ความคิดเห็นที่ 1 ในชาตินี้ มู่จิ่นหน้าตาค่อนข้างดี คือไม่ได้ขี้เหร่ แต่ก็ไม่ได้ถึงกับสวยเลิศเลอ เรียกได้แค่ว่าค่อนข้างสวย ส่วนจิ่นซิ่ว...งามหยาดฟ้ามาดินสมกับที่เป็นจื่อฝูกลับชาติมาเกิด ตั้งแต่อายุแค่หกขวบ เด็กผู้ชายในหมู่บ้านทุกคนก็พากันมาหลงใหลจิ่นซิ่ว เป็นทาสผู้ภักดีของเด็กหญิง อยู่มาวันหนึ่ง มีนักพรตที่บอกว่าตัวเองเป็นเซียนมาที่หมู่บ้าน เห็นมู่จิ่นกับจิ่นซิ่วเข้าก็ทำนายว่าจิ่นซิ่วมีไอมารในตัวเข้มข้นเกินไป ต้องให้บวชไปอยู่วัดก่อนอายุแปดขวบ จึงจะช่วยลดบาปในตัวลงได้ ส่วนมู่จิ่นเป็นวิญญาณที่มาเกิดผิดที่จะถูกจิ่นซิ่วพาซวยไปด้วย ต้องให้แยกกันอยู่จึงจะไม่พลอยถูกจิ่นซิ่วพาให้โชคร้าย ตอนแรกมู่จิ่นเริ่มเชื่อว่านักพรตนี่ไม่ใช่คนธรรมดา แต่พอแอบเห็นว่าลับหลัง หมอนี่แอบลวนลามจิ่นซิ่ว ก็โมโหมากจนตรงเข้าไปเล่นงานทันที ส่วนจิ่นซิ่วก็โมโหมากที่นักพรตมายุให้พ่อจับนางกับมู่จิ่นแยกกัน เด็กหญิงเอาก้อนหินปาใส่หัวนักพรต ร้องไห้บอกว่านางจะไม่มีวันแยกกับมู่จิ่นเด็ดขาด ใครก็มาแยกมู่จิ่นไปจากนางไม่ได้ทั้งนั้น มู่จิ่นฟังแล้วรู้สึกตื้นตันใจจนบอกไม่ถูก เพราะชาติก่อนนางเป็นลูกคนเดียว ไม่มีพี่น้อง ตอนนี้จึงได้ตระหนักว่าการเป็นที่ต้องการมันรู้สึกดีอย่างนี้เอง นับจากวันนั้น มู่จิ่นจึงได้ยอมรับจิ่นซิ่วเป็นน้องอย่างจริงใจ แต่แล้วพ่อของมู่จิ่นก็แต่งงานใหม่ และมีลูกชายกับแม่เลี้ยง แม่เลี้ยงก็เป็นแม่เลี้ยงใจร้ายเหมือนในซินเดอเรลลาเปี๊ยบ เมื่อสองพี่น้องอายุได้แปดขวบ ก็เกิดภัยธรรมชาติและโรคระบาด ทำให้ทั้งหมู่บ้านอดอยาก สุดท้ายแม่เลี้ยงได้ยุให้พ่อของสองพี่น้องขายสองพี่น้องเพื่อความอยู่รอด และพ่อของสองพี่น้องก็จำต้องตกลงทั้งน้ำตา เพื่อเป็นการแสดงความกตัญญูต่อพ่อเป็นครั้งสุดท้าย ตอนที่แม่ค้ามนุษย์มารับตัว มู่จิ่นโก่งราคาให้จิ่นซิ่วจาก 2 ตำลึงเป็น 6 ตำลึง ส่วนตัวนางเองตั้งราคาตัวเอง 2 ตำลึงเท่าปกติ ทำเอาแม่ค้ามนุษย์มองหน้านางอย่างตกใจมากเหมือนเห็นมนุษย์ต่างดาว หลังจากนั้นเมื่อขึ้นไปในรถม้าบรรทุกบรรดาเด็กจากที่ต่างๆ ที่พ่อค้าแม่ค้าเหล่านี้ไปซื้อตัวมา สายตาของเด็กผู้ชายทุกคนพากันหันมามองจิ่นซิ่วเป็นตาเดียวทันที มู่จิ่นถือคติที่ว่า อยู่ในบ้านพึ่งพ่อแม่ ออกนอกบ้านพึ่งเพื่อน จึงยุให้จิ่นซิ่วยิ้มเข้าไว้ และเริ่มอาศัยศิลปะการทำตัวให้มีมนุษยสัมพันธ์และเทคนิคการพูดจาชักชวนให้เด็กในรถคุยด้วย ทำให้บรรยากาศภายในรถเปลี่ยนจากเงียบและอึดอัดเป็นคึกคักขึ้นทันตาเห็นถึงขนาดมีเสียงหัวเราะของเด็กๆ ดังมาเป็นระยะๆ และสายตาของทุกคนที่ตอนแรกหันไปมองจิ่นซิ่ว ก็เริ่มเบนมาทางมู่จิ่นแทน แม่ค้ามนุษย์มองความเปลี่ยนแปลงในรถม้าแล้วหันมามองมู่จิ่นอย่างสนใจมาก มู่จิ่นถามชื่อเด็กทุกคนในรถม้า ที่เด่นๆ ก็มี เด็กผู้ชายหน้าตาดีแต่ขี้แย ดูเด็กกว่านางนิดหน่อย ตอนแรกร้องไห้เกือบตลอดเวลา ส่วนมาตอนนี้เกาะติดนางแจ ชื่อว่า ฉีฟั่ง เด็กผู้ชายหน้าตาดี โตกว่านางหลายปี ท่าทางเงียบขรึมไม่ค่อยพูด ถามคำตอบคำ มีกลิ่นอายคงแก่เรียนเหมือนพ่อของนาง ชื่อว่า ซ่งหมิงเหล่ย เด็กผู้ชายตัวสูงใหญ่กว่าเด็กวัยเดียวกัน ท่าทางซื่อๆ อารมณ์ดี ชื่อว่า อวี๋เฟยเยี่ยน เด็กผู้หญิงหน้าตาสวยมาก(แต่แพ้จิ่นซิ่ว) ท่าทางหยิ่งมาก ดูเป็นคุณหนูจากตระกูลผู้ดี ชื่อว่า หยาวปี้อิ๋ง รถม้าลงจอดยังจุดหมายแห่งแรก เป็นคฤหาสน์ของบัณฑิตคนหนึ่งที่ซื้อตัวฉีฟั่งไปเป็นเด็กรับใช้ประจำตัว ฉีฟั่งร้องไห้โฮถูกพาตัวลงจากรถไปทั้งน้ำตา หลังจากนั้นเด็กในรถก็ลดน้อยลงจนสุดท้ายเหลืออยู่แค่ 5 คน คือ มู่จิ่น จิ่นซิ่ว อวี๋เฟยเยี่ยน ซ่งหมิงเหล่ย และหยาวปี้อิ๋ง มู่จิ่นจึงชวนทุกคนมาสาบานเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน เพราะอนาคตไม่แน่นอน จะได้ช่วยเหลือเกื้อกูลซึ่งกันและกันได้ เด็กทุกคนจึงตกลง อวี๋เฟยเยี่ยน อายุ 13 ขวบ ซ่งหมิงเหล่ย อายุ 12 ขวบ หยาวปี้อิ๋ง อายุ 10 ขวบ มู่จิ่นกับจิ่นซิ่ว อายุ 8 ขวบ เด็กทั้งห้าได้แอบลงจากรถม้ามาสาบานเป็นพี่น้องกัน โดยเรียงตามลำดับอายุ อวี๋เฟยเยี่ยนเป็นพี่ใหญ่ จิ่นซิ่วเป็นน้องเล็ก หลังจากนั้น ทั้งห้าได้ถูกพามาขายให้คฤหาสน์จื่อหยวน(คฤหาสน์สวนสีม่วง) ที่ท่านแม่ทัพใหญ่แห่งราชสำนัก เจ้าของคฤหาสน์ มีบรรพบุรุษเป็นขุนนางซึ่งช่วยต้าหวางสถาปนาแผ่นดิน ป้ายและคำขวัญสองข้างประตูคฤหาสน์จึงเขียนโดยลายพระหัตถ์ของต้าหวาง ท่านแม่ทัพใหญ่เจ้าของคฤหาสน์มีชื่อว่า หยวนชิงเจียง เด็กทั้งห้าถูกพาตัวไปพบฟูเหรินของท่านแม่ทัพ จากคำสนทนาของฟูเหรินกับบ่าวคนสนิท หลิ่วเหยียนเซิง ทำให้มู่จิ่นจับความได้ว่า บ้านนี้มีลูก 4 คน คนโตเป็นชาย ตอนนี้ตามพ่อไปเมืองหลวง คนรองเป็นลูกสาว คนที่สามเป็นผู้ชาย ต้องนั่งรถเข็น รักความเงียบสงบ จะขอย้ายที่พักไปอยู่เรือนตะวันตกที่มีน้ำพุร้อนซึ่งช่วยรักษาขาของเขาได้ และคนที่สี่ซึ่งเป็นคนสุดท้องก็เป็นผู้ชาย และในสี่คนนี้ ไม่มีคนไหนที่ฟูเหรินคนนี้เกิดเลยสักคน ในตอนแรกที่เห็นว่าตาของจิ่นซิ่วเป็นสีม่วง ฟูเหรินก็โกรธมากว่าแม่ค้ามนุษย์เอาเด็กปิศาจมาขายให้นาง แต่มู่จิ่นที่กลัวว่าน้องสาวจะถูกไล่ออกจากคฤหาสน์เอาไปขายให้หอนางโลมได้ใช้ลิ้นนักเจรจาพูดจนทำให้ฟูเหรินเปลี่ยนใจรับจิ่นซิ่วเอาไว้ อวี๋เฟยเยี่ยนกับซ่งหมิงเหล่ยถูกส่งให้หลิ่วเหยียนเซิงไปฝึกเป็นทหารของคฤหาสน์ จิ่นซิ่วกับหยาวปี้อิ๋งถูกส่งไปเป็นสาวใช้ประจำตัวของคุณหนูรอง หยวนเฟยเยียน ส่วนมู่จิ่นถูกให้เป็นสาวใช้ทำงานจิปาถะทั่วไป รายนามบรรดาบุคคลสำคัญในคฤหาสน์จื่อหยวนมีดังนี้ ท่านแม่ทัพประมุขของคฤหาสน์ หยวนชิงเจียง ฟูเหริน (ภรรยาหลวง) แซ่เหลียน ลูกชายคนโต หยวนเฟยชิง อายุ 16 ปีในปีที่พวกมู่จิ่นเข้ามาในคฤหาสน์จื่อหยวน เกิดกับภรรยาหลวงคนแรกซึ่งแซ่ฉิน (เสียชีวิตไปแล้ว) ลูกสาวคนรอง หยวนเฟยเยียน เกิดกับภรรยาหลวงคนแรกเช่นกัน ลูกชายคนที่สาม หยวนเฟยป๋าย อายุ 11 ขวบ เกิดกับภรรยาหลวงคนที่สองซึ่งแซ่เซี่ย(เสียชีวิตไปแล้ว) เป็นเด็กอัจฉริยะที่พ่อรักมากที่สุด หกขวบแต่งกลอนได้ แปดขวบยิงธนูเก่งจนขึ้นชื่อ แต่ตอนอายุสิบขวบได้เกิด “อุบัติเหตุ” ตกจากหลังม้าขาหักทั้งสองข้าง จึงต้องนั่งอยู่บนรถเข็นนับแต่นั้นมา มีพ่อบ้านส่วนตัวคอยดูแลใกล้ชิด ชื่อว่า หานซิวจู๋ เป็น 1 ใน 4 สุดยอดฝีมือของยุทธจักร ลูกชายคนที่สี่ หยวนเฟยเจว๋ อายุ 10 ขวบ ผมสีแดง ตาสีแดงเข้มเหมือนเหล้าองุ่น เป็นลูกนอกสมรส เกิดกับราชินีแห่งทูเจว๋ตะวันออก มียอดนักรบอันดับหนึ่งแห่งทูเจว๋ กั๋วเอ่อร์เหริน เป็นพ่อบ้านผู้ดูแลใกล้ชิด หยวนเฟยเจว๋เป็นที่รู้จักทั่วคฤหาสน์ว่าเป็นจอมหลงทางและปัญญาอ่อน อนาคตต้องกลับซีอวี้ไปสืบตำแหน่งราชาแห่งทูเจว๋ตะวันออกต่อจากแม่ 6 ปีผ่านไป มู่จิ่นกับจิ่นซิ่วอายุได้ 14 ปี ในระหว่าง 6 ปีที่ผ่านมานี้ได้มีเหตุการณ์เกิดขึ้นมากมาย(ที่มู่จิ่นรู้)ดังนี้ หลังจากจิ่นซิ่วกับพี่สามในห้าพี่น้องร่วมสาบาน ปี้อิ๋ง เข้าไปเป็นสาวใช้ส่วนตัวของคุณหนูหยวนเฟยเยียนได้แค่ไม่นาน เนื่องจากปี้อิ๋งเป็นลูกสาวตระกูลผู้ดีที่แม่เสียไปแต่ยังเล็ก แล้วพ่อก็มาตายตามไปในเวลาไม่นาน จนต้องกำพร้าตั้งแต่สิบขวบ จากนั้นก็มีน้าชายโผล่มาจากไหนไม่รู้มาเป็นผู้ปกครอง แล้วจับนางขายให้แม่ค้ามนุษย์พร้อมกับฮุบสมบัติทั้งหมด ด้วยความที่ปี้อิ๋งชินกับการเป็นคุณหนู เมื่อต้องมาปรนนิบัติคนอื่น จึงไปล่วงเกิน เซียงฉิน ลูกสาวแม่นมของคุณชายใหญ่หยวนเฟยชิงกับคุณหนูรองหยวนเฟยเยียนเข้า จึงถูกแกล้งด้วยการเอาหยกไปยัดใต้หมอน แล้วโดนข้อหาขโมยหยก โดนหวดไม้พลอง 20 ทีแล้วลดระดับลงมาเป็นคนงานจิปาถะเหมือนมู่จิ่น นับแต่นั้นมาหยาวปี้อิ๋งก็ป่วยหนักเพราะโดนหวดจนบาดเจ็บบวกกับโกรธแค้นที่ถูกใส่ร้ายจนต้องล้มหมอนนอนเสื่อมาจนบัดนี้ โดยมีมู่จิ่นและห้าพี่น้องร่วมสาบานคนอื่นๆ คอยหาเงินหาของกินมาช่วยซื้อยาจุนเจือ ปี้อิ๋งอยู่ร่วมกับมู่จิ่นในกระท่อมเก่าโทรมเล็กแคบใกล้ๆ ซีเฟิงหว่าน อันเป็นเขตเรือนที่พักของคุณชายสามหยวนเฟยป๋าย มู่จิ่นตั้งชื่อให้กระท่อมนี้ว่า เต๋อซินจวี (เรือนคุณธรรมขจรไกล) สาวใช้เซียงฉิน ลูกสาวของแม่นมคนนี้โตมากับคุณชายใหญ่หยวนเฟยชิงและคุณหนูรองหยวนเฟยเยียน ความจริงหยวนเฟยชิงก็ชอบพอนางอยู่ และคิดจะรับเป็นเมียน้อย แต่หลังจากขึ้นเมืองหลวงและได้รับแต่งตั้งให้เป็นพระชามาดา หยวนเฟยชิงก็มีภรรยาคนอื่นไม่ได้อีก เซียงฉินที่เกือบจะได้เป็นคุณนายของคุณชายใหญ่อยู่รอมร่อจึงแห้วไป (แต่ว่ากันตามจริงแล้ว ทายาทของคฤหาสน์จื่อหยวนที่ท่านแม่ทัพหยวนชิงเจียงวางตัวเอาไว้คือลูกชายคนโปรด คุณชายสามเด็กอัจริยะหยวนเฟยป๋าย ไม่ใช่ลูกชายคนโตหยวนเฟยชิงที่สู้น้องชายไม่ได้เลยทั้งหน้าตา บุคลิก ความฉลาด และวิทยายุทธ์) จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:08:20

ความคิดเห็นที่ 2 ในช่วงปีแรกๆ ที่ต้องคอยดูแลหยาวปี้อิ๋ง เป็นไปอย่างลำบากขัดสนมาก เพราะอย่าว่าแต่ซื้อยา กระทั่งเงินจะซื้ออาหารมายาไส้ยังไม่ค่อยจะพอ เพราะปี้อิ๋งทำงานไม่ได้ ได้แต่นอนอยู่บนเตียงเฉยๆ โดยเฉพาะช่วงหน้าหนาวที่ต้องการปริมาณอาหารมากเป็นพิเศษ มู่จิ่นมักจะแอบไปด้อมๆ อยู่รอบๆ เรือนซีเฟิงหว่านที่ปลูกดอกเหมยเอาไว้เต็ม เพื่อเก็บดอกเหมยที่บังเอิญร่วงออกมานอกเขตกำแพงไปขายเพิ่มรายได้ ด้านจิ่นซิ่ว ในตอนที่จะถูกเหลียนฟูเหรินไล่ออกจากคฤหาสน์จื่อหยวนนั้น มู่จิ่นได้ชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูดว่าจิ่นซิ่วเป็นตัวนำโชคดีของจื่อหยวน ไม่ใช่ตัวนำโชคร้าย และเหมือนโชคช่วย เพราะหลังจากจิ่นซิ่วเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์จื่อหยวนได้แค่วันเดียว ท่านแม่ทัพที่อยู่เมืองหลวงก็ส่งข่าวมาบอกว่า พาลูกชายคนโตหยวนเฟยชิงเข้าเฝ้าแล้วต้าหวางถูกใจมาก จึงยกองค์หญิงใหญ่ให้แต่งงานด้วย ตอนนี้หยวนเฟยเยียนจึงได้เป็นพระชามาดา และได้รับแต่งตั้งให้เป็น หวาง (เจ้าชาย) ทำให้เหลียนฟูเหรินเริ่มโปรดปรานจิ่นซิ่ว นอกจากนี้ เนื่องจากคฤหาสน์จื่อหยวนเป็นคฤหาสน์ของแม่ทัพ และลูกๆ ของท่านแม่ทัพทุกคนต่างมีวิทยายุทธ์สูงส่งกันทั้งนั้น รวมถึงคุณหนูรอง จิ่นซิ่วจึงได้ร่วมฝึกวิทยายุทธ์กับคุณหนูรอง และเพราะมีพรสวรรค์ในด้านนี้อยู่แล้วเนื่องจากเป็นจื่อฝู แม่ทัพอันดับหนึ่งแห่งสวรรค์กลับชาติมาเกิด จิ่นซิ่วจึงสามารถร่วมประสานกระบี่กับ ชูฮั่ว สาวใช้ส่วนตัวของคุณหนูรองอีกคนคว้าตำแหน่งมือกระบี่อันดับหนึ่งในบรรดามือกระบี่รุ่นเยาว์ของคฤหาสน์จื่อหยวนมาครองได้ ซึ่งทำให้มู่จิ่นภาคภูมิใจในตัวน้องสาวฝาแฝดอย่างมาก ด้านอวี๋เฟยเยี่ยน พี่ใหญ่ของห้าพี่น้องร่วมสาบาน หลังจากเข้าฝึกฝนในกองทหารส่วนตัวของคฤหาสน์ ด้วยร่างกายที่สูงใหญ่เกินกว่าเด็กวัยเดียวกันและความอุตสาหะ ทำให้ฝีมือดาบก้าวหน้าอย่างรวดเร็วจนโดดเด่นกว่าใครในรุ่นเดียวกัน และสามารถคว้าตำแหน่งบู๊จอหงวนที่เมืองหลวงมาได้ ด้านซ่งหมิงเหล่ย พี่รองของห้าพี่น้องร่วมสาบาน ได้แสดงความฉลาดเฉียบแหลมในด้านการวางแผนและการคาดการณ์ให้ประจักษ์ จนได้รับฉายาว่าขงเบ้งกลับชาติมาเกิด หานซิ่นน้อย เป็นศิษย์เอกที่หลิ่วเหยียนเซิง พ่อบ้านควบตำแหน่งเสนาธิการของท่านแม่ทัพหยวนเฟยชิงภูมิใจอย่างมาก ตอนนี้กำลังโด่งดังอย่างมากในกองทัพ เพราะเพิ่งแต่งกลอนเกี่ยวกับความทุกข์ยากของชาวบ้านที่หยวนเฟยชิงอ่านแล้วชอบใจมาก และนำไปให้ต้าหวางดู ต้าหวางเองก็ชอบมากเช่นกัน กลอนนี้ถูกบอกกล่าวแพร่หลายไปทั่วแคว้น ทุกคนพากันท่องอย่างชื่นชม แต่ความจริงแล้วกลอนนี้มู่จิ่นเป็นคนบอกซ่งหมิงเหล่ย เป็นกลอนของกวีชื่อดังคนหนึ่งของจีนในโลกของมู่จิ่น ซึ่งกวีคนนั้นไม่ได้อยู่ในโลกมิตินี้ และความลับที่ว่ากลอนนี้ความจริงแล้วคนที่บอกออกมาคือมู่จิ่นนั้น มีแต่จิ่นซิ่วที่รู้ ซ่งหมิงเหล่ยได้รับฉายาว่า คุณชายน้ำพุใส (ชิงเฉวียนกงจื่อ) น้ำพุใสแห่งนครหลวง เพราะหน้าตาที่หล่อลากดินมาก และบุคลิกสุดเท่สง่างามจนสาวหลง ในปีที่มู่จิ่นกับจิ่นซิ่วอายุได้ 14 ปี ซ่งหมิงเหล่ยอายุ 18 ปี และเขาหลงรักมู่จิ่นมาหลายปีแล้วตั้งแต่ได้ประจักษ์ในความรอบรู้และเฉลียวฉลาดของมู่จิ่น แต่ตัวมู่จิ่นนั้น เนื่องจากเข็ดจากความรักแล ะสามีที่นอกใจในชาติก่อน บวกกับดันโดนจื่อฝูลากคอมาเกิดในต่างมิติที่ไม่ได้ชอบเลย ทำให้มู่จิ่นไม่ได้จริงจังอะไรกับชาตินี้ มองเป็นแค่ทางผ่านที่ต้องอยู่ไปให้ตลอดรอดฝั่งจนตาย ไม่คิดจะแต่งงานกับใครในโลกมิตินี้ และคิดแค่ให้จิ่นซิ่วน้องสาวอยู่อย่างมาความสุขเท่านั้น หยาวปี้อิ๋งหลงรักซ่งหมิงเหล่ย และมู่จิ่นก็รู้ดี จึงพยายามเปิดทางและสนับสนุนสองคนนี้ แต่ซ่งหมิงเหล่ยก็ทำแกล้งโง่ไม่รู้เรื่อง เพราะเขาไม่ได้รักปี้อิ๋ง หยาวปี้อิ๋งพอจะรู้อยู่เลาๆ ว่าซ่งหมิงเหล่ยรักมู่จิ่น ไม่ใช่นาง แต่เพราะมู่จิ่นดีกับนางมาก คอยดูแลนางอย่างดีมาตลอดหกปี ปี้อิ๋งจึงไม่ได้แอนตี้อะไรมู่จิ่น อวี๋เฟยเยี่ยนเองก็รู้เช่นกันว่าซ่งหมิงเหล่ยชอบมู่จิ่น และแอบสนับสนุนอยู่เงียบๆ ส่วนจิ่นซิ่ว...รู้เช่นกันว่าซ่งหมิงเหล่ยแอบรักมู่จิ่น และเกลียดขี้หน้าซ่งหมิงเหล่ยมาก เพียรบอกมู่จิ่นว่าพวกเราใกล้จะอายุ 15 ปีที่เกล้าผมได้ ถือว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว ต่อไปอย่าอยู่ตามลำพังกับซ่งหมิงเหล่ยอีก มันไม่ค่อยเหมาะสม เนื่องจากตอนนี้จิ่นซิ่วถือได้ว่าสังกัดฟูเหริน ส่วนซ่งหมิงเหล่ยสังกัดท่านแม่ทัพ ถือว่าเป็นคู่แข่งในการแย่งความดีความชอบกัน แล้วมู่จิ่นยังเอากลอนที่ตัวเองแต่งไปให้ซ่งหมิงเหล่ยลอก ให้ซ่งหมิงเหล่ยได้ความดีความชอบ ได้หน้าไปเสียอีก แทนที่มู่จิ่นจะได้หน้า ซึ่งจิ่นซิ่วที่เป็นน้องสาวฝาแฝดจะได้พลอยบารมีพี่สาวไปด้วย แต่มู่จิ่นไม่ได้คิดอะไรมาก และเพียรสอนจิ่นซิ่วว่าพวกเราเป็นห้าพี่น้องร่วมสาบาน ควรจะช่วยเหลือเกื้อกูลกัน ไม่ควรจะมาแตกคอกันเอง ยุคนี้เป็นยุคที่ผู้ชายเป็นใหญ่ ให้ซ่งหมิงเหล่ยบอกว่าเป็นคนแต่งกลอน จะดังยิ่งกว่าบอกว่ามู่จิ่นแต่ง แล้วซ่งหมิงเหล่ยที่ดังและเจริญก้าวหน้าจะได้ย้อนกลับมาช่วยเหลือเกื้อกูลพวกเราพี่น้องกันเองอีกต่อหนึ่ง อีกทางหนึ่ง มู่จิ่นเองก็รู้สึกไม่ดีและข้องใจมากว่า จิ่นซิ่วน้องสาวที่เคยอ่อนโยนขี้แย กลายมาเป็นคนแข็งกระด้างแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ นอกจากหยาวปี้อิ๋งแล้ว อีกคนที่หลงรักซ่งหมิงเหล่ยคือ หยวนเฟยเยียน คุณหนูรองแห่งคฤหาสน์จื่อหยวน และเซียงฉิน สาวใช้ส่วนตัวของนาง และแน่นอนว่าซ่งหมิงเหล่ยผู้ฉลาดเจ้าเล่ห์ก็ไม่ได้ตัดรอนคุณหนูรองคนนี้ เพียงแต่ในใจของเขา หากสามารถที่จะลงเอยกับมู่จิ่นได้ เขาก็สามารถทิ้งทุกอย่างได้เพื่อที่จะได้ครองคู่กับมู่จิ่น แต่น่าเสียดายที่มู่จิ่นไม่เพียงแต่ไม่ได้รู้ใจของเขาเท่านั้น ยังไม่ได้นึกรักเขาในฐานะหญิงชายเลย มองเขาเป็นแค่พี่ชายที่แสนดีที่ชาติก่อนตัวนางที่เป็นลูกคนเดียวไม่เคยมีมาโดยตลอด ในตอนที่มู่จิ่นอายุได้ 9 ขวบ ก็ได้พบกับหยวนเฟยเจว๋โดยบังเอิญ ในตอนนั้น(และตอนนี้) มู่จิ่นรู้แค่ว่าหยวนเฟยเจว๋มีแม่เป็นนางรำชาวเปอร์เซีย ถูกหยวนชิงเจียงพาตัวกลับมาที่จื่อหยวนตอนอายุได้ 10 ขวบ และพักอยู่ที่ เรือนอวี้เป่ยจาย ที่ตลกมากคือ หยวนเฟยเจว๋เป็นจอมหลงทางจนขึ้นชื่อ มักเดินกลับเรือนพักของตัวเองไม่ถูก เท่านั้นไม่พอ ยังชอบหลงทางเข้ามาใน ซีเฟิงหว่าน เรือนพักของหยวนเฟยป๋ายที่รักความเงียบสงบ แล้วรอบๆ ซีเฟิงหว่านนี้ หานซิวจู๋ได้วางค่ายกลเอาไว้ เฟยเจว๋หลงเข้ามาทีไร ก็โดนอัดกลับไปทุกที แต่ไม่นานก็จะหลงทางกลับเข้ามาอีกครั้ง เป็นแบบนี้อยู่เรื่อยๆ จนกลายเป็นว่าโดนอัดจนเริ่มชอบวิทยายุทธ์อย่างมากและขยันฝึกฝน ตั้งเป้าหมายว่าจะกราบยอดฝีมืออันดับหนึ่งแห่งแผ่นดิน จินกู่เจินเหริน (ผู้วิเศษจินกู่) เป็นอาจารย์ มู่จิ่นได้เจอหยวนเฟยเจว๋ตอนที่แอบเข้าไปในเขตซีเฟิงหว่านกะจะจับปลาในสระไปขายเอาเงินมาซื้อยาให้ปี้อิ๋ง แล้วจับได้งูสีทอง เฟยเจว๋ก็โผล่มาถามว่าจะจับงูพิษไปทำอะไรรึ ? สระนี้อยู่ในเขตซีเฟิงหว่านที่การป้องกันเข้มงวด สัตว์น้ำในสระหานซิวจู๋เป็นคนเอามาปล่อยเองทั้งหมด มีแต่สัตว์พิษทั้งนั้น มู่จิ่นฟังแล้วเหวอมาก เกิดอาการกลัวจนไม่กล้าปล่อยมือ จึงขอให้เฟยเจว๋ช่วยจับงูนี่ปล่อยลงสระแทนให้หน่อย เฟยเจว๋เชิดหน้าเอามือไพล่หลัง บอก ทำไมเขาต้องช่วยนางด้วย ในตอนนี้ สีผมของหยวนเฟยเจว๋ต้องแสงจันทร์ ทำให้มู่จิ่นเห็นชัดว่าผมเขาสีแดง จึงรู้ทันทีว่านี่คือคุณชายสี่ของบ้านนี้ และรู้ด้วยว่าตานี่เป็นจอมหลงทาง นางจึงบอกว่าถ้าเขายอมช่วยนาง นางจะตอบแทนบุญคุณ และสำหรับวันนี้จะเริ่มตอบแทนด้วยการพาเขาไปส่งที่อวี้เป่ยจาย (เพราะรู้ว่าหยวนเฟยเจว๋โผล่มาที่ซีเฟิงหว่านได้นี่ แสดงว่าหลงทางมาอีกแล้ว...) เฟยเจว๋หน้าแตกมากที่โดนมู่จิ่นรู้แกวว่าหลงทางอีกแล้ว จึงถลึงตาใส่ตะคอกว่า ใครอยากให้เจ้าไปส่งกัน ข้าจำทางกลับได้หรอกน่า อีกอย่างข้าอยู่ในซีเฟิงหว่านแบบนี้ หานซิวจู๋จะมาทำอะไรข้าได้ ? พอพูดจบ มู่จิ่นที่เห็นเงาคนเดินมาแวบๆ ก็รีบพูดขึ้นทันทีว่า แต่ว่าหานเซียนเซิง (ท่านซึ่งแซ่หาน) เดินมาทางนี้อยู่นะ พอพูดจบเท่านั้น เฟยเจว๋หน้าเปลี่ยนสีทันที สะบัดมือฟันใส่งูพิษในมือมู่จิ่นฟันตัวงูขาดเป็นท่อนๆ แล้วอุ้มมู่จิ่นกระโดดขึ้นไปซ่อนตัวบนต้นไม้อย่างรวดเร็วพร้อมกับเอามือปิดปากนางเอาไว้ ระหว่างนี้มู่จิ่นจึงได้เห็นหน้าตาเด็กชายในระยะใกล้ว่าสีตาของเฟยเจว๋เป็นสีแดงเข้มเหมือนสีเหล้าองุ่น ดูสวยมาก หลังจากเงาคนที่โผล่มาแวบๆ จากไปไกล เฟยเจว๋จึงค่อยปล่อยมือที่ปิดปากมู่จิ่นแล้วระบายลมหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นหันมาเห็นมู่จิ่นจ้องตัวเองเขม็ง ก็พูดอย่างไม่พอใจว่ามองอะไร ? ข้าผมแดงตาแดงแล้วไงเรอะ ? คนใช้อย่างเจ้ากล้าบังอาจมามองข้าแบบนี้รึ ? มู่จิ่นฟังแล้วรู้ทันทีว่าท่าทางเด็กคนนี้จะมีปมด้อยมากเรื่องที่ตัวเองมีสีผมและสีตาผิดชาวบ้าน จึงบอกไปตามตรงว่า ที่นางมองเขาเพราะคิดว่าสีตาของเขาสวยแปลกดี เหมือนสีเหล้าองุ่น เฟยเจว๋ก็ถามอย่างประหลาดใจว่า สาวใช้อย่างเจ้าเคยเห็นเหล้าองุ่นด้วยหรือ ? นั่นน่ะของบรรณาการเชียวนะ แต่สีหน้าที่นึกว่าโดนมองแบบดูถูกก็ค่อยดีขึ้น ตอนนั้นมู่จิ่นเห็นกระดุมเสื้อเด็กชายหลุด บวกกับยังไงก็นั่งว่างๆ อยู่บนต้นไม้ จึงเอาเข็มออกมาจะเย็บให้ นึกไม่ถึงว่าเฟยเจว๋สะดุ้งโหยงถอยออกห่างทันที พูดเสียงเครียดว่าคิดจะลอบฆ่าเขารึ เมื่อมู่จิ่นทำหน้ากระอักกระอ่วนว่าแค่เห็นกระดุมหลุด จะช่วยเย็บให้เท่านั้น เฟยเจว๋ก็พูดหน้าตึงว่า หญิงชายไม่ชิดใกล้ทั้งการให้และการรับ อย่ามาเข้าใกล้เขานะ มู่จิ่นฟังแล้วแทบจะอ้าปากค้าง ว่าไหนข่าวลือบอกว่าตาคุณชายสี่นี่ไม่สนใจธรรมเนียมของชาวฮั่นไง ไหงมาเคร่งครัดเอากับเรื่องนี้เนี่ย ตอนนั้นเองเนื่องจากเฟยเจว๋กระโดดถอยห่างออกไปทางปลายไม้ จึงพลาดพลัดตกลงไปคลุกพื้นโคลน มู่จิ่นกลั้นหัวเราะปีนตามลงไปดูเด็กชายคลานขึ้นมาจากพื้นโคลนแบบทุลักทุเล แล้วพูดว่า หญิงชายไม่ชิดใกล้ทั้งการให้และการรับ งั้นข้าไม่ส่งคุณชายล่ะนะ แล้วทำท่าจะจากไป เฟยเจว๋รีบถามว่านางชื่ออะไร เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงกล้าหาญชาญชัยอย่างนางมาก่อน หรือนางคือจิ่นซิ่ว ? มู่จิ่นฟังแล้วประหลาดใจมากว่าทำไมอีกฝ่ายถึงคิดว่านางคือจิ่นซิ่วล่ะ ? ที่สำคัญคือจิ่นซิ่วตาสีม่วง เรื่องนี้คนทั้งจื่อหยวนรู้กันดี เมื่อกี้ก็นั่งอยู่ตั้งใกล้ แต่เฟยเจว๋กลับไม่ได้สังเกตเห็นว่าตาของนางไม่ได้มีสีม่วง หรือว่าที่เด็กคนนี้หลงทาง ไม่ใช่เพราะเป็นจอมหลงทาง แต่เพราะสายตามีปัญหา เช่นอาจจะตาบอดสี ? ระหว่างที่คิด มู่จิ่นก็ย้อนถามว่า เจว๋ซื่อเหยีย (นายท่านสี่) อยากรู้จักชื่อข้าไปทำไมรึ ? จากนั้นแกล้งทำหน้าตกใจ พูดว่า “ห...หานเซียนเซิง” เฟยเจว๋สะดุ้ง รีบหันขวับไปมอง มู่จิ่นฉวยโอกาสนี้เผ่นหนีอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นประมาณหนึ่งเดือน มู่จิ่นก็ได้เจอหยวนเฟยเจว๋อีกครั้ง โดยเฟยเจว๋อยู่ในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิงมีใบไม้ติดเต็ม เสื้อผ้าถูกกิ่งไม้เกี่ยวขาดหลายที่ เดินอยู่แถวใกล้ๆ ซีเฟิงหว่าน(อีกแล้ว) ตอนนั้นมู่จิ่นกำลังชมดอกอิงฮัว(ซากุระ)อยู่กับสาวใช้คนอื่นๆ แค่เห็นก็เดาได้ว่าหมอนี่หลงทางอยู่ในซีเฟิงหว่านมาทั้งคืนอีกแล้วแหงๆ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:09:10

ความคิดเห็นที่ 3 เฟยเจว๋เดินผ่านพวกสาวใช้ที่มองเขาอย่างหวาดกลัวและเงียบกริบ ตอนที่กำลังจะเดินผ่านหน้ามู่จิ่น มู่จิ่นกำลังลังเลว่าจะทักดีหรือเปล่า เฟยเจว๋ก็หันมาทางมู่จิ่นแบบปุบปับ ร้องว่า “เจ้านี่เอง ข้าจำกลิ่นหอมของดอกหวยจากตัวเจ้าได้” ทำเอาสาวใช้คนอื่นๆ สะดุ้งตกใจ รีบเผ่นหนีกันไปหมด เหลือแต่นางกับเขาเพียงลำพัง มู่จิ่นยิ้มให้เด็กชาย ชี้ขึ้นไปบนต้นไม้ แล้วพูดว่า “เจว๋ซื่อเหยีย ท่านดูสิ วันนี้ต้นชิงเหมยสวยมากเลยนะ” เฟยเจว๋เงยหน้าขึ้นมองแวบหนึ่ง แล้วพยักหน้ารับแกนๆ ก่อนจะจ้องนางเขม็ง ถามว่า “เจ้าชื่ออะไร ?” มู่จิ่นจึงรู้ทันทีว่าเด็กคนนี้ไม่ได้มีความจำเรื่องทิศทางย่ำแย่ แต่สายตามีปัญหาอย่างรุนแรง ทำให้หลงทางตลอด มู่จิ่นมองเด็กชายที่จ้องหน้านางอย่างเอาจริงเอาจังและรอคอย นึกในใจอย่างสงสารว่าทำไมเด็กคนนี้ไม่บอกใครว่าสายตาของตัวเองมีปัญหา เพื่อที่จะได้ให้หมอมาช่วยรักษาล่ะ เมื่อเห็นว่าสีหน้าหยวนเฟยเจว๋เริ่มรำคาญเพราะรอนาน นางจึงคว้ามือเด็กชายขึ้นมา วางกลีบดอกไม้กลีบหนึ่งลงไป แล้วพูดว่า “เรียนซื่อเหยีย นามของหนูปี้เป็นเช่นดอกอิงฮัวนี้ คือมีคำว่า “ฮัว” อยู่ด้วย ชื่อของหนูปี้คือมู่จิ่น สีของดอกไม้ก็เป็นสีแดงเช่นกัน ท่านคงจำได้แล้วกระมัง” เฟยเจว๋สะดุ้งสุดตัว ชักมือกลับทันที แต่ไม่ได้ทิ้งกลีดอกไม้ในมือ ย้อนถามไปว่า “เจ้าคือคนของฟูเหรินหรือคนของเรือนใหญ่ ?” มู่จิ่นตอบว่า “เรียนซื่อเหยีย ข้าไม่ใช่คนของทั้งสองฝั่ง ข้าเป็นแค่สาวใช้ทำงานจิปาถะเท่านั้น” เฟยเจว๋มองมู่จิ่นอย่างสงสัย แต่ก็เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง จึงพยักหน้าอย่างเพลียๆ หันตัวกลับทำท่าจะเดินต่อ แต่แล้วกลับล้มฟุบลงหมดสติไป มู่จิ่นตกใจมาก และเนื่องจากมู่จิ่นเองไม่เคยไปอวี้เป่ยจายมาก่อน บวกกับคฤหาสน์จื่อหยวนมีพื้นที่กว้างอย่างกับวนอุทยานแห่งชาติ มู่จิ่นเองยังเคยหลงทางในจื่อหยวนมาก่อน ดังนั้นนางจึงตัดสินใจลากเฟยเจว๋กลับไปที่กระท่อมเต๋อซินจวีของนางซึ่งอยู่ใกล้ที่สุด และทำเอาปี้อิ๋งตกใจแทบตาย ปรากฏว่า...เฟยเจว๋หลงทางไม่ได้กินได้ดื่มอะไรมาสองวันเต็ม จึงหิวจนเป็นลม มู่จิ่นจึงเอาเสบียงตุนเอาไว้ของนางกับปี้อิ๋งมาให้กิน จากนั้นไปบอกซ่งหมิงเหล่ยกับอวี๋เฟยเยี่ยน สองคนก็ไปแจ้งให้ทางอวี้เป่ยจายทราบ ไม่นานกั๋วเอ่อร์เหรินก็มารับตัวเฟยเจว๋กลับไป นับแต่นั้นมา เมื่อไหร่ที่เฟยเจว๋หลงทางเข้าไปในซีเฟิงหว่าน ก็จะเดินเรื่อยๆ มาจนถึงเต๋อซินจวี กระท่อมของมู่จิ่นมาหามู่จิ่นได้เองอย่างน่าอัศจรรย์ และสนิทกับมู่จิ่นมาก มู่จิ่นมองเฟยเจว๋เป็นเหมือนพวกพี่น้องร่วมสาบาน คือมองว่าเป็นเด็กคนหนึ่งที่นางจะช่วยดูแล เนื่องจากวุฒิภาวะทางจิตใจของมู่จิ่นที่ระลึกชาติได้สูงวัยกว่าพวกพี่น้องร่วมสาบานตลอดจนเฟยเจว๋อยู่หลายปี แต่เฟยเจว๋นั้น ตั้งแต่ได้เจอมู่จิ่นครั้งที่สอง เขาก็หลงรักมู่จิ่นแล้ว และตั้งใจจริงจังที่จะแต่งงานกับมู่จิ่น เพราะงั้นซ่งหมิงเหล่ยจึงไม่ชอบหน้าเฟยเจว๋อย่างรุนแรง และบอกมู่จิ่นว่าเฟยเจว๋น่ะใครๆ ก็รู้ว่าปัญญาอ่อน มู่จิ่นอย่าไปเข้าใกล้เขา ส่วนเฟยเจว๋ก็ประกาศต่อหน้าซ่งหมิงเหล่ยกับมู่จิ่นว่าสักวันมู่จิ่นจะต้องมาเป็นภรรยาเขา ส่วนมู่จิ่นคิดในใจว่าเจ้าเด็กนี่ อายุแค่ 16 ปี แทนที่จะขยันเรียนหนังสือหนังหา วันๆ ดันมาคิดถึงแต่เรื่องแบบนี้ จะแก่แดดเกินไปไหมไอ้หนู -_-" เริ่มเข้าเนื้อเรื่องในปีที่ 6 ที่มาอยู่ยังคฤหาสน์จื่อหยวน หน้าที่ประจำของมู่จิ่นคือ ซักผ้า โดยจะต้องไปรับผ้าที่บ้านของโจวต้าเหนียง แม่บ้านคุมงานจิปาถะทั่วไป แล้วนำไปซักที่ลำธารข้างๆ ซีเฟิงหว่าน ในวันนั้น ชูฮั่ว เพื่อนคู่หูของจิ่นซิ่วได้รับคำวานของจิ่นซิ่วให้นำยาโสมชั้นดีที่จิ่นซิ่วซื้อให้ปี้อิ๋งบำรุงมาให้มู่จิ่นนำไปให้ปี้อิ๋งกิน ชูฮั่วมองหน้ามู่จิ่นอย่างประหลาดใจมาก เพราะเทียบกับจิ่นซิ่วแล้ว แทบจะเรียกได้ว่ามู่จิ่นขี้เหร่ไปเลย แต่มู่จิ่นก็ฉลาดมากจริงๆ อย่างที่จิ่นซิ่วโม้ให้ชูฮั่วฟัง เพราะแม้จะเป็นครั้งแรกที่มู่จิ่นได้เห็นหน้าชูฮั่ว แต่นางก็เดาได้ทันทีว่าต้องเป็นชูฮั่ว นอกจากนี้จิ่นซิ่วยังฝากมาบอกด้วยว่าต้องไปพักที่วัดเป็นเพื่อนคุณหนูรองและฟูเหรินสามเดือน จึงมาหาไม่ได้ หลังชูฮั่วจากไป มู่จิ่นก็นำยาไปให้ปี้อิ๋งที่นอนป่วยอยู่และบอกเรื่องที่จิ่นซิ่วจะมาหาไม่ได้ไปสามเดือน ปี้อิ๋งพูดอย่างรู้สึกผิดอีกแล้วที่ตัวเองต้องเป็นภาระให้พี่น้องร่วมสาบานต้องคอยซื้อยาแพงๆ มาให้ โดยเฉพาะยาที่จิ่นซิ่วซื้อให้นี่ยิ่งแพงที่สุด มู่จิ่นจึงแซวว่าถ้าอยากจะตอบแทน ก็รีบหายเร็วๆ มามีลูกให้พี่รองซ่งสิ ทำเอาปี้อิ๋งหน้าแดงก่ำ ร้องเอ็ดด้วยความเขิน วันถัดมา หลังจากไปนำผ้ามาแล้ว ยังไม่ทันได้นำออกไปซัก ซ่งหมิงเหล่ยก็แวะมาเยี่ยม ปี้อิ๋งหน้าแดงด้วยความดีใจ มู่จิ่นกะเปิดโอกาสให้สองคนนี้ จึงยกกะละมังขึ้นขอตัวนำผ้าไปซัก ซ่งหมิงเหล่ยรีบเรียกรั้งเอาไว้ให้นั่งคุยกันก่อนก็ไม่ฟัง ตอนนั้นเป็นหน้าหนาว หิมะเริ่มโปรยลงมา น้ำในลำธารเย็นเฉียบ ระหว่างที่มู่จิ่นนั่งลงซักผ้า อยู่ๆ ก็มีทวนถูกซัดเฉี่ยวแก้มไปปักที่แทบเท้าอย่างรวดเร็วจนมู่จิ่นสะดุ้งโหยง จากนั้นก็มีเสียงของเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังมาจากด้านหลังว่า “มู่ยาโถว หนนี้ข้าไม่ได้หลงทาง และหาตัวเจ้าพบด้วย” (ยาโถว เป็นคำเรียกสาวใช้หรือหญิงสาวที่ยังไม่แต่งงานของจีน) ผู้มาคือชายหนุ่มสูง 180 เซนติเมตร รูปงามคมสันสะดุดตามาก มีผมสีแดงและนัยน์ตาสีเหล้าองุ่น...หยวนเฟยเจว๋นั่นเอง มู่จิ่นเอามือลูบหน้าที่รู้สึกแสบๆ เล็กน้อย ปรากฏว่าเลือดออกจริงๆ จึงหันไปเอ็ดเฟยเจว๋อย่างเดือดดาลว่า เกิดซัดทวนพลาดแทงนางตายไปจะว่ายังไงหา ! เฟยเจว๋กลับพูดหน้าตาเฉยว่า เขามีวิทยายุทธ์สูงส่ง ไม่มีทางซัดพลาดหรอกน่า (เฟยเจว๋วิทยายุทธ์สูงมากจริง แต่ก็ซัดเฉี่ยวหน้าสาวเจ้าไปแล้วนะตัวเอง -_-" หยวนเฟยเจว๋สายตาสุดยอดสั้นจนมองอะไรนอกระยะ 1 เมตรเบลอไปหมดไม่ผิดอะไรกับคนตาบอด แต่กลับสามารถรู้ได้แต่ไกลว่ามู่จิ่นอยู่ตรงไหน และหาตัวนางเจอ) มู่จิ่นโกรธจัดจนพูดไม่ออก วางกะละมังลง แล้วเดินจ้ำไปทางกระท่อมเต๋อซินจวีอย่างเป็นฟืนเป็นไฟ เฟยเจว๋ถามว่าจะไปไหนรึ ? มู่จิ่นบอก “ท่านทำหน้าข้าเลือดออก ข้าจะไปหาพี่รองซ่งให้ช่วยทายาให้น่ะสิ เจ็บจะตายอยู่แล้ว !” มู่จิ่นพูดจบ หยวนเฟยเจว๋ก็คว้าตัวมู่จิ่นเข้ามาใกล้ เชยคางขึ้น แล้วเลียเลือดที่หน้าให้หน้าตาเฉย มู่จิ่นตกตะลึงตัวแข็งทื่อ ถามว่าท่านทำอะไร ?! เฟยเจว๋บอก กั๋วเอ่อร์เหรินบอกเขาว่า แผลของผู้หญิงน่ะ แค่ผู้ชายเลียให้ก็ไม่เจ็บแล้ว มู่จิ่นฟังแล้วเหงื่อตก ร้องด่าในใจว่าตากั๋วเอ่อร์เหรินนั่น เห็นหัวล้านเกลี้ยงเกลา(แต่หล่อเหมือนหลิวเต๋อหัวสมัยยังหนุ่ม)หน้าตาเย็นชาแบบนั้น นึกไม่ถึงว่าจะมีอารมณ์โรแมนติคอยู่ในหัวอย่างกับนักเขียนนิยายรักหวานเลี่ยนกับเขาด้วย...เอ๊ย...ไม่ใช่สิ ! ทำไมถึงสอนอะไรบ้าๆ แบบนี้ให้เด็กต่างหาก ! -_-"” จากนั้นมู่จิ่นซึ่งเป็นห่วงกลัวหยวนเฟยเจว๋จะเสียเด็กจนลืมโกรธก็พูดจาสั่งสอนเฟยเจว๋ว่า “เจว๋ซื่อเหยีย หญิงชายไม่ชิดใกล้ทั้งการให้และการรับ ท่านจะมาทำเกาะแกะเด็กผู้หญิงแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ” แต่เฟยเจว๋กลับบอกว่า กั๋วเอ่อร์เหรินบอกว่าธรรมเนียมพวกนี้มันของไร้สาระทั้งนั้น อีกอย่าง อีกไม่ช้ามู่จิ่นก็ต้องเป็นคนของเขาแล้ว แค่เลียนิดเลียหน่อยจะเป็นไรไป นี่เป็นครั้งแรกที่เฟยเจว๋พูดจากับมู่จิ่นแบบนี้ นางจึงมองเขาตาค้าง ขณะที่สายตาสุดยอดสั้นของเฟยเจว๋ก็จ้องนิ่งมาที่หน้าของมู่จิ่นเช่นกัน (แน่นอนว่าเห็นหน้ามู่จิ่นไม่ชัดหรอก) มู่จิ่นอยากจะบอกเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างยิ่งว่า ไอ้ตอนที่พบหน้ากันครั้งแรกน่ะ เจ้าไม่ได้รู้สึกว่า “ของไร้สาระ” ที่กั๋วเอ่อร์เหรินว่าพวกนี้มีเหตุผลอย่างยิ่งหรอกรึไง ? แล้วอยากจะบอกด้วยว่า เจ้าน่ะยังเป็นแค่ไอ้หนูที่อายุแค่ 16 ปีเท่านั้นนะ ควรจะตั้งใจเรียนหนังสือแสวงหาความก้าวหน้า ไม่ใช่มัวแต่มาจมปลักกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ แบบนี้ และที่อยากจะบอกเด็กหนุ่มตรงหน้ามากที่สุดคือ :-)เอ๊ย...เวลาสารภาพรักกับเด็กผู้หญิงน่ะมันไม่เหมือนการแสดงมิตรภาพของหมาที่แค่เลียกันไปเลียกันมาหรอกนะเฟ้ย ! จะมาทำตัวป่าเถื่อนไร้ความโรแมนติคแบบนี้ไม่ได้นะ !! ตอนนั้นเอง มือแข็งแรงข้างหนึ่งได้โผล่มาดึงตัวมู่จิ่นไปหลบที่ด้านหลังอย่างรวดเร็ว ปรากฏว่าเจ้าของมือคือพี่รองซ่ง ซ่งหมิงเหล่ยยิ้มละไม แต่สายตาเย็นชา พูดกับเฟยเจว๋ว่า “เจว๋ซื่อเหยีย หญิงชายไม่ชิดใกล้ทั้งการให้และการรับ แม้น้องสี่ของข้าจะเป็นแค่สาวใช้ แต่ก็เป็นหญิงรักนวลสงวนตัว หากท่านต้องใจมู่จิ่นจริงๆ ก็ขอให้ไปบอกต่อฟูเหรินให้ฟูเหรินมาสู่ขอให้ถูกต้องจึงจะถูก” มู่จิ่นฟังแล้วอบอุ่นใจมาก เพราะชาติก่อนนางเป็นลูกคนเดียว จึงเคยนึกอยากจะมีพี่ชายมานานแล้ว และซ่งหมิงเหล่ยนี่แหละบุคลิกแบบพี่ชายในฝันที่ช่างปกป้องน้องสาวเลย ! เฟยเจว๋ร้องถามซ่งหมิงเหล่ยว่า เจ้าเป็นตัวอะไร บังอาจมาขวางเปิ่นส้าวเหยีย (ตัวข้านายน้อยคนนี้) ซ่งหมิงเหล่ยตอบว่าเขาชื่อซ่งหมิงเหล่ย สังกัดกองทัพส่วนตัวของคฤหาสน์จื่อหยวน เฟยเจว๋หรี่ตา พูดด้วยใบหน้าเคร่งเครียดว่า “เจ้าคือผู้ซึ่งได้รับฉายาว่าหานซิ่นน้อย ซ่งหมิงเหล่ย ชื่อรองกวงเฉี่ยนงั้นรึ ?” (หานซิ่นคือยอดแม่ทัพนักเสนาธิการที่วางแผนการรบแล้วไม่เคยแพ้เลย 1 ใน 2 คนของจีน) จากนั้นสองหนุ่มก็จ้องหน้ากันอย่างเอาเรื่อง ก่อนที่เฟยเจว๋จะพูดต่อว่า “ข้าจะต้องได้มู่จิ่นมาให้จงได้ ส่วนเจ้า สักวันข้าจะเล่นงานให้พ่ายแพ้” ซ่งหมิงเหล่ยยิ้มบางๆ พูดว่า “กวงเฉี่ยนล้างตาน้อมรอ” จากนั้นเฟยเจว๋ก็หันกายเดินจากไป แต่เดินไปผิดทิศ แทนที่จะเดินกลับอวี้เป่ยจายเรือนพักของตัวเอง ก็เดินไปทางทิศที่ตั้งของซีเฟิงหว่านอีกแล้ว... หลังเฟยเจว๋ไปแล้ว ซ่งหมิงเหล่ยก็หันมาถามมู่จิ่นว่าเป็นอะไรหรือเปล่า ? เมื่อมู่จิ่นส่ายหน้าและยิ้มให้ เขาก็พูดต่อว่า เฟยเจว๋น่ะเป็นคนปัญญาอ่อน และถึงจะเป็นแค่ลูกนอกสมรสที่ไม่ใช่ลูกคนโปรด แต่ก็เป็นคุณชายของบ้านนี้อยู่ดี คนระดับเขากับมู่จิ่นที่เป็นแค่คนใช้นั้น หากแต่งงานกับเฟยเจว๋เข้าสกุลหยวน แม้แต่จะได้ตำแหน่งเมียน้อยก็ยังยากเลย เพราะงั้นมู่จิ่นอย่าไปสุงสิงกับเฟยเจว๋อีกจะดีกว่า มู่จิ่นฟังแล้วแสลงหูมากว่าซ่งหมิงเหล่ยพูดเหมือนนางจงใจคิดจะจับเฟยเจว๋ยังไงยังงั้น จึงพูดเสียงมึนชาเล็กน้อยว่า “พี่รองวางใจเถอะ มู่จิ่นไม่มีทางคิดจะยกฐานะทางลัดอยู่แล้ว” พูดจบก็ไปเก็บเสื้อผ้า ยกกะละมังเดินจากไป ซ่งหมิงเหล่ยถามตามหลังมาว่า น้องสี่โกรธเขาหรือ ? มู่จิ่นก็ส่ายหน้า แต่ไม่ได้หันกลับมา เมื่อกลับไปถึงกระท่อม มู่จิ่นก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ให้ปี้อิ๋งฟังเป็นอย่างเป็นฟืนเป็นไฟ ปี้อิ๋งก็แซวว่า แบบนี้แปลว่าต่อไปในกลุ่มพวกเราจะมีเจว๋ซื่อหน่ายนาย(ภรรยาของนายน้อยสี่)แล้วน่ะสิ มู่จิ่นก็ด่าอย่างโมโหจริงๆ ว่า ถ้าตัวนางมีความคิดแบบนั้น ก็ขอให้กรรมตามสนองเลย ปี้อิ๋งจึงบอกว่า ถ้าไม่คิดแต่งงานกับเจว๋ซื่อเหยีย งั้นแต่งกับพี่รองซ่งเป็นยังไง ? เพราะถึงยังไงพวกเจ้าก็พูดคุยกันถูกคอออก มู่จิ่นฟังแล้วอ้าปากค้าง ก่อนจะร้องว่าพูดอะไรเหลวไหล นี่ที่นางอุตส่าห์ลากซ่งหมิงเหล่ยมาที่นี่แล้วเปิดโอกาสให้ได้คุยกับปี้อิ๋งตามลำพังบ่อยๆ น่ะมันเพื่ออะไรกัน ? ปี้อิ๋งก็บอกว่านางพูดจริงๆ นะ เพราะมู่จิ่นดีกับนางมาก ถ้าไม่ได้มู่จิ่น นางคงป่วยตายไปนานแล้ว เพราะงั้นอย่าว่าแต่สามีเลย แม้แต่ชีวิตนางก็ให้มู่จิ่นได้ (แต่ปัญหามันอยู่ที่มู่จิ่นไม่ได้รักซ่งหมิงเหล่ยนะปี้อิ๋ง ^^” ) จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:09:39

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่กี่วันต่อมา ปี้อิ๋งที่ได้แต่นอนอยู่แต่บนเตียงเริ่มแข็งแรงพอที่จะลงจากเตียงได้ มู่จิ่นจึงช่วยทำกายภาพบำบัดให้จนปี้อิ๋งเริ่มจะเดินได้คล่อง น่าเสียดายที่ช่วงนี้อวี๋เฟยเยี่ยนกับจิ่นซิ่วต่างก็ไม่อยู่ จึงไม่สามารถไปบอกให้มาร่วมฉลองเรื่องนี้ด้วยกันได้ ส่วนซ่งหมิงเหล่ย...ด้วยความเคืองที่ก่อนหน้านี้พี่แกพูดเหมือนมู่จิ่นคิดจับหยวนเฟยเจว๋ ทำให้หลังจากนั้นมู่จิ่นไม่แวะไปเยี่ยมซ่งหมิงเหล่ยอยู่พักใหญ่ กระทั่งยาทาแก้มือแตกที่ซ่งหมิงเหล่ยให้มาหมดแล้ว ก็ยังทนเจ็บไม่ทายาโดยไม่ยอมไปขอยาเพิ่ม แต่แล้วเมื่อเห็นปี้อิ๋งคิดถึงซ่งหมิงเหล่ยมากจนแอบร้องไห้ มู่จิ่นก็ใจอ่อน หาเวลาแวะไปเยี่ยมไปบอกให้ซ่งหมิงเหล่ยแวะมาที่เต๋อซินจวีบ้างจนได้ มู่จิ่นไปหาซ่งหมิงเหล่ยที่เขตฝึกซ้อมและเขตที่พักของกองทหารประจำคฤหาสน์ ที่พักส่วนตัวของซ่งหมิงเหลยเป็นเรือนไผ่ที่ดูสมถะเรียบง่ายแต่มีรสนิยม ทหารในค่ายคนหนึ่งเป็นคนพามู่จิ่นไปส่ง เมื่อไปถึงหน้าประตู มู่จิ่นก็ได้ยินเสียงคุยดังมาจากข้างในแว่วๆ ว่า “ยามนี้ทั่วหล้ามีเค้าลางความวุ่นวายอยู่แต่แรก มิสู้เลือกนายที่เปรื่องปราดฝากฝังตัว...ใครอยู่ข้างนอก !” ตอนท้ายเสียงเปลี่ยนเป็นเข้มงวด แล้วตรงเข้ามาเล่นงานใส่มู่จิ่นทันทีแบบกะฆ่าให้ตาย โชคดีที่ซ่งหมิงเหล่ยเห็นเสียก่อนว่าคือมู่จิ่น จึงรีบเข้ามาขวาง แล้วแนะนำมู่จิ่นกับชายวัยกลางคนที่เป็นแขกอยู่ก่อนว่า นี่คือน้องสาวสี่ของเขา ฮัวมู่จิ่น จากนั้นบอกมู่จิ่นว่านั่นคือหานซิวจู๋เซียนเซิงผู้โด่งดังไปทั่วแผ่นดิน และเป็นอาจารย์ของป๋ายซานเหยีย(นายสามป๋าย – หยวนเฟยป๋าย) หานซิวจู๋เห็นว่าไม่สะดวกที่จะคุยต่อ จึงขอตัวกลับไป ซ่งหมิงเหล่ยทำหน้าดีใจมากที่มู่จิ่นแวะมาเยี่ยม กุลีกุจอเชิญเข้าไปนั่งรินน้ำชาให้ มู่จิ่นบอกข่าวเรื่องที่ปี้อิ๋งลุกขึ้นเดินได้แล้ว ซ่งหมิงเหล่ยก็ทำหน้าเฉยๆ ไม่มีอาการยินดีอะไร แสดงว่าพอจะรู้อยู่ก่อนแล้ว แต่ก็พูดว่า “เป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ ที่น้องสามอาการดีขึ้น เป็นความดีความชอบของน้องสี่โดยแท้” มู่จิ่นได้ฟังก็พูดแบบกะพาเข้าสู่เรื่องที่ปี้อิ๋งแอบชอบซ่งหมิงเหล่ยอยู่ว่า “อันที่จริงควรจะบอกว่าเป็นความดีความชอบของพี่รองซ่งต่างหาก” ซ่งหมิงเหล่ยเลิกคิ้ว แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องย้อนถามว่า “น้องสี่หมายความว่ายังไงหรือ ?” จากนั้นทำเป็นเปลี่ยนเรื่อง ชี้ไปที่รูปจำลองเมืองเมืองหนึ่ง ถามมู่จิ่นว่า น้องสี่มีความรู้กว้างขวาง รู้จักไหมว่านั่นอะไร มู่จิ่นหันไปดู ก็จำได้ว่านั่นคือรูปจำลองของพระราชวังต้องห้าม จึงยิ้มแล้วพูดไปว่า นั่นมันจื่อจิ้นเฉิง(พระราชวังต้องห้าม)ไม่ใช่หรือ ? ซ่งหมิงเหล่ยก็ทวนคำอย่างประหลาดใจว่า “จื่อจิ้นเฉิง ?” มู่จิ่นใจหายวาบ นึกขึ้นได้ว่าในมิตินี้อาจจะไม่ได้เรียกพระราชวังต้องห้ามแบบนี้ จึงเสริมไปว่า นั่นเป็นรูปจำลองของเมืองหลวง หรือก็คือจื่อจิ้นเฉิงไม่ใช่หรอกหรือ ? ซ่งหมิงเหล่ยจึงบอกว่า นั่นเป็นรูปจำลองของเมืองหลวงจริง แต่ชื่อว่า จาวหมิงกง แม้แต่พี่รองยังไม่เคยรู้มาก่อนว่ามันมีอีกชื่อว่า จื่อจิ้นเฉิง น้องสี่ไปได้ยินมาจากไหนหรือ ? มู่จิ่นก็กลบเกลื่อนด้วยมุขเก่าว่าได้เห็นมาจากในตำราของพ่อที่เคยอ่านเมื่อสมัยยังอยู่ที่บ้านเกิด มู่จิ่นเคยถามซ่งหมิงเหล่ยว่าตาของหยวนเฟยเจว๋เป็นแบบนั้นมาแต่เกิดหรือเปล่า และมีทางรักษาไหม เพราะซ่งหมิงเหล่ยพอจะเป็นวิชาแพทย์อยู่บ้าง แต่ซ่งหมิงเหล่ยกลับบอกว่าอย่าไปยุ่งกับเรื่องของพวกเจ้านายเขาจะดีกว่า ทำให้มู่จิ่นได้รู้ว่า ตาของเฟยเจว๋ไม่ได้เป็นแบบนั้นมาแต่เกิด แต่เป็นเพราะ “อุบัติเหตุ” แบบเดียวกับขาของหยวนเฟยป๋าย และให้หนาวเยือกในใจว่าคฤหาสน์จื่อหยวนนี่น่ากลัวจริงๆ หลังจากนั้นมู่จิ่นก็เลียบเคียงถามว่าหานเซียนเซิงที่มาหาเมื่อครู่นั่นพูดเรื่องสถานการณ์ของแผ่นดินในตอนนี้สินะ ? ซ่งหมิงเหล่ยจึงบอกตามตรงอย่างไม่ปิดบังว่าใช่ อีกไม่เกินห้าปี ทั่วหล้าจะสับสนปั่นป่วน จะเกิดการแย่งชิงแผ่นดินกัน ดังนั้นจึงต้องเลือกนายที่จะเป็นหลักให้ได้เสียแต่ตอนนี้ และเขาคิดจะเลือกนายน้อยสามหยวนเฟยป๋ายเป็นนายเพื่อช่วยเขาชิงความเป็นใหญ่ ตอนนี้พวกเขาทั้งห้าคนต่างเข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลหยวนนี่แล้ว หากไม่มีคฤหาสน์หลังนี้ พวกเขาคงไม่มีโอกาสได้ดีขนาดนี้ ตอนนี้พวกเขาถือว่าร่วมเป็นร่วมตายกับตระกูลหยวน จึงคิดจะทุ่มเทกำลังกายและกำลังสมองช่วยเหลือตระกูลหยวนให้ถึงที่สุด และเขาถือว่ามู่จิ่นเป็นผู้รู้ใจของเขา จึงได้บอกเรื่องนี้ตามตรงอย่างไม่ปิดบัง มู่จิ่นคิดเห็นอย่างไร ? ตัวมู่จิ่นเองนั้น ในชาติก่อนมีอาที่ชอบศึกษาประวัติศาสตร์จีนอย่างมากมาเล่ามาเอ่ยถึงประวัติศาสตร์ที่เป็นที่ถกเถียงกันให้ฟังอยู่เสมอ และมักจะบ่นแบบทอดถอนใจว่าเสียดายที่ตัวเองไม่ได้มาเกิดในยุคนั้น จะได้ช่วยชาติได้ ในตอนนี้มู่จิ่นมีโอกาสได้มาอยู่ในยุคแบบที่คุณอาเสียดายที่ตัวเองไม่มีโอกาส ดังนั้นนางจะช่วยประเทศจีนในยุคนี้แทนคุณอาเอง มู่จิ่นจึงตอบตกลงยินดีที่จะช่วยซ่งหมิงเหล่ยช่วยให้ตระกูลหยวนได้เป็นใหญ่ และเขียนบรรยายถึงแผนการรบที่จะให้อวี๋เฟยเยี่ยนนำไปใช้รบกับพวกทูเจว๋ล่าสุด ซึ่งเป็นแผนการรบที่ฮั่วชวี่ปิ้งเคยใช้ ให้ซ่งหมิงเหล่ยดูอย่างละเอียด ซ่งหมิงเหล่ยเห็นแผนการรบที่มู่จิ่นเขียนมาก็ตาเป็นประกายทันที รีบดึงกระดาษมาดูจนเผลอไปกระตุกแผลมือแตกของมู่จิ่นปริ เลือดไหลออกมาไม่หยุด ซ่งหมิงเหล่ยเห็นแล้วตกใจ ถามว่าทำไมไม่ทายาที่เขาให้ไป มู่จิ่นอ้อมแอ้มบอกว่ายาเพิ่งหมด ซ่งหมิงเหล่ยก็มองหน้านางแบบไม่ค่อยพอใจ แล้วไปหยิบยามาให้ มู่จิ่นจะรับมาทา แต่โดนซ่งหมิงเหล่ยตีมือลง แล้วลงมือทาให้เอง ในตอนนั้น เซียงฉิน สาวใช้ของคุณหนูรองหยวนเฟยเยียนก็ได้แวะมาหาซ่งหมิงเหล่ยและเห็นภาพนี้เข้า จึงมองมู่จิ่นด้วยสายตากราดเกรี้ยวเย็นชา ก่อนจะหันไปพูดเสียงหวานกับซ่งหมิงเหล่ยว่า คุณหนูรองมีคำพูดฝากมาบอกเขา ซ่งหมิงเหล่ยจึงต้องส่งมู่จิ่นกลับไปโดยที่ไม่สามารถเดินไปส่งถึงเต๋อซินจวีได้อย่างที่อยากทำและควรจะทำ เพราะตอนนั้นฟ้ามืดแล้ว มู่จิ่นจึงต้องเดินถือตะเกียงผ่านป่าซีเฟิงกลับเต๋อซินจวีเพียงลำพัง ระหว่างที่เดินผ่านป่าซีเฟิง มู่จิ่นได้สะดุดอะไรบางอย่างหกล้ม และเมื่อพบว่าอะไรบางอย่างนั่นคือศพคน ก็ตกใจแทบช็อค บวกกับได้ยินเสียงคนมาทางนี้ จึงรีบดับตะเกียงไปซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ คนที่มามีสองคน พูดกันว่า “โดนพิษของข้าเข้าไปแล้วยังกระเสือกกระสนมาถึงนี่ได้อีก สมแล้วที่เป็นคนของลัทธิโยวหมิง” จากนั้นจึงคุยกันประมาณว่าค้นหาในซีเฟิงหว่านกับอวี้เป่ยจายทั่วแล้วหรือยัง ? เจอ คัมภีร์อู๋เล่ยจิง (คัมภีร์ไร้น้ำตา) หรือเปล่า ? อีกคนก็ตอบว่าค้นทั่วอวี้เป่ยจายแล้ว ไม่เจอ ส่วนซีเฟิงหว่าน ค่ายกลของหานซิวจู๋ร้ายกาจมากจนไม่สามารถบุกฝ่าเข้าไปได้ พูดจบก็โดนอีกคนด่าเสียยกใหญ่ จากนั้นคนที่เหมือนจะเป็นลูกน้องก็โรยผงอะไรบางอย่างลงบนศพ ก่อนจะพากันจากไป มู่จิ่นออกมายืนดูศพค่อยๆ ละลายจนกลายเป็นกองฟองสีขาวบางๆ แล้วหน้าซีดเผือด ตอนนั้นเอง คนใส่ชุดขาวใส่หน้ากากสีขาวก็โผล่มาข้างๆ ถามว่านางเป็นไส้ศึกจากไหน ลัทธิโยวหมิงหรือจากต้าหลี่ ทำเอามู่จิ่นตกใจมากจนหัวใจแทบหยุดเต้น ร้องละล่ำละลักว่า นางไม่ใช่ไส้ศึก ไม่รู้จักคัมภีร์อู๋ล่ายจิง(คัมภีร์กวนประสาท)อะไรทั้งนั้น แล้วเจ้าล่ะเป็นใครกัน ดึกดื่นค่ำคืนมาใส่ชุดไว้ทุกข์ใส่หน้ากากเหมือนผีผูกคอตายแบบนี้ นึกว่ากำลังถ่ายหนังสยองขวัญอยู่หรือไงหา ! หลังจากมู่จิ่นพูดจบ ความเงียบสงัดก็ปกคลุมไปพักใหญ่ ก่อนที่คนใส่หน้ากากจะพูดว่า เจ้านี่พูดอะไรน่าสนุกดีจริงๆ แต่น่าเสียดายที่คนพูดอะไรน่าสนุกอย่างเจ้ากำลังจะตายแล้ว จากนั้นขู่สำทับอีกหนให้มู่จิ่นบอกมาตามตรงว่าเป็นไส้ศึกของฝ่ายไหน เมื่อมู่จิ่นยืนกรานว่าไม่ใช่ ก็ถูกสะบัดฝ่ามืดฟาดใส่หน้าอกจนกระอักเลือดล้มลง แต่แล้วตอนที่กำลังจะโดนซ้ำ ก็ได้ยินเสียงจิ่นซิ่วร้องตะโกนดังมา แล้วมู่จิ่นจึงหมดสติไป มู่จิ่นฟื้นมาอีกที ก็เห็นจิ่นซิ่วกับปี้อิ๋งอยู่ข้างเตียง จึงได้รู้ว่าเมื่อคืนจิ่นซิ่วกลับมาจากวัด ก็ตรงมาหามู่จิ่น เมื่อปี้อิ๋งบอกว่ามู่จิ่นไปหาซ่งหมิงเหล่ย จิ่นซิ่วก็วิ่งไปหาซ่ง เมื่อซ่งบอกว่ามู่จิ่นกลับไปแล้ว จิ่นซิ่วก็วิ่งตามหลังมู่จิ่นมา และมาช่วยทันเวลาพอดี โชคดีว่าจิ่นซิ่วมากับชุนฮั่ว จึงช่วยกันไล่คนชุดขาวใส่หน้ากากไปได้ ไม่งั้นคงแย่ไปเหมือนกัน จากนั้นจิ่นซิ่วก็ดุมู่จิ่นว่าทำไมไม่ให้ซ่งหมิงเหล่ยเดินกลับมาส่ง ดึกแล้ว แล้วในป่าก็อันตรายออกขนาดนั้น มู่จิ่นได้แต่ยิ้มแห้งๆ แล้วถามว่า คัมภีร์อู๋ล่ายจิงที่พวกบุคคลลึกลับนั่นพูดมาคืออะไรหรือ แล้วบุคคลลึกลับพวกนั้นมันใครกัน จิ่นซิ่วบอกว่าพวกนั้นเป็นไส้ศึกจากข้างนอก ส่วนคัมภีร์อู๋เล่ยจิงเป็นสุดยอดคัมภีร์ในยุทธจักรที่ว่ากันว่าใครฝึกสำเร็จแล้วจะเก่งกาจไร้เทียมทาน ตอนนั้นใกล้วันปีใหม่แล้ว จิ่นซิ่วจึงขอลาหยุดกับฟูเหรินเพื่อจะมาอยู่ดูแลและอยู่เป็นเพื่อนมู่จิ่นจนกว่าจะถึงวันปีใหม่ ระหว่างนี้จิ่นซิ่วฉวยโอกาสที่อยู่กับมู่จิ่นตามลำพังบอกให้มู่จิ่นอยู่ห่างๆ ซ่งหมิงเหล่ยเอาไว้ อย่าไปสุงสิงด้วยมาก เพราะเราใกล้จะอายุครบ 15 ปี จะเป็นผู้ใหญ่โตๆ กันแล้ว มันไม่ค่อยเหมาะสม และพูดแบบเคืองมากที่มู่จิ่นไปบอกกลอนบอกแผนการรบอะไรต่อมิอะไรให้ซ่งหมิงเหล่ยได้หน้า นางไม่เข้าใจเลยว่าในคฤหาสน์จื่อหยวนนี้ ใครๆ ก็อยากจะทำความชอบให้เตะตาเจ้านายกันทั้งนั้น มีแต่มู่จิ่นที่พยายามซ่อนคมงำประกาย ยกความชอบของตัวเองให้คนอื่นไปซะหมด แล้วจิ่นซิ่วยังพูดอย่างไม่พอใจว่านางหรืออยากให้มู่จิ่นได้เข้าไปอยู่ในเรือนใหญ่จะตาย จะได้แสดงความสามารถออกมาได้เต็มที่ แต่มู่จิ่นกลับสมัครใจจะอยู่ดูแลยายกระปุกยาอยู่ที่นี่เสียได้ มู่จิ่นจึงพูดจาสั่งสอนจิ่นซิ่วไปว่า กระปุกยาที่ว่านั่นน่ะ พี่สามของพวกนางนะ แล้วตอนนี้ก็ยังไม่ใช่เวลาที่จะมาแก่งแย่งชิงดีกับซ่งหมิงเหล่ย เอาไว้ตระกูลหยวนได้ครองแผ่นดินแล้วค่อยทำก็ไม่สาย ตอนนี้ควรจะสามัคคีกันเอาไว้ถึงจะถูก โลกนี้น่ะเป็นโลกของผู้ชาย การให้ผลงานเหล่านั้นออกมาผ่านซ่งหมิงเหล่ย จะเป็นประโยชน์และส่งผลลัพธ์ดีกว่าออกมาผ่านตัวนางที่เป็นผู้หญิง อีกอย่างคือที่นางทำแบบนี้ก็เพื่อตัวจิ่นซิ่วเองนั่นแหละ เพื่อที่ซ่งหมิงเหล่ยจะได้ช่วยดูแลจิ่นซิ่วแทนนางให้มากๆ จิ่นซิ่วฟังแล้วนิ่งอึ้ง ก่อนจะร้องไห้โฮด้วยความตื้นตันใจในตัวพี่สาว บอกว่า ในโลกนี้ มู่จิ่นนี่แหละดีกับนางมากที่สุดแล้ว จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:10:02

