ความคิดเห็นที่ 1 หลิวปิ้งอี่ (ชื่อเล่น) ชื่อจริง หลิวสวิน คือหลานชายของเว่ยไท่จื่อที่รอดชีวิตจากการประหารชีวิตล้างโคตรจากฮั่นอู่ตี้ผู้เป็นทวด เนื่องจากเว่ยไท่จื่อแก่กว่าหลิวฝูหลิงที่เป็นน้องชายคนเล็กถึง 40 กว่าปี ดังนั้นหลิวปิ้งอี่จึงอายุน้อยกว่าหลิวฝูหลิงแค่ไม่กี่ปี และเนื่องจากอวิ๋นเกอเข้าใจผิดคิดว่าหลิวปิ้งอี่คือหลิวฝูหลิง(นัยน์ตาของหลิวปิ้งอี่กับหลิวฝูหลิงถอดแบบพระเจ้าอั่นอู่ตี้มาทั้งคู่ จึงเหมือนกันมาก หน้าก็มีส่วนคล้ายกัน) จึงมีใจให้หลิวปิ้งอี่ และหลิวปิ้งอี่เองก็ชอบหวิ๋นเกอด้วยเหมือนกัน แต่เขามองว่าอวิ๋นเกอเป็นดอกฟ้าที่เขาในตอนนี้ไม่กล้าที่จะเด็ด หญิงสาวที่โตมาด้วยกันกับหลิวปิ้งอี่และหลงรักหลิวปิ้งอี่ ชื่อว่า สวี่ผิงจวิน เป็นสาวชาวบ้านที่มีอาชีพหมักเหล้าขาย ฝีมือหมักเหล้าดีมาก เมิ่งเจ๋ว คือเด็กผู้ชายขอทานที่อวิ๋นเกอให้ไข่มุกแถมรองเท้าเพื่อให้เอาเงินไปหาหมอคนนั้น เขาเป็นลูกขุนนางที่ภักดีของเว่ยไท่จื่อ ส่วนแม่เป็นชาวซีอวี้ ตอนเว่ยไท่จื่อก่อกบฏ พ่อได้เอาน้องชายของเขาที่อายุเท่ากับหลิวสวินไปเป็นตัวตายแทนหลิวสวิน ทำให้แม่โมโหมากจนพาเขาจากมา แต่ยังโดนพวกที่ไล่ตามฆ่าคนของเว่ยไท่จื่อตามล่า แม่เอาตัวเข้าล่อพวกทหารเพื่อให้เขาหนีไปได้ แต่เขาไม่ยอมหนี ซุ่มดูแม่ถูกจับและถูกทรมานจนตาย ความทุกขืในครั้งนี้ทำให้ลิ้นของเขาหมดความรู้สึก ไม่สามารถรับรู้รสชาติใดๆ ได้อีกเลย ก่อนตาย แม่บอกให้เขาเดินทางไปซีอวี้ เขาจึงไปตามที่แม่บอก ระหว่างทางต้องผ่านความทุกข์ยากอดๆ อยากๆ และหวาดกลัวทหารที่ไล่ตามล่า ทำให้ผมของเขากลายเป็นสีขาวไปครึ่งศีรษะตั้งแต่อายุแค่ 7-8 ขวบ เขาประทับใจอวิ๋นเกอมาตั้งแต่แรกพบ จะเรียกว่าแอบชอบก็ได้ แต่ตัวเองไม่รู้ตัว รองเท้านั่น ตอนที่ได้มา หลังจากอวิ๋นเกอไปแล้วเขาก็ขว้างทิ้ง แต่แล้วก็ไปเก็บกลับมา และต่อให้ใกล้อดตาย เขาก็ไม่ยอมขายไข่มุกนั้น ตัวเขาในตอนนั้นเข้าใจว่าเป็นเพราะเขาจะรอจนวันหนึ่งที่เขามีพร้อมทุกอย่าง แล้วเขาจะเอารองเท้านี่ไปโยนใส่หน้าอวิ๋นเกอ แต่หลังจากนั้น...หลังจากที่ได้พบกับอวิ๋นเกออีกครั้ง เขาถึงได้รู้ว่าไม่ใช่ ที่เขาเก็บรองเท้าของอวิ๋นเกอไว้อย่างดีเพราะโมเมเอาว่าเป็นของหมั้นที่อวิ๋นเกอให้เขา เพราะเขาหลงรักนางมาตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว หลังแยกจากอวิ๋นเกอ เมิ่งเจว๋ได้พบกับเยว่เฟิง และสาบานเป็นพี่น้องกัน สองคนตั้งใจว่าเมื่อโตเมื่อไหร่ จะไล่ฮ่องเต้ลงจากบัลลังก์แล้วขึ้นเป็นฮ่องเต้เสียเอง จากนั้นจะทำให้บ้านเมืองสงบร่มเย็น สองคนหวิดได้ตายกลางทะเลทราย แต่ได้เมิ่งจิ่วช่วยไว้ เยว่เฟิงอยู่เรียนรู้วิชากับเมิ่งจิ่วแค่ครึ่งปีก็ขอลาจากไปตามหาน้องสาวต่อ ส่วนเจว๋อยู่กับเมิ่งจิ่วต่อไป เมิ่งจิ่วรับเจว๋เป็นลูกบุญธรรม เจ๋วจึงใช้แซ่เมิ่งตามพ่อบุญธรรม และพยายามเรียนรู้ทุกสิ่งที่สามารถเรียนรู้ได้ ทั้งวิชาแพทย์ วิทยายุทธ์ การทำการค้าขาย แล้วเขายังพยายามหัดลอกเลียนบุคลิกความเคลื่อนไหวที่สง่างามนุ่มนวลทุกอิริยาบถโดยฉรรมชาติของพ่อบุญธรรม เขาเรียนหนักจนได้นอนแค่วันละสองชั่วโมง (ผมที่ขาวครึ่งหัวได้รับการรักษาจากพ่อบุญธรรมจนหายเกือบสนิท ไม่มาดูใกล้ๆ ก็มองไม่ออก) ระหว่างที่เรียนรู้วิชาต่างๆ นี้ เขาก็ได้ทราบโดยบังเอิญว่าพ่อบุญธรรมของเขารู้จักอวิ๋นเกอ เขาจึงแอบเลียบเคียงถามถึงเรื่องของอวิ๋นเกอทีละเล็กละน้อยโดยไม่ให้พ่อบุญธรรมและพวกลุงๆ ลูกน้องของพ่อบุญธรรมรู้ตัว จากนั้นเมื่อมีโอกาสจึงแอบสะกดรอยตามอวิ๋นเกอไป จนได้รู้เรื่องของอวิ๋นเกอมากมาย รู้ว่าอูฐของนางชื่อหลิงตัง รู้ว่านางมีพญาแร้งขาวสองตัว รู้จักบ้านของนาง พ่อแม่และพี่ชายของนาง เมื่อมาย้อนนึกในตอนหลัง เมิ่งเจว๋จึงค่อยรู้ตัวว่า ที่เขาพยายามเรียนและฝึกฝนตัวเองอย่างหนักนั้น เป็นเพราะเขาอยากจะเป็นผู้ชายที่ดูดีมากพอที่จะคู่ควรกับอวิ๋นเกอ เป็นผู้ชายที่ดีพอที่อวิ๋นเกอและครอบครัวของนางจะไม่ปฏิเสธเขา และวันหนึ่ง เมื่อคิดว่าตัวเองเตรียมพร้อมทุกอย่างแล้ว เมิ่งเจว๋จึงไปที่บ้านอวิ๋นเกอและสู่ขอนางกับพ่อแม่ของนาง เนื่องจากพ่อบุญธรรมของเขาเป็นมิตรเก่าที่มีความผูกพันลึกซึ้งกับพ่อแม่ของอวิ๋นเกอ ทั้งพ่อบุญธรรมของเขายังเคยช่วยเลี้ยงและดูแลอี้ พี่ชายคนโตของอวิ๋นเกอตอนที่เพิ่งเกิดอยู่หนึ่งปี และยังเป็นคนตั้งชื่อให้ ในฐานะที่เขาเป็นลูกบุญธรรมของ “เมิ่งจิ่ว” พ่อแม่ของอวิ๋นเกอจึงตอบรับคำสู่ขอของเขาด้วยความยินดี แต่กลายเป็นว่า อวิ๋นเกอไม่พอใจอย่างมาก และหนีจากไปโดยไม่แม้แต่จะมามองหน้าเขาเลยสักครั้ง... เมิ่งจิ่วบอกพ่อแม่อวิ๋นเกอว่าเขาจะตามอวิ๋นเกอไปที่ฉางอาน และจะช่วยดูแลให้เอง พ่อแม่ของอวิ๋นเกอก็ตกลง เมื่อมาถึงฉางอาน แม้อวิ๋นเกอจะแต่งตัวเป็นขอทาน แต่เมิ่งเจว๋ก็จำนางได้ในทันที แต่อวิ๋นเกอกลับจำเขาไม่ได้เลย...ทำให้เมิ่งเจว๋ผิดหวังจนพูดไม่ออก (อวิ๋นเกอลืมเด็กขอทานที่เคยช่วยและให้รองเท้าอีกข้างไปเสียสนิทเลยจริงๆ จำได้แต่เรื่องของหลิวฝูหลิง - -" ) ก่อนจะไปสู่ขออวิ๋นเกอ เมิ่งเจว๋เคยออกตามหาเยว่เฟิง จึงได้รู้ว่าเยว่เฟิงไปทำงานเป็นองครักษ์ในวังของชางอี้หวาง และได้สาบานเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับชางหลิงหวางคนปัจจุบัน ชื่อว่า หลิวเฮ่อ (ชางอี้หวาง หลิวเฮ่อ เป็นหลานย่าของหลี่เหยียน ซึ่งเป็นสนมคนโปรดที่ฮั่นอู่ตี้รักมากที่สุด และเล่าลือกันว่ามีความงามล่มเมือง หลิวเฮ่อจึงหล่อมากๆ) ที่สำคัญคือ...เยว่เฟิงได้ตายไปแล้ว เป็นการตายเพื่อช่วยชีวิตของหลิวเฮ่อ และเนื่องจากทั้งหลิวเฮ่อและเมิ่งเจว๋ต่างเป็นพี่น้องร่วมสาบานของเยว่เฟิง ทั้งสองจึงถูกนับเนื่องเป็นพี่น้องร่วมสาบานกันไปโดยปริยาย โดยหลิวเฮ่อเป็นพี่ใหญ่ ส่วนเมิ่งเจว๋เป็นน้องสาม แต่ทั้งสองไม่ได้ไว้วางใจกันเต็มร้อย ถึงอย่างนั้นก็เรียกว่าสนิทสนมและมีความห่วงใยให้กันในระดับหนึ่ง หลิวเฮ่อเป็นคนไม่ทะเยอะทะยาน นิสัยแบบเพลย์บอยเจ้าสำราญ ฉลาดมาก ปากหวาน คุยเก่ง แต่ไม่ถือเนื้อถือตัว และมีวิทยายุทธ์สูงล้ำ (ด้านความฉลาด ยังด้อยกว่าเมิ่งเจว๋อยู่อีกก้าวใหญ่) เมื่อเมิ่งเจว๋มาฉางอาน เป้าหมายของเขาคือเป็นขุนนาง และต้องได้เป็นขุนนางที่มีบรรดาศักดิ์เจ้าด้วย (ขุนนางจีนมีแต่ที่ทำความชอบมากๆ จริงๆ ถึงจะได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์) เพราะความที่เป็นลูกบุญธรรมของเมิ่งจิ่ว เมิ่งเจว๋จึงมีอำนาจที่จะใช้เงินจากกิจการของอดีตสือฟัง ซึ่งเครือข่ายของส่วนที่อยูในแผ่นดินฮั่นได้อยู่ในการควบคุมของเสี่ยวเฟิงซึ่งก่อนที่เมิ่งจิ่วจะลาจากฉางอานไป เมิ่งจิ่วได้ให้กลับมาใช้แซ่เดิมคือ ลู่เฟิง เนื่องจากหลักการของเมิ่งจิ่วคือ ห้ามพาตัวเข้าไปพัวพันกับการแย่งอำนาจในราชบัลลังก์ แต่ที่เมิ่งเจว๋ทำ เห็นชัดว่าตรงข้ามกับหลักการของเมิ่งจิ่ว ลู่เฟิงจึงโกรธมากและคิดจะตัดอำนาจในการใช้เงินรวมถึงเครือข่ายข่าวสารภายในแผ่นดินฮั่นทั้งหมดของเมิ่งเจว๋ ดังนั้นเมิ่งเจว๋จึงพยายามจีบอวิ๋นเกอให้ติด และพามาให้ลู่เฟิงเห็นว่านี่คือคนที่เขาคิดจะแต่งงานด้วย เนื่องจากเมิ่งเจว๋รู้ความสัมพันธ์ของพ่อแม่อวิ๋นเฟิงกับเมิ่งจิ่วมาก่อนเลาๆ เมื่อลู่เฟิงที่เดิมทีโกรธมากได้เห็นอวิ๋นเกอ และเห็นเจตนาของเมิ่งเจว๋ที่จะแต่งงานกับอวิ๋นเกอ ก็ใจอ่อน ยอมให้เมิ่งเจว๋ทำในสิ่งที่ทำต่อไปได้ เพราะในชั่วชีวิตของลู่เฟิง สิ่งที่เขาเสียใจมากที่สุดอย่างไม่มีทางชดเชยได้คือการที่เมิ่งจิ่วไม่ได้ลงเอยกับแม่ของอวิ๋นเกอ แต่ในตอนแรก อวิ๋นเกอยังยึดติดกับคำสัญญาที่มีให้หลิงเกอเกออยู่ แม้จะหวั่นไหวใจไปกับเมิ่งจิ่วบ้างเหมือนกัน (แหงแหละ พี่แกเล่นเพอร์เฟคออกขนาดนั้น - -" ) แต่ก็ยังรักษาความสัมพันธ์อยู่แค่ระดับเพื่อน ในระหว่างนี่ อวิ๋นเกอได้พาตัวเข้ามาคบหาสนิทสนมกับทั้งสวี่ผิงจวินและหลิวปิ้งอี่ อวิ๋นเกอได้เข้าทำงานเป็นยอดเชฟประจำเหลาชื่อดังนอกเมืองด้วยการวางแผนการตลาดของเมิ่งเจว๋ แล้วยังร่วมกันพัฒนาสูตรหมักเหล้าร่วมกับสวี่ผิงจวิน จนชื่อดังกระฉูดไปทั้งเมืองในเวลาสั้นๆ ในชื่อ “คุณชายไผ่” แต่คนทั่วไปจะนึกว่าคุณชายใบไผ่คือผู้ชาย สวี่ผิงจวินมองออกว่าอวิ๋นเกอมีใจให้หลิวปิ้งอี่ และร้อนใจกับเรื่องนี้มากเนื่องจากว่านางมีคู่รักอยู่แล้ว สวี่ผิงจวินมองเห็นอยู่กับตาว่าเมิ่งเจว๋เหมือนจะมีวิธีการคลี่คลายปัญหาได้ทุกอย่างและกว้างขวางมากในวงพวกขุนนาง จึงขอให้เมิ่งเจว๋ช่วยทำให้การหมั้นหมายของนางยกเลิก เมิ่งเจว๋ก็รับปาก โดยผู้ที่ขอรับเรื่องนี้ไปทำคือ เยียนหวาง พี่ชายของหลิวฝูหลิงซึ่งคิดก่อการกบฏ จึงลอบมาเมืองฉางอานติดต่อคบหากับเมิ่งเจว๋เพื่ออาศัยเงินทุนก้อนมหาศาลของเมิ่งเจว๋เป็นทุนรอนในการก่อกบฏ และวิธีการ “ยกเลิกพันธะหมั้นหมาย” ของเยียนหวางคือ ฆ่าคู่หมั้นของสวี่ผิงจวิน ในยุคนั้น นอกจากองค์ชายรัชทายาทแล้ว องค์ชายคนอื่นๆ ที่เหลือจะได้รับแต่งตั้งให้ไปกินเมืองตามบรรดาศักดิ์ของตัวเอง และห้ามกลับเข้ามาในเมืองหลวงโดยพลการเด็ดขาดนอกจากจะได้รับคำสั่งจากฮ่องเต้ หากฝ่าฝืนมีโทษประหาร ทั้งนี้เพื่อเป็นการป้องกันองค์ชายเจ้าครองแคว้นเหล่านี้ก่อกบฏ การมาเมืองหลวงของเยียนหวางจึงต้องเก็บเป็นความลับ แต่แค่ยกเลิกพันธะหมั้นหมายนั้นยังไม่พอ เมิ่งเจว๋เองยินดีช่วยสวี่ผิงจวินให้ได้แต่งงานกับหลิวปิ้งอี่อยู่แล้ว เพื่อจะได้เขี่ยหลิวปิ้งอี่ออกไปจากชีวิตของอวิ๋นเกอแบบเป็นการถาวร จึงแนะวิธีให้สวี่ผิงจวินแบบไร้ร่องรอยให้ไปคุยกับ จางเฮ่อ หนึ่งในอดีตขุนนางผู้ภักดีของเว่ยไท่จื่อที่ช่วยชีวิตหลิวปิ้งอี่เอาไว้และเป็นคนที่หลิวปิ้งอี่ให้ความนับถือมาก จางเฮ่อจึงมาคุยและจัดการให้หลิวปิ้งอี่แต่งงานกับสวี่ผิงจวิน อวิ๋นเกอทั้งยินดีและเสียใจกับข่าวนี้ แต่ก็ทำให้นางเริ่มตัดใจจากหลิวปิ้งอี่แบบจริงจัง เมิ่งเจว๋จึงรีบทำคะแนนให้ตัวเองเป็นการใหญ่จนได้คบหาเป็นคนรักกับอวิ๋นเกอในที่สุด จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 07:53:01

ความคิดเห็นที่ 2 ในระหว่างที่อวิ๋นเกอยังทำงานในเหลาเป็นคุณชายไผ่ ก็ได้รู้จักกับหลิวเฮ่อที่โผล่เข้ามาเที่ยวในเมืองฉางอานแบบหาเรื่องไม่กลัวตายเอามากๆ  เมิ่งเจว๋แนะนำหลิวเฮ่อว่าเป็นเพื่อน หลิวเฮ่อชอบใจฝีมือทำอาหารและนิสัยของอวิ๋นเกอมาก จึงเอ็นดูอยู่ไม่น้อย ด้วยบุคลิกท่าทางของหลิวเฮ่อ ทำให้อวิ๋นเกอเดาได้ว่าน่าจะเป็นคุณชายสูงศักดิ์ แต่พอหลิวเฮ่อบอกทีเล่นทีจริงว่าเขาเป็นหวางเยี่ย อวิ๋นเกอก็หัวเราะทำเป็นเชื่อ แต่ความจริงคิดว่าหลิวเฮ่อพูดเล่นมากกว่า หลิวเฮ่อมองเห็นชัดเจนว่าเมิ่งเจว๋พยายามจีบอวิ๋นเกอ ขณะเดียวกัน ฮั่วเฉิงจวิน ลูกสาวคนเล็กและเป็นลูกคนโปรดของฮั่วกวง 1 ใน 3 ขุนนางใหญ่ผู้กุมอำนาจก็มาหลงรักเมิ่งเจว๋ แต่เมิ่งเจว๋รักษาท่าทีไม่เข้าใกล้หรือถอยห่างมากจนเกินไปอยู่ตลอดในตอนแรก มีครั้งหนึ่ง องค์หญิงพี่สาวที่หลิวฝูหลิงสนิทด้วยมากที่สุดเคยเชิญอวิ๋นเกอไปทำอาหารในวังของนางแล้วเชิญฮ่องเต้มาทาน อาหารของอวิ๋นเกอมีความพิเศษตรงที่ มีลำดับในการกินว่าต้องกินจานไหนก่อน และทุกจานมีชื่อซึ่งมีที่มาเป็นกลอน ก่อนจะกิน อวิ๋นเกอจึงฝากปริศนามาให้คนกินทายเล่นๆ ว่าควรกินจานไหนก่อน ซึ่งปริศนานั้นจะบอกรสชาติของอาหารจานนั้นๆ เป็นนัยๆ ด้วย และหลิวฝูหลิงสามารถตอบได้ถูกต้องหมดทุกจานสมกับที่เป็นเด็กอัจฉริยะ และเรื่องนี้ยังบอกด้วยว่า ความคิดกับรสนิยมของอวิ๋นเกอกับหลิวฝูหลิงตรงกันทุกอย่าง เหมือนสื่อใจถึงกันได้แม้ไม่เจอตัว ในตอนที่ได้ชิมอาหารฝีมือ “คุณชายใบไผ่” หลิวฝูหลิงเกือบได้เรียกอวิ๋นเกอมาพบหรือให้เข้าไปเป็นพ่อครัว(แม่ครัว)ในวังแล้ว ทำเอาเมิ่งเจว๋เสียววาบ แต่สุดท้ายหลิวฝูหลิงที่ไม่อยากใช้อภิสิทธิ์ของตัวเองไปบีบบังคับคนอื่นก็ตัดสินใจไม่ทำ และเมิ่งเจว๋ที่ได้รับเชิญจากองค์หญิงมาร่วมทานอาหารด้วยเช่นกันถึงกับไปสั่งอวิ๋นเกอว่าต่อไปอย่ามาทำอาหารที่วังขององค์หญิงอีก แต่แล้วต่อมา หลิวฝูหลิงได้สั่งให้เหล่าหวางเยี่ยทุกคนติดตามเขาไปล่าสัตว์ที่ตำหนักพักร้อนแห่งหนึ่งซึ่งองค์หญิงได้ตามไปด้วย องค์หญิงได้สั่งให้อวิ๋นเกอติดตามไปช่วยทำอาหารให้ฮ่องเต้เสวย ที่ตำหนักพักร้อนนี้ อวิ๋นเกอกับสวี่ผิงจวินเกือบถูกหมาล่าสัตว์ของก่วงหลิงหวางกัดตาย โชคดีที่หลิวเฮ่อกับเมิ่งเจว๋มาช่วยทัน อวิ๋นเกอได้รู้ในตอนนี้เองว่าหลิวเฮ่อเป็นหวางเยี่ยจริงอย่างที่บอก ไม่ใช่พูดเล่น หลิวเฮ่อมีความแค้นอยู่กับก่วงหลิงหวางอยู่แล้วที่สมัยเขายังวัยรุ่น ก่วงหลิงหวางเคยล่อเขาไปให้หมี 5 ตัวรุมล้อมฆ่าให้ตาย และเขาคงตายไปแล้วถ้าไม่ได้เยว่เฟิงเข้ามาช่วยไว้ จนเยว่เฟิงต้องตายไปแทนเขา หลิวเฮ่อจึงจงใจพูดจารวนหาเรื่องกะลงมือฆ่าก่วงหลิงหวางล้างแค้นเสียตรงนั้น แต่เมิ่งเจว๋เข้ามาห้ามทัพไกล่เกลี่ย แต่เนื่องจากหมาของก่วงหลิงหวางกัดอวิ๋นเกอบาดเจ็บ ชะตากรรมของหมาทั้งสองตัวนั้นจึงกลายเป็น ตัวหนึ่งถูกหลิวเฮ่อบั่นหัวไปซะ ส่วนอีกตัวที่รอด โดนเมิ่งเจว๋วางยาไล่กัดคนไปทั่วไม่เว้นเจ้านาย จึงถูกก่วงหลิงหวางฆ่าตายไปด้วยมือตัวเอง แม้หลิวเฮ่อจะเป็นเพลย์บอยเจ้าสำราญ แต่สาวใช้ที่ติดตามข้างกายเขาตลอดเหมือนเงาตามตัวมีเพียงคนเดียว ชื่อว่า หงอี หน้าตาดี นิสัยอ่อนโยนน่ารัก ภักดีกับหลิวเฮ่อมาก แต่เป็นใบ้ จะพูดด้วยภาษามือตลอด มาทางด้านหลิวฝูหลัง นับตั้งแต่กลับมาฉางอาน เขาก็สั่งให้ขันทีคนสนิท อวี๋อาน ไปถามที่ประตูวังทุกวันว่ามีเด็กผู้หญิงเอาเชือกเส้นผมมาถามหาเจ้าของหรือไม่ ตอนอายุได้ 13 ปี ฮั่วกวงกับซ่างกวนเจี๋ย 2 ใน 3 ขุนนางผู้สำเร็จราชการแผ่นดินได้บังคับให้หลิวฝูหลิงรับหลานสาวของเขาทั้งสองคน (หลานปู่ของซ่างกวนเจี๋ย หลานตาของฮั่วกวง) ชื่อว่า ซ่างกวนเสี่ยวเม่ย เป็นฮองเฮา ตอนนั้นซ่างกวนเสี่ยวเม่ยยังอายุไม่เต็ม 6 ขวบดี หลิวฝูหลิงแค้นใจในเรื่องนี้มาก แต่ทำอะไรไม่ได้ แม้หลิวฝูหลิงจะเป็นเด็กอัจฉริยะ แต่เขาเป็นคนอ่อนโยน มีเมตตา ไม่เหมือนฮั่นอู่ตี้ท่านพ่อของเขาที่โหดเหี้ยมเด็ดขาด ในฉางอาน หลิวฝูหลิงต้องอยู่ภายใต้อำนาจของสี่ขุนนางผู้สำเร็จราชการแผ่นดิน นอกฉางอาน พวกพี่ชายของเขาเองต่างกระเหี้ยนกระหือรือคิดจะแย่งบัลลังก์จากน้องชายตาเป็นมัน แต่แน่นอนว่าสี่ขุนนางที่ได้รับผลประโยชน์จากอำนาจในฐานะผู้สำเร็จราชการแผ่นดินไม่มีทางยอม นอกจากนี้เนื่องจากสมัยฮั่นอู่ตี้ทำสงครามเกือบตลอดเวลา 50 ปี ทำให้เงินในคลังติดลบ ประชาชนล้มตายเป็นจำนวนมากและอดอยากจนกินเนื้อมนุษย์ นี่คือสิ่งที่ฮั่นอู่ตี้เหลือทิ้งเอาไว้ให้ลูกชายอัจฉริยะวัยแปดขวบแก้ไข ในวงล้อมของเสือสิงห์กระทิงแรดเหล่านี้ หลิวฝูหลิงพยายามบริหารแผ่นดินให้ประชาชนมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้นทีละน้อย อย่างแช่มช้าแต่ก็ก้าวหน้าไปเรื่อยๆ ความจริงเขาจะวางแผนยึดอำนาจคืนมาจากพวกฮั่วกวงก็ทำได้ แต่ผลลัพธ์จะทำให้เกิดการนองเลือดในเมืองฉางอาน ชาวบ้านที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่จะต้องล้มตายเป็นจำนวนมากเหมือนเมื่อคราวเว่ยไท่จื่อก่อกบฏ หลิวฝูหลิงจึงทำไม่ลง และได้แต่ยอมอดทนให้พวกฮ่วกวงกดต่อไป ก็คิดดูสิว่าทหารองครักษ์ในวังอยู่ภายใต้การควบคุมของลูกชายฮั่วกวงทั้งหมด ส่วนกองกำลังป้องกันเมืองหลวงอยู่ภายใต้การควบคุมของลูกชายซ่างกวนเจี๋ยทั้งหมด ความปลอดภัยของหลิวฝูหลิงมาจากขันทีที่ฮั่นอู่ตี้คัดเลือกและฝึกเตรียมอย่างดีเอาไว้ให้เท่านั้น ขันทีคนนี้คือ อวี๋อาน เป็นหัวหน้าขันที และเป็นขันทีที่รับใช้เขามาตั้งแต่เด็ก มีความจงรักภักดีต่อหลิวฝูหลิงมากอย่างไม่เป็นที่กังขา ทั้งยังมีวิทยายุทธ์สูงส่งที่สุดในวังหลวงโดยที่ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ อวี๋อานได้ลอบฝึกกองทัพขันทีขึ้นให้เป็นนักฆ่าฝีมือดีที่สุด เอาไว้คุ้มครองหลิวฝูหลิงโดยเฉพาะ ตอนไปที่ตำหนักพักร้อนล่าสัตว์ที่อวิ๋นเกอได้ไปด้วย หลิวฝูหลิงไปถึงช้ากว่าทุกคน ในคืนของวันที่อวิ๋นเกอถูกหมาล่าเนื้อของก่วงหลิงหวางกัด เมิ่งเจว๋แบกอวิ๋นเกอขี่หลังไปดูน้ำตกตอนกลางคืน อวิ๋นเกออารมณ์ดีมากจึงร้องเพลงออกมา เป็นเพลงที่นางเคยร้องเมื่อสมัยยังเด็ก ตอนที่ได้อยู่กับหลิวฝูหลิงเป็นเวลาสองวันนั้น และเนื่องจากเป็นเวลากลางคืนที่เงียบมาก ทั้งยังอยู่ในภูเขา เสียงเพลงจึงดังกังวานสะท้อนไปไกลจนหลิวฝูหลิวที่อยู่ในรถม้ากำลังเดินทางมายังตำหนักพักร้อนนี้ได้ยินเข้า หลิวฝูหลิงกระโดดลงจากรถวิ่งหาที่มาของเสียงทันทีแบบไม่สนใจทิศทางจนพวกขันทีและทหารองครักษ์งงกันไปหมด สุดท้ายก็หาคนร้องเพลงไม่เจอ ส่วนเสื้อผ้าก็ถูกหนามเกี่ยวจนขาดวิ่น หนามยังข่วนแขนขนจนเลือดซิบ ทำเอาตอนไปถึงตำหนักพักร้อนเกิดการโกลาหลกันยกใหญ่ นึกว่าฮ่องเต้ถูกใครบุกมาลอบทำร้ายกลางทาง หลิวฝูหลิงสั่งให้อวี๋อานไปสืบถามทุกคนในละแวกนี้ให้หมดว่าใครที่เป็นคนร้องเพลง แต่เมื่อมาถึงตำหนักพักร้อน หลิวฝูหลิงที่ดูออกว่าพี่สาวกำลังถูกพวกฮั่วกวงหลอกใช้มาสืบหยั่งว่าเขาชอบหรือไม่ชอบอะไรจงใจแกล้งทำเป็นเย็นชาใส่เพื่อช่วยชีวิตพี่สาว โดยเมื่อองค์หญิงบอกว่าพาคุณชายไผ่มาทำอาหารให้ฮ่องเต้โดยเฉพาะ ก็สั่งให้ไล่ตะเพิดอวิ๋นเกอออกไปจากตำหนักทันที และตำหนิองค์หญิงที่พาคนนอกเข้ามาในตำหนักโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเขาจนองค์หญิงหน้าเสีย แน่นอนว่าผลจากการนี้ทำให้อวี๋อานสืบถามไม่เจอตัวคนที่ร้องเพลง เพราะตัวคนร้องเพลงดันถูกไล่ตะเพิดกลับบ้านไปซะแล้ว เนื่องจากหลิวเฮ่อชอบแอบหนีเข้ามาเที่ยวในฉางอาน และการที่เจ้าครองแคว้นเข้ามาในฉางอานโดยไม่ได้รับอนุญาตมีโทษประหาร ทุกครั้งเวลามาฉางอาน หลิวเฮ่อจึงต้องคอยหลบๆ ซ่อนๆ ไม่ให้เมิ่งเจว๋รู้ ไม่งั้นเมิ่งเจว๋จะโมโหจนหน้าเขียวและไล่ตะเพิดหลิวเฮ่อกลับแคว้นชางอี้ไป ในระหว่างที่เรื่องดำเนินไปอย่างค่อนข้างสนุกสนานเฮฮา จะมีเศร้าบ้างก็ที่อวิ๋นเกอผิดหวังจากหลิวปิ้งอี่ และที่หลิวฝูหลิงรอแล้วรอเล่าก็ไม่ได้เจออวิ๋นเกอสักที แถมคลาดกันไปนิดเดียวหลายต่อหลายครั้ง เรื่องก็เริ่มเข้าสู่โหมดเครียด เพื่อไต่เต้าขึ้นสู่ความมีอำนาจ ระหว่างที่จีบอวิ๋นเกอติดแล้ว เมิ่งเจว๋ก็ได้แสดงความเฉลียวฉลาดของตัวเองให้ฮั่วกวงได้ประจักษ์จนฮั่วกวงอยากได้มาเป็นลูกเขย ช่วงนี้เมิ่งเจว๋จึงคั่วสาวทีเดียวสองคน คือทั้งอวิ๋นเกอและฮั่วเฉิงจวิน ประจวบกับฮั่วกวงวางแผนฆ่าขุนนางใหญ่ที่กุมอำนาจอีกสองคนสำเร็จพร้อมๆ กัน จึงกลายเป็นขุนนางที่มีอำนาจสูงสุดไม่มีใครกล้าหือในฉางอาน อวิ๋นเกอพอจะรู้เรื่องที่เมิ่งเจว๋คบหาอยู่กับฮั่วเฉิงจวินอยู่เลาๆ รู้ด้วยว่าถึงเมิ่งเจว๋จะรักนาง แต่ก็อาจจะเลือกแต่งงานกับฮั่วเฉิงจวินเพื่ออำนาจ วันหนึ่ง อวิ๋นเกอตัดสินใจไปดูความสัมพันธ์ของเมิ่งเจว๋กับฮั่วเฉิงจวินให้เห็นกับตาที่คฤหาสน์ตระกูลฮั่ว  โดยนั่งหลบอยู่บนต้นไม้ซึ่งอยู่ห่างคฤหาสน์ตระกูลฮั่วออกไปไม่ไกลนัก ก็ได้เห็นฮั่วเฉิงจวินออกมาส่งเมิ่งเจว๋และกอดกันทำท่าเหมือนอาลัยอาวรณ์ ก็ปวดใจมาก และตัดสินใจว่าจะกลับบ้าน ขอเป็นฝ่ายเดินจากไปเสียเองดีกว่า ให้เมิ่งเจว๋กับฮั่วเฉิงจวินสมหวังไปเถอะ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 07:53:32

