~ * รักสุดใจนายขี้เก๊ก : < 3. น้องใหม่ > * ~
|
|
"วันใส วันใส ตื่นๆ เดี๋ยวไปไม่ทันรับน้อง"
"ขออีก 5 นาทีนะ"
"ไม่ได้แล้ว สายแล้วรีบลุกเร็ว นมข้นไปก่อนแล้วนะ"
"หา!! นมข้นไปแล้ว" ฉันรีบลุกพรวดหลังจากได้ยินไหมบอกว่านมข้นไปมหา'ลัยก่อน แล้วฉันจะไปยังไง แล้วตารางรับน้องก็อยู่ที่นมข้นอีก ต้องไปที่ไหนล่ะ
"นมข้นบอกว่าให้ไปเจอที่ตึกกรีนพาวชั้นดาดฟ้า"
"จ้ะๆ ขอบใจนะไหม" ทั้งๆ ที่ฉันเองก็ไม่รู้หรอกว่าไอ้ตึกกรีนพาวเนี่ยคือตึกไหน หวังเพียงไปถึงจะเจอคนรู้จักบ้างก็เท่านั้น (สงสัยจะมีแค่เชียร์ แต่จะเจอไหมเนี่ย)
"ตึก ตึก ไม่ทันแล้ว สายแล้ว แย่แล้ว วันใสเอ๋ย คราวนี้" ฉันต้องเดินกึ่งวิ่งไปมหา'ลัยเพราะไม่มีมอเตอร์ไซต์รับจ้างสักคันเลย ทำไมต้องมากิจการดีวันนี้ด้วยน๊าาาา
ไม่เป็นไร สู้ๆ เกือบแหละ เกือ..
ฟิ้ว ~ ซ่า
"เฮ้ย ไอ้... จะขับรถเร็วไปไหนเนี่ย ไม่เห็นคนเดินหรือไง" ฉันตะโกนไล่หลังรถสีดำ BMW ซึ่งขับอย่างไว ทำให้น้ำที่ท่วมขังในบ่อ กระเด็นใส่ฉันเต็มๆ
เสื้อผ้ามอมแมมเหมือนเพิ่งผ่านการรับน้องมา ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เริ่มเลย เจ็บใจชะมัด รับน้องอะไรเนี่ย เรียนก็ยังไม่ได้เรียนต้องมารับน้องเพื่อความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวอะไรก็ไม่รู้
ไม่ไปก็ไม่ได้ด้วย ฮือๆ เจ้าชายในฝันที่อยู่ไหนน๊า มาช่วยวันใสด้วยค่า เจ้าชาย Y_Y
ปี๊น ปี๊น เสียงแตรรถอีกคันซึ่งขับชะลอตรงทางที่ฉันกำลังเดิน
"น้องครับๆ "
"ฉันรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น โรคจิตหรือเปล่า ฉันยังไม่รู้จักใครเลยนะ แต่เสียงนี้คุ้นๆ แฮะ"
"น้องสาขาวิทยาการคอมหรือเปล่าครับ พี่ยูเองครับ จำได้ไหมเราเคยเจอกันตอนรายงานตัว "
ฉันรีบหันไปหาคนที่พูดอย่างเร็ว และรีบหันกลับอย่างเร็วเช่นกัน ทำไมต้องมาเจอฉันในสภาพนี้ด้วยนะ ฉันแอบบ่นเสียงเบา
"เอ่อ.. ใช่ค่ะ สวัสดีค่ะ" เจ้าชาย >///<
"แล้วนี้รับน้องเสร็จกันแล้วหรอครับ ทำไมถึงได้เปียกแบบนี้ แต่ในโปรแกรมตั้งไม่มีน้ำนี่ครับ"
"ยังหรอกค่ะ พอดีเมื่อกี้คนขับคงปวดถ่ายมั้งคะ เลยขับไม่ดูใครเลย"
