มาแล้วคร๊าบ มาแล้ว...ขอโทษที่ให้รอนานครับผม "ซ่อน... ตอนที่ 2"
|
|
ตอนที่ 2
คุณ...คุณ...คุณครับ...เที่ยงคืนแล้ว หมอขอตรวจหน่อยนะครับ... แพทย์ เจ้าของไข้ เข้ามาดูอาการ
ชายหนุ่ม อีกครั้ง ในตอนค่ำ
อ๋อ... คุณหมอนั่นเอง... ชายหนุ่ม ลืมตาขึ้นช้าๆ เพื่อดูว่าเจ้าของเสียง คือใคร
เป็นอย่างไรบ้างครับ... มีอาการอะไรบ้างไหม... คำถามต่างๆ ถูกถามออกไป แต่ไม่มีคำตอบจาก ชาย
หนุ่มเลย... แพทย์เจ้าของไข้จึงละสายตาจากเครื่องวัดความดัน มามองชายหนุ่ม ภาพที่เห็นคือ ชายหนุ่มมองอะไร
บางอย่าง ด้วยท่าทางตะลึง เหมือนกำลังต้องการคำตอบ...บางอย่างอยู่ แพทย์เจ้าของไข้จึงหันมองตามสายตาของ
ชายหนุ่มไป แต่ภาพที่หมอเห็นคือเตียงผู้ป่วย ที่ว่างเปล่า อีก 2 เตียง
ภาพเตียงที่ว่างเปล่า ที่แพทย์เจ้าของไข้ เห็นนั้นจะ ไม่สำคัญเลย ถ้าชายหนุ่มไม่ได้มองเห็นป้าไสว และ
น้องนัท ที่นอนหลับอยู่บนเตียง
หมอครับ... ป้าแก กับน้อง ป่วยเป็นอะไร เหรอ ครับ... ชายหนุ่มมองหน้าแพทย์ เจ้าของไข้ และเอ่ย
ถามเบาๆ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทเกินไป
ไม่มีเสียงตอบใดๆ มีเพียงท่าทีล้นลานของแพทย์เจ้าของไข้ ที่รีบเก็บเครื่องตรวจและพุ่งตรงไปที่ประตู
อย่างรวดเร็ว
แล้วหมอจะมาใหม่ พรุ่งสายๆ นะครับ... แพทย์เจ้าของไข้ ออกไปแล้ว... ในห้องเหลือเพียงแค่ชายหนุ่ม กับ...
เดย์ พยายามที่จะข่มตาให้หลับ และนอนหันหน้าไปด้านอื่น เพื่อไม่ให้เห็นภาพดังกล่าว เพราะตอนนี้
ชายหนุ่มมั่นใจแล้วว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขา...
เดย์ เราเลิกกันเถอะ... ภาพของหญิงสาว พูดกับชายหนุ่ม ด้วยความมาดมั่น...
ชายหนุ่มสะดุ้งตื่น รีบลืมตามองรอบๆ ห้อง เราฝันไปหรือนี่... แล้วเหมือนนึกอะไรบางอย่างขึ้นมา
ได้ เขารีบหันมอง ไปยังเตียงของเพื่อนร่วมห้องทันที... และภาพที่เห็นคือความว่างเปล่า เช่นเดิม ความนึกคิด กับ
สิ่งที่พบ ยิ่งตอกย้ำสิ่งที่รับรู้ว่าแน่แล้ว สิ่งเร้นลับที่ใครต่อใครไม่อยากเจอได้เกิดขึ้นกับเขาแล้ว
สวัสดีค่ะ...คุณเดย์... ตื่นแล้วเหรอคะ... เมื่อคืนหลับสบายดีไหมค่ะ... พยาบาลเนยเปิดประตู เข้ามา
พร้อมกับคำถามมากมาย
ครับ ก็ดี ครับ... ชายหนุ่ม ตอบคำถามด้วยอาการที่อึกอัก ไม่อยากเอ่ยถึงสิ่งที่เขาได้พบที่
โรงพยาบาลแห่งนี้
คุณเนย ครับ วันนี้ วันที่เท่าไหร่ ครับ... น้ำเสียง แผ่วเบา แฝงไว้ซึ่งอารมณ์บางอย่าง...
