ความคิดเห็นที่ 1 ณัฐทินีโยนรองเท้าที่เสียหายใส่ท้ายรถอย่างโกรธเคือง นึกในใจว่าพรุ่งนี้จะต้องไปร้องเรียนปัญหาสินค้าชำรุดที่ห้างสรรพสินค้าโดยด่วน อะไรกัน ซื้อยังไม่ถึงเจ็ดวัน ใส่ไปครั้งเดียว ก็เจ๊งบ้งเสียแล้ว แล้วเธอก็โทษสาเหตุที่เธอปรากฎในวันนี้ บ้าชะมัด ซวยตั้งแต่ยังไม่เจอหน้าหมอนั่นเลย! ‘หมอนั่น’ หมายถึงคือคู่นัดบอดของเธอนั่นเอง และความบังเอิญซวยเริ่มทำให้เธอเหม็นหน้าคู่นัดเพิ่มขึ้นอีก ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องถูกบังคับมานัดบอดบ้าบอนี่ แม่นะแม่ ทำไมทำกันได้แบบนี้! เธอเดินฉับๆ ด้วยความคล่องแคล่วว่องไวเหมือนเดิม เพราะเป็นลักษณะการเดินประจำตัว เธอผลักประตูและก้าวขาเข้าไปข้างใน พนักงานร้านเดินมาต้อนรับโดยพลัน “สวัสดีค่ะ” เธอผงกหน้ารับนิดๆ ยังไม่ทันจะได้ถามถึงการจองโต๊ะของวีแมตช์เลิฟ อัญชุลีก็เดินเข้ามาก่อน “ยายณัฐ” “สวัสดีค่ะป้าอัญ” ณัฐทินียกมือไหว้ อัญชุลีรับไหว้ ก่อนจะบอกพนักงานว่าณัฐทินีมากับเธอ เดี๋ยวเธอจัดการเอง พนักงานจึงหลบฉากไป “มาจ้ะยายณัฐ คู่นัดของหนูมาถึงแล้ว” “เหรอคะ” น้ำเสียงของณัฐทินีฟังดูเนือยๆ ไม่กระตือรือร้น อัญชุลีพอจะเข้าใจ เด็กสมัยนี้มักต่อต้านเรื่องโบร่ำโบราณอย่างการดูตัว กระนั้นเธอก็อดตื่นเต้นกับณัฐทินีและชลน่านไม่ได้ นอกจากรูปทรัพย์และคุณสมบัติอื่นๆ ของพวกเขาจะเข้ากันพอเหมาะพอเจาะแล้ว พวกเขายังดู ‘กินกันไม่ลง’ อีกด้วย หึๆ เธอน่ะเห็นมานักต่อนักแล้ว ไอ้ที่ต่อต้านค้านคาดในตอนแรก สุดท้ายก็ลงเอยกันด้วยดีทั้งนั้น แล้วเธอจะรอดูว่าคู่นี้จะลงเอยกันแบบไหน เพี้ยง! หวังว่าการจับคู่ของเธอจะสัมฤทธิ์ผล “มาจ้ะ มาทางนี้ ที่ป้าเลือกร้านนี้เพราะมีมุมส่วนตัวเงียบสงบบรรยากาศดี เวลาพูดคุยทำความรู้จักกันจะได้ไม่ขัดเขิน” อัญชุลีเดินนำผ่านโต๊ะเก้าอี้โทนสีขาวละมุนเข้าไปด้านใน ซึ่งถูกกั้นด้วยระแนงไม้เป็นห้องเรือนกระจกแยกต่างหากจากส่วนอื่นๆ ของร้าน บนเพดานใสมีไม้เลื้อยประดับรกเรื้อช่วยลดทอนแสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านเข้ามาข้างใน คงจะไม่ขัดเขิน แต่จะกระอักกระอ่วนใจมากกว่า...ณัฐทินีเถียงในใจ สายตามองตรงไปข้างหน้า เห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งหันหลังให้ ลายเสื้อของเขาดูคุ้นตาอย่างไรพิกล ไม่หรอกน่า ไม่ใช่ผู้ชายคนนั้นหรอก...เธอจำลายเสื้อเชิ้ตของผู้ชายที่ช่วยเหลือตอนส้นรองเท้าเธอหักได้ เสื้อเชิ้ตสีม่วง ขาว และฟ้า เป็นสีอ่อนเหมือนสีน้ำไล่สีลงมา แลดูไม่เหมือนใคร   “น่านจ๊ะ คู่นัดของน่านมาถึงแล้วจ้ะ” อัญชุลีเรียกด้วยน้ำเสียงร่าเริง ชลน่านแหงนหน้าขึ้น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเกือบดำเบิกกว้าง ริมฝีปากบิดเป็นรอยยิ้มประหลาดใจ “อ้าว! คุณนั่นเอง” ณัฐทินีไม่ได้อุทานอย่างเขา แต่เม้มปากน้อยๆ...บ้าชะมัด! โลกมากลมอะไรตอนนี้ ทำไมถึงเป็นตานั่นไปได้ “รู้จักกันแล้วเหรอจ๊ะ” อัญชุลีถามด้วยความงุนงง “เปล่าค่ะป้าอัญ ไม่ได้รู้จักกัน แต่บังเอิญเจอกันหน้าทางเข้าเมื่อกี้ค่ะ” “งั้นเหรอจ๊ะ แสดงว่าดวงสมพงศ์กันแน่ๆ เลย” อัญชุลีหัวเราะร่วน มือโบกไปมาอย่างถูกอกถูกใจ เฮอะ! ไม่เห็นอยากจะดวงสมพงศ์กันแบบนี้เลย...ณัฐทินีกรอกตาน้อยๆ อัญชุลีกำลังตื่นเต้นดีใจ จนมองไม่เห็นท่าทีแหน่งหน่ายของหลานสาวนอกไส้ ผิดกับชลน่านที่มองเห็นเต็มๆ ท่าทางของเธอทำเอาเขากลั้นหัวเราะแทบแย่ บางทีการนัดบอดครั้งนี้อาจจะสนุกกว่าที่คิดก็ได้ ก็ดี ตอนนี้เขากำลังเบื่อๆ ได้หาอะไรแปลกๆ สนุกๆ ทำสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน “ณัฐนั่งเลยจ้ะ” เธอดันร่างโปร่งบางไปยังเก้าอี้ว่างที่จัดไว้ตรงข้ามกับชายหนุ่ม และกดให้ณัฐทินีนั่งลง บริกรหนุ่มประจำร้านนำเครื่องดื่มสีส้มสวยมาเสิร์ฟให้หญิงสาว อัญชุลีกำกับด้วยคำพูดว่า “นี่เป็นพันช์ผลไม้รวมแสนอร่อยของทางร้าน ณัฐลองชิมดูนะ อร่อยมาก” เธอพูดเป็นคุ้งแคว ก่อนจะอุทานเมื่อนึกได้ “อ้อ! ป้าเกือบลืมแนะนำตัวแน่ะ...