ความคิดเห็นที่ 1 เสียงฮัมเพลงโปรดเบาๆคลอกับกีตาร์โปร่ง  คนเล่นซึ้งไปกับทะเลมรกตเบื้องหน้าด้วยท่วงท่าสบายอารมณ์ ฟองคลื่นขาวทยอยซัดเข้าฝั่งระลอกแล้วระลอกเล่า  พัดกรวดทรายละเอียดโถมหาดขาว “จบแล้ว เราจะไปทำงานต่างจังหวัด” จรวางกีตาร์ลง สายตายังละจากทะเล ขณะที่เจ้าหล่อน ผู้หญิงผมสั้นง่วนอยู่กับการขีดเขียนลวดลายยุ่งเหยิงบนผืนทราย “นายจะไปทำอะไร” “ไปเรื่อยๆ เราไม่ชอบทำงานอยู่กับที่  อาจจะเขียนรูปซะเดือน  ถ่ายรูปซะเดือน เขียนหนังสืออีกเดือน” “นายโขคดีนักที่ไม่ต้องมีข้อผูกพันกับที่บ้าน” คนพูดพึมพำ มือยังแต้มเส้น แต่งลายไม่สิ้นสุด “ไปกับเราก็ได้นะ สถิตา เรายินดีที่จะมีเพื่อนร่วมงานอย่างนาย” สถิตาเงยหน้ามองเสี้ยวหน้าคล้ำของเพื่อนชายคนสนิท  ผมปรกต้นคอเยี่ยงหนุ่มพเนจรผู้ไม่เคยใส่ใจกับความสำอางใดๆ แล้วหล่อนก็เบือนหน้ากลับมายังลวดลายที่เพิ่งจารึกเสร็จ  ตาหลุบต่ำซ่อนนัยบางอย่าง “เราถ่ายรูป นายเขียนเรื่องหรือสถิตาอยากถ่ายรูปบ้าง...” จรฝันถึงอนาคตด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น ไม่เลวนักหรอก สำหรับชีวิตในวัยหนุ่มสาวที่ยังเปี่ยมพลังวังชา ดั้นด้นไปไหนๆด้วยกันแล้วถ่ายทอดเรื่องราวให้คนอื่นรับรู้  จรเคยทำมาแล้วให้กับนิตยสารฉบับหนึ่งระหว่างเรียนหนังสือ เขาเคยฝันไกลไปถึงบทความผลงานตัวเองที่จะได้รับการตีพิมพ์ในนิตยสารระดับสากล “ไว้จบแล้ว ค่อยคุยกันใหม่” มีแววหมองๆไม่แน่ใจบางอย่าง ภายใต้ดวงตาเรียวรีคู่นั้น สถิตาลบลายเส้นที่ขีดๆเบียนๆบนผืนทราย ก่อนคลื่นขาวหนุนซัดขึ้นมาระลอกใหญ่ ไม่เหลือร่องรอยใดๆ จรปฏิบัติตามความตั้งใจทันทีที่เรียนจบด้วยการเริ่มออกผจญชีวิตอิสระ ในเวลาเดียวกันสถิตาเลือกทำงานในเมือง “นายลืมความคิดที่จะพิชิตยอดเขาแล้วหรือ” เขาเอ่ยถามอย่างคับข้องใจ ภายหลังฟังการตัดสินใจล่าสุดของเพื่อนหญิง สถิตาเลือกสานต่อกิจการของครอบครัว โรงพิมพ์ขนาดเล็กรับงานสิ่งตีพิมพ์ทั่วไปและนิตยสารวัยรุ่น วัยหวานทั้งหลาย “ไม่ลืมหรอก สักวัน..” “ก็เหมือนกับสักวัน นายจะเดินถนนให้ครบทุกสายในกรุงเทพ เที่ยววังทุกวังให้หมดทั่วประเทศ” เขาอดย้อนอย่างประชดประชันไม่ได้ จรผิดหวังในตัวหล่อน แท้จริง สถิตาก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่ดี