ความคิดเห็นที่ 3 หลังเมิ่งเจว๋ไปแล้ว อวิ๋นเกอก็ได้พบกับยอดมือขโมย เพื่อนของพี่ชายใหญ่โดยบังเอิญ และได้คุยกัน อวิ๋นเกอดวยว่านางถูกล้วงกระเป๋าในวันแรกที่มาฉางอานทั้งที่มือขโมยเคยบอกว่าถ้าเรียนวิชามือขโมยจากเข้าแล้วไม่มีทางถูกล้วงกระเป๋าได้แน่นอน มือขโมยคิดๆ ดูแล้วจึงบอกว่า อวิ๋นเกอน่าจะถูกเมิ่งเจว๋แหละล้วงกระเป๋า เพราะเมิ่งเจว๋เป็นลูกศิษย์อีกคนของเขานอกจากอวิ๋นเกอ และตอนนี้ฝีมือล้วงกระเป๋าเหนือกว่าเขาแล้วด้วย อวิ๋นเกอฟังแล้วช็อกมาก และปะติดปะต่อเรื่องได้ทั้งหมด ตั้งแต่ที่เมิ่งเจว๋จงใจพาตัวเข้ามาสนิทด้วย พาไปหาลู่เฟิงที่เห็นได้ชัดว่ารู้จักพ่อแม่ของนาง และสุดท้ายก็ได้อำนาจในการคุมกิจการภายในแผ่นดินฮั่นทั้งหมดมาจากลู่เฟิง ทั้งหมดนี้เมิ่งเจว๋หลอกใช้นางทั้งนั้น ด้วยความเสียใจและผิดหวังอย่างที่สุด ทำให้อวิ๋นเกอเริ่มคิดถึงบ้าน และไปนั่งคุดคู้ร้องไห้อยู่ข้างทางกลางสายลมแรง หลิวปิ้งอี่เห็นอวิ๋นเกอยังไม่กลับบ้านก็เป็นห่วง ออกมาตามหา (บ้านหลิวปิ้งอี่กับอวิ๋นเกออยู่ติดกัน) มาเจออวิ๋นเกอนั่งคู้อยู่ข้างทางและเอาปิ่นที่เมิ่งเจว๋ให้ออก จึงเอาเชือกถักที่สวี่ผิงจวินให้มามารัดผมให้ และแบกอวิ๋นเกอกลับไปที่บ้านเขาก่อน สวี่ผิงจวินเห็นเชือกถักเป็นปมสื่อความหมายร้อยรัดหัวใจที่ตัวเองถักให้สามีดันถูกเอามามัดผมให้อวิ๋นเกอ ก็หน้าผิดสี อวิ๋นเกอที่กำลังรู้สึกแย่เพราะอกหักเห็นอาการของสวี่ผิงจวิน ก็ต้องเสียใจซ้ำว่ามิตรภาพของเพื่อที่เคยคิดว่าแนนแฟ้น ความจริงแล้วเปราะบางเสียเหลือเกิน จึงตัดสินใจที่จะกลับบ้านในคืนนั้นก่อนที่ความรู้สึกดีๆ ระหว่างกันจะไม่มีเหลือ เพราะฉางอานในตอนนี้ไม่มีอะไรเหลือให้นางอาลัยอาวรณ์อีกแล้ว ในคืนที่อวิ๋นเกอตัดสินใจกลับบ้านนี้ เป็นคืนที่เมิ่งเจว๋ตัดสินใจเลือกได้เช่นกัน เขารู้ใจตัวเองแล้วว่าเขารักอวิ๋นเกอมาตั้งแต่ตอนที่ได้เจอเป็นครั้งแรก และไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางยอมปล่อยให้อวิ๋นเกอหลุดมือไปได้อย่างเด็ดขาด เขาจึงเลือกที่จะเลิกคบฮั่วเฉิงจวิน เลิกคิดพึ่งพาอำนาจของฮั่วกวง และเปลี่ยนแผนการเป็นเข้าเจรจากับฮ่องเต้หลิวฝูหลิงแทน คืนนั้นเมิ่งเจว๋พร้อมด้วยองครักษ์จึงเดินทางออกจากเมืองหลวงฉางอานมุ่งหน้าตรงไปยังตำหนักพักร้อนของหลิวฝูหลิง (ตอนนี้หลิวฝูหลิงกำลังพักอยู่ที่ตำหนักพักร้อน) ส่วนอวิ๋นเกอที่ขี่ม้าจะกลับบ้านก็ออกเดินทางมาบนเส้นทางเดียวกันนี้ แต่อยู่ล้าหลังกว่า ข้างหลิวฝูหลิง อวี๋อานมารายงานว่าถามคนที่ตำหนักพักร้อนตอนไปล่าสัตว์จนหมดแล้ว ไม่พบตัวคนร้องเพลง แต่ขันทีรับใช้ขององค์หญิงบอกว่า ยังมีผู้หญิงอีกคนที่ยังไม่ถูกถาม คือคุณชายไผ่ที่ถูกไล่ตะเพิดกลับไปก่อน ทำให้หลิวฝูหลิงสะกิดใจทันที นึกขึ้นได้ถึงอาหารที่คุณชายไผ่เคยทำให้เขาทาน จึงให้อวี๋อานไปถามที่เหลาว่าคุณชายไผ่มีชื่อว่าอะไร แต่แล้วก็ร้อนใจจนทนรอไม่ไหว เปลี่ยนใจไปถามเองกับปาก ส่วนที่นัดเมิ่งเจว๋ไว้ก็ให้เมิ่งเจว๋รอไปก่อน ขบวนรถม้าของหลิวฝูหลิงเจอกับพวกเมิ่งเจว๋กับสาวใช้สองคนที่ขี่ม้าสวนทางมา เนื่องจากลมแรงมาก ทุกคนจึงใส่เสื้อคลุมกันลมและปิดหน้าปิดตากันหมด แล้วจังหวะที่สวนทาง ก็มีกลุ่มนักฆ่าโผล่มาจากข้างทางมาเล่นงานรถม้าของหลิวฝูหลิง พวกเมิ่งเจว๋ทั้งสามคนจึงถูกเข้าใจผิดคิดว่าเป็นพวกเดียวกับพวกนักฆ่าไปด้วย และเกิดการปะทะกันขึ้น กลุ่มขันทีที่อวี๋อานฝึกมาคุ้มครองหลิวฝูหลิงโดยเฉพาะเก่งสุดๆ นักฆ่ากลุ่มใหญ่ถูกฆ่าตายหมดเกลี้ยงในเวลาอันรวดเร็ว ส่วนพวกเมิ่งเจว๋ทั้งสามคนก็ตกอยู่ในสภาพร่อแร่ ตอนนั้นเอง อวิ๋นเกอได้โผล่มาช่วยโดยดรยผงพริกไทยใส่พวกองครักษ์ของหลิวฝูหลิงแล้วบอกว่าเป็นยาพิษ ช่วยให้พวกเมิ่งเจว๋ขึ้นขี่ม้าของพวกนักฆ่าหนีรอดไปได้ แต่อวิ๋นเกอกลับไม่ยอมหนีไปกับเมิ่งเจว๋ด้วย ทำให้เมิ่งเจว๋ร้อนใจมาก และรู้ว่าอวิ๋นเกอคงจะรู้เรื่องที่เขาคบกับฮั่วเฉิงจวินแล้วแน่ๆ หลังจากพวกเมิ่งเจว๋หนีไปแล้ว อวิ๋นเกอก็ทำท่าจะขึ้นขี่ม้าหนีตามไปบ้าง แต่ถูกคนของหลิวฝูหลิงปากระบี่ใส่ทะลุปอด ร่วงตกจากหลังม้า แล้วถูกพาตัวไปที่ตำหนักเพื่อเตรียมรอสอบปากคำตามคำสั่งของหลิวฝูหลิง ส่วนหลิวฝูหลิงตัดสินใจสั่งให้อวี๋อานตามเขาเข้าไปในเมืองคนเดียว คนอื่นๆ กลับไปรอที่ตำหนัก บอกเมิ่งเจว๋ให้รอหน่อย เขาอาจจะกลับไปถึงช้า หลิวฝูหลิงได้คำตอบจากเถ้าแก่ของเหลาที่อวิ๋นเกอทำงานอยู่ว่า คุณชายไผ่ชื่ออวิ๋นเกอ ก็ดีใจมาก รีบไปที่บ้านของอวิ๋นเกอตามที่เถ้าแก่เหลาบอกในตอนที่ฟ้าใกล้สาง ก็ได้พบกับสวี่ผิงจวินที่โผล่มาบอกว่าอวิ๋นเกอกลับซีอวี้ไปแล้วเมื่อคืนนี้ (หลิวปิ้งอี่ยังนอนอยู่ จึงไม่ได้โผล่มาเห็นหลิวฝูหลิง) หลิวฝูหลิงรีบขี่ม้าตามออกนอกเมืองทันที จนถึงเที่ยง ก็ตัดใจเพราะรู้แน่ว่าตามไม่ทัน และสั่งให้ทหารเฝ้าด่านดักอวิ๋นเกอเอาไว้แทน ก่อนจะกลับตำหนักไปคุยกับเมิ่งเจว๋แบบห่อเหี่ยวใจ หลังคุยกับเมิ่งเจว๋แล้ว หลิวฝูหลิงก็ได้ยินคำสนทนาของพวกนักฆ่าที่ทำหน้าที่คุ้มครองเขาโดยบังเอิญ ว่าในนักฆ่าเมื่อคืน มีคนที่ปาเครื่องเทศน์ใส่พวกเขาแล้วบอกว่าเป็นพิษ สงสัยผงอะไรที่ปาใส่ตอนแรกก็น่าจะเป็นเครื่องเทศน์ด้วย ก็นึกเอะใจว่านั่นอาจจะเป็นอวิ๋นเกอและช็อกมาก ว่าหรืออวิ๋นเกอจะถูกตัวเขาสั่งฆ่าไปแล้ว แต่โชคดีที่อวี๋อานนึกขึ้นได้ว่าในตัวของคนร้ายที่พาตัวมาสอบปากคำที่ตอนนี้ป่วยหนักเป็นตายเท่ากันมีถุงใส่เครื่องเทศน์ที่ว่างเปล่าไปแล้วอยู่ด้วย และคนร้ายนั้นเป็นผู้หญิง หลิวฝูหลิงจึงรีบลงคุกใต้ดินไปพบอวิ๋นเกอทันทีที่อาการเป็นตายเท่ากันทันที หลังจากที่แยกจากกันมาเก้าปี ในที่สุดทั้งสองก็ได้พบกันอีกครั้ง... หลิวฝูหลิงสั่งหมอหลวงมารักษาอวิ๋นเกอ แต่เพราะอาการของอวิ๋นเกอหนักเกินไป ขึ้นอยู่กับกำลังใจเท่านั้นว่าอยากจะอยู่หรือไป หลิวฝูหลิงจึงเอาขลุ่ยมานั่งเป่าที่ข้างเตียงอวิ๋นเกอด้วยเพลงที่อวิ๋นเกอเคยร้องให้เขาฟัง นั่งเป่าอยู่ทั้งคืนจนอวิ๋นเกอฟื้นได้สติ ทันทีที่ได้เห็นหลิวฝูหลิง อวิ๋นเกอก็รู้ว่านี่แหละหลิงเกอเกอของเธอ และรู้ว่าก่อนหน้านี้เข้าใจผิดคิดว่าหลิวปิ้งอี่เป็นหลิวฝูหลิง จากนั้นนางก็รู้สึกผิดต่อหลิวฝูหลิงมากที่ทรยศคำสัญญาไปรักเมิ่งเจว๋เสียแล้ว อวิ๋นเกอรักษาอาการบาดเจ็บอยู่สองเดือนกว่าจะหายดี และยอมเปิดปากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นตั้งแต่นางมาถึงฉางอานให้หลิวฝูหลิงรู้ ตั้งแต่เรื่องที่นางเข้าใจผิดคิดว่าหลิวปิ้งอี่คือหลิวฝูหลิง ไปจนถึงเรื่องที่ต่อมานางได้รักกับเมิ่งเจว๋ และตอนนี้ก็อกหักแล้ว พร้อมกับบอกขอโทษที่ผิดสัญญา นางจะกลับไปบ้านที่ซีอวี้แล้ว เมื่อได้ยินอวิ๋นเกอบอกว่าพบคนที่หน้าตาคล้ายเขา แซ่หลิว แล้วยังมีหยกประดับที่เหมือนกับเขา หลิวฝูหลิงก็รู้ทันทีว่านั่นคือหลานชายของเว่ยไท่จื่อที่รอดชีวิตจากการถูกสั่งประหารล้างตระกูล เพราะหยกประดับนี้มีเพียง 2 ชิ้นเท่านั้น และเป็น 2 ชิ้นที่เหมือนกันทุกประการ ชิ้นหนึ่งฮ่องเต้ใช้ประดับ ส่วนอีกชิ้นให้รัชทายาท(ไท่จื่อ) หลิวฝูหลิงไม่ยอมให้อวิ๋นเกอกลับบ้านไปในตอนนี้ บอกว่าเขารอนางมาเก้าปี และอวิ๋นเกอไม่ได้ผิดสัญญา เพราะตอนนี้อวิ๋นเกอเลิกคบกับเมิ่งเจว๋แล้วนี่ เขาขอให้อวิ๋นเกอให้เวลาเขาอยู่ด้วยกันกับนางแค่ปีเดียวเท่านั้น หากครบหนึ่งปีแล้วนางยังคิดจะจากไป เขาจะคืนรองเท้าของหมั้นให้ อวิ๋นเกอก็ยอมรับเงื่อนไขนี้ ทั้งสองเริ่มต้นจากแรกๆ ที่ยังกระดากจะคุยกัน แต่เนื่องจากต่างฝ่ายต่างเหมือนจะสื่อใจกันได้มาแต่แรก แม้ไม่ได้พูด ต่างฝ่ายต่างก็สามารถเข้าใจความรู้สึกและความคิดของอีกฝ่ายดี จากนั้นด้วยกาวางตัวอย่างระมัดระวังให้เหมือนเป็นเพื่อน ไม่กดดันอวิ๋นเกอต้องอึดอัดใจของหลิวฝูหลิง ทำให้อวิ๋นเกอค่อยๆ ผ่อนคลาย และสามารถคุยกับหลิวฝูหลิงได้แบบปกติ อวิ๋นเกอจึงได้รู้ว่าหลิวฝูหลิงเป็นเด็กอัจฉริยะ และยิ่งได้พูดคุยกัน ก็ยิ่งตกใจกับสมองของหวิฝูหลิงว่าเหมือนอัดหนังสือทุกเล่มในโลกนี้เข้าไป ไม่ว่าจะเอ่ยถึงเนื้อหาในหนังสือเล่มไหน หลิวฝูหลิงจะสามารถบอกได้ทันทีว่าเอามาจากหนังสือเล่มไหน ใครเขียน อยู่ในบทไหนหน้าไหนวรรคไหนโดยไม่ต้องไปเปิดดู และความรอบรู้ด้านตัวอักษร โคลงกลอน หมกล้อม ดนตรี ของหลิวฝูหลิงก็พร้อมหมด อวิ๋นเกอจึงหาเกมมาเล่นทดสอบสมองหลิวฝูหลิงด้วยการไปค้นหาข้อความหรือตัวหนังสือ หรือปริศนายากๆ จากหนังสือเล่มโน้นเล่มนี้มาลองถามดู ปลิวฝูหลิงก็สามารถตอบได้หมดทุกคำถาม บ่งบอกว่าหนังสือทุกเล่มที่อยู่ในห้องหนังสือจำนวนหลายห้องในคฤหาสน์พักร้อนนี้ เข้าไปอยู่ในหัวของหลิวฝูหลิงทั้งหมด ในตอนนี้ อวิ๋นเกอยังไม่รู้ว่าหลิวฝูหลิงเป็นฮ่องเต้ วันหนึ่ง อวิ๋นเกอขอให้หลิวฝูหลิงพาไปเดินเที่ยวในตลาด หลิวฝูหลิงก็ตามใจ แล้วลูกน้องของหลิวปิ้งอี่มาเจออวิ๋นเกอเข้า จึงไปบอกหลิวปิ้งอี่กับเมิ่งเจว๋ เมิ่งเจว๋ที่ตามหาอวิ๋นเกอไม่พบสักทีมาหลายเดือนจนร้อนใจมากรีบมาหาทันที อวิ๋นเกอเห็นเมิ่งเจว๋แวบๆ ก็รีบลากหลิวฝูหลิงเข้าไปหลบในโอ่งของร้านขายเครื่องปั้นดินเผาบบลนลาน หลิวฝูหลิงเห็นอาการของอวิ๋นเกอก็แปลบใจ เพราะรู้ว่าอวิ๋นเกอยังรักเมิ่งเจว๋อยู่ ถึงได้ไม่กล้าเผชิญหน้า เมิ่งเจว๋ทุบโอ่งในร้านแตกไปทีละใบจนเกือบได้เจออวิ๋นเกอแล้ว แต่อวี๋อานได้โผล่มาทักและล่อเมิ่งเจว๋ไปอีกทาง แล้วจึงมีขันทีโผล่จากประตูหลังมาพาอวิ๋นเกอกับหลิวฝูหลิงกลับตำหนัก อวิ๋นเกอเห็นท่าทีเกรงใจอวี๋อานไม่แพ้ที่เกรงใจฮั่วกวงของเมิ่งเจว๋ ก็นึกสะกิดใจ เพราะอวี๋อานเป็นแค่ “พ่อบ้าน” ของหลิวฝูหลิงเท่านั้น จากนั้นจึงมานึกว่าหลิวฝูหลิงแซ่ “หลิว” ชื่อ “หลิง” ชื่อมันคล้ายกับ... หลิวฝูหลิงเดาใจอวิ๋นเกอได้ จึงบอกไปตามตรงว่าชื่อจริงๆ ของเขาคือ “หลิวฝูหลิง” และบอกว่าไม่ว่ายังไง เขาก็คือเขา อวิ๋นเกอทำใจไม่ได้อยู่หลายวัน อวี๋อานจึงหาจังหวะที่ได้อยู่ตามลำพังเล่าให้อวิ๋นเกอได้รู้ว่าเวลาเก้าปีที่ผ่านมา ฮ่องเต้คิดถึงนางมากแค่ไหน ฮ่องเต้ส่งเขาไปถามว่ามีหญิงสาวนำเชือกผมมาถามหาเขาบ้างหรือเปล่าทุกวัน ฮ่องเต้ชอบมายืนมองดูดาวที่ระเบียง ฮ่องเต้ชอบสีเขียวเป็นพิเศษตั้งแต่กลับมาจากซีอวี้(ตอนนั้นอวิ๋นเกอใส่ชุดสีเขียว) เพราะชอบสีเขียว ฮ่องเต้ชอบเป่าขลุ่ย แต่เป่าไปเป่ามาอยู่เพลงเดียว อวิ๋นเกอฟังแล้วก็เข้าใจ หลิวฝูหลิงเองก็เลือกไม่ได้ และก็อย่างที่หลิวฝูหลิงว่า ไม่ว่าเขาจะมีฐานะอะไร สุดท้ายตัวเขาก็คือตัวเขา อวิ๋นเกอจึงทำใจยอมรับได้ในที่สุด จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 07:54:15

