ความคิดเห็นที่ 1 3 “6 โมงเย็นแล้วนะนักเรียน” อาจารย์อุสาบอกย้ำเป็นครั้งที่สอง ผมพยายามเก็บอาการช็อกสุดขีดจากคำพูดของหญิงสาวเบื้องหน้าเอาไว้ภายใน แล้วเดินเอาหนังสือที่หยิบมานั้นไปวางไว้ที่เดิม ขณะที่ผมเดินผ่านเธอนั้นผมเหล่มองเธอแวบหนึ่งแม้ในใจจะรู้ว่านั้นเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำก็ตามที สายตาของเธอยังจ้องมองมาที่ผมริมฝีปากบาง ๆ สีชมพูนั้นยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างที่คนอื่นจะไม่มีวันรู้ความหมาย เพราะคนที่รู้ความหมายมีเพียงแค่ผมกับเธอเท่านั้น เมื่อวานฉันเห็นนะว่าเธอทำอะไรไว้ รอยยิ้มของเธอบอกผมว่าอย่างนั้น ผมแสร้งทำเป็นไม่สนใจเธอแล้วเดินออกจากห้องสมุด หยิบรองเท้าจากชั้นวางไปนั่งสวมบนที่นั่งตรงระเบียงทางเดิน ขณะที่ผมกำลังสวมรองเท้านั้นเธอก็ทรุดตัวลงสวมรองเท้าข้าง ๆ แต่เธอไม่พูดอะไรสักคำ เป็นครั้งแรกที่ผมได้กลิ่นหอมจากตัวเธอ เพียงแต่ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะวิเคราะห์ว่ามันหอมมากน้อยแค่ไหน ผมลุกขึ้นหยิบกระเป๋าจากที่ฝากของ เธอเองก็ลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเป้สะพายหลัง ผมเริ่มเดิน เธอเองก็เริ่มเดินตามผมเช่นกัน พอผมหยุด เธอก็หยุดเดิน ผมพยายามเก็บอาการตื่นตระหนกไว้ไม่ให้เธอรู้ ผมไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไรและจุดประสงค์ของเธอนั้นมันคืออะไรกันแน่ ขณะที่เท้าก้าวไปแต่ละก้าว ใจของผมก็เฝ้าแต่คิดเพียงแค่ว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการอะไร ต้องการจะแบล็กเมล์ผมอย่างนั้นหรือ นักเรียนม.ปลายอย่างผมจะมีอะไรให้เธอได้ ที่น่ากลัวกว่านั้นก็คือเธอได้เอาเรื่องราวที่เห็นนั้นไปบอกกับใครบ้างหรือยัง ผมเดินจนมาหยุดที่หน้าห้องน้ำชายด้านหลังโรงเรียน แล้วหันกลับไปมองเธอ เธอยังคงเดินตามผมมาด้วยอาการไม่รีบร้อน ผมหันกลับไปมองเธอตรง ๆ แต่จริง ๆ ตาของผมมองผ่านไหล่ของเธอไป “เดินตามผมมาทำไม” ผมถามเธอเป็นครั้งแรก “เปล่า ไม่ได้ตาม” เธอทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ “ถ้าไม่ได้ตามแล้วจะไปไหนล่ะ” เธอยกมือขึ้นเกาศีรษะและยิ้มเล็กน้อย “เอาเป็นว่าฉันเดินตามเธอมาก็แล้วกัน” เธอยอมรับออกมาอย่างง่ายดายพร้อมรอยยิ้ม “แล้วตามมาทำไมล่ะ” “ตามมาเผื่อจะช่วยอะไรได้” “ช่วยอะไร” ผมตั้งใจจะตวาดเธอ แต่ไม่สามารถที่จะทำได้ เพราะมันกลายเป็นเสียงที่กระซิบออกมา “ก็ภาคภูมิเขาตัวใหญ่ไม่ใช่เหรอ” ในที่สุดเธอก็พูดชื่อของภาคภูมิออกมา และเธอพูดมันออกมาอย่างหน้าตาเฉย มีเพียงแววตาเท่านั้นที่ฉายแววของความจริงจังมากขึ้น ผมเงียบและมองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจแม้แต่นิดเดียว ผู้หญิงหน้าตาค่อนข้างสวยคนนี้เห็นเราฆ่าภาคภูมิ แต่ทำไมถึงได้อยากช่วยเรา ทำไมไม่เอาเรื่องของเราไปฟ้องตำรวจ คำถามต่าง ๆ นานาวนเวียนอยู่ในความคิดของผม “ผมจัดการคนเดียวได้น่า” “ให้ฉันช่วยเถอะ เธอคงไม่อยากให้ฉันไปบอกตำรวจเรื่องนี้หรอก” ผมแกล้งส่งยิ้มที่คิดว่าเหี้ยมเกรียมที่สุดให้กับเธอ “ไม่กลัวว่าผมจะฆ่าปิดปากหรือไง” เธอส่ายหน้าและยิ้มออกมาอย่างเศร้า ๆ “คนอย่างเธอไม่ทำอย่างนั้นหรอก” จากคุณ : นักเลงหนัง เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 18:49:22

