ความคิดเห็นที่ 1 วันนัดหมายกับรัชวินเวียนมาบรรจบอีกครั้ง เรือนขวัญไปหาพี่ชายที่บ้านเพื่อออกเดินทางไปพบรัชวินพร้อมกันด้วยรถยนต์ส่วนตัวโดยมีปฐพีเป็นคนขับรถ เธอคิดจะดำเนินตามแผนการที่วางไว้จนถึงที่สุด เว้นแต่พี่ชายใหญ่จะสั่งยกเลิก แม้ปฐพีจะบอกว่าไม่เป็นไร หรือก่อนหน้านภฑีย์จะบอกว่าสามารถบอกเลิกได้ แต่เธอไม่กล้าตัดสินใจด้วยตัวเอง มันเห็นแก่ตัวเกินไปที่เอาความรู้สึกส่วนตัวมาทำลายงานที่พวกเขาร่วมสร้างกันขึ้นมา “พี่รู้ว่าขวัญได้ข้อมูลของโมนีกตามที่รัชวินต้องการครบแล้ว” นภฑีย์ไม่ได้เอ่ยเป็นประโยคคำถาม เพราะไว้ใจว่าน้องสาวทำงานไม่เคยพลาด “ค่ะ ครบแล้ว” ครบนานแล้ว...เธอทำงานได้รวดเร็วและไม่ขาดตกบกพร่อง “ขวัญยังอยากให้ข้อมูลนี้กับรัชวินหรือเปล่า” “ทำไมพี่เมฆถามขวัญแบบนี้คะ” เรือนขวัญไม่แน่ใจ...เขายืนยันจะถอนตัวอย่างงั้นหรือ...เธอคงจะยอมตามโดยง่ายถ้าเขาสั่งให้ถอนตัว “ขวัญแคร์ทัชชกรไหม” เขาเปลี่ยนคำถามใหม่ น้ำเสียงจริงจังและบ่งบอกว่าต้องการคำตอบที่แท้จริง ไม่ใช่คำตอบเพื่อความพอใจของเขา “ขวัญ...” เรือนขวัญชะงักคำพูด ช้อนตาสบตาเขา “ขวัญแคร์เขาค่ะ” เธอยอมรับในที่สุด ปกปิดไปก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อปฐพีเดาคำตอบของเธอได้ ไม่ช้านภฑีย์ก็ต้องรู้เช่นกัน เผลอๆ นภฑีย์อาจจะรู้แล้วด้วยซ้ำ นภฑีย์พยักหน้า “งั้นขวัญคงไม่อยากให้โมนีกเจ๊ง” ไม่มีโมนีก ก็ไม่มีทัชชกร เรือนขวัญระบายลมหายใจเฮือก “ค่ะ ขวัญไม่อยาก ขวัญ...ขวัญ...” เธอตะกุกตะกัก ไม่อาจเรียบเรียงคำพูดต่อไปได้ รู้สึกขัดแย้งในตัวเองเหลือเกิน “ไม่ต้องพูดออกมาก็ได้ พี่เข้าใจขวัญ” นภฑีย์บอกง่ายๆ ก่อนจะกล่าวเข้าเรื่องที่ต้องการ “คุณทัชของขวัญกำลังมีปัญหา...ปัญหาใหญ่เสียด้วย” แม้ปากจะเอ่ยว่าปัญหาใหญ่ หากว่านภฑีย์ยังคงพูดเสียงเย็น “ปัญหาที่ว่า...ไม่ได้หมายถึงพวกเราใช่ไหมคะ” เรือนขวัญพูดติดตลก และไม่ใส่ใจที่พี่ชายกล่าวว่า ‘คุณทัชของขวัญ’ เพราะใจจริงอยากให้เป็นแบบนั้นเหมือนกัน แม้จะดูไม่มีความหวังเอาเสียเลย “นั่นเป็นเพียงส่วนหนึ่ง แต่ส่วนใหญ่มาจากคนที่เราสงสัย” “คุณรัชวิน” ก่อนหน้านี้นภฑีย์กำลังสืบเสาะประวัติของรัชวิน...ถ้าอย่างนี้ก็แสดงว่ารัชวินจะต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังซ่อนอยู่จริงๆ น่ะสิ “พ่อของเขากับทัชชกรเป็นคนๆ เดียวกัน” “อะไรนะคะ!” เธอร้องออกมา ส่วนปฐพีที่เพิ่งจะทราบเรื่องพร้อมกันเบิกตากว้างด้วยความตะลึง “ชัชชล พ่อของทัชชกร ไม่ได้มีลูกแค่สามคน แต่มีสี่...รัชวินอีกคน”   “แล้วทำไม...” เรือนขวัญไม่ได้พูดจนจบ นภฑีย์อธิบายแทรกขึ้นมาก่อน “เขาเป็นลูกนอกสมรส” น้ำเสียงที่เรื่อยและเย็นขรึมลง “ชัชชลไม่ได้รับรัชวินเป็นลูก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีรัชวินอยู่ในโลก ไม่เหมือนทัชชกรที่แม้จะเป็นลูกนอกสมรสเหมือนกัน แต่ชัชชลก็จดทะเบียนรับรองตั้งแต่แรกเกิด” และแน่นอนว่าไม่เหมือนลูกในทะเบียนอย่างชินชาณและชนินทรา “รัชวินต้องการคุกคามโมนีกเพราะเรื่องในอดีตอย่างงั้นหรือครับ” ปฐพีถามขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ แต่สายตายังคงมองไปข้างหน้า เพ่งสมาธิกับการขับรถ “อืม... พี่ตอบชัวร์ๆ ไม่ได้หรอกนะ ไม่มีคำตอบลึกซึ้งขนาดนั้น แต่เท่าที่คุยกับยายอารี ยายของรัชวิน พี่เดาว่ามันเป็นอย่างนั้น” หลังจากควานหาภูมิหลังของรัชวินหลายวัน เขาก็มีโอกาสคุยกับอารี เมื่อทราบความเป็นมาเป็นไปของรัชวิน ก็เหลือเพียงคำตอบเดียวในใจ...รัชวินแก้แค้นด้วยเหตุผลส่วนตัว “รัชวินกับแม่ถูกทอดทิ้ง...ความจริงก็ไม่เชิงทอดทิ้งหรอก เหมือนว่าชัชชลระอานิสัยเรียกร้องความสนใจของปรานี แม่รัชวินมากกว่า เลยไม่สนใจ สุดท้ายก็เลิกรากันไป เป็นเหตุให้เขาไม่รู้ว่ามีลูกชายอีกคน หลังจากนั้นปรานีก็เลี้ยงลูกตัวคนเดียว แถมเสี้ยมสอนลูกให้เกลียดพ่อและครอบครัวของพ่อ ยายอารีพยายามบอกปรานี แต่ปรานีไม่สนใจ รัชวินโตขึ้นมากับความเกลียดชัง ท่าทางเขาจะยึดโมนีกเป็นจุดหมาย...คงเห็นว่าเป็นตัวแทนของบ้านพ่อ และเมื่อหลายปีก่อนเขาพยายามทำอะไรก็ได้เพื่อเข้าถึงโมนีก ซึ่งแน่นอน...เขาทำสำเร็จ” “พี่เมฆหมายความว่ายังไง” มีความนัยแฝงอยู่ในคำพูดของนภฑีย์ และเรือนขวัญไม่เข้าใจ “ดูเหมือนความตายจะตามติดทุกย่างก้าวที่เขาเดินผ่าน” นภฑีย์พูดต่อ ไม่สนใจคำถามของเรือนขวัญ ปฐพีนิ่วหน้า ส่วนเรือนขวัญถึงกับเงียบสงบไม่ได้ “อะไรนะคะ” เธอทวนถาม อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึงแทนทัชชกร จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 00:00:42

ความคิดเห็นที่ 2 “อย่างที่พี่บอกก่อนหน้า แม้ชัชชลจะเป็นพ่อของรัชวิน แต่ก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องในชีวิตของเขาสักนิด ปรานี...แม่ของเขา...เลี้ยงดูเขาคนเดียว พอเขาอายุสิบห้า เธอก็เสียชีวิตจากอุบัติเหตุตกบันได เขาจึงถูกโอนสิทธิ์การเลี้ยงดูไปให้กรุณา...ป้าของเขาที่เป็นพี่สาวแท้ๆ ของปรานี แต่หลังจากนั้นราวสองปี กรุณาก็หัวใจวายตาย” ไม่มีใครถามว่านภฑีย์ได้ข้อมูลมาอย่างไร และเที่ยงตรงไหม พวกเขารู้ว่านภฑีย์มีความสามารถ การสาวเรื่องส่วนตัวไม่ยากถ้าให้เวลาในการเสาะหา “หลังเรียนจบและทำงานทั่วไปได้ไม่นาน เขาก็มาปักหลักที่อาร์ดับบลิว ทำงานได้ไม่ถึงปี ก็สามารถพิชิตหัวใจนิรชา ลูกสาวคนเดียวของรชานนท์ เจ้าของอาร์ดับบลิวได้ เขาแต่งงานกับเธอในปีถัดไป” นภฑีย์เว้นระยะ และถอนหายใจน้อยๆ อย่างเสแสร้ง “และเป็นความโชคร้ายของรชานนท์ ที่หลังจากนั้นราวสองปี ก็หัวใจวายตายเหมือนกรุณา” นภฑีย์ทิ้งร่องรอยไว้ตลอดทุกคำพูดและน้ำเสียง ทั้งเรือนขวัญและปฐพีเข้าใจความหมายแฝงทั้งหมดเป็นอย่างดี “จากนั้นก็รู้ๆ กันอยู่ว่าตอนนี้ใครควบคุมอาร์ดับบลิวทั้งหมด” “ตายห่- นี่ผมเข้าใจไม่ผิดใช่ไหมพี่เมฆ!” ปฐพีสบถเบาๆ “ไม่ผิดหรอก พี่ได้แต่สงสัย เพราะไม่มีหลักฐาน มัน...สอดคล้องกันเกินไป” ลางสังหรณ์กรีดร้องทุกครั้งที่เขาได้รับข้อมูลเกี่ยวกับรัชวิน “อาร์ดับบลิวใหญ่โตกว่าโมนีกเท่าไหร่ ทำไมต้องมาบดบี้โมนีกด้วย ไม่คุ้มค่าเลย แค่ต้องจ่ายเงินให้พวกเราก็ดูจะเกินไปด้วยซ้ำ จะต้องเป็นเรื่องส่วนตัวที่ทำให้รัชวินอยากได้ข้อมูลของโมนีก และข้อมูลนั้นก็สามารถทำลายโมนีกได้ย่อยยับ” “จริงค่ะ มันน่าสงสัยมาตั้งแต่ต้น” แต่ไม่ใช่เรื่องของพวกเธอที่จะเก็บมาวิเคราะห์ พวกเธอทำทุกอย่างที่ไม่กระทบต่อตัวเองเพื่อเงินเท่านั้น แต่...แต่งานครั้งนี้ผิดคาดไปมาก ไม่ว่าจะเรื่องรัชวิน หรือเรื่องหัวใจ “รู้อย่างงี้แล้วขวัญจะทำยังไง” นภฑีย์ยกทุกอย่างให้เป็นการตัดสินใจของเรือนขวัญ เพราะมันเกี่ยวข้องกับเธอโดยตรง หญิงสาวเงียบไป ในใจครุ่นคิดอย่างตัดสินไม่ได้ ถ้าจะช่วยทัชชกร เธอจะช่วยอย่างไร จะแก้ไขความผิดพลาดที่ก่อได้ยังไง นภฑีย์ไม่เร่ง เช่นเดียวกับปฐพี พวกเขาจะไม่ชี้นำ ต้องการให้เรือนขวัญคิดได้ด้วยตัวเอง มันจะเป็นก้าวสำคัญของเธอ ไม่นานอย่างที่พวกเขาคาด เรือนขวัญก็ตอบ “เราจะตลบหลังคุณรัชวิน” “ยังไง”   “ขวัญ...ขวัญมีข้อมูลสองชุด” เธอแย้มพราย เตรียมการบางอย่างไว้บ้างแล้ว เธอเตรียมข้อมูลที่ตั้งใจจะให้รัชวินในวันนี้ไว้สองชุด ชุดหนึ่งเป็นของจริง ส่วนอีกชุดเป็นของปลอมที่ถูกแก้ไขข้อมูลสำคัญต่างๆ จนผิดเพี้ยน แม้จะเสียความเป็นมืออาชีพ แต่เธอก็ทำไปแล้ว เพียงแต่ยังตัดสินใจไม่ได้ว่าควรทำอย่างไรดี จนกระทั่งทราบแน่ชัดว่ารัชวินตั้งใจจะทำร้ายทัชชกรจริงๆ เธอยอมให้เป็นแบบนั้นไม่ได้ เธอแคร์ทัชชกรมากเกินไป ปฐพียิ้ม เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด...หลุมรักนี้ช่างลึกยิ่งนัก ทว่าเรือนขวัญจะพาตัวเองออกมาจากหลุมนั้นได้ปลอดภัย หรือว่าจะยอมอยู่ในหลุมนั้นแล้วไม่ยอมขึ้นมากันเล่า...เขาสงสัย “ขวัญจะให้ข้อมูลที่แก้ไขแล้วกับคุณรัชวิน” และมีของแถมให้อีกนิดหน่อย นภฑียพยักหน้า รับรู้ว่าพวกเขาจะถอนตัวดื้อๆ เว้นแต่จะหาอะไรมาหักล้างได้ว่ารัชวินคิดไม่ซื่อกับพวกเขาก่อน “คิดว่าเขาจะจับได้เมื่อไหร่” “ถ้าเขากระเหื้ยนกระหือรือจะใช้ข้อมูล ก็อาจมีเวลาสำหรับพวกเราราวหนึ่งอาทิตย์...หรืออาจจะน้อยกว่านั้น” ซึ่งเวลานั้นจะเป็นเวลาของของแถมที่ฝากให้เขาด้วย “หึ! แต่กว่าจะถึงเวลานั้น พวกเราคงเปิดไปไกลแล้ว” และถ้าไม่คิดจะให้ใครเห็น ก็จะไม่มีใครเห็นพวกเขาได้ง่ายๆ   “แล้วข้อมูลที่ให้เขาไปแล้วล่ะ” “ขวัญจะบอกความจริงคุณทัช” เธอสูดลมหายใจลึก เธอจะบอกว่าเธอเป็นใคร มาทำอะไรในโมนีก...จะต้องใช้ความกล้าเป็นอย่างมากแน่ๆ และหลังจากนั้น เขาก็จะไม่ได้เห็นเธออีก เธอไม่อาจจะสู้หน้าเขาได้ และเขา...แน่นอนว่าคงจะทนเห็นคนทรยศอย่างเธอในสายตาไม่ได้เช่นกัน “ขวัญหวังว่าเขาจะจัดการความเสียหายได้” เธอจะทำลายข้อมูลเก่าที่ให้รัชวินไปด้วย แม้มีโอกาสที่รัชวินจะทำสำเนาไว้แล้ว แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไร “แล้วถ้าเขาทำไม่ได้ล่ะ” ไม่ใช่ว่าสบประมาททัชชกรนะ แต่นภฑีย์มองเห็นความเสียหายที่จะเกิดขึ้นเมื่อข้อมูลแผนกสำคัญๆ ถึงสามแผนกตกอยู่ในมือบริษัทคู่แข่ง “ขวัญ...ขวัญก็...ก็คงรู้สึกแย่” นั่นเท่ากับว่าเธอทำลายเขาด้วยมือของเธอเอง “ขวัญอย่าเพิ่งคิดมาก เราอาจจะจัดการคุณรัชวินได้” ถ้าเขาฆาตกรรมคนเหล่านั้นจริง และพวกเขาหาหลักฐานได้ รัชวินมีปัญหาแน่ “ขวัญหวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น” เธอถอนหายใจ “งั้นก็ภาวนาอย่าให้คุณทัชของขวัญโมโหจนจับพวกเรายัดใส่หลังลูกกรงเหล็กก่อนก็แล้วกัน” เขาไม่กล้าคาดเดาผลลัพธ์หลังจากทัชชกรทราบความจริงจากเรือนขวัญ เขารู้ว่ามันมีความเสี่ยง เพราะเรือนขวัญคงอยากบอกเรื่องนี้แก่ทัชชกรด้วยตัวเอง มากกว่าจะแจ้งเป็นลายลักษณ์อักษร ซึ่งดูไม่จริงใจและไม่น่าเชื่อถือ “ถ้าขวัญมีปัญหาจริงๆ” เรือนขวัญฝืนยิ้ม “ขวัญเชื่อว่าพี่เมฆกับพี่ดินจะช่วยขวัญสานต่อได้” “อย่าพูดแบบนี้สิ ขวัญจะต้องไม่พลาด ขวัญไม่เคยพลาด พี่เชื่อมั่นใจตัวขวัญ” “ขอบคุณค่ะ ขวัญก็เชื่อในตัวพวกพี่เหมือนกัน” แต่ทัชชกรจะหมดศรัทธาเธอไหม เธอไม่กล้าตอบ คำตอบดูจะชัดเจนเกินไป - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 00:01:00

