ความคิดเห็นที่ 1 “ถ้าอย่างนั้น ที่เราสองคนพูดและสื่อสารเข้าใจกัน ก็เป็นเวทมนตร์บทหนึ่งของโคชก้าใช่ไหม” สาวน้อยหน้าใสนึกสงสัย และเข้าใจตามสถานการณ์ที่เพื่อนใหม่สามารถใช้เวทมนตร์ได้ เพื่อนใหม่ยิ้มเล็กน้อยพร้อมกับชูสร้อยหินสีที่มีลักษณะคล้ายกับสีเหลืองที่เรืองแสงรอบๆ ดวงจันทร์ สีเรื่อๆ ไม่รุนแรงบาดตา เมื่อมองแล้วทำให้ชวนหลงใหลกับความงาม “หินศักดิ์สิทธิ์นี้นำพาเฉพาะความโชคดีมาสู่มียะ เรียกว่า”ลูน่าสโตเน่” เป็นสัญลักษณ์ที่มีเฉพาะ...เอ่อมะเนียแฟ” คำอธิบายเว้นวรรคเล็กน้อยเมื่อนึกถึงความสำคัญของฐานะตัวเอง “พลอยอยากได้อะไรล่ะ” คำถามกระตุ้นความสนใจอีกครั้ง “แหม...ไม่ว่าใครก็ต้องมีของที่อยากได้ทั้งนั้นล่ะน่า แต่ไม่เป็นไรนะ... ขอบใจมาก” พลอยโกเมนหัวเราะ พลางดื่มโกโก้ที่คลายความร้อนไปนานแล้วแก้เขิน “มะเนียอยากตอบแทนช่วยเหลือพลอยนะแฟ เพราะพลอยช่วยเหลือมะเนียให้ฟื้นและให้ที่พักด้วย” รอยยิ้มของโค้ชก้าเต็มไปด้วยความจริงใจที่อยากตอบแทน “เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะโคชก้า อีกอย่าง...พลอยก็ไม่ได้ช่วยอะไรโคชก้ามากนัก และก็ขอโทษด้วย ที่ไม่รู้ว่าเซโรช่าอยู่ที่ไหน เกรงใจจัง” สองมือนุ่มโบกปฏิเสธระคนขอบใจเพื่อนใหม่ “แต่มะเนียอยากตอบแทนจริงๆ นะ ถ้าอย่างนั้น...อืม” หน้านวลครุ่นคิด ก่อนให้คำตอบด้วยเสียงสดใส “ถือว่าแลกเปลี่ยนกัน แค่ให้มะเนียพักที่บ้านของพลอยจนกว่ารัศมีแสงสีทองของลูน่าจะเรืองแสงอีกครั้ง และถ้า...พลอยอยากให้มะเนียช่วยเหลืออะไรก็บอกได้ทันทีเลยนะ มะเนียจะใช้เวทมนตร์อันน้อยนิดให้เป็นประโยชน์ตอบแทนให้มากที่สุด เป็นอันตกลงไหมแฟ” ความคิดไม่อยากเอาเปรียบจึงเปลี่ยนเป็นการแลกเปลี่ยนแทน “อืม...เอาอย่างนั้นเลยก็ได้...” พลอยหัวเราะในลำคอเบาๆ อย่างน้อยการช่วยเหลือแค่นี้ก็ไม่เหลือบ่ากว่าแรง อีกทั้งเล่าให้ใครฟังก็คงไม่มีใครเชื่อว่า โคชก้าอาจจะเป็นกระต่ายที่อยู่บนดวงจันทร์ตามผู้เฒ่าผู้แก่เล่าให้ฟังแต่เด็ก เพียงแต่รูปร่างคลับคล้ายคลับคลากับพวกเรา เว้นแต่หูที่เหมือนกระต่ายเท่านั้น ...จะช่วยได้มากหรือน้อยก็ไม่รู้ “ว่าแต่...พลอยปรารถนาสิ่งใดแฟ” เย็นวันต่อมา... หลังกริ่งสัญญาณร้องเตือนชั่วโมงเรียนสุดท้ายของวัน เสียงนัดแนะและคำกล่าวลาของนักเรียนทุกระดับชั้นต่างส่งเสียงเจื้อยแจ้วตามทางเดิน ก่อนแยกย้ายไปตามชมรมที่ตัวเองเลือก หรือแยกย้ายกันกลับบ้าน แล้วแต่ธุระที่ต่างกันของแต่ละคน พลอยโกเมนยืนอ่านป้ายประกาศงดซ้อมเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่หน้าประตูทางเข้าห้องเปลี่ยนชุดสำหรับชมรมว่ายน้ำ ซึ่งพลอยโกเมนเป็นสมาชิกอยู่ โดยไม่ได้แจ้งทางสื่อวิทยุภายในโรงเรียน เหตุเพราะต้องทำความสะอาดสระว่ายน้ำ เนื่องจากเตรียมความพร้อมของสระว่ายน้ำก่อนถึงวันแข่งขันจริง ที่จะจัดขึ้นอีกสองอาทิตย์ถัดไป พลอยโกเมนตัดใจเดินเรื่อยๆ มาถึงหน้าประตูโรงเรียน เมื่อไร้วี่แววคนเดินผ่านระหว่างทางไปที่ป้ายหยุดรถประจำทาง จึงกระซิบบอกโคชก้าให้นั่งบนบ่า เมื่อคิดว่าเพื่อนใหม่คงอึดอัดน่าดูที่อยู่ในกระเป๋านักเรียนทั้งวัน โคชก้าเรียนรู้ทันทีหากเจอคนอื่นเมื่อไหร่จะรีบหลบที่ต้นคอทันที คงจั๊กจี้ต้นคอน่าดู “อะไรเหรอพลอย ที่อยากให้มะเนียดูแฟ” โคชก้าถามด้วยความสงสัย หลังจากที่พลอยโกเมนบอกให้ออกมานั่งบนบ่า “หวังว่าเขาคนนั้นคงไม่กลับบ้านเร็ว หรือไม่ก็ทำกิจกรรมที่โรงเรียนวันนี้นะ” พลอยโกเมนพึมพำออกมาเบาๆ จู่ๆ พลอยโกเมนก็หยุดเดินกะทันหัน จนโคชก้ารีบหลบที่ต้นคอทันที ด้วยเกรงคนอื่นเห็น แต่อาการที่พลอยหยุดเดินเฉยๆ ทำให้โคชก้าอดสงสัยไม่ได้เช่นกัน “พลอยเป็น...” ไม่ทันถามจบประโยค พลอยโกเมนกระซิบบอกทันทีด้วยจังหวะการเต้นของหัวใจถี่ยิบ “โคะ...คนที่กำลังเดินมา...ตัวสูงๆ...ตัวใหญ่ๆ... เห็น...หรือยังโคชก้า” เสียงตะกุกตะกัก บ่งบอกอาการตื่นเต้นของสาวน้อยหน้าใสทันทีว่ามากแค่ไหน โดยเดาได้ไม่ยาก “คนไหนเหรอแฟที่อยากให้ดู” โคชก้าถามพลางเล็งมองหาเป้าหมายทันที “คนที่...เดินตรงกลาง...เห็นหรือยัง คนนี้เลย...” พลอยโกเมนกระซิบแทบไม่ขยับริมฝีปากแล้วเริ่มต้นสาวเท้าเดินหน้าอย่างช้าๆ อีกครั้ง โคชก้าเห็นเป้าหมายทันที เพราะไม่มีใครเด่นเกินชายหนุ่มสามคนในระดับสายตาเดียวกับพลอย ที่กำลังเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ  “สงสัยพลอยต้องเป็นโรคแพ้คนหน้าตาดีแน่ๆ เลยแฟ” พลอยโกเมนหัวเราะในลำคอเบาๆ ใบหน้าเริ่มเป็นสีชมพูเข้ม เพราะยากต่อการปฏิเสธเหลือเกิน ในเมื่อมันเป็นความจริงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หลังจากสามหนุ่มหนึ่งสาวเดินสวนทางได้เพียงไม่กี่ก้าว โคชก้าสะกิดให้พลอยโกเมนเหลียวหลังไปทางชายหนุ่มทั้งสามคนนั้น พลอยโกเมนสบนัยน์ตาเรียวสีน้ำตาลเข้มของเด็กหนุ่มคนกลางที่มีสีหน้าเรียบเฉย เพียงคนเดียวเท่านั้นที่เหลียวหลังสบตาในจังหวะเดียวกัน ไม่นานนักใบหน้าเรียบเฉยนั้นหันกลับไปเหมือนเดิม เป็นครั้งแรกที่พลอยโกเมนเห็นใบหน้าเต็มๆ ของเขาคนนั้น ทั้งๆ ที่เดินสวนทางกันทุก จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 52 23:42:38