ณัฐจ๊ะ นี่ตาน่าน หรือชลน่าน” เธอผายมือไปยังชายหนุ่ม ซึ่งยิ้มที่มุมปากนิดๆ ให้ แต่ณัฐทินีทำคอแข็งใส่ ความดีที่เขาทำเมื่อครู่ดูจะไม่ได้ซึบซาบสู่ความรู้สึกของเธอเลย “ตาน่านจ๊ะ นี่ณัฐ หรือณัฐทินีจ้ะ” ชลน่านยิ้มกว้างขวางกว่าเดิม แต่ณัฐทินีกำลังขมวดคิ้ว ไม่ได้ขมวดคิ้วให้เขา หากนึกสงสัยในสรรพนามและน้ำเสียงที่แสดงถึงความสนิทสนมปนเอ็นดูที่อัญชุลีมีต่อเธอและชลน่าน สำหรับเธอ ไม่น่าแปลกใจ เพราะอัญชุลีรู้จักเธอมาตั้งแต่เธอยังเป็นเด็กเล็กๆ ทว่ากับชลน่านนี่สิ...ป้าอัญรู้จักเขามาก่อนหน้านี้อย่างงั้นรึ แต่อัญชุลีก็ช่วยไขข้อสงสัยของเธอในประโยคถัดไป “สองคนนั่งคุยกันไปก่อนนะจ๊ะ เดี๋ยวอาหารจะทยอยเสิร์ฟทีละจาน แหม...ป้าล่ะดีใจจริงๆ ไม่คิดว่าจะบังเอิญจับคู่หลานๆ ของป้าได้” “หลานๆ ของป้าหรือครับ” คราวนี้เป็นชลน่านที่เอ่ยขึ้นมาด้วยความสงสัยระคนอยากรู้ “อ้อ! บังเอิญว่าทั้งน่านและณัฐเป็นลูกสาวเพื่อนสนิทป้าอัญน่ะสิจ๊ะ” ณัฐทินีขมวดคิ้วยุ่ง อัญชุลีรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร จึงกล่าวอย่างรู้ใจ “ป้าไม่ได้ตั้งใจจับคู่น่านกับณัฐนะ เป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ ที่ระบบคอมพิวเตอร์เลือกจับคู่น่านกับณัฐ และป้าก็สกรีนดูอีกรอบแล้วเห็นสมควร จึงได้จัดการนัดในวันนี้” เธอไม่ได้เล่นนอกออกในกับอรุณีหรือสรียา มันเป็นผลมาจากการตอบแบบสอบถามความเข้ากันของสองหนุ่มสาวล้วนๆ แต่ที่อัญชุลีไม่รู้คือหลานๆ ของเธอเล่นตลกกับแบบสอบถาม! “งั้นเหรอคะ” ณัฐทินียังกังขา “จ้ะ ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว” อัญชุลียิ้มอ่อนโยน “ป้าไปก่อนดีกว่า สองคนจะได้ทำความรู้จักกันสักที” เธอพูดมากเกินไปแล้ว “ป้าจะนั่งอยู่ด้านนอกนะ น่านกับณัฐคุยกันตามสบายเลย พอหมดรายการของหวาน ป้าจะมาหา” ไม่ต้องห่วงว่าทุกอย่างจะดำเนินการเร็วเกินไป เธอสั่งให้ห้องครัวลำเลียงอาหารทีละจาน ทิ้งช่วงอย่างเหมาะสม เพื่อสองหนุ่มสาวจะได้มีเวลาคุยกันแบบไม่รีบเร่งรวบรัด แต่ก็ไม่เชื่องช้าจนน่าเบื่อ อัญชุลีเดินออกไป ทิ้งให้ชลน่านและณัฐทินีนั่งอยู่ตามลำพัง และชลน่านก็เป็นคนเริ่มพูด จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 23:39:50

ความคิดเห็นที่ 2 “สวัสดีครับคุณณัฐ” เขาทักทายอย่างเป็นทางการพร้อมด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม ณัฐทินีไม่ได้ตอบ แต่เสหยิบแก้วน้ำพันช์มาดื่ม ยังคงอายไม่หายที่ทำส้นรองเท้าหักต่อหน้าเขา จนเขาถือวิสาสะอุ้มเธอไปส่งถึงรถยนต์ “ตกลงว่าเปลี่ยนรองเท้าเรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ” เขาไม่พูดเปล่า แต่สายตามองต่ำลงไปเบื้องล่าง เห็นรองเท้าสีน้ำตาลเมทัลลิกคู่ใหม่ ไม่ใช่รองเท้าสีดำที่เธอสวมใส่เมื่อก่อนหน้า “ก็เห็นแล้วนี่คะ” ยังจะถามอีกทำไม อีตาบ้า...เธอย้อน แต่ไม่ได้พูดออกไปทั้งหมด “ครับ เห็นแล้ว” ชลน่านตอบยิ้มๆ ไม่ได้อินังขังขอบกับความขุ่นเคืองของเธอ นัยน์ตาสีเข้มเลื่อนกลับขึ้นมาตามขาเพรียวสีทองสวย ก่อนจะสบมองดวงตาสีน้ำตาลที่เปล่งประกายขึงขังใส่สายตาช่างซอกแซก เสียมารยาท ใครใช้จ้องขาผู้หญิงแบบนี้ยะ...ณัฐทินีตัดสินใจไม่พูดออกไปดังๆ คิดว่าเขาคงไม่ใส่ใจ เผลอๆ อาจจะหัวเราะเธอเสียด้วยซ้ำ “แล้วนี่คุณนึกยังไงถึงใช้บริการวีแมตช์เลิฟ” ชายหนุ่มสำรวจใบหน้าของเธอ นอกจากสเป็กจะตรงกับที่เขากรอกในแบบสอบถามแล้ว เขายังไม่อยากเชื่อว่าเธอคือผู้หญิงคนดังกล่าว นี่น่ะหรือ ผู้หญิงที่อายุมากกว่าเขา บ้างาน มีงานอดิเรกคือการกินกับการนอน...