ความคิดเห็นที่ 1 2. ตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ผมเอาแต่ฝันเห็นตัวเองจมน้ำมาไม่รู้กี่ครั้ง ต่อกี่ครั้ง วนเวียนซ้ำซาก อยู่กับความฝันเดิมๆ ความรู้สึกเดิมๆ จนเหมือนว่ามันได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปเสียแล้ว ผิดกับบางเรื่องที่ใครๆ ต่างก็คุ้นชินในชีวิตประจำวัน สำหรับผม กลับรู้สึกว่ามันผิดที่ผิดทางไปเสียหมด เหมือนจะมีส่วนที่ขาด หรือ ส่วนที่เกินอะไรบางอย่าง ซึ่งผมเองไม่อาจจะอธิบาย จนบางที ก็อดย้อนคิดไปไม่ได้ว่า ตัวของผมเองนั่นแหละ ที่อาจจะเป็นสิ่งแปลกปลอมในโลกใบนี้ แต่นึกๆ ดูอีกที คิดไปแล้วก็ใช่ว่าจะได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา ในเมื่อวันนี้ผมยังมีลมหายใจ และชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป ต้นตอของปัญหา อาจเป็นเพราะฮอร์โมนที่แปรปรวนของวัยรุ่น จึงทำให้อารมณ์ของผม มันไม่อยู่กับร่องกับรอยเท่าใดนัก ถ้าเป็นเช่นนั้น ทุกๆ คนในโลกซึ่งเคยได้ผ่านช่วงเวลาแบบนี้ ก็คงจะต้องเคยรู้สึกเหมือนๆ กันกับผม และถ้าเป็นอย่างนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นกับผม มันก็ไม่ใช่เรื่องที่สำหลักสำคัญอะไรเลย ใช่ไหมล่ะ เหมือนอย่างเช้าวันนี้ ที่ทุกคนก็ยังใช้ชีวิตกันไปตามปกติ แม่ยังเป็นคนแรกในบ้านที่ตื่นมาทำกับข้าว ป๊ายังหัวเสียกับการขุดเจ้าน้องชายวัย 10 ขวบของผมจากที่นอน ขณะที่ผมก็ยังหลับหูหลับตานอนหลับทำไม่รู้ไม่ชี้ต่อไป จะว่าไปก็น่าเห็นใจนายข้าวปุ้นอยู่เหมือนกัน ที่ทุกเช้าต้องถูกปลุกให้ลุกออกไปซ้อมว่ายน้ำตั้งแต่ไก่โห่ แทนที่จะได้นอนตื่นสาย เหมือนเด็กคนอื่นๆ ในช่วงปิดเทอมนี้ เพราะอย่างนี้ผมเลยไม่ค่อยได้เจอหน้าพ่อกับน้องชายสักเท่าไหร่ เพราะกว่าผมจะตื่น ป๊าก็พาปุ้นออกจากบ้านไปนานแล้ว พอสายๆ ผมไปเรียนพิเศษ เรียนเสร็จก็ไปเถลไถลกับเพื่อนต่อ จนค่ำๆ กลับมาบ้าน ถึงพอได้เห็นหน้ากันแว่บๆ ก่อนเข้านอน แต่ใช่ว่าผมจะขาดปฏิสัมพันธ์กับคนที่บ้านไปเลยทีเดียว อย่างน้อยก็มีแม่ผมคนนึงล่ะ ที่ได้คุยกันเป็นประจำ แล้วแต่ละเรื่องที่แม่มาชวนผมคุย ก็ล้วนอินเทรนด์ทั้งนั้น ไม่ว่าจะ แฟชั่น บันเทิง การเมือง ไข้หวัดหมู แม่ผมรู้หมด ทั้งที่วันๆ นึง แม่ก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหน จะอยู่แต่ที่บ้าน ซึ่งบ้านผมจะเป็นร้านขายพวกอะไหล่ชิ้นส่วนมือสอง แต่งานในร้านคงไม่ค่อยจะมีอะไรให้ทำสักเท่าไหร่ คุณนายรอบรู้เลยมีเวลาอัพเทรนด์ผ่านทีวีซะเยอะ โดยเฉพาะช่วงนี้ ที่แม่กับผมค่อนข้างจะสนิทกันเป็นพิเศษ คงเพราะแม่พยายามจะหาเรื่องมาคุยกับผมด้วยแหละ แต่ถึงอย่างนั้น ก็ใช่ว่าเราจะคุยกันได้หมดทุกเรื่อง ยังมีอีกหลายเรื่องที่ผมไม่ได้บอกแม่ เรื่องความฝันนั่นก็อย่างนึงล่ะ ไม่รู้สิ ... ไอ้อาการชอบมีความลับกับพ่อแม่เนี่ย สงสัยมันจะเป็นโรคติดต่อของวัยรุ่นนะ แล้วก็ทำไมไม่รู้อีกแหละ ที่วัยรุ่นจะชอบเอาเรื่องพวกนี้ ไปปรึกษากันเอง อย่างไอ้จ้อเพื่อนผมเนี่ย ผมก็คุยกับมันทุกเรื่อง แม้ว่ามันจะช่วยอะไรผมไม่ได้เลย ... จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 14:34:19

ความคิดเห็นที่ 2 3. ผมกับไอ้จ้อ มาเป็นเพื่อนซี้กันตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ จำได้ว่าเราย้ายมาเรียนห้องเดียวกันตอน ม.3 พอ ม.4 เราก็ยังได้เรียนห้องเดียวกันอีก จน ม.5 มันก็ยังไม่หนีหน้าผมไป เชื่อว่าขึ้น ม.6 เทอมหน้า ผมก็จะยังได้เจอหน้าประจวดแหลมๆ ของมันอีกแน่ ไม่รู้ว่าผมไปทำบุญร่วมชาติ ทำบาปร่วมกันกับมันมาแต่ปางไหน ถึงได้โดนไอ้เพื่อนรักหักเหลี่ยมตามหลอนไม่เลิก ทั้งที่มันน่าจะหลุดจากวงโคจรชีวิตผมไปตั้งแต่ ม.4 แต่ทำไมหนอ ... คนที่สูตรคูณแม่ 12 ยังท่องได้แบบงึกๆ งักๆ อย่างมัน ถึงเลือกเรียนต่อ ม.ปลาย สายวิทย์ - คณิต เฮ้อ ... ผมว่าอย่างมันไม่น่าจะคิดเอาเองหรอก มันต้องไปโง่ลอกใบลงทะเบียนใครเค้ามาแน่ๆ เชื่อผมสิ (ฮา ฮา) โถ ... จะไม่ให้ผมคิดกับมันยังงั้นได้ยังไงล่ะครับ ในเมื่อปีหน้าจะต้องแอดมิชชั่นกันแล้วแท้ๆ คนอื่นๆ เค้าก็เตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยกันโครมๆ แต่ไอ้บ้านี่ มันดันพูดหน้าตาเฉยว่า "กูไม่สนหรอก ไอ้เชี่ยอาร์เน็ต เอ็กซ์เน็ต อะไรนั่น คะแนนบ้าบอ มันก็แค่ตัวเลขในกระดาษ ประสบการณ์ชีวิตต่างหากที่สำคัญ เมิงเข้าใจไหม เกิดมาชาตินึง เมิงเป็นวัยรุ่นได้แค่ครั้งเดียวนะสาด" ตอนได้ยินคำพูดนี้จากปากมันครั้งแรก ผมจุกไปเลยนะ ต้องยอมรับว่าเพื่อนผม มันไม่ได้พูดผิดเลยสักคำเดียว แต่ ... บังเอิญว่า คนส่วนใหญ่ในประเทศอันศิวิไลซ์นี้ เค้าไม่ได้คิดอย่างที่เมิงคิดน่ะสิ ... ไอ้เพื่อนเอ๋ย ผมเองก็เป็นคนนึง ที่ยังคงคิดเหมือนๆ กับคนส่วนใหญ่ ยังเชื่อว่า การสอบแอดมิชชั่นเข้ามหาวิทยาลัยให้ได้นั้น เป็นเรื่องที่สำคัญมากๆๆๆ ... และมาก ขนาดที่ผมจะยอมสละเวลาทั้งหมดในช่วงปิดเทอมนี้ เวลา ... ซึ่งผมควรจะออกไปหาประสบการณ์ชีวิต เวลา ... ซึ่งผมควรจะใช้มันให้คุ้มค่ากับความเป็นวัยรุ่น เวลา ... ซึ่งผมจะไม่มีวันย้อนกลับมาใหม่ได้อีก แต่ผมก็ยังเลือกที่จะสละเวลาที่มีแค่ครั้งเดียวในชีวิตนั้น ไปกับการนั่งจดเล็คเชอร์ในห้องเรียนพิเศษ ... นี่แหละครับ ชีวิตวัยรุ่นไทย ในศตวรรษที่ 21 ถ้าจะเปรียบไอ้จ้อเหมือนปลาเป็นที่ว่ายทวนน้ำ ผมก็คงเป็นได้แค่ปลาตายที่ลอยไหลไปตามกระแส รอเพียงเวลาที่จะไปติดเกยตื้น ณ ที่ใดที่หนึ่ง ทว่าในโลกที่การสับขาหลอกยังเป็นเรื่องธรรมชาติ บางครั้งปลาเป็นก็คงนึกอยากจะลองว่ายตามน้ำดูบ้าง เหมือนที่จู่ๆ ไอ้จ้อก็ตัดสินใจมาลงเรียนพิเศษกับผม ด้วยเหตุผลง่ายๆ สไตล์มันว่า "กูมีลางสังหรณ์ว่าที่เรียนพิเศษที่เมิงไปเรียน แมร่งต้องมีหญิงเด็ดๆ ตรึมแน่เลยว่ะ (ฮา ฮา)" จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 14:39:22

