ความคิดเห็นที่ 1 มีช่วงหนึ่งที่หาดใหญ่ มีการทำถ่ายภาพยนตร์ เรื่อง ชุมทางหาดใหญ่ (เจอโปสเตอร์แล้ว) ดาราที่นำแสดงคือ มิตร ชัยบัญชา เพชรา เชาราษฏร์ เกี่ยวกับภาพยนตร์เรื่องนี้มีตอนหนึ่งในการแสดง มีการแสดงการปล้นและยิงกันบนถนนธรรมนูญวิถี ช่วงระหว่างถนนรัถการกับถนนนิพัทธ์อุทิศ 1 เป็นช่วงสายสั้น ๆ ประมาณ 15 คูหา ซึ่งบริเวณนั้นมีร้านทองจำหน่ายอยู่ฝั่งซ้ายมือจากสถานีรถไฟหาดใหญ่ มีร้านค้าสินค้าเบ็ดเตล็ดแทรกอยู่จำนวนหนึ่งรวม 15 คูหา (ถ้าความจำไม่ผิดพลาดในส่วนนี้) สมัยนั้นถ้าจำไม่ผิดมีร้านทองรูปพรรณอยู่สี่ร้าน (ปัจจุบันมีมากกว่านี้) มีตรอกกั้นระหว่างร้านทองกับร้านถ่ายรูปโปจิน ส่วนฝั่งขวามือไม่มีร้านขายทองรูปพรรณเลย เป็นร้านหมอฟัน ร้านเสื้อผ้าของจีนสองร้าน ของคนอินเดียหนึ่งร้าน ร้านนาฬิกา ร้านรองเท้าบาจา ตรอกเล็ก ๆ ร้านอาหารมุสลิม ร้านหมอฟัน(ไม่ค่อยเปิด) ร้านกาแฟ ร้านนาฬิกา ร้านของชำ (ถ้าจำไม่ผิดเพราะเดินผ่านบ่อยก่อนไปโรงเรียนร่วมห้าปีกว่า) แต่ที่จำได้แม่นคือ โรงแรมศรีทักษิณอยู่ใกล้ ๆ กับหัวมุมด้านฝั่งขวา ข้ามถนนรัถการมาจากโรงแรมรถไฟหาดใหญ่สมัยก่อน เปิดร้านขายอาหารและกาแฟข้างล่างโรงแรม เป็นที่ชุมนุมนักนิยมพระเครื่องของหาดใหญ่สมัยนั้น หลังบ่ายโมงก็จะมีขบวนรถไฟเข้าหาดใหญ่อีกสองสายเอง นอกจากนั้นก็จะเป็นรถสินค้าซึ่งไม่เกี่ยวกับการขนคนเดินทาง ที่โรงแรมก็จะเริ่มเปิดโต๊ะกาแฟเป็นชุมนุมนักนิยมพระเครื่องกัน หลังจากถ่ายทำภาพยนตร์เรื่อง ชุมทางหาดใหญ่ ได้ถ่ายทำเสร็จและเข้าฉายไม่นานนัก ก็เช่นกันสมัยนั้นคนหาดใหญ่ไปดูการถ่ายหนังกันมาก จนผู้กำกับการแสดงต้องขอร้อง ไทยมุง ว่าอย่ามุงกันมาก ทำให้ในภาพยนต์จะมีไทยมุงโผล่มาจำนวนหนึ่ง การได้ดูก็คือ คอยดูว่าตนจะมีรูปหน้าโผล่ในฉากบ้างไหม หรือตื่นเต้นที่มีการฉายเรื่องเกี่ยวกับหาดใหญ่ คล้อยหลังไปไม่กี่เดือนมากนัก ก็มีงานเข้าเกิดขึ้นมา กล่าวคือ มีโจรกลุ่มหนึ่งได้ไปเช่าโรงแรมนอนและดูลาดเลา ร้านทองฝั่งตรงข้ามจากโรงแรมศรีทักษิณ และกะวันเวลาปล้นช่วงรถไฟสายกรุงเทพฯ เข้าถึงหาดใหญ่ ประมาณเวลาสี่โมงเช้า (สมัยนั้น) หรือสิบนาฬิกา ช่วงที่ปล้นตอนเช้า  ได้ฟังจากคำบอกเล่าอีกทีหนึ่ง ได้เข้าไปปล้นร้านทองถึงสองร้านโดยแบ่งโจรเป็นสองสาย โจรที่ปล้นมีจำนวนห้าคน มีการทุบตู้กระจกแล้วรวบรวมเพชรพลอยและทองออกมา บางส่วนก็ตกหล่นอยู่หน้าร้านทองแถวนั้น จนทำให้ร้านทองปัจจุบันต้องใส่ลูกกรงหรือตะแกรงเหล็ก เพื่อให้ยากสำหรับโจรในการรวบรวมทองออกมา มีการยิงปืนขู่จำนวนสองถึงสามนัด ช่วงนั้นชาวบ้านร้านตลาดบอกเห็นจ่าจราจร จ่าตุ้ย ขับรถจักรยานยนต์คันใหญ่ผ่านแล้วก็เลยไป สักพัก  ชุดตำรวจจากหาดใหญ่ก็มาล้อมที่บริเวณสายถนนธรรมนูญวิถี หลังจากมีเสียงปืนดัง ร้านค้าขายละแวกนั้นก็ปิดร้านกันหมดแล้ว โชคดีมากที่วันนั้นรถไฟเข้าสายมาก ทำให้มีการยิงต่อสู้กัน ผลคือ โจรผู้ร้ายตายคาที่สามศพ และมีการแขวนเชือกล้อมบริเวณที่เกิดเหตุ เพื่อให้นายอำเภอและผู้ว่าราชการจังหวัดมาตรวจตรา เป็นข่าวอาชญากรรมที่ดังมากในสมัยนั้น ส่วนโจรอีกสองคนวิ่งเข้าทางตรอกทางสัญจร ของคนบ้านพักรถไฟกับชาวบ้านที่รู้จักทางลัด ที่อยู่ช่วงป้ายเขตรถไฟสองข้างฝั่งซ้ายขวา ทำให้ปัจจุบันตรอกที่แต่เดิมเป็นทางสัญจรของคนหาดใหญ่ต้องปิดตาย เพราะป้องกันโจรภัยที่วิ่งหลบหนีเป็นทางเข้าออกฉุกเฉิน เพื่อหนีการจับกุมของตำรวจหรือชาวบ้าน คนหนึ่งหนีไม่รอดถูกจับได้ที่ใกล้แถวสะพานลอย แต่อีกคนหนึ่งหนีข้ามรางรถไฟไปหลบอยู่แถวใกล้ ๆ บริเวณบ้านพักรถไฟ ซึ่งก็อยู่หลังสถานีตำรวจภูธรอำเภอหาดใหญ่ หรือที่เรียกว่าหลังอู่ หลบอยู่ได้นานเป็นอาทิตย์ทีเดียว หรือภาษิตกำลังภายใน ที่ยิ่งอันตราย ยิ่งเป็นที่ปลอดภัย   แต่ถูกจับได้ภายหลังเพราะมีการนำทองไปขาย โดยโจรรายนี้มอบทองรูปพรรณกับเพชรพลอยให้เจ้าของบ้าน แล้วให้เจ้าของบ้านที่ไปหลบอยู่นำไปขายเป็นทุนเพื่อรอการหนีต่อไป จึงทำให้ถูกจับได้ในที่สุดเพราะรูปพรรณและตำหนิที่ร้านทองแจ้งไว้ ส่วนนายตำรวจที่แจ้งเกิดในสมัยนั้นถ้าจำไม่ผิดคือ พตท.สล้าง บุนนาค หลังจากการปล้นร้านทองไม่นานมากนัก ร้านค้าก็เริ่มเปิดดำเนินการตามปรกติ ก็เริ่มมีตำรวจมาเฝ้าร้านทองจนกระทั่งถึงปัจจุบัน ส่วนลุงถิงก็ยังเก็บขยะตามปรกติ แต่ตอนนี้แกก็ไม่ทำหน้าที่เป็น Porter อีกแล้ว ประมาณว่าไม่ต่ำกว่าสองเดือน แกจะนั่งเขี่ยเศษดินเศษทรายละแวกถนนหน้าร้านทองรูปพรรณ บางครั้งก็ยกแผ่นซีเมนต์ที่วางปิดท่อระบายน้ำออก แล้วลอกขี้ดินออกมากองบนฟุตบาท เพื่อเขี่ยหาเพชรพลอยที่ตกหล่นอยู่ในขี้ดินแถวนั้น บางครั้งก็นำกองดินใส่ถุงแล้วใส่รถเข็นรุนออกจากบริเวณนั้น ทราบว่าแกเขี่ยพบเพชรพลอยได้ไปจำนวนหนึ่งพอสมควร โดยการขายกลับให้กับร้านทองสองห้องแถวนั้น หลังจากเสร็จสิ้นโครงการเฉพาะกิจ แกก็กลับมาทำงานตามเดิมในตำแหน่ง porter ต่อ ถัดมาไม่กี่ปีเทศบาลเมืองหาดใหญ่ ก็เริ่มมีการบริหารจัดการรถเก็บขยะตามบ้านแล้ว ธุรกิจของแกก็ต้องเลิกแล้วกันไปในที่สุด เพราะไม่จำเป็นต้องจ่ายสองต่ออีกแล้ว (จ่ายให้กับแก แล้วต้องจ่ายให้เทศบาลอีก) ส่วนที่สถานีรถไฟหาดใหญ่ ก็มีการจัดระเบียบสังคม มีการประมูลหรือระบุคนที่สามารถเข้าไปทำหน้าที่เป็น Porter ได้ ทำให้อาชีพของแกก็หมดไปโดยปริยาย สุดท้ายก็ไม่ทราบข่าวคราวของแกอีก ก็เหมือนกับคนสามัญชนทั่วไป ที่ยากไร้และไม่มีเงินมีทองมากมายก่ายกอง ก็กลายเป็นคนไร้ชื่อ ไร้นาม จะไปไหนมาไหน หรือหายไปไหนก็ไม่มีใครสนใจมากนัก เป็นเรื่องชีวิตของคนธรรมดาสามัญในท้องถิ่น เขียนจากความทรงจำในอดีตที่ผ่านมา ถึงคนที่บ้านเกิดคนหนึ่งที่เคยพบเคยเจอ แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 52 19:09:45 แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 52 16:06:15 แก้ไขเมื่อ 15 ก.ย. 52 16:04:54 จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 52 15:33:21