ความคิดเห็นที่ 3 รัชวินแทบอดใจรอดูข้อมูลทั้งหมดของโมนีกแทบไม่ไหว เขามองสามพี่น้องเดินเข้ามาในห้องกระจก ดวงตาสีน้ำตาลเข้มคมปลาบตวัดมองโน้ตบุ๊กในมือของปฐพีและกระเป๋าในมือของเรือนขวัญ โมนีกกำลังร่วงลงสู่มือของเขา มือที่จะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด! เรือนขวัญไม่พลาดสายตากระหายใคร่รู้ระคนกระหยิ่มยิ้มย่องชวนน่าขนลุกของรัชวิน เขาช่างน่ากลัว ใบหน้าหล่อเหลาไม่ช่วยอะไร มันปกปิดความเลือดเย็นไม่มิด เธอตัวสั่นเล็กน้อยจนต้องบังคับร่างกายให้เป็นปรกติด้วยการสูดลมหายใจลึกๆ   “ทุกอย่างอยู่ในนั้นใช่ไหม” รัชวินพยักพเยิดไปยังกระเป๋าถือและคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก “ค่ะ” เธอตอบ พลางทรุดนั่งเยื้องกับเขา ปล่อยให้พี่ชายใหญ่อย่างนภฑีย์เผชิญหน้ากับรัชวินดังเดิม ไม่อาจทนมองหน้ารัชวินได้นานเพราะอยากคลื่นไส้ “ดี” มุมปากของรัชวินกดลงลึกเป็นรอยยิ้มด้วยความพึงใจ “ผมอยากเห็น” เขากระดิกมือไปข้างหน้า เรือนขวัญหยิบทุกสิ่งทุกอย่างของโมนีกออกมา ขณะที่ปฐพีเปิดโน้ตบุ๊กให้รัชวิน รัชวินดูไฟล์ข้อมูลอย่างรวดเร็ว ทว่าเก็บตกทุกรายละเอียดได้ครบถ้วน...อา... โมนีกเป็นของเขาแล้ว เรือนขวัญส่งต่อกระเป๋าเอกสารให้ เขาเปิดดูและหยุดนานเป็นพิเศษกับแฟ้มงานประมูลซิตี้กรุ๊ป ทุกอย่างเรียบร้อย ครบสมบูรณ์ ตรงกับข้อมูลสรุปที่ได้จากสายอีกคนในโมนีก และเขาจะทราบผลลัพธ์ทั้งหมดในอีกไม่กี่วันข้างหน้า รัชวินหยิบกระเป๋าเอกสารสีดำออกมาจากใต้เก้าอี้ เปิดฝากระเป๋าและหันมันไปทางสามหนุ่มสาว ข้างในเป็นเงินสดครึ่งหนึ่งของราคาค่าจ้างที่เขาติดค้าง “งานนี้ของพวกคุณเสร็จสิ้นแล้ว” คำว่า ‘งานนี้’ ของเขาทำให้เรือนขวัญสงสัย...เขาหมายความว่าอย่างไร ยังมีงานอื่นอีกเรอะ “ผมยังอยากให้คุณอยู่ต่อ” เรือนขวัญเกือบจะขมวดคิ้ว เธอพยายามบังคับสีหน้าเรียบเฉย...อะไรนะ เขาอยากให้เธออยู่ต่องั้นหรือ “คุณยังต้องการอะไรจากโมนีกอีกหรือครับ” นภฑีย์ไม่อาจเงียบเฉยอยู่ได้ ถ้าส่งมอบงานทั้งหมด ก็ถือว่าหน้าที่ของพวกเขาสิ้นสุดลงแล้ว ถึงเป็นเวลาที่พวกเขาต้องถอนตัว นอกจากฝังตัวอยู่ที่ใดที่หนึ่งนานเกินไปจะเป็นอันตรายต่อพวกเขา พวกเขายังต้องเปิดโปงรัชวินอีกด้วย “ผมอยากให้คุณรอดูผลงานประมูล” รัชวินโน้มตัวเข้าไปใกล้เรือนขวัญ สายของเขารายงานว่ามีบางอย่างระหว่างทัชชกรกับเรือนขวัญที่...ผิดแผกไป และเขาคิดว่าจะใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้ได้ แต่เขาต้องรั้งเธอไว้นานพอที่ของของเขาจะส่งถึงมือทัชชกร เรือนขวัญอยากจะถามว่าทำไมต้องรอดูผลงานด้วย เธอไม่เข้าใจ แต่โดยหน้าที่เธอไม่เคยถาม...ถามไม่ได้ “งานง่ายๆ แบบนี้คงไม่เกินความสามารถของคุณหรอกนะ” น้ำเสียงท้าทายเช่นเดียวกับแววตา ซึ่งถ้าเป็นเมื่อก่อน เรือนขวัญอาจจะรีบตอบรับอย่างไม่ลังเล ทว่าตอนนี้สถานการณ์ทั้งหมดเปลี่ยนไป เธอชั่งใจและครุ่นคิด ไม่กล้าถามออกไปว่าทำไมจะต้องรอดูผลของงานประมูล ไม่เข้าใจรัชวินเลย เธอไม่อยากอยู่ต่อ อยากหนีไปให้ไกลๆ “เงินครึ่งหนึ่งจากจำนวนเดิมของคราวก่อน” เขาเสนอเงินมากชนิดที่พวกเขาปฏิเสธได้ลำบาก...หรือปฏิเสธไม่ได้ถ้าอยู่ในสถานการณ์ปรกติ “และผมจะยังไม่ใช้ข้อมูลของคุณ จนกว่างานนี้จะเสร็จสิ้น” เพราะเขามีข้อมูลอื่นในมือ และตอนนี้ก็มีอะไรสนุกๆ ให้เล่นมากกว่าด้วย ดังนั้นเลื่อนเวลาประหารโมนีกไปอีกนิดจะเป็นไร ยังไงปืนก็ขึ้นนกและเล็งไปที่เป้าหมายแล้ว เหลือแต่กดนิ้วลั่นไกเท่านั้น เรือนขวัญหันไปสบตาพี่ชายทั้งสอง นภฑีย์กะพริบตานิดๆ แล้วเข้ามาควบคุม เขายังไม่อ้าปากเมื่อเห็นรัชวินทำท่าจะพูด “หวังว่าพวกคุณคงจะไม่ปฏิเสธผมนะ” รัชวินเอ่ย สายตาจริงจังเป็นประกายกล้าตรงข้ามกับน้ำเสียงนุ่มนวลอย่างสิ้นเชิง นภฑีย์หันไปมองเรือนขวัญอีกครั้ง เห็นคำตอบในดวงตาเธอ จึงตอบแทน “ตกลงครับ” หวังว่าระหว่างนี้เขาจะหาหลักฐานมาเล่นงานรัชวินได้ ไม่อย่างนั้นฝ่ายที่แย่เห็นจะเป็นพวกเขาอย่างไม่ต้องสงสัย! - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 00:01:18

ความคิดเห็นที่ 4 ทัชชกรยังติดต่อมาริษาไม่ได้ นับว่าแปลกมาก และเขาจะไม่ยอมทนกดโทรศัพท์จนมือหงิกอีกต่อไป วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ซึ่งส่วนใหญ่เธอจะอยู่คอนโดมิเนียมทั้งวัน หวังว่าวันนี้เขาจะมีโชค ถ้าไม่มี เขาจะมาดักเจอเธอเรื่อยๆ เพื่อคุยกันให้รู้เรื่อง เขาเดินออกจากลิฟต์ ยังไม่ทันจะเลี้ยวที่หัวมุมทางเดินก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นมาริษาเดินมากับปฐพี ทั้งคู่ไม่เห็นเขา ยังคงหันหน้าเดินไปคุยไป ที่น่าประหลาดใจคือมาริษากำลังเดินคล้องแขนกับปฐพี และเอียงคอซบไหล่เขาอย่างสนิทสนม “แมรี่หิวหรือยัง ผมขอโทษที่ปล่อยให้รอนาน” หลังจากปลีกตัวจากนภฑีย์และเรือนขวัญ ปฐพีก็บึ่งรถมาหามาริษาตามที่ได้นัดหมายไว้ ตั้งใจจะตั้งตวงความสุขจากมาริษาให้มากที่สุด ซึ่งหมายความว่าจะได้ช่วยเรือนขวัญไปในตัว “ไม่ค่อยหิวหรอกค่ะ แมรี่รองท้องขนมมานิดหน่อยแล้ว” มาริษารู้ว่าเขาติดธุระงานกับลูกค้า ปฐพีเล่าให้ฟังคร่าวๆ ว่าเป็นโปรแกรมเมอร์อิสระ ทำงานไม่เป็นเวลา ยุ่งบ้างว่างบ้างไม่แน่นอน แต่ในความคิดของเธอ เขากลับจัดสรรเวลาได้ดีกว่าทัชชกร หรือกระทั่งตัวเธอเอง ซึ่งทำแต่งานจนแทบไม่มีเวลาให้กัน ทัชชกรยืนรอและไม่ได้โพล่งพูดทักทายออกไป แต่เข้าใจแล้วว่าอะไรทำให้มาริษาเปลี่ยนไป เธอปันใจให้คนอื่น...เหมือนกับเขา แต่ทำไมถึงเป็นปฐพีไปได้ เกิดอะไรขึ้น พวกเขาเพิ่งรู้จักกันเองไม่ใช่รึ ทำไมจึงดูสนิทสนมกันแบบนี้ แล้วนี่เรือนขวัญรู้หรือยัง ความสงสัยกระจายตัวล้อม ทัชชกรช็อกและไม่คาดฝัน หากไม่มีความเสียใจให้กับภาพบาดตาตรงหน้า จึงตระหนักว่าเขาไม่ได้รักมาริษาจริงๆ แล้วกับเรือนขวัญล่ะ ถ้าเวลาผ่านไป หรือเขาเจอคนใหม่ที่น่าสนใจเหมือนเธอ เขาจะเปลี่ยนใจอีกหรือเปล่า ทัชชกรตอบไม่ได้ คงต้องใช้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ เพราะคำตอบที่ชัดเจนสำหรับปัจจุบันก็น่าจะเพียงพอแล้วนี่...ใช่ไหม ปฐพีเห็นส่วนเกินในระยะสายตาแล้ว แต่เขานิ่งเฉย ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ จนกระทั่งมาริษาสังเกตเห็นด้วยตัวเอง “คุณทัช” เธออุทาน ไม่ผงะ ไม่ตกใจ เพียงแค่สูดลมหายใจลึกเท่านั้น “ผมลงไปรอข้างล่างนะ” ปฐพีออกตัว ถึงเวลาที่อดีตคู่รักต้องคุยกันเองแล้ว เขาไม่คิดจะอยู่คุมมาริษา มันน่าเกลียดเกินไป และอีกอย่าง เขามั่นใจว่ามาริษาจะไม่เปลี่ยนใจไปจากเขาง่ายๆ...ไม่ใช่ในตอนนี้ มาริษาพยักหน้า ก่อนจะสำทับว่า “เดี๋ยวแมรี่ตามลงไป ไม่นานหรอกค่ะ” ปฐพีออกเดิน เมื่อเดินผ่านทัชชกรก็ผงกศีรษะให้แทนคำทักทาย ทัชชกรกำลังอึ้งๆ เลยไม่รู้จะทักทายอีกฝ่ายตอบอย่างไรดี ได้แต่มองปฐพีเดินเข้าไปในลิฟต์ ทิ้งเขาไว้กับมาริษาเพียงลำพัง มาริษาก้าวมาเผชิญหน้ากับอดีตผู้ชายที่เคยคิดว่าหลงรักอย่างกล้าหาญ หมดเวลาแกล้งหลบหน้าเขาแล้ว เขาคงจะทรมานไปหลายวันเลยเชียวล่ะ เธอเห็นเขาติดต่อมาหลายครั้งหลายครา ไม่รู้ว่าเขาต้องการติดต่อด้วยธุระอะไร แต่เธอไม่สนใจ เขาไม่ใช่สาระสำหรับเธออีกต่อไป อาจฟังดูเย็นชา แต่เขาทำร้ายเธอก่อน ดังนั้นแกล้งแค่นี้น่าจะน้อยไปเสียด้วยซ้ำ “สวัสดีแมรี่” ทัชชกรไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร จึงกล่าวคำสวัสดีออกไปอย่างอิหลักอิเหลื่อ “สวัสดีค่ะทัช” เธอยิ้มให้ ไม่สะทกสะท้าน เขาเงียบไปครู่ กว่าจะคิดคำพูดที่เข้าท่าได้ “ผมเข้าใจว่าเรื่องระหว่างเราจบลงแล้วใช่ไหม” “ก็จบลงตั้งแต่คืนที่คุณจูบเรือนขวัญนั่นแหละค่ะ” มาริษากอดอกและพูดออกไปตรงๆ ดวงตาสีเข้มเบิกกว้าง คาดไม่ถึง “แมรี่เห็น” “ค่ะ แมรี่เห็น เต็มสองตาเลย” น้ำเสียงเยาะหยันเล็กน้อย แม้จะไม่แคร์ แต่เขาทำให้เธอเป็นคนโง่ และเธอไม่ชอบเป็นคนโง่! “ผมพยายามติดต่อแมรี่เพราะเรื่องนี้แหละ” ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ผมขอโทษ” มาริษาเม้มปาก ก่อนจะถอนหายใจบ้าง...เอาเถอะ อย่างน้อยก็ยังดีที่เมื่อทราบหัวใจตัวเอง เขาก็ยอมรับ ไม่ปกปิดหรือดันทุรังคบเธอต่อ “อย่าขอโทษเลยค่ะ เรื่องของหัวใจ...บังคับกันได้เสียที่ไหน” เธอไม่ถามเขาเกี่ยวกับเรือนขวัญ เพราะไม่มีความอยากรู้ และไม่เอ่ยเรื่องการตัดขาดความสัมพันธ์ เนื่องจากเห็นได้ชัดว่าพวกเขาหมดรักกันแล้ว...อย่างง่ายดายไม่น่าเชื่อเสียด้วย “และอีกอย่าง แมรี่ก็เพิ่งจะทราบเหมือนกันว่าตัวเองคิดยังไงกับทัช” เธอสบตาเขาและยิ้มนิดๆ “แมรี่ไม่ได้รักทัชจริงๆ หรอกค่ะ มันเป็นความรู้สึกดีๆ...รู้สึกถูกอัธยาศัยมากกว่า” ไม่เหมือนความรู้สึกที่มีให้ปฐพี ซึ่งรุนแรงและมหาศาลกว่ามาก เธออยากจะคิดว่าเป็นความหลง แต่ไม่ใช่ เธอเคยลุ่มหลงมาแล้ว รู้ว่าเป็นอย่างไร ดังนั้นกับปฐพีอาจจะไม่รักเพียงอย่างเดียว เป็นทั้งรักและหลง เธอกำลังตกหลุมรักอย่างบ้าคลั่ง มันอันตราย แต่เธอห้ามใจตัวเองไม่ได้ “ทัชก็เหมือนกัน...หรือเปล่าคะ” เธอหยอดถาม “ก็...ประมาณนั้น ผมชอบแมรี่นะ” เขาลูบศีรษะเก้อๆ ออกจะแปลกไปสักนิดที่จะบอกว่าชอบเธอทั้งที่กำลังบอกเลิกเธอ “แต่ไม่ชอบเหมือนเรือนขวัญ” “ไม่ ไม่เหมือนกัน” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเต็มไปด้วยความมั่นใจ ทำให้มาริษาคิดว่าเธอไม่ได้ตกอยู่ในสถานการณ์ทางอารมณ์แบบนี้คนเดียว “เอ่อ...แล้ว...แล้วแมรี่...” ทัชชกรพูดติดๆ ชัดๆ ความตั้งใจแรกที่จะถามเกี่ยวกับความเป็นมาของปฐพีเลือนหายไป ด้วยเกรงว่าจะเป็นการเสียมารยาท แม้จะค่อนข้างเป็นห่วงมาริษากับความสัมพันธ์ปุบปับระหว่างเธอกับปฐพีก็ตาม “แมรี่กำลังจะไปไหน” “ทานข้าวค่ะ” “เลยเวลาอาหารกลางวันมานานแล้วนะ ไม่หิวหรือไง” “รองท้องขนมมาบ้างแล้วล่ะ” ทัชชกรพยักหน้า ก่อนจะกล่าวว่า “นี่ถ้าผมมาช้ากว่านี้อีกนิด ก็คงจะคลาดกับแมรี่” มาริษายิ้มออกมาได้ “ค่ะ ทัชโชคดี” “เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่ไหม” น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่แน่ใจ “ค่ะ ก็...เราจากกันด้วยดีไม่ใช่หรือคะ” ชายหนุ่มยิ้มตอบ “ขอบคุณครับแมรี่”   “ลงข้างล่างกันไหมคะ” เธอไม่อยากให้ปฐพีรอเธอนาน “ดีเหมือนกันครับ” และนั่นยิ่งทำให้ทัชชกรไม่กล้าเอ่ยอะไรเกี่ยวกับปฐพี บางทีเรือนขวัญอาจจะให้คำตอบแก่เขาได้ จบ Hidden Love...ซ่อนอะไรไว้ใต้ความลับ บทที่ ๑๙ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 00:01:33