ความคิดเห็นที่ 2 “แต่ผมฆ่าไปแล้วคนหนึ่งนะ” “ชู่ส์” เธอยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้ผมหยุดพูด ผมหันมองไปรอบตัวทันที บริเวณห้องน้ำหลังโรงเรียนนี้เป็นที่ ๆ แทบจะไม่เคยมีคนมา คนที่จะมาจะมีแค่ภารโรงที่จะมาเผาขยะ หรือเอาขยะถังใหญ่มาทิ้งซึ่งภารโรงจะเอาขยะมาทิ้งในตอนเช้าและจะเผาขยะที่เตาเผาเพียงแค่เดือนละครั้ง ซึ่งการเผาขยะครั้งล่าสุดเพิ่งผ่านมาไม่กี่วันนี้เอง “มีอะไรเหรอ” ผมถามในขณะที่สายตายังระแวงรอบตัว เธอส่ายหน้าอีกครั้ง “ทางที่ดีเราอย่าคุยเรื่องพวกนี้ดีกว่าอาจจะมีใครได้ยิน” แม้ผมจะไม่พอใจที่ยังไม่รู้เหตุผลในการปรากฏตัวของเธอแต่ก็เห็นด้วยในสิ่งที่เธอเสนอ ผมไม่ควรพูดอะไรออกมาในที่โล่งแจ้งอย่างนี้ ขนาดเมื่อวานนี้ผมนึกว่าไม่มีใครเห็นการกระทำของผม แต่เธอยังสามารถเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดได้ “รอแป๊บนึงนะ” เธอบอกแล้ววิ่งไปที่ห้องน้ำหญิง ผมยืนรอเธอพักเดียวเธอก็วิ่งกลับออกมา “ปวดห้องน้ำเหรอ” “บ้า” เธอยกมือทำท่าจะตีแขนผม เธอคงจะวิ่งไปตรวจดูว่ามีใครอยู่ในห้องน้ำหญิงหรือเปล่า “เมื่อวานเธอเห็นผมจากตรงนั้นสินะ” ผมพยักเพยิกหน้าไปที่กำแพงของอาคารห้องน้ำหญิงที่อยู่ตรงข้ามกับห้องน้ำชาย ด้านหลังของอาคารห้องน้ำหญิง ตรงกับทางเข้าห้องน้ำชาย ด้านบนของกำแพงด้านหลังอาคารห้องน้ำหญิงนั้นก่อด้วยอิฐบล็อกที่มีรูระบายอากาศ เธอคงมองเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดผ่านรูระบายอากาศนั่นเอง แทนคำตอบเธอพยักหน้าหนึ่งครั้ง “เมื่อวานเราได้ยินเสียงเธอดังขึ้นมาจากห้องน้ำนั้น...” เธอมองไปทางห้องน้ำชาย “...เราก็เลยยืนบนกระป๋องน้ำแอบดูเธอน่ะ” “เธอก็เลยเห็นทุกอย่าง” เธอพยักหน้า หน้าของผมร้อนผ่าวขึ้น อย่างนั้นหมายความว่าเธอเองก็เห็นว่าผมปัสสาวะราดออกมา ผมก้มหน้ามองพื้นด้วยความอับอาย “ก็หมายความว่าเธอเห็นตอนที่ฉัน...” เหมือนกับว่าเธอรู้ในสิ่งที่ผมคิด เธอจึงพูดออกมาว่า “ช่างมันเถอะ อย่าไปคิดถึงมันเลย เธอไม่ได้เป็นคนผิดสักหน่อย” “แต่มันก็น่าทุเรศอยู่ดี” ผมพูดทั้ง ๆ ที่ยังก้มหน้ามองพื้นอยู่ เธอเอื้อมมือมาบีบที่ไหล่ของผมหนึ่งที “ไม่เป็นไรนะ” ผมเงยหน้าสบตากับเธอ ไม่มีแววตาของการดูถูกเหยียดหยามอยู่ในนั้น เธอเองก็สบตาผมไม่ได้หลบตา ในแววตาของเธอมีความจริงใจบางอย่างที่ผมไม่เคยได้รับในหมู่เพื่อนนักเรียนด้วยกัน  ชั่วนาทีที่ผมสบตากับเธอนั้นหัวใจของผมพองโตขึ้นอย่างประหลาด มันเป็นอาการที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับความรู้สึกใจเต้นที่แอบมองเบื้องหลังของเธอ ไม่น่าเชื่อว่าแค่แรงบีบหัวไหล่จากมือเล็ก ๆ ของเธอจะสั่นหัวใจของผมได้ จากคุณ : นักเลงหนัง เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 18:51:32

