ความคิดเห็นที่ 1   ต่อกระทู้ข้างบน ผมยื่นแขนไปให้  มันกำลังจะยื่นเข็มฉีดยาเข้ามา  ผมจับเข็มฉีดยาเอาไว้มั่น  และกระชากมันมา  แทงเข้าไปในดวงตาสีดำของมันอย่างแรง  เลือดสีเทาพุ่งกระฉูดออกมาจากดวงตาของตัวที่ใกล้ผมที่สุด  ผมผลักร่างนั้นออกไปและวิ่งออกมาจากกรงขัง  อีกร่างของสัตว์ประหลาดหยิบอะไรออกมา  แต่ผมวิ่งหลบทัน  ลูกปืนลูกซองพุ่งเข้าปักกำแพงเหล็กจนเป็นรูหลายรู เสียงออดๆดังขึ้น  เปรียบเสมือนระเบิดเวลาที่ทำให้ผมเร่งฝีเท้าของตนเองให้ไวที่สุด  ผมเลี้ยวซ้าย  เลี้ยวขวา  พยายามอย่างมากที่จะไม่ให้ถูกจับได้  เพราะไม่อย่างนั้น  ผมคงไม่รอดจากที่นี่แน่  มีแมลงในชุดเกราะหลายตัววิ่งไปมาอยู่รอบๆตัวผม  แต่คงเป็นโชคดีของผม  ที่นี่มีที่หลบให้ผมเยอะมาก  จากของระเกะระกะที่อยู่เต็มไปหมด  ทำให้ผมสามารถหลบซ่อนได้บ้าง จนกระทั่งผมวิ่งมาถึงรูขนาดใหญ่แห่งหนึ่งซึ่งอยู่ด้านบนของชั้นบนสุดของที่นี่  ผมหยิบเอาบันไดเหล็กที่อยู่แถวนั้นออกมา  และหยิบไปพาดตรงรูนั้น  ก่อนที่จะปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว “อะไรกันนี่”  ผมคราง  เมื่อมองเห็นเลือดที่ดูเหมือนอะไรบางอย่างจะลากออกไปจากห้อง  ซึ่งเป็นห้องที่ผมนอนอยู่เมื่อคืนนี้  ดูเหมือนว่าพวกแมลงจะบุกเข้ามาโดยการขุดรูเข้ามาในสถานีวิจัยแห่งนี้  และมันจบลงด้วยความหายนะ  เมื่อเลือดหลายกองนองอยู่บนพื้นพร้อมๆกับศพที่แต่ละศพดูไม่ได้ทั้งนั้น  บางคนถูกมีดฟันคอ  บางคนถูกปืนลูกซองอัดกระเด็นไปอยู่มุมห้อง  เลือดสาดออกมาจากร่างของพวกนั้น  และกระเด็นออกไปเปรอะผนังห้องและจอคอมพิวเตอร์ ผมมองไปมาด้วยความสยดสยอง  ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงแกรบๆเหมือนเสียงกระดูกขยับ  และอะไรบางอย่างที่ดูเหมือนนิ้วมือแหลมที่เชื่อมเหล็กก็พุ่งออกมาจากประตูห้องที่ผมเคยนอน  ผมไม่เสียเวลาคิด  พุ่งออกไปจากที่นั่นในทันที ผมวิ่งออกมาจากสถานีวิจัยซึ่งเต็มไปด้วยเลือด  และมาโผล่ในสถานกักกันที่ว่างเปล่าและเต็มไปด้วยแสงสว่างจากดวงดาว  ผมเดินได้นิดเดียวก็ต้องรีบวิ่งออกมาอีก  เพราะเห็นแวบๆว่าแสงของปากกระบอกปืนลูกซองพุ่งออกมาจากประตูที่ผมเพิ่งละไป เสียงฝีเท้าของผมช่างชัดเจนในยามมืดเช่นนี้  บวกกับความว่างเปล่าของที่นี่  ก็ทำให้เสียงของผมดังกังวานไปทั่ว  เพราะฉะนั้น  การหาของพวกแมลงในชุดเกราะก็น่าจะง่าย  แต่ดูเหมือนพวกมันจะไม่ตามมาเลย  ไม่มีร่องรอยของการไล่ตามเลยสักนิด  ในที่สุด  เมื่อผมถึงรั้วขนาดใหญ่ที่กั้นระหว่างสถานกักกันกับพื้นที่ๆคนอาศัยอยู่  ผมก็เริ่มเหนื่อย  และหยุดฝีเท้าลงและก้มตัวหอบด้วยความเจ็บหน้าอก  มันเหมือนกับเหนื่อยก็จริง  แต่ความรู้สึกต่อมาคือ... ความเจ็บปวด  ใช่  มันแทรกซึมเข้ามาจากหน้าอกตรงบริเวณหัวใจก่อน  ก่อนที่จะลามเข้ามาที่แขนและขา  ก่อนที่จะศีรษะในเวลาต่อมา  ความเจ็บปวดมันประเดประดังเข้ามาในร่างกายอย่างรุนแรงเสียจนผมต้องงอตัวนอนลงกับพื้น  ดิ้นพราดๆเหมือนเข็มนับพันค่อยๆเสียบอย่างทารุณ  เริ่มจากหัวใจ  ต่อจากนั้นก็ขา  และก็ที่แขน  ตามด้วยหัว  เหมือนมีหมอผีโรคจิตพยายามจะชำแรกตัวผมเข้ามาในทุกๆอณู  ผมกรีดร้องลั่นในวินาทีสุดท้าย  ตัวแข็งเกร็ง  และเหยียดตรงด้วยความทรมานจนถึงขีดสุด... และทุกอย่างก็จบเหมือนตอนเริ่มต้น  ผมนอนงอก่องอขิงอยู่บนพื้นสกปรกด้วยความเจ็บปวด  ผมค่อยๆลุกขึ้น  แต่สิ่งแรกที่ผมเห็นทำเอาผมอยากตายเหลือเกิน