ความคิดเห็นที่ 1 หลี่เหยียนเนียนมองเด็กทั้ง 15 คนที่เหลืออีกครั้ง แล้วถอนหายใจพูดว่า บอกแล้วว่าคนที่สามารถรอดชีวิตมาได้จากเด็กทั้ง 1,000 ถือเป็นเจ้านายได้แล้ว ไหนบอกมาซิว่าทำไมตึกสิบถึงได้รอดมาตั้งห้าคน? ผู้คุมชุดดำคนหนึ่งลังเล ก่อนจะพูดตอบว่า เด็กตึกสิบฉวยโอกาสตอนที่เด็กตึกเก้าเพิ่งจะสู้(ฆ่ากัน)เสร็จและกำลังอ่อนเพลียถึงขีดสุดเข้าไปรุมฆ่าเด็กตึกเก้า ทำให้เด็กตึกเก้าตายหมด ส่วนเด็กตึบสิบรอดมาได้ถึงห้าคน หลี่เหยียนเนียนจึงร้องอ้อ แล้วหันไปถามเด็กตึกสิบที่รอดมาทั้งห้าคนว่า ใครเป็นหัวโจก? เด็กตึกสิบสามคนนอกจาก 99 กับ 100 พากันก้มหน้าลงอย่างหวาดกลัว แล้วแอบเหลือบมองไปที่ 99 โดยพร้อมเพรียง ซึ่งหลี่หลินเห็นแล้วนึกเหยียดหยามในความขี้ขลาดของเด็กสามคนนั้นเป็นอย่างมาก จากที่หลี่หลินคาดการณ์ หลี่เหยียนเนียนไม่น่าจะฆ่าเด็กที่เป็นหัวโจก ส่วนจะลงโทษอย่างไรนั้นเป็นอีกเรื่อง ความจริงว่ากันตามหลักแล้ว หลี่หลินคิดว่าตัวเขาไม่ควรให้เด็กอายุแปดขวบต้องมาเป็นแพรรับบาปแทนตัว แต่การทำตัวเด่นเตะตาชาวบ้านไม่ใช่หลักการที่เขาจะเลือกทำ เพราะเขาไม่อยากถูกส่งไปทานที่อันตรายที่สุดในอนาคต โดยจากประสบการณ์ในการเป็นนักฆ่าในชาติก่อนของเขาทำให้เขารู้ว่า นักฆ่าระดับท็อปมักจะตายเร็วกว่าใครเพื่อน ซึ่งไม่ใช่ว่าฝีมือไม่ดีพอ แต่เป็นเพราะต้องรับงานที่อันตรายมากเกินไป ดังนั้นต่อให้ต้องรับสารภาพว่าตัวเองเป็นคนต้นคิดแผนการนี้ หลี่หลินก็ต้องคำนวณเวลาที่จะสารภาพให้ดีๆ ว่าต้องรอไปสักระยะ อย่าเพิ่งรีบสารภาพ และตอนที่สารภาพต้องแกล้งแสดงละครด้วยว่ากลัวแทบตาย แต่ก็กัดฟันก้าวออกไปสารภาพยอมรับว่าตัวเองเป็นคนต้นคิด หลี่เหยียนเหนียนเห็นยังคงไม่มีใครสารภาพ ก็ยิ้ม แล้วพูดว่า รู้หรือเปล่าว่าทำไมถึงให้พวกเจ้าเข้าไปสู้กันเองโดยวางเงื่อนไขให้ต้องฆ่าคนอื่นอย่างน้อยหนึ่งคนทุกวัน? ก็เพราะเพื่อจะให้รู้ว่าการปรานีต่อศัตรูคือการทำร้ายตัวเอง จะให้โอกาสพวกเจ้า บอกมาซะว่าใครเป็นต้นคิด แล้วคนอื่นที่เหลือเหยียจะไม่ฆ่า 99 ร้องสารภาพออกไปเสียงสั่นว่าตัวเองเป็นคนทำก่อนที่หลี่หลินจะอ้าปากสารภาพพอดี พร้อมกันนั้นก็นึกถึงตอนที่ตัวเขาคุ้มครองหลี่หลินอยู่ข้างหลังสู้กับเด็กชายสามคนอย่างดุเดือด เขาได้ยินเสียงอ่อนโยนแต่เหี้ยมเกรียมดังมาจากด้านหลังว่า “ฆ่าคนของตึกเก้าซะ!” ซึ่ง 99 ยอมเชื่อว่านั่นเป็นเสียงจากจิตใต้สำนึกของตัวเองมากกว่าเชื่อว่าเป็นเสียงจากปากของ 100 ผู้ใสซื่อที่เขาพยายามคุ้มครองมาโดยตลอด หลี่หลินมอง 99 อย่างตกตะลึง แล้วพยายามบอกตัวเองว่าอย่าไปจดจำน้ำใจในครั้งนี้ แม้ว่าพฤติกรรมของเด็กแปดขวบตรงหน้าคนนี้คู่ควรให้เขานับถือจากใจจริงก็ตาม หลี่เหยียนเนียนขมวดคิ้ว พูดว่า ดำกินดำอันร้ายกาจนัก แบบนี้เด็กตึกเก้าไม่เท่ากับตายอย่างไม่พอที่หรอกรึ ส่งกลับเข้าไปตึกสิบทั้งหมด (ทั้งห้าคน) คนที่รอดออกมาพรุ่งนี้ถึงจะนับว่าผ่านด่าน! หลี่อ้อร์ฟังแล้วหนาวเยือกไปทั้งตัว เพราะจากเด็ก 1,000 เหลือผ่านมาถึงตรงนี้ได้ ถือว่าเป็นเด็กชั้นเลิศในชั้นเลิศแล้ว เมื่อกี้ก็สิ้นเปลืองถูกส่งเข้าเรือนโบตั่นไปสองคน นี่ห้าคนนี่จะถูกส่งกลับเข้าตึกสิบไปอีก คราวนี้ไม่รู้ว่าจะต้องสูญเสียไปอีกกี่คน หลี่หลินถอนหายใจ ก้าวออกไปข้างหน้าสองก้าวแล้วพูดว่า ข้าเองที่เป็นคนต้นคิด กว่าจะออกมาตึกได้ไม่ง่ายดาย ข้าไม่อยากจะกลับเข้าไปอีกแล้ว หลี่เหยียนเนียนมองหลี่หลินที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า ในบรรดาเด็กที่รอดชีวิตทั้งหมด หลี่หลินอายุน้อยที่สุด โดยอายุแค่หกขวบเท่านั้น และท่าทีที่สงบนิ่งผิดจากเด็กคนอื่นๆ ของหลี่หลินทำให้หลี่เหยียนเนียนยิ่งประหลาดใจ จึงย้อนถามว่า เจ้าเป็นคนต้นคิดจริงๆ รึ? 99 กับหลี่หลินร้องตอบพร้อมกันว่า “ข้าเป็นคนทำ!” หลี่เหยียนเนียนแดกดันว่า ช่างเป็นพี่น้องที่รักกันนักนะ รู้หรือไม่ว่าพี่น้องแปลว่าอะไร? พี่น้องก็คือคนที่สามารถขายเราได้ง่ายดายที่สุด จงจำคำของเหยียเอาไว้ บอกมาซะ ใครเป็นคนต้นคิดกันแน่? 99 ทำท่าจะชิงออกรับแทนอีก แต่ถูกหลี่หลินขวางเอาไว้ และชิงตอบว่า ความจริงแล้วคนต้นคิดคือข้า ส่วนเขาเป็นหัวโจกดำเนินการ หลี่เหยียนเนียน “อ้อ แล้วทำไมเมื่อกี้ถึงไม่สารภาพ?” “กลัวตาย!” หลี่หลินตอบแบบขวานผ่าซากมาก หลี่เหยียนเนียนถอนใจ “นั่นสินะ ไม่ว่าใครก็กลัวตายกันทั้งนั้น แล้วตอนนี้ไม่กลัวตายแล้วรึ?” หลี่หลิน “ท่านไม่มีทางฆ่าข้า อย่างมากก็แค่ส่งไปเรือนโบตั๋นเหมือนอย่างสองคนนั้นเท่านั้น” หลี่เหยียนเนียนมองเด็กน้อยตรงหน้าอย่างสนใจเป็นอย่างยิ่ง ถามว่า “หนึ่งร้อย เจ้ารู้หรือไม่ว่าเรือนโบตั๋นเป็นสถานที่เช่นไร?” ความจริงหลี่เหยียนเนียนไม่คิดว่าเด็กหกขวบจะเข้าใจอย่างแท้จริงถึงความหมายของเรือนดบตั่น แต่เพราะท่าทีเยือกเย็นผิดธรรมดาของหลี่หลิน ทำให้เขาเอ่ยถามออกไปแบบนี้ หลี่หลินเงยหน้าขึ้น ใบหน้าเปื้อนเลือดปราศจากแววหวาดกลัวแม้แต่น้อยนิด ตรงกันข้ามกลับแฝงแววล้อเลียนยามที่เอ่ยออกไปว่า “ตายใต้ดอกโบตั๋น เป็นปิศาจก็สำราญ” คำตอบนี้ทำเอาทุกคนตกตะลึงกันไปหมด หลี่เหยียนเนียนนิ่งใคร่ครวญคำตอบที่หลี่หลินตอบออกมาอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหัวเราะก้อง พูดว่า นึกไม่ถึงเลยว่าปีนี้จะได้คนชั้นเลิศมาด้วย น่าสนใจดีนี่! ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อเดินจากไป หลังจากหลี่เหยียนเนียนไปแล้ว หลี่เอ้อร์ก็วิ่งตามเจ้านายไป ส่วนคนที่เหลือพากันหันมามองหน้ากันเองเลิ่กลั่ก 99 ดุหลี่หลินอย่างโกรธจัดว่าสารภาพไปแบบนั้นทำไม อยากให้ตายกันทั้งคู่หรือไง หลี่หลินยิ้มพลางพูดว่า ก็ข้าเป็นคนพูดบอกเจ้าชัดๆ นี่ 99 ดุว่า เจ้าก็แค่หลุดปากพูดไปแบบไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย อย่างเจ้าหรือจะมีความคิดแบบนั้นได้?! หลี่หลินยิ้มไม่เดือดร้อน พูดว่า ข้าหิวแล้ว 99 จึงถลึงตาใส่ ตะคอกด่าว่า “พักตร์ชาดน้ำเคราะห์” (พักตร์ชาด โดยทั่วไปแปลว่าหญิงงาม แต่ก็ใช้ในความหมายหนุ่มหน้าสวยเหมือนผู้หญิงก็ได้ ในที่นี้ 99 ด่าหลี่หลินที่หน้าสวยเหมือนเด็กผู้หญิง) หลี่หลินฟัง 99 ด่าแล้วได้แต่ฝืนยิ้มพลางเอามือลูบหน้าตัวเอง เพราะใบหน้านี้เป็น “พักตร์ชาดน้ำเคราะห์” จริงๆ ขนาดแกล้งปัญญาอ่อนแล้วยังไม่แคล้วจะถูกส่งไปเข้าเรือนโบตั๋น จากนั้นหลี่หลินย้อนถาม 99 ไปว่า แล้วตอนที่ 99 สารภาพออกไปนั่น ไม่กลัวตายหรือไง? 99 ยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วตอบว่า อย่างมากก็แค่ถูกส่งไปเรือนโบตั๋นเท่านั้น ทำให้หลี่หลินค่อยรู้สึกโล่งอกทันทีว่าตัวเองไม่ได้ติดค้างน้ำใจ 99 เนื่องจาก 99 รู้อยู่แล้วว่าตัวเองจะไม่ตาย หลังจากนั้น หลี่หลินก็ได้อาบน้ำแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าใหม่เอี่ยม (ตลอดเวลาที่เข้ามาในหุบเขา หลี่หลินไม่ได้อาบน้ำเลย) จากนั้นถูกผู้คุมพาตัวไปพบหลี่เหยียนเหนียน ท่าทีของผู้คุมดุจะหวาดกลัวหลี่เหยียนเหนียนมาก หลี่หลินนึกถึงว่าหลี่เหยียนเหนียนรวบรวมเด็กพันกว่าคนมาฝึกวิชา แล้วมองเด็กพวกนี้ฆ่ากันเองจนเหลือแค่ไม่กี่คนภายในเวลาไม่กี่วันด้วยสีหน้าเฉยสนิทไม่บ่งบอกความรู้สึกอะไรเลย ก็สมควรอยู่หรอกที่ผู้คุมคนนี้จะกลัว และสมอยู่หรอกที่จะได้รับมอบหน้าที่สำคัญในการคุมการฝึกเด็กนักฆ่าในหุบเขาทั้งหมด จากนั้นประเมินไปถึงตึกที่อยู่ของหลี่เหยียนเหนียนว่าอยู่ในตำแหน่งที่สามารถทอดตามองเห็นหุบเขาได้ทั้งหมด บอกให้รู้ว่าแม้จากท่าทางที่แสดงออก หลี่เหยียนเหนียนดูเรื่อยเฉื่อยเหมือนไม่ค่อยแยแสสนใจอะไร แต่ความจริงแล้วเป็นคนที่ชอบให้ทุกอย่างอยู่ในการควบคุมของตัวเอง และจากบุคลิกเหมือนผู้ดีสูงศักดิ์กับหน้าตาที่จัดได้ว่าหล่อเอาการของหลี่เหยียนเหนียน ทำให้หย่งเยี่ยอดคิดไม่ได้ว่าหุบเขานี้ช่างมีอิทธิพลจริงๆ  ขนาดคนมาดอย่างกับองค์ชายในราชสกุลแบบหลี่เหยียนเหนียนยังมีตำแหน่งเป็นแค่ผู้คุมฝึกเด็ก แล้วคนที่มีตำแหน่งสูงยิ่งกว่านี้ล่ะ มันน่าคิดมาก จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:28:49

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อจะก้าวเข้าห้องไปเผชิญหน้าหลี่เหยียนเหนียน หลี่หลินงำประกายคมกล้าในดวงตา แล้วเดินก้มหน้าเข้าไปคุกเข่าลงตรงหน้าหลี่เหยียนเหนียนอย่างสงบเสงี่ยม เห็นหลี่เหยียนเหนียนถือจอกเหล้ามองมาที่เขาเงียบๆ หลี่หลินก็คิดในใจว่าควรจะเงยหน้าขึ้นต่อตาดีไหม ก่อนจะตัดสินใจเงยหน้าขึ้นจ้องตาอีกฝ่าย และทำเป็นเริ่มใจเสาะก้มหน้าหลบตาในเวลาที่เหมาะเจาะเพื่อให้ดูไม่โดดเด่นและอ่อนด้อยจนเกินพอดี ข้างหลี่เหยียนเหนียน เมื่อเห็นหลี่หลินก้มหน้าหลบตาด้วยความกลัวในที่สุด จึงเอ่ยขึ้นเนิบๆ ว่า คิดวิธีนั้นออกได้ยังไง? “ในตึกเหลือพวกเราอยู่ห้าคน แบ่งกันไม่พอ กฎบอกว่าให้คนหนึ่งฆ่าหนึ่งคน แต่ไม่ได้บอกว่าห้ามฆ่าคนของตึกอื่น” หลี่หลินเอ่ยตอบด้วยท่าทางซื่อๆ ตรงไปตรงมาที่สุด แล้วนึกด่าโหยวหลีกู่อยู่ในใจ เพราะในวันแรกที่เข้าไปในตึก เด็กทุกคนรู้ดีว่าวันรุ่งขึ้นต้องฆ่าเด็กคนอื่นอย่างน้อยหนึ่งคนถึงจะผ่านด่าน ในคืนแรกเด็กในตึกจึงฆ่ากันเองเหมือนเสียสติไปแล้วจนตายกันไปเกินครึ่ง ส่วนคนที่เหลือและบาดเจ็บก็ไม่มีทางอยู่รอดพ้นคืนถัดไปได้อยู่แล้ว แล้วเด็กที่ถูกสอนว่าต้องฆ่าคนอื่น ตัวเองถึงจะอยู่รอดมาตั้งแต่เด็กแบบนี้ โตขึ้นไปจะเป็นคนแบบไหน? แต่หลี่หลินก็ไม่คิดจะยอมเสียสละตัวเองเพื่อคนอื่นอยู่แล้ว ดังนั้นเขาจึงรอดมาได้โดยไม่ต้องลงมือฆ่าใครเลย แค่หลบอยู่ข้างหลังให้ 99 คุ้มครอง เนื่องจากวิทยายุทธ์ของ 99 เหนือกว่าเด็กคนอื่นๆ อยู่ขั้นหนึ่ง ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันว่าได้รับถ่ายทอดมาจากครอบครัวหรือไง ดังนั้นหลี่หลินแค่คอยพูดชี้แนะอยู่ข้างหลัง 99 ก็สามารถคุ้มครองเขาออกมาจากตึกได้แล้ว “ก่อนจะได้สติ เจ้ายังเป็นแค่เด็กปัญญาอ่อนเท่านั้น!” หลี่เหยียนเหนียนพูดพลางมองบันทึกเกี่ยวกับหลี่หลินบนโต๊ะ แล้วนึกถึงกลอนที่หลี่หลินพูดออกมาได้ จึงมองหน้าหลี่หลินด้วยสายตาคมกริบ ถามว่า “จำเรื่องก่อนจะเข้ามาในหุบเขาได้รึ?” “จำไม่ได้แล้ว” หลี่หลินตอบตามตรง ตอนที่เขาได้สติตื่นขึ้นมาในร่างนี้ ก็ถูกส่งมาถึงหุบเขาแล้ว คนที่ส่งเขามา เขาเห็นแค่เงาหลังอันเลือนราง แล้วเงานั้นยังคอยตามมาพูดโน่นพูดนี่อยู่ข้างๆ หูเขาเวลาที่เขาอยู่ในหุบเขานี่อยู่ตลอดด้วย เพียงแต่เขาไม่ได้ไปสนใจอะไรมาก หลี่เหยียนเหนียนฟังแล้วอดผิดหวังไม่ได้ เพราะเขาคิดมาโดยตลอดว่าคงเป็นเพราะคำสั่งให้ลูกน้องไปรวบรวมเด็กอายุ 7-8 ขวบทั่วแผ่นดินเป็นจำนวน 1,000 คนนั้นยากเกินไป เด็กปัญญาอ่อนแบบหลี่หลินถึงได้ถูกจับตัวมาคละๆ ให้มันถึง 1,000 คน แล้วตลอดเวลา 8-9 เดือนที่เด็กอื่นฝึกวิทยายุทธ์กัน หลี่หลินก็เอาแต่นั่งมองทื่อๆ แบบเด็กปัญญาอ่อนจนหลี่เหยียนเหนียนตัดใจแล้ว และคิดว่ายังไงหน้าตาระดับนี้ ส่งเข้าเรือนโบตั๋นก็พอจะมีประโยชน์อยู่หรอก นึกไม่ถึงว่าสามเดือนสุดท้ายก่อนเข้าตึก อยู่ๆ เจ้าเด็กนี่ก็หายปัญญาอ่อน และเข้าไปร่วมฝึกกับเด็กคนอื่นๆ จึงได้หมายเลขสุดท้าย คือหมายเลข 100 มา ซึ่งก็คือเด็กคนที่ 100 ของตึกสิบ เด็กที่ฝึกซ้อมมาน้อยกว่าคนอื่น วิทยายุทธ์ด้อยกว่าเด็กคนอื่นๆ อย่างเห็นได้ชัด กลับรอดชีวิตมาได้ท่ามกลางการฆ่าฟันกันเองอย่างดุเดือด แถมยังเป็นคนต้นคิดวางแผนดำกินดำ จากเด็กปัญญาอ่อนสู่เด็กใจกล้าวางแผนดำกินดำไปจนถึงกลอนบทนั้น หลี่เหยียนเหนียนคิดจะไม่สนใจหลี่หลินก็ไม่ได้เสียแล้ว หลี่เหยียนเหนียนมองหลี่หลินนิ่งๆ โดยไม่พูดอะไร หลี่หลินรู้สึกได้ถึงแรงกดดันมหาศาลโถมทับเข้าใส่ตัว แต่เนื่องจากนอกจากความทรงจำตั้งแต่เข้ามาในหุบเขาแล้ว หลี่หลินยังมีความทรงจำในชาติก่อนตอนที่เป็นมือสังหารอยู่ด้วย ดังนั้นเขาจึงแกล้งยืดหลังให้ตรงกว่าเดิม แล้วทำตัวสั่นนิดๆ ให้ดูเหมือนว่าพยายามจะแสดงออกให้เห็นถึงความกล้าหาญทั้งที่หวาดกลัว ใบหน้าที่ผ่านการล้างจนสะอาดเอี่ยมของหลี่หลินทำให้หลี่เหยียนเหนียนเห็นแล้วรู้สึกคุ้นๆ ชอบกล จึงหันไปมองหน้าหลี่เอ้อร์ ครั้นเห็นหลี่เอ้อร์พยักหน้ายืนยัน หลี่เหยียนเหนียนจึงยิ้ม แล้วรั้งพลังกดดันกลับ ทำให้หลี่หลินรู้สึกตัวเบาหายอึดอัดทันที จึงลอบถอนหายใจในใจว่ามียอดฝีมือแห่งยุทธจักรอยู่จริงๆ หรือนี่! หลี่เหยียนเหนียน “ชื่อของคนจากตึกเจ้าทั้งห้าคนคือ ซิงหุน (วิญญาณดาว) เยว่พ่อ (วิญญาณจันทร์) หงอี (เสื้อสายรุ้ง) อิงอวี่ (ขนอินทรี) รื่อกวง (แสงอาทิตย์)  เจ้าเลือกเอาชื่อหนึ่งซะ!” ชื่อเหล่านี้ล้วนแต่มีกลิ่นอายบ่งบอกว่าเป็นนักฆ่าทั้งสิ้น ถึงจะฟังดูเท่ดี แต่ก็ฟังดูเป็นชื่อที่ไม่มีจุดจบที่ดีทั้งนั้น หลี่หลินไม่อยากเลือกสักชื่อ แต่ตอนนี้ตัวเขาไม่ใช่เด็กปัญญาอ่อนแล้ว และยังเป็นแค่เด็กหกขวบ หากไม่คิดจะเลือก ก็ต้องบอกเหตุผล ซึ่งจะบอกเหตุผลนี้ไปก็ไม่ได้ ดังนั้นหลี่หลินจึงพูดอย่างนอบน้อมให้หลี่เหยียนเหนียนช่วยมอบชื่อให้ หลี่เหยียนเหนียนมองหลี่หลิน ก่อนจะพูดเนิบๆ ว่า “ชื่อ ‘ซิงหุน’ ก็แล้วกัน แสงในความมืดมิดไม่มีผู้ใดจักแย่งชิงได้ ข้าจะส่งเจ้าไปที่เรือนบน...เจ้าเป็นคนประหลาด นี่ถือเป็นโชคหรือเคราะห์กันแน่หนอ” หลี่หลินฟังแล้วอย่างเซ็ง ว่ามาถึงก็ตั้งชื่อดาวหาง(ตัวนำความซวย)ให้เลยเรอะ? ก่อนจะจำใจพูดขอบคุณอย่างนอบน้อมไป ซิงหุนรับป้ายหยกจากหลี่เหยียนเหนียน แล้วออกไปจากห้อง หลังจากซิงหุนออกไปแล้ว หลี่เหยียนเหนียนก็ถึมพำว่า ตัวเขาทำถูกหรือเปล่าหนอ หน้าตาแบบนั้นสมควรจะส่งไปที่เรือนโบตั๋นมากกว่า...ตายใต้ดอกโบตั๋น เป็นปิศาจก็สำราญ ซิงหุนเดินตามหลังผู้คุมชุดดำไป เห็นว่าผู้คุมไม่ได้พาเดินกลับตึกสิบ ก็รู้ว่าพาเขาไป “เรือนบน” ที่หลี่เหยียนเหนียนบอกไว้ ซิงหุนอดเสียดายไม่ได้ว่าจะไม่ได้พบกับ 99 ผู้น่ารักอีก เพราะทางหุบเขาไม่มีทางให้พวกเขาได้เจอหน้าอยู่ด้วยกันอีกแน่ และต่อไปก็คงจะได้แต่ต่างคนต่างปฏิบัติงานที่ตัวเองได้รับมอบหมายไป บางทีอาจจะต้องมาฆ่ากันเอง เพราะหากมี “หัวใจ” นั่นก็ไม่ใช่นักฆ่าแล้ว ในตอนนี้ซิงหุนไม่นึกอยากหนีแม้แต่น้อย เพราะการไม่อยากเป็นนักห่ามันเป็นคนละเรื่องกับการไม่ฝึกวิทยายุทธ์ ยิ่งเป็นยุคแบบนี้ เขาไม่โง่ถึงขนาดคิดจะไปหามุมไหนสักมุมในป่าเขาเพาะปลูกทำนาเป็นชาวนาชาวไร่อยู่แล้ว ตัวเขามีความเชื่ออยู่อย่างหนึ่งว่า ไม่ว่าจะอยู่ในยุคไหนสมัยไหน ก็จงอย่าเป็นพลเมืองชั้นล่างสุดเด็ดขาด แล้วเขาอุตส่าห์มีความทรงจำของชาติก่อนติดตัวมาทั้งที มันก็ต้องทำให้ชีวิตในชาตินี้มีสีสันสักหน่อย คิดแล้วก็ยิ้มออกมา อย่างมากก็แค่ย้อนกลับไปเข้าแถวในยมโลกอีกครั้งเท่านั้น ไม่เห็นหนักหนาอะไร ที่คนเรากลัวตาย เพราะไม่รู้ว่าตายแล้วไปไหนเท่านั้น ส่วนตัวเขารู้แล้ว ยังจะกลัวอะไรอีกเล่า? ผู้คุมชุดดำพาซิงหุนขึ้นไปถึงยอดเขา แล้วบอกว่าส่งซิงหุนได้แค่นี้ ก่อนจะจากไป ซิงหุนก้มลงมองหุบเขาลึกจนเสียวไส้ ก่อนจะมองโซ่เหล็กสองเส้นที่เชื่อมจากยอดเขาฝั่งที่เขายืนอยู่ต่อไปถึงยอดเขาฝั่งตรงข้าม ไม่คิดจะไต่โซ่ข้ามไปสักนิด เพราะเขาไม่เชื่อหรอกว่าหุบเขาจะปล่อยให้เด็กหกขวบที่ไม่มีวิชาตัวเบาไต่โซ่นี้ข้ามหุบเขาไปยังยอดเขาฟากโน้นเอง ระหว่างที่ยืนรอ ซิงหุนก็นึกไปเรื่อยเปื่อยว่าชาติที่แล้วตอนอายุหกขวบเขาทำอะไรอยู่? คำตอบคือสะพายกระเป๋าไปเรียนเหมือนเด็กคนอื่นๆ แล้วเล่นซุกซนก่อกวนจนถูกครูตี ความจริงชาติก่อนเขาจัดว่ามีความสุขมากเลยแหละ ถ้าไม่บังเอิญเกิดเหตุไม่คาดฝันให้ต้องกลายมาเป็นนักฆ่าละก็ เขาก็คงมีชีวิตธรรมดาสามัญปกติสุขเหมือนคนส่วนใหญ่ทั่วๆ ไปไปแล้ว ซิงหุนยืนรอจนฟ้ามืดลงทุกที อากาศก็เริ่มเย็น จึงตัดสินใจเดินลงเขากลับไปที่ตึกสิบ เพราะขืนนอนค้างกลางแจ้ง เขามีหวังแข็งตายแน่ ระหว่างที่เดินลงเขาไปตึกสิบ ซิงหุนแอบหวังเป็นอย่างมากว่า “พี่เงา” จะโผล่มา เพราะถึงตอนที่แกล้งทำเป็นปัญญาอ่อน เขาจะแกล้งทำเป็นไม่สนใจ “พี่เงา” ที่คอยโผล่มาบอกนั่นบอกนี่ก็ตาม แต่ความจริงแล้วเขาก็รู้สึกอุ่นใจอยู่มากที่มี “พี่เงา” คอยอยู่เป็นเพื่อนและคอยคุ้มครองอยู่อย่างลับๆ พอเดินไปถึงตึกสิบ ก็ไม่พบใครเลยสักคนแม้แต่ผู้คุม และซิงหุนไม่คิดจะย้อนกลับเข้าไปนอนในตึกที่เด็ก 100 คนฆ่ากันตายนี้อีก จึงเดินไปที่เรือนพักของหลี่เหยียนเหนียนแทน เรือนพักของหลี่เหยียนเหนียนก็ว่างเปล่าเหมือนกัน แต่มีอาหารวางอยู่บนโต๊ะ และเตาผิงก็จุดอยู่ ซิงหุนจึงยิ้มกริ่มอย่างย่ามใจกับการคาดคำนวณของตัวเอง ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนโต๊ะ แล้วลงมือสวาปามเป็นการใหญ่เพราะเดินมาจนเหนื่อย ระหว่างที่กำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย อยู่ๆ ก็มีเสียงเย็นๆ พูดขึ้นข้างหลังว่า “กินอิ่มแล้วรึ?” ซิงหุนสะดุ้งโหยงจนตะเกียบกระตุก ก่อนจะหันขวับไปมอง ก็พบว่าผู้พูดคือชายชุดเขียวคนหนึ่ง จึงร้องด่าในใจว่าต่อให้เป็นผีเขาก็ไม่หลอกกันให้สะดุ้งขนาดนี้นะโว้ย ปากก็ร้องถามหยั่งเชิงไปว่า “ท่าน...คือใคร?” คนชุดเขียว “ซือฝุของเจ้า” ซิงหุนเอียงคอ พูดยิ้มๆ “ซือฝุหรือ? ท่านหลี่เหยียนเหนียนบอกว่าจะส่งข้าขึ้นไปที่เรือนบน” ชายชุดเขียว “ข้าคือคนของเรือนบน มารับเจ้า เอาป้ายหยกของเจ้ามา” ซิงหุนยิ้มกว้างขวางให้ พูดว่า “ซือฝุ ข้าชื่อซิงหุน” ชายชุดเขียวยืนมองหน้าซิงหุนนิ่งโดยไม่พูดอะไรทั้งนั้น ซิงหุนได้แต่ลงจากโต๊ะเดินเข้าไปหา แล้วกระโดดกอดหมับอย่างปุบปับ ร้องว่า “ไปกันเถอะ ซือฝุ” ชายชุดเขียวตั้งตัวไม่ทัน ได้แต่ยืนตะลึงอยู่ชั่ววูบ ก่อนจะอุ้มซิงหุนเดินออกไปจากเรือนของหลี่เหยียนเหนียน จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:30:01

ความคิดเห็นที่ 3 ขึ้นเขาหนนี้ซิงหุนแสนสบาย เพราะมีซือฝุอุ้มให้ แต่พอขึ้นไปถึงยอดเขาใกล้จะถึงโซ่เหล็กสองเส้นนั้น ชายชุดเขียวก็พาซิงหุนเดินเข้าไปในป่า ซิงหุนจึงถามว่า ไม่ใช่ว่าต้องไต่โซ่เหล็กสองเส้นนั้นข้ามไปหรอกหรือ? ชายชุดเขียว “นอกจากว่าเจ้าอยากตาย เจ้าข้ามไปได้งั้นรึ?” ซิงหุนฟังแล้วเหงื่อแตกพลั่กทันที ท่าทางที่ตัวเขาคำนวณว่าหลี่เหยียนเหนียนไม่มีทางฆ่าเขาจะผิดเสียแล้ว ต่อแต่นี้เขาจะประมาทคนในหุบเขานี้ทุกคนไม่ได้ซะแล้ว จากนั้นซิงหุนแกล้งทำเป็นถามอย่างอยากรู้อยากเห็นว่า “แล้วถ้าเดินไต่โซ่ข้ามไปแล้วล่ะ?” ชายชุดเขียว “ก็เดินไต่กลับมา” “ที่ฝั่งโน้นไม่มีอะไรเลยหรือ?” ซิงหุนไม่อยากเชื่อว่าจะโดนลูกไม้แบบนี้แกล้งเล่น ชายชุดเขียว “ไม่มีอะไรเลย และถึงมี เจ้าก็มองไม่เห็น” จากนั้นเคลื่อนไหวกลไกเปิดทางลงสู่ใต้ดิน ก่อนจะจูงมือซิงหุนเดินลงทางใต้ดินไปพลางพูดว่า “ข้าถนัดวิชาตัวเบากับอาวุธลับ ต่อไปเจ้าจงติดตามเรียนสองอย่างนี้จากข้า” ซิงหุน “ถ้าข้าอยากเรียนอย่างอื่นเล่า?” ชายชุดเขียว “นั่นก็ต้องดูโชคในสามปีให้หลังของเจ้า” เป็นซือฝุที่ไม่ชอบพูดเอาเล้ย พับผ่าสิ ซิงหุนแอบทำตาเขียวใส่ ชายชุดเขียวพาซฺงหุนเดินเข้าไปในห้องศิลาห้องหนึ่ง ซิงหุนเห็นแล้วถึงกับตกตะลึง ในห้องศิลามีตะเกียงจุดอยู่ดวงเดียว ทำให้มองเห็นความว่างเปล่าโล่งโจ้งได้อย่างชัดเจน ซิงหุนหันไปถามอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “อยู่ในนี้เนี่ยนะ สามปี?” ขนาดเอี้ยก้วยยังมีเซียวเล้งนึ้งอยู่เป็นเพื่อน เวลาเบื่อๆ ยังออกไปเที่ยวดูที่นอกสุสานได้ ส่วนเขาดันมีแต่ชายชุดเขียวที่น่าเบื่อสิ้นดีคนนี้ มันจะขาดทุนเกินไปแล้ว ชายชุดเขียว “ตะเกียงจะจุดให้แค่สามวันเท่านั้น หลังจากนั้นจะไม่มีตะเกียงให้อีก” ซิงหุนฟังแล้วยิ่งถอนใจ ว่าแปลว่าเขามีเวลาแค่สามวันในการทำความคุ้นเคยกับห้องศิลาแห่งนี้ก่อนที่จะต้องเริ่มกลายเป็นไอ้บอดสินะ ชาติก่อนเป็นนักฆ่า เข้าคุก ชกต่อย มาชาตินี้ชกต่อย เข้าคุก เป็นนักฆ่า ซิงหุนเริ่มเจ็บใจตัวเองเสียแล้วว่าไม่น่าไปเด็ดเจ้าดอกไม้นั่นมาเสียบอกตอนอยู่ในยมโลกเล้ย และเริ่มที่จะเข้าใจความหมายของชื่อ “ซิงหุน” (วิญญาณดาว) นี้แล้ว ว่ามันแปลว่า “เงาผีที่โผล่ออกมาตอนกลางคืน” นี่เอง สามปีก็สามปีวะ เขาไม่อยากเป็นนักฆ่า แต่ไม่อยากเป็นไอ้ขี้ขลาดดีแต่หดหัวยิ่งกว่า แถมเขายังมี “พี่เงา” อยู่ด้วยนี่เนอะ “ที่อึที่ฉี่อยู่ตรงไหน?” ซิงหุนถาม “ตรงนั้นมีห้องสุขาอยู่” สองห้องนอนหนึ่งห้องโถง ซิงหุนใช้เวลาเดินสำรวจแค่สิบนาทีก็เดินทั่วแล้ว จากนั้นก็ทำเหมือนที่เด็กควรทำ คือนั่งลงข้างชายชุดเขียวชวนซือฝุคุย “ซือฝุ เหลือแต่เราสองคนแล้ว พูดอะไรหน่อยเถอะ ท่านคงไม่จับนกกระจอกมาให้ข้าฝึกวิชาด้วยหรอกนะ?” ถามพลางในหัวของซิงหุนก็นึกภาพเซียวเล้งนึ้งจับนกกระจอกมาให้เอี้ยก้วยฝึกวิชา แล้วมองเตียงของตัวเอง เป็นแค่เตียงไม้กระดานธรรมดา ไม่ใช่เตียงหยกเย็นแฮะ ชายชุดเขียว “พรุ่งนี้เดี๋ยวเจ้าก็จะรู้เอง คืนนี้เจ้าสามารถนอนได้” ซิงหุนฟังแล้วรู้สึกขนลุกเกรียวยังไงชอบกลว่าคำพูดของซือฝุฟังทะ:-)ๆ คงไม่ใช่ว่าพรุ่งนี้แม้แต่จะนอนก็นอนไม่ได้หรอกนะ? แต่ปากก็ขอตัวไปนอน ซิงหุนนอนลูบฝ่าเท้าอย่างข่มตาหลับไม่ลง ที่ฝ่าเท้ามีความลับของเขาอยู่ คือมีรูปดอกไม้เล็กๆ สีแดงสดเหมือนสีเลือดประทับอยู่ ดอกไม้นี้ทำให้ซิงหุนนึกไปถึงดอกมัญชุษกะที่เด็กมาเสียบอกเสื้อในยมโลก คงไม่ใช่ว่าดอกนั้นตามมาเป็นตราประทับตอนเกิดใหม่นี้หรอกนะ? ตราประทับนี้มีความหมายว่าอะไรกันแน่? คิดแล้วซิงหุนอดสงสัยชาติกำเนิดในชาตินี้ของตัวเองไม่ได้ ซิงหุนนึกถึง “พี่เงา” ที่ส่งเขามาเข้าหุบเขาแล้วหันหลังเดินจากไป แต่กลับคอยโผล่มาแอบพูดโน่นบอกนี่อยู่เป็นระยะๆ และสงสัยด้วยว่าทำไมหุบเขาถึงยอมปล่อยให้เด็กปัญญาอ่อนอย่างเขาอยู่เฉยๆ ได้นานเป็น 8-9 เดือน กว่าจะตัดสินใจว่าจะส่งไปเข้าเรือนโบตั๋น และเขามาอยู่ในห้องศิลาแบบนี้ “พี่เงา” ยังจะแอบมาพบเขาได้อยู่หรือเปล่า? จะถูกซือฝุที่เก่งวิชาตัวเบากับอาวุธลับของเขาพบเข้าหรือเปล่า? ซิงหุนพบว่าท่าทางชีวิตหลังจากนี้ของเขาจะไม่จืดชืดอย่างที่คาดคิดเอาไว้เสียแล้ว เมื่อตะเกียงถูกดับลงหลังวันที่สาม ซิงหุนจึงค่อยนอนหลับได้อย่างวางใจ ตั้งแต่เข้าสู่หุบเขาเป็นต้นมา เขาไม่เคยนอนหลับอย่างวางใจได้เลยสักคืน ทั้งความอยากรู้อยากเห็นต่อร่างกายใหม่นี้ ความอยากรู้อยากเห็นต่อโลกใบใหม่ และเสียงเตือนถึงเรื่องราวต่างๆ ที่ “เงา” คอยพูดเตือน ทำให้เขาไม่กล้าคลายความระมัดระวังอยู่ตลอดเวลา หลังจากดับตะเกียง ซือฝุชุดเขียวก็ออกไปจากห้อง เหมือนจะจงใจให้เขาได้คุ้นเคยกับความมืดและเงียบสงัดเพียงลำพัง ในความมืด ความกลัวของคนจะถูกขยายเพิ่มขึ้นหลายเท่าตัว ดังนั้นหนังสยองขวัญจึงชอบจัดฉากให้เกิดขึ้นในเวลากลางคืน เพราะพอฉากสยองขวัญเกิดขึ้นตอนกลางวันแสกๆ มันจะถูกไร้รสชาติกว่ากันมาก และบางทีวิธีฝึกลูกศิษย์ของซือฝุชุดเขียวคงจะพิลึกเหมือนตัวท่านเองก็เป็นได้ ซึ่งการทิ้งให้เด็กอยู่กับความมืดและเงียบแบบนี้นั้น ถือว่าโหดร้ายมาก ยกเว้นสำหรับเด็กอย่างเขา ซิงหุนยิ้มออกมาในความมืด เขาชอบความมืดเงียบแบบนี้มาก รู้สึกว่ามันสงบสบายดี นี่เขาเป็นโรคจิตหรือเปล่านะ? คิดแล้วก็อ้าปากหาว ทำท่าจะนอนหลับให้สบาย แต่แล้วสัญชาตญาณจับความรู้ได้ว่ามีคนอีกคนหนึ่งอยู่ในห้อง ทำให้ซิงหุนรีบกลั้นหายใจทันที ก็ได้ยินเสียงถอนหายใจและเสียงพูดของ “พี่เงา” ดังขึ้นว่า “ข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าจะต้องไม่ทำให้ข้าผิดหวัง โดยสามารถผ่านด่านเข้ามาฝึกวิชาในหุบเขาอย่างราบรื่นได้” ท่านคือใคร? ข้าเล่าคือใคร? ท่านรู้ความลับที่ใต้ฝ่าเท้าของข้าหรือไม่? ทำไมท่านถึงส่งข้าเข้ามาในหุบเขาด้วยวิธีวิปริตแบบนี้? เกิดข้าตายในการต่อสู้ฆ่ากันเองของฝูงเด็กพวกนั้นเล่า จะทำอย่างไร? มีคำถามมากมายที่อยากจะถาม แต่สิ่งที่ซิงหุนถามออกไปมีเพียง “ซือฝุชุดเขียวของข้าเล่า?” “สามคืนแรกเขาจะไม่อยู่ที่นี่ เขาดื้อมาก เจ้าต้องอยู่คนเดียวที่นี่ได้ครบสามคืน เขาถึงจะคิดว่าเจ้ามีคุณสมบัติที่จะเป็นศิษย์ของเขา” เสียงของ “เงา” เหมือนบีบจมูกพูดออกมา ท่าทางอบอุ่น เสียงเหมือนเป็ด เหมือนกลัวเขาจะรู้ว่าตัวเองคือใครอย่างนั้นแหละ ซิงหุนคิดแล้วหัวเราะพรืดอย่างนึกขำ ก่อนจะถามว่า “ท่านมาทำอะไรหรือ?” “มาสอนพลังภายในให้เจ้า” เงาตอบ ซิงหุนนิ่งคิดแล้วตอบว่า “ขอแค่ไม่ใช่คัมภีร์ทานตะวันหรือยอดวิชาตัดชุดวิวาห์เป็นพอ!” “คัมภีร์ทานตะวัน ยอดวิชาตัดชุดวิวาห์คืออะไร?” “อันนึงเป็นวิชาที่ขันทีฝึก อีกอันเป็นวิชาที่ช่วยฝึกให้คนอื่น!” เงานิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดว่า “ข้านึกอยู่แล้วว่าเจ้าไม่มีทางเป็นคนปัญญาอ่อนแน่!” “แต่ข้าจำเรื่องเมื่อก่อนไม่ได้เลย” “เรื่องเมื่อก่อน...จำไม่ได้น่ะดีแล้ว ส่วนอนาคต ต้องดูโชคชะตาของเจ้าแล้ว!” เสียงของเงาออกจะหดหู่ “ท่านคือใคร?” ซิงหุนถามออกไปในที่สุด “ข้ารึ? ข้าคือเงา เงาที่ไม่สามารถปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนได้ ข้าต้องการชดใช้บุญคุณเขา จึงต้องสอนให้เจ้ามีความสามารถที่จะป้องกันตัวเองได้” เพื่อให้ข้าไปแก้แค้นหรือ? ซิงหุนแทบจะหลุดคำพูดประโยคที่ได้ยินบ่อยๆ ในละครนี้ออกมา ก่อนจะรีบเปลี่ยนเป็นถามว่า วิทยายุทธ์ของท่านก็ดีออกนี่ ทำไมถึงไม่สอนข้าเสียเองเล่า? ทำไมถึงต้องโยนเขาเข้ามาในหุบเขาแห่งนี้? “ไม่สะดวก!” เงาตอบ คำตอบนี้แทบจะทำเอาซิงหุนลุกขึ้นมาชี้หน้าด่าอีกฝ่าย เขาต้องมาเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายในหุบเขานี้ไม่รู้กี่ครั้งกี่หน แถมหวุดหวิดจะถูกส่งไปเรือนโบตั๋นมาแล้วด้วย ซิงหุนมองหน้า “เงา” แล้วยิ้มเย็นชา คิดในใจว่าเขาไม่มีทางยอมรับบุญคุณของเงาเด็ดขาด ไม่ว่าเงากับเขาจะมีความเกี่ยวพันกันยังไงก็ตาม เงาเหมือนจะไม่อยากรั้งอยู่นาน จึงโยนของที่ลักษณะคล้ายม้วนผ้าให้ซิงหุน แล้วพูดว่า คนทั่วหล้าต่างอยากจะฝึก “พลังปราณชีพจรฟ้า” นี้กันทั้งนั้น เจ้าไปขยันฝึกเข้าเถอะ “ทำไมท่านไม่เก็บไว้ฝึกเอง?” ซิงหุนย้อนถาม เพราะของดีแบบนี้มาโยนให้เขาง่ายๆ มันแปลว่าไม่ใช่ของดีน่ะสิ เงาตอบตามตรงว่าเขาดูมาหกปีแล้วยังไม่พบวิธีฝึกเลย บางทีซิงหุนอาจจะพบก็ได้ ซิงหุนฟังแล้วยิ้มในใจ ว่าบางทีของนี้อาจเป็นของตระกูลเขาเองก็ได้ ถึงได้เอามาโยนให้เขา เผื่อว่าเขาจะค้นพบความลับให้ แต่น่าเสียดายที่ก่อนหน้านี้เขาเป็นปัญญาอ่อนของแท้ไม่ได้แกล้ง ส่วนปากถามไปว่า ไม่กลัวว่าเขาฝึกเองแล้วจะธาตุไฟเข้าแทรกหรือ? เงาตอบว่า เจ้าสามารถออกมาจากตึกได้ถือเป็นโชคของเจ้า เจ้าสามารถฝึกสำเร็จได้หรือไม่ถือเป็นโชคของเจ้า สิ่งที่ข้าทำให้เจ้าได้มีแค่นี้เท่านั้น การที่ซือฝุของเจ้ามีธรรมเนียมในการรับศิษย์แบบนี้ ทำให้ข้าสามารถแอบหลบเข้ามาหาเจ้าได้ ก็ถือเป็นโชคของเจ้าเช่นกัน จบคำเงาก็จากไปโดยที่ซิงหุนยังไม่ทันได้ถามคำถามมากมายที่อยากจะถาม จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:30:32

ความคิดเห็นที่ 4 หลังจากเงาไปแล้ว ซิงหุนก็คลี่ม้วนผ้าที่เงาให้มา เพราะก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าตัวเองจะมีวาสนาได้ฝึกวิชาพลังปราณนี้หรือเปล่า แต่พอคลี่ผ้าออกมาแล้วถึงนึกขึ้นได้ และหลุดปากด่าออกไปอย่างโมโหว่า ในห้องมืดสนิทแบบนี้ เขาจะไปรู้ได้ยังไงกันวะว่าบนผ้าเขียนเอาไว้ว่ายังไงบ้างน่ะ ด่าจบซิงหุนก็คลำม้วนผ้าอย่างหดหู่ แต่พอคลำไปเรื่อยๆ ก็พบว่านี่คือผ้าที่ปักภาพชีพจรในร่างกายคน เขาจึงนึกได้ว่าคนโบราณมีคนที่รู้จักภาพภายในของร่างกายมนุษย์น้อยมาก เพราะคนจีนโบราณนั้น ขืนท่านไปแตะต้องศพคนตาย คนเป็นจะเอาเรื่องท่านให้ถึงตาย ดังนั้นเงาจึงไม่รู้จักภาพอวัยวะภายในและจุดเส้นชีพจรภายในร่างภาพนี้ จากนั้นซิงหุนก็คลำต่อไปจนเจอตัวอักษร โชคดีที่พ่อในชาติก่อนของเขาเปิดร้านแกะสลักตราประทับร้านเล็กๆ และบังคับสอนวิธีแกะสลักและตัวอักษรแบบต่างๆ แก่เขาเพื่อให้สืบทอดร้าจากพ่อได้ไม่อดตาย ซึ่งกลายเป็นการวางรากฐานในการแกะสลักตราปลอมเอย ปลอมลายมือเอยให้เขาไปโดยปริยาย ทำให้เขาสามารถคลำรู้ตัวอักษรเหล่านั้นในความมืดได้ นึกถึงตรงนี้ ซิงหุนก็แอบเสียใจนิดหน่อยที่ด่วนด่าเงาเกินไป เพราะถ้าที่เงาให้มาเป็นหนังสือเล่มๆ เขาสิจะคลำไม่รู้อะไรทั้งนั้น ซึ่งความจริง ซิงหุนไม่ได้รู้ว่าเงาเองไม่ได้รู้ความลับของลายปักบนผ้านี้เลยสักนิด...เพราะอย่างนั้นถึงได้เพ่งมองผืนผ้านี้อยู่หกปีเต็มโดยไม่ได้ผลรับอะไรเลย หลังจากอยู่ในห้องมืดครบสามวัน ซือฝุชุดเขียวก็กลับมา และพอใจมากเมื่อได้เห็นว่าซิงหุนไม่มีทีท่าว่าร้องไห้กลัวความมืดเลย จากนั้นภายในห้องศิลาก็ไม่มีการจุดตะเกียงอีก ซิงหุนใช้เวลาสามวันทำความคุ้นเคยกับห้องศิลาจนแน่ใจว่าไม่มีทางเดินมะงุมมะงาหราไปชนกำแพงอย่างแน่นอน แต่เขาก็สงสัยเป็นอย่างมากว่าชิงอีซือฝุ (ซือฝุชุดเขียว ในเรื่องไม่ได้บอกชื่อชายชุดเขียว และใช้ชื่อนี้เรียกตลอด) เดินมาในความมืดได้อย่างคล่องแคล่วได้ยังไง แม้แต่ตอนฉี่ก็ยังฉี่ลงถังตรงเผงแม่นยำจนต้องถอนหายใจชม ซิงหุนเคยแอบเอามือบีบจมูกแล้วย้ายถังฉี่ของซือฝุดู ปรากฏว่าซือฝุก็ยังคงรู้ว่าถังย้ายไปอยู่ตรงไหนโดยไม่ต้องคลำหาและฉี่ลงตรงถังอยู่เหมือนเดิม ซิงหุนยังเคยแอบย่องไปทางประตูห้องศิลาดู ก็เดินไปชนเข้ากับตัวชิงอีซือฝุที่โผล่มาขวางหน้าแบบไม่มีสุ้มเสียง สุดท้ายเมื่อชิงอีซือฝุส่งขนมเปี๊ยะร้อนๆ ให้ ซิงหุนจึงโพล่งถามออกไปอย่างอยากรู้จนอดใจไม่อยู่ว่า ซือฝุรู้ได้ยังไงว่ามือของเขาอยู่ตรงไหน? คำตอบของชิงอีเหรินคือ “อีกสามปีให้หลังเจ้าก็จะรู้เอง” ชิงอีเหรินเริ่มสอนวิชาให้ซิงหุน โดยเริ่มจากวิชาตัวเบา บนพื้นจะมีรอยเท้าที่ชิงอีเหริน (คนชุดเขียว) ทำเอาไว้ ที่ซิงหุนเห็นอยู่แล้วช่วงสามวันที่จุดตะเกียง รอยเท้ามีทั้งหมด 37 ก้าว เรียงกันเป็นเส้นตรง แต่ละก้าวห่างกันแปดชุ่น ชิงอีเหรินสอนว่า สุดยอดของวิชาตัวเบานั้น แท้จริงแล้วคือการสัมผัสได้ถึงความเคลื่อนไหวของอากาศรอบตัว ประสาทสัมผัสของคนเรานั้นแหลมคมกว่าที่คนทั่วไปคิดมาก เหมือนอย่างคนที่ตาบอด ประสาทรับฟังจะปรับตัวเป็นแหลมคมขึ้นมากโดยอัตโนมัติ เวลาคนเราทำอะไรมักจะมีเสียง อย่างเวลาเดิน ก็จะทำให้อากาศเกิดการเคลื่อนไหวตัว ในห้องศิลานี้เดิมทีว่างเปล่า แต่เมื่อวางของเข้าไป อากาศภายในห้องก็จะเปลี่ยนไป ซิงหุนฟังแล้วเข้าใจทันทีว่าทำไมชิงอีซือฝุถึงรู้ตำแหน่งของทุกอย่างภายในห้อง จึงบ่นออกมาว่า เป็นคนอยู่ดีๆ ดันจะฝึกเป็นค้างคาวซะงั้น คนเรามีหรือจะจับคลื่นเสียงได้ง่ายๆ เหมือนอย่างค้างคาว ชิงอีเหรินไม่รู้จักคำว่า “คลื่นเสียง” แต่ก็พอจะฟังที่ซิงหุนพูดเข้าใจ และบอกว่าใช่ เหมือนอย่างคลื่นน้ำเวลาไปกระทบของนั่นแหละ ตำแหน่งของเปลี่ยน รูปร่างของคลื่นน้ำก็เปลี่ยนตาม ซิงหุนทดลองคลำหารอยเท้าบนพื้นที่ชิงอีซือฝุทำไว้ แล้วเดินตามไปทีละก้าว เมื่อเดินครบ 37 ก้าวแล้ว ก็เดินย้อนกลับมาถามว่า เขาต้องเดินตามรอยเท้านี้นานแค่ไหน? ชิงอีเหริน “จนกว่าเจ้าจะหลบอาวุธลับที่ข้าซัดใส่ได้!” ซิงหุน “ซือฝุ นี่มันเส้นตรงนะ ข้าไม่มีที่ให้หลบสักนิด! ท่านคงไม่ได้คิดจะฉวยโอกาสนี้ฆ่าข้าหรอกนะ?” “เจ้าหายใจตามแบบที่ข้าสอนก็พอแล้ว” ชิงอีเหรินพูดทิ้งท้าย ก่อนจะหายวับไป ในความมืด ซิงหุนจับกลิ่นอายของชิงอีซือฝุไม่ได้เลย จึงรู้สึกนับถือวิชาตัวเบาของซือฝุเป็นอย่างยิ่ง และได้แต่ทำใจว่า เรียนก็เรียนวะ! ซิงหุนเดินไปมาทับรอยเท้าได้สามเดือนจนชำนาญ ก็นึกถึงชาติก่อนตอนที่ตัวเองปีนเข้าหน้าต่างบ้านคนอื่น จึงลองตีลังกาบนรอยเท้าดู และทำได้โดยที่ไม่พลาดก้าวออกพ้นจากเส้นตรงนั้น จึงตีลังกาบนรอยเท้าเล่น เพราะแบบนี้สนุกกว่าเดินไปมาเฉยๆ มาก ในตอนที่กำลังเล่นสนุกอย่างเพลิดเพลินนั่นเอง ซิงหุนก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงถึงอากาศภายในห้อง โดยมีของอย่างหนึ่งพุ่งเข้าใส่เขาอย่างรวดเร็ว จึงรีบเบี่ยงกายหลบแบบปุบปับ แม้จะหลบของนั้นพ้น แต่ทำให้จังหวะหายใจสับสนเสียหลัก ล้มก้นจ้ำเบ้ากับพื้นทันที ซิงหุนโวยวายลั่น “ซือฝุ ท่านคงไม่ได้ซัดมีดบินใส่ข้าหรอกนะ!” “ซัดลูกศร” ชิงอีเหรินตอบอย่างพอใจกับปฏิกิริยาที่ว่องไวของซิงหุนมาก ซิงหุนอ้าปากค้าง “ถ้าซัดโดนข้าเล่าจะทำยังไง?” “ไม่มีหัวลูกศร โดนเข้าอย่างดีก็แค่บาดเจ็บนิดหน่อยเท่านั้น” ถัดจากนั้นซิงหุนก็ถูกลูกศรที่ไม่มีหัวซัดเข้าใส่จากทั่วสี่ทิศแปดแทงจนร้องหาพ่อแม่ เจ็บจนสั่นไปหมดทั้งตัว สุดท้ายทิ้งตัวลงนอนแบบกับพื้นอย่างกระดุกกระดิกไม่ไหว ชิงอีเหริน “รีบลุกขึ้นมา ข้าจะซัดอาวุธลับใส่เจ้าวันละหนึ่งร้อยชิ้น นี่ยังเหลืออีกยี่สิบชิ้น ถ้าเจ้าไม่ลุก ข้าซัดใส่เจ้าที่เป็นเป้านิ่ง เจ้าจะยิ่งเจ็บนะ” ซิงหุนโวยลั่น “นี่ถ้าข้ามีพลังภายในนะ แค่เกร็งพลังทีเดียวก็บินได้แล้ว!” ชิงอีเหริน “ข้าทำไม่เป็น” ซิงหุนมองไปทางทิศที่เสียงของชิงอีซือฝุดังมาด้วยสายตามองตัวประหลาด “ท่านจะบอกว่าไอ้ที่ท่านอุ้มข้าบินขึ้นเขาเร็วอย่างกับนกนั่น ท่านไม่ได้ใช้พลังภายในเรอะ?” “ข้าเป็นแค่วิธีหายใจเท่านั้น” ซิงหุนพูดไม่ออก เออสิ มันก็แค่ “วิธีหายใจ” เท่านั้น พูดแล้วซิงหุนก็นึกถึงคัมภีร์ “พลังปราณชีพจรฟ้า” ที่เงาให้มา คิดในใจว่ารอให้ข้าฝึกสำเร็จก่อนเหอะ... หลังจากนั้นซิงหุนก็พยายามหลบลูกศรที่ซัดเข้าใส่อีกยี่สิบดอกจนครบ ก็นั่งแปะลงกับพื้นหอบแฮ่กๆ อย่างหมดแรง ทันใดนั้นลูกศรดอกหนึ่งก็ถูกซัดเข้าใส่กลางหลังเต็มแรงดังปึ้ก จนซิงหุนแทบจะจุกหลังแอ่น จึงชี้หน้าด่าชิงอีเหรินอย่างโกรธจัดว่า ไหนบอกว่าอีกยี่สิบดอกไง! ชิงอีเหริน “ผู้ที่ใช้อาวุธลับ มักจะมีท่าซึ่งอยู่เหนือความคาดหมายของผู้อื่นอยู่หนึ่งท่า ท่าเดียวปลิดชีพ!” พูดจบชิงอีเหรินก็ลอยจากไป “หน้าด้านสิ้นดี” ซิงหุนแอบด่าอยู่ในใจโดยลืมนึกไปเสียสนิทว่าในชาติก่อน ตัวเขาก็มักจะทำตัวแบบนั้นเป็นประจำเหมือนกันนั่นแหละ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:31:41