ความคิดเห็นที่ 5 Hidden Love...ซ่อนอะไรไว้ใต้ความลับ บทที่ ๒๐ ทว่าทัชชกรไม่ได้ไปหาเรือนขวัญเพื่อหาคำตอบเกี่ยวกับมาริษาและปฐพี แต่ไปเพื่อตัวเองต่างหาก เขามาถึงห้องของเธอแล้ว และกำลังเคาะประตูดังปังๆ เขากำลังจะรัวข้อนิ้วอีกชุด หากประตูถูกกระชากออกอย่างแรง ใบหน้าบูดบึ้งโผล่กลางช่องว่าง เธอโมโหดังคาด เขารู้ว่าเธอไม่ชอบถูกเร่ง แต่เขารอไม่ได้ “คุณทัช” เธอกระซิบ สีหน้าแปลกใจระคนดีใจ ไม่คิดว่าจะเป็นเขา นึกว่าเป็นไอ้บ้าที่ไหนมารบกวน เธอน่าจะรู้ มีแต่เขาเท่านั้นที่กล้าทำแบบนี้ ทัชชกรเท้ามือไว้บนกรอบประตู ชะโงกหน้าเข้าไปใกล้ เอาตัวขวางไว้ เธอจะได้ไม่ปิดประตูใส่หน้าเขา “ผมถูกทิ้งแล้ว ขวัญต้องรับผิดชอบด้วย” “คะ?” เธอเบิกตากว้างเล็กน้อย “อะไรนะคะ” เธอถามซ้ำ “ผมบอกเลิกกับแมรี่แล้ว” “ทำไม?” เรือนขวัญยังคงงุนงงกับการจู่โจมของเขา ไม่คิดว่าเขาจะเอาจริงเอาจังกับเธอ คิดว่าเป็นเพียงความเหงาหรือความหลงใหลชั่วครั้งชั่วคราว “เพราะผมรักขวัญ” เขาขยับมาประชิด เธอก้าวถอยหลังอย่างลืมตัว เขาจึงฉวยโอกาสตามติดเธอเข้าไปข้างใน “คุณทัช” “อย่าไล่ผมไปอีกเลยนะ” เรือนขวัญมองสายตาเว้าวอนของเขา ซึ่งสื่อความหมายเดียวกับคำพูด “ได้โปรด” เขาดึงมือเธอมากุม ขอร้องและอ้อนวอนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน “ได้โปรดขวัญ ผมรักขวัญ” เขาพูดอีก ว่ากันว่าผู้หญิงชอบได้ยินคำบอกรัก เรือนขวัญจะเป็นเหมือนผู้หญิงคนอื่นไหม...ไม่ เธอไม่เหมือน แต่ใช่ว่าจะไม่ชอบนี่นา เขาไม่เคยพูดบอกรักพร่ำเพรื่อ จะว่าไปเขาไม่เคยบอกรักใครเลย ยิ่งบอกรักซ้ำๆ ยิ่งไม่มีวัน เธอจะรู้ไหมว่าเป็นคนพิเศษสำหรับเขา เรือนขวัญอยากปฏิเสธ แต่คำพูดนั้นติดอยู่ที่ริมฝีปาก เธอพูดไม่ออก อยากตอบเขาด้วยความหมายอื่น เพราะไม่อยากพาตัวเองพัวพันกับเขาไปมากกว่านี้ ในที่สุดพวกเขาจะต้องจากลา... จากลาแล้วยังไงล่ะ...เสียงข้างที่ไม่เห็นด้วยเถียงขึ้นมา...แน่อยู่แล้วที่เธอกับเขาต้องจากลา แต่ถ้ามีโอกาสจะได้ใช้เวลากับเขาเพียงสักนิด ก็ควรจะคว้าไว้ไม่ใช่หรือ คว้าเขาไว้ซะเรือนขวัญ เวลาระหว่างเธอกับเขาเป็นของมีค่า ทำตามหัวใจตัวเอง เพราะไม่มีอนาคตสำหรับพวกเธอทั้งคู่ “ขวัญ ได้โปรด อย่าเงียบแบบนี้” ทัชชกรชักใจไม่ดี เธอดูสับสนและตัดสินใจไม่ได้ ไม่เหมือนเรือนขวัญที่เขารู้จัก “ผมคิดมาตลอดว่าเราใจตรงกัน ผมไม่ได้เข้าใจผิดไปคนเดียวใช่ไหม ไม่ว่าขวัญจะเชื่อหรือไม่ อยากบอกว่าผมไม่เคยบอกรักผู้หญิงคนไหนมาก่อน...” ใช่ เรือนขวัญ จงคว้าโอกาสนี้...โอกาสเดียวและโอกาสสุดท้าย และในที่สุดเธอก็ตอบแทรก “ค่ะ” ริมฝีปากโค้งสูง รอยยิ้มของเธอเติมเต็มความว่างเปล่าในหัวใจเขา “ขวัญ...” เขาจะอ้าปากถาม แต่เธอเอานิ้วแตะริมฝีปากเขาไว้พลางส่ายหน้าไม่ให้เขาพูด “คุณทัชไม่ได้เข้าใจผิดไปคนเดียวหรอก ขวัญ...ขวัญก็รักคุณ” เธอเคอะเขิน แต่คำพูดนั้นอิ่มเอิบในหัวใจเธอไม่ต่างจากเขา คนอย่างเรือนขวัญมีความรักงั้นหรือ ไม่อยากเชื่อ แต่ก็เป็นไปแล้ว น่าเสียดายที่จะได้ใช้เวลากับเขาเพียงระยะสั้นๆ แต่เธอจะใช้มันอย่างคุ้มค่าที่สุด และจะจดจำไว้ในหัวใจตลอดไป เธอรู้ว่าจะไม่เจอใครที่เหมือนทัชชกรอีก เธอจะไม่เป็นเหมือนเดิม “พระเจ้าช่วย! ผมหูฝาดไปหรือเปล่า ขวัญช่วยพูดอีกทีได้ไหม” ดวงตาสีเข้มเบิกกว้าง สองมือคว้าตัวเธอมากอดแนบแน่น หญิงสาวหัวเราะ พลางส่ายหน้า “คุณหูไม่ฝาดหรอกค่ะ ขวัญรักคุณ” เธอย้ำกับเขาอีกครั้ง ครั้งนี้อย่างมั่นอกมั่นใจ เธอได้จุมพิตอ่อนหวานลึกซึ้งเป็นสิ่งตอบแทน เธอจูบเขาตอบ กอดเขาไว้ เธอแปรเปลี่ยนเมื่ออยู่กับเขา ทิ้งอดีตและความเจ็บปวดทั้งหลายไป ไม่มีเด็กหญิงขลาดกลัวคนนั้น ไม่มีฝันร้าย ไม่มีเงาอดีตที่หลอกหลอน ประตูปิดลง ความโหยหาแปรเปลี่ยนเป็นความปรารถนา เรือนขวัญไม่คิดจะปล่อยมันไป เธอตักตวงทุกเม็ดทุกหน่วยจากเขา และมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เธอไม่คิดว่าจะทำได้ แต่ก็ทำได้ ให้ตายสิ! เธอรักเขาจริงๆ ช่างน่าเสียดายที่เธอจะได้เพียงรักเขา ไม่มีโอกาสได้อยู่กับเขาตลอดไป! - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 00:01:54

