เรื่องนี้ไม่มีชื่อ (ตอนจบ)

"ที่นอนนุ่มจัง"
    ปลายขยับนิ้วคลำที่นอน ทั้งๆ ที่ยังหลับตา
    "ฟื้นแล้วรึ" น้ำเสียงแข็งปราศจากความรู้สึกใดๆ ร้องทัก ปลายลืมตาขึ้นทันที
    เจ้าของเสียงเป็นหญิงสาววัยสามสิบเศษ สวมหมวกและชุดกระโปรงขาว หน้าตาเฉยเมยราวสวมหน้ากาก ปลายกวาดตามองหา 'ป้าจันทร์อยู่ไหน'
   "กินข้าวเสีย จะได้กินยา"
    ปลายอยากได้ยินคำพูดอ่อนๆ กึ่งเอาใจปลอบโยนของป้าจันทร์ โต๊ะอาหารเลื่อนมาตรงหน้า "กินให้หมด เดี๋ยวจะเอาลูกมาให้ดู" ปลายรีบกินข้าวอีกเดี๋ยวเดียวปลายจะได้เห็น 'นางฟ้าของปลาย'
    ร่างเล็กๆ ถูกห่อไว้ในผ้าอ้อมขาวสะอาด ปลายจ้องมองใบหน้าเล้กอย่างชื่นชม 'ลูกของปลายน่ารัก' เธอไล้ปลายนิ้วเบาๆ บนแก้มใส ขาวอมชมพู
    "เดี๋ยวจะสอนให้นมลูก" ปลายทำตามอย่างตั้งใจ เธออุ้มลูกน้อยไว้แนบอกปากน้อยๆ ขยับหาและดื่มกินิย่างหิวโหย เธออิ่มเอม สุขใจ

    เสียงคุยเบาๆ ดังอยู่ใกล้หู ปลายหลับตานิ่งนอนฟัง
    "พรุ่งนี้จะย้ายเด็กไปที่ศูนย์แล้วนะ"
    "ทำไมเร็วจัง"
    "หัวหน้าไม่ไว้ใจ กลัวทำร้ายเด็ก"
    "ใครจะทำลง ลูกตัวเองแท้ๆ"
    "ก็ไม่ปกติ ขนาดคนที่เคยช่วยให้ที่กินที่อยู่ ยังฆ่าแล้วจุดไฟเผาได้ทั้งเป็นพร้อมลูกชาย"
    เขาคุยเรื่องอะไรกัน ใครถูกเผาตาย แล้วเด็กที่ไหนที่เขาจะเอาไป 'เด็ก' ปลายฉุกคิดระแวง ลูกของเธอน่ารัก ใครๆ ก็อยากได้
    ดึกแล้วปลายนอนมองเข็มนาฬิกา อีกอึดใจเดียวเข็มยาวก็จะอยู่ตรงเลขสิบสอง เธอนับในใจ หนึ่ง สอง สาม ไฟในห้องดับพรึบ ยกเว้นไฟระหว่างทางเดินกับหน้าห้องน้ำ เสียงพูดคุยในห้องค่อยๆ เงียบลง ปลายจรดปลายเท้าลงจากเตียงแล้วเดินหลบ พยายามม่ให้ใครเห็น ห้องเด็กอยู่ตรงหน้าเธอแอบมอง พยาบาลคนหนึ่งเพิ่งเดินออกไป ปลายเอื้อมมือเปิดประตูปลายเด็กเรียงเป็นแถว
    'นางฟ้าของปลายอยู่ไหน'
    เธอก้มเดินพลางชะเง้อมองตามเปลที่วางเรียงไว้ ลูกของปลายอยู่เกือบท้ายห้อง เธอใช้สองมือช้อนลูกขึ้นกอดไว้แนบอกแล้งย่องออกจากห้อง
    'ป้าจันทร์คงยุ่งไม่มาหาปลายเลย ไม่เป็นไรเดี๋ยวปลายกับลูกจะไปหาเอง' ปลายก้มหน้ามองทารกน้อยในอ้อมแขน เอ่ยปากชวน
    "ไปหาป้าจันทร์กันนะ"
   
    ปลายอุ้มลูกออกจากโรงพยาบาล เดินไปเรื่อยๆ บนทางเท้าที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา ถนนแถวนี้เธอไม่คุ้นเคย ผู้คนก็แปลกๆ ที่เอาแต่จ้องมองเธอกับลูก ปลายเดินหลบเข้าซอยมืด