แขนทั้งสองข้างในตอนนี้ดูไม่เหมือนแขนเลย  มันเหมือนกับอะไรสักอย่างที่มีเยลหนาๆแปะเอาไว้ให้ดูเหมือนแขนมากกว่า  ขาที่ตามปกติค่อนข้างคล่องตัวก็รู้สึกว่าติดๆขัดๆอย่างไรไม่รู้ อ้อ  การกลายพันธุ์มันรู้สึกอย่างนี้เองหรือ ผมค่อยๆลุกขึ้นและไม่เสียเวลาคิดแม้สักนิด  ผมจะต้องขอความช่วยเหลือจากใครสักคน  จึงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากกระเป๋า  และกดปุ่ม  แต่เมื่อกดไป  เยลเหนียวๆที่หุ้มตามนิ้วก็หลุดลอกออกมาติดกับปุ่มกด  ทำเอาผมรู้สึกขยะแขยงตัวเองยังไงไม่รู้ ผมจึงเลิกความพยายามและเดินไปรอบๆในพื้นที่ๆมนุษย์อาศัยอยู่  เมื่อก่อนผมมักจะสนุกกับการมองคนนู้นคนนี้  มันดูมีชีวิตชีวา  แต่ตอนนี้...ในเมื่อผมในตอนนี้ไม่ใช่มนุษย์  มันทำให้ผมรู้สึกพิกลๆ  เหมือนแปลแยกไปจากคนเหล่านี้อย่างไรไม่รู้ ผมเดินไปเรื่อยๆอย่างใจลอย  จนกระทั่งไปปะกับทหารคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะมาเปลี่ยนยามแถวนี้  ดูเขาจะไม่รู้ว่า  คนในสถานีวิจัยถูกฆ่าตายจนไม่เหลือแล้ว ผมยิ้มน้อยๆและวิ่งไปหาเขา  แต่เมื่อเขาเห็นผม  นายทหารกลับหยิบ ปากกระบอกปืนและร้องว่า “มนุษย์ต่างดาว!!  พวกเรา  มายิงสกัดหน่อยสิวะ”  ชายหนุ่มร้องลั่น  และมีเสียงตอบรับทุ้มต่ำหลายเสียง ผมพยายามโบกมือเพื่อให้พวกเขาหยุดยิง  แต่ดูเหมือนว่านายทหารที่ดูตื่นเต้นจะไม่ฟังเสียง  พวกเขาพุ่งออกมาจากที่ซ่อนหลายสิบคน  และเริ่มระดมยิงใส่ผม  ผมวิ่งหลบไปที่มุมมืด  มีเสียงฝีเท้าก้าวตามมา  ผมจึงไม่รอช้า  วิ่งออกไปจากบริเวณนั้นทันที ผมวิ่งไปเรื่อยๆโดยคราวนี้ไม่หยุดหายใจเลย  เพราะดูเหมือนนายทหารจะตามล่าผมอยู่  แต่สิ่งที่นายทหารทำกับผมทำให้ผมรู้ว่า  ผมไม่อาจใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับมนุษย์ทั่วไปได้อีกแล้ว ผมวิ่งหลบหนีเจ้าหน้าที่มาเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงตรอกมืดๆที่มีกระจก  ผมจึงเข้าใจในสิ่งที่ตนเองกำลังคิด...ผมไม่ใช่คน...แต่เป็นตัวประหลาดที่มีจิตใจเหมือนมนุษย์ต่างหาก ใบหน้าของผมดูเหมือนน้ำที่พองขึ้นจนเป็นสีฟ้า  โครงหน้าของตนเองยังคงอยู่  แต่ปากของผมหายไปจนดูเหมือนคนแก่ที่ไม่มีฟัน  หนวดอ่อนๆงอกขึ้นมาจากกรามและลามลงมาจนถึงคาง  ศีรษะของผมล้านและดูเล็กๆพิกล  รวมๆแล้วดูน่าเกลียดน่ากลัวดีนะ  ผมคิดประชดในใจ ผมจึงตัดสินใจที่จะกลับบ้าน  เพื่อไปเห็นหน้าครอบครัวของตนเองเป็นครั้งสุดท้าย  ก่อนที่หัวใจของผมจะไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป  และเพื่อล่ำลาครอบครัวของตัวเอง  ก่อนที่ผมจะทำอะไรด้วยตัวเองไม่ได้อีกเลย การเดินทางของผมจึงเริ่มต้นขึ้น... แต่ตอนนี้ผมต้องพักผ่อนก่อน  เพราะร่างกายของผมทำงานหนักมากใน วันนี้  ผมเริ่มเดินไปที่ตึกร้างขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้แถวนั้น  และเริ่มนอนหลับพักผ่อน เช้าวันใหม่  ตอนนี้สิ่งที่ผมต้องทำคือ  หาเสื้อผ้าที่เหมาะกับผมในตอนนี้ก่อน  เพราะร่างกายของตนเองเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงอีกแล้ว  ผิวหนังตรงแขนที่เป็นเยลเริ่มหลุดลอก  และเริ่มกลายเป็นสะเก็ดแห้งๆสีฟ้าเข้ม...  อีกไม่นานหรอก  ผมก็จะกลายเป็นอย่างพวกมัน ผมลุกขึ้นและขโมยเสื้อผ้าที่เป็นเสื้อโค้ดตัวยาวและมีหมวกคลุมหัวสีดำจากราวตากผ้าแถวนั้นเพื่อปกปิดใบหน้าของตนเอง  ก่อนที่จะหลบนายทหารสองสามนายที่มาลาดตระเวนแถวนี้...  