ความคิดเห็นที่ 5 แผนการรบของอวี๋เฟยเยี่ยนที่มู่จิ่นเขียนให้ซ่งหมิงเหล่ยได้ผลอย่างมาก ทำให้อวี๋เฟยเยี่ยนรบชนะอย่างงดงาม ได้รับเลื่อนตำแหน่งและปูนบำเหน็จมหาศาล ทั้งยังได้มีกองทัพเป็นของตัวเอง ชื่อว่า “กองทัพนางแอ่น” มีจำนวนทหารในกองทัพ 8,000 นาย หลังจากรบชนะ อวี๋เฟยเยี่ยนก็รีบร้อนกลับมาร่วมฉลองปีใหม่กับพวกน้องๆ  อวี๋เฟยเยี่ยนมีของฝากมาให้น้องๆ ทุกคนเพียบ ส่วนของมู่จิ่นนั้นพิเศษกว่าใคร เป็นมีดสั้นเลื่องชื่ออันล้ำค่าที่ฟันหยกดุจฟันหยวก ชื่อว่า “โฉวฉิง” อวี๋เฟยเยี่ยนเห็นว่ามู่จิ่นไม่เป็นวิทยายุทธ์ และเกือบถูกทำร้ายถึงตายในป่าซีหลิน จึงให้พกมีดสิ้นนี้ติดตัวไว้ป้องกันตัว และมีดสั้นเล่มนี้เรียกได้ว่ามีวาสนาผูกพันกับมู่จิ่นมาก เพราะช่วยชีวิตมู่จิ่นเอาไว้หลายครั้ง แถมหายหลุดมือไปกี่ครั้ง สุดท้ายก็จะหวนกลับมาสู่มือของมู่จิ่นทุกครั้ง ในคืนวันส่งท้ายปีเก่า พวกห้าพี่น้องและชูฮั่วที่ตามจิ่นซิ่วมาด้วยได้ช่วยกันห่อเกี๊ยวที่จะทานกัน ในตอนนั้นเฟยเจว๋ได้โผล่มาร่วมวงด้วย และร้องจะกินเกี๊ยวที่มู่จิ่นห่อ เมื่อเฟยเจว๋รู้ว่าในบรรดาคนที่อยู่ในกระท่อมมีอวี๋เฟยเยี่ยนที่เพิ่งรบชนะมาหมาดๆ และกลายเป็นคนดังอยู่ด้วย เฟยเจว๋ก็เข้าไปคุย ไปขอเล่นงัดข้อด้วยอย่างดีอกดีใจ ระหว่างนี้จิ่นซิ่วแอบลากมู่จิ่นมากระซิบถามว่า ปี้อิ๋งบอกนางว่าเฟยเจว๋ชอบและอยากจะแต่งงานกับมู่จิ่น จริงหรือเปล่า ? มู่จิ่นปฏิเสธว่า เจว๋ซื่อเหยียเป็นแค่เด็กที่น่าสงสารหรอก เขาแค่เห็นนางเป็นเพื่อนเท่านั้น จิ่นซิ่วก็เอ็ดว่ามู่จิ่นน่ะ เห็นใครก็บอกว่าน่าสงสารไปหมดนั่นแหละ จากนั้นบอกว่าหยวนเฟยเจว๋น่ะ ทั่วทั้งจื่อหยวนรู้กันหมดว่าเขาปัญญาอ่อน มู่จิ่นอย่าไปแต่งงานกับเขานะ แล้วก็อย่าไปแต่งงานกับซ่งหมิงเหล่ยด้วย เพราะหมอนั่นมีหวังโอ๋แต่ปี้อิ๋ง ทิ้งมู่จิ่นไม่เหลียวแลแหงๆ แล้วหมอนั่นต้องบังคับให้มู่จิ่นเขียนกลอนให้เขาลอกทุกวันแหงๆ ด้วย จากนั้นทำท่าขนลุกขนพอง (จินซิ่วไม่รู้ว่าซ่งหมิงเหล่ยรักมู่จิ่นจะเป็นจะตาย แต่เย็นชาเฉยสนิทกับปี้อิ๋ง - -" ) มู่จิ่นฟังแล้วขำกลิ้ง เพราะจิ่นซิ่วเกลียดการต้องเขียนกลอนมาก และถามกลับบ้างว่า งั้นหนุ่มที่จิ่นซิ่วชอบล่ะคือใครรึ ? หรือจะเป็นอวี๋เฟยเยี่ยน ? (สมัยเด็ก ตอนที่เพิ่งถูกพาขึ้นไปในรถม้าที่บรรทุกเด็กไปขาย จิ่นซิ่วเคยทำท่าว่าออกจะชอบๆ อวี๋เฟยเยี่ยน) จิ่นซิ่วหน้าแดงจัดทันที บอกว่าใครจะไปชอบอวี๋เฟยเยี่ยนกัน แต่การที่จิ่นซิ่วหน้าแดง แสดงว่ามีชายหนุ่มที่ชอบอยู่แล้ว มู่จิ่นเลยนึกสนุกรุกถามว่าผู้ชายที่จิ่นซิ่วชอบคือใครกันหรือ ? จิ่นซิ่วก็พูดเบาๆ แบบเหนียมๆ ว่า “เขาเป็นคนที่พิเศษมาก คนอื่นเห็นข้าครั้งแรก จะจ้องข้าเขม็งเหมือนแมลงวันอย่างไรอย่างนั้น หรือไม่ก็ด่าข้าว่าเป็นปิศาจ แต่ว่าเขา...เขาจะยิ้มให้ข้าอย่างอ่อนโยนตลอด” มู่จิ่นฟังแล้วตื่นเต้นมาก แต่ยังไม่ทันได้ถามชื่อผู้ชายที่จิ่นซิ่วหลงรักอยู่ ก็มีเสียงเอะอะเฮฮาดังมาจากฝั่งอวี๋เฟยเยี่ยนกับเฟยเจว๋ ดึงความสนใจไปซะก่อน จึงลืมเสียสนิทไม่ได้ถามเรื่องนี้กับจิ่นซิ่วอีกเลย ในคืนนั้นทั้งเจ็ดคนจึงได้ฉลองวันปีใหม่ด้วยกัน มีการเล่นเกมจับฉลากที่เขียนคำกลอนทำนายและสั่งให้ทำเรื่องที่ไม่ลำบากใจเกินไปนัก ทั้งหมดต่างฉลองกันอย่างสนุกสนาน ดื่มกันอย่างเต็มที่ เท่าที่มู่จิ่นจำได้ เมื่อคืนก่อนนางจะเมาหลับไป เฟยเจว๋เมาหลับไปก่อนแล้ว ปากก็เรียก “มู่ยาโถวๆ” ไม่ได้หยุด รุ่งเช้า ทุกคนก็พากันสลายตัวจากไปจนหมด (กั๋วเอ่อร์เหรินหิ้วคอเฟยเจว๋จากไป) อวี๋เฟยเยี่ยนต้องกลับไปเข้ากองทัพทางเหนือ เดิมทีมู่จิ่นคิดว่าห้าพี่น้องร่วมสาบานจะได้พร้อมหน้ากันอีกครั้งเพื่อส่งอวี๋เฟยเยี่ยน แต่กลายเป็นว่าทั้งจิ่นซิ่วกับซ่งหมิงเหล่ยต่างติดธุระด่วน จึงมีแค่มู่จิ่นไปส่งอวี๋เฟยเยี่ยนคนเดียว อวี๋เฟยเยี่ยนยัดเงินที่ได้ปูนบำเหน็จมาให้มู่จิ่นเยอะมาก มู่จิ่นปฏิเสธไม่รับ บอกให้อวี๋เฟยเยี่ยนเก็บเอาไว้ใช้เองบ้าง ไม่ก็เก็บเอาไว้สู่ขอพี่สะใภ้ให้นางก็ได้ อวี๋เฟยเยี่ยนจึงบอกว่าทหารน่ะ เมื่อเข้าสู่สมรภูมิแล้ว เงินก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว เพราะไม่รู้ว่าจะรอดมาได้ใช้หรือเปล่า เขาจะห่วงก็แต่พวกน้องๆ ผู้หญิงเท่านั้น มู่จิ่นจึงบอกว่า สำหรับปี้อิ๋งน่ะไม่ต้องห่วงหรอก แล้วขอให้อวี๋เฟยเยี่ยนรับปากว่ากลับมาหนหน้า ต้องมาเป็นผู้ใหญ่ช่วยจัดงานแต่งงานให้ซ่งหมิงเหล่ยกับปี้อิ๋ง เพราะงั้นอวี๋เฟยเยี่ยนจะต้องรอดกลับมาให้ได้ อวี๋เฟยเยี่ยนฟังแล้วหน้าบาน ก่อนจะนึกอะไรได้และทำหน้าพิกล ย้อนถามว่า เมื่อกี้น้องสี่บอกว่างานแต่งของน้องรองกับน้องสามงั้นรึ ? มู่จิ่นบอกว่าใช่แล้ว อวี๋เฟยเยี่ยนจึงพูดอ้อมแอ้มว่า แต่ว่าเท่าที่เขารู้...น้องกวงเฉี่ยนไม่ได้ชอบน้องสามนะ... พูดจบก็มองมาที่มู่จิ่นอย่างระมัดระวัง มู่จิ่นฟังแล้วไม่สบายใจชอบกล ย้อนถามว่า งั้นแล้วคนที่พี่รองชอบคือใครหรือ ? ก่อนจะนึกได้และพูดว่า ไม่ต้องบอกละ ข้ารู้แล้ว อวี๋เฟยเยี่ยนก็ทำท่าประหลาดใจ พูดว่า น้องสี่รู้แล้วหรือ ? มู่จิ่นบอก นอกจากคุณหนูรองหยวนเฟยเยียนแล้วยังจะมีใครอีกหรือที่เข้าตาคนหยิ่งและทะนงตัวอย่างพี่รองได้ ? แบบนี้เห็นทีจะเป็นปัญหาซะแล้ว เพราะปี้อิ๋งมีหวังถูกคุณหนูรองกับเซียงฉินนั่นเล่นงานตายแหงๆ ทางช่วยมีทางเดียวเท่านั้น ให้พี่ใหญ่ออกรบสร้างความชอบจนต้าหวางจะปูนบำเหน็จ ถึงตอนนั้นก็ให้พี่ใหญ่ขอให้ต้าหวางพระราชทานงานแต่งให้พี่รองกับพี่สาม พี่สามที่แต่งกับพี่รองด้วยงานแต่งพระราชทานก็จะมีศักดิ์ศรีสูงพอที่คุณหนูรองจะไม่กล้ารังแก อวี๋เฟยเยี่ยนฟังแล้วทำหน้าพิกล ถอนหายใจยาว นิ่งคิดอยู่ครู่ ก่อนจะถามอย่างร่าเริงว่า แผนนี้เข้าท่าดีนะ แต่ถ้าน้องรองไม่ยอมล่ะจะทำยังไง ? มู่จิ่นก็บอกว่าพี่สามออกจะเป็นกุลสตรีแสนสวยแสนดีขนาดนั้น ถึงพี่รองออกจะหยิ่งไปนิด แต่หลังแต่งงานกันแล้ว ก็คงจะมองเห็นความดีของพี่สามหรอกน่า อวี๋เฟยเยี่ยนก็อืมม์ๆ ก็จริงนะ งั้นน้องสี่รอฟังข่าวดีของเขาก็แล้วกัน จากนั้นเว้นจังหวะไปนิด แล้วพูดต่อว่า น้องสี่กับน้องห้าก็กำลังจะถึงวัยผู้ใหญ่แล้ว เขาก็เป็นห่วงอยู่เหมือนกัน มู่จิ่นจึงหัวเราะ บอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงจิ่นซิ่วหรอก เพราะปณิธานของจิ่นซิ่วไม่ได้อยู่ที่แต่งงานมีลูก อวี๋เฟยเยี่ยนจึงบอกว่า คนที่เขาห่วงน่ะคือมู่จิ่นต่างหาก เพราะมู่จิ่นน่ะเป็นผู้ใหญ่มาแต่เด็ก มัวแต่ดูแลคนอื่น แต่กลับไม่เคยคิดถึงตัวเองเลย แล้วมู่จิ่นน่ะทั้งฉลาดและมีความสามารถสูงมาก จิตใจก็อยู่สูง สุดที่ผู้ชายธรรมดาจะเอื้อมถึงได้ จนแม้แต่น้องรองเองยังคิดเลยว่าจะมีใครที่คู่ควรกับน้องสี่ มู่จิ่นฟังแล้วหัวเราะ บอกว่าชาตินี้นางกะจะไม่แต่งงาน อวี๋เฟยเยี่ยนจึงบอกว่า ถ้ามู่จิ่นไม่แต่งงาน งั้นเขาก็จะไม่แต่งงาน จะปลีกตัวเร้นกาย ออกเดินเรือท่องเที่ยวไปทั่วหล้า อยู่เป็นเพื่อนน้องสี่ไปจนชั่วชีวิต มู่จิ่นฟังแล้วตื้นตันใจมาก นึกไม่ถึงว่าในห้าพี่น้องร่วมสาบาน พี่ใหญ่ที่ซื่อที่สุดคนนี้จะเป็นคนที่ดีกับนางมากที่สุด หลังจากอวี๋เฟยเยี่ยนไปแล้ว ปี้อิ๋งก็ล้มป่วยเพราะฉลองวันส่งท้ายปีหนักไปหน่อย หมอที่มาตรวจอาการให้คือหมอประจำตัวที่มาช่วยรักษาตั้งแต่ปี้อิ๋งเริ่มป่วย ชื่อว่า เจ้าเมิ่งหลิน ซึ่งเป็นหมอคนเดียวที่ยอมมารักษาปี้อิ๋ง และในตัวยาที่มารักษาครั้งนี้ มีแมลงวันชนิดที่ตอมตัววัวอยู่ด้วย มู่จิ่นจึงไปซื้อมา และนึกขยะแขยงอยู่ในใจเมื่อนึกถึงว่าปี้อิ๋งต้องกินเจ้าแมลงวันนี่ เมื่อไข้ของปี้อิ๋งลดแล้ว มู่จิ่นที่ลางานมาดูแลปี้อิ๋งเสียหลายวันก็ไปรับผ้าที่บ้านของโจวต้าเหนียงกะจะนำไปซัก ก็พบกับเหลียนต้าเหยียง แม่นมของคุณชายใหญ่กับคุณหนูรอง และเป็นแม่ของเซียงฉินเข้าพอดี จึงเกิดมีปากเสียงกันขึ้นเนื่องจากเหลียนต้าเหนียงด่าจิ่นซิ่วว่าไปยั่วท่านแม่ทัพ และด่าสองพี่น้องว่าเป็นนางปิศาจชอบยั่วผู้ชายด้วยกันทั้งคู่ หลังจากนั้นไม่กี่วัน อยู่ๆ คนของฟูเหรินท่านแม่ทัพก็มาพาตัวมู่จิ่นไปด้วยข้อหาว่ากะจะวางยาพิษให้ฟูเหรินที่ตอนนี้ท้องลูกอยู่แท้ง โดยในข้าวต้มของฟูเหริน เจอแมลงวันวัวอยู่ตัวหนึ่ง ซึ่งแมลงวันวัวจะมีพิษทำให้คนที่ท้องอยู่แท้ง และในคฤหาสน์ คนที่เพิ่งไปซื้อแมลงวันวัวมามีแต่มู่จิ่น ยิ่งกว่านั้น เมื่อมู่จิ่นอ้างว่าปี้อิ๋งป่วย หมอมาตรวจแล้วบอกว่าต้องใช้ยาตัวนี้ นางถึงได้ไปซื้อ ก็ปรากฏว่าเจ้าเมิ่งหลิน หมอคนที่ว่าดันย้ายบ้านหายสาบสูญไปเลย ส่วนใบสั่งยาที่มู่จิ่นเก็บเอาไว้ในบ้าน ฟูเหรินส่งคนไปค้น แล้วคนที่ไปบอกว่าไม่มีใบสั่งยาเลยสักใบ นอกจากนี้ฟูเหรินก็สั่งให้พาตัวปี้อิ๋งมา ให้หลิ่วเหยียนเซิงตรวจชีพจรดู จากนั้นแน่นอนว่าบอกว่าอาการป่วยของปี้อิ๋งไม่จำเป็นต้องใช้แมลงวันที่ว่านั่น พูดง่ายๆ คือนี่คือแผนปรักปรำอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่มู่จิ่นถูกทรมานให้ยอมรับผิด ปี้อิ๋งก็ร้อนใจมากจนพุ่งศีรษะเข้าไปชนเสาเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ให้มู่จิ่น แต่กั๋วเอ่อร์เหรินเข้ามาช่วยเอาไว้ทัน จึงแค่หัวแตกเฉยๆ จากนั้นกั๋วเอ่อร์เหรินบอกว่า นายน้อยของเขา หยวนเฟยเจว๋ สั่งให้เขามาพาตัวมู่จิ่นกับปี้อิ๋งจากไป และย้ำว่านายน้อยของเขาระบุว่าต้องการตัวมู่จิ่นกับปี้อิ๋ง จากนั้นกั๋วเอ่อร์เหรินยังพูดแสดงความสงสัยในหลักฐานและพยานที่ฟูเหรินหามาปรักปรำมู่จิ่นว่ามีช่องโหว่เต็มไปหมด แต่ฟูเหรินก็ไม่ยอมปล่อยมู่จิ่นกับปี้อิ๋ง กะจะเล่นงานให้ถึงตายให้ได้ จึงให้หลิ่วเหยียนเซิงเข้ามาแย่งตัว กั๋วเอ่อร์เหรินพลาดถูกพิษของหลิ่วเหยียนเซิงเข้า ขณะที่กำลังจะแย่ หานซิวจู๋ก็พาเจ้าเมิ่งหลินโผล่มาช่วย ให้เป็นพยานยืนยันว่ามู่จิ่นบริสุทธิ์ พร้อมกับแอบให้ยาถอนพิษกั๋วเอ่อร์เหริน จากนั้นบอกว่านายน้อยหยวนเฟยป๋ายของเขาสั่งให้มาพาตัวมู่จิ่นกับปี้อิ๋งไป นายน้อยเขาต้องการตัวสาวใช้สองคนนี้ พูดจบก็พามู่จิ่นไป ส่วนกั๋วเอ่อร์เหรินอุ้มปี้อิ๋งตามหลังไป เมื่อไปถึงป่าซีหลิน กั๋วเอ่อร์เหรินก็ทะเลาะแย่งคนกับหานซิวจู๋ โดยทั้งสองฝ่ายต่างยืนกรานที่จะพาตัวมู่จิ่นไป แล้วแบ่งปี้อิ๋งให้อีกคนพาไป ระหว่างที่ทะเลาะกันนี้ มู่จิ่นจึงได้รู้ความจริงว่า สาเหตุที่นางกับปี้อิ๋งต้องซวยในวันนี้ เป็นเพราะจิ่นซิ่วไปเสนอตัวเป็นนางบำเรอของท่านแม่ทัพหยวนชิงเจียง และเป็นที่โปรดปรานพอดูจนทำให้ฟูเหรินที่กำลังท้องอยู่หึงและโกรธจัด จึงคิดจะเล่นงานมู่จิ่นให้ตายล้างแค้นที่จิ่นซิ่วไปยั่วสามีของนาง ส่วนหลิ่วเหยียนเซิงก็แค้นที่ซ่งหมิงเหล่ยทรยศตีตัวออกห่างจากเขาไปสวามิภักดิ์ต่อหยวนเฟยป๋าย จึงร่วมกับฟูเหรินล้างแค้นเอากับมู่จิ่นและปี้อิ๋ง เรื่องที่ได้รู้นี้ทำให้มู่จิ่นช็อกมาก นึกไม่ถึงว่าผู้ชายที่จิ่นซิ่วบอกว่าชอบ จะเป็นหยวนชิงเจียงที่แก่คราวพ่อได้ ผลการต่อสู้ระหว่างหานซิวจู๋กับกั๋วเอ่อร์เหริน กั๋วเอ่อร์เหรินแพ้ ถูกจี้จุดชา แล้วหานซิวจู๋จึงพาตัวมู่จิ่นกลับซีเฟิงหว่านไป ส่วนกั๋วเอ่อร์เหรินได้แต่พาปี้อิ๋งกลับอวี้เป่ยจาย จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:10:23

ความคิดเห็นที่ 6 เมื่อไปถึงซีเฟิงหว่าน มู่จิ่นก็พักรักษาตัวอยู่หลายวันโดยที่ยังไม่ได้เห็นหน้าป๋ายซานเหยีย นายน้อยสามหยวนเฟยป๋าย ท่านเจ้าของเรือนพัก ผู้ที่คอยดูแลมู่จิ่นคือ เซี่ยซานเหนียง อดีตสาวใช้ประจำตัวท่านแม่ของหยวนเฟยป๋าย กับลูกชายของนาง เซี่ยซู่ฮุย เด็กหนุ่มอายุประมาณ 13 ปี เมื่อมู่จิ่นหายดีลุกจากเตียงมาเดินได้ ก็เดินออกมาชมดอกเหมยที่สวนพลางนึกในใจว่านึกไม่ถึงเลยว่าชาตินี้จะมีโอกาสได้มายืนชมสวนดอกเหมยในซีเฟิงหว่านที่เมื่อก่อนได้แต่ดูจากนอกกำแพงนี่ด้วย ตอนนั้นเอง เซี่ยซานเหนียงก็บอกว่า ป๋ายซานเหยียมาแล้ว มู่จิ่นจึงหันกลับไป เห็นเด็กหนุ่มวัย 17 ปีในชุดขาวนั่งอยู่บนรถเข็นโดยมีหานซิวจู๋ยืนอยู่ข้างหลัง แล้วถึงกับตะลึง เพราะเด็กหนุ่มคนนี้หล่อและสง่างามสุดยอดจนเหมือนไม่ใช่คน เหมือนเป็นเซียน และการที่นั่งอยู่บนรถเข็นก็ไม่ได้บั่นทอนความสง่างามไร้มลทินจนเหมือนไม่ใช่มนุษย์นี้ได้เลย หากจะมีใครที่รูปงามและสง่าสะดุดตาชวนตะลึงหลงเทียบเท่ากับเด็กหนุ่มคนนี้ ก็เห็นจะมีแต่จื่อฝูที่นางเคยได้พบในนรกเท่านั้น มู่จิ่นนิ่งมองอ้าปากค้างอยู่พักใหญ่ จนรู้สึกตัวว่าเด็กหนุ่มบนรถเข็นมองมาเฉยๆ อย่างเย็นชา ก็ได้สติ รีบทำความเคารพอีกฝ่าย หานซิวจู๋พูดว่า “มู่ยาโถว นับแต่วันนี้ไป เจ้าคือคนของซีเฟิงหว่าน จงคอยปกป้องนายน้อยให้ดีๆ” มู่จิ่นพูดว่า “ขอบพระคุณนายน้อยและหานเซียนเซิงอย่างมากที่ช่วยชีวิตข้าไว้ ชั่วชีวิตนี้มู่จิ่นไม่มีทางลืมเลือน และตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ จะต้องหาทางตอบแทนให้จงได้” หยวนเฟยป๋ายนิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะพูดว่า “เจ้าไม่ต้องขอบคุณข้า ในเมื่อวันนี้ข้าได้ช่วยชีวิตเจ้าแล้ว เจ้าก็ต้องตระหนักให้จงดีว่าชีวิตของเจ้าเป็นของข้า และจะต้องมีสักวันที่ข้าจะเอาชีวิตของเจ้ากลับคืนมา” มู่จิ่นฟังแล้วพูดไม่ออก และแล้วชีวิตในซีเฟิงหว่านของนางกับหยวนเฟยป๋ายก็เริ่มต้นขึ้น... งานของมู่จิ่นในซีเฟิงหว่านเบาสบายมาก แค่ตัดแต่งต้นไม้ในเขตซีเฟิงหว่านนิดๆ หน่อยๆ บางทีก็คอยป้อนอาหารนกกระเรียนของค่ายกลเจ็ดดาวเท่านั้น ส่วนหน้าที่ทำอาหารและอื่นๆ มีเซี่ยซานเหนียงที่เป็นแม่บ้านรับไปทำหมดแล้ว ทั่วทั้งซีเฟิงหว่านมีคนอยู่แค่ หยวนเฟยป๋าย หานซิวจู๋ เซี่ยซานเหนียง และเซี่ยซู่ฮุย แค่นี้เท่านั้น เพราะรอบๆ ซีเฟิงหว่านวางค่ายกลของหานซิวจู๋เอาไว้ จึงไม่ต้องกลัวผู้บุกรุก (เว้นแต่เฟยเจว๋ที่ทะเล่อทะล่าหลงทางเข้ามาให้โดนหานซิวจู๋อัดเป็นประจำ) เมื่อได้มาอยู่ในซีเฟิงหว่าน มู่จิ่นค่อยพบว่าหยวนเฟยป๋ายกับหานซิวจู๋มีงานยุ่งกว่าที่นางคิดมาก คือยุ่งอยู่กับการต้อนรับแขกทั้งแขกที่ถือเทียบเชิญมาหาแบบเปิดเผยในเวลากลางวัน และพวกแขกที่มาแบบหลบๆ ซ่อนๆ ในตอนกลางคืน บ่งบอกว่าหยวนเฟยป๋ายมีสหายในยุทธจักรอยู่เยอะมากๆ ทั้งที่นั่งอยู่บนรถเข็นแบบนี้นี่แหละ ส่วนมู่จิ่นก็งานน้อยว่างจัดจนเบื่อสุดๆ เมื่อก่อนถึงงานซักผ้าจะหนัก แต่ก็มีคนงานด้วยกันคุยไปด้วยซักผ้าไปด้วย กลับกระท่อมก็ยังได้คุยกับปี้อิ๋ง มาตอนนี้ว่างแถมไม่มีใครคุยด้วยเลย ทุกเช้าเซี่ยซู่ฮุย เจ้าเด็กหน้าสิวเขรอะจะต้องลุกมาฝึกวิทยายุทธ์แต่เช้า โดยมีหานซิวจู๋สอน และหยวนเฟยป๋ายคอยตรวจดูความก้าวหน้า จากนั้นเซี่ยซู่ฮุยยังต้องเรียนหนังสือหัดแต่งกลอน ความก้าวหน้าในการฝึกวิทยายุทธ์ของเด็กชายสร้างความพอใจให้หยวนเฟยป๋ายกับหานซิวจู๋พอตัว แต่ด้านอักษรศาสตร์...เห็นได้ชัดเจนว่าซู่ฮุยค่อนข้างทึบมากและไม่ชอบเอาเลย อากาศฤดูใบไม้ผลิเริ่มอุ่นขึ้นเรื่อยๆ  วันหนึ่ง หยวนเฟยป๋ายสั่งให้ซู่ฮุยแต่งกลอนง่ายๆ เกี่ยวกับฤดูใบไม้ผลิหนึ่งบท ซู่ฮุยคิดมาทั้งเช้าจนเที่ยง หิวจนแสบไส้ก็ยังแต่งได้แค่วรรคเดียวค้างเติ่ง แถมยังเกี่ยวกับของกิน อันแสดงชัดว่ากำลังหิวจัด มู่จิ่นจึงแกล้งเข้าไปถามว่าจะให้ช่วยแต่งให้ไหม ซู่ฮุยก็ตกลง ตอนแรกมู่จิ่นกะจะเขียนกลอนสั้นๆ ของกวีชื่อดังให้ไป แต่นึกขึ้นได้ว่าหยวนเฟยป๋ายดูแค่แวบเดียวก็รู้แหงๆ ว่าซู่ฮุยไม่ได้แต่งกลอนเอง จึงเขียนกลอนเกี่ยวกับฤดูใบไม้ผลิที่นางเคยแต่งเองให้ไป ผลคือหลังจากนั้นเซี่ยซู่ฮุยก็มาขอให้มู่จิ่นช่วยทำการบ้านจำพวกแต่งกลอนให้บ่อยๆ และเริ่มพูดจายกยอมู่จิ่นต่อหน้าแม่ตัวเองและหยวนเฟยป๋าย จากเดิมที่เอาแต่ด่า ผลลัพธ์จากพฤติกรรมของซู่ฮุย ทำให้จากเดิมที่หยวนเฟยป๋ายเคยมองมู่จิ่นด้วยสายตาเฉยๆ เย็นชา กลายเป็นยิ่งเย็นชาและระแวดระวังหนักกว่าเดิม มู่จิ่นแค่เห็นก็รู้แล้วว่าเจ้าเด็กขี้ระแวงนี่ระแวงว่านางคิดดึงตัวคนของเขาเข้าเป็นพวก แต่หยวนเฟยป๋ายก็เริ่มให้มู่จิ่นมารับใช้ฝนหมึก เตรียมกระดาษเวลาเขาแต่งกลอนหรือวาดภาพเช่นกัน เรียกว่าเพิ่งเห็นว่าผู้หญิงคนนี้พอจะมีความสามารถทางอักษรศาสตร์อยู่เหมือนกัน (หยวนเฟยป๋ายไม่มีข้อมูลอะไรเกี่ยวกับความรู้ในหัวของมู่จิ่นเลย เพราะพวกพี่น้องร่วมสาบานของมู่จิ่นรวมถึงตัวมู่จิ่นเองปิดกันได้มิดชิดมาก) ไม่กี่วันต่อมา มู่จิ่นก็ได้เจอกับยอดฝีมือที่เป็นคนซึ่งซ่งหมิงเหล่ยส่งมาติดต่อกับนาง ชื่อ จางเต๋อเม่า เขาชูป้ายประจำกลุ่มห้าพี่น้องร่วมสาบานให้มู่จิ่นดู แล้วบอกว่าซ่งหมิงเหล่ยฝากมาบอกขอโทษอย่างมากที่ตอนเกิดเรื่อง เขามาช่วยไม่ทัน และบอกว่าหากมีปัญหาอะไร ให้ติดต่อให้จางเต๋อเม่าช่วยได้ โดยผูกผ้าเอาไว้ที่กิ่งเหมยซึ่งยื่นออกไปนอกเขตซีเฟิงหว่าน นอกจากนี้ซ่งหมิงเหล่ยยังฝากบอกมาด้วยว่า ให้ระวังหยวนเฟยป๋ายให้ดีๆ (เป็นคำเตือนที่สมควรฟังเอาไว้อย่างยิ่ง เพราะหยวนเฟยป๋ายน้ำนิ่งไหลลึกมากจนน่ากลัวจริงๆ - -" ) จางเต๋อเม่าพูดจบ ซู่ฮุยก็มาตามตัวมู่จิ่นไปที่ห้องโถงพอดี เมื่อไปถึง มู่จิ่นจึงได้รู้ว่า หยวนเฟยเจว๋กับกั๋วเอ่อร์เหรินบุกเข้าซีเฟิงหว่านมาหมายพาตัวนางกลับไป และตอนนี้หยวนเฟยเจว๋ก็กำลังยืนทะเลาะกับหยวนเฟยป๋ายอยู่ในห้องโถง จากท่าทางที่หยวนเฟยป๋ายถือแส้อยู่ในมือ หน้าผากมีเหงื่อซึม และหยวนเฟยเจว๋ที่ยืนหอบเบาๆ แสดงว่าสองพี่น้องต่อสู้กันไปแล้วหนึ่งยก หยวนเฟยเจว๋ร้องว่า “ไอ้เน่าสาม คืนมู่ยาโถวมานะ” หยวนเฟยป๋ายด่ากลับไปว่า “เป็นลูกผู้ชายชาตรีแท้ๆ เอาแต่โผล่มาทวงสาวใช้ที่บ้านข้าอยู่ได้ทั้งวัน เจ้ามีปัญญาทำได้อยู่แค่นี้หรือไง” หยวนเฟยเจว๋ “มู่ยาโถวน่ะเป็นของข้าอยู่ก่อนต่างหาก เจ้ากับหานซิวจู๋สิใช้แผนสกปรก จี้จุดชาของกั๋วเอ่อร์เหรินแล้วมาแย่งเอาตัวไป วันนี้ข้าต้องพาตัวมู่ยาโถวกลับไปให้ได้ มู่ยาโถว รีบออกมาเร็วเข้า !” ตอนท้ายเปลี่ยนเป็นร้องตะโกนอย่างพลุ่งพล่าน กั๋วเอ่อร์เหรินเกลี้ยกล่อมให้เฟยเจว๋กลับไปกันก่อน อย่ารบกวนหยวนเฟยป๋ายมากไปกว่านี้ เฟยเจว๋จึงหันไปพูดใส่หน้ากั่วเอ่อร์เหรินว่า “ไม่ ! วันนี้ข้าต้องเห็นหน้ามู่ยาโถวให้ได้ เป็นเพราะเจ้านั่นแหละ ข้าบอกว่าจะเอามู่ยาโถว เจ้าดันไปพาอิ๋งยาโถวกลับมา !” หยวนเฟยป๋ายแค่นเสียงเย็น “เฮอะ ! วันนั้นเจ้าดันเดินผิดทางหลงไปถึงฝั่งตะวันออกเอง แล้วยังจะมีหน้ามาโทษกั๋วเอ่อร์เหรินอีกรึ ? วันทั้งวันเอาแต่พูดพล่ามหาแต่มู่ยาโถว ไม่รู้จักแสวงหาความก้าวหน้า รู้จักอายคนบ้างไหม ? ขืนเรื่องลือออกไปว่าองค์รัชทายาทแห่งอาณาจักรทูเจว๋เป็นแค่ไอ้ไม่ได้ความที่ลุ่มหลงอยู่แต่กับอิสตรี ข้าที่เป็นพี่ชายละขายขี้หน้าชาวบ้านแทนเจ้าจริงๆ !” หยวนเฟยเจว๋ฟังแล้วหน้าเขียวด้วยความโกรธจัดทันที สีหน้ากั่วเอ่อร์เหรินเองก็ปั้นยากเช่นกัน กระทั่งหานซิวจู๋ยังต้องกระแอม เพราะรู้สึกว่าเฟยป๋ายก็พูดเกินไป หยวนเฟยเจว๋ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเค้นเสียงออกมาว่า “ลูกคนใช้ยังไงก็เป็นแค่ลูกคนใช้ ปากสุนัขไม่มีงาช้างงอกออกมาจริงๆ” (แม่ของหยวนเฟยป๋ายเป็นสาวใช้ประจำตัวของภรรยาหลวงคนแรกที่แซ่ฉินของหยวนชิงเจียง หลังจากภรรยาหลวงแซ่ฉินเสียเพราะคลอดยาก หยวนชิงเจียงจึงยกแม่ของเฟยป๋ายขึ้นเป็นภรรยาหลวงสืบแทน หยวนเฟยป๋ายเกิดหลังจากที่แม่ได้ขึ้นเป็นเมียหลวงแล้ว) ทุกคนหน้าเปลี่ยนสีทันที มู่จิ่นทำท่าจะรีบก้าวออกไปห้ามหยวนเฟยเจว๋ กลายเป็นว่าหยวนเฟยป๋ายด่ากลับมาแรงกว่าที่หยวนเฟยเจว๋ด่าอีก คือด่าว่า “ลูกคนใช้แล้วไงวะ ดีกว่าไอ้คนคลำไม่มีหางเป็นใช้ได้ก็แล้วกัน !” ขาดคำ หยวนเฟยเจว๋ก็คำรามลั่นออกมา แล้วโถมเข้าใส่พี่ชายทันที หยวนเฟยป๋ายสะบัดแส้ฟาดหน้าน้องชายเป็นรอยเลือด แต่เฟยเจว๋ไม่สนใจ ผลักเฟยป๋ายจนรถเข็นล้มลง ขึ้นคร่อมกะจะชกหน้าโดยที่พ่อบ้านของทั้งสองฝ่ายต่างยืนดูอยู่เฉยๆ ไม่คิดจะเข้าไปห้าม มู่จิ่นนึกถึงว่าหยวนเฟยป๋ายขาพิการ เฟยเจว๋ไม่ควรรังแกคนอ่อนแอกว่า จึงเข้าไปผลักหยวนเฟยเจว๋ออกจากตัวเฟยป๋ายพร้อมกับร้องห้ามว่า “เจว๋ซื่อเหยีย มีอะไรพูดกันดีๆ ก็ได้ หานเซียนเซิงน่ะช่วยชีวิตข้า ปี้อิ๋ง และกั่วเซียนเซิงเอาไว้นะ” แต่หยวนเฟยเจว๋กำลังโกรธจนเลือดขึ้นหน้า จึงสะบัดมือฟาดใส่หน้ามู่จิ่นเต็มแรงโดยไม่ทันรู้ว่าเป็นใคร มู่จิ่นเจ็บจนร้องอุทานออกมา เฟยเจว๋ค่อยจำเสียงได้ รีบหยุดมือ ส่วนมู่จิ่นสะบัดมือตบกลับไปโดยสัญชาตญาณทันที หยวนเฟยเจว๋นั่งตะลึง ร้องว่า “มู่ยาโถว ทำไมเจ้าถึงตบข้าล่ะ ?” ตอนนั้นมู่จิ่นที่โดนเฟยเจว๋ซึ่งมีวิทยายุทธ์สูงและกำลังโกรธจัดตบหน้าใส่ แน่นอนว่าเจ็บมากจนน้ำตาไหลพรากๆ หน้าบวมฉึ่งทันที เฟยเจว๋ผู้สายตาสั้นเห็นแค่ว่ามู่จิ่นร้องไห้น้ำตาไหล ก็ยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้ พูดอย่างเจ็บปวดว่า “ทำไมเจ้าถึงร้องไห้อย่างนี้ล่ะ ?” จากนั้นสรุปเอาเองในใจเรียบร้อยโดยที่มู่จิ่นยังไม่ทันได้พูดตอบ และร้องไห้โฮออกมาพร้อมกับพูดว่า “มู่ยาโถวเจ้าตบหน้าข้า เจ้าตบข้าเพื่อหยวนเฟยป๋าย...มู่ยาโถวไม่เอาข้าแล้ว” มู่จิ่นนั่งมองผู้ชายตัวสูงใหญ่ 180 เซนติเมตรนั่งร้องไห้น้ำตาไหลพรากๆ กับพื้นในอาการปากอ้าตาค้างพูดไม่ออก ความจริงภาพตรงหน้าควรจะดูน่าขำ แต่เนื่องจากเฟยเจว๋หล่อมาก เลยกลายเป็นดูแล้วน่าสงสารเห็นใจมากกว่า จากนั้นเมื่อมู่จิ่นหันไปมองรอบตัว ก็พบว่าทุกคนมีสีหน้ากระอักกระอ่วน แต่ไม่มีใครมีสีหน้าประหลาดใจ แสดงว่าเหตุการณ์ที่เฟยเจว๋ลงนั่งร้องไห้โฮแบบนี้ ไม่ได้เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก... มู่จิ่นเริ่มรู้แล้วว่าทำไมใครต่อใครในคฤหาสน์จื่อหยวนถึงได้พากันพูดว่าหยวนเฟยเจว๋ปัญญาอ่อน... จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:10:55

ความคิดเห็นที่ 7 กั๋วเอ่อร์เหรินรู้สึกขายหน้ากับนายน้อยของตัวเองอย่างมาก จึงดุว่าน้ำตาลูกผู้ชายไม่หลั่งโดยง่ายดาย มาร้องไห้ง่ายๆ แบบนี้จะถือเป็นลูกผู้ชายได้ยังไง แล้วลากคอเฟยเจว๋ที่ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้น หันมามองมู่จิ่นอย่างตัดพ้อต่อว่าระคนอาลัยอาวรณ์จากไปด้วยความขายหน้า มู่จิ่นได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ แล้วหันไปมองหยวนเฟยป๋าย หานซิวจู๋ยกรถเข็นขึ้นตั้งตรงเหมือนเดิม สีหน้าหยวนเฟยป๋ายเคร่งเครียด เอามือยันพื้นอาศัยพลังภายในพาตัวลอยขึ้นนั่งบนรถเข็นอย่างสวยงาม มู่จิ่นเดินเข้าไปหา ถามอย่างกระอักกระอ่วนว่า “ซานเหยีย ไม่เป็นอะไร...กระมัง ?” แทนที่เจ้าหนูหยวนเฟยป๋ายจะพูดขอบคุณ ก็กลับหวดแส้ใส่ให้มู่จิ่นต้องหยุดอยู่ห่างในระยะสองก้าว และมองมาด้วยสายตาเย็นชาแฝงแววเตือนว่าอย่าเข้ามาใกล้เขานะ ก่อนที่หานซิวจู๋จะเข็นรถเข็นออกไป ทิ้งให้มู่จิ่นยืนหน้าบวมทำอะไรไม่ถูก ซู่ฮุยถอนหายใจ เดินเข้ามาตบไหล่มู่จิ่นแล้วพูดว่า ไม่เป็นไรหรอก ดีนะที่เจ้าไม่สวยเป็นทุนเดิม ถึงหน้าเสียโฉมไปก็ไม่มีผลอะไร พูดจบก็หัวเราะก๊ากเดินจากไป มู่จิ่นได้แต่ด่า “เจ้าเด็กบ้า !” อยู่ในใจ หลังจากนั้นมาเป็นเวลาหลายวัน มู่จิ่นฝันเห็นแต่หยวนเฟยเจว๋มองมาที่นางด้วยน้ำตานองหน้า ส่วนหานซิวจู๋ก็เริ่มให้มู่จิ่นปรนนิบัติเรื่องทั่วไปในชีวิตประจำวันของหยวนเฟยป๋าย เช่นเตรียมเสื้อผ้าให้ อะไรเทือกนั้น แต่หยวนเฟยป๋ายก็ยังเย็นชาใส่มู่จิ่นและไม่มองหน้านางอยู่เหมือนเดิม มู่จิ่นนึกด่าในใจเหมือนกันว่าไม่สนใจก็ไม่ต้องมาสนวะ นึกว่าหล่อแล้วแน่นักหรือไงไอ้หนู ใครจะไปอยากเป็นสาวใช้ของนายกัน ! มู่จิ่นเป็นห่วงหยวนเฟยเจว๋ จึงแอบขออนุญาตหานซิวจู๋ไปที่อวี้เป่ยจาย โดยอ้างว่าอยากไปเยี่ยมปี้อิ๋ง ปรากฏว่าผิดคาดมากที่หานซิวจู๋อนุญาต และให้ซู่ฮุยช่วยไปส่งนาง มู่จิ่นจึงถามอย่างกังวลว่าถ้าซานเหยียไม่อนุญาตล่ะจะทำยังไง ? หานซิวจู๋กลับหัวเราะแล้วบอกว่า “ไม่เป็นไรหรอก ซานเหยียอยู่คนเดียวจนชิน จึงไม่ค่อยรู้ว่าควรจะปลอบใจเด็กผู้หญิงยังไง ข้าทราบดีว่าครั้งก่อนกูเหนี่ยงน่ะน้อยใจ แต่วางใจเถิด นายน้อยเข้าใจความรู้สึกของเจ้าดี” พูดจบก็ยิ้มให้มู่จิ่นอย่างมีเลศนัย ก่อนจะเดินจากไปท่ามกลางสายตาสุดจะงงของมู่จิ่นที่คิดในใจว่า เฮ้ย...ที่พูดมานั่นหมายความว่ายังไงหว่า ? ไอ้หนูหยวนเฟยป๋ายที่ตัวพิการ ปณิธานพิการ ใจก็พิการนั่นมาเข้าใจความรู้สึกอะไรของฉันกันเรอะ ? ไม่แค่หานซิวจู๋เท่านั้น แม้แต่เซี่ยซานเหนียงก็เอาเสื้อผ้ามาให้มู่จิ่นมากมาย แล้วพูดด้วยด้วยสีหน้ายิ้มแป้นว่าอีกหน่อยมู่จิ่นก็จะได้ปรนนิบัติซานเหยียแล้ว ทำให้มู่จิ่นยิ่งงงมากว่าตอนนี้นางไม่ได้โดนบังคับให้ปรนนิบัติหยวนเฟยป๋ายอยู่หรือไง ? หนก่อนตอนซู่ฮุยป่วย นางยังเป็นคนนอนหน้าห้องหยวนเฟยป๋ายแทนซู่ฮุยเลย และได้ช่วยปรนนิบัติหยวนเฟยป๋ายลุกขึ้นมาปัสสาวะหนหนึ่ง ซึ่งก็แค่ทำได้พิสูจน์ว่า คนเราจะหน้าตาดีเลิศเลอแค่ไหน ฉี่ออกมาก็เหม็นเหมือนกันหมดล่ะวะเท่านั้น มู่จิ่นงงอยู่หลายวันจนกระทั่งวันหนึ่ง ซู่ฮุยแอบเอาหนังสือที่ข้างในยัดไส้ภาพ “ชุนกงถู” ที่วาดได้แย่มากมาให้ (ชุนกงถู คือภาพร่วมรักของหญิงชาย) ถึงได้เก็ทว่านี่มันหมายความว่าอะไร บวกกับนึกขึ้นได้ว่า นางเคยรู้มาว่า ครั้งแรกของเด็กหนุ่มตระกูลสูงสมัยก่อน มักจะให้ได้กับสาวใช้พรหมจรรย์ภายในบ้าน จากนั้นสาวใช้คนนั้นก็จะได้เลื่อนขึ้นเป็นอนุภรรยาของนายน้อยคนนั้นไปโดยปริยาย มู่จิ่นนึกแล้วเหงื่อตกทันที เพราะถึงหยวนเฟยป๋ายจะน่างาบมากขนาดไหน แต่นางก็ไม่คิดจะมีความสัมพันธ์กับใครในชาตินี้ที่เป็นโลกต่างมิติอย่างเด็ดขาด พร้อมกันนั้นก็นึกด่าซู่ฮุยในใจว่าไอ้เด็กนี่ ไม่รู้จักขยันเรียนหนังสือหนังหาแสวงหาความก้าวหน้า อายุแค่นี้ดันไปสรรหาภาพชุนกงถูมาดูซะแล้ว จึงบิดหูซู่ฮุยโดยแรงจนซู่ฮุยร้องลั่น มู่จิ่นเลือกวันที่หยวนเฟยป๋ายยุ่งมากเป็นพิเศษวันหนึ่ง ให้ซู่ฮุยพานางไปส่งที่อวี้เป่ยจาย เมื่อไปถึง ซู่ฮุยก็ขอตัวแยกไปอีกทาง ไม่ตามเข้าไปด้วย ส่วนคนที่มาเปิดประตูเป็นเด็กหนุ่ม ชื่อว่า อาหมีเอ่อร์ ก็มองหน้ามู่จิ่นอย่างหวาดระแวง จนกระทั่งมู่จิ่นบอกชื่อของตัวเองและบอกว่ามาหาใคร อาหมีเอ่อร์ก็เบิกตากว้างมองหน้านางอยู่ 5 นาทีเต็ม ก่อนจะแหกปากร้องตะโกนบอกคนในเขตเรือนเป็นภาษาทูเจว๋พร้อมกับเปิดประตูให้ จากนั้นก็มีคนในเรือนทั้งชาวฮั่นและชาวทูเจว๋วิ่งแห่กันออกมาดูหน้ามู่จิ่นเป็นการใหญ่ และเชิญอย่างนอบน้อมให้เข้าไปนั่งรอข้างในพร้อมกับบอกว่านายน้อยของพวกเขากำลังฝึกวิทยายุทธ์อยู่ มู่จิ่นนั่งดื่มน้ำชากับขนมรอ จนขนมหมดไปหลายจาน จนง่วงจัดจะสัปหงกอยู่รอมร่อ ปี้อิ๋งจึงค่อยมาพบ มู่จิ่นมองปี้อิ๋งที่ดูผ่องใสมีน้ำมีนวลแถมแต่งชุดสวยมาพบนาง ก็นึกยินดีว่าปี้อิ๋งอยู่ที่นี่แบบอยู่ดีกินดีอย่างที่หานซิวจู๋เคยบอกนางจริงๆ ด้วย พร้อมกันนั้นก็นึกเจ็บใจหยวนเฟยป๋ายกับหานซิวจู๋ว่าถ้ายอมปล่อยให้นางมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก นางก็คงอยู่สบายเหมือนปี้อิ๋งไปแล้ว หลังจากเฟยเจว๋ฝึกซ้อมเสร็จ ก็อนุญาตให้มู่จิ่นเข้าไปพบ ปี้อิ๋งจึงพามู่จิ่นไปที่สระโค้งรูปจันทร์เสี้ยว และบอกว่าสระนี้เดิมทีชื่อ อ่าวจันทร์เสี้ยว แต่นายน้อยบังคับสั่งเปลี่ยนชื่อเป็น อ่าวมู่จิ่น จากนั้นชี้ไปที่เงาคนใส่ชุดแดงที่ยืนอยู่แต่ไกล บอกว่า “เจ้าดูสิ เพื่อต้อนรับเจ้า นายน้อยอุตส่าห์เตรียมตัวอยู่ตั้งนานเชียวนะ” มู่จิ่นมองไปด้วยสายตาตกตะลึง รอบอ่าวมู่จิ่น ต้นหยางและต้นหลิ่วทอดกิ่งห้อยลงในสระขับเน้นเงาร่างสีแดงให้ดูสง่างามเป็นพิเศษ เฟยเจว๋แต่งตัวมาอย่างกะให้ดูหล่อเท่สุดขีดไม่แพ้หยวนเฟยป๋าย มือหนึ่งไพล่หลัง มือหนึ่งถือหนังสือกำลังอ่าน ให้อารมณ์ปราชญ์นักกวีสุดๆ และเมื่อรู้สึกว่ามู่จิ่นเดินใกล้เข้ามา เฟยเจว๋ก็หันมาช้าๆ อย่างเท่ พูดว่า “มู่ยาโถว เจ้ามาแล้วรึ” มู่จิ่นยอมรับว่าเฟยเจว๋ในวันนี้ดูหล่อเท่มาก เสียอย่างเดียว...หนังสือที่ถือดันกลับหัว มู่จิ่นกลั้นหัวเราะ รู้ว่าเฟยเจว๋จงใจแต่งหล่อให้นางเห็นโดยเฉพาะ แสดงว่าไม่ได้โกรธนางเรื่องครั้งก่อนอย่างที่นางนึกกังวล จึงเข้าไปคารวะอย่างเป็นพิธีรีตองพร้อมกับพูดว่า “สวัสดีเจ้าค่ะเจว๋ซื่อเหยีย” หยวนเฟยเจว๋แค่นเสียงเย็น พูดว่า “เจ้ามาทำอะไรรึ ? ไม่ใช่ว่ายุ่งกับการปรนนิบัติไอ้เน่าสามนั่นอยู่หรือไร ?” หวา ! ขี้หึงชะมัด มู่จิ่นคิดในใจพลางพูดกลั้วหัวเราะ “ครั้งก่อนทำให้เจว๋ซื่อเหยียไม่พอใจ มู่จิ่นไม่สบายใจอย่างยิ่ง จึงได้แวะมาเยี่ยมท่านเจ้าค่ะ” หยวนเฟยเจว๋เมินหน้าหนี แค่นยิ้มเย็นชา “เปิ่นส้าวเหยียรักแต่แผ่นดิน ย่อมไม่มีทางถูกสตรีแค่คนหนึ่งทำร้ายเอาได้อยู่แล้ว” ดีมาก ! มีมาดราชาไม่ใช่เล่น แสดงว่าถูกกั๋วเอ่อร์เหรินล้างสมองมาเรียบร้อยแล้วแหงๆ มู่จิ่นคิดในใจพลางรอว่าเฟยเจว๋จะพูดอะไรต่อ แต่เมื่อเห็นเฟยเจว๋เอาแต่ยืนทำเท่อยู่บนก้อนหินริมสระอยู่แบบนั้นโดยไม่ได้พูดอะไรต่อ จึงเกาหัวแกรกๆ แล้วพูดว่า “ในเมื่อนายน้อยไม่มีธุระอะไรแล้ว อย่างนั้นมู่จิ่นขอตัวกลับก่อนนะเจ้าคะ” เพิ่งจะหันตัวกลับ เฟยเจว๋ก็รีบยื่นมือมาคว้าตัวนางไปกอดทันที ร้องว่า “อย่าเพิ่งไป มู่ยาโถว อย่าเพิ่งไป !” มู่จิ่นจึงค่อยโล่งใจ และหันหน้ามามอง ปากเฉียดผ่านใบหน้าของเฟยเจว๋โดยไม่ได้เจตนาพอดี ทำเอาหัวใจเต้นแรง ส่วนนัยน์ตาเฟยเจว๋เป็นประกายเจิดจ้าอย่างยินดี พูดเสียงนุ่มว่า “มู่ยาโถว ข้ารู้ว่าในใจของเจ้าทิ้งข้าไม่ลง ดังนั้นเจ้าต้องมาหาข้าอย่างแน่นอน เจ้า...เจ้าอย่าไปเลยนะ” มู่จิ่นใจอ่อนยวบ พูดว่า “ข้าไม่ไปหรอกเจ้าค่ะ ซื่อเหยียปล่อยข้าก่อนเถอะ” เมื่อหยวนเฟยเจว๋ยอมปล่อยนางแล้ว มู่จิ่นจึงบอกว่า วันนี้นางมีของมาให้เขา จากนั้นยื่นหนังสือที่นางเขียนกลอนของกวีชื่อดังสมัยถังและซ่งที่นางคัดเลือกแล้วให้เฟยเจว๋ เมื่อเฟยเจว๋เห็นว่าสิ่งที่มู่จิ่นให้เป็นของขวัญเขาคือหนังสือ ก็มีสีหน้าผิดหวัง แต่มู่จิ่นกลับเปิดหนังสือ เอานิ้วเขาแตะไปตามข้อความที่เขียนด้วยรูเข็มแบบตัวหนังสือสำหรับคนตาบอด แล้วอ่านช้าๆ ทีละคำเพื่อให้เขาได้รู้ว่าตัวอักษรนั้นคือคำที่นางอ่าน โดยกลอนบทแรกที่นางอ่านให้เขาฟัง คือกลอนที่นางชอบมากที่สุด ชื่อว่า ชิงอวี้อ้าน ของ ซินชี่จี๋ เนื้อหาประมาณว่า เมื่อเราตามหาใครสักคนอย่างลำบากยากเย็นโดยไม่พบเห็นแม้แต่เงา ในตอนที่เรากำลังกลุ้มใจจนกินไม่ได้นอนไม่หลับนั้น ครั้นเราหันหน้ากลับไป กลับพบว่าแท้จริงแล้วคนที่เรากำลังตามหายืนอยู่ข้างหลังห่างจากเราไปเพียงไม่กี่ก้าว อยู่ใกล้เพียงแค่นี้เอง ในตอนแรกที่ได้รู้ว่าหนังสือนี้ถูกเขียนด้วยรูเข็มเหมือนทำขึ้นมาให้คนที่ตามองไม่เห็นอ่านโดยเฉพาะ สีหน้าหยวนเฟยเจว๋ก็เคร่งเครียดและแลบประกายโทสะ แต่เมื่อมู่จิ่นจับมือเขาไว้ให้ลูบไปตามตัวอักษรอย่างมั่นคง และค่อยๆ อ่านกลอนบทนี้ช้าๆ อย่างอ่อนโยน ให้เขาได้รู้จักตัวอักษรแต่ละตัวที่ประกอบขึ้นเป็นกลอนบทนี้ สีหน้าเฟยเจว๋ก็ค่อยผ่อนคลายลงเปลี่ยนเป็นดีใจ และเข้าใจความหมายในกลอนบทนี้ที่มู่จิ่นต้องการสื่อให้เขารู้ ว่านางจะอยู่ข้างๆ เขาเสมอ เฟยเจว๋พูดชมว่า “มู่ยาโถว เจ้านี่ฉลาดจริงๆ ที่คิดวิธีนี้ออกมาได้ มิน่าเล่ากั๋วเอ่อร์เหรินถึงได้บอกว่าเจ้าฉลาดเจ้าเล่ห์ น้ำนิ่งไหลลึก ปากหวานก้นเปรี้ยว...” มู่จิ่นร้องลั่นในใจว่า เฮ้ย ?! เฟยเจว๋น่ะกำลังชมข้าแน่ล่ะ แต่กั๋วเอ่อร์เหรินนั่นด่าข้านี่หว่า ! เฟยเจว๋บอกว่าเขาชอบของที่มู่จิ่นให้นี้ และจะเก็บเอาไว้อย่างดี เขาเองก็มีของจะให้มู่จิ่นด้วยเหมือนกัน จากนั้นจูงมือมู่จิ่นพาวิ่งตัวปลิวไปที่สวนซึ่งเฟยเจว๋ปลูกต้นอิงฮัว(ซากุระ)เอาไว้เพียบเป็นสวนอิงฮัว มู่จิ่นมองสวนอิงฮัวที่สวยและโรแมนติคมากด้วยสายตาตกตะลึง เฟยเจว๋หันมายิ้มกว้างให้พร้อมกับถามว่า “มู่ยาโถว ข้าจำได้ว่าเจ้าบอกชื่อข้าครั้งแรกตอนที่อยู่ใต้ต้นอิงฮัว ใช่หรือไม่ ?” มู่จิ่นได้แต่ตกตะลึงพูดไม่ออก และก่อนที่จะทันได้พูดอะไร เฟยเจว๋ก็ตวาดออกมาเสียงดังว่า “ออกมา !” มู่จิ่นเหลียวซ้ายแลขวา ไม่เห็นมีใคร เฟยเจว๋ตรงเข้าไปเตะต้นอิงฮัวใหญ่หลายคนโอบต้นหนึ่งโดยแรงจนต้นอิงฮัวสั่นไหวแรงๆ แล้วเด็กหนุ่มสิบกว่าคนก็พากันกระโดดลงมาจากต้นอิงฮัว รวมทั้งอาหมีเอ่อร์ที่เป็นคนเปิดประตูอวี้เป่ยจายให้มู่จิ่นด้วย เฟยเจว๋เอามือกอดอกถามเสียงเครียดว่า “พวกเจ้าลับๆ ล่อๆ ตามข้ามาทำไม ?” อาหมีเอ่อร์เอามือปัดเสื้อแล้วพูดด้วยภาษาทูเจว๋ออกมาประโยคหนึ่งที่ทำเอาเฟยเจว๋หน้าแดงก่ำเป็นตับหมูทันที หลายปีให้หลัง มู่จิ่นถึงค่อยได้รู้ว่า อาหมีเอ่อร์พูดว่า “นายน้อย ทำแบบนี้มากเรื่องออกจะตาย มิสู้จับตัวมู่ยาโถวคนนี้ไปที่เตียงและจัดการเสียเลยก็สิ้นเรื่อง !” ด้วยเหตุนี้ การสารภาพรักครั้งแรกของหยวนเฟยเจว๋ที่อุตส่าห์จัดฉากเตรียมการมาเสียดิบดี จึงถูกบรรดาเด็กหนุ่มที่ต่อไปจะกลายเป็นแม่ทัพเหล็กทหารคนสนิทของเขาในสนามรบในอนาคตทำลายเสียป่นปี้ไม่มีชิ้นดี... จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:11:27

ความคิดเห็นที่ 8 ก่อนที่มู่จิ่นจะเดินออกจากอวี้เป่ยจาย ปี้อิ๋งได้ยื่นกล่องใบหนึ่งให้ ปรากฏว่าข้างในคือมีดสั้นโฉวฉิงซึ่งจางเต๋อเม่าไปขโมยจากเรือนของฟูเหรินกลับมาให้ ปี้อิ๋งยังบอกยิ้มๆ ว่าจางเต๋อเม่านี่ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ เพราะเข้าไปขโมยของของนางกับมู่จิ่นที่ฟูเหรินยึดเอาไปกลับมาให้จนครบหมด มู่จิ่นจึงขอตั๋วแลกเงินบางส่วนจากปี้อิ๋งเพื่อนำไปตอบแทนเซี่ยซานเหนียงที่ช่วยดูแลนาง ส่วนซู่ฮุยที่มารับมู่จิ่นเห็นปี้อิ๋งเข้า ก็ตกตะลึงในความงามไปพักใหญ่ ระหว่างนั่งรถม้าที่ซู่ฮุยขับกลับซีเฟิงหว่าน มู่จิ่นนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไปตลอดทาง ซู่ฮุยจึงดุว่าไม่ต้องยิ้มแล้ว ดูอย่างกับคนปัญญาอ่อนงั้นล่ะ ซานเหยียน่ะไม่ชอบให้เจ้าอยู่กับเจว๋ซื่อเหยียนักหรอกนะ มู่จิ่นจึงถามอย่างประหลาดใจว่าเพราะอะไรรึ ? ซู่ฮุยจึงทำหน้าเคร่งบอกว่า “ถึงซานเหยียกับซื่อเหยียจะคนละแม่กัน แต่อย่างไรซื่อเหยียก็เป็นน้องชายของท่านอยู่ดี ต่อไปเมื่อซานเหยียสืบทอดตระกูล ย่อมจะไม่มีทางให้สาวใช้ขึ้นมาเป็นภรรยาของน้องชายท่านอยู่แล้ว” มู่จิ่นฟังแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าคำพูดที่หยวนเฟยป๋ายด่าหยวนเฟยเจว๋ในวันนั้น ถึงจะแสบมาก แต่ก็เป็นคำด่าที่พี่ชายคนหนึ่งด่าน้องชายด้วยความหวังดีจริงๆ จึงนึกในใจว่าสมัยเด็ก สัตว์เซลล์เดียวไม่เต็มบาท แล้วยังกระตือรือร้นร่าเริงอย่างเฟยเจว๋ที่หลงทางมาที่ซีเฟิงหว่านบ่อยๆ คงจะช่วยเติมสีสันให้กับชีวิตอันเงียบเหงาของเฟยป๋ายไม่ใช่น้อย ความจริงเขาคงจะรักน้องชายคนนี้มากพอดูสินะ และในเมื่อกั๋วเอ่อร์เหรินมองว่านางเป็นคนเจ้าเล่ห์ น้ำนิ่งไหลลึก ก็เป็นไปได้เช่นกันที่หยวนเฟยป๋ายกับหานซิวจู๋จะมองนางแบบนั้นด้วย การที่หานซิวจู๋พานางมาที่ซีเฟิงหว่าน อาจจะเป็นด้วยเหตุนี้ และยิ่งซู่ฮุยพูดจาเข้าข้างนาง หยวนเฟยป๋ายก็ยิ่งระแวงนางและห้าพี่น้องร่วมสาบานเข้าไปใหญ่ว่าวางแผนอะไรอยู่กันแน่ ถ้าอย่างนั้นเป็นไปได้ไหมว่าที่หยวนเฟยป๋ายจัดให้นางเป็นสาวใช้คนแรกของเขา ก็เพื่อที่จะแยกนางออกจากหยวนเฟยเจว๋ ? คิดแล้วมู่จิ่นก็ต้องหนาวเยือก เมื่อกลับไปถึงห้อง มู่จิ่นก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรง ก่อนจะรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียวในห้อง จึงหันขวับไปมอง ก็พบกับ...คนชุดขาวใส่หน้ากากที่เกือบจะฆ่านางในป่าซีหลินคืนนั้น มู่จิ่นหน้าซีดเผือด ลุกจากเตียงเผ่นออกจากห้องวิ่งไปที่ห้องของหยวนเฟยป๋ายโดยสัญชาตญาณทันทีพร้อมกับร้องลั่นไปตลอดทาง ตอนที่เห็นแสงโคมสว่างมาจากเรือน “ส่างซินเก๋อ” ของหยวนเฟยป๋าย มู่จิ่นเพิ่งตระหนักและซาบซึ้งกับบทความเรื่อง “โคมไฟ” ของปาจินในวินาทีนั้นด้วยความกลัวตายเป็นที่ยิ่งว่าโคมนั้นมันดูสวยงามและเป็นโคมไฟแห่งความหวังมากขนาดไหน มู่จิ่นไม่พูดพล่ามทำเพลง เปิดประตูห้องหยวนเฟยป๋ายเข้าไปทันทีพร้อมกับแหกปากร้องตะโกนลั่นๆ ไม่ยอมหยุด หยวนเฟยป๋ายเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ สวมเสื้อตัวบางชั้นเดียวนั่งบนรถเข็นที่อยู่ข้างถังอาบน้ำ ร้องเอ็ดว่า “เจ้าร้องเอะอะทำอะไรกันหา ?” ด้วยความกลัวตายสุดชีวิต มู่จิ่นถลาเข้าไปกอดขาหยวนเฟยป๋ายแน่น หลับหูหลับตาร้องว่า “ซานเหยียช่วยด้วย นักฆ่าใส่หน้ากากในป่าซีหลินนั่นจะมาฆ่าข้าแล้ว ซานเหยียช่วยด้วยเจ้าค่ะ !” หยวนเฟยป๋ายพูดเสียงลอดไรฟันว่า “เจ้าปล่อยมือเดี่ยวนี้นะ...เจ้า...เจ้าคนไร้ยางอาย !” เมื่อโดนด่าคำนี้ มู่จิ่นจึงค่อยรู้สึกตัว เงยหน้าขึ้นมองอย่างประหลาดใจ และพบว่ากางเกงของหยวนเฟยป๋ายถูกนางดึงลงมาจนจะหลุดอยู่รอมร่อ และไอ้ที่ซ่อนอยู่ในกางเกงก็... มู่จิ่นมองหน้าหยวนเฟยป๋าย เห็นชัดว่าเด็กหนุ่มหน้าแดงก่ำ ดวงตาบอกว่าทั้งโกรธทั้งอายสุดขีด ถลึงจ้องนางอย่างเอาเรื่อง มู่จิ่นจึงรีบปล่อยมือ เผ่นออกจากห้องทันทีโดยสัญชาตญาณโดยมีเสียงข้าวของ(ที่อยู่ใกล้มือหยวนเฟยป๋าย)ถูกขว้างตามหลังมากระแทกประตูดังสนั่นไม่ขาดสาย ที่หน้าประตู มู่จิ่นออกมาเจอซู่ฮุยยืนทำหน้าเหมือนจะหัวเราะก๊าก ก่อนจะเดินจากไป วันรุ่งขึ้น มู่จิ่นถูกหานซิวจู๋กับเซี่ยซานเหนียงจับตัวไปพูดดุอบรมว่าถึงจะอยากปรนนิบัตินายน้อยมากแค่ไหน ก็ไม่ควรใจร้อนขนาดนี้ ควรจะให้เวลานายน้อยได้เตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อมด้วย ถึงมู่จิ่นจะสบถสาบานและอธิบายให้ฟังว่านางไม่ได้ตั้งใจเข้าไปหาหยวนเฟยป๋ายในสภาพนั้น แต่เข้าไปเพราะหนีตาย เนื่องจากเจอนักฆ่าชุดขาวใส่หน้ากากคนนั้นจริงๆ หานซิวจู๋กับเซี่ยซานเหนียงก็ยังคงทำหน้าครึ่งเชื่อครึ่งสงสัย หลังจากนั้น เซี่ยซานเหนียงและทุกคนในซีเฟิงหว่านก็ไม่พูดถึงเรื่องที่จะให้มู่จิ่นไป “ปรนนิบัติ” หยวนเฟยป๋ายอีกเลย ประมาณว่าหยวนเฟยป๋ายยังเข็ดมากจนไม่อยากเจอหน้านาง (บวกกับออกจะนึกกลัวด้วยมั้ง) ไม่แค่นี้ เรื่องที่มู่จิ่น “หลงใหลในรูปโฉม” ของหยวนเฟยป๋ายจนแอบเข้าไป “ถ้ำมอง” หยวนเฟยป๋ายตอนอาบน้ำ ได้แพร่ไปทั่วคฤหาสน์จื่อหยวน แพร่ไปทั่วเมืองซีอาน(จื่อหยวนอยู่ในซีอาน) และสุดท้าย แพร่ไปถึงนครหลวงในเวลาอันรวดเร็วพร้อมด้วยชื่อเสียอันฉาวโฉ่ว่ามู่จิ่นเป็นปิศาจสาวบ้ากาม และชื่อเสียงเลื่องลือในความรูปงามของหยวนเฟยป๋าย จนหยวนเฟยป๋ายได้ฉายาว่า คุณชายเหยียบหิมะ(ท่าเสว่กงจื่อ) จากการนี้ มู่จิ่นสงสัยว่าตัวการปล่อยข่าวลือคือซู่ฮุยแหงๆ เพราะมีแต่เจ้าเด็กบ้านี่คนเดียวที่อยู่หน้าห้องของหยวนเฟยป๋ายในตอนนั้น และท่าทางหานซิวจู๋กับเซี่ยซานเหนียงไม่น่าจะใช่คนชอบเมาท์ปล่อยข่าวลือด้วย ผลจากข่าวลือนี้ทำให้บรรดาโจรเด็ดบุปผาเวอร์ชันนิยมเชยชมแต่เพศชาย หรือพวกเสือไบ แห่กันมายลโฉมและหมายเด็ดดมหยวนเฟยป๋ายกันเป็นการใหญ่ ช่วงถัดมาจึงมีบรรดาจอมยุทธ์ที่เป็นสหายของหยวนเฟยป๋ายอาสามาช่วยจัดการกับพวกโจรเด็ดบุปผากันเพียบ ช่วงนั้นเหนือหลังคาซีเฟิงหว่านจึงคึกคักมาก แม้แต่หยวนเฟยเจว๋เองยังฉวยโอกาสมาล้างแค้นเฟยป๋ายภายใต้การอนุญาตเงียบๆ ของกั๋วเอ่อร์เหริน โดยมาช่วยอำนวยความสะดวกให้พวกโจรเด็ดบุปผาเด็ดเฟยป๋ายสำเร็จไปซะเป็นการแก้แค้นที่เฟยป๋ายชิงตัวมู่จิ่นไปจากเขา จนกระทั่งโจรเด็ดบุปผาจำนวนหนึ่งที่เห็นหน้าเฟยเจว๋ชัดตาเปลี่ยนใจหันมาหมายเด็ดเฟยเจว๋แทน เฟยเจว๋ถึงได้เข้าร่วมขบวนจัดการกลุ่มโจรเด็ดบุปผาร่วมกับหยวนเฟยป๋าย และเหตุการณ์นี้ทำให้หยวนเฟยเจว๋พลอยได้รับการตั้งฉายาว่า คุณชายหยกโกเมน(เฟยอวี้กงจื่อ) ควบคู่กับหยวนเฟยป๋ายเป็น “เหยียบหิมะหยกโกเมน” (ท่าเสว่เฟยอวี้) เพียงแต่พวกโจรเด็ดบุปผาที่มาบุกซีเฟิงหว่านนั้น หยวนเฟยป๋ายจะใช้วิธีเตือนให้กลับไปแบบสันติ ส่วนโจรบุกหิมะที่ไปบุกอวี้เป่ยจาย โดนฆ่าเรียบไม่มีเหลือ ซ่งหมิงเหล่ยฝากจางเต๋อเม่ามาบอกมู่จิ่นว่าระหว่างนี้อย่าออกมาเพ่นพ่าน เพราะกลัวว่านางจะโดนเข้าใจผิดโดนโจรมันเล่นงานเข้า ซึ่งมู่จิ่นคิดในใจว่าซ่งหมิงเหล่ยกังวลไปเองแท้ๆ เพราะหลังเกิดเรื่อง คนที่โดนหยวนเฟยป๋ายระวังและระแวงมากที่สุดก็คือตัวนางนี่แหละ โดยนางถูกหยวนเฟยป๋ายสั่งให้อยู่แต่ในห้องห้ามออกมาเด็ดขาด จะได้โผล่ไปอยู่ใกล้ๆ ตัวเขาไม่ได้ และห้ามไม่ให้ใครมาหามู่จิ่นเด็ดขาด กระทั่งปี้อิ๋งแวะมาเยี่ยมขอพบมู่จิ่น เฟยป๋ายก็ไม่ให้พบ ทำให้มู่จิ่นนึกด่าเฟยป๋ายในใจว่าไอ้หนูโรคจิต มู่จิ่นฝากจางเต๋อเม่าไปสืบว่าชายชุดขาวสวมหน้ากากที่คิดจะฆ่านางคือใคร จางเต๋อเม่าตอบว่า ในจื่อหยวนมีสายสืบของลัทธิโยวหมิงกับไส้ศึกจากต้าหลี่อยู่อย่างละครึ่ง หากจะสืบคงต้องเสียเวลาสักหน่อย แต่ก็จะไปสืบให้ตามที่ขอ (หลังจากนั้นก็ไม่มีผลการสืบ คือเงียบหายไปเลย สืบไม่พบผลลัพธ์ แต่ต่อไปจะเฉลยว่าชายชุดขาวสวมหน้ากากคือใคร เพราะหมอนี่ยังจะโผล่มาอีกหลายช็อตในเล่มถัดๆ ไป) แล้วก็เวียนมาถึงเทศกาลเช็งเม้ง เซี่ยซานเหนียงเอาภาพท่านแม่ของหยวนเฟยป๋ายที่ตัวเขาวาดเองออกมาเซ่นไหว้ มู่จิ่นเห็นภาพแล้วทึ่งมากว่าวาดได้เหมือนจริงอย่างกับมีชีวิต และเมื่อดูวันที่ซึ่งลงไว้ใต้ภาพ ก็ถึงกับเหงื่อตก เพราะภาพนี้หยวนเฟยป๋ายวาดเมื่ออายุได้ 10 ขวบ ซึ่งเป็นปีที่แม่ของเขาเสียชีวิต คาดว่าเขาได้วาดขึ้นหลังจากที่แม่ของเขาเพิ่งตายจากไปได้ไม่นาน อายุสิบขวบยังวาดได้ขนาดนี้...สมแล้วที่เป็นเด็กอัจริยะ หลังจากเซ่นไหว้ท่านแม่ในบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว หยวนเฟยป๋ายจะไปเซ่นไหว้หลุมศพท่านแม่ของเขาที่นอกเมืองต่อ ซู่ฮุยดันกินอาหารผิดสำแดง จึงปวดท้องล้มป่วย เซี่ยซานเหนียงจึงต้องรั้งอยู่ที่ซีเฟิงหว่านดูแลลูก มู่จิ่นจึงได้รับการปลดปล่อยออกจากคุกที่คุมขังนางปิศาจบ้ากาม(ห้องตัวเอง)ให้ตามหยวนเฟยป๋ายไปด้วย คนขับรถม้าให้หยวนเฟยป๋ายเป็นชายฉกรรจ์ร่างกำยำ มู่จิ่นเคยเห็นหน้าคนนี้มาแล้ว เป็นชาวยุทธ์ที่เข้ามาช่วยจัดการกับโจรเด็ดบุปผาด้วย ชื่อว่า เหวยหู่ นอกจากนี้ก็มีหานซิวจู๋ บวกกับมู่จิ่นอีกหนึ่งคน รวมเป็นไปกันทั้งสิ้นสี่คน เมื่อไปถึงหลุมศพท่านแม่ของหยวนเฟยป๋าย ปรากฏว่าหลุมศพเล็กผิดคาด มู่จิ่นจึงแอบสงสัยว่านี่จะเป็นแค่หลุมศพเสื้อผ้า ไม่ได้มีศพฝังอยู่จริง(ซึ่งก็ถูกต้อง หลุมศพจริงๆ อยู่อีกที่ แม้แต่หยวนเฟยป๋าย ณ เวลานี้ก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน) หลังจากจุดธูปไหว้เสร็จเรียบร้อย ทุกคนก็ทิ้งหยวนเฟยป๋ายไว้ให้คุยกับแม่ของเขาเพียงลำพังอยู่พักใหญ่ ก่อนจะพากันกลับ ขากลับ รถม้าแล่นไปๆ แล้วติดหล่ม เหวยหู่จึงมาบอกให้หยวนเฟยป๋ายแวะเข้าไปนั่งพักในร้านน้ำชาริมทางระหว่างรอ มู่จิ่นกระโดดลงจากรถม้าแล้วยื่นมือมาให้จะช่วยพยุงหยวนเฟยป๋ายลงจากรถ หยวนเฟยป๋ายกลับเมินหน้าหนี หันไปจับไหล่เหวยหู่ลงจากรถม้าแทน มู่จิ่นจึงนึกด่าในใจว่าไอ้หนูนี่เจ้าคิดเจ้าแค้นเป็นบ้า เมื่อเข้าไปนั่งในเพิงน้ำชาได้ไม่นาน ก็มีปู่กับหลานสาววัยรุ่นคู่หนึ่งเดินเข้ามา หลานสาวเห็นหน้าหยวนเฟยป๋าย ก็ชี้มาที่เขาแล้วพูดออกมาเสียงดังว่า “ท่านปู่ คุณชายคนนี้รูปงามจังเลย !” มู่จิ่นฟังแล้วแอบขำก๊ากในใจว่ามีคนใจกล้าหน้าด้านยิ่งกว่านางแล้ว ส่วนหยวนเฟยป๋ายมีสีหน้าเย็นชาเหมือนเดิม แสดงว่าชินเสียแล้วกับการตกเป็นเป้าสายตาชาวบ้านเหมือนดารา จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:13:05