ความคิดเห็นที่ 3 4. ผมเคยนึกเล่นๆ ว่า ถ้าลองเอาสมองไอ้จ้อไปผ่าดู บางที เราอาจจะค้นพบวิวัฒนาการรูปแบบใหม่ ของเผ่าพันธุ์มนุษย์ ที่ไม่ต้องการทั้งน้ำ และอาหาร แต่ดำรงชีพอยู่ได้ด้วย 'ความรัก' ล้วนๆ นั่นแหละ นิยามชีวิตของ ไอ้จ้อเพื่อนผม ชายมหัศจรรย์ผู้มองหาความรักในทุกขณะจิต ไม่ว่าจะสาวน้อยคนนั้นที่เดินสวนกันริมฟุตบาท หรือ พี่สาวนักศึกษาบนรถเมล์เขียวด่วนฟัดนรก ไปจนถึง แม่ค้าขายพานไหว้ครูที่ตลาดปากคลอง แม้เสี้ยววินาที ... ไอ้จ้อก็ไม่เคยปล่อยผ่านโอกาสที่จะได้พบกับรักแท้ของมัน แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังไม่เคยเห็นมันจะสมหวังกับใครสักที ทั้งที่มันนั้น ทั้งเรียนก็ไม่ดี กิจกรรมก็ไม่เด่น แถมหน้าตาก็ยังจัดอยู่ในระดับที่เรียกได้ว่า ... ชายหน้าแย่ ที่แม้แต่แย้ก็ยังเมิน โอ้ ... สรุปว่านี่เมิงไม่มีอะไรดีเลยสักอย่างนี่หว่า (ฮา) และก็ด้วยเหตุประการละฉะนี้นี่เอง จึงทำให้ชายหน้าแย่แต่ตาถึง อย่างนายจ้อเพื่อนผม ผู้ซึ่งหมายตาแต่สาวน่ารักๆ ที่มักจะมีแฟนแล้ว ได้รับบริจาคแห้วมารับประทานเป็นประจำ มิเสื่อมคลาย โอ้ ... เพื่อนเอ๋ย นายช่างไม่เจียมกะลาหัวตัวเองเอาเสียเลย (ฮา ฮา) "กูไม่ได้รักเค้า เพราะอยากให้เค้ารักกู เมิงเข้าใจไหม" นี่คือตัวอย่างเหตุผลเท่ห์ๆ ที่มันยกมาใช้แก้ตัวกับผม ในเวลาที่ความรักของมัน ได้มาถึงตอนอวสาน เหมือนจะเจ็บนะครับ แต่ก็ไม่นานนักหรอก ... เดี๋ยวเดียวเท่านั้นแหละ มันก็สร้างภาคต่อออกมาอีก จบจากน้องกิ๊บ ก็มาน้องเชอรี่ ต่อที่น้องวาย ตามด้วยน้องฝ้าย น้องฝน และน้องซี แล้วยังป้าปุ๊กกี้ น้องบีบี พี่น้ำหวาน น้องน้ำตาล พี่ตุ๊บติ๊บ ... โอย เหลือจะเอ่ย เอาเป็นว่าเพื่อนผมคนนี้ มันผ่านมาเยอะ เจ็บมาเยอะ แต่ ... ไม่เคยจำ! เพราะอย่างนี้ จึงไม่น่าแปลกใจเลยสักนิด ที่ไอ้จ้อมันจะตามมาเรียนพิเศษด้วยกันกับผม โดยตั้งเป้าหมายในการจีบหญิงไว้เป็นหลัก ดังภาษิตที่ว่า เรียนไม่ยุ่ง กูมุ่งแต่รักลูกเดียวโว้ย ซึ่งมันก็ได้มาทำตามความมุ่งหวังสมใจอยาก เพียงแค่อาทิตย์แรก มันก็เพิ่มยอดให้ตัวเองไปถึง 6 ราย แต่ถ้าหากจะให้สรุปยอดรวมจนถึงปัจจุบันล่ะก็ สถิตินั้นจะพุ่งสูงไปถึง 23 รายเลยทีเดียว โอ้ ... ไม่น่าเชื่อเลยนะครับว่า ในช่วงเวลาเพียงแค่เดือนกว่าๆ จะมีมนุษย์หน้าไหนที่อกหักซ้ำๆ ซากๆ ได้มากขนาดนี้ นับเป็นมิติใหม่ ที่น่าจับตามองซะไม่มี พูดได้ว่าชั่วโมงนี้ ไอ้จ้อเพื่อนผมมันกำลังเร่งทำยอดแบบสุดๆ ขนาดที่มีอยู่วันนึง ตอนเช้ามันไปตื๊อสาวคนแรกจนเกือบถูกตบ ตกเย็นมันยังไปเกี้ยวสาวอีกคน จนเกือบถูกแฟนเค้าตื้บได้อีก แล้วมันรอดมาได้ยังไงเหรอครับ? โถ .... ไม่น่าจะถาม ก็เพื่อนมันน่ะสิเข้าไปช่วย จะมีใครที่ไหนอีกล่ะ ... ก็ผมเองนี่แหละ ถึงอย่างนั้น มันก็ไม่ได้มีความรู้สึกเข็ดหลาบ หรือเกรงอกเกรงใจผมขึ้นมาเลยแม้แต่น้อย มันยังคงติดเครื่องเดินหน้ามองหาเหยื่อรายใหม่ ทั้งที่เพิ่งจะรอดเงื้อตีนกันมาหมาดๆ แท้ๆ จนที่สุดความพยายามของมันก็สัมฤทธิ์ผล "เฮ้ย! ไอ้เชี่ยปั้น กูเจอแล้วนะเว้ยเฮ้ย ... นางในฝัน ... คนเนี่ยรับรอง เนื้อคู่กันชัวร์ๆ" เป็นคำพูดแรกที่ผมได้ยินจากมัน ตอนหลังเลิกเรียนวันหนึ่ง ซึ่งทำให้ผมแว่บความคิดขึ้นมาในใจทันทีว่า ไอ้สาด ... ยังมีสาวสวยคนไหนในโรงเรียนนี้ ที่ยังไม่โดนคุณเมิงแทะโลมอีกเหรอวะ "น่ารัก อย่างกะนางฟ้า เห็นแว่บแรก กูก็รู้ว่าใช่เลย" โถ ... พ่อคนหล่อ ไอ้หน้าตาดี เรียนก็เก่ง กูว่าเมิงไปถามแฟนเค้าก่อนดีกว่ามั้ย "ที่สำคัญ กูไปสืบมาแล้วนะ ว่าเค้ายังไม่มีแฟนอ่ะ อิ๊ อิ๊ อิ๊" เฮ้อ ... นี่วันๆ เมิงเอาเวลาไปทำบ้าบออะไรมั่งเนี่ย แต่เอาเหอะ จะทำอะไรก็ทำ อย่าให้กูเดือดร้อนด้วยละกัน "แต่มันก็ยังติดปัญหาอยู่อีกนิดนึงน่ะสิ" เอ่อ ... ได้กลิ่นอะไรแหม่งๆ กันไหมครับ อืม ... สงสัยกลิ่นฝนจะตก ถ้างั้น ... ผมควรจะรีบกลับบ้านตอนนี้เลยดีกว่านะ ก่อนที่จะ ... "ไอ้ปั้น! เมิงต้องช่วยกูนะ ช่วยกูด้วยน้า พลีสๆๆ" จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 14:46:56

ความคิดเห็นที่ 4 5. เอากับมันจนได้สิครับ ไม่รู้ว่าผมคิดถูกหรือคิดผิด ที่ไปคบมันเป็นเพื่อน ช่างสรรหาแต่เรื่องปวดกบาลมาให้ไม่เว้นแต่ละวัน จะปฏิเสธมันก็ไม่ได้ ... เฮ้อ กูละเบื่อ เอาล่ะ ในเมื่อมันกล้ามาเอ่ยปากขอร้อง เพื่อนกัน ยังไงผมก็ต้องช่วยมันอยู่ดีนั่นแหละ เพราะไม่อย่างนั้น มันคงโทรมาตื๊อผมทั้งคืน ไม่ต้องหลับ ต้องนอนกันพอดี ซึ่งเป้าหมายใหม่ของไอ้เพื่อนรักนักล่าคราวนี้ ก็ทำเซอร์ไพรส์ผมได้ไม่น้อยเลยทีเดียว เพราะเธอคนนี้ เป็นเด็กเรียนแบบสุดๆ ไปเลยน่ะสิ ให้ตายเหอะ! ไม่รู้ว่าไอ้มนุษย์ที่สมองหยุดเติบโตตั้งแต่ 3 ขวบอย่างมันเนี่ย คิดอุตริอะไรขึ้นมาถึงนึกจะจีบแม่สาวสมองเพชร เจ้าของฉายา หุ่นยนต์เล็คเชอร์ ผู้ที่เกิดมาเพื่อก้มหน้าก้มตาเรียนอย่างเดียว โอ้ ... แค่คิดก็สยองแล้วครับ ระหว่างเธอกับมัน ช่างเป็นคู่ที่หาความเหมาะสมไม่เจอเลยจริงๆ (ฮาว่ะ) และเพื่อความกระจ่างแจ่มแจ้ง ... ตรงจุดนี้ ผมจะขออธิบายเพิ่มเติมเกี่ยวกับเธอคนนี้ไว้อีกสักหน่อย - เธอคนเราพูดถึงกันอยู่นี่ มีชื่อเล่นจริงๆ ว่า ... แตม - เป็นเด็ก ร.ร.คอนแวนต์ชื่อดังแถวสีลม แน่อนว่า ห้องคิงส์ - เกรดเฉลี่ยไม่ต้องพูดถึง ถ้ามีเกรด 5 ก็ต้องยกให้เค้าล่ะ - คุณเธอเป็นลูกสาวคนเดียว ฐานะทางบ้านรวยมากๆๆๆ - รูปร่างคอมแพค สูง 164 ซ.ม. หนัก 40 ก.ก. สัดส่วน ... เอ่อ ... คือ พอดีว่าผมสั่งให้ไอ้จ้อมันหุบปากไปซะก่อน ก็เลยไม่รู้ว่าเธอสัดส่วนเท่าไหร่ แต่ก็นะ ... จะอยากรู้กันไปทำไมเหรอครับ หา! ไม่รู้ว่าไอ้บ้าจ้อ มันไปเอาข้อมูลพวกนี้มาจากไหน แต่เชื่อเหอะ เรื่องแค่นี้ไม่เหลือบ่ากว่าแรงมันหรอก เพื่อนผมคนนี้ มันเป็นคนมีความพยายามสูง แต่เฉพาะกับเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องเท่านั้นนะ แล้วที่มันต้องการความช่วยเหลือจากผมน่ะ ที่จริงก็มีสาเหตุมาจากนิสัยประหลาดของมันเนี่ยแหละ เพราะไอ้บ้าเนี่ย มันเป็นโรคกลัวครูบาอาจารย์ แม้มันจะอุตส่าห์กลั้นใจมาเรียนติวพร้อมผม แต่ก็ไม่ได้เรียนห้องเดียวกันหรอกนะ เพราะห้องที่ผมลงเรียน มันเป็นห้องที่อาจารย์ยืนสอน ส่วนมันต้องไปอยู่โน่น ... ห้องถ่ายทอดสดผ่านทีวี ด้วยเหตุฉะนี้นี่เอง จึงกลายเป็นหน้าที่ของผม ที่จะต้องทอดสะพานให้มันเข้าไปทำความรู้จักกับแตม เพราะคุณเธอน่ะ นั่งเรียนห่างจากผมไปแค่ 2 โต๊ะ จะลุกเข้า ลุกออกไปไหน เธอก็ยังต้องเดินเฉียดหน้าผม แต่นั่น ... ก็ไม่ได้ช่วยให้ผมมีโอกาสทำความรู้จักกับเธอสักนิด เพราะมันยังติดปัญหาอยู่อีก 2-3 อย่าง คือ ข้อ 1. คุณเธอเดินเร็วมาก มองแต่ทาง ไม่มองคน ข้อ 2. พอนั่งโต๊ะได้ปุ๊บ คุณเธอก็จะสนใจแต่ ... อาจารย์ - กระดาน - แล้วก็ชีทเรียน เท่านั้น! และข้อสุดท้าย ซึ่งค่อนข้างจะเป็นปัญหาใหญ่มาก คือ ... ผมคุยกับผู้หญิงไม่เป็น ... แล้วก็ไม่เคยคุยด้วย ทำไมล่ะ ก็ไอ้ผมมันเรียนโรงเรียนชายล้วนมานี่คร้าบ! ตั้งแต่เข้า ม.1 ผมก็ขลุกอยู่แต่กับเพื่อนผู้ชาย เรื่องจะมีเพื่อนผู้หญิงน่ะลืมไปได้เลยครับ แค่เจอสาวต่าง ร.ร. ในงานสัปดาห์วิชาการ พวกผมยังตื่นเต้นกันแทบตาย แล้วนี่จะผมให้เข้าไปคุยกับดาวคอนแวนต์ บ้าหรือเปล่าครับเพื่อนจ้อ คิดว่าคนอื่นเค้าหน้าด้านเหมือนเมิงกันหมดหรือไง "มันไม่ยากหรอก แค่เมิงต้องเข้าใจสเต็ป คืออย่างงี้นะ มันต้องเริ่มจาก ..." "ถ้าเมิงรู้ดี ทำไมไม่เข้าไปคุยเองเลยวะ" "บอกแล้วไง คุยได้กูคุยไปแล้ว" "ไมไม่ได้วะ กับคนอื่นกูเห็นเมิงก็คุยเอง" "มันไม่เหมือนกัน ... เมิงไม่เข้าใจอ่ะ คือ คนเนี่ยกูเอาจริงนะเว้ย" "เอาจริงแล้วไมไม่คุยเองวะ" "ก็ ... ก็มันไม่มีจังหวะ เมิงเข้าใจมะ" "เหอะ ไม่เข้าใจว่ะ" "เมิงอ่ะ ช่วยกูหน่อยนะๆๆ ปั้นนะ" จะอะไรก็ตาม ลงท้ายผมก็ยังต้องช่วยมันอยู่ดี แต่ตอนนี้ยังนึกไม่ออกว่าจะช่วยยังไง ก็เลยได้แต่นั่งมองปอยผมหางม้าของคุณเธอไปพลางๆ เฮ้อ ... สงสัยจะยังไม่มีจังหวะ อย่างที่มันว่าจริงๆ แหละ แต่แล้วทันใดนั้นเอง เรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ... ! เมื่อจู่ๆ คุณหนูหางม้าที่ผมจับจ้องมองอยู่ เธอลุกขึ้น แล้วค่อยๆ เดินแทรกตัวออกจากห้องไป ... แล้วมันน่าแปลกใจตรงไหนเหรอ? โถๆๆ ... ความจำปลาทองกันจังเลยนะ ลืมกันไปแล้วเหรอไงครับ ว่ายัยนี่น่ะเป็นหุ่นยนต์เล็คเชอร์ จู่ๆ มาลุกออกจากห้องไปตอนที่อาจารย์กำลังสอนอยู่เนี่ย ผมว่ามันโคตรบรมแปลกเลยล่ะครับ ... ออกไปเข้าห้องน้ำเหรอ? เออสินะ ... มันก็มีความเป็นไปได้อยู่นี่นา ตอนที่เดินออกไปก็เห็นหน้าเธอดูเหยๆ ซะด้วย ถ้าอย่างงั้น แล้วจะตกใจกันไปทำไมล่ะเนอะ (ฮา กลบ) แต่ ... พอนึกได้อย่างนี้ เอ่อ ... ไอ้ผมเองก็ชักจะตุ่ยๆ ขึ้นมาบ้างสิ อืม ... สงสัยจะต้องตามเธอไปห้องน้ำซะแล้วล่ะ ว่าแล้ว ผมก็ชะแว่บออกจากห้องมาจนได้ เฮ้อ ... ไอ้ทางเดินนอกห้องตอนไม่มีคนอยู่เลยเนี่ย มันดูเงียบๆ พิลึกนะ เหมือนไม่ใช่ที่ๆ ผมรู้จักเลย เพราะปกติที่ผมเห็น มันจะต้องมีคนออกันอยู่เต็มไปหมด ทั้งนั่ง ทั้งยืน ทั้งเดิน ขวักไขว่กันไปกันมา แล้วยังเสียงของพวกขาเม้าท์ที่คุยกันดังขรมไปหมดอีก เฮ้อ ... (ซ้ำ) แต่พอได้มาเห็นตอนมันเงียบๆ แบบนี้ ผมว่าก็ดีนะ ค่อยดูสมกับเป็นสถานศึกษาขึ้นมาหน่อย เดินคิดอะไรเพลินๆ มาไม่นาน ผมก็ไปปะกับเป้าหมายของไอ้เพื่อนเลิฟซะงั้น อ้าว? นี่เธอไม่ได้มาเข้าห้องน้ำหรอกเหรอเนี่ย เพราะถ้าเธอจะไปเข้าห้องน้ำ ก็ต้องขึ้นไปชั้น 3 เพราะห้องน้ำผู้หญิงอยู่ชั้น 3 แต่ถ้าผมจะเข้าห้องน้ำ ก็ต้องอยู่ชั้น 2 เพราะห้องน้ำผู้ชายอยู่ชั้น 2 แล้วคุณเธอมาแอบหลบมุมอยู่ตรงนี้ ทำไมกันล่ะ? แถมยังยืนบิดซะขนาดนั้น ... เอ ผมว่ามันยังไงๆ แล้วนะ ดูหน้าเธอสิ ... โห ท่าทางกำลังปวดสุดๆ เลยนะนั่น เฮ้ย! อย่างนี้ไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำแล้วแน่ๆ "เธอ ... เป็นอะไรหรือเปล่า" วินาทีนั้น ผมตัดสินใจเข้าไปถามเธอทันที ... เธอไม่ตอบอะไร ... แค่เงยหน้าขึ้นมอง ... ก่อนที่จะล้มลงไป "เฮ้ย" ผมเผลอร้องเสียงหลงออกมา เมื่อเธอโถมทิ้งดิ่งมาใส่ แล้วน้ำหนักตัวเธอที่ดูเหมือนจะเบาๆ เนี่ย เอาเข้าจริง ก็ทำผมทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นได้เหมือนกันนะ แต่ยังไงก็ดีกว่าปล่อยเธอล้มหน้าทิ่มไปละกัน เอาล่ะวะ ... ผมก้มลงมองเธอที่อยู่ในอ้อมแขนของผม หน้าเธอขาวซีดมากๆ ... แต่ก็ยังดูน่ารัก เนื้อตัวเธอเย็นเฉียบ ... แต่ก็นิ่มเนียนสุดๆ คงเพราะอย่างนี้แหละมั้ง ไอ้จ้อมันถึงได้คลั่งนัก สวย รวย เก่ง เพอร์เฟ็คจนใครๆ อาจเห็นเธอเป็นนางฟ้า แต่สำหรับผม ... คนที่กำลังอุ้มเธออยู่ในตอนนี้ เธอก็คือ คนป่วยอาการหนัก ซึ่งต้องได้รับการช่วยเหลืออย่างด่วนที่สุดในเวลานี้ จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 14:54:36

