ทางแยก (ปรับปรุง)
|
|
ทางแยก
...พอเถอะค่ะ หยุดทำอะไรๆ เพื่อฟ้าเสียที สิ่งที่ภูทำมันก็เพียงยิ่งทำให้ฟ้ารู้สึกผิดต่อเขา และยิ่งละอายใจต่อภูมากขึ้นเท่านั้น...
สิ้นเสียงของหญิงสาว ดูเหมือนบรรยากาศของร้านทั้งร้านที่ภูผาและปลายฟ้านั่งอยู่ในขณะนี้เปลี่ยนแปลงไปจากเมื่อสักครู่อย่างน่าใจหาย
...นอกจากโต๊ะที่ทั้งคู่นั่งอยู่ ภาพที่เหลือกลับกลายเหลือเพียงสีขาวและดำ สิ่งรอบกายดูเหมือนจะหยุดนิ่ง รู้สึกได้ถึงความเบาโหวงไร้ทิศทาง หูทั้งสองข้างรับได้แต่เสียงอื้ออึง สายตาที่เหมือนกับจ้องเขม็งแต่กลับไม่อาจจับจ้องสิ่งใดได้...
ภูผาก้มหน้าลง ยิ้มให้กับความปราชัยอย่างยอมรับความจริง
ไม่ว่าจะนานขนาดไหน แม้ว่าจะทำสิ่งใดๆ ให้ไป ถึงจะทุ่มเทแรงกายแรงใจไปสักเพียงใด แต่สิ่งเหล่านั้นก็ไม่อาจแทรกซึมผ่านกำแพงจิตใจอันแข็งแกร่งของปลายฟ้าเข้าไปได้
...ตั้งแต่ชายผู้นั้นจากปลายฟ้าและภูผาไปอย่างไม่มีวันกลับ...
...ตะวัน...เพื่อนที่แสนดีของภูผา และเขาผู้ซึ่งเป็นชายคนรักของปลายฟ้า
ความสัมพันธ์ของคนทั้งสามเริ่มต้นด้วยความเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป รอยยิ้มและความสดใสของปลายฟ้าก็เข้าไปประทับอยู่ในจิตใจของชายหนุ่มทั้งสองแบบไม่รู้ตัว
เฮ้ย...ภู...เราชอบฟ้าว่ะ...นายช่วยเราหน่อยสิ
หากแต่เป็นตะวันที่สารภาพความในใจออกมาก่อน และคำพูดอันไม่คาดคิดนั้นเองที่ทำให้ภูผาต้องตัดใจและถอยฉากออกมาอย่างจำยอม
ไม่นานหลังจากนั้น ความสัมพันธ์ของคนทั้งสามก็เปลี่ยนแปลงไป จากเพื่อนรักสามคนกลับกลายเป็นคู่รักหนึ่งคู่และเพื่อนรักอีกหนึ่งคน
ภูผาซึ่งรักปลายฟ้าเท่าๆ กับที่รักตะวันยอมรับการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นได้อย่างไม่ยากเย็น และทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะลงเอยด้วยดี หากไม่เพียงว่า ในวันหนึ่งอุบัติเหตุอันไม่คาดคิดที่ผ่านเข้ามาจะพรากชีวิตของตะวันไป
และในครั้งนั้นเอง เป็นภูผาที่คอยเฝ้าปลอบใจดูแลปลายฟ้าอยู่ไม่ห่าง วันแล้ววันเล่าที่เขาทำทุกอย่างเพื่อที่จะทำให้เธอคลายความเศร้าจากการสูญเสียในครั้งนั้น
จิตใจของปลายฟ้าดูเหมือนจะดีขึ้นตามลำดับ หากแต่ความรู้สึกผิดนั้นกลับยิ่งก่อตัวลึกลงไปและมันไม่เคยจางหายไปเลยแม้แต่น้อย
ภูผาเองก็เช่นกัน ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้นทำให้เขาเกิดความหวังขึ้นมาอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้
...หากแต่ในเวลานี้ คำพูดอันหนักแน่นชัดเจนของปลายฟ้าทำให้ภูผาเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้ว...