ความคิดเห็นที่ 9 หลังจากนั้นก็มีทหารร่างสูงใหญ่กำยำสองคนเดินเข้ามา เห็นหลานสาววัยรุ่นหน้าตาดี ก็เข้ามาหาเรื่อง ตอนนั้นเหวยหู่เดินเข้ามาพอดี บอกว่าจัดการรถที่ติดหล่มเสร็จเรียบร้อยแล้ว ไปต่อกันได้ ขณะที่ทหารนั่นจับหลานสาวของชายแก่กดลงบนโต๊ะถอดเสื้อผ้าทำท่าจะปล้ำ มู่จิ่นทนดูไม่ไหว จะเข้าไปช่วย แต่หานซิวจู๋จับแขนดึงให้เดินออกไปจากเพิงน้ำชาด้วยกันไม่ให้เข้าไปยุ่ง ส่วนหยวนเฟยป๋ายก็ดูเฉยสนิท ไม่มีทีท่าว่าคิดจะเข้าไปช่วย ชายแก่รีบเข้ามากอดขาหานซิวจู๋ร้องขอให้ช่วย หานซิวจู๋พูดเสียงเรียบว่า “ฮัวต้าเสีย(จอมยุทธ์ฮัว)โปรดลุกขึ้นมาคุยกันเถิด” ชายแก่ได้ฟังก็หัวเราะ พูดว่า “ลมแผ่วพลิ้วไผ่อหังการ(ฉายาของหานซิวจู๋)ร้ายกาจสมดังคำร่ำลือจริงๆ” ปรากฏว่าปู่หลานสองคนนี้คือโจรเด็ดบุปผาเวอร์ชันเสือไบปลอมตัวมา คนสูงวัยกว่า (อายุ 50 กว่าปีแล้ว) ชื่อ ฮัวหูเตี๋ย ส่วนคนอ่อนวัยกว่า ชื่อ อวี้หลางจวิน กะมาเด็ดหยวนเฟยป๋ายโดยเฉพาะ และยืนปรึกษากันอยู่ตรงนั้นอย่างเปิดเผยว่าจะจัดการ “เด็ด” หยวนเฟยป๋ายยังไงดี ทำเอามู่จิ่นที่เพิ่งจะเคยได้เห็นโจรเด็ดบุปผาเสือไบเป็นครั้งแรกยืนตกตะลึงปากอ้าตาค้างอยู่ตรงนั้น หยวนเฟยป๋ายรีบคว้าเอวมู่จิ่นใช้วิชาตัวเบากระโดดขึ้นรถม้า แล้วขับแล่นออกไปทันทีโดนทิ้งให้หานซิวจู๋อยู่รับมืออวี้หลางจวิน ส่วนเหวยหู่เข้าไปสู้กับทหารสองคนนั้น แต่เพิ่งขับรถม้าไปได้ไม่เท่าไหร่ ฮัวหูเตี๋ยก็ตามขึ้นมา หยวนเฟยป๋ายฟาดฝ่ามือใส่ แล้วถูกฮัวหูเตี๋ยฟาดกลับจนร่วงตกจากรถม้าพร้อมกับมู่จิ่น ร่วงตกลงไปในเหวทั้งคู่... มู่จิ่นฟื้นขึ้นมาในอาการปวดไปทั้งตัว นอนอยู่บนกองใบสนหนานุ่ม รอบตัวมีแต่ใบสนเต็มไปหมด หยวนเฟยป๋ายไม่ได้อยู่ข้างตัว และได้ยินเสียงคนพูดดังมาแว่วๆ เป็นเสียงของฮัวหูเตี๋ย จึงเดินตามเสียงเข้าไปแอบดู ก็เห็นว่าฮัวหูเตี๋ยอยู่กับหยวนเฟยป๋ายในถ้ำแห่งหนึ่ง และดูจากท่าทางของหยวนเฟยป๋ายที่เสื้อขาดหลายแห่ง มุมปากมีเลือดซึมออกมา ก็รู้ว่าผ่านการต่อสู้อย่างดุเดือดมาแล้วหนึ่งยก และจากคำพูดของฮัวหูเตี๋ย ทำให้มู่จิ่นรู้ว่าหยวนเฟยป๋ายโดนยาปลุกกำหนัดของฮัวหูเตี๋ยเข้าไป ถ้าไม่ได้ปลดปล่อยภายในหนึ่งชั่วยามจะถึงตาย มู่จิ่นจึงมานั่งคิดว่าจะเอายังไงดี เพราะขืนทะเล่อทะล่าออกไปช่วยทั้งอย่างนี้ นางมีหวังถูกฮัวหูเตี๋ยฟาดตายในฝ่ามือเดี๋ยวแหงๆ ดีไม่ดีอาจจะพลอยโดนข่มขืนไปด้วย เพราะฮัวหูเตี๋ยเป็นเสือไบ ถ้าปล่อยให้หยวนเฟยป๋ายถูกเด็ดไปซะ แล้วฮัวหูเตี๋ยเกิดฆ่าหยวนเฟยป๋ายปิดปาก นางมีหวังได้อดตายอยู่ในหุบเขานี้แน่ หรือถ้าฮัวหูเตี๋ยไม่ฆ่าหยวนเฟยป๋าย นางก็จะถูกหยวนเฟยป๋ายฆ่าตายเป็นการระบายโทสะที่ถูกข่มขืนอยู่ดี คิดไปคิดมา ก็ต้องนึกโวยในใจว่าทำไมปีนี้ถึงได้ซวยแบบนี้ พักนี้ทำไมถึงได้เจอแต่เรื่องซวยๆ อยู่เรื่อย หรือจะปล่อยให้หยวนเฟยป๋ายโดนเด็ดไปซะ แต่ดูจากนิสัยของหยวนเฟยป๋าย ถ้าไม่ถูกพิษยาปลุกกำหนัดจนขยับตัวไม่ได้ หมอนี่มีหวังยอมฆ่าตัวตายก็ไม่ยอมโดนข่มขืนแน่ๆ แล้วตาเสือไบเฒ่านั่นจะทำให้ชายงามอันดับหนึ่งแห่งแผ่นดินคนนี้เกิดการเบี่ยงเบนทางเพศไปเลยหรือเปล่านี่ ? ระหว่างที่คิดโน่นคิดนี่ มู่จิ่นก็คลำเจอยาขวดหนึ่งในอกเสื้อ จึงนึกขึ้นได้ว่านี่คือยาชาที่หานซิวจู๋ให้มาเอาไว้ใช้คุ้มครองหยวนเฟยป๋ายในกรณีฉุกเฉิน ก็นึกหาวิธีช่วยหยวนเฟยป๋ายได้ทันที โดยคลายผมเปียออก สางผมให้ยุ่งๆ แล้วคลายเสื้อให้ดูยั่วๆ ทำเป็นว่าวิ่งตามหาหยวนเฟยป๋ายอยู่ ร้องเรียกพลางโผล่ออกไปให้ฮัวหูเตี๋ยโจรบ้ากามเห็น และได้ผล ฮัวหูเตี๋ยหันมากระโจนใส่มู่จิ่นแทนทันที มู่จิ่นฉวยโอกาสเหวี่ยงขวดยาชาโรยใส่หน้าฮัวหูเตี๋ยจนขยับไม่ได้ แล้วชักมีดสั้นโฉวฉิงออกมาแทงฮัวหูเตี๋ยตาย เมื่อฮัวหูเตี๋ยแน่นิ่งไปแล้ว มู่จิ่นก็ล้วงเอาขวดยาในอกเสื้อหมอนี่ออกมาทั้งหมด เดินเข้าไปวางกองลงตรงหน้าหยวนเฟยป๋าย ถามว่าพอจะรู้ไหมว่าขวดไหนคือยาขจัด ? เมื่อหยวนเฟยป๋ายเอาแต่มองหน้านางนิ่งโดยไม่ตอบ มู่จิ่นก็เริ่มนึกว่าหรือจะกรอกยาหมดทุกขวดใส่ปากหยวนเฟยป๋ายดี แต่แล้วอยู่ๆ หยวนเฟยป๋ายก็กระอักเลือดออกมาแล้วหงายหลังล้มตึงไปเลย ทำเอามู่จิ่นสะดุ้งโหยง นึกถึงที่ฮัวหูเตี๋ยบอกว่าหยวนเฟยป๋ายถูกยาของเขาเข้าไป ถ้าไม่ได้มีอะไรกับใครภายในหนึ่งชั่วยามจะต้องตาย ก็นึกในใจว่าเอาไงดีล่ะทีนี้ สุดท้ายก็ตัดสินใจถอดกางเกงหยวนเฟยป๋าย ช่วยใช้มือให้ ขณะที่หน้าหันไปทางอื่นไม่กล้ามอง ท่องในใจว่า “ข้ากำลังช่วยคนอยู่ๆๆ” สุดท้ายหยวนเฟยป๋ายก็รอดตาย และมู่จิ่นก็กลายเป็น “คนเปิดบริสุทธิ์” ให้พี่แกจริงๆ ^^” หลังเสร็จเรื่อง มู่จิ่นช่วยสวมกางเกงกลับให้หยวนเฟยป๋าย รัดสายเหมือนเดิมเสร็จ ก็พยุงเขาขึ้นนั่งอย่างกระอักกระอ่วน ถามว่า “ซานเหยีย ไม่เป็นไรกระมัง...” มิคาดหยวนเฟยป๋ายสะบัดมือตบหน้ามู่จิ่นเต็มแรง ตะคอกใส่ว่า “ไสหัวไป อย่ามาแตะต้องตัวข้า !” มู่จิ่นเองก็โมโหมาก อยากเอาก้อนหินทุบหัวหมอนี่ให้หัวแตกเลือดอาบจริงๆ คนเขาอุตส่าห์ช่วยแท้ๆ นึกว่านางอยากทำอย่างนั้นให้เด็กบ้านี่มากนักหรือไง รู้งี้ปล่อยให้กลายเป็นเกย์ไปเลยก็ดี มู่จิ่นได้แต่ร้องด่าในใจไปพลางเดินไปล้างมือที่ลำธาร ระหว่างล้างมือ เมื่อนึกถึงว่าวันนี้หยวนเฟยป๋ายมาไหว้แม่เขา เดิมทีก็อยู่ในอารมณ์เศร้ามากอยู่แล้ว นี่ยังดันมาเจอโจรเด็ดบุปผา สุดท้ายดันมาถูกนางที่เป็นแค่สาวใช้หน้าตาสุดแสนธรรมดาเปิดบริสุทธิ์ แล้วยังเห็นตัวเขาในสภาพทุเรศที่สุดอีก เขาจะโมโหเพราะรู้สึกแย่มากก็เป็นเรื่องปกติ คิดได้แบบนี้มู่จิ่นก็ค่อยใจเย็นลง หลังจากล้างมือเสร็จก็ทำการซ่อนศพของฮัวหูเตี๋ยและกลบเกลื่อนร่องรอยไม่ให้อวี้หลางจวินตามมาพบได้ง่ายๆ พร้อมกับเอาของที่ฮัวหูเตี๋ยพกติดตัวออกมาทั้งหมด ซึ่งส่วนใหญ่เป็นชุดไฟไปด้วย จากนั้นเด็ดผลไม้จำนวนหนึ่งกลับไปที่ถ้ำ ปล่อยให้กลิ้งเข้าไปหาหยวนเฟยป๋ายโดยไม่กล้าเข้าไปใกล้ แต่เห็นหยวนเฟยป๋ายนอนนิ่งไม่ขยับ หน้าออกจะแดงๆ ก็เอะใจ เข้าไปแตะตัวดู ปรากฏว่าหยวนเฟยป๋ายไข้ขึ้นสูง มู่จิ่นจึงช่วยเช็ดตัวลดไข้ให้ ระหว่างนั้นหยวนเฟยป๋ายเพ้อออกมาว่า “โยวโยว” มู่จิ่นเดาได้ทันทีว่าโยวโยวนี่ต้องเป็นผู้หญิงที่หยวนเฟยป๋ายหลงรักอยู่แหงๆ และประหลาดใจมากว่าคนอย่างเจ้าเด็กโรคจิตนี่รักใครเป็นกับเขาด้วย และนึกนับถือผู้หญิงที่หยวนเฟยป๋ายหลงรักว่าช่างกล้าหาญชาญชัยจนน่านับถือจริงๆ คืนแรกผ่านไปโดยไม่มีใครโผล่มาช่วย มู่จิ่นหมั่นไส้ที่หยวนเฟยป๋ายรังเกียจไม่ยอมให้นางเข้าใกล้ จึงแกล้งให้เขานอนหนุนขานางเสียเลย เช้าวันรุ่งขึ้น มู่จิ่นเห็นหยวนเฟยป๋ายยังไม่ตื่น ก็ฉวยโอกาสออกไปอาบน้ำที่ลำธารหน้าถ้ำ หันมาอีกที เห็นหยวนเฟยป๋ายตื่นแล้ว แถมกำลังมองนางเขม็ง ก็พูดว่า “ซานเหยียตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กันเจ้าคะ นั่งมองคนเขาอาบน้ำอยู่ได้ ไม่ยอมส่งเสียงบอกกันบ้าง” หยวนเฟยป๋ายเมินหน้าหนี พูดว่า “ข้าตื่นมาลืมตาขึ้นก็เห็นเจ้าแก้ผ้าตัวล่อนจ้อนแล้ว ยังจะมาโทษข้าอีกรึ” มู่จิ่นฟังแล้วเดือดมากว่าหมอนี่หลอกด่าว่านางไร้ยางอายทางอ้อมอีกแล้วสินะ จึงรีบใส่เสื้อผ้าแล้วเดินเข้าไปหา หยุดยืนอยู่ห่างในระยะสองเมตร แล้วถามว่าเมื่อคืนนายน้อยไข้ขึ้นทั้งคืน ตอนนี้ค่อยยังชั่วขึ้นบ้างหรือยัง ? หยวนเฟยป๋ายบอกให้มู่จิ่นเข้าไปใกล้ๆ เขา มู่จิ่นมองอย่างระแวง ถามว่ามีอะไรจะสั่งหรือ แต่ไม่ยอมเข้าไปใกล้อยู่เหมือนเดิม หยวนเฟยป๋ายจึงพูดเสียงเรียบว่า จะให้ข้าปล่อยเบาออกมาตรงนี้หรือไง ยังไม่รีบเข้ามาพยุงข้าอีก มู่จิ่นจึงจำต้องเข้าไปช่วยพยุง ปรากฏว่าหยวนเฟยป๋ายจับมือนางบิดไพล่หลังดึงเข้ามาจนชิดตัว มู่จิ่นใจหายวูบ หยวนเฟยป๋ายมองตานางด้วยสายตาเย็นชา พูดเสียงเหี้ยมว่า “ครั้งหน้าหากข้าเห็นเจ้ายั่วชายอื่นอย่างนั้นอีก ข้าจะหักมือเจ้า” แล้วเพิ่มแรงจนมู่จิ่นร้องลั่น เจ็บจนน้ำตาเล็ด ปากโวยวายอย่างเดือดจัดว่าที่นางทำอย่างนั้นเมื่อวานน่ะเพื่อช่วยชีวิตเขานะ แต่หยวนเฟยป๋ายไม่สนใจ เพิ่มแรงหนักกว่าเดิมจนมือมู่จิ่นใกล้จะหักอยู่รอมร่อ มู่จิ่นเจ็บจนน้ำตาไหลพราก นึกด่าในใจว่าไอ้บัดซบ ไอ้มารร้าย ไอ้โรคจิต แต่รู้ดีว่าการกระทำที่ฉลาดที่สุดในตอนนี้คือยอมรับปากไปซะ นางจึงจำต้องยอมพยักหน้า หยวนเฟยป๋ายจึงยอมปล่อยมือ มู่จิ่นคลำมือตัวเองป้อยๆ ขณะที่น้ำตายังไหลไม่ยอมหยุด แล้วยันอกหยวนเฟยป๋ายจะถอยออกห่าง แต่หยวนเฟยป๋ายกลับไม่ยอมปล่อย แถมยังก้มหน้าลงมาจูบซับน้ำตาให้ ทำเอามู่จิ่นทั้งตกใจและงงมาก ก่อนที่เขาจะให้นางช่วยพยุงลุกขึ้น เดินไปดูที่หน้าถ้ำ มู่จิ่นได้แต่คิดในใจว่าหมอนี่นี่เป็นคนประหลาดจริงๆ นี่หรือการตอบแทนบุญคุณคนที่ช่วยชีวิตตัวเอง จะหักมือเขาเนี่ยนะ แล้วนี่ถ้าเมื่อวานหยวนเฟยป๋ายถูกข่มขืนเข้าจริงๆ พี่แกจะหักขานางเป็นการระบายโทสะไหมเนี่ย ? จากเหตุการณ์นี้ มู่จิ่นได้ข้อสรุปอย่างหนึ่งว่า นางรู้แล้วว่าทำไมถึงมีแต่ภาษิต “วีรบุรุษช่วยหญิงงาม” ไม่มีภาษิต “หญิงงามช่วยวีรบุรุษ” เพราะถ้าหญิงงามช่วยวีรบุรุษ วีรบุรุษนั่นจะอับอายกลายเป็นโทสะ ตบหน้าหญิงงาม ไม่ก็หักข้อมือหญิงงามนี่เอง ! จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:13:33

ความคิดเห็นที่ 10 หลังจากรออยู่นานก็ยังไม่พบคนมาช่วย มู่จิ่นจึงออกจากถ้ำไปเด็ดผลไม้และจับปลามาย่างให้ตัวนางและหยวนเฟยป๋ายกิน โดยรู้สึกตัวตลอดว่าหยวนเฟยป๋ายจ้องตามนางทุกความเคลื่อนไหวจนนางขนลุกซู่ เย็นสันหลังวะวาบ หลังจากที่มู่จิ่นสวาปามปลาย่างเสร็จ ก็มองหยวนเฟยป๋ายค่อยๆ ละเลียดทานปลาอย่างผู้ดีด้วยสายตาชื่นชม ว่าเหมือนแมวเปอร์เซียสีขาวที่เคยเลี้ยงที่บ้านเมื่อชาติก่อนเลย (หลังจากนั้นในสมองของมู่จิ่นเวลานึกถึงหยวนเฟยป๋าย จะเรียกเขาว่า “แมวเปอร์เซีย” ตลอด) หยวนเฟยป๋ายเห็นมู่จิ่นจ้องมาเขม็ง ก็เงยหน้าขึ้นถามว่า “มีอะไรรึ ?” มู่จิ่นชักเขิน จึงพูดกลบเกลื่อนว่า “นายน้อยคงจะไม่เคยชินกับการทานของหยาบๆ แบบนี้กระมัง” หยวนเฟยป๋ายยิ้มให้ แล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก ในป่าเขารกร้างแบบนี้ ขาข้าเคลื่อนไหวไม่สะดวก ได้เจ้าช่วยทำอาหารป่าออกมาได้ถึงขนาดนี้ก็นับว่าไม่ง่ายดายแล้ว” มู่จิ่นถึงกับมองตาค้างอย่างชื่นชมว่าหยวนเฟยป๋ายเพิ่งจะเคยยิ้มให้นางเป็นครั้งแรก แถมพูดชมนางด้วย นี่นางดีใจแทบจะร้องไชโยออกมาเลยนะเนี่ย ว่าหมอนี่ช่างเป็นเจ้านายที่ไม่ถือตัวไม่เรื่องมาก เห็นอกเห็นใจคนใช้อะไรอย่างนี้ แล้วเมื่อกี้ไอ้คนที่เกือบจะหักมือนางมันใครกัน ? หรือเมื่อกี้นางโดนผีหลอกเข้าให้แล้ว ? ตกค่ำ คนที่มาช่วยก็ยังไม่มา ทั้งสองจึงเตรียมเข้านอนกันอีกหน มู่จิ่นไปขนใบสนมาปูนอนให้หยวนเฟยป๋ายกับตัวเองคนละฟากของกองไฟที่ก่อ โดยตัวนางนอนฟากปากถ้ำ แต่หยวนเฟยป๋ายบอกให้นางย้ายไปนอนข้างๆ เขา โดยบอกว่านอนขวางปากถ้ำลมมันแรง จะเป็นหวัดได้ง่าย มู่จิ่นนิ่งคิดแล้วก็เห็นด้วยว่าขืนนางมาล้มป่วยเอาตอนนี้ หยวนเฟยป๋ายจะพลอยแย่ไปด้วย จึงย้ายไปนอนข้างๆ หยวนเฟยป๋ายโดยเว้นระยะห่างหนึ่งก้าว แต่แล้วหยวนเฟยป๋ายกลับยื่นมือออกมาหานาง ทำเอามู่จิ่นตกใจ นึกว่าโดนเขาหลอกมาเล่นงานเจ็บๆ อีกแล้ว จึงรีบงอตัวเอามือป้องหัวด้วยความกลัวทันที มิคาดผ่านไปพักใหญ่ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร เว้นแต่เสียงถอนหายใจ มู่จิ่นจึงเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย ก็เห็นนัยน์ตาหยวนเฟยป๋ายแลบประกายโทสะ ดึงตัวนางเข้าไปกอด แล้วพูดเบาๆ ที่ริมหูว่า “เจ้าไม่ต้องกลัวข้า มู่จิ่น ขอเพียงเจ้าอย่าได้ทรยศข้าอีก ข้าก็จะไม่ทำร้ายเจ้า” มู่จิ่นนึกในใจว่าตั้งแต่นางเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์จื่อหยวนหกปีเข้าไปแล้ว คำพูดที่หยวนเฟยป๋ายพูดกับนางในหกปีที่ผ่านมารวมกัน ยังไม่มากเท่าที่เขาพูดกับนางในวันนี้วันเดียวเลยนะนี่ จึงเอ่ยรับคำไปเบาๆ แล้วยันตัวถอยห่างออกมาหน่อยนึง นอนหันหลังให้เขา แล้วหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย ก่อนหลับก็นึกในใจว่าเป็นเพราะกั๋วเอ่อร์เหรินนั่นแหละที่ไม่ได้ความ ดันโดนหานซิวจู๋จี้จุดชา ไม่งั้นป่านนี้นางได้อยู่ดีกินดีที่อวี้เป่ยจายสบายแฮเหมือนอย่างปี้อิ๋งไปแล้ว มีหรือต้องมาซวยซ้ำซวยซ้อนโดนหาว่าเป็นนางปิศาจบ้ากาม ตกเหวมากับจอมมารร้ายหยวนเฟยป๋ายแบบนี้ เมื่อนึกถึงหยวนเฟยเจว๋ ในสมองของมู่จิ่นก็นึกไปถึงภาพตอนที่หยวนเฟยเจว๋พานางไปที่สวนดอกอิงฮัวเพื่อสารภาพรัก แล้วยิ้มหวาน ก่อนจะผล็อยหลับไป มู่จิ่นฝันเห็นสารพัดของกินวางอยู่ตรงหน้า ล้วนแล้วแต่ยั่วน้ำลายทั้งนั้น จึงกระโจนเข้าไปหากะกินให้เต็มที่ แต่กลับมีขอทานคนหนึ่งเข้ามาแย่งของกินของนางไปหน้าตาเฉย มู่จิ่นโกรธจัด คว้าตัวขอทานนั่นมาตะคอกว่า “บัดซบ กล้ามาแย่งของกินของข้าเชียวเรอะ ?!” ขอทานคนนั้นหันหน้ามา ปรากฏว่าคืออวี๋ฉางอาน...สามีของนางในชาติก่อน มู่จิ่นตกใจตื่นมาในสภาพเหงื่อแตกโซมตัว และน้ำลายไหลยืดลงเปื้อนอกเสื้อหยวนเฟยป๋าย มู่จิ่นเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองหันมานอนซบอกเจ้าหนูโรคจิตหยวนเฟยป๋ายตัวแต่เมื่อไหร่ก็ไม่อาจทราบได้ และหยวนเฟยป๋ายก็กำลังลืมตาจ้องมาที่นางเขม็ง พร้อมกับถามเบาๆ ว่า “ฉางอานคือใคร ?” มู่จิ่นหน้าแดงก่ำ รีบเช็ดน้ำลายลุกขึ้นยืน กลบเกลื่อนว่า “เรียนตอบนายน้อย ฉางอานคืออีกชื่อของเมืองซีอานเท่านั้นเจ้าค่ะ ข้าออกไปหาอะไรมาให้นายน้อยทานก่อนนะเจ้าคะ” แล้วผลุนผลันออกไปจากถ้ำ ออกจากถ้ำหนนี้มู่จิ่นได้ยินเสียงคนร้องเพลงแว่วมา โดยเพลงที่ร้องนั้นวรรคสุดท้ายคือ “เยี่ยนจื่อโหลวตงเหรินหลิวปี้” (หอนางแอ่นผู้บูรพารั้งมรกต) ซึ่งเป็นกลอนวรรคแรกสำหรับติดต่อกันของพวกนางห้าพี่น้องร่วมสาบาน ก็ดีใจ รีบร้องเพลงต่อของเพลงนั้นออกไปแบบไม่ค่อยถูกคีย์นัก โดยเพลงต่อนี้วรรคสุดท้ายจะเป็น “มู่จิ่นฮัวซีเยว่จิ่นซิ่ว” (ดอกมู่จิ่นประจิมจิ่นซิ่วจันทรา) ให้คนที่มาตามหานางรู้ว่านางอยู่ที่นี่ จากนั้นรีบกลับไปที่ถ้ำ ปรากฏว่าพอกลับไปที่ถ้ำ ก็ต้องใจหายวาบเมื่อพบว่าอวี้หลางจวินตามมาพบถ้ำแล้ว และกำลังยืนเผชิญหน้าอยู่กับหยวนเฟยป๋าย มู่จิ่นจึงแอบฟังเพื่อหาทางช่วย ก็พบว่าท่าทางอวี้หลางจวินจะหลงรักหยวนเฟยป๋ายไม่ใช่น้อย เพราะเปิดโอกาสให้หยวนเฟยป๋ายเป็นฝ่ายเลือกว่าจะอยู่ล่างหรือบน ไม่คิดจะขืนใจ (แต่จะบังคับมีอะไรด้วยให้ได้ มันก็ขืนใจนั่นแหละ - -" ) มู่จิ่นจึงวางแผนหาทางช่วย โดยทำเป็นเข้าไปชี้หน้าต่อว่าหยวนเฟยป๋ายอย่างโกรธจัดว่าเป็นคนหลายใจ นางออกไปแค่แป๊บเดียวก็ล่อคนใหม่เข้ามาหาเลยเชียว ไอ้คนได้เก่าลืมใหม่ ได้แล้วมาทิ้งกัน จากนั้นทำเป็นคุกเข่าลงร้องไห้น้ำตาไหลพราก ชูมือขึ้นฟ้าพูดว่าทำไมข้าถึงได้อาภัพแบบนี้ ขณะที่ร้องตะโกนในใจว่าคนที่มาช่วยน่ะรีบๆ มาหน่อยซี่ หยวนเฟยป๋ายเห็นท่าทางถ่วงเวลาของมู่จิ่น ก็เดาได้ว่ามู่จิ่นคงจะไปเจอคนที่จะมาช่วยแล้ว และกำลังพยายามถ่วงเวลาให้คนที่มาช่วยมาถึงอยู่ ก็อารมณ์ดีมากจนนึกอยากเล่นสนุกด้วย จึงรับมุก แถมแอบใช้เรื่องส่วนรวมล้างแค้นเรื่องส่วนตัวด้วยการเลิกคิ้วพูดว่า “ข้าน่ะรึได้แล้วมาทิ้งกัน ? แล้วที่เจ้ากับหยวนเฟยเจว๋พร่ำพรอดกันที่ในสวนดอกอิงฮัวนั่นล่ะเรียกว่าอะไร ?” มู่จิ่นชะงักกึกทันที มองหยวนเฟยป๋ายตาค้าง สำลักน้ำลายตัวเองไอแค่กๆ ออกมาแรงๆ คาที่อยู่ตรงนั้น หยวนเฟยป๋ายก็จ้องตอบกลับมาเหมือนกัน มู่จิ่นสงสัยมากว่าที่หยวนเฟยป๋ายพูดมานี่คือคิดจะช่วยรับมุก หรือต้องการพูดให้นางสะอึกพูดไม่ออกกันแน่ฟระ ที่แน่ๆ คือ หยวนเฟยป๋ายรู้เรื่องที่หยวนเฟยเจว๋พานางไปที่สวนดอกอิงฮัวในอวี้เป่ยจายได้ยังไง ? หรือในอวี้เป่ยจายมีไส้ศึกของหยวนเฟยป๋ายอยู่ ? (มู่จิ่นคิดถูกแล้ว ในอวี้เป่ยจายมีไส้ศึกที่หยวนเฟยป๋ายวางเอาไว้จริงๆ ดังนั้นหยวนเฟยป๋ายจึงรู้ดีเลยแหละถึงสาเหตุที่หยวนเฟยเจว๋สมองไม่ปกติและสายตาเสีย ซึ่งสาเหตุที่หยวนเฟยเจว๋เป็นแบบนี้ จะเฉลยในกาลต่อไป) ที่แน่ๆ คำพูดเหมือนเค้นถามสอบปากคำของหยวนเฟยป๋ายทำให้มู่จิ่นเกิดอาการพูดไม่ออกกะทันหันขึ้นมาทันที ได้แต่อึกอักว่า “ระ...เรื่องนั้น...” “เรื่องนั้นอะไร ? แล้วยังมีเมื่อคืนตอนที่เจ้ากำลังเข้าด้ายเข้าเข็มอยู่ในอ้อมอกข้า เจ้ายังเรียกชื่อฉางอานออกมาอีก เจ้าฉางอานนั่นคือใครอีกล่ะ ?” มุมปากหยวนเฟยป๋ายยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นชา ชายหางตามองมา ทำหน้าเหมือนสามีที่มาเจอภรรยาเล่นรักกับชู้บนเตียงคาหนังคาเขาอย่างไรอย่างนั้น อวี้หลางจวินที่หันมองหน้ามู่จิ่นสลับกับหน้าหยวนเฟยป๋ายอยู่ไปมาถามแทรกขึ้นอย่างเอาจริงเอาจังในตอนนี้ด้วยคนว่า “นั่นสิ ! ฉางอานคือใครกัน ?” ด้วยเหตุนี้ จากเหตุการณ์ทวงถามความยุติธรรมจากผู้ชายหลายใจ ก็กลับกลายมาเป็นรายการสอบปากคำผู้หญิงหลายใจไปแทนด้วยประการฉะนี้... มู่จิ่นร้องคำรามลั่นในใจว่าไอ้หนูหยวนเฟยป๋ายต้องกำลังเอาเรื่องส่วนรวมมาล้างแค้นเรื่องส่วนตัวกับนางอยู่ชัวร์แน่แล้ว ! อวี้หลางจวินโกรธมากจนชี้หน้ามู่จิ่นพลางด่าว่า “นางผู้หญิงอัปลักษณ์นี่ เจ้ารู้ไหมว่าเหยียบหิมะ หยกโกเมน คุณชายสองคนนี้น่ะเป็นบุคคลระดับเซียนเดินดินที่สูงส่งล้ำค่ามากแค่ไหน เจ้ามาปั่นหัวเขาสองคนเล่นตามใจชอบแบบนี้ได้ยังไงกันหา แล้วยังจะโลภมากได้เก่าลืมใหม่ นอกใจไปมีคนอื่นอีกงั้นรึ ?” อวี้หลางจวินพูดเอาเรื่องนางอย่างเข้มงวดมีคุณธรรมมาก เหมือนลืมไปเสียสนิทเสียแล้วว่าตัวเองทำอาชีพอะไร...จากนั้นตรงเข้ามาเล่นงานใส่มู่จิ่นทันที หยวนเฟยป๋ายฉวยจังหวะนี้ซัดก้างปลาเข้าใส่อวี้หลางจวินจนต้องรั้งกระบวนท่าที่เล่นงานมู่จิ่นกลับ มู่จิ่นจึงค่อยรู้ว่าตอนที่หยวนเฟยป๋ายกินปลาแล้วนางเห็นก้างปลาที่เขากินเหลือมีน้อยกว่านางเยอะ จึงแอบนึกสงสัยว่าหยวนเฟยป๋ายนี่ไม่เหมือนคนทั่วไปและคล้ายแมวเปอร์เซียมากจริงๆ เพราะกินกระทั่งก้างปลานั่น ความจริงแล้วเขาแอบเก็บก้างปลาเอาไว้ต่างหาก ซึ่งก็น่าสงสัยเหมือนกันว่าที่แอบเก็บก้างปลาไว้นี้เพื่อป้องกันนางลอบเล่นงาน หรือเพื่อป้องกันเหตุฉุกเฉินอย่างกรณีนี้เฉยๆ กันแน่ อวี้หลางจวินถูกเฟยป๋ายเล่นงานก็ปวดใจมาก ร้องว่าเขาหรือสู้อุตส่าห์ช่วยพูดปกป้องให้หยวนเฟยป๋าย แต่หยวนเฟยป๋ายกลับมาทำร้ายเขา หยวนเฟยป๋ายจึงบอกว่าขออภัยที่ไม่อาจรับน้ำใจของอวี้หลางจวินได้ เพราะเขาไม่ได้มีรสนิยมชอบไม้ป่าเดียวกัน อวี้หลางจวินชี้มาที่มู่จิ่น ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดว่า หรือหยวนเฟยป๋ายทำเพื่อผู้หญิงสามานย์คนนี้ ? ตอนนั้นมู่จิ่นโดนอวี้หลางจวินเหวี่ยงตัวไปชนผนังถ้ำจนศีรษะมึนงงไปหมด เมื่อได้ยินที่หยวนเฟยป๋ายกับอวี้หลางจวินพูดกันก็ร้องลั่นในใจทันทีว่าทำไมถึงลากมาเกี่ยวกับนางได้เล่า จากนั้นมองไปที่หยวนเฟยป๋าย ก็เห็นเขาเหลือบมองอวี้หลางจวินพลางยิ้มอย่างเหยียดหยัน ก่อนจะหันมายิ้มละไมให้นาง แล้วพูดว่า “มิผิด ชั่วชีวิตนี้หยวนโหม่วจะไม่แต่งงานกับใครเว้นแต่นางผู้เดียว” (ตอนที่พูดนี่ หยวนเฟยป๋ายแค่พูดเล่น ไม่ได้กะเอาจริงหรอกนะ - -" ) ผลของคำพูดนี้คือ...มู่จิ่นหน้าแดงจัดทันที มองหยวนเฟยป๋ายอย่างตกตะลึง ถึงจะรู้ว่าพี่แกแค่พูดเล่น ไม่ได้กะเอาจริงก็ตาม ส่วนอวี้หลางจวินโกรธจัด ถลาเข้ามาหามู่จิ่นทันที หยวนเฟยป๋ายเห็นมู่จิ่นเอาแต่ยืนตะลึงเหม่ออยู่ก็ตกใจ ร้องตะโกนบอกให้มู่จิ่นรีบหลบ แต่ช้าเกินไป กว่ามู่จิ่นจะไหวตัวทัน อวี้หลางจวินก็มาอยู่ตรงหน้าแล้ว และกำลังจ้องมองนางด้วยสีหน้าโกรธจัด มู่จิ่นร้องลั่นในใจว่าคนรูปงามนี่เป็นตัวหายนะจริงๆ ชีวิตนางจะจบสิ้นก็เพราะหยวนเฟยป๋ายนี่แหละ อวี้หลางจวินตบหน้ามู่จิ่น ถีบใส่ท้องเต็มแรงจนมู่จิ่นกระอักเลือดไม่หยุด ลงไปนอนกองตัวงออยู่กับพื้น มู่จิ่นแอบเหลือบมองหยวนเฟยป๋าย เห็นสีหน้าเฟยป๋ายเจ็บปวดที่เห็นนางถูกเล่นงานอยู่เหมือนกัน จากนั้นเท้าที่สองของอวี้หลางจวินก็ตามมา เตะใส่อกมู่จิ่นเต็มแรง มู่จิ่นกระอักเลือดออกมาอีกโอ้กใหญ่ แล้วตรงเข้ากอดขาของอวี้หลางจวินเอาไว้ ชักโฉวฉิงออกมาแทงใส่ด้านหลังขาของอวี้หลางจวิน ก่อนจะคลายมือทิ้งโฉวฉิงค้างเอาไว้แบบนั้นเพราะหมดแรงที่จะชักออกมา อวี้หลางจวินชักโฉวฉิงออกมาจากขาของตัวเองอย่างเป็นเดือดเป็นแค้น แล้วแทงลงใส่มู่จิ่นทันที มู่จิ่นได้แต่หลับตาลงเตรียมรับความตาย ขณะที่ในหูได้ยินเสียงร้องตะโกนของหยวนเฟยป๋ายกับเสียงคมอาวุธปะทะกัน ชั่วพริบตานั้นมู่จิ่นได้หวนกลับไปยังป่าดอกอิงฮัวอีกครั้ง มองเห็นเฟยเจว๋ถือหนังสือเขียนบทกลอนชิงอวี้อ้านของนาง แล้วอ่านช้าๆ จากนั้นเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้นางอย่างสดใส ร้องเรียกว่า “มู่จิ่น” แต่แล้วใบหน้าของหยวนเฟยเจว๋ได้เปลี่ยนเป็นหน้าของหยวนเฟยป๋าย มู่จิ่นพยายามลืมตาอย่างยากเย็น เห็นหยวนเฟยป๋ายลูบหน้านางด้วยมือที่สั่นเทา ปาดเช็ดเลือดออกจากมุมปากของนาง แววตาดูร้อนรนอย่างมาก ด้านนอกมีเงาคนสองเงากำลังสู้กันอยู่ จากนั้นมู่จิ่นก็หมดสติไป จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:15:03

ความคิดเห็นที่ 11 เมื่อมู่จิ่นฟื้นคืนสติมา ก็ได้รู้ว่าตัวนางกระดูกซี่โครงหักสองท่อน และเกือบจะทิ่มปอด เรียกว่าแม้แต่หมอเทวดาเจ้าเมิ่งหลินเองยังช่วยชีวิตนางกลับมาจากประตูนรกได้อย่างฉิวเฉียด และในวันแรกที่มู่จิ่นลงจากเตียงได้ หยวนเฟยป๋ายก็เดินเข้ามาหาด้วยสีหน้ายิ้มแฉ่ง พร้อมกับบอก “โครงการตอบแทนบุญคุณ” ที่มู่จิ่นฟังแล้วเหมือนเป็น “โครงการล้างแค้น” ยังไงชอบกล นั่นคือหยวนเฟยป๋ายบอกว่าเขาจะให้นางฝึกวิทยายุทธ์ และนางต้องตื่นแต่ไก่ขันลุกมาฝึกทุกวัน มู่จิ่นฟังแล้วหน้าเขียวทันที เพราะนางเกลียดการใช้กำลังรุนแรงมาตั้งแต่ชาติก่อนแล้ว อีกอย่างคือ ถ้าผู้หญิงเป็นวิทยายุทธ์กันหมด แล้วจะให้ผู้ชายทำอะไรไม่ทราบ ? แน่นอนว่าหยวนเฟยป๋ายไม่ฟัง และในซีเฟิงหว่าน หยวนเฟยป๋ายคือลูกพี่ สั่งคำไหนเป็นคำนั้น มู่จิ่นจึงจำต้องก้มหน้าก้มตามาฝึกวิทยายุทธ์ร่วมกับซู่ฮุยแต่โดยดี แรกๆ ซู่ฮุยแอนตี้มาก เพราะไม่พอใจอย่างยิ่งที่มู่จิ่นจะมาแย่งความเป็นคนโปรดของซานเหยียไปจากตัว หลังจากฝึกท่าพื้นฐานก้าวม้าเสร็จแล้ว เด็กหนุ่มจึงแกล้งเข้าเล่นงานมู่จิ่นที่กำลังเหนื่อยแทบตาย ไม่ก็แกล้งเข้ามาสกัดจุดจนมู่จิ่นเจ็บแทบบ้า ต่อมาเมื่อหยวนเฟยป๋ายรู้เข้าก็โกรธจัดจนทั้งมู่จิ่นและหานซิวจู๋ตกใจ เพราะไม่เคยเห็นเขาโมโหมากขนาดนี้มาก่อน ซู่ฮุยจึงถูกมารดาที่เคารพตบตีสั่งสอนเสียยกใหญ่ และจำต้องยอมรับอย่างไม่เต็มใจว่ามู่จิ่นได้กลายมาเป็นสมาชิกอันจะขาดเสียมิได้ของซีเฟิงหว่านไปเรียบร้อยแล้ว เหตุการณ์นี้ทำให้มู่จิ่นได้รู้ว่าเพราะอะไรหยวนเฟยป๋ายถึงสั่งให้นางฝึกวิทยายุทธ์ นั่นคืออาการกระดูกซี่โครงหักเกือบทิ่มปอดได้หลงเหลือรอยแผลเป็นอาการเรื้อรัง หลังจากนี้ไปในช่วงรอยต่อของฤดู หรือวันที่ฝนตก แผลของนางจะปวดมากจนยากจะทนทาน เว้นแต่ต้องรักษาสุขภาพให้แข็งแรงตลอดเวลา และห้ามกระทบกระเทือนใจรุนแรง ไม่อย่างนั้นจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกิน 30 ปี และห้ามกินของเผ็ดด้วย มู่จิ่นฟังแล้วได้แต่ฝืนยิ้มว่าอายุสั้นจริงเลยเรา แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย ส่วนคนที่มาช่วยนางเอาไว้ทันการณ์แบบฉิวเฉียดในวันนั้นคือจางเต๋อเม่าปลอมตัวมานั่นเอง อากาศเริ่มเข้าหน้าร้อน มู่จิ่นก็เริ่มคิดว่าไม่ได้พบหยวนเฟยเจว๋มานานแล้ว ได้ยินว่าช่วงที่นางหายสาบสูญไปกับหยวนเฟยป๋าย เฟยเจว๋กับกั๋วเอ่อร์เหรินและหานซิวจู๋ช่วยกันออกตามหาพวกนางเป็นหลายรอบ แต่ไม่พบ ทำเอาเฟยเจว๋ร้อนใจแทบกระอักเลือด ระหว่างที่มู่จิ่นนอนบาดเจ็บ เฟยป๋ายอนุญาตให้ปี้อิ๋งเข้ามาเยี่ยมได้ บางครั้งเมื่อเซี่ยซานเหนียงไม่ว่าง ก็อนุญาตให้ปี้อิ๋งช่วยดูแลมู่จิ่นด้วย เพียงแต่ไม่อนุญาตให้เฟยเจว๋เข้ามาเยี่ยมโดยเด็ดขาด คาดว่าเฟยป๋ายยังคงผูกใจเจ็บเรื่องที่เฟยเจว๋ไปช่วยโจรเด็ดบุปผาให้เข้ามาเด็ดเขาเมื่อพักก่อนอยู่ ไม่ว่าเฟยเจว๋จะคิดสารพัดแผนการ ใช้ทั้งไม้อ่อนไม้แข็งยังไงก็ไม่ได้ผล สุดท้ายเฟยเจว๋จึงได้แต่คอตกกลับไปอย่างเศร้าเสียใจ ต่อมาเฟยเจว๋ได้ฝากปี้อิ๋งเอาผ้าเขียนตัวหนังสือโย้เย้แอบเอามาให้มู่จิ่น มู่จิ่นพอจะฝืนใจดูออกว่านั่นคือกลอนชิงอวี้อ้านที่เฟยเจว๋เขียนเอง น่าเสียดายที่เฟยป๋ายดันมาเจอเข้าและริบไปด้วยสีหน้าเย็นชาโหดสนิท ทำเอาปี้อิ๋งสะดุ้งโหยงกลัวจนหัวใจแทบวาย หลังจากนั้นเมื่อบาดแผลของมู่จิ่นหายดี เฟยป๋ายก็ไม่อนุญาตให้ปี้อิ๋งมาเยี่ยมมู่จิ่นอีกเลย อาจจะเป็นเพราะอยู่ด้วยกันมานานจนเริ่มจะคุ้นเคย ช่วยที่ฟื้นคืนสติวันแรกๆ มู่จิ่นมักจะเห็นหยวนเฟยป๋ายนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงด้วยสีหน้าร้อนใจ และช่วยป้อนยาให้อยู่หลายครั้ง ทำเอาเซี่ยซานเหนียงและหานซิวจู๋เบิกตากว้างมองมาอย่างเหลือเชื่อ นอกจากนี้ อาจจะเพราะหยวนเฟยป๋ายต้องการแสดงให้โลกรู้ว่าเขาไม่ได้มีรสนิยมชอบไม้ป่าเดียวกัน และอาจจะเพิ่งรู้ว่าโลกนี้มีสัตว์โลกที่เรียกว่า “ผู้หญิง” อยู่ด้วยเยอะแยะมากมาย(ข้อสันนิษฐานของมู่จิ่นคนเดียว) หลังจากนั้นพี่แกจึงเริ่มคบหากับบรรดาคุณหนูตระกูลสูงมากหน้าหลายตา รวมถึงหญิงสาวขายฝีมือชื่อดังในหอนางโลม เหล่าคุณเธอพากันแวะเวียนมาที่ซีเฟิงหว่านอย่างไม่ขาดสาย ทำให้ซีเฟิงหว่านคึกคักขึ้นมาก และชื่อเสียงของคุณชายเหยียบหิมะก็ยิ่งขจรไกลเช่นกัน (ความจริงสาเหตุที่หยวนเฟยป๋ายเริ่มคบสาวๆ นี้ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับการประกาศให้โลกรู้ว่าเขาไม่ใช่เกย์อย่างที่มู่จิ่นคาดเดา แต่เกี่ยวเนื่องกับเรื่องบางเรื่องที่เขาปิดเป็นความลับ แต่เพิ่งรู้ว่าพ่อของเขารู้เรื่องนี้เข้าแล้ว เขาจึงทำแบบนี้เพื่อกลบเกลื่อนความลับนั้น ส่วนความลับที่ว่านี้คืออะไร จะเฉลยในกาลต่อไป) มู่จิ่นไม่ชอบฝึกวิทยายุทธ์ จึงไม่ขยันฝึกซ้อม อู้ได้เป็นอู้ตลอดศก หยวนเฟยป๋ายจึงบอกว่า หากคิดจะออกไปจากซีเฟิงหว่านเพียงลำพังละก็ เอาชนะซู่ฮุยให้ได้ก่อนเถอะ ไม่งั้นไม่ต้องหวัง (เพราะหากมู่จิ่นออกนอกเขตซีเฟิงหว่านไปตามลำพัง โอกาสที่จะโดนลอบฆ่ามีสูงมาก เนื่องจากคนที่ไม่พอใจจิ่นซิ่วกับซ่งหมิงเหล่ยมีไม่ใช่น้อย และคิดจะมาแก้แค้นเอากับมู่จิ่น) มาวันนี้ มู่จิ่นรู้มาว่าคุณหนูท่านเจ้าเมืองจะแวะมาเยี่ยมหยวนเฟยป๋าย เขาจึงต้องยุ่งกับการต้อนรับคุณหนูคนนั้น นางจึงถามเขาอย่างมีความหวังว่าขอแวะไปเยี่ยมปี้อิ๋งที่อวี้เป่ยจายได้ไหม เฟยป๋ายพูดเสียงเย็นชาว่าแวะไปเยี่ยมปี้อิ๋งแล้วจะทำให้วิทยายุทธ์เจ้าก้าวหน้าขึ้นรึไง มู่จิ่นจึงอ้างว่านางได้ยินว่าระยะนี้ปี้อิ๋งสุขภาพไม่ค่อยดีนัก กลัวว่าโรคเก่าจะกำเริบ จึงอยากจะแวะไปเยี่ยมสักหน่อย หยวนเฟยป๋ายมองมาด้วยสายตารู้ทัน ดักคอว่า เจ้าคิดจะไปเยี่ยมปี้อิ๋งหรือเจ้านายของปี้อิ๋งกันแน่ ? มู่จิ่นคิดในใจว่าสมเป็นเด็กอัจฉริยะจริงๆ เลยนาย รู้ทันชะมัด แต่แน่นอนว่ามู่จิ่นซะอย่าง ยอมรับให้โง่รึ จึงเล่นลิ้นพูดว่า จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงกัน ข้าเป็นสาวใช้ของซานเหยีย ก็ต้องภักดีแต่กันซานเหยียอยู่แล้ว ย่อมจะไม่ไปพบเจ้านายคนอื่นนอกจากเจ้านายของซีเฟิงหว่านแห่งนี้ จากนั้นถอนใจบอกว่า ปี้อิ๋งคือพี่สามของข้า ถึงมู่จิ่นจะต้องรักษาคุณธรรมภักดีต่อนาย แต่ก็ต้องรักษาคุณธรรมกตัญญูต่อพี่สาวด้วยเช่นกันนะเจ้าคะ ไม้นี้มู่จิ่นเคยใช้มาแล้วตอนที่ยังนอนแซ่วอยู่บนเตียง และช่วยให้ได้เจอปี้อิ๋งสำเร็จสมใจ จึงงัดออกมาลองใช้ดูอีกครั้ง ปรากฏว่าหยวนเฟยป๋ายถอนใจ ยอมอ่อนข้อให้แต่โดยดีโดยบอกว่าอาการของมู่จิ่นยังไม่หายดี พรุ่งนี้ให้ซู่ฮุยไปรับปี้อิ๋งมาให้หมอเทวดาเจ้าเมิ่งหลินช่วยตรวจให้ก็แล้วกัน มู่จิ่นฟังแล้วแทบจะร้องไชโย ยิ้มหวานให้ พูดว่า ซานเหยียเป็นคนดีที่สุดในโลกเล้ย ! (บางครั้งเท่านั้นหรอก - -" คนดีที่สุดในโลกตัวจริงน่ะคือต้วนเยว่หรงโน่น...) หยวนเฟยป๋ายยิ้มรับอาการดีอกดีใจของมู่จิ่น ส่วนหานซิวจู๋มองหน้าเจ้านายอย่างประหลาดใจ ซู่ฮุยก็มีท่าทางดีใจมากที่จะได้พบหน้านางในฝันอีกครั้ง หลังจากเหตุการณ์บาดเจ็บครั้งนี้ หยวนเฟยป๋ายก็ให้มู่จิ่นช่วยปรนนิบัติดูแลเรื่องทั่วไปในชีวิตประจำของเขาทั้งหมดโดยสิ้นเชิง หลังจากช่วยปรนนิบัติหยวนเฟยป๋ายทานข้าวเช้าเสร็จแล้ว หยวนเฟยป๋ายกับหานซิวจู๋ก็ไปดูพวกลูกน้องใต้สังกัด มู่จิ่นที่ว่างจึงมานั่งเขียนกลอนกะฝากปี้อิ๋งเอาไปให้หยวนเฟยเจว๋ เพราะช่วงที่มู่จิ่นหายสาบสูญ ปี้อิ๋งเล่าว่าเฟยเจว๋นั่งกอดหนังสือกลอน ฮัวซีซือจวี๋ ที่มู่จิ่นเขียนให้ด้วยตัวหนังสือที่คนตาบอดอ่านได้เล่มนั้นน้ำตาไหลพรากทุกวัน แล้วบังเอิญกั๋วเอ่อร์เหรินมาเห็นเข้า ก็ไม่พอใจว่าเฟยเจว๋อ่านกลอนที่กัดกร่อนปณิธาน จึงหวุดหวิดจะริบไปเสียแล้ว (คำว่า “ฮัวซี” (บุปผาตะวันตก) เป็นเหมือนฉายาของของมู่จิ่นที่คนจะรู้จักกันทั่วไปในกาลต่อไป ส่วนคำที่เป็นฉายาของจิ่นซิ่วกับต้วนเยว่หรงคือ “เยว่” ที่แปลว่าพระจันทร์ (เยว่จิ่นซิ่ว กับ จื่อเยว่) เพราะหน้าตางดงามโดดเด่นมากเหมือนดวงจันทร์ และจะดูงดงามมากที่สุดเมื่ออยู่ใต้แสงจันทร์เพ็ญ ดังนั้นในการอ่านชื่อเรื่องนี้จึงเว้นวรรคอ่านดังนี้ “มู่จิ่นฮัวซี – เยว่จิ่นซิ่ว”) ระหว่างที่นั่งคิดไปเขียนกลอนไป มู่จิ่นก็พบว่าปากกาขนนกพังซะแล้ว จึงออกไปที่กรงนกพิราบกะจะไปเอาขนร่วงๆ สักอันมาทำใหม่ ปากกาขนนกนี้เป็นของที่มู่จิ่นได้เห็นจากพ่อค้าที่เดินทางมาจากต่างแดนเมื่อสมัยยังเด็ก จึงขอให้พ่อซื้อให้ จากนั้นก็หัดทำขึ้นใช้เองมาเรื่อยๆ กลายเป็นของแปลกส่วนตัวอย่างหนึ่งที่เป็นเอกลักษณ์ของมู่จิ่นไป แต่ในตอนนี้ เรื่องนี้มีแต่ห้าพี่น้องร่วมสาบานเท่านั้นที่รู้ มู่จิ่นไม่เคยเอาออกมาโชว์ให้คนอื่นเห็น แม้แต่หยวนเฟยป๋ายก็ยังไม่รู้ เมื่อไปถึงกรงนกพิราบ มู่จิ่นเข้าไปในกรงยังไม่ทันได้เก็บขน ก็โดนฝูงนกฉี่ใส่จนต้องรีบเผ่นออกมาแทบไม่ทัน และเหลือบมองไปเห็นนกกระเรียนของค่ายกลกระเรียนเจ็ดดาวเข้า จึงกะเดินไปแอบดึงขนของมันมาสักอัน แต่ปรากฏว่ากระเรียนเวรพวกนี้ร้ายกาจมากและไม่เห็นแก่หน้านางสักนิดทั้งที่นางก็เคยให้อาหารมันมาก่อนแท้ๆ พวกมันพากันยกพวกเข้ามารุมจิกนาง แถมวิทยายุทธ์ยังดันสูงส่งเสียด้วย ทำเอามู่จิ่นโดนนกกระเรียนรุมจิกจนร้องลั่น ตอนนั้นเอง มีเสียงนกหวีดได้ดังขึ้น นกกระเรียนทั้งเจ็ดตัวผละจากมู่จิ่นบินจากไป ปรากฏว่าคนเป่านกหวีดคือหยวนเฟยป๋ายที่ขี่ม้ายืนดูอยู่ด้วยสีหน้าเหมือนจะยิ้ม ส่วนซู่ฮุยที่อยู่ด้านหลังทำหน้ากลั้นหัวเราะ และคุณหนูท่านเจ้าเมืองซีอานพร้อมด้วยสาวใช้ทำสีหน้าโกรธแค้นมู่จิ่นเต็มที่ หยวนเฟยป๋ายถามว่าเจ้าทำอะไรหรือนั่น ? มู่จิ่นจึงตอบว่า นางแค่จะขอยืม(แบบไม่คืน)ขนนกสักอันเท่านั้น ใครจะไปนึกว่านกกระเรียนพวกนี้จะขี้ตืดแบบนี้ หยวนเฟยป๋ายก็ส่ายหน้า แล้วขี่ม้าจากไปกับคุณหนูท่านเจ้าเมือง แถมคุณหนูท่านเจ้าเมืองยังมีการเอาผ้าเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้เฟยป๋ายโชว์ให้มู่จิ่นดูอีก น่าเสียดายที่มู่จิ่นไม่หึงสักนิด แถมคิดในใจว่า เชิญเช็ดไปเหอะ ระวังก้าวออกจากซีเฟิงหว่านปุ๊บ จะถูกพวกโจรเด็ดบุปผารุมสับปั๊บ ตามด้วยถูกพวกสาวๆ แฟนคลับของหยวนเฟยป๋ายสาดน้ำกรดใส่ เชิญเช็ดไปเล้ย ในบรรดาคุณหนูทั้งหลายที่มาเยือนซีเฟิงหว่าน มู่จิ่นเกลียดขี้หน้าคุณหนูท่านเจ้าเมืองกับสาวใช้มากที่สุด เพราะนิสัยแย่มากชอบมาอวดเบ่ง วันนี้ก็เช่นกัน สาวใช้ชื่อ ลวี่เอ้อ ของคุณหนูท่านเจ้าเมืองพูดจาเสียดสีมู่จิ่น ทำนองว่าเป็นแค่สาวใช้ชั้นต่ำ ไว้คุณหนูของนางแต่งกับหยวนเฟยป๋ายเมื่อไหร่แล้วมู่จิ่นจะตกกระป๋อง ลวี่เอ้อคนนี้ก็หลงรักหยวนเฟยป๋ายเหมือนกัน มู่จิ่นจึงแกล้งศอกจนลวี่เอ้อทนไม่ไหว เข้ามาตบตีมู่จิ่น แน่นอนว่ามู่จิ่นสู้อีกฝ่ายไม่ได้ และก็เป็นดังคาด หยวนเฟยป๋ายที่ขี่ม้าจากไปตาลีตาเหลือกรีบกลับมาช่วยแทบไม่ทัน เขารีบเข้ามาดึงตัวมู่จิ่นเข้าไปกอดพร้อมกับสะบัดแส้หวดใส่ไล่ลวี่เอ้อออกไปห่างๆ ก่อนจะจับชีพจรมู่จิ่นดูแล้วถามว่า แผลเดิมเจ็บหรือเปล่า ? มู่จิ่นนึกขึ้นได้ว่าคุณหนูท่านเจ้าเมืองที่ก็ขี่ม้าตามหยวนเฟยป๋ายกลับมาด้วยท่าทางจะขี้หึงน่าดู เพื่อความชัวร์ในอนาคต นางแกล้งยั่วให้อีกฝ่ายหึงสะบัดเสียตั้งแต่ตอนนี้ จะได้ยุให้หยวนเฟยป๋ายอัปเปหินางไปที่อวี้เป่ยจายดีกว่า ว่าแล้วก็แกล้งเอนตัวเข้าไปซบ ยื่นแขนไปกอดหยวนเฟยป๋าย พูดด้วยนัยน์ตาคลอน้ำตา(ที่บีบออกมา)ว่า “นายน้อยเจ้าขา หนูปี้ตกใจแทบแย่แน่ะเจ้าค่ะ หนูปี้หรือหลงนึกว่าชาตินี้จะไม่ได้เจอหน้าท่านอีกแล้วเสียอีก” หยวนเฟยป๋ายทำหน้างงไปชั่วเสี้ยววินาที แล้วก็เก็ทว่ามู่จิ่นกำลังทำอะไร และคงเดาได้ปรุโปร่งว่ามู่จิ่นกำลังคิดอะไรอยู่ในหัว จึงคลี่ยิ้ม เลิกคิ้วพูดว่า “วางใจเถิด ข้าขอรับรองว่าชาตินี้ทั้งชาติเจ้าจะได้เห็นหน้าข้าทุกวันแน่นอน ถึงคิดจะหนีก็หนีไม่พ้นหรอก” มู่จิ่นคิดในใจ : เฮ้ย ! หมายความว่าไงฟะนั่น -_-" เจ้าหมอนี่ทำไมชอบพูดอะไรดักคอให้พูดต่อไม่ออกอยู่เรื่อย ว่าแล้วก็ถลึงตาตอบกลับไป เฟยป๋ายส่งมู่จิ่นไปให้ซู่ฮุยโดยปั้นสีหน้าเคร่งเครียดเย็นชา สั่งให้ซู่ฮุยพามู่จิ่นออกไปจากเขตสนามรบสตรี มู่จิ่นหันกลับไปมอง เห็นลวี่เอ้อร้องไห้สะอึกสะอื้นถูกคุณหนูตำหนิอย่างหนัก ส่วนหยวนเฟยป๋ายนั่งอยู่บนหลังม้านิ่งเฉยไม่พูดอะไร สายตามองมาที่นางเหมือนกับจะยิ้ม จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:15:38

ความคิดเห็นที่ 12 กลับมาถึงห้อง มู่จิ่นก็ส่องกระจกดูแผลถูกข่วนบนหน้า แล้วนึกกลุ้มใจว่าพรุ่งนี้ขืนปี้อิ๋งมาเห็นหน้านาง มีหวังได้ร้องไห้อีกแหงๆ จะกลบเกลื่อนแผลบนหน้านี่ยังไงดี ว่าแล้วก็ลองงัดครีมที่หญิงสาวชื่อดังของหอนางโลมให้มาแทนความหมายมิตรภาพเมื่อครั้งก่อนเพราะมู่จิ่นช่วยสาวใช้คนสนิทของนางจากเงื้อมมือของคุณหนูท่านเจ้าเมือง เป็นครีมรองพื้นชั้นเลิศสุดที่เข้ากับผิวของมู่จิ่นมาก เมื่อลองทาดูแล้ว ปรากฏว่าได้ผลดีจริงๆ รอยถูกข่วนถูกกลบหายหมด หลังจากลองทาดูแล้ว มู่จิ่นก็นั่งมองกระจกเหม่ออยู่ เพราะตั้งแต่เกิดมาชาตินี้ นางยังไม่เคยส่องกระจกดูหน้าตัวเองแบบจริงจังมาก่อนเลย ว่ากันตามตรงแล้ว หน้าตาก็พอถูไถไปวัดไปวาได้อยู่หรอก ผมยาวดกดำเป็นมัน ริมฝีปากอิ่มเต็มแดงเหมือนแต้มชาด ผิวขาวผุดผ่องเหมือนหิมะ นัยน์ตาเป็นประกายโดดเด่น และพอแต่งหน้าแล้วก็ดูดีขึ้นเยอะ ระหว่างที่กำลังส่องกระจก ก็มีเสียงดังขึ้นข้างตัวว่า “เจ้าคิดว่าเป็นยังไง?” มู่จิ่นสะดุ้งโหยง แล้วจึงเห็นจากกระจกว่าหยวนเฟยป๋ายเข้ามาในห้องมายืนอยู่ข้างตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ จึงหันไปถามตะกุกตะกักว่าซานเหยียทำไมเข้ามาไม่ให้สุ้มให้เสียงล่ะเจ้าคะ แล้วนึกในใจว่าเจ้าโรคจิตนี่ชอบโผล่มาแบบเงียบๆ ไม่ให้รู้ตัวอยู่เรื่อย หยวนเฟยป๋ายบอกมู่จิ่นแหละมัวส่องกระจกเหม่ออยู่จนไม่รู้ตัวเอง ยังจะมาว่าเขาอีก จากนั้นชี้ไปที่เก้าอี้ข้างตัวสั่งให้มู่จิ่นนั่งลงนิ่งๆ แล้วคว้าหวีมาหวีผมให้ ทำเอามู่จิ่นตกใจมากจนตัวแข็งทื่อ หน้าแดงก่ำ นึกในใจว่าวันนี้พี่แกมาอารมณ์ไหนเนี่ย ชั่วขณะนั้นทั้งสองต่างนั่งเงียบ แล้วหยวนเฟยป๋ายจึงถามขึ้นว่า มู่จิ่นถึงวัยเกล้าผมได้แล้ว ทำไมถึงยังถักเปียอยู่อีก ไม่ยอมเกล้าผมเหมือนอย่างเด็กสาวคนอื่นๆ มู่จิ่นจึงหัวเราะ บอกว่านางเกล้าผมไม่เป็น อีกอย่างคือนางชอบเคลื่อนไหว ขืนเกล้าผม เดี๋ยวก็ยุ่งหมดต้องเกล้าใหม่ สู้ถักผมเปียแบบนี้สบายกว่า หยวนเฟยป๋ายเกล้าผมให้มู่จิ่นอย่างคล่องแคล่ว แล้วหยิบปิ่นหยกขาวบนศีรษะของเขาเองซึ่งเป็นปิ่นที่เขาใช้เป็นประจำมาโดยตลอดมาปักยึดให้ (สมัยยังเด็ก หยวนเฟยป๋ายชอบหวีผมและเกล้าผมให้ท่านแม่ของเขามาก จึงทำได้คล่อง) มู่จิ่นเห็นเข้าก็ตกใจและกระสับกระส่ายไม่สบายใจอย่างยิ่ง ตะกุกตะกักบอกให้หยวนเฟยป๋ายใช้ปิ่นของนางเองเถอะ เพราะปิ่นของหยวนเฟยป๋ายเป็นปิ่นที่เป็นมรดกตกทอดของเซี่ยฟูเหรินท่านแม่ของเขา เขาเอามาปักผมให้นางแบบนี้ นางไม่กล้ารับ หยวนเฟยป๋ายจับสองไหล่ให้มู่จิ่นหยุดพูด แล้วเล่าให้ฟังว่า ท่านแม่ของเขาเป็นสาวใช้ที่แต่งมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวของฉินฟูเหริน (คือเป็นเหมือนเมียที่แถมมากับเจ้าสาว ตำแหน่งนี้มักจะเป็นสาวใช้ส่วนตัวของเจ้าสาวอยู่ก่อน) อ่านเขียนไม่ออก ไม่รู้จักแต่งกลอน ถ้าไม่ใช่เพราะคลอดเขาออกมา และฉินฟูเหรินเสียเพราะคลอดยาก ประจวบกับโหวเยี่ย(ท่านเจ้า ระดับต่ำกว่า หวางเยี่ย หนึ่งระดับ เฟยป๋ายไม่ยอมเรียกพ่อว่าพ่อมานานมากแล้ว)ได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงคิดจะแต่งงานสร้างความเป็นมงคล ชาตินี้ทั้งชาติท่านแม่เขาก็คงไม่มีทางได้ขึ้นเป็นภรรยาหลวงแน่ (อันนี้เป็นความเข้าใจผิดอย่างมหันต์ของหยวนเฟยป๋าย แต่อีกไม่นานเขาก็จะได้รู้ความจริงในเรื่องนี้เอง) แม้ว่าท่านแม่ของเขาจะเป็นคนที่งดงามมาก แต่อ่อนโยนและใจดีเกินไป ทั้งยังพูดจาถกเถียงกับใครเขาไม่เป็น แล้วยังเจียมตัวว่าเป็นแค่สาวใช้มาก่อน ในตอนที่ได้เป็นภรรยาหลวง จึงมักจะถูกพวกอนุภรรยามาด่าทอจนต้องแอบร้องไห้อยู่แทบทุกวันเหมือนไม่ได้เป็นภรรยาหลวง ส่วนโหวเยี่ยก็เจ้าชู้นัก มีเมียใหม่อยู่เรื่อยๆ ไม่เคยมาช่วยปกป้องท่านแม่ของเขาเลย หลังจากผ่านช่วงแรกที่ยังรู้สึกแปลกใหม่แล้ว โหวเยี่ยก็ไม่ได้มาที่ห้องของท่านแม่เขาอี ก (ที่ท่านพ่อของเขาไม่ได้ไปหาท่านแม่ของเขาอีกก็มีสาเหตุอีกแหละ แต่ไม่ใช่เพราะเบื่อท่านแม่ของเขาอย่างที่เฟยป๋ายเข้าใจแต่อย่างใด) สมัยยังเด็ก เขามักจะได้เห็นท่านแม่ถูกภรรยาคนอื่นของโหวเยี่ยเข้ามาด่าทอจนต้องแอบร้องไห้อยู่บ่อยๆ โดยไม่สามารถช่วยอะไรท่านแม่ได้ จนกระทั่งตอนเขาอายุห้าขวบ เขาได้เขียนบทความขึ้นมาบทหนึ่ง แล้วโหวเยี่ยชื่นชมบทความนั้นมาก โหวเยี่ยเพิ่งจะได้รู้ในตอนนั้นเองว่าตัวเขาไม่เหมือนลูกคนอื่นๆ ส่วนท่านแม่ของเขาก็ยิ้มออกมาเป็นครั้งแรก ซึ่งท่านแม่ไม่ได้ยิ้มมานานมากแล้วจนตัวเขาเองก็จำไม่ได้ว่าท่านแม่ยิ้มครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ในตอนนั้นเขาจึงได้ตระหนักว่า หากว่าเขาเขียนกลอนหรือบทความสั่วๆ ไม่กี่บท ยิงธนูให้แม่นๆ และแสดงวิทยายุทธ์ให้ดูต่อหน้าโหวเยี่ยกับเพื่อนๆ ของท่าน แล้วสามารถทำให้โหวเยี่ยมาเยี่ยมท่านแม่ของเขาบ่อยๆ ให้ท่านแม่ของเขายิ้มออกมาได้ เขาก็ยินดีทำ เพราะถึงอย่างไรสำหรับเขาแล้ว เรื่องพวกนี้ก็เป็นแค่เรื่องง่ายๆ ที่ไม่ได้ทำลำบากยากเย็นอะไรเลย มู่จิ่นฟังแล้วอยากจะเป็นลม เพราะตอนนั้นหยวนเฟยป๋ายเพิ่งจะอายุแค่หกขวบเท่านั้นเองไม่ใช่เรอะ เด็กหกขวบคิดได้ขนาดนั้นเลยรึ แล้วยังมีหน้ามาบอกว่าเรื่องที่ทำไปทั้งหมดนั้นเป็น “แค่เรื่องง่ายๆ” อีก -_-" หยวนเฟยป๋ายพูดต่อว่า น่าเสียดายที่เรื่องดีๆ ไม่คงอยู่นาน ตอนที่เขาอายุได้สิบขวบ เขาก็พลาดตกจากหลังม้าขาหักทั้งสองข้าง วันรุ่งขึ้นท่านแม่ของเขาก็ทั้งโกรธและเสียใจมากจนล้มป่วยและเสียชีวิตอย่างกะทันหัน (ท่านพ่อของเฟยป๋ายคิดว่าคนที่ลงมือกับม้าและทำให้เขาขาหักคือหลิ่วเหยียนเซิงและเหลียนฟูเหริน ภรรยาคนปัจจุบันร่วมมือกัน แต่ความจริงไม่ใช่ ส่วนแม่ของหยวนเฟยป๋ายรู้ว่าใครเป็นคนทำ และเพราะรู้ ถึงได้ทั้งโกรธและเสียใจมากจนตรอมใจตาย ส่วนใครเป็นคนทำให้หยวนเฟยป๋ายขาหักนั้น จะมีเฉลยในกาลต่อไป) มู่จิ่นได้แต่บีบมือเขาไว้โดยไม่รู้จะพูดปลอบใจว่ายังไงดี เฟยป๋ายนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะยิ้มออกมา บอกว่า ตอนที่เขาเห็นมู่จิ่นครั้งแรก เขายังคิดเลยว่าถ้าท่านแม่ของเขาพูดเก่งเหมือนอย่างมู่จิ่น ก็คงไม่ต้องทนทุกข์ถูกคนอื่นรังแกแบบนี้ (ในวันที่พวกมู่จิ่นทั้งห้าคนถูกพาตัวเข้าไปพบฟูเหริน หยวนเฟยป๋ายที่ตอนนั้นอายุ 11 ขวบนั่งอยู่บนรถเข็นมองออกมาจากด้านในประตูผ่านผ้าม่าน เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างชัดเจน) มู่จิ่นฟังแล้วถามอย่างคาดไม่ถึงว่าที่แท้ซานเหยียก็รู้จักนางอยู่ก่อนแล้วหรอกหรือนี่ หยวนเฟยป๋ายบอกว่า “หลังจากนั้นพวกเจ้าห้าพี่น้องร่วมสาบานก็ค่อยๆ เริ่มมีชื่อเสียงในคฤหาสน์ พี่รองของเจ้าเข้ามาอยู่ใต้สังกัดของข้า แต่ข้าคิดไม่ถึงเลยสักนิดว่าเรื่องแรกสุดที่เขาร้องขอต่อข้ากลับเป็น ขอให้ข้าช่วยดูแลเจ้าอย่างดี” หา ! มู่จิ่นร้องอุทานในใจอย่างข้องใจมากว่าทำไมซ่งหมิงเหล่ยถึงขอให้หยวนเฟยป๋ายดูแลนางแทนที่จะเป็นดูแลปี้อิ๋งล่ะ นางมีอะไรต้องให้ดูแลกัน ? (ซ่งหมิงเหล่ยขอให้หยวนเฟยป๋ายช่วยดูแลคุ้มครองมู่จิ่นให้ปลอดภัย ไม่ใช่ให้เอาเป็นเมีย เพราะงั้นซ่งหมิงเหล่ยจึงโกรธแค้นสุดขีดที่ได้รู้ว่าหยวนเฟยป๋ายกะเอามู่จิ่นเป็นเมีย -_-" และเรื่องที่ซ่งหมิงเหล่ยขอให้หยวนเฟยป๋ายช่วยดูแลคุ้มครองมู่จิ่นนี้ นอกจากมู่จิ่นกับปี้อิ๋งแล้ว ห้าพี่น้องอีกสามคนต่างรู้ดีและอนุมัติ เพราะสามคนนั้นต่างไม่อยากให้มู่จิ่นลงเอยกับหยวนเฟยเจว๋ เนื่องจากสักวันหยวนเฟยเจว๋ต้องกลับซีอวี้ไปครองบัลลังก์ จิ่นซิ่วกับอวี๋เฟยเยี่ยนไม่อยากให้มู่จิ่นต้องจากไปไกล จึงกะให้หยวนเฟยป๋ายช่วยแยกมู่จิ่นกับหยวนเฟยเจว๋ออกจากกัน ส่วนซ่งหมิงเหล่ยนั้นแน่ล่ะว่าไม่อยากให้มู่จิ่นแต่งงานกับใครทั้งนั้นนอกจากตัวเขาเอง และไม่ต้องพูดถึงเลยว่าซ่งหมิงเหล่ย จิ่นซิ่ว และอวี๋เฟยเยี่ยนรู้สึกยังไงที่หยวนเฟยป๋ายช่วย “ดูแล” จนมู่จิ่นต้องมาบาดเจ็บสาหัสและอายุสั้น อยู่ได้แค่ไม่ถึง 30 ปีแบบนี้ ส่วนที่ในตอนแรก หยวนเฟยป๋ายซึ่งรับปากห้าพี่น้องว่าจะดูแลมู่จิ่นอย่างดีกลับดูแลมู่จิ่นไม่ดีเลยนั้น ก็มีสาเหตุที่สืบเนื่องมาจากมีบางคนทำให้เขาอารมณ์เสียจนไม่มีใจจะดูแลมู่จิ่นให้ดีๆ ซึ่งจะเฉลยในกาลต่อไปว่าคนคนนั้นคือใคร และทำเรื่องอะไรที่ทำให้หยวนเฟยป๋าย อารมณ์เสียจนมาพาลลงเอากับมู่จิ่นในช่วงแรกๆ ที่มู่จิ่นเข้ามาอยู่ในซีเฟิงหว่าน) หยวนเฟยป๋าย “ตอนนั้นข้าเองก็นึกไม่เห็นด้วยในใจอยู่เหมือนกัน ว่าเขาไม่ไปเป็นห่วงหญิงงาม ดันมาห่วงยายเด็กบ้าที่วันทั้งวันไม่เคยอยู่นิ่งอย่างเจ้าไปทำอะไร ?” เมื่อเห็นมู่จิ่นหน้าบูด หยวนเฟยป๋ายก็หัวเราะ พูดว่า “แล้วไม่ใช่ว่าบ้าหรอกหรือไง ? ดึกดื่นค่ำคืนดันบุกเข้ามาในห้องตอนข้าอาบน้ำ ดึงเสื้อผ้าข้าออก แล้วยังพูดอะไรงึมงำช่วยขจัดพิษยาปลุกกำหนัดให้ข้าหน้าตาเฉยอีก” มู่จิ่นหน้าแดงจัดทันที นึกฉุนในใจว่าทำไมผู้ชายคนนี้ถึงพูดเรื่องทุเรศๆ ของตัวเองออกมาได้หน้าตาเฉยแบบนี้นะ ปากพูดติดอ่างว่า นั่นน่ะทำลงไปเพราะคิดหนีเอาชีวิตรอดกับเพื่อช่วยชีวิตซานเหยียหรอกนะ อย่ามาพูดซี้ซั้วสิ แค่นี้ชื่อเสียงข้าก็แย่มากพอแล้วนะ หยวนเฟยป๋ายหัวเราะก้อง ดึงมู่จิ่นมานั่งตัก แล้วก้มหน้าลงจูบอย่างดูดดื่มชนิดที่มู่จิ่นไม่ทันตั้งตัว นี่เป็นจูบแรกของมู่จิ่นในชาตินี้ และเป็นจูบแรกในชีวิตของหยวนเฟยป๋ายเช่นกัน หยวนเฟยป๋ายบอกให้มู่จิ่นมาหาเขาที่ห้องคืนนี้ มู่จิ่นใจหายวาบ รีบตะกุกตะกักโกหกว่าตอนนี้นางมีประจำเดือน ไปไม่ได้ ขณะที่นึกด่าในใจว่าเจ้าโรคจิตนี่ชวนไปนอนเหมือนชวนไปกินข้าวเลยนะ ทำไมผู้ชายตระกูลหยวนนี่หาความโรแมนติคไม่ได้เลยแบบนี้เนี่ย หยวนเฟยป๋ายแกล้งทำหน้าประหลาดใจแบบเห็นชัดว่าเสแสร้ง แล้วพูดว่า ที่เขาให้มู่จิ่นไปที่ห้องเขาคืนนี้เพราะซู่ฮุยประลองฝีมือกับลวี่เอ้อแล้วเอวเคล็ด ไปนอนเฝ้าหน้าห้องเขาไม่ได้ จึงให้มู่จิ่นไปแทนเท่านั้น เกี่ยวอะไรกับมีประจำเดือนด้วยรึ ? มู่จิ่นหน้าแดงสลับซีดทันที หรี่ตามองหน้าหยวนเฟยป๋ายแบบเอาเรื่องว่าจงใจแกล้งกันนี่หว่า หยวนเฟยป๋ายยิ้มชั่วร้าย ก่อนจะหมุนรถเข็นออกไปจากห้อง มู่จิ่นคว้าของบนโต๊ะทำท่าจะข้างไล่หลังไป แล้วเหลือบไปเห็นว่าบนโต๊ะมีกล่องที่ก่อนหน้านี้ไม่มีวางอยู่ จึงเข้าไปเปิดดูอย่างประหลาดใจ ปรากฏว่าในกล่องคือในกล่องคือขนนกสารพัดสีสารพัดขนาด... มู่จิ่นนึกไม่ถึงเลยว่าแค่ตัวเองพูดออกไปเฉยๆ หยวนเฟยป๋ายจะฟัง แถมยังไปหามาให้ได้เร็วขนาดนี้ (ขนนกพวกนี้หยวนเฟยป๋ายวานให้สหายชาวยุทธจักรไปรวบรวมมาให้แบบเร่งด่วน แต่ความจริงเขาไม่ได้ทำเพื่อเอาใจมู่จิ่นหรอก แค่ทำให้คนทั้งโลกรวมทั้งพ่อของเขาดูและรับรู้ ด้วยจุดประสงค์เดียวกับที่หันมาคบหาผู้หญิงมากหน้าหลายตาแบบกะทันหันเท่านั้น) สรุปว่าคืนนั้นสุดท้ายแล้วหยวนเฟยป๋ายก็ไม่ได้ส่งคนมาเรียกมู่จิ่นไปนอนหน้าห้อง มู่จิ่นจึงไม่ได้ไป จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:16:23