ความคิดเห็นที่ 2 วัน แต่ก็ไม่กล้าที่จะเงยหน้าสบตาและมองใบหน้าตรงๆ พลอยโกเมนหยุด... ยืนนิ่งอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้พลอยโกเมนเอ่ยถามโคชก้าเบาๆ “โคชก้าทำให้เขาหันมามองพลอยใช่ไหมคะ?” เสียงที่ถามเบาจนแทบเป็นเสียงกระซิบ เพื่อนใหม่ที่นั่งบนบ่าพยักหน้ารับเป็นคำตอบทันที “ว่าแล้วเชียว...เพราะเวทมนตร์หรือเปล่า” พลอยโกเมนยิ้มบางๆ เพื่อนใหม่พยักหน้ารับอีกครั้ง ปากเล็กกำลังเผยอถาม ทว่าสะดุดประโยคแทรกของพลอยโกเมนเสียก่อน “เพราะปกติ เขาไม่เคยมองมาทางพลอยเลยซักครั้งเดียว ปกติก็จะเดินผ่านไป... แต่ก็ขอบคุณมากนะโคชก้า แค่นี้...พลอยก็มีความสุขเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งวันแล้วล่ะ เพราะปกติมักแอบมองเขาอยู่ฝ่ายเดียว” คำขอบคุณจากใจหมายความตามนั้นจริงๆ เว้นแต่นัยน์ตาที่แฝงความรู้สึกบางอย่างไว้ ทว่าโคชก้ามิทันได้สังเกต “โคชก้าอยากกลับบ้านตอนนี้ไหม” เสียงใสเอ่ยถาม “พลอยมีธุระไปที่ไหนต่อแฟ” เพื่อนใหม่เริ่มคุ้นเคย ทว่ายังคง”แฟ”คำสุภาพลงท้ายทุกประโยคเพื่อให้เกียรติแด่เพื่อนคนนี้ “เวลาพลอยมีความสุข มักจะไปร้านหนังสือค่ะ ไปหาความรู้หรือไม่ก็ดูรูปภาพตามนิตยสารออกใหม่เป็นประจำ” ครั้งนี้พลอยโกเมนปรับน้ำเสียงตามความรู้สึกตามที่กล่าวไว้จริง “มีความสุขก็หัวเราะแฟ...” ว่าแล้วเสียงหัวเราะของทั้งคู่ก็ดังประสานกัน จนคนรอบข้างหันมามองด้วยความสนใจ พลอยโกเมนลืมตัวว่าคนอื่นคงคิดว่าสาวน้อยหน้าหวานคนนี้ผิดปกติแน่ๆ จึงรีบเดินออกจากการเป็นเป้าสายตาตรงนั้นโดยเร็ว ทว่าใบหน้าใสไม่ทันสังเกต ในหมู่ผู้คนที่ใช้เส้นทางร่วมกันนั้น ใบหน้าของชายหนุ่มที่เดินสวนทางกับพลอยโกเมนพร้อมเพื่อนที่ขนาบทั้งสองเมื่อสักครู่นั้น ได้หันมาสนใจร่วมด้วย รอยยิ้มบางคลี่ระบายด้วยสาเหตุใดมิทราบ จนเพื่อนที่ขนาบด้านซ้ายเอ่ยออกมาล้อเลียน “เด็กคนนั้นหน้าตาน่ารักเหมือนกันนะ ดูจากเครื่องแบบนักเรียนแล้ว คงเป็นโรงเรียนที่ใช้เส้นทางเดียวกับพวกเราเป็นแน่” “คนที่มีแฟนแล้วห้ามเผื่อแผ่สายตามองสาวอื่นเด็ดขาด ไม่อยากหาคำแก้ตัวกับแฟนของนายหนที่ร้อยแล้วนะ พวกยึดคำ “รักเดียวแต่เอ็นดูทุกคน” เนี่ยะ หัดเข้าใจเพื่อนคนนี้บ้างสิว่ามัน “ลอ-อัม-ลำ บอ-อา-กอ-บาก” ต้องให้สะกดถึงจะรู้ใช่ไหมเพื่อนยาก” เพื่อนทางด้านขวาหยิบโทรศัพท์เคลื่อนที่เป็นเชิงว่า อธิบายข้อเท็จและจริงให้แฟนของเพื่อนสนิทด้วยวิธีใดบ้าง “โธ่...