ความคิดเห็นที่ 5 6. ท่ามกลางความอยากรู้อยากเห็นของพวกที่มามุงดู แตมซึ่งนอนอยู่บนเตียงเข็น ก็ถูกยกขึ้นรถพยาบาลไป "เฮ้ย! มีรัยกันวะเมิง" น่าแปลกที่ไอ้จ้อเพิ่งโผล่มา แถมยังไม่รู้อะไรเลยสักนิด ทั้งที่ปกติแล้ว เวลามีเหตุด่วนเหตุร้ายอะไรเกิดขึ้น มันจะเป็นคนแรกๆ ในรายชื่อสมาชิกกลุ่มไทยมุง "เกิดอะไรขึ้นเหรอ?" แต่ถึงกระนั้น ด้วยประสบการณ์ของนักมุงอาชีพ แค่เห็นหน้าเหวอๆ ของผม มันก็อ่านได้ทันทีเลยว่า งานเนี่ย ต้องไม่ใช่แค่เรื่องของชาวบ้านแน่ๆ "ไอ้ปั้น!" ไอ้จ้อเริ่มเปิดเกมรุก ขณะที่ในสมองของผม ก็กำลังนึกหาคำตอบดีๆ ให้กับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมไม่ได้กำลังจะคิดหาคำแก้ตัวอะไรหรอก แต่ที่ต้องคิด ก็เพราะว่าผมรู้จักไอ้เพื่อนคนนี้ดี และรู้ว่ามันบ้าพอจะวิ่งไล่ตามรถพยาบาลไปทันที ที่รู้ว่าคนที่อยู่ในรถคันนั้นเป็นใคร "เอ้า พอได้แล้ว ไปๆ เข้าห้องไปเรียนต่อ" โอ้ ... เหมือนเสียงสรรค์เลยครับ ที่ครูมาไล่ให้กลับเข้าห้องพอดี งานนี้ผมเลยรอดตัว ยังไม่ต้องตอบอะไรไอ้จ้อในตอนนั้น แม้ว่ามันจะกลับมาคาดคั้นเอากับผมอีกครั้งหลังเลิกเรียน แต่ดีกรีความบ้าของมันก็ลดลงไปเยอะแล้วล่ะครับ "อ๋อ ... เรื่องมันเป็นอย่างนี้นี่เอง" ที่สุด ผมก็ได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้ไอ้จ้อฟัง ดูท่ามันจะเข้าใจอะไรๆ ได้ง่ายกว่าที่ผมคิดไว้เยอะแฮะ ง่ายจนไม่น่าเชื่อว่า ไอ้คนที่ทำท่าทรงภูมิอยู่ตรงหน้าผม มันจะเป็นคนเดียวกับไอ้เพื่อนรักคนที่ผมรู้จัก "จากหลักฐานที่มีทั้งหมดในตอนนี้ ฟันธงได้เลยว่า เธอจะต้องเครียดลงกระเพาะอย่างแน่นอน" ไม่อยากจะเชื่อ ... ดูการพูดการจาของมันสิครับ ผมว่า ผมคงต้องเปลี่ยนทัศนคติต่อท่านจ้อใหม่เสียแล้ว "ปวดท้องเพราะเครียดเหรอ?" ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังสงสัยในสมมุติฐานนี้อยู่อีกนิดหน่อย "แน่นอน ชัวร์ป้าบ พันเปอร์เซ็นต์ ... ไอ้อาการแบบนี้น่ะ กูเห็นบ่อยเลยในซีรีย์เกาหลี นางเอกเครียดมากๆ ก็ปวดท้องจนสลบไปแบบนี้แหละ" ตื้นตัน ... ตื้นตันซะจนพูดไม่ออกเลยทีเดียว นี่คุณเมิงไปเอาไอเดียมาจากละครเกาหลีหรอกเหรอ ไอ้บ้าเอ๊ย แล้วนี่ผมควรจะเชื่อมันดีมั้ยเนี่ย เฮ้อ ... "ยิ่งรู้อย่างงี้ กูว่า กูยิ่งต้องจีบแตมให้ได้เลยว่ะ" เอ่อ ... คนเค้าไม่สบาย แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับที่คุณเมิงจะจีบเค้าวะ เอ๊ะไอ้นี่ จะโมเมอะไรก็ให้มันมีเหตุผลหน่อยสิ "เพราะมีแต่ความรักจากกูเท่านั้น ที่จะช่วยรักษาโรคทางใจให้เธอได้" โอ้ ... เอากับมันสิครับ เพ้อกันไปใหญ่แล้ว พ่อยอดวีรบุรุษ เอาวะ อยากจะเป็นฮีโร่นักก็เอา "เมิงก็ต้องช่วยกูด้วย ไอ้ปั้น" จนได้สิ สุดท้ายมันก็ยังมาจบที่ผมอีกจนได้ เฮ้อ ... (รอบสอง) ไม่รู้ว่าที่ผมเดินหมดแรงกลับบ้านมาทุกวันนี้เนี่ย มันเป็นเพราะผมเหนื่อยจากการเรียนพิเศษมาทั้งวัน หรือเพราะมัวแต่ยุ่งกับไอ้เรื่องบ้าๆ บอๆ พวกนี้กันแน่ เป็นวัยรุ่น ทำไมมันถึงวุ่นวายอย่างนี้หนอ? เฮ้อ ... (รอบสาม) วัยรุ่นเซ็ง และกว่าที่ผมจะกลับมาถึงบ้าน ก็ปาไป 2 - 3 ทุ่ม วันนี้ แม่ก็ยังเปิดประตูบ้านแง้มไว้รอผมเหมือนอย่างเคย แต่ที่ดูจะต่างจากทุกวัน ก็คือเสียงที่ดังลอดออกมา "กูบอกแล้วใช่ไหมว่า อย่าเล่นเวลาซ้อม" ที่โต๊ะกินข้าว นายปุ้นกำลังถูกป๊าดุ "เมิงเอาแต่เล่นๆ อยู่อย่างนี้ เมื่อไหร่จะพัฒนา เมิงว่ายน้ำมากี่ปีแล้ว ไอ้เชี่ย ยิ่งว่ายไป ยิ่งถูกเค้าแซง อายเค้าบ้างไหมเนี่ย หา? เด็กแมร่งเพิ่งจะหัดว่าย ..." "ไมล่ะ! ก็ปุ้นไม่ใช่พี่ปั้นหนิ" ประโยคสั้นๆ นี้ ทำให้ป๊าแน่นิ่งไปในทันที ก่อนที่จะ ... ... ผัวะ! ถึงป๊าจะเป็นคนที่พูดไม่เพราะ ทั้งยังจะเจ้าอารมณ์ แต่ก็ยังไม่เคยมีสักครั้ง ที่ป๊าจะใช้กำลังรุนแรงกับลูก เหมือนอย่างที่เกิดขึ้นแล้วในตอนนี้ ... แม่ขยับลุกเข้าไปดูอาการน้องปุ้น ... ที่แก้มนั้น มีรอยแดงขึ้นเป็นจ้ำชัด ... ทว่า แผลกายนั้น ก็คงยังไม่เจ็บ เท่ากับที่ใจ "ปุ้นจะไม่ว่ายน้ำแล้ว!" คือคำพูดทิ้งท้าย ก่อนที่น้องชายผมจะหนีขึ้นห้องไป และไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ ที่ผมเห็นป๊ายืนนิ่งอยู่อย่างนั้น จนกระทั่ง ... "ปั้น กลับมาเมื่อไหร่ลูก" ทันทีที่แม่หันมาเห็นผม วินาทีที่ยาวนานนั้นก็ได้สิ้นสุดลง ทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันได้ผ่านไปแล้ว แต่ไม่ว่ามันจะผ่านไปอีกนานแค่ไหน ก็จะยังคงมีสิ่งหนึ่ง ที่ค้างคาอยู่ในใจผมว่า ในตอนที่ป๊ากำลังจะเดินเลี่ยงออกไปนั้น สิ่งที่ผมเห็น ... มันคือหยดน้ำตาของคนเป็นพ่อใช่มั้ย? จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 15:02:43