วันนี้วันที่ 28 พฤศจิกายน ค่ะ... ต้องการอะไรหรือเปล่าคะ... หญิงสาวรอฟังคำตอบจากชายหนุ่ม
ก่อนจะเอ่ยถามไปว่า... จะให้ทางเราติดต่อญาติ ให้ไหมคะ... สงสัยป่านนี้คงเป็นห่วงกันแย่แล้ว...
ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเป็นคน ต่างจังหวัด ถ้าโทรไปบอกเดี๋ยวทางโน้น จะวุ่นวายกันครับ... อีก
อย่าง ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก พักอีก วัน ก็น่าจะกลับได้แล้ว... พูดจบ ชายหนุ่มก็หันออกไปมองนอกหน้าต่าง
ด้วยแววตาที่เศร้าหมอง...
เดี๋ยวเนย เจอหมอจะถามให้นะคะ... หญิงสาวสังเกตอาการของชายหนุ่มตลอดเวลา และนึกแปลกใจ
ว่าเขาต้องมีอะไรในใจแน่นอน แต่เรื่องนั้นจะเป็นเรื่องอะไร เอ๊ะ... แล้วทำไมฉันต้อง คิดอะไรมากมายขนาดนี้
ด้วยนี่ เขาก็แค่ คนไข้ คนนึง... ยัยเนยเอ๊ย... ไปทำงานไป๊... หญิงสาว บ่นกับตัวเองในใจ... และรีบออกจากห้อง
ของชายหนุ่มเพื่อไปตรวจคนไข้ที่ห้องอื่นต่อไป...
เวลานี้ความรู้สึกกลัวในสิ่งเร้นลับที่ชายหนุ่มได้สัมผัส ถูกกลบด้วยความเศร้า ที่ฝังอยู่ในจิตใจ จนยากที่
จะลืมเลือน ทุกครั้งที่เขาหลับตา คำพูด และท่าทางของ แมร์ หญิงสาวที่ชายหนุ่มรัก ยังคงวนเวียน และไม่เคย
เลือนหายไป...
หนึ่งปี แล้วสินะ... ชายหนุ่มเอ่ยอย่างแผ่วเบา สายตายังคงทอดยาวแน่นิ่ง จับจ้องออกไปนอก
หน้าต่างเช่นเดิม
กรี๊ด...กรี๊ด...กรี๊ด... ช่วยด้วย... ช่วยด้วย... เสียงกรีดร้อง ดังมาจากทางเดิน ด้านนอกทำให้ชายหนุ่ม
ตื่นจากภวังค์ เขารีบลุกจากเตียง เปิดประตู ออกไปดู แต่ทุกอย่างภายนอกห้อง ดูเป็นปกติ ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น...
กรี๊ด...ช่วยด้วย..ช่วยด้วย... ชายหนุ่มได้ยินเสียงอีกครั้ง แต่เอ๊ะ ทำไม ทุกคนถึงทำเหมือนไม่มี อะไร
เกิดขึ้นนะ
คุณพยาบาลครับ ผมได้ยินคนร้อง ว่าช่วยด้วย... พวกคุณไม่ได้ยินเหรอครับ
ไม่มี นิค่ะ คุณ... ดิฉันว่า คุณกลับเข้าไปพักในห้องดีกว่านะคะ... นางพยาบาลพูดจบ ก็เดินจากไป
ช่วยด้วย...ช่วยด้วย... ชายหนุ่มยังคงได้ยินเสียงร้องตลอดเวลา... เขาจึงตัดสินใจเดินตามทางเดิน ตาม
เสียงที่เขาได้ยิน
เอ๊ะ เสียงหายไปไหนแล้ว... คุณ... คุณครับ... คุณอยู่ไหน ผมมาช่วยคุณแล้ว...คุณ...คุณครับ ชาย
หนุ่มเดินตามเสียงมาจนกระทั่ง เสียงที่เขาได้ยินเงียบหายไป... ชายหนุ่มตะโกนเรียก อยู่ หลายครั้ง แต่ไม่มีเสียง
ตอบกลับมา ทันใดนั้นเอง ชายหนุ่มก็เห็นเงาใครบางคน ผ่านไป เขาจึงตัดสินใจวิ่งตามไป...
ชายหนุ่ม วิ่งผ่านมาทางด้านหลังของโรงพยาบาล ซึ่งเป็นตึกเก่า ถูกปล่อยทิ้งร้างมานาน พลันชายหนุ่ม
ก็เห็น ป้าไสว ยืนอยู่กับน้องนัท และกำลังชี้มือให้ชายหนุ่มดูอะไรบางอย่าง...