เพื่อนกันก็ช่วยๆ กันหน่อยสิ คนที่พูดก็ใช่ว่าจะโสดจนสนิทติดป้าย นี่ก็ชายข้าวเปลือกหว่านเสน่ห์ไปทั่วเหมือนกัน” เสียงโอดครวญยาวๆ ของเพื่อนคนที่ถูกพาดพิงไม่ยอมแพ้เหน็บแนมเช่นกัน “นั่นเป็นวิธีเชคเรตติ้งต่างหากล่ะ ตำแหน่งประธานนักเรียนรับรอง...เอื้อมถึงอย่างแน่นอน มันจะไปไหนเสีย แต่ถ้าต้องการเสน่ห์แบบ...” “พั่บ!” เสียงฝ่ามือใหญ่กระทบบ่าสูงของเพื่อนอีกคน ที่เดินไปฟังไปเป็นผู้เงียบมาตลอดทาง หันมองพร้อมรอยยิ้มอย่างรู้ทัน ทว่าคำพูดถูกแทรกด้วยเพื่อนอีกคนแทน “นักกีฬา แถมเป็นตัวจริงและเป็นดาวเด่นของชมรมวอลเลย์บอลโรงเรียนพวกเรานี่เอง...ไม่ใช่ใครอื่นไกลเลย...ฮ่า ฮ่า ฮ่า ” “นี่ครับ ขอเสนอ...หนุ่มนักกีฬาชมรมวอลเลย์บอลของโรงเรียนรัฐบาลชายล้วนที่มีชื่อเสียงของจังหวัด สัดส่วนสูงร้อยแปดสิบเซนติเมตร น้ำหนักพอตัว สายตาดีไม่เกี่ยวแว่น เรือนผมหนานุ่มสีดำเงา มีอาวุธพิฆาตคือดวงตาสีดำทะมึน และอาหารโปรดคือผัดบล็อกโคลี่ ตอนนี้มีกระผมเป็นผู้จัดการส่วนตัวนะครับ...สนใจติดต่อได้ที่เบอร์ เตรียมตัวจดหรือยังครับสาวๆ...” หนุ่มเจ้าสำราญอธิบายลักษณะของเพื่อนได้ดี ทว่าเจ้าตัวกลับหัวเราะอย่างเขินๆ และคำแก้ตัวอย่างรักษาน้ำใจเพื่อน “เฮ้ย! ใจเย็น...อย่าเหมารวมกันสิเพื่อน ไม่ได้ต้องการทำตัวเด่นเลย สาวๆ ต่างให้คะแนนเสียงกันเองต่างหาก ฮึ ฮึ” เสียงหัวเราะทุ้มห้าวในลำคอ พร้อมกับอาการถูจมูกแก้เขินเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว “แต่ก็...ไม่ปฏิเสธใช่ไหมล่ะ ฮ่า ฮ่า สาวๆ แต่ละคนที่เทคะแนนเสียงให้ก็หน้าตาน่ารักทั้งนั้น แหม...เสียดายแทนจริงๆ คนที่ไม่อยากมีแฟนคลับกลับทำอะไรมีเสน่ห์ไปหมด สงสัยต้องหันมาเล่นกีฬาบ้างเสียแล้วสิ จะได้มีสาวๆ ให้คะแนนเสียงบ้าง ตอนนี้คงต้องรับบทผู้จัดการส่วนตัวไปก่อน” สามหนุ่มต่างหัวเราะขึ้นพร้อมกัน ร่างสูงที่เดินระหว่างเพื่อนทั้งสอง หันมองนักเรียนหญิงที่เพิ่งห่างไปจากจุดสนใจจากการหัวเราะคนเดียว ยังคงเห็นหลังไวๆ ชายหนุ่มได้แต่อมยิ้มแล้วเดินพร้อมกับเพื่อนทั้งสอง เสียงพูดคุยตามประสาวัยหนุ่มเริ่มขึ้นอีกครั้ง ณ ร้านหนังสือแห่งหนึ่ง พลอยโกเมนหยิบหนังสือเล่มที่ต้องการ หลังจากยืนอ่านจบเรียบร้อย และจ่ายเงินเพิ่มสำหรับหนังสืออ่านเล่นที่แจ้งด้านหน้าปกเป็นตัวหนังสือบรรทัดสุดท้ายที่ไม่สะดุดตาเท่าไหร่นัก ด้วยตัวหนังสือสีเขียวเข้มตัดกับหน้าปกสีเหลืองอ่อน จึงทำให้ผู้อ่านเห็นเป็นตัวหนังสือสามมิติแสดงความลึกหนาบาง “รายได้ส่วนหนึ่งจากหนังสือเล่มนี้ บริจาคให้กับสมาคมดูแลและคุ้มครองสัตว์พเนจร” “พลอยเป็นเด็กน้ำใจงามมากเลยแฟ” โคชก้าเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม หลังจากพลอยโกเมนรับถุงใส่หนังสือจากพนักงาน “พลอยอยากมีสัตว์เลี้ยงเป็นของตัวเองบ้างนะค่ะ อย่าง แมว สุนัข หรือนกก็ได้ เมื่อก่อนเลี้ยงนกแต่ว่า...