ความคิดเห็นที่ 1 ~17~ อีกด้านของเหรียญทอง “นกช่วยหน่อย...” เสียงเรียกของคู่ทำงานที่ดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้คนถูกเรียกกลับยิ้มขึ้นมาได้ จบการ ‘เบิ้ล’...คือทำงานตั้งแต่เปิดกระทั่งปิดร้านไปเมื่อวานซืน นอกจากจะผ่านมาได้ด้วยดีโดยไม่มีอะไรน่าหวาดหวั่น (ทั้งที่หลักในใจคนสำคัญเพิ่งบินหนีกลับไทย) ชายหนุ่มรู้สึกถึงการปรับตัว พัฒนาการ และการเติบโตมากขึ้น เรียกว่าถ้ากำลังร่ำเรียน...ตอนนี้รักษ์ชนกก็เปลี่ยนจากประถมมาขึ้นมัธยมกับเขาบ้างแล้ว! โดยเฉพาะเมื่อวันนี้เข้างานมาแล้วได้รับซองบรรจุ earning statement...แม้ตัวเลขที่ได้จากการทำงานจะไม่ถึงกับมากมาย กระนั้นกลับรู้สึกถึงความภาคภูมิและกำลังใจ ไม่อยากเชื่อเลยว่า นี่ล่ะ...เงินที่ได้มาด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเองจริงๆ เงินก้อนแรกในชีวิต! “อันนี้ยังเป็นของอาทิตย์แรกล่ะมั้ง สงสัยตกค้างจากทางโทพาธแล้วเพิ่งส่งมาให้...ปกติเขาออกเช็กกันทุกพุธหลังจากผ่านสัปดาห์ทำงานนั้นไปแล้วหนึ่งสัปดาห์...” ระนาดเอกที่มาทีหลังยังรู้เรื่องมากกว่าเจ้าตัว นอกจากเช็กดังกล่าว รองเท้าที่สั่งไปตั้งแต่ปฐมนิเทศก็เพิ่งส่งมาให้ (ซะที!) ในเวลาเช่นนี้...ขณะที่รักษ์ชนกวิ่งแกมก้าวยาวๆ มาหาหญิงสาวผู้ร้องขอความช่วยเหลือ รู้สึกได้เลยว่าควรค่าแก่การควักสตางค์จริงๆ... พื้นรองเท้าออกแบบมาให้จับกับพื้นร้านที่แม้ดูแห้ง แต่แท้จริงละอองน้ำมันคงฝังลึกทำให้ลื่นอยู่ตลอดเวลา เรียกว่าลืมท่าไถลๆ และการระวังในทุกย่างก้าวได้เลยคราวนี้ “ยกถังน้ำแข็งเทใส่กระบะให้หน่อยสิจ๊ะ” “คร้าบ...” ถือเป็นอีกเรื่องที่ประหลาดจากคนทั่วไป... แทนการหงุดหงิดยามถูกเรียกใช้หรือขอให้ช่วย ชายหนุ่มรายนี้กลับแสนยินดีและมีความสุข เป็นเพราะนิสัยส่วนตัวที่เชื่อเหลือเกินว่าตัวเองไม่เก่งอะไร ส่วนมากเป็นฝ่ายร้องขอความช่วยเหลือซะมากกว่า ฉะนั้นครั้นได้ทำประโยชน์แม้เพียงเล็กน้อยให้คนอื่นบ้าง ความมั่นใจจึงคล้ายถูกยกระดับ นอกจากได้รับความสุขจากการเห็นคนอื่นมีความสุขเป็นการตอบแทนแล้ว ชายหนุ่มยังรู้สึกถึงคุณค่าในตัวตน รู้สึกว่าตัวเองก็เป็น ‘คนเก่ง’ เหมือนกันแฮะ และสำหรับการทำงานร่วมกับระนาดเอกอย่างเต็มตัวเป็นครั้งแรก ความรู้สึกถึง ‘คุณค่า’ และ ‘ความเป็นคนเก่ง’ นั้น กลับยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นกว่าคราวทำคู่กับปุณณัติถ์อย่างเห็นได้ชัด เพราะในขณะที่รายหลังเก่งไปเสียทุกอย่าง ใช้สมองก็ได้ ใช้แรงงานก็ไม่บ่น สาวอีกคนกลับเป็นผู้หญิง...