ชายหนุ่มเดินไปตามทางที่ป้าไสวบอก แต่พอชายหนุ่มเดินทางผ่านมาสักระยะ เขาก็หันกลับไปมองป้า
ไสวอีกครั้ง แต่... ไม่มีป้าไสวแล้ว ชายหนุ่ม ขนลุกชันลมเย็นพัดมา สัมผัสแผ่นหลังจนเย็นเข้าถึงกระดูกสันหลัง
นาย ครับ ตอนนี้เรามีสินค้า ชั้นดี เข้ามาแล้วครับ... พลันชายหนุ่มก็ได้ยินเสียงใครบ้างคนดัง แว่ว
ออกมาจากทางด้านในของตึกร้าง ชายหนุ่มจึงเดินตามเสียงไป...
ภาพที่ชายหนุ่มเห็น คือ แพทย์เจ้าของ ไข้ที่ ดูแลรักษาอาการป่วย ของเขา กำลัง ยืนคุยกับใครอีกคน ซึ่ง
ใส่ชุดคลุมยาวสีดำ มีหมวกปิดบังหน้าตา...
ชายหนุ่มค่อยๆ ย่องเข้าไปใกล้ เพื่อแอบฟังการสนทนา... นายครับ... ผมเช็คดูทุกอย่างแล้ว สินค้าชิ้น
นี้คุณภาพดีจริงๆ ครับ DNA เข้ากันได้ดี ตาม ใบสั่งซื้อครับ...
แกร๊ก...แกร๊ก... ชายหนุ่มเผลอเหยียบกิ่งไม้ ทำให้เกิด เสียงดัง แพทย์เจ้าของคนไข้ รู้ตัว และรีบวิ่ง
มาทางต้นเสียงทันที นั่นใครอะ... แพทย์เจ้าของไข้ ตะโกนถามเสียงดัง อย่างเอาเรื่อง...
ชายหนุ่มรีบวิ่งหนี ออกจากที่ซ่อน และหลบไปได้อย่างหวุดหวิด ขณะที่แพทย์เจ้าของไข้วิ่งมายังจุดที่
ชายหนุ่มซ่อนตัว แต่ก็เหลือเพียง ความว่างเปล่าแล้ว ขณะเดียวกันกับที่ คนชุดดำ หลบไปอีกทางอย่างไร้ร่องลอย
เช่นกัน
น่าเสียงดาย ไม่น่าเลยเรา เกือบไปแล้ว... ชายหนุ่ม บ่นกับตัวเอง หลังจากที่กลับมาถึงห้องพัก พลัน
เขาก็ มองไปทางเตียงที่ว่างเปล่า ซึ่งเขาเคยมองเห็น ป้าไสว และน้องนัท นอนอยู่ ป้าไสวครับ... ป้าต้องการ
บอกอะไรกับผมครับ... ฉับพลัน ก็มีลมแรงพัดมา จนหน้าต่างบานใหญ่ปิดกระแทก ดังโคมคราม...
ชายหนุ่มตกใจ รีบกระโดดขึ้นเตียง ดึงผ้ามาคุมโปง กลัวจนตัวสั่นทันที ในสมองลืมไป สิ้นทั้งเรื่อง
ความเศร้าที่ฝังลึกในจิตใจ หรือแม้แต่เรื่อง ที่น่าตื่นเต้น ที่เพิ่งได้พบเจอมาเมื่อสักครู่นี้...
คุณคะ... คุณ... เสียงใครคนหนึ่ง ดังขึ้น ข้างหู ของชายหนุ่ม
ไป๊...ไป๊... กลัวแล้ว อย่ามาหลอกกันเลย ไป... เสียงสั่นระรัว ด้วยความกลัว...
เนย...เองค่ะ... เนยเอง... คุณเดย์ ค่ะ เปิดผ้ามาดูสิค่ะ... หญิงสาว เอื้อมือ มาค่อยๆ ดึงผ้าออก
ชายหนุ่ม ค่อยๆ เปิดผ้าออกอย่างช้าๆ แต่ตายังหลับปี๋ ไม่กล้ามอง
ลืมตาสิคะ... ถ้าไม่ลืมตาขึ้นมาแล้ว จะเห็นเนยได้ยังไงค่ะ...
ชายหนุ่มค่อยๆ ลืมตา มองดูรอบๆ ไม่มีใคร มีแต่คุณเนยจริงๆ ด้วย...