ความคิดเห็นที่ 5 หลังจากนั้นซิงหุนก็ถูกชิงอีซือฝุซัดอาวุธลับใส่เป็นประจำทุกเวลาไม่มีเว้น ไม่ว่าจะเป็นตอนไม่ได้ระวังตัว หรืออยู่บนเส้นตรงพร้อมวิ่ง อย่างเวลาชิงอีซือฝุเล่านิทานให้ฟัง คนอื่นเขาเริ่มจาก “กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...” ส่วนชิงอีซือฝุเริ่มจากมีดบินหนึ่งเล่มซัดใส่ ซึ่งซิงหุนก็มักจะยิ้มพลางเอนตัวหลบได้อย่างง่ายดาย แล้วบอกให้ซือฝุเล่าต่อไป ชิงอีเหรินถามอย่างข้องใจมากว่าทำไมซิงหุนถึงหลบได้ง่ายจัง ซิงหุนตอบไปว่า “เพราะซือฝุสอนเก่งขอรับ” ซึ่งเป็นคำตอบที่ได้ผลเป็นอย่างยิ่งกับชิงอีซือฝุ สองปีผ่านไป ซิงหุนหลบสารพัดอาวุธลับที่ชิงอีซือฝุซัดมาทุกวันๆ จนเบื่อสุดทน วันหนึ่งจึงระเบิดถามออกมาว่า เมื่อไหร่จะฝึกแบบนี้จบเสียที ชิงอีซือฝุชะงักไป ก่อนจะพูดว่า ยังไม่ได้ซัดทรายพิษใส่เลยนะ ซิงหุนจึงยิ้ม พูดว่า ทำไมไม่ใช้น้ำสาดแทนล่ะซือฝุ ชิงอีเหรินนิ่งคิด แล้วบอกว่ามีเหตุผล จากนั้นไปเอาน้ำมาสาดใส่จริงๆ หลังเสียงน้ำตกกระทบพื้นผ่านไป ชิงอีเหรินก็ถามขึ้นอย่างประหลาดใจว่าซิงหุนบินขึ้นไปสูงถึงเพดานห้องศิลาได้ยังไง? ซิงหุนนึกภูมิสุดๆ อยู่ในใจ แต่ปากโกหกไปว่า แค่เกร็งพลังหายใจ มันก็บินขึ้นไปได้เอง ชิงอีเหรินนิ่งเงียบไปพักใหญ่จนซิงหุนเริ่มกังวลว่าตัวเองเผยประกายมากไปหรือเปล่า ก่อนที่ชิงอีจะพูดว่า ซือฝุของซือฝุเคยบอกว่า วิชาหายใจของสำนักเรานั้นสามารถยืมพลังของลมบินได้ แต่ฝีมือเขาไปไม่ถึงขั้นนั้น ซิงหุนมีคุณสมบัติในการฝึกวิชาดีเลิศมาก สามารถอาศัยความเคลื่อนไหวของน้ำพาตัวเองบินขึ้นไปสูงแบบนั้นได้ นับว่าไม่เลวอย่างยิ่ง! และสำหรับนักฆ่าแล้ว การที่ฝึกวิชาตัวเบาก็เพื่อให้สามารถลบกลิ่นอาย ทำตัวกลมกลืนไปกับอากาศรอบกาย เข้าถึงตัวคนอื่นได้โดยที่เป้าหมายไม่รู้ตัว นั่นแหละจึงจะมีประโยชน์สูงสุด ความจริงแล้วซิงหุนใช้พลังปราณจากคัมภีร์ “พลังปราณชีพจรฟ้า” ผสมกับพลังปราณที่ชิงอีเหรินสอนให้ ถึงได้กระโดดหลบน้ำขึ้นไปได้สูงขนาดนั้น แต่ชิงอีเหรินไม่ได้รู้เรื่องที่ซิงหุนฝึก “พลังปราณชีพจรฟ้า” ด้วย เวลานี้ซิงหุนที่ฝึกวิชากำลังภายในจากคัมภีร์พลังปราณชีพจรฟ้ามาได้เกือบสองปีรู้สึกได้ถึงงูตัวเล็กๆ ที่เลื้อยไปตามจุดชีพจรภายในร่างทุกครั้งเวลาเดินปราณ และทำให้นึกไปถึง “ลมปราณเทพกระบี่หกชีพจร” ในเรื่องแปดเทพอสูรมังกรฟ้า จึงลองบังคับพลังปราณไปไว้ที่ปลายนิ้ว แล้วลองเอานิ้วทิ่มใส่ผนังหินแรงๆ ดู เพราะอยากรู้ว่าผนังหินมันจะเป็นรูเหมือนที่อ่านในนิยายไหม ผลคือ...เจ็บนิ้วจนนอนกลิ้งไปกลิ้งมาหน้าเขียว นิยายยังไงก็เขียนเอาไว้เกินจริงเสมอแหละนะ ซิงหุนแอบนึกแค้นท่านจอมยุทธ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่เขียนนิยายเรื่องนั้นอยู่ในใจ แต่ถึงยังไงเขาก็ต้องฝึกพลังปราณนี้ต่อไปอยู่ดี เพราะเขาถือคติว่าไม่ว่าไปที่ไหน ก็ต้องพยายามเรียนรู้วิชาที่จำเป็นสำหรับในที่นั้น เช่นในชาติก่อนต้องรู้จักขับรถ รู้ภาษาอังกฤษ ใช้คอมพิวเตอร์เป็น จีบสาวเป็น และความรู้จิปาถะอื่นๆ ที่จำเป็นต่อการดำรงชีวิต ส่วนมายุคนี้ ขืนไม่เรียนพลังภายในแล้วจะไปทำอะไรได้? ดังนั้นซิงหุนจึงเลี้ยงงูภายในร่างตัวนี้เอาไว้อย่างอดทน โดยหวังว่าสักวันมันจะแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องตัวเขาได้ เนื่องจากฝึกเดินบนเส้นตรงหลบอาวุธลับจนเบื่อแทบกระอักแล้ว ซิงหุนจึงถามว่า เปลี่ยนลูกเล่นหน่อยไม่ได้หรือ? ชิงอีเหรินจึงนิ่งคิด แล้วบอกว่า ก็ดีเหมือนกัน เปลี่ยนเป็นเอาเครื่องยิงธนูสิบแผงมายิงพร้อมกัน เพราะว่าอาวุธลับที่ร้ายกาจที่สุดในโลกนี้เป็นอาวุธลับที่ยิงจากกลไกทั้งนั้น อาวุธลับซัดด้วยแรงคนแรงสู้ไม่ได้ และยังไม่เคยมีใครทดลองฝึกด้วยการหลบอาวุธลับที่ยิงด้วยกลไกมาก่อนด้วย นี่ถ้าซิงหุนหลบได้นี่คงเยี่ยมมาก ยิ่งคิดชิงอีเหรินก็ยิ่งตื่นเต้น จึงรีบออกไปขนเครื่องยิงอาวุธลับเข้ามาทันทีขณะที่ซิงหุนนึกด่าในใจอย่างหมดแรงว่านี่นึกว่ากำลังแสดงหนังเรื่องเมทริกซ์อยู่หรือไง? นั่นน่ะมันการ์ตูนหรอกนะ ไม่ใช่เรื่องจริงสักหน่อย! หลังจากที่ชิงอีเหรินขนเครื่องยิงธนูสิบแผงมาวางตรงหัวท้ายเส้นตรง ซิงหุนก็ถามว่าเครื่องยิงพวกนี้ยิงได้แรงแค่ไหน? ชิงอีเหรินบอก ภายในระยะร้อยจ้าง ไม้ศิลาสลายสิ้น! แต่ของเขานี่เป็นธนูดอกเล็ก และเน้นเอาความเร้วเท่านั้น ซิงหุนนึกด่าในใจว่าถึงเน้นเอาความเร็ว ขอแค่โดนเข้าไปดอกนึงก็ท้องทะลุไส้เป็นรูแล้วโว้ย จากนั้นก็นึกอะไรได้ ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ถามว่าซือฝุหลบอาวุธลับที่ยิงจากกลไกพ้นหรือเปล่า? ชิงอีเหรินเป็นคนซื่อ จึงตอบแบบพาซื่อว่า ซือฝุไม่เคยลอง (ความมืดทำให้มองไม่เห็นยิ้มเจ้าเล่ห์ของซิงหุน) หลังจากนั้นคือความเงียบชั่วครู่สั้นๆ จึงมีเสียงกลไกถูกขับเคลื่อน ตามด้วยเสียงลูกธนูถูกยิงจากกลไกไปกระทบผังดังสนั่นติดต่อกันประมาณสิบกว่าวินาที แล้วความเงียบที่ยาวนานยิ่งกว่าก็ตามมา ก่อนที่ซิงหุนจะตัดสินใจร้องถามขึ้นว่า “ซือฝุ คงไม่เป็นไรนะขอรับ?” ขาดคำ ซิงหุนก็รู้สึกว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวกดดันเข้ามาใกล้ทันควัน ซึงรีบใช้วิชาตัวเบาถอยห่างไปอีกทาง พูดกลั้วหัวเราะว่า “ข้ารู้อยู่แล้วว่าทำอะไรซือฝุไม่ได้หรอก!” ชิงอีเหรินแค่นเสียงพูดว่า “เจ้าเล่ห์นัก!” แล้วขยับไปถึงตัวอีกครั้ง ยื่นมือออกไปจะคว้าตัว ซิงหุนฟังออกจากน้ำเสียงว่าชิงอีซือฝุไม่ได้โกรธเขา จึงวิ่งหนีเล่นไล่จับกับชิงอีเหรินไปรอบๆ ห้อง สุดท้ายยังไงเขาก็ยังแค่แปดขวบ จึงถูกจับได้จนได้และถูกจับขาห้อยหัวลง จึงพูดปนหัวเราะว่า วิชาตัวเบาของซือฝุเป็นที่หนึ่งในหล้า ตัวเขายังต้องฝึกฝนอีกมากนัก ประโยคท้ายนี้น้ำเสียงอ้อนอย่างชัดเจน ทำให้ชิงอีเหรินที่คิดจะลงโทษสั่งสอนลูกศิษย์อดใจอ่อนไม่ได้ เนื่องจากชิงอีเหรินเป็นยอดฝีมือด้านวิชาตัวเบา ดังนั้นในตอนที่ทิศทางของลูกศรเปลี่ยนเป็นพุ่งตรงมาทางเขา เขาก็รู้แล้วว่าลูกศิษย์ตัวดีอาศัยเสียงยิงลูกศรจากเครื่องยิงแผงที่หนึ่งเป็นตัวกลบไปย้ายที่เครื่องยิงเครื่องอื่นๆ ทั้งหมดแล้วกดให้ยิงมาทางเขา การที่รู้จักพลิกแพลงตามสถานการณ์นั้นเป็นเรื่องดี แต่การหาเรื่องอู้การฝึกนั้นชิงอีเหรินยอมไม่ได้ เขาจึงปล่อยขาลูกศิษย์แล้วดุว่า เจ้าไม่ผิดที่อาศัยไหวพริบเอาตัวรอด แต่ตอนนี้เจ้ากำลังฝึกเรียนวิชาตัวเบาหลบอาวุธลับ ซึ่งจะเกียจคร้านหาวิธีเลี่ยงหลบจากการฝึกไม่ได้เด็ดขาด ฝึกต่อไป! หลังจากนั้นซิงหุนก็ต้องจำใจเสี่ยงตายกับการถูกยิงท้องทะลุไส้เป็นโพรง หลบอาวุธลับที่ถูกยิงมาด้วยกลไกทั้งสิบกว่าแผง สุดท้ายก็ถูกยิงโดนไปหนึ่งนัดที่ท้องน้อย เป็นอันจบการฝึกในครั้งนี้ หนึ่งนัดที่ยิงโดนทำเอาซิงหุนยืดเอวไม่ขึ้นไปสามวัน ชิงอีซือฝุเห็นแล้วถอนใจพูดว่า นี่ถ้าเครื่องนี้เป็นเครื่องยิงธนูตีเมืองนะ ป่านนี้เจ้าตายไปแล้ว ซิงหุนฟังแล้วอย่างโมโห แต่พยายามข่มความเจ็บเอาไว้ไม่ร้องออกไป ชิงอีเหรินเห็นศิษย์อวดเก่ง ก็นึกได้ว่าซิงหุนยังแค่แปดขวบเท่านั้น จึงใจอ่อน บอกว่าครั้งหน้าจะให้สวมชุดเกราะเพิ่มอีกชั้นก็แล้วกัน จะได้เพิ่มน้ำหนักให้เคลื่อนไหวยากขึ้นและไม่เจ็บตัว ในตอนที่ว่างจากการฝึกวิชา ซิงหุนชอบฟังชิงอีซือฝุเล่านิทาน โดยเฉพาะเล่าเรื่องโลกภายนอกเมื่อสมัยที่ชิงอีซือฝุยังไม่เข้ามาอยู่ในหุบเขา ซึ่งซิงหุนใช้กลวิธีการพูดตะล่อมหลอกล่อให้ชิงอีซือฝุเล่าออกมาอย่างง่ายดาย จากคำบอกเล่าของชิงอีซือฝุ ทำให้ซิงหุนได้รู้ว่า โลกแห่งนี้เป็นคนละมิติกับโลกที่เขาอยู่ ประวัติศาสตร์แตกต่างกัน และยุคนี้มีลักษณะคล้ายยุคเลียดก๊กผสมราชวงศ์เหนือใต้ นั่นคือไม่ได้รวมเป็นหนึ่งเดียว มีแคว้นเล็กแคว้นน้อยหลายแคว้น ทำสงครามรบพุ่งกันเป็นประจำ แคว้นเกิดใหม่และดับไปสับเปลี่ยนหมุนเวียนถี่มากในช่วงเวลาไม่กี่ร้อยปี และเวลานี้ มีแคว้นที่ใหญ่ที่สุดอยู่สามแคว้น คือแคว้นอาน แคว้นฉี และแคว้นเฉิน ส่วนหุบเขาโหยวหลีกู่แห่งนี้นั้น ชิงอีซือฝุบอกแค่สั้นๆ ว่า “นักฆ่าทั่วหล้าล้วนแต่มาจากโหยวหลีกู่ทั้งสิ้น” นั่นคือรับเงินสนับสนุนจากทุกแคว้นแล้วเป็นสถานที่ฝึกนักฆ่าชั้นสูงป้อนให้แก่แคว้นต่างๆ เพราะทุกแคว้นมีผลประโยชน์ตรงนี้ร่วมกัน โหยวหลีกู่จึงสามารถดำรงอยู่กลางป่าเขาอย่างสงบแบบนี้ได้ในยุคสงครามอย่างนี้ อย่างไรก็ตาม ซิงหุนเดาว่าหลี่เหยียนเหนียนน่าจะเป็นราชนิกุลสูงศักดิ์ของแคว้นอานแน่ๆ  เพราะแซ่ “หลี่” เป็นแซ่ของฮ่องเต้แคว้นอาน และดูจากมาดผุ้ดีสูงศักดิ์ของหลี่เหยียนเหนียนแล้ว จะคิดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้เลย เวลานี้ซิงหุนฝึกวิชากับชิงอีซือฝุมาได้สองปีครึ่งแล้ว สองปีครึ่งมานี้ เงาไม่ได้โผล่มาหาเขาอีกเลย ซิงหุนจึงนึกสงสัยว่าถ้าออกจากห้องศิลาแล้วยังจะได้พบเงาอีกหรือเปล่า เพราะไม่ว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของเงาคืออะไร เงาก็เป็นเพียงคนเดียวที่รู้ชาติกำเนิดของเขา และซิงหุนเริ่มเกิดความรู้สึกว่า ความจริงฝึกวิชาอยู่แบบนี้ก็สบายดีเหมือนกัน เพราะเขาสามารถปกปิดตัวตนได้ง่ายๆ และยังชินกับความเป็นคนทื่อๆ ของชิงอีซือฝุแล้วด้วย ในตอนนี้ ระดับพลังปราณของชิงอีซือฝุและพลังปราณจากม้วนภาพที่ซิงหุนฝึกได้ก้าวหน้าจนถึงขั้นสามารถสัมผัสถึงความเคลื่อนไหวของคลื่นอากาศรอบตัวได้อย่างชัดเจนแล้ว คิดว่านี่คงเป็นระดับที่ชิงอีซือฝุอยากให้เขาฝึกถึงกระมัง เขาเคยถามชิงอีซือฝุว่า ทำไมถึงให้ฝึกแต่การหลบอาวุธลับบนเส้นตรง ไม่ให้หลบโดยวิ่งไปรอบห้องล่ะ? ชิงอีซือฝุตอบว่า หากเจ้าวิ่งไปมาบนเส้นตรงแล้วอาวุธลับยังซัดไม่ถูกเจ้า อย่างนั้นเจ้าก็ไม่มีความจำเป็นต้องฝึก “ท่าเท้าท่องคลื่น” อะไรนั่นของเจ้าแล้ว แต่ซิงหุนก็ยังยืนกรานที่จะเรียกการฝึกวิชาตัวเบาหลบอาวุธลับบนเส้นตรง 37 ก้าวนี้ว่า “ท่าเท้าท่องคลื่น” อยู่ดี เมื่อชิงอีซือฝุถามว่าทำไมถึงตั้งชื่อนี้? ซิงหุนตอบกลบเกลื่อนว่า เพราะมันฟังเพราะดี เหตุที่ซิงหุนตั้งชื่อแบบนี้ เพราะนึกไปถึงพ่อของต้วนอวี้ พระเอกเรื่องแปดเทพอสูรมังกรฟ้าที่เป็นชายหนุ่มเจ้าเสน่ห์องอาจสง่างามจนสาวๆ ทั้งแผ่นดินพากันหลงใหล แล้วคิดว่านี่ถ้าชาตินี้เขาเป็นได้แบบนั้น คือมีสาวๆ ทั้งแผ่นดินมาหลงรักนะ ต่อให้ต้องเป็นมือสังหารก็ยอมวะ แต่ชาตินี้คงเป็นไปไม่ได้เสียแล้ว ตัวเขาเคยชินกับการไปมาในความมืด แล้วคนที่โผล่ไปทำให้สาวๆ หลงรักในตอนกลางคืน มีแต่จะถูกเรียกว่าเป็น “โจรเด็ดบุปผา” มันต้องคนที่ไปวาดลวดลายจีบสาวในตอนกลางวันสิถึงจะถูกเรียกว่า “จอมยุทธ์น้อย” จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:32:15

ความคิดเห็นที่ 6 ยิ่งคิดซิงหุนก็ยิ่งเซ็งจิต มือที่จ้วงน้ำอาบจึงออกแรงมากกว่าเดิมจนเสียงน้ำตกกระทบพื้นดังโครมๆ ชิงอีซือฝุได้ยินเข้าก็ขมวดคิ้ว โผล่มาถามว่าเป็นอะไรไป? ซิงหุนตอบไปว่า ซือฝุ แอบดูคนอื่นอาบน้ำน่ะ ตาจะเป็นกุ้งยิงนะ ชิงอีเหรินอึ้งไปนิด ก่อนจะพูดว่า เขาจะไปมองเห็นได้ยังไงกัน ซิงหุนจึงนึกขึ้นได้ว่าในห้องศิลามืดสนิท และหัวเราะออกมาดังลั่น ก่อนจะแอบถอนใจว่า ไม่รู้ต่อไปร่างกายนี้จะสร้างความเดือดร้อนให้เขาอีกมากมายแค่ไหน ต่อให้เขาไม่อยาก เรื่องเดือดร้อนก็ต้องงอกขาเดินเข้ามาหาเองอยู่ดี ยิ่งรอยดอกไม้ตรงฝ่าเท้าด้วยแล้ว ตอนนั้นเอง ชิงอีซือฝุได้พูดขึ้นว่า อาบน้ำเสร็จแล้วเดี๋ยวเราออกไปข้างนอกกัน ซิงหุนฟังแล้วหน้าบานทันที เพราะจะได้ออกไปนอกห้องศิลาเป็นครั้งแรกหลังจากที่อยู่แต่ข้างในมาสองปีครึ่ง ออกจากถ้ำศิลาไป ข้างนอกเป็นเวลากลางคืนของฤดูร้อนที่สดชื่นอย่างที่ซิงหุนคิดเอาไว้ไม่มีผิด ซิงหุนค่อยๆ รับรู้ถึงกระแสอากาศรอบๆ ตัวและหลอมรวมเข้าเป็นหนึ่งเดียวกับกระแสอากาศ ชิงอีเหรินสัมผัสได้ว่ากลิ่นอายของซิงหุนค่อยๆ หายไปเป็นหลอมกลืนกับอากาศรอบตัว ก็พยักหน้าอย่างพอใจ ชมว่าไม่เลว นับจากนี้ไปเราออกมาฝึกข้างนอกกันได้แล้ว เมื่อซิงหุนถามว่าทำไม ชิงอีเหรินตอบว่า เพราะผิวของเจ้าจะพิเศษเกินไปเหมือนอย่างผิวของข้าไม่ได้ จากนั้นปล่อยให้ซิงหุนอยู่ทำความคุ้นเคยในการหลอมรวมตัวเข้าสู่อากาศรอบตัวเพียงลำพัง ซิงหุนขึ้นไปนั่งบนต้นไม้ ค่อยๆ หลอมรวมตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของต้น เป็นเหมือนใบไม้หนึ่งใบบนต้น เหมือนเช่นน้ำหนึ่งหยดในท้องทะเล หากท่านไม่สามารถแยกแยะน้ำหนึ่งหยดจากท้องทะเลกว้างได้ ท่านก็ไม่สามารถหาข้าพบได้เช่นกัน ความยินดีจากการได้ออกมานอกห้องศิลาช่วยสลายความหงุดหงิดกลัดกลุ้มที่ร่างกายนี้นำมาให้ให้ลดน้อยลงไปมาก เวลานี้สายตาของซิงหุนสามารถมองเห็นหลายสิ่งหลายอย่างในความมืดมากกว่าที่เคยเห็นเมื่อก่อนนี้มาก หากเป็นตอนนี้ เขาจะลองไต่โซ่เหล็กสองเส้นนั้นข้ามไปอีกฝั่งดู เพื่อจะดูว่าสิ่งที่ชิงอีซือฝุบอกว่าเขา “มองไม่เห็น” นั้นคืออะไร นอกจากนี้ ซิงหุนยังได้ค้นพบความลับอีกอย่างหนึ่งหลังจากที่ออกมาจากห้องศิลา นั่นคือในตอนที่อยู่ตามลำพังข้างนอกห้องศิลา เขาเคยเอาผืนผ้าคัมภีร์พลังปราณชีพจรฟ้าออกมาดู และพบว่าลวดลายที่ปักอยู่บนผ้าเป็นคนละเรื่องกับลวดลายที่เขาคลำแล้วรู้สึกได้ตอนอยู่ในห้องมืดโดยสิ้นเชิง นอกจากนี้ซิงหุนยังรู้แล้วว่าทำไมเงาศึกษาผืนผ้านี้อยู่หกปีก็ยังฝึกวิชาไม่ได้ ซึ่งความจริงหากเขาไม่ได้เรียน “วิธีหายใจ” จากชิงอีซือฝุ เขาก็อาจไม่เข้าใจสิ่งที่จารึกอยู่ในผืนผ้านี้ และไม่มีปัญญาฝึกได้เช่นกัน สรุปคือ การจะฝึกวิชาบนผืนผ้านี้ได้ ต้องมีพื้นฐานการฝึกพลังปราณแบบของชิงอีซือฝุอยู่ก่อนแล้ว รู้ถึงรูปร่างของอวัยวะภายในมนุษย์ และคลำเจอความลับในลายปักของผ้าถึงจะได้ หลังจากเรียนรู้ทุกอย่างในผืนผ้าจนจำได้หมด ซิงหุนก็ตัดสินใจเผาผืนผ้าทิ้ง เพราะการเก็บของแบบนี้ไว้กับตัวต่อไปเป็นเรื่องโง่มาก เนื่องจากฐานะของเขาในตอนนี้ไม่สามารถปฏิเสธการค้นตัวของใครได้ทั้งสิ้น และไม่มีตู้เซฟจะให้เก็บ เพราะเขาเป็นเพียงแค่เครื่องมือที่ถูกฝึกให้ฆ่าคนเท่านั้น เมื่อออกมาฝึกที่นอกห้องศิลา ชิงอีเหรินต้องประหลาดใจอย่างมากที่พบว่าดูเหมือนฝีมือของซิงหุนจะถอยหลัง ตอนนี้ซิงหุนเริ่มฝึกปัดหรือรับอาวุธลับพร้อมๆ กับที่เคลื่อนไหวหลบแล้ว แต่เวลากลางวันเขารู้สึกว่าสมาธิไม่ค่อยมี คอยแต่จะง่วงนอนอยู่เรื่อย ซึ่งความจริงนอกจากเหตุผลนี้แล้ว ยังเป็นเพราะซิงหุนรู้ดีว่าออกมาอยู่กลางแจ้งแบบนี้ มีสายตาหลายคู่มากจับตามองการฝึกของเขาอยู่ จึงจงใจงำประกาย และอ้างว่าก่อนหน้านี้ที่เขาก้าวหน้าเร็วเป็นเพราะบังเอิญหลบอาวุธลับได้หรอก ไม่ใช่ว่าหลบได้เพราะฝีมือจริงๆ  แล้วเขาก็เพิ่งจะอายุแค่แปดขวบเท่านั้น เมื่อออกมาฝึกนอกห้องมืดแบบนี้ ทำให้เห็นหน้าตาของซิงหุนชัดเจนว่าน่ารักดูดียิ่งกว่าเมื่อสองปีครึ่งก่อนหน้านี้มาก จนบางครั้งชิงอีเหรินเองยังเผลอมองหน้าศิษย์แบบลืมตัวเวลาลูกศิษย์อ้อน และเมื่อซิงหุนด้วยว่าตัวเองเพิ่งจะอายุแปดขวบ ชิงอีเหรินก็ใจอ่อน บอกว่าก็จริง เท่าที่สองปีครึ่งซิงหุนก้าวหน้าได้ขนาดนี้เขาก็เหลือเชื่อมากแล้ว จึงให้เลิกฝึกแค่นั้นได้สำหรับในวันนั้น ซิงหุนแอบถอนใจโล่งอกก่อนจะถามว่า ได้ยินว่าฝึกอาวุธลับเน้นสายตา ซือฝุจะจุดธูปให้เขาฝึกความแม่นยำหรือเปล่า? (เป็นวิธีที่อ่านมาจากในนิยายกำลังภายใน) ชิงอีเหรินบอก ไม่จำเป็น เพราะเป้าจริงๆ นั้นเคลื่อนไหวได้ ให้ซิงหุนฝึกความรู้สึกที่มีต่อตำแหน่งของเป้าหมายให้ได้เป็นพอ แบบนั้นถึงจะสามารถซัดเข้าเป้าได้โดยไม่ต้องเล็งให้แม่นยำ ฟังแล้วซิงหุนจึงรู้สึกว่า ชิงอีเหรินเป็นอาจารย์ที่ดีมากจริงๆ เพราะในชาติก่อน ครูฝึกที่สอนให้เขายิงปืนก็สอนเขาแบบนี้เหมือนกัน จากนั้นซิงหุนเลียบเคียงถามว่า เด็กคนอื่นๆ นอกจากเขาก็เป็นเหมือนเขาหรือเปล่า? คือรับป้ายหยกแล้วไปหาอาจารย์ เรียนวิชาที่แตกต่างกันไป ชิงอีเหรินตอบว่า แต่ละคนต่างมีคุณสมบัติในการเรียนวิชาที่แตกต่างกัน ซึ่งในตอนแรกจะดูไม่ออก เจ้ารับป้ายหยกนั้นมา จึงได้มาเป็นศิษย์ของข้า ซิงหุนพยายามนึกว่า 99 กับเด็กจากตึกสิบอีกสามคนจะได้ชื่อว่าอะไร และเรียนวิชาอะไร เยว่พ่อ หงอี อิงอวี่ รื่อกวง ชื่อแบบนี้จะได้เรียนวิชาแบบไหน? ก่อนจะเลียบเคียงถามต่อว่า หรือศิษย์ของซือฝุทุกคนชื่อซิงหุนหมดเลย? ชิงอีเหรินเงียบไป ก่อนจะตอบว่า พวกเขาตายหมดแล้ว มีแต่ซิงหุนคนก่อนหน้าตายไปแล้วเท่านั้น เจ้าจึงจะได้รับป้ายหยกนั้นได้ “แล้วต่อไปข้าจะตายเหมือนกันหรือเปล่า?” ซิงหุนถาม “หวังว่าข้าจะไม่ได้เห็นป้ายหยกนั้นอีก” ชิงอีเหรินพูดปนถอนใจ ก่อนจะเรียกให้ซิงหุนลุกขึ้นด้วยเสียงเข้มงวดจนซิงหุนสะดุ้งโหยง ซิงหุนแอบตื้นตันอยู่ในใจ และคิดว่าความจริงเกิดมาชาตินี้เขาก็ถือว่าโชคดีพอสมควรอยู่หรอก อย่างน้อยก็ยังมี 99 กับชิงอีซือฝุที่ไม่อยากให้เขาตาย ถึงอย่างไรซิงหุนก็ต้องซ่อนคมงำประกาย เรียนสำเร็จวิชาให้ช้าๆ เข้าไว้ เพราะยิ่งเรียนจบเร็วก็ยิ่งถูกส่งไปเริ่มทำงานเร็วและยิ่งตายเร็ว เขายังไม่โง่ถึงขนาดพาตัวเองไปตายแบบนั้น และคิดว่าชิงอีซือฝุเองก็พอใจกับการก้าวหน้าไปตามลำดับขั้นไม่ต้องเร็วมากแบบนี้ของเขาอยู่แล้วด้วย แต่แล้วชิงอีซือฝุกลับพูดออกมาว่า นับตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป ตอนกลางวันให้ซิงหุนไปเรียนอ่านเขียน วาดภาพ ดีดพิณ หมากรุกกับ “เซียนเซิง” ส่วนกลางคืนค่อยกลับมาเรียนวิยายุทธ์กับเขา ซิงหุนฟังแล้วยิ้มออกมา ถามว่ามีเขาไปเรียนคนเดียว หรือมีเด็กคนอื่นๆ ด้วย? จะว่าไปเขาเกือบลืมไปแล้วว่าที่นี่เป็นโรงเรียน ถึงจะเป็นโรงเรียนฝึกนักฆ่า แต่ก็เป็นโรงเรียนอยู่ดี ชิงอีเหรินตอบด้วยท่าทางค่อนข้างกังวลว่าให้ซิงหุนขยันเรียน ไม่อย่างนั้นจะถูกเซียนเซิงตี ซิงหุนนึกถึงเมื่อชาติก่อนที่โดดเรียนจนถูกพ่อทุบแล้วหัวเราะพลางถามว่า เขาเกลียดการเรียนหนังสือที่สุด ถ้าถูกเซียนเซิงตี เขาใช้วิชาตัวเบาหนีได้ไหม? ชิงอีเหรินฟังแล้วอดหัวเราะไม่ได้ ตอบว่าถ้าหนีได้พ้นก็เอาสิ ซิงหุนถามต่อว่า เด็กที่เข้ามาในหุบเขามีเด็กผู้หญิงบ้างไหม? ชิงอีเหรินนิ่งเงียบไปนาน ก่อนจะพูดเสียงแห้งผากและเย็นเยียบว่า มี แต่หน้าที่ที่พวกนางต้องรับนั้น เจ้าไม่อยากรู้ไปตลอดกาลแน่ ซิงหุนฟังแล้วหนาววูบในใจทันที เพราะสายตาหม่นหมองที่ชิงอีซือฝุมองเขาทำให้เขารู้สึกว่า แม้จะอยู่ท่ามกลางความมืด ก็ไม่สามารถซ่อนเร้นอะไรจากสายตาของซือฝุได้อยู่ดี ซิงหุนแสร้งหัวเราะแห้งๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปถามว่า เซียนเซิงเป็นคนแบบไหน? สีหน้าของชิงอีเหรินดุแช่มชื่นขึ้นทันที น้ำเสียงก็อ่อนโยนขึ้นเมื่อพูดว่า “เป็นคนดีมาก” “ดีแค่ไหน?” “เก่งหลายอย่าง” ซิงหุนฟังแล้วอยากจะเหลือกตาใส่ “เก่งหลายอย่าง” นี่ถือเป็น “คนดี” ด้วยเรอะ? ซิงหุนไม่ได้สนใจเรื่องที่พรุ่งนี้จะต้องไปเรียนกับอาจารย์อีกคนมากเท่ากับที่จะได้เจอพวก 99 จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:33:00

ความคิดเห็นที่ 7 เช้าวันรุ่งขึ้น ชิงอีซือฝุเดินจูงมือซิงหุนมาส่งที่หน้าเรือนไผ่ซึ่งมีเสียงพิณดังออกมา หลังจากยืนฟังเสียงพิณอยู่ชั่วครู่ ชิงอีซือฝุก็บอกให้ซิงหุนเข้าไปข้างใน ตอนบ่ายเลิกเรียนแล้วเขาค่อยมารับกลับ ซิงหุนเห็นฉากนี้แล้วแทบอยากจะหัวเราะกลิ้ง เพราะมันเหมือนคุณพ่อจูงมือเขาไปส่งที่หน้าโรงเรียนประถมไม่มีผิด แล้วนี่ถ้าเขาเรียนไม่ได้เรื่องจนสอบตก ทำให้คุณครูข้างในเรือนไผ่นี้โกรธ ชิงอีซือฝุต้องมาก้มหัวปลกๆ ยิ้มแห้งๆ ขอโทษคุณครูในเรือนไผ่นี้เหมือนพ่อของเขาในชาติก่อนไหมเนี่ย? ซิงหุนเดินผ่อนฝีเท้าเข้าไปยืนก้มหน้าที่หน้าประตูเรือนไผ่อย่างสงบเสงี่ยม เสียงพิณหยุดลง ตามด้วยเสียงถามหวานใสไม่แพ้เสียงพิณว่า “เจ้าหรือคือซิงหุน?” ซิงหุนเงยหน้าขึ้นมองแล้วต้องอ้าปากค้าง อุทานว่า “เสินเซียนเจี่ยเจีย” (พี่สาวนางฟ้า) ฝ่ายที่ถูกเรียก “เสินเซียนเจี่ยเจีย” ยิ้มอย่างพอใจ เดินเข้ามาลูบหน้าของซิงหุน แล้วถอนหายใจพูดว่า “หน้าตานี้...มิน่าเล่าถึงได้ส่งมาให้ข้าที่นี่ ต่อไปข้าจะเป็นเซียนเซิน (ครู) ของเจ้า เมื่อกี้เจ้าเรียกข้าว่าอะไรนะ?” ซิงหุนถือคติอยู่ต่อหน้าสาวสวยไม่บังควรทำตัวงี่เง่าให้เธอไม่ชอบหน้า แถมมีสาวสวยให้ดูยังเจริญหูเจริญตาดีด้วย จึงตอบไปว่า เขาชอบเรียกอีกฝ่ายว่า “เสินเซียนเจี่ยเจีย” สาวงามบอกว่านางเอกก็ชอบให้เขาเรียกแบบนั้นเหมือนกัน นึกไม่ถึงเลยว่าชิงอีก้วย (ตัวประหลาดชุดเขียว) จะมีลูกศิษย์น่ารักแบบนี้ได้ มาอยู่กับนางที่นี่ดีกว่า ไม่ต้องกลับไปกับชิงอีก้วยแล้ว ไม่อย่างนั้นขืนอยู่กับซือฝุอย่างชิงอีก้วยจนโตมาเหมือนผีเหมือนกันแบบนั้น นางจะไม่ชอบแน่ๆ ซิงหุนยังเคลิ้มอยู่กับการถูกสาวงามลูบหน้า เซียนเซิงบอกให้เรียนกับนางอย่างตั้งใจ เขาก็พยักหน้าอย่างเลื่อนลอย จนเซียนเซิงแค่นยิ้มพูดเสียงเย็นว่า อายุแค่นี้ก็บ้าผู้หญิงขนาดนี้แล้ว ต่อไปจะผ่านได้สาวงามได้หรือ? ทำให้ซิงหุนได้สติหายเคลิ้มทันที และพูดอย่างนอบน้อมว่า ทั่วหล้านี้ไม่มีใครงดงามไปกว่าเซียนเซิงอีกแล้ว เซียนเซิงสาวงามฟังแล้วถอนใจ บอกว่าถึงยังไงข้าก็ต้องแก่ตัวลงอยู่ดี รอจนเจ้าโต ข้าก็กลายเป็นหญิงแก่ไปแล้ว ซิงหุนฟังแล้วชักจะปวดหัวตุบๆ เพราะตอนชาติก่อน ผู้หญิงที่เขารู้จักต่างก็พูดแบบนี้ มาชาตินี้ผู้หญิงก็ยังพูดแบบนี้อีก ผู้หญิงนี่น่ารำคาญจริงๆ แต่ความน่ารำคาญนี้ดันมาพัวพันกับตัวเขาอย่างแยกไม่ออกนี่สิ เซียนเซิงสั่งให้ซิงหุนลองเดินให้ดู ซิงหุนจึงค่อยนึกได้ว่ามาที่นี่เพื่อจะเป็นลูกศิษย์นาง และเดินให้ดูตามคำสั่ง เซียนเซิงส่ายหน้า บอกใช้ไม่ได้ แล้วเดินให้ดูในท่าส่ายสะโพกเล็กน้อยจนทำเอาซิงหุนดูเพลินน้ำลายแทกหก จากนั้นหันมาบอกให้ซิงหุนเดินตาม ซิงหุนขนลุกเกรียวทันที เดินถอยหลังหนีไปที่ประตู ชี้หน้าเซียนเซิงร้องว่า เขาไม่คิดจะเป็น “เฉิงเตี๋ยอี”! แล้วใช้วิชาตัวเบาเผ่นหนีไปทันที (เฉิงเตี๋ยอีคือตัวเอกในหนังเรื่อง “ฌ้อปาอ๋องจากสนม” ที่เลสลี่จางแสดง เป็นกระเทย) แต่ซิงหุนหนีไม่พ้น ถูกเซียนเซิงลากตัวกลับมาดุว่า กล้าเรียกชื่อนางตรงๆ ไม่มีสัมมาคารวะเอาซะเลย ชิงอีก้วยบอกชื่อนางให้เขารู้หรือไง? พูดง่ายๆ คือ สาวงามนางนี้บังเอิญชื่อ “เฉิงเตี๋ยอี” จริงๆ ซิงหุนเรียกชื่อนางถูกโดยบังเอิญ - -" ซิงหุนร้องตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายขณะใช้วิชาตัวเบาหนีอีกครั้งว่า เหล่าจือไม่ยอมเรียนท่าเดินของผู้หญิงแน่ เฉิงเตี๋ยอีดูวิชาตัวเบาของซิงหุนแล้วต้องถอนหายใจชมว่าชิงอีก้วยสอนได้ไม่เลวนี่ แต่สุดท้ายซิงหุนก็ถูกนางลากตัวกลับมาอีกหนแถมโดนตีจนหัวปูด จนต้องร้องขอให้นางยกโทษเป็นการใหญ่ เซียนเซิงคนสวยพูดกลั้วหัวเราะว่าต่อไปห้ามเรียกตัวเองว่าเหล่าจืออีก แล้วนางไม่ได้จะให้ซิงหุนหัดเดินให้เหมือนผู้หญิง แต่จะให้เลียนแบบการเดินของเด็กคนนั้นต่างหาก จานนั้นชี้ไปทางหนึ่ง เมื่อซิงหุนหันไปมองตาม ก็เห็นว่าที่ด้านนอกม่านมู่ลี่มีเด็กผู้ชายอยู่คนหนึ่ง เด็กผู้ชายคนนั้นตัวซูบผอม สวมเสื้อยาวสีม่วงเข้ม มือถือหนังสือที่ม้วนอยู่เล่มหนึ่ง เดินทอดฝีเท้าไปตามทางสายน้อยที่นอกม่านมู่ลี่ ท่าเดินของเด็กชายไม่ได้ดูแปลกอะไร เพียงแต่ดูนุ่มนวลสง่างามอย่างประหลาด ซิงหุนหันไปถามว่า เรียนวิชาตัวเบาอีกแบบหรือ? เฉิงเตี๋ยอีตอบว่าไม่ใช่ ซิงหุนต้องเลียนแบบท่าเดิน ท่าดีดพิณ ลายมือ และบุคลิกต่างๆ ทุกอย่างของเด็กคนนั้น” เฉิงเตี๋ยอีพูดเน้นทีละคำ ซิงหุนหนาววูบในใจ เข้าใจทุกอย่างในทันที แต่แกล้งทำปากเบะพูดอย่างไม่เข้าใจว่า มีอะไรน่าเรียนกัน เขาเก่งกว่าเด็กคนนั้นตั้งเยอะ “ตายใต้ดอกโบตั๋น เป็นปิศาจก็สำราญ กลอนนี้..เจ้าเป็นคนพูดออกมาสินะ?” เฉิงเตี๋ยอีเอามือปิดปากพูดกลั้วหัวเราะ “คิดว่าคนที่พูดกลอนแบบนี้ออกมาได้ คงจะเรียนกาพย์กลอนได้ไม่เลวนักหรอก” ซิงหุนฟังแล้วยิ่งหนาววูบ งานแรกของเขาต้องไปแสดงบทเป็นมนุษย์โคลนนิ่งหรือนี่? ข้อดีคืออีกไม่นานก็จะได้ออกจากหุบเขา ข้อเสียคืองานแบบนี้มีแต่ต้องตาย 100% แต่เอาเถอะ ได้ออกจากหุบเขาเป็นพอ ทั่วหล้านี้กว้างใหญ่ ขอแค่ออกจากหุบเขาได้ พวกเจ้าจะมาทำอะไรข้าได้? ซิงหุนตัดสินใจว่าออกจากหุบเขาโหยวหลีกู่ได้เมื่อไหร่ เขาจะเผ่นหนีอย่างแน่นอน เมื่อเห็นว่าหมดทางเจรจารอมชอม ซิงหุนก็จำใจยอมรับสถานการณ์ และถามว่าทำไมต้องเลียนแบบเด็กผู้ชายคนนั้นด้วย? เฉิงเตี๋ยอีบอกให้ซิงหุนมองหน้าเด็กคนนั้นให้ชัดๆ  ซิงหุนจึงมองไป เด็กชายเดินออกจากใต้ร่มไม้ในที่ไกลออกไปพอดี ด้วยสายตาอันคมกล้าของซิงหุนในตอนนี้ทำให้เห็นใบหน้าของเด็กชายคนนั้นชัดตา และต้องเบิกตากว้าง เพราะหน้าตาของเด็กผู้ชายคนนั้นเหมือนกับเขาราวกับฝาแฝด ซิงหุนถอนหายใจ พูดว่า ดูเหมือนเด็กคนนั้นจะไม่ค่อยแข็งแรงนะ หน้าขาวซีดเชียว เฉิงเตี๋ยอี “ผิวเจ้าก็พอกันนั่นแหละ” “เขามันขาวแบบอมโรคต่างหาก!” ซิงหุนเถียงอย่างไม่สบอารมณ์ “อีกอย่าง เขาผอมด้วย ไม่ได้แข็งแรงอย่างข้า” เฉิงเตี๋ยอี “อืมม์ เจ้าสังเกตละเอียดดีนี่ นับแต่นี้ไปเจ้าไม่มีข้าวเย็นกินละ จนกว่าเจ้าจะผอมลงเท่าเขา” ฟังแล้วซิงหุนยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ เฉิงเตี๋ยอีพูดว่า อย่าหาว่าเซียนเซิงไม่เตือนละ ขืนไม่ขยันละก็ ชีวิตจะรักษาไว้ไม่ได้ เพราะสินค้าปลอมที่ถูกจับได้นั้น ร้อยทั้งร้อยมีแต่ต้องตายสถานเดียว ซิงหุนจึงพูดกลั้วหัวเราะว่าเขารู้หรอกน่า ต่อไปหากมีอะไรอร่อย เขาจะยกให้เด็กนั่นกินก็แล้วกัน เขาไม่อยากผอมลง ดังนั้นเด็กนั่นมีแต่ต้องอ้วนขึ้นเท่านั้น! เฉิงเตี๋ยอีเอากลอนที่เด็กคนนั้นเขียนทั้งหมดมาให้ซิงหุนดู และบอกให้จำให้หมด รวมทั้งหัดเลียนแบบลายมือของเด็กคนนั้นด้วย ซิงหุนบอกว่า เขาจะไม่จำกลอนที่เด็กนั่นเคยเขียน เพระนั่นเป็นผลงานเก่าๆ ทั้งนั้น ฝีมือต่ำต้อยเกินไป เขาละอายใจ จึงไม่คิดจะเอ่ยถึงอีก (ความจริงคือขี้เกียจท่องจำ) ส่วนเรื่องลายมือ เซียนเซิงวางใจได้เลย เขาจะพยายามอย่างเต็มที่ ความจริงคือ...เมื่อชาติก่อน ตอนที่ยังเป็นหลี่หลิน พ่อของหลี่หลินมีอาชีพเป็นนักแกะสลักตราประทับขาย และหลี่หลินก็เรียนวิชานี้มาจากพ่อ แถมมีพรสวรรค์ด้วย เขียนตัวหนังสือได้สารพัดลายมือและวาดภาพเก่งมาก แต่หลี่หลินเอาวิชานี้ไปใช้อย่างสร้างสรรค์กว่าพ่อ นั่นคือ เอาไปปลอมภาพวาด ปลอมลายเซ็น ปลอมภาพตัวหนังสือ ปลอมตราประทับหลอกขายคนในตลาดมืด...ดังนั้นเรื่องเลียนแบบลายมือคนอื่นนั้นหมูมากสำหรับเขา แต่เรื่องท่องจำพวกโคลงกลอนนี่ หลี่หลินจะหลับทุกครั้ง ซิงหุนมองเด็กผู้ชายชุดม่วงที่หน้าเหมือนตัวเองเปี๊ยบ แล้วนึกในใจว่าเด็กนั่นจะมีความเกี่ยวพันอะไรกับเขาหนอ? หรือว่าตอนที่เขาเข้าหุบเขามาแล้วแกล้งทำเป็นปัญญาอ่อน ที่ถูกปล่อยทิ้งไว้เป็น 8-9 เดือนโดยไม่ถูกส่งไปเรือนโบตั๋นก็เพราะหน้าเหมือนกับเด็กคนนี้? เฉิงเตี๋ยอีบอกว่า หากซิงหุนเลียนแบบเด็กคนนั้นไม่ได้ภายในหกเดือน นางก็ไปรายงานผลต่อประมุขหุบเขาไม่ได้ ซิงหุนจึงถามว่า ประมุขหุบเขาต้องการให้เขาเลียนแบบเด็กผู้ชายน่าเบื่อคนนั้นหรือ? เฉิงเตี๋ยอีบอกว่า มันก็น่าเบื่อจริงๆ แหละ แต่จะทำยังไงได้ เพราะเป็นคำสั่งของประมุขหุบเขา เฉิงเตี๋ยอีเปลี่ยนมาเรียกซิงหุนว่า “เสี่ยวซิงซิง” (ดวงดาวน้อย) และพอเห็นซิงหุนเหม่อมองหน้านางแบบตะลึงในความงาม นางก็บอก โตขึ้นซิงหุนเองก็ไม่ด้อยไปกว่านางแน่ เอางี้ นางแต่งให้กับซิงหุนเป็นยังไง? ซิงหุนฟังแล้วเหวอมาก รีบก้าวถอยหลังจะหนี ก็พอดีสัมผัสถึงกลิ่นอายของชิงอีซือฝุที่มารับได้ จึงรีบกล่าวลาแล้วเผ่นพรวดออกไปจากเรือนไผ่ ทิ้งให้เฉิงเตี๋ยอีมองตามยิ้มๆ พึมพำว่า เป็นเด็กที่น่าสนุกจริงๆ ชิงอีก้วยเจ้าปิดบังเก่งนักนะ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:34:11