ภายนอกจะทำตัวแกร่งแค่ไหนก็ยังกลัวการตกระกำลำบากในต่างถิ่น กลัวชีวิตที่ไม่มีอนาคตหรือหลักประกันแน่นอน  เสียดายวันเวลาที่คบกันมา  หลงคิดว่าหล่อนจะหลุดพ้นจากกฏเกณฑ์ของผู้หญิงทั้งหลายแหล่ “ชีวิตเราเลือกเองไม่ได้อย่างนาย นายก็รู้ไม่ใช่หรือ คนจีนเขามีทัศนคติเกี่ยวกับวิถีชีวิตอย่างไร” คนพูดถอนใจยาว ก่อนจะถ่ายทอดคำบอกเล่าที่เพิ่งสรุปกับบุพการีให้เพื่อนชายฟัง “คนเราน่ะต้องมีชีวิตที่มั่นคง มีงานทำ มีรายได้เป็นหลักแหล่งก่อน ต่อเมื่อนายไม่เดือดร้อนฐานะการเงินแล้วนั่นแหละ อยากจะทำอะไรก็ได้ จะนอนเล่นในป่าสักเดือน ท่องทะเลอีกเดือนก็ไม่มีใครว่า นายไม่ต้องกังวลว่าพรุ่งนี้จะมีกินหรือเปล่า” หยุดพูดนิดหนึ่ง ลอบมองสีหน้าคนฟังอย่างชั่งใจ “นายเข้าใจมั้ย จร” ไม่เข้าใจ  เขาโต้กลับอย่างมีปฏิกิริยาทันที ทำไมผู้หญิงหัวสมัยใหม่อย่างสถิตาถึงต้องยึดมั่นคตินิยมเก่าๆแบบนี้อีก  ชีวิตเป็นเรา จะอิ่ม อด หิว ประทังก็ด้วยน้ำมือและสมองของเราเอง ชายหนุ่มเริ่มพเนจรสมชื่อ  พร้อมผลงานบทความสารคดี เรื่องสั้น ภาพถ่ายรวมเล่มปรากฏบนแผงหนังสือสม่ำเสมอ เดือนละครั้ง จะกลับมาสังสรรค์กับเพื่อนพ้องเก่าๆ ชื่อของสถิตาเลือนไปจากความนึกคิดชั่วครู่ “โอ๊ย ขาโน้น ไม่ต้องพูด มือกดเครื่องคิดเลขเป็นระวิง จะเป็นเถ่าแก้เนี้ยแล้วมั้ง” ใครคนหนึ่งเอ่ยเรื่องของหล่อนซึ่งบังเอิญผ่านเข้าหู เถ้าแก่เนี้ย สถิตาน่ะหรือ  เขานึกภาพเด็กทอมบอยนั่งนับเงิน คุมตัวเลขในบัญชีหัวยุ่ง อาจจะมีเครื่องประดับราคาแพง สร้อยสักเส้น แหวนสักวง บอกฐานะให้เพื่อนๆสยบ นับวัน หล่อนกับเขาจะห่างไปทุกขณะ ไม่มีแล้ว ความฝันของคนพิชิตเขา จากคุณ : กูรูขอบสนาม เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 12:05:54

ความคิดเห็นที่ 2 “สวัสดี จร” เสียงคุ้นๆดังใกล้ตัวปลุกภวังค์ที่เคลิ้มไกลกลับมา ณ นาทีปัจจุบัน มัวแต่ครุ่นคำนึงเรื่องในอดีตจนลืมสังเกตคนที่เดินประชิดเข้ามา รอยยิ้มยังสดใส เปิดเผยเหมือนก่อน แม้จะดูเนือยๆล้าๆตามแบบฉบับคนทำงาน ทรงผมสั้นๆแค่ท้ายทอยเหมือนเก่า เสื้อเชิต กางเกง ไม่ผิดเพี้ยนไปจากเดิม แถมรองเท้าผ้าใบหุ้มข้อหนา หล่อนยังสะพายเป้ตุงหลัง  