"งั้นเราไปพร้อมกันเลยดีไหมครับเพราะพี่เองก็ต้องไปมหา’ลัยเหมือนกัน"
"จะดีหรอคะ คือ คือ .. วันใสเลอะเทอะไปหมด"
"ไม่เป็นไรครับ เช็ดหน้าก่อนนะครับ" รุ่นพี่ชื่อยูยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ฉัน ฉันรับมาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดหน้าตามที่เขาบอก และเขาก็ขับรถมาถึงมหา'ลัยเพียงไม่กี่นาที
"ขอบคุณมากนะคะ"
"ยินดีให้บริการครับ" เขายิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตรและรู้สึกว่ารอยยิ้มนั้นอบอุ่นจัง
"เจอกันข้างบนครับ พี่ต้องไปเตรียมอุปกรณ์ก่อน"
"ค่ะ" ฉันตอบรุ่นพี่และกำลังรีบวิ่งขึ้นตึก แต่พอดีเหลือบไปเห็นรถสีดำคันนึงคุ้นสะดุดตา รถคันนี้ฉันจำได้ เมื่อกี้ทำน้ำโคลนมาบดบังความน่ารักของฉัน ฉันเดินเข้าไปหารถคันนั้นอย่างรวดเร็ว
พร้อมกับ
ปึก ~ ## ท้องเสียหรือไงไม่ทราบ หรือว่าตาบอดถึงมองไม่เห็นคน ตาบ้า : P ## ~ นั่นคือข้อความที่ฉันฝากไว้กับรถคันนั้นแล้วรีบวิ่งขึ้นตึกไป
ฉันหอบอยู่นาน ดีนะที่รุ่นพี่ยังไม่ปิดประตูไม่งั้นฉันคงโดนทำโทษแน่เลย
"วันใสๆ "
"อ้าว เชียร์ หวัดดีจ้ะ"
"วันใสไปทำอะไรมาหรอ"
"ก็คนบ้าโรคจิตขับรถเร็วทำให้น้ำโคลนกระเด็นใส่น่ะ"
"แต่วันใสไม่ได้เจ็บตรงไหนใช่ไหม"
"จ้ะ ก็ดีว่าไม่ได้โดนเฉี่ยว"
"ขอบใจนะที่เป็นห่วง ไม่เป็นไรจ้าแค่เลอะเทอะนิดหน่อย" (^-^)
น้องๆ มารวมกันทางนี้ หวังว่าทุกคนคงพอรู้กันอยู่บ้างแล้วว่าทำไมเราถึงต้องมีกิจกรรมรับน้องแต่เพื่อเปิดงานอย่างเป็นทางการขอเชิญ
ประธานคณะ พี่ตุ่ม รุ่นพี่ปี 3 ขึ้นกล่าวเปิดงานและบอกวัตถุประสงค์ของกิจกรรมค่ะ
สวัสดีน้องใหม่ทุกคนคะ ยินดีต้อนรับน้องเข้าสู่รั้วมหา'ลัยของเรา เพื่อความสมานฉันท์ ความเป็นพี่น้องของพวกเรา
รุ่นพี่ทุกคนต่างทุ่มเทเวลากับกิจกรรมรับน้องเป็นอย่างมาก และหวังว่าน้องทุกคนจะรักกัน สามัคคีกัน ร่วมแรงร่วมใจเป็นน้ำหนึ่งใจ
เดียวกันเพื่อต่อสู้และฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ ที่เกิดขึ้น และอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุขในรั้วมหา'ลัยแห่งนี้
พี่ขอให้น้องใหม่ทุกคนมีความสุขกับกิจกรรมที่จะเกิดต่อไปนี้ พี่ขอเปิดกิจกรรมรับน้องอย่างเป็นทางการ ณ บัดนี้
