ความคิดเห็นที่ 1 ในวันแรกที่หิมะตก รั่วซีไม่ได้เห็นหิมะมาหลายปี จึงใส่ชุดกันหนาวอย่างดีออกไปเดินเล่นกลางหิมะอย่างอารมณ์ดี เดินไปเรื่อยเปื่อยแบบไม่มีจุดหมาย เดินไปๆ อยู่ๆ องค์ชายแปดไม่รู้มาจากไหนเดินเร่งฝีเท้ามาเดินอยู่ข้างๆ รั่วซีก็มองหน้า แล้วเลิกสนใจ เดินต่อไปเงียบๆ ก็พอดีเท้าดันไปเหยียบหินที่หิมะกลบ ทำท่าจะล้ม องค์ชายแปดก็จับตัวไว้ แล้วจับมือไม่ยอมปล่อย จูงให้เดินตามไปที่ห้องหนังสือ จากนั้นให้นั่งอยู่เฉยๆ ส่วนตัวเขาก็ไปนั่งทำงาน รั่วซีก็นั่งมองโน่นมองนี่ในห้องจนเริ่มหิว จึงบอกว่าถ้านางยังไม่กลับไปอีก พี่สาวจะเป็นห่วง องค์ชายแปดจึงให้ขันทีพารั่วซีไปส่ง รั่วซีได้แต่มานั่งตีความว่านี่มันหมายความว่ายังไงกันหว่า ก่อนจะเลิกสนใจว่าช่างศีรษะมันเฮอะ ในวันแต่งงานขององค์ชายสิบซึ่งจัดขึ้นในวังที่คังซีพระราชทานให้ รั่วซีกลัวองค์ชายสิบวางหน้าไม่ถูกตอนมาคารวะสุราให้นาง หลังเสร็จพิธีแต่งงาน ตอนเจ้าบ่าวเริ่มคารวะสุราให้แขก รั่วซีจึงขออนุญาตพี่สาวแวบหลบออกไปเดินเล่นข้างนอก ก็เจอองค์ชายสิบสามนั่งอยู่ในเงามืดเงียบๆ คนเดียว องค์ชายสิบสามบอก วันนี้ทั้งเจ้ากับข้าไม่สบายใจด้วยกันทั้งคู่ งั้นไปหาที่กินเหล้ากันดีกว่า พูดจบก็คว้าแขนลากรั่วซีให้เดินไปด้วยกันโดยไม่ฟังเสียงประท้วง แล้วพาอุ้มขึ้นหลังม้าขี่ไปในป่า ก่อกองไฟนั่งล้อมวงดื่มเหล้ากัน จนรั่วซีเมาพับหลับไป (รั่วซีคอแข็งมาก แต่สิบสามคอแข็งกว่า) มาตื่นอีกทีตอนฟ้าใกล้สางเมื่อสิบสามปลุก พาขึ้นขี่ม้ากลับไปส่งที่หน้าประตู แล้วจากไป รั่วซีหนาวจนแข็งไปทั้งตัว และคิดว่าองค์ชายสิบสามต้องชอบหมิงเยว่แหงๆ ถึงได้ล้างแค้นแทนหมิงเยว่ เอานางไปแช่แข็งอยู่บนม้า คืนวันรุ่งขึ้น กว่ารั่วซีจะตื่นก็ตอนกินข้าวเย็น องค์ชายแปดก็มากินด้วย รั่วหลานถามว่าเมื่อคืนสิบสามพาไปไหนมา รั่วซีนึกถึงว่าตัวเองเคยฝันหวานตอนอ่านนิยายกำลังภายในว่าได้นั่งม้าตัวเดียวกับจอมยุทธ์ แล้วมองตากันแบบหวานเจี๊ยบ ก็นึกขำว่าเมื่อคืน ฝันเป็นจริงแล้ว เพียงแต่นอกจากได้ขี่ม้าตัวเดียวกับจอมยุทธ์ นอกนั้นไม่ตรงกับที่ฝันเอาไว้เลย จึงหัวเราะก๊าก ก่อนจะรีบหุบปากเมื่อเจอสายตาเย็นชาสุดๆ ขององค์ชายแปดที่มองมา และบอกพี่สาวว่าองค์ชายสิบสามพาไปกินเหล้ามาทั้งคืน แค่นั้นแหละ รั่วหลานจึงถามว่าทำไมสิบสามต้องพารั่วซีไปกินเหล้าด้วย รั่วซีบอกว่า เขาคงเห็นใจนางมั้ง แล้วตัดสินใจไม่บอกความลับเรื่องที่สิบสามชอบหมิงเยว่ ต่อมา องค์ชายรัชทายาท (องค์ชายรอง) ชวนทุกคนไปแสดงฝีมือขี่ม้าโชว์ รั่วซีขี่ม้าไม่เป็น เลยนั่งอยู่ในกระโจมดูเฉยๆ หมิงเยว่ก็มาด้วย และขี่ม้าโชว์ได้เจ๋งมาก หลังจากโชว์จบ หมิงเยว่ก็เข้ามาในกระโจม เจอรั่วซี ก็ท้าให้ขี่โชว์บ้าง องค์ชายสิบสามกับสิบสี่ก็อยู่ในกระโจมด้วย หมิงเยว่กลัวโดนสิบสามแก้แค้นเอาอีกหากนางหาเรื่องหมิงเยว่ จึงอดทนไม่กล้าสวนกลับใส่หมิงเยว่ สุดท้ายหมิงเยว่พูดท้าจนรั่วหลานทนไม่ไหว ออกแสดงฝีมือโชว์ให้ดูเองอย่างงดงามมาก จากนั้นองค์ชายสิบก็ตามเข้ามาในกระโจม รั่วซียังกระอักกระอ่วนอยู่ ไม่ค่อยอยากเจอหน้าองค์ชายสิบ จึงขอตัวออกมาเดินเล่น สิบสามตามออกมาพูดเยาะๆ ว่ารีบๆ ทำใจซะเหอะ เขาเป็นของคนอื่นไปแล้ว รั่วซีหันไปมองหน้า พูดว่า “เช่นกันๆ” สิบสามทำหน้างง นิ่งคิด ก่อนจะหัวเราะก๊าก บอกว่า อ้อ งี้นี่เอง ถึงว่าทำไมเมื่อกี้ตอนอยู่ในกระโจมถึงได้เรียบร้อยผิดปกติ เพราะเข้าใจผิดว่าเขาชอบหมิงเยว่นี่เอง รั่วซีก็มองหน้าแบบประหลาดใจ ก่อนจะบอกว่า นางก็ไม่ได้ชอบองค์ชายสิบเหมือนกัน พูดจบทั้งคู่ก็หัวเราะ บอกว่า หายกันแล้ว ! รั่วซีถามว่าแล้ววันก่อนสิบสามไม่สบายใจเรื่องอะไร ? สิบสามบอก วันนั้นเป็นวันตายของแม่เขา การที่มีการจัดงา นแต่งงานในวันนั้นเลยเสียดแทงสายตาเขามาก อยากไปให้พ้น จากนั้นชวนรั่วซีไปดวดเหล้ากันต่อ รั่วซีก็ตกลง สิบสามพารั่วซีไปหอนางโลมแบบขายฝีมือไม่ขายตัวที่เขาสนิทกับนางโลมอายุน้อยแต่ฝีมือดีมากคนหนึ่งในนั้น แล้วเรียกคนใช้มาตั้งโต๊ะกินเหล้าไปคุยไปกับรั่วซี ยิ่งคุยยิ่งถูกคอกันมากจนนึกแค้นใจว่าทำไมไม่ได้เจอกันคุยกันให้เร็วกว่านี้ และตกลงคบหาเป็นเพื่อนรู้ใจกัน สิบสามพารั่วซีกลับมาส่งหนนี้ ก็เข้าไปคุยอธิบายกับองค์ชายแปด ส่วนรั่วซีโดนพี่สาวมองด้วยสายตาเย็นชา แต่รั่วซีก็ไม่แก้ตัว เพราะถือว่าไม่ได้ทำเรื่องอะไรที่ไม่อาจพบหน้าผู้คน วันรุ่งขึ้น องค์ชายแปดสั่งคนใช้มาเรียกให้รั่วซีไปพบ ถามว่าเมื่อวานไปไหนมากับสิบสาม รั่วซีย้อนถามว่าสิบสามไม่ได้บอกเขาหรือ ? องค์ชายแปดเน้นเสียงหนักว่าตอนนี้เขาถามรั่วซี รั่วซีชักไม่สบายใจ แต่เห็นว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรที่มันน่าละอายใจ จึงจ้องตาตอบไปตามตรงว่าสิบสามพาไปกินเหล้า องค์ชายแปดก็จ้องตานิ่งไม่พูดอะไร จนรั่วซีชักตะครั่วตะครอ จึงทำเป็นมองหาเก้าอี้นั่งหลบสายตา แต่เพิ่งจะนั่งลงได้ องค์ชายแปดก็เรียกให้เดินเข้าไปหา จึงต้องเดินเข้าไปหาแล้วหยุดยืนนอกระยะยื่นมือถึงแบบไม่เต็มใจ เพราะเวลาองค์ชายแปดมายืนใกล้ๆ รั่วซีจะรู้สึกกดดันมาก องค์ชายแปดถอนหายใจ พูดว่าเขาน่ากลัวมากเลยหรือ ? แล้วเดินเข้ามาใกล้ คว้ามือรั่วซีขึ้นมา ใส่กำไลวงหนึ่งให้ แล้วบอกให้ไปได้ รั่วซีก็จากไปแบบงงๆ ในวันตรุษจีน มีจัดงานเหมือนเดิม ในงาน องค์ชายสิบเห็นรั่วซีปุ๊บ ก็เดินตรงดิ่งเข้ามาหาทันทีด้วยสายตาร้อนแรง ส่วนหมิงเยว่ พระชายาสิบก็มองตรงมาเขม็งเช่นกันด้วยสายตาเย็นชาสุดๆ หลังจากทนสายตาหนึ่งร้อนหนึ่งหนาวอยู่พักใหญ่ รั่วซีก็สุดทน จ้องตาองค์ชายสิบกลับด้วยสายตาเพชฌฆาต องค์ชายสิบสะดุ้ง แล้วเบือนสายตาหลบไปทางอื่น หมิงเยว่เห็นสามีเลิกจ้องรั่วซีแล้ว จึงพลอยเลิกจ้องไปด้วย รั่วซีเพิ่งนึกโล่งอกได้แป๊บเดียว ก็รู้สึกว่ามีคนจ้องอีกแล้ว เลยเดือดจัด นึกในใจว่าให้มันรู้จักพอซะบ้างนะอ้ายสิบ ! เงยหน้าขึ้นจ้องกลับไปทางทิศที่รู้สึกว่ามีคนจ้องมาด้วยสายตาอยากฆ่าคน ปรากฏว่าคนที่จ้องมาดันเป็น...สิบสามที่มองมาด้วยสายตาเป็นมิตร สิบสามที่ยิ้มมองมาด้วยสาตาเป็นมิตรยิ้มค้างทันทีที่เจอสายตาอยากฆ่าคนของรั่วซีมองตอบกลับไป รั่วซีรีบเปลี่ยนจากสายตาฆ่าคนเป็นยิ้มตอบทันควันจนกล้ามเนื้อหน้าแทบกระตุก แล้วทำสีหน้าจนปัญญา สิบสามก็ยิ้มตอบ แล้วยกจอกเหล้าคารวะ รั่วซีก็ยกจอกเหล้าคารวะตอบ จากนั้นพอทำท่าจะก้มหน้าเหม่อต่อไป ก็เห็นว่าองค์ชายแปดมองมายิ้มๆ  รั่วซีทำตัวไม่ถูกว่าควรรับมือยังไง จึงรีบรินเหล้าให้ตัวเองแล้วยกจอกเหล้าคารวะให้เหมือนสิบสาม องค์ชายแปดก็ยกจอกเหล้าคารวะตอบด้วยสีหน้าเหมือนหัวเราะ รั่วซีวางจอกเหล้าลง นึกในใจว่าคราวนี้คงพักได้สักทีแล้วสินะ แต่ดันกวาดตามองไปเห็นสิบสี่มองมาด้วยสายตาครุ่นคิด นางขี้เกียจเดาความคิดของสิบสี่ว่าคิดอะไรอยู่ เลยยิ้มร่าแล้วทำหน้าแลบลิ้นหลอกใส่ สิบสี่ก็ส่ายหน้าให้แล้วอมยิ้ม รั่วซีก็หัวเราะตอบ กวาดตามองต่อ ก็ไปเจอองค์ชายสี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ สิบสี่มองมาเหมือนจะเห็นหมดแล้วว่าเมื่อกี้นางทำอะไรไปบ้าง เนื่องจากยงเจิ้งนั้นขึ้นชื่อมากว่าโหดเหี้ยมไร้ปรานี ดังนั้นองค์ชายสี่คนนี้ ห้ามไปทำให้พี่แกขัดตาหรือไม่พอใจเด็ดขาด ไม่งั้นตัวเองถูกเก็บด้วยสาเหตุอะไร ตายไปแล้วยังไม่มีปัญญาบอกยมบาลได้เลย รั่วซีจึงรีบยิ้มหวานประจบ แล้วก้มหน้าลงนั่งเหม่อตามเดิม ผ่านเทศกาลตรุษจีนก็เป็นเทศกาลโคมไฟ รั่วซีออกมาเดินเที่ยวแต่หัววัน ก็เจอสิบสามที่มาดักเจอโผล่มาทัก ลากไปกินเหล้าด้วยกัน คราวนี้สิบสามพารั่วอู๋ หญิงนางโลมอายุพอๆ กันที่ขายฝีมือไม่ขายเสียง และฝีมือดีมากที่เขาช่วยดูแลอยู่มาด้วย ชวนกันไปกินเหล้าชมโคมไฟในภัตตาคาร ก็เจอองค์ชายเก้ากับสิบสี่และพวกเพื่อนๆ มาเที่ยวด้วยพอดี สิบสี่เห็นรั่วซีกับสิบสามอยู่กับหญิงนางโลมก็ไม่พอใจมาก ตอนจะแยกกัน จึงบอกว่าเขาจะไปส่งรั่วซีให้เอง เมื่อมาถึงวังองค์ชายแปด สิบสี่ก็พารั่วซีไปฟ้องพี่ชายว่าวันนี้เจอรั่วซีกับสิบสามและหญิงนางโลม รั่วซีไปสนิทกับสิบสามขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วยังไปสนิทกับหญิงนางโลมอีก รั่วซีก็พูดแบบเอาเรื่องว่า อยู่กับสิบสามแล้วไง อยู่กับหญิงนางโลมแล้วไง ? จากนั้นร่ายชื่อหญิงนางโลมที่สร้างวีรกรรมน่านับถือในประวัติศาสตร์ออกมาตอกใส่หน้าสิบสี่ บอกว่าหญิงนางโลมไม่ดีตรงไหน สิบสี่เถียงกลับไม่ทันเลยได้แต่ถลึงตาใส่ รั่วซีก็ถลึงตาตอบ องค์ชายแปดเห็นเด็กทะเลาะกันแล้วขำ จึงบอกให้สิบสี่กลับไปก่อน เขาจะคุยกับรั่วซีเอง สิบสี่ก็กลับไป หลังจากสิบสี่กลับไปแล้ว องค์ชายแปดก็ถามรั่วซีว่า กลัวการคัดเลือกนางกำนัลหรือเปล่า ? รั่วซีก้มหน้านิ่งโดยไม่ตอบ ที่รั่วซีมาอยู่กับพี่สาวนี้ ก็เพื่อเตรียมตัวเข้าไปให้ในวังเลือกเป็นนางกำนัลในตอนที่รั่วซีอายุครบ 14 ปี และตอนนี้ก็อายุครบ 14 ปีแล้ว หากถูกเลือกเป็นนางกำนัลในวังหลวง ก็คือต้องทำงานในนั้นจนกว่าจะถึงเวลาเกษียณอายุ รู้สึกจะ 21 ปี และในระหว่างนั้น มีโอกาสที่จะโดนฮ่องเต้สั่งยกให้แต่งงานกับใครก็ตามที่เหมาะสมสูงมาก หรือเลวร้ายที่สุดคือกลายเป็นสนมคนหนึ่งของฮ่องเต้ รั่วซีจึงกลัวมาก องค์ชายแปดเปลี่ยนเรื่อง เล่าให้รั่วซีฟังว่าเขาเจอพี่สาวของรั่วซียังไง และหลงรักรั่วหลานตั้งแต่แรกพบ จากนั้นก็ดีใจมากตอนที่เสด็จพ่อยกรั่วหลานให้แต่งงานกับเขา เขาตระเวนทั้งเมืองหลวงหาซื้อกำไลวงนี้เพื่อมอบให้คนที่เขารัก แต่ในวันแต่ง ตอนเลิกผ้าคลุมหน้า เขากลับพบว่ารั่วหลานต่างจากหญิงที่เขารักโดยสิ้นเชิง เขาจึงส่งคนไปสืบเรื่องนี้ แต่กลายเป็นว่าคนที่ส่งไปสืบดันไปทำให้พ่อของรั่วหลานกับรั่วซีรู้ตัว จึงส่งคนรักของรั่วหลานไปเป็นทหารแนวหน้า สุดท้ายก็ตาย รั่วซีฟังแล้วทำท่าจะถอดกำไลที่ควรจะเป็นของพี่สาวออกคืนให้ องค์ชายแปดคว้ามือไว้ บอกอย่าถอด กำไลนี้เขามอบให้แก่คนที่เขารัก ขอให้รั่วซีรับปากว่าจะไม่ถอดมันออกตลอดไป รั่วซีโดนองค์ชายแปดมองหน้าแบบขอร้อง ก็ใจอ่อน (กับกลัว ?) จึงพยักหน้า องค์ชายแปดค่อยยิ้มออกมา บอกว่าไม่ต้องกลัวเรื่องคัดเลือกนางกำนัล เขาจะไปบอกเสด็จพ่อให้ยกรั่วซีให้เขาเอก รั่วซีฟังแล้วร้อง “หา ! ไม่เอานะ !” นางไม่อยากแต่งกับองค์ชายแปด เพราะอนาคตอายุสั้นเห็นๆ (องค์ชายแปดจะถูกยงเจิ้งสั่งขังและเคี่ยวกรำจนตายในที่คุมขังในปียงเจิ้งที่สี่) องค์ชายแปดฟังแล้วเข้าใจผิด หน้าเครียดทันที ถามว่าหรือนางอยากจะเป็นสนมของเสด็จพ่อเขา รั่วซีก็ส่ายหน้า ไม่เอามันทั้งสองอย่างนั่นแหละ แล้วนึกกลัวมากจนร้องไห้ องค์ชายแปดเลยถอนใจ บอกตามใจ เอาไว้เขาจะหาทางออกให้เองก็แล้วกัน จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:10:35

ความคิดเห็นที่ 2 เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว รั่วซีอายุ 17 ปี เข้ามาทำงานเป็นนางกำนัลในวังหลวงได้ 3 ปีแล้ว โดยทำตำแหน่งนางกำนัลผู้นำน้ำชาและอาหารว่างเข้าไปถวายในตอนที่ฮ่องเต้ออกว่าราชการ ตอนเข้าพิธีเลือกนางกำนัล ความจริงมีพระสนมที่มีศักดิ์สูง 2 รายระบุพร้อมกันว่าต้องการรั่วซีไปรับใช้ในตำหนักของตัวเอง คือพระสนมที่เป็นพระมารดาขององค์ชายใหญ่ กับพระสนมที่เป็นพระมารดาขององค์ชายสี่กับสิบสี่ รั่วซีมารู้จากสิบสี่ตอนเรื่องผ่านมาได้สามปีแล้วว่า ที่ท่านแม่เขาจงใจระบุชื่อรั่วซีไปเป็นนางกำนัลที่ตำหนักตัวเองนั้น เป็นเพราะเขากับพี่สี่ไปขอร้องท่านแม่ด้วยกันทั้งคู่ ท่านแม่เห็นเขาสองพี่น้องเพิ่งจะมีความคิดตรงกันเป็นครั้งแรก จึงรับปากทันที และที่เขาไปขอร้องท่านแม่ ก็เพราะพี่แปดมาขอร้องเขาอีกที ส่วนที่พี่สี่ไปขอร้องท่านแม่ เพราะพี่สิบสามไปขอร้องพี่สี่ แล้วที่พระมารดาขององค์ชายใหญ่ก็เลือกรั่วซีด้วย เพราะพี่ชายของภรรยาหลวงของพี่แปดเป็นเพื่อนร่วมเรียนขององค์ชายใหญ่ เขาเลยไปขอให้องค์ชายใหญ่ช่วยบอกให้พระมารดาเลือกรั่วซี และเพราะพระสนมสูงศักดิ์สองคนเลือกรั่วซีพร้อมกัน เพื่อเลี่ยงการล่วงเกินฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง หัวหน้าขันทีจึงกำหนดให้รั่วซีเป็นนางกำนัลเสิร์ฟชาให้ฮ่องเต้ซะเลย สิบสี่บอกตอนแรกที่รู้ว่ารั่วซีต้องไปเป็นนางกำนัลเสิร์ฟชาให้ฮ่องเต้ พี่แปดทั้งโมโหและร้อนใจมาก แต่พอต่อมาเห็นว่าเสด็จพ่อไม่ได้คิดอะไรในแง่นั้นกับรั่วซีจริงๆ ถึงค่อยวางจลงได้ เมื่อรั่วซีรู้ความจริงเรื่องนี้ ก็ไปขอบคุณสิบสาม สิบสามก็หัวเราะ บอกว่า ก็ตอนนั้นเขาถามรั่วซีว่า ถ้าถูกเลือกให้กลายเป็นพระสนมของเสด็จพ่อเขาล่ะ รั่วซีจะว่ายังไง รั่วซีตอบว่า แบบนั้นยอมตายซะดีกว่า เขาเลยต้องหาทางช่วยให้ได้น่ะสิ รั่วซีฟังแล้วตื้นตันใจมาก เพราะตอนที่รั่วซีเพิ่งเข้าวัง สิบสามก็อายุแค่ 14-15 ปีเท่านั้น เพื่อช่วยเพื่อน เขาถึงกับยอมไปขอร้องพี่ชายคนเดียวที่เขาพึ่งพาได้ให้ช่วย เรียกว่าเป็นเพื่อนแท้ที่คู่ควรแก่คำว่า “เพื่อนแท้” จริงๆ รั่วซีเป็นคนโปรดของคังซี เพราะตั้งใจทำงานอย่างจริงจัง มีความคิดสร้างสรรค์ และไม่พาตัวเข้ามายุ่งเกี่ยวกับการแย่งบัลลังก์ของพวกองค์ชาย ทั้งไม่ให้ร้ายฝ่ายไหนและลำเอียงเข้าข้างฝ่ายไหน เพราะทั้งสองฝ่ายต่างมีเพื่อนสนิทของรั่วซีอยู่กันทั้งนั้น คือฝ่ายองค์ชายรัชทายาทก็มีสิบสามที่รั่วซีสนิทด้วยมากที่สุดอยู่(องค์ชายสี่ยืนอยู่ฝ่ายรัชทายาท สิบสามสนับสนุนองค์ชายสี่สุดตัว จึงอยู่ข้างรัชทายาทด้วย) ฝ่ายองค์ชายแปดก็มีทั้งองค์ชายแปด สิบ และสิบสี่อยู่ และระหว่างที่รั่วซีมาเป็นนางกำนัลนี้ ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่นก็เพราะพวกองค์ชายทั้งหลายที่สนิทกันคอยช่วยเหลืออยู่เบื้องหลัง โดยเฉพาะองค์ชายแปดด้วยแล้ว ยังส่งกลอนมาถามใจรั่วซีอยู่ทุกปี ปีละหนในวันเดียวกัน แต่รั่วซีไม่ตอบกลับไปเลย ความจริงไม่ใช่เพราะว่าไม่มีใจให้ แต่เมื่อนึกถึงว่าพี่แกจะต้องตายในคุก(ความจริงไม่ใช่คุก แต่ไม่ต่างจากคุกเท่าไหร่นัก)ในปียงเจิ้งที่ 4 แล้ว สัญชาตญาณในการเอาชีวิตรอดก็ทำการป้องกันตัวเองโดยไม่ยอมใจอ่อน เนื่องจากรู้ประวัติศาสตร์อยู่แล้วว่าสุดท้ายคนที่จะชนะในศึกชิงบัลลังก์ครั้งนี้คือองค์ชายสี่และสิบสาม (ตอนแรกที่สิบสามชวนออกไปดวดเหล้ารอบสอง รั่วซีรับปากเพราะจงใจพาตัวเข้าไปสนิทด้วยเพื่อความอยู่รอดของตัวเองในอนาคต แต่หลังจากได้คุยกันแล้วก็ถูกคอกับสิบสามจริงๆ จึงกลายเป็นเพื่อนสนิทกันจริงๆ) รั่วซีจึงพยายามเอาใจองค์ชายสี่แบบไร้เค้าเงื่อน เพื่อความปลอดภัยของชีวิตตัวเองที่เป็นน้องเมียขององค์ชายแปดซึ่งจะเป็นฝ่ายแพ้ นั่นคือ ในปีที่สามที่ทำงานเป็นนางกำนัลเสิร์ฟชา รั่วซีได้เลื่อนตำแหน่งเป็นหัวหน้านางกำนัลฝ่ายเสิร์ฟชา จึงทำการปฏิรูปการเสิร์ฟชาที่เดิมเสิร์ฟเหมือนกันหมดทั้งขนมและน้ำชาตามแบบที่คังซีชอบ เปลี่ยนเป็น ไปสืบว่าองค์ชายทุกคนชอบน้ำชาอะไร จากนั้นไปหามาจนครบ เวลาเสิร์ฟก็เสิร์ฟตามที่แต่ละคนชอบ แล้วองค์ชายสี่จะได้บริการพิเศษ อ่านแล้วไม่ค่อยเข้าใจว่าเป็นแบบไหน แต่คล้ายกับว่าน้ำชาที่เสิร์ฟเวียนชนิดกัน จะเป็นชนิดที่องค์ชายสี่ชอบบ่อยที่สุด ประมาณนั้น อาจเป็นเพราะความตั้งใจที่จะประจบมันปิดไม่มิดพอ โดยเฉพาะในสายตาของคนที่จับตาสังเกตรั่วซีอยู่ตลอด คือ องค์ชายแปด สิบสาม และสิบสี่ กับในสายตาของเจ้าตัวองค์ชายสี่เองที่เป็นเป้าการประจบ สี่คนนี้สังเกตเห็นเรื่องนี้ และต่างเข้าใจผิดว่ารั่วซีแอบชอบองค์ชายสี่ ยิ่งกว่านั้น ในปีที่สามที่รั่วซีเข้ามาทำงานในวังหลวง ได้เกิดเรื่องที่เป็นความผิดขององค์ชายรัชทายาท คังซีจึงเรียกพวกองค์ชายที่โตแล้วทุกคนมาร่วมประชุมถามความเห็น ตอนที่องค์ชายสิบกำลังพูดแสดงความเห็นตำหนิองค์ชายรัชทายาท และเลยมาถึงองค์ชายสี่ รั่วซีตกใจมาก กลัวว่าคำพูดของเจ้าเพื่อนซี้คนนี้จะไปทำให้องค์ชายสี่ผูกใจเจ็บอาฆาตในวันหน้า จึงจงใจแกล้งทำน้ำชาหกใส่ขัดจังหวะการพูด แต่กลายเป็นถูกมองว่ารั่วซีจงใจช่วยองค์ชายสี่ไม่ให้ต้องโดนคังซีตำหนิไปเสียนี่ ส่วนน้ำชาที่ทำหก เนื่องจากทำหกใส่องค์ชายสิบเพื่อนซี้กันเอง เพื่อนเลยไม่กล้าด่าไม่กล้าว่าอะไร (ยงเจิ้งก่อนขึ้นครองราชย์ จะเก็บความคิดความทะเยอทะยานของตัวเองไว้มิดชิดมากจนคังซีไม่รู้เลย แถมยังเป็นคนจดจำความแค้นและอาฆาตมากด้วย เมื่อได้ขึ้นครองราชย์แล้ว ใครที่เคยล่วงเกินอะไรเขาไว้สมัยเขายังเป็นองค์ชายสี่ โดนจัดการอย่างโหดหมดทุกคน รั่วซีจึงกลัวว่าการพลั้งปากพูดในครั้งนี้ขององค์ชายสิบ จะนำพาภัยมาสู่ตัวหนักหนากว่าที่ควรจะเป็นในอนาคต) สิบสี่รู้ว่าพี่แปดที่เขารักและเคารพรักรั่วซี จึงเคืองมากที่เห็นรั่วซีปกป้องและลำเอียงเอาใจองค์ชายสี่เรื่องเสิร์ฟชา เขาโวยใส่รั่วซีว่าไม่รู้หรือไงว่าพี่แปดทุ่มเทเพื่อรั่วซีมากแค่ไหน ในใจของรั่วซีมีพี่แปดอยู่บ้างไหม รั่วซีตอบว่าไม่รู้ แต่บอกได้เลยว่านางไม่ได้จงใจทำน้ำชาหก ไม่ได้คิดจะช่วยองค์ชายสี่ ในใจของนางไม่ได้มีองค์ชายสี่อยู่ ความจริงคือถึงจะพยายามแอบประจบแบบลับๆ แต่รั่วซีกลัวองค์ชายสี่มาก เพราะพี่แกหน้าเย็นชาหนึ่ง อีกหนึ่งคือรู้ดีอยู่แก่ใจว่าองค์ชายสี่เป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นจนขึ้นชื่อ ถึงแม้ยงเจิ้งจะเป็นฮ่องเต้ที่ดีมากสำหรับประชาชน แต่ก็โด่งดังมากในเรื่องเป็นฮ่องเต้ที่โหดสุดๆ ไม่มีการยั้งมือไว้ไมตรีกับพี่น้องน้องแย่งบัลลังก์ด้วยกันมาและกับขุนนางโกงกิน ตอนอ่านและเรื่องของยงเจิ้งในฐานะคนนอกวงที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับใครในเรื่องนั้น จางเสี่ยวเหวินชื่นชมยงเจิ้งมาก แต่เมื่อตัวเองต้องมาอยู่ในยุคนี้ที่มีโอกาสตายเพราะคำสั่งของยงเจิ้งได้ง่ายนิดเดียว มันเป็นคนละเรื่องโดยสิ้นเชิง ดังนั้นการพยายามอยู่ห่างๆ แต่อย่าให้เจ้าตัวรู้สึกอคติ มองในแง่ลบ จึงเป็นวิธีที่ปลอดภัยต่อชีวิตของตัวเองมากที่สุด เนื่องจากสิบสามสนิทกับองค์ชายสี่มากที่สุดถึงขนาดแทบจะไปไหนมาไหนด้วยกัน เวลาเจอก็มักจะเห็นโผล่มาด้วยกัน รั่วซีจึงหาโอกาสลากตัวสิบสามมาถามข้อมูลขององค์ชายสี่ แต่เมื่อถามแล้วสิบสามโวยว่าใครจะไปรู้ละเอียดขนาดนั้น เขารู้แค่ไม่กี่อย่างเอง รั่วซีก็บังคับบีบคอสั่งให้สิบสามไปสืบมาซะ ผลคือ...วันหนึ่ง รั่วซีบังเอิญเจอองค์ชายสี่ตามลำพัง ตอนที่ถวายบังคมแล้วขอตัวเพื่อรีบย่องหนี องค์ชายสี่ดันไม่อนุญาตให้หนี แล้วพูดว่า วันหลังมีคำถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของเขา ก็ให้มาถามเขาตรงๆ ได้ ไม่ต้องไปวานคนอื่นมาถาม รั่วซีฟังแล้วหน้าซีด นึกด่าสิบสามในใจว่าไปสืบอีท่าไหนฟระ เจ้าตัวเขาถึงรู้ตัวแบบนี้ แล้วนึกในใจว่านี่นางต้องก้มลงกราบขอโทษองค์ชายสี่ บอกข้าน้อยผิดไปแล้ว หรือฉวยโอกาสที่เจ้าตัวเปิดโอกาส ถามให้หมดเปลือกเลยดี ? สุดท้ายรั่วซีก็เลือกทำอย่างหลัง ถามอย่างกับถามข้อมูลของดารา ชอบสีอะไร ไม่ชอบสีอะไร ชอบอากาศแบบไหน เกลียดอากาศแบบไหน ชอบดอกไม้อะไร ชอบสัตว์เลี้ยงอะไร เกลียดสัตว์อะไร ฯลฯ นึกอะไรได้ก็ถามออกไปหมด จนนึกไม่ออกแล้วก็บอกแบบตัวแข็งทื่อว่า ไม่มีอะไรจะถามแล้ว ขอบคุณมากเพคะ จากนั้นรีบเผ่นโดยด่วน หลังจากนั้น พอเจอสิบสาม รั่วซีก็ตรงเข้าไปจ้องหน้าแบบเอาเรื่อง สิบสามเห็นเข้าก็หน้าเจื่อน เสหลบสายตา แต่เพราะองค์ชายสี่ก็อยู่ข้างๆ สิบสามด้วย รั่วซีเลยไม่กล้าเอาเรื่องเพื่อน ต่อมา คังซีจะออกประพาสมองโกล(ตอนนั้นมองโกลอยู่ในเขตปกครองของแมนจู) ซึ่งทำเป็นประจำทุกปี รั่วซีก็ได้ตามไปรับใช้ด้วย ทำให้หลั่นล้ามากว่าได้ไปเที่ยว ตั้งแต่ได้เลื่อนขึ้นมาเป็นหัวหน้านางกำนัลฝ่ายเสิร์ฟชา รั่วซีก็ได้ย้ายมาอยู่เรือนส่วนตัวที่กว้างขวางสบายมาก มีเพื่อนร่วมเรือนเป็นนางกำนัลเสิร์ฟชาฐานะต่ำกว่า ชื่อ อวี้ถาน นิสัยดีมาก รั่วซีรักเหมือนน้องสาว ก่อนออกเดินทาง ระหว่างที่กำลังเก็บเสื้อผ้าอยู่ มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น รั่วซีก็บอกให้เข้ามาได้ พอหันไปดูว่าใครมา ก็ช็อคค้างอยู่ตรงนั้น เพราะคนที่มาคือองค์ชายแปด องค์ชายแปดยิ้มทักว่าเขาเพิ่งเคยมาดูที่พักของรั่วซีเป็นครั้งแรกเลยนะนี่ (องค์ชายแปดจะบุคลิกนุ่มนวลเหมือนเมิ่งเจว๋ ยิ้มบางๆ อยู่ตลอด ชื่อเสียงในหมู่ขุนนางและประชาชนจึงดีมากๆ) รั่วซีบอก ถ้ามาเมื่อครึ่งปีก่อน ก็ไม่ได้อยู่สบายมากเท่านี้หรอก องค์ชายแปดบอก เขาเองก้นึกไม่ถึงเหมือนกันว่ารั่วซีจะทำงานเก่งก้าวหน้าเร็วขนาดนี้ จากนั้นบอกว่าไปมองโกลครั้งนี้เขาไม่ได้ตามไปด้วย ให้รั่วซีระวังรักษาตัวให้ดีๆ กับเตือนโน่นนี่อีก 2-3 อย่าง ก็ขอตัวกลับไป ออกประพาสหนนี้ คังซีพาองค์ชายรัชทายาท องค์ชายสี่ และสิบสามไปด้วย ช่วงกลางคืนก็มีงานรื่นเริงกัน ท่านอ๋องมองโกลถวายม้ามังกรเหงื่อโลหิตให้คังซีสองตัว แล้วมีการจัดงานเลี้ยงล้อมรอบกองไฟ (มองโกลเป็นเขตทุ่งหญ้า) ท่านอ๋องให้ลูกสาวคนเล็ก อายุประมาณ 13-14 ปีออกมาเต้นรำเสิร์ฟเหล้าให้พวกองค์ชาย ตอนเสิร์ฟเหล้าให้องค์ชายสี่ รั่วซีมองแบบอยากเห็นมากว่าคนที่หน้าเย็นชาตลอด เวลามีสาวมาเต้นยั่วเสิร์ฟเหล้าให้ตรงหน้า พี่แกจะทำหน้ายังไง ปรากฏว่าองค์ชายสี่ไม่ทำหน้ายังไง เย็นชายังไงก็เย็นชาเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย รั่วซีเลยยิ้มแล้วส่ายหน้า นึกในใจว่ายอมแพ้พี่แกเลยจริงๆ  องค์ชายสี่หันมาเห็นรั่วซีพอดี ก็ทำหน้าเฉย แต่ตายิ้มๆ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:11:10

ความคิดเห็นที่ 3 ตอนองค์หญิงมองโกลเสิร์ฟเหล้าให้สิบสาม สิบสามลุกขึ้นร้องเพลงตอบ เนื่องจากสิบสามทั้งหล่อทั้งเท่และเสียงร้องเพลงก็เพราะกระชากใจสาวมาก องค์หญิงมองโกลจึงตกตะลึง และหลงรักสิบสามในทันที วันถัดมา รั่วซีแสดงฝีมือของตัวเอง ทำน้ำแข็งใสถวายให้คังซีและพวกองค์ชาย โดยแต่ละคนเสิร์ฟด้วยถ้วย จานรอง และน้ำผลไม้แตกต่างกันไปตามที่แต่ละคนชอบ องค์ชายสี่ได้ถ้วยเป็นรูปดอกมู่หลาน จานรองเป็นรูปใบมู่หลาน กับได้เสิร์ฟน้ำองุ่น ผลไม้ที่เขาชอบ พอเห็นถ้วยกับน้ำองุ่น องค์ชายสี่ก็วางหน้าเฉย แต่ยิ้มด้วยสายตา ส่วนสิบสามได้ถ้วยดอกเหมยบนจานรูปเกล็ดหิมะ คังซีเห็นแล้วถูกใจมาก ถูกใจทั้งถ้วย จานรอง และน้ำแข็งใส ถ้วยและจานรองพวกนี้ รั่วซีวาดออกแบบเอง แล้วขอให้ช่างทำภาชนะดินเผาของทางวังหลวงช่วยทำให้ คังซีปูนบำเหน็จรางวัลให้รั่วซีเพราะถูกใจน้ำแข็งใสนี้ รั่วซีจึงบอกว่า ผลงานครั้งนี้เป็นของทุกคน ไม่ใช่ของนางคนเดียว นางจึงขอแบ่งรางวัลครั้งนี้ให้ทุกคน ด้วยการขอให้พวกนางมีโอกาสได้ขี่ม้าเป็น คังซีก็อนุญาตให้พวกนางกำนัลและขันทีในกลุ่มเสิร์ฟชาทั้งหมดหัดขี่ม้าจนเป็นได้ หลังจากกินเสร็จและปลีกตัวมาคุยกัน สิบสามก็ถามรั่วซีว่า ทำไมพี่สี่ได้ถ้วยดอกมู่หลานที่พี่เขาชอบ แต่เขาได้ถ้วยดอกเหมยล่ะ ? รั่วซีบอกไม่ได้ว่าเป็นเพราะต่อไปสิบสามจะโดนมรสุมการชิงบัลลังก์จนต้องถูกคุมขังสิบปีเต็ม แต่หลังจากได้รับการปล่อยตัวออกมา ก็จะมีชีวิตอย่างสมบูรณ์พูนสุขเต็มไปด้วยลาภยศสรรเสริญไปจนตาย เหมือนดอกเหมือนที่จะส่งกลิ่นหอมโชยมาหลังความหนาวเหน็บของหิมะน่ะสิ แต่ปากตอบไปว่าแล้วไม่ชอบหรือไง ? ยังไงคำถามของสิบสามก็ทำให้รั่วซีนึกถึงบัญชีเก่าที่ยังไม่ได้สะสางกับเพื่อนขึ้นมาทันที จึงจ้องหน้าสิบสามแบบเอาเรื่อง แค่นเสียงว่า ทีตอนนี้ละดันรู้นะว่าองค์ชายสี่ชอบดอกอะไร ตอนแรกที่ถามละดันไม่รู้ พอบอกให้ไปสืบก็ไปสืบซะจนเจ้าตัวเขารู้เรื่อง สิบสามก็หัวเราะแห้งๆ แก้ตัวว่า เพราะตั้งใจสืบมากไง พี่สี่ถึงได้รู้ตัว เมื่อได้เริ่มหัดขี่ม้า รั่วซีก็ชักเดือดมากขึ้นทุกทีเมื่อพบว่าทหารองครักษ์ที่มาช่วยหัดให้กลัวว่านางจะตกจากหลังม้า จึงไม่ยอมหัดให้ม้าวิ่ง ให้แต่ขี่ม้าเดินไปเรื่อยๆ  สิบสามกับองค์ชายสี่ผ่านมาเห็นเข้า สิบสามจึงรับปากว่างั้นคืนนี้หลังข้าวเย็นเขาพอมีเวลาว่าง จะสอนขี่ม้าให้เองก็แล้วกัน หลังข้าวเย็น รั่วซีรีบไปเตรียมตัวรอให้สิบสามสอนขี่ม้าให้แบบตื่นเต้น เพราะจะได้หัดขี่ม้าจริงๆ แล้ว แต่สิบสามมาช้า รั่วซีจึงเอาเสื้อคลุมปูนอนรอ ปรากฏว่าคนที่มาดันเป็นองค์ชายสี่ ไม่ใช่สิบสาม องค์ชายสี่บอกว่าสิบสามโดนองค์ชายรัชทายาทเรียกตัวไปกะทันหัน จึงวานให้เขามาแทน รั่วซีก็หัวเราะแห้งๆ บอก งั้นไว้วันหลังก็ได้เพคะ แล้วรีบขอตัว แต่องค์ชายสี่ไม่ให้ไป ถามเสียงเย็นว่าทำไมเขาหัดให้ไม่ได้หรือไง ? ด้วยความกลัวตาย ไม่กล้าขัดคำสั่งว่าที่ยงเจิ้ง รั่วซีเลยได้แต่คอตกยอมให้องค์ชายสี่หัดขี่ม้าให้ ความจริงองค์ชายสี่ก็สอนเก่งหรอก แต่ความกลัวทำให้สมาธิรั่วซีแตกกระเจิง แค่นั่งบนหลังม้าได้โดยไม่ตกลงมาก็เต็มกลืนแล้ว วันรุ่งขึ้น รั่วซีนึกว่าจะได้หัดขี่ม้ากับสิบสามแบบจริงจังเสียที ปรากฏว่าคนที่มาสอน ดันเป็นองค์ชายสี่อีกแล้ว รั่วซีนึกในใจว่าเห็นทีต้องกระชากคอสิบสามมาพูดกันแบบจริงจังเสียแล้ว ปากก็โกหกองค์ชายสี่ไปว่า วันนี้นางเข้าเวรทำงาน จึงค่อนข้างเหนื่อย ขอไม่เรียนแล้วกันนะเพคะ จากนั้นค่อยๆ ก้าวหนี พอก้าวผ่านตัวองค์ชายสี่ไปได้ ก็เปลี่ยนจากค่อยๆ ก้าวแบบระวังเป็นชักเท้าเผ่นหนีแบบรวดเร็ว แต่ปรากฏว่าองค์ชายสี่ขี่ม้าตามมา กระโดดลงจากหลังม้าจับตัวรั่วซีมาจูบเฉยเลย รั่วซีโมโหมาก ไม่สนใจแล้วว่านี่คือว่าที่ยงเจิ้งหรืออะไร ร้องสั่งเสียงดังบอกให้ปล่อย องค์ชายสี่บอก ถ้ารั่วซีอยากจะติดตามเขา เขาจะไปขอเสด็จพ่อให้ยกรั่วซีให้เขา รั่วซีฟังแล้วแทบหมดแรง(เพราะไม่อยากแต่งกับใครทั้งนั้น ยงเจิ้งก็ไม่เอา - -" ) เลยจงใจใช้แผนแกล้งยั่ว พูดว่าองค์ชายสี่อึดอัดไม่มีที่ระบายเพราะไม่ได้พาผู้หญิงมาด้วยหรือไง ? ถ้าจะใช้กำลังกันก็ตามใจ เพราะไงนางก็ขัดขืนไม่ได้อยู่แล้ว พูดจบก็แกล้งเงยหน้าเสนอตัวให้ ปรากฏว่าองค์ชายสี่ก้มลงจูบจริงๆ  รั่วซีร้องเหวอในใจว่าแผนใช้พิษข่มพิษไม่ได้ผลเรอะ แต่อยู่ๆ องค์ชายสี่ก็ปล่อย แล้วสั่งให้ขึ้นขี่ม้า หัดขี่ม้าให้ต่อ หลังจากวันนี้ รั่วซีก็เลิกหัดขี่ม้าไปเลยตลอดวันที่เหลือที่ยังอยู่ในมองโกล วันรุ่งขึ้น มีการโชว์ฝีมือขี่ม้ายิงธนู พอเจอสิบสาม รั่วซีก็พุ่งดิ่งเข้าไปหาด้วยสายตาฆ่าคนได้ จนถ้าสายตาสามารถฆ่าคนได้จริงๆ ป่านนี้สิบสามไม่ตายก็คางเหลืองไปแล้ว สิบสามโดนจ้องจนหนาวไปทั้งตัว ไม่กล้าต่อตา เสมองไปทางอื่น รั่วซีจ้องไปๆ ก็รู้สึกผิดปกติ เพิ่งรู้ตัวว่าองค์ชายสี่ยืนอยู่ด้วย และกำลังมองมาด้วยสายตาเรียบเฉย เลยแอบสะดุ้ง รีบรั้งสายตากลับยืนจ๋องอยู่ข้างๆ แล้วบอกสิบสามเบาๆ ตอนเดินผ่านว่าคืนนี้นางจะไปหาที่กระโจม ตกกลางคืน พอรั่วซีโผล่หน้าไป สิบสามรีบถามว่าเขาทำอะไรผิดมาเรอะ รั่วซีเลยบอก ไอ้ที่ตัวเองรับปากแล้วไม่มาสอนขี่ม้า แต่ดันส่งองค์ชายสี่มาแทนนี่หมายความว่ายังไงหา ? องค์ชายอย่างนายไม่อยากสอนนางกำนัลขี่ม้าก็บอกมาก็ได้ ใครจะกล้าไปบังคับ สิบสามก็บอกเขาติดธุระจริงๆ ไม่ได้โกหก อีกอย่าง เขาวานพี่สี่ไปแทน รั่วซีน่าจะดีใจนะ รั่วซีก็บอก ดีใจกับผีน่ะสิ ! ทำไมถึงคิดว่านางจะดีใจหา ? สิบสามบอก อ้าว ก็เห็นที่ผ่านมาเวลาเสิร์ฟชาเสิร์ฟขนม รั่วซีเสิร์ฟตามรสนิยมพี่สี่มากกว่าใคร ไม่ได้แปลว่าชอบพี่สี่หรอกเหรอ ? จากนั้นก็แล้วช่วยเชียร์องค์ชายสี่ พี่ชายสุดที่รักเป็นการใหญ่ว่าพี่ชายเขาเปลือกนอกเย็นชา แต่จริงๆ ข้างในใจดีออกนะ รั่วซีก็บอก ไม่ใช่เลย นางไม่ได้ชอบองค์ชายสี่ จำเอาไว้ด้วย แล้วออกจากกระโจมไป ช่วงท้ายของการประพาส เนื่องจากมีข่าวมาจากเมืองหลวงว่าองค์ชายสิบแปดล้มป่วย คังซีจึงกลับก่อนกำหนด ในระหว่างเตรียมเก็บของกลับ องค์ชายรัชทายาทเอาม้าที่เป็นของบรรณาการออกมาขี่เล่น ชาวมองโกลเห็นแล้วโกรธมาก เพราะพวกเขาถวายให้คังซี ไม่ใช่ให้รัชทายาท จนคังซีต้องออกหน้าพูดจาตำหนิรัชทายาท จากนั้นระหว่างเดินทางกลับ ข่าวจากเมืองหลวงก็ส่งมาต่อว่า องค์ชายสิบแปดตายแล้ว ด้วยวัยเพียงแปดขวบ ระหว่างที่คังซีกำลังเศร้า องค์ชายรัชทายาทก็ทำตัววางอำนาจสั่งให้ขันทีคนสนิทของคังซีออกมาตอบคำถามเขา คังซีโมโหมาก สั่งให้ร่างราชโองการปลดองค์ชายรัชทายาทจากตำแหน่งเดี๋ยวนั้น หลังกลับมาจากมองโกล ในวันที่องค์ชายแปดส่งขันทีเอากลอนถามใจมาให้ทุกปีนั้น หนนี้ขันทีที่มาเป็นคนละคนกับครั้งก่อนๆ และของที่เอามาให้ไม่ใช่จดหมายอย่างทุกที แต่เป็นห่อของ รั่วซีรับมาอย่างประหลาดใจ พอแกะห่อออกดู ปรากฏว่าเป็นกล่องใส่สร้อยห้อยจี้รูปดอกมู่หลาน ก็รู้ทันทีว่านี่มันองค์ชายสี่ให้มา ไม่ใช่องค์ชายแปดนี่นา ส่วนจดหมายขององค์ชายแปดมาถึงตอนกลางคืน หลังรัชทายาทถูกปลด องค์ชายแปดที่เล็งตำแหน่งรัชทายาทอยู่ก็เริ่มเคลื่อนไหว แต่พวกขุนนางที่ปกติผูกสัมพันธ์เอาไว้เคลื่อนไหวน่าเกลียดไปหน่อย คือพากันถวายฎีกาขอให้แต่งตั้งองค์ชายแปดเป็นรัชทายาทจนเหมือนกับบีบคังซี คังซีจึงโกรธมากจนกล่าวตำหนิองค์ชายแปดอย่างรุนแรง องค์ชายสิบสี่รีบออกหน้าหน้าเอาชีวิตตัวเองเข้ารับประกันว่าองค์ชายแปดไม่ได้ยุยงให้พวกขุนนางถวายฎีกาให้ตัวเองเป็นรัชทายาทอย่างแน่นอน คังซีที่โมโหอยู่แล้วเลยยิ่งโกรธจัดที่ลูกเข้าข้างพี่ มองไม่เห็นหัวพ่อ จึงชักกระบี่ออกมาจะแทงใส่สิบสี่ องค์ชายห้ารีบร้องไห้คุกเข่าเข้าไปกอดขาพ่อไว้ขอร้องไม่ให้ฆ่าน้อง หลังจากนั้นพวกองค์ชายทุกคนก็รีบเข้ามาร้องขอให้คังซียกโทษให้องค์ชายแปดกับสิบสี่กันทุกคน สุดท้ายสิบสี่ถูกลงโทษตีด้วยไม้กระดานสี่สิบครั้ง จากนั้นทั้งองค์ชายแปดและสิบสี่ก็ถูกสั่งให้อยู่สำนึกตัวที่บ้านระยะหนึ่ง แม้จะรู้ประวัติศาสตร์อยู่แล้วว่าสิบสี่จะอายุยืนไปจนถึงยุคเฉียนหลงครองราชย์โน่น เมื่อได้ฟังข่าวนี้ รั่วซีก็ทั้งตกใจและเป็นห่วงมากอยู่ดี และสิบสี่ก็รู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง จึงส่งคนสนิทส่งจดหมายมาบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง เขากับพี่แปดปลอดภัยดี รั่วซีจึงค่อยโล่งอก เนื่องจากองค์ชายแปดที่เป็นพี่เขยถูกลงโทษ พวกนางกำนัลกับขันทีในวังจึงจับตาดูท่าทีของฮ่องเต้ว่ายังโปรดรั่วซีอยู่หรือเปล่า ปรากฏว่าคังซีไม่ได้ลากรั่วซีเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ และยังโปรดรั่วซีอยู่เหมือนเดิม จากนั้นวันหนึ่ง คังซีเรียกตัวองค์ชายรัชทายาทเข้าไปพบ แล้วห้องที่เรียกเข้าไปมีสองชั้น คังซีกับรัชทายาทคุยกันในห้องชั้นใน มีหัวหน้าขันทีฟังอยู่ด้วยแค่คนเดียว ประตูห้องด้านในแง้มเปิดนิดๆ จนรั่วซีที่นั่งอยู่ใกล้ประตูทางออกของห้องด้านนอกได้ยินเสียงร้องไห้ของรัชทายาทดังมาแว่วๆ รั่วซีนั่งเหม่อคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ไม่มีความคิดที่จะไปแอบฟัง เพราะรู้ผลลัพธ์ดีอยู่แล้วว่า ถูกปลดครั้งนี้ รัชทายาทจะได้ฟื้นตำแหน่ง แล้วจะถูกปลดอีกครั้งในปีไหน ดังนั้นถึงไม่ต้องฟังก็รู้ผลอยู่ว่าอีกไม่นานรัชทายาทก็ได้กลับคืนตำแหน่ง หลังการเรียกพบรัชทายาทครั้งนี้ รั่วซีโดนทั้งพวกองค์ชายแปดและองค์ชายสี่ถามว่าคังซีกับรัชทายาทคุยอะไรกัน ? โดยเจอกลุ่มองค์ชายแปดก่อน ซึ่งรั่วซีก็ตอบไปตามตรงว่า ไม่ได้ยิน เพราะเขาคุยกันในห้องด้านใน แต่บอกเพิ่มเติมว่า ฮ่องเต้ยังรักองค์รัชทายาทอยู่มาก ในตอนที่เจอองค์ชายสี่กับสิบสาม และองค์ชายสี่สั่งให้สิบสามปลีกตัวไปเพื่อที่จะคุยกับรั่วซีตามลำพัง รั่วซีพยายามคิดหาคำอธิบายยังไงที่จะไม่ทำให้องค์ชายสี่ขายหน้าจนนึกโมโหที่หลงคิดเข้าข้างตัวเองว่านางแอบชอบเขา แต่ปรากฏว่าองค์ชายสี่กลับถามว่า คังซีกับรัชทายาทคุยอะไรกัน รั่วซีจึงค่อยโล่งอกและแอบผิดหวังนิดๆ ตอบไปว่านางไม่ได้ยิน เพราะเขาคุยกันในห้องด้านใน องค์ชายสี่ฟังกระแสเย็นชาในน้ำเสียงออก จึงถามว่ายังโกรธเขาอยู่หรือไง รั่วซีรีบส่ายหน้าหวือ นึกในใจว่า แค่พี่ไม่โกรธหนูก็บุญแล้ว หนูไม่กล้าโกรธพี่หรอกค่ะ หนึ่งเพราะหนูดันทำให้พี่เข้าใจผิดเองจริงๆ สองเพราะหนูยังไม่ได้กินดีหมีหัวใจเสือ จะได้กล้าหาญชาญชัยมากถึงขนาดไปโกรธพี่ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:11:43