ผู้หญิงแบบ ‘ผู้หญิง’ จริงๆ น่ะ ระนาดเอกชอบรับลูกค้ามากกว่าทำงานด้านหลัง กิริยาท่าทางของหญิงสาวเรียกรอยยิ้มกว้างๆ จากลูกค้า (หนุ่ม) ได้เสมอ บางครั้งติดพันกับบทสนทนาจนต้องเรียกรักษ์ชนกให้หยุดจากงานหลังร้านต่างๆ นานามาช่วยจัดของด้านหน้าก่อน หรืออีกบางทีแม้มีเวลาว่างเสียงหวานยังออดๆ “นกจ๋า...วางพิซซ่าเอาไว้ก่อนได้มั้ย เดี๋ยวเราทำให้ คือ...ไก่ใกล้จะหมดแล้ว แล้วเราก็...ดรอปช้า...” เป็นอีกคราวที่คนฟังอมยิ้มให้สีหน้าเจื่อนๆ นั้นมากกว่า...รู้ทันอยู่ว่าไม่มีผู้หญิงที่ไหนหรอก  ชอบงานสกปรก เลอะเทอะ แถมกดไก่ทีก็แทบจะต้องโหนทุ่มน้ำหนักไปทั้งตัว เพื่อให้แท่นไก่จมลงในน้ำมันอย่างนั้น “โอเค เดี๋ยวเราทำให้...นาด” ไม่ใช่ว่าคนอาสาจะทำเร็วซักเท่าไหร่ ทว่าเมื่อกลับมาอีกครั้งก็มักพบว่า...งานยังไปไม่ถึงไหน “นกเอ๊ย...” หญิงสาวหัวเราะพลางพยักเพยิดไปยังพิซซ่าที่ทำค้างอยู่ “ทำออกมาไม่สวยเลย  เดี๋ยวลูกค้าก็ไม่กล้ากินหรอก...” ความอ่อนหวานละมุนละไมทำให้ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า แม้หลายคราวจะเหนื่อยจนอารมณ์ไม่ดีขนาดไหน แต่พอได้เห็นการประดิดประดอยอย่างละเอียดอ่อนในทุกชิ้นงาน ผนวกกับความสร้างสรรค์ของคนตรงหน้า อารมณ์ในแง่ลบก็กลับกลายเป็นบวกขึ้นได้อย่างน่าประหลาด และไม่ใช่เฉพาะกับลูกค้าหรือเพื่อนร่วมงาน กระทั่งผู้บังคับบัญชาอย่างแพทริก...หญิงสาวก็ยังเอาชนะใจรายนั้นได้อย่างไม่ยากเย็น “เสียดายจัง...วันนี้คุณไม่ได้อยู่คุมกะดึกของฉันกับนกเหรอคะแพท?” เจ้าของเสียงหวานทำหน้าละห้อยเมื่อแมเนเจอร์ผู้ประจำกะเช้าวันนี้ ก้าวมาทักทายและกล่าวลา “ผมก็เสียดายเหมือนกัน แต่จะต้องกลัวอะไร...คุณเก่งจะตายยาหยี” ชายแก่กะพริบตาให้สาวน้อยข้างหนึ่ง พยักเพยิดไปยังพิซซ่าในเรียวมือที่กลับเร่งสปีดขึ้นมาได้โดยอัตโนมัติ “ไม่ว่าเราจะเก่งหรือไม่เก่งอะไรยังไง แต่พออยู่ต่อหน้าคนอื่น...