ความคิดเห็นที่ 6 เรือนขวัญไม่คิดว่าจะสามารถมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนไหนได้ ประสบการณ์จากพ่อเลี้ยงทำให้เธอหวาดกลัวและสร้างเกราะคุ้มกันภัยล้อมรอบตัวเอง แต่ทัชชกรทะลายเกราะกำบังและละลายหัวใจของเธอ ไม่ได้ขยะแขยงหรือรังเกียจ ตรงข้ามเธอกลับร้อนเป็นไฟ และปรารถนาเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด เขาปลดปล่อยเธอจากอดีตร้ายฝังลึก เธอเป็นอิสระจากตัวเอง เป็นอิสระพอที่จะรักใครสักคน และโชคดีที่เธอได้ความรักของเขาตอบแทน เขานอนซ้อนอยู่ทางเบื้องหลัง โอบกอดเธอไว้ด้วยความอบอุ่นลึกซึ้งทั้งมวล เธอรู้สึกปลอดภัยในอ้อมกอดของเขา ทำไมนะ ทำไมพวกเขาถึงเดินสวนทางกัน เรือนขวัญนึกเสียใจในงานของตัวเอง รวมไปถึงอดีตที่หล่อหลอมเป็นเธอในทุกวันนี้ ไม่อาจย้อนเวลากลับไปแก้ไขความผิดพลาดได้ แต่เธอแก้ไขปัจจุบันได้ และจะไม่ทำผิดซ้ำสอง “ผมคิดว่าผมตาฝาดตอนเห็นรอยสักที่ข้อเท้าขวัญ แต่เห็นได้ชัดว่าเป็นของจริง” เขาทัดผมยาวของเธอไว้ที่หลังหู เปิดเผยรอยสักรูปดาวดวงกระจ้อยร่อยแทบมองไม่เห็น เขาจูบมันเบาๆ ก่อนจะกระซิบเสียงพร่า “ยังมีรอยสักที่ผมยังหาไม่เจออีกไหม” เขาพบพระจันทร์สีน้ำเงินที่ท้องน้อยของเธอเป็นอย่างแรก ตามมาด้วยพระอาทิตย์สีแดงเหนือเอว โซ่ตรวนบนข้อเท้าที่เขาเห็นก่อนหน้า และด้านหลังใบหูเมื่อสักครู่นี้ เธอพลิกตัวกลับมา ดวงตาสบมองเขา “ขาดอีกที่นึงค่ะ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วอย่างฉงน “ยังมีอีกเรอะ ตรงไหนกัน ทำไมผมไม่ยักจะเห็น” “ใต้ฝ่าเท้า” “ใต้ฝ่าเท้า ทำไมถึงเลือกใต้ฝ่าเท้า” ยิ่งเธอพูด เขาก็ยิ่งสงสัย “เพราะ...เพราะมันแปลกดีค่ะ” เธอโกหก สักรูปกลุ่มดาวกรกฎไว้ใต้ฝ่าเท้าแทนราศีเกิดของเธอ...ราศีของคนอ่อนไหว ต้องการซุกซ่อนไว้ไม่ให้ใครรู้ ซ่อนไว้ไกลสายตาที่สุด แต่ทุกย่างก้าวระลึกเสมอว่ามีอะไรอยู่ภายใต้การปกปิดนั้น “รูปอะไร ผมขอดูได้ไหม” “ได้สิคะ” เธอเอามือเขาออกจากเอว และผุดลุกนั่งขัดสมาธิ “ขอโทษนะคะ” เธอหงายฝ่าเท้า แบะให้เขาดู ทัชชกรเห็นจุดสีดำเล็กๆ และเส้นสีดำเชื่อมต่อกันเป็นรูปไม้สามง่ามที่ไม่เท่ากัน...รูปกลุ่มดาวราศีกรกฎ “ราศีเกิดของขวัญใช่ไหม” “ค่ะ ขวัญสักเมื่อวันเกิดปีที่แล้ว” “อย่าบอกนะว่าสักทุกปี” เขาไม่ได้รังเกียจผู้หญิงที่มีรอยสักหรอกนะ แค่ทึ่งปนไม่เชื่อสายตาเท่านั้น “ตั้งแต่อายุยี่สิบแล้วล่ะค่ะ” “ลายไหนเป็นรอยสักแรก” เขาถาม ยังมีปริศนาเกี่ยวกับเรือนขวัญอีกมากที่เขายังไม่รู้ อย่างเป็นต้นว่าเธอดูเหมือนคนเจนจัด ทว่าช่างไม่ประสีประสาเอาเสียเลย แม้จะเร่าร้อนขนาดไหน แต่เธอไม่เคยมอบตัวให้ใครมาก่อนเขา เธอปกปิดตัวเองจากโลกภายนอก แต่กลับเปิดเผยให้เขารับรู้ เธอเหมือนจิกซอว์ชิ้นเล็กๆ ที่ต่อรวมกันเป็นรูปภาพเดียว เขาหวังว่าจะเป็นผู้ต่อมันได้สำเร็จ “ให้ทาย” เธอเริ่มเล่นกับเขา “อืม...หลังหูหรือเปล่า” มือของเขาเอื้อมไปแตะใบหูนิ่มๆ “ผิดค่ะ” เธอยิ้ม “ที่ข้อเท้า พี่เมฆกับพี่ดินก็มี มันเป็นรอยสัก...” เธอเกือบจะหลุดออกไปว่า ‘มันเป็นรอยสักร่วมสาบาน’ กระชับความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอพี่น้อง หมายถึงโซ่ตรวนแห่งหน้าที่สำหรับนภฑีย์และปฐพี แต่สำหรับเธอนั้นต่างออกไป “รอยสักที่ขวัญเลือกเอง” เธอขอพี่ๆ เลือกรอยสักเอง เธออยากใส่ตรวนให้ตัวเอง ขังตัวเองเพราะอดีต แต่ดูเหมือนว่าวันนี้โซ่ตรวนสีดำที่เคยเด่นชัดในสายตาได้จางบางเบาลงไปจนแทบมองไม่เห็น “เหมือนกันเลยหรือ” “ค่ะ ลายเดียวกัน แต่คนละสี ของพี่เมฆสีน้ำเงิน ของพี่ดินสีแดง” นภฑีย์และปฐพีเลือกลายตามเธอด้วยความขี้เกียจ เธอเลยสั่งช่างสักให้ลงสีลายคนละสี สีน้ำเงินเยือกเย็นเหมือนนภฑีย์ สีแดงร้อนแรงเหมือนปฐพี ทัชชกรเคยคิดจะถามเรื่องปฐพีกับมาริษา แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป ตอนนี้เขาสนใจเรื่องระหว่างเขากับเรือนขวัญมากกว่า   “ทำไมถึงชอบสัก ไม่เจ็บหรือ” เขาเคยได้ยินเสียงเล่าลือเกี่ยวกับความเจ็บปวดจากการสักมามาก และไม่คิดอยากลอง แต่เขาชื่นชมคนสักว่าสามารถทนความเจ็บปวดได้มากกว่าคนทั่วไป “มัน...มันเป็นความทรงจำค่ะ” เธอจับใบหูตัวเอง ตรงที่ที่มีรอยสักรูปดาว ไม่ได้บอกเขาว่าดาวดวงนี้เป็นตัวแทนของเธอ ไม่คิดจะบอกความหมายของรอยสักทั้งหลาย...ถ้าเขารู้ เขาจะต้องเดาได้ว่าจริงๆ แล้วเธอไม่ใช่คนเก่งกล้าเข้มแข็งเลย “คุณทัชไม่สนใจสักบ้างหรือคะ” “ไม่ล่ะ ผมยังไม่เก่งขนาดขวัญ” เขาดันเธอลงไปนอน แล้วจุมพิตริมฝีปากบาง ก่อนวกไปจูบรอยสักที่ใบหู เรื่อยลงมาจนถึงรอยสักใต้ฝ่าเท้าที่เขาเพิ่งเห็นอย่างไม่รังเกียจ เรือนขวัญปล่อยให้สายธารแห่งความปรารถนาพัดพาไป เธอเป็นนาวาที่ไม่อาจะต้านทานกระแสน้ำเชี่ยวกรากได้ ในความคิดเลือนรางแสนเศร้าคิดว่า บางทีในวันเกิดที่จะถึงนี้ เธอจะสักให้ทัชชกร แทนความทรงจำที่เธอและเขาไม่อาจมีร่วมกันได้ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 00:02:13

ความคิดเห็นที่ 7 เรือนขวัญเริ่มต้นอาทิตย์ใหม่ด้วยความรู้สึกเกร็งและกลัวมากกว่าปรกติ ไม่ใช่ปัญหาความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไปของเธอและทัชชกร แต่เป็นเพราะกังวลกับงานของรัชวิน หลังจากคุยกับนภฑีย์และปฐพีแล้ว พวกเขาตกลงว่าเรือนขวัญจะต้องอยู่ที่โมนีก รัชวินจะได้ตายใจระหว่างพวกเขาหาข้อมูลเอาผิดรัชวิน แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น สิ้นอาทิตย์นี้หรือเมื่อทราบผลประมูล เธอจะไม่ได้อยู่โมนีกอีกต่อไป และก่อนจากลาเธอจะต้องบอกความจริงแก่ทัชชกร เธอยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเริ่มต้นบอกเขาว่าอย่างไร ช่างยากเย็นและชวนอึดอัดใจเหลือเกิน นิ้วมือยื่นมาตรงหน้าเธอพร้อมกับเสียงดีดนิ้วดังเปาะเบาๆ “ขวัญคิดอะไร ขอซื้อความคิดได้ไหม” ทัชชกรถามยิ้มๆ พวกเขาเริ่มคบหาอย่างเปิดเผยตั้งแต่ต้นอาทิตย์ ตอนแรกพนักงานในบริษัทยังไม่รู้ เพียงแต่สงสัย หากทุกอย่างก็เริ่มชัดเจนขึ้น จนพวกเขาเข้าใจเองได้ในที่สุด และพวกเขาก็ลงความเห็นว่านี่เป็นคู่รักสายฟ้าแลบ เรือนขวัญไม่ยินดีเลย รู้ดีว่าอีกไม่นานเธอและทัชชกรก็จะไม่ได้เป็นคู่รักอีกต่อไป...เผลอๆ อาจจะกลายเป็นคู่แค้นเสียด้วยซ้ำ เรือนขวัญกะพริบตาและสบตาเขา “เปล่าค่ะ แค่...แค่คิดว่าที่นี่บรรยากาศดี เลยมองอะไรเพลินไปสักหน่อย” เธอมองไปรอบร้านอาหารริมแม่น้ำ ที่ทัชชกรพามากินข้าวเคล้าเสียงเพลงและบรรยากาศย่ำเย็นรื่นรมย์เลียบแม่น้ำเจ้าพระยา “อิ่มหรือยัง อยากทานของหวานไหม” ชายหนุ่มถามอย่างเอาใจ รู้สึกมีความสุขอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน จนทำให้เขาคิดว่าพบที่พักใจของตัวเองแล้ว เรือนขวัญ...ที่พักใจ...บ้านอันเป็นที่รักของเขา “ดีเหมือนกันค่ะ” เขาเรียกเมนูจากบริกรและส่งให้เธอ เธอเลือกทับทิมกรอบทรงเครื่อง และเขาก็ลอกเลียนเมนูของหวานจากเธอ ดนตรีสดยังคงบรรเลง หากบทเพลงเปลี่ยนไปอีกครั้ง เพลงวันเดอร์ฟูลทูไนท์ของอีริก แคลปตัน เริ่มต้นอย่างอ่อนหวานซาบซึ้ง เรือนขวัญนึกถึงคืนนั้นในร้านอาหารอิตาเลียน ที่ยังไม่ทราบแน่ชัดว่าตัวเองคิดยังไงกับทัชชกร แต่ตอนนี้...ไม่ได้เป็นแบบนั้นแล้ว “เต้นรำกันไหมคะ” เธอเป็นฝ่ายชวน สายตาเบี่ยงมองไปยังพื้นไม้ขัดมันโล่งว่างหน้าเวทีนักดนตรี “นึกยังไงถึงชวนผมเต้นรำ” “ขวัญไม่เคยเต้นรำกับคุณทัชเลย” เธอให้เหตุผลง่ายๆ เขาทำตามคำขอของเธอ ลุกขึ้นยืนและโค้งให้ราวสุภาพบุรุษผู้ดี ส่วนเธอก็บ้าพอจะถอนสายบัวตอบรับ ทำเอาเขาหัวเราะเสียงใส เขายิ้มอบอุ่นให้ และจูงเธอเดินไปที่ฟลอร์ สองหนุ่มสาวโอบกอดกันและกันในอ้อมแขน เดินคลอเป็นจังหวะไปกับเสียงดนตรี ไม่ตระหนักถึงความไพเราะที่นักร้องสาวขับขาน เนื่องด้วยตกอยู่ในวังวนหัวใจที่ถาโถมเข้าใส่อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว เรือนขวัญซบหน้ากับไหล่กว้าง ดูดซับกลิ่นอายของเขา พลางระบายลมหายใจออกมาเบาแสนเบา ถ้าไม่มีเขา เธอจะทนได้ไหมนะ...หญิงสาวกลัว ไม่เคยรู้สึกรุนแรงกับใครมากมายเท่าเขา...เขาจะรู้ไหมว่าสามารถฆ่าเธอทั้งเป็นได้ “คุณทัชคะ” เธอกระซิบพลางผงกศีรษะขึ้นมาและสบตาเขา “เคยมีใครทำผิดต่อคุณมากๆ ไหมคะ”   ทัชชกรประหลาดใจเล็กน้อยกับคำถามของเธอ แต่ก็ยินยอมให้คำตอบ “อืม...” เขาครุ่นคิด นึกถึงแม่ที่ทอดทิ้งเขาเนื่องจากเอาใจใส่แต่พ่อผู้ไม่เหลียวแล ยายที่ไม่รักเขาเนื่องจากโกรธเคืองลูกสาวและลูกเขย และพ่อที่มาสนใจเขาในวินาทีสุดท้ายของชีวิตเพราะกลัวโมนีกจะพังภินท์ แล้วเขาก็ตอบเธอ “ก็...มีนะ แม่ ยาย แล้วก็พ่อของผมไงล่ะ” เธอจำได้ว่าเขามีปมกับทั้งแม่ พ่อ และยาย “คุณให้อภัยพวกท่านไหม” “ความจริง...ผมเคยโกรธพวกท่านมาก แต่ตอนนี้พวกท่านไม่มีชีวิตอยู่แล้ว ดังนั้นความโกรธของผมจึงไม่มีประโยชน์” เขาเคยโกรธแม่ที่เห็นแก่ตัว โกรธยายที่ไม่รักหลานแท้ๆ เพียงคนเดียวอย่างเขา โกรธพ่อที่ทำร้ายเขาทางอ้อมชนิดที่ไม่คิดจะเผาผี แต่สุดท้ายเมื่อเวลาผ่านไปและคิดได้ เขาก็ยอมรับและเห็นใจว่าพวกเขาเหล่านั้นเป็นทุกข์ไม่ต่างจากเขา...เป็นทุกข์เพราะจิตใจทุรนทุรายของตัวเอง ดังนั้นเขาจึงปล่อยวางและทำสิ่งที่รับมาในปัจจุบันให้ดีที่สุด... โมนีกที่พ่อทิ้งไว้ให้...   หมายความว่าถ้าเธอยังไม่ตาย เขาก็จะไม่ให้อภัยใช่ไหม...เรือนขวัญถามตัวเองในใจ รู้สึกว่าความหวังต่างๆ ลอยไปไกลลิบเกินมือเอื้อม “ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะขวัญ มีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้ก็บอกได้นะ” นับตั้งแต่รู้จักกัน แม้จะเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆ แต่เขาคิดว่าเรือนขวัญไม่ได้แข็งแกร่งอย่างที่เห็น ภายในจิตใจของเธอเหมือนก้อนวุ้นเละๆ แหลกสลายง่าย ทว่าอยู่รอดได้มีเกราะหนาแน่นที่เธอสร้างขึ้นห่อหุ้มคุ้มกัน “คือ...ขวัญ...ขวัญทำผิดกับใครบางคน...ใครบางคนที่สำคัญมากๆ ต่อขวัญ” ตอนแรกเธอไม่คิดจะพูด แต่กว่าจะรู้ตัวก็เล่าโพล่งออกไปแล้ว “ใครรึ” เขาถาม รู้สึกฮึดฮัดน้อยๆ ที่มีใครบางคนสำคัญต่อเรือนขวัญมากๆ...เขาอยากเป็นคนสำคัญที่สุดของเธอ หญิงสาวหัวเราะเบาๆ เข้าใจว่าเขากำลังรู้สึกยังไง “อย่าหึงไปเลยค่ะ คนๆ นี้ คุณทัชรู้จักเป็นอย่างดี” ปลายเสียงแผ่วลง คล้ายว่าเสียใจและสำนึกผิด “พี่เมฆกับพี่ดินน่ะหรือ” ถ้าพูดถึงคนสำคัญในชีวิตเรือนขวัญ ใบหน้าของนภฑีย์และปฐพีก็ลอยขึ้นมาเป็นชื่อแรกๆ เรือนขวัญไม่ตอบคำถามนี้ “เป็นคนที่ขวัญรักมาก” ไม่คิดว่าจะรักใครได้มากเท่านี้มาก่อน...เธอไม่กล้าพูดประโยคหลังออกไป ปล่อยให้ดังก้องในใจเงียบๆ “ขวัญทำผิดร้ายแรงต่อเขา และเขาอาจ...เขาคงไม่ให้อภัยขวัญ” เธอพึมพำ ใช่ เขาจะต้องไม่ให้อภัยเธอแน่ “ทำผิดร้ายแรงขนาดไหน ถึงให้อภัยกันไม่ได้” เธอเงียบ ไม่ยอมตอบ เอาแต่กอดเขาไว้ ดังนั้นทัชชกรจึงไม่เซ้าซี้ เชื่อว่าถ้าถึงเวลาหรือถ้าต้องการความช่วยเหลือ เธอจะเต็มใจบอกเขาเอง “ขวัญไม่อยากให้เขาโกรธขวัญ ขวัญไม่ได้ตั้งใจ” ไม่ได้ตั้งใจจะตกหลุมรักคุณด้วย “ถ้ารู้ว่าขวัญเสียใจจริงๆ เขาจะต้องอภัยให้ขวัญแน่ๆ” ชายหนุ่มปลอบ “ค่ะ เมื่อถึงวันนั้น ขวัญจะนึกถึงคำพูดของคุณทัช” เธอฝืนยิ้มให้ ค่อนข้างเชื่อว่าเขาจะไม่ให้อภัยเธอ ไม่ว่าเธอจะบอกว่ารักเขาขนาดไหน “กอดขวัญได้ไหมคะ กอดแน่นๆ” เขาทำตามคำขอ แม้จะรู้สึกแปลกๆ กับอารมณ์ของเธอก็ตาม หญิงสาวซุกซบแผงอกกว้าง กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล คุณทัช อย่าปล่อยขวัญไป อย่าให้ขวัญเคว้งคว้างอีกเลย - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 00:02:35

