ทำร้ายกันพอหรือยัง?

"ดูสารรูปแกสิเนี่ย..ผีหรือคนวะ ตาบวมปิดจนจะลืมไม่ขึ้น มองเห็นอะไรบ้างป่ะน่ะ?
แล้วอดหลับอดนอนมากี่วันแล้ว? กินข้าวกินปลาบ้างหรือเปล่า?? จะตายเอานะโว๊ย?
จะฟูมฟายอะไรให้มันมีลิมิตบ้าง..ถามจริงเหอะ ไอ้ตัวการมันเคยมารับรู้อะไรด้วยหรือเปล่าเนี่ย?"
"........................"

ผู้หญิงตรงหน้าที่มีสภาพไม่ต่างกับซากศพดี ๆ นิ่งเงียบ ราวไม่ได้ยินเสียงฉัน

"ฉันว่าพอเหอะว่ะ..ถึงเวลาที่แกควรจะยอมรับความจริงได้แล้ว..ยังจะเชื่อคำว่ารัก
ของเค้าอยู่อีกหรอ?"

"แต่..แต่..เค้าก็เป็นห่วงฉันอยู่นะ วันก่อนฉันไม่มีตังค์กินข้าว ฉันก็โทรหาเค้า" อีกฝ่ายพยามเถียงเสียงอ่อย

"เหอะ..พอแกโทรไปบอกไม่มีตังค์ เค้าตอบมาว่า "แล้วไง?..จะเอาตังค์ว่างั้น" แกก็ดันเสือกบอกเค้าไปว่า
ไม่เอา แต่อยากให้ช่วยเติมเงินมือถือให้แค่ 50 บาทเท่านั้น :-)...อิแม่นางเอก สวยแต่ไม่มีจะแดรก!! เค้าเป็นหนี้แกอยู่ไม่ใช่หรอวะ ก็ทวงไปเลยเซ่ะ"

"ก็..ก็ชั้นพูดไม่ออก ชั้นไม่กล้าทวง เค้าบอกว่ามีเมื่อไหร่เค้าจะเอามาให้เอง ..แต่ แต่ เค้ายังมีน้ำใจอุตส่าห์เอาเงินมาให้ชั้นถึงห้องทั้ง ๆ ที่งานยุ่ง"

"ให้แก 60 แล้วบอกให้ทอนอีก 10 บาท เพราะค่าบัตรเติมเงิน 50? โถ..เป็นพระกรุณาธิคุณอย่างสูงเลยนะนั่น
แล้วแหวนทองที่แกให้เค้าไปไหนซะล่ะ ไม่ใช่ว่าเอาไปจำนำเลี้ยงเหล้าสาวหมดแล้วหรอ?"

"ฉันเองก็ไม่รู้..เค้าบอกว่ามันหลวม ใส่แล้วชอบหลุด เลยถอดเก็บไว้ที่บ้าน"

"แกก็เชื่อที่เค้าพูดหมดเลยงั้นสิ?... ขอดูในกะโหลกแกหน่อยสิ ข้างในมันมีสมองบรรจุบ้างมั้ย? อาหารว่างเป็นหญ้า ไถนาเป็นงานหลักป้ะเนี่ย?"

"......................" อีกฝ่ายเงียบลงอีกครั้ง.. ฉันเลยไล่บี้ อย่างไม่ลดละ ดวงตาที่พร่ามัว และมืดบอดไปด้วยความรัก คงพบแสงสว่างไม่ได้ง่าย ๆ หากไร้คนชี้นำ

"แกผิดตั้งแต่ แกยอมอภัยให้เค้า ครั้งนั้นแล้ว...แกจำได้ป้ะ? แกไปปฏิบัติธรรมที่วัด 3 วัน แต่เค้าดันเอากิ๊กไปเที่ยวทะเล
ทะเลเดียวที่เค้าเคยพาแกไปด้วยนะเว๊ย..พักบ้านหลังเดียวกันอีกต่างหาก ทับรอยรักกันเห็น ๆ
เจ๋งเลย..เมียหลวง เมียน้อย ขึ้นสวรรค์เหมือนกันแต่คนละทาง แกไปยอมมันได้ไงวะเนี่ย"