ความคิดเห็นที่ 4 องค์ชายสี่มองหน้ารั่วซี แล้วพูดว่า ตอนนั้นเขาอาจจะเข้าใจรั่วซีผิดไปจริงๆ รั่วซีรีบพยักหน้า คิดในใจ เข้าใจก็ดีแล้วๆ ! องค์ชายสี่พูดต่อว่า แต่เขาไม่เสียใจหรอกนะที่จูบไปนั่น จากนั้นยื่นมือมาแกะกระดุมดูที่คอ ถามว่าทำไมไม่ใส่สร้อยที่เขาให้ไป ? รั่วซีเดือดมาก บอกว่าสร้อยอยู่ที่ห้อง ไว้เจอกันคราวหน้าจะเอามาคืนให้ องค์ชายยิ้มหยัน บอกให้แล้วให้เลยไม่รับคืน และสักวันเขาจะให้รั่วซียอมใส่สร้อยนั่นอย่างเต็มใจเองให้ได้ จากนั้นถามต่อว่า ถึงจะไม่ได้ยินที่คังซีกับรัชทายาทคุยกันชัดๆ แต่ก็น่าจะได้ยินหรือไง ? รั่วซีบอก ไม่ได้ยิน ได้ยินแต่เสียงรัชทายาทร้องไห้ องค์ชายสี่ถามว่าเจ้าบอกพี่เขยของเจ้าแบบนี้ด้วยรึ ? รั่วซีบอก ใช่ องค์ชายสี่ก็ไม่ว่าอะไร เดินจากไป ในตอนนี้องค์ชายสี่กับสิบสามเข้าใจผิดคิดว่ารั่วซีชอบพออยู่กับสิบสี่ เพราะสิบสี่เป็นตัวแทนองค์ชายแปดมาพูดกับรั่วซีตลอด บวกกับค่อนข้างสนิทกันมาก (สนิทกันแบบเพื่อนร่วมก๊วนเดียวกันที่คบกันโดยไม่แบ่งแยกเพศ แต่สิบสี่จะสนิทน้อยกว่าสิบสาม) ถึงวันเกิดของรั่วซี(เป็นเรื่องบังเอิญมากที่วันเกิดของรั่วซีเป็นวันเดียวกับจางเสี่ยวเหวิน จางเสี่ยวเหวินคิดว่านี่อาจจะเป็นหนึ่งในสาเหตุที่วิญญาณของตัวเองมาอยู่ในร่างของรั่วซี) ก่อนหน้านี้ องค์ชายแปดส่งสิบกับสิบสี่มาหยั่งเสียงดูว่ารั่วซีอยากได้อะไร พอรั่วซีบอกว่าอยากเจอหน้าพี่สาว เพราะตั้งแต่เข้าวังมาสามปีกว่า ก็ไม่ได้เจอหน้าพี่อีกเลย องค์ชายแปดจึงส่งรั่วหลานมาเยี่ยมท่านแม่ของเขา แล้วขอให้ท่านแม่เขาส่งคนไปตามรั่วซีมาพบ ให้ได้เจอรั่วหลานหนึ่งวัน ในหนึ่งวันที่ได้เจอรั่วหลาน นอกจากคุยกันตามประสาพี่น้องเพราะความคิดถึงแล้ว รั่วหลานยังถามรั่วซีว่าถูกใจใครบ้างหรือเปล่า ได้เวลาควรแต่งงานแล้วนะ องค์ชายสิบสามก็ดีนะ เห็นสนิทกันและดีกับรั่วซีมาก องค์ชายสิบก็เหมือนกัน หรือองค์ชายสิบสี่ก็เห็นดีกับรั่วซีมากเหมือนกัน รั่วซีฟังแล้วหัวเราะ พูดแซวเล่นๆ ว่าหลายคนจังนะ ยังมีอีกไหม ? รั่วหลานก็พูดหน้าซีเรียสว่าองค์ชายแปดเองก็ดีกับรั่วซีมากเลยนะ รั่วซีฟังแล้วยิ้มค้างทันที เพราะยังทำใจไม่ได้เรื่องที่พี่กับน้องจะมีสามีคนเดียวกัน(ความจริงรั่วหลานไม่ได้ถือสาเรื่องนี้เลย เพราะไม่ได้รักองค์ชายแปดเลย จึงไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้นว่าพี่แกจะมีเมียกี่คน) จึงเสพูดว่าเห็นตอนก่อนเข้าวัง พี่พยายามย้ำแล้วย้ำอีกว่าอย่าไปหลงรักใคร ทำไมตอนนี้เปลี่ยนใจมาพูดแบบนี้เสียแล้วล่ะ ? รั่วหลานบอกก็ตอนนั้นรั่วซียังเป็นแค่นางกำนัลธรรมดา หากหลงรักใคร โอกาสสมหวังจะมีน้อยมาก ไม่เหมือนตอนนี้ที่ทั้งได้เวลาแต่งงานแล้ว และยังเป็นคนโปรดของคังซี หากชอบใคร โอกาสได้แต่งงานกับคนที่รักเรียกว่ามี 100% ก็ว่าได้ รั่วซีก็บอกปัดไปว่ายังไม่อยากคิดเรื่องนี้ในตอนนี้ ในวันเกิด สิบสี่แวะมาเยี่ยมรั่วซี รั่วซีจึงเอาโต๊ะเตี้ยออกมาตั้งข้างนอก แล้วชงชารับแขก ใบชาที่ใช้เป็นเครื่องบรรณาการของดีสุดที่คังซีพระราชทานให้ ส่วนชุดน้ำชาที่ใช้เป็นชุดน้ำชาที่รั่วซีขอให้สิบสี่ช่วยไปหาซื้อมาให้เมื่อสองปีก่อน รั่วซีชวนคุยถามว่าองค์ชายแปดเป็นไงบ้าง และถามเรื่องในวันนั้น สิบสี่ก็เล่าให้ฟัง แล้วระบายว่าตอนที่เขาเอาชีวิตตัวเองเป็นประกันให้พี่แปด แล้วเสด็จพ่อชักกระบี่ออกมาจะฆ่าเขานั่น คนที่ลุกขึ้นร้องไห้กอดขาห้ามเสด็จพ่อเป็นคนแรกคือองค์ชายห้า ไม่ใช่พี่สี่ที่เป็นพี่แม่เดียวกับเขา พี่สี่เพิ่งจะมาคุกเข่าร้องขอชีวิตให้เขาเมื่อองค์ชายคนอื่นๆ คุกเข่ากันจนหมดแล้ว คิดดูว่ามีพี่ชายใจร้ายแบบนี้ จะให้เขารู้สึกยังไง ? รั่วซีก็เงียบ (เป็นความจริงที่ว่าองค์ชายสี่กับสิบสี่นี่แม่เดียวกัน แต่อย่างกับพี่น้องคนละแม่ องค์ชายสี่รักสิบสามเป็นน้องอยู่คนเดียวก็ว่าได้ ส่วนสิบสี่ก็ไปติดองค์ชายแปด) หลังจากระบายจบ สิบสี่ก็ช่วยเป็นพ่อสื่อให้พี่ชายแปดตามเคย บอกว่าพี่แปดนะพยายามช่วยรั่วซีอย่างนั้นอย่างนี้ รั่วซีรู้ตัวบ้างไหม แล้วพี่เขานะ ตั้งแต่รั่วซีเข้าวังมา นอกจากเมียเอก(พี่สาวหมิงเยว่)และเมียรอง(รั่วหลาน)ที่แต่งมาตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อนกับเมียไร้อันดับสองคนที่รับใช้มาแต่เด็กแล้ว ก็ไม่ได้รับเมียคนใหม่อีกเลย อย่างพวกเขาทุกคนนี่ ก็ยังมีเมียทั้งหลวงทั้งน้อยกันคนละหลายคนทั้งนั้น เขาเองยังมีเมียหลวงเมียรองแล้วตั้งสี่คน สิบสามก็มีตั้งสามคน จนคนนอกพากันพูดว่าพี่ชายแปดเขากลัวเมียหลวงมากจนไม่กล้าแต่งเมียเพิ่ม ทั้งที่ความจริงแล้วพี่ชายเขารอรั่วซีคนเดียว แล้วรั่วซีล่ะคิดยังไงกับพี่ชายเขา มีใจตอบพี่เขาบ้างไหม รั่วซีบอกไม่รู้ สิบสี่ก็ฉุนจัด ขึ้นเสียงถามว่า หม่าเอ่อร์ไท่ รั่วซี เจ้าต้องการอะไรกันแน่ ?! สิบสี่ยังไม่ทันอาละวาดมากไปกว่านี้ ก็มีเสียงพูดหนักๆ ดังขึ้นว่า “น้องสิบสี่” ปรากฏว่าสิบสามกับองค์ชายสี่ก็แวะมาเยี่ยมอวยพรวันเกิดรั่วซีพอดี สิบสี่เลยต้องขอตัวจากไปแบบอารมณ์เสีย และพฤติกรรมของสิบสี่ก็ทำให้องค์ชายสี่กับสิบสามยิ่งมั่นใจในความเข้าใจผิดของตัวเองเข้าไปใหญ่ว่าสิบสี่รักอยู่กับรั่วซี และตอนนี้กำลังระหองระแหงกัน พอสิบสี่ไป รั่วซีก็เชิญสององค์ชายลงนั่ง แล้วชงชาให้ ส่วนใหญ่รั่วซีคุยกับสิบสาม องค์ชายสี่นั่งมองสองคนคุยกันแล้วยิ้มอยู่เงียบๆ สิบสามแกล้งทวนคำถามของสิบสี่ก่อนจะไปว่า หม่าเอ่อร์ไท่ รั่วซี เจ้าต้องการอะไรกันแน่ ? รั่วซีจึงแกล้งแบมือออกไป บอก ต้องการของขวัญวันเกิดน่ะสิ เอามาเลย สิบสามหัวเราะ ตีมือรั่วซีที่แบมาตรงหน้า บอก ไม่มีให้ รั่วซีแกล้งโวยว่า กล้าหาญมากนะที่มาดื่มชาของนางแล้วไม่มีของขวัญมาให้นี่ สิบสามเลยบอก เขาไม่มีของขวัญให้ แต่พี่สี่มี แล้วเอากล่องที่ถือมาด้วยยื่นให้ บอกพี่สี่เขาส่งลูกน้องไปทำงานทางใต้ เลยฝากให้ซื้อมาให้ด้วย รั่วซีไม่กล้าพอที่จะปฏิเสธไม่รับต่อหน้าเจ้าตัวและสิบสาม จึงขอบคุณแล้วรับเอาไว้ ข้างในเป็นขวดเล็กๆ ใส่เครื่องสำอางและน้ำมันหอม หนึ่งปีเวียนมาบรรจบ คังซีจะออกประพาสมองโกลอีกครั้งตามปกติที่จะไปเป็นประจำทุกปี ปีนี้รั่วซีอายุ 18 ปีแล้ว ออกประพาสมองโกลหนนี้ คังซีพาไปแต่องค์ชายรัชทายาทที่เพิ่งคืนตำแหน่งให้ กับองค์ชายแปด เพราะหลังจากได้ตำแหน่งคืน รัชทายาทก็ทำการคบหาพวกขุนนางจนคังซีเริ่มไม่สบายใจ กลัวจะมีเหตุการณ์ลูกบีบให้เขาสละบัลลังก์ องค์ชายแปดเอง เขาก็ไม่วางใจที่จะปล่อยทิ้งไว้ให้อยู่ในเมืองหลวง จึงพามาด้วยทั้งคู่ ประพาสมองโกลหนนี้ องค์หญิงมองโกลที่ออกมาเต้นเสิร์ฟเหล้าครั้งก่อนชื่อ องค์หญิงหมินหมิ่น เห็นรั่วซีเข้าก็จำได้ว่าปีที่แล้วเคยเจอรั่วซีมาแล้ว จึงเข้ามาคุยด้วย แล้วถามถึงแบบเหนียมๆ ว่าปีนี้องค์ชายสิบสามไม่ได้มาด้วยหรือ ? พวกพระชายาขององค์ชายสิบสามนี่สวยไหม รั่วซีฟังแล้วแทบหัวเราะก๊าก ว่าสิบสามมันโปรยเสน่ห์จนสาวหลงรักเข้าให้ซะแล้ว จึงถามหมินหมิ่นว่า ชอบสิบสามหรือ ? แล้วพูดให้กำลังใจว่า ในสายตานาง หมินหมิ่นสวยกว่าเมียของสิบสามทุกคน หมินหมิ่นรู้มาว่าสิบสามเป่าขลุ่ยเก่งมาก แต่ไม่ค่อยเป่าให้ใครฟัง รั่วซีจึงบอกว่านางสนิทกับสิบสาม เพราะเล่นด้วยกันมาแต่เด็ก เอาไว้ครั้งหน้าถ้าสิบสามมาด้วย นางจะขอให้สิบสามเป่าขลุ่ยให้หมินหมิ่นฟังก็แล้วกัน หมินหมิ่นจึงดีใจมาก ชวนรั่วซีไปขี่ม้าเล่น รั่วซีบอกนางยังขี่ไม่คล่อง หมินหมิ่นจึงอาสาช่วยหัดให้ ผลคือ หมินหมิ่นสอนไม่เป็น ดันไปหวดแส้เร่งม้าของรั่วซีจนวิ่งเตลิด รั่วซีกลัวมากจนปล่อยบังเหียนกอดคอม้าแน่น ม้าถูกรัดคอก็ยิ่งวิ่งเร็วเข้าไปใหญ่จนรั่วซีนึกว่าตัวเองคงได้ย้อนเวลามาเพื่อที่จะตกม้าตายซะแล้ว โชคดีที่องค์ชายแปดผ่านมาเห็นเข้า เลยช่วยเอาไว้ได้ เนื่องจากม้าวิ่งเตลิดออกมาไกลมาก และรั่วซีหมดแรงและหมดความกล้าจะขี่ม้ากลับแล้ว หมินหมิ่นจึงจะให้รั่วขี่นั่งซ้อนท้ายม้านางกลับ แต่องค์ชายแปดบอกไม่ต้อง เขาจะพารั่วซีกลับเอง รั่วซีอยากปฏิเสธแต่พูดไม่ออก หมินหมิ่นเห็นรั่วซีไม่คัดค้าน จึงตกลง แล้วขี่ม้าแยกกลับกระโจมมองโกล ทั้งสองยืนดูจนหมินหมิ่นลับหายจากสายตา องค์ชายแปดก็คว้ามือรั่วซีขึ้นมาดูรอยช้ำ ขมวดคิ้วถามว่าเจ็บหรือเปล่า ? รั่วซีดึงมือกลับ องค์ชายแปดกำมือแน่นขึ้นไม่ยอมปล่อย แล้วบังเอิญกดลงตรงรอยช้ำพอดี รั่วซีสูดปากเจ็บ องค์ชายแปดจึงรีบปล่อย แล้วถอนหายใจพูดว่า ข้าจะทำยังไงกับเจ้าดี ? รั่วซีเมินหน้าไปอีกทางโดยไม่พูด องค์ชายแปดจึงอุ้มรั่วซีขึ้นหลังม้า โอบเอาไว้หลวมๆ พาขี่ม้ากลับแบบจงใจขี่ช้าๆ ในหลายปีที่ผ่านมา สิ่งต่างๆ ที่องค์ชายแปดทำเพื่อนางได้ค่อยๆ ซึมซาบลงในใจของรั่วซี ตอนนี้จึงพูดได้ว่านางมีใจให้องค์ชายแปดจนเข้าขั้นรักก็ว่าได้ เมื่อได้มาอยู่ใกล้ชิดกันแบบนี้ รั่วซีที่เหนื่อยกับการพยายามสร้างกำแพงกั้นหัวใจตัวเองก็ตัดสินใจที่จะปล่อยตัวตามที่หัวใจต้องการสักครั้ง ทิ้งตัวลงพิงอกองค์ชายแปด ทำเป็นลืมว่าเขามีเมียแล้ว ลืมว่าเขาต้องตายในปียงเจิ้งที่สี่ องค์ชายแปดรู้สึกว่ารั่วซีทิ้งตัวลงพิงอกเขา ก็ดีใจ กระซิบที่ข้างหูอย่างมั่นใจว่าในใจของเจ้ามีข้า เมื่อเห็นรั่วซีไม่ปฏิเสธ ก็หัวเราะเบาๆ มือที่โอบรั่วซีไว้หลวมๆ กระชับแน่นขึ้น พูดย้ำอย่างดีใจมากว่าในใจของเจ้ามีข้า ! จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:12:32

ความคิดเห็นที่ 5 เมื่อมาถึงเขตกระโจมที่พัก องค์ชายแปดอุ้มรั่วซีลงจากม้าแล้วมองหน้ารั่วซีไม่วางตาจนรั่วซีเขินจัด จึงก้มหน้าก้มตาเดินหนี องค์ชายแปดหัวเราะ ตามมาดึงตัวไว้ ถามว่าทำไมถึงไปอยู่กับหมินหมิ่นได้ รั่วซีจึงบอกว่าหมินหมิ่นสอนขี่ม้าให้ แล้วก็เป็นอย่างที่เห็น องค์ชายแปดจึงบอกว่าครั้งหน้าถ้าอยากหัดขี่ม้า เขาจะสอนให้เอง รั่วซีกลับมาถึงกระโจม ก็ทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดแรง แต่แล้วก็รู้สึกว่ามีใครบางคนตบไหล่นางเบาๆ พร้อมกับมีเสียงผู้ชายแปลกหน้าพูดขึ้นว่า “รั่วซี ข้าเอง” รั่วซีตกใจมาก ลุกพรวดขึ้น พอเห็นว่าคนที่มาตบไหล่คือชาวมองโกลไว้หนวดเครารุงรัง ก็ทำท่าจะอ้าปากร้องให้ช่วย ชายมองโกลรีบเอามือปิดปากรั่วซีไว้ รั่วซีทำท่าจะดิ้น แล้วรู้สึกกะทันหันว่าชาวมองโกลตรงหน้าดูคุ้นๆ ตาชอบกล พอดูดีๆ ปรากฏว่าคือองค์ชายสิบสี่ ! รั่วซีตกใจมาก ร้องโพล่งว่าเจ้าจะบ้าหรือ นี่ขัดราชโองการโผล่มาแถวนี้ทำไมกันหา ! เรื่องของเรื่องค์อ องค์ชายรัชทายาทฉวยโอกาสที่คังซีกับองค์ชายแปดไม่อยู่เมืองหลวงวางแผนเล่นงานองค์ชายแปดด้วยการให้พวกขุนนางที่ตัวเองลากมาเป็นพวกทำการเปลี่ยนตำแหน่งเอาขุนนางที่เป็นพวกขององค์ชายแปดออก แล้วเอาขุนนางที่เป็นพวกเขาเข้ามาเสียบแทน สิบสี่จึงต้องเสี่ยงปลอมตัวมาหาองค์ชายแปดเพื่อปรึกษาวางแผนรับมือ แล้วมาขอหลบในกระโจมของรั่วซี รั่วซีฟังแล้วก็นึกดีใจว่าสิบสี่ต้องไว้ใจนางมากเลยนะถึงได้เลือกขอหลบในกระโจมของนาง รั่วซีตกลงรับปากช่วยสิบสี่ ช่วยคิดหาวิธีให้สิบสี่นัดเจอและคุยกับองค์ชายแปดได้ ตอนแรกรั่วซีแกล้งพูดว่ามีวิธีให้สิบสี่นัดเจอกับองค์ชายแปดดีๆ อยู่วิธีหนึ่งที่รับรองว่าไม่มีใครจับได้ คือให้สิบสี่ปลอมตัวเป็นผู้หญิงออกไปนัดพบกับองค์ชายแปด รับรองว่าต่อให้มีใครมาเจอ ก็ไม่สงสัยแน่นอน ! สิบสี่ฟังแล้วอ้าปากค้าง ช็อคมากว่าคิดได้ไงฟระวิธีนี้ ! แล้วโล่งอกเมื่อรั่วซีบอกว่าแค่พูดเล่น สิบสี่ด่าว่าแหม่ ชักจะไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำมากขึ้นทุกทีแล้วนะ ถึงกับกล้าคิดจะให้องค์ชายอย่างเขาไปใส่ชุดผู้หญิง รั่วซีให้สิบสี่นอนพักในกระโจมกับเตรียมของกินเอาไว้ให้ระหว่างที่นางออกไปบอกเรื่องนี้กับองค์ชายแปด เพราะสิบสี่เร่งเดินทางมาแบบไม่ได้กินไม่ได้นอน หลังจากบอกเวลาและสถานที่นัดหมายให้องค์ชายแปดมาเจอกับสิบสี่เรียบร้อย รั่วซีก็กลับมาบอกสิบสี่ ตอนสิบสี่กับองค์ชายแปดนัดเจอกัน คนขององค์ชายรัชทายาทไปพบตอนสององค์ชายกำลังคุยปรึกษากันเข้าพอดี จึงร้องบอกว่ามีโจรบุกเข้ามา แล้วสั่งค้นทั่วทุกกระโจมเพื่อหาตัวโจร แถมยังบอกด้วยว่ายิงธนูใส่โจรไปแล้ว โจรเป็นชาวมองโกลหนีเข้าไปในเขตกระโจมของมองโกลแล้ว พวกองค์ชายใหญ่จึงตามไปค้นในเขตกระโจมมองโกล ตอนนั้นรั่วซีกำลังคุยอยู่กับหมินหมิ่นที่แวะมาหาอยู่พอดี เมื่อรู้ว่าการนัดเจอกันขององค์ชายแปดกับสิบสี่ถูกจับได้ รั่วซีก็ตกใจมาก เป็นห่วงทั้งองค์ชายแปดและสิบสี่ จึงโกหกหมินหมิ่นไปว่าคนรักของนางตามมาพบนางจากเมืองหลวง แล้วโดนเจอตัวเข้า ตอนนี้หนีไปซ่อนตัวอยู่ในเขตกระโจมมองโกล หมินหมิ่นที่เป็นเด็กสาวกำลังมีความรักจึงอยากช่วยคนที่กำลังมีความรักเหมือนกัน ก็อาสาช่วยอย่างเต็มใจ พาไปหาดูในทุกที่ที่ซ่อนคนได้ จนได้เจอตัวสิบสี่ก่อนทหารขององค์ชายรัชทายาท รั่วซีรีบถามสิบสี่ว่าบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า พอสิบสี่บอกว่าเปล่า ก็โล่งอก แต่เมื่อสิบสี่เสริมว่าคนที่โดนธนูคือพี่แปด เพราะเอาตัวมารับธนูแทนเขา รั่วซีก็ร้องอุทาน สั่นไปทั้งตัวจนสิบสี่ต้องจับมือเอาไว้แน่น พูดย้ำว่าพี่แปดโดนธนูแค่ตรงแขนเท่านั้น ไม่ได้บาดเจ็บสาหัสอะไร รั่วซีจึงค่อยหายสั่น หมินหมิ่นให้สิบสี่ซ่อนตัวในกระโจมของนาง รั่วซีก็เตี๊ยมกับสิบสี่ให้รู้ว่ารั่วซีโกหกเอาไว้ว่าสิบสี่เป็นแฟนนาง สิบสี่ก็โอเค รับลูก เมื่อแยกจากสิบสี่มาแล้ว รั่วซีก็ไปกระโจมองค์ชายแปด กระโจมองค์ชายแปดเงียบสงบดีไม่มีใครมาตรวจค้น มีแต่ขันทีและองครักษ์คนสนิทเฝ้าอยู่หน้ากระโจม เมื่อเข้าไปในกระโจม ก็เห็นว่าองค์ชายแปดถูกยิงเข้าที่แขนจริง ขันทีคนสนิทกำลังทำแผลให้อยู่ รั่วซีก็เข้าไปบอกว่าตอนนี้สิบสี่หลบอยู่ในกระโจมมองโกล หมินหมิ่นช่วยดูแลให้ หลังจากทำแผลเสร็จ ขันทีก็ออกไป องค์ชายแปดของให้รั่วซีนั่งลงข้างๆ เขา แล้วพูดยิ้มๆ ว่าอย่างกับฝันไปเลย เขาคาดหวังให้รั่วซีเต็มใจมานั่งข้างๆ เขาแบบนี้มานานแล้ว รั่วซีรีบเปลี่ยนเรื่องไปถามถึงเรื่องที่ออกไปพบกับสิบสี่ และคุยกันจนถึงเรื่องที่องค์ชายรัชทายาทถึงกับใช้ธนูยิงกันเลย องค์ชายแปดบอกแน่นอนอยู่แล้ว เพราะถ้าฆ่าเขาได้ก็เท่ากับกำจัดศัตรูได้นี่ รั่วซีจึงนึกถึงจุดจบขององค์ชายแปดที่ได้รู้มา และนึกเศร้าใจจนเริ่มอยากทำตัวเหินห่างอีกครั้ง เพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ต้องเจ็บเมื่อถึงเวลานั้น องค์ชายแปดรู้สึกได้ถึงสายตาของรั่วซีที่เปลี่ยนไป จึงรั้งร่างรั่วซีเข้ามากอดแน่น บอกว่าเขาไม่ชอบสายตาแบบนี้ของนางเลย มันเหมือนกับว่านางอยู่ห่างไกลจากเขามาก นางกลัวอะไรงั้นหรือ ? มีเขาอยู่ด้วยทั้งคน ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น ! ตอนนั้นเอง ขันทีได้เข้ามารายงานว่า องค์ชายรัชทายาทค้นจนทั่วกระโจมไป 2-3 รอบแล้ว แต่ไม่เจอโจร เนื่องจากชาวมองโกลไม่ชอบขี้หน้าองค์รัชทายาทมาตั้งแต่เมื่อปีก่อนที่เอาม้าซึ่งพวกเขามอบให้คังซีเป็นของบรรณาการไปขี่เล่น จึงยิ่งเขม่นหน้าองค์ชายรัชทายาทหนักขึ้นที่มาบอกว่าโจรเป็นชาวมองโกล แต่พอค้นกระโจมแล้วกลับหาตัวไม่พบเหมือนจงใจปรักปรำกัน ตอนนี้องค์ชายรัชทายาทจึงย้อนกลับมาค้นทางกระโจมของเราแทน องค์ชายแปดจึงวางแผนให้ลูกน้องไปต้มน้ำชาเดือดๆ มา แล้วแกล้งทำเป็นหกรดใส่แผลของเขาในตอนที่รัชทายาทเข้ามาหา แบบต้องทำให้เนียนด้วย หลังจากพวกนี้วางแผนกันเสร็จ รั่วซีก็กลับไปกระโจมของตัวเอง ทุกอย่างดำเนินไปด้วยดี องค์ชายแปดได้แผลน้ำร้อนลวก พันผ้าเอาไว้โดยที่ความลับเรื่องแผลธนูไม่ถูกเปิด ส่วนสิบสี่ ผ่านไป 2-3 วัน ก็ออกเดินทางกลับไปเมืองหลวงโดยสวัสดิภาพ ระหว่างที่สิบสี่ยังหลบอยู่ในกระโจมของหมินหมิ่น และแอบออกไปเจอองค์ชายแปดครั้งหนึ่งเพื่อคุยปรึกษากันต่อให้จบ ขากลับมา สิบสี่รู้เรื่องที่องค์ชายแปดคบกับรั่วซีแล้ว จึงเข้ามาคารวะถวายบังคมให้รั่วซีแบบดีใจมากที่รั่วซีจะได้มาเป็นพี่สะใภ้ของเขา และพี่แปดของเขาจะได้สมหวังเสียทีหลังจากที่ต้องรอมาหลายปี ทำเอารั่วซีเขินจัด หลังจากสิบสี่กลับไปแล้ว รั่วซีก็ได้ทำการตัดสินใจเด็ดขาดอย่างหนึ่ง โดยตกลงที่จะคบกับองค์ชายแปด เรียกว่าช่วงนี้เป็นช่วงหวานชื่นมากๆ ยิ่งองค์ชายแปดด้วยแล้วยิ่งไม่ต้องพูดถึง อารมณ์ดีหน้าบานทุกวัน องค์ชายแปดช่วยสอนขี่ม้าให้รั่วซีจนเป็น สองคนก้าวหน้าไปถึงขั้นกอดจูบกัน องค์ชายแปดบอกว่ากลับไปเมืองหลวงเมื่อไหร่ เขาจะขอรั่วซีกับเสด็จพ่อ วันหนึ่ง รั่วซีไปที่กระโจมองค์ชายแปด ก็เห็นเขากำลังเขียนรายชื่อและตำแหน่งของขุนนางจำนวนหนึ่ง ก็ชะโงกหน้าเข้าไปดู เห็นชื่อขุนนางที่คุ้นตาอยู่ลำดับสุดท้าย จึงอ่านชื่อขุนนางคนนั้งออกมา องค์ชายแปดหันมามองหน้า พูดว่า เขาสงสัยมานานแล้วว่าทำไมรั่วซีถึงดูจะสนใจเรื่องขององค์ชายสี่เป็นพิเศษ ? (ขุนนางคนที่ว่าถือเป็นคนขององค์ชายสี่) รั่วซีฟังแล้วสะดุ้งในใจ แก้ตัวว่าคงเป็นเพราะองค์ชายสิบสามล่ะมั้ง ! เพราะนางสนิทกับสิบสาม เลยพลอยใส่จถึงองค์ชายสี่ไปด้วย จากนั้นนิ่งไป ก่อนจะถามว่า การที่ขุนนางคนนี้ได้รับแต่งตั้ง เป็นผลร้ายกับองค์ชายแปดมากไหม ? องค์ชายแปดก็ยิ้ม บอกว่านี่ถ้ารั่วซีไม่ถามประโยคนี้ออกมา คืนนี้เขามีหวังนอนไม่หลับแน่ๆ พอรั่วซีถามออกมา เขาค่อยสบายใจหน่อย ก่อนจะตอบว่า ไม่ได้เป็นผลดีหรือร้ายอะไร แต่ถือเป็นผลดีสำหรับองค์ชายสี่ (เพราะญาติสนิทคนไหนสักคนของขุนนางคนนี้เป็นเมียน้อยคนหนึ่งขององค์ชายสี่) แล้วพูดว่าน่าเสียดายที่ท่านพ่อของรั่วซีไม่ปล่อยน้องชายมาเป็นแม่ทัพในเมืองหลวงบ้างเลย ไม่งั้นเขาคงสบายขึ้น ไม่ต้องแอบอิจฉาองค์ชายสี่แบบนี้ รั่วซีฟังแล้วแอบฉุนที่องค์ชายแปดเอานางไปเปรียบกับเมียน้อยขององค์ชายสี่ที่มีไว้แค่เพื่อเ ป็นบันไดสู่อำนาจของสามี หลายวันต่อมา ในวันสุดท้ายของการเสด็จประพาส วันรุ่งขึ้นทั้งขบวนก็จะออกเดินทางกลับเมืองหลวงปักกิ่ง รั่วซีพูดกับองค์ชายแปดว่า นางมีเรื่องหนึ่งอยากจะขอร้องเขา องค์ชายแปดก็บอกให้ว่ามา เรื่องไหนเขาก็รับปากทั้งนั้น รั่วซีบอกว่า นางอยากให้องค์ชายแปดถอนตัวจากศึกชิงบัลลังก์ซะ ถ้าตกลง นางก็จะแต่งงานกับเขา ถ้าไม่ตกลง ก็เลิกคบกันแค่นี้ องค์ชายแปดหน้าเปลี่ยนสีทันที ถามเหตุผล รั่วซีบอก ศึกชิงบัลลังก์มันอันตรายมาก ถ้ากลายเป็นผู้แพ้ผลลัพธ์จะเลวร้ายอย่างที่สุด องค์ชายแปดบอก ท่านแม่ของเขามีฐานะต่ำต้อย เขาถูกพวกองค์ชายที่มีท่านแม่ศักดิ์สูงดูถูกมาตั้งแต่เด็ก เขาต้องพยายามทุ่มเทมากแค่ไหนกว่าจะได้รับการยอมรับในความสามารถจนเหนือกว่าองค์ชายคนอื่นๆ เขาเตรียมการเพื่อการนี้มานานมาก ทุ่มเทความพยายามไปตั้งเท่าไหร่ จะมาให้เขาละทิ้งไปโดยไม่ลองสู้ให้ถึงที่สุด ลองเสี่ยงให้ถึงที่สุดดูสักตั้งนั้น เขาทำไม่ได้ เขาพร้อมที่จะยอมรับผลลัพธ์ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะมากกว่าที่จะยอมละทิ้งกลางคัน ทำไมรั่วซีถึงไม่ยอมเข้าใจเขาบ้าง ? แล้วบอกว่าตอนนี้รั่วซีคงเหนื่อยเกินไป กลับไปพักผ่อนแล้วคิดใหม่ดูดีๆ อีกทีดีกว่า รั่วซีบอก นางไม่ได้เหนื่อย และถ้าองค์ชายแปดไม่รับปากถอนตัว กลับเมืองหลวงไปแล้วก็ไม่ต้องไปขอนางกับองค์ฮ่องเต้ เพราะนางไม่มีทางรับปากแน่ องค์ชายแปดบอก หากเสด็จพ่อมีราชโองการ รั่วซีก็ขัดไม่ได้ รั่วซีบอก ถ้านางไม่ยอมแต่งเสียอย่าง ใครก็มาบังคับไม่ได้ อย่างมากก็แค่ตาย องค์ชายแปดสะอึกเลย พยายามต่อรองว่าแล้วถ้าเขายอมให้รั่วซีได้เป็นฮองเฮาหากเขาได้นั่งบัลลังก์ล่ะ ? รั่วซีบอก นางไม่ได้สนใจตำแหน่ง นางแค่ไม่อยากให้องค์ชายแปดเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงเท่านั้น องค์ชายแปดพูดอย่างเจ็บปวดว่าถ้ารั่วซียอมตายโดยไม่ยอมแต่งงานกับเขาเพราะไม่อยากให้เขาเข้าร่วมในการชิงบัลลังก์ แล้วทำไมถึงไม่ยอมที่จะตายไปพร้อมๆ กับเขาหากเขาเป็นฝ่ายแพ้ในศึกชิงบัลลังก์เล่า ? คำถามนี้ขององค์ชายแปดทำให้รั่วซีนึกได้ว่าทำไมตัวเองไม่เคยคิดแบบนี้มาก่อน และนิ่งไป บอกว่านางจะลองกลับไปคิดดูใหม่ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:13:08

ความคิดเห็นที่ 6 หลังกลับมาจากมองโกล รั่วซีก็พยายามคิดหาเหตุผลว่าทำไมตัวเองยอมเลิกคบกับองค์ชายแปดโดยไม่ยอมที่จะร่วมเป็นร่วมตายกับเขา ทั้งที่นับจากปีนี้ไป ยังมีเวลาอีกถึง 16 ปีกว่าที่องค์ชายแปดจะต้องตาย ? แต่ก็ให้คำตอบกับตัวเองไม่ได้ วันหนึ่ง ฝนตกหนัก รั่วซีที่เดินกางร่มอยู่รีบเข้าไปหลบฝนในศาลา แล้วจึงเห็นว่ามีคนหลบฝนอยู่ก่อนแล้วสองคน คือหมิงเยว่ ภรรยาหลวงขององค์ชายสิบ กับหมิงฮุ่ย ภรรยาหลวงขององค์ชายแปด รั่วซีแอบเซ็งทันทีขณะที่คุกเข่าลงถวายบังคม สองพี่น้องก็แกล้งไม่อนุญาตให้รั่วซียืนขึ้น ให้คุกเข่าอยู่แบบนั้น ตอนนั้นเอง หงว่าง ลูกชายคนเดียวขององค์ชายแปด อายุประมาณ 3-4 ขวบก็วิ่งมาหาแม่ หมิงฮุ่ยก็แกล้งพูดอวดว่าองค์ชายแปดรักลูกมากขนาดไหน (สองคนนี้ไม่รู้เรื่ององค์ชายแปดกับรั่วซี แค่แกล้งพูดให้รั่วซีเจ็บใจแทนรั่วหลาน) พอหงว่างได้รู้ว่ารั่วซีคือน้องสาวของรั่วหลาน เด็กก็วิ่งเข้ามาเตะรั่วซีทันที ร้องด่ารั่วซีกับรั่วหลานว่ารังแกท่านแม่เขา รั่วซีฟังแล้วอย่างโมโห ลุกขึ้นยืนโดยไม่ฟังคำอนุญาต บอกว่าดูเหมือนพระชายาทั้งสองไม่มีธุระอะไร งั้นหม่อมฉันทูลลา พร้อมกับนึกในใจว่านี่ถ้าแต่งงานกับองค์ชายแปด นางมีหวังได้เจอสงครามประสาทรบกับหมิงฮุ่ยทุกวันแหงๆ หมิงฮุ่ยร้องสั่งไม่อนุญาตให้รั่วซีไป รั่วซีหันมาบอกว่า หากคิดจะลงโทษนางที่ทำตัวไม่รู้ธรรมเนียม นางเป็นคนของคังซี เห็นจะต้องแจ้งไปทางฝ่ายงานของนางให้มาลงโทษนางเองล่ะนะ พระชายาไม่มีสิทธิ์มาลงโทษนางตรงๆ หมิงฮุ่ยฟังแล้วสะอึกมาก เพราะรู้ดีว่ารั่วซีเป็นคนโปรดของคังซี นางจึงไม่กล้าไปแจ้งฝ่ายงานของรั่วซีให้ลงโทษรั่วซีเพราะเรื่องนี้อยู่แล้ว ตอนนั้นเอง องค์ชายสี่กับขันทีสองคนที่ติดตามรับใช้ก็เดินเข้าศาลามาหลบฝน ทุกคนจึงถวายบังคมองค์ชายสี่ เสร็จแล้วรั่วซีจึงพูดว่าหากไม่มีอะไรจะสั่ง นางเห็นจะต้องขอตัว องค์ชายสี่ก็ให้ไปได้ รั่วซีเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็นึกได้ว่าลืมหยิบร่ม จึงย้อนกลับมาเอา แล้วพูดเหน็บหมิงฮุ่ยที่ส่งลูกไปแกล้งพี่สาวของนาง และถามว่าการหลบอยู่เบื้องหลังทำตัวเป็นคนดีมันน่าภูมิใจมากหรือ ก่อนจะเดินจากไป คืนนั้น องค์ชายสี่ส่งขันทีเอายานัตถุ์มาให้ ทีแรกรั่วซีจะไม่รับ แต่ขันทีใช้วิธีวางเอาไว้แล้วรีบจากไป เมื่ออวี้ถานกลับมาเห็นเข้า บวกกับได้ยินเสียงรั่วซีเหมือนจะเป็นหวัดนิดหน่อย จึงแตะยานัตถุ์ป้ายจมูกให้จามออกมา พอจมูกโล่งขึ้นจริง บวกกับอวี้ถานร้องทักว่าขวดยานัตถุ์สวยดี วาดเป็นรูปหมา รั่วซีจึงเอาขวดยานัตถุ์ขึ้นมาดู ปรากฏว่าบนขวดวาดรูปหมาสีขาวตัวหนึ่งกัดกับหมาสีเหลืองสองตัว แต่หมาสีขาวดูเป็นฝ่ายได้เปรียบทั้งที่ถูกรุมสองต่อหนึ่ง ก็หัวเราะว่าองค์ชายสี่นี่เห็นหน้านิ่งๆ แต่มีอารมณ์ขันร้ายเหมือนกันแฮะ มาเปรียบพวกนางสามคนเป็นหมาสามตัวกัดกัน แล้วนี่พี่แกไปหาขวดยานัตถุ์แบบนี้มาจากไหนเนี่ย หลังจากที่โดนสองพี่น้องหมิงฮุ่ยกับหมิงเยว่แกล้ง รั่วซีก็วานคนให้ไปบอกให้องค์ชายแปดช่วยมาหาหน่อย พอองค์ชายแปดมาหา รั่วซีก็ติเขาเสียงเย็นเรื่องที่ปล่อยให้ลูกชายไปรังควานพี่สาวของนาง องค์ชายแปดฟังแล้วเคืองเหมือนกัน บอกว่าเรื่องในบ้านเขา รั่วซีรู้จริงแค่ไหนกัน รั่วซีบอก รู้จริงแค่ไหน ให้เขาไปถามลูกเขาและไปสืบดูเอาเองให้ดีๆ เองเถอะ องค์ชายแปดพูดอย่างอ่อนใจว่านานๆ จะได้เจอกันทั้งที ทำไมถึงต้องมาหาเรื่องทะเลาะกับเขาด้วย ดีกันเหมือนเมื่อตอนอยู่ที่มองโกลไม่ได้หรือ ? แล้วรั่วซีตัดสินใจได้หรือยังกับเรื่องของเรา เมื่อรั่วซีตอบว่ายังตัดสินใจไม่ได้ องค์ชายแปดก็ถามว่าทำไมรั่วซีถึงไม่มั่นใจในตัวเขามากขนาดนี้ หรือว่ามีเหตุผลอื่นถึงได้ไม่ตกลงแต่งงานกับเขา ? (องค์ชายแปดระแวงความสัมพันธ์ของรั่วซีกับองค์ชายสี่มาตั้งแต่แรกแล้ว) รั่วซีก็ตัดบทโดยไม่ตอบว่าองค์ชายแปดควรจะกลับไปได้แล้ว วันหนึ่ง คังซีอารมณ์ดี จึงให้พวกองค์ชายมาเดินเล่นเป็นเพื่อน ระหว่างช่วงที่คังซีขอตัวไปครู่หนึ่ง มีหมาสีขาวขนาดเล็กตัวหนึ่งวิ่งพรวดเข้ามาในกลุ่มองค์ชาย แล้วไปกัดดึงชายเสื้อขององค์ชายสี่ เนื่องจากองค์ชายสี่เป็นคนรักหมา จึงแค่มองยิ้มๆ พวกองค์ชายคนอื่นๆ เห็นหมากัดชายเสื้อองค์ชายสี่ก็พากันหัวเราะขำ รั่วซีเห็นหมาสีขาวตัวนั้นก็นึกถึงหมาบนขวดยานัตถุ์ทันที เมื่อนางกำนัลเด็กสาวรุ่นที่เป็นคนเลี้ยงหมามาเจอหมากำลังทึ้งชายเสื้อองค์ชายสี่ก็หน้าซีด รั่วซีจึงเข้าไปช่วยขอโทษองค์ชายสี่แล้วจะอุ้มหมากลับมา องค์ชายสี่ก้มลงอุ้มหมาขึ้นมาส่งให้ สายตายิ้มๆ บอกว่านึกถึงหมาสีขาวบนขวดยานัตถุ์เหมือนกัน รั่วซีก็ขำ แกล้งทำเสียง “หึ” แบบเคืองนิดๆ แล้วรับหมามาให้เด็กนางกำนัล ปรากฏว่าอาการนี้ของรั่วซีกับองค์ชายสี่ตกอยู่ในสายตาขององค์ชายแปด สิบสี่ และสิบสาม องค์ชายแปดถึงกับมองมาด้วยสายตาเย็นชา สิบสี่รู้เรื่องขององค์ชายแปดกับรั่วซี ก็จ้องรอโอกาสที่เจอรั่วซีตามลำพัง ลากมาถามให้รู้เรื่องว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วที่รั่วซีส่งสายตากับองค์ชายสี่นั่นหมายความว่าไง ! รั่วซีสวนกลับว่า ถึงนายจะมีเมียแล้วสี่คน แต่นายเข้าใจเรื่องจิตใจระหว่างผู้หญิงกับผู้ชายมากแค่ไหนกัน ? (องค์ชายพวกนี้มีเมีเยอะแต่ยังไม่รู้จักความรักกันแทบทั้งนั้น อย่างน้อยในตอนนี้ องค์ชายที่ตอนนี้ยังไม่ได้รักใครลึกซึ้ง แต่ต่อไปจะมีคนที่ตัวเองรู้ตัวว่ารักมากๆ ก็มี องค์ชายสี่ เก้า สิบ สิบสาม และสิบสี่) สิบสี่ขู่รั่วซีว่าอย่าทรยศให้พี่แปดของเขาต้องเสียใจเด็ดขาด ไม่งั้นล่ะก็... รั่วซีคิดในใจว่าฉันกลัวนายตายล่ะ ! จากนั้นขอตัวเดินจากไป องค์ชายแปดบอกเรื่องของเขากับรั่วซีให้รั่วหลานรู้ แล้วขอให้รั่วหลานช่วยมาเกลี้ยกล่อมรั่วซีให้เขา แน่นอนว่าไม่สำเร็จ รั่วซีไม่ฟัง ในวันที่หิมะแรกของฤดูหนาวตกติดต่อกันมาสองวันโดยไม่หยุด รั่วซีได้มาฟังคำตอบจากองค์ชายแปดเป็นครั้งสุดท้ายว่าจะยอมทำตามเงื่อนไขละทิ้งการเข้าชิงบัลลังก์หรือไม่ องค์ชายแปดเงียบไม่ตอบ เท่ากับปฏิเสธ ทั้งที่รั่วซีรู้คำตอบนี้ล่วงหน้าอยู่แล้ว ก็ยังอดปวดใจไม่ได้ และบอกคำพูดทิ้งท้ายว่า ให้องค์ชายแปดระวังองค์ชายสี่ให้ดี กับบอกชื่อขุนนางคนสนิทขององค์ชายสี่ 6-7 ชื่อที่จำมาจากละครทีวีเรื่อง “ยงเจิ้งหวางฉาว” องค์ชายแปดฟังแล้วงงมาก เพราะตอนนี้คนพวกนั้นยังไม่มีบทบาทอะไรเลย จะให้เขาระวังไปทำไม ? รั่วซีบอกฟังที่นางเตือนเอาไว้ก็แล้วกัน จากนั้นบอกว่านับแต่นี้เราไม่เกี่ยวข้องใดๆ ต่อกันอีก แล้ววิ่งหนีจากไป รั่วซีวิ่งแบบไม่มองทิศทางจนสะดุดล้มลงคว่ำหน้านิ่งกับพื้นหิมะ สิบสามกับองค์ชายสี่เดินผ่านมาเห็น ก็สงสัยว่านี่ใคร สิบสามพยุงรั่วซีขึ้นมา พอเห็นว่าเป็นรั่วซีก็ตกใจ ถามว่าเป็นอะไรไป ? รั่วซีขาแพลง เดินไม่ไหว สิบสามจึงจะแบกไปส่ง แต่องค์ชายสี่พูดขัดว่าให้สิบสามไปหาเก้าอี้หามกับคนหามมารับรั่วซีไปดีกว่า มีอย่างที่ไหนให้องค์ชายแบกนางกำนัล ใครเขามาเห็นเข้าจะว่ายังไง สิบสามก็ตกลง วิ่งไปตามคนเอาเก้าอี้หามมารับรั่วซี แล้วให้องค์ชายสี่พยุงรั่วซีเอาไว้แทน พอสิบสามลับตาไปแล้ว องค์ชายสี่ก็พูดเสียดสีหน้าเฉยว่าถ้ารั่วซีอยากจะทำร้ายตัวเองนัก ก็ไปทำที่ห้องของตัวเองซะจะดีกว่า จะได้ไม่ต้องมีใครมาเห็นเอาไปพูดกันสนุกปาก ! พักหนึ่งกว่าสมองที่เบลอของรั่วซีจะรู้เรื่องว่าองค์ชายสี่พูดอะไร และเดือดมาก สะบัดแขนจะให้หลุดจากมืออีกฝ่าย แต่ไม่หลุด องค์ชายสี่พูดว่า อยากนั่งบนพื้นหิมะหรอกหรือ ? แล้วปล่อยมือแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวจนรั่วซีเสียหลักล้มลงนั่งกับพื้นหิมะทันที รั่วซีโมโหเปรี้ยง ไม่สนใจแล้วว่าคนตรงหน้าคือว่าที่ยงเจิ้ง คว้าหิมะมากำปาใส่เต็มแรงไปสองที แต่องค์ชายสี่เบี่ยงตัวหลบได้สบายๆ แล้วพูดแดกดันต่อว่า ทีเมื่อกี้เห็นนอนกับพื้นหิมะนิ่งไม่ขยับได้ ตอนนี้ก็แค่ให้นั่งบนพื้นหิมะครู่เดียวเอง จะโมโหอะไรกันนักหนา รั่วซีถลึงตาใส่เหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ องค์ชายสี่แค่นยิ้มเย็นชา บอกดูสารรูปเจ้าตอนนี้สิ ดูไม่ได้เลย แล้วยังจะหวังให้ใครเขามาสงสารอีกอย่างนั้นรึ ? สิบสามกลับมาถึงตอนนี้พอดี เห็นรั่วซีนั่งอยู่กับพื้นก็งง ถามว่าทำไมถึงมานั่งกับพื้นแบบนี้ล่ะ ? แล้วมองหน้าพี่ชาย องค์ชายสี่วางหน้าเฉยไม่พูดอะไร เมื่อขันทีสองคนพยุงรั่วซีขึ้นนั่งบนเก้าอี้หาม และพาเดินจากไป ตอนเดินผ่านองค์ชายสี่ รั่วซีเอาหิมะที่แอบกำไว้ในมือปาใส่ชายเสื้ออีกฝ่ายเต็มแรงทันทีกะไม่ให้หลบได้ ความจริงอยากปาใส่หน้ามากกว่า แต่ไม่กล้าหาญชาญชัยขนาดนั้น และปาถูกชายเสื้อก็ยังดี ค่อยหายโมโหหน่อย สิบสามมองชายเสื้อพี่ชายที่เปื้อนหิมะแล้วหัวเราะก๊าก องค์ชายสี่ก็เลิกชายเสื้อตัวเองขึ้นมาดูยิ้มๆ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:13:30