ใช้สายตาไวๆสำรวจดูเครื่องประดับก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านาฬิกาเรือนจำเจที่ข้อมือเล็กๆนั้น สถิตาหัวเราะเก้อๆเมื่อเห็นสายตาเพื่อนชายจับจ้องรายละเอียดแทบทุกส่วนทั่วร่าง  เขาเองก็ไม่มีอะไรผิดไปจากเดิม นอกจากหน้าที่กร้านแดดกร้านลม มากขึ้น “ขอโทษที เรามาสาย มัวแต่ไปดูเครื่องไม้เครื่องมือใหม่ๆ” “เครื่องมืออะไร” “ก้อพวก เครื่องเรียงพิมพ์ประกอบหน้าอะไรเทือกนั้นแหละ เปิดหูเปิดตาเอาเทคโนโลยีใหม่ๆมาใช้บ้าง จะได้ทันสมัยเสียหน่อย” น้ำเสียงพูดแกมหัวเราะจนคนฟังไม่แน่ใจว่าพูดทีเล่นทีจริงหรือกึ่งประชด “นายคล้ำไปนะ สถิตาพูดต่อ ขณะสาวเท้าก้าวนำบทบาทวิถี แดดบ่ายชั่วโมงที่แล้วค่อยจางจาก เมฆเทาทะมึนคลุมฟ้ามืดมัว ลมกรรโชกโหมพัด ทรงบาดาลส่ายโอนเอน สลัดกลีบเหลืองละออกร่ายกลางอากาศ “เราเพิ่งกลับจากทะเลที่เกาะใต้” จรเอ่ยชื่อเกาะเล็กๆที่ไม่ค่อยมีใครรู้จักแถบฝั่งอันดามัน “จะให้ขาวผุดผ่องเหมือนคนทำงานในห้องแอร์อย่างนายได้อย่างไร” คนถูกย้อนยักไหล่ไม่ตอบ  ทั้งคู่เดินผ่านศาลารถประจำทาง เหล่าผู้คนชะเง้อคอยรถเมล์ หวังจะได้ขึ้นรถก่อนฝนกระหน่ำ  สถิตายังรักษาระยะฝีก้าวปราศจากความรีบร้อน “นายสบายดีหรือ  เราคอยติดตามผลงานนายเสมอ รุ่งแล้วนี่” หล่อนหันมายิ้มล้อเลียน ลมแรงๆพัดผมปรกปิดเสี้ยวหน้า “รุ่งแบบคนที่ไม่มีหลักประกันน่ะ  ก้อ..สบายดี” เขาพยายามเสยผมต้านลม “สบายแบบชีวิตไม่ต้องคิดมาก” บทสนทนาส่อแววห่างเหินด้วย้ำเสียงและท่าที  ต่างคนต่างเดินต้านลม สถิตามองผ่านรั้วลูกกรงข้างทาง ต้นไม้ใหญ่น้อยเพยิบพยาบไหวราวกับกระหยิ่มเตรียมรับหยาดน้ำฉ่ำที่ใกล้จะชะโปรย  ดับความเร่าร้อนของผืนดินอันอ้าวระอุมาทั้งวัน  ใบไม้สองสามใบปลิวทิ้งเป็นวังวนตามแรงลม “เป้หนักมั้ย” เขาออกปากให้ความช่วยเหลือ เมื่อรู้สึกคนเดินหน้าชะลอฝีเท้าช้าลง จนเกรงว่าตัวจะปลิวเซซัด หล่อนส่ายหน้า “เราชินแล้วกับสมบัติบ้าในนี้” สมบัติบ้า..จะมีอะไร  นอกจากหนังสือเล่มใหญ่ เล่มน้อย  สมุดจดงานสัพเพเหระ ขนมกระจุกกระจิก นมอีกกล่องรองท้องเผื่อหิวระหว่างทำงาน สถิตาซ่อนความดีใจภายใต้สีหน้านิ่งสงบ ทั้งที่คิดไว้แต่แรกว่าจะตะโกนเรียกชื่อฝ่ายชายให้ดังๆเหมือนเมื่อก่อน  ทว่าใบหน้าที่เฉยเมยคล้ายคนแปลกหน้า ทำให้ฝ่ายหญิงใจแป้ว คงไม่มีอะไรจะทักทายให้คุ้นเคยอีกแล้ว