ความคิดเห็นที่ 8 ทัชชกรไม่คิดว่าจะมีความสุขได้มากเท่านี้ นึกย้อนกลับไปถึงตอนใช้เวลาร่วมกับผู้หญิงหลายคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต เขายอมรับว่ามีความสุข ทว่าเมื่อเปรียบเทียบกับเรือนขวัญแล้ว ความสุขยังไม่จางหายไปจากใจและเขายิ้มอิ่มอกอิ่มใจคนเดียวได้ทั้งวัน เขามองรูปเรือนขวัญบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เป็นรูปแอบถ่าย เพราะเธอไม่ยอมให้ถ่ายรูป...ไม่แม้สักรูป ดังนั้นรูปที่เขามีจึงเป็นรูปเธอกำลังหันหน้าไปอีกทาง เห็นเพียงเสี้ยวหน้าข้างเดียวของเธอ ซึ่งถ้าเธอรู้ จะต้องบอกให้เขาลบออกแน่ ดังนั้นเขาจึงไม่บอกเธอ เขาไล้นิ้วไปตามเส้นผมสีดำยาว แล้วยิ้มกว้างกว่าเดิม   โอ... นี่เขาจะต้องบ๊องแล้วแน่ๆ ถึงได้ยิ้มกับรูปได้เป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้ ว่าแล้วก็โทรฯ หาเธอสักหน่อยดีกว่า หลังจากแยกกันเมื่อเช้า โดยที่เธอยอมตามใจนั่งรถมาทำงานพร้อมกัน ไม่เกี่ยงงอนอย่างที่เขากลัว ซึ่งเขาดีใจมากกว่าเบื่อหน่าย ก็ได้แต่คุยกับเธอผ่านทาง MSN เท่านั้น และพิมพ์ข้อความส่งถึงกันก็ไม่เหมือนกับได้ยินเสียง...หรือเห็นหน้า ยังไม่ทันได้ยกหูโทรศัพท์โทรฯ หาเรือนขวัญอย่างที่ตั้งใจ เสียงกริ่งกรีดร้องก็ดังขึ้น เขายกหูรับโทรศัพท์ หน้าเปื้อนยิ้มเลือนหายเมื่อเริ่มสนทนากับเสียงจากปลายสายได้สักครู่ เมื่อจบการสนทนา เขาวางสายลงและเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ สีหน้าเคร่งขรึม โมนีกวืดงานประมูลซิตี้กรุ๊ป มันเป็นคำบอกกล่าวจากมงคล ผู้ติดต่อของเขาในซิตี้กรุ๊ป และคำถามต่อมาคือ...โมนีกพลาดได้ยังไง ไม่ได้ถามว่าใครชนะประมูล เพราะมงคลบอกเขาเอง มงคลค่อนข้างสนิทกับเขา เนื่องจากเป็นเพื่อนของเพื่อนเขาอีกที และรู้จักกันมาพอสมควร ที่เขามีโอกาสเสนอราคาประมูลให้ซิตี้กรุ๊ปก็เป็นเพราะมงคลช่วยดันแต่ไม่ได้ใช้เส้นสายใดๆ มงคลโทรศัพท์มาบอกทันทีที่ทราบผล รู้สึกว่าการประมูลครั้งนี้แปลก แต่ช่วยอะไรไม่ได้ เนื่องจากผู้ใหญ่เป็นคนสั่งการเอง ...ก็ตามสไตล์ซิตี้กรุ๊ปนั่นแหละ เลือกของถูกไว้ก่อน ซึ่งของถูกที่ว่าถ้าไม่นับซองประมูลของโมนีก ก็เป็นของอาร์ดับบลิว... ...อาร์ดับบลิวงั้นหรือ เอ...จำได้ว่าอาร์ดับบลิวไม่ได้เข้าร่วมประมูลด้วยนี่... ...มาสุดท้ายน่ะ กะทันหันกระทั่งฉันก็ไม่รู้ แต่มาแรงแซงโค้ง ตัดราคาโมนีกไปเยอะเหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้น แบบกระเป๋านามบัตรและวัสดุที่ใช้คล้ายโมนีกมาก แต่มีออปชันเสริมเป็นกระดุมหินโมราแกะรูปตัวซีติดด้านหน้า ประมาณ...ทำเลียบแบบโลโก้บริษัทเพื่อเอาใจซิตี้กรุ๊ปน่ะ... ...ราคาตัดกันมากเลยเหรอ... ...งั้นสิ โมนีกว่าถูกว่าคุ้มแล้ว เจออาร์ดับบลิวเข้าไป จอดเลย ส่วนสามบริษัทที่ส่งราคาเข้ามา ไม่ต้องพูดถึง... ...บอกราคาเสนอของอาร์ดับบลิวได้ไหม... ...ต่ำกว่าโมนีกสิบ... ...ขนาดนั้นเชียว ไม่น่าจะเป็นไปได้ เมื่อเทียบกับวัสดุที่นายบอกมา แค่กระดุมหินก็หลายตังค์แล้ว ไหนจะค่าหนังอีกล่ะ... ..ฉันก็สงสัยแบบนั้นเหมือนกัน แต่แย้งไม่ได้ว่ะ เจ้านายชอบของถูก เห็นอะไรถูกก็คว้าไว้ก่อน แล้วอีกอย่าง อาร์ดับบลิวก็ไม่ใช่บริษัทเล็กๆ เพิ่งก่อตั้งด้วย เลยไว้ใจได้เต็มที่...ขอโทษที่ทำให้คาดหวังเก้อ... ...ไม่ใช่ความผิดของนายสักหน่อย ฉันพลาดเองแหละ... ...นี่ฉันยังสงสัยไม่หายว่าอาร์ดับบลิวเข้ามาได้ยังไง...ผ่านทางใคร...เข้ามาเงียบมากจนฉันไม่รู้เรื่อง... ...อืม...ไม่รู้สิ ขนาดนายยังไม่รู้ ฉันคงจะตอบได้หรอก... ...โอ๊ย! งงจริงวุ้ย... ...อืม...ยังไงก็ขอบใจที่โทรฯ มาบอกนะ... หลังจากสรุปใจความสำคัญของบทสนทนาอีกครั้ง ทัชชกรก็นึกสาเหตุที่อาร์ดับบลิวชนะงานประมูลได้เพียงอย่างเดียว ฮั้วประมูล! เขาโกรธที่โดนแย่งลูกค้าไป คล้ายว่ากำลังจะอ้าปากงับเนื้อย่างหอมอร่อย แต่จู่ๆ ก็มีคนกระชากมันออกไปจากปากเสียอย่างงั้น “บ้าจริงเชียว!” คราวนี้สบถออกมาเสียงดัง และเขาก็ยิ่งหงุดหงิดเมื่อถูกรบกวนด้วยเสียงเคาะประตู ตามมาด้วยร่างสูงของชินชาณก้าวฉับๆ ตรงมาหาเขา “ว่าไงพี่ชาณ” น้ำเสียงของเขาแข็งกว่าปรกติ ไม่มีอารมณ์จะพูดดีด้วย ดูเหมือนว่าชินชาณจะไม่ใส่ใจอารมณ์ของน้องชายเท่าไหร่ เขาพาหน้าเฉยๆ มาหยุดที่ริมโต๊ะ “เอาโครงการมาเสนอน่ะ” เขาโยนกระดาษปึกบางที่ถูกเย็บเป็นรูปเล่มเรียบร้อยให้ทัชชกร “อ้อ! แล้วก็...เห็นไอ้นี่อยู่หน้าประตูห้องนาย มันเกะกะ เลยเก็บมาให้” ตามมาด้วยซองสีน้ำตาลไม่มีลาย แต่จ่าหน้าซองเป็นชื่อทัชชกรพิมพ์ใส่กระดาษสติกเกอร์ ทัชชกรนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นซองสีน้ำตาลดังกล่าว ปรกติของพวกนี้จะต้องผ่านการเซ็นเซอร์จากตันหยงก่อน แต่เจ้านี่หลุดมาได้ยังไง “งานนี้รีบหรือเปล่า” เขาพลิกดูแบบผ่านๆ และเห็นว่าเป็นโครงการเสียเงินเช่นเคย “ไม่เท่าไหร่ ไว้สัก...มะรืนค่อยให้คำตอบฉันก็ได้” “โอเค แล้วผมจะดูให้” ชินชาณเพียงแค่พยักหน้า แล้วเดินออกไป ไม่แนะนำและพูดชวนเชื่อเกี่ยวกับโครงการที่นำเสนอเหมือนเคย ทัชชกรไม่สนใจโครงการของพี่ชายเท่าไหร่ ปัดมันไปข้างๆ และหยิบซองสีน้ำตาลมาเปิด เขานิ่วหน้า ของข้างในเป็นกล่องใสใส่แผ่นซีดีสีขาวยี่ห้อดาษดื่นทั่วไป และไม่มีอะไรเขียนไว้บนนั้น เขาไหวไหล่เบาๆ ก่อนจะเปิดกล่องซีดี หยิบมันออกมา และใส่ลงไปในคอมพิวเตอร์ มันเป็นคลิปวีดีโอ ชื่อไฟล์เป็นวันที่ วันอาทิตย์ที่แล้ว เพิ่งผ่านมาไม่กี่วันเอง เขาคลิกดู รูปภาพปรากฎขึ้น ภาพด้านข้างของผู้ชายคนหนึ่งซึ่งมองเห็นได้ไม่ชัด เนื่องจากมีโคมไฟสูงบังเอาไว้ นี่มันอะไรกัน...เขาเลิกคิ้วสูง ความสงสัยระคนไม่เข้าใจฉายชัดในดวงตาสีเข้ม แล้วคิ้วของเขาก็ยิ่งขดเป็นรูปตัวยู เมื่อเห็นใบหน้าคุ้นเคยโผล่ขึ้นมาในจอทีละคน   นภฑีย์ ปฐพี และ...เรือนขวัญ! ภาพต่อไปทำให้เขาแทบหยุดหายใจ ความเจ็บปวดอัดแน่นในอกเมื่อเห็นการหักหลังซึ่งๆ หน้า เรือนขวัญยื่นเอกสารบางอย่างให้อีกฝ่าย สีหน้าเย็นชาและเรียบเฉยจนเขาหนาวยะเยือก นึกสงสัยว่านี่เป็นหน้ากากที่แท้จริงของเธอใช่ไหม ชายเบื้องหลังโคมไฟรับเอกสารดังกล่าวจากเธอ มือเรียวสวยอย่างมือผู้หญิงพลิกหน้ากระดาษไปเรื่อย และหยุดนานเป็นพิเศษที่แบบกระเป๋าใส่นามบัตรสำหรับงานประมูลซิตี้กรุ๊ป แบบของโมนีก! โมนีกมีหนอนบ่อนไส้ หนอนที่ชื่อว่าเรือนขวัญ! ทัชชกรหายใจไม่ออก เพราะอะไรขวัญ ทำไมถึงทำแบบนี้ เพื่อเงินงั้นรึ? อาร์ดับบลิว... ใช่...อีกฝ่ายที่เขาไม่เห็นหน้าจะต้องเป็นอาร์ดับบลิวแน่ๆ เพราะแบบนี้ถึงได้เป็นม้ามืดตัดราคางานประมูลไปอย่างง่ายดาย คลิปวีดีโอเล่นจบไปนานแล้ว แต่ทัชชกรยังดำดิ่งจมลึกในภวังค์แห่งความเจ็บปวด ขวัญ ทุกอย่างที่เรามีให้กันเป็นเรื่องหลอกลวงใช่ไหม ขวัญยังต้องการจะประจบเอาใจอะไรจากผมอีก แล้วเขาก็ทะลึ่งพรวดขึ้นมานั่งหลังตรง เมื่อตระหนักว่าไม่ได้มีการส่งมอบเอกสารเพียงอย่างเดียว เขากดเล่นคลิปวีดีโอซ้ำ ดูหลายรอบและสรุป เรือนขวัญและพี่ชายร่วมมือกันขายโมนีก พวกเขาเอาอะไรของโมนีกไปบ้าง ใบหน้าของทัชชกรซีดเผือดและเคร่งเครียด เรือนขวัญอยู่ในโมนีกนานพอจะเอาข้อมูลทุกอย่างออกไปได้ การกระทำของเธออาจเป็นหายนะครั้งใหญ่ของโมนีก เขาพลาดเองที่ดูเธอไม่ออก! จบ Hidden Love...ซ่อนอะไรไว้ใต้ความลับ บทที่ ๒๐ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 00:02:56

