..........ในห้วงคำนึง............
|
|
ผมนั่งลงบนผืนหญ้านุ่มนิ่ม เอนหลังพิงไปกับต้นไม้ใหญ่ สูดกลิ่นไอชื้นจากหญ้าและกลิ่นดอกโมกจางๆที่ลอยปะปนมาในอากาศ ...... ซักพักเธอก็จะเดินมานั่งลงข้างๆ
ผมชอบที่นี่นะ ผมกล่าวขึ้น ..... ทุกครั้งที่เบื่อหน่ายกับความวุ่นวายสับสนของชีวิตคนเมือง ผมก็จะมานั่งเล่นที่นี่ จะว่าไปมันก็ เหมือนกับเป็นการเติมพลังให้ชีวิตมีแรงสู้ต่อไป
ถึงตรงนี้ ผมจะนิ่งไปซักพัก......ก่อนจะหยิบมือเธอขึ้นมากุม แล้วเอ่ยขึ้นว่า
....และที่สำคัญไปกว่านั้น ที่นี่ก็เป็นที่ที่นำพาให้ผมได้มาพบกับคุณ
..
ทุกๆครั้งที่ผมมาที่นี่ ผมจะพูดแบบนี้กับเธอบ่อยๆ และมันก็จะเรียกรอยยิ้มหวานๆของเธอ ได้เสมอมา
..................... .................................
แว่วเสียงรถไฟฟ้าดังมาแต่ไกล ...... ได้ยินแล้วก็พาลนึกถึงความเจริญมากมายที่จะตามมาพร้อมเสียงนี้
เมืองหลวงแห่งนี้ เวลาช่างเดินเร็วเหลือเกิน หลายสิ่งหลายอย่างเปลี่ยนแปลงไปไวมาก
.......ท่ามกลางความเปลี่ยนแปลงอันวุ่นวาย....... สวนจตุจักรแห่งนี้ กลับยังยืนสงบนิ่งมองดูกระแสความเปลี่ยนแปลงนั้นอยู่ไม่ห่าง
......ราวกับเวลาที่นี่ เดินช้ากว่าที่อื่น
สายลมบางเบาแผ่วผิว พัดใบไม้แห้งใบหนึ่งเกาะอยู่บนปลายไม้ให้ปลิดปลิวร่วงลงสู่ผืนน้ำราบเรียบ ดังจ๋อมเบาๆ เกิดเป็นวงกลมระลอกเล็กๆแผ่ขยายออกไปเป็นวงกว้าง มีเสียงนกร้องเบาๆขับกล่อมเป็นระยะๆ
ด้วยบรรยากาศสงบๆแบบนี้ ทำให้ผมนึกอยากเล่าอะไรขึ้นมา
คุณยังจำได้มั้ย
. ผมพูดขึ้น
วันนั้นผมกำลังนั่งเขียนรูปที่ใต้ต้นไม้ริมสระ คิดหาแรงบันดาลใจอะไรไปเรื่อยเปื่อย .....จู่ๆผมก็เห็นคุณเดินมานั่งที่ใต้ต้นไม้อีกต้นข้างๆผม
คุณนั่งลงบนเสื่อ แล้วหยิบหนังสือเล่มเล็กๆ เล่มหนึ่งขึ้นมาอ่าน .....มันอาจจะเป็นภาพที่ดูแสนจะธรรมดาในสายตาของใครหลายคน ....แต่สำหรับผมแล้วนี่ช่างเป็นภาพที่งดงามที่รังสรรค์โดยศิลปินชั้นครูเลยทีเดียว ......
คุณรู้ไหม..... ว่าผมชอบเหลือเกิน ยามที่ผมยาวสลวยของคุณต้องลมแผ่พลิ้วสยายออก ...กระทั่งแสงแดดก็ดูราวกับจะเป็นใจ ส่องทะลุกิ่งไม้ลงมาที่คุณ ส่งให้ผมดำขลับของคุณส่องเป็นประกายวิบวับดังแพรไหมเนื้อดี .......
ถึงตรงนี้ผมก็หยุดพูดซักพัก .... .เพราะรู้ว่าเธอจะต้องเอียงอายด้วยความเขิน
ในตอนนั้นผมคิดว่าคุณคงไม่รู้ว่าผมแอบมองคุณอยู่ เพราะหากคุณรู้ คุณ..ก็คงจะลุกหนีไปเป็นแน่ ......ผมจึงได้แอบชำเลืองมองคุณอยู่เป็นพักๆ มารู้ตัวอีกที ภาพเขียนบนกระดานเสก๊ตซ์ในมือผม ก็กลายเป็นภาพคุณไปซะแล้ว...
ตั้งแต่นั้นมา เราก็ได้เจอกันอีกหลายครั้งในสวนสาธารณะแห่งนี้ ไม่สิ... น่าจะเรียกว่า ผมได้เจอคุณมากกว่า เพราะคุณก็จะมานั่งอ่านหนังสือใต้ต้นไม้ต้นเดิมแบบนี้ ส่วนผมก็จะมาแอบนั่งตรงนู้นบ้างตรงโน้นบ้าง แค่ขอให้ได้มองเห็นคุณก็พอ ....
ผมเองก็ไม่รู้ว่าคุณจะรำคาญรึเปล่า อันที่จริงผมก็ไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าคุณร็ตัวรึเปล่าว่าผมแอบมองอยู่ แต่ก็ไม่เห็นคุณจะว่าอะไรนี่นา....
