ความคิดเห็นที่ 1   - Step one - ก็แค่ออร์เดิร์ฟ           กริ๊งงง!! เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นจากเครื่องโทรศัพท์ที่หน้าตาเหมือนโทรศัพท์บ้านตัวหนาที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานดังขึ้น มันทำให้ฉันถึงกับหัวเสีย ต้องรีบปิดบล๊อกแกงค์และนิยายที่อ่านค้างเอาไว้ลงก่อนจะกดรับโทรศัพท์ที่บาดแก้วหูอยู่ตอนนี้          "สวัสดีค่ะ ดิฉัน...นานา...รับสายยินดีให้บริการค่ะ" ฉันกรอกเสียงผ่านไมค์ตัวเล็กๆที่ติดอยู่กับที่ครอบหูอย่างเบื่อหน่าย เป็นประจำทุกวันที่ฉันจะต้องมานั่นรับโทรศัพท์จากคนแปลกหน้าที่พยายามจะโทรเข้ามาเพื่อสอบถามเกี่ยวกับบริการต่างๆในบริษัท ฉันจะรู้สึกแย่ทันทีเมื่อได้ยินเสียงปลายทางพูดจาไม่ไพเราะแก้วหู แต่ยังไงฉันก็ต้องทน ก็ในเมื่อมันเป็นงานของฉัน ...ใช่ค่ะ...เพราะว่าฉันเป็น...call center...          หลายคนอาจจะสงสัยว่างานคอลเซ็นเตอร์มันเป็นยังไงกันแน่ ก็แค่งานที่ต้องให้ข้อมูลกับลูกค้าทางโทรศัพท์ซึ่งดูเหมือนว่าจะไม่เห็นได้ประโยชน์อะไรจากการโทรเข้ามาคอลเซนเตอร์ แต่คุณรู้มั๊ยคะ...ว่ากว่าที่พวกเราจะได้มานั่งให้ข้อมูลกับพวกคุณเราต้องผ่านการเทรนข้อมูลมาอย่างหนัก (เกือบ)ทุกเรื่องในบริษัทพวกเราต้องรู้ ถามได้...ตอบได้...ถามได้...ตอบไม่ได้ (อันนี้โดนค่ะ 555+) ส่วนเรื่องที่พวกเราไม่รู้ก็คงจะหนีไม่พ้นเรื่องโบนัสและเงินเดือนที่หิ้วท้องรออยู่ทุกไตรมาส         ตอนนี้งานคอลเซนเตอร์กำลังเป็นที่จับตามองเพราะเป็นสายงานที่เติบโตไวที่สุด คุณปฏิเสธไม่ได้หรอกค่ะว่าบริษัทยักษ์ใหญ่หลายๆแห่งก็ล้วนแต่มีคนที่ทำงานแบบฉันประจำอยู่เต็มไปหมด แต่มันก็เป็นงานที่ติดอันดับต้นๆในเรื่องของความเครียด ...ถ้ายังคิดไม่ออกว่างานนี้มันเครียดยังไง คุณอาจจะลองจินตนาการดูนะคะว่า วันๆนึงคุณจะต้องคุยกับผู้คนที่มีปัญหาร้อยแปดอย่าง บางอย่างมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับบริษัทของคุณเลยแม้แต่น้อย ในใจคุณก็อยากจะช่วยแต่ก็หมดปัญญาเพราะไม่รู้จะช่วยยังไง จึงแจ้งข่าวร้ายให้กับลูกค้าทราบไปว่า "ขอโทษนะคะ ทางบริษัทของเรายังไม่มีบริการนี้ค่ะ" ถ้าลูกค้าคนไหนเป็นคนที่เข้าใจสัจธรรมชีวิตเรียกได้ว่าไม่มีพิษภัยกับใครคุณก็จะได้ยินเขาเหล่านั้นตอบกลับมาอย่างสุภาพว่า "ค่ะ/ครับ ไม่เป็นไร" แต่ถ้าคุณเจอกับพวกชีวิตนี้คงจะไม่เคยเจอกับความผิดหวัง คุณก็เตรียมตัวหูชาหลังจากจบคำตอบขอบคุณได้เลย ซึ่งนั่นฉันจะขอยกไปเมาท์ในstepถัดไปนะคะ          อ่านมาถึงตรงนี้พวกคุณคงอยากรู้แล้วใช่มั๊ยคะว่าฉันทำงานให้กับบริษัทไหน ฉันคงจะบอกพวกคุณไม่ได้หรอกค่ะ เพราะอย่างน้อยที่ฉันกำลังพิมพ์อยู่มันก็มาจากไฟฟ้าในบริษัทฉัน อินเตอร์เนตในบริษัทฉัน และที่สำคัญก็คือ ข้อมูลทุกอย่างมันล้วนมาจากการทำงานเป็นคอลเซ็นเตอร์ของฉันมาตลอดสองปี... ฉะนั้น...