    "เฮ้ย ใครวะ" เสียงทักห้วนๆ ดังออกมาจากมุมมืดข้างตึกร้าง ปลายยืนนิ่ง เจ้าของเสียงเดินเข้ามาใกล้ ชายอีกสามคนเดินตามมาห่างๆ มันกวาดตามองปลายและลูก
    "มาจากโรง'บาลไหนล่ะน้อง" ปลายยังอยู่ในชุดคนไข้ของโรงพยาบาล ชายที่เดินตามมาทีหลังคนหนึ่งเดินเข้ามาอ่าน
    "โรง'บาลบ้านะพี่" มันตะโกนเสียงดัง
    "ว่าแล้ว คนดีๆ ที่ไหนจะเดินหอบลูกหอบเต้ากลางดึกอย่างนี้"
    "หน้าตาไม่เลวนะพี่"
    "ไม่ยุ่งหรอกโว้ย แล้วแต่พวกเอ็ง" ชายคนแรกเดินจากไป
    "สนุกกันหน่อยไหมน้อง" ชายอีกคนเดินเข้ามาสมทบ พลางยื่นมือจะเชยคางมน
    "เฮ้ย..ข้าขอ" ชายคนที่อยู่หลังสุด ร้องขัด
    "อะไรของเอ็งวะ"
    ชายคนนั้นผอมบาง แก้มตอบ ดวงตาใหญ่ลึก ขอบตาดำคล้ำ ปลายมองแต่ไม่คุ้นหน้า
   "ข้าเพิ่งนึกออก น้องสาวเพื่อนข้าเอง"
   "เพื่อนคนไหนของเอ็งวะ ไอ้ห่...จะเก็บไว้แดกคนเดียวรึไง..." เสียงกำปั้นกระแทกใบหน้าดังพลั้ก คนปากดีหน้าหงาย
   "เอ็งอย่า.." ชายคนนั้นชี้หน้า "คนอย่างข้า กินก็บอกว่ากิน ไม่เคยทำอะไรลับหลัง"
    คนปากดีเจอกับคนจริงก็เงียบกริบ มันฮึดฮัดหันหลังเดินจากไป
    "ตามมา"      ชายคนนั้นหันมาสั่ง แล้วเดินนำเธอออกมายังถนนใหญ่ โบกมือเรียกแท็กซี่
    "ขับไปเรื่อยๆ ก่อน" ชายคนนั้นพูดกับคนขับแท็กซี่ แล้วกันมาถามเธอ "จะไปไหน"
    "บ้าน" ปลายอยากซุกอกอุ่น และหนุนตักนิ่มๆ ของป้าจันทร์
    "กลับไปทำไม ไม่มีใครอยู่ที่นั่นแล้ว" ชายคนนั้นพูดเบาๆ
    ปลายเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ผ่านร้านค้า ซอกซอย รถแล่นช้าๆ ผ่านซอย๐ หนึ่ง ปลายคุ้นตา จำได้ เดินเข้าไปในซอยนี้อีกนิดเดียวจะถึงบ้าน ปลายลุกลน
    "เปิด"   เธอทุบประตู
    "จอดตรงนี้ไม่ได้" คนขับบอกห้วนๆ
    "เปิด" เธอทุบประตูแรงๆ คนขับชักโมโห "เอาไงละพี่" เขาถามชายที่นั่งมาด้วย
    "หาที่จอดรถเถอะ"
    คนขับนำรถเข้าเทียบฟุตบาท ปลดล๊อคประตู ปลายผลักประตูเปิดจ้ำไม่เหลียวหลัง
    "กลับบ้านดึก ป้าจันทร์จะเป็นห่วง" เธอบอกตัวเอง
    ละอองชื้นพัดต้องผิวหน้า เสียงฟ้าคำรามดังกระหึ่ม ฝนเริ่มโปรยปราย ปลายอุ้มลูกน้อยแนบอกพาหลบเข้าใต้ชายคาตึกแถว ลูกของปลายดิ้นขลุกขลัก เธอเขย่ากล่อมปลอบลูก "เดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้ว"
     ฝนกระหน่ำไม่ลืมหูลืมตา น้ำฝนสาดกระเด็นเข้าใต้ชายคา ปลายเปียกชื้น หนาวสั่น กว่าฝนจะซาก็แทบเปียกไปทั้วตัว ปลายรีบเดินผ่านป้อมยามหมู่บ้านเห็นร่มแขวนอยู่เธอคว้ามากางบังละอองฝน บ้านทุกหลังเงียบสงบในความมืด มีเพียงแสงไฟเรืองๆ จากเสาไฟข้างทาง ปลายมองบ้านหลังใหญ่สีขาว หูแว่วได้ยินเสียงใสๆ อ้อน 'อย่าเพิ่งกลับนะ อยู่เล่นกันก่อน'