คงจะได้ยินข่าวเรื่องมนุษย์ต่างดาวออกมาเพ่นพ่านแถวนี้ละกระมัง  และเดินขึ้นรถสองแถวที่ผมเคยขึ้นมาเพื่อมาที่นี่  แต่คราวนี้  ผมขึ้นไปเพื่อเดินทางกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ขณะที่รถเคลื่อนที่มาเรื่อยๆ  ผมเริ่มรู้สึกเจ็บปวดหนึบๆตรงบริเวณผิวหนัง บริเวณขา  คงเป็นเพราะเซลล์ที่ผิวหนังกำลังเปลี่ยนแปลงรูปร่าง  แต่ผมไม่สนใจเท่าไรนัก  ผมมองดูผู้คนที่กำลังเดินทาง  พลางคิดว่า  มนุษย์นี่ดีนะ  ไม่ต้องคิดอะไรให้มันรกสมองเหมือนเขาในตอนนี้  เหอะๆ  ผมหัวเราะประชดในใจ เมื่อรถสองแถวจอดที่ท่าเรือที่จะไปสุพรรณ  ผมลงจากรถและรีบวิ่งไปทันที  เพราะผมไม่อยากจ่ายค่าโดยสาร  ก่อนที่จะลงเรือยาวไปสุพรรณผ่านทางแม่น้ำ  และขึ้นเรือโดยหยิบเงินที่เหลือเพียงน้อยนิดออกมาจากกระเป๋า  ก่อนที่จะลงเดินไปตามทางของผมเอง ผมรู้สึกได้ว่าร่างกายของตนเองกำลังจะไม่เป็นอย่างเดิม  ซึ่งมันก็ใช่  เพราะเมื่อผมถลกขาขึ้นดู  เยลที่ติดตามขากางเกงก็ลอกออกเกือบหมดแล้ว  เหลือเพียงขาเปล่าเปลือยที่ดูไม่เหมือนขาเลย  แต่ดูเหมือนขาสัตว์เลื้อยคลานสีฟ้ามากกว่า  เท้าของผมยังคงอยู่  แต่นิ้วเริ่มยาวขึ้นและเป็นเกล็ดแข็งๆ  ผมรู้ทันทีว่าแขนของผมคงมีสภาพไม่ต่างกันเท่าไรนัก แต่ผมไม่สนใจสภาพของตนเอง  และเดินต่อไปเรื่อยๆโดยพอมองเห็นจากในหมวกคลุมหัวว่าผู้คนในตอนเช้าเริ่มออกมาทำมาหากินแล้ว  บางคนก็ทำนา  บางคนก็ออกมาค้าขายตามถนน  ความรู้สึกมีความสุขแพร่กระจายออกมาจากผู้คนเหล่านี้  จนผมอดยิ้มไม่ได้  ทั้งๆที่สภาพร่างกายของผมไม่เหมาะกับการยิ้มเอาเสียเลยก็ตาม ตอนนี้ผมเดินทางมาจนถึงที่นาที่ควรจะเป็นของผมแล้ว  แต่ตอนนี้ผมไม่ต้องการเช่นนั้น  สิ่งที่ผมต้องการคือการได้เห็นครอบครัวของตนเองเป็นครั้งสุดท้ายเท่านั้น และตอนนี้ผมก็มาถึงบ้านไม้ขนาดใหญ่ที่พ่อแม่ของผมร่วมกันเก็บเงินหลังจากแต่งงานมาปลูกบ้านกันที่นี่  หลีกหนีสภาวะจำเจของเมืองมาใช้ชีวิตอย่างสงบที่นี่  แต่บ้านดูเงียบยังไงพิกล  ไม่มีใครออกมาต้อนรับแขกที่กำลังเดินมาที่นี่เลย  เหลือก็เพียงแต่คนรับใช้สาวผมสั้นที่ผมรู้จัก  เธอกำลังกวาดหน้าบ้านของตนเองอยู่ตอนนี้  เธอเห็นผมกำลังด้อมๆมองๆบ้านของผมอย่างคนไม่รู้จัก  เธอจึงเดินเข้ามา  และถามว่า “คุณมีอะไรกับคนในบ้านนี้หรือเปล่าคะ” “ครอบครัวในบ้านนี้ไปไหนกันหมดหรือ”  ผมถามอย่างสงสัย “เห็นว่าสถานีวิจัยที่คุณชายทำงานอยู่มีคนเสียชีวิต  คุณนายกับครอบครัวเลยเดินทางไปเมืองตั้งแต่เช้า  เผื่อว่าศพของลูกชายจะอยู่ที่นั่น  ไอ้ฉันก็หวัง นะคะ  ว่าคุณชายจะยังมีชีวิตรอดน่ะค่ะ”  เธอตอบ “อย่างนั้นหรือ”  ผมถาม “ว่าแต่  คุณมีธุระอะไรกับคนในบ้านนี้หรือเปล่าคะ”  เธอถามอีก แต่ผมเดินออกไปแล้ว  และเธอก็จะไม่มีวันได้เห็นใบหน้าที่อัปลักษณ์ของผมอีก  รวมทั้งครอบครัวของผม  และภรรยาของผมเองด้วย ผมกำลังเดินไปตามถนนขรุขระเพื่อออกไปสู่ทางใดทางหนึ่งที่ผมกำลังจะก้าวเดินไป  แต่ตอนนี้  ผมรู้สึกมั่นใจขึ้นมานิดหน่อย  จากก่อนหน้านี้ที่ตนเองไม่รู้ว่าชีวิตจะก้าวเดินไปอย่างไร  แต่ตอนนี้  ผมมั่นใจว่า  อะไรที่ทำให้ผมแตกต่างจากแมลงเครื่องจักรพวกนั้น  และอะไรที่ทำให้ผมเหมือนกับมนุษย์ทั่วไปที่ก่อนหน้านี้ผมรู้สึกแปลกแยกกับพวกเขา ผมยังมีหัวใจ...