ความคิดเห็นที่ 8 คืนนั้นเมื่ออกมาฝึกวิทยายุทธ์ ซิงหุนก็ถอนใจพูดถึงเฉิงเตี๋ยอีว่าเป็นคนที่เก่งหลายอย่างและสวยเหมือนนางเซียนจริงๆ พอพูดจบ ก็เห็นสายตาชิงอีซือฝุที่เปลี่ยนเป็นเห็นแล้วเขาอยากจะหัวเราะก๊ากออกมากับสีหน้าที่แดงขึ้นวูบหนึ่ง ซิงหุนนึกวางแผนขึ้นในใจทันทีว่า ถึงจะถูกหุบเขานี้ใช้แรงงานเด็กส่งเขาไปเป็นตัวตายตัวแทน อย่างน้อยเขาก็ต้องหาเรื่องสนุกทำให้ตัวเองได้รับความบันเทิงบ้างแหละน่า ซิงหุนไม่เคยปริปากถามถึงฐานะของเด็กชายชุดม่วงคนนั้น เพราะรู้ว่าสักวันเขาก็ต้องได้รู้อยู่ดี แต่ซิงหุนยังคงมีความหวังกับชิงอีซือฝุอยู่ จึงกอดเอวซือฝุแล้วพูดว่า เซียนเซิงคนสวยให้เขาไปเลียนแบบเด็กชายชุดม่วงคนนั้นทุกอย่างให้เหมือนเปี๊ยบละ ชิงอีเหรินเงียบไป ก่อนจะบอกว่าเขาจะลองไปคุยกับท่านประมุขหุบเขาดู จะบอกว่าซิงหุนไม่เหมาะกับหน้าที่นี้ ซิงหุนฟังแล้วตื้นตันมาก บอกว่าซือฝุดีกับเขาที่สุดจริงๆ ชิงอีเหรินช่วยไปพูดกับประมุขหุบเขาซึ่งเป็นชายชราหนวดเคราขาวโพลนให้ซิงหุนตามที่บอกไว้จริงๆ โดยเฉิงเตี๋ยอีก็อยู่ช่วยชงชาให้ด้วย เฉิงเตี๋ยอีบอกว่า ซิงหุนมีความสามารถในการเข้าใจสูง เวลาครึ่งปีมากพอที่จะเรียนแล้ว ชิงอีเหรินรีบค้านว่า ซิงหุนยังไม่สำเร็จวิชา ไม่รู้เรื่องราวในโลกภายนอก แล้วอายุก็ยังน้อย วิทยายุทธ์ยังอ่อนด้อย กลัวว่าจะไปทำเสียเรื่องมากกว่าจะทำงานสำเร็จ แต่ประมุขหุบเขาบอกว่า บางเรื่องใช่ว่าอาศัยวิทยายุทธ์แล้วจะทำสำเร็จได้ ในหุบเขามียอดฝีมือยู่มากมาย มีหรือจะกลัวกับการขาดซิงหุนคนเดียว? ชิงอีเหรินได้แต่นิ่งอึ้ง ก่อนจะพยายามเกลี้ยกล่อมต่อว่า แต่ซิงหุนเพิ่งจะอายุแค่แปดขวบเท่านั้น ประมุขหุบเขาพูดเสียงเย็นกับชิงอีเหรินว่าหรือเข้ามาอยู่ในหุบเขานานจนถูกทิวทัศน์หลอมละลายให้ใจอ่อนเสียแล้ว? หวังว่าคงไม่ลืมหรอกนะว่าตอนที่เข้าหุบเขามา ได้กล่าวคำสาบานอะไรเอาไว้ ชิงอีได้แต่ก้มหน้าเอ่ยรับอย่างหดหู่ ส่วนเฉิงเตี๋ยอีได้แต่มองอย่างอดสงสารไม่ได้ วันถัดมา ชิงอีเหรินบอกซิงหุนยิ้มๆ ว่าวันนี้ไม่ต้องไปเรียนกับเซียนเซิง และไม่ต้องฝึกวิทยายุทธ์ด้วย เขาจะพาซิงหุนไปที่ตลาด ซิงหุนจะซื้ออะไรจากตลาดก็ได้ แล้วบอกให้รีบไปกัน เพราะไปช้าแล้วตลาดจะวายเสียก่อน ซิงหุนฟังแล้วอดตื่นเต้นไม่ได้ที่จะได้เห็นตลาดสมัยโบราณ ระหว่างที่เดินไปกับชิงอีซือฝุ ก็นึกวาดภาพ “ตลาด"”แบบที่เคยเห็นในละครกำลังภายในบ้าง เคยอ่านเจอในนิยายกำลังภายในบ้างอย่างอารมณ์ดี แต่พอไปถึงจุดหมาย ซึ่งก็คือ “ตลาด” ที่ว่า ก็หมดอารมณ์ทันที “ตลาด” ที่ชิงอีซือฝุพูด คือตึกไม้หลังหนึ่งตั้งอยู่กลางป่า ไม่มีคนเดินพลุกพล่านไปมา ไม่มีโรงน้ำชา ไม่มีอะไรทั้งนั้นแม้แต่เงาผีสักเงา แล้วตลาดแบบนี้น่ะหรือที่ถ้ามาช้าแล้วจะ “วาย” เสียก่อน? ซิงหุนเห็น “ตลาด” นี้แล้วผิดหวังถึงขีดสุดหมดอารมณ์ช้อปปิ้งไปเลย เมื่อเดินเข้าไปในตึกไม้ เถ้าแก่ร้านก็เข้ามาประสานมือยิ้มแย้มทักทาย ซิงหุนเห็นหน้าเถ้าแก่ร้านแล้วนึกถึงภาษิตที่ว่า “สามปีไม่เปิดร้าน เปิดทีกินไปสามปี” ประมาณว่าหน้าเถ้าแก่เหมือนพ่อค้าหน้าเลือดสุดๆ แล้วร้านนี้ก็ร้างผู้คนอย่างแรง นานๆ จะมีลูกค้าหลงมาที ไม่เชือดหมูให้เลือดหมดตัวสิแปลก จึงหันไปถามชิงอีเหรินว่า ซือฝุมีเงินเท่าไหร่? ชิงอีเหรินบอกว่า ซิงหุนได้เงินเดือนเดือนละสองตำลึงตั้งแต่เริ่มเรียนวิชากับเขา เงินฝากอยู่ที่เขาทั้งหมด ตอนนี้มีอยู่ 62 ตำลึง ซิงหุนใช้เงินของตัวเองได้ตามสบาย ส่วนที่ไม่พอเขาจะช่วยออกให้ จากนั้นเถ้าแก่ก็บอกให้ซิงหุนเดินเลือกสินค้าตามสบาย ส่วนชิงอีเหรินเชิญไปดื่มน้ำชารอที่อีกห้องหนึ่ง ซิงหุนจึงเพิ่งจะรู้ในตอนนี้เองว่าตัวเองมีเงินเดือนกับเขาด้วย ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ไม่ใช่ก็สูญเปล่าเปล่าๆ ตึกนี้กว้างมาก มีสินค้าวางขายครบครันตั้งแต่เสื้อผ้า เครื่องเขียน ยันเครื่องประดับ ซิงหุนเดินวนดูอย่างตั้งใจไปหนึ่งรอบ แล้วคิดในใจว่าร้านนี้มันจะตั้งราคาแพงเกินไปแล้ว แค่เสื้อบางๆ ตัวเดียว ติดราคาตั้งสิบตำลึง จากนันหันไปดูตรงเครื่องประดับ เห็นปิ่นหยกที่ดูเหมาะกับเฉิงเตี๋ยอีมาก จึงหยิบขึ้นมาแกล้งถามชิงอีเหรินว่า เซียนเซิงคนสวยจะชอบปิ่นหยกนี้ไหม? ชิงอีเหรินเหลือบมอง แล้วเดินออกไปจากห้อง ปากพูดว่า ไม่รู้สิ เนื่องจากปิ่นหยกไม่ได้ติดราคา และของที่ไม่ได้ติดราคามักจะเป็นของที่ราคาแพงมาก เอาไว้ฟันราคาลูกค้าโดยเฉพาะ ซิงหุนจึงหันไปบอกเถ้าแก่ร้านที่เดินยิ้มตามหลังมาว่า ปิ่นนี้ไม่ได้ติดราคา เถ้าแก่บอกว่า ของที่ไม่ได้ติดราคา คือของที่ให้เสนอราคามาได้ตามสบาย ซิงหุนจึงบอก เสนอราคาได้ตามสบายจริงหรือ? งั้นเขาเสนอราคาหนึ่งตำลึง เถ้าแก่ส่ายหน้า บอกว่าคนเสนอราคาคือเถ้าแก่ ส่วนกงจื่อ (คุณชาย) สามารถต่อราคาได้ แต่แค่ครั้งเดียวเท่านั้น เพราะร้านนี้ทั้งร้านมีเขาอยู่คนเดียว ขืนต้องไปคอยต่อราคากับทุกคนเขามีหวังเหนื่อยตายกันพอดี ซิงหุนฟังแล้วความคิกเจ้าเล่ห์แวบขึ้นในหัวทันที เพราะชาติก่อนเขาไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นๆ ที่ไม่ชอบตามผู้หญิงไปช้อปปิ้ง เขาไม่รังเกียจที่จะตามสาวๆ ไปช้อปปิ้งและต่อราคาของเก่งเสียด้วย ทำให้เป็นที่ชื่นชอบของสาวๆ ในเรื่องนี้มาก ซิงหุนบอกให้เถ้าแก่เสนอราคาของปิ่นมา เถ้าแก่บอก สองร้อยตำลึง ซิงหุนก็วางปิ่นลงโดยหน้าไม่เปลี่ยนสี เปลี่ยนเป็นหยิบเสื้อสีเขียวขึ้นม บอก ตัวนี้สิบตำลึง เขาไม่ต่อราคาละ เถ้าแก่ชมว่าเป็นคนรวบรัดดี แล้วแนะว่าชั้นบนมีอาวุธขาย เชิญขึ้นไปดูได้ อาวุธที่ชั้นบนก็ไม่ได้ติดราคาไว้เหมือนกัน แสดงว่าน่าจะยิ่งแพง ในเมื่อชิงอีซือฝุบอกว่าถ้าเงินไม่พอ ก็จะซื้อเป็นของขวัญให้เขา งั้นเขาซื้ออาวุธนี่แล้วกัน ว่าแล้วก็เลือกหยิบมีดสั้นขนาดและน้ำหนักเหมาะมือขึ้นมาลองตวัดๆ ดู รับรู้ได้สึกความคุ้นเคยในชาติก่อนที่หวนกลับคืนมา จึงหันไปถามเถ้าแก่ว่า “ขอลองหน่อยได้ไหม?” “เชิญตามสบาย” เถ้าแก่ตอบ “ลองได้จริงๆ นะ? ไม่คิดเงินนะ?” “ได้ขอรับ” เถ้าแก่ยังคงยิ้มไม่เปลี่ยน ดังนั้นซิงหุนจึง...ฟันมีดในมือใส่ส่วนคมของดาบใหญ่อีกเล่ม ก่อนจะถอนหายใจดยนมีดสั้นทิ้งเมื่อพบว่ามีดสั้นไม่ยักคมอย่างที่คิด จากนั้นซิงหุนก็ตระเวน “ทดลอง” อาวุธทั้งหมด ก่อนจะหยิบมีดสั้นแผงหนึ่งขึ้นมาเป็นลำดับสุดท้าย ส่วนเถ้าแก่ร้าน...มองเศษซากอาวุธที่ถูก “ทดลอง” แตกหักเสียหายเกลื่อนพื้นแล้วได้แต่เหงื่อแตกพลั่ก ซิงหุน “ข้าจะซื้อแต่อันนี้แหละ อันอื่นไม่เอา” “ก็ท่านบอกเองนี่ว่าทดลองได้ เสียแต่หลอมมาไม่ดีพอเท่านั้น ลองนิดลองหน่อยก็พังเสียแล้ว ได้แต่เลือกชุดมีดผุๆ นี้แหละนะคิดบัญชีเถอะ!” ซิงหุนพูดไปก็แกล้งทำเป็นถอนใจส่ายหน้าขณะที่ในใจหัวเราะก๊าก เถ้าแก่ถูกคำพูดของตัวเองอุดปากพูดอะไรไม่ออก จะอาละวาดก็ไม่ได้ ได้แต่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้บอกราคาไปว่า 60 ตำลึง เมื่อเดินลงไปถึงชั้นล่าง ซิงหุนก็หยิบปิ่นอันเดิมขึ้นมา ต่อราคาว่า อันนี้ขอสองตำลึงนะ เถ้าแก่ทำท่าจะส่ายหน้าปฏิเสธ ซิงหุนก็พูดต่อว่า ไม่รู้ว่าปิ่นนี้แข็งแรงไหมเนอะ พูดจบก็ทำท่าจะหักปิ่น ทำเอาเถ้าแก่ร้องลั่น รีบบอกว่าสองตำลึงก็ได้ แล้วรีบรับเงินแล้วเชิญซิงหุนออกไปจากร้านทันที ซิงหุนเก็บปิ่นเข้าอกเสื้อ แล้วหันไปยิ้มแป้นพูดกับชิงอีซือฝุว่า ร้านนี้นี่ดีจัง ขายของดีราคาถูก ครั้งหน้าเรามากันอีกนะซือฝุ แล้วหันไปบอกเถ้าแก่ว่าหนหน้าตอนเขาจะมาอีก ช่วยเตรียมสินค้าไว้ขายๆ เยอะๆ ด้วยล่ะ เถ้าแก่ร้านมองหน้าซิงหุนตาแทบจะพ่นไฟได้ ส่วนซิงหุนกะพริบตาปริบๆ มองตอบอย่างไม่เดือดร้อน เถ้าแก่ร้านรู้ว่าปิ่นนี้แหละตัวก่อเรื่อง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ภาวนาอย่าให้ซิงหุนมาที่ร้านเขาอีกเลย ออกจากเขตป่าไปแล้ว ซิงหุนก็หัวเราะออกมาดังลั่น ยื่นเสื้อสีเขียวไปให้ชิงอีเหริน บอกว่านี้เขาซื้อให้ด้วยความกตัญญู ส่วนปิ่นนั่นจะให้เซียนเซิงคนสวย ชิงอีเหรินฟังแล้วส่ายหน้า พูดยิ้มๆ ว่าเถ้าแก่นั่นไม่ใช่คนธรรมดาหรอกนะ ซิงหุนทำเป็นไม่ได้ยิน เขาหรือจะไม่รู้ว่าในหุบเขานี้มีใครบ้างเล่าที่เป็น “คนธรรมดา”? ไม่รู้ว่าเรื่องในวันนี้ของเขาจะถูกเถ้าแก่นั่นรายงานต่อประมุขหุบเขาว่ายังไงบ้าง ชิงอีเหรินพูดต่อว่า เขาไปคุยกับประมุขหุบเขาให้แล้ว แต่ไม่สำเร็จ ภารกิจไม่มีการเปลี่ยนแปลง ครึ่งปีให้หลังซิงหุนคงต้องภาวนาให้ตัวเองโชคดีเท่านั้น ซิงหุนฟังแล้วจึงทราบว่าที่วันนี้ซือฝุพาเขาไปช้อปปิ้งเพราะสงสารเขา อยากจะให้เขาดีใจบ้างนี่เอง วันรุ่งขึ้น ซิงหุนสามารถเลียนแบบการดีดพิณและท่าดีดพิณของเด็กชายชุดม่วงได้เหมือนเปี๊ยบแม้แต่ทุกท่วงท่าและองศานิ้ว จนเป็นที่พอใจของเฉิงเตี๋ยอีเป็นอย่างมาก ซิงหุนจึงเอาปิ่นที่ซื้อออกมาให้ และโกหกไปว่าชิงอีซือฝุซื้อมาให้ เฉิงเตี๋ยได้ฟังก็หน้าบึ้ง ทำท่าจะหักปิ่นทิ้งทันที ทำเอาซิงหุนใจหายวาบ รีบบอกว่าเขาโกหก ความจริงปิ่นนี้เขาเอาเงินตัวเองซื้อให้ต่างหาก เฉิงเตี๋ยอีจึงบอกว่า ถ้าเสี่ยวซิงซิงซื้อให้นางจะรับไว้ แต่ถ้าชิงอีเหรินซื้อให้ นางจะทิ้งไปเดี๋ยวนี้แหละ ซิงหุนขอให้นางวาดภาพเหมือนของตัวเองให้เขาเป็นการตอบแทนปิ่นนี้ เขาจะได้แขวนเอาไว้ดูเวลาฝึกวิชา ดีกว่าต้องทนดูแต่หน้าของชิงอีซือฝุ เฉิงเตี๋ยอีก็เห็นด้วย และลงมือวาดให้ หลังจากวาดเสร็จ ก็กำชับว่า ให้เสี่ยวซิงซิงดูได้คนเดียว ห้ามให้ชิงอีก้วยดูเด็ดขาด ซิงหุนเสนอว่าเขาจะแต่งกลอนให้ภาพนี้ดีไหม? เฉิงเตี๋ยอีนึกถึงกลอน “ตายใต้ดอกโบตั๋น เป็นปิศาจก็สำราญ” ว่าหลังจากพูดกลอนบทนี้แล้ว ซิงหุนก็ไม่ได้แต่งกลอนอะไรอีก จึงเอ่ยรับด้วยความยินดี ซิงหุนจึงยกกลอนของหลี่ป๋ายที่มีความหมายทำนอง สาวงามเหม่อมองออกไปที่นอกหน้าต่างเหมือนตัดพ้อใครอยู่ด้วยความคับแค้นน้อยใจ ซึ่งกลอนนี้กระแทกใจเฉิงเตี๋ยอีอย่างแรง (นางมีคนที่รักอยู่ในที่ไกล แน่นอนว่าไม่ใช่ชิงอี เป็นคู่หมั้นที่ส่งนางมาอยู่ในโหยวหลีกู่เพื่อผลประโยชน์ส่วนรวม) ซิงหุนยุให้เฉิงเตี๋ยอีเขียนกลอนนี้ลงไปในภาพ หลังจากเขียนเสร็จ เฉิงเตี๋ยอีที่ถูกสะกิดให้นึกถึงอดีตอันช้ำใจก็หมดกำลังใจสอน จึงให้ซิงหุนเลิกเรียนก่อนเวลาได้ ซิงหุนบรรลุจุประสงค์ได้ภาพกับกลอนลายมือเซียนเซิงคนสวยมาแล้ว ก็รีบเผ่นกลับห้องศิลาไปอย่างยินดี จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:34:51

ความคิดเห็นที่ 9 กลับไปถึงห้องศิลา ชิงอีเหรินกำลังนึกแปลกใจว่าทำไมวันนี้ลูกศิษย์เลิกเรียนเร็ว ซิงหุนก็เล่าเรื่องแบบตอกไข่ใส่เป็นการใหญ่ ก่อนจะยื่นภาพไปให้ชิงอีเหริน พูดด้วยสีหน้าขึงขังจริงจังว่า ผู้หญิงน่ะนะ บอกว่าไม่ให้ดูก็คืออยากให้ดูนั่นแหละ ซือฝุก็อย่ารานน้ำใจเซียนเซิงคนสวยล่ะ ชิงอีเหรินฟังแล้วพูดทื่อๆ ว่าปกติเตี๋ยอีตาสูงจะตายนี่นา ซิงหุนยิ้มหวาน พูดหลอกล่อว่า “ซือฝุดูภาพนี้ก็น่าจะเข้าใจดีนี่นา เซียนเซิงคนสวยอยู่ในหุบเขานี้คนเดียวต้องเหงาแน่ๆ แล้วถ้านางไม่มีเจตนา มีหรือจะดีกับข้าถึงขนาดนี้? นี่เขาเรียกว่ารักบ้านเลยพลอยรักไปถึงเกาะ จริงสิ ซือฝุก็ทราบนิสัยของเซียนเซิงคนสวยดี เพราะฉะนั้นอย่าไปถามเรื่องนี้กับนางเทียวนะ เดี๋ยวนางจะอายจนโกรธเอา แล้วก็ เพราะเซียนเซิงคนสวยให้ภาพนี้มา ข้าถึงได้ให้ปิ่นตอบแทนไป โดยบอกว่าซือฝุฝากมาให้” ชิงอีเหรินตกตะลึง ตะกุกตะกักว่า “ไหงถึงกลายเป็นข้าฝากปิ่นนั่นไปให้ได้ล่ะ?” ซิงหุน “อ้าว ซือฝุไม่ได้ตั้งใจแบบนี้หรอกหรือ? ตายละวา งั้นข้าไปบอกเซียนเซิงคนสวยว่าซือฝุไม่ได้ฝากไปให้ดีกว่า ข้าหรือเห็นว่าเวลาไปเรียน เซียนเซิงคนสวยงี้ร้อนใจรอเวลาเลิกเรียนยิ่งกว่าตัวข้าเองเสียอีก หวา...แล้วนี่จะทำยังไงดีเนี่ย? ขืนเซียนเซิงคนสวยเข้าใจผิดปักปิ่นนั้นทั้งวันละแย่เลย ซือฝุอย่าไปบอกความจริงให้เซียนเซิงคนสวยรู้เข้าเชียวนะ ข้ามีหวังถูกตีแหงๆ” ชิงอีเหรินดุซิงหุนว่าเหลวไหล แล้วไล่ให้ออกไปฝึกวิชาได้แล้ว ซิงหุนวิ่งจากมาแล้วหัวเราะก๊ากอย่างกลั้นไม่อยู่ นึกภาพออกเลยว่าซือฝุรีบไล่เขาออกมาเพื่อจะได้คลี่เปิดภาพดูแล้วฝันหวานตามลำพังแหงๆ  คิดแล้วค่อยน่าสนุกหน่อย เพราะเขาฝึกวิชาอยู่ในหุบเขาอย่างน่าเบื่อมาตั้งสองปีครึ่ง ฝึกเลียนแบบเด็กชายชุดม่วงที่น่าเบื่อยิ่งกว่านั่นอีกสามเดือน สามเดือนมานี้เขาไม่เคยได้ยินเด็กชายชุดม่วงพูดอะไรออกมาเลยแม้แต่คำเดียว ทำให้ซิงหุนเซ็งมาก เขาอยากจะเข้าไปคุย เข้าไปเล่นกับเด็กชายชุดม่วงนั่น ถึงแม้โหยวหลีกู่จะต้องบอกฐานะของเด็กชายชุดม่วงแก่เขาสักวันก็ตาม แต่เขาอยากจะทราบความจริงเรื่องนี้จากทางอื่นมากกว่า แต่ในตอนนี้ทางหุบเขาไม่ยอมบอกอะไรเขาทั้งนั้น ให้เขาพยายามทายโน่นทายนี่อยู่คนเดียว ทำให้เขาอึดอัดและหงุดหงิดเป็นที่สุด จึงพลอยพาลโกรธมาถึงชิงอีซือฝุกับเซียนเซิงคนสวยที่รู้เรื่องดีแต่ไม่ยอมบอกอะไรเขาเลยสักคำไปด้วย ผลลัพธ์จึงมาตกลงที่เขาวางแผนเป็นพ่อสื่อให้สองคนนี้เป็นการหาความบันเทิงให้ตัวเอง ไม่กี่วันต่อมา ทุกบ่ายตอนมารับซิงหุนกลับ สายตาของชิงอีซือฝุจะเผลอเหม่อมองไปที่เซียนเซิงคนสวยกับปิ่นหยกที่ปักผมอยู่อย่างลืมตัวทุกครั้ง ซิงหุนเห็นผลลัพธ์เป็นไปตามที่ตัวเองต้องการก็แอบหัวเราะในใจอย่างชั่วร้าย ในคืนนั้นซิงหุนพบว่าชิงอีซือฝุแอบออกจากห้องศิลาไปคนเดียว ก็แอบหัวเราะในใจ รออยู่พักหนึ่งจึงออกจากห้องศิลาเดินทอดน่องไปทางเรือนไผ่ของเซียนเซิงคนสวย ก็ได้ยินเสียงขลุ่ยแว่วมา หลังจากยืนฟังอยู่พักหนึ่ง ซิงหุนก็กลับห้องไปอย่างพอใจ พลางนึกส่ายหน้าอยู่ในใจว่า ชิงอีซือฝุเป่าขลุ่ยได้ห่วยขนาดนี้ ยังจะกล้าไปเป่าให้สาวเจ้าเขาฟังอีกนะ อานุภาพความรักนี่ช่างยิ่งใหญ่เสียจริงๆ... ระหว่างที่ซิงหุนกำลังวางแผนจะสนุกกับการเป็นพ่อสื่อยิ่งกว่านี้ ก็มีอันต้องหมดอารมณ์เมื่อชิงอีซือฝุมาบอกว่า หุยหุน หมอเทวดาแห่งหุบเขาสนใจ “หน้า” ของซิงหุนเป็นอย่างมาก และอยากจะแต่งหน้าให้ซิงหุนสักหน่อย ชิงอีซือฝุพาซิงหุนเดินย้อนกลับเข้าไปในหุบเขา อันเป็นเส้นทางเดินกลับไปยังตึกทั้งสิบตึกซึ่งเป็นสถานที่ที่ซิงหุนกับพวก 99 เคยเข่นฆ่ากัน เมื่อมาถึงบริเวณซึ่งเคยเป็นที่ตั้งของตึกทั้งสิบตึก ซิงหุนก็ต้องตกตะลึง เพราะตึกทั้งสิบตึกและตึกพักของหลี่เหยียนเหนียนหายไปแล้ว พื้นที่บริเวณนี้กลายเป็นป่าทึบ แถมยังมีลำธารสายหนึ่งไหลผ่าน ราวกับว่าตึกทั้งสิบ เด็กหนึ่งพันคนที่เคยถือมีดเข่นฆ่ากัน และหลี่เหยียนเหนียน เป็นแค่เพียงเรื่องแต่งขึ้นที่ไม่ได้มีอยู่จริงเท่านั้น ซิงหุนจุปากชมเชย พูดว่าเวลาแค่สองปีก็กลายเป็นแบบนี้แล้วหรือ? ชิงอีเหรินยิ้มพลางพูดว่า เขาเองก็ไม่รู้ เพราะที่นี่กลายเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ตอนที่ซิงหุนมาเรียนวิชากับเขาแล้ว ซึ่งหุนจึงเดาว่าท่าทางเด็กอีก 16 คนที่ออกจากตึกสิบตึกมาพร้อมกับเขาจะใช้งานได้ครบหมดพอดี ทางหุบเขาจึงไม่มีความจำเป็นต้องคัดเลือกเด็กด้วยวิธีเดิมอีก ถึงได้รื้อตึกพวกนั้นทิ้งไป ชิงอีเหรินพาซิงหุนเดินไปยังกระท่อมมุงจากซึ่งปลูกอยู่ริมธาร รอบกระท่อมปลูกยาสมุนไพรเอาไว้ แล้วบอกว่าค่ำๆ หน่อยเขาจะแวะมารับ อย่าซี้ซั้วเดินเล่น เพราะที่นี่ไม่เหมือนข้างบนเขา น้ำเสียงของชิงอีเหรินเจือกระแสกังวล ทำให้ซิงหุนอดระแวงไม่ได้ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ชิงอีซือฝุเตือนเขาว่าอย่าซี้ซั้วเดินเล่น หลังจากชิงอีซือฝุจากไปแล้ว ซิงหันก็เดินตามทางปูอิฐตรงไปยังกระท่อมมุงจากโดยไม่กล้าเหยียบพื้นหญ้าแม้แต่ก้าวเดียว ใครจะไปบอกได้ว่ารอบๆ กระท่อมของหมอเทวดาไม่ได้ปลูกหญ้าพิษเอาไว้ เมื่อเดินไปถึงหน้ากระท่อม ก็ร้องตะโกนว่า “หุยหุนซือฝุ!” คนที่ออกมาตามเสียงคือเด็กผู้ชายสวมชุดขาวดวงหน้าคมคายผู้หนึ่ง และใบหน้านั้น...ดูคุ้นตาสุดเปรียบปาน ซิงหุนอ้าปากค้าง ชี้มือสั่นสะท้านไปที่เด็กชายชุดขาวอยู่พักใหญ่ ก่อนจะสะกิดปลายเท้าโถมเข้าไปกอดพร้อมกับร้องตะโกนว่า “99!” 99 เบี่ยงตัวหลบไปด้านข้างทันควันพร้อมกับขมวดคิ้ว พูดว่า “ไหงนิสัยถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย?” ซิงหุนกำลังดีใจสุดขีดที่ได้พบเพื่อนเก่า มีหรือจะยอมให้อีกฝ่ายหลบได้ แถมวิชาตัวเบาของเขายังดีกว่า 99 อย่างเห็นได้ชัด แค่ไล่ตามไม่กี่ทีก็กอด 99 สำเร็จพลางร้องตะโกนลั่นว่า “คิดถึงเป็นบ้าเลย!” แต่ถัดจากนั้นก็มีอันตัวอ่อนหมดแรงล้มแปะลงกับพื้นทันที 99 ย่อตัวลงหยิกแก้มพลางพูดอย่างลำพองว่า “วิชาตัวเบาแน่นักรึ? ถึงได้กล้ามาทำเป็นกำแหงอยู่แถวนี้น่ะ?!” “เยว่พ่อ!” (วิญญาณจันทร์) หุยหุนปรากฏตัวขึ้นในจังหวะนี้อย่างพอดิบพอดี 99 รีบเอาอะไรบางอย่างปาดที่จมูกของซิงหุน ก่อนจะดึงให้ลุกขึ้นด้วยกัน แล้วหันไปคารวะหุยหุนอย่างนอบน้อม ร้องเรียกว่า “ซือฝุ” ซิงหุนรู้สึกว่าเรี่ยวแรงกลับมาแล้ว ยังไม่ทันได้นึกโมโหที่แพ้เพราะถูกวางยา ก็ต้องตกตะลึงกับข่าวใหม่ที่ได้รู้ ถาม 99 อย่างไม่อยากจะเชื่อว่า นี่เขาฝึกวิชากับหุยหุนซือฝุมาโดยตลอดเลยหรือ? หุยหุนสั่งให้ซิงหุนตามเขาเข้าไปในกระท่อมพร้อมกับบอกให้ 99 ไปดูที่สวนสมุนไพร ซิงหุนดู 99 ที่เคยร่าเริงใจกล้าก้มหน้าทำตามคำสั่งอาจารย์อย่างนอบน้อมแล้วได้แต่ถอนใจ สองปีกว่าผ่านไป ทุกอย่างเปลี่ยนไปทั้งหมด...เขาเปลี่ยนเป็นร่าเริง ส่วน 99 เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมเก็บอารมณ์ ซิงหุนเดินตามหุยหุนเข้าไปในกระท่อม ปากก็ถามว่า “หุยหุนซือฝุ ได้ยินว่าท่านสนใจ ‘หน้า’ ของข้าหรือ?” หุยหุนเพ่งมองหน้าของซิงหุนอยู่นานมาก ก่อนจะถอนหายใจพูดออกมาว่า “อ้วนไปหน่อย แต่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร” จากนั้นหันไปหยิบสารพัดขวดยาต่างๆ และอุปกรณ์จำพวกมีด กรรไกรออกมา ซิงหุนเห็นแล้วสะดุ้งโหยง เขาไม่มั่นใจกับเทคนิคศัลยกรรมของยุคโบราณเลย อย่างว่าแต่แค่เห็นหน้าเด็กชายชุดม่วงนั่นแวบเดียว เขาก็รู้แล้วว่าความแตกต่างอยู่ตรงไหน จึงรีบบอกออกไปว่า “ซือฝุ เด็กคนหนึ่งหากไปอยู่นอกบ้านเป็นเวลาครึ่งปีแล้วกินอิ่นนอนหลับ จะอ้วนขึ้นสักนิดหน่อยก็ไม่เห็นจะแปลกนี่ ซือฝุแน่ใจหรือว่าจะเอาเนื้อบางส่วนออกจากหน้าข้าจริงๆ?” หุยหุนฟังแล้วได้แต่นิ่งอึ้ง ซิงหุนยิ้มบางๆ เชิดหน้าในท่าเดียวกับเด็กชายชุดม่วง แล้วพูดด้วยเสียงที่เลียนแบบมาเหมือนเปี๊ยบว่า “ข้าว่าไม่มีความจำเป็นหรอกนะ!” หุยหุนขมวดคิ้ว ก่อนจะคลายออก พูดว่า “ถ้าเจ้าผอมลงกว่านี้ได้อีกหน่อยก็ไม่มีปัญหา!” มันอ้วนเพราะเป็นเด็กน่ะรู้จักมั้ยหา?! ซิงหุยนึกโวยอยู่ในใจ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:35:24

ความคิดเห็นที่ 10 หุยหุนยื่นขวดใบหนึ่งให้ บอกว่า กินไอ้นี่เข้าไปนิดหน่อยก็จะผอมลงได้เองไม่มีปัญหา ซิงหุนรับขวดมาแล้วนึกอย่างละเหี่ยใจว่าอายุแค่แปดขวบก็ต้องลดความอ้วนซะแล้วเรา แต่ยานี้จะกินหรือไม่มันเป็นเรื่องของเขาแหละนะ จากนั้นเดินไปทางสารพัดขวดที่วางเรียงกันพร้อมกับหันไปบอกหุยหุนที่ยังคงยืนอยู่ข้างหลังว่าช่วยมาบอกเขาหน่อยสิว่าขวดไหนที่เป็นยาบำรุงครบทุกด้านบ้าง เขากลัวจะกินผิด หุยหุนตอบว่า ไม่กลัวเจ้ากินผิด แต่กลัวกินเข้าไปแล้วปัญญาอ่อน ซิงหุนฟังแล้วรีบหดมือกลับอย่างรู้สถานการณ์ แล้วเลียบเคียงถามว่า เขาขอออกไปเล่นข้างนอกกับเยว่พ่อได้หรือเปล่า? หุยหุนเดาใจเขาออก จึงบอกให้ออกไปได้ แล้วบอกว่าหลังจากนี้ไปหนึ่งเดือนให้ซิงหุนมาที่นี่ทุกวัน วันละหนึ่งชั่วยาม เพิ่มพูนความรู้เอาไว้ก็ดี ออกจากหุบเขาไปแล้วจะได้ไม่ต้องไปถูกพิษตาย ซิงหุนยิ้มพลางถามว่า “มียาที่กินแล้วร้อยพิษไม่กล้ำกรายหรือไม่?” “มีคนที่ร้อยพิษไม่กล้ำกรายอยู่” หุยหุนพูดเนิบๆ ซิงหุนหวั่นไหวใจทันที “คนตาย” หุยหุนตอบ ซิงหุนหันตัวเดินออกไปจากกระท่อมทันทีพร้อมกับตัดสินใจใส่รายชื่อหุยหุนเข้าไปในบัญชีคนที่ตัวเองจะแก้แค้นอีกคน (นอกเหนือจากชิงอีซือฝุกับเฉิงเตี๋ยอี) ซิงหุนเดินเข้าไปในสวนสมุนไพร ก็พบเยว่พ่อกำลังใช้ผ้าเช็ดลำต้นสมุนไพรต้นหนึ่งอย่างระมัดระวัง ก็ยื่นมือจะไปจับดู ถูกเยว่พ่อตีมือดังเผียะ สั่งว่าห้ามซี้ซั้วจับ ซิงหุนพูดปนส่ายหน้าว่า “เยว่พ่อ (วิญญาณจันทร์) ชื่อนี้นี่...เฮ้อ” “ชื่อนี้ทำไมเรอะ? ชื่อซิงหุน (วิญญาณดาว) เพราะนักหรือไง? มันก็ชื่อพิลึกทั้งนั้นนั่นแหละ!” เยว่พ่อเองก็ดีใจมากที่ได้เจอซิงหุนอีกครั้ง และอยากจะคุยจ้อให้หายคิดถึงมาก แต่เพราะถูกขัดเกลานิสัยมาสองปีกว่า ทำให้อดทนเอาไว้ มาตอนนี้จึงแพลมนิสัยเดิมออกมาแบบไม่ต้องเก็บกด ทำให้ซิงหุนรู้สึกคุ้นเคยกันเหมือนเมื่อก่อน และบ่นว่า “ยังไงเจ้าก็ยังดีแหละน่าที่ได้อยู่ในที่มีนกร้องมีดอกไม้ ส่วนข้าสิต้องอยู่แต่ในสุสานใต้ดิน ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน” เยว่พ่อเหลือกตาใส่เหมือนจะค้อน “ดูผิวของเจ้าก็รู้แล้ว ขาวซะจนใสเชียว ฟังซือฝุข้าบอกว่า คนที่ฝึกวิชากับชิงอีก้วย ไม่มีใครที่ดูเหมือนผู้คนสักคน!” ซิงหุนแบมือออกไป พูดขอหน้าด้านๆ ว่า “วันนี้ได้เจอกันอีกครั้ง ขอของขวัญหน่อย!” ในหุบเขานี้เขามีคนคุ้นเคยอยู่แค่ไม่กี่คน พบหน้าขืนไม่ขอของขวัญ เท่ากับผิดต่อตัวเองแย่สิ เยว่พ่อเหลียวซ้ายแลขวา แล้วกระซิบถามว่า เจอเด็กคนอื่นบ้างหรือยัง? ซิงหุนส่ายหน้า เพราะถ้าวันนี้ไม่ได้มาหาหุยหุน คงไม่ได้เจอกระทั่งเยว่พ่อด้วยซ้ำ เยว่พ่อจึงถามว่า ซิงหุนอยากได้อะไร บอกมาเลย ซิงหุนตอบว่า ก็ต้องอยากให้สอนให้รู้จักและรู้วิธีขจัดพิษต่างๆ อยู่แล้ว เพราะอีกไม่นานเขาก็ต้องออกจากหุบเขา จึงไม่อยากจะไปถูกพิษตายอยู่ข้างนอก เยว่พ่อฟังแล้วอึ้งมากว่าซิงหุนยังอายุแค่นี้ก็ต้องถูกส่งไปทำงานแล้ว เท่ากับคิดจะส่งซิงหุนไปตายชัดๆ จึงเอ่ยตอบอย่างหนักแน่นว่า “ได้!” ซิงหุนฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นใจ และอดไม่ได้ต้องลูบหัวเยว่พ่อเด็กดี และอดรู้สึกผิดไม่ได้ที่เขาคิดจะหลอกใช้ประโยชน์จากเด็กตรงหน้าคนนี้ ตอนอยู่ในตึก เขาหลอกใช้เยว่พ่อช่วยให้ตัวเองผ่านด่านมาได้โดยอย่างปลอดภัย มาตอนนี้พอได้ยินว่าเยว่พ่อเรียนวิชาแพทย์อยู่กับหุยหุน ก็คิดจะใช้อีกฝ่ายเอายาขจัดพิษจากหุยหุนมาให้เขา จึงถามออกไปว่า เวลาผ่านไปตั้งสองปีแล้ว ทำไมเจ้าถึงยังดีกับข้าอยู่อีก เยว่พ่อจึงหยิกหน้าอีกฝ่ายแล้วพูดยิ้มๆ ว่า เจ้านี่มันโง่เหมือนน้องชายข้าเปี๊ยบเลยนะ สิ่งที่ประทับอยู่ในใจของเยว่พ่อคือตอนที่ซิงหุนก้าวออกไปรับสารภาพว่าตัวเองเป็นคนต้นคิดแผนการดำกินดำในตอนนั้น จากนั้นเยว่พ่อจึงพาซิงหุนไปดูสมุนไพร เยว่พ่อพยายามสอน(ยัด)สิ่งที่ได้เรียนรู้มาจากหุยหุนซือฝุในสองปีกว่านี้ให้ซิงหุนให้ได้มากที่สุด ส่วนซิงหุนก็เรียนรู้อย่างตั้งใจ จนเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ชิงอีซือฝุมารับ บอกว่าพรุ่งนี้ค่อยพามาอีก ซิงหุนจึงบอกลาเพื่อน เยว่พ่อมองหน้าซิงหุนแล้วบอกว่า เขาจะผสมยาปลอมแปลงโฉมให้ซิงหุน จะได้ไม่ต้องเที่ยวได้เอาหน้า “น้ำเคราะห์” แบบนั้นไปหาเรื่องใส่ตัวทั้งวัน คืนที่ชิงอีซือฝุออกจากห้องศิลาไปยืนเป่าขลุ่ยจีบเซียนเซิงคนสวยถี่มากขึ้นเรื่อยๆ เวลาที่ซิงหุนได้ฝึกวิชาเองตามลำพังก็มีมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยเช่นกัน ในตอนที่ชิงอีเหรินอยู่ด้วย ซิงหุนจะซ่อนคมงำประกายแสดงฝีมือออกมาแค่ไม่ถึงครึ่งอย่างระมัดระวัง ซิงหุนตัดสินใจไม่กินยาของหุยหุน จึงได้แต่ลองพยายามลดความอ้วนเองด้วยการนวดหน้าเหมือนที่ในชาติก่อนเคยเห็นแฟนสาวทำ แต่ความอ้วนป้อมแบบเด็กมันลดไม่ค่อยลงเท่าไหร่ สุดท้ายจึงจำใจต้องใช้วิธีอดอาหาร แผนพ่อสื่อผ่านไปสามเดือน ถึงเวลาที่ความรักเริ่มผลิดอกออกผลพอดี วันหนึ่ง ซิงหุนจึงบอกกับชิงอีซือฝุว่า เซียนเซิงคนสวยชอบดื่มชา และพูดเสมอว่าเวลาหน้าหน้าไปเก็บหิมะจากดอกเหมยมาชงชาดื่มดีที่สุด แถวนี้มีต้นเหมยไหม? เขาจะเก็บไปให้เซียนเซิงคนสวยเป็นการแสดงความกตัญญู ชิงอีเหรินทำหน้างง ก่อนจะบอกว่าตอนนี้ซิงหุนยังไปที่ป่าดอกเหมยไม่ได้ ซิงหุนทำหน้าเสียดายพลางแอบเก็บข้อมูลไว้ว่าในหุบเขามีป่าดอกเหมยอยู่ แต่ตัวเขาในตอนนี้ห้ามไป อาจเป็นได้ว่าเด็กคนอื่นๆ ที่เหลือฝึกวิชาอยู่ที่นั่น หลังจากนั้นแค่สองวัน ซิงหุนก็ได้เห็นเฉิงเตี๋ยอีชงชาที่เอาหิมะจากบนดอกเหมยมาต้ม จึงแกล้งชมออกมาอย่างจงใจ ก็เห็นเฉิงเตี๋ยอีหน้าแดงเรื่อ จึงเอาเรื่องนี้กลับไปตอกไข่ใส่สีให้ชิงอีเหรินฟังเป็นการใหญ่ ชิงอีเหรินแค่ร้อง “อ้อ” เฉยๆ ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น แต่ตกค่ำก็ออกจากห้องศิลาไปอีกแล้ว และตอนกลับเข้ามา ซิงหุนได้กลิ่นดอกเหมยติดตัวซือฝุมาด้วย เมื่อชิงอีซือฝุกับเซียนเซิงคนสวยเริ่มไปด้วยกันได้ดี ซิงหุนย่อมได้ของกำนัลตอบแทน โดยเฉิงเตี๋ยอีให้เสื้อขนสัตว์อย่างดีแก่เขา ส่วนชิงอีเหรินได้เสื้อคลุมที่นางเย็บเอง และเพื่อเป็นการตอบแทน ชิงอีเหรินได้มอบพิณทำจากไม้เนื้อดีตัวหนึ่งให้ไป สองอาจารย์กับศิษย์จึงได้ไปเยือน “ตลาด” อีกครั้งเพื่อการนี้ บวกกับสั่งตีมีดบินเนื้อเหล็กดีเยี่ยมหนึ่งแผงสำหรับให้ซิงหุนพกติดตัวออกไปใช้ที่นอกหุบเขาในราคาที่ทั้งสองฝ่ายพอใจ ทางด้านหุยหุน ไม่ได้ผ่าตัดเปลี่ยนโฉมอะไรให้ซิงหุน และไม่ได้สอนอะไรให้เช่นกัน แต่ปล่อยให้ซิงหุนได้อยู่กับเยว่พ่อตามลำพังตลอดเวลาที่ไปที่กระท่อม โดยให้เยว่พ่อช่วยสอนให้แทน วันหนึ่ง ซิงหุนลองเลียบเคียงถามขึ้นว่า หุยหุนซือฝุรู้จักเซียนเซิงคนสวยหรือเปล่า? และประกายที่วาบขึ้นในดวงตาของหุยหุนทำให้ซิงหุนชักสงสัยว่าบางทีชิงอีซือฝุของเขาอาจจะคู่แข่งก็ได้ และแม้ในตอนนี้ชิงอีซือฝุกับเฉิงเตี๋ยอีเริ่มจะไปกันได้ดีแล้ว แต่จากประสบการณ์ในชาติก่อนทำให้ซิงหุนเชื่อว่า ความรักที่ไม่มีคู่แข่งนั้นมักจะไม่ค่อยมั่นคงยั่งยืน เพื่อเสริมสร้างให้ความรักของสองคนนั้นมั่นคงแข็งแรงยิ่งขึ้น จำเป็นต้องสร้างอุปสรรคเล็กๆ น้อยๆ ให้แก่ชิงอีซือฝุของเขาด้วย “ศัตรูความรัก” นี่แหละ ด้วยเหตุนี้ ซิงหุนจึงเอายาบำรุงของหุยหุน(ที่ได้มาจากเยว่พ่อ)ไปกำนัลให้เฉิงเตี๋ยอี จากนั้นไปโม้ให้เฉิงเตี๋ยอีฟังว่าสีวาดภาพที่หุยหุนซือฝุผสมขึ้นมานั้นยอดเยี่ยมเลิศล้ำเป็นเอกในแดนดินโง้นงี้ แล้วกลับไปบอกชิงอีซือฝุว่าเซียนเซิงคนสวยชอบของกำนัลที่หุยหุนซือฝุให้ไปมาก หลังจากวางยาเสร็จเรียบร้อย ซิงหุนก็รอดูผล ในตอนนี้ชิงอีซือฝุไม่ได้มารับเขาที่กระท่อมของหุยหุนซือฝุแล้ว ปล่อยให้ซิงหุนกลับไปเอง หลังจากหุยหุนเอาสีวาดภาพที่ผสมเองไปให้เฉิงเตี๋ยอี ซิงหุนจึงแอบดึงมือเยว่พ่อตามหลังไป “ซิงหุน พวกเราจะตามซือฝุไปทำไมน่ะ?” เยว่พ่อถาม ซิงหุนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ได้ยินว่าคืนนี้มีหนังกำลังภายในแนวรักฟอร์มใหญ่เปิดฉาย จันทร์กระจ่างอยู่กลางฟ้าเสียด้วย เป็นเวลาที่เหมาะที่สุดสำหรับผ่อนคลายอารมณ์พอดี” “อะไรคือหนังกำลังภายในแนวรักฟอร์มใหญ่?” เยว่พ่อถามงงๆ “มันก็คือไปดูงิ้วนั่นแหละ แสดงเรื่องของสองชายหนึ่งหญิง แล้วสามคนนี้เป็นยอดฝีมือทั้งนั้น เจ้าลองคิดดูสิว่าเวลาสู้กันอีรุงตุงนังมันจะเป็นยังไง?” ซิงหุนพูดอย่างภูมิใจมาก “คืนนี้จะมียอดฝีมือประมือกัน เจ้าจึงพาข้ามาดูเอาไว้เป็นประสบการณ์หรือ?” เยว่พ่อเพิ่งเข้าใจ ซิงหุนหัวเราะกึกๆ “ฉลาดมาก!” เยว่พ่อตาเป็นประกายทันที เพราะเดิมทีเขาก็ชอบเรียนวิทยายุทธ์ฝึกดาบกระบี่อยู่แล้ว แต่ดันถูกส่งมาเป็นลูกศิษย์ของหุยหุนเสียนี่ หลังจากนั้นเด็กสองคนก็ซุ่มดูเหตุการณ์อยู่ไม่ห่างออกไปนัก จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:36:05