ความคิดเห็นที่ 4 แล้วเวลาที่หลิวฝูหลิงต้องกลับเข้าไปอยู่ในวังหลวงอีกครั้งก็มาถึง ความจริงการทิ้งอวิ๋นเกอเอาไว้ที่ตำหนักพักร้อนต่อไปจะปลอดภัยกว่าพาเข้าไปอยู่ในวังหลวงด้วย แต่เพราะหลิวฝูหลิงมีเวลาแค่ปีเดียว เขาไม่มั่นใจด้วยซ้ำว่าหากครอบหนึ่งปีแล้ว อวิ๋นเกอจะยอมอยู่กับเขาต่อหรือจากไป และเขาต้องแยกจากอวิ๋นเกอ ต้องราคอยมานานถึงเก้าปี จึงทนทำใจที่จะต้องแยกจากกันให้เวลาที่รอมานานและมีแค่สั้นๆ นี้ต้องสูญเปล่าไม่ได้ จึงเกลี้ยกล่อมอ้อนวอนให้อวิ๋นเกอเข้าไปอยู่ในวังหลวงกับเขาด้วย อวิ๋นเกอก็ตกลง แต่ในตำหนักในไม่มีตำหนักไหนเหมาะจะให้อวิ๋นเกออยู่เลย ตำหนักที่เหมาะที่สุด ฮองเฮาซ่างกวนเสี่ยวเม่ยก็อยู่ไปแล้ว หลิวฝูหลิงจึงให้อวี๋อานจัดให้อวิ๋นเกออยู่ตำหนักที่เขาอยู่นี่แหละ แล้วให้บอกทุกคนว่าอวิ๋นเกอเป็นนางกำนัล ช่วงนี้ทั้งคู่เรียกได้ว่ามีความสุขมาก หลิวฝูหลิวยิ้มง่ายหัวเราะง่ายขึ้นเยอะ(เฉพาะเวลาอยู่ต่อหน้าอวิ๋นเกอ)จนพวกขันทีและนางกำนัลที่รับใช้ใกล้ชิดเห็นแล้วพลอยยิ้มไปด้วย ส่วนในหมู่ขุนนางก็เกิดคำเล่าลือไปทั่วว่าฮ่องเต้ที่ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนเลยพาหญิงสาวคนหนึ่งมาอยู่ด้วยในตำหนัก และดูจะโปรดปรานมาก เมิ่งเจว๋รู้จากฮั่วเฉิงจวินว่าผู้หญิงที่ฮ่องเต้พาเข้ามาอยู่ในตำหนักคืออวิ๋นเกอ ก็ลอบเข้ามาพบอวิ๋นเกอที่นั่งอ่านหนังสือรอหลิวฝูหลิงว่าราชการเสร็จอยู่ในหอสมุดของตำหนัก แล้วบอกให้อวิ๋นเกอกลับไปอยู่กับเขาตามเดิม อวิ๋นเกอบอกว่านางรู้เรื่องที่เมิ่งเจว๋หลอกใช้นางหมดแล้ว ในเมื่อในตอนนี้นางไม่ได้มีประโยชน์เหลืออยู่มากเท่าฮั่วเฉิงจวิน ฉะนั้นเมิ่งเจว๋จงกลับไปหาฮั่วเฉิงจวินจะดีกว่า เมิ่งเจว๋ได้แต่ยืนตกตะลึงที่อวิ๋นเกอรู้ว่าเขาเคยหลอกใช้นาง และเถียงไม่ออกด้วย จึงได้แต่จากไปอย่างเจ็บปวด โดยบอกทิ้งท้ายแค่ว่า ตอนนี้สวี่ผิงจวินคลอดลูกแล้ว หลังโดนปฏิเสธจากอวิ๋นเกอ เมิ่งเจว๋ก็ไปพบหลิวปิ้งอี่ ถามว่า สมัยยังเด็ก เคยมีเด็กผู้หญิงคนไหนให้รองเท้าแหลิวปิ้งอี่บ้างไหม ? (เมิ่งเจว๋แอบได้ยินอวิ๋นเกอพูดเรื่องนี้ออกมาตอนที่กินเหล้าเมาแอ๋กับหลิวปิ้งอี่ตอนที่หลิวปิ้งอี่รู้ว่าต้องแต่งงานกับสวี่ผิงจวิน) เมื่อหลิวปิ้งอี่บอกว่าไม่เคย เมิ่งเจว๋แทบหมดแรง รู้ทันทีว่าคนที่อวิ๋นเกอเคยเจอตอนยังเด็กและให้รองเท้าหมั้นหมายเอาไว้คือหลิวฝูหลิง ไม่ใช่หลิวปิ้งอี่ และหลิวฝูหลิงยังสามารถสื่อใจกับอวิ๋นเกอได้ เขาเห็นมาแล้วตอนที่อวิ๋นเกอทำอาหารให้หลิวฝูหลิงทานในวังขององค์หญิง ขนาดกับหลิวปิ้งอี่ที่ไม่ใช่ตัวจริง เป็นแค่ความเข้าใจผิด อวิ๋นเกอยังปักใจตั้งเท่านี้กว่าที่เขาจะแย่งมาได้ แล้วนี่อวิ๋นเกอเจอหลิงเกอเกอตัวจริงของนางแล้ว แล้วตัวเขาที่ประสาทรับรสพิการ ไม่สามารถรู้รสอาหารที่อวิ๋นเกอทำได้ และสื่อใจถึงใจนางไม่ได้ จะเอาอะไรไปสู้หลิวฝูหลิง เมิ่งเจว๋ได้กลับไปคบกับฮั่วเฉิงจวินตามเดิม ในตอนนี้เมิ่งเจ๋วได้รับตำแหน่งขุนนางพิเศษตามที่เคยเข้าไปคุยกับหลิวฝูหลิงและขอเอาไว้ และไม่กี่วันต่อมาหลังจากที่ไปพบกับอวิ๋นเกอ เมิ่งเจว๋ก็ใช้ฐานะพิเศษของตำแหน่งตัวเองร่ายความผิดของฮั่วกวงออกมา 20 กว่าข้อ แต่ทุกข้อเน้นเล่นงานไปที่พวกคนใช้ในบ้านเฉิงกวงใช้อำนาจบาตรใหญ่อาศัยบารมีเจ้านายรังแกชาวบ้านทั้งสิ้น ถือเป็นการลิดรอนอำนาจของฮั่วกวงได้ไม่น้อย และทำให้ชื่อเสียงของเมิ่งเจว๋โด่งดังขึ้นมาในทันที เมื่อได้ทราบว่าสวี่ผิงจวินคลอดลูกแล้ว อวิ๋นเกอก็ขอให้หลิวฝูหลิงพานางออกไปพบสวี่ผิงจวิน เมื่อเห็นหลิวฝูหลิงมาเยือน หลิวปิ้งอี่ก็ตกใจมาก แต่ก็ค่อยดล่งอกเมื่อหลิวฝูหลิงแสดงท่าทีว่าไม่ได้คิดจะมาเอาโทษอะไร ทั้งยังตั้งชื่อให้แก่ลูกของหลิวปิ้งอี่ว่า หลิวซื่อ (ต่อไปจะเป็นฮ่องเต้ต่อจากหลิวปิ้งอี่) หลังจากนั้นไม่นาน หลิวฝูหลิงก็เรียกหลิวปิ้งอี่เข้าไปพบในวังเป็นการส่วนตัว แล้วแต่งตั้งหลิวปิ้งอี่ให้เป็นขุนนาง ต่อมาเมื่อถึงวันตรุษจีนที่จะต้องจัดฉลองอย่างยิ่งใหญ่ทุกปี มีงานเลี้ยงที่ทูตจากแคว้นอื่นๆ มาเข้าร่วมด้วยเป็นจำนวนมาก ในงาน เจ้าชายรัชทายาทจากเผ่าเชียงหลางได้เดินทางมาเข้าร่วม และพูดจาดูถูกชาวฮั่น สุดท้ายจบลงด้วยการประลองฝีมือสามรอบ หลิวปิ้งอี่อาสาสู้หนึ่งรอบ หลิวฝูหลิงสั่งให้เมิ่งเจว๋สู้ในรอบที่สอง ส่วนรอบสุดท้าย องค์หญิงน้องสาวของเจ้าชายรัชทายาทเผ่าเชียงอาสาออกสู้ อวิ๋นเกอจึงอาสาสู้กับองค์หญิง ทำเอาทั้งหลิวปิ้งอี่และเมิ่งเจว๋อยากจะบ้า เพราะรู้ว่าวิทยายุทธ์ของอวิ๋นเกอกระจอกมากแค่ไหน แถมหลิวฝูหลิงยังดันอนุญาตด้วย เพราะเชื่อใจท่าทางของอวิ๋นเกอที่บอกเขาว่าอนุญาตมาเถอะ ไม่ต้องกังวล การประลองรอบแรก หลิวปิ้งอี่เอาชนะไปได้อย่างสวยงาม กระประลองรอบที่สอง เจ้าชายเผ่าเชียงลงมืออย่างกะสู้ตายเพื่อให้ชนะให้ได้ ทำให้เมิ่งเจว๋สู้ลำบากมาก เรพาะเขาถนัดการต่อสู้แบบนักฆ่า แต่เขาจะทำให้เจ้าชายเชียงบาดเจ็บในการต่อสู้นี้ไม่ได้ ไม่งั้นสงครามเกิดแน่ สุดท้ายในการปะทะแบบรวดเร็ว เจ้าชายเชียงปาดดาบใส่คอเมิ่งเจว๋ ส่วนเมิ่งเจว๋เคลื่อนไหวโดยสัญชาตญาณ แทงกระบี่เข้าใส่หัวใจของเจ้าชายเชียงเร็วยิ่งกว่า แต่เพราะรู้ตัวทั้นรีบเบี่ยงกระบี่และหยุดมือ ส่วนดาบของเจ้าชายเชียงตรงเข้าใส่คอของเมิ่งเจว๋ไม่มีหยุด อวิ๋นเกอกรีดร้องออกมาทันทีอย่างตกใจสุดขีดจนเจ้าชายเชียงชะงักมือ ดาบจึงแค่บาดโดนคอของเมิ่งเจว๋เท่านั้น ไม่งั้นคอเมิ่งเจว๋ขาดกระเด็นไปแล้ว เจ้าชายเชียงรู้ว่าเมื่อครู่คนที่แพ้คือเขา เพราะกระบี่ของเมิ่งเจว๋เร็วกว่า ดังนั้นแม้รอบนี้ดูเผินๆ ว่าเขาชนะ และหลิวฝูหลิงก็ตัดสินให้เขาชนะ เจ้าชายเชียงก็รู้ว่าเขาเป็นหนี้ชีวิตเมิ่งเจว๋ จึงลั่นวาจาว่า วันหน้าเมื่อเขาขึ้นครองบัลลังก์แทนพ่อ ตราบใดที่เมิ่งเจว๋ยังมีชีวิตอยู่ เขาจะไม่ยกทัพมาตีแผ่นดินฮั่นเด็ดขาด มาถึงรอบสุดท้ายที่อวิ๋นเกอลงประลอง อวิ๋นเกอจงใจใช้ท่าวิชาตัวเบาที่ดีที่สุดของตัวเองหลอกให้องค์หญิงเชียงเข้าใจผิดคิดว่านางเก่งมาก จากนั้นจากการประลองรอบที่แล้วที่หวิดได้สังเวยชีวิต อวิ๋นเกอบอกว่านางไม่อยากกลัวตายและกลัวเจ็บ ไม่อยากบาดเจ็บและเสียโฉม เพราะยังไม่ได้ร้องเพลงสารภาพรักให้ชายที่นางแอบหลงรักฟังเลย เพราะงั้นมาเปลี่ยนวิธีประลองเอาเป็นแบบ ต่างฝ่ายต่างแสดงกระบวนท่าโดยไม่ต้องปะทะกันจริงๆ แล้วให้อีกฝ่ายคิดท่าแก้ให้ออกภายในเวลาสามหยดน้ำดีไหม ? เจ้าหญิงเชียงเองก็กลัวบาดเจ็บเสียโฉม และมีชายคนรักที่ยังไม่ได้ร้องเพลงสารภาพรักเลยเหมือนกัน จึงยังไม่อยากตาย และตกลงทำตามข้อเสนอของอวิ๋นเกอ เมิ่งเจว๋ที่นั่งฟังสองสาวพูดกันก็ยิ้มออกมา บอกหลิวปิ้งอี่ว่า รอบนี้อวิ๋นเกอชนะแน่นอน เพราะบ้านของอวิ๋นเกอมีแต่พวกวิทยายุทธ์สูงส่งสุดยอดเก่งนรกกันทั้งนั้น มีอวิ๋นเกอกระจอกอยู่คนเดียว และเป็นดังที่เมิ่งเจว๋คาด อวิ๋นเกอเอากระบวนท่าดาบของพี่ชายรองมาใช้ และเอาชนะเจ้าหญิงเชียงไปอย่างง่ายดายโดยที่แสดงกระบวนท่าออกมายังไม่ครบชุดด้วยซ้ำ หลังประลองก็เป็นงานเลี้ยง อวิ๋นเกอเห็นสวี่ผิงจวินเหมือนมีเรื่องอยากจะพูดกับนาง จึงพาเลี่ยงออกจากงานเลี่ยงไปที่ตำหนักด้านในซึ่งนางสั่งให้อวี๋อานทำสะพานลื่นเป็นมังกรน้ำแข็งสูงมากเอาไว้ และตอนที่ขึ้นไปบนสุดของมังกรเพื่อชมวิว และจะให้สวี่ผิงจวินได้เล่น ก็เจอกับขุนนางเมาเหล้าสองคนที่ลูกกับหลานชายของฮั่วกวงส่งมาจัดการอวิ๋นเกอตรงเข้ามาลวนลาม สวี่ผิงจวินถูกกระแทกใส่เสาน้ำแข็งจนแขนขาหัก หัวแตก และถูกโยนลงไปข้างล่าง ซึ่งถ้าตกลงไปนี่ สวี่ผิงจวินตายแน่ อวิ๋นเกอจึงรีบโผเข้าคว้าตัวสวี่ผิงจวินเอาไว้ ส่วนขาข้างหนึ่งเกี่ยวไว้กับเสา ทางด้านเมิ่งเจว๋ เมื่อเห็นอวิ๋นเกอกับสวี่ผิงจวินลุกออกไปด้วยกัน ก็ลุกตาม หมายจะเข้าไปเกลี้ยกล่อมอวิ๋นเกออีกครั้ง แต่หลิวปิ้งอี่รีบตามไปขวางไม่ให้เมิ่งเจว๋ที่ตอนนี้ได้ชื่อว่าเป็นขุนนางตงฉินโดนข้อครหาว่าลอบนัดพบกับนางกำนัลคนโปรดของฮ่องเต้ให้ฮั่วกวงมีข้ออ้างเอามาเล่นงานได้ แต่เมิ่งเจว๋ไม่สนใจ ตอนนั้นเอง ทั้งสองก็ได้ยินเสียงกรีดร้องเรียกชื่อของสวี่ผิงจวินจากอว๋นเกอ ก็รีบหยุดสู้กันและวิ่งตามไปดูทันที แต่ถูกทหารองครักษ์ฮือกันออกมาขวาง ทั้งสองลงมือฆ่าองครักษืที่เข้ามาขวางอย่างไม่ปรานี เพราะองครักษ์อยู่แถวนี้มากตั้งเท่านั้น มีเสียงผู้หญิงร้องให้ช่วยแท้ๆ ดันไม่ไปช่วย เห็นได้ชัดว่าองครักษ์พวกนี้ถูกส่งมาเฝ้าทางไม่ให้ใครเข้าไปช่วย เมิ่งเจว๋บอกให้หลิวปิ้งอวี้ไปบอกอวี๋อานกับหลิวฝูหลิง ส่วนตัวเขาจะเข้าไปช่วยอวิ๋นเกอกับสวี่ผิงจวินก่อน และภาพที่เมิ่งเจว๋เห็นเมื่อเข้าไปถึงมังกรน้ำแข็ง คืออวิ๋นเกอที่ห้อยหัวลงมาจะตกมิตกแหล่ ทำเอาเขาหัวใจแทบหยุดเต้น ข้างอวิ๋นเกอ เมื่อห้อยหัวลงแบบนี้ นางจึงได้เห็นว่ามังกรน้ำแข็งถูกใครบางคนมาทุบจนแตกใกล้ทลายอยู่ก่อนแล้ว เมื่อมาโดนพวกนางต่อสู้กันข้างบน ตอนนี้มันก็เริ่มพังลงมา อวิ๋นเกอรีบเหวี่ยงสวี่ผิงจวินไปที่ตัวสะพานลื่น แล้วปล่อยให้ตัวเองตกลงไป ในตอนนั้นเมื่อรู้ตัวว่าต้องตาย อวิ๋นเกอก็ได้รู้ใจตัวเองว่าคนที่นางคิดถึงมากที่สุด รักมากที่สุดคือหลิวฝูหลิง เมิ่งเจว๋จัดการฆ่าพวกองครักษที่มาขวางไปด้วยคิดหาทางช่วยอวิ๋นเกอกับสวี่ผิงจวินไปด้วยอย่างรวดเร็ว แล้วปาศพของทหารองครักษ์เข้าไปกระแทกตัวของอวิ๋นเกอลดความเร็วในการตกลงมา พร้อมกับปาใส่สวี่ผิงจวินทุกครั้งที่จะไปกระแทกถูกก้อนน้ำแข็งที่แตกหักบนทางลื่น จนสวี่ผิงจวินลงมาถึงพื้น ด้านหลิวปิ้งอี่ที่ไปตามอวี๋อานมารีบวิ่งเข้าไปหาสวี่ผิงจวิน ส่วนอวี๋อานรีบตรงเข้าไปหาเมิ่งเจว๋ เมิ่งเจว๋บอกให้อวี๋อานจับตัวเขาโยนไปหาอวิ๋นเกอ อวี๋อานทำตามทันที จากนั้นจับตัวขันทีลูกน้องอีกคนที่ตามมาด้วยกันพุ่งไปทางเมิ่งเจว๋ เมิ่งเจว๋รับตัวอวิ๋นเกอที่ตกลงมา แล้วปะทะฝ่ามือกับขันทีกลางอากาศเป็นการผ่อนแรงตกลง ก่อนจะลงยืนกับพื้นอย่างงดงามและวางร่างอวิ๋นเกอลงตรวจอาการ อวิ๋นเกอถูกเขากระแทกศพองครักษ์ใส่ อวัยวะภายในบาดเจ็บ แต่ไม่หนักหนาสาหัสอะไร ตอนนี้หลิวฝูหลิงวิ่งตามมาถึง เมิ่งเจว๋ก็มองหน้า พูดประชดว่า หลิวฝูหลิงอยากรั้งอวิ๋นเกอเอาไว้ในวัง แล้วมีปัญญาคุ้มครองอวิ๋นเกอได้ไหมเล่า ? จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 07:54:43

ความคิดเห็นที่ 5 คืนนั้นหลิวฝูหลิงเฝ้าอยู่ข้างเตียงอวิ๋นเกอและนิ่งคิดทบทวนเรื่องนี้ทั้งคืนโดยไม่ได้นอน เมื่ออวิ๋นเกอฟื้นขึ้นมา ท่าทีของอวิ๋นเกอที่มีต่อหลิวฝูหลิงผิดไปจากเมื่อก่อนอย่างเห็นได้ชัด คือเลิกรักษาระยะห่าง อวิ๋นเกอบอกหลิวฝูหลิงว่าตอนที่อยู่ระหว่างความเป็นความตาย นางถึงได้รู้ว่าชีวิตคนเรามันสั้น หากอยากทำอะไรก็อย่าลังเล ควรจะรีบๆ ทำ ตอนนี้นางรู้แล้วว่าสิ่งที่นางอยากจะทำมากที่สุดคืออยู่กับหลิงเกอเกอ หลิวฝูหลิงดีใจมาก และบอกการตัดสินใจของเขาเช่นกันว่า เขาคิดจะสละบัลลังก์ให้หลิวเฮ่อ ไม่ก็หลิวสวินคนใดคนหนึ่ง แล้วออกเดินทางท่องเที่ยวไปกับอวิ๋นเกอตามที่เคยตกลงกันไว้เมื่อสมัยยังเด็ก แต่การสละบัลลังก์ต้องมีการเตรียมการ ใช่ว่าจะทำได้ในเวลาวันสองวัน หลิวฝูหลิงตั้งเวลาเอาไว้หนึ่งปี เขาจะจัดการเตรียมการให้เสร็จภายในหนึ่งปีนี้ และออกราชโองการเรียกตัวหลิวเฮ่อมาเข้าเฝ้าเพื่อเตรียมตัวหลิวเฮ่อให้พร้อมเป็น 1 ใน 2 ตัวเลือก แต่ปัญหาคือ พวกเจ้าครองแคว้นร่วมตระกูลจะมีความหวาดระแวงในตัวฮ่องเต้ ออกราชโองการเรียกไปก็ไม่ยอมมาเสียละมาก ประมาณว่ากลัวโดนฮ่องเต้ล่อเสือออกจากถ้ำแล้วสั่งเก็บ อวิ๋นเกอที่อยากจะช่วยจึงบอกว่า วันเทศกาลโคมไฟ นางขอแวะไปที่คฤหาสน์ของเมิ่งเจว๋เพื่อขอบคุณที่เขาช่วยชีวิตนางไว้ หลิวฝูหลิงก็ตกลง ในวันงานเทศกาล เมิ่งเจว๋กับหลิวปิ้งอี่กลับจากวังหลวง ก็เดินชมโคมไฟในเมืองหลวงด้วยกัน แล้วไปเจอฮั่วเฉิงจวินเข้าโดยบังเอิญ ฮั่วเฉิงจวินตกลงรับปากฮั่วกวงแล้วว่านางยอมเข้าไปอยู่ในวังหลัง ดังนั้นการออกมาเดินในงานเทศกาลนี้จึงเป็นครั้งสุดท้าย นางหลบออกมาเพียงลำพังไม่พาสาวใช้มาด้วย ทั้งยังจงใจเลือกใส่ชุดเขียวโดยที่ไม่รู้ว่าทำไม จนกระทั่งเดินไปๆ แล้วไปเจอเมิ่งเจว๋กับหลิวปิ้งอี่โดยบังเอิญ นางถึงได้รู้ตัวว่าที่แต่งตัวแบบนี้ออกมาเดินเพราะอยากจะพบเมิ่งเจว๋เป็นครั้งสุดท้าย และนางรู้ว่าเมิ่งเจว๋ชอบสีเขียว จึงจงใจเลือกสวมเสื้อสีนี้ หลิวปิ้งอี่จงใจเปิดทางให้เมิ่งเจว๋ได้เดินไปกับฮั่วเฉิงจวิน เมิ่งเจว๋ก็ทำตัวเป็นสุภาพบุรุษไร้ที่ติตามเคย คอยกันคนที่เดินมาชนให้ คอยกันโคมไฟที่ขวางทางให้ ฉั่วเฉิงจวินเห็นแล้วอดเศร้าไม่ได้ว่าผู้ชายคนนี้เปลือกนอกอ่อนโยนแต่ข้างในใจแข็งนัก แล้วตัดสินใจว่าจะเสพสุขกับคืนนี้ให้มากที่สุด เพราะนี่อาจเป็นการได้พบกับเมิ่งเจว๋ตามลำพังเป็นครั้งสุดท้าย จึงชวนเมิ่งเจว๋คุย ชี้นั่นถามนี่อย่างมีความสุขเหมือนคู่รัก แต่แล้วอยู่ดีๆ เมิ่งเจว๋ก็หยุดเดิน แล้วมองไปทางหนึ่งเขม็ง เมื่อฮั่วเฉิงจวินมองตาม ก็เห็นอวิ๋นเกอกำลังถือโคมไฟอันหนึ่งขึ้นดูแล้วดูอีกด้วยท่าทางชอบมาก เมื่อเห็นว่าอวิ๋นเกอเองก็สวมชุดสีเขียวเหมือนกัน ฮั่วเฉิงจวินแปลบใจวูบทันที เพราะรู้แล้วว่าทำไมเมิ่งเจว๋ถึงชอบชุดสีเขียว ส่วนเมิ่งเจว๋ก็ทิ้งฮั่วเฉิงจวินเร่งฝีเท้าเดินแกมวิ่งเข้าไปหาอวิ๋นเกอทันทีโดยมีฮั่วเฉิงจวินและหลิวปิ้งอวี่เดินแกมวิ่งตามหลังไป ข้างอวิ๋นเกอ เมื่อรถม้าที่นั่งผ่านย่านจัดเทศกาลโคมไฟที่คึกคักมาก ก็ตัดสินใจให้จอด ลงเที่ยวงานก่อนค่อยไปบ้านเมิ่งเจว๋ก็ยังไม่สาย และขณะที่อวิ๋นเกอไปยืนจดๆ จ้องๆ โคมไฟที่แผงลอยโคมไฟแห่งหนึ่งแบบถูกใจโคมไฟนั้นมาก แต่โคมนั้นคนทำไม่ขาย จะให้ก็ต่อเมื่อทายปริศนาถูก 3 ข้อรวด แล้วอวิ๋นเกอไม่มีปัญญาทายถูก จึงกำลังจะตัดใจเดินจากไปอย่างเสียดาย ก็พอดีหันไปเห็นเมิ่งเจว๋เดินแกมวิ่งตรงมาหา จึงหยุดยืนรอ เมื่อได้รู้ว่าอวิ๋นเกออยากได้โคมนั้น แต่ไม่มีปัญญาทายปริศนา หลิวปิ้งอี่ก็ชวนฮั่วเฉิงจวินกับเมิ่งเจว๋เล่นทายปริศนาเอาสนุกกัน เรียกว่าหลิวปิ้งอี่พยายามช่วยคลี่คลายบรรยากาศมาคุของอีกสามคนเต็มที่ หลิวปิ้งอี่ทายไปได้สองปริศนาแบบสบายๆ ส่วนเมิ่งเจว๋กำลังเขียนคำตอบลงในปริศนาที่สามตอนที่ฮั่วเฉิงจวินพูดเสียดสีอวิ๋นเกอเรื่องที่นางได้ยินมาว่าอวิ๋นเกอนอนร่วมเตียงกับหลิวฝูหลิงแล้ว เมิ่งเจว๋ทิ้งพู่กันหันมาจ้องอวิ๋นเกอเขม็ง แล้วลากอวิ๋นเกอไปพูดกันตามลำพังทันที อวิ๋นเกอมีเรื่องจะพูดกับเมิ่งเจว๋อยู่แล้ว จึงไม่ได้ขัดขืนอะไร และมีพวกขันทีที่ตามมาคุ้มครองคอยดูความปลอดภัยให้อยู่ห่างๆ หลังเมิ่งเจว๋ลากอวิ๋นเกอออกไป หลิวปิ้งอี่ก็ชวนฮั่วเฉิงจวินทายปริศนาต่อ โดยขอให้เจ้าของแผงหาโคมอันอื่นออกมาโชว์หน่อย เผื่อจะมีอันที่ฮั่วเฉิงจวินชอบ และเว้นอันที่อวิ๋นเกอชอบไปซะ ในปริศนาทั้งหมด ปริศนาที่ทายยากที่สุด คือทายมาสามปีแล้ว ยังไม่เคยมีใครทายถูก และเจ้าของแผงที่เป็นคนคิดปริศนาภูมิใจกับปริศนาคำทายข้อนี้มาก เป็นปริศนาข้อสุดท้ายที่ต้องทายให้ถูกถึงจะได้โคมไฟไป ปริศนานั้น คือใบที่เมิ่งเจว๋เขียนคำตอบทิ้งค้างไว้ โดยด้านหลังปริศนาบอกว่าคำตอบมีเพียงตัวอักษรเดียว แต่ที่เมิ่งเจว๋เขียนค้างนั้น เขียนไปแล้วถึงสามตัวอักษร หลิวปิ้งอี่หยิบที่เมิ่งเจว๋เขียนค้างมาดู แล้วเข้าใจในทันที เรื่องของเรื่องคือ เมิ่งเจว๋ไม่พอใจที่เจ้าของแผงโคมไฟนี้ทำเหมือนแกล้งอวิ๋นเกอ ปริศนานี้เมิ่งเจว๋แค่เห็นก็รู้คำตอบแล้ว แต่แทนที่จะเขียนคำตอบออกมาตรงๆ พี่ท่านก็เขียนปริศนาคำทายเป็นข้อความที่เลิศหรูยิ่งกว่าที่เจ้าของแผงคิดขึ้น โดยคำตอบนั้นมุ่งไปยังคำเฉลยเดียวกัน เป็นการจงใจเหยียบความภาคภูมิใจของคนคิดปริศนาที่คิดว่าตัวเองคิดประโยคได้เลิศลอยเสียเต็มประดา หลิวปิ้งอวี่ที่รู้คำตอบของปริศนาแล้วจึงเลียนแบบเมิ่งเจว๋ เขียนคำทายที่เลิศยิ่งกว่าที่เมิ่งเจว๋เขียนค้างเอาไว้ และได้โคมมาให้ฮั่วเฉิงจวิน ทางด้านอวิ๋นเกอกับเมิ่งเจว๋ เมิ่งเจว๋ถามอวิ๋นเกอถึงอาการบาดเจ็บและอาการไอว่าเป็นยังไงบ้าง (ตั้งแต่โดนกระบี่แทงทะลุปอดจนไปเดินหน้าประตูนรกมาแล้วหนึ่งรอบ หลังจากนั้นถึงจะรักษาหาย แต่ถ้ามีเรื่องกระทบกระเทือนใจ กลุ้มใจ หรือเครียด อวิ๋นเกอจะมีอาการไอ และอาการแฝงนี้รักษายังไงก็ไม่หาย เพราะรอยแผลในปอดมันเป็นเหมือนรอยแผลเป็นที่ทิ้งร่องรอยเอาไว้ตลอดชีวิต) อวิ๋นเกอบอกปัดว่าไม่ต้องมายุ่ง และบอกว่าที่มาหานี่ เพราะมีเรื่องจะขอให้ช่วย เมิ่งเจว๋ก็บอกให้ว่ามา อวิ๋นเกอบอกว่าหลิวฝูหลิงจะออกราชโองการเรียกตัวหลิวเฮ่อมาพบ นางอยากให้เมิ่งเจว๋ทำให้หลิวเฮ่อยอมมาพบหลิวฝูหลิงหน่อย เมิ่งเจว๋บอกไม่ช่วย ไม่ใช่เรื่องของเขา ขอร้องยังไงเมิ่งเจว๋ก็ปฏิเสธ อวิ๋นเกอชักฉุน จึงถามตรงๆ ว่าแล้วทำยังไงถึงจะยอมช่วย มีเงื่อนไขอะไรก็ว่ามา ต้องเป็นเงื่อนไขที่นางยอมรับได้ด้วย เมิ่งเจว๋จึงถามว่าทำไมถึงไปนอนเตียงเดียวกับหลิวฝูหลิง อวิ๋นเกอฟังแล้วเดือดจัด แต่เพราะไม่ว่ายังไงก็ต้องให้เมิ่งเจว๋ช่วยให้หลิวเฮ่อมาหา เลยตอบแบบไม่เต็มใจว่าก็แค่นอนไม่หลับด้วยกันทั้งคู่ เลยเอาขนมมานอนกินไปคุยกันไปบนเตียงจนหลับไป เมิ่งเจว๋เลยบอก หากอยากให้เขาช่วยทำให้หลิวเฮ่อยอมมาหา อวิ๋นเกอต้องสาบานว่าภายในหนึ่งปีนี้ ห้ามมีอะไรกับหลิวฝูหลิงเด็ดขาด ห้ามจูบ ห้ามกอด ห้ามนอนเตียงเดียวกัน และห้ามบอกเรื่องที่สาบานนี้กับหลิวฝูหลิงด้วย อวิ๋นเกอจำใจสาบานอย่างไม่มีทางเลือก โดยบอกว่าหากผิดจากคำสาบานนี้ ขอให้นางไม่มีทางมีความสุขอีกเลยไปตลอดชีวิต หลังจากนั้นหลิวเฮ่อก็มาที่เมืองหลวงฉางอาน เมื่อได้พบและคุยกับหลิวฝูหลิง หลิวเฮ่อจึงได้รู้ว่า หลิวฝูหลิงรู้จักเขามานานแล้ว... เมื่อสมัยที่หลิวเฮ่ออายุเพียง 11 ขวบ ตอนนั้นเว่ยไท่จื่อเพิ่งถูกประหารล้างตระกูลไปเมื่อปีก่อนนี้เอง ดังนั้นเหล่าองค์ชายที่เหลือจึงพากันกระเหี้ยนกระหือรือในบัลลังก์ ในวันเกิดของฮั่นอู่ตี้ปีนั้น ได้เรียกให้ลูกชายทุกคนมาร่วมอวยพร พวกองค์ชายแต่ละคนต่างก็พาลูกชายที่ตัวเองภูมิใจมากที่สุดไปด้วยเพื่อให้ท่านปู่เลือก หลิวเฮ่อไม่ใช่ลูกรักของพ่อ แต่เขาเป็นหลานรักของปู่ และเป็นลูกชายคนโตของพ่อ ดังนั้นพ่อจึงต้องพาเขามาอย่างไม่มีทางเลือก แม่ของหลิวเฮ่อเป็นผู้หญิงที่ร้ายและทะเยอทะยานมาก เหล่าราชนิกุลชั้นสูงทุกคนต่างถูกสอนมาอย่างดีในเรื่องประวัติศาสตร์ของราชวงศ์ตัวเอง และต้นราชวงศ์ฮั่นมีเหตุการณ์ฮองเฮาหรือไทเฮากุมอำนาจมาแล้วหลายครั้ง แต่ละครั้งก็ร้ายๆ ทั้งนั้น เป็นบทเรียนที่น่าสะพรึงกลัวสำหรับพวกเจ้าสกุลหลิวทั้งหลาย หลิวเฮ่อรู้ว่าพ่อเขากลัวแม่มาก รู้ว่าแม่เขาสั่งเฆี่ยนสาวใช้ทุกคนที่นอนกับพ่อจนตายคาแส้ รู้ว่าน้องชายต่างแม่ของเขาที่ตายไปแบบน่าสงสัยนั้นคือฝีมือของแม่เขา ดังนั้นเขาจึงมองเห็นภาพเลยว่า หากท่านพ่อของเขาได้สืบบัลลังก์ แม่ของเขาต้องยึดอำนาจ แย่งบัลลังก์มาเสียเองอย่างแน่นอน และเขาจะยอมให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้นไม่ได้เด็ดขาด เนื่องจากเขาเป็นหลานรักของท่านปู่ นอกจากหน้าตาที่เหมือนท่านย่าซึ่งเป็นพระสนมที่ท่านปู่รักที่สุดแล้ว หลิวเฮ่อยังฉลาดมาก เรียนหนังสือเก่ง ไหวพริบดี ฝีมือต่อสู้เลิศล้ำ เรียกว่าเพอร์เฟคทุกด้าน เพราะฉะนั้นโอกาสที่พ่อเขาจะได้รับเลือกเพราะตัวเขาจึงมีสูงที่สุด แต่เขาจะให้ท่านพ่อของเขาได้เป็นผู้สืบบัลลังก์ต่อจากปู่ไม่ได้เด็ดขาด ด้วยเหตุนี้ ในการประลองโชว์ต่อหน้าปู่ หลิวเฮ่อจึงจงใจทำตัวรวน ขณะที่คนอื่นพากันท่องตำราขงจื้อ เขากลับไปท่องกลอนลามก คนอื่นขี่ม้ายิงธนูโชว์ เขาไปรำกระบี่ของผู้หญิง ทำทุกอย่างที่ตรงข้ามกับที่ท่านแม่ของเขาสั่งมา และทำให้ท่านปู่ที่เขารักมากที่สุดต้องผิดหวังในตัวเขา แต่เขาต้องทำแบบนี้ เพราะเขาไม่มีทางเลือก ในงานเลี้ยงหลังประลอง หลิวเฮ่อแอบแวบหลบออกมาปีนต้นอัลมอนที่ออกลูกเต็มต้น แล้วเก็บลูกอัลมอนกินเล่น ตอนนั้นเอง หลิวฝูหลิงในวัยสี่ขวบก็โผล่มาคุยด้วย สายตาบอกชัดว่าอยากกินลูกอัลมอน หลิวเฮ่อจึงเด็ดส่งไปให้ แล้วสองคนก็คุยกันไปกินกันไป ต่างโกหกว่าเป็นลูกของขุนนางใหญ่ที่มาในงาน หลิวเฮ่อบ่นว่าตัวเขาน่ะเรียนเก่ง ฉลาด วิทยายุทธ์ก็สูง ถ้าเขาได้เป็นฮ่องเต้ เขาต้องเป็นฮ่องเต้ที่ดีและเก่งกาจได้แน่ หลิวฝูหลิงบอกว่าเขาเชื่อ แล้วเล่าบ้างว่าเบื่อมากที่แม่เที่ยวสั่งให้เขาทำโน่นทำนี่ พร่ำบอกว่าเขาต้องทำให้ดียิ่งกว่าคนอื่นๆ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 07:55:08

