ความคิดเห็นที่ 1 นิราศนอริช ตอนที่ 1       นางสาวแน่งน้อยเป็นคนขี้เบื่อ หล่อนจะอยู่ที่ไหนได้สักพักหนึ่ง พอคิดว่าไม่มีอะไรให้ทำเสียแล้ว หล่อนมักทุรนทุรายอยู่ในใจ และถ้าเป็นไปได้ หล่อนจะกระเสือกกระสนหาทางหนีไปที่อื่น ย้ายที่มันไปเรื่อย ๆ ไม่จำเจดี หล่อนว่าอย่างนั้น       หลังเรียนจบแน่งน้อยทำงานที่มูลนิธิแห่งหนึ่ง หล่อนอยู่ที่นั่นได้นานที่สุด ซึ่งมันก็เป็นเพราะว่ามันคืองานแบบ NGOs หล่อนไม่จำเป็นต้องใส่ Uniform ไม่ต้องแต่งหน้าทำผม (ถ้าไม่อยาก) มีคนแปลก ๆ และเรื่อง ๆ แปลก ๆ ให้เรียนรู้ไม่สร่างซา ถึงอยู่ได้หลายปี ไม่มีเบื่อ         อย่างไรก็ตาม หลายปีผ่านไป หล่อนก็ลงท้ายด้วยการอยากหนีไปจากมูลนิธิอยู่ดี เหตุผลหนึ่งเพราะหล่อนอกหัก โชคร้ายที่ดันคบผู้ชายตาถั่ว มองไม่เห็นความงามภายในของหล่อน ส่วนภายนอกนั้นมันคงไม่เห็นมาตั้งแต่แรกแล้วล่ะ -_-) ส่วนอีกเหตุผลหนึ่งก็เพราะหล่อนไม่รู้ว่าจะทำอะไรในมูลนิธิอีกแล้ว เหมือนชีวิตเริ่มถึงทางตัน ตามประสาคนขี้เบื่อจึงต้องคิดหาทางไปใหม่         ตอนนั้นแน่งน้อยดิ้นรนหาทางไปเมืองนอก ประเทศอะไรก็ได้ อังกฤษ อเมริกา อินเดีย หรือพม่า หล่อนก็ไม่รังเกียจ หลายคนปรามาสว่าหล่อนคงต้องการเพียงแค่ให้ได้ชื่อว่าเคยผ่านการชุบตัวที่เมืองนอกเมืองนามาแล้วเท่านั้น หึหึ แท้จริงแล้ว หล่อนหาได้ต้องการอะไรที่ตื้นเขินแค่นั้นไม่ หล่อนแค่อยากหนีไปจากชีวิตซ้ำซากของตัวเองต่างหากเล่า มันเบื่อชีวิตเดิม ๆ ของตัวเองอย่างบอกไม่ถูก (ตื้นเขินไปอีกแบบ -_-) ต่อให้ชีวิตข้างหน้าลำบากกว่าเดิม หล่อนก็ยินดี ถ้าชีวิตแสนสบายแต่น่าเบื่อ แน่งน้อยขอเลือกแสนสนุกแม้ต้องลำบากบ้าง (ลำบากมากก็ไม่เอานะ ออกจะหยิบโหย่งอยู่สักเล็กน้อยฮ่ะ)          เอาเหอะ ชีวิตคงไม่จำเป็นต้องเลือกขนาดนั้น ณ ตอนนี้ หล่อนจึงขอสนุกและสบายไปพร้อม ๆ กันดีกว่า            สามสี่ปีก่อน แน่งน้อยหาทางไปอังกฤษ แต่แล้วด้วยความเบ๊อะที่เป็นเครื่องหมายการค้าของตัวเองไปเสียแล้วนั้น หล่อนทำงามหน้าด้วยการถ่ายเอกสารสมุดบัญชีธนาคารผิดหน้า ทางสถานทูตจึงเห็นว่าหล่อนไม่มีปัญญาไปอังกฤษเป็นแน่เท้ (อันที่จริงถึงจะถ่ายถูกหน้า ก็ไม่แน่ว่าจะมีปัญญาไปไหม เนื่องจากตอนนั้นยืมเงินเพื่อนเข้ามาทำให้บัญชีดูดีเฉย ๆ) เมื่อโดน Refuse จาก The Embassy หล่อนจึงน้ำตานองหน้า ชีวิตเวิ้งว้างอย่างบอกไม่ถูก ไม่รู้จะไปไหนดีแล้ว        ดีว่าตอนนั้นได้มีโอกาสไปทำงานให้ NGO ที่ลาว (ก็บอกแล้วว่าขอให้เป็นที่ไหนก็ได้ ที่ไม่ใช่ที่เดิม จะลาวหรืออังกฤษก็ได้ทั้งนั้น) ความเบื่อก็ค่อยหายไปหน่อย แต่หนึ่งปีแห่งความสุขสันต์ที่ลาวก็ผ่านพ้นไป เมื่ออยู่ดี ๆ รัฐบาลดันประกาศผ่างขึ้นมาว่า นางสาวแน่งน้อย ได้ผ่านการสอบคัดเลือกบรรจุครู ขอให้กลับมาทำหน้าที่รับใช้บ้านเกินด่วยด้วน หล่อนจึงน้ำตานองอีกรอบ เพราะหล่อนไม่อยากได้รับโอกาสนี้เลย         ไม่อยากเป็นแล้วไปสอบทำม้ายยยยย Because...นั่นก็เพราะว่าคุณแม่ของหล่อนบังคับให้ไปสอบไว้เมื่อสองปีก่อนหน้า อ้ายหล่อนก็สอบ ๆ แบบส่งเดชไปตามใจแม่ กะว่ายังไง ๆ ก็ไม่ติด แต่บุญกรรมมีจริง ซึ่งหล่อนก็ไม่แน่ใจนักว่านี่คือบุญหรือกรรม ดันสอบติดซะอย่างนั้น (ก่อนสอบเพื่อนหล่อนบอกว่า เมิงก็กามั่วไปดิ ยากอะไร แต่ไม่ได้ดอกหนาคุณผู้อ่าน แน่งน้อยเป็นหญิงผู้ทรนง ถึงไม่อยากเป็น แต่มีข้อสอบมาแล้วก็ต้องทุ่มสุดตัว ผลจึงออกมาดังว่า)         ที่ไม่อยากเป็นครู ใช่ว่าแน่งน้อยไม่มีอุดมการณ์  