ความคิดเห็นที่ 1 บทที่1          “ เฮ้อ!!~~~ ”  เสียงถอนหายใจดังออกมาจากร่างเด็กหนุ่มที่นามว่าพัน จะไม่ให้เค้าถอนหายใจได้อย่างไงในเมื่อ...ได้รางวัลที่เป็นลูกบอลสีทองมาตั้ง6ลูกแม้ตอนแรกจะดีใจที่ได้เพชรพระอุมาก็เถอะ แต่ไอ้5รางวัล ไม่สิ4รางวัล(ไม่นับรางวัลชิ้นที่2) มันเกี่ยวกับเกมฝันที่เป็นจริงทั้งนั้นเลยนี่น่า  ว่าแล้วก็ ถอนหายใจอีกเฮือกหนึ่ง “ เฮ้อ!!~~~ ”            ได้4รางวัลสุดท้ายมา เอามาทำไรก็ไม่ได้ บอกว่า ไม่ได้เล่นเกมไม่ได้เล่นก็ยังมิเชื่ออีก คิดขึ้นมาแล้วมันเซงๆๆๆ!!!     ในห้องรับรองพิเศษ หลังจากที่ได้รางวัล   หลังจากที่เค้าได้รับรางวัลเค้าก็โดนเชิญมาที่ห้องพักรับรอง สงสัยคงโดนถอนสิทธิละมั่ง เพราะเค้าเอารางวัลไปหมดใครจะมาเสี่ยงโชคไปอีกล่ะในเมื่อรางวัลใหญ่ออกไป  แล้วพันก็เดินตามพี่สาวแอ๊บไป            ที่ไหนได้ เค้าไม่ได้ถอนสิทธิแต่จะมาถามชื่อ จะได้ส่งของรางวัลชิ้ที่3-5ไปให้ เนื่องจากมันเป็นของรางวัลจากเกม แต่เรื่องก็มีอยู่ว่าเค้าไม่ได้เล่นเกมนี่น่า เลยเถียงกับพี่สาวแอ๊บไป... “ถ้าน้อง ยังไม่ได้เล่น ก็มาซื้อตัวเกม “ฝันที่เป็นจริง”ที่นี่ไปเลยไหมค่ะ พี่จะแถมกล่องเสี่ยงโชคดาวเดือด ให้อีก1กล่องเลยนะค่ะ ” สาวแอ๊บพูดข้นด้วยเสียงใสๆๆ “คือ ผมซื้อมาก็ไม่ได้เล่นไม่รู้จะซื้อมาทำไม อ่ะครับ ” พันตอบไปด้วยความจนปัญญา ก็เค้าอยากจะนั่งอ่านเพชรพระอุมานี่น่า ไหนจะหนังสือที่ซื้อมาวันนี้อีก อยากจะกลับบ้านแล้วน๊า “แหม่!! น้องค่ะ พี่ว่าลองเล่นดูหน่อยจะดีกว่าน๊า นี่ๆๆ พี่มีภาพบรรยากาศในเกม มาให้น้องได้พิจารณาดูก่อนเลยค่ะ ”  ว่าแล้วแม่สาวแอ๊บก็บุ๊ยใบไปทางเจ้าหน้าที่  เจ้าหน้าที่ก็ฉาย ภาพในเกม เริ่มแรกเป็นบ้านของเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คน สัตว์แปลกๆๆมากมาย   “นั่นมัน!!~~” พันนั่งดูภาพไปเรื่อยๆๆจนสะดุดใจกับภาพๆๆหนึ่ง แล้วหันไปทางพี่สาวแอ๊บ “พี่คร๊าบๆๆๆ ผมซื้อตัวเครื่อง 1เครื่องเลยคร๊าบ ”พันพูดพร้อมส่งสายตาบ๊องแบ๊วไปให้ “ได้เลยค๊า น้อง  นายๆๆไปหาเครื่องมาให้น้องพันเร็วๆๆเลย ” สาวแอ็บหันไปสั่งพนักงานให้ไปเอาเครื่องมาอย่างเร่งรีบ เพราะกลัวลูกค้าเปลี่ยนใจ พร้อมนึกในใจว่า ในที่สุดก็ขายออกสักที   “นี่ค่ะน้อง ตัวเครื่องราคา 45,000บาทค่ะ ” “ ครับๆๆ นี่ครับ เอ่อ นี่เครื่องใช่ของ บริษัท ลิลิโลคอน จำกัดมหาชน ใช่ไหมครับ” พันถามอย่างไม่แน่ใจ “ใช่ค่ะ ทำไมหรอค่ะน้องพัน ??”