ความคิดเห็นที่ 1   รูปตรามหาวิทยาลัยเชียงใหม่ค่ะ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 17:11:40

ความคิดเห็นที่ 2   *** มาอ่านกันต่อค่ะ รุ่นของอินน่าจะเป็นรุ่นที่สองหรือที่สามนี่ล่ะค่ะ ที่ได้เข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรจากสมเด็จพระเทพรัตนฯ (ในหลวงเสด็จมารุ่นสุดท้ายรู้สึกจะเป็นรุ่นพี่รหัส 38 ค่ะ ส่วนอินรับพร้อมกับรุ่นพี่รหัส 40 ห่างกันนิดเดียวเอง) ก็มีแอบเสียดายอยู่นิดหนึ่งค่ะที่ไม่ได้รับพระราชทานปริญญาจากพระหัตถ์ในหลวง แต่การเป็นลูกช้างรั้วสีม่วงนี่ก็ได้ชมพระบารมีของพระองค์ท่านและพระราชวงศ์บ่อยนะคะ เพราะถนนหน้า มช. นี้เป็นทางเสด็จขึ้นพระตำหนักภูพิงค์ค่ะ ถ้าวันไหนออกไปเดินเล่นหน้า ม. แล้วเจอเหตุการณ์ปิดถนนเข้าล่ะก็ เป็นที่รู้กันค่ะว่ามีขบวนเสด็จแน่นอน พวกเราก็จะรอเฝ้าชมพระบารมีกันค่ะ สมัยของอินนั้นรับปริญญาในวันพฤหัสบดีที่ 24 มกราคม 2545 ค่ะ วันจันทร์ถึงวันพุธก็จะเป็นเวลาของการซ้อมรับปริญญา และเวลาของการถ่ายรูป ช่วงนั้นดอกทานตะวันที่แปลงเกษตรกำลังงามพอดี ก็เลยกลายเป็นจุดยอดฮิตของการลั่นชัตเตอร์ถ่ายรูปอีกจุดหนึ่ง นอกจากที่ป้ายชื่อมหาวิทยาลัยตรงประตูหน้า ศาลาธรรม กับที่อ่างแก้ว ที่ป้ายชื่อมหาวิทยาลัยบริเวณประตูหน้านี่นะคะ มีเรื่องที่ถือกันเป็นข้อห้ามที่เด็ก มช. ทุกคนต้องรู้ไว้เกี่ยวกับการถ่ายรูปค่ะ นั่นคือ ห้ามนักศึกษาที่ยังเรียนไม่จบอุตริไปถ่ายรูปคู่กับป้ายชื่อมหาวิทยาลัยโดยเด็ดขาด เว้นเสียแต่ว่าจะเป็นการถ่ายรูปคู่กับพี่บัณฑิต ไม่อย่างนั้นคุณอาจเรียนไม่จบก็ได้ เรื่องนี้อินไม่รู้ว่าจะจริงหรือเปล่านะคะ เพราะอินไม่เคยลอง และเพื่อนอินก็ไม่มีใครอาจหาญทำอย่างนั้นด้วย พูดถึงเรื่องเรียนไม่จบนี่นะคะ อินก็อดคิดถึงเพื่อนอินคนหนึ่งไม่ได้ อินไม่รู้ว่านี่เป็นเหตุบังเอิญหรือเปล่า เรื่องมันก็มีอยู่ว่า วันนั้นอดีตแฟนของอินกับเพื่อนอินที่เรียนอยู่แม่โจ้ เขาไปส่งอินรับครุย ตอนที่อินหอบครุยกลับมาที่รถนั้น เพื่อนแม่โจ้ของอินคิดอย่างไรก็ไม่รู้ คว้าเอาหมวกบัณฑิตของอินไปใส่เฉยเลย เล่นเอาอินกับแฟนพูดไม่ออกบอกไม่ถูกไปพักใหญ่ เพราะเรื่องเอาหมวกบัณฑิตไปใส่นี่ ก็เป็นเรื่องที่พวกเราออกจะถือกันไม่น้อยว่า ตราบใดที่เรายังไม่ได้เป็นบัณฑิตแล้วเอาไปสวมเนี่ย จะทำให้เรียนไม่จบหรือจบล่าช้าออกไปอีก แล้วเพื่อนอินคนนี้สุดท้ายก็จบช้าไปเทอมหนึ่งจริงๆ ค่ะ  ความจริงเรื่องนี้อาจเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้ แต่ว่าไม่เชื่ออย่าลบหลู่เป็นการดีที่สุดค่ะ วันซ้อมวันแรก ช่วงเช้าทางมหาวิทยาลัยจะให้บัณฑิตแต่ละคนแยกย้ายไปซ้อมตามคณะของตัวเองก่อน แล้วช่วงบ่ายจึงจะเป็นการซ้อมรวมที่หอประชุมค่ะ ตอนซ้อมที่คณะนี่ไม่มีปัญหาอะไร ผ่านไปได้ด้วยดีค่ะ แต่พอมาซ้อมรวมที่หอประชุมนี่สิ ไอ้ที่เราว่าซ้อมกันมาดีแล้วนะคะ กลับกลายเป็นว่าต้องไปซ้อมใหม่กันหมดเลย ตอนซ้อมรวมนี่ บรรดาอาจารย์และผู้เกี่ยวข้องทั้งหลายจะมาควบคุมดูแลการซ้อมของเราอย่างใกล้ชิดค่ะ ถ้าใครผิดพลาดไปแม้แต่เพียงนิดเดียว ก็จะโดนใบเหลืองทันที (แต่จะสองเหลืองเป็นหนึ่งแดงหรือเปล่านี่ ไม่รู้ค่ะ เพราะไม่มีใครยอมพลาดสองครั้งติดกันสักคน) แล้วใบเหลืองของมหาวิทยาลัยนี่แผ่นเล็กๆเท่าในสนามฟุตบอลเสียเมื่อไรล่ะคะ ขนาด A4 นั่นแน่ะ เรียกว่าเห็นได้ชัดเจนทั้งหอประชุมเลยทีเดียว เล่นเอาคนโดนใบเหลืองหน้าร้อนผ่าวด้วยความอายไปเลย งานนี้วันซ้อมวันแรกอินก็ได้ใบเหลืองกับเขาเหมือนกันค่ะ แต่ไม่ใช่เพราะอินถอนสายบัวผิด หรือทำปริญญาหลุดมือหรอกนะคะ แต่เป็นอุบัติเหตุเล็กๆ ของอินเอง เวลาซ้อมนี่เราต้องสวมกระโปรงและรองเท้าคัทชูใช่ไหมคะ อินเองก็ต้องแต่งตัวเหมือนกับคนอื่นเขา แล้ววันนั้นอินดันสวมกระโปรงยาวเข้าให้ พอถอนสายบัวเสร็จช่วงที่ต้องถอยหลังออกไปนั่นล่ะค่ะ เป็นเรื่องเลย ส้นรองเท้าอินไปสะดุดเข้ากับชายกระโปรงเต็มรัก เกือบหงายเงิบตกเวที ดีที่ทรงตัวไว้ได้นะคะ (ไม่งั้นมีหวังจะไม่ได้อายเพราะใบเหลืองอย่างเดียว แต่อายเพราะตกเวทีด้วย) พอเดินมาถึงกลางเวทีปั๊บ มาเลยค่ะ ใบเหลืองขนาดพิเศษชูหรารออยู่แล้ว อินเลยต้องไปเข้ากลุ่มกับคนที่โดนใบเหลืองด้วยกันเพื่อซ้อมใหม่ ที่อินสังเกตดูนะคะ คนที่โดนใบเหลืองส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงทั้งนั้น เพราะต้องถอนสายบัวก่อนเข้ารับพระราชทาน ตอนที่ดึงตัวขึ้นมานี่ถ้าผิดจังหวะนิดเดียวก็มีเซได้เหมือนกัน แล้วเพราะเซนี่ล่ะค่ะ ถึงต้องโดนใบเหลือง ผิดกับพวกผู้ชายที่แค่คำนับอย่างเดียว เลยไม่ค่อยจะโดนใบเหลืองเท่าไหร่ นอกจากจะหันปริญญาผิดไม่เอาตรามหาวิทยาลัยออก หรือทำหมวกตกเท่านั้นถึงจะโดนใบเหลืองกับเขา ถึงตรงนี้อาจจะสงสัยใช่ไหมล่ะคะว่าทำไมผู้ชายถึงจะทำหมวกตกได้ นั่นเป็นเพราะผู้ชายต้องถือหมวกบัณฑิตไว้ที่มือซ้ายค่ะ ไม่ได้สวมเหมือนผู้หญิง ส่วนเหตุผลเพราะอะไรนั้น อินไม่รู้จริงๆค่ะ แหะ แหะ วันซ้อมใหญ่ เป็นวันที่พวกเราจะต้องตื่นกันแต่เช้า เพื่อแต่งหน้าทำผมนะคะ ของอินนี่ถึงจะไม่อยากแต่งหน้ายังไงก็ต้องจำใจแต่งค่ะ น้องพายเขาอาสาแต่งหน้าพี่อินขนาดนั้นแล้ว จะปฏิเสธให้เสียน้ำใจน้องก็ใช่ที่ แต่พอน้องพายแต่งเสร็จอินก็พอใจกับฝีมือของเธอมากทีเดียว เพราะน้องพายแต่งหน้าอินออกมาได้เป็นธรรมชาติเหมือนไม่ได้แต่งเลย ยกเว้นสีปากค่ะที่แดงมาแต่ไกลเชียว เช้าวันนั้น อินต้องมีคิวขึ้น Stand Cheer เพื่อถ่ายภาพหมู่บัณฑิตคณะมนุษย์ด้วย