~ ตึง ตึง ตึง เสียงกลองตี 3 เพื่อบอกว่ากิจกรรมรับน้องได้เริ่มขึ้นแล้ว ~
ขอให้น้องใหม่ทุกคนเดินเข้าแถวมาจับฉลากแบ่งกลุ่ม และเลือกหัวหน้ากลุ่มแล้วมารับแผนที่เพื่อไปด่านต่างๆ
ซึ่งรออยู่ภายในมหา'ลัย และกลับมาเจอกันที่นี่เวลา 18:00 น กลุ่มไหนมาสายจะต้องถูกทำโทษ
กลุ่มฉันมีทั้งหมด 7 คนด้วยกัน ชาย 3 หญิง 4 ฉันโชคดีมากที่ได้อยู่กับเชียร์ กลุ่มของเราผ่านด่านไปแล้ว 3 ด่าน
ซึ่งเป็นด่านที่ผ่านได้ไม่ยากเท่าไหร่ กินเวลาไม่มาก และผ่านไปได้ด้วยดีในช่วงเช้าแต่ก็แรกมาด้วยหยาดเหงื่อของเราทุกคน ก็แต่ละ
ด่านถึงแม้ว่าไม่ยากแต่ก็ต้องติดดินกันถ้วนหน้า แต่เพราะกิจกรรมนี้ไม่อยากให้มีน้ำเข้ามาเกี่ยวข้อง พวกเราเลยไม่เลอะโคลน
ยกเว้นฉันที่โดนแต่เช้าแล้วเลยเลอะกว่าคนอื่นนิดหน่อย แต่ยังเหลืออีก 2 ด่านในช่วงบ่าย
ตอนนี้เรานั่งพักทานอาหารกลางวันใต้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งเป็นลานโรงอาหารของคณะ ต้องยอมรับว่าเป็นมหา'ลัยที่ใหญ่มาก
แต่ละคณะมีโรงอาหารเป็นของตัวเอง และมีโรงอาหารรวมอีกด้วย บรรยากาศเป็นธรรมชาติ เพราะทุกพื้นที่ถูกปกคลุมด้วยสีเขียว ดูร่มรื่น
ฉันเริ่มรู้จักเพื่อนในกลุ่มมากขึ้นเพราะด่านที่ผ่านมาทำให้เราพูดกันมากขึ้น สามัคคีมากขึ้น จึงทำให้เราสนิทกันมากขึ้น
ฉันกล้าที่จะแสดงออกมากขึ้นด้วยเพราะทุกคนโหวตให้ฉันเป็นหัวหน้ากลุ่มเพราะทุกคนลงมติว่าฉันเป็นคนพูดเก่ง ใจดี
ฉันจึงต้องรับหน้าที่หลักในการทำให้กลุ่มของเราผ่านด่านให้สำเร็จให้ได้ ตอนนี้บ่ายห้าโมงแล้วเพิ่งผ่านด่านที่ 4 เองยังเหลืออีก 1 ด่านจะทันไหมนะ
ด่านช่วงบ่ายนี้ไม่ยากเหมือนกันแต่ต้องใช้เวลาและความรวดเร็วมากกว่า
"ถึงด่านสุดท้ายแล้วนะพวกเรา สู้ๆ "
~สวัสดีค่ะ/ครับ พวกเรากลุ่ม 9 ค่ะ/ครับ พร้อมรับกิจกรรมแล้ว ค่ะ/ครับ~
"เสียงดังฟังชัดดีนี่ ใครเป็นหัวหน้ากลุ่ม"
"ฉันค่ะ"
"ชื่อวันใส แปลกดีใครตั้งให้" รุ่นพี่เหลือบมองป้ายชื่อของฉัน
"นา...นาย" ฉันทำหน้างงเมื่อเห็นคนที่เดินมายืนตรงหน้า นายทำไมมาอยู่ที่นี่แถมเป็นรุ่นพี่ฉันอีก ทำไมทำไมทำไมฉันต้องมาเจอกับนายที่นี่ด้วยนะ
"..."