สาวแอ๊บถามอย่างนึกงง “อ้อ!! ผมมีบัตรสมาชิกอยู่นะครับ ขอใช้ส่วนลดของนายพันธรัก รากแก้วประเสริฐ ” พันเอ่ย อย่างดีใจที่ได้มีส่วนลด “ได้ค่ะน้องพัน  งืมๆๆคีย์ในข้อมูลแล้ว มีรหัสของน้องพันอยู่นะค่ะ ระดับสมาชิก ระดับ มาสเตอร์ มีส่วนลดได้30%  นี่ค่ะน้องพัน ขอให้น้องโชคดีในการเล่นเกมด้วยนะค่ะ”      แล้วทำไมผมถึงมานั่งถอนหายใจล่ะ??  เพราะอะไรนะหรอ?? หึหึหึ! เพราะว่า ผมเล่นไม่เป็นนะสิ  !!!!   ไม่ใช่ว่าไม่เป็นอย่างเดียวนะ ผมไม่รู้ศัพท์ของเกมเลยด้วยซ้ำ !! นี่ถ้าเป็นเป็นการเอาชีวิตรอดในป่า ผมว่าผมอยู่รอดน๊า แต่นี่มัน..อ๊ะ!!! ผมก็ไม่ต้องเล่นเกมก็ได้นี่น่า หุหุหุ!! เดินหน้าไปที่ป่าเลยเอ..แต่ต้องเตรียมอุปกรณ์ดำรงชีพในป่าอีก ..งืมอุปกรณ์ดำรงชีพ นี่ รู้สึกว่ามีแค่มีดอีโต้ อันเดียวก็อยู่ได้แล้วนี่ อย่างงี้ต้องถามพ่อก่อน เพราะพ่อของเค้า เก่งมากเรื่องเดินป่า แต่ว่า เอ...พ่อเค้าไปเดินป่าที่ไหนอ่ะ ในเมื่อป่าจริงๆๆมันโดนโคนไปหมดแล้วเหลือแต่ป่าที่คนปลูกขึ้น งืมๆๆ.....ไงๆๆก็ไปถามดีกว่า   คิดได้ดังนี้แล้วพันก็วิ่งลงบันไดไปที่ห้องโถงกลาง “พ่อคร๊าบๆๆ  พันมีเรื่องจะปรึกษา  อ้าว! พ่อทำไรอยู่หรอครับเนี่ย ”  พันหันไปหาชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ที่โชฟาหน้าตายังดูหนุ่มแน่นและด้วยของ อดีตพันโท  ไพรีพินาศ รากแก้วประเสริฐ แห่งศูนย์ปฏิบัติการลับภาคพื้นกาแล็กซี่ พันเคยถามพ่อเค้าเหมือนกันว่าลาออกจากกองทัพทำไม  พ่อเค้าก็บอกว่า “พัน ที่พ่อเป็นทหารก็เพราะพ่อชอบความท้าทาย  แต่ตอนนี้ พ่อเจอความท้าทายใหม่แล้ว” พ่อพูดแล้วหันมามองทางหน้าผมพร้อมยิ้มแล้วลูบหัวเล่น “นี่พ่อ!! ขี้ตืดไปได้บอกหน่อยก็ไม่ได้หรือไงอ่า!!! ”  พันคิดถึงเรื่องนั้นแล้วอดที่จะยิ้มไม่ได้ “พันๆ มีอะไรลูก หืม เรียกพ่อทำไม”  พ่อได้มองหน้าเค้าด้วยความสงสัยที่เห็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมามองหน้า ก็พอรู้หรอกน่าว่าพ่อหล่อ ไม่ต้องมองมากนักก็ได้ เขินเป็นนะ “พ่อครับ ว่าแต่พ่อทำอะไรอยู่หรอครับเนี่ย  อ้าว อารัต กับอาทิน สวัสดีครับ  มาทำอะไรหรอครับ??”  