ตอนถ่ายไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ แต่ตอนก่อนถ่ายนี่สิ เล่นเอาอินถอนใจทีเดียว เพราะอินต้องสวมครุย สวมคัทชูเต็มยศแล้วตะกายขึ้นบน Stand ชั้นเกือบบนสุด (ชั้นบนสุดเป็นของผู้ชายค่ะ) ค่าที่อินดันตัวสูงนัก อีตอนขึ้นไปนี่ล่ะค่ะ เล่นเอาอินใจหายใจคว่ำไม่น้อยทีเดียว ก็เกิดแม่นางซุ่มซ่ามคนนี้เหยียบชายครุยหงายหลังลงมา คงเป็นภาพที่ไม่น่าดูสักเท่าไหร่หรอกค่ะ แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี เสร็จจากการถ่ายรูป บัณฑิตคณะมนุษยศาสตร์ วิศวกรรมศาสตร์ และคณะอื่นๆที่ต้องเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรช่วงเช้าก็ต้องถอดครุยออก (เพื่อความคล่องตัวค่ะ) แล้วตาลีตาเหลือกไปที่หอประชุมเพื่อซ้อมใหญ่ เรียกว่าเหงื่อซ่กกันทีเดียวค่ะ ยังดีที่หอประชุมมีแอร์ ไม่อย่างนั้นคงมีคนเป็นลมไปแล้ว เสร็จจากการซ้อมใหญ่นะคะ ความจริงอินต้องไปถ่ายรูปหมู่กับบรรดาท่านอาจารย์ของภาควิชา แต่อินทรายุธคนนี้ต้องรีบกระโดดขึ้นรถเมล์กลับบ้านทั้งที่ยังใส่ชุดนักศึกษา กระโปรงม่วง รองเท้าคัทชูเต็มยศ (ชุดนักศึกษาในโอกาสพิเศษของ มช. ค่ะ ผู้หญิงจะแต่งตัวอย่างอิน ส่วนผู้ชายจะเป็นสูทขาว ผูกเนคไทม่วงค่ะ) เพื่อไปรับคุณพ่อคุณแม่ขึ้นมาเชียงใหม่ ทั้งที่ตอนนั้นอินเพิ่งขับรถเป็นได้แค่เจ็ดวันนะคะ แต่อินก็ขับรถจากลำปางขึ้นเชียงใหม่ด้วยความเร็วที่น่ากลัวพอดูสำหรับมือใหม่ เพื่อให้ทันนัดถ่ายรูปของภาควิชา แต่สุดท้ายก็กลับมาไม่ทันอยู่ดี **** มีต่อค่ะ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 17:12:33

ความคิดเห็นที่ 3   **** มาอ่านกันต่อค่ะ การซ้อมรับปริญญานี่ความจริงก็ไม่ได้ใช้แรงอะไรมากมายนะคะ แต่ทำไมอินถึงรู้สึกว่ามันเหนื่อยเหลือเกินก็ไม่รู้สิ ตั้งแต่วันซ้อมวันแรกแล้วที่อินกินอะไรไม่ลงเลย มีแต่นมกล่องเดียวค่ะที่ตกถึงท้อง แล้วก็อยู่อย่างนั้นไปทั้งวัน โดยที่ไม่ได้กินหรือดื่มอะไรอีกเลย ตกเย็นอินก็ต้องกลับมาท่องคำปฏิญาณบัณฑิตให้ขึ้นใจอีก ส่วนเพื่อนๆอินนั้น ความที่เจอหน้ากันอาทิตย์ละสองครั้ง ก็เลยไม่มีความตื่นเต้นดีใจที่ได้เจอกันเท่าไหร่ เซอร์ไพร้ส์ส่วนใหญ่จะอยู่ที่วันรับจริงมากกว่าค่ะ เห็นจะมีแต่พ่อยอดชายนายมิคเท่านั้นที่ขยันโทรมาเหลือเกิน ไม่รู้ว่าไปเอาเบอร์มือถือของอินมาจากไหนสิน่า อินกำลังท่องคำปฏิญาณอยู่ดีๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังลั่นขึ้นมาทีเดียว “สวัสดีครับ เอ่อ...