ฉันก็ควรที่จะเก็บความลับของบริษัทไว้บ้างใช่มั๊ยล่ะคะ อย่างน้อยก็ให้อุ่นใจหน่อยว่าผิดพลาดยังไงไปก็คงจะไม่ถูกฟ้องได้ในภายหลัง... (รึเปล่าน้า - -")          งานคอลเซนเตอร์ไม่ได้เป็นงานในฝันของฉันเหมือนกับใครหลายๆคน ฉันก็เป็นเหมือนพวกคุณที่เคยโทรเข้าไปคุยกับคอลเซนเตอร์ตอนที่มีปัญหา ทุกครั้งฉันก็จะได้รับบริการที่ดีในระดับหนึ่ง แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งคุณเชื่อมั๊ย? มันทำให้ฉันปรี๊ดมาก (ยืนยันว่ามากจริงๆ) ผู้หญิงคนนั้นคุยกับฉันเหมือนกับฉันเป็นตัวอะไรซักอย่าง พูดจาแบบมะนาวไม่น้ำ อยากจะโอนสายฉันก็โอนในทันทีไม่มีการบอกกล่าว ทั้งที่ฉันไม่ได้พูดจาเสียหายกับเธอเลยสาบานได้ หลังจากที่ฉันเสร็จธุระฉันก็หักซิมการ์ดอันนั้นทิ้งอย่างไม่ใยดีซักนิด แล้วก็ไม่คิดจะกลับมาใช้อีกเลยจนถึงทุกวันนี้          อ้าว...ดันมาเล่าความหลังครั้งเล่าสมัยเป็นสาวรุ่นซะงั้น กลับเข้ามาเรื่องคอลเซนเตอร์ต่อดีกว่าค่ะ เพราะได้ข่าวว่างานที่ฉันทำอยู่มันติดอันดับสามของงานที่เครียดที่สุดแห่งปี รองมาจากนักบินและคุณหมอ โอ้วว..จะประทับใจดีมั๊ยคะ ที่ติดอันดับสูสีกับงานในฝันของใครหลายๆคน          มีคนหลายคนบอกว่างานคอลเซนเตอร์สบายจะตาย ไม่เห็นต้องทำอะไรเลยวันๆมานั่งรับโทรศัพท์ตากแอร์เย็นๆชิลไป ไม่ค่ะ!! ไม่ๆๆๆๆ ผิดถนัด เพราะเราจะต้องแก้ปัญหาให้ลูกค้าแทบไม่ซ้ำในแต่ละวัน เพราะความต้องการของเราไม่ตรงกัน ทีนี้แหละค่ะวิธีว่าด้วยการพูดหรืออะไรทั้งหลายแหล่ที่คุณเรียนมาคุณจะต้องงัดเอาออกมาใช้มันทุกกลยุทธ์ แต่ก็ต้องให้อยู่ในขอบเขตที่บริษัทของเรามีเพราะไม่เช่นนั้นแล้ว สิ่งที่คุณพูดไปก็เหมือนกับหลอกลวงลูกค้า          อันที่จริงบริษัทของเรามีนโยบายที่ดีนะคะ ส่วนนโยบายอะไรนั้น...ไม่บอกดีกว่า เดี๋ยวรู้กันหมด อิอิ เอาเป็นว่าบริษัทของเราให้เครดิตลูกค้าเยอะมากค่ะ ฉันว่ามากกว่าที่อื่นๆซะด้วยซ้ำ แต่ฉันไม่ได้สปอยล์บริษัทตัวเองนะคะ เพียงแต่ฉันก็เคยเป็นผู้บริโภคคนหนึ่งเหมือนกับพวกคุณ ก็พอจะเปรียบเทียบได้จากประสบการณ์ที่ผ่านมา          เล่ามาถึงตรงนี้แล้วทุกคนคงอยากรู้ว่าทำไมฉันถึงได้จับพลัดจับผลูมาทำงานที่ไม่ตรงกับตัวเองขนาดนี้ อันที่จริงมันเริ่มตั้งแต่ฉันเรียนจบเมื่อปี 2549 จากรั้วมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในขณะที่พิษเศรษฐกิจกำลังโจมตีเราอย่างหนัก ฉันว่างงานอยู่เกือบปี ไม่ใช่ว่าฉันไม่หางานนะ แต่หาแล้วมัน...