เราก็ต้องพยายามวางมาดเข้าไว้ โดยเฉพาะแพทน่ะ...ชอบคนประเภท ‘โปร’ มาตั้งแต่เกิด...” หญิงสาวกระซิบกระซาบลับหลังผู้ถูกพาดพิงถึง ถ้าเปรียบปุณณัติถ์กับไม้สักทองแข็งแรงสูงค่า ระนาดเอกก็คือลำไผ่...ที่ถึงจะใช้งานไม่ได้เท่า...แต่ไผ่ก็เข้าถึงคนทุกชนชั้น อีกที่สำคัญ...ไผ่ไหวตามแรงลมได้ทุกทิศทางเสมอ “การจะทำให้คนรักไม่ใช่เรื่องยาก...ก็แค่พยายามทำตามสิ่งที่เขาหวังจะให้เป็น...” นั่นเองคือเคล็ดลับการครองใจคนของหญิงสาวคนตรงหน้า “คนบางคนชอบให้เราเป็นผู้ตาม บางคนชอบให้เป็นผู้นำ บางคนชอบเล่า แต่บางคนถ้าไม่ได้เล่าเองจะเกิดอารมณ์หมั่นไส้คนเล่าซะอย่างนั้น ถ้าเรามองคนออก...ปฏิบัติตัวกับเขาได้ถูกต้อง ก็ครองใจเขาได้...” สำหรับบางคนที่ไม่ชอบทั้งเป็นผู้นำ และเป็นผู้เล่าอย่างรักษ์ชนก ยังคงตีผสมมันบด พลางกระทำตนเป็นผู้ฟังที่ดีโดยการหันไปมองหญิงสาวผู้ยกตัวขึ้นไปนั่งไกวขาข้างโต๊ะเสียเฉยๆ   “อย่างฝรั่งจะต่างจากคนไทย ในขณะที่คนไทยต้องพยายามอ่อนน้อมถ่อมตัว แต่ถ้าทำอย่างนั้นมากเข้า...ฝรั่งจะหาว่าโง่... “แพทชอบคนเก่ง... และทั้งที่อยู่ในฐานะผู้นำ แต่จริงๆ แล้วก็ยังมีความเป็นผู้ตามอยู่ในตัวเองมากกว่า จูดี้ชอบเป็นคนเล่ามากกว่าฟัง เอ๊ดชอบฟัง...แต่เป็นการฟังเพื่อนำไปวิเคราะห์เจาะลึกแบบผู้บริหาร เอ๊ดจึงเป็นตัวอย่างของผู้นำ...ที่ยอมถอยมาเป็นผู้ตามในบางครั้ง เพื่อจะได้กลับไปนำได้ไกลกว่าเก่า ส่วนอย่างแคลริต้าน่ะชอบทั้งเป็นผู้นำและเป็นผู้เล่า...” “คุยอะไรกันอยู่จ๊ะ?” เสียงหวานที่ดังขัดขึ้นเป็นของหญิงสาวอีกคนที่น่าจะ...ชอบทั้งเป็นผู้นำและผู้เล่าเช่นกัน ปี่พาทย์ยิ้มก้าวเข้ามาพร้อมดวงตาที่กรีดอายไลน์เนอร์คมวับ “เบื่อกินเบอร์เกอร์เต็มที ร้านนี้มีอะไรอร่อยบ้าง?”   คนพูดกล่าวลอยๆ ไม่ได้เจาะจงให้ใครตอบ มัวกวาดตามองไปรอบๆ ร้าน “แคบจังเลยนะเนี่ย...” ไม่รู้ตาฝาดไปมั้ย แต่เห็นแวบๆ ว่าระนาดเอกเบ้ปากให้ประโยคนั้นของญาติผู้พี่ “ทุกทีกินแต่เบอร์เกอร์เวตจี้กับน้ำผลไม้ ทำไมวันนี้เข้ามาหา ‘เนื้อสัตว์’ กินที่นี่ได้ล่ะปี่?” เคยได้ยินลินลาบ่นมาเหมือนกัน...เหตุผลเดียวกับที่ปี่พาทย์ต้องดื่มน้ำต้มสุกนั่นล่ะ “คุณ ‘พิพาท’ เธอเป็นคนรักสุขภาพ!” สาวเจ้าของเสียงกำไลกรุ๋งกริ๋งยังคงไม่สนใจสิ่งใดมากไปกว่า ‘เมนู’ หลากหลายตรงหน้า “นี่ก็ไก่ใช่มั้ย...