ที่ห่วงใยคนรอบข้าง  และทุกๆคนที่อยู่บนโลกนี้อยู่ ใช่  แมลงเครื่องจักรพวกนั้นไม่มีครอบครัว  ไม่มีอะไรที่จะต้องเสีย  ดังนั้น  พวกเขาจึงไม่ห่วงพวกมนุษย์  และไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น  แต่ผมนั้นยังมีหัวใจแบบมนุษย์  ดังนั้น  ผมจึงห่วงครอบครัว  ห่วงมนุษย์ทุกคน  และห่วงคนรักของผมเอง ผมยิ้มน้อยๆเมื่อประจักษ์ถึงความจริง  และเดินไปตามถนนเพื่อเดินทาง   ทุกอย่างจะจบ  ไม่มีการแพร่พันธุ์ของมนุษย์ต่างดาวแบบผมอีก  เพื่อผม... และเพื่อทุกคนด้วย ช่วยๆกันวิจารณืหน่อยนะครับ เพราะผมอยากแก้ไขตัวเองในการเขียนเรื่องสั้นครั้งถัดไปครับ จากคุณ : littlediplomat101 เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 17:21:01

ความคิดเห็นที่ 2 มาอ่านครับ จากคุณ : KTH (KTHc) เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 18:30:36

ความคิดเห็นที่ 3   ผมยื่นแขนไปให้  มันกำลังจะยื่นเข็มฉีดยาเข้ามา  ผมจับเข็มฉีดยาเอาไว้มั่น  และกระชากมันมา  แทงเข้าไปในดวงตาสีดำของมันอย่างแรง  เลือดสีเทาพุ่งกระฉูดออกมาจากดวงตาของตัวที่ใกล้ผมที่สุด  ผมผลักร่างนั้นออกไปและวิ่งออกมาจากกรงขัง  อีกร่างของสัตว์ประหลาดหยิบอะไรออกมา  แต่ผมวิ่งหลบทัน  ลูกปืนลูกซองพุ่งเข้าปักกำแพงเหล็กจนเป็นรูหลายรู เสียงออดๆดังขึ้น  เปรียบเสมือนระเบิดเวลาที่ทำให้ผมเร่งฝีเท้าของตนเองให้ไวที่สุด  ผมเลี้ยวซ้าย  เลี้ยวขวา  พยายามอย่างมากที่จะไม่ให้ถูกจับได้  เพราะไม่อย่างนั้น  ผมคงไม่รอดจากที่นี่แน่  มีแมลงในชุดเกราะหลายตัววิ่งไปมาอยู่รอบๆตัวผม  แต่คงเป็นโชคดีของผม  ที่นี่มีที่หลบให้ผมเยอะมาก   จากของระเกะระกะที่อยู่เต็มไปหมด  ทำให้ผมสามารถหลบซ่อนได้บ้าง จนกระทั่งผมวิ่งมาถึงรูขนาดใหญ่แห่งหนึ่งซึ่งอยู่ด้านบนของชั้นบนสุดของที่นี่  ผมหยิบเอาบันไดเหล็กที่อยู่แถวนั้นออกมา  และหยิบไปพาดตรงรูนั้น  ก่อนที่จะปีนขึ้นไปอย่างรวดเร็ว “อะไรกันนี่”  ผมคราง  เมื่อมองเห็นเลือดที่ดูเหมือนอะไรบางอย่างจะลากออกไปจากห้อง  ซึ่งเป็นห้องที่ผมนอนอยู่เมื่อคืนนี้  ดูเหมือนว่าพวกแมลงจะบุกเข้ามาโดยการขุดรูเข้ามาในสถานีวิจัยแห่งนี้  และมันจบลงด้วยความหายนะ  เมื่อเลือดหลายกองนองอยู่บนพื้นพร้อมๆกับศพที่แต่ละศพดูไม่ได้ทั้งนั้น  บางคนถูกมีดฟันคอ  บางคนถูกปืนลูกซองอัดกระเด็นไปอยู่มุมห้อง  เลือดสาดออกมาจากร่างของพวกนั้น  และกระเด็นออกไปเปรอะผนังห้องและจอคอมพิวเตอร์ ผมมองไปมาด้วยความสยดสยอง  ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงแกรบๆเหมือนเสียงกระดูกขยับ  และอะไรบางอย่างที่ดูเหมือนนิ้วมือแหลมที่เชื่อมเหล็กก็พุ่งออกมาจากประตูห้องที่ผมเคยนอน  ผมไม่เสียเวลาคิด  พุ่งออกไปจากที่นั่นในทันที ผมวิ่งออกมาจากสถานีวิจัยซึ่งเต็มไปด้วยเลือด  และมาโผล่ในสถานกักกันที่ว่างเปล่าและเต็มไปด้วยแสงสว่างจากดวงดาว  ผมเดินได้นิดเดียวก็ต้องรีบวิ่งออกมาอีก  เพราะเห็นแวบๆว่าแสงของปากกระบอกปืนลูกซองพุ่งออกมาจากประตูที่ผมเพิ่งละไป เสียงฝีเท้าของผมช่างชัดเจนในยามมืดเช่นนี้  บวกกับความว่างเปล่าของที่นี่  ก็ทำให้เสียงของผมดังกังวานไปทั่ว  เพราะฉะนั้น  การหาของพวกแมลงในชุดเกราะก็น่าจะง่าย  แต่ดูเหมือนพวกมันจะไม่ตามมาเลย  ไม่มีร่องรอยของการไล่ตามเลยสักนิด  ในที่สุด  เมื่อผมถึงรั้วขนาดใหญ่ที่กั้นระหว่างสถานกักกันกับพื้นที่ๆคนอาศัยอยู่  ผมก็เริ่มเหนื่อย  และหยุดฝีเท้าลงและก้มตัวหอบด้วยความเจ็บหน้าอก  มันเหมือนกับเหนื่อยก็จริง  