ก็จนกระทั่งวันนึง ..... ขณะที่ผมกำลังจะเขียนภาพวิว สลับกับแอบมองคุณอยู่นั่นเอง จู่ๆฝนเจ้ากรรม ก็ตกลงมาอย่างไม่มีปีมีขลุ่ย ตอนนั้นน่ะ ผมรีบเก็บของหลบแทบไม่ทัน ภาพที่ผมวาดเอาไว้ถูกฝนเปียกแฉะไปตั้งหลายจุด ......พอหันไปมองคุณอีกที คุณก็หายไปแล้ว....ก็นึกว่าคงจะกลับไปแล้วล่ะมั้ง....
ผมหยุดพักกลืนน้ำลายซักพัก ก่อนจะเล่าต่อ
.....แล้วผมก็รู้สึกเหมือนฝนจะหยุดตกขึ้นมา ...แปลกใจเลยสิ เลยเงยหน้าไปมองข้างบน
....มีร่มคันหนึ่งกางอยู่เหนือหัวผม พอหันไปมองข้างหลัง
ตอนนั้น นึกว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ซะอีก ....คุณนั่นเอง คุณกำลังยืนกางร่มให้ผม
ยอมรับว่าตอนนั้น ทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ก็ได้แต่หันไปบอก ขอบคุณครับ แล้วก็รีบเก็บของอย่างเก้ๆกังๆ คุณเองก็ช่วยส่งดินสอที่หล่นอยู่ให้ผม แถมยิ้มให้อีกต่างหาก ....
ผมงี้เขินจนไม่รู้หน้าจะเป็นสีอะไรอยู่แล้ว.....
ผมก้มหน้า แอบรู้สึกเขินขึ้นมานิดๆเหมือนเมื่อตอนนั้น .....
แล้วคุณยังจำวันนั้นได้มั้ย วันที่ฟ้าสีสวยเหมือนวันนี้ วันที่ดอกไม้บานสะพรั่งเต็มต้น และลมโชยเบาๆ ........ วันที่ผมกล้าพอที่จะกระซิบคำนั้น .. ผมรักคุณ
จำได้มั้ยว่าคุณนิ่งอึ้งไปตั้งนาน จนผมต้องสะกิดคุณเบาๆนั่นแหละถึงจะได้สติ.....
พูดมาถึงตรงนี้แล้วผมก็หัวเราะเบาๆ ทอดสายตาไปยังสระน้ำเบื้องหน้า เสียงจ๋อมแจ๋มของเรือถีบลำหนึ่งที่กำลังลอยไกลออกไปยังกลางสระ ประสานกับเสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว เป็นท่วงทำนองอันเป็นเอกลักษณ์ของสวนสาธารณะแห่งนี้
เฮ้ออ จะว่าไปนี่มันก็นานแล้วนะที่เราสองคนไม่ได้มาที่นี่ .......กี่ปีมาแล้วนะคุณ??
..
งั้นเหรอ....... ผมพึมพำ
แต่ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปซักกี่ปี คุณก็ยังคงสวยสำหรับผมเสมอเลยนะที่รัก
.
ยิ้มของคุณ .....ยังคงงดงามไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนเลย......
ผมเงียบ ก่อนจะพูดขึ้นมาเบาๆ
........แม้ว่าวันนี้สายตาของผมจะไม่อาจมองเห็นอีกก็ตาม
.... ผมหยิบภาพเขียนในมือขึ้นมากางออก พลางค่อยๆไล่นิ้วไปตามภาพนั้นอย่างแช่มช้า จินตนาการภาพนั้น ที่ผมเคยวาดไว้เมื่อครั้งแรกที่ได้เจอเธอ แม้จะนานมากแล้ว แต่ผมก็ยังจำรายละเอียดในภาพนั้นได้ทุกประการ
...ภาพคุณที่ปรากฏในห้วงคำนึงผม ...มันจะยังคงอยู่ในใจผมนี้ตลอดเวลา ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลย ผมเอ่ย.....
คุณ......ยังคงอยู่ข้างกายผมเสมอมา
ผมม้วนภาพเขียนในมือของผม ค่อยๆเลื่อนมันมาวางไว้ที่หน้าอกข้างซ้าย เหนือตำแหน่งหัวใจของผม น้ำตาอุ่นๆสองสายไหลออกมาจากตาของผม พร้อมกับเสียงกระซิบผะแผ่วที่ผมได้ฝากผ่านสายลมไป
.......
ผมรักคุณนะ..ที่รัก
..............
......ผมค่อยๆพยุงตัวลุกขึ้นยืนโดยใช้ไม้เท้ายันตัว เจ้าหลานชายของผมรีบตรงเข้ามาประคองเอาไว้
พลางค่อยๆพาเดินตรงไปยังรถ
ผมเดินกะย่องกะแย่งมือข้างหนึ่งถือไม้เท้า ส่วนอีกข้างยกขึ้นมากุมสร้อยล็อคเก๊ตที่บรรจุเถ้ากระดูกเธอเอาไว้ ......ก่อนที่จะเอ่ยคำสุดท้ายในใจ
..รอผมหน่อยนะ อีกไม่นานผมก็จะตามคุณไป
| จากคุณ |
:
ซงย้ง 
|
| เขียนเมื่อ |
:
22 ก.ย. 52 18:27:05
|
|
|
| 
