ความคิดเห็นที่ 1 ...            “จ่าแจ้...”  ผมยกมือทักทายเมื่อเห็นทหารลาดตระเวนที่คุ้นเคยกันเป็นอย่างดีเดินลาดตระเวนผ่านมา            ทีมของจ่าแจ้  มีจ่าและเหล่าทหารเกณฑ์อีกสามคนเดินสอดส่องไปมารอบกาย...  คนสุดท้ายทำหน้าที่ระวังหลัง            “ว่าไง...นนท์  ทำไมมาเข้าเวรเร็วจัง  ระวังแฟนจะโกรธนะโว้ย”              จ่าแจ้ที่พึ่งไปงานแต่งของผมเมื่อสองสัปปดาห์ที่แล้วเอ่ยแซว  ด้วยรู้ดีว่าช่วงนี้น่าจะเป็นเวลาที่ควรจะกอดแฟนมากกว่ากอดปืน...            ความจริงผมก็แอบเห็นด้วยกับความคิดจ่านะ  แต่หน้าที่ย่อมมาก่อนเหนือสิ่งอื่นใด...จะให้ทำไงได้เล่า            “ว่าแต่ผม...แล้วจ่าแจ้ล่ะเมื่อไรจะถึงวันลา  ไม่ได้พักแบบนี้เถอะระวังเมียจะหนีไปมีกิ๊ก”              ผมหยอกกลับด้วยรู้จักสนิทสนมกันมานานเพราะแกเคยเป็นครูฝึกเมื่อตอนที่ผมเข้าไปอบรมอาสาสมัครป้องกันภัยฝ่ายพลเรือนรุ่นแรก...และก็เป็นหนึ่งในก๊วนวงเหล้าในวันหยุด            “ชิ...ไอ้นี่  เล่นกับสาก...สากตีหัวซะงั้น”  จ่าแจ้ทำงอนเป็นผู้หญิงพลอยทำให้พวกเราหัวเราะร่า  “อีกสามวัน  ก็จะได้ลาพักแล้วโว้ย...คราวนี้ล่ะจะได้กลับบ้านไปหาไอหนูสักที  กะว่าจะไปทำเซอร์ไพรส์ในวันเกิดมันด้วย”            ไอ้หนูที่จ่าแจ้พูดถึงก็คือลูกชายที่เขารักดุจแก้วตาดวงใจ  รองลงมาก็คืออีแก่ที่จ่าแจ้ชอบเรียกติดปาก...แต่เวลาเมาๆ  ผมจะได้ยินจ่าเรียกเมียของแกว่า...ยาหยี            “แล้วลูกจ่ากี่ขวบแล้วล่ะ  เรียนชั้นไหนแล้ว”  พี่โชคที่ซดกาแฟนจนหมดแก้วออกปากถาม            “อายุจะสิบขวบแล้วนาปีนี้  โตเป็นหนุ่มแล้วล่ะ...แต่เรียนชั้นไหนแล้วหว่า...ป.4 หรือไม่ก็ ป.5 นี่ล่ะ”  ด้วยห่างจากบ้านมานาน  จ่าแจ้เองก็ชักจะลืมๆ ไปแล้วเหมือนกันว่าลูกชายของตนเรียนอยู่ชั้นไหน              ใบหน้าที่พูดถึงลูกชายยามนั้นดูมีความสุขเหลือเกินในความคิดผม...นี่สินะ...สีหน้าของคนเป็นพ่อ            “เฮ้ย...ไปก่อนนะ  เดี๋ยวต้องไปเดินตรวจที่หน้าสถานีรถไฟอีก  ระวังตัวด้วยล่ะ”  จ่าแจ้โบกมือเป็นสัญญาณให้กับลูกน้อง            “จ่ากับลูกน้องก็ระวังตัวด้วยล่ะ”  ผมตะโกนไล่หลังและก็ได้ยินเสียงตอบมากจากอีกฝ่ายโดยที่เขาไม่ได้หันกลับมา            เสียงฝีเท้าของเหล่าทหารลาดตระเวนเงียบไปแล้ว  ทั่วบริเวณปกคลุมด้วยความเงียบอีกครั้ง...  ผมได้ยินเสียงพี่โชคร้องเพลงฮึมฮัมเป็นเพลงสมัยที่ผมยังเป็นเด็กที่ร้องโดยพี่กี้อมฮอลล์            “...ทุกค่ำคืนฝากกับความมืดไป  กอดเธอไว้อย่าให้ร้าวรอน  บอกตะวันที่ทอแสงอ่อน  จะร้อนหนาวยังห่วงเธอ...รักษาตัว...”            เตี้ย...เดินลุกไปที่ข้างหลังตึกเพื่อพาน้องไปร้องไห้  ในขณะที่ผมกับพลคอยสอดตาเพื่อมองหาความผิดปกติ            เข็มสั้นชี้ไปที่เลขสี่ได้สิบห้านาที  จนผมชักเริ่มเซ็งที่วันนี้เวลาเดินช้าเหลือเกิน...ตอนนี้อยากกลับบ้านใจจะขาดอยู่แล้ว            ผมควักบุหรี่ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง  ก่อนจะหยิบมันออกมาจากกล่องหนึ่งมวนคาบคาไว้ในปาก...ความจริงผมก็ไม่ได้ติดบุหรี่หรอก  เพียงแต่กะจะสูบให้มันหายหนาวเท่านั้น  ไฟแช็คสีแดงที่มีน้ำมันอยู่ครึ่งหลอดถูกหยิบมาจากกระเป๋าอีกข้าง  แต่ก่อนที่ผมจะจุดไฟแช็คหูของผมก็ได้ยินเสียง            บรึ๊มมมมมมมมมมมมมมม !!!  ครืนนนนนนนนนน !!! แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 52 02:17:00 จากคุณ : yodaoi เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 52 02:08:42