"รุ่นพี่ถามทำไมไม่ตอบ" นายนั่นตะโกนใส่หน้าฉัน
"พ่อค่ะ" ถามให้ได้อะไร ได้คำตอบแล้วเดินจากไปเนี่ยนะ แล้วจะถามทำไม ฉันงงกับนายนั่นมาก อยู่ๆ ก็ตะคอกใส่ฉันกับคำถามอะไรก็ไม่รู้
"รู้ไหม? มาด่านนี้สุดท้าย แย่หน่อยนะ" รุ่นพี่อีกคนช่วยเสริมหลังจากนายนั่นหันหลังเดินกลับไป
"เพราะด่านนี้มีชื่อว่า Pressure Crazy"
"น้องๆไม่ต้องตกใจนะคะ ต้องตั้งสติดีๆ กติกาง่ายๆ แค่ให้น้องเขียนบรรยายถึงเพื่อนๆ ในกลุ่มแต่ละคนทั้งด้านดีและไม่ดี
ที่เราพบในขณะที่ฝ่าด่านต่างๆ มาภายในเวลา 2 นาที โดยพี่จะมีปากกาให้แค่ 2 ด้ามเท่านั้นให้เวลาปรึกษา 30 วินาที"
"เราจะทำยังไงถ้าให้ทุกคนเขียนอาจจะไม่ทัน ทำไง ทำไง"
"วันใสทำไงดีให้ใครเขียนก่อนดี" เชียร์พูดขึ้น
"ให้เราเขียนก่อนได้ไหมเราเขียนเร็ว" รอสพูดขึ้น
"ไม่นะ ฉันต้องเขียนก่อนซิ รอสเธอเขียนเร็วต้องเขียนทีหลังนะ" โรว์พูดขึ้นบ้าง แฝดผู้พี่ของรอสหันไปทำหน้ายักษ์ใส่รอสทันที
"เอาไงดี วันใส" ทอยและเจพูดขึ้นพร้อมกัน
"เริ่มได้"
"หยุดก่อน ทุกคน ใจเย็นนะ เราคิดว่า เรากับรอสเป็นคนเขียนเพื่อบรรยายด้านดีและไม่ดี โดยพวกเราทุกคนช่วยกันสรุปดีไหม
เพราะพี่บอกว่าให้บรรยายถึงทุกคนแต่ไม่ได้บอกว่าให้พวกเราเขียนทุกคนนี่นา"
"ดี" ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน ฉันเขียนสรุปด้านไม่ดี ส่วนรอสเขียนสรุปด้านดี
เวลาผ่านไปๆ เรื่อยๆ น่าจะ นาทีกว่าๆ พวกเรายอมรับข้อดีและไม่ดีตามที่เพื่อนบอกโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ ซึ่งทำให้เราทำกิจกรรมนี้เสร็จภายในเวลาที่กำหนด
"กลุ่มน้องเป็นกลุ่มที่ 2 ที่ทำได้เสร็จตามเวลาที่กำหนดถึงแม้ว่าวิธีการจะต่างกันนิดหน่อยค่ะ"
"พี่หวังว่าน้องๆ คงเอาข้อผิดพลาดที่เพื่อนมองเห็นในตัวเราไปปรับปรุงเพื่ออยู่ร่วมกับเพื่อน อย่างมีความสุขนะคะ ขอแสดงความยินดีกับทุกคนค่ะ"
หลังจากจบด่านสุดท้ายไปฉิวเฉียด พวกเรารีบวิ่งขึ้นไปบนตึกกรีนพาวทันที แต่ดูเหมือนว่าเราจะมาช้าไป 30 วินาทีเพราะว่าทุกกลุ่มนั่งรอเราอยู่อย่างพร้อมเพียง
"ในที่สุด กลุ่มผู้โชคดีก็มาถึงจนได้ นึกว่าจะให้เพื่อนรอจนหิวตาย มายืนเรียงแถวด้านกระดานด้านหน้าครับ" รุ่นพี่เสียงหล่อพูดขึ้น (แค่ 30 วินาทีเนี่ยนะ)
"ทำไมถึงมาช้า ใครหัวหน้ากลุ่ม"
"ฉันค่ะ"
"วันใส เองหรอ หัวหน้ากลุ่ม"
ฉันแอบอมยิ้มนิดนึง ก็จะใครที่ไหนล่ะที่เข้ามาถาม รุ่นพี่ยูที่ใจดี๊ ใจดีเมื่อเช้าไง
"ยิ้มอะไรไม่ทราบ รุ่นพี่ไม่ใช่เพื่อนเล่น มาสายกว่ากลุ่มอื่นคงรู้แล้วใช่ไหมว่าต้องถูกลงโทษ" รุ่นพี่ยูพูดด้วยเสียงดุ ทำให้ฉันหุบอมยิ้มทันที ทำไมต้องดุด้วยเรารู้จักกันแล้วน๊า (แอบคิดในใจ)
"ขอให้รุ่นพี่คุมกฎอ่านบทลงโทษด้วยครับ"
"เนื่องจากนี่ก็เลยเวลาที่เราได้นัดกันไว้ประมาณ ครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ ซึ่งเราได้ตกลงกันแล้วว่าต้องมาเจอกัน 18:00 น.