ความคิดเห็นที่ 3 “เรายังไม่รู้ชื่อของเธอเลย” “ยุวดี เรียกว่ายุก็ได้นะ” “เราชื่อเอกชัยนะ” “อันนั้นฉันรู้อยู่แล้วน่า” เราทั้งคู่ยืนอยู่ในห้องน้ำชาย ผมเดินไปล็อกประตูทางเข้าด้านหน้าห้องน้ำ ประตูทางเข้ามีกลอนล็อคได้ทั้งจากด้านในและด้านนอก สถานการณ์ที่ต้องอยู่ในห้องน้ำกับผู้หญิงสวย ๆ แบบสองต่อสองนี้ ผมไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นจริงในชีวิตของผมสักครั้งเดียว ผมหันไปมองยุวดีด้วยเกรงว่าเธอจะรู้สึกกลัวผมจะคิดไม่ดีกับเธอ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้ใส่ใจผมเลยด้วยซ้ำ เธอเอาแต่จ้องมองประตูห้องน้ำห้องสุดท้ายที่ถูกปิดตาย “เขาอยู่ในนี้เหรอ” ยุวดีถามด้วยเสียงกระซิบ ผมพยักหน้ารับ ยุวดีพยายามเปิดประตูแต่ประตูล็อกจากด้านใน “ห้องน้ำห้องนี้ใช่ไหม ที่เขาลือกันว่ามีนักเรียนชายผูกคอตาย” “ใช่” ผมตอบเสียงกระซิบ พร้อม ๆ กับที่มือเท้ารู้สึกเย็นยะเยือก “เธอว่าข่าวลือนั้นเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า” เสียงของยุวดีก็กระซิบไม่ต่างจากผม “ไม่รู้เหมือนกัน แต่ข่าวลือแบบนี้โรงเรียนไหน ๆ ก็มีทั้งนั้นแหละ” ยุวดีพยักหน้าเห็นด้วย ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำห้องข้าง ๆ กับที่ห้องที่เก็บศพของภาคภูมิ ถอดรองเท้าและถุงเท้าออก “ทำอะไรน่ะ” ยุวดีถามด้วยความสนใจ “จะปีนไปที่ห้องข้าง ๆ ...” ผมเห็นยุวดีมองที่รองเท้าและถุงเท้าของผม “...อ๋อ ถอดรองเท้าจะได้ไม่มีรอยเท้าน่ะ แล้วที่ถอดถุงเท้าเพราะมันจะได้ไม่ลื่นจะได้ปีนถนัดหน่อย” เมื่อเธอทำสีหน้าเข้าใจแล้ว ผมจึงเอื้อมมือจับขอบผนังของห้องน้ำและโหนตัวขึ้นไป ใช้เท้าทั้งสองข้างดันตัวขึ้นไปจนสามารถนั่งค่อมอยู่บนผนังที่กั้นระหว่างห้องน้ำทั้งสองได้ ผมสูดลมหายใจลึก ๆ ก่อนจะก้มลงไปดูร่างไร้วิญญาณของภาคภูมิซึ่งนอนสงบอยู่ที่เดิมท่ามกลางเศษขยะและหยากไย่ในห้องน้ำที่ปิดตาย “เอายาดมไหม” ยุวดีพูดแซว ผมส่ายหน้าและยิ้มให้เธอไปพร้อมกัน และค่อย ๆ หย่อนตัวเองลงไปในห้องที่เก็บร่างของภาคภูมิ ตัวของเขาใหญ่จนเกะกะคับห้อง ริมฝีปากของเขาซีดเซียว หน้าตาก็ไม่มีสีเลือดแม้แต่น้อย ผมเอื้อมมือไปปลดกลอนที่ล็อกประตูห้องน้ำออก เมื่อประตูเปิดออกผมสังเกตเห็นยุวดีนัยน์ตาเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย สายตาของเธอจ้องที่ไปที่ภาคภูมิเขม็ง “จะเปลี่ยนใจทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นตอนนี้ก็ไม่ได้แล้วนะ” ผมบอกเธอด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด “ถ้าบอกว่าจะเปลี่ยนใจล่ะ” ยุวดีถาม มือของผมเกร็งขึ้นทันทีทันใด ผมจ้องไปที่ยุวดีแล้วบอกกับเธอช้า ๆ จากคุณ : นักเลงหนัง เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 18:53:24