หญิงสาวตรงหน้าของภูผา ผู้ซึ่งไม่ว่าเขาจะพยายามร่นระยะทางเพื่อให้ได้เข้าใกล้สักเพียงใด แต่ระยะห่างก็ยังคงเท่าเดิม เหมือนกับที่ปลายฟ้าก็ยังคงเป็นปลายฟ้าไม่เปลี่ยนแปลง
หากเป็นคนที่ยังมีชีวิตมีเลือดเนื้อ ภูผาอาจจะยังคงอดทนต่อสู้เฝ้ารอเพื่อคนที่รักได้
หากแต่ตะวัน ผู้ซึ่งบัดนี้เหลือเพียงภาพในความทรงจำเท่านั้น ความทรงจำจากความรู้สึกผิดมักจะสูงส่งสวยงาม และมันสูงส่งสวยงามมากเสียจนภูผาไม่อาจที่จะต่อกรด้วยได้อีกต่อไป
ฟ้ารู้ดีค่ะ รู้เรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับทั้งตะวันและก็ภู ฟ้ารู้ดีว่าภูทำทุกอย่างให้ฟ้าด้วยความรักความปรารถนาดีจากใจ แต่ระหว่างเรามันไม่มีทางเป็นอื่นได้มากกว่านี้อีกแล้ว
ภูผาอาจจะรู้อยู่แล้วว่าสักวันเขาคงจะได้ยินคำพูดที่ไม่อยากได้ยินเหล่านี้ เขาเบือนหน้าแสร้งมองบรรยากาศรอบด้านราวกับไม่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นซึ่งแท้จริงแล้วก็เพียงเพื่อปกปิดความอ่อนแอในจิตใจ
ตั้งแต่วันที่ตะวันจากทั้งสองคนไปอย่างไม่มีวันกลับ สำหรับปลายฟ้าแล้ว นั่นอาจจะหมายถึงค่ำคืนที่จะไม่มีแสงสว่างจากดวงตะวันสาดส่องลงมาให้เกิดกลางวันอีกต่อไป
...เธอเลือกที่จะหยุดเวลาของตัวเองไว้เพียงแค่นั้น เธอผู้ซึ่งมีชีวิตอยู่ในห้วงเวลาของอดีต...
แล้วตั้งแต่วันนั้นเช่นกัน ภูผาก็เป็นได้แค่เพียงผู้ที่เดินตามรอยอดีตของคนทั้งสอง เขาเป็นเพียงผู้ที่เสาะแสวงหาทางแยกจากความทรงจำอันงดงามในอดีตของปลายฟ้าและตะวัน
...........................................................
ภู...ภูคะ...
เสียงกังวานดังขึ้นดึงภูผาออกจากภวังค์
ภูเป็นอะไรรึเปล่าคะ เห็นเหม่อๆ เงียบๆ ไป
...สายน้ำ...หญิงสาวตรงหน้าของภูผาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใยหลังจากสังเกตเห็นความผิดปกติของภูผา ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะอาหาร
เอ่อ เปล่านี่ ผมคิดอะไรเพลินๆ น่ะ เมื่อกี้น้ำว่าอะไรนะ
ภูผาหลบตา ตอบด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่แทบจะเรียกได้ว่าเรียบเฉย
ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ทานกันต่อเถอะ
สายน้ำตอบกลับด้วยเสียงแผ่วเบา ก่อนที่เธอจะหลบตาและทำท่าเหมือนจะตั้งหน้าตั้งตาจดจ่ออยู่กับอาหารตรงหน้าภายใต้บรรยากาศเงียบเชียบอันชวนอึดอัด
...ถึงแม้ภูผาที่พยายามทำให้ดูเหมือนไม่มีอะไรก็ตามที แต่สายน้ำก็มองเห็นได้ถึงความหม่นหมองที่เจืออยู่ในแววตาคู่นั้นของเขา...