ความจริงแล้ว หล่อนมีอยู่เต็มเปี่ยมดวงจิตดวงวิญญาณเทียวแหละ  เพียงแต่หล่อนมีข้อแม้ว่า ไม่อยากใช้อุมดมการณ์ที่ว่านั้นในสถานที่ราชการใด ๆ เลย ให้ตายสิ  เพราะหล่อนเคยคุ้นกับระบบของ NGO มานานแล้ว สันดานมันแก้ยาก เรียกง่าย ๆ ว่าตามใจตัวเองจนเสียคน การต้องเปลี่ยนระบบการทำงาน ต้องใส่ชุดเรียบร้อย มีชุด Uniform ลงเวลาเข้างาน ลงเวลาออกงาน บวกกับกฎเกณฑ์จิปาถะ มันช่างบีบหัวใจที่ชอบแหกคอกของแน่งน้อยเหลือเกิน หล่อนจึงอยากสละสิทธิ์ที่นั่งตัวเองให้ผู้สอบได้ลำดับถัดไปยิ่งนัก          แต่จะทำเยี่ยงไรได้ เมื่อคุณแม่ของหล่อน ที่เกิดมาไม่เคยขออะไรกับลูกเล้ยยยยย กลับมายื่นคำขาดเป็นครั้งแรกในชีวิตว่า "ถ้าไม่ยอมเป็นครู ก็ไม่ต้องกลับบ้านเลยนะเมิงงงง" -_-)! โธ่ คุณแม่นะคุณแม่         ทำไมต้องเป็นครูน่ะรึ สำหรับคนต่างจังหวัดนั้น ข้าราชการยังเป็นอาชีพที่สูงส่ง เลิศเลอ Perfect ในสายตาแม่นั้น ถ้าเทียบการเป็นครูกับอาชีพ NGO ไส้แห้งอย่างหล่อนที่เคยทำ แม่คงเห็นว่าเหมือนฟ้ากับเหว แม่ทนให้หล่อนลอยชายมานานหลายปีแล้ว ตั้งแต่เรียนจบ คราวนี้คงเกินขีดความอดทน จึงต้องบังคับให้หล่อนทำอะไรมั่นคงเป็นแก่นสาร บริการเป็นกันเองเสียที           พูดกันตรงไปตรงมานะคะ ท่านผู้อ่าน หล่อนไม่สะดุ้งสะเทือนนักดอกกับการที่แม่คาดโทษว่าห้ามกลับบ้าน เพราะในชีวิตยี่สิบกว่าปีของหล่อน อยู่บ้านถึงสิบปีหรือเปล่าก็ไม่รู้ได้ หล่อนระเหเร่ร่อนไปโน่นมานี่ไม่ได้หยุดหย่อน (หล่อนเคยดูลายมือหลายหน หมอดูหลายคนพูดตรงกันว่ามือของหล่อนเป็นมือคนพเนจร อยู่ใกล้บ้านไม่เจริญ) แต่สิ่งที่ทำให้หล่อนกลืนไม่เข้าคายไม่ออกคือ เกิดมาถึงไม่ค่อยได้ทำอะไรให้แม่ถูกใจ ก็ไม่เคยทำให้แม่โกรธขนาดนี้มาก่อนเลย ด้วยความรู้สึกผิดต่อผู้มีพระคุณ สุดท้ายแน่งน้อยจึงต้องยอมไปเป็นครูทั้งน้ำตา             ระหว่างที่ทำหน้าที่รั้ว เอ๊ย แม่พิมพ์ของชาติอยู่นั้น หล่อนไม่ได้เกลียดการเป็นครู ตรงกันข้าม หล่อนรู้ว่าการอยู่กับเด็กก็สนุก ส่วนใหญ่แน่งน้อยทำตัวเหมือนเป็นเพื่อนมากกว่าเป็นครู เลยมีเด็กวิ่งมาเกาะแข้งเกาะขาหล่อนจนเป็นเรื่องปกติ เอ่อ แน่งน้อยก็ไม่แน่ใจนักว่าหล่อนทำลายภาพลักษณ์อันศักดิ์สิทธิ์ของครูบาอาจารย์ไปหรือเปล่า แต่หล่อนชอบของหล่อนแบบนั้น เพราะตอนยังเด็ก หล่อนไม่ชอบเข้าใกล้ครูดุ ๆ จึงอนุมานเอาเองว่า เด็กที่ไหนก็คงไม่ชอบครูดุ ๆ ทั้งนั้น เพราะฉะนั้น หล่อนจึงไม่ทำตัวดุ ๆ (ดุๆๆๆๆ จะย้ำทำไมบ่อย ๆ) แต่ทำตัวหนุก ๆ กับเด็กแทน           แต่แน่งน้อยก็ยังเป็นแน่งน้อย หล่อนไม่ชอบการอยู่ในกฎระเบียบเอาเสียเลย แน่ล่ะว่า ทำงานในโรงเรียน หล่อนจะหนีคำว่ากฎระเบียบไปได้อย่างไรกันยะ สมองบวม ๆ ของหล่อนจึงคอยนึกหาทางหนีออกมาจาก โรงเรียนให้ได้อยู่ร่ำไป หนึ่งในแผนการลับของหล่อนคือการหาทุนเรียนต่อนี่แหละ เรื่องจะส่งตัวเองเรียน ก็เห็นจะเป็นไปไม่ได้ เพราะยอดเงินคงเหลือในบัญชีของหล่อนแสนต่ำเตี้ยเรี่ยดิน มรดกพกห่อก็ไม่มีกับเขา ไอ้ครั้นจะกลับไปเป็น NGOs ติ๊สแตกอย่างเก่า ก็เห็นทีคุณแม่คงจะประกาศเคอร์ฟิวอีกรอบเป็นแน่แท้ หาทุนเรียนต่อนี่แล้ว เหมาะที่สุด แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 52 23:23:19 แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 52 21:31:02 แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 52 21:29:41 จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 20:46:41