ความคิดเห็นที่ 2 ขอขอบคุณภาพจาก www.thaifilm.com ภาพยนตร์เรื่อง ชุมทางหาดใหญ่ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 52 15:56:23

ความคิดเห็นที่ 3 ภาพพื้นที่ถนนธรรมนูญวิถี (ปัจจุบัน) จาก google.com ใกล้กับสถานีรถไฟหาดใหญ่ ปัจจุบันเป็นศูนย์การค้าและตึกแถวส่วนหนึ่งแล้ว มีร้านทองเปิดขายมากที่สุดสายหนึ่งในหาดใหญ่ จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 52 15:59:35

ความคิดเห็นที่ 4 อีกภาพจาก www.google.com ภาพอาคารมองจากมุมด้านบน จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 52 16:00:54

ความคิดเห็นที่ 5 น่าจะมีคนแบบลุงถิงเยอะๆ หน่อย (เทศบาลก็ทำงานไป) แต่คนแบบลุงถิงช่วยให้การใช้ทรัพยากรโลกเป็นไปอย่างยั่งยืน เคยคิดอยากทำงานแบบลุงถิงค่ะ อยากคัดแยกขยะดีๆ มาใช้ใหม่ แต่... จากคุณ : rainfull เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 52 16:18:24

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วคิดถึงรายการคนค้นคนเลยค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 52 18:51:48

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านเรื่องของลุงถิงแล้วใจหายค่ะ คงมีคนแก่ๆ ที่ต้องดิ้นรนแบบนี้อีกเยอะนะคะ ชุมทางหาดใหญ่ นี่จำไม่ได้ว่าเคยดูหรือเปล่า จำได้ว่าเคยดู ชุมทางเขาชุมทอง ค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 52 07:15:01

ความคิดเห็นที่ 8 อยากรู้ว่าลุงถิงยังอยู่ไหมและเด็กที่ลุงถิงเก็บมาเลี้ยงเป็นอย่างไรค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าจากที่ไกลนะคะ จากคุณ : เต่านินจา แมงดาซามูไร เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 52 17:47:09

ความคิดเห็นที่ 9 ไม่ทราบข่าวคราวอีกเลย ถามข่าวคราวจากคนแถวบ้านที่จำเรื่องนี้ได้ ก็บอกว่าไม่รู้เหมือนกัน ก็เช่นเดียวกันกับคนสามัญชนทั่วไป ที่ยากไร้และไม่มีเงินมีทองมากมายก่ายกอง ก็กลายเป็นคนไร้ชื่อ ไร้นาม จะไปไหนมาไหน หรือหายไปไหนก็ไม่มีใครสนใจมากนัก เป็นเรื่องชีวิตของคนธรรมดาสามัญในท้องถิ่น แต่ก็เป็นตำนานส่วนหนึ่งของคนแถวบ้านเกิด จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 52 19:12:10