ความคิดเห็นที่ 6 อ่า... ลงชื่อติดตามอยู่นะคะ มีต่อเปล่าเนี่ย ? กะลังลุ้นเลย ปล. คิดวา่าสาวน้อยคอนแวนต์ ผอมไปหน่อยนะคะ สูง 164 หนัก 40 นี่ความจริงจะต้องเป็นตะเกียบเดินได้แล้ว ^^" จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 16:02:44

ความคิดเห็นที่ 7 เรียนว่ายน้ำเพื่อแข่งเหรอ? เพื่อนจ้อจะรับประทานแห้วต่ออีกหรือเปล่าอ่ะ รออยู่นะครัย จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 18:16:08

ความคิดเห็นที่ 8 เอามาจากเกาหลี ระวังแตมจะเป็นลูคีเมียแล้วตาบอดนะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 19:28:46

ความคิดเห็นที่ 9 7. นัยน์ตาผมมองไม่เห็นสิ่งใดเลย นอกจากความมืดมิด ขณะที่ความหนาวเหน็บค่อยๆ ซึมผ่านผิวหนัง ลึกไปถึงกระดูก พร้อมกับมวลของเหลวก้อนมหึมาที่ไหลอัดเข้ามาจนท่วมปวด ... นี่น่ะเหรอ ... ความรู้สึกจริงๆของคนที่กำลังจะจมน้ำตาย ... มันเป็นความรู้สึกที่แสนจะทรมานเหลือเกิน แต่ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้นะ ทั้งหมด มันแค่ความฝันไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมล่ะ ... ทำไมผมถึงหายใจไม่ออก หรือว่า ... ผมกำลังจะตายแล้วจริงๆ? ไม่นะ ... ผมเพิ่งจะอายุ 17 ชีวิตของผมเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น ยังมีอะไรอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมยังอยากจะทำ ผมยังมีคนที่รัก มีเพื่อน มีครอบครัว มีคนที่ต้องการผม ผมจะตายตอนนี้ไม่ได้! น้ำเหรอ ... ผมกำลังจมน้ำใช่ไหม แต่ผมว่ายน้ำได้หนิ ผมว่ายน้ำเป็น แค่ว่ายขึ้นไปเรื่อยๆ ว่ายขึ้นไปหายใจบนผิวน้ำ แต่ทำไมล่ะ ... ทำไมผมถึงขยับตัวไม่ได้? มันเหมือนกับว่ามีพลังมหาศาลมากดทับเอาไว้ และผลักตัวผมให้จมดิ่งลงไปเรื่อยๆ ไม่สิ ... อันที่จริง มันน่าจะอยู่ในตัวของผมเองใช่ไหม พันธนาการที่ตอกยึดร่างกายผมเอาไว้ไม่ให้ขยับเขยื้อน จริงๆ แล้วมันอยู่ในตัวของผมเองต่างหากล่ะ แล้วอย่างนี้ ผมควรจะทำยังไงดี ... ใครก็ได้ช่วยบอกหน่อยเถอะว่า ผมควรจะทำยังไง ไม่มีเวลาเหลืออีกแล้ว ผมต้องเอาชีวิตรอดจากตรงนี้ให้ได้ ผมต้องทำอะไรซักอย่างเดี๋ยวนี้ ก่อนที่ผมจะ ... ... เกือบตาย ฝันร้ายกลางดึกคืนนี้ ทำเอาผมแทบจะแย่ เป็นครั้งแรก ที่ผมคิดว่าตัวเองกำลังจะต้องตายแล้วจริงๆ สิ่งที่เกิดขึ้น มันทำให้ผมต้องยอมรับว่า เมื่อความตายมาปรากฏขึ้นตรงหน้า ... ผมรู้สึกหวาดกลัวมันมากมายขนาดไหน ขอบคุณ ... ที่ทุกอย่าง เป็นแค่ความฝัน ขอบคุณ ... ที่ตอนนี้ ผมยังมีลมหายใจ ขอบคุณมากๆ ขอบคุณจริงๆ ผมหันไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดดูนาฬิกา เกือบจะตี 2 แล้ว ตอนที่ผมตื่นขึ้นมาจากฝันร้ายนั่น เฮ้อ ... จะว่าไป โลกเรานี้ก็แปลก ทั้งที่เมื่อกี้ผมเพิ่งจะฝันว่าตัวเองจมน้ำอยู่แหม่บๆ แต่พอตื่นขึ้นมา ทำไมกลับรู้สึกคอแห้งผากแบบสุดๆ ยังกับไปหลงทะเลทรายไม่ได้กินน้ำมาสักอาทิตย์ เพราะอย่างนี้แหละมั้ง ใครๆ เค้าถึงว่า ความจริงกับความฝัน มันมักจะตรงข้ามกันเสมอ ส่วนใครคนที่ว่านั่นจะเป็นใคร ผมไม่สนหรอกครับ ตอนนี้ ผมสนแต่จะได้น้ำเย็นๆ สักแก้วมากกว่า แต่ทว่าโดยปกติแล้ว ถ้าไม่เกิดเหตุฉุกเฉินแบบสุดๆ จริงๆ เหมือนเมื่อคืนก่อน ที่ทำให้ผมต้องลุกมาซักกางเกงลิงกลางดึกแล้วล่ะก็ ให้ตายยังไง ผมก็ไม่มีทางลุกออกจากเตียงหรอกนะ อ๊ะๆ อย่าเพิ่งคิดว่าผมเป็นคนกลัวผีนะครับ เพราะผีน่ะ ไม่มีจริงในโลก ส่วนเหตุผลจริงๆ ก็คือ ผมไม่รู้ว่าจะลุกไปทำไม เพราะบางอย่างแกล้งนอนๆ หลับๆ ไปก็ลืมแล้ว ไม่จำเป็นต้องลุกไปให้เสียเวลานอนเลยนี่เนอะ ตัวอย่างก็เช่น ที่ผมกำลังหิวน้ำแบบสุดๆ อยู่เนี่ย ถ้านอนหลับไป ผมก็ไม่รู้สึกถึงมันแล้ว ถูกไหมล่ะ ถ้าอย่างนั้น ผมจะลุกไปทำไมให้เมื่อยล่ะ เนอะๆ เออ ... ก็คิดได้นะ ไอ้ที่พูดมาเนี่ย แต่ ... เอาเข้าจริง ยังไงก็หลับไม่ลงน่ะสิ อืม ... ก็พยายามแล้วนะ แต่ ... ไม่ไหวแล้ว กูหิวน้ำจริงๆ โว้ย ในที่สุด ผมก็ต้องย่องลงมาหาน้ำเย็นๆ กินจนได้ จะว่าไป ไอ้ความหิวเนี่ย มันเอาชนะได้ทุกอย่างเลยนะ ได้ถึงขนาดที่ว่า ใครบางคนยอมที่จะโดนเหยียบตาย เพียงเพื่อจะแย่งข้าวแค่กล่องเดียว ส่วนใครบางคนที่ว่านี้จะเป็นใคร ผมว่าอย่าไปพูดถึงเลยครับ พี่เค้าไปดีแล้ว ... เหอะ เหอะ โชคยังดี ที่คืนนี้ แม่ผมเค้าลืมเปิดไฟชั้นล่างทิ้งเอาไว้ ไม่งั้นผมคงไม่กล้าเดินลงมาคนเดียวแน่ๆ ไอ้ครั้นจะให้ไปปลุกนายปุ้นลงมาเป็นเพื่อน ก็เกรงใจ เพราะเมื่อหัวค่ำก็เพิ่งจะมีเรื่องกันไปหมาดๆ แต่ถึงจะเปิดไฟสว่างยังไง มายืนคนเดียวเปลี่ยวๆ นานๆ แบบนี้ มันก็หวิวๆ เหมือนกันนะ เอาเป็นว่า รีบๆ กินให้เสร็จๆ แล้วกลับขึ้นห้องไปนอนดีกว่า ก่อนที่จะเจอ ... เอ่อ ... ผมว่า ... ผมเห็นอะไรแว่บๆ นะ คือ ... มันแว่บๆ อยู่ที่หางตานี่แหล่ะ ตรงนี้เลย แบบว่าเมื่อกี้อ่ะ ตอนที่ผมกำลังจะหันไป ... นั่นไงล่ะ ... ตรงนั้นชัดๆ เลย เอาแล้วไงกู ยิ่งไม่อยากเจออยู่ด้วย นะโม นะโม หลับตาวิ่งขึ้นบันไดไปเลยแล้วกัน แต่เดี๋ยวก่อนสิ! แล้วถ้ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดล่ะ ถ้าที่ผมเห็น มันเป็น ขโมยล่ะ! ... เอาว่ะ ไหนๆ ก็ไหนๆ ลองไปดูหน่อยละกัน ... นั่นไง! ป๊ะ โท่น โท่น เลย ว่าแล้วไหมล่ะ มีคนอยู่จริงๆ ด้วย ท่าทางกำลังง่วนอยู่เลย ซึ่งคนที่ผม ป๊ะ โท่น โท่น อยู่เนี่ย เค้าก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก เป็นป๊าของผมเองแหละ กำลังทำงานง่วนอยู่เลย ความจริงผมก็เพิ่งรู้นะว่า ดึกๆ อย่างนี้ป๊าผมเค้าก็ยังไม่นอน อย่างว่าแหละครับ ก็ผมมันพวกคนนอนเร็ว ก็เลยไม่เคยรู้ว่า ป๊าผมเค้าต้องมานั่งทำงานอยู่คนเดียวจนดึกดื่นป่านนี้ ซึ่งมันก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าแปลกอะไร กับคนที่กลางวันจะยุ่งอยู่แต่กับการพาลูกไปซ้อมว่ายน้ำ คอยตามไปดูแลลูก เวลาที่เหลือพอจะได้ทำงานอย่างอื่นบ้าง ก็คงจะมีแต่ช่วงที่ใครๆ เขาพักผ่อนนอนหลับกันนี่แหละ เพราะอย่างนี้แหละมั้ง ป๊าถึงหัวเสียมาก เวลาที่เห็นลูกไม่ตั้งใจซ้อม เฮ้อ ... เอาเป็นว่าตอนนี้ผมกลับขึ้นไปนอนต่อดีกว่า ... แต่มาคิดๆ ไป ก็ไม่รู้นะว่าวันพรุ่งนี้จะเป็นยังไงบ้าง ถ้าเกิดนายปุ้น จะไม่ว่ายน้ำอีกแล้วจริงๆ ซึ่งผมคงได้แต่ภาวนาอย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย เพราะถ้ามันเกิดขึ้นจริง ... ผมว่าป๊าคงจะต้องเสียใจมากแน่ๆ จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 52 01:38:22