ความคิดเห็นที่ 4 “ถ้าเปลี่ยนใจตอนนี้ ...” ผมเค้นคำพูดออกมาจากลำคอ “...เปลี่ยนใจตอนนี้ไม่ดีแน่ ๆ” ผมภาวนาขออย่าให้เธอเปลี่ยนใจเลย “ถ้างั้นฉันจะยอมเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดก็แล้วกันนะ” ยุวดีตอบเสียงราบเรียบแต่จริงจัง เธอขยับตัวเดินเข้าใกล้ห้องน้ำมากขึ้นคงจะเพื่อให้เห็นสภาพศพของภาคภูมิให้ชัดเจนยิ่งขึ้น “เธอจะทำยังไงต่อไป” ยุวดีถามผมเบา ๆ ขณะที่สายตาสำรวจศพของภาคภูมิ “อันที่จริงผมคิดว่าจะรอให้ถึงวันเสาร์แล้วจะเข้ามาหั่นศพของภาคภูมิเป็นส่วน ๆ” “แต่วันนี้เพิ่งจะวันพฤหัสนะ ขืนรอถึงวันเสาร์หมอนี่ก็อืดกว่านี้อีกแน่ ๆ” ผมพยักหน้า “วันนี้ ผมตั้งใจว่าจะมาดูสภาพของเขาว่าอืดขึ้นมามากน้อยขนาดไหน แล้วพรุ่งนี้ผมจะหาฟอร์มาลินมาฉีด” “กว่าจะถึงพรุ่งนี้ หมอนี้คงส่งกลิ่นเหม็นไปทั่วแล้ว” ผมเห็นด้วยกับเธอ ผมเองก็ลืมคิดถึงข้อนี้เหมือนกัน ถ้ากลิ่นของภาคภูมิรุนแรงมากอาจทำให้มีคนหรือสุนัขมารุมจนผิดสังเกตได้ ผมอาจจะคิดตื้น ๆ เกินไปที่คิดว่ากลิ่นเหม็นของกองขยะหลังโรงเรียนจะช่วยกลบกลิ่นศพของภาคภูมิ แม้ห้องน้ำด้านหลังโรงเรียนจะไม่ค่อยมีคนมา แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่มีเลยเสียทีเดียว ทุกอย่างล้วนเกิดขึ้นได้ทั้งสิ้น การที่ยุวดีเห็นเหตุการณ์เมื่อวานนั้นก็เป็นอีกหนึ่งตัวอย่างที่ชัดเจน “ถ้าจะฉีดฟอร์มาลินต้องฉีดวันนี้แหละ” ยุวดีพูดเสร็จเธอก็แทรกตัวเข้ามาในห้องน้ำ เธอวางกระเป๋าเป้สะพานหลังลงแล้วก้มลงเปิดกระเป๋าล้วงมือเข้าไปควานหาอะไรบางอย่าง ยุวดีหยิบกล่องดินสอขนาดค่อนข้างใหญ่ออกมา เมื่อเธอเปิดกล่องดินสอออก ภายในไม่มีอุปกรณ์เครื่องเขียนเลยสักชิ้นแต่มันเต็มไปด้วยเข็มฉีดยา “ช่วยยกขาของหมอนี่ทีสิ” “นั่นอะไรน่ะ” “ฟอร์มาลินไง” ยุวดีตอบหน้าตาเฉยเมยไร้ความรู้สึก ผมจับขาของภาคภูมิยกขึ้นตามคำสั่งของเธออย่างว่าง่าย ยุวดีฉีดฟอร์มาลินเข้าที่บริเวณเอ็นร้อยหวายของภาคถูมิเข็มแล้วเข็มเล่า “เธอรู้ได้ยังไงว่าฉีดที่ตรงนั้น” “ไม่รู้หรอก เดา ๆ เอา” เหงื่อเม็ด ๆ เกาะตามหน้าผากของเธอ “เธอพกของพวกนี้มาเรียนด้วยหรือเนี่ย” “ในห้องวิทย์มีเยอะแยะ ใครเขาจะพกฟอร์มาลินมาจากบ้าน” ผมมองเธอด้วยความฉงนสนเท่ห์ว่าเหตุใดผู้หญิงอย่างเธอจึงยินยอมเข้ามามีส่วนรู้เห็นในคดีฆาตกรรมอย่างง่ายดายอย่างนี้ แต่ไม่ว่าจะเหตุผลใดก็ตาม ตอนนี้ผมและยุวดีก็กลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดในคดีฆาตกรรมอย่างเต็มตัวแล้ว จบตอนที่ 3 จากคุณ : นักเลงหนัง เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 18:55:33