ความคิดเห็นที่ 11 ซิงหุนได้เห็นหุยหุนมาเจอกับชิงอีซือฝุของเขา “โดยบังเอิญ” ที่หน้าเรือนไผ่ของเซียนเซิงคนสวย ในมือของหุยหุนถือกระปุกใส่สีที่เซียนเซิงคนสวยขอให้เอามาให้ ชิงอีเหรินแกล้งทำเป็นซัดอาวุธลับไปถูกกระปุกสีพลิกคว่ำ “โดยไม่ได้เจตนา” จนทำเอาเรือนไผ่ของเซียนเซิงคนสวยเลอะสี เซียนเซิงคนสวยร้องอุทานด้วยความโกรธ หุยหุนเริ่มใช้ยาสลบตอบโต้ ชิงอีเหรินจึงเริ่มระดมซัดอาวุธลับใส่หุยหุน แล้วบังเอิญไปทำแขนเสื้อของเฉิงเตี๋ยอีขาด... “ยอดเยี่ยม!” หลังจากดู “หนังกำลังภายในแนวรักฟอร์มใหญ่” จบ เด็กทั้งสองก็นอนหงายดูฟ้าพลางถอนหายใจอย่างพอใจ ก่อนที่จะเห็นว่ามีเท้าสามคู่โผล่มายืนอยู่ข้างๆ เยว่พ่อรีบกันซิงหุนไปอยู่ข้างหลังและออกรับผิดแทนตามเคย ผลลัพธ์จึงกลายเป็นซิงหุนสวมเสื้อขนสัตว์นั่งดีดพิณอุ่นสบายอยู่ในเรือนไผ่ของเฉิงเตี๋ยอี ส่วนเยว่พ่อต้องไปขุดดินกลางอากาศหนาวมือปล่าอยู่หลายวัน หุยหุนซือฝุเข้าห้องเก็บตัวพยายามคิ้นค้นยาสลบสูตรใหม่ ส่วนชิงอีซือฝุก็ไปยืนเป่าขลุ่ยอยู่ที่นอกเรือนไผ่อยู่หลายวันติดต่อกัน เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ล้วนแต่ถูกเล่าเข้าสู่หูของประมุขหุบเขาทั้งสิ้น แต่สิ่งที่ทำให้ประมุขหุบเขาสนใจมากยิ่งกว่าคือความผูกพันของซิงหุนกับเยว่พ่อ และบอกว่าปล่อยให้เด็กสองคนสนิทกันไปแบบนี้แหละดีแล้ว มิตรภาพเป็นของหายาก เวลาว่าง ก็ปล่อยให้เด็กสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพังได้ตามสบาย หุยหุนตอบรับอย่างนอบน้อม ส่วนชิงอีเหรินสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ประมุขหุบเขาจึงหันไปถามว่า ดูเหมือนชิงอีจะไม่ค่อยอยากให้เด็กสองคนสนิทกันนะ? ชิงอีเหรินตอบว่าตอนนี้การบ้านของซิงหุนหนักมากอยู่แล้ว เขากลัวว่าซิงหุนจะทำเสียเรื่อง ประมุขหุบเขาพูดว่า “เจ้าเล่ห์ ไหวพริบดี เฉลียวฉลาด ปฏิภาณเยี่ยม ข้อเสียเพียงอย่างเดียวคือมีน้ำใจมากเกินไป เขาเหมาะสมกับภารกิจนี้มาก เพราะสิ่งที่เราจะยึดกุมเอาไว้ได้คือน้ำใจผูกพันที่เขามีต่อคนในหุบเขา น้ำใจที่มีต่อเยว่พ่อและเจ้า!” จากนั้นบอกว่าหน้าหนาวนี้ให้ส่ง “เขา” กลับบ้านไปได้ คนทางบ้านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงมากไปกว่านี้ ทางด้านซิงหุนเอง รู้สึกขัดแย้งต่อการรับภารกิจนี้มาก เพราะเขารู้ดีว่าการปลอมตัวเป็นคนอื่นนั้นมีแต่ตายกับตาย แต่เขาก็อยากจะออกไปจากหุบเขามากยิ่งกว่า และนึกอยู่ว่าหุบเขาจะใช้อะไรมาบังคับให้เขายอมทำตามคำสั่งหลังออกไปจากหุบเขาแล้ว? ยาพิษหรือ? เพราะหลังออกไปจากหุบเขา ยิ่งวันเวลาผ่านไปนานเข้า เขาก็มีแต่จะยิ่งเก่ง ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ซิงหุนก็ยังไม่เคยได้มีโอกาสคุยกับเด็กชายชุดม่วง เขามองท่าทางสงบนิ่งของเด็กชายชุดม่วงแล้วถามเฉิงเตี๋ยอีว่าทำไมเด็กคนนั้นดูไม่หวาดกลัวลนลานอะไรเลย? ไม่เหมือนถูกจับตัวมาขัง เฉิงเตี๋ยอีตอบว่าเด็กคนนั้นเขาเป็นโรคอยู่แต่ในโลกส่วนตัวของตัวเอง นานๆ ทีถึงจะเอื้อนกลอนออกมาบ้าง ซิงหุนจึงถามว่า แล้วแบบนี้ถ้าเขากลับไปบ้านแล้วไม่เหมือนเดิม คนที่บ้านเด็กคนนั้นจะไม่สงสัยหรือ? เฉิงเตี๋ยอีบอก ไม่สงสัยแน่ มีแต่จะดีใจแทบคลั่งด้วยซ้ำ “เขาคือใคร?” ซฺงหุนตัดสินใจตอบออกมาในที่สุด เฉิงเตี๋ยอียิ้มหวาน พูดว่า อยากรู้มากใช่ไหม? ข้าไม่บอกซะอย่าง จะบอกให้นะว่าผู้หญิงน่ะห้ามล่วงเกินเด็ดขาด แล้วไม่ต้องไปถามชิงอีก้วยหรอกนะ เขายังอยากจะมาดื่มน้ำชาที่นี่อยู่ ดังนั้นไม่มีทางยอมบอกเจ้าแน่ พูดจบก็สะบัดหน้าเดินจากไปอย่างสะใจ ทิ้งให้ซิงหุนได้แต่ตอบโต้ด้วยการชูหนึ่งนิ้วให้อย่างดุดันจากข้างหลัง ไม่กี่วันต่อมา ชิงอีซือฝุซึ่งกลับมาที่ห้องศิลาโดยที่ตัวมีกลิ่นจากชาดอกเหมยในเรือนไผ่ของเซียนเซิงคนสวยติดอยู่ก็มาบอกซิงหุนว่า พรุ่งนี้ให้ไปฝึกวิชาตามลำพังที่ข้างๆ น้ำตก วันถัดมาซิงหุนก็ไปฝึกวิชาข้างน้ำตกตามคำสั่ง อาจเป็นเพราะชินกับความมืด ทำให้เมื่ออยู่กลางแสงสว่างแล้วรู้สึกอ่อนเพลียกว่าปกติ ซิงหุนรู้สึกได้ว่ามีคนจับตาดูเขาอยู่ โดยอยู่ห่างออกไปสามสิบจ้าง และคนที่จับตาดูเขาอยู่นี่มีวิทยายุทธ์สูงกว่าชิงอีเหรินกับเฉิงเตี๋ยอี เขาจึงทำเป็นฝึกวิชาอย่างขยันขันแข็งแต่ซ่อนความาสามารถจริงๆ เอาไว้อย่างมิดชิด ชิงอีซือฝุรู้ว่าเขาฝึกวิชาตัวเบากับอาวุธได้ไม่เลว แต่ไม่รู้ว่าชาติก่อนเขาเป็นนักฆ่า จึงจับหลักด้านรวดเร็ว แม่นยำ ดุดันได้มาตั้งแต่แรก ต่อให้ไม่มีพลังภายใน ไม่มีวิชาตัวเบา เขาก็ยังคงสามารถเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วจนทำให้ชิงอีซือฝุตกใจได้อยู่ดี ซิงหุนตัดสินใจประลองความอดทนกับคนที่จับตาดู โดยลงไปจับปลาในน้ำขึ้นมาทาเครื่องเทศที่ได้มาจากหุยหุนซือฝุ แล้วย่างอย่างประณีตตั้งใจ ตอนนั้นเป็นเวลาเที่ยง ฝ่ายนั้นต้องจับตาดูเขาโดยไม่ได้กินอะไร แล้วนั่งดูเขากลิ่นปลาย่างพร้อมกับดมกลิ่นปลาย่างน้ำลายหกไป คิดแล้วซิงหุนที่เกลียดการมีคนอื่นอยู่ข้างหลังก็ค่อยสบายใจขึ้นว่าได้แก้แค้นนิดหน่อย แต่ที่ซิงหุนนึกเสียใจคือ ชิงอีซือฝุบอกให้เขามาฝึกวิชาที่นี่คนเดียวโดยไม่ได้บอกอะไรเป็นนัยๆ เลยว่าจะมีคนมาจับตาดูอยู่ เขาฝึกวิชากับชิงอีซือฝุมาสองปีกว่าจนรู้สึกผูกพันไม่น้อย แต่สุดท้ายชิงอีซือฝุที่เอ็นดูเขาก็ไม่ได้พูดความจริงกับเขา นักฆ่าไม่ต้องการหัวใจจริงๆ หลังจากกินปลาย่างเสร็จ ซิงหุนก็เด็ดใบไม้มาปิดหน้าแล้วทิ้งตัวลงนอน สุดท้ายคนที่จับตาดูก็หมดความอดทน จึงเดินเข้ามาหา ซิงหุนรอจนอีกฝ่ายเดินเข้ามาหยุดยืนข้างตัว จึงค่อยเอาใบไม้ออก ก็พบว่าคนที่จับตาดูเขาอยู่คือหลี่เหยียนเหนียน ซิงหุนตกใจมากที่อีกฝ่ายเป็นหลี่เหยียนเหนียน สองปีที่ไม่เจอกับ หลี่เหยียนเหนียนเท่เนี้ยบมีสง่ามาดผู้ดีสูงศักดิ์อยู่เหมือนเดิม ซิงหุนนึกสงสัยทันทีว่าหรือภารกิจที่นอกหุบเขาในครั้งนี้จะเกี่ยวข้องกับหลี่เหยียนเหนียน? หลี่เหยียนเหนียนพูดว่าซิงหุนเลียนแบบเด็กคนนั้นได้เหมือนมาก น่าเสียดายที่เด็กคนนั้นไม่มีทางลงไปจับปลาในทะเลาสาบขึ้นมาย่างกินแบบนี้ ซิงหุนยิ้มแล้วถามว่าจะให้เขาย่างปลาให้กินไหม? หลี่เหยียนเหนียนบอกขอบใจ ตาจ้องหน้าซิงหุนอยู่พักใหญ่ ก่อนจะยิ้มแล้วพูดว่า “ไปฆ่าเด็กคนนั้นซะ แล้วพรุ่งนี้เราจะออกจากหุบเขากัน” ซิงหุนตกตะลึง หลี่เหยียนเหนียนพูดจบก็หันหลังเดินจากไปโดยไม่เปิดโอกาสให้ซิงหุนถามอะไรทั้งสิ้น ซิงหุนได้แต่คิดในใจว่าเหี้ยมจริงๆ กระทั่งเด็กก็ไม่เว้น แต่ถ้าไม่ฆ่าเด็กคนนั้น เขานั่นแหละที่จะตายเสียเอง ซิงหุนลงไปจับปลาอีกสองตัวขึ้นมาย่างด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง จากนั้นจึงไปหาเยว่พ่อ เยว่พ่อเห็นซิงหุนมาหาก็ดีใจ ยัดขวดยาใส่มือให้ขวดหนึ่ง บอกว่าทายานี้บนผิวหน้าแล้วจะช่วยปิดบังสีผิวได้ ซิงหุนรับขวบยามาด้วยความรู้สึกอบอุ่นใจ ปากก็ถามว่าหุยหุนซือฝุไม่อยู่หรือ? เยว่พ่อส่ายหน้า ซิงหุนได้แต่ยิ้มขื่นในใจว่า หลังจากที่เขารับภารกิจจากหลี่เหยียนเหนียน อาจารย์ทั้งสามคนก็หายหน้าไปเลยพร้อมกัน ไปเขียนรายงานจบการศึกษาของเขาอยู่กันหรือไง เยว่พ่อทักว่าวันนี้ซิงหุนดูใจลอย เป็นอะไรไปหรือ? ซิงหุนฝืนยิ้ม พูดเนิบๆ ว่า เขากำลังคิดว่า เยว่พ่อมียาที่กินแล้วทำให้หลับไปตลอดกาลหรือเปล่า เยว่พ่อสะดุ้งเฮือก เข้าใจความหมายในคำพูดนั้นทันทีว่าซิงหุนถูกสั่งให้ไปฆ่า “ตัวจริง” และต่างก็นิ่งเงียบไปนาน ก่อนที่เยว่พ่อจะตอบว่า มี แล้วไปหยิบยามาให้ ได้ยามาแล้ว ซิงหุนทนความเงียบไม่ไหว จึงหยิบปลาตัวหนึ่งที่ย่างเอาไว้ออกมาให้เยว่พ่อ เยว่พ่อชมว่าหอมอร่อยมาก ซิงหุนหัวเราะ พูดว่าเย็นแล้วยังจะหอมอร่อยอีกหรือ? เยว่พ่อบอก ปลาที่เจ้าย่างหอมอร่อยทั้งนั้นแหละ ซิงหุนมองเพื่อนนิ่งอยู่ครู่ ก่อนจะถามว่า ต่อไปถ้าพวกเราแยกจากกัน แล้วเจอกันอีกครั้งตอนโต เราจะยังจำกันได้ไหม? เยว่พ่ออึ้งไป ก้มหน้านิ่งอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นหยิกแก้มเพื่อน พูดเสียงเด็ดเดี่ยวว่า เขาต้องจำซิงหุนได้แน่ ซิงหุนถามต่อว่า ต่อไปพวกเราจะกลายเป็นศัตรูกันไหม? เยว่พ่อตอบ ไม่มีทางเด็ดขาด ต่อให้เป็นนักฆ่า ก็จะไปฆ่าคนอื่นเท่านั้น ซิงหุนถามต่อว่า แล้วถ้าหุบเขาสั่งให้เยว่พ่อฆ่าเขาล่ะ? (ที่ถามอย่างนี้ เพราะถึงชาตินี้จะสาบานกับตัวเองแล้วว่าไม่ต้องการเพื่อน แต่กับเยว่พ่อ ซิงหุนก็ยังทำใจมองเด็กคนนี้เป็นคนแปลกหน้าไม่ได้อยู่ดี) เยว่พ่อตอบว่า ไม่มีทางมีวันนั้นแน่ ซิงหุนก็รู้ว่าเขาถือซิงหุนเป็นน้องชายแท้ๆ คำพูดนี้ของเยว่พ่อแทงใจดำซิงหุนอย่างมาก เพราะทำให้เขานึกถึงชาติก่อนที่ตัวเองถูกพี่น้องที่ตัวเองไว้ใจที่สุดส่งคนมาฆ่าปิดปาก เมื่อรู้ว่าวันรุ่งขึ้นซิงหุนต้องออกจากหุบเขาแล้ว เยว่พ่อจึงไปขโมยยาของอาจารย์มาให้ซิงหุนพกติดตัวไปด้วยให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ลาจากเยว่พ่อมาแล้ว ซิงหุนก็ตรงไปที่เรือนป่าไผ่ เอายาไปให้เด็กชายชุดม่วงซึ่งกำลังหลับกิน เพื่อให้เด็กคนนี้นอนหลับต่อไปไม่ต้องตื่นมารับรู้ความโหดร้ายของโลกอีกตลอดกาล จนตอนนี้ ซิงหุนก็ยังไม่เคยได้คุยกับเด็กชายชุดม่วงแม้แต่คำเดียวอยู่เหมือนเดิม ซิงหุนมองเด็กชายชุดม่วง แล้วบอกตัวเองอย่างดุดันว่าเขาจะไม่มีทางกลายเป็นเด็กคนนี้คนที่สองแน่ ได้มาเกิดใหม่ในชาตินี้คือโอกาสที่สวรรค์ประทานมาให้ แม้จะอยู่ในร่างที่ไม่คุ้นเคย เขาก็จะยึดกุมบงการชีวิตนี้ด้วยมือของตัวเองให้จงได้ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:37:22

ความคิดเห็นที่ 12 ซิงหุนออกจากเรือนป่าไผ่มาพบว่าชิงอีซือฝุยืนรออยู่ จึงเดินยิ้มเข้าไปหา ชิงอีเหรินถามถึงเด็กชายชุดม่วงอย่างลังเล ซิงหุนยิ้มตอบอย่างร่าเริงเหมือนไม่รู้สึกอะไรว่าเขาให้เด็กนั่นกินปลาที่เขาย่าง เด็กนั่นจึงหลับไปแล้ว หุยหุนซือฝุบอกว่ายานั่นกินเข้าไปแล้ว ต่อให้เป็นเซียนก็หลับไปพันปีไม่มีทางตื่น ชิงอีเหรินมองสีหน้ายิ้มแบบไม่รู้สึกอะไรของศิษย์รักแล้วหนาววูบ คิดในใจว่าบางทีเด็กคนนี้อาจจะเป็นศิษย์ที่ดีที่สุดของเขาจริงๆ ก็ได้ ระหว่างทางเดินกลับห้องศิลา ซิงหุนกอดแขนซือฝุแน่นและสั่นไปทั้งตัว น้ำตาไหลออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ชิงอีเหรินเข้าใจดี จึงกอดลูกศิษย์เอาไว้โดยไม่พูดอะไร วันรุ่งขึ้น ซิงหุนตื่นมาก็เจอชิงอีซือฝุนั่งอยู่ข้างๆ ชิงอีซือฝุบอกให้ตามมา แล้วเดินนำไปที่ห้องของตัวเอง หยิบชุดเกราะอ่อนตัวหนึ่งออกมา บอกว่านี่คือชุดเกราะอ่อนถักจากใยทองดำ สามารถป้องกันคมอาวุธได้ ผู้ที่ใช้อาวุธลับจะกลัวถูกอาวุธลับมากที่สุด เขาได้ชุดนี้มาจากซือฝุ ตอนนี้จะขอมอบให้ซิงหุนต่อ ซิงหุนบอกให้ชิงอีซือฝุเก็บไว้ใช้เอง แต่ชิงอีเหรินบอกว่า เขาคงจะแก่ตายอยู่ในหุบเขานี้ มีไว้ก็ไร้ประโยชน์ แต่ซิงหุนสิยังเด็ก ซิงหุนจึงรับชุดเกราะมา ชิงอีเหรินนิ่งไป แล้วพูดต่อว่า ความลับของซิงหุน มีแต่เขาที่รู้ ซิงหุนฟังแล้วใจกระตุกวูบทันที ก่อนจะทำเป็นยิ้มกลบเกลื่อนว่าเขามีความลับอะไรหรือ? ชิงอีเหรินมองหน้าศิษย์ แล้วบอกว่า หากพลาดถูกจับได้ ก็ให้หนีไปซะ ใต้หล้านี้กว้างใหญ่ ใช่ว่ามีแต่แคว้นอานให้ยืนหยัดทรงกาย เพียงแต่ลำบากเจ้าแล้ว เจ้าเพิ่งจะแค่เก้าขวบเท่านั้น ซิงหุนนิ่งอึ้ง ก่อนจะกอดซือฝุแน่น แล้วพูดคำพูดจากใจจริงว่าความจริงแล้วเขาไม่อยากจากซือฝุไปเลย และไม่อยากฆ่าเด็กคนนั้นด้วย เด็กคนนั้นเหมือนกระต่าย แล้วก็เสียงขลุ่ยของซือฝุไม่เพราะเลย จากนั้นก็ถอยออกมายิ้มกว้าง บอกว่า เอาไว้เขาโตเมื่อไหร่ จะกลับมาเยี่ยมซือฝุกับเซียนเซิงคนสวยแน่นอน พูดจบซิงหุนก็กลับห้องไปนอนต่ออีกงีบหนึ่ง แล้วต้องตกใจที่มีน้ำตาไหลออกมาจากตาของตัวเอง ในตอนจะออกจากหุบเขา ชิงอีเหรินกลัดกระดุมคอเสื้อให้ลูกศิษย์ด้วยแววตาสับสนต่อหน้าทุกคนที่มาส่งซิงหุน ปากก็พร่ำสอนว่า มีแต่คนไม่รู้จักสำรวมเท่านั้นที่จะเผยคอตอนหน้าหนาว เปลือยอกตอนหน้าร้อน อย่าไปเรียนอะไรไม่ดีจนเสียคนที่ข้างนอกล่ะ ซิงหุนอยู่ในชุดกันหนาวเสื้อขนสัตว์อย่างดีที่เซียนเซิงคนสวยให้มา หันไปเห็นหุยหุนซือฝุขมวดคิ้วมองหน้าเขาอยู่ ก็บอกว่าเขาจะพยายามลดความอ้วนแน่ๆ น่า จากนั้นโผเข้าไปกอดลาเซียนเซิงคนสวย แล้วกระซิบแบบได้ยินกันแค่สองคนว่า ชิงอีซือฝุเป็นสามี หุยหุนซือฝุเป็นชู้รัก อย่าปล่อยให้หลุดมือสักคนนะ เฉิงเตี๋ยอีฟังแล้วตะลึงไปชั่ววูบ ก่อนจะปิดปากหัวเราะคิก ลาจากทุกคนแล้ว ซิงหุนก็ก้มลงกราบลาซือฝุทั้งสามกับพื้นอย่างเต็มพิธีการ สายตาของซือฝุทั้งสามที่มองมาต่างอ่อนโยน ซิงหุนดูแล้วคิดในใจว่า แม้แต่อนาคตอันแสนสุขของพวกท่าน ข้าก็วางเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว นับแต่นี้ข้าไม่ติดค้างอะไรพวกท่านอีก จากนั้นก็ขึ้นรถม้าที่หลี่เหยียนเหนียนเตรียมไว้ นั่งลงตรงข้ามหลี่เหยียนเหนียน ประตูหน้าต่างรถม้าปิดสนิทแบบกะไม่ให้รู้ทางออกจากหุบเขาเลย หลี่เหยียนเหนียนมาบอกในตอนนี้เองว่า นับแต่นี้ ซิงหุนชื่อ “หลีหย่งเยี่ย” เป็นทายาทผู้สืบทอดตำแหน่งของตวนหวาง ตวนหวางมีลูกคือเขาคนเดียว ซิงหุนฟังแล้วหัวเราะออกมา หลี่เหยียนเหนียนถามว่าหัวเราะอะไร ซิงหุนตอบ อารมณ์ดีที่ตัวเขาเป็นถึงทายาทขององค์ชายน่ะสิ หลี่เหยียนเหนียนจึงตอบว่าใช่ เขาเป็นทายาทผู้สืบทอดวังเจ้า เป็นผู้สืบทอดตำแหน่งตวนหวางผู้มีอิทธิพลสูงสุดของแคว้นอาน หลี่เหยียนเหนียนวางสมุดบันทึกรายละเอียดเกี่ยวกับอุปนิสัยและชีวิตประจำวันของหลีหย่งเยี่ยให้ซิงหุนอ่านและท่องจำ เด็กชายชุดม่วงชื่อว่า “หลีหย่งเยี่ย” เป็นบุตรคนเดียวของ ตวนหวาง หลีกู่ พระอนุชาร่วมมารดาเพียงคนเดียวของฮ่องเต้แห่งแคว้นอานคนปัจจุบัน และเป็นแม่ทัพใหญ่ที่กุมอำนาจกองทัพของทั้งแคว้นเอาไว้ โดยเป็นบุคคลที่ฮ่องเต้ไว้วางพระทัยสูงสุด ซึ่งในแคว้นใหญ่ทั้งสามแคว้นเวลานี้ แคว้นอานมีกำลังทหารกล้าแข็งที่สุด ผู้คุมทัพของแคว้นอานคือตวนหวาง ส่วนท่านแม่ของหย่งเยี่ย พระชายา...ภรรยาเพียงคนเดียวของตวนหวางคือบุตรสาวโทนของอัครเสนาบดี ตวนหวางจึงคุมทั้งอำนาจกองทัพและได้รับการสนับสนุนจากขุนนางทั้งราชสำนัก เมื่อบวกกับความไว้วางใจที่ได้จากฮ่องเต้ จะบอกว่าตวนหวางคือราชนิกุบที่มีอำนาจอิทธิพลสูงสุดในแคว้นอาน ก็มิได้เกินเลยแต่อย่างใด ดังนั้น หากคนของโหยวหลีกู่สามารถสวมรอยเป็นหลีหย่งเยี่ยได้ ในอนาคตเมื่อหลีหย่งเยี่ยสืบทอดตำแหน่งตวนหวางและอำนาจทั้งหมดต่อจากพ่อ ผลจะเป็นอย่างไร...โหยวหลีกู่จะสามารถทำอะไรได้บ้าง ไม่ต้องบอกก็คงรู้ เวลานี้ หลีหย่งเยี่ยตัวจริงได้ตายไปแล้ว จะมีก็แต่ตัวเขา “หลีหย่งเยี่ย” ที่เป็นนักฆ่าของโหยวหลีกู่สวมรอยมา... ซิงหุนนึกแปลกใจเล็กน้อยที่ทางหุบเขาไม่ได้ให้เขากินยาพิษอะไรเพื่อควบคุมพฤติกรรมของเขาเลย แล้วจึงนึกขึ้นได้ว่า เขาฆ่าหลีหย่งเยี่ยตัวจริง แล้วสวมรอยเข้าไปอยู่ในวังเจ้า หากเขาคิดทรยศหุบเขา แค่หุบเขาแฉว่าเขาเป็นตัวปลอม แถมยังเป็นคนฆ่าหลีหย่งเยี่ยตัวจริง เขามีหวังถูกตวนหวางกระทืบเละเป็นโจ๊กแน่ และถ้าเขาพลาดทำให้คนอื่นจับได้ว่าเป็นตัวปลอม เขาก็จะถูกทางหุบเขาฆ่าคนปิดปาก ดังนั้นทางเดียวที่จะรอดได้มีแต่หนีไปเสียตั้งแต่ในตอนนี้ แต่ด้วยวิทยายุทธ์ของตัวเขาในตอนนี้ เทียบกับหลี่เหยียนเหนียนที่นั่งเฝ้าอยู่ตรงข้าม ซิงหุนไม่มั่นใจว่าจะหนีพ้นสักนิด จึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลยไปก่อน เมื่อรถม้าหยุดลงในตอนค่ำ ซิงหุนเข้าใจว่าจะกางกระโจมพักแรมกัน ที่ไหนได้พอลงจากรถม้ามา ก็เห็นคฤหาสน์หลังหนึ่ง หลี่เหยียนเหนียนพูดเสียงเรียบว่า นี่คือเรือนพักตากอากาศ เราจะแวะพักที่นี่กันก่อน จำเอาไว้ด้วยว่า นับตั้งแต่ย่างเท้าก้าวเข้าประตูไป เจ้าก็คือหลีหย่งเยี่ย หน้าประตูมีคนยืนรอต้อนรับอยู่กลุ่มหนึ่ง ซิงหุนตาไว มองเห็นหลี่เอ้อร์ คนสนิทของหลี่เหยียนเหนียนในทันที หลี่เอ้อร์เข้ามาทักทายอย่างนอบน้อม รับเสื้อคลุมของหลี่เหยียนเหนียนไปโดยเรียกหลี่เหยียนเหนียนว่า “จื๋อซื่อ” (พ่อบ้าน) แล้วถามว่าจะรับอาหารก่อนหรืออาบน้ำก่อน? ซิงหุนมองหลี่เหยียนเหนียน หลี่เหยียนเหนียนบอกให้ซื่อจื่อ(ท่านทายาท)กลับห้องไปพักผ่อนก่อน ข้าวปลาให้ส่งไปให้ทานที่ห้อง แล้วบอกว่าให้ซื่อจื่อรีบเข้านอนแต่เนิ่นๆ พรุ่งนี้เขาค่อยพาเดินชมเรือนพักร้อน จากนั้นสาวใช้นางหนึ่งก็นำทางซิงหุนไปที่ห้องพัก ซิงหุนนึกถึงว่าหลี่เหยียนเหนียนเป็นแค่พ่อบ้าน เป็นแค่เบ๊ของเขาแล้วแสนจะสุขอุรา วางแผนชั่วร้ายไว้ในใจว่าตูจะจิกหัวใช้วางอำนาจใส่เป็นการแก้แค้นให้สะใจไปเลย ค่าที่ก่อนหน้านี้เที่ยวมาข่มกันดีนัก เดินตามหลังสาวใช้ไปได้ครู่หนึ่ง ซิงหุนก็นึกเอะใจ ถามสาวใช้ว่า ข้างหน้าจะมีประตูวงเดือนอยู่ใช่ไหม? สาวใช้บอกซื่อจื่อฉลาดแท้ ถูกต้องแล้วเจ้าค่ะ และเมื่อเดินเลยประตูวงเดือนไป ก็จะเป็นที่พักของซื่อจื่อ ซิงหุนค่อยเข้าใจในตอนนี้เองว่าทำไมโหยวหลีกู่ถึงให้เขาแวะพักที่เรือนพักร้อนแห่งนี้ก่อน เป็นเพราะเรือนพักร้อนแห่งนี้ถูกสร้างเลียนแบบวังของตวนหวาง ดังนั้นจึงมาให้เขาทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมที่นี่ก่อนนี่เอง ซิงหุนถามสาวใช้ต่อไปว่า พี่สาวคืออี่หงใช่ไหม? สาวใช้แกล้งทำเสียงงอนๆ ว่านางคือหล่านชุ่ยต่างหาก ซื่อจื่อไม่อยู่แค่ครึ่งปีก็จำนางไม่ได้เสียแล้ว นางรู้อยู่แล้วว่าซื่อจื่อโปรดปรานหล่านชุ่ยมากกว่านาง ซิงหุนจึงลองยื่นมือไปลูบหน้าสาวใช้ดู ก็พบว่าผ่านการแต่งหน้าปลอมแปลงโฉม จึงค่อยนึกนับถือโหยวหลี่กู่ที่เตรียมการรอบคอบถึงขนาดให้คนแต่งหน้าเป็นสาวใช้ประจำตัวของหลีหย่งเยี่ยเพื่อป้องกันเขาทักผิดคน ซิงหุนบอกขอโทษที่จำไม่ได้ ขอให้หล่านชุ่ยอย่าโกรธเขา เพราะต่อไปเขายังต้องให้หล่านชุ่ยช่วยชี้แนะอีกเยอะ หล่านชุ่ยจึงพูดยิ้มๆ แบบล้อเลียนว่าได้รับใช้ซื่อจื่อถือเป็นบุญของนางแล้ว เพียงแต่ต่อไปอย่าทำรุ่มร่ามแบบเมื่อครู่(ที่ไปจับหน้านาง)อีก เพราะเกิดหยางเยี่ย(ตวนหวาง)มาเห็นเข้า จะไม่พอใจได้ว่าซื่อจื่อไม่รู้จักสำรวม อี่หงที่เดินตามหลังมาแอบหัวเราะคิก ซิงหุนกลอกตาคิด แล้วร้องสั่งว่า “แบก!” หล่านชุ่ยอ้าปากค้าง ก่อนจะย่อตัวลงให้ซิงหุนขึ้นขี่หลังแต่โดยดี ปากไม่วายบ่นว่า ไหนว่าไปรักษาตัวจนหายแล้วไง ไหงถึงยังเป็นเหมือนตอนเด็กๆ ที่ชอบให้คนอื่นแบก ไม่ค่อยชอบเดินอยู่เหมือนเดิมเลยเล่า ส่วนซิงหุนก็เสพสุขกับการเป็นซื่อจื่อที่ชี้นกเป็นไม้ ชี้ไม้เป็นนกอย่างสำราญใจ เมื่อไปถึงห้อง เห็นสองสาวใช้ไม่มีทีท่าว่าจะผละจากไป ซิงหุนจึงบอกว่า เขาชินกับการนอนคนเดียว พวกเจ้าออกไปเถอะ อี่หงพูดเตือนว่า เมื่อก่อนซื่อจื่อกลัวความมืดมาก ต้องให้พวกนางนอนเป็นเพื่อนตลอด ซิงหุนบอก ตอนรักษาตัวในหุบเขา หมอบอกว่าต้องให้ข้าชินกับความมืดถึงจะรักษาหาย ตอนนี้อาการของข้าดีขึ้นมากแล้ว ไม่ชอบให้คนอื่นนอนด้วย พวกเจ้าออกไปเถอะ อี่หง “แต่พ่อบ้านหลี่บอกว่า...” ซิงหุนขึ้นเสียงตวาดว่า “เขาเป็นซื่อจื่อหรือข้าเป็นซื่อจื่อ? ออกไป!” จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:37:49

ความคิดเห็นที่ 13 สองสาวใช้มองหน้ากัน ก่อนคนหนึ่งจะพูดว่า อาการป่วยของซื่อจื่อหายดี ไม่ต้องนอนคนเดียวแล้ว นับเป็นข่าวที่น่ายินดี นางจะนำข่าวดีนี้ไปบอกต่อพ่อบ้านหลี่ ซิงหุนโบกมือไล่ให้พวกนางออกไป เพราะไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่มีทางยอมปล่อยให้งูพิษสองตัวมานอนอยู่ข้างๆ ตัวเองอยู่แล้ว หวังว่าหลี่เหยียนเหนียนจะพอใจกับการแสดงบท “ซื่อจื่อ” ของเขาในวันนี้นะ หลังจากสาวใช้ทั้งสองออกจากห้องไป หย่งเยี่ยก็ดับไฟ แล้วปล่อยจิตสัมผัสรับรู้ถึงอากาศรอบตัวและรอบๆ ห้อง ก็ได้รู้ว่ารอบๆ ห้องมีคนที่คอยเฝ้าทั้งคืนป้องกันเขาหนีถึงเกือบสิบคน จึงยิ้มบางๆ ก่อนจะเริ่มฝึกเดินพลังปราณ เช้าวันรุ่งขึ้น อี่หงนำอ่างน้ำอุ่นกับผ้าเช็ดหน้ามาให้ เปิดประตูเข้ามาในห้อง ก็ต้องตกตะลึงเมื่อพบว่าซิงหุนไม่อยู่ในห้อง และรีบวางอ่างลงพุ่งพรวดด้วยวิชาตัวเบาออกจากห้องไปในทันที หลังจากอี่หงออกไปแล้ว ซิงหุนก็ทิ้งตัวลงมาจากคานห้องด้วยความพอใจกับการทดสอบของตัวเองในครั้งนี้ เพราะทำให้ได้ทราบว่าอี่หงเป็นวิทยายุทธ์จริงดังที่เขาคาด ก่อนจะเข้าไปล้างหน้าอย่างใจเย็น ไม่นานให้หลัง หลี่เหยียนเหนียน หลี่เอ้อร์ อี่หง และหล่านชุ่ยก็โผล่มาที่ประตูกันพร้อมหน้า หลี่เหยียนเหนียนจ้องหน้าซิงหุน แล้วถามว่า “เกิดอะไรขึ้น?” ซิงหุน “พ่อบ้านหลี่ ข้าหิวแล้ว” “เมื่อครู่นี้ไปไหนมา?” หลี่เหยียนเหนียนถาม ซิงหุนชี้ไปที่คานห้อง แล้วพูดเสียงอ่อยว่าเขาไม่ชินกับการนอนที่อื่นนอกห้องศิลา ก็เลยขึ้นไปนอนข้างบนนั้น แล้วเขายังไม่ทันได้ร้องเรียก อี่หงก็รีบพรวดพราดออกไปเสียก่อนแล้ว หลี่เหยียนเหนียนมองหน้าเขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยพูดอย่างอ่อนโยนว่า ไปทานข้าวเช้าที่โถงดอกไม้ด้านหน้ากันเถิด อี่หงจ้องซิงหุนอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ซิงหุนจงใจเข้าไปคว้ามือนางไว้ พูดยิ้มๆ ว่า วิทยายุทธ์ของอี่หงเจี่ยเจียช่างสูงส่งนัก เขาไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าตอนที่เข้ามาในห้องเลย อี่หงพยายามสะบัดมือซิงหุนออก แต่ซิงหุนจับเอาไว้แน่น แกล้งถามว่า เจี่ยเจียโกรธหรือ? หลี่เหยียนเหนียนขึ้นเสียงเรียกเสียงเข้มงวดทันทีว่า “หย่งเยี่ย!” “พ่อบ้านหลี่เรียกข้าว่าอะไรนะ? ชื่อนี้ท่านมีสิทธิ์เรียกได้ด้วยหรือ?” ซิงหุนหันไปตัดบทเสียงเรียบ หลี่เหยียนเหนียนตะลึง ก่อนจะยิ้มเป็นเชิงขอโทษ ถามใหม่ว่าซื่อจื่อจะรับอาหารที่โถงดอกไม้หรือในห้องขอรับ? ซิงหุนตอบไปว่ารับที่โถงดอกไม้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นทำสีหน้ากระดาก พูดว่า “ซิงหุนล่วงเกิน หลี่จื๋อซื่อโปรดอภัย” หลี่เหยียนเหนียนทำหน้าเครียด ย้อนถามว่า “เจ้าชื่ออะไรนะ? เรียกข้าว่าอะไร?” ซิงหุนรีบแก้คำพูดว่า “หย่งเยี่ย...ข้าคือหลีหย่งเยี่ย ซื่อจื่อแห่งวังตวนหวาง! พ่อบ้านหลี่โปรดนำทางเถิด” จากนั้นทั้งสองก็ยิ้มออกมาพร้อมกัน เพียงแต่เบื้องหลังรอยยิ้มนั้น...ต่างคนต่างความคิด ตัวหย่งเยี่ยนั้นสะใจเป็นอย่างยิ่งที่เหยียบหลี่เหยียนเหนียนเอาไว้ใต้ฝ่าเท้าได้ แต่นึกไม่ถึงเลยว่าจะโยนชื่อซิงหุนทิ้งเร็วถึงขนาดนี้ จึงอดรู้สึกหดหู่ไม่ได้ อาหารเช้ามีหายอย่างอุดมสมบูรณ์มาก ตอนอยู่ในหุบเขา หย่งเยี่ยไม่เคยได้กินของดีๆ แบบนี้มาก่อน และรู้สึกหิวแล้วด้วย จึงขยับตะเกียบลงมือกินทันที แต่กับข้าวคำแรกยังไม่ทันได้เข้าปาก ก็รู้สึกว่ามีบางอย่างพุ่งเข้าใส่หน้าผาก จึงเบี่ยงศีรษะหลบโดยสัญชาตญาณ หลี่เหยียนเหนียนถึงกับตกตะลึงเพราะนึกไม่ถึงว่าหย่งเยี่ยจะหลบการโจมตีของเขาได้ จึงโจมตีไปอีกหมัดอย่างชักจะโมโหด้วยความเสียหน้าที่ลงมือพลาด คราวนี้หย่งเยี่ยไม่กล้าหลบ จึงได้แต่มองตะเกียบและกับข้าวปลิวกระเด็นไปจากมืออย่างเจ็บปวดใจ หลี่เหยียนเหนียนพูดเสียงเรียบว่า ขอเชิญซื่อจื่อยืนเรียนมารยาทที่ด้านข้าง หย่งเยี่ยได้แต่ลุกขึ้นยืนตามกำลังอย่างหวั่นๆ เพราะเดาออกแล้วว่าแม้ปากหลี่เหยียนเหนียนจะบอกให้เขาแสดงเป็นซื่อจื่อให้สมบทบาท แต่กลับไม่อนุญาตให้เขาวางมาดซื่อจื่ออย่างเต็มที่ และจะอย่างไรที่นี่ก็ไม่ใช่วังตวนหวางจริงๆ หากเขาแสดงสมบทบาทจนเกินไป เท่ากับว่าหลี่เหยียนเหนียนถูกกดหัวลงเป็นแค่คนใช้ คำพูดกดหัวหลี่เหยียนเหนียนเมื่อครู่ของเขาได้ทำให้หลี่เหยียนเหนียนไม่พอใจ และจะอย่างไรของปลอมก็เป็นของปลอมอยู่วันยังค่ำ หลี่เหยียนเหนียนต้องการสั่งสอนให้เขารู้ว่า ในสายตาคนอื่นเขาคือซื่อจื่อ แต่ในสายตาของหลี่เหยียนเหนียน เขาไม่ใช่ซื่อจื่อ หลี่เหยียนเหนียนค่อยๆ คีบข้าวกินอย่างแช่มช้าน่ามอง ตามด้วยดื่มข้ามต้มไปหนึ่งคำ ซึ่งอี่หงก็รีบส่งผ้าเช็ดปากสีขาวให้ทันควัน หลี่เหยียนเหนียนเช็ดปากเล็กน้อย ก่อนจะหันไปบอกหย่งเยี่ยว่า “ข้าว เขาทานกันแบบนี้” ขณะที่หย่งเยี่ยหลงนึกว่าจะได้กินข้าวต่อสักที มิคาดหลี่เหยียนเหนียนกลับพูดว่า “กินเข้าไปแล้วให้คายออกมาให้หมด! ให้ฝึกแต่มารยาทเท่านั้น!” หย่งเยี่ยได้แต่นิ่งอึ้ง แล้วทำตามคำสั่งโดยไม่ได้ปริปากอะไรทั้งสิ้น ขณะที่นึกในใจว่าเขาดูถูกหลี่เหยียนเหนียนเกินไปเสียแล้วที่นึกว่าอีกฝ่ายจะยอมให้เขาเล่นแบบสมบทบาทจริงๆ  หลี่เหยียนเหนียนได้ส่งเขาไปอยู่สุดสูงด้วยบทบาทซื่อจื่อ จากนั้นตบหัวคว่ำกลับลงมาด้วยวิธีนี้ ก็เพื่อที่จะให้เขารู้ตัวว่า บทซื่อจื่อนี้ หากยอมให้เขาเล่น เขาถึงจะเล่นได้ หากไม่ยอมให้เขาเล่น เขาก็ยังคงเป็นได้แค่สุนัขที่โหยวหลีกู่ปล่อยออกมากัดคนเท่านั้น หย่งเยี่ยทานอาหารโดยเลียนแบบกิริยาของหลี่เหยียนเหนียนไปพลาง น้ำลายก็สอเต็มปากอย่างแสนทรมาน จึงนึกด่าหลี่เหยียนเหนียนในใจอย่างดุเดือดว่าไอ้วิปริต หลังจากกินแล้วคายๆ จนข้าวหมดชาม หลี่เหยียนเหนียนค่อยพยักหน้าอย่างพอใจแล้วบอกว่า ให้ฝึกมารยาทแบบนี้ทั้งมือเช้า เที่ยง เย็น เป็นเวลาสามวัน แปลว่าลงโทษให้หย่งเยี่ยต้องอดข้าวเป็นเวลาสามวันนั่นเอง หย่งเยี่ยฟังแล้วสะอึกมาก หลี่เหยียนเหนียนพูดจบก็มองหย่งเยี่ยมองอาหารบนโต๊ะตาละห้อยพลางกลืนน้ำลายลงคออย่างลำพองใจ ก่อนจะถามต่อว่า เมื่อคืนนี้มีเรื่องอะไรกัน? หย่งเยี่ยตอบว่า เขาเห็นว่าในเมื่ออาการป่วยของเขาหายดีแล้ว ก็ไม่ควรให้ใครมานอนเป็นเพื่อนด้วยอีก เพราะเวลาหลับ คนเราจะเผลอละเมอพูดอะไรที่ไม่สมควรพูดออกมาได้ หลี่เหยียนเหนียนฟังแล้วก็เห็นชอบด้วย หย่งเยี่ยยังบอกอีกว่าพยายามให้คนมารับใช้ใกล้ชิดเขาให้น้อยที่สุด เพราะอย่างไรเขาก็เป็นคนฝึกวิทยายุทธ์ ตามร่างกายจะมีกล้ามเนื้อซึ่งจะทำให้ความแตกถูกจับได้ได้ง่าย หลี่เหยียนเหนียนนิ่งคิด แล้วพูดว่าหย่งเยี่ยคิดได้รอบคอบดี ให้หย่งเยี่ยไปเดินดูรอบๆ เรือนพักร้อนนี้ให้คุ้นเคยซะ เพราะเราจะอยู่ที่เรือนพักร้อนนี่กันแค่สิบวันเท่านั้น ต้องรีบกลับไปให้ทันวันที่สามสิบ หย่งเยี่ยเดินไปที่สวน เห็นภูเขาจำลองมีโพรงอยู่อย่างที่ในข้อมูลเกี่ยวกับ “หลีหย่งเยี่ย” ซึ่งหลี่เหยียนเหนียนให้เขาอ่านเขียนบอกเอาไว้จริงๆ ก็มุดเข้าไปในโพรงนั้น แล้วร้องว่า หล่านชุ่ย! เอาเนื้อสันมาให้ข้า ถ้าไม่เอามาให้ข้าจะไม่ออกไปด้วย! หล่านชุ่ยเห็นหย่งเยี่ยถูกหลี่เหยียนเหนียนลงโทษ ก็รู้ว่าเด็กคนนี้ใช่ว่าล่วงเกินไม่ได้ จึงพูดอย่างไม่แยแสว่า ซื่อจื่อความจำดียิ่ง แต่เรื่องนี้แค่จำเอาไว้ก็พอแล้ว นึกหรือว่าจะมีเนื้อสันให้กินจริงๆ? พูดยังไม่ทันจบ ก็ถูกหย่งเยี่ยโยนงูใส่หน้าร้องกรี๊ดลั่นทันที หย่งเยี่ยยักไหล่ พูดว่าก็แค่งูที่กำลังจำศีลอยู่เท่านั้นเอง ไม่เห็นต้องร้องซะขนาดนั้นเลย ต่อมาในตอนฝึกมารยาทในการกินข้าวอีกหนึ่งมือ อี่หงมองหย่งเยี่ยกินแล้วคายๆ ด้วยความทรมานอย่างสมน้ำหน้า หย่งเยี่ยจึงแกล้งปัดชามข้ามต้มที่อี่หงยื่นส่งให้พลิกคว่ำหกรดตัวของอี่หง แล้วสั่งเสียงเรียบว่าเขาจะให้อี่หงป้อน ที่พูดแบบนี้เพราะหย่งเยี่ยจำได้ดีว่าในข้อมูลบอกเอาไว้ว่า หลีหย่งเยี่ยติดพี่เลี้ยงอี่หงที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เกิดมาก ชอบให้อี่หงป้อนข้าวป้อนน้ำให้ อี่หงตัวปลอมจนใจจะตอบโต้ ได้แต่ตักข้าวต้มป้อนให้ถึงปาก พอหย่งเยี่ยกินเข้าไปแล้วก็พ่นข้าวต้นพรวดใส่หน้าอี่หงเต็มหน้าทันที แล้วยิ้มร่าพูดว่า หลี่จื๋อซื่อสั่งเอาไว้ว่า กินได้อย่างเดียวห้ามกลืน อี่หงโกรธจัด ชี้หน้าหย่งเยี่ยมือสั่นระริก ร้องว่า “เจ้า...เจ้า...” หย่งเยี่ยรอให้นางทำแบบนี้อยู่พอดี จึงหันไปทางหลี่เอ้อร์ที่ยืนอยู่ตรงประตู ขึ้นเสียงกร้าวทรงอำนาจทันควัน “กล้าชี้หน้าซื่อจื่อตะคอกใส่...กฎของวังว่าไว้ยังไง?” “ตียี่สิบไม้กระดาน ลงโทษให้คุกเข่า!” หลี่เอ้อร์เผลอพูดออกมาโดยอัตโนมัติโดยไม่ทันได้คิด คาดว่าคงเพราะถูกหลี่เหยียนเหนียนพูดใส่แบบนี้บ่อยๆ จนชิน หล่งเยี่ยพูดเนิบๆ ว่า เซียนเซิงคนสวยบอกเขาว่า ผู้หญิงน่ะล่วงเกินไม่ได้ แต่เขาล่วงเกินทีเดียวถึงสองคนแบบนี้ จะทำยังไงดี จากนั้นเดินออกจากห้องไปโดยไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมา ทิ้งให้หลี่เอ้อร์ อี่หงที่โกรธจนหน้าเขียว และหล่านชุ่ยหันมามองหน้ากัน แน่นอนว่าหลี่เอ้อร์ไม่มีทางลงโทษอี่หงอยู่แล้ว แต่ท่าทางขอหย่งเยี่ยเมื่อครู่ทำให้คนทั้งสามรู้สึกว่าเหมือนเป็นหลี่เหยียนเหนียนคนที่สองไม่มีผิด จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:38:36

ความคิดเห็นที่ 14 ตอนบ่าย หย่งเยี่ยกะจะนอนกลางวัน เพราะถูกให้ต้องอดข้าวทนหิวแบบนี้ มีแต่ต้องนอนเข้าไว้ แต่สองสาวใช้ไม่ยอมให้เขาได้ทำดังใจนึก โดยเข้ามาบอกว่าหลี่เหยียนเหนียนเชิญไปคุยด้วยที่ห้องโถง หย่งเยี่ยมองสาวใช้ตัวปลอมสองคนนี้แล้วขัดตาอย่างมาก และอดคิดถึงสาวใช้อี่หงกับหล่านชุ่ยตัวจริงไม่ได้  เพราะสาวใช้ตัวจริงสองคนนั้นดีกับซื่อจื่อจริงๆ ไม่เหมือนสองคนนี้ที่แค่แต่งหน้าให้เหมือนเท่านั้น หย่งเยี่ยแช่งชักหักกระดูกสองสาวใช้ว่าขอให้งานหน้าถูกส่งไปรับแขกที่เรือนโบตั๋น กับผู้หญิงที่งกไม่ยอมให้กระทั่งเนื้อสันชิ้นเดียวแก่เด็กที่กำลังหิวจัดแบบนี้ เขาไม่คิดจะรักหยกถนอมบุปผาหรอก ตกค่ำ หย่งเยี่ยนอนไม่หลับ ปกติเวลากลางคืนเขมักจะตาสว่างอยู่แล้ว มาตอนนี้ยังเพิ่มเรื่องหิวจนนอนไม่หลับเข้าไปอีก หย่งเยี่ยเริ่มคิดว่าจะแอบออกไปขโมยของกินดีไหม เพราะเขาแน่ใจอย่างยิ่งว่าวิชาตัวเบาของทุกคนในเรือนพักร้อนแห่งนี้ไม่มีใครสู้เขาได้สักคน แต่ถ้าเกิดถูกจับได้ล่ะ ผลลัพธ์จะเป็นยังไง ระหว่างที่ลังเล กระเบื้องหลังคาก็ถูกแกะออก แล้วมีเงาเงาหนึ่งโยนก้อนเนื้อห่อกระดาษลงมาให้ ก่อนจะจากไปอย่างรวดเร็ว หย่งเยี่ยจำได้ทันทีว่านั่นคือ “เงา” นั่นเอง นึกไม่ถึงว่าเงาก็อยู่ในเรือนพักร้อนนี้ด้วย หย่งเยี่ยแกะห่อกระดาษกินเนื้อที่ย่างได้ที่สุกหอมพอดีข้างในกินอย่างเอร็ดอร่อยพลางก็คิดในใจว่านึกไม่ถึงเลยว่าเขาจะมีหนอนบ่อนไส้คอยให้การสนับสนุนอยู่ข้างในโหยวหลีกู่ด้วย งั้นก็ต้องใช้ประโยชน์ให้ถึงที่สุดหน่อยละ ก็อุตส่าห์เป็นถึงหนอนบ่อนไส้ที่เข้าไปในหุบเขาโหยวหลีกู่ได้ คุ้มครองเขาที่ปัญญาอ่อนให้อยู่รอดปลอดภัยได้ตั้งหนึ่งปี รู้นิสัยในการรับศิษย์ของชิงอีซือฝุ เข้าไปมอบผืนผ้าพลังปราณชีพจรฟ้าให้เขาในห้องศิลาโดยไม่มีใครรู้ได้ และไม่อาจหักใจปล่อยให้เขาต้องทนหิวจนยอมเสี่ยงอันตรายมาส่งเนื้อให้กิน ขืนไม่พยายามใช้ประโยชน์ให้ถึงที่สุดก็โง่น่ะสิ หย่งเยี่ยพยายามคาดเดาว่าเงาคือใคร หลี่เหยียนเหนียนหรือ? แล้วต้องคัดค้านความคิดนี้ทันที เพราะดูจากลักษณะรูปร่างเมื่อครู่ของเงา เขาก็รู้แล้วว่าไม่ใช่หลี่เหยียนเหนียน แล้วเป็นใครกันเล่า? เวลาสิบวันผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว ซิงหุนกับหย่งเยี่ยได้หลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว เชื่อว่าต่อให้ตอนนี้เด็กชายชุดม่วงยังอยู่ ก็ไม่มีทางหาหลักฐานอะไรมายืนยันว่าตัวเองคือหลีหย่งเยี่ยตัวจริงได้อย่างเด็ดขาด “ออกจากหุบเขาแล้ว ข้าก็คือซือฝุคนใหม่ของเจ้า แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องเรียกข้าว่าซือฝุ ไม่ว่าจะต่อหน้าหรือลับหลังคนอื่น เพราะสิ่งที่ข้าจะสอบ เป็นสิ่งที่เจ้าชิงชัง” หลี่เหยียนเหนียนพูดเนิบๆ มือถือถ้วยสุรากระเบื้องเคลือบเนื้อดีสีขาวบรรจุสุราชั้นเลิศสีแดง ส่วนหย่งเยี่ยชงชาให้ตัวเองอย่างแช่มช้ามีสมาธิพลางค่อยๆ ขบคิดคำพูดของหลี่เหยียนเหนียน หลังจากชงชาเสร็จ หย่งเยี่ยก็รินใส่ถ้วย ยื่นให้หลี่เหยียนเหนียน พูดว่า “เชิญขอรับ ซือฝุ” คำเรียกนี้ทำให้หลี่เหยียนเหนียนรู้สึกผิดคาด และบอกว่า บอกแล้วว่าไม่จำเป็นต้องเรียก และเขาไม่ดื่มน้ำชา หย่งเยี่ยยิ้มละไม ยืนกรานว่า ผู้ถ่ายทอดวิชาให้ถือเป็นอาจารย์ทั้งสิ้น อย่างว่าแต่สิ่งที่หลี่เหยียนเหนียนสอนเขาล้วนแต่เป็นสิ่งที่สามารถใช้ประโยชน์ได้ เอาไว้ครั้งหน้าผู้ศิษย์จะอุ่นเหล้าให้ซือฝุ รอยยิ้มของหย่งเยี่ยทำเอาหลี่เหยียนเหนียนตาพร่า มองจนตะลึงไปเลย และพูดว่าความจริงในตอนนั้นเขาน่าจะส่งหย่งเยี่ยไปเรือนโบตั๋น รับรองว่าทั้งเมืองหลวงจะต้องคลุ้มคลั่งเพราะหย่งเยี่ยแน่ๆ หย่งเยี่ยฟังแล้วฉุนกึก ถ้วยชาที่ยื่นให้ถูกเหวี่ยงทิ้งลงแตกกระจายกับพื้นทันที ก่อนจะพูดทั้งใบหน้ายิ้มแย้มว่า เวลาไม่สบอารมณ์ทีไรเป็นต้องทำลายข้าวของทุกทีสิน่า ทำเอาหลี่เหยียนเหนียนนิ่งอึ้งไปวูบ ก่อนจะนึกโมโหขึ้นมาบ้างที่ถูกเด็กทำเสียมารยาทใส่ต่อหน้า ก่อนจะค่อยหายโกรธเมื่อหย่งเยี่ยพูดประจบว่าหลี่จื๋อซื่อเป็นผู้ใหญ่ ย่อมไม่มีความคิดอ่อนด้อยเหมือนหย่งเยี่ย แล้วยิ่งขันติข่มกลั้นด้วยแล้ว หย่งเยี่ยหรือจะสู้ท่านได้? ก่อนจะนึกด่าหลี่เหยียนเหนียนในใจว่าแกมันไอ้บัดซบที่ไม่ใช่คน! หลี่เหยียนเหนียนถูกป้อนลูกยอจนค่อยรู้สึกดีขึ้นหน่อย บวกกับคิดๆ ดูแล้ว หย่งเยี่ยก็เพิ่งจะอายุแค่เก้าขวบ ส่วนเรือนโบตั๋นก็ไม่ใช่สถานที่ดีเด่อะไร สมควรอยู่หรอกที่หย่งเยี่ยจะโกรธ จึงพูดออกไปว่า เวลาอยู่ในวังจะพูดจากันไม่ได้สะดวกเหมือนอย่างนี้ ถึงเจ้าจะอายุแค่เก้าขวบ ชิงอีเหรินชอบคิดว่าเจ้ายังเป็นเด็ก แต่ข้าคิดว่ามีบางเรื่องที่เจ้าสามารถเข้าใจได้แล้ว “ซือฝุโปรดบอกมาเถิด” หย่งเยี่ยทราบดีว่าอีกฝ่ายคิดจะบอกภารกิจที่เขาต้องทำหลังจากเข้าไปอยู่ในวังตวนหวางแล้ว “ฮ่องเต้มีราชโองการเรียกตัวซื่อจื่อไปร่วมเรียนหนังสือกับองค์ชายทั้งสามหลังปีใหม่นี้ ก่อนหน้านี้ตวนหวางมักจะยกเรื่องที่ซื่อจื่อป่วยเป็นข้ออ้างบ่ายเบี่ยงมาโดยตลอด แต่ฮ่องเต้ทรงรักเอ็นดูหลานชาย เมื่อหมอหลวงบอกว่าการให้ซื่อจื่อไปเรียนร่วมกับคนอื่นจะเป็นการช่วยเปิดปมในใจของซื่อจื่อ ฮ่องเต้จึงทรงยืนกรานให้ส่งซื่อจื่อไปเรียนหนังสือกับพวกองค์ชาย” หย่งเยี่ยค่อยเข้าใจกระจ่าง และคิดในใจว่าโหยวหลีกู่กะเล็งองค์ชายคนไหน? จะให้เขาฆ่าองค์ชายที่มีความเป็นไปได้ที่จะถูกเลือกเป็นรัชทายาท แล้วโยนให้ตวนหวางเป็นแพะรับบาปหรือ? ปรากฏว่าหลี่เหยียนเหนียนสาธยายต่อไปว่า องค์ชายใหญ่นิสัยอ่อนโยน ทั้งยังเกิดจากสนมคนโปรดของฮ่องเต้ ฮ่องเต้จึงโปรดปรานองค์ชายใหญ่มากที่สุด แต่เนื่องจากองค์ชายใหญ่นิสัยอ่อนโยนเกินไป ดังนั้นเจ้าจงช่วยเขาหน่อย หย่งเยี่ยฟังแล้วผิดคาดมาก ว่าแค่ให้เขาช่วยสนับสนุนองค์ชายใหญ่ขึ้นครองราชย์ แล้วต่อไปจะได้อาศัยอำนาจองค์ชายใหญ่และความสนิทสนมตั้งตัวเป็นใหญ่งั้นหรือ? แต่ไม่ว่าจะดูยังไง เขาก็ไม่มีทางเสียเปรียบขาดทุนอยู่นั่นเอง จึงถามออกไปว่า องค์ชายรองกับองค์ชายสามเล่า? หลี่เหยียนเหนียนตอบว่า องค์ชายรองเกิดจากฮองเฮา แต่นิสัยน้ำนิ่งไหลลึก ฝีมือโหดเหี้ยม ฮ่องเต้ไม่ชอบ จึงไม่ยอมแต่งตั้งรัชทายาทสักทีจนตอนนี้ ส่วนองค์ชายสามอายุเท่าเจ้า พระมารดาเป็นลูกสาวของแม่ทัพ จึงเลี้ยงลูกออกมามุทะลุเหมือนทหาร ฮ่องเต้ก็ไม่ค่อยชอบเหมือนกัน เข้าใจหรือยัง หย่งเยี่ยบอก เข้าใจแล้ว ให้ช่วยสนับสนุนองค์ชายใหญ่ขึ้นครองราชย์และช่วยคุ้มครองอย่าให้เขาถูกองค์ชายรองรังแก หลี่เหยียนเหนียนก็พยักหน้าอย่างพอใจ บอกว่า ให้หย่งเยี่ยหาทางตีสนิทองค์ชายใหญ่ให้ได้ พวกเราก็วางใจได้แล้ว หย่งเยี่ยฟังแล้วไม่ค่อยจะเชื่อว่างานที่ต้องทำมันจะง่ายขนาดนี้ และไม่เชื่อด้วยว่าอย่างโหยวหลีกู่จะทำอะไรเพื่อประชาชนทั่วแผ่นดิน ยิ่งเมื่อนึกถึงที่โหยวหลีกู่เอาเด็กหนึ่งพันคนมาฆ่ากันเพื่อฝึกนักฆ่าแล้ว ยิ่งเชื่อไม่ลงเข้าไปใหญ่ว่าโหยวหลีกู่จะทำเรื่องดีๆ  หย่งเยี่ยนึกถึงฐานะของตัวเองแล้วนึกเสียววูบอยู่ในใจ ชิงอีซือฝุบอกว่าใต้หล้านี้กว้างใหญ่ ใช่ว่ามีแต่แคว้นอานให้ยืนหยัดทรงกาย นั่นจะเป็นวิธีสุดท้ายที่หย่งเยี่ยจะเลือกใช้ เช้าวันที่จะออกเดินทางจากเรือนพักร้อนกลับเมืองหลวง หลี่เหยียนเหนียนได้สั่งให้ทหารคุ้มครองขบวนซึ่งเป็นคนของเขาทั้งหมดฆ่าสองสาวที่ปลอมตัวเป็นหล่านชุ่ยและอี่หง แล้ววางเพลิงเผาเรือนพักร้อนเป็นการทำลายหลักฐาน ก่อนจะขึ้นรถม้าพร้อมกับพูดสอนหย่งเยี่ยว่า จงจำเอาไว้ ห้ามทิ้งความเป็นไปได้ที่จะทำให้ความลับรั่วไหลเอาไว้โดยเด็ดขาด ไม่ว่าจะเล็กน้อยเพียงใดก็ตาม หย่งเยี่ยวางหน้าเฉยสนิทไม่แสดงอาการอะไร เมื่อเดินตามหลี่เหยียนเหนียนไปถึงหน้าประตูคฤหาสน์ ก็พบว่ามีรถม้าคันหนึ่งจอดอยู่และมีองครักษ์ซึ่งคุ้มครองเขากับหลี่เหยียนเหนียนออกมาจากหุบเขาทั้งสี่สิบคนรออยู่แล้วโดยทำเป็นไม่เห็นไม่ได้ยินเสียงเข่นฆ่าและเปลวไฟที่กำลังไหม้เรือนพักร้อน เดินทางกันต่อประมาณสิบวัน ก็ไปถึงเมืองที่เป็นเมืองปกติแห่งแรกที่หย่งเยี่ยมีโอกาสได้เห็นจนได้ หลี่เหยียนเหนียนพาทั้งหมดเข้าไปเหมาโรงเตี๊ยมที่ใหญ่ที่สุดในเมืองพักผ่อน แล้วคืนนั้นก็ถีบประตูถือกระบี่บุกเข้ามาในห้องพร้อมกับร้องตะโกนบอกหย่งเยี่ยด้วยน้ำเสียงลนลาน แต่สีหน้ายิ้มละไมว่า มีโจรบุกมาเล่นงาน เขาต้องรีบพาหย่งเยี่ยหนีไปเดี๋ยวนี้ หย่งเยี่ยเห็นปุ๊บก็รู้ทันทีว่าหลี่เหยียนเหนียนกำลังเล่นละครให้คนอื่นดูว่าพวกตนกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ถูกโจรร้ายบุกเข้ามาฆ่า และตามน้ำเล่นตามไปด้วยทันที หลี่เหยียนเหนียนพาหย่งเยี่ยออกจากโรงเตี๊ยมที่ไฟกำลังลุกไหม้ไป หลี่เอ้อร์เตรียมม้าสองตัวรออยู่ก่อนแล้ว จากนั้นทั้งสามก็ขี่ม้าหลบหนีออกไปจากเมือง หย่งเยี่ยได้แต่ถอนหายใจให้กับชีวิตขององครักษ์ทั้งสี่สิบคนนั้นว่าคงไม่มีใครรอดสักคนแน่ “จะแสดงละครก็ต้องแสดงให้แนบเนียนครบครัน” หลี่เหยียนเหนียนสอนไปด้วยระหว่างพาออกเดินทางต่อ “ทำไมถึงไม่ฆ่าเสียตั้งแต่ตอนอยู่ที่เรือนพักร้อนเล่า?” หย่งเยี่ยถาม “เพราะจำเป็นต้องมีคนเห็นพวกเขาคุ้มครองส่งเจ้าลงจากภูเขา” หลี่เหยียนเหนียนตอบ “พวกเขาเห็นเหตุการณ์ในเรือนพักร้อนแล้วไม่นึกหวาดระแวงบ้างเลยหรือว่าตัวเองจะถูกฆ่าปิดปาก?” “แต่เดิมคนพวกนั้นก็เป็นคนของข้าอยู่แล้ว และที่ข้าทำเช่นนี้ก็เพื่อให้เจ้าได้รู้ว่า คนของตัวเองใช่ว่าจะฆ่าไม่ได้ และการทำเช่นนี้มีประโยชน์สองอย่าง หนึ่งคือจะไม่ทำให้หวางเยี่ยระแวงสงสัย สองคือ ในความคิดข้า คนของตัวเองนั่นแหละคือคนที่สามารถขายตัวเองได้ง่ายดายที่สุด อย่าว่าแต่คนที่เข้าไปในหุบเขามีมากเกินไปอีกด้วย” หย่งเยี่ยถามว่าแล้วหลี่เอ้อร์ล่ะ? หลี่เอ้อร์รู้เรื่องของท่านมากที่สุดนี่ หลี่เหยียนเหนียนบอก สี่สิบคนนั้นเป็นคนของเขา แต่หลี่เอ้อร์เป็นลูกน้องผู้ภักดีของเขา สถานะมันผิดกัน หากฆ่าคนที่ภักดีต่อตน ต่อไปจะไม่มีใครกล้ามอบความภักดีให้ด้วยอีก หลี่เอ้อร์ฟังแล้วมองเจ้านายอย่างตื้นตัน ตามด้วยถลึงตาใส่หย่งเยี่ยอย่างดุดัน จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:39:26