ความคิดเห็นที่ 10 8. พระเจ้าคงจะได้ยินคำขอของผมเมื่อคืน เช้านี้ผมจึงตื่นมาเจอแต่แม่ที่นั่งดูหนังรอบเช้าอยู่คนเดียว ส่วนพ่อกับน้องชายผม ก็คงจะพากันไปที่สระว่ายน้ำแล้ว อันที่จริง ผมคงจะวิตกกับเรื่องเมื่อคืนนี้มากจนเกินไป ทั้งที่เหตุการณ์คล้ายๆ กันนี้ ก็เคยเกิดขึ้นมาแล้วหลายครั้ง และทุกครั้ง ก็จะจบลงด้วยการที่ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ อย่างกับว่าไม่เคยมีอะไรเลยในบ้านหลังนี้ นี่แหละครับสไตล์เรา ... นิ่งๆ และ เนียนๆ กันไป ตามแบบฉบับของครอบครัวอันเป็นที่รักยิ่งของผม (ฮา) เอาเป็นว่า ตอนนี้ผมไม่มีปัญหาเรื่องครอบครัวแล้ว แต่ ... ไอ้เพื่อนรักของผมนี่สิ! เพราะหลังจากที่แตมถูกส่งขึ้นรถพยาบาลไปวันนั้น เธอก็ยังไม่ได้กลับมาเรียนอีกเลย ซึ่งนั่นทำให้ไอ้จ้อมันงุ่นง่านใจแบบสุดๆ เลยทีเดียว “เฮ้ยเมิง กูรู้สึกสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้ว่ะ” “สังหรณ์เชี่ยไรอีกวะ” “ไอ้สาด ... นี่เมิงไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอวะ ไอ้เชี่ยปั้น แตมเค้าขาดเรียนไปเป็นอาทิตย์ๆ แล้ว เมิงรู้มั้ยเนี่ย” “เออ รู้ ... แล้วไงวะ” “กูสงสัยว่าเค้าจะอาการหนักว่ะ” ในบางอารมณ์ผมก็รู้สึกรำคาญไอ้จ้อเหมือนกันนะ ไม่รู้ว่ามันจะอะไรกันนักกันหนา กับผู้หญิงที่มันเองก็ยังไม่เคยคุยด้วยซักคำเนี่ย “ไม่ได้แล้ว กูต้องทำอะไรซักอย่าง” และนั่นคือจุดเริ่มต้น ถึงร่างแผนการบ้าๆ ของไอ้คนบอๆ ซึ่งคิดที่จะเข้าไปขโมยประวัตินักเรียนในโรงเรียนกวดวิชา เพื่อเป็นเบาะแสติดตามไปยังบ้านของหญิงสาวที่ล้มป่วย ซึ่งทันทีที่ผมได้ยินมันพูด ความคิดแรกที่แว่บเข้ามาก็คือ ถลุย ... ไอ้บ้าหม้อ ไอ้สมองเม็ดเท่าก๋วยจี๊ นี่เมิงเอาซ่งติงมาช่วยคิดหรือยังไงวะ สาด แต่กระนั้นผมก็ยังไม่ได้หลุดปากพูดออกไป เพราะรู้ว่า คนอย่างไอ้จ้อ ลองพูดออกมาได้ มันก็ต้องทำได้แน่ๆ แล้วยิ่งไปด่ามัน ก็เหมือนท้าให้มันปีนไปบ้านเค้าซะอีก เพราะฉะนั้นผมควรจะใช้วิธีพูดที่ดูฉลาดมากกว่านั้น อย่างเช่น ... “เฮ้ย ... ถ้าเกิดเค้าอาการหนักจริงๆ ก็น่าจะนอนอยู่โรงบาลมากกว่ามั้ยวะ” ได้ผล คำพูดของผมทำให้ไอ้จ้อชะงักไป “เออ ... ก็จริงของเมิงนะ งั้นถึงกูได้ที่อยู่บ้านเค้ามา มันก็ไม่มีประโยชน์สิวะ” ที่สุดมันก็เลยยอมล้มเลิกไอ้แผนการเน่าๆ นั้นไป ส่วนที่ว่า ถ้ามันคิดจะไปหาคุณเธอที่โรงพยาบาลอีกล่ะ อันนั้นผมขอให้เป็นเรื่องที่ต้องตามไปแก้ไขกันอีกที เพราะวันนี้ สมองมันคงนึกไปไม่ถึงขนาดนั้นหรอก (ฮา ฮา) และก็เหมือนว่าพระเจ้าจะเข้าข้างผมอีกแล้ว เพราะในวันรุ่งขึ้น ... เธอคนนั้นก็ได้กลับมาเข้าชั้นเรียนอีกครั้ง ตามที่คาดการณ์ไว้ คนที่ดีใจที่สุดก็คือไอ้จ้อ ส่วนผม ... เฉยๆ ว่ะ หรือ ... ก็อาจจะดีใจนิดนึง ตรงที่ไม่ต้องคอยสกัดความบ้าของใครบางคน ทว่าการกลับมาของแตมในครั้งนี้นั้น ก็ยังนำมาซึ่งความเปลี่ยนแปลงอีกนิดหน่อย นั่นคือ เธอได้ย้ายมานั่งข้างๆ ผม ทำไมน่ะเหรอ? ก็เพราะมันว่างอยู่น่ะสิ ... ถามได้ ทั้งฝั่งซ้าย ทั้งฝั่งขวา ก็ว่างโล่งโจ้งหมดเลยทั้งสองข้าง อ๊ะๆ แต่อย่าคิดนะว่าผมไม่มีใครคบ ก็ไอ้จ้อนั่นไงล่ะ เพียงแต่ว่ามันไม่ยอมมานั่งเรียนที่ห้องนี้ เพราะฉะนั้น ในขณะที่คนอื่นๆ เค้าจับกลุ่มนั่งด้วยกันกับเพื่อนๆ เค้าไป ผมก็เลยต้องนั่งเรียนอยู่คนเดียวโดดๆ และแตมเอง ก็คงจะเป็นเหมือนกันกับผม เพราะดูท่าเธอก็คงจะไม่ได้มีเพื่อนมาเรียนด้วย พอขาดเรียนไป ที่นั่งประจำของเธอก็เลยโดนคนอื่นยึดซะ จนต้องมานั่งจุมปุ๊กอยู่ข้างๆ ผมเนี่ยแหละ แต่แม้ถึงเราจะนั่งอยู่ข้างๆ กัน ก็ยังไม่ได้คุยกันเลยสักคำ จนกระทั่งช่วงพักครึ่งในคาบบ่าย “หายดีแล้วเหรอ” จู่ๆ ผมก็เป็นฝ่ายชวนเธอคุยขึ้นมาก่อน “หา? เราเหรอ ... เอ่อ ก็ เกือบแล้วล่ะ” “งั้นเหรอ ...” “... ขอบคุณนะที่ช่วยเราวันนั้น” “หือ? ... นี่เธอจำเราได้ด้วยเหรอ” เธอพยักหน้า แต่ก็ยังคงไม่หันมามองผมตรงๆ เอ่อ จริงๆ ผมเองก็อายเหมือนกันนะ แต่ว่า ... มันมีเรื่องที่ผมยังอยากจะรู้อยู่น่ะสิ “ถามอะไรหน่อยสิ ... ที่เธอไม่สบายอ่ะ เป็นไรเหรอ” “อ๋อ ไส้ติ่งอักเสบ” “ไส้ติ่ง? ... ไม่ได้เครียดลงกระเพราะหรอกเหรอ” คำพูดผมทำให้เธอหันขวับมาพร้อมแววตาสงสัย “ป่าวๆ คือเพื่อนเรา มันคิดว่าเธอปวดท้องเพราะเครียด คือ ... มันเคยเห็นในซีรีย์เกาหลี แล้วเธอก็แบบคล้ายๆ ...” “ซีรีย์เกาหลีอ่ะนะ?” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความคิดหลุดโลกของไอ้จ๋อง หรือหน้าตาตื่นๆ ของผมเวลาพยายามจะพูดแก้ตัว ที่ทำให้แตมยิ้มขำออกมา “นายก็เชื่อด้วยเหรอ” ก็อยากจะพูดปฏิเสธออกไปเพื่อให้ดูฉลาดหรอกนะ แต่ที่สุดผมก็พยักหน้ารับไป “คือเราเห็นเธอก้มหน้าก้มตาเรียนอย่างเดียว ไม่เคยเห็นเธอจะคุยกับใคร ก็เลย ... ” คำพูดจากความคิดของผมทำให้เธอหยุดขำ วูบนั้น ผมว่าผมเห็นอะไรบางอย่างในดวงตาเศร้าๆ คู่นั้น ก่อนที่เธอจะเบือนหน้าหลบ “แต่ เราก็คุยกับนายไม่ใช่เหรอ” และนั่นคือคำพูดสุดท้ายที่ผมได้ยินจากเธอ ในการคุยกันครั้งแรกระหว่างเรา จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 52 01:42:26

ความคิดเห็นที่ 11 9. ถึงตรงนี้ ทุกคนคงได้ฟังเรื่องราวของไอ้จ้อกันมาพอสมควร และถ้านั่นทำให้คุณคิดว่า รู้จักไอ้จ้อดีพอแล้วล่ะก็ ขอบอกว่า ... คุณกำลังคิดผิดถนัด เพราะแม้แต่ตัวผมเอง ที่รู้จักกับมันมาตั้งหลายปี ก็ยังได้เจอเซอร์ไพรส์จากความผิดปกติมนุษย์มนาของมัน อย่างไม่มีหยุดหย่อน มาจนทุกวันนี้ อย่างเช่น ... การเป็นคนที่ยึดมั่นในสิ่งที่มันอยากเชื่อ แบบหัวปักหัวปำ แม้จะรู้ว่าความจริงมันเป็นยังไง แต่ลองถ้ากูจะเชื่อแบบนี้ กูก็จะเชื่อแบบนี้ต่อไป ใครจะทำไมกะกูล่ะ ฮา ฮา และเพราะอุปสันดานที่น่ารักน่าชังแบบนี้นี่เอง จึงทำให้มันยังคงปักใจเชื่อว่า “แตมต้องไส้ติ่งแตกเพราะเครียดแน่ๆ เชื่อกูสิ” โอ้ ... ไอ้เพื่อนเลิฟครับ ตกลงว่า ยังไงเมิงก็จะยัดเยียดโรคเครียดให้คุณเธอจนได้เลยใช่ไหม ไอ้บ้าเอ๊ย ... ยังงี้ถ้าหมาที่บ้านเค้าเกิดตายขึ้นมาสักตัว เมิงจะหาว่ามันตายเพราะเค้าเครียดหรือป่าววะเนี่ย “เฮ้อ ... ไม่รู้ว่าหยุดเสาร์อาทิตย์เธอจะเป็นไงบ้างนะ กูล่ะเป็นห๊วง เป็นห่วงจริงๆ กลัวเค้าจะเครียดขึ้นมาอีก” โถๆ พ่อคนดี มีมนุษยสัมพันธ์เป็นเลิศ แต่ก่อนจะห่วงใครเค้า ช่วยหันหน้ามาดูเพื่อนเมิงหน่อยนะ เพราะกูนี่แหละที่เครียด เครียดที่มีเพื่อนอย่างเมิงไงล่ะ ไอ้ ... ตื๊อ ดือ ดื่อ ตื๊อ ดือ ดื่อ ดือ ดื๊อ ... (ซ้ำ) สาด ... ใครโทรมาตอนนี้วะเนี่ย นึกคำด่าไม่ออกเลย เอ๋า ... ไม่โชว์ชื่อด้วย ใครกันวะเนี่ย “ฮัลโหล ฮะ? ... อ้าว แตมเองเหรอ” ไอ้จ้อหูผึ่งทันทีที่ได้ยินชื่อของเธอคนที่โทรมาหาผม “อ๋อเหรอ ได้สิ ... อืมๆ พรุ่งนี้สิบโมงเหรอ ... ได้ๆ ไม่เป็นไร โอเคเลย ครับ หวัดดีครับ” “ใครโทรมาวะ” เอ๊ะ ... ไอ้บ้านี้ เมิงก็นั่งหัวโด่ฟังกูคุยอยู่เต็มสองรูหู ยังจะมีหน้ามาทำแอ๊บแบ๊วไม่รู้เรื่องอีก “แตมเค้าโทรมาคุยอะไรกับเมิงอ่ะ” เอ่อ ... นี่กูยังไม่ได้ตอบคำถามเมื่อกี้เลยนะเว้ย “เค้าพูดถึงกูบ้างป่าววะ” เอ้า ... ตกลงเมิงจะให้กูตอบคำถามไหนก่อนเนี่ย “เฮ้ย อย่าเอาแต่นั่งนิ่งดิวะ ไอ้เชี่ยปั้น! นี่เมิงได้ยินที่กูพูดบ้างป่ะเนี่ย หา?” “ได้ยิน” “ได้ยิน! แล้วนั่งบื้อหาพระแสงดาบด้ามยาวอะไรวะ มีอะไรก็พูดๆ มาซะทีเซ่” “กูจะรอให้เมิงพูดจบก่อน” “โอเคๆ กูพูดจบแล้ว” ให้ตายเหอะ ... เวลาที่เห็นมันทำหน้าตาตั้งอกตั้งใจรอฟังอะไรซักอย่างเนี่ย ผมล่ะรู้สึกคันที่ง่ามนิ้วเท้าขึ้นมาซะทุกทีเชียว (... แกรกๆ) “เมื่อตอนเย็น แตมเค้ายืนชีทวันที่เค้าขาดเรียนของกูไป แต่เค้าอ่านไม่ค่อยเข้าใจ เลยจะขอนัดกูให้ไปช่วยติว” “แล้ว ...” “ก็แค่นี้แหละ” “อะไรวะ ... เมิงจะไม่ชวนกูไปด้วยเหรอ” “ไปไหนวะ” “ก็ไปติวไง กูก็เรียนไม่ค่อยเข้าใจนะ ติวให้กูด้วยนะๆ” โถ ... :-)ลากไถ จะมาทำเป็นขยันบังหน้า เฮ้อ ... เห็นแล้วรับไม่ได้ว่ะ “ไม่รู้เว้ย ไม่ใช่คนนัด อยากมาก็มา” “ให้มันได้อย่างนี้สิไอ้เพื่อนรัก เอ้อ แล้วที่ไหนวะ” “ดังกิ้นสยาม พรุ่งนี้สิบโมง” “โอเช ... งั้นกูไปก่อนนะ เจอกันๆ” โอ้โห ไอ้เพื่อนที่แสนดี หมดธุระแล้วก็เปิดตูดหนีเลยนะเมิง ว่าแต่ ... ไอ้ที่แดกกันไปเต็มโต๊ะเนี่ย ใครจะจ่ายล่ะวะ เอ๊ะ ไอ้เชี่ยนี่ แมร่งชักดาบกันซึ่งๆ หน้าเลยนี่หว่า เฮ้ย! หลอกกินแรงกูยังไม่พอ ยังจะมาเนียนกินฟรีอีกต่างหาก เอาเลยสิ กดขี่กันเข้าไป ไอ้บ้าเอ๊ย ... ตกลงเมิงคบกูเป็นเพื่อน หรือเป็นทาสกันแน่วะ ... ไอ้สาดเอ๊ย! จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 52 01:53:15