ความคิดเห็นที่ 2 นิราศนอริช ตอนที่ 2 ระหว่างที่เป็นครูอยู่นั้น แน่งน้อยได้ค้นหาข้อมูลจากอินเตอร์เน็ตอย่างสม่ำเสมอ ว่าที่ไหนมีทุน ที่ไหนแจกของฟรี ก็พอเจออยู่บ้าง แต่หล่อนมีคุณสมบัติไม่พอ (เกรดไม่ถึงบ้าง ดีเกินไปบ้าง อะไรบ้าง) จนวันหนึ่งได้เจอหนังสือ "ทุนเรียนฟรีมีทั่วโลก"หล่อนจึงตาสว่างว่ามีมูลนิธิที่ให้ทุนแก่คนอีสานที่ทำงานเพื่ออีสาน นั่นคือ "มูลนิธิการศึกษาเอเชีย" นี่เป็นทุนแรกที่พบว่าหล่อนมีคุณสมบัติพอจะสมัครได้ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่รู้สึกซาบซึ้งอย่างแท้จริงว่า บุญหัวหล่อนแล้วที่เกิดในภาคนี้ไม่ได้เกิดเป็นคนกรุงเทพฯ ไม่เช่นนั้นคงไม่สิทธิ์       แม้จะรู้ข่าวล่วงหน้าเรื่องการสมัครรับทุนอยู่หลายเดือน แน่งน้อยก็ยังเป็นแน่งน้อย ถ้าอะไรไม่ถึงนาทีสุดท้าย มักไร้อารมณ์ทำ งานนี้ก็เช่นกัน ต้องส่งใบสมัคร Personal statement กับ Future plan เป็นภาษาอังกฤษ หล่อนร่างแต่ละอย่างมาแบบกระปริดกระปรอยเป็นเวลาหลายเดือน มาเสร็จเอาก่อนเส้นตาย 2 วัน แถมต้องตาลีตาเหลือกไปขอจดหมายรับรองจากอาจารย์ที่มหาวิทยาลัย (ซึ่งหล่อนจบมาแล้วหลายปี) กว่าจะตกลงว่าได้ของอาจารย์ท่านไหน ก็แทบจะไม่ทันกิน        หลังส่งใบสมัครเรียบร้อยแบบเส้นยาแดงผ่าแปด แน่งน้อยก็ตัดสินใจลาออกจากโรงเรียน ทั้งที่ยังไม่แน่ใจว่าจะได้ทุนหรือเปล่าด้วยซ้ำ มินำพาว่าต้องทำให้แม่เสียใจอีก อย่างไรก็ดี คราวนี้แม่พอทำใจรับได้มากขึ้น เพราะเห็นว่า แน่งน้อยก็พยายามเป็นครูให้แล้ว แต่ไม้แก่มันดัดยาก สันดานมันขุดกันไม่ได้ แม่จึงไม่ได้โมโหตัดเป็นตัดตายกันเหมือนตอนแรก ได้แค่ทำหน้าละห้อยปล่อยหล่อนไป        ใช่ว่าแน่งน้อยไร้หัวใจนะคุณผู้อ่าน จริง ๆ หัวใจน่ะมี ถึงจะเป็นหัวใจที่ดื้อด้านอยู่สักหน่อยก็เถอะ หล่อนหาข้อแก้ตัวในการทำร้ายจิตใจแม่ครั้งนี้ว่า อย่างไรเสีย ก็ต้องพิสูจน์ให้แม่ห็นให้จงได้ว่าสามารถเอาตัวรอดและเลี้ยงแม่ให้อยู่อย่างสบาย จะเอาถ่านให้แม่ดูสักที โดยไม่จำเป็นว่าต้องเป็นข้าราชการ! (อาจคิดได้เกือบสายไปหน่อย แต่ก็ดีกว่าไม่ได้คิดเลยนะคุณผู้อ่าน)         แม้แน่งน้อยต้องเจอกับคำประณามสารพัดสารเพจากคนรู้จัก บ้างก็รุนแรงถึงขั้นว่าหล่อนนั้นโง่ระคนบ้า มีแต่คนดิ้นรนจะเป็นข้าราชการ นังนี่ดันดิ้นรนจะไม่เป็น คนที่เอาความกตัญญูเป็นที่ตั้งก็หาว่าหล่อนช่างไม่มีน้ำอดน้ำทนเสียเลย เป็นให้แม่แค่นี้ก็ไม่ได้ หล่อนก็อยากจะย้อนคนเหล่านั้นเสียนัก ว่าชีวิตใครก็ชีวิตใคร บางอย่างเราทนได้ คนอื่นทนไม่ได้ บางอย่างคนอื่นอาจทนได้ แต่เราไม่ไหวจะเคลียร์ อย่าเอาความคิดตนเองไปตัดสินใคร...แต่ถึงใครอยากด่าอะไรก็ด่าไปเถอะ เพราะอย่างไรเสียแน่งน้อยก็ทำหูทวนลม ลาออกอยู่ดีนั่นแหละ (หึ หึ เอากับมันสิ)        หลังออกจากครู หล่อนก็ได้งานชั่วคราวทำที่มูลนิธิเพื่อแรงงานหญิง ด้วยความช่วยเหลือจากเพื่อน (กลับมาทำงานให้ NGOs อีกละ) ทำงานไปได้สักพัก ทางมูลนิธิการศึกษาเอเชียก็เรียกสัมภาษณ์ ซึ่งหล่อนก็เชื่อว่าหล่อนตอบคำถามได้ดี เพราะขอในสาขาที่ตนเองมีประสบการณ์และหล่อนก็ได้เรียนรู้หลายอย่างเกี่ยวกับการศึกษาทางเลือกจากการทำงานกับ NGOs ทำให้ชัดเจนในตัวเองอยู่บ้างว่าจะไปทางไหน และมั่นใจว่าในอนาคตหล่อนจะสามารถทำตัวให้เป็นประโยชน์สมกับที่ได้รับทุนนี้ด้วย แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 52 21:32:08 จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:25:32