ความคิดเห็นที่ 5 ขอบคุณที่แวะมาอ่านนะครับ ทุกความเห็นยกยอดไปตอบในตอนหน้า คืนวันจันทร์ครับ แล้วพบกันครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : นักเลงหนัง เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 18:56:45

ความคิดเห็นที่ 6   ทำไมมันสั้นอย่างนี้ ลงยาวๆหน่อยก็ได้ครับ แต่เนื้อเรื่องสนุก น่าติดตาม สำนวนได้อารมณ์ดีครับ เพลิดเพลินไปกับการอ่าน แต่ทำไมไม่บอกซักหน่อยล่ะครับ ว่าภาคภูมิไปสูบบุหรี่ที่ห้องน้ำที่มีข่าวลือว่านักเรียนผูกคอตายทำไม ? จากคุณ : พู่กันลายหมอก เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 19:44:14

ความคิดเห็นที่ 7   เข้ามาติดตามค่ะ น่าอ่านมาก ๆ เลย (ไปอ่านตอน 1-2 มาแล้วค่ะ) แต่ยังสงสัยเรื่องฟอร์มาลินอยู่ค่ะ คือ - ห้องวิทยาศาสตร์ของโรงเรียนมัธยมเก็บฟอร์มาลินไว้เยอะขนาดพอดองศพคนเชียวหรือคะ - เท่าที่ทราบเวลาดองศพฟอร์มาลินน่าจะฉีดเข้าเส้นเลือดนะคะ หรือถ้าคิดจะฉีดเข้ากล้ามเนื้อจริง ๆ คงต้องกระจายไปฉีดทั่วตัวแน่เลย ไม่งั้นยาไปไม่ทั่ว แต่จริง ๆ ก็ไม่ค่อยมีความรู้เรื่องดองศพคนเท่าไหร่ ขอตั้งเป็นข้อสังเกตไว้แล้วกันนะคะ - แถมค่ะ กรณีที่ฉีดฟอร์มาลินเข้าเส้นมักทำที่เส้นเลือดใหญ่ตรงบริเวณคอ เพราะจะได้เร็ว ๆ เนื่องจากกว่าจะส่งฟอร์มาลินให้กระจายไปตามเส้นเลือดทั่วร่างกาย บางทีรอจนเหงือกแห้งเลยล่ะค่ะ ^_^ - สุดท้าย แค่สงสัยนะคะ ถึงจะดองฟอร์มาลินจนกลบกลิ่นศพได้ แต่น่าจะได้กลิ่นฟอร์มาลินมาแทนซึ่งเป็นกลิ่นที่...บรรยายไม่ถูกค่ะ บอกได้แต่ว่าตอนขึ้นรถเมล์คนข้าง ๆ ต้องกระเถิบหนีกลิ่นฟอร์มาลินที่ยังติดอยู่ตามเสื้อห่างไปหลายวาเชียวค่ะ ชะเง้อหน้าขึ้นไปมอง เขียนเยอะเหมือนกันแฮะ ขออภัยล่วงหน้าถ้าอาจทำให้คนเขียนไม่พอใจนะคะ ไม่ได้มีเจตนาอย่างนั้นเลย แค่ตั้งข้อสังเกตไว้ก่อน ถ้าเข้าใจอะไรผิดพลาดไปหรือมีข้อมูลอย่างอื่นที่ตัวเองยังไม่รู้ รบกวนมาเสวนากันนะคะ เพราะตัวเองก็อยากรู้ข้อมูลเยอะ ๆ เหมือนกัน ขอบคุณค่ะ ^_^ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 20:15:27

