Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
มงกุฎดอกไม้(ตอนที่ 3)  

เช้าของวันหยุดเช่นวันเสาร์ที่ไนล์คิดว่าจะใช้เวลาในช่วงเช้าให้หมดไปกับการพักผ่อนให้เต็มที่ก่อนที่จะช่วงบ่ายจะได้ไปช่วยแม่เตรียมข้าวของสำหรับรับแขกคนสำคัญในช่วงค่ำนี้ แต่แล้วเวลาอันน่าอภิรมย์ของเธอบนเตียงนอนแสนนุ่มของเธอก็ถูกทำลายลงด้วยคำขอร้องของพี่สาวว่า

“พอดีมีลูกค้าเขาสั่งดอกไม้ด่วนเข้ามา เขาบอกว่ามันเป็นวันสำคัญ พี่ขัดไม่ได้ถึงต้องวานให้เราช่วยไปส่งให้ที”

วันสำคัญของใคร ๆ ทำไมถึงได้มารบกวนวันอันแสนสบายของเธอจริงนะ แต่ก็เพราะว่ามันเป็นวันสำคัญของพี่สาวของเธอเหมือนกันเธอได้ไม่กล้าปฎิเสธคำขออันแสนอ่อนหวานของพี่สาวคนเดียวของเธอ

“งั้นขอไนล์อาบน้ำแต่งตัวแป๊ปนึงนะคะ แล้วจะตามลงไป”

“ขอบใจจ๊ะ”

ยิ้มหวานแบบนี้สิน่าที่ไนล์ไม่เคยปฎิเสธคำขอของพี่สาวได้แม้แต่ครั้งเดียว ไนล์ปิดประตูห้องแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไปในทันที

ไนล์จอดรถจักรยานของเธอที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง ระยะทางจากบ้านของเธอมาที่นี่ไม่ได้ไกลเกินไปนักเธอจึงเลือกที่จะใช้จักรยานปั่นมาแทนที่จะขับมอเตอร์ไซด์ที่มันจะทำให้เกิดมลพิษในอากาศช่างเป็นเหตุผลที่สมเหตุสมผลของนักอนุรักษ์ตัวยงอย่างเธอเสียจริง แต่เหตุผลสำคัญของเธอก็คือว่าการปั่นจักรยานมันทำให้เธอได้ใช้แรงงานที่จะทำให้เธอรู้สึกไม่ง่วงมันใช้ได้ผลมาตลอดทางที่ปั่นจักรยานมาแต่พอทำใมเธอจอดรถอาการง่วงเหงาหาวนอนนั้นมันถึงได้กลับมาหาเธอในทันทีสังเกตได้จากอาการหาวที่เธอกำลังเป็นอยู่นั่นเอง สงสัยความขี้เกียจและความง่วงจะยังตกค้างอยู่ในร่างกายเธอเป็นแน่ ไนล์พยายามสลัดอาการง่วงนั้นด้วยการสะบัดหน้าไปมาอยู่หลายทีก่อนที่จะตัดสินใจเดินไปกดออดที่หน้าประตูรั้ว เธอกดมันเพียงสองครั้งและยืนรออยู่ครู่หนึ่งอย่างมีมารยาทตามที่ถูกสอนมาอย่างดี สักครู่หนึ่งไนล์ได้ยินเสียงรองเท้าลากมากับพื้นตรงมาที่ประตูบานเล็กที่เธอยืนหันหลังให้กับมันแล้วก็ตามมาด้วยเสียงเปิดประตู เธอจึงได้หันกลับไปพร้อมกับพูดว่า

“สวัสดีคะ เอาดอกไม้มาส่งคะ”

รอยยิ้มที่กำลังจะฉีกกว้างชะงักไปนิดด้วยความแปลกใจกับผู้ที่เธอได้พบเห็น แล้วรอยยิ้มนั้นก็ทำงานโดยอัตโนมัติในทันที

“หวัดดีไนล์ เป็นเด็กส่งดอกไม้เหรอ”

“อือ ที่บ้านฉันเป็นร้านดอกไม้หน่ะ พอดีพี่สาววานให้มาส่งดอกไม้ให้ แล้วนี่บ้านโจ้เหรอ”

ไนล์มองเด็กหนุ่มแล้วมองเลยเข้าไปในบ้าน ก่อนที่จะหันกลับมาสนใจเจ้าของบ้านที่ยืนมองอยู่พร้อมกับตอบว่า

“ใช่ บ้านเราเองแหล่ะ พอดีพ่อเราสั่งดอกไม้มาเป็นของขวัญให้แม่ในวันครบแต่งงานหน่ะ มันเป็นเซอร์ไพรส์”

“เหรอ ดีจังเนอะ”