มันหลุดจากกรงไปเพราะช่วงนั้นเป็นช่วงที่เพิ่งย้ายบ้านมาพักที่บ้านหลังปัจจุบันค่ะ ตอนนี้ก็กำลังมองหาตัวใหม่อยู่ค่ะ แต่อะไรที่พลอยพอจะช่วยเหลือผู้อื่นได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน พลอยก็ช่วยเหลือตามกำลังของพลอยนะคะ แล้วที่บ้านของโคชก้ามีสัตว์เลี้ยงไหมคะ” คำถามชวนคุยเรื่องทั่วๆ ไป ทว่าต้องนิ่งเงียบไป เพราะผู้ถูกถามน้ำตาเริ่มหยด จนคนตั้งคำถามเปลี่ยนสีหน้าเสียใจ “ไม่เป็นไรแฟพลอย มะเนียแค่คิดถึงเซโรช่าเท่านั้น แต่อีกไม่วันรัศมีแสงสีทองของลูน่า จะเรืองรองอีกครั้ง โคชก้าทนได้” เพื่อนใหม่ตอบเชิงรักษาน้ำใจ เพราะอย่างน้อยพลอยโกเมนคงไม่ได้ตั้งใจสะกิดถามให้คิดถึงเซโรช่า พลอยโกเมนเดินออกจากร้านหนังสือผ่านกระจกใสที่ทางพนักงานวางหนังสือแนบกระจก หนังสือเล่มหนึ่งสะดุดในความคิดของพลอยโกเมนทันทีที่เดินผ่าน จนต้องฝากกระเป๋าแล้วเดินเข้าไปดูรายละเอียดข้างในของหนังสือเล่มที่หมายตาทันที “อืม... จะลองเปลี่ยนตัวเองดีไหม” เสียงใสพึมพำออกมา จนโคชก้าเหลือบมองชื่อหนังสือบ้าง ด้านบนของหน้าปกเขียนชื่อหนังสือ “คุณ! ก็เปลี่ยนตัวเองได้” ใบหน้านวลสลับมองหัวข้อที่ใบหน้าใสกำลังอ่านและใช้ความพยายามจดจำให้มากที่สุด ทว่าไม่ได้เอ่ยคำใดขัดออกมา ในที่สุดพลอยโกเมนยอมควักเงินอีกเล็กน้อยเพื่อซื้อหนังสือเล่มนั้น หลังจากอ่านไปแล้วหลายบทความซึ่งควรค่าแก่การเป็นเจ้าของ อีกทั้งวิธีแต่ละอย่างท้าทายแก่การปฏิบัติเสียจริง “ไม่ลองก็ไม่รู้ เพื่อเป็นแนวทาง สำหรับการเริ่มต้นบางอย่างที่ดีๆ ” เมื่อสิ้นเสร็จการจ่ายเงินและกลายมาเป็นเจ้าของหนังสือเล่มนั้นเต็มตัว พลอยโกเมนไม่ลืมขอที่คั่นหนังสือเพื่อคั่นหน้าหนังสือเป็นการถนอมหนังสือเวลาอ่านไม่จบเล่ม ซึ่งเป็นหนทางที่ดีกว่าพับมุมหนังสือหรือการกางหน้าหนังสือแล้วคว่ำ ซึ่งอาจจะทำให้เกิดการแยกตัวระหว่างหน้าหนังสือและเสี่ยงต่อสันหนังสือหักเป็นรอยเส้นสีขาว ภายในห้องนอนส่วนตัวฝาผนังสีแดงบางๆ ดูอบอุ่นของพลอยโกเมน คำถามแรกของโคชก้าเอ่ยออกมา ไม่ทันที่สาวน้อยหน้าใสจะปิดประตูห้องนอน “พลอยต้องการแค่แอบมองเขาคนนั้นทุกๆ วันแบบนี้เหรอ และต้องการให้พัฒนามากกว่าเดิมไหมแฟ” “ตุ้บ!” เสียงกระเป๋านักเรียนหนักๆ กระทบกับเตียง พลอยโกเมนเสนัยน์ตามองไปทางอื่น เพราะนั่นมิใช่เป้าหมายจริงสำหรับสาวน้อยหน้าใสคนนี้เลย ความตั้งใจเพียงแค่ อยากทักทาย... หรือแค่...