ความคิดเห็นที่ 13 วันรุ่งขึ้น ตอนที่ฝึกวิทยายุทธ์ช่วงเช้า มู่จิ่นเขินจัดจนไม่กล้ามองหน้าหยวนเฟยป๋าย พอมีแอบเหลือบมอง ก็จะพบว่าหยวนเฟยป๋ายกำลังจ้องมาที่นางพอดีแล้วยิ้มแบบมีเลศนัยทุกครั้งจนหน้านางยิ่งแดงจัด และพลาดเสียสมาธิถูกซู่ฮุยชกใส่จนตาเป็นวงดำไปหนึ่งข้าง หลังฝึกวิทยายุทธ์ ระหว่างตัดแต่งต้นไม้อยู่ ซู่ฮุยก็มาชวนคุยและถามด้วยสีหน้ารู้ทันว่ามู่จิ่นลงมือกับนายน้อยสำเร็จไปแล้วล่ะซี่ เพราะตั้งแต่เขาเกิดมาก็เพิ่งจะเคยเห็นนายน้อยหน้ายิ้มแฉ่งตลอดทั้งวันแบบนี้เป็นครั้งแรก (หานซิวจู๋เองก็คิดเหมือนกับซู่ฮุย) มู่จิ่นนึกด่าในใจทันทีว่าเจ้าเด็กบ้านี่ วันๆ ไม่รู้จักขยันเรียนหนังสือหนังหา เอาแต่คิดเรื่องลามกแบบนี้ และด่าออกไปอย่างที่คิด ซู่ฮุยจึงพูดโต้ว่าเขาไม่เชื่อเหมือนกันว่านายน้อยของเขาจะมองข้ามสาวงามเป็นกระตั๊กมาชอบยายขี้เหร่อย่างมู่จิ่น มู่จิ่นได้ยินก็นึกอะไรขึ้นได้ จึงถามซู่ฮุยว่ารู้จักผู้หญิงคนไหนชื่อ “โยวโยว” บ้างไหม ? น่าจะเป็นผู้หญิงที่ซานเหยียชอบมาก รู้จักกับซานเหยียตั้งแต่ก่อนที่นางจะเข้ามาในซีเฟิงหว่าน ซู่ฮุยนิ่งคิด แล้วทำท่าว่านึกออก ว่ามีผู้หญิงอยู่คนที่ก่อนมู่จิ่นจะเข้ามาในซีเฟิงหว่าน เธอคนนั้นมักมาหาซานเหยียตอนกลางคืน อยู่กันในหอส่างซินเก๋อ(ที่อยู่ส่วนตัวของหยวนเฟยป๋าย)ตามลำพัง ดีดพิณวาดภาพด้วยกัน บางทีก็ประมือกันบ้าง แต่ว่านางไม่ได้ชื่อโยวโยว นางชื่อ... ซู่ฮุยพูดถึงแค่นี้ หานซิวจู๋ก็ร้องเรียกขึ้นกะทันหันเป็นการตัดบทสนทนาทันควัน หานซิวจู๋มาบอกว่า วันนี้นายน้อยมีแขกคนสำคัญที่ต้องต้อนรับ จึงเปิดโอกาสให้มู่จิ่นกับซู่ฮุยได้มีวันหยุดหนึ่งวัน อนุญาตให้ไปอวี้เป่ยจายได้ มู่จิ่นกับซู่ฮุยแทบจะร้องไชโยออกมาทันที มู่จิ่นรีบไปแต่งตัวหวีผม นิ่งคิดอยู่แป๊บว่าจะปักปิ่นที่หยวนเฟยป๋ายให้มาดีไหม สุดท้ายก็ไม่เอา ใช้ปิ่นที่ซ่งหมิงเหล่ยให้มาตอนวันเกิดปักผมแทน หลังจากมู่จิ่นแต่งตัวเสร็จและออกมาหาซู่ฮุย ก็พบว่าซู่ฮุยกำลังถูกหานซิวจู๋อบรมอะไรบางอย่างหน้าเครียด ซู่ฮุยมีสีหน้าหวาดหวั่นลนลาน มู่จิ่นจึงค่อยๆ ย่องเข้าไปกะแอบฟัง แต่หานซิวจู๋ดันหันมากะทันหันอย่างรู้ตัวว่ามู่จิ่นกำลังย่องเข้าไปใกล้ ทำเอามู่จิ่นสะดุ้งโหยง หานซิวจู๋บอกให้ทั้งสองคนรีบไปรีบกลับ อย่าให้ซานเหยียต้องรอนาน ระหว่างนั่งรถม้าไปอวี้เป่ยจาย มู่จิ่นถามเรื่องสาวที่ชื่อโยวโยวต่อ แต่หนนี้ซู่ฮุยกลับปิดปากเงียบไม่ยอมบอกอะไรอีกเลย และเมื่อไปถึงอวี้เป่ยจาย มู่จิ่นก็ได้รู้ว่าทำไมวันนี้หยวนเฟยป๋ายเกิดใจกว้างยอมให้นางมาที่อวี้เป่ยจายได้ เป็นเพราะเฟยเจว๋ไม่อยู่นี่เอง...หยวนเฟยเจว๋มีธุระออกไปข้างนอกกับกั๋วเอ่อร์เหริน ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะกลับ ปี้อิ๋งได้แต่ปลอบใจมู่จิ่น แล้วเลยร่วมกันดูจดหมายจากพิราบสื่อสารที่ซ่งหมิงเหล่ยส่งมาให้ ซึ่งเป็นจดหมายรายงานสถานการณ์บ้านเมืองในตอนนั้น ทั้งทางด้านในราชสำนักที่ไทเฮาซึ่งเป็นคนของตระกูลโต้ว ไม้เบื่อไม้เมาของตระกูลหยวนกุมอำนาจ ทางด้านทูเจว๋ตะวันตกกับต้าหลี่ที่คิดจะบุกตงถิง (ตงถิง คือชื่อของราชวงศ์จีนในเรื่อง) พร้อมกับขอความเห็นจากมู่จิ่น มู่จิ่นจึงนิ่งคิด แล้วเขียนวิธีจัดการกับสถานการณ์บ้านเมืองในหลายๆ ด้าน รวมถึงการวางแผนดักสกัดเหตุการณ์ที่อาจจะเกิดขึ้นซึ่งจะไม่เป็นผลดีต่อตระกูลหยวนโดยละเอียดไปให้ซ่งหมิงเหล่ย หลังจากมู่จิ่นเขียนเสร็จ ปี้อิ๋งได้แต่มองตาค้างแล้วพูดว่ามู่จิ่น นี่ถ้าเจ้าเกิดเป็นผู้ชายนะ ป่านนี้ได้ฉายาว่าขงเบ้งกลับชาติมาเกิด ได้รับแต่งตั้งเป็นโหวไม่ก็หวางไปนานแล้ว (แหงสิ ซ่งหมิงเหล่ยเทียบมู่จิ่นได้ซะที่ไหน ก็มู่จินมีความรู้บวกทัศนคติของประวัติศาสตร์จีน 5,000 ปีเป็นตัวอย่างอยู่ในหัวอย่างละเอียดนี่ - -" และว่ากันตามตรงแล้ว ณ เวลานี้ หยวนเฟยป๋ายเองก็ยังไม่รู้เลยว่าแผนการเจ๋งๆ ที่ซ่งหมิงเหล่ยคิดออกมา 70-80% มาจากความคิดของมู่จิ่น แต่ต่อไปอาจจะเดาได้) ปี้อิ๋งบอกว่าในอวี้เป่ยจายนี่ จางเต๋อเม่าแทรกตัวเข้ามาติดต่อได้ยากมาก ซ่งหมิงเหล่ยจึงออกไอเดียบอกให้ปี้อิ๋งขอหยวนเฟยเจว๋เลี้ยงหมาแก้เหงาหนึ่งตัว เนื่องจากตอนนี้ปี้อิ๋งเป็นคนปรนนิบัติดูแลเรื่องในชีวิตประจำวันของหยวนเฟยเจว๋ทั้งหมดเหมือนที่มู่จิ่นช่วยดูแลให้หยวนเฟยป๋าย หยวนเฟยเจว๋จึงอนุญาตง่ายๆ แล้วซ่งหมิงเหล่ยไม่รู้ใช้วิธีไหน ถึงได้ฝากหมาตัวนี้เข้ามาโดยให้อาหมีเอ่อร์เป็นคนเอาเข้ามา จึงไม่มีใครสงสัยเลย หมาตัวนี้มีสีดำ ชื่อว่า เสี่ยวจง เอาไว้ให้ปี้อิ๋งติดต่อกับโลกภายนอก เวลาปี้อิ๋งมีอะไรจะแจ้ง จะบอก ก็ให้เขียนสอดไว้ใต้ปลอกคอของเสี่ยวจง แล้วปล่อยให้วิ่งออกไปข้างนอกอวี้เป่ยจาย เมื่อเสี่ยวจงวิ่งกลับเข้ามาโดยที่ผ้าที่สอดไว้หายไป แสดงว่าคนที่ซ่งหมิงเหล่ยวางเอาไว้ได้รับข้อความแล้ว เดิมทีปี้อิ๋งเป็นคนสวยมากอยู่แล้ว แต่เมื่อก่อนมัวแต่ป่วยหนัก จึงดูซูบเซียวตลอด มาตอนนี้หายป่วยแล้วและได้อยู่ดีกินดี จึงสวยขึ้นกว่าเดิมมาก (แต่ยังแพ้จิ่นซิ่วอยู่ดี) ระหว่างที่คุยกันอยู่พักใหญ่ มู่จิ่นค่อยสังเกตเห็นรอยแดงๆ เหมือนแมลงกัดที่ช่วงคอใกล้ๆ ไหล่ของปี้อิ๋ง แล้วเดาได้ทันทีว่านั่นคือรอยอะไร ก็หน้าซีด ไม่มีอารมณ์จะอยู่คุยต่อ รีบขอตัวกลับแม้ว่าปี้อิ๋งจะพยายามรั้งตัวไว้เพราะยังอยากคุยต่อ มู่จิ่นฝากหนังสือกลอนเล่ม 2 เอาไว้ให้หยวนเฟยเจว๋ด้วยก่อนกลับ ระหว่างนั่งอยู่ในรถม้าขากลับ มู่จิ่นนั่งน้ำตาไหล ซู่ฮุยจึงพูดว่า เขาได้ยินพวกคนใช้ในอวี้เป่ยจายบอกว่าช่วงนี้หยวนเฟยเจว๋หันมาสนใจปี้อิ๋งและโปรดปรานปี้อิ๋งมาก ดูจากเสื้อผ้าที่ปี้อิ๋งใส่ก็รู้แล้วว่าหยวนเฟยเจว๋ดีกับปี้อิ๋งมากขนาดไหน จากนั้นบอกให้มู่จิ่นตัดใจจากหยวนเฟยเจว๋มาทุ่มใจให้ซานเหยียคนเดียวจะดีกว่า ต่อไปเมื่อนายน้อยของเขาสืบทอดตระกูลและตั้งตนเป็นใหญ่ในหล้าได้ขึ้นเป็นฮ่องเต้ ต่อให้จักรพรรดิทูเจว๋อย่างหยวนเฟยเจว๋ก็สู้ไม่ได้ ส่วนมู่จิ่นก็จะได้เป็นอย่างน้อยๆ ก็กุ้ยเฟย (พระสนมเอก) ไม่ก็อาจจะได้เป็นถึงฮองเฮา ยิ่งฟังมู่จิ่นก็ยิ่งเจ็บปวด ซู่ฮุยจึงเอื้อนกลอน อีเจี่ยนเหมย ของ หลี่ชิงเจ้า ออกมา มู่จิ่นฟังแล้วตกใจมาก ถามซู่ฮุยว่ารู้จักกลอนนี้ได้ยังไง ? ซู่ฮุยบอกว่ารู้แล้วจะแปลกอะไร เพราะพักก่อนตอนที่พวกโจรเด็ดบุปผามากันให้ว่อนนั่น นายน้อยเอื้อนกลอนนี้ซ้ำไปซ้ำมาจนเขาได้ยินเสียหูชาไปเลย มู่จิ่นจึงถามต่อว่า ซานเหยียไปรู้จักกลอนนี้ได้ยังไง ? ซู่ฮุยถึงค่อยรู้ตัวว่าดันเผลอปากพล่อยออกไปซะแล้ว และได้แต่อ้ำอึ้งไม่ยอมตอบ กลอนนี้เป็นกลอนที่มู่จิ่นเขียนให้หยวนเฟยเจว๋ในหนังสือ ซีฮัวซือจวี๋ ซึ่งเขียนด้วยรูเข็มสำหรับคนตาบอดอ่านนั่น ไม่น่าจะมีใครนอกจากหยวนเฟยเจว๋ที่รู้ การที่หยวนเฟยป๋ายรู้ความสัมพันธ์ของนางกับหยวนเฟยเจว๋จากซ่งหมิงเหล่ยนั้น มู่จิ่นไม่ประหลาดใจแต่อย่างใด แต่นางประหลาดใจมากที่หยวนเฟยป๋ายมารู้จนถึงรายละเอียดที่น่าจะมีแต่คนในอวี้เป่ยจาย หรือมีแค่นางกับหยวนเฟยเจว๋เท่านั้นที่รู้ ซึ่งไม่มีคำอธิบายอื่นนอกจากหยวนเฟยป๋ายมีไส้ศึกที่เป็นคนในอยู่ในอวี้เป่ยจายจริงๆ ที่สำคัญ กลอน อีเจี่ยนเหมย นี้ เป็นกลอนที่เป็นการรำพันถึงคนรักที่ต้องแยกห่างจากกัน ประมาณว่าคนร่ายกลอนต้องปวดร้าวกับการคิดถึงคนรักอย่างมาก ดังนั้นมู่จิ่นจึงยิ่งแน่ใจว่าหยวนเฟยป๋ายมีคนที่รักอยู่แล้ว คือ “โยวโยว” ที่จริงๆ อาจจะไม่ได้ชื่อนี้ รถม้ายังไม่ทันกลับไปถึงซีเฟิงหว่าน หยวนเฟยเจว๋ที่เพิ่งกลับมาและรู้ว่ามู่จิ่นแวะมาหาก็รีบมาดักรอที่หน้ารถม้าเพื่อขอพบมู่จิ่น ซู่ฮุยร้องบอกไม่ให้มู่จิ่นไป ไม่งั้นซานเหยียจะโกรธนะ แต่มู่จิ่นคิดว่ามีเรื่องที่ต้องพูดกับหยวนเฟยเจว๋ให้เด็ดขาด จึงลงจากรถม้าตามหยวนเฟยเจว๋ไปโดยไม่ฟังเสียงของซู่ฮุยที่ถูกลูกน้องของหยวนเฟยเจว๋ล้อมเอาไว้ เมื่อมาอยู่ต่อหน้าหยวนเฟยเจว๋ มู่จิ่นก็บอกให้เขาเลิกสนใจนางและกลับไปดูแลปี้อิ๋งให้ดีๆ หยวนเฟยเจว๋ก็งงว่านี่มันเรื่องอะไรกัน มู่จิ่นโกรธอะไรเขา มู่จิ่นจึงพูดโพล่งออกมาว่านึกว่านางไม่เห็นรอยจูบที่คอของปี้อิ๋งหรือไง หยวนเฟยเจว๋ก็นิ่งไป ก่อนจะถามว่า อะไรคือ “รอยจูบ” ? อาหมีเอ่อร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ แอบกระซิบบอกหยวนเฟยเจว๋ว่า “รอยจูบ” คืออะไร หยวนเฟยเจว๋ก็ทำหน้าว่าเข้าใจแล้ว จากนั้นสั่งให้มู่จิ่นรอก่อน แล้วหันไปสั่งให้อาหมีเอ่อร์ถอดเสื้อออก อาหมีเอ่อร์ตกใจ + อายมากที่หยวนเฟยเจว๋จะให้เขาถอดเสื้อออกโป๊ต่อหน้าผู้หญิงอย่างมู่จิ่นที่ได้ฉายาว่าเป็นนางปิศาจบ้ากาม -_-" แต่หยวนเฟยเจว๋ยืนกรานสั่งเสียงแข็งพร้อมกับเอาป้ายอาญาสิทธ์ที่เพิ่งได้มาจากเสด็จแม่ออกมาแสดงประกอบคำสั่ง ทำให้อาหมีเอ่อร์จำต้องถอดเสื้อออกอย่างหมดทางเลือก ปรากฏว่าบนตัวของอาหมีเอ่อร์มีรอยแดงๆ เหมือนถูกแมลงกัดอยู่หลายแห่ง เป็นรอยเหมือนรอยจูบบนคอของปี้อิ๋งเปี๊ยบ หยวนเฟยเจว๋จึงอธิบายว่า ที่ซีเฟิงหว่านมีค่ายกลต้นเหมยเจ็ดดาวกับกระเรียนเจ็ดดาวอยู่ ที่อวี้เป่ยจายของเขา กั๋วเอ่อร์เหรินก็คิดจะหาสัตว์มาเป็นทหารลาดตระเวนเหมือนกัน พักก่อนกั๋วเอ่อร์เหรินลองไปหาฝูงผึ้งมาเลี้ยง แต่เลี้ยงแล้วควบคุมไม่ค่อยได้ มันเที่ยวบินมาต่อยคนทั่วทั้งอวี้เป่ยจายจนถ้วนหน้า เขาเองก็โดนต่อยไปหลายที ปี้อิ๋งจะโดนเหมือนกันก็ไม่แปลก สุดท้ายกั๋วเอ่อร์เหรินจึงต้องเอาไปทิ้งทั้งหมด นี่สินะที่มู่จิ่นเข้าใจผิดคิดว่าเป็น “รอยจูบ” เมื่อได้ฟัง มู่จิ่นก็ทั้งโล่งอกและขายหน้ามากที่เข้าใจผิด กั๋วเอ่อร์เหรินดุเฟยเจว๋ว่าป้ายอาญาสิทธิ์นั่น องค์ราชินีไม่ได้ให้มาเพื่อให้เขาเอามาใช้แบบนี้หรอกนะ เฟยเจว๋จึงโต้กลับว่าเรื่องมู่จิ่น เขาตัดสินใจแน่นอนแล้ว แล้วเมื่อก่อนกั๋วเอ่อร์เหรินยังเคยพูดเลยไม่ใช่หรือไงว่า ไม่เร็วก็ช้า มู่จิ่นก็ต้องเป็นคนของข้าอยู่ดีน่ะ ? กั๋วเอ่อร์เหรินตัดบทว่า นายน้อย ตอนนี้ไม่เหมือนตอนนั้นแล้ว ตอนนี้นางเป็นคนโปรดของซีเฟิงหว่าน ซานเหยียโปรดปรานนางมาก หรือนายน้อยไม่ทราบว่าตอนนี้คนเขาลือกันไปทั่วหล้าว่า มู่กูเหนี่ยงอยากได้ขนนกแค่อันเดียว คุณชายเหยียบหิมะก็ส่งข่าวไปแจ้งต่อเหล่าสหายชาวยุทธ์ทั่วแผ่นดินในรัศมีแปดร้อยหลี่ให้ไปสรรหาขนนกสารพัดสีสารพัดแบบทั่วแผ่นดินมาให้ภายในเวลาหนึ่งชั่วยาม เพื่อให้นางได้ยิ้มออกมาให้เห็น ? หยวนเฟยเจว๋หน้าดำคล้ำทันที หันมามองมู่จิ่น ส่วนมู่จิ่นมีสีหน้าตกใจมากว่า อีตาหยวนเฟยป๋ายนั่นทำแบบนี้เพื่อขนนกที่นางบอกว่าอยากได้แค่อันเดียว แถมยังทำแบบจงใจประกาศให้โลกรู้กันทั่ว อีแบบนี้มันจงใจหาเรื่องเตะนางออกไปเป็นเป้าให้บรรดาแฟนคลับของพี่แกรุมเหยียบชัดๆ นี่หว่า หยวนเฟยเจว๋หัวเราะเย็นชา “แล้วไงเล่า ของที่เขาให้ได้ ข้าก็ให้มู่ยาโถวได้เหมือนกัน” กั๋วเอ่อร์เหรินแค่นยิ้มเย็นชา พูดว่า “นายน้อยเป็นถึงว่าที่จักรพรรดิแห่งทูเจว๋ เมื่อใดที่ขึ้นครองราชย์ หญิงงามจะมีมาให้เลือกสรรมากมาย ไยต้องยึดติดกับสตรีเพียงผู้เดียว ?” แล้วเหลือบมามองมู่จิ่นแบบกะให้เจียมกะลาหัวซะ ก่อนจะพูดต่อว่า “แม้มู่กูเหนียงจะน่ารัก แต่ทั้งหน้าตา นิสัย และคุณธรรม มีหรือจะสู้ปี้อิ๋งได้ ? อีกอย่างคือตอนนี้สายตาของนายน้อยไม่ดี สมองก็ยังไม่ฟื้นฟู รออีกสักระยะให้ฝึกวิชาสำเร็จ สายตาและสมองฟื้นฟูกลับมาดีดังเดิมแล้ว นายน้อยก็จะเห็นเองว่าทั่วหล้านี้มีหญิงงามชวนให้ตะลึงหลงอยู่มากมายแค่ไหน ถึงตอนนั้นหากนายน้อยเลิกสนใจมู่กูเหนี่ยงเสียแล้ว จะให้มู่กูเหนี่ยงรู้สึกอย่างไร ?” จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:17:03

ความคิดเห็นที่ 14 เมื่อได้ฟังที่กั่วเอ่อร์เหรินพูด มู่จิ่นจึงค่อยรู้ว่า สาเหตุที่หยวนเฟยเจว๋สายตาสั้นและสมองเดี๋ยวดีเดี๋ยวเลอะเลือนเหมือนคนปัญญาอ่อนนี้ ไม่ใช่เพราะถูกพิษ แต่เป็นเพราะฝึกวิทยายุทธ์บางอย่าง คิดแล้วน่าขนลุกจริงๆ ว่ามันวิทยายุทธ์พิลึกพิสดารอะไรกันที่ทำให้คนฝึกต้องเสียสละตัวเองกลายเป็นแบบนี้ในระหว่างที่ยังฝึกไม่สำเร็จ ? และจากคำพูดของกั๋วเอ่อร์เหริน มู่จิ่นก็รู้ว่าเขาจงใจบอกนางเป็นนัยๆ ว่าเขาตั้งใจจะให้ปี้อิ๋งเป็นภรรยาของหยวนเฟยเจว๋ มู่จิ่นก็นึกเปรียบเทียบตัวเองกับปี้อิ๋ง ก็รู้ตัวว่าปี้อิ๋งมีภาษีดีกว่านางมากจริงๆ อีกอย่างคือสาเหตุที่หยวนเฟยเจว๋สายตาเสียและสมองไม่ปกตินี้ ถือเป็นความลับของอวี้เป่ยจาย การที่กั๋วเอ่อร์เหรินพูดออกมาต่อหน้านางในวันนี้ หรือคิดจะไม่ให้นางรอดชีวิตกลับไป ? มู่จิ่นคิดแล้วก็ให้นึกกลัวอยู่ในใจ และคลายมือจากมือของหยวนเฟยเจว๋ แต่เฟยเจว๋กลับเป็นฝ่ายจับมือนางไว้แน่น หัวเราะเบาๆ พลางพูดกับนางว่า มู่ยาโถวคิดจะทิ้งข้างั้นหรือ ? จำเอาไว้นะ มู่ยาโถว อย่าได้คิดทิ้งข้าเด็ดขาด ต่อให้ตาย เจ้าก็จะทิ้งข้าไม่ได้ จากนั้นยื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้มู่จิ่น แล้วจูงนางเดินไปตรงหน้ากั๋วเอ่อร์เหริน พูดด้วยสีหน้าสงบราบเรียบว่า “กัวเอ่อร์เหริน ที่เจ้าพูดมาทุกคำล้วนมีเหตุผล เพื่อฝึกคัมภีร์อู๋เล่ยจิง(คัมภีร์ไร้น้ำตา)นี้ สองตาข้าไม่อาจมองเห็นสิ่งใด เพียงสามารถฝืนใจมองเห็นกรอบเลือนๆ ของทุกสิ่ง และมีบางครั้งทำบางสิ่งลงไปโดยไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ จนเมื่อมาย้อนนึกแล้วยังรู้สึกว่าเหลวไหลน่าขำสิ้นดีก็จริงอยู่...” มู่จิ่นฟังแล้วใจกระตุกวูบ นึกไม่ถึงเลยว่าคัมภีร์ที่ไส้ศึกจากลัทธิโยวหมิงและน่านเจ้า(ต้าหลี่)กำลังตามหาอยู่อย่างบ้าคลั่งจะอยู่ในมือของหยวนเฟยเจว๋นี่เอง ทั้งหยวนเฟยเจว๋ยังฝึกใกล้จะสำเร็จแล้วด้วย ! อยู่ๆ หยวนเฟยเจว๋ก็เอ่ยถึงหลักการปกครองออกมายืดยาวมากที่ทำเอามู่จิ่นฟังแล้วอ้าปากค้าง หลังจากพูดจบ หยวนเฟยเจว๋ก็ถามกั๋วเอ่อร์เหรินว่า ในฐานะที่เป็นขุนนางรับใช้ราชามาสองแผ่นดิน เจ้าคิดเห็นอย่างไรกับหลักปกครองนี้ ? กั๋วเอ่อร์เหรินนิ่งตะลึงไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดอย่างพลุ่งพล่านใจมากว่า ตัวเขาโง่เขลา ไม่อาจเข้าใจความลึกซึ้งของหลักการปกครองที่นายน้อยเอ่ยมาทั้งหมดได้ แต่เขารู้ว่าหากเสด็จตาของนายน้อยรู้หลักการปกครองเหล่านี้ตั้งแต่แรก อาณาจักรทูเจว๋ก็คงไม่ต้องแตกออกเป็นสองอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้ และนายน้อยที่รู้ในหลักการปกครองเหล่านี้ จะต้องเป็นจักรพรรดิที่ยิ่งใหญ่ต่อไปในกาลข้างหน้าอย่างแน่นอน หลักการปกครองที่หยวนเฟยเจว๋พูดมานี้ คือหลักการปกครองสิบประการที่อัครเสนาบดีเว่ยเจิงบอกต่อพระเจ้าถังไท่จง มหาราชแห่งราชวงศ์ถัง ซึ่งมู่จิ่นเป็นคนพูดให้เขาฟังในตอนที่นางกำลังซักผ้าอยู่เมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นหยวนเฟยเจว๋มาโม้ให้นางฟังว่า ต่อไปเมื่อเขาได้ขึ้นครองราชย์ต่อจากเสด็จแม่แล้ว เขาจะรวมอาณาจักรทูเจว๋ทั้งสองเข้าด้วยกัน แล้วกลืนตงถิง กลืนน่านเจ้า จะให้หยวนเฟยป๋ายมาเป็นคนขับรถม้าของเขา ให้หานซิวจู๋มากวาดพื้นให้เขา มู่จิ่นจึงย้อนถามว่า หลังจากรวมแผ่นดินได้แล้ว เขาจะทำอะไรต่อ ? หยวนเฟยเจว๋ก็นิ่งคิด แล้วบอกจะขยายดินแดนออกไปเรื่อยๆ มู่จิ่นจึงบอกว่า ทำสงครามนานปี ประชาราษฎร์ทุกข์ยากเดือดร้อน นานไปจะก่อกบฏนะ หยวนเฟยเจว๋ก็บอก งั้นหยุดทำสงครามแล้วรักษาดินแดนที่แย่งมาได้เอาไว้ มู่จิ่นจึงย้อนถามว่าจะรักษาอย่างไร ? หยวนเฟยเจว๋นิ่งคิดอยู่พักใหญ่ ก่อนจะตะกุกตะกักออกมาได้แค่ว่า “ลดภาษี” มู่จิ่นจึงหัวเราะ แล้วบอกหลักปกครองสิบประการของเว่ยเจิงออกไป จากนั้นยกกะละมังใส่ผ้าที่ซักเสร็จแล้วเดินหัวเราะจากไปโดยมีหยวนเฟยเจว๋มองตามหลังมาตาค้าง ในตอนนั้นหยวนเฟยเจว๋อายุแค่ 13 ขวบ และมู่จิ่นอายุแค่ 11 ขวบ... มู่จิ่นเพิ่งจะได้รู้ก็ในตอนนี้เองว่า ในคฤหาสน์จื่อหยวนแห่งนี้ คนที่แสดงละครตบตาคนอื่นเก่งที่สุดคือหยวนเฟยเจว๋นี่เอง เพราะในช่วงที่สมองของเขาปกติไม่ปัญญาอ่อน เขาจะแสดงละครว่าตัวเขายังคงเป็นคนปัญญาอ่อน มีความคิดตื้นเขินอยู่เหมือนเดิมมาตั้งแต่เด็ก และนางก็ถูกการแสดงละครตบตาของเขาหลอกมาตลอดโดยไม่เคยรู้ความจริงเรื่องนี้เลย ก็คนโง่ปัญญาอ่อนที่ไหนกันเล่าที่จะท่องจำเรื่องยากๆ ที่ได้ยินเพียงแค่ครั้งเดียวได้อย่างแม่นยำมาจนถึงบัดนี้ทั้งที่ตอนที่ได้ยิน เจ้าตัวอายุแค่ 13 ขวบเท่านั้น มู่จิ่นคิดในใจว่าเล่นละครเก่งขนาดชิงรางวัลออสการ์ได้สบายๆ เลยนะนาย ว่าแล้วก็นึกอยากเอาตุ๊กตารางวัลออสการ์ทุบหัวเฟยเจว๋ให้เลือดอาบให้สมแค้นจริงๆ มู่จิ่นถลึงตาใส่เฟยเจว๋อย่างโมโหที่ถูกหลอก (หยวนเฟยป๋ายรู้มาแต่แรกแล้วว่าหยวนเฟยเจว๋ในตอนที่ไม่ปัญญาอ่อนแสดงละครตบตาคนอื่นๆ ให้เข้าใจผิดคิดว่าตัวเองโง่ เพราะอย่างนี้หยวนเฟยป๋ายจึงคิดว่ามู่จิ่นโง่มากที่ดันไปหลงเชื่อให้หยวนเฟยเจว๋หลอก และคิดว่าหยวนเฟยเจว๋ไม่ได้รักมู่จิ่นจริง หยวนเฟยป๋ายคิดมาตลอดว่ามู่จิ่นเป็นคนโง่ที่อวดฉลาด และไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพวกพี่น้องร่วมสาบานทั้งห้าคนของมู่จิ่นถึงได้ช่วยกันปกป้องมู่จิ่นนัก เขาคิดว่ามู่จิ่นไม่มีค่าควรให้ปกป้องเลย นี่เป็นทัศนคติในตอนแรกสุดที่หยวนเฟยป๋ายมีต่อมู่จิ่น) หยวนเฟยเจว๋บอกกั๋วเอ่อร์เหรินว่า หลักปกครองนี้ เขาไม่ได้เป็นคนคิดขึ้นมาเอง แต่มู่จิ่นซึ่งกั๋วเอ่อร์เหรินบอกว่าทั้งหน้าตาและคุณธรรมความน่านับถืออยู่ในระดับธรรมดา นิสัยก็เจ้าเล่ห์ร้ายกาจตรงหน้าคนนี้ต่างหากที่เป็นคนบอกหลักการเหล่านี้แก่เขา กั๋วเอ่อร์เหรินหันมามองมู่จิ่นอย่างกังขา หยวนเฟยเจว๋ก็พูดต่อว่า ปี้อิ๋งน่านับถือที่กล้าฆ่าตัวตายเพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ให้มู่จิ่นก็จริง แต่มู่จิ่นที่มีความเฉลียวฉลาดและความสามารถสูงขนาดนี้ กลับซ่อนคมงำประกายไม่เผยออกมา ยอมลดตัวลงลำบากทำงานเป็นคนใช้ซักผ้า อาศัยอยู่ในกระท่อมโทรมๆ อย่างเต๋อซินจวีเพื่อช่วยดูแลปี้อิ๋งที่ล้มป่วยเป็นเวลาถึงหกปีเต็มเล่า ไม่น่านับถือยิ่งกว่าหรอกหรือ ? อันคำกล่าวที่ว่าสาวงามทั่วแผ่นดินนั้น ข้าหยวนเฟยเจว๋คิดว่าก็เป็นเพียงภาพมายาที่ฉาบฉวย ประดุจเมฆหมอกที่ลอยผ่านตาเท่านั้น ชั่วชีวิตนี้มีผู้รู้ใจแค่คนเดียวก็เพียงพอแล้ว อย่าว่าแต่ผู้รู้ใจของข้าคือมู่ยาโถวที่ฉลาดปราดเปรื่อง มีความรู้กว้างขวางมิอาจหยั่งถึงเพียงนี้ ชั่วชีวิตนี้เฟยเจว๋ไม่มีใดต้องเสียดายอีกแล้ว มู่จิ่นเงยหน้าขึ้นมองเฟยเจว๋ แสงแดดส่องลงต้องผมสีแดงสะท้อนเป็นวงรัศมีสีทองอยู่รอบศีรษะชายหนุ่ม มู่จิ่นเพิ่งจะตระหนักในตอนนี้เองว่า นางไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อนเลยว่าความจริงแล้วหยวนเฟยเจว๋ช่างดูยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้ รอบกายของเฟยเจว๋แผ่ราศีแห่งอำนาจอันน่าเกรงขามออกมา ทำให้รู้สึกยำเกรงและนับถือโดยไม่รู้ตัว นางคิดว่านี่เองกระมังที่เรียกว่า...ราศีแห่งอำนาจของกษัตริย์ หยวนเฟยเจว๋ให้ตุ๊กตาผ้าที่หน้าเหมือนมู่จิ่นมาก แถมยังไว้ผมเปีย ตั้งชื่อให้ว่า ฮัวกูจื่อ (สาวน้อยแซ่ฮัว) มู่จิ่นขู่ซู่ฮุยว่าห้ามเอาเรื่องที่นางได้พบเฟยเจว๋ไปบอกเฟยป๋าย ไม่งั้นนางจะฟ้องซานเหนียงว่าซู่ฮุยแอบดูหนังสือโป๊ กลับไปถึงซีเฟิงหว่าน ซานเหนียงบอกว่าเฟยป๋ายรอมู่จิ่นอยู่แล้วที่ริมสระ มู่จิ่นก็ไป เฟยป๋ายท่าทางอารมณ์ไม่ค่อยดี และขอให้มู่จิ่นเล่านิทานให้ฟัง มู่จิ่นก็เล่าเรื่องเจ้าหญิงเงือกให้ฟัง ตบท้ายด้วยคำถามว่าถ้าเป็นเขา เขาจะเลือกที่จะยอมกลายเป็นฟองน้ำ หรือยอมฆ่าเจ้าชาย? เฟยป๋ายบอก ถ้าเป็นเขา จะเลือกวิธีที่ตัวเองจะได้ประโยชน์ทุกทางตั้งแต่แรกโดยไม่ต้องลงเอยที่ต้องเลือกทางใดทางหนึ่งในสองทางนี้ จากนั้นขอตุ๊กตาผ้าจากมู่จิ่น แต่มู่จิ่นไม่ให้ ด้วยเหตุผลว่า หยวนเฟยป๋ายไม่ใช่คนดี ฮัวกูจื่อจึงไม่อยากอยู่กับเขา เฟยป๋ายก็หัวเราะ เปลือกนอกดูเหมือนหัวเราะแบบอารมณ์ดี ความจริงในใจคิดว่าโดนรู้ทันเสียแล้ว หลังจากนั้นผ่านไปอีกเดือนกว่า เป็นหน้าร้อน วันหนึ่ง หยวนเฟยป๋ายนั่งวาดรูปอยู่ริมสระบัว ซานเหนียงให้มู่จิ่นยกถ้วยขนมหวานไปให้ เฟยป๋ายชี้ให้มู่จิ่นดูในภาพ บอกว่าในภาพนี้มีมู่จิ่นอยู่ด้วย มู่จิ่นหลงนึกดีใจว่าหยวนเฟยป๋ายเปรียบนางเป็นดอกบัว ที่ไหนได้ ในภาพมีนกยวนยางคู่หนึ่งกับเป็ดหน้าตาขี้เหร่ตามหลังอีกตัวหนึ่ง ความหมายของเฟยป๋าย เป็ดขี้เหร่ตัวนั้นแหละมู่จิ่น มู่จิ่นเลยฉุนขึ้นมาทันที เฟยป๋ายหัวเราะบอกอย่าโกรธเลยน่า แล้วให้มู่จิ่นเขียนกลอนคู่ภาพที่เขาวาด มู่จิ่นเคืองที่โดนดูถูก จึงยกกลอนเปล่าของคนดังที่วิจารณ์เปรียบผู้หญิงแต่ละแบบเป็นดอกไม้แต่ละแบบมาเขียน โดยใช้ปากกาขนนกเขียนลงในกระดาษอีกแผ่นให้ดู เฟยป๋ายอ่านแล้วอึ้งสนิท บอกกลอนนี้เขียนได้เยี่ยมไม่แพ้กลอนที่ซ่งหมิงเหล่ยเขียนเลย (ซ่งหมิงเหล่ยแอบอ้างเอากลอนที่มู่จิ่นเขียนให้ไปบอกว่าเป็นกลอนที่ตัวเองเขียน) จากนั้นแก้ข้อความในกลอนใส่ชื่อของตัวเองเข้าไปแทน เปลี่ยนความหมายในวรรคนั้นเป็นความหมายทำนองว่าม่ออิ่นแอบชอบมู่จิ่นอยู่(ม่ออิ่นคือชื่อรองของหยวนเฟยป๋าย) มู่จิ่นเขียนกลอนให้ไปแล้วก็นึกเสียใจที่ดันเผยประกาย จึงเอ่ยปากขอรูปนี้จากเฟยป๋ายเพื่อป้องกันไม่ให้รูปนี้ถูกเอาไปแขวนในที่ซึ่งใครผ่านไปมาสามารถมองเห็นได้ หยวนเฟยป๋ายก็ตกลง แต่บอกว่าให้คนเอาไปใส่กรอบให้ก่อน มู่จิ่นค่อยโล่งอก ไม่กี่วันต่อมา หยวนเฟยป๋ายกับซ่งหมิงเหล่ยทยอยกันเดินทางไปเมืองลั่วหยางเพื่อเข้าร่วมในการร่วมตัวของกลุ่มบุคคลผู้รักศิลปะ ที่ไปก็เพื่อหาเสียงและดึงผู้มีการศึกษากลุ่มนี้ให้เอนเอียงมาทางตระกูลหยวนในสงครามชิงอำนาจโดยเฉพาะ ช่วงที่หยวนเฟยป๋ายไม่อยู่ หยวนเฟยเจว๋เองก็กลับทูเจว๋ไปเหมือนกัน เมื่อกลับมาจากเมืองลั่วหยาง ซ่งหมิงเหล่ยซื้อต่างหูมาให้มู่จิ่นคู่หนึ่ง ตอนที่ใส่ให้ก็แอบกระซิบที่ข้างหูมู่จิ่นว่าในต่างหูคู่นี้มียาแก้สารพัดพิษอยู่ เอาไว้ป้องกันเผื่อหยวนเฟยป๋ายจะวางยาพิษมู่จิ่น มู่จิ่นฟังแล้วงงและตกใจมากว่าหยวนเฟยป๋ายจะมาวางยาพิษนางไปทำไม ทางด้านเฟยป๋าย เนื่องจากเมืองลั่วหยางขึ้นชื่อมากเรื่องโคมไฟ เฟยป๋ายจึงสั่งเร่งทำโคมไฟกว่าพันดวงนำกลับมาจุดประดับทั่วซีเฟิงหว่านเพื่อเอาใจมู่จิ่น และมู่จิ่นชอบมาก เรื่องที่เฟยป๋ายยอมทุ่มทุนจ้างทำโคมไฟเพื่อเอาใจฮัวซีฟูเหริน(มู่จิ่น) ได้ถูกโจษขานไปทั่วแผ่นดิน ทำให้มู่จิ่นกลายเป็นที่อิจฉาของสาวๆ คนอื่นเป็นอย่างมาก จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:17:32

ความคิดเห็นที่ 15 วันรุ่งขึ้น มู่จิ่นขอลาหนึ่งวันเพื่อนัดห้าพี่น้องร่วมสาบานไปกินเลี้ยงด้วยกัน จิ่นซิ่วก็มาด้วย มู่จิ่นบ่นเรื่องที่จิ่นซิ่วยอมไปเป็นเมียน้อยของหยวนชิงเจียง จิ่นซิ่วฟังแล้วฉุนมาก จึงพูดว่ามีแต่มู่จิ่นคนเดียวที่แสนดีสินะ จากนั้นจึงเล่าเรื่องที่ปิดบังเอาไว้มานานออกไปว่า นางถูกหลิ่วเหยียนเซิงข่มขืนตั้งแต่เพิ่งเข้ามาในคฤหาสน์จื่อหยวนได้แค่ไม่กี่วัน ตอนนั้นนางอยากให้มู่จิ่นช่วยมาก ทั้งที่แค่มู่จิ่นเผยประกายแสดงความสามารถที่แท้จริงออกมาให้เป็นจุดเด่นก็สามารถช่วยทุกคนได้แล้ว แต่มู่จิ่นเอาแต่อยากมีชีวิตอย่างสงบสุขไม่เตะตาใคร ทำตัวเป็นเต่าหดหัว แล้วทุกคนก็เห็นใจมู่จิ่น ตามใจมู่จิ่น ปล่อยให้มู่จิ่นไร้เดียงสามองโลกในแง่ดีต่อไป ส่วนนางก็ต้องหาทางดิ้นรนช่วยตัวเองให้อยู่รอดได้ในคฤหาสน์จื่อหยวนนี้มาตลอด ซ่งหมิงเหล่ยเองก็ถูกหลิ่วเหยียนเซิงล่วงเกินเพื่อช่วยนางเหมือนกัน แล้วยังถูกทำร้ายจนทั้งตัวมีแต่แผลเต็มไปหมด พูดถึงตรงนี้ ซ่งหมิงเหล่ยก็ตวาดสั่งให้จิ่นซิ่วหยุดพูดได้แล้ว จิ่นซิ่วก็หยุดพูดจริงๆ และผละจากไปด้วยน้ำตานองหน้า (น้อยใจพี่สาว) ส่วนมู่จิ่นที่เพิ่งจะเคยได้รู้เรื่องนี้เป็นครั้งแรกสะเทือนใจมากจนกระอักเลือดออกมาแล้วล้มลงหมดสติไป มู่จิ่นป่วยหนักซ้ำแผลเดิมหนนี้หวิดตายไปแล้วจริง ระหว่างที่นอนหมดสติ เหมือนวิญญาณของมู่จิ่นจะออกจากร่าง มองเห็นหยวนเฟยป๋ายถือแส้เฆี่ยนซ่งหมิงเหล่ยด้วยสีหน้าโกรธจัดว่าซ่งหมิงเหล่ยไปพูดอะไรให้มู่จิ่นกลายเป็นแบบนี้ ซ่งหมิงเหล่ยพูดเสียงหยันโต้กลับไปว่าคนที่ทำให้มู่จิ่นต้องป่วยหนักน่ะคือหยวนเฟยป๋ายมากกว่า มู่จิ่นยังเห็นจิ่นซิ่วกับชายชุดขาวใส่หน้ากากที่นางเคยคิดว่าเป็นผียืนอยู่ที่ข้างเตียงของนางด้วยกัน หน้าตาจิ่นซิ่วดูหม่นหมองและเศร้ามาก ชายชุดขาวพูดกับจิ่นซิ่วว่า นางใกล้จะตายแล้ว คงสาแก่ใจเจ้าแล้วสินะ หยวนเฟยป๋ายมานั่งเป่าขลุ่ยอยู่ริมเตียงทุกวันเพื่อเรียกให้มู่จิ่นฟื้น แล้ววันหนึ่ง ในตอนที่หยวนเฟยป๋ายไม่ได้อยู่ในห้อง มู่จิ่นก็ฟื้นขึ้นมาจริงๆ พร้อมด้วยความคิดอยากจะแก้แค้นหลิ่วเหยียนเซิงอย่างรุนแรง นับแต่นั้นมา มู่จิ่นที่เคยขี้เกียจฝึกวิทยายุทธ์ก็เปลี่ยนเป็นขยันและตั้งใจฝึกมาก เพราะมู่จิ่นตระหนักในเหตุผลข้อหนึ่งแล้วว่า ก่อนที่จะไปปกป้องใคร ตัวเองต้องปกป้องตัวเองได้โดยไม่เป็นภาระของคนอื่นเสียก่อน และนางต้องเตรียมการทุกอย่างเพื่อให้จิ่นซิ่วได้อยู่ต่อไปอย่างมีความสุขก่อนที่นางจะตายให้ได้ มู่จิ่นได้หัดขี่ม้าและยิงธนู จากนั้นจึงพบว่าตัวนางมีพรสวรรค์ในการยิงธนูอย่างมาก เรียนเป็นเร็วและสามารถยิงได้อย่างแม่นยำ การยิงธนูทำให้มู่จิ่นนึกถึงกระบอกอาวุธลับ “ประกาศิตขนนกยูง” ในเรื่อง “เดชขนนกยูง” ในชุดอาวุธของโกวเล้งขึ้นได้ และขอพบกับช่างผู้เชี่ยวชาญเรื่องประดิษฐ์อาวุธและกลไกที่หยวนเฟยป๋ายรู้จัก ชื่อ หลู่หยวน จากนั้นร่วมกันประดิษฐ์ปลอกแขนที่สามารถยิงเข็มออกไปได้ทีละมากๆ เมื่อแปลนของปลอกแขนนี้เสร็จสิ้นบริบูรณ์ มู่จิ่นก็แอบก็อปปี้ชุดหนึ่งให้จางเต๋อเม่า ลูกน้องของซ่งหมิงเหล่ยที่คอยติดต่อกับนางอย่างลับๆ ในซีเฟิงหว่านเอาไปทำขึ้นมาอีกอัน โดยสั่งเพิ่มเติมประสิทธิภาพบางอย่างเข้าไปให้ร้ายกาจยิ่งกว่าเดิม เช่นเข็มอาบยาพิษร้ายแรง นอกจากนี้มู่จิ่นยังเลิกที่จะซ่อนคมงำประกาย เผยความรู้ความสามารถของตนออกมาอย่างเต็มที่ ไปขอยืมหนังสือความรู้ด้านต่างๆ ในห้องสมุดของหยวนเฟยป๋ายมาอ่าน และถกถึงความรู้และข้อคิดจากสิ่งที่ได้อ่านมากับหยวนเฟยป๋ายอยู่บ่อยๆ  ทำให้ได้รู้ว่าแนวคิดด้านการปกครองของหยวนเฟยป๋ายเปิดกว้างและก้าวหน้ามาก หลายๆ แนวคิดเป็นเหมือนแนวคิดในยุคปัจจุบัน ส่วนหยวนเฟยป๋ายเองก็ทั้งดีใจในการเปลี่ยนแปลงนี้ของมู่จิ่นและนึกทึ่งกับสิ่งที่บรรจุอยู่ในหัวของมู่จิ่นเป็นอย่างมาก แล้วเวลาก็ล่วงเลยไปจนถึงวันเทศกาลชีซี (วัน 7 ค่ำเดือน 7 วันที่หนุ่มเลี้ยงโคกับสาวทอผ้าจะได้มาพบกัน) ห้าพี่น้องร่วมสาบานมาพร้อมหน้ากันที่ซีเฟิงหว่านเพื่อเลี้ยงฉลอง จิ่นซิ่วก็มาด้วย แต่งชุดขาวเป็นหนุ่มน้อยรูปงามมา (มีแต่อวี๋เฟยเยี่ยนที่ไม่ได้มา เพราะต้องประจำอยู่ในกองทัพต่างเมือง) ปี้อิ๋งดีดพิณให้ทุกคนฟัง (เน้นให้ซ่งหมิงเหล่ยฟังเป็นพิเศษ) จิ่นซิ่วรำกระบี่โดยขอให้หยวนเฟยป๋ายช่วยดีดพิณคลอ ทำให้มู่จิ่นรู้ทันทีว่าคนรักที่หยวนเฟยป๋ายเคยเพ้อเรียกชื่อออกมาคือจิ่นซิ่วนี่เอง และชื่อที่เฟยป๋ายเพ้อเรียก คือ “ซิ่วซิ่ว” ไม่ใช่ “โยวโยว” มู่จิ่นไม่มีฝีมือดีดพิณจะแสดง แต่พอดีว่าหลู่หยวนทำปลอกแขนเสร็จแล้ว และเอามาให้ดู นางจึงเอาปลอกแขนนั้นใส่ให้ที่แขนของเฟยป๋าย แล้วสาธิตวิธีใช้ จากนั้นตั้งชื่อให้ปลอกแขนนี้ว่า “ฉางเซียงโส่ว” (ครองคู่ชั่วนิรันดร์) ความหมายคือกะให้หยวนเฟยป๋ายใช้ปลอกแขนนี้ช่วยคุ้มครองจิ่นซิ่วและอยู่ร่วมกับจิ่นซิ่วไปจนแก่เฒ่า เพราะนาง...มู่จิ่น จะมีชีวิตอยู่ได้ถึงอายุ 30 ปีเท่านั้น และอานุภาพของปลอกแขนทำให้ทุกคนในที่นั้นถึงกับตกตะลึง ช่วงนี้เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันเล็กน้อย คือพอหลู่หยวนหันไปเห็นจิ่นซิ่วชัดตามีดวงตาสีม่วง ก็เกิดอาการโกรธแค้นขึ้นมาทันทีจะตรงเข้าไปฆ่าจิ่นซิ่ว เนื่องจากก่อนหน้านี้หลู่หยวนอยู่ในหมู่บ้านตระกูลหลู่ที่เป็นหมู่บ้างช่างฝีมือ แต่แล้ววันหนึ่งก็มีชายหนุ่มดวงตาสีม่วงมาสั่งทำของอย่างหนึ่ง พอทำของให้เสร็จ ชายตาสีม่วงนั่นก็ฆ่าคนในหมู่บ้านทิ้งทั้งหมดแล้วเผาหมู่บ้าน หลู่หยวนเป็นคนเดียวที่รอดตายมาได้ องครักษ์ของจิ่นซิ่วเข้าจัดการกับหลู่หยวนจนหมอบ จิ่นซิ่วพูดเสียงเย็นว่านางไม่ได้เป็นคนฆ่าคนในหมู่บ้านตระกูลหลู่ เพราะช่วงเวลาที่เกิดเหตุนั่น นางอยู่เมืองหลวง ไม่มีทางหายตัวไปโผล่ที่หมู่บ้านนั่นได้อยู่แล้ว ทีแรกหลู่หยวนต้องโดนลงโทษตัดลิ้น แต่มู่จิ่นร้องขอเอาไว้ จึงได้รับเว้นโทษ หลังจากกินเลี้ยงกันในซีเฟิงหว่านแล้ว พวกซ่งหมิงเหล่ยก็ชวนกันออกไปเดินเที่ยวชมงานเทศกาลกันในเมือง ในงานเทศกาล พวกมู่จิ่นไปลองดูที่แผงต่อกลอน คือมีเด็กหนุ่มหน้าตาดีอายุพอๆ กับมู่จิ่นคนหนึ่งตั้งแผงลอยรับจ้างต่อกลอน ซ่งหมิงเหล่ยจึงไปลองของ และพบว่าเด็กหนุ่มคนนี้ฉลาด ต่อกลอนได้ดีผิดคาด จึงถามชื่อ อีกฝ่ายตอบว่าชื่อ ฉีฟั่ง ชื่อรอง จ้งซู ซ่งหมิงเหล่ยก็จ่ายเงินไปเกินราคาค่าต่อกลอนที่อีกฝ่ายเขียนเอาไว้ จากนั้นพาน้องๆ เดินจากไป ระหว่างทางก็แวะซื้อหน้ากากให้น้องทุกคน ระหว่างที่เดินเที่ยวชมงานกันต่อ ได้มีกลุ่มคนเชิดมังกรผ่านมาพร้อมด้วยคลื่นฝูงชนมหาศาลจนคนทั้งกลุ่มพลัดหลงกัน มู่จิ่นเดินหาคนอื่นๆ จนไปเจอคนตาสีม่วงคนหนึ่งใส่ชุดสีขาวเหมือนจิ่นซิ่ว ส่วนสูงและรูปร่างพอๆ กับจิ่นซิ่ว และสวมหน้ากากเหมือนของจิ่นซิ่วยืนอยู่ ก็ตรงเข้าไปคว้ามืออีกฝ่ายเดินไปหาคนอื่นๆ ด้วยกันพลางพูดว่านางรู้เรื่องที่จิ่นซิ่วรักอยู่กับหยวนเฟยป๋ายแล้ว ไม่ต้องห่วง นางไม่ได้ชอบหยวนเฟยป๋าย และนางเจ็บใจมากที่จิ่นซิ่วต้องเจอแต่เรื่องโชคร้ายเพราะดวงตาสีม่วงคู่นั้น ถ้าเป็นไปได้ นางอยากจะมีดวงตาสีม่วงแทนจิ่นซิ่วนัก ความจริงแล้ว คนที่มู่จิ่นจูงมืออยู่คือ ต้วนเยว่หรง คุณชายจันทราม่วง (จื่อเยว่กงจื่อ) คุณชายคนสุดท้ายในสี่คุณชาย น้ำพุใส เหยียบหิมะ หยกโกเมน จันทราม่วง และเป็นคุณชายที่อายุน้อยที่สุดในสี่คุณชาย ต้วนเยว่หรงเป็นลูกชายคนเดียวของ อวี้กางชินหวาง น้องชายคนเดียวของ กวงอี้หวาง กษัตริย์แห่งน่านเจ้า และเขาเข้ามาสอดแนมในเมืองซีอานเพื่อเตรียมที่จะยกทัพมาบุก คำพูดของมู่จิ่นที่ว่าอยากจะมีดวงตาสีม่วงแทนจิ่นซิ่วนักนั่น ทำให้ต้วนเยว่หรงตื้นตันมาก (ถึงมู่จิ่นจะไม่ได้หมายถึงตัวกับเขาก็เถอะ) เพราะตั้งแต่เกิดมา มีแต่คนกลัวเขา ไม่ก็เรียกเขาว่าไอ้ปิศาจ ไม่เคยมีใครเห็นใจเขาแบบนี้มาก่อน เพราะงั้นต้วนเยว่หรงจึงประทับใจมู่จิ่นอย่างมาก มู่จิ่นเดินจูงมือต้วนเยว่หรงไปจนมองเห็นซ่งหมิงเหล่ยกำลังเดินตรงเข้ามาหา จึงปล่อยมือเดินเข้าไปสมทบอย่างดีใจ แล้วจึงเห็นจิ่นซิ่วเดินตามหลังซ่งหมิงเหล่ยมา ก็ตกใจว่าเฮ้ย แล้วคนที่นางเดินจูงมือมามันใครกัน พอหันไปดูข้างหลัง ต้วนเยว่หรงก็หายตัวไปแล้ว ไม่กี่วันถัดมา ได้เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นคือ เกิดภัยแมลงกัดกินต้นข้าวเสียหาย โดยภัยแมลงนี้ถือเป็นภัยธรรมชาติที่ก่อให้เกิดความเสียหายอย่างใหญ่หลวงสำหรับคนโบราณที่ไม่ทราบวิธีแก้ไข มู่จิ่นได้เสนอวิธีแก้ไขด้วยการก่อกองไฟขึ้นหลายๆ กองใหญ่กลางทุ่งนาที่เป็นศูนย์กลางของภัยแมลงเพื่อล่อให้แมลงมาเข้ากองไฟ และช่วยแก้ปัญหานี้ไปได้ ทำให้หยวนเฟยป๋ายดีใจและได้หน้าอย่างมาก ถามมู่จิ่นว่าอยากได้อะไรตอบแทนไหม? มู่จิ่นย้อนถามว่าขออะไรก็ให้จริงๆ น่ะ? เฟยป๋ายจึงชิงดักคอว่า ไม่ต้องคิดไปถึงไอ้หนอนสี่นั่นเลย มู่จิ่งจึงได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันในใจที่ถูกรู้ทัน จิ่นซิ่วเองก็หน้าบานกับเรื่องนี้มาก เพราะพลอยได้หน้าไปด้วยในฐานะน้องสาวฝาแฝดของมู่จิ่น นอกจากนี้เหตุการณ์นี้ยังได้ช่วยชีวิตต้วนเยว่หรงเอาไว้โดยไม่คาดคิด นั่นคือภัยแมลงนี้ก็เกิดที่น่านเจ้าด้วย และพวกเสนางมงายต่างโทษว่าเป็นเพราะมีปิศาจอย่างต้วนเยว่หรงมาเกิดนี่ สวรรค์ถึงได้ลงโทษ แล้วกวงอี้หวางซึ่งเดิมทีเคยโอ๋หลานรักคนนี้มากดันเชื่อคำเสนา จะจับตัวต้วนเยว่หรงไปฆ่าสังเวยฟ้า โชคดีที่วิธีแก้ปัญหาภัยแมลงของมู่จิ่นออกมาช่วยชีวิตต้วนเยว่หรงไว้ได้ทัน แต่เหตุการณ์นี้ก็ทำให้อวี้กางชินหวาง ท่านพ่อของต้วนเยว่หรงแค้นพี่ชายตัวเองมาก และเริ่มซ่องสุมกำลังคิดก่อการชิงบัลลังก์ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:17:58

ความคิดเห็นที่ 16 วันหนึ่ง ที่เรือนกลางจื่อหยวนจัดงานเลี้ยงรับรอง จิ้งเซี่ยหวาง น้องชายของฮ่องเต้กับพวกลูกสาว หยวนเฟยป๋ายต้องไปร่วมงานทั้งวัน ก่อนไปก็สั่งองครักษ์เอาไว้ว่าห้ามไม่ให้มู่จิ่นก้าวเท้าออกจากซีเฟิงหว่านแม้แต่ก้าวเดียว ในตอนนั้นเพิ่งจะมีกบฏชาวนาก่อการและถูกกองทัพตีแตก ฉีป๋อเทียน หัวหน้ากบฏถูกจับกักตัวเอาไว้ในคฤหาสน์จื่อหยวนแล้วหนีออกมาได้ กำลังตามหาตัวกันอยู่ ตอนที่เฟยป๋ายออกไปร่วมงานเลี้ยง ฉีป๋อเทียนแอบหนีมาหลบอยู่ในห้องของมู่จิ่น เจอมู่จิ่นเข้า ก็คิดจะจับเป็นตัวประกัน มู่จิ่นกำลังหาทางออกจากซีเฟิงหว่านไปหาเฟยเจว๋อยู่พอดี จึงเจรจากับฉีป๋อเทียน หาชุดให้ฉีป๋อเทียนใส่ทับชุดเดิม (ก็ชุดของเฟยป๋ายที่มีรูขาด จึงเอามาโยนให้มู่จิ่นซ่อม มู่จิ่นก็เอาไปวานให้ปี้อิ๋งซ่อมอีกต่อ เพราะแน่ใจอย่างยิ่งว่าหยวนเฟยป๋ายคงไม่มีทางยอมใส่เสื้อที่มีตะขาบเกาะอยู่เด็ดขาด ปี้อิ๋งซ่อมเสร็จแล้วมู่จิ่นก็รับคืนมาวางทิ้งไว้ในตู้ยังไม่ได้เอาไปคืนให้เฟยป๋ายนั่นแหละ) แล้วให้ช่วยพานางออกไปจากซีเฟิงหว่าน จากนั้นนางก็นำทางฉีป๋อเทียนออกไปนอกคฤหาสน์จื่อหยวน เมื่อออกไปถึงคฤหาสน์ตระกูลหยวน ก็ได้พบกับพี่น้องร่วมสาบานของฉีป๋อเทียน ก็คือ ฉีฟั่ง เด็กหนุ่มที่ตั้งแผงลอยรับต่อกลอนในงานเทศกาลชีซีนั่นเอง ฉีฟั่งคนนี้คือเด็กผู้ชายขี้แยในรถม้าคันเดียวกับที่พวกห้าพี่น้องร่วมสาบานเคยนั่งเมื่อสมัยยังเด็กนั่นเอง ฉีฟั่งอายุอ่อนกว่ามู่จิ่น 1 ปี หลังจากถูกขายให้เป็นเด็กรับใช้ของนักศึกษาคนหนึ่งในตอนนั้นแล้ว ก็ถูกนักศึกษาคนนั้นทารุณกรรมอย่างหนักจนหายขี้แยและหายไร้เดียงสาไปเลย หลังจากนั้นก็เกิดเหตุร้ายแรงที่ทำให้นักศึกษาคนนั้นตาย ฉีฟั่งจึงเป็นอิสระ ซัดเซพเนจรไปจนได้พบและได้เป็นลูกศิษย์คนสุดท้ายของ จินกู่เจินเหริน (ผู้วิเศษจินกู่) ที่เฟยเจว๋เคยคิดจะฝากตัวเป็นศิษย์ให้ได้ นิสัยของฉีฟั่งที่มู่จิ่นได้พบอีกครั้งนี้เปลี่ยนไปมาก กลายเป็นคนเย็นชา มองโลกในแง่ร้าย เขาคิดจะฆ่ามู่จิ่นเป็นการปิดปากและป้องกันภัยภายหลัง มู่จิ่นแสดงความบริสุทธิ์ใจว่าไม่ได้หลอกใช้ฉีป๋อเทียนกับฉีฟั่งด้วยการแสดงอานุภาพของ “ฮู่จิ่น” (ปกป้องจิ่นซิ่ว) ให้ประจักษ์ ว่าถ้านางคิดจะฆ่าทั้งสอง ป่านนี้ฉีฟั่งสองพี่น้องได้ตายไปนานแล้ว (ฮู่จิ่น คือปลอกแขนที่สร้างจากก็อปปี้แปลนของปลอกแขนฉางเซียงโส่วที่มู่จิ่นฝากให้จางเต๋อเม่าไป เข็มของฮู่จิ่นจะอาบยาพิษและใส่ดินระเบิดเอาไว้ด้วย ทำให้ยิงออกไปถูกเป้าหมายแล้วจะระเบิด อานุภาพรุนแรงกว่าฉางเซียงโส่วมาก) เมื่อเห็นอานุภาพของฮู่จิ่น ฉีฟั่งก็เชื่อที่มู่จิ่นพูด และได้คิดว่ามู่จิ่นน่าจะเป็นคนตามที่อาจารย์ของเขาเคยทำนายเอาไว้ นั่นคือเป็นคนที่ถ้าเขาติดตามแล้ว ดวงกินคนใกล้ชิดรอบข้างและคนที่รักซึ่งเป็นดวงที่ติดตัวมาแต่เกิดจะเป็นไปในทางที่ดีขึ้น ฉีฟั่งจึงปวารณาตัวเป็นบ่าวรับใช้ จงรักภักดีกับมู่จิ่นคนเดียวนับแต่นั้นมา และสนิทกับมู่จิ่นเหมือนน้องชาย คอยช่วยเหลือมู่จิ่นไปจนตลอดเรื่อง มู่จิ่นแนะให้ฉีป๋อเทียนกับฉีฟั่งไปอยู่ทำงานที่โรงเตี๊ยมของลูกน้องซ่งหมิงเหล่ยที่ในเมืองไปก่อนระหว่างรอโอกาสขยับขยาย แล้วให้ป้ายแทนตัวของห้าพี่น้องร่วมสาบานไป หลังแยกจากฉีป๋อเทียนกับฉีฟั่ง มู่จิ่นก็แอบไปหาเฟยเจว๋ที่อวี้เป่ยจาย กะจะเอากล้องส่องทางไกลไปให้ เมื่อไปถึง ปรากฏว่าที่อวี้เป่ยจายก็กำลังจัดงานเลี้ยงอยู่ มีท่านหญิงท่านชายลูกของจิ้งเซี่ยหวางอยู่ด้วยอย่างละคน ท่านหญิงนั่นเป็นคนที่จิ้งเซี่ยหวางกะยัดเยียดให้เป็นคู่หมั้นของเฟยเจว๋ แต่ความจริงนางรักเฟยป๋าย เฟยเจว๋ก็บอกปฏิเสธไปแบบนิ่มๆ แต่ก็ทำให้มู่จิ่นซึมไปเหมือนกันกับความจริงที่ว่าสักวันเฟยเจว๋ก็ต้องกลับไปเป็นจักรพรรดิของทูเจว๋ และต้องมีสนมในวังหลังเป็นพรวน ไม่มีทางมีนางแค่คนเดียวได้ มู่จิ่นกลับไปถึงสระในซีเฟิงหว่านที่นางได้พบกับเฟยเจว๋เป็นครั้งแรก นึกถึงความรักที่คงจะสมหวังได้ยากก็เสียใจจนกระอักเลือด หมดสติไป ก่อนมู่จิ่นจะล้มลงกระแทกพื้น ชายแปลกหน้าคนหนึ่งได้พุ่งเข้ามารับเอาไว้ได้ทันและยัดยาใส่ปากไปเม็ดหนึ่ง ไม่นานมู่จิ่นก็ฟื้นคืนสติมาพบว่าคนที่ช่วยตัวเองไว้เป็นชายวัยกลางคนชุดเขียวบุคลิกสง่างามน่าเกรงขามกับบ่าวรับใช้ เมื่อมู่จิ่นบอกว่าพักอยู่ในซีเฟิงหว่าน ทั้งสองก็รู้ทันทีว่ามู่จิ่นคือใครและมีสีหน้าประหลาดใจ มู่จิ่นจึงยิ้ม และบอกว่าทั้งสองคงจะเคยเห็นจิ่นซิ่วมาก่อนและคิดว่าไม่น่าเชื่อที่พี่สาวฝาแฝดของจิ่นซิ่วจะหน้าตาธรรมดาแบบนี้สินะ ชายแปลกหน้าทั้งสองยอมรับโดยดี ชายวัยกลางคนชุดเขียวบอกว่าเขาก็แซ่หยวน ถือเป็นญาติกันได้ แล้วให้บ่าวของตัวเองพยุงมู่จิ่นไปส่งถึงแค่ก่อนถึงประตู กลับเข้าไปในห้องนอน มู่จิ่นก็พบว่าหยวนเฟยป๋ายรออยู่แล้วแบบกำลังโกรธจัด นางจึงอ้างว่าถูกฉีป๋อเทียนจับไปเป็นตัวประกัน นี่หนีออกมาได้เพราะนางฉลาดพอหรอกนะ เฟยป๋ายทำท่าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ก่อนจะดักคอว่าคงไม่ได้ยอมถูกจับเป็นตัวประกันเพื่อจะได้ให้ฉีป๋อเทียนพาออกไปนอกซีเฟิงหว่าน จะได้ไปที่อวี้เป่ยจายหรอกนะ? มู่จิ่นร้องในใจว่า ฉลาดมาก เดาเก่งจริงๆ แต่จะฉลาดมากขนาดนี้ไปทำอะไรยะ? ส่วนปากแน่นอนว่ายืนกรานปฏิเสธอย่างปากแข็งสุดๆ ว่าไม่ใช่แน่นอน หยวนเฟยป๋ายถึงได้ยอมเลิกซัก วันรุ่งขึ้น เป็นวันเกิดของจิ่นซิ่ว ช่วงกลางวันหยวนชิงเจียงจัดงานวันเกิดให้ พวกลูกๆ ทุกคนต้องไปร่วมงาน รวมทั้งหยวนเฟยป๋าย หลังจากเฟยป๋ายออกไปแล้ว ชูฮั่วก็เอายาและกล่องใส่เครื่องประดับของท่านแม่เฟยป๋ายซึ่งหยวนชิงเจียงเก็บเอาไว้มาให้มู่จิ่น มู่จิ่นแปลกใจมากว่าทำไมหยวนชิงเจียงถึงรู้ว่านางไม่สบาย ก่อนจะนึกได้ว่าชายวัยกลางคนชุดเขียวที่นางได้เจอเมื่อคืนก็คือหยวนชิงเจียงนั่นเอง ส่วนกล่องเครื่องประดับนั่น หยวนชิงเจียงให้มาเพื่อเป็นการยืนยันว่า เขายอมรับว่ามู่จิ่นเป็นลูกสะใภ้ของเขา เป็นภรรยาเอกของหยวนเฟยป๋าย พูดง่ายๆ คือมู่จิ่นจงตัดใจจากหยวนเฟยเจว๋ไปซะ หยวนเฟยเจว๋แอบหลบออกจากงานมาพบมู่จิ่นเพื่ออวยพรวันเกิด มู่จิ่นตัดสินใจที่จะมอบครั้งแรกของตัวเองให้เฟยเจว๋ จึงบอกเฟยเจว๋ไปตามตรง เฟยเจว๋ทั้งดีใจและตื้นตันใจมาก อุ้มมู่จิ่นจะพาไปที่ป่าต้นซากุระที่เขาปลูกให้มู่จิ่น แต่ดันอุ้มพาไปผิดทิศ พามุ่งหน้าไปทางเรือนใหญ่ที่กำลังจัดงานเลี้ยงให้จิ่นซิ่วเฉยเลย (ไอ้ตาถั่วเอ๊ย - -" ) อุ้มไปจนเกือบถึงแล้ว เฟยเจว๋ก็นึกขึ้นได้ว่าเขาจะทำให้ครั้งแรกของทั้งสองคนเป็นไปอย่างเต็มพิธีการ จึงต้องกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเป็นสีขาวก่อน เลยวางมู่จิ่นลงให้รออยู่ตรงนั้น ก่อนจะรีบกลับอวี้เป่ยจายไปคนเดียว มู่จิ่นที่ยืนรออยู่ในป่าได้เห็นจิ่นซิ่วที่เดินตามมาหาเฟยป๋ายซึ่งกะแวบหลบกลับไปหามู่จิ่นเหมือนกัน มู่จิ่นแอบหลบอยู่ในถ้ำตื้นๆ ซึ่งเป็นมุมลับตาแถวๆ นั้นที่สามารถมองเห็นและได้ยินความเคลื่อนไหวของเฟยป๋ายกับจิ่นซิ่วตลอด เห็นจิ่นซิ่วตัดพ้อเฟยป๋ายที่เปลี่ยนใจไปรักมู่จิ่นแทนนาง ทั้งสองพูดกันได้ไม่เท่าไหร่ หลิ่วเหยียนเซิงก็จงใจพาหยวนชิงเจียงมาแถวนั้นกะให้จับได้คาหนังคาเขาว่าเมียน้อยกับลูกชายแอบนัดพบกัน หยวนเฟยป๋ายรีบให้จิ่นซิ่วเข้าไปหลบในถ้ำที่มู่จิ่นหลบอยู่ จิ่นซิ่วเข้าไปในถ้ำปุ๊บก็เห็นมู่จิ่น และตกใจมาก มู่จิ่นช่วยจังหวะที่ไม่มีใครสังเกตชี้ทางให้จิ่นซิ่วแอบหลบออกจากบริเวณนั้นและกลับเข้าไปในงาน ภาพที่ออกมาจึงกลายเป็นว่า เฟยป๋ายแอบแวบหลบออกจากงานมาหามู่จิ่น มู่จิ่นจึงถูกลากเข้าไปในงานด้วยคน แผนการที่จะมีครั้งแรกกับเฟยเจว๋จึงชวดไป ในงานที่ว่ามีการจ้างงิ้วมาแสดง ทุกคนกำลังนั่งดูงิ้วกันอยู่ เฟยเจว๋กลับเข้าไปในงานโดยมีกั๋วเอ่อร์เหรินคุมมาด้วย เขาหันมามองมู่จิ่นอย่างทำอะไรไม่ถูก หลังจากนั่งดูงิ้วไปพักหนึ่ง บ่าวคนหนึ่งก็มาสะกิดมู่จิ่น บอกว่าหยวนชิงเจียงขอพบ มู่จิ่นก็ไปพบด้วยสังหรณ์ไม่ดีอย่างแรง มู่จิ่นถูกพาเข้าไปพบหยวนชิงเจียงตามลำพังในศาลเจ้าแห่งหนึ่งซึ่งเขาสร้างให้ เซี่ยเหมยเซียง ท่านแม่ของเฟยป๋ายโดยเฉพาะ จากนั้นหยวนชิงเจียงจึงเล่าให้มู่จิ่นฟังว่า เขาบังเอิญได้พบกับเซี่ยเหมยเซียงตอนไปที่วัดแห่งหนึ่ง แล้วนางมาไหว้พระที่วัด เขาตกหลุมรักนางแต่แรกพบทันที สืบจนรู้ว่านางอยู่บ้านไหน ก็พอดีว่าบ้านนั้นมาขอผูกไมตรีด้วยการยกลูกสาวให้ เขาจึงตอบตกลงด้วยความยินดี แต่พอถึงตอนรับเจ้าสาวเข้าบ้าน เขาต้องตกใจมากเมื่อได้เห็นว่าหญิงที่เขาหลงรักไม่ได้นั่งมาในเกี้ยวเจ้าสาว แต่เดินเปิดหน้าไม่มีผ้าคลุมมาข้างๆ เกี้ยวเจ้าสาว เพราะนางเป็นแค่หญิงรับใช้ที่ถูกแถมมากับเจ้าสาวเท่านั้น อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเจ้าสาว...คุณหนูตระกูลฉิน ฉินหมิ่นอี๋....ก็งดงามไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าเหมยเซียงที่เขาหลงรัก เขาจึงไม่ได้ว่าอะไร เพียงแต่ฉินหมิ่นอี๋ขี้หึงอย่างยิ่ง บวกกับตระกูลของนางมีอำนาจอิทธิพลอย่างมาก ตลอดเวลาที่นางยังอยู่ เขาจึงไม่สามารถมีภรรยาคนอื่นได้ และไม่กล้าแม้แต่จะแอบเหลือบมองเซี่ยเหมยเซียงให้นางเห็น ได้แต่แอบส่งผ้าเขียนกลอนไปให้ จนวันหนึ่งเหมยเซียงจึงบอกเขาว่านางมีผ้ามากพอแล้ว เขาไม่ต้องให้ผ้านางอีกก็ได้ เขาจึงค่อยรู้ว่าเหมยเซียงอ่านหนังสือไม่ออกและแทบหมดแรง เขาตัดสินใจแอบสอนหนังสือให้เหมยเซียง และเพราะการนี้ทำให้เขาได้รู้โดยบังเอิญว่านางได้มอบหัวใจให้ชายอื่นไปแล้ว ทำให้เขาโกรธจัดจนขาดสติขืนใจครอบครองนาง หลังจากนั้นเมื่อฉินหมิ่นอี๋ตายเพราะคลอดยาก เขาก็ยกเหมยเซียงขึ้นเป็นภรรยาเอกแทนอย่างราบรื่น การที่เขายกสาวใช้ของลูกสาวขึ้นมาเป็นภรรยาเอกแทนลูกสาว ทำให้พ่อตาของเขาโกรธมากและหาทางกลั่นแกล้งทำลายตระกูลของเขา แม้แต่ท่านพ่อของเขายังถูกเพ็ดทูลใส่ความกลั่นแกล้งจนตาย แต่เขาก็ไม่นึกเสียใจที่ยกเหมยเซียงขึ้นเป็นภรรยาหลวง แต่เพราะเหตุนี้ เขาจึงต้องทุ่มเทสมาธิทั้งหมดไปจัดการกับตระกูลพ่อตาจนไม่ค่อยว่างมาสนใจดูแลเหมยเซียง จนนางต้องถูกเมียคนอื่นๆ ของเขารังแก กว่าที่เขาจะล้มพ่อตาของตัวเองลงได้และหันมาหานางด้วยความยินดี ก็ต้องพบว่าดอกเหมยที่เขาอยากถนอมได้เหี่ยวเฉาโรยราไปเสียแล้ว ทุกคนรวมทั้งเฟยป๋ายเองต่างคิดว่าเขาไม่ได้รักเหมยเซียง ความจริงเหมยเซียงเป็นภรรยาที่เขารักมากที่สุด แต่กลับเป็นภรรยาที่โชคร้ายที่สุด รวมถึงเฟยป๋ายเองก็เป็นลูกชายที่เขารักมากที่สุด แต่ต้องโชคร้ายมากที่สุดเช่นกัน ด้วยเหตุนี้เพื่อเป็นการชดใช้ให้แก่ความโชคร้ายของลูกและภรรยา เขาจะมอบสิ่งที่ดีที่สุดที่เขามีและทุกสิ่งที่เฟยป๋ายต้องการให้แก่เฟยป๋าย เมื่อคืนตอนที่ยังไม่รู้ว่ามู่จิ่นเป็นใครและเห็นมู่จิ่นแอบไปดูเฟยเจว๋ เขาก็คิดอยู่หรอกว่าไม่ว่ามู่จิ่นจะเป็นใคร ฐานะต่ำต้อยแค่ไหน เห็นแก่ความรักที่จริงใจนี้ เขาจะให้มู่จิ่นได้เป็นภรรยาคนหนึ่งของเฟยเจว๋แน่นอน แต่พอรู้ว่ามู่จิ่นคือหญิงที่เฟยป๋ายรัก เขาก็เปลี่ยนใจ หากเป็นของที่เฟยป๋ายต้องการแล้ว เขาจะให้ลูกได้สมหวัง ดังนั้น มู่จิ่นจะเป็นของใครไปไม่ได้เด็ดขาดนอกจากเฟยป๋าย จากนั้นหยวนชิงเจียงก็บังคับให้มู่จิ่นกินยาพิษ “เซิงเซิงปู้หลี” (ไม่พรากจากชั่วชีวิต) ลงไป ยานี้เป็นยาป้องกันการลักลอบมีชู้โดยเฉพาะ เป็นยาสูตรลับของตระกูลหยวนที่มีแต่หยวนชิงเจียงคนเดียวที่มีทั้งยาพิษและยาแก้ ถ้าผู้ชายที่ไม่ได้กินยาแก้พิษมาก่อนมามีความสัมพันธ์กับผู้หญิงที่กินยาพิษนี้เข้าไป สถานเบาพลังฝีมือจะถูกทำลาย สถานหนักตาย และในบรรดาลูกทุกคน มีแต่เฟยป๋ายคนเดียวเท่านั้นที่เขาเคยให้กินยาแก้เอาไว้ล่วงหน้าเมื่อสมัยยังเด็ก ที่หยวนชิงเจียงให้มู่จิ่นกินยาพิษเซิงเซิงปู้หลี ก็เพื่อป้องกันไม่ให้มู่จิ่นมีอะไรกับเฟยเจว๋นั่นเอง จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:18:32

