ป้าเดือน
|
|
ยังจำได้วันนั้นที่อยู่ดี ๆ ตรอกข้างบ้าน ซีกหนึ่งเป็นที่ดินของการรถไฟแห่งประเทศไทย อีกซีกหนึ่งเป็นที่ดินของเอกชน มีความกว้างประมาณห้าสิบเซ็นติเมตรได้โดยประมาณ ที่ฝาไม้บ้านร้านอาหารมุสลิม(ร้านของพ่อเพื่อน) มีช่างไม้มาตอกอะไรปึง ปัง ปึง ปัง อยู่ พักใหญ่ เลยเดินเข้าไปในตรอกดูว่าทำอะไรกันอยู่ ปรากฏว่ามีผู้หญิงวัยสาวใหญ่ประมาณสามสิบปีเศษ จุ๊ปากห้าม แล้วบอกว่า ไม่มีอะไรให้กลับบ้านไปเสีย ก็เลยเดินกลับบ้านไปนอน เพราะตอนนั้นยังเด็กมาก
วันรุ่งขึ้นก็เห็นร้านขายหนังสือขนาดเล็ก เปิดร้านอยู่ในตรอกระหว่างบ้านเรียบร้อยแล้ว มีหลังคาสังกะสีกันแดดกันฝน แทรกอยู่ระหว่างกลางตรอกดังกล่าว โดยแผงหนังสือที่เป็นเล่มก็ใช้ฝาผนังไม้ ของร้านอาหารอิสลาม(ของเพื่อน) เป็นบ้านไม้สองชั้น เป็นชั้นวางหนังสือขนาดสามแถว(ถ้าจำไม่ผิด) ส่วนหนังสือพิมพ์กับหนังสือที่ขายดีก็วางหน้าร้าน แล้วส่วนหนึ่งวางแขวนกับบานประตูกั้นตรอกที่ทำขึ้นใหม่ โดยบานประตูปิดเปิดกั้นตรอกผลักเข้าไปข้างในตรอก แล้วคนขายผู้หญิงคนนั้นก็นั่งระหว่างกลางตรอก เป็นเจ้าของร้านหนังสือ ทราบชื่อภายหลังว่า ป้าเดือน
สิ่งที่สูญหายไปจากการเปิดร้านของป้าเดือน คือ พื้นที่สาธารณะของชุมชน ที่แต่เดิมเคยเดินผ่านเข้าออกได้ก็มีเจ้าของครอบครองไปแล้ว และแต่ก่อนเป็นทางลัดเดินเข้าออก เพื่อไปเล่นกีฬาที่สนามฟุตบอลหลังบ้านกับเพื่อนได้ก็ค่อย ๆ หมดไป เวลาที่แกเปิดร้านขายของอยู่ จะเดินผ่านก็ต้องบอกแกหลีกทางให้ จะเดินเข้าออกสบาย ๆ ก็เวลาแกปิดร้านกลับบ้านเช่านอน ส่วนประตูร้านของแกก็สามารถเปิดเข้าออกได้ตามปรกติ ซึ่งจะรู้กันเฉพาะในละแวกบ้านที่ทราบกัน แต่คนต่างถิ่นจะไม่เข้าใจคิดว่าตรอกนี้ปิดตายแล้ว หนังสือบางส่วนก็ทิ้งไว้ในแผงหนังสือของแกที่ปิดฝาล็อคได้ เวลาแกไปส่งหนังสือพิมพ์ตามร้านค้าที่เป็นสมาชิกด้วยรถจักรยาน
จากคุณ |
:
ravio
|
เขียนเมื่อ |
:
16 ก.ย. 52 21:27:13
|
|
|
|