ราดซอสอะไรเนี่ย?” “ไก่ทอดราดซอสบาร์บีคิว...” “ทำนานมั้ย?” “เพิ่งเสร็จเมื่อสิบนาทีนี่เองปี่...” ชายหนุ่มคนทำต้องจำได้ดี ทว่ากว่าจะรู้ตัวว่าตอบผิดประเด็นก็เมื่อระนาดเอกถอนใจไปทางญาติผู้พี่ กล่าวขึ้นมาใหม่ “ใช้เวลาทำสิบห้านาที” “ไม่ถึงนะนาด! ไม่ถึงสิบนาทีหรอกปี่...” คนทำตัวรู้ดีต้องงงกับการลอบถอนหายใจอีกระลอก...ก่อนพอจะเริ่มเข้าใจเมื่อได้ฟังประโยคต่อมาของสาวปี่ “งั้น... ‘make fresh’ ให้หน่อยได้มั้ยจ๊ะนก?” ระหว่างการรอคอย ปี่พาทย์ยังไม่ไปไหน ตลกดีเหมือนกันที่หญิงสาวผู้ยิ้มแย้มให้ใครต่อใครอย่างระนาดเอก กลับทำหน้าเหมือนอยู่ใกล้ส้วมถังแตกเมื่อมีลูกพี่ลูกน้องสาวก้าววนเวียนไปมาอยู่ในร้าน “...ตอนนี้ในเบอร์เกอร์คิงก็ยังกับอยู่ในสมรภูมิรบแน่ะ...” สาวเบอร์เกอร์เล่าจ้อยๆ คอยชะโงกชะเง้อตามรักษ์ชนกมากกว่าหันหาญาติผู้น้อง “อ้าว! แค่เอาไก่ใส่ตะแกรงลงไปในน้ำมันอย่างนั้นน่ะเหรอ? แล้วน้ำมันเป็นเหมือนเบอร์เกอร์คิงรึเปล่า...ร้อยปีเปลี่ยนทีนึง!” ระนาดเอกกลอกตาอยู่ข้างโต๊ะตัวเดิม มีแต่รักษ์ชนกที่หัวเราะแล้วถามต่อได้ “ในเบอร์เกอร์คิงเป็นยังไงเหรอ?” “แหม...ถามเหมือนอยู่ห่างกันไกล๊ไกลเลย...” คงเพราะกลัวขนตาปลอมละลาย สาวคนตอบจึงถอยหน้าห่างจากฟรายเออร์ออกมาได้ “ก็ลิ่วน่ะสิ...เกลียดบีชขั้นโคม่า อารมณ์เสียขึ้นมาก็พูดภาษาอังกฤษลอยๆ แบบกระทบกระแทกอยู่เรื่อย...” ที่จริงไม่ใช่เรื่องแปลก...สนิทกันขนาดนี้มีหรือจะไม่รู้...ลินลาแสดงท่ายังไงกับคนที่เจ้าหล่อนไม่ชอบขี้หน้า   ทว่า...ยังอดอ้าปากค้างไม่ได้อยู่ดีนั่นล่ะ ก็คู่อริคราวนี้เป็นถึงผู้บังคับบัญชา แถมสำหรับรักษ์ชนก...บีชอยน่ากลัวยังกับอะไร! “แล้ว...” คำถามคราวนี้กลายเป็นเสียงหวั่นใจ “บีชอยทำยังไงบ้างล่ะปี่?” . จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 15:58:14