พันหันไปมองชายอีก2คนที่นั่งอยู่โชฟาอีก2ตัว ก็ไม่ให้สงสัยได้ไง นานๆทีผมค่อยได้เจออาๆทั้ง2 เห็นว่าตอนนี้อยู่หน่วยคลังอาวุธ ประจำการอยู่ที่อวกาศ ดาวไหนก็ไม่รู้ลืมไปแล้ว “ไง เจ้าหนูพัน ไม่เจอตั้งนานโตเป็นหนุ่มแล้วนะเนี่ย ฮะฮ่าฮาๆๆ ” ชายที่ชื่ออารัตตอบกลับมา อารัต เป็นทหารที่หน้าตาดูไม่เหมือนทหารเลยเค้าเหมาะกับชุดบาทหลวงมากกว่า  แต่เอ..เห็นว่าเมื่อก่อนอารัตแกก็เป็นพวกเคร่งศาสนานี่น่าแต่มารวมกลุ่มกับพ่อเค้ามั่งเลยทำให้เป็นแบบนี้ เชื้อบ้าแรงขนาดนี่เลยหรอ แล้วผมจะติดเชื้อไหมนี่ ถอยห่างดีกว่ามั่ง  คิดไปแล้วก็กลุ้มใจเปล่าๆ “ไงตาพัน วันนี้อาทินกับอารัตมานี่จะเอาของมาให้เจ้าไพมันดู เห็นมันบอกว่าอยากได้มาประดับห้องนั่งเล่นนะสิ แปลกคนจริงๆๆ”  อาทินว่าแล้วส่ายหัวให้กับความบ้าและความแปลกของพ่อเค้า “พ่อจะซื้ออะไรหรอครับ  ผมไม่เห็นพ่อเคยซื้ออะไรมาประดับสักที เห็นแต่แม่ซื้อมาประจำ ” ว่าแล้วผมก็หันไปถามพ่อ แล้วหันไปมองกล่องต่างๆๆที่เปิดรูป   “เฮ้อ!! โห!!!  สุดยอดเลยพ่อนี่..นี่..มัน..มัน ”  ผมอึ้งไปนานเลย พ่อมองผมแล้วยิ้มๆๆว่า “หึหึหึ!! พ่อว่าแล้วลูกต้องถูกใจ นี่พ่อสั่งเจ้า2คนนี่ตั้งนานเลยน๊ากว่าพวกนี้จะหามาได้ พอได้มาแล้วพ่อว่าจะประดับที่ห้องใหม่ที่พ่อจะทำขึ้นไง เอาพวกของสะสมของตระกูลมาจัดจะดีกว่าเก็บไว้เฉยๆๆ”   “ผมก็นึกถึงของสะสมของตระกูลผม ทั้งพรมหนังเสือเบงกอลของแท้ หัวกวาง หัวแรด กระทิงสตาฟ ผมพอรู้เลยว่า ครอบครัวผมนี่เองก็เป็นต้นเหตุของการทำให้สัตว์ป่าสูญพันธุ์ เหอะๆๆ ”   “ว่าแต่ พ่อจะเลือกกระบอกไหนอ่าครับ เด๋วผมช่วยเลือกน๊า ”  ผมมองปืนต่างๆๆที่วางรอบตัว นั่นมัน   “ซีแซค ขนาด30-06 * (ดูภาพประกอบด้านล่างเลยนะค่ะ) แล้วนี่มันปืนรูเกอร์ซูเปอร์แบล็คฮอว์ค ขนาด .44 แม็กนั่ม*ปืนสั้นคู่มือของ เชษฐา ไชยยันต์ และ รพินทร์  นั่น...นั่นมัน วินเชนเตอร์ขนาด.458*ที่เป็นปืนที่รพินทร์ใช้นี่  โอ !! นั่นมัน   .600ไนโตรเอ็กสเปรส ปืนกระบอกโตของ ม.ล.ว. เชษฐา และโห นั่นมัน มีตั้งเยอะไปหมดเลย( อยากจะบอกปืนทั้งหมดที่รพินทร์และคณะใช้แต่ กลัวคนที่ไม่เคยอ่านจะ เบื่อ เดี๊ยวเอาลิงค์ข้อมูลให้นะค่ะ ) ว่าแต่พ่อเลือกได้ยังครับ”  พันเงยหน้าขึ้นไปมองพ่อ  แล้วสังเกตว่า ทั้งพ่อและอาทั้ง2 หันมามองหน้าเค้าอย่างตกตลึง บทที่2                “ง่า  พ่อกับอารัต อาทิน มองผมทำไมอ่า ??”  พันหันหน้าไปมองพ่อและอาๆของเค้าที่ทำหน้าอย่างตกใจ               “ก็ พ่อไม่รู้นี่ว่าลูกชอบปืนพวกนี้ ว่าแต่ไปรู้จักกับปืนพวกนี้ได้ยังไงกันพัน ” พ่อหันมาถามพันด้วยความสงสัย              “คือว่า...