ความคิดเห็นที่ 9 Hidden Love...ซ่อนอะไรไว้ใต้ความลับ บทที่ ๒๑ นภฑีย์พบรอยรั่วในชีวิตของรัชวินที่ยังไม่ถูกอุดซ่อม เขามานั่งรอ ‘เธอ’ ที่คลับโยคะเล็กๆ นี้พักใหญ่แล้ว เธอเพิ่งจะเลิกคลาสเรียนและกำลังอาบน้ำ อีกไม่นานคงจะได้เจอเธอ...นิรชา ภรรยาของรัชวิน เขารอนานกว่าที่คิด สมาชิกที่เข้าเรียนคลาสเดียวกับเธอกลับไปหมดแล้ว ซึ่งก็ดี จะได้ไม่มีใครสนใจพวกเขา แล้วเขาก็เห็นนิรชาเดินออกมา เธอตัวเล็กและบาง ผิวขาวเหมือนสีน้ำนม ผมสีน้ำตาลเข้มยาวถึงกลางหลัง ม้วนเป็นลอนน้อยๆ ตามธรรมชาติ ใบหน้าอ่อนหวานเจือความเศร้าสร้อย เธอสวมชุดกระโปรงแขนกุดสีม่วงอ่อน ดูเป็นคุณหนูทุกกระเบียดนิ้ว เหมือนคุณหนูอมทุกข์! และเขาพอจะเดาได้ว่าทุกข์ของเธอคืออะไร ก่อนเธอจะเดินผ่านหน้าเขาไป เขาลุกขึ้นยืนและเรียก “คุณนิรชาครับ” เธอหันมามอง ดวงตาสีน้ำตาลเบิกกว้างแฝงแววงุนงงระคนตื่นกลัว “คุณนิรชา” เขาเรียกชื่ออีกครั้ง เพื่อเตือนว่ากำลังคุยกับเธอ “ผมมีเรื่องสำคัญจะพูดกับคุณ” นิรชาหน้าตื่นกว่าเดิม เธอไม่รู้จักเขา “คุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไง” เธอถาม “ต้องการคุยอะไรกับฉัน” ก้าวถอยหลังราวกับกลัวว่าเขาจะทำร้าย นภฑีย์ระงับใจไม่ให้เอื้อมมือดึงรั้งเธอไว้ เท่าที่สังเกต เธอดู...ตื่นตกใจง่ายกว่าคนทั่วไป ถ้าเขาเผลอฉุดรั้ง เธอจะต้องทำให้คนอื่นหันมาสนใจแน่ๆ “ผมชื่อเมฆ” ชายหนุ่มบอกชื่อเล่น ซึ่งดูเป็นกันเองและผ่อนคลายกว่าชื่อจริง ก่อนจะตบท้ายด้วยจุดประสงค์ที่เรียกอย่างรวดเร็ว เขาไม่ต้องการให้เธอตั้งตัว “ผมมีเรื่องเกี่ยวกับคุณรชานนท์และคุณรัชวินจะถามคุณ” ชื่อของบิดาทำให้นิรชาตกใจ แต่ชื่อของรัชวินทำให้นิรชาหวาดกลัว เธอจึงปฏิเสธออกไปโดยอัตโนมัติ “ฉะ...ฉันไม่มีอะไรจะพูด” “ได้โปรดเถอะครับ ผมต้องการความช่วยเหลือของคุณ” นภฑีย์ขยับเข้าไปใกล้อีกนิด แต่ก็ห่างพอจะไม่กลายเป็นการคุมคาม “เกี่ยวกับการตายของพ่อคุณ” นิรชาตัวแข็ง “ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น” เธอตอบรัวและเร็ว “คุณรัชวินกำลังทำอะไรบางอย่างที่จะทำให้เพื่อนของผมเดือดร้อน” คนรักของเรือนขวัญถือว่าเป็นเพื่อนของเขา...เป็นคนรู้จัก...เป็นคนที่เขาแคร์ หญิงสาวสบตาเขา เห็นความแน่วแน่แทรกซึมเต็มดวงตาสีเข้ม แต่เธอยังไม่แน่ใจตัวเอง “เราไปคุยกันที่สวนด้านหลังได้ไหม” เขาไม่ได้ขอร้อง แต่สั่ง “ผมไม่อยากให้ใครได้ยิน” และคิดว่าจะตะล่อมเธอได้ง่ายกว่านี้ถ้าได้อยู่กันตามลำพัง นิรชาเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ ยังมีเวลาเหลืออยู่บ้าง คนขับรถไม่น่าจะรอนาน และเธอเห็นด้วยว่าพวกเขาควรจะคุยกันที่อื่น “ก็ได้ค่ะ” เธอพยักหน้า ไม่อยากจะให้ใครได้ยินเหมือนกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง...คนของรัชวิน นภฑีย์เดินนำไปนิดหน่อย แต่ก็สามารถเห็นเธอได้ในระยะสายตา เธอเดินตามเขาต้อยๆ เหมือนเด็กหลงทาง...สับสนและว้าวุ่น ช่างน่าสงสาร... พวกเขาเลือกนั่งที่โต๊ะด้านในสุด มีกระถางต้นไม้และร่มคันโตบดบังสายตาผู้คนภายนอก อากาศช่วงสิบโมงเช้ายังไม่ร้อนมาก เนื่องจากเมื่อคืนฝนตกและเช้านี้แดดร่มกว่าปรกติ พวกเขาจึงนั่งคุยกันได้สบายๆ แม้จะไม่มีเครื่องปรับอากาศ “ผมสงสัยการตายของคุณรชานนท์ และอีกหลายคนที่เกี่ยวข้องกับคุณรัชวิน” นภฑีย์พูดตรงๆ ไม่กล่าวอ้อมโลกให้เสียเวลา “คุณเป็นใครกันแน่คะ” นิรชาไม่กล้าไว้ใจง่ายๆ แม้จะตกใจที่อีกฝ่ายกล่าวว่ายังมี ‘คนอื่น’ ที่เกี่ยวข้องกับรัชวิน “ผมต้องช่วยเพื่อนผม ยอมให้คุณรัชวินทำร้ายเขาไม่ได้” นภฑีย์ไม่คิดจะบอกว่า ‘เพื่อน’ ที่ว่าคือพี่ชายต่างมารดาของรัชวิน เขายอมไว้ใจเธอครึ่งเดียว และจะยอมไว้ใจเกือบเต็มที่เมื่อเธอพูดกับเขามากกว่านี้ “มะ...ไม่เกี่ยวกับฉัน” รัชวินจะทำร้ายคนอื่นเหมือนที่ทำร้ายพ่อเธองั้นหรือ “เกี่ยวสิ เกี่ยวแน่ คุณระแคะระคายเรื่องคุณรัชวินใช่ไหม” เขาซัก มั่นใจว่าเป็นเช่นนั้น “คุณสงสัยว่าพ่อคุณไม่ได้ตายด้วยเหตุธรรมชาติ ผมหาจุดเชื่อมต่อได้นะ ผมต้องการคำยืนยันบางอย่างจากคุณเท่านั้น คุณไม่อยากจับตัวคนผิดมาลงโทษหรือครับ”   หญิงสาวหลุบตาลงอย่างขลาดกลัว “ฉัน...” แล้วเธอก็เงยหน้าขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความลำบากใจและความหวาดกลัว “ฉัน...ทำไม่ได้ ฉันกลัว” เป็นเวลากว่าห้าปีแล้วที่เธอตกอยู่ในนรกทั้งเป็น นรกจากชาย...ที่เธอเคยรัก “ผมช่วยคุณได้ ถ้าผมทำสำเร็จ คุณจะไม่ต้องกลัวอีกต่อไป” รัชวินจะไปจากชีวิตของผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่น่าสงสารคนนี้...ตลอดไป “ผมรู้ว่าคุณกลัวที่จะไว้ใจผม แต่ผมก็กลัวคุณเหมือนกัน ผมกำลังเสี่ยงเพื่อเพื่อนผม ไม่รู้ว่าคุณจะเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณรัชวินหรือเปล่า” “ไม่...ไม่หรอกค่ะ ไม่บอกคุณรัชวินแน่ๆ” เธอรีบพูด เข้าใจเขา รัชวินเป็นคนน่ากลัว เขาจะต้องไม่พอใจมากๆ ถ้ารู้เรื่อง และอาจจะถึงขั้นทำร้ายเธอเหมือนที่ทำร้ายพ่อ “คุณรู้ใช่ไหมว่าพ่อคุณตายยังไง” เขาไม่เว้นระยะให้เธอตอบ “หัวใจวายตายกะทันหัน” เสียงเขาเบา ทว่าสูงและหนักแน่น “เหมือนป้าของเขา” รัชวินมีป้า นิรชาจำได้รางๆ ว่าชื่อกรุณา กรุณาตายด้วยโรคหัวใจเมื่อนานมาแล้ว รัชวินไม่กล่าวถึงครอบครัวของเขาเท่าไหร่ เธอทราบว่าเขากำพร้าแม่แต่ยังเล็ก ต่อมาก็กำพร้าป้า เธอเจอเขาและหลงรักเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรู้ว่า ‘รัก’ ของเขาไม่เหมือนเธอ และเธอไม่ต้องการมัน “พ่อคุณเป็นโรคหัวใจหรือเปล่า” “เป็นค่ะ เป็นมานานแล้ว” ดังนั้นจึงไม่มีใครสงสัยเมื่อพ่อตายเพราะหัวใจวาย ส่วนตัวเธอที่ตงิดใจก็ไม่กล้าทักท้วง เนื่องจากกลัวเกินไป “แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหัวใจวายเฉียบพลันใช่ไหม” “ก็...ก็ใช่ค่ะ” พ่อรักษาตัวเองดีมากจนเธอสงสัยความตายของท่าน แต่หมอลงความเห็นว่าเป็นเหตุธรรมชาติ “คุณกรุณาก็เหมือนกัน มีประวัติเป็นโรคหัวใจ สุขภาพแข็งแรง แต่กลับหัวใจวายตายหลังจากคุณรัชวินย้ายมาอยู่ด้วยไม่กี่ปี” “แล้วมันเกี่ยวอะไรกันคะ” “ผมคิดว่าคุณกรุณากับคุณรชานนท์ทำให้เขาไม่พอใจ...อะไรบางอย่าง เขามีจุดประสงค์ลึกๆ ในการครอบครองอาร์ดับบลิว และกำลังจะบรรลุผลในเร็ววันนี้” “เพื่อนของคุณ” เธอกระซิบ แม้จะหวาดกลัว แต่เธอไม่ใช่คนโง่ รู้ตลอดเวลาว่าสิ่งที่รัชวินต้องการไม่เคยเป็นเธอ เมื่อก่อนเธอเคยเจ็บปวด แต่ตอนนี้กลายเป็นความด้านชาไปแล้ว เธออยู่กับความกลัว ไม่แน่ใจว่ารัชวินจะหมดความพอใจเมื่อไหร่ “ครับ ดังนั้นผมจึงต้องจัดการคุณรัชวินก่อนที่เขาจะทำผิดอีกครั้ง...และโดยเร็วที่สุด” “จัดการ? จัดการยังไงคะ” “ทางกฏหมายครับ” “แต่ฉันจะช่วยอะไรได้” เธอบอกอย่างสิ้นหวัง ไม่มั่นใจในตัวเอง เธอยังเอาตัวเองไม่รอด แล้วจะช่วยคนอื่นได้อย่างไร “ก่อนพ่อคุณตาย คุณมีสะดุดใจพฤติกรรมบางอย่างของคุณรัชวิน...หรือของพ่อคุณบ้างไหม หรือมีพฤติกรรมอะไรของคุณรัชวินที่คิดว่าแปลกหรือน่าสงสัยบ้าง” นิรชาแทบไม่ต้องคิด ทุกอย่างฝังจิตฝังใจและทำให้เธอรู้สึกผิดมาถึงทุกวันนี้ “คุณรัชวินหมกหมุ่นกับอะไรบางอย่าง” เธอนิ่งเงียบไปจนเขาต้องกระตุ้นถาม “อะไรครับ” “ต้นไม้” “ต้นไม้?” เขาเลิกคิ้ว งุนงงกับคำตอบของเธอ “เขาชอบต้นไม้ ปลูกต้นไม้เยอะมาก ที่บ้าน...บ้านของเรามีทั้งสวนและเรือนกระจก แต่มีต้นไม้บางต้นที่เขาหมกมุ่นมากเป็นพิเศษ เขาปลูกมันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ฉันเพิ่งจะสังเกตเห็นมันเมื่อหลายปีก่อน...ก่อนพ่อจะตาย” เธอนึกถึงต้นไม้แปลกตา ใบสีเขียวเข้มรูปไข่ ดอกสีขาวห้าแฉก ตรงกลางสีเหลือง ปลายกลีบเรียวยาวสีแดง เติบโตอยู่เกือบปลายสุดทางเดินของสวนท้ายบ้าน ที่ๆ เขาชอบไปหลบอยู่ในยามว่าง “ฉันไม่รู้จักชื่อ ไม่...ไม่กล้าถาม” เธอไม่กล้ากระทั่งจะค้นหาความจริงว่าคือต้นอะไรด้วยซ้ำ แม้สะกิดใจสงสัยว่าเขาทำสิ่งร้ายแรงบางอย่างแก่บิดาผู้เป็นที่รัก เธอกลัวเขาตั้งแต่หลังแต่งงาน...เมื่อเขาปลี่ยนไป “หน้าตาเป็นยังไงครับ” เขาหยิบเศษใบเสร็จในกระเป๋าสตางค์ออกมาพร้อมยื่นปากกาให้ “วาดรูปให้ผมดูได้ไหม” นิรชารับปากกากับกระดาษและวาดรูปง่ายๆ “ดอกมันสวยมาก เหมือนดาว แฉกยาวเป็นสีแดงสด ไม่รู้ว่าฉันรู้สึกไปเองหรือเปล่า...บางครั้งสีมันแดงเข้มขึ้นกว่าเดิม เข้มเหมือนสีเลือด” น้ำเสียงของเธอกดต่ำ ชวนขนลุก “ส่วนใบก็รีเหมือนรูปไข่” เธอวาดแถม “ต้นไม่ใหญ่มาก เป็นพุ่มๆ หน้าตารวมๆ ก็ประมาณนี้ล่ะค่ะ ฉัน...ฉันวาดรูปไม่เก่ง” เธอส่งกระดาษและปากกาคืน “ขอบคุณครับ ได้เท่านี้ก็ถือว่าดีแล้ว” ชายหนุ่มพิศมอง ยังเดาไม่ออกว่ามันคือต้นอะไร แต่เขาจะรู้ในไม่ช้า “แล้วมีอะไรที่น่าสงสัยอีกไหมครับ” จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 00:03:33