นอกจากประโยคถามทุกข์สุขโดยมารยาทธรรมดา ฝนตก  ตกเกรียวกราวนองทั่วถนน ผู้คนที่เดินผ่านไปมาวิ่งหาที่หลบฝนเป็นการใหญ่ สถิตาหอบเป้แนบอก กลัวความชื้นของหยดน้ำเปียกจะซึมผ่านเข้าข้างใน “หลบเข้าในนี้ก่อน” จรผลักไหล่หล่อนวิ่งแน่ว เข้าประตูเหล็กดัดโบราณเบื้องหน้า แม้ม่านฝนจะหนาทึบ แต่ก็ไม่สามารถบดบังความงดงามของพระราชวังแห่งนี้ได้  รูปทรงขรึมสง่าแบบศิลปะสมัยหนึ่งของตะวันตก ยืนตระหง่านท่ามกลางฤดูกาลนับสมัย เสาแข็งแรงสลักลวดลายวิจิตรเสมือนประจักษ์พยานท้าทายความคลาสสิคของสถาปัตยกรรมยุคหลัง ชายหนุ่มวิ่งนำไปหลบที่ซุ้มศาลาเก่าๆริมสระบัว  เม็ดฝนพร่างพรมเหนือผิวน้ำกระเซ็นกระสายไม่สร่าง  สลัดศีรษะแรงๆ เสยผมเปียกน้ำ หยดชื้นไหลเป็นทางตามร่องมือใหญ่  เฮอ..ผมยาวๆนี่ชวนรำคาญเสียจริงเมื่อถูกฝน กว่าจะแห้งอีกล่ะ ผ้าเช็ดหน้าสีขาวถูกยื่นมาตรงหน้า จรมองตามเจ้าของผ้า ในความมืดหม่นของฟ้า มีประกายตาสุกใสวิบวับ วิบวับของผู้หญิงคนนี้ “เช็ดซะ เดี๋ยวเป็นหวัด” หล่อนพูดเสียงเรียบ เขารับผืนผ้าแห่งความปรารถนาดีของเพื่อนสาว แต่แทนที่จะนำมาเช็ดผมปรกเปียกๆของตน กลับคลี่ผ้าผืนสะอาดคลึงลงไปบนศีรษะที่คลุมด้วยผมซอยสั้นๆอย่างเบามือ “จร..”สถิตาหลับตาพึมพำ รู้สึกถึงความอบอุ่นที่ซึมผ่านหนังศีรษะลงมาทั่วใบหน้า  เมื่อลืมตาอีกครั้ง ก็เห็นเขาใช้ผ้าผืนเดิมเช็ดเรือนผมของตัวเอง “ นายใจร้ายจัง ไม่ยอมติดต่อมาเลย เราเหรอมัวเฝ้าคอยเป็นห่วง” เสียงพูดเหมือนตัดพ้อต่อว่าแกมระคนน้อยใจ “ยิ่งตอนไหนอ่านข่าวมีการปะทะกัน เรือล่ม ป่าทะลาย น้ำท่วม เรา..” “เราไม่ใช่เด็กแล้วน่า “จรแย้ง “ โตเป็นควายแล้ว จะมัวทำตัวให้ใครห่วงได้อย่างไร อีกอย่าง..” มองลึกลงไปในสีหน้าและแววตาของคู่สนทนา “ใครจะกล้ารบกวนเวลาทำงานของเถ้าแก่เนี้ยอย่างสถิตาได้ล่ะ” สถิตามองกิริยาสลัดผ้าเช็ดหน้าแรงๆ แล้วพาดบนพนักเก้าอี้ไม้ซึ่งสร้างติดกับศาลา “เถ้าแก่เนี้ยอะไร  วันๆยังทำงานงกๆอยู่เลย” “นายจะตั้งหน้าตั้งตาเก็บเงินไปถึงไหน หรือนายจะแต่งงาน” หล่อนสั่นศีรษะแรงๆรีบปฎิเสธทันที จรพูดต่อ “นายสุขดีหรือกับชีวิตแบบนี้” “เราเคยบอกนายแล้วนี่ เมื่อทุกอย่างพร้อม เราจะทำอะไรก็ได้” “นายจะไม่มีวันนั้นหรอก สถิตา  วันนี้ พรุ่งนี้ หรือมะรืน พนันกันก็ได้ นายไม่มีวันพร้อม” เขาพูดเสียงหนักราวกับตะโกนความอัดอั้นจากส่วนลึกของหัวใจที่สะสมมานาน  หล่อนก็เหมือนผู้คนทั้งหลายที่มัวแต่รอสร้างความฝันให้เต็มวันพรุ่ง  ขณะที่วันนี้ เดี๋ยวนี้ ยังแล้งไร้สีสันจินตนาการทั้งปวง “อย่าเถียงกันเลยนะ เรานัดเจอ ไม่ใช่มารื้อฟื้นความขัดแย้งเก่าๆ” เงียบไปครู่ใหญ่ ได้ยินแต่เสียงฝนกรูกราวสลับกับฟ้าคะนองครืน เหมือนกับจะส่งเสียงว่าขานต่อกัน  จรสูดลมหายใจยาวตบบ่าคนนั่งข้างๆ “เราขอโทษ ” แก้ไขเมื่อ 18 ก.ย. 52 13:50:42 จากคุณ : กูรูขอบสนาม เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 12:11:00

ความคิดเห็นที่ 3 คู่สนทนายิ้มออกนิดหนึ่ง คว้าเป้ค้นหาอะไรขลุกขลัก แล้วที่สุดก็ได้เม้าท์ออร์แกนขนาดจิ๋ว ดึงออกมาสลัดๆสองสามที “เป่าเพลงประจำตัวนายซิ” คนพูดยื่นให้ เขาคว้าเครื่องดนตรียาวเท่ามือ เริ่มไล่เสียงสูงๆต่ำๆ สูดลมหายใจเต็มปอดก่อนจะร่ายเพลงโปรด  คนฟัง เอียงคอฟังอย่างตั้งใจ บินเถอะบิน  โผบินไป ดาวดวงใดที่เจ้าใฝ่ฝัน วันเวลา แสนสุขสันต์ ไม่เกินฝันถ้าเจ้าฝ่าไป หากจะเปรียบชีวิต ดุจดังเธอและฉัน ฝันซิฝัน ฝันใฝ่ ฝันให้ไกล ไปให้ถึงซึ่งจุดหมาย ฟ้ามืดมนแต่ดาวน้อยนั้นยังพร่างพราย เหิรหาวไปให้ถึงดวงดาว  พิราบขาว.. “สถิตา” นักดนตรีชั่วคราวขานชื่อคนฟังเมื่อจบเพลง  เจ้าของชื่อนั่งตาลอยมองผ่านม่านฝนใสย้อย ต่อเมื่อถูกเรียกอีกครั้งจึงหันมายิ้มเจื่อนๆ “ตั้งแต่นายไป เราไม่เคยได้ยินเพลงนี้อีกเลย” กระซิบเหมือนพูดกับตัวเอง “ฝันให้ไกล ไปให้ถึงซึ่งจุดหมาย” “นายยังมีความฝันหลงเหลืออีกหรือ” “ถึงชีวิตจะวุ่นกับความจริงแค่ไหน เรายังไม่ลืมหรอกนะ ความตั้งใจเก่าๆ” สถิตาเขยิบตัวเข้าใกล้เพื่อนชาย เขย่าช่วงขาเขาเบาๆอย่างขอร้อง “จร ช่วยทบทวนตำนานคนพิชิตเขาหน่อยซิ” “จะดีหรือ” เขาแค่นยิ้ม “มันผ่านไปแล้ว เดี๋ยวก็ต้องทะเลาะกันอีกหรอก” หากเมื่อเห็นแววตาเว้าวอนก็อดใจอ่อนไม่ได้ เขาบีบปลายจมูกแบบๆของผู้หญิงทอมบอยอย่างเอ็นดู “มียอดเขาลูกหนึ่งให้นักเดินทาง 2 คนพิชิต  คนแรกเดินจ้ำพรวดๆรวดเดียว ไม่เคยสนใจว่าข้างทางจะมีอะไร เพราะหวังเพียงว่าจะได้พิชิตและยึดพื้นที่ที่ดีที่สุดก่อนใคร” “คนที่สอง..”