 |
ความคิดเห็นที่ 4 |
He says:
"เห้ย โป้ง ได้ข่าวว่าแกส่งจดหมายจีบน้องมินท์เหรอวะ" เด็กหนุ่มคนหนึ่งวิ่งเข้ามากอดคอถามเพื่อน ขณะเดินเข้าสู่โรงเรียนในเวลาเช้า
"เมิงรู้ได้ไงวะ ป๊อด" เด็กหนุ่มมัธยมปลาย ถามกลับเพื่อนตน
"แหม ก็ตอนที่ญาิติรุ่นน้องเมิงมาบอก ใครๆ เขาก็ได้ยิน แต่น้องมินท์จะชอบเมิงเหรอ น้องเมิงอำป่าว ถ้ากุจำไม่ผิดนะ น้องมินท์ มีแฟนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ"
"อืม กุก็พอรู้... ไม่รู้สิ ก็น้องกุคนนั้นอยู่ห้องเดียวกับน้องมินท์ บอกว่าเขาอยากให้กุเขียนจดหมายไปคุยด้วย กุก็เขียนฝากน้องมันไป" โป้งตอบและเดินเร่งฝีเท้าไปเงียบๆ ในใจเขาเองก็ประหม่าอยู่ว่า มันจะเป็นเรื่องจริงตามที่ญาติรุ่นน้องของเขาบอกเหรอ มันช่างเป็นเรื่องน่าแปลกใจที่จู่ๆ น้องน่ารักๆ คนหนึ่ง จะเป็นฝ่ายเปิดสัมพันธ์มาก่อนเช่นนี้..
"เห้ย เดี๋ยวสิ" ป๊อดเร่งฝีเท้าตามเพื่อนมา "แล้วพรุ่งนี้เมิงไปไหนวะ ไปแทงนุก กันมะ"
"เสาร์นี้เขามีกิจกรรมไง ห้องเมิงก็ต้องมา" โป้งเตือนเพื่อน
"เออจริงว่ะลืมไป"..
...เป็นวันศุกร์ที่ แต่ละวิชาเรียนผ่านไปรวดเร็ว เป็นวันศุกร์ที่ โป้ง เหมือนนั่งคนเดียวในแต่ละคาบเรียน ไม่รู้ว่าครูสอนอะไร ไม่รู้ว่าเพื่อนพูดอะไร เขารอเพียงว่าเที่ยงนี้ ญาติผู้น้องจะมาหาเขา พร้อมจดหมายตอบที่จะเป็นเครื่องยืนยันว่าเขาไม่ได้คิดไปเอง
...เที่ยงแล้ว โป้งเดินตามเพื่อนไปกินข้าวที่โรงอาหารเหมือนทุกวัน แต่สิ่งที่เขาคาดไว้วันนี้.. ไร้วี่แววญาติผู้น้อง แม้แต่น้องมินท์ ที่ปกติก็ยังเคยเจอกันอย่างบังเอิญ วันนี้ก็กลับไม่มีวี่แวว 'มันคงเป็นเรื่องตลก' เขาคิดเพื่อให้ลืม
...บ่ายที่ผ่านไปเหมือนช่วงเช้า จนเย็นเลิกเรียน วันนี้เหมือนโรงเรียนกว้างใหญ่เป็นพิเศษสำหรับเขา ความไม่มั่นใจมีมากเกินกว่าที่เขาจะไปเสี่ยง ถามหาญาติผู้น้อง เพราะไม่เพียงอาจจะอับอายต่อน้องตัวเอง ยังอาจได้เจอน้องมินท์ที่ร่วมห้องอีกด้วย
...เย็น ขณะที่โป้งเดินออกจากโรงเรียนเพื่อจะกลับบ้านอย่างไม่รู้ว่า เรี่ยวแรงวันนี้ไปไหน มันช่างดูเนือยๆ สำหรับเขาแต่แล้วเขาก็เห็นเพื่อนร่วมชั้นของน้องมินท์สองคนยืนมอง สายตาชี้มาทางเขาหัวเราะกันประสาผู้หญิง 'มันไม่ใช่แค่เรื่องตลก กุคงเป็นตัวตลกไปแล้ว' โป้งบอกตัวเอง รีบเดินกลับบ้านไปอย่างรวดเร็ว