ความคิดเห็นที่ 17 กั๋วเอ่อร์เหรินเดาได้ว่าหยวนชิงเจียงต้องให้มู่จิ่นกินยาพิษเซิงเซิงปู้หลีเข้าไปแล้วแน่ๆ จึงบอกเรื่องนี้กับเฟยเจว๋และห้ามขาดรวมทั้งคอยระวังไม่ให้เฟยเจว๋มีโอกาสได้อยู่ตามลำพังกับมู่จิ่นอีก ซ่งหมิงเหล่ยเห็นอาการหน้าซีดผิดปกติของมู่จิ่นหลังออกมาจากศาลเจ้าที่คุยกับหยวนชิงเจียง มู่จิ่นจึงบอกให้รู้ว่าโดนบังคับให้กินยาพิษเซิงเซิงปู้หลีเข้าไป ซ่งหมิงเหล่ยหน้าซีดทันที บอกว่าเขาจะต้องหาทางหายาแก้พิษนี้มาให้ได้ ในตอนนั้นเอง ทางเมืองหลวงก็ได้ส่งข่าวด่วนมาว่า ไทเฮาสวรรคตแล้ว ทำให้วันรุ่งขึ้นหยวนชิงเจียและพวกลูกชาย (ยกเว้นเฟยเจว๋) กับซ่งหมิงเหล่ยและจิ่นซิ่วต้องออกเดินทางไปเมืองหลวงโดยด่วน คืนนั้นมู่จินถ่างตารอจนเฟยป๋ายกลับมาเพื่อจะพูดกันให้รู้เรื่อง เฟยป๋ายตกใจมากที่รู้ว่าท่านพ่อเขาให้มู่จิ่นกินยาพิษเซิงเซิงปู้หลี จากนั้นจึงเล่าความสัมพันธ์ของเขากับจิ่นซิ่วให้ฟังว่าพบกันและรักกันได้อย่างไร สุดท้ายจิ่นซิ่วเองที่ยืนกรานอาสาไปเป็นเมียน้อยของท่านพ่อเขาเพื่อช่วยเป็นสายและคอยสนับสนุนเขาจากทางนั้น (ตลอดเวลาที่คบกัน เฟยป๋ายไม่ได้มีอะไรกับจิ่นซิ่วเลย) แต่มู่จิ่นไม่เชื่อ หาว่าเฟยป๋ายหลอกใช้จิ่นซิ่ว วันรุ่งขึ้น เฟยป๋ายเดินทางไปเมืองหลวงโดยที่มู่จิ่นยังคงโกรธเขาอยู่ (ตอนนี้ขาของเฟยป๋ายหายจนเดินได้แล้ว แต่ต้องกินยาช่วยบรรเทาปวดเป็นระยะๆ) มู่จิ่นไปหาฉีป๋อเทียนกับฉีฟั่งที่โรงเตี๊ยมของลูกน้องซ่งหมิงเหล่ยที่ในเมือง ฉีป๋อเทียนทำงานเป็นเสี่ยวเอ้อร์ ส่วนฉีฟั่งเป็นพ่อครัวอยู่ที่นั่น (แถมทำกับข้าวเก่งซะด้วย) มู่จิ่นถามความสมัครใจทั้งสองว่าจะเอายังไงต่อไป จะอยู่ที่โรงเตี๊ยมต่อหรืออยู่กับนาง ฉีป๋อเทียนขออยู่ที่โรงเตียมต่อ ส่วนฉีฟั่งขอติดตามมู่จิ่น มู่จิ่นจึงพาฉีฟั่งกลับไปเป็นพ่อครัวที่ซีเฟิงหว่าน และผิดคาดมากที่พวกเหวยหู่ ซานเหนียง ซู่ฮุย เข้ากับฉีฟั่งได้ดีมาก ต่อมา สถานการณ์การเมืองในเมืองหลวงเปลี่ยนไป (องค์หญิงภรรยาของหยวนเฟยชิงเสียชีวิตในเหตุวุ่นวายจากการแย่งชิงอำนาจที่เมืองหลวงครั้งนี้) บวกกับโดนพวกทูเจว๋ตะวันตกยกทัพมาบุก กองทัพของอวี๋ถูกหยวนชิงเจียงส่งไปรบแนวหน้าทั้งที่มีจำนวนน้อยกว่าข้าศึกมาก เรียกว่าโอกาสตายสูงมาก อวี๋เฟยเยี่ยนได้เวลาลาพักก่อนออกรบ จึงแวะกลับมาเยี่ยมพวกน้องๆ  มู่จิ่นโกรธมากที่หยวนชิงเจียงกะส่งอวี๋เฟยเยี่ยนไปตาย หยาวปี้อิ๋งจึงชวนให้ห้าพี่น้องร่วมสาบานทุกคนหนีไปจากบ้านตระกูลหยวนด้วยกัน แต่มู่จิ่นกลับบอกให้อวี๋เฟยเยี่ยนพาปี้อิ๋งกับซ่งหมิงเหล่ยหนีไปก่อน นางยังไปไม่ได้เพราะเป็นห่วงจิ่นซิ่ว สุดท้ายแผนหนีไปด้วยกันจึงล่มแค่นี้ อวี๋เฟยเยี่ยนบอกว่าเอาไว้ถ้ารอดตายจากการรบครั้งนี้ เขาจะพาน้องๆ หนีไปด้วยกันแน่นอน ผ่านไปอีกหลายวัน ตรุษจีนเวียนมาและผ่านพ้น ถึงเทศกาลโคมไฟ (หลังตรุษจีน 15 วัน) เฟยเจว๋ที่ฝึกวิชาจากคัมภีร์อู๋เล่ยจิงใกล้สำเร็จแล้วแวะมาหามู่จิ่น ฉีฟั่งซึ่งไม่เคยเห็นเฟยเจว๋มาก่อนเห็นเข้าก็เข้าไปเล่นงาน แต่โดนเฟยเจว๋เอาชนะได้อย่างง่ายได้ และพามู่จิ่นออกจากซีเฟิงหว่านไปชมเทศกาลโคมไฟในเมือง เมื่อไปถึงในเมือง เฟยเจว๋ก็บอกว่ากองทัพน่านเจ้ากำลังจะมาบุกที่นี่แล้ว ให้มู่จิ่นหนีไปทูเจว๋กับเขาเถอะ ตอนนั้นเองกั๋วเอ่อร์เหรินที่ออกตามหาเฟยเจว๋พร้อมด้วยพวกลูกน้องและปี้อิ๋งก็ตามหาทั้งสองจนพบ และบอกให้เฟยเจว๋รีบออกจากเมืองกลับทูเจว๋ทันทีเดี๋ยวนี้ เพราะทัพน่านเจ้าบุกมาถึงแล้ว ระหว่างที่กั๋วเอ่อร์เหรินกำลังพูด ผู้คนที่กำลังชมงานเทศกาลก็ปั่นป่วนชุลมุนไปตามๆ กันเพราะทัพน่านเจ้าได้บุกเข้ามาใกล้ประชิดประตูเมือง เฟยเจว๋บอกว่าเขาจะพามู่จิ่นกลับทูเจว๋ไปด้วย กั๋วเอ่อร์เหรินจึงบอกว่าจะให้มู่จิ่นกลับไปทูเจว๋น่ะได้ แต่มู่จิ่นต้องสาบานมาก่อนว่าจะช่วยทูเจว๋ยึดครองแผ่นดินตงถิง มู่จิ่นก็อึ้งเพราะทำไม่ได้ จึงบอกเฟยเจว๋ว่านางยังตามเฟยเจว๋ไปไม่ได้ในตอนนี้ เพราะนางทิ้งซ่งหมิงเหล่ยกับจิ่นซิ่วไปไม่ได้ ปี้อิ๋งจะขอกลับไปกับมู่จิ่นด้วย แต่มู่จิ่นให้ปี้อิ๋งกลับไปกับพวกเฟยเจว๋ก่อน เพราะปี้อิ๋งไม่มีวิทยายุทธ์ เอาไว้เรื่องจบแล้วพวกนางค่อยไปหาปี้อิ๋งกับเฟยเจว๋ จากนั้นฝากฝังปี้อิ๋งกับกั๋วเอ่อร์เหริน แล้วกลับเข้าไปในคฤหาสน์จื่อหยวนทางเส้นทางลับ เมื่อกลับไปถึงคฤหาสน์จื่อหยวน มู่จิ่นก็พบว่าคฤหาสน์ถูกบุกไปแล้ว พวกในซีเฟิงหว่านรวมทั้งฉีฟั่งต่างแยกย้ายกันออกตามหาตัวมู่จิ่นอยู่ มู่จิ่นตกใจอย่างมากที่เห็นเหวยหู่แขนขาด ส่วนซานเหนียงสละชีวิตตรงเข้าต่อสู้พัวพันทหารน่านเจ้าเพื่อให้มู่จิ่น เหวยหู่ กับซู่ฮุยหนีเข้าทางลับไปได้ (ฉีฟั่งที่ออกไปตามหาตัวมู่จิ่นยังไม่กลับมา) เมื่อเข้าไปในทางลับซึ่งนำพาไปสู่วังใต้ดินที่มีทางออกไปสู่หมู่บ้านใกล้ๆ คฤหาสน์จื่อหยวน มู่จิ่นก็พบว่าหยวนเฟยเยียน ซ่งหมิงเหล่ย จิ่นซิ่ว หลิ่วเหยียนเซิง และพวกทหารหลายพันคนอยู่ในนั้นก่อนแล้ว เนื่องจากเสบียงในห้องลับมีไม่มากพอที่จะอยู่ได้นานนัก และตรงแถวๆ ทางออกก็มีทหารน่านเจ้าดักรออยู่ หลิ่วเหยียนเซิงจึงวางแผนจะให้จิ่นซิ่วปลอมตัวเป็นหยวนเฟยเยียนนำกำลังทหารหนึ่งพันนายล่อพวกทหารน่านเจ้าไปอีกทางหนึ่งเพื่อให้หยวนเฟยเยียนนำกำลังทหารที่เหลือทั้งหมดหนีรอดไปได้ มู่จิ่นคัดค้านว่าจิ่นซิ่วตาสีม่วง แต่ถูกเห็นเข้า พวกทหารน่านเจ้าก็รู้แล้วว่าเป็นตัวปลอม หลิ่วเหยียนเซิงได้ทีจึงเปลี่ยนเป็นพูดว่างั้นให้มู่จิ่นปลอมตัวเป็นหยวนเฟยเยียนแทนก็แล้วกัน ซ่งหมิงเหล่ยกับจิ่นซิ่วคัดค้านเสียงแข็งทันทีเพราะรู้ดีว่าหลิ่วเหยียนเซิงคิดจะฆ่ามู่จิ่น หลิ่วเหยียนเซิงตรงเข้าหาเหวยหู่ที่แขนขาดนอนหมดสติอยู่ เอาพิษให้กิน แล้วขู่ให้มู่จิ่นยอมปลอมตัวเป็นหยวนเฟยเยียนออกไปล่อทหารน่านเจ้า มู่จิ่นจึงจำต้องยอมตกลง นางรู้ว่าหลิ่วเหยียนเซิงคิดจะฆ่าพวกนางห้าพี่น้องร่วมสาบาน จึงคุกเข่าลงขอร้องให้หลิ่วเหยียนเซิงละเว้นชีวิตพี่น้องของนาง จิ่นซิ่วกับซ่งหมิงเหล่ยโมโหมากที่มู่จิ่นไปคุกเข่าให้หลิ่วเหยียนเซิง จิ่นซิ่วบอกห้ามไปคุกเข่าให้ไอ้เดรัจฉานนั่นนะ ซ่งหมิงเหล่ยพูดว่า พวกเราห้าพี่น้องจะไม่ยอมคุกเข่าให้คนที่ไร้คุณธรรมเด็ดขาด หลิ่วเหยียนเซิงแดกดันซ่งหมิงเหล่ยว่านึกว่ามีนายน้อยชิงแล้วก็ไม่ต้องคุกเข่าให้ข้าแล้วงั้นรึ? คำพูดที่บอกกลายๆ ว่าซ่งหมิงเหล่ยในตอนนี้ได้กลายเป็นคู่ขาของหยวนเฟยชิงทำให้ซ่งหมิงเหล่ยหน้าซีด ส่วนมู่จิ่นมองหน้าซ่งหมิงเหล่ยอย่างตกใจ และนึกเคียดแค้นในใจทันทีเพราะรู้ดีว่าการที่หลิ่วเหยียนเซิงพูดออกมาแบบนี้ แสดงว่าไม่คิดละเว้นพวกนางพี่น้อง มู่จิ่นฉวยโอกาสที่คุกเข่าอยู่ในระยะใกล้และหลิ่วเหยียนเซิงไม่ทันระวังตัวยิง “ฮู่จิ่น” ใส่หลิ่วเหยียนเซิง หลิ่วเหยียนเซิงหลบได้หมด แต่ถูกเข็มเล่มสุดท้ายเฉี่ยวใส่ พิษแพร่เข้าสู่ร่างชาไปทั้งตัวในทันที ซ่งหมิงเหล่ยกับจิ่นซิ่วเห็นเข้าก็เคลื่อนไหวประสานกันอย่างรวดเร็ว ตรงเข้าจัดการฆ่าลูกน้องของหลิ่วเหยียนเซิงที่อยู่ในนั้นในพริบตาโดยไม่ต้องให้บอก ส่วนมู่จิ่นรีบเข้าไปหาเหวยหู่ เอายาแก้พิษในต่างหูที่ซ่งหมิงเหล่ยให้มาเทใส่ปากเหวยหู่ จากนั้นมู่จิ่นจึงหันมาบอกหยวนเฟยเยียนว่า นางไม่ได้คิดทรยศ นางจะยอมปลอมตัวเป็นหยวนเฟยเยียนออกไปล่อทหารน่านเจ้าจริงๆ เพียงแต่ก่อนที่นางจะยอมสละชีวิต อย่างน้อยนางต้องแน่ใจว่า ผู้ที่นางต้องการปกป้อง ก็คือจิ่นซิ่วกับซ่งหมิงเหล่ย จะต้องปลอดภัยจริงๆ  ซึ่งถ้าหลิ่วเหยียนเซิงยังอยู่ นางไม่มีทางวางใจได้เด็ดขาด ดังนั้นหลิ่วเหยียนเซิงจึงต้องตาย หยวนเฟยเยียนก็ยอมรับแต่โดยดี มู่จิ่นรับเสื้อคลุมของหยวนเฟยเยียนมาคลุมเพื่อให้ทหารน่านเจ้าเข้าใจว่านางคือหยวนเฟยเยียน พูดสั่งเสียซ่งหมิงเหล่ยว่าฝากดูแลจิ่นซิ่ว ปี้อิ๋ง และพี่ใหญ่ด้วย จากนั้นยื่นตุ๊กตาฮัวกูจื่อให้ซ่งหมิงเหล่ย บอกว่าสักวันหากมีโอกาส ให้เอากลับไปให้หยวนเฟยเจว๋ ซ่งหมิงเหล่ยรับตุ๊กตาไปเก็บไว้ในอกเสื้อ แล้วพูดว่า ขอโทษด้วย เขาไม่รับปากอะไรทั้งนั้น เพราะเขาจะไปกับมู่จิ่นด้วย เว้นแต่มู่จิ่นจะรังเกียจคนสกปรกต่ำต้อยอย่างเขาจนไม่ยินดีให้ร่วมทางไปด้วย เมื่อซ่งหมิงเหล่ยพูดมาแบบนี้ มู่จิ่นจึงจำเป็นต้องรับปากยอมให้เขาไปด้วยกัน ส่วนหยวนเฟยเยียนที่หลงรักซ่งหมิงเหล่ยอยู่ไม่สามารถห้ามอะไรได้ และได้แต่มองส่งเขาจากไปพร้อมกับมู่จิ่นทั้งน้ำตา เมื่อมีซ่งหมิงเหล่ยซึ่งเดิมก็เป็นแม่ทัพของทหารกองทัพนี้ และนำทัพออกรบมาโดยตลอดจนชำนาญ ทั้งยังเป็นแม่ทัพที่เก่งกาจอยู่เคียงข้าง มู่จิ่นก็เบาใจและมั่นใจขึ้นมาก ระหว่างที่ขี่ม้านำทัพล่อทหารน่านเจ้าไปด้วยกัน ซ่งหมิงเหล่ยถามมู่จิ่นว่ายังจำตอนยังเด็กที่มู่จิ่นแอบไปเก็บดอกเหมยที่ซีเฟิงหว่านกับพี่ใหญ่กะเอาไปขายมาเป็นค่ายาให้ปี้อิ๋งทั้งที่เขาห้ามไปแล้ว และพี่ใหญ่ถูกนกกระเรียนของค่ายกลเจ็ดดาวจิกจนเจ็บหนักต้องนอนซมเพราะเอาตัวเข้าป้องกันมู่จิ่น มู่จิ่นจึงนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียงพี่ใหญ่ไปร้องไห้ไปอยู่หลายวันได้ไหม? มู่จิ่นบอก จำได้ ซ่งหมิงเหลยถามว่า รู้ไหมว่าตอนนั้นเขาคิดยังไง? มู่จิ่นตอบว่า คงคิดว่า “ก็เตือนแล้วไม่ยอมฟัง” สินะ? ซ่งหมิงเหล่ยยังไม่ทันได้ตอบ ทหารน่านเจ้าก็ไล่ตามมาถึง คนที่นำหน้าคือแม่ทัพสวมชุดเกราะใส่หน้ากากปิศาจซึ่งมีนัยน์ตาสีม่วง และแววตานั้น มู่จิ่นจำได้ดีว่าคือแววตาของจื่อฝูที่นางเคยเห็นในความฝันนั่นเอง ก่อนหน้าทหารน่านเจ้าจะมาบุกไม่กี่วัน มู่จิ่นฝันเห็นจื่อฝูยืนอยู่ใต้ต้นมู่จิ่น หลังพิงลำต้น มือยันหน้าผากพักผ่อนอย่างสงบ รอบตัวอบอวลไปด้วยบรรยากาศที่สงบนิ่งอย่างประหลาด เมื่อรู้สึกตัวว่ามู่จิ่นอยู่ใกล้ๆ จื่อฝูก็ลืมตาขึ้น หันหน้ามามอง ยิ้มให้อย่างสนิทสนมคุ้นเคย รอยยิ้มนั้นเหมือนที่เคยยิ้มให้ตอนอยู่ในยมโลกไม่มีผิด จากนั้นพูดอย่างอ่อนโยนว่า “เจ้ามาแล้วหรือ” ความรู้สึกของมู่จิ่นในความฝันนั้นหวาดกลัวจื่อฝูมาก แต่บรรยากาศรอบๆ ตัวของจื่อฝูก็ทำให้นางรู้สึกสงบอย่างประหลาด จื่อฝูในความฝันเดินมาหยุดลงตรงหน้ามู่จิ่นโดยที่ยังคงยิ้มบางๆ แล้วยกมือขึ้นแตะหน้ามู่จิ่นเบาๆ จากนั้นมู่จิ่นก็ตกใจตื่น เมื่อได้เห็นชัดตาว่าชายที่ขี่ม้านำหน้าซึ่งกำลังไล่กวดตามมาคือชายตาสีม่วงที่มีความเหมือนจื่อฝูอย่างมาก ความหวาดกลัวก็เกาะกุมหัวใจของมู่จิ่นอย่างแน่นหนา ซ่งหมิงเหล่ยถูกทหารน่านเจ้ารุมจนอยู่ห่างไปอีกทาง ม้าของชายตาสีม่วงควบใกล้เข้ามาทุกที ขณะที่มือของชายตาสีม่วงคว้าผ้าคลุมของหยวนเฟยเยียนที่มู่จิ่นคลุมอยู่เอาไว้ได้ ซ่งหมิงเหล่ยก็พุ่งเข้ามาคว้าตัวมู่จิ่นพ้นจากมืออีกฝ่ายและพาหนีไปได้แบบฉิวเฉียด ชายเสื้อคลุมส่วนหนึ่งขาดติดมือชายตาสีม่วงไป ซ่งหมิงเหล่ยพามู่จิ่นหนีขึ้นเขา แล้วสละม้าปีนหน้าผาขึ้นไป ทหารหนึ่งพันนายที่ติดตามมาลดจำนวนลงจนเหลือเพียงไม่กี่นาย เมื่อปีนขึ้นไปจนถึงถ้ำที่พอจะหยุดแวะพักได้ซึ่งเชื่อมทะลุไปยังอีกด้านของหน้าผาที่ด้านล่างเป็นแม่น้ำไหลเชี่ยว พวกมู่จิ่นก็พักกันชั่วคราว ซ่งหมิงเหล่ยบาดเจ็บเลือดไหลมากจนหมดแรง มู่จิ่นช่วยยิงธนูเล่นงานใส่รองแม่ทัพหูหย่งที่ปีนหน้าผาตามขึ้นมาบาดเจ็บจนทัพน่านเจ้าต้องล่าถอยไปชั่วคราว จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:19:13

ความคิดเห็นที่ 18 จังหวะที่พักผ่อนกันนี้ อยู่ๆ ซ่งหมิงเหล่ยก็ถามมู่จิ่นว่า มู่จิ่นเคยนึกเคืองที่พี่รองแอบอ้างกลอนของเจ้ามาเป็นของตัวเองหรือเปล่า? มู่จิ่นมองซ่งหมิงเหล่ยอย่างแปลกใจที่มาถามเรื่องนี้อะไรเอาตอนนี้ แต่ก็ตอบไปว่านางจะไปคิดแบบนั้นได้ยังไง ตอนนี้พี่รองบาดเจ็บ ต้องพักผ่อนให้มากๆ พรุ่งนี้ยังต้องหนีกันต่ออีก ซ่งหมิงเหล่ยถามว่า พรุ่งนี้ให้เขาพามู่จิ่นไปจากซีอาน ไปจากตระกูลหยวน ไปจากทั้งหมด ไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันในที่ที่ไม่มีใครรู้จักตามลำพังสองคนดีไหม? ในตอนที่เห็นมู่จิ่นร้องไห้เฝ้าอยู่ข้างเตียงอวี๋เฟยเยี่ยนนั่น เขาคิดในใจว่าน่าอิจฉาพี่ใหญ่นัก ทำไมคนที่ไปเก็บดอกเหมยกับมู่จิ่นถึงไม่เป็นเขานะ พวกเรามาลืมทุกสิ่งทุกอย่างให้หมด แล้วไปให้พ้นจากโลกอันสับสนวุ่นวายนี้ ไปอยู่ด้วยกันอย่างอิสระแค่สองคน เขารู้ว่ามู่จิ่นไม่เคยสนใจชื่อเสียงอำนาจเงินทองลาภยศ การใช้ชีวิตแบบที่มู่จิ่นต้องการนั้น เขาเองก็ต้องการเช่นกัน เพียงแต่ที่ผ่านมาไม่เคยมีใครเปิดโอกาสให้เขามีโอกาสได้เลือกมาก่อน มู่จิ่นไม่ต้องกลัวเรื่องยาพิษเซิงเซิงปู้หลี ความจริงเขามียาแก้พิษอยู่ เขาไม่อยากเป็นพี่รองของมู่จิ่น เขาอยากจะเป็นสามีของมู่จิ่น มู่จิ่นฟังแล้วตกตะลึงพูดไม่ออก เพราะไม่เคยรู้และไม่เคยแม้แต่จะนึกมาก่อนว่าซ่งหมิงเหล่ยจะรักนาง เสียแรงที่ถือดีว่าตัวเองมีความทรงจำของสองชาติภพ ผ่านโลกมามากและมองทุกอย่างได้ทะลุปรุโปร่ง แต่กลับไม่รู้ตัวเลยว่าเด็กหนุ่มคนนี้ได้หลงรักนางมาถึงหกปีเต็ม จนกระทั่งเจ้าตัวเขายอมสละชีวิตมาตายเป็นเพื่อนนางและสารภาพรักออกมาเองถึงค่อยรู้ (ชาวบ้านเขารู้กันทั่วแล้ว มีแต่มู่จิ่นคนเดียวที่ไม่รู้ เพราะไม่เคยคิด - -" ) ในตอนนั้นทหารที่อยู่ด้านล่างได้ร้องบอกว่าทหารน่านเจ้าไล่ตามมาทันแล้ว ซ่งหมิงเหล่ยจึงบอกว่า ท่าทางเขาคงไม่มีโอกาสได้หนีไปอยู่กับมู่จิ่นเสียแล้ว รู้ไหมว่าในชั่วชีวิตนี้ มีเพียงสองครั้งเท่านั้นที่เขาทำอะไรตามใจตัวเอง ครั้งแรกคือตอนที่ลงจากรถม้าไปสาบานเป็นพี่น้องกับพวกมู่จิ่น และครั้งที่สองก็คือครั้งนี้ จนถึงเวลานี้เขาก็ไม่นึกเสียใจในสิ่งที่ได้ตัดสินใจทำลงไปตามใจตัวเอง เพราะได้ทำในสิ่งที่ใจของเขาอยากจะทำมากที่สุด ดังนั้น ขอให้มู่จิ่นรับปากเขาว่าอย่าทำตามคำสาบานที่เคยให้ไว้ตอนที่สาบานเป็นห้าพี่น้องกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา ไม่ว่ามู่จิ่นจะต้องลำบากเป็นทุกข์ต้องทนข่มขื่นเท่าไร ก็ขอให้มู่จิ่นมีชีวิตอยู่รอดต่อไปให้ได้ จนกว่าทหารที่มาช่วยจะมาถึง มู่จิ่นรับปากอย่างหนักแน่น แม่ทัพใส่หน้ากากปิศาจตาสีม่วงไล่ตามมาถึงในถ้ำ ซ่งหมิงเหล่ยพยายามช่วยปกป้องมู่จิ่น แต่โดนแม่ทัพตาสีม่วงแทงดาบใส่อกซ้าย แล้วชักกลับ ร่างซ่งหมิงเหล่ยร่วงตกไปจากหน้าผาหายลงไปในแม่น้ำข้างล่าง ส่วนมู่จิ่นถูกเล่นงานหมดสติ แล้วถูกแม่ทัพตาสีม่วงจับตัวไป มู่จิ่นฝันเห็นความฝันเดิมที่เห็นจื่อฝูยืนอยู่ใต้ต้นมู่จิ่นและหันมายิ้มให้นางและพูดว่า “เจ้ามาแล้วหรือ” อีกครั้ง แต่แล้วภาพความฝันได้เปลี่ยนไปเป็นภาพจื่อฝูหันมายิ้มหยันให้นางขณะดึงดาบออกจากตัวของซ่งหมิงเหล่ย แล้วร่างของซ่งหมิงเหล่ยก็หงายหลังร่วงตกจากหน้าผาไป มู่จิ่นสะดุ้งตื่นมาพบว่ามีคนเอามือปิดปากนางเอาไว้ แล้วจึงพบว่าตัวเองอยู่ในกระโจมหลังหนึ่ง รอบตัวมีผู้หญิง 6-7 คนนั่งเบียดกันอยู่ด้วยท่าทางตื่นกลัว หนึ่งในนั้นซึ่งนางเห็นหน้าแล้วจำได้ว่าชื่อ เจินจู เป็นหัวหน้าสาวใช้ในเรือนใหญ่ของคฤหาสน์จื่อหยวนเป็นคนเอามือปิดปากนางไว้ นอกจากนี้ในห้องยังมีหนุ่มสาวอีกคู่หนึ่งกำลังเล่นหนังสดในสภาพเปลือยทั้งตัวให้ดูอย่างไม่อายใคร คู่ที่กำลังเล่นหนังสดกันอยู่คือต้วนเยว่หรงกับนางบำเรอชื่อดังของเขา หยางลวี่สุ่ย นั่นเอง เมื่อเห็นว่ามู่จิ่นฟื้นแล้ว ต้วนเยว่หรงก็เดินมาดูหน้าใกล้ๆ แล้วยิ้มแปลกๆ  มู่จิ่นเห็นหน้าต้วนเยว่หรงในระยะใกล้ ดูยังไงก็เหมือนจื่อฝูอย่างกับโขกออกมาจากพิมพ์เดียวกัน ก็คาดเดาว่าหมอนี่แหละน่าจะเป็นจื่อฝูกลับชาติมาเกิด แต่ถ้าอย่างนั้นแล้วจิ่นซิ่วล่ะคือใครกัน? แล้วต้วนเยว่หรงมีความทรงจำของจื่อฝูอยู่หรือเปล่า? แต่ซดน้ำแกงของเมิ่งผอไปตั้งเกือบสองชามแบบนั้น ความทรงจำชาติก่อนน่าจะไม่เหลือเสียละมากกว่า หยางลวี่สุ่ยวิจารณ์มู่จิ่นว่าไหนคำเล่าลือบอกว่าหยวนเฟยเยียนสวยมาก ก็ไม่เห็นจะเท่าไหร่เลยนี่ นางคือหยวนเฟยเยียนแน่หรือ ต้วนเยว่หรงบอกคำเล่าลือมักเกินจริง นางคือหยวนเฟยเยียนแน่นอน จากนั้นสวมเสื้อผ้าบอกขอออกไปจัดการธุระในกองทัพ ให้เปลี่ยนเสื้อผ้าให้พวกผู้หญิงในกระโจมทั้งหมดนั่นซะ เดี๋ยวเขาค่อยกลับมาหาความสุขกับพวกนางด้วยกันกับลวี่สุ่ย พูดจบก็ออกไปจากกระโจม ต้วนเยว่หรงออกไปแล้ว หยางลวี่สุ่ยก็กรีดหน้าหญิงสาวในกระโจมคนที่หน้าตาดีที่สุดซึ่งเมื่อกี้ต้วนเยว่หรงหยุดมองหน้านานกว่าคนอื่นเล็กน้อยทันที ในเล็บมียาพิษกัดกร่อนร้ายแรงอยู่ ไม่นานสาวคนที่ถูกกรีดก็ตาย และหน้าเริ่มเน่า ลวี่สุ่ยสั่งให้ทหารมาหามออกไป ทั้งทหารและผู้หญิงคนอื่นที่เหลือเห็นแล้วขนหัวลุกไปตามๆ กัน จากนั้นลวี่สุ่ยจึงให้พวกทหารต้อนสาวๆ ที่เหลือออกจากกระโจมไปอาบน้ำแต่งตัว ตอนเดินผ่านกระโจมทหารคนอื่นๆ ตรงไปยังที่อาบน้ำ มู่จิ่นได้ยินเสียงดังเอะอะมาจากข้างทาง เมื่อมองไป ก็พบว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งถูกเปลือยร่างท่อนบนจับมัดมือห้อยอยู่กลางอากาศแล้วถูกเฆี่ยนอย่างทารุณ จึงจะเข้าไปช่วย เจินจูรีบรั้งแขนนางเอาไว้เป็นการห้าม มู่จิ่นสะบัดหลุดแล้วพุ่งเข้าไปกระแทกใส่คนที่ถือแส้เฆี่ยนอยู่อย่างไม่สนใจอะไรทั้งนั้น แล้วช่วยเอาผู้หญิงที่ถูกแขวนอยู่ลงมา ปรากฏว่าคนที่ถือแส้เฆี่ยนคือรองแม่ทัพหูหย่งที่ถูกมู่จิ่นยิงธนูใส่ ส่วนผู้หญิงที่ถูกเฆี่ยนคือชูฮั่ว เพื่อนสนิทของจิ่นซิ่วนั่นเอง หลังคฤหาสน์จื่อหยวนถูกยึด ต้วนเยว่หรงก็ยกชูฮั่วให้ แต่ชูฮั่วไม่ยอมจำนนง่ายๆ แถมสู้ยิบตาจนทำเอาหูหย่งโกรธมากจนจับชูฮั่วมาเฆี่ยนต่อหน้าธารกำนัลอย่างที่เห็น เมื่อเห็นว่าคนที่ถูกเฆี่ยนคือชูฮั่ว พวกสาวๆ ที่เหลือซึ่งต่างเป็นสาวใช้ของคฤหาสน์จื่อหยวนทั้งนั้นก็พากันมายืนล้อมมู่จิ่นกับชูฮั่วอย่างปกป้องทันที เพราะปกติชูฮั่วเป็นคนนิสัยดีที่เข้ากับทุกคนได้ดี เมื่อเห็นนางต้องตกอยู่ในสภาพนี้ ทุกคนจึงต่างสงสารเห็นใจและพยายามช่วยปกป้อง แต่ชูฮั่วก็บาดเจ็บสาหัสอาการร่อแร่เต็มที เมื่อหูหย่งเห็นว่าคนที่เข้ามาห้ามคือมู่จิ่น ก็โมโหมาก เพราะจำได้ว่ามู่จิ่นคือคนที่ยิงเขาบาดเจ็บ และโวยวายว่าความจริงต้วนเยว่หรงควรจะยกมู่จิ่นให้เขาเสียด้วยซ้ำ นี่กลับกวาดแต่คนสวยๆ ไปไว้เองจนหมด เหลือแต่เศษๆ แบบชูฮั่วมาให้เขา แม้แต่ท่านพ่อของต้วนเยว่หรง อดีตเจ้านายของเขายังไม่กล้าทำกับเขาแบบนี้เลย พูดจบต้วนเยว่หรงที่ได้ยินเสียงเอะอะก็เดินเข้ามาในจังหวะนี้ พูดเสียงเย็นกับหูหย่งว่าบังอาจนักที่กล้าละเมิดเบื้องสูง และสั่งให้ทหารจับกุมตัวหูหย่งเอาไว้ เหมิงเจ้า ทหารคนสนิทของต้วนเยว่หรงก้าวออกไปจะจับกุมตัวหูหย่งทันที ทหารของหูหย่งเองก็ใช่ย่อย ชักอาวุธออกมาตวาดทันทีว่าใครมันกล้ามาแตะต้องท่านรองแม่ทัพหู ต้วนเยว่หรงเห็นแบบนี้ จึงโบกมือห้ามเหมิงเจ้า แล้วพูดกับหูหย่งว่าเจ้านึกว่าตัวเองสร้างความชอบนำกองทัพบุกเข้ายึดเมืองได้ก่อนเป็นคนแรก แต่กลับได้รับบำเหน็จไม่สมกับความชอบทั้งสมบัติและผู้หญิงใช่หรือไม่? งั้นข้าจะพูดให้เจ้าที่ไม่ได้สำนึกในความผิดได้รู้เอาไว้ เดิมทีข้าอุตส่าห์เสียเวลาลอบเข้ามาสอดแนมและจับลูกสาวของเจ้าเมืองไปเป็นตัวประกันจนเจ้าเมืองยอมรับปากเปิดประตูเมืองให้ ซึ่งเกือบจะช่วยให้กองทัพของเราสามารถยึดเมืองได้โดยไม่ต้องเสียเลือดเนื้อบุกทำลายกำแพงเมืองอยู่แล้วเชียว แต่เจ้ากลับไปต้องตาลูกสาวเจ้าเมืองที่ข้าไปจับมาเป็นตัวประกันนั่น แล้วแอบล่วงเกินครอบครองนาง นางทนความอัปยศจากการถูกหยามเกียรติจากเจ้าไม่ได้จึงผูกคอตาย ทำให้เจ้าเมืองยกเลิกที่จะเปิดประตูเมืองให้จนทำให้พวกเราต้องเสียกำลังทหารในการบุกตีเมือง ความผิดนี้เจ้าจะว่าอย่างไร? หูหย่งหน้าซีด อึกอักว่าเขาไม่นึกไม่ถึงนี่ว่านางจะถือพรหมจรรย์สำคัญขนาดนั้น ต้วนเยว่หรงขัดว่าผู้หญิงฮั่นไม่เหมือนพวกเรา ทั้งนางยังเป็นบุตรสาวตระกูลแม่ทัพ จึงถือพรหมจรรย์สำคัญยิ่งชีวิต แล้วถึงแม้ท่านหูหย่งจะบุกยึดเมืองได้อย่างกล้าหาญ แต่ตอนที่บุดยึดเมืองได้ กลับปล่อยให้ทหารปล้นสะดมแย่งชิงข่มขืนชาวบ้านได้ตามสบายโดยไม่ได้รับอนุญาตจากข้า ขอถามว่าลูกน้องของเจ้าแย่งชิงสตรีชาวบ้านไปแล้วเท่าไหร่? แย่งชิงสมบัติชาวเมืองไปแล้วเท่าไหร่? แล้วยังมาหาว่าข้าบำเหน็จไม่ยุติธรรมอีกรึ? ที่ข้าไม่สั่งให้เจ้าคืนของที่ยึดไปโดยพลการมาให้หมดและลงโทษเจ้าโทษฐานละเลยคำสั่งกระทำการโดยพลการ ถือว่าเห็นแก่หน้าท่านพ่ออย่างยิ่งแล้ว นี่เจ้ายังกล้าบังอาจมาล่วงละเมิดเบื้องสูง หน้าด้านถือตัวเองเป็นผู้ใหญ่ของข้าอีกรึ? เจ้าเบื่อชีวิตมากนักใช่ไหม? พูดจบก็เดินมาตรงหน้ามู่จิ่นกับชูฮั่ว ก้มลงดูชูฮั่ว พูดกับเหมิงเจ้าว่า เขาจำได้ว่าเหมิงเจ้าเคยเอ่ยขอผู้หญิงคนนี้กับเขา เขายกให้ก็แล้วกัน เหมิงเจ้ารีบเข้ามารับร่างของชูฮั่วไปจากมือของมู่จิ่นอย่างทะนุถนอม ทีแรกมู่จิ่นจะไม่ยอมให้ แต่เจินจูช่วยกล่อมให้มู่จิ่นยกชูฮั่วให้เหมิงเจ้าไป โดยบอกว่าเขาเป็นผู้ชายคนเดียวในหมู่ทหารน่านเจ้าที่ห้ามไม่ให้ทหารคนอื่นปล้นสะดมข่มขืนคนในคฤหาสน์จื่อหยวนนี้ มู่จิ่นจึงค่อยปล่อยมืออย่างวางใจ ตอนนั้นเอง มือข้างหนึ่งได้โผล่มาจับแขนมู่จิ่นแน่น แล้วบอกว่านางไม่ใช่หยวนเฟยเยียน แต่คือฮัวมู่จิ่น มู่จิ่นหันไปมองอย่างตกใจ ก็พบว่าคนพูดคือ เซียงฉิน ลูกสาวแม่นมของหยวนเฟยเยียน นางถูกพ่อของตัวเองพามาเสนอให้กับแม่ทัพน่านเจ้าเพื่อเอาตัวรอด พ่อของเซียงฉินไม่รู้จักมู่จิ่น แต่รู้จักหยวนเฟยเยียน ช่วยยืนยันว่ามู่จิ่นไม่ใช่หยวนเฟยเยียน แม่ของเซียงฉินก็ร้องไห้ตามมาด่าทอสามีที่ขายลูกสาวด้วย เมื่อเห็นมู่จิ่น ก็ตกใจ บอกว่านางคือฮัวมู่จิ่น ไม่ใช่หยวนเฟยเยียน ต้วนเยว่หรงหันไปถามเจินจูว่า เจ้าเป็นสาวใช้ในคฤหาสน์หลังนี้ใช่หรือไม่ เจ้าบอกมาซิว่านางคือหยวนเฟยเยียนใช่หรือเปล่า? เจินจูมองสามพ่อแม่ลูกอย่างเย็นชา พูดว่าคุณหนูรองดีต่อพวกท่านไม่ใช่น้อย แต่พวกท่านกลับทรยศเนรคุณอย่างต่ำช้าสิ้นดี จากนั้นยืนยันว่ามู่จิ่นคือหยวนเฟยเยียนจริงๆ  สาวใช้คนอื่นๆ ก็ช่วยยืนยันด้วย จากนั้นพากันด่าทอสามพ่อแม่ลูกเป็นการใหญ่ เพราะปกติสามคนนี้ชอบวางอำนาจจนพวกคนใช้ในคฤหาสน์จื่อหยวนพากันเกลียดขี้หน้ากันไปหมดอยู่แล้ว จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:19:34

ความคิดเห็นที่ 19 คืนนั้นมู่จิ่นถูกขังไว้ด้วยกันกับสาวใช้อีก 4 คนที่นัยว่าเป็นสาวใช้ที่หน้าตาที่สุดของคฤหาสน์ รวมทั้งเจินจู มู่จิ่นฝันร้ายจนเผลอละเมอออกมา แล้วถูกเจินจูเอามือปิดปากไว้อีกครั้งจนตื่น เจินจูบอกให้ระวังคำพูดหน่อย มู่จิ่นถามเจินจูว่าทำไมถึงช่วยนางเอกไว้? เจินจูบอกว่าเพราะมู่จิ่นยอมสละชีวิตปลอมตัวเป็นหยวนเฟยเยียน นางจึงได้ช่วยมู่จิ่น อีกอย่าง มู่จิ่นเป็นภรรยาของหยวนเฟยป๋าย ถือเป็นเจ้านายที่นางต้องช่วยอยู่แล้วด้วย ส่วนที่เอามือปิดปากเพราะเดี๋ยวมู่จิ่นจะละเมอเผยตัวเองว่าไม่ใช่หยวนเฟยเยียน เจินจูยังบอกด้วยว่าเมื่อก่อนนางเคยคิดว่ามู่จิ่นเป็นเหมือนจิ่นซิ่วเสียอีก แต่ตอนนี้นางรู้แล้วว่าไม่ใช่ มู่จิ่นฟังแล้วถามอย่างประหลาดใจว่าจิ่นซิ่วทำไมหรือ? แต่เจินจูไม่ยอมบอก คืนนั้น อยู่ดีๆ ต้วนเยว่หรงก็มาพาตัวมู่จิ่นออกไปคนเดียวกลางดึก เพื่อไปล่อให้กองทหารของตระกูลหยวนที่เหลืออยู่ในซีอานโผล่ออกมาช่วยและตกลงสู่กับดักที่เขาวางเอาไว้ มู่จิ่นตกใจ จะตะโกนบอกว่านางไม่ใช่หยวนเฟยเยียน แต่ถูกต้วนเยว่หรงเอามือปิดปากไว้ ทำให้มู่จิ่นรู้ว่าต้วนเยว่หรงรู้แต่แรกแล้วว่านางไม่ใช่หยวนเฟยเยียน ผลคือกองทหารที่เหลือของตระกูลหยวนราวๆ 5,000 คนตายหมด ทำให้มู่จิ่นแค้นต้วนเยว่หรงมาก ชักโฉวฉิงออกฟันใส่สุดแรง แต่โดนกันเอาไว้ได้และโดนทุบหัวสลบ ฟื้นมาอีกทีก็พบว่ากลับมาอยู่ในกระโจมของต้วนเยว่หรงอีกครั้ง หนนี้ในกระโจมมีแค่นาง หยางลวี่สุ่ย และต้วนเยว่หรงสามคน มู่จิ่นเตือนต้วนเยว่หรงว่าให้ฆ่านางเสียแต่ตอนนี้ ไม่งั้นความแค้นที่บุกทำลายคฤหาสน์จื่อหยวน นางจะหาทางเอาคืนเป็นสิบเท่า แต่ต้วนเยว่หรงไม่สนใจ เหมิงเจ้ามาแจ้งต้วนเยว่หรงว่ามีข่าวด่วนมาก ต้วนเยว่หรงจึงต้องออกไปจากกระโจมทันที หลังจากต้วนเยว่หรงออกไปครู่หนึ่ง ก็มีคนมาบอกหยางลวี่สุ่ยว่าต้วนเยว่หรงเกิดเรื่อง ลวี่สุ่ยจึงรีบออกจากกระโจมไปทันที ในกระโจมเหลือมู่จิ่นคนเดียว จากนั้นฉีฟั่งที่ปลอมตัวอยู่ในชุดทหารน่านเจ้าก็เข้ามาช่วยมู่จิ่นออกไป บอกว่าตอนนี้แหละเหมาะกับการหนีที่สุด ไม่มีทหารน่านเจ้าคนไหนจะมาสนใจพวกเขา เนื่องจากกวงอี้หวางแห่งน่านเจ้าสืบรู้กะทันหันว่าอวี้กางชินหวางท่านพ่อของต้วนเยว่หรงซ่องสุมกำลังคิดก่อการกบฏ จึงออกคำสั่งจับกุมอวี้กางชินหวางขังคุก จากนั้นออกคำสั่งลับเปลี่ยนตัวแม่ทัพให้หูหย่งเป็นแทนแบบสายฟ้าแลบ แล้วให้จับตัวต้วนเยว่หรงเอาไว้ แต่ต้วนเยว่หรงรู้ข่าวเสียก่อน เวลานี้ภายในกองทัพน่านเจ้าจึงกำลังแบ่งออกเป็นฝ่ายอวี้กางชินหวางกับฝ่ายกวงอี้หวางสู้กันเองอย่างดุเดือด ฉีฟั่งยังบอกด้วยว่า ที่กวงอี้หวางสืบรู้ว่าอวี้กางชินหวางซ่องสุมกำลังตลอดจนสั่งจับกุมอย่างรวดเร็วเป็นการวางแผนของหยวนเฟยป๋ายเพื่อช่วยมู่จิ่นทั้งสิ้น และเวลานี้กองทัพของตระกูลหยวนที่นำโดยหยวนเฟยชิงและหยวนเฟยป๋ายก็มาถึงหน้าเมืองซีอานอย่างลับๆ แล้ว ฉีฟั่งพามู่จิ่นหนีผ่านทางป่า แต่กลับถูกมือดีแอบวางค่ายกลกับดักเอาไว้ในป่าก่อนแล้ว ทำให้ออกไปจากป่านั้นไม่ได้ จากนั้นมือสังหารอันดับหนึ่งแห่งชวนเป่ย อวิ๋นฉงหลง (ชาย) กับ เฟิงสุยหู่ (หญิง) สองสามีภรรยาก็โผล่มาแย่งตัวมู่จิ่นไป โดยสองคนนี้ถูกคนของตระกูลโต้ว ตระกูลของไทเฮาและฮองเฮาซึ่งเวลานี้กำลังแย่งอำนาจอยู่กับตระกูลหยวนส่งมาลักพาตัวมู่จิ่นไปเพื่อเอาไว้ขู่หยวนเฟยป๋าย ฉีฟั่งสู้ไม่ได้ จึงถูกแย่งตัวมู่จิ่นไป มู่จิ่นถูกจี้จุดเอาไว้จนขยับตัวไม่ได้ แต่สองสามีภรรยานักฆ่าพาตัวมู่จิ่นไปได้ไม่ไกล ก็โดนเด็กประหลาด 8 คนเข้ามาล้อมเอาไว้ เด็กพวกนี้เป็นศพเด็กที่ตายไปแล้วซึ่งถูกบงการให้เคลื่อนไหวด้วยวิชาเชิดศพของลัทธิโยวหมิง วิธีเชิดศพใช้เสียงขลุ่ยเชิด คนเป่าขลุ่ยซ่อนตัวอยู่ในที่ไกล มองไม่เห็น เด็กพวกนี้ฆ่ายังไงก็ไม่ตาย เพราะตายไปแล้ว เว้นแต่จะฉีกร่างเป็นชิ้นๆ จึงจะหยุดเคลื่อนไหว สองสามีภรรยาสู้ไปขนลุกไปเพราะไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน สุดท้ายเพราะจำนวนเด็กมีถึง 8 คน เด็ก 2 คนจึงชิงตัวมู่จิ่นไปได้ ปล่อยให้พวกพ้องที่เหลือสู้พัวพันสองสามีภรรยาไป เด็กผีสองคนหามมู่จิ่นไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็มีเสียงพิณดังขึ้นสกัดเสียงขลุ่ยที่บงการเด็กผี มู่จิ่นจำได้ว่าเป็นเสียงพิณของหยวนเฟยป๋าย ก็ร้องตะโกนเสียงดังว่าเฟยป๋ายช่วยด้วย เสียงขลุ่ยที่ปะทะเสียงพิณแหลมคมขึ้นเหมือนคนเป่าขลุ่ยเริ่มโกรธ เด็กผีจี้จุดใบ้มู่จิ่น แล้วหามมู่จิ่นมุ่งหน้าต่อไปเงียบๆ ห่างเสียงพิณออกไปเรื่อยๆ จนไม่ได้ยินเสียงพิณอีก ก็มาพบผู้หญิงชุดขาววัยกลางคนถือร่มคนหนึ่งขวางทางเด็กผีสองคนเอาไว้ หญิงชุดขาวสวยมาก แต่ดูแล้วน่ากลัวชอบกล นางเข้ามาจัดการฉีกเด็กผีเป็นชิ้นๆ แล้วคลายจุดใบ้ให้มู่จิ่น แต่ไม่ได้คลายจุดชาให้ จากนั้นหนีบตัวมู่จิ่นพาจากไป ผู้หญิงชุดขาวพามู่จิ่นไปที่ซีเฟิงหว่าน บังคับให้มู่จิ่นบอกทางลับลงไปที่วังลับใต้ดิน มู่จิ่นไม่ยอมบอก แต่นางก็หาพบเอง แล้วลากมู่จิ่นเข้าไปข้างในด้วยท่าทางเหมือนรู้จักคุ้นเคยกับซีเฟิงหว่านเป็นอย่างดี แต่ลงไปแล้วก็เจอกับประตูที่ต้องใช้กุญแจพิเศษกับเสียงเพลงเฉพาะในการเปิดควบคู่กัน นางจึงฟาดขาของมู่จิ่นหักจนกระดูกทิ่มออกมานอกเนื้อ เลือดไหลไม่ยอมหยุด แล้วนั่งรอให้หยวนเฟยป๋ายมาช่วย จะได้สั่งให้หยวนเฟยป๋ายเปิดประตูให้ มู่จิ่นด่านางว่าทำไมถึงต้องทำร้ายนางอย่างนี้ด้วย นางมีความแค้นอะไรกับหญิงชุดขาวหรือไง แล้วหยวนเฟยป๋ายน่ะไม่มีทางเสี่ยงตายมาช่วยนางแน่ หญิงชุดขาวก็บอก รอดูกันไปก็แล้วกัน ระหว่างรอ หญิงชุดขาวก็เล่าให้ฟังว่า ซีเฟิงหว่านคือทางเข้าสู่วังลับใต้ดินของตระกูลหยวนมาตั้งแต่เริ่มสร้างคฤหาสน์จื่อหยวน เมื่อก่อนซีเฟิงหว่านมีชื่อว่า ซีเฉวียนหว่าน เพราะมีน้ำพุร้อนที่ใช้รักษาโรคได้อยู่ (เฉวียน แปลว่า น้ำพุร้อน ที่หยวนเฟยป๋ายเลือกย้ายมาอยู่ที่นี่เพราะจะใช้น้ำพุร้อนรักษาขา และที่หยวนชิงเจียงอนุญาต เพราะตั้งใจจะให้เฟยป๋ายเป็นผู้สืบทอดของตนอยู่แล้ว) แต่เพราะพี่ใหญ่ของนางไม่ชอบใจว่าชื่อนี้มันไม่เพราะ จึงเปลี่ยนชื่อเป็น “ซีเฟิงหว่าน” กลุ่มคนที่อยู่ในวังลับใต้ดินคือกองกำลังลับของตระกูลหยวน และผู้ที่จะบงการเทพแห่งความมืดได้ มีแต่ผู้ที่พักอยู่ที่ซีเฟิงหว่าน เป็นเจ้าของซีเฟิงหว่านแห่งนี้ ซึ่งก็คือผู้ที่ถูกวางตัวว่าจะเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งประมุขของคฤหาสน์จื่อหยวนเป็นคนถัดไปเท่านั้น ก่อนหน้านี้คนที่พักอยู่ที่ซีเฟิงหว่านคือพี่ชายคนโตของหญิงชุดขาว ตามหลักแล้ว กลุ่มคนในวังลับควรต้องเชื่อฟังคำสั่งของเขา แต่เพราะเขาอ่อนแอเกินไป และ “เทพแห่งความมืด” ในตอนนั้นโอหังเกินไป จึงมองว่าเขาไม่มีความสามารถคู่ควรที่จะบงการวังลับใต้ดิน ยิ่งไม่คู่ควรที่จะสืบทอดคฤหาสน์จื่อหยวน เมื่อพี่ใหญ่บังเอิญลงไปในทางลับใต้ดินและเจอกับ “มือสังหารมืด” คนหนึ่งเข้า ก็สู้ไม่ได้และถูกฆ่าตายไป พวกมือสังหารที่อยู่ในวังลับใต้ดินแห่งนี้จะถูกเรียกว่า “มือสังหารมืด” ส่วน “เทพแห่งความมืด” คือพ่อบ้านของวังลับใต้ดินแห่งนี้ หลังจากที่พี่ใหญ่ตาย พี่ชายรองของนางได้ย้ายเข้ามาอยู่ในซีเฟิงหว่านแทน และสิ่งแรกที่เขาทำในวันแรกที่ย้ายเข้ามาคือเข้าไปในวังลับใต้ดิน แล้วจัดการฆ่ามือสังหารมืดคนที่ฆ่าพี่ชาย รวมถึงทำลายพลังฝีมือของเทพแห่งความมืดรุ่นนั้นแก้แค้นให้พี่ชาย แล้วจับออกมาโยนลงไปในสระท้ายซีเฟิงหว่าน จากนั้นแต่งตั้งเทพแห่งความมืดคนใหม่ขึ้น เขาได้สั่งสอนให้พวกในวังลับทั้งหมดได้สำนึกว่า คนตระกูลหยวนยังคงเป็นนายของวังลับใต้ดินแห่งนี้อยู่ การที่พวกในวังลับใต้ดินคิดจะทรยศแยกตัวออกไปอยู่ต่างหากได้สำเร็จนั้นยังอีกนานนัก สมัยที่พี่ชายรองของนางพักอยู่ที่ซีเฟิงหว่าน พี่ชายนางเคยพานางลงมาที่วังลับใต้ดินนี้อยู่หลายครั้ง นางถึงได้รู้ทางลับลงมาที่วังลับใต้ดินแห่งนี้ดี ในตอนนั้นชีวิตนางมีความสุขมาก มีพี่ชายรองคอยโอ๋ มีหมิงหลางคอยเอาใจ (หมิงเป็นแซ่ หลางเป็นคำเรียกชายคนรัก) ต่อมานางได้แต่งงานกับหมิงหลาง และย้ายไปอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลหมิงซึ่งเป็นขุนนางที่สนิทกับตระกูลของนางมาหลายรุ่น ตอนนั้นนางกับหมิงหลางหวานชื่นกันมาก แต่แล้วต่อมาหมิงหลางกลับทรยศนาง ลืมความรักความสัมพันธ์ที่มีต่อกันมาห้าปีเต็ม เปลี่ยนใจไปรักหญิงอื่น ผู้หญิงชุดขาวเสียสติคนนี้คิดว่าหมิงหลางของนางยังไม่ตาย แต่ลงมาในวังลับนี้แล้วหลงทาง กลับขึ้นไปไม่ได้ ตอนที่นางเพิ่งแต่งงาน พี่ชายรองของนางบอกว่า ถึงนางจะแต่งงานออกไปแล้ว นางก็ยังคงเป็นน้องสาวที่เขารักที่สุดอยู่เหมือนเดิม สามารถกลับมาเที่ยวที่บ้านตระกูลหยวนได้ทุกเมื่อนที่นางต้องการ และเนื่องจากแม้สามีของนางจะรักนางมาก แต่เขาเป็นคนคลั่งไคล้การฝึกวิทยายุทธ์อย่างมาก ปกติจึงมักหมกมุ่นอยู่แต่กับการเก็บตัวอยู่ในห้องฝึกวิทยายุทธ์ ช่วงเวลาที่สามียุ่งกับการฝึกวิทยายุทธ์ พี่ชายรองของนางมักจะส่งเกี้ยวมารับนางไปเที่ยวเล่นฆ่าเวลาที่บ้าน รอจนสามีนางฝึกวิชาเสร็จแล้วจึงค่อยมารับนางกลับบ้าน พ่อของนางไม่ค่อยพอใจนักที่ลูกสาวซึ่งแต่งออกไปแล้วยังจะกลับมาที่บ้านเดิมบ่อยๆ และไม่พอใจที่พี่น้องรักกันมากเกินไป กลัวว่าคนเขาจะนินทาเอาได้ แต่พี่ชายนางไม่สนใจ แต่แล้วต่อมาพี่ชายนางก็แต่งงานกับภรรยาขี้หึงอย่างมากคนนั้น จึงไม่กล้าส่งเกี้ยวมารับนางไปเที่ยวเล่นที่บ้านบ่อยๆ อีก แต่ก็หมั่นส่งคนเอาของเล่นดีๆ หรือของกินอร่อยๆ มาให้นางอยู่เสมอ จนสามีของนางเองยังแอบหึงว่าพี่ชายนางดูจะดีกับนางมากกว่าเขาเสียอีก ต่อมา หลังจากที่นางคลอด หยางเอ๋อร์ ได้ไม่นาน วันหนึ่ง สามีนางได้มาหานางด้วยท่าทางดีใจอย่างมาก บอกว่าเขาได้คัมภีร์ที่เขาอยากฝึกมาตลอดมาแล้ว เป็นสุดยอดคัมภีร์ที่ถ้าฝึกแล้วจะเก่งที่สุดในแผ่นดิน จากนั้นสามีนางก็เริ่มเข้าไปเก็บตัวฝึกคัมภีร์นี้ นางเองก็ได้ดูคัมภีร์นี้ด้วย เนื่องจากคัมภีร์นี้น่าอัศจรรย์อย่างมาก ใครที่ได้ดูหน้าแรกแล้วจะห้ามตัวเองไม่ให้ฝึกวิชานี้ต่อไปเรื่อยๆ ได้ นางจึงพลอยฝึกวิชานี้ไปด้วย จนในตอนที่ฝึกสำเร็จขั้นที่ 3 สามีและนางก็ออกจากการเก็บตัวฝึกวิชา วิทยายุทธ์ของสามีนางก้าวหน้าขึ้นมาก แต่กลับมีผลข้างเคียงคือ เขากลายเป็นคนเสียสติความทรงจำขาดๆ หายๆ ไม่ปะติดปะต่อ และเขาได้ลืมนางที่เขาบอกว่ารักมากที่สุดในชีวิต และสาบานว่าจะรักไปจนชั่วชีวิตเสียสิ้น พ่อแม่สามีโกรธนางอย่างมากที่ไม่รู้จักห้ามสามีนางไม่ให้ฝึกคัมภีร์ต้องห้ามของตระกูลเล่มนี้ และคิดจะหย่าขาดนางกับสามี ขับไล่ออกจากบ้าน เคราะห์ดีที่น้องสามีของนางและพ่อของนางช่วยอ้อนวอน พ่อแม่สามีของนางจึงค่อยเลิกล้มความคิดที่จะหย่านาง พ่อของนางเสนอให้สามีนางและนางไปอยู่ที่เกาะส่วนตัวของตระกูลหยวนซึ่งอากาศหนาวเย็นอย่างมาก เพื่อให้วิชาที่ฝึกมาค่อยๆ สลายไป สามีนางจะได้หายเสียสติกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่พี่ชายนางสงสารกลัวว่านางจะทนอากาศหนาวที่นั่นไม่ไหว จึงหลอกสามีนางมาพักที่ซีเฟิงหว่านซึ่งมีน้ำพุร้อนช่วยรักษาโรคได้แทน นางจึงได้มาอยู่ที่ซีเฟิงหว่านกับสามี จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:19:58

ความคิดเห็นที่ 20 มู่จิ่นฟังถึงตรงนี้ก็ถามว่าคัมภีร์ที่สามีของหญิงชุดขาวฝึกคือคัมภีร์อะไรหรือ? หญิงชุดขาวตอบว่า คัมภีร์อู๋เล่ยจิง (คัมภีร์ไร้น้ำตาที่หยวนเฟยเจว๋ฝึก) มู่จิ่นฟังแล้วตกใจอย่างมาก หญิงชุดขาวอยู่เป็นเพื่อนหมิงหลางของนางอยู่ห้าปี คอยช่วยหมิงหลางสลายพลังยุทธ์ไปทีละเล็กละน้อย แต่หมิงหลางกลับจำนางไม่ได้เลย ไม่ว่านางจะเพียรเล่าเรื่องราวในอดีตของนางกับเขาให้ฟังเท่าไร เขาก็ไม่ฟัง เขามีอาการเหมือนเด็กที่เอาแต่ยิ้มแบบไม่รู้เรื่อง วันๆ ชอบใช้วิชาตัวเบาหนีหายไปไหนก็ไม่รู้ และนางก็ไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับพี่ชาย กลัวว่าเขาจะจับสามีนางมัดไว้และทำให้บาดเจ็บ แต่แล้วอยู่มาวันหนึ่ง สามีนางได้หาบสาบสูญไป นางพยายามตามหาอยู่หนึ่งเดือนจนเกือบหมดหวัง เขาก็กลับมาในสภาพผอมซูบเซียว แต่สติที่เลอะเลือนได้กลับมาดีเหมือนเดิม พลังฝีมือก็สลายไปหมด แต่กลับมาคราวนี้ สามีของนางเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จากเดิมเป็นคนร่าเริงกลายเป็นเงียบขรึมไม่ค่อยพูดค่อยจา ไม่กระตือรือร้นสนใจจะฝึกวิทยายุทธ์อย่างเมื่อก่อน เมื่อสามีหายดีแล้ว นางกับสามีก็กลับบ้านตระกูลหมิงอย่างยินดี แต่กลายเป็นว่าเมื่อสามปีก่อน บ้านตระกูลหมิงได้แตกหักกับบ้านตระกูลหยวน และตอนนี้บ้านตระกูลหมิงได้เข้าเป็นพวกเดียวกับตระกูลฉินหันมาเล่นงานตระกูลหยวนที่พ่อของนางได้ตายไปแล้ว มีพี่ชายของนางขึ้นเป็นประมุขของตระกูลแทนที่ แน่นอนว่าเมื่อเหตุการณ์กลายมาเป็นแบบนี้ พ่อแม่สามีของนางย่อมไม่มีทางใจดีกับนางแน่ แต่สามีของนางพยายามปกป้องนางเต็มที่ เพียงแต่แม้เขาจะยังดูว่ารักและปกป้องให้เกียรตินางอยู่เหมือนเดิม แต่เขากลับไม่สนิทชิดเชื้อกับนางเหมือนเมื่อก่อนอีก เวลาว่างก็เอาแต่ปลูกต้นไม้กับสอนวิทยายุทธ์ให้หยางเอ๋อร์ นางรู้ว่าช่วงเวลาหนึ่งเดือนกว่าที่เขาหายสาบสูญไปนั้น เขาไปอยู่กับหญิงเลวที่เขาเปลี่ยนใจไปรักคนนั้น มู่จิ่นถามนางว่า แล้วทำไมนางถึงไม่ได้เอาเรื่องกับหญิงคนนั้นแล้วแย่งหัวใจของสามีนางกลับคืนมาเล่า? หญิงชุดขาวบอกว่านางทำแบบนั้นไม่ได้ เพราะหญิงคนนั้นได้ตายไปแล้ว นางไม่มีทางสู้คนที่ตายไปแล้วและเหลือแต่ความทรงจำที่งดงามอยู่ในใจของสามีนางได้ อีกอย่างคือ นางไม่มีโอกาสที่จะทำแบบนั้น หลังจากที่นางกลับบ้านตระกูลหมิงได้ปีเดียว ฮ่องเต้ก็เปลี่ยนมาสนับสนุนตระกูลหยวนที่มีพี่ชายนางเป็นประมุข แล้วสั่งลงโทษประหารชีวิตตระกูลหมิงทั้งตระกูล และคนที่เป็นคนดำเนินการประหารคนของตระกูลหมิง ก็คือพี่ชายรองของนางเอง ทั้งที่พี่ชายรองของนางเคยบอกนางว่ายินดีทำทุกอย่างเพื่อนาง แต่พอนางร้องขอให้เขาละเว้นชีวิตคนตระกูลหมิง ละเว้นสามีกับลูกชายนาง เขากลับปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย ทั้งยังกล่าวโทษนางว่าแต่งเข้าบ้านตระกูลหมิงทั้งที คนตระกูลฉินกับพ่อสามีตัวเองสมคบกันวางแผนฆ่าพ่อตัวเอง นางกลับไม่ยอมแจ้งข่าวล่วงหน้ากันเลย นางไม่คู่ควรเป็นคนของตระกูลหยวน ไม่คู่ควรเป็นน้องสาวของเขา ยังดีที่พี่ชายนางยังนึกถึงน้ำใจพี่น้อง จึงเอาตัวนักโทษหญิงคนหนึ่งเปลี่ยนตัวกับนางในคุก ช่วยให้นางรอดจากการถูกประหารไปได้ แต่ลูกชายของนางสิ เขาเพิ่งจะอายุแค่ 7 ขวบเท่านั้น ส่วนสามีของนางมีวิทยายุทธ์สูง จึงหนีรอดไปได้ แต่เขาหนีไปแล้วไปอยู่เสียที่ไหนก็ไม่รู้ นางถึงได้ออกตามหาอยู่นี่ไง ส่วนที่ว่ามู่จิ่นเกี่ยวข้องอะไรกับนางนั้น เกี่ยวข้องอย่างมาก เพราะลูกชายของนางตายไปแล้ว แต่ลูกชายของผู้หญิงต่ำช้าที่สามีนางหลงรักนั่นกลับยังอยู่ หญิงต่ำช้านั่นเป็นนางบำเรอคนโปรดของพี่ชายรองของนาง และลูกชายของหญิงต่ำช้านั่น ก็คือคุณชายเหยียบหิมะแห่งฉินจง และคุณชายเหยียบหิมะคนนี้มีเมียที่เขารักจะเป็นจะตายอยู่คนหนึ่ง ชื่อว่า ฮัวมู่จิ่น มู่จิ่นได้รู้ในตอนนั้นเองว่าหญิงเสียสติคนนี้ชื่อ หยวนชิงอู่ เป็นน้องสาวของหยวนชิงเจียง และเป็นอาหญิงของหยวนเฟยป๋าย พี่รองที่หญิงคนนี้เอ่ยถึง ก็คือหยวนชิงเจียงนั่นเอง หญิงชุดขาวพูดต่อว่า เจ้าคิดดูสิว่าโลกนี้น่าอัศจรรย์เพียงใด ผู้ชายตระกูลหยวนนั้นโหดเหี้ยมเจ้าเล่ห์ที่สุดในแผ่นดินชัดๆ  แต่กลับเป็นผู้ที่มีความรักลึกล้ำที่สุดเช่นกัน ดูสิ เขากำลังตามรอยเลือดของเจ้ามาแล้ว มู่จิ่นหันไปดูตามที่หยวนชิงอู่บอก ก็พบว่าเฟยป๋ายแบกพิณไว้บนหลัง เลี้ยวลับมุมมาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า เขาตามมาช่วยนางจริงๆ หยวนเฟยป๋ายถูกหยวนชิงอู่บังคับให้จำต้องใช้กุญแจเปิดประตูห้องลับที่ขโมยมาจากพ่อเปิดประตูห้องลับออก ข้างในห้องลับเป็นสุสานของท่านแม่เขาที่หยวนชิงเจียงแอบมาสร้างเอาไว้ให้ ตั้งชื่อให้ว่า “สุสานรัก” สุสานถูกสร้างเป็นห้องที่จำลองห้องซึ่งท่านแม่ของเฟยป๋ายเคยพักอยู่เมื่อสมัยยังมีชีวิต ที่หน้าเตียงนอนของท่านแม่เฟยป๋าย มีซากโครงกระดูกถือปิ่นนอนคว่ำหน้าอยู่ ที่หลังมีลูกศรเหล็กสีดำปักอยู่หลายดอก กระดูกออกสีดำเห็นชัด แสดงว่าถูกพิษร้ายแรงตาย นั่นคือโครงกระดูกของหมิงหลางของหยวนชิงอู่นั่นเอง (บนเตียงไม่ได้มีศพท่านแม่ของเฟยป๋ายนอนอยู่) มู่จิ่นสังเกตเห็นว่าภาพแกะสลักบนผนังของวังลับใต้ดินซึ่งเป็นภาพหญิงที่กำลังเหาะและชายยืนเป่าขลุ่ยอยู่คู่กันนั้น ฝ่ายชายหน้าตาดูไม่คุ้น ส่วนฝ่ายหญิงหน้าเหมือนท่านแม่ของเฟยป๋ายในรูปที่เฟยป๋ายวาดเมื่อสมัยอายุ 10 ขวบที่นางเคยเห็นไม่มีผิด หยวนเฟยป๋ายฉวยโอกาสทีเผลอใช้ปิ่นในมือโครงกระดูกแทงใส่หยวนชิงอู่ แต่หยวนชิงอู่วิทยายุทธ์สูงมาก จึงแทงทำร้ายได้เพียงตื้นๆ เท่านั้น หยวนเฟยป๋ายก็โดนเล่นงานกลับบาดเจ็บสาหัสลงไปนอนกอง หยวนชิงอู่พล่ามด่าท่านแม่ของเฟยป๋ายกับพี่ชายของตัวเอง รวมถึงสามีของนางที่ทรยศเปลี่ยนใจไปรักท่านแม่ของเฟยป๋ายต่อไป เฟยป๋ายพูดแทรกขึ้นว่าท่านอาโกหกทั้งนั้น จากนั้นจึงเปิดโปงความจริงให้มู่จิ่นได้รู้ รวมถึงพูดย้อนให้ท่านอาสะอึก จำต้องยอมรับว่าตัวเองโกหกว่า หมิงเฟิงหยาง ท่านอาเขยของเขานั้น แม้จะบ้าฝึกวิทยายุทธ์มาก แต่กลับเชื่อฟังภรรยา ซึ่งก็คือท่านอาของเขามาก หากท่านอาบอกว่าไม่ อาเขยจะต้องยอมทำตามอย่างแน่นอน ดังนั้น ไม่ใช่ว่าอาเขยอยากจะฝึกคัมภีร์อู๋เล่ยจิงเองหรอก ท่านอานั่นแหละเป็นคนยุให้อาเขยฝึก นอกจากนี้ ท่านอาน่ะไม่ได้ฝึกแค่คัมภีร์อู๋เล่ยจิงอย่างเดียว แต่ฝึกคัมภีร์อู๋เสี้ยวจิงที่ร้ายกาจยิ่งกว่าด้วย หลักฐานคือ ทั้งที่อาเขยฝึกคัมภีร์อู๋เล่ยจิงแล้วสติเลอะเลือน แต่ทำไมท่านอากลับปกติดี และทั้งที่ท่านอาอายุ 40 กว่าปีแล้ว แต่ทำไมหน้าตาถึงยังดูสาวยิ่งกว่าหญิงสาวอายุยี่สิบปีเสียอีก แล้วพลังปราณกว่าร้อยปีที่อาสาวมีอยู่ในตอนนี้เล่า มาจากไหน? เฟยป๋ายพูดถึงตรงนี้ก็ฉวยโอกาสทีเผลอกระชากหน้ากากที่หยวนชิงอู่ใส่ปลอมแปลงโฉมออก เผยให้เห็นหน้าตาที่แท้จริงว่ายังสาวมากเหมือนอายุยังไม่ถึง 20 ปีจริงๆ จากนั้นพูดต่อว่าพลังปราณของอาเขยที่ฝึกคัมภีร์อู๋เล่ยจิงถูกทำให้สลายไปยังไง? ก็เพราะถูกท่านอาที่ฝึกคัมภีร์อู๋เสี้ยวจิงดูดเอาไปนั่นแหละ คัมภีร์อู๋เสี้ยวจิงเป็นคัมภีร์ที่ดูดเอาพลังปราณของคนอื่นมาเป็นของตัวเอง ท่านอาอ้างว่าท่านพ่อเขาให้ท่านแม่กินยาพิษเซิงเซิงปู้หลี แล้วท่านแม่เขายั่วยวนให้อาเขยมีสัมพันธ์ด้วย พลังปราณของอาเขยจึงสลายไปหมดเพราะเซิงเซิงปู้หลี แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย จริงอยู่ว่าท่านแม่ของเขารักอาเขย เรื่องนี้เขายอมรับ แต่เขาเฝ้าอยู่ข้างกายท่านแม่มาตั้งแต่เด็ก เพราะงั้นท่านแม่ของเขาไม่มีโอกาสได้อยู่กับใครตามลำพังโดยที่เขาไม่รู้เห็นหรอก อีกอย่างคืออาเขยฝึกคัมภีร์อู๋เล่ยจิงจนสมองเลอะเลือนเป็นเหมือนเด็ก แล้วจะไปเกิดความคิดและทำอะไรบัดสีแบบนั้นกับท่านแม่ของเขาได้ยังไง? เขาน่ะเห็นเองกับตาว่าตอนที่ท่านอาพักอยู่ที่ซีเฟิงหว่าน ท่านอาทุบตีทำร้ายอาเขยทุกวันจนตัวของอาเขยมีแต่บาดแผลเต็มไปหมด หยวนชิงอู่ฟังแล้วหัวเราะ บอกว่าก็ใครใช้ให้หมิงหลางลืมนาง และเอาแต่เรียกชื่อ เหมยเซียงๆ เล่า ขนาดว่าพลังปราณของคัมภีร์อู๋เล่ยจิงสลายไปแล้ว และกลับมามีสติปกติดีเหมือนเดิม หมิงหลางก็ยังเอาแต่ปลูกต้นเหมยและเหม่อมองมันตลอด นางรู้ดีว่าเขากำลังคิดถึงหญิงชั่วช้านั่น เฟยป๋ายพูดต่อว่า เขาเห็นกับตาว่าตอนนั้นท่านอาปลอมตัวเป็นท่านแม่ของเขา วางยาปลุกกำหนัดใส่อาเขย แล้วล่ออาเขยมาที่ห้องของท่านแม่เขา จี้จุดท่านแม่เขาให้ขยับตัวและพูดไม่ได้ ต้องนอนนิ่งจำใจดูท่านอายั่วยวนให้อาเขยมีสัมพันธ์ด้วยแล้วดูดพลังปราณของอาเขย จากนั้นท่านอาจึงจัดให้อาเขยที่ถูกดูดพลังจนสิ้นแรงนอนทาบอยู่บนตัวของท่านแม่ แล้วไปบอกให้ท่านพ่อมาเห็น ท่านพ่อก็เข้าใจผิดว่าท่านแม่ใช้ยาพิษเซิงเซิงปู้หลีในตัวช่วยสลายพลังปราณของคัมภีร์อู๋เล่ยจิงให้อาเขย จึงโกรธจัดฟาดฝ่ามือใส่ท่านแม่จนชีพจรหัวใจขาดสะบั้น ล้มป่วยหนักไม่ฟื้นตั้งแต่นั้นมา วิทยายุทธ์ของท่านอาที่ตอนนี้ฝึกสำเร็จทั้งคัมภีร์อู๋เล่ยจิงและอู๋เสี้ยวจิงน่ะ อย่าว่าแต่เหนือล้ำกว่าท่านพ่อของเขาแล้วเลย ทั่วแผ่นดินไม่มีใครสู้ได้ด้วยซ้ำ หยวนชิงอู่ตกใจมากที่หยวนเฟยป๋ายรู้ความจริงเรื่องนี้ และถามว่ารู้ได้ยังไง? หยวนเฟยป๋ายบอกตอนนั้นเซี่ยซานซู (สามีของเซี่ยซานเหนียง พ่อของซู่ฮุย) บ่าวรับใช้ของท่านแม่เขาพาเขาไปซ่อนตัวอยู่ในสวนนอกตัวเรือน เขาจึงเห็นเหตุการณ์ตลอด แต่ท่านอารู้ตัวว่ามีคนอยู่ที่นอกตัวเรือน เพื่อปกป้องให้เขารอดชีวิต เซี่ยซานซูจึงเผยตัวออกไป และถูกท่านอาฟาดตาย ตัวเขาน่ะนึกสงสัยมาตลอดว่า ถ้าท่านอาแค้นอาเขยนัก แล้วทำไมถึงต้องให้ท่านพ่อของเขาฆ่าท่านแม่เขาให้ตายคามือด้วย มาตอนนี้เขารู้คำตอบนั้นแล้ว นั่นเป็นเพราะว่าแม้ท่านอาจะรักอาเขยมาก แต่รักท่านพ่อของข้ามากยิ่งกว่า! ท่านพ่อของเขาเคยพูดถึงท่านอาว่า เพราะเป็นลูกนางบำเรอที่ไม่มีฐานะ ไม่ได้รับการแยแสสนใจ ท่านอาจึงชอบพูดกับตัวเองคนเดียวอยู่ที่หน้ากระจกอยู่บ่อยๆ  ในเวลาแบบนั้นท่านอาเหมือนมีสองคนที่นิสัยต่างกันอยู่ในตัว คนหนึ่งอ่อนโยนไม่กล้าฆ่าแม้แต่มด เหมือนท่านแม่ของเขา อีกคนแกร่งกล้าชอบเอาชนะยิ่งกว่าบุรุษ และยิ่งเติบใหญ่ นิสัยเหมือนมีสองคนในคนเดียวนี้ก็ยิ่งเห็นได้ชัดเจน หัวใจของท่านอาก็มีสองดวงเช่นเดียวกับบุคลิก โดยดวงหนึ่งมอบให้แก่อาเขย ส่วนอีกดวงมอบให้แก่ท่านพ่อของเขา แต่ร่างกายของท่านอาไม่สามารถแบ่งแยกมอบให้แก่สองคนเช่นหัวใจได้ ท่านอาจึงแต่งงานไปกับอาเขย และเมื่อท่านพ่อของเขาหันไปรักท่านแม่ของเขา ท่านอาจึงหึงหวงท่านพ่อ และยิ่งทั้งหึงหวงและเคียดแค้นท่านแม่เขาเมื่ออาเขยเองก็เปลี่ยนใจไปรักท่านแม่เขาเช่นกัน ดังนั้นท่านอาจึงต้องการทั้งทำร้ายอาเขย และให้ท่านพ่อของเขาฆ่าท่านแม่ของเขาเองกับมือเพื่อที่จะได้เป็นทุกข์เสียใจไปจนชั่วชีวิต! เพียงแต่เขาคิดว่าแม้แต่ท่านพ่อของเขาเองก็คงนึกไม่ถึงเหมือนกันว่าท่านอาจะไปสมคบคิดกับเทพแห่งความมืดคนเก่าที่ทรยศไปนั่น ท่านอาบอกว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาท่านอาไปตามหาอาเขยอยู่ที่ซีอวี้ แต่เหตุใดสายสืบของท่านพ่อกลับรายงานว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาพบเห็นร่องรอยของท่านอาที่แถวทางใต้อยู่ตลอดเล่า? เหตุผลที่อธิบายได้มีอย่างเดียวเท่านั้นคือท่านอาสมคบกับอดีตเทพแห่งความมืดที่ทรยศนั่น จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:20:23