"ฉัน..เป็นคนตกลงกับเค้าไว้เอง..ว่าถ้าเค้าคิดจะมีใครก็มีไป แค่ให้ฉันยังอยู่ที่เดิม แค่เค้ายังรักฉัน แค่นั้นพอแล้ว เธอก็น่าจะรู้
ว่าต่อไป..ฉันต้องเป็นฝ่ายทิ้งเค้าไปอยู่ที่อื่นอยู่ดี ..ฉันแค่อยากมีเค้าเป็นภาพจำ เป็นความรักครั้งสุดท้ายตอนอยู่เมืองไทย"

"ฟังไม่ขึ้นและไร้สาระสิ้นดี แกตกลงกันไว้ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า แกจะยอมให้เค้าทำร้ายแกได้ซ้ำแล้วซ้ำเล่านะเว๊ย..
คิดดูดี ๆ ทุกวันนี้แกมีความสุขบ้างไหม?
แกเอาชะตากรรมของความสุขไปยัดใส่มือเค้าหมด เค้าจะบีบก็ตาย จะคลายก็เละ ไร้ประโยชน์
เค้าแค่ยื่นมีดให้แก...แต่แกนั่นแหละที่รับมีดนั่นมาฆ่าตัวเอง!!! แกนั่นแหละที่ทำร้ายตัวแกเองมากกว่าใคร
แกอย่ามัวหวังลม ๆ แล้ง ๆ ภาวนาว่าเค้าจะกลับมาหา มาเอาใจใส่ เหมือนครั้งที่อะไร ๆ ยังหวาน
รักของผู้ชายมันเริ่มจากร้อย แล้วค่อย ๆ ลด แต่รักของผู้หญิง มันเริ่มจากศูนย์ แล้วค่อย ๆ เพิ่ม
พอวันนี้ ความรักแกถึงร้อย แต่ความรักเค้าเหลือน้อยจนเกือบเท่าศูนย์" ฉันเว้นจังหวะพักหายใจ ก่อนจะไล่บี้ต่อ

"กี่ครั้งที่เค้าโกหกแล้วแกจับได้ กี่ครั้งที่เค้าทำผิดแล้วแกให้อภัย
เค้ามีแต่จะได้ใจและทำผิดซ้ำซาก
สามัญสำนึกมัญสอนกันไม่ได้จริง ๆ ยิ่งคนที่สามัญสำนึกบกพร่องอย่างเค้าด้วยแล้ว
พอเหอะแก..อย่าไปหวังน้ำใจ จากคนที่ไม่มีหัวใจเลย
สะกดเป็นมั้ย..คำว่าพอ น่ะ?"
แล้วเดินหน้าตอกฝากโลง

"แล้วเลิกนั่งโทษตัวเองซักที..ปัญหาไม่ใช่ว่าแกแก่ แกอ้วน แกไม่ดี ..
เพราะต่อให้แกดีสมบูรณ์พร้อม คนที่ไม่รูจักพอ มันก็ยังจะต้องหาข้ออ้างมีใหม่ได้อีกเรื่อย ๆ แกเชื่อป้ะล่ะ?
คนที่ไม่ถูกรัก ทำกะไรก็มักไม่ถูกใจ!! สิ่งเดิม ๆ ที่เคยทำให้ เมื่อวานเค้าบอกว่าดี วันนี้กลับบอกว่าแย่
ในเมื่อเดินเข้ามาหากันไม่ได้ มันก็ต้องถอยกันไปคนละก้าว อย่าอยู่เพื่อทำร้ายกันเลย รีบจากกันก่อนที่จะเกลียด"

"ถามจริง...ทำร้ายกันพอหรือยัง?"

ฉันถามผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า..ในกระจกเงา!

แก้ไขเมื่อ 23 ก.ย. 52 06:44:45

จากคุณ	: แม่มดราตรี
เขียนเมื่อ	: 23 ก.ย. 52 06:37:03