ความคิดเห็นที่ 12 10. ผมจำได้แม่นเลยนะว่า ผมบอกไอ้คุณจ้อว่า นัดกันสิบโมง แต่เพื่อนที่รัก มันก็ยังอุตส่าห์โทรมาปลุกผมตั้งแต่ 7 โมงเช้า ไม่รู้ว่ามันโง่ขนาดดูนาฬิกาไม่เป็นจริงๆ หรือตั้งใจจะแกล้งผม ลงท้ายผมเลยต้องไปแหกตานั่งรอกับมันตั้งแต่สยามยังไม่เปิด ยังดีที่แตมก็มาก่อนเวลา ไม่งั้นผมกับมันได้มีเรื่องกันแน่ๆ ในข้อหาลากกูจากเตียงมานั่งตาละห้อยดูคนอื่นกินโดนัท ก็แหม ... เมื่อวานเนี่ย ผมจ่ายไปซะเกลี้ยงกระเป๋า เช้านี้ก็หวังจะมาตามเก็บหนี้ซะหน่อย แต่ ... “เออ กูก็ไม่มี นี่กะโทรเรียกให้เมิงมาเลี้ยงนะเนี่ย” ไอ้หน้าด้าน! ของเก่ายังไม่จ่าย เมิงยังจะเอาใหม่อีกเหรอวะ สาด ... ตอนนั้นผมโกรธจนหน้าซีดเลยนะ แบบว่าโมโหหิว คิดว่างานนี้คงต้องมีไม้แข็งสั่งสอนกันบ้างแล้วล่ะ แต่นับว่าโชคของมันยังดี ที่แตมโผล่เข้ามาซะก่อน “โทษทีที่มาช้า รอนานมั้ย” เธอไม่ได้มาช้าหรอก แต่ไอ้เวรนี่ต่างหากที่มาเร็วเกินปกติ “หวัดดีเราชื่อจ้อนะ เป็นเพื่อนปั้น เราขอติวด้วยคนนะ” เอ๊ะ ไอ้นี่ เค้ายังไม่ทันถาม เมิงก็รีบเสนอหน้าก่อนเลยนะ “เอ่อ เราชื่อแตมนะ” ดูเธอจะงงๆ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธที่จะต้องติวร่วมกับมัน ก็แหม ... จะให้เค้าปฏิเสธยังไงล่ะคุณ เล่นมานั่งหัวโด่อยู่นี่แล้วนิ เอาล่ะๆ ยังไงวันนี้ผมก็ตั้งใจจะมาติวหนังสือให้แตมนี่นา ฉะนั้นเราก็อย่าไปสนใจไอ้ตัวก่อกวนมันเลยนะครับ มาเริ่มต้นกันเลยดีกว่าที่ ... “นี่เธอกินอะไรมาหรือยัง” เอ๊ะ ไอ้นี่ ... มือไม่พาย ก็ยังจะเอาซ่งติงราน้ำได้อีกนะ แล้วดูมันถามสิ ทำยังกับว่าตัวเองมีตังค์ ... ช่างกล้านะ ทำไมเหรอ ถ้าเค้าตอบว่ายัง เมิงจะเลี้ยงเค้าเหรอไง? “เราเรียบร้อยแล้วล่ะ ... เอ๊ะ? นี่พวกเธอยังไม่กินข้าวเหรอ มาๆ เดี๋ยวเราเลี้ยงเอง” อืม ... จะว่าไป ความปากมากของไอ้จ่อเนี่ย บางที มันก็เหมือนจะมีประโยชน์เหมือนกันนะ เฮ้อ ... เช้าๆยังงี้ ถ้าได้อะไรลองท้องซักหน่อยนะ สมองคงแล่นปื๊ด ... ปื๊ด ... เชียวแหละ “ปั้นล่ะ จะกินอะไร เดี๋ยวเราไปซื้อให้” “เราอะไรก็ได้” “งั้นจ้อไปช่วยถือนะ” โอ้ สเต็ปเทพ พลิกวิกฤตเป็นโอกาสแบบดับเบิ้ลช็อต เรียกว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองหัว ... เอ๊ย สองตัว ดู่ ดู๊ ดู ... ไอ้หมาหงอย มันทำเป็นตามเธอไปต้อยๆ ไปยืนกระจู๋กระจี๋กันสองต่อสอง ที่หน้าเคาท์เตอร์ เฮ้อ ... เรื่องประกบหญิง กับชิ่งจ่ายตังค์เนี่ย ต้องยกให้มันจริงๆ งานไหน งานนั้น นายจ้อไม่มีพลาด ... นายปั้น ฟันธง! หลังจากที่ปากมันกันไปแล้ว ผมกับแตมก็เริ่มติวกันได้ซะที ส่วนเพื่อนจ้อน่ะหรือครับ ... กินอิ่ม นอนหลับ บ่ายขยับ เย็นกลับก่อน เอ๊ย ... ไม่ใช่! แต่ก็ใกล้เคียง (ฮา ฮา) กินเสร็จมันก็หลับ ไปตื่นเอาตอนเที่ยงโน่น และคำแรกที่มันพูดก็คือ “เที่ยงแล้ว กินรัยกันดีวะ” และสปอนเซอร์ข้าวเที่ยงของเราก็ยังคงเป็นเจ้าเดิมครับ อันที่จริง ผมก็เกรงใจอยู่นะ ให้เธอเลี้ยงอยู่ฝ่ายเดียวเนี่ย แต่คนมันไม่มีตังค์จริงๆ ไว้วันหลังค่อยเลี้ยงกลับละกันนะ หลังซัดอาหารญี่ปุ่นกันไปซะเต็มคราบอีกมื้อนึงแล้ว เราก็กะจะไปนั่งติวกันต่อที่ร้านไอติมสุดโปรดของแตม ซึ่งชาตินี้ ผมคงไม่มีวาสนาได้มาจ่ายตังค์กินเองแน่ๆ ร้านไอติมบ้าอะไรเนี่ย โคตะระแพงอย่างไร้เหตุผล มันแพงจนผมไม่กล้าสั่งกินเลยละกัน “งั้นเราสั่งให้นะ” “ไม่เป็นไรๆ ... คือเราไม่ชอบกินไอติมอ่ะ” เอ่อ ... ความจริงแล้วผมชอบกินไอติมมากๆ เลยนะ โดยเฉพาะติมกะทิโปะหนมปังโรยถั่วอ่ะ สุดจะโปรดเลย “เฮ้ย เมิงพูดงี้ได้ไงวะ แตมเค้าเสียน้ำใจนะเว้ย” เอ่อ ... คุณเพื่อนจ้อครับ เมิงจะแดกก็แดกไปเถอะนะครับ แต่สำหรับกู ของฟุ่มเฟือยเงินชาวบ้านอย่างงี้ กูแดกไม่ลงว่ะ “งั้นไปนั่งร้านอื่นกันเหอะ” “เฮ้ย ไม่เป็นไร นั่งร้านนี้แหละ เธอจะกินไอติมไม่ใช่เหรอ” “อ๋อ ไม่อยากกินแล้วล่ะ มันหนาว” เออ ... นิสัยผู้หญิงนี่ก็แปลกดีนะ เมื่อกี้ยังพูดอยู่แหม่บๆ ว่าอยากกิน เผลอแผล็บเดียว ไม่เอา ไม่กินแล้ว เฮ้อ ... เปลี่ยนใจกันไวจริงนะ สุดท้าย เราก็เลยพากันเดินออกจากร้านนั้น ดูท่าว่า อาการผิวหน้าหน้าบอบบางของผมครั้งนี้ จะไปทำให้ไอ้หน้าด้านบางคน มันเคืองอยู่ไม่น้อย โถๆ ... อย่าโกรธเค้าเลยนะตัวเอง เดี๋ยวพาไปเลี้ยงไอติมไผ่ทอง ให้เบิ้ลสองเลยเอ้า! (ฮา ฮา) บ่ายนั้นพวกเราจึงไปจบกันที่แมคสยาม หลังจากที่ซัดแมคพายกับน้ำพันซ์แล้ว ไอ้จ้อก็หลับสนิท ทำให้ผมมีสมาธิ ในการติวกับแตมมากขึ้น อันที่จริง มันก็ไม่เชิงว่า ผมมาติวให้แตมหรอกนะ มันเหมือนกับเรานั่งทบทวนที่เรียนไปด้วยกันมากกว่า เพราะบางเรื่องก็เป็นเธอซะอีก ที่อธิบายให้ผมเข้าใจ จะว่าไปไอ้ผมมันก็ไม่ใช่คนที่ตั้งอกตั้งใจเรียนซักเท่าไหร่ ออกจะขี้เกียจซะด้วยซ้ำ แต่อาจจะบังเอิญเกิดมาหัวดี ซึ่งตรงจุดนี้ขอขอบพระคุณ คุณพ่อ คุณแม่ เป็นอย่างสูง เลยทำให้ผลการเรียนออกมาดีกว่าเพื่อนๆ หลายคน แต่กับแตม ... ผมว่าเธอทั้งหัวดี แล้วก็ขยันมากเลยล่ะ ตลอดเวลาที่นั่งอยู่ด้วยกัน ผมไม่เห็นเธอว่อกแว่กไปจากกองหนังสือตรงหน้าเลย สิ่งที่เธอเป็น มันเหมือนกับคนที่รู้จักตัวเองเป็นอย่างดี รู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร และจะทำมันไปเพื่ออะไร เพื่อสอบเข้ามหาลัยน่ะเหรอ? อืม ... ผมว่าสมองระดับเธอ ไม่ต้องทุ่มเทขนาดนี้ก็น่าจะสอบติด แล้วฐานะแบบที่บ้านเธอ ส่งลูกไปเรียนนอก ไม่โก้กว่าเหรอ เฮ้อ ... อยากรู้จริงๆ เลยนะว่า เป้าหมายที่เธอต้องการมันคืออะไร แล้วทำไมลูกคุณหนูผู้เพียบพร้อม ถึงทุ่มเทกับมันขนาดนี้ “ปั้น ... ได้ยินเรารึป่าว” เสียงหวานๆ ที่แว่วมาเข้าหูทำให้ผมคืนสติ “หา? ... เธอถามว่าอะไรนะ” “ไม่ได้ถาม ... เราบอกว่าเราจะกลับแล้ว” “สาดนี่ แอบหลับในเหรอเมิง” ไอ้จ้อที่ตื่นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ทำเป็นมาแขวะผมบ้าง โถ ไอ้เชี่ยนี่ แล้วทีเมิงหลับทั้งวัน กูเคยไปว่าอะไรเมิงมั้ย “งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่นี่ เวลาเดิมนะ” “อืมๆ” “แตมกลับยังไงเหรอ ให้เราไปส่งมั้ย” “ไม่เป็นไร พี่คนรถเราเค้ารออยู่แล้วล่ะ ขอบคุณนะ” ไงล่ะ หน้าแหกเลยเมิง นี่คุณหนูนะเว้ย มีคนขับรถมารอรับ เค้าไม่กลับแท็กซี่ (ยืมตังค์กู) กับเมิงหรอก ฮา ฮา “เราไปล่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะปั้น” “อ้าวแล้วเราล่ะ” “โอเคๆ เจอจ้อด้วยจ้ะ ... บายนะ” ไอ้จ้อได้แต่ทำตาละห้อย จนเธอเดินลับสายตาแล้วไปนั่นแหละ มันก็หันขวับมาที่ผมทันที “ไอ้ปั้น! ... เมิงกับกูมีเรื่องต้องคุยกัน” จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 52 02:00:16