เอ่อ ปืนพวกนี้มันอยู่ในหนังสือเรื่องเพชรพระอุมาไงครับพ่อ ผมชอบเลยจำได้  เออ...จริงด้วย ที่วันนี้ผมมาหาพ่อเพราะถาม เกี่ยวกับของจำเป็นที่จะเข้าป่าอ่ะครับ ” พันก็เปลี่ยนเรื่อถามพ่ออย่างทันควัน เพราะเค้ากลัวลืมถามอีก            “หืม ! แล้วลูกจะไปเข้าป่าที่ไหนเหอะ  ป่าที่นอกจากเขตอนุรักษ์ที่มีพื้นที่น้อยนิดแล้ว ก็มีแต่ป่าปลูก ”  พ่อถามพันอย่างสงสัย                 “ก็...คือว่า...ผมเห็นในเกม..ฝันที่เป็นจริงนะครับ มันมีป่าใหญ่อยู่ แล้วพี่ที่ห้างเค้าก็แนะนำมาว่าเกมนี้มันสมจริงมากๆๆเลย ผมก็เลยอยากลองไปผจญภัยดูมั่งอะครับ ” พันตอบไปอย่างเขินอาย               พ่อของพันก็หันไปมองตาเพื่อนทั้ง 2 อย่างมีความหมายบางอย่าง                   “หึหึหึหึ!!  ไม่คิดเลยว่าพันจะเข้าไปเล่น พ่อเห็นวันๆหมกตัวอยู่แต่กับหนังสือ มาๆๆ เดี๋ยวพ่อจะลิสต์รายการให้ ว่าแต่ต่อเกมล่ะยังเหอะเรา ” พ่อหันไปหาพัน แล้วได้คำตอบโดยการส่ายหัว                    “พัน จะเล่นเกมฝันที่เป็นจริงหรอลูก พอดีเลย อารัต จะได้แถมไอเทมให้  มาเดี๋ยวอารัตจะไปช่วยต่อเกมให้ ว่าแต่เราซื้อเกมมายังเหอะ?? ” อารัตหันมามองหน้าพัน                       “ซื้อมาแล้วครับ เค้ากำลังเอามาส่ง พร้อมกับของอื่นๆๆที่ไปซื้อมาวันนี้อ่ะครับ ” “ติ๊ง ต่อง!!!!”    “ อ่ะของมาแล้ว  ” พ่อและอาๆช่วยกันขนเครื่องเกมขึ้นไปติดตั้งให้พัน โดยพันเอาหนังสือเพชรพระอุมาไปเก็บที่ห้องหนังสือ                         พันมองหนังสือด้วยความห่วงหา   มันเป็นหนังสือเก่าแก่ จนเป็นวัตถุโบราณได้แล้ว เหลือแค่อีกไม่เกิน2ร้อยปี เจ้าพวกนี้ก็จะมีอายุครบ1พันปีแล้ว  พันมองหนังสือด้วยความสนเท่ใจ  สมแล้วที่อยู่มาได้นานขนาดนี้ เพราะกระดาษ ได้ทำด้วยเงิน ด้วยหนังสือ เป็นสีทอง หน้าปกใช้ทองคำขาวทำอย่าดี แถม มีเพชรพลอนร้อยเรียงกันเป็นชื่อหนังสือ  พันเองก็ไม่แพงใจในความทนทานมกากว่าจะแปลกใจว่า ..หนังสือพวกนี้รอดมาจากพวกหัวขโมยได้ไง                        เฮ้อ...ยังไงก็อ่านมาหลายรอบล่ะ   เดี๋ยวขอไปผจญภัยก่อนนะ  พันจะกลับมาอยู่เป็นเพื่อน  ...                  “พ่อเป็นไงมั่งครับ ว่าแต่พ่อกับอาเก่งจังเลย ต่อเครื่องพวกนี้เป็นด้วย เป็นผมคงทำไม่ได้หรอกสายอะไรก็ไม่รู้เยอะแยะเต็มไปหมดเลย  ” พันบอกพ่ออย่างง               “เหอะๆๆ ว่าแต่ลูกรู้ไหมว่า เกมนี้    เวลาห่างจากความจริงกี่ชั่วโมง เล่นได้สูงสุดกี่วัน ” เมื่อพ่อถามพัน คำตอบออกมาก็คือการส่ายหน้า              “กรรมจริงๆๆ   เกมนี้เล่นได้นานสุด7วัน 1ชั่วโมงในชีวิตจริงจะเท่ากับ4ชั่วโมงในเกม 1วันจริงเท่ากับ4วัน ดังนั้นพ่อจะตั้งเวลาลูกไปลองเล่น 28วัน ในเกมนะ  เกมนี้มีเครื่องช่วยประคองชีพ เอาล่ะลงไปนอนได้แล้ว ” พ่อบอกผม และให้ผมไปนอนในโลง..เอ๊ย!!ไม่สิ มันเป็นกล่องทรงวงรีมีที่นอนข้างในมีสายไฟท่อ อะไรมากมายวางไว้ ผมเดินไปนอนในนั้นอย่างเกรงๆๆแต่ได้รอยยิ้มจากพ่อให้กำลังใจ ก่อนที่พ่อจะปิดฝากล่อง พ่อบอกว่า               “เล่นให้สนุกนะลูก เกมนี้เป็นเกมของลูกเอง พ่อหวังว่าฝันของลูกจะเป็นจริง ” พันมองตามพ่อไปก่อนจะหลับตา ผมรู้ถึงสายอะไรบ้างอย่างมาเชื่อมต่อกับสมอง มีสายบางสายไปพันที่ข้อมือ  คอยที่สติจะค่อยๆๆหายไป   เอ...รู้สึกว่าอารัตจะให้เค้าไปไหนก่อนนะ ถ้าถึงเกมแล้ว......อืม..ธนาคารสินะ ....ป่ามหากาฬรอ รพินทร์ ไพรวัลย์คนนี้ไปก่อนเถอะ.... จากคุณ : g_ice เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 23:50:05

ความคิดเห็นที่ 2 สถานที่เขียนประจำคือเว็ปเด็กดีค่า   ถ้าใครสนใจไปอ่านผลงานที่นั่นก็ได้นะค่ะ  ที่มาเขียนในที่แห่งนี้เพราะต้องการับคำวิจารณ์ค่า   http://writer.dek-d.com/g_ice/writer/view.php?id=517693  เป็นยังไงบอกกันบ้างน๊า  คำผิดค่อนข้างเยอะนะค่ะ  แต่ถ้าเขียนจบภาคแล้วจะพยายามแก้ไขค่ะ จากคุณ : g_ice เขียนเมื่อ : 20 ก.ย. 52 23:56:18

ความคิดเห็นที่ 3 พันอายุเท่าไหร่แน่เนี่ย 8 10 หรือ 18? จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 10:09:27

ความคิดเห็นที่ 4 ผมชอบสำนวนนะครับลื่นไหลดีจังครับ จากคุณ : แล่งใต้ดีเหลืออู้เหนือหวานนัก เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 11:28:42

ความคิดเห็นที่ 5   โห อยากได้รางวัลที่หนึ่งแบบนายพันบ้างจัง อิจฉาๆๆๆ จากคุณ : อินทรายุธ เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 12:05:15

ความคิดเห็นที่ 6 ทำไมขึ้นหัวข้อว่า"รพิทร์"ละครับ นายรพินทร์คงเสียใจแย่เลย แก้ด้วยนะ จากคุณ : doctorwar เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 52 22:03:09