ความคิดเห็นที่ 3 นิราศนอริช ตอนที่ 3         รออยู่ประมาณหนึ่งเดือนหรือสองเดือน แน่งน้อยจึงได้รับจดหมายจากทางทุนให้ไปรายงานตัว ก็เป็นอันว่าหล่อนพิสูจน์กับแม่ได้เบื้องต้นแล้วว่าอย่างน้อยในปีสองปีนี้ แน่งน้อยจะมีอะไรทำเป็นชิ้นเป็นอัน และจะไม่อดตาย        นับจากวันที่ประกาศว่าได้รับทุน ทางทุนก็ส่งให้เรียนคอร์สภาษาอังกฤษอีกหกเดือน จบแล้วก็สอบ IELTS ปรากฏว่าคะแนนของแน่งน้อยมากพอสำหรับการสมัครมหาวิทยาลัยในต่างประเทศ หล่อนจึงออกจะฟุ้งซ่านเรื่องเรียนที่ไหนดี ประเทศไหนดีหว่า อืม ๆ ตัดสินใจไม่ได้ระหว่าง USA, UK, New Zealand หรือ Australia เอ๊อ! เลือกมันทั้ง ๆ ที่ทางทุนเขายังไม่ได้บอกว่าจะหล่อนไปไหนนี่แหละ  คนมันรักจะฝัน (เฟื่อง) ใครจะทำไม        ถ้าไปอเมริกา จะมีเวลาเรียนมากกว่า อย่างน้อยก็ 2 ปี แต่ถ้าเป็นทางฝั่งอังกฤษปริญญาโทแค่ปีเดียว ผู้ใหญ่ที่หล่อนเคารพนบนอบก็ให้คำแนะนำว่า การศึกษาทางเลือกทางยุโรปน่าสนใจมากกว่า (หล่อนได้ทุนไปเรียนต่อในด้านการศึกษาทางเลือก) แม้ใจอยากไปทางอังกฤษ แต่ติดที่เวลาสั้นเหลือเกิน ปีเดียว แผล็บ ๆ ก็หมดเสียแล้ว ยังผลาญเงินไม่ถึงไหน เอ๊ย ยังเรียนรู้ไม่ถึงไหนเลย ปวดหัว ๆ เลือกไม่ถูก        สุดท้าย ชะตากรรมก็ขีดว่าให้มาที่อังกฤษ เพราะทางทุนเสนอให้หล่อนเองโดยไม่ต้องเลือก แต่อย่าคิดว่าชีวิตจะยอมให้หล่อนหยุดเลือกเพียงแค่นั้นนะ ยังมีอีก หล่อนยังต้องเลือกมหาวิทยาลัยอีกแน่ะ (สวยเลือกได้ฮ่ะ)       ทางทุนเสนอมาให้ 2 ทางเลือก ใจจริงแน่งน้อยอยากไป Sussex เพราะอาจารย์ที่รู้จักท่านหนึ่งแนะนำว่า Sussex เป็นมหาวิทยาลัยที่รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับการศึกษาของประเทศโลกที่สามที่ดีที่สุดในโลก แถมครูเดวิดชาวอังกฤษที่สอนภาษาหล่อนยังบอกอีกว่า ที่ตั้งของมหาวิทยาลัยคือเมือง Brighton ช่างเหมาะกับบุคลิกแบบแน่งน้อยเสียจริง ๆ (แบบไหนก็ไม่ทราบได้) เพราะเป็นเมืองที่ Diverse มาก มีผู้คนหลากหลายเพศและเผ่าพันธุ์ เป็นแหล่งรวมฮิปปี้ว่างั้น ในขณะที่ Norwich มันเงียบ ๆ         แต่ไป ๆ มา ๆ แน่งน้อยก็เลือก University of East Anglia แห่งเมือง Norwich เพราะทางทุนอยากให้ไปที่นี่ เขาว่ามีคนคอยดูแล เขาคงกลัวหล่อนเรียนไม่จบ เลยต้องหาคนมาดูแล ทั้งที่อายุปูนนี้แล้ว (เมื่อหล่อนมาถึงอังกฤษ กลับมีคนบอกว่าที่ Brighton เงียบกว่า Norwich มาก ก็ไม่รู้ว่าที่จริงนั้นยังไง) แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 52 02:56:02 จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:27:21

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านเพลินดีค่ะ :) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 22:57:15

ความคิดเห็นที่ 5 :-)ีใจจังมีคนมาอ่านแล้วตั้ง 1 คน ขอบคุณค่ะ คุณ scottie ^^ มีกำลังใจลงต่อละ 55 หากำลังใจได้ง่ายมาก (เพราะอยากเขียนอยู่แล้ว อิอิ) แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 52 23:20:29 แก้ไขเมื่อ 10 ก.ย. 52 23:18:41 จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 23:18:18

ความคิดเห็นที่ 6 เราขอข้อมูลการรับทุนของ OOO ไปใช้งานนะ เพราะฉะนั้นถ้ามีอีก ก็เขียนเพิ่มให้ละเอียดยิบๆ ได้เป็นการดี อิ อิ จากคุณ : โปสการ์ด...เขาไม่ใส่ซอง!!! (Lightbody Snowman) เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 00:12:47

ความคิดเห็นที่ 7 นิราศนอริช ตอนที่ 4 ก่อนออกเดินทาง ก็ต้องมีการขอวีซ่า แน่งน้อยจึงยุ่งกับการเตรียมเอกสารทั้งหลาย อายุก็จะสามสิบอยู่มะรอมมะร่อ ยังต้องหาใบเกิดมาประกอบ (อาจไม่ได้ใช้ก็ได้ แต่ทางทุนให้หาไว้) หล่อนทิ้งไปไหนไม่รู้ เดือดร้อนต้องโทรกลับไปบอกแม่ที่บ้านนอกให้ไปขอใบรับรองการเกิดให้ใหม่ แม่บอกว่าจ่ายค่าดำเนินการไปตั้งสองร้อย (ดูเอาเถิด ไม่ว่าจะอย่างไร แม่ก็ต้องมาคอยดูดำดูดีหล่อนอยู่นั่นเอง ทั้งที่หล่อนเป็นลูกที่ไม่ได้ดั่งใจเอาเสียเลย) สิ่งสำคัญที่หลีกเลี่ยงไม่ได้สำหรับผู้ที่ต้องการของวีซ่าอังกฤษเกินหกเดือน คือการเอ็กซเรย์ปอดเพื่อตรวจหาวัณโรค ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องจำเพาะเป็นวัณโรค สงสัยที่อังกฤษยังไม่รู้วิธีรักษาโรคนี้ ถึงได้กลัวกันนัก อ้ายการไปตรวจวัณโรคที่ว่านี้ ก็ใช่ว่าจะสุ่มสี่สุ่มห้าไปตรวจที่อนามัยตำบลไหนก็ได้ตามใจ แต่ต้องไปขึ้นทะเบียนกับ IOM (International Organization for Migration) หรือองค์การระหว่างประเทศเพื่อการโยกย้ายถิ่นฐาน แล้วทาง IOM จะส่งผู้สมัครไปเอ็กซเรย์ปอด โดยให้เลือกว่าจะไปโรงพยาบาลบำรุงราษฎร์หรือพญาไท 2 ก่อนไป IOM ก็ต้องโทรจองคิวล่วงหน้าเป็นอาทิตย์ เพราะคิวเขายาวเหยียดมาก คนอยากไปเมืองนอกเยอะเหลือเกิน แน่งน้อยได้คิววันอังคาร เวลา 8 โมงครึ่ง กลางคืนวันจันทร์หล่อนก็นั่งถ่ายเอกสารบัตรประชาชนกับพาสปอร์ตไว้ เตรียมรูป เตรียมอะไรต่าง ๆ (ซึ่งถือว่าผิดวิสัยมนุษย์ไฟลนก้นอย่างหล่อนมาก) ถึงเวลาหล่อนก็นั่งรถไฟฟ้าไปลงที่สถานีศาลาแดง IOM หาไม่ยากเลย อยู่บนชั้น 8 ของอาคารอะไรก็ไม่รู้ จำชื่อไม่ได้ รู้แต่ตรงข้ามกับตึกของ CP ไปถึง IOM แน่งน้อยก็ต้องยื่นเอกสารให้เจ้าหน้าที่ตรวจ แล้วก็กรอกข้อมูลนิดหน่อย นิดหน่อยจริง ๆ เช่น เคยเป็นวัณโรคไหม เคยติดต่อกับคนเป็นวัณโรคหรือเปล่า ก็ต้องตอบว่าไม่เคยสิ ่ใจจริงหล่อนอยากติ๊กช่อง 'ไม่รู้' มากกว่า แต่เขาไม่มีให้ นั่งรอเกือบชั่วโมงกว่าเขาจะเรียกไปตรวจเอกสาร และให้เซ็นต์ยอมรับเงื่อนไขของเขา แน่งน้อยก็เซ็นต์ ๆ ไป ไม่ได้อ่านหรอก เหมือนตอนติดตั้งโปรแกรมลงในคอมพิวเตอร์นั่นแหละ ใครจะไปนั่งอ่านเงื่อนไขของมันจนจบยะ ก็กด 'ยอมรับ' กันให้ผ่าน ๆ ไปทั้งนั้นแหละ จบเรื่องเอกสารแล้วก็ไปเอ็กซเรย์ที่โรงพยาบาลตามที่เลือกไว้ เสร็จแล้วก็นำแผ่นฟิล์มรูปปอดของตัวเองกลับไปที่ IOM พูดกันตรงไปตรงมา แน่งน้อยค่อนข้าง Self มาก ว่าตัวหล่อนอวบอ้วนแข็งแรงดี น่าจะผ่านฉลุย สวีวี่วี แต่ปรากฏว่าแทนที่เขาจะเรียกหล่อนไปรับผลตรงหน้าเคาน์เตอร์เหมือนคนอื่น ๆ ก่อนหน้า เขากลับเรียกหล่อนเข้าไปในห้องลึกลับ 'อ้าว ซวยแล้วไงตู มีอะไรต้องคุยกับตูเป็นพิเศษหรือเปล่าวะเนี่ย' แน่งน้อยคิด เข้าไปในห้อง มีหมอคนหนึ่ง เอาเหล็กจิ้มปอดของแน่งน้อยอยู่ (ปอดบนแผ่นฟิล์ม) ตะแกบอกว่ามันมีรอยอยู่ตรงขอบด้านขวานิด ๆ อาจเป็นเชื้อวัณโรคก็ได้ 'เหวออออออออออ!!!' แน่งน้อยเสียเส้นไปเลย หมอจึงได้รีบย้ำว่าแค่อาจมีโอกาสเท่านั้น ไม่ได้หมายความว่าเป็น แต่ยังไง นางสาวแน่งน้อยก็ต้องกลับไปเก็บเสมหะเพื่อตรวจอย่างละเอียดอีกทีว่ามีเชื้อจริงหรือไม่ สามวันรวด พุธ พฤหัส ศุกร์ แต่ไม่ต้องลางาน เพราะเก็บกันตอนเช้า ทาง IOM ต้องการเสมหะที่ใหม่และสด (ทุก ๆ หยด รสดีเสมอ) เอาแบบยังไม่ได้กินอะไรไปเลย นอกจากน้ำ ก่อนกลับเจ้าหน้าที่ให้เอกสารแน่งน้อยไปสองแผ่น แผ่นนึงเป็นการเตรียมตัวสำหรับมาเก็บเสมหะนี่แหละ อีกแผ่นก็บอกอาการของคนเป็นวัณโรค โอ้โห อ่านแค่ข้อแรกหล่อนก็รู้แล้วว่าหล่อนไม่ได้เป็น ทำไมหมอดูไม่ออกวะ ก็ในกระดาษแผ่นนั้นเขาบอกว่าคนเป็นวัณโรคจะน้ำหนักลดฮวบฮาบ ของหล่อนมันมีแต่ขึ้นพรวดพราดย่ะ โมโห ๆ แค่นี้ก็ดูไม่ออก เช้าวันพุธ แน่งน้อยจึงต้องแหกขี้ตาตื่นตั้งแต่ตีห้าครึ่ง เตรียมไปเก็บเสมหะตอน 6.45 ที่ IOM เหมือนเดิม หะแรก แน่งน้อยก็จินตนาการไปว่า คนมีรอยที่ปอดคงไม่กี่คนหรอก อย่างมากไม่น่าเกินห้า แต่ปรากฏว่าหล่อนได้บัตรคิวที่ 11 อ้าว เยอะเหมือนกันนี่หว่า แถมยังมีคนมาทีหลังหล่อนอีกหลายคน ทั้งหมดน่าจะราว ๆ สามสิบได้ แต่ละคนที่มาเก็บเสมหะแต่งตัวดีมาก สมฐานะกับคนที่จะไปเรียนต่อเมืองนอก (ยกเว้นอยู่คนเดียวที่แต่งตัวไม่เข้าพวก คุณผู้อ่านก็ลองทายกันดู) ไม่มีใครสบตากัน ไม่มีใครคุยกัน แต่แน่งน้อยรู้ดีว่าในใจลึก ๆ ของทุกคนกำลังคิดว่า "อ๋อ อ้ายพวกนี้มีแผลที่ปอดเหมือนกรูเหรอวะ" หรือไม่ก็ "ต๊าย แต่งตัวก็ดีนะคนนั้นน่ะ ไม่น่ามีแผลที่ปอดได้เลย" ความเงียบในห้องมันเหมือนการกำลังคุมเชิงกันอย่างโจ๋งครึ่มมากกว่า แน่งน้อยจึงได้แต่หัวเราะอยู่ในใจให้กับชมรมผู้มีแผลในปอด! หลังผลการเก็บเสมหะออกมาเป็น Negative (ปกติคนชอบอะไร Positive มียกเว้นก็อ้ายการไปตรวจโรคนี่แล ถ้าได้ Positive เมื่อไหร่ เป็นเรื่องเมื่อนั้น) แน่งน้อยก็นำผลการตรวจแนบไปกับเอกสารยื่นขอวีซ่า ซึ่งทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดีคราวนี้ ทางสถานทูตมิได้ทำให้หล่อนผิดหวัง อย่างไรก็ตามทาง IOM ได้แจ้งว่า ถึงหล่อนจะปลอดวัณโรค แต่หล่อนต้องนำฟิล์มเอ็กซเรย์นี้เดินทางเข้าสหราชอาณาจักรด้วย เผื่อตอมอทางโน้นขอตรวจขึ้นมา จะได้ควักให้เขาดูได้ทันท่วงที ห้ามโหลดใต้เครื่องเด็ดขาด ต้องถือติดตัวเท่านั้น จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 15:30:17