ถ้าช้าต้องโดนทำโทษ แต่ปรากฏว่า มีเพื่อนเรากลุ่มนึงมาสาย ดังนั้นจึงต้องเป็นไปตามกฎ คือมีบทลงโทษดังนี้ ให้ ......"
หลังจากฉันได้ยินบทลงโทษก็ถึงกับอึ้งไปเลย "ตัวแทนกลุ่ม 1 คน ทำให้รุ่นพี่ที่จับฉลากได้ พึงพอใจจนกว่าจะเซ็นยอมรับว่าเป็นรุ่นน้อง"
ฉันเป็นหัวหน้ากลุ่มต้องแสดงความรับผิดชอบโดยการอาสาเป็นตัวแทนกลุ่มเอง แล้วจะเป็นรุ่นพี่
คนไหนล่ะเนี่ย ฉันขอให้เป็นพี่ยู ที่แสนใจดีก็แล้วกัน (ฉันภาวนาในใจ) ขณะมือของฉันกำลังซุ่มเสี่ยงดวงล้วงลงไปในกล่องเพื่อจับชื่อรุ่นพี่ นี่หรือรับน้อง
"เอ๋ (- -) ? <เดย์ > ชื่อนี้คุ้นๆ แฮะ เหมือนจะเคยได้ยินที่ไหนนะ นึกไม่ออก" ฉันส่งชื่อรุ่นพี่ให้กับรุ่นพี่ที่เป็นคนคุมกฎ ถ้าไม่ผิด น่าจะชื่อโป้งนะ มาดเข้มมากเหมาะกับการคุมกฎจริงๆ
"รุ่นพี่ประชุมด่วน" เสียงพี่โป้งประกาศขึ้น หลังจากได้ดูชื่อที่ฉันเป็นคนจับขึ้นมา
แล้วนั้นรุ่นพี่ยูวิ่งออกไปไหนหรอ เกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า ฉันและทุกคนในกลุ่มต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำไมเมื่อได้เห็นชื่อนั้นแล้วทุกคนถึงกับต้องเรียกประชุมด่วน
"ทำไมเกิดอะไรขึ้นหรอวันใส" เชียร์เดินเข้ามาถามฉัน
"ไม่รู้เหมือนกัน เราก็งงอยู่"
"นี่ วันใสเธอจับได้ชื่อรุ่นพี่คนไหนหรอ ทำไมดูเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่เลยล่ะ" ทั้งโรว์และรอสเข้ามาซักไซ้ฉันเป็นการใหญ่ รวมทั้งทอยกับเจก็ตามมาสมทบ
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ชื่อรุ่นพี่ที่จับได้เป็นความลับ บอกในกลุ่มไม่ได้ เราต้องขอโทษด้วยนะ แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเราจะต้องทำให้รุ่นพี่ยอมรับในกลุ่มได้แน่นอน เราจะพยายาม"
หลังจากที่ฉันแสดงความแน่วแน่เรื่องการยอมรับนั้น ทุกคนก็เงียบลงทันที
หลังจากที่รุ่นพี่ยูวิ่งหายไปและกลับขึ้นมาภายในอีก 5 นาที และจากการประชุมของรุ่นพี่แล้ว รุ่นพี่คุมกฎก็เอาชื่อของรุ่นพี่คืนให้ฉัน แล้วบอกราวกระซิบว่า
"พยายามให้มากๆ นะน้อง งานนี้ไม่ง่ายแน่นอน อย่าท้อซะก่อนล่ะ นานๆทีพี่เขาจะร่วมกิจกรรม" รุ่นพี่ตบบ่าฉันเบาๆ ประมาณให้กำลังใจสู้ต่อไป
หมายความว่ายังไงหรอ ทำไมรุ่นพี่โป้งแกพูดแบบนั้น น่าโป้งสมชื่อจริงๆ เลย ( - _- ;;) ??