แต่ความรู้สึกต่อมาคือ... ความเจ็บปวด  ใช่  มันแทรกซึมเข้ามาจากหน้าอกตรงบริเวณหัวใจก่อน  ก่อนที่จะลามเข้ามาที่แขนและขา  ก่อนที่จะศีรษะในเวลาต่อมา  ความเจ็บปวดมันประเดประดังเข้ามาในร่างกายอย่างรุนแรงเสียจนผมต้องงอตัวนอนลงกับพื้น  ดิ้นพราดๆเหมือนเข็มนับพันค่อยๆเสียบอย่างทารุณ  เริ่มจากหัวใจ  ต่อจากนั้นก็ขา  และก็ที่แขน  ตามด้วยหัว  เหมือนมีหมอผีโรคจิตพยายามจะชำแรกตัวผมเข้ามาในทุกๆอณู  ผมกรีดร้องลั่นในวินาทีสุดท้าย  ตัวแข็งเกร็ง  และเหยียดตรงด้วยความทรมานจนถึงขีดสุด... และทุกอย่างก็จบเหมือนตอนเริ่มต้น  ผมนอนงอก่องอขิงอยู่บนพื้นสกปรกด้วยความเจ็บปวด  ผมค่อยๆลุกขึ้น  แต่สิ่งแรกที่ผมเห็นทำเอาผมอยากตายเหลือเกิน แขนทั้งสองข้างในตอนนี้ดูไม่เหมือนแขนเลย  มันเหมือนกับอะไรสักอย่างที่มีเยลหนาๆแปะเอาไว้ให้ดูเหมือนแขนมากกว่า  ขาที่ตามปกติค่อนข้างคล่องตัวก็รู้สึกว่าติดๆขัดๆอย่างไรไม่รู้ อ้อ  การกลายพันธุ์มันรู้สึกอย่างนี้เองหรือ ผมค่อยๆลุกขึ้นและไม่เสียเวลาคิดแม้สักนิด  ผมจะต้องขอความช่วยเหลือจากใครสักคน  จึงตัดสินใจหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากกระเป๋า  และกดปุ่ม  แต่เมื่อกดไป  เยลเหนียวๆที่หุ้มตามนิ้วก็หลุดลอกออกมาติดกับปุ่มกด  ทำเอาผมรู้สึกขยะแขยงตัวเองยังไงไม่รู้ ผมจึงเลิกความพยายามและเดินไปรอบๆในพื้นที่ๆมนุษย์อาศัยอยู่  เมื่อก่อนผมมักจะสนุกกับการมองคนนู้นคนนี้  มันดูมีชีวิตชีวา  แต่ตอนนี้...ในเมื่อผมในตอนนี้ไม่ใช่มนุษย์  มันทำให้ผมรู้สึกพิกลๆ  เหมือนแปลแยกไปจากคนเหล่านี้อย่างไรไม่รู้ ผมเดินไปเรื่อยๆอย่างใจลอย  จนกระทั่งไปปะกับทหารคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะมาเปลี่ยนยามแถวนี้  ดูเขาจะไม่รู้ว่า  คนในสถานีวิจัยถูกฆ่าตายจนไม่เหลือแล้ว ผมยิ้มน้อยๆและวิ่งไปหาเขา  แต่เมื่อเขาเห็นผม  นายทหารกลับหยิบปากกระบอกปืนและร้องว่า “มนุษย์ต่างดาว!!  พวกเรา  มายิงสกัดหน่อยสิวะ”  ชายหนุ่มร้องลั่น  และมีเสียงตอบรับทุ้มต่ำหลายเสียง ผมพยายามโบกมือเพื่อให้พวกเขาหยุดยิง  แต่ดูเหมือนว่านายทหารที่ดูตื่นเต้นจะไม่ฟังเสียง  พวกเขาพุ่งออกมาจากที่ซ่อนหลายสิบคน  และเริ่มระดมยิงใส่ผม  ผมวิ่งหลบไปที่มุมมืด  มีเสียงฝีเท้าก้าวตามมา  ผมจึงไม่รอช้า  วิ่งออกไปจากบริเวณนั้นทันที ผมวิ่งไปเรื่อยๆโดยคราวนี้ไม่หยุดหายใจเลย  เพราะดูเหมือนนายทหารจะตามล่าผมอยู่  แต่สิ่งที่นายทหารทำกับผมทำให้ผมรู้ว่า  ผมไม่อาจใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับมนุษย์ทั่วไปได้อีกแล้ว ผมวิ่งหลบหนีเจ้าหน้าที่มาเรื่อยๆจนกระทั่งมาถึงตรอกมืดๆที่มีกระจก  ผมจึงเข้าใจในสิ่งที่ตนเองกำลังคิด...ผมไม่ใช่คน...แต่เป็นตัวประหลาดที่มีจิตใจเหมือนมนุษย์ต่างหาก ใบหน้าของผมดูเหมือนน้ำที่พองขึ้นจนเป็นสีฟ้า  โครงหน้าของตนเองยังคงอยู่  แต่ปากของผมหายไปจนดูเหมือนคนแก่ที่ไม่มีฟัน  หนวดอ่อนๆงอกขึ้นมาจากกรามและลามลงมาจนถึงคาง  ศีรษะของผมล้านและดูเล็กๆพิกล  รวมๆแล้วดูน่าเกลียดน่ากลัวดีนะ  ผมคิดประชดในใจ ผมจึงตัดสินใจที่จะกลับบ้าน  เพื่อไปเห็นหน้าครอบครัวของตนเองเป็นครั้งสุดท้าย  ก่อนที่หัวใจของผมจะไม่ใช่มนุษย์อีกต่อไป  และเพื่อล่ำลาครอบครัวของตัวเอง  ก่อนที่ผมจะทำอะไรด้วยตัวเองไม่ได้อีกเลย การเดินทางของผมจึงเริ่มต้นขึ้น... แต่ตอนนี้ผมต้องพักผ่อนก่อน  เพราะร่างกายของผมทำงานหนักมากในวันนี้  ผมเริ่มเดินไปที่ตึกร้างขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้แถวนั้น  และเริ่มนอนหลับพักผ่อน เช้าวันใหม่  ตอนนี้สิ่งที่ผมต้องทำคือ  หาเสื้อผ้าที่เหมาะกับผมในตอนนี้ก่อน  เพราะร่างกายของตนเองเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงอีกแล้ว  ผิวหนังตรงแขนที่เป็นเยลเริ่มหลุดลอก  และเริ่มกลายเป็นสะเก็ดแห้งๆสีฟ้าเข้ม...  