ความคิดเห็นที่ 8 นิราศนอริช ตอนที่ 5 จนในที่สุดวันเดินทางก็มาถึง 18 กรกฎาคม 2552 เวลาตีสองฝ่า ๆ เพื่อน ๆ แห่แหนกันมาส่ง แม้จะเกรงใจที่เพื่อนต้องออกมาดึกดื่น แต่ก็อดดีใจไม่ได้ที่เพื่อน ๆ เอ็นดูหล่อนถึงเพียงนี้ ส่วนทางญาติโกโหติกานั้น ไม่ต้องพูดถึง หะแรกแม่ก็บอกหล่อนว่าจะมาจากบ้านนอกกับหลานแค่สองคน แต่ลงท้ายมากันเกือบทั้งตระกูลก็ว่าได้ แหะ แหะ หล่อนออกจะเขินนิดหน่อย เพราะไปแค่ปีเดียว แต่ผู้คนมาให้กำลังใจกันทั้งหมู่บ้าน ภายหลังหล่อนได้ทราบว่า ที่ยกโขยงกันมานั้น เพราะหวังจะเห็นเครื่องบิน -_-)! เนื่องจากแต่ละคนไม่เคยมีใครได้ขึ้นเครื่องมาก่อนในชีวิต แล้วก็เหมาไปว่า ถ้ามาส่ง ก็คงจะเห็นเครื่องบินจอดเทียบท่า ให้ผู้โดยสารก้าวฉับ ๆ ขึ้นเหมือนรถทัวร์ ปัดโธ๊! มันใช่อย่างนั้นเสียที่ไหนเล่า เป็นไงล่ะ ผิดหวังกลับไปกันเลยทีเดียว พูดไปแล้ว แน่งน้อยก็ออกจะซาบซึ้งกับความเกื้อกูลของมิตรสหายอยู่ไม่น้อย หนุงหนิงนั้นให้ (ยืม) ทั้งกระเป๋าเดินทางใบใหญ่และกล้องถ่ายรูป พี่หมวยถักหมวกกับผ้าพันคอให้ นังมลก็ให้ซิมมือถือของอังกฤษพร้อมกับลองจอห์น ไหนจะเพื่อน ๆ ที่จ่ายค่าแท็กซี่ออกมาส่งดึก ๆ ดื่น ๆ และอื่น ๆ อีกมากมาย         เรียกได้ว่าแน่งน้อยมาแต่ตัว อย่างอื่นพี่น้องผองเพื่อนเตรียมการให้หมดแล้ว หล่อนจึงขอขอบพระคุณทุกคนที่ทำให้หล่อนมาถึงจุด ๆ นี้ และขอสัญญาว่าหล่อนจะทำหน้าที่ในการประกวดครั้งนี้อย่างดีที่สุด ไม่ให้ประเทศไทยต้องผิดหวัง อร๊ายยยย ปลาบปลื้ม (พล่ามไปโน่น) อ่ะ ๆ กลับมาที่สนามบินสุวรรณภูมิ เมื่อไทพี่น้อง (ญาติ) และหมู่มิตรกลับกันไปหมดแล้ว แน่งน้อยก็นั่งรอขึ้นเครื่องอยู่ลำพัง ควักโน่นรื้อนี่จากกระเป๋าออกมาสำรวจตามประสาคนมืออยู่ไม่สุข น้องผู้หญิงที่นั่งข้างหล่อนก็เอ่ยปากทักทาย สุดท้ายก็รู้ว่าไป Flight เดียวกันนั่นเอง อย่าว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลย ดูเค้าโครงหน้าและสันจมูกน้องเขาแล้ว แน่งน้อยก็พอเดาได้ว่ามีถิ่นกำเนิดใกล้ ๆ กัน ใจหล่อนจึงอยากพูดภาษาอีสานด้วยอยู่ครามครัน แต่น้องเค้าพูดภาษากลางใส่ แน่งน้อยจึงได้แต่สงวนท่าทีอยู่        แต่แล้ว คุณพี่ที่นั่งอยู่ข้างหลังแน่งน้อย พร้อมกับลูกเต้าของแก ก็หันมาถามแน่งน้อยและเพื่อนใหม่ของหล่อนอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยว่า "คนไสล่ะ" (คุณพี่คงมั่นใจมากว่าสองคนนี้มีภูมิลำเนาเดียวกัน) น้องคนนั้น เอ่อ สมมุติว่าชื่อน้อง ก. ก็แล้วกันหนา (ที่สมมติใช่ว่าห่วงชื่อเสียงน้อง แต่เป็นเพราะแน่งน้อยจำชื่อน้องเขาไม่ได้) น้อง ก. รีบหันไปตอบทันควันด้วย Isann Accent ว่า "คนหนองคายจ๊า" นั่นประไร คนบ้านเดียวกัน แค่มองตากันก็เข้าใจอยู่... จุดไต้ตำตอ จังหวัดเดียวกันกับแน่งน้อยเสียอีกแน่ะ พอรู้กำพืดกันเสียหมดทุกผู้ทุกคนแล้ว ก็เลยพูดภาษาท้องถิ่นกันตั้งแต่บัดเดี๋ยวนั้น        น้อง ก. นั้น ได้สามีเป็นคนเนเธอร์แลนด์ จะกลับไปหาสามี ส่วนแน่งน้อยก็คาดว่าจะไปหาสามีอยู่ข้างหน้าเหมือนกัน เอ๊ย ไม่ใช่ หล่อนจะไปลงที่ Amsterdam เพื่อเปลี่ยนเครื่องเท่านั้น แล้วก็ต่อจาก Amsterdam ไปลงที่เมือง Norwich ประเทศอังกฤษ หล่อนกับน้อง ก. คุยไปเรื่อย ๆ ระหว่างรอออกเดินทาง เสียดายว่าทั้งสองคนไม่ได้เจอกันก่อนจองที่นั่ง จึงได้นั่งห่างกันคนละโยชน์ (อันที่จริงต้องบอกว่าน้องเค้าเสียดาย แต่แน่งน้อยไม่เสียดายเลยเพราะเวลาเดินทางหล่อนชอบหลับ ไม่ชอบคุย)        แน่งน้อยยินดีที่จะได้โบยบินจากชีวิตเดิม ๆ เสียที แต่ก็น่าแปลกมากมาย เพราะหล่อนไม่มีความตื่นเต้นหรือตื่นกลัวอะไรบ้างเสียเลย คาดว่านั่นเป็นเพราะ ชีวิตหล่อนมีเรื่องให้ใจหายใจคว่ำมาตลอดชีวิตอยู่แล้ว การเดินทางไกลข้ามน้ำข้ามทะเลหนนี้ จึงไม่อาจสร้างความหวั่นใจให้หล่อนได้ แต่เราก็ปล่อยหล่อนชะล่าใจไปเถิด เดี๋ยวเกิดอะไรไม่คาดคิดขึ้น เราก็ค่อยมาดูน้ำหน้าหล่อนในตอนนั้น ว่าจะทำอย่างไรต่อไป จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 15:36:17