ความรู้สึกบางอย่างกรีดลึกลงไปในใจของหญิงสาว มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นเคยมาตลอดระยะเวลานานตั้งแต่ที่สายน้ำคบกับภูผาในฐานะที่เธอเองก็ไม่อาจพูดได้เต็มปากว่าคืออะไร
นานมากจนบ่อยครั้งที่สายน้ำคิดว่าเธอน่าจะชินและยอมรับมันได้แล้ว หากเพียงแต่ว่ามันกลับไม่เคยเป็นอย่างนั้นได้เลยสักครั้ง
หญิงสาวก้มหน้าก้มตายิ้มจางๆ อย่างเงียบเชียบ ความรู้สึกบางอย่างเหมือนจะเอ่อล้นออกมา เธอรู้ดีว่าจนถึงวันนี้ ภูผาก็ยังไม่เคยลืมเธอคนนั้น เธอผู้เป็นรักครั้งแรกของเขา
สายน้ำรู้เรื่องราวของภูผาดี ในครั้งนั้นเธอได้แต่คอยเฝ้ามองความสัมพันธ์และความสนุกสนานร่าเริงของคนทั้งสามอยู่ห่างๆ และความประทับใจในตัวของใครบางคนก็ถูกเก็บไว้ในจิตใจของสายน้ำนับแต่นั้นเป็นต้นมา
เธอเห็นทั้งความปวดร้าวและความมั่นคงของภูผามาตลอดระยะเวลานานแสนนาน และเธอเองก็เฝ้าหวังในสิ่งเดียวกันจากภูผา
หากแต่ว่าสิ่งนั้นที่สายน้ำหวังมันช่างดูยากเย็นและลางเลือนเสียเหลือเกิน ก็ในเมื่อสุดท้ายแล้วจิตใจของภูผายังคงมีเธอคนนั้นอยู่
สายตาห่วงใยซึ่งเจือด้วยความปวดร้าวของสายน้ำเฝ้าจับจ้องภูผาอยู่ห่างๆ เสมอมาไม่เคยเปลี่ยนแปลงและด้วยความหวังลึกๆ
จวบจนวันนั้นมาถึง วันที่ภูผาเดินอย่างเลื่อนลอยออกมาจากร้านอาหาร ดวงตาแดงที่เรื้อไปด้วยน้ำตา และเป็นมือเล็กๆ ของสายน้ำที่เข้าไปโอบประคองหัวใจของภูผาในวันนั้น จนเกิดความสัมพันธ์ในวันนี้
...สักวันภูผาจะลืมเลือนเรื่องราวในอดีตและทำใจยอมรับทุกสิ่งได้...นั่นเป็นความคิดของสายน้ำในวันนั้น
แต่จนถึงวันนี้ ภูผาได้แสดงให้เห็นแล้วว่าเขายังไม่อาจลืมเลือนความสวยงามในครั้งนั้นของหญิงสาวที่เป็นรักครั้งแรกของเขา
และถึงแม้สายน้ำจะเคยคิดว่าเธอเข้าในและยอมรับในเรื่องราวของภูผาได้เป็นอย่างดี แต่สิ่งที่เธอไม่เคยคิดและไม่เคยรู้ตัวก็คือ สิ่งต่างๆ เหล่านั้นค่อยๆ ส่งผลกระทบต่อจิตใจของเธอให้บอบช้ำมากขึ้นทีละน้อย
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ต่อหน้าของสายน้ำในขณะนี้ช่างมีจิตใจมั่นคงดังเช่นชื่อของเขา ภูผาที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปจากอดีตเลยแม้แต่น้อย
ทั้งๆ ที่สายน้ำมองหน้าภูผาซึ่งอยู่ห่างกันเพียงแค่ฝั่งของโต๊ะอาหาร ความฝันในอนาคตที่เคยเปล่งประกายอยู่ในดวงตาของสายน้ำ บัดนี้มันกลับดูเลือนรางเต็มที
ภาพของชายในมโนภาพที่ยืนคู่กับเธอในวันวิวาห์ช่างดูห่างไกลจนไม่อาจมองเห็นได้ชัดเจนอีกต่อไป
..........................................................
| จากคุณ |
:
KTHc  
|
| เขียนเมื่อ |
:
23 ก.ย. 52 18:45:16
|
|
|
| 