อีกไม่นานหรอก  ผมก็จะกลายเป็นอย่างพวกมัน ผมลุกขึ้นและขโมยเสื้อผ้าที่เป็นเสื้อโค้ดตัวยาวและมีหมวกคลุมหัวสีดำจากราวตากผ้าแถวนั้นเพื่อปกปิดใบหน้าของตนเอง  ก่อนที่จะหลบนายทหารสองสามนายที่มาลาดตระเวนแถวนี้...  คงจะได้ยินข่าวเรื่องมนุษย์ต่างดาวออกมาเพ่นพ่านแถวนี้ละกระมัง  และเดินขึ้นรถสองแถวที่ผมเคยขึ้นมาเพื่อมาที่นี่  แต่คราวนี้  ผมขึ้นไปเพื่อเดินทางกลับบ้านที่ต่างจังหวัด ขณะที่รถเคลื่อนที่มาเรื่อยๆ  ผมเริ่มรู้สึกเจ็บปวดหนึบๆตรงบริเวณผิวหนังบริเวณขา  คงเป็นเพราะเซลล์ที่ผิวหนังกำลังเปลี่ยนแปลงรูปร่าง  แต่ผมไม่สนใจเท่าไรนัก  ผมมองดูผู้คนที่กำลังเดินทาง  พลางคิดว่า  มนุษย์นี่ดีนะ  ไม่ต้องคิดอะไรให้มันรกสมองเหมือนเขาในตอนนี้  เหอะๆ  ผมหัวเราะประชดในใจ เมื่อรถสองแถวจอดที่ท่าเรือที่จะไปสุพรรณ  ผมลงจากรถและรีบวิ่งไปทันที  เพราะผมไม่อยากจ่ายค่าโดยสาร  ก่อนที่จะลงเรือยาวไปสุพรรณผ่านทางแม่น้ำ  และขึ้นเรือโดยหยิบเงินที่เหลือเพียงน้อยนิดออกมาจากกระเป๋า  ก่อนที่จะลงเดินไปตามทางของผมเอง ผมรู้สึกได้ว่าร่างกายของตนเองกำลังจะไม่เป็นอย่างเดิม  ซึ่งมันก็ใช่  เพราะเมื่อผมถลกขาขึ้นดู  เยลที่ติดตามขากางเกงก็ลอกออกเกือบหมดแล้ว  เหลือเพียงขาเปล่าเปลือยที่ดูไม่เหมือนขาเลย  แต่ดูเหมือนขาสัตว์เลื้อยคลานสีฟ้ามากกว่า  เท้าของผมยังคงอยู่  แต่นิ้วเริ่มยาวขึ้นและเป็นเกล็ดแข็งๆ  ผมรู้ทันทีว่าแขนของผมคงมีสภาพไม่ต่างกันเท่าไรนัก แต่ผมไม่สนใจสภาพของตนเอง  และเดินต่อไปเรื่อยๆโดยพอมองเห็นจากในหมวกคลุมหัวว่าผู้คนในตอนเช้าเริ่มออกมาทำมาหากินแล้ว  บางคนก็ทำนา  บางคนก็ออกมาค้าขายตามถนน  ความรู้สึกมีความสุขแพร่กระจายออกมาจากผู้คนเหล่านี้  จนผมอดยิ้มไม่ได้  ทั้งๆที่สภาพร่างกายของผมไม่เหมาะกับการยิ้มเอาเสียเลยก็ตาม ตอนนี้ผมเดินทางมาจนถึงที่นาที่ควรจะเป็นของผมแล้ว  แต่ตอนนี้ผมไม่ต้องการเช่นนั้น  สิ่งที่ผมต้องการคือการได้เห็นครอบครัวของตนเองเป็นครั้งสุดท้ายเท่านั้น และตอนนี้ผมก็มาถึงบ้านไม้ขนาดใหญ่ที่พ่อแม่ของผมร่วมกันเก็บเงินหลังจากแต่งงานมาปลูกบ้านกันที่นี่  หลีกหนีสภาวะจำเจของเมืองมาใช้ชีวิตอย่างสงบที่นี่  แต่บ้านดูเงียบยังไงพิกล  ไม่มีใครออกมาต้อนรับแขกที่กำลังเดินมาที่นี่เลย  เหลือก็เพียงแต่คนรับใช้สาวผมสั้นที่ผมรู้จัก  เธอกำลังกวาดหน้าบ้านของตนเองอยู่ตอนนี้  เธอเห็นผมกำลังด้อมๆมองๆบ้านของผมอย่างคนไม่รู้จัก  เธอจึงเดินเข้ามา  และถามว่า “คุณมีอะไรกับคนในบ้านนี้หรือเปล่าคะ” “ครอบครัวในบ้านนี้ไปไหนกันหมดหรือ”  ผมถามอย่างสงสัย “เห็นว่าสถานีวิจัยที่คุณชายทำงานอยู่มีคนเสียชีวิต  คุณนายกับครอบครัว เลยเดินทางไปเมืองตั้งแต่เช้า  เผื่อว่าศพของลูกชายจะอยู่ที่นั่น  ไอ้ฉันก็หวัง นะคะ  ว่าคุณชายจะยังมีชีวิตรอดน่ะค่ะ”  เธอตอบ “อย่างนั้นหรือ”  ผมถาม “ว่าแต่  คุณมีธุระอะไรกับคนในบ้านนี้หรือเปล่าคะ”  เธอถามอีก แต่ผมเดินออกไปแล้ว  และเธอก็จะไม่มีวันได้เห็นใบหน้าที่อัปลักษณ์ของ ผมอีก  รวมทั้งครอบครัวของผม  และภรรยาของผมเองด้วย ผมกำลังเดินไปตามถนนขรุขระเพื่อออกไปสู่ทางใดทางหนึ่งที่ผมกำลังจะก้าวเดินไป  แต่ตอนนี้  ผมรู้สึกมั่นใจขึ้นมานิดหน่อย  จากก่อนหน้านี้ที่ตนเองไม่รู้ว่าชีวิตจะก้าวเดินไปอย่างไร  แต่ตอนนี้  ผมมั่นใจว่า  อะไรที่ทำให้ผมแตกต่างจากแมลงเครื่องจักรพวกนั้น  และอะไรที่ทำให้ผมเหมือนกับมนุษย์ทั่วไปที่ก่อนหน้านี้ผมรู้สึกแปลกแยกกับพวกเขา ผมยังมีหัวใจ...