ความคิดเห็นที่ 7 เนื่องจากขาแพลง รั่วซีจึงลางาน ขณะเดียวกันก็ได้รู้ข่าวว่าองค์ชายแปดล้มป่วย ไม่ได้มาเข้าเฝ้าคังซี รั่วซีจึงนั่งเหม่ออยู่ในห้องว่าองค์ชายแปดล้มป่วยเพราะยืนตากหิมะในวันนั้นหรือเปล่า ระหว่างที่นั่งเหม่อ ประตูห้องก็ถูกถีบเปิดออกโดยแรง สิบสี่เดินหน้าเครียดเข้ามา คว้าแขนรั่วซีมาบีบแรงมาก ถามว่า เกิดอะไรขึ้น เพราะอะไรกัน ? รั่วซีมองหน้าสิบสี่ด้วยสายตาเรียบเฉย บอกให้ปล่อยมือ สิบสี่ยิ้มหยันว่าช่างเฉยสนิทดีจังนะ ไม่รู้จักปวดใจบ้างเลยหรือไง ? แล้วเพิ่มแรงบีบจนรั่วซีร้องว่าเจ็บ สิบสี่ตะคอกว่าอ้อ รู้จักเจ็บเป็นเหมือนกันหรือ ? ทำแบบนี้แล้วจะได้รู้ซึ้งขึ้นบ้างไหมว่าคนอื่นเขารู้สึกเจ็บมากแค่ไหน ? ถ้าต้องได้รับมาแล้วเสียไป สู้ไม่ต้องได้รับเสียตั้งแต่แรกจะดีกว่า ถ้าคิดจะปฏิเสธตั้งแต่แรกแล้วมารับปากกันเขาทำไม ? เจ้าจงใจจะปั่นหัวใครงั้นรึ ? ใจร้ายสิ้นดี ! รั่วซีร้องไห้ ตะคอกสั่งให้ปล่อยมือ บอกว่าเรื่องของนาง เขาไม่มีสิทธิ์มายุ่ง สิบสี่ก็ตวาดว่า มาดูกันว่าเขามีสิทธิ์ยุ่งหรือไม่มีสิทธิ์ ระหว่างที่ทั้งสองตะคอกใส่กัน เสียงเย็นชาก็ดังขึ้นว่า “น้องสิบสี่ !” ทั้งสองมองไป ก็เห็นสิบสามมีสีหน้าตกใจ กับองค์ชายสี่ที่สีหน้าเรียบเฉยเหมือนปกติ สิบสามแกล้งพูดแซวว่าดูเหมือนพวกเขาจะมาผิดเวลาซะแล้ว สิบสี่กำลังแสดงงิ้วบทไหนอยู่หรือไง ? แล้วเดินเข้ามาใกล้ สิบสี่คลายแรงที่บีบแขนลง แต่ไม่ยอมปล่อย สิบสามก็ยิ้มตอบสีหน้าเย็นชาของน้องชาย ตามองมือสิบสี่ที่จับแขนรั่วซีอยู่ แล้วเบนมามองหน้าสิบสี่อีกครั้งด้วยสายตามีเลศนัย องค์ชายสี่ก้าวเข้ามาช้าๆ พูดเนิบๆ ว่าเขากับสิบสามเพิ่งไปเยี่ยมท่านแม่มา ถ้าสิบสี่ว่างก็แวะไปเยี่ยมท่านแม่เสียบ้าง สิบสี่จึงค่อยปล่อยมือจากแขนรั่วซี เขารู้ว่าพี่ชายเขากับสิบสามเข้าใจผิดเรื่องเขากับรั่วซี จึงจงใจแกล้งก้มหน้าลงมาจนชิดหน้ารั่วซี พูดกลั้วหัวเราะว่า เอาไว้วันหลังว่างๆ เขาค่อยมาหาใหม่ จบคำก็ถวายบังคมให้สิบสามกับองค์ชายสี่ด้วยสีหน้ายิ้มๆ ก่อนจะเดินจากไป สิบสามถามว่านี่เรื่องมันเป็นยังไงมายังไงถึงได้มาเล่นงิ้วบทนี้กับสิบสี่ได้เนี่ย รั่วซีก็ก้มหน้านิ่งไม่ยอมพูด สิบสามจึงบอก เอาเถอะๆ ไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร ถ้าสิบสี่มาหาเรื่องอีกก็บอกเขาได้ เขาพอจะช่วยจัดการให้ได้ หรือถ้าไงก็ไปฟ้องพี่เขยเจ้าได้ เพราะสิบสี่เชื่อฟังองค์ชายแปดมาก รั่วซีได้แต่ยิ้มแหย ไม่กล้าบอกว่าสิบสี่มาโวยแทนองค์ชายแปดนั่นแหละ และบอกแค่ว่าช่างเถอะ ผ่านไปสักพักเดี๋ยวสิบสี่ก็เลิกใส่ใจเรื่องนี้ไปเอง จากนั้นบอกขอบคุณสิบสามที่แวะมาเยี่ยมและที่ช่วยพามาส่งครั้งก่อน องค์ชายสี่ถามว่าขาดีขึ้นบ้างไหม รั่วซีบอก หมอหลวงพักรักษาตัวสักพักก็จะหายดีได้ องค์ชายสี่ก็พยักหน้า พูดกับสิบสามว่า ไปกันเถอะ รั่วซีนึกอะไรขึ้นได้กะทันหัน จึงรีบเรียกสิบสามเอาไว้ พอสิบสามหันมามองหน้าเป็นเชิงถาม รั่วซีก็ลังเล องค์ชายสี่เข้าใจว่าต้องการพูดกันตามลำพัง จึงบอกขอตัว สิบสามรีบคว้าแขนพี่ชาย บอกรั่วซีว่าเขาไม่มีอะไรที่ต้องปิดบังพี่สี่หรอกนะ รั่วซีก็บอก เรื่องที่จะพูดไม่ใช่ว่าให้องค์ชายสี่ได้ยินไม่ได้ เพียงแต่กำลังนึกเรียบเรียงว่าจะพูดอะไรดี จากนั้นเชิญทั้งสิบสามกับองค์ชายสี่นั่งลงก่อน ก่อนจะเกริ่นว่า ไปมองโกลครั้งนี้ นางได้เจอองค์หญิงหมินหมิ่นด้วย สิบสามทำหน้าตกใจทันที เมื่อรั่วซีพูดต่อว่า สิบสามคิดยังไงกับหมินหมิ่น สิบสามก็ลุกพรวดขึ้นยืน ทำท่าจะขอตัว องค์ชายสี่มองหน้ารั่วซี แล้วหันมามองหน้าสิบสามยิ้มๆ ก่อนจะคว้าแขนสิบสามไว้ไม่ให้หนี พูดกลั้วหัวเราะว่าจะรีบไปไหนกัน ฟังให้จบก่อนก็ได้ สิบสามแทบเต้นผาง ว่าทำไมงิ้วมันเปลี่ยนบทเร็วอย่างนี้ เมื่อกี้ยังเป็นเรื่องของรั่วซีกับสิบสี่อยู่เลย ไหงแป๊บเดียวกลายมาเป็นเรื่องของเขากับหมินหมิ่นซะแล้ว รั่วซีหัวเราะ ถามตรงๆ ว่าสิบสามคิดยังไงกับหมินหมิ่น ? ส่วนหมินหมิ่นน่ะชอบสิบสาม เจ้าตัวบอกมาเอง สิบสามจึงบอกออกไปตามตรงว่าหมินหมิ่นไม่ใช่สเปคเขา ถ้าไม่โดนบังคับนี่เขาไม่มีทางแต่งด้วยแน่นอน รั่วซีฟังแล้วได้แต่ถอนใจ นึกสงสารหมินหมิ่นอยู่ในใจ ย่างเข้าปีใหม่ ในวันที่องค์ชายแปดจะส่งจดหมายมาให้เป็นประจำทุกปี รั่วซีเอาจดหมายที่องค์ชายแปดให้มาก่อนหน้านี้ทั้งสามฉบับห่อผ้าเอาไว้รวมกัน จากนั้นเขียนจดหมายถึงองค์ชายสี่ เนื้อหาบอกว่าขอคืนของ ชาตินี้นางไม่อยากแต่งงานกับใคร อยากทำงานจนเกษียณ แล้วกลับบ้านไปทำตัวเป็นลูกกตัญญูอยู่ปรนนิบัติพ่อจนแก่ตายมากกว่า จากนั้นเอาใส่ซองพร้อมกับจี้ห้อยคอที่องค์ชายสี่ให้มา แล้วนั่งรอคนขององค์ชายทั้งสองมาเยือน คนขององค์ชายแปดมาถึงก่อน พร้อมด้วยจดหมายฉบับใหม่ รั่วซีแก้ห่อผ้า เอาจดหมายฉบับใหม่ใส่รวมลงไปโดยไม่เปิดอ่าน แล้ววานคนส่งของเอากลับไปให้องค์ชายแปด จากนั้นเมื่อคนขององค์ชายสี่เอาของมาให้ คือปิ่นหยกในกล่อง รั่วซีก็เอาปิ่นหยกออกมาใส่รวมลงในซองที่ใส่จดหมายกับจี้ห้อยคอ ปิดซองเรียบร้อย แล้ววานคนส่งของเอากลับไปให้องค์ชายสี่ เป็นอันสะบั้นสัมพันธ์กับองค์ชายทั้งสอง หลังคืนของค์นจดหมายสะบั้นสัมพันธ์ คังซีก็จะเสด็จประพาสภูเขาอู่ถายซาน พวกองค์ชายทั้งหลายที่รั่วซีสนิทด้วยไปกันครบครัน รั่วซีจึงกะอ้างเรื่องขายังไม่หายดีโดดงานนี้เต็มที่ และได้รับอนุญาตให้โดดได้ หลังกลับมาจากเที่ยวอู่ถายซาน แววตาขององค์ชายแปดเวลาสบตารั่วซีดูสงบลงมาก เหมือนเริ่มจะทำใจได้แล้ว วันหนึ่ง ระหว่างที่เดินอยู่ รั่วซีหันมาเห็นองค์ชายแปด แล้วหลบไม่ทัน จึงได้แต่ถวายบังคม องค์ชายแปดถามว่า ชื่อที่วันก่อนรั่วซีเคยบอกให้ระวังนั่น หมายความว่ายังไง เพราะบางคนเขาไม่รู้จัก พร้อมกับยกตัวอย่างชื่อที่เขาไม่รู้จัก รั่วซีฟังแล้วงง ถามว่าในคนสนิทขององค์ชายสี่มีคนขาเป๋ข้างหนึ่งไหม ? องค์ชายแปดบอก ไม่มี แล้วก็มีคนหนึ่ง รั่วซีบอกว่าชื่อเถียนจิ้งเหวิน แต่เขารู้จักแต่เถียนเหวินจิ้ง ความคิดแรกของรั่วซีคือ เธอถูกละครทีวีเรื่อง “ยงเจิ้งหวางแว” หลอกเข้าให้แล้ว แถมยังดันจำชื่อตัวละครผิดด้วย เลยกลบเกลื่อนไปว่า เออๆ เอาเท่าที่รู้จักนั่นแหละ ระวังๆ ไปเหอะ จากนั้นรีบขอตัว แล้วมานึกด่าทั้งละครทีวีและความจำตัวเองยกใหญ่ที่ดันจำชื่อคนผิด เวลาผ่านไปถึงฤดูร้อน รั่วซีมาเดินเที่ยวที่ริมสระบัวเล่น แล้วเจอองค์ชายสี่ใส่ชุดเขียวโผล่มาจากใต้ต้นหลิว (ต้นหลิวใบจะทิ้งตัวลงเป็นเส้นเหมือนม่านสายฝนสีเขียวปกคลุมพื้น ใครที่ยืนนิ่งๆ ใต้ต้น แล้วยังใส่ชุดเขียว จึงมองออกยากมากหากไม่เพ่งสังเกตดูดีๆ) รั่วซีรีบคุกเข่าลงถวายบังคม ออกจะเกร็งๆ อยู่ เพราะตั้งแต่คืนของไปให้ ก็ไม่ได้อยู่ตามลำพังกับองค์ชายสี่เลย เพิ่งจะครั้งนี้ครั้งแรก องค์ชายสี่บอกให้ลุกขึ้นได้ แล้วเดินเข้ามาแถวๆ ใต้สะพานโค้งข้ามสระ รั่วซีขออนุญาตขอตัว แต่องค์ชายสี่ทำเหมือนไม่ได้ยิน(ก็คือไม่อนุญาตให้ขอตัวหนีไปนั่นแหละ) แล้วเอาเรือออกมาจากใต้สะพาน รั่วซีถามว่ารู้ได้ยังไงน่ะว่าใต้สะพานมีเรือ องค์ชายสี่บอก ตอนเขาอายุสิบสี่ เสด็จพ่อสั่งให้ทำเรือลำนี้เอาไว้พายเล่นในสระนี่ พูดจบก็ขึ้นไปนั่ง แล้วทำมือสั่งให้รั่วซีลงมานั่งในเรือด้วย รั่วซีถามว่าแน่ใจนะว่าเรือมันยังใช้งานได้อยู่ องค์ชายสี่ไม่ตอบ รอให้รั่วซีขึ้นมานั่งด้วยอยู่เงียบๆ รั่วซีอยากเผ่นหนี แต่ไม่กล้าขัดคำสั่ง เลยยืนลังเลว่าเอาไงดี องค์ชายสี่ก็ทิ้งตัวลงนอนในเรือ บอก ตัดสินใจขึ้นมานั่งได้เมื่อไหร่ก็เรียกปลุกด้วยแล้วกัน รั่วซีหมดทางเลือก ได้แต่ยอมลงไปนั่งในเรือด้วย องค์ชายสี่พายเรือฝ่าดงใบบัวออกไปอยู่กลางสระ แล้วทิ้งตัวลงนอนใต้ร่มใบบัว (ใบบัวของจีนจะชูโผล่ขึ้นพ้นน้ำสูงประมาณ 1 เมตร และเส้นผ่านศูนย์กลางของใบเกือบ 1 เมตร) ทีแรกรั่วซีเกร็งมาก แต่พอเห็นอีกฝ่ายนอนเหมือนหลับไปแล้ว ส่วนตัวนางก็ไม่มีอะไรทำ เลยเด็ดใบบัวมาแปะหน้าหนึ่งใบแล้วทิ้งตัวลงนอนอีกปลายหนึ่งของเรือ ให้หัวอยู่ใต้ร่มใบบัวบ้าง ตอนกำลังเคลิ้มจะหลับ เรือก็ไหวเอนจนรั่วซีตกใจ เอาใบบัวออกลืมตาขึ้น ก็เห็นว่าองค์ชายสี่เปลี่ยนตำแหน่งมานั่งอยู่ข้างขานาง อยู่ชิดจนถ้านางลุกขึ้นนั่ง หน้าของสองคนจะอยู่กันใกล้มาก รั่วซีจึงไม่กล้าลุก แล้วองค์ชายสี่ก็หันมามองหน้ารั่วซีด้วยสายตาอ่อนโยนมาก จ้องเอาๆ จนรั่วซีตีหน้าไม่ถูก เอาใบบัวปิดหน้า ร้องว่าห้ามมามองหน้ากันด้วยสายตาแบบนั้นนะ องค์ชายสี่ยื่นมือมาจะเอาใบบัวออก รั่วซีปัดมือ ก็โดนคว้ามือไว้ รั่วซีบอกให้ปล่อยมือ องค์ชายสี่บอก งั้นก็เอาใบบัวออก รั่วซีบอกรับปากก่อนสิว่าถ้าเอาใบบัวออกแล้วจะไม่มองหน้านางด้วยสายตาแบบนั้น องค์ชายสี่บอก ก็ได้ รั่วซีถึงค่อยยอมเอาใบบัวออกจากหน้า องค์ชายสี่ก็พายเรือกลับเข้าฝั่ง รั่วซีถามว่าท่านมาที่นี่บ่อยๆ หรือ ? องค์ชายสี่บอก นานๆ ครั้ง และมาตรวจสอบอยู่ทุกปีว่าเรือยังใช้งานได้ดีอยู่หรือเปล่า รั่วซีถามว่าถ้าชอบที่นี่แล้วทำไมไม่มาบ่อยๆ ล่ะ ? องค์ชายสี่บอก ทิวทัศน์สงบแบบนี้ มานานๆ ครั้งจะช่วยให้ใจสงบ มาบ่อยเกินไปจะหลงใหลมันจนกัดกร่อนปณิธานหมด ! รั่วซีก็ถอนใจว่าคนคนนี้คือยงเจิ้งจริงๆ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:14:37

ความคิดเห็นที่ 8 เวียนมาบรรจบครบอีกปี คังซีจะเสด็จประพาสมองโกลอีกแล้ว ปีนี้รั่วซีอายุ 19 องค์ชายที่ตามเสด็จไปในครั้งนี้ก็มีรัชทายาท องค์ชายสี่ แปด เก้า สิบสาม และสิบสี่ รั่วซีเห็นรายชื่อองค์ชายแล้วนึกอยากโดดทันที แต่โดนหัวหน้าขันทีดักคอว่าไปอู่ถายซานหนก่อน รั่วซีโดดไปทีแล้ว หนนี้อย่าหวังเลยว่าจะโดดได้ รั่วซีจึงจำใจต้องเก็บเสื้อผ้าเตรียมตามเสด็จอย่างหมดทางเลือก หนนี้ หมินหมิ่นก็มาด้วย รั่วซีจึงไปดักคุยกับสิบสี่ ปรึกษาว่าถ้าเจอหมินหมิ่นแล้วจะพูดแก้ตัวเรื่องปีก่อนกันยังไงดี สิบสี่บอกก็บอกไปตามตรงสิ ไม่ก็แต่งเรื่องโกหกซ้อนซะ รั่วซีถนัดอยู่แล้วนี่ รั่วซีเลยเก๊กซิม เพราะสิบสี่ไม่รู้เรื่องที่หมินหมิ่นชอบสิบสาม ก็พูดได้น่ะสิ แล้วไม่ใช่เรื่องที่รั่วซีจะโพทะนาเรื่องนี้กับสิบสี่ด้วย เมื่อหมินหมิ่นเจอตัวรั่วซี ก็จับมาถามถึงคำตอบของสิบสาม เมื่อรู้ว่าสิบสามบอกว่าไม่ชอบตน หมินหมิ่นก็เสียใจมาก คว้าม้าขี่ไปหาสิบสามเพื่อจะถามทันทีว่าทำไมถึงไม่ชอบนาง รั่วซีตกใจ รีบขี่ม้าตามไป แล้วเมื่อเห็นสิบสามเดินอยู่กับสิบสี่ก็ยิ่งหน้าซีด ระหว่างที่หมินหมิ่นถาม ก็หันไปเห็นคนที่สิบสามเรียกว่า “น้องสิบสี่” และตาค้าง จำได้ว่าคือคนที่รั่วซีบอกว่าเป็นแฟนเมื่อปีก่อน จึงถามรั่วซีต่อหน้าสององค์ชายว่า สิบสี่คือคนรักของรั่วซีหรือเปล่า ? รั่วซีส่ายหน้า หมินหมิ่นก็ร้องทันทีว่า เจ้าโกหกข้า ! จากนั้นชี้มาที่รั่วซี ถามสิบสามว่า สิบสามสนิทกับรั่วซีมากใช่ไหม ? สิบสามพยักหน้า หมินหมิ่นถามต่อว่า แล้วสิบสามรู้ไหมว่ารั่วซีมาหลอกนางเพื่อขอให้ช่วยซ่อนตัวสิบสี่เอาไว้ ? สิบสามมองหน้าสิบสี่ แล้วบอกว่า เขาไม่รู้ หมินหมิ่นฟังแล้วได้ข้อสรุปทันทีว่า รั่วซีโกหกทั้งสิบสามและนางที่ต่างก็เป็นเพื่อนของรั่วซี รั่วซีขอร้องให้หมินหมิ่นยกโทษให้ หมินหมิ่นไม่ยอม บอกว่าจะเอาเรื่องนี้ไปบอกฮ่องเต้ สิบสี่รีบก้าวออกมาพูดว่า มีเรื่องอะไรให้มาลงที่เขาสิ เขาเป็นคนผิด เขาจะรับผิดชอบเอง สิบสามก็ก้าวออกไปขวางหมินหมิ่น พูดว่า มีเรื่องใหญ่โตอะไรหรือถึงกับต้องไปบอกเสด็จพ่อเขา หมินหมิ่นชี้มาที่รั่วซี บอกว่ารั่วซีหลอกใช้นางช่วยองค์ชายสิบสี่ทำเรื่องลับๆ ล่อๆ ที่เปิดเผยไม่ได้ สิบสามมองหน้าสิบสี่กับรั่วซี แล้วบอกว่า เขารู้จักรั่วซีดี รั่วซีไม่ทำอะไรแบบนั้นแน่ หมินหมิ่นฟังแล้วโมโหจี๊ด เล่าเรื่องเมื่อปีก่อนให้สิบสามฟังแทบหายใจหายคอแทบไม่ทัน สิบสามฟังจบก็หันมามองหน้าสิบสี่ แล้วบอกว่า รั่วซีกับสิบสี่ก็เล่นกันมาด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เขาจะปลอมตัวมาหารั่วซีก็ไม่ใช่เรื่องแปลก หมินหมิ่นยิ่งโมโหสุดขีด บอกว่าทำไมสิบสามถึงปกป้องรั่วซีขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นนางล่ะ สิบสามจะพูดปกป้องแบบนี้ไหม ? สิบสามมองหน้ารั่วซี รั่วซีรีบร้องห้ามว่า “องค์ชายสิบสาม !” แต่ช้าไป สิบสามพูดออกเสียก่อนว่า เขาคบกับรั่วซีมาหลายปีแล้ว รั่วซีเป็นคนแบบไหน ตัวเขารู้ดี ! เท่านั้นแหละ ลมเพชรหึงของหมินหมิ่นก็ระเบิดตูม แค่นหัวเราะเสียงเย็น ขึ้นขี่ม้าควบตรงเข้าไปหาคังซีทันที สิบสาม สิบสี่ กับรั่วซีรีบขึ้นขี่ม้าควบตามไป สิบสี่บอกรั่วซีว่าอีกเดี๋ยวให้โยนความผิดทั้งหมดมาที่เขา เขาเป็นองค์ชาย ต่อให้ถูกลงโทษยังไงก็ไม่ถึงตายอยู่แล้ว แต่รั่วซีเงียบ ไม่พูดอะไร สิบสามรีบร้องขอให้หมินหมิ่นยั้งมือไว้ไมตรี เขาจะขอบคุณอย่างมาก หมินหมิ่นหันมามอง เห็นสิบสามในชุดขี่ม้าสีดำสะพายธนู ม้าที่ขี่ก็สีดำ อย่างเท่สุดขีดกรี๊ดสลบ แถมยังมองมาด้วยสายตาขอร้อง ก็นิ่งตะลึง จากที่คิดจะฟ้อง ก็เปลี่ยนเป็นขออนุญาตคังซีแข่งขี่ม้ากับรั่วซี แล้วบอกว่านางจะให้โอกาสก็แล้วกัน ถ้ารั่วซีชนะ นางจะไม่บอกเรื่องนี้กับคังซี รั่วซีตกลง ส่วนสิบสี่แดกดันหมินหมิ่นว่าถ้าให้โอกาสจริง ทำไมไม่มาขี่ม้าแข่งกับเขาล่ะ ไปแข่งกับรั่วซีที่เพิ่งหัดขี่ม้าได้แค่ไม่นานทำไม แต่หมินหมิ่นไม่สนใจ การแข่งม้าเริ่มขึ้น แน่นอนว่าหมินหมิ่นควบม้าได้เร็วกว่าอยู่แล้ว รั่วซีตัดสินใจทิ้งแส้ม้า ดึงปิ่นปักผมออกมาแทงใส่ก้นม้าทันที ม้าร้องด้วยความเจ็บ แล้ววิ่งตะบึงแซงม้าของหมินหมิ่นไปจนชนะขาดลอย แต่ดันวิ่งเลยเส้นชัยไปแล้วไม่ยอมหยุด จนสิบสี่ต้องขี่ม้านำทหารองครักษ์ไปช่วย ขณะที่รั่วซีในตอนนี้ขี่ม้าเก่งกว่าเมื่อก่อนแล้ว จึงจับบังเหียนแน่น พยายามพยุงตัวไม่ให้ตกลงจากหลังม้า รู้ว่าเดี๋ยวก็จะมีคนมาช่วย จึงไม่มีความรู้สึกกลัว มีแต่ความรู้สึกตื่นเต้นสุดขีดเหมือนนั่งรถไฟเหาะ ตอนที่ทหารองครักษ์ช่วยกันหยุดม้าไว้ได้ และสิบสี่ช่วยอุ้มรั่วซีลงมา รั่วซีก็ตาลายเห็นหน้าสิบสี่เป็นสามหน้าเรียงกัน จึงหัวเราะลั่น หูอื้อไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น พูดจาครึ่งๆ ไม่รู้เรื่อง จนสิบสี่ต้องพาอุ้มนั่งข้างหน้าควบกลับแบบช้าๆ อยู่พักใหญ่กว่าตาจะหายลาย สิบสามกับหมินหมิ่นที่ชักม้าขี่ตามมาติดๆ ร้องโล่งอกกันทั้งคู่ หลังจากหายตาลาย รั่วซีก็ขอลงจากม้า และพอเห็นม้าที่ตัวเองขี่แข่งมีเลือดหยดติ๋งลงมาถึงขา ก็หน้าซีด ทหารองครักษ์เอาปิ่นที่เช็ดสะอาดแล้วมาให้ รั่วซีบอกไม่เอาปิ่นนี้แล้ว ทิ้งๆ ไปเถอะ สิบสี่เลยรับปิ่นมา แล้วไล่ทหารไป ถามรั่วซีว่ายังขี่ม้าไหวไหม ? พอรั่วซีบอกว่าไหว สิบสี่ก็ให้รั่วซีขี่ม้าเขากลับ ส่วนเขาจะขี่ม้าตัวที่เจ็บนี่กลับไปเอง กลับไปถึงกระโจม คังซีก็ถามถึงสาเหตุที่พนันแข่งม้ากัน ท่านพ่อของหมินหมิ่นรู้ว่าลูกสาวหลงรักสิบสามรีบขอคุยกับคังซีเป็นการส่วนตัวเพื่ออธิบายเรื่องนี้ รั่วซีจึงรอดตัวไป และเพื่อเป็นการสลายพิษหึงของหมินหมิ่น สิบสามจึงเข้าไปเล่าและอธิบายให้หมินหมิ่นฟังว่าเขาเจอและคบกับรั่วซีแบบไหน จนหมินหมิ่นเข้าใจและหายหึง หลังจบเรื่อง รั่วซีกับสิบสี่ต่างคนต่างไปที่กระโจมของสิบสาม และไปเจอกันโดยบังเอิญที่หน้ากระโจมจึงเข้าไปด้วยกัน จากนั้นเล่าเรื่องนี้ให้สิบสามฟังโดยละเอียด รั่วซีขอให้สิบสามอย่าบอกเรื่องนี้กับองค์ชายสี่ สิบสามบอกเป็นไปไม่ได้ เขาไม่มีเรื่องไหนปิดบังพี่สี่ แต่รับปากว่าเรื่องนี้จะรู้กันแค่นี้ และพี่สี่ไม่ปากโป้งแน่ จากนั้นรั่วซีก็ชี้ไปที่กาน้ำชา สิบสามหยิบมารินน้ำชาให้ รั่วซีกินเสร็จ สิบสามก็ถามว่าเอาอีกไหม เมื่อรั่วซีส่ายหน้า สิบสามก็เก็บถ้วย สิบสี่มองสองคนตาค้าง ชี้มาที่รั่วซี ถามสิบสามว่า นี่เวลาอยู่กันตามลำพัง รั่วซีเป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยเรอะ รั่วซีกับสิบสามมองหน้ากัน แล้วหันมามองสิบสี่ หัวเราะออกมาพร้อมกัน สิบสามบอก นี่น่ะอย่างเบาะๆ แล้ว ยิ่งกว่านี้ยังมีเล้ย สิบสี่ก็มองรั่วซีด้วยสายตาประหลาด ก่อนจะก้มหน้าลง รั่วซีบอก ท่านพ่อหมินหมิ่นเข้าไปอธิบายกับฮ่องเต้แบบนี้ หนนี้มีแววว่าสิบสามอาจได้แต่งกับหมินหมิ่นนะนี่ สิบสามบอก เขาไม่ได้ชอบหมินหมิ่น แต่ถ้าจำเป็นต้องรับเป็นภรรยาก็ช่วยไม่ได้ รั่วซีฟังแล้วฉุนทันที ว่าถ้าไม่ได้ชอบหมินหมิ่นก็อย่าแต่งกับนางสิ สิบสามบอก เขาก็ไม่ได้อยากแต่ง ไม่ต้องแต่งได้ย่อมจะดีที่สุด แต่ถ้ามีราชโองการมา เขาก็ต้องแต่งอยู่ดี รั่วซีจึงจากมาแบบอารมณ์เสียเพราะสงสารหมินหมิ่น ออกมาจากกระโจมของสิบสาม รั่วซีกับสิบสี่ก็มุ่งหน้าไปกระโจมของหมินหมิ่น ระหว่างทางสิบสี่บอกว่า เขาก็ไม่อยากให้สิบสามแต่งกับหมินหมิ่นเหมือนกัน เพราะจะไม่เป็นผลดีต่อพี่แปด รั่วซีหันมามองหน้า บอกว่าเรื่องนี้สิบสี่ไม่จำเป็นต้องมาบอกนางก็ได้ สิบสี่บอก เขาก็พยายามจะคบรั่วซีแบบจริงใจอย่างที่สิบสามคบไง ถึงได้บอกเรื่องนี้ออกมาตามตรง แล้วทำไมรั่วซีถึงมาพูดแบบนี้ล่ะ เขาสู้สิบสามไม่ได้ตรงไหน ? แล้วอย่าลืมสิว่ารั่วซีเป็นคนของทางวังของพี่แปดนะ ! รั่วซีบอกว่า สิบสามจะไม่เอาเรื่องพวกนี้มาบอกนางหรอก และจะไม่พูดอะไรแบบนี้กับนางด้วย นี่แหละที่เรียกว่า “เพื่อนแท้” นี่แหละคือสิ่งที่สิบสามแตกต่างจากสิบสี่ สิบสี่ฟังแล้วก็เงียบไป เริ่มที่จะเรียนรู้การคบใครสักคนเป็น “เพื่อน” อย่างแท้จริง โดยไม่มีผลประโยชน์เข้ามาเกี่ยวข้อง ทั้งคู่ยังไปไม่ทันถึงกระโจมของหมินหมิ่น ก็ได้ยินเสียงหมินหมิ่นอาละวาดขว้างปาข้าวของดังมาจากในกระโจม จึงรีบเข้าไปดู ปรากฏว่าท่านพ่อของหมินหมิ่นจะบังคับให้นางแต่งงานกับเจ้าชายมองโกลจากคนละเผ่าคนหนึ่งที่ถูกราชโองการเรียกตัวมาในวันพรุ่งนี้ หมินหมิ่นจึงทั้งโกรธและโมโหจนอาละวาดไม่ยอมหยุด รั่วซีอาสาเข้าไปช่วยพูดปลอบตามลำพัง และเล่าให้หมินหมิ่นฟังถึงเรื่องของนางกับองค์ชายแปด เล่าว่าเมียหลวงขององค์ชายแปดนิสัยยังไง แกล้งพี่สาวนางยังไง เสี้ยมสอนลูกตัวเองยังไง แล้วถ้าหากหมินหมิ่นแต่งไปอยู่กับสิบสาม โดยที่สิบสามก็ไม่ได้ชอบหมินหมิ่นเป็นพิเศษ หากเกิดทะเลาะกันขึ้นระหว่างพวกเมียๆ ด้วยกัน หมินหมิ่นจะเป็นยังไง แล้วไปอยู่ที่นั่นแล้ว จะออกมาขี่ม้าแบบอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ เหมือนถูกขัง  หมดอิสรภาพ วันๆ ได้แต่นั่งรอให้สามีมาหา หมินหมิ่นอยากมีชีวิตแบบนั้นหรือ ? ท่านพ่อของหมินหมิ่นแค่ไม่อยากให้หมินหมิ่นต้องไปมีชีวิตแบบนั้น ถึงได้จะบังคับให้แต่งงานกับคนที่เขาแน่ใจว่าจะดูแลหมินหมิ่นให้มีความสุขและให้เกียรติได้ แต่ถ้าหมินหมิ่นไม่อยากแต่ง แค่ขู่ไปว่าจะฆ่าตัวตาย ท่านพ่อก็ไม่กล้าบังคับแล้ว เพียงแต่นั่นหมายความว่าหมินหมิ่นต้องเลิกอยากที่จะแต่งงานกับสิบสามด้วย หมินหมิ่นฟังชีวิตการเป็นเมียของสิบสามแล้วขนหัวลุกมาก หายอยากแต่งงานกับสิบสามแทบเป็นปลิดทิ้ง และทำใจได้ แต่ก็บอกว่าถึงจะไม่ได้แต่งงานกับสิบสาม ก็อยากจะให้สิบสามจำนางได้ตลอดไป รั่วซีจึงปิ๊งไอเดีย บอกจะจัดการให้ แล้วบอกไอเดียของตัวเองกับหมินหมิ่น หมินหมิ่นก็ตกลงให้ความร่วมมือเต็มที่ หมินหมิ่นขอสาบานเป็นพี่น้องกับรั่วซี เรียกรั่วซีเป็นพี่สาว รั่วซีก็ตกลง สิ่งที่รั่วซีคิดไว้คือ จัดเวทีให้หมินหมิ่นขึ้นไปโชว์ร้องเพลงและเต้น โดยรั่วซีเป็นคนเขียนและกำกับบท รวมถึงออกแบบเวที จัดการออกแบบแสงสี ออกแบบฉาก เทคนิค คิดเองหมด แล้วท่านพ่อของหมินหมิ่นกับคังซีเป็นสปอนเซอร์เต็มที่ โดยนอกจากทำงานรับใช้คังซีตามปกติแล้ว รั่วซีก็ยุ่งหัวไม่วางหางไม่เว้นอยู่สองเดือนเต็มเพื่อการนี้จนไม่มีเวลาว่างคุยกับใครเลย ทุกคนได้แต่มองแบบงงๆ กับรอดูว่าผลงานจะออกมาเป็นยังไง จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:16:02

ความคิดเห็นที่ 9 เมื่อถึงวันสุดท้ายก่อนที่พวกมองโกลจะเดินทางกลับ ก็ได้เวลาแสดงบนเวทีของหมินหมิ่น รั่วซีจัดเวทีเป็นรูปพระจันทร์ค่อยๆ ลอยขึ้นมาจากข้างเวทีด้านหนึ่ง ผ่านข้างขึ้นไปจนจดข้างแรม โดยพื้นเวทีทำให้ดูเหมือนพื้นน้ำ และหมินหมิ่นใส่ชุดขาวเป็นเหมือนเทพีแห่งดวงจันทร์ร่ายรำอย่างสง่างามตามเสียงดนตรีอยู่เหนือพื้นน้ำ ทุกคนมองอย่างตกตะลึง หลังชุดแรกจบ ตามด้วยโชว์ร้องเพลง เรียกว่างานนี้ประสบความสำเร็จอย่างงดงาม ภาพของหมินหมิ่นตราตรึงอยู่ในใจของเจ้าชายมองโกลคนที่ท่านพ่อหมินหมิ่นอยากให้แต่งกับหมินหมิ่น สิบสามเองก็มองอย่างชื่นชม หลังการแสดงบนเวทีจบลง ก็เป็นงานเลี้ยงอำลา รั่วซีทำตามที่หมินหมิ่นเคยขอไว้ ขอให้สิบสามเป่าขลุ่ยส่งลา เพลงที่เป่าใช้เพลงที่หมินหมิ่นร้องบนเวทีซึ่งรั่วซีเป็นคนเลือกให้ (ไม่แน่ใจว่าเป็นเพลงในปัจจุบันเพลงหนึ่ง หรือเป็นเพลงที่ผู้เขียนคิดขึ้นเอง) ท้ายงานเลี้ยง ท่านพ่อของหมินหมิ่นบอกขอมอบของขวัญให้กับรั่วซีต่อหน้าทุกคน ของขวัญนั้นคือหยกประดับ แล้วบอกว่า ตอนที่หมินหมิ่นเกิด มีพี่สาวฝาแฝดเกิดมาด้วย ท่านพ่อหมินหมิ่นจึงสั่งทำหยกประดับเป็นคู่ให้ลูกสาว แต่หยกยังทำไม่ทันเสร็จ พี่สาวหมินหมิ่นก็เสียไปซะก่อน ตอนนี้เขาจะขอมอบหยกชิ้นนี้ให้แก่รั่วซี ทีแรกรั่วซีไม่กล้ารับ แต่เมื่อท่านพ่อหมินหมิ่นยืนกรานจะให้ บวกกับคังซีอนุญาต รั่วซีจึงรับไว้ วันรุ่งขึ้น พวกมองโกลจากไปแล้ว พวกคนงานง่วนกับการเก็บกวาด บรรยากาศหลังงานเลี้ยงมักเป็นความเงียบเหงา รั่วซีมายืนดูคนงานเก็บกวาดเวทีอยู่บนเนิน องค์ชายสี่ตามมายืนข้างๆ แล้วพูดว่าเอาแต่ตัดชุดวิวาห์ให้คนอื่น หรือเจ้าคิดจะอยู่เป็นโสดแบบนี้ไปชั่วชีวิตจริงๆ  ? แล้วอย่ามาทำเป็นพูดหน่อยเลยว่าอยากทำตัวเป็นลูกกตัญญู คนอย่างเจ้าไม่ใช่คนที่จะมีความคิดแบบนั้นได้ ! รั่วซีตอบว่า ข้าเหนื่อยมาก ! หลายปีที่อยู่ในวัง ทุกย่างก้าวมีแต่ธรรมเนียม ทุกแห่งหนมีแต่เล่ห์กล ไม่ว่าเรื่องใดต่างต้องคิดแล้วคิดอีกไม่รู้กี่ตลบกว่าจะกล้าลงมือทำ ตัวนางไม่ใช่คนที่ชอบหรือชินกับวิถีชีวิตแบบนี้ได้ จึงไม่อยากอยู่ในที่แบบนี้อีกต่อไป นางอยากจะออกไปจากวังหลวงให้ไกลๆ อยากอยู่ในที่ที่อยากจะทำอะไรก็ทำได้อย่างที่ใจอยากทำ อยากหัวเราะก็หัวเราะออกมาดังๆ อยากร้องไห้ก็ร้องไห้ออกมาดังๆ โมโหก็ระบายออกมา ถ้าแต่งงาน มันก็แค่ย้ายจากกรงที่ชื่อว่าวังหลวงไปยังกรงแบบเดียวกันที่มีขนาดเล็กกว่าเท่านั้น แถมยังจะมีชีวิตที่อิสระน้อยกว่า ย่ำแย่กว่า มีคนเกรงใจน้อยกว่าตอนอยู่ในวังหลวงเสียอีก แล้วนางจะอยากแต่งงานไปทำไม ? องค์ชายสี่บอกว่า ด้วยฐานะของเจ้าในตอนนี้ ไม่มีทางหรอกที่จะเป็นอย่างที่เจ้าพูดมานั่นได้ เจ้าในตอนนี้เป็นคนโปรดของเสด็จพ่อ เสด็จพ่อย่อมต้องหาทางให้เจ้าได้แต่งงานกับใครสักคนที่มองว่าดีต่อเจ้ามากที่สุด เจ้าไม่มีทางหนีได้พ้น ไม่มีทางที่จะได้ปลดเกษียณไปอยู่บ้านอย่างสงบเหมือนอย่างนางกำนัลคนอื่นๆ หรอก เพราะงั้นข้าขอเตือนให้เจ้าละทิ้งความคิดนั่นเสียแต่เนิ่นๆ จะดีกว่า ! รั่วซีตะลึง พูดว่าถ้านางไม่อยากแต่ง ใครก็มาบังคับไม่ได้  องค์ชายสี่ถามว่าเจ้าจะทำยังไง ? ผูกคอตายงั้นรึ ? คิดบ้างไหมว่าถ้าทำแบบนั้นแล้วทำให้ฮ่องเต้กริ้ว โทษจะลามไปถึงพ่อแม่พี่น้องของเจ้า ทุกคนจะต้องถูกประหารเพราะเจ้ากันหมด ? รั่วซีก็อึ้งไป องค์ชายสี่พูดต่อว่า วังหลวงคือสถานที่ที่ไม่อนุญาตให้ฝันหวาน เจ้าจงรีบตื่นจากความฝันเสียจะดีกว่า แล้ววางแผนรับมือกับอนาคตของตัวเอง ไม่อย่างนั้นหากเวลานั้นมาถึง คนที่จะแย่เพราะไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจก็คือตัวเจ้าเอง รั่วซีพูดอย่างเจ็บใจว่านางไม่แต่งงานไม่ได้หรือไง ? นางไม่แต่งงาน ก็ไม่มีใครเดือดร้อนสักหน่อยนี่ องค์ชายสี่บอก ฟังที่เขาพูดเมื่อกี้ไม่รู้เรื่องหรืออย่างไร ? หรือจงใจที่จะไม่ยอมรู้เรื่อง ? คนที่จะกำหนดเรื่องนี้ได้มีแต่เสด็จพ่อเท่านั้น เจ้ามีหน้าที่แค่ทำตาม ! จากนั้นถามว่า ในใจเจ้าไม่มีใครที่เจ้ายินดีจะแต่งงานด้วยเลยงั้นหรือ ? ไม่มีใครเลยหรือที่ทำให้เจ้ารู้สึกว่าหากแต่งงานด้วยแล้วจะไม่ใช่การพาตัวเข้าสู่กรงขัง ? รั่วซีนิ่งไป แล้วส่ายหน้า องค์ชายสี่ก็มองหน้ารั่วซีอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะเบนสายตาไปมองข้างหน้า ไม่พูดอะไรอีก หลังจากนั้นพักใหญ่ ตอนถวายบังคมขอตัวจากมา รั่วซีก็เอ่ยขอบคุณองค์ชายสี่อย่างจริงใจที่เตือนสตินาง หลังกลับจากมองโกล วันหนึ่ง รั่วซีเห็นสิบสามวิ่งมาท่าทางร้อนรน จึงถามว่ามีอะไรหรือ ? สิบสามบอกว่าวันนี้พี่สี่โดนเสด็จพ่อตำหนิแรงมาก ตอนออกมาจากท้องพระโรง พี่สี่บอกขอตัวอยู่เงียบๆ คนเดียวสักพัก แล้วแยกไปอีกทาง หลังจากนั้นขันทีจึงวิ่งออกมาบอกเขาว่า เสด็จพ่อให้ตามพี่สี่กลับไปพบ แต่เขาหาตัวพี่สี่ไม่พบ ไม่รู้ว่าหายไปไหน รั่วซีนึกขึ้นได้ว่าองค์ชายสี่อาจจะไปที่สระบัว จึงบอกให้สิบสามตามมา เมื่อไปถึงสระบัว ดูที่ใต้สะพาน เห็นเรือหายไปจริงๆ จึงบอกว่าองค์ชายสี่อยู่ในสระนี้แหละ (สระบัวกว้างมาก) ไปเอาเรือมาเสี่ยงดวงพายหาเอาแล้วกัน สิบสามก็สั่งขันทีเอาเรือมา รั่วซีกระโดดลงเรือช่วยตะโกนเรียก พักหนึ่งก็เจอองค์ชายสี่พายเรือตรงเข้ามาหา หลังจากรู้เรื่องจากสิบสาม องค์ชายสี่ก็มองหน้ารั่วซีแวบหนึ่ง ก่อนจะพายเรือเข้าฝั่ง เรื่องที่องค์ชายสี่ถูกตำหนิ ดูเหมือนจะเป็นเพราะมีการจับกรณีขุนนางโกงกินได้ คังซีจึงถามพวกลูกๆ ว่าควรจะจัดการยังไงดี องค์ชายสี่เสนอให้จัดการลงโทษอย่างหนักเพื่อให้หลาบจำ และเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดู ขณะที่คังซีเป็นฮ่องเต้ที่ถือเมตตาธรรม เน้นการลงโทษสถานเบาแบบให้โอกาสกลับตัวกลับใจ เมื่อฟังความเห็นขององค์ชายสี่จึงโมโหมาก พูดตำหนิไปแรงๆ ไม่กี่วันถัดมา รั่วซีขึ้นไปบนหอชมวิว แล้วเจอสิบสามกับองค์ชายสี่นั่งอยู่ก่อน ก็ทำท่าจะถอยหนีลงไปเงียบๆ แต่สิบสามตาไวหันมาเห็นเข้าเสียก่อนและร้องเรียกไว้ รั่วซีจึงต้องเข้าไปนั่งด้วยอย่างเลี่ยงไม่พ้น สิบสามถามรั่วซีว่าถ้าจะลงโทษขุนนางโกงกิน ควรจะลงโทษสถานเบาหรือสถานหนักดี ? รั่วซีในฐานะที่เป็นคนยุคปัจจุบันและรู้เรื่องปัญหาการคอรัปชันดีตอบว่ามันก็ต้องลงโทษสถานหนักอยู่แล้ว ไม่งั้นขืนมัวแต่อะลุ้มอล่วย ได้มีการคอรัปชันอย่างหนักในวงกว้างขึ้นเรื่อย ระบบขุนนางมีหวังได้เละเทะหมด สิบสามจึงถามว่า แล้วถ้าคนที่โกงกินคือองค์ชายเก้าล่ะ ? รั่วซีคงไม่คิดหรอกนะว่า “ฮ่องเต้ทำผิด โทษเท่าสามัญชน” มีอยู่จริง ? รั่วซีบอก ถึงคนทำผิดเป็นองค์ชายเก้าก็ต้องลงโทษ ถ้าลงโทษหนักมากไม่ได้ ก็ตีก้นซะให้นอนหงายไม่ได้ไปครึ่งปีเลยสิ แล้วไล่ให้ออกไปขอทานสักหลายเดือน เดี๋ยวก็รู้ซึ้งเองว่าชาวบ้านที่เขาไม่มีจะกินรู้สึกยังไง ส่วนพวกขุนนางที่อาศัยบารมีองค์ชายเก้าทำผิด ก็จัดการลงโทษสถานหนักซะ พูดถึงตรงนี้ องค์ชายสี่ที่นั่งเหม่อค่อยพูดขึ้นว่า เรื่องมันผ่านไปแล้ว จะเอามาพูดถึงอีกไปทำไม จากนั้นลุกขึ้นเดินลงจากหอไป สิบสามกับรั่วซีก็ลุกขึ้นเดินลงจากหอตาม มาถึงชั้นล่าง รั่วซีทำท่าจะถวายบังคมขอตัว แต่ยังไม่ทันอ้าปากพูด องค์ชายสี่ก็บอกให้สิบสามล่วงหน้าไปก่อน แล้วหันมาพูดกับรั่วซีว่า ตามข้ามา ! รั่วซีจึงเดินตามหลังองค์ชายสี่เข้าไปในป่าตามที่สั่ง เดินไปได้สักพักจนแน่ใจว่ารอบด้านไม่มีคน องค์ชายสี่ก็หันกลับมา ล้วงกล่องเครื่องประดับกล่องหนึ่งออกมาจากในอกเสื้อยื่นให้ บอกว่าเดิมทีคิดจะให้ตั้งแต่ตอนเพิ่งกลับมาจากมองโกล แต่มีเรื่องรบกวนจนถ่วงมาจนถึงตอนนี้ รั่วซีมองกล่อง แล้วบอกว่านางรับไว้ไม่ได้ องค์ชายสี่ก็มองหน้ารั่วซีนิ่ง จากนั้นทำหน้าประหลาดใจ พูดว่า “น้องสิบสี่ !” รั่วซีสะดุ้ง รีบคว้ากล่องมาใส่ในอกเสื้ออย่างรวดเร็วแล้วหันไปถวายบังคมทันที ปรากฏว่า...ข้างหลังไม่มีใคร รั่วซียังไม่อยากเชื่อ กวาดตามองไปรอบด้าน เมื่อเห็นว่าไม่มีใครจริงๆ ก็หันมามองหน้าองค์ชายสี่อย่างนึกไม่ถึงสุดขีด ร้องว่า “ท่านโกหกรึ ?!” ช็อคมากว่าคนอย่างองค์ชายสี่โกหกกันซึ่งๆ หน้าแบบนี้เป็นด้วย - -" องค์ชายสี่ยิ้มหยัน พูดว่าได้ผลจริงๆ ด้วย ดูเจ้าจะกลัวน้องสิบสี่จริงๆ นะ รั่วซีบอก ไม่ได้กลัว เพียงแต่... แล้วส่ายหน้า ไม่ได้พูดอะไรอีก ล้วงกล่องออกมาคืนให้ องค์ชายสี่หันหลังเดินจากไปโดยไม่รับ รั่วซีรีบวิ่งตามไปจะคืนให้ได้ องค์ชายสี่พูดว่าวิ่งตามมาแบบนี้ เดี๋ยวน้องสิบสี่ก็ได้มาเห็นเข้าจริงๆ หรอก รั่วซีจึงจำต้องหยุดวิ่งตามและรับกล่องเครื่องประดับเอาไว้แบบไม่เต็มใจ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:16:23