ความคิดเห็นที่ 9 นิราศนอริช ตอนที่ 6 ระยะทางจากกรุงเทพฯ ไปถึงอัมสเตอร์ดัม ประมาณ 11 ชั่วโมง (หรือ 12 หว่า) ไม่มากไม่มายหรอก ขึ้นรถไฟกรุงเทพฯ-หนองคาย ก็ใช้เวลาประมาณเท่านี้แหละ หลับ ๆ ไปแผล็บเดียวก็ถึง   ในชีวิตนี้ ก่อนหน้าเดินทางมาอังกฤษ แน่งน้อยก็มีโอกาสได้ขึ้นเครื่องบินแค่สองครั้ง คือตอนไปกลับอินเดียเมื่อสามสี่ปีก่อน ซึ่งตอนนั้นระยะเวลาเดินทางก็แค่ 2 ชั่วโมง ความรู้สึกที่จำได้ก็คือ ไม่มีอะไร สบายมาก หล่อนจึงคาดการณ์ว่า ไปอังกฤษคราวนี้ ก็คงราบรื่นและดวก! เหมือนเดิม ที่ไหนได้ นั่งเครื่องบินยาว ๆ นี่มันน่ากลัวจั๊ดนัก (เพิ่งมารู้ทีหลังว่ามันเป็นอย่างนี้แค่สายการบินที่หล่อนนั่งมานี่แหละ) เครื่องกระตุกกระตัก มันเป็นงึก ๆ งัก ๆ มันเป็นงัก ๆ งึก ๆ มันสั่นบ่อยมาก สั่นธรรมดาหล่อนคงไม่ว่ากระไร แต่สั่นที สัญญาณทีวีก็หายที ฮ่วย ทำไมน่ากลัวงี้หว่า แม้ใบหน้ายังคงนิ่งเฉย ประหนึ่งว่าหล่อนเข้มแข็งมาก แต่ในใจหล่อนสวดพระพุทธคุณ พระธรรมคุณ พระสังฆคุณ ไปแล้วร้อยแปดจบ ต้องพยายามหนีจากความกลัวด้วยการข่มตาให้หลับ จะได้ไม่ต้องรับรู้ นอกจากต้องเผชิญหน้ากับความกลัวตายจัง ๆ แล้ว หล่อนยังต้องรำคาญอ้ายฟิล์มเอ็กซเรย์ปอดแผ่นเบ้อเร่อเบ้อร่าที่พกมาด้วย เอ๊อ ให้มันได้อย่างนี้ ถ้าราบรื่นคงไม่ใช่ชีวิตแน่งน้อย มันต้องมีอะไรพิลึก ๆ แทรกเข้ามาตลอดใช่ไหม อยู่บนเครื่องบิน ก็ต้องคอยประคับประคองฟิล์มรูปปอดตัวเองไป พับก็ไม่ได้ กรรมสิ้นดี นั่งกลัวไปกลัวมา หลับมั่งตื่นมั่ง ในที่สุดก็ถึงอัมสเตอร์ดัมเสียที ออกจากกรุงเทพฯ ตีสอง มาถึงที่นี่ ประมาณแปดเก้าโมง แล้วก็ต้องต่อเครื่องไปเมือง Norwich ของอังกฤษ เอาไงล่ะทีนี้ มันต่อกันยังไงหว่า ตอนไปอินเดียก็ไม่ต้องต่อเว้ย... ระหว่างกำลังยืนคิดตรึกตรองอยู่นั้น แน่งน้อยก็ป๊ะหน้าน้อง ก. คนบ้านเดียวกันอีกรอบ น้อง ก. จึงชวนให้เดินไปออกตรงช่องเดียวกัน พอแน่งน้อยแถลงว่า 'พี่ต้องต่อเครื่องไปอังกฤษ ไม่น่าจะไปทางเดียวกับน้องมั้ง เพราะน้องลงที่นี่เลย' แต่น้อง ก. ก็มองหน้าหล่อนแล้วถามว่า 'แน่ใจเหรอ แน่ใจนะ' อ้าว ตอนแรกก็แน่ใจอยู่หรอก พอเมิงมาถามเนี่ย เลยชักไม่แน่ใจ แล้วจะยังไงล่ะเนี่ย ด้วยความซื่อบื้อ แน่งน้อยเลยจึงเดินตามน้อง ก. ไปในที่สุด แล้วก็จริงดังคาด โดนตอมอ (คล้าย ๆ ตอม่อเนอะ) ของเนเธอร์แลนด์ไล่กลับออกมา บอกว่า 'ทางเราช่วยคุณไม่ได้ ณ กับจุด ๆ นี้ คุณกลับไปติดต่อข้างบนดีกว่า' เขาว่าอย่างนั้น แน่งน้อยก็ต้องตากหน้าเดินกลับ (หลังจากยืนต่อแถวอยู่เกือบชั่วโมง) อืม เงอะงะได้ใจมาก กลับเข้าไปข้างในของสนามบิน ก็ไม่รู้อีกว่าต้องไปติดต่อที่ไหน มันมีป้ายให้อ่าน แต่หล่อนก็งง ไม่รู้อันไหนชี้ไปทางไหน เลยตัดสินใจถามทางไปเรื่อย ๆ จนไปเจอจุดให้บริการสำหรับ Transfer เครื่อง ตามกำหนดการนั้น มาถึงอัมสเตอร์ดัมแปดโมง แล้วก็ต้องนั่งรออีกหกเจ็ดชั่วโมง กว่าจะได้ขึ้นเครื่องอีกทีก็สี่โมงเย็น ระหว่างนั้นก็นั่งให้เหงือกแห้งไปเล่น ๆ ระหว่างที่คุณพี่ผู้ให้บริการออกบัตรอะไรก็ไม่รู้ให้อยู่นั้น แน่งน้อยก็หาเรื่องชวนคุย ประมาณว่าจะได้ฝึก speaking ไปด้วย แต่ดันเลือกคำถามมาฝึกได้ด๋อยมาก ๆ หล่อนถามไปด้วยความซื่อบื้อว่า 'นี่อีฉันต้องอยู่ในสนามบินตั้ง 6-7 ชั่วโมงเลยเหรอคะ ออกไปข้างนอกได้ไหม' คุณพนักงานทำหน้าเย็นชามาก ตอบว่า 'คุณมีวีซ่าของเนเธอร์แลนด์ไหมล่ะ ไม่มีก็ออกไปไม่ได้' แป่ว!!! แค่เนี้ย เมิงไม่รู้เหรอ ถามทำไมให้โง่เนี่ย ค่ะ ค่ะ ต่อไปจะไม่ถามอีก หลังจากหน้าแตกเป็นที่สาแก่ใจตัวเองแล้ว หล่อนก็หาที่นั่งรอ ไม่รู้จะทำอะไรดี มีอินเตอร์เน็ตให้บริการ แต่แพงเกิน แล้วก็ไม่มีธุรด่วนอะไรถึงขั้นต้องยอมจ่าย อาหารการกินแพงมาก (ถ้าคิดเป็นเงินเขาคงไม่แพง แต่ถ้าแปลงเป็นเงินบาท ก็โขล่ะ) ดีว่าน้องมะเหมี่ยว (น้องที่ได้ทุนเดียวกัน และได้เดินทางมาอังกฤษก่อนหล่อนสองอาทิตย์) บอกไว้ล่วงหน้าว่าอาหารที่สนามบินแพงมาก แน่งน้อยจึงยัดขนมใส่กระเป๋ามาด้วย ฮ่า ๆ ๆ อัมสเตอร์ดัมไม่ได้กินเงินกรูหรอก หล่อนคิดในใจ ที่ไหนได้ ห่อแต่ขนม ไม่ได้ห่อน้ำ (ของเหลวเกินร้อยกรัมขึ้นเครื่องไม่ได้) จะอดทนไว้กินที่อังกฤษ ก็กลัวร่างกายจะขาดน้ำตายเสียก่อน จะกินในส้วมของสนามบินก็กระไรอยู่ หล่อนจึงตัดสินใจยอมควักเงินซื้อน้ำ เลือกขวดที่ถูกที่สุดแล้ว ก็ปาเข้าไปสามดอลลาร์ น้ำอีเวน (Evian) เกิดมาก็คงกินมันครั้งนี้ครั้งเดียวล่ะวะ กินน้ำก็แล้ว กินขนมแล้ว จัดกระเป๋าใหม่ก็แล้ว เวลาก็ยังไม่ถึงไหน เฮ้อ ตอนไม่มีอะไรทำ (และหล่อนก็ไม่อยากทำอะไร) นาฬิกามันช่างเดินช้าเหลือเกิน กว่าจะถึงเวลาเดินทาง แน่งน้อยก็นั่งสัปหงกไปหลายรอบ พยายามอ่านหนังสือก็ไม่มีสมาธิเลย ทำไมการอยู่กับตัวเองถึงเป็นเรื่องน่าเบื่อเช่นนี้หนอ.... เขาให้ขึ้นเครื่องสี่โมงครึ่ง แน่งน้อยไปนั่งเฝ้าหน้า Gate มันตั้งแต่บ่ายสาม ทั้งที่ปกติ ทำอะไรก็สายตลอด คราวนี้กลับไปก่อนชาวบ้านชาวช่องเขา เพราะหล่อนอยากหนีไปให้พ้น ๆ จากความน่าเบื่อเสียที (สันดานที่แก้ไม่หายของหล่อน ขี้เบื่อ!) เครื่องบินที่จะพาหล่อนข้ามน้ำข้ามทะเลไปสู่เกาะอังกฤษ เป็นเครื่องโดยสารขนาดเล็ก ต้องนั่งรถ shuttle bus ออกไปจากตัวอาคารไกลทีเดียว แล้วก็เดินขึ้นเครื่องโดยตรงอยู่กลางลานสนามบิน ลมแรงจนขนาดผู้หญิงร่างใหญ่อย่างแน่งน้อยยังแทบปลิว (เหมือนในหนังเลยวุ้ย) นั่งเครื่องจากอัมสเตอร์ดัมไปนอริช ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง แต่หล่อนกลับรู้สึกตื่นเต้นมากกกกกกกกกก เพราะที่ผ่านมา นั่งเครื่องบินตอนกลางคืนตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่แน่งน้อยเห็นว่าตัวเองอยู่เหนือเมฆและเห็นทะเลกว้างใหญ่อยู่เบื้องล่าง เป็นอีกครั้งหนึ่งของชีวิตที่หล่อนรู้สึกว่าโลกนี้ช่างกว้างใหญ่และมหัศจรรย์เหลือเกิน... จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 15:44:05