ความคิดเห็นที่ 15 เมื่อข่าวเรื่องที่ซื่อจื่อลงจากเขากลับเมืองหลวงแล้วถูกดักเล่นงานลอบฆ่ากลางทางจนองครักษ์ของคฤหาสน์ที่ติดตามไปคุ้มครองทั้งสี่สิบคนตายหมดสิ้น เหลือแต่หลี่เหยียนเหนียนกับหลี่เอ้อร์คุ้มครองซื่อจื่อหนีมาได้รู้ไปถึงตวนหวาง ตวนหวางก็โกรธจัด และสั่งให้ส่งแม่ทัพหลินนำหน่วยทหารพิเศษอัศวินเสือดาวห้าร้อยคนไปรับซื่อจื่อกลับเมืองหลวง เล่าลือกันว่าอนุชาเพียงคนเดียวของฮ่องเต้แห่งแคว้นอานผู้นี้นำทัพออกรบตั้งแต่อายุแค่ 17 ปี และหัวของทหารข้าศึกที่เขาตัดมาได้ด้วยมือตัวเองในการศึกครั้งนั้น แขวนห้อยอยู่บนหลังม้าเยอะและหนักมากจนม้าแทบจะทรุดเดินไม่ไหว แต่บุคคลเพียงผู้เดียวที่สามารถทำให้ตวนหวางผู้ฆ่าคนไม่กะพริบตาผู้นี้ใจอ่อนได้ ก็คือพระชายาของเขา บุตรสาวโทนของอัครเสนาบดีนั่นเอง และตวนหวางก็มีพระชายาคนนี้เป็นภรรยาเพียงผู้เดียวโดยมิได้รับหญิงอื่นมาเป็นภรรยาอีกเลย เวลานี้ตวนหวางอายุเกือบ 30 ปี มีบุตรเพียงคนเดียว ก็คือหย่งเยี่ยนั่นเอง หย่งเยี่ยนั่งอยู่บนหลังม้าเดินทางมาครึ่งเดือนเต็มจนเหนื่อยแทบตายแล้ว เนื่องจากเขาไม่ชินกับการขี่ม้าตัวเดียวกับหลี่เหยียนเหนียน ไม่ชินกับการอยู่ในวงแขนของหลี่เหยียนเหนียน ดังนั้นจึงพยายามนั่งตัวตรงให้ตัวอยู่ห่างๆ หลี่เหยียนเหนียนให้ได้มากที่สุด ครึ่งเดือนมานี้จึงเหนื่อยแทนกระอัก นึกว่าตัวเองคงได้เป็นโรคกระดูกไขข้อตั้งแต่ยังเด็กเสียแล้ว เมื่อไปถึงเมืองอันเป็นจุดหมายเมืองถัดไป คราวนี้ตกค่ำ หลี่เหยียนเหนียนได้มานอนเฝ้าหน้าห้องด้วยข้ออ้างช่วยคุ้มครองความปลอดภัยให้ ส่วนหย่งเยี่ยคิดในใจว่าอยู่กับหลี่เหยียนเหนียนนั่นแหละอันตรายที่สุดแล้ว หย่งเยี่ยนอนหลับไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็ต้องตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเอะอะของคนจำนวนมากที่เข้ามาในโรงเตี๊ยม ตามด้วยได้ยินเสียงหลี่เหยียนเหนียนพูดกับคนที่ตวนหวางส่งมารับเขาที่หน้าประตู ก่อนจะเคาะประตูปลุกเขา หย่งเยี่ยอ้าปากหาวพลางเดินไปเปิดประตู แล้วต้องตกตะลึงกับกองทัพทหารในชุดเกราะสีดำที่สุดยอดเท่อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน กองทหารหน่วยเสือดาวตั้งขบวนคุกเข่าเชิญหย่งเยี่ยไปขึ้นรถม้าที่เตรียมไว้อย่างอลังการมาก หย่งเยี่ยขึ้นรถม้าไปแล้ว หลี่เหยียนเหนียนทำท่าจะขึ้นตามหลังไป แต่หย่งเยี่ยกลับหันมายิ้มให้ แล้วพูดกับแม่ทัพหลินว่า เขาเพลียมาก ไม่อยากให้ใครรบกวน หลี่เหยียนเหนียนได้แต่ตะลึง อยู่ต่อหน้าแม่ทัพหลิน เขาจะเล่นงานหย่งเยี่ยก็ไม่ได้ จึงได้แต่ยอมล่าถอยออกมาให้หย่งเยี่ยได้อยู่ในรถม้าคนเดียว หย่งเยี่ยแอบหัวเราะสะใจอยู่ในใจที่แกล้งหลี่เหยียนเหนียนได้ เขาต้องการให้หลี่เหยียนเหนียนรู้ว่า แม้จะยังคงต้องทำตามคำสั่งของโหยวหลีกู่อยู่เหมือนเดิมก็ตาม แต่เขาไม่ใช่ซิงหุนเมื่อสมัยอยู่ในหุบเขาที่โหยวหลีกู่จะมาทำอะไรก็ได้ตามใจชอบอีกแล้ว หากต้องการเหตุผลสำหรับการนี้ละก็ ง่ายมาก ซื่อจื่อที่ถูกส่งตัวไปรักษาในหุบเขาครึ่งปี พอหายกลับมากลับต้องคอยมองสีหน้าหลี่เหยียนเหนียนตลอดก่อนจะทำอะไรทุกอย่าง หากไม่สะกิดให้ตวนหวางกับหวางเฟย (พระชายา) สงสัยก็แปลกแล้ว หย่งเยี่ยนอนหลับไปจนรถม้าหยุดลงที่หน้าวังตวนหวาง ก็แกล้งทำเป็นหลับต่อ มีสาวใช้คนหนึ่งเปิดประตูรถม้าแล้วอุ้มเขาลงจากรถ พาเดินไปส่งให้จนถึงเตียงโดยไม่มีการหอบแม้แต่น้อย จนหย่งเยี่ยต้องนึกชมในใจว่าแข็งแรงจริงๆ และนึกชมระเบียบในวังตวนหวางที่แม้จะมีคนอื่นอยู่ในห้องถึงสามคน แต่กลับเงียบกริบไม่มีเสียงเลยสักนิด พร้อมกันนั้นก็แอบนึกขอบใจสาวใช้ที่อุ้มเขาลงจากรถม้าที่ช่วยถ่วงเวลาไม่ให้เขาต้องเจอหน้า “พ่อแม่” เร็วเกินไป หลังจากหลังแตะเตียงได้พักหนึ่ง หย่งเยี่ยจึงค่อยแกล้งทำเป็นเพิ่งตื่น สาวใช้ที่อุ้มเขามาส่งคืออี่หงนั่นเอง นางบ่นว่าส้าวเหยีย (นายน้อย) น่าจะนอนต่ออีกสักหน่อย เพราะนั่งรถม้ามาทั้งคืนแบบนี้คงจะเพลียแย่ หย่งเยี่ยบอก เขานอนไม่หลับ เพราะในห้องมีคนมากเกินไป อี่หงพูดอย่างประหลาดใจว่าส้าวเหยียกลัวการอยู่คนเดียวมากที่สุด แม้จะไม่เคยพูดออกมา แต่เวลากลางคืนมักไม่ยอมปล่อยให้นางกับหล่านชุ่ยผละจากไปทุกครั้ง หย่งเยี่ยตอบว่าตอนอยู่หุบเขา หมอบอกว่าวิธีรักษาอาการของเขาคือให้นอนคนเดียว เขาจึงนอนคนเดียวจนเคยชินไปแล้ว ระหว่างที่พูด ก็ได้ยินเสียงหวานใสพูดปนถอนใจว่า “พูดได้แล้วจริงๆ ด้วย” สาวใช้ทุกคนรับหันไปร้องเรียกอย่างนอบน้อมว่า “หวางเฟย” (พระชายา) หย่งเยี่ยหันไปที่ประตู แล้วต้องอ้าปากค้างน้ำลายแทบไหลย้อยออกมาจากมุมปากเมื่อได้พบกับผู้หญิงที่สวยสง่ามากที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา แล้วเข้าใจทันทีว่าทำไมตวนหวางถึงได้ทั้งรักทั้งหลงพระชายาผู้นี้ถึงขนาดนี้ ตวนหวางเฟยหน้าเหมือนหย่งเยี่ยมาก หรือก็คือหน้าเหมือนเด็กชายชุดม่วงที่เป็นบุตรชายคนนั้นมาก ทุกเครื่องหน้าองคาพยพงดงามสมบูรณ์แบบไร้ที่ติ หย่งเยี่ยมองนางแล้วอดยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองไม่ได้ แต่เมื่อนึกถึงว่าบุตรชายของนางถูกเขาฆ่าตาย หย่งเยี่ยก็ต้องแปลบใจวูบทันที ก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด ได้แต่หวังว่านางจะไม่รู้ว่าเขาเป็นตัวปลอมและเสียใจกับการตายจากของลูกชายตัวจริง โดยที่ตัวหย่งเยี่ยเองก็บอกไม่ถูกเหมือนว่าทำไมถึงใจอ่อนกับตวนหวางเฟย ตวนหวางเฟยพูดแค่ว่า “พวกเจ้าคอยปรนนิบัติให้ดีๆ ละ ส้าวเหยียเดินทางมาเหนื่อย ให้พักผ่อนมากๆ หน่อย” จบคำก็หันหลังเดินจากไป ทำเอาหย่งเยี่ยที่เตรียมจะกอด “ท่านแม่” คนสวยเต็มที่อ้าปากค้าง แถมดุท่าทางของอี่หงกับหล่านชุ่ยไม่ได้ประหลาดใจอะไร แสดงว่านี่เป็นเรื่องปกติ หย่งเยี่ยรู้สึกว่าโหยวหลีกู่จะบกพร่องต่อหน้าที่มากเกินไปแล้ว นี่น่ะหรือท่าทางของแม่ที่รักลูกปานดวงใจ? บัดซบสิ้นดี ขนาดหน้าตาอย่างเขานี่ยังดึงดูดให้ตวนหวางเฟยเข้ามากอดสักครั้งไม่ได้เลยรึ หย่งเยี่ยรู้สึกเหมือนถูกทิ้งอย่างไรชอบกล อี่หงเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของส้าวเหยีย จึงปลอบว่าความจริงแล้วหวางเฟยรักส้าวเหยียมากนะเจ้าคะ หย่งเยี่ยร้องสั่งให้สาวใช้ทุกคนออกไปจากห้องอย่างอารมณ์เสีย บอกว่าเขาจะนอนต่อ พวกอี่หงได้แต่ถอนใจ ก่อนจะพากันออกไปจากห้อง หลังจากสาวใช้ทั้งสองออกไปจากห้องแล้ว หย่งเยี่ยจึงค่อยๆ ประมวลสิ่งต่างๆ ที่ได้รู้ได้เห็นมาช้าๆ กระทั่งปฏิกิริยาของหวางเฟยที่เป็นแม่ยังเป็นแบบนั้น ปฏิกิริยาของตวนหวางที่เป็นพ่อยิ่งไม่มีทางดีไปกว่านี้แน่นอน เขาสงสัยว่าหรือโรคไม่ยอมพูดของเด็กชายชุดม่วงจะเกิดจากการที่พ่อแม่ไม่ค่อยใกล้ชิด ทำให้น้อยใจเสียใจจนเด็กไม่ยอมพูด? แล้วหลี่เหยียนเหนียนที่รู้จัก “หลีหย่งเยี่ย” ดีถึงขนาดให้คนปลอมแปลงโฉมแสดงเป็นสาวใช้คนสนิทเพื่อให้เขาคุ้นเคยก่อนมาที่วังจริงๆ ได้ จะไม่รู้เรื่องนี้เลยเชียวหรือ? ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่โหยวหลีกู่ไม่ได้บอกเขาทั้งสิ้น ทำให้หย่งเยี่ยวางแผนก้าวต่อไปได้ลำบาก แต่ก็ดีเหมือนกันตรงที่เพราะพ่อแม่ไม่ค่อยใกล้ชิด จึงไม่ต้องกลัวว่าจะพลาดทำอะไรที่ผิดแปลกไปจากเดิม หย่งเยี่ยลงจากเตียง แล้วนึกขึ้นได้ถึงดอกไม้ที่ฝ่าเท้าซึ่งเขาลืมไปเสียสนิท โชคดีที่ตอนนี้เป็นหน้าหนาว อี่หงกับหล่านชุ่ยจึงไม่ได้ถอดถุงเท้าให้ ทำให้ยังไม่มีใครเห็นลายดอกไม้สีแดงที่ฝ่าเท้าเขา หย่งเยี่ยตัดสินใจว่าต่อไปจะให้สาวใช้ปรนนิบัติให้น้อยที่สุด เตียงนอนของอี่หงกับหล่านชุ่ยที่อยู่ข้างเตียงเขานั่นก็ต้องรื้อทิ้งโดยเร็วที่สุด เพราะจะให้ใครมานอนข้างๆ เขาไม่ได้เด็ดขาด อันตรายเกินไป หย่งเยี่ยเดินออกไปที่ระเบียง บนพื้นดินในสวนด้านนอกสุมด้วยหิมะ และมีต้นเหมย ทำให้นึกถึงชาดอกเหมยของเซียนเซิงคนสวย หย่งเยี่ยจึงเก็บหิมะใส่โถ เด็ดกลีบเหมยใส่ลงไป แล้วยื่นให้อี่หงที่กำลังทำกับข้าวของโปรดเพื่อให้เขาสบายใจขึ้นอยู่กับสาวใช้อีกสองคน บอกให้ทิ้งไว้จนหิมะละลายแล้วเขาจะชงชาให้ดื่ม หลังจากทานข้าวกันเสร็จ สาวใช้ก็บอกว่าน้ำอาบพร้อมแล้ว เขาจะปรนนิบัติส้าวเหยียอาบน้ำ หย่งเยี่ยสะดุ้งโหยง รีบบอกว่าเขาโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว อาบเองได้ สาวใช้ก็เย้าว่าพ้นปีใหม่นี้ นายน้อยเพิ่งจะเต็มสิบขวบเท่านั้น หย่งเยี่ยย้ำเสียงแข็งว่าเขาโตแล้ว อาบน้ำเองได้ และห้ามแอบดูเขาอาบน้ำด้วย แล้วก็ตั้งแต่นี้ไปเขาจะนอนคนเดียว พวกสาวใช้กลัวส้าวเหยียจะโกรธ จึงรีบรับคำ หลังจากอาบน้ำเสร็จก็เป็นตอนค่ำ หย่งเยี่ยกลับเข้าห้องฝึกลมปราณต่อ แล้วจึงรู้สึกว่าที่สวนด้านนอกมีคนมา จึงออกไปพบเพราะรู้ว่านั่นคือหลี่เหยียนเหนียน หลี่เหยียนเหนียนถามว่าคงเห็นแล้วสินะ เรื่องที่หวางเยี่ยกับหวางเฟยไม่ใกล้ชิดกับซื่อจื่อ ที่เขาไม่บอกเรื่องนี้กับหย่งเยี่ยก่อนหน้านี้ก็เพื่อให้หย่งเยี่ยรู้ว่า แม้ในตอนนี้หย่งเยี่ยจะได้เป็นซื่อจื่อแล้ว แต่เรื่องให้ตวนหวางกับหวางเฟยโปรดปรานรักใคร่ หย่งเยี่ยก็ต้องพยายามสร้างเอาเองอยู่ดี หย่งเยี่ยพูดยิ้มๆ กัดหลี่เหยียนเหนียนว่ายอดเยี่ยมมากที่ปิดบังเรื่องนี้กับทางโหยวหลีกู่ หลี่เหยียนเหนียนบอก ไม่ว่ากับใครก็จงอย่าทุ่มใจให้จนหมด ไม่งั้นวันใดที่ถูกทิ้ง ตัวเองแหละจะโชคร้ายเอง หย่งเยี่ยจุงพูดยิ้มๆ ว่าถ้าเขาบอกโหยวหลีกู่เรื่องนี้ คิดว่าโหยวหลีกู่จะทำอย่างไรกับซือฝุ? หลี่เหยียนเหนียนหน้าเครียด ถามว่านี่คิดจะขายกระทั่งซือฝุเชียวรึ? หย่งเยี่ยย้อนยิ้มๆ ว่า ลูกศิษยไม่เลว อาจารย์ไม่รัก! ทำให้หลี่เหยียนเหนียนเริ่มคิดว่าเขาสอนหย่งเยียดีเกินไปหรือเปล่า หย่งเยี่ยถามต่อว่า ถ้าเกิดซือฝุตายไป จะให้เขาติดต่อกับทางโหยวหลีกู่ยังไง? หลี่เหยียนเหนียนฉุนกึกทันที พูดเสียงเหี้ยมว่านี่คิดอยากให้เขาตายเลยเรอะ? หย่งเยี่ยบอก ก็แค่ถามเผื่อไว้เท่านั้น หลี่เหยียนเหนียนพูดเสียงแข็งว่า เรือนโบตั๋นของเมืองหลวง ก่อนจะสะบัดหน้าจากไปอย่างโมโห หลังจากหลี่เหยียนเหนียนไปแล้ว หย่งเยี่ยก็มานั่งคิดว่า ทำไมตวนหวางกับหวางเฟยถึงเหินห่างกับลูกชายคนเดียว? เห็นได้ชัดว่าหลี่เหยียนเหนียนคิดว่าเป็นเพราะหลีหย่งเยี่ยไม่ยอมพูด แต่ตอนนี้ตัวเขา หย่งเยี่ย ก็ยอมพูดแล้ว พ่อแม่ก็ยังคงทำตัวห่างเหินอยู่เหมือนเดิม การนี้น่าจะมีสาเหตุความนัยอะไรสักอย่างเป็นแน่ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:40:12

ความคิดเห็นที่ 16 เมื่อได้ข่าวว่าหลานชายสุดที่รักกลับมาจากรักษาตัวและหายจากโรคไม่ยอมพูดแล้ว ท่านตาอัครเสนาบดีก็ดีใจและส่งกลอนที่เพิ่งแต่งใหม่มาให้เล่มหนึ่งเป็นของขวัญทันที แต่ถึงแม้หย่งเยี่ยจะมีพื้นฐานภาษาจีนดีมากเพราะชาติก่อนมีพ่อเป็นช่างแกะสลักตราประทับ จึงพลอยได้วิชาความรู้สาขานี้รวมไปถึงการดูภาพจริงภาพปลอมมาด้วยจนกล่าวได้ว่าหากในชาติก่อนเขาไม่ได้เป็นนักฆ่า ก็คงจะอยู่ในวงการปลอมภาพวาดภาพเขียนนี่แหละ ถึงอย่างนั้นเขากลับเกลียดการแต่งกลอนท่องกลอนมากที่สุด ดังนั้นจึงโยนหนังสือกลอนที่ท่านตาแต่งเองไปไว้มุมหนึ่งอย่างไม่แยแส ในตอนแรกอี่หง หล่านชุ่ย กับอินเอ๋อร์นึกว่าหย่งเยี่ยยังเคืองท่านพ่อท่านแม่อยู่ และพลอยพาลไปถึงท่านตา จึงไม่กล้าว่าอะไร แต่หลังจากเวลาผ่านไปหลายวัน หย่งเยี่ยก็ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะหยิบหนังสือกลอนมาท่อง ก็อดพูดไม่ได้ว่าเมื่อก่อนส้าวเหยียไม่ยอมพูดเลย มีแต่เวลาเอื้อนกลอนของท่านตานี่แหละที่จะยอมพูด หย่งเยี่ยแก้ตัวว่าเมื่อก่อนเขาพูดติดอ่าง มีแต่ตอนท่องกลอนถึงจะพูดได้คล่องหน่อย แต่ตอนนี้เขาพูดได้คล่องแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องเอื้อนกลอนอีก จากนั้นเปลี่ยนเรื่องไปชงชาดอกเหมยให้สาวใช้ทั้งสามดื่ม หลังจากชงชาเสร็จ หย่งเยี่ยที่อารมณ์ดีขึ้นก็ชวนคุยว่าอี่หงกับหล่านชุ่ยก็อายุสิบหกแล้ว มีคนที่ชอบพอบ้างหรือเปล่า รับรองว่าเขาจะช่วยเป็นธุระให้เอง อี่หงกับหล่านชุ่ยหน้าแดงก่ำ ส่วนอินเอ๋อร์รีบบอกว่าหล่านชุ่ยมีคนมาสู่ขอแล้ว พอถึงปีที่แต่งงานได้ หวางเฟยก็จะอนุญาตให้แต่งกับพ่อบ้านหลี่ (หลี่เหยียนเหนียน) ทำเอาหล่านชุ่ยร้องว่าอินเอ๋อร์อย่างทั้งโกรธทั้งอาย ก่อนจะวิ่งปิดหน้าออกจากห้องไป หย่งเยี่ยฟังแล้วอึ้งมาก ถามว่าหลี่เหยียนเหนียนแก่กว่าหล่านชุ่ยอย่างน้อยตั้งสิบปี ทำไมถึงมาแต่งกับหล่านชุ่ยได้? อินเอ๋อร์ให้ข้อมูลต่อว่าหลี่เหยียนเหนียนเป็นพ่อม่าย ภรรยาตายไปเมื่อห้าปีก่อน ตอนนี้จึงยังโสด หย่งเยี่ยฟังแล้วเซ็งมาก นึกถึงว่าหลี่เหยียนเหนียนหน้าตาท่าทางดูดีแถมฐานะในวังก็ดี (ในสายตาคนใช้) หล่านชุ่ยก็ต้องชอบหมอนั่นแน่ล่ะ แต่สักวันเขาจะฆ่าหลี่เหยียนเหนียนให้ได้ ขณะที่หลี่เหยียนเหนียนดันจะแต่งงานกับหล่านชุ่ย แล้วเขาไม่อยากให้หล่านชุ่ยต้องเสียใจนี่สิ นึกถึงตรงนี้ หย่งเยี่ยก็ชักตกใจว่าทำไมตัวเองใจอ่อนกว่าเมื่อก่อนมาก กระทั่งสาวใช้ที่เพิ่งสนิทกันได้ไม่นานก็คิดปกป้องเสียแล้ว แถมยังแสดงอารมณ์ออกทางสีหน้าให้คนอื่นจับได้อย่างง่ายดายแบบนี้ แล้วต่อไปจะไปสู้กับโหยวหลีกู่ได้ยังไง อี่หงพอจะดูออกว่าหย่งเยี่ยไม่อยากให้หล่านชุ่ยแต่งงาน จึงแนะว่าหากส้าวเหยียไม่อยากให้หล่านชุ่ยออกเรือนไปกับคนอื่นจริงๆ ก็ลองไปขอหวางเฟยให้ยกหล่านชุ่ยให้ก็ได้นะเจ้าคะ หย่งเยี่ยฟังแล้วถึงกับอึ้ง คำว่า “สามีตัวน้อย” ผุดขึ้นในหัวทันที ผ่านตรุษจีนนี้แล้ว เขาก็จะอายุเต็มสิบขวบ หลังจากนั้นอีกไม่กี่ปี... อี่หงเห็นหย่งเยี่ยยังคงมีท่าทางหงุดหงิด จึงเข้าใจผิดว่าเขามีใจให้หล่านชุ่ย และรีบเปลี่ยนเรื่องว่าผ่านปีใหม่แล้วส้าวเหยียก็จะเต็มสิบปี หลังจากนั้นอีกไม่นานก็จะเป็นหนุ่ม ไม่ทราบจะมีสตรีเช่นใดที่คู่ควรกับส้าวเหยีย หย่งเยี่ยรีบข่มอารมณ์ แล้วหันไปยิ้มกว้าง เปลี่ยนเรื่องว่าไม่รู้ว่าช่วงปีใหม่มีอะไรน่าสนุกให้ทำให้เล่นบ้าง อี่หงเห็นนายน้อยกลับมาอารมณ์ดีเหมือนเดิมก็โล่งอก บอกว่าตอนนี้นายน้อยหายดีแล้ว หวางเยี่ยต้องอนุญาตให้นายน้อยไปเที่ยวข้างนอกวังแน่ๆ ตอนนั้นเอง หล่านชุ่ยที่วิ่งออกไปก็กลับเข้ามาบอกว่า ตวนหวางเรียกตัวหย่งเยี่ยไปพบ ในที่สุดเวลาเผชิญหน้ากับ “ท่านพ่อ” ก็มาถึงจนได้ การประดับตกแต่งทุกอย่างภายในห้องของตวนหวางมาก่อน หย่งเยี่ยจำได้แม่นยำจากรายละเอียดข้อมูลที่หลี่เหยียนเหนียนให้มาอ่าน ตวนหวางนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานจ้องมองมาด้วยสายตาคมกริบอย่างหมายจะมองให้ทะลุ มองให้เห็นถึงสิ่งที่ตัวเองต้องการเห็น หย่งเยี่ยดูโตขึ้น ผิวยังขาวซีดเหมือนเดิม แต่กลับก้มหน้าหลบตา ทำให้มองเห็นใบหน้าไม่ชัดเจน กระนั้นตวนหวางก็ไม่รีบร้อน เขามั่นใจในสายตาของตัวเองอย่างมาก เขาเคยจ้องมองนิ่งๆ จนคนที่หาญต่อตาด้วยตัวสั่นเข่าอ่อนทรุดแปะลงกราบกรานขอให้เขายกโทษให้และไว้ชีวิตมาแล้ว จากสายตาของตวนหวาง หย่งเยี่ยมองหาแววตาของคนเป็นพ่อไม่ออกแม้แต่น้อย เขานึกได้ถึงคำพูดให้กำลังใจของอี่หง จึงแกล้งทำเป็นตัวสั่นด้วยความกลัวสายตาของตวนหวาง “ได้ยินว่าตอนกลางคืนนอนคนเดียวได้แล้วรึ?” ตวนหวางเริ่มเอ่ยถามด้วยความผิดหวังแกมแดกดัน บุตรชายคนเดียวของเขากลับกลัวเขาเหมือนหนูกลัวแมวอย่างไรอย่างนั้น ทั้งยั้งขี้ขลาดจนไม่กล้าแม้แต่นอนคนเดียวเสียด้วยซ้ำ รู้ไปถึงไหนมีหวังอับอายขายขี้หน้าไปถึงนั่น “...อื้อ” หย่งเยี่ยตอบด้วยเสียงเหมือนสูดจมูก “พูดดังๆ หน่อย! แสดงความเอาถ่านออกมาเสียบ้าง!” ตวนหวางตวาดลั่นอย่างฉุนจัด เห็นท่าทางขลาดกลัวนั้นขัดตาจนนึกอยากจะปาหนังสือในมือเข้าใส่ขึ้นมาทันที แต่แล้วก็ต้องตกตะลึงเมื่อพบว่าหย่งเยี่ยได้เงยหน้าขึ้นอย่างกะทันหัน “เสด็จพ่อ!” หย่งเยี่ยร้องเรียกพลางยิ้มกว้าง แววตาเรียบเรื่อยที่เคยมีถูกแทนที่ด้วยประกายเจิดจ้า ตวนหวางค่อยๆ ลดมือที่ทำท่าจะขว้างหนังสือใส่ลง แววเย็นชาผุดขึ้นในดวงตาแทนที่ประกายประหลาดใจที่ถูกซ่อนเร้นไปอย่างรวดเร็ว ยิ้มเย็นชาพูดว่า “ชักจะเอาถ่านแล้วนี่ กล้าพูดเล่นกับเสด็จพ่อเทียว” กล่าวจบก็ลุกเดินมาถึงตัวหย่งเยี่ย แล้วก้มหน้าลงมองอย่างคุกคาม ในตอนที่ตัดสินใจเงยหน้าขึ้นนั้น หย่งเยี่ยได้ตัสินใจที่จะไม่ทำตัวเลียนแบบเด็กชายชุดม่วงในเรื่องนี้ เพราะสัญชาตญาณบอกเขาว่า แบบนี้ต่างหากคือสิ่งที่ตวนหวางอยากจะเห็น และมีแต่แสดงให้ตวนหวางได้เห็นในสิ่งที่อยากจะเห็นเท่านั้น ตัวเขาจึงจะได้ทราบในสิ่งที่อยากจะทราบ นั่นคือ เหตุใดเขากับเด็กชายชุดม่วงจึงหน้าตาคล้ายกันนัก และเหตุใดที่ฝ่าเท้าของเขาจึงมีดอกไม้นั้นอยู่? หย่งเยี่ยเองก็มองพิจารณามองตวนหวาง เขาเคยเห็นรูปตวนหวางมาก่อนแล้ว ตวนหวางอยู่ในวัยที่มีเสน่ห์มากที่สุดพอดี ทั้งยังเปี่ยมด้วยความมั่นใจ รูปงาม และดูสูงศักดิ์ทรงอำนาจ เหมาะสมกับตวนหวางเฟยอย่างที่สุด กระทั่งหลี่เหยียนเหนีนยที่เป็นเพียงพ่อบ้านก็ยังมีมาดสูงศักด์ถึงขนาดนั้น แต่เมื่อเทียบกับตวนหวางแล้ว หลี่เหยียนเหนียนเป็นแค่เพียงกุ้งน้ำตื้นเท่านั้น ขณะที่ตวนหวางเป็นถึงมังกรสมุทร เหมือนเช่นเปรียบตวนหวางเฟยกับเซียนเซิงคนสวย แม้ต่างก็เป็นคนสวยเหมือนกัน แต่ตวนหวางเฟยกลับทำให้ผู้ที่ได้พบเห็นนึกถึงคำ “นางพญาผู้งดงามเป็นเอกในหล้า” ในทันที พ่อแม่คู่นี้สมบูรณ์แบบเกินไปเสียจนหย่งเยี่ยพูดอะไรไม่ออก ทั้งสองต่างฝ่ายต่างพิจารณากันอยู่ครู่ใหญ่ ครั้นแล้วรอยยิ้มของตวนหวางจึงคลี่ขยายกว้างกว่าเดิม ก่อนจะพูดว่า “ข้าดูถูกหุยหุนเกินไปจริงๆ  หมอเทวดาช่างสมดังคำร่ำลือแท้ๆ  หลี่เหยียนเหนียนเฝ้าเกลี้ยกล่อมข้าอยู่สามปี นับว่าไม่ได้เสียแรงเปล่าจริงๆ” หย่งเยี่ยฟังแล้วสะดุ้งอยู่ในใจว่าคำพูดนี้หมายความว่ายังไงกัน? แต่สิ่งที่แสดงออกมาคือรอยยิ้มไร้เดียงสาขณะที่เล่าว่า หุบเขาของหุยหุนซือฝุงดงามมาก มีทุ่งดอกไม้ผืนใหญ่ พอเขาวิ่งเข้าไปกลางทุ่งดอกไม้ ก็มักจะง่วงนอนทุกครั้ง หุยหุนซือฝุถามว่า เวลาเขาหลับ เขาจะพูดโน่นพูดนี่ออกมามากมาย แต่ทำไมเวลาตื่นกลับไม่ยอมพูดอะไรเลย? “อ้อ แล้วเจ้าตอบว่าอย่างไร?” ตวนหวางถามอย่างอดนึกสนุกไม่ได้ มองดูรอยยิ้มไร้เดียงสาปนเจ้าเล่ห์ของหย่งเยี่ยและแววตาเป็นประกายน่ามองซึ่งก่อนหน้านี้ไม่เคยมีแล้วอดนึกไปถึงเมื่อครั้งแรกพบกับภรรยาไม่ได้ เพราะสีหน้าท่าทางและแววตาของหย่งเยี่ยในเวลานี้เหมือนกับตวนหวางเฟยในตอนนั้นไม่มีผิด หย่งเยี่ยเดาว่าตวนหวางน่าจะอยากทราบสภาพภายในหุบเขามากกว่า เพราะตอนส่ง “หลีหย่งเยี่ย” เข้าไปในหุบเขา ทางหุบเขาสั่งห้ามไม่ให้คนของทางวังเข้าไปแม้แต่คนเดียว และแม้ตวนหวางจะมีอำนาจอิทธิพลมากเพียงใด ก็ต้องยอมอ่อนข้อให้โหยวหลีกู่อยู่ดี หย่งเยี่ยจึงก้มหน้านิ่งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพลันโผเข้ากอดเสด็จพ่อแบบปุบปับ พูดปนสะอื้นว่า “เสด็จพ่อ พ...พวกท่านอย่าไม่แยแสข้าอีกเลยนะพ่ะย่ะค่ะ” ด้วยน้ำเสียงนี้ประกอบกับดวงตาที่แดงก่ำ ต่อให้เป็นศิลายังต้องถูกเร่งให้งอกดอกไม้ออกมา ตวนหวางตัวแข็งทื่อไปชั่วครู่ ก่อนจะกอดตอบพลางพูดเสียงอ่อนโยนว่า “ไม่หรอก...จะไม่เป็นอย่างนั้นอีกแล้ว” หย่งเยี่ยเงยหน้าขึ้นทันที ยิ้มออกมาทั้งน้ำตาพร้อมกับอ้อนขอว่า “ข้า...ตอนปีใหม่จะจุดดอกไม้ไฟกับข้าได้หรือไม่? แล้วก็ พาข้าออกไป...อุ้มข้าดูเชิดสงโต? ข้ายังอยากจะขี่ม้าด้วย อยากจะจับกระต่ายได้อย่างง่ายดายเหมือนอย่างลูกศิษย์ของหุยหุนซือฝุ แล้วก็...” ยิ่งเขาพูดออกมาแต่ละอย่าง ใจของตวนหวางก็อ่อนยวบลงหนึ่งส่วน สุดท้ายก็อุ้มเขาขึ้นเสมอสายตาโดยไม่รอให้เขาพูดจบ แล้วพูดว่า “เจ้าคือบุตรของข้า เจ้าคิดจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น” “ข้าหิวแล้ว ทานข้าวกับข้านะ” หย่งเยี่ยพูดกลั้วหัวเราะ ตวนหวางเลิกคิ้ว แล้วหัวเราะก้อง “ได้สิ ไปทานข้าวกัน” หย่งเยี่ยลอบยิ้มในใจ จากนั้นแสดงท่า “กินข้าว” ตามที่หลี่เหยียนเหนียนสั่งให้เขาทำซ้ำไปซ้ำมาอยู่สามวันติดกันออกมาอย่างสมบูรณ์ไร้ที่ติ เมื่อตวนหวางเห็นกิริยาตอนรับประทานอาหารของหย่งเยี่ย แววเย็นชาในดวงตาจึงค่อยสลายไปจนหมดสิ้น แล้วความกังขาก็เข้ามาแทนที่ ตวนหวางได้เห็นในสิ่งที่ต้องการเห็นแล้ว แต่เขากลับไม่เข้าใจเอาเลย ความเคยชินของหย่งเยี่ย หน้าตาของหย่งเยี่ย สีหน้าของหย่งเยี่ยเมื่อก่อน แล้วยังสีหน้าของหย่งเยี่ยในตอนนี้ ทำให้ตวนหวางอดปวดหัวไม่ได้ และเริ่มกังขาต่อสายตาของตัวเองเป็นครั้งแรก เพราะเขาไม่สามารถแยกออกได้ว่าหย่งเยี่ยตรงหน้าเขาคนนี้คือตัวจริงหรือตัวปลอม แต่ไม่ว่าหย่งเยี่ยตรงหน้าคนนี้คือตัวจริงหรือตัวปลอม ลำพังแค่ใบหน้าที่เหมือนตวนหวางเฟยราวกับแกะ ก็ทำให้เขาอดนึกเอ็นดูไม่ได้แล้ว จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:41:12

ความคิดเห็นที่ 17 ทางด้านหย่งเยี่ยก็คิดในใจว่าตวนหวางรับมือไม่ง่ายอย่างที่คิดจริงๆ แล้วคนที่เป็นพ่อบ้านอย่างหลี่เหยียนเหนียนกลับพยายามเกลี้ยกล่อมตวนหวางให้ส่งลูกชายคนเดียวไปรักษาตัวในโหยวหลี่กู่ ทั้งยังเข้าๆ ออกๆ โหยวหลีกู่เป็นเวลาถึงสามปี มีหรือจะไม่ทำให้ตวนหวางนึกสงสัย? หย่งเยี่ยรู้สึกว่าหลี่เหยียนเหนียนปัญญาอ่อนกะทันหันหรือไงถึงได้ทำแบบนี้ลงไป แล้วหากตวนหวางรักถนอมบุตรชายคนเดียวจริงๆ มีหรือจะยิมรับปากส่งลูกไปรักษาตัวในโหยวหลีกู่? หย่งเยี่ยรู้สึกว่าการที่เขาหายป่วยอยู่ในการคาดคำนวณของตวนหวางอยู่แล้ว และการที่ตวนหวางยอมส่งหลีหย่งเยี่ยไปรักษาตัวในโหยวหลีกู่ แสดงว่าไม่สนใจความเป็นตายของหลีหย่งเยี่ยชัดๆ  ส่วนเรื่องที่หย่งเยี่ยอยากจะรู้คือความสัมพันธ์ของตัวเขากับครอบครัวตวนหวาง เพราะหน้าของเขาคล้ายกับตวนหวางเฟยมากเกินไปจริงๆ “เสด็จพ่อ ท่านว่าแปลกหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ตอนอยู่ในหุบเขา ข้าเห็นเด็กคนหนึ่งหน้าเหมือนข้าราวกับแกะ แต่พอข้าจะดูให้ชัดๆ หุยหุนซือฝุก็ส่งตัวข้าออกมาเสียก่อน” หย่งเยี่ยทานข้าวต้มพลางเอ่ยถึงอย่างนบเนียนไร้รอยพิรุณขณะที่สายตาจ้องมองมือของตวนหวางตลอดเวลา และได้เห็นมือของตวนหวางกระตุกวูบ แม้จะเพียงแค่เล็กน้อย แต่ก็ตกอยู่ในสายตาของหย่งเยี่ยอย่างชัดเจน “หน้าตาเหมือนเจ้ามากจริงๆ หรือ?” ตวนหวางถามหน้าเฉย “ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ เหมือนข้ามากเลยละ” ตวนหวางลูบศีรษะเขา แล้วพูดเลี่ยงยิ้มๆ ว่า ในโลกนี้มีคนหน้าคล้ายกันอยู่มากมาย อย่างเช่นเสด็จแม่ของเจ้าเองก็มีน้องสาวอยู่หลายคนที่ตอนเด็กๆ หน้าเหมือนนางมาก หลังจากทานข้าวเสร็จ หย่งเยี่ยชวนตวนหวางไปหาเสด็จแม่ แต่ตวนหวางเยี่ยว่าตอนนี้หวางเฟยงีบกลางวันอยู่ อย่าไปรบกวนเลย ให้หย่งเยี่ยกลับเรือนพักของตัวเองไปก่อน แล้วก็เสด็จย่าจะประทานงานเลี้ยงปีใหม่ ให้พาเขาเข้าไปในวังด้วย เขาหายดีแบบนี้ เสด็จย่าคงจะดีพระทัยมาก ระหว่างเดินกลับเรือนพักด้วยท่าเดินของเด็กชายชุดม่วง หย่งเยี่ยก็คิดในใจว่าเขาไม่เชื่อหรอกว่าในโลกนี้จะมีคนหน้าเหมือนกันมากมายขนาดนั้น อย่างว่าแต่มือของตวนหวางที่กระตุกไปชั่ววูบนั่นก็ยิ่งน่าสงสัย อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาได้จุดไฟแห่งความสงสัยขึ้นในใจของตวนหวางแล้ว ตอนนี้ก็แค่รอดูผลให้มันลุกลามไหม้ขยายออกไปเรื่อยๆ จากนั้นต่อไปเมื่อมีตวนหวางคอยช่วยหนุนหลัง โหยวหลีกู่หรือหลี่เหนียนเหนียนจะแน่แค่ไหน เขาก็ไม่กลัวทั้งนั้น หลังจากหย่งเยี่ยเดินหายไปจนลับตา รอยยิ้มจึงค่อยสลายไปจากใบหน้าของตวนหวางแปรเป็นประกายโกรธเกรี้ยว เค้นเสียงดุดัน “หลี่เหยียนเหนียน พวกแกมันเหี้ยมเกินไปแล้ว สักวันข้าจะทำลายล้างโหยวหลีกู่ให้จงได้!” แยกจากหย่งเยี่ยแล้ว ตวนหวางก็ไปหาตวนหวางเฟย ตวนหวางเฟยไม่ได้งีบหลับดังที่ตวนหวางบอกกับหย่งเยี่ย แค่นอนเล่นเฉยๆ  เมื่อตวนหวางไปถึง ก็บอกหวางเฟยว่า หย่งเยี่ยบอกว่าเห็นเด็กหน้าตาเหมือนตัวเองมากอยู่ในหุบเขา หวางเฟยตกใจจกยันตัวลุกพรวดขึ้นทันที โพล่งถามว่า “อยู่ในโหยวหลีกู่จริงๆ หรือ?” ตวนหวางส่ายหน้า บอกว่าตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนที่หลี่เหยียนเหนียนพยายามเกลี้ยกล่อมเขาให้ส่งหย่งเยี่ยเข้าหุบเขาไป เขาก็สงสัยอยู่แล้วว่าหลี่เหยียนเหนียนจะต้องมีแผนการอะไร แต่นี่หย่งเยี่ยก็กลับมาแล้ว และไม่ได้ถูกสับเปลี่ยนตัว ข้าจึงคิดว่าเด็กคนนั้นปลอมตัวเป็นหย่งเยี่ยไม่ได้ คงไม่ใช่ว่า...” น้ำตาไหลพรากอาบหน้าหวางเฟยทันที ร้องว่าทำไมพวกมันถึงได้โหดเหี้ยมอย่างนี้! ร้องขออะไรมามีหรือไม่เคยให้พวกมัน โหดเหี้ยมน่ะยังพอทำเนา...” ตวนหวางเอามือปิดปากหวางเฟย ก่อนจะปลอบว่า หากหย่งเยี่ยรู้เขาจะเสียใจ เพราะก็ไม่ใช่ความผิดของหย่งเยี่ยเลย วันนี้เด็กคนนั้นเอ่ยปากของให้เขาเล่นด้วย แล้วจะอย่างไรหวางเฟยก็เป็น... หวางเฟยหันหลังให้ทันที พูดเสียงดุดันว่าจะให้นางดีกับเด็กคนนั้นได้อย่างไร? แค่เห็นหน้านางก็เศร้าเสียใจจะแย่แล้ว ตวนหวางกระแอมอย่างกระอักกระอ่วน ก่อนจะบอกว่า บางที...อาจจะอยู่ในโหยวหลีกู่ก็ได้ หวางเฟยหันกลับมาจ้องหน้าเขาเขม็ง พูดเน้นทีละคำว่า ผ่านมาเนิ่นนานหลายปีปานนี้โดยไม่มีข่าวคราวแม้แต่น้อย มาตอนนี้อย่างน้อยก็มีเบาะแสบ้างแล้ว หรือยังจะกลัวโหยวหลีกู่? ตวนหวางยิ้ม พูดว่า นั่นก็ต้องดูการวางแผนของเขาแล้ว เชื่อเขาเถอะ รับรองไม่มีผิดหวัง! ในวันที่ไทเฮาประทานเลี้ยงปีใหม่ ตวนหวางกับหวางเฟยพาหย่งเยี่ยเข้าไปในวังหลวง จากคู่มือเกี่ยวกับเด็กชายชุดม่วงที่หย่งเยี่ยได้อ่าน เด็กชายชุดม่วงไม่เคยเข้ามาในวังหลวงมาก่อน ดังนั้นหย่งเยี่ยจึงสามารถมองโน่นมองนี่ด้วยความสนอกสนใจได้โดยไม่ต้องกลัวว่าจะเผยพิรุธ สาเหตุที่เด็กชายชุดม่วงไม่เคยเข้ามาในวังหลวงเป็นเพราะไทเฮาเคยมาเยี่ยมหลานถึงวังตวนหวางด้วยความเป็นห่วงครั้งหนึ่ง ตวนหวางถึงกับไปร้องขอให้อัครเสนาบดีท่านตาของหย่งเยี่ยช่วยแต่งกลอนเพื่อให้หย่งเยี่ยยอมพูดออกมาต่อหน้าไทเฮา แต่สุดท้ายหย่งเยี่ยก็ไม่ยอมพูดอะไรเลยอยู่ดี ทำให้ไทเฮาต้องกลับไปด้วยความเสียพระทัย หลังจากนั้นเพื่อเลี่ยงไม่ให้ไทเฮาต้องเสียพระทัยอีก ตวนหวางจึงหลีกเลี่ยงการพาหย่งเยี่ยไปเข้าเฝ้า นี่จึงเป็นครั้งแรกที่ “หลีหย่งเยี่ย” ได้เข้ามาในวังหลวง ตวนหวางเห็นหย่งเยี่ยมองโน่นมองนี่ไปทั่วอย่างอยากรู้อยากเห็น จึงถามว่า “วังหลวงงดงามมากใช่หรือไม่?” หย่งเยี่ยตอบว่า “ไม่สบายอย่างที่วังเราพ่ะย่ะค่ะ!” ตวนหวางได้ฟังก็ถามอย่างประหลาดใจว่าเพราะอะไรหรือ? หย่งเยี่ยตอบว่า “ก็องค์ฮ่องเต้มีโอรสถึงสาม แต่เสด็จพ่อมีข้าแค่คนเดียว ข้าจึงไม่จำเป็นต้องย้ายออกไปอยู่ข้างนอกพ่ะย่ะค่ะ” ตวนหวางฟังแล้วถึงกับตกตะลึงว่าหย่งเยี่ยอายุแค่นี้ กลับสามารถพูดคำพูดสั้นๆ ที่แฝงความนัยลึกล้ำเช่นนี้ออกมาได้ ส่วนตวนหวางเฟยเดินเข้ามาจูงมือหย่งเยี่ยแล้วพูดว่า ที่นี่กว้างเกินไป เดินกับเหนียงนะ หย่งเยี่ยตะลึง แต่ก็รู้สึกอบอุ่นใจทันที อ้าปากคิดจะพูดประจบ แต่คิดอีกที หวางเฟยอาจจะไม่ชอบก็ได้ จึงตัดสินใจไม่พูด เมื่อเข้าไปถึงห้องจัดเลี้ยง ขันทีที่ตั้งเรียงแถวยาวก็ประกาศขานชื่อครอบครัวตวนหวางต่อเนื่องกันไป จากนั้นก็มีเสียงซุบซิบดังมาเพราะในปีนี้ ซื่อจือหย่งเยี่ยก็มาด้วย เสียงซุบซิบก็ประมาณว่า ซื่อจื่อหน้าสวยจัง เหมือนตวนหวางเฟยราวกับพิมพ์ ได้ยินว่าเมื่อก่อนเป็นปัญญาอ่อน อีกทีก็ได้ยินว่าเป็นใบ้ แต่เมื่อบรรดาพระสนมที่แอบซุบซิบถูกสายตาของตวนหวางกราดมองไป เสียงซุบซิบก็เงียบกริบไปเลย ทำให้หย่งเยี่ยแอบหัวเราะอยู่ในใจว่าสายตาพิฆาตของเสด็จพ่อนี่ ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ ส่วนตวนหวางเฟยก็บีบมือหย่งเยี่ยแน่นขึ้นเป็นเชิงปกป้อง ทำให้หย่งเยี่ยรู้สึกดีมาก ไม่ว่าท่านแม่คนนี้จะห่างเหินเขาอย่างไรก็ตาม แต่อย่างน้อยก็ไม่ยอมให้คนนอกมารังแกเขาได้ อีกเรื่องที่ทำให้หย่งเยี่ยภูมิใจเป็นอย่างมากคือ แม้ในงานจะมีพระสนมหน้าตางดงามอยู่เป็นจำนวนไม่ถ้วน แต่ไม่มีคนไหนที่หน้าตาและบุคลิกสู้ท่านแม่ของเขาได้สักคน ฮ่องเต้ ไทเฮา และฮองเฮายังไม่เสด็จ ตวนหวางกล่าวทักทายเสด็จอาและจิ้งอานโหวที่เป็นญาติกัน ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะหนึ่ง ตวนหวางเฟยจูงหย่งเยี่ยพาไปส่งให้ขันทีพาไปนั่งที่โต๊ะเด็ก พร้อมกับฝากบอกขันทีว่า ซื่อจื่อเพ่งเคนเข้ามาวังหลวงเป็นครั้งแรก ของให้กงกงช่วยดูแลด้วย เมื่อขันทีนำทางหย่งเยี่ยพาเดินไปยังโต๊ะเด็กซึ่งอยู่มุมท้องพระโรง หย่งเยี่ยหันหน้ากลับไปดูตวนหวางเฟย เห็นนางยังคงยืนมองมาที่เขาด้วยสายตาเป็นห่วงอยู่ที่เดิม ก็เหมือนถูกกระแทกใจโดยแรง เพราะตวนหวางเฟยช่างเหมือนแม่ของเขาในชาติก่อนอย่างมาก ไปนั่งโต๊ะเด็ก ที่โต๊ะเด็กมีองค์ชายทั้งสาม องค์หญิงสี่องค์ ซื่อจื่อสองคน และท่านหญิงหนึ่งคน หย่งเยี่ยเห็นว่าทั้งโต๊ะมีแต่เด็ก แม้จะมีองค์ชายอยู่ด้วย เขาก็ไม่ทราบว่าควรจะถวายบังคมอย่างไรอยู่ดี จึงเพียงแต่ยิ้มออกมา แล้วนั่งลงยังที่นั่งท้ายสุด เมื่อหย่งเยี่ยนั่งลงแล้ว เด็กหญิงวัยประมาณหกขวบคนหนึ่งก็ลุกจากที่นั่งของตัวเองตรงเข้ามาร้องทักเสียงใสว่า “หย่งเยี่ยเกอเกอ!” หย่งเยี่ยหันมามอง ก็เห็นว่าเป็นเด็กหญิงผมดำขลับ หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูเหมือน จึงถามอย่างเอ็นดูว่า “เจ้าชื่ออะไรหรือ?” “ข้าชื่อเฉียงเวย! ข้าคือท่านหญิงเฉียงเวยในจิ้งอานโหว! หย่งเยี่ยเกอเกอ ท่านสวยมากเลย!” เสียงของเด็กหญิงใสกังวาน พูดดังจนคนทั้งโต๊ะได้ยินกันหมด หย่งเยี่ยนึกอยากจะจับเด็กหญิงมาหอมแรงๆ สักทีด้วยความมันเขี้ยว เด็กอะไรน่ารักจริงๆ ก่อนจะตอบไปว่า “เฉียงเวยต่างหากเล่าที่สวย โตขึ้นต้องเป็นสาวงามอย่างแน่นอน” “ข้าชอบหย่งเยี่ยเกอเกอ เอาไว้โตเมื่อไรข้าจะแต่งให้หย่งเยี่ยเกอเกอดีหรือไม่?” หย่งเยี่ยตกตะลึง ก่อนจะหัวเราะหึหึออกมา “ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง เจ้ายังไม่ได้ถวายบังคมข้าเลยนะ ไร้มารยาทสิ้นดี!” เสียงกระด้างของเด็กหนุ่มดังขึ้น จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:41:44