เธอดูอายุพอๆ กับเขา เป็นผู้หญิงสมัยใหม่ที่มั่นอกมั่นใจในตัวเอง เขาเชื่อไม่ลงว่าผู้หญิงอย่างเธอจะมีงานอดิเรกดังกล่าว “แล้วคุณล่ะ นึกยังไงถึงได้ใช้บริการบริษัทจัดหารัก” เธอถามกลับ ไม่ตอบคำถามของเขา “ก็คงจะนึกเหมือนคุณ” เขาจึงตอบยวนเธอเสียเลย และก็เป็นณัฐทินีเองที่อดรนทนไม่ได้ “บ้าสิ ฉันไม่ได้นึกเหมือนคุณแน่ๆ ฉันมาตามคำขอของแม่ต่างหาก” หญิงสาวค้อนควัก หน้างอเป็นจวัก “แหม...เหมือนผมเดียะๆ เลย” ชลน่านทำเสียงสูงและชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ “ม๊า...” เขาชะงักไปนิด ก่อนจะแก้ไขเรียกมารดาด้วยคำที่เป็นกลางกว่า “แม่ก็ขอให้ผมมาเหมือนกัน” ณัฐทินีถึงกับเขม่นมองอย่างไม่เชื่อ “คุณล้อฉันเล่นหรือเปล่า แม่คุณน่ะนะจะเป็นคนจัดการเรื่องนี้เหมือนกับแม่ฉัน” “ผมจะล้อคุณเล่นทำไม ผมน่ะหัวอกเดียวกับคุณ ย่อมต้องเข้าใจคุณเป็นธรรมดา” “โมเมเชียว ใครหัวอกเดียวกับคุณ” หญิงสาวอดหมั่นไส้ไม่ได้ ดูเขาจะมั่นอกมั่นใจเกินไปแล้ว “อ้าว! งั้นก็แสดงว่าคุณเต็มใจมานัดบอดน่ะสิ” เขาทำตาโตล้อเลียน “ไม่เชิง” เธอค้อนอีก “ฉันแค่ยอมตามใจแม่ต่างหาก” “ดีครับ จะได้คุยกันรู้เรื่องหน่อย” “คุยกันรู้เรื่องยังไงคะ” เธอเอียงคอน้อยๆ...นี่เขาคิดอะไรกันแน่ ทำไมดูท่าไม่น่าไว้วางใจเลย “คุณณัฐคิดว่าแม่ๆ ของพวกเราจะหยุดอยู่แค่นี้ไหมล่ะ” สำหรับแม่ของเขา คงจะไม่หยุดจนกว่าเขาจะปล่อยแพรพรรณรายไปแน่ๆ ซึ่งเขายังอยากเก็บแพรพรรณรายไว้อีกนิด...ไม่ใช่เพราะพิศวาสแพรพรรณรายมากมายนักหรอก แต่อยากต่อต้านแม่เท่านั้น นี่ถ้าวันนี้กลับไป เขาบอกว่าไม่โอเคกับนัดบอดครั้งนี้ ก็จะต้องมีนัดบอดครั้งต่อๆ ไปกับผู้หญิงคนใหม่ ซึ่งเขาไม่ต้องการเลย...ว้า...เขาไม่อยากจะยอมรับเลยว่านัดบอดกับณัฐทินีดูน่าสนใจมากกว่าตั้งเยอะ ณัฐทินีครุ่นคิดอยู่ครู่ ก่อนจะตอบตามความจริง “งานนี้ท่าทางจะยากค่ะ” แม่ไม่เคยจริงจังเรื่องผู้ชายกับเธอมากเท่ากับครั้งนี้มาก่อน “ผมก็เหมือนกัน” หญิงสาวนิ่วหน้าเมื่อเขาพูด ‘เหมือนกัน’ กับเธออีกครั้ง “แม่คุณนึกยังไงถึงต้องจับคู่ให้คุณ” เธอถาม หน้าตาเขาก็ไม่ได้เลวเกว จัดว่าหล่อเหลาเสียด้วยซ้ำ...หล่อมากด้วยเอ้า! แถมยังร่ำรวย...เอ้อ! ถ้ามันเป็นความจริงตามแบบสอบถามที่เขากรอกนะ...ผู้หญิงน่าจะตอมให้หึ่ง ไม่น่าต้องพึ่งบริการแม่สื่อให้เปลืองเงิน...เอ๊ะ! หรือจะเป็นเพราะรับนิสัยส่วนตัวไม่ได้หว่า...เธอนึกถึงสรรพคุณที่ควรจะจับคู่ตรงกับงานอดิเรกของเธอ...อืม...ผู้ชายที่เอาแต่กินกับนอนอาจจะไม่เวิร์กสำหรับคบเป็นแฟนก็ได้...จริงไหม ชลน่านไหวไหล่ “เห็นผมอายุมากแล้วมั้ง” เขาไม่ได้ตอบเธอตรงๆ ไม่เห็นถึงความจำเป็นข้อนั้น “อายุมาก?” เธอทวนคำของเขา นึกได้ว่าตามแบบสอบถามนั้น เขาต้องอายุน้อยกว่าเธอ แต่ใบหน้าของเขาก็ดูไม่ห่างวัยจากเธอสักเท่าไหร่ ถ้าไม่ถือว่าเป็นการพูดเข้าข้างตัวเอง เธอว่าเขาหน้าแก่กว่าเธอเสียด้วยซ้ำ “เดี๋ยวนะ คุณอายุเท่าไหร่” “ยี่สิบเก้า” เขาตอบ พร้อมถามกลับ “แล้วคุณล่ะ” เธอควรจะแก่กว่าเขา แต่เท่าที่สังเกตดูริ้วรอยบนใบหน้า เธอน่าจะอายุน้อยกว่าเขานา “สามสิบ” เธอเชิดหน้าน้อยๆ คล้ายจะข่มว่าเธอเป็นรุ่นพี่เขา ให้เขาทำตัวดีๆ เคารพเธอให้มากๆ “ผมไม่เชื่อ หน้าคุณไม่ให้เลย คุณเกิดวันไหน” “ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วยล่ะ” เธอมุ่ยหน้า “น่านะ บอกผมหน่อย ถ้ามันเป็นความจริง ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่” เขาอ้อน “บอกของคุณมาก่อนสิ” เธอต่อรอง “ก็ได้” เขารับคำง่ายๆ “สาม มกรา สองสาม” เขาบอกวัน เดือน ปีพ.ศ. เกิดตามลำดับ ตายจริง! เขาอายุอ่อนกว่าเธอเจ็ดวันเอง...