ไนล์ก้มลงมองช่อดอกกุหลาบสีขาวอมชมพูช่อใหญ่ในมือแล้วรู้สึกดีกับความรู้สึกดี ๆ ของคนที่สั่งมันให้กับคนพิเศษ จะมีใครทำแบบนี้ให้กับเธอบ้างไหม ไนล์ได้แต่ถามตัวเองในใจ เธออมยิ้มให้กับความสุขที่เธอเพิ่งได้สัมผัสมาจากคำบอกเล่าของโจ้ ไนล์ยื่นช่อกุหลาบนั้นให้กับโจ้ที่รับไปอย่างทะนุถนอมพร้อมกับบอกว่า

“ขอให้พ่อกับแม่โจ้มีความสุขนะ”

“อือ ขอบใจ งั้นรอแป๊ปหนึ่งนะจะเข้าไปหยิบเงินมาให้”

ไนล์พยักหน้ารับ ขณะที่โจ้หันหลังกลับเดินเข้าไปในบ้าน ครู่เดียวเขาก็เดินกลับออกมาจากในบ้าน เขาปิดประตูบ้านไว้แล้วเดินเข้ามาหาไนล์ที่ยืนรออยู่

“นี่เงินค่าดอกไม้”

“ขอบใจนะ”

ไนล์รับเงินนั้นมาเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกง แล้วหันมามองโจ้ที่ยังยืนอยู่ตรงที่เดิมไม่ได้กลับเข้าไปในบ้าน เธอจึงเอ่ยถามว่า

“อ้าว ทำไมไม่กลับเข้าบ้านหล่ะ”

“ก็รอให้ไนล์ไปก่อนไง”

ไนล์รู้สึกงงกับคำตอบของโจ้ที่ตอบออกมา แล้วเธอก็ได้รับคำเฉลยจากคำตอบของโจ้เองว่า

“ตามมารยาทของเพื่อนต้องปฏิบัติเวลาที่เพื่อนมาที่บ้านไง ต้องรอส่งเพื่อนไปก่อนถึงจะไปไหนได้”

“เหรอ แล้วโจ้จะไปหล่ะ”

“ก็วันนี้วันพิเศษของพ่อกับแม่ เราก็ไม่อยากอยู่เป็นกอขอคอหน่ะนะ ก็เลยนัดกับแอนที่ร้านไอศกรีมในตลาดหน่ะ”

“เหรอ”

คำบอกเล่าของโจ้ทำให้คนที่ได้ฟังรู้สึกแปลบขึ้นมาในทันที ความรู้สึกแบบนี้ไนล์ไม่อยากจะแสดงออกให้โจ้เห็นสักเท่าไรนัก เธอต้องเก็บงำความรู้สึกนั้นให้มิดชิดแม้จะรู้ดีว่าโจ้ไม่มีวันรับรู้ถึงความรู้สึกใด ๆ ของเธอก็ตาม ไนล์จึงระบายยิ้มแล้วพูดว่า

“งั้นติดรถเราไปลงที่ตลาดไหมละ เราต้องผ่านทางนั้นก่อนถึงบ้านอยู่แล้ว”

“งั้นเหรอ ดีจัง งั้นให้เราเป็นคนปั่นให้ไนล์ซ้อนนะ”

“เอางั้นเหรอ”

“อือ”

โจ้พยักหน้ารับในข้อเสนอของตนเอง ไนล์จึงก้าวถอยออกมาที่เบาะคนซ้อนปล่อยหน้าที่คนปั่นให้เป็นของโจ้ไปในทันที ส่วนไนล์ก็ขึ้นไปนั่งคร่อมที่เบาะท้ายรถแล้วไนล์ก็ได้ยินเสียงของโจ้ถามมาว่า

“พร้อมละนะ”

“อือ ไปได้เลย”

แล้วจักรยานของไนล์ก็พุ่งทะยานไปตามถนนสายเล็ก ๆ ของหมู่บ้านตรงไปในทิศทางที่เป็นจุดหมายของเด็กหนุ่มที่ไนล์ได้แต่มองตามแผ่นหลังที่อยู่ไม่ห่างจากเธอ ความใกล้ของร่างกายมันเพียงแค่ไม่ถึงฟุตเลย แต่ทำไมความรู้สึกมันช่างห่างไกลเหรอเกิน ไนล์ได้แต่นึกอยู่ในใจเพียงลำพัง

ใช้เวลาราวเกือบยี่สิบนาทีโจ้ปั่นจักรยานของไนล์ก็มาถึงตลาดที่หมายของเขาในวันนี้ โดยมีไนล์ซ้อนท้ายมาอย่างเงียบสงบ ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันเสาร์แต่ตลาดที่นี่ก็ยังดูครึกครื้นไปด้วยผู้คนที่ออกมาจับจ่ายใช้สอยกันอย่างหนาตา อาจเพราะที่นี่เป็นตลาดใหญ่ประจำอำเภอ มีข้าวของให้เลือกซื้ออย่างมากมาย เลยตลาดไปนิดเดียวทั้งคู่ก็มองเห็นร้านไอศกรีมเล็ก ๆ อยู่ตรงหน้า ถึงร้านจะเล็กแต่ก็ตกแต่งร้านให้ดูสะดุดตาแก่ผู้ที่สัญจรผ่านไปมาได้อย่างไม่ยากเย็น โจ้ปั่นจักรยานมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านเขามองเข้าไปในร้านแล้วเขาก็พบคู่เดทของเขานั่งอยู่ภายใน และดูเหมือนว่าคน ๆ นั้นก็มองเห็นทั้งคู่แล้วเช่นกัน จึงได้ลุกจากที่นั่งแล้วเดินตรงออกมาที่หน้าร้านพร้อมกับรอยยิ้มหวานส่งมาให้ทั้งคู่ แม้จะแปลกใจอยู่ในตอนแรกที่เห็นว่ามีไนล์ติดตามมาด้วย แต่แววตานั้นก็ไม่ได้มีความรู้สึกอื่นใดปนมานอกจากความรู้สึกแปลกใจจึงเอ่ยทักทายพร้อมกับยิงคำถามทันทีว่า

“หวัดดีไนล์ มาด้วยกันได้ยังไงหล่ะเนี้ย”

น้ำเสียงที่เอ่ยถามไม่ได้มีความรู้สึกอื่นใดแอบแฝงแต่อย่างใด

“หวัดดี พอดีเราไปส่งดอกไม้ที่บ้านโจ้หน่ะ เห็นเขาบอกว่าจะมาเจอแอน ก็เลยให้ติดรถมาด้วย”

แอนหันไปมองทางโจ้ ซึ่งเขาก็ตอบคำถามนั้นเช่นกันว่า

“ใช่จ๊ะ วันนี้วันครบรอบแต่งงานของพ่อกับแม่โจ้ที่บอกไว้ไง พ่อเขาสั่งดอกไม้ที่ร้าน ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกว่าเป็นบ้านของไนล์เขาด้วย ก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าที่บ้านทำร้านดอกไม้”

“ก็ไม่ค่อยได้บอกใครหน่ะ นาน ๆ ถ้าคิวส่งดอกไม้แน่นก็จะช่วยที่บ้านส่งด้วย”

“เหรอ บ้านไนล์รับจับดอกไม้เหรอ ดีจัง ทำมงกุฎดอกไม้ด้วยไหมจ๊ะ”

น้ำเสียงที่ถามบ่งบอกถึงความรู้สึกดีใจกับสิ่งที่ได้ยินมา ไนล์มองไม่เห็นความเสแสร้างแกล้งทำในสายตาคู่นั้นเลย ไนล์จึงพยักหน้ารับแทนคำตอบ

“ดีจัง กำลังหาร้านทำมงกุฎดอกไม้ใช้ในการแสดงในวันงานอยู่พอดีเลย จะได้ไม่ต้องไปสั่งทำที่ไหนให้ลำบาก เอาเป็นว่าเราสั่งทำที่ร้านไนล์เลยนะ”

“อือ ก็ได้ แต่เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกทีละกัน วันนี้เราต้องรีบกลับบ้าน ที่บ้านมีงานหน่ะ”

“จ๊ะ งั้นไว้วันจันทร์เราเอาแบบไปให้ดูนะ”

“จ๊ะ บายบ๊าย ขอให้เที่ยวให้สนุกนะ แล้วเจอกันวันจันทร์”

ไนล์รีบเอ่ยคำลา แล้วปั่นจักรยานบ่ายหน้าออกไปยังจุดหมายของเธอในทันที การสนทนายิ่งสั้นความรู้สึกในใจก็ยิ่งเจ็บน้อยลง ถึงจะบอกตัวเองอยู่เสมอว่าไม่เจ็บ แต่อันที่จริงมันก็รู้สึกจี๊ดขึ้นมาในหัวใจได้อยู่เหมือนกัน แล้วจะทนอยู่มองภาพความรู้สึกดี ๆ ของคนสองคนนั้นต่อไปได้อย่างไร ถึงทั้งคู่จะไม่ได้แสดงท่าทีออกมาอย่างชัดเจนแต่แค่สายตาที่มองกันมันทำให้ไนล์รู้สึกอึดอัดที่จะมองมันต่อไปได้ การถอยห่างนั่นเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วสำหรับเธอ

จากคุณ : สะตอหวาน
เขียนเมื่อ : 11 ก.ย. 52 20:04:50 A:119.31.74.93 X:




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com