ความคิดเห็นที่ 6 หลิวเฮ่อไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นคือหลิวฝูหลิง จนกระทั่งหลิวฝูหลิงบอกเขาในวันนี้ เพราะตอนที่มีการประลองกัน ท่านแม่ของหลิวฝูหลิงบอกว่าเขาป่วย จึงไม่มีใครได้เห็นหน้าหลิวฝูหลิง หลิวฝูหลิงบอกว่า เขาอยากให้หลิวเฮ่อแสดงให้เขาเห็นว่าสิ่งที่หลิวเฮ่อพูดในวันนั้นมีความเป็นจริงอยู่มากแค่ไหน ระหว่างที่สองคนคุยกัน อวิ๋นเกอพาคนอื่นไปเดินเล่นเป็นการเปิดโอกาสให้ได้คุยกันตามลำพัง เมื่ออวิ๋นเกอกลับมา หลิวเฮ่อก็ขอคุยกับอวิ๋นเกอตามลำพัง แล้วถามแบบจริงจังว่า อวิ๋นเกอกับหลิวฝูหลิงเคยพบกันมาก่อนเมื่อสมัยยังเด็กที่ซีอวี้ใช่ไหม ? อวิ๋นเกอบอกว่าใช่ และแปลกใจมากว่าทำไมหลิวเฮ่อถึงรู้ หลิวเฮ่อก็ถอนใจ บอกว่าก่อนหน้านี้เขาเข้าใจผิดนี่เอง จากนั้นถามอวิ๋นเกอว่ายังจำเด็กผู้ชายที่อวิ๋นเกอกับหลิวฝูหลิงช่วยชีวิตเอาไว้ได้ไหม ? อวิ๋นเกอก็ถามอย่างประหลาดใจว่า หลิวฝูหลิงคุยอะไรกับหลิวเฮ่อหรือ ถึงได้พูดถึงกระทั่งเรื่องของเยว่เซิง หลิวเฮ่อมองหน้าอวิ๋นเกอนิ่ง แล้วบอกว่า เวลาผ่านมานานหลายปีแบบนี้ อวิ๋นเกอก็ยังจำชื่อเยว่เซิงได้อีก ถ้าเยว่เซิงรู้ จะต้องดีใจมากแน่ๆ (หลิวเฮ่อคิดว่าคนที่ช่วยชีวิตเยว่เซิงไว้คืออวิ๋นเกอกับเมิ่งเจว๋ และเยว่เซิงก็เป็นเหมือนเมิ่งเจว๋ คือชอบอวิ๋นเกอมาตั้งแต่แรกพบ คิดว่าเรื่องที่เยว่เซิงชอบอวิ๋นเกอนี้ เมิ่งเจว๋อาจจะไม่รู้ เพราะตอนนั้นเยว่เซิงยังเด็ก จึงยังไม่รู้ใจตัวเอง เมิ่งเจว๋เองก็เหมือนกัน สองคนอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต่างคนต่างเคยได้เจออวิ๋นเกอมาแล้ว และเยว่เซิงเพิ่งจะมารู้ตัวตอนเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่ถึงความรู้สึกของตัวเอง จึงเล่าให้หลิวเฮ่อฟังถึงนางในฝันของเขาอยู่บ่อยๆ) อวิ๋นเกอบอกว่า หลิวฝูหลิงจำเยว่เซิงได้แม่นยิ่งกว่านางอีก เพราะว่าเขารู้สึกผิดต่อเยว่เซิงมาโดยตลอด ถึงได้พยายามทำตัวเป็นฮ่องเต้ที่ดี เพื่อที่จะได้ไม่ต้องมีใครต้องเป็นอย่างเยว่เซิงอีก ด้วยคำพูดนี้ของอวิ๋นเกอ ทำให้หลิวเฮ่อตกลงรับปากรั้งอยู่ที่ฉางอานเพื่อช่วยงานหลิวฝูหลิง หลังจากนั้นหลิวฝูหลิงก็สั่งอภัยโทษเว่ยไท่จื่อ และฟื้นฐานันดรให้หลิวสวิน พร้อมกับแต่งตั้งให้เป็นโหว และมอบหมายงานให้ไปทำ ระหว่างนี้ เมิ่งเจว๋ได้ทำเครื่องหอมสำหรับรักษาอาการไอเรื้อรังของอวิ๋นเกอมาให้ โดยให้ใส่ลงไปในเตาผิงเผาเป็นกำยานตอนกลางคืน จะนอนหลับสนิทไม่ลุกขึ้นมาไออีก และกำยานที่เมิ่งเจว๋ทำให้ ก็ทำให้เกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นโดยที่ไม่มีใครคาดคิด แม้แต่ตัวเมิ่งเจว๋เอง หลิวฝูหลิงได้ล้มป่วยโดยไม่ทราบสาเหตุ เป็นอาการเหมือนโรคหัวใจชนิดหนึ่ง หมอหลวงตรวจหาสาเหตุไม่พบและได้แต่รอวันตาย เขาไม่อยากให้อวิ๋นเกอรู้ ประจวบกับในตอนนั้น ฮั่วกวงคิดจะส่งฮั่วเฉิงจวินเข้ามาในวังหลัง ในงานเลี้ยงที่จัดขึ้นตอนที่หลิวเฮ่อมาเมืองหลวง จึงให้ฮั่วเฉิงจวินออกไปรำโชว์โดยขอให้หลิวฝูหลิงช่วยเป่าขลุ่ยให้ แต่ปรากฏว่ารำโชว์ผู้ชายทุกคนในงานจ้องกันตาไม่กะพริบนั้น หลิวฝูหลิงก็ดูแบบชื่นชมเช่นกัน เพียงแต่สายตาไม่ใช่สายตาของผู้ชายดูผู้หญิง แต่เป็นเหมือนสายตาของคนมองโอ่ง ภาพวาด หรือหยกที่แกะสลักได้สวยมากสักชิ้นเท่านั้น คือชื่นชมเฉยๆ แต่ไม่ได้คิดต้องการครอบครองอะไรเลย แต่ฮั่วกวงไม่ยอมแพ้แค่นี้ ในงานวันเกิดของฮองเฮา ซ่างกวนเสี่ยวเม่ย ฮั่วกวงวางแผนให้ขุนนางเหล่าขุนนางบีบให้ฮ่องเต้ยอมรับพระสนมเพิ่มเติมนอกเหนือจากฮองเฮา ซ่างกวนเสี่ยวเม่ยก็แอบช่วยด้วยการแกล้งทำเป็นเป็นลมล้มไปกลางงาน และเป็นการป่วยจริงๆ เป็นลมนั่นก็ครึ่งหนึ่งจริง เพราะโมโหจัดที่ตาของตัวเองทำกับตัวเองแบบนี้ การล้มป่วยในงานเลี้ยงตอนที่พวกขุนนางพากันกดดันขอให้หลิวฝูหลิงรับพระสนมเพิ่ม ทำให้เกิดสถานการณ์กระอักกระอ่วน พวกขุนนางและฮั่วกวงไม่สะดวกจะส่งพระสนมคนไหนเข้าวังไป 3-4 เดือน แต่หลังจากพ้นช่วงเวลานี้ไปแล้ว อาการป่วยของหลิวฝูหลิงก็เริ่มปรากฏจนเขารู้ตัว หลิวฝูหลิงจึงจงใจเปลี่ยนพฤติกรรมเป็นหลังเลิกงานว่าราชการ ก็แวะไปที่ตำหนักของเสี่ยวเม่ยทุกวัน เพื่อให้อวิ๋นเกอเข้าใจผิดและตัดใจจากเขา สุดท้ายก็เข้าพิธีแต่งงานกับเสี่ยวเม่ยอย่างเต็มตัวอีกครั้ง โดยยอมคืนรองเท้าของหมั้นให้อวิ๋นเกอไปเมื่ออวิ๋นเกอร้องขอ ได้รองเท้าไปแล้วอวิ๋นเกอก็ฉีกทิ้งด้วยความผิดหวัง และออกเดินทางกลับบ้านที่ซีอวี้ เมิ่งเจว๋มาส่งอวิ๋นเกอที่นอกเมืองฉางอาน ตอนแรกว่าจะตามกลับไปด้วย อวิ๋นเกอบอกให้ตัดใจจากนางเสียเถอะ เมิ่งเจว๋บอกไม่มีทาง จนตายเขาก็ไม่มีวันตัดใจ อวิ๋นเกอน่ะ ผิดหวังมากนักหรือที่เห็นหลิงเกอเกอผู้ไร้ที่ติในความคิดของตัวเองสุดท้ายแล้วก็เป็นเหมือนกับเขา เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ? อวิ๋นเกอบอก ไม่มีทาง หลิงเกอเกอไม่เหมือนกับเมิ่งเจว๋ เมิ่งเจว๋ให้ม้าอวิ๋นเกอยืม ขี่กลับซีอวี้ไป และตั้งใจว่าจะตามไปสู่ขออวิ๋นเกอทีหลัง แต่อวิ๋นเกอขี่ม้าไปได้ไม่นานก็ขี่ย้อนกลับเข้าไปในเมืองหลวงอีกครั้ง ร้องว่าไม่มีทาง หลิงเกอเกอไม่เหมือนเมิ่งเจว๋ ! อวิ๋นเกอฝ่าด่านพวกขันทีและอวี๋อานเข้าไปในตำหนักของหลิวฝูหลิง ก็พบว่าหลิวฝูหลิงนอนนิ่งอยู่บนเตียงของนาง ทั้งที่นี่เป็นคืนแต่งงานของเขากับเสี่ยวเม่ย อวิ๋นเกอจึงถามตรงๆ ว่าทำไมหลิวฝูหลิงจึงจงใจเล่นละครทำให้นางเข้าใจผิดจนต้องจากไป ? หลิวฝูหลิงเห็นว่าปิดไม่อยู่แล้ว จึงบอกไปตามตรงว่าเขาล้มป่วย เนื่องจากอาการป่วยนี้รักษาไม่หาย หลิวฝูหลิวจึงต้องเร่งทดสอบหลิวเฮ่อและหลิวสวินว่าใครเหมาะจะรับช่วงบัลลังก์จากเขามากกว่ากัน โดยระหว่างนี้ก็ปกปิดไม่ให้ใครรู้ว่าเขากำลังป่วยหนัก ส่วนอวิ๋นเกอได้ไปขอร้องเมิ่งเจว๋ให้เชิญพ่อบุญธรรมของเขามาช่วยรักษา เมิ่งเจว๋บอกว่าพ่อบุญธรรมของเขาไม่มีทางมารักษาฮ่องเต้ให้ได้หรอก แต่เขารับช่วงฝีมือของพ่อบุญธรรมมา 7-8 ส่วน และความสามารถด้านใช้พิษและถอนพิษยังเหนือกว่าพ่อบุญธรรมของเขาอีก หากเปรียบความสามารถด้านการแพทย์ของหมอเป็นเหมือนแม่น้ำ ฝีมือของหมอที่เก่งที่สุดในเมืองหลวงอาจเทียบได้กับแม่น้ำฮวงโห แต่ฝีมือแพทย์ของพ่อบุญธรรมเขาเปรียบได้กับทะเล เพราะงั้นแม้สืบทอดมาแค่ 7-8 แล้วไงเล่า ตัดสินใจเอาเองแล้วกัน อวิ๋นเกอได้ฟังก็หันกลับมาคุกเข่าขอร้องให้เมิ่งเจว๋ช่วยไปรักษาหลิวฝูหลิงให้หน่อย เมิ่งเจว๋จ้องตาอวิ๋นเกอ แล้วถามว่า สัญญาหนึ่งปีที่อวิ๋นเกอให้กับหลิวฝูหลิงนั่น ตอนนี้เหลืออีกครึ่งปี หากครบหนึ่งปีแล้ว อวิ๋นเกอจะไปจากหลิวฝูหลิงหรือเปล่า ? ทีแรกอวิ๋นเกอกะจะปฏิเสธ แต่สายตาของเมิ่งเจว๋ที่จ้องเขม็งทำให้พูดโกหกไม่ได้ จึงร้องตะโกนตอบไปตามตรงว่าไม่จากไป เมิ่งเจว๋จึงบอกว่า ถ้าอย่างนั้น จะให้เขารักษาหลิวฝูหลิงก็ย่อมได้ แต่มีเงื่อนไข หากเขารักษาหลิวฝูหลิงไม่หาย เขาจะไม่เก็บค่ารักษาแม้แต่แดงเดียว แต่ถ้าเขารักษาหาย ค่ารักษาคือ...อวิ๋นเกอต้องแต่งงานกับเขา อวิ๋นเกอจำต้องรับปากอย่างไม่มีทางเลือก เมิ่งเจว๋ได้พยายามหาสาเหตุของโรค จนได้ทราบว่าหลิวฝูหลิงถูกพิษ เป็นพิษแบบกินแล้วสะสมอยู่ในร่างทีละนิดมานานกว่าสิบปี และผู้ที่วางยาพิษนี้คือ ฮั่วกวง ตั้งแต่ตอนที่หลิวฝูหลิงเพิ่งขึ้นครองราชย์ตอนอายุได้แปดปี ฮั่วกวงก็วางแผนนี้เอาไว้แล้ว นั่นคือบนเขานอกเมืองลูกหนึ่ง มีทุ่งดอกไม้มีพิษชนิดหนึ่ง และมีเถาวัลย์ที่มีพิษร้ายอีกชนิดหนึ่ง พิษของพืชสองขนิดนี่ได้เจอปนในแหล่งน้ำบนเขาลูกนี้ และไหลลงไปรวมกันในทะเลสาบตีนเขา ในทะเลสาบมีปลาอยู่เยอะ ปลาในนี้จะมีพิษสะสมอยู่เล็กน้อยในตัวทั้งสิ้น หากกินทุกวันแค่ 1-2 ปีก็ยังไม่มีผลอะไร ร่างกายสามารถขับออกไปได้ แต่หากกินติดต่อกันไปเรื่อยๆ จะเกิดอาการหัวใจวายเฉียบพลันขึ้นได้ภายในเวลาไม่เกิน 20 ปี หลิวฝูหลิงชอบกินปลา และฮั่วกวงก็เอาปลาจากในทะเลสาบนี้ไปให้ห้องเครื่องทำอาหารให้หลิวฝูหลิงกินมาตั้งแต่แปดขวบ พิษนี้ต่อให้มีขันทีชิมก่อน ก็ไม่มีใครรู้ เพราะปริมาณเนื้อปลาที่ขันทีชิม ย่อมน้อยกว่าที่หลิวฝูหลิงกินมาก และต้องใช้เวลานานกว่า 15 ปีกว่าที่จะเริ่มแสดงอาการ จึงเรียกได้ว่าไม่มีหลักฐานอะไรมายืนยันทั้งสิ้นว่านั่นเกิดจาก “พิษ” ความจริง พิษนี้จะทำให้หลิวฝูหลิงตายตอนอายุประมาณ 25 ปี ตอนนี้หลิวฝูหลิงยังอายุแค่ 21 ปี ที่อาการกำเริบเสียก่อนเพราะกำยานที่เมิ่งเจว๋ให้อวิ๋นเกอใช้ไปกระตุ้นพิษนี้ และโชคดีที่กำยานทำให้พิษกำเริบก่อนกำหนด ไม่อย่างนั้นหากรอจนถึงเวลาที่มันกำเริบเอง ร่างกายของหลิวฝูหลิงจะพังหมดจนไม่สามารถรักษาได้ มีแต่ต้องตายเท่านั้น แต่แล้วขณะที่เมิ่งเจว๋กำลังรักษาถอนพิษให้หลิวฝูหลิง ระหว่างที่ร่างกายของหลิวฝูหลิงอยู่ในระหว่างทำลายของเก่าและรอของใหม่ฟื้นตัว หลิวสวินที่แอบคบหากับฮั่วเฉิงจวินอย่างเป็นความลับ และรู้แล้วว่าหลิวฝูหลิงคิดจะเลือกเขาหรือไม่ก็หลิวเฮ่อเป็นทายาทสืบบัลลังก์ ก็ได้ทราบเรื่องพิษนี้ที่ฮั่วเฉิงจวินแอบรู้มาจากฮั่วกวงโดยที่ฮั่วกวงไม่ได้รู้เลยว่าลูกสาวรู้เรื่องนี้ หลิวสวินอยู่ในยุทธจักร มีพวกยอดฝีมือด้านการใช้พิษอยู่เยอะอยู่แล้ว เขาจึงวานให้เพื่อนช่วยผสมพิษที่จะสะกดไม่ให้ร่างกายของหลิวฝูหลิงฟื้นตัวได้มา ใส่ลงในถุงหอมที่สั่งให้สวี่ผิงจวินปักให้ แล้วเอาไปให้อวิ๋นเกอ หลิวสวินวางยาพิษฆ่าหลิวฝูหลิง เพื่อจะได้ขึ้นครองบัลลังก์เร็วทันใจ เพราะเขาเตรียมการสำหรับชิงบัลลังก์เอาไว้พร้อมแล้ว หลิวเฮ่อไม่มีทางสู้เขาได้ หลิวฝูหลิงอยู่กับอวิ๋นเกอเกือบตลอดเวลา ก็ต้องสูดพิษจากถุงหอมนี้เข้าไปตลอด อาการที่รอวันหายจึงกลายเป็นทรุดหนักจนสุดที่เมิ่งเจว๋จะเยียวยาได้ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 07:55:56

ความคิดเห็นที่ 7 เมื่อรู้ว่าตัวเองต้องตายในอีกไม่นาน หลิวฝูหลิงก็ตั้งใจที่จะปล่อยอวิ๋นเกอให้เป็นอิสระ แต่อวิ๋นเกอไม่ยอม และบังคับให้หลิวฝูหลิงยอมรับนางเป็นภรรยาแบบไม่แต่งตามพิธีการ แต่แต่งงานกันเองรับรู้กันเองสองคน และมีความสัมพันธ์กัน ทั้งสองใช้ชีวิตในช่วงสุดท้ายของหลิวฝูหลิงอย่างมีความสุขที่สุด ไม่จมอยู่กับความเศร้า ทำทุกวันให้มีความสุข ใช้เวลาทุกนาทีให้คุ้มค่าระหว่างที่หลิวฝูหลิงสะสางเรื่องทั้งหมดให้เสร็จก่อนนาทีสุดท้าย หลิวฝูหลิงรู้ดีว่าคนที่วางยาพิษให้ตัวเองตายคือฮั่วกวงและหลิวสวิน เนื่องจากเมิ่งเจว๋บอก ที่เมิ่งเจว๋บอก ก็เพราะคิดว่าหลิวฝูหลิงจะสั่งฆ่าหลิวสวิน หลิวเฮ่อจะได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ แต่เพราะคนที่เหมาะจะเป็นฮ่องเต้สืบต่อจากเขามากที่สุดคือหลิวสวิน ไม่ใช่หลิวเฮ่อ บวกกับหลิวฝูหลิงรู้ตัวดีว่าหลิวเฮ่อไม่ได้อยากจะเป็นฮ่องเต้เลย หลิวฝูหลิงจึงเลือกหลิวสวินเป็นผู้สืบบัลลังก์ต่อจากเขา และสั่งให้อวี๋อานอยู่ช่วยให้หลิวสวินขึ้นครองราชย์ได้ จากนั้นสั่งสาวใช้กับขันทีที่สนิทกับอวิ๋นเกอมากที่สุดให้ช่วยคุ้มครองส่งอวิ๋นเกอออกไปจากเมืองฉางอานทันทีที่เขาตาย แต่ก็ยังช้าเกินไป เพราะหลิวสวินส่งกลุ่มนักฆ่ามาชิงเอาตัวอวิ๋นเกอ โดยที่เมิ่งเจว๋ซึ่งจับตาดูหลิวสวินอยู่ส่งคนไปช่วยไม่ทัน เมื่ออวิ๋นเกอถูกหลิวสวินจับตัวไป เมิ่งเจว๋ก็ไปหลอกสวี่ผิงจวินและหลิวซื่อลูกชายไปเป็นตัวประกันที่บ้านเขาบ้างเพื่อรับรองความปลอดภัยของอวิ๋นเกอ แต่เมิ่งเจว๋ประเมินความเหี้ยมของหลิวสวินต่ำเกินไป ขณะที่เมิ่งเจว๋ไม่เหี้ยมพอที่จะทำอะไรสวี่ผิงจวินที่เขาเอ็นดูเหมือนน้องสาว อวิ๋นเกอกลับถูกลูกน้องของหลิวสวินเฆี่ยนจนหลังลายกลายเป็นแผลเป็นติดตัวไปตลอดชีวิต หลังหลิวฝูหลิงตาย ฮั่วกวงใช้อำนาจดันหลิวเฮ่อขึ้นเป็นฮ่องเต้โดยที่หลิวเฮ่อไม่เต็มใจเป็น จึงจงใจทำตัวบ้าๆ จนฮั่วกวงทนไม่ไหว ปลดเขาออกจากตำแหน่งหลังจากครองราชย์ได้แค่ 27 วัน และดันหลิวสวินขึ้นมาเป็นฮ่องเต้แทน ส่วนหลิวเฮ่อถูกฮั่วกวงจับไปขังเอาไว้ ในระหว่างเหตุการณ์นี้ไม่ได้อ่านละเอียด แต่หงอีถูกฆ่าตายเพราะปกป้องหลิวเฮ่อ ทำให้หลิวเฮ่อช็อกมาก และได้รู้ตัวในตอนนั้นว่าตัวเขารักหงอีมากแค่ไหน และทนทำใจรับไม่ได้ว่าหงอีได้ตายจากไปแล้วจนกินเหล้าเมาไม่ได้สติทุกวันระหว่างอยู่ในที่คุมขัง เมิ่งเจว๋ได้เข้ามาพบหลิวเฮ่อ เข้ามาด่าที่หลิวเฮ่อปกป้องหงอีเอาไว้ไม่ได้ แล้วบอกความจริงว่า หงอีคือน้องสาวของเยว่เซิงที่ถูกพ่อแม่ขายไป เพราะอย่างนี้เยว่เซิงถึงได้มาทำงานในวังของหลิวเฮ่อ หลิวเฮ่อสะเทือนใจมาก ถามว่าทำไมเยว่เซิงถึงไม่บอกเขาตั้งแต่แรก ? เมิ่งเจว๋ก็ด่าว่า ถ้าเยว่เซิงบอก แล้วหลิวเฮ่อจะช่วยอะไรหงอีได้ ? จะห้ามแม่ตัวเองไม่ให้กรอกยาพิษให้หงอีเป็นใบ้ได้งั้นหรือ ? เพราะอย่าว่าแต่ตอนนั้นเลย กระทั่งตอนนี้ หลิวเฮ่อก็ยังไม่มีปัญญาคุ้มครองชีวิตหงอีเอาไว้ได้ด้วยซ้ำ หงอีถึงต้องมาตายจากไป ความจริงเขาคิดจะบอกหลิวเฮ่อว่าหงอีเป็นน้องสาวของเยว่เซิงมานานแล้ว แต่หงอีห้ามเอาไว้ เพราะนางอยากให้หลิวเฮ่อยอมรับตัวนางเพราะตัวนางเองมากกว่าทำดีกับนางเพราะรู้สึกผิดต่อเยว่เซิงและเป็นหนี้บุญคุณเยว่เซิง แต่หลิวเฮ่อกลับไม่รู้จักรักษาน้ำใจนาง เที่ยวมีผู้หญิงคนโน้นคนนี้เต็มไปหมด หลังจากพูดด่าหลิวเฮ่อจนพอใจ เมิ่งเจว๋ก็จากไป ตอนแรกอวิ๋นเกอถูกขังเอาไว้ในวังหลัง แล้วถูกย้ายไปอยู่ในคุก ตอนถูกขังในวังหลัง นางกำนัลสูงอายุในวังหลังก็ดูออกแล้วว่าอวิ๋นเกอท้อง จึงกลายเป็นเรื่องใหญ่ทันที เพราะนี่จะเป็นทายาทของหลิวฝูหลิง และหมายความว่าหลิวสวินต้องลงจากบัลลังก์ หลิวสวินจึงสั่งปิดเรื่องนี้เป็นความลับและสั่งประหารชีวิตอวิ๋นเกอในอีกเจ็ดวันให้หลัง เนื้อหาช่วงนี้ก็ไม่ได้อ่านละเอียดเช่นกัน แต่ดูเหมือนเมิ่งเจว๋จะต่อรองขอให้ไว้ชีวิตอวิ๋นเกอด้วยการให้กินยาขับเด็กแทน เขาจะปรุงให้เอง ฮั่วเฉิงจวินที่ตอนนี้หันมาช่วยหลิวสวินเพื่อให้ได้ตำแหน่งฮองเฮาจึงฉวยโอกาสแก้แค้นทั้งอวิ๋นเกอและเมิ่งเจว๋ โดยสั่งให้เมิ่งเจว๋ป้อนยาขับเด็กนี้กับอวิ๋นเกอด้วยตัวเอง นางจะยืนดู เมิ่งเจว๋เจ็บปวดมาก แต่ไม่มีทางเลือก จึงจำใจต้องทำตามที่ฮั่วเฉิงจวินสั่ง บังคับป้อนยาขับเด็กให้อวิ๋นเกอ อวิ๋นเกอแท้งและตกเลือดมาก เมิ่งเจว๋จึงพาตัวไปรักษาที่บ้านของเขา เมิ่งเจว๋ไม่ยอมบอกอวิ๋นว่าคนที่วางยาพิษฆ่าหลิวฝูหลิงตัวจริงคือหลิวสวิน เพราะกลัวอวิ๋นเกอจะดื้อไปแก้แค้นแล้วทำให้ตัวเองเป็นอันตราย เมื่ออวิ๋นเกอป่วยหนักหลังแท้งลูกและทำท่าจะไม่รอด เพื่อให้อวิ๋นเกอรอดตาย เมิ่งเจว๋พูดใส่หน้าอวิ๋นเกอว่าถ้าอวิ๋นเกอตายตอนนี้ เขาก็สบายน่ะสิ อวิ๋นเกอไม่แค้นเขาหรือไงที่ทำให้แท้งลูก ถ้าแค้นก็มาแก้แค้นเขาสิ ! เมิ่งเจว๋ตั้งใจใช้ความเคียดแค้นเป็นแรงผลักดันให้อวิ๋นเกอมีชีวิตอยู่ต่อไป เพราะไม่มีใครอีกแล้วที่จะรู้ถึงพลังของความแค้นนี้มากเท่ากับตัวเมิ่งเจว๋เอง เมิ่งเจว๋ได้รู้ก็ในตอนนั้นว่าเมื่อสมัยเขายังเด็ก ตอนที่แม่บอกให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อแก้แค้นแทนแม่ให้จงได้นั้น แม่ไม่ได้อยากให้เขาแก้แค้นให้แม่จริงๆ หรอก แม่เพียงแต่พยายามทำให้เขาดิ้นรนที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้ต่างหาก เพราะการตายนั้นง่ายกว่าการมีชีวิตอยู่ต่อไปมากนัก นับแต่นั้นมา อวิ๋นเกอที่เคยร่าเริงก็เงียบขรึม ไม่พูดไม่จา กลายเป็นเหมือนหุ่นที่ไร้ชีวิต แต่ก็กินยาและพักฟื้นตามคำสั่งทุกประการ เพื่อให้ร่างกายแข็งแรงเหมือนเดิมโดยเร็ว เย่า พี่ชายของอวิ๋นเกอ กับอาจู๋ สาวใช้ประจำตัว ได้รู้เรื่องอวิ๋นเกอจะถูกประหารจากคนรู้จักที่เห็นประกาศนี้ที่เมืองชายแดนของแผ่นดินฮั่น และรีบบึ่งมาช่วยน้องสาวทันที โดยตรงเข้าดักเล่นงานขบวนของพวกฮั่วกวงพ่อลูกที่ออกไปไหว้ศาลเจ้าบรรพบุรุษที่นอกเมือง ท่านพี่เย่าแกช่างสุดๆ จริงๆ ม้าขาวที่แกขี่เป็นม้ามังกรเหงื่อโลหิตที่เป็นลูกของเจ้าแห่งฝูงม้าป่าบนเขา และเนื่องจากม้าที่ลูกกับหลานชายของฮั่วกวงทั้งสามคนขี่ก็เป็นม้ามังกรเหงื่อโลหิต แต่เป็นลูกหลานของลูกฝูง เมื่อได้ยินเสียงม้าของเย่าแผดเสียงร้อง มันทั้งสามตัวก็สลัดคนขี่ลงแล้วคุกเข่าให้ม้าของเย่าพร้อมกันทันที อย่างอึ้ง - -" เย่าใส่หน้ากากหมาป่าสีเงินที่เป็นหน้ากากประจำตัว กระโดดข้ามทหารองครักษ์ที่ตั้งขบวนป้องกันอยู่รอบตัวฮั่วกวงเข้าไป ฆ่าพวกยอดฝีมือที่คุ้มครองอยู่ชั้นในสุดตายเป็นเบือแบบสบายๆ แล้วเอากระบี่จ่อคอฮั่วกวง บอกให้ไปพาตัวอวิ๋นเกอมาหาเขาอย่างปลอดภัย ไม่งั้นหากอวิ๋นเกอบาดเจ็บตรงไหน ฮั่วกวงก็เตรียมตัวหัวขาดได้ ฮั่วเฉิงจวินจึงบอกว่าอวิ๋นเกอถูกช่วยออกไปแล้ว ตอนนี้รักษาตัวอยู่ที่บ้านของเมิ่งเจว๋ เย่าจึงขี่ม้าจากไป หลานชายฮั่วกวงที่แค้นใจมากกับการบุกเข้ามาแบบที่พวกเขาทำอะไรไม่ได้เลยของเย่า จึงปาดาบพุ่งเข้าใส่หัว เย่าก็หันหน้ามา ปล่อยให้ดาบแทงเข้าใส่หน้ากากหมาป่าแตกอย่างจงใจ ก่อนจะขี่ม้าจากไปอย่างไม่สนใจใครทั้งสิ้น เมื่อฮั่วกวงได้เห็นใบหน้าของเย่าเต็มตาก็ตกใจมาก รีบสั่งให้พวกลูกและหลานชายอย่าไล่ตามไปเด็ดขาด และไม่ต้องไปเรียกกองทัพมาจัดการเย่าด้วย เย่ากับอาจู๋บุกเข้าไปในคฤหาสน์ของเมิ่งเจว๋โดยที่ไม่มีใครรู้ตัว หลังจากสังเกตการณ์อยู่พักใหญ่ จึงค่อยเผยตัวจนสาวใช้ซานเยว่ที่คอยดูแลอวิ๋นเกอเห็นเข้า เกิดการปะทะกัน ส่วนเย่าเดินเข้าตัวเรือนไปหาน้องสาว เสียงต่อสู้ดึงคนอื่นในคฤหาสน์รวมทั้งเมิ่งเจว๋มา เมิ่งเจว๋เห็นอาจู๋ก็จำได้ สั่งให้ทุกคนหยุดมือ ทางด้านเย่า พอเจอหน้าอวิ๋นเกอ ก็เปิดฉากด่าอบรมทันทีว่าอวิ๋นเกอทำอีท่าไหนถึงโดนแปะประกาศประหารได้ ทำไมถึงได้งี่เง่าอย่างนี้ ทั้งบ้านมีแต่อวิ๋นเกอนั่นแหละที่โง่ที่สุดแล้ว อวิ๋นเกอฟังจบ แทนที่จะโมโห กลับโผเข้ากอดพี่ชายร้องไห้โฮ ทำเอาเย่าตกใจจนทำอะไรไม่ถูก เพราะตั้งแต่เล็กจนโตอวิ๋นเกอไม่เคยอ้อนเขาเลย เคยแต่ทะเลาะกัน อวิ๋นเกอจะอ้อนก็แต่พี่อี้เท่านั้น เย่าเห็นน้องร้องไห้ก็ใจอ่อน ลูบหัวแล้วถามว่าใครมันรังแกน้อง บอกพี่มา พี่จะไปล้างแค้นให้เอง หรืออยากไปเที่ยวที่ไหนพี่จะไปเป็นเพื่อนให้ เป็นครั้งแรกของอวิ๋นเกอเหมือนกันที่พี่ชายคนนี้พูดจาอ่อนโยนด้วยแบบนี้ เลยยิ่งร้องไห้โฮหนักเข้าไปใหญ่ ส่วนเมิ่งเจว๋ที่เข้ามายืนมองสองพี่น้องอยู่เงียบๆ ทางด้านหลังถึงกับตัวเกร็ง เพราะทันทีที่อวิ๋นเกอชี้มาทางเขา เสี้ยววินาทีต่อมา สิ่งที่ตามมาต้องเป็นคมกระบี่ของเย่าอย่างแน่นอน อาจู๋พูดกับเมิ่งเจว๋ว่า พอได้รู้ว่าอวิ๋นเกอจะถูกประหาร เย่าก็รีบขี่ม้าบึ่งมาแบบไม่กินไม่นอนสามวันเต็ม ไม่ใช่เพราะไม่วางใจว่าเมิ่งเจว๋ดูแลอวิ๋นเกอไม่ได้ แต่เป็นเพราะความผูกพันของพี่น้อง ทำให้อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ ต้องมาดูให้เห็นกับตาว่าน้องปลอดภัยดี เมิ่งเจว๋บอก เขาต่างหากที่ต้องขอโทษ ทั้งที่รับปากเอาไว้แล้วว่าจะช่วยดูแลอวิ๋นเกอให้ แต่กลับดูแลจนกลายเป็นแบบนี้ อาจู๋ก็ปลอบใจว่า นางกับเย่ารู้ดีว่าเมิ่งเจว๋พยายามทำดีที่สุดแล้ว เมื่ออวิ๋นเกอไม่ยอมบอกว่าร้องไห้เพราะอะไร ใครรังแก เย่าก็จะพาอวิ๋นเกอกลับบ้านไปพักให้สบายใจ อวิ๋นเกอจึงถามถึงพ่อแม่และพี่อี้ว่าเป็นยังไงบ้าง เย่าบอกเมื่อปีก่อนพ่อแม่เจอหิมะถล่ม ติดอยู่ในหุบเขาออกมาไม่ได้จนกว่าหิมะจะละลาย แต่เขาส่งอาหารและเสื้อผ้าไปให้แล้ว หลังจากนั้นดูเหมือนพ่อแม่จะติดใจที่นั่นมาก จึงสั่งให้เขาส่งข้าวของเครื่องใช้ไปให้ในนั้นด้วย แล้วปักหลักอยู่ในหุบเขานั่นเป็นการชั่วคราว ส่วนพี่อี้ ถึงพี่เขามีเรื่องอะไร เขาก็จัดการสะสางเองได้ ถ้าสะสางไม่ได้ ก็ยังมีเขาคอยช่วยทั้งคน ไม่ต้องให้อวิ๋นเกอช่วยหรอก ทั้งบ้านเรามีแต่อวิ๋นเกอแหละที่ไม่ได้เรื่องที่สุดอยู่คนเดียว ! อวิ๋นเกอฟังแบบนี้ จึงบอกว่านางยังไม่อยากกลับบ้านในตอนนี้ จะขอสะสางเรื่องของตัวเองให้จบก่อนแล้วค่อยกลับ เย่าก็ตามใจ และบอกว่าเขาจะหาที่พักให้อวิ๋นเกอเอง จากนั้นพาอวิ๋นเกอไปพบกับฮั่วกวง บอกว่าฮั่วกวงเป็นน้องชายของพ่อ เป็นอาพวกเขา พ่อของพวกเขาชื่อ ฮั่วชวี้ปิ้ง อวิ๋นเกอเพิ่งได้รู้แซ่ของพ่อตัวเองก็ตอนนี้เอง... จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 07:56:31