เริ่มรู้จักชื่อก่อนก็ยังดี “ใครๆ ก็อยากมีแฟน โดยเฉพาะคนที่เราแอบ...มีความรู้สึกดีที่พิเศษกว่าคนอื่น ก็แค่อยากให้เขารับรู้และอยากให้เขาตอบรับเรา” ใบหน้าหวานเริ่มมีสีแดงใสอ่อนๆ ราวกับเมล็ดผลทับทิมประปรายบนแก้มนวลทั้งสองข้าง “งานถนัดของมะเนียเลยแฟ เพราะคนส่วนมากเวลาที่ขอพร มักขอพรให้สมหวังในเรื่องของความรักกันทั้งนั้น ส่วนของบรรณาการก็ตามแต่ศรัทธาและความเชื่อของคนๆ นั้น” เสียงหนักแน่นแห่งความภาคภูมิใจในหน้าที่ ทว่าขั้นตอนของหน้าที่ที่พึงปฏิบัติไม่สามารถอธิบายต่อพลอยโกเมนได้ ใบหน้าใสหลับตาลงพร้อมเอ่ยความรู้สึกใจในออกมา “นี่ไงล่ะ... คือสิ่งที่พลอยตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าโคชก้ามีเวทมนตร์ พลอยอยากให้ความปรารถนาของตัวเองสมหวังบ้าง โดยเฉพาะเรื่อง...แบบนี้ไง” “มะเนียเข้าใจแฟ ส่วนมากพรอันดับแรกๆ ของความปรารถนาที่มะเนียได้รับผิดชอบ คือ เรื่องสมหวังของความรัก” ใบหน้านวลมั่นใจในผลงานที่เคยสร้างไว้ พลอยโกเมนเบิกนัยน์ตาเล็กน้อย ทว่าความคิดไม่ทันเท่าอีกฝ่าย ที่ด่วนสรุปทันที “ก่อนคืนที่รัศมีแสงสีทองจะเรืองรอง มะเนียจะทำให้ความปรารถนาของพลอยเป็นจริงขึ้นมา วางใจมะเนียได้แฟ” คำพูดและท่าทางที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจจากเพื่อใหม่ สาวน้อยหน้าใสตอบรับเพียงแค่ยิ้มบางๆ เสียงสัญญาณจากนาฬิกาสีแสดทรงวงรีข้างฝาผนังดังเป็นเสียงดนตรีเมื่อเดินทางครบรอบนาทีที่หกสิบ พลอยโกเมนคุ้นกับจังหวะเพลงแทนการมองเข็มนาฬิการาวกับชักชวนให้เปลือกตาบางปิดลง สาวน้อยหน้าใสชวนเพื่อนใหม่นอนพักผ่อน หลังจากจัดเตรียมที่นอน(เล็กๆ )จำเป็นให้กับโคชก้าเรียบร้อย เสียงใสเอ่ยอวยพรหลับฝันดีขณะเคลื่อนเข้าสู่นิทรา นัยน์ตาสีดำเข้มสงบภายใต้เปลือกตาบางเพื่อรอวันใหม่และเพื่อพบกับความรู้สึกดี จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 52 23:44:52

ความคิดเห็นที่ 3 สงสัยโคชก้าชอบคำว่าเธอ เลยใช้เหมือนกัน ไม่เปลี่ยนศัพท์ อิอิ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 52 12:00:34

ความคิดเห็นที่ 4 อา...ตาไวมากๆ เลย...คุณ Scottie จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 19:27:12

ความคิดเห็นที่ 5 แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 52 20:11:26 จากคุณ : ColdOut เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 52 20:10:54