ความคิดเห็นที่ 8   #7 เธอก็บอกอยู่ว่าเดาไม่ใช่เหรอครับ ไปอ่านใน คห.4 ตรงบรรทัดล่างๆอ่ะครับ “เธอรู้ได้ยังไงว่าฉีดที่ตรงนั้น” “ไม่รู้หรอก เดา ๆ เอา” ยุวดีบอกว่า"เดาๆเอา" จากคุณ : พู่กันลายหมอก เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 20:45:38

ความคิดเห็นที่ 9 อู้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 21:21:02

ความคิดเห็นที่ 10 เรื่องฟอร์มาลีนไม่ค่อยสันทัดเท่าไหร่ครับ ขออนุญาตออกความเห็นด้านอื่นคงไม่ว่ากันนะครับ ตัวละครเพิ่งจะเรียนมัธยมปลาย น่าจะใช้คำอื่นที่ไม่ใช่หญิงสาวนะครับ รู้สึกว่ามันผู้ใหญ่ไป จริงอยู่ที่เขาไม่ใช่เด็กหญิงแล้วแต่ใช้เด็กสาวก็น่าตรงกับวัยกว่า ค่อนข้างสวย มันแปลก ๆ นะครับ น่าจะลองบรรยายลักษณะดูหน่อย 81 หน้า A4 14 pt. ถ้ากั้นหน้าหลังตามที่ word ตั้งมาก็น่าจะได้ประมาณสองร้อยหน้า pocket book มั้งครับก็ไม่บางมาก คงไม่เกี่ยวกับความยาว อืม...งั้นคงเป็นปัญหาของสนพ.ที่เคยติดต่อมามั้งครับ เอาใจช่วยนะครับ ลองรีไรท์ส่งที่ใหม่ดูครับ เนื้อเรื่องอ่านสนุกแต่อาจจะไม่เหมาะกับบางสนพ. จากคุณ : กมลภัทร เขียนเมื่อ : 18 ก.ย. 52 23:38:53

ความคิดเห็นที่ 11   กลับมาอีกครั้งแล้วค่ะ อ้อ ขอบคุณค่ะคุณพู่กันลายหมอก ตัวเองคงอ่านเร็วไปหน่อยเลยไม่ทันทำความเข้าใจในสารที่ผู้เขียนจะสื่อ งั้นขอทำตัวเป็นนักอ่านที่นั่งรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อดีกว่าเนอะ ^_^ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 21:37:00

ความคิดเห็นที่ 12 ฆาตกรรมหลังโรงเรียน ตอนที่ 4 - 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8346111/W8346111.html จากคุณ : นักเลงหนัง เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 23:10:14