เอิ่ม...มันยังไงก็ไม่รู้... คุณรู้มั๊ย...ว่าฉันถูกหลอกไปขายประกันบ้าง ถูกหลอกให้ไปขายของโฆษณาสินค้าบ้าง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นฉันยังไม่เคยถูกหลอกไปเป็นพริตตี้ หรือสาวเชียร์เบียร์เลยซักครั้งเดียว...          ตอนนั้นฉันไม่รู้จะทำอะไรกับตัวเองดี พ่อแม่ก็เริ่มเครียด คือไม่อยากจะเลี้ยงลูกแก่ๆไว้บ้านให้รกเนื้อที่แล้ว พยายามเป็นเจ็ดันสุดฤทธิ์เพื่อให้ฉันได้การได้งานทำเสียที แต่ฉันก็คงว่างงานอยู่เช่นเดิม...         กรุงเทพมหานคร...จังหวัดนี้ผุดขึ้นมาบนหัวฉันอย่างช่วยไม่ได้ ก็แหม...สาวบ้านนอกอย่างฉันก็อยากจะไปเสี่ยงดวงในเมืองใหญ่ดูบ้างเหมือนกัน เผื่ออาจจะโชคดีได้ชุบตัวเองเป็นสาวกรุงขึ้นมาบ้าง ฉันตัดสินใจไปบอกเรื่องนี้กับพ่อแม่ของฉัน ซึ่งท่านก็ไม่ค่อยเห็นด้วยซักเท่าไหร่ เพราะฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน (ไม่นับลูกชายอีกคนซึ่งเป็นน้องเบื่อน้องเมาของฉัน) พ่อฉันถึงกับยื่นข้อเสนอที่ลูกสาวแสนไม่เอาไหนอย่างฉันพูดไม่ออก        ...เช้าไปเย็นกลับ...        แม่เจ้า!! พูดเหมือนพวกเราอยู่แถวรามคำแหงแล้วนั่งรถไปลาดพร้าว นี่มันภาคเหนือตอนบนนะคะพ่อ! แต่ยังไงท่านพ่อก็ยังยืนยันคำเดิมโดยมีข้อตกลงเพิ่มมาอีก        ...พ่อไปด้วย...        ตายครับ!! ตายสถานเดียว นี่กะว่าจะไป hang out กับอดีตเพื่อนๆที่ยกขบวนกันไปตั้งรกรากอยู่ที่กรุงเทพเมืองฟ้าอมรซักหน่อย เป็นอันว่าแผนหนีพ่อไปเที่ยวก็คงต้องพับเก็บเข้ากรุไปอย่างน่าเสียดาย       ฉันได้งานขายประกันจากบริษัทประกันแห่งหนึ่ง ซึ่งฉันก็คิดว่าจะลองทำดูคงไม่เสียหายอะไร ฉันตัดสินใจกลับมาอีกครั้ง คราวนี้หอบผ้าหอบผ่อนมาอยู่กับพี่ที่รู้จักเพื่อเริ่มต้นอาชีพขายประกันของฉัน แต่คุณรู้อะไรมั๊ยคะ ฉันไปอบรมได้แค่ห้าวัน ฉันก็ต้องจอด เพราะไม่ชอบอย่างแรง ฉันไม่ได้ว่างานขายประกันไม่ดีนะคะ เพียงแต่ฉันไม่สามารถจะพูดโน้มน้าวจิตใจคนได้อย่างที่พี่วิทยากรพูดจริงๆ ฉันก็เลยถอนตัว หลังจากนั้นฉันก็เลยตระเวนหางานไปเรื่อยๆ แต่ก็ตั้งปณิธานเอาไว้ว่าจะต้องหางานให้ได้ภายในสิ้นเดือนนี้ แต่จนแล้วจนรอด...ฉันก็ต้องซมซานกลับไปบ้านนอกเพราะทนสภาพในเมืองกรุงเทพไม่ไหว ก็อ่ะนะ...