คุณเป็นอะไร ของคุณค่ะ... ดูทำเข้าสิ เหมือนเด็กเวลากลัวผี อย่างนั้นหละ...
ใช่ครับ ผมเห็น... ผมเห็นผีครับ... คุณเนย คุณช่วยเล่าเรื่อง ของ ป้า ที่อยู่เตียงนั้น และน้อง ที่อยู่เตียงนี้
ให้ฟังหน่อยสิครับ... ชายหนุ่มชี้มือไปที่เตียงว่างเปล่า ของเพื่อนร่วมห้องทั้ง สอง ด้วยท่าทีหวาดผวา
อ๋อ เรื่องของป้าไสว กับ น้องนัท หรือคะ... แต่เอ๊ะ คุณรู้ได้ยังไงค่ะ ว่า ทั้งป้าไสว และน้องนัท เคยเข้า
มารักษาที่ห้องนี้ หรือว่า... หญิงสาว ทอดเสียงยาวทิ้งจังหวะเล็กน้อย สีหน้าซีดลงจนเห็นได้ชัดถึงความรู้สึกที่
เกิดขึ้นในเวลานี้...
ครับ... ผมได้เจอ ทั้ง สองคน ตั้งแต่วันแรกที่ฟื้นขึ้นมาแล้วครับ... และตะกี้นี้ ทั้งสองก็เหมือนว่าจะ...
ชายหนุ่มหยุดเล่าต่อเพราะไม่อยากจะเอ่ยถึง....
เนยจะเล่าให้ฟังนะคะ... หญิงสาวเริ่มลำดับเรื่องราวต่างๆ ที่เกี่ยวข้องกับเพื่อนร่วมห้อง ของชายหนุ่ม
ให้เขาฟัง... ป้าไสว กับน้องนัท เข้ามารักษาตัว ด้วยอาการป่วย ป้าไสว แกเป็นโรคความจำเสื่อม ส่วนน้องนัท
รู้สึกว่าจะเป็นภูมิแพ้...
โรค ที่ป้า กับ น้องเขาเป็น ก็ไม่น่าจะทำให้ ถึงแก่ชีวิต หนิครับ... ชายหนุ่มถามอย่างสงสัย
ค่ะ ... โรคที่ คนทั้งสองเป็น ไม่ทำให้ถึงตายค่ะ... ถ้าวันนั้นไม่เกิดเหตุการณ์... หญิงสาวทอดหางเสียง
เล็กน้อย... ไฟฟ้าที่โรงพยาบาลดับ ค่ะ...
ไฟฟ้าดับเหรอครับ...
ค่ะ ไฟฟ้าดับ พอไฟฟ้ากลับมาเป็นปกติ เราก็พบว่า ญาติของผู้ป่วยทั้งสอง มาแจ้งกับพยาบาลเวรว่า
ผู้ป่วยทั้งสอง หายตัวไป... พวกเราก็กระจายกันออกตามหานะค่ะ...
ช่วงเวลาที่ไฟฟ้าดับนานไหมครับ... ชายหนุ่มสอบถามด้วยความสงสัย อยากรู้...
ประมาณ ประมาณ สิบห้านาทีค่ะ...
แล้วพวกเราหาเจอไหมครับ...
เจอค่ะ... แต่เจอเพียงร่างที่ไร้วิญญาณ ของคนทั้งสองนะคะ...
โธ่... ชายหนุ่มถอนหายใจ อย่างซึมเศร้า...
ดิฉันว่า คุณควรจะทานยา ได้แล้วนะคะ...นี่ค่ะ ทานยาแล้วนอนพักสักครู่นะคะ... หญิงสาวพูด
พร้อมกับจัดยาส่งให้กับชายหนุ่ม...
ขอบคุณครับ...ชายหนุ่มรับยามากิน แล้วค่อยๆ ล้มตัวลงนอน และหลับตาลงอย่างช้าๆ ด้วยฤทธิ์ยา
กรี๊ด...กรี๊ด...ช่วยด้วย...ช่วยด้วย...
เดย์ เราเลิกกันเถอะ... ภาพของหญิงสาว พูดกับชายหนุ่ม ด้วยความมาดมั่น...
กรี๊ด...ช่วยด้วย... กรี๊ด...ช่วยด้วย...กรี๊ด...ช่วยด้วย...
| จากคุณ |
:
ท่องกรุง  
|
| เขียนเมื่อ |
:
19 ก.ย. 52 19:42:07
|
|
|
| 