ความคิดเห็นที่ 2 ...            เสียงหนักๆ แน่ๆ นั้นผมจำได้ดีทีเดียวว่ามันเป็นเสียงของระเบิดแน่นอน...  แสงไฟสว่างวาบเพียงชั่วพริบตาแต่มันก็ทันที่ผมพอจะรู้ว่ามันมาจากจุด            ...หน้าสถานีรถไฟ...            “จ่าแจ้”              ผมพึมพำทันทีที่นึกได้  กลัวเหลือเกินว่าจ่าและและลูกน้องอาจจะยังอยู่แถวนั้นแล้วจะโดนลูกหลงไปด้วยไหน              ควันและเปลวไฟลอยพุ่งท่ามกลางความมืดราวกับอสูรแห่งรัตติกาลออกล่าเหยื่อ...แข้งขาสั่นโดยไม่ทราบสาเหตุ  เป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว...มันช่างน่ากลัวเหลือเกินในความคิดของผม...ใครกันที่เป็นคนประดิษฐ์ของชั่วร้ายแบบนี้ออกมา            พี่โชคประทับปืนอยู่ในในท่าเตรียมพร้อมทันที  ด้วยเกรงว่าจะเกิดเหตุที่ไม่คาดฝันตามคนที่มีประสบการณ์มากที่สุดในกลุ่ม            ในขณะที่พลเองก็วิ่งไปที่วิทยุสื่อสารเพื่อติดต่อกับแม่ข่าย  แต่ตอนนั้นผมได้ยินเพียงเสียงแว่วๆ มาเท่านั้น              “พญาเหยี่ยว...วอเก้า...เหตุห้าหนึ่งหนึ่งที่หน้าสถานีรถไฟ...เปลี่ยน”  ผมจับใจความได้แค่ว่าพลกำลังแจ้งแม่ข่ายว่ามีเหตุระเบิด            เท้าของผมมันก้าวไม่ออกทั้งๆ ที่ใจนั้นอย่างจะเผ่นไปยังที่เกิดเหตุเพื่อไปดูให้แน่ใจว่าจ่าแจ้ยังปลอดภัยดีหรือเปล่า...            พี่โชคคงเห็นอะไรบางอย่างในตัวผมถึงได้บอกกับผมว่า    “อย่านะนนท์...นั่นมันไม่ใช่หน้าที่เรา...ตอนนี้เราต้องอารักขาพื้นที่ตรงนี้ให้ปลอดภัย  แถมเรายังไม่รู้เลยว่าจะมีระลอกสองสามมาอีกหรือเปล่า”            ไม่กี่นาทีต่อมา...เสียงไซเรนดังขึ้นในความมืด  รถสีขาวของหน่วยกู้ภัยแล่นตรงไปยังที่เกิดเหตุ...  ถ้าวันนี้ผมไม่ได้เข้าเวรผมก็คงเป็นคนหนึ่งที่อยู่ในรถคันนั้น...            ผมหมุนวิทยุสื่อสารของตัวเองไปยังคลื่นที่จะได้รับรายงานอย่างรวดเร็วที่สุด...            รถทหารแล่นผ่านผมไปสี่ห้าคัน  ตามด้วยรถตำรวจอีกสองคัน  ทุกคนที่อยู่ในรถสีหน้าเคร่งเครียดพร้อมอาวุธครบมือ            รถกู้ภัยแล่นออกมาจากที่เกิดเหตุเป็นคันแรกและผมก็ได้ยินเสียงที่ไม่อยากได้ยินมากที่สุด            “ผู้ประสบเหตุสี่นาย...เสียชีวิตเนื่องจากถูกสะเก็ดระเบิด 3 นาย...ทราบชื่อว่า...พลทหาร....พลทหาร...และจ่าสิบโทอดิเรก  ชูวิจิตร  ส่วนผู้บาดเจ็บสาหัสมีหนึ่งรายตอนนี้กำลังนำไปส่งโรงพยาบาล...เปลี่ยน”            ...จ่าสิบโทอดิเรก  ชูวิจิตร  คือชื่อและนามสกุลของจ่าแจ้...            คนที่ผมพึ่งคุยไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงที่ผ่านมานี่เอง...แต่ตอนนี้เขาไม่มีโอกาสที่จะมาคุยกับผมอีกแล้ว...ไม่มีแม้แต่โอกาสที่จะได้กลับบ้านในอีกสามวันข้างหน้า...ไม่มีโอกาสที่จะได้กลับไปเซอร์ไพรส์วันเกิดให้กับลูกชายของตัวเอง            จ่าแจ้เสียสละชีพเพื่อปกป้องชาติ...            ในคืนที่ใครต่อหลายคนกำลังนอนหลับอย่างสบายอยู่ในบ้าน            น้ำตาผมไหลลงมาอย่างไม่อายใคร...  เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกถึงการสูญเสีย...  แต่ความรู้สึกของผมคงไม่เท่ากับคนรักของผู้ที่จากไป...ที่ต้องยืนรอรับศพกลับบ้านด้วยร่างที่คลุมด้วยธงชาติไทย            คนทำเขาจะรู้หรือไม่ว่าคุณได้ทำลายชีวิตใครไปบ้าง...หรือคุณคิดว่าเป็นเพียงความสะใจ  ลองย้อนกลับมามองตัวเองหน่อย  ถ้าคนที่ตายในวันนี้คือคนที่คุณรักที่สุด...คุณจะทำยังไง            ถ้ามีใครมาทำคุณแบบนั้นบ้างคุณจะยอมไหม...            คุณคิดว่าพวกเราคนไทยกลัวเรอะที่คุณทำแบบนั้น...ยิ่งคุณทำแบบนั้นเท่าไร...คนไทยยิ่งรักกันมากขึ้น...           พระอาทิตย์ชึ้นแล้วแต่ความวุ่นวายยังคงไม่จบ...เหตุระเบิดที่เกิดเมื่อตอนเช้ามืดทำให้ร้านค้าที่เปิดอยู่หน้าสถานีรถไฟเสียหายไปหลายหลังคาเรือน  เบาๆ ก็กระจกแตกแต่ร้านที่ผู้ก่อการร้ายเอาระเบิดไปวางเสียหายหนักกว่าเพื่อน  จนเจ้าของร้านถึงกับเป็นลมเมื่อเห็นสภาพของร้านตัวเอง              เหล่าไทยมุงต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  ในขณะที่ทหารและตำรวจก็อยู่รอบที่เกิดเหตุเพื่อค้นหาหลักฐาน...ในขณะที่นักข่าวหลายคนก็ยืนรอบที่เกิดเหตุเพื่อทำข่าว            พอได้เวลาออกเวรผมเอาปืนไปคืนที่หน่วย...ก่อนที่จะขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้าน  ภรรยาของผมยืนหน้าตื่นอยู่หน้าบ้านทันทีที่เห็นมอเตอร์ไซค์ของผมแล่นเข้ามา  เธอก็วิ่งตรงมายังผม...ใบหน้านั้นมีคราบน้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้ว  แต่ดวงตายังแดงก่ำอยู่            “อ้อยได้ยินข่าวตกใจแทบแย่...โทรหาพี่ก็ไม่ติด  ใจไม่ดีเลย...”            “เขาตัดสัญญาณมือถือน่ะ  ไม่ต้องห่วงนะ...พี่กลับมาแล้ว”              เธอกอดผมแน่น...ผมกอดตอบด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี...            ...ดีใจเหลือเกินที่ได้กลับมา...            แต่เหล่าทหารที่ต้องจากไปนั่นเล่า...เขาจะกอดใคร ...แด่อาของข้าพเจ้าและเหล่าทหารกล้าทั้งหลายที่ได้ตายในหน้าที่...เพื่อรักษาชาติไว้ให้ลูกหลานได้อยู่อย่างสบาย... หลับให้สบายเถอะเหล่าทหารกล้า...ท่านเหนื่อยเพื่อชาติมาพอแล้ว... ...เราจะไม่ลืมท่านเลย...ท่านจะอยู่ในใจเราตลอดไป... ...และเราจะสานฝันของท่านเอง... ...ไทยนี้รักสงบ  แต่ถึงรบไม่ขลาด... จาก...คนที่ปลายด้ามขวาน แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 52 02:19:21 จากคุณ : yodaoi เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 52 02:09:42