ความคิดเห็นที่ 10 หลังเทศกาลโคมไฟ รั่วซีก็มายืนสังสรรค์คุยกับองค์ชายเก้า สิบ และสิบสี่ องค์ชายสิบเอาโคมไฟที่ซื้อมาจากในงานมาให้รั่วซี ประมาณว่าสวยมาก รั่วซีเห็นแล้วก็ชอบ องค์ชายสิบจึงยืดใหญ่ สิบสี่เหล่พี่ชาย แล้วบอกว่ายังมีหน้ามายืดอีกนะ คนเขาไม่ยอมขายให้ก็ไปเบ่งทับเขาว่าตัวเองเป็นองค์ชาย บังคับให้เขาขายให้ ข้าละขายหน้าแทนจะแย่จนต้องรีบเดินหนีไปห่างๆ รั่วซีได้ฟังก็บอกให้องค์ชายสิบเอาโคมไฟไปคืน องค์ชายเก้าบอกไหนๆ ก็ซื้อมาแล้ว ยังจะทำเป็นยุ่งยากไปได้ แล้วก็ใช่ว่าไม่ได้จ่ายเงินให้ไปสักหน่อย รั่วซีไม่สนใจ ยืนกรานให้องค์ชายสิบเอาไปคืน องค์ชายสิบจึงทำหน้ามุ่ย รับโคมไฟกลับไป รั่วซีบ่นสิบสี่ว่าทำไมไม่รู้จักเตือนไม่ให้องค์ชายสิบทำแบบนี้ สิบสี่โวยว่าเขาเนี่ยนะไม่เตือน ลองถามเจ้าตัวดูสิว่าเขาเตือนหรือเปล่า แล้วในโลกนี้น่ะ เวลาพี่สิบดื้อขึ้นมา นอกจากเสด็จพ่อแล้ว มีแค่สามคนเท่านั้นแหละที่ห้ามอยู่ รั่วซีถามว่าใครบ้าง ? สิบสี่ตอบ หนึ่ง พี่แปด สอง รั่วซี สาม พระชายาสิบ รั่วซีฟังถึงชื่อสุดท้ายก็หัวเราะ ส่วนองค์ชายสิบถลึงตาใส่น้องชายแบบเคืองจัด ตอนนั้นเอง อยู่ๆ สิบสามก็วิ่งตรงเข้ามาด้วยสีหน้าเดือดดาลสุดขีดเอาเรื่องเต็มที่ แล้วชกเปรี้ยงเข้าใส่หน้าองค์ชายเก้าทันที องค์ชายสิบกับสิบสี่รีบเข้าไปแยกมวย สิบสี่ให้องค์ชายสิบรีบพาองค์ชายเก้าจากไป แล้วสกัดสิบสามเอาไว้ไม่ให้ตามไป รั่วซีถามว่ามีเรื่องอะไรกัน สิบสามบอกว่าองค์ชายเก้าไปลวนลามลวี่อู๋ เขาเลยจะมาเอาเรื่องมัน ลวี่อู๋คือหญิงนางโลมขายฝีมือไม่ขายตัวที่ฝีมือดีดเจิงดีมาก เป็นผู้หญิงของสิบสาม เมื่อหลายปีก่อน สิบสามก็เคยพารั่วซีไปนั่งดวดเหล้าในหอนางโลมที่ลวี่อู๋อยู่มาแล้ว ตอนงานเทศกาลโคมไฟก่อนที่รั่วซีจะเข้าวัง ที่สิบสามมาดักเจอลากรั่วซีไปดวดเหล้ากัน ลวี่อู๋ก็อยู่ด้วย และเป็นเหตุให้สิบสี่ไปฟ้ององค์ชายแปดว่ารั่วซีคบค้ากับหญิงนางโลม หลังจากเกลี้ยกล่อมสิบสามจนยอมจากไปแล้ว สิบสี่ก็เล่าเรื่องละเอียดให้ฟังว่าเมื่อวันเทศกาลโคมไฟ องค์ชายเก้าได้ยินมาว่าสิบสามให้การคุ้มครองลวี่อู๋อยู่ จึงจงใจไปลวนลามกะท้าทายสิบสามโดยเฉพาะ แต่เขารู้เรื่องเสียก่อนและรีบเข้าไปห้ามไว้ทัน รั่วซีฟังแล้วบอกว่า ลวี่อู๋ไม่ใช่ผู้หญิงของสิบสามหรอก สิบสามแค่ช่วยดูแลคุ้มครองให้เฉยๆ ไม่ได้คาดหวังครอบครอง เหมือนเอาร่มไปกางให้ดอกไม้เพราะกลัวจะโดนฝนสาดใส่จนโรยนั่นแหละ สิบสี่จึงบอกว่า สิบสามอาจไม่คิด แต่ลวี่อู๋น่ะคิดแน่นอนเชื่อสิ เพราะตอนที่เขาช่วยลวี่อู๋เอาไว้ ลวี่อู๋ขอร้องว่าอย่าบอกเรื่องนี้ให้สิบสามรู้ รั่วซีจึงพูดว่า ก็เป็นไปได้แหละนะที่ลวี่อู๋จะหลงรักสิบสาม เวียนมาครบอีกหนึ่งปี คังซีจะเสด็จประพาสมองโกลอีกแล้ว หนนี้พวกองค์ชายแปดได้ไป กับองค์ชายรัชทายาท ส่วนองค์ชายสี่กับสิบสามไม่ได้ไป และหมินหมิ่นก็ไม่มา แต่ฝากพี่ชายส่งจดหมายมาให้รั่วซี ในจดหมายเล่าว่าตั้งแต่ปีก่อน เจ้าชายมองโกลก็ไม่ยอมกลับเผ่า เอาแต่ตามจีบนางตลอด รั่วซีอ่านจดหมายแล้วฮามาก รั่วซีชอบช่วงที่อยู่ในมองโกล เพราะได้ห่างไกลจากระเบียบพิธีการต่างๆ ในวัง และห่างไกลจากการหักเล่ห์ชิงเหลี่ยม เวลาว่างจากงาน นางชอบขี่ม้าวิ่งไปในทุ่งหญ้าทั้งวันจากตะวันขึ้นจนตะวันตกดิน แวะตรงโน้นบ้างตรงนี้บ้าง วันว่างงานวันหนึ่ง ขณะที่นอนเล่นอยู่บนหลังม้าคนเดียว ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าม้าดังมา พอลืมตามองไป ก็เห็นองค์ชายแปดขี่ม้ามาขนาบข้าง รั่วซีรีบนั่งตัวตรงแล้วถวายบังคม องค์ชายแปดถามว่า เจ้าวางได้ลงจริงๆ หรือ ? ใจรั่วซีปวดแปลบ แต่ก็ตอบไปว่า ข้าได้วางลงแล้ว องค์ชายแปดจึงถามว่า ในใจเจ้ามีคนอื่นแล้วใช่หรือไม่ ? รั่วซีวุบในใจ แต่ตอบไปว่า ไม่มี ! องค์ชายแปดถามว่า ปีหน้าเจ้าก็จะเกษียณออกจากวังได้แล้ว เจ้าคิดจะรอให้เสด็จพ่อเป็นคนเลือกคู่ให้จริงๆ รึ ? รั่วซีตอบว่า เรื่องของปีหน้าค่อยกลุ้มใจปีหน้า ในเมื่อเรื่องไม่สามารถเป็นได้ดังใจ แล้วไยต้องมัวไปคิดมาก ? จากนั้นถวายบังคมขอตัว องค์ชายแปดก็ยิ้มเย็นชา โบกมือให้ไปได้ รั่วซีขี่ม้าสวนกลับทางที่องค์ชายแปดขี่มา แล้วเห็นสิบสี่ยืนม้าอยู่บนเนินลูกหนึ่ง มองมาทางนี้แต่ไกล ท่าทางจะเห็นหมดแล้ว เมื่อนึกถึงนิสัยของสิบสี่ว่าขืนเข้าไปทักตอนนี้ นางมีหวังโดนสิบสี่ด่าจนหูชาอีกแน่ จึงจงใจทำเป็นไม่เห็น ชักม้ากลับกระโจม กลับมาถึงเมืองหลวงปักกิ่งได้ไม่นาน วันหนึ่ง รั่วซีกำลังคุยอยู่กับสิบสี่ ถามว่าองค์ชายสิบกับพระชายาเขาเป็นไงบ้าง เพราะวันก่อนได้ยินว่าป่วย แล้วเวลาองค์ชายสิบป่วยทีไร เหมือนจะมีเรื่องกับพระชายาทุกที สิบสี่ก็แซวว่านี่ถ้าไม่ใช่เพราะโตมาด้วยกันจนรู้ไส้รู้พุงกันดี มาโดนถามแบบนี้นี่ข้ามีหวังได้เข้าใจเจ้าผิดแหงๆ มีอย่างที่ไหนมาสนใจถามไถ่เรื่องส่วนตัวของผัวเมียเขาขนาดนี้ ? พูดจบก็เล่าให้ฟัง เล่าไปสองคนก็หัวเราะฮากันไป เพราะคู่องค์ชายสิบนี่นิสัยใจร้อนเอาเรื่องด้วยกันทั้งคู่ จึงทะเลาะกันบ่อยมาก ระหว่างที่กำลังคุยกันไปหัวเราะกันไป อวี้ถานก็วิ่งหน้าซีดมาบอกข่าวร้ายว่า...องค์ชายรัชทายาทขอฮ่องเต้ให้ยกรั่วซีให้เขา เมื่อได้รู้ข่าวนี้ รั่วซีก็เป็นลมล้มพับไปทันที ส่วนสิบสี่รีบวิ่งเข้าวังหลวงไปสืบข่าวให้แน่ชัด แม้องค์ชายรัชทายาทจะขอรั่วซี แต่ฮ่องเต้ยังไม่ได้รับปาก ระหว่างที่รอฟังข่าว รั่วซีกังวลมากจนนอนไม่หลับ จึงออกไปยืนตากน้ำค้างจนวันรุ่งขึ้นล้มป่วยหนักถึงขั้นไม่ได้สติ ระหว่างที่รู้สึกตัวแบบเบลอๆ ร้องจะดื่มน้ำ ก็เห็นว่าองค์ชายสี่นั่งอยู่ข้างเตียง เทน้ำใส่ถ้วยป้อนให้แล้วบอกว่า ตอนนี้ฮ่องเต้ยังไม่รับปาก ยังไม่ต้องใจเสีย เรื่องยังไม่แน่นอน มีโอกาสพลิกผันอยู่ หลังจากองค์ชายสี่กลับไป สิบสี่ก็มาเยี่ยม ย่อตัวลงกระซิบบอกที่ข้างหูว่า รู้ไหมว่าทำไมรัชทายาทถึงขอเจ้าแต่งงาน ? เพราะหยกชิ้นนั้นกับที่เจ้าสนิทกับหมินหมิ่นนั่นแหละ ! วันนี้ฎีกาขอให้เสด็จพ่อพระราชทานงานแต่งองค์หญิงหมินหมิ่นกับเจ้าชายมองโกลเพิ่งมาถึง การข่าวของรัชทายาทไวมาก เพราะแสดงว่าเขารู้เรื่องนี้อยู่ก่อน ถึงได้รีบขอเจ้าแต่งงาน ตอนนี้รัชทายาทถูกคนมองโกลเหม็นขี้หน้าอยู่ เขาจึงคิดจะใช้การแต่งงานกับเจ้าทำคะแนนกลับมา จากนั้นถามรั่วซีว่า เจ้าอยากแต่งงานกับรัชทายาทหรือเปล่า ? รั่วซีส่ายหน้า สิบสี่จึงบอกว่า ตอนนี้พี่แปดไม่สะดวกจะมาพบเจ้า ได้แต่ฝากข้ามาบอกว่า ให้พยายามถ่วงเวลาให้ได้สักสิบวัน เรื่องก็จะมีการพลิกผันเอง หลังจากสิบสี่กลับไปแล้ว องค์ชายสี่ก็ส่งคนมาบอกให้รั่วซีพยายามถ่วงเวลาให้นานที่สุดเช่นกัน รั่วซีนึกวิธีถ่วงเวลาอย่างอื่นไม่ออก นอกจากทำให้ตัวเองล้มป่วยนานที่สุด จึงจงใจออกไปตากน้ำค้างและเอาน้ำรดตัวเองทั้งคืน ได้ผลสมใจ วันรุ่งขึ้นเจอไข้กลับทั้งที่ไข้ยังไม่หายดี เลยป่วยหนักมากไปเลย และเพื่อถ่วงเวลาให้หายช้าที่สุด จึงรับยาหมอมาแต่ไม่กิน ผลคือป่วยหนนี้นอนแบบอยู่กับเตียงรวมเวลาได้เดือนครึ่ง คำสรุปของคังซีคือ เขายังอยากจะเก็บรั่วซีเอาไว้รับใช้ใกล้ตัวอีกสักพัก ยังไม่อยากให้แต่งงานตอนนี้ รั่วซีเริ่มมาคิดว่า ตัวเองไม่มีทางหนีพ้นชะตากรรมโดนราชโองการสั่งให้แต่งงานจริงๆ จึงคิดจะหาทางออกที่ดีทีสุดให้ตัวเองด้วยการเป็นฝ่ายเลือกดีกว่าเป็นฝ่ายถูกเลือก จึงมาไล่ดูพวกองค์ชายที่สนิทด้วยทั้งหมดว่าจะเลือกแต่งกับใครดี องค์ชายแปดตัดทิ้งไปได้เลย เพราะยังมีชนักปักหลังอยู่ ฮ่องเต้ไม่มีทางยกนางให้แต่งงานด้วยแน่ หรือถึงยกให้ นางก็ไม่เอา ต่อมาองค์ชายสิบสามก็ไม่ได้ เพราะหมินหมิ่นได้โมโหแน่ว่านางปากว่าอย่างการกระทำเป็นอีกอย่าง ส่วนสิบสี่ก็ไม่ได้ เพราะนอกจากจะเป็นคนของกลุ่มองค์ชายแปดแล้ว สิบสี่เองก็คงไม่เอานางเหมือนกัน สุดท้ายรั่วซีตัดสินใจว่า ในเมื่อจะเลือกแต่งทั้งที ก็เลือกคนที่ปลอดภัยและมั่นคงที่สุดไปเลยสิ คือองค์ชายสี่ ว่าที่ยงเจิ้ง ดังนั้นรั่วซีจึงจงใจปักปิ่นที่องค์ชายสี่ให้มา นัดองค์ชายสี่มาพบ พอเห็นองค์ชายสี่เดินมากับสิบสาม นางก็เดินเข้าไปหา องค์ชายสี่สังเกตเห็นปิ่นทันที สิบสามเห็นพี่กับรั่วซีสีหน้าดูประหลาด จึงเลี่ยงออกไปเปิดโอกาสให้อยู่กันตามลำพังโดยไม่ต้องให้บอก เมื่ออยู่กันตามลำพัง องค์ชายสี่ก็ถามว่าเรียกเขามาพบมีธุระอะไรรึ ? รั่วซีบอกไปตามตรงว่าอยากให้องค์ชายสี่ขอนางแต่งงาน องค์ชายสี่ถามเหตุผลว่าทำไมถึงเลือกเขา รั่วซีตอบว่า เพราะถึงจะรอดพ้นจากการขอแต่งงานของรัชทายาทไปได้ แต่หนหน้าอาจเจอใครที่เป็นแบบรัชทายาทอีก แบบนั้นขอตายดีกว่า แต่นางยังอาลัยชีวิตอยู่ จึงตัดสินใจเลือกต้นไม้ที่พึ่งพาได้แน่ๆ องค์ชายสี่ย้อนถามว่าแล้วรู้ได้ยังไงว่าต้นไม้ที่เลือกยินดีให้เกาะ ? จากนั้นบอกว่า ตอนนี้ไม่มีใครกล้าขอรั่วซีแต่งงานหรอก เพราะจะเท่ากับเป็นการแย่งกับรัชทายาทซึ่งๆ หน้า ดังนั้นตอนนี้จึงได้แต่รอเวลาและโอกาสเท่านั้น แต่ในเมื่อรั่วซีเลือกเขาแล้ว ทั้งยังบอกว่าอยากแต่งงานกับเขา งั้นต่อไปก็ห้ามคิดถึงคนอื่นแล้ว จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:16:52

ความคิดเห็นที่ 11 รั่วซีกลับมาถึงที่พัก ก็เจอองค์ชายแปดยืนรออยู่ ทำเอามีอาการเหมือนวัวสันหลังหวะ รีบบอกขอบคุณ เพราะที่รั่วซีรอดมาได้หนนี้ เหตุผลสำคัญเป็นเพราะองค์ชายแปดช่วยวิ่งเต้นให้อยู่เบื้องหลัง องค์ชายแปดเหยียดยิ้ม บอกว่าใครๆ ก็รู้กันทั่วว่ารัชทายาทบ้าผู้หญิง ยังไงเขาก็ไม่มีทางยอมให้รั่วซีต้องไปเป็นของคนแบบนั้นอยู่แล้ว อย่าว่าแต่อีกไม่นานรัชทายาทก็จะโดนดี ขืนรั่วซีไปแต่งงานด้วย จะพลอยติดร่างแหตามไปด้วยเสียเปล่าๆ จากนั้นถามว่า รั่วซีนึกเสียใจบ้างหรือเปล่า ? (ที่เลิกคบกับเขา) รั่วซีบอก เสียใจแล้วจะมีผลอะไรหรือ ตอนนี้ท่านแต่งงานกับข้าได้ไหมเล่า ? องค์ชายแปดเมินหน้าหนี บอกว่า ช่วงนี้เสด็จพ่อจะยังไม่ยกเจ้าให้ใคร ส่วนหลังจากพ้นช่วงนี้ไปแล้ว ก็ต้องดูสถานการณ์กันอีกที รั่วซีก้มหน้าลงซ่อนรอยยิ้มหยัน นิ่งกันไปครู่หนึ่ง องค์ชายแปดก็ถามว่า เขามีเรื่องหนึ่งจะถาม เพราะครั้งก่อน ตอนที่เคยถามรั่วซีว่าได้ยินเสด็จพ่อเขาคุยอะไรกับรัชทายาท รั่วซีบอกว่าไม่ได้ยิน แต่ตอบเหมือนกันว่า ฮ่องเต้ยังรักรัชทายาทมากอยู่ แล้วก็พูดได้ตรงมาก เพราะต่อมาไม่นานรัชทายาทก็ได้คืนตำแหน่ง ดังนั้นครั้งนี้เขาจึงอยากถามความเห็นของรั่วซี ว่าหากรัชทายาทถูกปลดตำแหน่งอีกครั้ง จะมีโอกาสได้คืนตำแหน่งอีกไหม ? รั่วซีตอบว่า รัชทายาทคืนตำแหน่งหนนี้ แทนที่จะทำตัวดี กลับทำตัวให้คังซีรู้สึกแย่มากขึ้นทุกที จนตอนนี้คังซีหมดรักในตัวรัชทายาทแล้ว และพร้อมที่จะตัดสัมพันธ์เต็มที่ องค์ชายแปดก็ยิ้ม แล้วถามว่าเรื่องแต่งงาน รั่วซีวางแผนไว้ว่ายังไง ? รั่วซีบอก ชีวิตใครชีวิตมัน ต่างคนต่างเลือก ในตอนนั้นองค์ชายแปดเลือกที่จะที่จะปล่อยนางไปแทนถอนตัวจากศึกชิงบัลลังก์ มาวันนี้ ถึงคราวนางเป็นฝ่ายเลือกบ้างแล้ว องค์ชายแปดมองหน้ารั่วซีนิ่ง ถามว่าเจ้ามีคนอื่นอยู่ในใจแล้วหรือยัง ? รั่วซีใจกระตุกวูบ โพล่งถามว่าเหตุใดท่านจึงเอาแต่ถามคำถามนี้ ? ในใจของข้าจะมีใครก็ไม่ใช่เรื่องที่ท่านจะต้องมากังวล ! องค์ชายแปดถามว่า เจ้าคิดจะเลือกใคร ? ทางที่ดีอย่าได้เลือกพี่สี่ ไม่อย่างนั้นจะพลอยติดร่างแหโชคร้ายไปด้วย รั่วซีฟังแล้วใจหายวูบ แต่ปากตอบไปว่า จะใช่หรือไม่ก็ไม่เกี่ยวกับท่าน อย่าว่าแต่ทั้งท่านและข้าต่างก็รู้ดีว่า คนที่เลือก ไม่ใช่ข้า แต่เป็นฮ่องเต้ต่างหาก ไม่กี่วันต่อมา พระสนมท่านแม่ขององค์ชายแปดก็สิ้นบุญ องค์ชายแปดเสียใจมากจนล้มป่วยอยู่กับบ้านหลายเดือน โดยในระหว่างนี้ รั่วซีไม่ถามไถ่ข่าวคราวหรือฝากคำปลอบใจไปให้เลย หลังงานศพผ่านพ้นไปได้ไม่นาน วันหนึ่ง รั่วซีแอบมาที่ตำหนักของท่านแม่องค์ชายแปดเพื่อเอาดอกไม้มาวาง ก็เจอกับสิบสี่เข้าโดยบังเอิญ สิบสี่เห็นแล้วถอนใจ บอกว่าจะว่ารั่วซีไม่มีใจ ก็เห็นเอาดอกไม้มาให้ จะว่ามีใจ ก็ไม่ยอมแม้แต่จะถามไถ่ข่าวคราวพี่แปดเลย ทั้งที่พี่แปดคอยวิ่งเต้นช่วยรั่วซีมาตั้งเท่าไหร่ รู้หรือเปล่าว่าพี่แปดเสียใจและเจ็บปวดกับความไร้น้ำใจของรั่วซีมากแค่ไหน รั่วซีบอก สิบสี่ นายรู้หรือเปล่าว่าความคิดถึงน่ะเป็นเหมือนหนามที่คอยทิ่มตำใจอยู่ตลอด ก่อนหน้าที่พระสนมจะสิ้นบุญไม่กี่วัน นางได้คุยกับองค์ชายแปด เขาบอกเองว่าตอนนี้ไม่สามารถแต่งงานกับนางได้ ในเมื่อไม่สามารถแต่งงานกันได้แล้ว ยังจะมัวคิดถึงกันไปทำไมอีก ตัดกันให้ขาดไปเลยดีกว่า ดังนั้นนางจึงจงใจทำแบบนี้ องค์ชายแปดยิ่งเสียใจมากก็ยิ่งตัดใจได้ง่าย สิบสี่ก็นิ่งไปพักหนึ่ง แล้วถามว่า รั่วซีลืมพี่แปดได้แล้วหรือ ? รั่วซีตอบว่า ลืมได้แล้ว สิบสี่จึงฝืนยิ้ม บอก เอาเถอะ นับจากนี้ไปเขาจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของรั่วซีกับพี่แปดอีกแล้ว และหลังจากนี้ไป เหตุการณ์พลิกผันยากคะเน ให้รั่วซีพยายามระวังตัวเอาไว้ให้มาก หลบเลี่ยงอะไรได้ก็พยายามหลบๆ ไปซะ ก่อนจะเดินจากไป รั่วซีมองตามหลังสิบสี่ไป แล้วนึกในใจว่าหากวันหน้านางแต่งงานกับองค์ชายสี่ นางจะทำตัวกับองค์ชายสิบและสิบสี่ที่จะถูกยงเจิ้งลงโทษกักบริเวณเป็นการทรมานกลายๆ ยังไงดี ? ระหว่างที่รั่วซียืนเหม่ออยู่ในลานของเรือนพัก องค์ชายสี่ก็โผล่มาถามว่ายืนเหม่อคิดอะไรอยู่ รั่วซีบอก ไม่ได้เหม่อ กำลังชมดอกเหมยอยู่ องค์ชายสี่บอก เพิ่งรู้ว่าดอกเหมยงอกกลับหัวลงดิน ถึงต้องก้มหน้าลงมอง รั่วซีก็หัวเราะ องค์ชายสี่ถามซ้ำว่าคิดอะไรอยู่รึ ? รั่วซีบอก กำลังคิดว่าเมื่อไหร่ท่านจะยอมแต่งงานกับหม่อมฉันเสียที องค์ชายสี่บอก พูดเรื่องแบบนี้ออกมาได้โดยหน้าไม่แดงเลยนะ เพิ่งเคยเจอผู้หญิงหน้าหนาขนาดนี้ เห็นทีเมื่อก่อนละไม่อยากแต่งงาน ตอนนี้ดันอยากรีบแต่งเร็วๆ เสียแล้ว รั่วซีบอก ก็เมื่อก่อนมีความคิดอยากทำอย่างอื่นนอกจากแต่งงานอยู่ แต่ตอนนี้วันเวลาในวังหลวงมันชักจะไม่ค่อยสบายมากขึ้นทุกที เลยอยากรีบๆ ออกจากวังไปหาเรือนที่จะได้อยู่อย่างสงบเร็วๆ น่ะสิ องค์ชายสี่ก็มองมาอย่างเย็นชา รั่วซีย้อนถามว่านางพูดผิดงั้นหรือ ? องค์ชายสี่บอก ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะที่จะชอบฟังความจริง รั่วซีนิ่งคิด แล้วบอกว่า ผู้หญิงน่ะแสดงละครเก่งโดยธรรมชาติ ถ้าหากอยากให้นางพูดโกหก นางก็จะพูดให้ แต่นางรู้สึกว่าเขายินดีที่จะฟังความจริงมากกว่า ถึงแม้ว่ามันจะเสียดแทงใจ องค์ชายสี่ฟังแล้วคลี่ยิ้ม ประกายเย็นชาในดวงตาหายไป เดินเข้ามาปัดกลีบดอกเหมยบนผมให้ จากนั้นถามว่า ปิ่นที่เขาให้ล่ะ ? แล้วยังต่างหูที่เพิ่งให้อีก เขาหรืออุตสาห์ให้มา แล้วดันไม่ใส่ รั่วซีบอกอยู่ในห้อง แล้วเอาจี้ดอกมู่หลานออกมาให้ดู บอก แต่นางใส่สร้อยนี้อยู่นะ องค์ชายสี่ยิ้ม พูดว่า เจ้าน่ะ เข้าใจจิตใจของตัวเองบ้างหรือเปล่า ? มัวแต่คิดมาก กลัวโน่นกลัวนี่ ระวังเรื่องโน้นเรื่องนี้ ห่วงหน้าพะวงหลังคิดคำนวณผลได้ผลเสียละเอียดยิบเกินไป เรื่องพวกนี้จะทำให้เจ้าแยกแยะความรู้สึกและหัวใจของตัวเองไม่ออกหรือเปล่า ? รั่วซีฟังแล้วนิ่งอึ้ง มององค์ชายสี่อย่างงุนงง แล้วอยู่ๆ องค์ชายสี่ก็ดีดนิ้วใส่หน้าผากนางแรงๆ จนรั่วซีร้องโอ๊ย เอามือกุมหน้าผาก โวยว่ามาดีดนางผากนางทำไม มันเจ็บนะ ! องค์ชายสี่ก็หัวเราะ โบกมือไล่ให้เข้าห้องไปพักผ่อนซะ หลังกลับเข้ามาในห้อง รั่วซีก็ตัดสินใจถอดกำไลที่องค์ชายแปดมาออก ตอนที่ถอดเจ็บมือมาก ทำให้นางคิดว่า ที่แท้การตัดใจมันเจ็บอย่างนี้เอง หลังถอดกำไลแล้ว รั่วซีก็รอให้องค์ชายแปดหายป่วยกลับมาราชสำนักเหมือนเดิม แต่รอเป็นเดือนองค์ชายแปดก็ยังไม่หายป่วยเสียที จึงกะจะวานสิบสี่เอาไปให้แทน วันหนึ่ง เห็นสิบสี่ยืนอยู่กับองค์ชายสิบ รั่วซีก็เข้าไปทำมือบอกให้สิบสี่หาทางแยกองค์ชายสิบไปซะ นางมีเรื่องจะคุยด้วยตามลำพัง สิบสี่ขมวดคิ้วเป็นความหมายจนปัญญาจะช่วย ให้รั่วซีหาทางเอาเอง รั่วซีจึงยิ้มขออภัย แล้วบอกให้องค์ชายสิบช่วยหลบไปอีกทาง นางมีเรื่องจะคุยกับสิบสี่ องค์ชายสิบโมโหปัง บอกทีเวลามีเรื่องจะใช้ละเรียกหาข้า พอไม่มีเรื่องจะใช้ละไล่เชียวนะ ! มีเรื่องอะไรที่ให้เขาฟังไม่ได้กัน ! (องค์ชายสิบไม่รู้เรื่ององค์ชายแปดกับรั่วซี) พูดจบก็หันไปถลึงตาใส่สิบสี่ สิบสี่รีบบอกว่าเขาไม่รู้เรื่องนะว่ารั่วซีจะคุยอะไรด้วย ถ้าจะถลึงตาใส่ก็ไปถลึงตาใส่รั่วซีโน่น องค์ชายสิบจึงหันกลับมาถลึงตาใส่รั่วซี รั่วซีถลึงตาตอบ ร้องว่า ตอนวันงานเทศกาลโคมไฟ นางเห็นองค์ชายสิบกับพระชายาเดินด้วยกันอยู่ กำลังจะเข้าไปทักอยู่เชียว องค์ชายสิบก็รีบพาพระชายาเดินหนีหายไปซะแล้ว ที่หลบหน้านางแบบนี้หมายความว่าไงหา ?! องค์ชายสิบทำหน้าจ๋อยทันที อ้อมแอ้มว่าไม่คุยด้วยแล้ว เขาพูดสู้รั่วซีไม่ได้นี่ แล้วรีบขอตัวเผ่นจากไป หลังองค์ชายสิบเผ่นจากไป รั่วซีกับสิบสี่ก็หัวเราะก๊าก สิบสี่ย้อนถามยิ้มๆ ว่าเจอพระชายาสิบแล้วแทนที่จะหลบ ดันจะเข้าไปทักเนี่ยนะ ? รั่วซีหัวเราะ บอกว่าแกล้งพูดขู่องค์ชายสิบเล่นน่ะสิ สิบสี่ส่ายหน้า บอกว่าไม่รู้เมื่อไหร่พระชายาสิบจะเลิกคิดมากเรื่องรั่วซีสักทีสิน่า พวกเราน่ะรู้ใจพี่สิบกันหมดแล้ว มีแต่พี่สิบกับพระชายาสิบเองนั่นแหละที่ยังไม่รู้ใจกันเองเลย รั่วซีบอกว่า เพราะคนดูอยู่วงนอกเห็นอะไรชัดเจนกว่าคนที่อยู่วงในน่ะสิ จากนั้นนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอากำไลที่ใส่ซองเรียบร้อยออกมายื่นให้สิบสี่ สิบสี่รับมาคลำๆ ดู พูดว่า ดูเหมือนจะเป็นกำไล หมายความว่าไงรึ ? รั่วซีบอก เอาไปคืนให้ “เขา” แต่ไม่ต้องรีบหรอก เลือกดูวันที่เขาอารมณ์ดีหน่อยแล้วค่อยคืนไป สิบสี่นิ่งไปครู่ แล้วบอกว่าทำไมต้องมาวานให้เขาทำงานอะไรที่มีโอกาสถูกเขม่นขี้หน้าแบบนี้ด้วย รั่วซีเอาไปคืนเองสิ รั่วซีทำหน้าขอร้อง บอกว่านางก็รอจะคืนอยู่นี่ แต่องค์ชายแปดไม่มาราชสำนักสักที แล้วนางออกไปข้างนอกได้เสียเมื่อไหร่ล่ะ ? สิบสี่ไม่ต้องบอกอะไรหรอก เพราะแค่เห็นกำไลนี่ องค์ชายแปดก็จะรู้เอง สิบสี่ทำหน้าลังเล ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มแฉ่ง ร้องทักไปข้างหลังรั่วซีว่า พี่สี่กับสิบสามมาแล้ว ! รั่วซีบอก ไม่ต้องมาเล่นมุกเลย ไม่เชื่อหรอกน่า แต่ปรากฏว่าองค์ชายสี่กับสิบสามมาจริงๆ ทำเอารั่วซีตกใจ รีบหันกลับไปถวายบังคมแทบไม่ทัน สิบสามมองมาที่รั่วซีกับสิบสี่ยิ้มๆ สิบสี่ทักพี่ชายด้วยสีหน้ายิ้มแป้นว่า จะออกจากวังหรือ ? องค์ชายสี่บอก เดี๋ยวค่อยออก จะไปเยี่ยมท่านแม่ก่อน สิบสี่จึงบอกว่างั้นเขาขอตัวก่อนล่ะนะ จากนั้นหันมายิ้มให้รั่วซี แกล้งกระซิบแบบกะให้องค์ชายสี่กับสิบสามได้ยินว่า ขืนปฏิเสธเดี๋ยวจะเสียใจแย่ ขอบใจมากนะ ! แล้วเดินหลั่นล้าจากไป รั่วซีเห็นแล้วปวดหัวตงิดๆ ว่าสิบสี่กำลังเล่นอะไรกันแน่ ถึงจงใจทำให้องค์ชายสี่กับสิบสามเข้าใจผิดแบบนี้ หลังสิบสี่ลับหายไปแล้ว สิบสามก็หุบยิ้ม เดินเลี่ยงไปอีกทางเปิดโอกาสให้พี่ชายกับรั่วซีได้คุยกันตามลำพัง รั่วซีก้มหน้านิ่งคิดว่าจะอธิบายยังไงดีหว่า ? องค์ชายสี่ถามว่า ไม่คิดจะอธิบายรึ ? รั่วซีจึงตัดสินใจบอกว่า หวางเยี่ยจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม หม่อมฉันบอกได้เพียงอย่างเดียวว่า เรื่องมันไม่ได้เป็นอย่างที่หวางเยี่ยคิด องค์ชายสี่พูดตอบว่า ข้ายังไม่ทันซัก เจ้าก็ชิงสารภาพออกมาก่อนเสียแล้ว ที่แท้เจ้าก็แอบคบกับน้องสิบสี่จริงๆ  รั่วซีฟังแล้วอ้าปากหวอ องค์ชายสี่บอก เดิมทีข้าคิดว่าเจ้ากับน้องสิบและน้องสิบสี่สนิทกันมากแบบเพื่อน จะให้ของขวัญกันก็เป็นเรื่องปกติ แต่เจ้ากลับบอกว่าไม่ได้เป็นอย่างที่ข้าคิด คนที่สารภาพเรื่องแบบนี้ออกมาเองอย่างเปิดเผยแบบนี้ได้นี่ น้อยนักจะได้เห็นจริงๆ ! จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:17:25

ความคิดเห็นที่ 12 รั่วซีฟังแล้วทั้งฉิวทั้งขำ พูดเสียงขุ่นว่าทำไมองค์ชายสี่ถึงชอบพูดแกล้งนางนักนะ องค์ชายสี่คลี่ยิ้ม บอก น้องสิบสี่จะคิดยังไงเขาไม่สนใจ หรือรั่วซีจะไปมาหาสู่ส่งของขวัญกับน้องสิบน้องสิบสี่เขาก็ไม่ว่า แต่อย่าให้มีเรื่องแบบยื้อยุดฉุดกระชากร้องห่มร้องไห้แบบครั้งก่อนเกิดขึ้นอีกก็พอ รั่วซีก็บอกว่า รู้แล้วเจ้าค่ะ กับคิดในใจว่าองค์ชายสี่นี่ก็ใจกว้างมากกว่าที่คิดเหมือนกันนะ เช้าวันที่องค์ชายแปดกลับมาราชสำนักได้เหมือนเดิมหลังจากลาหยุดไปครึ่งปี องค์ชายสี่กับสิบสาม และองค์ชายแปด เก้า สิบสี่ ได้มารอกล่าวอรุณสวัสดิ์กับเสด็จพ่อแต่เช้า แต่คังซียังไม่ตื่น เลยนั่งรอกันไปก่อน ระหว่างนี้ รั่วซีก็เอาน้ำชาออกมาเสิร์ฟ ตอนเสิร์ฟให้องค์ชายแปด รั่วซีรู้สึกว่าองค์ชายแปดจ้องมาที่ข้อมือซึ่งถอดกำไลออกไปแล้วเขม็ง จึงเหลือบตาขึ้นมองอีกฝ่ายแวบหนึ่ง ก็เจอกับสายตาสุดยอดเย็นชา ตกตะลึง และเจ็บปวดแบบสุดๆ  รั่วซีถึงกับหนาวเยือกไปทั้งตัวจนมือสั่น ตอนยกน้ำชาให้สิบสามที่นั่งอยู่ไม่กี่ก้าวถัดไป มือรั่วซีสั่นจนสิบสามมองเห็นชัด สิบสามเหลือบตามองรั่วซีเฉยๆ แวบหนึ่ง แล้วแกล้งเอนตัวออกมารับถ้วยรีบจิบเหมือนว่าหิวน้ำมาก แต่สีหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอาการอะไร เมื่อเสิร์ฟน้ำชาให้สิบสี่เป็นคนถัดไป มือรั่วซีก็หายสั่นแล้ว และอาศัยช่วงที่เสิร์ฟชามองหน้าสิบสี่เป็นเชิงถามอย่างรวดเร็วพร้อมกับชี้ไปที่ข้อมือ สิบสี่ยกถ้วยชาขึ้นจิบและอาศัยกิริยานี้ส่ายหน้าแทบมองไม่เห็น บอกว่ายังไม่ได้คืนกำไล รั่วซีจึงเข้าใจในทันทีว่าทำไมองค์ชายแปดถึงได้มองมาด้วยสายตาแบบนั้น จากนั้นพอหันกลับทำท่าจะถอยออกจากห้องไป ก็ชนเปรี้ยงกับคนหนึ่งที่ก้าวพรวดพราดเข้ามาในห้องจนเสียหลักล้มลง คนเข้ามาใหม่ร้องแบบโกรธจัดว่า ไม่มีตาหรือไงวะ ! แล้วง้างเท้าเตะเข้าใส่นางทันที ! พวกองค์ชายหลายคนในห้องร้องโพล่งขึ้นแทบจะพร้อมกันว่า หยุดนะ ! แต่ช้าเกินไป รั่วซีเจ็บแปลบที่สีข้าง แต่โชคดีที่ถูกเตะตอนกำลังล้มหงายลง จึงโดนไม่ถนัดนัก ทำให้เจ็บไม่มาก รั่วซีรีบคุกเข่าลงร้องขอโทษ ปรากฏว่าคนที่เตะนางคือองค์ชายสิบ องค์ชายสิบเองก็ชะงักแข็งค้างไปเหมือนกันเมื่อเห็นว่าคนที่ตัวเองเตะคือรั่วซี มือข้างหนึ่งยกขึ้นเอาแขนเสื้อปิดหน้าข้างหนึ่ง ส่วนอีกมือรีบพยุงรั่วซีขึ้นมา รั่วซีรีบพูดขอบคุณดังๆ ที่องค์ชายสิบไม่ถือโทษ แล้วถอยออกไปจากห้อง องค์ชายสิบร้องประกาศว่าวันนี้ไม่ว่าจะโดนเสด็จพ่อโมโหและลงโทษยังไง เขาก็จะหย่าเมียหลวงตัวเองให้ได้ องค์ชายทุกคนฟังแล้วตะลึงกันไปหมด องค์ชายแปดขมวดคิ้ว ดุว่าเอาเรื่องในครอบครัวตัวเองมาทำเป็นเรื่องใหญ่ถึงในวังหลวงนี่ได้ยังไง ให้กลับไปซะ แต่องค์ชายสิบไม่ยอม สิบสี่จึงถามกลั้วหัวเราะว่าทะเลาะอะไรกันมาเหรอ แล้วที่เอาชายเสื้อปิดหน้านั่น เปิดออกโชว์กันหน่อยสิว่าโดนอะไรมา เผื่อพวกเขาจะได้ช่วยเชียร์ต่อหน้าเสด็จพ่อให้ได้ องค์ชายสิบจึงสั่งให้ขันทีออกไปจากห้องให้หมด แล้วเล่าให้ฟังว่า หลายเดือนก่อน หมิงเยว่ เมียหลวงเขาเข้ามาในห้องทำงานเขา แล้วเห็นโคมไฟที่ประดับอยู่ในห้องว่าสวยดี เลยเอากลับไปดูเล่น ทีนี้เมื่อวานไม่รู้หมิงเยว่ไปได้ยินข่าวลืออะไรมาจากไหน มาถึงก็ตะโกนใส่หน้าว่าเรื่องอะไรถึงได้เอาโคมไฟที่เมื่อปีก่อนคนอื่นเขาไม่เอามาให้นางกันหา ! จากนั้นเอาโคมไฟมาฟาดใส่หน้าเขาจนกลายเป็นแบบนี้ (องค์ชายสิบลดชายเสื้อลงให้ทุกคนเห็นรอยแดงเถือกบนหน้า แล้วปิดกลับอย่างรวดเร็ว) แล้วกระทืบๆ จนโคมไฟพังยับเยิน เขาด่าใส่หน้าไปว่า นิสัยเถื่อนสิ้นดี สู้รั่วซีไม่ได้สักนิด หมิงเยว่จึงอาละวาดทุบตีเขาเป็นการใหญ่ วันนี้ไม่ว่ายังไงเขาก็จะหย่าหมิงเยว่ให้ได้ ! องค์ชายแปดฟังแล้วดุว่าเรื่องแค่นี้เอง เขาจะให้หมิงฮุ่ยไปดุสั่งสอนหมิงเยว่ให้ก็แล้วกัน ให้น้องสิบกลับไปก่อน แต่องค์ชายสิบไม่ยอม สิบสี่เลยมองมาทางรั่วซีที่กำลังจะเอาน้ำชามาเสิร์ฟให้องค์ชายสิบ แล้วตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้นเมื่อได้ยินเรื่องที่ทำให้ผัวเมียเขาทะเลาะกันบวกกับได้ยินชื่อตัวเองหลุดออกมาจากปากองค์ชายสิบ สิบสี่ส่งสายตาให้รั่วซีช่วยหาทางเกลี้ยกล่อมองค์ชายสิบหน่อย รั่วซีมองๆ แล้วเห็นว่าในห้องมีแต่แก๊งองค์ชายสี่กับแก๊งองค์ชายแปด จึงตกลง เข้ามาพูดเกลี้ยกล่อมโดยถามองค์ชายสิบว่า ตอนที่ทะเลาะกันแล้วโดนพระชายาสิบฟาดใส่ องค์ชายสิบได้ลงมือตอบโต้กลับไปหรือเปล่า ? องค์ชายสิบบอกว่าไม่มี รั่วซีถามว่าเพราะอะไรหรือ ? องค์ชายสิบทำท่าฮึดฮัด โพล่งว่าเขาไม่ลดตัวลงไปลงไม้ลงมือกับผู้หญิง รั่วซีจึงตอกกลับว่านิสัยอย่างท่าน เวลาโมโหขึ้นมายังจะแยกอีกหรือว่านั่นคือผู้หญิง ? ต่อให้อีกฝ่ายเป็นเด็กก็ขออัดให้หนำใจก่อนค่อยว่ากันทีหลังเสียละมาก จากนั้นเล่าเรื่องที่เหมือนเป็นคนละเรื่องให้ฟังว่า เมื่อสมัยยังเด็ก นางเคยมีโอกาสได้กินปิงถังหูหลุ แล้วรสชาติมันเปรี้ยวๆ หวานๆ ถูกใจมาก แต่ต่อมาท่านพ่อเห็นว่ามันไม่ค่อยสะอาด จึงไม่อนุญาตให้กินอีก นางจึงยิ่งคิดถึง รู้สึกว่ามันเป็นขนมที่อร่อยที่สุดในโลก แม้ว่านางจะมีขนมเม็ดบัวที่ก็ชอบมากเหมือนกันให้กินอยู่ทุกวัน ก็ยังรู้สึกว่ามันอร่อยสู้ปิงถังหูหลุไม่ได้เลย จนเวลาหลายปีผ่านไป นางมีโอกาสได้กินปิงถังหูหลุอีกครั้ง องค์ชายลองทายสิว่านางรู้สึกอย่างไร ? องค์ชายสิบทายว่า คงจะดีใจมากสินะ รั่วซีตอบว่า ผิดแล้ว ! รู้สึกผิดหวังมากต่างหาก เพราะมันไม่ได้อร่อยมากเท่าที่คิดเอาไว้เลย นางจึงรู้สึกสงสัย มาลองย้อนนึกดู แล้วพบว่าเป็นเพราะนางจำได้แต่รสชาติของมันในตอนสุดท้ายที่กินว่าอร่อยมาก นางก็จำแต่ว่ามันอร่อยมากๆ และยิ่งไม่ได้กินนานวันเข้า มันก็ยิ่งอร่อยมากขึ้นในความทรงจำ นางจึงลองไม่กินขนมเม็ดบัวสักสามเดือนดูบ้าง ปรากฏว่านางรู้สึกอยากกินขนมเม็ดบัวมากจนแทบทนไม่ได้ นางจึงได้รู้ตัวว่า ความจริงแล้วขนมที่นางชอบมากที่สุดคือขนมเม็ดบัวต่างหาก นางไม่ได้รู้ตัวเลยว่า ตลอดเวลาหลายปีที่นางเฝ้าคิดถึงปิงถังหูหลุ นางได้ถูกความทรงจำของตัวเองหลอกว่ามันอร่อยมากขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่ลิ้นของนางได้เปลี่ยนมาชอบขนมเม็ดบัวมากกว่าไปนานแล้ว เล่ามาถึงตรงนี้ องค์ชายสิบก็ยังทำหน้างง ฟังไม่เข้าใจ รั่วซีชักสงสัยว่านี่นางเล่าได้เข้าใจยากมากเลยหรือ ? จึงเหลือบไปมองหน้าสิบสี่ สิบสี่มองมาด้วยสายตาชมเชย ก่อนจะเบนไปมองพี่สิบด้วยสายตาอ่อนใจ รั่วซีจึงรู้ตัวว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่นางเล่าไม่ดีพอ แต่อยู่ที่องค์ชายสิบต่างหาก จึงบอกออกไปให้ชัดเจนขึ้นว่า ตัวนางก็เป็นเหมือนปิงถางหูหลุ ส่วนพระชายาสิบคือขนมเม็ดบัว จากนั้นย้อนถามอีกครั้งว่า ตอนที่โดนพระชายาลงมือใส่ องค์ชายสิบได้ตอบโต้ลงไม้ลงมือกลับหรือไม่ ? เพราะอะไรถึงไม่ได้ลงมือตอบโต้กลับ ? เพราะว่าถึงจะโกรธสุดขีดยังไง ในส่วนลึกของหัวใจก็ทนทำร้ายอีกฝ่ายให้ต้องเจ็บตัวไม่ได้ใช่ไหม ? องค์ชายสิบฟังแล้วนิ่งอึ้งไป ร้องโพล่งว่าไม่ใช่ ! จากนั้นวิ่งพรวดพราดออกไปจากห้อง หลังจากนั้นคังซีก็เข้ามา องค์ชายทั้งหลายถวายบังคมกล่าวอรุณสวัสดิ์ แล้วทยอยกันจากไป คังซีเรียกรั่วซีเข้าไปถามเรื่องที่องค์ชายสิบเข้ามาเมื่อกี้ รั่วซีก็เล่าไปตามตรงทั้งหมดตั้งแต่สาเหตุ แล้วก้มหน้าหมอบนิ่งรอการตัดสินของคังซีอย่างหวาดเสียวมาก คังซีพูดว่า เจ้าแยกแยะเหตุผลได้กระจ่างมาก หากถึงคราวของตัวเอง เจ้าจะทำได้หรือไม่ ? ละทิ้งสิ่งที่ไม่มีทางได้มา และถนอมรักษาสิ่งที่ได้มาแล้ว ? รั่วซีฟังแล้วงงว่าองค์คังซีหมายถึงอะไร จึงตอบไปแบบกลางๆ ว่า นางไม่ทราบ คังซีก็ถอนใจ บอกให้นางออกไปได้ หลังออกมาจากท้องพระโรง รั่วซีก็มายืนเหม่อมองต้นไม้ พวกองค์ชายแปดเดินตรงเข้ามาหา ร้องทัก แต่ยังไม่ทันได้คุยอะไร องค์ชายสี่กับสิบสามก็เดินสวนตรงเข้ามาหาเสียก่อน รั่วซีจึงรีบบอกขอตัวไปทำงานต่อ แล้วเหลือบมององค์ชายสี่แบบขอร้อง องค์ชายสี่จึงพูดอนุญาตให้ไปได้ รั่วซีกลับห้องมาแล้ว ก็นั่งคิดนอนคิดถึงคำพูดของคังซีจนนั่งไม่ติด จึงลุกขึ้นมาเขียนพู่กันเพื่อให้ใจสงบลง โดยข้อความที่เขียนเป็นข้อความที่องค์ชายสี่สั่งขันทีคนสนิทส่งเป็นการ์ดมาให้ก่อนหน้านี้ และรั่วซีใช้ฝึกเขียนช่วยให้ใจเย็นลง สงบลงในเวลาที่กระสับกระส่ายได้ผลดีมาก ขณะที่กำลังเขียนอยู่ ก็ได้ยินเสียงประตูลานของเรือนที่พักเปิดออก เมื่อเงยหน้าขึ้นดู ก็เห็นองค์ชายสี่เดินผ่านประตูเรือนเข้ามา รั่วซีตะลึง ลนลานพับกระดาษที่คัดลายมืออยู่ทันที แต่องค์ชายสี่เดินเข้ามาในห้องเห็นเข้าก่อน จึงถามว่าเขียนอะไรอยู่หรือ ? รั่วซีบอกไม่มีอะไร แค่หัดคัดลายมือเท่านั้น องค์ชายสี่พูดว่า ขยันอย่างนี้เชียว แล้วหยิบกระดาษที่รั่วซีใช้คัดลายมือขึ้นมาดูแผ่นหนึ่ง รั่วซีอย่างอาย องค์ชายสี่นิ่งดูอยู่ครู่หนึ่ง ถามว่า นี่คงคัดมาหลายรอบมากแล้วสินะ ? รั่วซีก้มหน้าลงพูดว่า “อืมม์” เบาๆ องค์ชายสี่ถามว่าเมื่อวานที่ถูกเตะเจ็บมากไหม ? รั่วซีบอกแค่โดนเบาๆ เท่านั้น เพราะไม่ได้โดนแบบเต็มๆ องค์ชายสี่นิ่งไป แล้วบอกว่า รั่วซี รับปากข้าอย่างหนึ่ง นับแต่นี้ไปห้ามพูดโกหกกับข้าเด็ดขาด ! ข้าก็เป็นเหมือนเจ้า นั่นคือแม้จะเป็นคำพูดที่ไม่น่าฟังแค่ไหนก็อยากฟัง หากว่านั่นคือความจริง รั่วซีจึงย้อนกลับว่า งั้นแล้วหลังจากนี้ไปท่านจะพูดความจริงกับข้าด้วยหรือไม่ ? องค์ชายสี่ถอนใจ บอกว่า ไม่ยอมเสียเปรียบเลยสักนิดจริงๆ นะ แต่โดนน้องสิบเตะไปทีนั่น ไหงถึงได้ไม่เห็นเจ้าไปคิดบัญชีกับเขาเลย ? แล้วที่ยอมเสี่ยงกับโทษประหารเพื่อช่วยปกป้องน้องสิบสี่นั่นอีก เจ้าทำแบบนั้นเพื่อประโยชน์ใดกัน ? รั่วซีพูดยิ้มๆ ว่า นางจะคิดบัญชีแต่กับคนฉลาดเท่านั้น ถ้าเจอคนโง่นางจะพลอยโง่ไปด้วย องค์ชายสี่แค่นเสียง แล้วถามว่า หากข้ารับปาก เจ้าจะรับปากด้วยหรือไม่ ? รั่วซีพยักหน้า องค์ชายสี่จึงบอกว่า ข้ารับปาก ! รั่วซีตะลึง ถามว่าเพราะอะไรหรือ ? องค์ชายสี่บอก ไม่เพราะอะไร แค่รู้สึกว่าโดยเหตุผลแล้วมันควรต้องทำแบบนี้ก็เท่านั้น รั่วซีจึงพูดว่า แต่มีบางเรื่องที่นางไม่ยินดีที่จะพูดออกมา กรณีนั้นล่ะควรทำยังไง ? องค์ชายสี่บอก อย่างนั้นก็บอกมาตรงๆ ได้ว่าไม่ยินดีที่จะพูด แต่อย่าโกหกกลบเกลื่อนเด็ดขาด รั่วซีนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็ยิ้มออกมา พูดว่า งั้นนางมีเรื่องจะถามองค์ชายสี่เรื่องหนึ่ง เขามีสิทธิ์เลือกที่จะไม่ตอบได้ จากนั้นทำมือเป็นความหมายให้องค์ชายสี่ยื่นมือออกมาให้ แล้วเขียนตัวหนังสือลงในฝ่ามือเขาเป็นคำว่า “บัลลังก์” จากนั้นเลิกคิ้วถามว่า “ท่านอยากได้หรือไม่ ?” คำถามนี้เกี่ยวพันถึงความเชื่อใจในคำพูดขององค์ชายสี่แบบไม่มีข้อกังขาในอนาคตของรั่วซีเลยทีเดียว เพราะนางรู้ดีว่ายงเจิ้งเก็บงำความคิดอยากได้บัลลังก์เอาไว้มิดชิดมากจนนาทีสุดท้าย จนแม้แต่คังซีก็ยังไม่ระแคะระคาย หลังจากนิ่งรออย่างกดดันอยู่พักใหญ่ องค์ชายสี่ก็พูดออกมาเสียงเรียบเหมือนคุยเรื่องปกติว่า “อยากได้ !” จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:21:37