ความคิดเห็นที่ 2 เหมือนคำปี่พาทย์ว่าจริงๆ นั่นเอง...ทำเหมือนอยู่ห่างกันไกล๊ไกล... เป็นเพราะพอเข้างาน รักษ์ชนกก็ทำงานจริงๆ...ก้มหน้าก้มตาไม่ดูกระทั่งสีของท้องฟ้าภายนอกด้วยซ้ำ แล้วครั้นกลับถึงโรงแรมก็หลับเป็นตาย ตื่นอีกทีก็เกือบบ่ายต้องรีบจัดการเรื่องปากท้องและอาบน้ำแต่งตัว จะเจอเพื่อนสาวคนสนิทได้ทีก็ตอนอยู่บน Big white van ของจูดี้ แต่หลังๆ มานี้...แม้อยู่บนรถ...ต่างคนก็ต่างหลับด้วยความเหนื่อยอ่อน เมื่อสองวันก่อนได้ยินเสียงเอะอะตะคอกดังลั่นมา ยังไม่มีโอกาสถามข่าวคราวด้วยซ้ำว่าตกลงเป็นยังไงกันบ้างแล้ว... “บีชก็เกิดหุบปากเงียบขึ้นมาน่ะสินก! ทั้งๆ ที่ปกติทั้งบ่นทั้งด่ายังกับอะไรดี แต่พอเจอลิ่วสวนที...ไม่พูดอะไรอีกเลย อย่างมากก็กระแทกนู่นกระแทกนี่ไปตามเรื่อง” ฟังแล้วต้องถอนใจ แต่...ไม่รู้เป็นเพราะโล่งหรือกลับหนักอกมากกว่าเดิมกันแน่ “แล้วนกล่ะ...เป็นยังไงบ้าง? ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะ” ถ้าลินลามาฟัง ต้องแอบกระซิบว่า “เป็นโชคดีของเธอ!” แน่เลย “ก็โอเคขึ้นมากแล้วล่ะ ตอนแรกยังกลัวอยู่เลยว่า...จีไปแล้วเราจะทำยังไง...” “เออ...แล้วตกลง ทำไมจีถึงหนีกลับ ไปอย่างนั้นล่ะ?” ดูเหมือนคนพูดไม่เคยคิดเลยว่า สิ่งที่หลุดจากปากของตัวเองออกมานั่น จะส่งผลกระทบต่อความรู้สึกของคนอื่นอย่างไรบ้าง “จีไม่ได้หนี...แต่จีไม่ใช่คนที่จะยอมตกอยู่ใต้อาณัติของใครได้ง่ายๆ” “แต่มาทำงาน...มาเอาเงินเขานี่น้า...” “มันก็ไม่ไหวเหมือนกันนะปี่...” เสียงทอดถอนกลับกลายเป็นของระนาดเอกที่เงียบนิ่งอยู่เป็นนาน “ได้ยินว่าจีถูกว่าทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด...เหมือนถูกกล่าวหาใช่มั้ยนก?” ปี่พาทย์ไม่ได้สนใจการพยักรับของรักษ์ชนกเท่าไหร่ ยังเถียง “จีทำเครื่องไฟไหม้จริงๆ ทำไมถึงว่าถูกกล่าวหา?” “ไม่ใช่เรื่องไฟไหม้หรอกปี่...” พอพูดถึงเรื่องนี้ ชายหนุ่มก็ยังมีสีหน้าไม่สู้ดีเหมือนเคย “เรื่องอะไรล่ะถ้างั้น?” แปลก...วินาทีนั้นเหมือนมีจุดสว่างของลำแสงบางประการ ก่อเกิดกลางดวงตาของระนาดเอกที่จ้องญาติผู้พี่อยู่อย่างแน่วแน่ “ที่คีบ...” รักษ์ชนกตอบตามตรง “มีคนทำที่คีบพลาสติกตกลงไปในฟรายเออร์ก่อนที่จีจะมาเข้ากะ แต่พวกคนคุมกลับหาว่าจีเป็นคนทำ...” เงียบไปพัก “หมะ...