"เป็นอันว่าบทลงโทษมีผล ณ บัดนี้เป็นต้นไป แล้วเจอกันในอีก 2 อาทิตย์ข้างหน้า พร้อมลายเซ็นพี่สายรหัส และลายเซ็นรุ่นพี่ ขอให้น้องทุกคนมีความสุขที่ได้เรียน
ที่ได้ทำให้กิจกรรม และพยายามเก็บเกี่ยวประสบการณ์ชีวิตในรั้วมหา'ลัยแห่งนี้ให้ได้มากที่สุด"
แล้วกิจกรรมรับน้องก็ปิดฉากลงด้วยความอบอุ่นถึงแม้ว่าตอนนี้รุ่นพี่จะยังไม่รับกลุ่มฉันเป็นรุ่นน้องแต่ก็ไม่ได้โหดร้ายถึงกับขับไล่ไสส่งไม่ให้กลุ่มฉัน
ร่วมกิจกรรมต่อจนปิดกิจกรรม แต่ถึงกิจกรรมรับน้องจะจบลงแต่ทุกคนก็ยังคงมีกิจกรรมที่ต้องตามล่าหาลายเซ็น รุ่นพี่ด้วยให้ได้มากที่สุด
เพราะเป็นนโยบายรุ่นน้องเคารพรุ่นพี่และกล้าที่จะเข้าหารุ่นพี่ ดังนั้นพวกเราต้องเอาสมุดลายเซ็นส่งในอีก 2 อาทิตย์ข้างหน้า
แล้ววันนั้นจะเป็นตัดสินชะตาของกลุ่มฉันด้วย (. .') แค่นึกก็เหนื่อยแล้ว ไหนจะต้องตามหารุ่นพี่ปริศนา ไหนจะตามหารุ่นพี่สายรหัส
ไหนต้องตามล่าหาลายเซ็นรุ่นพี่ แล้วฉันจะทำอันไงดี วันใสเอ๋ย เปิดฉากได้ไม่ค่อยสวยเลยนะเรา
"วันใสทำไมทำหน้าเศร้าอย่างนั้น หนักใจเรื่องรุ่นพี่ปริศนาหรือเปล่า พวกเราทำให้วันใสลำบากใช่ไหม เราขอโทษนะ"
"เราไม่เป็นไรหรอก ขอบใจเชียร์นะ เชียร์ไม่ได้ผิดสักหน่อย อย่าโทษตัวเองอย่างนั้นอีกนะ ยังไงเราจะพยายามให้มากๆ เพื่อกลุ่มของเรา เชียร์ไม่ต้องกังวลนะ"
"ขอบใจนะวันใส งั้นเราเจอกันวันจันทร์จ้ะ" ฉันยิ้มส่งเชียร์ พร้อมกับยกมือโบกลา
"วันใส รอด้วยซิ" เสียงเรียกนี้ฉันจำได้ ไม่ใช่เสียงใครที่ไหนนอกจาก นมข้น
"ทำไมไม่รอกลับพร้อมกัน ทีหลังรอด้วยนะ ไหนๆ ก็กลับทางเดียวกันอยู่แล้ว" ฉันหันไปผงกหน้ารับคำของนมข้น เพราะฉันไม่อยากพูดอะไรเลยตอนนี้ อยากปล่อยอารมณ์ให้มันล่องลอยไปเรื่อยๆ
ๆๆ
..........ปี๊นนนนนนนนนนนน เอี๊ยดดดดดดดดดด.........
"วันใส !!!!!!" ฉันหยุดเดิน ยืนตัวแข็งทื่อทันทีเมื่อได้ยินเสียงแตรและเสียงของนมข้น
เมื่อเรียกสติกลับมาก็รู้ว่าตัวเองกำลังยืนอยู่กลางถนน รถคันนั้น รถคันนั้น เมื่อเช้านี้ และตอนนี้ก็บีบแตรไล่ฉัน ทั้งๆ ที่ตรงนี้ก็ยังอยู่ในมหา'ลัยอยู่เลย ทำไม
ต้องบีบแตรเสียงดังด้วย ทำไมต้องตามราวีฉันด้วยนะ ฉันไปทำอะไรให้ไม่พอใจหรือไง
ปี๊น ปี๊น ปี๊นนนนนนนน !!!!!!!!!!!!