ความคิดเห็นที่ 18 หย่งเยี่ยหันไปมอง ก็พบว่าผู้พูดคือเด็กหนุ่มรูปงามคมสันอย่างมากที่กำลังมองมายังเขาด้วยสายตาเย็นชา เด็กหนุ่มสวมเสื้อปักลายมังกรสีดำอันเป็นชุดเต็มพิธีการขององค์ชาย ผู้ที่นั่งทางขวามือของเด็กหนุ่งคือเด็กหนุ่มอายุไล่เลี่ยกันที่มีดวงหน้าคมคายและสีหน้าอ่อนโยน สวมชุดลายมังกรสีม่วง ส่วนทางซ้ายมือถัดไปหนึ่งที่คือเด็กชายวัยประมาณเขา สวมชุดลายมังกรสีเขียว ทำให้เดาได้ในทันทีว่าคนที่ร้องตวาดว่าเขาคือใคร หย่งเยี่ยลุกขึ้นยืน ประสานมือโค้งคำนับให้พลางพูดยิ้มๆ “หย่งเยี่ยเข้าวังเป็นครั้งแรก จึงไม่ทราบมารยาท ถวายบังคมองค์ชายทั้งสาม ถวายบังคมองค์หญิงทั้งสองพ่ะย่ะค่ะ สวัสดีซื่อจื่อเกอเกอทั้งสองท่านขอรับ” องค์ชายใหญ่หลี่เทียนโย่วช่วยไกล่เกลี่ยโดยพูดกับองค์ชายรองว่า น้องรอง หย่งเยี่ยเพิ่งเคยเข้ามาในวังเป็นครั้งแรก เขาอายุยังน้อย ผู้ไม่ทราบไม่ถือว่าผิด องค์ชายรองจึงแค่นเสียงตอบอย่างไม่พอใจ ส่วนองค์ชายสามเพียงแต่พิจารณามองหย่งเยี่ยอย่างสนอกสนใจโดยไม่ได้เอ่ยตอบ องค์ชายรองบอกให้เฉียงเวยกลับมานั่งข้างๆ เขา แต่เฉียงเวยกลับตอบว่า นางจะนั่งข้างหย่งเยี่ยเกอเกอ หย่งเยี่ยฟังแล้วไม่ทราบจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี รู้ได้ในทันทีว่าองค์ชายรองหึงเขาเพราะชอบท่านหญิงเฉียงเวย มาหาเรื่องเขาเพราะเด็กผู้หญิงอายุแค่หกขวบเนี่ยนะ หย่งเยี่ยรู้สึกอนาถใจอย่างไรบอกไม่ถูก แต่ตัวเขาในตอนนี้เพิ่งจะอายุแค่สิบขวบ จึงยังไม่คิดจะแตกหักกับองค์ชายรองตั้งแต่ตอนนี้ และเกลี้ยกล่อมให้เฉียงเวยกลับไปนั่งข้างองค์ชายรอง แต่เฉียงเวยกลับบอกว่านางไม่ชอบองค์ชายรอง นางชอบหย่งเยี่ย นางจะนั่งข้างๆ หย่งเยี่ย แล้วบอกให้ขันทีย้ายที่นั่งนางมา ทำเอาขันทีแข็งค้างทำอะไรไม่ถูกไปเลย หย่งเยี่ยตัดสินใจลุกไปนั่งยังที่นั่งของเฉียงเวยซึ่งอยู่ด้านซ้ายขององค์ชายรองแทน แต่ถูกองค์ชายรองด่าว่าไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง บังอาจมานั่งข้างเขา องค์ชายใหญ่จึงตัดบทให้องค์ชายสามเลื่อนมานั่งติดกับองค์ชายรองแทน ท่านหญิงเฉียงเวยได้แต่นั่งน้ำตาคลอด้วยความน้อยใจที่ถูกหย่งเยี่ยเมิน หย่งเยี่ยนึกในใจว่าองค์ชายสามแม้นิสัยจะตรงไปตรงมา แต่ก็รู้จักปรับตัวตามสถานการณ์ แม้จะอายุเท่ากับเขา แต่ก็ดูถูกไม่ได้เหมือนกัน แล้วลุกขึ้นเดินไปนั่งลงยังที่นั่งด้านข้างองค์ชายใหญ่ องค์ชายรองพูดเสียงหยันขึ้นทันทีว่า “ไอ้หนูหน้าขาว” หย่งเยี่ยแกล้งตีความผิดว่าหมายถึงผิวหน้าขาว และเสไปพูดว่าวันนี้พวกพระสนมก็หน้าขาวๆ กันหลายคนเลย หน้าองค์ชายใหญ่เองก็ขาวมาก ซึ่งความจริง ทุกคนในที่นั่นล้วนแต่เป็นราชนิกุลระดับสูงสุด เป็นลูกท่านหลานเธอที่ถูกเลี้ยงมาอย่างถนอมในวังทั้งสิ้น จึงมีผิวขาวผ่องกันทุกคน เมื่อเห็นหย่งเยี่ยเข้าใจผิดและพูดย้อนไปว่าองค์ชายรองเองก็หน้าขาว ก็พากันหัวเราะขำองค์ชายรองที่หน้าแตกเป็นการใหญ่โดยไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะต่างก็เป็นเด็กกันทั้งนั้น ความคิดยังไม่ลึกซึ้ง องค์ชายใหญ่เองก็ยกมือขึ้นลูบหน้ายิ้มๆ ขณะที่มองหน้าหย่งเยี่ยด้วยสายตายิ้มๆ แฝงแววครุ่นคิด หย่งเยี่ยเห็นสายตาขององค์ชายใหญ่ก็ต้องตกตะลึง เพราะนึกไม่ถึงว่าเด็กหนุ่มที่เปลือกนอกดูสุภาพอ่อนโยนและหัวอ่อนคนนี้จะมีแววตาลึกซึ้งขนาดนี้ ดูท่าทางนิสัยจริงๆ ของเด็กคนนี้จะไม่ได้เป็นอย่างเปลือกนอกที่แสดงออกมาให้เห็นเสียแล้ว ข้างองค์ชายรองหลี่เทียนรุ่ยเห็นตัวเองกลายเป็นตัวตลกต่อหน้าเฉียงเวย ก็โกรธจัด ตบโต๊ะปังใหญ่ เรื่องที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้นในพริบตานั้นเอง ปรากฏว่าชามน้ำแกงที่วางอยู่บนโต๊ะถูกแรงตบโต๊ะของหลี่เทียนรุ่ยกระเด็นลอยขึ้นมาหกรดเสื้อลายมังกรจนเปื้อนน้ำแกงสกปรกท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน ก่อนที่เสียงหัวเราะจะเพิ่มระดับเสียงดังสนั่นกว่าเดิมท่ามกลางความกระอักกระอ่วนขององค์ชายรอง หย่งเยี่ยทำสีหน้าตกตะลึง ขณะที่ในใจนึกยิ้มอย่างกระหยิ่มว่าวิธีนี้พวกเด็กน้อยในโต๊ะนี้ไม่มีทางรู้แน่ว่าเป็นฝีมือของเขา องค์ชายใหญ่หันมามองหน้าหย่งเยี่ยแวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปบอกขันทีให้พาองค์ชายรองไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะฮ่องเต้ใกล้จะเสด็จแล้ว เนื่องจากที่นั่งโต๊ะเด็กโต๊ะนี้อยู่มุมสุดของท้องพระโรง จึงไม่มีใครสังเกตเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นที่โต๊ะเด็ก  ข้างองค์ชายรองเมื่อได้ยินองค์ชายใหญ่สะกิดเตือนกลายๆ  ก็นึกขึ้นได้ว่าวันนี้ไม่ว่าอย่างไรก็จะทำขายหน้าต่อหน้าฮ่องเต้กับฮองเฮาไม่ได้เด็ดขาด จึงหันมาถลึงตาใส่หย่งเยี่ยอย่างอาฆาต ก่อนจะตามขันทีออกไปจากท้องพระโรง หย่งเยี่ยนึกถึงข้อความที่ประเมินองค์ชายรองของหลี่เหยียนเหนียนว่าเป็นคนใจคอโหดเหี้ยมอำมหิต และนึกถึงสายตาอาฆาตแค้นก่อนออกจากห้องไปขององค์ชายรอง ก็ตัดสินใจว่าชิงลงมือก่อนปลอดภัยกว่า เขาจะต้องชิงลงมือฆ่าองค์ชายรองเสียตั้งแต่ในตอนที่ยังไม่เป็นผู้ใหญ่นี่แหละ หลังจากองค์ชายรองจะไปเปลี่ยนชุดกลับมาได้ไม่นาน ฮ่องเต้ ฮองเฮา และไทเฮาก็เสด็จมา ฮ่องเต้เป็นคนที่เห็นแล้วดูอบอุ่นอ่อนโยน คนละสไตล์กับตวนหวางโดนสิ้นเชิง ส่วนฮองเฮาหน้าหน้าเหมือนกับองค์ชายสองมาก เพียงแต่รูปหน้าแบบนั้น เมื่อเป็นชายจะดูรูปงามคมสัน ส่วนเมื่อเป็นหญิงกลับดูกระด้างไม่อ่อนโยนเท่าที่ควร พระมารดาขององค์ชายใหญ่และองค์ชายสามก็เสด็จมาพร้อมกัน พระมารดาขององค์ชายใหญ่เป็นหญิงที่ดูนุ่มนวลอ่อนโยนเห็นแล้วชวนให้ปกป้อง หย่งเยี่ยไม่แปลกใจเลยที่หลี่เหยียนเหนียนบอกว่าฮ่องเต้โปรดปรานพระมารดาขององค์ชายใหญ่มากที่สุด เพราะผู้หญิงแบบนี้เป็นแบบที่ผู้ชายส่วนใหญ่จะชอบ เนื่องจากเห็นแล้วอยากจะปกป้อง ขณะที่ผู้หญิงแข็งกระด้างเกินไปแบบฮองเฮา ผู้ชายส่วนใหญ่จะไม่ชอบ ส่วนพระมารดาขององค์ชายสามเป็นแบบห้าวๆ ตรงไปตรงมา มีความเป็นชายอยู่ในตัวสูง ผู้ชายจะชอบผู้หญิงแบบนี้อีกเหมือนกันเพราะเวลาพูดอะไรด้วยแล้วไม่ต้องระวังมากเหมือนพูดกับผู้หญิงที่แสนจะเป็นผู้หญิง ดังนั้นพระมารดาขององค์ชายสามจึงเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ไม่น้อยเช่นกัน ฮองเฮามองมาทางโต๊ะเด็ก จ้องเขม็งมาที่องค์ชายรองหลี่เทียนรุ่ยบุตรชายของนางด้วยความสงสัยว่าทำไมถึงได้เปลี่ยนเสื้อ หลี่เทียนรุ่ยรีบก้มหน้างุดทันที เขารู้ดีว่าด้วยแรงตบโต๊ะของตัวเองในตอนนั้นไม่มีทางทำให้ชามน้ำแกงกระเด็นขึ้นมาสูงถึงขนาดนั้นได้เด็ดขาด และนั่นจะต้องเป็นการกลั่นแกล้งขององค์ชายใหญ่หลี่เทียนโย่วแน่ๆ เพราะจากที่เขารู้ ทั้งโต๊ะมีแต่องค์ชายใหญ่หลี่เทียนโย่วคนเดียวเท่านั้นที่มีพลังภายในสูงพอที่จะทำแบบนั้นได้ คิดแล้วจึงกวาดสายตาผ่านหน้าหลี่เทียนโย่วอย่างเคียดแค้น ฮ่องเต้ร้องเรียกให้หย่งเยี่ยไปพบเพราะได้ยินว่าหายดีแล้ว หย่งเยี่ยจึงลุกจากที่นั่งเดินเข้าไปถวายบังคมและร้องเรียกตามที่ตวนหวางสอนมาตั้งแต่ฮ่องเต้ ไทเอา ฮองเฮา ยันพระสนมทุกคน เมื่อเรียกครบแล้ว ไทเฮาที่เป็นเสด็จย่าก็พูดอย่างดีใจว่าหย่งเยี่ยพูดได้แล้วจริงๆ นี่เป็นเรื่องที่น่ายินดีที่สุดในปีนี้เลยทีเดียว แล้วเรียกให้หย่งเยี่ยเข้าไปหาใกล้ๆ  ตวนหวางมองมาอย่างให้กำลังใจ ส่วนหวางเฟยมีสีหน้าคล้ายกับจะยิ้ม ซึ่งหย่งเยี่ยเห็นแล้วอดแปลบใจไม่ได้ ตลอดงานเลี้ยง ไทเฮาให้หย่งเยี่ยอยู่ข้างๆ ตลอด ทั้งกอดจูบลูบหัวอย่างเอ็นดู แสดงเห็นชัดว่าเป็นหลานรักจนฮองเฮาอดริษยาไม่ได้ เพราะทีองค์ชายสองบุตรของนาง ไทเฮายังไม่เคยทำท่ารักใคร่เอ็นดูด้วยอย่างนี้มาก่อน จึงแกล้งพูดกับฮ่องเต้ขึ้นดังๆ ว่า เห็นหย่งเยี่ยฉลาดปราดเปรียวเหมือนตวนหวางเฟยแบบนี้ ที่เมื่อก่อนพูดไม่ได้นั้นดูแล้วไม่น่าเชื่อเอาเลย ไทเฮาจึงพลิยอยากรู้ขึ้นมาอีกคนและเอ่ยถามทำไมเมื่อก่อนหย่งเยี่ยถึงไม่ยอมพูดเล่า? หย่งเยี่ยนึกยิ้มหยันฮองเฮาในใจที่คิดจะพูดจาให้ร้ายเขา และโกหกออกไปอย่างคล่องแคล่วว่า หุยหุนซือฝุบอกว่า ในคอของเขามีก้อนเนื้ออยู่ เวลาพูดจะเจ็บมาก เขาจึงไม่ยอมพูด และเขาต้องกินยาขมแสนขมอยู่ตั้งครึ่งปีกว่าที่ก้อนเนื้อนั้นจะหายไป ไทเฮาฟังแล้วยิ่งสงสารหลานรักเข้าไปใหญ่ ถามว่าแล้วตอนนี้ยังต้องกินยาอยู่อีกไหม? หย่งเยี่ยตอบว่าตอนนี้หายดีแล้ว ไม่ต้องกินยาแล้ว แต่เวลากลางวันยังมักจะง่วงนอน ชอบสัปหงกอยู่ ที่หย่งเยี่ยพูดออกไปแบบนี้ก็เพื่อเปิดทางหาข้ออ้างอันสวยหรูให้หากตัวเองเผลอนั่งหลับตอนเรียนหนังสือ... ส่วนตวนหวางแอบหัวเราะเบาๆ ว่าหย่งเยี่ยไม่แค่พูดได้แล้วเท่านั้น ยังรู้จักโกหกเป็นเสียด้วย ในตอนนั้น องค์ชายรองหลี่เทียนโย่วก็ลุกขึ้นพูดว่า หย่งเยี่ยเพิ่งจะเข้ามาในวังเป็นครั้งแรก เขาจึงมีของขวัญจะมอบให้ และคิดจะพาหย่งเยี่ยไปเดินเที่ยวชมวังด้วยได้หรือไม่? ฮ่องเต้เอ่ยชมหลี่เทียนโย่วแล้วอนุญาต พระสนมอีกสองคนจึงส่งสายตาให้ลูกชายบ้าง องค์ชายใหญ่และสามจึงพูดขึ้นพร้อมกันว่าเขาก็มีของขวัญจะมอบให้หย่งเยี่ยด้วยเช่นกัน หลังจากกินเลี้ยงเสร็จ องค์ชายรองก็พาหย่งเยี่ยไปจุดดอกไม้ไปที่ตำหนักของเขาโดยมีองค์ชายใหญ่และสามตามไปด้วย และมีขันทีนำทาง ระหว่างทาง ท่านหญิงเฉียงเวยที่แอบตามหย่งเยี่ยมาก็ถูกจับได้ว่าแอบตามมาด้วย นางขอให้หย่งเยี่ยเกอเกออุ้ม แต่หย่งเยี่ยไม่อยากถูกหลี่เทียนโย่วเกลียดขี้หน้ามากกว่านี้ จึงอุ้มนางแล้วยัดให้องค์ชายสามหลี่เทียนเสียงทันทีโดยอ้างว่าตัวเขาไม่ค่อยมีแรง อุ้มเด็กหญิงอ้วนคนนี้ไม่ไหว หลี่เทียนเสียงก็รีบส่งต่อไปให้พี่ใหญ่ทันทีโดยบอกว่าตัวเขาก็ไม่ค่อยมีแรงเหมือนกัน ทำให้ท่านหญิงเฉียงเวยน้อยใจจนน้ำตาไหล องค์ชายรองหลี่เทียนเสียงยื่นคำขาดว่าต้องมาให้เขาอุ้ม ไม่งั้นก็ไม่อนุญาตให้ตามไปดู ความจริงท่านหญิงเฉียงเวยไม่ได้อยากตามมาดูเลย แค่อยากจะอยู่กับหย่งเยี่ยเท่านั้น หย่งเยี่ยเห็นนางไม่ยอมกลับไป ก็พูดเสียงรำคาญว่าเขาเกลียดเด็กผู้หญิงขี้แยที่สุด ถ้าเฉียงเวยไป งั้นเขาก็ไม่ไป! พูดจบ เฉียงเวยก็อ้าแขนไปทางหลี่เทียนรุ่ย แล้วบอกว่า นางจะไป! ทันที หย่งเยี่ยได้แต่อึ้งไป และถอนใจว่านี่แหละน้าผู้หญิงบอกให้ไปซ้ายละเป็นต้องดื้อจะไปขวาให้ได้ ขนาดตัวแค่นี้ยังเป็นอย่างนี้ ต่อไปโตขึ้นจะเป็นขนาดไหน จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:42:27

ความคิดเห็นที่ 19 องค์ชายรองพาทุกคนไปที่ตำหนักของตัวเอง แล้วร้องเรียกขันทีให้ยกดอกไม้ไฟออกมา ลงมือจุดเองไปหนึ่งดอก ดอกไม้ไฟพุ่งขึ้นฟ้าระเบิดแตกออกอย่างสวยงาม เฉียงเวยจงใจร้องชมเสียงดังกะให้หย่งเยี่ยหึง แต่กลับพบว่าหย่งเยี่ยมองดอกไม้ไฟโดยไม่มีทีท่าว่าจะสนใจนางเลย จึงแกล้งร้องดังขึ้นกว่าเดิม ส่วนองค์ชายใหญ่กับองค์ชายสาม จะอย่างไรก็ยังเป็นเด็กอยู่ จึงนึกสนุกเข้าไปหยิบดอกไม้ไฟมาจุดเล่นกันบ้าง หย่งเยี่ยมองดอกไม้ไฟแตกกระจายอย่างสวยงามเต็มฟ้าแล้วนึกไปถึงคืนที่นอนดูดาวกับเยว่พ่อ ว่าถ้าเยว่พ่อได้มาเห็นดอกไม้ไฟสวยๆ แบบนี้ คงจะดีใจไม่น้อย เยว่พ่อไม่เคยพลาดคืนที่มีดาวและดวงจันทร์อยู่ด้วยกันเลยสักคืน และมักจะบอกว่า “เจ้าดูสิ ดวงดาวกับดวงจันทร์มักจะอยู่ด้วยกันเสมอ พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ” หย่งเยี่ยยืนดูองค์ชายทั้งสามจุดดอกไม้ไฟเฉยๆ เขากำลังรอ...รอให้องค์ชายรองหลี่เทียนโย่วชวนเขาไปจุดดอกไม้ไฟ องค์ชายใหญ่เองก็ดูออก ขณะที่จะเอ่ยปากเตือนน้องรอง องค์ชายรองก็พูดชวนหย่งเยี่ยมาจุดดอกไม้ไฟด้วยกันขึ้นเสียก่อนและส่งดอกไม้ไฟกับธูปหนึ่งดอกไปให้ หย่งเยี่ยถือดอกไม้ไฟไปวางที่กลางลาน พอจุดเสร็จแล้วก็หันกลับมามองคนอื่นๆ เห็นองค์ชายรองกับองค์ชายสามถอยห่างออกไปยืนไกลประมาณหกเมตร องค์ชายใหญ่อยู่ข้างหลังเขาห่างออกไปไม่มากนัก เฉียงเวยเองก็ไม่ได้ถูกองค์ชายรองลากออกไปยืนห่างๆ ด้วยกัน ก็นึกรู้ทันทีว่าดอกไม้ไฟนี้มีลูกไม้ซ่อนอยู่ จริงดังคาด ดอกไม้ไปที่จุดกลายเป็นประทัดระเบิดแตกออกดังสนั่น จังหวะที่เสียงระเบิดดังขึ้น หย่งเยี่ยรีบหันหลังไปกอดเฉียงเวยพาหมอบฟุบลงกับพื้นทันที ช่วยปกป้องเฉียงเวยให้พ้นอันตราย พร้อมกันนั้นก็รู้สึกเจ็บแปลบที่แผ่นหลัง จึงนึกด่าองค์ชายรองอยู่ในใจว่าอำมหิตนักที่ถึงกับผสมทรายเหล็กลงไปในดอกไม้ไฟนี้กะเล่นงานเขาให้บาดเจ็บสาหัสพร้อมๆ กับเล่นงานองค์ชายใหญ่ไปด้วย แล้วที่ไม่พาเฉียงเวยไปหลบด้วย ก็เพื่อจะใช้เฉียงเวยเป็นข้ออ้างว่า ต่อให้เขาอยากจะเลานงานให้หย่งเยี่ยบาดเจ็บ ก็ไม่มีทางเล่นงานเฉียงเวยไปด้วยแน่ โดยไม่ได้สนใจกับความเป็นตายของเฉียงเวยเลย พร้อมกันนั้นหย่งเยี่ยก็ด่าตัวเองที่ประมาทความโหดเหี้ยมอำมหิตขององค์ชายรองเกินไป นี่ดีนะที่เขาสวมชุดเกราะทองดำของชิงอีซือฝุติดตัวเอาไว้ ไม่อย่างนั้นคงได้เลือดแน่ ส่วนองค์ชายใหญ่นั้น เนื่องจากยืนอยู่ใกล้ๆ เสาระเบียง เมื่อเสียงระเบิดดังขึ้น จึงหลบวูบไปที่ด้านหลังเสาทันที และได้ยินเสียงทรายเหล็กซัดถูกเสาดังถนัดชัดเจน จึงขมวดคิ้ว หันไปมองน้องชายทั้งสอง ก็เห็นว่ายืนอยู่ห่างออกไปไกลมากและกำลังอ้าปากค้างกับอานุภาพทำลายของดอกไม้ไฟนี้อยู่ องค์ชายใหญ่รีบเข้าไปช่วยพยุงหย่งเยี่ยขึ้นมาทันที ส่วนองค์ชายรองก็รีบก้าวยาวๆ เข้ามาดูผลพลางร้องถามว่าหย่งเยี่ยไม่เป็นอะไรใช่ไหม? หย่งเยี่ยแกล้งทำเป็นสั่นสะท้านไปทั้งตัว ตอบเสียงสั่นว่าเขาไม่เป็นอะไร องค์ชายใหญ่เห็นแล้วหรี่ตาลงอย่างสงสัยทันที องค์ชายรองเองก็งงไปเหมือนกันที่หย่งเยี่ยไม่เป็นอะไร องค์ชายสามบ่นว่าอดเล่นดอกไม้ไฟต่อเสียแล้ว หย่งเยี่ยแกล้งทำเป็นนึกฮึดว่าเขาจะเล่นต่อ แล้วหยิบดอกไม้ไฟอันหนึ่งขึ้นมาจุด ทุกคนจึงเล่นดอกไม้ไฟกันต่อ หลังจากเล่นดอกไม้ไฟที่มีจนหมด ก็ถึงอันสุดท้ายเป็นดอกไม้ไฟใหญ่ขนาดถังน้ำ คาดว่าน่าจะเป็นอันเด็ดสุด หลี่เทียนรุ่ยจึงเก็บเอาไว้เล่นทีหลังสุด ดอกไม้ไฟถูกยกไปที่กลางลานให้หย่งเยี่ยเป็นคนจุด หย่งเยี่ยเรียกเฉียงเวยเข้ามาหา บอกจะช่วยสอนให้จุดดอกไม้ไฟ แต่แกล้งทำเป็นมือสั่น จุดไม่ได้ จึงพูดด้วยท่าทางกระอักกระอ่วนร้องขอให้องค์ชายรองหลี่เทียนรุ่ยช่วยจุดให้ หลี่เทียนรุ่ยเห็นท่าทางน่าสมเพชของหย่งเยี่ยก็นึกลำพองใจ บอกเฉียงเวยว่าเขาจะสอนจุดดอกไม้ไฟให้เอง แล้วจับมือเฉียงเวยจุดดอกไม้ไฟ เมื่อไฟติดสายชนวนแล้ว หย่งเยี่ยก็ร้องเรียกเฉียงเวยไปหาตัวเขาที่ยืนถอยไปห่างๆ บอกว่าจะอุ้มเฉียงเวยดูดอกไม้ไฟที่หลี่เทียนรุ่ยจุด เฉียงเวยก็วิ่งไปหาให้หย่งเยี่ยอุ้มอย่างยินดีโดยมีหลี่เทียนรุ่ยถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจ และแล้ว ดอกไม้ไฟอันเด็ดสุดที่ควรจะพุ่งลอยขึ้นไประเบิดแตกออกอย่างสวยงามกลางท้องฟ้าก็มีอันระเบิดตูบนพื้นดินด้วยฝีมือของหย่งเยี่ย ทำเอาองค์ชายรองหลี่เทียนรุ่ยที่อยู่ใกล้ดอกไม้ไฟมากที่สุดถูกระเบิดเข้าไปเต็มๆ จนไฟติดเสื้อผ้า องค์ชายใหญ่รีบเข้าไปช่วยดับไฟที่ติดเสื้อให้น้องทันที ส่วนพวกขันทีรับใช้ต่างตกตะลึงตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกไปตามๆ กันกับเหตุการณ์ครั้งนี้ เฉียงเวยเองก็กรีดร้องอย่างตกใจ หย่งเยี่ยรีบปลอบว่ามีหย่งเยี่ยเกอเกออยู่ด้วย ไม่ต้องกลัวนะ กว่าไฟจะดับ องค์ชายรองก็หน้าตาเสื้อผ้าดำไปหมดดูทุกลักทุเลสุดๆ สุดท้ายก็ต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกรอบ เมื่อขันทีพาองค์ชายรองไปเปลี่ยนเสื้อผ้า องค์ชายใหญ่หลี่เทียนโยว่ก็บอกว่าเขามีของขวัญจะให้หย่งเยี่ย ให้น้องสามหลี่เทียนเสียงพาเฉียงเวยไปส่งก่อน ท่านหญิงเฉียงเวยเจออุบัติเหตุสองครั้งติดๆ กันจนตกใจกลัว หันมามองหย่งเยี่ยอย่างอาลัยอาวรณ์ ก่อนจะเดินตามหลี่เทียนเสียงจากไปอย่างว่าง่าย หย่งเยี่ยอารมณ์ดีมาก และกระหยิ่มใจสุดๆ เพราะคืนนี้เขาสามารถแกล้งองค์ชายรองแบบชั่วร้ายโดยไม่เผยร่องรอยได้ถึงสองครั้งด้วยกัน จึงยากยิ่งจะไม่นึกกระหยิ่มใจได้ เขาต้องพยายามข่มกลั้นแทบแย่เพื่อไม่ให้ตัวเองหัวเราะออกไปดังๆ อย่างสะใจ และเดินตามหลังหลี่เทียนโย่วไปอย่างสงบ หลี่เทียนโย่วพาหย่งเยี่ยเดินเลี้ยวไปจนเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้นแล้ว จึงค่อยพูดเสียงเรียบว่า “หย่งเยี่ย เสื้อตรงหลังของเจ้าขาดแน่ะ” หย่งเยี่ยชะงักไปนิด ก่อนจะพูดยิ้มๆ ว่า เสด็จพ่อรู้ว่าข้าร่างกายอ่อนแอ จึงให้ชุดเกราะนี้เอาไว้คุ้มกันกาย ไม่อย่างนั้นคงบาดเจ็บไปแล้ว หลี่เทียนโยว่ไม่พูดอะไร แต่ลงมือใส่หย่งเยี่ยทันที หย่งเยี่ยยืนยิ้มโดยไม่หลบ ในใจสงสัยว่าองค์ชายใหญ่อาจจะจับได้ว่าเขาเป็นคนลงมือแกล้งองค์ชายรอง เขาจึงจงใจยอมเจ็บตัวโดยไม่ให้เรื่องที่ตัวเองเป็นวิทยายุทธ์แพร่งพรายออกไปโดยเด็ดขาด เมื่อมือเกือบถึงตัวหย่งเยี่ย องค์ชายใหญ่ก็สลายพลัง เปลี่ยนเป็นปัดหิมะที่คอให้อย่างไร้พิรุธ ตามด้วยถอดเสื้อคลุมออกสวมให้พลางพูดว่า น้องรองออกจะเหี้ยมเกินไปบ้าง หย่งเยี่ยอย่าโทษว่าอะไรเขาเลยนะ เพราะตั้งแต่เด็กมาแล้ว ของที่เขาชอบ เขาจะไม่ให้ใครแตะเด็ดขาด เฉียงเวยทำให้หย่งเยี่ยต้องเดือดร้อนแล้ว หย่งเยี่ยพูดยิ้มๆ ว่าเขาจะไปโทษว่าองค์ชายรองได้อย่างไร เพราะพวกคนใช้นั่นต่างหากที่ตาบอด ดันผล่อยให้ประทัดผสมปนเข้ามากับดอกไม้ไฟได้ องค์ชายใหญ่มองหน้าหย่งเยี่ยนิ่ง ก่อนจะยิ้ม พูดว่า หย่งเยี่ยคิดได้อย่างนั้นก็ดีแล้ว เรื่องของขวัญ บอกตามตรงว่าเขาไม่ได้เตรียมให้ แต่ครั้งหน้าเขาจะเตรียมเอาไว้ให้อย่างแน่นอน ทั้งสองเดินไปยังไม่ทันจะถึงตำหนักที่จัดงานเลี้ยง ขันทีก็ตามมาพบและบอกว่าตวนหวางกับหวางเฟยรอหย่งเยี่ยอยู่จนร้อนใจมากแล้ว หย่งเยี่ยจึงรีบเอ่ยขอตัวจากไปทันที หลี่เทียนโย่วมองตามหลังหย่งเยี่ยไปอย่างครุ่นคิด เหตุการณ์ที่ชามน้ำแกงกระดอนขึ้นกับดอกไม้ไฟกลายเป็นประทัด เขาเองก็ไม่มั่นใจเช่นกันว่าเป็นฝีมือของหย่งเยี่ย แต่เรื่องมันประจวบเหมาะพอดีเกินกว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญ ซึ่งหากสองเหตุการณ์ณ์นี้เป็นฝีมือของซื่อจื่อผู้ซึ่งไม่เคยย่างเท้าออกจากวังมาก่อน แถมเมื่อก่อนเป็นใบ้มาโดยตลอดละก็ ซื่อจื่อคนนี้ก็ออกจะร้ายกาจเกินไปหน่อยเสียแล้ว เมื่อกลับไปถึงวังตวนหวาง หย่งเยี่ยยังไม่ทันทำท่าจะกลับไปที่เรือนของตัวเอง ก็ถูกตวนหวางเรียกให้ไปที่ห้องทำงาน แล้วถามว่าเสื้อคลุมขององค์ชายใหญ่มาอยู่ที่เขาได้ยังไง? หย่งเยี่ยขนหัวลุกซู่ทันที เพราะจะถอดเสื้อคลุมออกมาให้ตวนหวางเห็นชุดเกราะไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นความได้แตกแน่ว่าเขาเป็นตัวปลอม จึงโกหกไปว่า องค์ชายใหญ่เห็นเขาสวมเสื้อผ้าน้อยไป จึงถอดออกให้ ตวนหวางก็ถามอีกว่าวันนี้ที่โต๊ะอาหารเกิดเรื่องอะไรขึ้น เนื่องจากแม้จะนั่งอยู่ไกลกันมาก แต่ตวนหวางก็จับตาสังเกตดูความเคลื่อนไหวของหย่งเยี่ยตลอด จึงมองเห็นเหตุการณ์ณ์ทั้งหมด และนึกแปลกใจว่าทำไมองค์ชายรองถึงได้ตบโต๊ะให้ชามน้ำแกงกระดอนขึ้นมาหกรดใส่ตัวเองได้ หย่งเยี่ยจึงจำต้องเล่าเรื่องที่เฉียงเวยมาเกาะติดเขาหนึบและองค์ชายรองว่าเขาเป็นไอ้หนูหน้าขาวให้ฟัง หลังจากฟังจบ ตวนหวางก็นิ่งไป ก่อนจะหัวเราะก้องด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันตัวเองว่าลูกชายของเขานี่นะหรือคือไอ้หนูหน้าขาว จากนั้นจับหน้าหย่งเยี่ยเข้ามาดูใกล้ๆ ก่อนจะมีสีหน้าตกตะลึง หย่งเยี่ยรีบฉวยโอกาสแกล้งพูดอย่างโมโหว่า กระทั่งเสด็จพ่อก็ว่าเขาเป็นไอ้หนูหน้าขาวด้วยหรือ การที่เกิดมาหน้าเหมือนท่านแม่ไม่ใช่ความผิดของเขาสักหน่อย จากนั้นก็ทำเป็นสะบัดหน้าจากไป ตวนหวางทำท่าจะเรียกรั้งไว้ สุดท้ายก็ไม่ได้เรียก และได้แต่ทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรง หวางเฟยได้เข้ามาในห้องเงียบๆ และวางมือลงบนไหล่ของสามี ตวนหวางพึมพำว่า หน้าของเด็กคนนั้นเหมือนหย่งเยี่ยไม่มีผิดก็จริง แต่สีหน้านั้นเหมือนตัวเขาเมื่อสมัยยังหนุ่มราวกับพิมพ์ และทุกครั้งที่เห็นเด็กคนนี้ เขาจะอดนึกเอ็นดูอยากจะโอ๋อยากจะตามใจไม่ได้ ซึ่งเมื่อก่อนเขาไม่เคยเกิดความรู้สึกนี้กับหย่งเยี่ยมาก่อนเลย หวางเฟยพูดอย่างเสียใจว่าเป็นความผิดของนางเองที่ไม่ได้ดูแลหย่งเยี่ยให้ดีๆ แล้วตวนหวางยังไม่ยอมรับอนุอีก จึงมีทายาทแค่หย่งเยี่ยคนเดียวเท่านั้น ตวนหวางดุว่าพูดอะไรเหลวไหล ตอนที่แต่งงานกันเขาก็สาบานไปแล้วว่าจะไม่ทรยศต่อนางเด็ดขาด ส่วนหย่งเยี่ย ได้แต่ดูวาสนาของหย่งเยี่ยเองแล้ว จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:42:54

ความคิดเห็นที่ 20 คืนวันสิ้นปี ท่ามกลางหิมะที่ตกโปรยๆ ชายชุดดำมีหนวดเคราเต็มหน้าสวมหมวกกันลมเดินออกมาจากประตูบ้านตรงสุดปลายตรอกออกมายังแผงขายบะหมี่ริมทางในตรอก ชายชราขายบะหมี่ผมขาวโพลนรีบลุกจากท่าขดตัวอาศัยไออุ่นจากเตามาปัดกวาดหิมะบนโต๊ะเก้าอี้ให้อย่างกระตือรือร้น ชายชุดดำทักว่า หวางเหล่าเตีย คืนนี้ก็ยังขายบะหมี่อีกหรือ? ชายชรานาม หวางเหล่าเตีย บอกว่า ไม่ขายไม่ได้ ขายอีกสักหลายชาม คนที่บ้านจะได้ฉลองปีใหม่กันได้มากขึ้น ชายชุดดำนั่งลง สั่งบะหมี่มากินหนึ่งชาม แล้วกินจนหมดเกลี้ยงไม่เหลือแม้แต่น้ำ ก่อนจะจ่ายเงินเป็นก้อนเงินให้ บอกไม่ต้องทอน ก่อนจะเดินจากไปด้วยความซาบซึ้งใจของชายชราซึ่งด้วยเงินที่ได้มานี้ ทำให้มีความหวังแล้วว่าตั้งแผงขายต่อไปอีกสักครู่ก็เก็บแผงกลับบ้านได้แล้ว เพราะมีเงินซื้อของกินดีหน่อยให้ครอบครัวที่รอคอยอยู่ผ่านปีใหม่อย่างมีความสุขได้แล้ว ห่างออกไปพอสมควร หลี่เหยียนเหนียนบอกหย่งเยี่ยอย่างเย็นชาว่านั่นแหละคือเป้าหมายของเขา หย่งเยี่ยกัดฟันพูดว่าทำไมถึงต้องเป็นคนนั้น? เขาเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาเท่านั้น! หลี่เหยียนเหนียนบอกว่าประมุขหุบเขาเห็นว่าหย่งเยี่ยใจอ่อนเกินไป จึงต้องการให้ฝึกให้ใจแข็งกว่านี้ เจ้าต้องรู้เอาไว้ว่าคนที่หน้าเหมือนหลีหย่งเยี่ย ไม่ได้มีเจ้าแค่คนเดียว หย่งเยี่ยพูดตอบอย่างไม่สนใจเพราะไม่เชื่อแม้แต่น้อยว่าจะมีใครหน้าเหมือนหลีหยงเยี่ย และแสดงเป็นหลีหย่งเยี่ยได้เหมือนยิ่งไปกว่าเขาอีกว่า อ้อ มีหย่งเยี่ยหมายเลขสอง หมายเลขสามด้วยหรือ? งั้นให้พวกนั้นมาทำงานแทนเขาก็แล้วกัน หลี่เหยียนเหนียนอ่านใจออกว่าหย่งเยี่ยคิดอะไรอยู่ จึงบอกว่า ไม่มีใครแสดงเป็นหลีหย่งเยี่ยได้เหมาะสมเท่าเขาก็จริงอยู่ แต่แม้จะเป็นคนที่เหมาะสม หากไม่เชื่อฟัง ก็กลายเป็นไม่เหมาะสมได้เหมือนกัน หย่งเยี่ยจ้องหน้าหลี่เหยียนเหนียนอยู่นาน ก่อนจะพูดว่า ท่านก็รู้ดีว่าข้าไม่ใช่คนใจอ่อน หลี่เหยียนเหนียนพยักหน้า แววตาอ่อนโยนแกมแดกดัน พูดว่า ใช่ เขารู้ แต่สิ่งที่หุบเขาต้องการคือคนที่เชื่อฟังโดยสิ้นเชิง และหุบเขาจะให้โอกาสแก่หย่งเยี่ยเหมือนๆ กันทุกครั้งที่มอบหมายภารกิจให้ นั่นคือ หากเหยื่อไม่ตาย หย่งเยี่ยก็ต้องตาย หากเหยื่อตาย หย่งเยี่ยก็รอด หย่งเยี่ยมองชายชราที่ใบหน้ายังคงประดับรอยยิ้มแล้วไฟโทสะพลุ่งขึ้นมาสุมแน่นอก ก่อนจะพูดยิ้มๆ ว่า นี่คือของขวัญปีใหม่ที่พวกซือฝุมอบให้เขาอย่างนั้นหรือ? หลี่เหยียนเหนียนบอกว่า สำหรับนักฆ่าแล้ว นี่คือของขวัญที่ดีที่สุด หย่งเยี่ยจึงยิ้มหวาน แล้วพูดว่า ขอบคุณซือฝุเป็นอย่างมาก ที่นี่หนาวเกินไป ให้ผู้เฒ่าคนนั้นได้นอนหลับเสียแต่เนิ่นๆ ก็ดีเหมือนกัน หลี่เหยียนเหนียนบอกว่า ไม่ ที่นี่เงียบสงบเกินไป ปีใหม่ทั้งที ควรต้องหาเรื่องคึกคักครึกครื้นมาให้กันหน่อย จากนั้นยื่นของอย่างหนึ่งออกไปให้ บอกว่านี้คือของขวัญปีใหม่ที่ชิงอีซือฝุฝากมาให้หย่งเยี่ย หย่งเยี่ยรับมา ก็พบว่าคือมีดใบหลิวขนาดเล็กหนึ่งแผง ผสมเงินเข้าไปจนเป็นประกายสะดุดตา ขนาด น้ำหนัก และรูปร่างกำลังเหมาะมือ ก็ได้แต่ฝืนยิ้มในใจ เพราะรู้แล้วว่าโหยวหลีกู่ไม่เพียงแต่ต้องการให้เขาเป็นนักฆ่าเท่านั้น ยังต้องการให้เขาเป็นนักฆ่าแบบที่คนเทพล้วนคลั่งแค้น มีร่องรอยให้สืบสาวอีกด้วย และรอจนมือของเขาเปื้อนเลือดของคนบริสุทธิ์เป็นจำนวนมาก ถึงตอนนั้นเขาคิดจะลอยนวลก็ไม่สามารถทำได้เสียแล้ว นี่เองคือวิธีที่ใช้ในการควบคุมเขาของโหยวหลีกู่ แต่สิ่งที่โหยวหลีกู่ไม่รู้ก็คือ เขาไม่ใช่มือใหม่ที่ต้องเริ่มหัดความกล้าจากการฆ่ากระต่ายแต่อย่างใด หย่งเยี่ยปัดเศษหิมะออกจากไหล่ หยิบมีดเล่มหนึ่งออกมา พูดเนิบๆ ว่า เถ้าแก่อ้วนนั่นคงไม่ได้ฟันราคาชิงอีซือฝุหรอกนะ? หลี่เหยียนเหนียนพูดกลั้วหัวเราะว่าเถ้าแก่อ้วนดีใจมากที่ได้รู้ว่านี่เป็นของขวัญที่ส่งมาให้หย่งเยี่ย จึงคิดแค่ราคาทุนจากชิงอีเหรินเท่านั้น เสียงหัวเราะแผ่วเบายิ่ง เพียงลมพัดก็สลาย หวางเหล่าเตียรู้สึกว่าตรงคอเย็นวูบ ลมหายใจติดขัดเล็กน้อย จึงยกมือขึ้นลูบ พบของเหลวอุ่นๆ ไหลออกมานิดหน่อยและเริ่มหน้ามืดวูบ ล้มลงไปโดยไร้เสียง หลี่เหยียนเหนียนพึมพำว่าหย่งเยี่ยลงมือเร็วอะไรอย่างนี้ หย่งเยี่ยยิ้มหวานพลางพูดว่า ปีใหม่ทั้งที มันก็ต้องทำให้มีเรื่องคึกคักครึกครื้นกันหน่อย ซือฝุพูดได้ถูกต้องแล้ว หลี่เหยียนเหนียนเห็นรอยยิ้มของหย่งเยี่ยแล้วขนลุกซู่ บอกให้รีบกลับไปกันได้แล้ว เพราะคนที่วังรออยู่ หย่งเยี่ยอ้าปากหาว รู้สึกเพลียอย่างบอกไม่ถูก อยากจะรีบกลับไปที่วัง เพราะอี่หงกับหล่านชุ่ยรอของขวัญของเขาอยู่ แล้วที่วังยังจะมีจัดเลี้ยงปีใหม่ในครอบครัว มีการจุดดอกไม้ไฟ คิดแล้วหย่งเยี่ยก็นึกไปถึงคืนที่แกล้งองค์ชายรองถึงสองครั้ง จึงอดไม่ได้ต้องหัวเราะออกมา หัวเราะไปๆ อะไรบางอย่างเย็นๆ ก็ไหลลงอาบแก้ม เขารีบก้มหน้าลงทำทีเป็นกลัดกระดุมเสื้อหนาวเพื่อซ่อนไม่ให้หลี่เหยียนเหนียนเห็นความเย็นที่จู่โจมใส่ใบหน้าอย่างไม่ขาดสายนั้น หลี่เหยียนเหนียนที่ยกของขวัญเดินตามหลังมาถามขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยด้วยสายตาเหี้ยมเกรียมว่า รู้ไหมว่าทำไมถึงต้องให้หย่งเยี่ยฆ่าชายชราขายบะหมี่หวางเหล่าเตียคนนั้น? หย่งเยี่ยหน้าเครียดทันที ใช่ว่าเขาไม่ได้สังเกตเห็นชายชุดดำที่แต่งตัวแบบชาวยุทธ์ธรรมดาสามัญ และจนมากจนมีเงินแค่ก้อนเงินเท่าเม็ดถั่วเม็ดเดียวซึ่งก็ยกให้หวางเหล่าเตียไปแล้วนั่น หรือว่าชายคนนั้นจะมีความเป็นมาไม่ธรรมดา? “เขาชื่อว่าเฟิงหยางซี ปีนี้อายุสิบแปด เป็น...จอมยุทธ์พเนจร!” ง่ายๆ แค่นี้เองหรือ? หย่งเยี่ยคิดในใจ “ตอนอายุสิบสอง เขาหาโหยวหลีกู่พบ” หลี่เหยียนเหนียนพูดต่อ “เคยมีใครหาโหยวหลีกู่พบมาก่อน ที่ชื่อว่าโหยวหลีกู่ แปลว่าเคลื่อนย้ายไม่แน่นอน” หย่งเยี่ยฟังแล้วหนาววูบในใจทันที เดิมทีเขาคิดว่าโหยวหลีกู่น่าจะอยู่ทางชายแดนทิศใต้ของแคว้นอาน และหากมีที่อยู่เป็นหลักแหล่งแน่นอน เมื่อถูกทำลายก็เท่ากับจบสิ้นกัน แต่มาตอนนี้เมื่อได้ฟังหลี่เหยียนเหนียนพูดแบบนี้ เขาจึงค่อยทราบความลึกลับของโหยวหลีกู่ และสถานที่ที่ยิ่งลึกลับ หมายความว่าฐานกำลังย่อมจะยิ่งไม่อาจดูแคลนได้ “ตอนอายุสิบสี่เขาประลองชนะมือกระบี่อันดับหนึ่งแห่งแคว้นฉี ตอนอายุสิบห้าเขาท้าดวลเสมอกับยอดฝีมืออันดับหนึ่งของแคว้นเฉินที่ด่านส่านอวี้ เขาไม่เคยสู้แพ้ใครมาก่อน” “ท่านหมายความว่าที่ให้ข้าไปฆ่าชายชราคนนั้น ก็เพื่อให้ข้าไปหาเรื่องเขาสินะ?” หย่งเยี่ยพูดยิ้มๆ “เจ้าฆ่าคนที่เขาคิดจะปกป้อง เว้นแต่ว่าเจ้าจะร่วมทางเดียวกับโหยวหลีกู่ ไม่เช่นนั้นเจ้ามีแต่ต้องตายในมือเขา” หลี่เหยียนเหนียนตอบยิ้มๆ เช่นกัน “เวลาพวกท่านข่มขู่คุกคามใครนี่ ทำแบบตรงไปตรงมาอย่างนี้เสมอเลยรึ?” “ซิงหุน จงอย่าลืมว่าทุกสิ่งของเจ้า โหยวหลีกู่เป็นผู้มอบให้ทั้งสิ้น เป็นคนต้องมีคุณธรรม” หย่งเยี่ยหัวเราะพรืดออกมาทันที และกับไปพูดขาดเป็นห้วงๆ เพราะแรงหัวเราะว่า “ต่อไปเวลาท่านตาย ข้าจะเชิญพระมาทำพิธีสวดอย่างแน่นอน เพื่อให้ท่านได้ไปเกิดใหม่โดยมีโอกาสได้ดูหนังสักครั้ง” เฟิงหยางซีมาพบผู้เฒ่าหวางเหล่าเตียนอนถูกหิมะสุมอยู่ ไฟโทสะได้ลุกฮือโหมทันที รีบเข้าไปปัดหิมะออกประคองคนขึ้นมา พบว่าหวางเหล่าเตียยังไม่ตาย เพราะมีดที่ซัดมาไม่แรงพอ จึงจมลงไปในลำคอเพียงไม่มาก แล้วยังซัดไม่แม่นยำ จึงไม่ได้โดนหลอดลม เขาป้อนน้ำบะหมี่งไป เหล่าเตียก็สำลักไอออกมา เฟิงหยางซีดีใจอย่างยิ่ง รีบพาชายชราไปหาหมอทันที ความจริงในวันสิ้นปี โรงหมอปิดกิจการ แต่เมื่อเห็นสภาพของหวางเหล่าเตีย หมอก็รีบรับเข้ามารักษาอย่างเร่งด่วนโดยไม่ว่าอะไรอีก หลังจากเอามีดออกและใส่ยาเรียบร้อยแล้ว เหล่าเตียก็อาการดีขึ้นมากจนกลับไปพักที่บ้านได้ เฟิงหยางซีจะจ่ายเงินให้ แต่พบว่าเงินที่ให้เหล่าเตียไปเป็นเงินก้อนสุดท้ายแล้ว หวางเหล่าเตียล้วงหยิบเงินที่เฟิงหยางซีให้เขาออกมา เฟิงหยางซีบอกไม่ต้อง เขาจะหาเงินมาจ่ายหมอเอง แต่หมอบอกว่า หมอเหมือนพ่อแม่ จอมยุทธ์มีคุณธรรม เชิญไปเถิด (หมายถึงไม่ต้องจ่ายค่าหมอค่ายา) เฟิงหยางซีกล่าวขอบคุณ แล้วบอกว่าจะหาเงินมาจ่ายให้ในวันหน้าอย่างแน่นอน ก่อนจะพาหวางเหล่าเตียไปส่งบ้าน หลังจากส่งหวางเหล่าเตียกลับบ้านแล้ว เฟิงหยางซีก็กลับไปที่กระท่อมของตัวเองพลางพิจารณาดูมีดใบหลิวในมือ เวลานี้เขาถอดหมวกกันลมออกแล้ว เผยให้เห็นโครงหน้าซูบผอม หนวดเคราบังใบหน้าไปครึ่งหนึ่ง คิ้วเข้มดกหนาและดวงตาทอประกายเฉลียวฉลาดมีเสน่ห์ชวนหลงใหลอย่างผิดคาด เฟิงหยางซีคิดในใจอย่างสงสัยว่าใครกันแน่ที่คิดฆ่าหวางเหล่าเตีย และที่เล่นงานหวางเหล่าเตียเป็นการเล็งเป้าหมายมาที่เขาหรือไม่ ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงไม่ฆ่าชาวบ้านคนอื่นในซอยอีกหลายคนที่เขาก็สนิทด้วยให้หมดเล่า? คนที่ใช้มีดบินนี้กำลังไม่พอ แม่นยำไม่พอ แทนที่จะบอกว่าคิดฆ่าคน กลับออกจะดูเหมือนเด็กเล่นปามีดแล้วพลาดไปถูกคนแก่บาดเจ็บมากกว่า หลังจากได้ข้อสรุปเช่นนี้แล้ว เฟิงหยางซีก็เก็บมีดใบหลิวใส่อกเสื้อ นิ่งคิดวางแผนอยู่ครู่ ก่อนจะออกจากบ้านไป จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:43:40