แหม...” ท่าตบเข่าฉาดของปี่พาทย์ เหมือนเพียงแสดงให้เข้ากับเสียงที่อยู่ดีๆ ก็แหลมติดคอ “เรื่องแค่นี้เอง ไม่น่าถึงกับต้องรีบกลับเลย...” “อย่างน้อยก็น่าจะอยู่หาตัวคนทำผิดจริงก่อนใช่มั้ยล่ะ?” คนเป็นน้องแสร้งทำเสียงนึกสนุก “ดีเหมือนกันนะ บรรยากาศแบบนิยายสืบสวนสอบสวน อยู่นี่แล้วชีวิตซ้ำซากจะตาย...” “เธอนี่มันคิดอะไรพิลึก!” ปี่พาทย์เหมือนจะส่งค้อนให้ “กะอีแค่เรื่องเล็กทำเป็นเรื่องใหญ่ ทำไปทั้งที่คงไม่ได้อะไร จะจับมือใครดมล่ะ วันนั้นน่ะมีคนมาทำงานกันตั้งเยอะ ฉันเองอยู่แต่รีจิสเตอร์ มีน้ำตาล ลิ่ว แพท ไหนจะพวกฝรั่งกะเช้าอีกตั้งเท่าไหร่ อ้อ...ยังมีปูนที่มาช่วยตอนจะปิดร้านอีกคน...” เป็นอันว่ากว่าจะออกจากร้านไปได้ก็ใช้เวลารวมแล้วเกือบสิบนาที สาวเบอร์เกอร์คิงยังไม่วายทิ้งท้าย “เออนี่ คนที่พวกเธอพูดถึงตอนแรก...แคลริต้าน่ะ... ตอนนี้เห็นหล่อนมาหาเอ๊ดอยู่ข้างหลังนั่นนะ ดูเหมือนว่าจะมาลาออก!” คำบอกเล่าทำให้ญาติสาวผู้น้องตาโตขึ้นมาจนได้ และเพราะลูกค้ายังว่างวาย ระนาดเอกสะกิดชายหนุ่ม “ไปดูกันเถอะ!” ......................... เพราะว่าช่องประตูด้านหลังฝั่งรีจิสเตอร์ของร้านเบอร์เกอร์คิงตรงทะลุไปถึงประตูหลังร้านเช่นกัน ฉะนั้นเพียงชะโงกหน้ามาใกล้ๆ ทั้งสองรายก็พอจะเห็น และได้ยินเหตุการณ์ของคนผู้รวมกลุ่มกันอยู่ตรงนั้นชัดเจน “คุณรู้อะไรไวเสมอเลยนะแคลริต้า” เป็นเสียงแหบพร่าตามประสาเอ๊ด ขณะนี้บอสใหญ่แห่งเกรทเล้กส์กำลังนั่งหันหลังให้อดีตพนักงานสาวเจ้าปัญหา ก้มหน้าค้นหาเอกสารจากตู้เซฟ “Absolutely โดยเฉพาะคราวนี้มันเป็นเรื่องของฉันโดยตรงนี่คะ” ไม่รู้เอ็ดรู้สึกได้บ้างรึเปล่า ทว่าสำหรับคนที่เห็นภาพโดยตรง...แคลริต้าในชุดลำลองและปล่อยผมสยายยาวจนกลับดูสวยขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อนั้น...เจ้าหล่อนยักไหล่ มีทีท่ายิ่งไปกว่าไม่รู้สึกรู้สาอะไร ... คือนอกจากจะไม่สลด ยังทำเหมือนเริงร่าท้าทายกระนั้น! “โดดงานโดยไม่ลาล่วงหน้าไปสองวัน...ฉันรู้ค่ะว่าคุณคงไม่เอาฉันไว้ต่อแน่ เคยเห็นจากคดีอื่นๆ มาก่อนนี่คะ...” “แต่ว่าคุณก็ยังทำนี่?” น้ำเสียงคนกล่าวช่างราบเรียบเสียนี่กระไร ราวกับเอ๊ดกำลังพูดว่า‘วันนี้ฟ้าใสดีเนอะ’ ไม่มีวี่แววโกรธกร้าวจากบุรุษผิวขาวซีดผู้ลุกขึ้นแล้วหันนำซองใบหนึ่งยื่นให้แก่คู่สนทนาเลย บีชอยที่ยืนอยู่ไม่ห่างไกลกันเสียอีก จ้องหน้าเจ้าหล่อนตาแทบถลน “ขอบคุณค่ะ และขอบอกตามตรงนะคะเอ๊ด...” นิ้วประดับเล็บที่ถูกแต้มสีอย่างบรรจง กรีดมารับซองไว้ ขณะกล่าวต่อไปก็ใช้ซองนั้นตีอีกฝ่ามือของตนเบาๆ “ท่ากวนประสาทได้โล่!” ระนาดเอกพึมพำ “ตอนนี้ฉันมีที่ไปแล้วค่ะ...