ความคิดเห็นที่ 8 ฮั่วกวงทั้งดีใจและพูดไม่ออกบอกไม่ถูกที่ได้รู้ว่าพี่ชายยังมีชีวิตอยู่ และอวิ๋นเกอเป็นหลานสาวของเขา ลูกของพี่ชายที่เขารักและเทิดทูนมาก เย่าฝากอวิ๋นเกอไว้กับฮั่วกวงแล้วกลับซีอวี้ไป ฮั่วกวงรับอวิ๋นเกอเป็นลูกบุญธรรม และให้ความรักใคร่เมตตาจนพวกลูกและหลานชายงง มีแต่ฮั่วเฉิงจวินที่ได้รู้ว่าอวิ๋นเกอเป็นลูกสาวของฮั่วชวี่ปิ้ง แต่ก็ยังเกลียดอวิ๋นเกอจับใจเหมือนเดิม เพราะว่าตอนที่ฮั่วชวี่ปิ้งยังมีชีวิตอยู่ เป็นคนนิสัยหยิ่งยโสเย็นชาไม่เห็นใครในสายตาจนคนเขาหมั่นไส้กันไปทั่ว แต่เพราะผลงานการรบโดดเด่นแบบสุดๆ และเป็นคนโปรดของฮั่นอู่ตี้ จึงไม่มีใครกล้าไปแตะต้อง แต่พอฮั่วชวี่ปิ้งแกล้งตายและไปจากฉางอาน ฮั่วกวงก็ตกเป็นเป้าเล่นงานของพวกที่ผู้ใจเจ็บฮั่วชวี่ปิ้งอยู่ในทันที หลังจากเย่ากลับไป อวิ๋นเกอก็เริ่มดำเนินการ “สะสาง” เรื่องของตัวเอง ฮั่วเฉิงจวินได้เข้าไปอยู่ในวังหลัง ได้รับแต่งตั้งเป็นพระสนม และกลายเป็นคนโปรดของหลิวสวิน ส่วนสวี่ผิงจวินได้รับแต่งตั้งเป็นฮองเฮา จากนั้นหลิวซื่อก็ได้รับแต่งตั้งเป็นรัชทายาท ส่วนซ่างกวนเสี่ยวเม่ย เนื่องจากหลิวฝูหลิงมีศักดิ์เป็นปู่น้อยของหลิวสวิน ดังนั้นเสี่ยวเม่ยที่เป็นฮองเฮาของหลิวฝูหลิง จึงถูกเลื่อนขั้นขึ้นไปเป็น ไทฮองไทเฮา (ย่าทวดของฮ่องเต้) และย้ายไปอยู่อีกตำหนัก (ก่อนหลิวฝูหลิงจะตาย ได้ให้หลิวสวินเขียนคำรับรองเรื่องที่จะทำหลายอย่าง เช่นไว้ชีวิตหลิวเฮ่อและเสี่ยวเม่ย จากนั้นลงตราประทับและลายนิ้วมือ หลิวฝูหลิงเก็บสัญญานี้ไว้ที่เสี่ยวเม่ยโดยไม่ให้ใครรู้ว่าเสี่ยวเม่ยเป็นคนเก็บรักษาสัญญานี้ หลังขึ้นครองราชย์ หลิวสวินจึงไม่กล้าทำอะไรเสี่ยวเม่ยและไม่กล้าฆ่าหลิวเฮ่อ ได้แต่สั่งกักบริเวณเอาไว้ แต่ก็พยายามจะหาสัญญากลับคืนมา จึงให้เสี่ยวเม่ยย้ายไปอยู่ตำหนักอื่นเพื่อค้นทั่วตำหนักที่เสี่ยวเม่ยเคยอยู่ แต่ก็ไม่พบสัญญา) อวิ๋นเกอขอให้เมิ่งเจว๋ช่วยผสมยาตามที่นางขอให้ เมิ่งเจว๋ก็ทำให้ ตอนทำยาเสร็จแล้วนัดมารับยา อวิ๋นเกอถามว่า เมิ่งเจว๋ไม่เคยทำอะไรให้ฟรีๆ ครั้งนี้จะขออะไรตอบแทนล่ะ ? เมิ่งเจว๋ฟังแล้วปวดแปลบในใจ ตอบไปว่าไม่ต้อง ครั้งนี้เขาทำให้ฟรี สวี่ผิงจวินไปขอให้เสี่ยวเม่ยช่วยเล่าเรื่องของคนที่ได้เป็นรัชทายาทให้นางฟัง เสี่ยวเม่ยก็เล่าให้ฟัง เมื่อได้รู้ว่าคนที่เป็นรัชทายาท ส่วนใหญ่มีแต่ตายอนาถ ที่ไม่ตายก็ต้องทั้งเก่ง ฉลาด และมีญาติข้างแม่เป็นแบคอัพที่แข็งมากจริงๆ อย่างฮั่นอู่ตี้ ซึ่งหลิวซื่อลูกชายของนางไม่มีอะไรเลย มีหวังต้องตายก่อนโตแน่ๆ สวี่ผิงจวินก็หน้าซีด และตัดสินใจหาแบคอัพที่แข็งพอให้ลูกชายทันที โดยไปร้องขอต่อหลิวสวินว่า หากจะแต่งตั้งให้หลิวซื่อเป็นรัชทายาท ต้องแต่งตั้งเมิ่งเจว๋เป็นพระอาจารย์ หลิวสวินก็ตกลง เพราะตั้งใจอย่างนั้นอยู่แล้ว ตำแหน่งพระอาจารย์ของรัชทายาทนี้ เป็นตำแหน่งขุนนางที่มีขั้นสูงสุด เหนือกว่าอัครเสนาบดี เมิ่งเจว๋จึงกลายเป็นเป้าหมายประจบของขุนนางทั้งราชสำนักในทันที อวิ๋นเกอเข้าไปคุยเกลี้ยกล่อมฮั่วกวงกับฮั่วเฉิงจวินให้ช่วยพูดให้นางได้แต่งงานกับเมิ่งเจว๋ ฮั่วกวงตกลง ส่วนฮั่วเฉิงจวิน ทีแรกไม่ตกลง แต่เมื่ออวิ๋นเกอบอกว่า ฮั่วเฉิงจวินน่าจะดีใจกว่าใครนะหากอวิ๋นเกอแต่งกับเมิ่งเจว๋ เพราะจะได้เห็นคนที่ตัวเองแค้นมากที่สุดทำร้ายกันเอง เพราะเมิ่งเจว๋คือหนึ่งในเป้าล้างแค้นของอวิ๋นเกอ ฮั่วเฉิงจวินจึงตกลงจะช่วย ในงานเลี้ยงฉลองตำแหน่งใหม่ของเมิ่งเจว๋ จางเฮ่อที่เคยจับหลิวปิ้งอี่แต่งงานกับสวี่ผิงจวินได้ออกหน้าพูดขึ้นตามที่ได้วางแผนเอาไว้กับหลิวสวิน เสนอให้ลูกพี่ลูกน้องของสวี่ผิงจวินแต่งงานกับเมิ่งเจว๋ ซือหม่ากวงจึงฉวยโอกาสเสนออวิ๋นเกอบ้าง และฮั่วเฉิงจวินกับสวี่ผิงจวินก็มีความเห็นตรงกันเป็นครั้งแรกและครั้งเดียว คุกเข่าลงขอร้องหลิวสวินให้ยกอวิ๋นเกอให้แต่งงานกับเมิ่งเจว๋ สีหน้าหลิวสวินปั้นยากมาก กว่าจะข่มสติลงได้ แกล้งหัวเราะแล้วประกาศให้ทั้งอวิ๋นเกอและลูกพี่ลูกน้องสวี่ผิงจวินแต่งงานกับเมิ่งเจว๋พร้อมกัน โดยให้อวิ๋นเกอเป็นภรรยาหลวง ลูกพี่ลูกน้องสวี่ผิงจวินเป็นภรรยารอง ระหว่างงานเลี้ยง อวิ๋นเกอขอคุยกับหลิวสวินตามลำพังในสวนห่างจากงานเลี้ยงออกไป โดยกะจะเอายาที่เมิ่งเจว๋ทำมาให้หลิวสวิน แต่พอเห็นดวงตาของหลิวสวินในความมืดที่มืดจนมองไม่เห็นหน้าตา เห็นแต่ดวงตา อวิ๋นเกอก็อยากร้องไห้ เพราะตาของหลิวสวินเหมือนตาของหลิวฝูหลิงมาก ก่อนจะรู้สึกว่าตัวหลิวฝูหลิงได้ตายไปแล้ว และพยายามดึงความคิดกลับมาที่เรื่องที่จะคุยกับหลิวสวิน หลิวสวินถามอวิ๋นเกอว่าอยากแต่งกับเมิ่งเจว๋จริงๆ หรือ ถ้าอวิ๋นเกอไม่อยากแต่ง เขาจะจัดการยกเลิกให้ อวิ๋นเกอบอกไม่ต้องห่วง นางอยากแต่งกับเมิ่งเจว๋จริงๆ หลิวสวินจึงถามว่า งั้นแล้วเขาล่ะ ? อวิ๋นเกอถามว่า อะไรนะ ? ตามองหน้าหลิวสวินแบบงงมาก หลิวสวินบอก เขารักอวิ๋นเกอมาตั้งนานแล้ว แต่ตอนนั้นเขาไม่กล้าที่จะอาจเอื้อม เขารู้ว่าอวิ๋นเกอเองก็มีใจให้เขาก่อนเมิ่งเจว๋อีก เพราะตอนที่แรกสุดที่เจอกับ ที่เขาโดนเมิ่งเจว๋วางแผนทำให้ต้องโทษประหาร อวิ๋นเกอเองที่เป็นคนวิ่งเต้นหาทางช่วยจนเขาพ้นโทษ และถ้าไม่เพราะเขาไม่กล้าอาจเอื้อมและยอมหลีกทางให้ เมิ่งเจว๋ไม่มีทางได้หัวใจของอวิ๋นเกอไปหรอก อวิ๋นเกอรีบบอกว่าหลิวสวินเข้าใจผิดแล้ว หลิวสวินบอกเข้าใจผิดอะไรกัน เมื่อกี้ตอนที่เพิ่งเจอกัน อวิ๋นเกอยังมองเขาด้วยสายตาเหมือนที่เคยมองเมื่อก่อน เมื่อสมัยรู้จักกันใหม่ๆ อยู่เลย แต่สายตานั้นอยู่แค่แป๊บเดียวก็หายไป เขาอยากให้อวิ๋นเกอมองเขาด้วยสายตาแบบนั้นเหมือนเดิม อวิ๋นเกอชักโมโห บอกว่า ตอนที่เพิ่งเจอกันนั่นน่ะ ก็ใช่แหละว่าสิ่งที่นางทำเป็นของจริงทุกอย่าง แต่นั่นเป็นเพราะนางเข้าใจผิดคิดว่าหลิวสวินคือหลิวฝูหลิงต่างหาก ที่นางทำไปน่ะเป็นการทำให้หลิวฝูหลิง ไม่ใช่หลิวสวิน หลิวสวินไม่ยอมรับฟัง และพยายามจะล่วงเกิน อวิ๋นเกอจึงสู้สุดฤทธิ์และกัดนิ้วหลิวสวินจนเลือดออก หลิวสวินที่ตอนแรกกินเหล้ามาออกจะเมาๆ เลยได้สติ อวิ๋นเกอรีบถอยห่าง แล้วพูดเรื่องที่นัดออกมาพูด คือเอายาคุมกำเนิดที่เมิ่งเจว๋ทำให้ บอกว่าให้ใส่ลงในน้ำแกงตุ๋นไก่ทุกครั้งก่อนที่จะมีอะไรกับฮั่วเฉิงจวิน แล้วฮั่วเฉิงจวินจะไม่ท้อง หลิวสวินรับยาไป แล้วมองอวิ๋นเกอด้วยสายตาประหลาด พูดว่า อวิ๋นเกอเปลี่ยนไปแล้ว ทั้งที่อวิ๋นเกอคนก่อนเป็นคนที่ทำร้ายใครไม่เป็นแท้ๆ (นางเปลี่ยนไปก็เพราะแกนั่นแหละไอ้สารเลว -"- ) ตอนที่ทั้งสองเดินกลับเข้าไปในงานเลี้ยง อวิ๋นเกออก็เห็นคนใส่ชุดดำที่นางคุ้นตามากว่าเป็นหนึ่งในคนที่มาโจมตีเล่นงานรถม้าของนาง ฆ่าสาวใช้คนสนิทที่หลิวฝูหลิงให้นางมา และจับตัวนางไปขัง ก็รีบไล่ตามไปทันที (ตอนนี้วิทยายุทธ์ของอวิ๋นเกอก้าวหน้าขึ้นมาก) แต่ก็คลาดสายตาไปจนได้ คนชุดดำนั้นเป็นลูกน้องในยุทธจักรของหลิวสวิน หลิวสวินก็ทำเป็นกลบเกลื่อนว่าจะช่วยส่งคนออกตามหาให้ทีหลัง เมื่อทั้งสองกลับเข้าไปในงาน เนื่องจากทรงผมอวิ๋นเกอยุ่งไปมากเพราะต่อสู้กับหลิวสวินมา แถมยังมีใบไม้ติด ทำให้ถูกเข้าใจผิดว่าแอบออกไปทำอะไรที่ผิดทำนองคลองธรรมกัน เมิ่งเจว๋เห็นแล้วถึงกับหน้าซีดและนึกโมโหมาก แต่อวิ๋นเกอไม่สนใจ เมิ่งเจว๋จะเข้าใจผิดก็ช่าง ไม่ใช่เรื่องของนาง แล้วหลิวสวินยังจงใจสวมห่วงต่างหูของอวิ๋นเกอที่ดึงหลุดออกมาตอนสู้กันที่นิ้วก้อยเยาะเย้ยเมิ่งเจว๋เล่นอีกด้วย แต่สวี่ผิงจวินในตอนนี้เชื่อใจในตัวอวิ๋นเกอมาก เมื่อเห็นอวิ๋นเกอไม่สนใจว่าเมิ่งเจว๋จะเข้าใจผิด แต่กลับมองมาที่สวี่ผิงจวินเป็นห่วงว่าสวี่ผิงจวินจะเข้าใจผิด สวี่ผิงจวินก็ยิ้มให้ สายตาบอกว่าไม่ต้องกังวล นางรู้ดีว่าอวิ๋นเกอไม่ทำอะไรที่ทรยศนางแบบนี้แน่นอนอยู่แล้ว อวิ๋นเกอจึงค่อยโล่งอก หลังหลิวสวินขึ้นครองราชย์ได้ อวี๋อานก็ย้ายมาเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของอวิ๋นเกอ ตามอวิ๋นเกอไปอยู่ที่บ้านฮั่วกวง และเมื่ออวิ๋นเกอแต่งกับเมิ่งเจว๋ ก็ตามมาอยู่บ้านเมิ่งเจว๋ ในพิธีแต่งงานเจ้าสาวคู่ อวิ๋นเกอแกล้งทำเป็นหกล้ม และหมดแรง เมิ่งเจว๋มองด้วยสายตาเย็นชา แล้วให้คนใช้พาอวิ๋นเกอไปพักที่ห้องที่จัดไว้สำหรับอวิ๋นเกอ ที่อยู่ห่างจากห้องเขาให้มากที่สุด เป็นอันว่าอวิ๋นเกอแต่งงานกับเมิ่งเจว๋จริง แต่ไม่ได้กราบไหว้ฟ้าดินเต็มพิธีการ พอไปถึงห้องของตัวเอง อวิ๋นเกอเอาผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวออก แล้วสั่งอวี๋อานเปลี่ยนข้าวของเครื่องใช้ข้างในห้องให้หมด เอาเครื่องใช้ที่เอามาจากบ้านฮั่วกวงใส่เข้าไปแทน ซานเยว่ สาวใช้คนสนิทของเมิ่งเจว๋ขนสารพัดเครื่องแต่งห้องแต่งเตียงของบ่าวสาวออกไปจากห้องแบบโมโหสุดขีด หลังเปลี่ยนจากห้องหอมาเป็นห้องธรรมดา อวิ๋นเกอก็ถอดชุดเจ้าสาวมาใส่ชุดธรรมดา หลังงานแต่ง พวกแขกก็มาคารวะเหล้าเจ้าบ่าว เมิ่งเจว๋กินเหล้าจนเมา แต่อาการเมาของเมิ่งเจว๋คือ นั่งเงียบไม่พูดไม่จา ยิ่งเมาก็ยิ่งเงียบ ระวังตัวสุดขีดแม้แต่เวลาเมา สุดท้ายซานเยว่ก็บอกว่าได้เวลาเข้าห้องหอแล้ว ให้คนครัวไปต้มน้ำแกงที่ช่วยให้สร่างเมามาให้เมิ่งเจว๋กิน ก่อนจะพาไปที่ห้องของเมียรอง เมื่อเห็นเจ้าสาวในผ้าคลุมนั่งรออยู่ เมิ่งเจว๋ก็เริ่มได้สติ รู้ตัวว่าวันนี้เป็นงานแต่งของเขากับอวิ๋นเกอ (มันลืมไปแล้วว่ามันมีเจ้าสาวสองคน - -" ) ก็เปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวแบบตื่นเต้นมาก แต่พอเห็นว่าใบหน้าที่ใต้ผ้านั่นไม่ใช่อวิ๋นเกอ ก็ก้าวถอยหนี วิ่งออกไปจากห้องทันที - -" จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 07:57:02