ความคิดเห็นที่ 13 รั่วซีมองหน้าองค์ชายสี่อย่างตกตะลึง ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะยอมพูดความจริงออกมาจริงๆ ปากถามว่า เขาเคยบอกเรื่องนี้กับใครไหม ? องค์ชายสี่บอก รั่วซีเป็นคนแรก รั่วซีถามว่าสิบสามรู้เรื่องนี้ไหม ? องค์ชายสี่บอก เขาไม่เคยบอก แต่สิบสามติดตามเขามาตั้งแต่เล็กจนโต มีหรือจะเดาใจเขาไม่ได้ รั่วซีถามอีกว่าเขาไม่กลัวว่านางจะไปบอกคนอื่นหรือ ? องค์ชายสี่พูดเสียงเรียบว่า เมื่อครู่เดิมพันที่เจ้าวางสูงเกินไป หากข้าจงใจเลี่ยงไม่เดิมพันด้วย เกรงว่าอาจจะพลาดโอกาสไปชั่วชีวิต จากนั้นบอกว่า ถึงคราวเขาถามบ้างแล้ว เมื่อวานที่โดนเตะ เจ็บมากไหม ? รั่วซีตอบว่า ถูกเตะไม่หนักมาก แต่ก็ไม่เบาเหมือนกัน มันเจ็บอยู่แปลบๆ แต่อวี้ถานทายาให้แล้ว จึงไม่เป็นอะไรมากแล้ว องค์ชายสี่จึงล้วงกล่องยาออกมาให้ แล้วบอกว่าให้กินยังไง รั่วซีก็พยักหน้า องค์ชายสี่ถามต่อว่า เมื่อวานสด็จพ่อเรียกไปคุยอะไรด้วยบ้าง สีหน้าเจ้าถึงได้ดูผิดปกติแบบนั้น ? รั่วซีจึงถอนใจแล้วเล่าให้ฟัง ก่อนจะถามว่าตอนท้ายนางไม่เข้าใจว่าฮ่องเต้หมายถึงอะไร องค์ชายสี่จึงยิ้ม บอกว่า หากเขาเดาไม่ผิด เสด็จพ่อน่าจะเข้าใจผิดคิดว่าเจ้ารักน้องสิบสาม รั่วซีเปรยว่า ฮ่องเต้ไม่งงบ้างหรือ หลายปีก่อนมีข่าวลือว่านางรักองค์ชายสิบ มาตอนนี้เปลี่ยนมาเป็นรักองค์ชายสิบสามเสียแล้ว องค์ชายสี่บอกว่า เขาไม่เคยคิดเลยสักนิดว่ารั่วซีรักน้องสิบ แต่เรื่องที่รั่วซีไม่ได้รักน้องสิบสามนี่สิ เขาเองยังอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไม จากนั้นบอกว่า จากท่าทางของเสด็จพ่อที่รั่วซีเล่ามา ท่าทางเสด็จพ่อจะเอ็นดูเจ้ามากจริงๆ ถึงได้คำนึงถึงความรู้สึกของเจ้ามากอยู่ในการจะยกเจ้าให้ใคร รั่วซีฟังแล้วทิ้งตัวลงคว่ำหน้ากับโต๊ะ ถามว่า งั้นแล้วถ้าท่านไปขอข้าแต่งงาน ฮ่องเต้จะรับปากไหม ? องค์ชายสี่มองรั่วซีแล้วหัวเราะ กระเซ้าว่าในที่สุดก็หน้าแดงจนได้ ! รั่วซีพูดทั้งเอาหน้าคว่ำกับโต๊ะว่าเปล่าสักหน่อย องค์ชายสี่จึงพูดว่างั้นทำไมหูถึงแดงก่ำเลยเล่า ? พอเห็นรั่วซีเขินจัดจนนิ่งเงียบไม่พูดอะไร องค์ชายสี่ก็พูดกลั้วหัวเราะว่า เอาไว้เรื่องรัชทายาทจบลงสนิทก่อน แล้วเขาจะไปขอรั่วซีกับท่านพ่อ บอกว่าเขากับนางใจตรงกัน ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับบัลลังก์หรือการแย่งชิงผลประโยชน์ ท่านพ่อก็ใจดีอยู่หรอก ท่านพ่อเมตตาข้ามากอยู่แล้วด้วย ท่านย่อมจะยอมรับปากแน่ (ตอนนี้องค์ชายรัชทายาทถูกสืบรู้เรื่องสมคบกับพวกขุนนางคิดบีบให้คังซีสละบัล ลังก์ ตำแหน่งรัชทายาทจึงง่อนแง่น ใกล้ถึงเวลาถูกปลดรอบสอง) เสียงเคาะประตูดังขึ้น รั่วซีเดินไปเปิดประตูรับ ปรากฏว่าขันทีรับใช้ของสิบสี่เอายามาให้รั่วซีพร้อมบอกวิธีใช้ หลังขันทีจากไป องค์ชายสี่ก็กำชับรั่วซีอีกเล็กน้อย ก่อนจะขอตัวกลับ ตอนเดินผ่านโต๊ะยังมือไวฉวยกระดาษที่รั่วซีคัดลายมือเอาไว้ไปแผ่นหนึ่งโดยที่รั่วซีแย่งคว้ากลับมาไม่ทัน องค์ชายสี่พับกระดาษเก็บในแขนเสื้ออย่างรวดเร็ว บอกว่าจะเอาไว้ดูเป็นหลักฐานความก้าวหน้าของลายมือ หลายวันต่อมา ยาที่องค์ชายสี่ให้มายังกินไม่ทันหมด ตรงที่ถูกองค์ชายสิบเตะก็หายดี รั่วซีเห็นสิบสี่เดินอยู่แต่ไกล จึงรีบเร่งฝีเท้าตรงเข้าไปหา ระยะนี้องค์ชายสิบกับสิบสี่เห็นนางแล้วหลบหน้าตลอด องค์ชายสิบนั้นนางพอเข้าใจ แต่สิบสี่ ถ้าหลบหน้านางเพราะเรื่องกำไล นางก็จะบอกเขาว่าไม่จำเป็นเลย สิบสี่เห็นรั่วซีเข้ามาทัก ขอบคุณที่ส่งยามาให้ ก็หัวเราะ พูดว่าตอนนี้พี่สิบกับพระชายาน่าขำมากเลย จากที่ทะเลาะกันทุกครั้งที่พูดกัน กลายเป็นต่างฝ่ายต่างเหนียมอาย สุภาพกันมากอย่างกับสามีภรรยาเพิ่งแต่งงานกัน ไม่ใช่แต่งกันมาแล้วหลายปี สองคนหัวเราะลั่นกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะต่างเงียบกันไป แล้วสิบสี่จึงพูดขรึมๆ ว่า ขอโทษนะ ! คืนนั้นข้าเอากำไลไปคืนให้แล้ว ตอนนั้นพี่แปดรับไปด้วยสีหน้ายิ้มๆ แล้วเอาจานฝนหมึกบนโต๊ะทุบกำไลแหลกละเอียดทันที จากนั้นพูดยิ้มๆ ว่า “ในที่สุดนางก็เลือกพี่สี่ !” รั่วซีตกตะลึง เงยหน้าขึ้นมองสิบสี่ สิบสี่ก็กำลังจ้องมาด้วยสายตาลุกโชนพอดี ถามเสียงหนักว่า “จริงหรือเปล่า ?” รั่วซีถามว่า เจ้าได้ถามเขาไหมว่าทำไมถึงพูดแบบนี้ ? สิบสี่ตอบว่า พี่แปดบอกว่านับตั้งแต่เจ้าเข้ามาทำงานในวัง เจ้าก็ปฏิบัติตัวกับพี่สี่แตกต่างจากคนอื่นมาโดยตลอด เวลาเสิร์ฟชาก็เสิร์ฟชาที่พี่สี่ชอบก่อนใคร ต่อมาถึงได้เริ่มเสิร์ฟให้แต่ละคนตามรสนิยม ตอนปี 47 ที่ปลดตำแหน่งรัชทายาท หลังจากเจ้ากลับมาจากมองโกล สายตาเจ้าที่มองพี่สี่ก็เปลี่ยนไป แล้วยังมีหลายครั้งที่มองพี่สี่แล้วหน้าแดง พูดถึงตรงนี้สิบสี่ก็แค่นเสียง พูดต่อว่า หลังจากนั้นไม่ต้องให้พี่แปดบอก ข้าก็สังเกตเห็นว่าเจ้ากับพี่สี่ส่งสายตากันไปมาอยู่บ่อยๆ บางทียังมีอมยิ้ม มีทำสายตางอนใส่ด้วย พี่แปดจับตาดูทุกความเคลื่อนไหวของเจ้าอยู่ตลอด แน่นอนละว่าย่อมจะมองเห็นมากยิ่งกว่าข้าเยอะ ! รั่วซีฟังแล้วหัวเราะลั่นทันที เดิมทีสิบสี่มีท่าทางค่อนข้างจะโมโหอยู่ แต่พอเห็นรั่วซีหัวเราะก็ตกตะลึง รั่วซีพูดแดกดันว่าช่างสมกับเป็นองค์ชายแปดผู้มีความคิดลึกล้ำเสียจริงนะ ข้าไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเขาคิดแบบนี้มาตั้งแต่ต้นจนจบ ที่แท้เขาก็ไม่เคยเผยความจริงใจให้ข้าได้เห็นเลย ! รั่วซีนึกไม่ถึงว่าตลอดเวลาที่คบกัน องค์ชายแปดจะปิดบังความคิดที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้ไม่เผยให้นางเห็น และเผยให้เห็นก็แต่ส่วนที่อยากจะให้นางได้เห็นเท่านั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บใจว่าในเมื่ออีกฝ่ายระแวงนางมาแต่แรก แล้วทำไมต้องมาทำท่าว่ารักมากและเจ็บปวดมากให้นางดูแบบนี้ด้วย ? คิดถึงตรงนี้ นางก็หันกลับจะวิ่งจากไปทันที สิบสี่รีบคว้าแขนไว้ ถามว่ารั่วซีรักพี่สี่จริงๆ หรือ ? รั่วซีจ้องหน้าสิบสี่ ยิ้มเย็นชา พูดประชดว่า ใช่ ! นางหลงรักองค์ชายสี่มาตั้งแต่เด็กแล้ว รักมากอย่างลึกล้ำเลยแหละ พอใจหรือยัง ? พูดจบก็สะบัดแขนหลุดจากสิบสี่แล้ววิ่งจากไป ระหว่างที่วิ่งไม่ได้ดูทาง ก็ไปชนเข้ากับคนหนึ่งเข้าเต็มเปาจนคนที่ถูกชนต้องรีบพยุงนางเอาไว้ นางถึงค่อยไม่ล้ม พอเงยหน้าขึ้นดู ปรากฏว่าคนที่นางวิ่งชนคือองค์ชายสี่ สิบสามที่ยืนอยู่ข้างๆ ถามกลั้วหัวเราะว่า ข้างหลังมีเสือไล่กวดตามมาหรือไง ? รั่วซีน้ำตารื้นขึ้นมาทันที สะบัดแขนหลุดจากองค์ชายสี่ ทำท่าจะวิ่งต่อ องค์ชายสี่รีบหันไปคว้าแขนไว้อีกครั้ง ดึงให้เดินไปด้วยกันที่ด้านหลังหินก้อนใหญ่ริมสระซึ่งเป็นมุมลับตา แล้วถามว่าเป็นอะไรไป ? รั่วซียืนน้ำตาไหลนิ่งๆ อยู่ครู่หนึ่ง ค่อยถามองค์ชายสี่ว่า ต่อไปท่านจะไม่โกหกข้าจริงๆ ใช่ไหม ? ไม่ว่าเรื่องอะไรก็จะพูดกันด้วยความจริงใช่ไหม ? องค์ชายสี่ตอบเสียงหนักว่า ใช่ ! รั่วซีจึงเช็ดน้ำตา บอกว่า นางไม่เป็นไรแล้ว ส่วนเรื่องที่ทำไมนางร้องไห้ ตอนนี้นางไม่อยากพูด ได้ไหม ? องค์ชายสี่พยักหน้า บอกว่าเสด็จพ่อรอคุยกับเขาและสิบสามอยู่ จึงหันเดินนำออกมาจากด้านหลังก้อนหินโดยที่รั่วซีเดินตามหลังออกไป สิบสามมองรั่วซีอย่างครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินตามองค์ชายสี่แยกจากไป ตั้งแต่หนสุดท้ายที่เจอองค์ชายสิบตอนที่มาอาละวาด และรั่วซีเล่าเรื่องเปรียบเทียบระหว่างปิงถางหูหลุกับขนมเม็ดบัวไปแล้ว องค์ชายสิบก็พยายามหลบหน้ารั่วซีตลอด ส่วนรั่วซีก็พยายามหลบหน้าองค์ชายแปด แต่ไม่ใช่เพราะแค้นอีกฝ่าย เพราะเมื่อมาลองคิดดูอยางละเอียดแล้ว องค์ชายแปดระแวงนาง แล้วนางล่ะ ไม่ได้เปิดใจให้เขาเต็มที่ ไม่ได้ระแวงเขาว่าเห็นนางเป็นแค่ตัวแทนของพี่สาวเหมือนกันหรอกหรือ ? อย่าว่าแต่ตอนที่คบกับองค์ชายแปด นางแน่ใจหรือว่าในใจของนางไม่ได้มีองค์ชายสี่อยู่เลยจริงๆ ? ในเมื่อตัวนางเองก็ระแวงเขา ดังนั้นจะไปโกรธที่เขาระแวงนางได้อย่างไร เรื่องนี้จึงถือว่าเจ๊ากันไป เมื่อนึกถึงองค์ชายสี่ รั่วซีก็อดยิ้มไม่ได้ รู้สึกว่าในวังหลวงแห่งนี้ นางไม่ได้โดดเดี่ยวอีกต่อไป องค์ชายสี่ยอมฟังนางระบายเรื่องกลุ้มใจอย่างอดทนและแนะนำวิธีแก้ไขทุกครั้ง (ในเรื่อง ในบรรดาองค์ชายทุกคนที่รั่วซีคบและสนิทด้วย มีแต่องค์ชายสี่คนเดียวที่อายุมากกว่าจางเสี่ยวเหวิน) ยินดีคบหาด้วยอย่างจริงใจ พูดกันแต่ความจริง นางไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง แต่อย่างน้อยนี่ก็เป็นการเริ่มต้นที่ดี และเมื่อนึกถึงที่องค์ชายสี่ชอบพูดแกล้งให้นางหน้าแตกหรือตีหน้าไม่ถูกอยู่บ่อยๆ จนเวลาอยู่ต่อหน้าเขา นางที่ฝีปากเป็นเลิศมีแต่ตกเป็นฝ่ายแพ้ทุกที รั่วซีก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน นึกอยากแก้แค้นเอาคืนขึ้นมาติดหมัด วันรุ่งขึ้น รั่วซีทำพุดดิ้งเป็นของหวานทานกับน้ำชา เนื่องจากนางเพิ่งเคยทำพุดดิ้งให้คังซีทานเป็นครั้งแรก และคังซีก็เพิ่งจะเคยได้ทานพุดดิ้งเป็นครั้งแรก สั่งให้ยกมาให้พวกองค์ชายทุกคนด้วย รั่วซีก็ยกมาให้ ตอนยกขนมเสิร์ฟให้องค์ชายสี่ ก็แอบยิ้มสมน้ำหน้าให้เขา แต่องค์ชายสี่ทำหน้าเฉยเหมือนมองไม่เห็น ตอนเอาจานขนมไปเสิร์ฟให้องค์ชายแปด องค์ชายแปดหันไปมององค์ชายสี่ยิ้มๆ หลังเสิร์ฟเสร็จ รั่วซีก็ออกไปจากห้อง แล้วแอบมองอาการขององค์ชายสี่ตอนที่พุดดิ้งเข้าปาก พอเห็นพี่แกชะงักไปนิด ก่อนจะกินต่อทีละคำเล็กๆ ด้วยสีหน้าปกติ รั่วซีก็หลบไปหัวเราะแทบบ้าอยู่คนเดียว หลังจากกินพุดดิ้งเสร็จ คังซีก็ถามว่ารสชาติเป็นไง ? องค์ชายทุกคนตอบพร้อมกันว่าอร่อยเหมือนที่เสด็จพ่อบอกไว้ไม่มีผิด มีแต่องค์ชายสี่คนเดียวที่ไม่ได้พูดอะไร คังซีจึงถามองค์ชายสี่ว่ารสชาติเป็นไง ? องค์ชายสี่นิ่งไปนิด แล้วตอบว่า ลูกก็คิดว่ารสชาติดีมากเหมือนกันพ่ะย่ะค่ะ จึงมัวแต่หวนนึกถึงรสชาติของมันอยู่จนไม่ทันได้ตอบ รั่วซีฟังแล้วหัวเราะจนน้ำตาไหล แทบจะท้องแข็งตาย หลังจากนั้นองค์ชายสี่ก็ดื่มน้ำชามากเป็นพิเศษจนหลังเลิกประชุมแยกย้ายกัน นางกำนัลคนอื่นถึงกับออกปากทักว่าวันนี้องค์ชายสี่ทานน้ำชาหลายถ้วยจัง รั่วซีฟังแล้วหัวเราะก๊ากอีกหน เสร็จจากงาน รั่วซีออกมาเดินนอกตำหนัก เจอสิบสามยืนอยู่ ก็เข้าไปร้องทักว่าองค์ชายสี่ล่ะ สิบสามบอกไปเปลี่ยนเสื้อ(เข้าห้องน้ำ) รั่วซีก็หัวเราะก๊าก เพราะกินน้ำเข้าไปตั้งเยอะขนาดนั้นก็สมควรอยู่หรอก สิบสามถามยิ้มๆ ว่าอารมณ์ดีเชียว หัวเราะอะไรหรือ ? รั่วซีเลยบอกให้ฟังว่าขนมที่เอาไปเสิร์ฟวันนี้น่ะ ขององค์ชายสี่ นางใส่ของบางอย่างที่ขนมชิ้นอื่นไม่ได้ใส่ลงไปด้วย สิบสามถามว่าอะไรรึ ? รั่วซีตอบว่า เกลือ ! จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:22:40

ความคิดเห็นที่ 14 สิบสามนิ่งตะลึงอ้าปากค้างไปอึดใจ ก่อนจะหัวเราะก๊ากออกมาด้วยคน บอก มิน่าล่ะเขาถึงว่าวันนี้พี่สี่กินน้ำชาซดเอาๆ ยังกับกรอกน้ำ ตอนนั้นเองรั่วซีกับสิบสามก็เห็นองค์ชายสี่เดินมาแต่ไกล รั่วซีรีบบอกว่าขอตัวก่อนล่ะนะ แล้วทำท่าจะเผ่นหนี สิบสามมือไวรีบดึงเอาไว้ พูดกลั้วหัวเราะว่า กล้าทำก็ต้องกล้าเผชิญหน้าสิ รั่วซีทำหน้าละห้อย ขอร้องว่าตอนนี้ปล่อยให้นางหลบไปก่อนน่า...นะ เพราะสงสัยว่าตอนนี้องค์ชายสี่กำลังเดือดจัดอยู่แหงๆ สิบสามชักสงสาร จึงปล่อยมือให้รั่วซีหนีไป แต่รั่วซีเพิ่งวิ่งไปได้ไม่กี่ก้าว องค์ชายสี่ก็ตะโกนสั่งเสียงเย็นว่า “กลับมา !” รั่วซีตัวแข็งก้าวไม่ออก ได้แต่เดินคอตกกลับไปรอรับโทษด้วยสีหน้าจ๋อยๆ รั่วซีแอบมองสีหน้าองค์ชายสี่ที่ยืนอยู่กับสิบสาม สีหน้าองค์ชายสี่เรียบเฉยเหมือนทุกทีจนเดาอารมณ์ไม่ออก ส่วนสิบสามมองรั่วซีด้วยสีหน้าเป็นห่วง องค์ชายสี่สั่งให้สิบสามล่วงหน้าไปก่อน รั่วซีมองหน้าเพื่อนตาละห้อย สิบสามยิ้มแห้งๆ ทำสีหน้าว่าจนปัญญาจะช่วยได้ หลังสิบสามปลีกตัวไปแล้ว องค์ชายสี่ก็สั่งให้รั่วซียื่นมือออกมา รั่วซีนึกว่าจะโดนตีมือทำโทษ แต่องค์ชายสี่กลับจูงมือนางเดินไปที่หลังต้นไม้ใหญ่มุมลับตาคน แล้วถามว่า ตอนนี้ไม่กลัวข้าแล้วหรือไง ? รั่วซีตอบว่า ข้าเคยกลัวท่านด้วยหรือ ? องค์ชายสี่ก็บีบมือนางแรงจนเจ็บ รั่วซีรีบบอกว่า เมื่อก่อนเคยกลัวนิดหน่อย องค์ชายสี่แค่นเสียงว่า นิดหน่อยรึ ? รั่วซีรีบทำมือบอก เพิ่มให้อีกนิดหน่อย ! องค์ชายสี่บอก ดูท่าให้เจ้ากลัวสักหน่อยน่าจะดีกว่า รั่วซีจึงแอบมองว่าเขาจะทำให้นางกลัวยังไง แต่องค์ชายสี่นิ่งเงียบไปไม่พูดอะไร แล้วอยู่ๆ ก็เดินหนีไปเลยจนรั่วซีตกใจและร้อนใจ รีบเดินตามไปง้อ บอกว่าต่อไปนางจะไม่แกล้งเขาแล้ว องค์ชายสี่ค่อยบอกแบบอ่อนใจว่าเขาไม่ได้โกรธ เขาแค่หิวน้ำมาก จะไปหาน้ำดื่ม รั่วซีฟังแล้วหัวเราะก๊ากออกมาอีกหน รีบกวักมือเรียกขันทีให้วิ่งไปเอาน้ำชามาให้ ในวันเทศกาลฉลองใหญ่อะไรสักอย่าง ทั้งคังซี บรรดาพระสนม องค์หญิงองค์ชาย พระชายาต่างมาร่วมกันแน่นขนัด รั่วซีถือกล่องอาหารปลีกตัวไปนั่งกินตามลำพังที่สระบัว ปรากฏว่าไปเจอสิบสามยืนเป่าขลุ่ยอยู่ก่อนแล้ว จึงร้องทัก แล้วสองคนก็มานั่งกินข้าวดวดเหล้ากัน สิบสามบอกว่าไม่ได้นั่งดวดเหล้ากับรั่วซีแบบนี้มาหลายปีแล้วนะนี่ ตั้งแต่รั่วซีเข้าวังมา รั่วซีบอกสิบปีเต็มแล้ว และนิ่งไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตามประวัติศาสตร์ ภายในปีนี้สิบสามจะต้องถูกลงโทษกักบริเวณในที่ซึ่งเหมือนกับคุกเป็นเวลาถึงสิบปีเต็ม ส่วนจะด้วยสาเหตุอะไรนางก็ไม่รู้ละเอียดเหมือนกัน และหลังจากดวดเหล้ากันครั้งนี้ กว่าจะได้เจอหน้ากันอีกทีอาจจะเป็นสิบปีข้างหน้า รั่วซีบอกว่า นี่ถ้าสิบสามไม่เกิดมาเป็นองค์ชายก็คงดี เพราะนิสัยของสิบสามไม่เหมาะจะเป็นองค์ชายที่ถูกธรรมเนียมพิธีการอะไรต่างๆ ผูกมัดเอาไว้เลย เหมาะจะไปเป็นจอมยุทธ์ท่องทะยานไปทั่วหล้ามากกว่า นายช่างเกิดมาผิดที่จริงๆ สิบสามถอนใจ บอกว่าเขาเองก็คิดแบบนี้มาไม่รู้ตั้งกี่ครั้งแล้วเหมือนกัน อีกอย่างคือ ถึงเขาจะสามารถวางตัวอยู่นอกวงศึกชิงบัลลังก์ได้ แต่เขาทิ้งพี่สี่ไม่ได้ เขาไม่อยากให้พี่สี่ต้องเผชิญคลื่นลมเพียงลำพัง ถึงพี่สี่จะมีพระมารดา มีน้องชายแม่เดียวกัน แต่ก็ไม่ต่างอะไรเลยกับไม่มี ! รั่วซีบอกว่า ในวังหลวงแห่งนี้ มีแต่สิบสามที่มีความคิดด้านอุดมคติตรงกันกับนาง น่าเสียดายที่เราสองคนดันไม่รักกันเสียได้ นี่ทำไมเจ้าถึงไม่รักข้าล่ะ ? สิบสามฟังแล้วสำลักเหล้าทันที โวยว่าอะไรน่ะ ! ข้าสิควรจะโวยว่าทำไมเจ้าถึงไม่มารักข้า ทั้งที่ข้าออกจะทั้งหล่อทั้งเท่ขนาดนี้ ไหงเจ้าดันเป็นฝ่ายมาว่าข้าเสียได้ล่ะ ! รั่วซีบอก โห...นะ อย่างกับนางไม่เคยได้ยินงั้นแหละว่าสิบสามโปรยเสน่ห์ไปทั่วจนสาวๆ หลงรักหัวใจสลายกันไปตั้งเท่าไหร่ สิบสามหัวเราะส่ายหน้า ชี้หน้ารั่วซีแล้วพูดว่า “เช่นกันๆ !” รั่วซีบอก ข้าเป็นฝ่ายถามก่อนนะ เจ้าตอบมาก่อนสิ สิบสามตอบว่า ท่านแม่เขาเสียไปตั้งแต่เขายังเด็ก ความทรงจำเกี่ยวกับท่านแม่ของเขามีไม่มาก หน้าตาก็จำไม่ได้ แต่เขาจำได้ดีว่าท่านแม่มักจะกอดเขาเอาไว้อย่างอ่อนโยน และร้องเพลงให้เขาฟังอยู่บ่อยๆ ท่านแม่มักจะพูดจาอย่างอ่อนหวานนุ่มนวล มีรอยยิ้มที่อบอุ่น ส่วนเจ้า...สิบสามชี้หน้ารั่วซี พูดว่า ป่าเถื่อนเกินไป ! รั่วซีบอก อ้อ...ที่แท้เจ้าก็เป็นลูกแหง่ติดแม่นี่เอง ถึงได้ชอบผู้หญิงที่มีบุคลิกอ่อนหวานนุ่มนวลเหมือนแม่ตัวเอง มิน่าล่ะถึงได้ไม่ชอบหมินหมิ่น เพราะไม่ใช่สเปค สิบสามจึงย้อนถามบ้างว่าแล้วรั่วซีล่ะ ทำไมถึงไม่ชอบเขา ? รั่วซีบอกว่า ถ้าบอกแล้ว ห้ามเอาไปบอกใครเด็ดขาดนะ รวมถึงองค์ชายสี่ สิบสามก็รับปาก บ่นว่าดูท่าทางในสายตาของเจ้านี่ ข้าเป็นคนปากโป้งเอาการเลยสินะ เมื่อเห็นสิบสามรับปากแล้ว รั่วซีจึงบอกว่า ในเรื่องความรักระหว่างชายหญิง นางจะเป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่ตลอด คือจะไม่ไปรักใครก่อน หรือทุ่มเทใจให้ใคร และพยายามทำให้เขารักตอบเหมือนอย่างหมินหมิ่น แต่นางจะรอให้คนอื่นมารักตัวเองก่อน แล้วนางยังสร้างกำแพงป้องกันหัวใจของตัวเองเอาไว้แน่นหนามาก โดยเฉพาะเมื่อเข้ามาอยู่ในวังหลวง กำแพงก็ยิ่งหนา แล้วนางทนไม่ได้ที่จะมีสามีร่วมกับคนอื่น แต่เรื่องนี้ยังไม่เท่าไหร่ เพราะก็เหมือนที่แม้สิบสามจะรักอิสระ แต่เมื่อเกิดมาเป็นองค์ชายแล้ว ก็ค่อยๆ ปรับตัวชินกับวิถีชีวิตของการเป็นองค์ชายไปเอง ตัวนางจากเดิมที่ไม่สามารถทำใจรับเรื่องสามีมีภรรยาหลายคนได้ แต่ในสังคมแบบนี้ที่ผู้ชายทุกคนเป็นแบบนี้เหมือนกันหมด นางก็ค่อยๆ ทำใจยอมรับได้ เพราะมันไม่มีทางเลือก ถึงงั้น นางก็ยังคาดหวังให้มีคนมารักนางแบบทุ่มเทและจริงใจ หากเขาอยากได้หัวใจนาง เขาต้องทุ่มเทความพยายามที่จะเปิดหัวใจนาง แสดงความจริงใจออกมาให้นางเห็น ให้นางค่อยๆ รักเขาตอบ เพราะงั้นที่นางไม่ได้รักสิบสาม ก็เพราะสิบสามไม่ได้เป็นฝ่ายมารักนางก่อนนี่แหละ ! สิบสามฟังแล้วพึมพำว่าท่าทางเขาต้องไปบอกพี่สี่ให้พยายามให้มากกว่านี้ซะแล้ว เพราะพี่สี่เสียเปรียบตรงที่มีภรรยาอยู่แล้วหลายคน แต่โชคดีที่ข้อด้อยนี้ ทุกคนเป็นเหมือนกันหมด รั่วซีพูดว่า เรื่องของข้ากับองค์ชายสี่ เจ้าไม่ต้องมายุ่งหรอกน่า ! สิบสามบอกว่า เขาไม่รู้หรอกนะว่าระหว่างรั่วซีกับองค์ชายแปดมีอะไรกัน แต่ในเมื่อรั่วซีตอบรับพี่สี่แล้ว รั่วซีก็ควรทุ่มเทใจให้พี่สี่เพียงคนเดียว รั่วซีมองหน้าสิบสามแบบตกใจ ถามว่ารู้ได้ไง ? แล้วองค์ชายสี่รู้หรือเปล่า ? สิบสามบอก ทีแรกเขาก็ไม่ค่อยแน่ใจหรอก แต่สงสัยตั้งแต่ตอนที่หมินหมิ่นพูดเรื่องเจ้ากับพี่แปดแล้วทำท่าอึกอักอ้อมแอ้ม กับเมื่อวันที่พี่สิบมาอาละวาด แค่สายตาเย็นชาของพี่แปดก็ทำให้เจ้าถึงกับมือสั่นได้ นี่เลยแกล้งลองถามดู ปรากฏว่าใช่จริงๆ ด้วย ก่อนนี้ข้าไม่รู้เพราะมัวแต่คิดว่าเจ้าชอบพอกับสิบสี่ อีกอย่างคือเจ้าปิดได้สนิทมากจริงๆ จนข้าดูไม่ออกเลย ส่วนพี่สี่ยังไม่รู้เรื่องนี้ รั่วซีขอร้องสิบสามว่าอย่าบอกเรื่องนี้กับองค์ชายสี่ สิบสามไม่เข้าใจว่ารั่วซีจะปิดไปทำไม ก็แค่รักเก่า พี่สี่เขาใจกว้างกับเรื่องนี้ ยังไงก็ไม่ถือสาอะไรอยู่แล้ว รั่วซีบอกว่า นางไม่เคยคิดว่าตัวเองทำอะไรผิดที่เคยรักคนอื่นมาก่อนจะมารักองค์ชายสี่ เพราะในเมื่อผู้ชายมีเมียหลายคนได้ แล้วผู้หญิงจะแค่เคยรักผู้ชายอื่นมาก่อน มันจะไม่ได้เลยเชียวหรือ ? แต่นี่ถ้าอีกฝ่ายเป็นองค์ชายสิบหรือสิบสี่ นางก็จะบอกแบบไม่ปิดบังอยู่หรอก มีแต่องค์ชายแปดเท่านั้นที่ห้ามบอกเด็ดขาด นางไม่กล้าเสี่ยงที่จะบอกองค์ชายสี่ว่าคนรักเก่าของนางคือองค์ชายแปด (เพราะในบรรดาองค์ชายที่ถูกยงเจิ้งเล่นงานถึงตายหลังได้ขึ้นครองราชย์ มีแต่องค์ชายแปดและเก้า) สิบสามฟังแล้วไม่เข้าใจเท่าไหร่ แต่ก็รับปาก แล้วบอกตามตรงว่า เมื่อก่อนเขาเคยหวังให้พี่สี่ได้ลงเอยกับรั่วซี เพราะทั้งรั่วซีกับพี่สี่ต่างก็เป็นคนสำคัญของเขาด้วยกันทั้งคู่ (ถึงได้เปิดโอกาสให้องค์ชายสี่มาสอนรั่วซีขี่ม้า) แต่ต่อมาเห็นรั่วซีไม่เต็มใจ เขาก็ไม่ฝืนใจ ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจพฤติกรรมของรั่วซีที่ขัดแย้งกันเองก็ตาม (ทำดีด้วยแบบพิเศษกว่าคนอื่นเห็นๆ แต่ดันบอกว่าไม่ได้มีใจให้) ส่วนพี่สี่ก็ ถึงจะสนใจเจ้าอยู่เหมือนกัน แต่ก็ใช่ว่าจะต้องแต่งงานกับเจ้าให้ได้ ตอนที่เจ้าคืนปิ่นกับจี้นั่นให้พี่สี่ พี่สี่ยังหัวเราะ บอกข้าว่า นี่พูดถึงขนาดว่าอยากอยู่โสดไปชั่วชีวิตออกมาเลยเชียวนะ หนหน้ามิถึงกับพูดว่ายอมตายไม่ยอมแต่งงานหรอกรึ ? ช่างเถอะ อย่าไปฝืนใจนางดีกว่า พูดจบพี่เขาก็โยนปิ่นกับสร้อยนั่นทิ้งไป และเลิกสนใจเจ้า แต่หลังกลับมาจากมองโกล พี่สี่ก็เปลี่ยนใจ ไปควานหาปิ่นกับจี้ที่ทิ้งไปกลับคืนมา รั่วซีถามอย่างอดไม่ได้ว่า เพราะหยกประดับที่ท่านพ่อหมินหมิ่นให้นางมางั้นหรือ ? สิบสามถลึงตาใส่ พูดว่า เจ้าคิดว่าทุกคนจะเป็นเหมือนรัชทายาทหรือไง ? แล้วหัวเราะ บอวก่าเจ้าที่โง่จริงๆ นะ ! การแสดงบนเวทีครั้งนั้น สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าสายตาทุกคนให้ตกตะลึงคือความงดงามของหมินหมิ่นก็จริงอยู่ แต่คนที่มีใจมองให้ลึกจริงๆ แล้ว เขามองเห็นไปถึงเบื้องหลัง มองเห็นถึงความสามารถของเจ้าที่สามารถเนรมิตฉากเวทีที่น่าประทับใจอย่างเหลือเชื่อเช่นนั้นขึ้นมาได้ และจิตใจของเจ้าที่หวังดีคิดส่งเสริมหมินหมิ่นอย่างจริงใจ ในวังหลวง หญิงใดบ้างไม่พยายามดันตัวเองให้เด่นกว่าใคร สะดุดตากว่าใคร แต่เจ้ากลับยินดีส่งเสริมผู้อื่นให้ได้ดีโดยไม่เห็นแก่ตัว คนอย่างเจ้านี้ บอกตามตรงว่าข้าไม่เคยพบเจอมาก่อน และข้าคิดว่าพี่สี่เองก็ไม่เคยพบมาก่อนเช่นกัน ! ยังมีเรื่องที่เจ้าช่วยปกป้องน้องสิบสี่นั่นอีก การกระทำของเจ้าคู่ควรแก่คำว่า “คุณธรรม” ได้อย่างเต็มภาคภูมิ ปกติเวลาพี่สี่กระทำเรื่องใด มักมีการตัดสินใจที่เด็ดขาด ไม่มีลังเล แต่ตอนที่พี่สี่ถือกล่องใส่ปิ่นกับจี้ ลังเลอยู่หลายวันว่าจะคืนให้เจ้าดีหรือไม่นั้น ข้าถึงได้รู้ว่าพี่สี่ไม่ได้แค่หวั่นไหวใจกับเจ้าเฉยๆ เสียแล้ว ในใจของพี่สี่ เจ้ามีน้ำหนัก มีความสำคัญยิ่งกว่านั้นมาก ดังนั้นในวันนั้นตอนที่เห็นเจ้าปักปิ่นนั้นมาพบพี่สี่ ข้าถึงได้โล่งใจอย่างมาก เจ้าไม่รู้หรอกว่าวันที่เจ้าถูกพี่สิบเตะนั่น ข้าเห็นแววตาพี่สี่เจ็บปวดมากเลยเชียวละ ! ปกติพี่สี่เป็นคนเข้มงวดมาก ในวังของพี่เขา ทุกคนต้องรักษาระเบียบ ทั้งภรรยาและลูกของพี่เขาทุกคนกลัวพี่เขากันมาก ไม่มีใครกล้าทำอะไรเหลวไหลหรือขัดคำสั่งเลย และต่อให้ไม่เอ่ยถึงเรื่องกฎระเบียบในบ้าน แค่สีหน้าเย็นชานั่นของพี่เขา ก็น่ากลัวพอจะทำให้ทุกคนไม่กล้าขัดคำสั่งหรือเข้าไปหาเรื่องได้แล้ว ตอนที่เจ้าแกล้งพี่สี่โดยเติมเกลือลงไปในขนมนั่น ข้าเป็นห่วงแทนเจ้าจริงๆ นะ แต่หลังจากนั้นพอข้าถามพี่สี่ว่าลงโทษเจ้ายังไง พี่สี่กลับบอกว่า ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ปล่อยตามใจนางไปเถอะ ! อีกอย่างนานๆ ทีจะได้เห็นนางหัวเราะอารมณ์ดีถึงขนาดนั้นด้วย ดังนั้น ไม่ว่าเจ้าจะรับปากพี่สี่เพราะกลับถูกเสด็จพ่อยกให้คนอื่นหรือเพราะมีใจให้พี่สี่ก็ตาม ขอให้เจ้าทุ่มเทใจดีกับพี่สี่ให้มาก หากเจ้าทำร้ายจิตใจพี่สี่เพราะพี่แปดละก็ ข้าไม่มีวันยกโทษให้เจ้าแน่ ! ลังเลหลายใจ ทำร้ายทั้งตัวเองและคนอื่น ข้าดูถูกผู้หญิงแบบนั้นมากที่สุด ! รั่วซีตอบว่า ในเมื่อข้าได้เลือกองค์ชายสี่แล้ว ต่อไปก็จะไม่มีใจกับองค์ชายแปดอีก เพราะข้าก็ไม่ชอบความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิงที่ยังเหลือเยื่อใยไม่ยอมตัดให้เด็ดขาดไปสักทีเหมือนกัน จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:23:34

ความคิดเห็นที่ 15 สิบสามพูดต่อว่า พี่สี่ของเขาเป็นคนเปลือกนอกเย็นชา แต่ในใจไม่ใช่ พี่เขาซ่อนความอบอุ่นในใจเอาไว้ลึกมากๆ จนคนเข้าถึงได้ยาก จึงสนิทกับใครได้ยาก แล้วพี่เขายังมักทำหน้าเย็นชา พูดจาก็แหลมคมเย็นชา ภรรยาของพี่เขาต่างก็กลัวพี่เขากันมากโดยไม่เคยรู้ซึ้งถึงความอบอุ่นที่อยู่ภายใต้ความเย็นชานั้นเลย คนนิสัยแบบนี้จะทำร้ายตัวเองให้ต้องกระทบกระเทือนใจได้ง่าย ข้าเองแม้พอจะช่วยคุยให้พี่เขาระบายความในใจออกมาได้บ้าง แต่ก็ช่วยสลายความกลัดกลุ้มอึดอัดคับข้องใจให้พี่สี่ไม่ได้ พี่เขาจึงยังต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวอยู่เหมือนเดิม ข้าจึงหวังว่าสักวันหนึ่งจะมีใครสักคนที่เข้าใจพี่เขาและสามารถช่วยนำพาพี่เขาออกมาจากห้วงแห่งความกลัดกลุ้มนั้นได้ ใครสักคนที่จะมาจับมือพี่เขาไว้ ให้พี่เขาได้รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยว แม้ตัวเจ้าจะเพียรบอกว่าเจ้าอ่านหนังสือมาไม่มาก แต่ข้ารู้ดีว่าหนังสือที่เจ้าอ่านไม่มีทางน้อยไปกว่าพวกข้าแน่ เวลาที่ได้คุยกับเจ้าแบบเปิดอก ข้าถึงกับรู้สึกด้วยซ้ำว่าเจ้าไม่เหมือนสตรีที่โตมาในห้องหอ เจ้ามีความรู้และประสบการณ์กว้างขวาง รู้เห็นอะไรๆ มามากมายกว่าที่ใครๆ จะคาดคิด ภูเขาแม่น้ำหลายๆ แห่ง เจ้าก็เหมือนจะเคยไปเยือนไปเห็นกับตาตัวเองมาแล้ว ดังนั้น ขอเพียงเจ้ายินยอม เจ้ากับพี่สี่ต้องเข้าคู่กันได้เป็นอย่างดีแน่นอน สุดท้าย สิบสามเตือน + บอกรั่วซีด้วยความหวังดีว่า ที่รั่วซีสามารถอยู่ในวังได้แบบสงบสุขไร้คลื่นลมแบบนี้ ความจริงแล้วไม่ใช่เพราะองค์ชายแปดช่วยเหลืออยู่เบื้องหลัง และไม่ใช่เพราะรั่วซีสนิทกับพวกเขาหลายๆ คนแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะเสด็จพ่อของเขาเอ็นดูรั่วซีมากต่างหาก และที่เสด็จพ่อของเขาเอ็นดูรั่วซี เพราะรั่วซีเป็นคนเดียวในวังหลวงนี้นอกเหนือจากหัวหน้าขันทีที่ขยันและตั้งใจทำงานโดยไม่เห็นแก่ผลประโยชน์ ไม่เข้าข้างฝ่ายใด ไม่กลั่นแกล้งหรือพยายามเหยียบย่ำฝ่ายใด วางตัวได้อย่างเหมาะสมอย่างเสมอต้นเสมอปลาย (ตอนที่ปลดรัชทายาทครั้งแรก และคังซีเรียกตัวรัชทายาทเข้าไปคุยด้วยในห้องที่มีสองชั้น โดยให้รั่วซีนั่งอยู่ในห้องชั้นนอก ถือเป็นการทดสอบรั่วซีว่าเป็นคนที่ฝ่ายไหนส่งมาแอบสืบข่าวหรือเปล่า โดยถ้าใช่ รั่วซีจะต้องพยายามหาทางแอบฟัง แต่ตอนนั้นรั่วซีไม่ได้คิดที่จะแอบฟังเลย แถมยังนั่งเหม่ออยู่ที่เดิมจนคังซีกับหัวหน้าขันทีเดินออกมาจากห้องเกือบถึงตัวและร้องเรียก ถึงค่อยรู้สึกตัว ทำให้ทั้งคังซีและหัวหน้าขันทีพอใจมาก และไว้ใจรั่วซียิ่งกว่าเดิมมาก) เขาขอให้รั่วซีพยายามรักษาการวางตัวแบบนี้ต่อไป เพราะอยู่ในวังหลวงนี้ ความจริงแล้วมีคนที่ริษยาจ้องจะทำลายรั่วซี และคนที่รั่วซีไปล่วงเกินเอาไว้โดยไม่รู้ตัวอยู่เยอะมาก หากวันใดที่สูญเสียความเอ็นดูจากเสด็จพ่อ คนเหล่านี้จะมารุมเล่นงานรั่วซีพร้อมๆ กันในทันที ซึ่งพวกเขาก็ไม่แน่ว่าจะสามารถช่วยเหลือรั่วซีได้ จึงขอเตือนให้รั่วซีระวังตัวเอาไว้ให้ดี รั่วซีฟังจบก็ขอบคุณมากในคำเตือนด้วยความหวังดีของสิบสาม ในวันรุ่งขึ้น ด้วยแผนการที่องค์ชายแปดวางเอาไว้ ทำให้องค์ชายสี่โดนข้อหาว่าติดต่อกับขุนนางในพื้นที่ปล่อยข่าวลือให้ร้ายรัชทายาท ทั้งที่ความจริงแล้ว เรื่องนี้ทั้งองค์ชายสี่และองค์ชายแปดต่างมีส่วนรู้เห็น และคนที่ลงมือทำอย่างจริงจังคือองค์ชายแปด องค์ชายสี่แค่ช่วยประสานงานเท่านั้น แต่องค์ชายสี่ไม่สามารถพูดออกไปได้ เพราะขุนนางที่ติดต่อด้วยเป็นคนขององค์ชายแปด พวกนั้นเตี๊ยมกันมาแล้วอย่างดี คังซีกริ้วจัดกับเรื่องนี้ แต่ก่อนที่จะทันได้สั่งลงโทษ องค์ชายสิบสามก็ลุกขึ้นรับสารภาพว่าทั้งหมดเขาเป็นคนลงมือเอง เขาแอบอ้างชื่อพี่สี่ไปปล่อยข่าวลือให้ร้ายรัชทายาท ดังนั้นสิบสามจึงถูกลงโทษส่งไปกักตัวที่เรือนคนเลี้ยงผึ้งซึ่งเป็นกระท่อมเก่าโทรมผุพัง หน้าร้อนร้อนแทบบ้า หน้าหนาวหนาวแทบแข็งตายโดยไม่มีกำหนดปล่อยตัว และถูกยกเลิกเงินเดือน ถูกริบยศทั้งหมด ตอนที่สิบสามถูกคุมตัวไป ยังคงมีท่าทางสบายๆ ไม่หวั่นกลัวใดๆ เหมือนเช่นปกติ องค์ชายสี่ได้แต่มองน้องชายที่สนิทและภักดีกับเขามากที่สุดถูกพาตัวไปโดยไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย ไม่ต้องพูดถึงว่าเหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้เขาแค้นองค์ชายแปดที่เป็นตัวการอยู่เบื้องหลังมากแค่ไหน... หลังสิบสามถูกส่งไปกักตัว องค์ชายสี่ก็ของดงานในราชสำนักทั้งหมด เก็บตัวสำนึกผิดอยู่ที่บ้านด้วยข้ออ้างว่า เลินเล่อจนไม่ได้ตรวจพบเรื่องนี้ทันการณ์ เป็นเหตุให้ไม่ทันได้ตักเตือนน้องสิบสาม และทำให้เสด็จพ่อต้องเจ็บปวดพระทัย เจ็ดวันต่อมา สิบสี่แวะมาหารั่วซี รั่วซีนั่งนิ่งไม่ลุกขึ้นถวายบังคมจนสิบสี่โวยว่านี่คิดจะเลิกธรรมเนียมถวายบังคมแล้วงั้นรึ และกะจะไม่คุยกับพวกเขาแล้วหรือไง แม้แต่น้ำชาก็จะไม่ให้กิน ? รั่วซีพูดเสียงเย็นว่าชุดน้ำชาเจ้าเป็นคนซื้อมาให้ ก็ต้องให้เจ้ากินน้ำชาอยู่แล้ว จากนั้นชงน้ำชาให้ สิบสี่หยิบจดหมายออกมายื่นให้รั่วซี บอกว่าจดหมายจากลวี่อู๋ นางไปคุกเข่าอยู่ที่หน้าบ้านเขาหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ กว่าคนเฝ้าประตูบ้านเขาจะเข้าไปบอกเขา จดหมายของลวี่อู๋ขอร้องให้รั่วซีหาทางขอฮ่องเต้ให้ส่งนางเข้าไปเป็นสาวใช้ปรนนิบัติสิบสามในที่คุมขัง สิบสี่บอกว่า ก่อนหน้าที่จะมาหาเขา ลวี่อู๋ไปคุกเข่าอยู่หน้าบ้านองค์ชายสี่หนึ่งวันหนึ่งคืนก่อนแล้ว แต่ไม่มีใครแยแส ดูความไร้น้ำใจของพี่สี่สิ รั่วซีไม่วิจารณ์ และถามว่า ไม่มีทางช่วยทำให้ลวี่อู๋สมหวังได้จริงๆ หรือ ? สิบสี่บอก เจ้าคิดว่าข้าเลือดเย็นกับพี่น้องมากนักหรือไง ถึงอย่างไรข้ากับสิบสามก็เล่นด้วยกันมาจนโต อย่าว่าแต่เขายังเคยช่วยข้ามาก่อน แล้วเรื่องนี้ก็ไม่ได้ขัดแย้งอะไรด้านผลประโยชน์ ถ้าช่วยได้ทำไมจะไม่ช่วย แต่นี่เป็นเพราะเสด็จพ่อมีราชโองการอยู่ก่อน แล้วคนเฝ้าสิบสามเป็นคนที่พี่สามคัดเลือกเอง กับผ่านตาได้รับการอนุญาตจากเสด็จพ่อแล้วทั้งสิ้น ไม่มีทางหาช่องโหว่ช่วยได้เลย ก่อนกลับไป สิบสี่เตือนรั่วซีว่า ไม่ว่ารั่วซีจะรักพี่สี่จริงหรือไม่ก็ตาม ให้รีบตัดใจซะจะดีกว่า รั่วซีก็ไม่พูดอะไร หลังจากได้รับจดหมายของลวี่อู๋ รั่วซีก็รอโอกาสตอนคังซีออกเดินเที่ยวสวนและดูอารมณ์ดี ร้องขอตามที่ลวี่อู๋ขอมา ผลคือคังซีกริ้วหนัก สั่งให้รั่วซีคุกเข่าอยู่ในสวนอย่างนั้นโดยไม่ให้ลุก เวลาผ่านไปจนตกเย็น รั่วซีคุกเข่าจนจากตอนแรกเจ็บจนทนไม่ไหวกลายเป็นชาหมดความรู้สึกไปแล้ว อวี้ถานที่เห็นรั่วซีไม่กลับมาที่ห้องสักทีตามมาหาร้องไห้ถามว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ รั่วซีสั่งให้นางกลับไป เพราะถ้าฮ่องเต้รู้ว่าอวี้ถานมาหานางในตอนนี้ อวี้ถานจะพลอยได้รับโทษไปด้วย อวี้ถานจึงบอกว่าหัวหน้าขันที หลี่เต๋อเฉวียน ฝากมาบอกว่าเขาจะรอจังหวะที่ฮ่องเต้อารมณ์ดีขึ้นช่วยร้องขอให้ยกโทษให้ แล้วกลับไป เมื่อฟ้าเริ่มมืด ฝนก็เทโครมลงมาอย่างหนัก รั่วซีหนาวมากจนแทบจะแข็ง ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีสายตากำลังจ้องมองมาอยู่ เมื่อมองไป ก็เห็นองค์ชายสี่ถือร่มยืนห่างออกไปข้างหน้า ในความมืดและมีม่านฝนกางกั้น ทำให้มองเห็นสีหน้าไม่ชัด แต่รู้สึกได้ถึงความปวดร้าวอย่างมาก องค์ชายสี่ปาร่มทิ้ง แล้วเดินมาหยุดยืนข้างๆ รั่วซี ยืนตากฝนเป็นเพื่อนนาง ทำให้รั่วซีรู้สึกอบอุ่นใจมาก จึงกระตุกชายเสื้ออีกฝ่าย องค์ชายสี่ย่อตัวลงมาหา จัดลูกผมที่เปียกฝนจนยุ่งบนหน้าผากให้อย่างอ่อนโยน รั่วซีบอกว่า ท่านกลับไปเถอะ ข้าได้เห็นความจริงใจของท่านแล้ว องค์ชายสี่รวบร่างรั่วซีเข้ามากอดแน่นทันที ในตอนนั้นสายฟ้าได้ผ่าลงมา จากแสงสว่างวาบทำให้รั่วซีมองเห็นองค์ชายแปดกับสิบสี่ยืนถือร่มห่างออกไปไม่ไกลนัก จึงตกใจ รีบดันตัวองค์ชายสี่ออก องค์ชายสี่ปล่อยรั่วซีช้าๆ แล้วลุกขึ้นยืนหันกลับไปมอง ทั้งสามคนยืนประจันหน้ากันกลางสายฝน สิบสี่มีสีหน้าตกใจ แววตาแลบประกายโมโห ส่วนองค์ชายแปดยืนยิ้มละไมด้วยสีหน้านุ่มนวลเหมือนเดิม หลังจากต่างยืนนิ่งกันเหมือนเวลาหยุดเดินครู่หนึ่ง องค์ชายสี่ก็เดินเฉียดผ่านสองคนไปเก็บร่มที่ตกอยู่ แล้วเดินจากไป สิบสี่รีบเดินเข้ามาหารั่วซี ถามว่า รั่วซี ทำไมเจ้าถึงได้กล้า... พูดได้แค่นี้สิบสี่ก็หยุด องค์ชายแปดเดินเข้ามาตรงหน้า แล้วย่อตัวลงจ้องหน้ารั่วซี ร่มที่ถือกางบังฝนให้ รั่วซีก้มหน้าลงไม่มองหน้าอีกฝ่าย องค์ชายแปดหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำฝนให้ ถอนหายใจพูดว่า ถึงเจ้าไม่ห่วงตัวเอง ก็น่าจะคิดถึงรั่วหลานบ้าง นางร่างกายอ่อนแออยู่แล้ว เจ้ายังจะมาทำให้นางต้องร้อนใจแบบนี้อีกรึ ? รั่วซีปวดใจแปลบทันที มองหน้าองค์ชายแปด องค์ชายแปดบอก เขาสั่งไม่ให้ใครบอกเรื่องนี้กับรั่วหลานแล้ว แต่จะปิดได้นานสักแค่ไหนกัน ? รั่วซีนิ่ง แล้วเห็นชายเสื้อสีขาวขององค์ชายแปดห้อยระลงเปื้อนโคลน จึงยื่นมือไปจะช่วยรั้งขึ้นมา แต่มือยังแตะไม่ทันโดน ก็ถูกองค์ชายแปดยื่นมือออกมาปัดมือนางออกโดยแรง มือรั่วซีชะงักค้างกลางอากาศ องค์ชายแปดรั้งชายเสื้อตัวเอง แล้วลุกขึ้นยืน พูดกับสิบสี่ว่า ไปกันเถอะ สิบสี่ทำท่าลังเล บอกให้องค์ชายแปดล่วงหน้าไปก่อน เขามีเรื่องจะถามรั่วซีหน่อย องค์ชายแปดบอก เรื่องนี้ทั้งเจ้าและข้าต่างช่วยอะไรไม่ได้ทั้งสิ้น ทั้งหมดขึ้นอยู่กับชะตาของนางเอง แม้แต่ “เขา” ก็ช่วยอะไรไม่ได้ การกระทำเรื่องใดด้วยความตั้งใจเพียงอย่างเดียว มีแต่จะทำให้เสด็จพ่อยิ่งกริ้ว เรื่องยิ่งแย่หนักกว่าเดิมเท่านั้น สิบสี่ยืนกรานว่าเขาแค่มีเรื่องจะถามรั่วซีให้เข้าใจเท่านั้น องค์ชายแปดนิ่งไปนิด แล้วบอกว่า หมากรอบนี้ใกล้จะชนะ แต่ก็ยังไม่ได้ชนะเด็ดขาด หากเดินพลาดเพียงตาเดียวอาจเพลี่ยงพล้ำเป็นพ่ายทั้งกระดานก็มีตัวอย่างให้เห็นอยู่ ขอให้เดินอย่างระวังตัวที่สุด จากนั้นหันกายเดินจากไป จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:24:37

ความคิดเห็นที่ 16 เมื่อองค์ชายแปดไปแล้ว สิบสี่ก็ย่อตัวลงกางร่มบังฝนให้ แล้วล้วงห่อขนมออกมาจากในอกเสื้อยื่นให้รั่วซี รั่วซีกินไปแล้วถึงนึกขึ้นได้ว่าฮ่องเต้ไม่ได้อนุญาตให้กินของกินได้ สิบสี่ก็หัวเราะ บอกว่ากินไปแล้วก็กินๆ ไปเหอะน่า มืดแบบนี้แถมฝนยังตกอีก ใครมันจะมาเฝ้า ใครจะมาเห็นกัน ? กินขนมเสร็จก็คอแห้ง รั่วซีจึงเงยหน้าขึ้นดื่มน้ำฝน สิบสี่มองตาค้าง รั่วซีบอกน้ำฝนนี่แหละสะอาดที่สุดแล้ว สิบสี่จึงแล้วถอนหายใจ บ่นว่าทีหลังเขาต้องจำใส่ใจให้ตลอดแล้วว่ารั่วซีไม่ใช่กุลสตรีในห้องหอ จากนั้นนิ่งไป แล้วถามว่า ที่รั่วซีทำแบบนี้คู่ควรแล้วหรือ ? รั่วซีนิ่งมองพื้นนองน้ำฝนโดยทำเป็นเหมือนไม่ได้ยิน สิบสี่พูดว่า “ตอบข้าสิ” เมื่อรั่วซียังคงไม่สนใจจะตอบ สิบสี่ก็จับไหล่รั่วซีเขย่า พูดเสียงอ่อนลงว่า “รั่วซี ขอร้องล่ะ ตอบข้ามาสิ !” รั่วซีมองหน้าสิบสี่อย่างตกใจปนงง แต่พอเห็นแววตาสิบสี่ดูร้อนใจอยากรู้คำตอบจริงๆ จึงใจอ่อน ตอบไปว่า “ข้าเพียงแค่ทำในสิ่งที่ข้าคิดว่าสมควรทำ กับมิอาจไม่กระทำเท่านั้น  ไม่เกี่ยวหรอกว่าคู่ควรหรือไม่คู่ควรที่จะทำ หากเจ้าต้องการให้ข้าบอกเหตุผล ข้าก็คงบอกได้เพียงแค่ว่า หากองค์ชายสิบสามเจอเหตุการณ์เดียวกับที่ข้าเจอนี้ เขาจะทำเหมือนอย่างที่ข้าทำอย่างแน่นอน แม้ทราบดีว่าผลลัพธ์จะเลวร้ายมากเพียงใด” สิบสี่สูดหายใจลึก แล้วถามว่า ถ้าคนที่โดนแบบสิบสามคือเขา รั่วซีจะทำแบบที่ทำนี้ไหม ? รั่วซีมองหน้าสิบสี่โดยไม่ตอบ สิบสี่ถอนหายใจ พูดว่า ข้ารู้ว่าเจ้าคงคิดจะบอกว่า หากเป็นสิบสามจะไม่มีทางถามคำถามอะไรแบบนี้ออกมาสินะ เขาเข้าใจเจ้า แต่ข้าไม่เข้าใจ และเพราะข้าไม่เข้าใจ ข้าถึงต้องถามให้เข้าใจ รั่วซี บอกข้ามาตามตรงสิ ถือว่าเห็นแก่ที่เรารู้จักกันมาแต่เด็ก รั่วซีพูดอย่างอ่อนโยนว่า ข้าไม่ได้คิดแบบนั้นหรอก ไม่ว่าจะเป็นองค์ชายสิบหรือเจ้าเจอเรื่องแบบนี้ ข้าก็จะช่วยแบบเดียวกันนี้เหมือนกันนั่นแหละ สิบสี่คลี่ยิ้ม ถามต่อว่า งั้นตอนอยู่ที่มองโกล ตอนที่เกิดเรื่องพวกนั้น ต่อให้ไม่มีพี่แปด เจ้าก็จะยังคงช่วยข้าอยู่ดี ถูกไหม ? รั่วซีพยักหน้า แล้วมองชายเสื้อสิบสี่ พูดว่า เสื้อเปียกหมดแล้ว รีบกลับไปเถอะ รอจนฮ่องเต้หายกริ้วแล้ว ทุกอย่างก็จะดีขึ้นเองแหละ สิบสี่ยัดร่มให้รั่วซี รั่วซีส่ายหน้า บอกว่า ถึงยังไงก็เปียกหมดแล้ว อีกอย่าง ฮ่องเต้ไม่ได้อนุญาตให้นางกางร่ม สิบสี่จึงถือร่มลุกขึ้นยืน หันกายเดินจากไป เร็วขึ้นๆ จนกลายเป็นวิ่ง หลังจากนั้นไม่นาน รั่วซีก็มีอาการทั้งหิวจนตาลาย เหนื่อย และไข้ขึ้น เบลอจนหมดสติไป มาฟื้นอีกที รั่วซีอยู่ในห้องของตัวเองแล้ว และได้รู้ว่า หลังแยกจากนางในคืนนั้น สิบสี่ได้ไปคุกเข่าต่อคังซีร้องขอให้ยกโทษให้นาง ไม่แค่นี้ คังซียังส่งหมอหลวงประจำพระองค์ หมอหลวงหลี่ ซึ่งเป็นหมอหลวงที่เก่งที่สุดมารักษาอาการป่วยให้รั่วซีอีกด้วย องค์ชายสิบกับสิบสี่มาเยี่ยมรั่วซี บังเอิญเจอหมอหลวงเข้าที่หน้าประตูพอดี จึงเข้ามาด้วยกัน หมอหลวงหลี่ตรวจชีพจรรั่วซีอยู่นานมาก แล้วถามว่า ระยะนี้นอนหลับสนิทไหม ? รั่วซีบอก นอนหลับไม่ค่อยสนิทมาได้พักใหญ่แล้ว และนอนได้น้อยลงทุกที ทั้งยังสะดุ้งตื่นง่าย ตื่นแล้วก็นอนต่อไม่หลับอีก หมอหลวงถามต่อว่า แล้วกินข้าวได้หรือเปล่า ? รั่วซีบอก หิวบ่อย แต่กินไม่ค่อยลง กินได้นิดเดียวก็อิ่ม หมอหลวงจึงบอกว่า รั่วซีมีอาการหวาดกลัวมากเกินขีดจำกัดของจิตใจจะรับได้ไหวติดต่อกันมาเป็นเวลานานมากเกินไป แต่โชคดีที่ตอนนี้ยังสาว ยังแข็งแรงดีอยู่ หากบำรุงดูแลให้ดีๆ สัก 2-3 ปีก็จะหายดี หลังจากหมอหลวงกลับไป สิบสี่ก็จ้องรั่วซีเขม็ง ถามว่า “มีอาการหวาดกลัวมากเกินขีดจำกัดของจิตใจจะรับได้ไหวติดต่อกันมาเป็นเวลานานมากเกินไป” งั้นรึ ? นี่วันๆ เจ้าคิดอะไรอยู่กันแน่ ? รั่วซียิ้ม หาทางเบนความสนใจโดยบอกว่า หมอหลวงบอกว่าพักรักษาตัวดีๆ สักพักก็จะหายดีไง แล้วเรื่องครั้งนี้ขอบใจมากนะ สิบสี่บอก ไม่จำเป็นต้องขอบใจ ข้าติดค้างน้ำใจเจ้าตั้งสองครั้ง ไม่ว่าครั้งไหนก็หนักกว่าครั้งนี้ทั้งนั้น องค์ชายสิบลากเก้าอี้มานั่ง ลากหัวข้อสนทนากลับมาเรื่องเดิมว่า รั่วซีมีเรื่องอะไรให้กลุ้มใจอยู่กันแน่ ถึงได้มีอาการหวาดกลัวมากนานติดต่อกันแบบนี้ ? รั่วซีมององค์ชายสิบแบบเคืองๆ ที่นางอุตส่าห์ลากไปเรื่องอื่นแล้ว เขายังดันลากกลับมาเรื่องเดิมจนได้ กลบเกลื่อนว่าก็เพราะเรื่องที่องค์ชายรัชทายาทขอแต่งงานกับเรื่ององค์ชายสิบสามนั่นแหละ สิบสี่ขัดว่าสองเรื่องนั้นเพิ่งจะเป็นเรื่องไม่นานมานี้ แต่หมอหลวงบอกว่ารั่วซีมีอาการนี้สะสมมานานหลายปี อย่างน้อยก็ 4-5 ปีโน่นแหละถึงจะออกมาเป็นแบบนี้ได้ แต่รออยู่ครู่ เห็นรั่วซีไม่ยอมตอบ สิบสี่ก็ด่าว่าเอาอีกแล้ว อ้ายนิสัยนี้ของเจ้านี่ มีอะไรก็เอาแต่เก็บไว้ในใจ พอถามก็เสลากไปพูดเรื่องอื่น องค์ชายสิบก็ประนีประนอมว่ารั่วซียังป่วยอยู่ อย่าไปบีบคั้นมากนักเลย จากนั้นบอกว่า เรื่องที่รั่วซีขอร้องเสด็จพ่อเขา สิบสี่ช่วยจัดการให้เรียบร้อยแล้ว ลวี่อู๋จะได้เข้าไปรับใช้สิบสามในที่คุมขังสมใจ รั่วซีได้ฟังก็ดีใจมาก จากนั้นบอกให้อวี้ถานช่วยเอากล่องใส่ของมีค่าของนางทั้งหมดสามกล่องออกมา ในนั้นมีของที่คังซีและเชื้อพระวงศ์คนอื่นๆ ปูนบำเหน็จให้นางตั้งแต่เริ่มเข้าวังจนถึงตอนนี้ทั้งหมดอยู่ แล้ววานให้องค์ชายสิบกับสิบสี่ช่วยเอาไปให้ลูกเมียของสิบสามใช้ เพราะสิบสามถูกริบยศกับยกเลิกเบี้ยหวัดทั้งหมด แล้วสิบสามไม่ได้มีที่นาอะไร รายได้ของบ้านเขามีแต่เบี้ยหวัดนี้ล้วนๆ ในระยะสั้นอาจจะไม่มีปัญหาก็จริง แต่นานไปย่อมจะเริ่มฝืดเคือง สิบสี่รับมาแค่สองกล่อง ให้รั่วซีเก็บไว้กล่องหนึ่ง จากนั้นบอกว่าไม่ต้องห่วง ระหว่างนี้พวกเขาจะช่วยดูแลครอบครัวของสิบสามให้เอง ถึงยังไงเขาก็ไปคุกเข่าต่อหน้าเสด็จพ่อช่วยขอร้องแทนพี่สิบสามไปแล้ว ถ้าเสด็จพ่อจะระแวงว่าเขาเกี่ยวข้องกับพี่สิบสาม ก็ระแวงไปแล้ว เขาจะทำอะไรให้สิบสามเพิ่ม มันก็ไม่ได้เลวร้ายหนักไปกว่านี้อยู่แล้ว ส่วนองค์ชายสิบบอก เขาก็จะช่วยด้วย เขาไม่กลัวเสด็จพ่อระแวงเหมือนกัน เพราะเขาไม่ได้สนิทกับสิบสามมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว เขากับน้องสิบสี่จะช่วยกันดูแลไม่ให้ใครไปรังแกคนในครอบครัวของสิบสามได้เด็ดขาด หลังจากองค์ชายสิบกับสิบสี่จากไปแล้ว หวางสี่ ขันทีลูกศิษย์ของหลี่เต๋อเฉวียน หัวหน้าขันที ซึ่งสนิทกับรั่วซีมากพอสมควรก็มาบอกรั่วซีตามคำสั่งของอาจารย์เขาว่า เรื่องที่รั่วซีถูกสั่งให้คุกเข่านั้น ฮ่องเต้อนุญาตกลายๆ ให้ปล่อยข่าวให้ทุกคนรู้ได้ คำบอกเล่านี้ของหวางสี่ ในตอนที่ได้ยิน รั่วซียังเดาเจตนาของคังซีไม่ออก แต่หลังจากนั้นก็ค่อยๆ เดาออก เรื่องของเรื่องค์อ คังซีเบื่อหน่ายกับการวางแผนเล่นงานกันเองเพื่อจะชิงบัลลังก์ของพวกองค์ชายทั้งหลายเต็มที จึงจงใจใช้เรื่องของรั่วซีมาดูใจของพวกองค์ชายว่าจะมีใครบ้างไหมที่ไม่คำนึงถึงผลประโยชน์ ไม่กลัวว่าเขาจะกริ้ว กล้าเสี่ยงมาร้องขอความเมตตาให้แก่รั่วซีและสิบสามด้วย “คุณธรรม” อย่างแท้จริง เวลานี้ผู้ที่คังซีอยากจะได้มาสืบบัลลังก์ คือลูกชายที่มีคุณธรรมรักพี่รักน้องและไม่คิดถึงแต่ตัวเอง ดังนั้นหลังจากที่สิบสี่เสี่ยงต่อความโกรธของเสด็จพ่อไปคุกเข่าขอให้ยกโทษให้รั่วซีและสิบสาม แทนที่หลังจากนั้นคังซีจะเย็นชากับสิบสี่ ก็กลับเมตตาเอ็นดูสิบสี่เป็นพิเศษ จนสิบสี่กลายเป็นลูกชายคนโปรดของพ่อไป ในวันที่อวี้ถานไปเข้าเวร รั่วซีอยู่ที่ห้องคนเดียว องค์ชายสี่ได้มาหา บอกว่าเขาไม่สามารถไปขอรั่วซีกับเสด็จพ่อได้แล้ว รั่วซีจะโกรธจะแค้นเขาอย่างไรก็ได้ตามใจ ด้วยความเอ็นดูที่เสด็จพ่อมีให้รั่วซี จะต้องให้รั่วซีได้แต่งงานกับคนที่ดีอย่างแน่นอน ขอบคุณรั่วซีมากสำหรับทุกสิ่งที่ทำเพื่อสิบสาม พูดจบองค์ชายสี่ก็จากไป ส่วนรั่วซี ทั้งที่รู้ผลลัพธ์นี้อยู่แล้ว ก็ยังอดร้องไห้ไม่ได้ (หลังจากนั้น เพื่อให้คังซีหายโกรธและระแวงในตัวเขา องค์ชายสี่เลิกยุ่งกับราชกิจ หันไปใช้ชีวิตอย่างสงบ ทำไร่ทำสวนให้ตัวเองสบายใจ (หลอกตบตาพ่อ) อยู่หลายปี จนคังซีคลายความระแวง ให้กลับมาช่วยงานราชกิจดังเดิม) หลังจากองค์ชายสี่ออกจากห้องไป อวี้ถานก็กลับเข้ามาเล่าเรื่องโน้นเรื่องนี้ให้รั่วซีฟังแก้เหงา แล้วเล่ามาถึงเรื่องของตัวเองว่า หลังจากพ่อนางเสียไป แม่นางก็พยายามทำงานเลี้ยงพวกนางพี่น้องจนตาเกือบบอด น้องชายก็ล้มป่วย เพื่อให้คนที่บ้านไม่อดตาย นางในวัยแปดขวบได้เดินฝ่าหิมะออกไปเคาะประตูขอทานตามบ้าน แต่ไม่ได้เงินมาเลย ตอนที่เดินเหม่ออยู่ ก็มีรถม้าคันหนึ่งแล่นผ่านมาเกือบจะชนนาง คนขับสะบัดแส้ทำท่าจะหวดใส่นาง แต่คุณชายที่นั่งอยู่ในรถม้าเลิกม่านขึ้นพูดว่า ก็แค่เด็กผู้หญิงคนเดียว จะชนก็ชนไปเลย จากนั้นด่าคนขับที่มัวแต่ใจลอย ตอนนั้นนางไม่รู้เอาความกล้ามาจากไหน เข้าไปเกาะคานรถแน่นไม่ยอมปล่อย แล้วขอเงินจากคุณชายที่นั่งอยู่ในรถม้านั้น คนขับด่านางว่าไม่รู้จักตายเสียแล้ว รู้หรือเปล่าว่านี่รถม้าของใคร ? แต่คุณชายในรถม้ากลับหัวเราะ พูดว่า อยู่มาจนป่านนี้เพิ่งจะเคยเห็นคนกล้ามาขอเงินข้าซึ่งๆ หน้าแบบนี้เป็นครั้งแรก ไหนบอกมาซิว่าทำไมข้าถึงต้องให้เงินเจ้าเปล่าๆ ด้วย ? นางบอกว่า นางอยากได้เงินไปรักษาแม่กับน้องที่ป่วย คุณชายในรถม้าตอบว่า ข้าไม่ใช่โรงทาน แม่กับน้องเจ้าป่วยเกี่ยวอะไรกับข้า ? นางบอก ถ้าเขาให้เงินนาง นางจะยอมเป็นข้าทาสให้เขาช่วงใช้ เขาบอก บ้านเขามีข้าทาสอยู่เยอะมากแล้ว ข้าขอร้องว่า ข้าเก่ง ทำได้หลายอย่าง หรือถึงจะทำไม่ได้ ข้าก็หัดได้ เขาหัวเราะ บอกว่า คนที่ยินดีช่วยเขาทำโน่นทำนี่มีอยู่มากมาย จากนั้นทิ้งม่านลง สั่งให้คนขับขับต่อไป นางทั้งผิดหวังและสิ้นหวังมาก รู้สึกเหมือนรถม้าคันนี้ได้พาชีวิตของแม่และน้องชายนางไปด้วย นางถึงตัดสินใจเด็ดขาด เกาะคานรถแน่นไม่ยอมปล่อย คนขับโมโหสุดขีดหวดแส้ใส่นางไม่ยั้ง จนเมื่อนางถูกรถม้าลากไปกับพื้นได้ระยะหนึ่ง คุณชายบนรถม้าก็ตวาดสั่งให้คนขับหยุดฟาดแส้ใส่ข้าและหยุดรถ จากนั้นออกจากรถม้ามาดูข้า พยักหน้าถามว่า อายุเท่าไหร่แล้ว ? ข้าตอบว่าแปดขวบ เขาหัวเราะ พูดว่า เจ้าเป็นยายหนูที่เยี่ยมมาก คู่ควรกับเงินของข้า จากนั้นให้ตั๋วแลกเงินข้ามา แล้วสั่งให้คนขับเอาเงินทั้งหมดที่มีติดตัวให้ข้า เป็นจำนวนเงินมากถึงยี่สิบตำลึง ตอนที่ข้าเดินจากมา เขายังเรียกข้าไว้ แล้วโยนเสื้อคลุมมาให้ ข้าถึงได้รู้ตัวว่าเสื้อผ้าที่สวมอยู่ถูกแส้หวดและเสียดสีกับพื้นจนขาดรุ่งริ่งหมดแล้ว ด้วยเงินทั้งหมดที่เขาให้ข้ามา ทำให้ข้ารักษาแม่กับน้องชายจนหาย และอยู่ไปได้อย่างไม่ฝืดเคืองอีกหลายปี จนน้องชายและข้าโตพอจะหางานทำมาจุนเจือครอบครัวได้ หลังจากนั้นข้าก็ได้เข้ามาในวัง จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:25:14

ความคิดเห็นที่ 17 รั่วซีถามว่าคุณชายคนนั้นคือใคร อวี้ถานมีโอกาสได้เจอเขาอีกไหม ? อวี้ถานบอกว่าไม่ได้เจออีกเลย วันเวลาผ่านไป วันหนึ่ง คังซีเสด็จไปเยือนหยวนหมิงหยวน วังพักร้อนที่พระราชทานให้องค์ชายสี่ และองค์ชายสี่ก็ปลูกผักทำสวนอยู่ในวังหยวนหมิงหยวนนี้ องค์ชายสี่และภรรยาหลวงได้ออกมาต้อนรับ คังซีเที่ยวชมสวนอย่างอารมณ์ดีมากจนกลับ ตลอดเวลานี้ องค์ชายสี่กับรั่วซีไม่ได้มองหน้ากันเลย จนตอนที่รั่วซีขึ้นนั่งในรถม้า เตรียมปล่อยม่านลงเหม่อรถม้าออกแล่น องค์ชายสี่ค่อยเงยหน้าขึ้นจ้องหน้ารั่วซีแบบปุบปับ จนรถม้าแล่นลับไปจากสายตา หลังจากนั้นไม่กี่วัน องค์ชายสี่ก็แวะมาหาที่เรือนพักของรั่วซี ถามนางว่าทำไมถึงไม่โกรธไม่แค้นเขา ? รั่วซีย้อนถามว่า ทำไมนางถึงต้องแค้นเขาด้วยเล่า ? เพราะเขาผิดคำพูดหรือ ? น่าขำสิ้นดี ! อย่าว่าแต่เรื่องนี้เกี่ยวพันถึงอนาคตขององค์ชายสิบสาม ต่อให้เกี่ยวข้องกับแค่เขาและนางสองคน นางก็ไม่ยินดีกอดคอตายไปอย่างสูญเปล่าพร้อมๆ กับเขา นางยินดีให้ทั้งเขาและนางต่างยังรอดชีวิตอยู่ต่อไปมากกว่า องค์ชายสี่นิ่งไปครู่ แล้วบอกว่า ลวี่อู๋ไปคุกเข่าอยู่ที่หน้าวังเขาเหมือนกัน รั่วซีบอก นางรู้แล้ว ทั้งนางและลวี่อู๋ต่างอยากให้สิบสามผ่านวันเวลาในตอนนี้อย่างสบายขึ้น แต่ท่านมองไปไกลกว่านั้น ท่านมุ่งหวังที่จะช่วยเขาออกมาจากที่คุมขังในกาลข้างหน้า เป้าหมายไม่เหมือนกัน สิ่งที่ทำก็ย่อมจะแตกต่างเป็นธรรมดา เพื่อแผนระยะยว ได้แต่จำต้องยอมเสียสละสิ่งที่อยู่ตรงหน้า องค์ชายสี่พูดว่า ตั้งแต่น้องสิบสามถูกคุมขัง ข้าไม่เคยไปเยี่ยมครอบครัวของเขาเลย รั่วซีพูดว่า ไม่อดทนในเรื่องเล็ก จะเสียถึงเรื่องใหญ่ ตอนนี้ก้าวพลาดเพียงก้าวเดียว สิบสามอาจไม่มีโอกาสได้พบหน้าครอบครัวไปตลอดกาล มีแต่จำต้องยอมข่มกลั้นในตอนนี้ ต่อไปจึงจะมีโอกาสได้อยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง องค์ชายสี่กำหมัดแน่นโดยไม่พูดอะไรอีก รั่วซีพูดต่อว่า เพราะเมื่อก่อนท่านสนิทกับองค์ชายสิบสามมาก แล้วความผิดที่เขาทำยังเป็นการแอบอ้างชื่อของท่านไปทำอีกด้วย ท่านจึงยิ่งถูกมองว่าเป็นพวกเดียวกับเขา ร่วมมือกับเขา อย่าว่าแต่สิ่งที่เป็นความผิดใหญ่หลวงจนส่งเขาเข้าไปอยู่ในที่คุมขังจึงถือเป็นการทรยศแทงข้างหลังท่านอย่างสาหัส ใส่ร้ายป้ายสีให้ท่านกลายเป็นคนไม่จงรักภักดีและไร้คุณธรรม ไม่ว่าใครโดนแบบนี้ก็ต้องหนาวเยือกในใจด้วยกันทั้งนั้น แล้วท่านจะไม่โกรธเขาเลยแม้แต่น้อย ยกโทษให้เขาอย่างง่ายดาย ทั้งยังไปช่วยเหลือให้การอุปถัมภ์ครอบครัวเขาในทันทีได้อย่างไร คนที่โดนผู้ที่ตัวเองไว้ใจมากที่สุดแทงข้างหลังแบบนี้แล้วยังยิ้มแย้มอภัยให้ได้ในทันที เกรงว่าต่อให้เป็นมหาราชที่ดีแสนดีในยุคบรรพกาลก็ทำไม่ได้ ที่ท่านแสดงให้เห็นว่าเย็นชา ไม่แยแสกับครอบครัวขององค์ชายสิบสาม ก็เป็นการกระทำที่ถูกต้องแล้วเพื่อตบตาคนนอกให้เห็นว่าท่านถูกเขาทรยศจริงๆ องค์ชายสี่พูดเสียงเย็นชาว่า เขาจะลืมเรื่องทั้งหมดนี้ให้หมด รั่วซีบอก นางก็เหมือนกัน ก่อนจะต่างคนต่างแยกกันเดินไปคนละทาง รั่วซีคิดในใจอย่างปวดร้าวว่า ท่านต้องสามารถลืมเรื่องทั้งหมดนี้ได้อย่างรวดเร็วแน่นอน ฤดูที่ดอกไม้เริ่มโรย คังซีสั่งบรรดาลูกๆ หลานๆ มารวมตัวกันแข่งขันยิงธนู เนื่องจากไม่ใช่เวรของรั่วซีที่ต้องไปเสิร์ฟน้ำชา และรั่วซีก็ไม่ได้อยากเข้าไปร่วมวง จึงมาเดินเล่นอยู่ห่างๆ นอกวง ก็เจอกับหมิงเยว่ ภรรยาหลวงขององค์ชายสิบซึ่งเคยทะเลาะกับนางจนตกน้ำไปด้วยกันทั้งคู่เข้าพอดี จะหลบก็ไม่ทัน และครั้งนี้ หมิงเยว่ได้เข้ามาชวนนางคุยอย่างเป็นมิตร คุยกันถึงเรื่องที่เคยทะเลาะกันในครั้งนั้นว่าตอนนั้นโมโหมาก แต่ตอนนี้มาย้อนนึกดูแล้วก็ขำดี ในชีวิตนาง เพิ่งจะเคยตบตีทะเลาะกับคนอื่นก็ครั้งนั้นครั้งเดียว หมิงเยว่รู้เรื่องที่รั่วซีพูดเปรียบปิงถังหูหลุกับขนมเม็ดบัวแล้ว จึงเลิกกินแหนงกับรั่วซี หันมาเป็นมิตรด้วย เพื่อที่องค์ชายสิบจะได้ไม่ต้องกระอักกระอ่วนคอยพานางหลบเวลาไปไหนกับนางแล้วเจอรั่วซีเข้า หมิงเยว่เล่าให้รั่วซีฟังว่าพี่สาวของนางเป็นหลานรักของปู่ ปู่เลี้ยงมาเองกับมือ สอนขี่ม้าให้เอง เก่งและฉลาดไม่แพ้ผู้ชาย เป็นคนเดียวที่กล้าต่อปากต่อคำกับปู่ แต่พี่สาวนางกลับมาหลงรักและเลือกองค์ชายแปดที่มีพระมารดาต่ำศักดิ์ ด้อยฐานะกว่าองค์ชายคนอื่นๆ หมิงเยว่เองก็ไม่ค่อยชอบใจนักหรอก ปู่ก็ด้วย แต่ในเมื่อพี่สาวยืนกราน ปู่ก็เลยต้องตามใจ แล้วนี่กลายเป็นว่าองค์ชายแปดกลับไปรักรั่วหลาน ทั้งที่รั่วหลานไม่ได้ทำอะไรให้องค์ชายแปดเลยสักนิด ขณะที่หมิงฮุ่ยพี่สาวของหมิงเยว่พยายามช่วยองค์ชายแปดทุกอย่าง แล้วจะไม่ให้หมิงฮุ่ยโมโหได้ยังไง แต่ตอนนี้หมิงฮุ่ยก็เริ่มปลง ขี้เกียจไปยุ่งไปหึงรั่วหลานแล้ว สองคนยืนคุยกันอยู่หลังต้นไม้ จนพอจะแยกจากกัน ก็พากันเดินอ้อมออกมาจากหลังต้นไม้ ตอนนั้นได้ยินเสียงเด็กพูดขึ้นว่า “อยู่ทางนี้...” รั่วซีจึงเงยหน้าขึ้นมอง จากนั้นทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก มีใครบางคนกระโจนเข้ามาคว้าร่างนางเอาไว้พาย้ายไปด้านข้างอย่างรวดเร็ว รั่วซีตาลายไปวูบหนึ่ง ได้ยินเสียงกรีดร้องของหมิงเยว่ดังมา รอจนได้สติก็พบว่าองค์ชายสี่กำลังกอดนางแน่น ตามองหน้านางอย่างตกตะลึง นางเองก็มองเขาอย่างตกตะลึงพอกัน ก่อนจะได้สติ รีบดิ้นออกจากอ้อมแขนเขาพร้อมกับที่องค์ชายสี่เองก็รีบคลายแขนจากนั้นรั่วซีจึงหันไปเห็นองค์ชายสิบกับหมิงเยว่นอนหมอบอยู่อีกทาง และด้านหลังมีองค์ชายหงสือ ลูกชายคนโตขององค์ชายสี่ยืนถือธนูหน้าซีดอ้าปากค้างอยู่ เรื่องของเรื่องค์อ องค์ชายหงสือไม่รู้ว่าด้านหลังต้นไม้มีคนอยู่ จึงยิงธนูเข้าใส่ต้นไม้ในจังหวะที่สองสาวเดินอ้อมออกมาจากด้านหลังต้นไม้พอดี องค์ชายสี่กับสิบมาเห็นเข้า ต่างคนจึงต่างกระโจนเข้ามาช่วยรั่วซีกับหมิงเยว่ องค์ชายสิบเอาตัวเข้าบังธนูให้รั่วซีโดยสัญชาตญาณ องค์ชายสี่มองหน้าลูกชาย ถามเสียงเย็นว่ายังจะยืนทื่ออยู่อีกนานไหม หงสือรีบเข้าไปคุกเข่าขอโทษหมิงเยว่ องค์ชายสี่ด่าลูกว่าทำอะไรไม่เคยดูให้ดีๆ คิดเอาแต่เล่นสนุกอยางเดียว หมิงเยว่ถวายบังคมองค์ชายสี่แล้วบอกว่าหงสือเองก็ไม่ได้ตั้งใจ ไม่เป็นไรหรอก องค์ชายสี่บอก แม้พระชายาสิบจะไม่ถือสา แต่ทำผิดก็ต้องถูกลงโทษจะเลี่ยงไม่ได้ จากนั้นสั่งว่า ยังไม่รีบกราบขอบคุณที่พระชายาสิบไม่เอาความอีกรึ ! หงสือรีบโขกศีรษะขอบคุณ แล้วลุกขึ้นเผ่นหนีไปทันที หลังหงสือวิ่งจากไปแล้ว องค์ชายสี่หันมาสั่งขันทีที่ดูแลหงสือว่า กลับไปขอรับโทษจากขันทีพ่อบ้านซะ ขันทีดูแลหงสือก็กราบถวายบังคมแล้วรีบผละจากไป รั่วซียืนดูทั้งหมดด้วยสายตาเหม่อลอย สักพักองค์ชายสิบก็มาแกว่งๆ มือตรงหน้า ถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ? หมิงเยว่พูดแซวว่าทำไมเวลาอยู่กับรั่วซีแล้วมักจะมีเรื่องทุกทีสิน่า องค์ชายสิบหันมามองภรรยาอย่างประหลาดใจ หมิงเยว่ถลึงตาใส่ พูดว่าทำไม ข้าพูดเล่นกับรั่วซีบ้างไม่ได้หรือไง องค์ชายสิบก็ยิ้มกระดาก แต่สีหน้าดีใจมากที่หมิงเยว่ยอมพูดกับรั่วซีดีๆ แล้ว จากนั้นสองสามีภรรยาก็ขอตัวจากไป องค์ชายสี่ทำท่าจะไปบ้าง รั่วซีร้องถามว่า ทำไม ? (ทำไมถึงช่วยนางไว้) องค์ชายสี่บอก เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไม เพราะพอรู้ตัวเขาก็ทำลงไปแล้ว รั่วซีมองลูกศรที่ปักอยู่บนต้นไม้ ในใจมีความรู้สึกหลากหลายจนยากจะบรรยายที่ได้รู้ว่าในช่วงเวลาคับขันเป็นตาย เขายอมเอาตัวเข้ามาบังลูกศรนี้แทนนาง องค์ชายสี่พูดเสียงเย็นชาว่า เจ้าไม่จำเป็นต้องคิดลึก เพราะหากข้ามีเวลาคิดสักนิด ข้าจะไม่มีทางเสี่ยงอันตรายทำอย่างนี้แน่ รั่วซีรั้งสายตากลับมาพูดยิ้มๆ ว่า ข้ารู้แต่ว่าท่านได้ทำลงไปแล้ว ! องค์ชายสี่มองนางอย่างเย็นชา ก่อนจะเดินจากไป หลังองค์ชายสี่ไปแล้ว รั่วซีก็เรียกขันทีที่ผ่านมาช่วยแงะลูกธนูออกจากต้นไม้ไปเก็บไว้เป็นที่ระลึก ในการเสด็จประพาสมองโกลครั้งหนึ่ง คังซีพาพวกองค์ชายที่โตแล้วไปกันหมด เหลือแต่สิบสี่อยู่ว่าราชการแทนที่เมืองหลวงคนเดียว การประพาสหนนี้กินช่วงเวลาถึงวันครบรอบวันตายของพระมารดาองค์ชายแปด องค์ชายแปดจึงขอตัวกลับก่อน แต่เมื่อคังซีกลับมาถึงเมืองหลวง องค์ชายแปดก็ส่งคนสนิทถือกรงนกมาให้เป็นของขวัญแก่คังซี พอเลิกผ้าที่คลุมกรงออก ปรากฏว่าข้างในเป็นนกอินทรีที่อาการร่อแร่ใกล้ตาย คือการแช่งคังซีให้รีบแก่ตายเร็วๆ ทุกคนตกตะลึง คังซีโกรธจัดจนถีบโต๊ะล้มโครม ทุกคนรีบคุกเข่าลงก้มหน้าจดพื้นตัวสั่นสะท้าน รั่วซีเองก็ด้วย ในสมองของนางร้องตะโกนก้องว่าองค์ชายแปดไม่มีทางทำแบบนี้แน่ ต่อให้คังซีไม่ชอบองค์ชายแปดยังไง องค์ชายแปดก็ไม่มีทางแช่งพ่อตัวเองแบบนี้ ที่สำคัญคือเขาไม่มีทางทำอะไรโง่ๆ แบบนี้แน่นอน คังซีฝากคำพูดให้คนสนิทขององค์ชายแปดไปบอกองค์ชายแปดอย่างเย็นชาว่า เราพ่อลูกขาดกันแต่เพียงเท่านี้ ไสหัวไป ! จากนั้นสั่งร่างราชโองการปลดตำแหน่งองค์ชายแปดทันที รั่วซีทำท่าจะลุกขึ้นร้องขอเมตตาให้องค์ชายแปด แต่ถูกหวางสี่ ขันทีลูกศิษย์ของหัวหน้าขันทีหลี่เต๋อเฉวียนคว้ามือเอาไว้ กระซิบบอกว่าเจ้ายังมีพ่อและพี่น้องอยู่ พวกเขาไม่ใช่ลูกหลานของฮ่องเต้หรอกนะ ! ทำให้รั่วซีจำต้องกัดฟันข่มกลั้นตัวเองเอาไว้ เหตุการณ์นี้ทำให้องค์ชายแปดถูกตราหน้าว่า “อกตัญญู” และคุณธรรมทั้งหมดของคนจีน “กตัญญู” มาเป็นอันดับหนึ่ง องค์ชายแปดเคยได้รับยกย่องจากทั้งขุนนางและชาวบ้านว่ามีคุณธรรมพร้อมมูล มาครั้งนี้ กลับกลายเป็นว่าขาดคุณธรรมที่สำคัญที่สุด นับแต่นี้เขาจึงถูกตราหน้าว่ากลายเป็นวิญญูชนจอมปลอมไปตลอดกาล หากทำดี ก็จะถูกมองว่าเล่นละคร หากทำชั่ว ก็จะถูกมองว่าเผยธาตุแท้ เรียกว่าคนที่เล่นงานเขาหนนี้ทำได้เจ็บแสบมาก แล้วคนที่ถือกรงนกอินทรีมา ยังเป็นคนสนิทขององค์ชายแปดเองอีกด้วย ไม่มีทางที่คนนอกจะเข้ามาสับเปลี่ยนได้ หลังเรื่องนี้ ขันทีคนสนิทที่เกี่ยวข้องกับกรงนกอินทรีนี้ทุกคนต่างฆ่าตัวตายเพราะกลัวความผิดกันหมด และคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้...รั่วซีมาคิดใคร่ครวญโดยละเอียดในหลายปีต่อมา ก็รู้ว่าคือองค์ชายสี่นั่นเอง นี่คือก้าวแรกของการเอาคืนองค์ชายแปดขององค์ชายสี่ เป็นแค่ “ก้าวแรก” เท่านั้น ก็ทำเอาองค์ชายแปดล้มป่วยหนักลุกไม่ขึ้น และถูกทุกคนเมินหน้าหนีตัดสัมพันธ์ไปเลย จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:25:35

ความคิดเห็นที่ 18 หลังจากนั้น วันหนึ่ง คังซีเรียกตัวรั่วซีไป บอกว่าจะให้รั่วซีแต่งงานกับองค์ชายสิบสี่ รั่วซีปฏิเสธขัดราชโองการ คังซีกริ้วมาก สั่งร่างราชโองการลงโทษตีรั่วซีสี่สิบไม้ แล้วส่งไปเป็นคนงานระดับล่างสุดในโรงซักผ้า องค์ชายสิบกับสิบสี่ตกใจมาก เข้าไปเยี่ยมรั่วซี พยายามถามว่ารั่วซีทำเรื่องอะไรให้ท่านพ่อกริ้ว ร้องขอให้ยกโทษให้พี่แปดหรือ ? พวกเขาจะได้ไปช่วยขอร้องให้ยกโทษให้ รั่วซีบอกว่าไม่ใช่ แล้วไม่ยอมบอกว่าโดนลงโทษเพราะเรื่องอะไร (ก็จะให้บอกได้ไงว่าขัดราชโองการไม่ยอมแต่งงานกับสิบสี่ - -" ) สิบกับสิบสี่จนปัญญาจะช่วย จึงได้แต่ติดสินบนให้ จางเชียนอิง ขันทีที่ทำหน้าที่คุมโรงซักผ้าช่วยดูแลรั่วซีให้ดีๆ แต่ขันทีนี้เป็นคนขี้อิจฉา เปลือกนอกทำเป็นดูแลรั่วซีดี แต่ความจริงจงใจกระตุ้นให้สาวใช้ในโรงซักผ้าทุกคนเขม่นรั่วซีกันหมด แต่รั่วซีก็จัดการคลี่คลายสถานการณ์ได้ด้วยตัวเอง เพียงแต่กว่ารั่วซีจะเริ่มลุกขึ้นหาทางคลี่คลายสถานการณ์ ปิ่นที่องค์ชายสี่ให้มาก็ถูกสาวใช้ที่นอนร่วมห้องแกล้งปาทิ้งลงพื้นหักเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยไปเสียแล้ว ระหว่างที่รั่วซีมาอยู่โรงซักผ้า อวี้ถานก็ได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นไปแทนตำแหน่งของรั่วซี แต่ก็ยังคอยแวะเวียนมาดูแลรั่วซีอยู่เนืองๆ องค์ชายสี่หาโอกาสมาเจอรั่วซีในวันหยุดของรั่วซีที่หนึ่งเดือนจะมีเพียงวันเดียว และรั่วซีแวะมาคุยกับอวี้ถานที่เรือนพักหลังเก่าที่เคยอยู่ หลังจากสั่งให้อวี้ถานหลบไปแล้ว องค์ชายสี่ก็ถามรั่วซีว่าทำไมถึงถูกลงโทษมาอยู่ที่นี่ รั่วซีไปทำอะไรเข้า ท่านพ่อที่เอ็นดูรั่วซีมากถึงได้กริ้วขนาดนั้น ? รั่วซีไปร้องขอให้ยกโทษให้น้องแปดงั้นหรือ ? รั่วซีบอกว่าไม่ใช่ และนางไม่อยากบอกสาเหตุที่ถูกลงโทษ องค์ชายสี่ก็ถอนหายใจ บอกว่าตามใจ จากนั้นถามว่าตอนนี้ความเป็นอยู่ของรั่วซีเป็นอย่างไรบ้าง ? รั่วซีบอกสบายดี องค์ชายสี่คว้ามือรั่วซีที่ซ่อนไขว้หลังไว้ออกมาดู บอกว่านี่หรือที่ว่าสบายดี ? รั่วซีบอก นางสบายดีจริงๆ ถึงจะต้องทำงานหนักตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นยันพระอาทิตย์ตก และอาหารการกินกับที่พักสู้เมื่อก่อนไม่ได้ แต่ตอนนี้นางไม่ต้องกลัวไม่ต้องกังวลเหมือนอย่างเมื่อก่อนที่พอลืมตาตื่นขึ้นมาก็ต้องหวาดระแวงว่าวันนี้จะเกิดเรื่องร้ายแรงอะไรขึ้นอีก หรือฮ่องเต้จะสั่งยกนางให้แต่งงานกับใคร ตอนนี้แต่ละวันนางได้รู้เพียงว่ามีเสื้อผ้ากองใหญ่รอให้นางซักเท่านั้น องค์ชายสี่นิ่งไป แล้วบอกว่าให้รั่วซีอดทนอีกสักพัก แล้วเขาจะไปขอรั่วซีกับเสด็จพ่อ รั่วซีนึกอบอุ่นอยู่ในใจ แต่ก็บอกไปว่า ฮ่องเต้ไม่มีทางรับปากหรอก องค์ชายสี่บอก ตอนนี้เรื่องของน้องสิบสามผ่านมาได้สองปีกว่าแล้ว เสด็จพ่อเริ่มจะหายโมโห และกลับมารู้สึกดีกับเขาเหมือนเดิมแล้ว หากเขาขอรั่วซี น่าจะไม่มีปัญหา และต่อให้รั่วซีได้เป็นแค่เมียไม่มีตำแหน่งของเขา เขาก็ไม่มีทางให้รั่วซีต้องอยู่อย่างคับใจแน่ รั่วซีนิ่งไป แล้วบอกไปตามตรงว่า สาเหตุที่นางโดนลงโทษนี้ เพราะนางขัดราชโองการ ฮ่องเต้คิดจะยกนางให้แต่งงานกับองค์ชายสิบสี่ องค์ชายสี่หน้าเครียดทันที ถามย้ำว่าเสด็จพ่อจะยกเจ้าให้น้องสิบสี่ แล้วทำไมเจ้าถึงปฏิเสธเล่า ? เจ้าอยากจะไปจากวังหลวงแห่งนี้มาโดยตลอดไม่ใช่หรือไร ? เจ้าอยากจะได้อยู่อย่างสงบมานานแล้วไม่ใช่หรือ ? ในเมื่อโอกาสอันดีมาถึงตรงหน้า แล้วทำไมเจ้าถึงปฏิเสธ ? ทำไมถึงต้องขัดราชโองการ ? น้องสิบสี่หน้าตาดีมาก ทั้งด้านบุ๋นและบู๊ล้วนแต่โดดเด่นในหมู่พวกเราพี่น้อง ตอนนี้ยังเป็นคนโปรดที่เสด็จพ่อให้ความสำคัญอย่างมาก แล้วเขายังดีกับเจ้ามากอีกด้วย เจ้าลืมแล้วหรือว่าเขาเคยยอมคุกเข่าตากฝนเพื่อเจ้าถึงหนึ่งวันหนึ่งคืน ? เจ้ายังมีอะไรไม่พอใจอีก ? รั่วซีบอก เรื่องมันผ่านไปแล้ว อย่าไปรื้อฟื้นอีกเลย องค์ชายสี่ไม่ยอมปล่อยผ่าน พูดเสียงหนักว่า รั่วซี เจ้าต้องบอกเหตุผลกับข้า รั่วซีจึงเอามือกุมหัวใจตัวเอง หันมายิ้มให้ พูดว่า ข้าก็แค่ทำตามหัวใจของตัวเอง ในเมื่อมันไม่ยินยอม ข้าเองก็จนปัญญา องค์ชายสี่จ้องหน้านางด้วยสายตาทั้งยินดีและหม่นเศร้า พูดว่า โชคชะตาเล่นตลกงั้นหรือ ? ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเราจะไร้วาสนาต่อกันจริงๆ ต่อให้สวรรค์ไม่ยอมมอบให้ข้า ข้าก็จะแย่งมาจากมือสวรรค์เองให้จงได้ ! องค์ชายสี่ยื่นมือขึ้นแตะใบหน้ารั่วซี พูดเน้นเสียงหนักทีละคำว่า ข้าจะต้องช่วยน้องสิบสามออกมา และจะต้องแต่งงานกับเจ้าให้จงได้ ! จบคำก็ก้าวยาวๆ จากไป ในระหว่างนี้ คังซีได้ส่งกองทัพใหญ่ไปรบกับเผ่าไหนสักเผ่า แล้วแพ้ยับเยินกลับมา พินาศสิ้นทั้งกองทัพ เรื่องนี้รั่วซีรู้ผลลัพธ์อยู่แล้ว จึงไม่ได้ตื่นตกใจไปกับทุกคน และนางยังรู้ด้วยว่าจากประวัติศาสตร์ หลังจากนี้ไม่นาน คังซีจะจัดขบวนทัพอีกครั้งโดยให้องค์ชายสิบสี่นำทัพไปรบ และครั้งนี้จะชนะศึกกลับมาอย่างงดงาม ทำให้ชื่อเสียงเกียรติภูมิขององค์ชายสิบสี่เกริกก้องเกรียงไกรไปทั่วแผ่นดิน และทุกอย่างก็เป็นไปตามที่รั่วซีรู้มา ในระหว่างนี้ นับตั้งแต่เกิดเหตุนกอินทรีขององค์ชายแปด เหล่าองค์ชายที่เคยสนับสนุนองค์ชายแปดก็หันมาสนับสนุนองค์ชายสิบสี่กันแทน รวมถึงองค์ชายแปดเองด้วย องค์ชายสี่หาโอกาสมาเจอรั่วซีได้แค่ปีละหน มาครั้งนี้เขาถามรั่วซีว่า นึกเสียดายบ้างไหม ? (ที่ปฏิเสธไม่แต่งงานกับสิบสี่) รั่วซีบอกว่าไม่ องค์ชายสี่จึงยิ้ม รั่วซีพูดว่า ท่านจะเป็นฝ่ายชนะอย่างแน่นอน ! องค์ชายสี่บอกว่าลวี่อู๋คลอดลูกสาวให้สิบสามแล้วหนึ่งคน เสด็จพ่อให้รั่วซีเป็นคนตั้งชื่อให้ รั่วซีดีใจมาก ตั้งชื่อให้ลูกของสิบสามว่า เฉิงฮวน และองค์ชายสี่ขออนุญาตรับเฉิงฮวนมาเลี้ยงที่วังเขา เพราะในที่คุมขังไม่เหมาะจะเลี้ยงเด็ก คังซีก็อนุญาต สิบสี่นำทัพออกรบเป็นเวลาสองปี ก็ชนะศึกกลับมาพร้อมด้วยชื่อเสียงเกียรติยศ โดยในระหว่างเวลาสองปีที่ออกรบนี้ ข่าวคำร่ำลือเกี่ยวกับสิบสี่ถูกส่งกลับมาเรื่อยๆ และรั่วซีก็รู้สึกแปลกหน้ากับสิบสี่ในคำเล่าลือซึ่งเป็นสิบสี่ที่นางไม่รู้จักมากขึ้นทุกที จนเมื่อสิบสี่กลับคืนมายังนครหลวง และมาเยี่ยมรั่วซีในวันหนึ่ง รั่วซีจึงได้พบว่าเพื่อนคนนี้เปลี่ยนไปมากในเวลาสองปีที่ไม่ได้พบกัน สิบสี่ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก สุขุมเยือกเย็นจนนางไม่สามารถคาดเดาความคิดได้อีกต่อไป เมื่ออยู่กันตามลำพัง สิบสี่ก็มองรั่วซีด้วยสายตาประหลาด และบอกว่า เขาเคยขอรั่วซีแต่งงานกับเสด็จพ่อสองครั้งเมื่อตอนที่รั่วซีเพิ่งจะถูกลงโทษย้ายมาทำงานที่นี่ใหม่ๆ แต่ถูกปฏิเสธทั้งสองครั้ง มาครั้งนี้ที่ชนะศึกกลับมา เสด็จพ่อถามเขาว่าอยากได้อะไรเป็นของรางวัล เขาก็ขอแต่งงานกับรั่วซีอีกครั้ง และขอให้เสด็จพ่อยกโทษให้รั่วซี ต่อให้รั่วซีทำให้เสด็จพ่อกริ้วมากแค่ไหน ผ่านมานานตั้งหกปีกว่าเข้านี่แล้ว รั่วซีก็น่าจะได้รับโทษมากพอแล้ว เสด็จพ่อน่าจะยกโทษให้ได้เสียที รั่วซีลองทายดูสิว่าครั้งนี้เสด็จพ่อบอกอะไรเขา ? รั่วซีสะดุ้งในใจ นึกไม่ถึงว่าสิบสี่จะไปขอนางแต่งงาน แสดงว่าก่อนหน้านี้สิบสี่ไม่เคยรู้มาก่อนน่ะสิว่านางถูกลงโทษเพราะอะไร สิบสี่ถามยิ้มๆ ว่า “เพราะอะไรกัน ? ทำไมข้าถึงได้ไม่เข้าตาเจ้าถึงเพียงนั้น ? เจ้าถึงได้ยอมมาซักผ้าให้ขันทีอยู่ที่นี่โดยไม่ยอมแต่งงานกับข้า !” สิบสี่บอก วันนี้เขาจะไม่ยอมให้รั่วซีเสลากไปเลือกอื่น เขามีความอดทนมากพอที่จะรอจนกว่าจะได้รู้คำตอบ รั่วซีบอก ปัญหาไม่ได้อยู่ที่เจ้า เจ้าเป็นคนดี ดีมากๆ แต่ปัญหาอยู่ที่ข้า ข้าเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี สิบสี่ถามว่า ในใจของเจ้ามีคนอื่นอยู่แล้วสินะ ? พอเห็นรั่วซีลังเล สิบสี่ก็บอกว่า ถึงไม่ตอบ ท่าทางของเจ้าก็ตอบข้าแล้ว พี่สี่หรือพี่แปด ? รั่วซีถอนหายใจ ถามว่า จะถามเรื่องนี้ไปเพื่ออะไร ? สิบสี่บอกว่า ท่าทางจะเป็นพี่สี่สินะ เขาอยู่บ้านทำตัวว่างๆ แสนสบาย ส่วนเจ้าต้องมาลำบากอยู่ที่นี่ เจ้ามอบหัวใจให้เขาแบบนี้ คู่ควรแล้วหรือ ? รั่วซีจึงย้อนถามว่า เจ้าทำเพื่อข้าแบบนี้ คู่ควรแล้วหรือ ? สิบสี่ยิ้มกว้าง บอกว่า ตั้งแต่วันที่เจ้าแข่งม้าเพื่อช่วยข้า ข้าก็ตัดสินใจแล้วว่าจะปฏิบัติต่อเจ้าเหมือนที่พี่สิบสามทำ ถือเจ้าเป็นเพื่อน คบหาอย่างจริงใจ พยายามปกป้องช่วยเหลืออย่างเต็มความสามารถ ตอนนี้ข้าได้พยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว ถือว่าไม่ได้ละอายต่อความตั้งใจของตัวเอง รั่วซีถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อได้ยินสิบสี่บอกแบบนี้ และบอกว่าความจริงสิบสี่ไม่ต้องถือเป็นบุญคุณหรอก เพราะนั่นนางก็ทำเพื่อตัวเองด้วย สิบสี่บอก หากไม่ใช่เพราะเขา รั่วซีก็ไม่จำเป็นต้องเสี่ยงอันตรายทำถึงขนาดนั้นอยู่ดี จากนั้นบอกว่า รั่วซีผอมไปมาก รั่วซีบอก ส่วนเจ้าดูเท่ขึ้นมาก สิบสี่นิ่งไป แล้วถามว่า เจ้ายังไม่ยอมแต่งงานกับข้าอยู่ดีงั้นหรือ ? เมื่อรั่วซีพยักหน้า สิบสี่ก็ยิ้มบางๆ บอกว่าตามใจ แต่หากเจ้าไม่อยากจะอยู่ที่นี่อีก ก็บอกข้าได้ทุกเวลา รั่วซีบอกว่า ขอบคุณ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:30:13