ที่ๆ เห็นได้ชัดว่าน่าจะมีหนทางรุ่งโรจน์รอฉันอยู่มากกว่าที่นี่...” คนพูดปรายตาไปทางซูเปอร์ไวเซอร์หนุ่ม ซึ่งอายุเยาว์กว่าตนเกือบครึ่งชีวิต “ผมไม่แปลกใจเลยแคลริต้า...” เอ๊ดกลับยิ้มให้ฝ่ายนั้นเสียอีก “ขอบคุณค่ะเอ๊ด...” “เปล่า...” ท่าประกอบคำพูดเป็นเพียงการเอียงคอน้อยๆ “ผมเพียงแต่นึกถึงคำพูดของแอ๊กเนส...” ชื่อนั้นบันดาลให้ใบหน้ายิ้มกว้างของแคลริต้าแทบจะหุบลงได้ทันควัน “รู้มั้ย...แอ๊เนสเคยบอกผมว่า วันแรกที่มาที่นี่...คุณคงคิดว่าตัวเองน่ะเป็นซูเปอร์ไวเซอร์...ไม่ได้เป็นแค่พนักงานธรรมดา หรืออย่างในวันที่จะได้รู้ผลการพิจารณาเลื่อนขั้น คุณก็คิดว่าตัวเองกำลังจะเป็นแมเนเจอร์แล้วต่างหาก ผมถึงไม่แปลกใจ ที่สุดท้ายเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้...” รอยยิ้มของเอ๊ดคงอ่อนโยน เยือกเย็น แต่ในความรู้สึกของคนที่ได้เห็นกลับเป็นรอยยิ้มที่น่าขนลุก “เพียงอยากให้คุณโชคดี...โชคดีที่สามารถลบความคิดแบบนั้นให้หมดไปซะได้ เพราะมิฉะนั้นต่อให้งานต่อๆ ไปจะดีแค่ไหน ผมว่า...คุณก็คงไปไม่ถึงฝัน!” แคลริต้าสะบัดหันทันทีจนอดคิดไม่ได้เลยว่า...ที่จริงแล้วเจ้าหล่อนตั้งใจใช้ผมสยายเหมือนสาหร่ายสีดำของตนตบหน้า ‘ผู้ตราหน้า’ และกระนั้น...สายตาใต้แว่นกรอบบางกลับว่องไวประดุจเหยี่ยวใหญ่ ในเสี้ยวของเสี้ยวของเสี้ยววินาทีนั้น คนสะบัดหันยังทันเห็นผู้แอบดูอยู่ห่างไกลขนาดนี้ เจ้าตัวหันกลับมาอีกที พอชัดเจนว่าผู้ชมเป็นใครก็กลับยกมุมปากยิ้มเพียงข้างหนึ่ง “ไฮ โน้ก ไฮ นาด...” คนถูกทักปรับสีหน้ากันไม่ทันทีเดียว โดยเฉพาะเมื่อเสียงนั้นพาให้เอ๊ดและบีชอยหันตามมาด้วย “ฮ...ไฮ...แคลริต้า...” ถ้าประโยคนั้นแสดงถึงทักษะทางภาษาที่ดีขึ้นแล้วจริงๆ รักษ์ชนกก็คงถูกหักคะแนนอีกด้านไปจนแทบติดลบ... คะแนนการครองใจคน! แตกต่างอย่างเห็นได้ชัดจากหญิงสาวเจ้าของบทเรียนดังกล่าวผู้คงยืนอยู่เคียงข้าง สีหน้าเผือดลงอย่างตกใจปรากฏขึ้นเพียงแวบจนแทบสังเกตไม่เห็น ในขณะที่รักษ์ชนกคงยิ้มแหยอย่างวางตัวไม่ถูก ระนาดเอกกลับ... ‘ไหวตามทางลม’ ได้ถูกกาลเทศะจนน่าปรบมือให้ ด้วยรู้ว่าอยู่ใต้อำนาจของใคร และที่สำคัญ...