ณัฐทินีไม่คิดว่าแบบสอบถามจะช่าง ‘สรรหา’ หนุ่มจับคู่ให้เธอได้ตรงเป๊ะแบบนี้ “ว่าไงครับ ตกลงคุณณัฐเกิดวันไหน” และเมื่อเธอเงียบ เขาก็ทวง “แน่ะ! ห้ามเบี้ยวเชียวนะครับ ผมอุตส่าห์บอกวันเกิดของผมแล้ว” ณัฐทินีเป็นคนใจนักเลง เมื่อรับคำท้าอะไรไป ไม่เคยสักครั้งที่จะปฏิเสธไม่ทำตามคำขอยามแพ้ “ฉันเกิดก่อนคุณเจ็ดวัน” กระนั้นเธอก็ยังอดทำเป็นข่มเขาว่าเกิดก่อนไม่ได้...ฮึ! ก็ดูหน้าระริกระรื่นของเขาสิ เห็นแบบนี้แล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้สักที ชลน่านถึงกับยิ้มกว้าง “แหม...ผมก็นึกว่าจะห่างกันเป็นปีเสียอีก” “ทำไม สเป็กคุณเป็นสาวแก่งั้นเหรอ” เธอไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจะต่อปากต่อคำกับเขาไปเรื่อยๆ เธออาจเป็นคนชอบพูด แต่ไม่ใช่คนชอบเถียง “ก็คงเหมือนคุณณัฐที่ชอบหนุ่มเอ๊าะๆ” หนุ่มเอ๊าะๆ หลิ่วตาให้ ณัฐทินีเกือบจะโวยวาย ถ้าไม่สำเหนียกว่าได้กลิ่นทะ:-)ๆ จากเรื่องนี้ “คุณแอบมั่วข้อมูลในแบบสอบถามใช่ไหม” เธอชี้หน้าเขาอย่างกล่าวหา ยังไม่ทันที่เขาจะตอบ บริกรก็ยกของว่างมาเสิร์ฟ เป็นเปาะเปี๊ยะไส้ปูอัดชีส รับประทานกับน้ำจิ้มสองแบบ คือแบบครีมเปรี้ยวๆ มันๆ กับแบบน้ำเชื่อมรสหวานปนเผ็ด ชลน่านแกล้งทำไก๋ ใช้ส้อมจิ้มเปาะเปี๊ยะทอดจิ้มน้ำจิ้มครีมแล้วเอาเข้าปากเคี้ยวกร้วมๆ “คุณน่าน!” เธอย้ำและขึงตาดุๆ ใส่ เป็นครั้งแรกที่เรียกเขาด้วยชื่อเล่น “ไม่ชิมสักหน่อยเหรอครับ อร่อยดีนะ” เขายื่นเปาะเปี๊ยะให้เธอ เธอปัดมือเขาออก ตอนนี้ยังไม่มีอารมณ์อยากกินอะไรทั้งนั้น “คุณมั่วข้อมูล” น้ำเสียงจริงจังมั่นใจ มุมปากของชลน่านโค้งสูงเป็นรอยยิ้ม เธอจึงรู้ว่าเข้าใจไม่ผิด “ผมคิดนะว่าถ้ากรอกข้อมูลให้แปลกเข้าว่า ตั้งสเป็กผู้หญิงสูงๆ เข้าไว้ คอมพิวเตอร์คงจะจับคู่ยาก แต่ที่ไหนได้” เขาเอาเปาะเปี๊ยะที่เธอปฏิเสธเข้าปากตัวเอง เคี้ยวและกลืน ก่อนจะพูดต่อ “ดูซิ ผมเพิ่งจะส่งแบบสอบถามเมื่อไม่กี่วันก่อนเอง แต่ไหงถึงได้ถูกจับคู่เร็วแบบนี้ก็ไม่รู้” “ฮึ! คุณนะ ฉันเลยพลอยซวยไปด้วย” เธอโทษเขา และเริ่มจิ้มเปาะเปี๊ยะกินบ้างด้วยความโมโห “แหม...เราสองคนอาจจะเป็นคู่สมพงศ์ก็ได้นะ ถึงได้ทำอะไรตรงใจกันไปเสียหมด” เขาหยอกเล่น เน้นเสียงคำว่า ‘ตรงใจกัน’ เป็นพิเศษ “แสดงว่าไอ้ที่คุณกรอกลงไปในแบบสอบถามนี่เป็นของเก๊ทั้งหมดเลยใช่ไหมเนี่ย” “เปล่าครับ แค่นิสัยส่วนตัว สเป็กผู้หญิง แล้วก็งานอดิเรก” เหลือแต่พวกประวัติส่วนตัวเท่านั้นกระมังที่เป็นของจริง หรือจะว่าไปก็เกือบทั้งหมดนั่นแหละที่ปั้นแต่งขึ้น ณัฐทินีเชื่อเขา เพราะเธอก็ทำเหมือนเขาเด๊ะๆ “แล้วคุณณัฐล่ะ เมกข้อมูลอะไรบ้าง” “สเป็กผู้ชายกับงานอดิเรก” “กินกับนอน” เขาเอ่ยขึ้นมาเมื่อนึกถึงงานอดิเรกที่เขียนในแบบสอบถาม “คุณคงไม่ได้มีงานอดิเรกเป็นการกินกับการนอนจริงๆ ใช่ไหม” เธอมองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง “เปล่าครับ ผมชอบดูหนังอยู่กับบ้านมากกว่า” ส่วนใหญ่ชีวิตเขาผูกติดกับออฟฟิศ ดังนั้นถ้ามีเวลาว่าง จึงมักชอบขลุกอยู่กับบ้านและผ่อนคลายอารมณ์ด้วยการดูโทรทัศน์ ไม่ก็ดีวีดีภาพยนตร์ที่เขาซื้อมาเก็บไว้เป็นตั้ง เมื่อทราบงานอดิเรกที่แท้จริงของเขา ณัฐทินีถึงกับเขม่นมองเขาด้วยสายตาดุๆ “คุณอย่ามาล้อเล่นนะ” “โธ่! ถึงขั้นนี้แล้ว ผมไม่ล้อเล่นหรอกน่า” ก็เหมือนกับไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่นั่นแล “อย่าบอกนะว่างานอดิเรกจริงๆ ของคุณคือดูหนังอยู่กับบ้านเหมือนกัน” เธอตอบเขาด้วยการพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ ชลน่านหัวเราะก๊าก...นี่มันสนุกจริงๆ นั่นแหละ “หัวเราะทำไม” ณัฐทินีไม่ขำสักนิด “ขอโทษครับ ขอโทษ” เขาโบกมือไปมา “นี่ตกลงว่าเราสองคนไม่อยากจะเล่นเกมจับคู่ของคุณแม่ เลยเมกข้อมูลมั่วๆ จนบังเอิญถูกจับคู่กันเองใช่ไหมครับเนี่ย” เขาสรุปพร้อมรอยยิ้มกว้างขวาง ตรงข้ามกับเธอที่ยิ้มบึ้ง “ก็คงจะเป็นอย่างนั้นมั้ง” จะให้เธอเดาอะไรได้อีกล่ะ “ถามจริงเถอะ คุณชอบนัดบอดหรือเปล่า” “ฉันคงตอบเหมือนคุณ”   ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอพลางส่ายหน้านิดๆ...