รู้แล้วไม่ได้หูหนวก นายนี่ท่าทางจะโรคจิตจริงๆ ฉันก้าวกลับเข้ามาที่ฟุตบาท ทำไมฉันถึงทำตัวเองแบบนี้นะ
ทำไมไม่ระวังตัวเองให้มากกว่านี้นะ ฉันกำหมัดแน่นด้วยความโกรธตัวเอง
"ไม่เป็นไรใช่ไหมวันใส" นมข้นรีบวิ่งมาหาฉันทันที ฉันได้แต่ส่ายหน้าไปมา บอกให้รู้ว่าไม่เป็นไร
เมื่อฉันกลับถึงหอก็อาบน้ำเข้านอนทันที โดยไม่ได้พูดคุยกับใครอีกเลย ทั้งๆ ที่
ไหมเองก็คงเป็นห่วงฉันอยู่ไม่น้อย เมื่อไหมจะเข้ามาถาม ฉันได้แต่ส่ายหน้าไปมาให้ไหม แค่นี้ไหมก็เข้าใจฉันทันที ว่าตอนนี้ฉันไม่พร้อมที่จะอธิบายอะไรทั้งนั้น
และทุกครั้งที่ฉันหลับฉันจะมีความสุข เพราะฉันฝันถึงเจ้าชายของฉัน เขาจะมาช่วยฉันในฝันเสมอเมื่อฉันอยู่ในอันตราย
ถึงแม้จะเป็นเรื่องเพ้อเจ้อสำหรับใครหลายคนแต่สำหรับฉัน เขามาเสมอ เจ้าชายของฉัน...
วันนี้วันเสาร์ฉันตื่นแต่เช้าอย่างสดใส ไม่เหลือคาบวันใสคนเมื่อวานเลย ฉันถูห้อง ซักผ้า และทำงานอื่นๆ เสร็จราวๆ 11 โมงเช้า แล้วเอาหนังสือเล่มโปรดมานั่นอ่านอยู่บนเตียง
"เป็นไงบ้าง เจ้าหญิง วันนี้โอเคแล้วใช่ไหม" ไหมเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องความฝันของฉัน และเธอมักจะเรียกฉันว่าเจ้าหญิงเสมอ
"อืม โอเคจ้ะ"
"พร้อมไหม ?" (_ _)(^-^)ฉันพยักหน้ารับไหม
"มีอะไรกันหรือเปล่าเอ่ย พร้อมอะไรหรอ" นมข้นถามด้วยความอยากรู้
"ไม่ยุ่งสักเรื่องได้ไหม" ไหมตอบกลับนมข้นด้วยสีหน้าไม่ดีนัก อาจเป็นเพราะไหมคิดว่าเพราะนมข้นเป็นคนทำให้ฉันอยู่ในสภาพเมื่อวาน
"ไม่ยุ่งก็ได้ แต่ฉันจะไปโรบินสัน ก็เลยจะมาชวนวันใส ไปด้วยกันไหมวันใส เธอด้วยไหมไปด้วยไหมหละ"
"ไม่ดีกว่าจ้ะ นมข้นไปเถอะ เราอยากพักผ่อน "
"ฉันก็ขอบาย"
"ไม่ต้องคิดมากนะเรื่องเมื่อวาน แล้วอยากได้อะไรบ้างไหม" ถึงแม้ว่านมข้นจะชอบเอาเปรียบฉันแต่เธอก็ดูเป็นห่วงเป็นใย และมีน้ำใจให้ฉันบ้างบางครั้ง
"ไม่จ้ะ เที่ยวให้สนุกนะ" นมข้นพยักหน้ารับฉัน
หลังจากนมข้นลับตาไป ฉันก็เริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างให้ไหมฟัง ยกเว้นเรื่องชื่อรุ่นพี่ปริศนาที่ไม่ได้บอกว่าชื่ออะไร
ไหมเข้าใจว่าทำไมฉันไม่บอก ไหมไม่เซ้าซี้ที่จะถามต่อไป ไหมปลอบฉันเรื่องรถคันหรูสีดำนั้นไม่ให้ฉันคิดมาก เพราะเท่าที่
ไหมมองมันเป็นเรื่องบังเอิญ แต่สำหรับฉันฉันคิดว่า ไม่ ต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ แต่ฉันก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาหลังจากได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้ไหมฟัง
และกำลังใจฉันตอนนี้เติมเต็มด้วยเจ้าชายในฝัน และพร้อมที่จะสู้ต่อไปแล้ว วันใส สู้ๆ
แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 52 15:24:25
| จากคุณ |
:
เจ้าหญิง ไซเล็นซ์ 
|
| เขียนเมื่อ |
:
22 ก.ย. 52 00:48:35
|
|
|
| 