    "อยู่ไม่ได้ ป้าจันทร์คอยนานแล้ว" เธอตอบ "เล่นกับน้อง ให้น้องอยู่เป็นเพื่อนนะ"
    ปลายมองหาเปลให้ลูกน้อย ข้างๆ โรงรถมีกล่องกระดาษวางอยู่ เธอวางลูกน้อยลงในกล่อง ลูกของเธอนิ่งสนิทไม่ไหวติง ใบหน้าเล็กๆ ซีดเผือด ปลายไล้นิ้วบนแก้มบางที่เย็นเฉียบ "อยู่เล่นเป็นเพื่อนคุณหนูก่อนนะ เดี๋ยวแม่กับป้าจันทร์จะมารับ" เธอสั่งเสียและอุ้มลูกน้อยในกล่องกระดาษมาวางไว้ใกล้ประตูบ้าน "คุณหนูตื่นมาจะได้เห็น"
    ปลายรู้สึกตัวเบาหวิว เป็นอิสระ เธอหัวเราะออกมาดังๆ วิ่งบ้างเดินบ้างท่ามกลางละอองฝนที่โปรยปราย เธอหยุดยืนบริเวณที่คุ้นเคย
     "ป้าจ๋า" เธอร้องเรียก เหลียวมองซ้ายขวา "ป้าจ๋า ปลายกลับมาแล้ว"
     แสงอัศนีบาตบนท้องฟ้า ส่องประกายสว่างวาบ บริเวณที่เคยเป็นบ้านไหม้เกรียมไม่เหลือกระทั่งเสา ข้าวของเกลื่อนกลาด ชุ่มฉ่ำไปด้วยน้ำฝน ปลายมองอย่างงุนงง
     "บ้านหายไปไหน"
    ปลายเริ่มใจเสีย เธอเดินเข้าไปในบริเวณบ้านที่ไหม้เกรียมมือกวาดเขี่ยข้าวของ น้ำตาไหลริน
    "ป้าจ๋าอยู่ไหน ปลายกลับมาแล้วจ๊ะ "
    สายลมพัดอ่อนกระทบใบไม้ คล้ายเสียงคนทอดถอนใจ ปลายสะอื้นโหยหา
    "ปลายกลับมาแล้ว"
    รถเข็นคันเก่ายังจอดอยู่ที่เดิม สมบัติชิ้นเดียวที่ยังเหลือไว้ให้ดูต่างหน้า ปลายทรุดตัวนั่ง รู้สึกหนาวจับใจ ปากสั่นกระทบกันดังกึกๆ เธอล้มตัวลงนอนขดตัวงอ ปากพึมพำ
    "หนาวจัง"
    แสงสว่างเจิดจ้าส่องกระทบใบหน้า ปลายลืมตา รู้สึกโล่งสบายปลอดโปร่ง
    "ตื่นแล้วหรือลูก" เสียงอ่อนเบาทัก ปลายหันไปตามเสียงเห็นป้าจันทร์ยืนยิ้มอยู่ใกล้ เธอนึกในใจ 'วันนี้ป้าจันทร์สวย'      
    "จ้ะ" ความตื่นเต้นยินดีที่ได้พบ กลับกลายเป็นความปลื้มปิติ อิ่มเอมใจ
    "นี่พี่ต้น ไหว้พี่เขาเสีย" ปลายเพิ่งสังเกตว่าไม่ได้อยู่เพียงลำพังสองคน อยกมือไหว้ อ่อนน้อมเ
    "ไปเถอะลูก ป้ามารับ"
    "ไปไหนจ้ะ"
    "กลับบ้านไงลูก"
    ปลายชะงัก ลังเล
    "เดี๋ยวจ๊ะ ยังกลับไม่ได้ ต้องไปรับลูกก่อน"
    "ลูกหนูอยู่นี่ไงลูก" ร่างเล็กกระจ้อยร่อยอยู่ในอ้อมแขนของป้าจันทร์ ปลายยิ้มมองอย่างมีความสุข "ได้กลับบ้านเสียที"
                      ---------จบบริบูรณ์-----------

จากคุณ	: Prapatsara
เขียนเมื่อ	: 18 ก.ย. 52 22:04:21