ความคิดเห็นที่ 21 เช้าวันรุ่งขึ้น วันปีใหม่ผู้ว่าการเมืองหลวงมีเรื่องให้ปวดหัวแทบแตกแต่เช้า เนื่องจากเช้าตรู่มาก็มีคนมาตีกลองร้องเรียนว่าถูกขโมยเงินถึงสิบกว่าคดี แถมเจ้าทุกข์มีแต่คนใหญ่คนโตไม่ก็มหาเศรษฐีของเมืองหลวงทั้งนั้น รวมถึงอัครเสนาบดีจาง ท่านตาของหย่งเยี่ยก็โดนขโมยเงินด้วย แต่แค่สองร้อยตำลึง บรรดาคนใหญ่คนโตเหล่านี้จึงพากันส่งคนใช้ที่บ้านมาตีกลองร้องทุกข์กันแต่เช้า ทำให้ท่านผู้ว่าฯหงุดหงิดหัวเสียจนต้องไปลงกับบรรดาเมียหลวงเมียน้อยที่เตรียมฉลองปีใหม่ให้เขาอย่างเอิกเกริก แต่โดนเมียหลวงสวนกลับมาว่าหงุดหงิดจากเรื่องงานก็อย่ามาลงใส่พวกนาง นางเองก็ถูกขโมยเงินส่วนตัวที่เก็บซ่อนไว้ไปสามพันตำลึงเหมือนกันนะ เป็นความจริงที่บ้านท่านผู้ว่าฯเองก็ถูกขโมยเงินเหมือนกัน แต่เนื่องจากจำนวนเงินที่ถูกขโมยมีมากเกินไป นั่นคือหมื่นตำลึงทอง เขาจึงไม่กล้าโวยวาย เพราะด้วยเงินเดือนของผู้ว่าฯ ต่อให้ทำงานทั้งชาติโดยไม่ใช้จ่ายอะไรเลยก็ไม่มีทางมีเงินมากขนาดนี้ได้แน่ แล้วผู้ว่าฯเฉาเพิ่งจะเป็นผู้ว่าฯได้แค่ห้าปีเท่านั้น เงินพวกนี้จึงได้มาจากการฉ้อราษฎร์บังหลวงล้วนๆ ผู้ช่วยของผู้ว่าฯเฉาออกความเห็นว่าคงจะมีโจรคนไหนสักคนคิดจะปล้นคนรวยช่วยเหลือคนจนเป็นแน่ แล้วโจรนี้ก็เจ้าเล่ห์นัก ปล้นคนใหญ่คนโตหลายบ้าน แต่ไม่ยักไปปล้นวังตวนหวางซึ่งเป็นหัวหน้ากองทหารรักษาความปลอดภัยของเมืองหลวง จากนั้นแนะให้ผู้ว่าฯไปหาอัครเสนาบดีจางซึ่งเป็นพ่อตาของตวนหวางโดยยกข้ออ้างว่าไปตรวจสอบที่เกิดเหตุหาหลักฐาน แล้วพูดขอร้องให้อัครเสนาบดีจางช่วยไปพูดให้ตวนหวางช่วยคลี่คลายคดีนี้เพราะตวนหวางมีกำลังทหารมาก ผู้ว่าฯเฉาก็กล่าวตกลงด้วยความยินดีที่มีทางแก้ปัญหาแล้ว ที่คฤหาสน์อัครเสนาบดี ครอบครัวตวนหวางกำลังไปเยี่ยมทักทายสวัสดีปีใหม่อยู่พอดี อัครเสนาบดีจางได้ทราบว่าหย่งเยี่ย หลานชายสุดโปรดคนเดียวจะมาเยี่ยมทักทายด้วย ก็หน้าบานเป็นกะโล่ หลังจากส่งคนใช้ไปแจ้งความเรื่องเงินหายแล้ว ก็เลิกสนใจเรื่องน่าหงุดหงิดเล็กน้อยนี้ไปเสียสิ้น และมาต้อนรับหลายชายสุดที่รักอย่างร่าเริง ตอนนี้หย่งเยี่ยกำลังโคลงหัวท่องกลอนผลงานล่าสุดของท่านตาเพื่อเอาใจให้ท่านตาดีใจ ระหว่างที่ท่อง ท่านตาฟังเสียงสดใสไพเราะของหลานรักกับใบหน้าที่เหมือนลูกสาวสุดที่รักราวกับพิมพ์แล้วแสนจะรักใคร่เอ็นดู หลังจากท่องจบ ท่านตาที่ทราบดีว่าหลานรักการแต่งกลอนเป็นชีวิตจิตใจเพียงอย่างเดียวก็ถามว่ามีผลงานใหม่ๆ อะไรบ้างไหม? ท่านตาหารู้ไม่ว่าหย่งเยี่ยคนใหม่กลัวที่จะถูกถามแบบนี้มากที่สุด ใช่ว่าจะยกกลอนของกวีชื่อดังในมิติของตนมาแอบอ้างเป็นผลงานของตัวเองไม่ได้ แต่เขาเกลียดการที่จะทำแบบนั้น อีกอย่างคือไม่อยากพลั้งเผลอถูกครอบฉายา “เด็กอัจฉริยะ” โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว จนสุดท้ายต้องถูกลากไปคลุกคลีกับพวกนักเลงกลอนที่น่าเบื่อทั้งหลายนั่นด้วย จึงพูดประจบไปว่า ไม่มีผลงานใหม่ เพราะหลังจากได้อ่านกลอนของท่านตาแล้ว ก็ละอายใจจนไม่กล้าเขียนกลอนใดๆ อีก ซึ่งคำประจบนี้ทำเอาท่านตาหน้าบานเป็นกะโล่ ขณะที่ปากด่ายิ้มๆ ว่าหย่งเยี่ยประจบเก่งนักนะ หย่งเยี่ยฉวยโอกาสถามว่า เขาได้ยินเสด็จพ่อบอกว่า พี่น้องของท่านแม่ตอนเด็กๆ หน้าเหมือนท่านแม่มากจริงๆ หรือ? ท่านตาตอบง่ายๆ ว่า ตอนเด็กๆ นั้นได้ยินว่าเหมือนมาก แต่พอโตมาก็ไม่ค่อยเหมือนแล้ว ขณะที่ตอบ ในดวงตาทอประกายเศร้าสร้อยเหมือนเศร้าเสียใจกับเรื่องใดสักเรื่อง หย่งเยี่ยถามต่อว่า งั้นลูกๆ ของพวกน้าสาวเขาเล่า หน้าเหมือนเขาหรือเปล่า? ท่านตาตัวสั่นสะท้านทันที ดึงตัวหย่งเยี่ยเข้ามากอดพลางพูดว่า พวกนางบุญน้อย ตาเหลือหลานก็แต่เจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น ทำไมท่านตาถึงพูดอย่างนี้เล่า? หรือเขาจะเป็นลูกแท้ๆ ของตวนหวางจริงๆ? ขณะที่หย่งเยี่ยลอบคาดเดาอยู่ในใจ คนใช้ก็เข้ามารายงานว่า ผู้ว่าฯเฉามาขอเข้าพบ ผู้ว่าฯเฉาเข้ามาคารวะทักทายปีใหม่ต่ออัครเสนาบดีจาง หย่งเยี่ยคิดจะยืนฟังวิธีสนทนาพาทีของขุนนางสมัยโบราณ แต่ท่านตากลับลูบหัวแล้วบอกให้เขาออกไปเล่นได้ เขาจึงได้แต่ออกจากห้องไป แล้วยืนแอบฟังต่อ แต่ยังไม่ทันไร ก็เห็นหลี่เหยียนเหนียนเดินเข้ามาเสียก่อน จึงยิ้มเดินเข้าไปหาแล้วสั่งให้หลี่เหยียนเหนียนเดินชมคฤหาสน์ด้วยกัน เมื่อเดินไปถึงที่ลับตาคน หย่งเยี่ยจึงเปรยว่าดูหลี่เหยียนเหนียนจะสนใจผู้ว่าฯเฉาคนนั้นมากนะ หลี่เหยียนเหนียนตอบว่า นั่นคือเป้าหมายถัดไปของหย่งเยี่ย เหตุผลที่ให้ฆ่าคือ ผู้ว่าฯเฉาเป็นคนของฮองเฮา ไม่กำจัดไม่ได้ หย่งเยี่ยย้อนว่าหรือคนของฮองเฮาต้องฆ่าไปเสียทุกคน ผู้คนทั่วหล้านี้จะไปฆ่าจนหมดสิ้นได้ยังไง? หลี่เหยียนเหนียนตอบว่า องค์ชายใหญ่เป็นคนเปี่ยมเมตตา ส่วนพระมารดาก็ไม่มีคนหนุนหลัง หากไม่ทำแบบนี้แล้วจะไปสู้ชนะฮองเฮาได้อย่างไร? แต่ข้าสามารถบอกเจ้าได้ว่า ผู้ว่าฯเฉาคนนี้ไม่ใช่คนดีอะไร เป็นผู้ว่าฯแค่ห้าปี ก็มีเมียน้อยแล้วเก้าคน มีทรัพย์สินที่นาและบ้านเรือนในเมืองหลวงอีกนับไม่ถ้วน ทั้งยังเป็นแขกประจำของเรือนโบตั๋น เมื่อคืนนี้เกิดเหตุขโมยเงินทั่วเมืองหลวง ผู้ที่ถูกขโมยเงินค่อนข้างมากทุกคนเป็นขุนนางที่มีความเกี่ยวข้องกับการช่วยเหลือภัยหิมะทั้งสิ้น ดูท่าทางโจรที่ขโมยไม่ได้ขโมยเปะปะแต่อย่างใด แต่มีเพียงผู้ว่าฯเฉาเท่านั้นที่ไม่ได้ร้องเรียนว่าถูกขโมยเงิน ไม่ทราบว่าเป็นเพราะถูกขโมยเงินก้อนใหญ่มากเกินไปใช่หรือไม่ จึงกลัวว่าหากร้องเรียนออกไปตำแหน่งขุนนางมีหวังกระเด็น “ใครหรือที่ขโมย?” หย่งเยี่ยถาม หลี่เหยียนเหนียนฝืนยิ้ม “เจ้านึกว่าโหยวหลีกู่รู้ไปทุกเรื่องหรืออย่างไร? พวกเรามีอำนาจของพวกเรา แต่ก็ใช่ว่าจะคบคุมไปได้เสียทุกเรื่อง ขโมยทั่วหล้านี้มีมากเกินไป” หย่งเยี่ยพูดยิ้มๆ “ข้าทำงานเป็นนักฆ่าให้พวกท่าน แล้วยังทำงานเป็นซื่อจื่อให้พวกท่านอีก สมควรรับเงินเดือนสองเท่าหรือไม่?” หลี่เหยียนเหนียนนิ่งอึ้ง ก่อนจะล้วงหยิบตั๋วแลกเงินออกมา พูดว่า “กฎของหุบเขา งานครั้งนี้ค่าตอบแทนหนึ่งพันตำลึง” หย่งเยี่ยรับเงินมาอย่างไม่เกรงใจ จากนั้นมองหน้าหลี่เหยียนเหนียนด้วยสายตา พูดเสียงเย็นว่า “นับแต่นี้ไป นอกจากเวลามาแจ้งข่าวของทางหุบต่อข้า จงเข้าใกล้ข้าให้น้อยที่สุด ข้าไม่ต้องการให้ใครรู้ความสัมพันธ์ของข้ากับโหยวหลีกู่ หากทางหุบเขายังคงต้องการให้ข้าทำงานสำเร็จละก็” หลี่เหยียนเหนียนขมวดคิ้ว “แต่ว่าวิทยายุทธ์ของเจ้า...” หย่งเยี่ยแค่นเสียงหนัก “สิ่งที่ท่านต้องการคือผลลัพธ์ ส่วนเรื่องอื่นๆ ไม่ใช่เรื่องที่ท่านจะต้องมาเป็นกังวลอีก” หลี่เหยียนเหนียนถูกบุคลิกของหย่งเยี่ยข่มจนระย่อไป แล้วจึงนึกขึ้นได้ว่าอีกฝ่ายเพิ่งจะอายุเพียงสิบขวบ จึงจ้องแผ่นหลังของหย่งเยี่ยที่เดินจากไอย่างดุดัน พึพพำเสียงเหี้ยมว่า “มันก็แค่มีที่ให้ถือดีตรงหน้านั่นเท่านั้นแหละวะ กระทั่งตวนหวางยังไม่กล้าพูดแบบนี้กับข้าเลยนะ ไอ้เด็กบ้า!” ตอนที่หย่งเยี่ยจะออกจากคฤหาสน์ท่านตา ผู้ว่าฯแก็กำลังจะกลับพอดี หย่งเยี่ยยิ้มหวานทักทายให้ท่านผู้ว่าฯหน้ายาวเหมือนม้า ผู้ว่าฯเฉาถูกรอยยิ้มของหย่งเยี่ยทำเอาตาพร่าไปเลย รู้สึกว่าบรรดาเมียน้อยที่บ้านต่างก็งดงามสู้หย่งเยี่ยไม่ได้ทั้งสิ้น กระทั่งคุณชายม่ออวี้แห่งเรือนโบตั๋นก็ยังไม่งดงามเท่านี้ คิดแล้วนึกหื่นขึ้นมาทันที แต่เมื่อนึกถึงฐานะของหย่งเยี่ย ก็ได้แต่ถอนหายใจส่ายหน้าด้วยความเสียดาย ปฏิกิริยาของผู้ว่าฯแตกอยู่ในสายตาของหย่งเยี่ยทั้งหมด หย่งเยี่ยยิ้มเหี้ยม นึกในใจว่าหลี่เหยียนเหนียนอุตส่าห์ให้ข้าได้ฆ่าขุนนางกังฉินคนนี้ทั้งที จะมาโทษว่าข้าไม่ได้ล่ะนะ นี่เป็นครั้งแรกที่หย่งเยี่ยออกปฏิบัติการเพียงลำพัง แม้ว่าในตอนนี้อี่หงกับหล่านชุ่ยจะปล่อยให้เขานอนคนเดียวและไม่มารบกวนในตอนกลางคืนแล้วก็ตาม แต่เพื่อความปลอดภัย หย่งเยี่ยยังคงวางยานอนหลับให้พวกนางหลับสนิทไม่แม้แต่จะฝันไปตลอดราตรีนี้ ก่อนจะออกไปปฏิบัติงาน หย่งเยี่ยใช้วิชาตัวเบาหลบอยู่ใต้ชายคาลอบสังเกตการณ์ภายในคฤหาสน์ของผู้ว่าฯเฉา คืนวันปีใหม่ หลังจากอัครเสนาบดีท่านตาของหย่งเยี่ยรับปากจะช่วยพูดกับตวนหวางให้ ผู้ว่าฯเฉาก็อารมณ์ดีและฉลองปีใหม่ร่วมกับบรรดาเมียๆ อย่างครึกครื้นเบิกบาน เสียงกินดื่มสรวลเสเฮฮาดังออกมาถึงด้านนอกห้อง หย่งเยี่ยดูแล้วนึกถึงพ่อของตัวเองในชาติก่อนว่าก็ชอบเรียกพวกเพื่อนมาตั้งวงกินดื่มพูดคุยเฮฮากันแบบนี้เป็นประจำเหมือนกัน แล้วพอเขากลับมาจากโรงเรียน พ่อก็มักจะร้องเรียกให้ไปซื้อกับแกล้มที่ร้านประจำมาให้ เขาก็จะยิ้มแยกเขี้ยวแล้วโชว์กับแกล้มที่ซื้อมาให้เรียบร้อยแล้วระหว่างทางเดินกลับบ้านมาให้ดู คิดแล้วก็นึกเสียใจที่ชาติก่อนไม่ค่อยได้อยู่เป็นเพื่อนพ่อเท่าไรนัก การที่เห็นผู้ว่าฯเฉาแล้วคิดถึงพ่อ ทำให้หย่งเยี่ยหมดอารมณ์อยากฆ่าคน จึงตกลงใจว่าจะปล่อยให้ผู้ว่าฯเฉาอยู่เสพสุขไปอีกสักหลายวัน จากนั้นก็ซ่อนตัวดูครอบครัวผู้ว่าฯเฉาฉลองปีใหม่เฉยๆ ผู้ว่าฯเฉาสั่งให้พวกเมียน้อยใส่รองเท้าทำจากผ้าแพรทั้งหมด ถอดเสื้อหนาวออกเหลือแต่เสื้อพลิ้วบางตัวใน แล้วร่ายรำให้ดู เมียน้อยที่กำลังรำดูแล้วน่าจะอายุแค่สิบหกปีเท่านั้น ส่วนผู้ว่าฯเฉาอายุตั้งสี่สิบหว่าเข้าไปแล้ว ผู้ชายสมัยโบราณนี่ดีจริงๆ ขอแค่มีเงินเลี้ยงไหว จะมีเมียสักยี่สิบคนก็ไม่มีปัญหา คิดแล้วหย่งเยี่ยก็นึกแค้นผู้ว่าฯเฉาขึ้นมาทันที ว่าหล่านชุ่ยสาวใช้ของเขากำลังจะแต่งงานกับไอ้สารเลวหลี่เหยียนเหนียนนั่นอยู่แล้วจะแต่งงานกับนางเสียเองก็ไม่ได้ และไม่สามารถช่วยปกป้องอะไรนางได้เลย ตัวเจ้าเป็นใครมาจากไหนถึงได้บังอาจมาย่ำยีสาวน้อยวัยกำดัดแบบนี้ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:44:23

ความคิดเห็นที่ 22 ท่ารำของเมียน้อยผู้ว่าฯเฉาดูแปลกๆ เหมือนเท้ายืนไม่มั่น หย่งเยี่ยจึงเพ่งตามองไป ก็ต้องร้องด่าผู้ว่าฯเฉาในใจว่าไอ้โรคจิตทันที เพราะบนพื้นถูกโรยเม็ดถั่วเอาไว้จนเต็ม แล้วพวกเมียน้อยถูกให้ใส่รองเท้าทำจากผ้าแพรทั้งหมดรำอยู่บนเม็ดถั่วแบบนั้น มันเจ็บเท้าเหมือนเดินเปลือยเท้าบนพื้นกรวดนั่นแหละ ทั้งเมียหลวงของผู้ว่าฯเฉาเองก็นั่งชมพลางหัวเราะชอบใจตามสามีไปด้วย โดยที่ข้างๆ มีเมียน้อยอีกคนของผู้ว่าฯเฉาคอยปอกส้มออกป้อนให้ หย่งเยี่ยตัดสินใจจะให้พวกเมียน้อยที่น่าสงสารพ้นทุกข์โดยเร็วทันที ด้วยการปล่อยควันสลบเข้าไป หลังจากนั้นเพียงครู่สั้นๆ เสียงสรวลเสเฮฮาภายในห้องโถงก็เงียบหายไป หย่งเยี่ยจึงค่อยเข้าไปในห้องโถง ดูแต่ละคนที่นอนสลบไสลไม่ได้สติ แล้วหยิบมีดออกมาเล่มหนึ่ง มองอย่างเสียดาย เพราะแต่ละเล่มน่ะเงินทั้งนั้นนะ! (มีดสั่งทำพิเศษที่ชิงอีซือฝุสั่งทำให้ผสมเงินลงไปค่อนข้างมาก จึงแพงเอาการ) ตอนจะลงมือฆ่าผู้ว่าฯเฉา เดิมทีเขาคิดจะปลุกอีกฝ่ายให้ตื่นขึ้นมาแล้วค่อยฆ่า แต่สุดท้ายก็ใจอ่อนไม่ได้ปลุก เพราะแม้จะเป็นขุนนางกังฉิน แต่จะอย่างไรก็เป็นหนึ่งชีวิตเหมือนกัน จึงตัดสินใจปล่อยให้อีกฝ่ายตายทั้งที่ยังหลับจะดีกว่า เพราะแบบนั้นจะช่วยให้ทรมานน้อยลงหน่อย หลังจากปักมีดใส่คอผู้ว่าฯเฉาแล้ว ขณะจะจากไป หย่งเยี่ยก็นึกสนุกขึ้นมา จึงใช้เหล้าเขียนบนผนังตัวใหญ่เบ้งว่า “มีดบินของลี้น้อย ซัดไม่เคยพลาดเป้า” (เป็นวลีประจำตัวที่ชาวยุทธ์มอบให้แก่ “ลี้คิมฮวง” พระเอกเรื่องฤทธิ์มีดสั้นของโกวเล้งด้วยความนับถือ หย่งเยี่ยแซ่หลี่ ซึ่งเป็นแซ่เดียวกับลี้คิมฮวง) จากนั้นจึงถอยออกมาชื่นชมลายมือของตัวเอง ในเมื่อโหยวหลีกู่ต้องการให้เขาทิ้งร่องรอยเอาไว้ งั้นแบบนี้น่าจะใช้ได้แล้วล่ะนะ? เดิมทีหย่งเยี่ยคิดจะกลับคฤหาสน์ในทันที แต่เขานึกถึงชายชราขายบะหมี่ขึ้นได้ จึงคลำเงินหนึ่งพันตำลึงที่ได้มา ก่อนจะกลับไปที่ตรอกแห่งเดิม แอบเปิดดูจากหลังคาบ้านแต่ละหลังว่าหวางเหล่าเตียอยู่บ้านไหน เมื่อเปิดไปถึงหลังท้ายตรอก ทันใดนั้นรังสีกระบี่ก็ได้พุ่งวาบมาถึงตัว หย่งเยี่ยรีบหลบอย่างหวุดหวิดพร้อมกับด่าตัวเองในใจที่ดันลืมไปเสียได้ว่าเมื่อวันก่อนเฟิงหยางซีเดินออกมาจากบ้านหลังนี้ หย่งเยี่ยถูกเฟิงหยางซีรุกไล่เล่นงานจนหวิดตาย พยายามจะใช้วิชาตัวเบาที่แสนจะภาคภูมิใจหนี แต่เฟิงหยางซีเร็วกว่า ฟาดฝ่ามือใส่หย่งเยี่ยไปหนึ่งที ขณะจะฟาดใส่อีกฝ่ามือ เงาก็พุ่งเข้ามาช่วยพาหย่งเยี่ยหลบได้ทันการณ์ เงาทำหลังคาบ้านหลังหนึ่งถล่มจนเจ้าของบ้านที่อยู่ในบ้านร้องลั่น เฟิงหยางซีได้แต่พูดอย่างโมโหว่า “เจ้าเล่ห์นัก!” แล้วรีบลงไปช่วยคนในบ้านโดยไม่อาจพะวงกับการไล่ตามหย่งเยี่ยต่อ เงาจึงช่วยพาหย่งเยี่ยหนีรอดไปได้ หลังจากช่วยบ้านที่หลังคาโหว่โดยให้ไปพักอาศัยที่บ้านของเขาเป็นการชั่วคราวแล้ว เฟิงหยางซีก็นั่งตากหิมะอยู่บนหลังคาโดยไม่รู้สึกหนาว ทอดตาลงมองย่านคนจนทั้งย่านแล้วยิ้มออกมาอย่างพอใจ เขารู้สึกผิดคาดและโชคดีอย่างมากที่ในคฤหาสน์ของผู้ว่าฯมีเงินมากขนาดนั้น ทำให้ปีใหม่ปีนี้มีคนจนมากมายที่สามารถฉลองปีใหม่กันได้อย่างมีความสุข เงาได้พาหย่งเยี่ยกลับมาถึงวังตวนหวางโดยไร้สุ้มเสียง เมื่อมาถึงห้องตัวเอง หย่งเยี่ยรู้สึกแน่นหน้าอก จึงไอออกมา ปรากกว่าไอออกมาเป็นเลือด จึงตกใจ รีบเอายาของหุยหุนซือฝุออกมากินทันที เงาบอกว่าไม่เป็นอะไรมากหรอก เพราะชุดเกราะทองดำช่วยสลายพลังไปมากแล้ว รักษาตัวแค่ไม่กี่วัน เดี๋ยวก็หายดีเอง “ขอบคุณท่านอาเงามาก” หย่งเยี่ยพูด หลังจากไอออกมาเป็นเลือดแล้ว ก็ค่อยรู้สึกสบายขึ้นมาก เฟิงหยางซีช่างร้ายกาจแท้ๆ เงาพูดว่านี่ถ้าหย่งเยี่ยฝึก “พลังปราณชีพจรฟ้า” ไม่มีทางแพ้แบบนี้หรอก หย่งเยี่ยได้แต่ฝืนยิ้มนึกในใจว่าเขาก็ฝึกแล้วนะ แต่ก็ยังสู้เฟิงหยางซีไม่ได้อยู่ดี ส่วนปากกลับโกหกออกไปว่า เขาว่า “พลังปราณชีพจรฟ้า” นั่นไม่เห็นจะมีอะไรวิเศษเลย แล้วเขายังจะให้คนของโหยวหลีกู่พบมันไม่ได้อีก ก็เลยทำลายมันทิ้งไปแล้ว เงาได้ฟังก็ตกใจมาก ถามเสียงโกรธเกรี้ยวว่าทำลายทิ้งไปแล้วรึ? หย่งเยี่ยฟังแล้วอดเสียใจไม่ได้ว่าสุดท้ายที่เงาช่วยเขาไม่ได้ช่วยเพราะหวังดีต่อเขาล้วนๆ แต่อย่างใด เงานิ่งไปครุ่หนึ่ง ก่อนจะพูดว่า ทำลายไปเสียก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเที่ยวมันพะวงคิดถึงมันอีก อีกอย่าง วันนี้เจ้าควรจะกลับวังทันที ชายแก่คนนั้นตายแล้ว เพราะหากเขาไม่ตาย เข้าจะเดือดร้อน หย่งเยี่ยใจกระตุกวูบทันที ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าหากไม่ฆ่าหวางเหล่าเตียแล้วเขาจะเดือดร้อน แต่เขาลงมือไม่ลงต่างหาก และตอนนี้เขาไม่ทราบเช่นกันว่าควรจะขอบคุณหรือเคียดแค้นเงาดี เพราะแม้หวางเหล่าเตียจะไม่ตายด้วยมือเขาโดยตรง แต่ก็ตายด้วยมือเขาทางอ้อมอยู่ดี ส่วนปากพูดไปว่า เขาก่อเรื่อง แต่กลับต้องให้ท่านอาเงาคอยตามล้างตามเช็ดให้ ต้องขออภัยอย่างยิ่ง เงาบอกว่า ต่อไปอย่างให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกก็แล้วกัน หย่งเยี่ยบอกว่า ต่อไปท่านอาเงาคอยตามดูเขาหน่อยจะดีกว่า และหากเกิดกรณีแบบนี้ขึ้นอีกแล้วถูกหลี่เหยียนเหนียนพบเห็นเข้า ทางที่ดีก็ฆ่าหลี่เหยียนเนียนไปซะ เงาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะบอกว่า เรื่องนี้ค่อนข้างลำบาก เพราะหลี่เหยียนเหนียนยังไม่สมควรตาย หย่งเยี่ยถามว่า ทำไมท่านอาเงาถึงต้องดีกับเขา? เงาบอกว่าเคยบอกไปแล้วว่าเพราะติดค้างน้ำใจคนอื่น “ไหนบอกว่าแค่ทำให้ข้ามีวิทยายุทธ์ ก็เท่ากับว่าทดแทนน้ำใจได้แล้วไง?” เงามีท่าทางกระอักกระอ่วน “ขอแค่เจ้าอยู่ที่นี่ต่อไปให้ดีๆ ก็ใช้ได้กัน” “ท่านก็ทราบดีนี่ว่าข้าใช่...หรือไม่ใช่ซื่อจื่อ แล้วจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขที่นี่ได้อย่างไร? ท่านไม่กลัวว่าสักวันข้าจะถูกจับได้หรอกรึ?” “ไม่มีทางหรอก จำเอาไว้ แม้อายุเฟิงหยางซีจะยังน้อย แต่วิทยายุทธ์สูงส่งกว่าเจ้ามาก จงพยายามอย่าไปแหย่เขา” พูดจบเงาก็จากไป หย่งเยี่ยนึกทบทวนคำพูดของเขาอย่างครุ่นคิด แล้วทำหน้าเหมือนจะยิ้ม และเหมือนจะร้องไห้ เดินไปยืนที่หน้ากระจก พินิจมองใบหน้าของตัวเอง ดวงหน้าขาวซีด เครื่องหน้าทุกส่วนงามประณีต ประกอบเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์ไร้ที่ติ มุมปากมีเอดเปื้อนเล็กน้อย ซึ่งกลับเสริมให้ยิ่งดูอ่อนแอน่าถนอมปกป้องมากขึ้น “น้ำเคราะห์!” หย่งเยี่ยนึกถึงคำพูดที่เยว่พ่อเคยว่าเขาขึ้นมาทันที จึงยกมีดใบหลิวเล่มหนึ่งขึ้น จะกรีดทำลายโฉมหน้าของตัวเอง แต่สุดท้ายก็ทำไม่ลง หย่งเยี่ยพึมพำกับตัวเองว่า “ชิงอีซือฝุ ท่านบอกว่าหากไม่ไหวจริงๆ ใต้หล้านี้กว้างใหญ่ จะต้องมีที่ที่สามารถอยู่ได้อย่างสงบสุขอยู่อย่างแน่นอน เมื่อไรวิทยายุทธ์ของข้าจึงจะดีกว่านี้อีกสัหหน่อยกันหนอ?” เหตุการณ์ผู้ว่าการเมืองหลวงใต้เท้าเฉาถูกนักฆ่าชื่อซิงหุนลอบฆ่าดังกระหึ่มไปทั่วทั้งเมืองหลวงในเช้าวันรุ่งขึ้น อารมณ์ดีๆ ของฮ่องเต้ถูกกวาดทำลายสิ้นเพราะเหตุนี้ ผุ้ที่มีหน้าที่รับผิดชอบเรื่องนี้ทุกคนตั้งแต่กรมราชทัณฑ์ไปจนถึงตวนหวางซึ่งมีหน้าที่รักษาความปลอดภัยภายในเมืองหลวงต่างถูกฮ่องเต้ด่าไม่มีการไว้หน้า แต่ยังไม่ทันสืบหาตัวนักฆ่าที่ลงมือห่าพบ ก็ดันสืบไปเจอหลักฐานการฉ้อราษฎร์บังหลวงขนานใหญ่ของผู้ว่าฯเข้าเสียก่อน ทำให้ฮ่องเต้ยิ่งโกรธจัดว่าขุนนางกังฉินแบบนี้ถึงประหารฆ่าไปก็ไม่เพียงพอต่อการขออภัยประชาราษฎร์เสียด้วยซ้ำ ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีการตามสืบหาตัวนักฆ่าของคดีนี้อีก เรื่องนี้จึงค่อยๆ เงียบหายไป ส่วนมีดสั้นที่หย่งเยี่ยปักใส่ลำคอของผู้ว่าฯเฉานั้น เดิมทีเก็บเอาไว้เป็นหลักฐานอยู่ที่กรมราชทัณฑ์ แต่แล้วคืนหนึ่ง มันก็ถูกขโมยไป เฟิงหยางซีมองมีดใบหลิวลักษณะเดียวกันไม่มีผิดสองเล่มที่วางอยู่ตรงหน้าอย่างใจลอย เขาได้ข้อสรุปอย่างมั่นใจว่าผู้ลงมือจะต้องเป็นนักฆ่าอาชีพอย่างแน่นอน เพราะมีแต่นักฆ่าอาชีพเท่านั้นที่ลงมือฆ่าเพื่อเงินโดยไม่แยกแยะว่าเป็นคนดีหรือคนเลว “ฆ่าขุนนางกังฉินน่ะไม่เป็นไร แต่เจ้าไม่ควรห่าหวางเหล่าเตีย มีดบินของลี้น้อย ซัดไม่เคยพลาดเป้า! งั้นรึ?" เขาจะต้องตามหานักฆ่าคนนี้ให้พบ แล้วฆ่าเสียเพื่อแก้แค้นให้หวางเหล่าเตียให้จงได้! จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:44:54

ความคิดเห็นที่ 23 หลังตรุษจีนสิบห้าวันคือเทศกาลโคมไฟ เป็นวันที่ระลึกการพบกันของตวนหวางกับตวนหวางเฟย ปกติเมื่อถึงวันนี้ของทุกปี ตวนหวางจะไปเดินชมเทศกาลโคมไฟเป็นเพื่อนหวางเฟยเพื่อระลึกถึงวันแรกที่ได้พบกันโดยที่ไม่ได้พาหย่งเยี่ยไปด้วย ส่วนพวกองครักษ์จะเดินตามอยู่ห่างๆ โดยไม่กล้าไปรบกวน ทางด้านหย่งเยี่ย สาวใช้ทั้งสาวต่างร้องขอไปดูเทศกาลโคมไฟ และเนื่องจากโคมไฟที่หรูหรางดงามน่าชมที่สุดคือโคมไฟของบรรดาหอนางโลม หย่งเยี่ยอยากจะลองไปเห็นเรือนโบตั๋นดูสักครั้ง จึงรับปากพาสาวใช้ทั้งสามไปดูเทศกาลโคมไฟด้วยความยินดี เมื่อไปถึงในงาน อินเอ๋อร์ก็ตาไวมองเห็นตวนหวางกับหวางเฟย จึงร้องบอกหย่งเยี่ย หย่งเยี่ยหันไปมอง ก็เห็นหวางเฟย ท่านแม่ของเขาก้มลงพูดกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งด้วยสีหน้าอ่อนโยน ขณะที่ตวนหวางยืนมองนางอยู่ข้างๆ ด้วยสีหน้าหม่นหมอง ทำให้เขานึกเจ็บแปลบอยู่ในใจว่า พ่อแม่ของเขาห่างเหินกับเขา แต่กลับไปพูดจาสนิทสนมกับเด็กผ่านทาง หากจะบอกว่าที่ห่างเหินกับเขาเพราะเมื่อก่อนเขาไม่ยอมพูด มาตอนนี้เขาก็พูดได้และร่าเริงเป็นปกติแล้ว ยังมีเหตุผลอะไรอีกเล่าที่ทำให้พ่อแม่คู่นี้ทำตัวห่างเหินกับลูกชายคนเดียวของตัวเอง? หลังจากตวนหวางกับหวางเฟยผละจากเด็กคนนั้นแล้ว หย่งเยี่ยก็สั่งให้สาวใช้ทั้งสามคนรอเขาอยู่ที่นี่ แล้วรีบมุดหายไปกับฝูงชนตรงไปยังเด็กผู้หญิงที่ตวนหวางเฟยพูดด้วยคนนั้น เด็กหญิงคนนั้นเป็นลูกสาวของพ่อค้าขายเกาลัดคั่ว มาช่วยพ่อห่อเกาลัดคั่วในงาน หย่งเยี่ยไปซื้อเกาลัดคั่วห่อหนึ่ง แล้วเอ่ยชมเด็กหญิงกับพ่อของนางว่าเป็นเด็กดีที่รู้งานจริงๆ พ่อของเด็กก็บอกว่าฟูเหรินคนเมื่อครู่ก็พูดแบบนี้เหมือนกัน หย่งเยี่ยจึงถามเด็กหญิงว่า ฟูเหรินสวยๆ คนนั้นยังพูดอะไรกับเจ้าอีกบ้าง? เด็กหญิงตอบว่า ฟูเหรินคนนั้นบอกว่า ลูกของนางเองไม่ทราบว่าจะกำลังทำงานอยู่เหมือนกันหรือไม่ หย่งเยี่ยแปลบใจวูบทันที ซื่อจื่อไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของตวนหวางกับหวางเฟยจริงๆ ด้วย หย่งเยี่ยหยิบกระเป๋าเงินออกมายัดใส่มือของเด็กหญิงทั้งใบ แล้วถือเกาลัดคั่วถุงนั้นกลับไปให้พวกสาวใช้ที่ยืนรออยู่ หย่งเยี่ยกับสาวใช้ทั้งสามเดินชมโคมไฟไปพลางกินเกาลัดคั่วไปพลางแถวๆ เขตหอนางโลม ขณะที่เดินเพลินๆ หย่งเยี่ยก็รู้สึกว่ามีคนพุ่งเข้ามาจะชนใส่ จึงรีบหลบพร้อมกับปกป้องอินเอ๋อร์ไว้ที่ด้านหลังโดยสัญชาตญาณ ปรากฏว่าคนดังกล่าวคือองค์ชายรองหลี่เทียนรุ่ยนั่นเอง หย่งเยี่ยจึงกล่าวทักทายไปยิ้มๆ หลี่เทียนรุ่ยพูดเสียงหยันว่าซื่อจื่อมาชมโคมไฟตามลำพัง ไม่ได้มากับเสด็จอาหรอกหรือ? อ้อ ลืมลืมไปว่าวันนี้เสด็จอาจะอยู่กับอาสะใภ้ หย่งเยี่ยตอบไปแบบไม่เดือดร้อนว่าปกติการจูงมือกันเดินชมโคมไฟก็เป็นวันที่ควรแก่การหวนระลึกของเสด็จพ่อกับท่านแม่อยู่แล้ว เขาไม่คิดจะไปทำลายบรรยากาศหรอก หลี่เทียนรุ่ยเห็นหย่งเยี่ยไม่สะทกสะท้านกับการยั่วโมโหของตัวเองก็ยิ่งหงุดหงิด แล้วพอดีว่าเงยหน้าขึ้นเห็นโคมไฟของเรือนโบตั๋น จึงจงใจยั่วโทสะต่อว่า คุณชายม่ออวี้แห่งเรือนโบตั๋นนับเป็นอะไรได้ ขอแค่หย่งเยี่ยขึ้นไปยืนบนนั้น จะคุณชายไหนๆ ก็สิ้นราศีไปทั้งหมดนั่นล่ะ คราวนี้คำพูดของหลี่เทียนรุ่ยจี้ใจดำหย่งเยี่ยพอดี สีหน้ายิ้มๆ ของหย่งเยี่ยจึงเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียด ร้องบอกสาวใช้ทั้งสามให้กลับวังกัน สาวใช้ทั้งสามเองก็โมโหแทนหย่งเยี่ยเช่นกัน แต่ก็ทราบดีว่าจะไปหาเรื่องอีกฝ่ายที่เป็นถึงองค์ชายรองไม่ได้ แต่หลี่เทียนรุ่ยก็ยังพยายามหาเรื่องโดยพูดจายียวนและเข้ามาขวางทางไม่ให้หย่งเยี่ยเดินเลี่ยงหนีได้ สุดท้ายหย่งเยี่ยจึงมองหน้าอีกฝ่ายอย่างเย็นชาและพูดว่า มีเรื่องกับบนถนนทุกคนจะขายหน้ากันหมด ไปหาที่สงบๆ คุยกันเป็นอย่างไร? หลี่เทียนรุ่ยรับคำท้า และถามว่าจะไปที่ไหนดี? หย่งเยี่ยมองพวกองครักษ์ของหลี่เทียนรุ่ยแล้วถามว่า หนึ่งต่อหนึ่ง ท่านกล้าไหม? หลี่เทียนรุ่ยประหลาดใจมากว่าหย่งเยี่ยหัวสูงแค่อกเขาเท่านั้น ทำไมถึงกล้ามาท้าเขาแบบนี้ แต่ก็รับคำท้าไป แล้วสั่งให้องครักษ์ของตนกับสาวใช้ของหย่งเยี่ยรออยู่ที่นี่ หย่งเยี่ยนำทางหลี่เทียนรุ่ยไปจนรอบข้างไม่มีคนอื่น และพวกสาวใช้ องครักษ์ลับหายไปจากสายตา จึงค่อยกวาดตามองตำแหน่งแห่งที่รอบด้าน แล้วพูดว่า ฝ่าบาทรองอยากอัดข้ามากถึงเพียงนี้เทียว? หลี่เทียนรุ่ยจึงแค่นเสียงพูดว่า หลีหย่งเยี่ย ข้าขอเตือนเจ้า เฉียงเวยจะเล่นกับข้าได้แค่คนเดียวเท่านั้น เจ้าจงอยู่ให้ห่างๆ จากนางเอาไว้ หย่งเยียพูดตอบว่า “ท่านใส่ใจเฉียงเวยมากถึงเพียงนี้ แล้วเหตุใดถึงยังปล่อยให้นางเข้าไปอีกเล่า? ไม่กลัวว่าทรายเหล็กในประทัดทำร้ายนางหรือไร? ท่านนี่เหื้ยมเกินไปแล้ว! แต่ว่า...ก็ยังดีกว่าคนหน้าไหว้หลังหลอก มีบางคนที่เปลือกนอกสุภาพใจดีมีเมตตา แต่ความจริงแล้วยังโหดเหื้ยมชั่วร้ายยิ่งกว่าท่านเสียอีก ใช่หรือไม่?” “เจ้าหมายความว่ายังไง?” หลี่เทียนรุ่ยมองหย่งเยี่ยอย่างหวาดระแวง หย่งเยี่ยรู้สึกได้ถึงความเคลื่อนไหวผิดปกติ จึงพูดออกไปว่า ข้าต้องการจะพูดว่า ต่อให้ข้าไม่ลงมือ ก็สามารถสั่งสอนท่านได้ ท่านเชื่อหรือไม่?” หลี่เทียนรุ่ยหัวเราะลั่นทันที และพูดอย่างเคียดแค้นว่า หย่งเยี่ยจะมาช่วยอะไรเขาได้ กระทั่งพ่อของหย่งเยี่ยยังไม่ยอมช่วยเขาเลย แล้วหย่งเยี่ยนับเป็นตัวอะไร หย่งเยี่ยเตะออกไปทันทีด้วยแรงที่ไม่หนักและเบาจนเกินไป แต่ก็ทำให้หลี่เทียนรุ่ยรู้สึกเจ็บ จึงร้องอย่างโมโหว่าหย่งเยี่ยจงใจพูดดึงความสนใจของเขาแล้วฉวยโอกาสลงมือ หย่งเยี่ยก็เป็นเหมือนไอ้คนนั้นนั่นแหละ จากนั้นฟาดฝ่ามือเข้าใส่หย่งเยี่ยเต็มแรง แต่ฝ่ามือเพิ่งจะแตะถูกตัว ร่างของหย่งเยี่ยก็กระเด็นหวือออกไปไกลทันทีพร้อมกับร้องโหยหวน ทันใดนั้น เงาร่างสีดำเงาร่างหนึ่งก็วูบออกมาจากประตูบ้านข้างๆ ตรงเข้าไปรับร่างของหย่งเยี่ยเอาไว้ได้พอดี หลี่เทียนรุ่ยเห็นเข้าก็ร้องถามอย่างไม่พอใจว่าเจ้าเป็นใคร กล้าบังอาจมายุ่งเรื่องของข้า เฟิงหยางซีก้มลงมองหย่งเยี่ย ก็เห็นหน้าซีดขาว ตัวสั่นเทา ก็เกิดความสงสารขึ้นทันที หันไปพูดเสียงเย็นชากับหลี่เทียนรุ่ยว่า เขาขัดตากับการที่คนแข็งแกร่งรังแกคนอ่อนแอมากที่สุด ไสหัวไปซะ หลี่เทียนรุ่ยไม่เคยถูกใครร้องสั่งให้ “ไสหัวไป” มาก่อน จึงโกรธจัด ตรงเข้าไปลงมือใส่เฟิงอย่างซีอย่างเต็มกำลังด้วยท่าโจมตีที่โหดเหื้ยมอำมหิตทันที เฟิงอย่างซีหลบได้หมด แต่เห็นวิธีลงมือของหลี่เทียนรุ่ยแล้วไม่ชอบใจอย่างมาก จึงพูดว่า “ท่าที่โหดเหื้ยมเช่นนี้กลับนำมาใช้กับคนแปลกหน้าได้ หากไม่สั่งสอนเจ้า วันหน้าจะเป็นถึงขนาดไหน!” จากนั้นเตะกลับไปหนึ่งเท้าจนหลี่เทียนรุ่ยล้มก้นกระแทกเสื้อเลือะโคลนปนหิมะสกปรกไปหมด หย่งเยี่ยยืนปรบมือหัวเราะชอบใจ เฟิงหยางซีเดินมาตบศีรษะเด็กชายเบาๆ ดุว่า “ยังไม่รีบกลับบ้านไปอีก? ต่อไปอย่าเที่ยวไปตอแยเด็กชอบวางโตแบบนี้อีกล่ะ” หย่งเยี่ยตอบว่า “เซี่ยเซี่ยเกอเกอ ท่านชื่อว่าอะไรหรือ?” เฟิงหยางซีคลี่ยิ้ม พูดอย่างอ่อนโยนว่า “ข้าชื่อเฟิงหยางซี ที่แปลว่าสายลมพัดขึ้น” “เฟิงจื่อเกอเกอ(พี่คนบ้า)” หย่งเยี่ยยิ้มหวานร้องเรียกโดยที่หน้าไม่เปลี่ยนสี ถึงวิทยายุทธ์จะสู้แพ้เฟิงหยางซี แต่ขอให้ได้เอาเปรียบทางคำพูดและหลอกใช้อีกฝ่ายได้ก็ยังดี ด้วยนิสัยของหลี่เทียนรุ่ย ต่อไปคงได้เที่ยวหาเรื่องเฟิงหยางซีบ่อยๆ เป็นแน่ คิดแล้วหยงเยี่ยก็แอบสะใจอยู่ในใจ พูดจบหย่งเยี่ยก็วิ่งเหยาะๆ จากไปอย่างอารมณ์ดี และหันมายิ้มให้หลี่เทียนรุ่ยอีกครั้งก่อนวิ่งลับหายไป หลี่เทียนรุ่ยหายโมโหแล้วในตอนนี้ และมองตามหลังหย่งเยี่ยไปด้วยสายตาไม่ยอมรับนับถือในฝีมืออย่างยิ่ง ก่อนจะลุกขึ้นเดินตามไปโดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น “อย่าให้ข้าเห็นเจ้ารังแกคนอ่อนแออีกนะ!” เฟิงหยางซีพูดสั่งสอน หลี่เทียนรุ่ยแค่นเสียง หันมามองหน้าคนพูด “เฟิงจื่อรึ? คนบ้ามากกว่ามั้ง!” เฟิงหยางซีชะงักงัน ก่อนจะส่ายหน้า แล้วเดินกลับเข้าบ้านไป หลี่เทียนรุ่ยเดินไปถึงปากตรอก ก็พบกับหย่งเยี่ยที่รออยู่ก่อนแล้ว หลังจากนิ่งมองหน้าหย่งเยี่ยด้วยสีหน้าถมืงทึงอยู่พักใหญ่ หลี่เทียนรุ่ยจึงยิ้มออกมาแล้วเอามือพาดไหล่หย่งเยี่ย หย่งเยี่ยเบี่ยงตัวหลบ แล้วพูดว่า “ฝ่าบาทต้องจำเอาไว้ว่า อย่าสนิทสนมกับข้ามากเกินไป ประการแรกข้าไม่เคยชินกับการทำตัวสนิทสนมกับฝ่าบาทมากขนาดนี้ ประการที่สอง ขอให้ฝ่าบาทจำเอาไว้เพียงว่า วาจาของข้าไม่มีทางเปลี่ยนแปลงอย่างเด็ดขาด! ภายในเวลาหนึ่งปี ข้าจะทำให้ฝ่าบาทสมหวังในสิ่งที่ต้องการอย่างแน่นอน ท่านไม่จำเป็นต้องระแวงสงสัยข้า และไม่จำเป็นต้องทำอะไรทั้งสิ้น ขอเพียงแค่เคลื่อนไหวสนับสนุนหย่งเยี่ยเพียงเล็กน้อยก็พอแล้ว หลังจากเรื่องราวผ่านไป ท่านย่อมจะเข้าใจในความภักดีของหย่งเยี่ยเอง ไยจึงจะยินดีกระทำเล่า?” หลี่เทียนรุ่ยมองเสื้อผ้าที่สกปรกของตัวเอง แล้วพูดว่า “ข้าไม่ต้องการทำอะไรทั้งสิ้น และจะไม่ทำอะไรทั้งสิ้น เรื่องทั้งหมด ให้เจ้าคิดให้ดีๆ เอาเอง หากคิดจะวางกับดักให้ข้าหลงกลละก็ ข้าจะไม่สนใจแน่ว่าเจ้าเป็นบุตรของเสด็จอาหรือไม่” หย่งเยี่ยเดินจากไปโดยทำเป็นไม่ได้ยิน โหยวหลีกู่...พวกเจ้าอยากให้ข้าช่วยองค์ชายใหญ่ มาตอนนี้ข้ากลับช่วยองค์ชายรอง จะดูซิว่าพวกเจ้าจะทำอย่างไร จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:46:35