ฉันไม่เคยอยู่กรุงเทพนี่นา เคยแค่มาเที่ยวเดี๋ยวเดียวก็กลับ ฉันก็เลยร้องไห้กลับบ้านไปซบอกพ่อแม่ซะเลย หึๆๆ          ต่อจากนั้นฉันก็กลายสภาพเป็นคนว่างงานต่อ หลังจากได้งานมาแล้วห้าวัน แต่ในขณะที่ฉันกำลังนอนหายใจทิ้งไปวันๆ ฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากพี่สาวของฉัน เธอโทรมาบอกฉันเกี่ยวกับการรับสมัครงาน และแน่นอน...มันก็ต้องเป็นงานที่ฉันกำลังทำอยู่          ฉันรีบตกปากรับคำทันที อย่างน้อยงานคอลเซ็นเตอร์คงไม่ทำร้ายฉันไปกว่านี้อีกแล้ว ฉันตัดสินใจไปยื่นใบสมัคร ในวันนั้นเขาให้ก็ฉันสอบพิมพ์ดีดไปด้วยซึ่งมันก็ไม่ใช่ปัญหา ฉันสอบผ่านด้วยคะแนนพอใช้ได้ พร้อมกับรอการสัมภาษณ์ในครั้งถัดไป ฉันเตรียมตัวสำหรับการสัมภาษณ์เหมือนกับงานทั่วๆไป แต่ก็ต้องผิดคาดเมื่อพบการสัมภาษณ์ของบริษัทนี้ มันเป็นการสัมภาษณ์เกี่ยวกับจิตวิทยาแทบทั้งสิ้น ทั้งแง่คิดต่อองค์กร แง่คิดของการอยู่ร่วมกันกับเพื่อนร่วมงาน กับลูกค้า และปฏิภาณไหวพริบต่างๆ ซึ่งฉันว่าฉันก็ทำได้ไม่เลวเลยทีเดียว ผลการสัมภาษณ์ก็ออกมาตามที่ฉันคิด ก็คือฉันได้เข้าไปทำงานที่บริษัทนี้ในตำแหน่งที่ฉันมาสมัครนั่นก็คือ call center...          ครั้งแรกที่ฉันเริ่มทำงานฉันรู้สึกตื่นเต้นสุดๆ ไม่เคยรู้เลยว่าการทำงานเบื้องหลังเสียงอันหวานใสมันจะน่าสนุกขนาดนี้ อ้อ...ฉันลืมบอกไปว่าฉันยังไม่ได้รับสายหรอกนะ เดือนแรกฉันต้องตระเวนไปนั่งดูพี่เขารับสายกันอย่างหน้าดำคร่ำเครียด แต่ฉันกลับสนุกตายชัก... ที่เห็นพวกพี่ๆรับสายแล้วก็ต้องมานั่งอธิบายให้พวกเราเข้าให้กับโปรแกรมการรับสาย         ...และนี่แหละค่ะคือบทเริ่มต้นของอาชีพของฉันที่พวกคุณกำลังจะได้รับรู้ในตอนต่อๆไป...                               ++++++++++++++++++++++++ แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 52 01:07:42 แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 52 01:03:31 แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 52 01:02:27 จากคุณ : my name is nana. (Who is nana?) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 52 01:01:24

ความคิดเห็นที่ 2   ทักทายนิสนึงนะคะ เผอิญไม่เคยอัพอะไรในพันทิปมาก่อน ถ้ามีอะไรผิดพลาดก็พออภัยมานะที่นี่ด้วยนะคะ ส่วนถ้าใคร,uคำถามสงสัยไรก็ถามได้นะคะ ในสเต็ปถัดไปจะตามมาตอบให้นะคะ ^^ แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 52 01:10:08 จากคุณ : my name is nana. (Who is nana?) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 52 01:09:21

ความคิดเห็นที่ 3 โอ สารภาพว่าเคยปรี๊ดแตกกับคอลล์เซ็นเตอร์บ้างเหมือนกัน บางครั้งถูกโอนต่อ 4 รอบ ต้องอธิบายกันใหม่ทุกรอบ โอนไปโอนมาสายหลุด บางทีก็ตอบไม่ตรงคำถาม แบบอธิบายเลี่ยงไปมายืดยาว ได้ก็ได้ ไม่ได้ก็ไม่ได้ จบ ไม่ต้องยืด แต่จากประสบการณ์ เคยโทรไปหาของบริษัทมือถือหลังเที่ยงคืน พนักงานกะนี้ดี๊ดีค่ะ ชอบ สงสัยคนโทรน้อยเลยไม่บูดมาก บริการเต็มที่ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 52 11:55:36

ความคิดเห็นที่ 4 55555+ ปรี๊ดแตกเหมือนกัน จากคุณ : Miss-Anonymous เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 52 13:22:51

ความคิดเห็นที่ 5 ส่วนใหญ่ที่โทรไปก็เจอกับพนักงานพูดดีตลอด เหอๆ สงสัยดวงจะดี แต่มีเพื่อนพี่สาวทำงานเป็นคอลฯของบริษัทนึงเหมือนกันค่ะ เจอลูกค้ารายเดิมโทรไปด่า ต้องใช้คำว่าด่าเลยค่ะ ไม่รู้ไปโมโหลูกเมียมาจากไหน โทรเข้าไปบ่อยมากช่วงราวๆ ตี 2 แบบว่าถ้าเป็นเรานี่คงทนไม่ได้ขนาดนั้น -*- ลูกค้าบางคนก็ห่วยแตกจริงๆ ค่ะ แบบว่าไร้เหตุผล ควบคุมสติไม่ได้รึไงหว่า...แต่บางครั้งแอบหงุดหงิดกับไอ้ประเภท พนักงานไม่ว่างรับสายแล้วรอนานมาก จนต้องวางแล้วโทรใหม่ บางวันโทรไป3-4รอบ พนักงานไม่ว่างตลอด -*- เซ็งเลย จากคุณ : ชานมผสมโกโก้ (พายุสีเงิน) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 52 13:26:08

ความคิดเห็นที่ 6   คิกๆๆๆ เหรอคะ งั้นตอนต่อๆไปจะเริ่มแฉทีละน้อยแล้ว ^^ จากคุณ : Who is nana? เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 52 20:47:44

ความคิดเห็นที่ 7 จัดหน้าได้สวยงามอ่านง่ายดีครับ ประเด็นนี้อ่อนไหวเนอะ เพราะดูเหมือนทุกคนจะเคยมีประสบการณ์กับคอลเซนเตอร์ กันมาแล้วทั้งนั้น อิๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 52 09:23:41

ความคิดเห็นที่ 8 น่าสนใจค่ะ มาคั่นอ่านด้วยคน ไม่ค่อยมีประสบการณ์ที่ไม่ดีกับคอลเซ็นเตอร์เท่าไหร่ เพราะแต่คนละ ทั้งหญิงทั้งชาย พูดจาน่ารัก จดคำถามก่อนโทรทุกครั้งด้วยแหละ เดี๋ยวลืม อยากรู้เบื้องลึกเบื้อหลังความน่ารักเหล่านี้เหมือนกัน อ้อ มีคอลเซ็นเตอร์ท่านหนึ่งที่โรงภาพยนตร์ลิโด้ เวลาจะดูหนัง ต้องโทรหาพี่เค้าเลย ใจดีมาก เค้าบอกว่าเค้ารักในสิ่งที่เป็น เสียงเค้าก็เลยแจ่มใส ไม่หุ่นยนต์ มีถามด้วยความห่วงใยด้วยนะ ถ้าหนังไม่เข้าโรงนี้ แนะนำไปโรงอื่นอีกแน่ะ และพี่คนนี้ก็มีเด็กคนนึงเขียนชื่มชมพีเ่ค้าลงหนังสือพิมพ์มติชนรายสัปดาห์ด้วย ทุกอาชีพยิ่งใหญ่เสมอค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : สายชล (puangchan) เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 52 15:33:36