ความคิดเห็นที่ 9 เมิ่งเจว๋วิ่งไปที่ห้องอวิ๋นเกอที่เข้านอนไปแล้ว เข้าไปพยายามจะปลุกปล้ำ แต่พอเสื้ออวิ๋นเกอขาดจนเห็นรอยแส้ที่หลัง เมิ่งเจว๋ก็ช็อกสุดขีด หายเมาเป็นปลิดทิ้ง ถามว่าใครมันเป็นคนทำ อวิ๋นเกอไปนั่งซุกอยู่มุมเตียงอย่างหวาดกลัวโดยไม่ตอบ เมิ่งเจว๋อึ้ง แล้วคุกเข่าลงขอโทษ เขารู้แล้วว่ารอยแส้นั่นมาได้ยังไง เขาผิดเองที่หลังจากหลิวฝูหลิงตาย ทั้งที่ส่งคนจับตาดูหลิวสวินอยู่ตลอด แต่ก็ยังส่งคนไปช่วยอวิ๋นเกอไม่ทันจนโดนหลิวสวินมันจับตัวไป จากนั้นเมิ่งเจว๋ก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องเงียบๆ วันรุ่งขึ้น เมิ่งเจว๋โดนซานยว่สวดยับเยินที่พอเห็นหน้าเจ้าสาว ก็ทำหน้าตกใจแล้ววิ่งออกไปเลยแบบนั้น จนเจ้าสาวเขานึกว่าหน้าตาเขาอัปลักษณ์มากจนเจ้าบ่าวรังเกียจซะอีก แล้วบอกให้เมิ่งเจว๋ไปปลอบใจเจ้าสาวซะ คืนนั้นซานเยว่กะให้เมิ่งเจว๋นอนกับเจ้าสาวให้ได้ชดเชยที่คืนก่อนดันวิ่งหนี อวิ๋นเกอก็มาเป่าขลุ่ยก่อกวนจนเมิ่งเจว๋ต้องไล่ตามออกไปถามว่าอวิ๋นเกอคิดจะทำอะไรกันแน่ ? อวิ๋นเกอบอก เมิ่งเจว๋ฆ่าลูกของนาง ดังนั้นอย่าหวังเลยว่าตัวเองจะมีลูกหลานสืบสกุลเหมือนคนทั่วไปได้ เมิ่งเจว๋มองหน้าอวิ๋นเกอ แล้วยกมือเอ่ยคำสาบานออกมาว่า หากอวิ๋นเกอไม่มีลูกหลาน เขา เมิ่งเจว๋ ก็ไม่ขอมีลูกหลานเช่นกัน หากเขาทำผิดจากคำสาบานนี้ ขอให้ตกนรกหมกไหม้ไปทุกชาติทุกภพ หลังจากนั้นเมิ่งเจว๋ก็ไม่ได้นอนกับภรรยารองเลยจนกระทั่งวันที่ขอให้สวี่ผิงจวินไปบอกให้ภรรยารองของเขาเขียนใบหย่ามาให้เขาซะ จะได้ปล่อยๆ นางไปซะที ภรรยารองก็ถูกหย่าขาดไปทั้งที่ยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่ (ในสายตาหมอนี่ไม่มีใครนอกจากอวิ๋นเกอคนเดียวจริงๆ ใจแข็งชะมัดยาด สงสารเจ้าสาว เขาหลงรักมันจริงๆ นะนั่น เพราะมันหล่อลากดินเท่แสนเท่ออกปานนั้น แถมยังอ่อนโยนอีก - -" ) วันหนึ่ง หลิวสวินชวนเหอเสี่ยวชีลูกน้องเก่าที่เข้ามาทำงานเป็นองครักษ์ประจำตัวของเขาในวังไปเยี่ยมพวกลูกน้องเก่าคนอื่นๆ ที่ตอนนี้อยู่ในกองทัพอวี่หลินจวิน วันนั้นเป็นวันงานเทศกาลอะไรสักอย่าง พวกลูกน้องเก่าจึงกินเหล้าฉลองจนเมาแล้วเล่นพนันกัน จากนั้นคนหนึ่งดันพูดออกมาด้วยความเมาว่าตัวเองเป็นคนชุดดำ และป็นเพื่อนร่วมทุกข์ของฮ่องเต้ หลิวสวินฟังแล้วหน้าเปลี่ยนสี สั่งให้เก็บเพื่อนเก่าพวกนี้ทั้งหมดในทันที บอกว่าเขาจะให้เมิ่งเจว๋จัดการ แล้วให้เหอเสี่ยวชีพาไปฝัง เนื่องจากเมิ่งเจว๋รู้อยู่แล้วว่าพวกนี้เองที่ฆ่าสาวใช้ของอวิ๋นเกอ จับตัวอวิ๋นเกอไป และเฆี่ยนอวิ๋นเกอจนหลังลาย ดังนั้นวิธีจัดการฆ่าพวกนี้ของเขาจึงโหดมาก ดูเหมือนจะเป็นให้ยาชาที่ทำให้ขยับตัวไม่ไหว แล้วเอาไปทรมานแล่เนื้อเถือหนังจนแทบไม่เป็นสารรูป แต่ยังไม่ตาย จากนั้นก็เอาไปให้เหอเสี่ยวชีฝังทั้งเป็น เหอเสี่ยวชีถึงกับอ้วกออกมาเมื่อเห็นสภาพของพวกอดีตเพื่อนรัก และเคียดแค้นเมิ่งเจว๋มากที่มาทำกับเพื่อนๆ ของเขาถึงขนาดนี้ ทั้งที่ฆ่าให้ตายแบบรวบรัดไม่ทรมานไปเลยก็ได้แท้ๆ หลังจัดการฝังฆ่าพวกอดีตลูกน้องแสนสนิทของหลิวสวินแล้ว เมิ่งเจว๋ก็พูดเป็นนัยๆ ให้เหอเสี่ยวซีได้รู้ว่า อนาคตของเหอเสี่ยซีก็จะเป็นแบบนั้นเหมือน คือก็คงจะได้เลื่อนตำแหน่งอย่างรวดเร็วเป็นขุนนางคนสนิทที่มีอิทธิพล แต่สุดท้ายก็ถูกประหารล้างโคตรเพราะความระแวงของฮ่องเต้เพื่อนเก่า เหอเสี่ยวชีกลัวตายมาก จึงตัดสินใจตอนตัวเองเป็นขันทีเข้าทำงานรับใช้หลิวสวินแทน เพราะเมื่อเป็นขันทีแล้ว ก็หลิวสวินก็ไม่ต้องห่วงว่าเขาจะมีลูกหลาน และชีวิตของเขาต้องพึ่งพาหลิวสวินเพียงอย่างเดียว หลิวสวินก็จะสามารถไว้วางใจเขาได้เต็มที่ และชีวิของเขาก็จะปลอดภัย เมิ่งเจว๋เริ่มทำงานเป็นพระอาจารย์ให้หลิวซื่อ ก็ช่วยดูแลหลิวซื่อให้ตลอดไม่ให้ไปกินของที่พระสนมคนอื่นให้กิน เสี่ยวเม่ยเองก็ช่วยดูแลหลิวซื่อด้วยเช่นกัน หลิวซื่อเป็นเด็กฉลาดมาก สอนอะไรไปก็เข้าใจอย่างรวดเร็ว ฮั่วเฉิงจวินเคยหลอกให้หลิวซื่อทำตัวแบบทรราชในประวัติศาสตร์สมัยยังเด็ก จนพวกขุนนางพากันถวายฎีกากราบทูลให้ปลดหลิวซื่อออกจากการเป็นรัชทายาท เมิ่งเจว๋ก็ออกมาช่วยโดยบอกว่า เป็นความผิดของเขาเองที่วันนั้นบังเอิญสอนเรื่องทรราชคนนี้แล้วเล่าแค่ครึ่งๆ กลางๆ ยังไม่ได้บอกบทสรุป ก็เกิดปวดท้องเสียก่อน จึงขอตัวกลับ แล้วหลังจากนั้นก็ลืมเสียสนิท เมื่อเมิ่งเจว๋แก้ตัวให้หลิวซื่อแบบนี้ ทุกคนจึงหันมารุมว่าเมิ่งเจว๋แทน แต่ก็มีคนออกมาพูดแก้ต่างให้ว่าความชอบในการสอนหนังสือให้หลิวซื่อของเมิ่งเจว๋ก็มีไม่ใช่น้อย ดังนั้นจึงลดโทษลงเหลือแค่เอาไม้พลองตี 40 ที เมิ่งเจว๋ก็รับโทษด้วยสีหน้ายิ้มน้อยๆ ตลอด ไม่แสดงอาการเจ็บปวดเลย หลังจากถูกลงโทษจนครบ เขาก็ได้รับอนุญาตให้กลับบ้านไปพักผ่อน เมิ่งเจว๋ก็ลุกขึ้นใส่เสื้อด้วยอาการปกติเหมือนไม่เจ็บ แต่พอกลับไปถึงบ้านก็แทบทรุด ซานเยว่ตำหนิเมิ่งเจว๋ทำไมแค่โดยไม่พลองตีถึงเป็นแผลมากขนาดนี้ นี่ตอนที่โดนไม้พลอง เมิ่งเจว๋ไม่ได้เดินลมปราณป้องกันเลยหรือ แล้วรีบเอายามาทาให้ เมิ่งเจว๋บอกไม่ต้อง แค่พันแผลเอาไว้เฉยๆ ก็พอ ซานเยว่ตกใจว่าแบบนั้นมันจะหายช้ามากและเป็นรอยแผลเป็นได้นะ เมิ่งเจว๋บอกให้ทำตามที่สั่งไม่ต้องพูดมาก ! ความจริงเมิ่งเจว๋สามารถพูดแก้ต่างให้หลิวซื่อได้โดยที่ตัวเองไม่ต้องถูกทำโทษ แต่เขาเจตนาทำแบบนี้ เพื่อลงโทษตัวเอง เพื่อให้ได้ลิ้มรสความเจ็บเหมือนที่อวิ๋นเกอโดนเพราะการดูแลที่บกพร่องของเขา หลังจากเกิดเรื่องนี้ อวิ๋นเกอก็ไปหาสวี่ผิงจวิน ตะล่อมถามหลิวซื่อจนรู้ว่าแอบไปเล่นที่ตำหนักของฮั่วเฉิงจวินทั้งที่แม่สั่งห้าม และฮั่วเฉิงจวินสอนมาให้ทำแบบนี้ อวิ๋นเกอจึงแนะนำสวี่ผิงจวินว่า เด็กน่ะยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ให้สวี่ผิงจวินเล่าเรื่องที่ฮั่วเฉิงจวินทำร้ายๆ กับนางให้หลิวซื่อรู้ไปเถอะ สวี่ผิงจวินเป็นแม่ของหลิวซื่อ หากหลิวซื่อรู้ว่าฮั่วเฉิงจวินรังแกแม่ของตัวเอง เขาจะเกลียดฮั่วเฉิงจวินและพาตัวอยู่ห่างๆ เอง อย่าคิดว่าเด็กไม่รู้เรื่องอะไร เด็กน่ะเข้าใจอะไรได้มากกว่าที่เราคิดเยอะ สวี่ผิงจวินก็ทำตามที่อวิ๋นเกอแนะนำ และได้ผลจริงๆ เมื่อหลิวซื่อรู้ว่าฮั่วเฉิงจวินเคยรังแกแม่ตัวเอง ก็เกลียดฮั่วเฉิงจวินและไม่เชื่อคำพูดของฮั่วเฉิงจวินอีก วันหนึ่ง ซ่างกวนเสี่ยวเม่ยได้พาอวิ๋นเกอและสวี่ผิงจวินไปดูหลิวเฮ่อที่ถูกกักบริเวณ อวิ๋นเกอกับสวี่ผิงจวินตกใจมาก เพราะหลิวเฮ่อเมาไม่ไม่สติตลอด เพ้อเรียกแต่ชื่อหงอี อวิ๋นเกอถามซื่อเยว่ สาวใช้ประจำตัวหลิวเฮ่อคู่กับหงอี แต่เป็นคนที่เมิ่งเจว๋ให้มาว่าทำไมปล่อยให้เขาเมาไม่รู้เรื่องแบบนี้ล่ะ ซื่อเยว่แดกดันว่าถ้าเขาไม่เมาแล้วจะให้เขาทำอะไร ? เพราะบ้านที่หลิวเฮ่อถูกกักบริเวณนั้นเล็กมาก และรอบบ้านมีกองทหารอวี่หลินจวินเดินตรวจตราอย่างเข้มงวด กองทหารอวี่หลินจวินไม่ใช่กองทหารธรรมดา แม้แต่พวกซยงหนูยังขยาด ต่อให้เย่ามาเองยังไม่แน่ว่าจะช่วยหลิวเฮ่อออกไปได้ เสี่ยวเม่ยบอกว่า หลิวสวินไม่กล้าฆ่าหลิวเฮ่อเพราะสัญญาที่ทำไว้กับหลิวฝูหลิง แต่ก็ไม่มีทางปล่อยให้รอดสายตาไปได้เช่นกัน หากอวิ๋นเกอคิดจะช่วย ก็ต้องช่วยช่วงนี้ที่หลิวสวินกับฮั่วกวงกำลังล้มป่วย และเตรียมตัวจะไปพักร้อนที่ตำหนักพักร้อน อวิ๋นเกอตัดสินใจจะช่วยหลิวเฮ่อให้ได้ และบอกให้ซื่อเยว่เตรียมตัวทำให้หลิวเฮ่อสร่างเมารอได้เลย ช่วงที่ฮั่วกวงล้มป่วยนี้ อวิ๋นเกอได้ย้ายกลับไปอยู่ที่คฤหาสน์ของฮั่วกวงอยู่พักใหญ่ร่วมเดือน แต่วันนี้อยู่ๆ นางก็กลับมาที่บ้านเมิ่งเจว๋ บอกขอพบเมิ่งเจว๋ ซานเยว่เข้าไปรายงานเมิ่งเจว๋ว่า ฟูเหรินขอเข้าพบ เมิ่งเจว๋ก็ทำหน้าไม่พอใจ บอกไม่ว่าง แต่อวิ๋นเกอบุกฝ่าซานเยว่เข้ามาทันที บอกว่านางมาเอาของชิ้นหนึ่งของนางคืน เมื่อเมิ่งเจว๋เห็นว่า “ฟูเหริน” ที่มาหาคืออวิ๋นเกอ ก็เหลือบมองซานเยว่อย่างเย็นชา ก่อนจะถามอวิ๋นเกอว่าจะมาเอาของอะไร ? อวิ๋นเกอบอก ป้ายอาญาสิทธิ์หมึกดำที่ลู่เฟิงเคยให้นางไว้ แล้วนางเอาคืนให้เมิ่งเจว๋ไปพร้อมกับปิ่นหยก เมิ่งเจว๋ก็หยิบให้ พร้อมกับบอกวิธีใช้ ว่าให้ไปที่ภัตตาคารอีผิ่นจวี ขอพบเถ้าแก่ของที่นั่น ยื่นป้ายนี้ไป จากนั้นคนของลู่เฟิงทุกคนพร้อมจะบุกน้ำลุยไฟให้อวิ๋นเกอในทันที หลังอวิ๋นเกอจากไปแล้ว เมิ่งเจว๋ก็จ้องซานเยว่ด้วยสายตาเย็นชามาก ซานเยว่ก็ก้มหน้าลงแบบจ๋อยๆ บอกว่าขอโทษ ต่อไปไม่กล้าทำอีกแล้ว (ตอนนั้นในบ้านเหลือแต่เมียรองของเมิ่งเจว๋คนเดียว และทุกครั้งที่เมียรองขอเข้าพบ เมิ่งเจว๋จะบอกไม่ว่าง ตอนอวิ๋นเกอมาหา ซานเยว่จึงจงใจพูดให้เมิ่งเจว๋เข้าใจผิดคิดว่าคนที่มาขอพบคือเมียรอง เมิ่งเจว๋จึงปฏิเสธไป เพราะซานเยว่ไม่อยากให้อวิ๋นเกอมาเจอหน้าเจ้านายของตัวเองอีก และรู้ดีว่าถ้าบอกว่าอวิ๋นเกอมาหา เจ้านายต้องให้เข้าพบทันทีแน่นอน) หลังจากเตรียมกำลังคนของลู่เฟิงเอาไว้ช่วยเหลือหลิวเฮ่อพร้อมแล้ว ก็เหลือแต่ต้องได้ตราอาญาสิทธิ์ที่ใช้ออกคำสั่งกองทัพอวี่หลินจวิน กับตราคำสั่งเปิดประตูเมืองหลวงฉางอานมา เพราะนางจะดำเนินการระหว่างที่หลิวสวินไปพักที่ตำหนักพักร้อน และระหว่างไปพักที่ตำหนักพักร้อน หลิวสวินสั่งให้ปิดประตูเมืองฉางอานเอาไว้ตลอดเพื่อป้องกันเหตุฉุกเฉิน จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 07:57:28

ความคิดเห็นที่ 10 ตราสั่งการกองทัพอวี่หลินจวินอยู่ที่ลูกหรือหลานของฮั่วกวงก็จำไม่ได้แล้ว แต่อวิ๋นเกอก็ไปล้วงเอามาเรียบร้อย จากนั้นเนื่องจากหลิวสวินสั่งให้ลูกเมียทุกคนตามไปตำหนักพักร้อนด้วย และเมิ่งเจว๋ก็ต้องตามไปสอนหนังสือหลิวซื่อ อวิ๋นเกอจึงขอตามไปกับเมิ่งเจว๋ด้วย เหตุการณ์ตอนอวิ๋นเกอขอตามไปกับเมิ่งเจว๋ด้วยนี่...สุดๆ ไปเลย คือหลังจากเมิ่งเจว๋เตรียมตัวเรียบร้อยจะขึ้นรถม้าไปที่ตำหนักพักร้อนโดยไม่พาเมียรองไปด้วย เมียรองก็ยืนซึมๆ อยากตามไปแต่ไม่กล้าขอ และรู้สึกดีอยู่หน่อยตรงที่เมียหลวงก็ไม่ได้ไปเหมือนกัน แต่อยู่ๆ อวิ๋นเกอก็ถือห่อผ้าสัมภาระพาดหลังวิ่งมาจากไหนไม่รู้ บอกขอตามไปด้วย เมิ่งเจว๋ก็พยักหน้าอนุญาตง่ายๆ แล้วเปลี่ยนจากที่จะขึ้นนั่งในรถม้าไปนั่งข้างคนขับรถม้าแทน ส่วนอวิ๋นเกอก็กระโดดขึ้นรถม้าไปหน้าตาเฉยท่ามกลางสายตาปากอ้าตาค้างของเมียรอง เมื่อไปถึงตำหนักพักร้อน ซึ่งเป็นตำหนักที่อวิ๋นเกอกับหลิวฝูหลิงมาพักอยู่ในระยะสุดท้ายของชีวิตหลิวฝูหลิง ที่ตำหนักนี้ อวิ๋นเกอเอาลูกลิงกำพร้าสองตัวที่ได้มาจากตลาดตอนไปเดินเล่นกับหลิวฝูหลิงมาเลี้ยงไว้จนโต แล้วปล่อยกลับเข้าป่าไป แล้วลิงมันสำนึกบุญคุณ ยังวนเวียนเอาผลไม้มาให้อยู่บ่อยๆ (เหมือนคนเขียนประชดเทียบลิงกับคนเลยว่า ลิงมันยังรู้ยังบุญคุณคนที่ช่วยเหลือชุบเลี้ยง ขณะที่หลิวสวินเลวยิ่งกว่าเดรัจฉาน ทรยศวางยาพิษฆ่าผู้มีพระคุณเพื่อแย่งบัลลังก์) อวิ๋นเกอวานให้สวี่ผิงจวินช่วยสืบให้ว่าหลิวสวินเก็บตราคำสั่งอนุญาตเปิดประตูเมืองเอาไว้ที่ไหน จากนั้นไปยืนเป่าขลุ่ยทอดอารมณ์กลางทุ่งเพื่อคิดหาวิธีขโมยตรามาโดยที่หลิวสวินไม่รู้ เสียงขลุ่ยเรียกลิงสองตัวมาหา เมิ่งเจว๋ที่ส่งคนตามสืบดูความเคลื่อนไหวของอวิ๋นเกอตั้งแต่ให้ตราไปก็โผล่มา เอากล่องใส่อุปกรณ์งัดแงะทั้งหลายของมือขโมยเทวดามาสอนให้อวิ๋นเกอใช้ เป็นการถ่ายทอดวิชาแทนอาจารย์ให้ครบหลักสูตร ระหว่างที่เมิ่งเจว๋สอนวิธีใช้ไป ลิงก็ทำตาม ทำให้อวิ๋นเกอนึกวิธีขโมยตราได้ อวิ๋นเกอทำเป็นไปยืนเก็บดอกเหมยในตำแหน่งที่หลิวสวินจะมองเห็น หลิวสวินเห็นจริงๆ และรีบวิ่งตามมา อวิ๋นเกอแกล้งทำเป็นหันไปมองเห็นและร้องทัก จากนั้นเดินกลับเข้ามานั่งคุยกับหลิวสวินที่ในห้องทำงานของหลิวสวินตามที่หลิวสวินเชิญ ปักดอกเหมยลงในแจกัน แล้วบอกจะเป่าขลุ่ยให้ฟังแก้เบื่อ หลิวสวินก็ยิ้มยินดี แน่นอนว่าเมื่อเสียงขลุ่ยเป่าจบ ลิงก็ขโมยตราไปได้เรียบร้อย อวิ๋นเกอก็ขอตัวออกจากห้องไป แล้วรีบเอาตราไปให้คนของลู่เฟิงที่รอท่าอยู่ จากนั้นคิดแผนถ่วงเวลาให้หลิวสวินรู้ว่าตราหายไปแล้วช้าที่สุด จึงเข้าไปชวนหลิวซื่อที่กำลังเรียนหนังสืออยู่กับเมิ่งเจว๋ให้ไปเล่นปาหิมะกัน เมิ่งเจว๋รู้ว่าอวิ๋นเกอคิดจะทำอะไร ก็อนุญาตให้หลิวซื่อไป อวิ๋นเกอชวนสวี่ผิงจวินและสาวใช้ไปเล่นปาหิมะกันด้วย ด้านหลิวสวิน ระหว่างที่กำลังสะสางงาน ก็ลุกเดินไปเปิดช่องลับที่ใส่สารพัดตรา ยังไม่ทันได้มองสำรวจว่าตราอยู่ครบไหม ก็ได้ยินเสียงเอะอะดังมา จึงโมโห ถามว่าเสียงอะไร พอรู้ว่าลูกชายกับสวี่ผิงจวินเล่นปาหิมะกัน ก็เปลี่ยนจากโมโหเป็นยิ้ม ปิดช่องลับออกไปเล่นด้วย หลังจากเล่นปาหิมะเสร็จก็ไปอาบน้ำ และทานข้าวเย็น กว่าหลิวสวินจะรู้เรื่องว่าตราถูกขโมย ก็วันรุ่งขึ้นเมื่อแม่ทัพเฝ้าประตูเมืองส่งข่าวมาแจ้งว่า หลิวเฮ่อได้ออกจากเมืองไปแล้ว หลิวสวินปะติดปะต่อเรื่องทั้งหมดได้ทันที และแค้นมากที่ตัวเองถูกอวิ๋นเกอหลอก จากนั้นคิดต่อไปว่าอวิ๋นเกอไม่มีทางทำเรื่องนี้คนเดียวได้แน่ เมิ่งเจว๋ต้องอยู่เบื้องหลัง จึงล่อเมิ่งเจว๋ออกไปในป่า แล้วสั่งองครักษ์เข้าล้อมฆ่าจนเมิ่งเจว๋ตกลงไปจากหน้าผา อวิ๋นเกอรู้เรื่องอมิ่งเจว๋ตกหน้าผาในวันรุ่งขึ้น และรีบออกไปตามหาทันที เมื่อไปจนเจอบริเวณที่มีร่องรอยต่อสู้ ก็เดาได้ว่าหลิวสวินคงล่อเมิ่งเจว๋ออกมาฆ่าเพราะคิดว่าอยู่เบื้องหลังแน่ๆ ก็ร้องไห้ออกมาดังๆ เมื่อคิดว่าเมิ่งเจว๋ตายแล้ว ร้องว่าเรื่องนี้นางเป็นคนทำ ก็ต้องให้นางเป็นคนรับผลของการกระทำนี้สิ ทำไมเมิ่งเจว๋ต้องมาโดนแทนนางด้วย นางไม่ต้องการติดค้างชีวิตใคร เสียงร้องไห้ของอวิ๋นเกอดึงพวกทหารมา อวิ๋นเกอจึงรีบขึ้นไปหลบบนต้นไม้ และนึกเอะใจว่าหากแน่ใจว่าเมิ่งเจว๋ตายแล้ว แล้วทำไมยังต้องส่งทหารมาตรวจหาอีกเล่า แสดงว่าหลิวสวินเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่าเมิ่งเจว๋ตายหรือรอด เมื่อยังมีความหวัง อวิ๋นเกอจึงตัดสินใจไต่หน้าผาลงไปหาตัวเมิ่งเจว๋ เมิ่งเจว๋ยังไม่ตายจริงๆ โดยติดค้างอยู่กลางหน้าผา ซ่อนตัวอยู่ในช่องผาที่เว้าเข้าไปซึ่งมีม่านเถาวัลย์ปิดบังด้านหน้า เขาได้ยินเสียงร้องไห้ของอวิ๋นเกอ ตอนที่อวิ๋นเกอไต่ลงมาหา จึงจงใจทำเสียงนกร้องให้อวิ๋นเกอได้ยิน แต่รู้ตำแหน่งของเขา จนอวิ๋นเกอตามมาเจอ อวิ๋นเกอด่าเมิ่งเจว๋ว่านึกว่าตัวเองฉลาดนักหรือที่ทำเสียงเลียนนกร้องบอกตำแหน่ง ถ้าพวกทหารที่ตามหาตัวอยู่มาเจอเข้าจะทำยังไง เมิ่งเจว๋ก็ยิ้มโดยไม่ได้พูดอะไร ความจริงพี่แกก็ยิ้มมาตั้งแต่อวิ๋นเกอหาตัวเขาเจอแล้ว ปกติเมิ่งเจว๋มักจะยิ้มบางๆ อยู่เสมอ เป็นรอยยิ้มที่ไม่จริงใจ เป็นหน้ากากเอาไว้ซ่อนความคิดของตัวเองไม่ให้ใครเห็น แต่ตอนนี้ เขายิ้มเพราะอารมณ์ดีจริงๆ ความจริงก็ยิ้มไม่หุบมาตั้งแต่ที่ได้ยินเสียงร้องไห้ของอวิ๋นเกอตอนที่คิดว่าเขาตายแล้ว อวิ๋นเกอดุเมิ่งเจว๋ว่าเวลาแบบนี้ยังจะยิ้มออกอีก แล้วเมื่อเห็นเมิ่งเจว๋ขาหักทั้งสองข้าง ก็เอาเมิ่งเจว๋ขึ้นแบกหลัง รัดเถาวัลย์กับตัวให้แน่น แล้วใช้เถาวัลย์เป็นเชือก พาไต่ลงด้านล่างของหน้าผา ปากก็บอกว่า ท่านโดนเล่นงานเพราะข้า ข้าจึงมาช่วยชีวิตท่าน เราสองคนไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว เมิ่งเจว๋ก็ทำเสียง “อืมม์” รับในลำคอ ระหว่างที่ไต่ลงก็หวิดได้ร่วงลงไปหลายครั้งจนอวิ๋นเกอเหงื่อแตกเต็มหน้าผาก แต่เมิ่งเจว๋เงียบกริบไม่ร้องไม่พูดอะไรเลยจนอวิ๋นเกอนึกว่าเมิ่งเจว๋หมดสติไปแล้ว จึงหันหน้าไปมอง ก็พบว่าเมิ่งเจว๋กำลังจ้องหน้านางอยู่เงียบๆ ตาไม่กะพริบ ก็โล่งอกว่าเมิ่งเจว๋ไม่ได้หมดสติ แล้วไต่ต่อไปจนถึงพื้น เมิ่งเจว๋ให้อวิ๋นเกอหาไม้มาดามขาให้ จากนั้นให้อวิ๋นเกอเลือกว่าจะนั่งรออยู่ที่นี่ หวังให้ฮั่วกวงส่งทหารมาช่วยค้นหา หรือจะหนี อวิ๋นเกอไม่เชื่อและไม่คาดหวังเท่าไหร่ว่าฮั่วกวงจะยอมส่งทหารออกมาค้นหานางกับเมิ่งเจว๋ จึงเลือกที่จะแบกเมิ่งเจว๋หนี ตอนขามา อวิ๋นเกอเอาขนมที่เมียรองของเมิ่งเจว๋ทำเอาไว้ให้กล่องใหญ่มาเป็นเสบียงกินกันสองคน อวิ๋นเกอเห็นเมิ่งเจว๋กินน้อยมาก ก็สงสัย เมิ่งเจว๋จึงบอกว่า คนที่เคยผ่านความอดอยากมาแล้ว จะรู้ว่าต้องกินอาหารอย่างประหยัดอย่างไรจึงจะสามารถทำให้ตัวเองอยู่รอดได้นานที่สุดด้วยปริมาณอาหารที่น้อยที่สุด เป็นการกินเพื่อให้รอดตายได้นานที่สุด ไม่ใช่การกินเพื่อให้อิ่ม อวิ่นเกอฟังแล้วก็พยายามกินอย่างประหยัดตามเมิ่งเจว๋ เมื่อเสบียงหมด ก็ต้องหาทางล่าสัตว์มากิน แต่ตอนนั้นเป็นฤดูหนาว ด้วยฝีมือเมิ่งเจว๋ ทำให้ล่าไก่ป่าได้ตัวหนึ่ง แต่ยังไม่ทันได้เอามาย่างกิน ก็ได้ยินเสียงทหารดังมาเสียก่อน อวิ๋นเกอเลยต้องแบกเมิ่งเจว๋หนีพลางด่าฟ้าด่าดินด่าโชคชะตาด้วยความเสียดายไก่ไปพลาง จนเมิ่งเจว๋ฟังแล้วอดหัวเราะไม่ได้ อวิ๋นเกอเลยพาลถามว่าหัวเราะอะไร ยังจะหัวเราะออกอีกเรอะ ? เมิ่งเจว๋เลยบอก นี่ถ้าเขาไปบอกชาวซีอวี้ว่าน้องสาวของหมาป่าเงินบ่นเสียดายไก่แค่ตัวเดียวนี่มีหวังไม่มีใครเชื่อแน่ หลังจากนั้นเมิ่งเจว๋ก็ไข้ขึ้นสูง อวิ๋นเกอที่พอจะเรียนรู้วิชาแพทย์มาบ้างแล้วในตอนนั้นจับชีพจรดู ก็รู้ว่าตอนตกลงมาจากหน้าผา เมิ่งเจว๋บาดเจ็บบอบช้ำภายใน แต่ไม่ยอมบอก แล้วยังไม่ได้รับการรักษามาจนถึงตอนนี้ อาการเลยทรุดหนัก อวิ๋นเกอไปหาไม้กับเถาวัลย์มาทำเป็นแพ เอาเมิ่งเจว๋ขึ้นนอนแล้วลากไปกับพื้นหิมะ ระหว่างนั้นก็สั่งเมิ่งเจว๋ไม่ให้นอนหลับ ให้เล่าอะไรก็ได้ให้นางฟัง เมิ่งเจว๋จึงค่อยๆ เล่าเรื่องของเขาตั้งแต่สมัยยังเด็กให้อวิ๋นเกอฟัง โดยบอกว่าเป็นนิทานชีวิตของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เมิ่งเจว๋เล่าเรื่องของตัวเองตั้งแต่อยู่ในเมืองฉางอาน จนต้องเร่ร่อนไปที่ซีอวี้ โดนคนที่นั่นเรียกว่าไอ้หมาพันธ์ทาง ใช้ชีวิตขอทานอดมื้อกินมื้อ แล้ววันหนึ่งเขาก็ได้เจอกับเด็กผู้หญิงที่ติดตรึงอยู่ในใจเขามาโดยตลอดตั้งแต่นั้น เด็กผู้หญิงที่ทำให้เขาเพียรทำตัวเองให้ดูดีมีคุณค่า เป็นผู้ชายที่คู่ควรกับนาง เมิ่งเจว๋บอกความรู้สึกของตัวเองตอนที่ไปสู่ขออวิ๋นเกอว่าเขาเพียรบอกตัวเองว่าไม่ได้แยแสอะไร แต่ความจริงแล้วเขาตื่นเต้น กลัวจะถูกปฏิเสธมาก กลัวว่านางจะมองว่าเขาไม่คู่ควร ที่ไหนได้ อวิ๋นเกอกลับหนีออกจากบ้านไปฉางอานโดยไม่แม้แต่จะมาดูหน้าเขาด้วยซ้ำ อวิ๋นเกอฟังไปก็ร้องไห้ไป จนเมื่อเมิ่งเจว๋บอกว่า ตอนที่เขาเขย่าตัวอวิ๋นเกอบอกให้มีชีวิตอยู่เพื่อแก้แค้นเขานั้น เขาถึงได้รู้ว่าเมื่อครั้งยังเด็ก ตอนที่แม่บอกให้เขาแก้แค้นให้ แม่ไม่ได้อยากให้เขาแก้แค้นให้จริงๆ แม่แค่อยากให้เขาดิ้นรนมีชีวิตรอดต่อไปเท่านั้น จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 07:58:00

