ความสุขเอย.. เจ้าอยู่ที่ไหนหนอ ?

.....เมื่อเขาลืมตาดูโลกมา ข้างกายของเขาก็มีแต่แม่  
แม่คือผู้ให้ทุกสิ่งทุกอย่างแก่เขา และแม่คือทุกสิ่งทุกอย่างของเขา....



ชีวิตเยาว์วัยของเขายากลำบาก แต่สำหรับแม่ที่ต้องเลี้ยงดูส่งเสียเขา ยิ่งยากลำบากกว่า

เขารักแม่ และสงสารแม่

เขาตั้งปณิธานไว้อย่างแรงกล้า จะหมั่นขยันเรียนหนังสือ เพื่อจบออกมาได้งานดีๆทำ และจะหาเงินเพื่อซื้อหาความสุขให้แก่แม่

เขาตั้งใจเรียนหนังสือ  มุ่งมั่นจนกระทั่งเรียนจบ




แต่แล้ววันหนึ่ง... เขาก็ได้ข่าวมาว่า แม่ล้มป่วยลง

เขาจึงวางมือจากการทำงานชั่วคราว เพื่อกลับไปหาแม่

เขาพาแม่ไปโรงพยาบาล หลังจากหมอตรวจแม่เขาเสร็จ เขาก็ถามหมอว่า

" ตุณหมอครับ  แม่ผมเป็นอะไรหรือครับ ? "

หมอจึงบอกเขาว่า

" แม่ของคุณป่วยเป็นโรคขาดสารชนิดหนึ่ง ซึ่งมีความจำเป็นต่อการดำรงชีวิตที่สุด ใครก็ตามที่ขาดสารตัวนี้  แม้มีลมหายใจ ก็เหมือนอยู่อย่างตายทั้งเป็น "

" สารอะไรหรือครับ ? "

" สารชนิดนั้น เรียกว่า ความสุข "




เขาบอกกับแม่ว่า  " แม่รอนะครับ อีกไม่นาน ผมจะทำให้แม่เป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก"

หลังจากเรียนจบ เขาก็มุ่งมั่นทำงาน  เอาเวลาทั้งหมดทุ่มเทอยู่กับงาน

ทำ..ทำ..ทำ  เพื่อให้ได้เงิน..เงิน..เงิน มามากๆ


เขาบอกกับแม่ว่า  "  แม่รอนะครับ อีกไม่นาน  พอผมรวย..ผมจะทำให้แม่เป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก"

แม่พยักหน้า แล้วก็ รอคอยลูกชาย...ซึ่งไม่เคยแวะมาหาเลย เนื่องจากอีกฝ่ายเอาแต่ทำงาน  มีเพียงเงิน ที่ถูกส่งมาให้จับจ่ายใช้สอย โดยที่นางไม่ต้องทำงานอะไรอีกเลย


เวลาผ่านไป... เขาร่ำรวย มีเงินมากมาย แต่เขายังรู้สึกว่า นั่นคงยังไม่พอ ที่จะทำให้แม่เป็นผู้หญิงที่มีความสุขในโลกได้ เขาจะต้องหาเงินมาให้มากกว่านี้





" ความสุข ?"  


เขาทวนชื่อมันอยู่ในใจ มันก็คือสิ่งที่เขากำลังตามหามาชั่วชีวิตให้แม่อยู่นั่นเอง

อันที่จริงทุกวันนี้ที่ผ่านมา เขาก็ได้ส่งเงินมาซื้อให้แม่อยู่ทุกเดือนแล้วมิใช่หรือ  หรือว่า มันยังน้อยเกินไป หรือว่า มันจะไม่ใช่ตัว "ความสุข"  ที่แม่ต้องการ

แล้วความสุขที่แม่ต้องการ มันเป็นอย่างไรหนอ ?