นั่นอินใช่ไหมครับ” ได้ยินเสียงหล่อๆ ของชายหนุ่มดังมาตามสายทีแรก อินก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความแปลกใจว่าใครกันหว่าที่โทรมา เพราะเสียงนายมิคนี่เวลาพูดโทรศัพท์เขาจะหล่อมากทีเดียวค่ะ ชนิดอินจำไม่ได้นั่นแน่ะ “ค่ะ อินค่ะ ไม่ทราบว่านั่นใครพูดคะ” “อินจำผมไม่ได้เหรอครับ เราเคยเจอกันแล้วไง” นายมิคยังไม่ตอบอินในทันทีค่ะ แต่ยังอำอินเล่นต่อไปอีก “ก็ใครล่ะคะ เจอตั้งหลายคน” “โธ่! อินช่างทำร้ายจิตใจผมเหลือเกิน ทีผมยังจำอินได้ แล้วทำไมอินถึงจำผมไม่ได้ล่ะครับ” ฟังเข้าสิคะ นี่ล่ะฝีปากนายมิคเขาล่ะ บทจะหวานก็หวานซะ ถึงตอนนี้อินเริ่มจับได้แล้วล่ะค่ะว่าเป็นมิค อินก็แกล้งหวานใส่บ้างสิคะ “อินเจอคนตั้งมากมายนี่คะ แล้วคุณเป็นใครอินยังไม่รู้เลย ใจคออินจะไม่บอกอินสักคำหรือคะว่าคุณชื่ออะไร ไอ้มิค เล่นพอหรือยัง ฮะ!” แรกๆ ก็หวานค่ะ แต่ตอนท้ายกลายเป็นแว้ดใส่ซะงั้น เสียงนายมิคหัวเราะก้ากมาตามสาย “จับได้ซะละ เป็นไงเพื่อนอิน ทำอะไรอยู่” “ท่องคำปฏิญาณอยู่ มีไรว่ามา” “ให้ตายสิเพื่อนฉัน พอรู้ว่าเป็นใครก็เสียงห้วนใส่เลยนะ พูดหวานๆแบบเมื่อกี้อีกไม่ได้หรือนั่น” “ไม่ได้ ฉันสงวนไว้เพื่อคนพิเศษเท่านั้นย่ะ จะบอกได้ยังว่าโทรมาทำไม” “ไม่มีอะไร แค่โทรมาแสดงความยินดีกับเพื่อนที่ได้เป็นบัณฑิตเท่านั้นเอง Congratulation จ้า” “ขอบใจ ว่าแต่แกจะไม่ไปบูมเมเจอร์ให้ฉันเหรอ” “ไม่ล่ะ ร้อน เท่านี้ก็พอแล้ว หรือเพื่อนอินอยากได้บริการพิเศษจ๊ะ เดี๋ยวมิคจัดให้ได้นะ” คุยไปคุยมาชักเริ่มทะลึ่งแล้วค่ะ อินเลยต้องแว้ดใส่ไปอีกที นายมิคได้แต่หัวเราะ “เออ! ไม่กวนแล้ว นอนฝันดี ฝันถึงมิคบ้างนะจ๊ะ รักนะเด็กโง่” ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่รู้จักนิสัยใจคอคงได้มีเคลิ้มคิดเข้าข้างตัวเองแล้วล่ะค่ะ ว่านายมิคมีใจด้วย แต่นี่เรียนด้วยกันมาตั้งนาน ไส้กี่ขดกี่ขดเห็นกันมาหมดแล้ว อินก็เลยได้แต่หัวเราะขำอย่างเดียวที่นายมิคยังคงความทะเล้นทะลึ่งได้คงเส้นคงวาขนาดนี้ ทั้งที่วันแรกที่อินเจอกับมิคตอนสัมภาษณ์โควตา พ่อคนนี้ยังดูหงิมๆ เรียบร้อยอยู่เลย รุ่นพี่ให้เล่นเกมมีต้องจับมือกัน นายมิคก็ดูกล้าๆกลัวๆ จนอินต้องเป็นฝ่ายคว้ามือนายมิคมาจับเสียเอง จนนานเข้าอินถึงรู้ว่ามองเขาผิดไปถนัดเลย และแล้ว วันรับพระราชทานปริญญาก็มาถึงค่ะ เช้าวันนั้นอินต้องตื่นแต่เช้าเพื่อแต่งหน้าตามธรรมเนียมปฏิบัติ แล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกที่อินต้องถูกกันคิ้ว ส่วนเรื่องทำผมนั้นหรือคะ ของอินไม่ต้องยุ่งยากค่ะ แค่ปล่อยผมตามธรรมดา แล้วถักเปียเล็กๆเพิ่มอีกนิด เป็นอันเสร็จเรื่องค่ะ เมื่อบัณฑิตใหม่ทั้งหลายเข้ามานั่งประจำที่ในหอประชุมเรียบร้อยแล้ว ช่วงเวลาที่พวกเรารอการเสด็จพระราชดำเนินมาถึงของสมเด็จพระเทพรัตนฯ อธิการบดีก็จะขึ้นมาซักซ้อมลำดับพิธีการ และชวนพวกเราคุยเพื่อให้หายง่วงค่ะ อันนี้ก็ต้องเห็นใจกลุ่มบัณฑิตที่เข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรช่วงเช้ากันนิดนึงนะคะ ตื่นนอนกันแต่เช้าไม่พอ แล้วยังต้องมานั่งอยู่ในห้องแอร์เย็นๆ ฟังดนตรีไทยบรรเลงเข้าด้วย หาคนที่ไม่หลับยากค่ะ หันไปทางไหนก็มีแต่คนสัปหงกหลับนกกันทั้งนั้น ขนาดว่าอินเป็นเด็กดนตรีไทยเก่า ตั้งอกตั้งใจฟังเพลงแล้วก็คิดตามไปด้วยว่าสมัยที่อินเล่นจะเข้ เพลงนี้ต้องกดโน้ตตัวไหนหรือดีดสายเส้นไหน สุดท้ายก็ยังอดหลับไม่ได้อยู่ดี     อีกประมาณ 20 นาที สมเด็จพระเทพรัตนฯ ก็จะเสด็จมาถึงหอประชุม อธิการบดีก็ขึ้นเวทีมาอีกครั้งค่ะ เพื่อปลุกพวกเราที่กำลังหลับกันอยู่ให้ตื่นขึ้นไปล้างหน้าล้างตาและจัดการธุระส่วนตัวให้เสร็จเรียบร้อย ไอ้เรื่องล้างหน้านี่พวกผู้ชายคงไม่เป็นปัญหาเท่าไหร่ แต่ผู้หญิงนี่ถือเป็นปัญหาใหญ่หลวงเลยค่ะ เพราะตอนที่อยู่ในหอประชุมนี้ พวกเราไม่มีกระเป๋าหรือสัมภาระใดติดตัวเลย ผู้หญิงทำได้อย่างมากก็จัดผมให้เข้าที่เท่านั้นล่ะค่ะ เสียงเพลงสรรเสริญพระบารมีดังขึ้นแล้ว เหล่าบัณฑิตใหม่ทั้งหลายจึงยืนขึ้นโดยพร้อมเพรียงกัน เมื่อจบเพลงจึงได้นั่งลง และอีกอึดใจถัดมาก็ต้องลุกขึ้นยืนอีกครั้ง เมื่อสมเด็จพระเทพรัตนฯ เสด็จเข้ามาในฉลองพระองค์ครุยคณะสังคมศาสตร์ จนกระทั่งพระองค์ท่านประทับบนพระเก้าอี้แล้ว พวกเราจึงได้นั่งลงเพื่อรอพิธีการขั้นต่อไป หลังจากที่บรรดาท่านที่เป็นบัณฑิตกิตติมศักดิ์ทั้งหลายได้เข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทีนี้ก็มาถึงเหล่ามหาบัณฑิต และบัณฑิตตามลำดับนะคะ ช่วงเวลาที่เราเข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรจากพระหัตถ์นั้น เป็นช่วงเวลาที่อินไม่อาจจะบรรยายได้ถูกค่ะ เพราะมันมีทั้งความภูมิใจ ความอิ่มเอมใจ และอื่นๆอีกมากผสมปนเปกันอยู่ ถ้าใครบ่อน้ำตาตื้นสักหน่อยก็คงมีน้ำตาซึมๆกันบ้างล่ะค่ะ หอประชุมตอนนั้นเราจะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยนอกจากเสียงพระที่สวดชัยมงคลคาถาคลอไปกับเสียงขานชื่อบัณฑิต เมื่อมาถึงชื่อของอิน อินถอนสายบัวด้วยกิริยาท่าทางที่เรียกได้เต็มปากล่ะค่ะว่าเป็นการถอนสายบัวที่สวยที่สุดในชีวิตของอิน ความซุ่มซ่ามที่อินมีเสมอนั้น วันนั้นไม่มีเลยจนนิดเดียว ทุกอย่างผ่านไปได้อย่างราบรื่นมาก เมื่อกลับมานั่งที่ บัณฑิตหญิงก็จะใช้มือซ้ายจับพู่หมวกที่ห้อยอยู่ทางด้านซ้ายให้เบี่ยงมาทางขวา อันเป็นเครื่องหมายว่าได้เป็นบัณฑิตอย่างเต็มภาคภูมิแล้วนั่นเองค่ะ ส่วนของผู้ชายที่ถือหมวกอยู่นั้นก็ทำเช่นเดียวกัน แต่ทุลักทุเลนิดนึงค่ะ เพราะมือซ้ายก็ถือหมวก มือขวาก็ถือใบปริญญา เมื่อเสร็จสิ้นพิธีรับพระราชทานปริญญาบัตรในภาคเช้า ภาคบ่ายก็จะเป็นการถ่ายรูปอย่างเดียวแล้วล่ะค่ะ ที่แรกที่จะต้องไปก็คือลานหน้าศาลพระภูมิของมหาวิทยาลัย