ความคิดเห็นที่ 3 เยี่ยม ครับ    เห็นภาพเลย จากคุณ : otto เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 52 09:16:06

ความคิดเห็นที่ 4 ขอเป็นกำลังใจให้เหล่าทหารหาญที่เสียสละเพื่อชาติทุกนาย ดิฉันเกือบจะสูญเสียญาติไปในเหตุการณ์รุนแรงนี้ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่า เหตุการณ์ ณ ปลายด้ามขวาน จะกลับคืนสุ่ภาวะปกติโดยเร็ว แก้ไขเมื่อ 16 ก.ย. 52 09:25:20 จากคุณ : หมึกน้อย เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 52 09:17:58

ความคิดเห็นที่ 5 ส่งกำลังใจให้ทุกหน่วยงานและประชาชนพื้นถิ่นทางนั้นด้วยค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 52 22:30:24

ความคิดเห็นที่ 6 เป็นกำลังใจและส่งแรงใจให้ทหารกล้าที่ทำงาน เพื่อให้เราได้อยู่อย่างปลอดภัยค่ะ จากคุณ : adel_ew เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 52 23:15:07

ความคิดเห็นที่ 7 วันที่เกิดระเบิดคาร์บอม...รถคันก่อเหตุตั้งใจที่จะขับเข้ามาจอดที่หน้าโคลิเซี่ยม(เป็นโรงหนังที่ทันสมัยที่สุดในยะลา)  แต่เพราะหาที่จอดไม่ได้  จึงได้วนรถไปทั่วเมืองยะลาเพื่อหาจุดที่มีคนพลุกพล่าน หรือไม่ก็จุดที่มีทหารและตำรวจอยู่เยอะๆ   วันนั้นถ้าเกิดระเบิดที่โคลิเซี่ยมรับรองเลยความเสียหายต้องรุนแรงกว่านี้ และอาจจะมีผู้เสียชีวิตมากกว่านี้ด้วย วันนี้เราอาจจะไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้แล้ว...ถ้ามันหาที่จอดรถกระบะคันนั้นได้  เพราะวันนั้นเราไปเข้าเวรที่หน่วยกู้ภัยมูลนิธิแม่กอเหนี่ยวยะลา  ซึ่งอยู่ห่างจากโคลิเซี่ยมไม่ถึงสิบเมตร   รบกวน...เพื่อนๆ  ช่วยดูและส่งต่อถึงโฉมหน้าของคนร้ายที่วางระเบิดคาร์บอม ขอขอบคุณรูปจาก...เว็บกู้ภัยมูลนิธิแม่กอเหนี่ยวยะลา...สำหรับใครอยากทราบข่าวความเคลื่นไหวเหตุการณ์ความไม่สงบในจังหวัดยะลา...สามารถเข้าไปดูได้ที่ http://www.mkn-yala.com/phpbb/  และเหตุการณ์คาร์บอมเมื่อวันที่ 4 กันยายนที่ผ่านมาได้ที่   http://www.mkn-yala.com/phpbb/viewtopic.php?t=316 จากคุณ : yodaoi เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 52 00:49:14

ความคิดเห็นที่ 8 T^T หลับตาเถิดนะ ขอให้เธอหลับฝันดี... จากคุณ : peiNing เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 52 11:34:18