ความคิดเห็นที่ 19 หลังจากนั้นไม่นาน คังซีก็ป่วยหนัก และบอกว่าอยากจะกินขนมพุดดิ้งแบบที่รั่วซีเคยทำให้กินอีกสักครั้ง หลี่เต๋อเฉวียนหัวหน้าขันทีจึงมาพารั่วซีออกจากการเป็นคนงานซักผ้าไปเป็นนางกำนัลเสิร์ชน้ำชาตามเดิม และให้ทำขนมพุดดิ้งให้ฮ่องเต้กิน จากนั้นรั่วซีก็ไม่ต้องกลับไปทำงานที่โรงซักผ้าอีกเลย หลังจากนั้นไม่นาน ในปีคังซีที่ 61 รั่วซีรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในปีนี้ เมื่อได้เจอสิบสี่ จึงพูดเตือนไปทั้งที่รู้ดีว่าคำเตือนนี้ไม่มีผล คือเตือนไปว่า พยายามอย่าออกไปรบอีก สิบสี่ก็หัวเราะ บอกว่าถ้ามีคำสั่ง เขาก็ต้องไปอยู่ดี และก็มีคำสั่งมาจริงๆ สิบสี่จึงต้องออกไปรบ ในปีนี้ คังซีสวรรคต และในวันสุดท้ายได้เรียกขุนนางเข้าไปร่างราชโองการแต่งตั้งฮ่องเต้คนต่อไป โดยผู้ที่อยู่กับคังซีในตอนร่างราชโองการ มีแต่หัวหน้าขันทีหลี่เต๋อเฉวียนกับขุนนางร่างราชโองการ หลังจากคังซีสวรรคต หลี่เต๋อเฉวียนก็สั่งให้หวางสี่ลูกศิษย์ไปปิดข่าวไม่ให้แพร่งพรายออกไป พร้อมกับให้ขุนนางร่างราชโองการส่งทหารมาล้อมวังห้ามใครเข้าออก โดยเฉพาะพวกองค์ชาย แต่ปรากฏว่าขุนนางร่างราชโองการออกมาประกาศว่า คังซียกบัลลังก์ให้องค์ชายสี่ และทั้งที่ถูกสั่งปิดข่าวและมีทหารล้อมวัง องค์ชายสี่กลับได้ทราบข่าวและเดินผ่านพวกทหารเข้ามารับราชโองการได้อย่างราบรื่น หลี่เต๋อเฉวียนหน้าซีดทันที รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งขุนนางร่างราชโองการและหวางสี่ลูกศิษย์ของเขาต่างก็ถูกองค์ชายสี่ซื้อตัวเอาไว้แล้ว และราชโองการก็ถูกเขียนขึ้นโดยไม่ตรงกับความประสงค์ของคังซี โดยที่คังซีคิดจะยกบัลลังก์ให้องค์ชายสิบสี่ ไม่ใช่องค์ชายสี่ (ข้อเท็จจริงที่ว่าองค์ชายสี่ปลอมราชโองการชิงบัลลังก์มาจากองค์ชายสี่จริงหรือไม่นี่ ยังคงเป็นปริศนามาจนทุกวันนี้ เพราะหลักฐานและปัจจัยต่างๆ ที่ปรากฏในเวลานั้นและในเวลาต่อมาทำให้ความน่าเชื่อถือมี 50 : 50 ) หลังจากได้ขึ้นครองราชย์ ช่วงแรกอิ้นเจิน(ชื่อขององค์ชายสี่)ยุ่งมาก ทั้งเหยียบให้พวกขุนนางเงียบ จัดการสั่งกักตัวพวกพี่น้องด้วยกันให้ไม่กล้าลุกมาคัดค้าน และแยกย้ายส่งไปทำงานตำแหน่งไม่สูงอยู่ห่างๆ เมืองหลวง ไกลบ้างใกล้บ้างต่างๆ กันไป มีแต่องค์ชายแปดที่เขามอบหมายตำแหน่งสำคัญพอสมควรให้ เปลือกนอกเหมือนไว้ใจมาก ความจริงคือหาเรื่องด่าตำหนิเรื่องทำงานบกพร่องให้ได้อายต่อหน้าพวกขุนนาง จนจากตอนแรกองค์ชายแปดโกรธจนไม่รู้จะโกรธยังไง กลายเป็นปลง เนือยไปเลย ขนาดว่าเลิกคิดเรื่องชิงบัลลังก์โดยสิ้นเชิงไปแล้ว อิ้นเจินก็ยังไม่เลิกแค้น ไม่วางมือในการกลั่นแกล้ง พร้อมกันนี้ อิ้นเจินได้ปล่อยตัวองค์ชายสิบสาม อิ้นเสียง ออกมาจากที่คุมขัง และอนุญาตให้ไม่ต้องแก้ชื่อ (คนที่ชื่อมีเสียงอ่านและตัวอักษรซ้ำกับฮ่องเต้ ต้องเปลี่ยนชื่อเป็นตัวอักษรที่มีเสียงอื่นกันทุกคน และพี่น้องของยงเจิ้งตี้ทุกคน ชื่อตัวแรกเป็นอักษรเดียวกันหมดคือ “อิ้น” ยิ่งสิบสี่ด้วยแล้ว เสียงอ่านของชื่อซ้ำกับพี่ชายทั้งสองตัว คือชื่อ “อิ้นเจิน” เหมือนกัน จึงต้องเปลี่ยนชื่อทั้งสองพยางค์) แต่สิบสามไม่ยอม ขอเปลี่ยนชื่อเหมือนกันพี่น้องคนอื่นๆ คือเปลี่ยนจาก อิ้นเสียง เป็น อวิ่นเสียง ยงเจิ้งตี้ไม่อยากทำให้น้องชายที่รักมากลำบากใจ จึงตามใจ (แต่หลังจากสิบสามตาย เขาก็แก้ชื่อสิบสามกลับมาเป็น อิ้นเสียง ตามเดิม) สิบสามถูกคุมขังสิบปี ด้วยสภาพแวดล้อมที่เลวร้าย อากาศที่ร้อนทารุณและหนาวทารุณ ส่งผลให้ทั้งที่มีอายุแค่ 30 เศษ แต่ผมกลับขาวไปแล้วครึ่งหัว และข้อต่อทั่วร่างมีปัญหาเหมือนคนแก่อายุ 50-60 ปีที่พอเคลื่อนไหวมากหน่อยหรืออากาศหนาวหน่อยก็จะปวดมาก เคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวก อิ้นเจินจึงอนุญาตให้สิบสามนั่งเกี้ยวมาจนถึงหน้าท้องพระโรงได้เป็นกรณีพิเศษ ในระยะแรกที่ได้ออกจากที่คุมขังและเข้าเฝ้าอิ้นเจิน สิบสามดูเกร็งมาก เพราะข้างนอกมีการเปลี่ยนแปลงมากเกินไปจนเขาปรับตัวไม่ทัน แต่เขาจะค่อยๆ ปรับตัวได้มากขึ้นเรื่อยๆ ด้านรั่วซี หลังจากอิ้นเจินขึ้นครองราชย์ อิ้นเจินก็รับนางเข้าไปอยู่ที่ตำหนักส่วนตัว ให้นอนที่ห้องของเขา และไม่แต่งตั้งตำแหน่งพระสนมหรืออะไรให้ทั้งนั้น ให้เป็นนางกำนัลในวังเฉยๆ ด้วยเหตุผลว่า หากแต่งตั้งตำแหน่งให้ รั่วซีจะต้องมีตำหนักของตัวเองและต้องไปอยู่ในเขตตำหนักใน หากเขาอยากจะเจอหน้า จะต้องส่งขันทีไปตามตัวมา เขาไม่ชอบและไม่อยากอยู่ห่างกันมากแบบนั้น อยากให้รั่วซีอยู่ใกล้ๆ แบบเขาเดินมาหาเองได้ตลอด จึงใช้วิธีนี้ รั่วซีไม่ได้ว่าอะไรที่อิ้นเจินไม่มอบตำแหน่งให้ ออกจะชอบด้วยซ้ำ นอกจากจะเพราะได้อยู่ใกล้ๆ อิ้นเจินแล้ว ยังเป็นเพราะหากมีตำแหน่ง ก็หมายความว่าตัวนางได้ถูกผูกติดอยู่กับวังหลวงแห่งนี้ และจะออกไปไม่ได้ไปชั่วชีวิต ขณะที่นางยังคงหวังอยู่ว่าสักวันจะได้ออกไปใช้ชีวิตอยู่นอกวังหลวง แม้โดยฐานะบังหน้า รั่วซีจะเป็นแค่นางกำนัล แต่ทุกคนในวังต่างรู้ความสำคัญของนางดี โดยเฉพาะหัวหน้าขันทีคนใหม่ที่มาแทนที่หลี่เต๋อเฉวียนยิ่งมีหน้าที่ฟังคำสั่งและคอยจับตาดูแลรั่วซีแทบจะโดยเฉพาะ วันหนึ่ง รั่วซีมีโอกาสได้เจอหวางสี่ ลูกศิษย์ของหลี่เต๋อเฉวียน จึงถามเขาว่า เขามาเป็นคนของอิ้นเจินตั้งแต่เมื่อไหร่ หวางสี่บอก เขารู้อยู่แล้วว่าปิดรั่วซีไม่อยู่ จึงตอบตามตรงว่าตั้งแต่ตอนปีคังซีที่ 52 เพราะว่าครอบครัวเขายากจน พี่น้องอดตายกันหมดจนเหลือแต่เขากับน้องชาย หลังจากเขามาเป็นขันที ทางบ้านก็สบายขึ้น แต่แล้วน้องชายเขากลับไปพลั้งมือฆ่าคนโดยไม่ได้เจตนา และถูกขุนนางหาเรื่องกะลงโทษประหาร แต่ได้คนขององค์ชายสี่ช่วยเอาไว้ให้ไม่ต้องถูกประหาร เขาจึงภักดีและทำงานให้องค์ชายสี่นับแต่นั้นมา รั่วซีฟังแล้วบอกว่า หลี่เต๋อเฉวียนคงจะเสียใจมาก ไม่แค่เจ้าเท่านั้นที่ทรยศเขา ยังมีข้าอีก (หลี่เต๋อเฉวียนหัวหน้าขันทีรักและเอ็นดูรั่วซีมาก และมีหวางสี่เป็นลูกศิษย์คนเดียว) จากที่รั่วซีรู้ในตอนแรก หลังอิ้นเจินขึ้นครองราชย์ หลี่เต๋อเฉวียนก็ถูกให้ปลดเกษียณส่งตัวออกไปใช้ชีวิตวัยชรากับครอบครัวที่นอกวัง แต่ความจริงคือ...ถูกอิ้นเจินสั่งเก็บไปแล้วตั้งแต่หลังวันที่คังซีสวรรคตไม่กี่วัน หวางสี่ถูกอิ้นเจินสั่งให้ปิดเรื่องนี้ อย่าบอกให้รั่วซีรู้ รั่วซีถามถึงอวี้ถาน เมื่อหวางสี่บอกว่า นางถึงวัยปลดเกษียณ จึงถูกส่งออกไปอยู่นอกวังแล้ว รั่วซีก็บอกอิ้นเจินว่าขอพบหน้าอวี้ถานอีกสักครั้ง เมื่อได้พบอวี้ถาน อวี้ถานก็ร้องไห้ขอร้องรั่วซีว่านางอยากอยู่ทำงานต่อในวังหลวง ไม่อยากปลดเกษียณ นางอยากอยู่ช่วยรับใช้และอยู่เป็นเพื่อนรั่วซี รั่วซีจึงมาขออิ้นเจิน และอิ้นเจินก็รับปากแบบไม่เต็มใจนัก อิ้นเจินได้เรียกหมอหลวงมาตรวจร่างกายของรั่วซีโดยละเอียด เพราะหนก่อนตอนที่รั่วซีคุกเข่ากลางฝนจนล้มป่วย และคังซีให้หมอหลวงหลี่มาตรวจนั้น เขาก็สืบรู้อาการของรั่วซีมาบ้างเหมือนกัน แล้วหลังจากนั้นเป็นเวลาเกือบสิบปี รั่วซีไม่ได้รักษาตัวอย่างดีอีกเลย เขาจึงเป็นห่วง กะรักษาให้หายดี แต่ผลการตรวจทำเอาอิ้นเจินช็อคมาก เพราะหมอหลวงบอกว่า เนื่องจากโรคเก่าไม่ได้รับการรักษาให้ดีๆ บวกกับการที่ต้องทำงานซักผ้า มือแช่น้ำทั้งวันมาตลอดเจ็ดปี ส่งผลให้ความเย็นแทรกซึมเข้าสู่ร่างมากเกินไป ทำให้อาการทรุดลงจนเข้าขั้นไม่สามารถรักษาให้กลับเป็นอย่างเดิมได้ หากรักษาตัวให้ดีๆ ตามที่หมอสั่งทุกอย่าง หมอรับประกันได้ว่าในสิบปีนี้จะไม่เป็นปัญหา ส่วนสิบปีให้หลัง...ค่อยรอดูกันอีกที (หมอไม่กล้าพูดว่าถ้ารักษาตัวแบบดีที่สุด จะมีชีวิตอยู่ได้อีกสิบปี แต่อิ้นเจินก็ฟังออก) รั่วซีถามอิ้นเจินตรงๆ ว่า นกอินทรีสองตัวที่องค์ชายแปดถวายให้คังซีนั่น เป็นฝีมืออิ้นเจินใช่ไหม ? อิ้นเจินนิ่งไป แล้วถามว่า รั่วซีรู้ได้ยังไง ? รั่วซีบอก ตอนนี้นางรู้แล้วว่าหวางสี่เป็นคนของอิ้นเจิน และตอนนั้นที่นางทำท่าจะลุกขึ้นขอให้คังซียกโทษให้องค์ชายแปด หวางสี่ที่คุกเข่าอยู่ข้างๆ นางเหมือนกะตามประกบจับแขนนางไว้แล้วเตือนนางว่านางยังมีพ่อกับพี่น้องอยู่ ซึ่งไม่ใช่ลูกหลานฮ่องเต้กันทั้งนั้น ถึงหวางสี่จะฉลาด แต่ไม่น่าจะรู้เรื่องของนางและเข้าใจนางดีมากขนาดนี้จนถึงขั้นพูดแบบนั้นออกมาได้ในทันทีได้ มีเหตุผลเดียวที่อธิบายได้คือมีคนสั่งเขามาให้ทำแบบนั้น และคนที่จะสั่งให้เขาทำแบบนั้นได้ ก็มีแต่อิ้นเจิน อิ้นเจินจึงบอกว่า แม้รั่วซีจะฉลาด แต่ใจอ่อนเกินไป แล้วเวลาร้อนใจยังชอบทำอะไรแบบหุนหันพลันแล่น น้องแปดเป็นพี่เขยของเจ้า เจ้าย่อมต้องหาทางช่วยเขาอยู่แล้ว และจะเป็นการพาตัวสู่ภัยเสียเปล่าๆ ข้าถึงต้องให้หวางสี่คอยเฝ้าอยู่ข้างๆ เฝ้าประกบเจ้า รั่วซีพูดว่า ทีแรกนางนึกว่าเป็นฝีมือของสิบสี่ คิดว่าองค์ชายแปดเองก็คงคิดเหมือนกันกับนาง จากนั้นถามต่อว่าอิ้นเจินทำยังไงถึงได้ซื้อตัวคนสนิทที่ภักดีขององค์ชายแปดได้ ? อิ้นเจินบอก เขาซื้อตัวขันทีพ่อบ้านขององค์ชายแปด คนยิ่งแก่ตัวกิเลสยิ่งมาก เขาจับจุดอ่อนตรงนั้น รั่วซีถามต่อว่า แล้วทำไมหลังจากนั้นถึงได้ฆ่าตัวตายกันหมดล่ะ ? อิ้นเจินบอก เขาไม่อยากให้รั่วซีต้องมารับรู้เรื่องแบบนี้ รั่วซีขอร้องให้อิ้นเจินตอบนาง เพราะนางข้องใจเรื่องนี้มานานมากแล้ว อิ้นเจินจึงตอบว่า ขันทีเฒ่าวางยาองครักษ์ที่ถือกรงนกมา จากนั้นผูกคอตาย ภาพที่ปรากฏจึงเป็นว่าองครักษ์กินยาพิษฆ่าตัวตายเพราะกลัวความผิด ส่วนขันทีก็ผูกคอตายด้วยเหตุผลเดียวกัน รั่วซีฟังแล้วได้แต่หนาวเยือกในใจ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:31:09

ความคิดเห็นที่ 20 หลังจากจัดการสถานการณ์จนสงบลงได้ อิ้นเจินถึงค่อยส่งคนไปแจ้งข่าวการตายของคังซีต่อสิบสี่ และเรียกตัวสิบสี่กลับมาเคารพศพพ่อ และออกคำสั่งปลดตำแหน่ง “หวาง” ของสิบสี่ จากนั้นส่งไปทำหน้าที่เฝ้าสุสาน รั่วซีรู้สึกละอายใจต่อสิบสี่มากที่นางไม่สามารถช่วยแจ้งข่าวอะไรต่อสิบสี่ได้ก่อนหน้านี้ และไม่ได้พยายามช่วย เพราะรู้ว่ายังไงก็ต้องเป็นไปตามประวัติศาสตร์ วันรุ่งขึ้น อยู่ๆ สิบสามก็ผลุนผลันเข้ามาเข้าเฝ้าด้วยท่าทางลนลานมาก บอกว่าลวี่อู๋หนีไป ขอให้อิ้นเจินอนุญาตให้เขาส่งทหารออกตามหาตัว อิ้นเจินก็อนุญาต หลังสิบสามออกไปแล้ว รั่วซีจึงบอกว่าท่าทางสิบสามจะรักลวี่อู๋เข้าแล้ว และรักมากด้วย ถึงได้เผลอตัวลนลานถึงขนาดนั้น คงเป็นเพราะอยู่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันในยามยากถึงสิบปีเต็ม ทหารที่ตามหาตัวเล่าว่ามีคนพบเห็นคนที่มีลักษณะและหน้าตาตามภาพลวี่อู๋ยืนอยู่ริมแม่น้ำ และวันรุ่งขึ้นแหของชาวประมงก็ทอดติดศพของผู้หญิงที่ใส่ชุดแบบและสีเดียวกันนั้น ข้อมือใส่กำไลเหมือนที่เห็นในภาพ (เป็นภาพลวี่อู๋ที่สิบสามวาดเอาไว้ตอนอยู่ในที่คุมขัง มีเยอะมากๆ) แต่หน้าตาถูกปลาแทะเละหมดจนมองหน้าไม่ออก อิ้นเจินและรั่วซีตกใจมาก สั่งปิดข่าวไม่ให้สิบสามรู้ จากนั้นสั่งให้ฝังศพลวี่อู๋อย่างสมเกียรติ สิบสามลางานออกติดตามหาตัวลวี่อู๋อยู่พักใหญ่โดยไร้ข่าวคราว ก็ท้อใจกลับบ้านมากินเหลาเมาหยำเปรอฟังข่าวอย่างสิ้นหวัง อิ้นเจินจึงขอให้รั่วซีช่วยไปปลอบใจสิบสามให้หน่อย รั่วซีจึงเอาจดหมายที่ลวี่อู๋เขียนมาขอร้องนางที่สิบสี่เคยเอามาให้ไปด้วย อ่านทบทวนระหว่างทาง แล้วนึกหาวิธีที่จะเกลี้ยกล่อมออก รั่วซีบอกสิบสามว่า ในจดหมายของลวี่อู๋บอกว่า นางเป็นคน....(บอกบ้านเกิด) เดิมทีนางเป็นคนในครอบครัวมีอันจะกิน แต่ต้องโทษจนต้องออกมาเร่ร่อนอย่างที่เห็น และก่อนหน้านี้หลายสิบปี ในยุคของคังซี เคยเกิดเรื่องใหม่มากขึ้นในพื้นที่นั้น นั่นคือผู้ทำหน้าที่ชำระประวัติศาสตร์ราชวงศ์หมิง (ราชวงศ์ก่อนหน้าราชวงศ์แมนจู) ได้ใช้ปีของราชวงศ์หมิงในการบันทึก ซึ่งถือว่ามีโทษเทียบเท่าก่อกบฏ ประหารเก้าชั่วโคตร เหตุการณ์ครั้งนั้นมีผู้ที่ถูกประหารทั้งหมดเกือบสองร้อย และมีผู้ที่ติดร่างแหถูกจำคุกกว่าสองพัน ครอบครัวที่จากเดิมเป็นเศรษฐีคหบดี ต้องกลายเป็นขอทานในชั่วข้ามวันมีไม่รู้กี่บ้าน ลวี่อู๋คือหนึ่งในลูกหลานของครอบครัวเหล่านั้น เพราะงั้น หลังสิบสามได้รับการปล่อยตัว ลวี่อู๋จึงไม่สามารถเป็นภรรยาที่มีตำแหน่งของสิบสามได้ เพราะการเป็นภรรยาของสิบสามต้องมีการสืบประวัติอย่างละเอียดเสียก่อน และหากถูกสืบรู้ประวัติโดยละเอียดว่านางเป็นคนในครอบครัวของผู้ที่เคยต้องโทษมีส่วนพัวพันกับผู้ที่ต้องโทษกบฏจากกรณีนี้ จุดนี้จะถูกพวกองค์ชายเก้านำมาใช้เล่นงานทั้งสิบสามและอิ้นเจินได้ นางถึงได้หนีไปเพื่อตัดปัญหานี้ หากสิบสามเข้าใจนาง ก็ปล่อยนางไปเถอะ อย่าได้พยายามตามหานางอีกเลย สิบสามฟังแล้วก็คอตก เสียใจมากแต่ก็เข้าใจ และตัดสินใจเลิกตามหา ยอมกลับมาทำงานในราชสำนักตามเดิม วันปีใหม่ อิ้นเจินนัดพระมารดาและสิบสี่มาทานอาหารพร้อมหน้ากันสามแม่ลูก พระมารดาของอิ้นเจินต่อว่าอิ้นเจินต่อหน้าสิบสี่ว่าอิ้นเจินแย่งบัลลังก์จากน้อง (แม่อิ้นเจินลำเอียงรักสิบสี่มากกว่าเพราะเลี้ยงมาเองกับมือ ส่วนอิ้นเจิน พระสนมคนอื่นช่วยเลี้ยงให้) เพราะก่อนสวรรคต คังซีเคยมาหานางและบอกว่าคนที่เขาถูกใจจะยกบัลลังก์ให้คือสิบสี่ ไม่ใช่อิ้นเจิน พระมารดายังบอกว่า อิ้นเจินไม่ต้องมาแต่งตั้งนางเป็นไทเฮา ตราบใดที่อิ้นเจินเป็นฮ่องเต้ นางจะไม่มีทางยอมเป็นไทเฮาเด็ดขาด ทำให้อิ้นเจินทั้งโกรธและเสียใจมาก รั่วซีเห็นสีหน้าเป็นทุกข์สุดขีดของเขากับท่าทีนิ่งเงียบไม่ยอมพูด ก็หาทางให้เขาระบายออกมาด้วยการจับมอมเหล้า (อิ้นเจินคออ่อนกว่ารั่วซี) พอเมา อิ้นเจินก็ระบายเรื่องพระมารดาออกมา แล้วบอกว่า เสด็จพ่อคงไม่ยกโทษให้เขาแน่ที่แย่งบัลลังก์จากน้อง รั่วซีจึงปลอบ(แบบคนรู้ประวัติศาสตร์ดี)ว่า องค์เซิ่งจู่(คังซี)จะไม่โกรธท่านในเรื่องนี้หรอก หากท่านเป็นฮ่องเต้ที่ดี เพราะองค์เซิ่งจู่เป็นห่วงแผ่นดินมากที่สุด หากท่านปกครองแผ่นดินให้ร่มเย็น ประชาราษฎร์เป็นสุข องค์เซิงจู่ย่อมจะไม่โกรธท่านอย่างแน่นอน อิ้นเจินฟังแล้วจึงค่อยสบายใจขึ้น ตื่นเช้ามา อิ้นเจินเปิดลิ้นชักหยิบกล่องเครื่องประดับยื่นให้รั่วซี เมื่อเปิดออกดู ปรากฏว่าเป็นปิ่นหยกรูปดอกมู่หลานหมือนอันที่ถูกทำหักไปไม่มีผิด รั่วซีเห็นแล้วดีใจมาก (รั่วซีบอกแค่ว่าเผลอทำตกแตก ไม่กล้าบอกว่าโดนคนงานหญิงในโรงซักผ้าแกล้งขว้างใส่พื้น ไม่งั้นป่านนี้คนงานที่ว่าไม่ได้ตายดีไปแล้ว) ในวันปีใหม่นี้ อิ้นเจินมีเรื่องต้องทำที่ต่อให้รั่วซีรู้ดีและพยายามทำใจ แต่ก็ยังทำใจไม่ค่อยได้อยู่ดี คือต้องไปนอนค้างกับพระสนมคนอื่นตามหน้าที่ (จนตอนนี้ ถึงอิ้นเจินจะนอนค้างกับรั่วซีเกือบทุกคืน แต่ก็แค่นอนกอดเฉยๆ ยังไม่มีอะไรกัน) อิ้นเจินไม่รู้จะปลอบใจยังไงดี จึงส่งภรรยาหลวงมาคุยกับรั่วซี อย่าให้รั่วซีคิดมาก ภรรยาหลวงของอิ้นเจินแวะมาคุยกับรั่วซีตามที่สั่ง พูดว่า สิบปีแล้วนะ นับตั้งแต่ข้าได้พิจารณาดูเจ้าอย่างละเอียดเป็นครั้งที่สอง จากนั้นเล่าให้ฟังว่า ตอนที่รั่วซีถูกคังซีสั่งให้คุกเข่านั้น ข่าวนี้แพร่ไปทั่วทั้งวัง จากนั้นตอนเย็นฝนก็ตกหนัก อยู่ๆ อิ้นเจินก็เข้าวังไปแบบกะทันหัน กลับออกมาอีกทีก็เปียกโชกไปทั้งตัว หลังจากอาบน้ำแล้ว ข้าวเย็นก็ไม่กิน เอาแต่ยืนเหม่อดูฝนอยู่ริมหน้าต่าง จากนั้นอยู่ๆ ก็ก้าวออกไปยืนตากฝนทั้งคืน นางพยายามร้องไห้ทัดทานก็ไม่ฟัง สั่งเสียงเย็นชาให้คนมาพานางออกไปห่างๆ ตอนนั้นนางไม่แน่ใจว่าที่อิ้นเจินทำแบบนั้นเพราะรั่วซีหรือสิบสาม แต่หลังจากนั้น ในงานเลี้ยงคืนวันสิ้นปี เมื่อสังเกตเห็นว่าอิ้นเจินจงใจไม่ยอมมองหน้ารั่วซีเลย นางถึงได้แน่ใจ รั่วซีนึกถึงความเจ็บปวดของอิ้นเจินในตอนนั้นที่จำต้องดูสิบสามถูกลงโทษและดูนางคุกเขาโดยไม่สามารถช่วยอะไรได้ทั้งที่ตัวเขาเป็นถึงองค์ชายแล้ว ความรู้สึกเคืองก็ค่อยๆ ลดน้อยลงเปลี่ยนเป็นเห็นใจ ภรรยาหลวงบอกว่า นางมาพูดเรื่องพวกนี้เพื่อให้รั่วซีสบายใจขึ้น อิ้นเจินเองจะไม่ได้ต้องกลุ้มใจมากด้วย นางรู้ว่ารั่วซีไม่อยากไปเจอหน้าพวกนาง เพราะงั้นนางขอตัวล่ะนะ รั่วซีตกใจ รีบบอกว่านางไม่ได้ไม่อยากเจอหน้าเมียคนอื่นๆ ของอิ้นเจิน หรือคิดแย่งอิ้นเจินมาเก็บไว้คนเดียว เพียงแต่มีบางเรื่องที่นางยังคงรู้สึกขัดแย้งในใจอยู่ ภรรยาหลวงยิ้ม บอกว่า นางเข้าใจดี เพราะนางจับตาสังเกตรั่วซีมานานถึงสิบเอ็ดปี จึงรู้ดีว่ารั่วซีเป็นคนแบบไหน ไม่อย่างนั้นนางคงไม่เล่าเรื่องนี้ให้รั่วซีฟังหรอก หลังจากสิบสามออกจากที่คุมขัง อิ้นเจินก็เอาเฉิงฮวน ลูกสาวสิบสามที่เกิดกับลวี่อู๋กลับไปให้สิบสามเลี้ยง แต่เพราะเฉิงอวนหน้าคล้ายลวี่อู๋มาก สิบสามยิ่งเห็นหน้าลูกก็ยิ่งเจ็บปวดและเย็นชาใส่โดยไม่รู้ตัว อิ้นเจินจึงพาเฉิงฮวนกลับมาดูแลเอง โดยให้รั่วซีช่วยเลี้ยง รั่วซีก็เลี้ยงเฉิงฮวนแบบปล่อยๆ สอนให้รู้จักใช้ไหวพริบ แบบที่สอนลูกในยุคปัจจุบันให้ฉลาด และเฉิงฮวนก็เป็นเด็กฉลาดอยู่แล้ว เรียนรู้เร็ว ไม่นานก็ทั้งพูดประจบทั้งโกหกเก่งเป็นไฟและเนียนมาก จนอิ้นเจินเห็นแล้วส่ายหน้า แต่รั่วซีก็สอนให้เฉิงฮวนรู้จักเลือกปฏิบัติและดูกาลเทศะด้วย ดังนั้นเฉิงฮวนจึงกลายเป็นเด็กที่รับมือสถานการณ์เก่งและมีไหวพริบในการเอาตัวรอดสูงมาก แต่น่าแปลกที่เฉิงฮวนกลายเป็นเด็กที่กลัวและเกรงพ่อมาก ทั้งที่พวกเด็กๆ ไม่มีใครกลัวสิบสามเลย แต่กับอิ้นเจินที่ใครๆ ก็กลัว เฉิงฮวนกลับไม่กลัวเลย วันหนึ่ง องค์ชายแปดมาขอพบรั่วซี และอิ้นเจินก็อนุญาตให้พบ ทำให้รั่วซีประหลาดใจมาก เพราะนางทราบดีว่าตั้งแต่อิ้นเจินขึ้นครองราชย์ เขาก็พยายามกีดกันไม่ให้นางได้พบกับองค์ชายแปด สิบ และสิบสี่ ปรากฏว่าองค์ชายแปดมาหารั่วซีเพราะรั่วหลานอยากหน้าพบรั่วซีเป็นครั้งสุดท้าย รั่วซีจึงรีบไปหารั่วหลานทันที ในตอนที่รั่วซีมาบ้านองค์ชายแปดนี้ องค์ชายสิบกับสิบสี่ได้มาพบรั่วซี สิบสี่โวยวายว่าอิ้นเจินทำงี้กับรั่วซีได้ไง ถ้าเขาต้องการรั่วซี ก็น่าจะแต่งตั้งตำแหน่งให้ ถ้าไม่ต้องการ ก็น่าจะปล่อยรั่วซีออกจากวังไป แต่นี่มาทำแบบลักลั่น อะไรก็ไม่ใช่สักอย่าง มันหมายความว่ายังไง ? อีกอย่าง ถ้าจะบอกว่ารั่วซีเป็นแค่นางกำนัล ก็ได้ยินว่ากระทั่งหัวหน้าขันทียังต้องเชื่อฟังคำสั่งรั่วซี ถ้าจะบอกว่ารั่วซีเป็นเจ้านายในวัง แบบนี้ถือเป็นเจ้านายแบบไหนกัน ยศตำแหน่งอะไรก็ไม่มีสักอย่าง รั่วซีก้มหน้านิ่ง สิบสี่ก็พูดต่อว่า เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่ารั่วซีคิดอะไรอยู่ สิ่งที่ผู้หญิงให้ความสำคัญ รั่วซีกลับไม่สนใจเลยสักอย่าง องค์ชายสิบปรามว่า อย่าไปว่ารั่วซีมากนักเลย แค่นี้รั่วซียังทุกข์ใจไม่พออีกหรือ สิบสี่จึงถามว่า รั่วซีอยากจะออกจากวังหรือเปล่า ? องค์ชายสิบบอก เรื่องนี้ใช่ว่ารั่วซีมีสิทธิ์ตัดสินใจ ก็เหมือนพวกเขาที่จะถูกฮ่องเต้ส่งไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้โดยไม่มีสิทธิ์เลือกนั่นแหละ สิบสี่ไม่สนใจ ถามย้ำว่า ตัวรั่วซีเองอยากจะออกจากวังไหม ? รั่วซีตอบว่า นางไม่รู้ บางครั้งนางก็อยากออกจากวัง แต่บางครั้งก็ตัดใจไม่ลง สิบสี่ก็เข้าใจ พูดว่าเจ้าตัดใจจากเขาไม่ได้สินะ รั่วซีก็นิ่ง แล้วขอตัวไปพบรั่วหลานต่อ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:31:43

ความคิดเห็นที่ 21 รั่วหลานใกล้สิ้นลมแล้ว นางระบายให้น้องสาวฟังว่านางไม่กลัวตาย เพราะความตายคือการปลดปล่อย นางจะได้ไปพบกับคนรักของนางเสียที แต่นางกลัวว่านางจะไปไม่ได้ เพราะตอนนี้นางเป็นคนของตระกูลอ้ายซินเจว๋หลัวไปแล้ว รั่วซีจึงบอกขอตัวจากพี่สาวแป๊บ แล้วมาพบองค์ชายแปด ขอร้องให้เขาเขียนใบหย่าให้พี่สาวนาง พร้อมกับบอกเหตุผลว่าพี่สาวนางกลัวว่าหลังจากตายแล้ว จะถูกพันธะแต่งงานนี้ผูกมัดจนไปพบกับคนรักไม่ได้ สิบสี่บอกว่าการหย่าพระชายาต้องได้รับอนุญาตจากฮ่องเต้จึงจะได้ รั่วซีก็คุกเข่าลงกราบขอร้อง บอกให้องค์ชายแปดเขียนใบหย่ามาก่อนเหอะ แล้วนางจะไปขอฮ่องเต้ให้เอง หมิงฮุ่ย เมียหลวงขององค์ชายแปดเข้ามาช่วยพูด บอกให้องค์ชายแปดยอมเขียนใบหย่าให้ไปเถอะ องค์ชายแปดจึงยอมเขียนให้อย่างปวดใจมาก รั่วซีเอาใบหย่าไปให้พี่สาว รั่วหลานจึงสามารถสิ้นลมจากไปด้วยใบหน้าประดับรอยยิ้ม หลังรั่วหลานตาย รั่วซีซึมอยู่พักใหญ่ ทั้งเสียใจกับการตายของพี่สาวและโกรธงอนอิ้นเจินที่ไม่ยอมให้นางตามไปส่งศพพี่สาวถึงบ้านเกิดซึ่งอยู่ทางตะวันตกเฉียงเหนือ จนอิ้นเจินต้องเฝ้าง้ออยู่นาน เมื่อรั่วซีถามเหตุผลว่าทำไมอิ้นเจินถึงไม่อนุญาตให้นางตามไปส่งศพรั่วหลาน ทั้งที่นี่เป็นเรื่องเล็กน้อยมาก อิ้นเจินน่าจะยอม อิ้นเจินก็เงียบไป ก่อนจะบอกว่าเขารู้ว่ารั่วซีไม่อยากอยู่ในวังหลวง เขากลัวว่ารั่วซีกลับบ้านไปแล้วจะไม่ยอมกลับมาหาเขาอีก อิ้นเจินอนุญาตใบหย่าขององค์ชายแปด และลบชื่อของรั่วหลานออกจากรายชื่อราชนิกุลตามที่รั่วซีร้องขอ เรียกว่ารั่วซีขอให้ช่วยทำอะไรเขาก็ทำให้หมด เว้นอย่างเดียว ไม่อนุญาตให้ตามไปส่งศพรั่วหลาน หลังจากนั้น อิ้นเจินสั่งย้ายพ่อและน้องชายของรั่วซีมาอยู่ใกล้ๆ เมืองหลวง ดูเผินๆ เหมือนลดตำแหน่ง ปลดอำนาจทหารในมือ ความจริงคือทำแบบนี้จะปลอดภัยต่อชีวิตของทั้งสอง ไม่ต้องเสี่ยงกับความระแวงของอิ้นเจินเอง และไม่ต้องกลัวว่ารั่วซีจะหนีจากเขาไป วันหนึ่ง อิ้นเจินพาพวกลูกๆ และเฉิงฮวนไปเล่นที่หยวนหมิงหยวน ส่วนเขา รั่วซี และสิบสามเดินคุยกันดูลูกๆ เล่น เฉิงฮวนนั่งชิงช้า หงลี่(ชื่อของเฉียนหลง ตอนนี้อายุย่าง 12 ขวบ)ช่วยไกวชิงช้า แล้วตอนนั้นมีนางกำนัลสาวรุ่นหน้าตาดีเดินผ่านมาถวายบังคม ก่อนจะขอตัวจากไป หงลี่ก็เผลอมองตามจนลืมไกวชิงช้าให้ พวกน้องๆ เลยหัวเราะโห่ฮา เฉิงฮวนก็กระโดดลงจากชิงข้ามาเท้าสะเอวร้องเพลงหัวเราะเยาะ เพลงที่เฉิงฮวนร้องทำเอาทั้งอิ้นเจินและสิบสามอ้าปากค้าง เอามือกุมขมับด้วยกันทั้งคู่ ว่ารั่วซีสอนเด็กร้องเพลงอะไรแบบนี้ สิบสามบ่นว่าเห็นทีเขาน่าจะพิจารณาเอาลูกกลับมาเลี้ยงเองท่าจะดีมั้ง ไม่งั้นมีหวังถูกรั่วซีสอนอะไรพิสดารจนต่อไปลูกเขาไม่รู้จะกลายเป็นเด็กแบบไหน รั่วซีบอก ไม่แค่สอนร้องเพลงนะ นางยังเล่านิทานให้เฉิงอวนฟังอีกหลายเรื่องเลย สิบสามบ่นงึมงำว่าเห็นทีเขาต้องจับตัวลูกมาถามเสียแล้วว่ารั่วซีเล่านิทานแบบไหนให้ฟังบ้าง จากนั้นสิบสามก็เผาพี่ชาย บอกว่าสมัยยังเด็ก ในงานวันเกิดพ่อ พี่สามดีดพิณ แล้วพี่สี่ก็ร้องเพลงคลอ ร้องได้สุดยอดแย่มากจนเขาที่ตอนนั้นยังเล็กมากต้องเอามืออุดหูแน่น ส่วนสิบสี่วิ่งไปซ่อนใต้โต๊ะ มีแต่เสด็จพ่อที่ฟังจนจบแล้วหัวเราะ ไม่นานต่อมา พระมารดาของอิ้นเจินก็สวรรคต เนื่องจากสิบสี่ถูกส่งไปอยู่ที่อื่น จึงกลับมาไม่ทันดูใจแม่เป็นครั้งสุดท้าย เขาเสียใจมาก คุกเข่านิ่งอยู่ข้างศพแม่อยู่พักใหญ่ เมื่อขันทีจะมาเคลื่อนย้ายศพ สิบสี่ค่อยร้องไห้ออกมาอย่างหนักจนหมดสติไป รั่วซีเห็นแล้วทั้งปวดใจและสงสารเพื่อนมาก อดนึกโมโหอิ้นเจินไม่ได้ที่ทำกับสิบสี่ขนาดนี้ ตอนพ่อตาย สิบสี่ก็ไม่ทันได้ดูใจไปหนหนึ่งแล้ว นี่ยังมาแม่อีก วันหนึ่ง สิบสามมาเล่าให้รั่วซีฟังว่าวันนี้ฮ่องเต้หาเรื่องด่าว่าพี่แปดทำงานชุ่ยอีกแล้ว และสั่งให้พี่แปดคุกเข่าไม่ให้ลุก รั่วซีจึงไปนั่งคุกเข่าในห้องพระประท้วงอิ้นเจิน อิ้นเจินโมโหมาก แต่ก็ยอมยกเลิกคำสั่งให้องค์ชายแปดคุกเข่า จากนั้นทำเย็นชาใส่รั่วซี ไม่ยอมพูดกับรั่วซีไปหลายวัน รั่วซีจึงย้ายไปนอนกับอวี้ถานเสียเลย สิบกว่าวันผ่านไป สิบสามก็มาเยี่ยมรั่วซี(อิ้นเจินส่งมาให้ช่วยดูลาดเลา) คุยเรื่องในราชสำนัก สุดท้ายบอกว่าตั้งแต่รั่วซีกับพี่สี่ทะเลาะกัน พี่สี่หน้านี่หารอยยิ้มไม่มี เย็นชาทั้งวันจนคนรับใช้ใกล้ตัวกลัวหัวหดกันไปหมดแล้ว หลังจากสิบสามกลับไป ตกค่ำ อิ้นเจินก็ส่งขันทีมาตามตัวรั่วซีกลับห้องไปง้อขอคืนดี หมิงเยว่ ภรรยาหลวงขององค์ชายสิบ (ก่อนหน้านี้เขียนชื่อผิดเป็น หมิงเยว่ ต้องขออภัยอย่างยิ่ง - -" ) มาขอพบรั่วซีและขอร้องให้รั่วซีไปคุยกับฮ่องเต้ให้เพลาๆ มือในการเล่นงานสามีนางหน่อย เพราะอดีตแก๊งองค์ชายแปดทุกคนถูกเล่นงานหนักมากจนจิตใจจะรับไม่ไหวอยู่แล้ว รั่วซีจึงมาช่วยเกลี้ยกล่อมอิ้นเจิน อิ้นเจินบอกว่าจะให้เขาหายแค้นได้ยังไง ดูสภาพร่างกายของสิบสามตอนนี้สิ แล้วยังรั่วซีอีก ที่ทั้งสิบสามและรั่วซีต้องกินยาเพื่อยืดชีวิตอยู่ทุกวันในตอนนี้มันเพราะใครกัน ? รั่วซีบอกว่านางไม่เคยคิดแค้นพวกองค์ชายแปดเลย เพราะที่พวกนั้นทำอย่างนี้เป็นเพราะจุดยืนแตกต่างกันเท่านั้น และนางเชื่อว่าสิบสามเองก็ไม่คิดแค้นเช่นกัน อิ้นเจินจึงรับปากแค่ว่าเขาจะไม่เล่นงานพวกน้องๆ ถึงชีวิต รั่วซีจึงค่อยโล่งใจได้ ตั้งแต่อิ้นเจินขึ้นครองราชย์เป็นต้นมา เขาก็เน้นจัดการปัญหาคอรัปชันเป็นหลัก เพราะในยุคของคังซีมีการทำสงครามค่อนข้างบ่อย การคลังจึงค่อนข้างฝืดเคือง บวกกับคังซีเน้นเมตตาธรรม ลงโทษแต่สถานเบา ทำให้พวกที่คอรัปชันไม่หลาบจำ อิ้นเจินตั้งใจจัดการกับพวกนี้ให้หนักๆ มาตั้งแต่สมัยยังเป็นองค์ชายสี่แล้ว มาตอนนี้จึงกำหนดโทษขุนนางที่ฉ้อราษฎร์บังหลวงไว้ที่ประหารไม่ละเว้น นอกจากนี้ เพื่อป้องกันพวกขันทีและนางกำนัลที่ไม่เชื่อฟังคำสั่ง แอบแพร่งพรายเรื่องที่ไม่ควรพูด หรือทำงานเป็นสายให้พวกพี่น้องคนอื่นๆ เมื่อจับสายสืบพวกนี้ได้ อิ้นเจินจะสั่งลงโทษถึงตายในหลายๆ แบบ โดยให้พวกขันที นางกำนัล และองครักษ์ในวังไปดูการลงโทษจนถึงตายนี้เอาไว้ จะได้หวาดกลัวไม่กล้าเอาเป็นเยี่ยงอย่าง รั่วซีมารู้เรื่องนี้เมื่อวันหนึ่งไปเยี่ยมอวี้ถาน แล้วเห็นหน้าซีดกลับมา อวี้ถานเล่าให้ฟังว่าไปดูนางกำนัลคนหนึ่งถูกลงโทษตีจนตายคาไม้มา เพราะนางกำนัลคนนี้ไปเล่าเรื่องความเคลื่อนไหวของฮ่องเต้ในตำหนักส่วนตัวนี้ให้พระสนมคนหนึ่งฟัง (ก็เล่าเรื่องที่อยู่กับรั่วซีนั่นแหละ) ทำให้ฮ่องเต้โกรธมากเพราะไม่ชอบให้ใครมายุ่งมาสืบเรื่องส่วนตัว จึงสั่งให้ทั้งคนในตำหนักนี้และตำหนักของพระสนมคนนั้นทั้งหมดมาดูการลงโทษนี้ รั่วซีฟังแล้วหนาวเยือกในใจทันที วันหนึ่ง รั่วซีเดินเล่นเรื่อยเปื่อยไปจนถึงโรงซักผ้า เจอคนงานสาวที่รู้จัก จึงทักถามถึงจางเชียนอิง ขันทีคุมโรงซักผ้า คนงานสาวก็หน้าซีด ตอบว่าออกจากวังไปแล้ว รั่วซีฟังแล้วอดประหลาดใจไม่ได้ เพราะขันทีจะไม่เหมือนคนงานในวังจำพวกอื่น พวกขันทีมักจะทำงานอยู่ในวังกันจนตาย ออกจากโรงซักผ้า รั่วซีก็ไปเยี่ยมหวางสี่ที่ที่พัก แล้วบังเอิญเห็นหวางสี่ร้องไห้แอบไหว้วิญญาณอาจารย์ จึงเข้าไปเค้นถาม และได้รู้ว่าหลี่เต๋อเฉวียนกินยาพิษฆ่าตัวตายหลังจากคังซีสวรรคตได้เดือนเศษ ไม่ได้ปลดเกษียณออกจากวังไปอย่างที่นางคิด และศพก็ถูกนำไปเผาทิ้ง รั่วซีช็อคมาก นั่งนิ่งตะลึงน้ำตาไหลพราก รู้ดีว่าที่หลี่เต๋อเฉวียนต้องกินยาตายเพราะรู้มากเกินไป ถึงไม่ฆ่าตัวตายเอง อิ้นเจินก็ไม่มีทางไว้ชีวิตเขาอยู่แล้ว รั่วซีร่วมไหว้วิญญาณหลี่เต๋อเฉวียนด้วย แล้วถามว่าจางเชียนอิงล่ะ ถูกฆ่าไปแล้วด้วยหรือเปล่า ? หวางสี่ตอบว่า ตอนออกจากวังยังไม่ตาย ตอนนี้ไม่รู้ แต่ก็คงใกล้ตายแล้วล่ะ รั่วซีถามว่าหมายความว่ายังไง ? หวางสี่บอก จางเชียนอิงถูกฮ่องเต้สั่งตัดลิ้นตัดแขน แล้วไล่ออกจากวัง (เพราะอิ้นเจินสืบรู้ว่าหมอนี่แอบแกล้งรั่วซีตอนอยู่ในโรงซักผ้า) รั่วซีฟังจบก็ลุกพรวดเปิดประตูห้องไปโก่งคออาเจียนทันที คืนนั้น ตอนอิ้นเจินมาหา รั่วซีไม่กล้าเปิดไฟ ตอนนอนคุยด้วยก็เลือกคำพูดอย่างระมัดระวัง ก่อนนี้นางคิดแค่ว่าที่อิ้นเจินโหดกับพวกองค์ชายแปด แค่เพราะรักแรงแค้นแรง และอิ้นเจินคงไม่มีทางทำร้ายนาง แต่มาตอนนี้นางเริ่มไม่แน่ใจและเริ่มกลัวเขา รั่วซีเริ่มที่จะเข้าใจความรู้สึกของสิบสามขึ้นมาบ้างแล้ว จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:32:08

ความคิดเห็นที่ 22 หลังจากได้รู้เรื่องของหลี่เต๋อเฉวียนจากหวางสี่ รั่วซีก็หมกตัวอยู่แต่ในห้อง อ่านหนังสือ ฝึกคัดลายมือ พยายามปิดกั้นตัวเองไม่รับรู้เรื่องราวในโลกภายนอก เพราะกลัวที่จะรับรู้ วันหนึ่ง เฉิงฮวนแอบได้ยินพวกนางกำนัลคุยกันว่าข้างนอกกำลังนึ่งคนทั้งเป็น จึงเอามาเล่าให้รั่วซีฟัง รั่วซีฟังแล้วตกใจมาก รีบออกไปดู กลัวว่าคนที่โดนจะเป็นหวางสี่ หัวหน้าขันทีพยายามห้ามรั้งตัวไว้ แต่รั่วซีก็ดึงดันไปจนได้ เมื่อไปถึงที่ลงโทษ และเห็นหวางสี่ยืนน้ำตาไหล ก็โล่งอก แต่แล้วก็ใจหายวูบขึ้นมา เพราะหวางสี่ร้องไห้แบบนั้น แสดงว่าคนที่ถูกนึ่งทั้งเป็นเป็นคนที่หวางสี่รู้จัก จึงหันมาเค้นถามหัวหน้าขันทีว่าคนที่ถูกนึ่งอยู่คือใคร หัวหน้าขันทีตอบปากคอสั่นว่าคืออวี้ถาน รั่วซีช็อคสุดขีด วิ่งออกไปอ้วกจนหมดไส้หมดพุงแล้วล้มลงหมดสติไป รั่วซีฟื้นมาอีกทีก็เห็นอิ้นเจินนั่งอยู่ข้างๆ บอกว่านางตั้งต้องได้หนึ่งเดือนแล้ว ถึงจะโกรธเขายังไงก็ให้คิดถึงลูก รักษาสุขภาพบ้าง และบอกว่าสาเหตุที่เขาลงโทษอวี้ถาน เพราะนางเป็นสายสืบที่องค์ชายเก้าส่งมาอยู่ข้างๆ รั่วซี และเขาเคยให้โอกาสอวี้ถานกลับตัวแล้ว ก่อนหน้านี้ก็เคยส่งออกจากวัง และแสดงอาการเตือนกลายๆ แต่อวี้ถานก็ยังไม่ยอมเข็ดหลาบ เขาจึงต้องลงโทษสถานหนักอย่างที่เห็น เมื่อรั่วซีได้ฟัง ก็ปะติดปะต่อเรื่องราวได้ทันทีว่าคุณชายในรถม้าที่อวี้ถานเคยเล่า คือองค์ชายเก้านี่เอง หวางสี่แอบเอาผืนผ้าที่อวี้ถานใช้เลือดเขียนแล้วยัดลงใต้ประตูห้องของเขาก่อนจะถูกจับตัวไปนึ่งทั้งเป็นมาให้รั่วซี ในนั้นบอกขอโทษรั่วซีที่ไม่ได้อธิบายให้ฟัง และบอกว่าถึงอย่างไรนางก็ไม่เสียใจในสิ่งที่นางได้ทำลงไป และไม่แค้นใครในจุดจบของนาง อิ้นเจินส่ง เฉี่ยวฮุ่ย สาวใช้ของรั่วหลานที่เคยดูแลรั่วหลานมาตั้งแต่เล็ก และเคยช่วยดูแลรั่วซีตอนที่เพิ่งข้ามเวลามาในยุคนี้ใหม่ๆ มาอยู่เป็นเพื่อรั่วซีเป็นการชดใช้ที่เขาฆ่าอวี้ถานจนทำให้รั่วซีโกรธแค้นเขามาก และเฉี่ยวฮุ่ยก็ดูแลรั่วซีอย่างดีจนสุขภาพทั้งกายและจิตของรั่วซีดีขึ้น วันหนึ่ง เฉิงฮวนมาร้องขอดีดเจิงให้รั่วซีฟังเพื่อให้รั่วซีอารมณ์ดีขึ้น สิบสามกับอิ้นก็มาฟังด้วย เนื้อหาของเพลงบ่งบอกถึงอิสรภาพ อิ้นเจินฟังแล้วตกใจมาก ถามเฉิงฮวนว่าใครสอนให้เลือกดีดเพลงนี้ เฉิงฮวนบอกว่าเลือกเพลงนี้เอง ข้าดีดไม่เพราะหรือ ? พวกผู้ใหญ่จึงพากันกลบเกลื่อนว่าดีดเพราะมาก หลังจากเฉิงฮวนกับสิบสามออกไปแล้ว อิ้นเจินก็บอกว่า เขาจะแต่งตั้งตำแหน่งให้รั่วซี เพราะตอนนี้รั่วซีท้องแล้ว จะไม่มีตำแหน่งไม่ได้ เพราะถ้าลูกเกิดมาแล้ว คนเขาจะครหาเอาได้ รั่วซีตัวแข็งทื่อ บอกว่านางไม่อยากได้ตำแหน่ง ถ้ากลัวคนครหาก็ให้นางออกไปอยู่นอกวังสิ จะได้ไม่มีใครรู้เห็นและพูดถึง อิ้นเจินหน้าซีด บอก เขาไม่มีทางยอมปล่อยให้รั่วซีและลูกไปอยู่ห่างๆ เขาแน่ หลังจากกอดรั่วซีนิ่งๆ อยู่พักหนึ่ง อิ้นเจินก็ถามว่ารั่วซียังแค้นเขาอยู่อีกหรือเปล่า ? รั่วซีน้ำตาไหล บอกว่านางอยากแค้นเหมือนกัน แต่แค้นไม่ลง นางแค่กลัววังหลวงนี้และกลัวฮ่องเต้ที่โหดเหี้ยมจนน่ากลัวคนนั้นมาก อิ้นเจินเช็ดน้ำตาให้นาง บอกว่า เขาคืออิ้นเจินของนาง แต่ก็เป็นฮ่องเต้ของวังหลวงแห่งนี้ด้วยเช่นกัน ดังนั้นในหลายๆ เรื่อง เขาเองก็ทำอะไรไม่ได้ รั่วซีบอกแน่ใจหรือว่าทำอะไรไม่ได้ ความจริงมีทางเลือกอื่นที่ไม่ต้องเลือกผลลัพธ์ที่โหดร้ายแบบนี้ แต่อิ้นเจินไม่ยอมเลือกทางนั้นเองมากกว่า ทำไมถึงต้องอาฆาตแค้นรุนแรงขนาดนี้ด้วย ? อิ้นเจินก็เงียบ หลังจากนั้น วันหนึ่ง รั่วซีจับเฉิงฮวนมาถามว่าใครเป็นคนบอกให้ดีดเพลงที่เฉิงฮวนดีดในวันนั้น ? เฉิงฮวนจึงตอบมาตามตรงว่านางกำนัลที่เพิ่งเข้ามาใหม่ได้ไม่นานสอนนาง แล้วยังฝากข้อความมาให้รั่วซีด้วยว่า “ขอเพียงยินยอมตัดใจ สองเจ็ด(สิบสี่)จะช่วยให้สมหวัง” รั่วซีสั่งให้เฉิงฮวนย้ายสาวใช้คนนี้ไปทำงานอย่างอื่น อย่ามารับใช้ข้างตัวอีก เพื่อความปลอดภัยของชีวิตสาวใช้คนนั้นเอง เฉิงฮวนก็เชื่อฟัง ต่อมาวันหนึ่ง หมิงฮุ่ย ภรรยาหลวงขององค์ชายแปดได้มาขอร้องให้เฉี่ยวฮุ่ยช่วยมาบอกรั่วซีว่านางขอพบรั่วซี เนื่องจากหมิงฮุ่ยมีบุญคุณที่ช่วยเกลี้ยกล่อมให้องค์ชายแปดยอมเขียนใบหย่าให้รั่วหลาน บวกกับองค์ชายแปดเองก็มีบุญคุณกับรั่วซีอยู่มาก รั่วซีจึงยอมไปตามนัดพบ หมิงฮุ่ยบอกรั่วซีว่า ที่ครั้งนั้นองค์ชายแปดเล่นงานองค์ชายสี่จนสิบสามต้องถูกคุมขังสิบปีนั่น สาเหตุเป็นเพราะรั่วซีเองนั่นแหละไปบอกองค์ชายแปดให้ระวังองค์ชายสี่ องค์ชายเก้าเป็นคนบอกนางเรื่องนี้ ดังนั้นที่สิบสามถูกคุมขัง รั่วซีนั่นแหละเป็นต้นเหตุ นางขอให้รั่วซีไปเกลี้ยกล่อมฮ่องเต้ให้เลิกหาเรื่ององค์ชายแปดเสียที ไม่อย่างนั้นนางจะบอกเรื่องนี้ให้ฮ่องเต้รู้ หากฮ่องเต้จะทำให้พวกนางต้องเจ็บปวด ความเจ็บปวดนี้ก็ต้องรับกันไปฝ่ายละครึ่ง ! การได้รู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุทำร้ายสิบสาม จนสุดท้ายส่งผลกระทบต่อเนื่องให้อิ้นเจินกลายเป็นคนโหดเหี้ยมอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้ ทำให้รั่วซีช็อคและโทษตัวเองมาก รั่วซีสะเทือนใจมากจนแท้งลูก การแท้งลูกของรั่วซีทำให้อิ้นเจินแค้นหมิงฮุ่ยสุดๆ จนออกราชโองการสั่งให้องค์ชายแปดให้หย่าหมิงฮุ่ย สิบสามมาบอกรั่วซีเรื่องนี้ รั่วซีตกใจมาก รีบขอร้องสิบสามให้พาไปที่บ้านองค์ชายแปดหน่อย สิบสามบอกเฮ้ย เขาจะพารั่วซีออกไปจากวังได้ไงเล่า ! รั่วซีบอก เกี้ยวที่สิบสามนั่งมาใหญ่พอจะนั่งสองคนได้สบาย แล้วสิบสามเป็นน้องชายสุดรักของฮ่องเต้ ส่วนรั่วซีมีตราอาญาสิทธิ์ของฮ่องเต้อยู่ ยังจะกลัวออกไปไม่ได้อีกเรอะ ? ส่วนถ้าจะถือสาเรื่องนั่งเบียดในเกี้ยวเดียวกัน ขี่ม้าตัวเดียวกันยังเคยขี่มาแล้วด้วยซ้ำ สิบสามเลยปลง บอก เออ ยอมบ้าไปกับเจ้าสักครั้งก็ได้วะ เมื่อไปถึงวังองค์ชายแปด รั่วซีไปร้องบอกว่าองค์ชายแปดจะหย่าหมิงฮุ่ยไม่ได้นะ แต่องค์ชายแปดเขียนใบหย่าให้ไปแล้ว และหมิงฮุ่ยก็พาลูกออกจากบ้านไปแล้วด้วย รั่วซีโวยวาเขียนใบหย่าให้ไปได้ไง นี่เขาไม่ได้รักหมิงฮุ่ยเลยหรือไง รู้หรือเปล่าว่าหมิงฮุ่ยทุ่มเทเพื่อเขามากแค่ไหน ? องค์ชายแปดบอก เขามีหรือจะไม่รัก มีหรือจะไม่รู้ ตอนที่เขานอนป่วย มีแต่หมิงฮุ่ยที่ช่วยดูแล ตอนที่เขาถูกทุกคนเมิน มีแต่หมิงฮุ่ยที่ไม่ทอดทิ้ง เขาคิดจะทำอะไร หมิงฮุ่ยคอยสนับสนุน ตอนเขาท้อแท้ หมิงฮุ่ยก็คอยปลอบใจ อยู่เคียงข้างเขาตลอด เพราะอย่างนั้นเขาถึงได้ไม่อยากให้นางต้องมาร่วมชะตากรรมนี้กับเขา รั่วซีด่าองค์ชายแปดว่านี่เขาไม่ได้เข้าใจจิตใจของหมิงฮุ่ยเลยหรือ ? หมิงฮุ่ยไม่ได้ต้องการอะไรเลยในชีวิตนอกจากได้อยู่เคียงข้างเขาในฐานะภรรยา แต่เขากลับทำลายความหวังเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตของนาง ลองคิดดูเอาเองก็แล้วกันเมื่อความหวังเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตถูกทำลาย หมิงฮุ่ยจะทำยังไง ? องค์ชายแปดฟังแล้วเพิ่งรู้ตัว หน้าซีดเผือด รีบวิ่งออกไปตัดบังเหียนรถม้าที่สิบสามนั่งมา ขึ้นขี่ม้าไล่ตามไปที่บ้านหมิงฮุ่ยทันที สิบสามก็ทำแบบเดียวกัน แล้วพารั่วซีขึ้นขี่ม้าตามไป เมื่อไปถึงบ้านหมิงฮุ่ย ก็สายเกินไปแล้ว เพราะหมิงฮุ่ยได้วางเพลิงเผาบ้านและผูกคอตายอยู่ในนั้น องค์ชายแปดเสียใจแทบบ้า หันมาด่ารั่วซีว่าหมิงฮุ่ยแค่ไปพบหน้าคุยกับรั่วซีครั้งเดียว ฮ่องเต้ก็ทำกันถึงขนาดนี้เลย มันเกินไปแล้ว สิบสามจึงตวาดใส่หน้าองค์ชายแปดว่า แค่พบหน้าคุยด้วยครั้งเดียวนี่น่ะ ทำให้รั่วซีต้องแท้ง และมีลูกไม่ได้อีกไปตลอดชีวิตเชียวนะ จะไม่ให้ฮ่องเต้แค้นมากจนทำแบบนี้ได้ยังไง ! องค์ชายแปดเลยเงียบ แล้วจะโถมเข้ากองไฟตายตามไป แต่สิบสามเข้าไปยึดตัวไว้ บอกให้คิดถึงลูกบ้างว่าถ้าพ่อแม่ตายไปหมดแล้วจะเป็นยังไง องค์ชายแปดถึงได้หยุดคิดฆ่าตัวตาย รั่วซีถามสิบสามว่า นางจะมีลูกไม่ได้อีกตลอดชีวิตหรือ ? สิบสามก็ซึมไป บอกว่าใช่ พี่สี่สั่งให้ปิดเรื่องนี้ห้ามบอกให้เจ้ารู้ รั่วซีบอกว่านางไม่คิดอะไรมากหรอก สีหน้าก็บอกว่าเฉยๆ กับข่าวนี้จริงๆ สิบสามจึงถอนใจ บอกว่าเจ้านี่คิดอะไรไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไปจริงๆ ผู้หญิงทั่วไปถ้ารู้ว่ามีลูกไม่ได้ไปตลอดชีวิต ป่านนี้ได้เสียใจแทบขาดใจไปแล้ว แล้วถึงเจ้าจะเฉยๆ ก็คิดถึงใจพี่สี่บ้างสิ เจ้าไม่รู้หรอกว่าตอนที่หมอหลวงบอกว่าเจ้าจะมีลูกอีกไม่ได้ไปชั่วชีวิต แววตาของพี่สี่เจ็บปวดมากแค่ไหน รั่วซีกับสิบสามกลับมาถึงวัง ก็เจอกับอิ้นเจินนั่งหน้าเรียบเฉยเย็นชา บอกว่าโมโหมากเต็มที่ รั่วซีจึงเข้าไปบอกเรื่องที่นางเคยบอกองค์ชายแปดให้ระวังเขา บอกว่าการที่เขาไปโมโหองค์ชายแปดสำหรับเรื่องทั้งหมดนี้ เขาโมโหผิดคนแล้ว เขาควรจะมาโมโหนาง เพราะนางเป็นต้นเหตุของเรื่องพวกนี้ทั้งหมด เพราะนางพูดแบบนั้นออกไป องค์ชายแปดถึงได้เล่นงานเขา ทำให้สิบสามต้องออกรับโทษแทนจนถูกคุมขัง จนสุขภาพทรุดโทรมแบบนี้ และนางเองก็ต้องไปคุกเข่าขอร้องกลางสายฝนจนสุขภาพแย่ลง สุดท้ายนางเองที่เป็นคนทำให้ลูกต้องแท้ง สิบสามตกใจ รีบร้องห้ามรั่วซีว่าอย่าเอาความผิดทุกอย่างมาสุมใส่ตัวเองแบบนั้น ส่วนอิ้นเจินโกรธมากจนสั่งให้รั่วซีออกไปให้พ้นๆ หน้าเขา รั่วซีจึงเดินออกจากตำหนักส่วนตัวของอิ้นเจินมาในอาการเบลอ รู้สึกว่าตัวเองในตอนนี้ไม่เหลือใครและไม่มีที่ไป เฉี่ยวฮุ่ยรีบตามออกมา เจอรั่วซีมีอาการประหลาด พูดว่าจะไปพบพี่สาว ก่อนจะล้มพับลงหมดสติไปในอ้อมแขนของเฉี่ยวฮุ่ย จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:32:32