ซึ่งอยู่หน้าศาลาธรรมอีกทีหนึ่ง ที่นั่น หมู่มวลเพื่อนๆและน้องๆ เมเจอร์ไทยรอบูมให้พี่และเพื่อนบัณฑิตอยู่แล้วค่ะ (นายมิคไม่มาอย่างที่บอกอินจริงๆ ด้วย) เมื่ออินไปถึง เพื่อนอินและน้องรหัสก็มอบของขวัญให้บัณฑิตใหม่ จากนั้นจึงเป็นการบูมเมเจอร์ อินต้องเข้าไปยืนอยู่กลางวงพร้อมกับเพื่อนอินอีกสองคนที่จบสามปีครึ่งเหมือนกัน อินว่าเสียงบูมตอนนั้นเป็นเสียงที่เพราะกว่าทุกคราวที่เคยได้ยินมาทีเดียว ความที่อินต่อต้านและไม่ยอมรับความเป็นนักศึกษาวิชาเอกภาษาไทย คณะมนุษยศาสตร์มาตลอดเวลาที่เรียนอยู่ ทำให้อินไม่เคยนึกเฉลียวใจเลยว่า ความเป็นดอกสัก ความเป็นมนุษย์ไทยได้ซึมซาบเข้าไปในตัวอินทีละน้อย เมื่อมารู้สึกตัวอีกครั้งในวันอันเป็นมิ่งมงคลที่สุดในชีวิตของอิน อินก็กลายเป็นหนึ่งในดอกสักดอกเล็กๆ ที่ชูช่ออยู่บนต้นสักเสียแล้ว นั่นทำให้อินรู้สึกถึงคำ “Proud of Thai” ที่มาจากหัวใจอินเป็นครั้งแรก และยอมรับความเป็นลูกช้างของบ้านสีขาว ประตูสีอิฐ ในรั้วสีม่วงด้วยความเต็มใจโดยไม่มีข้อเกี่ยงงอนใดๆอีกแล้ว                                                                          อินทรายุธ ------------------- จบชุดเรื่องเล่า "บ้านสีขาวฯ" แต่เพียงเท่านี้นะคะ ขอบคุณที่ติดตามให้กำลังใจกันค่ะ แล้วพบกันปลายเดือนตุลาคม กับ "ดารากลางหทัย" ภาคสองของสายรุ้ง...เวียงภูแก้วนะคะ (ชื่อเรื่องยังไม่ลงตัวเท่าไหร่ อาจเปลี่ยนแปลงได้ค่ะ แหะ แหะ) มาติดตามกันว่าเจ้าเมืองคำของสาวๆ จะยอมมีชายากับเขาหรือเปล่า ^^ แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 52 17:14:20 จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 17:13:11

ความคิดเห็นที่ 4   รูปอ่างแก้วยามเย็น จากมุมของอินเองค่ะ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 17:20:42

ความคิดเห็นที่ 5   นี่ก็จากมุมเดียวกัน ถ้าเอามาต่อกันจะได้เป็นมุม LS (Long Shot) ค่ะ  ใหญ่ไปหน่อยแฮะ แก้ไขเมื่อ 11 ก.ย. 52 17:22:26 จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 17:21:48

ความคิดเห็นที่ 6 อ้....า  หลงคารมสาวคนนั้นที่รำพันถึงคนรัก... อยากย้อนยุคไปเกิดเป็นแม่หญิงเผื่อมีคนมาเกี้ยวด้วยเพลงยาว เอิ๊ก... ศัพท์แสงที่ใช้ทำให้คนอ่านใจระทวยมากค้า...อิๆ ปล ดีใจด้วยนะจ้า จบลงไปอีดเรื่องแหล่ะ จากคุณ : แม่หญิง..รอเงก55+ (Setakan) เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 17:27:30