...วันเสาร์ ของเขาที่ต้องมาทำกิจกรรมที่โรงเรียน มีเพียงชั้นของโป้งเท่านั้นที่มาทำกิจกรรมวันนี้ กิจกรรมเริ่มตอนสาย จนถึงตอนนี้ เป็นเวลาเริ่มเย็นแล้ว ทุกคนต่างทยอยกลับ บรรยากาศโรงเรียนที่เงียบกว่าวันธรรมดา โป้งเลือกที่จะเดินเล่นภายในบริเวณโรงเรียนเพียงลำพังก่อนกลับบ้าน เขาเดินไปยังอาคาร และชั้นเรียนของน้องมินท์ ความเงียบและความว่างเปล่าของชั้นเรียน ก็เพียงพอสำหรับเขาในเวลานี้ แค่นี่แหละที่เขาต้องการสำหรับวันนี้ มาเพียงเพื่อ หายใจทิ้งและลืมมันไปกับความหวังเล็กๆ ของเขา...
...เช้าวันอาทิตย์ของโป้ง ยังไม่ลุกจากเตียงและดูท่าว่าจะยังคงนอนไปอีกนาน แต่แ้ล้วเสียงแม่ก็ตะโกนมาปลุกให้ไม่ได้นอนยาวอย่างคิด แต่ก็ยังอยากจะรั้น ไม่อยากลุก ทว่าเสียงที่ตะโกนบอกนั้นทำให้ต้องทะลึ่งตัวขึ้นมาเมื่อแม่บอกว่า ญาติผู้น้องคนนั้นมาหา..
"เมื่อวันศุกร์หนูหาพี่โป้งไม่เจอเลย มินท์เขาฝากจดหมายไว้" คำพูดจากปากที่ไม่อยากเชื่อหู หลังโป้งลงมาพบญาติผู้น้องที่หน้าบ้าน "พอดีหนูแอบอ่าน แฮ่" เธอบอกกับโป้งพร้อมหัวเราะแห้งๆ ทำหน้าแหย
"นิสัยไม่ดีเลย" โป้งตำหนิ
"โธ่ พี่ ถ้าหนูไม่อ่านนะ ก็คงพลาดไปแล้วล่ะ เพราะที่จริงหนูตั้งใจว่าจะเอาให้พี่วันจัน อ่านดูเอาเถอะ..."
หลังจากโป้งได้อ่านจดหมาย "วันนี้!" โป้งร้องออกมาอย่างตกใจ
"ใช่ เห็นไหม ดีนะที่หนูแอบอ่าน มินท์เขาขอนัดเจอพี่วันนี้ หนูเลยรีบเอามาให้พี่เนี่ย"
ไม่รอช้าโป้งวิ่งกลับเข้าบ้านไปอาบน้ำแต่งตัว ในขณะที่เขาอาบน้ำเขาได้ยินเสียงเพลงหนึ่ง เป็นเสียงเพลงจากโฆษณาทีวีที่แม่เขาเปิดทิ้งไว้ มันช่างเป็นเพลงที่ ทำให้เขาต้องร้องตามขึ้นมาทันที..This is my, my, my Beautiful day When you said, said, said Said that you loved me Oh, my, my, my It's a beautiful day.
และเป็นเพลง ที่เขา ร้องไปทั้งวัน ด้วยหัวใจที่เบิกบาน...
| จากคุณ |
:
Untrue   
|
| เขียนเมื่อ |
:
14 ก.ย. 52 11:51:00
|
|
|
|
|
หวานซ้า *-*