ความคิดเห็นที่ 23 ในระหว่างหมดสติ รั่วซีไม่อยากจะตื่นขึ้นมา อยากจะหลับไปตลอดกาล แต่มีเสียงหนึ่งคอยเรียกชื่อนางเอาไว้ไม่ยอมให้นางไป เสียงนั้นคอยพูดว่า “รั่วซี เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ๆ” เพราะเสียงเรียกนี้ ทำให้นางยังไม่สามารถจากไปได้ สุดท้ายรั่วซีก็ฟื้นคืนสติมา เจอหน้าสิบสาม สิบสามพูดว่า “รั่วซี ! ทำไมเจ้าถึงได้โง่แบบนี้ ได้รู้จักกันหนึ่งวัน เป็นเพื่อนรู้ใจกันไปชั่วชีวิต ! เรื่องพวกนี้ไม่ใช่ความผิดของเจ้าเลย ข้าไม่ได้นึกโทษเจ้าสักนิด หากจะโทษ ได้แต่โทษโชคชะตาที่เล่นตลกเท่านั้น !” รั่วซีฟังแล้วน้ำตาไหลด้วยความตื้นตัน สิบสามย้ำให้รั่วซีรับปากว่าอย่ายอมแพ้ อย่าละทิ้งชีวิตแต่เพียงเท่านี้ รั่วซีไข้สูงมาหลายวัน ตอนนี้ให้พักผ่อนให้หายดีก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง รั่วซีเจ็บคอจนพูดไม่ได้ จึงทำมือให้สิบสามยื่นฝ่ามือออกมา แล้วเขียนลงในฝ่ามือว่า “สิบสี่ ยินดี” สิบสามถามว่าจะให้เขาติดต่อสิบสี่ให้หรือ ? สิบสี่มีวิธีพารั่วซีออกจากวังหลวงได้หรือ ? รั่วซีพยักหน้า สิบสามจึงจัดการแจ้งข่าวบอกสิบสี่ให้ หลายวันผ่านไป จนอาการป่วยของรั่วซีดีขึ้นเป็นลำดับ สิบสามก็มาเยี่ยม บอกว่าเขานึกไม่ถึงเลยว่าสิบสี่จะมีราชโองการยกรั่วซีให้สิบสี่ของเสด็จพ่ออยู่ ตอนนี้ขุนนางในราชสำนักรู้เรื่องนี้กันหมดแล้ว และขอเพียงสิบสี่ยอมแต่งกับรั่วซี ใครก็ขวางสิบสี่ไม่ได้ รู้ไหมว่าตอนที่รู้เรื่องนี้ พี่สี่ถึงกับหน้าซีดเผือดทันทีเลยละ รั่วซีฟังแล้วถึงกับตะลึง เพิ่งเข้าใจว่ามิน่าเล่า สิบสี่ถึงได้มั่นใจนักว่าสามารถพานางออกไปจากวังได้ และถามว่าราชโองการนี้ของเมื่อไหร่ ? สิบสามตอบว่าปีคังซีที่ 60 เดือน 11 รั่วซีจึงนึกออกว่าตอนนั้นสิบสี่มาหานางที่โรงซักผ้า บอกว่าเขาขอนางแต่งงานกับองค์คังซีเป็นครั้งที่สาม เพิ่งรู้ว่าในตอนนั้นสิบสี่ได้ราชโองการมาแล้ว สิบสามบอกว่าอีกเดี๋ยวฮ่องเต้จะมาหา ให้รั่วซีเตรียมคำพูดเอาไว้เถอะ เมื่ออิ้นเจินมา สิบสามก็นั่งอยู่ด้วยเผื่อช่วยรั่วซี อิ้นเจินมาถึงก็พูดเสียงเย็นว่า ถ้ารั่วซีคิดจะแต่งงานกับสิบสี่ แล้วทำไมตอนนั้นถึงได้ยอมขัดราชโองการจนโดนลงโทษแบบนั้น ? สิบสามฟังแล้วตกใจมาก ทวนคำว่า “ขัดราชโองการ ?” อิ้นเจินพูดกับสิบสามว่า ข้าไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเจ้า ที่นางถูกลงโทษไปอยู่โรงซักผ้าเพราะขัดราชโองการไม่ยอมแต่งงานกับสิบสี่ สิบสามฟังแล้วต้องหันมามองหน้ารั่วซีอย่างนับถือมากที่กล้าขัดราชโองการโดยไม่ยอมทำในสิ่งที่ฝืนใจ อิ้นเจินบอก เขาสั่งให้องค์ชายแปดหย่าเมียได้ เขาก็มีปัญญาทำให้สิบสี่แต่งกับรั่วซีไม่ได้ รั่วซีบอก คุณธรรมอันดับหนึ่งคือกตัญญู ราชโองการของฮ่องเต้องค์ก่อนมิอาจขัด หาไม่แล้วจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีให้ลูกหลานกระทำตาม และนับแต่โบราณมา ฮ่องเต้ต่างหวาดกลัวเรื่องที่ราชโองการของตัวเองไม่ถูกให้ความสำคัญ ไม่ถูกปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดมากที่สุด หากท่านไม่ยอมทำตามราชโองการขององค์เซิ่งจู่ ต่อไปราชโองการของท่านเองจะยังมีใครยอมทำตามอีกเล่า ? อิ้นเจินแค่นยิ้ม ประชดว่า ความฉลาดของเจ้ามีไว้เพื่อรับมือข้าอย่างนั้นรึ ? รั่วซีจึงพูดว่า เมื่อก่อนตอนที่นางยังอยู่ในโรงซักผ้า แม้จะได้พบกันปีละครั้ง แต่เขากับนางก็รักกันมาก แต่มาตอนนี้ ทั้งที่ได้พบหน้ากันเกือบทุกวัน แต่กลับมีเรื่องให้ต้องหมางใจกัน ตอนนี้นางย้อนนึกแล้วแค้นเขามากในหลายๆ เรื่อง เขาเองก็แค้นนางมากเช่นกัน ดังนั้นก่อนที่จะถึงขั้นต่างฝ่ายต่างแตกหัก มิสู้แยกทางกันแต่ตอนนี้ที่ยังมีความรู้สึกดีๆ ให้กันอยู่บ้างจะดีกว่า อิ้นเจินเงียบไป แล้วบอกว่า หากเจ้ายินดี เราหวนกลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนก็ได้นี่ รั่วซีส่ายหน้า พูดว่า ไม่มีใครหรอกที่หวนกลับไปเป็นเช่นอดีตได้ อวี้ถานตายแล้ว ลูกแท้งไปแล้ว สิบสามถูกคุมขังสิบปีไปแล้ว ช่วงเวลาที่ท่านต้องใช้ชีวิตอย่างระมัดระวังหลังจากสิบสามถูกคุมขังเป็นต้นมา เหล่านี้ล้วนกั้นขวางอยู่ระหว่างเรา พวกเราไม่สามารถทำเป็นเหมือนว่าทั้งหมดนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนได้ และข้าก็ไม่สามารถทำเป็นไม่สนใจถามไถ่ถึงพวกองค์ชายแปดได้ ข้าวางไม่ลง ! หลังรั่วซีพูดจบ อิ้นเจินก็กระแทกเท้ากลับไปโดยไม่พูดอะไรอีก หมอหลวงมาตรวจอาการรั่วซีเป็นครั้งสุดท้าย บอกว่าอีกไม่กี่วันก็จะหายดี รั่วซีถามหมอหลวงว่าชีวิตนางในตอนนี้เหลืออีกกี่ปี ? หมอหลวงบอกตามตรงว่า หากรักษาตัวดีๆ จะอยู่ได้อีกนานที่สุด 3-4 ปี ก่อนหน้ารั่วซีจะออกเดินทางจากบ้านสิบสามไปอยู่กับสิบสี่ อิ้นเจินได้มาหารั่วซีอีกครั้งด้วยสีหน้าโกรธจัด บอกว่าอ้ายแปดมาหาเขา เล่าให้เขาฟังว่าเคยคบกับรั่วซีมาก่อน เคยหวานชื่นกันยังไงขนาดไหน เคยหัดขี่ม้าให้รั่วซี เคยกอดเคยจูบรั่วซี รู้ไหมว่าตัวเขาที่ต้องนั่งฟังคำพูดที่เหมือนถูกเอามีดแทงใส่หัวใจมีดแล้วมีดเล่าโดยที่สีหน้าจำต้องทำเป็นยิ้มอย่างไม่แยแสนั่นน่ะ รู้สึกยังไง ต้องเจ็บปวดมากแค่ไหน แล้วทำไมเขาถึงต้องมาทนเจ็บปวดแบบนี้ด้วย ! เขารู้แล้วว่าทำไมวันนั้นรั่วซีถึงได้ยืนกรานคุกเข่าจนกว่าเขาจะยอมยกโทษให้อ้ายแปด ! เขารู้แล้วว่าทำไมรั่วซีถึงไม่สามารถเลิกสนใจกังวลเรื่องของอ้ายแปดได้ ! เขาไม่อยากเจอหน้ารั่วซี และจะไม่ยอมเจ็บปวดใจเพราะรั่วซีอีกต่อไป ! พูดจบอิ้นเจินก็จากไปอย่างเดือดจัด ในวันออกเดินทาง สิบสามกับเฉิงฮวนนั่งรถม้าไปส่งรั่วซี ระหว่างทางเจอองค์ชายแปดมาส่งรั่วซี รั่วซีขอให้หยุดรถลงไปคุยกับองค์ชายแปด รั่วซีพูดขอบคุณเขาที่จงใจไปพูดแบบนั้นเพื่อให้อิ้นเจินยอมตัดใจจากนางและยอมปล่อยนางไป องค์ชายแปดก็ยิ้ม บอกว่าไม่จำเป็นต้องขอบใจ ครึ่งหนึ่งเขาก็ทำเพราะความสะใจของตัวเองด้วยแหละ รั่วซีบอก แต่ถ้าไม่ใช่เพราะต้องการส่งเสริมความคิดอยากไปจากที่นี่ของนาง องค์ชายแปดไม่มีทางยอมไปพูดแบบนั้นแน่ องค์ชายแปดบอกให้รั่วซีถนอมรักษาตัวให้ดีๆ สิบสี่ต้องดีกับรั่วซีมากอยู่แล้ว และในเมื่อได้ตัดสินใจที่จะไปแล้ว ก็ให้ตัดอดีตให้ขาด รั่วซีถามว่ามีคำพูดอะไรจะฝากไปบอกสิบสี่ไหม ? องค์ชายแปดบอกไม่มี แล้วรั่วซีก็คงเข้าใจความรู้สึกและความคิดของเขาดี ในเมื่อเข้าใจ ก็ไม่จำเป็นต้องพูดออกมา จงไปเถอะ รั่วซีเดินจากไปได้ช่วงหนึ่ง ก็หันหลังกลับวิ่งมากอดองค์ชายแปดแน่น องค์ชายแปดตัวแข็งทื่อไปนิด ก่อนจะกอดตอบ พูดเสียงหนักว่า จงลืมวังหลวงเสียให้หมด ! จงลืมเรื่องของเราเสียให้หมด ! แล้วเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตาให้ พูดว่า เป็นเจ้าสาวทั้งทีก็ต้องทำตัวให้สมกับที่เป็นเจ้าสาวหน่อยสิ อะไรมาร้องไห้แบบนี้ รีบไปเถอะ สิบสามทำหน้าอย่างกับยักษ์แล้วนั่น รั่วซีพยักหน้า แล้ววิ่งกลับไปที่รถม้า กลับไปถึง ขึ้นนั่งในรถม้า สิบสามก็บ่นว่า ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าพี่แปดไปเล่าเรื่องตอนที่คบกับเจ้าให้พี่สี่ฟัง แต่ดันไม่เล่าเรื่องตอนที่เลิกกันให้ฟังสักคำ ทำเอาพี่สี่โมโหหึงแทบตาย รั่วซีจึงบอกว่า องค์ชายแปดจงใจพูดแบบนั้นเพื่อให้ฮ่องเต้ตัดใจไม่ขัดขวางนางออกจากวังน่ะสิ สิบสามจึงนิ่งไป แล้วถอนหายใจ พูดว่า เขาไม่ได้มองพี่แปดผิดไปจริงๆ ก่อนรถม้าจะออกจากเมืองหลวง รั่วซีใจกระตุกวูบ รีบเลิกม่านหน้าต่างออกดู ก็พบอิ้นเจินขี่ม้ายืนดูนางอยู่เงียบๆ ในที่ห่างออกไป เมื่อรถม้าไปถึงสุดเขตเมืองหลวง รั่วซีก็บอกลาสิบสาม แล้วเปลี่ยนไปนั่งรถม้าของสิบสี่ที่ส่งมารับ ออกเดินทางไปบ้านของสิบสี่ซึ่งอยู่อีกเมือง เมื่อใกล้จะถึงบ้านสิบสี่ เฉี่ยวฮุ่ยที่ตามมารับใช้รั่วซีก็เอาผ้าคลุมศีรษะเจ้าสาวสีแดงออกมาให้ รั่วซีหัวเราะ บอก ไม่ต้องใช้หรอกหน้า ไม่ได้จริงจังอะไรสักหน่อย เฉี่ยฮุ่ยก็บอก องค์ชายสิบสี่เป็นเพื่อนเล่นกับคุณหนูมาตั้งแต่เด็ก ไม่มีทางไม่ให้เกียรติคุณหนูถึงขนาดนั้นหรอก และพอมาถึงหน้าบ้านสิบสี่ ก็ได้ยินเสียงดนตรีมโหรีของขบวนเจ้าสาวจริงๆ รั่วซีจึงได้แต่กลอกตา ยอมให้เฉี่ยวฮุ่ยจับคลุมผ้าเจ้าสาวพาเดินเข้าไปในบ้านจนถึงห้องของรั่วซี เมื่อไปถึงห้อง รั่วซีก็เอาผ้าคลุมหน้าออก บอกรู้สึกมันดูแปลกๆ ยังไงชอบกล มีวงมโหรีก็จริง แต่ดูไม่เหมือนบรรยากาศแต่งงานเลย พูดถึงตรงนี้ สิบสี่ก็ยิ้มแฉ่งเดินเข้ามา บอกว่าแหงสิ เพราะฮ่องเต้มีราชโองการ ห้ามจัดงานแต่งงานใดๆ ทั้งสิ้น ห้ามติดตัวอักษรมงคลไว้ในบ้านด้วย (เวลามีงานแต่ง จะมีการติดตัวอักษร “มงคลคู่” อยู่ในบ้าน) รั่วซีเลิกคิ้ว ถามว่าแล้ววงมโหรีนั่นล่ะ ? สิบสี่บอก จงใจกวนตีนขัดราชโองการเล่น รั่วซีเลยส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ สิบสี่แนะนำเขตเรือนพักที่จัดเอาไว้ให้รั่วซีอยู่ บอกว่าห้องหนังสืออยู่ตรงโน้น เบื่อๆ ก็แวะไปอ่านได้ หรือมีอะไรจะบอกจะขอเพิ่มเติมก็ส่งคนไปบอกเขาได้ กับให้สาวใช้เพิ่มมาหนึ่งคน ชื่อเฉินเซียง หลังจากนั้นสิบสี่ก็แวะมาคุยกับรั่วซีทุกวัน วันละครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้มาค้างคืน เพราะความจริงนี่ก็เป็นแค่การแต่งงานแค่ในนามเพื่อช่วยเพื่อนเฉยๆ แต่ทำเอาเฉินเซียงงงไปเหมือนกันว่าตกลงองค์ชายสิบสี่โปรดหรือไม่โปรดรั่วซีกันแน่ เพราะถ้าไม่โปรด ทำไมถึงมาหาทุกวัน แต่ถ้าโปรด ก็ไม่ยักค้างคืนด้วยสักคืน ส่วนรั่วซี เก็บตัวอยู่แต่ในเขตเรือนพักของตัวเองเงียบๆ โดยไม่ไปเสวนากับพวกเมียๆ ของสิบสี่ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:33:02

ความคิดเห็นที่ 24 หมินหมิ่นเขียนจดหมายฝากสิบสี่เอามาให้รั่วซี เนื้อความบอกว่า พี่สาว ไม่ว่าพี่จะเจอเรื่องอะไรมา ก็ขอให้ลืมเสียให้หมดเถอะ องค์ชายสิบสี่เป็นคนที่คู่ควรให้รัก ตอนนี้อายุมากขึ้น ถึงค่อยรู้ว่าวันเวลามันผ่านไปเร็ว ขอให้พี่รักษาความสุขเอาไว้ ระหว่างนี้ เวลาว่าง รั่วซีจะนั่งคัดลายมือตลอดโดยเอาตัวหนังสือที่เคยขอให้อิ้นเจินเขียนให้มานั่งคัด จนลายมือเหมือนกับลายมือของอิ้นเจินมากขึ้นทุกที เมื่อมาอยู่ห่างไกลกันแบบนี้ ก็ไม่มีเรื่องให้ต้องหมางใจกัน สิ่งที่นึกได้จึงมีแต่ความรักที่มีให้กัน เหมือนยิ่งอยู่ห่างก็ยิ่งรักลึกล้ำมากขึ้นทุกวัน รั่วซีถามสิบสี่ว่าองค์ชายแปดเป็นยังไงบ้าง ? สิบสี่บอก ถูกด่าหนักขึ้นทุกวัน แต่ข้าดูว่าพี่แปดเฉยชาไม่สนใจไปแล้ว จากเดิมระวังตัวสุดขีด มาตอนนี้เหมือนจงใจแกล้งทำงานชุ่ยให้ถูกด่าจริงๆ รั่วซีจึงบอกว่า องค์ชายแปดคิดแต่อยากจะจากไปเท่านั้น สิบสี่บอก แน่ล่ะสิ โดนแบบนี้ ใครจะไปอยากอยู่ใกล้ๆ ฮ่องเต้ต่อล่ะ รั่วซีจึงเสริมว่า เขาอยากจะจากไปอยู่กับพระชายาของเขาต่างหาก สิบสี่เลยนิ่งไป รั่วซีบอก ตอนนี้ข้าเพิ่งรู้ว่า การตายก็ถือเป็นการปลดปล่อยจากความทุกข์ทางหนึ่งเหมือนกัน สิบสี่ฟังแล้วคว้ากระดาษมาเขียนกลอนด่าอิ้นเจิน เอาให้รั่วซีดูแล้วหัวเราะ บอกจะส่งไปให้เจ้าตัวดู ถึงจะทำอะไรฮ่องเต้ไม่ได้ ก็ขอด่าให้สะใจหน่อยเหอะ รั่วซีได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ วันหนึ่ง รั่วซีได้ยินว่าสิบสี่ฝึกกระบี่อยู่ จึงไปยืนดู ก็เห็นสิบสี่รำกระบี่โดยมีนางบำเรอคนหนึ่งดีดพิณคลอให้เข้าจังหวะ แต่ดีดช้าเกินไป ตามจังหวะกระบี่ไม่ทันจนสายพิณขาด รั่วซีจึงเดินออกไปทัก สิบสี่บอกมาดูก็ไม่บอกกันบ้าง ไม่เห็นต้องลับๆ ล่อๆ เลย รั่วซีเห็นเพื่อนเหงื่อออกเต็มตัว (ถอดเสื้อรำกระบี่) เลยส่งผ้าเช็ดหน้าไปให้ บอกเดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก แต่สิบสี่ดันยื่นหน้ามาให้ช่วยเช็ดให้ รั่วซีทำหน้าแปลกใจนิดๆ แต่ก็ช่วยเช็ดให้ จากนั้นสิบสี่ชวนรั่วซีไปนั่งดื่มชากันที่ห้องหนังสือ จงใจจูงมือเดินไป รั่วซีดึงมือกลับก็ไม่ยอมปล่อย หลังจากนั้น วันเกิดของเมียหลวงสิบสี่ก็มาถึง มีการจัดงานฉลองกัน รั่วซีก็ไปร่วม แต่ขอตัวกลับมาก่อน สิบสี่กินเหล้ามามึนพอสมควร เข้ามาขอคุยด้วย นอนแผ่บนเตียงรั่วซี แล้วถามว่าตอนที่เสด็จพ่อเขาเสีย เสด็จพ่อยกบัลลังก์ให้ใคร ? ท่านแม่บอกเขาว่าเสด็จพ่อบอกท่านแม่ว่าคิดจะยกบัลลังก์ให้เขา เขาจึงข้องใจเรื่องนี้มาตลอด รั่วซีโกหกไปว่า ยกบัลลังก์ให้องค์ชายสี่ สิบสี่ก็ทำท่าซึมไป บอกว่าเขาเชื่อรั่วซี ขอบใจนะ เขาจะได้เลิกคิดถึงเรื่องนี้ได้เสียที จากนั้นร้องเพลงผู้กล้าที่ปณิธานถูกกัดกร่อนจนหลับไป ก็ละเมอออกมาโดยที่น้ำตาไหลว่า เสด็จพ่อ เพราะอะไรกัน ? หม่อมฉันทำผิดอะไรหรือ... รั่วซีได้แต่กำผ้าเช็ดหน้าแน่น นึกขอโทษเพื่อนอยู่ในใจ สั่งให้เฉี่ยวฮุ่ยเอาฉากมากางกั้น ส่วนนางก็เอาเก้าอี้นอนมาตั้งหลังฉาก แล้วนอนบนเก้าอี้ สิบสี่ตื่นมาร้องคอแห้งกลางคืน รั่วซีจึงลุกมารินน้ำชาให้ สิบสี่ดื่มชาแล้วลงนอนต่อ พึมพำว่าเขานึกว่าฝันไปเสียอีกที่เห็นรั่วรินน้ำชาป้อนให้เขาดื่ม หลังจากนอนอยู่พักหนึ่ง สิบสี่ก็ถามรั่วซีหลับหรือยัง ? รั่วซีบอกว่ายัง สิบสี่จึงชวนคุย ถามว่านี่เจ้ายังนอนหลับไม่ค่อยสนิทอยู่เหมือนเดิมสินะ ? รั่วซีบอก อืมม์ สิบสี่บอก เมื่อก่อนเขาเคยไม่เข้าใจว่าทำไมรั่วซีถึงนอนหลับไม่ค่อยสนิท แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว หากมีเรื่องกลุ้มใจ จะนอนหลับได้ยากเย็น และตื่นได้ง่าย กลางคืนก็ยาวนานนัก หลับๆ ตื่นๆ เป็นหลายครั้ง ฟ้าก็ยังไม่ยอมสางเสียที จากนั้นสิบสี่ก็ชวนคุยถึงเรื่องสมัยยังเด็ก ถามว่ารั่วซียังจำได้หรือเปล่าว่าพวกเราเจอกันครั้งแรกเมื่อไหร่ พูดถึงตอนที่รั่วซีทะเลาะกับหมิงเยว่จนตกน้ำไปด้วยกันทั้งคู่ว่าตอนที่สิบสามอุ้มรั่วซีขึ้นมาจากน้ำ สารรูปรั่วซีดูไม่ได้เลย แล้วบอกว่าพี่สิบเคยบอกว่า เขาเคยรับปากจะทำตามที่รั่วซีขออย่างหนึ่ง เขาทำตามที่รับปากไว้หรือยัง ? รั่วซีบอก ถ้าไม่บอกนี่ลืมไปแล้วจริงๆ ด้วย สิบสี่จึงบอกว่า งั้นคงไม่มีหวังที่พี่สิบจะทำตามที่เคยรับปากไว้แล้วล่ะ (เพราะองค์ชายสิบถูกย้ายไปอยู่ที่อื่น ไม่มีโอกาสมาเจอกันได้) จากนั้นพูดว่า ตอนที่รั่วซีร้องเพลงเป็นของขวัญวันเกิดให้พี่สิบ เขาเคยขอว่าไว้ถึงคราววันเกิดเขา ให้ร้องให้เขาบ้างสิ แล้วรั่วซีก็รับปาก นี่ก็ยังไม่ได้ทำตามที่รับปากไว้เลยนะ รั่วซีจึงบอกว่าวันเกิดสิบสี่เพิ่งผ่านมาได้ไม่นาน เอาไว้วันเกิดปีหน้านางจะร้องให้ฟังแน่นอน หลังจากนั้นสิบสี่ก็แวะมาคุยและค้างคืนกับรั่วซีเกือบทุกวันในลักษณะนี้ คือคนหนึ่งนอนบนเตียง อีกคนนอนบนเก้าอี้นอน มีฉากคั่นกลาง ไม่กี่เดือนต่อมา รั่วซีเริ่มมีอาการง่วงนอนบ่อย หลายครั้งที่อยู่ดีๆ ก็หลับไป จนสิบสี่เริ่มรู้สึกผิดปกติ จึงให้หมอมาตรวจ เปลี่ยนหมอไปสามราย ผลการตรวจออกมาเหมือนกันหมด นั่นคือ ร่างกายเป็นเหมือนตะเกียงที่ใกล้ดับแสง ตอนแรกสิบสี่โมโหมาก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียใจอย่างที่สุด เขาพยายามทำทุกอย่างที่จะทำให้รั่วซีสบายใจ สั่งคนทำอาหารที่ชอบมาให้กิน มาคุยด้วย อยู่เป็นเพื่อนนานที่สุดเท่าที่จะนานได้ ช่วงไม่กี่วันก่อนตาย รั่วซีนึกถึงอิ้นเจิน อยากเจอหน้าเขาอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้าย จึงเขียนจดหมายถึงเขาเนื้อความว่า ตอนที่นางถามเขาว่าอยากได้บัลลังก์หรือไม่ แล้วเขาตอบว่า “อยากได้” ในตอนนั้นเขาได้กำกุญแจที่จะเปิดหัวใจนางเอาไว้แล้ว ต่อมาเมื่อเขาโยนร่มทิ้งและมายืนเคียงข้างนางในคืนวันที่ฝนตก ประตูหัวใจของนางได้เปิดออกให้แก่เขาอย่างเต็มที่ และเมื่อเขาเอาตัวเอาเข้าบังลูกธนูให้นาง นางก็ไม่อาจที่จะลืมเขาได้อีกไปจนชั่วชีวิตนี้ ส่วนเรื่องราวทั้งหลายที่เกิดขึ้นหลังจากนั้น มีแต่จะทำให้ความรู้สึกของนางยิ่งลึกล้ำมากขึ้นทุกที เขียนมาถึงตรงนี้ เขายังจะถามนางเรื่ององค์ชายแปดอีกหรือไม่ ? ไม่ทราบว่าตอนนี้เขายังแค้นนางอยู่ไหม ? ยังคงโกรธนางอยู่ไหม ? นางอยากจะพบหน้าเขาอีกสักครั้ง รั่วซีปิดผนึกซอง เขียนไว้บนซองว่า ฮ่องเต้เปิดด้วยพระองค์เอง จากนั้นกะว่าสักสามวันกว่าอิ้นเจินจะได้รับจดหมายและเดินทางมาถึง ในวันที่สี่ นางจึงแต่งตัวรอให้เขามาถึงอย่างใจจดใจจ่อ แต่ปรากฏว่าอิ้นเจินไม่มา... ในวันถัดมาและถัดมา อิ้นเจินก็ไม่มา จนในวันที่สี่ ที่เป็นวันสุดท้ายของชีวิต รั่วซีขอให้สิบสี่พาออกไปชมสวน ระหว่างชมสวน รั่วซีรู้สึกหนาวมากขึ้นทุกที ก็รู้ว่าตัวเองใกล้จะตายแล้ว จึงขอให้สิบสี่รับปากนางอย่างหนึ่ง สิบสี่พานางนั่งพาดตักและกอดนางไว้แน่น บอกให้นางพูดสิ่งที่ขอมา รั่วซีบอก หลังจากนางตายแล้ว ขอให้เผาศพนางทันที นางไม่อยากให้ร่างตัวเองมีกลิ่นเน่า และไม่ชอบถูกฝัง เพราะจะถูกหนอนแทะ สิบสี่ก็รับปาก แล้วถามว่าชาติหน้า รั่วซีจะยังจำเขาได้ไหม ? รั่วซีบอก นางจะขอน้ำแกงจากเมิ่งผอเยอะๆ ซดไปหลายๆ ชาม นางอยากจะลืมพวกเขาให้หมด (รั่วซีเสียชีวิตในปียงเจิ้งที่ 3 เดือน 3 สิริอายุ 34 ปี) ทางด้านอิ้นเจิน เขามีสายสืบอยู่ในบ้านของสิบสี่เยอะมากที่คอยบอกเรื่องของรั่วซีให้เขารู้ตลอด และสิบสี่ก็รู้เรื่องนี้ดี ในวันที่ฝึกกระบี่ ที่สิบสี่จงใจให้รั่วซีเช็ดเหงื่อที่หน้าให้และจูงมือรั่วซีเดินไปหอสมุด ก็เพราะจงใจเล่นละครให้สายสืบเห็น กะให้พี่ชายหึงเล่น และอิ้นเจินก็หึงเป็นบ้าจริง มาโวยกับสิบสามว่าไหนบอกว่ารั่วซีแต่งกับสิบสี่แค่ในนามไง สิบสามอธิบายแบบเหงื่อตกว่า รั่วซีเขาไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไป เรื่องจับมือถือแขนแค่นี้ รั่วซีไม่คิดอะไรมากหรอกน่า ตอนที่สิบสี่ส่งกลอนด่ามาให้ อิ้นเจินโมโหมาก ด่ากลับต่อหน้าสิบสามไฟแลบ ทำเอาสิบสามคิดในใจว่าพี่น้องคู่นี้นี่สมเป็นพี่น้องแม่เดียวกันจริงๆ เวลาโมโหปุ๊บ ปากด่าออกไปก่อนเลยทั้งคู่ ต่อมาเมื่อสายสืบรายงานว่าสิบสี่เข้าไปนอนค้างในห้องรั่วซี และได้ยินเสียงสองคนคุยกันหัวเราะร่าเริงดังมา อิ้นเจินก็ยิ่งหึงหน้ามืด ทนทำใจอ่านต่อไปไม่ไหว จึงสั่งสายสืบว่าไม่ต้องรายงานเรื่องของรั่วซีมาแล้ว ตอนที่รั่วซีฝากสิบสี่เอาจดหมายมาให้ เนื่องจากลายมือของรั่วซีเหมือนกับลายมือของอิ้นเจินมาก สิบสี่กลัวจะเกิดคำครหา จึงหาซองใหญ่กว่าหน่อยมาใส่ แล้วเขียนเอาไว้บนซองด้วยลายมือตัวเองว่า ฮ่องเต้เปิดด้วยพระองค์เอง แล้วเนื่องจากกลอนด่าที่สิบสี่เคยส่งมาก่อนหน้านี้ ทำให้อิ้นเจินคิดว่านี่ก็คงจะเป็นกลอนด่าอีกเหมือนกัน จึงโยนลงลิ้นชัก ไม่สนใจจะอ่าน จนกระทั่งวันหนึ่ง ในรายงานของสายสืบที่บ้านสิบสี่ส่งมาว่า พระชายาหม่าเอ่อร์ไท่ขององค์ชายสิบสี่เสียชีวิตแล้วเมื่อวานนี้ ตอนนี้กำลังจัดงานศพ เนื่องจากก่อนหน้านี้ฮ่องเต้มีราชโองการห้ามจัดงานศพแบบหรูหราสิ้นเปลือง เขาจึงรายงานมาให้รู้ไว้ จะได้จับตาดูงานศพ..... อิ้นเจินอ่านถึงตรงนี้ก็ช็อคตัวแข็งทื่อ พู่กันตกจากมือ สิบสามเห็นเข้าก็ตกใจ รีบเอาน้ำชาไปให้ บอกให้ใจเย็นๆ แล้วตาเหลือบลงดูเห็นฎีกานี้เข้า ก็ตกตะลึง มือกระตุกจนถ้วยชาที่ถือตกพื้นแตกดังเพล้ง เรียกสติอิ้นเจินให้กลับคืนมา อิ้นเจินพึมพำว่า เขาไม่เชื่อว่านางแค้นเขามากขนาดนี้ แล้ววูบนึกขึ้นได้ถึงจดหมายที่สิบสี่ส่งมาก่อนหน้านี้ จึงหนาวเยือกไปทั้งตัว รีบค้นจดหมายนั้นในลิ้นชักมือไม้สั่น พอได้เจอก็รีบเปิดอ่าน จึงได้พบว่าข้างในมีซองอีกซองอยู่... จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:33:30

ความคิดเห็นที่ 25 คืนนั้น อิ้นเจินกับสิบสามเร่งเดินทางไปจนถึงบ้านสิบสี่ เข้าไปจนถึงตัวเรือนที่รั่วซีอยู่ เห็นมีแต่ความเงียบ และไม่มีโลงศพตั้งอยู่ อิ้นเจินเกิดความหวังวูบขึ้นว่าบางทีรั่วซีอาจจะยังไม่ตาย จึงเรียกให้สิบสี่ออกมาคุยกัน สิบสี่นั่งกอดเข่าอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้อง และเห็นอิ้นเจินเดินเข้ามาแต่แรกแล้ว จึงร้องรับและลุกขึ้น บอกว่ารั่วซีตายแล้ว ตอนนี้อยู่ในนี้ พูดจบก็หยิบกระปุกที่นั่งกอดเอาไว้ตลอดวางลงที่หลังป้ายสถิตวิญญาณ อิ้นเจินตัวแข็งทื่อ ก่อนจะตบหน้าสิบสี่เต็มแรง สิบสามก็ตวาดใส่ว่าสิบสี่คิดจะแกล้งฮ่องเต้ถึงขนาดไม่ยอมให้ได้เจอหน้ารั่วซีเป็นครั้งสุดท้ายเลยหรือ ? สิบสี่บอก รั่วซีสั่งเอาไว้ต่างหากว่าหลังจากนางตายแล้วให้เผาศพนาง อย่าเอาไปฝัง นางไม่อยากถูกหนอนแทะ จากนั้นพูดเสียงหยันว่าทีก่อนหน้านี้ทำไมไม่รู้จักมา เพิ่งจะโผล่หัวมาเอาป่านนี้ แล้วที่มาทำท่าโกรธนี่ กะทำให้ใครดูงั้นรึ ? อิ้นเจินตะคอกว่าที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้มาก็เพราะเจ้านั่นแหละ ! สิบสามจึงถอนใจ บอกว่าเพราะซองจดหมายนั่นเขียนด้วยลายมือสิบสี่ พี่สี่นึกว่าเขียนกลอนมากวนประสาทอีกแล้ว เลยไม่สนใจจะเปิดอ่าน สิบสี่ก็ตกใจ บอกว่า แต่ในบ้านนี้มีสายสืบของพี่สี่ตั้งเยอะนี่ ต่อให้ไม่มีจดหมาย แล้วสายสืบพวกนั้นไม่ได้รายงานเลยหรือไง ? อิ้นเจินฟังแล้วกัดฟันหรอด สิบสามเป็นคนอธิบายตามเคยว่า ตั้งแต่สิบสี่มาค้างที่ห้องรั่วซี พี่สี่ก็สั่งสายสืบว่าไม่ต้องรายงานเรื่องของรั่วซีให้เขารู้อีก สิบสี่อึ้งมาก หันไปคุกเข่าตรงหน้าป้ายวิญญาณรั่วซี ร้องขอโทษ บอกว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เขานึกไม่ถึงเลยว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ เรื่องที่เขาให้รั่วซีเช็ดหน้าให้กับจูงมือนั่น เขาจงใจแกล้งพี่สี่จริง แต่ที่เขาเข้ามานอนคุยกับรั่วซีผ่านฉากกั้น เพราะคุยกับรั่วซีแล้วเขารู้สึกสบายใจมาก เหมือนได้กลับไปช่วงเวลาที่ยังเป็นเด็ก แล้วเวลาได้คุยกับรั่วซี เขาจะนอนหลับสนิทไม่หลับๆ ตื่นๆ ด้วย แล้วถึงจะมีฉากกั้น แค่ได้รู้ว่ารั่วซีนอนอยู่ใกล้ๆ ใจเขาก็... สิบสี่พูดถึงตรงนี้ อิ้นเจินก็ตวาดสั่งให้หยุดพูด แล้วตรงเข้าไปหยิบกระปุกใส่อัฐิของรั่วซีมา ทำท่าจะเดินจากไป สิบสี่รีบร้องว่าตอนนี้รั่วซีเป็นภรรยาเขา อิ้นเจินจะเอาอัฐิของรั่วซีไปไม่ได้ อิ้นเจินหันมาพูดว่า รั่วซีจะเป็นภรรยาเจ้าหรือไม่ คนตัดสินคือข้า ไม่ใช่เจ้า ข้าไม่ได้ใส่ชื่อรั่วซีเอาไว้ในรายชื่อราชนิกุลแต่แรก และพวกเจ้าาก็ไม่ได้เข้าพิธีแต่งงานกันด้วย นางไม่ได้เป็นภรรยาของเจ้า สิบสี่เลือดขึ้นหน้า ร้องว่ามันจะแกล้งกันมากเกินไปแล้ว อิ้นเจินพูดเสียงเย็นชาว่า จะแกล้งซะอย่าง จะทำไมรึ ? สิบสามเข้ามาประนีประนอมว่า ยังไงรั่วซีคงจะยินดีที่ได้ไปอยู่กับอิ้นเจินอยู่แล้ว สิบสี่แค่นหัวเราะว่าแน่ใจรึ ตอนนั้น เฉี่ยวฮุ่ย สาวใช้ของรั่วซีออกมาบอกว่า รั่วซีต้องยินดีไปอยู่กับฮ่องเต้แน่ จากนั้นขอให้อิ้นเข้ามาดูของที่รั่วซีเหลือทิ้งเอาไว้ มีทั้งชุดน้ำชาและใบชาแบบที่อิ้นเจินชอบ กระดาษคัดลายมือที่นางฝึกคัดตามลายมือของอิ้นเจิน และลูกธนูที่นางเก็บไว้เป็นที่ระลึก ตอนที่เห็นลูกธนู อิ้นเจินถึงกับเข่าอ่อนทรุดนั่งลงร้องไห้... นอกจากนี้ รั่วซียังฝากของเอาไว้ให้สิบสาม เป็นจดหมายฉบับหนึ่งกับผ้าผืนหนึ่ง สิบสามก็รับไปอ่าน แล้วสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดทันที จดหมายของรั่วซีที่ให้สิบสาม เนื้อความขอให้สิบสามไปพบองค์ชายเก้าพร้อมด้วยผืนผ้าที่ให้มาด้วยกัน สิบสามยื่นยาพิษให้องค์ชายเก้า บอกว่ารั่วซีวานให้เขามาทำหน้าที่นี้ และรั่วซีทำอย่างนี้เพื่อน้องสาวของนาง รั่วซีให้องค์ชายเก้าเลือกเอาว่า จะยอมรับหัวใจของอวี้ถานหรือไม่ หากยอมรับ ก็รับยาพิษนี้ไป หากไม่ยอมรับ ก็เอายาพิษคืนมา องค์ชายเก้าฟังแล้วเจ็บแปลบในใจทันที ในชีวิตเขา ผู้หญิงไม่เคยมีความหมายอะไรมากไปกว่าสิ่งที่ใช้ปลดเปลื้อง มีแต่อวี้ถานที่เขาไม่เคยเข้าใจนาง และไม่เคยลืมนางได้เลย องค์ชายเก้าบอกว่า ตกลง เขาจะรับไว้ สิบสามจึงมอบผืนผ้าข้อความสุดท้ายที่อวี้ถานเขียนให้รั่วซีให้ไป จากนั้นออกจากไปห้องคุมขัง องค์ชายเก้าอ่านข้อความของอวี้ถาน เมื่ออ่านถึงข้อความสุดท้ายที่บอกว่า อวี้ถานไม่เสียใจ และไม่แค้นใคร ก็ตะโกนถามในใจว่าทำไมถึงไม่เสียใจ ทำไมถึงไม่แค้นเขาเล่าที่ทำให้นางต้องพบจุดจบแบบนั้น ? จากนั้นหัวเราะก้อง ร้องว่า รั่วซี เจ้าสมแล้วที่เป็นผู้หญิงของพี่สี่ เจ้าเหี้ยมยิ่งกว่าพี่สี่เสียอีก ! พี่สี่ทรมานข้าได้แต่ร่างกาย ข้ายังสามารถหัวเราะได้อย่างไม่ยี่หระ อย่างมากก็แค่ตาย แต่เจ้า...ทำให้ข้าต้องเสียใจในสิ่งที่ได้ทำลงไปจนแม้ตายก็ตายตาไม่หลับ ! องค์ชายเก้าสิ้นชีวิตในปียงเจิ้งที่ 4  เดือน 9 สิริอายุ 43 ปี สิบสามไปหาสิบแปดเป็นรายต่อไป เอายาพิษหงอนกระเรียนแดงไปให้ เป็นการตอบแทนที่องค์ชายแปดช่วยรั่วซีในครั้งสุดท้ายนั้น เพื่อที่องค์ชายแปดจะได้ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับการถูกเคี่ยวกรำอีกต่อไป องค์ชายแปดมองยาพิษแล้วยิ้ม พูดว่าเจ้ามาช่วยข้าครั้งแล้วครั้งเล่าแบบนี้ ไม่กลัวฮ่องเต้โกรธหรือไง ? สิบสามตอบว่า แค่บอกว่าเป็นคำสั่งเสียของรั่วซี ฮ่องเต้ก็ไม่กล้าว่าอะไรแล้ว เพราะฮ่องเต้เองก็ทำผิดพลาดที่ไปดูใจรั่วซีไม่ทัน องค์ชายแปด เสียชีวิตในปียงเจิ้งที่ 4 เดือน 9 สิริอายุ 46 ปี ปียงเจิ้งที่ 8 เดือน 5 องค์ชายสิบสาม อวิ่นเสียง เสียชีวิต อิ้นเจินยืนอยู่บนยอดเขา ตาทอดลงมองทั่วทั้งพระราชวังต้องห้ามที่ใต้ฝ่าเท้า ในส่วนลึกของดวงตามีเพียงความว่างเปล่าเหมือนเช่นท้องฟ้า กว้างไกล และอ้างว้าง... รักและแค้นได้จรจากไกล จะเหลือก็แต่เขาเพียงคนเดียว... (จบ) จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 08:33:53

ความคิดเห็นที่ 26 มาเซฟ ไว้อ่านครับ  ท่าทางน่าสนุก ยาวดีด้วย จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 09:10:06

ความคิดเห็นที่ 27 นิยายของถงหัวสนุกทุกเรื่องเลยค่ะ (ซึ่งก็ขียนมาแค่ 3 เรื่องนี้แหละ เรื่องอื่นยังเขียนไม่จบ ^^" ) แต่มีข้อเสียคือ จบเศร้าทุกเรื่อง ยิ่งบทเพลงกลางเมหาด้วยแล้ว ตอนอ่าน หมดน้ำตาไปเป็นปีบๆ v_v" ถึงลำนำแห่งผืนทรายจะจบแบบพระเอกนางเอกสมหวัง แต่บังเอิญเชียร์พระรอง เลยเซ็งมากค่ะ -"- จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 09:29:45

ความคิดเห็นที่ 28 เวลาอ่านเรื่องที่ตัวละครเป็นจีนต้องจดชื่อไว้ในกระดาษว่าใครเป็นใครกันบ้าง ไม่งั้นลืมค่ะ เพราะชื่อจีนจำยากจัง จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 09:48:01

ความคิดเห็นที่ 29 แต่เรื่องนี้ ผู้อ่านที่เคยได้อ่านส่วนมากจะชอบมากตรงที่ไม่ต้องจำชื่อ จำแต่หมายเลขก็พอ แล้วเรียกพวกองค์ชายในเรื่องนี้ว่า "องค์ชายมีเบอร์" ค่ะ ฟังแล้วขำๆ ดี ^^ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 10:35:27

ความคิดเห็นที่ 30 ขนาดแค่เรื่องย่อยังย้าวยาว แต่ถึงอกถึงใจมากค่ะ อ่านเพลินไม่รู้ตัวเลย (แอบอู้) ชอบนางเอกจังเลย นางเอกฉลาด เปิดเผย จิตใจห้าวหาญ เสียอย่างเดียวไม่รู้ใจตัวเอง จบเศร้าเลย ฮือฮือฮือ ผลงานคนเขียนคนนี้ที่แปลแล้วมีเรื่องอะไรอีกบ้างคะ อยากหามาอ่านจัง ^^ จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 13:39:41

ความคิดเห็นที่ 31 เรื่องนี้เป็นนิยายจีนที่จำชื่อตัวละครง่ายที่สุดเท่าที่อ่านมาค่ะ ^ ^ เรื่องยุคนี้จำได้ว่ามีคนเอามาทำเป็นซีรี่ส์เยอะมาก แต่ก็สนุกจริง ๆ แหละ จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 14:11:17

ความคิดเห็นที่ 32 Draconia @ ไม่มีงานเขียนของผู้เขียนคนนี้ได้รับการแปลในไทยสักเรื่องค่ะ แหะๆ และถงหัวเพิ่งเขียนจบแค่ 3 เรื่องนี้เท่านั้น ที่เขียนค้างก็มีเรื่องของเย่า พี่ชายของอวิ๋นเกอค่ะ ปิยะรักษ์ @ ตอนนี้นิยายอิงประวัติศาสตร์ค่อนข้างน้อยค่ะ ส่วนมากจะชอบแนวสร้างโลกคู่ขนานและสร้างยุคสมัยราชวงศ์ขึ้นเอง เพื่อป้องกันการถูกผูกมัดด้วยข้อเท็จจริงทางประวัติศาสตร์ และเพิ่มอิสระในการจินตนาการค่ะ ก็คล้ายๆ ดั่งดวงหฤทัย ในฝัน รอยอินทร์ มงกุฎหนาม เลือดขัตติยา ฯลฯ ของทมยันตี และ จอมนาง ของแก้วเก้า นั่นแหละค่ะ ^^ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 20:40:21

ความคิดเห็นที่ 33 จำได้ว่าตอนดูละครเมื่อนานแสนนานมาแล้ว ชอบองค์ชายสิบสี่ที่สุด จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 52 19:46:08

ความคิดเห็นที่ 34 มีการบอกด้วยนะว่า "เมื่อนานแสนนานมาแล้ว"  ^^" จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 52 06:12:26