น่าจะรู้เช่นกันว่าอะไรคือสิ่งที่คนผู้นั้น ‘หวังให้เป็น’ ...ระนาดเอกวางหน้าตึงๆ ใส่แคลริต้า แม้ไม่ถึงขนาดบีชอย แต่ก็สรุปได้ว่าไม่ใช่ญาติดีอย่างที่รักษ์ชนกพยายามนำเสนอ “ไฮ แคลริต้า...” เสียงทักยังกินขาด ดวงตาของเจ้าของน้ำเสียงที่เรียบต่ำลงนั้น จ้องตาฝ่ายตรงข้ามด้วยท่าทางประเมินท่าที นอกจากรักษ์ชนกแล้ว...บีชอยคือผู้จับตาสังเกตการณ์จนดู ‘ชอบกล’ “คุณเป็นคนเก่งและหัวไวนะนาด แต่ก็นั่นแหละ...ต่อไปไม่มีฉันคอย ‘เทรน’ ระวังหน่อยก็แล้วกัน...” คนพูดขยิบตาในท่าทีที่มีเฉพาะคู่สนทนาเท่านั้นที่ ‘รู้กัน’ กระนั้นระนาดเอกกลับไม่รับมุก “ขอบคุณค่ะ แต่ที่นี่ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง...” รู้สึกเหมือนผิวหน้าของหญิงสาวจะตึงจนแทบปริ ความหวาดหวั่นบางประการในดวงตาค่อยละลายกลายเป็นความผิดหวังในตัวสตรีตรงหน้า โดยเฉพาะเมื่อแคลริต้ายักไหล่ไม่รู้ร้อนหนาว กล่าว “โชคดีแล้วกันนะ!” ความรู้สึกดังกล่าวก็หลั่งพรากเป็นความ...รังเกียจ! ชั่วเวลากระทั่งลับร่างผู้ไม่เป็นที่พึงประสงค์ ระนาดเอกยังจ้องตามพลางส่ายหน้าช้าๆ วินาทีนั้นนั่นเองที่สัมผัสได้ถึงกระแสความสมเพชจากคนตรงหน้าทั้งสาม ความรู้สึกสะดุดลงยามมโนสำนึกเผลอดึงอีกภาพขึ้นฉายแทนที่ ภาพของจีรัง... ใจหายเมื่อบางคำถามกลับเกิดเพราะความคิดเปรียบเทียบ ชัยชนะของผู้เก่งกล้า ใครจะรู้บ้างว่าจริงแท้...คนข้างหลังมองตามเจ้าตัวไปด้วยสายตาเช่นไร ชนะ... แน่ล่ะหรือ...? ........... To Be Cont. จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 15:58:57

ความคิดเห็นที่ 3 รู้สึกเหมือนละเอียดยิบอีกละ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 52 19:34:38

ความคิดเห็นที่ 4 รู้สึกเหมือนคุณสก๊อตตี้ ^  ^" แต่ชอบเกร็ดเรื่อง ผู้เล่า กับ ผู้ฟังนะ เอาไปใช้ในชีวิตได้ จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 52 10:18:47

ความคิดเห็นที่ 5 18 : http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W8374880/W8374880.html จากคุณ : ปราปต์ (งี่เง่าบอย) เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 52 11:50:23