ความคิดเห็นที่ 21 หยวนชิงอู่ฟังจบก็ยอมรับแต่โดยดีว่าใช่แล้ว นางบังเอิญได้คัมภีร์อู๋เสี้ยวจิงมาจากเทพแห่งความมืดที่ทรยศนั่น จึงคิดจะไปชวนพี่รองให้ฝึกด้วยกัน เพราะเมื่อฝึกคัมภีร์อู๋เสี้ยวจิงด้วยกันแล้ว พี่รองจะได้เก็บนางไว้ข้างกาย ไม่ยอมให้นางแต่งงานไปกับใครอีก แต่ตอนนั้นพี่รองของนางได้หลงรักท่านแม่ของเฟยป๋ายแล้ว จึงไม่สนใจจะฝึกคัมภีร์นี้ และเพียงแต่เตือนนางว่าอย่าฝึกวิชาในคัมภีร์นี้เลย มันไม่เหมาะกับน้องหรอก ต่อมานางได้ทราบว่าคัมภีร์อู๋เล่ยจิงที่คู่กับคัมภีร์อู๋เสี้ยวจิงเป็นสมบัติล้ำค่าของตระกูลหมิง นางจึงยุให้พี่ชายยกนางให้แต่งงานกับหมิงหลาง แล้วยุให้หมิงหลางฝึกคัมภีร์อู๋เล่ยจิง โดยกะว่าหลังจากฝึกสำเร็จแล้ว จะได้มาฝึกคัมภีร์อู๋เสี้ยวจิงด้วยกันต่อ น่าเสียดายที่หมิงหลางเกิดฝึกจนสติไม่สมประกอบไปเสียก่อน ส่วนนางที่เคยฝึกคัมภีร์อู๋เสี้ยวจิงบางส่วนมาก่อนแล้วได้ค้นพบโดยบังเอิญในตอนนั้นว่าคัมภีร์สองเล่มนี้ต้องฝึกควบคู่กันไปจึงจะไม่มีผลกระทบในทางร้ายต่อร่างกาย เฟยป๋ายบอกว่าเขาไม่รู้หรอกนะว่าท่านพ่อของเขาคิดยังไงกับท่านอา แต่เวลาท่านพ่อพูดถึงท่านอา ไม่เคยมีความโกรธแค้นอยู่เลย มีแต่ความสงสารและเสียใจ ท่านพ่อพูดเสมอว่าไม่น่าลากท่านอาเข้ามาพัวพันในศึกระหว่างตระกูลหยวนกับตระกูลหมิงเลย คนที่ถูกทำร้ายโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่ที่สุดในศึกครั้งนั้นก็คือท่านอานี่แหละ แม้แต่ตอนที่ท่านพ่อมารู้ความจริงว่าถูกท่านอาวางแผนให้ลงมือฆ่าท่านแม่เองกับมือ ท่านพ่อก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะไปคิดบัญชีกับท่านอาหรือแสดงท่าทีโกรธแค้นท่านอาแต่อย่างใด ท่านอาน่ะคิดผิดจริงๆ ที่ไปปันใจให้ท่านพ่อเขาและคิดแค้นท่านแม่ของเขา เพราะท่านพ่อของเขาไม่เคยเห็นความรักของชายหญิงสำคัญเป็นอันดับหนึ่งของชีวิตอยู่แล้ว ท่านแม่เขาตายไปศพยังไม่ทันจะเย็น ท่านพ่อเขาก็พาลูกชู้หยวนเฟยเจว๋เข้ามาอยู่ในจื่อหยวน จากนั้นก็ยุ่งวุ่นวายกับการรับเมียน้อยเพิ่มเข้ามาคนแล้วคนเล่า บ้างก็เป็นหญิงงามล่มเมืองที่ถูกตาถูกใจท่านพ่อ บ้างก็เป็นลูกสาวผู้มีอิทธิพลที่จะเป็นประโยชน์ต่อเส้นทางการเมืองของท่านพ่อ ท่านพ่อเขาน่ะไม่เคยทุ่มใจให้ท่านแม่เขาเพียงคนเดียวหรอก หลังจากพูดถ่วงเวลามาจนถึงตอนนี้ หยวนเฟยป๋ายจึงเฉลยว่า อาเขยอยากจะพบหน้าท่านแม่เขาเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากหนีจากการถูกจับกุมประหารชีวิตมาได้ จึงดั้นด้นเข้ามาถึงในนี้ แล้วในวังลับใต้ดินมีแต่พวกมือสังหารมืดที่เป็นยอดฝีมืออยู่ทั้งนั้น อาวุธที่ใช้ก็อาบพิษร้ายแรงทั้งสิ้น แต่เพราะอาเขยไม่คิดอะไรอื่นเลยนอกจากได้เห็นหน้าท่านแม่เขาอีกสักครั้ง จึงไม่คิดจะหยุดพักรีดพิษออกจากตัว ทั้งที่หากหยุดรีดพิษ ก็คงไม่ถึงตาย ดังนั้นในตอนที่ตาย เลือดในตัวของอาเขยจึงมีแต่พิษทั้งหมด ปิ่นนั้นก็เปื้อนเลือดของอาเขย จึงมีพิษติดอยู่เช่นกัน เมื่อครู่เขาแทงปิ่นใส่ ป่านนี้พิษคงจะออกฤทธิ์ได้ที่แล้ว หยวนชิงอู๋ฟังแล้วหน้าเปลี่ยนสีทันที เดือดจัดคิดจะโถมเข้ามาฆ่าเฟยป๋ายให้ตาย เฟยป๋ายวางแผงกะจังหวะเล็งตำแหน่งอยู่ก่อนแล้ว รีบขับเคลื่อนกลไกของสุสานรักพร้อมกับพามู่จิ่นเข้าหลบหลังที่กำบังทันที ผลคือหยวนชิงอู่ถูกลูกศรกลไกของสุสานยิงปักเต็มทั้งตัว แต่ยังไม่ตายในทันที ช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต สติกึ่งเลอะเลือนของนางเหมือนจะกลับมาเป็นปกติ นางได้รู้ตัวในที่สุดว่าผู้ที่นางรักมากที่สุดคือสามีของนาง และตายตามเขาไปอย่างเต็มใจ หลังฆ่าหยวนชิงอู่ได้แล้ว เฟยป๋ายก็พามู่จิ่นมานอนพักกันที่ริมทางเดินนอกห้องสุสานอย่างทุลักทุเล ทั้งสองค่อยปรับความเข้าใจกันได้จากที่แยกจากกันด้วยความโกรธก่อนหน้านี้ จากนั้น “ชายสวมหน้ากากชุดขาว” ซึ่งเวลานี้มู่จิ่นได้รู้แล้วว่าคือเทพแห่งความมืดคนใหม่ของวังลับใต้ดินแห่งนี้ก็โผล่ออกมาหาเฟยป๋าย บอกว่าเวลานี้เขายอมรับในฝีมือของเฟยป๋ายที่สามารถวางแผนจัดการหยวนชิงอู่ได้ด้วยตัวเองโดยไม่ขอให้เขาช่วยแล้วว่ามีคุณสมบัติเหมาะสมที่จะเป็นผู้นำบงการพวกเขาที่อยู่ในวังลับใต้ดิน และบอกว่าเวลานี้กองทัพของอวี๋เฟยเยี่ยนที่เฟยป๋ายสั่งเคลื่อนพลเร่งเดินทางมาจากเมืองหลวงกำลังจะตีเมืองซีอานแตกได้สำเร็จแล้ว หลังจากนั้นมู่จิ่นก็หมดสติไปเพราะฤทธิ์ยา มู่จิ่นฝันอีกแล้ว ในความฝัน นางเห็นเด็กชายชายวัย 6-7 ขวบหน้าตาน่ารักมากกำลังนั่งร้องไห้อยู่ใต้ต้นเหมยสีแดงต้นใหญ่ เมื่อเห็นนางเดินตรงเข้าไปหา เด็กชายก็ยิ้มแป้น โผเข้ามากอดนางอย่างดีใจและเรียกชื่อนาง มู่จิ่นถามอย่างประหลาดใจว่ารู้จักชื่อนางได้ยังไง? หน้าตาเวลายิ้มของเด็กชายดูคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก แต่นึกไม่ออกว่าเหมือนใคร จากนั้นจึงมีเสียงเรียก “หยางเอ๋อร์” ดังขึ้น เด็กชายหันหน้าไปร้องเรียกว่า “ท่านแม่” แล้วลากมู่จิ่นตรงเข้าไปหาหญิงที่เรียกเขา ซึ่งก็คือหยวนชิงอู๋ มู่จิ่นขนหัวลุกทันที รู้ตัวแล้วว่ากำลังอยู่ในความฝัน แถมอาจจะเป็นฝันร้ายเสียด้วย และเมื่อกี้นางกำลังพูดอยู่กับลูกชายของหยวนชิงอู๋ผู้น่ากลัวนั่น หยางเอ๋อร์พูดอ้อนแม่ขอให้พามู่จิ่นไปด้วยกัน แต่แล้วเสียงผู้ชายก็ดังขึ้น เอ็ดหยางเอ๋อร์ว่าอย่าเอาแต่ใจ ทั้งหยางเอ๋อร์และมู่จิ่นยังไปด้วยกันกับพ่อและแม่ไม่ได้ เจ้าของเสียงปรากฏตัวขึ้นข้างๆ หยวนชิงอู่ เป็นชายหนุ่มรูปงามทั้งหน้าตาและบุคลิก ก็คือหมิงเฟิงหยาง สามีของหยวนชิงอู่นั่นเอง จากนั้นสองสามีภรรยาก็จูงมือกันเดินจากไป โดยก่อนจาก หยวนชิงอู่ได้โบกมือลาให้หยางเอ๋อร์และใครบางคนที่ยืนอยู่ข้างหลังมู่จิ่น มู่จิ่นจึงหันไปมอง ก็พบว่าท่านแม่ของหยวนเฟยป๋ายยืนอยู่ข้างหลังนาง จึงเดินเข้าไปหา หยางเอ๋อร์พูดปนสะอื้นกับมู่จิ่นว่ามู่จิ่นอย่าทิ้งเขาไปนะ มู่จิ่นคารวะท่านแม่ของเฟยป๋าย นางมองหยางเอ๋อร์อย่างเอ็นดู แต่ท่าทางหยางเอ๋อร์หวาดกลัวนางมาก ท่านแม่ของเฟยป๋ายยื่นผ้าปักลายดอกแพชชันซึ่งตรงมุมร้อยวงแหวนโมราเอาไว้ผืนหนึ่งให้มู่จิ่น มู่จิ่นจำได้ว่าเคยเห็นผืนผ้านี้ที่ปักค้างวางอยู่ในสุสานรัก แต่ผ้าผืนนั้นไม่มีวงแหวนโมรา ท่านแม่เฟยป๋ายพูดกับมู่จิ่นว่า “ขอบใจนะ ฮัวมู่จิ่น” แล้วเดินจากไปท่ามกลางความงุนงงของมู่จิ่นว่าขอบใจนางเรื่องอะไร มู่จิ่นตื่นมาอีกที หยวนเฟยป๋ายก็ไม่อยู่แล้ว ตัวนางยังคงอยู่ในวังลับใต้ดิน แช่อยู่ในน้ำพุ มีลูกน้องสาวของเทพแห่งความมืดช่วยดูแลรักษาให้ จากนั้นเทพแห่งความมืดจึงโผล่มา บอกว่าหยวนเฟยป๋ายกำลังกลับไปรับโทษที่เมืองหลวงเนื่องจากสั่งเคลื่อนกองทัพของอวี๋เฟยเยี่ยนมาที่ซีอานโดยพลการ จึงมาพบไม่ได้ไปพักใหญ่ เขาฝากของและเงินมาให้มู่จิ่นเดินทางไปรอเขาที่เมืองทางใต้ จากนั้นยื่นห่อผ้ามาให้ ในห่อผ้ามีปลอกแขนฮู่จิ่น มีดสั้นโฉวฉิง ม้วนภาพสระบัวที่มู่จิ่นเขียนกลอนให้ เงินจำนวนหนึ่ง เสื้อผ้า และสัญญาขายตัวให้คฤหาสน์ตระกูลหยวนของมู่จิ่น เทพแห่งความมืดยังบอกอีกว่า เฟยป๋ายฝากมาบอกว่า หากเขาจะส่งข่าวไปหา จะมีกำไลหยกแกะสลักแนบไปด้วย ถ้าไม่มีกำไลหยกแนบไป ก็อย่าเชื่อข่าวนั้นหรือใครที่นำข่าวไปเด็ดขาด มู่จิ่นข้องใจอย่างมาก ออกเดินทางไปแล้วก็ยังลังเลใจว่าจะเอายังไงดี สุดท้ายก็ตัดสินใจย้อนกลับไปที่วังลับ แต่หาทางเข้าไม่เจอ จึงตัดสินใจย้อนกลับไปที่คฤหาสน์จื่อหยวนก่อนแล้วค่อยหาทางเข้าวังลับอีกที ระหว่างเดินไปก็ชักหิว จึงขุดหามันเทศกับหนอนตัวอ่อนแมลงขึ้นมาก่อไฟย่างกิน แล้วความซวยจึงมาเยือนเพราะการนี้ จนทำให้มู่จิ่นเลิกย่างมันเทศไปเลยจนชั่วชีวิต มันเทศย่างเสร็จ มู่จิ่นหยิบไม้เสียบมันเทศขึ้นมากำลังจะแทะ กระบี่เล่มหนึ่งก็ยื่นมาขวางลำคอ ทำเอานางตัวแข็งทื่อ จากนั้นเจ้าของกระบี่ก็ย้ายมาอยู่ข้างหน้า ปรากกว่าคือต้วนเยว่หรงนั่นเอง ทั้งสองจ้องหน้ากันอย่างคู่อาฆาต มู่จิ่นนึกในใจว่าอีกฝ่ายวิทยายุทธ์สูงกว่านางมาก แต่นางมีปลอกแขนฉางเซียงโส่วอยู่ ยังไม่ทันที่มู่จิ่นจะเคลื่อนไหว ก็โดนต้วนเยว่หรงจี้จุด เอากุญแจมือสีทองติดโซ่ข้างหนึ่งคล้องมือนางไว้ ส่วนอีกข้างคล้องไว้กับกิ่งไม้ จากนั้นแย่งมันเทศในมือนางไปแทะกินอย่างหิวจัดโดยไม่ปลอกเปลือก ความจริงตอนนี้ต้วนเยว่หรงถูกกวงอี้หวางสั่งจับและคุมตัวไปที่เมืองทางใต้ แต่ที่เขาโผล่มาอยู่ที่นี่ได้ แสดงว่าหนีการจับกุมตัวมาได้ ต้วนเยว่หรงกินมันเทศหมดก็หันไปหยิบหนอนมากินต่อ แล้วรีบ:-)ทิ้งทันที พูดว่านี่มันอะไรกันน่ะ ทำไมรสชาติแย่แบบนี้ จากนั้นยกขึ้นมาดูชัดๆ ก็เห็นว่าคือตัวต่อ จึงพูดอย่างประหลาดใจว่า นี่มันแมลงไม่ใช่รึ? อย่าบอกนะว่าเหยียบหิมะไม่เอาเจ้าแล้ว เจ้าถึงได้มากินแมลงอยู่แบบนี้น่ะ? มู่จิ่นมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเย็นชาโดยไม่ตอบ ต้วนเยว่หรงเหล่มองมา พูดว่า ฮัวมู่จิ่น เจ้าไม่อยากมีชีวิตแล้วงั้นรึ? มู่จิ่นประเมินสถานการณ์ แล้วพูดช้าๆ ว่า ข้าก็ต้องยังอยากมีชีวิตอยู่ต่ออยู่แล้ว ต้วนเยว่หรงพูดว่า  ”งั้นก็ดี นับจากวันนี้ไป เจ้าคือทาสของข้า จงปรนนิบัติข้าให้ดีๆ ด้วย ก่อนอื่นทำให้ไอ้นี่(ชี้ไปที่มันเทศดิบ)อร่อยเหมือนอันเมื่อกี้ซิ” ประโยคนี้ของต้วนเยว่หรงช่างคุ้นหูอะไรอย่างนี้ มู่จิ่นได้รับการยืนยันให้แน่ใจอีกครั้งแล้วว่า ต้วนเยว่หรงคนนี้คือจื่อฝูมาเกิดอย่างแน่นอนไม่ต้องสงสัย นางอยากร้องไห้ด้วยความเจ็บใจตัวเองอย่างเหลือเกินว่าดันมานั่งย่างมันเทศอยู่ตรงนี้ทำไม ทำตามที่เฟยป๋ายสั่งเดินทางไปรอข่าวจากเขาที่เมืองทางใต้แต่โดยดีก็ดีอยู่แล้ว จะย้อนกลับมาหาพระแสงอะไร... จากนั้นต้วนเยว่หรงก็ถือกระบี่ขู่แกมสั่งให้มู่จิ่นย่างมันเทศ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:20:53

ความคิดเห็นที่ 22 หนึ่งเดือนกว่าหลังจากนั้น มู่จิ่นอยู่กับต้วนเยว่หรงตลอด ต้วนเยว่หรงยึดห่อผ้าสมบัติของมู่จิ่นที่หยวนเฟยป๋ายให้มา ใช้เงินในห่อผ้าอย่างมือเติบสุรุ่ยสุร่าย พอเงินหมด พี่ท่านก็เริ่มกินฟรีแล้วชักดาบ ฆ่าคนปล้นชิงทรัพย์ ก่อนหน้านี้ตอนที่กินแล้วไม่มีจ่าย เมื่อเถ้าแก่ร้านรู้ว่ามู่จิ่นเป็นผู้หญิง ก็คิดจะข่มขืนแล้วขายซ่องเอาเงินมาชดใช้ ต้วนเยว่หรงหัวเราะลั่น แล้วจัดการฆ่าทั้งเถ้าแก่และเสี่ยวเอ้อร์หมดโรงเตี๊ยม เมื่อมู่จิ่นถามอย่างโกรธจัดว่าทำไมต้องฆ่าจนหมดด้วย ต้วนเยว่หรงบอก ถ้าไม่ฆ่าพยานรู้เห็นให้หมด รอจนข่าวลือแพร่ไปถึงน่านเจ้าว่าฆาตกรคือชายตาสีม่วง ฝ่ายที่ต้องตายคือเขากับมู่จิ่นนั่นแหละ มาหนนี้ ต้วนเยว่หรงฆ่าเถ้าแก่กับเสี่ยวเอ้อร์ด้วยฮู่จิ่น แล้วพูดอย่างชอบใจว่านึกอยู่แล้วว่าเจ้านี่ต้องเป็นอาวุธลับ ท่าเสว่(เหยียบหิมะ)สามารถสร้างของแบบนี้ขึ้นมาได้ นับว่าไม่ใช่คนระดับธรรมดาจริงๆ  สักวันหากเขามีโอกาสได้เจอเหยียบหิมะ เขาจะฆ่าทิ้งต่อหน้ามู่จิ่นให้ดู จากนั้นเริ่มลงมือรื้อหาของกินกับของมีค่าเอาไว้พาติดตัวไป มู่จิ่นแดกดันต้วนเยว่หรงว่าทำตัวไม่มีสมบัติผู้ดีไม่มีหลักการเลย ยังไงก็เป็นถึงทายาทของอวี้กางชินหวางทั้งที ไม่กลัวใครรู้เข้าแล้วจะหัวเราะเยาะเอารึ ต้วนเยว่หรงศอกกลับว่า “อ้ายเฟยกล่าวได้ถูกต้อง” (อ้ายเฟย แปลว่า พระชายาที่รัก) มู่จิ่นขนลุกซู่ทันที ด่ากลับว่าอย่ามามั่วนิ่มเรียกกันแบบนั้นนะ นางเป็นคนของต้วนเยว่หรงตั้งแต่เมื่อไหร่ฟระ อีกอย่าง ตอนนี้ต้วนเยว่หรงน่ะถูกถอดบรรดาศักดิ์ถูกกวงอี้หวางตามล่าไปทั่วแล้ว นึกว่าตัวเองยังเป็นราชนิกุลอยู่อีกรึไง? ต้วนเยว่หรงตอบกลับว่า นั่นสิ เพื่อแผนการใหญ่กู้บัลลังก์ของเขา ต้องประหยัดเข็มพิษของฮู่จิ่นหน่อยละ งั้นคราวต่อไปให้อ้ายเฟยเป็นคนฆ่าแทนก็แล้วกัน มู่จิ่นฟังแล้วสะอึกทันที เนื่องจากไม่มีเงินจะจ่ายค่าอาหารและที่พัก ทั้งสองจึงเปลี่ยนเป็นค้างแรมกลางป่ากันแทน ซึ่งมู่จิ่นก็แอบดีใจ เพราะจะได้ไม่ต้องมีใครโชคร้ายโดนต้วนเยว่หรงฆ่าโดยไม่จำเป็นอีก แต่คืนแรกที่ค้างกันในป่า มู่จิ่นฝันเห็นเฟยเจว๋ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเฟยป๋ายมองมาที่นาง ถามอย่างเป็นห่วงมากว่าช่วงเวลาที่ผ่านมานี้นางหายไปไหนกัน และยังปลอดภัยดีอยู่หรือเปล่า? ก่อนจะรู้สึกตัวตื่นมาเห็นต้วนเยว่หรงมองมาด้วยสายตาตีความไม่ออก ต้วนเยว่หรงพูดอย่างรู้ทันว่ามู่จิ่นละเมอเรียกชื่อของท่าเสว่อย่างสนิทเชียวนะ นี่คงจะรอให้ท่าเสว่มาช่วยอยู่ล่ะสิ ถ้าท่าเสว่รักเจ้าและจะมาช่วยเจ้าจริง แล้วทำไมข้าถึงได้ยินมาว่าเขากำลังจะรับองค์หญิงเซวียนหยวนซูอี๋เป็นภรรยาเล่า? จากนั้นบอกให้มู่จิ่นลืมหยวนเฟยป๋ายเสียเถอะ ตอนนี้มู่จิ่นน่ะเป็นผู้หญิงของคุณชายจื่อเยว่(จันทราม่วง)แล้ว พูดจบก็คิดจะขืนใจมู่จิ่น ทำเอามู่จิ่นกลัวจับใจดิ้นสุดชีวิต โชคดีที่หยางลวี่สุ่ยที่ตามหาต้วนเยว่หรงอยู่โผล่มาในจังหวะนั้นพอดี มู่จิ่นไม่เคยดีใจที่ได้เห็นหน้าหยางลวี่สุ่ยมากเท่าตอนนี้มาก่อน ต้วนเยว่หรงเองก็ดีใจมากเหมือนกัน จากนั้นจึงพบว่าหยางลวี่สุ่ยมากับสองสามีภรรยามือสังหารอันดับหนึ่งแห่งชวนเป่ยอวิ๋นฉงหลงกับเฟิงสุยหู่ โดยสองคนนั้นได้รับคำสั่งจาก โต้วอิงหัว ประมุขตระกูลโต้วของไทเฮาที่สวรรคตไปแล้วและฮองเฮาคนปัจจุบันให้มารับตัวต้วนเยว่หรงไปพบเพื่อเจรจาด้วย โต้วอิงหัวคนนี้ได้ชื่อว่าเจ้าเล่ห์กลับกลอกและเป็นจอมเผด็จการวางอำนาจอย่างมาก และเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของตระกูลหยวน ต้วนเยว่หรงและมู่จิ่นติดตามคนทั้งสามกลับไปยังเมืองซึ่งเป็นถิ่นของตระกูลโต้ว เมื่อไปถึงคฤหาสน์ตระกูลโต้ว ต้วนเยว่หรงก็เจรจาขอยืมกำลังทหารและเงินจากโต้วอิงหัวเพื่อไปรบกับกวงอี้หวาง โดยมีเงื่อนไขแลกเปลี่ยนที่นับว่าโหดพอดู โต้วอิงหัวคิดจะรับมู่จิ่นเป็นเมียน้อยเพื่อหยามน้ำหน้าหยวนเฟยป๋าย แต่มู่จิ่นแกล้งแสดงละครเป็นคนขี้ขลาดถึงขนาดกลัวโต้วอิงหัวจนฉี่ราด โต้วอิงหัวจึงรังเกียจไม่อยากเอาไว้ และยกให้ต้วนเยว่หรงไปเพื่อจงใจสร้างความแค้นระหว่างหยวนเฟยป๋ายกับต้วนเยว่หรง ต้วนเยว่หรงก็รับมู่จิ่นไว้ด้วยความยินดี แล้วทิ้งหยางลวี่สุ่ยเอาไว้ที่โต้วอิงหัวไว้เป็นตัวประกันว่าเขาจะไม่ฉีกสัญญา โต้วอิงหัวส่งกองกำลังเล็กๆ คุ้มครองต้วนเยว่หรงและมู่จิ่นเดินทางไปยังเมืองป๋อโจวซึ่งเป็นบ้านเกิดและฐานหลักของอวี้กางชินหวาง เวลานี้อวี้กางชินหวางอยู่ที่นั่น และเหมิงเจ้า ทหารเอกผู้ภักดีของต้วนเยว่หรงก็กำลังเรียกระดมกำลังทหารเพื่อช่วยอวี้กางชินหวางรบกับกวงอี้หวางอยู่ที่ป๋อโจว ต้วนเยว่หรงจึงต้องกลับไปสมทบกับท่านพ่อที่ป๋อโจว แต่เดินทางออกพ้นจากเมืองถิ่นฐานของตระกูลโต้วได้ไม่กี่วัน ตอนแวะพักที่ศาลเจ้าร้างแห่งหนึ่ง มู่จิ่นเข้าไปอธิษฐานกับเทวรูป ต้วนเยว่หรงยืนอยู่ข้างๆ พูดว่าแทนที่จะขอร้องเทวรูปนั่น มาขอร้องเขาจะได้ผลกว่ามั้ง จากนั้นกองทหารที่เดินทางมาคุ้มครองส่งต้วนเยว่หรงก็ถูกลูกน้องของต้วนเยว่หรงที่แฝงกายอยู่ในทหารกลุ่มฆ่าตายหมด เว้นให้รอดชีวิตแค่คนเดียวเอาไว้ส่งข่าวจากต้วนเยว่หรงกลับไปให้โต้วอิงหัว จากนั้นในกลุ่มทหารก็มีอยู่สองคนที่ถอเสื้อผ้าชั้นนอกออกเผยให้เห็นเสื้อผ้าชั้นในว่าเป็นชุดเดียวกับที่ต้วนเยว่หรงกับมู่จิ่นในตอนนี้สวมอยู่เปี๊ยบ และคนที่สวมเสื้อของทั้งสองมีรูปร่างใกล้เคียงกับทั้งสองจนดูเผินๆ แยกไม่ออกอีกด้วย มู่จิ่นเห็นแล้วอ้าปากค้างว่าเกิดอะไรขึ้น ต้วนเยว่หรงพูดเล่นลิ้นว่าเทวรูปที่เจ้าไหว้คงได้ยินคำอธิษฐานของเจ้าก็เลยช่วยละมั้ง มู่จิ่นเหล่มอง ย้อนถามว่างั้นทำไมเจ้าไม่ล้มลงไปตายเล่า? ต้วนเยว่หรงหัวเราะ บอกว่ายังไม่ได้เข้าหอกับเจ้าเลย แล้วข้าจะชิงตายไปก่อนได้ยังไง ทหารของโต้วอิงหัวที่ได้รับการไว้ชีวิตร้องด่าต้วนเยว่หรงว่าเจ้านายของเขาอุตส่าห์ใจดีให้ความช่วยเหลือต้วนเยว่หรง แล้วมาทำกันแบบนี้เรอะ? ต้วนเยว่หรงศอกกลับว่าใครบ้างไม่รู้ว่าเจ้านายของเจ้ากลับกลอกที่สุดในแผ่นดิน อย่านึกนะว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้านายของเจ้าทำสัญญาเหมือนกันไม่มีผิดนี้กับกวงอี้หวางด้วย และยังให้กวงอี้หวางยืมกำลังทหารหนึ่งหมื่นไปจัดการท่านพ่อข้า เจ้าคิดว่าข้าจะโง่รอให้เจ้านายของเจ้าเปลี่ยนใจตัดหัวข้าไปประเคนให้กวงอี้หวางหรือไง? จากนั้นฝากม้วนภาพสระบัวที่หยวนเฟยป๋ายวาดให้มู่จิ่นซึ่งใส่มาให้ในห่อผ้าสัมภาระด้วยนั่นกลับไปให้โต้วอิงหัว มู่จิ่นด่าต้วนเยว่หรงว่าการหยิบฉวยของผู้อื่นไปเป็นของตัวเรียกว่าขโมยก็ว่าแย่แล้ว นี่ยังยกของของนางที่ขโมยไปให้คนอื่นไปโดยพลการอีก แล้วต้วนเยว่หรงจะส่งม้วนภาพนั่นไปให้โต้วอิงหัวทำไมกัน? ต้วนเยว่หรงตอบว่า ใครๆ พากันเรียกเขาว่าไอ้ปิศาจกลับชาติมาเกิด เขาก็เลยขอทำตัวให้สมกับที่ใครๆ คาดหวังให้เขาเป็นเสียเลยน่ะสิ ส่งม้วนภาพนั่นไปให้โต้วอิงหัว ให้มันได้รู้ว่ามองมู่จิ่นพลาดไปเสียแล้ว ให้มันเจ็บใจเล่นไง แล้วเจ้าคิดว่าถ้าท่าเสว่รู้ว่าโต้วอิงหัวได้เจ้ามาไว้ในมือแล้วจงใจยกเจ้าให้ข้า เขาจะรู้สึกยังไงและคิดยังไงกับโต้วอิงหัวล่ะ? หลังจากนั้นกองทหารที่มีต้วนเยว่หรงกับมู่จิ่นตัวปลอมก็เดินทางมุ่งหน้าตบตาโต้วอิงหัวต่อไป ส่วนมู่จิ่นกับต้วนเยว่หรงตัวจริงเดินทางอ้อมไปอีกทาง ไปสมทบกับหยางลวี่สุ่ยที่ต้วนเยว่หรงสั่งเอาไว้ก่อนจากมาว่าให้หาทางหนีมาจากโต้วอิงหัวให้ได้ หยางลวี่สุ่ยไม่ชอบใจอย่างมากที่มู่จิ่นจะตามไปด้วย เพราะมู่จิ่นวิทยายุทธ์ด้อยกว่าเพื่อน เดินทางได้ช้า มู่จิ่นยุให้ต้วนเยว่หรงทิ้งนางไว้ตรงนี้ตามยถากรรมแล้วเดินทางไปกับลวี่สุ่ยสองคนเหอะ ลวี่สุ่ยก็เห็นด้วย แต่ต้วนเยว่หรงไม่ยอม บอกว่ามู่จิ่นน่ะฉลาดเจ้าเล่ห์ ขืนทิ้งไว้ตรงนี้ต้องมีปัญญากลับซีอานไปหาท่าเสว่เองได้แน่นอน ลวี่สุ่ยเสนอใหม่ว่า งั้นฆ่ามู่จิ่นไปเลยก็แล้วกัน จะได้หมดเรื่องไปซะ ต้วนเยว่หรงดุว่าลวี่สุ่ยก็รู้ไม่ใช่รึว่าที่เขาเก็บมู่จิ่นไว้ก็เพื่อเอาไว้รับมือกับท่าเสว่ แล้วทำไมถึงยังพูดจาเหมือนไม่รู้จักแยกแยะหนักเบาแบบนี้อีก? ลวี่สุ่ยประชดว่าที่เก็บมู่จิ่นที่เป็นตัวถ่วงเอาไว้ในเวลาที่ต้องการความเร็วในการหลบหนีแบบนี้ เพื่อรับมือท่าเสว่ หรือเพราะต้วนเยว่หรงหลงมู่จิ่นจนไม่อยากปล่อยไปกันแน่ ใครกันแน่ที่พูดจาไม่รู้จักดูสถานการณ์หนักเบา ลวี่สุ่ยพูดจบก็ถูกต้วนเยว่หรงตบหน้าทันที ทำให้ลวี่สุ่ยน้อยใจมาก เพราะต้วนเยว่หรงไม่เคยตบหน้านางมาก่อน นางร้องว่าต้วนเยว่หรงไม่รักนางแล้ว จากนั้นวิ่งหนีจากไป ต้วนเยว่หรงยืนอึ้ง สั่งให้มู่จิ่นเดินไปด้วยกันอีกเพียงไม่ไกล ก็ให้หยุดพัก อ้างว่าให้มู่จิ่นมีแรง แต่มู่จิ่นดูว่าต้วนเยว่หรงจงใจรอลวี่สุ่ยมากกว่า จนตกค่ำ เมื่อไม่สามารถหยุดรอได้อีกต่อไป ลวี่สุ่ยก็กลับมาด้วยความโล่งอกอย่างยิ่งของต้วนเยว่หรง แต่แล้วลวี่สุ่ยกลับวางยาปลุกกำหนัดใส่ต้วนเยว่หรงแล้วดูดพลังจากต้วนเยว่หรง ต้วนเยว่หรงรู้สึกตัวเร็วมาก ถามอย่างเย็นชาว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่? นึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะแอบฝึกคัมภีร์อู๋เสี้ยวจิงอันชั่วร้ายนั่นด้วย เจ้าทำแบบนี้เพื่ออะไร? ลวี่สุ่ยพูดเสียงเศร้าว่าที่นางทำแบบนี้เพราะนางเหนื่อยที่จะวิ่งไล่ตามต้วนเยว่หรงเต็มที ต้วนเยว่หรงพูดเสียงหยันว่าแน่ใจหรือว่าที่นางทำแบบนี้กับเขาเพราะเหตุผลนั้น ไม่ใช่ว่าเพราะหัวหน้าลัทธิโยวหมิงสั่งมาหรอกรึ? ลวี่สุ่ยตกใจมาก ถามว่าต้วนเยว่หรงรู้ได้ยังไง? ต้วนเยว่หรงบอก ตั้งแต่ตอนที่ได้เจอกันครั้งแรกนั่น เขาก็รู้แล้วว่าลวี่สุ่ยเป็นคนที่ลัทธิโยวหมิงส่งมา เขาถึงได้จงใจวางแผนให้ท่านพ่อมาเห็นเขามีอะไรกับลวี่สุ่ย เพื่อที่ท่านพ่อจะได้เลิกสนใจเลิกมีอะไรกับลวี่สุ่ย แต่เขาเองก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าท่านพ่อจะยกลวี่สุ่ยให้เขา พูดมาถึงตรงนี้ ลวี่สุ่ยก็เริ่มรู้ตัวว่าไม่สามารถดูดพลังจากต้วนเยว่หรงได้อีกและถูกแทงมีดสั้นใส่หลัง ก็ตกใจมากที่ยาปลุกกำหนัดซึ่งนางใช้ไม่ได้ผล ต้วนเยว่หรงบอกว่าตอนที่นางใช้ยานี้กับเขาครั้งแรกนั้น เขาก็จำมันเอาไว้และให้คนไปหายาแก้มาเตรียมไว้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ตอนที่ท่านพ่อยกลวี่สุ่ยให้เขา เขาเองตั้งใจว่าจะค่อยๆ วางตัวเหินห่าง แต่นึกไม่ถึงเลยว่าสามปีมานี้เขาจะยังคงปล่อยให้ลวี่สุ่ยอยู่ข้างกายเขาอยู่ ความจริงลวี่สุ่ยไม่จำเป็นต้องใช้ยากับเขาเลย เพราะเขาหลงเสน่ห์นางอยู่แล้ว คำพูดของต้วนเยว่หรงทำให้ลวี่สุ่ยตายจากไปได้ทั้งรอยยิ้ม วันรุ่งขึ้น ต้วนเยว่หรงเผาศพลวี่สุ่ยด้วยท่าทางซึมๆ ส่วนมู่จิ่น ตอนที่ลวี่สุ่ยใช้ยากับต้วนเยว่หรง ลมบังเอิญพัดยาส่วนหนึ่งมาโดนนาง แต่เพราะปริมาณน้อยมากบวกกับนางอยู่ค่อนข้างห่าง ทำให้ยาทิ้งช่วงระยะหนึ่งก่อนจะมาเริ่มออกฤทธิ์เอาตอนนี้ เมื่อต้วนเยว่หรงรู้ว่ามู่จิ่นโดนยาของลวี่สุ่ยเข้าให้ ก็หัวเราะก๊ากทันที (ต้วนเยว่หรงมียาขจัด แต่เจตนาไม่ให้มู่จิ่น - -" ) ตอนมู่จิ่นปล้ำต้วนเยว่หรงเพราะฤทธิ์ยานี่อย่างขำ ตอนแรกมู่จิ่นเห็นต้วนเยว่หรงเป็นหยวนเฟยเจว๋ จึงพูดว่า “เฟยเจว๋ ไม่ต้องกลัวนะ ข้าน่ะเกลียดความสัมพันธ์ชั่วคืนที่สุด รับรองว่าข้าจะรับผิดชอบเจ้าแน่นอน” พูดจบต้วนเยว่หรงที่กำลังยิ้มอยู่ยิ้มค้างทันที เกิดอาการพูดไม่ออก จากนั้นมู่จิ่นก็เห็นหน้าต้วนเยว่หรงเปลี่ยนเป็นหน้าหยวนเฟยป๋าย มู่จิ่นโมโหจี๊ดขึ้นมาทันที ตบหน้า “หยวนเฟยป๋าย” เต็มแรง ตะคอกใส่ว่า “หยวนเฟยป๋าย ไอ้บัดซบ เจ้ามาล้อเล่นกับหัวใจของคนอื่นแบบนี้ได้ยังไงกันหา ตอนแรกก็ตะล่อมหลอกข้า แล้วก็มาสลัดข้าทิ้งอย่างไม่รับผิดชอบ? คิดว่าเกิดมาหล่อแล้วแน่นักหรือไง?” “หยวนเฟยป๋าย” เอามือกุมหน้าที่ถูกตบจ้องหน้ามู่จิ่นตาโตแบบตกใจมาก จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:21:27

ความคิดเห็นที่ 23 หลังจากเหตุการณ์ผ่านพ้นไป มู่จิ่นก็มานั่งเอามือกุมขมับอยู่ใต้ต้นไม้ โดยมีต้วนเยว่หรง “ผู้ถูกข่มขืน” นอนเหยียดยาวสบายอารมณ์อยู่ข้างๆ ปากก็พูดวิพากษ์วิจารณ์รูปร่างของมู่จิ่นแบบคะนองปากไม่มีการเกรงใจจนมู่จิ่นฟิวส์ขาด ฝ่ามือพิฆาตฟาดใส่หน้าซ้ำไปอีกที คำพูดวิพากษ์วิจารณ์ชะงักขาดหายทันที ต้วนเยว่หรงลุกขึ้นเต้นผาง ร้องว่า “เจ้ายังกล้าตบข้าอีกรึ ชีวิตนี้ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าตบข้ามาก่อน แต่เจ้ากลับตบหน้าข้าตั้งสองครั้ง” พูดจบก็เงื้อมือจะตบกลับ แต่มู่จิ่นเบี่ยงตัวหลบไปได้อย่างว่องไว ทั้งมู่จิ่นและต้วนเยว่หรงใจกระตุกวูบทันที หลังจากจ้องหน้ากันอยู่หนึ่งนาทีเต็ม ต้วนเยว่หรงก็พูดออกมาด้วยสีหน้าที่ดูตลกอย่างมากในสายตาของมู่จิ่น “เฮ้ย! พลังปราณของข้าเล่า? พลังปราณของข้าเล่า?” ถูกต้อง...พลังฝีมือและพลังปราณของต้วนเยว่หรงถูกทำลายไปจนหมดแล้วด้วยฤทธิ์ของยาพิษเซิงเซิงปู้หลีที่อยู่ในตัวของมู่จิ่น ต้วนเยว่หรงบอก ที่แท้มู่จิ่นก็โดนน้ำรักษาพรหมจรรย์เข้าไปนี่เอง นางไปได้ยาที่มีแต่ราชนิกุลเผ่าแม้วเท่านั้นที่มีนี่มาจากไหนกัน? จากนั้นนิ่งคิด แล้วทายว่า หยวนชิงเจียงจงใจทิ้งเจ้าเอาไว้ให้ปลอมตัวเป็นหยวนเฟยเยียนเพื่อจัดการข้าสินะ? มู่จิ่นบอกผิดแล้ว นี่ไม่ใช่คำสั่งของหยวนชิงเจียง แต่เป็นกรรมตามสนองเจ้าที่มักมากในกามต่างหาก ต้วนเยว่หรงโกรธจัด ฟันกระบี่ใส่มู่จิ่นหมายจะฆ่าให้ตาย แต่ต้วนเยว่หรงในตอนนี้เป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดาที่พอจะมีวิชาต่อสู้อยู่บ้างเท่านั้น มู่จิ่นจึงพอจะสู้ด้วยไหว เพียงแต่สู้กันไปนานเข้า มู่จิ่นก็สู้แรงไม่ได้ เพราะยังไงนั่นก็ผู้ชายอกสามศอก ทั้งสองสู้กันไปสู้กันมา สุดท้ายพลัดตกหน้าผาร่วงลงไปในแม่น้ำด้วยกันทั้งคู่ ต้วนเยว่หรงวิทยายุทธ์สูงส่ง ยกทัพบุกเหนือตะลุยใต้มาแล้ว จะว่ายน้ำเป็นก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ความเป็นจริงคือ เมื่อร่วงตกลงแม่น้ำปุ๊บ ต้วนเยว่หรงก็ค่อยๆ จมดิ่งลง...จมดิ่งลง ทีแรกมู่จิ่นนึกว่าต้วนเยว่หรงจงใจแกล้งดำลงน้ำเพื่อใช้โซ่ดึงตัวนางจมตามไปด้วย จะได้ทำให้นางจมน้ำตาย แต่เห็นท่าว่ายน้ำแบบเปะปะไร้ระเบียบของต้วนเยว่หรง ขาถูกสาหร่ายพันเอาไว้ และนัยน์ตาสีม่วงที่เริ่มเหลือกขาว ก็รู้ว่านั่นมันว่ายน้ำไม่เป็นจริงๆ นี่นา จึงต้องลำบากดำลงไป เอาหินที่คมหน่อยตัดสาหร่ายขาดแล้วแบกตัวต้วนเยว่หรงขึ้นฝั่งมาด้วยกัน ขึ้นมาถึงฝั่งได้ ต่างหอบหายใจจนตัวโยนหมดแรงสู้ด้วยกันทั้งคู่ รอจนมีแรงพูดไหว มู่จิ่นก็กระชากอกเสื้อต้วนเยว่หรงขึ้นมาถามว่า “กุญแจล่ะ?” ต้วนเยว่หรงยังหมดแรงอยู่ จึงบอกว่าอยู่ในตัวนี่แหละ หาเอาเองเหอะ มู่จิ่นด่าเข้าให้ ยืนกรานให้ต้วนเยว่หรงหยิบให้ ต้วนเยว่หรงก็คลำหา ก่อนจะหน้าเปลี่ยนสี บอกว่ากุญแจตกน้ำหายไปแล้ว กุญแจตกน้ำหายไปแล้วจริงๆ... มู่จิ่นคิดจะลงไปงมหากุญแจในน้ำ แต่หมดแรงหน้ามืดสิ้นสติไปเสียก่อน มู่จิ่นฝันเห็นหยางเอ๋อร์อีกครั้ง หยางเอ๋อร์ดีใจมากที่มู่จิ่นจำเขาได้ และปลอบใจมู่จิ่นที่เพิ่งเสียตัวให้ต้วนเยว่หรงไป เพราะถึงมู่จิ่นจะไม่ได้ถือสาเรื่องเสียความบริสุทธิ์ แต่นางอยากจะมอบครั้งแรกให้เฟยเจว๋อย่างมาก แล้วกลับต้องมาเสียไปให้กับต้วนเยว่หรงที่นางเกลียดขี้หน้าและเคียดแค้นมากที่สุด หยางเอ๋อร์ร้องขอมู่จิ่นอย่างหนึ่งว่า ไม่ว่าต่อไปจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ก็ขอให้มู่จิ่นอย่าได้โทษว่าตำหนิเขา จากนั้นหยางเอ๋อร์ก็หันหน้าวิ่งจากไปโดยที่เงาหลังกลายเป็นร่างผู้ใหญ่ที่งามสง่าและดูคุ้นตา มู่จิ่นตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองกลับมาอยู่ในซีเฟิงหว่าน และกุญแจมือที่ล่ามตัวเองติดกับต้วนเยว่หรงหายไปแล้ว ก็ดีใจมาก คิดว่าหยวนเฟยป๋ายมาช่วยนางกลับไปได้แล้ว ซีเฟิงหว่านกลับมาอยู่ในสภาพเดิมเหมือนไม่ถูกไฟสงครามเผาผลาญมาก่อน และทั่วทั้งตัวเรือนปกคลุมด้วยไอบางๆ เหมือนม่านหมอกมีกลิ่นหอมประหลาดที่ทำให้มู่จิ่นรู้สึกแปลกๆ ชอบกล หลังจากผ่านไปหลายวัน และได้พบกับ “หยวนเฟยป๋าย” มู่จิ่นจึงแน่ใจว่าตนได้ตกมาอยู่ในมือของศัตรูของหยวนเฟยป๋ายที่กำลังพยายามหลอกให้นางเชื่อว่านางได้กลับมาอยู่ในซีเฟิงหว่านด้วยจุดประสงค์บางอย่าง มู่จิ่นหาทางทำให้ตัวเองหลุดจากอำนาจยาที่เป็นม่านหมอกรมให้สติไม่แจ่มใสเท่าที่ควรจนสำเร็จ จากนั้นลองสังเกตดูทุกคนในซีเฟิงหว่านอย่างตั้งใจดู จึงค้นพบว่านอกจากหลู่หยวนแล้ว คนอื่นๆ ในซีเฟิงหว่านต่างเป็นตัวหลอมทั้งสิ้น ทั้งยังเป็นตัวปลอมที่ไม่มีชีวิต คือเป็นศพที่ถูกเชิดทั้งหมด เหมือนเด็กผี 8 คนที่นางเคยเจอมาแล้ว เพียงแต่หนนี้ศพพวกนี้ไม่ได้ถูกเชิดด้วยเสียงขลุ่ยอย่างครั้งก่อน นางจึงพยายามหาทางคุยกับหลู่หยวนเพียงลำพัง จนได้รู้ว่าหลู่หยวนคือตัวหลู่หยวนจริงๆ ไม่ใช่ตัวปลอม มู่จิ่นตัดสินใจสืบความลับภายในซีเฟิงหว่านปลอมแห่งนี้ โดยคืนหนึ่ง นางแอบเห็นหยวนเฟยป๋ายสั่งการซู่ฮุยในห้องทำงาน แล้วออกไปจากห้องทำงาน ทำให้นางได้คิดว่าคนที่ปลอมเป็นหยวนเฟยป๋ายน่าจะเป็นหัวหน้า จึงแอบแวบเข้าห้องทำงานไปตรวจค้นดู แล้วบังเอิญพบว่าหนังสือที่หยวนเฟยป๋ายตัวปลอมเพิ่งหยิบออกมาอ่าน คือสมุดบันทึกเล่มหนึ่ง จึงเปิดออกอ่านดู และได้รู้ว่านั่นคือสมุดบันทึกขององค์หญิงใหญ่ พระธิดาของปฐมฮ่องเต้แห่งตงถิงที่ยกให้แต่งงานกับเจ้าของคฤหาสน์จื่อหยวนคนแรกสุด เพิ่งจะอ่านจบเนื้อหาที่สำคัญ หยวนเฟยป๋ายที่ออกจากห้องไปก็ย้อนกลับมาจับได้คาหนังคาเขา มู่จิ่นจึงได้ประวัติความสัมพันธ์ของตระกูลฮ่องเต้ ตระกูลหยวน ตระกูลหมิง และตระกูลซือหม่า สี่ตระกูลผู้ก่อตั้งราชวงศ์ตงถิงขึ้นมาว่า ในตอนที่ราชวงศ์ตงถิงถูกก่อตั้งขึ้นมาใหม่ๆ นั้น เสร็จนาฆ่าโคถึก เสร็จศึกฆ่าขุนพลถือเป็นเรื่องปกติ ตระกูลแรกที่โดนเล่นคือตระกูลซือหม่า หวิดโดนประหารล้างตระกูล ดีที่ได้ตระกูลหยวนแอบช่วยเหลือเอาไว้จึงรอดตายมาได้ เพื่อเป็นการตอบแทนตระกูลหยวน ตระกูลซือหม่าจึงมอบลูกหลานสายหนึ่งของตนให้ไปเป็นข้ารับใช้ในเงามืดของตระกูลหยวนเก้าชั่วคน ในตอนนั้นได้มียอดคนจากอินเดียมาขอเข้าเฝ้าฮ่องเต้และถวายสุดยอดคัมภีร์ให้ 2 เล่ม คือคัมภีร์อู๋เล่ยจิงและคัมภีร์อู๋เสี้ยวจิง คัมภีร์สองเล่มนี้ต้องฝึกพร้อมกัน หากแยกกันฝึกแล้วขณะฝึกจะมีผลกระทบต่อร่างกายอย่างร้ายแรง กว่าจะหายก็หลังจากฝึกสำเร็จ และแม้จะฝึกสำเร็จแล้ว นิสัยก็จะเปลี่ยนไปจากเดิมมาก ฮ่องเต้ได้ยกพระธิดาฝาแฝดทั้งสองให้แต่งงานกับทายาทตระกูลหยวนชื่อ หยวนหลี่เหนียน และทายาทตระกูลหมิง ชื่อ หมิงเฟิ่งเฉิง พร้อมกับมอบคัมภีร์สองเล่มนี้ให้เป็นสินเดิมติดตัวองค์หญิงทั้งสองไปคนละเล่ม หยวนหลี่เหนียนเป็นคนฉลาดมากไหวพริบ แต่เป็นที่รู้กันว่าชอบฝึกวิทยายุทธ์มาก ฮ่องเต้มอบคัมภีร์อู๋เสี้ยวจิงให้พระธิดาองค์โตเป็นสินเดิมแต่งงานไปกับหยวนหลี่เหนียน โดยบอกไปว่านี่คือสุดยอดคัมภีร์ที่ฝึกแล้วจะไร้ผู้ต่อต้าน ส่วนหมิงเฟิ่งเฉิงเป็นที่รู้กันว่านิยมในทรัพย์สมบัติ ฮ่องเต้จึงยกพระธิดาองค์รองให้พร้อมด้วยคัมภีร์อู๋เล่ยจิงเป็นสินเดิม โดยบอกไปว่าคัมภีร์อู๋เล่ยจิงนี้มีขุมทรัพย์มหาศาลซ่อนอยู่ หมิงเฟิงเฉิงนั้นฉลาดมากที่สุด เขารู้ว่าฮ่องเต้ต้องหาทางกำจัดตระกูลเขา จึงทำตัวหลอกให้ฮ่องเต้หลงเชื่อว่าเขาบ้าสมบัติ เมื่อฮ่องเต้ยกพระธิดาองค์รองพร้อมด้วยคัมภีร์อู๋เล่ยจิงมาให้ เขาก็สั่งเอาไว้เป็นกฎของตระกูลเลยว่า ห้ามอ่านห้ามดูคัมภีร์เล่มนี้อย่างเด็ดขาด ตระกูลหมิงจึงรอดพ้นจากความหายนะมาได้ แต่ตระกูลหยวนไม่ได้โชคดีแบบนั้น หยวนหลี่เหนียนได้ฝึกวิชาในคัมภีร์อู๋เสี้ยวจิง และกลายเป็นคนที่ต้องสูบเอาพลังปราณจากคนอื่นจนต้องเก็บตัวบอกใครต่อใครว่าล้มป่วย ฮ่องเต้จึงพระราชทานพื้นที่ในเมืองซีอาน สร้างคฤหาสน์จื่อหยวนให้ แล้วให้เขาย้ายไปอยู่ที่นั่น ถือเป็นการกำจัดเภทภัยภายหลังไปได้ หยวนจื่อเหนียนอยู่ที่คฤหาสน์จื่อหยวนแล้วอาการหนักมากขึ้นทุกที องค์หญิงใหญ่ทราบว่าสามีถูกพระบิดาของตนทำร้าย จึงหาทางช่วยโดยไปได้หนอนยาสั่งรักษาพรหมจรรย์มาจากดินแดนแม้ว หากผู้ที่โดนหนอนพิษนี้เข้าไปไปร่วมประเวณีกับใคร คนนั้นจะสูญเสียพลังฝีมือทั้งหมดไปทันที องค์หญิงสั่งสร้างวังลับใต้ดินขึ้นที่ใต้ซีเฟิงหว่าน กินหนอนยาสั่งนี้เข้าไป จากนั้นหลอกล่อสามีเข้าไปในวังลับใต้ดินของคฤหาสน์ แล้วปิดตายประตูทางเข้า กักขังทั้งตัวเอง สามี และคัมภีร์อู๋เสี้ยวจิงเอาไว้ตลอดกาล ตั้งชื่อวังลับใต้ดินนี้ว่า ตำหนักสุสานม่วง ต่อมาตำหนักสุสานม่วงได้กลายมาเป็นวังลับใต้ดินที่อยู่ของพวกตระกูลซือหม่าที่ปวารณาตัวเป็นข้าทาสรับใช้ตระกูลหยวน ซึ่งก็คือพวกเทพแห่งความมืดนั่นเอง มู่จิ่นเดาได้ว่าคนที่ปลอมเป็นหยวนเฟยป๋ายน่าจะเป็นคนที่คุ้นเคยกับซีเฟิงหว่านและวังลับใต้ดินเป็นอย่างดี รวมทั้งเป็นคนที่เคียดแค้นหยวนชิงเจียงและหยวนเฟยป๋ายอย่างมาก จึงเดาว่าเขาน่าจะเป็นเทพแห่งความมืดคนก่อนที่ถูกหยวนชิงเจียงทำลายพลังฝีมือ หยวนเฟยป๋ายก็ยอมรับแต่โดยดีว่าเขาคือเทพแห่งความมืดคนก่อนจริง มีชื่อว่า ซือหม่าเหลียน ซือหม่าเหลียนเป็นผู้ที่เฉลียวฉลาดและมีความสามารถสูงที่สุดในบรรดาเทพแห่งความมืดของตระกูลซือหม่าทุกคน ทั้งยังชื่นชอบในกลไกต่างๆ เขาศึกษากลไกภายในวังลับจนสามารถเปิดวังลับออกไปข้างนอกได้ ซือหม่าเหลียนทะนงในความเก่งกาจของตัวเองมาก และมองว่าตัวเขาไม่คู่ควรที่จะต้องอยู่ในวังลับนี้ไปชั่วชีวิต วันหนึ่ง เขายังบังเอิญเปิดกลไกของตำหนักสุสานม่วงได้ จึงมีโอกาสได้พบกับสมุดบันทึกเล่มนี้ คัมภีร์อู๋เสี้ยวจิง และใบหน้าขององค์หญิงใหญ่ การได้พบและได้ฝึกคัมภีร์อู๋เสี้ยวจิง ทำให้ซือหม่าเหลียนยิ่งไม่คิดที่จะดักดานอยู่แต่ในวังลับไปชั่วชีวิต ดังนั้นเขาจึงฆ่าหยวนชิงเฟิง พี่ชายของหยวนชิงเจียงเสีย แต่เขากลับดูถูกหยวนชิงเจียงเกินไป จึงถูกหยวนชิงเจียงแก้แค้น จับตัวเขาไปขู่ให้พ่อของเขายอมสาบานว่าจะเป็นข้าทาสของตระกูลหยวนไปจนตลอดกาลชั่วลูกชั่วหลาน จากนั้นทำลายพลังฝีมือของเขา เอาไปทิ้งไว้ในสระท้ายซีเฟิงหว่านให้เป็นอาหารของงูพิษในสระ ดีที่ได้คนในตระกูลของเขาช่วยเอาไว้ เขาจึงรอดตายมาได้ ด้วยความเคียดแค้นหยวนชิงเจียง เขาจึงคิดแก้แค้นให้มันต้องเจ็บปวด เขารู้ว่าหยวนชิงเจียงรักอยู่กับน้องสาวตัวเอง และยังไปหลงรักหญิงสาวที่อ่านเขียนหนังสือก็ยังไม่ได้ เขาจึงเอาคัมภีร์อู๋เสี้ยวจิงให้หยวนชิงอู่ดู และหยวนชิงอู่ก็หลงใหลคัมภีร์อู่เสี้ยวจิงตามที่เขาคาด ทั้งยังยุให้เขาไปทำลายเซี่ยเหมยเซียงอีกด้วย เขาจึงลอบออกไปหาเซี่ยเหมยเซียงเพื่อจะทำลายนาง แต่เมื่อได้เห็นหน้าเซี่ยเหมยเซียงชัดตาเท่านั้น เขาก็ต้องตกตะลึง... จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:22:26

ความคิดเห็นที่ 24 ซือหม่าเหลียนโตมากับภาพสลักนูนองค์หญิงใหญ่(รูปสลักหญิงที่เหาะอยู่บนฟ้าบนกำแพงในวังลับใต้ดิน)กับหยวนหลี่เหนียน เขาหลงใหลรูปสลักนางฟ้านั้นและเฝ้าคิดว่าองค์หญิงใหญ่จะงดงามอย่างในรูปสลักไหม เมื่อได้เห็นตัวจริงเขาจึงหลงใหลอย่างมาก และเซี่ยเหมยเซียง ท่านแม่ของหยวนเฟยป๋าย ก็มีใบหน้าที่เหมือนกับรูปสลักนางฟ้าบนผนังนั้นไม่มีผิดเพี้ยน ทำให้ซือหม่าเหลียนหลงรักนางในทันที เพราะเซี่ยเหมยเซียงชอบดอกแพชชัน ซื่อหม่าเหลียนจึงเสี่ยงอันตรายออกไปหานางบ่อยครั้งเพียงเพื่อจะนำดอกแพชชันในวังลับที่เพิ่งจะบานและยังมีน้ำค้างเกาะอยู่ไปให้นาง นางบอกว่านางรักเขา นางจะปักภาพดอกแพชชันให้เขา นางอยากออกจากจื่อหยวนไปอยู่กับเขา คลอดลูกให้เขาคนเดียว นางจะรอให้เขามารับตัวนางไป แต่แล้วนางกลับทรยศเขา ในวันที่เขานัดจะพาเซี่ยเหมยเซียงหนีไปด้วยกันนั่นเอง เขากลับพบว่าหยวนชิงเจียงดักรอพบเขาอยู่แล้ว และได้หักขาทั้งสองข้างของเขา นางไม่เพียงแต่หลอกลวงทรยศเขาเท่านั้น ต่อมาหลังจากนั้นยังไปยั่วให้หมิงเฟิงหยางลุ่มหลงอีกด้วย ซือหม่าเหลียนพามู่จิ่นไปที่ห้องใต้ดินซึ่งสร้างเลียนแบบวังลับใต้ดินที่ใต้ซีเฟิงหว่าน แต่สร้างได้หยาบกว่ากันมาก ถึงงั้นวิธีเปิดประตูทางลับก็ใช้เสียงเพลงเหมือนกัน ข้างในห้องลับมีพวกจอมยุทธ์ที่ซือหม่าเหลียนหลอกให้เข้าใจผิดคิดว่าที่นี่คือซีเฟิงหว่านของหยวนเฟยป๋าย แล้วพาเข้ามาดูดพลังปราณถูกตรึงอยู่กับผนังเต็มไปหมด (คนที่ตายไปแล้วบางส่วนถูกนำไปใช้เชิดเป็นศพหุ่นเชิด) หนึ่งในนั้นมีต้วนเยว่หรงอยู่ด้วย คนอื่นๆ ที่ถูกตรึงตายไปหมดแล้วในสภาพทุเรศนัยน์ตา มีแต่ต้วนเยว่หรงที่ยังไม่ตายและยังดูเป็นผู้เป็นคนอยู่ แต่ก็ดูผอมซูบเซียวและถูกเข็มปักทั่วทั้งตัว มู่จิ่นเห็นแล้วเข่าอ่อนทรุดแปะลงไปนั่งทันที แม้จะรู้ดีว่านั่นเป็นเพราะกรรมตามสนองจากความชั่วที่จื่อฝูเคยทำไว้ แต่ก็ยังอดรู้สึกว่าช่างโหดร้ายเหลือเกินไม่ได้อยู่ดี หลู่หยวนที่ตามหลังมาเห็นต้วนเยว่หรงเข้า ก็เกิดอาการคลุ้มคลั่งด้วยความโกรธแค้นแทบจะเข้าไปฆ่าต้วนเยว่หรงเมื่อจำได้ว่านั่นคือคนที่สั่งฆ่าคนทั้งหมู่บ้านของเขาหลังจากได้กุญแจมือติดโซ่ที่สั่งทำแล้ว แต่ซือหม่าเหลียนบงการพวกศพหุ่นเชิดห้ามเอาไว้ได้ มู่จิ่นฟังที่ซือหม่าเหลียนพูดมาแล้วปะติดปะต่อเรื่องได้ จึงบอกซือหม่าเหลียนไปว่าความจริงเซี่ยเหมยเซียงไม่ได้ทรยศเขา ในวันนั้น หยวนชิงเจียงบังเอิญไปหานาง และพบว่านางรักชายอื่น ไม่ใช่เขา จึงบันดาลโทสะขืนใจครอบครองนาง แล้วบังคับให้นางกินยาพิษเซิงเซิงปู้หลี จากนั้นจึงรอจัดการกับซือหม่าเหลียน หยวนเฟยป๋ายบอกนางว่า ท่านแม่ของเขามักจะเอาภาพปักดอกแพชชันนี้มาดูแล้วร้องไห้อยู่เสมอ คนที่เซี่ยเหมยเซียงรักไม่ใช่หมิงเฟิงหยางอย่างที่ใครๆ คิด คนที่นางรักคือซือหม่าเหลียนต่างหาก แล้วซือหม่าเหลียนรู้หรือเปล่าว่าเซี่ยเหมยเซียงถูกหยวนชิงอู่วางแผนให้หยวนชิงเจียงเข้าใจผิดว่ามีอะไรกับหมิงเฟิงหยางจนหยวนชิงเจียงบันดาลโทสะฟาดฝ่ามือสะบั้นชีพจรหัวใจของนางจนหลังจากนั้นนางได้แต่นอนเป็นอัมพฤกษ์อยู่บนเตียง? แล้วซือหม่าเหลียนคงเป็นคนทำให้ขาของหยวนเฟยป๋ายหักสินะ เซี่ยเหมยเซียงคงรู้เรื่องนี้ จึงเสียใจมากจนตรอมใจตายในวันรุ่งขึ้น ซือหม่าเหลียนทำร้ายหยวนเฟยป๋ายลงได้ยังไง นั่นน่ะลูกชายคนเดียวของหญิงที่เขารัก เป็นความหวังเดียวของหญิงที่เขารัก หยวนชิงเจียงอาจจะชั่วช้าสารเลวสมควรตายก็จริง แต่เซี่ยเหมยเซียงทำผิดอะไร แล้วหยวนเฟยป๋ายที่ในตอนนั้นเป็นแค่เด็กล่ะ ทำผิดอะไร ทำไมเขาต้องไปเจ็บแค้นลงเอากับเด็กที่ไม่ได้รู้อิโหน่อีเหน่ด้วย ที่ซือหม่าเหลียนทำลงไปทั้งหมดนี่ สุดท้ายก็แค่เพื่ออยากให้หยวนชิงเจียงเจ็บปวด แล้วผลเป็นไง? หยวนชิงเจียงเจ็บปวดหรือเปล่า? ก็เห็นยังอยู่สุขสบายดี หลังจากเซี่ยเหมยเซียงตาย เขาก็ยังแต่งเมียน้อยเพิ่มมาคนแล้วคนเล่า ไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลย เซี่ยเหมยเซียงต้องมาโชคร้ายตายไปอย่างไม่พอที่แท้ๆ ความจริงที่มู่จิ่นพูดมา ซือหม่าเหลียนไม่สามารถทำใจรับได้ เขาไม่สามารถทนทำใจยอมรับความจริงที่ว่าตัวเองทำร้ายผู้หญิงที่ตัวเองรักมากที่สุดจนตรอมใจตามเพราะความเข้าใจผิดของเขาเองไม่ได้ เขาจึงคิดที่จะฆ่ามู่จิ่นเพื่อหลอกตัวเองต่อไป มู่จิ่นร้องขอให้หลู่หยวนที่เข้ามาในห้องลับด้วยช่วยนาง หลู่หยวนใช้ปลอกแขนฉางเซียงโส่วยิงใส่ซือหม่าเหลียน ซือหม่าเหลียนสั่งให้พวกศพหุ่นเชิดตรงเข้ารุมเล่นงานมู่จิ่น มู่จิ่นใช้มีดสั้นโฉวฉิงป้องกันตัว แล้วสมุดบันทึกขององค์หญิงใหญ่บังเอิญหลุดมือไปโดนตะเกียง จึกลุกติดไฟเผาห้องลับนี้ ซือหม่าเหลียนเสียใจมากจนคิดจะตายอยู่แล้ว จึงมีอาการกึ่งเสียสติไม่คิดที่จะหนีและยืนร้องไห้อยู่เฉยๆ  มู่จิ่นรีบไปช่วยเอาเข็มออกจากตัวต้วนเยว่หรงให้ ต้วนเยว่หรงบอกให้มู่จิ่นเอาขลุ่ยในมือซือหม่าเหลียนมาให้เขา มู่จิ่นเอามาให้แล้ว ต้วนเยว่หรงก็เป่าเพลงฉางเซียงโส่วเปิดประตูห้องลับ มู่จิ่นจะพาหลู่หยวนออกไปก่อน แต่กลับมีหินตกลงมาทับขาของหลู่หยวน หลู่หยวนขอตายอยู่ในนี้ตามลูกเมียของเขาไป มู่จิ่นจึงได้แต่พาต้วนเยว่หรงออกไปคนเดียว ต้วนเยว่หรงจงใจพูดจาเสียดสีดูแคลนให้มู่จิ่นโกรธจนแทบจะทิ้งเขาเอาไว้ตรงนั้น จากนั้นจึงนึกขึ้นได้ว่าต้วนเยว่หรงในตอนนี้พลังฝีมือและร่างกายถูกทำลายจนแทบไม่ต่างอะไรกับคนตาย ที่เหลืออยู่มีเพียงความทระนงที่ยอมถูกนางฆ่าตายเสียที่นี่ก็ไม่มีทางยอมเอ่ยปากขอความช่วยเหลือจากนางอย่างเด็ดขาด มู่จิ่นจึงแบกต้วนเยว่หรงวิ่งต่อไปจนก้าวขาไม่ออกอีกแล้ว จึงปล่อยร่างต้วนเยว่หรงลงกับพื้นโดยแรง แล้วทิ้งตัวลงนั่งหอบหายใจ มู่จิ่นพาต้วนเยว่หรงเร่งเดินทางต่อทั้งกลางคืน แล้วบังเอิญมาเจอจางเต๋อเม่า ลูกน้องของซ่งหมิงเหล่ยที่เคยคอยช่วยเป็นคนกลางติดต่อระหว่างนางกับซ่งหมิงเหล่ยเมื่อสมัยที่นางยังอยู่ในซีเฟิงหว่านมาดักรอ มู่จิ่นได้พบจางเต๋อเม่าก็ดีใจมาก จางเต๋อเม่าบอกว่าออกมาตามหามู่จิ่นเพื่อจะพากลับไปที่เมืองซีอานสมทบกับหยวนเฟยป๋าย จากนั้นบอกว่าซ่งหมิงเหล่ยยังไม่ตาย เฟยเจว๋เดินทางกลับไปถึงทูเจว๋เรียบร้อยแล้ว แต่ปี้อิ๋งอาการป่วยเดิมกำเริบระหว่างเดินทางไปทูเจว๋และตายลงกลางทาง มู่จิ่นดีใจที่ซ่งหมิงเหล่ยรอดตาย แต่ร้องไห้อย่างหนักกับการตายของปี้อิ๋ง นึกแล้วก็โกรธต้วนเยว่หรงที่เป็นตัวการของเรื่องทั้งหมดนี้ขึ้นมาทันที จึงชกใส่หน้าต้วนเยว่หรงที่นอนอยู่บนหลังม้าขยับตัวไม่ได้จนเลือดกบปาก ต้วนเยว่หรงมองมาที่มู่จิ่นเฉยๆ ทำท่าจะพูดแล้วกลับไม่พูด จางเต๋อเม่ายื่นหยกที่เป็นหลักฐานว่าเขาคือผู้นำข่าวมาจากหยวนเฟยป๋ายให้มู่จิ่น มู่จิ่นรับหยกมาลูบแล้วรู้สึกถึงอาการผิดปกติทันที แต่ไม่กระโตกกระตาก ตามจางเต๋อเม่าไปพักที่โรงเตี๊ยม แล้วในคืนนั้นมู่จิ่นได้แอบพาต้วนเยว่หรงออกจากโรงเตี๊ยมไปซุ่มอยู่บนเนินห่างจากโรงเตี๊ยมไปไม่มากนัก นางจึงได้เห็นว่ามีกลุ่มคนชุดดำลอบเข้าไปฆ่านางในห้อง แล้วจุดไฟเผาโรงเตี๊ยม จากนั้นพากันจากไป ต้วนเยว่หรงถามมู่จิ่นว่ารู้ได้ยังไงว่าพวกนั้นประสงค์ร้าย ส่วนเขาน่ะ แค่จางเต๋อเม่าเข้ามาใกล้ เขาก็ได้กลิ่นเดียวกับกลิ่นในห้องลับโชยมาจากตัวแล้ว มู่จิ่นตอบว่า เพราะหยกที่จางเต๋อเม่าให้มามีรอยร้าว นางจึงนึกสงสัย เดิมทีจางเต๋อเป็นคนของซ่งหมิงเหล่ย และนางเชื่อใจเขามาก ตอนที่ลูบพบว่าหยกร้าว นางยังไม่ค่อยเชื่อนัก แต่พอเห็นว่ามีคนลอบเข้าไปทำร้ายนางในโรงเตี๊ยม แถมยังจุดไฟเผาโรงเตี๊ยมแบบนี้ คิดจะไม่เชื่อก็ไม่ได้แล้ว ต้วนเยว่หรงถามมู่จิ่นว่าช่วยเขาออกมาจากซีเฟิงหว่านปลอมนั่นทำไม? มู่จิ่นบอก ข้าปฏิบัติต่อเชลยอย่างมีเมตตา ต้วนเยว่หรงแค่นเสียง แต่ท่าทีค่อยผ่อนคลายกว่าเดิม มู่จิ่นพาต้วนเยว่หรงขึ้นไปนอนหมอบอยู่บนหลังม้าหนึ่งในสองตัวที่แอบจูงมา ส่วนตัวเองขึ้นขี่ม้าตัวหนึ่งพาออกเดินทางต่อ หลังจากพาต้วนเยว่หรงไปได้ระยะหนึ่ง มู่จิ่นก็พูดขึ้นว่า เรามาเจรจาต่อรองการค้ากันหน่อยไหมท่านชายต้วน ต้วนเยว่หรงต่อให้ทันทีว่าถ้ามู่จิ่นพาเขาไปส่งถึงป๋อโจว เขาย่อมต้องช่วยหาทางส่งมู่จิ่นกลับไปหาหยวนเฟยป๋ายให้อยู่แล้ว แต่มู่จิ่นไม่กลัวว่าเขาจะกลับคำหรือไง? มู่จิ่นบอก ต้วนเยว่หรงเป็นคนรู้จักแยกแยะเรื่องส่วนตัวและเรื่องส่วนรวม เขาไม่อยากได้ตระกูลหยวนเป็นพันธมิตรในการช่วยรวมน่านเจ้าเข้าด้วยกันหรือไง? หลังจากใช้เงินที่ขโมยจางเต๋อเม่ามาจนหมดแล้ว เนื่องจากพลังปราณของต้วนเยว่หรงสลายไปจนหมด บวกกับระหว่างทางมีมู่จิ่นคอยขวาง ทำให้ต้วนเยว่หรงไม่สามารถฆ่าคนชิงทรัพย์ได้อย่างที่ผ่านมา ทั้งสองจึงมีอันตกต่ำต้องกลายเป็นขอทานไปในที่สุด มีบ้างบางครั้งที่เข้าร่วมในขบวนราษฎรเร่ร่อนอพยพ แต่เพราะสีตาของต้วนเยว่หรงที่สะดุดตามาก ทำให้ไม่สามารถอยู่ได้นานก็เริ่มที่จะมีคนสงสัย สุดท้ายทั้งสองก็ต้องกลับมาเดินทางค้างแรมกันในป่าตามเดิม วันหนึ่ง ทั้งคู่ได้ผ่านไปเจอหมู่บ้านที่เพิ่งจะถูกทหารของตระกูลโต้วปล้นสะดมไปหมาดๆ และได้เจอเด็กทารกหญิงคนหนึ่งที่แม่เด็กอุ้มเอาไว้แนบอกแล้วยื่นมือออกมาคว้ามู่จิ่นเอาไว้ทั้งที่ตัวได้ตายไปแล้ว ต้วนเยว่หรงบอกให้ฆ่าเด็กคนนี้ซะ ถ้ามู่จิ่นทำไม่ลงเขาจะทำเอง แต่มู่จิ่นยืนกรานที่จะเลี้ยงเด็กคนนี้ไว้ และเสนอความคิดในการหนีว่าให้นางกับต้วนเยว่หรงปลอมตัวเป็นสามีภรรยาพาลูกอพยพหนีกัน น่าจะตบตาพวกทหารของตระกูลโต้วและออกนอกด่านไปได้ มู่จิ่นตั้งชื่อให้ทารกหญิงคนนี้ว่า ซีเหยียน จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:22:58