ที่ห่วงใยคนรอบข้าง  และทุกๆคนที่อยู่บนโลกนี้อยู่ ใช่  แมลงเครื่องจักรพวกนั้นไม่มีครอบครัว  ไม่มีอะไรที่จะต้องเสีย  ดังนั้น  พวกเขาจึงไม่ห่วงพวกมนุษย์  และไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น  แต่ผมนั้นยังมีหัวใจแบบมนุษย์  ดังนั้น  ผมจึงห่วงครอบครัว  ห่วงมนุษย์ทุกคน  และห่วงคนรักของผมเอง ผมยิ้มน้อยๆเมื่อประจักษ์ถึงความจริง  และเดินไปตามถนนเพื่อเดินทาง   ทุกอย่างจะจบ  ไม่มีการแพร่พันธุ์ของมนุษย์ต่างดาวแบบผมอีก  เพื่อผม...และเพื่อทุกคนด้วย ช่วยๆกันวิจาร์หน่อยนะครับ เพราะผมอยากแก้ไขเรื่องสั้นเมื่อมีการเขียนครั้งถัดๆไปครับผม จากคุณ : littlediplomat101 (littlediplomat101) เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 18:32:16

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่เข้าใจตอนจบ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 20:42:22

ความคิดเห็นที่ 5 เห็นชวนให้ช่วยวิจารณ์ ก็ขออนุญาตร่วมแสดงความเห็นนะครับ สำหรับผมเองเห็นว่า เสน่ห์ของเรื่องสั้นแนววิทยาศาสตร์อยู่ที่สองปัจจัยประกอบกัน คือการนำเสนอแนวคิดบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับประเด็นทางวิทยาศาสตร์ กับการสร้างความน่าเชื่อถือของเรื่องราวโดยผ่านรายละเอียดที่รัดกุม ในแง่ของการใช้ภาษาหรือถ้อยคำ เรื่องสั้นแนววิทยาศาสตร์อาจไม่จำเป็นต้องเน้นความสละสลวย สื่ออารมณ์อย่างละเมียดละไมแบบเรื่องแนวรัก หรือเร้าใจทุกขณะจิตอย่างเรื่องแนวตื่นเต้นแอ็กชั่น แต่เรื่องสั้นแนววิทยาศาสตร์จำเป็นต้องใช้ภาษาที่รัดกุม แม่นยำ ไม่ขัดแย้งกันเอง (ยกเว้นกรณีที่เราต้องการฉายภาพผู้เล่าที่เริ่มเบลอ) รายละเอียดกระจุกกระจิกเหล่านี้อาจดูยิบย่อยไม่สำคัญ แต่มันเป็นปัจจัยหลักที่จะดึงให้คนอ่านยอมติดตามหรือ "เชื่อ" ในสิ่งที่เราเล่าหรือไม่ สำหรับเรื่องนี้ ในแง่แนวคิดที่ต้องการนำเสนอ ผมคิดว่าพอเดาได้ คือเดาว่าอยู่ในช่วงสี่ย่อหน้าสุดท้ายของเรื่อง  ผมขอไม่แสดงความเห็นในแง่ที่ว่าแนวคิดนี้สำคัญหรือน่าสนใจมั้ย เพราะผมเชื่อว่าทุกแนวคิดมีความพิเศษที่น่าสนใจในตัวเอง แต่ผมขอแสดงความเห็นในแง่ที่ว่า เรื่องนี้ "แสดง" แนวคิดนี้ออกมาอย่างน่าสนใจสมกับที่เป็นเรื่องสั้นแนววิทยาศาสตร์หรือเปล่า ผมเห็นว่า เรื่องนี้ยังจัดน้ำหนักความสำคัญของฉากต่างๆ ไม่ค่อยเหมาะกับประเด็นครับ พื้นที่ส่วนใหญ่ของเรื่องใช้ไปกับการบรรยายรายละเอียดช่วงถูกจับกับไล่ล่า มาหยิบจับประเด็นสำคัญของเรื่องในฉากสุดท้ายนิดเดียว แบบชั่ววูบ ไม่มีรายละเอียดสนับสนุน  ถ้าเทียบกับความรู้สึกในการอ่านก็เหมือนกับว่า วิ่งหาคำตอบของเรื่องมาตั้งนาน (โดยไม่ค่อยมีรายละเอียดที่ช่วยแนะอะไรมาก) แต่พอหยุดพักตอนสุดท้าย มีสายลมพัดผ่านวูบเดียว และคำตอบก็อยู่ในสายลมนั้น จบ... จริงอยู่ เรื่องสั้นทุกแนวเน้นการขมวดปม รวมถึงแนววิทยาศาสตร์ด้วย และการขมวดปมจำเป็นต้องกระชับ ไม่ใช่บรรยายยืดเยื้อยาวนาน แต่การที่เราจะขมวดปมได้ เราต้องทิ้งปมไว้กับคนอ่านมาตลอดตั้งแต่ต้นเรื่อง เรื่องนี้มีการทิ้งปมเรื่องครอบครัวอยู่จังหวะเดียว ตอน "ผม" (ในเรื่อง) เข้าห้องนอนไปติดต่อผ่านคอมพิวเตอร์ ก่อนจะถูกลักพาตัว  หลังจากนั้นเป็นเรื่องแนวแอ๊กชั่นล้วนๆ มาหยิบปมนี้ต่ออีกทีก็ช่วงสุดท้ายเลย ช่วงย่อหน้าท้ายๆ ที่ "ขมวดปม" เลยดูเคว้งคว้างนิดหน่อย คล้ายๆ กับการรีบตัดจบเสียมากกว่าจะเก็บปมในเรื่องมาขมวดให้เรียบร้อยครับ อีกประเด็นหนึ่งคือเรื่องการสร้างความน่าเชื่อถือของเรื่องราว โดยผ่านการให้รายละเอียดที่รัดกุม ประเด็นนี้ขออนุญาตแสดงความเห็นส่วนตัวว่า ยังมีข้อมูลที่ดูแย้งกันเองเยอะเหลือเกิน อ่านแล้วต้องพยายามเค้นสมองนึกภาพตาม (ซึ่งบางทีรู้สึกภาพมันแปลกๆ) หรือต้องกลับไปย้อนอ่านทวน (เพื่อหาข้อมูลเพิ่ม? เพื่อพิสูจน์ ว่าเมื่อกี๊มันไม่ใช่อย่างนี้ ฯลฯ) มันเยอะมากๆ จนรู้สึกว่ามีในทุกฉาก ถ้าตรวจทานอย่างละเอียดกว่านี้ และลองจินตนาการว่าอ่านในฐานะคนอ่าน (ที่ไม่รู้ใจคนเขียน) น่าจะค้นพบจุดที่สามารถปรับปรุงได้เยอะครับ ตัวอย่างเช่น มนุษย์ต่างดาว ตอนแรกตาสีเทาไม่มีตาขาว แต่ตอนหลังตาสีดำ  ตอนแรกข้างในเกราะเหล็กเป็นเนื้อที่ดูเหมือนน้ำ (เอ้อ เป็นยังไงนะ นึกภาพไม่ออกจริงๆ) ตอนหลังบอกผอมโกรกเหมือนแมลง  มีหลายจุดแย้งกันไปกันมาจนอ่านแล้วทำใจให้เชื่อตามได้ลำบากครับ อีกตัวอย่างหนึ่งคือเรื่องฉาก/สถานที่ที่เกิดเหตุการณ์ ส่วนใหญ่แล้วให้ข้อมูลน้อยมากจนเหมือนเหตุการณ์เกิดขึ้นในความว่างเปล่า ตั้งแต่ตอนเริ่มต้นเรื่อง นิวถูกเพื่อนเรียกเสร็จ แล้วนายทหารก็เล่าขึ้นมาลอยๆ บรรยายตามที่หลังว่าอยู่ใต้ดิน ยืนกันอยู่ตรงไหน ดูอะไร จดอะไรอยู่ ตามไม่ทันเลย (ดูพื้นที่ดูดิน หรืออยู่ในห้องประชุม หรืออะไร) ตรงที่โผล่ขึ้นมาบนดินก็เหมือนกัน มันเป็นเวลาไหน สภาพพื้นที่เป็นยังไง ทำไมเห็นดาว (แสดงว่าเป็นที่โล่ง?) แล้วทำไมมีเสียงฝีเท้า (เหมือนอยู่ในอาคาร? ถ้าอยู่นอกอาคาร เดินบนดิน เสียงจะเป็นเสียงอย่างอื่น เช่น เสียงเหยียบกิ่งไม้ เสียงตุบๆ บนดิน ฯลฯ) แล้วทำไมเสียงก้อง (ที่โล่งเสียงต้องไม่ก้อง ถ้าเห็นดาวก็ต้องโล่งพอควร ตกลงโล่งหรือไม่โล่ง?) แล้วก็โผล่มาเจอทหารเปลี่ยนผลัด (เปลี่ยนตรงไหน ทีประตูอาคาร หรือรั้ว?) ทันใดนั้นก็โผล่มาในเมือง (เอวัง จบ ผมตามไม่ทันแล้ว ตัวละครเดินอยู่ในความว่างเปล่าแท้ๆ) รายละเอียดบางอย่างก็ชวนให้สงสัย เช่น ปืนลูกซอง ซึ่งมีความสามารถทำอะไรได้หลายอย่างที่ผมไม่คุ้นแฮะ (ยังไม่นับว่า ทำไมมนุษย์ต่างดาวใช้ปืนลูกซอง และคนเล่ารู้ได้ยังไงว่าโดนไล่ยิงด้วยปืนลูกซอง เพราะตอนนั้นวิ่งหนีอยู่ ไม่เห็นตัวปืน) เขียนมายืดยาว ไม่ได้มีเจตนาให้เสียกำลังใจนะครับ งานเขียนแนววิทยาศาสตร์มีน้อยอยู่แล้ว เห็นมีคนเขียนแนวนี้ก็ดีใจครับ แต่งานแนวนี้มันมีความท้าทาย ที่ต้องละเอียดกับมันมากๆ ถึงจะเขียนได้ดี เลยขออนุญาตร่วมแสดงความเห็นด้วยคน หวังว่าจะมีประโยชน์กับการพัฒนาฝีมือต่อไปนะครับ แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 52 09:52:20 จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 09:49:54

ความคิดเห็นที่ 6 งงเรื่องสถานที่เหมือนกัน แล้วตอนจบกับตอนเริ่มเรื่องเหมือนกับเป็นคนละเรื่องกันครับ จากคุณ : KTH (KTHc) เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 12:08:32