เธอเหมือนคู่แฝดของเขาจริงๆ พับผ่า “อยากจะใช้ชีวิตประจำวันแบบไม่ถูกคุณแม่รบกวนไปสักพักไหมครับ” เขาโน้มตัวมาข้างหน้า มือเท้ากับโต๊ะ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มข้นเป็นประกายอย่างเจ้าเล่ห์ คิ้วของเธอหยักเป็นรอยขมวดม้วน “พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง” เธอไม่ค่อยจะอยากไว้ใจเขาเล้ย ก็สายตาที่เขามองเธอ น่าไว้ใจที่ไหนกัน “แทนที่จะปล่อยให้นัดครั้งนี้ไม่ประสบผลสำเร็จ ลำบากอี๊อัญต้องคอยหาชายหญิงที่เหมาะสมมาจับคู่กับเราสองคนไปเรื่อยๆ สู้แกล้งทำเป็นว่าเราสองคนชอบพอกัน ถูกใจอยากจะลองคบหากันดู คงน่าจะช่วยให้พวกเรารอดจากนัดบอดครั้งอื่นๆ ได้บ้าง” “พูดอย่างกับทำได้ง่ายๆ คุณรู้หรือเปล่าว่าถึงจะขอนัดเจอกันเรื่อยๆ แต่ในเมื่อยังมีแบบสอบถามนั่น เราก็ยังมีโอกาสถูกจับคู่กับคนอื่นอยู่ดี” เธอทำใจว่าจะต้องมีเรื่องวุ่นวายตั้งแต่ตอนกรอกแบบสอบถามแล้ว นี่เป็นเรื่องวุ่นวายแรกที่เกิดขึ้น “แต่เราจะปฏิเสธคนอื่นได้ง่ายขึ้น แล้วแม่ของพวกเราจะได้ไม่ต้องมาคอยจี้เรื่องนี้ด้วย คุณว่าแผนของผมไม่เข้าท่าหรอกหรือ” เธอส่ายหน้า “ไม่รู้สิ แต่ฉันไม่เห็นว่าจะเข้าท่าตรงไหน” มันดูซับซ้อนเกินไป แล้วก็...สุ่มเสี่ยงเกินไป “คุณณัฐลองเก็บไปคิดดูก็แล้วกัน” เขาไม่ยอมรับคำปฏิเสธของเธอ “ถ้าคุณคิดได้ตรงกับผมเมื่อไหร่ โทรฯ หาผมนะ” เขาดึงปากกามองต์บลังค์และซองนามบัตรยี่ห้อเดียวกันออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เขียนเบอร์โทรศัพท์มือถือใส่การ์ดแข็งและยื่นให้ “ผมไม่ค่อยให้เบอร์ส่วนตัวกับใครเท่าไหร่หรอกนะ” เขาเอ่ยเมื่อเห็นเธอดูไม่ค่อยสนใจนามบัตรของเขา “ทำอย่างกับฉันอยากได้เบอร์ของคุณนักนี่” “งั้นแลกเบอร์กันก็ได้”   จะบ้าเรอะ! ทำไมเธอจะต้องให้เบอร์เขาด้วยล่ะ...คิดดังนั้น จึงรับนามบัตรของเขามาเก็บใส่กระเป๋า ก่อนจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กินเปาะเปี๊ยะทอดต่อ เขาถอนหายใจด้วยความเสียดาย ความจริงอยากจะได้เบอร์ติดต่อของเธอเหมือนกันนะ แต่จะโทรศัพท์หาเธอหรือไม่นั้นเป็นอีกเรื่อง ไม่เป็นไร เบอร์โทรฯ คงจะเลียบเคียงถามจากอี๊อัญได้ไม่ยาก ว่าแต่เขาจะเอาเบอร์เธอไปทำไมกัน...เขาสงสัยตัวเองอีกแล้ว “อร่อยดีใช่ไหม” เขาเปลี่ยนเรื่องตามเธอ ทว่าในใจยังคงคิดถึงเรื่องเดิม ณัฐทินี ผมมีลางสังหรณ์ว่าเราจะมีโอกาสได้เจอกันอีก เราสองคนท่าจะดวงสมพงศ์กันของจริงแล้วล่ะ! - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ================================================================ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 23:40:25

ความคิดเห็นที่ 3 ดนัยภัทรเดินทางถึงซันเซ็ตรีสอร์ตราวเที่ยง เขาและชาติชายส่งเพื่อนคนอื่นลงไปติดต่อเคานเตอร์เช็กอินระหว่างหาที่จอดรถ   ด้านนอกของซันเซ็ตรีสอร์ตดูเล็กแคบ หากเมื่อเดินเข้าไปด้านในกลับใหญ่โตกว้างขวาง รีสอร์ตตกแต่งสไตล์โอเรียนทอลโมเดิร์น ให้กลิ่นอายบาหลีและทะเลเขตร้อน เคานเตอร์เช็กอินเป็นแบบเปิดโล่ง อยู่ภายใต้หลังคาโดมมุงจาก ใกล้เคียงกันนั้นเป็นล็อบบีตกแต่งแบบเดียวกัน เน้นความโอ่อ่าของสถานที่และบรรยากาศสบายๆ ของทะเล ฤทัยและลินดาเดินนำหน้า อังกฤษและหนุงหนิงเดินตาม ตบท้ายขบวนด้วยปัณณธรและสดับพิณ พนักงานในชุดเสื้อเชิ้ตฮาวายลายดอกดวงสีสดใสเข้ามาต้อนรับด้วยรอยยิ้มแจ่มใส พร้อมกับบริการผ้าเย็นกลิ่นหอมโคโลญและน้ำมะตูมเย็นชื่นใจ ปัณณธรชะงักมือที่กำลังยื่นออกไปรับน้ำมะตูมเมื่อนึกได้ว่ายังถือแก้วกาแฟอยู่ “พิณ จะดื่มอีกหรือเปล่า ถ้าไม่ดื่มจะทิ้งแล้วนะ” แก้วใบนี้ไม่ได้ถูกเปลี่ยนมือตั้งแต่ที่เธอขอชิมกาแฟคำเดียว แถมยังถูกเธอดื่มคนเดียวไปกว่าครึ่งแก้ว “เอ้อ มะ...