ความคิดเห็นที่ 10 “พะ...พ่อเริ่มไม่ชอบคุณรัชวิน” “แสดงว่าปรกติคุณรชานนท์กับคุณรัชวินรักใคร่กันดี” นิรชาพยักหน้า เลียริมฝีปากแห้งผาก...พ่อหลงใหลเปลือกนอกของรัชวินเหมือนกับเธอ พวกเขาถูกหลอกอย่างไม่น่าให้อภัย “ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่คุณรชานนท์มีปัญหากับคุณรัชวิน” “ก่อนพ่อตายไม่นาน...น่าจะสองสามเดือน หรืออาจจะนานกว่านั้น ฉันไม่รู้ ไม่แน่ใจ” เธอส่ายศีรษะ “พ่อบอกว่าอย่าไว้ใจเขา ซึ่งแปลกมาก เพราะพ่อเคยชอบคุณรัชวินมาตลอด ช่วงนั้นคุณรัชวินจะหมกตัวอยู่ในเรือนกระจก อยู่ใกล้กับสวนที่มีต้นไม้นี่แหละค่ะ เขาดูแปลกว่าเดิม...ดู...ดู...เอ้อ...น่ากลัว...และมุ่งมั่น” ปรกติเขาก็น่ากลัวอยู่แล้ว แต่นี่กลับน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม “จากนั้นฉันก็เห็นเขาเอาอะไรบางอย่างให้หนูกิน หนูตายทันทีที่กิน มัน...มันเป็นสันนิษฐาน เป็นแค่การเชื่อมโยง ฉันไม่มีหลักฐานอะไรหรอก” ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมจึงเล่าความลับทุกอย่างให้ชายที่เพิ่งพบกันได้ไม่นานฟัง อาจเป็นเพราะเธอเก็บมันไว้กับตัวเองนานเกินไป พอมีคนมาขอให้เล่า เธอก็พูดระบายออกมาจนหมด “ไม่เป็นไรครับ เท่านี้ก็ช่วยได้เยอะแล้ว” เขาพอจะเข้าใจ เธอก็คงเป็นเหมือนเขาที่รู้สึกแปลกๆ กับรัชวินตั้งแต่แรก เพียงแต่รัชวินเป็นลูกค้า เขาจึงพูดอะไรมากไม่ได้ “คุณจะว่าอะไรไหมถ้าผมอยากขอให้คุณขุดศพพ่อคุณขึ้นมาพิสูจน์ ผมคิดว่าพ่อคุณอาจจะโดนวางยา...เช่นเดียวกับคุณกรุณา” นิรชาขนหลังคอลุกชัน ดูจะไม่ตกใจสักเท่าไหร่ที่เขาตีความโดยง่าย “แต่ฉัน...” เธออึกอัก “ยังไม่ใช่ตอนนี้หรอกครับ ขอผมหาข้อมูลต้นไม้นี่เสียก่อน แล้วผมจะมาหาคุณ” เธอช้อนตามองเขาอย่างไม่แน่ใจ “จำเป็นหรือคะที่ต้องขุดศพพ่อขึ้นมา”   “จำเป็นครับ ถึงไม่แน่ใจว่าจะยังมีสารพิษตกค้างอยู่ไหม แต่ผมต้องการคำตอบ” คำตอบสำหรับการขยายผลต่อไป “คุณไม่อยากรู้หรือครับว่าจริงๆ แล้วเกิดอะไรขึ้นกับพ่อของคุณ” “คุณไม่เข้าใจ” เธอร้องประท้วง รัชวินจะต้องเอาเธอตายแน่ถ้ารู้ว่าเธอคิดทรยศ ปัจจุบันเขาก็แทบฆ่าเธอทั้งเป็นแล้ว “ผมเข้าใจว่าคุณกลัว” เขาปลอบเสียงนุ่ม “แต่ถ้าเราทำสำเร็จ คุณจะไม่ต้องกลัวอีกต่อไป” ความสำเร็จอาจไม่ง่ายดายอย่างที่พูด แต่การช่วยเหลือของนิรชาจะเป็นสิ่งล้ำค่า สีหน้าตื่นตระหนกผ่อนคลายลง แต่เธอยังไม่กล้าตอบรับ “ไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าคุณรัชวินรู้...” เธอเงียบเสียง และเอาแต่ส่ายหน้ายิก “คุณยังมีเวลาคิด ขอผมยืนยันชื่อต้นไม้นี้ก่อน” เขาลุกขึ้นยืน “วันนี้ผมไม่รบกวนเวลาคุณแล้ว แต่ผมจะมาหาคุณอีก...ไม่พรุ่งนี้ก็มะรืนแหละ น่าจะพรุ่งนี้มากกว่า ผมจะมาหาคุณที่นี่” เขารู้ว่าเธอมาเล่นโยคะทุกวัน “แต่ถ้ามีอะไรเร่งด่วน โทรฯ หาผมได้” นภฑีย์ยื่นเศษกระดาษเล็กๆ ซึ่งมีตัวเลขสิบหลัก เขียนแยกเป็นสามบรรทัดให้ “ไม่ว่าปัญหาอะไร” เขายืนยันเสียงหนักแน่นและยัดเยียดเศษกระดาษใส่อุ้งมือเธอ ก่อนจะเดินจากไป นิรชามองตามหลังเขาไปด้วยความงุนงง ยังคงตั้งตัวไม่ติดกับชายแปลกหน้าซึ่งมาพร้อมกับข้อเสนอแห่งอิสรภาพชวนยั่วยวนใจ จะทำยังไงดี เธอควรทำอย่างไร...เธอถามตัวเอง มือกำเศษกระดาษจดเบอร์โทรศัพท์ของเขาแน่น ความเครียดแล่นเป็นริ้วจนเส้นเลือดบนมือโป่งพอง รัชวินจะไม่มีวันปล่อยเธอเป็นอิสระ เธอจะต้องตัดสินใจ...แต่โดยไว! - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 00:03:50

ความคิดเห็นที่ 11 ทัชชกรไม่รู้ว่าตัวเองใจเย็นรอเจอเรือนขวัญหลังเลิกงานได้อย่างไร คิดจะบุกไปถามเธอซึ่งๆ หน้าที่โต๊ะแผนกหลายครั้งก็ไม่ได้ทำ จนกระทั่งถึงเวลานัดหมายจึงได้มารอหน้าบริษัท รอสักพักก็เห็นเธอเดินหน้าระรื่นมาหา กรามของเขาบดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ โกรธขึ้งที่เห็นเธอสนุกบนความทุกข์ของเขา...คนที่เธอบอกว่ารัก “เป็นอะไรไปคะ หน้าเครียดเชียว” เรือนขวัญทักและยิ้มให้ แต่เขาไม่ยิ้มตอบ เธอแปลกใจเพราะไม่เคยเห็นเขาเครียดและอดเป็นห่วงไม่ได้ ขณะเดียวกันก็สังหรณ์ใจแปลกๆ “ไม่มีอะไรหรอก เรื่องงานน่ะ” ใช่ มันเป็นเรื่องงาน “วันนี้ซื้อข้าวกล่องไปกินที่คอนโดฯ กันนะ” เขาไม่มีอารมณ์จะกินข้าวนอกบ้านเหมือนปรกติ จะว่าไปเขาไม่มีความอยากอาหารด้วยซ้ำ การกินข้าวเป็นเพียงข้ออ้างที่จะคุยกับเธอ...หรือถ่วงเวลาเพื่อรอคุยกับเธอ “ก็ดีค่ะ” เธอตามใจ ท่าทางเขาไม่อยู่ในอารมณ์ที่จะสังสรรค์ ดังนั้นพวกเขาจึงแวะซื้ออาหารกล่องข้างทาง ก่อนจะตรงกลับห้องพักของทัชชกร มื้ออาหารค่อนข้างตึงเครียด เขาไม่ช่างพูดเหมือนเคย และมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ เรือนขวัญตงิดใจขึ้นมาทุกขณะจิต เมื่อเขาล้างจานเสร็จ เธอก็ทนไม่ไหวต้องโพล่งขึ้นมา “คุณทัชมีอะไรอยากพูดกับขวัญหรือเปล่าคะ” ชายหนุ่มเช็ดมือกับผ้าขนหนูที่แขวนข้างตู้เย็นและเดินไปที่โต๊ะรับแขก เขาหยิบซองสีน้ำตาลติดมือและเดินกลับมาหาเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย “มีอะไรจะอธิบายไหม” เขาโยนซองนั้นให้ เธอรับอย่างแม่นยำ ขนหลังคอลุกซู่ ลางสังหรณ์ดำมืดคืบคลานเข้าเกาะกุมใจ เธอไม่ถามว่ามันคืออะไร มือสั่นระริกเปิดซองและล้วงเข้าไปข้างใน สัมผัสเนื้อกระดาษแข็งอาบมัน เธอดึงมันขึ้นมา สิ่งแรกที่เห็นคือใบหน้าด้านข้างของตัวเอง...และเสี้ยวหน้าของรัชวิน... ภาพเธอกำลังส่งเอกสารของโมนีกให้รัชวิน! เธอไม่ได้สับดูรูปอื่นในปึกกระดาษ รู้ว่าที่เหลือเป็นรูปอะไร พระเจ้า! เขารู้แล้ว รู้ก่อนเธอจะมีโอกาสได้บอกความจริง วินาทีนั้นเรือนขวัญไม่คิดเลยว่าเขาได้รูปมาอย่างไร พยายามคิดคำพูดที่จะอธิบายให้เขาเข้าใจเพียงอย่างเดียว “เขาจ้างคุณเท่าไหร่” เขาไม่เรียกเธอด้วยชื่อเล่น น้ำเสียงเหินห่างและเยือกเย็น “คุณทัช” เสียงของเธอสั่น บังคับให้หยุดสั่นไม่ได้ เธอทั้งเสียใจและตระหนก “ผมถามว่าเขาจ้างคุณเท่าไหร่!” เขาตะคอก อารมณ์ที่เก็บกดไว้ระเบิดออกในพริบตา “ขวัญกำลังหาโอกาสบอกคุณ” “หาโอกาสบอกเรอะ บอกอะไร!” เขายังคงระดับเสียงเดิม เมื่ออารมณ์แตกซ่านก็หมดหนทางที่จะระงับ “บอกว่าคุณทำสำเร็จแล้ว คุณทำให้อาร์ดับบลิวชนะงานประมูลแล้วงั้นรึ!” เรือนขวัญไม่ประหลาดใจที่รัชวินชนะงานประมูลหรือเอาข้อมูลไปใช้ก่อน แต่เธอประหลาดใจที่เขาทราบผลการประมูลแล้ว...มันควรจะเป็นวันศุกร์ แต่นี่เพิ่งจะวันพฤหัสฯ เอง “ไม่ใช่แค่ข้อมูลงานประมูลที่คุณขโมยไปใช่ไหม ยังมีอย่างอื่นของโมนีกอีก” ทัชชกรรุกเข้าหาด้วยความรวดเร็ว จับแขนทั้งสองข้างของเธอไว้ และกดน้ำหนักลงจนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ เธอไม่บอกให้เขาปล่อย คิดว่าสมควรแล้วที่โดนทำแบบนี้ “แผนกออกแบบ แผนกการผลิต และ...” เธอไม่ได้พูดจนจบ เพราะเขาผลักเธอลงไปนั่งกองกับพื้นด้วยความโมโห “คุณทำแบบนี้กับผมได้ยัง!” ใบหน้าของเขาแดงก่ำ มีความเสียใจปนเจ็บช้ำเจือในดวงตาสีเข้ม เขาสะบัดหน้าไปอีกทาง ราวกับทนเห็นหน้าเธอไม่ได้ “คุณทัช ขวัญขอโทษ” เธอค่อยๆ ลุกขึ้นมา และผวาเข้าไปหา แต่เขาสลัดเธอออก “อย่ามาถูกตัวผม!” เขาตวาด “ฟังขวัญอธิบายก่อน” เธอรู้ว่าเขาโกรธ เธอไม่โทษเขา ถ้าเป็นเธอก็คงจะโกรธเหมือนกัน “งั้นอธิบายมา แผนกออกแบบกับแผนกการผลิต มีแผนกอะไรอีก” เธอกำลังจะอ้าปากพูด แต่เขาก็ทนไม่ได้แทรกขึ้นมา “คุณขายโมนีกไปหมดแล้วใช่ไหม ทั้งที่รู้ว่าโมนีกกำลังจะฟื้น ทั้งที่รู้ว่าผมหวังกับความสำเร็จนี้ แต่คุณก็ทำผมได้ แสร้งทำหน้าซื่อตาใสหลอกลวงผมและคนอื่นๆ ในบริษัท ปากคุณบอกว่ารักผม” เขายิ้มหยันพลางส่ายหน้าดิก “แต่กลับทรยศผม คุณทำได้ยังไง” “นอกจากสองแผนกนั้นก็มีข้อมูลประจำวันของแผนกออกแบบ ส่วนข้อมูลของแผนกอื่นเป็นของปลอม” เธอพยายามอธิบายอย่างใจเย็น “ฮึ! รวดเร็วทันใจดีนะ” เขาไม่สนใจคำพูดของเธอ...ไม่สิ ไม่ได้ไม่สนใจ แต่ไม่เชื่อมากกว่า เธอทำลายความไว้วางใจของเขาเสียแล้ว “ภายในเวลาไม่เท่าไหร่ คุณก็ทำลายโมนีกลงได้” เธอเอาข้อมูลทั้งหมดของโมนีกไป และเอาหัวใจเขาไปด้วย “ขวัญยอมรับว่ามีความเสียหาย แต่...” “ยอมรับว่ามีความเสียหาย” เขาทวนคำพูดของเธอด้วยน้ำเสียงเยาะๆ “คุณมันผู้หญิงหน้าเงิน!” แค่ด่าด้วยคำพูดยังไม่สาแก่ใจ เขากระชากเธอเข้ามา จ้องด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะกดจูบรุนแรงเพื่อลงโทษ... ลงโทษตัวเอง... เขาเกลียดตัวเองที่แม้จะโกรธเธอ แต่ก็ยังต้องการเธอสุดหัวใจ บ้า! นี่มันบ้าที่สุด! เรือนขวัญตาเบิกกว้างคาดไม่ถึง เธอดิ้นรนและผลักไส แต่เขาไม่หยุด ตัวเขาหนาหนัก เขากดเธอลงไปนอนบนพื้น จุมพิตเธอหนักหน่วงยิ่งขึ้น เธอตื่นตระหนกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก สัมผัสของเขาไม่อ่อนหวาน หากเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและต้องการเอาชนะ เธอไม่ชอบมัน เขาไม่ใช่ทัชชกรผู้อ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรักที่เธอรู้จัก ภาพบิดาเลี้ยงซ้อนทับเข้ามา ความกลัวแล่นพล่านจับขั้วหัวใจ ตอนนี้เขาแทบไม่ต่างจากบิดาเลี้ยง หมายยื้อแย่งทำลายเธอให้ย่อยยับ ความกลัวเก่าๆ ดึงให้เธอจมลงใต้ผืนน้ำลึกสุดคณา แรงขัดขืนแผ่วเบาลง เธอนอนนิ่ง สายตาเลื่อนลอย เพิ่งตระหนักว่าเธอไม่เคยลืมช่วงเวลานั้นของชีวิตเลย แม้บิดาเลี้ยงจะทำร้ายเธอไม่สำเร็จ แต่ก็ทำให้เด็กหญิงคนหนึ่งเปลี่ยนแปลงไปตลอดชีวิต เมื่อรู้สึกว่าหญิงสาวนิ่งอย่างผิดปรกติ แรงแค้นปนพิศวาสค่อยๆ เจือจาง เขาผงกศีรษะขึ้น และเห็นใบหน้าขาวซีดของเรือนขวัญ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 00:04:19