ความคิดเห็นที่ 13 ไม่ใช่ว่าแตมสนใจปั้นนะ เพื่อนจ้อเตรียมตัวกินแห้วต่อปาย  หุหุ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) เขียนเมื่อ : 22 ก.ย. 52 11:10:04

ความคิดเห็นที่ 14 11. แม้จะลืมตาแล้ว แต่ผมก็ยังนอนนิ่งอยู่อีกนานหลายนาที กว่าที่จะเริ่มพลิกตัวไปควานหาเจ้าโทรศัพท์มือถือคู่ใจ ตัวเลขบนหน้าจอ บอกเวลาเลยเที่ยงไปพอสมควรแล้ว แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังไม่อยากจะลุกจากเตียงอยู่ดี ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว ที่ผมไม่ได้นอนนานๆ อย่างนี้ เคยได้ยินไหมครับว่า ใครที่นอนนานๆ แล้วไม่ยอมลุก จะโดนด่าว่านอนเป็นหมา เพราะพวกมันจะนอนเยอะมาก ประมาณ 15 -16 ชั่วโมงต่อวันเลยทีเดียว ดังนั้น ใครที่ไม่อยากโดนด่าเป็นหมา ก็จงอย่านอนเยอะ แต่สำหรับผม ... ไม่เคยจะสนอยู่แล้ว ในเมื่อวันนี้เป็นวันหยุด ผมเองก็ไม่มีธุระต้องออกไปไหน ถ้าจะขอนอนต่ออีกสักงีบ มันจะเป็นไรไปล่ะ “เฮ้ย กูขอล่ะ พรุ่งนี้เมิงไม่ต้องมานะ ... นะ” “ได้ไงวะ ก็แตมเค้านัดกูแล้ว” “ก็เบี้ยวดิวะ อ้างว่าไม่สบายอะไรก็ได้ เดี๋ยวกูบอกเค้าเอง” “เอาจริงเหรอเนี่ย?” “เออดิ กูขอร้องล่ะไอ้ปั้น ให้กูได้อยู่กับแตมสองต่อสองสักวันเหอะนะ” เมื่อวาน ไอ้จ้อมันง้อให้ผมช่วยป่วยการเมืองในวันนี้ เพื่อมันจะได้มีโอกาสชวนแตมไปเที่ยว สองต่อสอง “... วันอาทิตย์ มันเป็นวันหยุดสากลโลกนะเว้ย แม้แต่พระเจ้า ก็ยังทรงต้องหยุดพักผ่อนเลย ...” มันยกเอาข้ออ้างสารพัดมาเพื่อหว่านล้อมผม แต่สุดท้าย ... อะไรก็ไม่สำคัญไปกว่าความจริงที่ว่า คำขอนั้น เป็นคำขอที่มาจากเพื่อนรักของผมเอง ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลอะไร ที่ผมจะทำเพื่อเพื่อนไม่ได้ เกือบบ่าย กว่าที่ผมจะเดินงัวเงียลงมาหาอะไรกิน แต่ปรากฏว่า ... “ตอนนี้แม่ยุ่งมากเลยปั้น ออกไปหาไรกินข้างนอกแล้วกันนะ” แม่พูดกับผม โดยที่ตายังมองอยู่ที่เครื่องคิดเลขด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าทำไมวันนี้ ถึงมีลูกค้ามาซื้อหาอะไหล่ที่ร้านกันเยอะ ต่างกับปกติ ที่แม่จะว่างจนแทบไม่มีอะไรให้ทำ “เดี๋ยว ปั้นๆ ... “ เสียงแม่ไล่หลังมาก่อนที่ผมจะเดินออกจากร้าน “... เมื่อเช้าป๊าเค้าลืมเอานาฬิกาจับเวลาไป ปั้นเอาไปให้พ่อเค้าทีสิ เอาไปให้ที่สระนะ” ด้วยเหตุนี้เอง พอหาข้าวกินเสร็จ ผมเลยต้องต่อรถไปหาป๊าที่สะว่ายน้ำ อันที่จริงสระนี้ เป็นที่ๆ ผมเริ่มหัดว่ายน้ำเป็นครั้งแรก เมื่อสัก 10 ปีที่แล้ว จำได้ว่าที่ป๊าต้องพาผมมาหัดว่ายน้ำ ก็เพราะ ผมเป็นคนเดียวในห้อง ป.2/5 ที่ยังว่ายน้ำไม่เป็น แม้ทางโรงเรียนจะจัดให้มีเรียนในชั่วโมงพละแล้วก็ตาม แต่ความที่ตอนนั้น ผมเป็นพวกขี้กลัวขึ้นสมอง กลัวนั่น กลัวนี่ กลัวไปหมด รวมทั้งกลัวน้ำด้วย พอถึงชั่วโมงว่ายน้ำทีไร ผมก็จะเอากางเกงว่ายน้ำไปซ่อน แล้วก็บอกใครต่อใครว่าลืมเอามาซะทุกที จนกระทั่งฉายาสิงห์ขอบสระของผม มันกระฉ่อนไปถึงหูป๊า ตัวผมในตอนนั้น ก็เลยโดนส่งมาเข้าคอร์สพิเศษที่นี่ แล้วหลังจากนั้น ... ... เส้นทางชีวิตอีกด้านของผม ก็ได้เริ่มต้นขึ้น “ไง มาเยี่ยมถิ่นเก่าเหรอ” น้ำเสียงนุ่มๆ ที่ผมคุ้นเคยเอ่ยขึ้นทักทาย จากชายสูงวัยผมสีดอกเลา ท่าทางใจดี ซึ่งท่านเป็นอาจารย์สอนว่ายน้ำคนแรกของผม “... อ.วีรพงศ์ หวัดดีครับ” “หวัดดี ... เป็นไง สบายดีเหรอปั้น?” “ก็ดีครับ” อาจารย์เป็นครูที่เข้มงวด แต่เข้าใจเด็กและรู้วิธีที่จะสอน นายปุ้นน้องชายผม ก็เริ่มหัดว่ายน้ำจากผู้ช่วยของแก ก่อนจะมาเป็นนักกีฬาในสโมสรที่ อ.วีรพงศ์ เป็นโค้ชอยู่ และตัวผมเอง ก็เคยอยู่กับสโมสรนี้มาก่อน “อ้าว แล้วที่ป๊าเขาบอกว่าไม่สบายอยู่ล่ะ” “อ่อ ... ก็ ยังเป็นอยู่ครับ” กระทั่งเมื่อ 2 ปีก่อน ผมก็ย้ายไปซ้อมกับอีกสโมสรนึง เป็นสโมสรที่ใหญ่กว่า ซึ่งนักกีฬาที่เก่งๆ ในประเทศนี้ ส่วนใหญ่ก็จะไปซ้อมกันอยู่ที่สระนั้น “เอ้อ เป็นอะไรนะ ...” ผมไปฝึกซ้อมอยู่ที่นั่น จนเมื่อ 2 เดือนที่แล้ว ก็เกิดเหตุประหลาดขึ้นกับผม “... โรคแพ้น้ำใช่มั้ย?” “ครับ ... ประมาณนั้นแหล่ะครับ” ผมฝืนยิ้มให้อาจารย์ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกข้างใน ความรู้สึกกระอักกระอ่วนที่เกิดขึ้น ในทุกๆ ครั้ง เมื่อต้องนึกถึงมัน ... ‘มัน’ ที่ทำให้ชีวิตผม กับคนในครอบครัว เปลี่ยนแปลงไป อย่างไม่มีวันเหมือนเดิม จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 52 19:16:49

