจัดสลับกันไปกว่า 1,000 รูปแบบ จนได้พบยาขจัดพิษของฮั่วชวี่ปิ้งในที่สุด เมิ่งจิ่วดีใจมากจนรีบยันไม้เท้าลุกจากเก้าอี้ แต่แล้วกลับยืนไม่อยู่ล้มลงนั่งกับพื้น เมิ่งจิ่วถึงกับตะลึง ลองถกกางเกงขึ้นดูขาของตัวเอง ก็พบว่าขาทั้งสองข้างเป็นสีดำอย่างขาที่ถูกพิษไปแล้ว เรื่องของเรื่องคือ แม้เมิ่งจิ่วจะกินยาพิษตามด้วยยาขจัดตามไปแทบจะทันที แต่พิษที่แทรกซึมตกค้างก็ยังมาสะสมรวมกันอยู่ที่ขาของเขาที่เลือดไหลเวียนถึงได้ยาก จนเวลานี้ขาที่พอจะใช้งานได้ของเขาได้พิการตลอดชีวิตเสียแล้ว นับแต่นี้เขาต้องนั่งอยู่แต่บนรถเข็น ไม่อาจใช้ไม้เท้าเดินได้อีก... ผู้ติดตามที่มาคอยช่วยเมิ่งจิ่วเห็นขาของเมิ่งจิ่ว ก็เข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น และร้องไห้โฮออกมาด้วยความเศร้าเสียใจอย่างมากว่าทำไมสวรรค์ถึงได้โหดร้ายต่อซื่อน่านเทียนของพวกเขาชาวซีอวี้เช่นนี้ ส่วนเมิ่งจิ่ว ได้แต่เหม่อมองขาของตัวเองแล้วหวนนึกถึงภาพฉากในอดีตระหว่างเขากับจินอวี้ภาพแล้วภาพเล่า จากคุณ : Linmou จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 21:12:44   ความคิดเห็นที่ 18 โฮ สงสารเมิ่งจิ๋วจังเลย :( จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 52 23:48:13   ความคิดเห็นที่ 19 สวัสดีค่ะคุณ scottie  ^^ ความจริงดิฉันเป็นคนเทิดทูนฮั่วชวี่ปิ้งมากเลยนะ ในฐานะยอดแม่ทัพอัจฉริยะพรสวรรค์ที่เป็นเหมือนดาวหางซึ่งเกิดมาเพื่อข่มพวกซยงหนูโดยเพาะ รบไม่เคยแพ้สักศึก แถมชนะอย่างสวยงามมากทุกศึก แต่ได้รบแค่ไม่กี่ปีก็ป่วยตาย แถมตอนตายยังโสด ไม่ได้แต่งงาน แต่มีลูกชายทิ้งไว้ 1 คน (แอบสงสัยเหมือนกันว่าลูกเกิดกับสาวคนไหน ^^) แต่เมื่อมาอยู่ในเรื่องนี้ กลับเชียร์เมิ่งจิ่ว เพราะรู้สึกว่าชีวิตของเขาที่เป็นคนดีแสนดีมันจะอาภัพอับโชคเกินไปแล้ว อย่างน้อยให้ได้สมหวังในเรื่องความรักก็ยังดี แต่ก็อย่างที่เห็นนั่นแหละค่ะ... จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 06:32:36   ความคิดเห็นที่ 20 โอยยยย แอบเชียร์พระรอง คุณชายเมิ่งจิ่ว ไม่น่าเลย ฮือฮือฮือ T^T แอบสงสัยว่ายัยหลี่เหยียนนี่มันเป็นบ้าอะไรของมัน อยู่ดีๆ ทำไมต้องมาแค้นคนมีบุญคุณกันมาแต่ก่อนด้วย (หรือว่าแอบหลงรักหลีก่าน?) จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 09:29:59   ความคิดเห็นที่ 21 เรื่องปกติของผู้หญิงในวังหลังที่การแข่งขันสูงและกดดันจนออกอาการดรคประสาทหรือคิดแค้นเปะปะไปหมดค่ะ และเจ้าตัวก็มีใจเอนเอียงไปทางหลีก่วงด้วย แต่ตัวเองเป็นคนเลือกเส้นทางแห่งอำนาจเอง เขาเรียกกรรมตามสนองค่ะ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 09:41:11 ความคิดเห็นที่ 22   ขอคารวะ หนึ่งจอก (น้ำชาหรือสุราดีคะ?) ขอบคุณที่แปลยาวเหยียดมาให้อ่านค่ะ สนุกมากเลย แอบฮาด้วย สงสารคนแสนดีเมิ่งจิ่วด้วย อุตส่าห์ได้พบสาวเจ้าเป็นคนแรกแท้ๆ รักกันอีกตะหาก ปล่อยให้หลุดมือไปซะได้น้อ... เสียใจทีหลังจริงๆ (แต่ก็รักแท้ซ้า) ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ปล. ชอบ ฮั่วชวี่ปิ้ง เหมือนกัน กวนดี ฮ่าๆ จากคุณ : นกยูง เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 17:13:21 A:58.10.90.200 X: มันก็เป็นการหาทางระบายอย่างหนึ่งด้วยแหละค่ะ ตัวเองอ่านจบแล้ว ก็อยากจะคุยเรื่องนี้กับคนอื่นบ้าง แต่ไม่อยากคุยกับคนจีน จึงใช้วิธีเขียนเล่าออกมาแบบละเอียดเพื่อให้คนอื่นได้อ่านและร่วมรู้สึกสนุกด้วย ครั้นจะเล่าให้ฟังทีละคนก็เหนื่อย จึงใช้วิธีนี้แหละดีที่สุด ^^ เมิ่งจิ่วนั่นก็...อย่างที่เขาว่าตัวเองจริงๆ "แม้นรักลึกล้ำเพียงใด จนใจไร้วาสนา" จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 19:11:13 ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange |

ความคิดเห็นที่ 21 เรื่องปกติของผู้หญิงในวังหลังที่การแข่งขันสูงและกดดันจนออกอาการดรคประสาทหรือคิดแค้นเปะปะไปหมดค่ะ และเจ้าตัวก็มีใจเอนเอียงไปทางหลีก่วงด้วย แต่ตัวเองเป็นคนเลือกเส้นทางแห่งอำนาจเอง เขาเรียกกรรมตามสนองค่ะ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 09:41:11

ความคิดเห็นที่ 22   ขอคารวะ หนึ่งจอก (น้ำชาหรือสุราดีคะ?) ขอบคุณที่แปลยาวเหยียดมาให้อ่านค่ะ สนุกมากเลย แอบฮาด้วย สงสารคนแสนดีเมิ่งจิ่วด้วย อุตส่าห์ได้พบสาวเจ้าเป็นคนแรกแท้ๆ รักกันอีกตะหาก ปล่อยให้หลุดมือไปซะได้น้อ... เสียใจทีหลังจริงๆ (แต่ก็รักแท้ซ้า) ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ปล. ชอบ ฮั่วชวี่ปิ้ง เหมือนกัน กวนดี ฮ่าๆ จากคุณ : นกยูง เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 17:13:21 A:58.10.90.200 X:

ความคิดเห็นที่ 23 มิกล้าๆ...น้อมคารวะคืนหนึ่งจอกค่ะ น้ำชานะ ^^ มันก็เป็นการหาทางระบายอย่างหนึ่งด้วยแหละค่ะ ตัวเองอ่านจบแล้ว ก็อยากจะคุยเรื่องนี้กับคนอื่นบ้าง แต่ไม่อยากคุยกับคนจีน จึงใช้วิธีเขียนเล่าออกมาแบบละเอียดเพื่อให้คนอื่นได้อ่านและร่วมรู้สึกสนุกด้วย ครั้นจะเล่าให้ฟังทีละคนก็เหนื่อย จึงใช้วิธีนี้แหละดีที่สุด ^^ เมิ่งจิ่วนั่นก็...อย่างที่เขาว่าตัวเองจริงๆ "แม้นรักลึกล้ำเพียงใด จนใจไร้วาสนา" จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 19:11:13