ดังนั้นเขาจึงตั้งปณิธานในใจว่า  ไม่ว่าเขาจะทุ่มเทเงินที่มีไปจนหมดเนื้อหมดตัวเขาก็จะหาซื้อ  เจ้า "ความสุข" ตัวนี้มาให้แม่ให้จงได้

เขาจึงเอาเงินส่วนหนึ่ง มาจ้างพยาบาลที่ดีและดูแลคนไข้เก่งที่สุด มาดูแลแม่เขาที่โรงพยาบาล จากนั้นก็ออกตามหา  เจ้า "ความสุข" ที่หมอพูดถึง เพื่อมารักษาแม่

เขาเดินทางออกไปค้นหาอยู่นับปี แต่ก็ยังหาไม่เจอ จนกระทั่งเงินที่พกติดตัวร่อยหรอลง และเงินที่ใช้สำหรับว่าจ้างพยาบาลดูแลแม่หมดไป



ในที่สุด เขาจึงต้องกลับมา.. กลับมาด้วยความรู้สึกเสียใจ ละอายใจ และสำนึกผิดต่อแม่เป็นอย่างยิ่ง

เขาหาความสุขให้แม่ไม่เจอ  เขาไม่สามารถทำในสิ่งที่เขาได้สัญญาไว้กับแม่ได้




" แม่จ๋า.. ลูกผิดไปแล้ว "  

เขาก้มลงกราบขออภัยต่อแม่ ซึ่งนอนหายใจรวยริน เพราะอ่อนเพลีย ร่างกายผอมแห้ง ด้วยอาการขาด "ความสุข" มาหล่อเลี้ยงชีวิตอย่างรุนแรง

เวลานี้เขาหมดเนื้อหมดตัวแล้ว เขาไม่สามารถเอาเงินไปซื้อหาสิ่งที่เขาคิดมาตลอดว่ามันคือ "ความสุข" ของแม่ได้  และไม่มีเงินที่จะว่าจ้างใครมาดูแลแม่อีกต่อไป

ตอนนี้สิ่งที่เขาทำได้เพียงอย่างเดียวก็คือ อยู่เคียงข้างแม่ในวาระสุดท้ายของชีวิต




แล้วไม่คาดคิด...มันดั่งราวเกิดปาฏิหาริย์ !


ณ  เวลานั้นซึ่งเขาไม่มีเงินที่จะซื้อหาอะไรมาให้แม่ได้อีกเลย  ไม่มีเงินที่จะว่างจ้างใครมาดูแลแม่ได้อีกต่อไป  

แต่ทว่า..อยู่ๆอาการของแม่ก็ดีขึ้นทีละน้อยอย่างไม่คาดหมาย   ราวกับต้นไม้ที่เหี่ยวเฉาใกล้ตาย  พลันชุ่มชื่นขึ้นด้วยได้น้ำและปุ๋ยมาหล่อเลี้ยงชีวิต


แม่ดูสดชื่นขึ้น แข็งแรงขึ้น จนดีวันดีคืน


แล้วในที่สุด เขาก็ค่อยพบว่า... เจ้าความสุขของแม่ ซึ่งเขาตามค้นหามาเกือบชั่วชีวิต เพื่อจะมอบใหกับแม่ที่เขารัก  ความจริงแล้ว มันไม่ได้อยู่ไกลจนสุดขั้วโลก หรือแพงจนต้องใช้เงินมากมายไปซื้อหามัน

แต่มันอยู่ใกล้แค่นี้นิดเดียว อีกทั้งไม่จำเป็นต้องใช้เงินออกไปจ่ายซื้อเลยแม้แต่น้อย



เพราะว่าความสุขของแม่ ก็คือ.. ตัวเขา.. นั่นเอง


สิ่งที่แม่ต้องการที่สุด คือ การที่ได้อยู่ใกล้ๆลูก และมีลูกคอยดูแลยามแม่แก่ชรา  แค่นี้เท่านั้น





...



ปล. แล้วสิ่งที่ประทับฝังอยู่ในใจของผู้เขียนมาจนถึงบัดนี้
นั่นคือการได้ป้อนข้าวให้กับแม่เป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายในชีวิตในห้อง ICU
และก็เป็นข้าวมื้อสุดท้ายของแม่ด้วย
เพราะหลังจากนั้น แม่ก็ต้องใส่เครื่องช่วยหายใจ
แล้วก็เสียชีวิตในห้องนั้น

แล้วคุณล่ะ.. คุณได้ทำอะไรให้แม่บ้างหรือยัง
โปรดรีบทำ .. ก่อนที่จะไม่มีโอกาสอีกแล้วนะคะ



.

จากคุณ	: ธีตภากร
เขียนเมื่อ	: 16 ก.ย. 52 19:30:15