สถิตาแทรก” มัวเถลไถล แวะชมดอกไม้ป่ามุมโน้น มุมนี้ นั่งเล่นแช่ขาในลำธาร  แกะรอยการล่องหนของนกป่า พักชมวิวระหว่างทาง  กว่าจะถึงยอดเขา จุดชมวิวที่ดีที่สุดถูกจับจองไปหมดแล้ว ได้แต่นั่งชม ทัศนียภาพบนไหล่เขาต่ำลงมา” “นายคือคนแรก” จรต่อ “นายคือคนที่สอง” สถิตาโต้กลับไม่ลดระก่อนจะพูดต่อ “จร เราต่างคนต่างเดินมาคนละครึ่งทางแล้ว  ไม่มีใครบอกได้หรอกว่าเส้นทางไหนจะคุ้มค่ากว่ากัน  เราอาจจะเจอความว่างเปล่าที่ยอดเขาแต่แสร้งบอกใครๆว่านี่คือความสำเร็จ  แล้วนายล่ะ อาจจะถูกเสือโหยขม้ำกินหรือเป็นไข้ป่าระหว่างทางก็ได้” “แต่เราก็พอใจ  อย่างน้อยเราก็ได้ผ่านพบประสบการณ์หลากหลาย” “นายอย่าหลอกตัวเองเลย เมื่อกี้ก็พูดหยกๆว่า ชีวิตสบายแต่ไม่มีหลักประกัน   นายจะร่อนเร่ไปอีกนานเท่าไหร่  แล้วถ้าเกิดนายต้องมีครอบครัว..” “เราไม่เคยคิดอะไรไกลไปกว่าวันนี้ ถ้าเราต้องมีครอบครัว..”จรบีบไหล่คนฟังอย่างจงใจให้รับรู้ “ผู้หญิงคนนั้นต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง” แล้วเจ้าตัวก็ผลุดลุกขึ้นยืน ฝนซาแล้ว ลมเย็นพัดความฉ่ำชื้นยะเยือกแทรกลึกไปถึงจิตใจ สนามหญ้ามีน้ำท่วมขังนอง อีกไม่กี่วันก็คงจะผลิก้านเขียวอ่อนทั่วทั้งผืนให้ชื่นชมแก่สายตา “แล้วชีวิตที่มั่นคงอย่างนายล่ะ สถิตา ไร้รสชาติสิ้นดี” “ใช่  มันจืด มันแล้ง”หล่อนยอมรับตรงไปตรงมา “แล้งจนน่าเบื่อ ทำไมเราไม่อยากออกเที่ยวป่า ท่องทะเลแบบนาย แต่เมื่อทำไม่ได้ เราก็ได้แต่..นี่ไง” มือหยิบหนังสือรวมภาพถ่ายเล่มล่าสุดของเขาชูขึ้นมา “ท่องไปกับตัวอักษร กับกล้องของนาย” เงียบไปอึดใจหนึ่ง เขาคืนเมาท์ออร์แกนให้หล่อน  ฟ้าข้างนอกเริ่มสว่างทีละนิด มีแสงรำไรผ่านพ้นขอบฟ้าลงมาด้วย “จร” น้ำเสียงพูดอย่างกลั่นกรอง คนพูดแตะข้อศอกอีกฝ่าย “เขาทั้งลูกออกใหญ่โต ทำไมนักเดินทางสองคนไม่เดินไปด้วยกันล่ะ ร่วมทางกันไป รั้งเหนี่ยวกันไว้” “มันเป็นแค่หลักการเท่านั้น สถิตา นายคิดว่าในความเป็นจริงจะทำได้หรือ” “แต่ก่อนเราคิดว่า มันเพ้อเจ้อ เราคิดมาตลอด ทำไมโลกนี้ต้องมีสุดขั้วทั้งสองฝ่าย ไม่มีการประนีประนอมกันเลยหรือ แต่ระบบธุรกิจสอนเรา” เสียงหล่อนเริ่มขึ้นจมูก จะเป็นเพระอาการหวัดเริ่มต้นหรือความรู้สึกที่เอ่อท้นจากภายใน “อ่อนข้อเพื่อผลประโยชน์ที่น่าพอใจตรงกลาง” “เราต่างมีวิถีชีวิตที่ไม่เหมือนกันเลย