ไม่เอาแล้ว ทิ้งได้เลย” สดับพิณตอบเสร็จก็รีบแสร้งทำเป็นดื่มน้ำมะตูมต่อ ปัณณธรฝากพนักงานทิ้งแก้วกาแฟและหันมาถือแก้วน้ำมะตูมแทน เธอไม่ได้เข้าไปมุงที่เคานเตอร์กับฤทัยและคนอื่นๆ แต่หันมาซักเรื่องที่สงสัยกับญาติสาว “แล้วนี่พิณนึกยังไงถึงได้ซื้อกาแฟทั้งที่ไม่ดื่มกาแฟ เปลี่ยนมาดื่มกาแฟตั้งแต่เมื่อไหร่ คราวก่อนไปร้านเค้กด้วยกัน พิณยังดื่มโกโก้อยู่เลยนี่” สดับพิณยิ้มแห้งๆ “คือ...คือว่า...” แล้วก็พูดไม่ออก บอกไม่ถูกเสียอย่างงั้น “พิณไม่รู้จะอธิบายยังไงดีน่ะปันปัน” “เอ้า! ก็อธิบายมาตรงๆ นั่นแหละ ทำเป็นมีลับลมคมนัย ปิดบังอะไรอยู่เหรอ” “คือ...ก็...” ปัณณธรพูดแทงใจดำจนสดับพิณกระอึกกระอัก “พิณ...ก็พิณอยากลอง” สุดท้ายจำใจโป้ปดออกไป จะให้บอกปัณณธรได้อย่างไรล่ะว่าถูกดนัยภัทรต้อนด้วยสายตาจนจำต้องสั่งกาแฟแทนโกโก้ “เฮ้อ...พิณน้า จะลองไปทำไมในเมื่อรู้ตัวว่าดื่มไม่ได้ ดื่มทีไร เป็นต้องใจสั่นแล้วก็นอนไม่หลับทุกที” “ปันปันอย่าบ่นพิณเลย พิณไม่ได้ชิมกาแฟนานแล้ว เลยอยากชิมอีกครั้ง” เมื่อหลุดพ้นจากข้อสงสัยได้ สดับพิณก็เกาะแขนอีกฝ่ายแจอย่างประจบเอาใจ “เอาเถอะ คงจะไม่ได้ดื่มเยอะหรอกมั้ง ตอนปันรับแก้วมา กาแฟยังเต็มแก้วอยู่เลย” “คำเดียว” เฉพาะตอนที่ดนัยภัทรจ้องมาด้วยสายตาจับผิดนั่นแหละ...เอ้อ! อาจจะสองคำ เพราะตกใจสายตาเขาแล้วดูดกาแฟเพิ่มอึกใหญ่ “ใจสั่นหรือเปล่าเนี่ย” ปัณณธรถามอย่างเป็นห่วง “ก็...นิดหน่อย ไม่เป็นอะไรมากหรอก พิณดื่มกาแฟนิดเดียวเอง” ถ้าใจเต้นหวิวๆ คล้ายจะเป็นลม เธอจะสูดลมหายใจลึกๆ เธอรู้ว่าแม้ดื่มกาแฟนิดเดียวก็เป็นผลต่อร่างกาย แต่จำต้องดื่ม เพราะทนให้ดนัยภัทรมองด้วยสายตาเหยียดหยามไม่ได้ เขาต้องคิดว่าเธอเป็นลูกคุณหนูทำอะไรไม่เป็นแน่ๆ...แต่จะว่าไปเธอก็เป็นอย่างที่เขาว่าจริงๆ นั่นแหละ...เฮ้อ... “ระวังเถอะ คืนนี้จะนอนไม่หลับ” “ไม่เป็นไร พิณมีปันปันเป็นเพื่อนอยู่ทั้งคืน” “แหม...ใครจะบอกว่าปันจะยอมถ่างตาอยู่เป็นเพื่อน” “พิณบอกเอง เพราะพิณรู้ว่าปันปันใจดี” สดับพิณถูศีรษะกับญาติสาวคล้ายลูกแมวอ้อนขออาหาร ระหว่างนั้น ดนัยภัทรกับชาติชายก็เดินเข้ามาพอดี ชาติชายอมยิ้ม ชอบใจท่าทางเหมือนเด็กเล็กๆ ของหญิงสาว หากดนัยภัทรกลับนิ่วหน้า มองราวกับเห็นเธอเป็นสัตว์ประหลาดเขางอก ทำเอาเธอซึ่งช้อนตาขึ้นมาพอดีถึงกับหยุดออเซาะปัณณธรโดยพลัน พนักงานรีสอร์ตเดินเข้ามาต้อนรับสองหนุ่ม พร้อมกับฤทัยและลินดาที่เดินเข้ามา “เช็กอินแล้วล่ะ ห้องของพวกเราเบอร์สิบสอง” ลินดาชูอวดกุญแจในพวงกุญแจรูปพระอาทิตย์ซึ่งทำจากไม้ระบายสีส้มและเหลืองสด “อยู่ตรงโน้น” ฤทัยชี้ไปยังอาคารฝั่งขวา ซึ่งเป็นอาคารปูนสีอิฐสูงสองชั้น มุงกระเบื้องสีเขียวไข่กา “ห้องริมสุด” ทั้งอาคารมีห้องทั้งหมดเก้าห้อง แต่ะละห้องมีสองชั้น เรียงติดกันเป็นแถว ทุกห้องมีระเบียง สามารถมองเห็นอ่างอาบน้ำจากุซซีกับฝักบัวกลางแจ้งได้จากจุดที่เธอกำลังเดินอยู่ สดับพิณแทบไม่ได้ฟังการสนทนาของคนอื่นๆ เธอกำลังดื่มด่ำกับสถานที่ใหม่ที่ไม่คุ้นเคย เธอเดินไปตามทางหินซึ่งแยกออกเป็นสองทาง ตรงกลางเป็นทั้งสระน้ำกับน้ำตก ต้นไม้สีเขียวรกครึ้ม และศาลาเปิดที่สร้างจากไม้และจาก ไม่รู้ว่าอุปทานไปเองหรือเปล่า เธอคิดว่าได้กลิ่นมะลิกับลาเวนเดอร์อวลน้อยๆ อยู่ในอากาศ แล้วเธอก็พบว่าตัวเองไม่ได้คิดเพ้อ เมื่อเห็นตะเกียงน้ำมันหอมซ่อนอยู่ริมทางเดินเป็นระยะ “เป็นไงพิณ ชอบล่ะสิ” ปัณณธรถาม เห็นประกายตื่นเต้นระคนยินดีในดวงตาสีนิลของญาติสาวแล้วพลอยสุขใจไปด้วย เธอเองก็ชอบซันเซ็ตรีสอร์ตเหมือนกัน สวยงาม ร่มรื่น ไม่จอแจ ช่างเหมาะกับการพักผ่อนจริงๆ สดับพิณหันมายิ้มกว้าง “ชอบสิ ชอบมากเลย” แม้จะเคยพักบูติกรีสอร์ตสวยหรูมาบ้าง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะตื่นตาตื่นใจทุกครั้งที่ได้เจอะเจอสิ่งแปลกใหม่ ครั้งนี้ยิ่งตื่นเต้นเป็นพิเศษเนื่องจากมาเที่ยวกับกลุ่มคนที่ต่างออกไปจากเดิม “เออ! เกือบลืมไปเลย พิณโทรฯ รายงายตัวหรือยัง” ปัณณธรค่อนข้างซีเรียสเพราะรับปากยุทธการว่าจะดูแลสดับพิณเป็นอย่างดี และนั่นหมายถึงทุกเรื่อง สดับพิณเบิกตากว้าง “ตายแล้ว! ลืมไปเลย” เธอรีบคว้าโทรศัพท์มือถือสีชมพูออกมากดเบอร์บิดา ไม่รู้ตัวเลยว่าตลอดเวลาที่สนทนากับบิดานั้น อยู่ในความสนใจของดนัยภัทรตลอดเวลา ยายตุ๊กตานี่เป็นเอามากแฮะ ต้องรายงานตัวผู้ปกครองทุกฝีก้าว ทำเหมือนเด็กเล็กๆ แบบนี้ตลอดเวลาเลยหรือ อืม...แต่ก็น่าจะต้องให้โทรฯ รายงานตัวล่ะน่า ถ้าลูกเขาดูหน่อมแน้มแบบนี้ ก็คงต้องเป็นห่วงเหมือนกัน ว่าแต่โทรฯ หาแม่บ้างดีกว่า แกล้งยวนยายตุ๊กตาเล่นๆ ดนัยภัทรไม่รอช้า ล้วงเอาโทรศัพท์เคลื่อนที่มากดโทรฯ ออกบ้าง “ฮัลโหล แม่ครับ ภัทรถึงที่พักแล้วนะครับ...ฮ่าๆ นึกยังไงถึงโทรฯ มาเหรอครับ อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอกครับ พอดี...” เขาเหล่มองสดับพิณที่หันมามองเขาอย่างสงสัย เขายิ้มให้เธอนิดๆ หากเธอสะบัดหน้าหนี “พอดีคิดถึงแม่ เลยโทรฯ มาน่ะครับ ฮ่าๆ แม่ก็...อย่าเข้าใจเจตนาภัทรผิด ภัทรอยากเป็นลูกแหง่บ้าง แม่ไม่ชอบเหรอ...ฮ่าๆ ครับๆ แน่นอนครับ บ๊ายบายครับแม่” เขาวางสายลงก่อนจะผิวปากอย่างอารมณ์ดี ทว่าเสียงผิวปากของเขากลับกวนประสาทใครบางคนเสียนี่กระไร จบบทที่ 4 - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ================================================================ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 23:40:40

ความคิดเห็นที่ 4 หวัดดีค่า มาแปะต่อแล้วนะคะ ช้ามากๆ เลยค่ะ ต้องขอโทษมากๆ ช่วงนี้ยุ่งสุดๆ เรื่อง Hidden Love ที่ว่าจะแปะให้ก่อนก็พลอยช้าไปด้วย นี่เลยแปะแก้ตัวให้สามบทรวด แต่สำหรับคู่ร้ายฯ ขอเป็นบทนึงไว้ก่อนนะคะ บทนี้น่านกับณัฐได้เจอกันแล้ว อ่านแล้วชอบกันไหมคะ น่านก็ชักจะยังไงๆ 55 แต่ณัฐตงิดใจเลยค่อนข้างระวังตัวแจทีเดียว ส่วนพิณกับภัทร คงมีเรื่องวุ่นๆ ตามมาอีกเยอะ เพราะแอบหมั่นไส้ซึ่งกันและกันมาก่อนแล้ว (ชอบตอภัทรโทรศัพท์ไปหาแม่ปิดท้ายบทนี้) บทที่แล้ว ในการตอบกระทู้ มีตอบคุณ choco ผู้อ่านคนหนึ่งเกี่ยวกับนิสัยการตอบแบบ “นางเอกน้ำเน่า” ของสดับพิณตอนเผลอสั่งกาแฟแทนโกโก้เพราะโดนดนัยภัทรกดดัน ตอนแรกมิถุนาตอบอีกแบบ แต่พอกลับไปอ่านบทที่ 3 ก่อนจะมาแต่ง/แก้บทที่ 4 จึงได้รู้ตัวว่ามิถุนาเบลอแล้ว (เขิน) เลยต้องไปเขียนคำตอบในกระทู้เพิ่ม สรุปว่ายายหนูพิณของเรา ตอบแบบนางเอกน้ำเน่าแหละค่ะ ไม่ยอมรับว่าดื่มไม่ได้ ก็ประมาณไม่ชอบหน้าภัทรเพราะเห็นภัทรไม่ชอบเธออยู่แล้ว และกำลังอยากจะทำแข็งบ้าง ภัทรที่มองเธอแบบข่มๆ หยามๆ เลยโดนฤทธิ์ยายหนูพิณ (จะว่าโดนฤทธิ์ก็ไม่ได้นะคะ เพราะพิณทำตัวเองอ่า) จะว่าไปมีแต่ภัทรล่ะค่ะที่ยายหนูพิณจะกล้าแข็งด้วย กับคนอ่านก็เหมือนเดิม (ต่อไปอาจจะต้องสงสารภัทรแทน) ใกล้จะถึงงานสัปดาห์หนังสือแล้ว เพื่อนๆ เตรียมเงินไว้ซื้อหนังสือหรือยังคะ มิถุนาก็...พอมีบ้าง แต่ยังไม่ได้ลิสต์รายชื่อเลยค่ะ แต่คาดว่าจะเสียทรัพย์เยอะพอสมควร ในงานสัปดาห์หนังสือจะมีนิยายใหม่ของมิถุนาวางแผงด้วยนะคะ เรื่อง “คืนปรารถนา” ซึ่งจะเปลี่ยนชื่อเป็น “ปรารถนารัก” ดังนั้นถ้าเห็นชื่อใหม่ก็ไม่ต้องงงไปนะคะ เรื่องเดียวกันค่ะ ไม่รู้หน้าปกจะเป็นยังไง ยังไม่ได้ถามทางสนพ. เลยค่ะ ถ้ามีข่าวจะมาอัพเดตเพิ่มนะคะ บทต่อไป คาดว่าน่าจะช้าเหมือนกันค่ะ ช่วงนี้ชีวิตวุ่นวายมากเลย ขออภัยล่วงหน้านะคะ คนอ่านอย่าเพิ่งหนีหายไปก่อน มิถุนามาแปะให้จนจบแน่นอนค่ะ มิถุนา Busaba401@hotmail.com http://mtihuna.bloggang.com จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 23:41:05