ความคิดเห็นที่ 24 หลังปีใหม่ หย่งเยี่ยเริ่มไปเรียนหนังสือกับพวกองค์ชาย แต่ก็ฟุบหลับกับโต๊ะทุกวันตั้งแต่ฤด๔ใบไม้ผลิยันฤดูร่วง จนหวงไท่ฟู่ (อาจารย์สอนพวกองค์ชาย จะเรียกว่าไท่ฟู่ คนนี้แซ่หวง) ที่สอนสุดจะทน จึงปาม้วนหนังสือในมือเข้าใส่จนได้ในวันหนึ่ง ในตอนที่หวงไท่ฟู่ปาหนังสือใส่ หย่งเยี่ยก็ตื่นขึ้น ทั้งมือยังไปกระแทกถูกหนังสือบนโต๊ะตกลงพื้นอย่างแนบเนียน จึงก้มตัวลงเก็บ อันทำให้สามารถหลบพ้นจากม้วนหนังสือที่ปาเข้าใส่ได้พอดิบพอดี ม้วนหนังสือจึงพุ่งเข้าไปชนป๊อกใส่ศีรษะขององค์ชายสามที่นั่งอยู่ข้างหลังแทนอย่างแม่นยำ องค์ชายสามร้องโอ๊ย แล้วลุกขึ้นยืนถามไท่ฟู่ทันทีอย่างโมโหว่าตีเขาทำไม หวงไท่ฟู่ได้แต่อ้าปากพะงาบๆ ชี้มาที่หย่งเยี่ย ขณะที่นึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรดี หย่งเยี่ยก็พูดยิ้มๆ ขึ้นก่อนว่า “ไท่ฟู่คงอยากจะเชิญให้ฝ่าบาทสามท่องตำราให้ฟังเป็นแน่!” หวงไท่ฟู่จะบอกว่าปาหนังสือใส่ผิดคนก็ไม่ได้ จึงแต่พูดว่า เมื่อกี้สอนไปถึงไหนแล้ว ให้ท่องต่อจากนั้น หลี่เทียนเสียงอ้าปากค้าง อุบอิบอยู่ครู่โดยท่องไม่ออก เพราะเมื่อครู่ก็ไม่ได้ตั้งใจฟังจริงๆ ไท่ฟู่จึงหันมาชี้ใส่หย่งเยี่ยอย่างได้ที บอกให้หย่งเยี่ยท่องแทน หย่งเยี่ยตะลึง ก่อนจะพูดว่า “ข้าไม่เชื่อว่าฝ่าบาทใหญ่กับฝ่าบาทรองจะท่องได้” อันเป็นกระพือไฟไปลามใส่เทียนโย่วกับเทียนรุ่ยเป็นที่เรียบร้อย เทียนโย่วมองหย่งเยี่ยอย่างนึกสนุกโดยไม่พูดอะไร เทียนรุ่ยพูดเสียงหยันว่าไท่ฟู่บอกให้เจ้าท่อง! หย่งเยี่ยย้อนว่า หรือว่าฝ่าบาทรองท่องไม่ได้? หลี่เทียนรุ่ยร้องว่า ใครว่าข้าท่องไม่ได้กัน? จากนั้นท่องออกมาให้ฟังทันที หย่งเยี่ยฟังรอบเดียวแล้วจำได้ จึงท่องตามอย่างคล่องแคล่วไม่มีผิดสักตัว เป็นอันรอดตัวไป ระหว่างที่หย่งเยี่ยท่องออกมาอย่างคล่องแคล่ว หลี่เทียนโย่วเบือนหน้าหนีไปอีกทางพยายามฝืนกลั้นอาการระเบิดหัวเราะก๊ากแทบแย่ นึกชมในใจว่าหย่งเยี่ยนี่ฉลาดจริงๆ  จากนั้นจึงกระแอมเบาๆ แล้วท่องต่อจากหย่งเยี่ย หลี่เทียนเสียงตั้งตัวไม่ทัน จึงไม่ได้ตั้งใจฟัง จึงยังท่องไม่ได้อยู่ดี สุดท้ายจึงถูกไท่ฟู่ใช้ไม้บรรทัดตีมือแรงๆ ไปสิบครั้ง จากนั้นไท่ฟู่ที่ปาหนังสือใส่ผิดคนและเล่นงานหย่งเยี่ยไม่ได้ก็หมดอารมณ์สอน จึงได้แต่ถลึงตาใส่หย่งเยี่ยอย่างเจ็บใจแล้วสะบัดแขนเสื้อเดินออกจากห้องไป หลังจากไท่ฟู่ออกไปจากห้อง เทียนโย่วก็ถามน้องอย่างห่วงใยว่าเจ็บหรือเปล่า? เทียนรุ่ยยิ้มเย็นชา พูดว่า “พี่ใหญ่ห่วงใยน้องๆ ถึงขนาดนี้จริงๆ หรือ?” ก่อนจะกำหมัดถูกมือพูดว่า “เจ้าเล่ห์นัก! ไท่ฟู่ปาหนังสือใส่เจ้าชัดๆ แต่กลับมาให้น้องสามเป็นแพะรับบาป ข้าจะจะระบายโทสะแทนน้องสามเอง” พูดจบก็ฟาดฝ่ามือใส่หย่งเยี่ยทันที หย่งเยี่ยทำท่าจะหลบฝ่ามือนี้ แต่ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาทางนี้พอดี จึงเปลี่ยนใจเป็นจงใจรับฝ่ามือนี้ตรงๆ จึงกระเด็นล้มหงายลงกับพื้น เทียนโย่วตกใจ รีบเข้าไปประคองทันที และบอกให้เทียนรุ่ยหยุดมือ เทียนรุ่ยพูดเสียงหยันว่าพี่ใหญ่ไปปกป้องคนนอกแทนที่จะปกป้องพี่น้องกันเองหรือ? เทียนโย่วพูดเสียงแข็งทันทีว่า “น้องรอง!” เทียนรุ่ยฟาดฝ่ามือใส่เทียนโย่ว ขณะที่เทียนโย่วทำท่าจะหลบ แล้วจึงได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาเช่นกัน จึงจงใจไม่หลบ รับฝ่ามือนี้ไปเต็มๆ จนกระเด็นหงายล้มลงตรงประตู เทียนรุ่ยยิ่งย่ามใจ ตรงเข้าไปจะเตะซ้ำใส่หย่งเยี่ยอีกครั้ง “หยุดมือ!” เสียงตวาดลั่นที่ดังมาจากประตูพร้อมด้วยชายผ้าสีเหลืองที่วาบเข้าสู่สายตาส่งผลให้เทียนรุ่ยสะดุ้งเฮือก เข่าอ่อนทรุดลงร้องเสียงสั่น “เสด็จพ่อ!” อวี้เจียตี้มองเทียนโย่วกับหย่งเยี่ยที่ล้มนอนอยู่กับพื้นแล้วหันไปหาตวนหวาง พูดอย่างกระอักกระอ่วน “ยังไม่รีบไปตามหมอหลวงมาอีกรึ?” ตวนหวางบอกให้ฮ่องเต้ใจเย็นๆ ขอเขาดูให้ชัดๆ ก่อน จากนั้นเข้าไปพยุงหย่งเยี่ยขึ้นมา ถามว่าเกิดอะไรขึ้น อวี้เจียตี้เองก็หันไปถามเทียนโย่วว่า เจ้าเป็นพี่ใหญ่ บอกมาสิว่าเกิดอะไรขึ้น เทียนโย่วยังไม่ทันได้พูด เทียนรุ่ยก็ชิงฟ้องขึ้นก่อนว่าหย่งเยี่ยนอนหลับตอนเรียน แต่กลับให้น้องสามเป็นแพะรับบาปถูกไท่ฟู่ตี เขาเห็นแล้วทนไม่ไหวจึงลงมือสั่งสอนเขา ส่วนพี่ใหญ่เห็นอยู่กับตาแท้ๆ ก็ยังไม่ยอมอธิบายกับไท่ฟู่พ่ะย่ะค่ะ” ตวนหวางยิ่งฟังหน้ายิ่งเครียด หันไปบอกฮ่องเต้ว่าอย่าผ่อนปรนการอบรมสั่งสอนเพราะเห็นแก่หน้าเขาเด็ดขาด หย่งเยี่ยเถียงว่า เขาไม่ได้นั่งหลับ แค่รู้สึกเพลียจึงฟุบกับโต๊ะเท่านั้น เรื่องที่ไท่ฟู่สอน เขาได้ฟังทั้งหมดไม่มีตกหล่นสักนิด เทียนรุ่ยตวาดใส่ทันทีว่าแล้วทำไมเมื่อกี้ไม่ยอมพูด? หย่งเยี่ยบอก เขาไม่กล้าพูด เพราะกลัวฝ่าบาทรองจะตีเขา เทียนรุ่ยตะคอกว่า เขาไปตีหย่งเยี่ยเมื่อไรกัน หย่งเยี่ยหน้าซีดตัวสั่น รีบตะกุกตะกักแก้คำพูดทันทีว่าฝ่าบาทรงไม่ได้ตีเขา ฮ่องเต้กับตวนหวางหันมามองหน้ากัน จากนั้นฮ่องเต้จึงดุเทียนรุ่ยที่ทำให้หย่งเยี่ยกลัวลานขนาดนั้น จากนั้นหันไปถามเทียนโย่วว่าเรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่? เทียนโย่วคุกเข่าลง พูดอย่างสงบว่า เขาเป็นพี่ใหญ่ แต่กลับไม่ได้ดูแลน้องๆ ให้ดี เขายินดีรับโทษ เทียนโย่วถูกฮ่องเต้สั่งให้ขันทีลงโทษถอดกางเกงลงตีด้วยไม้กระดานไปสิบไม้ เทียนเสียงที่ถูกไท่ฟู่ตีเพราะไม่ขยันเรียนก็ถูกลงโทษตีไม้กระดานไปสิบไม้เช่นกัน เทียนรุ่ยถามว่าพี่ใหญ่กับน้องสามต่างก็ถูกลงโทษ แล้วหย่งเยี่ยล่ะ? ฮ่องเต้พูดว่า หากวันหน้าเจอเหตุการณ์แบบนี้อีก จะลงโทษทุกคนคนละสิบไม้ ส่วนหย่งเยี่ย ตวนหวางจะจัดการลงโทษเขาเอง พูดจบตวนหวางก็หันไปพูดกับหย่งเยี่ยว่า “กลับวัง” เทียนรุ่ยหันไปพูดกับตวนหวางว่า เขานับถือเสด็จอาเสมอมา หวังว่าเสด็จอาคงจะไม่ทำให้เขาต้องผิดหวัง ตวนหวางย้อนถามว่าฝ่าบาทสองอยากจะตามกลับไปที่วังเพื่อดูเขาลงโทษหย่งเยี่ยด้วยอย่างนั้นหรือ ทำเอาเทียนรุ่ยอ้ำอึ้งไป ตวนหวางจึงหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า ไม่จำเป็นหรอก เขาจะลงโทษให้เห็นตรงนี้เลยก็แล้วกัน! จากนั้นสั่งให้หย่งเยี่ยถอดกางเกงออก หย่งเยี่ยฟังแล้วเลือดขึ้นหน้าทันทีเหมือนกัน รตวาดเสียงแข็งว่า “ไม่!” เสียงตวาดนี้ทำเอาทุกคนในห้องตกตะลึง ตวนหวางขมวดคิ้ว “พูดอีกครั้งซิ!” หย่งเยี่ยยืนตัวตรง พูดเน้นทีละคำอย่างเย็นชาว่า “อยากจะตีก็ตี แต่หากคิดจะให้เขาถอดกางเกงออกตีให้พวกนั้นดู เขาไม่ทำ!” “ดี...ดีมาก!” ตวนหวางแย่งไม้กระดานมาจากมือขันที แล้วฟาดเข้าใส่เต็มแรงทันที หย่งเยี่ยไม่กล้าเกร็งพลังปราณคุ้มครองตัวเองต่อหน้าตวนหวาง จึงรับแรงตีนี้ไปเต็มๆ ตัวกระเด็นลอยไปทันที หลี่เทียนโย่วหน้าถอดสี รีบพุ่งเข้าไปพยุงหย่งเยี่ยขึ้นมากอดไว้ หันไปขอร้องว่าหย่งเยี่ยร่างกายอ่อนแอมาแต่ไหนแต่ไร ขอให้เสด็จอาโปรดยั้งมือด้วยเถิด หย่งเยี่ยผลักหลี่เทียนโย่วออก รู้ดีว่าตวนหวางคิดจะตีเขาให้ถึงขั้นพิการ จึงคิดในใจอย่างรวดเร็วว่าควจจะเดิมพันต่อดีหรือไม่ แต่เมื่อคิดถึงแผนการที่วางเอาไว้ก่อนหน้านี้ สุดท้ายเขาก็ยืดตัวตรง เดินเข้าไปหาตวนหวางอีกครั้ง พูดว่า “ท่านตีเถิด!” ตวนหวางแค่นเสียงเย็น แล้วตีต่อไปแบบไม่มียั้งมือจนครบสิบไม้ โดยที่ครั้งนี้หย่งเยี่ยยืนมั่นคง จึงไม่มีการกระเด็นไปเหมือนครั้งแรกอีก ตอนที่อวี้เจียตี้สั่งให้ขันทีตีพวกองค์ชายนั้น พวกขันทีรู้จักออมมือตีในระดับที่เหมาะสม ไม่แรงและไม่เบาจนเกินไป ขณะที่ตวนหวางตีลงไปเต้มแรงอย่างไม่มียั้งมือ แถมตวนหวางมีวิทยาทยุทธ์สูง ต่อให้เป็นผู้ชายอกสามศอกก็ยังทนไม่ไหว แม้หย่งเยี่ยจะฝึกวิทยายุทธ์มาดี ร่างกายแข็งแรงขนาดไหน ก็ยังหน้าขาวซีด เลือดไหลจากรอยแผลถูกตีออกมานองชุ่มกางเกง ที่ยังไม่ล้มลงเป็นเพราะแข็งใจสะกดกลั้นเอาไว้เท่านั้น เทียนโย่วเห็นสีหน้าของหย่งเยี่ยแล้วนึกกลัวจับใจ รีบร้องขอให้ตามหมอหลวงมาโดยเร็ว เทียนรุ่ยกับเทียนเสียงไม่เคยเห็นตวนหวางเข็มงวดดุดันอย่างนี้มาก่อน จึงต่างหวาดกลัวจนพากันเงียบกริบไม่กล้าพูดอะไรสักคำ ส่วนอวี้เจียตี้มีสีหน้าเฉยๆ เหมือนรู้อยู่แล้วว่าผลลัพธ์จะต้องออกมาเป็นอย่างนี้ ตวนหวางกับหย่งเยี่ยจ้องหน้ากันนิ่งเหมือนครั้งแรกที่เจอน้ากัน หย่งเยี่ยคิดในใจว่าหากตวนหวางยังมีลูกแท้ๆ อีกคนหนึ่งอยู่จริงๆ อย่างนั้นเขาก็วางเดิมพันถูกแล้ว แต่หากไม่มี อย่างนั้นเขาก็เลือกที่จะให้ตวนหวางใช้ เพื่อรวมกำลังกับตวนหวางทำลายโหยวหลีกู่ ซึ่งไม่ว่าจะเป็นทางไหน เขาก็ไม่มีทางเสียเปรียบทั้งสิ้น หย่งเยี่ยนึกไปถึงตวนหวางเฟย แล้วนึกอยากให้นางกอดเขาจับใจ หากนางเป็นแม่ของเขาจริงๆ จะดีสักแค่ไหนกันหนอ “เสด็จพ่อ กลับบ้านกันเถอะ!” หย่งเยี่ยพูด แต่เท้าไม่ขยับสักก้าว สายตามองตวนหวางอย่างอาลัยอาวรณ์ ไม่ทราบเพราะอะไร ตวนหวางเห็นสายตาและท่าทางของหย่งเยี่ยแล้ว เกิดอาการลนลานขึ้นมาทันที รีบอุ้มร่างเล็กๆ ขึ้น เมื่อสิ่งที่มือสัมผัสโดนมีแต่เลือดล้วนๆ หัวใจก็ยิ่งโลดแรงแทบจะหลุดออกมานอกอก ก้มหน้าลงมองเห็นหย่งเยี่ยหมดสติไปแล้ว บนใบหน้ามีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดซึม ก็ใช้วิชาตัวเบาอุ้มพาออกไปที่รถม้าซึ่งจอดรออยู่นอกวังอย่างรวดเร็วโดยไม่สนใจว่ากำลังอยู่ในวังหลวง หมอหลวงรีบร้องเรียกให้ตวนหวางวางซื่อจื่อลง เพราะหากเลือดแห้งจนกางเกงติดกับแผล อาการของหย่งเยี่ยจะยิ่งทรุดหนักลง แต่ตวนหวางไม่สนใจฟังเสียแล้ว “เจ้าพอใจแล้วสิ?!” เทียนโย่วหันไปตะคอกใส่เทียนรุ่ย เทียนรุ่ยพูดเสียงเย็นชาว่า “ไหนว่าพี่ใหญ่สุภาพอ่อนโยนไง ที่แท้ก็เสแสร้งแกล้งทำทั้งนั้น หรือเทียนเสียงสมควรถูกตี?” เทียนเสียงร้องขึ้นอย่างเหลืออดว่าพี่ใหญ่ พี่รอง เลิกทะเลาะกันเพราะเขาได้แล้ว ใครบ้างไม่รู้ว่าพี่สองคนต่อสู้กันจะเป็นจะตายเพื่อตำแหน่งไท่จื่อ(รัชทายาท)? แล้วมาใช้เขาเป็นเครื่องมืองั้นหรือ? พูดจบก็สะบัดหน้าจากไปทันที เทียนรุ่ยพูดอย่างเย็นชาว่า พี่ใหญ่คงสงสัยละสิว่าทำไมข้าถึงได้ล่วงเกินตวนหวาง? ก็เพราะข้าขัดตาหย่งเยี่ยอย่างไรเล่า! ข้าเป็นคนแบบนี้แหละ ใครที่ล่วงเกินข้า จะมีผลลัพธ์เช่นนี้ทั้งนั้น! จากนั้นหันไปมองขันทีที่ลงโทษตีองค์ชายใหญ่กับองค์ชายสามเมื่อครู่ทั้งสามคน พูดต่อว่า ข้ารู้ดีว่าพี่ใหญ่หลงรักหย่งเยี่ยแต่ทางที่ดีอย่าให้เสด็จพ่อรู้เข้าเชียวนะ ก่อนจะหัวเราะก้องเดินจากไป เทียนโย่วยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น หันไปมองขันทีทั้งสามที่ก้มหน้าลงทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น แล้วออกไปโดยไม่ได้พูดอะไร จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:47:06

ความคิดเห็นที่ 25 คืนนั้น ตอนที่อวี้เจียตี้เสวยอาหารค่ำอยู่ที่ตำหนักของพระมารดาของเทียนโย่ว ขันทีก็มารายงานว่า ขันทีที่ตีพวกองค์ชายเมื่อกลางวันทั้งสามคนถูกฆ่าตายแล้ว อวี้เจียตี้กริ้วมาก พูดเสียงแดกดันว่า ลูกของข้านี่ช่างแน่จริงๆ จากนั้นนิ่งไปนิด แล้วพูดต่อว่า เทียนโย่วเองก็อายุเต็มสิบห้าแล้ว พรุ่งนี้จงรับราชโองการออกไปสร้างวังอยู่ที่นอกวังหลวงได้แล้ว อันเป็นความหมายว่าจะแต่งตั้งองค์ชายรองหลี่เทียนรุ่ยเป็นรัชทายาท ส่วนหลี่เทียนโย่วที่ต้องย้ายออกไปอยู่นอกวังหลวงเป็นอันตกรอบจากการแข่งขันชิงตำแหน่งรัชทายาทไป ข้างตวนหวางที่พาหย่งเยี่ยขึ้นรถม้าเร่งวิ่งกลับวังโดยเร็วที่สุดพลางมองหน้าหย่งเยี่ยด้วยความหวาดกลัว เมื่อสิบเอ็ดปีก่อน ตอนที่หย่งเยี่ยซึ่งอายุเพิ่งจะครบหนึ่งเดือนถูกลักพาตัวไป ตอนนั้นเขาที่รู้ข่าวแค่โกรธจัดเท่านั้น แต่ตอนนี้เขากลับหวาดกลัวจับใจ กลัวว่าหย่งเยี่ยจะถูกเขาตีจนตายหรือพิการไปจริงๆ หลังจากหย่งเยี่ยถูกลักพาตัวไป ใช่ว่าเขาไม่เคยพยายามส่งคนออกตามหา และใช่ว่าไม่เคยหาเด็กที่หน้าตาเหมือนกันพบมาก่อน แต่เพียงพามาให้หวางเฟยดู แล้วหวางเฟยส่ายหน้าบอกว่าไม่ใช่เท่านั้น ความยินดีที่หาตัวพบก็กลายเป็นความผิดหวังไปในทันที มาบัดนี้ ในที่สุดโหยวหลีกู่ก็หาเด็กที่เหมือนหย่งเยี่ยมากยิ่งกว่าเด็กที่เขาเคยหาพบมาทุกคนเจอจนได้ เขาได้แต่หวังว่าหย่งเยี่ยที่โหยวหลีกู่ส่งมาคนนี้จะเป็นลูกของเขาจริงๆ เมื่อพาหย่งเยี่ยกลับไปถึงวัง ตวนหวางตรงไปที่ตำหนักส่วนตัวของเขาทันทีพร้อมกับออกคำสั่งเสียงกร้าวว่าให้ห้ามทุกคนเข้าไปที่ตำหนักของเขาทั้งสิ้น และให้เฝ้าหลี่เหยียนเหนียนเอาไว้ หากมีความเคลื่อนไหวผิดปกติใดให้ฆ่าทิ้งทันที พร้อมกับให้ไปตามตัวหวางเฟยมา หลังจากวางหย่งเยี่ยลงบนเตียงอย่างเบามือแล้ว ตวนหวางจึงถอดรองเท้าและถุงเท้าของหย่งเยี่ยออก ดอกไม้สีแดงสดดอกนั้นก็ปรากฏแก่สายตาทันที ในตอนที่หย่งเยี่ยเกิดและหวางเฟยนึกสนุกซุกซนขึ้นมา จึงวาดดอกไม้นี้ที่ฝ่าเท้าลูกนั้น เขายังดุนางไปว่าเล่นเหลวไหล นึกไม่ถึงเลยว่าดอกไม้นี้จะกลายมาเป็นสัญลักษณ์ในการแยกแยะตัวลูกของเขาตัวจริงไปได้ เมื่อตวนหวางเฟยที่รีบร้อนมาตามคำสั่งได้เห็นสภาพหย่งเยี่ยและรูปดอกไม้ที่ฝ่าเท้า ก็อุทานว่า “สวรรค์ เด็กคนนี้เป็น...ของเรา” แล้วเป็นลมหมดสติไป ตวนหวางช่วยจัดการแผลให้หย่งเยี่ย ในใจคิดว่าสุดท้ายโหยวหลีกู่ก็เปลี่ยนตัวส่งเด็กคนอื่นมาให้เขาจริงๆ แต่เด็กคนอื่นนี้ก็กลับกลายเป็น “หย่งเยี่ย” ลูกของเขาจริงๆ เช่นกัน! สิบเอ็ดปีเต็มๆ เลยทีเดียว นึกไม่ถึงเลยว่าลูกจะกลับมาหาเขาด้วยวิธีการแบบนี้ และถูกเขาพบความจริงด้วยวิธีการแบบนี้ ตวนหวางนึกถึงสายตาอาลัยอาวรณ์ตอนที่ขอให้เขาพากลับบ้านของหย่งเยี่ย แล้วนึกรู้ขึ้นมาทันทีว่าหย่งเยี่ยจะต้องรู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้ว จึงจงใจใช้วิธีนี้เพื่อให้เขารู้ว่าตัวเองคือใคร จากนั้นนึกไปถึงตอนแรกที่ได้พบกันที่หย่งเยี่ยทำเป็นพูดถึงว่าเจอเด็กซึ่งหน้าตาเหมือนกันในหุบเขา หรือหย่งเยี่ยจะนึกสงสัยตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว เพราะพ่อตาของเขาก็บอกเช่นกันว่าหย่งเยี่ยไปถามเรื่องพวกลูกของน้าสาวที่หน้าตาเหมือนตัวเอง หลังจากนั้นหย่งเยี่ยก็ไข้ขึ้นหมดสติไปสองวันเต็มๆ และตื่นมาเพราะเสียงทะเลาะกันของเสด็จพ่อของท่านแม่ ซึ่งพูดให้ชัดแล้วก็คือ ตวนหวางถูกหวางเฟยด่าเรื่องที่ตีลูกหนักมือมากจนสลบไปหลายวัน และถูกประชดว่าทำไมไม่ตีให้ตายไปเสียเลยสิ้นเรื่อง ถ้ารังเกียจพวกนางแม่ลูกนัก ก็เชิญไปหาเมียใหม่ นางจะพาหย่งเยี่ยออกไปจากบ้านนี้เอง ฯลฯ หย่งเยี่ยฟังอยู่นานตั้งแต่ตื่นจนทนหนวกหูไม่ไหว จึงร้องบอกให้เงียบได้แล้ว เขาหนวกหู ตวนหวางกับหวางเฟยจึงค่อยหันมาล้อมหย่งเยี่ยอย่างตื่นเต้นที่เขาฟื้นแล้ว หย่งเยี่ยถามเรื่องที่อยากรู้มานานว่าเด็กชายชุดม่วงเป็นใคร แล้วเรื่องมันเป็นยังไงมายังไง พวกตวนหวางเล่าว่าตอนนั้นแคว้นเฉินยกทัพมาประชิดชายแดน ตวนหวางจึงยกทัพไปต้านข้าศึก แต่นึกไม่ถึงเลยว่าแคว้นเฉินจะส่งคนลอบแทรกซึมเข้ามาถึงเมืองหลวง แล้วลักพาตัวหย่งเยี่ยที่อายุเพิ่งจะครบหนึ่งเดือนไป พอดีว่ายายของหย่งเยี่ยมีพี่น้องแฝดเหมือนอยู่คนหนึ่ง เป็นน้าสาวของท่านแม่หย่งเยี่ย แล้วน้าสาวที่ว่านี้ก็มีลูกสามคน ลูกคนโตซึ่งมีศักดิ์เป็นพี่สาวของท่านแม่คลอดลูกพร้อมๆ กับท่านแม่พอดี ตอนที่หย่งเยี่ยถูกลักพาตัวไป ท่านแม่ได้ไปเยี่ยมพี่สาวคนนี้น จากนั้นจึงแข็งใจอุ้มลูกของนางมาเป็นของตัว โกหกทุกคนว่าเป็นหย่งเยี่ย โดยตั้งใจว่ารอจนพ้นสถานการณ์วิกฤตนี้ไปก่อนค่อยออกตามหาหย่งเยี่ยกัน แต่กลายเป็นว่าพี่สาวบุญน้อย ด่วนเสียชีวิตไปเสียก่อน พวกนางจึงรับหย่งเยี่ยมาเลี้ยงเป็นลูกแท้ๆ ตวนหวางถามหย่งเยี่ยว่า นี่ไม่มีใครรู้ความจริงเลยหรือ? หย่งเยี่ยไม่เคยถูกให้ถอดกางเกงตีก้นเลยหรือ? หย่งเยี่ยตอบเลี่ยงแบบหน้าแดงจัดว่า คนที่ลักพาตัวเขาไปไม่ใช่คนของโหยวหลีกู่ ส่วนคนในโหยวหลีกู่ที่รู้ ต่างก็เลือกที่จะพูดไม่บอกใคร (ชิงอีซือฝุ) และคนที่พาเขามาส่งที่วังไม่รู้เรื่องนี้ ทั้งยังไม่เคยคิดไปในด้านนั้นมาก่อนด้วย (หลี่เหยียนเหนียน) ตวนหวางฟังแล้วหัวเราะชอบใจ หวางเฟยถามหย่งเยี่ยถึงตอนที่อยู่ในหุบเขา หย่งเยี่ยบอก เขาจำไม่ได้แล้ว ตอนเล็กๆ เขาเป็นปัญญาอ่อน แล้วอยู่ดีๆ ก็เหมือนได้สติตื่นขึ้นมา ตวนหวางเฟยน้ำตาไหล บอกว่าแปลกจริงๆ ตอนนางยังเด็กก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน เป็นเหมือนเด็กปัญญาอ่อน พูดก็ไม่ได้ จนอายุได้ห้าขวบจึงเหมือนกับได้สติตื่นขึ้นมากะทันหัน หลีหย่งเยี่ยเองตอนยังเล็กก็ไม่ยอมพูดเหมือนกัน เพิ่งจะเริ่มพูดได้ตอนสี่ขวบ หลังจากนั้นหย่งเยี่ยก็ขอให้หวางเฟยไปต้มน้ำแกงมาให้เขากิน เพื่อจะคุยกับตวนหวางเพียงลำพังอย่างจริงจัง เมื่ออยู่ตามลำพังกับตวนหวาง ตวนหวางบอกว่า ขอบอกไว้ก่อนว่าเขาไม่คิดที่จะเข้าไปยุ่งกับเรื่องแต่งตั้งรัชทายาท และบอกว่าเขารู้ว่าหย่งเยี่ยวางแผนร่วมแสดงละครกับหลี่เทียนรุ่ยเพื่อให้หลี่เทียนรุ่ยได้เป็นรัชทายาท หย่งเยี่ยจึงบอกว่า โหยวหลีกู่ต้องการสนับสนุนให้หลี่เทียนโย่วเป็นรัชทายาท เขาจึงจงใจช่วยหลี่เทียนรุ่ยแทน เพื่อให้โหยวหลีกู่ผิดแผน ร้อนใจ และเริ่มเคลื่อนไหว แบบนี้โหยวหลีกู่ถึงจะเผยพิรุธออกมา ตวนหวางบอกให้หย่งเยี่ยเปลี่ยนกลับมาเป็นตัวเอง แต่หย่งเยี่ยบอกว่าเขาอยู่แบบนี้ต่อไปแหละดีแล้ว ความจริงคือ จนถึงตอนนี้ โหยวหลีกู่ได้สั่งให้หย่งเยี่ยฆ่าคนไปแล้วหลายราย ทำเอาเฟิงหยางซีเที่ยวตามสืบไล่ล่าหย่งเยี่ยไปทั่วทั้งเมืองหลวง และทุกรายที่ฆ่า โทษของหย่งเยี่ยถึงขั้นประหารทั้งสิ้น หากเขาเปิดเผยต่อตวนหวางว่าเขาคือนักฆ่าซิงหุน ตวนหวางคงต้องส่งเขาให้ทางการเพื่อประหารชีวิต และหวางเฟยท่านแม่ของเขาคงได้ร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดอีกแน่ๆ หย่งเยี่ยจึงจำเป็นต้องแสดงตัวเป็น “ซื่อจื่อ” ต่อไปเพื่อไม่ให้โหยวหลีกู่รู้เรื่องนี้และประกาศออกไปว่าเขาคือซิงหุน ตวนหวางฟังแล้วหน้าเปลี่ยนสี พูดว่าก่อนหน้านี้เขายังไม่รู้ความจริงก็แล้วไป แต่ตอนนี้รู้แล้ว ยังจะปล่อยให้แบบนี้ต่อไปได้ยังไง หย่งเยี่ยตัดบทว่า สิ่งที่เสด็จพ่อต้องการ คือสิ่งที่เขาต้องการเช่นกัน สองพ่อลูกมองหน้ากันอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่ตวนหวางจะพูดว่า “ครั้งแรกเจ้าหลอกข้าได้สำเร็จ ทำให้ข้าหลงเชื่อว่าหย่งเยี่ยไม่ได้ถูกสับเปลี่ยนตัว ครั้งที่สองเจ้าทำให้ข้าใจหายใจคว่ำ แววตานั้นทำให้ข้ารู้ตัวว่าข้าทำผิดพลาดเสียแล้ว ครั้งที่สามเจ้าฉลาดเสียจนสามารถเดาทุกอย่างออกได้ ข้ารู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก” หย่งเยี่ยอดรู้สึกกระดากไม่ได้ที่ถูกชม จึงเสพูดว่าคราวนี้ก้พอดีเลย เขาจะได้ไม่ต้องไปเรียนหนังสือในวังหลวงอีก ตวนหวางจึงบอกว่าไม่ต้องไปแล้วล่ะ เพราะเขาได้แจ้งต่อฮ่องเต้และไทเฮาที่ถามถึงมาหลายครั้งว่า อาการป่วยเดิมของหย่งเยี่ยกำเริบ จึงต้องพักรักษาตัวอยู่ที่บ้าน ไปเรียนกับพวกองค์ชายต่อไม่ได้ และเนื่องจากเมื่อก่อนหย่งเยี่ยก็ป่วยออดๆ แอๆ ทั้งยังไม่ยอมพูด จึงเอาแต่หมกตัวอยู่ในบ้านอยู่แล้ว การนี้จึงเพียงแต่กลับไปเป็นเหมือนเดิมเท่านั้นโดยไม่มีใครสงสัยอะไร หย่งเยี่ยบอกว่าองค์ชายใหญ่คอยช่วยปกป้องเขาอยู่เสมอ เขาต้องเข้าวังไปขอบคุณสักครั้งอยู่ดี ตวนหวางจึงบอกให้ว่าระหว่างที่หย่งเยี่ยป่วยอยู่ อวี้เจียตี้ได้ออกราชโองการแต่งตั้งองค์ชายใหญ่หลี่เทียนโย่วเป็น “โย่วชินหวาง” และให้ย้ายออกไปอยู่นอกวังหลวง พร้อมกับแต่งตั้งองค์ชายรองหลี่เทียนรุ่ยเป็นรัชทายาทเป็นที่เรียบร้อย จากนั้นถามอย่างรู้ทันว่าหย่งเยี่ยเล่นละครอะไรกับองค์ชายรอง หย่งเยี่ยหัวเราะ ชมว่าเสด็จพ่อสมแล้วที่เป็นจิ้งจอกเจ้าเล่หืในตำนาน รู้ได้ยังไงว่าเขาร่วมมือกับหลี่เทียนรุ่ย? ตวนหวางบอกว่า เจ้ารู้แต่แรกแล้วว่าขันทีสามคนนั้นยากจะรอดตายได้ กระทั่งเรื่องที่องค์ชายใหญ่จะออกหน้ามาช่วยเจ้า เจ้าก็คาดเดาได้แต่แรกแล้ว และสุดท้ายผู้ที่ได้รับประโยชน์จากเรื่องนี้คือหลี่เทียนรุ่ย ดังนั้นหากไม่ใช่เขาแล้วยังจะเป็นใครได้? หย่งเยี่ยถามยิ้มๆ เถียงว่าเขาจะไปรู้ได้ยังไงว่าขันทีสามคนนั้นจะตาย? แม้คำพูดจะไม่ยอมรับ แต่น้ำเสียงได้ยอมรับออกไปเรียบร้อยว่าตวนหวางเดาถูก จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:49:01

ความคิดเห็นที่ 26 ตวนหวางมองรอยยิ้มไร้เดียงสาของหย่งเยี่ยที่อายุแค่สิบเอ็ดขวบ กำลังบาดเจ็บนอนฟุบกับเตียง ดูอ่อนแอถึงขีดสุดแล้ว นึกไปถึงว่าเด็กคนนี้ที่เป็นแบบนี้กลับสามารถวางแผนใช้ชีวิตคนสามคนดันองค์ชายรองขึ้นเป็นรัชทายาท เตะองค์ชายใหญ่ออกจากสนามแข่งชิงบัลลังก์ได้อย่างสวยงาม พร้อมกับใช้การถูกตีสิบไม้กันตัวเองออกจากสนามชิงบัลลังก์ในครั้งนี้ไปได้อย่างงดงาม คิดแล้วตวนหวางอดหนาวเยือกไม่ได้ “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าฮ่องเต้จะคิดว่าองค์ชายใหญ่เป็นผู้สังหารขันทีสามคนนั้น?” หย่งเยี่ยยิ้มหวาน แล้วบอกว่า เป็นเพราะองค์ชายรองพูดว่าองค์ชายใหญ่หลงรักเขา ศึกชิงบัลลังกืดุเดือดถึงเพียงนี้ เรื่องที่องค์ชายใหญ่ชอบผู้ชายด้วยกันนับว่าผิดคุณธรรมอย่างยิ่ง ดังนั้นแม้ขันทีสามคนนั้นจะไม่ได้ถูกหลี่เทียนโย่วฆ่าก็ตาม หลี่เทียนโย่วก็ยังจะถูกต้องสงสัยว่าฆ่าขันทีสามคนนั้นอยู่ดี ตวนหวางฟังแล้วส่ายหน้า พูดว่า มิน่าเล่าเจ้าถึงไม่ยอมเปลี่ยนกลับไปเป็นตัวเองจนกว่าจะจัดการเรื่องนี้สำเร็จ หย่งเยี่ยปิดบังตวนหวางเรื่องที่เขามีวิทยายุทธ์ เพราะถ้าหากตวนหวางรู้ว่าเขามีวิทยายุทธ์ ก็จะเดาได้ว่าเขาคือนักฆ่าที่โหยวหลีกู่ส่งมา และเดาต่อไปได้ว่าเขาคือซิงหุน ผลลัพธ์ก็จะออกมาเป็นแบบเดียวกัน หย่งเยี่ยจึงปิดบังตวนหวางทั้งเรื่องที่ตัวเองมีวิทยายุทธ์และคือซิงหุน ตวนหวางถามว่าหย่งเยี่ยรู้มานานแล้วสิว่าเป็นลูกแท้ๆ ของเขา แต่ไม่ยอมเปิดเผยให้พวกเขารู้? หย่งเยี่ยบอกว่า เขาอยู่ในวังมาได้ปีหนึ่งแล้ว จึงคิดว่าในโลกจะมีคนที่คล้ายกันมากถึงขนาดนี้เลยหรือ และดอกไม้ที่ใต้ฝ่าเท้านั่นดูยังไงก็เหมือนเครื่องหมายอะไรสักอย่างที่ใครจงใจทิ้งเอาไว้ให้จำตัวได้ชัดๆ จึงลองเสี่ยงเดิมพันดู ซึ่งก็นับว่าโชคดีอย่างมาก เมื่อได้อยู่ตามลำพังในห้อง หย่งเยี่ยก็มานั่งทบทวนทุกอย่างอย่างละเอียด ว่าหลี่เหยียนเหนียนให้เขาช่วยองค์ชายใหญ่ โดยบอกว่าเป็นเพราะองค์ชายใหญ่ไม่มีใครหนุนหลัง ทั้งยังเป็นคนอ่อนแอ แต่เขาดูยังไงองค์ชายใหญ่ก็เจ้าเล่ห์กว่าองค์ชายรองชัดๆ ต่อให้เขาไม่ต้องช่วย องค์ชายใหญ่ก็สามารถเอาชนะองค์ชายรองด้วยตัวเองได้แบบใสๆ สิ่งที่ฮ่องเต้ถือสามีแต่ฐานะของฮองเฮากับการที่องค์ชายรองมีฐานะเป็นโอรสที่เกิดจากฮองเฮาเท่านั้น ส่วนโอรสที่ฮ่องเต้ถูกใจมากกว่า ยังคงเป็นองค์ชายใหญ่อยู่ดี ถ้าอย่างนั้น จุดประสงค์ที่แท้จริงของโหยวหลีกู่คืออะไรกัน? คิดจะให้เขาเข้าไปตีสนิทกับองค์ชายใหญ่แล้วสุดท้ายให้ร้ายองค์ชายใหญ่เพื่อให้องค์ชายใหญ่หลุดออกจากศึกชิงบัลลังก์นี้ไปอย่างถาวรอย่างนั้นรึ? โหยวหลีกู่คิดจะหนุนใครขึ้นนั่งบัลลังก์กันแน่? องค์ชายรองหรือสาม? หากโหยวหลีกู่คิดสนับสนุนองค์ชายใหญ่จริงๆ ละก็ เขาจะไม่ให้โหยวหลีกู่สมหวังเด็ดขาด และไม่ว่าโหยวหลีกุ่จะสนับสนุนใครก็ตาม ตอนนี้หลี่เทียนรุ่ยก็ได้ตำแหน่งรัชทายาทไปสมใจแล้ว ดังนั้นโหยวหลีกู่จะต้องเริ่มเคลื่อนไหวก้าวต่อไปอย่างแน่นอน แล้วหลี่เทียนโย่วจะยอมหยุดมือแค่นี้รึ? หลี่เทียนเสียงจะยินยอมพร้อมใจรึ? หย่งเยี่ยคาดหวังที่จะได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดดำเนินไปอย่างยิ่ง หลังจากนั้นมาเป็นเวลาห้าวันเต็มที่หย่งเยี่ยได้นอนกับท่านแม่ มีหวางเฟยคอยโอ๋เอาใจ ป้อนข้าวป้อนน้ำให้และคอยกอดอยู่บ่อยๆ โดยไม่ต้องให้ขอ ทำเอาหย่งเยี่ยรู้สึกแสนสุขเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ (ตวนหวางย้ายไปนอนที่ห้องทำงานชั่วคราว) ขณะที่หลี่เหยียนเหนียนร้อนใจแทบบ้าเพราะติดต่อหย่งเยี่ยไม่ได้เลย เนื่องจากหย่งเยี่ยยังอยู่แต่ในตำหนักของหวางเฟยที่มีการคุ้มกันเข้มงวดจนเขาไม่กล้าเสี่ยงบุกเข้าไปพบ และได้แต่อาศัยจังหวะที่เอายาจากหุยหุนมาให้พอจะพบหย่งเยี่ยได้บ้าง แต่ก็ไม่ใช่ตามลำพัง จนวันที่ห้านี้ เมื่อได้ทราบจากหวางเฟยว่า วันพรุ่งนี้ก็จะให้หย่งเยี่ยย้ายกลับไปอยู่ที่ตำหนักของตัวเอง หลี่เหยียนเหนียนจึงค่อยโล่งใจ หย่งเยี่ยกลับมาพักรักษาตัวที่ตำหนักของตัวเองโดยที่ตวนหวางได้ออกคำสั่งเอาไว้ว่า ห้ามไม่ให้ใครเข้ามารบกวนอย่างเด็ดขาด แน่นอนว่าหลี่เหยียนเหนียนเป็นข้อยกเว้น เพราะเขาไม่ได้เข้ามารบกวนหย่งเยี่ย แต่มาเยี่ยมหล่านชุ่ย คู่หมั้นของตัวเอง และเนื่องจากทราบว่าส้าวเหยียชอบชงชา จึงมักจะมีชาแปลกๆ ใหม่ๆ ติดไม้ติดมือมาฝากส้าวเหยียทุกครั้ง บางครั้งส้าวเหยียจึงรั้งให้พ่อบ้านหลี่รั้งอยู่สนทนาดื่มชาด้วยกัน เหมือนเช่นวันนี้ หย่งเยี่ยชงชาเสร้จ ก้ส่งให้หลี่เหยียนเหนียนถ้วยหนึ่ง หลี่เหยียนเหนียนรับไปจิบดื่มแล้วเอ่ยว่า “ขอบพระคุณส้าวเหยีย ฝีมือชงชาของส้าวเหยียดีขึ้นทุกวัน ทราบว่าส้าวเหยียชมชอบชา ได้ยินว่าพ่อบ้านคนใหม่ของเรือนโบตั๋นชงชาเก่ง หากส้าวเหยียมีเวลาว่างก็ไปเยี่ยมชมได้ขอรับ” หย่งเยี่ยยกชาของตัวเองขึ้น แล้วหัวเราะเบาๆ พูดว่า “แต่เดิมซือฝุไม่ชอบดื่มชา มาตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วหรือ?” หลี่เหยียนเหนียนตัวแข็งทื่อ วางถ้วยชาลงพูดเสียงเย็น “ความเคยชินบางอย่างของคนเรามักจะเปลี่ยนกันได้” หย่งเยี่ยทำหน้าเสียดาย “นอกจากชาแล้ว หย่งเยี่ยยังมักจะลองผสมสุราดู กะเอาไว้ว่าสักวันจะกลั่นสุราดีๆ ใหซือฝุสักไห ไหนเลยจะคิดว่าซือฝุกลับยินยอมดื่มชาเสียแล้ว” หางตาหลี่เหยียนเหนียนกระตุกวูบ “แต่เจ้าเปลี่ยนแปลงมากเกินไปแล้ว กลับมาถึงวังแค่ปีสองปี ซือฝุก็เดาความคิดของเจ้าไม่ออกเสียแล้ว” หย่งเยี่ยพูดเนิบๆ “แม้ข้าจะพักรักษาตัวอยู่แต่ในนี้ แต่ก้ไม่ได้ขาดการติดต่อกับโย่วชินหวางและไท่จื่อแต่อย่างใด และข้าอยู่แบบนี้ ย่อมจะไม่มีผู้ใดคิดได้ถึงอย่างแน่นอนว่าซื่อจื่อที่กำลังป่วยของตวนหวางจะเป็นนักฆ่าซิงหุนที่ฆ่าคนไม่กะพริบตา ข้าภักดีกับโหยวหลีกู่เสมอ” “ตอนแรกบอกให้เจ้าอยู่ข้างโย่วชินหวาง ให้ช่วยให้เขาได้เป็นรัชทายาท แต่กลับได้รับผลเป็นตรงกันข้าม เหตุใดจึงไปเข้าพวกกับฝ่าบาทรอง?” หย่งเยี่ยหัวเราะหึหึโดยไม่มีทีท่ารู้สึกผิดหรือหวาดกลัวแม้แต่น้อย หลี่เหยียนเหนียนมองท่าทางที่ยิ้มแบบมั่นใจไม่เดือดร้อนของหย่งเยี่ยแล้ว พูดเสียงเย็นว่า “รู้หรือไม่ว่าหากขัดขืนคำสั่งของทางหุบเขา เจ้าจะมีแต่หนทางตายสถานเดียว?” หย่งเยี่ยให้เหตุผลอย่างคล่องแคล่วน่าฟังว่าที่หลี่เทียนรุ่ยเป็นไท่จื่อ ก็เพราะอาศัยที่มีฐานะเป็นโอรสของฮองเฮาและอิทธิพลของท่านตาที่เป็นถึงไท่ซือ หากฮ่องเต้คิดจะแต่งตั้งโย่วชินหวางที่ไม่มีอำนาจอิทธิพลอะไรหนุนหลังเลยขึ้นเป็นไท่จื่อ แล้วจะอาศัยอะไร? นิสัยที่อ่อนโยนรึ? รู้หนังสือทราบมารยาทรึ? หรือเพราะการสนับสนุนของโหยวหลีกู่? ที่เขาทำแบบนี้ก็เพราะมองเห็นแล้วว่าองค์ชายใหญ่ยากจะสร้างอำนาจบารมีภายในวังหลวงได้ สู้ไปซุ่มสร้างที่นอกวังหลวงจะดีกว่า ส่วนองค์ชายรองหลังจากได้เป็นไท่จื่อก็ยิ่งยโสลำพองและโหดเหี้ยมอำมหิต ในไม่ช้าย่อมจะถูกปลดเอง ได้ยินว่านี่ก็ลงโทษเฆี่ยนขันทีรับใช้ตายคาไม้ไปอีกแล้ว ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ขัดคำสั่งของโหยวหลีกู่แต่อย่างใด หลี่เหยียนเหนียนฟังแล้วยิ้ม บอกว่าประมุขหุบเขาเองก้คิดแบบนี้เหมือนกัน จึงปล่อยให้หย่งเยี่ยทำต่อไปโดยไม่คิดจะเอาผิดแต่อย่างใด สุดท้ายหลี่เหยียนเหนียนจึงมอบหมายงานนักฆ่าให้หย่งเยี่ยเป็นการปิดท้าย หลังจากหลี่เหยียนเหนียนไปแล้ว หย่งเยี่ยจึงยิ้มเย็นชา คิดในใจว่ามีแต่ทำลายล้างโหยวหลีกู่เท่านั้น ตัวเขาจึงจะเป็นอิสระ ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาเปิดโปงเรื่องที่ตัวเองคือนักฆ่าซิงหุน ตัวเขาอายุยังน้อย ขณะที่หลี่เหยียนเหนียนกับประมุขโหยวหลีกู่ย่อมจะแก่ตายลงสักวัน ดังนั้นอย่างไรเขาก้ต้องเป็นฝ่ายชนะอย่างแน่นอน จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:49:35

ความคิดเห็นที่ 27 หลังจากนั้นเวลาก็ผ่านไป จนหย่งเยี่ยอายุได้ 17 ปี องค์ชายที่จะแย่งบัลลังก์กันทั้งสองต่างเติบใหญ่แล้ว โหยวหลีกู่จึงเริ่มเคลื่อนไหว โดยส่งเยว่พ่อมาให้ช่วยคุ้มครองหลี่เทียนโยว่ ซิงหุนกับเยว่พ่อจึงได้พบกันอีกครั้ง เยว่พ่อตอนโตนี่รูปงามมาก แต่งชุดขาวล้วนทั้งตัวดูเหมือนเซียนเหนือโลกีย์ เวลาอยู่กับคนอื่น เยว่พ่อจะสำรวมระวังตัว แต่เวลาอยู่กับหย่งเยี่ย ก็จะกลับไปเป็นเด็กชายที่ขี้เล่นคนเดิม ส่วนจอมยุทธ์เฟิงหยางซีที่ตามรอยนักฆ่าซิงหุนมาหลายปีโดยจับไม่ได้ไล่ไม่ทันสักที ก็ยังคงไล่ตามต่อไปโดยเก็บรวมรวบได้แต่มีดสั้นที่เป็นหลักฐานฆ่าคน และทุกครั้งที่ฆ่าเหยื่อ ซิงหุนก็ไม่ลืมที่จะเขียนประกาศตัวเบ้งเอาไว้บนผนังบ้านของเหยื่อว่า “มีดบินของลี้น้อย ซัดไม่เคยพลาดเป้า” ท่านหญิงเฉียงเวยก็ยังคงไล่ตามตื๊อหย่งเยี่ยต่อไปอยู่เหมือนเดิม นอกจากนี้ ยังเป็นที่รู้กันเกือบทั่วว่าหลี่เทียนโยว่แอบชอบหย่งเยี่ยอยู่ ติดตามต่อได้ที่  http://www.sorcererwar.com/novel_read.php?cat_id=161 ตัวละครที่จะโผล่เพิ่มมาโลดแล่นมีบทบาทหลังจากนี้ ได้แก่ - สี่ยอดหญิงงามแห่งแผ่นดินอีกสามนาง องค์หญิงอวี้ซิ่วแห่งแคว้นเฉิน องค์หญิงลั่วอวี่แห่งแคว้นฉี และคุณหนูสี่ของตระกูลอานแห่งแคว้นฉี ซึ่งเป็นตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในแผ่นดิน ส่วนหญิงงามคนที่สี่ คือท่านหญิงเฉียงเวยแห่งแคว้นอาน - องค์ชายเยี่ยน รัชทายาทแห่งแคว้นฉี - อี้จงเทียน จอมยุทธ์อันดับหนึ่งและจอมทัพอันดับหนึ่งแห่งแคว้นเฉิน - คุณชายม่ออวี้ ดาวเด่นแห่ง “เรือนโบตั๋น” หอนางโลมของโหยวหลีกู่ - คุณชายใหญ่ของตระกูลอานแห่งแคว้นฉี - หงอี (เสื้อสายรุ้ง) อิงอวี่ (ขนอินทรี) และรื่อกวง (แสงอาทิตย์) เด็กอีกสามคนที่รอดออกมาจากตึกสิบพร้อมกับซิงหุนและเยว่พ่อ - ชิงอีซือฝุ เฉิงเตี๋ยอี และหุยหุน ก็จะได้มีบทบาทอีกครั้ง และเนื้อเรื่อง จบ Happy ปมทุกปมคลาย เคลียร์หมด ไม่มีการตกม้าตายตอนจบ หากอ่านมาถึงตรงนี้ ท่านผู้อ่านยังไม่นึกเอะใจถึง “ความลับของหย่งเยี่ย” อย่างนั้นจะขอบอกใบ้ให้ดังนี้ค่ะ 1. ชิงอีซือฝุบอกว่า เขาไม่ได้บอกใครเรื่องความลับของหย่งเยี่ย 2. หย่งเยี่ยไม่ยอมให้สาวใช้ปรนนิบัติตอนอาบน้ำ 3. หย่งเยี่ยไม่สามารถรับหล่านชุ่ยเป็นภรรยาเพื่อช่วยปกป้องนางจากหลี่เหยียนเหนียนได้ 4. ตวนหวางเฟยพูดกับเด็กผู้หญิงลูกคนขายเกาลัดอย่างอ่อนโยนถึงลูกของนาง 5. หย่งเยี่ยไม่ยอมถอดกางเกงให้ตวนหวางตีต่อหน้าคนอื่น 6. หลังจากตวนหวางรู้ว่าหย่งเยี่ยเป็นลูกแท้ๆ แล้ว หย่งเยี่ยยังคงยืนกรานที่จะ “แสดง” บท “ซื่อจื่อ" ของตวนหวางต่อไป ส่วนคู่ของหย่งเยี่ย คือตัวละครตัวหนึ่งที่โผล่มาแล้วในเนื้อหาที่เล่ามาทั้งหมดค่ะ  ^^ <>::<>::<>::<>::<>::<> จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 52 21:50:09

ความคิดเห็นที่ 28 เรื่องนี้สนุกดีค่ะ อ่านจนตาลาย พอมาถึงข้างล่างๆ อ๊ายยย มีต่ออีกเหรอค่ะ ตามติดไปอ่านต่อ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 03:49:03

ความคิดเห็นที่ 29 สวัสดีค่ะ จะเรียกว่า "นอนดึก" หรือ "นอนเช้า" ดีคะนี่? ^^" จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:53:39

ความคิดเห็นที่ 30 ตอนนี้ที่นี่เป็นกลางวันค่ะ เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ จะแปลแล้วพิมพ์เป็นเล่มไหมคะ จะได้รอซื้อของจริงมาอ่านแบบเต็มๆ เลยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 05:46:38

ความคิดเห็นที่ 31 เรื่องนี้เป็นเรื่องโปรดอันดับ 1 ในดวงใจตอนนี้เลยค่ะ ติดต่อซื้อลิขสิทธิ์โดยตรงจากผู้เขียนมาเรียบร้อยแล้ว จะลงมือแปลต้นปี 54 ค่ะ โดยต้นฉบับมี 2 เล่มจบ แต่ละเล่มจะมีขนาดใหญ่กว่าหนังสือขนาด 16 หน้ายกพิเศษของไทยเล็กน้อย และมีความหนาประมาณ 300 กว่าหน้า ในเล่มไม่มีภาพประกอบ มีแต่ตัวหนังสือล้วนๆ ตอนที่โทรคุยกับคนเขียน ได้ทราบเรื่องแบบนี้ด้วยค่ะ แต่เดิมผู้เขียนตั้งใจจะเขียนเรื่องนี้ให้มี 3 เล่มจบ แต่ถูกทางสนพ. "สั่ง" มาว่า 2 เล่มจบขายดีกว่า ผู้เขียนจึงจำใจต้องรวบเล่ม 3 หั่นแหลกลาญจนเหลือความยาวเพียง 60 หน้า จากที่ตั้งใจจะเขียน 300 หน้าโดยประมาณ และเนื่องจากการซื้อลิขสิทธิ์เรื่องนี้เป็นการซื้อจากผู้เขียนโดยตรงแบบไม่ผ่านสนพ. ดังนั้นผู้เขียนจึงรับปากว่าจะทำการรีไรท์แก้ไขจุดรั่วและเสริมเนื้อเรื่องให้สมบูรณ์ตามที่ตั้งใจจะเขียนเอาไว้แต่แรกให้เรียบร้อยก่อนจะส่งต้นฉบับแบบสมบูรณ์มาให้ผู้แปลแปล โดยที่ผู้แปลจะไม่ได้แปลจากหนังสือซึ่งถูกทางสนพ.แก้ไขเอาเองแบบคนเขียนไม่ทราบไปหลายจุดจนทำให้หลายจุดจากเดิมไม่รั่วกลายเป็นรั่ว ส่วนไอ้ที่รั่วอยู่แล้วก็ยิ่งรั่วมากขึ้นแต่อย่างใด ด้วยสไตล์ปกยอดแย่ของจีนแผ่นดินใหญ่ที่ไม่ได้บ่งบอกเนื้อเรื่องตรงไหนเลย ทำให้ผู้เขียนซึ่งสุดทนแล้วยอมควักเงินตัวเองจ้างให้นักวาดชื่อดัง เฮยเซ่อจิ้นเย่า (heise jinyao) ช่วยวาดปกให้ แต่เมื่อส่งปกที่เฮยเซ่อฯวาดให้ไปให้ทางสนพ. สนพ.กลับนำไปจัดอาร์ตแบบเอาตัวละครที่ผู้เขียนจ้างวาดไปหลบในถูกปิดเสียมิดชิด ทำให้ผู้เขียนโมโหแทบจะอกแตกตาย ดังนั้นในฉบับไทยที่จะแปลนี้ ข้าพเจ้าจึงจะจ้างคนวาดปกให้วาดขึ้นใหม่ให้ดูดีกว่าเดิม (ดูดีกว่าที่เฮยเซ่อฯวาดเอาไว้ด้วย เพราะเฮยเซ่อฯเขาเป็นนักวาดที่ถนัดวาดภาพผู้ชายสไตล์ Y เมื่อต้องมาวาดภาพปกที่เป็นผู้หญิง เขาจึงวาดแบบเห็นชัดว่าไม่ค่อยตั้งใจเท่าไรนัก ภาพจึงออกมามีมาตรฐานต่ำกว่ามาตรฐานภาพทั่วไปของเฮยเซ่อฯ) ส่วนภาพที่เฮยเซ่อฯวาดไว้แล้ว จะใส่เป็นภาพประกอบภายในเล่มให้ตามที่ผู้เขียนต้องการค่ะ ข้างล่างนี้คือปกหย่งเยี่ย...ราตรีนิรันดร์ ฉบับจีน สีแดงคือเล่ม 1 สีฟ้าคือเล่ม 2 ภาพซ้ายสุดคือภาพตัวเอกของเรื่อง บนปกทั้งสองเล่ม ภาพหย่งเยี่ยถูกปิดอยู่ใต้ส่วนที่เป็นสีขาวซึ่งเป็นเหมือนปกซ้อนอยู่บนปกสีแดงล้วน และสามารถเปิดออกมาเพื่อให้เห็นภาพตัวละครที่ถูกซ่อนอยู่ได้ (เนื่องจากตอนสั่งซื้อหนังสือเรื่องนี้จากร้านคิโนะ ทางร้านเขาห่อปกมาให้เรียบร้อย ข้าพเจ้าจึงไม่เคยรู้เลยว่าบนปกมีภาพนี้ด้วยจนกระทั่งจวงจวงผู้เขียนช่วยบอกให้ แต่ในเล่มจะมีที่คั่นแถม และลายที่คั่นเป็นภาพหย่งเยี่ยบนปกที่ถูกซ่อนเอาไว้นี้) . จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 06:58:47

ความคิดเห็นที่ 32   หยงเยี่ยเป็นผู้หญิงค่ะ จากคุณ : คุณแม่ลูกสอง (SoDAGifT) เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 52 06:38:45

ความคิดเห็นที่ 33 มาเข้าคิวรออ่านเลยค่ะ คุณหลินโหม่ว ไม่รับเรื่องของถงหัวไปแปลเต็มๆ ด้วยเหรอคะ อยากอ่านจังเลย ฮือฮือฮือ จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 52 14:57:48

ความคิดเห็นที่ 34 ซุนหุนที่แท้เป็นผู้หญิงหรือเปล่า งั้นเยว่พ่อคงจะเป็นพระเอกมัง จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 52 23:13:53

ความคิดเห็นที่ 35 คุณแม่ลูกสอง @ ไม่ขอเฉลยนะคะ ^^ Draconia  @ เนื่องจากจบเศร้า ดังนั้นหากจะแปล มีเรื่องอื่นอีกอย่างน้อย 7-8 เรื่องที่คิวอยู่ก่อนเรื่องของถงหัวค่ะ ^^" scottie @ ไม่ขอเฉลยนะคะ บอกได้แค่ว่าเรื่องนี้ซับซ้อนซ่อนเงื่อนมาก จบแบบพลิกความคาดหมาย (แต่ Happy) แต่ละคนมีแต่เบื้องหลังและแผนการ-เหตุผลมาชักนำการกระทำทั้งนั้น ^^ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 52 06:07:39

ความคิดเห็นที่ 36   เรื่องนี้ดูน่าสนใจที่สุดเลยค่ะ ขอเชียร์ เฟิงหยางซี (แต่ เยว่พ่อ ก็น่าสนใจ) จากคุณ : นกยูง เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 52 13:23:15 A:58.10.90.5 X:

ความคิดเห็นที่ 37 สนุกมากๆค่ะ คิดว่าเดาได้แล้วค่ะ รอเล่มเต็มไว้เฉลย จากคุณ : alexandrin เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 17:56:53