ความคิดเห็นที่ 11 ตอนที่แบกเมิ่งเจว๋ อวิ๋นเกอเห็นแล้วว่าผมของเมิ่งเจว๋มีสีเงินปน เมิ่งเจว๋บอกว่า พ่อบุญธรรมของเขาบอกว่าเขาผมขาวแต่ยังเด็ก แต่ก็ช่วยรักษาให้จนเกือบหายแล้ว อวิ๋นเกอก็ชมว่าฝีมือแพทย์ของพ่อบุญธรรมเมิ่งเจว๋ดีจริงๆ แต่ไม่มีวี่แววจะนึกได้เลยว่านางเคยเจอเมิ่งเจว๋มาแล้วตอนสมัยยังเด็ก ทำให้เมิ่งเจว๋ผิดหวังมาก จนกระทั่งเมื่อเขาเล่าเรื่องของตัวเองมาจนถึงตอนที่ได้เจอกับอวิ๋นเกอ อวิ๋นเกอถึงได้นึกถึงเด็กชายขอทานที่ตัวเองเคยให้รองเท้าซึ่งปักไข่มุกไป เพื่อให้เขาเอาไข่มุกไปขาย เอาเงินไปหาหมอขึ้นมาได้ และเพิ่งรู้ในตอนนี้เองว่าเด็กคนนั้นคือเมิ่งเจว๋ ระหว่างที่อวิ๋นเกอพาเมิ่งเจว๋หนี ไฟชีวิตของเมิ่งเจว๋ก็ริบหรี่ลงทุกที เพราะทั้งไม่มีอะไรตกถึงท้องและไม่ได้รับการรักษา จนครั้งหนึ่ง ตอนที่เมิ่งเจว๋ใกล้จะไป อวิ๋นเกอกรีดข้อมือตัวเองป้อนเลือดให้ ทำให้สติของเมิ่งเจว๋ค่อยกลับคืนมา พร้อมกับความรู้สึกในการรับรู้รสชาติที่คิดว่าจะสูญเสียไปตลอดชีวิตเสียแล้ว แต่เมิ่งเจว๋ก็ไม่มีโอกาสบอกเรื่องนี้กับอวิ๋นเกอจนแล้วจนรอด ตัดมาทางด้านสวี่ผิงจวิน หลังจากรู้เรื่องว่าเมิ่งเจว๋ตกเหว และอวิ๋นเกอตามไปหาเมิ่งเจว๋ นางก็หาทางช่วยเมิ่งเจว๋กับอวิ๋นเกอด้วยการไปอ้อนวอนหลิวสวิน ผลคือหลิวสวินโมโหมาก บอกว่าอย่าคิดนะว่าเขาไม่รู้ถึงความผิดที่สวี่ผิงจวินเคยทำ เขารู้หมดแหละว่าสวี่ผิงจวินไปขอให้เมิ่งเจว๋ฆ่าคู่หมั้นของตัวเอง และไปพูดให้จางเฮ่อมาบีบให้เขาต้องแต่งงานกับสวี่ผิงจวิน (หลิวสวินแค้นเรื่องนี้เพราะทำให้ตัวเขาจำต้องปล่อยมือจากอวิ๋นเกอ ยกอวิ๋นเกอให้เมิ่งเจว๋ไป) หลังด่าสวี่ผิงจวินจบ หลิวสวินก็ไปนอนค้างที่ตำหนักของฮั่วเฉิงจวินโดยไม่สนใจสวี่ผิงจวินอีก เพื่อช่วยชีวิตเพื่อนรักทั้งสองให้จงได้ สวี่ผิงจวินจึงวางแผนโดยตัวนางไปคุกเข่าขอร้องที่หน้าตำหนักของฮั่วเฉิงจวินซึ่งหลิวสวินไปค้าง แล้วให้หลิวเฮ่อลูกชายนางที่ฉลาดมากและรักเคารพเมิ่งเจว๋มากเข้ามาอ้อนวอนขอร้องฮั่วเฉิงจวินให้ยกโทษให้ท่านแม่ตัวเองในตอนเช้าหลังจากที่หลิวสวินออกไปว่าราชการแล้ว ฮั่วเฉิงจวินเอาขนมกับส้มมาให้หลิวซื่อกินและรับปากว่าจะช่วยพูดให้ ตกค่ำหลิวซื่อก็มีอาการถูกพิษ หลิวสวินตกใจกลัวลูกชายจะตายมาก หลิวซื่อเป็นลูกชายคนแรกและเป็นลูกที่เขาใกล้ชิดและรักมากที่สุด ลูกที่เขาทำเปลให้ด้วยมือตัวเอง ทำม้าไม้ให้ขี่เล่นให้ด้วยมือตัวเอง ซักผ้าอ้อมเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ด้วยตัวเองมาตั้งแต่ลูกเกิด เขารู้ว่าไม่ว่าจะมีลูกอีกกี่คนหลังจากนี้ เขาก็ไม่มีทางรักได้มากเหมือนกับที่รักหลิวซื่อ และเมื่อพวกมหาดเล็กนางกำนัลพากันซุบซิบว่า พอพระอาจารย์ไม่อยู่ องค์ชายรัชทายาทก็ถูกพิษทันที จากนั้นขันทีที่ภักดีกับสวี่ผิงจวินยังเล่าให้หลิวสวินฟังด้วยว่า เมื่อเช้าเขาเห็นหลิวซื่อเข้าไปในตำหนักของฮั่วเฉิงจวินและถือส้มกลีบหนึ่งวิ่งออกมา เมื่อพิษถูกขจัด (สวี่ผิงจวินสั่งเหอเสี่ยวชีไปหายาขจัดพิษมาให้อยู่ก่อนแล้ว) และหลิวซื่อได้สติ หลิวสวินก็คุยกับลูกอย่างอ่อนโยน หลิวซื่อชวนคุย + เล่าให้ฟังประสาซื่อ (ตามแผนที่สวี่ผิงจวินวางเอาไว้) บอกหลิวสวินเป็นนัยๆ ว่าฮั่วเฉิงจวินคิดวางยาพิษฆ่าหลิวซื่อมานานแล้ว ก่อนหน้านี้ครั้งหนึ่ง นางคิดวางยาพิษเจ้าจอมที่กำลังท้องคนหนึ่งพร้อมกับหลิวซื่อ แต่เมิ่งเจว๋มาเห็นเข้าและเรียกหลิวซื่อออกไปดุเสียก่อน ช่วยให้หลิวซื่อปลีกตัวรอดไปได้ เป็นการเล่าแบบชี้แนะกลายๆ ว่าถ้าหลิวสวินอยากให้หลิวซื่อรอดตายไปจนโต ก็ต้องช่วยชีวิตเมิ่งเจว๋มาให้จงได้ เพราะถ้าไม่มีเมิ่งเจว๋คอยอยู่ช่วยคุ้มครองในฐานะพระอาจารย์ หลิวซื่อไม่มีทางรอดไปจนโตแน่ หลิวสวินจึงตัดสินใจสั่งให้แม่ทัพที่วางใจได้ไปช่วยชีวิตเมิ่งเจว๋และอวิ๋นเกอ และแม่ทัพคนนี้ก็ตามหาตัวเมิ่งเจว๋และอวิ๋นเกอจนพบ และช่วยชีวิตมาได้ หลังแผนการสำเร็จ สวี่ผิงจวินก็ชมลูกชายว่ากล้าหาญมากที่กล้ากินพิษเข้าไป หลิวซื่อบอกว่าเขาเห็นพ่อสั่งคนล้อมเล่นงานอาจารย์ตกเหว แต่เขาขี้ขลาด ไม่กล้าโผล่เข้าไปห้าม และต่อจากนี้เขาจะไม่ทำตัวขี้ขลาดแบบนั้นอีก เมิ่งเจว๋ค่อยๆ รักษาตัวจนหายดี ระหว่างนี้ ตั้งแต่ตอนที่ยังนั่งรถเข็น เมิ่งเจว๋จะไปนั่งดูอวิ๋นเกอที่เรือนของอวิ๋นเกออยู่เงียบๆ ทุกวันโดยไม่พูดอะไร อวิ๋นเกอก็ทำเป็นไม่สนใจ ปลูกต้นไม้ทำโน่นทำนี่ไปตามเรื่อง ทีแรกพวกคนใช้ก็ทำตัวไม่ค่อยถูก แต่นานไปก็ชักชิน และทำตัวเหมือนอวิ๋นเกอคือเลิกสนใจ ความสัมพันธ์ที่ก้าวหน้าขึ้นของสามีภรรยา(ในนาม)คู่นี้ทำให้คนในบ้านเริ่มพนันกันว่าเมื่อไหร่สองคนนี้ถึงจะยอมพูดกัน ความจริงเมิ่งเจว๋แค้นหลิวสวินมากที่ทำเขาตกหน้าผา แต่เพราะตกหน้าผาหนนี้เขาได้อยู่ใกล้ชิดกับอวิ๋นเกอตลอด พี่แกเลยอารมณ์ดีหายโกรธ ยกโทษให้หลิวสวินสำหรับครั้งนี้ -_-" เมื่อเมิ่งเจว๋หายดีและเดินเหินได้เป็นปกติ ก็ยังคอยไปยืนดูอวิ๋นเกอเงียบๆ ทุกวัน และเริ่มสังเกตเห็นว่าสมุนไพรที่อวิ๋นเกอปลูกนั้นคิดจะใช้ทำอะไร วันหนึ่ง ตอนที่อวิ๋นเกอพยายามทำยา แต่กะส่วนผสมได้ไม่พอดีสักที เมิ่งเจว๋ก็ยื่นมือมาทำให้แบบคล่องมาก อวิ๋นเกอโมโห ทิ้งถาดยาทันที บอกว่านางทำเองได้ เมิ่งเจว๋ก็ถอนใจ บอกว่า ทำยานี้ไปให้ฮั่วเฉิงจวินกินแล้ว อวิ๋นเกอจะมีความสุขอย่างนั้นหรือ ? เมิ่งเจว๋หยิบกระดาษมาเขียนใบสั่งยาให้ แล้วยื่นให้อวิ๋นเกอ บอกว่า ยาเดิมที่ให้ไปนั้นกลิ่นแรงเกินไป อันนี้จะดีกว่า ให้เอาใบสั่งยานี้ส่งไปให้หลิวสวินก็พอ หมอนั่นจะรู้เองว่าควรทำยังไง แต่ยากลิ่นจะแรงไปหรือไม่ก็ไม่สำคัญแล้ว เพราะหากกินติดต่อกันนานสามปี จะเป็นหมันถาวร และถ้าตั้งแต่ครั้งแรกที่เขาให้ยาอวิ๋นเกอไป อวิ๋นเกอเอาไปให้ฮั่วเฉิงจวินกิน อย่างนั้นตอนนี้ก็ใกล้จะครบสามปีแล้ว ถ้าฮั่วเฉิงจวินเป็นหมันไปชั่วชีวิตแล้วอวิ๋นเกอจะมีความสุขหรือ ? อวิ๋นเกอเถียงว่าฮั่วเฉิงจวินฆ่าลูกของนาง โดนแก้แค้นแบบนี้ก็สาสมแล้วนี่ เมิ่งเจว๋ก็ถอนใจอย่างเศร้าๆ บอกว่าอวิ๋นเกอไปคิดเอาเองก็แล้วกัน ตอนนี้สิ่งที่เมิ่งเจว๋ต้องการมากที่สุดคือ อยากได้อวิ๋นเกอที่ยิ้มง่ายร่าเริงคนเดิมกลับคืนมา เขาต้องทำอย่างไรถึงจะทำให้อวิ๋นเกอลืมความทุกข์ และกลับมาเป็นอวิ๋นเกอคนเดิมนั้นได้ ? หลังเมิ่งเจว๋เดินจากไป อวิ๋นเกอก็มองใบสั่งยาอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจเอาพู่กันมาเขียนตรงท้ายว่า ให้ระวังในการใช้ หากกินติดต่อกันนานสามปีจะเป็นหมันถาวร จากนั้นค่อยส่งไปให้หลิวสวิน หลังจากนั้นไม่นาน ในวันไหว้บรรพบุรุษของตระกูล ฮั่วกวงส่งคนมารับอวิ๋นเกอไปร่วมด้วย อวิ๋นเกอก็ไป และบังเอิญได้ยินฮั่วกวงคุยกับฮั่วเฉิงจวินตามกำลัง ได้รู้ว่าฮั่วกวงรู้แล้วว่าฮั่วเฉิงจวินหันไปสมคบกับหลิวสวินมาเล่นงานฮั่วกวง ฮั่วเฉิงจวินก็บอกว่านางเองก็รู้เหมือนกันว่าพ่อทำอะไรกับหลิวฝูหลิง ดอกไม้ที่ปลูกอยู่บนเขานั่น... ฮั่วเฉิงจวินพูดได้แค่นี้ก็ถูกฮั่วกวงตบปากบอกให้หยุด อวิ๋นเกอฟังแล้ววูบในใจทันที เพราะนางไม่เคยคิดมาก่อนว่าหลิวฝูหลิงจะถูกพิษตาย หลังจากได้ยินคำสนทนาของฮั่วกวงกับฮั่วเฉิงจวิน อวิ๋นเกอก็ไปขอให้เมิ่งเจว๋ช่วยสอนวิชาแพทย์ให้ เมิ่งเจว๋จึงให้อวิ๋นเกอกราบเมิ่งซีม่อ พ่อบุญธรรมของเขาเป็นอาจารย์ แล้วถ่ายทอดวิชาแพทย์ให้แทนอาจารย์ อวิ๋นเกอตั้งใจเรียนอย่างมากจนความรู้ก้าวหน้าอย่างรวดเร็วจนแม้แต่เมิ่งเจว๋ยังตกใจ แล้ววันหนึ่ง อวิ๋นเกอจึงได้รู้ว่า เครื่องหอมที่เมิ่งเจว๋เคยให้นางเอกไว้ใช้ช่วยสูดรักษาโรคปอดนั้น เป็นยาพิษกระตุ้นให้พิษในตัวของหลิวฝูหลิงกำเริบ ทำให้หลิวฝูหลิงตายเร็วขึ้น อวิ๋นเกอจึงแค้นมาก นางบอกเรื่องนี้กับอวี๋อาน แล้วให้อวี๋อานไปเด็ดยาพิษที่คร่าชีวิตหลิวฝูหลิงชนิดที่เป็นเถาวัลย์มา จากนั้นจงใจทำอาหารให้เมิ่งเจว๋กิน โดยในอาหารอย่างสุดท้ายที่เป็นน้ำแกง นางใส่พิษเถาวัลย์ชนิดนี้ซึ่งเป็นพิษที่ร้ายแรงมากลงไป เมื่ออวิ๋นเกอเข้ามาหาและบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนเมื่อก่อนว่าจะทำอาหารให้เขากิน จากที่อวิ๋นเกอเคยบอกว่าเลิกทำอาหารไปแล้วตั้งแต่หลิวฝูหลิงตาย เมิ่งเจว๋ก็ดีใจมาก ตั้งหน้าตั้งตารอกินแบบใจจดใจจ่อ รอที่จะบอกอวิ๋นเกอว่าลิ้นของเขากลับมารับรสได้เหมือนเดิมแล้ว และเขาจะลองทายชื่ออาหารเหมือนที่หลิวฝูหลิงเคยทายให้ถูกให้ได้ อาหารที่อวิ๋นเกอทำมามีสี่จาน เมิ่งเจว๋พินิจดูก็รู้ว่าแต่ละจานเป็นตัวแทนของช่วงรอยต่อระหว่างแต่ละฤดู เริ่มจากปลายหนาวต้นใบไม้ผลิ ตามด้วยปลายใบไม้ผลิต้นร้อน ซึ่งอาหารอร่อยมาก เปรียบได้กับช่วงแรกที่เขาได้พบกับอวิ๋นเกอในเมืองฉางอานไปจนถึงช่วงที่เขากับอวิ๋นเกอหวานชื่นกัน แต่พอไปจากที่สาม ปลายร้อนต้นใบไม้ร่วง เมิ่งเจว๋ก็ชะงัก เพราะรสอาหารเปลี่ยนไปแบบฉับพลันเป็นเผ็ดและรสอื่นที่มันเริ่มไม่ค่อยอร่อยแล้ว แต่ยังปั้นหน้ายิ้มตอนกินอยู่ และเมื่อไปจานสุดท้าย เขาต้องอาศัยความพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะรักษารอยยิ้มให้เป็นปกติทั้งที่แทบอยากจะอ้วกไอ้ที่กินเข้าไปออกมาในทันทีเพราะขมจนท้องไส้ปั่นป่วนไปหมด และเมื่อได้กินน้ำแกงถ้วยสุดท้าย เมิ่งเจว๋ก็รู้สึกถึงกลิ่นและรสของเถาวัลย์พิษ เขาแทบร้องไห้ เพราะรู้แล้วว่าอาหารที่อวิ๋นเกอทำมาให้ครั้งนี้หมายถึงอะไร สวรรค์ไม่เมตตาเปิดโอกาสให้เขาเลยจริงๆ ถึงได้ให้อวิ๋นเกอรู้ความจริงเร็วขนาดนี้ แต่รู้ทั้งรู้ว่าน้ำแกงมีพิษร้ายแรง เมิ่งเจว๋ก็ยังกินด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม...จนหมดถ้วย หลังจากกินน้ำแกงหมดถ้วย เมิ่งเจว๋ก็บอกอวิ๋นเกอให้ลืมความทุกข์ไปเสียเถิด อย่ามัวจมอยู่กับความทุกข์และความแค้นอีกต่อไปเลย มันมีแต่จะกัดกร่อนบั่นทอนทำให้อวิ๋นเกอต้องเสียใจและจมปลักมากขึ้นเรื่อยๆ เท่านั้น จากนั้นบอกว่าเขาจะไปนอน แต่ก้าวไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ทรุดล้มลงกับพื้น จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 07:58:32

ความคิดเห็นที่ 12 อวี๋อานที่เฝ้าอยู่ข้างนอกเห็นอวิ๋นเกอไม่ออกมาสักทีก็ตามเข้ามาดู เห็นเมิ่งเจว๋นอนหน้าเขียวคล้ำอยู่กับพื้นและสีหน้าตกตะลึงของอวิ๋นเกอที่เพิ่งรู้ว่าเมิ่งเจว๋รู้อยู่แล้วว่าในน้ำแกงมีพิษ แต่ก็ยังกินเข้าไป อวี๋อานรู้ทันทีว่าถ้าเมิ่งเจว๋ตาย อวิ๋นเกอจะพังทลาย เพราะอวิ๋นเกอไม่ใช่คนที่เหมาะจะทำลายชีวิตใครมาแต่แรก ฆ่าตายไปหนึ่งชีวิต ก็กลายเป็นความทุกข์กดดันในใจไปจนกว่าจะช้ำใจตายไปเอง เขาจะปล่อยให้คนที่หลิวฝูหลิงรักต้องพบจุดจบแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด เมิ่งเจว๋จะตายไม่ได้ อวี๋อานจึงตวาดถามว่ายาถอนพิษอยู่ที่ไหน ? อวิ๋นเกอหยิบออกมาให้ แล้ววิ่งออกจากห้องไปทันที เพราะตอนนี้จิตใจสับสนไปหมดแล้ว อวี๋อานอยากตามไป แต่ตอนนี้เขาต้องช่วยชีวิตเมิ่งเจว๋ก่อน จึงรีบป้อนยาถอนพิษให้เมิ่งเจว๋ รอดูเห็นว่าสีหน้าดีขึ้นหน่อยแล้ว ก็วิ่งตามอวิ๋นเกอไป อวิ๋นเกอวิ่งออกนอกเมืองฉางอานไปที่สุสานของหลิวฝูหลิง ฝ่าพวกองครักษ์เข้าไปจนถึงแผ่นป้ายจารึกชื่อของหลิวฝูหลิง ก็ทรุดนั่งลงกอดป้ายร้องไห้ บอกว่านางคิดถึงหลิงเกอเกอเหลือเกิน ก่อนหน้านี้ตอนที่หลิวฝูหลิงสิ้นลม อวิ๋นเกอได้หมดสติไป ฟื้นขึ้นมาอีกทีก็อยู่บนรถม้าที่พาวิ่งออกนอกเมืองฉางอาน นางไม่ได้เห็นศพหลิวฝูหลิง จึงพยายามหลอกตัวเองมาโดยตลอดว่าหลิวฝูหลิงยังไม่ตาย แต่ตอนนี้ป้ายสุสานจารึกชื่อหลิวฝูหลิงอยู่ตรงหน้า นางหลอกตัวเองไม่ได้อีกแล้ว สิ่งที่ทำให้อวิ๋นเกอเจ็บปวดยิ่งกว่าคือ ตัวนางถูกเมิ่งเจว๋หลอกใช้ฆ่าหลิวฝูหลิงทางอ้อม นางกลายเป็นคนที่มีส่วนฆ่าหลิงเกอเกอที่นางรัก สวี่ผิงจวินได้รับรายงานว่ามีคนบุกสุสานของหลิวฝูหลิง เป็นผู้หญิง ก็สงสัยว่าจะเป็นอวิ๋นเกอ จึงรีบตามไปดูโดยที่หลิวซื่อขอตามไปด้วย พอไปถึงปรากฏว่าใช่อวิ๋นเกอจริงๆ อวิ๋นเกอนั่งกอดป้ายสุสานของหลิวฝูหลิงโดยมีอวี๋อานยืนต่อสู้กับพวกทหารเฝ้าสุสานและทหารในกองทัพที่ถูกเกณฑ์มาจัดการคนบุกรุกสุสาน สวี่ผิงจวินพาอวิ๋นเกอกับอวี๋อานไปรักษาตัวที่บ้านเก่าของอวิ๋นเกอสมัยเพิ่งมาที่ฉางอาน แล้วให้คนไปตามตัวเมิ่งเจว๋ ก่อนจะได้รู้ว่ามิ่งเจว๋ถูกพิษ และคนที่วางยาพิษเมิ่งเจว๋ก็คืออวิ๋นเกอ สวี่ผิงจวินจึงรู้ว่าระหว่างเมิ่งเจว๋กับอวิ๋นเกอที่นางนึกว่าความสัมพันธ์ดีขึ้น มันไม่ใช่ซะแล้ว หลังจากได้ยาถอนพิษ เมิ่งเจว๋ก็ดีขึ้น และฝืนถ่อสังขารมาหาอวิ๋นเกอ แต่ขันทีคนสนิทของสวี่ผิงจวินที่เป็นสนิทที่ภักดีกับอวิ๋นเกอมาก่อน และได้รู้มาจากอวี๋อานว่าเมิ่งเจว๋เป็นคนวางยาพิษฆ่าหลิวฝูหลิง ได้ห้ามไม่ให้เมิ่งเจว๋รักษาอวิ๋นเกอ บอกว่าเมิ่งเจว๋เป็นคนวางยาพิษฆ่าหลิวฝูหลิง อวิ๋นเกอคงยอมตายดีกว่าที่จะให้เมิ่งเจว๋ช่วยรักษาให้ และขอให้สวี่ผิงจวินไล่เมิ่งเจว๋กลับไป สวี่ผิงจวินก็ทำตาม เมิ่งเจว๋มองหน้าสวี่ผิงจวิน แล้วพูดว่า ก่อนจะบอกว่าเขาวางยาพิษหลิวฝูหลิง ถามไปก่อนดีกว่ามั้งว่าพิษที่หลิวฝูหลิงโดนคืออะไร จากนั้นขันทีก็เข็นรถเข็นของเมิ่งเจว๋ออกไปจากห้อง แล้วย้อนกลับเข้ามา สวี่ผิงจวินจึงถามขันทีว่าหลิวฝูหลิงถูกพิษอะไร พอขันทีบอก สวี่ผิงจวินก็ช็อกมาก บอกให้ขันทีไปตามเมิ่งเจว๋กลับมา เมื่อเมิ่งเจว๋กลับเข้ามาในห้องแล้ว สวี่ผิงจวินก็สั่งให้คนอื่นออกไปให้หมด เหลือแต่นางกับเมิ่งเจว๋และอวิ๋นเกอที่หมดสติอยู่ จากนั้นถามเรื่องที่หลิวฝูหลิงถูกพิษโดยละเอียด เมิ่งเจว๋ก็บอกให้ฟังโดยไม่ปิดบัง ยิ่งฟัง สวี่ผิงจวินก็ยิ่งหน้าซีด ถามว่าถุงหอมที่นางเอามาให้อวิ๋นเกอมีปัญหาหรือเปล่า ? เมิ่งเจว๋บอก ไม่แค่มีปัญหาเท่านั้น แต่เป็นตัวปัญหาสำคัญเลยแหละ เพราะยาพิษที่อยู่ในถุงหอมนั่นสกัดไม่ให้ร่างกายของหลิวฝูหลิงที่กำลังฟื้นสภาพขึ้นมาแทนที่ส่วนที่ถูกทำลายจนเสียไปเพราะพิษไม่สามารถฟื้นสภาพได้ อาการของหลิวฝูหลิงถึงได้ทรุดหนักจนเขาไม่สามารถเยียวยาได้ สวี่ผิงจวินถามว่าทำไมเมิ่งเจว๋ถึงไม่บอกเรื่องนี้กับอวิ๋นเกอ ทำไมถึงปล่อยให้อวิ๋นเกอเข้าใจเขาผิดและแค้นเขาแบบนี้ ? เมิ่งเจว๋บอกว่าเพราะเขาไม่อยากให้อวิ๋นเกอไปหาหลิวสวินเพื่อแก้แค้น มันจะเป็นอันตรายกับตัวอวิ๋นเกอเอง อีกอย่างคือ หากอวิ๋นเกอได้รู้ว่ายาพิษอยู่ในปลาที่นางทำให้หลิวฝูหลิงกินแทบทุกวัน แถมนางยังอาจจะเคยคีบเนื้อปลาที่มีพิษนั่นคะยั้นคะยอให้หลิวฝูหลิงกินเข้าไปเยอะๆ อวิ๋นเกอจะรู้สึกยังไง ? ก็ไม่ต่างไปจากตอนนี้นักหรอก เรื่องบางอย่างปล่อยให้ไม่รู้ต่อไปจะมีความสุขยิ่งกว่า สุดท้าย เขามีเรื่องจะขอให้สวี่ผิงจวินช่วยอย่างหนึ่ง ให้สวี่ผิงจวินไปเกลี้ยกล่อมเมียรองของเขาให้เขียนใบหย่ามาให้เขาซะ เขาจะได้ปล่อยนางไปเสียที ตอนนี้นางยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่ หลังจากฟังเมิ่งเจว๋พูดจบ สวี่ผิงจวินก็ตกลงรับปากจะช่วยตามที่ขอ แล้วผลุนผลันขึ้นรถม้ากลับวังทันที ตอนนี้สวี่ผิงจวินกำลังท้องอยู่ ท้องแก่แล้วด้วย เรื่องหลิวสวินวางยาพิษหลิวฝูหลิงได้กระทบกระเทือนใจนางอย่างรุนแรงจนส่งผลกับครรภ์ สวี่ผิงจวินเสียใจกับสิ่งที่หลิวสวินและนางทำกับอวิ๋นเกอมากเสียจนไม่มีหน้าจะไปพบหน้าอวิ๋นเกอได้อีกแล้ว หลังสวี่ผิงจวินกลับไป เมิ่งเจว๋ก็เข้าไปตรวจอาการของอวิ๋นเกอ จึงรู้ว่าอวิ๋นเกอไม่ได้บาดเจ็บหนักอะไร เพียงแต่ปิดกั้นตัวเองไม่ยอมตื่นขึ้นมา กะปล่อยให้ตัวเองตายไปทั้งอย่างนี้เพราะเสียใจที่ตัวเองมีส่วนเป็นตัวการทำให้หลิวฝูหลิงตาย แต่เขาจะไม่ยอมปล่อยให้อวิ๋นเกอตาย เมิ่งเจว๋ให้ซานเยว่ไปเอาขลุ่ยหยกม่วงของหลิวฝูหลิงที่เป็นหนึ่งในของดูต่างหน้าของหลิวฝูหลิงที่อวี๋อานเอาออกจากวังมาให้อวิ๋นเกอมาให้เขา จากนั้นเป่าเพลงที่เขาเคยได้ยินอวิ๋นเกอเอาขลุ่ยนี้ออกมาเป่าบ่อยๆ และรู้ว่าเป็นเพลงที่หลิวฝูหลิงชอบเป่าให้อวิ๋นเกอฟังบ่อยๆ ซานเยว่ถึงกับร้องไห้ออกมา ว่าคุณชายที่หยิ่งทะนงของนางถึงกับยอมลดตัวลงไปใช้ขลุ่ยของผู้ชายอื่นเป่าเพลงที่ผู้ชายอื่นเป่าเพื่อช่วยชีวิตอวิ๋นเกอให้ฟื้น เมิ่งเจว๋เป่าเพลงนี้ซ้ำไปซ้ำมาตลอดเป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ โดยไม่พัก ไม่กิน และไม่นอน แม้เลือดจะไหลออกมาจากปากซึมลงในรูขลุ่ย เปื้อนไปทั่วทั้งตัวขลุ่ยจนเสียงขลุ่ยออกมากระท่อนกระแท่น ก็ยังไม่ยอมหยุดเป่า (เมิ่งเจว๋ถูกพิษร้ายแรงของอวิ่นเกอยังไม่หายดี) จนกระทั่งซานเยว่ไปตรวจอาการของอวิ๋นเกอ และร้องอย่างยินดีว่าไข้ของอวิ๋นเกอลดลงแล้ว เมิ่งเจว๋ถึงได้หยุดเป่า และให้ไปตามหมอหลวงมาดูอาการ พร้อมกับบอกว่าเมื่ออวิ๋นเกอฟื้น ให้บอกไปว่าหมอหลวงเป็นคนช่วยนางจนฟื้น หลังจากนั้นเมิ่งเจว๋ก็ไม่ได้มาเยี่ยมอวิ๋นเกออีกเลย เมื่ออวิ๋นเกอหายดีจนลุกขึ้นนั่งได้ อดีตหมอหลวงแซ่จางที่เวลานี้ลาออกมาเปิดร้านหมอรักษาชาวบ้านและสนิทกับอวิ๋นเกอมากก็ชวนอวิ๋นเกอไปอยู่ด้วยกันกับเขาชั่วคราวก่อนก็ได้ จะได้ช่วยกันรักษาคนป่วย ช่วยกันศึกษาวิจัยยา อวิ๋นเกอก็ไปอยู่ด้วยตามที่หมอจางเชิญ พร้อมกันนั้นก็รู้สึกประหลาดๆ ชอบกลที่สวี่ผิงจวินไม่ได้มาเยี่ยมนางเลย วันหนึ่ง ขันทีคนสนิทของสวี่ผิงจวินมาขอให้อวิ๋นเกอเข้าไปพบสวี่ผิงจวินแบบร้อนใจมาก อวี๋อานตามไปไม่ได้ จึงให้กระบี่อ่อนของตัวเองที่ซ่อนไว้ในแขนเสื้อได้แก่อวิ๋นเกอเพื่อเป็นการป้องกันตัว เมื่อเข้าไปในวัง อวิ๋นเกอจึงได้รู้ว่าสวี่ผิงจวินปวดท้องจะคลอดลูกก่อนกำหนด และเด็กไม่กลับหัว สุขภาพของแม่ก็ไม่ดี โอกาสตายทั้งแม่และเด็กมีสูงมาก อวิ๋นเกอเข้าไปตรวจอาการของสวี่ผิงจวิน แล้วรู้ทันทีว่าเกินมือนาง จึงส่งคนไปตามเมิ่งเจว๋มารักษาแทน เมื่อสวี่ผิงจวินเห็นอวิ๋นเกอมา ก็พยายามพูดขอโทษอวิ๋นเกอ บอกว่าความจริงแล้วคนที่วางยาพิษฆ่าหลิวฝูหลิงคือหลิวสวิน และเล่าเรื่องที่เมิ่งเจว๋บอกนางให้อวิ๋นเกอฟังทั้งหมด จากนั้นบอกว่าความจริงนางสงสัยมานานแล้วว่าถุงหอมที่หลิวสวินให้นางทำและนำไปให้อวิ๋นเกออาจเป็นตัวการทำให้หลิวฝูหลิงตาย แต่นางไม่กล้าไปคิด และไม่กล้าบอกอวิ๋นเกอ เมิ่งเจว๋ไม่บอกอวิ๋นเกอเพราะไม่อยากให้อวิ๋นเกอไปหาหลิวสวินล้างแค้น เพราะกลัวอวิ๋นเกอจะเป็นอันตราย แต่นางกลับกลัวว่าหลิวสวินจะเป็นอันตราย ขอให้อวิ๋นเกอยกโทษให้นางด้วย เมิ่งเจว๋มาทันได้ยินตอนที่ตอนที่สวี่ผิงจวินบอกอวิ๋นเกอเรื่องที่หลิวสวินเป็นคนวางยาพิษหลิวฝูหลิงตัวจริง เขารีบเข้าไปช่วยรักษาสวี่ผิงจวิน เด็กคลอดออกมาได้สำเร็จ แต่ตายตั้งแต่คลอด เป็นเด็กผู้หญิง สวี่ผิงจวินได้รู้ว่าลูกตาย ก็เสียใจมาก พูดว่าหลิวสวินพรากลูกของอวิ๋นเกอไป กรรมจึงตามสนองคร่าชีวิตลูกของเขาไปหนึ่งคน สวี่ผิงจวินรู้ว่าตัวเองไม่มีทางรอดแน่แล้วจากปฏิกิริยาของเมิ่งเจว๋ นางจึงจับมืออวิ๋นเกอกับเมิ่งเจว๋มาประสานกัน ขอให้ทั้งสองคืนดีกันและอยู่ด้วยกัน ให้อวิ๋นเกอรับปากนาง เพื่อความสบายใจของคนใกล้ตาย อวิ๋นเกอจึงรับปาก แต่ไม่ได้คิดจะทำจริงๆ หลังสวี่ผิงจวินสิ้นลมได้ครู่เดียว หลิวซื่อก็มาถึง เมื่อรู้ว่าแม่ตายแล้ว เด็กชายก็ร้องไห้โฮ อวิ๋นเกอเข้าไปปลอบใจ หลิวซื่อกอดอวิ๋นเกอแน่น ร้องว่า กูกู(อาหญิง) แม่ตายแล้ว ! อวิ๋นเกอบอกว่าต่อไปห้ามหลิวซื่อเรียกนางว่า “กูกู” อีก ให้เรียกว่า “อี๋หมู่” (น้าสาว) เพราะนางไม่ใช่น้องสาวของหลิวสวิน นางเป็นน้องสาวของสวี่ผิงจวิน จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 07:59:05