ความคิดเห็นที่ 12 เธอดูช็อก...และไม่รับรู้อะไร ไม่เหมือนเรือนขวัญที่เขารู้จัก... ไม่สิ ไม่เคยมีเรือนขวัญคนนั้นอยู่แล้ว เธอไม่เคยมีอยู่จริง แค่เข้ามาในวงโคจรชีวิตเขาเพื่อหลอกลวงเอาผลประโยชน์เท่านั้น เขามองมือที่จับแขนเธอแน่น เล็บจิกลงไปบนเนื้ออ่อนจนเป็นจ้ำสีแดงช้ำ แต่เธอไม่อุทธรณ์ ดวงตาสีดำเข้มสบมองเขาอย่างตัดพ้อและลุขอโทษ ร่างของเขาสั่นเทิ้ม บังคับใจสุดฤทธิ์ไม่ให้ทำร้ายเธอซ้ำ แล้วก็ทำได้ เขาผ่อนแรงมือและปล่อยเธอเป็นอิสระ “ไปซะเรือนขวัญ ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ” เขาลุกเดินไปอีกทางและหันหลังให้ พยายามระงับอารมณ์โกรธพลุ่งพล่าน เรือนขวัญนอนนิ่งกว่าครู่จึงจะได้สติ เธอลุกขึ้นมาจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย แม้จะยังงุนงง แต่ก็รู้ว่ายังต้องบอกอะไรเขา เธอจะไปจากเขาไม่ได้จนกว่าเขาจะรู้เรื่อง เธอเดินไปหาเขา เผชิญหน้ากับเขาอีกครั้งทั้งที่ยังกลัวเขาไม่หาย “เดี๋ยวค่ะคุณทัช ขวัญยังพูดไม่หมด” เสียงของเธอสั่นเช่นเดียวกับร่างกาย “ให้ขวัญได้ช่วยคุณก่อน” ทัชชกรเม้มปาก สายตาโกรธเกรี้ยวกราดมองเธอ “อย่ามายุ่ง ผมจะไม่ให้คุณได้แตะต้องโมนีกอีก ตั้งแต่ตอนนี้ เดี๋ยวนี้...คุณพ้นสภาพการเป็นพนักงานแล้ว ออกไปจากห้องของผม ถ้าจะให้ดี ออกไปจากคอนโดฯ ด้วย” เมื่อเธอยังคงยืนนิ่งและส่งสายตาอ้อนวอน ความอดทนของเขาก็ขาดผึง เขาสบถเสียงดังก่อนจะลากเธอไปที่ประตู เธอพยายามขืนแรงต้านเขา แต่สู้ไม่ได้ “คุณทัชไม่ฟังขวัญเลย ได้โปรด มันไม่ได้มีแค่นี้” เธออ้อนวอน ทัชชกรไม่ฟังเสียง เขาเปิดประตูและผลักเธอออกไปพ้นธรณีประตู เธอซังเซ ขาบิด และล้มลงไปนั่งกับพื้น “อย่ามาให้ผมเห็นหน้า ผมยังไม่อยากจะเป็นฆาตกรฆ่าคน” เขาถลึงตาใส่ ก่อนจะปิดประตูลั่น เรือนขวัญยังคงจ้องประตูอยู่อย่างนั้น เธอตกใจและเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ข้อเท้าที่เจ็บแปลบจากการหกล้มเมื่อครู่ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกรู้สาแต่อย่างใด เธอกำลังรู้สึกผิดต่อทัชชกร...และโมนีก และเธอเสียใจเหลือเกิน ทางเดินของเขาและเธอจบลงแล้ว หากไม่ได้จบแบบที่เธอคิด - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 00:04:36

ความคิดเห็นที่ 13 เรือนขวัญไม่ได้กลับเข้าห้องพัก ไม่ได้เก็บของ ไม่ได้ไปจากคอนโดฯ ไม่ได้ไปหาพี่ชาย... แต่เธอมีรัชวินเป็นเป้าหมาย... เธอต้องการคำตอบ ต้องการคำยืนยัน เขาเอาข้อมูลที่เธอให้ไปใช้ก่อนใช่ไหม?   เธอไม่ไปเอารถที่บ้าน ไม่เรียกให้พี่ชายไปเป็นเพื่อน ขัดกับหลักการของพวกเขา เธอนั่งแท็กซี่ไปดักรอรัชวินที่บ้าน รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน หลังจากที่เขาแสดงพิรุธออกมามากเกินไป เธอก็ช่วยพี่ชายหาข้อมูลของรัชวินเพิ่ม บ้านของเขาเป็นส่วนหนึ่งของข้อมูล รถประจำตัวของเขาไม่อยู่ เขายังไม่ได้กลับบ้าน เธอหวังว่าเขาจะกลับมาโดยไว แต่ถึงเขาจะกลับสาย เธอก็จะรอ จะไม่ไปจนกว่าจะได้คุยกับเขา สามทุ่มกว่าแล้ว แต่เขายังคงไม่มา เธอยืนรอตรงพื้นที่ว่างข้างคฤหาสน์จนขาไร้ความรู้สึก ดวงตาเหลือบมองข้อเท้าซ้ายซึ่งบวมเป่งอย่างเห็นได้ชัด ทัชชกรทำข้อเท้าเธอเคล็ดโดยมิได้ตั้งใจ เธอเจ็บ แต่ก็ไม่เจ็บเท่าหัวใจที่ตอนนี้ถูกบีบอัดด้วยแรงอารมณ์ทั้งมวล ...ปากคุณบอกว่ารักผม แต่กลับทรยศผม คุณทำได้ยังไง...คุณมันผู้หญิงหน้าเงิน... ใช่ เขาพูดถูก เธอเป็นทั้งสองอย่าง ทั้งคนทรยศและผู้หญิงหน้าเงิน น้ำตาของเธอไม่ไหล แต่หัวใจร้องไห้ เธอทำผิดและไม่อาจย้อนเวลากลับไปแก้ไขได้ เขาเกลียดเธอแล้ว และจะไม่ให้อภัยเธอด้วย ซึ่งก็สมควรอยู่หรอก...สมควรแล้ว ความคิดสะดุดลงเมื่อแสงไฟสาดใส่ดวงตาเธอ รถยนต์แล่นผ่าน เธอมองทะเบียนรถและรู้ว่าเป็นรถของรัชวิน มันจอดหน้าบ้านรอประตูอัลลอยเปิด เธอเดินกะเผลกไปหาเขา เธอไม่ได้เคาะกระจก แต่กระจกเลื่อนลงก่อน   “ไม่ยักรู้ว่าคุณรู้ว่าผมอยู่ที่นี่” รัชวินยิ้มเย็น ไม่สะทกสะท้านเมื่อเจอเธอที่หน้าบ้าน ราวกับเดาได้อยู่แล้วว่าเธอต้องรู้...ต้องมา... “คุณเอาข้อมูลที่เราให้ไปใช้ก่อน คุณผิดสัญญา” เธอกล่าวหาเขาทันที “เปล่า ผมไม่ได้ผิดสัญญา” “แล้วคุณไปร่วมประมูลกับซิตี้กรุ๊ป ตัดหน้าโมนีกได้ยังไง” เธอรุก สองมือวางไว้บนกรอบหน้าต่างรถ ท่าทางคุมคาม “เอาเป็นว่าตอนนี้ผมยังไม่ได้ใช้ข้อมูลที่ได้มาจากคุณก็แล้วกัน” “คุณมีสายคนอื่น” ดวงตาสีดำลุกวาบ รัชวินไม่ตอบ แต่เรือนขวัญทราบว่าเข้าใจไม่ผิด เธอไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร ทำไมต้องจ้างสายซ้ำซ้อน กลัวเธอทำงานพลาดอย่างงั้นรึ เขาน่าจะเห็นแล้วว่าประวัติการทำงานของเธอเป็นอย่างไร เขามีเหตุผลอะไร “ฉันทำงานให้คุณไม่ได้แล้ว ฉันถูกเปิดโปง” เขายิ้ม...ยิ้มเหื้ยม และเธอชะงัก “คุณ...คุณส่งรูปนั้นให้คุณทัช” เธอตะกุกตะกัก รัชวินหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ฟังดูน่าขนลุก เธอผงะ และเผลอก้าวถอยหลังอัตโนมัติ “คุณทำแบบนั้นเพราะอะไร” “เพราะผมอยากทำ” เขาตอบอย่างไม่มีเหตุผล   “คุณมันบ้า” เธอกระซิบ และเขาก็ยิ่งเพิ่มเสียงหัวเราะมากกว่าเดิม “ขอบคุณที่ทำงานด้วยกัน ผมถือว่าหน้าที่ทั้งหมดของคุณสิ้นสุดลงแล้ว” หรือพูดง่ายๆ ว่าเธอหมดประโยชน์แล้วนั่นเอง เขาไม่อยู่รอดูผู้หญิงที่ยืนนิ่งมองเขาด้วยสายตาเคียดแค้น กดรีโมตเปิดประตูใหญ่หน้าบ้าน และขับรถเข้าไปข้างใน ป่านนี้ทัชชกรจะเป็นยังไง โดนผู้หญิงที่ตัวเองรักหลักหลัง คงจะเจ็บปวดมิใช่น้อย แต่มันจะต้องเจ็บเจียนตายยิ่งกว่านี้ถ้าเห็นโมนีกพังไปต่อหน้าต่อตา โดยฝีมือของผู้หญิงทรยศคนนี้! จบ Hidden Love...ซ่อนอะไรไว้ใต้ความลับ บทที่ ๒๑ - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 00:04:57

ความคิดเห็นที่ 14 หวัดดีค่ะ ขอโทษที่แปะช้ามากๆ นะคะ ติดธุระมากมายค่ะ หวังว่าแปะรวดเดียวสามบทจะชดเชยได้บ้าง ขอโทษอีกครั้งค่ะ Hidden Love ใกล้จบแล้วนะคะ คิดว่า...น่าจะไม่เกิน 5 บทค่ะ (หรืออาจจะมากกว่านั้น ไม่แน่ใจเหมือนกัน คิดว่าไม่เกิน 30 บทแน่ๆ) ความลับของรัชวินเปิดเผยแล้ว ใกล้เคียงกับที่คิดไว้หรือเปล่า เช่นเดียวกับที่ทัชชกรรู้แล้วว่าเรือนขวัญทรยศ สงสารขวัญ แต่ก็เป็นเพราะทำตัวเอง โกงผู้คนแท้ๆ ทัชแย่เลย โดนคนที่ตัวเองรักหักหลัง ส่วนแมรี่กับดินก็บอกได้คำเดียวว่า...เฮ้อ (แต่ยังไงคู่นี้ก็รอดูกันไปค่ะ) ยังมีปมบางส่วนที่ยังไม่กระจ่าง รอดูในบทต่อๆ ไปนะคะ คงมาแปะรวดเดียวหลายบทเหมือนครั้งนี้ เพราะใกล้จบแล้ว ความจริงอยากแปะให้จบทีเดียวเลย แต่ทำไม่ได้ คนอ่านคงจะรอนานมาก ดังนั้นครั้งต่อไปอาจจะรอนานกันสักนิดค่ะ ใกล้ถึงงานสัปดาห์หนังสือแล้ว เตรียมเงินไปช็อปปิ้งกันหรือยังคะ มิถุนาขอเตรียมช็อปที่ฮ่องกงก่อน (แอบหนีเที่ยวต้นเดือนหน้าค่ะ) แล้วกลับมาคงได้ว่ากันอีกทีว่าจะเสียน้อยหรือเสียมากกับมหากรรมละลายทรัพย์ครั้งนี้ อ้อ ในงานจะมีนิยายใหม่ของมิถุนาวางแผงด้วยนะคะ เรื่อง “คืนปรารถนา” จะเปลี่ยนชื่อเป็น “ปรารถนารัก” ค่ะ หน้าปกยังไม่ได้ทวงบ.ก. เลย แต่ออกกับสนพ. ยาหยี ถ้ามีโอกาสจะอัพเดตอีกทีค่ะ แล้วเจอกันบทต่อไปค่า มิถุนา Busaba401@hotmail.com http://mithuna.bloggang.com จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 00:05:11

ความคิดเห็นที่ 15 ตอนเก่าๆ ณ พันทิป (ถ้าลิงค์เสีย ตามไปอ่านในบล็อกได้ค่ะ โดยเมลมาขอพาสเวิร์ดก่อนนะคะ) บทที่ ๑ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/12/W7304987/W7304987.html บทที่ ๒ http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2008/12/W7341767/W7341767.html บทที่ ๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7393519/W7393519.html บทที่ ๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7430580/W7430580.html บทที่ ๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7550408/W7550408.html บทที่ ๖ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7573446/W7573446.html บทที่ ๗ – ๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7607797/W7607797.html บทที่ ๙ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7644597/W7644597.html บทที่ ๑๐ – ๑๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7705491/W7705491.html บทที่ ๑๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7761080/W7761080.html บทที่ ๑๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7804385/W7804385.html บทที่ ๑๔ – ๑๕ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7884330/W7884330.html บทที่ ๑๖ – ๑๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8091176/W8091176.html บทที่ ๑๘ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8167867/W8167867.html จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 00:05:32

ความคิดเห็นที่ 16 ตอบกระทู้ Wild Monkey   555 ลืมอ่านก็ไม่เป็นไร จะได้อ่านเยอะๆ :-)) ส่วนดินกับแมรี่จะเป็นยังไง...ท่าทางคงไม่ราบรื่นง่ายๆ แต่รอดูต่อไปนะคะ :-)) scottie    อันนี้ก็ต้องรอดูต่อไปนะคะ แต่เท่าที่อ่านบทสนทนา...ดูท่าน่าสงสารมาริษาเสียแล้ว Mnemosyne   เดี๋ยวคราวหน้า...หนักของจริงเลยค่ะ ตอนนี้หนักใจไปก่อน :-)) goldensun   ช่ายเลยค่ะ แต่รอดูคู่นี้กันต่อไปนะคะ ยังอีกยาวเลยค่ะ Tyra    เห็นด้วยมากๆ เลยค่ะ จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 00:11:09

ความคิดเห็นที่ 17 กรี๊ด จบลงแบบกระชากใจคนอ่าน มาเคลียร์ไวๆนะคะ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 01:33:45

ความคิดเห็นที่ 18 โห  หายไปซะนานนะคะ ว่าแต่จะมี สามคู่อ่ะป่าวเนี่ย จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 03:52:07

ความคิดเห็นที่ 19 โอ รัชวินร้ายมาก ไม่อยากบอกเรือนขวัญว่าสมเลย แหะๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 10:37:52

ความคิดเห็นที่ 20 รออ่านข้อมูลชุดสอง... จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 19:10:42

ความคิดเห็นที่ 21 ทำตัวเองจริงๆ เรือนขวัญ โดนจับได้แล้วสารภาพ ใครจะเชื่อ ทั้งที่มีโอกาสบอกก่อนแท้ๆ ไม่แปลกที่ทัชชกรไม่ฟัง แต่ถ้ารัชวินล้มได้ คงได้กลับมาต่อกันใหม่ (มั้งคะ) สงสารแมรี่ด้วย ชอบใครไม่ชอบ ไม่เหมือนคู่ทัชชกรที่รู้สึกตรงกัน แต่กับดิน ดูจะใช้ประโยชน์แมรี่อย่างเดียว แย่จัง จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 52 21:31:43

ความคิดเห็นที่ 22 ตอบกระทู้... และบทที่ ๒๒ - ๒๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8488404/W8488404.html จากคุณ : มิถุนายน เขียนเมื่อ : 29 ต.ค. 52 23:56:00