ความคิดเห็นที่ 10 nice story! จากคุณ : Qolf เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 07:37:09

ความคิดเห็นที่ 11 สนุกดีค่ะ จะติดตามตอนต่อไป จากคุณ : ladyteeruk เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 10:49:26

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณมากค่ะ คุณ Qolf คุณ ladyteeruk ีมีำกำลังใจขึ้นเยอะเลยค่ะ ;D จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 12:26:45

ความคิดเห็นที่ 13 ตามมาจากห้องรวม เขียนได้ฮ่ามากเห็นภาพตาม "คนไสล่ะ" อย่างฮา จากคุณ : manta_anne เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 21:55:47

ความคิดเห็นที่ 14   ตามมาอ่านด้วยคนค่ะ เขียนสนุกดี และขอขอบคุณด้วยที่ประเทศไทยเราจะได้คนมีความรู้กลับมาพัฒนาประเทศเพิ่มอีกคน จากคุณ : jjFR เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 52 23:15:10 A:86.197.245.165 X: TicketID:177306

ความคิดเห็นที่ 15 555 ถ้าเป็นคนอีสานยิ่งได้อารมณ์เนอะคุณ manta_anne ขอบคุณค่ะคุณ jjFR จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 52 00:36:05

ความคิดเห็นที่ 16 ชอบจังเลยค่ะ สนุกมาก อ่านแล้วคิดว่านิสัยคุณคล้ายกับเรามากๆเลย คนอีสานเหมือนกันด้วย ขอเดาว่าจบป.ตรี สาขาภาษาอังกฤษหรือภาษาอื่น ๆ หรือเปล่าคะ จากคุณ : world'scitizen เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 52 12:52:11

ความคิดเห็นที่ 17 lolอืมม เขียนได้ดีค่ะ และเป็นประโยชน์มากค่ะ จากคุณ : rampaii เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 52 19:20:39

ความคิดเห็นที่ 18 ขอบคุณมากค่ะ คุณ world'scitizen คุณ rampaii 555 นึกว่าจะมีแต่ไร้สาระนะคะ เห็นคุณ rampaii บอกว่าเป็นประโยชน์ก็ดีใจ เพราะตัวเองก็ออกไปทางพล่ามอ่ะค่ะ คุณ world's citizen เราไม่ได้จบสาขาภาษาเลยค่ะ (แต่รักภาษามาก ทั้งไทยทั้งอังกฤษ) แต่อยู่ในคณะที่มีภาษาเยอะ ๆ นั่นแหละค่ะ คณะอะไรดีน้า ;) จากคุณ : Odd_One_Out เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 52 20:43:22