ความคิดเห็นที่ 13 ขันทีไปแจ้งข่าวการตายของสวี่ผิงจวินกับหลิวสวินที่นอนค้างคืนอยู่ที่ตำหนักของฮั่วเฉิงจวิน หลิวสวินกำลังหลับอยู่ พอได้ยินว่าสวี่ผิงจวินตายแล้ว ก็ถึงกับลุกพรวดขึ้นมา คว้าเสื้อตัวเดียวมาใส่ วิ่งเท้าเปล่าไปที่ตำหนักของสวี่ผิงจวินโดยไม่ได้ยินเสียงขันทีนางกำนัลที่วิ่งตามมาร้องห่มร้องไห้ ในหัวของเขาเหมือนย้อนอดีตไปเมื่อสมัยที่เขายังเป็นหลิวปิ้งอี่ ยังไม่ได้แต่งงานกับสวี่ผิงจวิน มองเห็นภาพสวี่ผิงจวินที่พยายามช่วยทำให้กระท่อมโกโรโกโสของเขาอบอุ่น มองเห็นภาพว่าแม้ตอนนี้หิมะจะตกและหนาว แต่พอกลับไปถึงกระท่อมเล็กๆ โทรมๆ ของเขา ที่นั่นจะอุ่น เพราะสวี่ผิงจวินจะขึ้นเขาไปเก็บไม้ฟืนมาทุกวัน และแอบเอาไม้ฟืนดุ้นใหญ่ที่สุดสอดไว้ใต้ชายคาบ้านเขา ในบ้านเขาจึงมีไม้ฟืนให้เผาไฟได้ผิงอุ่นทุกวัน พวกเพื่อนๆ จึงชอบมานั่งเบียดคุยเล่นเฮฮากันในบ้านของเขา เมื่อไปถึงตำหนัก และมองเห็นร่างของสวี่ผิงจวินที่เหมือนนอนหลับอยู่ หลิวสวินก็ทำท่าโล่งอกว่านางคงแค่นอนหลับ แต่แล้วหลิวซื่อลูกชายหันมาเห็นพ่อเข้า ก็ร้องไห้โถมเข้ามาหา ตอนนั้นเองที่เสียงที่เงียบหายไปทั้งหมดนับตั้งแต่ได้ยินว่าสวี่ผิงจวินตายก็ดังกลับคืนมา หลิวสวินได้ยินเสียงด่าปนร้องไห้ของลูกชายเต็มสองหุ ลูกไล่ให้เขากลับไปหาฮั่วเฉิงจวิน ไม่ต้องมาที่นี่ ร้องด่าว่าแม่ตายก็เพราะพ่อนั่นแหละ ขันทีกลัวว่าหลิวสวินจะโกรธ จึงรีบอุ้มหลิวซื่อออกไปจากห้อง หลิวสวินเดินมาที่ศพของสวี่ผิงจวิน ขณะที่คนอื่นๆ ออกไปจากห้องจนหมด เหลือแต่หลิวสวิน อวิ๋นเกอ เมิ่งเจว๋ และร่างไร้วิญญาณของสวี่ผิงจวิน อวิ๋นเกอถลาเข้าไปหาหลิวสวินโดยที่เมิ่งเจว๋คว้าตัวไว้ไม่ทัน และชักกระบี่ออกจะแทงใส่หลิวสวิน จนหลิวสวินนอนจนมุมมีกระบี่พาดคอ ส่วนเมิ่งเจว๋ใช้มือเปล่าจับคมกระบี่เอาไว้จนกระบี่บาดมือ ห้ามไม่ให้อวิ๋นเกอฆ่าหลิวสวิน อวิ๋นเกอดื้อไม่ยอมฟัง ยืนกรานจะฆ่าหลิวสวินให้ได้ เมิ่งเจว๋จึงปล่อยมือ แล้วบอกว่าความจริงหลิวฝูหลิงรู้แล้วว่าคนวางยาพิษตัวเองคือหลิวสวิน เพราะเขาเป็นคนบอกหลิวฝูหลิงเอง ทีแรกเขานึกว่าหลังจากบอกแล้ว หลิวฝูหลิงจะสั่งฆ่าหลิวสวินเสียอีก กลายเป็นว่าหลิวฝูหลิงไม่ทำ และยังคงคิดที่จะยกบัลลังก์ให้หลิวสวินเหมือนเดิม หลิวฝูหลิงทำแบบนี้ เพราะคิดถึงแผ่นดินฮั่น คิดถึงอนาคตของชาวฮั่นว่าถ้าได้หลิวสวินเป็นฮ่องเต้ จะดีกว่าได้หลิวเฮ่อเป็นฮ่องเต้ เขาถึงได้ไว้ชีวิตหลิวสวิน แต่ถ้าอวิ๋นเกออยากจะฆ่าหลิวสวินก็ตามสบาย เขาไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรด้วยอยู่แล้ว อย่างมากก็แค่ทำให้แผ่นดินฮั่นปั่นป่วน เกิดการแย่งบัลลังก์นองเลือดภายใน ชาวบ้านไม่รู้อีโหน่อีเหน่ล้มตายไปเป็นแสน เผ่าเชียงฉวยโอกาสมารุกราน และความตั้งใจที่หลิวฝูหลิงอุตส่าห์เพียรวางแผนเอาไว้ก่อนตายต้องพังทลายลงเท่านั้น ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลยสักนิด ! อวิ๋นเกอได้ฟังที่เมิ่งเจว๋พูดเสียดสีก็ถึงกับสะอึก หมดแรงถือกระบี่ วิ่งออกไปจากห้อง หลังอวิ๋นเกอออกไปแล้ว หลิวสวินถามอย่างหมดแรงว่าสวี่ผิงจวินตายยังไง และลูกเป็นหญิงหรือชาย เมิ่งเจว๋ก็พูดเสียงเยาะหยันว่าสวี่ผิงจวินสะเทือนใจมากที่ได้รู้ว่าหลิวสวินวางยาพิษฆ่าหลิวฝูหลิง หรือก็คือเป็นตัวการที่ทำให้อวิ๋นเกอต้องกลายเป็นแบบนี้ จนกระทบกระเทือนครรภ์และคลอดก่อนกำหนด เด็กตายตั้งแต่คลอด เป็นเด็กผู้หญิง จากนั้นจึงอุ้มเด็กมาส่งให้หลิวสวิน หลิวสวินไม่กล้ารับ เมิ่งเจว๋จงใจแกล้งปล่อยมือจนเด็กตกลงพื้น หลิวสวินลนลานรีบอุ้มเด็กขึ้นมา น้ำตาคลอกับการจากไปของลูกสาวที่ไม่มีโอกาสได้เอ่ยเรียกเขาว่า “พ่อ” ไปตลอดกาล เมิ่งเจว๋จงใจพูดทิ้งท้ายเอาไว้ให้หลิวสวินไปคิดเอาเองว่า ก่อนที่เขาจะมา หมอตำแยได้เขียนใบสั่งยาให้สวี่ผิงจวินกินไปก่อนแล้ว ยานั้นก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติหรอก เพราะในสถานการณ์แบบนี้ ทำแบบไหนก็เป็นการเสี่ยงทั้งนั้น ขึ้นอยู่กับว่าความเสี่ยงแบบไหนที่สามารถควบคุมได้มากกว่ากัน... หลังจากสวี่ผิงจวินตาย อวิ๋นเกอก็กลับไปอยู่ที่บ้านหมอจางต่อโดยไม่กลับไปบ้านเมิ่งเจว๋ เมิ่งเจว๋ก็ไม่ได้ไปตามอวิ๋นเกอกลับมา จนกระทั่งหนึ่งปีกว่าผ่านไป ฮั่วกวงเสียชีวิต อวิ๋นเกอจึงได้ไปที่สุสานของหลิวฝูหลิง และได้พบกับซ่างกวนเสี่ยวเม่ย เสี่ยวเม่ยยื่นกล่องของที่ระลึกที่หลิวฝูหลิงสั่งช่างฝีมือทำเอาไว้ก่อนที่เขาจะตายให้อวิ๋นเกอ บอกว่ากล่องนี้ช่างฝีมือเอามาให้นาง แต่นางคิดว่าของนี้หลิวฝูหลิงน่าจะทำเอาไว้ให้อวิ๋นเกอมากกว่า นางจึงเอากล่องนี้มายืนที่หน้าสุสานนี้ทุกวัน รอว่าเมื่อไหร่อวิ๋นเกอจะมา นางจะได้เอากล่องนี้ให้ ในกล่องเป็นบ้านทำจากแก้ว มีรูปแบบตามที่อวิ๋นเกอกับหลิวฝูหลิงเคยคุยกันเอาไว้ ห้องนอนมีแผ่นแก้วผลึกชิ้นใหญ่เป็นฝ้าเพดาน มองทะลุเข้าไปเห็นตุ๊กตาดินเหนียวเล็กๆ สองตัวนอนเคียงกันอยู่บนเตียง ตุ๊กตาปั้นหน้าตาได้ไม่ดี แต่ท่าทางการนอนนั้นเหมือนหลิวฝูหลิงกับอวิ๋นเกอไม่มีผิด เสี่ยวเม่ยบอกว่าตุ๊กตาดินเหนียวนี้ หลิวฝูหลิงเป็นคนเอาให้ช่าง และสั่งให้ใส่เอาไว้ในห้องนอน อวิ๋นเกอบอกขอบคุณและบอกลาเสี่ยวเม่ย ก่อนจะไปเก็บข้าวของที่บ้านเมิ่งเจว๋ รวมทั้งของดูต่างหน้าของหลิวฝูหลิงทั้งหมด เมิ่งเจว๋เอาตำราแพทย์มรดกของพ่อบุญธรรมมาให้อวิ๋นเกอ ตอนท้ายมีข้อความที่เขาเขียนเพิ่มเติมจากการค้นคว้าหาวิธีรักษาโรคปอดของอวิ๋นเกอที่อวิ๋นเกอพยายามยังไงก็ไม่หาย เพราะปัญหาหลักอยู่ที่ใจ โรคจึงไม่หายสักที สิ่งสำคัญที่สุดคือต้องลืมความทุกข์เสีย ทำใจให้สบาย เมิ่งเจว๋ถามอวิ๋นเกอว่าจะไปที่ไหน ? อวิ๋นเกอบอกคงกลับไปบ้านก่อน โดยเดินทางไปทางเรือ เพราะพี่เย่าบอกว่าพ่อแม่เขียนจดหมายมาบ่นกับพี่เย่าหลายฉบับแล้วว่าคิดถึงนาง จากนั้นจะเดินทางไปเรื่อยๆ รวบรวมเรื่องเล่าพิสดารที่หลิวฝูหลิงชอบอ่าน และรวบรวมวิธีทำอาหารในท้องที่ต่างๆ รวมถึงเผยแพร่วิธีทำอาหารที่นางรู้จักให้ท้องที่ที่ไม่รู้จักวิธีทำอาหารแบบนั้น บางทีสักวันเมิ่งเจว๋อาจจะได้อ่านตำราอาหารที่นางเขียนในเมืองฉางอานนี่ก็ได้ เมิ่งเจว๋ไปส่งอวิ๋นเกอถึงท่าเรือ อวี๋อานพายเรือมารับ เมิ่งเจว๋บอกว่าเขามีธุระต้องนั่งเรือไปทางเดียวกับอวิ๋นเกอพอดี จะขออาศัยเรือไปด้วยได้ไหม ? อวิ๋นเกอส่ายหน้า บอกว่าไม่ได้ เมิ่งเจว๋บอก ถ้าอย่างนั้นเขาคงต้องซื้อเรือเอง หากบังเอิญแล่นเรือไปทางเดียวกันก็ถือเป็นแค่เรื่องบังเอิญแหละนะ จากนั้นเรียกคนเรือมาจะขอซื้อเรือ อวิ๋นเกอจึงเรียกเสียงหนักว่า “ราชาในหยก !” เมิ่งเจว๋ชะงักกับชื่อของเขาที่อวิ๋นเกอไม่เคยเรียกมานานแล้ว จากนั้นอวิ๋นเกอจึงพูดอย่างอ่อนใจว่า ชั่วชีวิตนี้นางไม่มีทางลืมหลิงเกอเกอได้ และไม่คิดจะเก็บหลิงเกอเกอเอาไว้แต่ในส่วนลึกของความทรงจำด้วย นางอยากจะนึกถึงหลิงเกอเกอทุกวันเหมือนกับว่าหลิงเกอเกอยังมีชีวิตอยู่ นึกถึงโดยที่ไม่ต้องเกรงใจใคร และไม่ต้องแอบนึกถึงแบบหลบๆ ซ่อนๆ เมิ่งเจว๋อยากให้นางลืมความทุกข์ไมใช่หรือ ? งั้นก็อย่าตามมา เพราะหากเมิ่งเจว๋ตามมา นางเห็นเมิ่งเจว๋แล้วจะอดนึกถึงภาพที่เมิ่งเจว๋กับฮั่วเฉิงจวิ๋นบังคับให้นางกินยาแท้งลูก กับเรื่องที่เมิ่งเจว๋ทำกำยานที่กระตุ้นให้พิษในตัวของหลิวฝูหลิงกำเริบไม่ได้ นางต้องการลืมทุกอย่างที่ทำให้นางเป็นทุกข์ให้หมด และจดจำแต่วันเวลาที่ได้อยู่กับหลิงเกอเกอเท่านั้น พูดจบอวิ๋นเกอก็เดินจากไปขึ้นเรือ ส่วนเมิ่งเจว๋ตัวแข็งทื่อ ก่อนจะรีบวิ่งตามไปเมื่อเห็นว่าเรือจากไปจนใกล้ลับตา ร้องตะโกนเรียกชื่ออวิ๋นเกออย่างเจ็บปวด จริงอยู่ว่าเขาอยากให้นางลืมความทุกข์ที่ทำให้โรคปอดไม่หายสักที แต่เขาไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าคนแรกที่นางต้องการเริ่มลืมจะเป็นเขา เขาเคยคิดว่าขอเพียงเขาไม่ยอมปล่อยมือจากนาง เขาก็จะไม่มีทางสูญเสียนางไป แต่กลายเป็นว่าแม้จะเพียรพยายามยึดนางไว้เพียงใด นางก็ยังจะจางหายไปจากชีวิตของเขาทีละน้อยๆ อยู่ดี... หลังจากสวี่ผิงจวินตาย ฮั่วเฉิงจวินก็ได้รับแต่งตั้งเป็นฮองเฮา หลังจากฮั่วกวงตายได้หนึ่งปี หลิวสวินก็สั่งรื้อฟื้นสอบสวนสาเหตุการตายของสวี่ผิงจวินแบบสายฟ้าแลบ หมอตำแยที่เขียนใบสั่งยาฆ่าสวี่ผิงจวินยอมรับสารภาพว่าได้รับสินบนมาจากฮั่วเฉิงจวิน ฮั่วเฉิงจวินจึงถูกถอดจากตำแหน่งไปกักตัวเองไว้ในส่วนลึกของวังหลัง จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 07:59:25

ความคิดเห็นที่ 14 อีกหลายปีผ่านไป หลิวสวินก็พยายามขุดรากถอนโคนเครือข่ายพ่อค้าแหล่งข่าวสารและเงินทุนของเมิ่งเจว๋ภายในเมืองฉางอานโดยที่เมิ่งเจว๋ก็รู้ดี ในที่สุดก็ถึงวันที่เมิ่งเจว๋สอนความรู้ให้แก่หลิวซื่อจนหมด และบอกลา หลิวซื่ออาลัยอาจารย์ที่เขารักยิ่งกว่าพ่อคนนี้มาก เมื่อเมิ่งเจว๋เดินจากไปจนลับตาได้พักหนึ่ง หลิวซื่อจึงพบว่าอาจารย์ทำหยกประดับตก จึงหยิบ และวิ่งตามไปจะเอาไปคืนให้ เมิ่งเจว๋เดินมาตามระเบียงทางเดิน พบกับหลิวสวินยืนรออยู่ สองคนยืนคุยกันถึงความหลัง ก่อนที่เมิ่งเจว๋จะถูกคนของหลิวสวินที่ดักซุ่มยิงหน้าไม้ใส่ ร่างร่วงตกลงไปในแม่น้ำที่ไหลผ่านกลางวัง จากโลกนี้ไปตลอดกาล ในวาระสุดท้ายของเมิ่งเจว๋ ในห้วงคำนึงของเขามีแต่อวิ๋นเกอ ว่าตอนนี้อวิ๋นเกออยู่ที่ไหน อาการป่วยเรื้อรังดีขึ้นบ้างหรือเปล่า และอวิ๋นเกอมีความสุขขึ้นบ้างไหม... หลังจากจัดการเมิ่งเจว๋แล้ว หลิวสวินจึงหันมาพบว่าหลิวซื่อลูกชายยืนดูเขาฆ่าอาจารย์ของตัวเองด้วยน้ำตาคลอเบ้า ก่อนจะหันหลังวิ่งจากไปโดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ตอนท้ายสุด หลังจากเมิ่งเจว๋ตายจากไปแล้ว หลิวสวินก็ได้ย้อนกลับไปยังทุ่งหญ้าซึ่งครั้งหนึ่งในอดีต เมื่อสมัยที่เขายังเป็นหลิวปิ้งอี่ เขา หลิวเฮ่อ เมิ่งเจว๋ อวิ๋นเกอ และสวี่ผิงจวิน เคยมาร่วมกันทานอาหารเลี้ยงส่งเมิ่งเจว๋กับหลิวเฮ่อเดินทางออกจากฉางอาน โดยอาหารในวันนั้น สวี่ผิงจวินเป็นคนทำทั้งหมด และหลังจากทานอาหารกันเสร็จ เขากับอวิ๋นเกอก็ปล่อยหิ่งห้อยที่ช่วยกันจับออกมา อวิ๋นเกอบอกว่า หากนำหิ่งห้อยมาอธิษฐาน แล้วปล่อยให้บินขึ้นไปบนฟ้า คำอธิษฐานจะเป็นความจริง แล้วให้ทุกคนเอาหิ่งห้อยมาอธิษฐาน พวกผู้ชายทำตามอย่างเสียไม่ได้ มีแต่อวิ๋นเกอกับสวี่ผิงจวินที่จริงจังมาก หลังอธิษฐานเสร็จ อวิ๋นเกอกับสวี่ผิงจวินก็ถามกันว่าใครอธิษฐานว่ายังไง แต่พอโดนถามบ้าง สองคนกลับหน้าแดง หลิวเฮ่อจึงอยากรู้ขึ้นมาติดหมัดว่าคำอธิษฐานแบบไหนที่ทำให้สองสาวหน้าแดง จึงออกความคิดให้ทุกคนเขียนคำอธิษฐานในคืนนี้เอาไว้ แล้ววันหน้ามาเปิดดูพร้อมกัน ถ้าคำอธิษฐานของใครสมหวัง ให้คนนั้นเลี้ยงข้าวทุกคนหนึ่งมื้อ หลังจากเขียนคำอธิษฐานเสร็จ ก็เอามาใส่ห่อผ้าอาบน้ำมันกันความชื้น แล้วใช้มีดเจาะโพรงบนต้นไม้ ใส่ห่อผ้าเอาไว้ข้างใน แล้วหาอะไรมาปิดจนมิด จากนั้นอวิ๋นเกอยังทำเครื่องหมายเอาไว้ชนิดที่หากมีใครแอบมาอ่านก่อน เครื่องหมายจะชำรุดทันที ทำให้หลิวเฮ่อนึกเสียดายที่แผนแอบอ่านคำอธิษฐานของสองสาวล้มเหลวเสียแล้ว หลิวสวินหาต้นไม้ที่พวกเขาใส่ห่อผ้าคำอธิษฐานเอาไว้จนเจอ แล้วนำออกมาเปิดดู ผ้าสองผืนเป็นสีขาวว่างเปล่า ผืนหนึ่งเป็นของเขา อีกผืนแน่นอนว่าเป็นของเมิ่งเจว๋ ผืนผ้าของหลิวเฮ่อวาดเป็นภาพล้อเลียนด้วยใบหน้าที่เหมือนจะพูดว่า จะมาแอบอ่านความคิดของคนอื่นกันง่ายๆ ได้ยังไง ! ผ้าผืนรองสุดท้ายเป็นของอวิ๋นเกอ หลิวสวินวางเอาไว้ไม่อ่าน และหยิบผืนผ้าของสวี่ผิงจวินขึ้นมาอ่านคำอธิษฐาน แล้วร้องไห้ ตัวเขาที่เคยแต่มองหน้าดูดอกฟ้า เพราะคิดว่ามีแต่ดอกฟ้าที่คู่ควรกับตน โดยไม่เคยก้มหน้าลงมามองดอกหญ้าที่อยู่เคียงข้างมาชั่วชีวิต และไม่เคยรู้เลยว่าดอกหญ้านั้นได้หยั่งรากลึกลงในหัวใจของเขาโดยไม่รู้ตัวมานานแล้ว กว่าจะมารู้ตัวก็เมื่อต้องสูญเสียไปตลอดกาล ทั้งที่สวรรค์ได้สร้างบุพเพสันนิวาสให้แก่เขา สร้างโอกาสให้เขาได้พบกับนางมาตั้งแต่เมื่อครั้งยังเด็ก แต่เขากลับไม่เคยมองเห็นคุณค่าของนาง จนเมื่อสายเกินไป... ในตอนนั้น มีเด็กน้อยชายหญิงสองพี่น้องมาเล่นอยู่แถวนั้น เด็กหญิงเห็นเขาร้องไห้ ก็เข้ามาปลอบใจและถามว่าร้องไห้ทำไม ? เขาบอกว่า เพราะเขาได้ทำในสิ่งที่ผิดพลาดจนไม่อาจให้อภัยลงไปเสียแล้ว เด็กหญิงจึงถามเขาว่า “งั้นแล้วถ้าหากสามารถย้อนเวลากลับไปเริ่มต้นได้ใหม่ ท่านยังจะทำในสิ่งเดิมนี้หรือไม่ ?” จบ “บทเพลงกลางเมฆา” จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 07:59:45

ความคิดเห็นที่ 15 เอ่อ ไม่รู้ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้จำชื่อตัวละครได้ยากมาก หรือว่าตัวละครเยอะหว่า (-_-") แต่เมิ่งเจว๋นี่สุภาพบุรุษคุณชายสุดๆ ไปเลย อะไรจะตรากตรำขนาดนั้น... ที่ชอบอีกตอนก็ตอนใช้หลิวซื่อเป็นเครื่องมือขนาดวางยาพิษอ่ะค่ะ กลซ้อนกลจริงๆ เลย... ตกลงคนเขียนคนนี้จะให้จบแฮปปี้มั่งได้มั้ยเีนี่ย ฮือฮือฮือ ปล. ชอบคุณพี่ชายหมาป่าเงินอ่ะค่ะ ออกมาแย่งซีนม้ากกกกกกก จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 14:30:39

ความคิดเห็นที่ 16   ^ ^ รู้สึกเหมือนกัน นิยายจีนลำบากตรงชื่อคนนี่แหละน้อ แต่หนุกดี ชอบสำนวนคนแปลจัง แอบฮา เรื่องนี้จบเศร้าแท้ สงสารหลายคนทีเดียว จากคุณ : นกยูง เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 17:13:04 A:58.10.90.200 X:

ความคิดเห็นที่ 17 คุณ Draconia @ ความจริงเรื่องบทเพลงกลางเมฆายาวกว่าลำนำแห่งผืนทรายอีกค่ะ แต่เพราะหลังอ่านจบแล้วสะเทือนใจมากจนอยากเล่าสุดๆ จึงรีบเขียนออกมาจนจบอย่างเร็วจนดูสั้นกว่า ทำให้การจำชื่อตัวละครทำได้ยากกว่าค่ะ ส่วนนายเย่านั่น คือพระเอกของนิยายเรื่องใหม่ที่ถงหัวกำลังเขียนอยู่ค่ะ นี่ก็รออ่านรอซื้ออยู่เหมือนกัน และพี่แกก็เท่จริงๆ ^^ นกยูง @ ใช่ค่ะ เรื่องนี้จบเศร้ามาก ไม่มีคู่ไหนสมหวังจบแบบ Happy เลย แถมกลายเป็นว่าหลิวฝูหลิงนั่นแหละมีความสุขกว่าใครเพื่อนแล้ว ถึงงั้นถงหัวเขาก็เก่งตรงนี้แหละนะ ทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่าจบเศร้า แต่พอเริ่มอ่านไปแล้วก็หยุดอ่านไม่ได้ สุดท้ายก็หมดทิชชูซับน้ำตาไปโข =w=" จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 19:15:01

ความคิดเห็นที่ 18 จริงค่ะ รู้สึกจำชื่อคนไม่ค่อยได้เลย เศร้าทุกคู่จริงๆ ด้วย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 52 17:15:54

ความคิดเห็นที่ 19 เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เศร้าที่สุดในทุกเรื่องของถงหัวแล้วค่ะ v_v" ว่าแล้วก้นึกถึงผู้อ่านคนหนึ่งที่มาบ่นให้ฟังว่าอยากอ่านนิยายที่เศร้าๆ จึงส่งสามเรื่องนี้ของถงหัวให้ไป แนะนำพิเศษเรื่องบทเพลงกลางเมฆา คนอ่านที่ว่าอ่านจบแล้วมาบอกว่าเรื่องเศร้าเกินไป โดยเฉพาะบทเพลงกลางเมฆา ^^" จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 52 06:16:33