สถิตา โลกของนายกับโลกของเราก็คนละใบ” “โลกใบเดียวกันนั่นแหละ” เสียงนั้นย้ำดังขึ้น “ทำไมเราต้องมาแข่งกันเอง คู่แข่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดคือเส้นทางที่ต้องฝ่าฟันไปต่างหาก เราไม่รู้หรอกว่าจะเจอกับอะไร อุปสรรคบั่นทอน รอยลื่นไถลของโขดผา ไม้ป่าประดับหนามไหน่ หลุมพรางดักล่อ “ หล่อนสูดลมหายใจยาวก่อนจะกล่าวบทสรุปชัดแจ้ง “คนแรกจะดึงคนที่สองเมื่อเขาเถลไถลออกนอกเส้นทางเกินไป คนที่สองจะคอยรั้งคนแรกไม่ให้ก้าวพรวดพราดเร็วเกินจนลืมเก็บเกี่ยวความบริสุทธิ์ของน้ำค้างยามสาง” จากคุณ : กูรูขอบสนาม เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 12:15:23

ความคิดเห็นที่ 4 แดดโพล้เพล้ทอรำไรหลังฝนหยุดเหมือนให้โลกกอบกำความอบอุ่นครั้งสุดท้ายของวัน ส่องให้เห็นประกายใสของหยดน้ำที่เกาะพราวทั่วใบหญ้า  ทรงบาดาลนอกถนนใหญ่ยังสดสวยเย้ยสนธยา หยดฝนหมาดๆบนช่อดอกเหลืองยิ่งเพิ่มเสน่ห์วาววาม จรสูดกลิ่นไอดินของฟ้าหลังฝนชวนให้นึกถึงบรรยากาศป่าไพรที่ตนลุ่มหลง “นายมีโปรแกรมไปไหนต่อ” สถิตาถาม เมื่อต่างเดินมาถึงจวนสุดถนนแล้ว อนุสาวรีย์แท่งมหึมาสีเทาขลังตระหง่านเจนตาเบื้องหน้า “เราจะข้ามโขงไปลาว อาทิตย์หน้า” “ส่งเรื่องมาให้สำนักพิมพ์เราบ้างซิ” “พ่อนายจะยอมพิมพ์หรือ หนังสือท่องเที่ยวไร้สาระที่เราเขียน” “ก็ต้องลองดู” สถิตาสบตาเขาอย่างเปิดเผย “หรือถ้านายคิดว่า สำนักพิมพ์ของเรากระจอกเกินกว่าจะพิมพ์งานของนายได้ ก้อ..ไม่เป็นไร” ทั้งคู่ก็ย่ำมาถึงทางแยกพอดี ผู้คนสัญจรคลาคล่ำ ตะวันลับฟ้าไปแล้ว ความมืดโปรยตัวซ้ำสอง ไฟนีออนเหนือตึกแถวร้านค้าสว่างไสว   ตลาดยามเย็นเริ่มพลุกพล่าน  แผงเสื้อผ้าริมถนนค่อยๆถูกดึงออกมาวางจัดบทบาทวิถีกระจัดกระจายจากค้งสุดโค้ง “เราจะได้เจอกันอีกมั้ย งานนายคงยุ่ง” จรเดินหลบเข่งผลไม้ หลีกทางให้อีกฝ่ายเดินนำไปก่อน “เจอซิ เราดีใจนะที่ได้เดินร่วมกับนายอีก บนถนนสายนี้” ฝ่ายหญิงหันกลับไปมองเส้นทางที่เพิ่งผ่านพ้น ความร่มรื่นโชยอวลเต็มหัวใจ ไฟท้ายรถแดงโร่ผ่านไปทีละคัน “ถึงจะเป็นช่วงสั้นๆก็ตาม” สถิตาขอแยกตัวกลับ เหลือบมองเสี้ยวหน้าเพื่อนหนุ่ม ผมปรกยังเปียกเป็นรอยชื้น “กลับไป รีบอาบน้ำนะ ชีวิตนายยังต้องทรหดอีกเยอะ” “แล้วนายล่ะ” “เราต้องกลับไปโรงพิมพ์ มีงานค้างคอยอยู่” สถิตาสาวเท้าเตรียมเดินแยกจาก แล้วนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “ส่งข่าวให้รู้บ้างนะ เราคิดถึงนายเสมอ หญิงสาวในรูปลักษณ์เครื่องแต่งกายแบบทอมบอยเดินผ่านผู้คนแปลกหน้าและกลิ่นร่ำของค่ำคืน  ป้ายรถประจำทางที่แล่นผ่านโรงพิมพ์อยู่อีกมุมหนึ่ง เท้าก้าวเร็วๆโดยไม่สนใจกับน้ำสีครำที่เปื้อนกระเด็นรองเท้าผ้าใบและปลายขากางเกง  รู้สึกเป้ถูกกระตุกรั้งออกจากตัว ครั้นเหลียวหันมามอง จรนั่นเอง ยืนยิ้มเผล่พร้อมกระชับเป้ไนล่อนของหล่อนแนบกับตัวเอง “เราจะไปส่ง  เผื่อบางที..” เขาขยี้ศีรษะที่คลุมด้วยผมซอยสั้นๆไม่ได้รูปทรงโคลงไปมา “คราวหน้า จะได้ส่งต้นฉบับเรื่องต่อไปได้ถูกที่” สถิตายึดมือแข็งแรงของอีกฝ่าย  บีบแน่นราวกับเป็นคำมั่นสัญญา แล้วชายหนุ่มผมปรกคอและหญิงสาวผมซอยสั้นก็วิ่งผลุนผลันตามรถประจำทางขึ้นไป ถ้าบังเอิญเรานั่งอยู่บนรถประจำทางคันนั้น แล้วได้ยินเสียงสนทนาของหนุ่มสาวคู่หนึ่งถึงโครงการฝันเฟื่องต่างๆในอนาคต  ขออย่าได้แปลกใจเลย แก้ไขเมื่อ 18 ก.ย. 52 14:00:19 จากคุณ : กูรูขอบสนาม เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 12:19:45

ความคิดเห็นที่ 5 ทักทายกันก่อน หายไปเป็นเดือนสองเดือน เพราะไฟล์ล่ม กู้ไม่ได้เลย งานพิมพ์ทั้งหมดก็อยู่ในเครื่อง เพิ่งประสบความสำเร็จบางส่วนเมื่อคืนนี้เอง ที่เหลือต้องพิมพ์ใหม่หมดเลย เฮอ จากคุณ : กูรูขอบสนาม เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 12:21:19

ความคิดเห็นที่ 6   มาตามอ่านครับ จากคุณ : รอยยิ้ม ณ ริมเล เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 13:21:53

ความคิดเห็นที่ 7 ถนนเดียวกัน แต่เลือกเดินอยู่คนละฟากถนนนี่นะ ทำไงได้ Sometimes love doesn't mean 'hold tight' but 'let go' เนอะ :) จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 16:58:12

ความคิดเห็นที่ 8 คุณธีระศักดิ์ไม่อยู่แล้วหรือคะ ที่ชมรมนิสัยเสียเล็กน้อย ชอบล้อเพลงว่า พิราบเผา พิราบเผา หอมหวนยวนใจ แต่ชอบเพลงนี้ค่ะ ร้องแล้วกระหึ่มดี เล่นกีตาร์ไม่ยากด้วย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 20:04:49