ความคิดเห็นที่ 15 12. ทีแรกผมตั้งใจว่า เอานาฬิกาให้ป๊าเสร็จแล้ว ก็จะกลับเลย แต่ดันไปเจอ อ.วีรพงศ์ เข้าเสียก่อน ก็เลยต้องอยู่คุยกับแก จนถึงเวลาซ้อมเย็นนั่นแหละ แกถึงผละออกไปดูพวกเด็กๆ สิ่งที่ทำให้ อ.วีรพงศ์ ต่างกับโค้ชคนอื่นๆ ในวงการว่ายน้ำ นั่นก็คือ จิตใจของท่าน ที่มีความเป็นครูอย่างแท้จริง แม้ว่าผมจะย้ายไปอยู่สโมสรอื่นนานหลายปีแล้ว แต่อาจารย์ก็ยังคงเห็นผมเป็นลูกศิษย์คนนึงอยู่เสมอ อาจารย์เป็นครูโดยจิตใจ ไม่ใช่เพื่อชื่อเสียง หรือ เงินจ้าง เป็นครูที่ไม่สอนแต่เพียงวิชา แต่ยังสอนให้รู้จักใช้ชีวิต “กีฬาน่ะ ไม่ได้เล่นเพื่อเอาชนะอย่างเดียวหรอกนะ แต่มันยังฝึกให้เรา รู้จักคิดแก้ปัญหาแทนที่จะวิ่งหนี” ไม่แน่ใจว่าคำพูดนี้ จะถือเป็นคำพูดเพื่อให้กำลังได้ไหม หรือจะเป็นความตั้งใจ ที่จะพูดเพื่อเตือนสติมากกว่า แต่อย่างไรก็ตาม ... การคุยกับอาจารย์ ก็ทำให้ผมมองอะไรๆ ได้ชัดขึ้นอีกเยอะ “ครูเชื่อนะว่า เราจะกลับมาว่ายน้ำอีก” นั่นคือคำพูดสุดท้าย ที่อาจารย์ทิ้งไว้ให้ผมก่อนผละไป ซึ่งทำให้ผมหวั่นใจอยู่ลึกๆ กับความคาดหวังของท่าน ที่แม้แต่ตัวผมเอง ก็ยังไม่แน่ใจในตัวเองเลยว่า ... จะยังอยากกลับมาว่ายน้ำอีกเหรอ มนุษย์ไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อให้ดำรงชีวิตอยู่ในน้ำ การว่ายน้ำ คือ หนึ่งในความพยายามของมนุษย์ ที่มุ่งมั่นจะขัดขืนธรรมชาติของเผ่าพันธุ์ตัวเอง ดังนั้นเมื่อสิ่งที่ทำ มันไม่ใช่ธรรมชาติของเรา การฝึกฝนอย่างหนัก จึงกลายเป็นความจำเป็น พวกเด็กๆ วอร์มอัพร่างกายบนบกกันเสร็จแล้ว ก็พากันเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำ เพื่อลงซ้อมในสระ ครั้งนึงผมก็เคยเป็นเหมือนกับเด็กๆ พวกนี้ ในช่วงวันแรกๆ ของการเป็นนักกีฬาว่ายน้ำนั้น ยังมีแต่เรื่องสนุกสนาน มีเพื่อนคุย เพื่อนเล่น แต่เมื่อเวลาผ่านไป สิ่งต่างๆ เหล่านี้ก็จะถูกลืม จากเรื่องสนุก ... ก็กลายเป็นการแข่งขันเพื่อจะเอาชนะ จากเพื่อนคุยเล่น ... ก็กลายเป็นคู่ต่อสู้ที่ต่างไม่ยอมแพ้กัน ทั้งหมดนี้คือสิ่งที่ผมได้เรียนรู้มาตลอดสิบปี สิบปีที่ผมต้องถูกเคี่ยวเข็ญให้ฝึกซ้อมอย่างหนัก กับการแข่งขันที่ผ่านมาจำนวนนับครั้งไม่ถ้วน ไม่ว่าจะแพ้ หรือ จะชนะ ไม่ว่าจะทุกข์ หรือ จะสุข ไม่เคยมีอะไรเลย ที่จะยั่งยืนเสมอไป เหมือนอย่างตัวผม ที่เคยเป็นนักกีฬาระดับแถวหน้า เป็นนักว่ายน้ำที่มีรายชื่อติดอยู่ในชุดเตรียมทีมชาติ แต่เพียงเพราะ เรื่องนั้นเกิดขึ้น ... แต่เพียงเพราะ เรื่องที่เกิดในวันนั้น ... ผมจึงกลับมาเป็นแค่ นักเรียน ม.ปลายธรรมดาๆ คนนึง ... ในวันนี้ การซ้อมเย็นเสร็จสิ้นลงประมาณ 2 ทุ่ม แต่กว่าที่นายปุ้นจะอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ก็กินเวลาเพิ่มเข้าไปอีก เกือบๆ ครึ่งชั่วโมง กว่าที่เราจะได้เคลื่อนขบวนกลับกัน ระหว่างทางกลับบ้าน ผมพยายามจะนั่งให้เงียบที่สุด เผื่อว่าป๊าจะได้ไม่รู้สึกว่า มีผมนั่งติดมาในรถคันนี้ด้วย ไม่รู้สินะ ... ทั้งที่แต่ก่อน ผมกับป๊ามักจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด แต่พักหลังมานี้ ตั้งแต่ที่ผมหยุดว่ายน้ำไปเมื่อ 2 เดือนก่อน เราสองคนก็ยังไม่เคยคุยอะไรกันอีกเลย จนกระทั่งวันนี้ ... “ที่ไปเรียนพิเศษเป็นไงบ้าง” “ก็ดี” “เห็นแม่บอกว่า จะจบคอร์สแล้วนี่” “อืม” ผมพยายามตอบแบบเซฟตัวเองให้มากที่สุด เพราะรู้ว่าคำถามเหล่านี้ เป็นเพียงแค่บทเกริ่นนำ ก่อนที่จะเข้าสู่บทสนทนาจริงๆ “เออ รู้ไหมว่าเมื่อเช้า มีคนที่สมาคมโทรมาที่บ้าน” “ไม่รู้” “เค้าโทรมาบอกกำหนดคัดตัวทีมซีเกมส์ ...” ป๊าตั้งใจเว้นรรค เพื่อรอให้ผมเอ่ยถามเอง แต่ขอโทษเถอะ สำหรับตัวผมในตอนนี้ จะยังอยากรู้เรื่องพวกนี้ไปทำไมอีก “เมื่อไหร่ล่ะ” ทั้งที่คิดอย่างนั้นไว้แล้ว แต่ผมก็ยังเอ่ยถามออกไปจนได้ “เดือนหน้า ... จะมีแข่งคัดตัวรอบสุดท้ายกัน กลางเดือนหน้า” จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 52 19:18:22

ความคิดเห็นที่ 16 13. “แตมเค้าบอกว่า แผลเค้ายังไม่ค่อยหายดี เลยยังไม่อยากไปเดินเที่ยวกับกู ...” คืนนั้น ไอ้จ้อโทรมารายงานผลปฏิบัติการให้ผมฟัง “พอกินเสร็จ เธอก็ขอตัวกลับเลย เฮ้อ ... กูแมร่งพลาดไปหน่อยว่ะ ดั๊นลืมไปว่า เธอเพิ่งออกจากโรงบาล” ซึ่งผมก็ปล่อยให้มันพูดเรื่อยเฉื่อยของมันไป “ที่สำคัญนะ มื้อเนี่ยกูเป็นคนเลี้ยงด้วยนะเซ่ เชี่ยเอ๊ย ... เมิงว่ากูเสียตังค์ฟรีป่าววะ” จริงๆ มันเอง ก็ไม่ได้อยากจะคุยอะไรกับผมหรอก มันแค่จะหาใครสักคน มาฟังมันบ่นก็เท่านั้นแหละ “แต่กูว่าไม่หรอกว่ะ เพราะดูแตมเค้าก็แฮปปี้ดีนะ กูว่ากูคงได้คะแนนจากเธอมาบ้างแหละเนอะๆ” คิดๆ ไป มีเพื่อนซี้อย่างไอ้จ้อสักคนมันก็ดีนะครับ ไม่ต้องไปสนใจอะไรมาก แค่อย่าไปขัดคอมันก็พอ “เอ้อ... เกือบลืมบอกเมิงแล้วดิ ... พรุ่งเนี่ย แตมเค้าจะขอเลี้ยงขอบคุณกูกับเมิงนะเว้ย อย่าเสือกลืมซะล่ะ” “หือ? เลี้ยงขอบ...” “... เฮ้ย กูพูดซะคอแห้งเลยว่ะ ขอไปหาน้ำกินก่อนละกัน แค่นี้นะเว้ย (แกร่กส์)” ถามเอง ตอบเอง จบเอง วางสายเอง ... เอ่อ ตกลงนี่เมิงจะไม่ให้กูได้พูดอะไรเลยจริงๆ เหรอวะเนี่ย โถ ... ไอ้บ้าเอ๊ย เช้าวันรุ่งขึ้น ผมก็ไปเรียนพิเศษตามปกติ แตมนั่งอยู่ที่โต๊ะของเธอแล้ว ตอนที่ผมเดินเข้าห้องมา ซึ่งก็ไม่ได้น่าแปลกอะไร แต่ทันทีที่เห็นหน้าเธอนั่นแหละ ผมถึงนึกเรื่องที่ไปเบี้ยวนัดเธอเมื่อวานขึ้นมาได้ “ไม่สบายหายแล้วเหรอ?” ทั้งที่ผมกำลังจะอ้าปากบอกขอโทษเธออยู่แล้ว แต่แตมกลับเอ่ยทักผมแซงหน้าขึ้นมาก่อน “หา ... อ๋อ ก็ไม่เป็นไรแล้วแหละ ... เออ ... ขอโทษนะที่ผิดนัดเมื่อวาน” “ไม่เป็นไรก็ดีแล้วล่ะ” แตมยิ้มเล็กๆ ก่อนจะก้มหน้าไปอ่านอะไรๆ ของเธอต่อ ปล่อยทิ้งให้ผมนั่งสงสัยอยู่กับตัวเองคนเดียวว่า ตกลงแล้ว เธอรับรู้คำขอโทษของผมหรือยังเนี่ย หลังเลิกเรียน ผมกับแตมก็ไปตามที่นัดไว้กับไอ้จ้อ ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งๆ ที่แตมเป็นคนที่จะเลี้ยงขอบคุณ แต่คนที่เจ้ากี้เจ้าการโน่นนี่ ถึงเป็นไอ้เพื่อนรักไปได้ “คนที่เป็นแฟน เค้าทำแทนกันได้เว้ย” คือ คำตอบที่มันแอบกระซิบบอกผมก่อนเข้าโรงหนัง อ๊ะๆ ... งงใช่มั้ยล่ะครับ จะเลี้ยงขอบคุณ แล้วไปที่โรงหนังกันทำไม ติ๊กต่อกๆ ... ให้เวลาคิด 1 วินาที ... ปิ๊งป่อง หมดเวลาแล้วจ๊ะ เฉลยล่ะ ... ก็พาไปเลี้ยงหนังไงครับ ไม่เห็นต้องคิดยาก และเจ้าความคิดนี้ ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน ก็ไอ้จ้ออีกนั่นแหละ “เราว่าไปกินข้าวไม่คุ้มอ่ะ ไอ้ปั้นมันตะกละกินเยอะ เรากับแตมกินไม่ทันมันหรอก อีกอย่าง มื้อเย็นเนี่ย กินเยอะไปก็ไม่ดี มันจะไปเป็นไขมันสะสมใช่ม้า ... งั้นเปลี่ยนไปดูหนังกันเหอะ ดูแล้วไม่อ้วนด้วย” นี่แหละครับ เหตุผลแบบเหยียบหัวเพื่อนมันขึ้นไปของไอ้จ้อ ซึ่งเจ้าภาพตัวจริงฟังแล้วก็ได้แค่อือๆ ออๆ ก่อนหันมาหาผม “ดูหนังแทนแล้วกันนะปั้น” “เฮ้ย เรายังไงก็ได้” งานนี้ผมสังหรณ์ใจว่า ไอ้จ้อต้องมีแผนอะไรซ่อนอยู่แน่ๆ และก็เป็นไปตามนั้นจริงๆ เมื่อมันเดินกลับมาจากที่ขายตั๋ว พร้อมกับตั๋วหนัง 1 คู่ กับอีก 1 ใบ ... “อ้าวเฮ้ย ไม่ได้นั่งด้วยกันเหรอวะ” แต่กว่าผมจะรู้ตัวว่าโดนวางยา ก็ตอนที่เข้าไปในโรงแล้ว และกว่าที่หนังจะจบ คอผมก็เคล็ดไปเป็นที่เรียบร้อย เพราะมันเล่นซื้อตั๋วแถวหน้าสุด ให้ผมไปนั่งอยู่คนเดียวโดดๆ แถมหนังที่มาดูกันเนี่ย ก็ยังเสือกเป็นหนังผีอีก ... โอ้ แม่เจ้า ... แอร์โรงหนัง มันจะหนาวไปมั้ย ผมไม่รู้ ... แต่ที่รู้ คือ กูนั่งขนลุกทั้งเรื่องเลยว่ะเพื่อน หลังดูหนังเสร็จ พวกเราก็พากันไปหาอะไรกินกัน คุ้นๆ ใช่ไหมครับว่า มีใครบางคนบอกไม่อยากกินข้าว แต่ก็ไอ้ตัวนี้แหละ ที่ออกจากโรงปุ๊บ ก็ชวนกินปั๊บเลย เห็นไหมล่ะครับว่า มันวางแผนมาจริงๆ ยิ่งไปกว่านั้น แผนของมันก็ดูท่าจะสำเร็จซะด้วยสิ ก็ตั้งแต่ออกจากโรงหนัง สองคนนี้ก็ดูสนิทกันขึ้นอีกเยอะเลย เห็นคุยเม้าท์กันไม่หยุด จนลืมว่ามีผมมาด้วยแล้วมั้งเนี่ย เฮ้อ ... เห็นเพื่อนรักไปดี เราก็ดีใจด้วย แต่ ... ไหนๆ เมิงก็กำลังจะมีแฟนรวยแล้ว ยังไง ... ตังค์ค่าข้าวที่เมิงยืมกูไปจ่ายโชว์สาวมื้อนี้เนี่ย ก็ขอได้โปรดอย่าชักดาบกูอีกเลยนะ (โว้ย!) จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 52 19:23:50

ความคิดเห็นที่ 17 โปรดติดตามตอนต่อไป http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8357416/W8357416.html จากคุณ : boyzuke เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 12:54:25

ความคิดเห็นที่ 18 แก้ไขเมื่อ 02 ต.ค. 52 09:31:33 จากคุณ : Warm Vanilla เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 52 09:30:22