ความคิดเห็นที่ 25 และแล้ว ต้วนเยว่หรงผู้มีนัยน์ตาสีม่วงสะดุดตาจึงต้องปลอมตัวเป็นภรรยาตาบอดมีหนองไหลต้องเอาผ้าพัน นอนอยู่ข้างลูกสาววัยแบเบาะอายุประมาณครึ่งขวบปี ส่วนมู่จิ่นปลอมตัวเป็นสามีอารมณ์ร้ายขี้หงุดหงิดขับเกวียนเทียมม้าตบตาพวกทหารออกนอกเมืองกันไปได้สำเร็จ (มู่จิ่นแอบฉวยโอกาสถอดรองเท้าตบหน้าต้วนเยว่หรงโชว์ให้พวกทหารดูด้วย หลังจากหนีมากันได้ ต้วนเยว่หรงชี้แก้มตัวเองที่ถูกมู่จิ่นใช้รองเท้าตบบวมแล้วถามอย่างเอาเรื่องว่า “เจ้าจงใจใช่มั้ย?” แต่มู่จิ่นหัวเราะกลบเกลื่อน แล้วบอกให้รีบๆ เดินทางกันต่อ) เนื่องจากช่วงเวลาที่เร่ร่อนมาด้วยกันนี้ ต้องอดมื้อกินมื้อแถมได้กินแต่อาหารไดเอทมังสวิรัติไร้เนื้อสัตว์มาตลอดทาง ทำให้ต้วนเยว่หรงผอมลงไปอย่างน้อย 15 กิโลกรัมจนดูหุ่นแบบบางเหมือนไม้เสียบผี เมื่อมองดูต้วนเยว่หรงในตอนนี้ที่ใส่เสื้อผ้า ยัดผ้าอ้อมของซีเหยียนสองก้อนเข้าไปตรงอกแล้วค้อมตัวลงหน่อย ผิวพรรณขาวผ่องเนียนละเอียดแบบคนที่โตมาอย่างสมบูรณ์พูนสุข ทำให้ดูเหมือนสาวงามล่มเมืองอย่างมากจริงๆ บวกกับในแผ่นดินตงถิง ผู้หญิงนัยน์ตาสีม่วงจะมีมากกว่าผู้ชาย เพราะมักเป็นหญิงชาวซีอวี้ที่ถูกพาตัวมาขายเป็นทาส ส่วนผู้ชายมักถูกมองว่าเป็นสายลับ ดังนั้นให้ต้วนเยว่หรงปลอมเป็นผู้หญิงจึงเป็นที่สังเกตน้อยกว่ากันมาก บวกกับในยุคนั้น ผู้ชายที่แต่งงานกับผู้หญิงซึ่งตัวสูงกว่าตนมีอยู่ไม่ใช่น้อย ไม่ถือว่าเป็นเรื่องแปลกอะไร ระหว่างทาง ต้วนเยว่หรงยุให้มู่จิ่นฆ่าซีเหยียนเป็นระยะๆ ไปตลอดทาง บอกว่าเปลืองอาหาร โชคดีที่ซีเหยียนหย่านมแล้ว จึงให้กินน้ำข้าวต้มได้ จนมาวันหนึ่ง ทั้งสองสอบถามข่าวของอวี้กางชินหวางจนได้รู้ว่าทัพของกวงอี้หวางบุกยึดเมืองป๋อโจวได้ ทัพอวี้กางชินหวางพ่ายแพ้ยับเยินเหลือแต่เศษทหารไม่พี่คนคุ้มครองอวี้กางชินหวางหนีไปทางป่าหมอกพิษ เมื่อได้ทราบข่าวนี้ ต้วนเยว่หรงก็เงียบขรึมไป แล้วซีเหยียนยังโยเยไม่ยอมกินน้ำข้าวต้ม มู่จิ่นก็ไม่รู้ว่าเด็กอยากจะกินอะไร ต้วนเยว่หรงหงุดหงิดรำคาญมากก็ยุให้ฆ่าซีเหยียนทิ้งซะ มู่จิ่นเองก็โมโหและหงุดหงิดมากพอกันเพราะรู้สึกว่าหนทางข้างหน้าช่างมืดมน จึงประชดบอกให้ต้วนเยว่หรงฆ่านางไปเสียให้สิ้นเรื่องสิ้นราวด้วยสิ ตอนนั้นเองอยู่ดีๆ ซีเหยียนก็ซุกหาหน้าอกมู่จิ่นแล้วดูดนมพร้อมกับหยุดร้องไห้ ทำเอามู่จิ่นตกใจมาก แล้วเมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นต้วนเยว่หรงจ้องเป๋งมาด้วยสายตาประหลาด ก็หน้าแดงก่ำทันทีตะคอกว่ามองอะไรหา คืนนั้นมู่จิ่นพาซีเหยียนลุกหนีไปนอนห่างจากต้วนเยว่หรงไกลโข แต่ตอนที่รู้สึกตัวขึ้นกลางดึกกลับพบว่าต้วนเยว่หรงแอบมานอนกอดนางกับซีเหยียนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มู่จิ่นตกใจ นึกว่าต้วนเยว่หรงคิดจะทำมิดีมิร้าย แต่ปรากฏว่าต้วนเยว่หรงแค่นอนกอดนางกับซีเหยียนแน่นเฉยๆ แล้วถอนหายใจโดยไม่พูดและไม่ได้ทำอะไร ในที่สุดทั้งสอง(และซีเหยียน)ก็เดินทางไปถึงป๋อโจว ข่าวที่ได้รู้จากป๋อโจวร้ายแรงยิ่งกว่าที่ได้ยินก่อนหน้านี้เสียอีก นั่นคืออวี้กางชินหวางได้หนีเข้าไปในเขตป่าหมอกพิษและตายโดยที่ไม่สามารถนำศพออกมาได้ไปแล้ว มู่จิ่นบอกว่าข่าวนี้ไม่มีหลักฐานยืนยันว่าเป็นความจริง กวงอี้หวางอาจจะกุข่าวขึ้นมาเพื่อให้ชาวบ้านไม่ลุกฮือขึ้นก่อการก็ได้ อีกอย่างตอนนี้กวงอี้หวางเองก็กลัวว่าตระกูลโต้วและ จางจือเหยียน (เจ้าเมืองของหัวเมืองใหญ่ทางใต้ที่แข็งข้อหมายตั้งตัวเป็นใหญ่เหมือนตระกูลหยวนและตระกูลโต้ว) จะยกทัพบุกมาตี ดังนั้นไม่มีปัญญาแบ่งกำลังทหารไปไล่ตามอวี้กางชินหวางได้หรอก พวกเราไปตั้งหลักรอสืบข่าวแถวๆ ใกล้ๆ ทางเข้าป่าหมอกพิษกันดีกว่า ถ้าอวี้กางชินหวางออกมา ต้วนเยว่หรงจะได้ไปสมทบได้ทันที หรือถ้ามีข่าวอื่น ก็จะได้รู้ได้อย่างรวดเร็ว ทั้งสองจึงเปลี่ยนเป้าหมายเดินทางไปแถวทางเข้าสู่ป่าหมอกพิษ เมื่อไปถึงละแวกใกล้เคียงทางเข้าป่าหมอกพิษ ต้วนเยว่หรงก็ล้มป่วย อาหารก็ไม่ได้ตกถึงท้องมาเกือบสองวัน ต้วนเยว่หรงเพ้อถึงลวี่สุ่ย บอกว่าเขาอยากกินเนื้อนั่นเนื้อนี่ มู่จิ่นฟังแล้วอดสงสารไม่ได้ จึงบอกนางจะล่าเนื้อสัตว์มาให้กินเอง แล้วปลดคันธนูทำเองลงมายิงห่านป่าที่บินผ่านตัวหนึ่งร่วงตกลงมา ต้วนเยว่หรงเห็นแล้วสีหน้าสดชื่นขึ้นทันที มู่จิ่นฝากซีเหยียนไว้กับต้วนเยว่หรง แล้วรีบวิ่งไปยังจุดที่ห่านป่าร่วงตกลง เมื่อไปถึงจุดที่ห่านป่าร่วงตกลง มู่จิ่นก็พบว่ามีคนที่ยิงห่านป่าตัวนั้นพร้อมกันกับนาง และกำลังตรงมาจะเก็บห่านป่าด้วยเช่นกัน คนที่ยิงห่านป่าพร้อมกับมู่จิ่นเป็นองค์ชายรูปงามของ เผ่าปู้จ้ง ชื่อ ตัวจีลา เป็นเผ่าใหญ่เผ่าหนึ่งที่มีกำลังทหารมากพอตัวในละแวกนี้ (แนวเทือกเขาละแวกนี้มีชนกลุ่มน้อยเผ่าต่างๆ อยู่กันเยอะมาก) มีทหารตามมาด้วยสองนาย มู่จิ่นไม่อยากมีเรื่อง จึงจะยกห่านตัวนี้ให้เขาไป แต่องค์ชายต้องการให้มู่จิ่นยอมแพ้อย่างเต็มใจ จึงบอกว่า ถ้ามู่จิ่นแสดงหลักฐานยืนยันได้ว่าเป็นคนยิงห่านป่าตัวนั้นได้ เขาก็จะยกห่านป่าให้ มู่จิ่นหยิบลูกศรออกมาสามดอก เล็งไปยังผลหลี่(ลูกพลัม)บนต้นซึ่งห่างออกไปพอสมควร แล้วยิงออกไปพร้อมกัน ทั้งสามดอกต่างปักใส่ปีกของผึ้งที่บินตอมอยู่รอบๆ ผลหลี่ผลนั้น ตัวจีลาเห็นดังนี้ก็ยอมรับและนับถือฝีมือยิงธนูของมู่จิ่นอย่างมาก มอบห่านป่าให้ไป ถามชื่อมู่จิ่น และถามว่ามู่จิ่นเป็นคนของค่ายหมู่บ้านตระกูลจวินหรือ? มู่จิ่นโกหกไปว่าชื่อ “ม่อเวิ่น” (อย่าถาม) และไม่ใช่คนของค่ายหมู่บ้านตระกูลจวิน เป็นคนต่างถิ่นที่แค่พาลูกเมียผ่านทางมา ตัวจีลาก็บอกน่าเสียดาย ไม่งั้นเขาคงได้มาชวนให้ประลองธนูด้วยกันบ่อยๆ จากนั้นขี่ม้าจากไป มู่จิ่นถือห่านป่ารีบกลับไปหาต้วนเยว่หรง แล้วได้ยินเสียงซีเหยียนร้องกับเสียงคนแปลกหน้าพูด ก็ตกใจ เมื่อไปถึงก็พบว่ามีมีผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งกำลังมองต้วนเยว่หรงตาเป็นมันเหมือนกำลังคิดจะเข้าไปทำมิดีมีร้าย ส่วนต้วนเยว่หรงที่กำลังป่วยอุ้มซีเหยียนมือหนึ่ง อีกมือกุมลูกศรที่นางทิ้งเอาไว้ให้เป็นอาวุธแน่น มู่จิ่นรีบเข้าไปขวางอยู่ตรงกลางระหว่างต้วนเยว่หรงกับชายแปลกหน้า แล้วโยนห่านป่าให้ต้วนเยว่หรง ต้วนเยว่หรงตาลุกวาว รีบคว้าห่านป่าแทบจะโยนซีเหยียนทิ้ง -_-" หลังจากคุยกันได้ไม่กี่คำ พรรคพวกอีกสองคนของชายแปลกหน้าก็โผล่มาสมทบ จึงได้รู้ว่าสามคนนี้เป็นคนจากค่ายหมู่บ้านตระกูลจวินซึ่งอยู่ใกล้ๆ นี้ สามคนนี้เห็นต้วนเยว่หรงสวยมากก็แอบชอบ เมื่อรู้ว่าพวกมู่จิ่นเร่ร่อนผ่านทางมา ก็ชวนให้อยู่ทำงานที่หมู่บ้านพวกเขา หมู่บ้านพวกเขากำลังขาดครูสอนหนังสือพวกเด็กๆ อยู่พอดี มู่จิ่นก็ตกลง สามหนุ่มแปลกหน้านี้เป็นพี่น้องกัน ชื่อว่า หลงเกิน หลงเต้า หลงอิ๋น เป็นลูกชายของหัวหน้าหมู่บ้าน มู่จิ่นตกลงทำงานเป็นครูสอนเด็กในหมู่บ้านนี้ และชอบหมู่บ้านนี้มาก เพราะนอกจากจะเป็นหมู่บ้านชาวฮั่นหมู่บ้านเดียวในเทือกเขานี้ที่มีแต่ชนกลุ่มน้อยเผ่าอื่นๆ ล้อมรอบแล้ว หมู่บ้านนี้ยังตั้งอยู่ในพื้นที่อุดมสมบูรณ์ ปลูกข้าวเก็บเกี่ยวได้ผลดี ไม่ต้องกลัวว่าจะอดอยากอย่างที่ผ่านมา ในหมู่บ้านมีกระท่อมร้างไม่มีเจ้าของอยู่หลังหนึ่งพอดี ค่อนข้างโทรม หัวหน้าหมู่บ้านยกให้พวกมู่จิ่นอยู่ มู่จิ่นสั่งให้ต้วนเยว่หรงขึ้นไปซ่อมหลังคากระท่อม จะได้พออาศัยอยู่ได้ แต่ต้วนเยว่หรงขี้เกียจตัวเป็นขน ไม่ยอมขึ้นไปซ่อมหลังคาให้ พอมู่จิ่นบ่นเซ้าซี้มากเข้า ก็พูดหน้าตาเฉยว่านับแต่โบราณมามีผู้หญิงที่ไหนเขาขึ้นไปซ่อมหลังคากันบ้าง ทำเอามู่จิ่นอ้าปากค้างที่ต้วนเยว่หรงช่างคิดเหตุผลนี้ออกมาได้ และหรี่ตาลงเงื้อกำปั้นขึ้นเป็นความหมาย ถ้าไม่ขึ้นไปซ่อมหลังคา เจ้าถูกข้าอัดแน่! ต้วนเยว่หรงจึงจำต้องยุรยาตรขึ้นไปซ่อมหลังคาอย่างเสียไม่ได้ ซีเหยียนนั่งมองต้วนเยว่หรงอยู่ข้างล่างตบมือหัวเราะชอบใจ มู่จิ่นเลยหัวเราะร้องบอกไปว่า “นี่ แม่อีหนู ดูสิ ซีเหยียนชอบบ้านหลังนี้ล่ะ” ต้วนเยว่หรงแค่นเสียง แล้วพลาดร่วงตกลงมาจากหลังคาสะโพกคราก มู่จิ่นหัวเราะพลางเข้าไปช่วยพยุงอีกฝ่ายลุกขึ้น คืนนั้นมู่จิ่นเตรียมบทเรียนที่จะไปสอน โดยเขียน “ตำราสามอักษร” ลงในกระดาษด้วยพู่กัน แล้วพบว่าลายมือตัวเองแย่สิ้นดี ต้วนเยว่หรงยืนดูพลางหัวเราะสมน้ำหน้าอยู่ข้างๆ มู่จิ่นจึงบีบคอให้ต้วนเยว่หรงคัดตำราสามอักษรมาให้ 30 แผ่น และได้ทราบอย่างประหลาดใจว่าต้วนเยว่หรงลายมือสวยมาก แถมลายมือยังแฝงกลิ่นอายทรงอำนาจของความเป็นราชาอีกด้วย จึงร้องชมเปาะ ต้วนเยว่หรงก็รับคำชมอย่างไม่อายแถมพูดยกหางตัวเองซ้ำอีกว่า ถ้าเจ้าชอบ กั่วเหรินจะบำเหน็จให้เจ้าไปเก็บเอาไว้ให้ดีๆ จะได้สืบทอดต่อๆ กันไปชั่วลูกชั่วหลาน ทำให้มู่จิ่นนึกด่าในใจว่าตกต่ำถึงขั้นนี้แล้วยังไม่เจียมอีกนะ เริ่มสอนหนังสือวันแรก มู่จิ่นเข้าไปสอนได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องวิ่งหนีออกมาจากห้องเรียนแทบไม่ทัน และได้รับรู้ถึงความร้ายกาจของเด็กเวรตะไลทั้งฝูงที่ได้ชื่อว่าเป็น “นักเรียน” วันรุ่งขึ้นมู่จิ่นจึงเข้าไปด้วยมาดใหม่ ถือธนูเข้าไปด้วย แล้วชวนลิงทโมนทั้งห้องไปแข่งยิงธนูกัน หลังแข่งจบ สายตาของฝูงลิงทโมนที่มองมู่จิ่นก็เปลี่ยนไปชนิดหน้ามือเป็นหลังมือ กลายเป็นแววนับถือและหวาดกลัว จากนั้นมู่จิ่นก็ประกาศว่า นับแต่นี้ช่วงเช้าหนึ่งชั่วยามครึ่งเรียนอักษรศาสตร์ ช่วงบ่ายครึ่งชั่วยามเรียนเลข ที่เหลือเป็นเวลาของวิชาพละศึกษา ถ้าตอนเรียนใครไม่ตั้งใจหรือจงใจหาเรื่อง จะโดนลงโทษให้ยืน ถ้ายังไม่ฟัง จะถูกตีมือด้วยลูกศรของครู กฎนี้ได้รับการยอมรับจากนักเรียนทุกคน ทั้งยังถูกเขียนขึ้นเป็นลายลักษณ์อักษรแปะเอาไว้ในห้องเรียน และได้รับการปฏิบัติตามเป็นอย่างดี แต่ผานไปสามวัน ก็มีลิงทโมนที่ซนที่สุดในห้องชื่อว่า เหยียนเกอ ลองของท้าทายไม่ยอมทำตาม ลงโทษให้ยืนแล้วยังไม่ฟัง จึงถูกตีมือไปตามระเบียบ หลังจากนั้นก็ไม่มีเด็กคนไหนกล้าหือลองดีอีกเลย วันถัดมา พวกพ่อแม่ก็พากันมาดูมาฟังการสอนอย่างเปิดเผยเต็มไปหมดจนผู้ใหญ่บ้านตกใจ ตามมาดูด้วย หลังจากดูไปได้คาบหนึ่ง ก็ถามมู่จิ่นอย่างแปลกใจว่า มู่จิ่นเป็นใครกัน? ดูยังไงก็ไม่เหมือนชาวบ้านเร่ร่อนธรรมดาเลย มู่จิ่นจึงบีบน้ำตาแต่งเรื่องขึ้นว่าตนเป็นลูกคนมีฐานะในซีอาน รักการเรียนมากมาแต่เด็ก ตอนอายุ 20 ปี กำลังจะขึ้นไปสอบเป็นขุนนางในเมืองหลวง บังเอิญเจอภัยสงครามต้องกลายมาเป็นคนเร่ร่อน ระหว่างที่เร่ร่อนก็ได้พบหญิงงามตาสีม่วงที่ประสบชะตากรรมเดียวกัน จึงได้ผูกสัมพันเป็นสามีภรรยามีลูกด้วยกัน และเดินทางซัดเซพเนจรมาจนถึงที่นี่ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:24:01

ความคิดเห็นที่ 26 วันนั้นตอนสอนหนังสือเสร็จเดินกลับบ้าน ก็ได้พบกับแม่ของ ชุนหลาย ลูกศิษย์ลิงทะโมนในชั้นคนหนึ่งมาดักรอพบเอาหน่อไม้มาให้ และบอกว่าปกติพวกผู้หญิงในหมู่บ้านทั้งที่แต่งงานแล้วและยังไม่แต่งมักจะนัดหมุนเวียนผลัดกันไปรวมตัวที่บ้านของคนใดคนหนึ่งแล้วร่วมกันปักเย็บผ้า พรุ่งนี้ถึงตาทุกคนไปรวมตัวกันที่บ้านของนาง นางจึงมาถาม “ม่อเซียนเซิง” (ท่านม่อ, ครูม่อ) ว่าภรรยาของเขาว่างหรือเปล่า จะได้ไปร่วมสังสรรค์กัน “ม่อเซียนเซิง” ฟังแล้วก็นึกในใจว่า “ภรรยา” ของเขาน่ะ ไอ้ว่างก็ว่างทุกวันอยู่หรอก งานที่มีให้ทำก็มีแต่ช่วยคัดหนังสือเรียนให้เขา กับข้าวก็ทำไม่เป็น บ้านก็ไม่เคยเก็บกวาด ผ้าอ้อมลูกก็ไม่ยอมช่วยเปลี่ยนให้ มีแต่ข้าที่ต้องวิ่งมาราธอนกลับบ้านมาเปลี่ยนให้ลูกทุกครึ่งชั่วยาม ต้วนเยว่หรงไม่ยอมแม้แต่จะอุ้มซีเหยียนด้วยซ้ำ นอกจากรู้สึกหนาว ถึงจะเอาซีเหยียนมากอดแทนเครื่องทำความร้อน นอกจากเรื่องพวกนี้แล้ว เห็นวันๆ เอาแต่นอนผึ่งแดดคิดแผนกอบกู้ชาติอันยิ่งใหญ่ของเขานั่น สงสัยจะฝันกลางวันวางแผนชั่วร้ายอะไรไปตามเรื่องของเขานั่นแหละ ไม่รู้เหมือนกันว่าต้วนเยว่หรงปักผ้าเป็นหรือเปล่า มู่จิ่นจึงอ้อมค้อมปฏิเสธไปว่าภรรยาของเขาเป็นลูกสาวตระกูลผู้ดีที่ถูกเลี้ยงแบบตามใจจนเคยตัว ทำงานพวกนี้ไม่เป็น แต่แม่ชุนหลายยืนกรานว่าพวกนางไม่รังเกียจ เพราะก็แค่ต้องการสังสรรค์กันเป็นหลักเท่านั้น จนมู่จิ่นหมดทางปฏิเสธ จึงกลับไปบอกต้วนเยว่หรง และผิดคาดมากที่ต้วนเยว่หรงยอมไปแต่โดยดีไม่มีบ่น มู่จิ่นจึงให้ต้วนเยว่หรงคิดชื่อตัวเองมา เพราะไปอยู่ในกลุ่มผู้หญิงที่ช่างพูดช่างซัก ยังไงก็ต้องถูกถามชื่ออยู่แล้ว และช่วยคิดชื่อให้ต้วนเยว่หรง แต่เสนอไปกี่ชื่อพี่ท่านก็แค่นเสียงไม่พอใจสักชื่อ มู่จิ่นเงยหน้าดูอีกที พบว่าต้วนเยว่หรงฟังจนหลับไปแล้ว ก็เดือดดาลสุดขีดถีบเปรี้ยงใส่ต้วนเยว่หรงจนล้มลงไปทั้งเก้าอี้ จากนั้นตามไปเตะใส่ เค้นเสียงเน้นหนักว่า “เจ้าชื่อ จิน ซาน ซุ่น!” ต้วนเยว่หรงจับเท้าข้างหนึ่งของมู่จิ่นไว้ พูดเนิบๆ ว่า “ทั้งบ้านมีเก้าอี้อยู่แค่ตัวนี้ตัวเดียวนะ ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งโมโหสิ พ่ออีหนู” มู่จิ่นชักเท้ากลับพลางกัดฟันย้อนกลับว่า “งั้นแม่อีหนู เจ้าชื่ออะไรมิทราบ?” ต้วนเยว่หรงเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างไกลออกไป แล้วพูดว่า “จาวจู” (มุกน้ำค้างยามรุ่งอรุณ) มู่จิ่นเห็นสีหน้าต้วนเยว่หรงแล้วอดเห็นใจไม่ได้ จึงไม่ได้ทักท้วงอะไรอีก ด้วยเหตุนี้มู่จิ่นจึงกลายเป็น “ม่อเวิน” ชาวบ้านซื่อๆ คนหนึ่งของค่ายหมู่บ้านตระกูลจวิน มีลูกสาวอายุยังไม่ชนขวบ ชื่อว่า ซีเหยียน และมีภรรยานัยน์ตาสีม่วงที่งดงามมากแต่ดูหญิงก็ไม่ใช่ ชายก็ไม่เชิงชอบกล ชื่อว่า จาวจู วันรุ่งขึ้น มู่จิ่นไปส่งต้วนเยว่หรงที่บ้านจวินชางฟา พ่อของชุนหลาย ระหว่างทางก็คอยบอกต้วนเยว่หรงเรื่องที่ผู้หญิงควรต้องทำเพื่อไม่ให้ต้วนเยว่หรงเผยพิรุธ เพราะนี่เป็นการเผยตัวต่อหน้าสาธารณชนเป็นครั้งที่สองของต้วนเยว่หรงในหมู่บ้านแห่งนี้นับตั้งแต่เผยตัวครั้งแรกตอนมาถึงวันแรกที่บ้านของผู้ใหญ่บ้าน แล้วยังเป็นการอยู่ท่ามกลางพวกผู้หญิงกลุ่มใหญ่อีกด้วย ระหว่างทางเจอผู้เฒ่าคนหนึ่งทัก มู่จิ่นจึงหยุดคุยด้วย จะงหวะนี้ได้มีกลุ่มเด็กทโมนนำโดยเหยียนเกอมาร้องตะโกนว่าปิศาจตาสีม่วง แล้วนำกลุ่มเด็กปาก้อนหินใส่ต้วนเยว่หรงหัวแตก มู่จิ่นตกใจมาก ยิ่งเมื่อเห็นแววตาเย้ยหยันและขมขื่นของต้วนเยว่หรงแล้ว มู่จิ่นก็นึกไปถึงจิ่นซิ่วสมัยยังเด็กที่โดนรังแกเพราะมีนัยน์ตาสีม่วงขึ้นมาทันที และให้รู้สึกเห็นใจต้วนเยว่หรงอย่างบอกไม่ถูก ต้วนเยว่หรงปัดมือมู่จิ่นออก บอกให้ไปสอนได้แล้วเดียวจะสาย มู่จิ่นบอกให้พวกนั้นรอไป แล้วยืนกรานพาต้วนเยว่หรงไปส่งจนถึงบ้านชางฟา เมื่อไปถึงบ้านชางฟา เมียของชางฟาเจ้าของบ้านออกมาต้อนรับพลางดูหัวที่แตกของต้วนเยว่หรงอย่างสนใจใคร่รู้ ต้วนเยว่หรงย่อตัวคารวะอีกฝ่ายแบบผู้หญิงอย่างนุ่มนวลไร้ที่ติ อันเป็นผลจากการเคี่ยวเข็ญของมู่จิ่นและความพยายามฝึกของต้วนเยว่หรงในระหว่างทางล้วนๆ  จากนั้นมู่จิ่นจึงพูดจาฝากให้ทุกคนช่วยดูแลต้วนเยว่หรงอย่างนอบน้อม ดูเหมือนสามีที่รักเป็นห่วงภรรยาอย่างมากจนต้วนเยว่หรงมองมาอย่างตกตะลึง ส่วนพวกผู้หญิงที่ออกันอยู่ในบ้านชางฟาต่างมีสีหน้าอิจฉาต้วนเยว่หรงที่มีสามีแสนดีไปตามๆ กัน มู่จิ่นพูดฝากฝังจบ ต้วนเยว่หรงก็ก้มหน้าเดินอย่างเป็นกุลสตรีสุดๆ เข้าไปในบ้านด้วยท่าทางเหมือนหลินไต้อวี้ นางเอกเรื่องความฝันในหอแดงที่แสนจะเป็นนางเอ๊กนางเอกแบบที่มักถูกนางร้ายรังแก ในกลุ่มพวกผู้หญิงที่ออกกันอยู่ในบ้าน มีอยู่คนหนึ่งเป็นลูกสาวคนโตของผู้ใหญ่บ้าน ชื่อว่า จวินชุ่ยฮัว เป็นหญิงอ้วนร่างบึกบึนหน้าตาธรรมดา ต้วนเยว่หรงไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ถึงขนาดเอามาด่าให้มู่จิ่นฟังโดยเรียกจวินชุ่ยฮัวว่า “ยายหญิงอ้วนนิสัยเสีย”  มู่จิ่นไม่รู้ความนัยก็ตำหนิว่าต้วนเยว่หรงปากจัด ไปว่าผู้หญิงแบบนั้นได้ยังไงกัน ในวันนั้นมู่จิ่นไม่ได้สอนตำราสามอักษรอย่างทุกวัน แต่เล่านิทานประกอบภาษิตว่า คนเราอย่ามองกันแต่เพียงหน้า เพื่อสั่งสอนพวกเหยียนเกอที่ไปขว้างหินใส่ต้วนเยว่หรงจนหัวแตก พวกเหยียนเกอต่างก้มหน้า ย้ายที่นั่งจากปกตินั่งแถวหน้าสุดไปอยู่แถวหลังสุดโดยไม่กล้ามองหน้าต้วนเยว่หรง หลังจากนั้นก็ไม่มีเด็กคนไหนมาปาก้อนหินใส่ต้วนเยว่หรงอีกเลย จนถึงวันชุมนุมพวกผู้หญิงครั้งถัดมา มู่จิ่นแอบตามหลังต้วนเยว่หรงไปห่างๆ อย่างไม่วางใจ ก็พบว่าไม่มีใครมาคอยปาก้อนหินใส่จริงๆ แต่ก็ไม่มีใครในหมู่บ้านกล้าเข้ามาทักด้วยเช่นกัน ต้วนเยว่หรงเดินเชิดหน้าไม่มองใครอย่างกับฮองเฮาผู้สูงศักดิ์เสด็จผ่าน เว้นแต่เมื่อบังเอิญเจอพวกสามพี่น้องรุ่นหลงลูกชายผู้ใหญ่บ้านร้องทักมา จึงจะหันไปพยักหน้าตอบ มู่จิ่นแอบตามไปดูถึงที่ว่าตอนอยู่กับพวกผู้หญิง ต้วนเยว่หรงเป็นยังไงบ้าง แล้วต้องผิดคาดอย่างมากที่เห็นต้วนเยว่หรงตั้งอกตั้งใจเรียนเย็บปักแล้วก้มหน้าก้มตาทำจริงๆ แถมหลังจากนั้นยังเอางานเย็บปักนี่มาทำต่อที่บ้านเสียด้วย มู่จิ่นเข้าไปดูแล้วถามอย่างอยากรู้ว่าต้วนเยว่หรงปักดอกอะไร? ต้วนเยว่หรงมองมานิ่งๆ แล้วไม่ตอบ ก้มหน้าก้มตาปักต่อไป ผ่านไปอีกหลายวัน มู่จิ่นได้เงินค่าจ้างสอนมาเช่าที่นาสี่ไร่จะเริ่มไถหว่านปลูกข้าว ไปยืมวัวกับคันไถมาจากบ้านชางฟา แต่ต้วนเยว่หรงเกลียดงานออกแรงที่สุด มู่จิ่นจึงต้องขู่จะลงไม้ลงมือต้วนเยว่หรงถึงยอมยุรยาตรมาช่วยดันคันไถ ระหว่างที่ไถนากันไป มู่จิ่นก็ถามว่าพรุ่งนี้ต้องไปชุมนุมกลุ่มผู้หญิงอีกแล้ว ดอกไม้ที่ต้วนเยว่หรงปักอยู่ปักเสร็จหรือยัง จะให้ช่วยไหม? ถึงฝีมือปักผ้าของนางจะค่อนข้างห่วย แต่เมื่อก่อนก็เคยปักผ้าให้พวกพี่น้องมาแล้ว สุดท้ายวิจารณืว่าดอกไม้ที่ต้วนเยว่หรงปักน่าจะเพิ่มใบไม้เข้าไปหน่อยนะ มันดูโล้นๆ ยังไงชอบกล อย่างกับเถาวัลย์งั้นแหละ ต้วนเยว่หรงทนฟังจนเหลืออด ตะคอกว่าเขาปักนกยวนยางต่างหาก ไม่ได้ปักดอกไม้! มู่จิ่นอ้าปากค้าง พยายามกลั้นหัวเราะสุดฤทธิ์พลางพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “แม่อีหนู อย่าเพิ่งโกรธน่า มีคนเขาดูอยู่นะ” ต้วนเยว่หรงยิ่งโมโห ดันคันไถจะชนใส่มู่จิ่นที่อยุ่ข้างหน้า มู่จิ่นหัวเราะลั่นพลางรีบขับวัวให้เดินหนี ผลคือที่ดินที่คนอื่นเขาต้องใช้เวลา 3 วันถึงจะไถเสร็จ มู่จิ่นกับต้วนเยว่หรงช่วยกันไถเสร็จในเวลาแค่ 2 วัน แต่หลังจากนั้นต้วนเยว่หรงก็อู้งานหนักตลอด เมื่อมู่จิ่นทำท่าจะเริ่มลงไม้ลงมือขุ่บังคับ ต้วนเยว่หรงผู้หัวหมอก็คว้าซีเหยียนมาเป็นโล่ทันที บอกคิดจะลงมือกับเขาก็ฆ่าเด็กนี่ให้ตายก่อนสิ มู่จิ่นจึงจำต้องยอมไปไถนาคนเดียว วันหนึ่ง มู่จิ่นไถนาเหนื่อยๆ กลับมาถึงบ้านตอนค่ำ อยากจะดื่มน้ำให้หายคอแห้ง แต่แล้วกลับพบว่าน้ำในตุ่มไม่มีเหลือสักหยด จะกินข้าว ในหม้อและบนเตาต่างว่างเปล่า ซีเหยียนนั่งร้องไห้จ้าอยู่บนพื้น ส่วนต้วนเยว่หรงนอนหลับไม่รู้เรื่อง มู่จิ่นโมโหปังทันที อุ้มซีเหยียนขึ้นมาปลอบจนหยุดร้อง แล้วดึงผ้าห่มลากต้วนเยว่หรงลงมาจากเตียง ถามอย่างเอาเรื่องว่า “เจ้าทำอะไรอยู่หา น้ำไม่มี เจ้าน่าจะไปหาบน้ำมาสักหน่อยได้ไม่ใช่หรือ ข้าวสารหมดแล้ว ก็ไปขอติดไว้ก่อนจากบ้านผู้ใหญ่สิ ถ้าเจ้าไม่ชอบโผล่หน้าให้ใครเห็น อยู่แต่ในบ้านช่วยดูแลซีเหยียนก็ได้ เด็กร้องไห้จ้าขนาดนั้น เจ้าจะช่วยกล่อมสักหน่อยไม่ได้หรือไง นี่เกิดเด็กตกจากเตียงหัวกระแทกเป็นอะไรไปจะทำยังไง? (ที่ซีเหยียนร้องเพราะตกลงมาจากเตียงกระแทกพื้น) ถึงเจ้าจะทำกับข้าวไม่เป็น แต่ข้าทำเป็นนี่ รบกวนเจ้าช่วยไปถอนผักมาจากหลังบ้านให้หน่อยได้หรือไม่?” ต้วนเยว่หรงเหลือบมองมู่จิ่น แล้วทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ อ้าปากหาวแล้วพูดว่า ใครจะไปอยากทำงานของผู้หญิงแบบนั้นกัน มู่จิ่นหัวเราะหยัน แล้วถามว่างั้นเจ้าลองพูดมาสิว่าพวกราต้องทำยังไงจึงจะสามารถผ่านด่านอุปสรรคนี้ไปได้? “ง่ายมาก จัดการค่ายหมู่บ้านตระกูลจวินนี่ให้ราบ” ต้วนเยว่หรงตอบด้วยสายตาสาดประกายสังหารคมกล้า “เผาทุกบ้านในค่ายนี้ให้หมด ปล้นชิงสิ่งของ รับพวกผู้ชายเป็นข้าทาส พวกผู้หญิงขายไปแลกเป็นเสบียง แค่นี้ก็เข้าเขตป่าหมอกพิษไปตามหาท่านพ่อของข้าได้แล้ว ไม่ว่าผลลัพธ์จะเป็นอย่างไร ข้าก็ต้องฆ่ากวงอี้หวางให้ได้ แล้วฟื้นฐานะองค์ชายของข้ากลับคืนมาเหมือนเดิม” จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:24:31

ความคิดเห็นที่ 27 มู่จิ่นฟังแล้วอึ้งมาก ตำหนิต้วนเยว่หรงว่ารับบุญคุณเขาแล้วไม่รู้จักทดแทนคุณไม่พอ ยังคิดจะฆ่าเขาอีก ต้วนเยว่หรงบอกเขายินดีทรยศคนทั้งโลก ไม่มีทางยอมให้ใครมาทรยศเขา มู่จิ่นจึงพูดจาสั่งสอนไปว่าทำตัวแบบนี้ต่อให้ต่อไปกอบกู้ฐานะขึ้นครองบัลลังก์ได้ ใครเขาจะยอมรับนับถือ ตายไปเดี๋ยวก็ต้องชดใช้กรรมเกิดมาเป็นหนอนเป็นแมลงอีกหรอก ฯลฯ รู้สึกตัวอีกที พบว่าต้วนเยว่หรงนั่งสัปหงกไปแล้ว มู่จิ่นเดือดจัดทันที ตะโกนเรียกต้วนเยว่หรงให้ตื่น ต้วนเยว่หรงบอกเขาง่วงจะตายอยู่แล้ว มีอะไรค่อยพูดกันพรุ่งนี้ มู่จิ่นคว้ากิ่งหลิวมาหวดใส่ต้วนเยว่หรงแล้วด่าว่าทำกับข้าวก็ไม่เป็น บ้านก็ไม่ยอมจัด ลูกก็ไม่ยอมเลี้ยง นางจะเลี้ยงเศษสวะอย่างต้วนเยว่หรงไว้ทำอะไรไม่ทราบ ต้วนเยว่หรงเองก็โมโหที่ถูกกิ่งหลิวหวด พูดเสียงน่ากลัวว่าแน่จริงลองหวดอีกดูสิ มู่จิ่นชักปอด แต่ทำใจกล้าพูดว่าเอาสิ ใครกลัวเจ้ากันเรอะ แต่ยังไม่ทันได้ลงมือหวดอีกครั้ง สามพี่น้องหลงเกิน หลงเต้า หลงอิ๋นก็มาเคาะประตูเรียก บอกว่าพ่อของพวกเขาให้เชิญไปที่ศาลเจ้ากลางของหมู่บ้าน (ที่ประชุมชาวบ้านทั้งหมดของหมู่บ้าน) และเมื่อเห็นมู่จิ่นถือกิ่งหลิวกับแขนต้วนเยว่หรงมีรอยถูกเฆี่ยน ก็ร้องด่ามู่จิ่นเป็นการใหญ่ที่ “ทุบตีเมียด่าทอลูก” มู่จิ่นนึกในใจว่าข้าตีเมียก็จริง แต่ข้าไปด่าลูกเมื่อไหร่ไม่ทราบ แต่เรื่องนี้ไม่สำคัญ มู่จิ่นถามอย่างเอาเรื่องว่าดึกดื่นป่านนี้มาเคาะประตูบ้านนางทำอะไรไม่ทราบ? สามพี่น้องเห็นมู่จิ่นไม่สำนึกก้ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ด่ามู่จิ่นหนักกว่าเดิมและบอกว่าดูสิ มู่จิ่นตีจนอาซ้อร้องไห้ใหญ่แล้ว มู่จิ่นนึกในใจว่าตาข้างไหนของพวกเจ้ากันหาที่เห็นว่าต้วนเยว่หรงร้องไห้น่ะ เพราะที่มู่จิ่นเห็นคือต้วนเยว่หรงกำลังยิ้มชั่วร้ายมาให้มู่จิ่นขณะที่แกล้งทำไหล่สั่นๆ เหมือนกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้น ผลคือมู่จิ่นโดนสามพี่น้องบังคับลากตัวไปที่ศาลเจ้ากลางของหมู่บ้าน ที่ศาลเจ้ากลางของหมู่บ้านในคืนนี้ครึกครื้นมาก เพราะนอกจากมู่จิ่นที่ถูกลากมาด้วยข้อหา “ทุบตีเมีย” แล้ว ยังมีคนในหมู่บ้านที่ถูกลงโทษอีกสองราย รายหนึ่งไปแอบขุดสุสานญาติเมียของหลานชาย ส่วนอีกรายไปแอบดูหญิงหม้ายคนหนึ่งอาบน้ำ(คนในหมู่บ้านเรียก หนิวเกอเอ้อร์ส่าว แปลว่าเมียคนที่สองของพี่หนิว) หนิวเกอเอ้อร์ส่าวนิสัยดีมากและเป็นคนที่ต้วนเยว่หรงข้อคำชี้แนะในการปักผ้า นางร้องไห้ตาบวมแดงเพราะถูกคนหนุ่มที่นิสัยแย่ที่สุดในหมู่บ้าน ชื่อ เอ้อร์โก่ว แอบดูตอนที่กำลังอาบน้ำ เนื่องจากสำหรับชาวจีนทั่วไปแล้ว มีการกระทำผิดใหญ่หลวงที่น่ารังเกียจที่สุดอยู่ 4 อย่าง คือ ล่วงเกินหญิงหม้าย ขุดสุสานคนไร้ทายาท รุมทำร้ายคนพิการ (อีกอย่างลืมไปแล้ว) ดังนั้นคนที่แอบขุดสุสานญาติเมียหลานชายจึงถูกทำโทษด้วยการจับมัดห้อยหัว ส่วนเอ้อร์โก่วถูกสั่งให้คุกเข่าสำนึกผิดหนึ่งคืน มู่จิ่นเองเนื่องจากทุบตีเมีย ก็ถูกสั่งให้คุกเข่าหนึ่งคืนด้วย ส่วนสามพี่น้องถูกพ่อสั่งลงโทษให้คุกเข่าด้วยกันกับมู่จิ่น เนื่องจากไปเคาะประตูบ้านชาวบ้านดึกดื่น แสดงว่าไม่มีเจตนาดี แล้วยังไปยุ่งเรื่องของผัวเมียเขาอีก แม้มู่จิ่นจะนึกนับถือผู้ใหญ่บ้านที่ยุติธรรมดี แต่ก็อดเซ็งในใจไม่ได้ว่านางทำร้ายคนเลวๆ อย่างต้วนเยว่หรงแล้วกลับโดนลงโทษเนี่ยนะ เอ้อร์โกวพูดอย่างไม่ยอมสำนึกผิดว่าก็แค่ดูผู้หญิงหม้ายอาบน้ำนิดๆ หน่อยๆ ทำเป็นเรื่องมากไปได้ ลุงที่ผู้ใหญ่บ้านทิ้งไว้เฝ้าคนที่ถูกลงโทษหันมาด่าเอ้อร์โก่วว่าไอ้เด็กที่ขโมยปลาเค็มที่บ้านเขาตากไว้มาตั้งแต่เด็ก เขารู้อยู่แล้วว่าคนอย่างเจ้าโตมาไม่มีทางเป็นคนดีกับใครเขาแน่ จะเป็นได้ก็แต่พวกโจรลักขโมยเขา ไม่ก็อันธพาลเท่านั้น เอ้อร์โก่วจึงโต้กลับไปว่า ก็แน่ล่ะสิ เพราะใครๆ ก็ด่าเขาแบบนี้ ถึงเขาทำดีไปแล้วใครจะมาเชื่อ สู้ทำชั่วเป็นคนชั่วอย่างที่ใครต่อใครด่าเสียเลยยังจะดีเสียกว่า มู่จิ่นฟังที่เอ้อร์โก่วพูดแล้วใจกระตุกวูบทันที นึกถึงจิ่นซิ่วที่ถูกเคยโวยกับมู่จิ่นว่าโดยคนเขาเกลียดชังด่าทอแค่เพราะมีตาสีม่วง แล้วเพราะบังเอิญหน้าตาดีกว่าผู้หญิงอื่นหน่อยก็ยิ่งโดนริษยา หาว่าเป็นนางปิศาจกลับชาติมาเกิดเพื่อล่อลวงผู้ชาย ต่อให้ทำดีก็ไม่มีใครมองในแง่ดีด้วย ทำดีเท่าไหร่ก็ไร้ค่า สู้ประชดทำตัวเลวๆ ไปเลยยังดีกว่า มู่จิ่นนึกโยงมาถึงต้วนเยว่หรงว่านางเองก็ชอบด่าต้วนเยว่หรงว่าไอ้ปิศาจอยู่บ่อยๆ เหมือนกัน ไม่ว่าคนที่เป็นจื่อฝูกลับชาติมาเกิดจะเป็นต้วนเยว่หรงหรือจิ่นซิ่ว การที่สวรรค์ให้คนทุกคนดื่มน้ำแกงของเมิ่งผอก่อนมาเกิด ก็เพื่อให้ลืมชาติก่อนให้หมด ให้มาเกิดใหม่โดยเป็นดวงวิญญาณที่บริสุทธิ์เท่าเทียมกัน แต่ต้วนเยว่หรงกับจิ่นซิ่วกลับถูกคนอื่นมองในแง่ร้ายและปฏิบัติด้วยอย่างเลวร้ายมาตั้งแต่เกิดเพราะดวงตาสีม่วง แล้วแบบนี้เขาจะกลับตัวกลับใจเป็นคนดีได้ยังไง มีแต่จะทำตัวเป็นคนเลวประชดซ้ำรอยเดิมในชาติก่อน และกลายเป็นวงจรอุบาทว์ไปเท่านั้น แล้วตัวนางเองยังไปส่งเสริมให้เป็นอย่างนั้นด้วยการเรียกต้วนเยว่หรงว่า “ไอ้ปิศาจ” อยู่บ่อยๆ ทั้งที่ต้วนเยว่หรงในเวลานี้กำลังตกต่ำถึงขีดสุด ถูกปลดยศถาบรรดาศักดิ์ ตกยากเร่ร่อน ต้องสละคว ามทระนงในศักดิ์ศรีของผู้ชายมาปลอมตัวเป็นผู้หญิง แล้วนางยังจะไปทำอย่างนั้นกับเขาอีก มู่จิ่นคิดได้ดังนี้แล้วรู้สึกผิดอย่างมาก คืนนั้นในศาลเจ้ากลางมีแต่ แล้วคนที่ถูกจับมัดห้อยหัวฉี่ราด ลุงคนเฝ้าจึงให้สามพี่น้องช่วยกันปล่อยเขาลงมาแล้วพาออกไป ในศาลเจ้าจึงเหลือมู่จิ่นกับเอ้อร์โก่วอยู่แค่สองคน เอ้อร์โก่วยุให้มู่จิ่นขายต้วนเยว่หรง “เมียที่ไม่เชื่อฟัง” ทิ้ง แล้วเขาจะหาเมียใหม่ที่ตาสีดำ ตัวเล็ก เชื่อฟังมาให้เอง แต่มู่จิ่นกลับพูดสั่งสอนเอ้อร์โก่วว่า ท่านก็เป็นคนฉลาด ในเมื่อชอบหญิงหม้ายนั้น แล้วทำไมไม่ทำงานทำการดีๆ สักสองปีเก็บเงินไปสู่ขอเขาอย่างเป็นงานเป็นการเล่า? อย่าไปสนใจที่ใครเขามาว่าเรา เราพยายามทำไปตามที่เราเห็นว่าดีเพื่อให้คนที่เราชอบยอมรับเราก็พอแล้วนี่ เอ้อร์โก่วฟังแล้วอึ้งไปทันที บอกว่าเขารู้แล้วว่าทำไมม่อเวิ่นถึงได้แต่งเมียสวยอย่างกับนางฟ้าแบบนั้นได้ เพราะพูดเก่งแบบนี้นี่เอง เพิ่งพูดจบ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาทางศาลเจ้ากลาง ปรากฏว่าต้วนเยว่หรงเอาข้าวที่หุงเองและกับข้าวที่ทำเองมาให้มู่จิ่น เนื่องจากเห็นว่ามู่จิ่นยังไม่ได้กินอะไรเลย คงจะหิวแย่แล้ว มู่จิ่นรับข้าวมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ ถามว่าเจ้าทำเองหรือ? เมื่อต้วนเยว่หรงพยักหน้า มู่จิ่นก็มองข้าวในชามอย่างไม่ค่อยไว้ใจ ต้วนเยว่หรงถามว่ากลัวว่าเขาจะวางยาพิษล่ะสิ มู่จิ่นนิ่งเงียบเป็นการยอมรับ ต้วนเยว่หรงจึงกินข้าวในชามให้ดู มู่จิ่นจึงค่อยกินได้อย่างวางใจ และเพราะหิวมาก จึงกินแบบแทบหายใจหายคอไม่ทัน แม้ข้าวจะยังสุกไม่หมด มีที่ดิบปนอยู่บ้างก็เถอะ ต้วนเยว่หรงช่วยลูบหลังให้พลางพูดว่าระวังจะสำลักล่ะ ขาดคำ มู่จิ่นก็สำลักทันทีเพราะตกใจที่ต้วนเยว่หรงทำดีด้วยแบบผิดปกติ ต้วนเยว่หรงส่งน้ำให้ มู่จิ่นรีบดื่มอย่างรวดเร็วแล้วถามว่า แล้วพุ้ยข้าวต่อพลางถามว่าใครสอนให้กันหรือ? ต้วนเยว่หรงบอกหญิงหม้ายที่โดนเอ้อร์โก่วแอบดูนั่นแหละ เพราะมีแต่นางคนเดียวที่ยอมคุยกับเขา เพราะยายหญิงอ้วนบัดซบคนนั้นนั่นแหละเที่ยวไปพูดนินทาว่าร้ายเขาเสียทั่วจนไม่มีใครยอมคุยกับเขา ต้วนเยว่หรงหมายถึงจวินชุ่ยฮัว ลูกสาวคนโตของผู้ใหญ่บ้าน มู่จิ่นอดประหลาดใจมากว่ามีผู้หญิงคนไหนเกลียดขี้หน้าต้วนเยว่หรงถึงขนาดจงใจหาเรื่องแบบนี้ด้วยหรือนี่ ไม่น่าเชื่อเลย ปากก็ถามออกไปว่าทำไมจวินชุ่ยฮัวถึงทำอย่างนั้นล่ะ? ต้วนเยว่หรงพูดแบบเจ็บใจมากว่าเป็นเห็นว่าเขาสวยกว่าตัวเองน่ะสิ แล้วยังเพราะผู้ชายที่ยายนั่นหลงรัก ที่ชื่อฉางเกินแอบมองเขานานหน่อยเท่านั้น ยายนั่นก็มาโกรธแค้นเขา เที่ยวไปพูดว่าร้ายให้คนอื่นฟังลับหลัง คอยดูนะ เขาจะแย่งฉางเกินมาให้ได้ แล้วสักวันจะทำให้ยายนั่นยอมฟังคำสั่งเขาทุกอย่างอย่างว่าง่าย เขาจะทำให้ยายอ้วนนั่นคุกเข่าลงขอให้เขาเอานางให้ได้ มู่จิ่นนึกหน้าของจวินชุ่ยฮัว...จมูกแบน ตาตี่ หน้าสิวเขรอะ ตัวอ้วนใหญ่ร่างบึก เสียงห้าวเหมือนผู้ชาย แล้วมองต้วนเยว่หรงพล่ามสาธยายใช้กลยุทธ์พิชัยสงครามมาวางแผนเล่นงานให้จวินชุ่ยฮัวถูกคนอื่นๆ ในหมู่บ้านทั้งหญิงและชายรุมแอนตี้แล้วคิดในใจว่าหรือการตายของลวี่สุ่ยกับยาพิษเซิงเซิงปู้หลีของนางจะส่งผลให้ทัศนคติด้านความงามของต้วนเยว่หรงเปลี่ยนไปชนิดหน้ามือเป็นหลังมือเสียแล้ว จากนั้นมองหน้าต้วนเยว่หรงอย่างเห็นใจสุดซึ้ง ต้วนเยว่หรงพูดไปๆ ก็รู้สึกตัวว่ามู่จิ่นจ้องมองมาเขม็ง ก็เปลี่ยนเป็นถามอย่างอ่อนโยนว่าข้าวไม่อร่อยหรือ? มู่จิ่นเกิดอาการขนลุกทันที ถามอย่างระแวงว่าทำไมถึงทำดีด้วยแบบนี้ล่ะ มีแผนร้ายอะไรอยู่กันแน่? ต้วนเยว่หรงพูดเสียงหยันว่าไหนว่าจะปฏิบัติต่อเขาอย่างยุติธรรมไม่อคติไง แล้วดูสิพอเขาทำดีด้วย ก็โดนระแวงเสียแบบนี้ มันน่าน้อยใจนัก มู่จิ่นฟังแล้วรู้สึกผิดทันทีว่าทั้งที่เมื่อกี้ตัวเองเพิ่งจะสำนึกได้ว่าควรจะเชื่อและให้โอกาสต้วนเยว่หรงได้กลับตัวกลับใจอยู่หยกๆ แท้ๆ  จึงลุกขึ้นโค้งคารวะให้ต้วนเยว่หรงแล้วบอกว่าวันนี้นางทำผิดไปสามอย่างจริงๆ คือ ไม่ควรด่าเขาว่าเศษสวะ ไม่ควรด่าเขาว่าไอ้ปิศาจ และไม่ควรตีเขา จากนั้นถามว่ากับข้าวนี้ ต้วนเยว่หรงเพิ่งจะเคยทำเป็นครั้งแรกสินะ? บอกตามตรงว่าอร่อยกว่ากับข้าวที่นางทำเป็นครั้งแรกหลายเท่าเลยละ จากนั้นยื่นชามข้าวที่กินจนเกลี้ยงชามไปให้ ถามว่ามีอีกไหม? ต้วนเยว่หรงนิ่งตะลึง ก่อนจะหน้าแดงอย่างเขินจัด เมินหน้าหนีไปทางอื่นครู่หนึ่ง ก็หันกลับมาบอกว่าถ้ามู่จิ่นชอบ เขาจะทำให้กินทุกวันเอง พูดจบก็ยิ้มให้แบบเขินๆ ดูมีเสน่ห์มากจนมู่จิ่นตะลึงจ้องถอนสายตาไม่ได้ ในมโนภาพปรากฏภาพจื่อฝูในความฝันที่ยืนอยู่ใต้ต้นมู่จิ่นและส่งยิ้มมาให้พร้อมกับพูดว่า “เจ้ามาแล้วหรือ” ทันที รอยยิ้มนั้นของจื่อฝูเหมือนกับรอยยิ้มของต้วนเยว่หรงในตอนนี้ไม่มีผิด ในตอนนั้นเอง เสียงลุงเฝ้ายามก็ดังขึ้นว่าแบบนี้แหละถูกต้องแล้ว ผัวเมียทะเลาะกันแล้วเดี๋ยวเดียวก็ดีกันได้ มู่จิ่นรู้สึกตัวหันหน้าไปมอง ก็พบว่าผู้ใหญ่บ้าน ลุงที่เฝ้ายาม กับสามพี่น้องลูกชายผู้ใหญ่บ้านก็เดินกลับเข้ามาในศาลเจ้า เมื่อมู่จิ่นกับต้วนเยว่หรงปรัความเข้าใจกันได้แล้ว ผู้ใหญ่บ้านก็เพิกถอนการลงโทษ แต่แล้วอยู่ๆ มู่จิ่นก็เกิดอาการท้องเสียขึ้นมากะทันหัน จึงมองต้วนเยว่หรงพลางพูดอย่างโมโหทันทีว่าเจ้าไม่ได้ใส่ยาเอาไว้ในข้าว แต่ใส่เอาไว้ในน้ำที่ให้ข้ากินสินะ? ต้วนเยว่หรงตกตะลึง สีหน้าเสียใจแต่ก็เจือแววขำด้วย มองมู่จิ่นวิ่งแจ้นไปเข้าห้องน้ำ เมื่อไม่กี่วันก่อนมู่จิ่นทำยาถ่ายให้ซีเหยียนเพราะกลัวซีเหยียนจะท้องผูก แล้วต้วนเยว่หรงก็เอายาถ่ายที่เหลือนั่นมาล้างแค้นเรื่องส่วนตัววางยาถ่ายนาง ความจริงต้วนเยว่หรงใส่ยาถ่ายในน้ำไม่เยอะ แต่เมื่อฤทธิ์ยาไปรวมกบอาหารที่ทำแบบสุกๆ ดิบๆ เพราะเพิ่งจะเคยทำเป็นครั้งแรกของต้วนเยว่หรงแล้ว ผลคือมู่จิ่นท้องเสียไปสองวันหนึ่งคืน แต่ระหว่างที่มู่จิ่นนอนแบบหมดแรง ต้วนเยว่หรงก็ช่วยดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำป้อนยาให้นาง ช่วยดูแลบ้านช่องลูกเต้า แถมยังออกไปทำนาให้ด้วย เรียกว่าทำหน้าที่ “ภรรยาที่ดี” อย่างครบครันไม่มีขาดตกบกพร่องจนเป็นที่ชื่นชมของคนทั้งหมู่บ้าน บวกกับเดิมทีชาวบ้านต่างเห็นใจที่ “จาวจู” ถูกสามีทุบตีเป็นทุนอยู่ก่อนแล้วด้วย หลังเหตุการณ์นี้ ชาวบ้านที่เคยไม่ยอมคุยด้วยก็หันมาคุยกับ “จาวจู” อย่างมีไมตรี แถมหมั่นเอาของกินมาให้ มาช่วยโน่นช่วยนี่ แม้แต่ในนาเองยังมีแฟนคลับลับๆ มาแอบช่วยไถนาให้ตอนกลางคืนกันหลายคน อย่างเช่นชายหนุ่มที่จวินชุ่ยฮัวหลงรัก...จวินฉางเกิน ดังนั้นต้วนเยว่หรงจึงเริ่มต้นแผนการปราบจวินชุ่ยฮัวก้าวแรก... จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:25:55

ความคิดเห็นที่ 28 ยิ่งเป็นครูสอนเด็กนานวัน มู่จิ่นก็สนิทกับพวกนักเรียนมากขึ้นทุกที วันหนึ่ง พวกลิงทโมนอยากไปดูหนุ่มสาวเผ่าปู้จ้งที่อยู่ใกล้ๆ ร้องเพลงหาคู่กัน แต่ผู้ใหญ่บ้านไม่อนุญาตให้เด็กๆ ไปดูกันเอง เด็กพวกนี้จึงหลอกให้มู่จิ่นพาไปดู ประมาณว่าถ้าผู้ใหญ่บ้านรู้ คนที่โดนตำหนิคือมู่จิ่น ไม่ใช่พวกเด็กๆ (เจ้าเล่ห์มากเด็กพวกนี้ แน่นอนว่าหัวโจกต้นคิดคือเหยียนเกอตัวแสบ) ต้วนเยว่หรงตามเอาข้าวเที่ยงไปส่งให้มู่จิ่น พวกเด็กๆ ถูกต้วนเยว่หรงใช้สายตาไล่หนีไปกันหมด เหลือแต่มู่จิ่นกับต้วนเยว่หรงตามลำพัง ตั้งแต่วันที่มู่จิ่นโดนลงโทษเพราะ “ใช้กำลังทุบตีภรรยา” และชมต้วนเยว่หรงว่าทำอาหารอร่อย ต้วนเยว่หรงก็ทำกับข้าวให้นางกินทุกวันตามที่รับปากไว้จริงๆ แถมฝีมือทำกับข้าวของต้วนเยว่หรงดีมากเสียด้วย สมแล้วที่เป็นหนึ่งในสี่คุณชายแห่งแผ่นดิน ทำอะไรก็เป็นเร็วและทำได้ดีกว่าชาวบ้านเขา(ยกเว้นเรื่องหัดว่ายน้ำ) ต้วนเยว่หรงรอจังหวะนี้จะสารภาพรักพูดถึงความรู้สึกของตัวเองตั้งแต่ตอนที่ได้เจอมู่จิ่นในงานเทศกาลวัน 7 ค่ำเดือน 7 ในเมืองซีอาน แต่มู่จิ่นไหวตัวทันชิงตัดบทไปเรื่องอื่น ทำให้ต้วนเยว่หรงเซ็งมาก วันหนึ่ง มู่จิ่นแอบย่องกลับบ้านมาดูว่าต้วนเยว่หรงเลี้ยงลูกยังไงเวลานางไม่อยู่บ้าน มาเจอภาพต้วนเยว่หรงถือมีดหั่นผักอย่างคล่องมากมือหนึ่ง ส่วนอีกมือจับขาซีเหยียนห้อยหัวลง แถมพอเริ่มเมื่อยมือ ก็โยนสลับกันกลางอากาศ มีดบินสวนกับซีเหยียนเป็นที่หวาดเสียวอย่างสุดๆ  มู่จิ่นโวยวายโผล่ออกไปต่อว่าต้วนเยว่หรงทันที ต้วนเยว่หรงบอก นึกอยู่แล้วว่าเห็นแบบนี้เจ้าคงทนซ่อนตัวแอบดูต่อไปไม่ไหวแน่ๆ (ต้วนเยว่หรงรู้อยู่แล้วว่ามู่จิ่นกลับมาแล้วและแอบซุ่มดูอยู่) นึกว่าเขาอยากทำอย่างนี้มากนักหรือไง? นี่น่ะเพราะเจ้าเด็กบ้านี่ชอบให้ทำแบบนี้ต่างหาก มู่จิ่นจะตวาดว่าโกหก แต่พอดูหน้าของซีเหยียนชัดๆ ยายหนูยิ้มแป้นตาเป็นประกายวิบวับน้ำลายไหลยืด บ่งบอกว่าชอบให้จับห้อยหัวแบบนี้อย่างแรง ก็อึ้ง พูดอึกอักว่าเด็กคนนี้นี่ประหลาดดีเนอะ ต้วนเยว่หรงพูดเสียงขุ่นว่าเด็กนี่มันปิศาจมาเกิดชัดๆ มู่จิ่นแอบสวนกลับในใจว่าคนที่เป็นปิศาจมาเกิดของแท้น่ะมันเจ้าต่างหาก คืนนั้น หลังจากต้วนเยว่หรงกับซีเหยียนนอนหลับแล้ว มู่จิ่นก็แอบลุกออกไปอาบน้ำที่บ่อน้ำพุร้อนซึ่งไปเจอเข้าในวันหนึ่งโดยบังเอิญ หลังจากอาบน้ำเสร็จเดินกลับบ้าน ก็สะดุดเกือบล้มหน้าคะมำ ดีที่ได้ต้วนเยว่หรงตรงเข้าช่วยจับเอาไว้ทัน มู่จินตกใจมากว่าต้วนเยว่หรงตามออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วใครเฝ้าซีเหยียน ต้วนเยว่หรงบอกว่าเขาเอาซีเหยียนไปฝากหนิวเกอเอ้อร์ส่าวให้ช่วยดูให้แล้ว ระหว่างที่ทั้งสองเดินกลับบ้าน ก็ได้ยินเสียงพิณลอยตามลมมา ต้วนเยว่หรงบอกว่าคนเผ่าปู้จ้งดีดพิณแสวงหาหญิงสาวผู้รู้ใจ มู่จิ่นฟังเพลินและชมว่าคนที่ดีดพิณนั่นดีดได้เพราะมาก ต้วนเยว่หรงเหลือบมองมู่จิ่น (ไม่พอใจ + อิจฉาที่มู่จิ่นชมคนดีดพิณนั่น) จากนั้นความคิดชั่วร้ายอยากแกล้งคนก็ผุดขึ้นในหัว จึงเด็ดใบหลิวมาใบหนึ่ง แล้วเป่าเป็นเพลงรับเสียงพิณนั่นโดยทำเหมือนเป็นหญิงสาวเป่าเพลงใบไม้ตอบรับเสียงพิณของฝ่ายนั้น พอจบเพลงแรกแล้ว ต้วนเยว่หรงจงใจเป่าใบไม้เป็นเพลง “ฉางเซียงโส่ว” ซึ่งเป็นเพลงที่จับจังหวะยากมากๆ เป็นการท้าทายว่าอีกฝ่ายจะดีดพิณตามเพลงที่เขาเป่าได้ไหม (ต้วนเยว่หรงเป็นอัจฉริยะด้านดนตรีอันดับหนึ่งในแผ่นดินเทียบเท่าหยวนเฟยป๋าย) และฝ่ายนั้นก็ดีดพิณตามได้จริงๆ แถมเสียงพิณยังขยับใกล้เข้ามา แสดงว่าคนดีดพิณกำลังมุ่งหน้าตรงมาทางนี้ ต้วนเยว่หรงหยุดเป่าใบไม้ทันที หันมาพูดกลั้วหัวเราะกับมู่จิ่นว่าซวยแล้วสิ เจ้าคนดีดพิณหน้าโง่นั่นคิดว่าข้าเป็นผู้หญิงจริงๆ  รีบเผ่นกันเถอะ ว่าแล้วก็จูงมือมู่จิ่นวิ่งหนี แต่อีกฝ่ายมาถึงเร็วมาก ต้วนเยว่หรงเลยบอกให้มู่จิ่นปีนขึ้นต้นไม้ไปซ่อนตัวกันทันแบบฉิวเฉียด ปรากฏว่าคนเป่าพิณที่ตามมาหาถึงที่คือตัวจีลา องค์ชายแห่งเผ่าปู้จ้งที่มู่จิ่นเคยเจอตอนยิงเป็ดป่านั่นเอง ตัวจีลาหาคนเป่าใบไม้ไม่เจอ ก็ผิดหวังอย่างมาก และสั่งให้ลูกน้องที่ติดตามมาไปถามพวกสาวๆ ที่เป่าใบไม้ได้ละแวกนี้ให้หมดว่าใครเป็นคนเป่าใบไม้ในคืนนี้ (ถามให้ตายก็ไม่เจอหรอกนายเอ๋ย - -" ) เมื่อตัวจีลากลับไปแล้ว มู่จิ่นกับต้วนเยว่หรงก็กลับบ้าน วันหนึ่ง ต้วนเยว่หรงชวนมู่จิ่นให้ไปตลาดนัดในเมืองด้วยกัน โดยอ้างว่าอยู่ในหมู่บ้านนานๆ แล้วเบื่อ มู่จิ่นก็ตกลงไปกันทั้งสามคนรวมซีเหยียน เมื่อไปถึงตลาดนัด เป็นวันชุมนุมกันของหนุ่มสาวเผ่าปู้จ้งเพื่อหาคู่พอดี ต้วนเยว่หรงมองไปที่เด็กสาวคนหนึ่งเขม็ง มู่จิ่นมองตามไป ก็พบว่าองค์ชายตัวจีลายืนอยู่ข้างเด็กสาวคนนั้น ต้วนเยว่หรงจ้ำตรงไปทางนั้นทันที เนื่องจากคนเยอะมาก จึงกลืนหายไปกับฝูงชนโดยที่มู่จิ่นตามไม่ทัน ขณะที่มู่จิ่นตัดสินใจจะล่วงหน้ากลับหมู่บ้านไปก่อนนั่นเอง เด็กสาวคนที่ต้วนเยว่หรงจ้องเมื่อครู่ก็ได้ปาถุงผ้าปักเลือกคู่มาที่มู่จิ่น จากนั้นผู้ชายคนหนึ่งก็ตรงเข้ามาพูดกับมู่จิ่นด้วยภาษาเผ่าปู้จ้ง มู่จินส่ายหน้าบอกให้รู้ว่าฟังไม่เข้าใจ ชายคนนั้นก็แย่งซีเหยียนไปทันที ขณะที่มู่จิ่นกำลังจะลงมือแย่งกลับมา ก็มีผู้ชายอีกสี่คนมาคว้าตัวมู่จิ่นไว้แล้วพาไปขึ้นรถม้า ในรถม้า เด็กสาวที่ปาถุงผ้าปักนั่งรอในรถม้าอยู่ก่อนแล้ว มู่จิ่นไม่อยากทำร้ายน้ำใจเด็กสาว จึงบอกไปว่าตัวเองมีลูกเมียแล้ว เด็กสาวก็ยิ้มโดยไม่พูดอะไร รถม้ามาหยุดลงที่หน้าบ้านโอ่โถงหลังหนึ่ง เมื่อลงจากรถม้า มู่จิ่นก็ต้องประหลาดใจอย่างมากเมื่อพบว่าตัวจีลา ต้วนเยว่หรง และเหมิงเจ้า ทหารเอกคนสนิทของต้วนเยว่หรงในตอนที่ต้วนเยว่หรงยกทัพไปตีซีอานนั่งอยู่ด้วยกัน และต้วนเยว่หรงก็กำลังอุ้มซีเหยียนอยู่ เด็กสาวบอกว่า นางคือน้องสาวของตัวจีลา เป็นองค์หญิงของเผ่าปู้จ้ง น้องสาวท่านพ่อนางแต่งงานกับอวี้กางชินหวางท่านพ่อของต้วนเยว่หรง ดังนั้นนางจึงมีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของต้วนเยว่หรง ตอนเด็กๆ นางกับพี่ชายมักจะไปที่วังของอวี้กางชินหวางเล่นกับต้วนเยว่หรงอยู่บ่อยๆ  มู่จิ่นจึงค่อยเข้าใจว่าที่ต้วนเยว่หรงขอให้มาตลาดนัดในวันนี้เพราะมีแผนกะจะมาพบตัวจีลาอยู่ก่อนแล้ว เมื่อเห็นมู่จิ่นมาถึง ต้วนเยว่หรงก็อุ้มซีเหยียนมาส่งให้ บ่นว่าเจ้ามาถึงเสียที เด็กบ้านี่ทำเอาข้าคุยอะไรไม่ได้เลย จากนั้นบอกให้มู่จิ่นไปคุยกับองค์หญิงระหว่างรอเขาไปพลางๆ ท่าทีและคำพูดของต้วนเยว่หรงที่พูดกับมู่จิ่นทำให้เหมิงเจ้ามีสีหน้าประหลาดใจอย่างมาก ส่วนตัวจีลามีสีหน้าครุ่นคิด เมื่อแยกมาคุยกับองค์หญิงตามลำพัง องค์หญิงบอกขอโทษมู่จิ่นที่ตอนอยู่ในรถม้าไม่ได้บอกความจริง เพราะนางอยากจะเห็นเท่านั้นว่าผู้หญิงที่เยว่เกอเกอ (พี่เยว่) รักเป็นคนยังไง และบอกว่านางชอบมู่จิ่น รับรองว่าไม่คิดจะแย่งตำแหน่งเมียหลวงแน่นอน หวังว่าต่อไปจะได้อยู่ร่วมกันอย่างกลมเกลียว พูดง่ายๆ คือเธออยากเป็นสนมของต้วนเยว่หรง มู่จิ่นก็นึกในใจแบบเหงื่อตกว่าเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า ใครจะแต่งงานเป็นเมียหลวงต้วนเยว่หรงไม่ทราบ -_-" หลังจากต้วนเยว่หรงคุยจบ ก็เดินมาพามู่จิ่นไปขึ้นรถม้า ตัวจีลายืนรออยู่ข้างรถม้าแล้ว และทักมู่จิ่นว่าข้ากับท่านนี่มีวาสนาต้องกันจริงๆ  ข้าส่งคนตามหาตัวท่านมาตลอด ในเมื่อตอนนี้ท่านอยู่กับท่านทายาทต้วน อย่างนั้นไว้ข้าจะไปขอรับทราบฝีมือยิงธนูอันยอดเยี่ยมของท่านอย่างแน่นอน ตัวจีลาพูดจบ ต้วนเยว่หรงก็ดันมู่จิ่นขึ้นรถม้าพลางพูดกับตัวจีลาเป็นภาษาปู้จ้ง 2-3 ประโยค ก่อนจะตามขึ้นรถม้าไป (ต้วนเยว่หรงเป็นอัจฉริยะด้านภาษา พูดได้หลายภาษามากๆ) มู่จิ่นมารู้ทีหลังว่าต้วนเยว่หรงพูดกับตัวจีลาว่าห้ามตัวจีลาคิดอะไรกับมู่จิ่นเด็ดขาด เพราะมู่จิ่นเป็นผู้หญิงของเขา เขากับตัวจีลาร่วมมือกันฉะกับกวงอี้หวางในสนามรบจะดีกว่า (อย่ามาฉะกันเองเพราะมู่จิ่น) ตัวจีลาก็หัวเราะ บอกว่าต้วนเยว่หรงเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เมื่อก่อนต้วนเยว่หรงไม่เคยแยแสผู้หญิงเลย ต้วนเยว่หรงบอกมู่จิ่นว่าท่านพ่อของเขารอดออกมาจากป่าหมอกพิษได้ ตอนนี้เขามีกำลังทหารหนึ่งหมื่นนาย และชูฮั่ว อดีตสาวใช้ของคฤหาสน์จื่อหยวนที่มู่จิ่นเคยช่วยจากเงื้อมมือของรองแม่ทัพน่านเจ้าหูหย่งและเขายกให้เหมิงเจ้าก็ยังไม่ตาย ทั้งยังตั้งท้องกับเหมิงเจ้าได้สามเดือนแล้ว มู่จิ่นฟังแล้วดีใจมาก จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:26:23