ความคิดเห็นที่ 7   ตอนที่ 9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8252357/W8252357.html ตอนที่ 10 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8259797/W8259797.html บทที่ 11 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8267342/W8267342.html บทที่ 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8274921/W8274921.html บทที่ 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8286261/W8286261.html บทที่ 14 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8297458/W8297458.html ***คุยกันท้ายบทจ้า*** จากคุณ : scottie ใกล้เรียนจบละ :) - คราวนี้จบจริงๆ แล้วค่ะ ^__^ ***************************** จากคุณ : คนสวยข้างบ้าน (Setakan) คิดถึงเพื่อนๆ แย่เลย - คิดถึงดีมั้ยน้า..ทุกวันนี้ยังโทรคุยกันอยู่เลยค่ะ โดยเฉพาะน้องพายของอิน ที่ปลายเดือนนี้ก็จะเป็นคุณแม่คนใหม่แล้ว ตอนนี้อินก็เตรียมรับตำแหน่งป้าได้เลย ฟังแล้วแก่ไปถนัดใจเลยแฮะ ***************************** จากคุณ : หริชา (หริชา) หุหุ ตอนปี 1 ก็ไปนั่งเฝ้าชาวบ้านเค้ากินเหล้าเหมือนกัน เฝ้าไปเฝ้ามาเมาเอง ไม่มีแสงนำทางกลับหอไม่ได้ จนขึ้นปี 2 รู้สึกว่าเล่นมากไปเลยกลับตัวกลับใจ อิอิ - นั่นแน่ สงสัยว่าเฝ้าไปเฝ้ามา อดแจมไม่ได้แน่เลย ไม่งั้นคงไม่เมา เอ๊ะ หรือว่าพี่หริชาจะเข้าทำนองนี้คะ  “ไม่เมาเหล้าแล้วแต่เรายังเมารัก สุดจะหักห้ามจิตคิดไฉน”  55+ ***************************** จากคุณ : Psycho man ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่านมาถึงตอนนี้สารภาพว่านั่งหัวเราะมากๆ กับเด็กแก่นแก้วอย่างหนูอิน ยังมีวันถอย ไม่ได้หัวเราะเยาะเย้ยนะครับ แต่แบบขำๆเอ็นดูๆ - แต่ก็หัวเราะยาวมาก..ก.....ก...ก เลยนะคะพี่ชาย ท่าจะม้วนลงไปใต้เก้าอี้ด้วยหรือเปล่าเนี่ย ในที่สุดก็กลัวบทตบจูบนี่เอง ก็ดีแล้วครับ อย่าไปเปลืองตัวแบบนี้ไม่คุ้ม ยอมถอยๆแบบนั้นดีแล้ว - จริงๆ ไม่กลัวค่ะ แต่จำเป็นต้องถอย ก็จูบแรกในชีวิตเรื่องอะไรที่อินจะยอมเสียให้คนกันเองอย่างนี้ล่ะคะ  สู้เก็บไว้ให้คนพิเศษของอินดีกว่า อย่างเจ้าพี่หริยเป็นต้น (อ่ะจ๊าก...ก..ก มาจากไหนเนี่ย ) มีขุนเผด็จเสร็จกับแกล้ม ก็ต้องมีขุนขยับกับพินาศ ขุนแพ่งสุราริน ^___^........... - ถ้าเป็นสุราป่าหมักด้วยน้ำผึ้งสูตรเจ้านางอินทรายุธ อินอาจจะยอมเปลี่ยนตำแหน่งก็ได้น้า 555+ ว่าแต่สองตำแหน่งขุนนี่ ใช่พี่ชายหรือเปล่าคะ 555+ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 17:34:34

ความคิดเห็นที่ 8 อาจารย?ฐากับหนูอินนี่แค้นฝังหุ่นต่อกรกันสนุกครับ ดูท่าทางอาจารย์จะฟิวส์ขาดออกอาการเห็นๆ แบบนี้แพ้คะแนนหนูอินไปเลย ว่าแต่ก็จบลงด้วยดuนี่นา ^___^.... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 52 08:22:36

ความคิดเห็นที่ 9 ยินดีกับบัณฑิตเก่าย้อนหลังค่า ด้วยความเคารพ แต่อ่านเรื่องอ.ฐาแล้วไม่สบายใจเท่าไหร่ ไม่รู้ว่ามีการพูดคุยกันจนแน่ชัดหรือไม่ แต่จากการเล่า เหมือนจะเป็นการตีความทึกทักเอาเอง แม้จะไม่บอกว่าอะไรก็เถอะนะคะ แต่ร้อยเรื่องออกมาแบบนี้ ก็จูงคนอ่านให้เข้าใจไปทางหนึ่งได้ค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 52 13:25:18

ความคิดเห็นที่ 10   แวะมาตอบก่อนนะคะ จากคุณ : แม่หญิง..รอเงก55+ (Setakan) อ้....า  หลงคารมสาวคนนั้นที่รำพันถึงคนรัก... อยากย้อนยุคไปเกิดเป็นแม่หญิงเผื่อมีคนมาเกี้ยวด้วยเพลงยาว เอิ๊ก... ศัพท์แสงที่ใช้ทำให้คนอ่านใจระทวยมากค้า...อิๆ ปล ดีใจด้วยนะจ้า จบลงไปอีดเรื่องแหล่ะ - หลงคารมอินไปอีกรายแล้ว ไม่ต้องย้อนยุคไปเกิดเป็นแม่หญิงหรอกค่ะพี่ วันไหนครึ้มอกครึ้มใจ อินจะส่งเพลงยาวเกี้ยวเอง ว่าแต่อย่าทิ้งก่อนอ่านนา แล้วอ่านแล้วก็อย่าหลงคารมอินนะคะ ตอนนี้อินสลัดมาดทอมทิ้งหมดแล้วน้า 5555+ จบไปอีกเรื่อง เรื่องที่ 3 นี่กำลังคิดอยู่เลยว่าจะเปิดยังไงดี งุงิ ------------------------------------------ จากคุณ : Psycho man อาจารย?ฐากับหนูอินนี่แค้นฝังหุ่นต่อกรกันสนุกครับ ดูท่าทางอาจารย์จะฟิวส์ขาดออกอาการเห็นๆ แบบนี้แพ้คะแนนหนูอินไปเลย ว่าแต่ก็จบลงด้วยดuนี่นา ^___^.... - คนเงียบๆ ฟิวส์ขาดนี่ก็น่ากลัวนะคะพี่ชาย อินยังสยองเลย จบด้วยดีไหม น่าจะนะคะพี่ เพราะเวลาที่อินกลับไปเที่ยวภาควิชา ถ้าอาจารย์ฐาเจอหน้าอินก็ยิ้มให้ด้วยดี แล้วก็ดูแบบ...อินบอกไม่ถูกง่ะ คล้ายๆกับเขิน แต่ไม่เชิงอ่ะค่ะ อินว่าผู้ชายด้วยกันน่าจะเดากันได้น้า... ------------------------------------------ จากคุณ : scottie   ยินดีกับบัณฑิตเก่าย้อนหลังค่า - ขอบคุณค่า..^_^ ด้วยความเคารพ แต่อ่านเรื่องอ.ฐาแล้วไม่สบายใจเท่าไหร่ ไม่รู้ว่ามีการพูดคุยกันจนแน่ชัดหรือไม่ แต่จากการเล่า เหมือนจะเป็นการตีความทึกทักเอาเอง แม้จะไม่บอกว่าอะไรก็เถอะนะคะ แต่ร้อยเรื่องออกมาแบบนี้ ก็จูงคนอ่านให้เข้าใจไปทางหนึ่งได้ค่ะ -ไม่เคยพูดกันเรื่องนี้เลยค่ะ อินไม่กล้าพูดเอง กลัวว่าเรื่องจะไปกันใหญ่ ก็ได้แต่ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์แทน ห่างๆมาประมาณ 10 ปี เวลาที่อินไปภาควิชาแล้วบังเอิญเจอท่าน อินก็ทักท่านตามปกติธรรมดาของลูกศิษย์นะคะ กับอาจารย์ฐา ท่านก็ยิ้มทักด้วยดีค่ะ   ส่วนเรื่องงานเขียนชิ้นนั้น เป็นความผิดพลาดของอินเองที่ไม่ได้คิดถึงผลอันนี้ อินกลับมาอ่านอีกครั้ง ก็นะ ชวนเข้าใจผิดจริงๆนั่นล่ะ จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 12 ก.ย. 52 14:58:11

ความคิดเห็นที่ 11 อิอิ คิดถึงวันรับปริญญาเหมือนกัน เฮ้อ นานจังวุ้ย   รออ่านเรื่องใหม่นะจ๊ะ จากคุณ : หริชา (หริชา) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 52 14:47:38