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนเก่าๆ ในพันทิป (ถ้าลิงค์เสีย ตามไปอ่านได้ในบล็อกนะคะ โดยอย่าลืมเมลมาขอพาสเวิร์ดก่อนนะคะ) บทที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8167820/W8167820.html บทที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8199345/W8199345.html บทที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8242341/W8242341.html จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 23:41:22

ความคิดเห็นที่ 6 ตอบกระทู้ Mnemosyne   ฮี่ๆ อ่านบทนี้คงจะทราบผลนัดบอดแล้วนะคะ :-)) ส่วนโรคคุณหนู อาจจะต้องแก้โดยหาคนมาช่วยอยู่ข้างๆ มั้งคะ 555 scottie    เห็นด้วยค่ะ ว่ากว่าจะเข้มแข็ง สงสัยโดนภัทรแกล้งน่วมก่อนแหงๆ เลย หริชา (หริชา)   อย่าลืมเชียร์ทั้งสองคู่นะคะ ส่วนพิณจะตาค้างไหม รอดูตอนหน้าค่า แล้วก็รอลุ้นด้วยว่าจะโดนภัทรแกล้งอะไรอีก ส่วนคู่พี่ เจอกันแล้ว ลงความเห็นว่ายังไงบ้างคะ :-)) Tyra    555 สงสารพิณจริงๆ ล่ะค่ะ เจอใครไม่เจอ เจอภัทรเขม่น :-)) Wild Monkey    555 น่าจะอย่างนั้นเลยค่า :-)) Toodmeeh    ฮี่ๆ งั้นต้องอย่าลืมติดตามอ่านจนจบนะคะ :-)) yuechan   หวัดดีค่า :-)) 5555 เรียกสาวใหญ่ขาโจ๋ทีนี่ ฮาเลย หน้ากากคงจะเอาไม่อยู่ล่ะค่ะ เพราะว่าประมาณไก่เห็นตีนงู งูเห็นนมไก่ รู้ทันกันไปหมดทั้งคู่ เลยเปิดเผยซะเลย ส่วนภัทร...นิสัยไม่ดีจริงๆ 555 เพราะว่าเขม่นหนูพิณ goldensun  ที่ภัทรขับรถถึงหลัง เพราะว่าภัทรกำลังกลับรถ ส่วนพิณข้ามถนนเพื่อจะไปอีกฟาก ซึ่งเป็นที่ตั้งหมู่บ้านค่ะ ภัทรเลยเสียเวลามากกว่านิดหน่อย แต่ไม่ได้บรรยายลงลึก เพราะเห็นว่ายืดเยื้อเกินไปค่ะ :-)) คู่พี่ออกโรงพบหน้ากันแล้ว ออกหัวหรือก้อยค่ะ ส่วนคู่น้อง ยายหนูพิณโดนเขม่นตลอดศกเลยล่ะค่ะ แต่รอดูกันต่อไปนะคะว่าจะมีโอกาสได้แก้เกมไหม ;-)) จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 23:50:15

ความคิดเห็นที่ 7 คู่พี่นี่ชักจะไปรอด แต่คู่น้องนี่ อิชั้นยังไม่เห็นแววเล้ย จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 04:47:52

ความคิดเห็นที่ 8 น่านสนใจแล้วสิ งานนี้มีลุ้น คุณหนูก็....ยังคงเป็นคุณหนู เพิ่มบทลูกแมวขี้อ้อนมาอีกต่างหาก จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 09:23:48

ความคิดเห็นที่ 9 แหมๆ แค่ส้นรองเท้าหัก ไม่ใช่ขาหัก ทำเป็นมาอุ้มเชียว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 10:03:07

ความคิดเห็นที่ 10 เอ๊ะ...คุณน่านนี่ ยังไงหว่า จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 19:38:04

ความคิดเห็นที่ 11 เพิ่งโผล่หัวเข้ามา ด้อม ๆ มอง ๆ แล้วก็ฮา ๆ ฝากตัวเป็นผู้ติดตามด้วยคนเจ้าค่ะ น่ารักดีจริง แต่...นั่นสิคะ...คุณน่านนี่แปลก ๆ นะ หนูณัฐระวังไว้น่ะดีแล้ว จากคุณ : Argent เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 20:13:44

ความคิดเห็นที่ 12 ขำสองคนนี้ หลอกกันไปมาเอาเข้าจริงก็หนีกันไม่พ้น จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 52 21:18:23

ความคิดเห็นที่ 13 ชอบคู่พี่ ทันกันดี คู่น้อง พิณดูหน่อมแน้มไปหน่อย จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 52 22:12:17

ความคิดเห็นที่ 14 น่ารักน่าลุ้นทั้งสองคู่เลย :) จากคุณ : Toodmeeh เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 52 12:51:44

ความคิดเห็นที่ 15 ตอบกระทู้ และคู่ร้ายหมายรัก บทที่ 5 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8538152/W8538152.html จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 12 พ.ย. 52 12:14:06