ความคิดเห็นที่ 29 รถม้าแล่นออกจากเขตบ้านของตัวจีลามายังร้านน้ำชามุมสงบแห่งหนึ่งของตลาดนัด ต้วนเยว่หรงสั่งน้ำชามาให้มู่จิ่น ระหว่างที่ดื่ม ก็ได้ยินคนที่นั่งโต๊ะใกล้ๆ คุยกันว่าตอนนี้ตระกูลหยวนกับตระกูลโต้วสู้กันดุเดือดมาก ฮ่องเต้อยู่ในมือคนของตระกูลโต้ว ส่วนตระกูลหยวนมีจิ้งเซี่ยหวาง พี่น้องของฮ่องเต้เป็นพวก โดยที่ธิดาทั้งสองคนของจิ้งเซี่ยหวางต่างแต่งให้กับตระกูลหยวนทั้งคู่ ตอนนี้ลูกชายคนเล็กของตระกูลหยวน หยวนเฟยเจว๋เดินทางกลับทูเจว๋ไปขึ้นครองราชย์ ได้ยินว่าธิดาคนเล็กของจิ้งเซี่ยหวาง เซวียนหยวนซูหวนเดินทางไปแต่งงานด้วยแล้ว ส่วนธิดาคนโต เซวียนหยวนซูอี๋ก็จะแต่งให้กับคุณชายเหยียบหิมะ เพราะตอนนี้เมียน้อยคนโปรดของคุณชายเหยียบหิมะหายสาบสูญไปพอดี จังหวะเหมาะเลย มู่จิ่นฟังคำสนทนานี้แล้วหนาวเยือกไปทั้งตัว ทิ้งต้วนเยว่หรงกับซีเหยียนไว้แล้ววิ่งไม่ลืมหูลืมตาไปจนถึงเนินเขาที่มีต้นซากุระต้นใหญ่มากของหมู่บ้าน นึกถึงเฟยเจว๋ว่าในที่สุดก็แต่งงานไปกับคนอื่นจนได้ และเมื่อนึกถึงเฟยป๋าย ก็ย้อนนึกไปว่าหรือที่เฟยป๋ายส่งจางเต๋อเม่าเอาหยกนั้นมาให้ก็เพื่อกำจัดนางไปให้พ้นทาง เพื่อที่เขาจะได้แต่งงานกับเซวียนหยวนซูอี๋? มู่จิ่นเริ่มตกใจตัวเองว่าเสียใจและปวดร้าวที่เฟยเจว๋แต่งงานไปกับหญิงอื่น แต่กลับรู้สึกโกรธแค้นเหมือนถูกทรยศเมื่อได้รู้ว่าเฟยป๋ายจะแต่งงานกับหญิงอื่น หมายความว่าจริงๆ แล้วนางรักเฟยป๋ายงั้นหรือ? มู่จิ่นนั่งน้ำตาไหลอยู่ตรงนั้น ต้วนเยว่หรงที่ตามมายื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้ ถามอย่างเจ็บปวดว่ามู่จิ่นร้องไห้ทำไม? ได้โปรดหยุดร้องเถอะ มู่จิ่นหันไปตวาดใส่หน้าว่าที่นางร้องไห้ก็เพราะตอนนี้นางไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะกลับไปพบหน้าเฟยป๋ายอีกสักครั้ง แล้วทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะต้วนเยว่หรงนั่นแหละ พูดจบก็ตบหน้าต้วนเยว่หรงเต็มแรงจนเลือดไหลออกมาจากมุมปาก เสียงร้องไห้จ้าของซีเหยียนดังขึ้นทันทีเรียกสายตาของทั้งสองให้หันไปมองพร้อมกัน ปรากฏว่าหนิวเกอเอ้อร์ส่าวอุ้มซีเหยียนตามมายืนดูอยู่ข้างๆ  ซีเหยียนจึงเห็นมู่จิ่นตบหน้าต้วนเยว่หรงเต็มตา ต้วนเยว่หรงเดินเข้าไปอุ้มซีเหยียนมา ซีเหยียนซบหน้ากับบ่าเขาร้องไห้จ้า มู่จิ่นเดินเข้าไปจะปลอบบ้าง แต่ซีเหยียนกลับชักสีหน้าใส่ ต้วนเยว่หรงจึงอุ้มซีเหยียนพาเดินกลับบ้านไปก่อน ส่วนหนิวเกอเอ้อร์ส่าวถอนหายใจบ่นมู่จิ่นว่าไม่น่าไปตบหน้าจาวจูเลยนะ เขาออกจะเป็นภรรยาที่ดี มู่จิ่นอยู่ที่ใต้ต้นซากุระจนดึก เมื่อกลับไปถึงบ้าน ต้วนเยว่หรงกับซีเหยียนต่างหลับไปแล้ว มู่จิ่นจึงฟุบหลับกับโต๊ะ ตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองมานอนอยู่บนเตียงเรียบร้อย ส่วนต้วนเยว่หรงกับซีเหยียนไม่อยู่ทั้งคู่ นางจึงออกไปตามหา “แม่ลูก” ทั้งสอง ระหว่างทางก็ถูกชาวบ้านมองมาด้วยสายตาเขม่น เมื่อไปเจอต้วนเยว่หรงกับซีเหยียนในทุ่งนา และเห็นว่าหน้าต้วนเยว่หรงข้างที่ถูกนางตบบวมเป่ง ถึงได้เก็ทว่าทำไมสายตาคนในหมู่บ้านที่มองนางถึงได้ขุ่นขวางนัก ซีเหยียนยังโกรธมู่จิ่นอยู่ ไม่ยอมให้ “เตียเตีย” อุ้ม ส่วนต้วนเยว่หรงก็เคืองไม่หายที่ตัวเองถูกตบและที่มู่จิ่นยังอาลัยอาวรณ์สองพี่น้องตระกูลหยวน จึงไม่พูดด้วย มู่จิ่นได้แต่เจ็บใจว่านางเป็นคนเก็บซีเหยียนมาเลี้ยงแท้ๆ ไหงซีเหยียนดันแปรพักตร์ไปอยู่ข้างต้วนเยว่หรงเสียได้ และแอบเจ็บใจต้วนเยว่หรงที่ไม่ยอมปลอบให้ซีเหยียนหายโกรธนาง ในระหว่างที่ต้วนเยว่หรงงอนมู่จิ่น พวกผู้ชายในหมู่บ้านก็ได้แตกออกเป็นสองพวก พวกแรกเป็นกลุ่มผู้ชายหัวโบราณที่เห็นว่า “เมียมันต้องตบตีสิถึงจะได้ดี” นำโดยเอ้อร์โก่ว ส่วนพวกที่สองเป็นพวกที่ต่อต้านการใช้ความรุนแรงกับภรรยา นำโดยแฟนคลับหมายเลขหนึ่งของต้วนเยว่หรง จวินฉางเกิน (คู่หมั้นของจวินชุ่ยฮัว ผู้หญิงอ้วนร่างบึกหน้าสิวเขรอะที่เกลียดขี้หน้าต้วนเยว่หรงเพราะคู่หมั้นตัวเองมาแอบหลงรัก “จาวจู”) และมู่จิ่นก็ได้กลายเป็นสมาชิกของพวกแรกไปโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว วันที่ 7 เดือน 7 เทศกาลชีซีเวียนมาถึงอีกครั้ง พวกผู้หญิงต่างทำงานยุ่งมือเป็นระวิงกันในหมู่บ้าน ส่วนพวกผู้ชายที่ว่างก็เกาะกลุ่มแห่กันไปกินเหล้าสังสรรค์ที่ในเมือง ระหว่างที่คุยกัน เอ้อร์โก่วมองไปนอกร้านเห็นแผงขายเครื่องประดับ จึงเปรยว่าเขาไม่เคยเห็นภรรยาของ “ม่อเวิ่น” แต่งหน้าทาปากหรือใส่เครื่องประดับอะไรเลย จากนั้นยุให้ “ม่อเวิ่น” ซื้อเครื่องประดับไปฝากภรรยาบ้าง จวินฉางเกินพูดมาจากด้านหลังเสียงเย็นชาทันทีว่านั่นสิ ภรรยาไม่ได้มีเครื่องประดับอะไรเลย คนที่เป็นสามีผู้ยิ่งใหญ่สิกลับปักปิ่นหยกอยู่ตลอด(ปิ่นที่เฟยป๋ายให้มา) เจ้าเป็นผู้ชายแน่หรือ? ทีแรกมู่จิ่นเห็นว่าอีกไม่นานต้วนเยว่หรงก็จะไปสมทบกับท่านพ่อเขาและกลับไปเป็นผู้ชายเหมือนเดิมแล้ว ซื้อให้ไปก็เท่านั้น แต่ปรากฏว่าชางฟาโพล่งขึ้นว่าเขาเองก็ไม่เคยซื้อของจุกจิกพวกนี้ให้ภรรยาเหมือนกัน จึงชวนมู่จิ่นไปเลือกซื้อด้วยกัน เมื่อได้เลือกซื้อแล้ว เลือดนักช้อปปิ้งและนักต่อราคาของมู่จิ่นก็เดือดพล่าน จึงช่วยเลือกปิ่นให้ชางฟาและเลือกซื้อปิ่นไปให้ต้วนเยว่หรงหนึ่งอัน คนอื่นๆ เห็นมู่จิ่นต่อราคาเก่ง จึงขอให้มาช่วยต่อราคาเหล้า แล้วซื้อเหล้ากลับไปกินกันที่หมู่บ้าน สุดท้ายเมาแอ๋กันทั้งก๊ก พอเริ่มเมา ชางฟาก็บ่นมู่จิ่นว่าความจริงเมียเจ้าน่ะเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็นมาเลยเชียวนะ เจ้าก็ยังตบหน้านางได้ลงคอ จวินฉางเกินที่เมาแล้วพูดเสริมทันทีว่า นั่นสิ นางออกจะบอบบางน่าถนอมแบบนั้น ถ้าเจ้าไม่รู้จักถนอม ข้าจะขอเข้าแย่งไม่หลีกทางให้เจ้าละ จบคำคนพูดก็ถูกพี่ชายตัวเองตบหัวทันทีพร้อมกับเอ็ดว่าปีหน้าจวินฉางเกินก็ต้องแต่งงานกับจวินชุ่ยฮัวแล้ว เพราะจวินชุ่ยฮัวมีสินเดิมเยอะ ยังจะมาพูดจาเหลวไหลอะไรแบบนี้อีก จวินฉางเกินได้แต่หุบปากแล้วจ้องมู่จิ่นด้วยสายตาโกรธแค้น (อย่างฮามาก...ต้วนเยว่หรง “บอบบางน่าถนอม” - -" ) เอ้อร์โก่วยุให้มู่จิ่นไปง้อเมียด้วยการร้องเพลงเกี้ยวสาวแบบเผ่าปู้จ้ง มู่จิ่นที่กำลังเมาฟังรู้เรื่องครึ่งไม่รู้เรื่องครึ่ง ก็เข้าใจไปว่าทุกคนบอกให้นางร้องคาราโอเกะเพลงเกี้ยวสาวง้อต้วนเยว่หรง จึงงัดเพลงในยุคปัจจุบันออกมาร้องจนพวกผู้ชายทั้งก๊กร้องตามกันได้ จากนั้นพวกผู้ชายทั้งหมดก็แห่กันตามมู่จิ่นกลับไปที่บ้านมู่จิ่นเพราะเวลานี้พวกสาวๆ ต่างมาชุมนุมกันอยู่ที่บ้านมู่จิ่นกันหมด เมื่อไปถึงก็พากันทุบเรียกให้เปิดประตู พวกผู้ชายตะโกนอย่างคึกคะนองให้ “อาซ้อของม่อเวิ่น” ออกมาให้สามีจูบให้หนำใจเร็วๆ เข้า พอประตูเปิดแบบไม่ทันตั้งตัว พวกผู้ชายที่ทรงตัวไม่ค่อยอยู่ก็ล้มเข้าไปกองทับกันในบ้านโดยมู่จิ่นโดนทับอยู่ล่างสุด พอมู่จิ่นลุกขึ้นมาได้ก็ตะโกนร้องเพลงเกี้ยวสาวแล้วมองหาต้วนเยว่หรง พอเจอก็โผเข้าไปกอดร้องไห้โฮบอกว่านางคิดถึงบ้าน อยากกลับบ้าน แต่นางไม่มีบ้านให้กลับแล้ว จากนั้นทำอะไรต่อก็จำไม่ได้จนเมาหลับไป มู่จิ่นตื่นขึ้นมาก็ได้กลิ่นข้าวต้ม ต้วนเยว่หรงยกข้าวต้มมาให้ บอกตื่นได้เสียที มู่จิ่นเห็นต้วนเยว่หรงปักปิ่นที่นางซื้อให้เมื่อวานนี้ ก็นั่งทำหน้างงเพราะนึกเรื่องไม่คืนไม่ออกเลย ต้วนเยว่หรงจึงแซวว่าหรือต้องให้เขาจูบให้หนำใจถึงจะลุกจากเตียงได้ ได้ฟังต้วนเยว่หรงพูดแบบนี้ มู่จิ่นก็นึกออกทันทีว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นและหน้าแดงก่ำ รีบบอกขอตัวไปทำนาแล้วเผ่นออกจากบ้านทันทีโดยมีเสียงหัวเราะของต้วนเยว่หรงไล่หลังไป หลังจากวันเทศกาลชีซี ต้วนเยว่หรงก็คืนดีกับมู่จิ่น วันหนึ่ง มู่จิ่นกลับจากสอนมาถึงบ้าน ต้วนเยว่หรงยื่นผลหลี่ที่เก็บจากต้นหน้าบ้านให้สองผล มู่จิ่นจึงหยิบมาปอกป้อนให้ซีเหยียนผลหนึ่ง แล้วร้องเพลงเสมิร์บ(เวอร์ชันจีน)ให้ฟัง ต้วนเยว่หรงฟังแล้วก็ถามว่าเสมิร์บคืออะไร? มู่จิ่นกลบเกลื่อนไปว่าเป็นเพลงที่แม่ชอบร้องให้ฟังสมัยเด็ก และแม่ของนางตายไปแล้วตั้งแต่นางยังเล็กมาก นางเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเสมิร์บคืออะไร ต้วนเยว่หรงก็พยักหน้า บอกว่าเขาเคยส่งคนไปสืบประวัติของมู่จิ่นมาแล้ว ตอนนั้นเขาเองก็ตะลึงไปเหมือนกันที่มีคนที่มีแม่ตาสีม่วงเหมือนเขา แถมยังเกิดวันเดือนปีเดียวกันอีก มู่จิ่นจึงบอกว่าน้องสาวของนางก็มีตาสีม่วงเหมือนกับต้วนเยว่หรง และรูปงามเป็นเอกในหล้าเหมือนกันด้วย ต้วนเยว่หรงฟังแล้วหัวเราะเบาๆ มู่จิ่นจึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองใช้คำว่า “เหมือนกัน” ซึ่งเท่ากับชมต้วนเยว่หรงว่าหล่อมากดีๆ นี่เอง จึงหน้าแดงทันที รีบบอกว่าจะพาซีเหยียนไปอาบน้ำ แล้วทำท่าจะลุกหนี ต้วนเยว่หรงรีบจับแขนมู่จิ่นไว้ แล้วบอกว่า ท่านพ่อเขาใกล้จะมาถึงแล้ว ถึงตอนนั้นมู่จิ่นมาอยู่กับเขาเถอะ อย่ากลับไปซีอานเลย มู่จิ่นถามเสียงเย็นชาว่าท่านทายาทเปลี่ยนใจแล้วหรือไร? (ที่เคยตกลงกันไว้ตอนแรกว่ามู่จิ่นจะหาทางพาต้วนเยว่หรงมาพบท่านพ่อ แล้วต้วนเยว่หรงจะตอบแทนโดยส่งมู่จิ่นกลับไปหาเฟยป๋ายให้) ต้วนเยว่หรงบอกใช่ เขาเปลี่ยนใจแล้ว บอกตามตรงจนตอนนี้เขาก็ยังไม่ชัวร์ว่ามู่จิ่นรักใครกันแน่ระหว่างเฟยป๋ายกับเฟยเจว๋ หรือบางทีอาจจะรักทั้งสองคนก็ได้ แต่เขาไม่ถือ เพราะตอนนี้สองคนนั้นต่างแต่งงานกับองค์หญิงสองพี่น้องนั่นไปแล้ว และมู่จิ่นก็เสียตัวให้เขาแล้ว ชาวฮั่นถือพรหมจารีสำคัญที่สุด เพราะฉะนั้นนอกจากมาเป็นผู้หญิงของเขาแล้ว มู่จิ่นก็ไม่มีทางเลือกอื่น มู่จิ่นฟังแล้วเดือดปุดๆ ทันที พูดโต้ไปว่าเจ้ากับข้ามีความแค้นฐานฆ่าพี่ชาย ทำลายชาติ ข่มเหงพร่าพรหมจรรย์(ความจริงต้วนมันเป็นฝ่ายถูกข่มขืนไม่ใช่หรือน่ะ - -" ) ฉะนั้นโอกาสที่เจ้ากับข้าจะลงเอยกันได้มีแค่ 0.00000001% เท่านั้น แต่เห็นแก่ที่เจ้าเป็นภรรยาข้า แล้วยังเป็นภรรยาที่เคร่งครัดในหน้าที่ เป็นแม่ให้ซีเหยียนอย่างเต็มที่ แถมเจ้ายังเคยช่วยชีวิตข้าเอาไว้หลายครั้ง โดยเฉพาะก่อนหน้านี้เจ้ายังเป็นกระโถนท้องพระโรงรองรับโทสะของข้าอย่างกล้าหาญ ฝีมือทำกับข้าวก็ประทับใจข้ามาก บวกกับตอนนี้ข้างกายข้าก็ไม่มีตัวเลือกอื่น ดังนั้นข้าจึงตัดสินใจว่าจะให้โอกาสเจ้า 0.000000001% ถ้าเจ้าคิดจะเข้าร่วมในขบวนหนุ่มๆ ที่มาจีบข้าจริงๆ  จากข้อดีของเจ้าที่ว่ามาแล้วข้างต้นนั้น เจ้าต้องทำเพิ่มเติมอีกหลายอย่าง เริ่มจากเปลี่ยนสันดานร้ายๆ ของตัวเองซะ โดยอาจจะเริ่มจากการกินเจ จากนั้นต้องส่งจดหมายรักมาให้ข้า...(ตามด้วยเงื่อนไขอีกยาวเหยียด ล้วนแล้วแต่กวนโทสะทั้งสิ้น)...ตบท้ายด้วยหากทำตามที่ว่ามาทั้งหมดนั่นได้ ข้าจะพิจารณารับเจ้าเป็น...เมียน้อย! พูดจบมู่จิ่นก็อุ้มซีเหยียนเผ่นหนีทันที ส่วนต้วนเยว่หรงเดือดดาลสุดขีด มองซ้ายขวาหาอาวุธ แล้วหยิบอีโต้จากในครัวเขวี้ยงใส่มู่จิ่นที่หัวเราะลั่นพลางใช้วิชาตัวเบาปีนหนีขึ้นต้นไม้ ต้วนเยว่หรงหยิบของใกล้มือปามั่วใส่มู่จิ่นก่อนจะร้องตะโกนด่าไปพลางปีนขึ้นต้นไม้ตามไปพลาง(แน่นอนว่าปีนช้ากว่ามู่จิ่นเยอะ เพราะพลังฝีมือถูกทำลายไปแล้ว) มู่จิ่นก็พูดยั่วโมโหโดยจับมือซีเหยียนกวักไหวๆ พูดว่า ดูเหนียงๆ ปีนต้นไม้สิลูก พอต้วนเยว่หรงสบถใส่ปนหอบอีกเป็นชุดตอนปีนขึ้นมาถึง มู่จิ่นก็พูดกลั้วหัวเราะว่า ดูสิ เหยียงเหนียงโมโหแล้ว ตอนนั้นเองซีเหยียนได้ร้องเรียกออกมาว่า “เหนียงเหนียง...เตียเตีย...” ต้วนเยว่หรงกับมู่จิ่นชะงักไปทั้งคู่ทันที มู่จิ่นบอกให้ซีเหยียนเรียกซ้ำอย่างตื่นเต้นดีใจมาก ความภูมิใจในฐานะ “พ่อคน” เอ่อล้นขึ้นมาเต็มอก ต้วนเยว่หรงเองก็ตื่นเต้นไม่น้อย พยายามให้ซีเหยียนเปลี่ยนไปเรียกมู่จิ่นว่า “เหนียงเหนียง” เรียกเขาว่า “เตียเตีย” แต่ไม่สำเร็จ จึงได้แต่พูดอย่างเซ็งๆ ว่าจนปัญญากับยายเด็กบ้านี่จริงๆ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:26:51

ความคิดเห็นที่ 30 วันรุ่งขึ้น ต้วนเยว่หรงพามู่จิ่นกับซีเหยียนไปที่เผ่าปู้จ้งเพื่อให้มู่จิ่นได้พบกับชูฮั่ว มู่จิ่นได้คุยกับชูฮั่วตามลำพัง ชูฮั่วชมว่าซีเหยียนหน้าเหมือนมู่จิ่นเลย มู่จิ่นยิ้มแป้นอย่างภูมิใจในความเป็น “พ่อคน” อีกครั้งโดยไม่แก้ไขความเข้าใจผิด(ต้วนเยว่หรงเองก็ไม่บอกใครว่าซีเหยียนไม่ใช่ลูกเขาแท้ๆ เป็นแค่เด็กเก็บมาเลี้ยง) จากนั้นทั้งสองก็คุยกันถึงคฤหาสน์จื่อหยวน ชูฮั่วบอกทีแรกนางเกลียดเหมิงเจ้ามาก เพราะถึงเขาจะห้ามไม่ให้ทหารข่มเหงทำร้ายคนในคฤหาสน์ แต่เขาก็เป็นทหารศัตรูที่บุกเข้ามายึดครองและทำลายชีวิตอันสงบสุขของนาง แต่หลังจากที่ได้ตกระกำลำบากในป่าหมอกพิษด้วยกัน นางก็ค่อยๆ เห็นในความดีของเขาและมอบหัวใจให้ในที่สุด ชูฮั่วแปลกใจที่มู่จิ่นยังคิดอยากที่จะกลับไปที่จื่อหยวน และบอกว่าเห็นเหมิงเจ้าบอกนางว่า ต้วนเยว่หรงบอกองค์ชายตัวจีลาว่าเขากับมู่จิ่นรักกันมาก ต้วนเยว่หรงบอกว่าลวี่สุ่ยลอบทำร้ายเขา แล้วมู่จิ่นก็ยอมเสียสละตัวเองเพื่อคลายพิษยาปลุกกำหนัดของลวี่สุ่ย ตลอดทางที่เดินทางมาด้วยกัน มู่จิ่นหลงรักเขาอย่างหัวปักหัวปำ เชื่อฟังเขาทุกอย่าง และเพรากลัวว่าเขาจะลำบาก มู่จิ่นก็เลยให้เขาปลอมตัวเป็นผู้หญิง ส่วนตัวเองปลอมตัวเป็นผู้ชาย จะได้ดูแลคุ้มครองเขาได้สะดวก ต่อมาก็มีลูกด้วยกัน ตอนนี้ลูกอายุหนึ่งขวบแล้ว ต้วนเยว่หรงยังบอกด้วยว่าเห็นแก่ที่มู่จิ่นมีความชอบเรื่องที่ช่วยคุ้มครองเขา เขาจะแต่งตั้งมู่จิ่นเป็น “พระชายารอง” มู่จิ่นฟังแล้วเลือดขึ้นหน้าสุดๆ จนกล้ามเนื้อหน้ากระตุก แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร ชูฮั่วก็ขัดขึ้นก่อนว่า มู่จิ่นรู้หรือเปล่าว่าจิ่นซิ่ว...  มู่จิ่นตัดบททันทีว่านางรู้เรื่องที่จิ่นซิ่วชอบอยู่กับเฟยป๋ายแล้ว ชูฮั่วทำท่าโล่งอกที่มู่จิ่นรู้เรื่องนี้แล้ว และเตือนมู่จิ่นว่าอย่ากลับไปที่ซีอานอีกเลย เพราะจิ่นซิ่วในตอนนี้ไม่เหมือนจิ่นซิ่วคนเดิมอีกแล้ว จากนั้นจึงเล่าให้ฟังว่าในตอนแรกที่พวกมู่จิ่นเพิ่งเข้ามาในคฤหาสน์จื่อหยวน และปี้อิ๋งถูกเลือกให้ไปเป็นสาวใช้ส่วนตัวของหยวนเฟยเยียน จากนั้นก็ถูกไล่ออกเพราะไปขโมยหยกนั้น ความจริงคนที่ขโมยหยกของหยวนเฟยเยียนแล้วเอาไปซ่อนไว้ที่ใต้หมอนของปี้อิ๋ง จนทำให้ปี้อิ๋งถูกเฆี่ยนและโกรธจัดที่ถูกปรักปรำแบบไม่รู้เรื่องจนป่วยหนักอยู่หลายปี และถูกไล่ไปอยู่เรือนคนใช้งานหนักทั่วไป ก็คือจิ่นซิ่วเอง... เนื่องจากในตอนนั้นชูฮั่วเข้ามาอยู่ในจื่อหยวนก่อนหน้าห้าพี่น้องไม่นาน จึงพอจะรู้เรื่องต่างๆ ภายในจื่อหยวนมากกว่าพวกพี่น้องอยู่บ้าง สาวใช้ทุกคนในจื่อหยวนต่างรู้ดีว่าหากไม่อยากถูกหลิ่วเหยียนเซิงรังแกล่วงเกิน ก็ต้องพยายามทุกวิถีทางให้ตัวเองได้เป็นสาวใช้ส่วนตัวของคุณหนูรองหยวนเฟยเยียนเท่านั้น ตอนที่จิ่นซิ่วเข้ามาในจื่อหยวนวันแรก ก็ถูกหลิ่วเหยียนเซิงหมายตาเอาไว้แล้ว หลิ่วเหยียนเซิงขอฟูเหรินให้ยกจิ่นซิ่วให้เขา จิ่นซิ่วถูกหลิ่วเหยียนเซิงขืนใจในวันนั้นเอง (หมอนี่หลงรักจิ่นซิ่วจนกระทั่งตาย แต่จิ่นซิ่วเกลียดมันมาก) หลังจากโดนขืนใจ จิ่นซิ่วก็ได้แต่ร้องไห้ไม่กล้าบอกใคร ชูฮั่วได้แต่แนะไปว่าถ้าไม่อยากโดนอย่างนี้อีก ให้พยายามหาทางมาเป็นสาวใช้ของคุณหนูรองให้ได้ และชูฮั่วเองก็ช่วยจิ่นซิ่วโดยการไปขอคุณหนูรองให้รับจิ่นซิ่วไว้เป็นสาวใช้ส่วนตัวอีกคน แต่คุณหนูรองกลับปฏิเสธ โดยบอกว่านางมีสาวใช้ส่วนตัวมากพอแล้ว ไม่จำเป็นต้องมีเพิ่ม ชูฮั่วจึงได้แต่บอกจิ่นซิ่วไปตามนี้ แต่แล้ววันรุ่งขึ้นก็เกิดเรื่องปี้อิ๋งขโมยหยก ทุกคนพากันคิดว่าคนทำคือเซียงฉิน(ลูกสาวแม่นมของหยวนเฟยเยียนเอง) จึงไม่มีใครกล้าพูด หลังจากปี้อิ๋งถูกย้ายไปเป็นสาวใช้งานหนักแล้ว จิ่นซิ่วก็ได้เลื่อนมาเป็นสาวใช้ส่วนตัวของคุณหนูรองอย่างราบรื่น จากนั้นทั้งคุณหนูรองและฟูเหรินก็ชอบจิ่นซิ่วมากขึ้นทุกที แต่แล้ววันหนึ่ง เจินจู หัวหน้าสาวใช้ (ที่เคยช่วยมู่จิ่นไว้ตอนที่ถูกต้วนเยว่หรงจับตัวไปอยู่ในกระโจม) ได้บอกให้ชูฮั่วระวังจิ่นซิ่วเอาไว้ให้ดี เพราะนางบังเอิญเห็นตอนที่จิ่นซิ่วขโมยหยกเอาไปวางใต้หมอนของปี้อิ๋งเข้าพอดี ซึ่งหากไม่ได้เห็นกับตา นางไม่มีทางเชื่อแน่ว่าจิ่นซิ่วจะเป็นคนทำ นอกจากนี้ ความจริงแล้วหยวนชิงเจียงรู้เรื่องจิ่นซิ่วกับหยวนเฟยป๋ายตั้งแต่แรกแล้ว และคิดจะยกจิ่นซิ่วให้เฟยป๋าย แต่จิ่นซิ่วเองที่เอากระบี่ขวางคอตัวเองยืนกรานอย่างเด็ดเดี่ยวว่าชั่วชีวิตนี้หากไม่ใช่หยวนชิงเจียงแล้ว นางจะไม่ยอมแต่งงานกับใครเด็ดขาด และยาพิษเซิงเซิงปู้หลีนั้น ก็จิ่นซิ่วเองนั่นแหละที่เป็นคนแนะให้หยวนชิงเจียงเอาให้มู่จิ่นกิน (เพื่อให้ชัวร์ว่ามู่จิ่นจะไม่แต่งงานกับเฟยเจว๋ และเป็นของเฟยป๋ายคนเดียว) ที่ชูฮั่วรู้เรื่องเบื้องลึกพวกนี้ เพราะความจริงแล้วชูฮั่วเป็นลูกลับๆ ของหยวนชิงเจียงที่เกิดกับสาวใช้คนหนึ่งในตอนที่หยวนชิงเจียงเมา ไม่เพียงเท่านี้ จิ่นซิ่วยังบอกชูฮั่วด้วยว่านางอยากจะแก้แค้นหลิ่วเหยียนเซิง และถึงแต่งกับหยวนเฟยป๋าย นางก็เป็นได้แค่เมียน้อย ในเมื่อแต่งกับเจ้านายคนไหนในจื่อหยวนก็เป็นได้แค่เมียน้อยอยู่ดี งั้นสู้เป็นเมียน้อยของคนที่มีอำนาจที่สุดในจื่อหยวนดีกว่า เพราะไม่แน่ว่าต่อไปอาจได้เลื่อนขึ้นเป็นเมียหลวงก็ได้ แล้วจิ่นซิ่วยังบอกกับหยวนชิงเจียงว่าความจริงแล้วมู่จิ่นมีภูมิความรู้สูงและฉลาดมาก นางยุให้หยวนชิงเจียงยกมู่จิ่นให้หยวนเฟยป๋าย ทั้งยังติดสินบนนักพรตทำนายดวงที่หยวนชิงเจียงเชื่อถือมากให้บอกหยวนชิงเจียงว่าจิ่นซิ่วเป็นผู้สูงศักดิ์กลับชาติมาเกิด ส่วนมู่จิ่นมีดวงจะได้เป็นราชินี แล้วจิ่นซิ่วยังไปยั่วยวนใช้ร่างกายติดสินบนลูกน้องมือขวาที่หยวนชิงเจียงไว้วางใจเพื่อให้เขาพูดถึงจิ่นซิ่วในแง่ดีต่อหน้าหยวนชิงเจียงบ่อยๆ มู่จิ่นสุดจะทนฟังได้อีก ตรงเข้าไปเงื้อมือจะตบหน้าชูฮั่ว แต่ถูกเหมิงเจ้าคว้ามือเอาไว้เสียก่อน ต้วนเยว่หรงตวาดว่าเหมิงเจ้าทันทีว่าบังอาจ เมื่อทั้งสามหันไปมอง จึงเห็นต้วนเยว่หรง ตัวจีลา และองค์หญิงน้องสาวยืนอยู่ตรงประตูด้วยสีหน้าตกตะลึง เหมิงเจ้าปล่อยมือมู่จิ่น ข่มความโกรธขอให้มู่จิ่นยกโทษให้ชูฮั่วที่ร่างกายไม่แข็งแรงและกำลังตั้งท้องอยู่ ต้วนเยว่หรงเข้ามาจะจูงมู่จิ่นออกไปจากห้อง แต่มู่จิ่นสะบัดมือเขาออก ถามชูฮั่วว่า เรื่องที่ชูฮั่วเล่ามานี้ หยวนชิงเจียงรู้แล้วทั้งนั้นหรือเปล่า? ชูฮั่วบอกใช่ แต่นางไม่รู้เหมือนกันว่าหยวนชิงเจียงรู้เรื่องที่จิ่นซิ่วมีอะไรกับลูกน้องมือขวาของเขาหรือเปล่า แต่หยวนชิงเจียงมีหูตาอยู่ทั่ว บางทีอาจจะรู้แล้วก็ได้ แม้แต่หยวนเฟยป๋ายเองก็มีหูตาอยู่ทั่วเหมือนกัน... มู่จิ่นสั่งให้ชูฮั่วหุบปาก แล้วพูดตำหนิว่าชูฮั่วเป็นเพื่อนสนิทที่ฝึกวิชามาด้วยกันกับจิ่นซิ่วตั้งแต่เด็กแท้ๆ แต่กลับเอาความลับของจิ่นซิ่วมาแฉแบบนี้ จะให้นางเชื่องั้นหรือ ชูฮั่วบอกนางสาบานได้ว่าไม่ได้โกหก จิ่นซิ่วเองก็นึกสงสัยเช่นกันว่านางเอาความลับไปแฉ จึงคิดจะฆ่านางอยู่หลายครั้ง ต่อมาหยวนชิงเจียงค่อยๆ รู้ว่าจิ่นซิ่วเป็นคนยังไง จึงเตือนให้ชูฮั่วระวังจิ่นซิ่วเอาไว้ ถ้ามู่จิ่นกลับไปจื่อหยวน เรื่องที่มู่จิ่นเสียความบริสุทธิ์ก็ต้องถูกรู้ แถมมู่จิ่นยังมีลูกกับต้วนเยว่หรงแล้วด้วย ที่จื่อหยวนไม่มีทางต้อนรับมู่จิ่นแน่ ส่วนจิ่นซิ่วเองก็ต้องหาทางฆ่ามู่จิ่นด้วยเช่นกันเพื่ออนาคตของตัวเอง ที่ชูฮั่วยอมเสี่ยงตายบอกเรื่องนี้กับมู่จิ่น เพราะมู่จิ่นเป็นคนดีของแท้เพียงคนเดียวในจื่อหยวน เมื่อก่อนชูฮั่วก็เคยคิดว่ามู่จิ่นอาจจะเป็นคนแบบเดียวกับจิ่นซิ่ว แต่หลังจากได้รู้จักกันนานวัน นางก็รู้ว่ามู่จิ่นเป็นคนดีจริงๆ มู่จิ่นพยายามพูดซ้ำๆ ว่านางไม่เชื่อ แต่ปากได้มีเลือดไหลออกมาเนื่องจากอาการบาดเจ็บที่ปอดกำเริบ หมดสติไปเลย (ตอนที่รู้ว่าเฟยป๋ายกับเฟยเจว๋จะแต่งงานกับสองสาวพี่น้องเซวียนหยวน มู่จิ่นก็กระอักเลือดเหมือนกัน แต่อาการไม่หนักอย่างนี้) มู่จิ่นได้สติเป็นพักๆ นอนแบบอยู่หลายวัน โดยระหว่างนี้จะเห็นต้วนเยว่หรงพาซีเหยียนมาเยี่ยมและมองมาด้วยสายตาร้อนใจเป็นห่วงอยู่บ่อยๆ แล้วยังได้ยินหมอบอกต้วนเยว่หรงว่ามู่จิ่นเคยบาดเจ็บหนักมาก่อนถึงขั้นที่นอกจากหมอเทวดาฮูโต๋กลับชาติมาเกิดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นหมอคนไหนก็วินิจฉัยออกมาได้เหมือนเขาทั้งนั้น คือต่อให้รักษาอาการตอนนี้จนหายดี ก็จะมีชีวิตอยู่ได้แค่ไม่เกินสามสิบปี ต้วนเยว่หรงโมโหมาก สั่งหมอว่าถ้ารักษามู่จิ่นไม่หาย เขาจะตัดหัวหมอ หลายวันผ่านไป วันหนึ่ง มู่จิ่นพอจะได้สติตื่นมา ก็เห็นเหมิงเจ้าคุกเข่าก้มหน้านิ่งอยู่ข้างเตียง จึงถามไปว่าชูฮั่วเป็นยังไงบ้าง เหมิงเจ้าได้ยินมู่จิ่นพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ไม่ได้โกรธ ก็โล่งใจ บอกว่าตอนนี้สุขภาพของชูฮั่วแย่มาก เพราะพิษจากป่าหมอกพิษ โอกาสแท้งลูกและตายทั้งกลมมีสูงมาก ไม่กี่วันต่อมา มู่จิ่นเจอชูฮั่วนั่งตัดเสื้อเด็กอยู่ริมสระ จึงเข้าไปทัก ชูฮั่วกำลังตัดเสื้อให้ลูกที่จะเกิดมา และเนื่องจากโบราณบอกว่าเสื้อผ้าเด็กแรกเกิดควรเอาเสื้อของเด็กที่โตกว่ามาตัด จะเป็นมงคล นางจึงขอเสื้อของซีเหยียนมาตัดเป็นเสื้อลูกนาง เพราะซีเหยียนร่าเริงแข็งแรงมาก มู่จิ่นก็ตกลง ชูฮั่วคลอดลูกออกมาแล้วไม่ตาย แต่อ่อนแอมากและหลับไปเลยไม่ยอมตื่น ส่วนลูกชายรอดมาได้แต่สุขภาพอ่อนแอ เจ็บออดๆ แอดๆ อยู่แต่บนเตียงเกือบตลอดเวลา ลาจากชูฮั่วมา มู่จิ่นก็เข้าไปเดินเล่นในป่าไผ่ แล้วนั่งลงรับลม ต้วนเยว่หรงเดินตามมานั่งลงข้างๆ มู่จิ่นพูดขึ้นว่ารู้หรือเปล่าว่าตอนที่นางกับจิ่นซิ่วเข้าไปอยู่ในจื่อหยวนนั้น พวกนางเพิ่งจะอายุแค่แปดขวบเท่านั้น แค่แปดขวบ จิ่นซิ่วก็ถูกหลิ่วเหยียนเซิงมันข่มเหงเอาแล้ว ต้วนเยว่หรงบอกว่าเขารู้ รู้ว่าตอนแรกจิ่นซิ่วถูกฟูเหรินของหยวนชิงเจียงปฏิเสธไม่รับเอาไว้เพราะมีตาสีม่วง แต่เพราะมู่จิ่นพูดโน้มน้าวเก่งจนฟูเหรินยอมรับจิ่นซิ่วไว้ มู่จิ่นบอกว่า ชูฮั่วพูดว่าจิ่นซิ่วจะฆ่านาง นางไม่เชื่อว่าจิ่นซิ่วจะฆ่านาง แต่นางเชื่อที่ชูฮั่วพูดอย่างหนึ่ง นั่นคือจิ่นซิ่วได้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆ และความจริงนางรู้เรื่องนี้ดี เพียงแต่พยายามที่จะปฏิเสธที่จะยอมรับ วันที่นางกับจิ่นซิ่วเพิ่งเข้ามาในคฤหาสน์จื่อหยวน และจิ่นซิ่วจะถูกไล่ออกไปนั้น นางคิดว่าให้จิ่นซิ่วอยู่ในสายตานางดีกว่าให้ไปอยู่ไกลตา ซึ่งอาจต้องไปอยู่ในหอนางโลม ถูกเจ้านายข่มเหงรังแกโดยที่นางไม่รู้ แต่นี่กลายเป็นว่านางเป็นคนทำให้น้องต้องเผชิญชะตากรรมแบบนี้ มู่จิ่นบอกต้วนเยว่หรงว่าเจ้ารู้ตัวหรือเปล่าว่าความจริงแล้วเจ้าน่ะเป็นคนโชคดีมาก เพราะเจ้าเคยแต่เป็นฝ่ายทำร้ายคนอื่นโดยไม่เคยถูกใครมาทำร้าย เจ้าไม่รู้หรอกว่าที่จิ่นซิ่วไม่ยอมบอกข้าเรื่องที่โดนหลิ่วเหยียนเซิงข่มเหง เพราะรู้ดีว่าสิ่งที่ตัวเองสูญเสียไปมีค่ามากแค่ไหน และพี่สาวที่ตัวนางพึ่งพามาตลอดคนนี้ไม่สามารถที่จะช่วยอะไรนางได้เลย ตลอดเวลาจิ่นซิ่วเอาแต่ยิ้มแย้มร่าเริงต่อหน้าข้าตลอดเหมือนมีชีวิตอย่างมีความสุขและรุ่งโรจน์ ทั้งที่ความจริงในใจกำลังร้องไห้อย่างหนัก ข้าไม่เคยรู้เลยว่าน้องต้องเป็นทุกข์ถึงขนาดนั้น จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:27:36

ความคิดเห็นที่ 31 ต้วนเยว่หรงกอดมู่จิ่นแน่น พูดเสียงหนักว่าไม่ต้องพูดแล้ว ไม่ต้องคิดให้มากไปกว่านี้ด้วย ผู้คนบนโลกนี้ต่างมีชะตาชีวิตของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น เจ้าไม่สามารถจะไปบังคับเปลี่ยนแปลงชีวิตของใครได้นอกจากชะตาชีวิตของตัวเอง ส่วนชีวิตของคนอื่น อย่างมากเจ้าก็ทำได้แค่มีอิทธิพลต่อชีวิตคนรอบข้างเท่านั้น กระทั่งชะตาชีวิตของตัวเองเจ้ายังไม่สามารถบังคับได้ แล้วจะไปบังคับกะเกณฑ์ชีวิตของคนอื่นได้อย่างไร? เรื่องของจิ่นหัวฟูเหรินน้องสาวเจ้า แม้จะไม่เคยเห็นหน้ากับตา แต่ข้าเองก็เคยได้ยินมาไม่น้อยเหมือนกัน ทั้งหน้าตาที่งดงามเป็นเอกและความโหดเหี้ยม แต่ในความคิดของข้า สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เป็นสิ่งที่นางเลือกด้วยตัวเองทั้งสิ้น นางเป็นคนเลือกที่จะเดินในเส้นทางสายนี้ ทำตัวอย่างนี้เอง เป็นชะตาชีวิตของนาง ไม่มีผิดหรือถูก แม้นางจะเป็นน้องสาวแท้ๆ ของเจ้า นางก็ได้เลือกทำแต่สิ่งที่นางอยากจะทำทั้งสิ้นไปแล้ว ซึ่งก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าอีก เจ้าจะเอาเรื่องนี้มาเป็นความผิดของตัวเองไปทำไม? ต้วนเยว่หรงตบท้ายโดยพูดว่า ถ้ามู่จิ่นอยากจะคิดมาก ก็มาคิดหึงเขากับผู้หญิงอื่น หรือคิดไม่พอใจว่าเขาให้ของขวัญน้อยไปอะไรเทือกนั้นดีกว่า มู่จิ่นฟังแล้วพูดเสียงเย็นว่าฝันไปเถอะที่นางจะหึงต้วนเยว่หรงกับผู้หญิงอื่นน่ะ ต้วนเยว่หรงบอกมีผู้หญิงเยอะแยะที่พูดแบบนี้ สุดท้ายก็ต้องมาหมอบราบอยู่แทบเท้าเขา มู่จิ่นพูดเสียงเย็นชาว่านางตัดสินใจแล้ว นางจะกลับซีอาน ต้วนเยว่หรงพูดเสียงเย็นพอกันว่ามู่จิ่นกลับซีอานไม่ได้แล้ว เพราะตอนนี้กวงอี้หวางยกทัพบุกตรงมาที่นี่แล้ว มู่จิ่นตกใจมาก ถามว่าแล้วพวกที่ค่ายหมู่บ้านตระกูลจวินล่ะจะเป็นอันตรายหรือเปล่า? ต้วนเยว่หรงพูดอย่างไม่เดือดร้อนว่าก็ไม่แน่ เพราะเขากับมู่จิ่นเคยพักอยู่ที่นั่นมาก่อน และแม่ทัพที่ยกทัพมาในครั้งนี้คือหูหย่ง ซึ่งหมอนั่นเกลียดชาวฮั่นมาก กับขึ้นชื่อมากว่ายึดที่ไหนได้เป็นฆ่าผู้ชายข่มขืนผู้หญิงปล้นชิงไม่มีเว้น มู่จิ่นขอให้ต้วนเยว่หรงยกทัพไปช่วยคุ้มครองพวกที่ค่ายหมู่บ้านตระกูลจวิน แต่ต้วนเยว่หรงปฏิเสธ บอกไปก็ไม่ทันแล้ว อีกอย่างไม่คู่ควรแก่การเสียสละทหารเพื่อคนแค่หมู่บ้านเดียว มู่จิ่นฟังแล้วโมโหมาก บอกไปว่านางไม่สามารถทำตัวเลือดเย็นอย่างต้วนเยว่หรงได้ พวกชาวบ้านของค่ายหมู่บ้านช่วยเหลือนางไว้ในยามยาก นางก็จะตอบแทนพวกเขา ยินดีที่จะตายร่วมกับพวกเขา พูดจบก็พาซีเหยียนกลับไปเตรียมรับมือกองทัพของหูหย่งร่วมกับชาวค่ายหมู่บ้านตระกูลจวิน มู่จิ่นปรึกษาหารือกับผู้ใหญ่บ้านตระกูลจวินเพื่อวางแผนรับมือกองทัพของหูหย่งที่จะผ่านมาทางหมู่บ้าน และออกความคิดให้สร้างกับดักเป็นชั้นๆ โดยให้ทุกคนในหมู่บ้านรวมทั้งผู้หญิงและเด็กช่วยกันทำอย่างเร่งด่วน ตอนที่มู่จิ่นนั่งเหลาไม้ทำธนูอยู่ ต้วนเยว่หรงก็แวะมาหาอีกครั้ง พูดประชดว่ามู่จิ่นนึกว่าธนูแค่นี้จะสู้กองทัพของหูหย่งได้งั้นหรือ มู่จิ่นบอก ก็พูดยากอยู่ ต้วนเยว่หรงจึงบอก รู้อย่างนี้แล้วยังจะอยู่รอความตายที่นี่อีกรึ? มู่จิ่นจึงย้อนถามว่า ต้วนเยว่หรง เจ้ามีสิ่งที่ต้องการปกป้องหรือเปล่า? ต้วนเยว่หรงขมวดคิ้ว บ่นว่ามู่จิ่นจะเทศนาเขาอีกแล้ว มู่จิ่นยิ้มแล้วพูดว่า รู้หรือเปล่าว่าเวลาที่ข้าจะพูดจาสั่งสอนจิ่นซิ่ว จิ่นซิ่วก็ชอบขมวดคิ้วแล้วพูดประโยคเดียวกับเจ้าในตอนนี้เปี๊ยบ จากนั้นถามต่อว่ารู้หรือเปล่าว่าทำไมหลู่หยวนถึงเลือกที่จะตาย? ต้วนเยว่หรงลืมไปแล้วว่าหลู่หยวนคือใคร มู่จิ่นจึงทวนความจำให้ว่าคือคนที่ต้วนเยว่หรงไปฆ่าล้างหมู่บ้านเขาหลังจากที่ได้กุญแจมือที่สั่งทำมา ซึ่งช่วยให้ต้วนเยว่หรงกับมู่จิ่นหนีรอดจากบ้านของซือหม่าเหลียนมาได้ แต่ตัวเขาเองกลับเลือกที่จะตายในกองไฟที่ลุกไหม้เผาบ้านคนนั้น ต้วนเยว่หรงบอก หมู่บ้านของหลู่หยวนถูกฆ่าล้างหมู่บ้านเพราะเขาอ่อนแอเกินไปเองนี่ ที่เขาไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปก็เพราะรู้ดีว่าตัวเองอ่อนแอเกินไป ไม่มีปัญญายืนหยัดอยู่ในโลกนี้ มู่จิ่นกลับบอกว่า ที่หลู่หยวนเลือกที่จะตาย เพราะเขามีศักดิ์ศรี มีสิ่งที่เขายึดถือ โบราณกล่าวว่า อย่าไปช่วงชิงศักดิ์ศรีของใคร หลู่หยวนเขาอยากที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างมีศักดิ์ศรีอย่างมาก แต่โลกอันโหดร้ายนี้ไม่อนุญาตให้เขาทำอย่างนั้นได้ เขาจึงได้แต่เลือกที่จะตายอย่างมีศักดิ์ศรี ตัวนางเองก็เป็นเหมือนหลู่หยวน นางไม่ได้เป็นบุตรผยองแห่งสวรรค์เหมือนอย่างต้วนเยว่หรงกับหยวนเฟยป๋าย นางต้องการแค่ได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขเท่านั้น แต่ในยุคเข็ญแบบนี้ไม่อนุญาตให้นางสมหวัง จริงอยู่ว่าถ้าหนีไปกับต้วนเยว่หรง นางย่อมจะรอดตาย แต่การจะให้นางดูคนในค่ายหมู่บ้านตระกูลจวินตายเหมือนคนในเมืองซีอานตอนที่ต้วนเยว่หรงยกทัพไปบุกนั้น นางทำไม่ได้ นางไม่สามารถทำตัวเหมือนอย่างต้วนเยว่หรงที่ยืนอยู่ในที่สุดสูงมองดูการเสียสละชีวิตเหล่านี้โดยไม่รู้สึกอะไรเลยได้ จริงอยู่ว่านางไม่สามารถเปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตของใครได้ นางก็เป็นเหมือนทุกคนที่เกิดมาในโลกอันโหดร้ายนี้ จิ่นซิ่วถูกข่มเหง ปี้อิ๋งตายไปในทะเลทราย ซ่งหมิงเหล่ยเป็นหรือตายก็ยังไม่รู้ เรื่องพวกนี้นางไม่สามารถเปลี่ยนแปลงหรือช่วยอะไรใครได้ แต่อย่างน้อยนางก็มีสิทธิ์เลือกที่จะพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อช่วยไม่ให้คนในค่ายหมู่บ้านตระกูลจวินต้องเดินซ้ำรอยพวกพี่น้องของนาง และถึงพยายามจนสุดกำลังแล้วก็ยังทำไม่สำเร็จ อย่างน้อยนางก็สามารถที่จะตายอย่างมีเกียรติและศักดิ์ศรีได้ แล้วต้วนเยว่หรงเองเป็นคนน่านเจ้าที่รู้จุดอ่อนของหูหย่งดี ดังนั้นจะอยู่ช่วยกันรับมือหูหย่งที่ค่ายหมู่บ้านตระกูลจวินนี่ด้วยกันไม่ได้หรือ? ต้วนเยว่หรงพูดเย้ยหยันว่ามู่จิ่นนี่ซื่อจริงๆ การจะมีชีวิตอยู่ในโลกนี้น่ะต้องเหี้ยม ต้องเหยียบคนอื่นเป็นฐานปีนขึ้นสู่ที่สูง ที่เขามาเกลี้ยกล่อมมู่จินนี้เพราะเห็นแก่ที่เคยช่วยเหลือกันมาหรอก อย่านึกว่าแค่มู่จิ่นช่วยพาเขาหนีมาตลอดทางแล้วเขาจะรั้งอยู่ที่นี่เพื่อช่วยมู่จิ่น มู่จิ่นฟังแล้วก็ซึมไป บอกว่านางคิดง่ายเกินไปจริงๆ  อย่างนั้นนางมีเรื่องจะขอร้องอยู่อย่าง คือให้ช่วยพาซีเหยียนไปด้วย ตลอดเวลาที่ผ่านมาถ้าไม่มีซีเหยียนอยู่ด้วย นางคงไม่มีทางมีชีวิตอยู่มาจนถึงตอนนี้ได้ ไหนๆ นางก็คงไม่สามารถช่วยดูแลซีเหยียนได้แล้ว วานต้วนเยว่หรงช่วยดูแลแทนก็แล้วกัน ต้วนเยว่หรงฟังแล้วฉุนกึกทันที หันมาตวาดว่าเขานึกแล้วเชียวว่ามู่จิ่นต้องฝากฝังเด็กบ้านั่น มู่จิ่นน่ะยังมีหัวใจเป็นคนอยู่หรือเปล่า? ที่อยู่มาด้วยกันกับเขาตั้งนานขนาดนี้ มู่จิ่นไม่นึกเป็นห่วงเขาบ้างเลยหรือไง? ห่วงแต่ซีเหยียนคนเดียว มู่จิ่นบอกอีกไม่นานต้วนเยว่หรงก็จะได้เจอท่านพ่อและจะไปรบกับกวงอี้หวาง จากนั้นเข้ายึดเมืองหลวงขึ้นครองบัลลังก์อยู่แล้ว ยังมีอะไรต้องห่วงอีกหรือ? (จื่อฝูเป็นจอมทัพของสวรรค์อยู่แล้ว ดังนั้นเรื่องออกรบจึงไม่ต้องเป็นห่วงเลย) ต้วนเยว่หรงคว้ามู่จิ่นมากอดแน่น พูดเสียงเครียดว่า ฮัวมู่จิ่น ทั้งที่เจ้าก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่าข้าคิดยังไงกับเจ้า ขอแค่เจ้าพูดมาคำเดียว ข้าก็จะพาเจ้าไปจากค่ายหมู่บ้านนี้ ให้เจ้าได้อยู่กับข้า เสพสุขอยู่บนเกียรติยศความมั่งคั่งไปจนชั่วชีวิต ข้าจะพยายามหายาแก้พิษเซิงเซิงปู้หลีมาให้ได้ จะอยู่กับเจ้าทุกวัน จะรักเจ้าตามใจเจ้า ข้าไม่ชอบเด็ก แต่ข้ารู้ว่าเจ้าชอบเด็ก และถ้าเจ้าชอบ ข้าก็จะอนุญาตให้เจ้ามีลูกให้ข้า จะมีเด็กแบบซีเหยียนสักแปดคนสิบคนก็ได้ทั้งนั้น แล้วช่างหัวค่ายหมู่บ้านตระกูลจวิน ช่างหัวพี่น้องตระกูลหยวนนั่นปะไร ทำไมเจ้าไม่ยอมคิดถึงข้าให้มากกว่านี้เล่า? พูดจบก็จูบมู่จิ่นอย่างโมโห มู่จิ่นรอจนต้วนเยว่หรงปล่อยแล้วจึงพูดเสียงนุ่มว่า เอาเถอะ ถือว่าจูบนี้เป็นจูบที่ระลึกในชั่วชีวิตนี้ก็แล้วกัน ต้วนเยว่หรงตะลึง ก่อนจะผลักมู่จิ่นออก พูดอย่างโมโหและเจ็บใจว่าอีกไม่นานเขาก็จะมีผู้หญิงเยอะแยะมากมายมาห้อมล้อม ใครจะไปอาลัยอาวรณ์ผู้หญิงบ้าที่ถูกยาพิษอย่างมู่จิ่นกัน เขาจะพาซีเหยียนไปแน่ ส่วนมู่จิ่น ในเมื่ออยากตายไปด้วยกันกับพวกในค่ายตระกูลจวินนักก็ไสหัวไปตายเสียเถอะ ยายผู้หญิงโง่ พูดจบก็สะบัดหน้าจากไป หลังต้วนเยว่หรงจากไป ผู้ใหญ่บ้านก็เชิญมู่จิ่นไปพบ และบอกว่าเขารู้มาได้พักหนึ่งแล้วว่าต้วนเยว่หรงเป็นใคร เรื่องของเรื่องคือ กลยุทธ์ “ผูกมิตรไกลโจมตีใกล้” ที่ใช้ปราบจวินชุ่ยฮัวของต้วนเยว่หรงประสบความสำเร็จอย่างงดงาม พวกผู้หญิงในหมู่บ้านพากันเห็นใจ “จาวจู” และหันไปแอนตี้จวินชุ่ยซัวแทน จนจวินชุ่ยฮัวโมโหทนไม่ไหว จึงไปลอบดักเล่นงาน “จาวจู” กลางทาง แต่กลายเป็นว่าทำให้ได้รู้เพศที่แท้จริงของจาวจูไปโดยไม่ได้ตั้งใจ คืนนั้นจวินชุ่ยฮัวกลับบ้านแบบเอ๋อๆ สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จึงถูกผู้ใหญ่บ้านผู้เป็นพ่อซักจนรู้ความ และเดาได้ทันทีว่าต้วนเยว่หรงคือใคร จึงสั่งห้ามไม่ให้จวินชุ่ยฮัวแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป และในเมื่อ “จาวจู” เป็นผู้ชาย อย่างนั้น “ม่อเวิ่น” สามีก็ต้องเป็นผู้หญิงอย่างแน่นอน มู่จิ่นพูดขอโทษอย่างละอายใจที่หลอกคนทั้งหมู่บ้าน ผู้ใหญ่บ้านบอก มู่จิ่นพยายามจะช่วยชีวิตคนของหมู่บ้านเราถึงขนาดไม่เสียดายกับการเสี่ยงชีวิตยอมรั้งอยู่ช่วยพวกเรา จะถือว่ามีความผิดได้ยังไง จากนั้นจึงเล่าที่มาของคนในหมู่บ้านให้ฟังว่าความจริงแล้วพวกเขาแซ่ซือหม่า (ตระกูลเดียวกับพวกเทพแห่งความมืดในวังลับใต้ดินของซีเฟิงหว่าน เพียงแต่เป็นลูกหลานคนละสายกัน) บรรพบุรุษของพวกเขาบังเอิญไปล่วงเกินฮ่องเต้เข้า จึงจะถูกประหารล้างตระกูล แต่โชคดีที่ได้ท่านผู้มีพระคุณช่วยเอาไว้ หลังจากนั้นลูกหลานสายหนึ่งก็ได้อพยพมาอยู่ที่นี่พร้อมกับเปลี่ยนแซ่เป็นแซ่จวิน มาตอนนี้ ม่อเวิ่นได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับคนในหมู่บ้านเราอย่างไม่มีแบ่งแยก เขาจึงอยากขอให้ม่อเวินเข้าเป็นสมาชิกคนหนึ่งของหมู่บ้าน เปลี่ยนมาใช้แซ่จวิน มู่จิ่นก็ตอบรับคำเชิญนี้ด้วยความยินดี ผู้ใหญ่บ้านจึงใส่ชื่อของมู่จิ่นลงไปในใบแผนภาพรากไม้ของตระกูล นับแต่นี้ไปชื่อของมู่จิ่นคือ จวินม่อเวิ่น จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:29:59

ความคิดเห็นที่ 32 เมื่อกองทัพหนึ่งหมื่นของหูหย่งยกมาถึง ก็โดนสารพัดกับดักที่มู่จิ่นและชาวหมู่บ้านไม่กี่ร้อยคนช่วยกันทำจนทหารบาดเจ็บล้มตายไปถึง 60%0 แต่สุดท้ายกำลังทหารที่เหลือก็ฝ่าเข้ามาถึงเขตด้านในหมู่บ้านและได้ต่อสู้กับพวกชาวบ้านอย่างดุเดือด ชาวบ้านทุกคนไม่เว้นพวกผู้หญิงต่างจับอาวุธตรงเข้าสู้อย่างกล้าหาญไม่กลัวตาย มีแต่พวกเด็กๆ และคนแก่ที่ถูกสั่งให้เข้าไปซ่อนตัวอยู่ในป่าอยู่ก่อนแล้ว หูหย่งหาตัวมู่จิ่นจนเจอ แล้วขู่ให้บอกมาว่าต้วนเยว่หรงอยู่ที่ไหน เพราะข่าวสุดท้ายที่เขาได้ยินมาคือมู่จิ่นได้เข้าสวามิภักดิ์ต่อต้วนเยว่หรงแล้ว มู่จิ่นพูดเสียงหยันไปว่าหูหย่งมีกำลังคนตั้งหลายหมื่น แต่จับต้วนเยว่หรงแค่คนเดียวไม่อยู่หรือไง? หูหย่งเลือดขึ้นหน้า ขู่ตะคอกให้มู่จิ่นบอกที่อยู่ต้วนเยว่หรงมา ไม่งั้นเขาจะให้ทหารของเขาเรียงคิวมู่จิ่นจนตาย แต่มู่จิ่นไม่ยอมบอก หูหย่งจึงทำท่าจะลงมือ แต่แล้วก็มีก้อนหินก้อนหนึ่งถูกขว้างมาโดนหัวหูหย่งทีละก้อนๆ ตามด้วยเสียงของซีเหยียนที่ยืนอยู่บนเนินใกล้ๆ พูดด่ากระท่อนกระแท่นดังมา มู่จิ่นเห็นแล้วตกใจมากบวกโกรธจี๊ดขึ้นมาทันทีที่ต้วนเยว่หรงเอาซีเหยียนมาทิ้งไว้แถวนี้ หูหย่งเดือดจัด โถมเข้าไปทำท่าจะหิ้วซีเหยียนขึ้นมาเล่นงาน ทวนเล่มหนึ่งพลันถูกซัดมาด้วยกำลังแรงมากจนหูหย่งต้องถอยกายหลบไปหนึ่งก้าวอย่างลืมตัว ตามด้วยเสียงเย็นชาของต้วนเยว่หรงดังมาว่า “อย่าเอามือสกปรกของเจ้ามาแตะต้องลูกสาวข้า” มู่จิ่นหันไปมองอย่างตกตะลึง ก็พบว่าต้วนเยว่หรงกลับไปสวมเสื้อผ้าผู้ชายตามเดิมแล้ว ปล่อยผมยาวระไหล่ มือถือดาบยืนจังก้าอยู่ตรงนั้น สุดท้ายต้วนเยว่หรงก็ทิ้งมู่จิ่นไม่ได้ บวกกับชาวเผ่าบนภูเขาละแวกนั้นเห็นชะตากรรมของเผ่าที่ยอมสวามิภักดิ์ต่อกวงอี้หวางที่พอกองทัพหูหย่งผ่านมา ก็ยังโดนเล่นงานแบบไม่เห็นแก่ที่เขายอมสวามิภักดิ์เลย ทำให้ชาวเผ่าที่เหลือตัดสินใจร่วมมือกันลุกขึ้นสู้ต่อต้าน ต้วนเยว่หรงจึงฉวยโอกาสนี้นำกองทัพหนึ่งหมื่นมาช่วยถล่มกองทัพหูหย่งที่ค่ายหมู่บ้านตระกูลจวินเพื่อช่วยมู่จิ่น ต้วนเยว่หรงเข้าสู้กับหูหย่งจนหูหย่งลงไปนอนแน่นิ่ง แล้วเข้ามาดูอาการมู่จิ่นที่บาดเจ็บจากการต่อสู้จนเสียเลือดไปมากอย่างเป็นห่วง มู่จิ่นเสียเลือดมากจนหมดสติไปชั่ววูบ ช่วงที่หมดสตินางได้เห็นภาพเฟยป๋ายนอนอยู่ในห้องไหนสักแห่งเหมือนกำลังป่วยหนักมากเป็นตายเท่ากัน และไม่ได้สติมาหลายวัน ข้างเตียงมีเซวียนหยวนซูอี๋นั่งเฝ้าด้วยน้ำตานองหน้า เฟยป๋ายเอาแต่พูดเพ้อว่ามู่จิ่นอยู่ที่ไหน ทำไมไม่กลับมาหาเขา เขาส่งคนไปตามหาเท่าไรก็ไม่เจอ มู่จิ่นร้องเรียกเฟยป๋ายให้ตื่น และเฟยป๋ายเหมือนจะได้ยิน จึงลืมตาขึ้นทันทีพร้อมกับร้องตะโกนชื่อมู่จิ่น จากนั้นมีเสียงที่เหมือนเป็นเสียงของหานซิวจู๋ร้องอย่างตื่นเต้นว่าซานเหยียได้สติแล้ว เมื่อมู่จิ่นฟื้นคืนสติมา ก็เห็นใบหน้าต้วนเยว่หรงลอยอยู่ใกล้ๆ และข้างหลังห่างออกไปไม่ไกล หูหย่งกำลังเงื้อดาบจะฟันใส่ต้วนเยว่หรงจากข้างหลัง มู่จิ่นคว้าธนูมาน้าวศรเล็งตรงไปที่อกต้วนเยว่หรงทันที สีหน้าแววตาต้วนเยว่หรงตกใจและเจ็บปวดมาก ก่อนจะหลับตาลงเหมือนยอมให้มู่จิ่นฆ่าแต่โดยดี จังหวะที่ต้วนเยว่หรงหลับตา มู่จิ่นเบนปลายธนูอย่างรวดเร็วยิงเข้าใส่หูหย่งที่กำลังเงื้อดาบอยู่ข้างหลัง ลูกธนูพุ่งเข้าปักใส่หัวใจอย่างแม่นยำ หูหย่งแผดร้องก้อง ล้มลงตายจริงเลยคราวนี้ ต้วนเยว่หรงได้ยินเสียงหูหย่งร้องก็รีบลืมตาขึ้นหันไปดูด้านหลัง ทันเห็นหูหย่งล้มลง จึงรีบหันกลับมามองมู่จิ่น ก็เห็นมู่จิ่นยิ้มอย่างอ่อนแรง พูดว่า ข้าอยากจะลองแกล้งเจ้าแบบนี้ดูมานานแล้ว จากนั้นสติมู่จิ่นก็ดับวูบไปท่ามกลางเสียงร้องอย่างตกใจของต้วนเยว่หรงที่กลัวมากว่ามู่จิ่นจะเสียเลือดมากจนตายจากไป ติดตามต่อได้ที่  http://www.sorcererwar.com/novel_read.php?cat_id=162 <>::<>::<> จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:32:58

ความคิดเห็นที่ 33 ของแถม บทความจากผู้อ่านชาวจีนที่ชื่นชอบเรื่องมู่จิ่นฯ “ต้วนต้วน” เฝ้าติดตามทุกชาติภพ เจ้าไม่เสียใจหรือไร? เนิ่นนานในอดีตกาล เจ้าก็ได้คงอยู่... ในยามนั้น เจ้าไร้ใจ ไร้รัก เทพสงครามอันดับหนึ่งแห่งภพสวรรค์ มีเกียรติยศ สูงศักดิ์ เลื่องชื่อเกริกก้อง มีผู้ริษยา มีผู้มุ่งมาด แต่สำหรับเจ้าแล้ว...สิ่งเหล่านี้ไร้ซึ่งความหมายใด ด้วยอยู่มานานเกินไป จึงชาชินเสียสิ้น จวบจนวันนั้น ที่บาดเจ็บสาหัสร่วงหล่นสู่แดนมนุษย์ และได้พบกับนาง...ภูตพฤกษาผู้อ่อนแอ เล็กจ้อย และโง่เขลา เจ้าเพียงต้องการเตือนนางว่าไม่จำเป็นต้องยึดมั่นปักใจ ด้วยว่าแม้จะได้อยู่ร่วม ยามลงสู่นรกภูมิ ดื่มน้ำแกงเมิ่งผอ ทุกสิ่งก็จักว่างเปล่าเหมือนเช่นเงาจันทร์ในธาราเงาบุปผาในคันฉ่อง ไยต้องทรมานตัวเอง ไหนเลยจะคาดคำเตือนนั้นได้บังเกิดขึ้นจริงกับตัวเจ้า... ก่อนจะตระหนักถึงความเคลื่อนไหวของตน ก็ได้กรีดนิ้วเป็นบาดแผล เลือดหยาดหยดลงต้องดอกมู่จิ่น  ทว่าในส่วนลึกกลับพึงใจ สงบใจอย่างประหลาด ไม่ทราบว่าหากยามนั้นเจ้าได้ล่วงรู้...ได้ล่วงรู้เหตุการณ์ในวันหน้า เจ้าจะนึกเสียใจหรือไม่? หากทราบแต่แรกว่า...แม้บนร่างของนางจะมีเลือดของเจ้าหนึ่งหยด กระนั้นนางกลับไม่เคยเหลียวหลังมามองเจ้าแต่สักนิด หากทราบแต่แรกว่า...แม้จะถูกเจ้านำกลับสู่ภพสวรรค์ สุดท้ายนางก็จะไม่เป็นของเจ้า หากทราบแต่แรกว่าในยามที่เจ้าต่อสู้กับพยัคฆ์ขาว นางจะก้าวเข้าขวางปกป้องอย่างเด็ดเดี่ยว หากทราบแต่แรกว่า...ในสายตาของนางไม่มีที่ว่างสำหรับเจ้าโดยสิ้นเชิง... หากทราบทุกสิ่งนี้แต่แรก...จื่อเวยเทียนหวาง ! เจ้าจะยังคงรักเทพธิดามู่ถึงเพียงนี้อีกหรือไม่? เจ้าจะยังคงรักนางมากถึงเพียงนี้อีกหรือไม่?! เจ้ากลับเพียงทำหน้าเศร้า มุมปากขยับยิ้ม นัยน์ตาสีม่วงเด็ดเดี่ยวปรากฏแววร้าวรานเพียงเศษเสี้ยว แล้วพลันแปรเป็นหม่นหมอง เมินหน้าหนีไป มือจับง่ามกิ่งต้นมู่จิ่นแนบแน่น ไม่เอ่ยคำ ที่แท้...จนท้ายที่สุดเจ้าก็ไม่เสียใจ... ต่อให้ล่วงรู้มาแต่แรก เจ้าก็จะยังคงต่อชีวิตให้นาง...จะยังคงพานางกลับสู่สวรรค์...ต่อสู้กับพยัคฆ์ขาวอยู่เช่นเดิม และเพื่อตามหานาง เจ้ายังคงยินยอมทรยศต่อภพสวรรค์ สลัดทิ้งซึ่งชื่อเสียงอันจอมปลอมและคูหาวิมาน เพียงเพื่อตามหามู่จิ่นดอกนั้นให้พบอยู่เช่นเดิม แม้ว่านางจะโถมกายออกมาปกป้องอยู่เบื้องหน้าพยัคฆ์ขาว แม้ว่าในสายตาของนางจะมีเพียงสีขาวนั้น แม้ว่านางจะไม่ได้แยแสเจ้าเลย แม้ว่า...ในสายตาของนาง...เจ้าจะเป็นเพียงคนแปลกหน้า... สุดท้าย...กลับมีเพียงความว่างเปล่า...สูญเสียทุกสิ่ง ทั้งยังหามู่จิ่นดอกนั้นไม่พบ เพราะเหตุใด? เพราะเหตุใด? นางอยู่ที่ไหน? ไยจึงหานางไม่พบ? จวบจนวันที่เจ้าถูกจับได้ในที่สุด บนรถนักโทษของนรกภูมิ เจ้าได้พบแล้ว ที่แท้...นางก็อยู่ด้วย... เพียงแต่เมื่อได้สบดวงตาตะลึงลานแลประหลาดของนาง แววตาซึ่งมิได้แตกต่างไปจากผู้คนรอบข้าง หัวใจของเจ้าก็ถูกขยุ้มโดยแรง กระชากแหลกสลาย แล้วฉีกเป็นชิ้นๆ... อ่อนล้า? ใจหาย? รวดร้าว? สิ้นหวัง? เจ้าแยกไม่ออกเสียแล้ว สุดท้ายยามเมื่อรู้ตัว ก็ได้แต่มองนางแล้วยิ้มให้...นางยังคงมีสีหน้าเคลิบเคลิ้มอยู่เช่นเดิม ...ช่างเถิด...ช่างเถิด น้ำแกงเมิ่งผอ...หึหึ เจ้าได้วางแผนอยู่ในใจ ยามที่เจ้าจับนางไว้ นางพยายามดิ้นรน ดอกมู่จิ่นดอกนั้น...เทพธิดามู่ผู้ซึ่งทรมานเจ้ามานับไม่ถ้วนฤดูกาล... จวบจนนางกล่าวว่า “นั่นสิ เกี่ยวอะไรกับฉัน...” มือของเจ้าพลันบีบแน่น ...เกี่ยวอะไรกับนางรึ?... แม้ความคิดจะผุดขึ้นเพียงชั่ววูบ กลับประดุจยาวนานนับร้อยปี ...เกี่ยวอะไรกับนาง...หึหึ อย่างนั้นจงไปเกิดใหม่ด้วยกันเถิด! แต่เจ้ากลับคิดไม่ถึงว่าดวงรัศมีดวงหนึ่ง...ได้เฉียดผ่านข้างกายของนางไปอีกครั้ง เมื่อพบกันอีกครา เจ้าได้ลืมเลือนนาง เจ้าสวมหน้ากากทาสคุนหลุน เดินอยู่บนท้องถนนภายใต้แสงโคมไฟสว่างเจิดจ้าสาดส่อง มือคู่หนึ่งได้จับจูงมือของเจ้า เดิมทีด้วยนิสัยเจ้า น่าจะตัดมือของคนผู้นี้ทิ้งไปแต่แรก แต่ทว่ามือคู่นี้ช่างอบอุ่นอ่อนโยนนัก ดวงตาสีดำทั้งคู่เต็มไปด้วยประกายกังวลห่วงใย นางเพียงแต่จูงมือของเจ้าไว้ แล้วพูดบ่นพร่ำ จากนั้นนางจึงนั่งลง ช่วยถูมืออันเย็นเฉียบของเจ้าโดยยังคงพร่ำกล่าวคำพูดที่เจ้าฟังไม่เข้าใจ แต่สุดท้ายนางกลับจ้องมองเจ้าด้วยประกายตาเปี่ยมความพลุ่งพล่าน กล่าววาจาจากใจจริง ทั้งยังหลั่งน้ำตาอีกด้วย... เจ้าคงจะเสียสติไปแล้วกระมัง จึงลอบยิ้ม แต่ร่างกายกลับทรยศตัวเอง เจ้าค่อยๆ ยื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาให้นาง ไม่ทราบเพราะเหตุใด ในใจจึงไม่ชอบเห็นนางหลั่งน้ำตา แต่ทว่าในดวงตาของนางนั้น เงาของเจ้าช่างแจ่มชัดนัก ภายในใจเจ้าได้เริ่มหวั่นไหว... จากนั้นคือแยกจาก และพบพานอีกครั้ง แววตาของนางที่มองเจ้าเพิ่มประกายโกรธแค้น ดูแคลน ชิงชัง... เจ้าเพียงแต่ยิ้ม...บางทีอาจจะเสียสติไปแล้ว หรืออาจเป็นด้วยหนี้กรรมที่ติดค้างมาแต่ชาติปางก่อนก็เป็นได้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด ส่วนที่ว่างเปล่าในหัวใจได้ถูกเติมเต็ม เพราะในที่สุดเจ้าก็จับตัวนางไว้ได้อีกครั้ง! เพียงแต่คิดไม่ถึงเลยว่า การได้พบกันครั้งนี้ เจ้าและนางจะมีเวลาร่วมกันถึงแปดปี เพียงแต่คิดไม่ถึงเลยว่า ในดวงตาและหัวใจของนางกลับมีคนอีกผู้หนึ่ง...สีขาวนั้น แต่ทว่า...แปดปี...เจ้ามีเวลาแปดปี มุมปากเจ้าขยับยกขึ้น ถูกต้อง..เจ้ามีเวลา เจ้าไม่ชอบเด็ก แต่นางชอบ เจ้าก็ทนได้ และถึงกับเรียนรู้ที่จะรักเอ็นดูเด็กที่ชื่อซีเหยียนคนนั้น เพราะเด็กคนนี้คือลูกของมู่จิ่นกับเจ้า เจ้าไม่ชอบชุดสตรี แต่ว่านางชอบ นางบอกว่าสวย เจ้าจึงสวม เพียงเพราะนางชอบ เจ้าก็สามารถไม่ใส่ใจสายตาของใครอื่นรอบข้าง เจ้าทำอาหารไม่เป็น แต่เพียงคำเดียวที่นางพูด “อร่อย” เจ้าจึงหัด เพราะว่านางชอบ เจ้าดูแคลนงานเย็บปัก แต่เพราะนั่นคืองานอดิเรกของนาง เจ้าจึงหัด เพราะว่านางชอบ เจ้าไม่คิดเสียสละผลประโยชน์ของตัวเองเพื่อค่ายหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง แต่เพราะนางดึงดัน เจ้าจึงตัดสินใจที่จะช่วย เป็นเพราะนางต้องการ... หลายสิ่งเหลือเกินที่เจ้าไม่ยินยอม ไม่ชอบ แต่ทว่า...ในสายตาของนาง สิ่งเหล่านี้กลับมิได้คงอยู่ หรือถึงขั้นไม่มีอะไรเลย เนื่องเพราะสิ่งที่เจ้าต้องการคือนาง...ต้องการให้ในดวงตาของนาง...มีเงาของเจ้าอยู่ ในที่สุดก็รอคอยจนนางบอกว่า “ตกลง จะกลับไปต้าหลี่กับเจ้า เราสามคนพ่อแม่ลูกจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน จะไม่สนใจเจ้าเน่าสามนั่นอีก” เจ้าเชื่อนาง สิ่งที่นางพูดมา เจ้าเชื่อ เพราะนางกล่าวอย่างแน่วแน่จริงจังถึงเพียงนั้น เจ้าสูญเสียสติที่จะตรึกตรองอีกครั้ง...และเชื่อนาง! ชั่วพริบตาที่ได้ทราบว่านางผลักเจ้าออกจากวังใต้ดินนั้น เจ้าได้ยินเสียงฟ้าดินถล่มทลาย ที่แท้นางยังคง...ยังคงปล่อยมือ โกหกเจ้า แค้น...ใช่สิ เจ้าแค้นนาง! ภูตบุปผาที่ไร้หัวใจนางนั้น! แต่ชั่วขณะที่ได้พบพานนางอีกครั้ง ความแค้นที่สุมแน่นอกของเจ้ากลับมลายไปเสียครึ่ง ยังมีชีวิตอยู่...ยังมีชีวิตอยู่...ภูตบุปผา...ภูตบุปผานางนั้น ผู้หญิงคนนั้น! นางยังมีชีวิตอยู่! แม้จะเพียรบอกตัวเองอยู่ทุกวัน นางคือภูตที่ไร้หัวใจ ย่อมไม่มีทางตกตายเพียงแค่นี้อย่างแน่นอน แต่ทว่า...ในมุมหนึ่งของหัวใจยังคงมีเงามืดที่สูญเสียไปซุกตัวอยู่เช่นเดิม ไม่มีผู้ใดสามารถก้าวเข้าไป ณ ที่นั้นได้...ไม่มี กระนั้นนาง...นางก็ได้มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้วจริงๆ! โกรธนาง แค้นนาง เกลียดนาง แต่กลับรักนางยิ่งกว่า...... แม้ว่าใบหน้านางได้เสียโฉม แม้ว่านางจะผลักเขาออก แม้ว่านางจะโกหกเขา แม้ว่านางจะยังคิดถึงพยัคฆ์ขาว แม้ว่านางจะทำร้ายเขาครั้งแล้วครั้งเล่า แม้ว่านาง...จะจำเขา...จื่อเวยเทียนหวางผู้ละทิ้งทุกสิ่งเพื่อดอกมู่จิ่นไม่ได้...ก็ไม่เป็นไร เขายินดีรอ!! เนื่องเพราะเขา...ไม่แปรผัน...ต่อนาง ใต้ต้นมู่จิ่นต้นหนึ่งซึ่งสายลมเก่าแก่รำเพยพัด มือหนึ่งของเจ้ายันหน้าผาก นั่งอยู่ใต้ลำต้น สีหน้าสงบนิ่ง เจ้าค่อยๆ ลืมตา นางอยู่ตรงนั้น เจ้าจึงยิ้มและเอ่ยว่า “ไม่เสียใจ...ชั่วนิรันดร์!” <>::<>::<> จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 04:43:25

ความคิดเห็นที่ 34 มาลงชื่อ เด๋วมาเก็บ (แต่สงสัยอีกนาน -*- ) สรุปว่าตายจากชาติปัจจุบัน ไปเกิดใหม่ในอดีตเหรอ จากคุณ : Canossa เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 17:37:09

ความคิดเห็นที่ 35 ใช่แล้วค่ะ ตายจากชาติปัจจุบัน แต่ไปเกิดใหม่ในอีกโลกที่เป็นเหมือนพิภพคู่ขนาน คือมีลักษณะยุคสมัยเหมือนยุคจีนโบราณ แต่ไม่ใช่ยุคจีนโบราณของโลกเราค่ะ เป็นวิธีแต่งนิยายแบบเพลย์เซฟของนักเขียนจีนสมัยนี้ เพื่อป้องกันจุดบอดเรื่องข้อมูลไม่แน่นและถูกกรอบของ "ประวัติศาสตร์" จำกัดเอาไว้ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 19:08:47

ความคิดเห็นที่ 36 ตกลงพ่อตาม่วงเป็นพระเอกหรอ ว้า .. จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 52 21:40:26

ความคิดเห็นที่ 37 แมวเปอร์เซียเป็นพระเอกค่ะ จันทราม่วงเป็นพระรอง แต่ตอนนี้ผู้อ่านชาวจีนแบ่งเป็นสองฝ่ายคือฝ่ายเชียร์แมวกับเชียร์ม่วง แล้วตบตีกันใหญ่เพื่อให้คนที่ตัวเชียร์ได้เป็นพระเอก เหอๆๆ จากคุณ : Linmou เขียนเมื่อ : 13 ก.ย. 52 06:09:15

ความคิดเห็นที่ 38   จันทราม่วงน่าสงสารอ่า ยิ่งอ่านที่มาที่ไป ยิ่งเศร้า น่าสงสารชะมัด แต่เพราะตาแมวเปอร์เซียมาก่อน (ชาตินี้?) ผูกพันกันมาก่อน เห็นว่ารักจริงด้วย คะแนนเลยนำ (พยัคฆ์ขาว ตกชั้นกลายเป็นแมวเปอร์เซียซะละ อิๆ) คารวะน้ำชาอีกหนึ่งจอกค่ะ ปล. ตามไปที่เว็บแล้ว จึงได้รู้ตัวว่าเคยติดตาม ศึกจอมขมังเวท เช่นกันค่ะ จากคุณ : นกยูง เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 52 13:22:28 A:58.10.90.5 X: